มงกุฎหัวใจ

เจา้ หญิงลิลีเธียทรงใชเ้ วลาครู่เดียว เสดจ็ กลบั มาพร้อมกบั แฟ้ มเอกสาร “เพื่อนของหม่อมฉนั เป็นผชู้ ่วยบรรณาธิการนิตยสารเล่มน้ี เพคะ” เจา้ หญิงลิลีเธียถวายแฟ้ มแรก “สกปู๊ พิเศษที่กาํ ลงั จะตีพิมพ์ ในเลม่ หนา้ เพคะ” พระเนตรงามล้าํ จบั ภาพในแผน่ กระดาษน่ิง บุคคลในภาพ ไม่ไดม้ ีท่าทางรู้ตวั เลยวา่ ถกู ถ่ายภาพไป ซินเดอเรลลา่ แห่งเลนีเธีย! ทรงปิ ดแฟ้ ม เงยพระพกั ตร์ข้ึน “ฝากขอบคุณเพอ่ื นของลิล่ีดว้ ยนะท่ีส่งมาใหอ้ า่ น” พระ เนตรสีม่วงงามล้าํ เปล่งประกายวาววบั “และฝากเขาบอก บรรณาธิการดว้ ยวา่ ใหถ้ อดสกปู๊ น้ีออก” “เพคะ” เจา้ หญิงลิลีเธียทรงสบพระเนตรงามล้าํ ท่ีมี ‘อะไร’ บางอยา่ งใหท้ รงรู้สึกวา่ หากข่าวน้ีถกู ตีพิมพค์ งจะมี ‘เร่ือง’ เกิดข้ึน แน่ “แต่อาจจะมีการจงใจ ‘หลุด’ ออกมาไดเ้ พคะ”

ปกติแลว้ ส่ือมวลชนหรือแมก้ ระทงั่ ประชาชนไม่ค่อยให้ ความสนใจพระอนุชานกั ทุกคนพงุ่ ความสนใจมาท่ีเจา้ ชายแสง จนั ทร์ จนดวงดาวน้นั ถกู ลืมเลือน หากเป็นสิ่งท่ีเจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียโปรดปราน หลายคร้ังท่ีเจา้ หญิงลิลีเธียไดท้ ราบวา่ มีผู้ ‘แนะนาํ ’ ใหท้ รง แข่งรัศมีแสงจนั ทร์ แต่ดวงดาวน้นั กลบั ไม่มีทีท่าตอบสนองใดๆ ‘ผมชอบอยเู่ งียบๆ’ กระแสรับสัง่ ที่ผใู้ กลช้ ิดทราบกนั ดี บ่อยคร้ังท่ีเจา้ หญิงลิลีเธียทรงสงสัย... การท่ีแสงจนั ทร์แห่ง เลนีเธียเปล่งประกายจนกลบแสงดาวน้นั เพราะทรงตอ้ งการ ปกป้ องดาวดวงน้นั “นน่ั สิ... อยา่ เพิง่ รีบหลุดกแ็ ลว้ กนั ” เจา้ หญิงลิลีเธียรู้สึกเหมือนมีแววกร้าววบู ผา่ นในพระเนตร งาม คงจะตอ้ งกาํ ชบั เพอ่ื นใหห้ นกั องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงเงยพระพกั ตร์ มองหากลุ่มดาวไลรา คงจะตอ้ ง ‘คุย’ กบั พระอนุชาอยา่ งจริงจงั “แลว้ อีกเรื่อง”

เจา้ หญิงลิลีเธียถวายแฟ้ มท่ีเหลือ ทอดพระเนตรพระกระยา หารจานใหม่ที่ยงั ไม่ถกู แตะตอ้ ง ท่ีไม่อยากใหท้ รงงานในตอนน้ี...แต่กท็ รงหา้ มไม่ได้ “เขาจบการศึกษาจากที่นนั่ เพคะ โรงเรียนที่ถกู ยบุ ไป” “ตรวจโรงเรียน สปั ดาห์หนา้ หรือคะ” ไลล่าส์อุทานเบาๆ พร้อมเสียงพึมพาํ จากเพอ่ื นครูในหอ้ งพกั ครูซ่ึงกลายมาเป็นหอ้ ง ประชุมหลงั จากเวลาเลิกเรียน ไคแลนพยกั หนา้ เขาแจง้ ครูทุกคนเร่ืองการประชุมผบู้ ริหาร โรงเรียนในโรซานน์ คณะกรรมการตรวจมาตรฐานโรงเรียน เลื่อนการตรวจเขา้ มาเป็นสปั ดาห์หนา้ เขาสบตาครูดาเรียซ่ึงมีสีหนา้ เรียบเฉย ไม่เอย่ คาํ ใดออกมา เธอคงทราบแลว้ วา่ เกิดอะไรข้ึน “ผมขอใหท้ ุกคนช่วยกนั เตม็ ที่นะครับ ถึงโรงเรียนเราจะเลก็ แต่ผมกค็ ิดวา่ น่าจะผา่ นการตรวจมาตรฐานคร้ังน้ีไปได”้ พดู ไป แลว้ ไคแลนกไ็ ม่แน่ใจนกั เขาไดร้ ับคาํ เตือนจากเพ่อื น

โรงเรียนของเขาถกู จบั ตามองเป็นพเิ ศษ ครูทุกคนออกจากหอ้ งพกั ครูไปแลว้ เหลือเพยี งครูอาวโุ ส ท้งั สองของโรงเรียน สองเพ่อื นร่วมอาชีพและร่วมทุกขร์ ่วมสุขกนั มาหลายสิบปี ในโรงเรียนแห่งน้ีสบตากนั ไม่มีเรื่องตอ้ งปิ ดบงั กนั อีกแลว้ “โรงเรียนเราจะถกู ยบุ ไหมครูใหญ่” ดาเรียถามดว้ ยน้าํ เสียง ที่พยายามสะกดใหร้ าบเรียบที่สุด “ผมไม่รู้” ไคแลนตอบตามตรง “แต่ผมไม่ยอมง่ายๆ แน่” ไลลา่ ส์ถีบจกั รยานไปตามถนนเรื่อยๆ เพราะอารมณ์ยงั ไม่ ผอ่ งใสพอที่จะกลบั บา้ น หวงั วา่ สายลม อากาศและกลิ่นหอมของ ทะเลกหุ ลาบจะช่วยบรรเทาความหนกั อ้ึงในหวั ใจ หรือ... ใครสกั คนที่จะทาํ ใหเ้ ธอยมิ้ และหวั เราะได้ “โรงเรียนเลิกแลว้ ยงั ไม่กลบั บา้ นหรือครับคุณครู” เสียงหา้ ว ทุม้ จากเบ้ืองสูงทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์หยดุ รถจกั รยาน แหงนหนา้ ข้ึนมอง ไปบนตน้ ไม้

มีรอยยมิ้ กวา้ งส่งมาใหเ้ ธอ ไลล่าส์รู้สึกเหมือนมีแสงอนั อบอุน่ สาดส่องเขา้ ในหวั ใจ... ขบั ไลเ่ มฆหมอกออกไป “ทาํ ไมชอบปี นตน้ ไมน้ กั นะคะ” ไลล่าส์ส่ายหนา้ รอ ‘ผกู้ อง เซน’ ปี นตน้ ไมล้ งมา เธอมองหานายทหารร่างสูงใหญ่อีกคนโดย อตั โนมตั ิ “มองหาเรยห์ รือครับ” ไลลา่ ส์เลิกคิ้ว น้าํ เสียงของผกู้ องเซนฟังรวนๆ อยา่ งบอกไม่ ถกู “ก.็ .. ปกติเห็นเขาอยขู่ า้ งๆ ผกู้ องตลอด กเ็ ลยมองหา ตามปกติค่ะ” เธอช้ีแจงตามท่ีคิด แลว้ แยม้ ริมฝีปากอิ่มนอ้ ยๆ “ฉนั ทราบหรอกค่ะวา่ ผกู้ องเรยม์ ีคู่หม้นั แลว้ ช่ือคุณเอน่า” พระเนตรสีม่วงเขม้ พราวระยบั จนหวั ใจคนท่ีมองน้นั เตน้ ผิดจงั หวะ “กผ็ มหึง...ไม่อยากใหค้ ุณมองผชู้ ายคนอื่น” ไลลา่ ส์อา้ ปากคา้ ง กะพริบตาปริบๆ

“จริงๆ นะครับ โดยเฉพาะ...” ทรงกา้ วเขา้ ประชิดตวั ไลล่าส์ ยกพระดรรชนีแตะริมฝีปากอิ่มแผว่ เบา โดยท่ีเจา้ ของริมฝีปากได้ แต่ยนื น่ิงอยา่ งตกตะลึง “ผมอยากเป็นเจา้ ของรอยยมิ้ ของคุณเพียง คนเดียว” ไลล่าส์ตวั แขง็ ไม่สามารถขยบั ส่วนใดของร่างกายได้ ราว กบั ถกู พนั ธนาการไวแ้ น่นหนา เธอรับรู้เพียงแค่ปลายดรรชนีท่ีลบู ไลเ้ บาๆ หากสร้างความร้อนแผซ่ ่านทวั่ ใบหนา้ “นะ...ไหนวา่ จะใหเ้ วลาฉนั ไงคะ” ไลลา่ ส์รู้สึกวา่ น้าํ เสียงฟัง พร่าเลือนอยา่ งประหลาด พระเนตรสีม่วงเขม้ เปล่งประกาย “ผมใหเ้ วลาคุณไดต้ ลอดท้งั ชีวติ ของผม...แต่ตอนน้ีอนุญาต ผมสกั นิดเถอะ” ทรงใชพ้ ระหตั ถข์ า้ งน้นั ประคองวงหนา้ อ่ิมไว้ อยา่ งออ่ นโยน “ขอความฉ่าํ ช่ืนใหห้ วั ใจผมสักนิดนะไลลา่ ส์” ไลลา่ ส์ไม่อาจยกมือข้ึนผลกั ไส ไม่แมแ้ ต่จะเอย่ เสียงใดๆ สมองยงั พร่าเลือน ไม่อาจคิดปฏิเสธหรือตา้ นทานไออุ่นที่โอบ ลอ้ มตวั เธอไว้

