Aฤดูดาว

๒๙ ดกึ ดืน่ คอ่ นคืนแล้วและดวงดาวพราวเตม็ ทอ้ งฟ้า พาให้สีครามเข้ม ของผนื ฟ้ายามราตรกี าล สวา่ งเรอื งรองราวคนื พระจันทรเ์ พ็ญ ชายหนุม่ ลากเกา้ อ้ีไม้ตวั โปรด มานัง่ อยรู่ มิ หนา้ ต่าง สายตามองแล เลยไปยงั ขอบฟา้ ไกลโพ้น ที่กลืนเปน็ เนอ้ื เดียวกนั กับเงามดื ของขนุ เขา เบือ้ งหนา้ ในใจหวนนึกไปถงึ เร่ืองเล่าของชาวเย้าทไี่ ดย้ ินมา คนพวกน้นั บอกว่า ช่วงเวลาน้ีเป็นช่วงเวลาพเิ ศษที่คนเยา้ เรียกกนั ว่า ฤดดู าว... สินธพยม้ิ กบั ตนเอง เมื่อนึกว่าความรทู้ ี่สูอ้ ุตส่าห์ร่ำเรียนมานน้ั มิได้ ชว่ ยอะไรแมแ้ ตน่ ้อย เพราะเขาถงึ กับอ้าปากคา้ งและถามคนเลา่ ออกไปว่า ฤดูดาวทวี่ ่านัน้ คือฤดรู ้อน หรอื ฤดูหนาวกนั แน่ และผู้เฒา่ ชาวเย้ากห็ วั เราะจนเห็นฟันดำ บอกกับเขาถงึ ตำนานอนั แสนมหัศจรรย์ของฤดูดาว ท่จี ะเวยี นมาทุกหนึ่งพนั พระจนั ทร์เพ็ญ ถ้าเป็นจรงิ อยา่ งตำนานว่า ก็นบั ว่าเขาเป็นคนโชคดอี ยา่ งยิ่งเพราะฤดู ดาวไดห้ มุนเวียนมาในปนี ้ี โดยเฉพาะเมอ่ื พระจันทร์เพ็ญครงั้ หนา้ มาถงึ ก็ จะเป็นชว่ งเวลาอนั สำคัญท่สี ดุ ตามตำนาน...

452/763 อยบู่ นดอยมาสามปเี ต็ม ชายหนมุ่ เหน็ ดวงดาวทอแสงแจม่ กระจ่าง ทกุ ค่ำคนื เพราะบนยอดดอยทห่ี า่ งไกลจากแสงสีเชน่ ท่ผี าช้างร้อง ไม่มแี สง จากไฟฟ้าและความเจริญใดมากล้ำกราย จะมีกเ็ พียงแต่แสงจากตะเกียง ดวงนอ้ ยก็เทา่ นั้น... แม้จะแลเหน็ ดวงดาวทที่ อแสงสกาวทกุ คำ่ คนื หากช่วงเวลาเดอื น กว่าๆ ท่ผี า่ นมานี้ เขาสงั เกตว่าจำนวนดวงดาวบนท้องฟา้ เหนอื ผาชา้ งรอ้ ง มีมากกวา่ ทกุ เดือน แสงสว่างน้อยนดิ ของดาวแต่ละดวงเปรียบเสมือนแสงห่ิงห้อยตวั น้อย หากเมอ่ื มาอยรู่ วมกันนนั้ กลบั สวา่ งกว่าดวงจนั ทร์วนั เพญ็ หลายสิบเทา่ เสียงจกั จ่ันกับเหลา่ แมลงราตรี กรีดปีกดงั ก้องกังวานมาจากป่าลึก ทางดา้ นหลังของไร่ เม่ือผสานกันกบั เสยี งร้องดังของนกกลางคนื พาให้ หัวใจของเขาอดไหววูบขึ้นมาไมไ่ ด้ ดรสา... ฤดดู าว... ดูเหมือนหญงิ สาวผนู้ น้ั จะมาปรากฏกายท่ีผาชา้ งรอ้ ง พร้อมกับการมา ถงึ ของฤดูดาว... ชายหนมุ่ อดสมเพชตนเองไม่ได้ อายขุ นาดเขาไม่ใชห่ นุ่มนอ้ ยที่หัวใจ จะวบู ไหวไปกบั ความรกั แลว้ ผา่ นรอ้ นหนาวมาก็มาก เคยสัมผสั ท้งั ความ ทกุ ข์ท่สี ุดและสุขที่สดุ หากทุกครงั้ ทีน่ กึ ถงึ หญงิ สาวร่างผอมบางผมดำขลบั

453/763 ยาวลงมาจนถงึ กลางหลัง รอยยมิ้ อ่อนหวานและดวงตามงุ่ มั่นของหล่อน อดทำใหเ้ ขารสู้ กึ เหมอื นกับหวั ใจหล่นหายไม่ไดส้ ักครง้ั ถงึ แมเ้ วลาจะผา่ นมานานหลายวนั แลว้ กต็ าม หากทุกคร้ังท่ีอยลู่ ำพัง คนเดียว ใบหนา้ ของดรสาจะปรากฏเดน่ ชัดข้ึนในหว้ งคำนึงของชายหนมุ่ เสมอ หล่อนจะคิดถึงเขา เหมอื นที่เขากำลังคิดถึงหล่อนดว้ ยความรวดรา้ ว บ้างไหมหนอ... หรอื วา่ ดรสาจะกำลังมคี วามสขุ พูดคยุ สนุกสนานรืน่ เรงิ อยกู่ บั เพ่อื นๆ ของหลอ่ นท่มี าจากกรงุ เทพฯ เขาเห็นชายหนุ่มสองคนมากับหล่อนดว้ ยในวันน้นั คนหน่งึ เป็นคน ไทย อกี คนหนงึ่ เป็นคนตา่ งชาติ คนไทยทมี่ ากบั หลอ่ นน้นั หนา้ ตาท่าทางแลดธู รรมดา ไม่ไดม้ ีความ โดดเดน่ มากมายแต่อยา่ งใด หากฝรั่งหนมุ่ ร่างสูงใหญ่นัยนต์ าสฟี ้าเขม้ คน นั้น กลบั เคยคุน้ ในความรสู้ กึ ของเขาอยา่ งน่าประหลาด สินธพมั่นใจวา่ แมโ้ ลกนจี้ ะกว้างใหญ่มหาศาล...หากเขากบั เพ่อื นฝรั่ง ของดรสาคนน้ัน จะตอ้ งเคยพบกันท่ไี หนมาก่อนแน่ แต่ในเวลานี้สินธพนกึ ไม่ออกว่าเคยเหน็ ฝรง่ั คนนนั้ ทไ่ี หน เขาเหลอื บตามองดพู รายน้ำที่หน้าปัดนาฬกิ าซงึ่ แขวนอยขู่ า้ งฝา และ กำลังจะเข้านอนอยู่แล้ว เมอ่ื มเี สยี งเคาะประตดู ังขนึ้ อย่างร้อนรน

454/763 “ใคร?” ชายหนมุ่ ร้องถาม ในใจคดิ ถึงเหตุร้ายท่ีอาจจะเกิดข้ึนในยามวกิ าล ดว้ ยดึกดืน่ ขนาดนี้ ไมน่ า่ จะมใี ครในบ้านมเี ร่อื งด่วนขนาดตอ้ งมาเคาะเรียก เขา “คุณธพคะ” ชายหนมุ่ รบี ปลดกลอนประตูห้องนอน เปิดประตอู อกไปในทนั ใด เพราะจำเสียงของเตือนตา แม่บา้ นคนเกา่ แก่ได้เปน็ อยา่ งดี “เกดิ อะไรข้ึน” ชายหนมุ่ ใจหายวบู เมอ่ื เหน็ ใบหนา้ เผือดสขี องอกี ฝา่ ย “คณุ วลัย...” รมิ ฝีปากของเตอื นตาสั่นระริก เมอ่ื เอ่ยชือ่ ของหญงิ สาว ทเ่ี ปน็ ดวงใจของทกุ คนในบ้าน “คุณวลยั คะ่ คุณธพ...คุณวลยั ไขส้ ูงมาก ไอ ต้งั แต่หัวคำ่ แล้ว ตอนนีบ้ ่นแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก...” สนิ ธพว่ิงไปยังหอ้ งนอนของนอ้ งสาว ทอี่ ยู่ช้นั เดยี วกนั กบั เขาหากอยู่ ฝ่ังตรงขา้ มกนั อย่างรวดเร็ว โดยไม่เสียเวลาถามไถอ่ าการอยา่ งอืน่ จาก เตอื นตาอีก ภายในห้องของนอ้ งสาว เปดิ ไฟหวั เตียงเอาไว้ ทำให้แลเหน็ ใบหนา้ ขาวจนซีดของพชั รวลัยท่จี มอยู่ในหมอนใบใหญ่ หญงิ สาวนอนลมื ตาโพลง มเี ม็ดเหงื่อเลก็ ๆ ผุดพรายอย่บู นหนา้ ผาก กลมมน พัชรวลยั นอนพลกิ ตวั ไปมาดว้ ยทา่ ทางกระสบั กระส่าย อ้าปาก กว้างเพ่อื หอบหายใจ ทรวงอกของหญงิ สาวกระเพือ่ มขึน้ ลงถ่ๆี

455/763 สินธพเหน็ อาการของน้องสาวแลว้ ชายหนุม่ ร้สู กึ ตกใจจนแทบทำ อะไรไมถ่ ูก ด้วยไมเ่ คยเหน็ พชั รวลยั ปว่ ยขนาดนี้มาก่อน เขาย่นื นิง่ ไปช่ัวขณะ ก่อนจะตงั้ สติได้ และถามเตอื นตาว่า “วลัยเป็นอยา่ งนี้ตง้ั แตเ่ มอื่ ไหร่ กนิ ขา้ วเมื่อตอนเยน็ กย็ งั ดีอยู่นี่ นะ...อาการหวัดกด็ เู หมือนจะดขี น้ึ ” “คุณวลยั บน่ หายใจไม่ออกมาตง้ั แต่หวั ค่ำแล้วคะ่ ” เตอื นตาทรุดกาย นั่งลงบนเตยี ง ยกมือขน้ึ องั หนา้ ผากของหญงิ สาวด้วยสายตาปรวิ ิตก “พอ เขา้ นอนได้สักพักกเ็ อาแต่บน่ วา่ หนาว หม่ ผา้ สกั ครกู่ จ็ ะบ่นวา่ รอ้ น...แลว้ ก็ แน่นหนา้ อกมากขึ้นเรอ่ื ยๆ” “ไปเรยี กวิชัยใหเ้ อารถออกเดยี๋ วน้เี ลย ฉนั จะพาวลยั ไปโรงพยาบาล” สินธพตดั สนิ ใจ “ไปโรงพยาบาล...นจี่ ะตสี องแล้วนะคะ...” เตอื นตาลงั เล ดว้ ยร้ดู วี า่ การขับรถลงจากดอยในยามค่ำคนื เช่นน้ี ไมใ่ ช่เรอ่ื งง่ายเลยสักนิด “หรอื จะให้วลัยตายไปเสยี กอ่ นล่ะ” น้ำเสียงของชายหน่มุ แหบพร่า เตือนตาจงึ รีบวิง่ ออกไปด้วยความ ตกใจ เพราะไมเ่ คยเห็นทา่ ทางหงดุ หงดิ ของสินธพเช่นนม้ี าก่อน ผ่านไปไมถ่ งึ ห้านาที วิชัยกว็ งิ่ กระหืดกระหอบมาพร้อมกบั คุณ แมบ่ ้าน แล้วบอกกับเขาว่า “รถเรียบรอ้ ยแล้วครับหวั หนา้ ”

456/763 ชายหนมุ่ พยักหน้า แลว้ อมุ้ ชอ้ นเอาตัวน้องสาวข้นึ มาจากเตยี งเดนิ ลง บนั ไดไปชัน้ ล่าง ระหว่างนนั้ เขาลอบสงั เกตเหน็ ทา่ ทางตกใจ กบั สีหนา้ ท่ี แสดงถงึ ความวติ กกงั วลของวชิ ัยไปด้วย เมื่อมาถึงรถแลนด์โรเวอรค์ นั ใหญ่ซง่ึ วชิ ยั ถอยมาจอดรอไว้น้ันสนิ ธพ พบว่ามคี นงานในไร่อีกสามคนนัง่ รออยู่แล้ว “ผมเป็นคนเรียกใหไ้ อส้ ามคนนม้ี าเองครบั ” วิชยั รบี บอก เม่ือเห็น สายตาสงสัยของชายหนมุ่ “พวกนี้ปว่ ยเปน็ หวัดมาสองสามวันแลว้ เม่ือ หวั ค่ำมอี าการคล้ายกนั กบั คณุ วลยั คอื หายใจไม่ออก แนน่ หน้าอก...ขืน ปลอ่ ยเอาไวค้ งแยแ่ น”่ ประโยคสดุ ทา้ ยของวชิ ัยแผ่วเบา กอ่ นที่ตัวของเขาเองจะส่งเสียงไอ ออกมาอกี ชุดใหญ่เช่นกัน “ตกลง” สินธพพยกั หน้า แลว้ ประคองให้น้องสาวน่ังที่เบาะข้างหนา้ สง่ สญั ญาณบอกคนงานชายสามคน ให้ขึน้ ไปน่ังทางตอนหลงั กับหนั ไป บอกหัวหน้าคนงานวา่ “ฉันขับเองดกี ว่า...ท่าทางนายกไ็ ม่ได้ดไี ปกว่าพวก สามคนนสี้ กั เท่าไหร่เลย...” ต้งั แตเ่ กดิ และเติบโตข้ึนมา สินธพไม่เคยขบั รถคร้ังไหนเรว็ เท่านี้ มาก่อน ชายหน่มุ พยายามบังคบั ควบคุมรถให้เคลอ่ื นไปตามไหล่เขา และ ทางลาดดว้ ยความยากลำบาก ในขณะเดียวกันกต็ อ้ งใชส้ มาธิเป็นอย่างมาก เพ่ือคอยประคับประคองให้รถเลี้ยวโคง้ ไปตามทางอนั คดเค้ียว

