Aฤดูดาว

701/763 ไหมใ้ นหัวใจ ยามที่รวู้ า่ อ่ีนายกำลงั ตกอยใู่ นอันตรายนน้ั แน่เสยี ยงิ่ กวา่ แน.่ .. “ผมมัน่ ใจวา่ อ่นี ายตอ้ งไปท่นี นั่ ” ตอ่ นอจู ึงยนื ยนั หนกั แนน่ อกี คร้ัง เพ่ือใหช้ ายหนุ่มสบายใจ แมข้ าสองข้างจะเหนือ่ ยล้าจนแทบจะยกไมไ่ หว ด้วยด้นั เดินจาก หม่บู า้ นมาเปน็ ระยะทางแสนไกลเม่ือคนื ท่ีผ่านมา แถมในเวลากลางวัน ยัง ต้องเดินไปจนทวั่ เวียง เพื่อค้นหาดอกเอื้องในตำนานให้พบก่อน เทย่ี งคืน....หากสินธพกก็ ัดฟนั สู้ เขาแหงนหน้ามองดูท้องฟา้ เหน็ ดวงตะวันเคล่ือนไปจนเกือบจะสดุ ขอบฟ้าดา้ นตะวนั ตกแลว้ และดวงจันทร์กลมโต เริ่มเคล่อื นข้ึนมาแทนที่... แมแ้ สงอาทติ ย์ยงั ไม่จางหายไป หากเปน็ คนื พระจันทรเ์ พ็ญ รศั มขี อง จนั ทราจึงสุกสกาวราวกับเงินยวง...ดวงดาวพราวพรา่ งเตม็ ท้องฟา้ แขง่ กนั เปล่งประกายสรู้ ัศมีเดือน... ฤดดู าว... บดั นเี้ ขาเขา้ ใจความหมายของฤดดู าวแล้ว โดยไม่ต้องอาศัยคำ อธบิ ายจากผ้ใู ด... ทา่ มกลางทอ้ งทุ่งโล่งแจง้ ภายใต้ผืนฟา้ กวา้ งใหญ่ และเวยี งรา้ งท่ี รายลอ้ ม...ดวงดาวนับพันนบั หม่นื ดูจะพร้อมใจกนั กะพรบิ วิบวาบอยเู่ ตม็ ทอ้ งฟา้ มากกวา่ คนื ไหนๆ ที่เขาเคยเหน็ มา...

702/763 “อกี อยา่ ง...” ตอ่ นอูพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สัน่ “ดอกเตอรล์ องดู น่ันสคิ รบั ...” สินธพเหลือบมองไปตามทางท่ีปลายนิ้วส่ันระรกิ ของตอ่ นอูชีไ้ ปแล้วก็ ต้องรู้สึกเยน็ ยะเยียบ ราวกับเลอื ดในกายทกุ หยาดหยด กลายเปน็ น้ำแขง็ ไปแล้ว... ทป่ี ลายมือของตอ่ นอูท่ีชี้ใหเ้ ขาดู สตั วร์ า่ งกลมเลก็ สีขาวสะอาด สะท้อนแสงจันทรบ์ นฟา้ เป็นประกายราวกับแสงเงินยวง และขายืน่ ยาวออก มาโดยรอบร่างกายอ้วนกลมของพวกมนั กำลงั เดนิ มงุ่ หนา้ ไปในทิศทาง เดยี วกัน... ทลี ะเล็ก ทลี ะน้อย คอ่ ยดัน้ เดนิ ... ขาของพวกมนั ยั้วเยี้ย และมุ่งเดนิ หน้าไปโดยไม่หยุดยง้ั ...เสียงเข้ียว แหลมของพวกมัน ขบเข้าหากนั เกดิ เปน็ เสียง กรอบแกรบ กรอบ แกรบดัง ไปท่ัวทั้งท้องทงุ่ ... ท่ามกลางแสงจันทรน์ วล สนิ ธพเห็นพวกมันเดินเรียงแถวกนั ราวกบั เปน็ เส้นทางเดนิ สขี าวกระจา่ ง ในความสลวั รางโดยรอบกาย... กะนาแปะย้องนับพันนับหมืน่ ดาหนา้ กนั ออกมาจากท่วั ทุกสารทิศ จากซอกแตกของหิน จากพงหญา้ รกทบึ ... พวกมันพากนั รวมกลมุ่ กนั เดนิ หนา้ ไปโดยไมส่ นใจส่ิงอน่ื ใด นอกจากเนนิ เขาสูงใจกลางเวียงรา้ ง ซ่งึ อย่ตู รงหน้าโน้น...

“พวกมนั กำลังไปชุมนุมกนั ตอ่ หน้าเอ้อื งแสนเพง็ ...” 703/763 เสียงสน่ั สะท้าน... ต่อนอพู ึมพำ “ไปเรว็ ต่อนอู...” ลมหายใจของเขาขาดชว่ ง ใจเต้นระรัวด้วยความ รู้สกึ หว่ งใยหญิงสาวทีอ่ ยูก่ ลางใจ...ยงั มีเวลาเหลืออกี เทา่ ใดหนอ... ดรสา...ผมขอโทษ...ผมไม่เคยเฉลยี วใจเลยวา่ จะเกิดเร่อื งแบบนีข้ ึ้น ได.้ ..ชายหน่มุ ขบฟันจนกรามนูนเปน็ สนั ทงั้ โคลิน ทง้ั กะนาแปะยอ้ ง...ผมไม่ควรปล่อยให้คุณแยกไปจากผม เลย...คุณพระคณุ เจ้า ขอให้ผมไปทนั เวลาดว้ ยเถดิ ... นกเงอื กกรามชา้ งขนาดใหญ่ยังคงบนิ เร่ียต่ำๆ นำหนา้ หลอ่ นไป ด้วยทว่ งทา่ สง่างาม และดรสามนั่ ใจเป็นอยา่ งมาก ว่าสงิ่ ทห่ี ล่อนและ พรรคพวกกำลังพลิกแผน่ ดินหานัน้ นา่ จะซอ่ นอยู่หลังหลบื ศลิ าดา้ นหน้า นน่ั เอง เอ๊ิกกกกกก...เอ๊กิ กกกกก... พอ่ นกกกู๋ ีส๋ ่งเสียงร้อง แลว้ หนั มามองหล่อนเพื่อใหแ้ นใ่ จวา่ หญงิ สาว ยงั คงตามมาข้างหลัง... เมื่อเห็นว่าดรสายงั คงตามมาไมห่ า่ ง พอ่ นกเงือกก็บินโฉบข้นึ บนท้อง ฟ้า แลว้ ท้งิ ตัวลงมา ม่งุ หนา้ ไปทางซอกแตกของกำแพงศิลาแลง ซ่งึ ดรสา และโคลินเดนิ ผ่านไปมาไมร่ ูก้ ่รี อบต่อกร่ี อบ หากไมไ่ ด้ให้ความสนใจ

