501/763 ชายหนุ่มจงึ เลือกมาท่ผี าช้างร้อง เพราะนอกเหนอื จากสภาพอากาศ เหมาะสมแล้ว ที่น่ยี ังอยู่หา่ งไกลจากการสอดรูส้ อดเหน็ ของผคู้ นอกี ดว้ ย... บริษัทผลติ พืชชวี ภาพที่ออกทุนทดลองให้กับเขา แนะนำให้สินธพทำ การทดลองไปเลย โดยไมต่ อ้ งรอขออนุญาตจากรัฐบาล และชายหนุ่มก็ เห็นด้วย เพราะรดู้ ีว่า ขน้ั ตอนของการดำเนินการขออนุญาตจากทางการ นนั้ ยงุ่ ยากเพียงใด ใชเ้ วลาหลายปี คำตอบสดุ ทา้ ยทเ่ี ขาได้รบั อาจมสี นั้ ๆ เพียงแคว่ ่า ไม่ อนญุ าตใหท้ ำการทดลอง...ก็เท่านั้น... ถึงตอนน้นั หลายประเทศอาจจะลำ้ หนา้ กวา่ ไปถึงไหนแลว้ ... ดังนัน้ เขาจึงมาท่นี ี่... มาท่ีผาชา้ งร้อง พรอ้ มกบั กลา้ ไม้จากหอ้ งทดลอง และลงมอื ปฏบิ ตั ิการ... สินธพเพยี งแตห่ วังวา่ การทดลองของเขา จะสามารถแก้ไขปัญหา ต่างๆ ของส้มได้เปน็ อย่างดี หากเขายงั บอกใครไมไ่ ด้...แม้แตด่ รสา... เขาชอบหลอ่ น... เขาอยากจะคิดวา่ เขารกั หล่อนเสยี ดว้ ยซ้ำ... มันเปน็ ความร้สู กึ ทไี่ มเ่ คยเกดิ ขึ้นมาก่อน หากความอ่อนหวาน กบั ความหวามไหว ยามทไี่ ดอ้ ยู่ใกลห้ ญงิ สาวคนนั้น ทำให้ความแข็งกระด้าง ในใจของเขาหลอมละลาย
502/763 สายตาของดรสาทมี่ องนกเงอื ก มองพชื และสัตว์ตวั เลก็ ๆ ทำให้เขา เรมิ่ เข้าใจถึงความรกั ของหล่อนทมี่ ีตอ่ ธรรมชาต.ิ .. หากเขามาไกลเกนิ กว่าจะหวนกลบั ไปตัง้ ต้นใหมเ่ สียแล้ว... พวกหวั อนุรกั ษ์อย่างหลอ่ นจะไมม่ ีวันเข้าใจคนอยา่ งเขา หล่อนจะไม่ มีวันเข้าใจว่ามนษุ ย์ตอ้ งปรับตัว เพ่อื ดำรงเผา่ พนั ธใ์ุ ห้อยรู่ อดตอ่ ไป กระบวนการปรับตวั ตามธรรมชาตนิ ั้นมอี ยู่ หากกระบวนการท่ีวา่ นน้ั กินเวลานานนบั พนั นบั หมื่นปี ซึง่ ในชว่ งเวลาท่ีประชากรของโลกเพ่มิ ทวีขนึ้ มากมายหลายเท่า มนุษยชาติอาจจะอยู่รอดได้ไมถ่ งึ เวลานัน้ วิทยาการยุคใหม่กา้ วหนา้ ไปมากเกนิ กว่าใครจะเคยคาด คดิ ...ก้าวหนา้ ไปจนถึงขนาดท่ีมนษุ ยเ์ ลน่ บทพระเจ้า สามารถสร้างสง่ิ มชี วี ิต ขนึ้ มาได้เองในหลอดทดลอง...โลกสมยั น้ีก้าวไกลไปถงึ ไหนแล้ว คนไทยจะ มามัวล้าหลงั อยูไ่ ด้อย่างไร เขากับหลอ่ น คงไมม่ วี ันจะปรบั ความเขา้ ใจกันได้ หากดรสาไมล่ ดทิฐิ มานะของหลอ่ นลงบ้าง... “เป็นอยา่ งไรบา้ งครับคุณพยาบาล” เขาเงยหนา้ ขนึ้ มาจากหว้ งคิด คำนงึ เพ่อื ถามพยาบาลทท่ี ำการวัดความดนั โลหิตของนอ้ งสาวเสรจ็ ลง “อาการดขี ้นึ มากแล้วละคะ่ ” นางพยาบาลคนนั้นตอบ พร้อมกับส่ง ย้มิ อ่อนหวานให้กบั เขา “เหน็ คณุ หมอว่า หากอาการดขี ึ้นเรอื่ ยๆ อยา่ งน้ี อีกวันสองวนั คงกลบั บา้ นได้”
503/763 “ดจี ัง” สินธพยิ้ม รู้สึกค่อยมกี ำลังใจขนึ้ มาบา้ ง “ถา้ เช่นนั้น หากผม จะกลับบา้ นคนื น้ี แล้วมาใหมพ่ ร่งุ นี้เช้า คงไมม่ ปี ญั หาอะไรนะครบั ” “ไมต่ ้องหว่ งเลยค่ะ ถา้ คุณสนิ ธพกลับบ้านไป ทางเราจะจดั นาง พยาบาลพเิ ศษ มาเฝา้ ไขค้ ุณพัชรวลัยให้ตลอดทัง้ คนื จนกวา่ คณุ จะกลบั มา ไมต่ ้องกังวลนะคะ” หลอ่ นว่ากอ่ นจะเดินกลับออกไป ชายหนุ่มได้ฟังดงั น้ัน ก็คอ่ ยคลายใจลงไปมาก ด้วยมีความจำเปน็ ต้องกลบั ไปจัดการสงั่ งานคนงานท่สี วน แลว้ ยงั จะเตอื นตา...แม่บ้านคนเก่า แก่ ทปี่ า่ นน้ีคงจะเปน็ ห่วงพัชรวลัยจนกนิ ไม่ไดน้ อนไม่หลับนนั่ อีก นา่ เสียดายท่ีสญั ญาณโทรศพั ท์มือถอื บนผาชา้ งร้อง ไมส่ ามารถใช้ การได้ ไมเ่ ช่นนัน้ เขาคงจะสั่งงานได้จากที่น่ี และบอกข่าวอาการเจบ็ ป่วย ของน้องสาวให้คุณแม่บ้านคลายกังวลไปได้ โดยไมต่ ้องเดนิ ทางกลับข้นึ ไป อกี ครง้ั เขาเหลอื บมองร่างผอมบางของน้องสาวทนี่ อนจมอยใู่ นท่นี อน กอ่ น จะตัดสินใจหยบิ กญุ แจรถ แล้วกม้ ลงจบู ท่ีหนา้ ผากของหลอ่ นอยา่ งแผ่วเบา แล้วคอ่ ยยอ่ งออกจากห้องไป แสงไฟจากหนา้ รถสาดสว่าง สอ่ งใหเ้ ห็นเส้นทางท่ี เลย้ี วลดคดเค้ียว ไตเ่ ลาะแนวขนุ เขาสูงชนั และแทรกผา่ นไปในพงพนา
504/763 เขาขบั รถข้ึนลงผาช้างร้องด้วยตนเองหลายเที่ยวแล้ว จะเรียกว่าขับ ทกุ วนั ก็วา่ ได้... ชายหนุม่ บอกตวั เองไมถ่ ูก ว่าทำเช่นนไี้ ปดว้ ยเหตุใด...ประชดประชัน หรอื ว่าเพราะยังตดั ใจไมไ่ ด.้ ..อนั ทจ่ี รงิ เขาควรจะกลับกรุงเทพฯ ไป ตงั้ แต่ ได้คำตอบแน่ชดั แลว้ ว่า ดรสาไมไ่ ด้มใี จให้เขาแม้แต่น้อย... ชชั ชัยไม่เคยคบกับใครนานแบบท่ีคบดรสามากอ่ น แม้ไม่ใชช่ ายหนมุ่ หนา้ ตาหล่อเหลา หากกม็ ใิ ชช่ ายหนุม่ ที่หน้าตาดูไม่ได้ ประกอบเข้ากบั การท่เี ขาเป็นบตุ รชายคนเดียวของพ่อแม่ ซึ่งมีกจิ การ ใหญโ่ ต สาวๆ ส่วนมากทเ่ี ขาคบหา มักจะยินยอมพรอ้ มใจมคี วามสมั พนั ธ์ ลึกซึ้งกบั เขา หลังจากคบกนั ไม่นาน... หากน่นั ไมใ่ ช่ดรสา... เขารตู้ ั้งแต่แรกทไี่ ด้พบดรสาวา่ หลอ่ นเป็นผ้หู ญงิ พิเศษ ไมเ่ หมือนกับ ผ้หู ญงิ คนอน่ื ทีเ่ ขาเคยรูจ้ ักมากอ่ นหนา้ ... หลอ่ นเป็นผูห้ ญงิ คนแรกทเี่ ขาคิดจะจรงิ จัง ถงึ ขนาดแต่งงานด้วย ดังน้นั เขาจึงเฝา้ ทะนถุ นอมเอาใจหล่อนมาโดยตลอด แมม้ ารดาของเขาจะไม่ชอบหล่อนกต็ าม หากชัชชัยไม่สนใจ เพราะ ทา้ ยท่ีสดุ หากเขาเลอื กดรสาเขา้ จรงิ ๆ แมก่ ็คงจะตอ้ งยอมตามใจเขา เชน่ เดยี วกบั ทกุ เร่ืองทผี่ ่านมา
505/763 แตเ่ รือ่ งราวกลบั ตาลปัตรไปเสยี ได้ เมื่อหมูในอวยอย่างดรสา ประกาศออกมาวา่ ไมเ่ คยคิดกับเขาอย่างคนรกั เลย... นอกจากจะเป็นการทำรา้ ยจติ ใจของเขาเป็นอย่างมาก ยังเป็นการ สบประมาทเขาอยา่ งแรงอกี ด้วย... หล่อนกลา้ พดู ได้อยา่ งไรว่าไม่ไดร้ ักเขา ทง้ั ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา หลอ่ นไม่เคยปฏเิ สธเขา....อันทจี่ รงิ เขาน่าจะรวบรัดจดั การ ให้หล่อนกลาย เปน็ ของเขาไปเสยี ตงั้ แต่นานมาแล้ว...แตก่ น็ ั่นละ หากดรสากลายเปน็ ของ เขาไปง่ายๆ เสียตง้ั แตแ่ รก บางทเี ขาอาจจะไมเ่ ห็นวา่ หล่อนมีค่ามากพอท่ี เขาจะตอ้ งอดทน และตามต๊อื อยเู่ หมือนอย่างเด๋ียวนีก้ ไ็ ด้ เขาเช่อื วา่ ทจี่ รงิ ดรสาก็คงจะมีใจให้เขาอยบู่ ้าง หากไม่ใชเ่ พราะไอ้ ดอกเตอร์รปู หลอ่ คนนน้ั ... ช่ืออะไรนะ...มนั ชื่อวา่ อะไร...ชชั ชัยถามตนเองพรอ้ มกบั เรอ พ่นเอา กลิ่นแอลกอฮอลซ์ ่งึ เขาดมื่ มาจนเต็มท่อี อกมาพรอ้ มกบั ลมหายใจ...สินธพ...มันชื่อดอกเตอร์สินธพ... เขาไม่เชอ่ื หรอกว่าดรสาจะไม่มอี ะไรกบั มัน...ดจู ากแววตาทสี่ องคน นน้ั มองกนั เขากร็ ูว้ า่ ดรสามีใจใหม้ ัน... ยงั จะแววตาทีม่ ันมองตอบกลบั มาน่นั อกี ...