457/763 ดวงดาวเต็มทอ้ งฟ้าสอ่ งแสงสวา่ ง จบั ก้อนเมฆสีเขม้ เบื้องบน ทำให้ เกดิ ภาพงดงามประหลาดตาราวกับเทพนิยาย หากจติ ใจท่ีหว่ งใยนอ้ งสาว ทำให้ชายหนุม่ ไม่มเี วลาใสใ่ จกบั ภาพสวยงามเหล่านัน้ โรงพยาบาลท่ีอยใู่ กล้ผาชา้ งร้องทีส่ ดุ เปน็ โรงพยาบาลอำเภอขนาด เล็ก มแี พทยป์ ระจำอยเู่ พียงคนเดยี ว สินธพจงึ ตัดสินใจไม่ยอมเสียเวลาพาน้อง กับคนปว่ ยอีกสามคนแวะ ทโี่ รงพยาบาลแหง่ นัน้ ดว้ ยรศู้ ักยภาพโรงพยาบาลดวี ่า คงไม่สามารถ รกั ษาผู้ป่วยท่ีมอี าการหนักเช่นพชั รวลัยได้ สงิ่ เดยี วท่ีโรงพยาบาลแห่งนนั้ อาจจะพอทำได้ คือการสง่ ตวั ผปู้ ่วยไปรกั ษาตัวตอ่ ยงั โรงพยาบาลขนาด ใหญ่กวา่ ดังนั้นชายหนุ่มคดิ ว่าส่งิ ทีเ่ ขาตัดสนิ ใจนัน้ ไม่ผิด “วลยั ...วลัย...ทำใจดๆี เอาไวน้ ะ” ชายหนุ่มละมอื ข้างหน่ึงจาก พวงมาลยั มาจับมือของนอ้ งสาวเอาไวแ้ ละบบี จนแนน่ หากอาการ กระสบั กระส่ายและหายใจหอบของน้องสาวน้นั กลบั เป็นมากกวา่ เกา่ “คณุ วลัย...อีกนดิ เดียว...ทนหน่อยนะ” วิชัยพยายามชวนหญิงสาว คุย ทั้งท่ีตวั ของเขาเองก็เรมิ่ มีอาการหายใจลำบากเชน่ กนั โรงพยาบาลท่ีสนิ ธพพาน้องสาวเลี้ยวเขา้ ไปน้นั เปน็ โรงพยาบาล เอกชนขนาดใหญ่ ทต่ี ัง้ อยู่ก่อนจะเข้าตัวอำเภอเมือง รวมเวลาตั้งแต่ขับรถ ลงมาจากไร่จนถงึ ห้องฉกุ เฉนิ ของโรงพยาบาลแหง่ นี้ เกือบสามช่วั โมง

458/763 ดวงตาของพชั รวลยั นน้ั เบกิ ค้าง รมิ ฝีปากเขยี วคลำ้ ไปแล้ว เมอ่ื ชาย หนมุ่ จอดรถลงที่หนา้ ห้องฉกุ เฉนิ บุรุษพยาบาลรบี นำเปลมาจอดเทยี บรถ รับเอาตวั ของหญงิ สาวเขา้ ไป ในหอ้ ง เพ่อื ทำการชว่ ยเหลอื โดยเร่งดว่ น ส่วนวิชัยกบั คนไข้ชายอกี สามคน ทอี่ าการไมห่ นักเทา่ กับพัชรวลัยนนั้ พยาบาลเวรดึก พาตวั ไปนั่งรอแพทย์ ทางดา้ นหน่ึง สนิ ธพเดินกลบั ไปกลับมาอยู่หนา้ หอ้ งฉกุ เฉนิ นานเกอื บคร่ึงชัว่ โมง จนกระทง่ั แพทยท์ ่ีอยู่เวรโผลห่ น้าออกมาเรยี กหา “ขอพบญาติของคุณพัชรวลยั ครบั ” “ผมเป็นพช่ี ายครับหมอ” สินธพรบี เดินเข้าไปหา พร้อมกับแนะนำ ตัวเอง “คณุ พัชรวลยั อาการไม่สดู้ นี ัก โชคดมี ากทม่ี าถึงเราทันเวลา” คุณ หมอคนนนั้ มีทา่ ทางอึกอัก “ตอนนี้เธอหายใจเองไมไ่ ด้ ผมจำเป็นต้องใส่ ทอ่ ช่วยหายใจเอาไว้ และคนื นี้เธอคงต้องอยู่ท่ีห้องไอซยี ูกอ่ น จนกว่าจะ ปลอดภัย ทางคณุ คงไมม่ ปี ญั หาอะไรนะครับ หากพรุง่ นเี้ ชา้ อาการแพ้ลดลง หายใจไดด้ ีขึ้น กน็ า่ จะออกมาพกั ฟน้ื ทห่ี ้องพเิ ศษได้” “ครบั หมอ” สินธพใจหายวูบ และรบั คำหมอไปอยา่ งเลื่อนลอย “หมอทำทุกอยา่ งได้เตม็ ที่เลย”

459/763 “ต้องถามญาตอิ กี นิดว่า คนไข้เคยมอี าการแพอ้ ะไรไหมครบั ”นาย แพทย์หนมุ่ ขยบั แวน่ สายตาไปมา “เป็นต้นว่ายาแกอ้ ักเสบ หรอื อาหารบาง อยา่ ง” “เอ...” สนิ ธพพยายามนึก “เท่าที่ผมทราบ...ไมน่ ะครบั ...วลยั ไม่เคย มอี าการแพ้ยา แพ้ฝุน่ หรือว่าอาหารทะเลเลย แม้จะเดนิ ไม่ได้ แต่นอ้ งสาว ของผมแขง็ แรงดีมาตลอด” “อาการของคนไข้เรยี กวา่ Anaphylactic Shock ครับ” คณุ หมอ เจา้ ของไขพ้ ยายามอธิบายให้ชายหนมุ่ เขา้ ใจ “เป็นอาการแพอ้ ย่างรนุ แรง ทำให้ระบบการหายใจและระบบหมนุ เวียนโลหติ ของคนไข้ลม้ เหลวสว่ น มากเกดิ จากการแพ้ยา หรอื สารอะไรบางอยา่ ง...คุณแน่ใจนะครบั วา่ คนไข้ ไมไ่ ด้กินยา หรอื วา่ ได้รบั สารอะไรทอี่ าจจะทำให้คนไขเ้ กิดอาการแพ้ได้” “แนใ่ จครบั หมอ” สนิ ธพตอบ แลว้ ขมวดคิว้ ข้นึ มาอยา่ งเพ่งิ นึกได้ “สองสามวันมาน้ี วลัยมีอาการเหมือนคนเป็นหวัด ไอ เจ็บคอและมีนำ้ มกู เมื่อเยน็ ดเู หมอื นวา่ อาการจะดขี ้นึ แล้วด้วยซ้ำ ผมกไ็ ม่ทราบว่าทำไมจู่ๆ อาการจึงแย่ลงไดม้ ากถึงขนาดน.้ี ..ผมคดิ ว่าคงจะติดมาจากพวกคนงานใน ไร่น่ะครบั นีผ่ มก็พามาด้วยอีกสค่ี น อาการคลา้ ยๆ กัน แต่ไม่มากเทา่ น้อง สาวของผม...” “เอ...” นายแพทย์หนมุ่ ขมวดค้ิว “หรอื ครบั ...แปลกจรงิ ”

460/763 นายแพทย์ผูน้ นั้ ทำท่าวา่ จะพูดอะไรต่อไปอกี หากยงั ไมท่ นั ได้พูดออก มาอย่างทค่ี ิด พยาบาลคนหน่ึงที่คอยดูแลคนงานของสินธพในหอ้ งรอ ตรวจ ก็วิ่งออกมาดว้ ยท่าทางทต่ี ่ืนตระหนก “หมอคะ รีบมาทางนี้ดว่ นเลยค่ะ คนไขท้ ี่มากบั คณุ ผหู้ ญงิ คนเมือ่ ก้ี กำลงั มีอาการชอ็ ก หยดุ หายใจไปอกี คนหน่ึงแลว้ ” ขา่ วที่ไดม้ าจากคนงานในไรแ่ ละหมวยเจ็งล้วนถูกต้องตรงกนั ว่า มี เหตกุ ารณ์อะไรบางอยา่ งเกิดขึ้นในไร่ส้ม ทำใหด้ อกเตอร์สนิ ธพและคนของ เขา รีบเร่งเขา้ เมอื งไปตงั้ แตก่ ลางดึกของคืนที่ผา่ นมา และจนป่านนี้ ก็ยงั ไม่ กลบั ขึ้นดอยมา น่ันนบั เป็นขา่ วดสี ำหรับดรสา ดว้ ยหลอ่ นจะไดถ้ ือเปน็ โอกาสลงมือ ลอบเข้าไปเกบ็ ตัวอยา่ งสม้ ในสวนทดลองเสียเลยในเช้าวนั น้ี ผชู้ ว่ ยของหล่อนนั่งส่งยิ้มให้ตงั้ แตท่ รดุ กายลงน่งั ที่โต๊ะอาหารแล้ว “ที่จรงิ คุณนา่ จะชวนชัชชัยไปด้วยนะ” โคลินกระเซ้า ขณะวางแกว้ กาแฟทีว่ ่างเปลา่ ลงบนจานรองแกว้ “ทา่ ทางเขาจะวงิ่ หนีหมาเก่งกว่าผม” “โธเ่ อย๊ โคลนิ ” ดรสาทำหน้าตาและสุ้มเสยี งราวกบั เด็กหญิงตวั เลก็ ๆ ทไ่ี ร้เดยี งสา “ฉันไมไ่ ด้ใหค้ ุณไปล่อหมาสกั หน่อย ฉันจะเปน็ คนล่อเอง ต่างหาก คณุ แค่รีบแอบเข้าไปในสวน แล้วก็เก็บเอาตัวอยา่ งพชื มา...ก็ เทา่ นั้น...นะคะ...”

461/763 โคลนิ ทำตาโต ใบหน้าเหมอื นไมค่ ่อยจะเต็มใจนกั “นะคะ...โคลิน” ดรสาทำเสียงอ่อนหวาน “ฉันไมเ่ คยขอรอ้ งอะไรคณุ เลย แคไ่ ปช่วยฉันเก็บตัวอย่างสม้ ในไรน่ นั้ นิดเดียวเทา่ น้ันเอง...เสร็จธุระ ฉนั คณุ กย็ ังไปสำรวจพรรณไม้ของคณุ ตอ่ ได้ ให้ฉนั ไปชว่ ยคุณบ้างก็ ได.้ ..เอ้า” “โห” โคลนิ ทำเสยี งประทว้ ง หากเขาไม่ได้หมายความจริงจงั นกั ดว้ ย นัยนต์ าทม่ี องหญิงสาวตรงเบือ้ งหน้ามีแววชน่ื ชม “ดรสา...แมผ่ ึ้งนอ้ ย ...คณุ รไู้ หมว่าท่ีเราทำน่ะ เขาเรยี กว่าจารกรรมเชียวนะครบั ” “คะ?” ดรสาได้ยนิ ไมถ่ นัด “เราไม่ไดไ้ ปขโมยอะไรสกั หน่อย แคเ่ ก็บ เอาใบส้ม ดอกสม้ ก่ิงส้มมานดิ หน่อยเอง” “น่นั ไง ผมถงึ ว่าเรากำลังทำการจารกรรม ไมใ่ ชโ่ จรกรรม” โคลนิ หัวเราะร่วน ทำเอาแสงดาท่ีเพิง่ เดินเข้ามาในห้องอาหารเลกิ คว้ิ มองคนนน้ั ที คนนท้ี ดี ้วยความประหลาดใจ “ตกลงคุณจะช่วยฉนั หรอื เปล่าล่ะ” ดรสาแกล้งทำปากยน่ื เหมือนไม่ พอใจ “โธ”่ โคลินเสยี งอ่อย ...ชว่ ยสิครบั ไมอ่ ย่างนั้นนะ่ ผมออกไปทำงาน สำรวจพรรณไม้ของผมตัง้ แตก่ ่อนคุณจะต่ืนนอนแล้ว” “ดีคะ่ ...งั้นก็รีบตามฉันมา”

462/763 ดรสาบอกกับชายหนุ่มร่างสูงดว้ ยภาษาอังกฤษ เพราะไม่อยากให้แสง ดารู้วา่ พวกหลอ่ นกำลังจะทำอะไร เพราะขนื ใหค้ ณุ แมบ่ า้ นรเู้ ข้าแล้วละก็ ไม่ เพียงแต่จะถูกหา้ มเท่านั้น หากแสงดาคงจะบ่นใหญโ่ ตไปอกี หลายวัน หญงิ สาวเดินนำหน้าโคลินลงบันไดบา้ นไปโดยทำหูทวนลม พยายาม ไม่สนใจกับสายตาสงสัยของแสงดาที่มองตามหลงั มา หญงิ สาวเลือกเดนิ พาชายหน่มุ ลดั เลาะเร่ือยไปทางด้านหลงั ของไร่ ผา่ นไปยงั บรเิ วณตน้ หว้าใหญท่ ่ีเคยเป็นรงั ของนกก๋กู ๋ีพอ่ แมล่ ูก ขณะที่หลอ่ นนำโคลินมุดลอดรัว้ ลวดหนาม ท่ีขงึ กัน้ เอาไวเ้ ปน็ เขต แดนระหวา่ งสองไร่ ดรสาเหลือบมองต้นหวา้ ดว้ ยหัวใจรานรา้ ว เมือ่ ไม่กเี่ ดอื นมานเี้ อง หลอ่ นยังมีความสุขทกุ ครง้ั ที่ไดม้ าเล้ยี งลูกนก เงือกที่น่ี ดว้ ยหล่อนรู้ดีว่าจะไดพ้ บกบั ใครคนหน่ึงท่ีหล่อนร้สู กึ ผูกพนั มาบดั น้ี ความรสู้ กึ เช่นนัน้ ไมม่ ีหลงเหลอื อยอู่ ีกแลว้ ...แม้แต่นกเงอื ก ครอบครวั นน้ั กไ็ ม่อยู่อีกตอ่ ไป...สดุ ทา้ ยทุกอย่างก็มีแตเ่ พยี งความวา่ งเปลา่ “ดรสา คุณโอเคไหม” โคลินส่งเสียงถามมาจากขา้ งหลังอย่างแผ่วเบา เม่ือเห็นหลอ่ นชะงกั และนง่ิ ไป “คะ...” ดรสาสะดงุ้ เม่อื รูต้ วั ก็รบี บอกชายหนมุ่ ไปวา่ “ฉันไมเ่ ปน็ ไร ค่ะ...คุณระวังหนอ่ ยนะ วันนไ้ี มน่ า่ มพี วกคนงานอยใู่ นไร่ เพราะพวกนน้ั ยงั ถางที่ดินของอำ่ เฟยไม่เสรจ็ ...สว่ นเจ้าของไรก่ ับหวั หนา้ คนงาน เขา้ เมอื งไป ตัง้ แตเ่ มือ่ คนื น้ี และยังไม่กลบั มา”