704/763 เอิก๊ กกกกก...เอกิ๊ กกกกก... พอ่ นกสง่ เสยี งรอ้ งดงั เหมอื นกำลงั บอกอะไรกบั ดรสา และเมือ่ หญงิ สาวมุดลอดช่องแตกของกำแพงเข้าไปนั้น หลอ่ นก็ไดแ้ ต่ยืนตะลึงเมอ่ื เหน็ ภาพทปี่ รากฏอยู่เบอ้ื งหน้าไดถ้ นดั ... ข้างหลังกำแพงแลง ทดี่ เู หมอื นเปน็ เพียงซอกศิลาเลก็ ๆ นนั้ มิใช่ทาง ตนั อยา่ งทด่ี รสานกึ หากเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ ที่ผนงั ศิลาทง้ั สี่ด้านสลัก เสลาเอาไวอ้ ย่างสวยงาม... กงึ่ กลางห้องมฐี านซึ่งกอ่ จากศิลาด้วยฝมี อื ประณีต...แม้ผ่านกาลเวลา มานานเนิ่นเสียจนเครื่องไมซ้ ึง่ เป็นหลงั คาปกคลมุ กบั ลายประดับจะพัง ทลายไปจนหมดแลว้ หากความโอ่โถงของมนั บอกใหร้ ู้วา่ ห้องน้ีตอ้ งเปน็ ห้องท่มี คี วามสำคัญอยา่ งย่ิง... แสงแดดสดุ ท้ายจากฟากฟ้าเบอื้ งบนสาดส่องมาตอ้ งกลว้ ยไม้ขนาด ใหญ่กอหนึ่ง ซง่ึ ขึ้นสงู เด่นเปน็ สงา่ อยูบ่ นฐานศลิ าสเ่ี หล่ยี มนั้น... ดวงดาวพราวพรา่ งฟ้าดจู ะเปลง่ ประกายสุกใสเปน็ พเิ ศษ เม่ือแหงน หนา้ ขนึ้ มองจากหอ้ งโถงกวา้ งซง่ึ หลอ่ นกำลงั ยืนอย่ใู นขณะนี้... ฤดดู าว... ดรสารสู้ กึ ขุมขนตามรา่ งกายลกุ ชัน เม่อื แลเหน็ ช่อดอกสเี ขียวสด แขง็ แรงหยดั ตระหงา่ นจากกึ่งกลางใบสีเขียวเข้ม...

705/763 ทป่ี ลายชอ่ ดอกน้ัน มีดอกกลว้ ยไมส้ ีเหลืองทองขนาดใหญก่ ำลังอยู่ ในลักษณาการเตรียมพรอ้ มจะเบง่ บานในเวลาอกี ไมน่ านนัก... อาจจะเปน็ อปุ าทานกไ็ ด้ ที่ทำใหด้ รสาเหน็ เหมอื นมลี ะอองสีทองเปล่ง ประกายระยบิ ระยับรายรอบดอกตูมของเออื้ งป่านั้น ราวกบั มีใครเอา กากเพชรไปโปรยปรายไวโ้ ดยรอบ... แม้ยงั มิได้คลี่กลบี เบ่งบานจนเตม็ ที่ หากกลิ่นหอมที่อวลมากับสาย ลมแผ่วเบานน้ั หอมละมุนย่ิงกว่าความหอมของดอกไมใ้ ดทหี่ ญิงสาวเคย ได้กลนิ่ มา... “เออ้ื งแสนเพง็ ...” ดรสาอ้าปากค้าง นึกขอบคุณพ่อนกเงอื กอยใู่ นใจ ทน่ี ำหลอ่ นมาจน ไดพ้ บกับเอือ้ งแสนเพง็ ที่กำลังคน้ หากนั อยู.่ .. “โอ ก้อด...พระเจา้ ...” เสียงของโคลนิ ท่ีตามมาขา้ งหลงั เอย่ อุทานแทบ ไมเ่ ป็นภาษา น้ำเสียงของชายหนุ่มชาวองั กฤษมีความยินดจี นปิดไม่มิด ดวงตาสฟี ้ากระจ่างของเขาเปย่ี มไปด้วยแววสุขสม “สวยอะไรอยา่ งน.ี้ ..ผมไม่เคยเห็นกล้วยไมท้ ่มี ีความมหศั จรรยเ์ ช่นน้ี มาก่อนเลย...” ชายหนมุ่ หยิบกลอ้ งออกมาจากเป้ เตรียมจะถ่ายรปู เอื้องแสนเพง็ หากดรสายกมือห้ามเอาไว้

706/763 “อย่าเพิง่ ค่ะโคลนิ ” นำ้ เสยี งของหลอ่ นเว้าวอน “ฉนั คดิ ว่าช่วงเวลานี้ เปน็ ช่วงเวลาที่สำคญั มาก...เออื้ งแสนเพง็ บานแปดสิบปคี รงั้ เท่าน้ัน...ฉันคิด วา่ สภาพแวดล้อมทกุ อย่างจะต้องมคี วามสำคัญกับวงจรชวี ิตของเอื้องชนิด นม้ี าก...หากคณุ ถา่ ยภาพ แสงไฟจากแฟลชอาจทำให้การบานของเออ้ื งแสน เพง็ ผดิ ปกติไป...” “แมผ่ ้ึงนอ้ ย” น้ำเสยี งของชายหนมุ่ เริม่ มีความไมพ่ อใจกรุ่นอยใู่ นน้นั “เรามาจนพบเอ้อื งแสนเพ็งแล้วนะ และผมอยากเก็บรายละเอียดของต้นไม้ ชนดิ นใ้ี หม้ ากท่ีสุด...” “ขอร้องเถิดคะ่ ” ดรสาละสายตาจากดอกไมม้ หศั จรรย์ หนั กลับมา เผชิญหน้ากับชายหนมุ่ “เราเฝา้ มองดดู ้วยสายตากไ็ ด้นีค่ ะ...ดดู ้วยตาแล้ว จดจำไว้ด้วยใจ....” “ดรสา” นำ้ เสียงของโคลินเรม่ิ ปิดบงั ความหงดุ หงิดไม่มิด “คณุ คิด วา่ ทผี่ มดัน้ ด้น ฝ่าฟันอันตรายต้ังมากมายมาจนถงึ ที่น่ี กเ็ พื่อจะมาคอยเฝ้า ดูดอกไมบ้ านแล้วจากไปแคน่ ้นั หรือ..” “อีกไมก่ ช่ี ัว่ โมงเท่านัน้ เองโคลนิ ” ดรสายังตามความคิดของอีกฝ่ายไม่ ทัน “อีกไม่กช่ี ว่ั โมงก็จะเท่ียงคืนแล้ว และเออื้ งแสนเพง็ กจ็ ะบานรับแสง จันทร์....ถึงเวลาน้นั หากตำนานทเี่ ล่าขานกนั ตอ่ มาเป็นเรอ่ื งจริง ดอกไม้นก้ี ็ จะกลายร่างเปน็ อ้ัวแสนเพง็ รอให้แถนเมืองแมน...คนรกั ของนางรับกลับไป ยงั เมอื งแถนบนฟา้ ...”

