Aฤดูดาว

251/763 ไข้กาฬหลังแอน่ ท่เี กิดกับพชั รวลยั ไมเ่ พียงแต่ทำให้กลา้ มเนอ้ื ขาทง้ั สองข้างของสาวน้อยลบี เลก็ ไปเท่าน้นั หากยังพรากเอาความรา่ เริงแจ่มใส ของพชั รวลัยไปด้วย... ตอนนนั้ สินธพยงั เรยี นไฮสกูลอยทู่ ่ีอเมริกา เขารขู้ า่ วของนอ้ งจากพ่อ แมแ่ ตเ่ พียงวา่ พัชรวลยั เป็นแคไ่ ข้ มีอาการไอและเจ็บคอ เหมือนกบั คน เปน็ ไข้หวดั ธรรมดา...แตแ่ ลว้ ต่อมาไมน่ านนัก ไขท้ ี่ดเู หมือนจะธรรมดา ก็ กลบั กลายเป็นโรครา้ ย ชายหนุม่ อยากจะตะโกนถามว่า เหตุใดโรคทมี่ ีอัตราการเกดิ น้อยมาก จงึ มาเกิดขึน้ กับน้องสาวของเขา...น้องน้อยท่ีควรจะมีชีวติ สดใส และ อนาคตทร่ี ุ่งเรืองรออยู่ขา้ งหนา้ ทุกคนในครอบครัว พ่อและแม่ ชว่ ยกันประคบั ประคองพัชรวลยั ท่ีมี สภาพไม่ผดิ อะไรกบั ซากที่มลี มหายใจ กบั อารมณอ์ นั แหว่งว่ิน กวา่ ที่พชั รวลัยจะฟื้นตัวขน้ึ มาไดถ้ งึ ขนาดน้ี พ่อและแม่ทิ้งทุกอย่าง และท่มุ เทเวลานับสิบปี เพอ่ื พาน้องสาวคนเดยี วของเขา ตระเวนไปรักษา ตัวหลายแห่ง หลายประเทศ ไม่ว่าโรงพยาบาลไหนที่ว่าดี พอ่ กบั แม่ จะ ต้องบากบ่ันพานอ้ งไป พัชรวลัยเป็นเหมอื นกบั ตุก๊ ตาแก้วทีบ่ อบบาง พรอ้ ม จะแตกหกั ได้ทกุ เมอ่ื ทกุ คนในครอบครวั จึงช่วยกันทะนุถนอม ตามใจแม่ ตกุ๊ ตาน้อยคนนี้ เทคโนโลยีสมัยใหมอ่ าจจะชว่ ยให้น้องของเขากลับมาเดนิ ได้ กลบั มา ใชช้ วี ติ อยา่ งปกตเิ ชน่ สาวนอ้ ยในวัยใสคนอน่ื ยังมโี อกาสท่ีกลา้ มเนื้อขาของ

252/763 พัชรวลยั จะกลับคนื ดีดังเดมิ ...สินธพบอกกบั ตนเองอยา่ งแน่วแน่ว่า สกั วนั หนงึ่ น้องของเขาจะต้องเดินได้อีกคร้ัง... “ไมไ่ ดห้ รอกวลยั จะไปใชว้ ิชัยทุกวนั ไดอ้ ยา่ งไรกนั เขากม็ ีงานตอ้ ง ควบคมุ คนงาน แลว้ ก็งานในหนา้ ท่อี ่นื ด้วย อีกอยา่ ง พ่ีเป็นเจ้าของท่ีนี่ เปน็ หัวหนา้ เขาอีกที จงึ ต้องช่วยแบง่ เบาเขาบา้ ง ตอ้ งรู้ทกุ อย่างที่เขารู้ ใน เวลาเดยี วกนั ก็ตอ้ งร้ลู ้ำหน้าเขาไปดว้ ย...” “ไม่ใชม่ วั ไปตดิ สาวเย้าอยูห่ รอกหรือคะ คณุ วิชยั ของพ่ชี ายน่ันน่ะ” พัชรวลยั ทำเสยี งประชดประชัน “ถ้าจะติดสาวเยา้ อยา่ งน้องวา่ จริง นน่ั กเ็ ปน็ เรอ่ื งของเขา” สนิ ธพ อมยมิ้ ดว้ ยรู้อยวู่ า่ ทจี่ รงิ แลว้ น้องสาวของเขารู้สกึ อยา่ งไรกบั ชายหนุ่มคน นน้ั วิชัยเปน็ ชายหน่มุ หน้าตาดี ล่ำสนั แขง็ แรง ร่าเรงิ แจม่ ใส เฉลยี วฉลาด และมีความคดิ กา้ วหนา้ เขาเขา้ มาทำงานกับสวนสม้ ต้งั แต่เร่ิมต้นเม่ือสามปี กอ่ น และสนิ ธพกร็ ักเขาเหมือนกับเป็นน้องชายคนหนงึ่ คา่ ที่ชายหนุม่ เป็น คนมีความตง้ั ใจและกระตือรือรน้ ท่จี ะทำงานโดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย พชั รวลยั ดูจะชอบพอชายหน่มุ ไมน่ ้อยเลย เขาดแู ลน้องมานานหลาย ปี หลงั จากทพ่ี อ่ และแมเ่ สียชวี ติ ไป นน่ั เป็นเวลานานพอท่สี นิ ธพจะรู้ไดว้ ่า นอ้ งสาวกำลงั คดิ อะไรอยภู่ ายในใจ

253/763 เขารใู้ จนอ้ ง แตไ่ มร่ ้ใู จของชายหน่มุ ทที่ า่ ทางดูเปดิ เผยคนนัน้ ...เขาดู วิชัยไม่ออก... ชายหนุ่มคนนนั้ รา่ เริง ยม้ิ แย้ม และทำให้พชั รวลยั หัวเราะ มคี วามสุข ทกุ ครง้ั ทไ่ี ดอ้ ยใู่ กล้ หากสินธพไมแ่ นใ่ จวา่ ฝา่ ยนน้ั คิดอยา่ งไรกับนอ้ งของ เขาบ้าง ดงั นนั้ ชายหนุม่ จงึ ตอบน้องสาวไปเปน็ กลางๆ ด้วยไมอ่ ยากให้ นอ้ งสาวต้องพบกบั ความผิดหวัง หากวชิ ยั ไมไ่ ด้คิดกับนอ้ งของเขา อยา่ งที่ น้องของเขาคิดกบั ฝ่ายนนั้ “เขาเป็นแค่ลูกจ้างของเรา ทำงานให้เราเท่าน้นั นะน้อง” นำ้ เสยี งของ เขาทพี่ ูดกับพัชรวลยั ออ่ นโยน กบั มรี อยย้ิมเกลอื่ นกระจา่ งบนใบหน้าคมสัน “นนั่ ไมไ่ ด้หมายความวา่ เราจะมีสิทธไ์ิ ปกา้ วกา่ ย หรือว่าไปร้เู รอ่ื งสว่ นตวั ของ เขาดว้ ย เขามสี ิทธจ์ิ ะชอบใครรักใครกไ็ ด้” พัชรวลัยเมนิ มองไปทางต้นไมใ้ หญท่ ่ีไหวเอนไปตามแรงลม เขาเหน็ หลอ่ นกลนื นำ้ ลายลงคออยา่ งยากลำบาก ราวกับจะสะกดกล้ันความรสู้ ึก บางประการเอาไว้ สักพกั ใหญ่ น้องกห็ นั มาหาเขา พรอ้ มกบั เปล่ยี นหัวข้อ สนทนาเสยี ใหม่ “พชี่ ายรู้ไหมคะว่าเมอื่ วานน้องเจอใคร” ชายหนุ่มสะด้งุ เลก็ น้อย กอ่ นจะเสทำหน้าตาไมร่ ู้ไม่ชี้ “เจอใครล่ะ”

254/763 “อสี าวเย้าในหม่บู า้ นไงคะพชี่ าย” ใบหน้าสวยงามของพัชรวลัย บดิ เบ้ยี วไปดว้ ยแรงโมหะ “มันเดินทะเลอ่ ทะล่าเข้ามาจนถึงในบา้ นเราวลัย ถามว่ามนั เข้ามาไดอ้ ย่างไร มนั ตอบวา่ อย่างไรร้ไู หมคะ” พัชรวลัยจอ้ งหนา้ พี่ชายนง่ิ ก่อนจะเลา่ ตอ่ ดว้ ยน้ำเสียงสน่ั เครอื และ น้ำตาทีเ่ ออ่ ทน้ ขึ้นมาเต็มสองดวงตา ด้วยความรสู้ ึกสะเทอื นใจ “มนั วา่ คณุ วชิ ยั พามนั เขา้ มาเดนิ เที่ยวสวนสม้ ...” พูดได้เพยี งเท่าน้ัน พชั รวลยั ก็สะอื้นออกมาโดยแรง “นอ้ งไม่เชอ่ื ...น้อง...ไม่...เชื่อ...น้องไม่เชื่อว่ามันจะเปน็ คนเยา้ ” เสียง ของหลอ่ นขาดเป็นหว้ ง “หนา้ ตาทา่ ทางของมนั บอกวา่ ไม่ใช่ ตามนั ฉลาด มากนะคะพ่ชี าย...มันต้องมาจบั คณุ วิชัยแน่ มันจะแย่งคุณวิชยั ไปจากน้อง” สินธพถอนหายใจยาว ยืนละลา้ ละลัง ดว้ ยไม่รวู้ ่าจะจดั การกบั สถานการณเ์ ชน่ นี้อย่างไรตอ่ ไปดี คงจะดไี ม่น้อย หากพัชรวลัยจะมพี ่สี าวนอ้ งสาว หรือเพอื่ นผหู้ ญิงที่มี อายรุ นุ่ ราวคราวเดียวกันกบั หลอ่ นอีกสกั คน อย่างนอ้ ยกพ็ อจะไดพ้ ูดคุย กัน ปรบั ทุกข์หรือปลอบประโลมกันได้...แวบหนึ่งทเ่ี ขานึกไปถงึ หญิงสาวผู้ นั้นกบั ใบหนา้ ร่าเริงแจ่มใส รอยย้ิมอบอุ่นของเจา้ หลอ่ น... ผูห้ ญิงกับผู้หญิงนา่ จะปลุกปลอบ และใหค้ ำแนะนำเร่อื งของความรัก และหวั ใจ เข้าใจกันได้ดกี ว่าเขา ซ่งึ แมจ้ ะดูแลพัชรวลัยไดด้ เี พียงใด หาก

เขากเ็ ป็นเพยี งผชู้ ายที่ตอ่ ใหล้ ะเอียดรอบคอบอยา่ งไร 255/763 ละเอียดออ่ นของผชู้ ายน้ันยอ่ มไมเ่ ทา่ กนั กับผู้หญงิ หากความ “ใจเย็นๆ นอ้ ง...” สินธพเดนิ เขา้ ไปนัง่ คุกเขา่ อยขู่ ้างเกา้ อร้ี ถเข็นของ นอ้ งสาว จับมอื ออ่ นนุ่มของพชั รวลัยมากุมเอาไว้ และตบหลงั มอื ของหญงิ สาวเบาๆ เพ่ือปลอบประโลม “คงไม่มีอะไรมากหรอก อยา่ ไปสนใจเลย ผู้หญงิ คนน้นั จะเปน็ ใครก็ชา่ ง ยังไงตอนนเ้ี ขาก็กลับออกไปแล้วน่นี ะ” “ชา่ งได้ยังไง” พชั รวลัยกรดี เสยี งดัง ร้องเอ็ดตะโรโดยไมม่ เี หตผุ ล ราวกับเด็กตัวเลก็ ๆ ที่ถกู ขดั ใจ “ชา่ งได้ยังไง พช่ี ายไม่รหู้ รอกวา่ มนั กำลงั จะเขา้ มาว่นุ วายในไรข่ องเรา น้องรู้ดี นอ้ งรู้ดี” “คุณวลยั ...คณุ สินธพ...เอะอะอะไรกนั คะ เกดิ อะไรขนึ้ ” เสียงแม่บ้านของเขาน่ันเอง ทีโ่ ผลเ่ ข้ามาชว่ ยแกไ้ ขสถานการณ์ทกี่ ำลงั จะเลวร้ายลงไปไดอ้ ยา่ งทนั ท่วงที เตือนตาชะโงกหนา้ เขา้ มา นิว่ หนา้ มองดู นอ้ งสาวของเขาที่กำลังรอ้ งไห้ฟมู ฟายและบอกกบั ชายหนมุ่ ว่า “คุณธพคะ...นางอ่ำเฟยมาขอพบคณุ ตอนนดี้ ิฉนั ให้รออยู่เกา้ อห้ี น้า ระเบียงคะ่ ” เม่อื เตอื นตาเหน็ เขาจ้องมองพชั รวลยั ดว้ ยสายตาสบั สนและลำบากใจ หญิงแมบ่ ้านวยั กลางคนกเ็ ลยบอกอีกว่า

256/763 “คุณธพรีบออกไปพบอ่ำเฟยกอ่ นเถอะค่ะ ทา่ ทางเหมอื นมเี รอื่ ง ร้อน...เรื่องคุณวลัย...” หลอ่ นพยักพเยิดไปทางหญงิ สาวบนรถเขน็ ทก่ี ำลงั สง่ เสียงเอะอะโวยวาย นำ้ ตานองหนา้ “ปล่อยเอาไว้ใหด้ ฉิ ันจดั การเอง...” หน้าหนาวอย่างเดือนน้ี ดเู หมือนดวงอาทติ ยจ์ ะลับเหลย่ี ม เขารวดเรว็ กว่าเดือนอ่นื ยงั ไมท่ ันจะหน่งึ ทุ่ม ดวงจนั ทร์กลมโตก็ลอยเด่น อยทู่ ่ามกลางเวิง้ ฟ้าสีครามเขม้ อมดำ รายรอบดวงจนั ทราที่สกุ สกาว มดี วง ดาวดารดาษเกลอ่ื นอยู่ทว่ั ท้องนภา ส่องแสงกะพรบิ ไหวราวกบั ดอกไมป้ ลิว พลวิ้ ลมในท่งุ โลง่ กระจกเงาบานใหญ่ในห้องนอน สอ่ งสะท้อนให้เหน็ ผหู้ ญงิ สองคน สองวยั กำลังยนื ชว่ ยกันแต่งกายใหก้ ับหญงิ สาวผมยาวสลวย เรอื นรา่ งสงู โปรง่ ท่าทางดชู ลุ มุนวนุ่ วาย มีเสยี งดนตรพี น้ื เมือง ทว่ งทำนองออ่ นหวานสลบั กบั รัวเร็วเร้าใจ ดงั แว่วมาตามสายลมเยน็ จากดอยสงู ท่อี ยู่หา่ งออกไปไม่ไกลมากนกั “ไมร่ จู้ ะแตง่ ชดุ สาวเยา้ ไปทำไมกนั นะคะ คุณบ”ี ผสู้ ูงวยั กว่าบ่น พึมพำเบาๆ ดว้ ยน้ำเสียงที่ไมไ่ ดเ้ ครง่ เครียดอย่างท่าทาง “แตง่ กย็ าก ผา้ ตง้ั ไมร่ ู้ก่ชี น้ิ ต่อกช่ี ้นิ ยงั จะผา้ โพกหวั อีกละ่ เลน่ อะไรเปน็ เดก็ ไปได้ ทำไมไมใ่ ส่ อะไรง่ายๆ อยา่ งเสือ้ ยดื กางเกงยีนคะ...” “กป็ า้ ดาวา่ บีชอบทำเรอื่ งง่ายให้เปน็ เรอื่ งยากมาแตไ่ หนแตไ่ รแลว้ นี่คะ” ดรสาทำเสยี งลอ้ เลียน “วนั นี้เลยขอทำอกี สักครงั้ เนอะ...หมวยเจ็งเนอะ”

