Aฤดูดาว

551/763 ดเู ผนิ ๆ ดรสาไม่ใชค่ นขาด เพราะแม้บิดาและมารดาของหล่อนหย่า ขาดจากกนั หากก็จากกนั ด้วยดี และพ่อของดรสาก็ยังรบั ลกู ไปอยดู่ ว้ ย เสมอ แต่แสงดารดู้ ีวา่ ลึกลงไปในใจเหงาของดรสาแล้ว มคี วามโหยหาอยู่ ภายใน หากในขณะเดียวกันดรสาก็กลวั ...หญงิ สาวกลัวความ ผดิ หวงั ...กลัวว่าทุกสิ่งจะไมส่ มบูรณ์อยา่ งทน่ี กึ ฝนั .. คาเรน หญงิ สาวตวั เอกของเรือ่ ง Out of Africa รกั กบั นายพราน หนุ่มชาวองั กฤษท่ีชื่อเดนนิส...ทั้งครู่ ักกันมาก หากในทา้ ยทส่ี ดุ กลับต้อง พรากจากกัน คาเรนพยายามจะเปลย่ี นเดนนสิ ให้เป็นคนรัก ในแบบทหี่ ล่อนฝันถงึ ในขณะท่เี ดนนิสเป็นไมไ่ ดน้ อกจากเป็นตวั ของตวั เอง... ความรกั ของคนทง้ั สองจงึ ตอ้ งพรากจากกนั ไป อยา่ งที่น่าเสียดาย แทน และแสงดาไม่อยากใหเ้ กิดเหตกุ ารณเ์ ช่นน้ัน กบั หญิงสาวท่ีเธอรกั จน สดุ หวั ใจ ทำไมจะดูไม่ออกวา่ ดรสารักกบั สินธพ... และดูเหมอื นว่าฝา่ ยนนั้ ก็จะรกั ดรสามากเสียดว้ ย...แสงดาผ่านร้อน ผ่านหนาวมามากเสยี จนหลอ่ นสามารถบอกได้ เม่อื แลเหน็ สายตาท่สี ินธพ จอ้ งมองดรสา ในเช้าวนั ทเ่ี กิดเรอ่ื งข้ึนในไรข่ องนางอำ่ เฟย...

552/763 หล่อนไมร่ ูห้ รอกวา่ ความรักของคนทง้ั สองเกิดขึน้ ตงั้ แตเ่ มือ่ ใด หาก เป็นไปได้ แสงดากอ็ ยากใหท้ ง้ั สองฝา่ ยสมหวัง... หากเส้นตรงทีด่ รสาขีดขึน้ มาน่ันเอง ท่ีขวางกน้ั ความรกั ของคนทัง้ สองเอาไว.้ ..หล่อนรู้ดีว่า ดรสาจะไมย่ อมเปลยี่ นแปลงอดุ มการณข์ องตนเอง เป็นอนั ขาด แสงดาอยากจะบอกกบั หญงิ สาวเหลือเกินวา่ ไม่มใี ครหรอกที่จะหา ความสมบูรณแ์ บบไดใ้ นความรัก...เพราะเหตุใดดรสาจงึ ไม่เลอื กพอใจใน สิง่ ท่ีดี และมีอยจู่ ริง สามารถจับต้องได้ สมั ผัสได้ มีความสขุ กับมนั ได้ แทนทจ่ี ะไปเที่ยวไขว่คว้าหาโลกในอุดมคติ ซง่ึ คงจะต้องตามหาไปจนชว่ั นริ นั ดร.์ .. ผสู้ ูงวัยตดั สนิ ใจวา่ คนื นี้ เม่อื ดรสากลบั มา จะต้องหาโอกาสพูดสง่ิ ท่ี กำลังคดิ อยใู่ ห้ฝ่ายน้ันฟัง และถ้าดรสาเถยี งละก็ หลอ่ นจะจบั ตใี ห้เหมือน กับตอนทย่ี ังเป็นเด็กเลก็ ๆ อยนู่ ่นั เลยเชียว... ดรสาควรจะตอ้ งยอมรับความจรงิ และมีความสุขเสยี ท.ี .. เสียงแกรกกรากท่ีบนั ไดขึ้นบ้าน ทำให้แสงดาตอ้ งชันกายขนึ้ มาจาก เก้าอผ้ี ้าใบ หากภายใต้แสงไฟโคมสีเหลอื งนวลท่สี าดแสงไปทัว่ บริเวณ ระเบยี งบ้าน มองไปไม่เห็นส่ิงใด “ใครนะ่ ” แสงดารอ้ งถามขนึ้ เมือ่ เสียงแกรกกรากน้นั ดงั ขึ้นมาอกี คร้ัง

553/763 แสงดาเงียบเสยี งลง พยายามเงี่ยหูฟงั วา่ มีเสยี งแกรกกรากจรงิ หรอื หล่อนเพยี งแต่หูแวว่ ไป หากแล้วเสยี งนนั้ กด็ งั ขึน้ มาอกี ในความสลัวราง ของบันไดหน้าบา้ น “ฉันถามวา่ ใคร มาทำอะไรทบ่ี นั ได” แสงดาขมวดคิว้ ดว้ ยความไมพ่ อใจ ดกึ จนปา่ นน้แี ล้ว ใครมาทำอะไร ทบ่ี นั ไดจนเกิดเสียงดังรบกวน หมวยเจ็งเข้านอนไปแลว้ อาซองคนขบั รถเองกไ็ ม่นา่ จะออกมา เพน่ พ่านในยามสนธยาเชน่ น.ี้ ..หรือจะเป็นอาลิ ลกู ชายของอาซอง ซง่ึ แม้จะ ย่างเข้าวยั หนมุ่ แลว้ หากยังมนี ิสัยชอบเลน่ สนกุ เหมอื นกับเด็กๆ อยู่ “อาลิหรือ” แสงดาแกล้งทำเสียงดุ “มาทำผหี ลอกฉัน จับได้ละก็...จะ ตใี หข้ าลายเลยเชยี ว” เสยี งขยับดงั แกรก กรากดังข้ึนทันทีหลังจากสิ้นเสียงของหล่อน “ดูสิ ยิง่ ห้ามเหมอื นยงิ่ ยุ อาล.ิ ..จะลองดกี ับฉันหรืออย่างไร” แสงดาลุกพรวดขน้ึ จากเกา้ อ้ีผ้าใบ ด้วยความรู้สกึ โมโห ทเ่ี ดก็ ชายยัง คงแกลง้ ทำเสยี งดังแกรก กราก โดยท่ีไม่ยอมโผล่หน้าขน้ึ มาบนระเบยี งสัก ที แมบ่ า้ นผู้สงู วยั เดนิ ไปท่บี นั ได ซึ่งทอดยาวจากระเบียงลงไปสูต่ วั บา้ น ชั้นลา่ ง ชะโงกมองดูก็ไมเ่ ห็นมใี คร

554/763 หากคราวน้ี เสยี งดงั แกรกกราก กลับดงั ขน้ึ อย่างตอ่ เนอ่ื ง ชัดเจน และแสงดาเพง่ิ จับทศิ ทางไดว้ ่า มันดงั มาจากพน้ื บนั ไดนนั่ เอง ทันทที หี่ ลอ่ นก้มลงมองหาตน้ กำเนดิ ของเสยี ง ที่ดังแกรกกรากน่า รำคาญน่ันเอง แสงดากต็ ้องเบกิ ตากว้างดว้ ยความตกใจ ด้วยหลอ่ นไม่เคย เห็นแมงมุมสีขาวกระจา่ งดุจดังปุยนนุ่ จำนวนมากมายที่ไต่ขนึ้ มาตามบันได บ้านมาก่อนเลย... เสียงดังแกรกกรากของมนั น้ัน มาจากเขี้ยวอันแหลมคมสขี าวโพลน ซ่ึงยื่นออกมาจากสองขา้ งของมุมปากมันนน่ั เอง แกรกกกก กรากกกกก แกรกกก กรากกกกก... เป็นเสียงเมอ่ื พวกมนั ขยับเขี้ยวไปมา... แสงดารสู้ กึ ขาแขง็ ไมส่ ามารถขยับเขย้ือนได้ ราวกับจะถกู ตรงึ ให้ กลายเป็นกอ้ นหินไป เมอ่ื สายตาของหล่อน สบกับดวงตาสีแดงก่ำของ แมงมมุ ประหลาด ... กล่นิ สาบสางแปลกประหลาดของอะไรบางอยา่ ง โชยมากับสายลม และแสงดารวู้ ่าต้นกำเนดิ ของกลน่ิ ชวนใหอ้ าเจียนนนั้ น่าจะมาจากฝงู แมงมุมสีขาวกระจา่ ง ที่ออกนั อยจู่ นเต็มพื้นบนั ไดน่นั เอง แสงดาหายใจขดั และรสู้ ึกว่าเวลาทค่ี นโบราณ บอกว่าต้องมนตรน์ ะ จังงงั กค็ งจะเป็นแบบน้ี

555/763 ขาทัง้ สองขา้ งของแสงดาดูเหมือนจะไม่เปน็ ใจเอาเสียเลย แมว้ ่าใจ ของหล่อนรำ่ ร้องให้รบี ถอยหนี “ใคร...ใครอยู่บนบา้ น...ชว่ ยฉันท”ี แสงดาพยายามตะโกนร้องเรียกให้คนช่วย เมื่อแมงมุมตวั แรกดดี ตัว จากพนื้ บันได ตรงเขา้ มาเกาะทขี่ าของหลอ่ น “ชว่ ยดว้ ย...หมวยเจ็ง อาลิ อาซอง...” เสยี งทผี่ ู้สูงวยั ร้องกรดี ลอด รมิ ฝปี ากทีส่ ่นั ระริกออกมานัน้ ดูจะแผว่ เบาเสยี จนไม่มใี ครไดย้ ิน “โอ๊ย” แสงดารอ้ งเสียงดงั ล่นั ออกมาอีกคร้งั หนึ่ง หากคร้งั น้ีเกดิ มาจากความ เจ็บปวดรวดร้าว เมื่อแมงมมุ ตัวทเ่ี กาะตดิ แน่นอยบู่ นขาของหลอ่ นนน้ั ฝงั เข้ยี วทแ่ี หลมคมเข้ากบั เนือ้ นุ่มของหลอ่ น... คุณแม่บ้านไร่ผาสกุ ล้มฟาดลงกบั ระเบียงบา้ น โดยไมท่ นั จะไดค้ วา้ อะไรเพือ่ ช่วยทรงกาย อาการแสบร้อนของพษิ รา้ ยจากแมงมมุ ไหลวนไป ท่วั รา่ งกายของหล่อนอย่างรวดเร็ว ดวงตาทเี่ คยแจ่มใสของแสงดา ค่อยสลวั รางไป ราวกบั ละครทกี่ ำลัง รดู มา่ นปิด หลงั จากจบฉากสุดท้าย ...ทลี ะเลก็ ทลี ะนอ้ ย คอ่ ยคืบคลาน ทลี ะเล็ก ทีละน้อย คอ่ ยหนุนเน่อื ง...

556/763 กะนาแปะยอ้ งตัวแลว้ ตัวเลา่ ค่อยทยอยไต่ขน้ึ ไปบนตัวของแสงดา พร้อมกับฝงั คมเขย้ี วของพวกมันลงไปบนเนื้อหนงั จนกระท่งั ร่างทส่ี นั่ เทา ดว้ ยความเจ็บปวดของผสู้ งู วัย สัน่ กระตุกเป็นพักๆ และสงบน่งิ ลงไปใน ท้ายทส่ี ดุ ...

๓๖ เป็นครง้ั แรกนับตงั้ แตร่ จู้ ักกนั มา ทสี่ นิ ธพเหน็ ดรสาใจร้อนราวกบั ไฟ เขาทิ้งอาจองเอาไวก้ ับศพของชชั ชยั แล้วขบั รถย้อนกลบั เข้าหมู่บ้าน ไป ทัง้ ทใี่ นเวลานน้ั เขายังไมเ่ ขา้ ใจถึงเหตุผล และความต้องการของต่อนอู นัก “แยล่ ะ...เราหลงกลพวกมันแล้ว...” ตอ่ นอูพึมพำวา่ อยา่ งน้นั และเขา ไม่รวู้ ่าพวกมนั ทชี่ ายชาวเยา้ พดู ออกมา หมายถึงพวกของใครกนั แน่ “ใคร...อะไรกนั ต่อนอ.ู ..” เขาจำไดว้ ่าถามออกไปอย่างนัน้ “กะนาแปะย้องครับดอกเตอร.์ ..พวกมนั ล่อให้เราออกมา...เราตอ้ ง กลับไปทห่ี มู่บา้ นเด๋ยี วน้.ี ..” อาจองตกลงใจจะอยู่เฝา้ ศพ และจะรอใหต้ อ่ นอูเรยี กคนในหมบู่ า้ น ให้ออกมาสมทบ ก่อนจะไต่หน้าผาลงไป เพือ่ คน้ หารถของไรผ่ าสกุ ดว้ ย เหตนุ ้ี จงึ มีเพียงแคด่ รสา ต่อนอู และโคลินเทา่ นั้น ทข่ี ึน้ รถมากบั เขา

558/763 สนิ ธพกลับรถ ถอยหลังขบั กลับไปตามทางเส้นเกา่ เพื่อมงุ่ หน้าสู่ หมู่บ้านผาช้างรอ้ ง ที่อยู่หา่ งออกไปไมไ่ กลนกั หากระยะทางเพยี งไม่กี่กโิ ลเมตร กลบั ยาวไกลในความรูส้ กึ ของดร สา เพราะหญงิ สาวนัง่ กระสับกระส่ายไปมา กับรอ้ งเรง่ ใหเ้ ขาขบั เรว็ กว่าน้ี “คณุ สินธพ คณุ ขบั ให้เร็วหน่อยได้ไหม” “ดรสา ผมขับเรว็ ทส่ี ุด เทา่ ท่ีจะทำได้แลว้ นะ” สินธพพยายามตอบ อย่างใจเยน็ “ทางคดเคี้ยวไปมาอยา่ งกับงู ให้ผมขับเร็วกวา่ น้ี มหี วังได้ลง ไปนอนแอ้งแมง้ ก้นเหว เหมอื นรถที่นายชชั ชัยขบั มาแน.่ ..หมอกลงจัดแบบ น้ี ยงิ่ ต้องระวงั ใหม้ าก...” ดรสามองดูอากาศนอกรถ แลว้ กเ็ ห็นจริงดังท่ชี ายหนุม่ วา่ เพียงชั่วเวลาไมน่ าน สายหมอกสีขาวขุ่น ก็หนาหนกั ขนึ้ มาโดยไม่มี สัญญาณเตอื น และน่ันทำใหก้ ารขับรถลำบากมากกว่าตอนขามา ดวงดาวทก่ี ะพรบิ วิบวาวบนฟา้ กบั แสงจันทร์ทนี่ วลสวา่ งเมอ่ื สัก ช่วั โมงที่ผ่านมา บัดน้ถี ูกสายหมอกรอบกายบดบังจนมืดมดิ ... แม้สินธพจะเปิดไฟตดั หมอกหน้ารถแล้วกต็ าม หากนน่ั ไมไ่ ดท้ ำให้ ทัศนวสิ ัยดีขึ้นสกั เท่าไรนกั จากแสงไฟที่สาดส่องไปขา้ งหนา้ นัน้ สามารถ มองเหน็ ไดใ้ นระยะเพียงไมก่ เ่ี มตร “ใหต้ ายเหอะ” สินธพสบถ “ไอห้ มอกบ้านี่มาจากไหนกนั นะ เมอื่ กี้น้ี ยงั ไม่มีเลย..”