707/763 “ฮะ ฮะ ฮะ...” โคลนิ เงยหน้าหวั เราะรวั ลนั่ ราวกับคนคลมุ้ คลง่ั “โตจน เรยี นจบปรญิ ญาโทแลว้ คณุ ยงั เชอื่ นทิ านหลอกเด็กอีกอยา่ งน้ันหรอื ...” “รอสคิ ะ” ดรสายงั คงใจเย็น “รอให้ถงึ เท่ียงคืน แล้วคอยดวู า่ เรื่อง เลา่ นนั่ เป็นเรอื่ งจรงิ หรือไม่...อั้วแสนเพ็งควรจะได้ในสง่ิ ทเ่ี ธอสมควรได้เสีย ที...เธอถูกคนใจร้ายสาปใหก้ ลายเป็นดอกไม้ เธอรอคอยคนรักมานาน นักหนา....ทกุ ฤดูดาวทีผ่ ่านมา ลว้ นแล้วแต่มีอปุ สรรคขดั ขวางเธอมาโดย ตลอด อั้วแสนเพ็งจึงไม่เคยสมหวงั สกั คร้ัง...แตว่ นั นี้...ฉนั ...” ดรสาลงเสียงคำว่า ‘ฉัน’ หนักแน่น อยา่ งที่ไม่เคยใชน้ ้ำเสยี งชนดิ นั้น มาก่อน คำพดู ของหลอ่ นพรงั่ พรูออกมาดว้ ยตวั ของมันเอง โดยท่ีดรสาไม่อาจ บังคบั ควบคมุ ตัวเองได้อีกต่อไป... มนั เหมือนกับสายน้ำที่หลงั่ ไหลออกมาจากตัวตนภายในของหล่อน... “ฉนั มาอยทู่ ตี่ รงน.ี้ ..มาอยู่ต่อหน้าอ้ัวแสนเพ็งแลว้ และฉนั จะไม่ยอม ให้ใครเอาอารมณโ์ กรธ เกลยี ด อาฆาตพยาบาท หรือความโลภใดมาขัด ขวางความรักของอัว้ แสนเพ็งและแถนเมืองแมนไดอ้ กี ...” “โธเ่ อ๋ย ดรสา...” โคลินหวั เราะเสยี งกอ้ งไปท่ัวทง้ั เนินเขา “ผมไม่เคย คดิ มาก่อนเลยวา่ คณุ จะกลายเป็นคนพดู จาไมร่ ู้เรื่องอย่างนี.้ ..กบั แค่ถ่ายรูป คณุ ยังไม่ยอมใหผ้ มทำ...แลว้ นถี่ ้าคณุ รวู้ า่ นอกจากถา่ ยรปู แลว้ ผมจะเกบ็ เอาเออื้ งแสนเพ็งกลบั ไปอังกฤษดว้ ยเล่า...คุณจะวา่ อยา่ งไร ...

708/763 “อะไรนะ” ดรสาร้องเสยี งแหลม รา่ งของหลอ่ นส่ันสะท้านราวกบั จบั ไข้ ด้วยไม่เคยคาดคดิ มากอ่ น วา่ คำพูดเช่นน้จี ะหลุดออกมาจากปากของ นกั อนกุ รมวธิ านพืชอย่างโคลินได้ “ไม่ได้นะคะโคลนิ ...คุณจะทำอยา่ งนัน้ ไมไ่ ด้นะ...” “ทำไมจะไมไ่ ด้เล่าดรสา...” เขาไมเ่ รียกหลอ่ นว่าแม่ผึ้งนอ้ ยอีกแลว้ “เออื้ งแสนเพง็ เปน็ กลว้ ยไมม้ หัศจรรย.์ ..ผมเชอ่ื ว่าไม่มกี ลว้ ยไม้ที่ไหน ในโลกที่มีลกั ษณะเชน่ น.้ี ..อาจจะมเี พยี งตน้ นีต้ ้นเดียว ทีเ่ วยี งแสน-เพง็ นก่ี ็ ได้...โลกจะต่นื ตะลงึ สักเพยี งไหน ท่ีรวู้ า่ ยงั มีเอื้องป่าชนิดหนง่ึ ซึง่ ดอกของ มันจะบานเพียงหน่งึ คร้งั ในหนึง่ คืนของทุกหนึง่ พันพระจันทร์เพ็ญ...แปด สบิ ปเี ชยี วนะ...หากพลาดที่จะไดเ้ หน็ ดอกเออื้ งบาน ก็จะต้องรอไปอกี กวา่ แปดสิบปี...ชวั่ ชวี ิตของคนหน่งึ คน อาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีกเลย...” โคลนิ เงยหนา้ ข้ึนมองท้องฟ้า ส่งเสยี งหัวเราะดงั ลั่น ราวกบั ไม่ สามารถควบคุมอารมณ์และความรู้สกึ ของตนเองได้ “การค้นพบของผม จะเปน็ การคน้ พบท่ียงิ่ ใหญท่ ส่ี ดุ เท่าท่ีเคยมีมา ในประวัตศิ าสตรเ์ ลยทีเดียว...” “เอ้ืองแสนเพ็งเป็นของเวยี งแสนเพ็ง...คุณจะเอาไปไหนไม่ได้ทั้งน้นั ” ดรสากา้ วถอยหลงั ไปสองสามกา้ ว “พรรณไมช้ นดิ นี้ เปน็ พรรณไม้เฉพาะ ถิน่ ...หากคุณนำออกไป เออ้ื งแสนเพ็งอาจจะไมบ่ านอีกเลย หรือไมก่ ็อาจจะ ตายไปก็ได้ ...”