เธอรับรู้เพียงวา่ พระพกั ตร์คมโนม้ ลงมา พระเนตรเปล่ง ประกายกลา้ จนเธอตอ้ งหลบั ตา มิสามารถสูแ้ ววหวานระคนเร่า ร้อนน้นั ได้ สุดทา้ ย... ไลลา่ ส์รู้สึกเพยี ง...ริมฝีปากอุ่นจดั ทาบทบั ลงมา เรยช์ าํ เลืองมองสองหนุ่มสาวท่ีเดินจูงมือกนั เขา้ มาใกลโ้ ขด หินท่ีเขากาํ ลงั นง่ั ตกปลา เขาตอ้ งหาอะไรทาํ เพ่ือไม่ใหเ้ ป็นการเขา้ ไปรบกวนพระทยั มิเช่นน้นั ...ชีวิตของเขาคงไม่สงบสุขแน่ ณ ริมลาํ ธารในหุบเขากหุ ลาบ ดวงดาวแห่งเลนีเธียกาํ ลงั สวา่ งสดใส ดอกไลล่าส์เบ่งบานงดงาม แต่เรยร์ ู้วา่ หนทางขา้ งหนา้ น้นั ยงั อีกยาวไกล การเป็น ‘สะใภห้ ลวง’ ไม่ใช่เร่ืองง่าย แต่สิ่งหน่ึงที่เขามน่ั ใจ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียจะไม่ปล่อยมือที่ทรงกมุ อยเู่ ป็นแน่

ตอน ๑๘ ไลลา่ ส์เหลือบมองมือตวั เองที่อยใู่ นพระหตั ถใ์ หญ่ แมจ้ ะ ไม่ไดจ้ บั ไวแ้ น่น แต่ไม่สามารถท่ีจะปลดออกไดเ้ ลย ดว้ ยหวั ใจเธอ กอ็ ยากใหค้ งอยเู่ ช่นน้ี “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปลา่ ครับ” เสียงทุม้ นุ่มของผกู้ อง เซนดงั อยขู่ า้ งหู ถึงอยา่ งไร...ไลลา่ ส์กช็ อบคิดวา่ เจา้ ของมือใหญ่น้ีเป็น ‘ผู้ กองเซน’ ของเธอมากกวา่ “ผมเห็นตอนคุณขี่จกั รยานมา สีหนา้ ไม่ค่อยสบายใจ” ไลลา่ ส์แยม้ ริมฝีปากนอ้ ยๆ หมอกหนาในหวั ใจที่เกิดจาก การประชุมที่โรงเรียนจางไปเพราะรอยยิม้ กวา้ งของคนที่อยบู่ น ตน้ ไม้ “เลา่ ใหเ้ พื่อนคนน้ีฟังสิครับ” ไลลา่ ส์หวั เราะเบาๆ

“ครูใหญ่ไปประชุมที่โรซานนม์ าค่ะ ท่านแจง้ วา่ คณะกรรมการตรวจมาตรฐานโรงเรียนเลื่อนเวลาเขา้ มาตรวจ โรงเรียนเป็นสัปดาห์หนา้ ” พระขนงสีเขม้ เลิกข้ึน “คนช้ีชะตาของโรงเรียนเรายงั ไงคะ” ไลล่าส์ถอนหายใจ ยาว แมแ้ สงดาวจะสาดส่องใหห้ มอกหนาจางไป แต่กไ็ ม่ได้ หายไปหมดเสียทีเดียว “คณะกรรมการการศึกษาจะนาํ ขอ้ มูลจาก กรรมการชุดน้ีมาตดั สินคุณภาพของโรงเรียนค่ะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพยกั พระพกั ตร์ “คุณคิดวา่ โรงเรียนจะมีปัญหา” “มนั อดไม่ไดค้ ่ะ” ไลล่าส์บอกความในใจ “นี่ฉนั เพิ่งคุยกบั เพ่อื นที่อยทู่ างเขตเหนือ เขาถูกตรวจไปแลว้ ท่าทางไม่ดีนกั เขา กาํ ลงั รอผลสรุปอยคู่ ่ะ” แรงบีบมือเพิ่มข้ึนเบาๆ “โรงเรียนของเขากเ็ หมือนฉนั สถิติการยา้ ยออกของ นกั เรียนเพิม่ ข้ึนเรื่อยๆ กเ็ ลยอาจจะ...” ไลลา่ ส์เอย่ ต่อไม่ได้

“อยา่ กงั วลเลยครับ องคม์ กฎุ ราชกมุ ารท่านกาํ ลงั ตรวจสอบ เร่ืองน้ี” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึน “จริงเหรอคะ” ทรงพยกั พระพกั ตร์ “แสงจนั ทร์แห่งเลนีเธียไม่เคยแชเชือนปัญหาของคนเลนี เธียนะครับ” โอ...ใช่ แสงจนั ทร์แห่งเลนีเธียไม่เคยแชเชือนปัญหาใด แมก้ ระทงั่ เร่ืองของพระองคเ์ องกเ็ ช่นกนั ‘นายแน่ใจ’ กระแสรับสั่งส้ันๆ ของพระเชษฐาเมื่อวนั วาน เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงตอบดว้ ยความมนั่ พระทยั ‘ผมแน่ใจ’ ‘ถา้ อยา่ งน้นั ...พาดอกไมข้ องนายมาพบพ่ีกแ็ ลว้ กนั ’ เจา้ ฟ้ าชายลาํ ดบั ที่สองของเลนีเธียไม่เคยเป็นที่สนใจของ ส่ือมวลชนมาก่อน ไม่เคยมีนกั ข่าวติดตามการเสดจ็ ท่ีไหน เพราะ จุดสนใจของเลนีเธียคือ แสงจนั ทร์กระจ่างฟ้ า

จึงไม่เคยตอ้ งระวงั พระองคส์ ักคร้ังวา่ จะมีภาพใดๆ ปรากฏ ออกมา ภาพของไลล่าส์กบั พระองคเ์ กือบจะถกู เผยแพร่ ‘พ่รี ะงบั ข่าวไดช้ วั่ คราวนะ แต่นายคงรู้วา่ ข่าวเจา้ หญิงพระ ชายา...จะเป็ นท่ีสนใจของชาวเลนีเธียแน่นอน’ “ตกปลาไดเ้ ยอะไหมคะผกู้ อง” ไลล่าส์มองดถู งั ใบเลก็ ขา้ งๆ ร่างสูงใหญ่นน่ั เธอขอใหผ้ กู้ องเซนปล่อยมือเธอก่อนท่ีจะมาถึง บริเวณโขดหินท่ีเรยน์ งั่ ตกปลา แมจ้ ะอิดออดบา้ งแต่มือของเธอก็ เป็ นอิสระ ถึงจะคุน้ เคยกบั เรยด์ ีและรู้วา่ เขาจะไม่พดู กต็ าม แต่ไลล่าส์ก็ ไม่อยากใหเ้ ขาเห็นภาพน้ี “พอไดบ้ า้ งครับ” เรยต์ อบ หากสายตาชาํ เลืองไปยงั รอยแยม้ พระสรวลกวา้ ง เจา้ ฟ้ าชายของเขาดจู ะทรงมีความสุขนกั ทวา่ ...เรยม์ องเห็นแววครุ่นคิดบางอยา่ งในพระเนตร ทรงกาํ ลงั วางแผนอะไรอีก

“ป้ านีน่าของฉนั ทาํ ปลายา่ งใบโรสแมรี่อร่อยมากค่ะ” ไล ลา่ ส์บอก “แลว้ คุณล่ะครับ” “ฉนั เหรอคะ กพ็ ยายามเพม่ิ รายการของที่ทาํ แลว้ กินไดอ้ ยู่ นะคะ” ไลล่าส์หวั เราะ ไม่จาํ เป็นตอ้ งปิ ดบงั เรื่องฝีมือการ ทาํ อาหารของเธอ มีใครบางคนเคยพดู ไวไ้ ม่ใช่หรือ ‘เจา้ สาวผมไม่ตอ้ งทาํ ขนมเก่งหรอกครับ ขอแค่เขา้ ใจผมก็ พอ’ “ฉนั เป็นแม่ครัวท่ีไม่ค่อยไดเ้ รื่องเท่าไรค่ะ” “คุณทาํ พายมะนาวอร่อย” น้าํ เสียงนุ่มๆ แทรกข้ึนมา เรยซ์ ่อนยมิ้ เบือนสายตาไปยงั ปลายเชือกที่จมอยใู่ นลาํ ธาร พายมะนาว...ส่ิงพิเศษในพระทยั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย “ขอบคุณค่ะ” ไลล่าส์เอ่ยไม่เตม็ เสียงนกั เธอรีบหลบพระ เนตรพราว ยงั รู้สึกวา่ มีไออุน่ ท่ีริมฝีปาก หากหวั ใจน้นั พองโต ไม่ วา่ จะเป็นคาํ ชมดว้ ยความจริงหรือดว้ ยมารยาทกต็ าม “ถา้ ผมจะขอชิมพายมะนาวฝีมือคุณอีกจะไดไ้ หม”

จะใหเ้ ธอตอบวา่ อยา่ งไรได้ “ค่ะ” รอยแยม้ สรวลขยายกวา้ ง หากไม่มีเรยอ์ ยตู่ รงน้ีอาจจะทรง ขอบคุณไลล่าส์ดว้ ยวธิ ีที่ทาํ ใหพ้ ระทยั ฉ่าํ ชื่นอีกสกั คร้ัง “ดีครับ... ถา้ อยา่ งน้นั เราเอาพายมะนาวไปฝากพเ่ี ลธ์วนั หยดุ น้ีนะครับ” “คะ...” ไลล่าส์อุทาน เธอหนั ขวบั ไปยงั พระพกั ตร์คม เธอ รู้สึกเหมือนเห็นแววเจา้ เล่ห์คลา้ ยลกู ศิษยต์ วั นอ้ ยของเธอในพระ เนตรคมกลา้ น้นั “พีเ่ ลธ์...วนั หยดุ ” “อา้ ว...ผมยงั ไม่ไดบ้ อกคุณหรือครับว่าวนั หยดุ น้ีพเ่ี ลธ์อยาก คุยกบั เราสองคน” “ไม่ไดบ้ อกเลยค่ะ” ไลล่าส์พยายามใชน้ ้าํ เสียงเขม้ งวดที่สุด แต่หวั ใจเธอกลบั เตน้ ระรัว พเี่ ลธ์ คงไม่ไดห้ มายถึง...