559/763 เขารู้สกึ หงดุ หงิดขึ้นมาในทันทีนนั้ เอง... ความหงุดหงดิ ท่เี กิดข้ึนโดยกะทันหนั มไิ ด้เกดิ จากความยากลำบาก ในการขบั รถท่ามกลางสายหมอก หากเกดิ จากสายตาของเขา ที่เหลอื บมอง เหน็ โคลินกำลังจับมือของดรสาแน่น ด้วยท่าทางปลอบประโลม และดรสา เองก็ดจู ะไมไ่ ดข้ ัดขนื เสียดว้ ย.. “ไอบ้ า้ เอย๊ ...” เขากระแทกมือลงกับพวงมาลัยรถโดยแรงดว้ ยความ ร้สู ึกโมโห “Calm Down...ใจเยน็ หน่อยดอกเตอร์...” ชายหนุ่มชาวอังกฤษ ส่งเสยี งเตอื นเขามาจากข้างหลัง “ชีวิตของพวกเราท้งั หมดฝากเอาไว้กบั คณุ นะ...” เสยี งหัวเราะหึหขึ องฝ่ายนัน้ ก่อกวนความรสู้ กึ ในใจของสนิ ธพอย่าง ประหลาด...เขาคอ่ นขา้ งมัน่ ใจวา่ เคยไดย้ ินเสียงแบบน้ีมากอ่ น หากจำไมไ่ ด้ ว่าเคยได้ยินมาจากทไ่ี หน... “อยผู่ าชา้ งรอ้ งมาสามปี ผมไม่เคยเห็นหมอกแบบนม้ี ากอ่ นเลยต่อน อ”ู ชายหนุ่มพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตนเองออกไป เพ่อื ให้ความ หงุดหงดิ นัน้ คลายลง สายตาของเขาจับจ้องอยู่ท่สี ายหมอก ซงึ่ ลอยตำ่ ระเร่ยี อยเู่ พยี งแค่ บรเิ วณยอดไม้และพน้ื ดินโดยรอบเท่านนั้

560/763 “ธุมเกตุ...” เสยี งบ่นพมึ พำของตอ่ นอู ทำให้ดรสารูส้ ึกเยน็ ยะเยือก ด้วยแรงสังหรณ์ท่ยี ง่ิ ทวีมากขนึ้ เรอ่ื ยๆ... ขมุ ขนของหลอ่ นลกุ ชัน ความหนาวเหนบ็ เสียดลกึ เขา้ ไปจนถึงกระดกู และดรสารูส้ ึกว่าเหตรุ า้ ยท่เี กดิ กับชชั ชัย อาจจะเปน็ เพียงแค่จดุ เริ่มต้น เท่านน้ั ... หญงิ สาวยงั ไม่คลายจากความรู้สึกกงั วล วา่ จะมเี หตุรา้ ยอะไรรอ หลอ่ นอยูข่ า้ งหน้าอีก “มวั แตค่ ยุ กนั อยู่นัน่ ละ...ใหฉ้ ันขับยงั จะเร็วเสยี กว่า” ดรสาถอน หายใจ บ่นพึมพำกบั ตนเองเบาๆ กอ่ นจะเงียบเสยี งไปในที่สุด ชายหนมุ่ เหลอื บสายตามองเสี้ยวหนา้ ของหญงิ สาวจากกระจกมอง หลงั แล้วก็ต้องถอนหายใจกับตัวเองยาวนาน ด้วยร้สู กึ วา่ ยิง่ รูจ้ กั และได้ เห็นตัวตนของกันและกัน ดรสาช่างเหมือนกับหนงั สอื ลึกลบั ท่ีอา่ นไดย้ าก ไม่สามารถเดาไดเ้ ลยวา่ บทต่อไปจะเป็นอย่างไร... เลา่ ให้ใครฟังคงไม่มใี ครเชื่อว่า ระยะทางเพียงไมก่ ่ีกิโลเมตรจาก จุดท่ีพบศพของชัชชัย กลับมายังผาชา้ งรอ้ ง จะใชเ้ วลาเกอื บครึ่งชวั่ โมง เขาแวะส่งตอ่ นอูลงที่อาคาร อบต.หมู่บ้าน เพราะเป็นทางผ่านก่อนจะ ถงึ ไร่ผาสุก และชายชาวเยา้ คนนัน้ กก็ ระโดดลงจากรถ หายไปในสาย หมอกไปอย่างรวดเร็ว

561/763 ดรสาซ่ึงนงั่ กระสับกระส่าย ไมพ่ ูดอะไรเลยจนตลอดทาง เหลอื บมอง ดทู อ้ งฟา้ เบ้อื งบนดว้ ยสายตาท่ีเปีย่ มไปดว้ ยความหวั่นไหว.. หมอกทตี่ ่อนอูเรียกวา่ ธุมเกตุ ยงั คงโรยตัวหนา เหมอื นกับมีใครเอา มา่ นสขี าวขุ่นมาคล่ปี กคลุมโดยรอบบรเิ วณ เขาเลย้ี วรถเข้าไปในไร่ผาสกุ อยา่ งรวดเรว็ และสมั ผัสไดถ้ งึ ความ วังเวงของบรรยากาศรอบดา้ น... เปน็ ความวังเวงทแ่ี ตกต่างกนั โดยสิ้นเชงิ จากตอนแรกทเ่ี ขาเลย้ี วรถ เข้ามาแจง้ ข่าวรา้ ยเร่ืองของชชั ชยั สนิ ธพรู้สกึ ว่าเป็นความวงั เวงท่ีนา่ หว่นั หวาด อากาศโดยรอบนง่ิ สนทิ และเงยี บเชียบ ปราศจากแม้เสยี งรอ้ งของ หรีดหรงิ่ เรไร...ไมม่ แี ม้เสยี งน้ำค้างร่วงหลน่ ลงมาแตะต้องพ้ืนดนิ .. มันเป็นความวงั เวงเหมือนกับอาณาจกั รแหง่ ความตาย... “ปา้ ดา...” เขาได้ยนิ เสียงของดรสารอ้ งเรยี กแมบ่ ้านของไร่ผาสกุ ในทนั ทีท่ี หลอ่ นเปดิ ประตูแลว้ วงิ่ นำหน้าลงไป “ปา้ ดา อยู่ทไ่ี หนคะ...หมวยเจ็ง...” ดรสายงั คงสง่ เสยี งตะโกนเรยี ก คนของหล่อน เมื่อก้าวขึ้นบันไดซงึ่ ทอดยาวขน้ึ ไปสรู่ ะเบยี งของบา้ น “ปา้ ดาคะ หมวยเจ็งหลบั หรอื ยัง...”

562/763 สนิ ธพและโคลินเดินตามหลังดรสาไปไม่ห่าง ดังนนั้ เม่อื หญิงสาว สง่ เสียงหวีดรอ้ งดงั ล่นั ด้วยความตกใจ เม่ือสะดดุ เขา้ กับรา่ งของใครคน หนง่ึ ทนี่ อนทอดกายเหยยี ดยาว อยูบ่ นพื้นซงึ่ เปน็ รอยตอ่ ระหวา่ งบนั ไดกับ ระเบียงบา้ น “ป้าดา...” ดรสาร้องเสยี งแหลม กบั ใชส้ องมอื เขยา่ รา่ งของแสงดา ซง่ึ หมดสตไิ ปมา ราวกบั คนคลุ้มคล่ัง “ปา้ ดา ปา้ ดาเปน็ อะไรไป....ปา้ ดา ตน่ื สคิ ะ...” “ดรสา...” สนิ ธพเองก็ร้สู กึ ตกใจไปกับหญงิ สาว ดว้ ยไม่คาดคดิ มา กอ่ นว่าจะเกิดเหตรุ ้ายซำ้ ซอ้ นขึ้นกับดรสาอกี “ป้าดา...” หลอ่ นรอ้ งไหโ้ ฮออกมาราวกับเด็กหญิงตวั น้อย ทเี่ ห็น ตกุ๊ ตาแสนรกั ของตน ถกู ทำลายลงไปตรงหน้า “ปา้ ดา....คณุ สนิ ธพ...ชว่ ยฉันดว้ ย...ป้าดา...” หลอ่ นเงยหนา้ ที่เปียก ชมุ่ ไปดว้ ยนำ้ ตาข้นึ มองเขาอยา่ งเว้าวอน รอ้ งขอความช่วยเหลือ“ช่วยป้าดา ด้วยนะคะ...” เขาคกุ เข่าลงข้างหญิงสูงวยั ยกมอื ขนึ้ แตะชพี จรท่ีลำคอ แลว้ กค็ ่อย ผอ่ นลมหายใจออกมาด้วยความโลง่ ใจ ด้วยพบวา่ แสงดายงั ไม่เสียชวี ิตเม่ือ เอามอื อีกข้างไปองั ใตจ้ มูกของคุณแมบ่ ้านไร่ผาสกุ ก็พบว่าหลอ่ นยังหายใจ อยู่ แม้จะเปน็ ลมหายใจทอ่ี อ่ นบางกต็ าม “ป้าแสงดา...” เขาลองเรียกดบู า้ ง “ป้าแสงดาครบั ...”

563/763 “ปา้ ดามีโรคอะไรหรอื เปลา่ ลิตเตล้ิ บ.ี ..แม่ผึง้ นอ้ ย” โคลินถามดรสา ดว้ ยนำ้ เสยี งออ่ นโยน เขาใชม้ ือแตะไหล่หญิงสาวแผ่วเบา ราวกับต้องการ จะใหห้ ลอ่ นตงั้ สติ ...ลิตเต้ิลบี...แม่ผ้ึงน้อย... ใหต้ ายเถิด สินธพรู้สึกอยากจะลุกขนึ้ ยืน และชกหน้าฝร่งั หน่มุ ให้ล้ม ควำ่ ไปเสยี เดย๋ี วน้ัน กล้าดอี ยา่ งไรมาเรยี กดรสาของเขา อยา่ งสนทิ สนม วา่ แม่ผ้ึงน้อย... ยงั จะสายตาหวามไหวทโี่ คลินจอ้ งมองดรสาน่นั อีก...มันเป็นสายตา ท่ี ผู้ชายด้วยกนั เท่านั้น ท่ีจะอ่านออกวา่ มนั มีความหมายเช่นใด ดรสาของเขา...สนิ ธพถอนใจยาว....ดรสาของเขาจริงหรือ... เป็นเขาคิดไปเองคนเดยี วมากกวา่ ท่จี รงิ แลว้ ดรสากบั โคลนิ อาจจะ เปน็ คนรักกันกไ็ ด้ หล่อนจงึ ทำทา่ ทางไมแ่ ยแส และหมางเมนิ กับเขาไดถ้ ึง เพียงน้ี แท้จรงิ แลว้ เรือ่ งที่ดินของอ่ำเฟยและปา่ โหงอาจเป็นเหตผุ ลเพยี ง สว่ นเดยี วเทา่ นัน้ ทที่ ำให้ดรสาเปลยี่ นไป.. “ไม่ค่ะโคลิน” ดรสาตอบทัง้ ท่ยี ังสะอ้ืน “ป้าดาแข็งแรงมาตลอดจๆู่ มาเปน็ อยา่ งน้ีได้อยา่ งไรก็ไม่รู้ เราตอ้ งรบี พาปา้ แสงดาไปโรงพยาบาล นะ คะ”

564/763 “ใจเยน็ ๆ” สนิ ธพเตือนสติหญงิ สาว ที่กำลังสับสนทำอะไรไม่ถูก “ปา้ แสงดาไม่น่าจะเป็นอะไรมาก ชีพจรยงั เป็นปกติดี หายใจได้ แกอาจจะแค่ เปน็ ลมหมดสติไปก็ได้ ผมวา่ เราพยุงแกเข้าไปในบ้านกอ่ นดกี ว่า” โคลนิ กรากเขา้ มาชว่ ยสินธพอุ้มเอารา่ งหมดสติของคุณแมบ่ า้ น สว่ น ดรสารีบวิง่ ไปเปิดประตแู ล้วตะโกนเรียกเดก็ สาวคนสนิทซ้ำอีก “หมวยเจง็ ....หมวยเจง็ ” เสียงของหลอ่ นสน่ั ดว้ ยความต่นื ตระหนก “มีใครอยูบ่ า้ ง ออกมานห่ี นอ่ ย...” เม่ือสนิ ธพและโคลนิ ประคองใหร้ ่างของแสงดาเอนลงบนเกา้ อี้ยาวน้ัน ประตหู ้องหนึ่งซงึ่ อยู่ลึกเข้าไปก็เปิดออกกวา้ ง พรอ้ มกันนั้นเด็กสาวร่างผอม สงู ผมเผ้ายงุ่ เหยิง หนา้ ตาบอกถงึ ความงว่ งงุนก็โผล่ออกมา “หมวยเจ็ง....โอย หมวยเจ็ง” เขาไดย้ ินดรสาร้องออกมาด้วยความ ดีใจ “ฉันนกึ ว่าเธออาจจะเปน็ อะไรไปอีกคนแลว้ ...” “ปา้ ดา...” หมวยเจ็งเบกิ ตากวา้ ง เมอ่ื แลเห็นว่ารา่ งที่นอนเหยียดยาว อยบู่ นเก้าอกี้ ลางหอ้ งเป็นผู้ใด ดรสาคุกเข่าอยู่ข้างเตียง พรอ้ มกับพยายามเขย่ารา่ งของผู้อาวโุ สอย่าง เอาเป็นเอาตาย โดยมีโคลินยนื มองอย่ดู ว้ ยสายตาหว่ งใย “ป้าดา...” น้ำตาของดรสารินไหลออกมาอีก โดยมอิ าจจะหักหา้ มได้ “ต่ืนสคิ ะปา้ ดา...ตื่นขึ้นมาพดู กบั บสี ิคะ ปา้ อยา่ เอาแต่นอนอยา่ งน้สี .ิ ..”