506/763 เขาไม่เคยเหน็ ดรสาเกร้ียวกราดเอากับใคร อย่างที่หล่อนแสดงในวัน น้ันมากอ่ น...ดรสาไมไ่ ดต้ บหนา้ มันเพราะความเกลียดชัง...หากหล่อน ผดิ หวังในตวั ของมนั ตา่ งหาก... คนไม่รักกนั จะไม่มคี วามคาดหวังสงู ถึงขนาดน้ัน และเขาไม่รวู้ า่ ดรสากบั ไอด้ อกเตอร์คนนน้ั มคี วามสมั พันธ์กันถึงข้นั ไหนแล้ว... เพราะอยา่ งน้ี เขาจึงตัดสนิ ใจทจ่ี ะยังไมก่ ลบั ... เขาต้องอย.ู่ ..อย่แู ม้จะไมม่ ีความสขุ เลยก็ตาม...อยู่ขวางมนั ไปอยา่ งน้ี ละ เขาไม่มคี วามสขุ คนอื่นก็ตอ้ งไม่มคี วามสขุ และใหม้ ันรกู้ ันไป ว่า ใครจะมคี วามอดทนมากกวา่ กัน ดว้ ยกำลงั ใชค้ วามคดิ อย่างเคร่งเครียด ชชั ชยั จึงไม่ทนั สงั เกตโคง้ ที่ สองหลงั จากเขาเลีย้ วเข้าโค้งแรก...ชายหนมุ่ หกั พวงมาลัยรถ เลย้ี วเขา้ โค้งที่ หักศอกข้างหนา้ อย่างกะทนั หัน ความเรว็ ของรถ บวกกับความแรงของเครือ่ งยนต์ ทำให้ด้านซา้ ยของ ตวั ถงั รถขบั เคลอ่ื นส่ีล้อ ทีม่ อี ยู่เพียงคนั เดยี วของไรผ่ าสกุ และเขายดึ เอามา ไว้ใชก้ ระแทกเขา้ กับแนวหนา้ ผาสูงชนั เกดิ เสียงดงั สน่ัน ชชั ชัยหกั พวงมาลัยกลบั อกี ดา้ น ดว้ ยสัญชาตญาณมากกว่าอื่นใด แล้วกต็ ้องใจหายวูบเมือ่ เหน็ แตค่ วามวา่ งเปล่าที่มืดทะมนึ ของเหวลึก
507/763 ชายหน่มุ ตกใจจนปล่อยมือจากพวงมาลยั และตวั รถกส็ ะบัดพลกิ ตะแคงลง แล้วกลงิ้ ไปมาเหมอื นกบั รถเดก็ เลน่ ชัชชยั ตกใจจนหวั ใจแทบจะหยุดเตน้ ไดแ้ ต่คิดในใจว่าคงตายแน่ แลว้ ยงั ดวี ่าเขาคาดเขม็ ขดั นิรภัยเอาไว้ ดงั นัน้ ตัวของเขาจึงไมก่ ระเด็นออก ไปนอกรถ เหมอื นกบั ส่งิ ของตา่ งๆ ท่วี างอย่บู นเบาะทางดา้ นหลัง รถหมนุ พลกิ คว่ำพลิกหงาย และชชั ชัยรสู้ กึ เหมือนกบั ว่า เขาน่ังอยใู่ น รถไฟเหาะตลี งั กาในสวนสนุก จนกระท่งั ทกุ อย่างหยดุ น่ิงลงในท้ายทีส่ ดุ ชายหนุม่ กลั้นลมหายใจแน่วนิง่ เหลอื บมองดรู อบกายและม่นั ใจวา่ ตนเองได้จบชีวติ ลงไปแลว้ ... หากอาการปวด เมอ่ื ขยับต้นคอไปมา บอกใหร้ วู้ า่ เขายังมีชวี ติ อยู่ โชคดีจริง...เขาบอกกับตนเอง...กยู ังไม่ตาย ชัชชัยหวั เราะเสยี งกึกกอ้ งไปทงั้ ปา่ ด้วยความสาแกใ่ จ “ใหร้ สู้ วิ ่ากูคือใคร...กูยงั ไม่ตายง่ายๆ หรอกโว้ย...เลน่ ตัวนกั หรอื ...รอ ใหก้ ไู ดอ้ ดี รสาเปน็ เมียกอ่ นเถิด” แสงไฟจากหน้ารถ ซ่งึ ยังคงสอ่ งสว่างให้เหน็ ยอดไม้เบ้อื งหนา้ ทำให้รู้ วา่ รถทต่ี กลงมาจากถนนนัน้ ยงั คงค้างอยกู่ ับตน้ ไม้ขนาดใหญ่ มไิ ด้หล่นลง ไปจนถงึ กน้ ของหบุ เหว
508/763 ชชั ชัยพยายามปลดเข็มขัดนริ ภัยด้วยความยากลำบาก จากนัน้ ก็ พยายามเปดิ ประตูรถแล้วคลานออกมาในสภาพทบี่ อบชำ้ อาการปวดร้าว แล่นไปทว่ั สรรพางคก์ าย ไมว่ า่ จะขยบั อวัยวะส่วนใด เขาไม่กล้าเหลียวหลงั กลับไปดู วา่ รถทตี่ กลงมาน้นั อยใู่ นสภาพ อย่างไร หากพอเดาได้ว่าคงอยู่ในสภาพทไ่ี ม่น่าดูนกั ชายหนุ่มค่อยไตเ่ ลาะไปตามแนวสูงชันของหนา้ ผา พรอ้ มกบั กัดฟนั แน่นเมอื่ รสู้ กึ ว่าข้อเทา้ ข้างหนง่ึ ของเขาปวดแปลบ และไม่สามารถขยบั ได้ ขอ้ เท้าข้างนัน้ ของเขาห้อยรอ่ งแรง่ และอาการปวดทบั ทวขี ึน้ ทกุ ครัง้ ท่ี ลงนำ้ หนกั ชชั ชัยจึงตอ้ งเขยกตัว เพอื่ ถา่ ยให้น้ำหนกั ไปลงที่เทา้ อีกขา้ งหนึ่ง เขาพยายามใชแ้ ขนโหนเถาวัลย์ทีพ่ นั ระเกะระกะ เพอ่ื สง่ ตวั เองให้ กลับขนึ้ ไปยงั ถนนทีอ่ ยู่ข้างบน... เปน็ ครง้ั แรกที่เขาเพ่ิงเห็นประโยชนข์ องวัชพืช ซึ่งเขาเคยดูถกู ดูแคลน มาโดยตลอด...และน่ันอาจจะเปน็ ครง้ั สดุ ท้ายทเ่ี ขาไดเ้ หน็ คุณคา่ ของมัน... เพราะเม่อื ชชั ชัยโผล่พน้ จากปากเหว ข้นึ มายงั ถนนลูกรังสายท่ีเขาเพ่งิ ตกลงมาไดน้ ้ัน อะไรบางอย่างทีก่ ำลงั เคลอื่ นไหวอยเู่ ต็มท้องถนนกห็ ยุด ชะงักลง พรอ้ มกบั หันทิศทางมายังเขา... เสยี งขยบั เขยี้ วของพวกมัน ดงั กกึ กอ้ งกงั วานท่ามกลางความเงยี บ สงัดของพงไพร... ขาที่มมี ากมายของพวกมันไต่ตามกนั มาอย่างเปน็ ระเบยี บ...
509/763 สขี าวของพวกมนั ขาวกระจา่ งทา่ มกลางแสงของดวงดาว นัยนต์ าสี แดงด่งั เลอื ดของพวกมัน จับจ้องมาทเ่ี ขาเปน็ จดุ เดยี ว.. ทลี ะเลก็ ทลี ะนอ้ ย ค่อยคบื คลาน... ชัชชยั พยายามจะถอยหลังกลับ หากไม่สามารถทำได้ เนอ่ื งดว้ ยขา้ ง หลงั ของเขานน้ั เปน็ เพียงหบุ เหวท่ีมดื มดิ “ไป...ไป๊” เขาส่งเสียงดังรอ้ งไล่ ดว้ ยคิดว่าแมงมมุ ประหลาดพวกนั้นจะตกใจ และหนีไป หากชายหนมุ่ คาดผิด... เพราะยงิ่ สง่ เสยี งร้องดงั เทา่ ใด เสยี งร้องของเขานั้นเปน็ เหมือนกับ เสยี งย่ัวยใุ ห้พวกมันโถมถ่ังเข้าใสเ่ ขามากย่ิงขนึ้ ... เสยี งรอ้ งขับไลอ่ ันส่นั เทาของชชั ชัย เปล่ยี นเป็นเสยี งกรีดรอ้ งดว้ ย ความตื่นตระหนก เม่ือพวกมนั ตัวแรกใช้ขาหลังอนั ทรงพลังดีดกายตรงเข้า มาหา โดยมีทห่ี มายคือดวงตาข้างหน่ึงของเขา... เสียงร้องดว้ ยความตกใจของชัชชยั กลบั กลายเปน็ ความโหยหวน ด้วยความเจบ็ ปวดรวดรา้ ว ราวดวงชีวิตจะแตกสลายลง เมอ่ื แมงมมุ ประหลาดฝังคมเขย้ี วแรกของมนั เขา้ กับดวงตาของเขา... โลกท้งั โลกของชชั ชยั ดับวบู ลง เหมือนกับตะเกยี งทีถ่ กู ลมพายุ...
510/763 ความเจ็บปวดรวดร้าว ชนดิ ทเี่ ขาไมเ่ คยสมั ผัสมากอ่ น แผ่ซ่านไปทว่ั ทั้งรา่ งกาย... ทลี ะนอ้ ย ทีละนดิ ค่อยตดิ ตาม... พวกมนั ไมเ่ ปดิ โอกาสใหเ้ ขาได้กรีดร้องอีกเปน็ ครงั้ ท่ีสอง ดว้ ยหลงั จากน้นั พวกมันทัง้ หมด ก็ดาหน้าพากนั กลมุ้ รุมกดั กินชายหนุ่ม จนเหน็ แต่เรอื นร่างขาวโพลน สกุ กระจา่ งอยูท่ า่ มกลางดวงดาราท่ที อแสงสกาวเต็ม ฟากฟ้าเบือ้ งบน...
๓๓ เขาชอบขบั รถในเวลากลางคืน เพราะกลางคืนน้นั เงียบสงบ ปราศจากความวุ่นวายสบั สนของผู้คนบนท้องถนน แมห้ นทางทีผ่ า่ นไปจะเงยี บสงดั เหมือนกับอยดู่ าวดวงอ่นื ที่ไมใ่ ชโ่ ลก มนุษย์ หากชายหนมุ่ ไมร่ สู้ กึ เหงาแตอ่ ยา่ งใด ยง่ิ ไปกว่านนั้ สินธพยังร้สู ึก ด้วยวา่ ขับรถท่ามกลางความมืดมดิ รอบข้าง เป็นเวลาทเ่ี ขามสี มาธดิ ีเยย่ี ม เสียงเพลงบรรเลงจากแผน่ ซดี ีท่ีเปดิ กบั ลมเยน็ กล่ินหอมสะอาดจาก เครือ่ งปรบั อากาศของรถยนต์ ทำให้รูส้ กึ ผอ่ นคลายไม่น้อย เมอ่ื ใจ ผอ่ นคลาย สมองของเขาก็เริ่มทำงาน... อาการป่วยของพัชรวลยั วชิ ัยและคนงานอีกสามคน ไม่นา่ ใชอ่ าการ ป่วยด้วยไขห้ วดั ธรรมดา อย่างทเ่ี ขาคิดเสยี แล้ว... ท้ังหา้ คนมอี าการคลา้ ยคนเป็นหวัดในตอนแรก คือมีไขต้ ำ่ ๆ ไอ มี นำ้ มกู และหายใจไม่สะดวก ตอ่ มาจากนั้นไม่นาน อาการแนน่ หนา้ อกของ ทุกคนจะทวมี ากขน้ึ จนถงึ ขนั้ หายใจไมอ่ อก มลี ักษณะเหมอื นคนท่ีช็อก จากการแพส้ ารอะไรบางอยา่ ง... เกิดอะไรขึ้นทส่ี วนส้ม....คนทัง้ ห้าแพอ้ ะไร?
512/763 เป็นคำถามทสี่ นิ ธพเฝา้ วนเวยี นถามตนเองกลบั ไปกลับมาหลายรอบ... แพทยท์ ีด่ ูแลพชั รวลัยและคนปว่ ยจากไรข่ องเขายืนยันหนกั แนน่ ว่า นี่ ไมใ่ ช่โรคตดิ เช้ือ หากเปน็ อาการของการแพ.้ ...และนั่นเป็นคำถามท่ีหมอทงิ้ ไวใ้ หก้ ับสินธพ เพื่อคน้ หาคำตอบตอ่ ไป... เขาเหน็ ด้วยกบั หมอวา่ นี่ไมใ่ ช่โรคติดเช้ือ เพราะไมเ่ ชน่ นน้ั แล้ว ตัว ของเขาเอง หรือแม้แตเ่ ตือนตา ทค่ี ลุกคลีใกลช้ ิดอยู่กบั พัชรวลัย กน็ ่าจะได้ รับเชื้อและเรม่ิ มีอาการเชน่ เดยี วกนั ... แต่ถ้าเปน็ อาการแพ.้ ..มปี ัจจัยใดท่ีคนทง้ั หา้ ไดร้ บั หรอื สมั ผสั พรอ้ มกัน จนทำให้เกิดอาการแพ้ข้ึนมาได้... ไมใ่ ชอ่ าหารแน.่ ..สนิ ธพพยายามนกึ ยอ้ นลำดบั เหตกุ ารณ์ดว้ ยความใจ เย็น...พัชรวลยั กับคนพวกนนั้ ไม่เคยรับประทานอาหารรว่ มกันอยแู่ ลว้ ... น้ำดม่ื ก็ไม่นา่ ใช่ เพราะเขากับนอ้ งกด็ ื่มนำ้ จากแหลง่ เดยี วกัน แต่เขา กลบั ไม่มอี าการป่วยอะไร... สนิ ธพปล่อยให้ความคดิ ของเขาลอ่ งลอยไป ในขณะเดยี วกนั ก็เพง่ มองทางเล้ยี วลดคดเคยี้ วตรงเบื้องหนา้ และควบคมุ พวงมาลยั รถด้วย ความตัง้ ใจ... ทางทพ่ี าเขาขนึ้ ไปยังผาช้างร้อง ไมใ่ ชเ่ สน้ ทางที่จะขบั รถได้โดยงา่ ย ดว้ ยเป็นทางลูกรงั สายเลก็ ซึง่ ทอดคดเคย้ี วหักไปทางซ้ายแล้วก็หักไปทาง ขวา ราวกบั งขู ดตัวพับไปมา ทางดา้ นหนง่ึ เป็นหนา้ ผา อกี ดา้ นหนึง่ เปน็
หุบเหวทดี่ ง่ิ ลึก...หากเผลอใจลอยพลาดพลงั้ ตกลงไป 513/763 รอดชีวติ คงไม่มโี อกาสจะ หรือว่า... หัวใจของเขากระตุกวบู เม่อื นึกถึงอะไรบางอยา่ งขน้ึ มาได้... เขาเหยียบเบรกด้วยสญั ชาตญาณ และความตกใจมากกว่าอ่นื ใด นนั่ ทำใหร้ ถคใู่ จของเขาเสียหลกั เอียงวบู ไปนดิ หน่งึ แต่เขาก็ต้ังสติ ดงึ รถ ให้กลับมาอยใู่ นทางอยา่ งรวดเร็ว หรอื ว่าจะเปน็ ส้ม GMOs....สนิ ธพถามตนเอง มีความเปน็ ไปได้สูงมาก ทอี่ าการแพข้ องคนทัง้ หมดมาจากสม้ นัน่ ... วชิ ยั กำลังควบคมุ การขนสม้ ทดลอง เพือ่ ยา้ ยไปปลูกในทด่ี ินซ่ึงเขาซื้อ มาจากอ่ำเฟย ส่วนคนงานท้งั สามคนท่ปี ว่ ย กล็ ว้ นแล้วแต่เป็นคนงานที่ ทำงานอยใู่ นสวนสม้ GMOs... แล้วพัชรวลยั ล่ะ... สินธพไม่ประหลาดใจอะไรเลย เพราะรู้ดวี า่ น้องสาวของเขามใี จให้ กับวิชยั ...มคี วามเปน็ ไปไดท้ ่นี อ้ งของเขาอาจจะแอบหนไี ปพบกบั วชิ ัยที่สวน สม้ มา ทัง้ ทเ่ี ขาเคยหา้ มเอาไว้... นอ้ งอาจไม่เขา้ ใจ นกึ ว่าเขากดี กนั ไม่อยากให้หล่อนไปพบกับวิชัย หากท่ีเขาห้ามไม่ให้น้องย่างกรายเข้าใกล้สวนสม้ กเ็ พราะเปน็ หว่ ง ไม่อยาก
514/763 ใหพ้ ชั รวลยั เข้าใกล้ส้มที่สรา้ งขน้ึ มาในหอ้ งทดลอง ด้วยยงั ไมร่ วู้ ่าส่วนต่างๆ ของส้มนั้น จะสง่ ผลอยา่ งไรตอ่ สิง่ แวดลอ้ มบ้างตา่ งหาก... เขาเรม่ิ สงั เกตความผดิ ปกติทเี่ กดิ ขนึ้ ในสวนทดลองนน้ั เมอ่ื หลาย สัปดาหก์ ่อน ตอนท่พี าดรสาเขา้ ไปเทยี่ ว... วนั นั้นมีผเี สอ้ื มากมาย บนิ วอ่ นไต่ตอมเกสรดอกส้มท่ีสง่ กล่ินหอม ฟงุ้ ... อีกไม่กว่ี ันหลงั จากนน้ั เขาพบผีเสอื้ ที่มาดอมดมเก็บกนิ น้ำหวานจาก เกสรส้มทดลอง ตกลงมาตายหลายตัว...และนน่ั เป็นครง้ั แรกทที่ ำให้เขาฉกุ ใจคดิ ว่า ยีนบัคเตรีทเ่ี ขาตัดต่อใสใ่ ห้กบั ยนี ของส้ม อาจมคี ุณสมบัติ มาก กว่าการกำจัดแมลงศัตรูพชื เสยี แลว้ ... ดังนัน้ เขาจงึ เรง่ ใหว้ ชิ ยั จดั การซอ้ื ท่ดี นิ ของอำ่ เฟยเสียโดยเร็ว ด้วย ทีด่ ินผืนนัน้ อยู่หา่ งไกลจากผคู้ นและหมู่บ้านพอท่จี ะหลีกเลี่ยงผลกระทบ จากส้ม GMOs ได้... เม่อื กลบั ถงึ บ้าน สิง่ แรกที่เขาจะต้องทำกค็ อื เข้าไปในสวนทดลอง และเกบ็ เอาตัวอย่างดอกสม้ และเกสรส้มมาทำการตรวจสอบด้วยวธิ ขี อง เขา... ละอองเกสรของสม้ อาจไม่ไดท้ ำรา้ ยแค่แมลงศัตรพู ชื และผีเสอ้ื อยา่ ง ทเ่ี ขาคาดเอาไว้เสยี แล้ว...หากยังสามารถทำร้ายมนษุ ยท์ สี่ รา้ งมันขึ้นมา โดย ก่อใหเ้ กิดอาการแพอ้ ยา่ งรุนแรงได้อีกดว้ ย...
