Aฤดูดาว

601/763 มีกลน่ิ ของนำ้ มันเออ้ื งหอมกรุน่ อยภู่ ายในหอ้ ง แสดงว่าโคลนิ ใช้ น้ำมนั นัน้ ตามคำแนะนำของหลอ่ น....ดรสาคอ่ ยถอนหายใจยาวด้วยรสู้ กึ ผ่อนคลายขนึ้ มาบา้ ง... บนเตียงของโคลินมีคอมพิวเตอร์กระเปา๋ หว้ิ วางอยู่ หน้าจอเปดิ ไฟ สว่าง บอกให้รวู้ า่ กำลังอยู่ระหว่างการใช้งาน ถา้ เป็นเชน่ นนั้ โคลนิ น่าจะอยแู่ ถวนี้ “โคลนิ คะ...Good Morning อรณุ สวสั ดค์ิ ่ะ...คุณอยทู่ ไี่ หน น่ะ”ดรสาสง่ เสียงรอ้ งเรยี ก พร้อมกบั เดินไปชะโงกหนา้ มองดทู ่ีห้องน้ำ ซึ่ง อยภู่ ายในห้องนอน ก็พบว่าภายในน้ันว่างเปล่า ไม่มคี นอย.ู่ .. “ไปไหนของเขานะ” ดรสาขมวดควิ้ แล้วเลยเดนิ ไปชะโงกดขู อ้ ความ ทโี่ คลินพมิ พ์ทิง้ เอาไว้ทหี่ น้าจอคอมพิวเตอร์ โดยไม่ทนั ไดต้ ้ังใจ มากกวา่ ความอยากรู้อยากเห็น... หากขอ้ ความทีค่ ้างอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอรน์ นั้ ทำให้ดรสาตอ้ งเบิก ตากวา้ ง ดว้ ยความประหลาดใจเป็นที่สุด To : Linn. Plant Company From : Colin...dragonmail.com That story is real...I will go there and get it... หลอ่ นไมเ่ ข้าใจว่าโคลินกำลงั เขยี นจดหมายอะไร ถงึ ใคร...

602/763 เขาจ่าหัวจดหมายถึงบริษัท ลินน์ แพลนท์ คัมปะน.ี ..คำวา่ แพลนท์ ในชื่อบรษิ ทั น่าจะหมายถงึ พรรณไม้ หรอื อะไรทำนองนี้ Linn. Plant Company...ชอ่ื นช้ี า่ งคนุ้ หขู องหล่อนเหลือเกนิ หาก ดรสาพยายามนกึ เท่าใดก็นกึ ไมอ่ อก ว่าบริษทั น้ีคือบริษัททที่ ำธุรกจิ เกี่ยว กับอะไร และอยทู่ ไี่ หน หากมีเวลาใหค้ ่อยคิดอกี สกั หน่อย ดรสานา่ จะพอนกึ ได้วา่ หลอ่ นเคย ได้ยินชอ่ื บริษัทน้จี ากทไ่ี หนมาก่อน แล้วประโยคถดั มาละ่ ... That story is real...เรื่องเล่าเร่อื งน้นั เปน็ จริง... I will go there and get it...ผมกำลังจะไปท่ีน่ันและเอามา... เขาหมายถึงสงิ่ ใดกนั แน่... เป็นครง้ั แรกที่ดรสานกึ ทบทวนแล้วกร็ ู้สึกได้วา่ ...ระยะเวลาหลาย สัปดาหท์ ผ่ี ่านมาน้ี หลอ่ นไม่รู้อะไรเก่ยี วกบั ตวั ของโคลิน เพ่ิมเติมจากที่เขา เลา่ ใหฟ้ ังในวันแรกท่ีมาถงึ เลยแม้แต่นอ้ ย... มีอะไรหลายอย่างในตัวของชายหน่มุ ร่างสงู ใหญ่ นยั น์ตาสสี วยผู้นน้ั ทท่ี ำใหห้ ล่อนร้สู ึกเหมอื นกบั กำลงั มองดูภาพเขยี นที่มีรอยยมิ้ ลกึ ลบั ... เหมือนกบั มองภาพผา่ นกระจกฝา้ ทม่ี ีอะไรบางอยา่ งซุกซอ่ นอยู่ เบอ้ื งหลงั

603/763 หากยงั ไม่ทันไดค้ ิดอา่ นว่าจะทำประการใดตอ่ ไป ดรสาก็ต้องสะดงุ้ สดุ ตัว มอื ไม้เย็นเยียบดว้ ยความตกใจ เม่อื ใครคนหนง่ึ เปิดประตเู ข้ามา โดยเรว็ พร้อมกับเสียงเกรี้ยวกราด “ดรสา คณุ กำลงั ทำอะไรอยูน่ ะ่ ....”

๓๙ นำ้ เสยี งของชายหนมุ่ ชาวอังกฤษท่ีเพิง่ ก้าวเขา้ มาในหอ้ ง มีความ เกรีย้ วกราดแบบทด่ี รสาไม่เคยได้ยนิ มาก่อน นยั นต์ าสฟี า้ ท่ีเคยกระจา่ งใส กลบั ขนุ่ เขียว ดรสารบี ถอยหา่ งจากคอมพิวเตอรก์ ระเป๋าหว้ิ ซึง่ วางอยู่บนเตียง พรอ้ มกับรีบออกตวั วา่ “อ้อ...โคลิน...สวัสดีค่ะ ฉนั ขอโทษดว้ ยทล่ี ะลาบละล้วงเขา้ มา แค่ อยากจะขอใช้คอมพิวเตอร์ของคุณ ส่งข่าวเรือ่ งของชัชชัยใหก้ ับทางบา้ น ของเขารนู้ ่ะคะ่ บงั เอิญเคาะประตแู ลว้ เหน็ คุณยังเงยี บอยู่ เลยเป็นห่วง...” “ผม...” โคลินเลยกลบั เป็นฝ่ายตะกุกตะกักเสียเอง เมือ่ เหน็ แววตา ทแ่ี สดงความบรสิ ทุ ธใ์ิ จของหญิงสาวตรงหน้า “ขอโทษด้วยครบั แม่ผึ้ง นอ้ ย...ผมคงจะเหน่อื ยมาก เพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน กเ็ ลยหงดุ หงดิ ไป หน่อย...” “งน้ั ฉนั ออกไปกอ่ นดกี ว่า คณุ จะได้พักผ่อน เอาไวบ้ า่ ยๆ ฉันคอ่ ยสง่ กไ็ ด้”

605/763 ดรสาตัดสินใจวา่ ถา้ โคลนิ มีทา่ ทีไม่ค่อยพอใจแบบนี้ เร่ืองอีเมลถงึ ปารมี เอาไวค้ อ่ ยสง่ วันหลังก็ได้ ไมอ่ ีกทหี ล่อนกจ็ ะใช้วธิ ีเขยี นจดหมาย แทน แลว้ ให้อาซองหาทางลงไปสง่ ท่ีไปรษณยี ์ในเมือง “ไม่เปน็ ไร ไม่เปน็ ไร” โคลนิ รบี โบกมือ สหี นา้ ค่อยดขี ึน้ บ้าง หลงั จาก เหน็ ว่าดรสาคงยังไมท่ ันไดใ้ ช้คอมพวิ เตอร์ของเขา และคงยังไมท่ ันเหน็ จดหมายท่ีเขาเขียนคา้ งเอาไว้ทหี่ น้าจอ “คณุ ใช้ไดต้ ามสบายเลย ขอผมส่ง จดหมายถึงเพอื่ นแคฉ่ บับเดียวเท่านัน้ ละครบั ” “ถา้ งน้ั ฉนั จะออกไปดูแลเรอ่ื งอาหารเช้ากับหมวยเจง็ แลว้ จะกลับมา ใช้คอมพิวเตอรข์ องคุณอีกทีกแ็ ล้วกัน” แล้วดรสากร็ บี ผลบุ ออกจากหอ้ งไป อย่างรวดเรว็ โดยไมร่ อฟังคำตอบของชายหน่มุ หญงิ สาวถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก เมอ่ื พ้นโคลินออกมาได้ ด้วยร้สู ึก อดึ อดั เหมอื นกับเด็กทำผิดแล้วครจู ับได้ ไมเ่ ขา้ ใจอยู่หนอ่ ยเดียววา่ เหตใุ ดชายหนุ่มทมี่ ีอารมณแ์ จม่ ใสอยเู่ ป็น นิตย์น้ัน จงึ หงุดหงดิ ฉุนเฉียวไดถ้ งึ เพยี งนี้ กลางห้องรับแขก ซึง่ แสงดานอนหลับใหลอยบู่ นเก้าอยี้ าวนน้ั ชาย หนุม่ อีกผู้หนง่ึ นั่งรอดรสาอยแู่ ลว้ ด้วยดวงหนา้ แจม่ กระจ่าง ไมเ่ หมือนกบั คนอดนอน ทั้งท่ีเขาเองกไ็ ด้หลับพักผ่อนเพยี งไม่กชี่ ัว่ โมง ไมต่ า่ งกับหล่อน “ดรสา...” ชายหน่มุ ผ้นู ั้นหนั มาหาหลอ่ น พรอ้ มรอยยิม้ อ่อนละมุน

606/763 “คุณสินธพ...” ทีจ่ รงิ ดรสายงั ไมอ่ ยากพบเขาสักเทา่ ไรนกั ด้วยยัง ปรบั ความรูส้ ึกตนเองไม่ทนั ก็เมือ่ หลายวันกอ่ น หล่อนยงั รูส้ ึกโกรธเกลียดเขาอยู่เลย...มาวนั น้ี จะให้ลมื เรอ่ื งราวมากมายทีเ่ กดิ ขึน้ แลว้ ทำเหมือนกบั ไมม่ ีอะไรไดอ้ ยา่ งไร กัน หากชายหนมุ่ กลับทำราวกบั ว่า ระหว่างเขาและหลอ่ นไมเ่ คยมี เรือ่ งราวใดขุ่นใจกนั เพราะชายหนุม่ ยมิ้ ใหก้ บั ดรสาและบอกวา่ “ผมมาขอกนิ ข้าวเช้ากับคุณด้วย ไมว่ า่ อะไรนะครับ...แม่บ้านที่สวน ของผม กลายเปน็ เจ้าหญิงนทิ ราไปเสยี แลว้ นอ้ งสาวผมก็ยงั นอนปว่ ยอยู่ ในเมอื ง...” “คะ่ ...เออ้ ...ไดส้ ิคะ” ดรสาร้สู กึ ขวยเขินจนไมร่ ู้จะเอามอื ไปวางไว้ ท่ีไหน ทัง้ ๆ ทม่ี ีเรอ่ื งร้ายรมุ เร้าอยู่รอบข้างมากมาย หากหญงิ สาวรสู้ กึ ราวกบั มีดวงตะวันอบอนุ่ สาดแสงอยใู่ นดวงใจ โลกที่เคยมดื มนกลบั กระจ่างใส ขน้ึ มาอกี ครงั้ หน่งึ “ไมม่ อี ะไรพเิ ศษมากหรอกนะคะ เพราะปกติปา้ ดา...” นำ้ เสยี งท่ีดรสา เอย่ ถึงแมบ่ ้านมคี วามโศกสลด “ปา้ ดาจะเปน็ คนคอยดูแลเร่ืองอาหารการ กนิ ฉันน่ะ...ทำเปน็ อยู่ไม่กอี่ ย่าง...”

607/763 “ผมกนิ ง่าย” สนิ ธพเดินไปทรุดกายนัง่ บนเกา้ อต้ี วั หน่ึง “มีอะไรกก็ ิน ไดท้ ุกอย่าง...หรอื คุณจะให้ผมชว่ ยไหม ผมทำกับข้าวเกง่ นะ” “อย่าเลยคะ่ เรายังมีอะไรรอใหจ้ ัดการอีกมาก” ดรสาถอนหายใจ “คุณนั่งพักก่อนเถดิ เด๋ยี วฉันกบั หมวยเจง็ ชว่ ยกัน...ประเด๋ียวเดียวก็เสร็จ” ดรสาลับหายไปดา้ นหลงั บ้านอย่างรวดเรว็ ปลอ่ ยใหส้ นิ ธพน่งั รออยู่ ในหอ้ งเพยี งคนเดยี ว ชายหนมุ่ จงึ ถือโอกาสมองไปรอบๆ ห้องดว้ ยความ สนใจ ทผ่ี นงั กลางห้องด้านหนงึ่ มีรูปเขยี นสีน้ำมนั ขนาดใหญ่ของคณุ ผาสุก แขวนอยู่... สตรีทีม่ องจอ้ งเขามาจากในภาพเขยี นน้ัน แตง่ กายเรยี บงา่ ยดว้ ยผา้ ทอมือ กับสวมเครือ่ งประดับเพียงไมก่ ี่ชิน้ ...นยั น์ตาทจ่ี อ้ งมองตรงมายงั เขา นนั้ มีแววอ่อนโยนและเมตตาปรานี มากเสียจนสินธพต้องกม้ ศีรษะให้ ด้วยความนบั ถือ เขาไดย้ นิ กิตตศิ พั ท์ของคุณผาสุก มาตง้ั แต่กอ่ นขน้ึ มาทำสวนสม้ ท่ีผา ช้างร้อง หลายคนทร่ี จู้ ักเคยเตือนด้วยความหวงั ดวี ่า คณุ ผาสุกและชาว บ้าน จะไม่ยอมใหเ้ ขาทำสวนได้โดยเสรีแน่ เพราะกลุม่ ชาวบา้ น กำลัง ดำเนนิ การขอให้รัฐประกาศพืน้ ทข่ี องผาช้างร้องใหเ้ ป็นปา่ ชุมชน... “ไปซ้ือทด่ี นิ ท่ีอ่นื เถิดธพ...ยังมีที่ดนิ เชงิ ดอยอกี ตง้ั มากมาย อากาศ ความชุ่มชนื้ กแ็ ทบไม่ต่างกัน อยู่บนโน้น ไกลจากตัวอำเภอมาก หากมเี รือ่ ง