257/763 ประโยคทา้ ยหลอ่ นหนั ไปพยักพเยดิ กับเด็กสาวที่ยกมือปอ้ งปาก สง่ เสยี งหัวเราะคิกคกั อยทู่ างอกี ด้านหน่ึงของโตะ๊ แต่งตัว “หวั เราะอะไรนงั หมวย แกนะ่ หบุ ปากไปได้เลย ดีแต่หวั เราะ ไม่ได้ เรอ่ื งอะไรเลยสักอยา่ ง” ป้าแสงดาหนั ไปทำตาเขยี วใสเ่ ดก็ สาวท่ีหัวเราะจนแกม้ ขาวใส เปลี่ยน ไปเป็นสชี มพรู ะเร่อื จากน้นั ก็หันมาสบตากบั หญิงสาวในกระจก “ตกลงคุณบเี อาจรงิ แน่หรอื คะ” แสงดามสี ีหนา้ กังวล เมือ่ เหน็ หญงิ สาวสวมเสอื้ คลมุ ผ้าปกั ตวั ยาวทับชุดเย้าตวั ใหม่ “ปา้ วา่ เราอย่าไปยงุ่ กับเขา เลยดกี ว่านะคะ เราอยู่ของเราดีอยู่แลว้ เขาไม่ได้มายงุ่ อะไรกบั ไรข่ องเราสกั หนอ่ ย ใครจะซอ้ื ท่ขี ายที่ กไ็ ม่เหน็ จะเกีย่ วอะไรกับเราเลยสกั นิด” “เก่ยี วสคิ ะปา้ ” ดรสาตลบผมยาวขน้ึ มามนุ่ เอาไวเ้ ปน็ มวยตรงกลาง ศีรษะ เพ่อื เตรยี มโพกผ้าทับ ดูเผินๆ ก็เหมอื นจะไม่น่าเก่ยี ว แต่ป้าดารู้ ไหมคะ” ประโยคทา้ ยหล่อนหันไปจ้องหนา้ พ่ีเลย้ี งสูงวยั มแี ววเครง่ ขรึม เอาจรงิ เอาจังอยใู่ นนั้น “วนั นไี้ ม่เกีย่ ว วันหนา้ ก็ต้องเกยี่ วแน่ และรอให้ถงึ วันนน้ั ทกุ อย่างก็ อาจจะสายเกินกว่าจะแก้ไขแล้ว” ดรสารบั เอาผ้าผนื ยาวสนี ้ำเงนิ เขม้ จากหมวยเจ็งขน้ึ มาตลบรอบศีรษะ ขณะที่ปากก็ยงั คงพูดต่อไปว่า

258/763 “ท่ดี นิ ที่อ่ำเฟยจะขาย เปน็ ที่ผนื สำคัญมากที่สุดในวันน้ี เรายงั มีที่ผืน นอ้ี ีกผนื เดยี วเทา่ นัน้ ทข่ี วางสวนส้มกับป่าต้นนำ้ เอาไว้อยู่ เมื่อไหร่ทตี่ า ดอกเตอรน์ ่ันได้ทผี่ ืนนี้ไป แล้วดำเนนิ การขยายสวนออกไป นนั่ หมายความว่า สวนส้มของดอกเตอร์จะมอี าณาเขตตดิ กนั กบั ป่าโหง...จาก นัน้ ต่อไป...ใครจะรบั ประกนั ไดว้ า่ พวกนัน้ จะไมร่ ุกท่ีป่าโหงเขา้ ไปอีก” แสงดาถอนหายใจ หากไมไ่ ดโ้ ตแ้ ย้งอะไรออกมา ดว้ ยลึกๆ แลว้ หล่อนเข้าใจทีห่ ญงิ สาวพดู มาทุกประการ หลายปที ่ผี ่านมานี้ สภาพของหมู่บา้ นเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเรว็ นบั จากสวนสม้ แหง่ แรกเกดิ ขึน้ ทเ่ี ชิงดอย และทำรายไดม้ หาศาลใหก้ ับ เจ้าของไร่ นนั่ เปน็ การจุดประกายให้เกิดสวนสม้ แหง่ ทสี่ อง สาม สี่และหา้ และอกี มากมายตามมา และสวนสม้ เหลา่ นน้ั ก็ค่อยรกุ คบื ข้นึ มาเรอ่ื ยๆ มกี ารซอ้ื ขายสิทธ์ิถือครองทดี่ ินบางสว่ นต่อจากคนเยา้ และคนเย้า เจ้าของทกี่ ็กลายมาเป็นลูกจา้ งทำสวนสม้ ให้กบั เจา้ ของคนใหม่ ในที่ดินที่ เคยเปน็ ของตัวเอง คนเย้าบางบ้านมีความคิดก้าวหน้า คิดทำสวนดว้ ยตวั เอง แตส่ ดุ ท้าย ก็ไปไม่รอด ด้วยขาดความรใู้ นเรอ่ื งวทิ ยาการสมยั ใหม่และการตลาด ตา่ ง จากเจ้าของกจิ การทีอ่ พยพมาจากเมืองอื่น ยิ่งผลผลิตท่ไี ดจ้ ากดอยสูงแถบถ่ินนี้ เป็นส้มท่ีมรี สชาตหิ วานหอม ราวกบั น้ำผึ้ง ทำใหเ้ ป็นทร่ี ู้กนั ในหมผู่ ู้ทำสวนสม้ วา่ พ้นื ทบี่ ริเวณผาชา้ งร้อง

259/763 เป็นบรเิ วณทป่ี ลูกสม้ ไดผ้ ลดีทสี่ ดุ กย็ ่ิงยว่ั ยใุ ห้นายทนุ สวนสม้ มุ่งหนา้ มาท่ี ดอยแหง่ นมี้ ากขน้ึ การกว้านซือ้ ทด่ี ินแถบดอยสูงทเ่ี มื่อเรมิ่ แรกน้ัน เปน็ การซ้ือขาย ธรรมดา เรม่ิ มคี วามดุเดือดขึ้นเร่ือยๆ เมือ่ ท่ีดนิ มนี ้อย แต่คนต้องการมี มาก เมื่อชาวบ้านเรมิ่ รู้สกึ ถึงผลกระทบท่ีเกิดขน้ึ กบั วิถชี วี ิต กบั ความ เป็นอยขู่ องพวกเขา และเริม่ ปฏเิ สธท่ีจะขายท่ีดนิ ให้กับนายทนุ กเ็ กดิ กลวิธี ตา่ งๆ นานา เพ่ือบีบใหเ้ จ้าของท่ีดินเดมิ ยอมขายที่ให้ นับตง้ั แต่การทุ่มเงิน จำนวนหลักหมื่นหลกั แสน ไปจนถงึ การซ้อื ทดี่ นิ รอบๆ ปดิ ลอ้ ม คนท่ีไม่ ยอมขายทใ่ี ห้กจ็ ะมีความยากลำบาก เนอ่ื งจากทางเดนิ สัญจรถกู เจา้ ของ สวนคนใหมป่ ดิ กั้น ในทสี่ ุดอยู่ไม่ได้ ก็ต้องยอมขายไป... จากนนั้ อกี ไม่นาน ท่ีดนิ และต้นไม้ใหญใ่ นบริเวณนน้ั ก็จะถูกเปลย่ี น ให้กลายเป็นสวนส้ม... “บีจำไดน้ ะป้า สมัยท่ีบียังเด็กๆ หมู่บา้ นเรามปี า่ ไม้เยอะกวา่ นม้ี าก ถึง แม้ว่าส่ีปีก่อนจะเปล่ยี นไปมากแลว้ แต่สองข้างทางก็ยังมลี ำธารหลายสาย กลับมาบ้านคราวนี้ต้นไมบ้ างตาไปเยอะ บเี หน็ แต่ดินแดงแห้งแตกระแหง กบั ฝนุ่ เต็มไปหมด ถา้ ปล่อยตอ่ ไปคงไม่เหลืออะไรอกี ...แล้วรุน่ ลูกรนุ่ หลาน ของเราจะอย่กู ันอย่างไรคะป้าดา...” “แต่ปา้ เปน็ ห่วงคุณ...” แสงดาถอนหายใจ “พวกนางอำ่ เฟยไม่ ธรรมดานะคะคุณบี ลกู หลานของแกมีแต่ร้ายๆ ทัง้ น้นั มที ้งั เปน็ นักเลงมี

260/763 ท้ังขายยาบ้า มหี น้มี ีสนิ รงุ รงั ...ปา้ รมู้ าวา่ ท่ีมนั ต้องการจะขายท่ี กเ็ พราะได้ เงนิ ดมี าก คงหวังจะเอาเงินไปหักล้างหน้เี กา่ ๆ ...” “มาจนถึงปา่ นน้ีแล้ว บตี อ้ งเดินหน้าตอ่ ...ปา้ ดากลัวหรอื คะ”หญิงสาว ยอ้ นถาม และโดยไม่รอคำตอบ หลอ่ นก็พดู สืบเน่อื งตอ่ ไปวา่ “ปา้ ดากลัวแต่ บไี ม่กลัว ทำไมเราจะตอ้ งกลวั พวกเขาดว้ ย ในเมือ่ เราทำในสิง่ ที่ถกู ตอ้ ง” “แลว้ นี่กไ็ ปคนเดยี วอกี ด้วย” แมบ่ ้านสงู วัยรำพัน “นังหมวยน่กี อ็ กี คน ดนั ทำการบา้ นไม่เสรจ็ ไปด้วยกนั กับคุณบกี ไ็ ม่ได”้ “กเ็ ยียต้องทำการบ้านนจ่ี ๊ะป้า” เด็กสาวชาวเย้าแย้งเสยี งแผว่ เบา “นี่ ถา้ แตร้ ู้ละก็ เยยี ตายแน่ ยิ่งแตส้ ง่ั เอาไว้วา่ อี่นายไปทีไ่ หนให้เยียไปด้วยทุก ท่.ี ..” “ถ้างนั้ กเ็ ก็บการบา้ นของแกเอาไวก้ อ่ น” แสงดาตัดสิน “ไปเป็นเพือ่ น คณุ บี เสรจ็ งานแล้วคอ่ ยกลบั มาทำการบา้ นต่อ” “เอาเถอะป้าดา...ไม่ตอ้ งใหห้ มวยเจง็ ไปหรอก” ดรสาพยักหน้ากับเงา ในกระจก เมื่อเห็นเดก็ สาวทำท่าละล้าละลัง หล่อนบอกกับหมวยเจ็งวา่ “บอกแต้ของเธอว่า ฉันบอกให้เธออยทู่ ำการบา้ นไม่ตอ้ งตามไปคนื น้ี เปน็ เดก็ มีหนา้ ที่เรยี นกเ็ รยี นไป ไมต่ อ้ งเป็นกังวลเรอ่ื งอน่ื ...เข้าไจไหม” หมวยเจง็ พยักหน้าหงกึ ๆ หากแววตายงั คงเปน็ กังวลไมแ่ พพ้ เ่ี ล้ยี งคน เก่าแก่ ดรสาจึงยำ้ กบั แสงดาอกี ครัง้ ว่า

261/763 “ปา้ ดาไมต่ อ้ งห่วงหรอกคะ่ พระจันทร์วันเพ็ญ ทางสว่างออกขนาดน้ี อกี อย่าง...จากไรเ่ ราไปบ้านอ่ำเฟยก็ไมไ่ กล เดนิ ประเด๋ยี วเดียวกถ็ งึ แลว้ ” “แต่...” พีเ่ ล้ยี งผูส้ ูงวยั ยงั มิวายเป็นห่วง “เอายงั ง้ี คุณบรี อปา้ ประเด๋ียว ให้ปา้ จดั การเรอื่ งเงนิ เดือนของคนงานให้เสรจ็ ก่อนไดไ้ หมคะ ปา้ จะไดไ้ ปเป็นเพอื่ น...” “ไมเ่ อาละป้า” ดรสาส่ายหนา้ “บีโตแลว้ นะคะ อายุจะสามสบิ อยูแ่ ล้ว แค่นี้เอง บไี ปเองไดค้ ่ะ...” “งัน้ ก็ตามใจเถดิ ค่ะ” แสงดาถอนหายใจ “ยงั ไงคณุ ตอ้ งระวงั ตัวให้ มากไว้ อยา่ ประมาทว่าเปน็ ถิน่ ของเรา...” “ค่ะป้า” ดรสาสง่ ยม้ิ ใหท้ างเงาในกระจก “ยังมอี กี เรื่องนึงท่ีป้ากังวล...ถ้าเกิดผหี ลวงอนุญาต ยอมใหน้ างอำ่ เฟยขายท่ีขน้ึ มา แล้วเราจะเอาเงินทไ่ี หนมาซอ้ื ตั้งเจ็ดแสน...เงินไม่ใช่น้อย เลยนะคะ ทั้งเนื้อท้ังตัวเรามไี มถ่ ึงสองแสน...” แสงดาบ่นพึมพำ “เอาเถอะปา้ ดา” เสียงของหญงิ สาวอ่อนลง “ให้อำ่ เฟยยอมขายจรงิ เถิด บีหาเงนิ มาซือ้ ไดแ้ น.่ ..” “ปา้ ว่าไม่ใช่วธิ ีแก้ปญั หาทดี่ ีเลย” แสงดาส่ายหนา้ ไมเ่ ห็นด้วย “ปญั หา คือนางอำ่ เฟยไมส่ นใจวา่ ขายท่ีไปแล้วจะเกิดอะไรกบั ปา่ ตน้ น้ำและป่าโหง มากกว่า...แต่เรากลบั มาแกป้ ญั หาด้วยการทุ่มเมด็ เงนิ ลงไปให้ มากกวา่ อีก ฝ่าย เพ่ือชิงซอ้ื ที่ดินผืนนัน้ มา จะเป็นฝา่ ยเราไดห้ รอื ดอกเตอร์ได้ ตกลง

262/763 นางอ่ำเฟยได้ท้ังข้นึ ทง้ั ลอ่ ง...กรรมการหม่บู ้านกเ็ หลอื เกิน ต้ังเปน็ กรรมการขน้ึ มา ไม่เหน็ จะควบคมุ อะไรไดส้ กั อย่าง มแี ต่ชอื่ ในกระดาษ สดุ ทา้ ยก็ยังปกครองกนั ด้วยระบบความเชือ่ แบบเกา่ ๆ” “บกี ร็ ู้นะปา้ ดา ว่าวธิ นี ี้เปน็ วธิ ีทไี่ มด่ นี ัก” ดรสาถอนใจ หากมือยังคง สาละวนอยกู่ ับผ้าโพกศีรษะ โดยมีหมวยเจ็งสาละวนช่วยอยูด่ ว้ ย “แต่เร่อื ง มันรวดเร็วแบบนี้ บีคดิ วธิ อี ื่นไมท่ นั ...กรรมการหมบู่ ้านเองก็เถิด บเี ข้าใจ เขานะ...มันยากทจ่ี ะใหร้ ะบบการปกครองแบบใหม่เข้ามาเปล่ียนวิถีชมุ ชน ของพวกเขา ในเมือ่ เขาปกครองกนั มาอยา่ งน้ี ตง้ั ไม่รกู้ รี่ อ้ ยปีมาแล้ว และ วิธีของพวกเขากด็ ูจะเหมาะกบั พวกเขาดนี คี่ ะป้า...” “ดอี ยหู่ รอก ถา้ ผูป้ กครองมีคณุ ธรรม ถา้ นางแมห่ มอมี คณุ ธรรม...เจ้าประคูน้ ...ขอใหผ้ หี ลวงดลจติ ดลใจนางหมอผมี นั ให้รผู้ ดิ รู้ ชอบด้วยทเี ถิด” ป้าแสงดายกมอื ไหวท้ ่วมหวั ซ่ึงเปน็ กิรยิ าท่ีดรสาไมเ่ คยเห็นมาก่อน จึงอดไมไ่ ด้ทหี่ ลอ่ นจะหัวเราะคิกออกมา ดรสามองสำรวจความเรยี บร้อยของเครื่องแต่งกายในกระจกเงาอีก คร้งั กอ่ นทจ่ี ะแอบหยิบเอาน้ำมันเอื้องหอม หยดใสเ่ สือ้ คลมุ ผา้ ปักฝมี ือแม่ ของหมวยเจ็งสองสามหยด แล้วเดินออกจากห้องไป โดยมแี สงดา และ หมวยเจ็งยืนชะเง้อมองอยู่ภายในบา้ น เม่ือลงบันไดเรือนไปถงึ ช้นั ล่าง ดรสาแวะหยิบตะเกยี งเจ้าพายดุ วงโต ที่อาซองเตรยี มเอาไวใ้ หท้ ่ใี ต้ถนุ บา้ นไปดว้ ย