“ท่านเลขาครับ” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งท่ีกาํ ลงั จะผลกั ประตู หอ้ งทาํ งานเขา้ ไปชะงกั หนั มายงั เจา้ หนา้ ที่ชายซ่ึงแทบเป็นวิง่ ถือ แฟ้ มเขา้ มา “เขา้ ไปคุยกนั ในหอ้ งดีกวา่ นะครับ” เจา้ หนา้ ท่ีหนุ่มยมิ้ กวา้ ง กา้ วตาม ‘ท่านเลขา’ เขา้ ไปในหอ้ ง ชายหนุ่มรุ่นใหม่ที่ทุ่มเทความสามารถใหก้ บั งานอยา่ งเตม็ ท่ีทาํ ให้ กา้ วข้ึนสู่ตาํ แหน่งสูงไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว นอกจากจะเป่ี ยมดว้ ย ความสามารถ แลว้ ยงั มีกิริยามารยาทดี มีน้าํ ใจเป็นที่รักใคร่ของ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาทุกคน “เชิญนงั่ ครับ” เจา้ หนา้ ท่ีหนุ่มทรุดนงั่ หนา้ โต๊ะทาํ งานตวั ใหญ่ รอจนท่าน เลขาฯ นง่ั แลว้ จึงส่งแฟ้ มท่ีถือไวใ้ ห้ “คาํ สั่งด่วนจากสาํ นกั พระราชวงั ครับ” คิ้วเขม้ เลิกนิดๆ เปิ ดแฟ้ มข้ึนมา สายตาสะดุดที่หวั กระดาษ ตราพระจนั ทร์เหนือมงกฎุ ลงพระนามมกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธีย คาํ สั่งถึง คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ ขอใหร้ ะงบั คาํ ส่งั ยบุ โรงเรียนทวั่ ประเทศเป็นการชวั่ คราว

ไลลา่ ส์ขดู ผิวมะนาวสีเหลืองสดอยา่ งต้งั ใจ บนโต๊ะกลาง หอ้ งครัวเตม็ ไปดว้ ยวตั ถดุ ิบและอุปกรณ์ทาํ พาย ในเตาอบมีพายที่ กาํ ลงั อบ สองสามวนั น้ีเมื่อกลบั มาจากโรงเรียนไลลา่ ส์จะตอ้ ง ขลุกอยใู่ นครัวทุกวนั ‘ถา้ อยา่ งน้นั เราเอาพายมะนาวไปฝากพ่ีเลธ์วนั หยดุ น้ีนะ ครับ’ คาํ พดู ของผกู้ องเซนทาํ ใหค้ ืนน้นั เธอแทบนอนไม่หลบั เธอยงั ไม่ชินในการเป็น ‘เพ่อื นที่รู้ใจ’ ของผกู้ องเซนเลย ภาพ ‘เจา้ ชายผกู้ อง’ ท่ีเธอและคนหุบเขากุหลาบคุน้ เคย คือ พระวรกายสูงใหญ่ในชุดทหาร เสดจ็ ไปทุกท่ีแทบทุกตารางนิ้วใน หุบเขากหุ ลาบโดยไม่เคยมีขบวนเสดจ็ อยา่ งมากกค็ ือมีนายทหาร หนา้ ตายตามเสดจ็ เงียบๆ เจา้ ชายผกู้ องมีพระปฏิสนั ถารกบั ชาวบา้ นอยา่ งใกลช้ ิด ไม่เคยถือพระองคส์ ักคร้ัง เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียในใจคนหุบเขากุหลาบไม่ไดอ้ ยไู่ กลจน สุดเอ้ือม ‘พีเ่ ลธ์ ใจดีนะครับไลล่าส์’

เพียงแค่การไปพบ ‘พ่ชี ายของผกู้ องเซน’ เธอกใ็ จสัน่ เสีย แลว้ แต่ ‘พเี่ ลธ์’ คือ มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธีย หวั ใจของเธอ มากกวา่ สั่นเป็นหลายเท่า หญิงสาวไดย้ นิ เสียงกริ่งจากหนา้ บา้ นจึงวางมะนาวลงบน โต๊ะ ฉวยผา้ เชด็ มือแลว้ กา้ วเร็วๆ เพื่อไปดูวา่ ใครท่ีมาหา ร่างอวบ ทว้ มของนีน่าถือตะกร้ายนื รออยหู่ นา้ บา้ น “ป้ านีน่า เขา้ มาก่อนสิคะ” ไลล่าส์เปิ ดประตูกวา้ ง นีน่ามองผา้ กนั เป้ื อนของไลล่าส์แลว้ ยมิ้ พกั หลงั น้ีไลล่าส์ ขยนั ทาํ อาหารมากข้ึน “ทาํ ครัวอยหู่ รือไลล่าส์” “ค่ะป้ า” ไลลา่ ส์พยกั หนา้ นอ้ ยๆ ยน่ื มือไปรับตะกร้าจากนี น่า แอบเปิ ดผา้ คลมุ ดูกพ็ บวา่ มีชามแกว้ ปิ ดฝาไว้ “มีอะไรมาฝากไล ล่าส์หรือคะ” “ป้ าหมกั ไก่ไวน้ ่ะ ไลล่าส์เอาเขา้ เตาอบแป๊ บเดียวกก็ ินได”้ นี น่าบอก หวั เราะอยา่ งอารมณ์ดี

“ขอบคุณมากค่ะ พอดีเลย เยน็ น้ีจะไดไ้ ม่ตอ้ งทาํ อะไรเพิ่ม” ไลล่าส์ยมิ้ กวา้ ง “อา้ ว แลว้ เราทาํ อะไรอยลู่ ะ่ ” นีน่าถามดว้ ยความสงสัย และ กส็ งสยั ยง่ิ ข้ึนเมื่อเห็นวา่ โตะ๊ กลางครัวของไลล่าส์มีขา้ วของอยเู่ ตม็ ไปหมด ท้งั แป้ ง น้าํ ตาล ไข่ไก่ เนย “หือ...มะนาว” ไลล่าส์วางตะกร้า ยมิ้ แหยๆ สบสายตาป้ านีน่า “ไลล่าส์กาํ ลงั หดั ทาํ พายมะนาวอยคู่ ่ะ” “อืม...” นางพยกั หนา้ “ที่ไลล่าส์ทาํ ไปวนั งานกอ็ ร่อยนะ” ไลล่าส์หยบิ มะนาวข้ึนมาขดู เอาผิวต่อจากที่คา้ งไว้ “ไลลา่ ส์วา่ มนั ยงั ไม่กลมกล่อมเท่าไรค่ะ แลว้ กอ็ ยากลองทาํ สูตรอ่ืนๆ ดูบา้ ง อยา่ งหนา้ เมอแรงคก์ ด็ สู วยดี แต่กย็ งั ไม่ไดด้ งั ใจ สักทีค่ะ” นีน่ามองมือของไลล่าส์ท่ีขยบั อยา่ งคล่องแคล่ว สีหนา้ เอา จริงเอาจงั มากกวา่ ปกติ จนติดจะเป็นเครียดไปเสียดว้ ยซ้าํ “ทาํ อาหารนะจะ๊ ไม่ตอ้ งเครียดขนาดน้นั ” นีน่าเอย่ ยมิ้ ๆ ไลลา่ ส์เงยหนา้ สบตาแววออ่ นโยนเจือแววอบอุน่ นกั หนา “ไลลา่ ส์...อยากทาํ ใหอ้ อกมาดีที่สุดนี่คะ”

นีน่าเลิกคิ้ว น้าํ เสียงของไลล่าส์จริงจงั จนนางรู้สึกได้ “ทาํ ไมล่ะจ๊ะ ไหนไลลา่ ส์เคยพดู กบั ป้ าวา่ ไม่ไดอ้ ยาก ทาํ อาหารใหเ้ ก่งเลิศเหมือนเชฟ แค่อยากทาํ อาหารที่ไลล่าส์กิน แลว้ มีความสุขแค่น้นั ” นางทวนคาํ พดู ของไลลา่ ส์เองเม่ือตอนที่มา สมคั รเป็นลกู ศิษยข์ องนาง ไลลา่ ส์ชะงกั วางมะนาวลงบนโตะ๊ คาํ พดู ของป้ านีน่าไม่ผดิ หรอก เธอเริ่มทาํ อาหารดว้ ยความรู้สึกวา่ ขอแค่ไดก้ ินฝีมือตวั เองก็ พอ เพราะเธอไม่ไดค้ ิดวา่ จะตอ้ งทาํ อาหารใหใ้ ครอื่นกิน “ก.็ .. ไลล่าส์กลวั มนั ไม่อร่อยน่ีคะ” น้าํ เสียงอึกอกั ผิดไปจาก ปกติ “แลว้ ‘ใคร’ จะวา่ ไม่อร่อยละ่ จ๊ะ” นีน่าสบตาหญิงสาวที่นาง รักเหมือนลกู ช่วงน้ีมีข่าวลือที่ทาํ ใหน้ างไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนกั เห็นท่าทางของไลลา่ ส์แลว้ ข่าวลือที่วา่ นนั่ จะเป็นจริงหรือ “ก.็ ..” ไลลา่ ส์ขบริมฝี ปาก ป้ านีน่ากเ็ หมือนเป็นแม่อีกคน หน่ึง เธอไม่เคยมีอะไรโกหกหรือปิ ดบงั มาก่อน “พายน่ีสาํ หรับ เป็นของฝากใหเ้ จา้ ชายแสงจนั ทร์ค่ะ ไลล่าส์กลวั ทาํ ออกมาไดไ้ ม่ ดี” พดู ไปแลว้ ไลลา่ ส์กไ็ ม่กลา้ สบตานีน่า

“ง้นั ข่าวที่ป้ าไดย้ นิ มากเ็ ป็นความจริง” นางถอนหายใจยาว แมค้ วามจริงจะไม่ไดท้ าํ ใหน้ างโลง่ ใจเท่าใดกต็ าม “ข่าว...” ไลล่าส์จาํ ตอ้ งสบตาที่ทอดมองเธออยา่ งอ่อนโยน “มีคนเห็นไลล่าส์อยกู่ บั เจา้ ชายผกู้ องท่ีริมลาํ ธารบ่อยๆ” นี น่าบอกดว้ ยน้าํ เสียงออ่ นๆ สีแดงท่ีค่อยๆ แผซ่ ่านบนใบหนา้ ของไลล่าส์บอกนางไดเ้ ป็นอยา่ งดี “ไลลา่ ส์...” ไลลา่ ส์หลุบตาลง เธอไม่โชคดีขนาดที่วา่ ไม่มี ใครรู้เรื่องอะไรสินะ “ไลลา่ ส์ไม่ไดโ้ กหกป้ าที่เคยบอกวา่ ไลล่าส์ เป็นเพอื่ นกบั เจา้ ชายผกู้ อง” นีน่าพยกั หนา้ ดวงตาในวนั น้นั ของไลล่าส์ยงั แจ่มกระจ่าง ไม่มีร่องรอยเอียงอายหรืออยา่ งไร ทาํ ใหน้ างโล่งใจวา่ เสน้ ทาง ชีวิตของไลล่าส์คงจะไม่มีปัญหาใด แต่ในวนั น้ี...แววตาไลล่าส์ของนางยามเอ่ยถึง ‘เจา้ ชายผู้ กอง’ เปล่ียนไป “ตอนน้ีผกู้ องเซน...เจา้ ชายผกู้ องกบั ไลลา่ ส์จะลองคบกนั ดู ค่ะ” ” ไลลา่ ส์ขบริมฝีปากเบาๆ “แลว้ วนั หยดุ น้ีไลล่าส์ตอ้ งไปเขา้ เฝ้ าฯ เจา้ ชายแสงจนั ทร์”