608/763 ด่วนอะไร หรือใครเจบ็ ไข้ไดป้ ว่ ยจะลำบาก ไฟฟ้ากย็ งั ไมม่ ี โทรศัพทม์ ือถอื ก็รบั สัญญาณไม่ได้ อีกอย่าง...” นายอำเภอทงุ่ ช้าง ซ่ึงเป็นเพื่อนรุ่นน้องของ พ่อ ก็เอ่ยปากเตอื นเขาด้วยถอ้ ยคำคล้ายกนั “หลานจะอยูไ่ ม่เปน็ สขุ แน่ ถา้ ไปทำสวนท่ีนั่น ... “ทำไมครับ” เขาถามไปดว้ ยความรู้สกึ สงสยั “มีผู้มอี ทิ ธิพลทนี่ ่ันหรอื ครบั คุณอา...” “คณุ ผาสุก...” ครัง้ น้นั เป็นครั้งแรก ท่ีเขาไดย้ นิ ช่ือของสตรีเจ้าของ บ้านหลังท่เี ขากำลงั น่ังอย่ใู นเวลาน้ี “คุณผาสุก...เธอเป็นเชอ้ื สายของเจ้าหลวงเมอื งน่านพระองค์สดุ ท้าย” นายอำเภอผ้นู ้นั กลืนนำ้ ลายลงคอด้วยความยากลำบาก กอ่ นจะเอย่ อธิบาย ออกมา “คณุ ผาสกุ อพยพครอบครวั เพื่อขนึ้ มาทำงานอนุรักษ์ป่าตน้ นำ้ ท่ีผา ช้างรอ้ งนานหลายสบิ ปีแล้ว” “เธอจะทำไมผมครับคุณอา” เขาจำไดว้ า่ ถามกลบั ไปด้วยความ หงุดหงิด “จะนำชาวบา้ นมาเดนิ ขบวนขับไล่ผมอยา่ งนั้นหรือ...ไมเ่ หน็ จะ เกย่ี วกนั เลย คณุ ผาสุกจะอนุรกั ษป์ า่ ก็ทำไป...สว่ นผมจะทำสวนของ ผม...ตา่ งคนกต็ ่างอยู.่ ..” ในเวลานั้น อารมณ์ของเขายงั รอ้ นแรง ด้วยมภี าระมากมายโถมทวี เข้ามา หลังจากพอ่ และแมเ่ สยี ชีวิตลงอย่างกะทันหนั

609/763 ไมว่ า่ จะเป็นภาระเร่อื งพัชรวลัย หรือภาระเร่อื งธุรกิจและสนิ ทรัพย์ ของพอ่ ซึ่งย่งุ เหยงิ จนเขาแทบไมอ่ ยากไดอ้ ะไรเลย ยงั จะความลบั ทางการ ทดลอง ซึ่งตอ้ งปดิ เอาไว้เป็นความลบั “หลานกร็ วู้ า่ ทุกส่ิงในโลกลว้ นสง่ ผลกระทบถงึ กัน การทำสวนส้มนนั้ รบกวนกบั ทรัพยากรทอ้ งถ่ินอย่างไรบ้าง...หากไมม่ กี ารจดั การทีด่ ีพอ จะ สรา้ งปญั หาสงิ่ แวดล้อมตามมาได.้ ..” นายอำเภอเอ่ยด้วยความอึดอัดใจ “แลว้ คนอย่างคุณผาสกุ จะไม่มวี ันยอมให้หลานทำลายส่งิ ทเ่ี ธอเพียร พยายามมาหลายปีให้สญู เปล่าไปเป็นแน่...” จากคำพดู ของผหู้ วังดีหลายคนทเี่ อ่ยเตือนเขา ทำให้สนิ ธพนกึ วาด ภาพคุณผาสุกเปน็ นางปีศาจรา้ ย... ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นไมใ่ ชห่ รอื ... ผหู้ ญงิ พลิ ึกอะไร ละทิง้ ความสะดวกสบายทุกอยา่ ง เพ่อื ขน้ึ มาทำงาน ปิดทองหลงั พระอยู่บนดงดอยห่างไกล ไม่มีใครรับร.ู้ ..ผ้หู ญิงที่มคี วามคดิ แปลกประหลาดแบบนี้ ถ้าไมใ่ ชน่ างปีศาจร้ายแลว้ จะเปน็ นางฟ้าอยา่ งนน้ั หรอื คุณผาสุกจะทำไปเพ่ืออะไร...เขาเคยตงั้ คำถามกบั ตนเอง แลว้ กต็ อบ ตนเองวา่ ...ท่าคงจะตอ้ งได้ประโยชนอ์ ะไรจากป่าไมพ้ วกนเ้ี ปน็ แน่ ไม่เช่น น้ันแล้ว ใครเลยจะยอมลงทนุ ด้วยชีวิตท้งั ชวี ิตแบบน้ี

610/763 จนเม่ือบา้ นของเขาปลูกจนเสร็จเรียบรอ้ ย และคนงานซ่งึ เขาจา้ งมา จากตัวเมืองเร่ิมลงสม้ นั่นละ ที่เขาได้พบกับคุณผาสุกเปน็ คร้งั แรก สินธพแทบไมเ่ ช่อื สายตาตนเอง เม่อื เห็นผู้หญิงรา่ งเล็กบอบบาง ผวิ เหลอื งนวลเหมอื นกับผา้ แพรเน้ือดี กบั ท่าทางทระนงองอาจ ท่ีเดินเข้ามาหา เขาถงึ ทบ่ี ้านในสายของวนั หน่งึ เมอ่ื สามปที ี่แลว้ ... “ปา้ มาทำความรู้จักกบั ดอกเตอร์นะ่ ค่ะ” คุณผาสกุ เรยี กแทนตัวเอง ว่าป้า ซ่ึงน่ันเป็นการลดความตงึ เครยี ดซงึ่ เริม่ กอ่ ตัวขึ้นไดใ้ นฉับพลนั ทันที “เรามาเปน็ เพอ่ื นบา้ นกนั แลว้ นะ รจู้ กั กนั ไว้ เผื่อมอี ะไรได้ช่วยเหลอื พึง่ พา อาศัยกัน” “เออ้ ...ครบั ” คว้ิ ขมวดมุ่นของเขาคลายลงอย่างรวดเร็ว ความคิดทจี่ ะ ทำชาเยน็ กบั อีกฝ่ายมลายหายไป ด้วยไม่คดิ ว่าคุณผาสกุ จะมาไมน้ ี้ “มแี กงฮังเลมาฝากด้วยนะ กินเป็นไหมคะ” หลอ่ นโบกมอื ให้แสงดา ซ่ึงเดินตามหลังมา ส่งหมอ้ อะลูมเิ นยี มใบย่อมให้ “แกงทางเหนือนะ่ ค่ะ ใช้ หมแู กง ไม่รู้คุณจะกินไดห้ รอื เปล่า...” สินธพจำเช้าวันน้ันไดไ้ มเ่ คยลมื เลือน ดว้ ยกลิน่ ของแกงร้อนๆหอม จนชวนให้นำ้ ลายสอ และเมอ่ื คุณผาสกุ กบั คุณแมบ่ ้านกลบั ไป เขาต้องรีบ เรียกใหเ้ ตอื นตาจัดขา้ วสวยใส่จานมาให้ แลว้ กินกบั แกงฮงั เลด้วยความ เอรด็ อรอ่ ย...

611/763 หลังจากวนั นัน้ ความสมั พันธร์ ะหว่างเขากบั คณุ ผาสุกกเ็ ริม่ ดำเนนิ ข้ึน... สินธพได้เรียนรวู้ า่ ผหู้ ญงิ แกรง่ อย่างมารดาของดรสานนั้ แมจ้ ะ ออ่ นหวาน อ่อนโยน หากคณุ ผาสุกจะไม่ยอมกม้ หัวให้กบั ความไมถ่ กู ต้อง อยา่ งเดด็ ขาด... คุณผาสุก เป็นสตรีทม่ี คี วามเขม้ แขง็ ไมต่ า่ งจากความออ่ นหวาน ...เธอเป็นผหู้ ญิงคนเดยี วท่ีประสานความขดั แย้งของคนเย้าในหมบู่ า้ นได้ โดยละมนุ ละมอ่ ม หาทางออกให้กับทุกปญั หาให้เปน็ ที่พอใจกบั ทกุ ฝ่ายได้ ไม่เวน้ แม้แตส่ วนสม้ ของเขา ไมม่ ีใครขบั ไล่ใหเ้ ขาออกไปจากพนื้ ท่ี หากมหี ลายส่ิงที่เขาตอ้ งการ จะทำแตท่ ำไม่ได้ เพราะคุณผาสุกและชาวบ้านไม่ยินยอม และเม่อื ฟงั ถงึ เหตผุ ลของฝ่ายนน้ั แลว้ เขากไ็ มม่ เี หตผุ ลใดจะคดั ค้านได้สกั ครงั้ ... สนิ ธพไม่รตู้ วั เลยว่า ถกู วธิ ีการคิดของคณุ ผาสุกครอบงำตัง้ แต่เมือ่ ใด หากทุกคร้งั ทเี่ ขาจะทำอะไรกบั สวนส้ม กับแหล่งนำ้ ของชาวบ้าน กับพ้นื ท่ี ป่าอนุรกั ษ์ เขาจะปรึกษากับคณุ ผาสกุ เป็นอยา่ งดี และหาทางออกร่วมกัน ก่อนเสมอ และนัน่ ทำใหเ้ ขากับชาวบ้านอยรู่ ว่ มกนั ไดด้ ว้ ยความสงบสุข จน กระทงั่ ลกู สาวของคุณผาสกุ ก้าวเข้ามา... เขาชอบดรสา ร้สู กึ หว่ งใย อยากอยใู่ กล้

612/763 ดรสาจะคิดเหมอื นกันกบั เขาหรือไม่ ในเมอื่ หล่อนต้ังป้อมเป็นศตั รู กบั เขาโดยเปดิ เผย... จะว่าไปแลว้ เหมอื นกบั เขาและหลอ่ น ยืนกนั อยคู่ นละขอบฟ้าแลเหน็ กัน แต่หา่ งไกลจนสดุ เอื้อม...ก็แล้วใครจะเป็นฝา่ ยเดนิ ข้ามเสน้ ขอบฟา้ เขา้ มาหาใครก่อน... ดรสาเปน็ หญิงสาวรุ่นใหม่ หล่อนมแี นวความคดิ เรอื่ งของการอนุรักษ์ อยา่ งเต็มเปย่ี ม...อาจจะมากกว่ามารดาของหลอ่ นดว้ ยซำ้ ไปเพราะหล่อนจบ การศึกษาด้านนเิ วศวิทยาและสง่ิ แวดลอ้ มมาโดยตรง แต่ความรทู้ มี่ ีอยู่อย่างมากมายของดรสา กลบั ไม่ได้ชว่ ยอะไรเลยแม้ แต่นอ้ ย เพราะช่ัวเวลาเพียงไม่ถึงปีทหี่ ลอ่ นกลบั มา หมู่บ้านผาช้างร้องมแี ต่ เรอื่ งราวปั่นปว่ นวุ่นวาย ซง่ึ ส่วนหน่งึ นั้นมาจากหลอ่ นโดยตรง... ดรสายงั ตอ้ งเรยี นรู้อกี มาก โดยเฉพาะศิลปะของการใช้ชวี ิต และ ภาวะการเปน็ ผูน้ ำ ซง่ึ บางครง้ั ตอ้ งยอมโอนออ่ นผ่อนตาม แทนทจ่ี ะ แข็งแกรง่ ไมย่ อมถอยแมส้ ักกา้ วเหมอื นที่หล่อนกำลงั เปน็ อยู่อยา่ งในเวลา นี้ สนิ ธพนง่ั มองโน่นน่เี พลนิ ไปจนเกือบสะดุง้ เมื่อเสียงใสเรียกชื่อเขา “คณุ สนิ ธพ...อาหารเสรจ็ แลว้ ค่ะ ขา้ วตม้ ง่ายๆ มีกบั ขา้ วสองสาม อยา่ ง ฉนั เปิดเนอ้ื กระปอ๋ งมายำ แลว้ เจียวไข่สองฟอง ทนกินเอาหนอ่ ยนะ คะ”

613/763 ชายหนุ่มมองดูหมวยเจง็ ชว่ ยนายของหล่อน ลำเลยี งข้าวตม้ และ เคร่ืองเคียงในถว้ ยกระเบ้ืองเคลอื บมาวางบนโตะ๊ อาหาร ดว้ ยความ คลอ่ งแคลว่ วอ่ งไว... ยังไมท่ ันที่เขาจะเอ่ยอะไรออกมา รา่ งสงู ใหญ่ของชายหน่มุ ชาว องั กฤษกโ็ ผล่เขา้ มารว่ มวงดว้ ย พร้อมท้งั สง่ สายตากร้มุ กรม่ิ ใหก้ บั ดร สา...ดเู หมอื นดรสาจะยิ้มใหก้ บั เจา้ หมอนน่ั เสยี ดว้ ย และนัน่ ทำให้สนิ ธพ ต้องถอนใจยาว ดว้ ยรสู้ กึ วา่ โลกท่ีแจม่ ใส หมองหม่นลงในฉับพลัน ทันใด... หลังจากจัดการกับอาหารเชา้ จนเสร็จเรยี บรอ้ ย ดรสากบั เขาก็เดิน ย้อนกลบั ไปทที่ ำการ อบต.ผาช้างรอ้ งด้วยกนั อกี ครั้งหนึ่ง เพื่อเยี่ยมศพ ของชัชชยั ส่วนโคลินน้ัน มัววนุ่ วายอยกู่ บั การเตรียมพร้อมเพ่อื ออก เดินทางไปเวียงแสนเพ็ง สินธพรสู้ กึ วา่ ชายหนมุ่ ชาวอังกฤษนัน้ ไม่ไดเ้ ดือดเน้อื รอ้ นใจกับเหตุ ร้ายท่ีเกิดขนึ้ ในหม่บู า้ นและผ้คู นนกั ดูเหมอื นเขาดีใจด้วยซำ้ ท่ีจะได้ เดินทางเขา้ ไปเทยี่ วในดงลกึ ... ก่อนจะไปท่อี บต. สินธพเห็นโคลนิ หยบิ เอากลอ้ งถา่ ยรูปมาเชด็ ทำ ความสะอาดเลนส์ ด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ แล้วรู้สึกอดรนทนไม่ได้ จงึ เอ่ยขน้ึ วา่

614/763 “ทำเหมอื นจะเขา้ ป่าไปเทยี่ วเลยนะโคลนิ ...คุณคงยงั ไม่ลืมว่าเรากำลงั จะไปคน้ หาเวยี งแสนเพ็ง เพ่ือชว่ ยเหลอื ผคู้ นทถี่ ูกแมงมมุ พษิ ทำรา้ ยเอา...” “อย่าซเี รียสสคิ รบั ดอกเตอร”์ โคลินหวั เราะหหึ ึ นัยนต์ ามีแวว ประหลาด “ยงั ไงเราก็ไปกันเป็นกลมุ่ ใหญ่ และป่าทเี่ ราจะเข้าไปนน้ั กเ็ ป็น ปา่ ต้องห้าม ไม่คอ่ ยมีผูค้ นไดผ้ ่านไปมามากนกั ผมอาจได้ศกึ ษาพชื พรรณ แปลกๆ อีกมากในระหว่างทาง” สนิ ธพสลดั ศีรษะแรงๆ เพ่ือขับไล่ความคดิ สบั สนในใจทิง้ ไปเสีย เพราะเมอื่ มาถงึ อาคารไมซ้ ง่ึ เป็นทท่ี ำการ อบต.ของหมู่บ้าน ก็พบวา่ มแี ต่ ความวุ่นวายสับสน คนเจ็บจำนวนมากถูกลำเลยี งมานอนรายเรยี งอยูบ่ นทีน่ อนใน หอ้ งโถงกว้าง... เหยื่อทกุ รายที่ถูกแมงมุมพิษกัดทำร้าย นอนหลับตานงิ่ สนิท ราวกบั จ่อมจมอย่ใู นห้วงนิทรารมณท์ ่แี สนจะสขุ สบาย... หน่ึงในนัน้ มหี ญงิ สาวรา่ งผอมบาง ซึ่งเปน็ ครเู พยี งคนเดยี วของ โรงเรยี นผาช้างร้องรวมอยดู่ ว้ ย ดรสามองครูผกากรองดว้ ยความสงสารอย่ภู ายในใจ พรอ้ มกนั น้ัน ก็ นึกถงึ คำสอนขององคส์ มเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เรอื่ งการเกดิ แก่ เจบ็ ตายข้ึนมาได้ หญิงสาวรู้สึกวา่ ...ชวี ิตของคน สดุ ทา้ ยก็มเี พียงเท่านเ้ี อง...