463/763 หนทางภายในไร่ของดอกเตอรส์ ินธพ ปลอดโปร่งจรงิ เชน่ ดรสาว่าเอา ไว้ เพราะตั้งแตล่ อดรัว้ เขา้ มาจากทางท้ายไร่ ลัดเลาะเรื่อยไปตามแนวต้น ส้มทม่ี ีลกู สีสม้ ทองหอ้ ยระย้า ไปจนเกือบจะถงึ ท่ีหมาย หลอ่ นไม่เหน็ คน งานสกั คนเดยี ว “จนถงึ ตอนนี้ ผมก็ยังไมอ่ ยากเช่อื เลย วา่ ทคี่ ุณเล่ามาเป็นความจรงิ ” โคลนิ พึมพำขน้ึ มาในความเงียบ พร้อมกับนึกย้อนไปถงึ เร่ืองราว ทงั้ หมดท่ดี รสาเลา่ ใหเ้ ขาฟัง เพ่ือประกอบการขอรอ้ งใหเ้ ขาบุกไรส่ ้มแห่งน้ี มาดว้ ยกันกับหล่อน “ไม่ไดห้ มายความว่าคณุ โกหกนะ คณุ ผ้งึ นอ้ ย...แตผ่ มไมอ่ ยากเชือ่ ว่า จะมใี ครรู้วทิ ยาการเรอ่ื งของการตัดต่อพนั ธกุ รรมขนาดน้ีในประเทศ ไทย” “ดอกเตอร์สินธพเป็นดอกเตอร์นะคะ...ฉันไมร่ ู้วา่ เขาจบมาทางด้าน ไหน แต่น่าจะมคี วามรูเ้ รื่องของสม้ ไม่นอ้ ย...ดสู คิ ะ...เขาบรหิ ารไร่ของ เขา ไดด้ ที เี ดยี ว” ดรสาเหลยี วกลบั มามองชายหนุม่ ทีล่ ดั เลาะอยู่ใตร้ ม่ เงาของ ต้นส้ม ท่ขี ึน้ เรยี งรายเป็นแนวสุดลกู หลู ูกตา ตามมาอยู่ขา้ งหลงั ของหล่อน “วันนัน้ ผมเห็นหน้าเขาไมถ่ นัด” ชายหน่มุ ว่า “ถ้าเหน็ กนั ชัดกวา่ น้ี ผม อาจจะรูจ้ กั เขากไ็ ด้ เพราะนกั อนุกรมวิธานอยา่ งพวกเราจะตอ่ ต้านนัก วทิ ยาศาสตรอ์ ย่างเขามาก ค่าท่ีมาทำใหพ้ รรณไม้ในโลกมีความ เปลยี่ นแปลงขนานใหญ่” ดรสาเมม้ ริมฝีปากแน่นดว้ ยความรูส้ กึ เกลยี ดชงั

464/763 “ถ้าส้มในสวนทดลองของเขาเป็นส้ม GMOs จริงอยา่ งท่ีอาจารย์ ของฉันวา่ คอยดนู ะโคลิน...” หญิงสาวกำมือแน่น “ฉนั จะเอาเรื่องใหถ้ งึ ทส่ี ุด...” “ดใู ห้ดกี ่อนดว้ ยนะวา่ เร่ืองนี้ไม่มใี ครอยู่เบ้อื งหลงั ” โคลนิ เอ่ยเตือน ดว้ ยรู้สึกวา่ เรื่องทดี่ รสากำลังจะตอ่ สกู้ บั มัน อาจจะยง่ิ ใหญเ่ กนิ กว่าท่ี หลอ่ นจะทนั ไดค้ ดิ ตรกึ ตรอง “...พชื ทดลอง GMOs พวกนี้ มกั จะมี บริษัทใหญ่ๆ หนุนหลังอยู่ ดีไมด่ ีเขาอาจจะขออนญุ าตจากทางรฐั บาลของ คณุ แล้วก็ได”้ “ไม่นา่ จะเป็นไปได้” แม้จะเอย่ ออกมาเช่นน้ัน หากหญงิ สาวก็ชกั จะ ลงั เล “พชื และสตั ว์ GMOs ยงั เป็นเรอ่ื งท่ีรัฐบาลไทยไม่อนุญาตให้ทำการ ทดลองได้โดยเสรี...” “ยงั ไงคณุ กค็ วรจะตอ้ งระวัง” เสียงของชายหนมุ่ จริงจงั “อยา่ เพงิ่ ผลผี ลามทำอะไรลงไปอย่างวู่วาม” ดรสาเงียบไป ด้วยความคดิ ของหลอ่ นสับสนวนุ่ วาย ผสมปนเปกนั อย่ใู นหัว... จนเมอื่ เดนิ เลาะแนวตน้ สม้ ในสวนส่วนนอก เข้ามาถงึ ใจกลางและแล เหน็ แนวของรว้ั ลวดหนาม ท่กี ้นั สวนทดลองเอาไว้แลว้ นน่ั ละ ที่หล่อนยก มือขึ้นสง่ สญั ญาณให้โคลินเดินขนึ้ มายืนเคียงกันกับหลอ่ น

465/763 “ถึงแล้วละคะ่ ” ดรสากระซิบ “ถัดจากร้วั นเี้ ข้าไป จะเปน็ สว่ นที่ ดอกเตอรส์ ินธพปลูกสม้ ทดลองเอาไว้” โคลนิ ชะเง้อคอมองไปข้างหนา้ หากมองไม่เหน็ อะไร นอกจากแนว ของต้นไมใ้ หญท่ ข่ี ้นึ อยูร่ มิ ร้ัว “ไม่เหน็ หรอกคะ่ ” หญงิ สาวบอก เม่ือเหน็ ทา่ ทางสนอกสนใจของชาย หนมุ่ “สม้ ทฉ่ี ันว่าอยู่ด้านในถัดเขา้ ไป ดา้ นนอกเขาปลกู กระถนิ ณรงค์ เอา ไวเ้ ปน็ แนวกำบัง” ดรสาหยบิ ถุงเนือ้ ต้มออกมาจากยา่ มท่สี ะพายมาจากบา้ น “พวกหมาที่เขาเลีย้ งเอาไวจ้ ะอย่หู ลงั จากร้วั นัน่ ...ฉันจะเข้าไปกอ่ น เพ่ือเอาอาหารไปลอ่ พวกมัน...พอคุณไดโ้ อกาสแล้ว รบี เข้าไปข้างในเลยนะ คะ...เขา้ ไปแลว้ คณุ กจ็ ะเหน็ เองละ ว่าส้มหน้าตาประหลาดท่ฉี ันบอกนน้ั เป็น อยา่ งไร คณุ ช่วยเก็บมาใหห้ มดเลยนะคะ ดอก ผล กิ่ง กา้ นและใบ” โคลินยกน้วิ หวั แม่มือชใู หก้ บั ดรสา เปน็ ทำนองว่าไม่ต้องเปน็ หว่ ง หญิงสาวคอ่ ยขยับกายเคลือ่ นเข้าไปใกลก้ ับร้ัวลวดหนามเตย้ี ๆ นน้ั ทุกขณะ ด้วยใจทเี่ ต้นโครมคราม ดว้ ยยงั จำฝูงสุนัขไทยหลงั อานท่ีท่าทาง ดุร้ายพวกนน้ั ได้ดี แตห่ ากยงิ่ ใกล้เขา้ ไป หญงิ สาวก็รสู้ ึกแปลกใจ ดว้ ยไม่มวี ่ีแวววา่ จะมี สุนขั พวกนัน้ อยใู่ กล้ๆ เพราะมฉิ ะนน้ั แล้ว การท่ีหลอ่ นเคลื่อนไหวเขา้ มา ใกล้สวนส่วนในถึงขนาดน้ี สนุ ขั ทีม่ ปี ระสาทสัมผสั ดีเลศิ ในเรอื่ งของการ

466/763 ดมกลิ่นและไดย้ ินเสียง นา่ จะรับรู้ถงึ การมาของเธอ หากโดยรอบกายมแี ต่ ความเงยี บสงดั ... ดรสาโบกมือใหส้ ญั ญาณกบั โคลิน และชายหนมุ่ ก็เคล่ือนตามมา อย่างระแวดระวัง หญิงสาวตดั สินใจผลักประตูรั้ว ทจ่ี ำไดว้ า่ เปน็ ทางเปดิ เขา้ ไปภายใน พยายามจะให้เกดิ เสียงน้อยทส่ี ุด ก่อนจะเดนิ นำชายหนุม่ เขา้ ไปเป็นคนแรก “อย่าลมื นะโคลนิ ถ้าหมาโผล่มา ไมต่ อ้ งห่วงฉัน...คณุ รบี เขา้ ไปด้าน ในเลย ทางน้ีปลอ่ ยใหฉ้ นั ... ยงั ไมท่ นั ทด่ี รสาจะพดู จบประโยค ทั้งหล่อนและโคลินกต็ อ้ งตกตะลงึ ไป เมือ่ แลเหน็ อะไรบางอย่างท่ีโคนตน้ กระถินณรงค์ ซง่ึ ขนึ้ อยูต่ ามแนวยาว ของรวั้ ลวดหนาม อะไรบางอย่างท่ีทำใหห้ วั ใจของดรสาแทบจะหยดุ เต้น พรอ้ มทงั้ ยก มอื ขนึ้ อดุ ปาก เพ่ือไมใ่ ห้ส่งเสียงกรีดรอ้ งออกมาดว้ ยความหวาดกลัว...

๓๐ ภาพทปี่ รากฏอยตู่ รงหนา้ ของหญิงสาว และชายหนุม่ ชาวต่างชาติ นัน้ นา่ หวาดหวัน่ เสียจนดรสาตอ้ งเบอื นหน้าหนี ทโี่ คนตน้ กระถินณรงคส์ ูงใหญ่ และครม้ึ ไปดว้ ยรม่ ไม้ใบบงั นัน้ มี สุนขั ไทย ๕ - ๖ ตวั ซงึ่ ดอกเตอร์สินธพเล้ยี งไวน้ อนระเกะระกะ... ทุกตัวไมไ่ ดน้ อนหลบั หากแตน่ อนแนน่ ่งิ ดวงตาเบกิ โพลง ไรแ้ วว แหง่ ชวี ิต... และน่เี อง คอื คำตอบตอ่ ขอ้ สงสัยของดรสาทวี่ ่า เหตุใดพวกมนั จงึ ไม่ วงิ่ กรูกันออกมา เมอ่ื หลอ่ นและโคลินบกุ เข้ามาถงึ สวนทดลอง โคลนิ หนั มาสบตากับหล่อน นยั นต์ าเปี่ยมลน้ ด้วยความสงสยั ก่อนท่ี เขาจะสาวเทา้ ยาวๆ ตรงไปยงั ร่างอันไร้วญิ ญาณของสนุ ขั ฝูงนั้น... “โดนยาเบ่ือหรอื คะ” เสียงของหลอ่ นแห้งโหย “ผมคิดวา่ ไมใ่ ช”่ โคลินส่ายหน้า หลังจากกม้ ลงตรวจดูซากของสุนขั เหลา่ นั้นโดยละเอยี ด “ทุกตัวมลี กั ษณะของกล้ามเนอ้ื ทหี่ ดเกรง็ กอ่ นจะ ขาดใจตาย...ผมว่าเหมือนพวกมันแพ้สารเคมอี ะไรบางอยา่ งมากกวา่ ”

468/763 “แพ้สารเคมี” ดรสาขมวดคิ้ว “หมานะคะ...พวกมันสามารถแพส้ าร เคมีจนตายไดด้ ว้ ยหรอื ” “หมากเ็ หมอื นคนละครับ แม่ผงึ้ น้อย” โคลินลุกขึน้ ยนื ร่างสูงใหญ่ ของเขาข่มให้ดรสารสู้ กึ วา่ ตัวเองเตีย้ ลงไปถนัดใจ ทั้งทป่ี กติแลว้ หลอ่ นเปน็ ผหู้ ญงิ ไทยทีจ่ ดั ไดว้ ่าสูงคนหนึง่ “ถ้าพวกมันไปเจอสารพษิ ท่แี พ้ กจ็ ะมอี าการเหมอื นกบั คน...ถา้ เป็น มากก็เกิดหัวใจล้มเหลวและตายไปได้เชน่ กัน” ชายหนมุ่ อธิบายด้วยใบหนา้ หวน่ั วิตก “ผมคดิ วา่ พวกมันไมไ่ ดโ้ ดนยาเบ่อื ...เพราะอาการไม่เหมอื น ถา้ โดนยาเบอื่ พวกมนั น่าจะมนี ้ำลายฟมู ปาก แต่น่ีไมม่ ีเลย...อีกอย่าง พวก เขาจะให้ยาเบอ่ื กบั หมาท่เี ล้ียงเอาไว้เพ่อื เฝ้าสวนทำไม...” “นน่ั สคิ ะ” ดรสาพยักหนา้ ขณะท่ีในใจตรกึ ตรองตามที่โคลินให้ เหตุผลไปด้วย “แปลกมาก” “ผมวา่ มีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลทีส่ วนแหง่ นี้...เราต้องระวังตัวให้มาก เข้าไว้ คุณเอาผา้ คาดจมูกมาดว้ ยใช่ไหม” ประโยคสุดทา้ ยโคลินหนั มาถาม หญิงสาว แทนคำตอบชายหนมุ่ ดรสาลว้ งเอาผา้ คาดปิดปากและจมูก แบบผา้ ทแ่ี พทยใ์ ช้ในโรงพยาบาล ตามท่ีดอกเตอรแ์ ฟรงค์ อาจารยข์ องหลอ่ นบอก มาในจดหมาย

469/763 ผ้าคาดปดิ ปากซงึ่ หลอ่ นเย็บขึน้ มาใชเ้ องน้ัน นอนอยทู่ กี่ น้ ของ ยา่ ม...หากดรสาก็ต้องใจหายวบู เมอ่ื นึกขึ้นมาได้ว่าลมื หยบิ เอานำ้ มนั วา่ น หอม ทใี่ ช้ป้องกนั กะนาแปะย้องมาดว้ ย... ไมเ่ ป็นไรนา่ ...ดรสาปลอบใจตนเอง ขณะส่งผา้ ผนื หนง่ึ ให้กับโคลิน ซ่ึงรับไปคาดอย่างรวดเร็ว...ประเดย๋ี วเดียวกก็ ลบั แลว้ คงไม่โชครา้ ยเจอเข้า กบั แมงมุมพษิ พวกน้นั หรอก “ไปกันเถดิ คะ่ ” ดรสาตดั ใจ ดว้ ยยังมีเรอื่ งสำคัญรออยู่ ขณะเดนิ นำหนา้ โคลนิ เขา้ ไปตามทางเดนิ แคบๆ ซึง่ ทอดคดเคี้ยวไป ใตร้ ม่ กระถินณรงค์ นยั นต์ าของหลอ่ นยังคงจับจอ้ งซากทไี่ รช้ ีวติ ของสนุ ขั พวกน้นั ดว้ ยความสลดแกมสงั เวช ยังจำครั้งสุดท้ายทีส่ นิ ธพพาหลอ่ นมาในสวนทดลองได้ดี ทา่ ทางดอี ก ดใี จของสนุ ขั เหลา่ น้นั ยามเมื่อไดเ้ จอกบั นายของพวกมนั ยงั คงติดอยใู่ น ความทรงจำของดรสา...นดี่ อกเตอร์ตัวรา้ ยจะรแู้ ลว้ หรือยงั วา่ สนุ ัขของเขา ตายไปหมดแล้ว... ...น่าจะยัง...ดรสาตอบตนเอง เพราะลักษณะซากสนุ ขั ทกี่ องกนั เกล่อื นกลาด บง่ บอกใหร้ วู้ ่าพวกมันคงเพ่ิงจะเสยี ชีวิตไปไม่กีช่ ่ัวโมงมาน้ีเอง และนา่ จะยงั ไม่มใี ครเหน็ จงึ ปลอ่ ยใหซ้ ากของพวกมันกองใหเ้ ป็นท่ีน่า สลดใจแก่ผูท้ ่มี าพบเห็นเช่นน้ี