515/763 สัญชาตญาณของสิ่งมชี วี ติ ในบคั เตรี อาจทำให้สม้ มกี ารพัฒนา ตวั เอง...เมอ่ื มีส่งิ มีชีวิตอ่นื รุกรานการดำรงชีพของมนั ...พชื อย่างสม้ ซึง่ ดเู หมอื นไม่มพี ษิ ภัยใด ก็อาจจะสร้างสารบางอยา่ ง และปลอ่ ยออกมาเพ่อื ป้องกนั ตวั เอง... หากเปน็ จริงเชน่ นัน้ ...เขาจะทำอย่างไรต่อไปดี...สนิ ธพตอบไมไ่ ดใ้ น เวลาน้ี ดว้ ยเปน็ เร่อื งทไ่ี มเ่ คยคิดมาก่อน... เขาสลดั ศีรษะเพือ่ ขบั ไล่ความวนุ่ วายสบั สน ทกี่ ำลงั ทวีเพิ่มมากขึ้น ทุกทอี อกไป...เถอะ...ใหร้ ู้แน่เสยี กอ่ นว่าเกิดจากส้มทดลองจริง แล้วคอ่ ย คิดอีกทีว่าจะทำอย่างไร...บางทีเขาอาจตอ้ งยอมทำลายส้มท้งั หมดท้ิง หาก พบว่ามนั มอี ันตรายกับส่งิ มชี วี ติ ทีอ่ ยู่รายรอบ เมอ่ื สายตากลับมาจบั จ้องท่ีถนนซง่ึ ทอดสงู ขนึ้ ไปบนยอดดอยตรง หนา้ อีกคร้งั หนึง่ สินธพกต็ อ้ งหกั พวงมาลัยวบู ด้วยความตกใจ เพราะบน ถนนตรงเบ้ืองหนา้ ของเขา มีรา่ งของใครคนหนึ่งท่ีขาวโพลน ราวถูก ปกคลมุ ดว้ ยผงสขี าวนอนเหยียดยาวอยู่... “เฮย้ ” เขาสบถออกมา “ไอ้บ้าเอ๊ย...ใครกันนะมานอนเล่นอยกู่ ลาง ถนนแบบนี้” หากเม่ือรถเบย่ี งเข้ากับขอบถนน และแล่นผา่ นรา่ งของใครคนนนั้ ไป สนิ ธพก็ต้องเบกิ ตากว้างดว้ ยความตกใจ เม่อื เห็นว่าชายคนนัน้ มิได้ นอนเลน่ อยกู่ ลางถนนอย่างทเี่ ขาคาดคิด หากท่าทางเหมือนกบั ถกู ทำรา้ ย จนหมดสติ...
516/763 ใครกนั ... เขาถามตนเอง ด้วยบนผาช้างรอ้ ง ไมม่ ีคนจากในเมอื งมากนกั ส่วนมากแลว้ คนทข่ี นึ้ มายังผาชา้ งร้อง มักจะมไี ร่ หรอื ทำงานอยู่บน น้นั มากกว่ามาเทยี่ วพักผอ่ น...หากมาเทยี่ วตากอากาศ กม็ กั จะพักอยู่ โรงแรม หรอื รสี อร์ตเชิงดอย... ถา้ เชน่ น้นั ผชู้ ายคนน้ีเป็นใครกนั และเกดิ อะไรขึ้นจึงมานอน สลบไสลอยบู่ นถนนอยา่ งนี้ ชายหนมุ่ แน่ใจวา่ บนผาช้างรอ้ ง ไม่มขี โมยหรือโจรผู้รา้ ย ดังน้นั ประเด็นที่วา่ ถกู ทำรา้ ยเพอ่ื ชิงทรัพย์ จงึ น่าท่จี ะตัดทิง้ ไปได้... สินธพรีบจอดรถแอบไว้ท่ีขา้ งทาง มือข้างหนึง่ ลว้ งหยิบปนื พกขน้ึ มา จากใตท้ น่ี ั่งคนขบั กอ่ นจะเปิดประตู แลว้ รีบวงิ่ ไปยังรา่ งของชายคนนัน้ อย่างรวดเรว็ เมือ่ เขาไปถงึ รา่ งซึง่ นอนหงายอย่บู นถนน สนิ ธพกต็ ้องผงะถอยหลงั ไปหลายกา้ ว ด้วยความตกใจกลัวเป็นท่สี ุด... เปน็ ความหวาดกลวั ชนดิ ทไ่ี ม่เคยเกดิ กับเขามากอ่ นเลยในชีวิต... แมว้ ่าสนิ ธพจะเคยเหน็ คนตายมามาก หากไม่มรี ายใดทีม่ ีสภาพเชน่ ชายผนู้ ้ีมากอ่ น...เขาพยายามหา้ มตัวเอง ไมใ่ ห้ส่งเสียงรอ้ งออกมา เม่ือกม้ ลงมองสภาพของชายที่นอนทอดกายยาวตรงหนา้
517/763 ใบหนา้ ของผทู้ ีน่ อนไร้ลมหายใจอยู่บนพน้ื ถนนนั้น เหลอื กลานดว้ ย ความเจ็บปวดระคนหวาดกลัวอย่างสุดขีด... บนลำตวั ของรา่ งไร้วิญญาณ มีผงอะไรบางอย่างสขี าวละเอยี ด ปกคลุม...และส่องสะทอ้ นกบั แสงจันทราเบอ้ื งบนเป็นประกายเรืองรอง แมว้ า่ ใบหนา้ ซีกหนงึ่ ของชายคนนั้น จะถกู อะไรบางอยา่ งกดั แทะจน เห็นแตก่ ระดูกขาวโพลนภายใต้แสงจนั ทรข์ า้ งขน้ึ และดวงตาท้ังสองขา้ งจะ ถกู สตั วร์ ้ายควกั ไปจนเหลอื แตเ่ บา้ ตากลมลกึ ....หากสินธพจำไดว้ ่า ผู้ชาย คนน้เี ปน็ คนเดียวกนั กับผู้ชายซงึ่ เปน็ เพือ่ นของดรสา... อะไรบางอย่างทมี่ ีสขี าวเรืองรอง ขยบั ดกุ ดกิ อยู่ในบริเวณเบา้ ตาที่ ว่างเปลา่ ของรา่ งไรว้ ิญญาณ กอ่ นจะโผล่รา่ งออกมาให้เหน็ ... สินธพผงะไปอีกครง้ั ด้วยความตกใจ เม่อื เห็นว่าสงิ่ ทก่ี ัดกนิ ศพ เพ่ือนของดรสาเปน็ เพียงแมงมุม... แมงมมุ ท่มี ีสขี าวราวหมิ ะ... แมงมมุ สขี าวทมี่ ีดวงตาแดงก่ำ ทา่ ทางดรุ า้ ยกระหายหวิ ...ผงสีขาว เหมือนผงแปง้ ท่ีโรยปกคลมุ บนศพ คงจะร่วงหล่นมาจากแมงมมุ สขี าว นั่นเอง... สินธพเห็นเขย้ี วโคง้ แหลมคมของมนั ขยับไปมาดว้ ยความฮกึ เหมิ กอ่ นจะกม้ ลงกัดกินศพต่อไป ด้วยความเอร็ดอรอ่ ย...
518/763 ดวงตาสแี ดงราวสีเลือดท่จี ้องมองมายังเขา ทำให้สินธพร้สู กึ เย็น ยะเยอื ก เหมือนมใี ครเอานำ้ แขง็ มาทาบทาเข้ากับกระดกู สนั หลัง... สนิ ธพรู้สกึ มวนทอ้ ง และปน่ั ปว่ นเหมอื นกับมีอะไรบีบกระเพาะ เขา หนั ไปอาเจยี นเอาอาหารซง่ึ เพง่ิ แวะรบั ประทานออกไปเมอ่ื สกั หนง่ึ ช่วั โมงที่ ผ่านมา ทิง้ ลงไปท่ีขา้ งทางจนหมดสนิ้ ดว้ ยความทีข่ ยะแขยงเสยี จนขนลุก ไมต่ ้องเสยี เวลาสงสยั อีกแล้วว่าเพือ่ นของดรสายงั มชี วี ิตอยู่หรอื ไม่... คำถามคอื ใครฆ่าเขา...แลว้ ทำไมศพจึงมานอนอย่กู ลางถนนเช่นน้.ี .. สภาพของศพท่ีอยเู่ บอ้ื งหน้าของเขานั้น นา่ สยดสยองเปน็ ทส่ี ดุ และ สนิ ธพคิดวา่ จะตอ้ งบอกให้ดรสาและคนที่ไร่ของหล่อนไดร้ ูถ้ งึ เหตุร้ายนโ้ี ดย ดว่ นทีส่ ุด... เขาไม่กล้าจะแตะตอ้ งศพนน้ั ดว้ ยอาจจะทำให้หลักฐานต่างๆ บนศพ ผิดไปจากความเป็นจรงิ ... สินธพเช่อื วา่ ชายผู้นเี้ พิ่งจะสิน้ ลมไปเมือ่ ไม่นาน เพราะสว่ นอ่ืนๆ ของ รา่ งกาย นอกเหนือจากใบหนา้ แลว้ ยงั คงอยู่ดแี ละไมม่ ลี ักษณะบวมขนึ้ อดื .. สินธพว่ิงกลบั ไปที่รถ แล้วสตาร์ทอยา่ งรวดเร็ว ด้วยมือไม้ทส่ี ัน่ เทา... อีกเพียงสองกโิ ลเมตรเท่านน้ั ก็จะถงึ หมู่บ้านผาช้างร้องและไร่ ผาสกุ ...เขาตดั สนิ ใจแน่วแนว่ ่าจะตอ้ งตรงไปทไ่ี ร่ของดรสา เพ่ือแจ้งขา่ วรา้ ย ให้หล่อนไดร้ ู้ ก่อนที่จะกลับไปบ้านของตนเอง
519/763 สายลมเย็นแผว่ รำเพยผา่ นมา หอบเอากรนุ่ กลิ่นหอมของราตรกี าล มาด้วย และดรสาสดู เข้าไปจนเต็มอม่ิ หากนนั่ ไม่ทำให้ความรสู้ กึ กังวลใจ ของหลอ่ นดขี ้ึนแมแ้ ตน่ อ้ ย ดรสาชอบกล่นิ ของยามราตรี แตห่ ากใครสักคนจะถามวา่ กลิน่ ของ ราตรกี าลเป็นอย่างไร หญิงสาวคงไมส่ ามารถอธบิ ายได้ ดว้ ยกรุน่ หอมนั้น เกดิ มาจากกล่ินหอมของธรรมชาตหิ ลายสิ่ง ท่ีผสมปนเข้าดว้ ยกันอยา่ ง กลมกลนื นบั ต้ังแต่ดอกไมจ้ ากพงไพร กลิ่นหอมของฟางและหญ้า ไปจน ถึงกล่ินไอดนิ ... หญงิ สาวยนื เอนกายพงิ ระเบยี งหน้าบา้ น สายตามองเหมอ่ ไปไกล... เหนือศีรษะขน้ึ ไปน้นั หมู่ดาวกะพรบิ วบิ วาว ทอแสงแข่งกับพระ จนั ทร์ดวงกลมโต นกกลางคืนสองสามตัวบินโฉบผา่ นขา้ มหลงั คาบ้านไป พรอ้ มกับสง่ เสียงจ้อกแจก้ ราวกับกระซบิ สง่ ข้อความถงึ กัน ความหนาวเย็นท่เี จือมาพรอ้ มกบั ลมเหนือ ทำใหข้ ุมขนของดรสาลกุ ชนั ... หญงิ สาวรูส้ ึกเย็นยะเยอื กอย่างนา่ ประหลาด...เปน็ ความเย็นท่ีเสยี ด ลึกไปถึงกระดกู และสันหลัง ชนดิ ที่ไม่เคยเกิดกบั หล่อนมานานแลว้ ... คร้งั สดุ ท้ายทค่ี วามรู้สกึ น้ีเกดิ ข้ึนกับหลอ่ น ดรสายงั เรียนอยทู่ ี่อังกฤษ และแม่ป่วยหนกั ...ถา้ เปน็ แสงดา ฝา่ ยนน้ั คงเรียกความร้สู กึ เชน่ นวี้ า่ แรง สงั หรณ์...