263/763 มีเสยี งอะไรขยบั ดงั แกรกกราก ตอนที่หลอ่ นเดนิ เฉยี ดเขา้ ไปใกลไ้ ม้ คอนท่ีอาซองทำเอาไว้ใหพ้ ่อนกเงือกเกาะ เมือ่ ดรสาไขไสต้ ะเกียงและจุดไฟแลว้ นั่นละ หลอ่ นจึงเหน็ วา่ เสยี ง ขยับแกรกกรากนั้น มาจากครอบครวั นกเงอื กน่นั เอง... ดรสาเบกิ ตากวา้ งดว้ ยความยินดี เมือ่ เหน็ วา่ นอกจากพ่อนกเงือกแลว้ บนคอนไมข้ นาดใหญ่ ยงั มีแม่นกเงอื กและลูกนกเงือกตัวเลก็ ท่ีเพง่ิ เจาะ โพรงออกมาเม่อื เชา้ เกาะพกั นิ่งอยูอ่ ยา่ งมคี วามสขุ ...อยใู่ หส้ บายนะจะ๊ ...ดรสาพึมพำในใจ...ทนี่ ่จี ะใหค้ วามปลอดภัยกบั พวกเจา้ เสมอ... แม้วา่ เป็นคืนพระจันทรเ์ ตม็ ดวง รศั มีนวลลออตาสอ่ งสว่างมายัง พ้นื โลก หากทางเดินในหมูบ่ ้านนน้ั ยงั คงรม่ ครม้ึ ไปด้วยตน้ ไม้ปา่ ที่ขนึ้ เบยี ดเสียดกันจนแสงกระจา่ งจากเบอื้ งบน ไมส่ ามารถสอ่ งผ่านลงมาได้ อยา่ งเตม็ ที่ การเดนิ ทางจากบา้ นไรผ่ าสกุ ไปยงั บ้านของนางอ่ำเฟย จงึ จำเป็นที่จะตอ้ งใช้อปุ กรณช์ ่วย ดรสาชอบแสงจากตะเกยี งมากกว่าแสงจากไฟฉาย ด้วยตะเกยี งดวง ใหญจ่ ะฉายแสงกระจายออกรอบด้านเป็นวงสวา่ ง สอ่ งให้เหน็ รอบข้างได้ กระจา่ งตา ต่างจากแสงจากไฟฉายทสี่ ่องเปน็ ลำไปยังเบอ้ื งหน้าเพียงทศิ ทาง เดยี ว นน่ั ทำใหย้ ากต่อการมองสงั เกตส่งิ แวดลอ้ มรอบกาย ทอี่ ยพู่ น้ จาก รศั มขี องไฟ

264/763 แสงสวา่ งจากตะเกยี งเจ้าพายุดวงโตในมือของหญิงสาว ก่อให้เกิดรปู เงาท่ีแลดนู ่าหวาดกลัว และขยายให้มขี นาดใหญ่ ตน้ ไม้ใหญท่ ีส่ งู ตระหงา่ นต้ังตรงในยามกลางวัน บัดนี้นัน้ ดบู ิดเบย้ี ว ราวกับเงาของภูตผพี รายไพร โดยเฉพาะเมอ่ื ยามท่ีสายลมพัดลอดเขา้ ไปในช่องว่างของตะเกยี ง ก่อ ให้เกดิ ความไหววูบของเปลวไฟ ย่ิงพลอยทำให้รูปเงาท่ีบิดเบีย้ วอยแู่ ลว้ ดู จะบดิ เบีย้ วมากขน้ึ ไป ดุจดงั่ เงาดำทม่ี ชี วี ติ และสามารถเคลอ่ื นไหวตดิ ตาม หลอ่ นมาทางเบอ้ื งหลงั ได้ เสยี งนกกลางคนื บินโฉบผา่ นข้ามศีรษะของดรสาไป พรอ้ มกบั ส่งเสยี งรอ้ งดงั แจก้ ทำเอาหญงิ สาวถึงกับสะด้งุ โหยง ระยะทางจากบ้านของหล่อนไปบา้ นของนางอ่ำเฟย สถานที่ประกอบ พธิ เี ซ่นผหี ลวงน้ัน ไม่ไกลมากนกั หากในยามกลางคืนเชน่ นี้ หนทางดูจะ ยาวไกลกวา่ เดิมอีกหลายเท่า หล่อนเดนิ ผ่านประตทู างเขา้ ไร่สม้ ของดอกเตอรส์ นิ ธพมาแล้ว และ ประตูทางเขา้ ไร่น้นั ดมู ดื ทะมึน ปราศจากแสงไฟและร่องรอยของผู้คน ปา่ นนตี้ าดอกเตอร์คนนน้ั กบั ลกู น้อง คงจะพากนั ไปชุมนุมกนั อยทู่ ่ี บา้ นของแม่หมอผีกันหมดแลว้ เปน็ แน่แท้ ดรสาอดขำขนึ้ มาไม่ได้ เม่อื นึกวา่ อีกฝ่ายคงจะตอ้ งหงายหลงั อยา่ งไม่ เป็นทา่ หากนางอ่ำเฟยประกาศออกมาว่า จะขายทใ่ี หก้ ับหล่อน...

265/763 ตาแก่น่นั คงจะตาเหลอื กลานดว้ ยความโมโห เหมือนนกั มวยโดน หมดั นอ็ กจากคตู่ ่อส้ไู ร้อันดับ จนเห็นดาวระยิบไม่มีผดิ ...หญงิ สาวคิดดว้ ย ความกระหยม่ิ ยมิ้ ย่อง... ด.ี ..ยิ่งตัวใหญย่ ิ่งลม้ ดัง...วันนีล้ ะ หล่อนจะเป็นแจ็คผู้ฆ่ายักษ์ใหด้ ู ย่ิงนึก ดรสาก็ย่ิงยมิ้ นอ้ ยยม้ิ ใหญ่ ให้กับความคดิ ท่ีชาญฉลาดของ ตน และหลอ่ นคงจะมัวแตล่ อยหนา้ ลอยตาเดินเสียจนเพลิน ด้วยความ รสู้ ึกเป็นสุข มวั แต่ครุ่นคดิ ถงึ เรื่องของชัยชนะอยภู่ ายในใจ หญิงสาวจึงไม่ ทนั ไดส้ ังเกตมองดูเสน้ ทางข้างหน้าโดยละเอยี ด ดังน้ัน เม่ือถงึ ทางสายเล็กท่ีแยกจากทางสายหลักซึ่งมุ่งหน้าไปสู่ โรงเรยี น ดรสาจึงต้องหยุดชะงกั ลงในทันใด และไดแ้ ต่ยืนน่งิ ตกตะลึงตัว แขง็ ทอ่ื รสู้ ึกไดถ้ งึ ความเย็นซ่าน หนาวเหนบ็ ราวนำ้ แข็ง ซึ่งแผ่กระจายไป ทว่ั รา่ ง ท่ามกลางแสงสว่างกระจา่ งตาของดวงจนั ทราทรงกลดที่สอ่ งสาดลง มาบนพื้นพภิ พ กบั แสงจากตะเกยี งเจา้ พายใุ นมือของหล่อน สอ่ งให้เหน็ ใครคนหนึง่ กำลงั ยืนขวางหลอ่ นอยูท่ ี่ก่งึ กลางของทางเดิน ด้วยทา่ ทางนง่ิ ขงึ ราวกับศิลาสลัก เหมอื นกบั วา่ คนผู้น้ันต้งั ใจมายนื ดกั รอพบหลอ่ นอยนู่ าน แล้ว...

๑๗ น้องสาวของเขาเขน็ รถหายไปหลังจากรบั ประทานอาหารเย็นเสรจ็ โดยบอกแต่เพียงว่า ต้องการจะออกไปสดู อากาศบริสุทธใิ์ นสวน สินธพไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร เพราะรวู้ ่าพชั รวลัยจะปลอดภัย ดว้ ย เขาลงทุนปรับทางเดนิ ในสวนที่รายรอบบา้ นให้กลายเปน็ ถนนคอนกรีต ขนาดเล็ก ทพ่ี ชั รวลัยสามารถเขน็ รถออกไปเที่ยวชมนกชมไม้ด้วยตวั เองได้ นอกจากบริเวณสวนรอบบ้านแล้ว สนิ ธพยงั สรา้ งทางคอนกรตี ตอ่ ไป ยังบรเิ วณสวนสม้ สว่ นใน ทเี่ ขาใชเ้ ป็นแปลงทดลองปลูกต้นส้มพนั ธ์ใุ หม่อกี ด้วย ดงั นั้นนอ้ งสาวของเขาจึงไดเ้ หน็ ความเปน็ ไปของการทดลองทุกระยะ รถเขน็ ไฟฟา้ ท่ีเขาสงั่ ซ้ือมาจากตา่ งประเทศเป็นรถเข็นช้ันเย่ยี ม มี ประสิทธภิ าพสงู และราคาก็สงู สมกบั ประสิทธิภาพ พัชรวลัยสามารถควบคมุ รถใหเ้ คล่ือนที่ไปขา้ งหน้า เลย้ี วซา้ ยขวา เดนิ หนา้ ถอยหลงั ได้ตามใจตอ้ งการ ด้วยปมุ่ เล็กๆ เพยี งปมุ่ เดียว นอกจาก น้ี เก้าอ้ีทนี่ ่ังกย็ งั สามารถปรบั ระดบั เอนได้อีกดว้ ย

267/763 น่ีพชั รวลยั คงจะเที่ยวเพลินไป จึงยงั ไม่กลับเข้าบ้าน สนิ ธพร้องสง่ั เตือนตา แมบ่ า้ นคนเกา่ แก่ทอ่ี ยกู่ ับครอบครัวของเขามานานนม ให้ออกไป ตามตัวน้องสาวกลับมา ดว้ ยดวงจนั ทรล์ อยสงู และนำ้ คา้ งเริม่ พรมพรา่ ง เตอื นตาวางมือจากงานทก่ี ำลงั ทำอยู่ เพ่อื ออกไปตามพชั รวลยั อยา่ งที่ ชายหนมุ่ รอ้ งบอก และเขากำลงั จะออกจากบา้ นอยแู่ ลว้ ตอนท่ีวชิ ัยเดินเขา้ มาในห้องรับแขก “อ้าว วิชัย” สนิ ธพหันไปทกั ทายชายหนุ่มรุน่ นอ้ ง ผซู้ ึ่งเปน็ หัวหนา้ คน งานของสวนส้ม “เปน็ อยา่ งไรบา้ ง ตัง้ แต่กลบั มาจากกรุงเทพฯ เรายังไมไ่ ด้ คุยกนั ใหเ้ ปน็ เร่ืองเปน็ ราวเลยนะ” “ครบั ” ชายหน่มุ ตอบเพียงสั้นๆ สหี น้าและแววตามีความปรวิ ิตกอยู่ ในนน้ั “มอี ะไรหรือเปล่า” เจ้าของสวนส้มถามไถ่ เมอ่ื เหน็ อีกฝ่ายมีสีหน้าไม่ ร่าเรงิ เหมอื นอย่างเคย “ผมเพ่งิ พบกับคุณพชั รวลยั ในสวน เมือ่ สกั ครู่ที่ผา่ นมานเี้ อง” ชาย หนุ่มมที า่ ทางอึกอัก ลงั เลอยู่พักใหญ่ กอ่ นจะตดั สนิ ใจเล่าเรือ่ งทคี่ บั ขอ้ งอยู่ ภายในใจออกมาในที่สดุ “คุณพชั รวลยั เธอตอ่ ว่ามากมาย เรื่องที่ผมพาคนจากข้างนอกเขา้ มา ในไร่ของเรา เธอเกรงวา่ คนภายนอกจะรเู้ รื่องการทดลองต้นส้มพนั ธ์ุใหม่ ของเรา...แต่...หัวหนา้ ครับ...”

268/763 วชิ ัยเรยี กเขาวา่ หัวหน้า แบบทชี่ ายหนุ่มบอกให้ทกุ คนในไร่เรยี กเขาวา่ อยา่ งน้ัน ด้วยสินธพไมอ่ ยากให้ลูกนอ้ งรู้สึกว่าห่างไกลกับเขาราวฟา้ กับ ดิน...อยา่ งน้อย การทที่ ุกคนเรยี กเขาว่าหัวหน้า กน็ ่าจะทำให้ลูกนอ้ งร้สู ึก ใกลช้ ดิ กับเขาขน้ึ มาอีกระดับหนงึ่ ไม่เหมือนกบั คำวา่ เจา้ นายและลกู น้อง “ผมไม่รูเ้ ร่ืองอะไรท้งั น้ัน สาวเย้าที่ไหนกนั ...ไมร่ ู้ว่าคณุ พัชรวลยั เอา เรอื่ งอะไรจากไหนมาพดู ” วิชัยบน่ พมึ พำ “กลับมาก็เจอโมโหเลย...” สินธพซ่อนรอยยม้ิ ขนั บนใบหนา้ เอาไว้ ดว้ ยรดู้ วี ่าชายหนมุ่ รุ่นน้อง คงจะไม่ทันไดเ้ ตรียมตวั ต้งั รับอารมณท์ ี่ปรวนแปรของพัชรวลยั มาก่อน “นายอยา่ ไปสนใจเลย ยายน้องกอ็ ย่างนลี้ ะ...เขาแครน์ ายมากนะ บาง ครง้ั จงึ อาจจะทำอะไรเกินไปหนอ่ ย...อย่าถอื สาเธอเลย...” “ครบั หวั หน้า วิชยั พยกั หน้ารบั คำงา่ ยๆ ...ผมไม่เคยถือสาอะไรคณุ วลยั อยแู่ ล้ว เพยี งแตง่ งเท่านนั้ เอง ว่าเธอเอาเรอื่ งอะไรมาพูด หาว่าผมพา สาวเยา้ ในหมบู่ ้านเขา้ มาเทยี่ วในไร่ จะเป็นไปได้อย่างไร ในเม่อื ผมลงไป กรงุ เทพฯ ตดิ ตอ่ ธรุ ะต้งั หลายวัน...” “เอาละ่ ...” ดอกเตอร์หนมุ่ โบกมือหา้ ม หากไมอ่ ธบิ ายอะไรต่อไป กลบั เปล่ยี นเรื่องสนทนาไปวา่ “เดย๋ี วนายช่วยไปที่บ้านของอำ่ เฟยทีไดไ้ หม” “อำ่ เฟย...” วิชัยทวนคำของสินธพ พร้อมกบั ยกนาฬิกาขอ้ มอื ขน้ึ เพ่ือ ดเู วลา ดว้ ยไม่เขา้ ใจวา่ หัวหนา้ ของเขามคี วามประสงคส์ ิ่งใด “ที่เปน็ หมอผี ของหมู่บา้ นน่ะหรอื ครับ...ปา่ นน้แี ล้ว หวั หนา้ มีธรุ ะอะไรกบั แกครับ”