470/763 หญิงสาวสลัดศรี ษะแรงๆ สองสามคร้งั เพ่ือไลภ่ าพนา่ กลวั ซึ่งติดตา ออกไป...หากยงั ไมท่ นั จะร้สู ึกดีข้ึนสักเทา่ ไร ทันทีท่ีโผล่พ้นแนวของกระถิน ณรงค์ และแลเหน็ สวนทดลองตรงหน้า หลอ่ นกต็ อ้ งชะงกั งนั ไปอีกครั้ง หนึ่ง เม่ือโคลนิ กระตกุ มือของหล่อนอย่างแรง พลางชน้ี ้ิวมือท่ีสนั่ ระรกิ ไป ข้างหน้า แรกทเี ดียวน้นั ดรสาคิดว่าโคลินชใ้ี หห้ ล่อนดูตน้ สม้ ท่ีถูกขุดขน้ึ มา จากพ้ืนดนิ และใชก้ ระสอบหอ่ ส่วนท่ีเป็นรากเอาไว้ เพอ่ื เตรยี มโยกย้ายไป ปลกู ในทด่ี ินแหง่ ใหม่ แต่หากเมอื่ ดรสาเพง่ มองตามปลายน้วิ มอื ของชายหนุม่ ท่ีชตี้ รงไปยงั บริเวณทีโ่ ล่งข้างแปลงสม้ แลว้ หลอ่ นกไ็ ด้แต่เบกิ ตากว้างด้วยความตื่น ตระหนก เมอื่ เหน็ วา่ ชายหนมุ่ กำลงั ช้ีใหห้ ลอ่ นดูอะไร... ดรสาออกว่ิงไปยังกองของอะไรบางอย่าง ที่มีลักษณะเหมือนกับ ใบไมส้ นี ้ำเงินเข้มปนดำ ถมทบั ซบั ซ้อนกัน ราวกับเนนิ เขาขนาดยอ่ มนนั้ อยู่ ไมห่ ่างจากต้นสม้ นกั ... สงิ่ ท่ีแลดแู ต่ไกล แล้วเหน็ ว่าเหมอื นกับเปน็ ซากใบไม้ร่วงนนั้ กลับไม่ ใช่ใบไม้อยา่ งท่ีคดิ เอาไว้แตแ่ รก... สิง่ ทเ่ี หมอื นกบั ใบไม้ กลบั กลายเป็นปีกของผเี สื้อจำนวนมากมาย มหาศาล ท่รี ว่ งหลน่ ลงมาสนิ้ ใจตาย และกองสุมกนั จนสูงเกอื บเทา่ กบั ยอด หญ้าทพ่ี ื้นดิน...

471/763 พ้ืนปีกสฟี ้าเข้มราวกับสีของไพลิน กบั ขอบปีกทม่ี ีสดี ำสนิท และจุดสี ดำแต้มด้วยสสี ม้ บรเิ วณมุมปลายของปีกหลัง บอกให้รถู้ งึ ชนิดของผเี สอ้ื เหลา่ น้นั ได้ในทนั ท.ี .. “Blue Gem” โคลินรอ้ งคราง สายตาต่นื ตระหนกไมแ่ พด้ ร สา“ผเี ส้อื ใกลส้ ูญพนั ธ.์ุ ..เกิดเร่อื งแบบนี้ได้อย่างไรกนั ...” “ผีเสื้อมรกตอมฟา้ ...” ดรสาอ้าปากคา้ ง “คนไทยเรยี กผีเสื้อพวกน้ีว่า ผีเส้ือมรกตอมฟ้า เปน็ ผีเสอ้ื หายากมาก ส่วนมากจะอยูต่ ามป่าโปร่งและทุ่ง ทางภาคเหนือ...โคลินคะ...เกิดอะไรขึ้น...” หญงิ สาวรสู้ ึกเหมือนขุมขนตามเนือ้ ตัวลุกกรูเกรียวขนึ้ มาอย่างมอิ าจ หักห้ามได.้ ..ถ้าแสงดามาเห็นเหตุการณ์เช่นนี้เข้า คงไดห้ วาดวติ กไปอีกนาน เพราะตามความเชือ่ ของคนรนุ่ แสงดา จะวา่ เรื่องท่เี กิดตรงหน้าน้ี เป็นลาง ร้าย... แมจ้ ะเข้าใจดีวา่ เป็นปรากฏการณ์ตามธรรมชาติ ท่ีฝูงผเี สอ้ื อาจจะ พร้อมใจบินมาตายกันเปน็ กลุม่ แบบนีไ้ ด้ หากดรสากย็ งั รู้สึกหวนั่ ไหวไม่ใช่ น้อย ด้วยปรมิ าณของผเี สอ้ื ทก่ี องเป็นภเู ขาตรงหนา้ มมี ากมายเหลอื คณานบั ...มากอยา่ งที่ดรสาไมเ่ คยเห็นมากอ่ นในชวี ติ ... “รีบเกบ็ ตัวอยา่ งแลว้ กลบั กันเดี๋ยวนเ้ี ลยดรสา...ผมรู้สึกว่า เราไม่นา่ เสยี เวลาอยูท่ ่ีน่ีให้นานเกินไป”

472/763 คราวนี้โคลนิ ไมเ่ รยี กหลอ่ นว่า ‘แม่ผ้งึ นอ้ ย’ อยา่ งที่ชอบเรียกอีกแล้ว ...และดรสารูไ้ ด้ว่า ส่งิ ทป่ี รากฏอยตู่ รงหน้า ทำให้ชายหนุม่ เครง่ เครียดเป็น อย่างยิง่ ... โคลนิ เกบ็ เอาซากผีเสอ้ื ไปสองสามตวั กอ่ นจะตรงไปยังสม้ ต้นหนงึ่ ท่ี อยใู่ กล้ที่สดุ ...เขาหยบิ เอาถุงมือยางขึ้นมาสวม และใช้กรรไกรขนาดเล็ก ที่ พกตดิ ตัวเอาไว้ ขึ้นมาตดั เกบ็ ใบสม้ และสว่ นต่างๆ จากต้นสม้ ดว้ ยความ ชำนาญ ก่อนจะส่งใหก้ บั ดรสาซ่ึงรีบรบั ตวั อย่างพืชเหลา่ น้ัน ใส่ลงไปใน ขวดแก้วท่มี ีนำ้ ยาฟอร์มาลีนอยู่ภายในอย่างรวดเรว็ ตลอดระยะทางเดินกลบั ไรผ่ าสกุ โคลินนิ่งเงยี บไป ราวกับกำลังใช้ ความคิดอย่างหนกั หน่วง... ดรสาถอนหายใจยาว เม่อื พวกหลอ่ นมาถงึ ตน้ หวา้ ใหญด่ ว้ ยความ ปลอดภัย โดยท่ีระหวา่ งทางไม่มคี นของดอกเตอรส์ ินธพพบเข้าเสยี กอ่ น...พวกคนงานส่วนใหญค่ งอยู่ทางไร่ของอำ่ เฟย จนทิง้ ใหไ้ ร่ทางด้านน้ี เงยี บสงดั ปราศจากผู้คน... เม่ือมาถงึ บา้ น ดรสาเหลือบมองดนู าฬิกาทแี่ ขวนอยขู่ า้ งฝา กเ็ หน็ วา่ จวนจะเท่ยี งแล้ว โคลินบอกใหด้ รสานงั่ รอเขาอยทู่ ่ีหอ้ งอาหาร ซงึ่ ใชบ้ าง สว่ นเปน็ ห้องทำงานด้วย กอ่ นทเี่ ขาจะรบี ว่ิงกลับไปยงั หอ้ งพกั แลว้ กลับ ออกมาอีกคร้งั หนึง่ พรอ้ มกับกลอ้ งจุลทรรศนข์ นาดเล็กซ่ึงหอบห้ิวเอามา ด้วย...

473/763 “เกิดอะไรขึน้ ท่ไี ร่นัน่ กนั นะ” ดรสายังไม่หายตระหนก “หมาตาย ...แลว้ ก็ผเี สอื้ ตาย...ฉนั ว่ามนั ไมใ่ ชเ่ หตบุ งั เอญิ นะคะ โคลิน...ยงั จะเรื่องที่ เกิดขึ้นกบั คนของดอกเตอร์สนิ ธพ เมือ่ คืนท่ีผา่ นมาน่ันอีก...ฉนั ไม่ร้นู ะคะ วา่ เกดิ อะไรข้ึนทไี่ ร่นั่น แต่เร่อื งท่ีเกดิ จะตอ้ งสำคญั และรุนแรงมากพอท่ี ดอกเตอร์จะรีบลงจากผาชา้ งร้องไปกลางดกึ ...โคลนิ คะ...” นำ้ เสียงของหล่อนแห้งโหย นยั น์ตาหว่นั เกรงด้วยความรูส้ กึ ทอี่ ธิบาย ไมถ่ กู “ฉนั กลัวจัง...ฉนั สงั หรณ์ใจอยา่ งไรกไ็ มร่ ู้ ว่ากำลงั จะมอี ะไรบางอย่าง เกดิ ขนึ้ ...มันไม่ใชเ่ หตุบงั เอญิ ...” “ไมใ่ ชเ่ หตุบังเอญิ แน.่ ..” น้ำเสียงของโคลนิ เคร่งขรึม เขาเอ้อื มมอื มา เกาะกุมมอื ของดรสาเอาไว้หลวมๆ เหมอื นจะถ่ายเทกำลงั ใจให้อกี ฝา่ ยหน่งึ เขาพยายามพดู ประโยคต่อไปให้ฟงั ดตู ลก “ถา้ เรื่องนเ้ี กดิ ท่ีอเมรกิ า หรือ ประเทศทางยุโรป อาจจะเกดิ การตนื่ ตกใจกันยกใหญ่ว่ามีการแพรก่ ระจาย ของอาวุธชีวภาพด้วยซำ้ ไป..” ดรสายม้ิ แห้งๆ ด้วยรสู้ กึ ว่าเรอ่ื งตลกของชายหน่มุ น้นั เป็นตลกร้าย เกินกวา่ ท่หี ลอ่ นจะนกึ ขบขันไปกบั มันได้ ชายหนมุ่ ตัง้ กลอ้ งจลุ ทรรศน์บนโต๊ะขนาดยอ่ ม แล้วหยบิ เอาซากผีเสื้อ มรกตอมฟ้า ซ่ึงเขาเกบ็ มาด้วย ข้ึนวางบนแผน่ สไลด์แกว้ แลว้ ยกขนึ้ วาง บนแทน่ อย่างใจเยน็

474/763 “ผมจะพิสูจน์อะไรบางอยา่ ง...” โคลนิ พมึ พำบอกกับหญิงสาว ส่วนนยั นต์ าของเขาจับจ้องอยทู่ ภ่ี าพซึ่ง ปรากฏอยใู่ นกล้องตรงหนา้ ด้วยความสนใจอย่างย่งิ ยวด “คะ?” ดรสาขมวดค้วิ เป็นครั้งที่นับไมถ่ ว้ นของวนั “ดรสา...คณุ เปน็ นกั นิเวศวิทยา...คุณคงพอจะจำได้วา่ เม่ือปี ค.ศ. ๑๙๙๙ เกดิ อะไรข้นึ ที่เม็กซิโก...” “คะ?” หล่อนยังตามความคดิ ของโคลนิ ไมท่ ัน “เมก็ ซโิ ก และปี ๑๙๙๙” “ผเี สื้อโมนาร์คไงละ่ ” โคลนิ เฉลย “อยา่ บอกนะว่าคุณไมร่ ้”ู ผีเส้อื โมนารค์ ... ดรสาใจหายวาบ เม่ือหวนนกึ ไปถงึ เรือ่ งราวอันเป็นสญั ลักษณแ์ ห่ง การตอ่ สรู้ ะหวา่ งฝ่ายอนรุ ักษธ์ รรมชาติ กับฝา่ ยทสี่ นับสนุนสงิ่ มชี วี ิตที่เกิด ข้นึ มาจากการตดั ตอ่ พันธกุ รรม หรือส่งิ มชี วี ติ GMOs... ใครเลยในชัน้ เรยี นนเิ วศวิทยา จะลมื ผเี ส้ือแกรง่ อย่างผเี สื้อโมนาร์ค ไดล้ ง... ผเี สอื้ สสี ม้ อมดำสดสวย ที่จะพากนั บนิ อพยพหนีหนาวจากทวีป อเมริกาเหนอื และแคนาดา ลงมาทางตอนใตข้ องทวปี เป็นระยะทางหลาย พนั ไมล์ ในทกุ ชว่ งเดือนพฤศจิกายน...

475/763 เมอื่ ฝงู ผีเสอื้ โมนาร์คลงเกาะต้นไมแ้ ละทอ้ งทงุ่ ปา่ แหง่ นั้นกจ็ ะสวา่ ง สดใสไปด้วยสีสม้ สวยงาม ราวกบั มีใครตวัดพกู่ ันแตะแตม้ กด็ อกเตอรแ์ ฟรงค์นลี่ ะ ทเี่ ปน็ คนอธิบายให้หลอ่ นได้ร้วู ่า ยามที่ อพยพลงใต้ ผีเสื้อโมนารค์ จะแบง่ กนั เปน็ สองสาย...สายหน่งึ พวกมนั จะบนิ ลงไปยังฝัง่ ทะเลด้านทิศใตข้ องรฐั แคลฟิ อร์เนยี ในขณะทอี่ ีกสายหน่งึ จะบิน ผ่านทศิ ตะวันออกและตอนกลางของอเมรกิ า ไปยงั ตอนกลางของประเทศ เม็กซโิ ก หลังจากฤดหู นาวทย่ี าวนานผ่านพน้ ไป ช่วงปลายเดือนมนี าคมผีเสื้อ ปกี สวยกจ็ ะบนิ กลับคนื ถนิ่ เพอ่ื ไปวางไข่ และสืบทอดเผา่ พันธขุ์ องพวกมัน ซงึ่ นกั นิเวศวทิ ยาเช่ือนักหนาวา่ ผีเสอื้ โมนาร์คดำเนนิ วิถีชวี ติ เช่นนม้ี ากวา่ หมน่ื ปแี ล้ว... วงจรชีวติ ของผีเสื้อโมนารค์ มคี วามยากลำบาก และตอ้ งเผชิญ ภยันตรายอนั ใดบา้ ง ไม่วา่ จะเปน็ ภัยที่เกดิ จากธรรมชาติ หรือว่าเกดิ จาก น้ำมอื ของมนษุ ย.์ .. ตวั เลขทดี่ อกเตอร์แฟรงคบ์ อกนั้น น่าตกใจอย่างยงิ่ ดว้ ยประมาณ กนั ว่า ตัวหนอนของผีเสอ้ื โมนารค์ มชี ีวิตรอดเตบิ โตไปเป็นผีเสอื้ เตม็ วยั เพยี งไมถ่ ึงร้อยละห้า... ตวั เลขนี้ ดรสาเชอ่ื วา่ มันคงจะตอ้ งนอ้ ยลงไปอกี ด้วยในปจั จบุ นั ถ่ินที่ วางไข่ของผีเส้ือโมนารค์ กลายเปน็ ยา่ นเกษตรกรรมสำคญั ของประเทศ ซ่งึ บรรดาเกษตรกรมีการใช้ยาฆา่ แมลงและยากำจดั วัชพืชเพิม่ มากขนึ้ ...