520/763 หากครง้ั นค้ี วามรู้สึกเยือกเยน็ เช่นที่ว่า เกดิ ขนึ้ รนุ แรงกว่าทกุ คร้งั ... กำลงั จะมอี ะไรบางอย่างเกิดขึน้ ดรสากระซบิ บอกตนเอง...อะไรบาง อยา่ งทไ่ี ม่ใช่เรอ่ื งดีแน่ และดรสาเกลยี ดความรู้สึกสงั หรณเ์ ช่นน้ีเหลอื เกนิ ดว้ ยความร้สู กึ ท่ีเกดิ น้ี ทำใหห้ ลอ่ นร้สู กึ หวาดกลวั ... กลวั ในอะไรกต็ ามที่ยงั มาไมถ่ งึ ... ดกึ ปา่ นนแี้ ล้ว ทำไมชชั ชัยจงึ ยงั ไมก่ ลบั มาอีก...ดรสาเหลอื บมอง นาฬิกาขอ้ มือ แลว้ กต็ ้องถอนใจออกมายาวนาน “เข้าบา้ นเถดิ คะ่ คณุ บ”ี แสงดาเย่ียมหนา้ ออกมาเปน็ คร้ังที่นบั ไม่ถว้ น “ดกึ แล้ว นำ้ คา้ งลงแรง ไมต่ อ้ งรอคุณชัชชยั หรอก ป้าวา่ ปา่ นน้ีคงจะนอน ค้างอยูใ่ นเมอื งแลว้ ละ ทำตวั น่าเกลยี ดจรงิ เชยี ว” ประโยคหลังคุณแมบ่ ้านบน่ พึมพำกับตนเอง “ถา้ ชชั จะคา้ ง ก็นา่ จะเอาเสอ้ื ผ้าไปด้วย” ดรสาต้ังขอ้ สังเกต “นี่โคลิน วา่ ทุกอย่างยังอยู่ครบ...” “โอ๊ย คณุ บจี ะเอานยิ มนิยายอะไรกบั คนแบบน้นั ” แสงดาค้อน“คง เมาเป๋ ขบั รถไมไ่ หวแล้วละค่ะ” ดรสาถอนใจ...อาจจะจรงิ ดังคุณแมบ่ า้ นว่า หากหลอ่ นกอ็ ดเปน็ ห่วง ไมไ่ ด้อยดู่ ี เพราะถงึ อย่างไรกต็ าม เขาก็ยงั เปน็ เพื่อนของหลอ่ น
521/763 “ถ้านอนค้างในเมอื งอยา่ งป้าดาว่ากด็ ีคะ่ บีกลัวแต่จะขับรถข้นึ มาท้งั ที่ ดกึ ป่านนี้ ชัชไม่คนุ้ เคยกับทางข้ึนเขาอย่างนีแ้ น่ ขนาดคนท่ีชนิ ทาง ถา้ ไม่ จำเป็นยังไมข่ บั เลย...บกี ลัววา่ จะเกิดอุบตั เิ หตุ...” “อยา่ กังวลเลยคุณบี โตขนาดนัน้ แล้ว คงไมม่ ีอะไรมากหรอกคะ่ ” แสงดาเห็นว่าดรสายงั ไมย่ อมกลับเข้าบา้ น จึงหยบิ เอาผ้าคลมุ ไหล่สี เขยี วเข้มท่ีทอจากใยกัญชา ทพี่ าดอย่บู นเก้าอี้นงั่ เลน่ ในบ้าน เดินออกไป คลุมไหล่ของหญงิ สาวให้ “ขอบคณุ คะ่ ป้าดา” ดรสาสง่ ยิม้ ให้ “ป้าดาไม่ตอ้ งหว่ งบีหรอก บียนื คิดอะไรสกั พักกจ็ ะเข้านอนแล้วละ ปา้ ดาไปนอนเถิดคะ่ บอกหมวยเจง็ ดว้ ยว่า ถ้าง่วงกใ็ หน้ อนไปไดเ้ ลย ไม่ตอ้ งรอ” แสงดาถอยหลงั กลับเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ ปราศจากส้มุ เสยี ง ปล่อยใหด้ รสายืนนึกอะไรเรือ่ ยเปอ่ื ยต่อไปคนเดียว ดรสาปล่อยอารมณ์ ทอดสายตามองโน่นนี่เร่อื ยเปื่อยไป พยายามจะ ไมค่ ิดถึงความรู้สึกหนาวเยอื กที่ยังคงอยู่... อาจจะเป็นเงาท่ีวบู ไหวอยตู่ รงพมุ่ ไมเ้ บอื้ งล่างน่นั เอง ที่ทำใหด้ รสา ใจ หายวบู และถอยหลังกลับไปสองสามก้าว ด้วยความตกใจ... หญงิ สาวกะพรบิ ตาถ่ีๆ เขมน้ มองไปยงั เงามดื ของพมุ่ ไมท้ ี่สนั่ ไหว ดว้ ยหล่อนรสู้ ึกเหมอื นกับมีใครสักคนหนงึ่ ยนื อย่ตู รงนน้ั
522/763 หากเม่ือตง้ั ใจตงั้ สมาธเิ พ่งมอง ดรสากลับมองไมเ่ หน็ สง่ิ ใด นอกจาก เงาไมท้ ี่ไกวตัวไปมาทา่ มกลางสายลมซงึ่ แผว่ ผ่าน... เสยี งแกรกกรากที่ดงั มาจากโคนตน้ ปีบตรงหนา้ เรือน ทำให้ดรสาต้อง หันขวับกลับไปอีกครงั้ และจากหางตาของหล่อน หญิงสาวคดิ วา่ เห็นใคร คนหนึง่ เคล่ือนไหววูบหลบไปท่หี ลังตน้ ปบี อยา่ งรวดเรว็ “ใครน่ะ” ดรสาถามออกไปเสียงดัง พรอ้ มทงั้ กา้ วลงบันได มงุ่ หนา้ ตรงไปยงั ตน้ ปบี หน้าบ้านทนั ที โดยลืมนกึ ถึงความหวาดกลวั ท้ังมวล ดรสาชะโงกหนา้ ไปรอบต้นไมส้ งู ทโี่ ปรยดอกสีขาวนวล สง่ กล่ินหอม กรนุ่ เพื่อดวู ่าเปน็ ผใู้ ดกัน ทเ่ี ล่นตลกกบั หลอ่ นเอาในยามดึกดื่นคอ่ นคนื เช่นนี้ แต่กไ็ ม่พบสิ่งใดหรือผู้ใด... หากในทันทีทหี่ ันกลบั มา หล่อนกต็ อ้ งกรดี รอ้ งออกมาด้วยความ ตระหนก เมอ่ื เกอื บจะปะทะเขา้ กับใครคนหนึ่งซง่ึ โผล่มาอยา่ งเงียบเชยี บ ราวกับผุดข้ึนมาจากพนื้ ดนิ ตรงหน้า “อ๋ตู า...” ดรสาอา้ ปากค้าง เมื่อพบว่าร่างชราภาพท่ียืนอยู่ตรงหน้าของหลอ่ น ไมใ่ ช่ภตู ผีปศี าจแตอ่ ย่างใด หากเป็นคนทีม่ ีเลือดเนอื้ มีชีวิตและจติ ใจ เหมือนกันกับหลอ่ น... อูต๋ าบา้ ที่หล่อนกบั ตอ่ นอูตามหา ดว้ ยมปี ริศนาคา้ งคาใจมากมาย หลายเร่ือง ที่ต้องการจะสอบถามใหห้ ายสงสัย หากไมเ่ คยพบ...
523/763 หญิงชราผเู้ ฒ่าที่ยบั ย่นราวกับผา้ ขรี้ ิว้ เกา่ ๆ ซ่ึงหมดสภาพใช้งาน และ รอให้เจา้ ของโยนท้ิงไป... อ๋ตู าทด่ี วงตาทงั้ สองข้างบอดสนิท และใช้ชีวติ อยโู่ ดยลำพัง ทา่ มกลางผนื ปา่ ท่ีกว้างใหญไ่ พศาล... อู๋ตาทมี่ ีไม้เสย่ี งทายของซบิ เม้ียนเมีย่ นคนท่ีหายสาบสญู ไป และ เหรียญเจ่ียหุ่งเม้ียน...เหรยี ญทส่ี ลักนามของผีหลวงเอาไว.้ .. ทัง้ หลอ่ นและต่อนอู แทบจะพลิกแผน่ ดนิ หา เนื่องจากอู๋ตาผู้นเี้ ท่าน้นั ทกี่ ำความลับทง้ั หมดของซิบเมยี้ นเม่ยี น กบั ปริศนาทคี่ นในหม่บู ้านยงั ค้าง คาใจ บทจะโผลม่ าใหพ้ บ แม่เฒา่ ก็ผดุ พรายขนึ้ มาจากพืน้ ดินขา้ งหนา้ ราว กบั เป็นเงาปศี าจ “อ่นี าย...” เสยี งแหบแหง้ ของหญงิ ชราผนู้ น้ั เอย่ กับหลอ่ นโดยตรง “กะนาแปะย้อง...” “อะไรนะอตู๋ า...” ลมหายใจของหลอ่ นติดขดั อดึ อดั แน่นอย่ใู นอก ด้วยยังจดจำเข้ียวคมขาวของสัตวร์ ้ายน้นั ได้อย่างแมน่ ยำ... “กะนาแปะย้อง...ทำไม...มีอะไรกนั แนค่ ะ..” “มา...พวกมันมา....” อู๋ตาผู้เฒ่าแหงนหน้าหัวเราะเสียงแหบโหย กอ่ น จะหนั หนา้ มาจับจ้องอยทู่ ่ีหล่อน..
524/763 ลมหายใจของหล่อนขาดชว่ งไป ด้วยรสู้ กึ วา่ แมจ้ ะไร้ดวงตา หาก ดรสารสู้ ึกไดว้ ่า หญงิ ชราผู้นั้น ‘มองเห็น’ หล่อน “พวกมันกำลงั จะมาหรืออูต๋ า...กะนาแปะยอ้ งมาจากไหนคะ” ดรสา พยายามรวบรวมสติ “พวกมันจะมาทำไม” “ฤดูดาว....ถึงฤดดู าวอีกครัง้ หนึง่ แล้ว...เอียดชิ้น๑...ฤดดู าวทหี่ น่งึ พัน...ถึงเวลาชำระบาป ชำระความแค้นแตห่ นหลัง...” อู๋ตาผเู้ ฒา่ พดู ยาวที่สดุ เท่าทด่ี รสาจะเคยไดฟ้ งั มา หากหญงิ สาวยังไม่ เข้าใจอยูด่ ีว่า หญิงชราผนู้ กี้ ำลงั จะบอกอะไร “หมายความว่าอยา่ งไรคะ” ดรสาจบั มือเหีย่ วยน่ นั้นเขยา่ “อ๋ตู ากำลัง จะบอกอะไรฉัน...” “ระวงั ตวั ” นำ้ เสยี งของอู๋ตาผเู้ ฒ่า ทำให้ดรสาอดหวัน่ เกรงขึน้ มาอกี ครัง้ อยา่ งมอิ าจจะหักห้ามได้ “ระวังตัวให้ด.ี ...คนื วนั พรุ่ง กอ่ นวันพระจันทร์ เพญ็ ...เยียจะรออยู่ทป่ี ่าโหง ตรงต้นสักคู.่ ..ไปทีน่ ัน่ ไปที่นน่ั ...” ยงั ไมท่ ันทดี่ รสาจะได้ถามอะไรตอ่ ไป เสยี งเครือ่ งยนตข์ องรถขับ เคลื่อนสลี่ ้อกด็ ังกระหึ่มมาตามถนนลูกรัง สายทท่ี อดผ่านหนา้ ไร่ผาสกุ .. ชัชชัย.. ดรสาเหลยี วหน้าไปทางประตูไร่ กเ็ ห็นลำแสงสว่างจ้า จากดวงไฟ หน้ารถเล้ียวเข้ามาตามทางเขา้ ไร่...
525/763 “เด๋ียวก่อน อู๋ตาคะ” เม่ือดรสาหันกลับมาอกี คร้งั นน้ั หญงิ ชราผู้เฒา่ ก็วูบไหวเคล่อื นกายอย่างรวดเร็วไปทางดา้ นหลงั ของต้นปีบใหญ่ “อูต๋ าคะ อยา่ เพ่ิงไป ฉนั ยังมเี ร่อื งทอี่ ยากถามอกี หลายเร่อื ง” ดรสาผวาตามหลังแมเ่ ฒา่ ไปอย่างรวดเรว็ พลางยนื่ มอื ไปหมายจะ คว้าแขนของผู้ชราเอาไว้ หากทม่ี อื สมั ผสั น้นั เปน็ เพยี งแต่อากาศธาตอุ นั วา่ งเปล่า... หญิงชราหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนกบั ตอนท่มี าปรากฏกาย ท้งิ เอา ไวแ้ ต่เสียงแหบแหง้ หากทว่าเปยี่ มล้นไปดว้ ยอำนาจ เจอื มากบั สายลม สะทอ้ นกอ้ งกลับไปกลับมาว่า “ไปทนี่ ่ัน...ไปท่ีตน้ สกั คู่ในปา่ โหง...เยยี จะรออีน่ ายอยู่ที่นนั่ ...เราจะไป เวยี งแสนเพ็งดว้ ยกัน มีแต่ดารกาประกายเทา่ นัน้ ที่จะสามารถแกไ้ ขความ ผิดพลาดทั้งมวล...” ๑ เอยี ดชิ้น ภาษาเยา้ แปลวา่ หนึ่งพนั
๓๔ ดรสายืนละล้าละลังอย่ตู รงลานกว้างหน้าบา้ น ภายใตต้ ้นปบี ใหญ่ ทโ่ี ปรยดอกสีขาวนวลจากลำต้นสูงลงมาเกลื่อนพื้นดนิ ดว้ ยไม่รวู้ า่ จะหนั ไป ทางใดดี ระหวา่ งหญิงลกึ ลับคนนน้ั กบั รถทเี่ พิง่ แลน่ เขา้ มาสูบ่ รเิ วณบ้าน กร่นุ กล่นิ หอมอ่อนจางของดอกปีบโชยมาแตะปลายจมกู ขณะที่อตู๋ า ผเู้ ฒา่ เลอื นหายไปกับสายลม.. ต้นสกั คู.่ ..ป่าโหง และเวียงแสนเพง็ ... แมเ่ ฒา่ บอกกบั หลอ่ นว่าอย่างน้ัน และดรสาไมเ่ ขา้ ใจความหมายเลย แมส้ ักนอ้ ยนิด หมายความวา่ อยา่ งไรกัน....แม่เฒา่ ตอ้ งการอะไรจากหล่อน ยังจะทีก่ ล่าวถึงความผดิ พลาดทง้ั มวล กับชอ่ื ของดารกาประกาย... ทงั้ หมดนน้ั มคี วามเก่ียวขอ้ งอันใดกบั หลอ่ นแน่... ความรูส้ กึ เย็นวาบทีแ่ ผ่ซา่ นไปตามสันหลงั ของดรสา เร่มิ แผก่ ระจาย มาจนถงึ ทรวงอก จนทำใหล้ มหายใจของหลอ่ นเริ่มตดิ ขดั ...