615/763 ดรสานกึ อภัยให้กบั ความรา้ ยกาจทหี่ ญิงสาวผู้นี้มีกับหลอ่ น เพราะใน เวลานี้ ครูผกากรองดไู ม่ต่างอะไรกับซากศพทย่ี งั มีลมหายใจ ไม่มที างจะ ลุกข้ึนมาวา่ รา้ ยใครไดอ้ ีก... นอกจากครผู กากรอง ยังมผี คู้ นอีกมากมายซงึ่ นอนนิง่ เงยี บ ไมร่ บั รู้ สง่ิ ใด ยงั จะลูกเล็กเดก็ แดงทวี่ ่ิงกันวุ่นวาย จากตรงน้ันไปตรงนี้ ล้วนทำให้ อาคารทแ่ี คบอยู่แล้ว ยง่ิ แคบลงไปมากกว่าเกา่ “อ่นี าย” ต่อนอูซ่ึงยืนสง่ั งานอยกู่ ลางหอ้ งโถงใหญ่ หนั มาเหน็ ดรสา กับสินธพเขา้ จงึ พยักหนา้ สง่ สัญญาณใหช้ ายหนมุ่ และหญงิ สาวทง้ั สอง เดินตามเขาไปทางหอ้ งเล็กใตบ้ ันได ซ่ึงปดิ ประตูเอาไว้อย่างแน่นหนา “ถ้าเคารพศพคุณชัชชยั เสรจ็ แล้ว รบี กลบั บ้านไปกอ่ นเถิดครับ ผมยัง ไมอ่ ยากใหอ้ ี่นายออกมานอกบา้ นในช่วงนี”้ ต่อนอเู ริ่มขน้ึ ด้วยสหี น้า เครง่ ขรมึ “ชาวบ้านอยู่ในภาวะโกรธแค้น พวกเขากำลงั หวาดหวัน่ ต่อการ สญู เสยี คนในครอบครวั คงไม่เข้าใจอะไรงา่ ยๆ อย่างท่ีพวกเราเขา้ ใจ พวก เขากำลังโกรธแคน้ อน่ี ายมาก เพราะคดิ ว่าเรอ่ื งทัง้ หมดเกดิ เพราะอน่ี ายทำ ผิดต่อผีหลวง พวกเขาจงึ ถกู ลงโทษ...” “แต่ฉนั กช็ แี้ จงให้ทุกคนเข้าใจแล้วน่ี ฉันแค.่ ..” ดรสาพยายามจะแย้ง หากสนิ ธพซึง่ ดจู ะเขา้ ใจสถานการณท์ ่ีกำลังเกดิ ขน้ึ มากกว่าหลอ่ น รีบยกมือขึ้นหา้ มหญิงสาวเอาไว้

616/763 “เชื่อตอ่ นอูดกี วา่ นะดรสา” เสยี งทเ่ี ขากลา่ วกับหล่อนออ่ นโยนเอือ้ ม มือไปบบี มือของหญิงสาวจนแน่น แล้วหนั ไปบอกกับต่อนอูวา่ “เราขอเขา้ ไปดเู ขาหน่อยเดียว แลว้ จะรีบกลบั ...ยงั มเี ร่ืองทต่ี อ้ งเตรียมตัวอกี มาก ก่อนจะออกเดนิ ทางคำ่ น้ี” ตอ่ นอพู ยกั หน้าใหช้ ายหน่มุ กอ่ นจะล้วงกญุ แจในกระเปา๋ กางเกงข้นึ มาไขประตใู ห้ แลว้ ถอยหลังหา่ งออกไป ดรสาเออ้ื มมอื อันส่นั เทาของหล่อน ผลกั ประตูไมบ้ านเล็ก แล้วก้าว นำหนา้ เข้าไปกอ่ น โลงศพทำด้วยไม้ตอ่ ข้ึนอยา่ งลวกๆ ไมม่ ีความประณีตมากมายนกั ตงั้ อยบู่ นตง่ั ไม้กลางห้องทอ่ี บั ชน้ื ตรงหน้าของโลงไม้ มเี พียงกระถางดนิ เผา ปกั ธปู เอาไว้สองสามดอก... กลนิ่ หอมของธปู กับบรรยากาศเยอื กเย็น ทำให้รอบกายมแี ต่ความ วงั เวง จนน้ำตาของดรสารนิ ไหลลงมา เมอ่ื พบกับภาพอนั นา่ สลดใจตรง หน้า หญิงสาวยกมือขน้ึ ปิดหนา้ และสะอึกสะอน้ื ออกมาอย่างรนุ แรงจน เน้ือตัวสัน่ เทา สนิ ธพดงึ ร่างแบบบางมากอดเอาไวห้ ลวมๆ ดว้ ยต้องการปลอบ ประโลม มากกวา่ ความรู้สึกอ่นื ใด

617/763 “เข้มแขง็ เอาไวด้ รสา มเี ร่อื งทเ่ี ราตอ้ งทำอกี มาก” เขากดคางกับศีรษะ กลมไดร้ ูปสวย ซง่ึ กำลงั ซุกหน้าร้องไห้กับอกของเขา บอกเสียงแผ่วเบาวา่ “คณุ ไม่ได้อยูล่ ำพังคนเดยี วนะ...ผมยังอยตู่ รงน.ี้ ..อยู่กับคณุ เสมอ...” “เขามาตายเพราะฉันแทๆ้ ...เพราะ...ฉนั ...” เสยี งแห้งโหยของหลอ่ น ขาดเปน็ หว้ ง “ไมห่ รอกดรสา” ชายหน่มุ กอดกระชบั รา่ งแบบบางน้นั แนน่ เข้า“คน เราถงึ ทต่ี าย จะอย่ทู ีไ่ หนกต็ อ้ งตาย ไมม่ ใี ครหนีความจรงิ ข้อนี้ได้พ้นหรอก นะ...” “แตท่ ำไมต้องเป็นชัช...ตอ้ งเปน็ เขา...ต้องเป็นท่ีน่ี...” “กรรมไง...ดรสา...” เขาปลอบหลอ่ นดว้ ยหลักธรรมที่เคยศึกษา “มนษุ ย์เรามกี รรมเป็นเคร่ืองโน้มนำ ชัชชยั กบั พวกเราทกุ คน อาจมกี รรม รว่ มกนั มา...เขาถงึ ตอ้ งมาตายทน่ี .่ี ..” เขาทง้ิ ให้หล่อนคิดอยเู่ งียบๆ พักใหญ่ จนรู้สกึ วา่ อาการสะอน้ื ของ ดรสาคอ่ ยผ่อนคลายลงไป เขาจงึ เดนิ ไปจุดธูปท่ีต่อนอเู ตรียมเอาไว้บนโต๊ะ หนา้ ศพขนึ้ มาสองดอก เมื่อจดุ แล้วก็ส่งใหด้ รสาหนงึ่ ดอก สนิ ธพไม่รวู้ ่าหญิงสาวจะบอกอะไรกับชัชชยั เพราะหลอ่ นคุกเขา่ นง่ั หลับตา พนมมอื ไหวน้ ่ิงอยู่เชน่ นั้นเปน็ นานสองนาน ก่อนจะสง่ ธปู ให้กับเขา ชว่ ยปักลงในกระถาง “คณุ คิดจะจัดการอย่างไรตอ่ ไป...”

618/763 “คงต้องส่งข่าวให้ทางบ้านของเขารู”้ น้ำเสยี งของหล่อนแหง้ แลง้ เหมอื นกบั นัยนต์ า “ฉันจะสง่ อเี มลบอกน้องสาวทกี่ รงุ เทพฯ ให้ช่วยบอกกบั ทางบ้านของชชั ชยั ...พอคณุ พอ่ คณุ แมข่ องเขาทราบข่าว คงจะรบี ขึน้ มารับ ศพลกู ชายไปจดั การ...” “ส่งอเี มลหรอื ?” สินธพมีสีหนา้ สงสยั “โคลนิ มคี อมพวิ เตอร์กระเป๋าห้ิว กบั โทรศพั ทม์ ือถือทีใ่ ช้สญั ญาณ ดาวเทียมพเิ ศษ...” ดรสาอธบิ ายคร่าวๆ และชายหนุ่มก็พยักหน้าหงกึ ๆ “โอโ้ ฮ” สนิ ธพรสู้ กึ ทงึ่ ด้วยรู้ดวี า่ ระบบสอ่ื สารทนั สมยั ขนาดน้ันราคา ค่างวดของมันยอ่ มตอ้ งสงู มากเกินกว่านกั อนุกรมวธิ านพืชอยา่ งโคลิน จะ สามารถมเี อาไว้ในครอบครองได้ “ราคาของเครอ่ื งแบบน้ีแพงมากนะ ไหน จะตอ้ งมีความร้เู รอ่ื งสญั ญาณดาวเทยี มอีก...” หล่อนอ้ึงไปพักใหญ่ ก่อนจะหนั มาจอ้ งหน้าชายหนมุ่ ด้วยแววตา หนกั แน่น จรงิ จัง “ฉนั ต้องทำเสียในเวลานี้ เพราะหลังจากคืนนแ้ี ลว้ จะ เป็นอย่างไรต่อไป...ฉนั ก็ตอบไมไ่ ด”้ “คณุ กลวั หรอื ...ดรสา...” สนิ ธพสบดวงตาคงู่ ามราวนลิ น้ำเอกของ หญงิ สาวตรงหนา้ ก่อนจะถามออกมาตรงๆ “คะ่ ” ดรสายอมรบั ตรงๆ เชน่ กัน “ฉนั ไมร่ ูว้ า่ เวยี งแสนเพง็ อยทู่ ี่ไหน มีอะไรรอเราอย่ทู น่ี นั่ บา้ ง...แลว้ ทำไมอู๋ตาบ้าตอ้ งเจาะจงให้ฉนั ไปที่นัน่ ดว้ ย แต่ฉันตอ้ งไป เพราะนเ่ี ปน็ หนทางเดยี ว ท่ีจะชว่ ยผูค้ นทต่ี กเปน็ เหย่ือของ

619/763 กะนาแปะยอ้ งได้...ฉนั ยอมรับว่ากลัว แต่ไม่มที างเลือกอ่นื อีกแลว้ ...หรอื ว่า คุณไมก่ ลวั ...” สินธพสดู ลมหายใจลกึ ยาว “ก็กลัวอยู่บ้าง...แตผ่ มปลอ่ ยให้คุณไป คนเดยี วไมไ่ ด้หรอกนะ...ดรสา...เราจะไปด้วยกัน...” “แมว้ า่ เราอาจจะไม่รอดชวี ิตกลบั มา...อยา่ งนั้นหรอื คะ...” หญงิ สาว เหลอื บมองใบหนา้ คมเขม้ ของชายหนมุ่ “ใช่...แม้เราอาจจะไม่รอดกลับมา...” เขารวบมอื ของดรสามาเกาะกุม เอาไวจ้ นแนน่ “ผมจะไมม่ วี ันทง้ิ คุณไปไหน...ดรสา...คณุ เข้าใจผม ไหม...ไปไหนไปกัน อันตรายแคไ่ หนผมกไ็ ม่กลัว ขอใหผ้ มไดอ้ ยู่กบั คณุ ...เทา่ น้ันกพ็ อ...” “ค่ะ...สนิ ธพ...” ดรสาหลบตาคมวาวของอกี ฝา่ ย ใบหน้าร้อนผ่าวขนึ้ มาอกี คร้งั “เราจะไมท่ ้งิ กัน...ฉันจะไม่ท้งิ คุณ...ฉนั สัญญา ไม่วา่ จะเกิดอะไร ขึน้ ท่ีเวยี งแสนเพ็ง ฉันกจ็ ะไมท่ ้ิงคณุ ไปไหนเชน่ กนั ...”