476/763 ชารล์ ส ดาร์วนิ เจ้าของทฤษฎีววิ ัฒนาการของสง่ิ มีชวี ิต เคยกลา่ วเอา ไวว้ า่ สิง่ มชี วี ติ ทส่ี ามารถปรบั ตัวเองให้เข้ากับส่งิ แวดลอ้ มไดเ้ ทา่ นน้ั จึงจะ สามารถดำรงเผา่ พนั ธุข์ องมันตอ่ ไปได.้ .. หนอนของผเี สอื้ โมนารค์ จงึ มกี ารปรับตัวของมนั เองให้อยรู่ อด เมื่อ พวกมันเจาะลำตน้ ของข้าวโพดเขา้ ไปแลว้ ไม่ว่ายาฆา่ แมลงทเ่ี กษตรกรเหล่า นั้นใช้ จะมคี ุณภาพดสี กั เพยี งใด ก็ไม่สามารถทำลายมนั ได้... ดงั น้นั เมอื่ เกดิ เรือ่ งแบบน้ีขน้ึ ผลผลิตขา้ วโพดทีค่ วรจะไดอ้ ย่างเต็ม เม็ดเต็มหนว่ ย ก็จะลดจำนวนลงไป แถมยาฆ่าแมลงยังกำจัดหนอนผีเส้อื ไมไ่ ด้อกี ด้วย นกั วิทยาศาสตร์อเมรกิ า จงึ ทำการสรา้ งขา้ วโพดสายพนั ธุ์ ใหมข่ น้ึ ในหอ้ งทดลอง... ข้าวโพด GMOs ที่สร้างขน้ึ มานน้ั มกี ารตดั ต่อเอายนี หรือพนั ธุ- กรรมของเช้อื แบคทเี รียชนิดหนงึ่ ผสมเข้าไปในยีนของข้าวโพด ทำให้ เนอ้ื เย่ือของขา้ วโพดกลายเป็นพษิ ...เมือ่ มหี นอนผีเส้ือมาเจาะกิน พวกมนั ก็จะตายไปโดยท่เี กษตรกรไม่ต้องเปลอื งแรง... นอกจากเนือ้ เยอ่ื ทเี่ ปน็ พษิ แล้ว ยงั จะเกสรของขา้ วโพดท่ีปลิวออกมา อกี ...นน่ั สามารถฆ่าผเี ส้อื โมนาร์คจำนวนนับร้อยนบั พันได้ในชั่วขา้ มคืน... และในปี ค.ศ. ๑๙๙๙ นัน่ เอง ทฝ่ี งู ผีเสื้อโมนารค์ จำนวนนบั ลา้ น ตอ้ งหลน่ รว่ งลงไปตาย ทับถมกันมากมายก่ายกอง...เหมือนกบั ท่ีกำลงั เกิด กับผีเส้อื มรกตอมฟา้ ทผ่ี าชา้ งรอ้ งน.ี้ ..

477/763 ดรสาเริม่ ปะติดปะตอ่ เรอื่ งราวทั้งหมดเขา้ ด้วยกันได้ เม่ือโคลินเงย หนา้ ขนึ้ มาจากกลอ้ งจลุ ทรรศน์ และบอกกบั หลอ่ นวา่ ... “จากทผี่ มส่องตรวจด.ู ..ผเี ส้อื พวกน้ีน่าจะตายจากการทล่ี ำไส้ส่วน ปลายของมันแตก...” “หมายความว่า...” ดวงตากลมโตของหลอ่ นเบกิ กว้าง... ครง้ั น้ัน นกั วิทยาศาสตร์ไดข้ ้อสรุปวา่ ผเี สื้อโมนาร์คนับแสนนับล้าน ตวั ทอี่ พยพหนีหนาวจากตอนเหนือ แล้วกลับต้องมาตกตายอยทู่ ่ีเม็กซิโก นนั้ มสี าเหตมุ าจากการทผ่ี เี สื้อเหล่านัน้ ได้รับละอองเกสรขา้ วโพดท่ีตดั ตอ่ พนั ธกุ รรมเข้าไป... ผีเส้อื โมนาร์คเหล่านนั้ ตายเนอ่ื งจากการท่ีลำไสส้ ว่ นปลายของมนั แตก ทำลาย... ผลการวิจัยในครงั้ น้นั สน่ั สะเทอื นวงการ GMOs เปน็ อย่างมาก ด้วยกลมุ่ อนรุ กั ษธ์ รรมชาติท้งั หลายพากันดาหนา้ ออกมาคัดค้านพชื พันธ์ุ ใหม่ๆ ทถี่ อื กำเนิดมาจากการตดั แต่งพันธุกรรม โดยนำเอากรณขี องผเี สอ้ื โมนารค์ มาเปน็ กรณศี ึกษา ว่ากลมุ่ นกั วิทยาศาสตรจ์ ะแน่ใจไดอ้ ย่างไรว่าพชื ทสี่ รา้ งข้นึ มาในห้องทดลองเหลา่ น้ี จะไม่มผี ลเสียตอ่ มนษุ ย์... “ส้ม...” ดรสาครางด้วยน้ำเสียงส่นั สะท้าน “หมายความวา่ Blue Gem พวกนีต้ ายไปเพราะเกสรส้มในไรข่ องดอกเตอรส์ ินธพ เหมอื นอยา่ ง

478/763 ทผี่ ีเส้อื โมนาร์คในเมก็ ซโิ กตายไปเพราะเกสรขา้ วโพด GMOs อยา่ งน้นั หรอื คะ โคลิน...” “ดรสา” เสียงของชายหนุ่มชาวองั กฤษ ฟงั ดูเหมอื นจะเคร่งเครยี ด ย่ิงกว่าเกา่ “ไมแ่ ต่ผีเสื้อเทา่ นนั้ นะ...ผมคิดว่า..” “หมาพวกนัน้ ...” ดรสายกมอื ขน้ึ ปดิ รมิ ฝปี ากของตนเอง เพอื่ ไมใ่ ห้ ส่งเสียงรอ้ งกรดี ออกมา หวั ใจของหลอ่ นเต้นรวั เร็ว มอื สั่นอยา่ งไมอ่ าจจะ ควบคุมได้ “หมาพวกน้นั ด้วยหรือคะ...เปน็ ไปไดอ้ ยา่ งไรกัน ฉนั ไม่อยาก จะเชื่อเลย...หมาพวกนน้ั ไม่น่าจะกนิ อะไรท่ปี นเปอื้ นเกสรสม้ เขา้ ไป...” “อาจจะไม่ได้กนิ ก็ไดน้ ี่นะ ดรสา...” โคลนิ แยง้ เสียงทุม้ ตำ่ อย่ใู นลำคอ “หมายความวา่ พวกมนั สดู เกสรเขา้ ไปหรือคะ” ดรสาเรมิ่ เขา้ ใจ โคลนิ พยกั หนา้ พร้อมกบั ถอนใจออกมายาวยดื ... “แลว้ ทำไมถึงตอ้ งเกดิ ตอนน้ีดว้ ยละ่ คะ?” หญิงสาวพยายามนกึ เชอ่ื ม โยงเร่อื งราวทงั้ หมดเข้าดว้ ยกนั “ทำไมเกสรส้มเพงิ่ มาเป็นพิษตอนน้ี ทำไม ไมเ่ ปน็ มาตั้งแตเ่ มื่อหลายเดือนก่อนโนน่ แลว้ ” “ไม่รสู้ ิ” โคลนิ ตัง้ ข้อสันนษิ ฐาน “ผมไมร่ วู้ า่ เพราะอะไร...อาจจะเปน็ ที่ อากาศ อณุ หภูมิ ความช้ืนสัมพทั ธใ์ นชว่ งเวลาน.ี้ ..อะไรกเ็ กดิ ได้ท้ังน้ัน ถ้า อยากรใู้ หแ้ น่ คงตอ้ งทดลองกัน...อกี อย่างหน่ึงนะ เป็นไปไดไ้ หมว่า สม้ พวกน้อี าจมสี ัญชาตญาณปอ้ งกันตัวเอง...เพราะแตก่ ่อนกไ็ ม่เคยมีปญั หา อันตรายรา้ ยแรงอะไร ใช่ไหมครับ”

479/763 ประโยคหลังเขาตง้ั คำถามยอ้ นถามดรสา ซง่ึ หลอ่ นกพ็ ยกั หนา้ รับแต่ โดยดี “ผมอาจจะคดิ อะไรเปน็ นยิ ายวทิ ยาศาสตรม์ ากไปหน่อยกไ็ ด้นะ แต่ ตอนนี้ ดอกเตอรก์ ำลงั ใหค้ นขดุ สม้ เพื่อยา้ ยไปปลกู ในท่ีใหม.่ ..แทบทุกตน้ กำลังมีดอกบาน...เป็นไปไดไ้ หมวา่ เมอื่ พวกมนั ถูกคนรบกวน มันกเ็ ลย สร้างเกราะป้องกันตัวเองข้ึนมา โดยการเปล่ียนใหล้ ะอองเกสรกลายเปน็ พษิ ...” “จะเป็นไปได้ไหมคะโคลิน...ว่าท่เี ราคดิ มาน้ีผิดทั้งหมด” ดรสา พยายามหาข้อมาคัดค้าน ท้งั ที่ใจเชือ่ ในข้อสนั นษิ ฐานของโคลนิ “ที่จริง แลว้ มนั อาจไม่เก่ยี วกันเลยก็ได.้ ..บงั เอิญหมาตาย แลว้ กบ็ งั เอญิ ผเี ส้ือ ตาย...แลว้ สม้ พวกน้ีกอ็ าจจะเปน็ ส้มธรรมดา เราน่าจะต้องตรวจสอบให้ ละเอียดกอ่ น...” “ผมว่าคงไม่จำเป็นตอ้ งสง่ ตวั อยา่ งพชื ไปให้อาจารย์ของคณุ ตรวจสอบ แลว้ ละ ยกเวน้ แต่วา่ คณุ อยากไดห้ ลกั ฐานยนื ยันเปน็ ลายลักษณ์ อักษร...เพราะผมแน่ใจว่า ส้มทอี่ ยู่ในไรข่ องดอกเตอรส์ นิ ธพ เป็นสม้ ที่เกิด จากการตัดตอ่ พนั ธุกรรมแน่นอน และตอนน้ี มันกำลงั ส่งผลกระทบให้กับ สภาพแวดลอ้ มรอบตวั ของมัน อยา่ งท่ไี ม่เคยมใี ครนกึ ถงึ มาก่อน...” “ฉันจะไปแจ้งตำรวจจบั เขา” ดรสาลุกพรวดพราดขนึ้ ดว้ ยความรสู้ กึ ร้อนรน

480/763 “ไมม่ ปี ระโยชน์” โคลินดงึ แขนหญงิ สาวเอาไวด้ ้วยความเป็นห่วง เขา อยปู่ ระเทศไทยมานานพอทจ่ี ะรู้วา่ ตำรวจไทยคงไม่มเี วลามาสนใจกบั เรื่อง ยงุ่ ยากเช่นนี้ “ตำรวจคนไหนจะเขา้ ใจเร่ืองท่คี ุณจะแจง้ เขา” ดรสาทรุดกายนั่งลงบนเก้าอ้ีตามแรงดงึ ของชายหนุม่ หญงิ สาว พยายามนบั หนงึ่ ถงึ สิบ สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ยาวๆ พลางนิ่งคิดว่าจะ ทำอยา่ งไรตอ่ ไป “เราต้องไปพบดอกเตอรส์ ินธพ” โคลินเปน็ ฝา่ ยตดั สินใจให้ “ไม่...” ดรสารีบปฏิเสธเสยี งแข็ง “ฉัน...” “ดรสา” ชายหนมุ่ นัยน์ตาสีฟา้ กระจ่าง พอนกึ รถู้ งึ เร่ืองราวท่ีเกดิ ข้นึ ระหว่างดรสาและเจ้าของไร่ส้มได้บ้าง หากเขากย็ ังยนื ยันความคิดเดมิ “ผมคดิ ว่าถงึ เวลาแลว้ ท่เี ราจะตอ้ งเผชญิ หน้ากับดอกเตอรส์ นิ ธพ เรา ต้องบอกเรอ่ื งนี้ใหเ้ ขารู้ และหาทางทำลายสม้ พวกนั้น กอ่ นทจี่ ะเกดิ เร่อื งราวร้ายแรงมากกวา่ นี.้ ..ผมเชื่อว่าถงึ ตอนน้ี เขาไม่รูเ้ รอ่ื งผลเสยี ของส้ม พวกนัน้ มากไปกว่าต้องการจะสรา้ งส้มสายพนั ธ์ดุ ขี ึน้ มา...เราตอ้ งบอก เขา ว่าส้มทดลองของเขานนั้ สง่ ผลรา้ ยตอ่ สงิ่ มชี วี ิตรอบข้างอยา่ งไรบ้าง ลง ทำให้หมาตายได.้ ..แล้วคนล่ะ...ไม่ใชแ่ ค่คนสองคนนะดรสา...แต่คนท้ังผา ช้างร้องน่เี ลย หากวา่ สม้ พวกนัน้ มเี กสรทเี่ กดิ เป็นพษิ ร้ายข้ึนมา...”