527/763 ไมด่ ีเลย...ดรสาหนาวสน่ั รู้สกึ ว่ากำลงั จะมอี ะไรบางอย่างเกิดข้นึ กบั หล่อน หากบอกไม่ได้วา่ คอื อะไร...และหลอ่ นเกลียดสมั ผัสเชน่ น้เี ป็นอย่าง มาก หญิงสาวสลดั ความสงสยั ท่เี กดิ ข้นึ ทิ้งไป เมื่อสงั เกตว่า เสยี ง เครอ่ื งยนตข์ องรถทีเ่ พ่งิ จอดนงิ่ ลงนั้น ไม่ใชเ่ สียงของรถไรผ่ าสุก ท่ีชัชชัย ขบั ออกไปตั้งแตต่ อนเชา้ ดรสาหนั ขวับกลับไปยงั บันไดบ้าน ทนั ทีที่เห็นวา่ รถที่ขับเขา้ มาอยา่ ง เรง่ ร้อนนัน้ เป็นรถของผูใ้ ด “คุณ...ดรสา...” เสยี งของชายหนมุ่ ทเ่ี พง่ิ กา้ วลงมาจากรถนนั้ เคยคุ้น มากนัก...ให้เวลาผา่ นไปอีกสักกี่สบิ ปี หล่อนก็ยังจะจดจำเสียงของเขาได้ อยา่ งแม่นยำ มาทำไม...คณุ มาท่ีน่ีทำไม...หวั ใจของดรสากรีดร้องด้วยความเจบ็ ปวด...ฉนั เกลียดคุณ ฉนั ไมอ่ ยากเหน็ หน้าของคุณอีก ...ไมจ่ รงิ ...เธออยากพบเขาจะตายไป เธออยากพบเขาทกุ ลมหายใจ ...จติ ใจสว่ นลกึ ของหญงิ สาวเปน็ ขบถ ไมย่ อมโอนออ่ นผ่อนตามจิตใจฝา่ ย แรก ดรสายกมอื ขน้ึ ปิดหแู ละวิง่ ข้ึนบนั ไดบ้านไป ราวกบั ไมต่ ้องการจะ ไดย้ ินเสียงอ้ือองึ ท่เี กิดจากจิตใจสองฝา่ ยของหลอ่ น กำลังโต้เถียงกนั อยา่ ง รุนแรง
528/763 “เดย๋ี วสิ” สนิ ธพว่ิงตามหลังหล่อนมาอย่างรวดเรว็ และควา้ ขอ้ มอื ผอมบางของดรสาเอาไว้จนแน่น “ปลอ่ ยนะ” ดรสารอ้ ง พลางพยายามจะสะบัดขอ้ มือให้หลุดพ้นจาก การเกาะกมุ ของอกี ฝา่ ย “คณุ มาที่นีท่ ำไม...ไรข่ องฉนั ไม่ต้อนรับคนอย่าง คณุ กลบั ไปเสยี เถิด” สินธพแลเห็นหล่อนเชิดหนา้ และเม้มริมฝปี ากแน่น จมูกโดง่ หาก ปลายทชี่ ้ีขึ้นสงู บ่งบอกใหร้ ถู้ งึ ความดื้อรัน้ และถอื เอาใจของตนเป็นใหญ่ หากเป็นในยามปกตทิ ี่เขาและหลอ่ นไม่มขี อ้ บาดหมางใดต่อกันชาย หนมุ่ คงจะควา้ เอาตวั ของหลอ่ นมาตีก้นเหมอื นกับตเี ด็ก หากใน สถานการณ์รา้ ยแรงเช่นคืนน้ี เขาไมม่ ีกะจติ กะใจจะหยอกเยา้ หล่อนเหมอื น อย่างท่ีใจอยากจะทำ “ฟงั ผมนะดรสา” น้ำเสียงทุม้ ตำ่ ของชายหนุ่ม มีความเครง่ เครียดอยู่ ในน้นั นยั นต์ าทจี่ ้องตรงมาทห่ี ล่อนมีแววหว่นั ไหว “มเี รอื่ งรา้ ยเกดิ กบั เพ่อื นของคณุ ...” “ชัชชยั ...” ดรสาอุทานออกมา ด้วยความตระหนกตกใจ หญงิ สาวจึง ลมื เร่ืองราวขอ้ ขัดแยง้ กบั ชายหนุม่ ตรงหนา้ ไปช่ัวขณะ “ชัชชัยใช่ไหมคะ?” สินธพไม่ตอบอะไร หากถามดรสาวา่ “มีใครอยบู่ า้ นบา้ ง...ต่อนออู ยู่ ไหม”
529/763 “ตอบฉันมากอ่ น ว่าเกดิ อะไรขน้ึ กบั ชัชชัย” ความหนาวเหน็บแลน่ เป็นรว้ิ จ่โู จมหล่อนขึน้ มาเป็นระลอก เหมือนกบั เกลยี วคลนื่ ทีม่ ว้ นเข้าสฝู่ งั่ “เกิด...เกิดอุบัติเหตุรา้ ยแรงขึน้ กบั เพื่อนของคณุ ” ชายหนุ่มพยายาม เรยี บเรียงคำพูด และเล่ยี งทจ่ี ะไมบ่ อกความจรงิ กบั ดรสาในเวลาน้ี เพราะ เรือ่ งท่เี กดิ คงจะหนักเกนิ กว่าที่หญิงสาวร่างผอมเพรยี วจะแบกรบั ไหว “ผมขับรถกลับขนึ้ มาจากในเมือง ระหว่างทางพบวา่ เพอ่ื นของคุณ ได้ รับอบุ ตั เิ หตุ...ดรสา คณุ ตามคนในบ้านแลว้ ออกไปกบั ผมเด๋ียวน้ีเลย” “ฉนั จะไว้ใจคณุ ไดอ้ ยา่ งไร ว่าคุณไม่ได้หลอกฉนั ไปฆา่ ทิ้งเสยี ” ดรสา อดระแวงไมไ่ ด้ ทงั้ ท่ีหล่อนเชื่อเขาไปแลว้ ทง้ั หัวใจ “ดรสา” นำ้ เสียงและแววตาของชายหนมุ่ หนกั แน่น “ขอให้ลืมเร่ือง บาดหมางระหวา่ งเราเอาไวช้ ว่ั คราวกอ่ น แลว้ เชอ่ื ผมสกั คร้งั ...” มอื ของชายหนมุ่ ทจ่ี บั ขอ้ มือของดรสาคลายลง ก่อนจะเลือ่ นไปจบั มอื อ่อนน่มุ ของหญงิ สาวด้วยความรวดเรว็ “คุณก็รนู้ ่.ี ..ว่าผมไมม่ วี ันจะทำรา้ ยคณุ ได้...” ดรสาใช้มืออีกข้างท่ียงั คงเป็นอิสระ ปลดมอื แขง็ แกรง่ ของสนิ ธพออก จากมือของหล่อน หญิงสาวหนั ไปตะโกนร้องเรยี กแม่บา้ นคนเก่าแก่ ใน ขณะทสี่ มองกเ็ รม่ิ คดิ วางแผน วา่ จะตอ้ งทำอย่างไรบ้าง “ป้าดาคะ ปา้ ดา”
530/763 ไฟทุกดวงในบรเิ วณหนา้ บ้านและระเบยี ง ถกู เปิดจนสวา่ งจ้า หลงั จากนั้นไม่นานแสงดาโผลห่ นา้ ออกมา พรอ้ มทั้งขมวดคว้ิ ด้วยความ ประหลาดใจแกมไม่พอใจ เมอ่ื เหน็ ชัดว่าดรสากำลังยนื อย่กู ับใคร “คุณบ”ี น้ำเสียงของแสงดาเคร่งเครียด ดรสาเพ่งิ สงั เกตเหน็ วา่ ทีม่ ือ ข้างหน่งึ ของคณุ แมบ่ ้านถือมดี พร้าด้ามยาวเอาไวด้ ว้ ย ท่าทางจบั อาวธุ ทเ่ี กก้ งั ของแสงดา ทำให้ดรสาอดหัวเราะคกิ ออกมาไม่ ได้ แม้วา่ สถานการณจ์ ะตึงเครียดสกั เพียงใด “เกดิ อะไรข้นึ คะ...คณุ ทำอะไรคุณบี ถอยออกไปเด๋ยี วนนี้ ะ”ประโยค หลังแสงดากลา่ วแกช่ ายหนุ่ม ที่กำลงั ยืนอมย้มิ อยู่เช่นเดยี วกันกบั ดรสา “ปา้ ดา” ดรสารวบรวมสมาธิ เพื่อไมใ่ ห้น้ำเสยี งส่นั “ดอกเตอรม์ าบ อกวา่ ชชั ชัย..เกดิ อุบตั ิเหต.ุ ..” “ตายจริง” แสงดาอทุ าน มอื ทก่ี ำด้ามมีดเอาไวจ้ นแน่น เงอ้ื คา้ งอยู่ กลางอากาศ “ที่ไหนคะ” “สักสองสามกโิ ลเมตร กอ่ นจะถึงหมบู่ า้ น” สินธพตอบ “ป้าตามต่อน อู หรอื คนงานผ้ชู ายอีกสกั คนสองคนไปกับผมได้ไหม” “ต่อนออู ยทู่ บ่ี า้ น เด๋ยี วเราไปหากัน” บทแสงดาจะเข้าใจ หล่อนก็ เข้าใจไดง้ ่ายๆ “ไปรถคณุ ไดไ้ หมคะ” ดรสาขอร้องเสียงอ่อน “ไรฉ่ นั มีรถอยแู่ ค่คัน เดียว ชชั ชยั ขับไปต้งั แตเ่ ชา้ แล้ว”
531/763 “ไม่มปี ญั หา” น้ำเสียงของเขายงั คงเครง่ เครยี ด “คณุ รออยนู่ ก่ี ็ แลว้ กัน ผมจะไปตามตอ่ นอูกับพวกผชู้ ายเอง” “ไม่ได”้ ดรสาค้าน “ชชั ชัยเป็นเพอ่ื นของฉนั และเร่ืองนไ้ี ม่น่าจะใช่ เร่ืองดี ฉันตอ้ งไปกับคุณด้วย” สินธพแบมอื สองข้างตรงหน้าอยา่ งจะยอมแพ้ ในเวลาเดียวกับท่ีมี เสยี งกกุ กกั อยู่บนบันไดข้ันแรก ซ่งึ ทอดลงมาจากระเบยี งบ้าน และร่างสูง ใหญข่ องโคลนิ ก็โผลห่ นา้ มองมาดว้ ยแววตาท่เี ปยี่ มไปด้วยความสงสยั ดรสาเลา่ เร่ืองโดยสรปุ ใหช้ ายหนุม่ ชาวองั กฤษฟงั โคลินไดฟ้ ังดังน้นั ก็เลยเสนอตวั จะไปดว้ ยอีกคน “ถา้ งั้นป้าดาคอยอยบู่ ้านดีกว่านะคะ” ดรสาหันไปบอกคุณแมบ่ า้ น “ไมไ่ ด้” แสงดายืนยนั “ป้าเป็นห่วงคณุ ใหป้ า้ ไปด้วยนะคะ ไปดว้ ย กนั หลายๆ คนจะได้ชว่ ยกันคดิ ” “รถจะไมพ่ อน่งั น่ะสิคะ...ไมใ่ ช่รถของเราดว้ ยนะคะป้า บีไปไมน่ าน ก็ กลบั โคลนิ กไ็ ปดว้ ย ไมต่ อ้ งห่วงหรอกคะ่ ” ดรสาพยายามพูดให้เหตุผลกบั คุณแม่บ้าน ดว้ ยความใจเยน็ แสงดา ซึ่งทำทา่ อิดออดในตอนแรก นิง่ ฟังด้วยความไมค่ ่อยเต็มใจ กอ่ นจะยอม ตามในท้ายท่ีสุด
532/763 สินธพขบั รถพาย้อนกลับเข้าไปในหมู่บ้านเพ่อื รบั ต่อนอแู ละตำรวจ หมบู่ า้ นทชี่ ่ือว่า อาจาง ใหไ้ ปดูทเ่ี กิดเหตุด้วยกนั และนน่ั ทำให้ดรสาย่งิ รู้สกึ ได้ถึงความผดิ ปกติ ท่ชี ายหนุ่มพยายามปดิ บงั หลอ่ นเอาไว้ “คุณ...สนิ ธพ” หลอ่ นพยายามลมื เร่อื งราวความบาดหมางท่ีผา่ นมา เมือ่ เรียกชอ่ื เขาดว้ ยเสยี งตะกกุ ตะกกั “เกิดอะไรขน้ึ กบั ชชั ชยั กันแน่บอกฉัน มาเถดิ คะ่ ” “ดรสา” สนิ ธพละสายตาจากถนนลูกรงั ตรงหนา้ ชะลอความเรว็ ของ รถลง แลว้ หนั มาบอกกบั หลอ่ นดว้ ยน้ำเสยี งที่ออ่ นระโหยว่า “เพอ่ื นของคุณ เสียชีวติ ไปแลว้ นะ...He’s dead...” ประโยคสดุ ท้ายสนิ ธพพูดเปน็ ภาษาองั กฤษ เพ่อื ให้โคลินเขา้ ใจวา่ เกิด อะไรข้นึ “อะไรนะคะ” ดรสาแทบจำเสยี งสัน่ พรา่ ของตนเองไมไ่ ด้ หลอ่ นคดิ แค่ว่าชัชชัยอาจประสบอุบัติเหตรุ า้ ยแรงเช่น รถตกเขา....แตห่ ลอ่ นไม่เคย คิดไปถึงวา่ เขาจะเสียชีวิต... “กอ้ ด...” โคลินที่น่ังอยู่ข้างหลังอุทานออกมาดว้ ยความตกใจไมแ่ พ้ กัน “ไม่จริง...ไม่จริง...คณุ โกหก” ดรสาสนั่ หน้าไปมา ลมหายใจขาดเป็น ห้วงๆ และร้สู กึ หนาวสะทา้ นขึ้นมาอยา่ งรนุ แรง
533/763 “ดรสา” ชายหน่มุ ถอนหายใจยาว “ผมเสยี ใจด้วย...เพือ่ นของคุณ เสียชวี ติ ไปแลว้ จริงๆ...” “ทำไม” หวั ใจของหลอ่ นยงั คงเตน้ โครมครามดว้ ยความตกใจ น้ำตา ของหล่อนไหลพรัง่ พรูออกมา โดยมอิ าจจะหักหา้ มเอาไวไ้ ด้ “เขาเปน็ อะไร ตาย ชชั ชยั ตายไดอ้ ย่างไร...ฉันไมเ่ ชอ่ื ... มีใครฆ่าเขา...โจรปล้นหวั ใจวาย หรอื วา่ อบุ ตั ิเหต.ุ ..เกิดอะไร” “ไมร่ ู.้ ...ดรสา” ใบหนา้ คมสนั ของชายหนมุ่ เคร่งขรมึ “ผมไมร่ ู.้ ..” “เกดิ อะไรข้ึนครบั ดอกเตอร์... ต่อนอทู นี่ ัง่ คู่กบั อาจาง ตำรวจประจำ หมูบ่ ้านผาช้างร้องทางตอนหลังของรถ รสู้ ึกตกใจไม่แพ้หญงิ สาว “ฉนั ไมร่ ูต้ อ่ นอู” สินธพส่ายหนา้ ดว้ ยความงุนงง “ขบั รถกลบั มาเห็น คนนอนอยกู่ ลางถนน พอลงไปดถู ึงได้รูว้ า่ เป็นเพอ่ื นของคุณดรสา...” “แลว้ รถละ่ ครบั ” โคลนิ พยายามรวบรวมสติ ในขณะที่ดรสายังสะอน้ื ไห้ “รถทีช่ ชั ชัยขบั ไปอยเู่ สยี ทีไ่ หน” “ไมร่ ู้ ผมไม่เห็นมรี ถสกั คนั ” ดูเหมอื นคำว่า ไม่รู้ จะเป็นประโยคเดียวที่สินธพจะตอบได้ เขาค่อยประคองรถใหเ้ ล้ยี วไปตามทางลาดของเนินเขา กอ่ นจะหัก เลย้ี วไปตามแนวคดโค้ง ใชเ้ วลาไมน่ านนัก ก็มาถึงจุดทเี่ ขาพบรา่ งของชัช ชยั ...