709/763 “ไม่มที าง...แล็บของบริษทั ผมดีมากพอที่จะประคบั ประคองใหเ้ อื้อง แสนเพ็งอยู่รอดไดแ้ น่...” โคลนิ ยิ้มอยา่ งมชี ัย “เรามนี ักวิทยาศาสตร์ นกั ชวี วทิ ยามือหนง่ึ มากมายท่ีจะชว่ ยกันประคบประหงมใหเ้ อ้ืองแสนเพง็ แขง็ แรงดีเหมือนกับอยทู่ ่นี .ี่ ...ยงิ่ กวา่ นน้ั ...เราจะโคลนนง่ิ เอ้อื งแสนเพ็งออก มาอกี มากมายหลายต้น เพื่อช่วยไม่ใหม้ ันต้องสญู พนั ธุ์ไปอยา่ งท่ีคุณกลัว นักกลวั หนา...ฟังอยา่ งน้แี ลว้ สบายใจข้นึ บา้ งหรือยัง แม่นักอนุรกั ษห์ ัว โบราณ....” “ฉันผิดหวงั ในตัวคณุ จรงิ ๆ โคลนิ ” ดรสาเรม่ิ ปะติดปะตอ่ ความคดิ ได้ในท้ายท่สี ุด... หัวใจของหญงิ สาวรวดรา้ วปานจะแตกสลาย เมือ่ หวนนึกไปวา่ หลอ่ นช่างโงง่ มเสียจรงิ ทต่ี กเป็นเคร่อื งมอื ของคนโลภ และเป็นผู้นำเขามา จนพบเอ้อื งแสนเพง็ “ฉันคดิ ว่าคณุ เป็นนักอนกุ รมวิธานพชื ศกึ ษาหาความร้เู ร่ืองพืชโดย ไมห่ วงั ผลตอบแทนใด นอกจากความรทู้ จี่ ะถา่ ยทอดใหแ้ ก่ มนษุ ยชาติ....ฉันไม่เคยคิดมากอ่ นเลยวา่ ทีจ่ รงิ คุณกท็ ำงานให้กบั บรษิ ัทลา่ พรรณพืช หายากแบบน้นั ...เลวมาก...” “หึ ห”ึ โคลินหวั เราะเสยี งขนื่ “ไมม่ อี ุดมคตอิ กี แลว้ ในโลกใบนี.้ ..โลก ปจั จบุ นั น้ีเป็นโลกวตั ถุนิยม...เงนิ เทา่ น้ันท่เี ป็นพระเจา้ ...” “ไมจ่ รงิ ” ดรสาเถียง และนน่ั ทำให้โคลนิ หนา้ แดงก่ำด้วยความ โมโห...

710/763 เขาย่างสามขุมเข้ามาหาหญงิ สาว พร้อมทั้งคว้าข้อมอื ของหล่อนข้นึ มา บบี จนแน่น “จรงิ สิ” โคลนิ ก้มหนา้ ลงมาจนชดิ ใบหนา้ นวลเนียนของดรสา“ยามที่ คุณไมม่ ีเงินแม้สักเหรียญเดียว คณุ จะรวู้ า่ พระเจ้าไม่มีจรงิ หรอก...คนเราจะ อยใู่ นโลกนไี้ ด้กด็ ว้ ยเงินตราเท่านนั้ ...” ใบหนา้ ของชายหนมุ่ ท่กี ม้ ลงมาจนปลายจมกู โดง่ งามชิดกับแก้มของ หญงิ สาวน้นั บิดเบี้ยวเหยเกเสยี จนดรสาต้องเบอื นหน้าหนี “เวลาทค่ี ณุ คน้ พบต้นไม้อะไรสักชนดิ อยา่ งมากโลกกแ็ คป่ รบมือให้ พรอ้ มกบั ตั้งช่อื ต้นไม้นัน้ ตามชือ่ ของคณุ เพอ่ื เปน็ เกียรต.ิ ..แต่เกียรตกิ นิ อ่ิม ไหมละ่ ....ในเมือ่ ท้องของคุณยังร้องอย”ู่ “คุณกเ็ ลยขายตัวเองให้กบั บริษัทพวกนัน้ อยา่ งน้ันหรอื ” ดรสาเค้น เสยี งลอดไรฟนั ออกมาในทีส่ ุด “อยา่ เรียกว่าขายตัวเลยดรสา...” โคลินแค่นหัวเราะ “เรยี กวา่ เปน็ การ ทำงานร่วมกนั มากกวา่ ...ผมอยากไดเ้ งนิ พวกนน้ั อยากได้พรรณไม้ หา ยาก...มันจะเสียหายทีต่ รงไหน ในเมือ่ บรษิ ทั จ่ายใหผ้ มอยา่ งงาม และ ตน้ ไม้หายากได้รบั การแพร่ขยายพนั ธอ์ุ อกมามากมาย แทนทีจ่ ะปลอ่ ยให้ เหี่ยวเฉา และแหง้ ตายไปกับสภาพธรรมชาติ ท่ีถูกทำลายไปมากเสยี จนแม้ แต่มนษุ ยก์ แ็ ทบอยไู่ ม่ได้” “ฉนั ไม่เขา้ ใจคุณเลยสกั นิด” หญงิ สาวหมายความตามนั้นจรงิ ๆ...