๓๑ หลงั จากคิดตรกึ ตรองถึงความจำเป็นตามทีโ่ คลนิ บอก ดรสาก็ เห็นดว้ ยในท้ายทสี่ ดุ และตดั สินใจว่าจะต้องไปพบดอกเตอรส์ ินธพทันทีท่ี เขากลับขน้ึ มาจากในเมอื ง เพ่อื บอกถงึ ความผิดปกติที่เกดิ ขน้ึ ในสวนส้ม ของเขา กับขอ้ สนั นษิ ฐานถึงความเปน็ ไปได้ วา่ เหตกุ ารณ์ทง้ั หมด อาจจะมี สาเหตุมาจากสม้ GMOs ในสวน... “กินมอ้ื กลางวนั เสร็จแล้ว คณุ จะไปสำรวจพรรณไมต้ ่อหรอื เปล่าคะ โคลิน” ดรสาถามชายหน่มุ ทกี่ ำลังง่วนอย่กู ับการเก็บกล้องจุลทรรศน์ “คงไม่แล้วละครับ” ชายหนุ่มบอก หลังจากนิ่งคิดไปพกั หนึง่ “ตอนน้ี ผมสำรวจพชื ในหมบู่ ้านเสรจ็ เกือบหมดแลว้ ถ้าจะสำรวจตอ่ ไปกค็ งจะต้อง เขา้ ไปในปา่ ลึก...อย่างนั้นตอ้ งใชเ้ วลาหลายวัน และอาจตอ้ งคา้ งแรมอยใู่ น ปา่ ด้วย” “ถา้ ไปในป่าอยา่ งนั้น คณุ น่าจะเอาคนงานในไร่ไปดว้ ยสักคนสองคน พวกนั้นชำนาญเป็นอยา่ งดี จะสามารถนำทางคณุ ได้” ดรสาบอกอย่าง เอ้อื เฟอ้ื

482/763 “ขอบคณุ ครบั แมผ่ งึ้ นอ้ ย” โคลนิ ยิ้มกวา้ งจนเหน็ ฟันขาวสะอาด ท่ี เรยี งรายอย่างเปน็ ระเบยี บ กับรอยลกั ยิ้มที่สองขา้ งแก้ม นยั น์ตาสีฟา้ เหมือนกบั ลูกแกว้ ของเขา แลดูแจ่มใส “ผมรอช่วงใกลค้ นื วันเพ็ญ เวลา กลางคืนสวา่ ง เดนิ ทางได้งา่ ย” “แต่ช่วงนดี้ าวเตม็ ฟ้า แสงจากดวงดาวกส็ วา่ งทีเดียว” ดรสาออก ความเห็น แลว้ ก็นิง่ ไป เมอ่ื ชายหนุ่มยังคงยนื ยนั ความคิดเดิมของเขา หลังจากทโี่ คลินยกกลอ้ งจุลทรรศน์ของเขา เขา้ ไปเกบ็ ในห้อง เรยี บรอ้ ยแล้ว ก็กลบั ออกมาที่ห้องอาหารอีกครัง้ หน่งึ ในขณะทดี่ รสาเรม่ิ กระสบั กระส่าย ดว้ ยเลยเวลาอาหารกลางวนั ไปมากแลว้ “เอ...ปา้ ดายังไมม่ าอกี ” หล่อนเริ่มกังวล “งานในไร่ไมน่ ่ายุ่งมากจน เลยเวลาอยา่ งนี้ หิวไหมคะโคลนิ ...ยงั ไงฉันลงมือเจยี วไข่ให้คุณกินก่อนดี กวา่ ถึงไมอ่ รอ่ ยเท่าปา้ ดาทำ แตก่ ็ยังดีกวา่ ทนหวิ นะคะ” ชายหนุ่มร่างสงู หวั เราะร่า ทำให้ใบหนา้ คมสนั ของเขาอ่อนเยาว์ เหมอื นกบั เดก็ หนุม่ “ผมยงั ไม่หิวหรอก...ว่าแต่คณุ เถดิ ท่าทางคงจะหวิ แลว้ ละสิ” “ยงั ไมห่ ิวหรอกค่ะ แตไ่ มอ่ ยากกินผดิ เวลา เดีย๋ วโรคกระเพาะอาหาร จะถามหาเอา” ดรสาตอบ แลว้ เหลือบมองดนู าฬิกาดว้ ยสายตาที่ยงั คง กงั วล

483/763 ยังไมท่ นั ทจ่ี ะตดั สินใจอย่างไรลงไป เสียงดังตงึ ตังจากบันไดหน้าบา้ น ทำให้ทง้ั ดรสาและโคลินเหลอื บไปมองทรี่ ะเบียงหน้าบา้ นโดยพรอ้ มกนั ทนั ทที ป่ี ระตูดา้ นหน้าเปดิ ออก แสงดากโ็ ผลห่ น้าตาซีดเซียว กบั ใบหน้าทีเ่ ปย่ี มไปดว้ ยความปรวิ ิตกเข้ามา แรกทเี ดียวดรสาคิดว่าแสงดารบี ร้อนขนาดน้นั ดว้ ยเลยเวลาอาหาร กลางวนั ไปมากแล้ว หากเมอ่ื เห็นเม็ดเหงอื่ ทีเ่ กาะพราวอยบู่ นใบหน้าซีด เผือดของผู้สูงวยั หญิงสาวกน็ ึกรูไ้ ดว้ า่ อาจจะมีเรือ่ งราวบางอยา่ งเกดิ ขนึ้ “ป้าดา...” ดรสาจับมือเยน็ เยยี บของอีกฝา่ ยเอาไวแ้ น่น “เป็นอะไรไป คะ” “คณุ บ”ี แสงดาปากคอส่นั “เกิดเร่อื งไม่ดขี ึน้ ท่ใี นหม่บู า้ นคะ่ นัง หมวยเจง็ วิ่งมาบอกป้าเม่อื ครูน่ ้ีเอง” “หมวยเจ็ง” ดรสาขมวดควิ้ เพราะเวลากลางวันเช่นนี้ หมวยเจง็ นา่ จะยังอยทู่ ่โี รงเรยี น “หมวยเจ็งไมไ่ ด้ไปโรงเรียนหรอื คะ” “ไปค่ะ แต่ตอ่ นอใู หน้ างมะเย่ยี น แมห่ มวยเจ็งไปรับลูกกลับมา”แสง ดาเล่า “พวกในหมบู่ า้ นกไ็ ปรบั ลกู กลับมาบา้ นทกุ คน” “ทำไม...มีอะไรร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอื ” ดรสาสงสัย ด้วยไม่เคย เกิดเรอื่ งราวท่ีทำให้คนทงั้ หมู่บ้านต่ืนตระหนกเช่นนี้มากอ่ นเลยแมส้ กั ครั้ง “แล้วครผู กากรองละ่ ครเู ป็นอะไรหรอื เปล่า”

484/763 หล่อนอดหว่ งสตรีสาวอกี คนหน่งึ ขน้ึ มาไม่ได้ แมว้ ่าฝา่ ยนั้นแสดง ท่าทางให้เห็นเด่นชดั ว่าไมช่ อบหลอ่ นกต็ าม อยา่ งน้อยครผู กากรองกเ็ ปน็ แม่พิมพข์ องชาติ เป็นครูผเู้ สยี สละสอนนกั เรียนอยบู่ นดงดอยที่ห่างไกล “รีบไปกนั เถอะค่ะคณุ บ”ี แสงดาไม่ตอบคำถามนั้นของดรสา“ทุกคน รวมกันอยทู่ ี่ อาคาร อบต.ของหมู่บ้านแลว้ ...คณุ บีพอทนหิวไหวนะคะ กลบั มาแลว้ ค่อยกินข้าวกลางวันกัน” ดรสาพยักหนา้ แลว้ หันกลบั ไปเล่าเรอ่ื งราวท่ีเกิดข้ึนเปน็ ภาษาอังกฤษ ใหโ้ คลินได้รู้ดว้ ย จากนั้นท้ังสามคนจึงเรง่ รดุ ออกจากบา้ น มุง่ หน้า ไปท่ี อาคารทท่ี ำการ อบต.ผาชา้ งรอ้ ง ซง่ึ อยู่ตรงลานกว้างกลางหมู่บ้านอยา่ ง รวดเรว็ อาจจะเปน็ อุปาทานของหลอ่ นกไ็ ด้ เพราะดรสารสู้ กึ วา่ ตลอดสองขา้ ง ทางเดนิ จากไร่ผาสุก ไปทห่ี มูบ่ า้ นนน้ั เงยี บสงดั ราวกบั วา่ หลอ่ นกำลังเดิน อยู่ในเมอื งรา้ ง ไมใ่ ช่หมู่บา้ นเย้าที่มผี คู้ นอยู่อาศยั แสงดาเองกค็ งจะรสู้ ึกเชน่ เดยี วกนั เพราะดรสาเหน็ แววตาเช่นนัน้ ในดวงตาอ่อนล้าของอกี ฝา่ ย แสงแดดยามเที่ยงวนั มิไดแ้ ผดแรงกลา้ เช่นทุกวนั ด้วยสายหมอก จากท่ใี ดก็ไม่อาจรู้ได้ พดั พากันมาหนาแนน่ กระจายปกคลมุ ท้องฟ้าไปจน มองแทบไม่เหน็ แสงตะวัน สายหมอกสขี าวขุ่นลอยอ้อยอ่งิ เร่ยี ตำ่ ระยอดไม้ ปกคลมุ ให้ทั่วทั้งหมูบ่ ้านอยใู่ นความสลัวราง

485/763 “หมอกลงจัดจัง” ดรสาบน่ พมึ พำ “เมอื่ เชา้ ตอนออกไป ทอ้ งฟ้ายัง แจ่มใสกว่านี้” “ธุมเกต”ุ แสงดาถอนหายใจยาวนาน เสยี งท่ีเอ่ยออกมาน้ันสัน่ สะทา้ น “คะ ?” ดรสาขมวดค้วิ เพราะไม่เคยได้ยนิ ช่ือประหลาดน้ันมาก่อน “ป้าดาวา่ อะไรนะคะ” “หมอกธมุ เกตุคะ่ คุณบ.ี ..โบราณวา่ หากมหี มอกแบบนล้ี งปกคลุมท่ใี ด จะมเี รอ่ื งรา้ ยแรงบงั เกิดขึ้น...” คราวนด้ี รสารแู้ ล้วว่า เสยี งที่สนั่ สะทา้ นของ แม่บ้านผสู้ ูงวัยน้นั นา่ จะเกดิ จากความหวาดกลัวในดวงใจมากกวา่ ความ หนาวเย็นจากอากาศโดยรอบ ดรสาถอนหายใจลึกๆ ยาวๆ ดว้ ยความเย็นยะเยียบบางประการ ก็ กำลังบังเกดิ ขึน้ กบั ตวั ของหล่อนเช่นเดยี วกนั โคลนิ หันมามองหน้าหล่อนที มองหนา้ แสงดาที เหมือนกบั อยากรวู้ ่า สตรที ั้งสองกำลังคุยอะไรกนั อยู่ จงึ มที า่ ทางที่เครง่ ขรึม หากดรสาตัดสนิ ใจ ทจ่ี ะไมแ่ ปลอะไรให้เขาฟัง ด้วยไม่รวู้ ่าฝรงั่ ทเ่ี ป็นคนสมัยใหมอ่ ย่างโคลิน จะเช่อื กับเรอ่ื งอะไรแบบน้ี มีผคู้ นมากมาย มาชมุ นุมกันอยู่ที่ลานหนา้ อาคาร อบต. ซึง่ สร้างจาก ไมส้ กั เป็นอาคารสองชั้น หลังคามุงด้วยหญา้ แฝก...ดรสาแลดผู ้ใู หญ่ และ

486/763 เดก็ ทมี่ ายืนออกนั อยู่นั้น แล้วประเมนิ ดว้ ยสายตาวา่ จำนวนไมน่ า่ ตำ่ กว่า หนึ่งร้อยคน...หรือเรยี กได้ว่า มากนั แทบจะทั้งหม่บู า้ นเลยทเี ดียว ท่ามกลางสายหมอกท่ียงั คงปกคลุมท่วั ทั้งบรเิ วณ คนเหลา่ นั้น กำลัง รมุ ลอ้ มดกู องอะไรบางอย่าง ทสี่ ุมทบั ถมกันอยู่กลางลานของหมู่บ้าน... ดรสาหนั หนา้ กลับไปยังโคลนิ กอ่ นจะเดนิ ตรงไปยงั ตอ่ นอทู ่ียืนอยู่ กึง่ กลางลานกว้างน้ัน ดว้ ยพอจะเดาคำตอบได้ตั้งแตแ่ รกเหน็ แลว้ ภาพทปี่ รากฏอยู่ตรงหนา้ ของหญงิ สาวนน้ั แทบไมต่ า่ งอะไรกบั ภาพที่ พบเหน็ ในสวนส้มของดอกเตอร์สนิ ธพแม้แต่น้อย... กองขนาดยอ่ มที่อยเู่ บื้องหน้าของทกุ คนนัน้ เปน็ ซากของผีเสือ้ จำนวน เรอื นหม่นื ท่ีบนิ มาตายรวมกัน... ผีเสอ้ื ทบ่ี ินมาตายทบั ถมอยู่ทลี่ านหน้า อบต. ของหมูบ่ า้ นนั้น มีหลาก สีหลายพนั ธ์ุ ไม่เฉพาะแต่ผีเส้ือมรกตอมฟา้ อยา่ งท่ีหล่อนและโคลนิ ไปพบ ในสวนส้มของดอกเตอร์สนิ ธพ... “โคลนิ ” เสยี งของดรสาสัน่ พรา่ ชายหนุ่มเพยี งพยักหน้าใหด้ รสา ไม่กลา่ วอะไรออกมาสักคำ มแี ต่ เพยี งแววกงั วลอยู่ในดวงตาของเขาเทา่ น้ัน... “อน่ี าย...” ตอ่ นอูเสียงแหบแหง้ เม่ือหันมาเห็นหลอ่ นเข้า

487/763 “ผเี สื้อพวกน้ีมาไดอ้ ยา่ งไร” ดรสาถาม หากสายตายังคงจอ้ งจบั อยทู่ ่ี ปกี สีแดง สเี ขียว สสี ้ม หลากสีหลายลายของผีเสือ้ จำนวนนับหม่นื ที่ พร้อมใจกนั บนิ มาตกตายอย่ตู รงหน้า ต่อนอสู า่ ยหนา้ แทนคำตอบ แมใ้ บหนา้ จะเรยี บเฉย หากดรสาแลเห็น ความหวาดหวนั่ อยใู่ นดวงตาของเขา “มนั เปน็ ลางรา้ ย...” ต่อนอูพมึ พำ พร้อมท้ังถอนหายใจยาวออกมา หมวยเจง็ วิง่ ผละจากพอ่ มาจบั มอื ของหลอ่ นเอาไวจ้ นแนน่ และดรสา เหน็ ประกายของความหวาดกลัวอย่ใู นดวงตาใสกระจ่างของเด็กหญงิ ท่ามกลางผ้คู นที่ยนื ออกนั อยู่นน้ั ดรสาเหลือบไปเห็นหญิงสาวร่าง ผอมสูง ในชุดเคร่ืองแบบสกี ากียนื แทรกอยูด่ ว้ ย ครูผกากรองกก็ ำลงั จ้องมองตรงมายงั หลอ่ นเชน่ กัน ดงั นน้ั ดรสาจึง พยกั หนา้ ใหน้ ิดหน่อยเป็นเชิงทักทาย หากอีกฝา่ ยกลับแกลง้ ทำเปน็ มองไม่ เหน็ “จะทำอย่างไรตอ่ นอู” ชายคนหนึง่ ในหมู่ผคู้ นทีย่ ืนรายล้อมกนั อยู่ ตะโกนถามขึน้ “สบปั้ง๑ ตกตายมากมายขนาดนี้ เปน็ ลางวิบัติของหมูบ่ ้าน เรา เมย่ ๒จะว่ายงั ไง” “นน่ั สิตอ่ นอ”ู เสยี งของผหู้ ญิงอีกคน ที่ยืนอยใู่ นกล่มุ ตะโกนถามบา้ ง “ซิบเมยี้ นเมีย่ นก็ถูกขับไล่ไปแล้ว ทีนใี้ ครจะขอขมาผใี หพ้ วกเยีย”