565/763 “หมวยเจ็ง” สินธพหันไปถามเดก็ สาว ที่ยกมือข้นึ ไหว้เขาดว้ ยสายตา บอกความสงสัย ว่าจู่ๆ เขามาโผลท่ ี่ไร่ผาสุกไดอ้ ย่างไร “เกิดอะไรข้ึน เธอรู้ ไหม” “ไมร่ คู้ ะ่ ” หมวยเจง็ ส่ายหนา้ ไปมา “ตอนเยยี เขา้ นอน ปา้ แสงดายงั ดี อยเู่ ลย...” “เอะ๊ ...ตรงนม้ี รี อยอะไร” โคลนิ เป็นคนแรกทสี่ ังเกตเหน็ รอ่ งรอยอะไรบางอยา่ ง ที่มีลักษณะ คลา้ ยรอยเข้ียวทขี่ าข้างหน่งึ ของแสงดา... กับอีกหลายรอยที่คล้ายกัน กระจายไปท่ัวแขนและใบหนา้ ทกุ คนมองตามมือชี้ของชายหนมุ่ ชาวอังกฤษ แลว้ กเ็ หน็ ว่ารอยทวี่ า่ น้นั ยังมเี ลอื ดไหลซึมออกมา ราวกบั วา่ เพิ่งเกดิ ขนึ้ เม่ือไมน่ านมานีเ้ อง “เขย้ี วงหู รือเปลา่ ” สินธพก้มลงไปมองบาดแผลที่ขาของหญิงสงู วยั กอ่ นจะขมวดค้ิวแลว้ สา่ ยหนา้ ไปมา “รอยเขยี้ วมแี ค่สองเขยี้ ว อยใู่ นแนว ระนาบเดียวกนั ...ไม่เหมือนถูกงูกดั ” ทกุ คนในหอ้ งมัวแตส่ นใจกับแสงดา จนไมท่ ันสงั เกตเสยี งตีเกราะ เคาะไม้ ทด่ี ัง ป๊อก ป๊อกไปจนท่ัวหม่บู า้ น กับเสียงคนวิ่งขึน้ บนั ไดเรอื นมา อย่างรีบร้อน “แลว้ รอยเขย้ี วของอะไรกนั คะ” ดรสาถามสนิ ธพ เสียงของหลอ่ นยงั ส่ันระรกิ

566/763 “ไม่รู้สคิ รบั ...ผมไม่เคยเหน็ รอยเขยี้ วของสตั วอ์ ะไรแบบนี้มาก่อนเลย” สนิ ธพยังไม่ละสายตาไปจากร่องรอยที่มเี ลอื ดไหลซึมออกมา ส่วนโค ลินได้แต่ส่ายหน้าอยา่ งจนปัญญา ดว้ ยจากประสบการณ์การเดินป่าอันยาว นานของเขานนั้ ชายหนุม่ กไ็ ม่เคยได้พบกับสตั วร์ ้ายทม่ี ีรอยเข้ียวเชน่ นี้ “กะนาแปะยอ้ ง....” เสียงของต่อนอทู เี่ พ่ิงว่งิ กระหืดกระหอบเขา้ มาในห้องน่ันเอง ท่ีตอบ ข้อสงสัยใหก้ ับทกุ คน ชายวยั กลางคนถอนหายใจยาวดว้ ยความโล่งใจ เมื่อเห็นว่าบตุ รสาวคนเดียวของเขา ยงั คงปลอดภยั ดี นบั เป็นคร้งั ท่ีสองในค่ำคนื นี้ ทีเ่ ขาได้ยินชอื่ ประหลาดจากปากของต่อ นอู....กะนาแปะย้อง....แมงมุมพษิ .... เขานึกไปถงึ แมงมุมสีขาวราวเงนิ ยวง ทีไ่ ต่อยบู่ นใบหน้าทแี่ หลกเหลว ของชัชชัย เมื่อแรกทเี่ ขาพบชายหนุ่มคนน้นั นอนเสียชีวติ อยู่บนพ้ืนถนน ลูกรัง สนิ ธพหันไปสบตากบั โคลินโดยไมไ่ ด้นัดหมาย และทันได้เห็นความ สงสยั เปยี่ มล้นอยใู่ นดวงตาสฟี า้ ใสราวกับลูกแก้วของอีกฝ่าย “อ่นี าย...กะนาแปะยอ้ งบกุ เข้ามาทำร้ายคนในหม่บู ้านของเรา”ชายวยั กลางคนมสี ีหนา้ เหนื่อยลา้ เขาตรงเขา้ ไปตรวจดูบาดแผลที่ขาข้างหนึ่งของ แสงดา “เยา้ คนไหนทีไ่ มใ่ ชน้ ำ้ มนั วา่ นหอมป้ายตัว คงจะถูกมันกดั เข้าให้ แลว้ ”

567/763 “อะไรนะตอ่ นอ”ู ดรสาเงยหน้าขน้ึ มาจากรา่ งของคณุ แมบ่ า้ น “หลงั จากท่ีดอกเตอร์ส่งผมทหี่ นา้ อบต. ผมพบชาวบา้ นหลายคนมา ชมุ นมุ กนั อยู่ มีพวกเราหลายคนถกู กะนาแปะย้องทำรา้ ย....พวกมนั ยกกนั ออกมาจากปา่ เพ่ือทำร้ายคนของเรา ไม่รวู้ า่ มใี ครถูกมันกัดไปแล้วบ้าง น่ี ผมกำลังใหพ้ วกผชู้ ายเรยี กให้ทุกคนมารวมกนั ท่ี อาคาร อบต.แล้วครบั ...” “คงไม่เป็นไรกนั มาก” ดรสาพึมพำ หากความรสู้ ึกหวาดหวัน่ ยังคงมี อยเู่ ตม็ เป่ยี มในความรสู้ ึกสังหรณข์ องหลอ่ น “ก็ต่อนอแู จกจา่ ยน้ำมนั ว่าน หอมใหท้ กุ คนแล้วนนี่ ะ...ฉนั เสยี อีก ทล่ี ืมนึกถึงเรอื่ งนี้ มวั แต่ระวงั ตวั เอง ไมไ่ ดแ้ บ่งน้ำมนั ใหป้ า้ ดาใช.้ ..ปา้ ดากเ็ ลย...เป็นแบบนี้...” หลอ่ นซบหนา้ ลงกบั ทอ่ นแขนของตวั เอง แล้วร่ำไหอ้ อกมาเงียบๆ “เยยี ผดิ เอง” หมวยเจ็งร้องไห้ออกมาบา้ ง “เยียไม่ได้เอาน้ำมนั ของ เยยี ใหป้ า้ ดาทาตวั ...เปน็ ความผิดของเยยี เองคะ่ อน่ี าย” “อยา่ โทษตวั เองเลยหมวยเจง็ ” ดรสาพยายามปลอบใจเดก็ สาว ทัง้ ที่ ตัวของหลอ่ นเองก็ไมไ่ ดม้ คี วามร้สู กึ ที่ดีกว่ากนั สกั เทา่ ใดนกั “ถึงจะเป็นคน รนุ่ เก่า แต่ปา้ ดาไมเ่ ชอ่ื เรอื่ งแบบนี้หรอก...ใหเ้ ธอคะยัน้ คะยออยา่ งไร ป้าดา ไมย่ อมใชน้ ำ้ มันนน่ั แน่ ถอื ว่าเป็นเวรเป็นกรรมของป้าดาก็แลว้ กันนะ...” ประโยคสุดทา้ ยของดรสาสัน่ เครือด้วยความรสู้ ึกสะเทือนใจ

568/763 “แต่แสงดายงั ไมต่ าย...อน่ี ายครับ...แกยงั หายใจอย”ู่ ต่อนอยู ่นื มอื ไป รอทจี่ มกู ของแสงดา แลว้ บอกกบั ดรสาด้วยเสยี งที่ออ่ นลงวา่ “โชคดมี ากที เดียวครับอี่นาย...ปา้ แสงดายังไมต่ าย...แกแคห่ ลบั ไป...” “หลับไป...” ดรสาเงยหนา้ ขน้ึ มามองตอ่ นอู สินธพแลเหน็ ความหวัง เรืองรองอยู่ในดวงตาดำขลับราวนลิ เนอื้ ดีคนู่ ้ัน “ครับ” ต่อนอูพยักหน้ารับ ดวงตามีแววฉงน “นา่ แปลกมากเหยื่อ ของกะนาแปะย้องไมเ่ คยมีใครรอดชวี ติ ...น่แี สดงว่าพวกมนั ไม่ได้จงใจจะ ให้ตาย...” “แล้วจะแก้ไขได้อยา่ งไรบ้างต่อนอ”ู ดรสาเขยา่ มอื ของอกี ฝา่ ย“มยี า หรอื สมนุ ไพรอะไรไหม ท่จี ะช่วยปา้ ดาได้...” ต่อนอสู ่ายหน้าไปมา นัยน์ตาเศร้าสรอ้ ย สนิ ธพก้มลงมองดูแสงดา แลว้ กเ็ หลอื บมองดรสา กอ่ นจะหนั ไปมอง ต่อนอดู ว้ ยความไมเ่ ขา้ ใจเร่อื งราว... หญงิ สูงวยั ซึง่ เปน็ แม่บา้ นของไร่ผาสกุ หลบั ตาพร้ิมทรวงอกกระเพือ่ ม ข้ึนลงตามจงั หวะของการหายใจอย่างสมำ่ เสมอ ราวกับกำลงั นอนหลับใหล อยใู่ นนิทราทส่ี ุขสบาย และอาจจะตื่นขึ้นมาไดใ้ นนาทใี ดนาทีหน่งึ ข้างหนา้ ดูเผินๆ เหมอื นกับคนหลบั สนทิ หากการนอนหลบั ของแสงดานั้นไม่ ใชก่ ารนอนหลบั ธรรมดา ดว้ ยทง้ั ดรสาและต่อนอู พยายามอยา่ งมากทีจ่ ะ ปลุกใหต้ นื่ ขนึ้ มา หากไมป่ ระสบกบั ความสำเร็จ

569/763 “แยแ่ ล้วละ...ดอกเตอร์ ... บิดาของหมวยเจง็ สะดุ้งสุดตัว และหนั ขวับกลบั มาทางสินธพ ด้วยความตนื่ ตระหนก ราวกบั เพิ่งนกึ ถึงอะไรบาง อย่างขึ้นมาได้ ... รบี กลับไปทไ่ี รข่ องดอกเตอร์เดีย๋ วน้ีเถิดครับ ... “ฉันไมเ่ ขา้ ใจ” สินธพส่ายหนา้ ไปมา ด้วยไมร่ เู้ ร่อื งว่าตอ่ นอูกำลงั บอก อะไรอยู่ “ดอกเตอรค์ รับ” ชายชาวเย้าหันมาบอกกับสินธพ ดว้ ยนำ้ เสยี ง หนักแนน่ จริงจัง “กะนาแปะยอ้ งคือแมงมุมร้าย...แมงมมุ สีขาว เหมือนกบั ทด่ี อกเตอรเ์ ห็นเกาะอยบู่ นศพของคณุ ชัชชัยนั่นละครบั ...พวกมนั ออกมา จากปา่ โหง ตัง้ ใจทำร้ายทุกคนในหมูบ่ ้าน เขย้ี วของมนั มีพษิ กดั ใครเขา้ ถึง ตายเลยทเี ดียว...” “มแี มงมมุ แบบนด้ี ว้ ยหรือ” ชายหนมุ่ คราง สายตายงั คงจ้องจับอยทู่ ี่ รา่ งของแสงดาดว้ ยความประหลาดใจ “มคี รับ” ต่อนอูยืนยัน “และในเม่ือมันบกุ เขา้ มาโจมตีทุกคนใน หมบู่ ้าน มันยอ่ มตอ้ งบกุ เข้าไปในสวนสม้ ของดอกเตอรด์ ้วยเปน็ แน.่ ..ดอกเตอร์รีบกลับสวนไปดูคนของดอกเตอร์เด๋ียวน้เี ลยเถดิ ครับ” “เตือนตา...” สนิ ธพใจหายวาบ เมื่อนกึ ไปถึงแม่บา้ นท่อี ยู่เฝา้ บ้าน ระหว่างทเ่ี ขาอยใู่ นโรงพยาบาลทตี่ ัวเมืองกบั นอ้ งสาว แลว้ ยงั จะคนงานอกี หลายชวี ติ ...

570/763 ถา้ เรือ่ งทตี่ อ่ นอูว่าเปน็ ความจริง กน็ ับวา่ คนพวกนั้น ก็ตกอยใู่ น อนั ตรายเชน่ กนั นอกจากคนสวนสม้ ของเขา คนในหมบู่ ้านแลว้ สนิ ธพยงั นึกเลยไป ถึงหญงิ สาวร่างสูงผูเ้ สียสละ...ผซู้ ึ่งเป็นแม่พิมพ์ของชาติ อยู่บนดอยที่หา่ ง ไกลอยา่ งผาช้างร้อง... “ครผู กากรอง...” เขาเอ่ยนามนน้ั ออกมาดว้ ยความรู้สกึ หว่ งใย และ เสยี ดาย หากหญิงสาวผู้นั้น จะตอ้ งประสบกบั อนั ตรายเชน่ เดยี วกับแสงดา ดรสาหนั ไปมองชายหน่มุ ดว้ ยนึกไม่ถึงว่าสินธพจะนกึ ห่วงไปถงึ ผู้หญิงคนนน้ั ดว้ ย... อาจจะเป็นเพราะลกึ ลงไปแลว้ เขาและครผู กากรองอาจจะมคี วาม ผูกพนั กนั มากกวา่ ที่หล่อนเคยคาดคดิ ...มิน่าเลา่ ผ้หู ญิงคนนน้ั จงึ มีทที า่ ไม่ ชอบหน้าหล่อนเอาเสียเลย “ครผู กากรอง...มใี ครไปดูครูผกากรองแลว้ หรอื ยังต่อนอู...” น้ำเสยี งทแ่ี ฝงไปดว้ ยความอ่อนโยนของสนิ ธพ ทำให้ดรสารู้สึกรวด รา้ วลึกอยภู่ ายในใจ และหญิงสาวรสู้ ึกเกลยี ดความรู้สกึ เชน่ น้ันของตนเอง เหลอื เกิน... ทำไมหล่อนต้องร้สู ึกอิจฉาครูผกากรองด้วยนะ... “ฉิบหายแลว้ ดอกเตอร”์ ต่อนอูอทุ านด้วยถอ้ ยคำที่เขาไม่เคยเอ่ยออก มา ดว้ ยรู้สกึ ตกใจเป็นอยา่ งมาก ด้วยเขาลมื นึกถึงครผู กากรองไปเสยี สนทิ

571/763 “เยียลมื ครูไปเลย...” เขาลกุ พรวดพราดขน้ึ ในทันที บอกกับดรสาและสินธพว่า “อีน่ ายใจเย็นไวก้ อ่ นนะครบั แสงดายงั ไม่เปน็ อะไรไปมากกวา่ นี้แน่ ดอกเตอรร์ บี ไปดคู นของดอกเตอร์ ส่วนผมจะรีบไปโรงเรียน ไปดคู รูแก เสยี หน่อย...แลว้ เรากลบั มาเจอกันที่หนา้ อบต. ผาช้างร้องดไี หมครบั ” “ตกลงต่อนอ”ู สินธพรับคำแตโ่ ดยดี ไม่มีท่าทางของดอกเตอรผ์ ู้คง แกเ่ รียน หรือว่าดอกเตอรผ์ หู้ ย่ิงผยองแตอ่ ยา่ งใด ดรสาส่งสายตามองชายทง้ั สองลงบนั ไดเรอื นไปอยา่ งรีบร้อน ในใจ ของหล่อนแม้จะรวู้ า่ ผกากรอง และเตือนตา แมบ่ า้ นของสวนส้ม ไมช่ อบ หน้าหล่อนสกั เท่าใดนกั หากหลอ่ นก็อดทีจ่ ะเป็นหว่ งผูห้ ญงิ ทัง้ สองน้ันมิได้ พร้อมกนั นนั้ ก็ได้แต่ภาวนาในใจ ขอใหต้ ่อนอูและสินธพไปทนั เวลา ดว้ ยทีเถดิ ...ขออย่าให้ชา้ เกินไปเหมอื นกบั กรณขี องป้าแสงดาเลย....