711/763 หลอ่ นมองโลกในแง่ดมี ากพอท่ีจะไม่เคยสงสยั หรอื ระแวงชายหนมุ่ หน้าตาดี ทา่ ทางดีอยา่ งโคลินเลยแม้แต่น้อย “คณุ ไม่เขา้ ใจหรอกดรสา ในเมอื่ ชีวิตของคณุ สุขสบายมาโดยตลอด” ใบหนา้ ของโคลนิ มคี วามขมข่ืนฉายชดั “ทอ้ งของคุณไมเ่ คยหวิ คณุ ไม่เคย ต้องทนทรมานในฤดหู นาว เพราะไม่มเี งินพอจะซือ้ เส้อื ผา้ กนั หนาวใส่...คณุ ไมเ่ คยตอ้ งทนทรมาน มองดูคนทคี่ ณุ รกั ต้องตายไปโดยไม่มีแม้แตเ่ งนิ จะ พาเขาไปใหห้ มอรกั ษา...คุณเคยเปน็ อยา่ งผมไหมละ่ ...” ดรสาสา่ ยหนา้ ไปมา แววตาของหลอ่ นเปย่ี มไปด้วยความรู้สกึ สะเทือนใจ เม่อื ไดฟ้ ังเร่อื งราวจากปากของชายหน่มุ “เห็นไหมละ่ ” โคลนิ เมม้ รมิ ฝปี าก “คุณไมเ่ คยต้องลำบากทกุ ขย์ าก อยา่ งผมมากอ่ น...” “แต่มนั กไ็ มใ่ ช่เหตผุ ลทีค่ ุณจะเอามาอ้าง เพอื่ ที่จะรับทำงานสกปรก อยา่ งนี้” ดรสาแย้ง “สกปรกหรอื ” นัยนต์ าของโคลนิ เกร้ยี วกราด “ผมไม่เคยเห็นว่ามนั จะสกปรกตรงไหนเลย...อย่าทำตัวเป็นนักบุญหนอ่ ยเลยดรสา...หากไอ้ สินธพมันมาเจอเอื้องแสนเพ็งเข้า ข้คี ร้านกจ็ ะตอ้ งมือไมส้ ัน่ ดว้ ยความอยาก ไดเ้ หมอื นกนั ...หรอื คุณวา่ ไม่จริง...” “ไม่จริง...” หล่อนเช่ืออย่างทีพ่ ูดออกไป...ดรสามน่ั ใจวา่ สนิ ธพจะไม่ ทำอยา่ งทฝี่ า่ ยน้ันกล่าวหาแน่ “ถงึ สนิ ธพจะเปน็ นกั วิทยาศาสตร์ ถึงเขาจะ

712/763 ทำงานดดั แปลงพนั ธกุ รรมของพืช...แต่ฉนั กเ็ ช่อื วา่ เขาจะไม่ทำอยา่ ง ทค่ี ณุ กำลังทำอยู่ในตอนน้แี น่...” “เสยี ใจด้วยดรสา” โคลนิ ยักไหล่ “อยา่ เสียเวลาโน้มน้าวใจผมให้ยาก เลย...ผมทำงานให้ Linn. Plant...และผมกเ็ ป็นพนักงานท่ีซอื่ สัตย์เสีย ดว้ ยส.ิ ..” “ฉันคงตอ้ งฟงั อะไรผดิ ไปแน่ๆ” หญิงสาวสา่ ยหนา้ ไปมา ราวกับ พยายามขับไล่ความคิดสับสนท้งิ ไป “คณุ ฟังไมผ่ ิดหรอกดรสา...ถงึ ตอนนี้ผมคงไม่มคี วามจำเปน็ ใดทีจ่ ะ ตอ้ งปดิ บังคณุ อกี ตอ่ ไปแลว้ ...อกี ไมก่ ี่ชัว่ โมงคนท่ีบรษิ ัทของผม ก็จะส่ง เฮลิคอปเตอรม์ ารับตวั ผมและเอื้องแสนเพ็งกลับไป ตามท่ีผมได้อีเมลไป นัดหมายเอาไว้...เพราะฉะนั้น ถา้ คุณฉลาดพอละก็ อย่าพยายามขดั ขวาง อะไร...แลว้ ผมสญั ญาว่าจะไมท่ ำรา้ ยคณุ ...” โคลนิ จบั แขนของหญงิ สาวบิดไขวไ้ ปทางดา้ นหลัง มือขา้ งหนง่ึ ลว้ งเอา เชอื กทใี่ ช้ในตอนปีนเขาจากเป้ข้ึนมามัดดรสาเอาไว้อย่างแน่นหนา จากนน้ั เขาก็หยบิ เอาปนื ที่เหน็บเอาไวข้ า้ งเอวของหญิงสาว ข้ึนมาถือไวใ้ นมือ “ไม่ไดน้ ะโคลนิ ....คณุ อย่าทำอย่างนนั้ เลย...ฉนั ขอรอ้ ง...” ดรสากรดี ร้อง เมื่อเห็นชายหนุม่ ลว้ งเอาถงุ มอื ข้ึนมาเพ่ือสวม แลว้ หยบิ ถุงพลาสติกใสชนิดพิเศษข้ึนมา เพอื่ เตรียมจะเกบ็ เอาเอือ้ งแสนเพง็ ใส่ เขา้ ไปขา้ งใน

“คนเจ็บทผ่ี าชา้ งร้องอกี หลายคน 713/763 เขา...” รอคอยใหเ้ รากลบั ไปช่วยพวก “I Don’t Care ...ผมไมส่ น” โคลนิ สบถออกมา “นั่นเปน็ เรื่องของ พวกคุณ...” “ขอรอ้ งเถิดคะ่ ...รออีกสกั นิดไดไ้ หมโคลิน...คุณไมอ่ ยากเห็นเออื้ ง แสนเพง็ บานหรอื ...อกี ไมก่ ีช่ ่ัวโมงเท่าน้ัน รออีกหนอ่ ยนะคะ...ฉันเชอื่ ว่าเมอ่ื เอือ้ งแสนเพ็งบาน เราจะได้คำตอบอยา่ งท่อี ตู๋ าอำ่ เฟยบอก...เราจะร้วู า่ จะ ช่วยพวกผคู้ นทบ่ี าดเจบ็ จากกะนาแปะยอ้ งไดอ้ ย่างไร...นะคะ...” หล่อน ออ้ นวอน “แลว้ พอถงึ ตอนนัน้ คุณจะเอาเอื้องแสนเพง็ ไปไหน ฉันจะไมข่ ัด ขวางคณุ อีกเลย” หล่อนไมไ่ ด้หมายความอย่างท่ีพูดสกั นดิ หากพยายามถว่ งเวลาเอาไว้ ให้นานทส่ี ุด ดว้ ยบัดน้เี ลยจากเวลาที่นดั สนิ ธพและต่อนอูเอาไวเ้ กือบช่วั โมง แล้ว... หล่อนภาวนาขอใหช้ ายหนุ่มคนน้นั และต่อนอนู ึกเฉลียวใจว่าอาจจะ เกดิ อะไรข้ึนกับหลอ่ นและโคลนิ จงึ ไมไ่ ดก้ ลบั ไปยงั จดุ นดั พบ ตามเวลาที่ ไดต้ กลงกนั ไว.้ .. ดรสาได้แตห่ วังวา่ ต่อนอูจะเฉลยี วใจ นำสนิ ธพมงุ่ หนา้ มาที่เนนิ ปราสาทแห่งน้ี เพ่อื ตามหาหล่อน