นีน่าถอนหายใจ ดอกไลล่าส์นอ้ ยๆ ของนางเบ่งบานเตม็ ที่แลว้ และสิ่งท่ีทาํ ใหด้ อกไมน้ อ้ ยๆ ของนางงดงามกเ็ ป็นถึงดวงดาราเหนือฟากฟ้ า เลนีเธีย จะดีใจหรือกลมุ้ ใจ...นีน่ากย็ งั ไม่แน่ใจ “ป้ า...ไม่วา่ อะไรหรือคะ” “จะใหป้ ้ าวา่ อะไรล่ะ” นางส่ายหนา้ ชา้ ๆ แลว้ ยมิ้ ออกมา “ป้ า บอกไดแ้ ค่วา่ ...อาหารที่อร่อยมีเคลด็ ลบั กค็ ือ...ใส่ความรักไปให้ มากท่ีสุด” นางไม่รู้หรอกวา่ เร่ืองน้ีจะลงเอยอยา่ งไร แต่ถา้ ไลลา่ ส์ของ นางมีความสุข นางกพ็ ร้อมจะมีความสุขไปดว้ ย หากไลล่าส์จะ ทุกข์ นางกจ็ ะปลอบใจดอกไมน้ อ้ ยๆ ของนางเอง ไลล่าส์เขา้ มากอดร่างทว้ มแน่น “ขอบคุณค่ะป้ านีน่า” นีน่ากอดตอบ “แน่ะ เสียงเตาอบหรือเปลา่ ”

ไลล่าส์คลายออ้ มกอด ใชม้ ือปาดน้าํ ตาออกดว้ ยกิริยาง่ายๆ ไม่ต่างจากลูกศิษยข์ องเธอนกั “ไปดูเร็วๆ ถึงจะอร่อยไม่อร่อย แต่อยา่ ใหเ้ จา้ ชายแสงจนั ทร์ เสวยพายไหมๆ้ เลย” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงรู้สึกถึงแรงสัน่ นอ้ ยๆ เหงื่อช้ืนๆ จาก มือที่ทรงกมุ มาตลอดทาง ทรงสบตาเรยใ์ นกระจกมองหลงั ซ่ึงเรย์ เป็นคนขบั รถ เพราะขนาดประทบั ขา้ งๆ คอยปลอบคอยเล่าเรื่อง สนุกสนานในภารกิจท่ีพลเอกเรนสั มอบหมายเพิม่ เติม เพราะใน สัปดาห์หนา้ จะเปิ ดใชส้ ะพานแลว้ แต่ไลล่าส์กไ็ ม่ไดร้ ่าเริงข้ึนเลย เม่ือรถเล้ียวออกจากถนนเลียบทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ข้ึนสู่ เนินแสงตะวนั แลว้ ไลลา่ ส์กย็ งิ่ เกร็งเครียดไปท้งั ตวั “กลบั กไ็ ดน้ ะไลล่าส์ ถา้ คุณไม่สบายใจ” ไลลา่ ส์ผงกศีรษะข้ึน สบพระเนตรคมที่เตม็ ไปดว้ ยแวว ห่วงใย “ผมจะอธิบายกบั พ่เี ลธ์เอง” “ดะ...ไดห้ รือคะ”

“ไดส้ ิ...ผมกไ็ ม่อยากใหค้ ุณพบพ่ีเลธ์เหมือนกนั ” “คะ” ไลลา่ ส์อุทานอยา่ งงุนงง แมเ้ ธอจะกลวั และไม่มนั่ ใจ ในการตอ้ งพบกบั เจา้ ชายแสงจนั ทร์ หากที่ผกู้ องเซนบอกตรงๆ วา่ ไม่ตอ้ งการใหเ้ ธอพบกบั พระองคก์ ท็ าํ ใหใ้ จหายไม่นอ้ ย หรือผกู้ องเซนจะเปล่ียนใจ ผหู้ ญิงธรรมดาๆ อยา่ งเธอ “ผมกลวั คุณจะหลงเสน่ห์พีเ่ ลธ์...ผมไม่อยากอกหกั ” “คะ...” ไลลา่ ส์กะพริบตาปริบๆ ชกั ไม่แน่ใจวา่ ตวั เองเพ้ียน ไปจนไดย้ ินอะไรแปลกๆ หรือเปล่า “ก.็ ..พี่เลธ์เขาหล่อกว่าผม มีเสน่ห์กวา่ ผม เก่งกวา่ ผม ดีกวา่ ผมเป็นร้อยเท่า ผหู้ ญิงคนไหนกช็ อบพี่เลธ์ท้งั น้นั ผมกก็ ลวั น่ะสิ” “น่ีผกู้ องไม่ไดป้ ลอบใจฉนั อยนู่ ะคะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวล มือในพระหตั ถห์ ยดุ สัน่ แลว้ แต่ท่ีตรัสเม่ือครู่ไม่ใช่แค่การเบี่ยงเบนความสนใจของไลลา่ ส์ แต่เป็ นความจริ งที่ซ่อนลึกในพระทยั

ข้ามิมีมงกฎุ ราชินีอันสูงศักดิ์ ข้ามิมีอาณาจักรอันไพศาล ข้ามิมีมากล้นทรัพย์ศฤงคาร ข้ามีเพียงหัวใจท่ีจาร...รักแลภักดี พระองคก์ ม็ ิต่างจากอศั วนิ พเนจรในลาํ นาํ โบราณน้นั “ไม่ครับ...ผมพดู จริง” ไลลา่ ส์เมม้ ริมฝีปาก “พดู อยา่ งน้ีถือวา่ ดูถูกฉนั นะคะ” ไลลา่ ส์ดึงมือออกจากพระ หตั ถใ์ หญ่ แต่ถกู ยดุ ไวไ้ ม่ยอมปลอ่ ย จึงไดแ้ ต่ถลึงตา “ฉนั ไม่ได้ ชอบผกู้ องเพราะผกู้ องหลอ่ มีเสน่ห์ เก่ง หรือเพราะคาํ วา่ ...เจา้ ฟ้ า ชายแห่งเลนีเธีย แต่เพราะผกู้ องคือผกู้ องเซน...” ไลล่าส์ชะงกั ใบหนา้ ร้อนวบู ข้ึนมาทนั ที พระเนตรสีม่วงเขม้ พราวพร่างยงิ่ กวา่ ดวงดาวดวงใดบนทอ้ งฟ้ ายามราตรี เธอเผลอพดู อะไรออกไปนี่

“ขอบคุณครับไลล่าส์” ทรงยกมือหญิงสาวข้ึนมา จุมพติ หลงั มือน้นั เบาๆ “พี่เลธ์ตอ้ งชอบคุณแน่นอน แต่ถา้ ชอบมากไป... ถึงเป็นพ่ีเลธ์ผมกไ็ ม่ยอมเสียคุณไปหรอก” “ถึงพระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ แลว้ พระเจา้ ค่ะ” เรยเ์ อ่ยเบาๆ ดว้ ยสีหนา้ ปกติ ราวกบั ไม่ไดย้ นิ ส่ิงใดจากที่นง่ั ดา้ นหลงั เลย ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึนมองอาคารสีชมพอู อ่ นท่ีเคยเห็นเพยี ง ภาพถ่ายเท่าน้นั สถานท่ีที่หญิงสาวทุกคนในเลนีเธียใฝ่ ฝันจะเขา้ มาสักคร้ัง ไม่ใช่เพราะตวั อาคารงดงามดว้ ยสถาปัตยกรรมโบราณ แต่เพราะผเู้ ป็นเจา้ ของพระตาํ หนกั น้ีต่างหาก เธอกเ็ คย ‘ปล้ืม’ เจา้ ชายแสงจนั ทร์ แต่ในความรู้สึกของเธอ แลว้ ทรงเป็นเหมือนพริ้นซ์ชามมิ่งของซินเดอเรลลา่ ...เป็นเจา้ ชาย ที่อยใู่ นความฝันเท่าน้นั แต่...ไลล่าส์เหลือบมองร่างสูงใหญ่ขา้ งกาย ตอนน้ีเธอมีเจา้ ชายเป็นของตวั เอง... “เชิญเสดจ็ ดา้ นในเถิดเพคะ” น้าํ เสียงหวานทาํ ใหไ้ ลล่าส์ กะพริบตา มองผหู้ ญิงที่สวยที่สุดคนหน่ึงกา้ วลงมาจากมุขอาคารสี

ชมพกู ุหลาบ ร่างโปร่งบางเคลื่อนไหวราวกบั ล่องลอยลงมาหยดุ ตรงหนา้ ผกู้ องเซน หญิงสาวยอบตวั ลงอยา่ งอ่อนชอ้ ย และมือ ใหญ่ของผกู้ องเซนกร็ ับมือบางน้นั ข้ึนมาจุมพิต ไลลา่ ส์รู้สึก เหมือนหวั ใจร่วงลงไปกระทบพ้ืน ภาพท่ีเห็นอยตู่ รงหนา้ งดงามเหมาะสมนกั “ลิล่ีรู้จกั กบั ไลลา่ ส์ของเราก่อน” เจา้ หญิงลิลีเธียแยม้ พระสรวล กระแสรับสั่งในพระอนุชา นุ่มนวลเหลือเกิน ทรงเบือนพระพกั ตร์ไปยงั หญิงสาวร่างสูงใหญ่ ที่ทรงแอบทอดพระเนตรเม่ือครู่ ดอกไลลา่ ส์แห่งหุบเขากหุ ลาบ “ไลลา่ ส์ครับ น่ีลิลี่...เจา้ หญิงลิลีเธีย” ทรงเอ้ือมพระหตั ถไ์ ป กมุ มือไลลา่ ส์ “ลิล่ี...นี่ไลลา่ ส์ของเรา” “ยนิ ดีท่ีไดร้ ู้จกั นะคะคุณไลล่าส์” รอยแยม้ พระสรวลกวา้ ง ข้ึน กระแสรับสัง่ ‘ไลล่าส์ของเรา’ แสนหวานและบ่งบอกวา่ ภาคภมู ิพระทยั ในตวั หญิงสาวคนน้ีเหลือเกิน ไลลา่ ส์พยายามดึงมือออกมา แลว้ ยอ่ ตวั ลง