269/763 “ใช่แล้ว...แม่หมอผีแหง่ ผาชา้ งร้องน่ลี ะ” สินธพพยกั หน้า “ฉันอยาก ให้นายไปบา้ นของอำ่ เฟย เพราะคืนน้ีอ่ำเฟยจะทำพธิ เี ชิญผีหลวงเพ่ือจะ ถามว่าผหี ลวงยอมให้แกขายท่ีให้กับเราไหม” “โธเ่ อ๊ย” วชิ ัยหัวเราะ “ไมเ่ ห็นตอ้ งถามผีเลยนคี่ รบั กแ็ กอยากจะขาย ให้เราจะแย่อยู่แล้ว ทำไมต้องถามผใี ห้ยุง่ ยากด้วย” “กเ็ พราะทดี่ นิ ทเี่ ราต้องการเป็นที่ดินต้องห้ามนะ่ สิ” นำ้ เสยี งของ สินธพฟงั ดเู ครง่ ขรึม “แกต้องการจะขาย แต่พวกคนสว่ นใหญใ่ นหม่บู ้าน ไม่ตอ้ งการให้ขาย...” “เพราะอะไรครบั ” วชิ ยั สงสยั แม้จะอยทู่ ผี่ าชา้ งรอ้ งมานานถงึ สามปี หากเวลาส่วนใหญข่ องเขาน้ัน อยกู่ บั งานในไร่ และคนงานท่ีจ้างขนึ้ มาจากพืน้ ราบ มากกว่าจะไปสุงสงิ กับ คนพืน้ เมือง วิชยั จงึ ไมค่ ่อยมคี วามรูเ้ ร่ืองขนบประเพณแี ละความเช่ือ ทอ้ งถิน่ มากเท่าที่ควร “ที่ดนิ ที่เราตอ้ งการซือ้ อย่ตู ิดกับปา่ ต้นนำ้ ท่ีชาวบา้ นเรียกกนั ว่าปา่ โหง...” สินธพอธบิ ายดว้ ยน้ำเสียงราบเรยี บ ปราศจากอารมณค์ วามรูส้ กึ ใด “พวกของตอ่ นอู ผูป้ กครองเยา้ ที่นี่ กบั พวกกรรมการหมบู่ ้าน ท่ีพยายามจะ ผลักดนั ให้รัฐประกาศพนื้ ทแ่ี ถวปา่ โหงให้กลายเป็นป่าชมุ ชน เป็นหัวเรยี่ ว หัวแรงต่อต้าน ไม่ยอมให้อ่ำเฟยขายที่ดิน โดยอ้างเหตุผลว่าหากอ่ำเฟย ขายทใี่ ห้กับทางเรา ป่าโหงอาจจะถกู รุกต่อไปได.้ ..ชาวบ้านส่วนมากเช่อื พวก น้ันเสียดว้ ย...”

270/763 “ทำไมพวกนัน้ ถึงทำอยา่ งน้ัน ทำไมต้องจงเกลียดจงชงั สวนสม้ ของ เราดว้ ยครับ เรามาทน่ี ่ี ช่วยสนับสนุนพฒั นาหมบู่ ้านของพวกมนั ต้งั มากมาย ไม่ว่าจะเปน็ การช่วยสร้างโรงเรียน...แลว้ ยังอื่นๆ อกี ตัง้ หลาย อยา่ ง” วชิ ยั พอจะรเู้ ปน็ เลาๆ ว่าชาวบ้านเร่ิมแตกแยกกัน และแบง่ ออกเปน็ สองฝักสองฝ่าย ด้วยเรื่องของท่ดี นิ ของนางอ่ำเฟย มาได้เกอื บปแี ล้ว ฝา่ ยหนง่ึ นัน้ มคี ุณผาสุก นายหญงิ นกั อนุรักษแ์ หง่ ไรส่ มนุ ไพร และ ตอ่ นอหู วั หนา้ หมู่บา้ นเป็นแกนนำ กล่มุ นีเ้ ปน็ กลุม่ ทตี่ ่อตา้ น ไม่ยอมให้อ่ำ เฟยขายที่ดนิ พรอ้ มกนั น้นั ก็พยายามเร่งให้ราชการประกาศพ้ืนท่ีป่าชมุ ชน เสียโดยเร็ว เพอ่ื ทีพ่ วกเขาจะไดม้ ีสิทธิ์จัดการกับป่าผนื น้ันไดอ้ ย่างเต็มที่ อีกฝา่ ยคืออ่ำเฟย กบั กลมุ่ ชาวบา้ นทีย่ งั ยดึ ม่นั อย่ใู นวิถแี หง่ เยา้ ทจ่ี ะ ต้องเชือ่ ฟงั ปฏิบตั ิตามที่ซิบเมี้ยนเมยี่ นและผหี ลวงเป็นผชู้ ี้แนะ... “ช่วยไม่ไดท้ ่กี ลุ่มของต่อนอจู ะไม่ชอบเรา” สินธพอธิบาย “ดูสวนสม้ แตล่ ะแหง่ ทรี่ ุกขึ้นมาบนดอยนี่ส.ิ ..สวนส้มพวกนั้นนำเอา ความเสือ่ มโทรมมากมายมาใหท้ ้องถ่ิน...ตั้งแต่ยาฆ่าแมลง...แยง่ แหล่ง น้ำ ตดั ไผใ่ นป่ามาเปน็ ไม้คำ้ ยนั ตน้ ส้ม...พวกนท้ี ำให้วิถชี วี ิตของเย้าทอ่ี ิงอยู่กับ ปา่ เขาตอ้ งเปล่ียนไปอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด.้ ..โดยเฉพาะเมื่อมีคณุ ผาสกุ มาเปน็ ผจู้ ุด ประกาย ช้ีใหพ้ วกเขาเหน็ ความเสียหายท่ีเกิดขึน้ กับปา่ เขาลำเนาไพร...ไม่ แปลกอะไรหรอกวิชยั ท่ีพวกเขาจะเกลียดพวกเรา...ใครกนั จะรวู้ า่ สวน ของเรา ไมไ่ ด้ทำเหมือนกับสวนอนื่ ...”

271/763 “แตอ่ ่ำเฟยเป็นหมอผี ชาวบ้านทน่ี ี่เช่อื ผกี นั เป็นสว่ นใหญ่ไมใ่ ช่หรือ ครบั ” วิชยั ตงั้ คำถาม และจอ้ งมองหวั หน้าของเขาอยา่ งครุ่นคิด “ถงึ ต่อนอู ก็เถดิ ตอ่ ใหเ้ กง่ กลา้ สามารถอยา่ งไร ก็ยังต้องนบั ถือผอี ยดู่ ี” “กเ็ พราะอยา่ งนี้ละ ท่อี ่ำเฟยต้องเซน่ ผหี ลวงในคืนน้ี เพื่อจะถามว่าผี หลวงยอมอนุญาตใหแ้ กขายท่ใี หเ้ ราหรอื ไม่” “อ่ำเฟยตกลงขายทใ่ี หเ้ ราแลว้ น่ีครับ รอแคข่ อยืมปากให้ผีหลวงมาสั่ง คนในหมบู่ า้ นให้ยนิ ยอมพรอ้ มใจไปดว้ ยกเ็ ท่านนั้ เอง ไม่เหน็ น่าจะมปี ัญหา อะไร แล้วหัวหน้าตอ้ งการใหผ้ มทำอะไรบ้างครับ” ชายหน่มุ นิ่งรอฟงั คำสง่ั จากชายหนมุ่ รุ่นพ่ี ทเี่ ขาทั้งรักและเคารพ “เดิมฉันก็คดิ เหมอื นนาย วา่ ไม่นา่ จะมีปญั หาอะไร...ฉนั ตกลงซื้อท่ีดิน ในราคาหา้ แสนบาท และดอู ำ่ เฟยเองก็พอใจในขอ้ ตกลง” ชายหนุม่ ถอน หายใจยาว แลว้ เรมิ่ ต้นเดินกลับไปกลบั มา “แตบ่ า่ ยวันน้เี อง อ่ำเฟยเพิง่ มาพบฉนั และบอกวา่ มผี ู้หญงิ คนหนง่ึ มา ขอซือ้ ทจ่ี ากแกเช่นกัน โดยใหร้ าคามากกวา่ เรา...” “อะไรนะ...” วชิ ัยอา้ ปากคา้ งดว้ ยนกึ ไม่ถึงวา่ ทา่ มกลางขนุ เขาและดง ดอย จะมใี ครหาญกล้ามาต่อกรกบั ดอกเตอร์สินธพเช่นน้ี “ใครกันครับ หัวหนา้ ?” “ดรสา...” ชายหนุ่มตอบเสยี งเย็นชา “ผูห้ ญงิ คนนัน้ ช่ือดรสา”

272/763 “ดรสา?” วชิ ยั ขมวดคิ้ว “ใครกันครับ...ผมไม่เคยไดย้ ินชอ่ื นมี้ ากอ่ น เลย...” “ลูกสาวของคุณผาสุก...” “อ้อ พอจะคนุ้ บา้ งแล้วละครบั ...แตแ่ กเรยี นอยทู่ ่ีเมืองนอกไม่ใชห่ รอื ” แม้จะไมค่ ่อยไดส้ งุ สงิ กับคนภายนอก หากวิชัยกพ็ อจะเคยได้ยินชื่อนี้มาอยู่ บ้าง “เธอกลับมาแลว้ ...และมาสานงานตอ่ จากแม่ของเธอ...เชา้ มดื วันนี้ ดรสาไปขอซือ้ ไรจ่ ากอำ่ เฟยในราคาเจด็ แสนบาท” วชิ ัยตกใจ เมอื่ ไดย้ ินตัวเลขจำนวนเงนิ เพราะท่ีดินรกร้างของอำ่ เฟย ไม่น่าจะมีราคาสูงถงึ ขนาดน้นั “เจ็ดแสนบาท...” เขาครางเสยี งแผ่วเบาในลำคอ พร้อมกนั น้ัน ก็ สงั เกตเห็นวา่ หัวหน้าของเขา ทอดสายตามองเหมอ่ ออกไปยังท้องฟ้าสคี ราม เขม้ อมดำ ซ่ึงมดี วงดาวเกลื่อนกล่น สอ่ งประกายสกาว “อำ่ เฟยมาบอกเพ่ือจะใหเ้ ราร้วู า่ หากไมเ่ พ่ิมราคาค่าทดี่ นิ ให้กบั แก แกกจ็ ะขายท่ีให้ดรสา” ดอกเตอรส์ ินธพขมวดคว้ิ มนุ่ วิชัยทรุดกายลงน่ังลงบนเก้าอี้ตวั ที่อยู่ใกลท้ ี่สดุ ยืน่ มอื ไปแตะดอก ฝนิ่ แหง้ ทพ่ี ชั รวลยั เสียบเอาไวใ้ นแจกันท่วี างประดบั อยู่ข้างเก้าอ้ชี ุดรับแขก ด้วยท่าทางครุน่ คิดไมแ่ พห้ วั หนา้ ของเขา “หนา้ เลอื ดจริงๆ แมห่ มอผี” วิชัยคราง

273/763 “ทำยงั ไงได้ กลไกการตลาดธรรมดาน่ีเอง” สนิ ธพหวั เราะเสยี งขืน่ “อำ่ เฟยแกร้วู า่ มีแต่คนต้องการท่ดี นิ ผนื น.้ี ..ดงั นนั้ จะขนึ้ ราคาแค่ไหนก็มีคน ซอื้ แกกเ็ ลยข้ึนได้ขึ้นเอาอยา่ งน้ีละ ดรสาเองกค็ งจะรูเ้ ชน่ กนั จงึ ยอมทมุ่ เงินส้กู บั เรา” “นี่หมายความว่า หมดคณุ ผาสกุ แล้ว เรายงั จะต้องต่อสู้กบั ผู้หญงิ คนนอี้ ีกหรอื ครับหัวหน้า” สินธพพยกั หนา้ แทนคำตอบ “ทีจ่ รงิ ...ฉนั ก็ไม่อยากจะไปตอ่ กรกบั สองแมล่ กู นีห่ รอกนะ...ใครรู้เขา้ จะว่าเอาไดว้ ่าเรารังแกผูห้ ญิง...แต่ทำยงั ไง ได.้ ..ถา้ ไมท่ ำอย่างน้ี เราก็ไมม่ วี ันได้ที่ผืนน้นั มา...” “ทำไมหัวหน้าไมเ่ ลา่ ให้พวกไร่ผาสุกฟงั ละ่ ครับ วา่ เรากำลังทำอะไรกนั อยู่” วชิ ยั ถามส่งิ ท่ีเขานกึ สงสยั อยู่ในใจมาเน่นิ นาน “ไมม่ ปี ระโยชน์...” ชายหนมุ่ ส่ายหน้า “พวกท่ฝี งั จิตฝังใจอยกู่ ับเรอ่ื ง เชิงอนรุ กั ษ์ ไมม่ ีวนั เข้าใจในสง่ิ ที่เรากำลังทำกนั อยู่หรอกวชิ ัย...ดไี มด่ ีพวก เขาอาจจะพาพวกจากทอี่ ื่น แห่กนั มาประท้วงเราให้เสียงานเสยี การ กลาย เป็นเรื่องใหญ่ขึน้ มา ทีน้ีจากท่เี ราปดิ เรอ่ื งการทดลองสม้ พนั ธใ์ุ หม่เอาไวเ้ ป็น ความลับ ก็เลยจะรู้กันท่วั ” “แลว้ หวั หนา้ ทำยงั ไงต่อไปครับ เรอ่ื งที่ว่าผ้หู ญิงคนนั้นมาทมุ่ เงนิ แย่ง ซ้อื ท่ีดนิ เราไปแบบนี”้ นำ้ เสียงของชายหนุม่ เอาการเอางาน “ฉันบอกอ่ำเฟยไปวา่ ฉันตกลงเพมิ่ เงนิ ใหเ้ ปน็ เกา้ แสน...”