รา่ งขาวโพลนของชายหนุม่ ผู้น้ัน 534/763 ถนน... ยังคงนอนเหยยี ดยาวอยกู่ ลาง มองจากตำแหน่งทจี่ อดรถ ดเู หมอื นกับวา่ ชายหน่มุ ทนี่ อนเหยียดยาว อยกู่ ลางถนนนนั้ ถูกใครเอาแป้ง หรอื ผงอะไรบางอยา่ งท่มี สี ีขาวกระจ่าง โรยเอาไว้จนเต็มรา่ ง ดรสาเปิดประตูที่น่ังข้างคนขับ แลว้ กระโจนลงไปอยา่ งรวดเร็ว...หญงิ สาววิ่งตรงไปยงั ร่างไร้วิญญาณของเพอื่ นชาย โดยมีโคลินวิง่ ตามหลงั ไป ตดิ ๆ “ชชั ...ชชั ...” ดรสาเข่าทรดุ ลงไปกองกับพ้ืนข้างศพ เมอ่ื เห็นใบหนา้ บดิ เบ้ยี วและ แหวง่ วิน่ ไปของชัชชัยไดถ้ นัดตา หล่อนรอ้ งไหโ้ ฮออกมาโดยไมอ่ ายใคร โคลินดงึ ร่างท่ีสั่นระรกิ ของ หล่อนไปโอบเอาไว้หลวมๆ มืออกี ขา้ งของเขาตบหลังดรสาแผ่วเบา เพือ่ ปลอบประโลม เมือ่ เหน็ ว่าหญงิ สาวตรงหน้านน้ั อ่อนไหวเกนิ กวา่ จะรับเร่ือง ร้ายแรงทีจ่ ูโ่ จมเข้ามาโดยกะทันหนั ได้ ศพของชชั ชยั นา่ กลวั เกินกวา่ ทเี่ ขาคาดคิด... ไมน่ า่ แปลกที่ดรสาจะตกใจกลัวจนตวั สั่น เพราะแมแ้ ต่ชายหนุ่มชาว องั กฤษเองก็ยังตอ้ งเบอื นหนา้ หนี เมือ่ เห็นเบ้าตากลวงโบ๋ท้ังสองข้าง บน
ใบหนา้ ท่เี นอื้ ถกู แทะจนแลเหน็ กระดกู สีขาว 535/763 สว่าง ท่ามกลางแสงจันทร์ทสี่ ่อง โคลนิ เห็นตอ่ นอูและอาจางกผ็ งะไป เมื่อเห็นสภาพของศพไดถ้ นดั ... อาจางเป็นหนุม่ เย้าชาวผาช้างรอ้ ง ทเี่ รยี นจนจบมัธยมศกึ ษาจาก โรงเรียนในตัวเมอื ง และเขา้ เรยี นต่อทโี่ รงเรยี นตำรวจ ตามโครงการตำรวจ หมบู่ า้ น เมือ่ สำเรจ็ การศกึ ษา ก็ได้รับการบรรจุเขา้ ทำงานกับ องค์การ บริหารสว่ นตำบล เพื่อทำหน้าท่ีตำรวจหมู่บา้ น โดยมีหน้าที่เหมือนกบั ตำรวจในตัวเมอื งทกุ ประการ อาจางยกมือห้าม ไมใ่ หส้ นิ ธพแตะตอ้ งศพ... เขาหยิบเอาสมดุ ในมอื ข้ึนมาจดบนั ทึกลักษณะของสภาพศพ และ สภาพแวดล้อมท่รี ายรอบอย่างละเอียดรอบคอบ หลังจากทจ่ี ดรายละเอียดทง้ั หมดเรยี บร้อยแล้ว อาจางกค็ ุกเขา่ ลงขา้ ง ร่างของชชั ชยั และเร่มิ ลงมือตรวจสอบศพโดยมีสินธพชว่ ยสอ่ งไฟให้ โคลนิ ประคองใหด้ รสาไปน่ังหลบอยทู่ ีข่ ้างรถของสินธพ ซึง่ หญงิ สาว กเ็ ดนิ ตามไปแต่โดยดี หากเลอ่ื นลอยเหมอื นตกุ๊ ตาท่ีไรว้ ญิ ญาณ “แปลกนะครบั ” อาจางขมวดคิ้วขณะท่ีแตะต้องศพ และผงสีขาว ท่ี โรยอย่บู นรา่ งอันไร้วญิ ญาณนนั้ “นอกจากเนื้อหนงั ท่ีถกู ตัวอะไรกัดแทะแล้ว ไมม่ รี อ่ งรอยว่าคอหัก เลย...เหมือนกบั ว่าเพอ่ื นของอี่นายตายจากอะไรสักอยา่ ง...แล้วก.็ ..ดวงตา
536/763 ของศพ....หายไป...ยังจะผงอะไรสีขาวนอ่ี กี ...ดอกเตอรท์ ราบไหมครับว่า เปน็ ผงอะไร...” สินธพสา่ ยหน้าตอ่ คำถามนน้ั ด้วยเขาไมร่ ู้จริงๆ วา่ จะตอบอาจางวา่ อย่างไร แรกทีเดยี วน้ัน ตอ่ นอูไม่ไดส้ นใจในกระบวนการชันสูตรของอาจาง ดงั นัน้ เขาจึงเร่มิ ออกเดินสำรวจโดยรอบบรเิ วณ ก่อนจะไปหยดุ ทห่ี น้าผา ข้างถนน สง่ เสยี งร้องโหวกเหวก เรยี กสนิ ธพและอาจางที่กำลังสนใจกับ การชนั สูตรวา่ “มาดทู างนห้ี น่อยสิครบั ดอกเตอร์ อาจาง...บนพน้ื ถนนทางดา้ นน้ี มี รอยเบรกของรถก่อนท่ีรอยยางมาสนิ้ สดุ ทข่ี อบเหว” ต่อนอใู ชไ้ ฟฉายในมอื ส่องกราดไปยงั หบุ เหวลกึ ท่ีมืดทะมนึ อาจางจึงเงยหนา้ และผละออกจากศพของชัชชัย แลว้ รีบวงิ่ ไปสมทบ กบั ต่อนอู โดยมสี ินธพตามหลังไปติดๆ “คุณชัชชัยคงขบั รถตกลงไปในเหวนี.่ ..” ตอ่ นอสู ันนิษฐาน แล้วหนั กลับไปฉายไฟสอ่ งดหู นา้ ผาอกี ขา้ งหนงึ่ ของถนน ซ่งึ อยฝู่ ั่งตรงขา้ มกบั เหว... มีรอยชะง่อนหินท่บี ิ่นไป เน่ืองจากถูกกระแทกอยา่ งรุนแรง “เกดิ อะไรข้ึน....แลว้ ทำไมศพของเขาขนึ้ มาอยบู่ นถนนน่ีได้” สนิ ธพ ขมวดคว้ิ พยายามจะเชือ่ มโยงเร่ืองราวเข้าดว้ ยกนั
537/763 “คุณชชั ชยั อาจจะตกใจอะไรหรอื หลบั ใน....มีรอยเบรกอยา่ งรุนแรง ดอกเตอรเ์ ห็นรอยปะทะท่ีหนา้ ผาโนน่ ไหมครบั ” ตอ่ นอชู ้ีมอื ให้ชายหนุ่มมองไปยังร่องรอยบนหนา้ ผา กอ่ นจะกม้ ลง สมั ผัสร่องรอยบนพ้ืนถนน แลว้ ชใ้ี ห้ทุกคนเหน็ รอยหมุนของรถ “เยยี สนั นิษฐานวา่ พอตกใจ เพือ่ นของอนี่ ายอาจจะเหยียบเบรก แลว้ รถคงจะสะบดั ไปชนหน้าผา...จากนั้นคุณชัชชยั กห็ ักพวงมาลัยอีกคร้ัง รถก็เลยหมุนจนตกถนนลงไป เราคงไดค้ ำตอบหลังจากหารถพบ” ตอ่ นอู กล่าวด้วยความสขุ ุม “ฉนั วา่ ชชั ชยั ไมน่ า่ จะตกลงมาจากรถนะ...” สนิ ธพออกความเหน็ “รถ อาจจะตกลงไป แลว้ เขาไม่ได้รบั บาดเจ็บ ก็เลยไตก่ ลับข้นึ มาบนถนน” “เยียกค็ ิดวา่ อย่างนน้ั ” อาจางมีสหี น้าครุ่นคดิ “เพราะถา้ เป็นอยา่ งน้นั จรงิ ศพของคุณชชั ชยั น่าจะมบี าดแผลรนุ แรง ชนดิ ทำให้เขาเสียชวี ิตได้...มี กระดกู ข้อเทา้ ขา้ งหน่งึ หกั แตน่ ัน่ ไมน่ า่ เปน็ สาเหตุทท่ี ำให้เขาตาย ไมม่ ีเลือด ออก ไม่มีรอ่ งรอยอะไรเลยนอกจาก...” “นอกจากอะไร” ต่อนอหู ันขวบั กลบั มาจอ้ งหนา้ อาจาง “นอกจากรอยแทะบนหน้าของศพ แลว้ กด็ วงตาท่ีหายไป...”อาจาง พึมพำ “รอยแทะ....” น้ำเสียงตอ่ นอูมคี วามสน่ั สะทา้ นอยใู่ นน้นั “ตัว อะไร....รอยของตวั อะไร เมย่ บอกได้ไหม อาจาง”
538/763 “ไมร่ ู้” อาจางส่ายหนา้ อยา่ งจนปัญญา “เยียบอกไมไ่ ดว้ ่าเปน็ รอยแทะ ของตัวอะไร แตไ่ มน่ ่าใช่สตั วใ์ หญ่....มีรอยกัดกินเล็กๆ มากมาย กระจดั กระจายไปทั่วร่างกาย...อ้อ...แลว้ ก็มีผงอะไรกไ็ ม่รู้ สีขาวๆ ละเอยี ดเหมอื น ละอองดอกไม้ บนลำตวั ของศพ” “ฉันเห็น...” สนิ ธพโพลง่ ออกมา เม่ือหวนคดิ ไปถึงแมลงสขี าวโพลน ซ่งึ มีรปู ร่างอว้ นกลม มขี ายาวย่ืนมากมาย ลกั ษณะคลา้ ยกับแมงมุม หาก ท่าทางนา่ กลวั ในแบบท่ีเขาไม่เคยเหน็ สักครัง้ ในชวี ติ “ตอนแรกทฉี่ ันเจอคณุ ชชั ชยั มีแมลงตัวหนึ่งโผล่ออกมาจากตรงที่ เปน็ ตาของ...ของศพ” สินธพรสู้ ึกสยดสยอง เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตกุ ารณ์ เมื่อสักหนึ่งช่ัวโมงทีผ่ ่านมา “แมลงอะไรครับดอกเตอร”์ ตอ่ นอถู ามด้วยน้ำเสยี งร้อนรน “ไม่รู้” ...คำตอบวา่ ไมร่ ู้ ดูเหมอื นจะเป็นคำตอบทต่ี ดิ ปากทกุ คนในคำ่ คนื นี.้ .. “แต่ลกั ษณะของมันคล้ายกบั แมงมมุ ...บนตวั ของมันมขี นส้ันๆ สีขาว ปกคลุม เหมือนกับปดู ว้ ยผืนผา้ กำมะหย่ี” สนิ ธพพยายามอธบิ าย รายละเอยี ดเทา่ ท่ีจะจดจำได้ “ตาของมนั สแี ดงใช่ไหมครับ...แดงเหมือนเลือด” ตอ่ นอปู ากคอสน่ั ขณะว่งิ กลับไปยงั ศพของชัชชยั “มเี ขีย้ วโค้งสองข้างขาววาววบั แหลมคม เหมือนกบั คมมีด...”