เจา้ หญิงลิลีเธีย ราชเลขานุการในองคม์ กฎุ ราชกมุ าร หน่ึงใน ผหู้ ญิงท่ีสวยที่สุดในเลนีเธีย “ถวายบงั คมเพคะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง “ไลลา่ ส์เขายงั เกร็ง อยนู่ ่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยคงคุยกบั ลิล่ีไดส้ นุก” ไลล่าส์ยมิ้ แหย ไม่แน่ใจนกั “เสดจ็ ดา้ นในเถอะเพคะ พระเชษฐาประทบั รออยใู่ นสวน” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพยกั พระพกั ตร์ ทรงฉวยมือไลล่าส์ท่ี ดึงออกไปเมื่อครู่มากุมอีกคร้ัง ความเยน็ จากมือน้นั ทาํ ใหแ้ ยม้ พระ สรวลนอ้ ย “ดี...ไลล่าส์มีพายมะนาวมาฝากพีเ่ ลธ์ดว้ ย” เจา้ หญิงลิลีเธียสรวลเบาๆ มองใบหนา้ แดงซ่านของหญิง สาวอยา่ งเอน็ ดู ใครไดเ้ ห็นพระพกั ตร์พระอนุชาในขณะน้ีคงจะ ทราบโดยไม่ตอ้ งทูลถามวา่ ทรงรู้สึกอยา่ งไรต่อดอกไลลา่ ส์ดอกน้ี “ไปเถอะไลล่าส์” ทรงดึงขอ้ มือไลล่าส์เบาๆ ทรงกม้ ลง กระซิบ “ไม่ตอ้ งกลวั ... แค่อยา่ หลงเสน่ห์พี่เลธ์กพ็ อ”

หากจะมีใครเป็นเจา้ ชายในฝันของผหู้ ญิงท้งั โลก กค็ งจะ เป็นบุรุษร่างสูงสง่ากลางสวนกหุ ลาบน้นั พระพกั ตร์คมคาย ‘งาม’ เกินบุรุษ หากชวนใหห้ วั ใจหวนั่ ไหวเสียเหลือเกิน โดยเฉพาะพระ เนตรงามล้าํ น้นั และยงั ทรงเป็น ‘เจา้ ชาย’ ในโลกของความเป็นจริง มิใช่ เจา้ ชายในนิทานเท่าน้นั ในโลกน้ีมีเจา้ ชายอยมู่ ากกจ็ ริง แต่มี ‘เจา้ ชาย’ อยไู่ ม่กี่ พระองคท์ ่ีจะไดข้ ้ึนครองราชยส์ มบตั ิ และมอบ ‘มงกฎุ ราชินี’ ใหก้ บั สตรีผเู้ ป็นหน่ึงในพระทยั แลว้ ใครจะไม่อยากเป็นสตรีผนู้ ้นั “มาแลว้ หรือเซน” ไลล่าส์รู้แลว้ วา่ ทาํ ไม...ทุกหวั ใจจึงสยบแทบพระบาท

ตอน ๑๙ “ดอกไมข้ องนายน่ารักมาก” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียตรัสพร้อมรอย แยม้ สรวล ทอดพระเนตรไลล่าส์เดินเคียงพระญาติสาวกลบั เขา้ ไป ในพระตาํ หนกั หลงั จากประทานเล้ียงน้าํ ชากลางสวนกุหลาบ แมจ้ ะเป็นเพยี งดอกไมธ้ รรมดา แต่ทาํ ใหแ้ สงดาวแห่งเลนี เธียงดงามนกั “ครับ...เธอน่ารักมาก” รอยแยม้ พระสรวลเจา้ ฟ้ าชายเซเน เธียกวา้ งกวา่ พระเชษฐาเป็นเท่าตวั “พเี่ ลธ์อนุญาตใช่ไหม” เจา้ ฟ้ าชายเลเธียสรวลเบาๆ ตวดั สายพระเนตรกลบั มาที่พระ อนุชา “เม่ือความรักอยตู่ รงหนา้ กไ็ ขวค่ วา้ ไวเ้ สีย เพราะถา้ มนั จาก ไป...นายอาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย” รับสงั่ แลว้ กป็ รายพระเนตร ไปยงั กหุ ลาบที่บานสะพรั่ง “เพราะฉะน้นั กท็ าํ ตามท่ีหวั ใจนาย ตอ้ งการเถอะ อยา่ กงั วลเร่ืองอื่นใดเลย” ”ขอบคุณครับพีเ่ ลธ์” “อืม... แต่อาจจะตอ้ งมีเรื่องกงั วลอยเู่ หมือนกนั นะ”

“เร่ืองอะไรหรือครับ” “เรื่องท่ีพี่บอกนายวนั น้นั ... มีส่ือที่อยากจะเลน่ ข่าวดอกไม้ ของนาย เพราะฉะน้นั จะทาํ อะไรกร็ ีบทาํ เสีย” พระเชษฐาแยม้ พระ สรวลนอ้ ยๆ “ถา้ ไม่อยากถูกรบกวน กร็ ีบขอพระราชทานประกาศ แต่งต้งั สะใภห้ ลวงเสีย พวกเขาจะไดไ้ ม่ตอ้ งตามทาํ ข่าวนาน” “โธ่...ถา้ ไลล่าส์เขายอมเร็วๆ ผมจะไปเขา้ เฝ้ าฯ พอ่ กบั แม่ เสียเดี๋ยวน้ี” ทรงโอดครวญ หากพระเนตรสีม่วงเขม้ พราวพร่าง “หึๆ นายเพิง่ สารภาพนะวา่ ไม่มีฝีมือ ระวงั เถอะ...จะไม่มี คนทาํ พายมะนาวใหก้ ินอีก” ไลล่าส์เบิกตาโต ยน่ื มือออกไปรับช่อกุหลาบจากพระหตั ถ์ เธอเงยหนา้ ข้ึนมองพระพกั ตร์งามซ่ึงเธอสามารถจอ้ งมองไดท้ ้งั วนั รวมถึงพระสุรเสียงนุ่มนวล “ขอบคุณนะครับที่มาเยยี่ ม พายมะนาวอร่อยมาก” เจา้ ฟ้ า ชายเลเธียทอดพระเนตรดอกไมข้ องพระอนุชาดว้ ยแววพระเนตร อ่อนโยน “ถา้ วา่ ง...กม็ าคุยกนั อีกนะครับ”

“เป็นพระกรุณาเพคะ” ไลลา่ ส์ยอบตวั ลงต่าํ แมว้ า่ จะ ประทานอนุญาตใหเ้ ธอขานพระนาม ‘พ่เี ลธ์’ ได้ หากไลล่าส์กไ็ ม่ กลา้ พอ “ออ้ ... พี่บอกหรือยงั นะ พ่ีชอบเวบ็ เพอ่ื นครูนะ” ไลลา่ ส์เผยอริมฝีปากอยา่ งตกตะลึง “ทรงรู้จกั ” รอยแยม้ พระสรวลของแสงจนั ทร์แห่งเลนีเธียตรึงตราอยใู่ น ใจของไลล่าส์ แมก้ ระทง่ั มานง่ั อยใู่ นรถของเรยท์ ี่กาํ ลงั จะไปส่ง เธอท่ีบา้ นของไมอาน้นั กย็ งั ไม่จางไปจากใจ “ไหนวา่ จะไม่หลงเสน่ห์พเี่ ลธ์ไงครับ” น้าํ เสียงของคนท่ีนงั่ ขา้ งติดจะรวนๆ ไลล่าส์จึงตอ้ งวางช่อกุหลาบท่ีประคองอยา่ งทะนุ ถนอมไวข้ า้ งๆ กาย แลว้ เอ้ือมมือไปกมุ มือใหญ่น้นั ไว้ พระเนตรสีม่วงเขม้ เปล่งประกายยงิ่ กว่าดาวดวงใด ไมอาหนั ขวบั มายงั เพื่อนสาวทนั ทีที่รถโฟร์วลี คนั น้นั แลน่ ออกไปจากหนา้ บา้ น เธอมองช่อกุหลาบในมือไลล่าส์ ค่อยๆ ไล่

ไปยงั ใบหนา้ และดวงตาท่ีเตม็ ไปดว้ ยประกายสดใสดว้ ยแววตาเจา้ เล่ห์ “เลา่ มาไลล่าส์เลา่ มาเร็วๆ ไปไงมาไงถึงมากบั เจา้ ชายผกู้ อง ยะ แถมมีช่อกหุ ลาบอีก ไหนวา่ แค่เพื่อนไง” “นี่ไม่คิดจะใหเ้ พอ่ื นเอาของเขา้ ไปเกบ็ ก่อนหรือไง” ไลลา่ ส์ หวั เราะเบาๆ เธอบอกไมอาวา่ จะขอมาคา้ งที่บา้ นโดยบอกเพียงแค่ วา่ จะมาทาํ ธุระในเลนีธ “ไม่ยะ่ เล่ามาก่อนเลย” “กไ็ ม่มีอะไร... แค่เจา้ ชายผกู้ องพาฉนั ไปท่ีพระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ มา แลว้ เจา้ ชายแสงจนั ทร์กป็ ระทานกุหลาบให้ เท่าน้นั ” ไลล่าส์เอย่ ดว้ ยน้าํ เสียงเรียบๆ หากนยั น์ตาวาววบั หวั เราะ ถกู ใจใบหนา้ เหรอหราของเพ่อื นสนิท “เธอวา่ ไงนะ” ไมอาร้องเสียงหลง “แหม...สรุปวา่ เพ่ือนสนิทคิดไม่ซ่ือล่ะสิ” ไมอาหวั เราะคิก คกั มองเพอ่ื นสาวที่กาํ ลงั เอาชุดจากกระเป๋ าเดินทางออกมาแขวน ในตู้ “ฉนั กว็ า่ แลว้ ...”