274/763 “เก้าแสน...” คราวน้ีวิชยั ถงึ กับสนั่ สะทา้ นขน้ึ มา ราวกบั วา่ อากาศรอบ กายลดอุณหภมู ิลงต่ำกว่าศูนย์ “ไมแ่ พงไปหน่อยหรือครบั ” “แพงมากสำหรับทด่ี ินบนดอยท่ีรกร้างห่างไกลอย่างนี้” สินธพ ยอมรบั “แต่เราถอยไมไ่ ด้...ฉนั ตอ้ งได้ทด่ี นิ ของอำ่ เฟย” “อยา่ งนีห้ วั หน้านา่ จะไปเองนะครับ” วชิ ัยชกั กลวั ข้นึ มาว่าหาก ดอกเตอรห์ นุม่ ไมไ่ ปด้วยตนเองแล้วไซร้ อาจจะเกดิ ความผิดพลาดข้ึนมาก็ เปน็ ได้ “ฉนั เกดิ มีธุระเสียแลว้ ...นายคงรูว้ ่านายเมน่ ถูกงูเห่าทีท่ า้ ยไร่กัดตอนนี้ นอนอยทู่ ่ีโรงพยาบาล นายสอนเฝ้าอยู่ เพิง่ กลบั ขน้ึ มาเมอ่ื ครู่นเ้ี องและบอก ฉนั ว่า...หมออาจจะต้องตดั ขานายเม่นคืนนี้ เพราะแผลอักเสบมากและเร่ิม เน่า หากท้ิงเอาไวค้ งไม่ดีนัก” สนิ ธพเสยี งเครยี ดข้ึนมา แมว้ า่ นายเมน่ จะไม่ใช่คนงานนิสัยดนี กั หากวิชยั รวู้ า่ เมอื่ เขา้ มา ทำงานเปน็ คนงานท่ีสวนส้มแล้ว สนิ ธพจะเอาใจใสด่ แู ลลกู นอ้ งของเขาเป็น อยา่ งดีท่ีสดุ “ฉนั จะลงไปในเมือง หมอกำลงั รอใหฉ้ ันตดั สินใจว่า จะยินยอมให้ ตัดขาของนายเม่นหรอื ไม่...ดงั น้นั งานท่ีบา้ นของอำ่ เฟย นายตอ้ งไปแทน ฉัน” สินธพส่ังการเสยี งเข้ม “ไม่ตอ้ งกังวลอะไรทั้งน้ัน อำ่ เฟยอยากจะขายท่ีใหฉ้ ันอยแู่ ล้ว ถา้ ผู้หญิงคนนน้ั เพม่ิ เงินให้กบั อ่ำเฟย เราก็เพ่มิ เงินเขา้ ไปอีก...จะเทา่ ไหร่กไ็ ด้

275/763 ไมอ่ ้ัน ขอให้มากกวา่ ฝ่ายนั้น...เข้าใจไหม...นายตัดสนิ ใจแทนฉนั ได้เลยจะ เพมิ่ เงนิ เท่าไหร่กไ็ ด้ ขอเพียงให้เราชนะและไดท้ ่ีดนิ ผนื นั้นมา...เทา่ นนั้ ก็ พอ” ดรสายืนนง่ิ ขงึ ตวั ชาไปทั้งร่างดว้ ยความตื่นตระหนก ราวกับวา่ กำลงั เผชญิ หน้านางปศี าจร้ายเมดซู าในเทพนยิ ายกรกี ซึ่งมผี มเปน็ งแู ละทำให้ หลอ่ นกลายร่างเปน็ หินไปแลว้ กไ็ มป่ าน แตท่ หี่ ลอ่ นกำลังเผชญิ หน้าอยู่บนทางเดนิ ดินแคบๆ ท่ามกลางดอย สงู ที่หา่ งไกลจากความเจรญิ และเงาจันทร์ท่ีทอดทับลงมาน้ัน มใิ ชน่ างเมดู ซา หากเป็นเพียงหญงิ ชราทแ่ี ก่หง่อมและรปู ร่างบิดเบ้ียวพิกลพกิ ารผหู้ นึ่ง เท่านนั้ เอง... กล่ินสาบสางจากชุดเสือ้ ผา้ ที่สกปรกมรี อ่ งรอยเกา่ คร่ำคร่า โชยมากบั สายลมเย็น สร้างความสะอดิ สะเอียนใหก้ บั หญงิ สาวจนต้องเบือนหน้าหนี รอบบุ๋มลกึ บริเวณเบา้ ตาท้งั สองขา้ งซ่ึงหนั มาทางดรสา บอกให้รวู้ ่า นัยนต์ าทง้ั สองขา้ งของนางนัน้ มืดมิด แมน้ ัยน์ตาจะบอดสนทิ ทั้งสองข้าง หากทา่ ทางเอียงคอมองของหญิง ชราผู้น้นั ดูราวกับวา่ แม่เฒ่าพยายามจะเพง่ มองหนา้ ของหลอ่ นใหช้ ดั แจ้ง ริมฝปี ากคลำ้ แตกระแหงราวดินขาดนำ้ แสยะยมิ้ อยา่ งพงึ พอใจ

276/763 นวลแสงจนั ทร์ ส่องสว่างจนดรสาเหน็ คราบสีเหลืองอมน้ำตาล ซงึ่ จับ แนน่ อย่บู นฟันทีแ่ หลมคมราวกบั เขีย้ วของสตั ว์ร้ายไดถ้ นดั ตา “อู๋ตา...” หล่อนร้องคราง มือทถี่ อื ตะเกียงเจ้าพายสุ น่ั เทาอย่างไมอ่ าจหกั ห้าม ได.้ ..ใหเ้ วลาผ่านไปนานเพียงใด ไมม่ ีวนั ท่ีดรสาจะลืมหญงิ ชราแปลก ประหลาดผู้นไี้ ปได้... หล่อนเหลอื บมองแขนเหี่ยวยน่ ท่ีโผล่พ้นชายเสื้อสกี ระดำกระดา่ ง ของหญงิ ชราด้วยตอ้ งการจะสังเกต เมอ่ื ไม่เห็นมีแมงมมุ ประหลาดเกาะอยู่ เหมือนอยา่ งตอนทไ่ี ดเ้ จอกนั ท่ีชายปา่ โหง หล่อนกล็ อบถอนใจยาวด้วย ความรสู้ ึกผ่อนคลายลงไป ภาพกองทพั กะนาแปะยอ้ งทีด่ าหน้ากนั ออกมาหาหลอ่ น พร้อมกบั สายตากระหายเลอื ดและเคยี ดแคน้ เม่อื วันกอ่ นนน้ั ยังคงสรา้ งความ หวาดหว่ันให้กับหญงิ สาวได้ทกุ ครั้งท่ีนึกถงึ “ไม้ ตุ๊ กะนาแปะย้อง...ไม่มีกะนาแปะย้องหรอก” หญงิ ชราบอกดร สาด้วยน้ำเสยี งแหบพร่า ราวกบั สามารถอา่ นใจของหญิงสาวได.้ .. ดรสาผงะถอยหลังไปโดยไม่รสู้ ึกตวั ดว้ ยไม่เคยคิดวา่ อตู๋ าบ้าจะพดู สง่ิ ที่หล่อนคิดอยู่ในใจออกมาได้อยา่ งถูกต้องตรงเผง “ไม้ ตุ๊ กะนาแปะยอ้ ง” หญิงชราผนู้ ัน้ ย้ำพร้อมกบั สง่ เสียงหัวเราะ แหลมเล็กออกมา “เหอ เหอ...ไม้ ตุ๊ กะนาแปะยอ้ ง”

277/763 หญิงสาวเหลยี วซา้ ยและขวาเพ่อื หาทางหนีทีไล่ นกึ เสยี ใจขึน้ มาวา่ นา่ จะอนญุ าตให้หมวยเจง็ ตามหล่อนมาเป็นเพื่อน อย่างที่ป้าแสงดา คะยั้นคะยอ ทางเดียวทจี่ ะหลีกเล่ียงไปไดก้ ค็ อื ต้องพยายามยอ่ งไปรมิ ถนนตรง ไหลท่ าง และเดนิ ออ้ มหนอี ๋ตู าชราไปทางด้านหลังให้เงยี บเสยี งท่สี ดุ เพราะ ดวงตาที่บอดสนิททั้งสองข้าง แม่เฒา่ บา้ คงจะไมท่ ันรู้สึก...กวา่ อูต๋ า ชราจะ ร้ตู วั ว่าหลอ่ นไม่ไดย้ นื อยู่ตรงนี้ หล่อนกค็ งจะไปถึงบ้านนางอ่ำเฟย เรยี บรอ้ ยแล้ว หากดรสามอิ าจทำได้ดงั ใจนกึ เพราะทันทีทีห่ ลอ่ นขยับเทา้ จะก้าวเดิน นนั้ หญิงชรากค็ วา้ ข้อมอื ของหลอ่ นหมับ แถมยังเกาะกมุ เอาไวจ้ นแนน่ เหมอื นมือตกุ๊ แก “เม่ย ออ๋ ย ม่งิ หาย?...หล่อนจะไปท่ีไหน” เสยี งของอูต๋ าเฒ่าเน้น หนัก “ว่าอย่างไร...หล่อนจะหนเี ยยี ไปไหน...เมย่ อ๋อย มง่ิ หาย?” “ปล่อยฉนั นะ” คนทีส่ ุ้มเสียงสั่นเทากลบั กลายเปน็ ดรสา “ไม่ปลอ่ ย จนกว่าหล่อนจะบอกมากอ่ น...เมย่ ออ๋ ย มิง่ หาย?” ถาม เสร็จ อตู๋ าชราก็เงยหน้าขึ้นหัวเราะเสยี งดังลน่ั “ปลอ่ ยนะ ปล่อยฉนั นะ” ดรสาดนิ้ รน พลางใชม้ อื ข้างท่ียงั วา่ งอยู่ แกะมอื ของหญิงชราออก หากมือเหยี่ วย่นของแกน้ัน เกาะแขนของหลอ่ น แนน่ ราวกบั ติดกาวเอาไว้

278/763 ขุมขนตามรา่ งของหล่อนยงั คงลุกชันด้วยความตกใจ หากที่ หวาดกลวั ในตอนแรกนัน้ ค่อยผ่อนคลายลงไปมาก เพราะทจี่ บั แขนหลอ่ น อยใู่ นขณะนี้ เปน็ เพยี งหญงิ ชราคนหนงึ่ ท่ีมเี ลือดเนือ้ และชวี ิต ไม่ใชภ่ ูตผี อย่างท่หี ลอ่ นนกึ หว่ันเกรง “ตอบฉนั มาเดย๋ี วน้”ี หญิงชราสง่ เสยี งตวาด “เม่ย อ๋อย มงิ่ หาย?” “ฉันจะไปบา้ นอ่ำเฟย” ดรสาร้องบอกออกมาในทีส่ ดุ จากท่ีกลวั เกรง ในตอนแรก หลอ่ นชักจะเริ่มรำคาญขึน้ มาบ้างแล้ว เพราะหญิงชราผ้นู ดี้ จู ะ พูดไมร่ เู้ รื่องเอาเสยี เลย “ฉันจะไปบ้านซบิ เมย้ี นเมย่ี น ได้ยินหรือยัง ปลอ่ ย มอื ฉันได้แล้ว” “ซิบเมีย้ นเมย่ี นหรือ?” อตู๋ าชรายงิ่ หัวเราะเสยี งแหลม ดว้ ยความบ้า คลั่งยิ่งกวา่ เก่า กรงเล็บท่ีแหลมคมของนาง จกิ ลงไปบนท้องแขนของดรสา อยา่ งรนุ แรง จนหญิงสาวรสู้ กึ เจ็บ “ออี ่ำเฟย ซิบเมี้ยนเมย่ี นอยา่ งนน้ั หรือ?” ดรสาฉวยเอาโอกาสทหี่ ญงิ ชรากำลงั หวั เราะจนตวั สน่ั อยา่ งรุนแรง สะบดั มอื อีกคร้งั หวังให้หลุดพ้นจากมอื ทย่ี ึดแขนของหลอ่ นเอาไวจ้ นแนน่ หากความพยายามในครั้งทสี่ องก็ยงั ไม่เป็นผลสำเร็จ “ไปหามันทำไม นา่ งเกียะ...ออี ำ่ เฟย นา่ งเกียะ...องี พู ิษ...มันคอื องี ู พษิ ”

279/763 อ๋ตู าเฒ่าหันขวับกลบั มาทางหญงิ สาว ท่ีพยายามดิ้นรนหลบหนี แผด เสียงอนั แหบพรา่ ใส่ดรสา “ไปหาอีอ่ำเฟยทำไม จะหาซิบเมย้ี นเมย่ี น มาหา ฉนั นี่...ฉันนี่ละซบิ เมี้ยนเม่ียน” ดรสาเชือ่ หมดใจในนาทีน้ันว่าหญิงชราผู้นี้ต้องเปน็ บ้าไปแล้วอย่าง แนน่ อน อย่างที่ต่อนอูและคนในหม่บู า้ นเลา่ ลือ มอี ยา่ งท่ไี หน จๆู่ ก็มาอ้าง ตวั วา่ เป็นหมอผ.ี .. ดรสาร้ดู วี า่ การเป็นหมอผีหรอื ซบิ เมย้ี นเมยี่ นของคนเยา้ นั้น ไมใ่ ชว่ า่ ใครนึกอยากจะเปน็ กล็ กุ ข้นึ มาเปน็ กนั ได้ การเปน็ หมอผี ผนู้ ำทางจิตวญิ ญาณของเผ่าน้นั เปน็ สง่ิ ซ่ึงสืบทอด มาโดยสายเลอื ด...ซิบเม้ียนเม่ยี น จะต้องเปน็ ผทู้ ่ีประพฤตติ นอยใู่ น ศีลธรรม และเปน็ ทพี่ ่ึงทางจติ ใจ คอยให้ความช่วยเหลอื ทุกคนในหม่บู า้ น “ไม่เช่อื ใชไ่ หม...” อตู๋ าผชู้ ราแหงนหนา้ ขึน้ หวั เราะ เสยี งก้องไปท่วั บรเิ วณป่าทเี่ งยี บสงัด “ไม่มใี ครเช่ือฉันหรอก...แต่ถา้ พวกมันฉลาดพวกมนั กจ็ ะรู้ เหอะ...พวกมันหนา้ โง่ โงท่ ั้งหมู่บา้ น...ปลอ่ ยให้อนี ่างเกยี ะหลอกอยู่ ไดห้ ลายสบิ ปี...อีอำ่ เฟยน่ะหรือเป็นซิบเมี้ยนเมยี่ น กะแค่งูกัดง่ายๆ มันยงั รกั ษาไม่ไดเ้ ลย สาอะไรกับเรื่องทยี่ ากกว่านน้ั ...แต่ไม่เปน็ ไร... ไม่ เป็นไร...ฉันรูว้ ่าหล่อนจะไปหาออี ่ำเฟยทำไม กะนาแปะยอ้ งบอกฉัน...” ดรสารสู้ ึกเย็นยะเยอื กเมื่อได้ยินคำว่ากะนาแปะย้อง ท่ีหลุดออกมา จากริมฝีปากแห้งผากของอีกฝา่ ยหน่งึ

280/763 “กะนาแปะยอ้ งไม่เหมอื นมนษุ ย์ กะนาแปะย้องไมเ่ คยโปป้ ด...พวก มันบอกกบั ฉันว่า อีอ่ำเฟยจะเชิญผหี ลวงวนั น้ี เพ่อื ขอใหผ้ ีหลวงอนุญาตให้ มันขายทีด่ ินใหก้ บั เจา้ ของสวนสม้ คนนั้น...ใชไ่ หม” ดรสาถึงกับอ้าปากคา้ งด้วยความต่ืนตะลงึ ด้วยไมค่ าดคดิ มาก่อนวา่ หญงิ ชราบ้าบอคนนี้ จะรเู้ ร่อื งราวมากมาย เม่อื อตู๋ าชรากลา่ วประโยคตอ่ ไป กรงเลบ็ ทเี่ กาะกุมแขนของดรสากค็ ่อยคลายลง “ไมม่ เี จี่ยหงุ่ เม้ียน...ไม่มีผหี ลวงทผี่ าชา้ งร้องมานานนกั หนา แลว้ ...เจีย่ หุง่ เมีย้ นจะไมม่ ีวันลงมาที่ผาชา้ งร้อง จนกว่าซบิ เมยี้ นเมีย่ นทแี่ ท้ จะกลบั คนื มา...” “อู๋ตาหมายความว่า” ดรสาเบิกตากวา้ งดว้ ยความประหลาดใจ...ผู้หญิงคนนีก้ ำลงั จะบอกวา่ อ่ำเฟยไมใ่ ชห่ มอผตี ัวจรงิ อยา่ งนัน้ หรอื ถา้ ทอี่ ตู๋ าบ้าบอกเป็นเร่ืองจริง น่ันหมายความว่าทีผ่ ่านมาท้งั หมด ทกุ คนทผี่ าช้างร้องถกู นางอำ่ เฟยตบตามาโดยตลอดหรือ... แลว้ ถ้าเชน่ นน้ั แผนการเชิญผหี ลวงคนื น้ีเลา่ ...หล่อนน่าจะรู้คำตอบ ทอี่ อกจากปากของอ่ำเฟยไดเ้ สยี ตง้ั แต่เด๋ยี วนแ้ี ล้ว “หล่อนเขา้ ใจถกู ต้อง...ไมม่ เี จี่ยหงุ่ เมีย้ น มแี ต่อนี ่างเกยี ะ องี ูพิษอ่ำ เฟยเทา่ น้นั และคืนนี.้ ..มันจะหกั หลงั หลอ่ น” พดู จบประโยคสดุ ท้ายอตู๋ า ชราก็หวั เราะเสยี งแหลมออกมาอีกชุดใหญ่ “กะนาแปะยอ้ งรู้ กะนา-แปะ