539/763 “นั่นละตอ่ นอู ใชเ่ ลย” สินธพที่ว่ิงตามมาพยกั หนา้ แลว้ อธิบายต่อ “เวลาทม่ี นั มองมานะ...เหมอื นกับมมี นตรส์ ะกดเลย เพราะฉันร้สู กึ เย็น ยะเยือก ขาแข็งไปหมดทัง้ สองข้าง ก้าวไปไหนไมอ่ อกเลยเชยี วละ” “กะนาแปะย้อง...” รมิ ฝปี ากของต่อนอูสั่นระริก เป็นคร้ังแรกท่ีสนิ ธพเห็นแววหวัน่ ไหว ระคนด้วยความหวาดกลัวในดวงตาแขง็ แกรง่ คูน่ ้ัน “ตัวอะไรนะต่อนอ”ู ชายหนุ่มร้องถาม ในขณะท่ีอาจางผงะไปเมือ่ ได้ยินช่อื ประหลาดซ่ึงตอ่ นอเู อ่ยออกมา สนิ ธพเหน็ ดรสาพยายามยนั กายลกุ ขึ้นจากพน้ื ดินท่ีหลอ่ นนง่ั อย่กู ับ โคลนิ เขาวา่ หล่อนเองกค็ งไดย้ ินชือ่ แปลกประหลาดน่นั เช่นเดียวกนั จึงรีบ เดนิ มาสมทบอย่างรวดเรว็ ชายหนุ่มมองดูใบหน้าเผือดสขี องดรสาดว้ ยความเป็นห่วง แตแ่ ลว้ ก็ ตอ้ งถอนหายใจยาว เมอ่ื เหน็ แววแบบเดียวกันน้ัน ในดวงตาสีฟ้าสุกใสของ ชายหนุ่มรา่ งสูง ทีเ่ ดนิ ตามหลงั หญงิ สาวมาไม่หา่ ง “กะนาแปะย้อง...” ตอ่ นอทู วนชอ่ื นั้นกลบั ไปกลบั มา ขณะใช้มอื แตะ ผงสขี าวละเอยี ดบนร่างของชัชชยั ขน้ึ มาเพ่งมอง “กะนาแปะย้องหรือตอ่ นอู...” ดรสาอ้าปากคา้ ง คำพดู ของอตู๋ าชรา เม่ือสักช่ัวโมงท่ีผ่านมานัน้ หวนกลบั มาในความคดิ คำนงึ ของหลอ่ นอีกคร้งั “มา...พวกมนั มา...กะนาแปะย้องกำลงั มา”
540/763 “อน่ี าย...ใช่แน่ครับ” ตอ่ นอูเสยี งส่นั “ผงสขี าวแบบนี้ กบั รอยกดั กิน บนศพ...ไมผ่ ิดหรอกครับ...เป็นมันแน.่ ..” สนิ ธพมองหนา้ ดรสา แล้วหนั ไปมองต่อนอู ก่อนจะถามออกมาด้วย ความสงสัยวา่ “พวกคณุ กำลังพูดถึงอะไร” “กะนาแปะย้องคะ่ ” ดรสาอธบิ ายดว้ ยเสียงแผ่วเบาเกอื บจะเปน็ กระซบิ “ฉนั ก็ไมร่ วู้ า่ คือสัตว์จำพวกไหน ที่ฉนั เคยเห็นมา...ดูจากลักษณะ แลว้ เหมือนกับแมงมุม แตเ่ ป็นแมงมุมมพี ิษ...” “ผมไมเ่ คยได้ยนิ ว่ามแี มงมมุ แบบน้ี แถวนมี้ าก่อนเลย” สินธพคราง “พวกมนั จะออกมาเฉพาะช่วงฤดูดาวเท่านัน้ ครับ” ต่อนอูหันไปทาง ชายหนุม่ “ต่อนอ”ู ดรสาเอย่ ต่อไป ท้งั ทใ่ี จยงั ออ่ นระโหย “เมื่อหวั ค่ำ อู๋ตาบ้า ไปพบกับฉนั ทไ่ี ร.่ ..แกพูดถงึ กะนาแปะยอ้ ง...แกมาเตอื นให้ฉันระวังตวั เอา ไว้ บอกวา่ พวกมนั กำลงั มา แต่ไมบ่ อกวา่ พวกมันจะมาทำไม....” “แยแ่ ล้วอี่นาย เราเสียท่าพวกมันแลว้ ละ” น้ำเสยี งของต่อนอตู ืน่ ตระหนก เขาหันกลบั มาบอกกบั สินธพดว้ ยท่าทางร้อนรน “ดอกเตอรค์ รบั เรารบี ย้อนกลบั ไปท่หี ม่บู ้านเดี๋ยวนเี้ ลย ก่อนท่ีทุกอยา่ งจะสายจนเกนิ ไป....”
๓๕ กลุม่ กอ้ นสีขาวมลังเมลอื งสอ่ งสะทอ้ นแสงนวลจันทร์ กา้ วไปข้าง หนา้ ทลี ะเล็กทีละนอ้ ย ค่อยกระดบื คบื คลาน ในขณะท่ีผู้คนท้ังหมู่บา้ น หลบั ใหลอยู่ในนทิ รารมณ์อนั สุขสงบ กล่มุ ใหญ่ทดี่ น้ั เดนิ มาดว้ ยกัน แยกเปน็ กลมุ่ ยอ่ ยไปทางซา้ ย ไปทาง ขวา ราวกบั กองทพั ทหาร แบง่ กำลังกันออกเป็นกองรอ้ ยเลก็ ๆ เพ่อื ทำการจู่ โจม ไปบา้ นนัน้ ไปบ้านน้ี ไปบา้ นโนน้ ... ขาท้งั แปดทยี่ ื่นยาวของพวกมัน เดินสลบั ไปมาอยา่ งมีระเบยี บ ยงั มี บ้านอีกมากมายหลายหลงั ในหมบู่ า้ นที่พวกมันมาเย่ยี มเยือน การเคล่ือนไหวภายใต้ราตรีของพวกมนั เงยี บกรบิ ดุจกองโจร จะมกี ็ แต่เพียงเสียงขยับเขยี้ วดงั กรอบ แกรบ กรอบ แกรบ ทฟี่ งั ดูแลว้ เหมอื น กบั เสียงของลมพดั ใบไมไ้ หว ดวงตาแดงก่ำราวทบั ทมิ สีเลอื ด สะท้อนแสงดาราเบื้องบนเป็น ประกายดุรา้ ย กระหายหิว...
542/763 แม้ไม่มจี มกู ไวร้ ับกลน่ิ หากฆานสัมผัสของพวกมันนน้ั ดีเลิศ หาก บ้านหลงั ใด มกี ล่นิ หอมหวานเอียนๆ ราวกบั ดอกไม้เกา่ เก็บโชยมา พวก มนั ก็จะหลบเล่ยี งไปไกล ด้วยเป็นกลนิ่ ท่สี ร้างความเจบ็ ปวดรวดรา้ วใหก้ ับ รา่ งกลมโตของพวกมนั ... ยังมบี า้ นท่ีน่าสนใจ และกล่ินคาวของเน้ือมนุษยใ์ ห้พวกมนั กดั กนิ อกี มากนกั ... กดั กินและปลอ่ ยพิษ หัวหน้าใหญข่ องพวกมนั สง่ สญั ญาณมาให้รวู้ ่า อยา่ ให้ถงึ กับตายอย่างกับเหยอ่ื รายทผ่ี ่านมา เพียงแคใ่ ห้หลบั ใหลไปชว่ั กาล กพ็ อแล้ว... ทีละเล็กทีละนอ้ ย ค่อยดั้นเดนิ ... กลมุ่ เลก็ อีกสองกลุ่มแยกออกไปยังบา้ นหลงั นัน้ ท่ีแสงไฟยังสวา่ ง เรอื งรอง... หญงิ สาวเดินกลบั ไปกลับมาอยบู่ นระเบียงบ้านด้วย อาการกระสบั กระส่าย ดว้ ยหลายวนั ที่ผา่ นมานัน้ มเี รอ่ื งราวให้ต้องคร่นุ คดิ และตดั สนิ ใจมากมายนัก หลอ่ นมาเป็นครอู ยู่ท่ีนน่ี านกวา่ สามปีแลว้ และหลอ่ นคงไม่ทนอยทู่ ่ี หมูบ่ า้ นเล็กๆ อยา่ งผาชา้ งรอ้ งน้ี หากไม่ได้พบกบั เขาเข้า... เขาขนึ้ มาทผี่ าช้างรอ้ งเพือ่ ทำไร่สม้ ในระยะเวลาที่ไลเ่ ลยี่ กบั หลอ่ น
543/763 เขาเปน็ ชายหน่มุ ทต่ี อ้ งตามคณุ สมบตั ชิ ายในฝนั ของผ้หู ญงิ หลาย คน...หลอ่ รวย สุภาพและใหเ้ กยี รติทกุ คนทรี่ ายล้อมเขา และผกากรองก็ อดจะหว่ันไหวไปไมไ่ ด.้ .. ความหวนั่ ไหวของหล่อน สัน่ คลอนหวั ใจชาเย็นใหอ้ ่อนไหว และ ผกากรองคิดว่าไม่ผิด หากหล่อนจะรกั ดอกเตอร์สนิ ธพ แม้ว่าฝ่ายนน้ั ไม่ มที า่ ทีจะสนใจหล่อน นอกเหนอื ไปจากใหค้ วามชื่นชมยินดี ว่าหลอ่ นเปน็ แมค่ รูผเู้ สยี สละ หลอ่ นเป็นผูห้ ญิงสมยั ใหม่ และกลา้ พอทจี่ ะบอกรักกับผู้ชายกอ่ น ทเี่ ขาไมแ่ สดงท่าทีอะไรออกมา อาจเปน็ เพราะว่าเขาไมร่ วู้ ่าหลอ่ นรกั เขามากเพยี งใด ผกากรองจงึ คิดว่า ถึงเวลาทจ่ี ะต้องบอกให้เขารู้ไดแ้ ล้ว วา่ หลอ่ นรู้สกึ อย่างไรกบั เขา... ผกากรองไมเ่ ห็นว่าเรอื่ งนจ้ี ะเสยี หายตรงไหน รกั เขาก็บอกให้เขารูไ้ ป เลยวา่ รกั แตห่ ลอ่ นก็รรี อไม่กล้าบอกให้เขารู้จนถึงวนั น้.ี ..วนั ท่ีดรสากลับ มา... วนั แรกทไี่ ด้เห็นหญิงสาวสวยใส ทา่ ทางร่าเรงิ คนนัน้ หลอ่ นรไู้ ด้ใน ทันทีว่า เจอเขา้ กับคตู่ อ่ สู้ทไี่ ด้เปรยี บหลอ่ นในทกุ ดา้ น ไม่ว่าจะเป็นเรอ่ื งชาติ ตระกลู การศกึ ษา และความสดสวย... หลอ่ นเป็นได้แคค่ รูบ้านนอกจนๆ หนา้ ตาธรรมดา วันหนง่ึ ๆ กม็ ัวแต่ ยงุ่ กบั เดก็ นักเรียนจนไมม่ เี วลาดูแลเอาใจใส่ในความสวยงามของตนเอง
544/763 ยง่ิ ดรสาทำท่าไมส่ นใจดอกเตอร์ ทงั้ ยงั ทำท่ารงั เกยี จจนออกนอกหนา้ แบบน้ัน ผกากรองยิง่ รสู้ ึกเกลียดชงั หญงิ สาวคนนน้ั มากย่ิงขน้ึ เพราะ หล่อนรู้ว่า หากได้พบกบั ดอกเตอร์สินธพแล้วละก็ ความรสู้ ึกของดรสาจะ ต้องเปลยี่ นไป... ใครจะเกลยี ดคนดีอยา่ งเขาได.้ .. ท้ายทส่ี ดุ ดรสาก็จะตอ้ งรกั เขา...และเขากอ็ าจจะรกั ดรสา... แลว้ หลอ่ นเลา่ .... หล่อนจะต้องทนอยเู่ ปน็ ครูผู้เสยี สละอยบู่ นดอยนไ้ี ปเรอ่ื ยๆ จนแก่ ตายโดยไมม่ ีใครมารัก...อย่างนห้ี รือ ดงั น้ันหล่อนจงึ ดใี จนกั เมื่อลกู ศิษยค์ นหนึ่งของหล่อนมาเล่าใหฟ้ ังวา่ ดรสามีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกบั ดอกเตอรท์ ี่ไรข่ องนางอำ่ เฟยเมอื่ หลาย สปั ดาห์ก่อน จนถึงกับตบหนา้ ดอกเตอรไ์ ปต่อหนา้ คนงานของเขา... ผกากรองเชือ่ วา่ คนทมี่ ีศักดิ์ศรีอยา่ งดอกเตอรส์ นิ ธพ จะไม่ยอมให้ ใครมาหยามหยันแบบท่ีดรสาทำกบั เขาอยา่ งเด็ดขาด.. ยิ่งคิดกย็ ิง่ นา่ ขนั ... ใครจะคิดวา่ ส่ิงทด่ี รสาทำลงไป จะกลบั กลายมาเปน็ ผลดกี ับหลอ่ น... สินธพไม่ใช่พระอิฐพระปูน เขาเป็นชายหนมุ่ ท่ีมเี ลือดเนอ้ื มชี ีวติ จิตใจ...เขาจะไม่ร้สู ึกเปลา่ เปล่ียวเหมอื นอยา่ งหล่อนบ้างหรืออย่างไร...