เธอคิดถกู จริงๆ ดว้ ยสิ “วา่ อะไร” ไลล่าส์หนั มายงั เพ่ือนสาว เลิกคิ้วสูง “กว็ า่ เธอกบั เจา้ ชายผกู้ องน่ะนะจะเป็นแค่เพื่อนกนั กเ็ ห็น มองตากนั ปิ๊ งๆ ขนาดน้นั ” ไลลา่ ส์โคลงศีรษะ “เฮอ้ ...นี่ฉนั จะมีเพื่อนเป็นเจา้ หญิงเหรอนี่” “เธอวา่ อะไรนะ” ไมอาเลิกคิ้ว “อา้ ว... ทาํ หนา้ งงอะไรจะ๊ กอ็ ีกหน่อยเธอแต่งงานกบั เจา้ ชายผกู้ อง เธอกเ็ ป็นเจา้ หญิงพระชายานะจะ๊ เจา้ หญิงไลล่าส์” ไลล่าส์อา้ ปากจะคา้ น แลว้ กห็ ุบลง เจา้ หญิงพระชายาอยา่ งน้นั หรือ... “วา่ แต่เจา้ ชายแสงจนั ทร์ท่านเป็นยงั ไงบา้ ง เลา่ มาใหล้ ะเอียด เลยนะ” ไลล่าส์ไดย้ นิ เสียงแวว่ ๆ เพราะยงั ตกตะลึงในคาํ พดู ของ เพอื่ นสาว เธอไม่เคยคิดในแง่น้ีมาก่อน

ไลลา่ ส์มองเดก็ ๆ วง่ิ กรูออกไปจากโรงเรียนแลว้ ถอนหายใจ ยงิ่ ใกลว้ นั ตรวจมาตรฐานโรงเรียน บรรยากาศกย็ งิ่ เงียบสงดั ราว กบั มีหมอกจางๆ ครอบคลมุ โรงเรียน เหล่าครูต่างสบตากนั ดว้ ย ความไม่สบายใจ มีความรู้สึกวา่ ท้งั ไม่อยากใหว้ นั น้นั มาถึงและ อยากใหม้ าถึงเร็วๆ เพ่อื จะไดไ้ ม่ตอ้ งกงั วลกนั ตลอดเวลาเช่นน้ี อะไรจะเกิดกต็ อ้ งเกิด “ยงั ไม่กลบั อีกหรือไลลา่ ส์” ไลล่าส์หนั กลบั ไปพบรอยยมิ้ ของครูดาเรีย “รอเดก็ ๆ กลบั ใหห้ มดก่อนค่ะครู” ครูสาวยมิ้ นอ้ ยๆ “อยา่ ชา้ นะ เดี๋ยวคนแถวลาํ ธารจะรอนาน” “ครูดาเรีย” ไลลา่ ส์อุทานเสียงสูง “เรียกครูทาํ ไมจะ๊ ” “ก.็ ..” ไลล่าส์อึกอกั รู้สึกวา่ ใบหนา้ ร้อนซู่ข้ึนมาทนั ที ครูดาเรียยมิ้ บางๆ ‘ข่าวลือ’ ยงั คงทาํ งานต่อไปเร่ือยๆ แมจ้ ะ เป็นห่วง ‘ลกู ศิษย’์ และ ‘เพือ่ นครู’ อยไู่ ม่นอ้ ย แต่เธอกด็ ีใจท่ียงั มี เร่ืองน่ายนิ ดีอยใู่ นขณะที่ทุกคนกาํ ลงั รอเผชิญหนา้ ฝันร้าย

“โอ...ครูตอ้ งไปแลว้ ล่ะ” ครูดาเรียแกลง้ มองนาฬิกาขอ้ มือ “เดี๋ยวคนที่เคยถกั มงกฎุ กหุ ลาบใหค้ รูจะรอนาน” ไลล่าส์ออกจากโรงเรียนเม่ือดูแลใหแ้ น่ใจวา่ เดก็ ๆ กลบั บา้ น กนั หมดแลว้ เธอข่ีจกั รยานค่ใู จไปตามถนนมุ่งไปยงั สะพานเช่น ทุกวนั หากเม่ือผา่ นตน้ ไมใ้ หญ่กลบั ไม่มีเสียง ‘ใคร’ ทกั มาจากก่ิง ไมส้ ูง ไลลา่ ส์หยดุ รถแหงนหนา้ ข้ึนดใู หแ้ น่ใจวา่ ไม่มีคนอยจู่ ริงๆ หญิงสาวถอนใจเบาๆ ก่อนจะถีบจกั รยานต่อไปอีก คิ้วเรียวสวยเลิกข้ึนเม่ือเห็นคนงานกาํ ลงั ร้ือถอนร้ัวท่ีก้นั เขต ก่อสร้าง ไลล่าส์จอดรถจกั รยานไม่ห่างจากบริเวณที่คนงานกาํ ลงั ทาํ งานอยู่ นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองฉายแววยนิ ดี แสดงวา่ การก่อสร้าง สะพานเสร็จสมบูรณ์แลว้ อยา่ งน้นั หรือ แลว้ รอยยมิ้ กจ็ างไปอยา่ งรวดเร็ว พอกบั ที่ปรากฏข้ึนมา ภารกิจของผกู้ องเซนจบลงแลว้ ...เธอจะไม่ไดพ้ บเขาท่ีริมลาํ ธารอีกอยา่ งน้นั หรือ “ไลล่าส์ครับ”

ไลลา่ ส์กะพริบตา มองผทู้ ี่กา้ วตรงมาหาเธอ รอยยมิ้ สวา่ ง ไสวบนใบหนา้ คมเขม้ ทาํ ใหห้ วั ใจเธอสวา่ งไสวไปดว้ ย ไลลา่ ส์ ไม่รู้วา่ รอยยมิ้ น้ีมีอิทธิพลต่อหวั ใจเธอต้งั แต่เม่ือไร รู้ตวั อีกที...เธอกอ็ ยากเห็นยมิ้ น้ีทุกวนั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียสาวพระบาทเร็วๆ เขา้ มาหาหญิงสาว ทรงเห็นเธอขี่จกั รยานตรงมาจึงรีบเสดจ็ ลงมาพบ ก่อนที่เธอจะ เปล่ียนใจกลบั บา้ นไปเสียก่อน เวลาท่ีทรงไดพ้ บกบั เธอทาํ ไมจึงนอ้ ยเช่นน้ี ทรงไม่ตอ้ งการเพยี งแค่ไดพ้ บแลว้ ตอ้ งแยกจากกนั หากที่ ทรงตอ้ งการ...ไดอ้ ยรู่ ่วมกบั เจา้ ของรอยยมิ้ ที่ทาํ ใหพ้ ระทยั เบ่งบาน ตลอดไป “ผกู้ อง” ไลลา่ ส์ทกั เบาๆ แลว้ หาหวั ขอ้ ที่ทาํ ใหห้ วั ใจของเธอ เตน้ เป็นปกติท่ีสุด “สะพานเสร็จแลว้ หรือคะ” “ครับ...อยากข้ึนไปดูไหมครับ” “ไดเ้ หรอคะ” ไลล่าส์ถามอยา่ งกระตือรือร้น เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงแยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ

“ไดส้ ิครับ พรุ่งน้ีเราจะเปิ ดทดลองใชแ้ ลว้ ” ทรงส่งพระหตั ถ์ ใหห้ ญิงสาว แต่ไลล่าส์ส่ายหนา้ แกม้ แดงจดั “ไม่นะคะ” “กท็ ีวนั ก่อนคุณยงั ใหผ้ มจบั มือคุณตลอดเลย” พระเนตรสี ม่วงเขม้ เป็นประกายวิบวบั “กน็ น่ั มนั ...” ไลลา่ ส์คอ้ น เธอเกร็งแทบแยท่ ่ีตอ้ งไปพบ ‘พ่ี เลธ์ของผกู้ องเซน’ เลยไม่ไดท้ กั ทว้ งอะไรน่ะสิ “วนั ก่อนกว็ นั ก่อน สิคะ วนั น้ีไม่ได”้ รอยแยม้ สรวลขยายกวา้ ง หากไม่ไดท้ รงรบเร้าหญิงสาว เพราะทรงไม่ไดต้ อ้ งการทาํ อะไรรุ่มร่ามต่อหนา้ บุคคลอ่ืนอยแู่ ลว้ ทรงผายมือใหไ้ ลล่าส์ “ตามผมมาครับ...สะพานดอกกุหลาบยนิ ดีตอ้ นรับ” ไลลา่ ส์เดินเคียงพระวรกายสูงใหญ่ข้ึนไปบนสะพานดอก กหุ ลาบ เธอดลู วดลายปูนป้ันรูปดอกกหุ ลาบบนราวสะพานท้งั สองดา้ นซ่ึงทาํ ใหเ้ จา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสเรียกเช่นน้นั

“กจ็ ะมีชื่อไหนเหมาะกวา่ น้ีล่ะครับ สะพานท่ีขา้ มลาํ ธาร กหุ ลาบ ใชเ้ ป็นเสน้ ทางขนส่งกหุ ลาบ และยงั ประดบั ประดาดว้ ย ดอกกหุ ลาบมากมายขนาดน้ี” ไลล่าส์ยมิ้ นอ้ ยๆ มองสายน้าํ เบ้ืองล่างที่ไหลคดโคง้ ไปหลอ่ เล้ียงไร่กหุ ลาบและผคู้ นในหุบเขากหุ ลาบ ลาํ ธารซ่ึงเป็น แหล่งกาํ เนิดชีวิตของผคู้ นแถบน้ี แลว้ รอยยมิ้ ไลลา่ ส์กจ็ างลง “มีอะไรหรือครับ” สีหนา้ ของหญิงสาวทาํ ใหต้ รัสถามทนั ที “สะพานเสร็จแลว้ ผกู้ องจะกลบั เลนีธเลยไหมคะ” หลุด คาํ ถามออกไปไลล่าส์กข็ บริมฝีปาก ไม่กลา้ เงยหนา้ ข้ึนสบตาของ คนท่ียนื อยขู่ า้ งๆ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรใบหนา้ ดา้ นขา้ งของหญิง สาว เธอกม้ หนา้ ไม่สบพระเนตรพระองคก์ จ็ ริง แต่กท็ รงพอจะรู้ “ยงั หรอกครับ ผมยงั ไม่ไดย้ า้ ยไปไหน” ไลล่าส์เงยหนา้ ข้ึน “จริงหรือคะ”

ทรงพยกั พระพกั ตร์ หากยงั ไม่รับส่งั ถึงอนาคตภายหนา้ ทรงตอ้ งการเป็นทหารที่ดี และอยากทรงงานในส่วนภมู ิภาค มากกวา่ การอยใู่ นเลนีธน้นั ใกลศ้ นู ยก์ ลางของอาํ นาจมากเกินไป แต่คงไม่สามารถประทบั ท่ีโรซานน์ไดต้ ลอดไป “แลว้ คุณละ่ ครับ จะถึงวนั ตรวจโรงเรียนแลว้ ใช่ไหม” “ค่ะ...” ไลล่าส์พยกั หนา้ “ฉนั สังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเลย” ทรงอยากรวบร่างเธอมากอดใหก้ าํ ลงั ใจเหลือเกิน และอยาก กระซิบบอกวา่ ไม่ตอ้ งเป็นกงั วลใดๆ ไปหรอก ‘พ่ีพอจะรู้แลว้ วา่ เขาคิดอะไร ขอบใจนายมากนะเซน’ ก่อน จะกลบั จากเลนีธ พระเชษฐาตรัสแก่พระองคเ์ ช่นน้ี ทรงไม่รู้วา่ พระเชษฐาทรงจะทาํ อยา่ งไรต่อไป แต่ที่แน่ๆ คือ ทรงเชื่อในแสง จนั ทร์แห่งเลนีเธียเตม็ พระทยั “ทาํ ใจใหส้ บายเถอะครับ ขอเพยี งทาํ หนา้ ที่ของคุณใหเ้ ตม็ ท่ี ผมเช่ือวา่ ทุกอยา่ งจะคล่ีคลาย” ทรงทาํ เพียงแตะหลงั มือหญิงสาว เบาๆ “ยมิ้ ของครูไลล่าส์ทาํ ใหเ้ ดก็ ๆ มีความสุขนะครับ” รวมถึง พระองคด์ ว้ ย