488/763 “ว่าอยา่ งไรต่อนอ”ู เสียงจากชาวบา้ นทมี่ งุ กันอยหู่ ลายคน รอ้ งถาม ข้ึนมาพรอ้ มกนั “ตอ้ งเปน็ เพราะไอ้ผิวเผือก ตาน้ำขา้ วนเี่ ข้ามาในหม่บู า้ นของเราแน”่ เด็กหนุ่มผูห้ น่งึ ซ่ึงดรสาจำได้วา่ เปน็ พวกของเลา่ ปา บตุ รชายของอ่ำ เฟย ชี้น้ิวมายงั โคลิน ทยี่ นื อยขู่ า้ งกายของหล่อน “มนั เทย่ี วเดินท่อมไปจนทัว่ มนั อาจจะไปทำผดิ ผีกไ็ ด”้ “หรอื เพราะอ่ำเฟยสาปแช่งพวกเรา” เด็กหนมุ่ อีกคน ที่เปน็ คนของ เลา่ ปาเช่นกัน ตะโกนขึน้ มาบ้าง “พวกเราทำผดิ ตอ่ อ่ำเฟยมาก พูดไปแล้วกเ็ หมือนคนอกตญั ญู อู๋ตา อ่ำเฟยทำคลอดเรา ตัง้ ชอ่ื ใหพ้ วกเราทุกคน ทำพธิ ใี หศ้ ีลใหพ้ รแกพ่ วกเรา แต่พวกเรากลบั ไล่แกออกไปจากหมบู่ ้าน...สมควรแลว้ ท่ีแกจะสาปแชง่ ให้ พวกเราวบิ ตั ฉิ บิ หาย” “ไม่จริง” แม่เฒา่ ผหู้ น่ึงแย้งข้นึ “ไม่มใี ครไล่อำ่ เฟยออกไป...มนั อยไู่ ม่ ไดเ้ องต่างหาก เพราะเปน็ คนคดโกงขี้ฉ้อน่ะสิ มันถึงอยู่ไมไ่ ด.้ ..เทย่ี วโปป้ ด หลอกลวงคนถงึ เพยี งนี้ ท่ไี หนจะกลา้ สหู้ นา้ มันหนไี ปเองต่างหาก” “ใช่ อู๋ตาลชี อพูดถูก” หญิงสาววัยกลางคน ซง่ึ ดรสาจำได้วา่ เคย ทำงานอยใู่ นไรผ่ าสุกเสรมิ ขนึ้ “ไมม่ ีใครไล่อ่ำเฟยเลย แกไปของแกเอง ต่างหาก แถมก่อนไป ยงั ขายท่ีดนิ ไดเ้ งินไปต้ังแยะ”

489/763 “ครลู ่ะ ครูว่าอย่างไร...พวกเราอยากฟงั ความเหน็ ของครูบ้าง” ใคร คนหนง่ึ หันไปถามครูผกากรอง ทีย่ ืนปะปนอยกู่ บั กลุ่มของชาวบ้าน “ฉันเหน็ ว่าทท่ี ุกคนพดู มาก็มีสว่ นถูก” ครผู กากรองจ้องมองดรสา ด้วยสายตาที่แสดงออกถงึ ความไมพ่ อใจฉายชัด “ฉนั ไมร่ หู้ รอกนะว่า เร่อื ง มันเป็นอยา่ งไรกนั แน่ แตฉ่ นั รสู้ ึกวา่ เรอ่ื งวนุ่ วายท้ังหมด ในหมู่บา้ นของเรา เกดิ ขึน้ ต้งั แต่อน่ี ายดรสากลบั มา...กอ่ นหน้านี้ไมเ่ ห็นจะมอี ะไร พวกเรากอ็ ยู่ กันอยา่ งสุขสบายดไี มใ่ ชห่ รือ” “ครู” ต่อนออู ้าปากค้าง ด้วยไมค่ ิดวา่ ครผู กากรองจะใหค้ วามเห็นเช่น น้ี “ครพู ูดอยา่ งนี้ได้อยา่ งไร” “ไม่รนู้ ะตอ่ นอู” นำ้ เสียงของผกากรองเรียบเฉยเหมอื นกับสีหนา้ “ว่า กันไปตามเนื้อผา้ ฉนั ร้ฉู ันเหน็ มาอย่างไร กพ็ ูดไปอยา่ งนั้น” “ไลอ่ น่ี ายออกไป” ใครคนหนึ่งตะโกนแทรกข้ึนมา ดว้ ยน้ำเสยี งท่ี เกรี้ยวกราดเสยี จนดรสารู้สกึ ตกใจ แสงดาจับมือของหล่อนจนแนน่ รง้ั เอาไว้เพอ่ื ไมใ่ หห้ ล่อนตอบโต้ อะไรออกไป พลางกระซิบบอกว่า “คุณบใี จเยน็ ๆ ไวน้ ะคะ ป้าสงั เกตดูเหน็ วา่ พวกที่จงใจใหร้ า้ ยคณุ บี เป็นพรรคพวกเกา่ ของเลา่ ปาทัง้ น้ัน...อยูเ่ ฉยๆ ไว้ก่อน อยา่ เพิ่งตอบโต้อะไร ออกไป ปลอ่ ยใหต้ อ่ นอูจัดการดีกว่า”

490/763 “วา่ ยงั ไงตอ่ นอ”ู หลายคนร้องถามดว้ ยความสบั สน “เมย่ จะวา่ อย่างไร...สบปงั้ ตกตายมากมายกา่ ยกอง จะให้พวกเราทำอย่างไร” “มนั เป็นอาเพศเหตุวิบัติ” ใครอกี คนตะโกนด้วยน้ำเสยี งกราดเกร้ียว “เพราะอี่นายดรสาแทเ้ ทียว” “ทำไมถงึ ต้องโทษว่าเปน็ อ่ีนาย” มะเยี่ยน แมข่ องหมวยเจ็งรวบรวม ความกล้าพูดขึน้ บ้าง “ทำไมไมค่ ิดล่ะวา่ อาเพศนี่อาจเป็นเพราะนางอำ่ เฟยก็ ได้ นางอ่ำเฟยปลอมเป็นซบิ เมีย้ นเมย่ี นมานานนักหนา บางทีเจ่ยี หุ่งเมย้ี น อาจโมโห และลงโทษหม่บู า้ นเรา เพราะนางอำ่ เฟย...” “ไมจ่ รงิ ” ชาวบา้ นทเี่ ป็นพวกของนางอ่ำเฟยคดั คา้ น “ถ้าเช่นน้นั ทำไมเจีย่ หุง่ เม้ยี น จงึ ไมล่ งโทษพวกเราตง้ั นานมาแล้ว ทำไมต้องรอจนอ่ี นายดรสากลับมาผาช้างรอ้ ง...” “เดยี๋ วก่อน...ฟังฉนั ก่อน” ดรสายกมอื ขึน้ หา้ มทกุ คนในทนี่ น้ั เพอื่ ให้ เงยี บเสียงลง แลว้ หญงิ สาวจึงพยายามหาเหตผุ ลมาอธิบาย ทงั้ ที่หลอ่ นเอง กร็ สู้ กึ ใจหายไม่แพ้คนอื่นว่า “นไ่ี มใ่ ช่ลางร้ายอะไรสักหนอ่ ย พวกเธอตกใจ กนั ไปยกใหญ่...แค่ผีเสื้อบินมาตายแคน่ เ้ี อง เปน็ ปรากฏการณธ์ รรมชาติ อยา่ งหน่ึงเทา่ น้ัน” “แคน่ ้ีเองหรอื อ่นี าย” เสียงชายคนแรกสวนขน้ึ มาในทันที โดยไมร่ อ ใหด้ รสากลา่ วจบ “ไมเ่ คยมีเร่ืองอยา่ งนี้เกิดในหมบู่ ้านเรามาก่อน จน กระทั่งอนี่ ายสร้างเรื่องขึ้นมาไลซ่ บิ เมยี้ นเมยี่ นไปจากหมู่บา้ น”

491/763 “ใช”่ พวกผ้หู ญงิ ตะโกนขนึ้ มาบ้าง “อนี่ ายทำให้เจี่ยห่งุ เม้ยี นสาปแชง่ พวกเรา...หมู่บ้านของเราตอ้ งพบกบั ความวบิ ัตฉิ บิ หาย ก็เพราะอ่ีนาย...” “ออกไป ออกไป” หลายเสยี งประสานกันดงั กกึ ก้องไปทว่ั ลานหน้า อาคาร อบต “ไล่พวกไรผ่ าสุกออกไป” “หยดุ ปากของพวกเม่ยเดีย๋ วน้”ี ต่อนอตู วาดเสยี งกร้าว ชายวัย กลางคนผู้เปน็ หัวหน้าหมู่บ้านกัดฟันแน่น จนเห็นแนวของฟนั กรามเครยี ด เขมง็ “เรื่องนี้ไมเ่ กี่ยวกับอี่นาย...มันเปน็ โชคชะตาของหมูบ่ ้านเราเอง ไป โทษอี่นายกไ็ มถ่ กู ” “แล้วเราจะแกไ้ ขอย่างไร ซบิ เมยี้ นเม่ยี นก็ไมอ่ ยเู่ สยี แล้ว” ใครคน หนึ่งตะโกนถามขึ้น “เยียยงั ตอบไมไ่ ด้” ตอ่ นอูถอนหายใจ ก่อนจะกลา่ วสบื ไปวา่ “ขอ เยียปรกึ ษากบั ผู้เฒา่ ท้งั สามเสยี ก่อน แล้วจะนดั ประชมุ เพอ่ื ให้คำตอบแก่ พวกท่านอีกครัง้ หน่ึง...” ตอ่ นอหู มายถึงผูเ้ ฒ่าสามคน ซ่ึงมีอายยุ นื ยาวมากท่ีสดุ ในหมู่บ้าน ผเู้ ฒา่ ท้งั สาม แมไ้ มใ่ ชห่ มอผีเหมอื นอำ่ เฟย หากผ่านรอ้ นผา่ นหนาว ผ่านเหตกุ ารณ์ต่างๆ ในหมบู่ ้านมานานกวา่ เย้าคนอ่นื ดังน้ัน ผเู้ ฒา่ ทัง้ สาม จงึ เหมือนกบั ทป่ี รึกษาของหวั หน้าหมู่บ้าน เวลาท่ีจะตอ้ งตดั สินใจกระทำ การใด

492/763 “นบั จากนไ้ี ป” ต่อนอูประกาศ “ขอให้ทกุ คนระมดั ระวงั ตวั เอาไว้ใหด้ ี พยายามอยูร่ วมกลมุ่ กันไว้ หากพบมเี รื่องไมช่ อบมาพากลใด ขอใหร้ บี มา แจ้งใหเ้ ยียรู้ หากไมจ่ ำเป็นแลว้ หลังจากตะวนั ตกดิน อย่าออกจากบา้ นไป ไหนโดยเดด็ ขาด” ราตรคี ลี่คลมุ ป่าเขาลำเนาไพรอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ดวงอาทิตย์ ลบั เหลย่ี มเขาไปไดไ้ มน่ าน และหมดู่ าวพราวพรา่ งฟา้ ดวงจนั ทรร์ ูปครงึ่ วงกลมในค่ำคืนนี้ ดูจะเพ่มิ ขนาดข้ึนจากเดิม อีกเพยี งไมก่ ร่ี าตรีกจ็ ะเต็ม ดวง แม้พระจนั ทร์ขา้ งขึ้นจะมีแสงสกุ สว่าง หากแสงจันทรบ์ นฟา้ เหนือผา ชา้ งร้องนนั้ มิอาจแข่งรัศมีกบั หมู่ดาวท่ลี อยเรี่ยต่ำได้ ย่ิงใกลค้ นื พระจันทร์เพญ็ ดวงดาวท่ีมมี ากมายเหลือคณานบั ก็ ดูเหมอื นจะย่งิ แขง่ กันทอแสงกระจา่ ง ขบั ไล่ความมดื มิดของยามราตรีกาล หากจะมีใครสักคนไดข้ นึ้ มายนื อยบู่ นยอดดอยสูง กค็ งจะต้องพิศวง ไปกับดวงดาวนบั พนั นบั หม่นื ทล่ี อยเร่ยี ต่ำ จนแทบจะใชม้ อื ไขวค่ วา้ เอามา ครอบครองได้ อากาศทเ่ี ยน็ ยะเยอื กของยามคำ่ คนื เปล่ยี นหยาดนำ้ คา้ งใสทกี่ ล่นั ตัว จับยอดหญ้า ให้กลายเปน็ เกลด็ นำ้ แขง็ สีขาวข่นุ ...หากนนั่ มอิ าจจะหยุดย้ัง พวกมันได.้ ..

493/763 ขาอันมากมายของพวกมันไตต่ ามกันไปเบ้ืองหน้า และขนเสน้ สั้น ซึ่ง หนานมุ่ ราวกบั กำมะหยี่ปกคลมุ รา่ งกายจากความหนาวเหน็บของอากาศ กลางคนื ... ตัวแลว้ ตัวเล่า ตวั แล้วตวั เลา่ .. ทลี ะนดิ ทีละน้อย ทพ่ี วกมันไตข่ ้นึ ไต่ลงไปเบื้องหน้า... ตวั เล็ก ตวั นอ้ ย ทยอยเดนิ ... พวกมันโผล่มาจากตรงนัน้ ตรงน้ี โผลอ่ อกมาจากโพรงแตกของหนิ ผา รอยแยกแตกระแหงของผืนดนิ เยี่ยมหน้าออกมาจากพงหญา้ และซอก หลบื อันเร้นลับ.. สมทบกนั เขา้ เปน็ กล่มุ ที่ใหญข่ ้นึ ทกุ ขณะ ราวกับไดน้ ดั หมายกันเอาไว้ ไมม่ ีสง่ิ ใดจะขวางกั้นพวกมันได้ ไมว่ า่ จะเปน็ กรวดหนิ หรอื ขอนไม้ ใหญ่ แม้แตจ่ ะเหยยี บย่ำกนั เอง พวกมันก็ไม่หยดุ ยงั้ การเดนิ ทาง... รศั มจี นั ทร์และแสงดาวทสี่ อ่ งสว่าง สะท้อนขนสีขาวของพวกมนั ให้ เรืองรองอยทู่ า่ มกลางความมืดมดิ ของพงพนา...ดวงตาสแี ดงก่ำราวทบั ทิม เนื้อดี ลกุ วาวด้วยแรงอาฆาตพยาบาท... เขีย้ วสีขาวแหลมโค้ง ทโ่ี ผล่พ้นมมุ ปากออกมาน้นั ดูกระจา่ งอยู่บน เหนอื ดอยสงู เสยี งขยบั เขยี้ วของพวกมันดงั กรอบแกรบ กรอบแกรบ เหมือนกับมอดทก่ี ำลังบดเคย้ี วเนือ้ ไม้ แมต้ ัวของพวกมันไมใ่ หญม่ ากนัก