๔๐ แสงจันทรค์ นื กอ่ นเพง็ กระจา่ งฟา้ ราตรี กับแสงดาวนับหม่นื นับพัน ทส่ี อ่ งสกาวแข่งขนั ประชนั ดวงเดือน สาดแสงจากเบ้ืองบนลงมาแตะแตม้ ราวไพรใหส้ วา่ งเพยี งพอทก่ี ลุ่มคนเบ้อื งลา่ ง จะเดินดุ่มไปได้โดยไม่ต้อง อาศยั คบไฟนำทาง ทา่ มกลางสายลมเย็นพัดโชยมาแผว่ เบา พร้อมด้วยกรุ่นกลน่ิ หอม ของกล้วยไมก้ ลางคนื ทบ่ี านรับนวลแสงจนั ทร์ คนสคี่ นในชุดเคร่ืองแต่ง กายอย่างรดั กุม สะพายเป้คนละใบ เดินเรียงกันเป็นแถวยาว แซก้ กกกกก.... นกเค้าตัวใหญ่ บนิ โฉบผ่านศีรษะชายวัยกลางคนทีเ่ ดนิ นำหนา้ ไป พร้อมกบั เสยี งร้องกอ้ งกงั วานแดนไพร เสยี ดลกึ เข้าไปในความรู้สกึ ของทุก ผคู้ น “อา้ ยเหนาะผี...ลางไม่ดเี สยี แลว้ ...” ตอ่ นอสู ะดงุ้ ใบหนา้ ซดี ขาว เอย่ พึมพำกับตนเองเสยี งเบา หากใน ความเงียบสงัด เสยี งน้นั ก้องกังวานจนชายหนุม่ ร่างสงู ท่าทางล่ำสัน ทะมดั ทะแมง ซง่ึ เดินรง้ั อยขู่ า้ งท้ายไดย้ ินชัด

621/763 “ว่าอะไรนะต่อนอู” สินธพตะโกนถาม ดว้ ยจับใจความท่ีชายหน่มุ ท่ี นำทางอยู่ตอนหนา้ ได้ไมช่ ัดเจนนกั “บ่ครับ...ไม่มีอะไรครบั ดอกเตอร”์ ตอ่ นอพู ยายามฝนื ทำเสียงให้ แจม่ ใส ทง้ั ที่ภายในใจของเขาเร่ิมมีความหวาดหวั่นบางประการ “Barn Owl...นกแสกนะ่ ค่ะ...คนที่นี่ถอื วา่ เป็นลางไมด่ ี หากนกบิน เฉยี ดเขา้ ใกล้” ดรสาเงยหน้ามองดนู กสนี ำ้ ตาลกลนื กับแสงสลัวราง ซึง่ บนิ ลบั หายไปในหมู่ไม้ กอ่ นจะหนั มากระซิบบอกกบั ชายหนมุ่ ท้ังสองด้วยรดู้ วี า่ คนเยา้ หวาดกลวั นกชนดิ น้มี ากเพยี งใด สินธพพยักหน้าหงึกๆ รู้ดวี า่ ไม่เพียงแต่ชาวเย้าเท่านน้ั ที่หว่ันเกรงนก แสก หากชาวไทยโดยทั่วไปกห็ ว่นั เกรงไม่แพก้ ัน ดว้ ยถือว่าเป็นนก อปั มงคล นำเอาความโชครา้ ยมาให้ “ทำไมคนไทยถงึ ไม่ชอบนกแสก นกกลางคืนพวกนี้ดีออก ช่วยชาว นาจบั หนู กำจัดศตั รพู ืชตา่ งๆ ให้...” โคลนิ กระซิบถามดรสา ในขณะทต่ี อ่ นอไู ด้แตก่ ้มหน้ากม้ ตาดมุ่ เดนิ โดยไมเ่ อย่ อะไรออกมาแม้แต่คำเดยี ว นกั เรียนนเิ วศวิทยาย่อมรู้ที่โคลินเอ่ยมาเป็นอย่างดี ดว้ ยอาหารหลัก ของนกแสกก็คอื หนู หากพน้ื ที่การเกษตรใดมปี ระชากรนกแสกอยเู่ ป็น จำนวนมาก ประชากรหนกู ็จะลดน้อยลง ผลผลติ ทางการเกษตรของชาวนา ชาวไร่ กจ็ ะปลอดภัยจากการถกู ทำลายโดยหนู

622/763 แต่นกั เรียนนิเวศวิทยาอย่างดรสา กร็ ู้ต่อไปอีกด้วยความเศรา้ ใจว่า สถานภาพของนกแสกในปจั จบุ นั ลอ่ แหลมตอ่ การสูญพนั ธุ์เปน็ อยา่ งยิง่ เพราะพวกมนั มกั อาศัยอยู่ตามโพรงไม้ หรืออาคารบา้ นเรอื นของคน และ เพราะวา่ เป็นนกซึง่ คนไทยไมช่ อบ จงึ ไมม่ ผี ู้ใดยินยอมใหน้ กแสกอาศัยอยู่ ในเขตชายคาบ้าน แถมยังถกู ไลล่ ่าเอาเสียอีกดว้ ย สาเหตสุ ำคัญท่ีสดุ ที่ทำใหน้ กแสกลอ่ แหลมตอ่ การสูญพันธุ์ คือการที่ เกษตรกรนยิ มใช้สารเคมีกำจัดศตั รพู ืชอย่างแพร่หลาย และไมม่ ขี อบเขต จำกัด จึงทำใหเ้ กดิ การสะสมของสารเคมใี นหนู ซ่งึ เปน็ สตั วก์ ินพชื เมือ่ นก แสกกินหนูเขา้ ไป กจ็ ะรบั สารเคมใี นตวั ของหนเู ข้าไปสะสมในร่างกาย เม่ือ ระดับของสารเคมีขนึ้ สูงจนถึงระดบั หนึ่ง นกแสกก็จะตายไปในที่สุด... แมบ้ างครัง้ สารเคมียังไมถ่ ึงระดบั ที่ทำใหน้ กแสกตาย...ดรสาถอน หายใจดว้ ยความเศรา้ สลด...หากสารเคมีในร่างกายนก กส็ ามารถส่งผลถึง การสบื พนั ธ์ุ เพราะมีผลทำใหเ้ ปลอื กไขบ่ างลง เม่อื แม่นกนงั่ ลงเพื่อกกไข่ ก็จะทำใหไ้ ข่แตกเสยี ไป... มนุษยห์ นอมนุษย.์ ..มนษุ ยท์ ัง้ หลายจะรหู้ รอื ไม่ว่า การกระทำทต่ี นเอง คิดว่าไมส่ ำคญั น้นั ส่งผลตอ่ ส่ิงแวดล้อมมากเพยี งไร... ใครคนหนึ่งเคยกล่าวเอาไว้ว่า...เดด็ ดอกไมส้ ะเทอื นถึงดวงดาว...เปน็ ส่ิงที่ถกู ต้องแม่นยำอยา่ งยงิ่ ด้วยพฤติกรรมและการกระทำทุกอย่าง ล้วน ส่งผลกระทบถึงสิง่ แวดล้อม และทกุ อย่างรอบตวั ของเรา โดยมอิ าจหลกี เลยี่ งได.้ ..

623/763 “คนไทยเชือ่ วา่ นกแสกเปน็ พาหนะของยมเทพ...เทพเจา้ แหง่ ความ ตาย...” เสยี งของสินธพเล่าใหโ้ คลินฟงั “เราเลยไม่ชอบนัก ถ้าจะมนี กแสก บนิ เข้าใกล้” “ออ้ ...มิน่าเลา่ ...ต่อนอถู ึงไดม้ ที า่ ทางไมค่ ่อยสบายใจนัก” โคลิน พมึ พำ แลว้ เลา่ ต่อไปว่า “แตแ่ ปลกนะครับ เพราะคนอินเดยี กลับเชอ่ื วา่ นกแสกคือนกนำโชค เพราะเป็นพาหนะของพระลกั ษมี เทวีแหง่ โภคทรพั ย์ และการเกษตร คนฮนิ ดูจะดีใจมาก หากนกแสกไปทำรังที่บา้ นของใคร เพราะเช่อื กันว่าจะนำเอาโชคลาภและเงนิ ทองมาให.้ ..” ดรสานงิ่ ฟังชายหน่มุ ทัง้ สอง ซึ่งเดินตามหลังหล่อนมาสนทนา แลกเปลย่ี นความรู้กันด้วยความสนใจ โดยเฉพาะความรทู้ สี่ นิ ธพเล่าออก มาแตล่ ะเรื่อง ดว้ ยหลอ่ นไม่เคยรมู้ ากอ่ นเลยวา่ นกั วทิ ยาศาสตรอ์ ย่างเขา จะละเอียดอ่อนต่อสงิ่ ต่างๆ รอบกาย มากกวา่ ท่ีหล่อนจะเคยนึกถงึ คนท้งั ส่ี ยงั คงยำ่ เดนิ ต่อไปข้างหน้า ผ่านท่ดี ินซึ่งเคยเป็นของอ่ำเฟย มาก่อน หากบัดนต้ี กมาอยู่ในความครอบครองของสินธพ และชายหนุ่มสง่ั ใหค้ นงานไถปรบั ที่ดินจนโลง่ เตยี น เพื่อเตรยี มเอาไว้สำหรับปลูกส้ม ทดลอง... ดรสาเหลียวมองไปโดยรอบกาย พลางถอนหายใจยาว หลับตานึก ถงึ ตน้ ไมใ้ หญ่นอ้ ย หลากหลายพนั ธุ์ ท่ีใชเ้ วลานานนบั สิบปี กว่าทจี่ ะขึน้ อดุ มสมบรู ณ์...หากถูกทำลายไปในช่ัวเวลาไม่ถึงสปั ดาห์...

624/763 สินธพเห็นรา่ งสงู โปรง่ ของหญงิ สาวข้างหนา้ ไหวสะทา้ น กน็ ึกรู้ไดว้ ่า ดรสากำลังร้สู ึกอย่างไร....และในช่วั ขณะน้นั เอง ที่เขาเรมิ่ เสยี ใจในสิ่งทท่ี ำ ลงไป... ต่อนอูหยุดรอพวกเขาท่ีรอยตอ่ ระหว่างทด่ี ินซึ่งถูกปรบั จนเตียนโล่ง กับปา่ ดงพงพีทแ่ี ลดทู ึบทะมึน “พวกคุณเอานำ้ มันเออ้ื งหอมที่ผมให้ ตดิ ตัวมาดว้ ยใชไ่ หมครับ”ต่อน อสู อบถามเพ่ือความแน่ใจ เมือ่ แลเหน็ ทุกคนพยกั หนา้ ตอบรบั เขาก็ถอนใจ ดว้ ยความโล่งอก “สำคัญมากนะครับ เพราะนำ้ มันน้ีเทา่ นั้น จะปอ้ งกนั เรา จากกะนาแปะยอ้ งได.้ ..” เขากวาดสายตาไปโดยรอบ กอ่ นจะหวนกลบั มาจ้องมองลูกทมี ของ เขาทลี ะคนจนครบ “ถา้ พร้อมแลว้ ...ไปกนั เถิดครับ เรามาถึงเขตของป่าโหง แล้ว...” ดรสาสดู ลมหายใจลึกยาว กอ่ นจะเดนิ ตามหลงั ตอ่ นอไู ปเปน็ คนแรก ตามมาดว้ ยโคลนิ และสินธพที่คอยระวังอยทู่ างดา้ นหลัง หลอ่ นขยับปืนพกกระบอกส้นั ในมอื ประเมินน้ำหนกั ของมันดไู ม่นา่ จะต่ำกว่าครงึ่ กโิ ล แมไ่ มเ่ คยสอนใหห้ ลอ่ นใชป้ ืน เพราะเป็นอาวธุ อนั ตราย ดรสาจึงไม่เคยชอบปืน... หากสินธพเป็นฝา่ ยคะย้นั คะยอแกมบังคับ ใหห้ ลอ่ นถือปนื พก กระบอกจ๋ิวของเขาเอาไวก้ ับตัว

625/763 “ไมไ่ ดน้ ะดรสา เรากำลังเขา้ ปา่ ไปกับอตู๋ าบา้ ซ่งึ ทีจ่ รงิ แลว้ เป็นใคร เรากไ็ ม่รู้” หญิงสาวจำไดว้ ่าชายหนุ่มให้เหตุผลกบั หล่อนวา่ อยา่ งนัน้ “จะไป กันถงึ ท่ไี หน มีอันตรายเพียงใด กไ็ ม่มใี ครบอกได้...เราตอ้ งมปี นื ตดิ ตัวกนั ทุกคน เผือ่ คับขันจะได้ใช้ป้องกนั ตนเอง หรือใชเ้ พ่ือช่วยเหลอื กันได”้ หล่อนจึงจำใจรบั ปนื จากสนิ ธพมาด้วยความจำใจ หากไมก่ ล้าบอก กบั ชายหน่มุ จนแล้วจนรอดว่า หล่อนยิงไม่เป็น... ปืนของสินธพนนั้ เป็นไรเฟิลยาวเหมือนกบั ของตอ่ นอู ในขณะที่โคลิ นเองกม็ ีปนื พกของเขาเช่นกนั .. ดรสาจำได้ว่าหล่อนจ้องมองปนื ในมอื ของโคลนิ ด้วยความประหลาด ใจ ด้วยไมเ่ คยคิดวา่ ชายหนุม่ ท่าทางออ่ นโยนคนน้ัน จะพกพาอาวธุ รา้ ยแรง “นักอนุกรมวธิ านพชื อย่างเรา จำเปน็ ตอ้ งมีสิง่ น้ีเอาไว้กบั ตัว เพ่อื ใช้ ในยามคับขันอย่างดอกเตอร์สนิ ธพว่า” โคลินรบี อธบิ าย เม่ือเห็นสายตา สงสยั ของหล่อนในตอนน้นั ... เสยี งหรีดหรง่ิ เรไรเงยี บสงดั ลงในทนั ทที ่ียา่ งเทา้ เขา้ เขตปา่ โหง...ดรสา รสู้ ึกได้ถงึ ความเย็นยะเยอื ก กับความวงั เวงโดยรอบกาย... หญงิ สาวหอ่ ไหล่เลก็ น้อย ราวกบั ต้องการจะปลกุ ปลอบขวัญตนเอง ลมหายใจของหล่อนเร่มิ แนน่ ในหนา้ อก ดว้ ยหายสงสยั แลว้ วา่ เหตุใด แม่จงึ ห้ามนกั หนา ไมใ่ ห้หลอ่ นเข้ามาเลน่ ในปา่ โหง...