ไลล่าส์ยมิ้ ใหก้ บั เดก็ ๆ ในช้นั เรียน แมใ้ จจะพะวงเรื่อง คณะกรรมการตรวจมาตรฐานซ่ึงมาถึงโรงเรียนในตอนสาย และ ในขณะน้ีครูใหญ่และครูท่ีรับผิดชอบงานน้ีกาํ ลงั นาํ ชมโรงเรียน และสรุปผลการดาํ เนินการเรียนการสอนของโรงเรียน ส่วนครูคน อ่ืนๆ น้นั สอนนกั เรียนตามปกติ จนกระทง่ั เวลาพกั เท่ียง ครูสาวดแู ลนกั เรียนใหร้ ับประทาน อาหารเช่นเคย เธอเห็นชายหนุ่มแปลกหนา้ คนหน่ึงเดินตรงมา “พกั เท่ียงแลว้ หรือครับคุณครู” เขาเอ่ยพร้อมกบั รอยยมิ้ น่า มอง “ใช่ค่ะ เดก็ ๆ กาํ ลงั ทานอาหารกนั ” ไลลา่ ส์ตอบยมิ้ ๆ ชาย หนุ่มแปลกหนา้ คนน้ีคงเป็นหน่ึงในคณะกรรมการท่ีมาตรวจ โรงเรียน “ทางโรงเรียนเตรียมอาหารเท่ียงไวท้ ี่หอ้ งพกั ครูนะคะ” “เอ๋...คุณครูทราบหรือครับวา่ ผมเป็นใคร” ไลล่าส์ยมิ้ นอ้ ยๆ “วนั น้ีโรงเรียนของเรามีแขกอยกู่ ลุ่มเดียวค่ะ” เสียงหวั เราะหา้ วๆ ทาํ ใหไ้ ลลา่ ส์รู้สึกโล่งใจข้ึนมาเลก็ นอ้ ย อยา่ งนอ้ ยเขากด็ อู ารมณ์ดี ไม่ไดม้ ีแววตาไม่ชอบใจอะไร

“คุณครูสอนที่นี่มานานหรือยงั ครับ” “เกือบสี่ปี แลว้ ค่ะ ต้งั แต่ดิฉนั เรียนจบมา” ไลล่าส์ตอบตาม ตรง “ขออนุญาตถามสกั นิดนะครับ” “ไดส้ ิคะ ไม่ทราบอยากทราบเรื่องอะไรคะ” “ทาํ ไมคุณถึงเลือกมาสอนที่นี่ล่ะครับ ผมวา่ ท่ีน่ีออกจะ...ขอ โทษนะครับ ค่อนขา้ งจะขาดแคลนอยไู่ ม่นอ้ ย” “ฉนั เลือกมาสอนที่น่ีกเ็ พราะ ท่ีน่ีเป็นบา้ นเกิดของฉนั และ ฉนั กเ็ รียนจบจากท่ีน่ีค่ะ” ไลล่าส์สบตาท่ีกลายเป็นแววนิ่งเฉยของ อีกฝ่ ายอยา่ งแปลกใจ “สภาพโรงเรียนอาจจะเก่าไปอยา่ งที่คุณเห็น เพราะเราไม่เคยไดง้ บปรับปรุงโรงเรียนกอ้ นใหญ่สักคร้ังค่ะ แต่ เรากพ็ ยายามเตม็ ท่ีเพ่ือไม่ใหเ้ ดก็ ๆ รู้สึกวา่ เขาขาดอะไร” ไลลา่ ส์เบนสายตาไปมองลกู ศิษย์ “คุณแน่ใจเหรอครับวา่ เขาไม่รู้สึกขาด” ยงั ไม่ทนั ที่ไลล่าส์ จะตอบ กม็ ีคาํ พดู ประโยคถดั ไปที่ทาํ ใหค้ นฟังหนั ขวบั มา “คุณไม่ เสียดายหรอกหรือครับที่ตอ้ งมาจมอยใู่ นโรงเรียนเลก็ ๆ แบบน้ี คุณยงั อายนุ อ้ ย ถา้ อยใู่ นโรงเรียนใหญ่คงจะกา้ วหนา้ มากกวา่ น้ี”

ไลลา่ ส์สบตาท่ีไม่บ่งบอกความรู้สึกของอีกฝ่ าย กล้นั โทสะ ท่ีพงุ่ ข้ึน ก่อนจะค่อยๆ เรียกรอยยมิ้ ออกมา มีใครบางคนบอกวา่ ให้ ยมิ้ เขา้ ไว้ โลกน้ีจะสวา่ งไสว มองเห็นเสน้ ทางท่ีจะเดินไป ความโกรธไม่ไดท้ าํ ใหม้ องเห็นปลายทาง “ฉนั ไม่โกหกหรอกนะคะวา่ ไม่ตอ้ งการกา้ วหนา้ เพียงแต่ โรงเรียนเลก็ ๆ กใ็ หใ้ นสิ่งท่ีฉนั ปรารถนาอยแู่ ลว้ ” ไลล่าส์ขยาย รอยยมิ้ “อะไรครับ” “โอกาสค่ะ... โรงเรียนเลก็ ๆ ท่ีอาจจะสูโ้ รงเรียนใหญ่โตใน เมืองไม่ได้ แต่ฉนั ไดโ้ อกาสกา้ วไปขา้ งหนา้ เพราะโรงเรียนน้ี ฉนั จึงกลบั มาเพอ่ื ใหโ้ อกาสกบั รุ่นนอ้ งของฉนั บา้ ง” ไลล่าส์จอ้ งลึกลง ไปในดวงตาค่นู ้นั “ยงั มีเดก็ ๆ อีกหลายคนที่ไม่พร้อมในการกา้ ว ออกไปจากหมู่บา้ นต้งั แต่ตอนน้ี แต่เขากต็ อ้ งการโอกาสเพื่อวนั หนา้ เขาจะกา้ วต่อไปไดโ้ ดยไม่สะดุดอะไร” “ช่างเป็นคุณครูท่ีรักลกู ศิษยน์ ะครับ” ไลลา่ ส์ยมิ้ ใหน้ ้าํ เสียงติดประชดน้นั “ฉนั แค่ตอ้ งการเป็นคนเปิ ดโอกาส ไม่ใช่คนปิ ดโอกาสค่ะ”

ครูสาวมองร่างสูงโปร่งเดินจากไป ความสงสัยยงั อยเู่ ตม็ หวั ใจ แต่เธอยงั ไม่สามารถตามไปดไู ดจ้ นกวา่ จะดูแลนกั เรียนให้ เรียบร้อยเสียก่อน ไลลา่ ส์ไดแ้ ต่ชะเงอ้ ไปยงั หอ้ งประชุมว่ามีอะไร เกิดข้ึนในน้นั บา้ ง ‘เขา’ คิดอยา่ งไรในคาํ พดู ของเธอ “ท่านเลขาฯ ไปไหนมาครับ” คณะกรรมการตรวจ มาตรฐานโรงเรียนคนหน่ึงลุกข้ึนเมื่อเห็น ‘ผใู้ หญ่’ เดินกลบั เขา้ มา ในหอ้ งประชุมเลก็ ๆ ของโรงเรียนซ่ึงไม่น่าจะผา่ นมาตรฐานไปได้ การมาตรวจโรงเรียนในคราวน้ีมี ‘ท่านเลขาฯ’ มา สงั เกตการณ์ดว้ ย ทาํ ใหท้ ุกคนรู้สึกกระตือรือร้นเป็นพิเศษ เพราะ งานน้ีนอกจากจะทาํ ให้ ‘ผใู้ หญ่’ ไดเ้ ห็นผลงานแลว้ ยงั รู้จกั กิตติศพั ทท์ ่านเลขาฯ เป็นอยา่ งดี “ไปเดินดอู ะไรๆ มาครับ” ท่านเลขาฯ ยมิ้ นิดๆ สายตามอง กวาดไปทุกใบหนา้ “สภาพโรงเรียนน่าจะตอ้ งปรับปรุงหลาย อยา่ งนะครับ”

ไคแลนพยายามยมิ้ ออกมา หากเขารู้สึกไดว้ า่ มีอะไร บางอยา่ งใน ‘น้าํ เสียง’ ของเลขาธิการคณะกรรมการการศึกษา ผู้ สงั เกตการณ์พิเศษในคราวน้ี มีอะไรท่ีทาํ ใหเ้ ขาไม่ค่อยสบายใจ ต้งั แต่ทราบวา่ ไม่ไดม้ ีเพียงแค่คณะกรรมการตรวจมาตรฐาน โรงเรียนมาเท่าน้นั “เราทาํ เร่ืองของบประมาณปรับปรุงอยคู่ รับ ไม่ไดน้ ่ิงนอน ใจ” เขาช้ีแจงเรียบๆ “แลว้ ถา้ เร่ืองไม่ผา่ นละ่ ครับ” ไคแลนชะงกั “ทาํ ไมท่านเลขาฯ ถึงคิดวา่ อยา่ งน้นั ละ่ ครับ” “ผมแค่สมมติน่ะครับ ไม่ทราบวา่ ครูใหญ่จะทาํ ยงั ไงต่อไป” ไคแลนสบตา ‘เดก็ ’ หากเป็น ‘คนใหญ่คนโต’ “ผมกจ็ ะพยายามหางบประมาณอื่นมาสนบั สนุน ขอทุน หรือขอรับบริจาคจากชาวบา้ น ชุมชน เอกชนอื่นๆ คงจะมีสกั ทาง ท่ีเราจะปรับปรุงโรงเรียนน้ี ถา้ ‘ผใู้ หญ่’ ไม่เห็นค่าของเรา” ท่านเลขาฯ ยมิ้ นิดๆ