๓๗ เสียงตีเกราะเคาะไม้ที่ดงั ก้องไปทว่ั ท้งั หมบู่ า้ นเงยี บไปนานแล้ว และตอนทดี่ รสาเดนิ ลัดเลาะหมไู่ ม้ มาจนถึงบริเวณหน้าอาคารท่ีทำการของ อบต.ผาชา้ งร้องนัน้ แสงไตท้ ี่ชาวบ้านจดุ ถอื ตดิ มอื มาชุมนุมกัน ทำให้ลาน ดนิ กว้างสว่างไสวราวกับเป็นเวลากลางวัน ทั้งทม่ี คี วามกงั วลภายในใจเป็นอย่างมาก หากหลอ่ นยอมท้ิงป้าแสง ดาทน่ี อนหลับใหล ราวกบั เปน็ เจ้าหญงิ นทิ ราเอาไว้กบั หมวยเจง็ ที่บา้ น ด้วย ความห่วงใยในตัวของสนิ ธพมีมากกวา่ ยงั จะตอ่ นอทู ี่ด้ันเดนิ ไปดคู รู ผกากรองถึงโรงเรียนอกี คนหน่ึง ดังนั้นหญงิ สาวจึงตัดสนิ ใจออกมาท่ีลาน ดนิ กลางหมู่บ้าน อนั เป็นจดุ นดั หมายของต่อนอู กอ่ นจะออกมาจากบา้ น ดรสาให้หมวยเจง็ เรียกคนงานทุกคนในไร่ มาชุมนุมกันท่ีหน้าบา้ น เพ่ือตรวจสอบใหแ้ นใ่ จอีกครงั้ ว่า มผี ู้ใดถกู กะนา- แปะย้องทำร้ายเอาแบบเดยี วกับคณุ แมบ่ า้ นหรือไม่ หญงิ สาวถอนหายใจ ยาวด้วยความโลง่ อก หลังจากเหน็ ว่าทุกคนยงั ปลอดภยั ดี “อ่ีนาย...” หมวยเจ็งเรยี กหล่อนอยา่ งลงั เล “อยา่ ไปเลยนะคะ อยู่ บา้ นดีกวา่ ”

573/763 “ไมไ่ ด้หรอกหมวยเจ็ง...” น้ำเสียงของหลอ่ นหม่นเศรา้ “ฉันเป็นหว่ ง คนในหมบู่ า้ น...ห่วงพอ่ ของเธอด้วย” ดรสาไม่กล้าบอกความจริงภายในใจกบั หมวยเจง็ ...ว่าทจี่ ริงแลว้ คน ท่ีหล่อนหว่ งมากทส่ี ดุ กค็ อื สินธพ... “แตไ้ มเ่ ป็นไรหรอกค่ะอน่ี าย มากเ็ หมือนกัน...พวกคนท่ีใชน้ ้ำมนั เอ้อื ง หอมจะปลอดภัย กะนาแปะย้องไม่กล้าเข้าใกล้คนเหล่าน้ัน” หมวยเจง็ บอกดรสาอยา่ งมั่นใจ แม้กระนั้นในดวงตากลมโตของเด็ก สาว ยังคงมีแววหวั่นไหวแฝงอยู่ “หมวยเจง็ ดปู า้ แสงดาให้ดนี ะ” ดรสาส่งั ความ “ถ้ามีอะไรผดิ ปกติ รีบ ให้คนไปตามฉันทีล่ านหนา้ อบต.ทันที” “ผมไปดว้ ย” โคลนิ รบี ลุกขึน้ จากเก้าอ้ี ขยับจะตามดรสาไป “อยา่ เลยคะ่ ” ดรสารบี หา้ มชายหนมุ่ เอาไว้ โดยให้เหตุผลวา่ “ฉันไป ไมน่ านกก็ ลับ...อีกอย่าง...Please...โคลินคะ ฉนั ขอร้องให้คุณอยู่ทางนี้ดี กว่า เผือ่ วา่ มีเหตุรา้ ยอะไรเกิดขน้ึ อีก คุณจะได้ชว่ ยตัดสนิ ใจได้...นะคะ...” ชายหน่มุ ชาวองั กฤษจ้องมองดรสานง่ิ นาน ก่อนจะเห็นด้วยกบั เหตุผลของหญิงสาว และกม้ ศรี ษะยอมรับแต่โดยดี หญงิ สาวอธิบายเร่อื งของกะนาแปะยอ้ ง กับน้ำมนั เออ้ื งหอม ท่ี สามารถปอ้ งกนั พวกมนั ไดใ้ ห้ชายหนุ่มฟัง พร้อมท้งั ขอรอ้ งแกมบงั คบั ให้

574/763 โคลนิ ใช้น้ำมนั นนั้ แตะแตม้ บนเส้ือผา้ เพื่อเปน็ การป้องกันตัว ซ่ึงกวา่ ฝา่ ย นน้ั จะยินยอมในทา้ ยทส่ี ดุ ดรสาก็ตอ้ งเสยี เวลาอธิบายซ้ำอีกหลายรอบ หญงิ สาวดูนาฬิกาก็เห็นวา่ เลยเท่ยี งคืนไปมากแล้ว และสายลมเยน็ ยงั คงพัดเอาความชื้นของอากาศภายนอก ผา่ นเขา้ มาทางหนา้ ตา่ ง ดรสา เหลอื บมองหญงิ สงู วัยอีกครงั้ ก่อนจะกา้ วออกจากห้องไป คณุ แม่บ้านผู้ร่วมทุกขร์ ว่ มสขุ มาด้วยกันนานนบั สบิ ปี ร้ใู จจนเหมือน กบั เป็นแมค่ นท่สี อง บดั นีย้ งั คงนิ่งสนิทอย่ใู นนทิ ราราวกบั ต้องมนตร.์ .. แรกทีเดยี วดรสาตกใจแทบวา่ จะดา่ วด้ิน เมื่อกลบั มาพบร่างหมดสติ ของคุณแมบ่ า้ นสูงวัย หากเม่ือตง้ั สตไิ ดด้ แี ลว้ หลอ่ นก็พบวา่ แสงดายงั คงมี ชีวิตอยู่ หากเพียงแตห่ ลับสนทิ ปลุกอยา่ งไรก็ไมย่ อมฟืน้ หากเป็นเมือ่ หลายเดอื นกอ่ นหน้าน้ี ดรสาอาจจะไมย่ อมเชือ่ ในทฤษฎี ของต่อนอู... หล่อนจะตอ้ งยนื ยันหวั ชนฝา เพอื่ ใหส้ นิ ธพนำรถลงจากผาช้างร้อง เพ่ือพาแสงดาไปหาหมอ และรักษาในโรงพยาบาลซึ่งอยู่ใกล้ท่ีสดุ ... แต่มา ณ วนิ าทีนี้ หญิงสาวรแู้ ลว้ วา่ ยงั มีเรอ่ื งราวอกี มากมาย ท่อี ยู่ นอกเหนอื จากความรบั รู้ และเข้าใจของมนษุ ยต์ ัวเล็กๆ ... มนุษย์ทค่ี ิดว่าตนเองฉลาดเหลือหลาย มนุษยท์ ี่มวี ิวัฒนาการก้าวไป ไกลถงึ ขนั้ สำรวจจกั รวาล มนุษยท์ ี่คดิ วา่ ตนเกง่ ฉกาจ สามารถควบคมุ

575/763 ธรรมชาตทิ ่ีแสนจะยิ่งใหญเ่ อาไวใ้ นกำมอื ได้ และมนษุ ยท์ ี่ท้าทายธรรมชาติ และพระเจ้า... ท้ายทีส่ ุดแลว้ ดรสาวา่ มนษุ ย์ตา่ งหากทหี่ ลงตวั เอง และโง่งมงาย...กบั แคแ่ มลงเลก็ ๆ อยา่ งแมงมุมสีขาวราวเงินยวง ท่ีคนเย้าเรียกว่ากะนาแปะ ยอ้ ง กย็ งั ไม่รูจ้ ัก... มาวนั นี้ ดรสายอมรับโดยสนทิ ใจว่า วทิ ยาศาสตร์ทหี่ ลอ่ นเรียนมา ก็ ไม่สามารถตอบคำถามทีห่ ล่อนสงสยั ใจไดท้ ุกอยา่ ง ปา้ แสงดา....ดรสาน้ำตารน้ื ....ปา้ จา๋ บีจะหาทางช่วยปา้ ดาใหไ้ ดไ้ มว่ า่ จะ ลำบากยากเยน็ แคไ่ หน... หล่อนยกมอื ขึ้นปาดนำ้ ตาทเี่ ร่มิ รนิ ไหลลงมาสองข้างแก้มอกี ครง้ั แล้ว เชิดหน้าข้ึนมองดวงดาวบนทอ้ งฟา้ อยา่ งทระนง ก่อนจะเดินลงบันไดบา้ น ไป สายหมอกทลี่ อยต่ำระเรี่ยยอดไมย้ งั คงอ้อยองิ่ อยเู่ ช่นนั้น และความ หนาวเย็นยังคงแผซ่ ่านไปท่ัวท้ังรา่ งกายของหญิงสาว... ชาวบา้ นที่มาชมุ นมุ กนั อยู่หนา้ อาคารทที่ ำการหมบู่ า้ น ถอื เอาคบไฟมา ด้วย บริเวณลานกว้างจึงสวา่ งไสวมากพอท่ีจะมองเหน็ หนา้ กนั ไดช้ ัด กล่นิ หอมเอียนๆ ของน้ำมนั เออื้ งหอม ซ่งึ ชาวบา้ นประพรมบนเสื้อผ้า ของตัวเองลอยคละคล้งุ ไปทัว่ บรเิ วณ

576/763 ยิง่ เมอ่ื ชาวบ้านหลายคน ทยอยมารวมตัวกันมากขึ้น ยิง่ ทำให้กลน่ิ ของนำ้ มนั นั้นแรงขน้ึ จนชวนให้หญงิ สาวรสู้ ึกเวยี นหวั แล้วจะสาอะไรกบั กะ นาแปะยอ้ ง... หลอ่ นแอบคดิ เล่นๆ ว่า ท่ีพวกมันไมม่ ายงุ่ กับคนทใ่ี ส่น้ำมันเออื้ ง หอม อาจเป็นเพราะพวกมนั ปวดหัวเหมือนหลอ่ นมากกวา่ มีชาวบ้านสองสามคนทหี่ ันมาเห็นหล่อน แลว้ หันไปซุบซบิ แกก่ นั ก่อนจะสะกิดใหช้ าวบ้านคนอืน่ ๆ หนั มามอง...เสียงจ้อกแจ้กจอแจพูดคุย กันของคนเหล่านน้ั เงยี บสนิทลงในฉับพลนั ทันใด... มนั เปน็ ความเงียบท่ีนา่ อดึ อดั ... ดรสาสงั เกตเหน็ ชาวบ้านหลายคนรอ้ งไหจ้ นดวงตาแดงกำ่ ในขณะที่ สายตาของบางคนเปี่ยมไปดว้ ยความเคียดแค้น... อากาศคืนนี้หนาวเหนบ็ เสียจนผเู้ ฒา่ ผู้แก่ท่ีอตุ ส่าห์ลุกตนื่ ข้นึ มาจาก บ้าน ต้องนัง่ ห่มผ้าผนื ใหญ่ อิงแอบเกาะกนั เป็นกลุม่ ผงิ ไฟจากกองไฟ ขนาดใหญก่ ลางลานบ้าน ท่ีพวกผูช้ ายช่วยกนั หาฟนื มา และกอ่ ข้นึ ดวงตาของผู้เฒ่าเหลา่ น้ัน มแี ต่ความหวาดเกรงแกมรงั เกยี จอย่าง รนุ แรง เสียจนดรสาสัมผัสได้ หล่อนเริ่มร้สู ึกอดึ อัดกบั สายตาของชาวบา้ น ซ่งึ ชมุ นมุ กนั อยทู่ หี่ นา้ อาคารไมส้ องชนั้ ขึ้นทุกขณะ และชาวบา้ นเองกค็ งรู้สึกตงึ เครยี ดไม่ใช่ นอ้ ย...