714/763 แม่ขา...ชว่ ยหนู ค้มุ ครองหนดู ้วย...ดรสาภาวนา...ขออยา่ ใหโ้ คลินได้ เอ้ืองแสนเพ็งกลับไปอยา่ งทตี่ อ้ งการเลย... แถนฟ้าเจา้ ขา...แถนเมืองแมน...พวกทา่ นอยูท่ ีใ่ ด...เรง่ รุดมาช่วยเหลือ อั้วแสนเพง็ จากเงื้อมมอื ของคนใจโฉดดว้ ยทีเถิด... สินธพ...ขอใหค้ ณุ นึกเฉลยี วใจ มุ่งหนา้ มาที่เนนิ ปราสาทน้ี ใหท้ ัน เวลาดว้ ยเถดิ ... หญิงสาวเฝ้าภาวนาอยู่ภายในใจ... คุณพระคุณเจา้ ...ช่วยดิฉนั ดว้ ย...คมุ้ ครองเวียงแสนเพ็งและอ้ัวแสน เพ็งดว้ ย ดรสาพรำ่ ภาวนาแลว้ ภาวนาเลา่ อยู่ภายในใจ... ภาวนา แม้ความหวังจะรางเลือนมากเหลือเกิน...

๔๖ สายลมที่แผ่วรำเพย และพาเอากร่นุ หอมของดอกไม้ปา่ เจอื มาดว้ ย น้ัน ไมไ่ ด้ทำใหด้ รสารสู้ กึ ดขี ึน้ แมแ้ ตน่ อ้ ย ตรงกันข้าม หญงิ สาวกลับรู้สกึ เหน็บหนาวเขา้ ไปจนถงึ ขว้ั หัวใจ... สายหมอกสขี าวขุ่นไหลวนอยูร่ อบกาย เร่ียต่ำระยอดหญ้า จนดรสา ร้สู ึกเหมอื นถูกรายลอ้ มดว้ ยทะเลหมอก... ...ยังมเี วลาอีกนานแค่ไหนหนอ...เราจะถว่ งไปได้อีกนานสกั แคไ่ หน กนั ...สินธพ คุณจะร้ไู หมวา่ ฉนั อยูท่ ี่นี.่ .. ความคิดมากมายสบั สนวนุ่ วายอยภู่ ายในใจของหญิงสาว ท้องฟา้ เบื้องบนปราศจากเมฆหรือหมอกมาบดบงั ....ย่ิงเวลาคลอ้ ย เคลอ่ื นไป ดวงดาวก็ยิง่ สุกสว่างมากข้ึน ราวกบั มใี ครจุดโคมดวงนอ้ ยตาม เอาไวบ้ นฟากฟ้าราตรี ดรสาแหงนหนา้ ข้ึนมองดวงจนั ทรส์ ีเงินยวงดวงกลมโตทเี่ คลอื่ นสงู ขนึ้ ทุกขณะ กอ่ นจะเหลอื บสายตาไปมองดูเรอื นร่างล่ำสันของชายหนมุ่ ชาว องั กฤษ ทก่ี ำลังใช้กลอ้ งถา่ ยภาพในมอื เกบ็ รูปเอ้ืองแสนเพ็งในทกุ แง่มมุ ...

716/763 เขาไม่ยอมตอบหลอ่ น ท่ีขอใหร้ อจนกวา่ จะถึงเทย่ี งคนื ท่ีเอื้องแสน เพง็ จะเบง่ บานรับแสงจันทรา... ดรสาได้ยินเขาใชโ้ ทรศัพท์มอื ถอื ชนดิ พิเศษ ติดตอ่ กบั คนของบริษัท Linn. Plant Company ที่จอดเฮลคิ อปเตอร์รอดเู ชิง อยทู่ ี่สนามบิน จงั หวัดน่าน และกำลงั จะนำเครอ่ื งมารับเขาพร้อมกบั เออ้ื งแสนเพง็ ไปในอกี ไมช่ า้ หากเสยี งทเี่ จรจานั้น แผว่ เบาเกนิ กว่าท่ีดรสาจะไดย้ ินรายละเอยี ด อืน่ ใด นอกจากพอจะจับใจความไดว้ า่ อกี ฝา่ ยให้โคลนิ รอไปอกี หนอ่ ย ด้วยหมอกลงหนกั จนไมส่ ามารถนำเครอื่ งข้ึนได้ “เฮอ้ ” ชายหนมุ่ ถอนใจเสียงดงั และบน่ พึมพำกบั ตนเอง เสียงลอดไร ฟนั ออกมา ท่าทางทเี่ ดินกลับไปกลับมาของเขา บอกใหร้ วู้ ่าโคลนิ กำลงั หงดุ หงดิ “ใหต้ ายเถอะ มาจนเจอตน้ ไมแ้ ลว้ ยังทำลลี า ชักชา้ ไม่รบี มารบั กู อกี ...จะรอใหม้ ีใครตามมาเจอหรือไงวะ” เขาสบถในลำคอ ก่อนจะหันมาหา หญิงสาวที่นง่ั หอ้ ยขาอยู่บนกอ้ นหินใหญ่ในบรเิ วณน้ัน แลว้ วา่ “ภาวนาเข้า เถอะดรสา เพราะผมคงจะต้องรอจนกว่าคนของผมจะเอาเครอื่ งขึ้นมา รบั ...หากโชคดพี อ เรากอ็ าจจะได้เหน็ ดอกเอือ้ งบาน...แต่หาก เฮลิคอปเตอรม์ าถงึ ก่อนเวลาน้ัน ผมคงตอ้ งขอแสดงความเสยี ใจดว้ ย ท่ีไม่ สามารถจะทำตามทีค่ ุณขอร้องได้ ...

717/763 เขาเหลอื บมองดนู าฬกิ าข้อมือ ก่อนจะบอกกับหล่อนด้วยเสยี งเรยี บ เฉย ไมแ่ สดงอารมณ์และความรสู้ ึกใด “แตไ่ ม่แน.่ ..เพราะอกี ไม่กชี่ ่วั โมงกจ็ ะเทีย่ งคนื แล้ว...เราอาจโชคดไี ด้ เห็นเออ้ื งแสนเพง็ บาน ก่อนทีผ่ มจะเกบ็ มันไป...” สายลมรอบกายเอ่อื ยออ่ น ท้องฟ้าท่มี ืดลงทุกขณะทำใหร้ อบกายของ ดรสาสลัวราง ไมส่ ามารถแลเห็นอะไรไดไ้ กลมากเกนิ กว่าสิบเมตร ด้วย หมอกขาวข่นุ ทง้ิ ตวั ลง ราวมใี ครใชม้ ่านสขี าวคล่คี ลมุ โดยรอบ มีแตค่ วามสงดั เงียบราวกบั ก้าวลว่ งไปสู่โลกอกี แหง่ หน่งึ ซงึ่ ซ้อนทับ อยู่ในโลกแหง่ ความเป็นจรงิ ... เสียงร้องดังของครอบครัวนกเงอื กเงียบหายไปนานแลว้ ...พวกมันคง กลบั คนื ไปสทู่ ่ีพำนกั พักพิง ทีต่ น้ ไมใ้ หญต่ น้ ใดต้นหนึง่ ทีไ่ มไ่ กลนกั หากดร สายงั นึกขอบคณุ มิวาย ทพี่ อ่ นกนึกเดาใจของหลอ่ นได้ และพามาจนพบ เข้ากบั เอือ้ งแสนเพง็ ในทสี่ ดุ เสยี งโคลินเดินกลับไปกลบั มา และดรสาเหน็ แสงไฟจากกล้องถ่ายรูป ของเขาวูบวบั ข้นึ เปน็ ระยะ... หลอ่ นแน่ใจว่าไมใ่ ช่อปุ าทาน เม่อื แลเหน็ ช่อดอกของเอือ้ งแสนเพง็ สา่ ยไหว...

718/763 กลีบสที องสุกสกาวราวทองคำเนอื้ ดี เริ่มคลขี่ ยายเม่อื ดวงจันทร์เร่มิ เคลือ่ นสงู ...หากพยายามอธบิ ายด้วยเหตผุ ลทางวทิ ยาศาสตร์ ดรสาคิดว่า น่ันเป็นเพราะความเขม้ ของแสงจนั ทร์นนั่ เอง... แสงจันทรเ์ พ็ญจะต้องมสี ว่ นในการบานของเออื้ งแสนเพง็ อยา่ ง แนน่ อน...ชว่ งเวลาพระจนั ทรข์ ึน้ สูงสุดตรงกงึ่ กลางทอ้ งฟา้ จะต้องเปน็ ชว่ ง เวลาท่แี สงจนั ทรม์ คี วามเขม้ มากทส่ี ดุ และมผี ลทำให้ดอกไมค้ ลีบ่ าน... โคลนิ เดนิ กลบั ไปกลับมาอกี พักใหญ่ กอ่ นจะหยบิ โทรศัพทม์ อื ถอื ข้ึน มาหมนุ ติดตอ่ กบั พรรคพวกของเขาอกี คร้งั “ยงั ไมม่ าอีกหรอื ” น้ำเสียงของเขาเกรย้ี วกราด ดรสาคดิ ว่าหลอ่ นแล เหน็ ประกายวาวโรจน์ในดวงตาคู่ที่เคยแจ่มใสเป็นนติ ย์คู่นน้ั “กรู อจะไม่ ไหวแลว้ นะ...ดอกไม้กเ็ จอแลว้ พวกมงึ จะรอให้มคี นตามมาเจอกูกอ่ นหรอื อยา่ งไร...ยงั มพี วกมนั อกี สองคนกำลังจะตามมาที่นีใ่ นไม่ช้า...รบี มารบั กูให้ เร็วทส่ี ดุ เท่าที่จะทำได้ เข้าใจไหม...” ทา่ มกลางแสงออ่ นละมุนของแสงเดอื นและแสงดาว ใบหนา้ ของโคลิ นกลับเครยี ดขมงึ “หมอก หมอก หมอก...” เขาตะโกน “จะต้องรอจนถงึ เม่อื ไหร่ เวลา ไมค่ อยท่านะโว้ย...กจู ะรอจนถึงเทีย่ งคืนแคน่ นั้ ถา้ พวกมึงยังไม่ออกมารับ กูแลว้ ละก.็ ..อยา่ หวงั วา่ จะไดเ้ อ้อื งแสนเพ็งไปเลย...ยงั มบี ริษัทอ่นื อีกตั้ง มากมายทต่ี ้องการจะได้ตน้ ไมม้ หศั จรรยอ์ ยา่ งน้.ี ..”

719/763 เสียงสัญญาณจากโทรศพั ทม์ อื ถือของชายหนุ่มดงั ตืด้ ...ต้ืด... ติดกนั หลายครงั้ ก่อนจะเงยี บเสียงลงไป เปน็ เครือ่ งบง่ บอกใหร้ วู้ ่าแบตเตอรข่ี อง โทรศัพทท์ ่ีชายหนมุ่ ใชน้ ัน้ หมดลง โคลินขวา้ งโทรศพั ท์ท้งิ ไปในความมืด... เสยี งดงั โครมคราม เมอื่ โทรศพั ทม์ อื ถือเคร่อื งใหญ่ กระทบเขา้ กบั ผนงั ศิลา... น่ีละเทคโนโลยีสมัยใหม่ ดรสานึกขัน แมว้ า่ สถานการณร์ อบกายยัง ไมค่ ลายความตงึ เครียด...เม่อื ไม่มแี บตเตอร่ี โทรศัพท์ในมือของชายหนมุ่ ก็ ไมต่ ่างอะไรกบั ก้อนหินท่หี ลอ่ นกำลังน่งั อยบู่ นน้นั “You think you own whatever land you land on The earth is just a dead thing you can claim...” เสียงใสเสนาะของหลอ่ นเอ้ือนเอ่ย รอ้ งทว่ งทำนองเพลงออกมา ท่ามกลางแสงสนธยา... Color of the Winds...เพลงเอกจากภาพยนตรก์ าร์ตูนเร่อื ง Pocahontas ทีห่ ลอ่ นชอบนกั หนา...ภาพยนตรก์ ารต์ นู ที่สอนให้เดก็ รจู้ ัก รกั ธรรมชาตแิ ละสิ่งแวดลอ้ ม... ตัวเอกของการ์ตนู เร่อื งนเ้ี ปน็ ชายหนุม่ ชาวองั กฤษ ทเ่ี ดนิ ทางมาจนถงึ อเมรกิ าแลว้ พบว่าแผ่นดินทเ่ี ขาย่างเหยียบนนั้ แทจ้ ริงมชี นเผา่ อนิ เดยี นแดง จบั จองเปน็ เจา้ ของบ้านอยูก่ ่อนแลว้ ..