626/763 วินาทีนี้ ดรสาไมส่ งสยั อีกต่อไปวา่ เหตุใดชาวเย้าท่ีผาช้างรอ้ ง จงึ เรยี กป่าผืนน้ีวา่ ป่าโหง... เพราะหล่อนสมั ผสั ไดถ้ งึ ความตายท่ีมอี ยใู่ นทุกอณูอากาศ...เพราะ รสู้ ึกไดถ้ งึ สายตานบั ร้อยนับพันค่ทู คี่ อยจับจ้องมองหล่อนมาจากรอบด้าน พร้อมกับเสียงกระซิบตอ่ กนั เปน็ ทอดของเหลา่ ภตู ผปี ีศาจที่แวว่ มากระทบ โสตประสาทของหล่อน.... แซก้ กกกกกกก... เป็นเสียงของนกเคา้ ตวั เดิมน่ันเอง ท่ีบนิ ยอ้ นกลบั มาอีกครงั้ พร้อม กบั โฉบตัวลงตำ่ เสยี จนดรสารสู้ ึกถงึ กระแสลมที่พัดผ่านมาพร้อมกับกลนิ่ สาบสาง “ไอ.้ ..” ท่าทางของต่อนอฉู ุนเฉยี ว เขาก้มลงหยิบท่อนไม้บนพ้ืนดนิ ข้ึนมา แล้วขวา้ งไปที่นกเคา้ ตัวนัน้ หากไมท่ ันการ ด้วยมันลับหายไปในซุม้ เรอื น ยอดของตน้ ไม้ ซงึ่ ข้นึ เบยี ดเสยี ดกนั หนาแน่นเสยี กอ่ น “ไม่เป็นไรต่อนอู” ดรสาเอ้ือมมอื ไปแตะไหล่ของชายวยั กลางคนแผ่ว เบา พร้อมกบั ถ้อยคำปลอบประโลม แมฝ้ ่ายนน้ั จะมีทที ่าผอ่ นคลายลงไปบา้ ง หากหลอ่ นกย็ ังสมั ผสั ถึง ความเครียดเขม็งของกล้ามเน้ือบริเวณหวั ไหล่ของเขาได้ “อตู๋ านัดอน่ี ายว่าอย่างไรนะครบั ”

627/763 “ต้นสักคู”่ ดรสาพยายามบังคับเสยี งของตนเองไม่ให้สนั่ ดว้ ยอากาศ รอบขา้ งเยน็ ลงอย่างรวดเร็ว “อู๋ตาบอกให้ฉันมาพบทีต่ ้นสักคู.่ ..” หลอ่ นไมย่ อมเล่าถึงคำพูดประหลาดเกีย่ วกับดารกาประกายของอตู๋ า ผเู้ ฒ่า...คนชราภาพขนาดนน้ั ในความรสู้ ึกนึกคิดของแก คงมเี รอื่ งราวทัง้ ความจรงิ และเรอ่ื งเลา่ ในตำนานผสมปนเปกันอยโู่ ดยมอิ าจจะแยกออกจาก กันได้ชดั “สักคู่...” ตอ่ นอูถอนหายใจ ชีม้ อื ไปทางทศิ ตะวนั ออก “อายหุ ลาย รอ้ ยปี ใหญ่จนโอบไมร่ อบ ขึ้นเปน็ ประตูปากทางเข้าสู่ป่าพิธีกรรม...อยทู่ าง ดา้ นโน้นแนะ่ ครบั ” ดรสามองตามมอื ชี้ของชายชาวเยา้ ไป กแ็ ลเหน็ ตน้ สกั ขนาดใหญส่ อง ตน้ ทหี่ ยดั ยืนตระหง่านเคยี งคู่กนั ทา่ มกลางแสงกระจา่ งของหมู่ดาวและ ดวงเดอื น ยอดใบดกหนาส่ายไหวราวกับมชี ีวติ และวิญญาณ...สายหมอกสีขาว ขุน่ ยงั คงลอยออ้ ยองิ่ อยโู่ ดยรอบบรเิ วณ เมื่อเข้าใกล้ทีห่ มาย สายตาของดรสาก็เริ่มสอดส่ายมองหาร่างคดคู้ ของหญงิ ผู้เฒา่ หากทโี่ คนต้นของสักทองคนู่ ้ัน คงมแี ตค่ วามว่างเปลา่ ... “นดั ทนี่ ีแ่ น่หรอื ดรสา...” สินธพเรง่ ฝเี ท้าขน้ึ มายืนเคียงกันกับหญงิ สาวในชุดทะมัดทะแมง

628/763 “คะ่ ” หลอ่ นตอบส้นั ๆ จมกู สากล่ินหอมออ่ นของเกสรดอกสกั ท่ีเบ่ง บานพราวอยูบ่ นตน้ “แต่ทำไมอตู๋ ายังไม่มากไ็ มร่ ู.้ ..” “สงสัยแกจะหลอกอ่นี ายเสียแลว้ ละมัง” ต่อนอูทำเสยี งเหมอื นเยาะ “อูต๋ าบา้ บอ เราจะไปเอานยิ ายอะไรกบั แก...” “น่นั สนิ ะ...จะไปเอานิยายอะไรกบั คนบ้าบอ...” เสยี งของใครคนหน่ึง กอ้ งกงั วานข้นึ ทา่ มกลางเงามืดของลำต้นสกั ทางดา้ นขวามอื ตอ่ นอหู นั ขวับไปทางทมี่ าของเสยี งในทนั ทีนนั้ พรอ้ มกบั ดรสาและ ชายหนุม่ ท้งั สอง หญงิ สาวทนั สงั เกตเห็นตอ่ นอูสะดุ้ง ใบหนา้ เผือดสี เมื่อเห็นถนัด ชัดเจนว่า เจา้ ของเสียงน้นั คือผ้ใู ด... ร่างทีเ่ คยคดโค้ง บดิ เบ้ียวพิกลพิการของอ๋ตู าผูเ้ ฒ่า บดั น้ียืนเหยียด ตรง แลดูสง่างามในชดุ เครอ่ื งแต่งกายเตม็ ยศของซิบเมยี้ นเม่ยี น... นัยน์ตาสองข้างทบี่ อดสนิทเหลอื บมองมาทางคนท้งั ส่ี ราวกับสามารถ มองเห็นทุกสงิ่ โดยรอบไดช้ ดั เจน “บงั เอญิ ว่าเยียไมใ่ ช่คนบ้า...แต่เป็นซิบเม้ยี นเม่ียนของพวกเจา้ ...” “อู๋ตา...” ดรสาครางอยู่ในลำคอ... ใบหนา้ เห่ยี วยน่ ของแมเ่ ฒา่ มรี อยย้มิ ออ่ นละมนุ รา่ งกายท่ีเคย สกปรกราวกบั ผา้ ขีร้ ิ้วเก่า กลับสะอาดสะอ้านราวกับเปน็ คนละคนกบั แม่ เฒา่ คนบา้ ทหี่ ล่อนเคยรูจ้ ัก

629/763 “หมายความวา่ เม่ยคอื อำ่ เฟยอย่างน้ันหรอื ” ตอ่ นอเู บกิ ตากวา้ ง “มอี ำ่ เฟยเพยี งคนเดยี ว...” แมเ่ ฒา่ ชไู ม้เส่ยี งทาย กะนาเก๊ยี ะจ๋าง...ไม้ เสีย่ งทายทที่ ำมาจากงาชา้ งสีดำในมอื ให้ทกุ คนได้เหน็ “และมซี ิบเม้ียน เมยี่ นเพียงคนเดยี ว...” “แลว้ นางอ่ำเฟยคนนน้ั เลา่ ...มนั เปน็ ผู้ใดกันแน”่ มแี ต่ความสงสยั เป่ียมล้นอยใู่ นดวงตาของตอ่ นอู “มนั กค็ ือคนข้ีฉอ้ หลอกลวงอย่างไรเลา่ ...” อูต๋ าหัวเราะเสยี งแหลม อา้ ปากเห็นฟนั สีขาวอมเหลอื ง กับเขี้ยวแหลมสองข้างท่ียงั อย่คู รบสมบรู ณ์ “เกิดอะไรขนึ้ กบั อู๋ตากนั แน่...” นำ้ เสียงของดรสาออ่ นโยน “ทำไมอตู๋ า ไมอ่ อกมาแสดงตวั ใหช้ าวบา้ นไดร้ วู้ า่ อู๋ตาคือนางอ่ำเฟยตวั จริง...” “เพราะยงั ไมถ่ งึ เวลา” นางอ่ำเฟยตวั จริงหนั มาทางดรสา นำ้ เสียง ท่ี เอย่ ต่อไป เปย่ี มไปดว้ ยความทุกขท์ รมาน “เพราะเยยี ตอ้ งอดทนรอ เวลา....” “รอเวลา...” ดรสาทวนคำ “รอเวลาอะไรกันคะ...” “รอฤดดู าวคร้ังนอี้ ยา่ งไรเล่า” อ๋ตู าแหงนหน้าข้นึ หวั เราะอกี ครัง้ คราว นเ้ี สียงหวั เราะเป็นกงั วานของนางยาวนานกว่าครงั้ แรก น้ำเสยี งที่เอ่ยวาจา ออกมานั้น ชัดเจนและแจ่มชดั ไมม่ ีถอ้ ยคำชวนให้สบั สน หรือเกิดความ สงสยั เคลอื บแคลงเลยแมแ้ ต่นอ้ ย

630/763 “รอจนกวา่ ทกุ คนจะมาพร้อมหน้ากัน และเร่ืองราวทัง้ หมดไดช้ ำระ สะสางใหเ้ สร็จสนิ้ เสียที...เรือ่ งราวทั้งหลาย คา้ งคามานานนับรอ้ ยนบั พันฤดู ดาวแลว้ ถงึ เวลาจะตอ้ งสะสางทกุ อย่างใหจ้ บส้ินไป....อัว้ แสนเพ็งแถนเมือง แมน และดารกาประกาย....” “ฉนั ไมเ่ ข้าใจ...” ดรสาสา่ ยหนา้ ไปมา รสู้ ึกหนาวเหนบ็ ขน้ึ มาโดยไม่ ทราบสาเหตุ “รอใหถ้ งึ เวียงแสนเพง็ เสยี กอ่ นเถอะ...แล้วอี่นายก็จะรเู้ อง...” แม่เฒา่ ตอบด้วยนำ้ เสียงแฝงความลึกลับ “แลว้ คนพวกนนั้ ละ่ ” สนิ ธพเอย่ ถามขึ้นมาบ้าง หลังจากน่งิ เงียบไป เป็นนาน “คนท่ถี ูกแมงมมุ พิษกัดจนนอนเป็นเจา้ หญงิ นทิ รา ปลุกเท่าไรก็ ไมต่ ื่น...พวกนนั้ จะรักษาหายไหม” อ๋ตู าอำ่ เฟยหนั มาทางเสยี งของชายหนมุ่ และเพียงแต่แสยะยิ้ม ไม่มี คำตอบใดหลดุ ออกมาจากปาก “วา่ อย่างไรเล่า ทำไมไม่ตอบคำถามของผม...คนพวกนัน้ สามารถ รักษาใหห้ าย ใหฟ้ ้นื คนื มาได้หรอื เปลา่ ” สนิ ธพเรมิ่ หมดความอดทน “เม่ยไมเ่ ชื่อหรอื อย่างไร วา่ เยยี รกั ษาคนพวกนนั้ ได”้ อ่ำเฟยถามกลับ แทนทีจ่ ะเป็นฝ่ายตอบ

631/763 “กแ็ ล้วถา้ เปน็ เชน่ นั้น ทำไมไมร่ ักษาเสยี ตอนนีเ้ ลยละ่ ” สินธพตอ่ รอง “ทำไมตอ้ งรอให้เดินทางไปจนถงึ เวียงแสนเพ็งด้วย...ถา้ อู๋ตาหลอกพวกเรา ล่ะ” “คำของซิบเม้ียนเมย่ี นถือเป็นสัตย์...พรอ้ มหรือยงั อน่ี าย...”นำ้ เสียง ของอ๋ตู าผเู้ ฒา่ ยังคงเรยี บเฉย ปราศจากอารมณแ์ ละความรูส้ ึกใด ประโยค สุดท้ายอ่ำเฟยหนั ไปกลา่ วแกด่ รสาโดยตรง “หากพรอ้ มแล้ว เราจะไดอ้ อก เดนิ ทางกนั เสียที” อตู๋ าผเู้ ฒา่ เงยหนา้ ขนึ้ มองท้องฟ้า...ทงั้ ทดี่ วงตาท้ังสองขา้ งมดื สนิท “จวนจะเที่ยงคืนอยู่รอมรอ่ แล้ว มเี วลาเหลืออกี ไมม่ ากนัก เราจะต้อง ถงึ เวียงแสนเพ็ง กอ่ นพระจนั ทรเ์ พญ็ คนื พรงุ่ นี.้ ..” “ฉันพร้อมแล้ว...” ดรสาสูดลมหายใจยาว พร้อมทง้ั ยดื กายขนึ้ อยา่ ง ตัดสินใจ “พวกเรากพ็ ร้อม” สินธพเอย่ ข้ึนมาบ้าง “พวกเรา?” น้ำเสียงของอู๋ตาเฒ่ากลบั แปลกใจ “เยยี จะเดินทางไปกบั อีน่ าย เพยี งแค่สองคนเท่านัน้ ....” “ไมไ่ ด้” สนิ ธพร้องเสียงดงั ด้วยความลมื ตวั “ฉันจะไปกับดรสา ดว้ ย...จะปล่อยให้ดรสาไปกบั อู๋ตาเพยี งลำพงั สองคนไดอ้ ยา่ งไรกนั ”

632/763 เขารีบกลนื คำพดู ที่วา่ แค่ไปกบั คนแกก่ แ็ ย่มากพอดูแลว้ หากนีย่ ัง เป็นคนแกท่ ต่ี าบอดสนิททงั้ สองขา้ งอีกด้วยเอาไว้ ไม่ให้หลุดปากออกมา หากอ๋ตู าผชู้ รา เหมือนกับจะอา่ นความคิดของเขาได้ “คิดว่าเยยี แกช่ รา แถมดวงตายงั มืดบอดอย่างนน้ั จะไปดูแลอ่ีนาย ไดอ้ ย่างไร อยา่ งน้ันใช่ไหม” สินธพได้แต่นิ่งขึงไป เมอื่ ไดย้ นิ คำพดู เช่นนัน้ ของอ่ำเฟยตัวจริง “เยยี อยทู่ ป่ี ่าโหงมาต้งั แต่ฤดูดาวครั้งที่แล้ว กลำ้ กลนื ฝนื ทนจนถึงฤดู ดาวครง้ั นี.้ ..ปา่ ทกุ ตารางน้วิ คอื บา้ นของเยยี สตั วท์ กุ ตัวล้วนแต่เป็นเพ่อื น ของเยีย วญิ ญาณทุกดวงทล่ี ่องลอยในปา่ โหง ลว้ นแตเ่ ปน็ มติ รสหาย...” “แต่ผมต้องการจะไปเวียงแสนเพ็งด้วย” สินธพยังคงด้ือดงึ “ผมไม่ ยอมใหด้ รสาไปทีน่ ัน่ ตามลำพงั กบั อ๋ตู าเดด็ ขาด” “สนิ ธพคะ...” ดรสาหันกลบั มาทางชายหนมุ่ ด้วยสายตาเว้าวอน “ฉนั ไปได้ ฉนั ไมก่ ลวั อกี แลว้ ไมว่ า่ ขา้ งหน้าน่นั จะมีอะไรรอคอยฉนั อย”ู่ “ไมน่ ะดรสา” ชายหนมุ่ ส่ายหนา้ “เราสญั ญากันเอาไว้แล้วน่ี ว่าจะไม่ ท้ิงกนั ...” “แตเ่ ยียไมส่ ามารถดูแลทกุ คนไดห้ มด” อ่ำเฟยประกาศเสียงก้อง “หนทางไปเวยี งแสนเพ็ง ต้องผา่ นอนั ตรายมากนัก ขืนไปกนั เป็นกลุม่ ใหญ่ เยียไมส่ ามารถดแู ลความปลอดภยั ให้กบั ทกุ คนได้”

633/763 “กไ็ ม่เห็นเป็นไร” ตอ่ นอูแทรกขนึ้ มาบ้าง “เยียดแู ลตวั เองไดอ้ ยแู่ ลว้ อู๋ตาคอยดูแตอ่ ่ีนาย ส่วนพวกเรากด็ ูแลตัวเอง...ตกลงไหม...” อู๋ตาบา้ นง่ิ งนั ไปอดึ ใจใหญ่ ราวกับรวบรวมสมาธิเพือ่ ตดั สินใจ... ในทส่ี ุดหญงิ ชรากเ็ งยหน้าข้นึ มองทอ้ งฟา้ ปากขมบุ ขมบิ ราวกบั พูด พึมพำกับใครทม่ี องไมเ่ หน็ กอ่ นจะส่งอะไรบางอยา่ งในมือให้กับดรสา “หัววา่ นน้ี จะช่วยป้องกนั พวกเมย่ จากพชื พษิ ทงั้ หลาย และยัง สามารถแกพ้ ิษจากกะนาแปะย้องไดอ้ ีกดว้ ย...แบ่งกันเก็บเอาไวใ้ ห้ดี และ เอาออกมาใชเ้ มือ่ ยามจำเป็น...” กล่าวจบประโยค อูต๋ าบา้ ผูซ้ ่งึ เปน็ ซิบเม้ยี นเมี่ยนทแี่ ท้จรงิ กเ็ ดินตรง ไปยังช่องวา่ งกึง่ กลางระหว่างตน้ สกั ท้ังสอง พร้อมทง้ั เอย่ ถอ้ ยคำแปลก ประหลาดฟงั ดแู ลว้ คลา้ ยกับภาษาจนี ดว้ ยสำเนียงสูงต่ำสลบั กนั ไปมา บาง ครัง้ เชอ่ื งชา้ โหยหวน บางครง้ั แหลมเล็กรวดเรว็ ราวกบั ทว่ งทำนองดนตรี.. “คาถาเบกิ ไพร” ต่อนอูกระซบิ บอกกบั ทกุ คน “อูต๋ ากำลงั ขอเบิกทาง กับผขี นุ น้ำ และสะกดวญิ ญาณร้าย ก่อนที่พวกเราจะผ่านเข้าไป...” ดรสาเพง่ มองช่องวา่ งระหวา่ งตน้ สกั ทองสองตน้ ที่ยนื ต้นสงู สงา่ ราว กบั เปน็ ปากทางเขา้ สู่ดนิ แดนอนั ลกึ ลบั ... สายหมอกสีขาวขุ่น มว้ นตวั จากยอดของตน้ สกั เป็นเกลยี วต่ำลงมา ยังโคนต้นสักเป็นที่น่าอัศจรรย์ใจแกท่ กุ ผู้คนทไี่ ดพ้ บเหน็ ..

634/763 มปี ระกายระยิบระยับ มลังเมลืองของแสงดาวแทรกอยูเ่ ปน็ ฉากทาง ด้านหลงั มองดูแล้วสวยงามราวกบั ฉากของฟากฟ้าท่เี กล่อื นไปด้วยดวงดา ริกา อยา่ งทีเ่ คยเหน็ ในภาพยนตร์วทิ ยาศาสตร์หลายๆ เรอื่ ง... อาจเพราะอปุ าทานของหล่อนกเ็ ปน็ ได้ ที่หูของดรสาแวว่ ได้ยินเสียง รอ้ งไห้ด้วยความโศกสลดของอสิ ตรีผหู้ น่งึ เจือมาดว้ ยเสยี งรอ้ งโหยหวน ดว้ ยความเจบ็ ปวด ทกุ ข์ทรมานของมนุษยท์ ่ีมมี ากมายจนนบั ไม่ถว้ น เสียง แกรกกรากราวกบั เสยี งขยบั เขยี้ วของแมงมมุ รา้ ย กะนาแปะย้อง “สนิ ธพ...” หลอ่ นจบั มือแข็งแกร่งของชายหน่มุ จนแน่น “หือ” ชายหนุม่ กม้ ลงมองดวงหนา้ งามแอรม่ ของหญงิ สาวด้วยสายตา ห่วงอาทร “มอี ะไรดรสา...” “คุณได้ยนิ เสียงนนั่ ไหมคะ” “ได้ยินอะไรหรอื ?” ชายหนุ่มขมวดค้ิว “ได้ยินอะไร...ไมเ่ หน็ มเี สยี ง อะไรเลย นอกจากเสยี งสวดมนตข์ องอตู๋ า...” “ช่างเถดิ ค่ะ” ดรสาถอนหายใจ “บางที....ฉนั อาจจะหูฝาดไปเองก็ ได้...”

๔๑ เม่ือลว่ งผ่านตน้ สักทองคู่ใหญ่ ท่ยี ืนตน้ ตระหง่าน ประหนึ่งทวารบาลอันลบั เร้นไปแล้ว ดรสารสู้ ึกราวกับได้ล่วงเขา้ สู่ดนิ แดน ลีล้ ับ ทไ่ี มเ่ คยมอี ยู่จริงในโลกมนษุ ย์ แสงจันทร์นวลกระจ่าง กับแสงดาวทพ่ี ริบพราวอยเู่ ตม็ ฟากฟา้ พาให้ บรรยากาศในปา่ ลกึ ดยู ิ่งน่าสะพรึงกลวั ... ตน้ ไม้สูงเสียดฟา้ ท่ีเบยี ดกันอยา่ งแน่นขนดั สา่ ยไหวไกวก้านกิ่งไปมา ตามแรงของสายลม ดูแล้วเหมือนกบั ปศี าจรูปรา่ งสงู ใหญก่ ำลังเริงระบำ รอบกายในเวลาน้ี มแี ต่ความสงดั และวังเวง ปราศจากเสยี งหรดี หริ่ง เรไร ส่วนบรรดาเสยี งร้องไหค้ ร่ำครวญ ที่หล่อนไดย้ ินแว่วมาเข้าหนู ั้น ก็ พลอยเงียบหายไปด้วย แซ้กกกกกก... เสยี งนกเคา้ ตวั เดมิ ดงั แหวกความเงยี บขน้ึ มาโดยกะทันหนั ทำเอา หญงิ สาวสะดงุ้ ตกใจ...

636/763 สินธพและโคลินเองก็คงรู้สกึ ไมต่ า่ งไปจากหลอ่ น ด้วยดรสาเห็นชาย หน่มุ ทัง้ สองพยายามสอดส่ายสายตามองหานกตวั ต้นเหตุ “เซ้ยี มลงุ้ หมวน...เซ้ียมลุ้งหมวน...คืนไมด่ .ี ..ไมด่ เี ลย” ตอ่ นอูบน่ พมึ พำ สีหนา้ มีแตค่ วามหนกั ใจ “เซี้ยมเหนาะ เซย้ี มเหนาะ...ไอน้ กผ.ี ..” อู๋ตาผเู้ ฒ่าหันกลับมาทางตอ่ นอู หวั เราะเสียงแหลมและพดู ในสิง่ ท่ีทุก คนไมเ่ ข้าใจออกมาวา่ “โหนงลงุ้ หมวน โหนงลุ้งหมวน...คืนดตี า่ งหาก ...คนื นเ้ี ป็นคืนดที ่สี ดุ ” แล้วอู๋ตาผเู้ ฒ่าก็กม้ หนา้ ก้มตาเดินนำหน้าตอ่ ไป โดยไม่ปรปิ ากอะไร ออกมาอีก สายลมทีพ่ ัดแผว่ เบาในตอนแรกนั้น เร่มิ กระโชกแรงขึน้ เมอ่ื ทางเดนิ ทอดสงู ขึ้นไปตามแนวของเนินเขา ดรสารสู้ ึกแน่นอยใู่ นหูจนต้องหยิบเอา หมากฝรัง่ ในกระเปา๋ เป้ท่สี ะพายหลัง เพ่อื เค้ยี วช่วยปรับความดนั ในชอ่ งหู “เอาหมากฝรั่งไหมคะ” หลอ่ นหันไปหาสนิ ธพที่เดนิ ตามหลังหลอ่ นมา ตดิ ๆ ท่ามกลางแสงสลัวของนวลเพญ็ นั้น หล่อนไม่สามารถอา่ นความในใจ ของอกี ฝ่ายได้ ว่ากำลังคดิ อะไรอยู่ นอกจากแววตาท้งั สองข้างที่กะพรบิ วิบ วาว แข่งกบั แสงดาวเบ้ืองบน สินธพรับหมากฝร่ังจากดรสาไป พรอ้ มกบั กลา่ วขอบคุณดว้ ยเสียง แผ่วเบาในลำคอ กอ่ นจะสง่ ห่อหมากฝร่งั ให้กบั โคลินท่เี ดินรงั้ อยูท่ ้ายขบวน

637/763 หญงิ สาวรูส้ กึ วา่ อู๋ตาอ่ำเฟยท่นี ำหน้าอยู่ กระฉับกระเฉงกวา่ คนวัยเกนิ เก้าสบิ ปีมาก หญิงชราเดนิ ลิ่วไปดว้ ยความรวดเรว็ เหมอื นลอยเรย่ี อยเู่ หนอื ยอดหญ้า มากกว่าเดินแหวกพมุ่ ไมใ้ บหญา้ ไปเหมือนกบั พวกหลอ่ น ดรสาเห็นต่อนอูเร่งเดินจนเกอื บจะกลายเปน็ ว่งิ ในขณะทอี่ ๋ตู าเดนิ ส บายๆ เหมอื นกบั กำลังเดินเลน่ “อู๋ตาแข็งแรงมากทเี ดียวนะดรสา...ไมน่ ่าเชอื่ วา่ อายกุ ว่าเกา้ สบิ แล้ว” สินธพเรง่ ฝเี ท้าขน้ึ มาเดนิ เคยี งข้างหล่อน เอย่ ชวนคุยข้ึนเหมือนตอ้ งการจะ ทำลายบรรยากาศท่เี งยี บสงดั “นั่นสคิ ะ” ดรสาพยกั หน้า ตอบเสยี งงึมงำออกไป สายตายงั คงจับ จอ้ งอยู่ทแี่ ผ่นหลังแขง็ แรงของต่อนอขู ้างหนา้ “อกี ไกลไหมนะต่อนอู” ชายหนมุ่ เห็นดรสาเงียบไป กเ็ ลยตะโกนถาม ตอ่ นอูขนึ้ มาบา้ ง “ไมท่ ราบเลยครบั ดอกเตอร.์ ..” ตอ่ นอยู กมือขา้ งหนึง่ ขึ้นมาปาดเหง่อื ซึง่ ซึมเปน็ เมด็ เลก็ อยแู่ ถวบริเวณหนา้ ผาก “แต่เยียคดิ วา่ นา่ จะไม่ใกลน้ ัก อ๋ตู าจึงให้เราออกเดนิ ทางต้ังแต่คืนน้.ี ..” “ต่อนอูหมายความวา่ อยา่ งไร” สนิ ธพขมวดค้วิ มุน่ “ความสำคัญของฤดูดาวอยู่ทค่ี นื วนั เพญ็ ครบั ” ลมหายใจของชายวัย กลางคนสะดุดเปน็ หว้ ง ด้วยตอ่ นอพู ยายามอธิบายพรอ้ มกบั กา้ วเดินไป ด้วย จึงทำใหเ้ หน่ือยมากกวา่ เดินไปอยา่ งเงยี บๆ “คนื วันเพ็ญ...เอื้องแสน

เพง็ จะกลายเป็นนางอ้ัวแสนเพ็ง 638/763 มากมายเกดิ ขนึ้ ...” และที่เวียงแสนเพ็งจะมีเร่ืองราวต่างๆ “อ๋ตู าเลยให้เราออกเดนิ ทางเสยี ตง้ั แต่ตอนนี้ เพอ่ื ที่วา่ เราจะไดไ้ ปถงึ เวยี งแสนเพง็ ในคนื วนั เพ็ญพอดีอย่างน้ันหรอื ...” ดรสาพยายาม ปะติดปะต่อขอ้ มูลทั้งหมดทีไ่ ด้รบั มา กอ่ นจะหนั ไปอธบิ ายให้โคลินซง่ึ เดิน ตามหลงั มาดว้ ยสหี น้าสงสัย ให้ฟังเป็นภาษาองั กฤษอกี คร้งั “ผมว่าเราต้องเดินอีกไกล...” โคลินออกความเห็น ซ่ึงนั่นทำให้หญงิ สาวรู้สกึ ประหลาดใจขึ้นมาครามครนั “คณุ รู้ได้อยา่ งไร” ดรสาถาม ชายหนุ่มร่างสงู ใหญ่ นัยน์ตาสีฟา้ กระจา่ งใส ส่งย้มิ ใหด้ รสา แล้ว บอกดว้ ยน้ำเสยี งทีม่ เี ลศนยั วา่ “เอาไว้ตอนหยุดพัก ผมคอ่ ยเล่าให้คณุ ฟัง ...แม่ผึง้ นอ้ ย...” ดรสาแอบเหลอื บสายตาไปมองสินธพท่ีเดนิ อยอู่ ีกขา้ งหนึง่ กม็ องไม่ เหน็ สหี น้าวา่ ชายหนุม่ กำลังคดิ อะไรอยู่ นอกจากอาการกม้ หน้าก้มตาดุ่ม เดินไป อย่างไม่ค่อยพอใจนกั ลัดเลาะฝ่าพุ่มไม้และป่าหญา้ เดินคดเคย้ี วไปมาจนดรสาร้สู ึกทึ่ง แกมแปลกใจว่าอตู๋ าผูช้ ราจำทางเหล่านไ้ี ด้อยา่ งไร เพราะสำหรบั หล่อนแลว้ ต้นไม้ทกุ ตน้ ดจู ะเหมือนกนั ไปเสยี ทง้ั หมด

639/763 มหี น้าผาขนาดใหญอ่ ยู่ทเ่ี บ้อื งหน้า ดแู ล้วเหมอื นไมไ่ กลนกั หากเดนิ ไปกว่าหน่ึงชั่วโมงแล้วกย็ งั ไม่ถงึ ทัง้ ทอี่ ากาศหนาวเย็น หากดรสายงั ต้องยกมือข้นึ ปาดเหงอ่ื ที่ซมึ ขน้ึ มา แถวตน้ คอ และหล่อนคงมัวแต่สนใจกับตนเองมากไป จนไมท่ นั สงั เกต มองทาง ดรสาร้องเสยี งดังออกมาดว้ ยความตกใจ เม่ือเท้าสะดดุ พรวดเข้ากับ อะไรบางอย่าง ทีซ่ ุกซอ่ นอยใู่ นพงหญ้าท่หี ล่อนเดินลยุ เขา้ ไป เมื่อแลเห็นถนัดตาวา่ ทอ่ นแข็งๆ ท่ีหล่อนสะดดุ จนหน้าแทบคะมำนนั้ คอื อะไร ดรสากร็ อ้ งกรดี ขึน้ มาเสยี งดังล่ัน ท่ามกลางความเงยี บสงดั ของพง ไพร “ผีหลอก...ชว่ ยดว้ ย” หล่อนยกมือท่สี ัน่ เทาขึ้นปดิ หนา้ ไมย่ อมมองดู กองกระดกู ขาวโพลน “เกดิ อะไรขนึ้ ” โคลนิ เป็นคนแรกที่กา้ วเข้ามาถงึ ตัวของหล่อนกอ่ น ตามมาด้วยต่อนอูและสนิ ธพ ดรสาเอาแตป่ ิดหน้า และช้ีมอื ไปยงั กระดกู กองนนั้ “เอะ๊ ” โคลินขมวดค้ิว แล้วคกุ เขา่ ลงสงั เกตดเู สื้อผ้าเครอ่ื งแตง่ กาย ของกระดกู กองน้นั “ชดุ เดนิ ป่า...มไี ม้กางเขนหอ้ ยอยู่ทคี่ อ มีมดี เหน็บที่ เอว...มีดยาวด้ามสลักรูปสิงโตเสยี ดว้ ย...”