577/763 “กลับไปซะอน่ี าย...” ใครคนหนง่ึ จงึ เอ่ยทำลายความเงยี บสงัดขึ้นมา เม่อื ความอดทนนน้ั ถงึ จุดส้นิ สดุ ลง “อนี่ าย อยา่ ทำให้เรอ่ื งเลวรา้ ยไปกวา่ นี้ เลย” ดรสารสู้ กึ เสียใจจนนำ้ ตาริน ด้วยไมค่ ิดว่าจะถกู ไลเ่ อาซ่ึงๆ หนา้ แบบ นี้ หากเลือดนักสทู้ ีม่ ีอยู่ในกาย ทำใหห้ ลอ่ นฝนื กล้ำกลนื ความรู้สกึ น้นั แลว้ ถามออกไปว่า “ฉนั ทำอะไรผิดตรงไหน ทำไมทกุ คนตอ้ งมองฉันแบบนน้ั ด้วย ทำไม ต้องไล่ฉนั ไป ทงั้ ที่ฉนั เป็นหว่ งทุกคน” “ทำไมนะ่ หรอื อี่นาย” เสยี งของแม่เฒา่ คนท่ีเคยเดนิ มาต้อนรับหลอ่ น ดว้ ยความยินดี ในวันแรกทดี่ รสาเพ่ิงเดินทางกลบั มาถึงหมู่บ้าน เอ่ยขึ้นมา บ้าง “กเ็ พราะอี่นายทำผิดผีนะ่ ส.ิ ..เจย่ี หงุ่ เมยี้ นกำลงั ลงโทษพวกเยีย อยา่ ง ที่นางอ่ำเฟยมันสาปแชง่ ” “ใช่” ชายหนุ่มทด่ี รสาจำไดว้ ่าเป็นลกู น้องเก่าของอ่ำเฟยเสรมิ “พวก เยียจำไดไ้ หม...เมื่อวานนีเ้ องทสี่ บป้งั บินมาตายหน้าที่ทำการหมู่บ้าน ...กอง กนั เป็นภูเขา...น่ันมนั ลางวิบัตชิ ัดๆ...ทเี่ ปน็ แบบน้ี ก็เพราะอีน่ ายดรสากล่าว รา้ ยอตู๋ าอำ่ เฟย หาวา่ แกเปน็ ซบิ เมี้ยนเมยี่ นปลอม จนแกอยไู่ มไ่ ด้ ตอ้ ง อพยพไปจากหมบู่ ้านของเรา”

578/763 “ไม่จริง” ดรสาเถียงด้วยน้ำเสยี งส่ันสะท้าน “อ่ำเฟยหนีไป เพราะถกู จบั ไดต้ ่างหาก ฉนั ไมไ่ ด้กลา่ วหาวา่ แกเป็นซิบเมยี้ นเมีย่ นตัวปลอมพวกเราก็ เหน็ หลกั ฐานกันแลว้ น่ี...ฉันไดพ้ บซิบเม้ยี นเมี่ยนตัวจริงแลว้ นะ ก็อู๋ตาบา้ น่ันยงั ไง...อตู๋ าเฒา่ ทีท่ ุกคนหาว่าแกเป็นคนบ้าน่ันละ เป็นคนที่ให้ไม้ เส่ียงทายของซบิ เมย้ี นเมี่ยนฉนั มา แกเป็นซิบเมยี้ นเม่ียนตวั จริง” “แล้วถา้ เช่นนน้ั ทำไมพวกเยียยงั ต้องถูกลงโทษ...” แมเ่ ฒ่าคนเดมิ ร้องถาม “ทำไมลูกหลานของเยียตอ้ งถกู กะนาแปะย้องทำรา้ ย...” “พอได้แลว้ อีจะสา” เสียงผเู้ ฒา่ ชายคนหนึง่ รอ้ งหา้ ม ดรสาจำไดว้ า่ เป็นผูเ้ ฒ่าหนง่ึ ในสามของผู้ที่มีอาวุโสสูงสุดของผาชา้ ง ร้อง...ผเู้ ฒ่าคนทอี่ อกมายนื ยนั กับชาวบา้ นในคนื วนั พระจนั ทรเ์ ต็มดวง คร้งั ทแี่ ล้ววา่ ไม้เสีย่ งทายทอี่ ู๋ตาบ้าใหห้ ลอ่ นมานน้ั เป็นของจรงิ ของในตระกลู ซบิ เมย้ี นเมย่ี น และคืนนเ้ี ขากย็ ังคงยนื ยนั เช่นเดมิ “เยียยืนยันได้วา่ ไมท้ อ่ี ่ีนายเอามาเป็นของซิบเมีย้ นเมีย่ นจรงิ ...มนั หายไปต้งั แตฤ่ ดูดาวคร้ังก่อน ตอนทอ่ี าลหี ายตวั ไปพร้อมกับอำ่ เฟย...ลกู สาวของเขา....ถ้าที่อ่ีนายวา่ เปน็ ความจรงิ ...ออี ำ่ เฟยทเี่ รารจู้ ักมา ตลอด ต้องเปน็ ใครสกั คนทปี่ ลอมตวั สวมรอยมา และอตู๋ าบา้ ทพี่ วกเราเหน็ กันในปา่ โหง ก็คืออำ่ เฟยตวั จรงิ ...” มีเสียงฮือฮาดังขนึ้ โดยรอบบริเวณหลังจากสน้ิ สุดคำพดู ของผูเ้ ฒ่า...

579/763 “อยา่ เพ่งิ โทษอี่นายวา่ เป็นคนทำผดิ ผี จนกวา่ เราจะได้รคู้ วาม จรงิ ...หากเป็นออี ่ำเฟยทหี่ ลอกลวงพวกเรามาโดยตลอด เปน็ มันท่บี ังอาจ ลบหลเู่ จ่ยี หุ่งเมย้ี น...ถา้ เปน็ อยา่ งน้นั กส็ มควรแลว้ ท่หี ม่บู ้านเราจะถูก เจี่ยหุง่ เมยี้ นลงโทษเอาแบบน้.ี ..” ดรสารูส้ กึ ว่าสายตาซ่ึงท่านผู้เฒา่ มองมาน้นั ยงั มแี ววปรานอี ยบู่ า้ ง หากนัน่ ไมไ่ ดท้ ำให้ความเหนบ็ หนาวทเ่ี กาะกมุ ในหวั ใจของหล่อนดีขึ้นสกั เท่าใดนัก “ใครจะรู้ ใครจะพสิ จู นไ์ ด้” แมเ่ ฒ่าคนเดมิ วา่ “ไมม่ ใี ครเคยพบอตู๋ า บา้ จงั ๆ เลยสกั คนเดียว มีแตว่ บู ไปวบู มาอยา่ งกับผี แล้วอย่างน้ี ผู้ใดจะ เอาตวั มาสอบถามไดเ้ ลา่ ” “ไดส้ ิ...ฉนั เคยพบแกมาแลว้ ...ฉนั ....” ดรสาพยายามจะเล่าเร่ืองที่หลอ่ นได้พบกบั อูต๋ าบา้ ท่ีทกุ คนกำลัง กล่าวถงึ เมื่อตอนหวั คำ่ ของวนั นี้ หากยังไม่ทันจะไดเ้ ล่าออกไป เสียงของ ตอ่ นอทู เี่ พง่ิ วงิ่ กระหืดกระหอบมาจากทิศทีเ่ ปน็ โรงเรียนกด็ งั ขึ้นว่า “แยแ่ ล้ว อยา่ เพิ่งเถยี งกนั เลย ใครสกั คนรีบมากบั เยียก่อน...ครู ผกากรองโดนกะนาแปะยอ้ งกัดเอาเหมือนกัน...”

580/763 ดวงจนั ทร์ดวงกลมท่เี กอื บจะเต็มดวงอยู่แล้วเคลื่อนคล้อยไปจน เกือบสดุ ขอบฟา้ และสายลมหนาวเหน็บยงั คงพัดโชยมาไมข่ าดสาย พาให้ หมอกทล่ี อยอยู่เหนือยอดไม้บางส่วน ค่อยสลายตวั ไปบา้ ง เลยเวลานอนมามากแลว้ หากดรสาไม่รสู้ ึกง่วงแต่อย่างใด...เสียงนก กรู่ อ้ งมาจากแนวไพร อกี ไม่ก่ชี ่ัวโมงก็จะเช้าแลว้ ... หญงิ สาวน่งั จอ่ มจมอยู่กับเกา้ อีไ้ มท้ รี่ ะเบียงหนา้ บ้าน โดยมสี ินธพเดนิ กลบั ไปกลับมาดว้ ยท่าทางที่เปยี่ มไปดว้ ยความกงั วล... มีคนในหมบู่ า้ นไมต่ ่ำกว่าสบิ คนท่ีถูกกะนาแปะย้องทำรา้ ย เม่อื รวม กบั ครผู กากรอง แสงดา กบั เตือนตาและคนงานในสวนสม้ อกี เกือบสบิ คน ของสินธพแล้ว คนที่นอนหลับใหลไปดว้ ยพษิ ของกะนาแปะย้องมีมากถึงย่ี สิบหา้ คน.... ยี่สิบห้าคนที่นอนนิ่งสนทิ ลมหายใจสม่ำเสมอราวกับคนนอนหลับ หากปลุกเท่าไรกไ็ มม่ ีใครยอมตืน่ ... ตอ่ นอูสั่งการใหช้ าวบา้ นชว่ ยกันอพยพคนเจ็บเกือบทัง้ หมด พามา นอนพักรวมกันอยู่ทอ่ี าคารที่ทำการหมบู่ า้ น แสงดายงั คงนอนอยทู่ บ่ี า้ นของ หลอ่ น และเตอื นตากบั คนของสินธพกย็ งั คงพกั อยูท่ ่ีสวนส้มของเขา ยีส่ บิ หา้ คนภายในคืนเดียว ไมใ่ ชจ่ ำนวนนอ้ ยเลย...ดรสานึก...

581/763 โชคดที ีช่ าวบา้ นสว่ นใหญเ่ ชอ่ื คำเตอื นของตอ่ นอู ใชน้ ำ้ มันเอือ้ งหอม ทาตัวเพ่อื ป้องกนั แมงมุมร้ายกาจน่นั มฉิ ะนัน้ แล้ว จำนวนผู้ทีต่ กเป็นเหย่อื คงตอ้ งมีมากกวา่ น้อี กี ไมร่ กู้ เี่ ทา่ หลงั จากทสี่ ั่งการทุกอยา่ งเรยี บรอ้ ย ตอ่ นอกู ็วางเวรยามให้คอยเฝา้ คนเจ็บท้งั หมดอย่างใกลช้ ิด ชายฉกรรจ์อกี ส่วนหนง่ึ จะทำหนา้ ท่ี ลาดตระเวนไปรอบๆ หมบู่ า้ น เพ่ือระวังความปลอดภยั ศพของชชั ชัยนั้น ก็ถกู เคล่ือนยา้ ยมาไวท้ ่ีอาคารอบต.เรยี บรอ้ ยแล้ว เช่นกนั โลงไม้ถกู ต่อขน้ึ มาโดยรีบด่วน เพอ่ื บรรจุร่างไรว้ ิญญาณของชาย หนุ่มคนนัน้ เอาไว.้ ..เนื่องจากไม่มหี อ้ งเย็นเพ่ือเก็บศพอย่างในสถาน พยาบาล ไมม่ ยี าสำหรบั ฉดี กนั ศพเนา่ ดรสารูส้ กึ สับสนไมใ่ ช่นอ้ ย และกงั วลใจเป็นอยา่ งมาก วา่ จะแจง้ ขา่ ว ร้ายใหก้ บั ทางบ้านของชัชชยั รู้ไดอ้ ย่างไร และโดยวธิ ใี ดจงึ จะเหมาะสม ...มี เรอื่ งราวเกิดขึน้ มากมาย และหลอ่ นคดิ อะไรไมอ่ อกในตอนนี้ สนิ ธพจงึ ตดั สินใจให้วา่ ควรเก็บความคดิ เรอ่ื งของชชั ชยั เอาไว้กอ่ น จนกว่าจะถึง เวลาเช้า แลว้ คอ่ ยตัดสินใจอีกครงั้ “ผมมนึ ไปหมดแล้ว...” สนิ ธพสารภาพออกมาในทสี่ ุด เม่อื มาถงึ บา้ น ของดรสา “กลับไปบ้านพบกบั สภาพแบบนี้เขา้ ...ยงั จะหมาทผ่ี มเล้ยี งเอาไว้ ในสวนอกี ...ไม่มเี หลือรอดเลยสักตัวเดียว...”

582/763 “หมาพวกนัน้ ไมไ่ ดต้ ายจากกะนาแปะย้อง” ดรสาพูดเปน็ ภาษาองั กฤษ เพื่อให้โคลนิ ท่ีชงกาแฟแล้วเดนิ ออกมา สมทบเขา้ ใจว่ากำลังคุยอะไรกนั อยู่ และในขณะเดยี วกันกเ็ ป็นการเลย่ี งไม่ ใหต้ อ่ นอซู ่ึงเดนิ ตามหลงั โคลนิ ออกมาฟังเข้าใจ “ผมคิดวา่ พวกมันตายเน่ืองจากสูดเอาละอองเกสรสม้ ของคุณเข้า ไป...ดอกเตอร์สนิ ธพ” โคลินเปน็ คนอธบิ าย “อะไรนะ” สินธพครางเหมอื นไม่เชอื่ หตู นเอง เขาอ้าปากค้าง ดว้ ยไม่ คิดว่าดรสาและหนมุ่ องั กฤษจะคดิ เชน่ น้ัน “น่ี...พวกคณุ ....” “คุณสินธพ” นำ้ เสียงของดรสาเปน็ งานเปน็ การ “ถงึ เวลาทเี่ ราตอ้ ง เปดิ เผยทกุ อยา่ งแล้วละค่ะ...เมื่อตอนกลางวันของวันน้ี ฉนั และโคลนิ แอบ เข้าไปในสวนส้มของคณุ มา...” “ดรสา...” สนิ ธพเบิกตากวา้ ง “เราพบวา่ หมาท่ีคุณเล้ียงไว้ตายอยใู่ นสวนส้ม...และยงั จะผเี ส้ืออกี หลายรอ้ ยหลายพันตัว ทีต่ ายกองกันอยู่เปน็ ภูเขา” ดรสาเลา่ “หมาของคณุ มีอาการเหมือนแพ้สารอะไรบางอยา่ งอยา่ งรนุ แรง” โคลิ นเลา่ เสริม “สว่ นผีเสอ้ื พวกน้นั ผมเอามาส่องตรวจดูด้วยกล้องจุลทรรศน์ แล้วกพ็ บว่า ท่พี วกมนั พากันเสยี ชวี ติ ไปในเวลาเดยี วกันน้นั เป็นเพราะวา่ ลำไสส้ ่วนปลายของพวกมนั แตก...แบบเดยี วกับผเี สอื้ โมนาร์ค ท่ี