545/763 หนุ่มฉกรรจ์อยา่ งเขา ยงั ไมม่ ีคนรกั และบนดอยนก้ี ็มหี ญิงสาวไมก่ ี่ คนท่ีคูค่ วรกบั เขา ผกากรองจงึ ตัดสินใจว่า จะไปบอกให้เขารวู้ ่าหลอ่ นรกั เขามากเพียง ไร หล่อนพรอ้ มท่ีจะทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการ... อนั ท่ีจริงหล่อนกเ็ รม่ิ ทำมาระยะหนึง่ แลว้ ด้วย... ผกากรองรวู้ า่ ดรสากำลงั สืบสานงานอนรุ ักษป์ า่ ต้นนำ้ ตอ่ จากแมข่ อง หล่อน....และสงิ่ ทีด่ รสาทำเปน็ การขัดแยง้ กับสิ่งทสี่ ินธพทำ... ดอกเตอร์เปน็ สุภาพบรุ ษุ พอท่ีจะไม่ตอบโต้ดรสาออกมาด้วยความ รนุ แรง คนดีๆ อย่างเขาจะต้องอดทนให้ผ้หู ญงิ คนนน้ั เลน่ งานไปทำไม หลอ่ นเปน็ ครู เปน็ บคุ คลทชี่ าวบา้ นส่วนใหญ่ใหค้ วามนบั ถอื ดงั นัน้ หล่อนจงึ ค่อยปลกู ฝังความคิดใหก้ ับชาวบา้ นไปทีละเล็กละน้อย ผ่านทาง ลูกๆ ของพวกเขาทเี่ ป็นลกู ศิษย์ของหล่อนบา้ ง พูดดว้ ยตัวเองโดยตรงบา้ ง ตามงานพิธีของหม่บู า้ น หรือเวลาท่ชี าวบ้านมาชมุ นุมกนั เพือ่ ทำอะไรสัก อย่าง... ใหพ้ วกเขาเหน็ วา่ สนิ ธพมาสรา้ งความเจริญให้กบั หมบู่ า้ นอย่างไร ใน ขณะที่ดรสากำลงั พยายามขัดขวางความเจรญิ เหล่านน้ั ผกากรองมองดูความแตกแยกระหวา่ งไรผ่ าสกุ กบั ชาวผาช้างร้อง อยา่ งใจเยน็ และหล่อนรู้ดีวา่ อกี ไม่นานรอยร้าวนน้ั จะต้องมาถึงจุด
546/763 แตกหกั ....และเม่ือเวลานัน้ มาถึง ดรสาจะตอ้ งเกบ็ ขา้ วเกบ็ ของ หอบผ้าผอ่ น ย้ายลงจากผาช้างรอ้ งไปแทบไม่ทัน... แมช้ าวบา้ นจะรกั คุณผาสุก มารดาของดรสามากเพียงใด แต่เมื่อ ปราศจากคุณผาสุกเสยี แลว้ ดรสาจะทำอะไรได.้ ..วิธีการท่กี า้ วร้าว และ มัน่ ใจในตนเองขนาดนั้น ไม่สามารถนำมาใช้ไดก้ บั ชาวบ้านทีน่ ี่... ยง่ิ ตอนทีด่ รสาฉกี หน้ากากนางอำ่ เฟย ย่ิงทำให้ชาวบา้ นบางสว่ นโกรธ แคน้ เพราะนั่นเทา่ กับดรสากำลังประกาศวา่ คนท่ผี าชา้ งร้องมแี ต่คนโง่ งมงาย แลว้ ใครท่ไี หนเล่าจะนยิ มชมชอบคนทีว่ า่ ตวั เองว่าโง.่ .. เธอทำตัวของตัวเองแท้ๆ นะ ดรสา...ผกากรองยิ้มกับตนเองในเงา มดื ของยามราตร.ี ..ฉนั ไมไ่ ด้อยากจะกำจดั เธอไปดว้ ยวธิ แี บบน้ีเลย... สายลมเย็นทโ่ี ชยมาแผ่วเบา หอบเอากรนุ่ สาบสางของปา่ มาดว้ ย ผกากรองทำจมูกฟดุ ฟดิ ดว้ ยรู้สึกว่ามีกลน่ิ แปลกๆ ของอะไรบาง อยา่ ง ซึ่งหล่อนไม่เคยคนุ้ มากอ่ น บ้านพกั ของเธอปลกู อยู่ในบรเิ วณโรงเรียน ซง่ึ อยบู่ นยอดเนนิ ท่ีสูง ทส่ี ดุ ของท่ีต้ังหมู่บ้าน อยู่หา่ งจากยา่ นพักอาศัยของชาวบ้านชัว่ ไม่ไกลมาก นกั
547/763 เบอ้ื งหลังของโรงเรยี นเปน็ ภเู ขาสงู ใหญ่ ถัดจากโรงเรียนไปไม่ไกล เป็นปา่ กว้างท่มี ตี น้ ไมแ้ นน่ ขนดั ซง่ึ จัดเปน็ บริเวณปา่ ต้นนำ้ ที่ชาวบา้ นเรยี ก กันว่าปา่ โหง มเี สยี งร่ำลอื ถึงเรอื่ งราวของภูตผปี ีศาจและสัตว์รา้ ย หากคนสมยั ใหม่ อย่างหลอ่ นไม่เคยนกึ กลัว หล่อนดใี จทบ่ี ้านพกั อยหู่ า่ งออกมานอกหมู่บา้ น เพราะหลอ่ นชอบความเงียบในตอนกลางคืน...มันเขา้ กันดีกบั ความรสู้ กึ เหงาของหล่อน... กลน่ิ สาบสางนั้นทวคี วามรนุ แรงมากขน้ึ เรื่อยๆ เหมือนกบั วา่ เจ้าของ กลน่ิ เคลื่อนเขา้ มาจนใกล้ ผกากรองจงึ เดินจากระเบยี งกลับเขา้ บา้ นไป ดว้ ยรูส้ กึ เริ่มงว่ งนอน กับเหม็นจนทนแทบไมไ่ ด.้ . หลอ่ นตัดสินใจเด็ดขาดวา่ พร่งุ นจ้ี ะไปพบดอกเตอรส์ ินธพทสี่ วนส้ม เพอ่ื บอกความในใจทีเ่ กบ็ งำมานานกวา่ สามปี ใหเ้ ขาได้รวู้ า่ หล่อนรักเขา... ผกากรองไมร่ ูว้ า่ คำตอบของสนิ ธพจะเปน็ อยา่ งไร หากหลอ่ นแนใ่ จวา่ พชั รวลัย นอ้ งสาวของสนิ ธพจะสนับสนุนหล่อนเปน็ อย่างด.ี .. ภายในหอ้ งนอนมดื สนทิ ดว้ ยผกากรองไมไ่ ด้รูดมา่ นหนา้ ตา่ งเปดิ ให้ แสงจันทร์สาดสอ่ งเข้ามา หล่อนสะดงุ้ สดุ ตวั เมอ่ื มือสมั ผสั เขา้ กบั อะไรบางอย่าง ที่เกาะสงบนิง่ รอหลอ่ นอยู่ท่ีสวติ ชไ์ ฟ...
อะไรบางอย่างทนี่ ุ่ม...กลม...และมขี าไตย่ วั้ เยี้ย 548/763 แมงมมุ ... ราวกับขาของ ผกากรองกรดี เสยี งร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเปน็ ท่ีสุด เมอื่ อะไรทเ่ี ฝ้ารอคอยหล่อนอยใู่ นความมดื ของยามราตรี ฝงั เขี้ยวแหลมคมเขา้ กบั ข้อมือของหลอ่ นอยา่ งรวดเรว็ ... หล่อนรู้สกึ ได้ถงึ อะไรบางอยา่ งที่เจา้ สตั วน์ น้ั ปล่อยผ่านเขา้ ไหลวนอยู่ ในกระแสเลือดของตนเอง ดว้ ยมันท้งั แสบ ทัง้ รอ้ นราวเพลงิ เผาผลาญอยู่ ภายในกาย สตสิ ัมปชญั ญะสุดทา้ ยของหลอ่ นนึกเสยี ใจที่ไม่เชือ่ คำเตอื นของต่อน อู เมือ่ ฝา่ ยน้นั ยืน่ น้ำมันอะไรบางอย่าง ที่กลิ่นหอนหวานจนคล่ืนเหยี นมา ให้ พร้อมกับบอกวา่ ...ครูระวงั ตัวนะครบั เขา้ ฤดูดาว มีสัตวร์ า้ ยมากมาย เกบ็ น้ำมนั น้ีเอา ไวก้ บั ตัว และใชห้ ยดใสเ่ ส้ือผ้าทกุ วัน...น้ำมันเออ้ื งหอมจะปอ้ งกันครจู าก สัตว์รา้ ยท่ีมาจากป่าโหงได้.... ตอนนั้นผกากรองคดิ ว่านน่ั เป็นความเช่ือทโ่ี ง่งมงาย... โลกเจรญิ มาจนป่านนี้แล้ว คนทีม่ ีความเชื่อเก่าๆ อยา่ งนี้ ยังมหี ลง เหลอื อยอู่ ีกด้วยหรอื ...หล่อนรบั ขวดนำ้ มนั มาอยา่ งเสียไมไ่ ด้ หากเมื่อกลับ มาถงึ บ้าน กโ็ ยนทิง้ ไปอยา่ งไมส่ นใจ...
549/763 เพิง่ มานึกเสยี ใจเอาในตอนน้ี หากมนั อาจจะสายเกินไปสำหรับหลอ่ น เสยี แล้ว... แสงดาเดินกลบั ไปกลบั มาอยู่ทร่ี ะเบียงหน้าบา้ น พลางเงี่ยหูคอย ฟังเสยี งรถยนต์ ดว้ ยความเปน็ หว่ งหญิงสาวซึ่งเล้ียงดมู า ตั้งแต่ครง้ั ท่ดี รสา ยังเปน็ เพียงเดก็ หญิงตัวเลก็ เกิดอะไรขน้ึ กับชัชชยั กนั แน่... คณุ แมบ่ า้ นแหง่ ไร่ผาสุกเชื่อว่า เรือ่ งที่เกดิ ข้ึนต้องไมใ่ ชเ่ รื่องดี เพราะ ไมเ่ ช่นนนั้ แลว้ ดอกเตอร์สินธพคงไม่บากบนั่ มาพบ ท้งั ที่ยังมเี รือ่ งผิดใจกนั อยู่ อีกอยา่ ง...หากชัชชยั ไมไ่ ด้เปน็ ไรมาก เหตุใดชายหนมุ่ เจ้าของสวนสม้ จึงไมร่ บั เอาตวั มาเสียดว้ ยกนั ... หล่อนเหลือบมองดูนาฬิกา ก็เหน็ ว่าดรสาและสินธพ ออกไปได้เกือบ สองชว่ั โมงแล้ว และทุกอยา่ งยงั คงเงยี บเชียบและวังเวง บา้ นเรือนใน หมู่บา้ นท่ีแลเห็นดวงไฟริบหรี่น้ัน บดั นี้ค่อยทยอยดับลงทีละดวงสองดวง จนท้งั หมู่บา้ นมแี ต่ความสลวั ราง แสงดาสัง่ อาลใิ ห้เปดิ เครือ่ งป่นั ไฟตอ่ ไป จนกวา่ ดรสาจะกลับมา ทั้งที่ โดยปกตแิ ล้วไรผ่ าสกุ จะดับไฟตอนเที่ยงคืน
550/763 นี่ยังดีวา่ มีโคลินไปด้วย และเหน็ วา่ ดอกเตอร์สนิ ธพจะไปแวะรับตอ่ น อูจากหมู่บา้ นอีกคนหนึ่ง หาไม่แล้วหลอ่ นคงจะห่วงดรสามากกวา่ นี้... คุณแมบ่ า้ นเลอ่ื นเกา้ อี้ผา้ ใบ ท่ีตัง้ เอาไวส้ ำหรับนัง่ เล่นบนระเบียงบ้าน มาตั้งใกลก้ บั ประตูหอ้ งรับแขก และหนั หน้าออกไปทางประตไู ร่ เพราะหาก ดรสากลับมา จะไดเ้ หน็ แสงไฟจากหนา้ รถกอ่ น ส่วนหมวยเจ็งเดก็ สาวชาว เยา้ ลกู ของต่อนอูทมี่ าอยู่รบั ใชด้ รสานน้ั เข้านอนไปนานแลว้ แสงดาเอนกายลงกับพนกั เกา้ อ้ีผ้าใบ ทอดถอนใจยาว แล้วเออื้ มมือ ไปหยบิ เอาหนงั สือเล่มโปรดของดรสาขึน้ มาพลิกดู ดรสาเป็นคนเหงา...และหนังสอื เร่ือง Out of Africa ที่ดรสาชอบ นักชอบหนากเ็ ปน็ เรื่องเลา่ ของคนเหงา แสงดาไมป่ ระหลาดใจแลว้ ว่าทำไมหญงิ สาวทห่ี ลอ่ นรกั ประหนึ่งลกู แท้ๆ ของตน จึงหลงใหลหนงั สือเล่มน้ี และอ่านแล้วอ่านอีกจนจำไดข้ ้ึนใจ ไอแซค ไดนีเสน เปน็ นกั เขยี นท่ีมฝี ีมอื ชน้ั เลศิ ...เจา้ หล่อนบรรยาย ภาพสวยงามของอาฟรกิ าเอาไว้จนแสงดาหลบั ตาเห็นภาพ หากลกึ ลงไป แล้ว นอกจากภาพความสวยงามน้ัน หลอ่ นสัมผสั ไดถ้ ึงความเหงา เปลา่ เปล่ียว ทีซ่ ุกซ่อนตัวอยู่ในระหวา่ งแตล่ ะบรรทดั แสงดาเลย้ี งดรสามาตั้งแตห่ ญงิ สาวผ้นู นั้ ยงั เป็นเพยี งเดก็ หญิงตัว เล็กๆ จงึ รูใ้ จกันเปน็ อยา่ งดี...อาจจะดมี ากกว่าคณุ ผาสกุ รู้ใจลูกสาวเสยี ดว้ ย ซำ้ ไป
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
- 430
- 431
- 432
- 433
- 434
- 435
- 436
- 437
- 438
- 439
- 440
- 441
- 442
- 443
- 444
- 445
- 446
- 447
- 448
- 449
- 450
- 451
- 452
- 453
- 454
- 455
- 456
- 457
- 458
- 459
- 460
- 461
- 462
- 463
- 464
- 465
- 466
- 467
- 468
- 469
- 470
- 471
- 472
- 473
- 474
- 475
- 476
- 477
- 478
- 479
- 480
- 481
- 482
- 483
- 484
- 485
- 486
- 487
- 488
- 489
- 490
- 491
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- 497
- 498
- 499
- 500
- 501
- 502
- 503
- 504
- 505
- 506
- 507
- 508
- 509
- 510
- 511
- 512
- 513
- 514
- 515
- 516
- 517
- 518
- 519
- 520
- 521
- 522
- 523
- 524
- 525
- 526
- 527
- 528
- 529
- 530
- 531
- 532
- 533
- 534
- 535
- 536
- 537
- 538
- 539
- 540
- 541
- 542
- 543
- 544
- 545
- 546
- 547
- 548
- 549
- 550
- 551
- 552
- 553
- 554
- 555
- 556
- 557
- 558
- 559
- 560
- 561
- 562
- 563
- 564
- 565
- 566
- 567
- 568
- 569
- 570
- 571
- 572
- 573
- 574
- 575
- 576
- 577
- 578
- 579
- 580
- 581
- 582
- 583
- 584
- 585
- 586
- 587
- 588
- 589
- 590
- 591
- 592
- 593
- 594
- 595
- 596
- 597
- 598
- 599
- 600
- 601
- 602
- 603
- 604
- 605
- 606
- 607
- 608
- 609
- 610
- 611
- 612
- 613
- 614
- 615
- 616
- 617
- 618
- 619
- 620
- 621
- 622
- 623
- 624
- 625
- 626
- 627
- 628
- 629
- 630
- 631
- 632
- 633
- 634
- 635
- 636
- 637
- 638
- 639
- 640
- 641
- 642
- 643
- 644
- 645
- 646
- 647
- 648
- 649
- 650
- 651
- 652
- 653
- 654
- 655
- 656
- 657
- 658
- 659
- 660
- 661
- 662
- 663
- 664
- 665
- 666
- 667
- 668
- 669
- 670
- 671
- 672
- 673
- 674
- 675
- 676
- 677
- 678
- 679
- 680
- 681
- 682
- 683
- 684
- 685
- 686
- 687
- 688
- 689
- 690
- 691
- 692
- 693
- 694
- 695
- 696
- 697
- 698
- 699
- 700
- 701
- 702
- 703
- 704
- 705
- 706
- 707
- 708
- 709
- 710
- 711
- 712
- 713
- 714
- 715
- 716
- 717
- 718
- 719
- 720
- 721
- 722
- 723
- 724
- 725
- 726
- 727
- 728
- 729
- 730
- 731
- 732
- 733
- 734
- 735
- 736
- 737
- 738
- 739
- 740
- 741
- 742
- 743
- 744
- 745
- 746
- 747
- 748
- 749
- 750
- 751
- 752
- 753
- 754
- 755
- 756
- 757
- 758
- 759
- 760
- 761
- 762
- 763
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 750
- 751 - 763
Pages: