Aฤดูดาว

401/763 มเี สียงหัวเราะหึออกมาจากลำคอของชายหนุม่ คนงาน ทีห่ ลอ่ นวิวาท ดว้ ยในตอนแรก และเมื่อหลอ่ นหนั ขวับไปมอง ชายหน่มุ คนน้ันกไ็ ด้แตเ่ ส มองไปทางอืน่ หากสายตายังคงมีแววสมเพชหลอ่ นอยู่ภายใน “ฉนั ยอมให้หวั หนา้ ของคุณมามากแล้ว” เสยี งของดรสาแข็งกรา้ ว นยั น์ตาคมวาวของหลอ่ นสะท้อนแดดสายเกดิ เปน็ ประกายกลา้ “ดอกเตอรส์ นิ ธพเป็นคนเลวมาก ทท่ี ำอยา่ งนก้ี ับธรรมชาตแิ ละปา่ ต้น น้ำ...มาทำสวนส้มบนดอย แลว้ ยงั ส่ังใหค้ ุณและคนงานมาตดั ไมก้ ับไถปา่ แบบนอี้ กี ...ถงึ เวลาที่ฉันจะตอ้ งพดู กับตาดอกเตอรน์ น่ั เสยี ที คุณชว่ ยพาฉัน ไปหาตาแกน่ ัน่ ทเี ถิด ฉนั อดทนตอ่ ไปไม่ไหวแล้ว...” ชายหนุ่มท่ีอยู่ตรงหน้าของหลอ่ นเงยหนา้ ขึน้ มองหลอ่ นอย่างเต็มตา เป็นคร้ังแรก นับจากทีห่ ลอ่ นพดู อะไรตอ่ มอิ ะไรยืดยาว... เขาสูดลมหายใจลกึ เม้มริมฝีปากแนน่ เหมอื นจะตัดสนิ ใจอะไรบาง อย่าง “พาฉนั ไปหาเขาเดย๋ี วนี้เลย...ไอด้ อกเตอร์บา้ ดีเดอื ดคนน้ันน่ะ” ดรสา ยังคงระบายความรูส้ ึกโมโหออกมา สายตาของหล่อนจบั จอ้ งอยู่ท่ดี วงหนา้ คมสนั ของชายหนุ่มแนว่ น่ิง “ฉนั จะต้องพดู กับเขาใหร้ ้เู รอ่ื ง” หากคำตอบท่ีชายหนุม่ เพ่งิ เอย่ ออกมา หลังจากนิง่ ฟังหลอ่ นมา เน่นิ นาน ทำใหด้ รสาถงึ กบั เยน็ วาบ และชาไปทั้งรา่ งด้วยนึกไม่ถึง

402/763 เพราะชายหนุ่มทีห่ ล่อนคดิ วา่ เขาชอ่ื วชิ ัยมาโดยตลอดน้ัน บอกกบั หลอ่ นดว้ ยเสียงทีด่ งั และฟงั ชดั ว่า “จะพดู อะไรกับดอกเตอร์สินธพ กพ็ ูดออกมาได้เลย...ดรสา...เพราะ วา่ เขากำลงั ยนื ฟังอย่ตู รงหนา้ ของคุณน่แี ล้ว...”

๒๖ “คุณว่าอะไรนะ” ดรสาตอ้ งรวบรวมสติอยพู่ ักใหญ่ กอ่ นจะเปล่งเสยี งออกมาในท่สี ดุ และหล่อนกแ็ ทบจะจำเสียงแหบแหง้ ของตนเองไม่ได้เสียดว้ ยซำ้ หลอ่ นร้สู กึ เยยี บเยน็ ตงั้ แต่เสน้ ผมไปจนจรดปลายเท้า...นี่ฉันฟงั ผดิ ไป หรอื เปล่า...ผู้ชายคนน้ีบอกว่าถา้ ตอ้ งการจะพูดอะไรกบั ดอกเตอร์สินธพ ...ก็พดู ออกมาได้เลย เพราะดอกเตอร์สินธพยนื อยู่ตรงหนา้ นีแ่ ล้ว หมายความว่าตลอดเวลาทผ่ี า่ นมา เขาโกหกหล่อนมาโดยตลอดอยา่ ง นนั้ หรือ เขาทำให้หลอ่ นเชอ่ื ว่าดอกเตอร์สนิ ธพนา่ จะเปน็ ดอกเตอรแ์ กๆ่ จมกู งอ งุ้ม ใจดำอำมหิตเหมือนกบั พอ่ มดร้าย สว่ นตัวของเขากค็ ือนาย วชิ ัย...หัวหนา้ คนงาน หากแทท้ ่ีจริงแลว้ หล่อนเข้าใจผดิ มาโดยตลอด...ผูช้ ายทีร่ ่าเรงิ แจ่มใส มีน้ำใจงดงามคนน้ีนะ่ หรอื คอื คนเดียวกนั กบั ดอกเตอรส์ ินธพ เจา้ ของไร่ส้ม

404/763 สนิ ธพจอ้ งหนา้ หญิงสาวแนว่ น่ิง มแี ววเจ็บปวดจมลกึ อยใู่ นดวงตา คู่ ครา้ มคมนน้ั เขาไมไ่ ดต้ ้งั ใจอยากทำร้ายดรสาแม้แต่นอ้ ย หากเรือ่ งราว ดำเนินลว่ งเลยมาถงึ บดั นี้ เขาไมม่ ที างเลือกอื่นใดเหลอื อกี แล้ว ตน้ สม้ ในแปลงทดลองของเขากำลงั เตบิ โต และเร่มิ ก่อปัญหาให้กับ ส้มปกตใิ นสวน...ยังไม่มใี ครรู้ แตเ่ ขาซ่ึงเปน็ ผู้สร้างตน้ สม้ เหลา่ น้นั ขึ้นมา ยอ่ มรู้ดี ไมม่ ีทางเลือกอืน่ นอกจากขยายทอ่ี อกไป และแยกตน้ สม้ ในสวน ทดลองออกมาจากใจกลางไร่ใหเ้ ร็วทสี่ ดุ กอ่ นทีป่ ญั หาจะลกุ ลามใหญโ่ ต เร่ืองน่าจะเรยี บร้อยดี หากวา่ ดรสาจะไม่พาพวกบุกมาท่นี ี่ในเช้าวันนี้ จะวา่ ไปแลว้ เขารสู้ ึกชอบหล่อนไม่ใชน่ อ้ ย... ในชีวติ ของเขา ไมเ่ คยเลยสัก ครั้ง ทผี่ หู้ ญงิ คนใดจะมีอทิ ธพิ ลต่อความรู้สึกนึกคดิ ของเขาอยา่ งกบั ดรสา สนิ ธพยอมรบั กบั ตัวเองว่า ผหู้ ญงิ คนนี้มคี วามพิเศษอยใู่ นตวั เอง ความพิเศษท่ีทำใหช้ ีวติ เหงาของเขาอบอุ่น...แมจ้ ะรู้สึกเชน่ นน้ั หากเขาจะ ยอมให้หลอ่ นและพวก มาทำลายงานชิ้นสำคัญนี้ไมไ่ ด้ จากสายตาทด่ี รสามองมา เขารู้ว่ามันมที ้ังความผิดหวังและเสียขวัญ อยู่ในนั้น หลอ่ นคงรสู้ ึกเหมอื นถกู หกั หลัง แตเ่ ขากไ็ ม่ไดต้ ั้งใจจะให้เปน็ เชน่ นั้น...หล่อนทึกทักเอาเองต่างหากวา่ เขาคือวชิ ยั และเขาเองกไ็ ม่มโี อกาสจะ ชแ้ี จงความจรงิ ให้หลอ่ นได้ฟัง

405/763 ยิ่งเมื่อรวู้ ่าหล่อนเปน็ ลกู สาวของคุณผาสุก และท่าทางเป็นนกั อนรุ กั ษ์ ป่ามากเสียย่ิงกวา่ แม่ของหล่อนด้วยแลว้ เขายงิ่ ไมอ่ ยากให้หล่อน รวู้ ่าที่จรงิ แลว้ เขาคือดอกเตอรส์ ินธพ คนท่หี ลอ่ นนึกเกลยี ดชัง ในส่วนลึกของหัวใจแลว้ เขาอยากเป็นนายวิชยั สำหรบั ดรสาตลอดไป “คณุ คือดอกเตอร์สนิ ธพ...อยา่ งน้ันหรอื ...” เสียงของดรสาแหบพร่า อาซองทยี่ ืนเยอ้ื งไปทางด้านหลงั รีบเดินเข้ามาควา้ ปนื ยาวไปจากมือของ หล่อน ด้วยเกรงว่าดรสาอาจจะยงิ เปร้ียงออกมา ชายหนุ่มพยกั หน้ารับอยา่ งเช่ืองช้า สหี น้าของเขามแี ววเจบ็ ปวดรวด รา้ วไมน่ ้อยไปกว่าหญิงสาว...หากดรสาไมท่ นั ได้สังเกตเห็น เพราะมัวแต่ สนใจแต่ความรสู้ ึกของตนเอง หลอ่ นเพ่งิ รู้เดยี๋ วนี้เองวา่ ความผดิ หวังชนิดทเี่ รียกได้วา่ ‘โลกถล่ม’ น้นั เปน็ เชน่ ไร... บดั นโ้ี ลกทีเ่ คยสวยงามเสมอในสายตาของหลอ่ น ถลม่ ทลายลงมา กองแหลกละเอียดราวกับภสั มธุลอี ยตู่ ่อหนา้ ต่อตา... ทจี่ รงิ เขารู้มาโดยตลอดเช่นนั้นหรอื วา่ แทจ้ รงิ แล้วหล่อนคือใคร... เพราะดรสายังจำไดถ้ ึงคำสญั ญาท่เี ขาคาดคนั้ เอากับหลอ่ นว่า จะไมโ่ กรธ หากวา่ ชายหนุ่มไดท้ ำความผิดอะไรลงไป และหลอ่ นก็รับปากเขาไปเสีย ดว้ ย

406/763 ดรสารสู้ กึ อายจนแทบจะแทรกแผ่นดนิ หนี หากสง่ิ ที่หล่อนทำลงไป ด้วยสตทิ ม่ี เี หลืออยเู่ พยี งน้อยนิด ก็คือสะบดั ฝ่ามอื ของหลอ่ นลงบนใบหนา้ คมสันของสินธพอย่างสดุ แรง เสยี งดงั ฉาดเมอื่ ฝ่ามอื ของหลอ่ นกระทบใบหนา้ ของเขา พรอ้ มกับ รอยฝ่ามือแดงเป็นปนื้ เม่ือเขาเบอื นหน้ากลับมาอกี ครง้ั ชายหนุ่มเม้มรมิ ฝีปากแนน่ ด้วยความรสู้ ึกโมโหทป่ี ระดังขน้ึ มาหากเขา ยนื สงบนงิ่ ไมต่ อบโต้ดรสาแตอ่ ย่างใด ชายหนุ่มเพยี งแต่หันหน้าไปทางวิชัยตวั จรงิ ผซู้ ่งึ เปน็ คนเดียวกับท่ี ดรสาเห็นถือกระเปา๋ เงินไปบ้านของอำ่ เฟยเมื่อคืนวนั เพ็ญ และบอกกบั เขา ดว้ ยเสยี งทุ้มตำ่ ในลำคอวา่ “วิชัย...สัง่ พวกคนงานทำงานตอ่ ...” ชายหน่มุ หวั หน้าคนงานตวั จริงมองเหตุการณ์ทีเ่ กดิ ขน้ึ พรอ้ มท้งั อา้ ปากค้างดว้ ยความงุนงง ดว้ ยไมเ่ คยเหน็ ใครกล้าทำเช่นนี้กบั นายใหญม่ า ก่อน พอต้งั สตไิ ด้ ก็รบี หนั กลับไปทางรถแทรกเตอรท์ ีจ่ อดเรยี งรายกัน ระเกะระกะ โบกมอื ใหส้ ญั ญาณ และคนงานพวกนัน้ ก็สตารท์ รถ ตงั้ หนา้ ต้ังตาไถป่าตอ่ ไป... สนิ ธพหนั หน้ากลบั ไปทางลกู น้องของเขา และเดนิ จากไปในท้ายท่ีสดุ หากดรสาตะโกนเสยี งก้อง

407/763 “คนเลว...คุณมันเลวทส่ี ดุ ...คณุ โกหกฉันไดอ้ ย่างไรวา่ คุณชือ่ วิชัย...” นำ้ ตาของดรสารินไหลออกมาไมข่ าดสาย แสงดาตรงเข้ามาประคอง หญิงสาว กับจบั มือเอาไวจ้ นแน่น กระซิบขา้ งหูหลอ่ นวา่ “กลบั บา้ นเราเถดิ ค่ะคณุ บี” “อะไรกนั บ”ี ชชั ชยั ท่นี ่งิ ฟังทุกคนมานาน เริม่ รสู้ ึกถงึ ความผิดปกตทิ ี่เกดิ ขึน้ กบั เม่อื เห็นสายตาของชายหนุ่มและหญงิ สาวท้ังสองที่จ้องมองกัน เขาก็ย่งิ รู้สกึ วา่ สายสัมพันธข์ องดรสาและชายหน่มุ เจ้าของไรส่ ้มนัน้ นา่ จะสลับซบั ซอ้ น มากกวา่ ทีเ่ ขาคดิ “ไอ้นม่ี นั ทำอะไรคุณ...เฮ้ย มงึ กลบั มาน่นี ะ” ประโยคหลงั ชชั ชัยตะโกนเรียกสินธพท่กี ำลงั เดนิ ห่างออกไป...เขากำ หมัดแนน่ ท่าทางเหมอื นอยากจะชกหน้าชายหนุ่มเจา้ ของไร่สม้ ทห่ี นั กลบั มาเผชญิ หน้าตามคำกลา่ วทา้ ทายนน้ั พร้อมกบั สบื เทา้ ตรงเขา้ มาด้วยสายตา กร้าว โคลนิ เห็นว่าเร่ืองราวอาจจะลกุ ลามไปใหญโ่ ต เขาจึงดึงไหล่ของชชั ชัย รง้ั เอาไว้ ในขณะที่สนิ ธพจ้องมองแน่วน่ิงมายงั ดรสา “ผมไมเ่ คยคดิ จะโกหกคณุ เลยดรสา...คุณไม่เคยใหโ้ อกาสผมได้ อธิบายอะไร แลว้ จะให้ผมบอกคณุ ตอนไหนว่าผมคือดอกเตอรส์ ินธพคนที่ คณุ เกลยี ดชงั ต้ังแต่ยังไม่เคยรจู้ ัก”

408/763 ดรสากม้ หนา้ หลบสายตารวดร้าวของฝ่ายนัน้ ใบหน้าของหล่อนร้อน ผ่าวดว้ ยมโนธรรมในหวั ใจกำลงั ลงโทษหล่อน เม่ือไดย้ ินสินธพกลา่ วตอ่ ไป วา่ “แล้วท่ีจรงิ คุณนา่ จะลองถามตวั เองดูวา่ ...ใช่ผมคนเดียวทีโ่ กหกคณุ หรอื เปลา่ ...หมวยเอ...” “ดอกเตอรส์ นิ ธพ” ดรสาเรยี กชอ่ื ของชายหนมุ่ ด้วยหวั ใจท่ีรานรา้ ว “ฉันเกลียดคุณ...” สนิ ธพหันหลังกลับและเดินจากไป หลงั และไหล่กว้างของเขาเหยียด ตรง ริมฝีปากเมม้ สนิท ไมก่ ล่าวคำใดออกมา “ฉันเกลียดคุณ...จำเอาไว้ คนใจรา้ ย...ฉันเกลียดคณุ ...” ดรสาจำไม่ไดแ้ ล้ววา่ หลอ่ นกลับมาจนถึงบา้ นไดอ้ ยา่ งไร เพราะทุก อย่างหลังจากน้นั มันดูเลื่อนลอยเหมือนความฝัน... หากฝนั นน้ั เป็นฝนั รา้ ยท่ีทรมานกายและใจของหลอ่ นเป็นทสี่ ดุ ...ไมร่ ู้ วา่ เหตุใดจึงตอ้ งเจ็บปวดรวดร้าวมากถงึ ขนาดน้ัน ผิดหวังหรอื ...เสียใจหรอื ...หรือวา่ เสียหน้าที่เพ่ิงรู้วา่ แท้ทจี่ รงิ แล้วคน ทห่ี ล่อนรู้สึกดีกบั เขามาโดยตลอด จะกลับกลายไปเป็นคนทีห่ ลอ่ นควรจะ ตอ้ งเกลยี ดเขาให้มากที่สดุ ...

หล่อนนัง่ ลงบนเกา้ อ้ีนวมตัวใหญใ่ นห้องรับแขก 409/763 คำฝอยทปี่ า้ แสงดาชงให้ แล้วก็ถือเอาไว้ในมอื รบั เอาชาดอก โคลนิ เห็นหญิงสาวทำหนา้ ไมค่ อ่ ยดี เขากเ็ ลยขอตัวออกไปเดินใน หม่บู า้ นพรอ้ มกับอาซอง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการสำรวจพรรณไม้ใน หมบู่ ้านในวันตอ่ ไป ในห้องจงึ เหลือเพียงชชั ชยั ดรสา และแสงดาเทา่ น้ัน และชัชชัยเป็น ฝ่ายทที่ นบรรยากาศแสนจะอดึ อัดไมไ่ ด้ จนตอ้ งระเบดิ วาจาทำลายความ เงยี บขนึ้ มากอ่ น “บ.ี ..” เสียงของเขาฟังดูหงุดหงิด ใบหน้างอง้ำ “ผมตอ้ งการคำ อธบิ าย...” “คะ...” ดรสาเงยหน้าข้นึ มามองชายหนุ่ม แววตาเลอ่ื นลอยด้วยไม่ เข้าใจในคำถามของเขา “ชชั ว่าอะไรนะ” “คุณกับไอน้ ่นั รู้จกั กันได้อยา่ งไร...” ชัชชยั พยายามอยา่ งยิง่ ท่ีจะไม่ให้ น้ำเสียงของเขาฟังเหมอื นตะคอก “อะไรคะ บีไม่เขา้ ใจ” ดรสาหมายความว่าอยา่ งนนั้ จริงๆ “ไมเ่ ข้าใจเรอะ” ชชั ชยั เสียงข่นุ “งน้ั ผมจะถามใหม.่ ..บกี บั ไอ้ ดอกเตอร์สนิ ธพเปน็ อะไรกนั ...คุณชอบมนั ใชไ่ หมบ.ี ..”

410/763 “คุณชชั ชัย” แสงดาเสยี งเข้ม พร้อมกับลกุ ข้นึ ยนื ขวางหนา้ ชัชชยั ท่ี กำลังยา่ งเท้าเข้ามาหาดรสา “มันจะมากไปแล้วนะคะ คณุ มีสทิ ธิ์อะไรมา ถามคุณบอี ย่างน”้ี “ผมเปน็ แฟนกบั บนี ะปา้ ” ชัชชยั จ้องมองแสงดา นัยน์ตาและท่าทาง ไมย่ อมลงให้ “ผมถามไมไ่ ด้หรอื ...ป้ากเ็ ห็นวา่ บีกบั ไอ้นน่ั มนั มองกันดว้ ย สายตาอาลัยอาวรณแ์ ค่ไหน” เมอื่ เห็นวา่ ดรสายังคงนัง่ น่ิงไม่ตอบอะไร เขากย็ ง่ิ รู้สึกหงุดหงิดทับทวี “ว่าไงบ.ี ..คุณกับมนั ชอบกันใช่ไหม...มิน่า คุณถงึ ไมเ่ คยส่งขา่ วไปหา ผมบ้างเลย ปล่อยใหผ้ มคอยคดิ ถงึ คุณอยฝู่ า่ ยเดียว...พอผมดนั้ ด้นขนึ้ มา หาคณุ จนถึงทนี่ ่ี คุณกไ็ ม่ได้ดีใจเลยสักนดิ ...เปน็ ยงั ไง มนั หลอ่ มากกวา่ ผม ใช่ไหมล่ะ หรอื ว่ามันรวยกวา่ ผม คุณถึงได้ชอบมนั ...” “เอาละชัช พอได้แล้ว...” ดรสาวางแกว้ ชาลงกบั จานรองบนโตะ๊ ตรงหน้าเสียงดงั แกก้ นัยนต์ า ชอกช้ำของหลอ่ นจอ้ งมองอกี ฝา่ ยแนว่ นง่ิ “ถา้ คณุ จะคดิ อย่างน้ัน บีกจ็ ะขอบอกเอาไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าบีกบั ดอกเตอรส์ ินธพไมม่ ีอะไรกนั บไี มเ่ คยคิดอะไรกบั เขามากไปกว่าความเป็น ศตั รู และสำหรบั คุณ...” ดรสาจอ้ งมองชชั ชัยจนเขาตอ้ งหลบสายตาแรงกลา้ ของหล่อน

411/763 “คุณเป็นเพ่อื นทด่ี ขี องบเี สมอ และเทา่ ท่ีจำได้...บีไม่เคยตกลงกับคุณ เลยว่า เราจะคบหากนั เกนิ กวา่ ความเป็นเพ่อื น...” ชัชชัยอา้ ปากค้าง ดวงตาเบิกกวา้ ง ดว้ ยนึกไม่ถึงว่าดรสาจะพดู อะไร อยา่ งน้อี อกมา “บี...บพี ดู อยา่ งนกี้ ับผมไดย้ งั ไง...บีใจร้ายมาก ผมรักบนี ะ ผมรกั บี มากดว้ ย รกั มานานแคไ่ หนบีกร็ ู้ดี...ทผี่ มมาทนี่ ี่กเ็ พราะผมรักคณุ อยากมา หาคุณ...ผมมาท้ังๆ ท่แี มห่ า้ มไมใ่ หผ้ มมา แต่ผมกย็ อมขดั ใจแม่ ขน้ึ มานา่ น มาหาคณุ ” น้ำเสยี งของเขาเจ็บปวด “เรารู้จกั กันมาตัง้ หลายปีแล้ว เคยทกุ ข์เคยสขุ ดว้ ยกันท่ี ลอนดอน...ผมดแู ลคณุ มาเป็นอยา่ งดี ผมซ้อื โน่นซอ้ื นี่ให้คุณตงั้ เยอะ...แล้ว ทำไม...” “ป้าดาคะ...” ดรสาตดั บทด้วยการลุกขึ้นยืน “บขี อตัวไปนอนพกั สกั หนอ่ ย รสู้ กึ ปวดหัวเหลือเกนิ ป้าอยา่ ใหใ้ ครไปกวนบีนะคะ...” แล้วหล่อนก็เดินออกจากห้องไป โดยไม่ยอมเหลียวกลบั มามองชชั ชยั อีก อาจเปน็ เพราะความเครียดผสมกบั ความผิดหวงั หลงั จากกนิ ยาแก้ ปวด ดรสาจึงผลอ็ ยหลบั ไป...

412/763 แตจ่ ะหลบั ไปนานเท่าไหร่หลอ่ นกไ็ ม่อาจรูไ้ ด้ หากเมอ่ื ตืน่ ข้ึนมาอกี คร้งั นน้ั ความรู้สึกปวดหวั กย็ งั ไม่หายไป เพราะถึงจะได้นอนพกั แต่ดร สากลบั ฝนั วนุ่ วายจนเหมอื นกบั วา่ ไม่ไดพ้ ักผอ่ นแตอ่ ย่างใด หล่อนจำความฝันไมไ่ ดแ้ ล้ว เพราะเรอ่ื งราวสบั สนปนเปไปหมด หล่อนฝันเหน็ เวียงแสนเพ็ง เห็นแมงมุมเพชฌฆาต...ไอ้เขยี้ วขาวอยา่ งท่ี พวกชาวเย้าเรียกกนั ฝันเห็นดอกเออ้ื งสที องท่ีเบง่ บานอยู่กลางเวยี งร้าง และฝันเหน็ การทำลายลา้ งเข่นฆ่าชาวเมอื งจากสตรผี ู้หนึ่ง... ดารกาประกาย... หล่อนจำช่ือน้นั ไดอ้ ย่างแม่นยำ เรือ่ งเลา่ ของเวยี งแสนเพง็ ท่ีได้ฟงั จากปา้ แสงดาคงจะประทบั ใจติดฝงั ลึกอยู่ในความทรงจำ หล่อนจึงเก็บเอามาฝนั ถึงในยามท่ีหลับสนทิ และจติ ใตส้ ำนกึ มีอำนาจเหนอื รา่ งกาย... ดรสาหายใจหอบเหนอ่ื ย เหมือนกับใชพ้ ลงั งานไปมากมาย ท้งั ที่ หลอ่ นเพยี งแต่นอนหลบั อยใู่ นห้องอันเงียบสงบ แสงแดดที่แผดกลา้ อยเู่ บื้องนอก กับเงาตน้ ไม้ท่ีทอดสั้น บอกให้รวู้ ่า เปน็ เวลาจวนจะเท่ยี ง เม่ือมเี สยี งใครคนหน่ึงเคาะประตูหอ้ งของหล่อน ดรสาเดาได้ทนั ทีว่า ตอ้ งเป็นแสงดา ดว้ ยหล่อนจำจงั หวะการเคาะของอกี ฝ่ายไดอ้ ยา่ งแมน่ ยำ “เข้ามาสิคะปา้ ดา...” ดรสาตะโกนบอกเสยี งออ่ นลา้

413/763 แสงดาเปิดประตูห้องนอน เดินตรงเข้ามาหาดรสาที่เตียง สหี น้าของผู้ สงู วยั เปี่ยมไปด้วยความหว่ งใย “เป็นอย่างไรบา้ งคะคณุ บี” มือของแม่บ้านสงู วัยทยี่ น่ื มาเกาะกมุ มอื ของหลอ่ น ถ่ายทอดความรกั ใคร่ให้จนดรสารู้สกึ ได้ “หายปวดหัวแล้วหรอื ยงั ” ดรสาพยักหน้ารับนอ้ ยๆ ด้วยไมอ่ ยากให้แสงดาเปน็ ห่วงหล่อนไป มากมาย หญิงสาวพยายามกลำ้ กลนื นำ้ ตาที่กำลงั จะเออ่ ล้นกลบั ลงไปแล้ว ตอบเสยี งสนั่ ว่า “ดขี ึ้นแล้วละค่ะป้าดา” แสงดาเหลือบมองดวงหน้างามละมนุ ของหญงิ สาวท่ีเล้ยี ง และดูแล มาแตเ่ ล็กแต่นอ้ ย ด้วยสายตาทไี่ ม่ค่อยเชื่อในสง่ิ ท่ีดรสาตอบนกั “ปา้ ต้มข้าวต้มเอาไว้ให้ คุณบรี ับสักหนอ่ ยนะคะ...เทย่ี งกว่าแลว้ เลย เวลาไปมากนกั เดี๋ยวจะปวดท้องขน้ึ มาอีกโรค” “ขอบคุณคะ่ ปา้ ” ดรสาพยายามฝนื ยมิ้ “ประเดย๋ี วบจี ะออกไปกิน เอง...ขอนงั่ พักอกี สกั หนอ่ ย...” “ปา้ จะไมถ่ ามละนะคะ ว่าเกิดอะไรขนึ้ ระหวา่ งคณุ บีกับดอกเตอร”์ แสงดาจอ้ งหน้าดรสาอยา่ งจะหยัง่ ความร้สู ึก “แต่ปา้ ขอคุณบี...เลิกยงุ่ กับ เรอ่ื งไรส่ ้มน่ีเถิด...นะคะ” เมื่อดรสาเอาแต่นิง่ และเม้มรมิ ฝปี ากแนน่ แสงดาจึงเอ่ยตอ่ ไปอีก

414/763 “เขาจะทำอะไรก็ช่างเขา เรามนั ก็แคไ่ ม้ซีก จะไปงดั กับไม้ซงุ ก็คงไม่ ไหว...นด่ี แี ต่วา่ ดอกเตอร์ไม่ใชค่ นรา้ ยกาจมากนกั นะคะ ถา้ คุณบีไปเจอ พวกมีอิทธิพลเขา้ ละก.็ ..ไรเ่ ราคงไมไ่ ดอ้ ยกู่ นั ผาสุกอยา่ งกับชือ่ หรอก...” “ต่อนอมู าหรือยงั คะปา้ ดา” ดรสาไม่ตอบ หากเล่ียงไปถามถึงตอ่ นอู ซึง่ เปน็ กรรมการของหมู่บ้านแทน “มาแลว้ ค่ะ” ดวงตาของแสงดามแี ววหนักใจ ดว้ ยรดู้ วี า่ หญิงสาวท่ี เลี้ยงมากบั มอื นั้นหวั ดือ้ เพยี งใด “ยงั อย่ไู หมคะ หรอื วา่ กลับไปแล้ว” “ต่อนอตู ามเราไปที่ไรข่ องอำ่ เฟย แต่เรากลับมาเสียกอ่ น ตอ่ นอเู ลย ตามมาทบี่ า้ น” แสงดาเลา่ ให้ดรสาฟังด้วยนำ้ เสียงเรียบเรื่อย “ป้าบอกวา่ คุณบนี อนพักผอ่ น ตอ่ นอูกเ็ ลยกลบั ไปก่อน เพราะบ่ายวนั น้ี กรรมการ หมู่บ้านจะมีการประชุมดว่ น” “เรอื่ งท่ดี นิ ใช่ไหมคะปา้ ดา” แสงดาพยักหน้าแลว้ เล่าต่อไปว่า “ตอ่ นอโู กรธดอกเตอรส์ ินธพ และคนของดอกเตอร์มาก...พวกนัน้ ลงมือเรว็ เกนิ กว่าท่ีต่อนอูและคุณคาดเอาไว้...นายวิชัยเอาเงินไปใหอ้ ่ำเฟย เช้าร่งุ ข้นึ หลังจากทอี่ ่ำเฟยถูกคุณบเี ปิดโปงว่าเปน็ ซบิ เม้ียนเมย่ี นตวั ปลอม อำ่ เฟยตกลงขายสิทธิถ์ ือครองท่ดี ินเพอ่ื แลกกบั เงินเก้าแสนบาท ตอนนต้ี อ่ นอูกำลังใหพ้ รรคพวกตามตัวอยู่ เพราะหลงั จากขายท่ีให้ดอกเตอรแ์ ลว้

415/763 นางอำ่ เฟยแมล่ ูกก็รีบย้ายออกไปจากหมูบ่ า้ นในตอนสายของวนั นน้ั เลย...พวกต่อนอูและผ้เู ฒา่ คิดว่า อำ่ เฟยยา้ ยออกไป เพราะอับอายท่ีความ จริงถกู เปิดเผย จงึ ไม่กล้าอยู่สูห้ นา้ ผคู้ นในหม่บู ้าน....ไมม่ ีใครคดิ วา่ แกยา้ ย หนไี ปเพราะขายทใ่ี ห้กบั ดอกเตอร.์ ..” “ตอ่ นอจู ะไปตามอำ่ เฟยกลับมาอกี ทำไมกนั ” ดรสาขมวดควิ้ “ตามตวั กลับมาไดก้ ไ็ ม่มปี ระโยชน์อะไร เพราะตามกฎหมาย อ่ำเฟยสามารถขาย สิทธิ์ถือครองทีด่ ินให้กับเขาไดโ้ ดยถูกตอ้ ง” “ป้ากไ็ ม่ร้วู ่าตอ่ นอคู ดิ อะไร” แสงดาวา่ “อาจจะเปน็ วิถขี องเยา้ กไ็ ด้นะ คะ...อ่ำเฟยทำผดิ ผี ผิดจารีตประเพณีมาก...แมว้ า่ ตามกฎหมายแลว้ พวก ต่อนอูอาจจะทำอะไรอ่ำเฟยไม่ได้ แตท่ างจารีตแลว้ พวกเขาอาจต้องการ เอาตัวของอำ่ เฟยมาลงโทษกเ็ ปน็ ได.้ ..” “แลว้ พวกกรรมการหมบู่ ้าน...” ดรสาสงสยั “นน่ั ก็เป็นอีกเร่ืองท่ตี อ่ นอูไม่พอใจอยา่ งมาก” แสงดาให้ข้อมลู กบั หญงิ สาว “ทจ่ี รงิ เรอ่ื งนม้ี นั เรอื้ รังมาตัง้ แตต่ อนที่คณุ แม่คณุ ยังอยู่แลว้ ละคะ่ กเ็ รื่องปา่ ชุมชนท่ียงั จัดตง้ั กรรมการไม่ไดส้ กั ทนี ่ีละคะ่ หลายปมี าน่ี กรรมการหม่บู ้านแบ่งกันเปน็ สองฝกั สองฝา่ ย พวกของต่อนอกู บั พวกที่ คอยคดั ค้านอยู่ ต่อนอเู ช่อื ว่าพวกหลงั น้ีคงจะได้รบั เงินจากพวกไรส่ ้มมา ก็ เลยขดั ขวางการจดั ตง้ั ป่าชุมชนของผาชา้ งรอ้ งทกุ วิถที าง และพวกนลี้ ะคะ่ ท่ี คนของไร่สม้ ไปตามลา่ ใหเ้ ซน็ ช่อื ยนิ ยอมให้ดอกเตอรส์ นิ ธพเขา้ มา จัดการ กับทดี่ นิ ของอำ่ เฟยได.้ ..”

416/763 “เขาร้ายมากกว่าท่ีบคี ิดเอาไว้มาก” ดรสาพมึ พำ “คนเราต้องมีความยดื หย่นุ นะคะคุณบี” แสงดาเอย่ กับหลอ่ นในทสี่ ุด หลงั จากชั่งใจอยนู่ านพอสมควร “ป้าเป็นคนความรนู้ อ้ ย แต่ป้าเชือ่ ว่าเห็น โลกมามากพอ...ปา้ รักคณุ บเี หมอื นลกู ป้าอยากให้คณุ มีความสขุ ...” ดรสากอดแสงดาแน่น นำ้ ตาคอ่ ยซึมออกมาจากหางตาของหลอ่ น “คณุ บีตอ้ งใจเยน็ ” แสงดากอดหญงิ สาวที่รักเหมือนกับเปน็ ลูกของ ตนเองตอบ “ใจเย็นกับทกุ เรือ่ ง ไม่แต่เฉพาะเรอ่ื งวนั น้.ี ..ยังจะเรอื่ งปา่ ชุมชนอะไรนั่นอกี ...ป้ากบั คุณแมข่ องคุณบีอย่ตู รงน้ีมานานพอที่จะร้วู า่ การ จดั ตง้ั ป่าชุมชนทีผ่ าชา้ งรอ้ ง ไมใ่ ชเ่ รอื่ งงา่ ยอยา่ งท่ีคณุ บีนกึ ...การจัดต้งั ปา่ ชุมชนนนั้ ชาวบา้ นตอ้ งมีความพร้อมมากกวา่ นี้ ชาวบ้านตอ้ งคิดและมกี าร จดั การอนุรักษ์ป่าได้ดว้ ยตนเอง หากขอจัดตง้ั ไปแล้วชาวบ้านไมพ่ รอ้ ม ยืน ดว้ ยตัวเองไมไ่ ด้ คณะกรรมการเขากม็ ีสทิ ธเ์ิ พกิ ถอนคำร้องขอได้...ผาชา้ ง รอ้ งยงั ตอ้ งใชเ้ วลาอกี นานนัก คุณแมข่ องคณุ กร็ ดู้ ี ถงึ ไมไ่ ด้ดำเนินการอะไร มากไปกวา่ ทเ่ี ป็นอย.ู่ ..ปลอ่ ยใหช้ าวบ้านเขาคิดเอง ดำเนนิ การเองเถดิ ค่ะ...อะไรกต็ ามทเ่ี กิดขึ้นโดยเราบังคับใหม้ นั เกิด จะไม่ย่งั ยืนแบบทพ่ี วกเขา คดิ และดำเนนิ การกนั เองหรอก คณุ บถี อยหลงั มาสักก้าว คอยใหค้ วาม ชว่ ยเหลือเวลาทช่ี าวบา้ นตอ้ งการจะดีกว่า อยา่ ออกหนา้ เปลอื งตวั เปลืองใจ แบบตอนนีอ้ กี เลย...นะคะ...” ดรสายงั คงร้องไห้ เนือ้ ตัวสั่นเทาอยใู่ นออ้ มกอดของแมบ่ า้ นสูงวยั

417/763 “คุณบตี อ้ งผ่อนคลาย ยอมย่อหย่อนในบางเรอื่ งลงมาบา้ ง...อย่าตึง จนเกนิ ไป...คุณมกั จะตดั สินใจ ทำทุกอยา่ งจนสดุ ขวั้ ถ้าไม่รักท่สี ุด คุณก็ จะเกลยี ดท่สี ดุ ไมม่ กี ลางๆ ...ป้าอยากจะบอกคณุ ว่าชีวติ ของคนเราไม่มี อะไรทด่ี ำมืด หรือขาวกระจ่างเพียงอยา่ งเดียวหรอกคะ่ ชวี ติ เปน็ สว่ นผสม ของความสขุ และความทุกข์ เป็นส่วนผสมของสีขาวและสดี ำผสมเสรจ็ แลว้ ออกมาจะเป็นสีเทา สนี วล หรอื ว่าสอี ะไรนัน้ ข้ึนอยู่กับวา่ เราจะเลอื กมอง ชีวิตอย่างไรตา่ งหาก...”

๒๗ อาหารกลางวนั ท่ีแสงดาจดั เอาไวใ้ หก้ บั หญงิ สาว ปรงุ มา จากสมุนไพรที่ปลกู อยู่ในไรน่ น่ั เอง นำ้ กระเจี๊ยบสีแดงเข้มรสหวานหอม ก็ มาจากกระเจีย๊ บแดงในไรเ่ ชน่ กนั เม่อื ดรสารบั ประทานเสร็จเรยี บรอ้ ย หลอ่ นจงึ เพิง่ นกึ ถงึ แขกจากกรุงเทพฯ ขึน้ มาได้ “ตายจรงิ คุณชัชชัยกบั โคลนิ ล่ะคะปา้ ดา...ไปอยเู่ สยี ท่ีไหน” แสงดาถอนหายใจยาว แลว้ ตอบดว้ ยน้ำเสียงไม่คอ่ ยพอใจนกั วา่ “คุณฝร่งั ไปสำรวจหมบู่ า้ นกับอาซอง ยงั ไม่กลบั มาเลยค่ะ แต่คณุ บี ไมต่ อ้ งห่วง เดยี๋ วอาซองก็จัดการเรื่องอาหารการกินให้เอง รึหากว่าจะกลบั มาตอนบา่ ย ปา้ ก็เตรียมอาหารเอาไว้ให้แลว้ ส่วนคณุ ชัชชยั ...ขบั รถของไร่ เราเขา้ ไปในเมือง ตัง้ แตต่ อนทค่ี ณุ บเี ขา้ ไปนอนพักผอ่ นแล้วละคะ่ บน่ ว่า เครยี ด อยากจะไปเปิดหูเปิดตาในเมือง ทำท่าทางเหมือนไม่อยาก อย.ู่ ..ตอนแรกป้านึกว่าจะเก็บกระเป๋ากลับบ้านไปเสยี อกี เอาเข้าจรงิ กไ็ ป มอื เปลา่ ....” “ตายจรงิ ” ดรสาขมวดคว้ิ สหี น้าเป็นกงั วล “แลว้ ขับไปเองหรอื คะ”

419/763 “ขับไปเองค่ะ” ผู้สงู วัยถอนหายใจ “ปา้ บอกใหร้ ออาซองกอ่ น แต่แก ไม่ยอมฟัง ฉวยกุญแจรถจากมอื ปา้ ได้ก็ขับลิ่วไปเลย” “อนั ตรายจงั ” ดรสาบน่ ดว้ ยหนทางที่ทอดลงจากดอยผาชา้ งร้องไปสู่ ตัวอำเภอข้างล่างน้ัน ทอดขน้ึ ลง เลี้ยวหักศอกไปมาเหมอื นรถรางใน สวนสนุก แม้ชชั ชัยจะขับรถเกง่ สักเพยี งใด กไ็ ม่ใชเ่ รอื่ งง่ายสำหรบั เขาแม้ แตน่ ้อย ทจ่ี ะขับรถลงไปด้วยตวั เอง แล้วนีจ่ ะไปแคต่ วั อำเภอทงุ่ ช้าง หรือว่าไปจนถงึ ตวั เมืองนา่ นก็ไมร่ ู้ หากมวั แตเ่ พลิดเพลินอยู่ในตัวเมอื งจนมดื ค่ำ ขากลับยิง่ น่าเป็นห่วง “นนั่ สิคะ” แสงดาหนา้ มุ่ย “ปา้ เป็นหว่ งเหลอื เกนิ ...” ดรสาเลกิ คิ้วกับทำหนา้ เหลอหลาเม่ือไดย้ ินแสงดาออกปากเช่นนัน้ หากประโยคตอ่ มาของคุณแม่บ้าน ทำเอาหลอ่ นเกือบกลนั้ หัวเราะไม่ไหว “หว่ งรถนะคะ ไม่ไดห้ ว่ งคนหรอก คนจะเปน็ อยา่ งไรกช็ า่ งเขา หา เร่อื งใส่ตัวเอง...ห่วงแต่รถละค่ะ...รถของไร่เราย่ิงมีอยแู่ ค่คันเดยี ว เกิดได้ รบั อบุ ัตเิ หตเุ ป็นอะไรไปละก็ การงานจะชะงกั งันกนั ไปหมด...คนอะไรก็ไมร่ ู้ เอาแตใ่ จตัวเอง น่าเบื่อชะมัดเลย” “ชัชเขาเป็นลกู คนเดียว ก็เลยเอาแตใ่ จตวั เองอย่างน้ีละคะ่ ป้าดาอยา่ ไปใสใ่ จเลย สนใจมากเราก็กลุ้มใจเปล่าๆ” ดรสาปลอบ ไม่รูเ้ หมือนกันว่า ปลอบตนเองหรอื แสงดากนั แน่ “แลว้ เขาจะอยนู่ านแค่ไหนคะ เมอ่ื ไหรถ่ งึ จะกลับเสียท”ี

420/763 นำ้ เสยี งคุณแม่บ้านไม่วายเบ่อื หน่าย “ปา้ ไมอ่ ยากรับใชอ้ ะไรเขาเลย ไอน้ นั่ กไ็ ม่กนิ ไอน้ ่ีกก็ นิ ไม่ได้ คณุ บี เป็นผหู้ ญิงแทๆ้ ไม่เห็นเรื่องมากเทา่ ...” “บีกไ็ ม่ร้”ู ดรสาสา่ ยหนา้ “ชชั ไม่ได้บอกว่าจะอยนู่ านแคไ่ หน ทจี่ รงิ บี ไมร่ ู้ดว้ ยซ้ำว่าเขาจะขนึ้ มาพรอ้ มกนั กับโคลิน เบริ ด์ ไม่ไดบ้ อกอะไรมาใน จดหมายเลย โคลนิ นะ่ ...คงอยู่นานเป็นเดอื นละค่ะ เพราะตง้ั ใจจะมาศกึ ษา พรรณไมท้ ีผ่ าช้างรอ้ ง” “เฮอ้ ...” แสงดาน่ิวหน้า “หวงั วา่ คงไม่อยนู่ านนกั หรอกนะคะ ส่วนพอ่ โคลนิ อะไรน่ันจะอยู่นานแค่ไหนกเ็ อาเถดิ คะ่ ถงึ จะเปน็ ฝรง่ั แต่ความนา่ รกั ผดิ กันกับคนไทยอยา่ งกับฟ้ากับเหว...อะไรก็กนิ ได้ ไมเ่ ลอื ก ไมบ่ ่น... อย่างนน้ี ่าให้อยนู่ านๆ หน่อย” พดู บ่นไป คณุ แมบ่ ้านก็เก็บจานชามที่ดรสากินจนอิ่มไปพลางแล้วเลย เอ่ยถามหญิงสาวท่นี ง่ั มองเหม่อออกไปขา้ งนอกว่า “แลว้ บ่ายน้คี ุณบีจะทำอะไรล่ะคะ” ดรสาเบอื นหน้ากลบั มามองผสู้ ูงวัย แบมอื ทง้ั สองข้างลงบนโตะ๊ อาหาร อยา่ งหมดท่า “ทแี รกบีต้งั ใจจะเข้าเมอื งไปสักหน่อย” เม่อื ไดพ้ กั ผ่อน ความรสู้ ึก แน่นในหน้าอกของหล่อนก็เริ่มดขี ึน้ แมก้ ระนัน้ ความรานรา้ วภายในก็ยงั คง ฝงั ลึก หากดรสาพยายามกลำ้ กลืนไมแ่ สดงออกมาใหใ้ ครเหน็

421/763 “กะวา่ จะเข้าไปเช็กอเี มลคะ่ ปา้ ...เขียนอีเมลไปถามอะไรอาจารย์ที่ องั กฤษนิดหนอ่ ย คิดว่าปา่ นน้ี อาจารยข์ องบนี ่าจะตอบกลับมาแล้ว...” “อา้ ว ตาชชั ชยั เอารถไปแล้ว คณุ บีก็เข้าเมอื งไมไ่ ดส้ ิคะ” แสงดา กระแทกจานในมอื ลงเสียงดังดว้ ยความโมโห ดรสาไม่ทนั จะตอบอะไร ก็พอดกี ับมคี นเปิดประตรู ะเบยี งเขา้ มาพอดี เมือ่ หันกลับไปจงึ เหน็ วา่ เป็นโคลนิ และอาซองท่แี สงดาเพ่ิงจะพดู ถึง ชายหนุ่มรา่ งสูงมชี ่อกล้วยไมส้ ีมว่ งออ่ นแปลกตาถอื ตดิ มอื มาดว้ ย เขา ย้มิ กว้างจนเหน็ รอยลกั ย้ิมบมุ๋ ใบหน้าแดงก่ำและเหงอ่ื ซมึ หากนยั น์ตาสีฟ้า กระจ่างดูแจม่ ใส “คยุ เรอ่ื งอะไรกนั อยู่ครับ” โคลินทักทายเปน็ ภาษาองั กฤษ “ผมไดย้ ิน พวกคณุ พูดคำว่าเมอื ง คุณจะเขา้ เมืองหรอื ผมจะไดต้ ิดรถไปด้วย” ชายหน่มุ ย่ืนกลว้ ยไม้ในมือใหก้ บั ดรสา หญิงสาวรบั เอาไว้พรอ้ มกับ เอ่ยขอบคณุ น้ำเสียงยังไมส่ ู้จะเปน็ ปกตนิ กั แสงดาพยักหน้าให้อาซองเดินตามกลบั เขา้ ไปในครัว เพอ่ื เตรียม อาหารออกมาใหก้ ับชายหนุม่ ทเ่ี พ่งิ มาถึง กับเปดิ โอกาสให้ดรสาและโคลิน ไดเ้ จรจากันอยา่ งเต็มท่ี “คะ่ ...ตอนแรกฉันคิดจะเขา้ เมอื ง แตต่ อนนีไ้ ปไม่ไดแ้ ล้วละ ชัชชยั เอา รถไปต้ังแตต่ อนสาย ยังไม่รู้เลยว่าจะกลับมาเม่ือไหร่ คณุ มีธุระอะไรดว่ นที่

422/763 ในเมอื งหรือเปล่าคะ ถา้ เป็นอย่างนั้นเห็นจะลำบากหน่อยละ เราไม่มีรถ ประจำทางเสยี ดว้ ย” “ไม่มธี ุระสำคัญอะไรหรอกครบั ” นยั นต์ าของชายหนมุ่ ที่จอ้ งมองมา ยังดรสา มีประกายประหลาดที่หญิงสาวไมร่ ูค้ วามหมาย “ผมเพียงแต่คิดว่าถ้าคุณเข้าเมอื งไป ผมกจ็ ะขอติดรถเข้าไปด้วยก็ เท่านัน้ ...อยากไปพิพิธภัณฑน์ ่ะครับ...ผมชอบไปพิพิธภณั ฑ์ หากเราอยาก รู้จกั เมืองไหนให้ละเอยี ด เราสมควรจะต้องเรียนรปู้ ระวัติของเมอื งนน้ั ให้ เข้าใจ และพพิ ธิ ภัณฑก์ ็นา่ จะเป็นสถานที่ทดี่ ีทสี่ ุด แต่ผมยังอยทู่ ี่นอ่ี ีก นาน...เอาไวค้ อ่ ยไปวันหลงั กไ็ ดค้ รับ...แลว้ คณุ ละ่ ดรสา...คุณจะเข้าเมอื ง ไป ชอปปงิ หรือ?” หญงิ สาวสา่ ยหน้านอ้ ยๆ กับร้สู ึกผ่อนคลายขึน้ มาก เมอื่ ได้พดู คยุ กบั ชายหนมุ่ ตรงหน้า หล่อนยกชอ่ กลว้ ยไมด้ ิน กา้ นดอกยาว มีดอกสีมว่ ง กลบี บางอยู่ทปี่ ลาย สง่ กลน่ิ หอมออ่ นจางขึ้นมาดม...หล่อนจำได้วา่ เปน็ กลว้ ยไม้ทหี่ มวยเจ็งบอกว่าช่ือ เออื้ งนางคอย... “ฉนั แค่อยากจะไปเช็กอเี มลน่ะค่ะ” ดรสาตอบ “ต้องเขา้ เมอื ง เพราะ ทน่ี ่ียังไม่มโี ทรศพั ท์ โทรศัพท์มือถอื ก็ไมม่ สี ญั ญาณ...พอดฉี นั เขียนไปถาม อะไรอาจารยท์ ่อี ังกฤษนิดหนอ่ ย หลายวนั แล้ว คดิ ว่าอาจารยน์ า่ จะตอบ เมลฉนั กลบั มาแลว้ ” โคลนิ ดดี น้ิวดังเปาะ ยิม้ ร่าบอกกับดรสาว่า

423/763 “ไมม่ ีปญั หา...คุณใช้คอมพิวเตอรข์ องผมได้” “คะ” ดรสายงั ตามความคดิ ของอกี ฝา่ ยหนึ่งไมท่ นั “คุณวา่ อะไรนะ” “ผมมคี อมพิวเตอร์โน้ตบกุ๊ มาด้วย และผมมโี ทรศพั ทม์ อื ถอื รุ่นที่ใช้ โหมดของดาวเทยี ม ต่างระบบกนั กับของเมืองไทย...บรษิ ทั คยุ ว่าขนาดอยู่ หมิ าลัย บนยอดเอเวอเรสต์ยงั สามารถใช้งานได้เลย ดงั นนั้ อยทู่ ่ีผาช้างรอ้ ง น่ไี ม่น่ามีปัญหา...แค่เช่อื มคอมพิวเตอร์เขา้ กับมือถือของผมแลว้ ก็ต่อกร๊ิก เดียว...เท่านน้ั โลกท้ังโลกกจ็ ะอยู่ในมอื ของคณุ ” “จรงิ หรือคะ” ดรสาเบิกตากว้าง ดว้ ยไม่เคยมคี วามรมู้ ากอ่ นว่า วิทยาการสมยั น้ี ก้าวล้ำไปมากมายถงึ เพยี งไหนแลว้ “จรงิ สิ” โคลินยม้ิ กวา้ งเหน็ ฟนั ขาวสะอาดท่เี รียงกันเป็นระเบียบ “ขอ เวลาผมกนิ อาหารกลางวนั สักสบิ หา้ นาที เสรจ็ แลว้ ผมจะจดั การให.้ .. รบั รองไม่เกนิ ห้านาที คณุ ได้อเี มลคุยกบั อาจารยข์ องคุณแน่” แล้วครงึ่ ชว่ั โมงถัดมา ดรสาก็ไดใ้ ชค้ อมพิวเตอรก์ ระเปา๋ ห้วิ ของโคลิ น พมิ พ์จดหมายส่งหาดอกเตอรแ์ ฟรงค์...อาจารยข์ องหล่อนท่ลี อนดอน หลงั จากรับประทานอาหารกลางวนั ของแสงดาเสร็จ ชายหนุม่ ก็หาย เงียบเข้าไปในหอ้ งพักของเขา ก่อนจะกลับมาพร้อมกับกระเป๋าคอมพิวเตอร์ และโทรศัพทม์ อื ถอื รปู รา่ งแปลกตา หากทว่ามขี นาดเล็กเทียบเทา่ กบั ไฟแช็ก

424/763 ดรสาตามโคลนิ ออกไปท่ีระเบยี งหนา้ บ้านซ่ึงรม่ ครม้ึ ดว้ ยเงาไม้ มี เพยี งแสงแดดรำไรสอ่ งลอดมากับสายลมอ่อนจาง ทหี่ อบเอากล่ินใบไม้แหง้ มาด้วยเทา่ นน้ั หลงั จากตรวจสอบแลว้ ว่า โทรศัพท์มอื ถอื รนุ่ พเิ ศษของเขา สามารถ รับสัญญาณดาวเทยี มได้ โคลนิ ก็เปิดคอมพวิ เตอร์ และตอ่ โทรศพั ท์เข้ากบั ช่องด้านหลัง จัดการเชอ่ื มสญั ญาณเพียงไม่ถึงห้านาที คอมพิวเตอรข์ องเขา กส็ ามารถใชง้ านอินเทอรเ์ น็ตได้ “ดจี งั เลยนะคะ” ดรสาหัวเราะ รสู้ กึ สบายใจขนึ้ “ทนั สมัยจังเลย และ ราคากค็ งจะแพงมากดว้ ย” “โอ” โคลนิ เหลือบตาขึ้นมองท้องฟา้ “ไมต่ อ้ งพูดเร่อื งราคาเลยครบั แพงระยบั ขนาดคณุ ซื้อรถยนต์มอื สองทส่ี ภาพดีๆ ไดห้ นงึ่ คนั เชียว...ลำพัง ผมเองคงไมม่ ีปัญญาซื้อหรอก แลว้ กไ็ ม่จำเป็นด้วยท่ีผมจะต้องมอี ุปกรณ์ ราคาแพงอยา่ งน้ี หวั หนา้ ของผมใหย้ มื ของบริษทั มาใช้น่ะครบั ” โคลนิ ยิม้ ดีใจ กอ่ นจะเลา่ ต่อไปอกี ด้วยทา่ ทางผอ่ นคลาย “หัวหนา้ วา่ มาทำงานไกลอยา่ งนี้ จำเป็นอยา่ งย่งิ ท่ีจะต้องมอี ปุ กรณ์ พวกน้ีติดมาด้วย เผอื่ จะไดใ้ ช้สง่ ข่าว สง่ ข้อมลู ท่ีจำเป็น ตดิ ต่อสื่อสารกับ โลกภายนอก หรอื เอาไวข้ อความชว่ ยเหลือยามทต่ี ้องการ...” “ขอบคุณมากค่ะ” น้ำเสยี งของหล่อนซาบซงึ้ ใจ และเลยพลอยได้รวู้ ่า โคลนิ ไม่ใชน่ ักวิชาการอสิ ระอย่างท่ีหล่อนเขา้ ใจตงั้ แตแ่ รก

425/763 “ตอนแรก ฉันนึกว่าคุณทำงานอสิ ระเสยี อกี ” ดรสาพดู ไปอย่างท่ีใจคดิ หากสายตาของหล่อนมวั แต่จับจ้องอยทู่ ี่จอ คอมพิวเตอรต์ รงหน้า จงึ ไมไ่ ด้เหน็ สีหน้าของชายหนุ่มชาวองั กฤษท่ีตอบ หลอ่ นดว้ ยน้ำเสยี งเปลย่ี นไปนดิ หน่ึงว่า “ครับ...ผมทำงานกบั บรษิ ัทวจิ ัยพรรณไม้ในองั กฤษ” นำ้ เสยี งของเขา ไมแ่ สดงอารมณ์และความรู้สกึ ใดออกมา “ตอนท่ีเรียนจบใหมๆ่ มบี รษิ ัท มากมายอยากใหผ้ มทำงานดว้ ย แตผ่ มกินอดุ มการณ์ รบั ทำวิจัยให้กบั มหาวิทยาลัยท่ีสก็อตแลนด์” ดรสาอยอู่ ังกฤษมานานจนจำไดว้ ่า สกอ็ ตแลนดเ์ ป็นประเทศสวยงาม ประเทศหน่ึง ทห่ี ล่อนและเพ่ือนๆ ชอบแวะเวยี นไปเทยี่ ว ยามปดิ เทอม หนา้ รอ้ น “เป็นงานวจิ ยั อิสระน่ะครับ” ชายหนุ่มเล่าตอ่ “ได้เงินบ้าง ไม่ไดเ้ งนิ บ้าง สดุ ทา้ ยก็ไปไมร่ อด ผมก็เลยตอ้ งมาทำงานกับบรษิ ัทท่ีทำอยตู่ อนนลี้ ะ กเ็ รายังตอ้ งกนิ ต้องใชน้ ่คี รับ” ดรสาละสายตาจากหน้าจอ มาสง่ ย้มิ ออ่ นโยนให้กบั โคลินทีย่ ืนห่างไป ทางดา้ นหลัง “เอาละ” ชายหนมุ่ ขยบั ตัว พดู ตดิ ตลกว่า “ผมเข้าไปข้างในบา้ นกอ่ น คุณจะไดเ้ ช็กอเี มลอยา่ งเปน็ อสิ ระ ไมม่ ใี ครมาคอยจ้องมอง” “ขอบคณุ มากโคลนิ ”

426/763 หญงิ สาวยักคิ้วให้ รสู้ กึ สบายใจขึน้ มาหน่อย การทำงานโดยไม่มใี คร มาคอยจอ้ งมองนั้น ทำใหห้ ลอ่ นร้สู กึ เปน็ อิสระมากกว่า และไมต่ ้องหวาด ระแวงวา่ ชายหนมุ่ ท่ียืนอยู่ข้างหลงั จะแอบอ่านจดหมายของหลอ่ นหรือไม่ เพราะเรอื่ งท่เี ขยี นไปปรกึ ษาดอกเตอรแ์ ฟรงคเ์ กีย่ วกับส้มพันธ์ปุ ระหลาด ซ่ึงพบในไร่ของดอกเตอร์สนิ ธพนนั้ เปน็ เรื่องที่ดรสายงั ไม่อยากบอกให้ใคร รใู้ นเวลาน้ี แม้แต่โคลินซึ่งเป็นนักอนกุ รมวธิ านพืช รู้จกั พชื พันธต์ุ า่ งๆ เปน็ อย่าง ดี และอาจจะให้คำแนะนำกับหลอ่ นไดก้ ็ตาม ดรสาอยากเก็บเร่อื งนี้เอาไว้ สกั พักหน่งึ กอ่ น...จนกว่า... จนกว่าเมอื่ ใด...หลอ่ นเองกต็ อบไม่ได้ หากทกุ ครั้งที่นกึ ถึงชือ่ ของ ดอกเตอรส์ ินธพ ใบหน้าคมสนั ของอีกฝา่ ยจะต้องฉายชัดขน้ึ มาในความคิด คำนงึ ของหล่อนเสมอ... พรอ้ มกนั นั้น หวั ใจของหล่อนก็รู้สกึ เจ็บแปลบ อนั เปน็ ความรสู้ กึ ท่ีไม่ เคยเกิดกับตวั ของหลอ่ นมาก่อน... สนิ ธพ... หล่อนอยากจะเกลียดผู้ชายคนนน้ั ให้มากท่ีสดุ หากหัวใจของหล่อน กลับไมย่ อมฟงั คำสั่งเอาเสียเลย... เถอะ...

427/763 บาดแผลทเี่ พง่ิ เกิดข้นึ อาจจะยงั ใหมเ่ กนิ ไปสำหรบั หลอ่ น เมอื่ เวลา ผา่ นไปดรสาเช่ือว่าหลอ่ นจะจดั การกบั ความรู้สึกของตนเองไดด้ ขี นึ้ ... ไมม่ ีโอกาสท่ีเสน้ ทางของหล่อนกับเขาจะมาบรรจบกนั ได้ และหล่อน ต้องไมป่ ล่อยให้หวั ใจของหล่อนมามีอำนาจเหนอื เหตุผลและความ ถกู ตอ้ ง... “คณุ ใชไ้ ด้เตม็ ที่เลยนะครับ แมผ่ ้ึงนอ้ ย...” เสยี งของโคลินปลกุ หลอ่ นข้ึนมาจากห้วงคำนึง เขาเรยี กหลอ่ นวา่ ผึง้ น้อย ซ่งึ ดรสาไมค่ ่อยชอบใจนัก หากก็ยังดกี วา่ เขาจะเรียกหล่อนวา่ ฮนั น่ี โคลินทงิ้ ทา้ ยเอาไว้ ก่อนท่เี ขาจะหายลับเข้าไปในบ้านว่า “ใชเ้ สร็จแลว้ อยา่ เพ่ิงเลกิ อยา่ เพิง่ ปดิ คอมพิวเตอรน์ ะครับ ช่วยเรยี ก ผมหน่อย ผมมอี ีเมลที่ตอ้ งการจะเช็กดเู หมือนกนั ...” ดอกเตอรแ์ ฟรงคต์ อบอีเมลมาแล้วอย่างท่ีดรสาไดค้ าดคิดเอาไว้ หลอ่ นกวาดสายตาไลไ่ ปตามตัวอกั ษรทกุ ตวั ของจดหมาย อิเล็กทรอนกิ สฉ์ บบั น้ันด้วยอกใจสน่ั ระรวั ดว้ ยเน้ือความในจดหมายนั้น สร้างความตระหนก และแปลกใจอยา่ งหลอ่ นที่ไม่เคยได้คาดคิดมาก่อน เลยแมแ้ ตน่ ้อย From : Franky...hotmail.com To : Darasa...thaimail.com

428/763 ดรสา... คุณไปไดต้ ัวอย่างพรรณไม้นนั้ มาจากทไี่ หน? ผมตรวจสอบจากสถาบนั ทกุ แห่งเทา่ ทจ่ี ะสามารถตรวจสอบได้ใน ระยะเวลาอนั สน้ั ประกอบกับความรู้ท่ีผมมอี ยู่ทั้งหมด ผมกลา้ ทจ่ี ะบอก คุณว่า โลกของเราไม่เคยมสี ม้ สายพันธท์ุ ค่ี ุณสง่ ภาพให้ดมู ากอ่ น ส้มที่คุณสง่ ภาพมาใหด้ นู นั้ เป็นส้มท่ีแปลกประหลาดมาก ผล ใบ และดอกลว้ นมีลกั ษณะเด่น ซงึ่ จะทำใหส้ ม้ สายพนั ธน์ุ ้ีมผี ลผลติ ที่ดี และ ผลิดอกออกผลอย่างรวดเรว็ แมแ้ ต่ส้มสายพันธลุ์ า่ สุดขององั กฤษและ อเมริกา ก็ไม่สามารถแก้ไขจดุ บกพร่องซ่ึงเป็นข้อดอ้ ยได้เท่า...ดูเหมอื นวา่ ผมอาจจะพดู เกนิ จริง แตจ่ ากประสบการณ์ทัง้ ชีวิตของผม ผมเชื่ออย่างท่ี บอก... ดรสา...ภาพของสม้ ทคี่ ณุ สง่ มานัน้ หากจะให้บอก...ผมขอบอกวา่ ผม คิดวา่ มนั คือสม้ GMOs หรือส้มทถ่ี กู ตดั ตอ่ พนั ธกุ รรมขน้ึ มาใหม.่ ..พดู ง่ายๆ ก็คือ เป็นส้มที่มนษุ ยส์ ร้างขน้ึ มาใหม่ในหอ้ งทดลอง ไมใ่ ชส่ ่ิงที่เกดิ จากธรรมชาติ สม้ เหลา่ นอี้ าจจะมผี ลผลิตทด่ี จี ริง หากก็อาจจะมีข้อเสียท่ี อาจไม่มีใครทันนึกถงึ ผมจะให้ข้อมูลไดม้ ากกว่านี้ หากคณุ สง่ พืชตัวอย่างมาใหผ้ มทาง ไปรษณีย์...ดรสา...เกบ็ ตวั อย่างใบ ดอกและผล แลว้ ตากให้แหง้ ด้วยแสง แดด ส่งมาใหผ้ มโดยด่วนท่ีสดุ ผมจะนำตวั อยา่ งทค่ี ุณส่งมานนั้ ไป

429/763 วเิ คราะห์ และสง่ ขา่ วใหค้ ณุ ทราบโดยเรว็ ...โปรดใชผ้ า้ ปดิ ปากและจมูกดว้ ย ตอนทีค่ ณุ ไปเก็บตวั อยา่ งพชื พวกนัน้ แฟรงค์ ดรสาอา่ นข้อความนน้ั กลบั ไปกลบั มาไม่รูว้ า่ ก่ีครัง้ กีห่ น...มือของ หล่อนเยน็ เฉียบด้วยความตืน่ ตะลึงกบั ขอ้ มลู ทไ่ี ม่คาดคิด แรกทเี ดียวหลอ่ นคดิ วา่ ดอกเตอร์แฟรงคค์ งจะตอบว่า สม้ ท่ีหลอ่ น สงสยั นน้ั เปน็ เพยี งสม้ สายพนั ธ์ุใหม่ ท่ีมีการปรับปรงุ ขน้ึ มาให้เหมาะกบั สภาพแวดล้อมทเี่ ปลี่ยนไปของโลก... แตอ่ าจารย์ของหล่อนกลบั สงสัยวา่ ส้มทแี่ อบเอามาจากสวนสว่ นใน ของดอกเตอร์สินธพนั้น เปน็ สม้ GMOs... นกั นิเวศวทิ ยาอย่างหล่อนนน้ั รูจ้ ักคำว่า GMOs หรอื Genetic Modify Organisms เป็นอย่างดี นอกจากรู้จักเป็นอยา่ งดแี ลว้ นกั นิเวศวิทยาและผเู้ ช่ียวชาญเกย่ี วกบั สิง่ แวดลอ้ มหลายสาขา มีความหวาดกลวั ตอ่ สิ่งมชี วี ติ สายพันธท์ุ ีเ่ รียกวา่ GMOs ไมใ่ ช่นอ้ ย ด้วยเป็นสงิ่ มชี ีวติ ทีถ่ กู มนุษยส์ รา้ งขน้ึ มาในหอ้ ง ทดลอง... หลายปีก่อน มขี า่ วดังเรอ่ื งของการโคลนนิง่ สิ่งมชี วี ติ

430/763 การโคลนนง่ิ เปน็ การนำเอาเซลลข์ องสงิ่ มชี ีวติ มาขยายใหม้ จี ำนวน มากข้ึน และเตบิ โตขึ้นมาใหม่ ซ่ึงในความรสู้ กึ ของดรสาแล้วการโคลนน่งิ ยังไม่น่าหวาดกลัวเทา่ กบั GMOs GMOs คือการสร้างสิง่ ชวี ติ ชนิดใหม่ข้นึ มา โดยการตัดต่อใส่ โปรตนี และสารบางอยา่ งลงไปในพนั ธกุ รรมของสง่ิ มชี ีวติ ชนดิ เดมิ เพือ่ ให้ สิ่งมีชวี ติ ทสี่ รา้ งขนึ้ มาใหมน่ ัน้ มีคณุ สมบัติท่ีดขี ึ้น หล่อนเร่มิ รจู้ ักกบั คำว่า GMOs กเ็ มอื่ ตอนท่ีเขา้ ช้ันเรียนแรกซง่ึ ดอกเตอรแ์ ฟรงคเ์ ป็นคนสอน ในเวลานนั้ อาจารยข์ องหล่อนเลา่ ว่า สหรฐั อเมรกิ ากำลงั ประสบกบั ปัญหาทางเศรษฐกิจ จำเปน็ ตอ้ งประหยดั รายจ่าย โดยลดการนำเขา้ ผลผลิตทางการเกษตร... หนง่ึ ในผลิตผลทางการเกษตร ทสี่ หรัฐอเมริกานำเข้าเปน็ มูลคา่ หลาย พนั ลา้ นดอลลารก์ ค็ อื ยางพารา ซึ่งสว่ นมากแล้วเป็นการส่งั ซอื้ มาจาก ประเทศมาเลเซียและบราซลิ เมอื่ เปน็ เช่นนี้ อเมรกิ าจึงจำเปน็ ตน้ ผลติ ยางพาราขึ้นมาเอง เพือ่ ให้ เพียงพอกบั ความตอ้ งการใชง้ าน แม้อเมริกาจะสามารถผลติ ยางเทียมจากน้ำมนั ปิโตรเลียมได้กต็ าม หากผลิตภัณฑบ์ างอย่าง เช่น ล้อเครือ่ งบนิ ถุงมือ และอปุ กรณท์ างการ แพทยห์ ลายชนดิ ก็ไม่สามารถใชย้ างเทยี มแทนยางพาราได้ เนอื่ งจากยาง ธรรมชาติมคี ุณสมบัติความยดื หยนุ่ ทดี่ กี วา่ ...

431/763 ดังน้นั อเมรกิ าจึงต้องหาวธิ อี ่ืนแทน และวธิ ีทพี่ วกเขากำลังทดลองอยู่ อย่างขะมักเขม้นนน้ั กค็ อื การนำเอายีนของยางพารา ตดั ตอ่ เขา้ ไปกับยีน ของทานตะวนั ซ่งึ มอี ยู่มากมายในตอนกลางของประเทศ เพื่อสร้าง ทานตะวันพันธ์ใุ หมข่ ้ึนมา... ทานตะวันทใี่ หน้ ำ้ ยางแบบยางพารา! ดรสาชอ็ กไปพกั ใหญ่ หลังจากทไี่ ด้เรียนรคู้ วามจรงิ ดงั กล่าว... มนษุ ยน์ ้อยกำลงั ทา้ ทายต่ออำนาจธรรมชาตทิ ย่ี ิ่งใหญ่... มนุษยก์ ำลังทำในส่ิงท่ไี มใ่ ชห่ น้าที่และบทบาทของตน และสงิ่ ท่ีมนษุ ย์ กำลงั ทำอยนู่ น้ั จะส่งผลตอ่ โลกทั้งใบ และอารยธรรมของมนษุ ยชาตทิ ่ีสรา้ ง สมกันมานานนับหมน่ื นับแสนปี ดรสาเชื่อในกฎของธรรมชาติ การมชี วี ิตอยรู่ อดของสิ่งมีชีวิต และ ทฤษฎกี ารเลอื กสรรของชาร์ลส ดารว์ นิ นกั ชวี วทิ ยาผมู้ ีช่อื เสียง... ผู้ท่ีแขง็ แรงกวา่ เท่านน้ั จงึ จะมชี ีวิตรอดอยู่ได้... หากบัดนี้ มนุษยก์ ำลังสร้าง ‘ผู้ทแี่ ขง็ แรงกว่า’ ขึน้ มาดว้ ยมือของ ตนเอง...และใครจะร้.ู ..วันหน่ึงมนษุ ย์อาจจะกลายเป็นผทู้ ่ีออ่ นแอกวา่ และ สญู สน้ิ เผา่ พันธไุ์ ปในท่ีสุด... ดอกเตอรแ์ ฟรงคเ์ ปน็ ผูเ้ ชีย่ วชาญเร่ืองอนกุ รมวธิ านพืช และเปน็ ผมู้ ี ความรู้เรอ่ื งพชื GMOs มากขนาดที่ไดร้ ับการยกยอ่ งว่าเป็นผเู้ ช่ียวชาญ หนึง่ ในหา้ คนของโลก...

432/763 ดรสาจงึ ดใี จมากนักหนาท่ีมโี อกาสไดเ้ ลา่ เรยี น และรับถ่ายทอดความ รจู้ ากเขา...แต่เรอื่ งของ GMOs...ย่งิ รูม้ าก ยง่ิ ได้เห็นความน่าสะพรึงกลัว... ดรสารู้ดวี ่า อาจารย์ของหล่อนไมเ่ คยเหน็ ด้วยกบั การสรา้ งสิง่ มชี วี ติ ท่ี เรียกว่า GMOs ขึน้ มาเลยแมแ้ ต่น้อย... ผสู้ รา้ งสงิ่ มชี วี ิต GMOs มองแต่ขอ้ ดีของ GMOs โดยเลือกท่จี ะ ละเลยผลท่จี ะตดิ ตามต่อมา... สิง่ มีชีวติ ทกุ ชนิด มีความสมั พนั ธเ์ กยี่ วขอ้ งกนั เป็นสายใย นัก นเิ วศวิทยาอย่างหลอ่ นเรยี กมันว่าห่วงโซ่อาหาร...ทกุ หนทุกแหง่ มหี ว่ งโซ่ อาหาร...ยกตัวอยา่ งแค่มองออกไปในทุ่งนา กจ็ ะเหน็ วงจรเหล่านนั้ ... หนอนกินใบขา้ ว...นกกระจอกมากนิ หนอน...จากนน้ั นกทใี่ หญก่ วา่ เช่น เหยีย่ ว กม็ ากินนกกระจอก...และคนยงิ เหยี่ยวเอามากิน เป็นต้น... และบัดนี้ นักวิทยาศาสตร์บางประเทศก็กำลงั ตัดตอ่ เอาสารเคมกี ำจดั ศัตรูพืช เข้าไปในพันธกุ รรมของขา้ ว... หากทำไดส้ ำเร็จเม่อื ใด ตน้ ข้าวพันธใุ์ หมก่ ็จะมคี วามแข็งแรงชาวนาก็ ปลกู ไดง้ า่ ยข้ึน ไม่ตอ้ งมาน่งั ฉีดยาฆ่าแมลงอีกตอ่ ไป เพราะตน้ ข้าวมียาฆา่ แมลงอยใู่ นสายพนั ธแุ์ ลว้ ... เมอ่ื หนอนมากินใบขา้ ว หนอนก็จะตายไป นกมากนิ หนอน กอ็ าจจะ พลอยตายไปด้วย และยงั จะส่ิงมีชีวติ อ่นื ๆ อกี มากมายท่จี ะได้รับผล กระทบ...หว่ งโซ่อาหารจะถกู ทำลายลงไปโดยมอิ าจเยยี วยา...

433/763 และเมอื่ วงจรนี้ถูกทำลายไป ชวี ติ ท่ีสมั พนั ธต์ ่อเนื่องมาก็จะได้รับผล กระทบไปด้วยโดยมิอาจจะหลกี เลี่ยงได้ ดอกเตอรส์ ินธพ... คุณกำลังทำอะไรอย.ู่ .. คุณคอื ใครกนั แน่ และทำอย่างนี้ไปเพอ่ื อะไร... ความโกรธของดรสาเรมิ่ ทวีขน้ึ อกี ครง้ั หนงึ่ ความโกรธเรือ่ งบกุ รุกทปี่ ่า ต้นน้ำนั้น เทยี บอะไรไม่ไดเ้ ลยกับความโกรธเรอ่ื งที่หลอ่ นกำลังสงสยั วา่ เขากำลังสร้างส้ม GMOs ขน้ึ มา จะทำอยา่ งไร หากเรือ่ งท่ีหลอ่ นและดอกเตอรแ์ ฟรงคส์ งสยั เปน็ ความ จรงิ ...กฎหมายของไทย ยังไมม่ ีบทบัญญัตเิ รือ่ งพชื GMOs เอาไวเ้ สยี ด้วย... หลอ่ นจะทำอย่างไรดี... ความคดิ ของดรสาสบั สนอลหมา่ น ขณะทพี่ ิมพจ์ ดหมายตอบอาจารย์ ของหล่อนไป...ดรสาไมล่ ืมทีจ่ ะเล่าเร่ืองของเจ้าของไร่ส้ม ทชี่ อ่ื ดอกเตอร์ สนิ ธพใหด้ อกเตอร์แฟรงคร์ ูด้ ้วย ดรสาขอใหอ้ าจารย์หล่อนชว่ ยค้นว่า ดอกเตอรส์ ินธพจบมาจากที่ไหน และดา้ นอะไร...ไม่นา่ ยาก หากเขาเปน็ ดอกเตอร์ทางพนั ธุวิศวกรรม ซ่งึ ท่วั โลกคงมไี มถ่ งึ หนึ่งร้อยคน โดยเฉพาะชอ่ื ‘สินธพ’ นนั้ เป็นชอื่ ที่ไมน่ า่ จะซำ้ กับใคร...

434/763 คนท่ีเป็นดอกเตอรแ์ ละชอื่ สนิ ธพ ไมน่ า่ จะมีใครอืน่ อีก นอกจากเขา วทิ ยาการทำให้โลกไมก่ ว้างจนเกนิ ไปเหมือนอยา่ งแตก่ อ่ น...ดรสาเช่ือ ว่าอกี ไม่กว่ี ัน หลอ่ นจะต้องไดร้ บั คำตอบจากดอกเตอร์แฟรงคอ์ ยา่ ง แนน่ อน...

๒๘ แม้จะนกึ เดาได้อยู่แลว้ วา่ แม่สาวเยา้ ทีเ่ ขารจู้ กั ในนามหมวยเอ ไม่ นา่ จะเป็นสาวเย้าธรรมดาท่ัวไป หากเป็นดรสา...นายหญงิ คนใหม่ของไร่ ผาสกุ ชายหนุ่มกไ็ ดแ้ ตน่ ่ิงขึงไปดว้ ยความรสู้ ึกนานาประการที่ผุดขน้ึ ภายใน ใจ เขาคิดวา่ ทห่ี มวยเอไมช่ อบดอกเตอรส์ นิ ธพ เพราะหมวยเอคิดว่า สินธพขนึ้ มาทำไร่สม้ บนดอยสงู ขนาดน้ี เพราะต้องการจะใชท้ รพั ยากรที่ แสนจะอดุ มสมบูรณข์ องผาชา้ งร้อง มาแย่งแหลง่ นำ้ แย่งอากาศ และ ธรรมชาตทิ ่บี ริสทุ ธสิ์ ะอาดของชาวบ้าน...แทนทีจ่ ะเลือกซอื้ ท่ดี ินในตัวอำเภอ ทุ่งช้าง หรอื อำเภออ่นื ซงึ่ เป็นท่นี ิยมในการทำสวนส้ม...กแ็ ค่นน้ั หากสินธพไม่เคยคดิ ว่าทห่ี มวยเอโกรธเขามากมาย กเ็ พราะวา่ แท้จรงิ แล้ว หล่อนคือดรสาแห่งไรผ่ าสุก...หญงิ สาวท่ีมเี ลอื ดอนุรกั ษเ์ ตม็ เปยี่ ม มี ความรกั หวงแหนและห่วงใยในป่าต้นนำ้ เปน็ ชวี ติ จติ ใจ ไมใ่ ช่วา่ เขาจะไมร่ ู้วา่ ปา่ ตน้ นำ้ มีความสำคญั อยา่ งไร แต่การทดลอง ของเขาทำใหส้ นิ ธพไม่มที างเลือกอ่นื ...หากวันหนึ่ง ถา้ หลอ่ นจะได้รวู้ ่าเขามี

436/763 เหตผุ ลอะไรจงึ ตอ้ งมาไกลจนสุดชายแดนเช่นนี้ บางทีหล่อนจะยกโทษให้ กับเขา ส่วนตวั เขาในเวลานี้กำลังรสู้ กึ อย่างไร...โกรธหรอื ...สนิ ธพถามตนเอง แลว้ กไ็ ด้คำตอบในทนั ใดว่า นนั่ ไม่ใชค่ วามโกรธ เขาไม่ใชผ่ ชู้ ายหยมุ หยมิ คดิ เล็กคดิ น้อย จึงไมเ่ คยนึกโกรธดรสากับ แค่เรอ่ื งปลอมตวั เลก็ นอ้ ยเพยี งเทา่ นี้ หากความรู้สึกท่ีเกิดข้ึนน้ัน เป็นความ ร้สู ึกที่ยากจะอธบิ ายใหใ้ ครเข้าใจได้ เพราะทีช่ ายหนมุ่ กำลังรู้สกึ อยใู่ นขณะนี้ เปน็ ความผิดหวงั ต่างหาก ผิดหวงั เม่อื แลเห็นว่าสายตาของดรสาทม่ี องมานั้น เหมือนกับเขาเปน็ คนรา้ ยกาจ ใจคอเห้ยี มโหดมาก ขนาดที่กลา้ ทำร้ายความร้สู กึ ดีๆ ทห่ี ล่อน มีใหล้ งจนยอ่ ยยับอัปรา ทัง้ ทจ่ี รงิ แลว้ ความเข้าใจผิดทง้ั หมด เกิดขึ้นจาก ตวั ของหล่อนเองแท้ๆ มิไดเ้ กิดจากเขาแม้แต่นอ้ ย นอกจากนี้ ชายหนุ่มยังไมเ่ คยคาดคดิ ว่า เรอื่ งราวจะบานปลายใหญ่ โตไปถึงเพียงน้ี น่นั หมายถึงว่า...มติ รภาพระหว่างหล่อนกับเขา คงไมม่ ีวนั จะหวนกลบั มาประสานดีดงั เดิมได้อีกแลว้ ... มาบัดนี้ ดรสาประกาศเจตนารมณ์ออกมาอยา่ งชดั แจง้ ว่ายืนอยคู่ น ละฝา่ ยกบั เขา สนิ ธพเผลอยกมอื ข้นึ ลบู แกม้ ขา้ งท่ีถกู ฝ่ายนั้นฟาดฝา่ มอื ใส่ แล้วรู้สึก เสียใจขึ้นมาครามครัน ท่ีไมไ่ ดโ้ ตห้ รอื อธบิ ายอะไรออกไปใหห้ ลอ่ นรถู้ งึ

437/763 เหตผุ ล หากชายหนุ่มรดู้ ีว่าคงไม่มีประโยชนอ์ นั ใด แมย้ นื ประจนั หน้ากัน อยา่ งใกลช้ ดิ ท่ไี ร่ของอำ่ เฟยในเชา้ วนั น้นั เขายังรู้สึกไดว้ ่าระหวา่ งเขากับ หลอ่ นนน้ั เหมือนหนง่ึ มขี นุ เขาทท่ี ง้ั สงู ตระหง่านและกวา้ งใหญม่ าขวางกน้ั ใหห้ ่างไกลกนั จนสุดหล้าฟา้ เขยี ว... สินธพยนื เทา้ แขนอยรู่ มิ ระเบยี งใหญห่ นา้ บ้าน สายตาของเขาทอด ยาวแลดูตน้ ส้มนับรอ้ ย ที่ยืนเรยี งแถวอยา่ งเปน็ ระเบยี บ ทา่ มกลางละไอ หมอกซึ่งกำลงั สลายตวั ไปกับแสงตะวนั สาย สีเขยี วเข้มของใบ มสี ีส้มทอง ของผลแทรกสลบั แลดูราวกบั ภาพฝันสวยงาม หากภาพฝนั น้นั กลับไม่ได้ ทำให้ความรู้สกึ ของเขาดีขึ้นแม้แตน่ ้อย ดรสาเป็นฝ่ายอนรุ ักษ์ป่า สว่ นเขา...ในสายตาของหลอ่ น...คือผทู้ ำลาย ปา่ แลว้ ผอู้ นุรกั ษก์ บั ผ้ทู ำลาย จะมโี อกาสเป็นมิตรกันได้หรอื ไร ดรสาไม่เคยเปิดโอกาสใหเ้ ขาได้อธบิ ายถงึ ความจำเปน็ ท่ีเกดิ ขน้ึ ทกุ คร้ังทพ่ี บกนั ดรสาจะเอาแตบ่ น่ ว่าไรส่ ม้ ของเขามาโดยตลอด คนอย่าง หลอ่ นคงไมเ่ ปิดใจรับฟังอะไร สนิ ธพนกึ เสยี ดายความรู้สกึ อ่อนหวานทเี่ กิดขน้ึ ในใจ คนื วันท่ีอบอุ่น อย่างนน้ั คงไมม่ อี ีกแล้ว “พ่ีชายคะ...” เสียงของพชั รวลัยน่ันเองทเี่ รยี กให้เขาต่ืนข้นึ มาจากภวังค์

438/763 “ออ้ ...วลัย” สินธพหนั มาทางนอ้ งสาว ฝนื ยมิ้ แห้งแลง้ ให้ “มอี ะไร หรือเปล่า” “พชี่ ายกำลงั มคี วามทกุ ข”์ ดวงตาใสกระจา่ งของหญิงสาวบนรถเข็น ไฟฟา้ จ้องตรงมาทีเ่ ขา “วลยั รู้...” ยามที่พัชรวลัยไม่ได้ตกอยู่ภายใตค้ วามครอบงำของอารมณ์ เกรี้ยวกราด น้องของเขาเป็นสาวน้อยทีอ่ อ่ นหวาน อ่อนโยน นา่ ทะนถุ นอม “พช่ี ายออกมายืนถอนใจท่ีระเบยี งทุกเช้า ทำอย่างนมี้ าตัง้ หลายวนั แล้ว” พัชรวลยั กดปมุ่ ทีเ่ ทา้ แขน ควบคุมใหร้ ถเขน็ เคลอื่ นเขา้ ไปใกล้กับชาย หนุ่ม หล่อนย่ืนมอื บอบบางไปเกาะกมุ มอื ของพ่ชี ายเอาไว้แนน่ “มอี ะไรเล่าให้วลัยฟงั ได้ไหมคะ ถึงแมว้ ่าวลยั อาจจะชว่ ยพช่ี ายไมไ่ ด้ แตอ่ ย่างน้อยได้ระบายออกมาบ้าง พ่ีชายอาจจะสบายใจมากขึ้น...” สนิ ธพพยายามทำท่าทางร่าเรงิ ฝืนย้ิมให้กบั นอ้ งสาว หากน้ำเสยี ง ท่ี เปลง่ ออกมานัน้ แหบแหง้ เหมือนจะค้านกันอยใู่ นที “ไม่มีอะไรหรอกวลัย...พ่คี ดิ เรอ่ื งงานนะ่ ...ตอนน้ีวิชยั ดูใหพ้ วกคนงาน ปรบั ท่ดี ินท่ีเราซอ้ื มาใหมเ่ สร็จเรยี บร้อยแลว้ พกี่ ำลังเป็นกงั วลวา่ เราจะขน ย้ายตน้ ส้มจากแปลงทดลองไปยงั ไงดี...ส้มจะได้ไม่บอบช้ำ” “วลยั ไมเ่ ช่ือ” นอ้ งสาวของเขาสวนกลับทนั ควัน พรอ้ มกับส่งเสียงไอ ออกมาถ่ีๆ “วลัยเปน็ นอ้ งของพี่ชายนะคะ แคเ่ รอื่ งส้มพชี่ ายคงไม่กล้มุ ใจ

439/763 อย่างนห้ี รอก มีอะไรพ่ชี ายน่าจะเล่าใหว้ ลยั รบู้ ้าง ถึงวลยั ช่วยไมไ่ ด้ แต่ อยา่ งน้อยพชี่ ายจะได้ไม่ตอ้ งเก็บความไม่สบายใจเอาไว้คนเดยี ว” แล้วพชั รวลัยกไ็ อออกมาอกี ชดุ ใหญ่ กอ่ นจะยกผา้ เชด็ หน้าในมืออกี ขา้ ง ข้นึ มาสง่ั นำ้ มกู ทีเ่ ริ่มไหลออกมาจากจมกู “วลยั เป็นหวดั หรอื ” ชายหนุม่ เล่ยี งท่ีจะไมพ่ ูดถึงเรือ่ งที่อยใู่ นใจของ เขา “ข้างนอกหมอกลง น้องรีบกลบั เข้าไปในบ้านก่อนดีกวา่ กนิ ยาแลว้ หรอื ยัง” “เรียบร้อยแลว้ ละคะ่ พช่ี ายไมต่ ้องหว่ ง ไม่นา่ ใช่หวดั วลัยไม่เจบ็ คอ แคม่ ีน้ำมูกกบั คัดจมกู นิดหนอ่ ยเท่านั้นเอง คงอากาศเปลี่ยนธรรมดา”พัชร วลยั ตอบเสียงเบา นัยนต์ าทจี่ อ้ งมองไปยงั พช่ี ายมแี ววครุ่นคดิ แม้จะนั่งอยู่แต่บนรถเขน็ หากมใิ ช่หลอ่ นจะไมร่ ู้อะไรเอาเสยี เลย สองสามวนั ก่อน หลอ่ นแอบเขน็ รถไปท่ีสวนส้มทดลอง ซึ่งมีรัว้ ลวดหนามก้นั แบ่งเขตจากส้มปกติ ท้งั ทพ่ี ช่ี ายหา้ มเอาไว้นักหนาว่าไม่ใหเ้ ข้า ใกล้ หลอ่ นไมไ่ ด้อยากจะขดั คำสงั่ ของพแ่ี ต่อยา่ งใด หากหวั ใจของหล่อน เรยี กร้องให้ออกไปพบใครคนหนง่ึ ต่างหาก... วชิ ยั กำลังคมุ คนงานใหเ้ ตรียมขดุ ตน้ สม้ ในสวนทดลองขึน้ มา และหมุ้ หอ่ รากเอาไว้ดว้ ยกระสอบ เขาบอกวา่ พ่ชี ายของหลอ่ นส่ังให้ย้ายตน้ สม้ เหล่า นนั้ เพ่ือไปปลูกในทด่ี นิ ใหม่ซึง่ เพิง่ ซอ้ื มาจากอ่ำเฟย

440/763 “ทำไมไม่ปลกู เอาไว้ตรงนี้ล่ะคณุ วชิ ยั กำลงั งามดอี อก...ดสู ิ ลกู หอ้ ย ระย้าเลย ยา้ ยไปปลูกใหม่ เสียเวลาจะตาย กวา่ สม้ จะต้ังตัวได”้ หลอ่ นถาม ไปดว้ ยความพศิ วง “ผมกไ็ มท่ ราบ” วิชยั ตอบสัน้ ๆ “หรือวา่ ...” พชั รวลัยฉกุ ใจคดิ ขึ้นมา หลอ่ นพอรู้มาบา้ งวา่ ต้นสม้ เหล่าน้ีเป็นต้นสม้ พิเศษทีพ่ ่ีชายรว่ มทุนกับ นกั วิจยั ที่อเมรกิ า เพ่อื คดั สรรพนั ธุ์สม้ ทใ่ี ห้ผลผลิตดี และมีความทนทาน สูง ทงั้ ต่ออากาศ ความแห้งแลง้ และแมลงศัตรพู ชื หากการทดลองเปน็ ผลสำเร็จ ผลตอบแทนทไ่ี ด้จะมีมลู ค่ามากมายมหาศาล...มากพอที่พจี่ ะพา หลอ่ นไปอเมริกา เพ่ือการรักษาด้วยวธิ ีการซ่ึงยงั อยใู่ นขัน้ ทดลอง และเธอ อาจจะกลับมาเดนิ ไดเ้ ปน็ ปกตอิ ีกครั้ง... พชี่ ายเคยบอกเอาไวว้ ่า ส้มเหลา่ นเี้ ปน็ ส้มสายพนั ธุ์ใหม่ ไมม่ ใี ครรถู้ ึง ผลกระทบทางชวี ภาพของมัน ดงั น้ันพช่ี ายจงึ หา้ มเดด็ ขาด ไม่ให้หล่อน เฉยี ดเขา้ ใกลส้ ้มในสวนทดลอง เพราะแมแ้ ตล่ ะอองของเกสรทฟ่ี ุ้งกระจาย ไปท่วั น้ัน อาจจะส่งผลกระทบกับหล่อนได.้ .. “อาทิตยท์ ผ่ี ่านมา ชว่ งทดี่ อกสม้ รุน่ ใหมบ่ าน มีคนงานในสวนปว่ ย อาการเหมอื นเป็นไข้หวัดขน้ึ มาพรอ้ มกันห้าหกคน ผมต้องเปลยี่ นคนงาน ชุดใหมเ่ ข้ามาทำในสวนส่วนนี้แทน” วิชยั ยิม้ ใหห้ ญงิ สาวด้วยความรู้สกึ ออ่ นโยน

441/763 “พช่ี ายคงไม่แนใ่ จวา่ สม้ สง่ ผลกระทบอะไรกบั คนงานหรอื เปลา่ อยา่ ง นน้ั มังคะ เลยต้องให้ย้ายสม้ ออกไปไกลหนอ่ ย” วิชยั สา่ ยหน้าเหมอื นไมค่ อ่ ยเห็นด้วย “ผมวา่ บงั เอญิ มากกวา่ หนา้ หนาวปีนค้ี ่อนข้างจะหนาวมากกว่าทกุ ปี เปน็ ธรรมดาละครับ พออากาศเปลี่ยนคนก็เป็นหวัด แล้วเลยระบาดติดตอ่ กันไป” เขาหยดุ และยกผา้ เชด็ หนา้ ขนึ้ ปิดปาก ก่อนจะไอออกมาชุดใหญ่ “...ขอโทษครบั ” พัชรวลยั หัวเราะออกมาเบาๆ “คุณเลยรับเชอ้ื หวดั มากับเขาดว้ ย กลวั ไม่ทันสมัยหรอื คะ” วชิ ัยเลยยมิ้ ออกมาได้ เขาโบกมอื ใหก้ ับคนงานที่กำลงั วนุ่ วายกับการ ขดุ ตน้ สม้ ข้ึนมา เปน็ ทำนองวา่ ใหท้ ำตอ่ ไป ก่อนจะหนั กลบั มาเข็นรถให้ หลอ่ น แลว้ ชวนคุยเรื่องราวท่ีทำใหม้ แี ต่รอยย้มิ ไปจนตลอดทางกลบั บ้าน กอ่ นจะถึงบ้าน เขาเล่าเรื่องของดรสาท่ีปลอมตวั เป็นสาวเยา้ แล้วพชี่ าย หล่อนก็เชื่อให้ฟัง พชั รวลัยเลยเพิ่งรู้วา่ ที่เคยอาละวาดสาวเยา้ แปลกหนา้ คนหนึ่งไปเมอ่ื หลายเดือนก่อน ก็คงจะเปน็ ดรสาน่เี อง...แตเ่ รือ่ งอะไรหล่อน จะเล่าใหว้ ิชยั ฟงั ขนื เลา่ ไป วิชัยกร็ ู้หมดนะ่ สิ วา่ หลอ่ นมีความรู้สึกอย่างไร กบั เขา

442/763 วิชยั ยังเลา่ เรอื่ งท่ีเกิดขน้ึ ระหวา่ งดรสาและสนิ ธพ ทีไ่ ร่ของอำ่ เฟยให้ ฟงั อีกด้วย ประกอบกับหลอ่ นสงั เกตเหน็ วา่ พ่ีชายเริม่ มที า่ ทางผดิ ปกตไิ ป นบั ตง้ั แตว่ นั ทเ่ี กิดเรื่องกบั ดรสา จากวนั นั้น สนิ ธพมักจะจมอยู่กับความครนุ่ คดิ ของตน นานเข้ากจ็ ะ ถอนหายใจยาวออกมาสกั ครง้ั ...แมไ้ มม่ ีประสบการณ์เรื่องความรักมากมาย หากหล่อนไม่ใชค่ นโงง่ มจนไม่รู้วา่ อาการของพชี่ ายเปน็ อาการของคนอก หัก...พชั รวลยั จึงพอจะเดาเรอื่ งไดว้ า่ ทจี่ รงิ แลว้ สองคนนนั้ อาจมใี จให้ กนั ... หลายวนั มานี้ อณุ หภูมบิ นยอดดอยลดตำ่ ลงมาก สง่ ใหอ้ ากาศยาม เชา้ หนาวสะท้าน น้ำคา้ งท่ีจบั ยอดหญา้ แข็งอย่างทช่ี าวบา้ นเรียกกนั วา่ คะน้ิง แม้แตท่ ้องฟา้ ท่ีปกคลุมดว้ ยเมฆสเี ทาก็ยงั แลดูเยอื กเย็นไรห้ ัวใจ ความหม่นมวั ภายในใจของดรสาโถมทวมี ากขึน้ โดยเฉพาะเมือ่ นก เงือกครอบครัวทหี่ ลอ่ นชว่ ยชีวติ เอาไวจ้ ากคนของไรส่ ม้ ไม่กลับมานอนที่ บ้านหลายวนั แลว้ โดยปกติ กู๋กี๋ครอบครวั น้ันจะบนิ ออกไปหากนิ ในปา่ ต้งั แต่เชา้ มืด และทุกเย็นยามตะวนั รอนกจ็ ะพากนั กลับมานอนทค่ี าคบใตถ้ นุ บา้ นของ หลอ่ น จนเสมือนหนงึ่ เป็นสมาชกิ ในครอบครวั ดรสาชินกับการแวะทักทายเจ้าลูกนกตัวเลก็ ท่ีมักจะกระโดดหยอง แหยงไปมาทกุ เชา้ หนงั สือทด่ี รสาอ่านบอกให้รวู้ ่า ทนี่ กเงอื กใชว้ ิธีกระโดด

443/763 ไปมาแทนการเดิน เปน็ เพราะนกเงือกเอเชยี มขี าส้นั การเดินบนพื้นดินจะ ไมส่ ะดวกเท่ากับการกระโดด นัยนต์ าของลกู นกใสแจว๋ เหมือนกับลกู แก้ว และมันกไ็ มก่ ลัวดรสา เสียด้วย ถึงขนาดยอมกนิ ลูกหวา้ จากมอื ทีด่ รสาสง่ ให้กับมนั ทุกวนั ราวกบั เป็นกิจวตั รไปแล้ว ดังน้นั เม่อื ครอบครวั นกเงอื กจากไป หล่อนจงึ ร้สู กึ เหมือนกบั อะไร บางอย่างในชีวติ ขาดหายไปดว้ ย แมจ้ ะบอกกับตนเองเสมอว่า หากนก เงือกไม่จากไปเสยี แตว่ นั นี้ วนั หน่งึ พอ่ และแม่นกกจ็ ะตอ้ งพาลกู น้อยลาจาก ไปส่พู งไพร ซ่งึ เป็นบ้านท่ีแท้ของพวกเขาในทีส่ ุด ดรสาเที่ยวสอบถามอาซองกับบุตรชาย และคนงานในไร่วา่ มใี ครเห็น นกเงอื กครอบครวั นน้ั บ้างไหม หากไม่ไดร้ ับคำตอบจากผใู้ ด... ไมม่ ีใครรู้วา่ ครอบครวั นกเงอื กจากไปต้งั แต่เมือ่ ใด...นกเงอื กอาจจะ จากไปพร้อมกบั ความรสู้ กึ ในหัวใจของหลอ่ นทแ่ี ตกสลาย... หญิงสาวทอดสายตามองสายหมอกระเรี่ยยอดไม้สูงแลว้ ถอนหายใจ ยาว มองดูรถขบั เคลื่อนสี่ลอ้ เพียงคันเดยี วของไร่ เคลอ่ื นออกไปตามทาง ลกู รังสายเล็ก ซึง่ ทอดคดเค้ยี วไปภายใตห้ มไู่ ม้ “คุณบ.ี ..ป้าทนไม่ไหวแล้วนะคะ ถา้ วันนคี้ ณุ บีไมพ่ ดู อะไร ปา้ จะพดู เอง”

444/763 ดรสาหันไปตามเสียงของแสงดา เห็นสหี น้ากับฟังประโยคสุดทา้ ย ของอีกฝ่าย ก็เลยรู้วา่ แม่บ้านสงู วัยมายนื อยขู่ า้ งหลังหล่อนนานแล้ว “ชัชกลับมาวันน้ี บีคดิ อยเู่ หมอื นกนั ว่าคงตอ้ งพูดให้รเู้ รื่องกันไปท”ี ดรสาเสียงออ่ นออ่ ย นัยน์ตาทเ่ี คยใสกระจ่าง บดั นแ้ี หง้ แล้งจนแสงดาใจ หาย “ไมไ่ หว...” แสงดาบน่ “ทำเหมอื นไมร่ ู้วา่ ไรเ่ รามรี ถอยแู่ ค่คันเดยี ว เล่นต่นื แตเ่ ช้า เอารถเขา้ เมอื งไปทัง้ วัน เรามีธุระกเ็ ลยไมไ่ ด้ใชก้ นั ...” ดรสาฝืนยิน้ ...ทำไมจะไมร่ ู้วา่ ชชั ชยั กำลงั ประทว้ งหล่อนอย.ู่ ..ตอนนี้ เขากำลังผดิ หวงั อย่างแรง เร่อื งทห่ี ลอ่ นพูดออกมาอยา่ งชัดเจนว่าไมไ่ ด้รกั เขา ชชั ชยั เป็นลูกคนเดียว ถูกตามใจมาจนเคยตัว...อยากได้อะไรกต็ ้อง ได้ และดรสาไมแ่ น่ใจเสียแลว้ ว่าเขาอยากได้หล่อนเป็นแฟนจริงๆหรอื เพียงแต่ตอ้ งการเอาชนะ... ดรสาแอบหวงั ว่า เมอื่ ไดร้ คู้ วามจรงิ จากปากของหล่อนแล้ว ชชั ชัย ก็ คงจะกลับกรุงเทพฯ ไป หากเขากลับไม่ทำเช่นน้นั ชชั ชัยยงั คงอย่ทู ่ีผาชา้ งร้อง และประทว้ งหลอ่ นตามแบบของเขา โดย การรบี ตื่นนอนตั้งแตเ่ ช้า เพ่ือยดึ เอากุญแจรถจากอาซอง แลว้ ขบั รถหาย หน้าไปทง้ั วัน จะกลบั มากต็ อนที่ตะวนั ลับเหล่ียมเขาไปแลว้ พรอ้ มกับกลิน่

445/763 เหลา้ ทีโ่ ชยคลุ้ง จากน้ันกจ็ ะตรงเขา้ ห้องนอน ไม่พดู ไมจ่ ากบั ใคร เปน็ อย่าง นีท้ กุ วัน ดเู หมือนจะมีแตโ่ คลินเท่านนั้ ที่ชชั ชัยยงั คุยด้วยอยู่ นอกจากชาย หน่มุ ชาวอังกฤษแลว้ ชัชชยั จะไมพ่ ดู กับใครเลย เวลาจะส่งั ใหแ้ สงดาทำ อะไรให้ เขาจะบอกผา่ นโคลิน ใหโ้ คลนิ มาบอกแสงดาหรือดรสาอีกที ทงั้ ๆ ท่แี สงดาก็อยตู่ รงหน้า... ความอึดอดั ภายในบ้านเรม่ิ ทวีขน้ึ ทกุ ขณะ แม้แต่หมวยเจ็งก็ยังรสู้ กึ ได้ แสงดาจะกำชบั เดก็ สาวใหด้ ูกลอนประตหู อ้ งนอนของดรสา เพื่อให้ แนใ่ จวา่ ลอ็ กเอาไว้อย่างแน่นหนาทุกคนื “ไมม่ อี ะไรหรอกค่ะปา้ ดา” ดรสาจำไดว้ า่ บอกอกี ฝ่ายไป เมือ่ เห็นแวว วติ กกังวลในดวงตาชราคนู่ ้ัน “ถึงจะเกเรไปบา้ ง แตช่ ัชคงไมก่ ลา้ ทำอะไรบี หรอก” “ไม่ไดค้ ่ะ” แสงดาตอบหล่อนมาด้วยเสยี งหนักแน่น “อย่างไรกผ็ ูช้ าย แถมห้องเขากอ็ ยไู่ มไ่ กลจากห้องของคุณบี ยังไงก็ต้องป้องกนั เอาไวก้ อ่ น” ส่วนชายหนุ่มชาวอังกฤษน้ัน หลงั จากที่เรม่ิ เคยชินกบั หม่บู ้านและ ผคู้ นแล้ว ก็มกั จะหายตวั ไปสำรวจพรรณไมต้ ง้ั แต่ฟา้ ยังไม่สว่าง และจะ กลบั มาถึงกอ่ นเวลาทดี่ าวจะทอแสงสุกสกาว เพือ่ รบั ประทานอาหารเย็น ร่วมกนั กบั ดรสา

446/763 แสงดารกั ใคร่เอน็ ดูโคลินเพราะชายหนุม่ เปน็ คนมีน้ำใจ มักจะมี ดอกไมป้ ่าแปลกๆ มาฝากเสมอในยามเยน็ ราวกบั แทนคำขอบคณุ อาหาร ของแสงดา ดรสาไดย้ นิ มาวา่ พวกชาวบา้ นเองกช็ อบโคลนิ ไม่นอ้ ย ชายหนุ่มมี น้ำใจ เขาจะมลี กู อมและของเลก็ ๆ น้อยๆ ทด่ี ูแปลกตา เช่น ไฟแช็กหรือ ปากกาสวยๆ ใหก้ บั ชาวบ้านทช่ี ว่ ยนำทางเขาไปสำรวจพรรณไมเ้ สมอ แตก่ ระนน้ั ดรสาก็ไมว่ ายจะเตอื นเขาใหร้ ะวังตวั ด้วยทกุ คนรดู้ วี า่ โคลิ นเปน็ เพื่อนของหลอ่ น และบดั นี้ดรสาไมร่ ู้แล้วว่า คนในหมูบ่ ้านกำลังรู้สึก อยา่ งไรกบั หลอ่ น... ตอ่ นอเู ล่าให้ฟงั ว่า หลังจากคืนวนั เพญ็ ที่หล่อนกระชากหน้ากากของ อ่ำเฟยว่าเป็นหมอผตี ัวปลอม มีคนในหมบู่ ้านจำนวนมากรักและนบั ถอื หล่อนมากกวา่ เก่า ในขณะทเ่ี ยา้ อีกกว่าครง่ึ หนึง่ มองเห็นวา่ หลอ่ นเปน็ คน นำเอาโชคร้ายมาให้หมูบ่ ้าน หมู่บ้านเย้าไม่มีวัดเหมอื นกับหมบู่ า้ นของชาวพุทธ เพราะเย้านับถือผี มลี ทั ธธิ รรมเนียมในการดำเนนิ ชวี ติ คล้ายกับลัทธิเตา๋ โดยมีซบิ เมยี้ นเมีย่ น เปน็ ผ้ทู ำพธิ กี รรมทางศาสนา ใหก้ บั ทกุ คนตั้งแตเ่ กดิ จนตาย... บดั น้ี มีหญงิ สาวจากเมอื งกรุงคนหนึ่งลกุ ขึ้นมาบอกกบั ทุกคนว่า ซบิ เม้ยี นเมย่ี นหลอกลวง...นนั่ เป็นการกระทำท่ีสน่ั คลอนลกึ ไปจนถงึ จติ วิญญาณของชาวผาชา้ งร้อง...

447/763 แมแ้ ต่ต่อนอูยังเตือนใหห้ ลอ่ นเก็บตัว ดว้ ยรมู้ าว่าพวกที่เคยใกลช้ ดิ สนทิ สนมกบั นางอำ่ เฟย ยงั มคี วามไม่พอใจหลอ่ นอยมู่ าก หลายคนยุยงให้ ชาวบา้ นทเ่ี คยรกั ชอบพอกบั ดรสา เร่ิมเกดิ ความคลางแคลงใจด้วย ชาวบ้านหลายรายทเ่ี คยขายไขไ่ ก่ ผกั สด และผลไมใ้ ห้กบั ไร่ผาสุก มาตอนนี้กลับปฏเิ สธไม่ยอมขายให้เหมอื นเกา่ ยังดีทแี่ ม่มองการณไ์ กล คนงานในไร่ของหลอ่ นจึงเลี้ยงไก่ และปลูกผกั เอาไวบ้ ้างบางส่วน น่นั ทำให้ อาหารการกินไมข่ าดแคลนมากนกั มอี ะไรขาดเหลอื จริงๆ ก็ยงั พอจะให้อา ซองขับรถ ลงไปซ้อื จากในเมืองได้ ผลกระทบท่ีเกิดข้ึน ใชแ่ ตจ่ ะเกดิ กับหล่อนเทา่ นนั้ หากเหมารวมไป ถึงคนงานในไร่ของหลอ่ นและแสงดาด้วย คนงานหลายรายมาขอลาออก จากงานในไรผ่ าสุก เพราะว่าถกู ชาวบ้านตอ่ ต้าน ไม่พูดไมเ่ จรจาด้วย ถ้ายงั ทำงานกับหลอ่ นต่อไป... ดรสาถอนหายใจหนกั หน่วง ด้วยไม่คาดคดิ วา่ การกระทำของหลอ่ น จะส่งผลกระทบเปน็ ลูกโซ่ตอ่ เนอ่ื งถงึ เพียงนี้ ต้องมีทางแก้ไข...ดรสาบอกตนเอง...ความคิดบางอยา่ งผดุ วาบข้นึ มา เหมือนกับดวงตะวันที่เยยี่ มหน้าออกมาจากกอ้ นเมฆหนา อ๋ตู าบ้า... อูต๋ าบ้าท่ีหล่อนพบทชี่ ายป่าโหง อาจเป็นคำตอบไขปริศนาทง้ั ปวง

448/763 หากหญงิ ชราชาวเย้าคนนัน้ มีไมเ้ สย่ี งทาย ซึง่ ผู้เฒา่ ในหม่บู า้ นยนื ยัน ว่าเปน็ ของแท้ สืบทอดกนั มาในตระกลู ของซบิ เม้ยี นเมีย่ นหญงิ ชราคนนั้น จะเป็นใครไปไมไ่ ด้ นอกจากเป็นซบิ เมี้ยนเมี่ยนตัวจรงิ ... จะเป็นไปได้ไหมว่า ทจี่ รงิ แล้วหล่อนคอื ลูกสาวของซบิ เม้ียนเมี่ยนคน ทห่ี ายตวั ไปในคนื ฤดดู าว... มีทางเดียวที่จะไดค้ ำตอบ...หลอ่ นต้องหาอตู๋ าบ้าใหพ้ บ ไมใ่ ช่เรื่องง่าย...อตู๋ าบา้ เหมือนกับภูตผี บทจะมากโ็ ผล่มาโดยไม่มี สญั ญาณเตอื น ไม่มีแม้สมุ้ เสียง บทจะหายไป ตอ่ ให้ตามหาสกั เพยี งไรกไ็ ม่ มีวนั พบ ไมม่ ีใครร้วู า่ แมเ่ ฒา่ อยู่ทีไ่ หน หลอ่ นคงจะนงิ่ ไปนาน จนแสงดาถอนหายใจยาวแล้วว่า “คณุ บีอยา่ อยู่นานนกั นะคะ ปา้ ตง้ั โต๊ะอาหารเชา้ ให้แลว้ เดีย๋ วข้าวต้ม จะเยน็ หมด เลยหายอรอ่ ยกัน” “ค่ะ...” หลอ่ นรบั คำ หากสายตายงั จ้องมองสายหมอกทเ่ี รมิ่ สลายตัว ไป เม่ือแสงตะวนั สาดส่องลอดหมเู่ มฆลงมาแตะตอ้ ง...และชชั ชัยดูจะลอย หา่ งออกไปจากความคดิ คำนึงของหญงิ สาว ดวงตาคร้ามคมทีจ่ อ้ งมองหลอ่ นมาดว้ ยความเจบ็ ปวดนน่ั ตา่ งหาก ที่ ยงั ฝังอยู่ในความครนุ่ คิดของดรสา... หล่อนร้สู กึ เสยี ใจทีต่ บหน้าเขาไป ท่ามกลางคนงานของทงั้ สองไร่ที่ เผชิญหนา้ กนั และเขาก็เปน็ สภุ าพบุรุษมากพอท่ีจะไม่ตอบโตห้ ล่อนกลบั มา

449/763 น่นั ยง่ิ ทำให้ดรสาร้สู กึ แย่ และอยากจะขอโทษในส่งิ ท่ตี นเองทำลงไป หล่อนเสียใจ เพราะไมเ่ คยทำร้ายใครอย่างที่ทำกบั สินธพมากอ่ น แม่ สอนให้หลอ่ นเปน็ คนออ่ นโยน...ความรสู้ กึ ผดิ ที่ซ่อนลกึ อยภู่ ายใน กำลงั เกาะกินให้บาดแผลของหลอ่ นเร่มิ ขยายกวา้ ง ดรสาไมแ่ น่ใจวา่ จะกล้ามองหนา้ เขาหรือไม่ หากได้พบกนั อีกครั้งหนง่ึ ไม่...หญิงสาวย้ำกับตนเองอย่างหนกั แน่น...ฉันจะไมพ่ บเขาอกี แลว้ ...ฉันจะเกลยี ดเขาใหไ้ ด้ ฉันจะเกลยี ดดอกเตอรส์ นิ ธพ แตจ่ ะเป็นไปได้อยา่ งทคี่ ิดหรอื ในเมื่อหลอ่ นกำลังมแี ผนการบาง อย่างอยู่ในใจ อาจารยข์ องหล่อน..ดอกเตอร์แฟรงค.์ ..กำลังสงสยั วา่ ต้นสม้ ในสวน ทดลองของสินธพ เปน็ ตน้ สม้ GMOs ที่เกดิ จากกระบวนการตดั ตอ่ พันธกุ รรม และสม้ นั้นอาจส่งผลรา้ ยทร่ี นุ แรงต่อสง่ิ มีชวี ิตอ่นื จนคาดไม่ถึง ดอกเตอรแ์ ฟรงคต์ ้องการให้หล่อนไปเก็บตัวอย่างส้มมาเพ่ิมเตมิ เพือ่ สง่ ใหก้ บั ห้องวจิ ัยท่ลี อนดอนทำการตรวจวเิ คราะห.์ .. หลอ่ นจะต้องหาทางกลบั ไปทส่ี วนน้ันอกี ครัง้ หากครัง้ นเี้ ป็นการแอบ ลกั ลอบเข้าไป มใิ ช่เข้าไปอยา่ งสง่าผ่าเผยเหมือนเม่ือคร้ังแรก และสินธพคง ไม่ยินดแี น่ ถ้าได้รู้วา่ หลอ่ นลกั ลอบเขา้ ไปดว้ ยวัตถปุ ระสงค์ใด ดรสาทำคอย่น เมื่อนึกถงึ วา่ สวนสม้ ทดลองอยกู่ ลางไร่ แถมยงั มีสุนขั ไทยอีกโขยงหนง่ึ คอยเฝ้าอย.ู่ ..งานนีจ้ ึงใหญก่ ว่าท่หี ล่อนจะสามารถทำเองได้

450/763 เพยี งคนเดียว...ตอ้ งหาใครสักคนเพอ่ื มาชว่ ยกัน และคนคนนั้นจะตอ้ งกลา้ หาญพอเสยี ดว้ ย แลว้ ดรสาก็ยม้ิ ออกมาได้ เมอ่ื ใครคนนน้ั โผล่หน้าขึน้ บนั ไดบ้านมา พอดี