583/763 เมก็ ซิโก...และยังพบอีกด้วยวา่ ในช่องท้องของพวกมนั มีละอองเกสรของ ดอกส้มอยู่เต็มไปหมด” “คณุ สินธพ...คณุ เอาส้ม GMOs มาปลกู ที่ผาช้างรอ้ งใชไ่ หม” ดรสา ถามตรงๆ สนิ ธพสูดลมหายใจยาว เงยหนา้ ขึ้นมองดวงดาวท่ีระยบิ พริบพราว บนฟากฟ้า ก่อนจะตอบตรงๆ เชน่ กนั วา่ “ใช.่ ..” “คุณทำได้ยังไง” ดรสาเค้นเสยี งออกมาได้ในทา้ ยท่ีสดุ หล่อนรู้สึก โกรธจนแทบจะถลาเขา้ ไปตบหนา้ เขาอกี ครั้ง “คณุ ทำอย่างน้ีได้อยา่ งไร” “ดรสา...ฟังผมนะ...” นัยน์ตาของชายหนมุ่ วาวโรจนด์ ้วยแรงอารมณ์ “ไมม่ ีใครอยากใหเ้ ร่ืองแบบนเี้ กดิ ขึน้ หรอก...คุณเขา้ ไจไหม...” ดรสาผงะไป ดว้ ยไม่เคยเหน็ ชายหนุม่ ท่ีมที า่ ทางรา่ เรงิ แจ่มใสเป็น นติ ยน์ ัน้ จะมีความเกร้ยี วกราดเชน่ นม้ี ากอ่ น “พัชรวลัย...น้องสาวของผม กบั พวกคนงานท่ีสวนมอี าการแพ้สาร อะไรบางอย่างอยา่ งรนุ แรง จนแทบจะตอ้ งตายไป...และผมพาพวกเขาไป ส่งโรงพยาบาลที่นา่ น จนตอนน้ีปลอดภัยดแี ล้ว...คณุ ไดค้ ำตอบหรอื ยังว่า เพราะอะไร...” นีเ่ องท่ีทำให้สนิ ธพต้องเดนิ ทางลงจากผาช้างรอ้ งดว้ ยความรบี ร้อน เมอ่ื กลางดึกของคนื วันกอ่ น

584/763 “หมายความวา่ ...” ดรสาเรมิ่ ปะติดปะตอ่ เรอื่ งราวต่างๆ เขา้ ดว้ ยกนั ไดแ้ ล้ว “คณุ ไม่เข้าใจผมหรอกดรสา...” สินธพส่ายหน้าไปมา แววตาที่จอ้ ง มองแนว่ นิ่งมายงั ดรสามีแตค่ วามเจ็บปวด “คุณไม่เคยเข้าใจผมเลย...” “โอ...ก้อด...พระเจา้ ...” โคลินครางดว้ ยเรมิ่ เขา้ ใจ “ส้ม GMOs ทผ่ี มทดลองปลกู ในสวน มลี ะอองเกสรทเ่ี ปน็ พษิ กอ่ ใหเ้ กดิ ภมู แิ พ้อยา่ งแรงในส่ิงมชี ีวิตทเี่ ข้าใกล้” สนิ ธพพยายามอธิบายสงิ่ ที่ เขาคิด “นี่อาจจะเปน็ สัญชาตญาณปอ้ งกันตวั ของมันเอง ที่เกดิ จากยีนของ สัตวท์ เี่ ราตดั ต่อเขา้ กับยนี ของสม้ ก็เป็นได้...ผมเริ่มสังเกตความผดิ ปกติ ที่ เกดิ ขน้ึ หลายเดอื นแล้ว หากยังไม่ชัดเจนเทา่ เมอื่ สองสามวนั ทผ่ี า่ นมาน้ี ...เพราะอยา่ งน้นั ผมถงึ ต้องพยายามยา้ ยสม้ เหล่านอี้ อกไปให้ห่างจาก หมู่บ้านให้มากท่ีสุด ก่อนทเ่ี กสรของมันจะแพรก่ ระจายไป...” “คุณเลยพยายามจะซือ้ ท่ดี ินของอ่ำเฟย...” ดรสาเพ่งิ เข้าใจเจตนา ของอีกฝา่ ยเดี๋ยวนเี้ อง “ถา้ เช่นน้ัน ทำไมคุณไม่ทำลายส้มเหล่านัน้ ทิ้งไปเสีย เลย...” “ดรสา” เขามองหล่อนด้วยสายตาคมวาว เสียจนดรสาตอ้ งหลบตา เสมองไปยังทิศทางอ่ืน “คณุ รู้หรือแกล้งไม่รวู้ า่ การสรา้ งสิ่งมีชวี ติ GMOs แตล่ ะชนดิ ขึน้ มาน้ัน จะต้องลงทนุ เป็นเม็ดเงินจำนวนมหาศาลแคไ่ หน กัน...ผมเซน็ สญั ญากับบริษทั แม่ เพอื่ รบั เงนิ ก้อนโตมาทำการ

585/763 ทดลอง....กำไรทไี่ ด้ คอื ค่ารกั ษาพชั รวลยั ...ผมต้องการให้น้องสาวของผม กลับมาเดนิ ได้อีกครง้ั หนึ่ง...” ดรสายังคงไม่กลา้ สบตาชายหน่มุ ... “เอาเถอะ...ใหเ้ รือ่ งวุน่ วายทัง้ หมดท่เี กดิ ขนึ้ เรยี บร้อยลงไป กอ่ น...แล้วผมจะตดั สินใจเรอ่ื งส้มของผมอีกคร้ัง...” คราวนี้สนิ ธพพูดไทย ดว้ ยต้องการขอความเห็นของต่อนอู “ผมหวังแตว่ ่า ที่กะนาแปะยอ้ งออก มาเท่ียวทำรา้ ยผู้คนแบบน้ี คงไมไ่ ดเ้ กย่ี วกับสวนส้มของผมหรอกนะ...” “ไม่หรอกครับ” ตอ่ นอูตอบ หลงั จากน่งิ ฟงั คนทั้งสามคยุ กันด้วย ภาษาท่เี ขาไมเ่ ขา้ ใจมานานสองนาน “นเ่ี ปน็ เพราะฤดูดาว...อีกสองคนื เทา่ นน้ั ก็จะถึงวันเพญ็ แหง่ ฤดูดาว...” “แล้วมันเกีย่ วกันอยา่ งไร” สินธพขมวดคิว้ “ทำไมพวกมนั ต้องทำรา้ ย คนทง้ั หม่บู ้านแบบนด้ี ้วย...” “เยยี ไม่ร้.ู ..ไมร่ ู้จริงๆ วา่ เหตใุ ด พวกมันจงึ ต้องทำรา้ ยคนในหมู่บ้าน แบบนดี้ ว้ ย ทกุ ครง้ั ทก่ี ดั คน ไมเ่ คยมีผู้ใดรอดชวี ติ ไปได้...แต่ทำไมคราวน้ี พวกมันจึงเพียงแค่ทำใหค้ นหลับใหลไปเท่านน้ั ” ต่อนอสู ่ายหนา้ อย่างจน ปัญญา “ปกตแิ ลว้ กะนาแปะย้องอยใู่ นป่าโหง...พวกมันจะออกมาเฉพาะ ในชว่ งฤดดู าว...ท่ีพวกมันออกมา กเ็ พื่อจะปอ้ งกันไม่ใหผ้ ้คู นบุกบั่นดนั้ ด้น ผา่ นเขา้ ไปจนถึงเวยี งแสนเพ็ง...”

586/763 “เพราะอะไร” สนิ ธพสงสัย แมว้ า่ จะเคยไดย้ นิ เรอ่ื งราวอันเปน็ ตำนาน ของหมู่บ้านผาช้างรอ้ งมาบา้ ง หากท่ีผา่ นมาเขาไม่เคยใสใ่ จมากนัก “เพราะคนื พระจนั ทรเ์ พญ็ ในชว่ งฤดูดาว...เป็นเวลาที่เอือ้ งแสนเพง็ จะ ฟนื้ คืนชวี ติ กลบั กลายเปน็ นางมนษุ ย์อีกคร้งั หนึ่ง...” ดรสาสังเกตเห็นโคลนิ สะดุ้งขน้ึ มานิดหนึ่ง เมือ่ ไดย้ ินต่อนอเู อ่ยคำวา่ เออ้ื งแสนเพ็ง... “กะนาแปะยอ้ งจะพิทกั ษเ์ วียงแสนเพง็ เอาไว้ มใิ หผ้ ู้ใดกลำ้ กรายเขา้ ใกล้” ต่อนอยู ังคงเล่าต่อ “เพราะเมอื่ ใดที่เอื้องแสนเพ็งกลับกลายเปน็ นาง มนษุ ย์ และกลับคนื สแู่ ถนเมืองแมนได้...เม่ือนัน้ พวกมนั กจ็ ะพลอยพ้นจาก คำสาปไปดว้ ย...” “พน้ คำสาปหรอื ...” สนิ ธพยงั คงไม่เขา้ ใจ “เล่ากันว่า ทจ่ี รงิ แล้วกะนาแปะยอ้ ง กค็ ือผู้คนในเมืองของนางอว้ั แสนเพ็งทีถ่ ูกสาปให้เป็นสตั ว์ร้าย...หากนางอว้ั แสนเพง็ พ้นคำสาป เมอื่ ใด...กะนาแปะย้องก็จะพน้ คำสาปไปด้วย...” ดรสาขยายความให้ชาย หนุม่ เข้าใจ “แตท่ ผ่ี ่านมา อ้ัวแสนเพ็งไม่เคยมีโอกาสได้กลบั ไปยงั เมืองแถน เลย...” ต่อนอเู สียงเศร้า “เพราะทกุ ฤดูดาว จะมผี ู้คนมากมายมาทผี่ าชา้ ง รอ้ ง เพื่อดน้ั ด้นไปให้ถงึ เวียงแสนเพง็ เพื่อช่วงชิงเอาเอื้องแสนเพง็ มาไว้ใน ครอบครอง....”

587/763 “กแ็ ค่เมอื งในตำนาน...” สนิ ธพยักไหล่ “นายเองกไ็ ม่เคยไปเหน็ เมอื ง ที่วา่ นนั่ ไม่ใช่หรือ...ต่อนอ.ู ..” ดรสารู้ดีวา่ ท่ีชายหน่มุ เอ่ยออกมาเช่นน้นั ก็เพราะความเปน็ วิทยาศาสตร์สอนใหเ้ ขามีวธิ คี ิดเชน่ นนั้ ...เหมอื นกบั ที่หล่อนเคยคิดมากอ่ น แบบเดียวกัน “ไมเ่ คยครบั ” ตอ่ นอยู อมรับ “แต่พวกเยยี ทกุ คนรวู้ า่ มเี วียงแสนเพง็ ...แต่พวกเราไมเ่ คยมีใครไปถึงท่นี ัน่ ” “มเี วยี งแสนเพง็ จริงๆ นะคะคุณสินธพ...” ดรสาอดประหลาดใจไม่ ได้วา่ ทำไมน้ำเสียงของหลอ่ นจึงม่ันใจถงึ เพยี งนน้ั ... หล่อนวิง่ กลับไปที่หอ้ งนอนของหล่อน แล้วหยิบเอาสมุดเลม่ ทห่ี ล่อน ไดม้ าจากบา้ นของพ่อครพู รหมมินทร์กลบั ออกมา ชใู หท้ กุ คนเหน็ โดยท่ัว กนั “นไี่ งหลกั ฐาน....”

๓๘ ชายหนมุ่ จ้องมองสมดุ เล่มเล็กในมือของหญงิ สาวร่างโปร่งบางตรง หนา้ ด้วยสายตาพิศวง ก่อนจะรับเอาสมดุ ที่ดเู หมอื นกับสมดุ จดงานของ เด็กนกั เรียน มาพลกิ ดดู ้วยความสนใจ “ถา้ คณุ สนใจประวัติศาสตร์ และพงศาวดารต่างๆ อย่างฉนั คุณจะ พบว่าในหนงั สอื เหล่านั้น ไมม่ เี ล่มใดบนั ทกึ เรือ่ งของเวยี งแสนเพง็ เอาไวเ้ ลย สกั เลม่ เดียว ไม่วา่ จะตามหา ตามสืบค้นสักเพยี งใด” ดรสาอธิบาย เมอื่ เหน็ ความสงสัยฉายชัดในดวงหนา้ คมสันของดอกเตอรห์ นุ่ม “ฉันค้นพงศาวดารนา่ น พงศาวดารเมอื งเหนอื บนั ทึกทเี่ กยี่ วข้องมา มาก แต่ไมเ่ คยพบ จนกระทั่งไดส้ มดุ เล่มนี้มาจากพอ่ ครูพรหมมินทร์...” ดรสาอดหวนนกึ ไปถึงเหตุการณ์แปลกประหลาด ซึง่ นำหล่อนไปพบ กับภรรยาของพ่อครู จนไดส้ มดุ เล่มนมี้ าไม่ได้ “พอ่ ครูเปน็ ผู้ท่ีสนใจศึกษา รวบรวมเร่ืองราวของเมืองน่าน ทก่ี ระจัด กระจายอยใู่ นใบลาน ตามวัดเก่าๆ...ท่านปรวิ รรตจากภาษาด้ังเดิม แลว้ คัด ลอกเอาไว้ในสมดุ เตรียมจะพมิ พเ์ ผยแพร่ แต่บงั เอญิ เสียชีวิตไปก่อน...”