640/763 ชายหนุ่มชาวองั กฤษเกบ็ เอามดี รปู ทรงแปลกตา ตา่ งจากมดี ซ่งึ ชาวเยา้ ใชก้ ันอยใู่ นชีวิตประจำวัน ใส่เอาไวใ้ นเป้สะพายหลงั ของเขา “อา้ ยผวิ เผือกอยา่ งไรเลา่ ” ทุกคนทม่ี งุ ดกู องกระดกู พากันสะดงุ้ ด้วย ตกใจทจี่ ่ๆู อูต๋ าผู้เฒ่าก็โผลพ่ รวดออกมาจากเงามดื ของหมู่ไม้ โดยไม่มี สัญญาณใหร้ เู้ น้ือรตู้ ัวมาก่อน “อา้ ยคนโลภโมโทสนั ...อา้ ยคนท่ไี ม่รจู้ กั อ่มิ ไมร่ ้จู ักพอ...กะนา-แปะ ยอ้ งก็เลยจดั การสังหารมันเสีย...” หญงิ ชรายกมือข้างหนงึ่ ขน้ึ ลบู แมงมมุ สีขาวเป็นประกาย ท่ีเกาะน่งิ อยู่ บนทอ่ นแขนของหล่อนด้วยความจงรกั ภกั ดี ลมหายใจของดรสาสะดุดวูบ เมอ่ื ความทรงจำในวนั แรกทไี่ ดพ้ บกับอู๋ ตาบ้าที่ราวป่าโหง ในวันนนั้ ก็มกี ะนาแปะย้องเกาะแขนของหญงิ ชรา อยู่ เหมอื นอยา่ งในเวลานี้ “ไมม่ อี ะไรดรสา...ไมม่ อี ะไร...” สินธพจบั มือหล่อนเอาไว้แนน่ ความ อบอนุ่ จากอุ้งมอื ใหญ่ ถ่ายทอดมายงั มือเล็กและนุ่มน่ิมของหลอ่ น แล้วเลย เผ่ือแผไ่ ปจนถงึ ใจของหล่อนด้วย “ไมต่ อ้ งกลัวนะครับ ผมอยนู่ ่ีแล้ว ...ก็ แคโ่ ครงกระดูกเท่านน้ั เอง...” “เป็นใครกไ็ ม่รู้...เยียคดิ ว่าเขาคงกำลังเดนิ ทางไปเวยี งแสนเพ็ง...แต่ ไปไมถ่ งึ ...” ตอ่ นอูมองดกู ระดกู กองน้ัน ดว้ ยสายตาแสดงความสมเพช

641/763 โคลนิ ไดแ้ ตย่ ืนน่ิงเงยี บ จ้องมองดโู ครงกระดกู ที่กองอย่ตู รงหนา้ ดว้ ยอาการสลดเศร้า...เขายกมอื ขึน้ แตะหน้าอก ทำเป็นเครื่องหมายกางเขน แลว้ สวดภาวนาในลำคอเสยี งแผว่ เบา ให้กับเจา้ ของโครงกระดกู นนั้ “ไปได้แลว้ ...เวลาไม่คอยทา่ ” อูต๋ าแม่เฒา่ ร้องเตือนให้ทกุ คนออก เดนิ ทางต่อ เดินตามกนั ไปอกี พกั ใหญ่ อู๋ตาอำ่ เฟยซงึ่ ไม่มที ที ่าวา่ จะเหนด็ เหน่ือย กส็ ่งสญั ญาณใหท้ ุกคนหยุดพกั ใต้รม่ ไมใ้ หญ่ ดว้ ยเหน็ ทา่ ทางของแตล่ ะคน เร่ิมออ่ นลา้ เต็มที่ ดรสาเหลียวมองพรรณไมร้ อบขา้ ง ก็พบว่ามตี น้ ไม้รปู ลกั ษณะแปลก ตาไปหลายอย่าง... ไมไ่ กลจากทางเดินทพี่ วกหล่อนเดินตามกันน้ัน หญงิ สาวเห็นดอกสี แดงสะพรง่ั ของชอ่ ดอกทอ่ี ดุ มสมบูรณข์ องกุหลาบพันปี หรอื ที่ชาวพ้นื เมอื ง เรียกกนั ว่า คำแดง มลังเมลืองอย่บู นกิ่งกา้ นตะปุ่มตะปำ่ ทา่ มกลางแสง จันทรา...กหุ ลาบพันปเี หลา่ นี้ หากเป็นพนั ธดุ์ อกสขี าว กจ็ ะเรยี กว่า คำ ขาว... หากเปน็ เวลาปกติ หล่อนคงอดทจี่ ะหยดุ ชน่ื ชมกับความงามของ กหุ ลาบพันปีพวกนนั้ ไม่ได้ ด้วยเปน็ พันธุไ์ มเ้ ฉพาะถนิ่ จะขึ้นเฉพาะในทส่ี งู มากกว่า ๑,๒๐๐ เมตร เหนอื กว่าระดับน้ำทะเลเทา่ นัน้ ดงั น้นั เหน็ กุหลาบ พนั ปที ี่ใด นักนิเวศวิทยาอย่างหล่อน จะสามารถบอกระดับความสงู ของ พน้ื ที่ ซง่ึ กำลงั เดนิ กันอยู่ได้ทนั ท.ี ..

642/763 ตอ่ นอเู ลย่ี งไปน่ังพงิ ลำต้นสงู ใหญข่ องต้นสักทองท่ขี น้ึ อยทู่ ว่ั บริเวณ ในขณะที่โคลนิ เลี่ยงไปนงั่ เงียบๆ บนก้อนหนิ ขนาดใหญ่ ท่ีผุดข้นึ มากลาง ลานโลง่ ซึ่งอยูไ่ มไ่ กลนัก แลว้ หยิบเอาสมุดบนั ทกึ ข้นึ มาจดอะไรงว่ นอยู่ แม่เฒ่าผชู้ ราหายวบั ไปเสยี ที่ไหนไมม่ ีใครทนั เหน็ หากกด็ ูเหมือนกับ ว่าทุกคนจะชินกบั การหายตัวไปมาของอตู๋ าอ่ำเฟยเสยี แล้ว จงึ ไม่มใี ครเอย่ ถามกนั อีก ดรสาเดินเตรไ่ ปมา ก่อนจะหยิบเอาขวดน้ำจากเป้ข้ึนมาดม่ื ดว้ ยความ กระหาย หากสินธพซ่ึงเดินอยใู่ กล้ๆ เหลอื บมาเหน็ เข้า เลยเดินเขา้ มาหา และดึงมอื ของหล่อนร้ังเอาไว้ ไมย่ อมใหด้ ่ืมจนหมด “อย่าดม่ื มากอย่างน้ันส”ิ เขาทำเสียงดุ หากหลอ่ นรู้วา่ ชายหนมุ่ ไม่ได้ หมายความจริงจงั อยา่ งนน้ั นัก “เด๋ียวจุกจนเดินไมไ่ หวหรอก...อีกอยา่ ง เรา ต้องเกบ็ นำ้ เอาไว้สำหรบั เวลากลางวันด้วย” “กลางวันกห็ าเอาตามลำธาร หรือนำ้ ตกกไ็ ด้” ดรสามองขวดน้ำที่ชาย หนุ่มดึงไปจากมือด้วยความเสียดาย “ตอนนฉี้ นั คอแห้งเหลอื เกิน ใหฉ้ นั ด่ืมเถิดนะคะ” “ไมไ่ ด้ ดรสา” ชายหนุม่ เสยี งแขง็ “เดี๋ยวเดินตอ่ ไม่ไหว” “กไ็ ด้” ดรสาถอนใจยาว ดวงตาเปน็ ประกายวาววบั เม่อื เอย่ ต่อไปว่า “ดีเหมือนกัน จะได้เก็บสำรองเอาไว้ เพราะเราอาจไมพ่ บลำธารหรอื นำ้ ตก

643/763 ในระหว่างทางเลยก็ได้ เพราะปา่ ไม้ถกู นายทุนอยา่ งพวกคุณ ข้ึนมาถางเอา ทไ่ี ปทำสวนหมดแลว้ ” “ดรสา” สินธพใช้สองมอื ดึงไหล่ของหญิงสาว ให้หันมาเผชญิ หน้า ดว้ ยความออ่ นโยน “เราพดู จากันดีๆ บ้างจะได้ไหม...” เม่อื เหน็ หญิงสาวเอาแตน่ ง่ิ เงียบ เมม้ ริมฝีปากแนน่ ด้วยความรสู้ กึ นานาประการท่ีประดังประเดขนึ้ มา สินธพจึงปลอ่ ยมอื ทงิ้ ลงสองข้างกาย ก่อนจะยกข้นึ กอดอกหันหลงั ให้ แลว้ พดู กับดรสาทงั้ ทย่ี ังหนั หลังวา่ “ในความคดิ ของคณุ ซงึ่ เป็นนกั อนรุ ักษ์ คณุ เห็นผมเป็นนกั ทำลาย...อยา่ งนนั้ ใชไ่ หม” “ฉนั ไมอ่ ยากพูดถึงเรอื่ งนี้ ในตอนน้ี” ดรสาเลย่ี งท่ีจะตอบ “เรามี ภารกิจต้องทำร่วมกนั ...ฉันยงั ไมอ่ ยากคดิ ถงึ เรอื่ งอน่ื ...” “คุณหนคี วามจริงไมไ่ ดห้ รอกดรสา” ชายหนมุ่ ยงั คงหันหลงั อยู่ เหมอื นเดิม “พอเรากลับไปผาชา้ งร้อง...เราจะตอ้ งโกรธเกลียดกนั อกี อยา่ ง นน้ั หรือ” คร้ังนีห้ ญิงสาวนง่ิ ไปนาน กอ่ นจะตอบชายหนมุ่ ไปวา่ “ฉันไม่รู.้ ..” “คณุ ตอบอย่างนนั้ ไม่งา่ ยไปหนอ่ ยหรอื ” สินธพถามเสียงขมขื่น “ฉนั ไม่รู”้ ดรสาส่ายหน้า ในใจสับสนอลหม่านไปด้วยความผิดชอบ ช่ัวดี “ฉนั ทำใจใหเ้ ปน็ เพอ่ื นกับคนตัดไม้ทำลายป่า ย่ำยธี รรมชาติอยา่ งคณุ ไมไ่ ดห้ รอก...”

644/763 “โลกเปล่ียนไปแลว้ นะดรสา” สนิ ธพพยายามอธบิ าย “ไม่มใี ครจะ อนุรกั ษอ์ ะไรไดจ้ นสุดขัว้ หรอื ทำลายอะไรได้อยา่ งสุดขัว้ หรอก...ทุกสิง่ ทกุ อยา่ งจะตอ้ งมจี ดุ สมดุลของมัน เราสองคนจะก้าวออกมาพบกันทีค่ รง่ึ ทาง ไมไ่ ด้หรอื อยา่ งไร...คณุ ก็รวู้ ่าผมขึน้ มาทำสวนสม้ ทน่ี ่ี ด้วยเหตผุ ลใด...บดั น้ี ผมรู้แล้ววา่ สง่ิ ทผี่ มลงทุนลงแรงไปนั้น สุดทา้ ยกม็ ีแต่ความวา่ งเปล่า...คณุ จะใหโ้ อกาสผมอีกสักคร้ัง จะไดไ้ หมดรสา...ทำไมคุณไม่ผสมผสานความรู้ ของคุณเขา้ กบั ความรขู้ องผม...เรามาทำสวนสม้ เชิงอนรุ กั ษ์ด้วยกนั ...นะดร สา สว่ นสม้ ทดลองพวกนน้ั หากเราไดก้ ลับไป...ผมจะทำลายมนั ทิง้ ใหห้ มด ผมสัญญา...” “ไมร่ .ู้ ..” ดรสาพมึ พำตอบขณะทเ่ี ดนิ หนีไปทางอืน่ ...ดว้ ยไม่อยากให้ เขาเห็นวา่ หล่อนกำลงั ออ่ นแอ “...ฉันไม่ร.ู้ ..คุณอยา่ เพ่ิงบงั คับใหฉ้ ันตอ้ ง ตอบอะไรตอนนี้เลย...” ดรสาจงใจเดินไปหาโคลิน เพราะรูว้ า่ สนิ ธพจะไมต่ ามหลอ่ นมา โคลนิ เงยหนา้ ขน้ึ มาจากสมดุ บันทกึ ในมือขา้ งหน่งึ ของเขามีมดี ยาว ด้ามสลักลายราชสหี ์ ซง่ึ ได้มาจากโครงกระดูกนิรนาม “เป็นอย่างไร” ชายหน่มุ ยิ้มให้ พยักหนา้ บุย้ ใบ้ไปทางสนิ ธพ “คุย กันทา่ ทางเครง่ เครยี ดเชยี วนะครบั ” “ไมม่ อี ะไรหรอกคะ่ ” ดรสาฝืนยม้ิ ตอบไป “กำลังคดิ ว่าอีกไกลไหม กว่าเราจะถึงเวยี งแสนเพ็ง...เออใช.่ ..ไหนคณุ บอกวา่ มีอะไรจะใหฉ้ ันดูตอนที่ เราหยดุ พกั กัน”

645/763 โคลนิ สง่ สมดุ บนั ทึกเก่าคร่ำครา่ ในมอื สง่ ใหก้ บั หญงิ สาว “สมุดบนั ทกึ นี้ไง...” ดรสารบั มนั มาถอื เอาไวใ้ นมือ แล้วเพง่ มองดตู ัวอักษรรางเลือน “คารล์ สตีเวนสัน...” หล่อนอ่านชอ่ื บนหนา้ ปกนั้นออกมาดังๆแล้ว ถามตอ่ ว่า “เอะ๊ ...ใครกันคะ โคลนิ ...ฉันไมเ่ ห็นเคยได้ยินช่ือ...” “ลองอา่ นต่อไปสิ แมผ่ ้งึ น้อย...” ดรสากวาดตาไล่ไปตามตวั อกั ษรท่ีเขียนดว้ ยหมกึ สดี ำ เก่าครำ่ คร่า บางหนา้ มรี อยหยดน้ำเปรอะเป็นดวงด่าง... แสงสวา่ งจากดวงจนั ทร์และกลมุ่ ดาวบนฟ้า สกุ สวา่ งพอที่จะทำให้ หล่อนมองเหน็ ข้อความภาษาอังกฤษ ทีถ่ กู บนั ทกึ เอาไวด้ ้วยลายมอื ตวดั เลน่ หางอย่างคนโบราณไดอ้ ย่างชัดเจน ยิ่งอ่านขอ้ ความในสมดุ ปกหนงั น้ัน ดรสากต็ อ้ งเบิกตากวา้ งดว้ ยความ ประหลาดใจ คารล์ สตเี วนสัน เป็นนกั อนุกรมวิธานพชื ชาวองั กฤษ เชน่ เดยี วกบั นายแพทยค์ าร์ ปู่นักพฤกษศาสตร์ของโคลนิ ... และบนั ทกึ ของเขา เป็นบนั ทกึ เรอ่ื งราวการเดินทางมาศึกษาพรรณไม้ ท่ผี าชา้ งรอ้ ง และเวยี งแสนเพง็ !