281/763 ยอ้ งเหน็ กะนาแปะย้องบอกฉนั ...พวกมันได้ยนิ ท่ีอนี ่างเกยี ะมนั พดู ... หล่อนไม่มีทางจะได้ท่ดี ินของมันไวใ้ นครอบครอง ไมม่ ีทาง...มันตกลงใจ จะขายให้ไอ้ผ้ชู ายคนนัน้ ไมใ่ ช่หล่อน...” “แต่ฉนั ตอ้ งได้ อู๋ตา...ไมม่ ีทางอนื่ อีกแล้ว อำ่ เฟยต้องการจะขายท่ีน้นั ไป และถ้าทีด่ ินนนั้ ตกไปอยู่ในมอื ของคนที่ไว้ใจไม่ได้ ป่าตน้ น้ำของผาชา้ ง รอ้ งจะตอ้ งแยแ่ น่...ดงั นนั้ ฉนั ต้องสู้ ฉันต้องไดท้ ดี่ นิ ของอ่ำเฟย...” ดรสา หนั มาทางหญิงชราอยา่ งลมื ตวั ทหี่ วาดกลัวและข้อกงั ขาทัง้ หลายดจู ะ ปลาสนาการไปจนหมดส้ิน ด้วยความหว่ งใยเรื่องของผืนปา่ ต้นน้ำเขา้ มา แทนท่ี “ด”ี อู๋ตาเฒา่ หวั เราะเสยี งแผ่วเบาในลำคอ “ฉันชอบหลอ่ น...หล่อน พูดตรงด.ี ..ฉันจะช่วยหลอ่ น...ฉันจะชว่ ยไม่ใหน้ างอำ่ เฟยขายท่ีดนิ ให้กับ ใครทงั้ น้ัน...” “จริงหรือจ๊ะอตู๋ า...” ดรสาเผลอเขยา่ มือของผ้เู ฒา่ ดว้ ยความลืมตวั “แลว้ อ๋ตู าจะช่วยอยา่ งไร?” หญงิ ชราหนั มาจ้องมองดรสานิ่งนาน แม้ดวงตาทั้งสองข้างจะบอด สนิท หากหญงิ สาวรู้สึกได้ถงึ สายตาภายในของแมเ่ ฒ่า ที่มองไล่ข้นึ ลงบน ร่างของหลอ่ น.. “ฉนั จะบอกให้”

282/763 อ๋ตู าเฒ่าเอนกายท่ีคดโคง้ และคอ่ มเต้ยี เขา้ มาจนชดิ ตัวของหลอ่ น และกลนิ่ สาบสางที่อวลอยใู่ นอากาศรอบกายนั้น ทวีความรุนแรงมากย่ิงข้นึ ดรสาต้องกลน้ั ลมหายใจน่งิ เมื่ออตู๋ าผเู้ ฒ่ากระซบิ ถ้อยคำอะไรบาง อย่างทข่ี ้างหขู องหล่อน... ถอ้ ยคำที่ทำให้ดรสาตอ้ งเบกิ ตากวา้ ง ใจเต้นรวั เร็วดว้ ยความต่นื ตะลงึ ... ถ้อยคำทหี่ ลอ่ นไมเ่ คยนึกถงึ มากอ่ นเลยแมส้ กั นดิ ...

๑๘ เมอื่ ตอนทดี่ รสามาถึงบ้านของอ่ำเฟยน้ัน ชาวเยา้ แหง่ หมบู่ า้ นผา ชา้ งรอ้ ง ทั้งหญิงและชายต่างพากนั มาชมุ นมุ อยจู่ นเตม็ ลานหนา้ บา้ นของแม่ หมอผี ทุกคนล้วนสวมเสอื้ ผา้ ประจำเผ่าสีดำคล้ายคลงึ กนั มเี พยี งผ้หู ญิง เทา่ นนั้ ทมี่ ปี ุยไหมพรมสีแดงขลบิ อยรู่ อบคอเสือ้ ยาวลงมาจนถงึ เอวดา้ น หน้า กบั กางเกงลวดลายคลา้ ยรปู ตกุ๊ แก และใช้ผา้ พันโพกอยู่รอบศีรษะ หญิงสาวสงั เกตเหน็ วา่ ส่วนมากแล้วท่ีมารว่ มงานเซน่ สรวง จะเป็น ผใู้ หญแ่ ละเดก็ โตมากกว่าเด็กเลก็ ด้วยเรอื่ งท่นี างอำ่ เฟยจะเชญิ ผหี ลวงใน คำ่ คนื นี้ เป็นเรอื่ งใหญท่ ีอ่ ยู่ในความสนใจของคนท้ังหมบู่ า้ น แม่หมอผ้เู ปน็ ประธานในพธิ ี ยนื เดน่ เปน็ สงา่ อยบู่ นระเบียงบา้ น เสือ้ ผา้ เครื่องแต่งกายของนาง และหมวกที่สวมอยบู่ นศรี ษะแตกตา่ งจากทช่ี าว เย้าโดยทว่ั ไปสวมใส่ ตัวเสอ้ื ทำจากผ้าฝา้ ยทอมอื สีแดงสด ปักลวดลาย ดอกไมล้ ะเอยี ด แขนยาวต่อด้วยผา้ สดี ำ หมวกสแี ดงสดมเี คร่ืองเงินร้อย เป็นสร้อยสวมทับอีกชน้ั หนง่ึ ดรสาพอรู้วา่ เป็นเคร่อื งแตง่ กาย พิเศษของ ซบิ เมีย้ นเมย่ี น ทีใ่ ชส้ วมใสใ่ นพธิ ีสำคญั เชน่ การเซน่ สรวงผหี ลวงเท่านน้ั

284/763 มอื สองข้างของนางอ่ำเฟยพนมไหว้ ขณะทปี่ ากกลา่ วคำเชิญผี ขมุบขมิบ แตห่ ากสังเกตใหด้ แี ล้ว จะเห็นว่านัยน์ตาท้งั สองขา้ งของอ่ำเฟย แลลอกแลกไปมา ราวกบั กำลงั มองหาใครสักคน ทางดา้ นหลังของนางขึงฉากผา้ มีภาพเขยี นด้วยสฝี ุ่นเป็นลวดลาย รูป เทพยดา ยักษ์และสตั ว์ในจินตนาการ จากเร่ืองเล่าของชาวเย้า ซึ่งมี ลักษณะคลา้ ยกับภาพจิตรกรรมฝาผนัง ทางดา้ นหนา้ ฉากนั้น ต่อนอผู ปู้ กครองหม่บู า้ น และเลา่ ปา...ชายวยั กลางคนรปู ร่างลำ่ สัน สูงใหญ่ ที่เป็นบตุ รคนหวั ปีของอ่ำเฟยน่งั อยบู่ นพ้ืน ระเบียงอย่างเงยี บๆ ใบหน้าของตอ่ นอูนัน้ สงบนงิ่ ในขณะที่ดวงหนา้ ขาว ซดี ของเลา่ ปามีแววกังวล ดรสารวู้ ่าอำ่ เฟยแลเหน็ หลอ่ นแลว้ เพราะซบิ เมี้ยนเมย่ี นทำทา่ สะดงุ้ และปากทพ่ี มึ พำท่องบ่นมนตรานน้ั ชะงกั เสยี จงั หวะไปเล็กน้อยก่อนที่นาง จะหลับตาลงและสวดมนตข์ องนางต่อ ดรสากำวัตถุรปู ร่างเล็กยาว ท่ีทำมาจากงาช้างสดี ำสองชิน้ เอาไวจ้ น แน่น วตั ถุรปู รา่ งประหลาดน้ัน อตู๋ าบ้ายดั ใสม่ อื ของหล่อนมาเมอ่ื สกั ครู่ ใหญ่ พรอ้ มกันนนั้ หญงิ สาวก็นึกทบทวนข้ันตอนที่แมเ่ ฒา่ กระซิบบอก เพื่อให้แน่ใจว่าจะไมห่ ลงลืมในรายละเอยี ด ความร้สู กึ ของหลอ่ นบัดน้ี เปี่ยมไปด้วยความสับสน ระหว่างความ จรงิ และความลวงทไ่ี ดร้ ับรู้มา...ยงั จะเร่ืองของไรส่ ม้ ป่าต้นน้ำ...และเวียง แสนเพง็

285/763 อนั ทจี่ ริง ดรสาไมอ่ ยากรหู้ รอกว่าอำ่ เฟย จะเป็นซิบเมีย้ นเมย่ี นจริง หรือปลอม...ด้วยเป็นเรื่องของชาวบ้านทีจ่ ะตอ้ งตัดสินกันเอง ไม่ใชก่ งการ อะไรของหลอ่ น แต่ทหี่ ลอ่ นตอ้ งเข้ามาเกีย่ วข้องด้วยนั้น ก็เพราะว่าบัดน้ี อ่ำเฟยกำลงั จะใช้อำนาจหนา้ ที่ ความเปน็ หมอผีของนางไปในทางที่ไม่ ถูกตอ้ ง แมจ้ ะโตมาท่ผี าช้างร้อง ชาวบา้ นส่วนใหญร่ ู้จกั และรกั ใครห่ ลอ่ นดี หากดรสารู้วา่ หลงั จากผา่ นคำ่ คนื นีไ้ ป...ทกุ อย่างอาจจะไม่เหมือนเดมิ อีก แลว้ ... ดรสาสอดส่ายสายตาเพอื่ มองหาคนจากสวนสม้ ทีค่ งจะมารว่ มอยใู่ น พิธีเชน่ เดยี วกนั กับหล่อน หากมองไมเ่ ห็นใครนอกจากหญงิ สาวท่ีสวมชุด เส้ือยดื กางเกงขายาว ที่หลอ่ นจำไดด้ วี า่ คอื ครูผกากรอง “ครูผกากรอง สวัสดคี ะ่ ” ดรสาร้องทกั หญงิ สาวผนู้ ้นั “ออ้ ...คุณบีนะ่ เอง” ผกากรองย้ิมให้หล่อน หากเปน็ ยิ้มที่ดูเหมือนกับ เป็นการทักทายตามมารยาท มากกว่าเปน็ ความยนิ ดีที่ได้พบกับหลอ่ น “พบกนั ทีไร คณุ บอี ยู่ในชุดสาวเย้าทกุ ทีเลย ท่าทางจะชอบนะคะ ฉัน เคยลองใส่ดูแล้วแต่ไมไ่ หวค่ะ ไม่ค่อยชอบเทา่ ไหร่ มหี ลายช้ินเหลอื เกิน กวา่ จะแตง่ ตัวเสร็จแตล่ ะท.ี ..นคี่ ุณบีมาร่วมพิธเี ชิญผีหลวงดว้ ยหรือคะ”

286/763 “ค่ะ” ดรสาตอบสั้นๆ ไมข่ ยายความอะไร หากแตเ่ หลอื บมองไปโดย รอบ แลว้ กระซิบถามหญงิ สาวที่ยืนอยดู่ ้านขา้ งว่า “ไมเ่ ห็นดอกเตอรส์ นิ ธพ หรือคนจากสวนส้มเลยนะคะ” “น่ันสิคะ” ผกากรองพยายามหันมองไปโดยรอบเชน่ กนั “แต่ ประเด๋ียวกค็ งจะมาหรอกค่ะ เรื่องนเ้ี กี่ยวกับดอกเตอรโ์ ดยตรงนี่คะ มาเอง ไม่ได้กค็ งจะต้องส่งตวั แทนมา” ดรสาแอบมองผกากรองดว้ ยความประหลาดใจ ดว้ ยถ้อยวาจาทีค่ รู สาวผู้น้ันเอ่ยออกมา ดเู หมอื นว่าเธอจะรู้อะไรอยู่ไมใ่ ช่น้อย “ครรู เู้ รือ่ งท่ีดนิ ด้วยหรือคะ” ดรสาจงึ ถามออกไปในทสี่ ุด “แหม” ผกากรองหัวเราะจนเห็นฟันขาวสะอาด นยั น์ตามแี วว ประหลาดทด่ี รสาอ่านไม่ออก “มีอะไรทผี่ าช้างร้องน่ี ประเด๋ยี วเดียวกร็ กู้ นั ทวั่ ละค่ะ นา่ สงสยั อยูเ่ หมอื นกันนะคะ วา่ สุดท้ายผีหลวงจะให้อ่ำเฟยขาย ที่ดนิ ใหก้ บั ใคร” ดรสารู้สึกไม่ค่อยชอบสหี น้า และแววตาทค่ี รูผกากรองมองมาสัก เทา่ ใด ดว้ ยรสู้ กึ เหมือนกบั ฝ่ายนัน้ มีอะไรไมพ่ อใจหลอ่ นอยู่ “แลว้ ครผู กากรองวา่ อย่างไรล่ะคะ” ดรสาหยั่งเชงิ “คดิ ว่าผีหลวงจะ ให้อำ่ เฟยขายให้กับใครกัน ดอกเตอร์หรือฉัน” “ทจี่ รงิ อ่ำเฟยอยากขายให้กับดอกเตอร์อยู่แลว้ ไมใ่ ชห่ รือคะ” ผกากรองทำเสยี งออ่ นหวาน หากดรสารูส้ กึ วา่ มันหวานจนเกินจริง

287/763 “ดอกเตอรท์ ำความเจริญใหก้ ับหมู่บา้ นตง้ั มาก การที่ทา่ นอยากจะได้ ท่ีดนิ ตรงน้ัน เพอ่ื ขยายสวนเพิม่ ดิฉันกไ็ ม่เหน็ จะเปน็ อะไรเลย...ชาวบา้ น สว่ นใหญก่ ็ไมข่ ัดขอ้ งอะไร มกี ็แตพ่ วกเจา้ ปญั หาไม่กี่คนเทา่ นั้นเอง ท่ี ดเู หมอื นจะไม่พอใจ...” ทา่ ทางของฝ่ายนน้ั คงจะถือหางข้างดอกเตอรส์ ินธพอยู่ไมใ่ ชน่ ้อย ตาแก่ตัวร้ายคนนั้น แทรกซึมเขา้ มาในหมูบ่ า้ น พยายามจะครองใจ คนดว้ ยวิธกี ารอนั ชาญฉลาดและแยบยล ไม่วา่ จะเปน็ การชว่ ยแมข่ อง หล่อนสรา้ งโรงเรยี นใหก้ บั เด็กๆ หรือแม้แต่ลงไปช่วยสอนหนงั สอื ด้วย ตวั เอง... นกึ แล้วดรสากอ็ ยากจะเห็นหน้านกั เชยี ว ว่าตาแกด่ อกเตอรน์ ่นั หน้าตาจะร้ายกาจสมกับพฤติกรรมหรอื ไม่...ขอให้คืนนมี้ าทีเถอะ น่า...หลอ่ นแอบภาวนาในใจ... “แลว้ คุณบลี ะ่ คะ ตอ้ งการจะซ้ือทดี่ นิ ไปทำไม” ดรสาสะด้งุ เมือ่ อกี ฝ่ายยงิ คำถามสวนกลบั มา “คดิ อยากจะขยายไรผ่ าสกุ อีกหรือคะ ไหนทีแรกวา่ ยึดหลกั การ ดำเนินชีวิต โดยอาศยั เอาแนวคิดตามพระราชดำรเิ รื่องเศรษฐกจิ พอเพียง นคี่ ะ แปลกใจจัง ตอนนีด้ เู หมือนจะไม่พอเสยี แล้วหรือคะ เลยต้องมาซอื้ ที่ แข่งกับดอกเตอร์...ถ้าเป็นเช่นน้นั ...” ผกากรองหัวเราะเสยี งแผ่วเบาในลำ คอ “คงจะยากหนอ่ ยนะคะ เพราะบงั เอิญเกดิ มสี วนส้มของดอกเตอร์ ขวางอยู่ตรงกลางเสยี แล้ว”