589/763 “คณุ กำลงั จะบอกพวกเราว่า เวยี งแสนเพง็ มอี ยู่จรงิ อย่างน้นั ใชไ่ หม ดรสา...” เสยี งของสนิ ธพยังคล้ายกบั ไมแ่ น่ใจ “เดิมฉนั ก็ไมเ่ คยเชอื่ ว่ามีเวยี งแสนเพ็งอยจู่ ริง คดิ แตว่ า่ เป็นเพียงเมือง ในตำนานเรอ่ื งเลา่ ของคนเย้าเทา่ น้นั ...” นยั นต์ าของดรสาท่ีจ้องมองจมกู โดง่ เปน็ สนั และค้ิวเขม้ คมของชายหนุ่มมแี ววหนักแน่น “แต่คุณกเ็ หน็ แลว้ วา่ ...มีบันทึกชื่อของเวียงแสนเพง็ อยู่ในสมดุ เลม่ น้อี ยา่ งชดั เจน...คุณ สินธพ...” ดรสาเปดิ พื้นเมืองน่าน ฉบบั ทพี่ ่อครพู รหมมินทรเ์ ป็นผปู้ ริวรรต หาก ยงั ไมท่ ันไดต้ ีพมิ พเ์ ผยแพร่ ใหช้ ายหนุม่ อ่าน โดยเฉพาะในหน้าที่มกี าร กล่าวถึงเวยี งแสนเพง็ “แลว้ ทัง้ หมดนจี้ ะมคี วามเก่ยี วโยงกนั อยา่ งไร” ชายหน่มุ ขมวดคว้ิ เงยหน้าจากสมุดท่ีมีลายมอื เขยี นอย่างสวยงามเปน็ ระเบียบ ข้นึ มามองหนา้ ดรสาและต่อนอสู ลับกนั ไปมา “ผมยงั ไม่เข้าใจอยู่ด.ี ..มหี ลกั ฐานว่ามเี วียง แสนเพง็ จริง เวียงแสนเพ็งไม่ไดม้ ีอย่แู คใ่ นตำนานอย่างที่พวกเราคดิ ...แลว้ ยังไง...” “คุณสนิ ธพ” ดรสาเรยี กช่อื ของชายหนุ่ม กบั หงดุ หงิดข้นึ มาเล็กน้อย ด้วยรสู้ ึกว่า เขาตามความคดิ ของหลอ่ นไมท่ นั เอาเสยี เลย“เวียงแสนเพง็ มี จริง...กะนาแปะยอ้ งมจี ริง...ถา้ เชน่ นนั้ เออ้ื งแสนเพง็ กต็ อ้ งมีจริง” นยั น์ตาสฟี า้ ใสกระจา่ งของโคลิน ทนี่ ่งิ ฟงั การโต้ตอบระหวา่ งชาย หน่มุ และหญงิ สาวดว้ ยความสนใจ วาวโรจนข์ ึ้นมาเมื่อได้ยนิ ชื่อดอกไมใ้ น

ตำนานนน้ั ...แม้จะฟังภาษาไทยไมเ่ ข้าใจท้งั หมด 590/763 ใจความได้ว่า ท้งั สองกำลังสนทนาเรอื่ งใดกนั อยู่ หากเขาก็พอจะจบั “คณุ เชอ่ื นทิ านหลอกเด็กนั่นดว้ ยหรือ” สินธพถอนหายใจ “เร่ือง ดอกไม้ทก่ี ลายเปน็ คนได้ ในคืนวนั เพญ็ ...” “แลว้ คณุ อธิบายฤดดู าวไดไ้ หม...” ดรสาเงยหนา้ ข้นึ มองดูดวงดาวที่ ทอแสงแนน่ ขนัดบนฟากฟา้ ทห่ี ่างไกลออกไป “ทำไมถงึ มดี าวเตม็ ฟ้ามาก อย่างที่เราไม่เคยเห็นท่ไี หนมากอ่ น ในช่วงสามส่ีเดือนมานี้...” “อาจจะเป็นเพราะวงโคจรของโลก...ทางช้างเผือก...หรอื ปรากฏ- การณ์ทางดาราศาสตร”์ สนิ ธพพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย “ลกึ ลงไปในใจแลว้ คณุ ก็รวู้ า่ ไม่จรงิ ...คณุ แค่พยายามหาเหตผุ ลทาง วทิ ยาศาสตรเ์ พอื่ มาอธิบายใหส้ บายใจตา่ งหาก” ดรสายิ้มเหมอื นเยาะหยัน “ถ้าเปน็ อย่างทคี่ ณุ ว่า แลว้ ทำไมนกั ดาราศาสตร์ ถงึ ไม่ออกมาเชญิ ชวนให้ ผู้คนเทย่ี วมาชมดดู วงดาว อยา่ งเมือ่ ตอนท่มี ฝี นดาวตกล่ะคะ...” ดรสาพูดตอ่ ไปเมื่อเห็นวา่ สินธพได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนปญั ญา “เห็นไหมคะ ว่าท่จี ริงแล้วคุณกอ็ ธบิ ายปรากฏการณน์ ้ไี ม่ได.้ ..คุณ สินธพ...โลกยงั มอี กี มากมายหลายสง่ิ ทม่ี นุษยต์ ัวเลก็ ๆ อย่างเราไม่เคย ร้.ู ..กอ่ นหน้านี้ ฉันก็เคยคิดอย่างคุณ แต่มาถงึ ตอนน้ี ฉนั ยอมรับแลว้ ละค่ะ วา่ อะไรก็อาจจะเกดิ ข้นึ ได้เสมอ ในโลกของเรา...และทผ่ี าชา้ งรอ้ งแห่งนี.้ ..”

591/763 “แล้วเราจะมามวั เถยี งเรอื่ งเวียงแสนเพง็ กนั อยทู่ ำไม” สินธพกลา่ ว ออกมาในท่ีสดุ หลังจากน่งิ เงยี บไปนาน ดว้ ยอับจนถ้อยคำท่ีจะมาโต้แยง้ กบั ดรสา “เพราะวา่ คำตอบทั้งหมดอาจจะอยทู่ น่ี ่ัน...” สายตาของหญงิ สาว แล เลยไปไกลกวา่ ภเู ขาดำทะมนึ ซ่งึ ทอดยาวอยเู่ บอื้ งหนา้ “อนี่ าย...” คราวน้เี ป็นต่อนอทู ่ีทำเสยี งตกใจ หลงั จากน่ิงฟังอยใู่ น ความสงบมานาน ด้วยไมค่ ิดวา่ ดรสาจะเอ่ยออกมาเช่นน้ี “ฉันได้พบอู๋ตาบา้ ” ดรสาตดั สนิ ใจเล่าเรือ่ งท่ีประสบมาให้ทกุ คนฟัง อกี ครง้ั หน่งึ “แกเป็นคนเตอื นใหร้ ะวังเรอื่ งของกะนาแปะยอ้ ง อตู๋ าบอกว่า พวกมันกำลังมา...แลว้ ก็จริงอยา่ งทแ่ี กวา่ เสียดว้ ย...และอตู๋ านี่ละ ท่ีเปน็ คน บอกกับฉันว่า คำตอบทุกอยา่ งอยทู่ เ่ี วยี งแสนเพง็ ...ตอ่ นอ.ู ..” ดรสาหนั ไปจอ้ งหน้าชายเย้าชาวกลางคน แล้วเลา่ สืบไปว่า “กอ็ ู๋ตาคน นลี้ ะ ที่เอาไมเ้ สีย่ งทายของซบิ เม้ียนเมย่ี นตัวจรงิ มาใหฉ้ นั เพ่อื ฉกี หน้ากาก ของอำ่ เฟยให้ทุกคนร้.ู ..และอูต๋ าคนนลี้ ะ ที่เป็นคนบอกช่ือผีหลวง ซงึ่ ตรง กันกับชอื่ ทสี่ ลักเอาไว้บนเหรยี ญรปู นกเงือกให้เราไดร้ .ู้ ..ตอ่ นอ.ู ..ฉันวา่ อตู๋ า ทเ่ี ราทกุ คนคดิ วา่ แกเปน็ คนบ้านี่ละ กค็ อื ซิบเมี้ยนเมยี่ นทแี่ ท.้ ..แกเปน็ อำ่ เฟยตวั จรงิ ...” ชายชาวเยา้ อ้าปากค้าง หากดวงตาสีสนิมเหล็กมีแววครนุ่ คดิ

592/763 “จะเป็นไปได้อย่างไร...ผูเ้ ฒา่ ผูแ้ กข่ องผาชา้ งร้องเล่าวา่ ซบิ เม้ียน- เมี่ยนคนเก่า พอ่ ของอำ่ เฟย หายสาบสญู ไปในปา่ โหงพรอ้ มกับลูกสาวเมอ่ื คนื ฤดูดาวคราวทแ่ี ล้ว...ไมเ่ คยมใี ครพบสองคนพ่อลูกอีกเลย...จนกระทงั่ หลังจากนัน้ ไมน่ าน อ่ำเฟยก็กลับมาทีห่ ม่บู ้าน บอกกับพวกเราทกุ คนวา่ พ่อ ของนางถกู กะนาแปะยอ้ งทำร้ายตายไป...เพราะนางเปน็ ลูกของซิบเมีย้ น เมีย่ น อ่ำเฟยก็เลยสบื ทอดเปน็ ซิบเมย้ี นเมี่ยนตอ่ มาจนทุกวนั น.้ี ..” “ไมต่ อ้ งสงสัยอกี แลว้ ละต่อนอู หลักฐานทกุ อย่างชัดเจนขนาดนี้” ดรสาสรปุ “เราไม่รหู้ รอกวา่ เกดิ อะไรขึ้นระหว่างอตู๋ าบ้า กบั อำ่ เฟยคนที่เรา รจู้ กั ...แต่ฉนั เชอื่ ว่าตลอดเวลาหลายสบิ ปีท่ีผา่ นมา อำ่ เฟยคนที่เรารจู้ ัก สวมรอยตบตาพวกเรามาโดยตลอด” “ถ้าเชน่ น้ัน อ๋ตู าบา้ ก็อาจจะหาทางช่วยเราได้ ถา้ นางเปน็ ซบิ -เมย้ี น เมี่ยนตวั จรงิ ” น้ำเสยี งของต่อนอมู คี วามหวัง “อ๋ตู าช่วยเราได้แน.่ ..แกบอกวา่ คำตอบอยทู่ ่ีเวยี งแสนเพ็ง ใหฉ้ ันไปหา ทป่ี า่ โหง ก่อนวันพระจันทรเ์ พ็ญ” น้ำเสียงของดรสามีความหวงั เชน่ เดียวกนั “ก่อนวันพระจนั ทรเ์ พญ็ ....” ตอ่ นอคู ดิ คำนวณอยภู่ ายในใจ แลว้ เงย หนา้ ขนึ้ มองพระจันทร์ดวงกลมโต ที่คล้อยต่ำอยทู่ ่ีริมขอบฟ้า “งนั้ กค็ นื พรงุ่ น้ลี ะครับ อี่นาย...”

593/763 “คืนพรงุ่ น.้ี ..” ดรสาหนั กลบั ไปมองร่างของแสงดา ที่นอนเหยยี ดยาว อยทู่ ่เี ก้าอนี้ อนภายในห้องรบั แขก ประโยคต่อมาหล่อนจึงตดั สินใจบอกกับ ทุกคนวา่ “ฉนั จะไปเวยี งแสนเพง็ ...” “ไม่ไดน้ ะ” สินธพลุกพรวดพราดขน้ึ มาในทันที นำ้ เสยี งและแววตามี ความหว่ งใยอยูใ่ นน้ัน “คณุ จะไปไดอ้ ยา่ งไรดรสา...เวียงแสนเพ็งอยทู่ ่ไี หนก็ ไม่รู้ อูต๋ าบ้าคนนนั้ เปน็ ใครก็ไมร่ ู้ เราจะเช่ือแกไดแ้ ค่ไหนกัน...” “คุณสินธพ” นำ้ เสียงของหล่อนแนว่ แน่ “ฉนั กไ็ ม่รอู้ ะไรมากไปกว่าที่ บอกคุณหรอกนะคะ แตฉ่ นั ตอ้ งไปที่นนั่ ...มีคนอีกมากมายนอนหลับใหล รอความตายอยู่ หากเราชา้ เกนิ ไป คนเหลา่ นนั้ อาจไม่มโี อกาสฟ้ืนคืนมาอกี เลยก็ได้” “แต่คุณจะรู้ไดอ้ ยา่ งไร ว่าหากเราไปจนถึงที่นั่นแลว้ จะมยี ารักษา อาการปว่ ยของคนพวกน้ีไดจ้ ริง” สนิ ธพแย้งอย่างมเี หตผุ ล “จะไมเ่ สียเวลา เปลา่ หรือ หากไปจนถึงเวียงแสนเพ็งแล้วปรากฏว่าไมม่ ีอะไรเลย...แมเ่ ฒ่า คนนน้ั อาจจะหลอกเอาตวั ของคุณไปกไ็ ดน้ ะ” “ไม่มที างเลือก” ดรสาส่ายหน้า “คณุ คดิ ว่าอาการนอนหลับของป้าดา ของคนของคุณ แล้วก็คนในหมู่บ้านแบบนี้ หากเราพาเขาลงไปให้หมอใน เมืองรกั ษา จะหายหรอื คะ...ในเมอ่ื คนพวกนเ้ี ป็นอะไรเรากย็ งั ไม่ร.ู้ ..ชีวิตคือ การเสีย่ ง ถา้ เราไม่เสย่ี ง กเ็ ทา่ กบั เรายอมแพ้ตง้ั แตย่ ังไม่ไดเ้ รมิ่ ตอ่ ส้เู ลย...” “แต่ผมเปน็ ห่วงคณุ นน่ี ะ ดรสา...ผมไมอ่ ยากให้คณุ เสี่ยงอันตราย อยา่ งนั้น...คุณเข้าใจผมไหม” สินธพโพล่งออกมาด้วยความลมื ตัว...

594/763 และนนั่ ทำให้ทว่ั ทัง้ ระเบียงหน้าบา้ นเงียบกรบิ ราวกับไร้ผ้คู น... หวั ใจของดรสาไหววบู แล้วกลับเต้นระรัวเรว็ ขึ้นมาอยา่ งมอิ าจจะ หกั หา้ มได้ ใบหน้าของหล่อนรอ้ นผ่าวดว้ ยไมเ่ คยคิดวา่ สินธพจะเอ่ยปาก ออกมาเชน่ นั้นตอ่ หนา้ ตอ่ นอแู ละโคลนิ “ฉนั ตอ้ งไปค่ะ...สนิ ธพ....” น้ำเสยี งที่เรยี กช่อื ชายหนุม่ คราวนี้ อ่อนหวานแกมเศร้าสร้อย “ไมม่ ีทางเลือกอน่ื ...ฉนั ปล่อยให้คนท่ีฉันรักต้อง ตายไป โดยท่ตี ัวเองน่งั ดูอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลย...ไม่ได้...” “ถา้ เช่นนนั้ ผมจะไปกับคุณด้วย” น้ำเสียงของชายหนมุ่ บอกถึงการ ตดั สนิ ใจ “ผมปล่อยใหค้ ุณไปเส่ยี งอยูค่ นเดยี วไมไ่ ด้นะดรสา...ผมกป็ ล่อย ให้คนท่ีผมรกั ไปเสยี่ งอันตราย โดยท่ตี วั เองไมท่ ำอะไรเลย ไม่ได้เช่นกนั ...” “คุณสินธพ....” ดรสาพยายามสะกดกลัน้ เสยี งที่เร่ิมส่ันข้ึนมาอกี คร้งั “ไมไ่ ดห้ รอกค่ะ...ใหฉ้ ันไปคนเดียวเถดิ คุณมีภาระอีกมากมายทีต่ อ้ งดแู ล หนทางขา้ งหนา้ ฉันยังไม่รู้วา่ จะเป็นอย่างไร ถ้าเผือ่ วา่ ...” ดรสากลนื คำพดู ทีว่ า่ ...ถา้ เผือ่ ว่าไมม่ โี อกาสไดก้ ลบั มาอีกเล่า...ลงไป ในลำคอ “คณุ เหน็ ผมเปน็ อะไร” สนิ ธพพูดด้วยน้ำเสยี งแสดงความไมพ่ อใจ “คุณเป็นเพยี งผู้หญงิ ตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่มคี วามกล้าหาญมากเช่นนแ้ี ล้ว จะใหผ้ ชู้ ายอยา่ งผม ปลอ่ ยใหค้ ณุ ไปคนเดยี วได้อยา่ งน้ันหรือ...หากทำเช่น นนั้ ผมจะส้หู นา้ ใครได้...”