“ครูวา่ จะง่ายขนาดน้นั หรือครับ จะเอาอะไรไปขอการ สนบั สนุน ผลงานเดก็ หรือ...” เขาชายตามองไปยงั ขอ้ มูลท่ี นาํ เสนอบนคอมพวิ เตอร์ “กไ็ ม่มีผลงานดีเด่นสักดา้ น ครูเอง...ก็ ไม่มีครูดีเด่นอีกเช่นกนั ” “นกั เรียนกบั ครูของเราอาจจะไม่เป็นเลิศ แต่อยา่ งนอ้ ยพวก เรากส็ ร้างเดก็ ดีๆ ป้ อนใหก้ บั สงั คมมาตลอด” ไคแลนพดู อยา่ ง อดทน คาํ พดู ของ ‘ผใู้ หญ่’ ระคายใจเขานกั “คงตอ้ งมีคนให้ โอกาสโรงเรียนของเรา” “โอกาส... จะมีคนใหข้ นาดน้นั เชียวหรือ” “กต็ อ้ งมีสิคะ หรือถา้ ไม่มี เรากจ็ ะทาํ ใหม้ นั มีจนได”้ ท่านเลขาฯ หนั ไปยงั ครูสาวที่กา้ วเขา้ มาในหอ้ งประชุม “โอ.้ ..คุณครูผชู้ อบใหโ้ อกาส” “หรือท่านไม่ชอบใหโ้ อกาสใครคะ” ไลล่าส์สวนกลบั เดก็ ๆ รับประทานอาหารเรียบร้อยแลว้ เธอจึงรีบตามมาหอ้ งประชุม และไม่อยากเช่ือในส่ิงที่ไดย้ นิ “วา่ ไงคะ” ท่านเลขาฯ มองครูสาวนิ่ง “คุณคิดวา่ คุณกาํ ลงั พดู กบั ใคร”

ครูดาเรียเขา้ มาแตะแขนไลลา่ ส์ “ใจเยน็ ๆ นะไลลา่ ส์” ครูสาวแตะมือครูตอบ “ขอหนูพดู สกั นิดนะคะ” เธอเงยหนา้ ข้ึน จอ้ งตอบท่านเลขาฯ โดยไม่เกรงกลวั เธอทาํ ดีท่ีสุดแลว้ ไม่ใช่ หรือ คาํ พดู ของเขากบ็ ่งบอกอยแู่ ลว้ วา่ จะไม่ใหโ้ อกาสโรงเรียนน้ี “ดิฉนั ทราบค่ะ ท่านเลขาธิการคณะกรรมการการศึกษา แห่งชาติ” ไลล่าส์หายใจเขา้ ลึก “แต่ท่ีดิฉนั เขา้ ใจคือ คณะกรรมการการศึกษามีหนา้ ที่ใหโ้ อกาสทางการศึกษาไม่ใช่ หรือคะ แต่ทาํ ไมพวกท่านถึงตดั โอกาสของเดก็ ล่ะคะ” “คุณหมายความวา่ ยงั ไง” น้าํ เสียงเรียบเยน็ ทาํ ให้ คณะกรรมการตรวจสอบมาตรฐานมองตากนั เล่ิกลก่ั ส่วนครูใน โรงเรี ยนต่างกระสับกระส่ายไม่เป็ นสุขในเหตุการณ์ที่เกิดข้ ึนนกั ไคแลนมองครูสาวดว้ ยแววตายมิ้ ๆ มุมปากยกข้ึนนอ้ ยๆ “กท็ ่ีพวกท่านยบุ โรงเรียนไปต้งั หลายแห่ง” ไลล่าส์ไม่รู้หรอ กวา่ ใครเป็นตน้ คิดเร่ืองเลวร้ายน้ี แต่อยา่ งไรมติกอ็ อกมาจาก คณะกรรมการการศึกษา และคนตรงหนา้ กเ็ ป็นหน่ึงในน้นั เธอ

ตอ้ งพดู ในสิ่งที่เธอและเพ่ือนครูต่างรู้สึก “นน่ั ไม่ถือวา่ ตดั โอกาส เดก็ ๆ หรือคะ” “โรงเรียนท่ีถกู ยบุ เพราะไม่ผา่ นมาตรฐานซ่ึงกใ็ ชก้ บั โรงเรียนทวั่ ประเทศ นน่ั ถือวา่ เป็นการช่วยเหลือเดก็ มากกวา่ ” “ช่วยเหลือ...” ไลล่าส์เสียงต่าํ ประกายตาวาววบั “ช่วย อยา่ งไรมิทราบคะ” “ใช่ ช่วยใหไ้ ม่ตอ้ งทนเรียนโรงเรียนแยๆ่ ที่ไม่พร้อมอะไร สกั อยา่ ง สถานที่ อุปกรณ์การเรียนการสอน หรือแมก้ ระทงั่ ตวั ครู เอง หรือคุณอยากใหเ้ ดก็ ไดร้ ับสิ่งแยๆ่ เป็นการเปิ ดโอกาสล่ะ” ไลล่าส์ชะงกั ขบริมฝีปากแน่นเพอ่ื ระงบั คาํ บริภาษท่ีจะหลุด ออกมา “วา่ อยา่ งไรละ่ ครับคุณครู โรงเรียนที่ไม่พร้อมจะสอนเดก็ ก็ อยา่ เปิ ดเสียดีกวา่ ไม่ใช่รึไง” “แลว้ คุณไม่ไดก้ า้ วมาจากโรงเรียนแบบที่วา่ มาหรือ” เสียง ทุม้ นุ่มแทรกข้ึนจนทุกคนตอ้ งหนั ไปยงั ตน้ เสียง “ท่านเลขาธิการ ฯ”

ไลล่าส์เบิกตากวา้ ง ริมฝีปากเผยอนอ้ ยๆ เม่ือเห็นเจา้ ของ เสียงกา้ วเขา้ มาในหอ้ งประชุม

ตอน ๒๐ “องคม์ กฎุ ราชกมุ าร” เสียงอุทานแผว่ เบาราวกระซิบดงั ลอด ออกมาจากใครสักคน ก่อนจะกระห่ึมไปทวั่ หอ้ งประชุม ทุกคน ลุกพรึบดว้ ยความตกใจ มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธียแยม้ พระโอษฐน์ อ้ ยๆ คอ้ มพระ เศียรรับการถวายคาํ นบั ของทุกคน ก่อนจะทรงหนั มาสบตา เลขาธิการคณะกรรมการการศึกษา “โรงเรียนเลก็ ๆ โรงเรียนหน่ึง มีเดก็ ชายที่ขยนั ขนั แขง็ เดก็ ชายท่ีขวนขวายทุกอยา่ งเพอ่ื ใหต้ นเองไดเ้ รียน” พระเนตรสี ม่วงเขม้ ทอดลงไปยงั นยั นต์ าแขง็ กร้าว “เขาเรียนดี ไดร้ ับ ทุนการศึกษาต่อเนื่อง จากโรงเรียนประถมเลก็ ๆ ไปสู่มธั ยม มหาวทิ ยาลยั และไดท้ ุนไปเรียนต่อต่างประเทศจนจบกลบั มาดว้ ย ระดบั การศึกษาสูงสุด และทาํ งานโดยสามารถกา้ วข้ึนสู่ตาํ แหน่ง สูงๆ อยา่ งรวดเร็ว” ไลลา่ ส์มองสลบั ระหวา่ งพระพกั ตร์งดงามกบั ใบหนา้ เรียบ เฉยของเลขาธิการคณะกรรมการการศึกษา

“เรามีคนที่อยากพบคุณมาก เขาอยากใหค้ ุณรู้วา่ เขาภูมิใจ มากขนาดไหน” ทรงผนิ พระพกั ตร์ไปยงั ประตู “เชิญครับครู” ชายชราร่างผอมบางกา้ วเขา้ มาในหอ้ ง “ครู” ท่านเลขาธิการฯ อา้ ปากคา้ ง นยั นต์ าเบิกกวา้ งอยา่ งไม่ อยากเชื่อสายตา ชายชรายมิ้ “ครูเอง ไม่นึกวา่ เธอจะยงั จาํ ครูได”้ “จาํ ไดส้ ิครับ” เสียงตอบแผว่ เบา “ครูเป็นครูคนแรกของผม ผมจะลืมไดย้ งั ไงครับ” “ครูดีใจ ครูกไ็ ม่เคยลืมลกู ศิษยข์ องครู” ครูหยบิ ผา้ เชด็ หนา้ ท่ี เสียบไวใ้ นผา้ พนั เอวข้ึนมาซบั หางตา“ครูอยากบอกเธอมาตลอด ถึงครูจะไม่ไดพ้ บเธออีกแต่ครูกต็ ิดตามข่าวเธอมาตลอด ครูภูมิใจ ในตวั เธอมากนะเกรยท์ ่ีเธอกา้ วมาไดจ้ นถึงจุดน้ี” “ผม...” เกรยท์ าํ ไดแ้ ค่เพียงอึกอกั ไม่สามารถพดู อะไร ออกมาได้ “ครูรู้วา่ เธอไม่ค่อยชอบโรงเรียนของเรา ท่ีเทียบกบั โรงเรียน ใหญ่ๆ ในเมืองไม่ได้ แต่ถึงจะขาดแคลนไปเสียทุกอยา่ ง” ครูนึก

ถึงเดก็ ชายท่ีมีคาํ ถาม ‘ทาํ ไม’ มากมายในแววตามุ่งมน่ั ปนด้ือร้ันคู่ น้นั “แต่เธอกส็ ามารถท่ีจะไขวข่ วา้ หาสิ่งท่ีเธอตอ้ งการไดส้ าํ เร็จ” “กเ็ พราะครู” เกรยพ์ ึมพาํ นยั น์ตาของครูทาํ ใหค้ วามทรงจาํ ที่ฝังแน่นในหวั ใจของเขาผดุ ข้ึนมา โรงเรียนเลก็ ๆ ในหมู่บา้ น... หม่บู า้ นซ่ึงไม่ไดอ้ ยไู่ กลจากตวั เมืองเท่าไร แต่สภาพโรงเรียนกลบั แตกต่างจากโรงเรียนในเมืองลิบลบั ในขณะท่ีท้งั ครูและนกั เรียน ในโรงเรียนของเขาตอ้ งดิ้นรนหาทุกส่ิงทุกอยา่ งแต่เดก็ ในเมือง กลบั มีทุกอยา่ งเหลือเฟื อ จนในความคิดของเขามีเพียงวา่ ...เกลียด โรงเรียนเลก็ ๆ แบบน้ี หากทาํ ไดเ้ ขาจะไม่ใหม้ ีโรงเรียนที่ขาด แคลนไปทุกอยา่ งแบบน้ี “ครูใหโ้ อกาสผม ผมถึงมีวนั น้ี” ท่าน เลขาธิการฯ ชะงกั “เพราะเธอเป็นคนขยนั ไม่ยอ่ ทอ้ ต่างหาก ครูกช็ ่วยเท่าท่ีครู ทาํ ได”้ ครูชราพยกั หนา้ ใหล้ กู ศิษย์ ในความขาดแคลนท้งั หลาย ครูเป็นผใู้ หโ้ อกาสแก่เขา ทุนการศึกษาท่ีครูไปขอความช่วยเหลือจนเขาและเพ่ือนอีกหลาย คนไดเ้ รียนจนจบจากโรงเรียนเลก็ ๆ ครูแนะแนวทางใหเ้ ดก็