288/763 “ไมใ่ ช่หรอกค่ะ” ดรสายิม้ เยน็ ทัง้ ทใี่ นใจรสู้ กึ เดือดปดุ ขน้ึ มา หญิงสาวรสู้ ึกว่าคนื วันน้ี ความเป็นมติ รของครผู กากรองนัน้ เลอื นหายไปไหนเสยี ทง้ั ทเี่ มือ่ วนั แรกได้ พบกนั นั้น เจา้ หลอ่ นกด็ จู ะเปน็ มติ รดี วาจาทย่ี อกย้อนและเสียดสใี นค่ำน้ี ทำใหด้ รสาตระหนกั ดวี า่ บางสงิ่ บางอยา่ งเรมิ่ เปลี่ยนแปลง ดงั น้ันหล่อนจึงตอบอกี ฝ่ายไปว่า “ไรข่ องฉันปลูกสมนุ ไพรขาย ทุกคนพออยพู่ อกิน เราคงไม่ทำอะไร ใหญจ่ นเกินตวั หรอกคะ่ ...ฉนั แคอ่ ยากจะซอ้ื ท่เี กบ็ เอาไวเ้ ท่าน้นั เอง...ไม่ อยากให้ปา่ กลายไปเป็นสวนสม้ จนหมด...” ผกากรองไดแ้ ต่มองหน้าหล่อน เงียบเฉยไมพ่ ดู จาว่าอะไร หากคราว นดี้ รสาพออา่ นสายตาของครสู าวได้ว่า ฝ่ายนั้นคงคดิ วา่ หลอ่ นบ้าดีเดือด เสยี เต็มประดา... ความอดึ อดั ท่ีเกดิ ข้ึนระหวา่ งสตรที งั้ สองคลี่คลายลงไปบา้ ง เมื่อ ลูกหลานของนางอำ่ เฟยเรม่ิ เปา่ แตรสญั ญาณ กบั ลั่นฆอ้ งตดิ กันสามถึงสี่ ครงั้ เป็นนัยวา่ พิธเี ชญิ ผหี ลวงกำลงั จะเรม่ิ ขน้ึ ผูค้ นเริ่มเดินสบั สนเพ่ือหาท่นี ่ังบนลานดนิ กวา้ ง ดรสาเห็นลกู สะใภ้ ของอำ่ เฟยอุ้มบตุ รชายโผล่หน้าออกมาจากหอ้ งหลงั บ้าน กอ่ นจะถอยกลบั เขา้ ไปตามเดมิ

289/763 ชาวบ้านและทุกคนทช่ี ุมนุมกันอยู่ในลานบ้านของอำ่ เฟยทรดุ กายน่ัง ราบลง ทางดา้ นข้างของลานบ้านมีรา่ งไรว้ ญิ ญาณของหมูตวั ใหญ่ ทชี่ าว บา้ นเชอื ดเตรียมเอาไวเ้ ซ่นผีหลวง... ดรสาไม่กลา้ จอ้ งนัยนต์ าท่เี หลอื กลานดว้ ยความเจ็บปวด ในนาที สดุ ทา้ ยแห่งชวี ติ ของมัน ทีห่ ันมองมาทางหล่อน “อ้าว...โนน่ ไงคะ...คนของดอกเตอรม์ าแล้ว” เสยี งของครูผกากรองดงั ขึน้ พร้อมกบั ชี้มือไปทชี่ ายหนุม่ วยั ประมาณ สามสิบปี ในเคร่ืองแตง่ กายเส้ือเชติ้ และกางเกงขายาวสีเขม้ ผหู้ น่งึ ท่ีดุ่ม เดินมาตามทางด้วยความเรง่ ร้อน “สงสัยดอกเตอรค์ งจะไม่ว่าง...เลยส่งตวั แทนมา” ดรสาจอ้ งมองชายหนุ่ม ผู้ซึง่ เพิ่งเดนิ มาถึงบริเวณลานบา้ นดว้ ยสายตา พินิจพเิ คราะห์...หล่อนไม่เคยเหน็ ชายคนนีม้ าก่อนเลย แม้จะเฉยี ด เขา้ ไป ในไรส่ ม้ หลายครัง้ ...แตจ่ ะแปลกอะไร เพราะคนงานของดอกเตอรส์ ินธพมี อยมู่ ากมาย ในมอื ของชายผู้นัน้ ถอื กระเป๋าเอกสารมาด้วย ซ่งึ ถ้าจะใหเ้ ดาแลว้ ละก็ ดรสาอยากจะเชือ่ ว่ามนั บรรจุเงนิ สดเอาไวจ้ นเตม็ เขารีบเดินตรงเขา้ ไปหาอำ่ เฟยในทันที พร้อมกบั วางกระเป๋าเอกสาร ใบใหญน่ น้ั เอาไวบ้ นพน้ื ระเบยี ง

290/763 แมจ้ ะอยหู่ ่างออกมา หากดรสาแลเหน็ ประกายตาของอ่ำเฟยวาววบู ทง้ั ทท่ี า่ ทีภายนอกของแมห่ มอผี ดูเหมอื นว่าไมไ่ ดส้ นใจกบั ผคู้ นรอบกาย อำ่ เฟยหลับตานง่ิ พร้อมกบั ปากพึมพำสาธยายมนตรา ด้วยภาษาทีด่ ร สาฟงั ไมเ่ ข้าใจอยพู่ ักใหญ่ กอ่ นทีแ่ ม่หมอผชู้ ราจะเดนิ ลงมาจากระเบียงบ้าน ก้าวตรงไปยงั ห้ิงบูชาผีหลวงท่ีจัดตง้ั ข้นึ ชั่วคราว แบบท่ีคนภาคกลางเรียก กันวา่ ‘ศาลเพยี งตา’ อยกู่ ลางลานกว้าง หิ้งไมซ้ ึง่ จดั เอาไวใ้ หเ้ ป็นทส่ี ิงสถติ ของเจย่ี หุง่ เมี้ยนน้นั เป็นแทน่ ไมป้ ิด ด้วยกระดาษสที องธรรมดา มิไดม้ ีรปู เคารพหรือรปู ภาพตงั้ อยบู่ นหง้ิ แต่ อย่างใด ทางดา้ นหน้าตำ่ ลงมาจากหงิ้ มโี ตะ๊ ตัวเล็กจดั ต้งั เคร่ืองเซน่ สังเวย อนั ไดแ้ ก่หมเู ห็ดเปด็ ไก่ กับข้าวกับปลา อาหารนานาชนดิ ใส่ถ้วยชามสวยงาม เหมอื นกับเวลาทีค่ นจีนไหว้เจา้ ในวันตรุษ นอกจากอาหารตา่ งๆ แลว้ ยงั มกี ระดาษเงนิ กระดาษทอง ซึ่งชาวบา้ น เตรยี มกนั มาคนละหอบสองหอบ เพื่อเผาบชู าผีหลวงท่ีกำลงั จะลงมาจาก เมืองฟา้ นางอำ่ เฟยเดนิ มาหยุดอยู่ตรงหนา้ หิง้ ผหี ลวง จากนน้ั กท็ รดุ กายลงนง่ั ขัดสมาธิ โดยมเี ล่าปาผเู้ ปน็ บุตรชาย ตามติดมาทางดา้ นหลัง แม่หมอผนี ่งั สวดมนตพ์ มึ พำ เสยี งสูงบ้างตำ่ บา้ งอยู่ในลำคอ เสยี ง สวดของนางรัวเร็วเสียจนชาวบ้านที่ชุมนมุ กนั อยฟู่ งั ไม่ทนั แบบเดียวกบั ที่

291/763 ดรสาเคยเหน็ พวกหมอผีในละครโทรทัศนช์ อบทำกนั จากนน้ั สกั พักใหญ่ ร่างกายของนางอำ่ เฟยก็เรม่ิ สนั่ เทม้ิ เหมอื นกบั ตอนที่เจ้าจะเขา้ เล่าปาที่อยทู่ างด้านหลงั ของนางอ่ำเฟยคุกเขา่ น่งั ลง และหยิบเอาวัตถุ ทมี่ ีลักษณะเรยี วยาว ดา้ นหนึ่งโค้งด้านหน่ึงแบน ตรงปลายเรยี วแหลม คล้ายกบั เขาของสตั ว์ ซึง่ มองออกว่าทำมาจากไม้ ทีว่ างอยบู่ นตัง่ ขา้ งรา่ งของ นางอำ่ เฟยขนึ้ มาชูขนึ้ สงู เหนอื ศรี ษะ ดรสาเพง่ิ เหน็ ชัดในตอนทเี่ งยหนา้ ข้นึ มอง วา่ ไม้คูน่ ้นั ...เหมือนกันกับ สิ่งท่ีอยใู่ นกำมอื ของหลอ่ นไม่มผี ดิ ...ต่างกนั เพียงแคว่ า่ วตั ถคุ ทู่ ี่อตู๋ าบ้าให้ หล่อนมาน้ันทำมาจากงาช้างสีดำ... เล่าปาประกบไม้ทง้ั สองเขา้ ด้วยกัน แลว้ โยนไมค้ ู่นนั้ ลงบนพื้นดินตอ่ หนา้ แทน่ บชู า ดรสาชะเงอ้ มองกเ็ หน็ ว่า ไมค้ ู่น้นั หงายหน่ึงอนั และควำ่ หนงึ่ อัน... “ผีหลวงกำลังจะมาแล้ว...” เสยี งของชายชราทน่ี ง่ั อยตู่ ดิ กบั หล่อน พึมพำข้ึน “คะ?” ดรสาขมวดคิ้ว “อะไรนะคะ” “เจยี่ หุ่งเมย้ี นกำลงั มา” ชายชราผู้นน้ั กระซิบบอกกับหล่อน “เลา่ ปา กำลงั เสีย่ งทาย ถา้ ไมค้ วำ่ อันหงายอนั แสดงว่าผหี ลวงกำลังมา...ถ้าไมห้ งาย ทง้ั สองอัน แสดงว่าผีหลวงมาถึงแล้ว แต่ถ้าคว่ำท้งั คแู่ สดงวา่ ผหี ลวง ไม่ มา”

292/763 “ถ้างั้น...” ดรสาคราง ชะเง้อมองดไู มเ้ ส่ยี งทาย “แสดงว่าผีหลวง กำลงั มาใช่ไหมคะ” ชายชราพยกั หน้าให้กบั หญิงสาวแทนคำตอบ ขณะท่ีครูผกากรองทำ เสียงจิ๊จ๊ะดว้ ยความไมพ่ อใจอยู่ภายในลำคอ เป็นทำนองว่า...น่ารำคาญ เหลอื เกิน ซักถามอะไรอยูไ่ ด้ ช่างไม่รู้กาลเทศะเอาเสียเลย... ดรสาไม่ไดส้ นใจอาการรำคาญของครผู กากรอง ดว้ ยกำลงั ใจจดจอ่ อยกู่ ับส่งิ ทีช่ ายชราบอก เพราะตรงกนั กับสงิ่ ทอี่ ตู๋ าบ้ากระซบิ แกห่ ลอ่ น... ทา่ มกลางความเงยี บสงัดของคนนบั ร้อย นางอ่ำเฟยตัวสนั่ เทาและ ใบหนา้ ของนางบดิ เบี้ยว พร้อมกับสะบดั ไปมาอย่างรุนแรงเสียจนดรสากลวั แทนว่าคอจะหักไปเสียกอ่ น เป็นเช่นนัน้ สักพักใหญ่ ร่างของนางอ่ำเฟยก็ คอ่ ยสงบนิง่ ลง “เอยี ม...มดั ฮอ้ ย ชว๊ ด...” เสียงทเี่ ปลง่ ออกมาจากริมฝีปากของอำ่ เฟยแหบพร่า ไม่เหมอื นกบั เสยี งปกติของนาง “เอียม มัด ฮอ้ ย ชว๊ ด...” “แกพดู ว่าอะไรคะองตา๑” ดรสากระซิบถามชายชราคนเดมิ อกี ดว้ ย ติดใจสงสัย “เอยี ม มัด ฮอ้ ย ชว๊ ด...มาจากเมืองฟ้าฟากตะวันออก...พดู เช่นนี้ หมายว่าผหี ลวงลงมาแล้วละอี่นาย...” ชายชราผู้นั้นกระซบิ ตอบดรสาดว้ ย นยั น์ตาท่ีเบกิ กวา้ งดว้ ยความตน่ื เต้น “องไท๋ มัดฮอ้ ยช๊วด...”