595/763 ดรสาไดแ้ ต่อ้าปากคา้ งน่งิ ฟังเหตุผลของชายหน่มุ “อีกอย่าง...คณุ เป็นหว่ งป้าแสงดาของคณุ ผมก็ห่วงเตอื นตา และคน ของผม...ยงั จะครผู กากรองแลว้ ชาวบา้ นอกี ต้ังหลายคน...สำคญั ทีส่ ดุ กค็ อื ผมหว่ งคุณมากนะดรสา...” “นน่ั สคิ รบั อ่ีนาย...” ตอ่ นอูพยักหน้าเห็นด้วย “ให้เยยี ไปกับอ่นี ายกบั ดอกเตอรด์ ว้ ยอีกคนนะครับ หากเกดิ มีปญั หาอะไรข้นึ ในระหวา่ งทาง จะ ไดช้ ว่ ยกันคิดแกไ้ ข เยียอยู่ทน่ี ีม่ านานจนรจู้ ักป่าเขาดี สามคนดกี วา่ คน เดยี วแน”่ “แต่ต่อนอกู ็ไมเ่ คยไปถึงเวียงแสนเพ็งมาก่อน...” หญงิ สาวพยายาม จะห้ามคนอื่น ด้วยไมอ่ ยากใหม้ ใี ครไปเส่ยี งชวี ติ ด้วยกบั หลอ่ นทัง้ นนั้ “ต่อ นอูเคยบอกฉันเองว่า ไม่เคยมีเย้าคนไหนไปถงึ เวียงแสนเพ็งมใิ ชห่ รือ...” “ถ้ามอี ู๋ตา...เอ่อ...อ่ำเฟยตวั จรงิ นำทางเราไป” ต่อนอูตะกกุ ตะกัก เม่ือ ตอ้ งเอ่ยถึงอตู๋ าบ้า “พวกเราน่าจะไปถึงเวียงไดด้ ้วยความปลอดภัย...เล่ากนั ว่า อ๋ตู าอ่ำเฟยเคยไปจนถงึ เวียงแสนเพง็ กบั พอ่ ของนางเม่อื ฤดูดาว คร้ังที่ แลว้ ...” “ถ้าพวกคณุ ทั้งหมดยนื ยนั อยา่ งนัน้ ผมกจ็ ะไปด้วยอีกคน” โคลิน เอ่ยขนึ้ มาเสยี งแผ่ว ซึ่งสรา้ งความประหลาดใจให้กับทกุ คน ดว้ ยไม่คิดว่า ชายหนมุ่ ชาวองั กฤษจะฟงั เขา้ ใจเร่อื งราวท่ีพวกเขากำลงั สนทนากันอย“ู่ ผม เปน็ นักอนกุ รมวิธานพืช...ผมอาจจะใช้ความรขู้ องผมชว่ ยเหลอื คุณไดน้ ะ แม่ผึ้งนอ้ ย...”

596/763 ดรสายนื นงิ่ อยชู่ ั่วอดึ ใจ ไตร่ตรอง กบั นำเอาเหตุผลทง้ั หมดทท่ี ุกคน เอย่ อา้ ง ข้นึ มาช่งั น้ำหนกั กอ่ นจะพยกั หนา้ ในท้ายท่สี ุด “ตกลงคะ่ ...คนื พร่งุ นี้ เราจะไปพบอู๋ตาบ้าดว้ ยกนั ....” เม่อื วงสนทนาหนา้ ระเบียงบา้ นแยกยา้ ยกันไปพักผอ่ นนัน้ กเ็ ปน็ เวลารงุ่ สางพอดี เสียงไกป่ ่าขนั คู แวว่ ดังมาจากทิศทางท่ีเป็นป่า พร้อมกบั แสงสชี มพอู มส้มก็เริ่มเรอื่ เรอื งข้นึ จับขอบฟ้าดา้ นทิศตะวนั ออก ดวงจันทรซ์ ่งึ ลอยเด่นเปน็ ประธานแหง่ ฟากฟ้ายามราตรีนน้ั บดั น้ไี ด้ คลอ้ ยเคลือ่ นไปจนสดุ ขอบฟ้า ฟากตรงกันขา้ มกับดวงตะวนั ทก่ี ำลงั เคลอ่ื น เขา้ มาแทนท.ี่ .. ดรสาหวนนึกไปถงึ ตำนานรกั ของชาวอินเดยี นแดง ท่ีแมเ่ คยเล่าให้ หลอ่ นฟงั เม่อื ครั้งยงั เด็ก... รักของจันทราเทวแี ละราชนั สรุ ิยา...ความรักตอ้ งหา้ มของสองเทพผู้ ยิ่งใหญ่ในเวหน... ดวงจนั ทร์และดวงตะวนั ...ความรักซึ่งไม่อาจจะขาดกันและกนั แต่ กระนน้ั กไ็ มส่ ามารถจะอยู่ร่วมฟา้ กนั ได้... เมื่อดวงจันทร์โคจรมาถึงหว้ งเวหา ก็เปน็ เวลาท่ีดวงตะวนั ต้องจากจร และเมอื่ เชา้ วนั ใหม่มาถงึ อกี ครง้ั เวลาของดวงจันทรากจ็ ะหมดลง หมนุ เวยี นเชน่ นีจ้ นเป็นวฏั จกั ร

597/763 ดรสารสู้ ึกได้ว่า ท้งั ดวงจันทร์และดวงอาทติ ย์ จะจอ้ งมองกนั จากคน ละขอบฟา้ ดว้ ยความรู้สึกรวดรา้ วสกั เพยี งไหน ที่แลเห็นกัน หากมอิ าจอยู่ รว่ มกันได.้ .. อั้วแสนเพง็ ...แถนเมืองแมน และดารกาประกาย... ความรกั และความแคน้ ...ความรกั ทไ่ี ม่อาจอยู่รว่ มฟ้าเดียวกนั ... ดรสา...สินธพ... หรือเราจะไมอ่ าจอยรู่ ่วมกันได.้ .. ดรสาสะด้งุ ต่ืนข้ึนมา ทัง้ ทนี่ ้ำตายังเปียกชุ่มหมอน...หล่อนคงจะฝนั ไป นนั่ เอง ดว้ ยวันวานที่ผ่านมาน้นั มเี ร่ืองราววุน่ วายมากมายเกิดข้นึ กับหลอ่ น ดรสาใช้มอื ขา้ งหน่งึ ปาดน้ำตา ทยี่ ังคงเหลอื ค้างอยู่ กอ่ นจะเหลือบ มองดนู าฬกิ า และเห็นว่าเป็นเวลาสายมากแล้ว หมวยเจง็ ซึ่งคงจะนง่ั เฝา้ หลอ่ นอยู่ต้ังแต่เดก็ สาวตนื่ นอนข้นึ มา รีบ ขยบั ตวั จากเก้าอี้ปลายเตยี ง และเดินตรงเข้ามาหาดรสาในทันที “อน่ี ายเป็นอะไรหรอื เปล่าคะ...” นำ้ เสียงของเดก็ สาวดจู ะกังวล “เปลา่ นี่ ฉนั เป็นอะไรหรือ” ดรสาเลิกค้วิ ดว้ ยไม่เขา้ ใจวา่ หมวยเจ็ง ตกใจอะไร “เฮอ้ ” เดก็ สาวถอนหายใจอย่างโล่งอก “เยียนึกว่าอน่ี ายเป็นอะไร ไป แลว้ นอนละเมอรอ้ งไหเ้ สียเสียงดงั ”

598/763 “ฉนั คงฝนั รา้ ยน่ะหมวย...” ดรสาสั่นหนา้ ไปมา ราวกับจะไลค่ วาม สบั สนภายในใจ “นี่พ่อของหมวยเจ็งมาหรือยงั ” “แต้ยังไม่ไดน้ อนเลยคะ่ อ่ีนาย” หมวยเจง็ บอก นั่นสนิ ะ...ดรสาพยักหน้า...เมอ่ื คนื กวา่ ทจี่ ะพูดคุยกนั เสรจ็ กเ็ กือบจะ ตีหา้ อยูแ่ ลว้ และวันน้มี ีเร่ืองให้ตอ่ นอตู ้องจดั การมากมายหลายเร่อื ง... “ป้าดา...” หญิงสาวนึกขนึ้ มาได้ “ปา้ แสงดาเป็นอย่างไรบา้ ง...” หมวยเจ็งถอนหายใจยาว สา่ ยหน้าไปมา นัยน์ตาดแู หง้ แลง้ “ยงั ไม่ ตน่ื เลยคะ่ ...แต่ปา้ ดาก็ดูไม่เป็นอะไรนะคะอนี่ าย เหมอื นคนนอนหลับ ธรรมดา...” ดรสาพยกั หนา้ รับรดู้ ้วยหวั ใจทหี่ ่อเห่ยี ว หล่อนกเ็ ลยเปลย่ี นเรอื่ งไป ถามถงึ ต่อนอูแทน “แลว้ ตอนน้ี พอ่ ของหมวยเจ็งอยูท่ ่ไี หนจ๊ะ...” “แต้ใหเ้ ยยี เรียนอนี่ ายวา่ แตก้ ับพวกออกไปดูเรอื่ งศพของคณุ ชชั ชยั ท่ี อบต.ค่ะ” หมวยเจ็งตอบเหมือนทอ่ งหนงั สือ นี่กเ็ รอ่ื งใหญอ่ กี เรือ่ ง...ดรสารสู้ ึกกลุ้มใจ ดว้ ยไม่รู้วา่ จะบอกกบั พอ่ และแม่ของชัชชยั วา่ อยา่ งไร จงึ จะเหมาะสม แรกทีเดียวดรสาอยากให้เคลื่อนศพของชัชชยั ไปไว้ท่โี รงพยาบาล หรือวดั ที่ใกลท้ ีส่ ุด แตด่ ว้ ยจะตอ้ งออกเดนิ ทางไปเวยี งแสนเพ็งในคืนวนั นี้ จึงไมม่ ีเวลามากพอทจี่ ะทำเชน่ นนั้ ได้

599/763 ต่อนอเู สนอใหฝ้ งั ร่างของชัชชยั ตามพิธีของคนเย้า หากสินธพ แนะนำวา่ น่าจะรอจนกวา่ พ่อและแมข่ องชายหนมุ่ คนนัน้ จะมาถงึ แลว้ ตดั สินใจอกี ครงั้ ว่าจะทำอย่างไร ซึ่งดรสาก็เหน็ ด้วย... ขั้นตอนทยี่ ากทส่ี ุดกลบั ไมใ่ ชว่ า่ จะจัดการกบั ศพของชัชชยั อยา่ งไร หากเปน็ ตอนท่จี ะแจง้ ขา่ วรา้ ยให้ทางบ้านของชายหนมุ่ รับทราบตา่ งหาก... มารดาของชัชชยั ไมช่ อบหน้าหล่อนอยแู่ ลว้ หากบอกเรอ่ื งชชั ชัยตายท่ี ผาช้างร้องออกไปในทนั ที ดรสายังไม่รเู้ ลยว่า เหตุการณจ์ ะเลวร้าย ลงไป อกี สกั เพียงใด แมข่ องชชั ชัยต้องไมย่ อมให้เรื่องจบลงงา่ ยๆ ดไี ม่ดอี าจจะ คิดว่าหลอ่ นเป็นคนฆา่ ลกู ชายของเธอก็ได.้ .. ...ปารม.ี .. ดรสานกึ ถงึ นอ้ งสาวขึ้นมาได้... ปารมเี ป็นหญิงสาวสมัยใหม่ มคี วามคดิ และสตปิ ญั ญาท่ีเฉียบคม ดงั นั้นหากขอให้ปารมี เปน็ ฝา่ ยช่วยส่งข่าวใหก้ บั ครอบครวั ของชัชชัยบางที นอ้ งสาวของหลอ่ นอาจจะช่วยผอ่ นหนกั เป็นเบาได้ หากเปน็ เม่ือสักหลายเดือนกอ่ น หล่อนคงจะเริ่มตน้ หากระดาษและ ปากกา เพื่อเริ่มตน้ เขียนจดหมายหานอ้ ง แต่เม่อื โคลินมาอยดู่ ้วย อปุ กรณ์ ส่อื สารแบบทนั สมยั ของเขา และคอมพวิ เตอร์กระเป๋าหวิ้ ทำให้เร่อื งยาก กลบั กลายเปน็ เรือ่ งง่าย

600/763 หลังจากรบี ไปดอู าการของแสงดา ทีย่ ังคงนอนน่งิ สนทิ เหมอื นกับเจ้า หญิงนทิ ราอยบู่ นเก้าอ้ียาวทห่ี ้องรบั แขก และแนใ่ จแลว้ ว่า คุณแมบ่ ้านแหง่ ไร่ผาสกุ ยังคงปลอดภัยดอี ยู่ จงึ รบี ยอ้ นกลบั ไปยังห้องนอนของตนเอง พร้อมกับลา้ งหนา้ และอาบน้ำอย่างวอ่ งไว แล้วตรงไปเคาะประตหู ้องนอน ของโคลนิ ทอี่ ยู่ถัดไปไม่ไกลนกั จากหอ้ งนอนของหลอ่ นเป็นลำดับต่อไป เพือ่ สง่ อีเมลหาปารมแี ละเลา่ เรื่องราวทง้ั หมดให้นอ้ งรู้ ดรสาเคาะประตูห้องของโคลินสองสามหนด้วยเสียงไมด่ ังนกั เพราะ รสู้ กึ เกรงใจวา่ อีกฝ่ายอาจจะกำลังพักผอ่ นอยู่ หญงิ สาวยืนรออยพู่ กั ใหญ่ หากไม่มเี สียงตอบออกมาจากภายใน ห้อง... โคลนิ อาจจะยงั นอนหลบั อยู.่ ..หญิงสาวนึก ดว้ ยเมื่อคืนท่ีผ่านมา เปน็ คำ่ คนื ที่ยาวนานนกั ในความร้สู กึ ของหลอ่ น กว่าท่ีทุกคนจะแยกยา้ ย กลบั ไปพกั ผ่อน กเ็ กอื บจะเป็นเวลาเชา้ ... ดรสาคดิ วา่ เอาไวก้ ินอาหารเช้าเสรจ็ ค่อยมาเรียกโคลินอีกครงั้ และ กำลงั จะเดินกลับไปอยู่แล้ว เมอื่ นึกขน้ึ มาได้ดว้ ยความตกใจวา่ จะเป็นไป ไดห้ รือไมว่ ่า ทีช่ ายหนุม่ ชาวองั กฤษเงยี บเสยี งไปนัน้ โคลนิ อาจจะถกู กะนา แปะยอ้ งทำรา้ ยเอาอกี คน.. ดรสาจึงขยบั ลุกบิดประตูด้วยความเร่งรอ้ น เพียงเพ่ือจะพบว่าประตู ไมไ่ ด้ปิดล็อกเอาไว้ และเมอื่ เปดิ หอ้ งเขา้ ไป ภายในมีแตค่ วามว่างเปล่า...