646/763 “โคลนิ ” น้ำเสยี งของหญงิ สาวตน่ื เตน้ “คุณได้บันทึกเล่มนี้มาจาก ทไี่ หนคะ...” “คารล์ เปน็ เพือ่ นสนทิ ของคณุ ปผู่ ม” ชายหนุ่มเริ่มตน้ เล่าเรอ่ื งเรอื นผม สที องของเขานน้ั กระจ่างเรอื งรองอย่ทู ่ามกลางแสงจนั ทร์ “คาร์ลเดนิ ทางมาทน่ี ่าน พร้อมกับปู่ของผม เพอ่ื ร่วมกนั ศึกษาพรรณ ไมท้ ี่น.่ี ..วันหนงึ่ คาร์ลได้ยินเรือ่ งเลา่ เกี่ยวกบั ดอกเอ้อื งชนดิ หนึ่งซงึ่ อยใู่ น เมอื งรา้ งกลางป่าลกึ ...ดอกเอือ้ งปา่ ชนดิ น้ี จะบานเพยี งครัง้ เดียวเทา่ นั้น ใน คืนวันเพ็ญของฤดทู ่ีดาวขึ้นเตม็ ฟ้า...” “ฤดดู าว...” ดรสาอา้ ปากค้าง ดว้ ยไม่เคยคาดคดิ ถึงเรอื่ งราวทำนองนี้ มาก่อน “ใช”่ ชายหน่มุ ชาวองั กฤษพยักหนา้ รับ “คารล์ เดนิ ทางบกุ บนั่ เข้าไป ในป่าโหง เพ่ือคน้ หาเวยี งลกึ ลับในเร่อื งเลา่ ของคนเยา้ เพอ่ื ค้นหากลว้ ยไม้ ประหลาด...คณุ ป่ขู องผมและคาร์ลเชอื่ ว่า มนั จะต้องเป็นพรรณไม้ท่ีไม่เคย มใี ครรูจ้ ักมากอ่ น และจะตอ้ งเป็นพรรณไมท้ ่ีโลกจะตอ้ งตื่นตะลงึ หากปู่ และคาร์ลคน้ พบเขา้ ...” โคลินลกุ ขึน้ ยืน นัยน์ตาจับจอ้ งไปทีข่ อบฟา้ ขา้ งหน้า ก่อนจะเล่าตอ่ ไป “คารล์ อายนุ ้อยกวา่ ปขู่ องผม เขาจึงลว่ งหน้าเข้าไปสำรวจก่อน ระหว่างทางไปเวยี งแสนเพ็ง เขาจดบันทึกเรือ่ งราวทกุ อยา่ งเอาไวโ้ ดย ละเอยี ดในบันทึกฉบบั น้ี หากยงั ไปไม่ทันถึงทหี่ มาย ก็บงั เอิญป่วยเปน็ ไข้

647/763 เสยี ก่อน ลกู หาบจงึ พาเขากลับไปทผี่ าช้างรอ้ ง...ตอนกลับไปถงึ หมู่บา้ น ปู่ ของผมเดินทางไปที่ดอยอื่นซึ่งอย่ไู ม่ไกลนัก คารล์ รอปูอ่ ยหู่ ลายวนั จนหาย ไข้ ปูก่ ย็ งั ไมก่ ลบั มาเสยี ที จนกระท่ังวนั เพญ็ ฤดูดาวกำลงั จะมาถึงเขาจึง ตัดสินใจกลบั เขา้ ไปในป่าโหงอกี ครงั้ โดยทิง้ บนั ทกึ เลม่ นี้เอาไวใ้ ห้ปู่ เพ่อื ท่ี ว่าเมื่อกลบั มาทผ่ี าช้างรอ้ ง ปู่จะตามเขาไปเวียงแสนเพง็ ไดถ้ กู ...” “คณุ กำลังจะบอกฉนั วา่ ...” ดรสาหายใจหอบแรง ดว้ ยพอจะนึกโยง เรื่องราวตา่ งๆ ขึ้นมาได้ “ดทู ต่ี รงนส้ี ิ แมผ่ งึ้ นอ้ ย...” โคลนิ พลกิ บันทึกหนา้ สดุ ท้าย แล้วชี้ให้ หญงิ สาวดูภาพวาดรปู ราชสีห์ แบบเดยี วกนั กบั ทสี่ ลักอยบู่ นดา้ มมดี ทีไ่ ด้มา จากโครงกระดกู ในพงหญา้ ไม่มผี ดิ เพี้ยน “คารล์ ...” ดรสายกมือขึ้นปิดปาก อุทานเสียงแผว่ “ป่เู ลา่ ในบันทึกของทา่ นวา่ คารล์ ไม่เคยกลับออกมาจากปา่ โหงอกี เลย ไมม่ ใี ครรูว้ ่าเขาหายไปไหน....และเม่อื ป่กู ลบั มาถึง มันเลยเวลาของฤดดู าว ไปหลายสปั ดาหแ์ ลว้ จงึ ไมม่ โี อกาสจะไดเ้ ขา้ ไปสำรวจเออื้ งแสนเพง็ ...ปู่อายุ มากแลว้ และคงอยู่ไมถ่ ึงฤดดู าวครง้ั ต่อไป ปู่มคี วามฝันว่าสักวนั หน่งึ จะมี ใครนำเอาความสวยงาม ความแปลกประหลาดมหศั จรรยข์ องเอื้องแสน เพ็ง ออกมาให้โลกรับรู้....และผมมาทนี่ ี่ เพราะจะสานฝันของปใู่ ห้เป็น จรงิ ...” ประโยคสดุ ท้ายของโคลนิ กอ้ งกลับไปกลบั มาอยใู่ นความเงยี บสงัด ของราวไพร และในความรู้สึกของดรสา...

648/763 คณะเดนิ ทางใช้เวลากว่าชว่ั โมงจากทซ่ี ึ่งหยุดน่งั พกั จึงมาถึงเชงิ หนา้ ผาซง่ึ แลเหน็ อยู่ตรงหนา้ ... ดวงเดอื นกับหมู่ดาริกาคลอ้ ยเคล่ือน เล่อื นตำแหน่งไปจากเดิมมาก แล้ว และท่ีเสน้ ขอบฟา้ ด้านทศิ ตะวันออก เริ่มมีแสงเรื่อของยามอรณุ แตะ แตม้ เรอื งรอง หน้าผาท่ีมองเห็นว่าเรยี บและสูงชันนน้ั เอาเข้าจรงิ กลบั ไม่ชนั และ เรียบโลง่ เหมือนอย่างทด่ี รสานกึ ...มกี อ้ นหนิ ตะปุ่มตะป่ำ สลับซับซ้อนพอให้ เกาะ พร้อมกับออกแรงไตข่ น้ึ ไปได้โดยสบาย... ต่อนอูหันมาทางคนข้างหลงั แลว้ ส่งเชอื กมนิลาขนาดใหญ่ให้พร้อม กับสง่ สญั ญาณให้ทุกคนผูกเข้ากบั เอว พว่ งต่อกนั เหมือนกับรถไฟขบวน ยาว อตู๋ าผเู้ ฒ่านน้ั มองดชู ายหนุ่มและหญงิ สาวทง้ั สี่ ผูกเชอื กเขา้ ดว้ ยกนั เปน็ ที่ชลุ มุน แลว้ ก็สา่ ยหนา้ ไปมา กอ่ นจะปีนนำหน้าขน้ึ ไปดว้ ยความ คล่องแคลว่ ท้ังทด่ี วงตาท้งั สองขา้ งของนางน้ันมดื สนิท “สง่ เปข้ องอี่นายมาใหผ้ มชว่ ยสะพายดีกว่า แลว้ อยา่ ลืมน้ำมนั เอ้ือง หอมนะครบั อ่นี าย” ตอ่ นอกู ระซิบบอกกบั หลอ่ น และดรสาหยดน้ำมันหยด สุดท้ายลงกบั ฝ่ามอื กอ่ นจะลบู ไล้ไปตามต้นคอและทอ้ งแขน

649/763 หญงิ สาวเหลือบมองดคู นอนื่ ทำแบบเดียวกันกับหลอ่ น กำลังจะเอ่ย ปากบอกกับตอ่ นอูวา่ น้ำมนั ของหล่อนหมดแล้ว หากกต็ อ้ งเปลย่ี นใจ เมอื่ อกี ฝ่ายร้องบอกกับทุกคนว่า “พยายามใช้อยา่ งประหยดั หน่อย หมดในขวดท่ีแต่ละคนมี กไ็ ม่มใี ห้ อีกแล้ว เพราะต้องใชเ้ วลานานนับสบิ ปี กวา่ จะเก็บรวบรวมเอือ้ งป่ามาได้ ครบหนงึ่ ร้อยชนิด แล้วกลน่ั ออกมาเปน็ หยดนำ้ มัน...” ดรสาจงึ ได้แตเ่ ก็บคำพดู ของหล่อนเอาไว้ พรอ้ มกับภาวนาวา่ ขออยา่ ให้เจอเขา้ กบั กะนาแปะยอ้ ง ในวันพรุ่งน้เี ลย...เพราะน้ำมันหยดสดุ ท้าย ที่ หลอ่ นใชไ้ ปนัน้ อยา่ งดคี งจะปอ้ งกันสัตว์ร้ายพวกนน้ั ไดอ้ ีกไมน่ านเพราะ เมือ่ แดดยามสายสอ่ งสาด เหงื่อไคลทไี่ หลย้อย กจ็ ะชำระเอาน้ำมันเอื้อง หอมให้หมดไปจากกายของหลอ่ น ตอ่ นอูเป็นผู้ทไี่ ตน่ ำหน้าขน้ึ ไปก่อน ตามมาด้วยดรสา สนิ ธพและโคลิ นซ่ึงร้งั อยขู่ ้างท้าย ทง้ั หมดใชเ้ ชอื กผกู เอวตอ่ กันเปน็ ขบวน เหมอื นเวลาที่ เดก็ นกั เรียนอนบุ าลตอ่ แถวเปน็ รถไฟ เดินไปไหนมาไหน ดรสาไต่ตามหลังชายวยั กลางคนไป พยายามทำตวั ให้คล่องแคล่ว แม้ว่าที่จริงแลว้ หนังตาของหลอ่ นเร่มิ หนกั ร่างกายเร่มิ ออ่ นล้า ด้วยออก แรงเดนิ ปา่ มาตลอดทง้ั คนื หล่อนเกาะก้อนหินทย่ี นื่ ออกมาจากหนา้ ผา แลว้ เหนี่ยวตัวขน้ึ ไปทีละ นอ้ ย ทีละน้อย จนเมื่อไต่มาจนถงึ ก่ึงกลางของหน้าผา ดรสาแอบหนั กลับ

650/763 ไปมองชายหนุ่มทง้ั สองทต่ี ามมา ก็พบว่าตนเองกำลังอยสู่ ูงเหนอื เรอื นยอด ของต้นไม้ในปา่ ข้างล่าง... หล่อนหันกลับมา และเงยหน้าข้นึ มองหลงั ต่อนอทู ี่ไต่นำอยขู่ ้างบน เอื้อมมือไปเหนี่ยวหนิ สีขาวโพลนทย่ี ื่นออกมายาวกว่าหินกอ้ นอื่น แล้วก็ ต้องรอ้ งกรีดออกมา เม่อื พบว่ามนั เป็นเพียงกระดกู ของคนทอ่ นหนง่ึ หาใช่ ก้อนหนิ อย่างท่ีคดิ ไม่ จังหวะทหี่ ล่อนตกใจนนั่ เอง ดรสาปลอ่ ยมอื จากกระดกู ท่อนนั้น พร้อมกบั ร่างทผ่ี งะหงาย “ระวังดรสา” สนิ ธพสังเกตเห็นทา่ ทางผิดปกตขิ องหญงิ สาวที่อยขู่ า้ งหนา้ จงึ รีบไต่ ข้ึนไปหา พรอ้ มกบั ใช้รา่ งกายแข็งแรงของตนเอง ประกบร่างของหญงิ สาว เอาไวท้ างเบื้องหลงั เพ่อื ปอ้ งกนั ไมใ่ ห้ดรสาหงายหลังตกลงไป ดรสาหอบหายใจแรงด้วยความตกใจ พรอ้ มกบั รสู้ กึ ถึงความอบอุ่น จากร่างกายของสินธพ และเสยี งหัวใจเต้นของเขาแนบอยขู่ ้างหลัง “จับกอ้ นหนิ ข้างหน้าคณุ เอาไว้” สนิ ธพรอ้ งบอก ซ่งึ ดรสากร็ ีบทำตาม แต่โดยดี และเม่อื ตงั้ หลกั ตงั้ สตไิ ด้ หล่อนก็เหน่ียวกายปนี หน้าผาท่ีเริ่ม ลาดชนั ตามหลังตอ่ นอตู อ่ ไป “อ่ีนายไม่เป็นไรนะครบั ” ต่อนอตู ะโกนถามมาจากขา้ งหนา้