293/763 ชาวเย้าทกุ คนที่นงั่ อยใู่ นลานดนิ นนั้ ส่งเสยี งรอ้ งขึ้นพร้อมๆ กันกับท่ี กรานกราบลงกบั พ้นื ดินตรงหนา้ “องไท๋ มัดฮอ้ ยชว๊ ด” ทกุ คนสง่ เสียงรอ้ งอยา่ งนนั้ ซ้ำๆ ชายชราคนที่ ตอบคำถามหล่อนในคร้งั แรก พลอยดงึ มือใหด้ รสาก้มลงกราบไปดว้ ย “อน่ี ายกรานลง...องไท๋ มดั ฮอ้ ยชว๊ ด...ผหี ลวงมาจากทิศตะวันออก พวกเราตอ้ งกรานกราบ เพือ่ แสดงความเคารพแดท่ า่ น...” ดรสาเหลือบเหน็ ทัง้ ครผู กากรอง และชายหนุ่มที่เป็นตัวแทนมาจาก สวนสม้ หมอบราบลงไปกับพ้ืนไมต่ า่ งกนั กับหลอ่ น และน่ันทำใหห้ ญิงสาว นกึ ขันจนอดหวั เราะคิกคักออกมาไมไ่ ด้ เสยี งหวั เราะของหล่อนแมจ้ ะแผว่ เบา หากสร้างความไมพ่ อใจใหก้ ับ หญิงชาวเยา้ สองสามคนทห่ี มอบถัดไปจากหลอ่ น ดรสาจึงไดแ้ ต่พยายาม สะกดกลนั้ อารมณข์ นั ของตนเอาไวภ้ ายใน นางอ่ำเฟยเดนิ อาดๆ ไปน่งั ลงบนเกา้ อห้ี นา้ แท่นบูชาของเจีย่ หงุ่ - เมี้ยน ยกเท้าข้างหนึ่งขน้ึ ไขวห่ ้าง มอื ซา้ ยหยบิ เอาบหุ ร่ีจากถาดท่ีวางอยู่ ขา้ งๆ ขึ้นมาจดุ สูบพรอ้ มกนั ทีเดียวสถี่ งึ หา้ มวน หลงั จากพน่ ควนั ปยุ๋ อยพู่ ัก หนึง่ ก็ดับบุหรที่ ง้ั หา้ ลงกับหวั เขา่ ของตนเอง ทา่ มกลางชาวเยา้ นับรอ้ ยคนที่หมอบนง่ิ อยกู่ บั พน้ื เลา่ ปาบตุ รชายของ นางอ่ำเฟยท่ียืนอยู่เบอื้ งหลงั กก็ า้ วมายนื อยตู่ รงหนา้ ของอ่ำเฟยร้องเหมือน กนั กบั คนอืน่ ว่า

294/763 “องไท๋ มัดฮ้อยชว๊ ด” เลา่ ปาคกุ เขา่ ลง โดยมตี ่อนอูนั่งคกุ เขา่ อยู่ดา้ นหลัง จากนั้นเล่าปากน็ ำ เอาไมเ้ ส่ียงทายประกบเขา้ ด้วยกนั อกี และโยนไมน้ ั้นลงบนพน้ื ดินหน้านาง อำ่ เฟย... ชายเยา้ ท่พี ากนั ชุมนุมอยู่นนั้ พากันร้องฮอื ฮาในคอ เมือ่ เหน็ ว่าไม้ เสย่ี งทาย ตกลงบนดิน และพลกิ หงายท้งั คู่ “องไท๋ มัดฮ้อยช๊วด...องไท๋ มัดฮ้อยชว๊ ด” ทกุ คนรอ้ งสรรเสริญผีหลวงกันเปน็ เสยี งเดียวกนั “เปนิ้ หนอ เปนิ้ หนอ...ขอบใจ ขอบใจ...” เสียงของแมห่ มอผีกอ้ งเปน็ กงั วาน ไมเ่ หมอื นกับเสยี งของนางอำ่ เฟยคนเกา่ ... หากมอี ะไรบางอยา่ งในน้ำเสยี งนั้น ท่ีทำใหด้ รสารสู้ กึ ไม่เชอ่ื ... โธ่เอ๋ย...เรื่องหลอกเด็กแบบนี้ ยงั มีคนหลงเช่ืออยู่อกี หรือ คนทส่ี ามารถควบคมุ เสียงของตนเองไดด้ ี จะดดั เสยี งให้เป็นอย่างไร ก็ได้ ไมเ่ ชน่ นน้ั คงไม่มีอาชีพนักพากย์หนังในโลกน้ี กงั วานในนำ้ เสียงของหญิงท่เี ปน็ ซิบเมีย้ นเมี่ยนแหง่ ผาชา้ งรอ้ ง เหมือนคนท่ดี ัดเสียงเกง่ ๆ ในความรู้สึกของดรสามากกว่าเปน็ อย่างอื่น หากชาวบ้านทัง้ หมดไมค่ ดิ เชน่ นนั้ เพราะทุกคนเอาแต่กรานกราบผี หลวงลงกับพื้น ไมเ่ วน้ แม้แต่ต่อนอูทีเ่ ป็นหัวหนา้ เผ่าปกครองหมบู่ ้าน

295/763 “เอาละ...มีอะไร เรียงหน้ากนั มา ถามกันมาไดเ้ ลย ข้าจะตอบ ให.้ ..เม่ย หาย แยง...ได้ยินไหม...” “เจยี่ หุง่ เมย้ี น...ทา่ นอนญุ าตใหค้ รอบครัวเยยี ขายท่ดี นิ ไดห้ รอื ไม”่ เล่า ปาถอื โอกาสว่าเป็นผู้ท่อี ย่ใู กล้นางอำ่ เฟยมากทสี่ ุด ถามขึ้นมากอ่ นคนอนื่ ดรสากลั้นหายใจ และแทบจะเดาคำตอบได้ อา้ ปากก็เห็นลิ้นไก่...หล่อนนกึ และเจีย่ หงุ่ เม้ยี นในรา่ งของนางอ่ำเฟย ก็ตอบออกมาอย่างท่ีหล่อนคดิ เสยี ดว้ ย “ตุ๊แยง...ได้สิ...” มเี สียงฮือฮาเกิดข้ึนทา่ มกลางความเงียบสงดั เม่อื เล่าปาถามผีหลวง ตอ่ ไปอกี วา่ “แลว้ ท่านจะใหเ้ ยยี ขายทด่ี นิ ใหก้ บั ใคร อนี่ ายดรสาหรือว่าดอกเตอร์ สินธพ” ผหี ลวงในร่างของนางอำ่ เฟย หวั เราะดว้ ยนำ้ เสยี งแหลมเล็กอยา่ ง พงึ พอใจในคำถาม กอ่ นจะตอบว่า “ให้กับคนท่ดี ที ่ีสุด...ใหก้ บั คนทใ่ี หเ้ งนิ มากทสี่ ดุ ...” ดรสานึกกระหยม่ิ ย้มิ ย่อง โธเ่ อย๊ อ่ำเฟย...นึกวา่ จะแน่สักแคไ่ หน... ท้ายท่ีสุดอำนาจเงนิ กม็ ีคา่ เหนอื ส่งิ อ่ืนใด แต่แลว้ หลอ่ นกแ็ ทบจะต้องสำลกั ลมหายใจของตนเอง เมอ่ื ประโยค ต่อไปของเจยี่ หุ่งเม้ียนในรา่ งของนางอำ่ เฟยประกาศกอ้ งว่า

296/763 “ข้าตกลงใจ อนุญาตใหน้ างอำ่ เฟย ขายท่ีดินใหก้ ับดอกเตอรส์ ินธพ เพราะดอกเตอร์ใหร้ าคามากท่ีสุด ถงึ เก้าแสนบาท...” ๑ คำเรียกตา ในภาษาเยา้

๑๙ ดรสาเบิกตากว้างด้วยความต่นื ตะลงึ พรอ้ มกันนั้นก็ลกุ พรวดพราด ข้ึนมาเพราะนกึ ไมถ่ งึ ว่า เรอ่ื งราวทีห่ มายมัน่ ป้ันมอื เอาไวว้ ่าคงเรยี บร้อยดี จะแปรเปลยี่ นกลบั กลายไปไดถ้ ึงเพียงน้ี “ขายให้ดอกเตอร์ในราคาเก้าแสนบาท” เสียงของผหี ลวงหรอื เจ่ยี หุ่ง เมีย้ นท่ีอยูใ่ นรา่ งของนางอ่ำเฟยย้ำประโยคเดมิ “ไมไ่ ดน้ ะ” ดรสารอ้ งเสียงดังลน่ั ด้วยรู้สึกโมโหอย่างที่ไมเ่ คยเป็นมา กอ่ น ขณะที่ชายชราซง่ึ นั่งอยู่ข้างกายหลอ่ น พยายามจะดงึ มือใหห้ ญิงสาว น่งั ราบลงกบั พ้ืนตามเดิม “ทำอย่างนไ้ี ดย้ ังไง” ดรสาสะบัดมอื หลุดจากชายชราผู้นัน้ พลางสาว เทา้ กา้ วยาวๆ ตรงไปยังบริเวณทำพธิ ที ่ีอยดู่ ้านหนา้ อยา่ งรวดเร็ว“ไหนตกลง วา่ ขายให้ฉนั แล้วไง” “อี่นายซื้อแค่เจด็ แสน ดอกเตอร์ให้ราคาสงู กว่า” เลา่ ปาก้าวเขา้ มา ขวางระหวา่ งหล่อนกับอ่ำเฟย ดวงตาของชายหนุ่มผู้นน้ั แดงก่ำด้วยความ โมโห “ท่ดี ินก็ควรจะตอ้ งตกเป็นของดอกเตอร์ จะได้ถูกตอ้ งตรงตามท่ี

298/763 ตกลงกันไว้ ผีหลวงก็เหน็ ดว้ ยอยา่ งนี้ อี่นายจะขดั คำสงั่ ของผีหลวงอยา่ ง นน้ั หรือ” “เป็นไปไมไ่ ด้ ก็ไหนอ่ำเฟยบอกฉนั ว่า ดอกเตอรข์ อซือ้ แค่ห้าแสน เท่านนั้ ฉันใหร้ าคาเจ็ดแสน กค็ วรจะขายให้ฉนั สิ” หญิงสาวไมเ่ คยใจรอ้ น เทา่ ครง้ั น้ี หล่อนรู้สกึ วา่ กำลงั โดนแมห่ มอผีและดอกเตอรส์ นิ ธพรว่ มมือกัน หกั หลงั ดรสาชะงกั ไปเล็กน้อย เมอ่ื พอจะนึกอะไรขึน้ มาไดร้ างๆ หญิงสาวจึง หนั ขวับไปยงั แม่หมอผแี ห่งผาชา้ งร้องและว่า “อ่ำเฟย...เธอหักหลังฉนั ใช่ไหม...” หลอ่ นร้สู กึ เจ็บใจเสียจนรู้สกึ เหมือนกับมีลมตีขึ้นมาจากช่องท้อง ทำให้เกิดอาการแน่นอดึ อัดอยใู่ นหนา้ อก... ท่อี ๋ตู าบา้ บอกกับหลอ่ นกอ่ นหน้าจะมาถึงบริเวณพธิ ีเปน็ จรงิ แน่แล้ว ดรสาเชอ่ื แน่ว่าทส่ี ิงอยูใ่ นร่างของอ่ำเฟยตอ้ งไมใ่ ชผ่ หี ลวงอยา่ ง แน่นอน...เพราะถา้ เป็นผหี ลวงตัวจรงิ จะยนิ ยอมให้มีใครเขา้ มาทำลาย หม่บู า้ นและครอบครองที่ดนิ แถบปา่ โหงเช่นนี้ละหรือ... หากในรา่ งของนางอ่ำเฟยเป็นผีจรงิ ผีทก่ี ล้าพดู อย่างน้ี ย่อมไม่ใชผ่ ที ี่ ปกปกั รกั ษาหมบู่ า้ นอยา่ งแน่นอน ดีไม่ดี ไม่ใชผ่ ีทไ่ี หนหรอก หากเป็นนาง อำ่ เฟยเองน่ันละ...ดรสานึก

299/763 “นางมนษุ ย์” เสียงแหบพรา่ ของอำ่ เฟยดังขึ้น นัยน์ตาที่จ้องมอง หล่อนมา เป่ยี มดว้ ยความอาฆาตมาดรา้ ยและแดงเป็นสายเลอื ด “คำของขา้ ถือเปน็ ท่ีสุด ข้าตกลงใหอ้ ำ่ เฟยขายทีใ่ ห้กับดอกเตอร์ได้” “ไมไ่ ด้นะ” ดรสาแผดเสียงดงั ลั่น ท่ามกลางสีหนา้ ไมพ่ อใจของเลา่ ปา และชาวบ้านสว่ นใหญท่ ่หี มอบราบอย่บู นลานดิน “อน่ี าย” ต่อนอรู บี เดนิ ขึน้ มาจากทางดา้ นหลัง และบอกกบั ดรสาด้วย เสยี งท่ีนอบนอ้ ม “อ่ีนายใจเยน็ ๆ ก่อนครบั ” “ไม่ ตอ่ นอ”ู เสยี งของหญิงสาวเหมอื นกับได้มกี ารตัดสินใจบาง ประการ “นไ่ี ม่ใช่ผหี ลวง...ผที ่ีพูดอยา่ งนไ้ี ด้ ต้องไมใ่ ชผ่ ีหลวงที่ปกปกั รักษา หมูบ่ า้ นแน่...” ดรสาประกาศกร้าว มือของหล่อนกำวตั ถุรูปรา่ งยาวดจุ เดียวกันกบั ไม้ เสย่ี งทายของเล่าปาเอาไว้จนแน่น กอ่ นจะยกชขู นึ้ สูงแสดงใหท้ กุ คน เห็น โดยทวั่ กันและบอกว่า “ดนู ่สี ิ ทุกคนดูของทอี่ ยู่ในมือของฉันให้เตม็ ตา...ในมอื ของฉนั คอื กะ นาเก๊ียะจ๋าง...กะนาเกย๊ี ะจา๋ ง...” หลอ่ นพยายามนกึ ทบทวนถึงคำของแม่เฒ่า คนบา้ ทกี่ ระซิบบอกกับหลอ่ น “กะนาเก๊ยี ะจา๋ ง...พวกท่านคงจะรจู้ ักดี...” ดรสาแอบเหน็ นางอ่ำเฟยและเลา่ ปา สองแม่ลกู สะดุ้งจนใบหน้าเผือด สี เม่อื เห็นวตั ถุที่อยใู่ นมอื ของหล่อนไดถ้ นัดตา

300/763 ดรสาไม่รูเ้ ลยสกั นิดว่า ไมเ้ สีย่ งทายที่ทำจากงาช้างสดี ำในมอื ของ หล่อน มีความสำคัญกับทกุ คนในทนี่ ีอ้ ย่างไร หากปฏิกิรยิ าทเี่ กดิ ขึ้นกบั ผคู้ นทีอ่ ยู่ในพิธบี วงสรวงผีหลวงนนั้ บง่ บอกวา่ กะนาเกยี๊ ะจา๋ งที่อ๋ตู าบา้ ให้ หล่อนมาน้ัน จะต้องมีความสลกั สำคัญมิใช่น้อย “กะนาเกย๊ี ะจ๋าง” ตอ่ นอรู ้องเสยี งดังด้วยสหี นา้ สตี าที่ตน่ื ตะลงึ ก่อนจะ สาวเท้าตรงเขา้ มาหาดรสาอย่างรวดเรว็ พร้อมกับออกปากขอดวู ตั ถุในมือ ของดรสา... มผี เู้ ฒ่าสองสามคนแหง่ ผาชา้ งรอ้ ง นั่งเคยี งกันอยู่ตรงแถวหนา้ ของ ชาวบ้านทง้ั หลาย เกา้ อข้ี องผู้เฒา่ อยตู่ ิดกบั แท่นบูชาเจ่ยี หุง่ เมยี้ น...ชายชรา ทง้ั สามหันมองหน้ากัน สายตาเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ จากน้ันก็พา กันลกุ ขึ้นยนื กอ่ นจะเดนิ มาสมทบกบั ต่อนอู ดรสาไม่รูจ้ ักผเู้ ฒ่าชราทง้ั สามเปน็ การสว่ นตัว หากเคยเห็นผชู้ ราทั้ง สามอย่บู า้ ง เมื่อตอนท่หี ลอ่ นเข้ามาในหมูบ่ ้าน ดรสาไม่รแู้ มแ้ ตช่ ่ือเสียงเรยี งนามของท่านท้ังสาม หากจากเครอ่ื งแตง่ กายและกลอ้ งยาสบู ทท่ี ำมาจากเงนิ แกะสลักเป็นลวดลายสวยงาม บ่งบอก ให้รถู้ งึ ฐานะทางสังคมวา่ ผเู้ ฒ่าชาวเยา้ ท้งั สามนั้นไม่ใชค่ นแก่คนเฒ่า ธรรมดาของหมบู่ ้านอยา่ งแน่นอน หากแตเ่ ป็นผอู้ าวุโสทีท่ ุกคนในหมู่บา้ น ใหค้ วามเคารพและเช่ือถอื ผเู้ ฒ่าท้ังสามก้มลงมองดูกะนาเกีย๊ ะจา๋ งทดี่ รสาส่งใหก้ ับตอ่ นอู พลาง ถกเถียงกันเปน็ ภาษาเย้าเสยี งรวั เรว็ จนในท่ีสดุ ชายชราคนหนงึ่ ที่ดจู ะมี