494/763 หากเสียงทเ่ี กิดจากจำนวนนับร้อยนบั พนั ของพวกมัน เมอื่ ประสาน เข้าดว้ ยกนั แลว้ กอ่ ให้เกิดเสยี งก้องกงั วานไปทง้ั พงไพร...ดังจนกระท่ังแม้ แตห่ รดี หรง่ิ เรไรจำตอ้ งหยดุ กรดี เสยี งของตนลง... ต่ำใต้ลงไปจากดอยที่พวกมันดาหน้ากันออกมา แลเหน็ แสงวบั วอมแวมของตะเกียงจากบา้ นเรอื นท่ปี ลูกรายเรียงเคียงกนั เรอื นหลายหลงั นั้น ดับไฟมดื มิดไปแลว้ ด้วยล่วงเขา้ ดกึ โข และเป็น เวลาพกั ผอ่ นจากงานการประจำวันที่แสนจะหนกั หนว่ ง.. หลายชีวติ ซุกกายอย่ใู นผ้าหม่ และหลงั คาอ่นุ ซึง่ ปกปอ้ งผู้อาศยั จาก ลมหนาวและสายลมแรง... ทลี ะเล็กทีละน้อย...พวกมันคอ่ ยคืบเดินไปข้างหน้าโดยไมห่ ยุดย้งั ... เสียงขยับเข้ยี วของพวกมัน ประหนงึ่ เปน็ จงั หวะเร่งเรา้ ให้กา้ วเดนิ หน้า ต่อไป โดยมีหมบู่ ้านข้างหน้าเปน็ จดุ หมาย.. ย่งิ ใกลห้ มูบ่ า้ นเขา้ ไป นยั นต์ าสแี ดงด่งั เลือดของพวกมัน ยง่ิ เปล่ง ประกายดรุ า้ ยกระหายหวิ ... ๑ สบป้ัง ภาษาเยา้ แปลว่า ผเี สื้อ ๒ เม่ย เปน็ สรรพนามบุรุษทีส่ อง ใชเ้ รียกคนอน่ื ทำนองเดียวกบั คำว่า คณุ หรือเธอ

๓๒ น้ำค้างดึกตกลงตอ้ งผนื ดนิ ดังเปาะแปะ เปาะแปะ บางส่วนน้นั จับ ยอดหญ้าน่งิ สนิท และสอ่ งสะท้อนแสงดาวแวววาว ก่อนความเยอื กเยน็ ของอากาศรอบดา้ น จะกล่นั ให้หยาดนำ้ คา้ งใส แข็งตัวเปน็ เกล็ดคะนิง้ แสงดาวทแ่ี พรวพราวอย่เู หนอื ขนึ้ ไปกะพริบสบั สน แตกตา่ งไปจาก ทุกคนื สายลมท่เี คยแผ่วรำเพยกลบั กระโชกแรง ราวกับเสียงของภตู พราย กรีดรอ้ ง หล่อนไม่เคยหลับ ไม่เคยนอนมานานแล้ว หลอ่ นไมต่ อ้ งการนอน ด้วยหว่ งว่าหล่อนอาจจะไมม่ ีโอกาสไดต้ น่ื ข้นึ มาอีก... การพกั ผอ่ นดว้ ยการหลับนอน ไม่ใช่ความจำเปน็ ของชวี ิตหล่อน...ยัง มเี วลาอกี มากนักทจ่ี ะนอนหลับไปจนนริ ันดร์ ลมหายใจท่ีเหลืออยนู่ ้อยเต็ม ทีแลว้ ต่างหากทีส่ ำคญั กว่ามาก ยงั มหี ลายสิง่ หลายอยา่ งอกี มากมาย ทจี่ ะตอ้ งทำให้สำเร็จลุลว่ ง ไป...อกี แค่หนึ่งพระจันทรเ์ พญ็ เทา่ นัน้ ทกุ สิ่งทกุ อยา่ งก็จะจบสนิ้ ลง...

496/763 ทุกผทู้ ุกนาม บัดนม้ี าพรัง่ พรอ้ มกนั หมดแล้ว และหลอ่ นจะไม่ ยนิ ยอมให้อะไรมาก้ันขวาง หรือทำลายความตง้ั ใจของหล่อนลง ทา่ มกลางเงาจันทร์ หล่อนยืนเบกิ ตากว้าง ดว้ ยโสตสมั ผัสทั้งห้า สา ถงึ ความผดิ ปกตทิ ีเ่ กดิ ขนึ้ ... หขู องนางแวว่ เสียงกรดี รอ้ งของความตาย ผิวสมั ผัสแม้จะชราภาพ หากรบั รูถ้ ึงความสะบัดรอ้ นสะบัดหนาวทีจ่ ู่โจมเข้ามาหา จมูกของนางได้ กล่นิ ของความอาฆาตพยาบาท... แม้มองส่ิงใดไมเ่ ห็น หาก ‘ตาใน’ ของหลอ่ นสมั ผัสภาพความเปน็ ไป โดยรอบกายไดอ้ ยา่ งแจ่มชดั ทา่ มกลางความมดื ของดงไม้ ดูราวกับมี ดวงตาดวงเล็กนับพนั นับหมื่น เคลอ่ื นตามกันไปเปน็ แถวเปน็ แนว โดยมี จดุ หมายปลายทางอยเู่ บอ้ื งหนา้ สัมผัสทห่ี ก อันนอกเหนือไปจากสมั ผสั ของมนุษย์ท้ังหลาย รับรูถ้ งึ กรนุ่ ไอของมรณกาลทีย่ ่างเหยยี บมายงั ยอดดอยแห่งนี.้ .. หล่อนเงยหนา้ ขนึ้ มองทอ้ งฟา้ เบือ้ งบน... แม้ทุกอย่างจะมืดมิด หากสมั ผัสอ่อนโยนจากละอองดวงดาวทีแ่ ผ่ว ผ่านมาแตะต้องดวงหนา้ เหย่ี วย่น เปน็ ราวกบั เสียงกระซิบส่ังความจากเมือง แถนเมืองฟา้ ...

497/763 “แตจ้ ๋า” หลอ่ นพมึ พำฝากความไปกับสายลมราตรี ราวกบั วา่ หล่อน ยงั เปน็ เพยี งเด็กหญิงตวั เลก็ ๆ “อกี หนอ่ ยเดียว...อีกหน่อยเดียวเทา่ น้ัน...รอ เยียก่อนนะแต้นะ...ให้เยยี ทำทกุ อย่างให้จบโดยสมบูรณ์เสยี กอ่ น...” หลอ่ นควา้ ก่งิ ไม้ยาวเรียวขนาดเหมาะมอื ใชค้ ำ้ ยันเมือ่ ออกเดิน... ช้าเหลอื เกิน...หล่อนก่นวา่ รูปสงั ขารของตนเอง...ขอให้ไปเรว็ กวา่ น้สี ัก หน่อย ขอใหไ้ ปเร็วกว่าพวกมนั ... หล่อนพยายามเรง่ ฝเี ทา้ เรว็ เทา่ ท่ีกายชราภาพของหลอ่ นจะเร็วได.้ .. ขอใหท้ นั ด้วยเถดิ ... หล่อนไมม่ ีเวลาอีกแล้ว ดว้ ยอยูม่ านานถงึ เพยี งนี้ หลอ่ นจะไม่มี โอกาสอยจู่ นถึงฤดดู าวคร้งั ต่อไปเป็นแน่... ขอให้ทันเวลาด้วยเถิด...ขอให้หล่อนไปถึงทห่ี มายก่อนพวกมัน... แสงดาวอ่อนละมุนที่ทอลอดผา้ ม่านสขี าวสะอาดตาเข้ามา แตะต้อง ร่างสูงใหญ่ ซ่งึ นอนฟุบหลบั กบั เตยี งคนไข้อยา่ งจะปลอบประโลม เผลอหลบั ไปต้ังแต่เมื่อใดน้ัน ชายหนุม่ มทิ ันไดร้ สู้ กึ ตัวแมแ้ ต่นอ้ ย อาจจะเป็นดว้ ยความคลายใจหายกังวล ทนี่ อ้ งสาวของเขาอาการ ดี ขึน้ ก็เป็นได้ ทท่ี ำใหส้ ินธพยอมใหค้ วามเหนื่อยออ่ น นำเขาไปสู่นทิ รารมณ์

498/763 อาการชอ็ กเนอื่ งจากแพ้สารอะไรบางอยา่ งของพชั รวลยั ดขี น้ึ หลังจาก ทไ่ี ดร้ บั ยา กับการดูแลเป็นอยา่ งดีของนายแพทยเ์ จา้ ของไขแ้ ละพยาบาล ราวเทยี่ งวันหมอก็ถอดเอาเครื่องชว่ ยหายใจออก และพชั รวลยั กส็ ามารถ หายใจไดเ้ อง น้องสาวของเขามสี หี น้าอิดโรย หากอาการตา่ งๆ ดขี ้ึน จนเกอื บจะ หายเป็นปกติ ดงั นัน้ ในเวลาเย็น จงึ ได้รับอนุญาตให้ย้ายจากหอ้ งผปู้ ่วย หนักมาพกั อยู่ในห้องพิเศษ วชิ ยั และคนงานอกี สามคนกม็ ีอาการดีขนึ้ เชน่ เดยี วกัน สนิ ธพจึงค่อย คลายใจขึน้ หลงั จากท่ีตอ้ งอดหลบั อดนอนมาท้งั คนื เม่อื พชั รวลัยที่นอนหลบั สนิทขยบั พลกิ ตวั ไปมา เขาก็สะดุ้งตน่ื ขนึ้ ดว้ ยความเปน็ ห่วงว่าน้องจะเปน็ อะไรไปอกี หรอื ไม่ หากเมือ่ แลเห็นว่าหญงิ สาวยังคงนอนหลบั สนทิ จงั หวะการหายใจยงั คงสม่ำเสมอดี เขาจงึ ฟบุ หน้า ลงไปกับท่อนแขนอยา่ งเกา่ ชายหนุ่มจะหลบั ไปนานเท่าไรเขามอิ าจจะรไู้ ด้ จนเมือ่ นางพยาบาล ท่ี อยเู่ วรกลางคืนเคาะประตูห้อง เพือ่ จะเขา้ มาวดั ความดันของพัชรวลัยน่นั ละ เขาจึงเงยหนา้ ข้นึ มาอีกครั้ง พร้อมกับเหลอื บดนู าฬกิ าขอ้ มือ และเหน็ วา่ เป็นเวลาสองทุ่มกว่า สินธพถอนหายใจ เมื่อคดิ ถงึ ภาระหนกั หนว่ งซงึ่ ยังรออย่อู ีกมากมาย ไมว่ า่ จะเปน็ งานประจำวนั ที่สวนส้ม และงานเร่งดว่ นเกีย่ วกบั การขนยา้ ยส้ม ทดลอง

499/763 วชิ ัยกบั คนงานทย่ี ังป่วยอยู่ คงจะตอ้ งพักอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหลาย วัน ขาดวชิ ัยไปคนก็เทา่ กบั ขาดมือขวา และคนงานท่ีเหลือคงจะไม่ สามารถตดั สินใจทำอะไรตอ่ ไปได้ นอกจากรอรับคำสั่งจากเขา งานดูแลส้มประจำวันน้นั เขาไมห่ ่วงเท่ากับส้ม GMOs ในสวน ทดลอง... สม้ GMOs... ส้มท่ีเขารว่ มทนุ กับต่างประเทศ ตดั ตอ่ พนั ธกุ รรมโดยนำเอาจดุ เด่น ของส้มพนั ธต์ุ ่างๆ เขา้ ไวด้ ้วยกนั กำลังเจรญิ เต็มที.่ .. หากการทดลองในครัง้ นป้ี ระสบผลสำเรจ็ เป็นอย่างดี เขาจะทำเงิน อยา่ งมหาศาล...มากพอทเ่ี ขาจะพานอ้ งสาวบนิ ไปอเมริกา เพอื่ ทำการ ปลกู ถา่ ยเซลลไ์ ขสันหลงั ดว้ ยวทิ ยาการลา่ สดุ ซงึ่ ยังอยใู่ นขัน้ ทดลอง และนอ้ ง ของเขากจ็ ะกลับมาเดนิ ไดอ้ กี ครง้ั หน่ึง... ยิง่ ไปกวา่ น้ัน เมอื งไทยก็จะมีช่อื เสยี ง ได้ส้มสายพันธใุ์ หม่ท่ีให้ผล ผลิตช้ันเลิศ โดยไม่สน้ิ เปลืองทรพั ยากรในการปลกู เท่ากับปจั จุบัน หากการทดลองครั้งนขี้ องเขาสำเรจ็ วงการเกษตรกรรมของไทย จะ ตอ้ งเปล่ยี นโฉมหนา้ ไปโดยสิน้ เชิง... ปญั หาสำคญั หนงึ่ ของเกษตรกรสวนสม้ ก็คอื แมลงศัตรพู ชื ...

500/763 น่นั ทำใหเ้ จา้ ของสวน จะตอ้ งใชย้ าฆ่าแมลงเป็นจำนวนมาก เพื่อ กำจดั แมลงที่เปน็ ศตั รูของสม้ และนน่ั ส่งผลมากมายต่อสภาพแวดล้อมและ ผ้คู นท่อี ยู่ใกล้ สนิ ธพไม่ชอบการใชย้ าฆ่าแมลง เพราะเขารดู้ วี า่ นอกจากแมลงศตั รู พืชจะตายไปแลว้ แมลงดๆี อกี หลายชนดิ กจ็ ะพลอยตายไปดว้ ย และนนั่ สง่ ผลอยา่ งมากมายกบั วงจรชีวิตในป่า นอกจากนี้ เมอื่ นำ้ ชะเอายาฆา่ แมลงไหลลงดนิ และแหลง่ น้ำทีอ่ ยใู่ กล้ กบั สวนสม้ ก็จะทำให้เกิดการสะสมของสารเคมใี นสภาพแวดลอ้ ม ดงั นน้ั นอกจากตดั ตอ่ เอาพนั ธุกรรมที่ดีเลศิ ของสม้ แต่ละสายพันธ์ุ เขา้ ด้วยกนั แลว้ ส้มท่ีเขาสร้างขนึ้ มา จึงมพี นั ธุกรรมของเช้ือบัคเตรชี นิด หนึง่ ซึ่งสามารถฆา่ เพลย้ี และแมลงศัตรูพชื ได้ เพียงแต่ให้พวกมันผา่ นเข้า มาใกล้ส้มของเขาเทา่ นัน้ ... ดแี คไ่ หนทเี่ กษตรกรซ่ึงนำเอาส้มสายพันธ์ุสินธพไปปลกู และไม่ตอ้ ง ใชย้ าฆ่าแมลงอีกต่อไป กอ่ นจะมาทำสวนที่ผาชา้ งร้อง เขาศกึ ษาเรือ่ งของสวนส้มมามาก และ เคยเห็นสวนส้มหลายแหง่ ท่ีระบบการจดั การสภาพแวดลอ้ มไม่ดพี อ จะสง่ ผลกระทบกับชาวบา้ นทอ่ี ยใู่ กล้เคยี งอย่างมากมาย บางหมูบ่ า้ นแทบจะตอ้ ง ขายทแ่ี ละยา้ ยหนไี ปเลยทีเดียว เมื่อแหล่งนำ้ ท่เี คยใช้กันมาตงั้ แต่สมยั ปู่ยา่ มกี ารปนเปอ้ื นของสารพษิ ใชด้ ืม่ กนิ ไมไ่ ด้อกี ตอ่ ไป