720/763 อาวธุ และแสนยานภุ าพ ทำใหช้ ายหนมุ่ เข้าครอบครองผืนแผน่ ดนิ อนั อุดมสมบรู ณ์นน้ั รวมไปถึงทรัพยากรท้ังหลาย...ไมว่ ่าจะเป็นปา่ ไม้ ผนื แผน่ ดนิ หรือแมแ้ ต่กอ้ นหิน... โพคาฮอนทสั นางเอกสาวชาวอินเดียนแดงร้องเพลงท่ีหลอ่ นรอ้ งด้วย ความรสู้ ึกเศรา้ ใจ...หลอ่ นต้องการจะบอกกบั ชายหนมุ่ ผนู้ นั้ ว่า..ที่เขาคิดว่า ผนื แผ่นดินเปน็ เพียงสง่ิ ไร้ชวี ิต และเขาสามารถเข้าครอบครองเป็นเจ้าของ นน้ั เปน็ ความคิดท่ีผิด... “หุบปาก หยุดรอ้ งเพลงบา้ น่นั ได้แล้ว ดรสา” โคลินหนั มาตวาด หลอ่ นเสียงดงั ลน่ั ใบหนา้ ถมึงทึง ดว้ ยเนอื้ หาของเพลงน้ันกระทบใจเขาเขา้ อยา่ งรนุ แรง “But I know every rock and tree and creature Has a life, has a spirit, has a name” ดรสาไมห่ ยดุ ...หลอ่ นรูว้ า่ มโนธรรมของโคลนิ กำลงั ต่อสู้กันอย่างหนัก ...หล่อนอยากจะบอกเขาอยา่ งท่โี พคาฮอนทสั บอกชายหนมุ่ คนน้ันว่า “คณุ รไู้ หมละ่ โคลิน...วา่ แทท้ จ่ี รงิ แลว้ หินทุกกอ้ น ตน้ ไมท้ ุกตน้ สิ่งมี ชวี ติ ทุกชนิด ลว้ นแลว้ แต่มคี วามรู้สึกนึกคดิ กับจติ วิญญาณเป็นของ ตวั เอง” “หุบปาก” โคลินรอ้ งโหยหวนราวกับคนคลุม้ คลัง่ พร้อมกับ ย่างสามขมุ เขา้ มาหาดรสา

721/763 มือแขง็ แกรง่ ของเขาจบั บ่าบอบบางของหญงิ สาว แล้วบีบอยา่ งรนุ แรง หวงั จะใหด้ รสาหยุดรอ้ งเพลงทที่ มิ่ แทงมโนธรรมในใจของเขา “You think the only people who are people Are the people who look and think like you? But if you walk the footsteps of a stranger You’ll learn things you never knew you never knew” หญิงสาวยืดอกหยัดกาย รอ้ งเพลงตอ่ ไปโดยไม่หวน่ั ไหวตอ่ อากปั กริ ยิ าของชายหนุ่มชาวอังกฤษ... “คุณคิดว่าความเปน็ คน กค็ อื มนุษยท์ ี่มองดูเหมือนกบั คณุ และคดิ เหมอื นกับคุณเทา่ นั้นเองหรอื ...สกั วนั หนง่ึ คุณจะได้เรียนรู้ในสิ่งที่คณุ ไม่ เคยร.ู้ ..สักวัน” เสียงดงั ฉาด เม่อื โคลินสะบัดฝา่ มือของเขา กระทบเขา้ กับใบหนา้ ของ หญงิ สาวจนสะบดั ไปทางด้านข้าง หวงั เพยี งวา่ การกระทำดงั กลา่ วจะทำให้ ดรสาหยดุ ร้องเพลง ดรสารู้สกึ เจบ็ แปลบขนึ้ ทม่ี มุ ปาก ลิ้นรบั ความรสู้ ึกเค็มขม ในขณะที่ จมกู ของหล่อนได้กลน่ิ คาวเลือด รมิ ฝีปากทเ่ี คยบางเฉียบของหลอ่ น บดั นี้ ปวดจนชา... “คณุ ก็คิดอยา่ งโพคาฮอนทสั นั่นละโคลิน...” ดรสายงั ไม่ยอม หยดุ ...หลอ่ นพยายามทุกวิถที าง เพ่อื ให้ความรู้สึกผดิ ชอบช่วั ดขี องโคลิน

722/763 ลงโทษ ตนเอง “ไมม่ ีใครเคยครอบครองธรรมชาตไิ ด้สักคน...แมแ้ ต่ตัว คณุ ...” “ไม.่ ..ไมจ่ รงิ ...” โคลนิ ยกสองมือขนึ้ ปิดหู ไม่ต้องการจะได้ยินเสียงของหญิงสาวอีก ตอ่ ไป ใบหน้าหล่อเหลาของเขาบดิ เบ้ยี ว แสดงใหเ้ หน็ ความเจบ็ ปวดรวด รา้ วภายใน... เขาค่อยถอยหลงั ไปทลี ะน้อย กอ่ นจะทรดุ กายนงั่ ลงบนพน้ื ดนิ ตรง หน้าเออ้ื งแสนเพง็ สีหนา้ เปย่ี มลน้ ไปดว้ ยความรสู้ กึ สบั สน... ดรสาทีน่ ง่ั อยู่บนก้อนศลิ าขนาดใหญ่ ขยับตวั ไปมาดว้ ยความ เมื่อยขบ...ใบหนา้ ของหลอ่ นเจบ็ จนไมร่ ู้สกึ ถึงความหนาวเยน็ รอบกาย... โคลนิ คงคิดว่าหล่อนไมม่ ีพษิ สงอะไร จึงมดั เอาไวแ้ คม่ ือ หากขาทง้ั สองข้างของดรสายงั คงเป็นอิสระ... หญงิ สาวพยายามขยบั กายไปใกลเ้ ป้ของหลอ่ นทีละนอ้ ย จดุ ม่งุ หมาย อยู่ทมี่ ดี พก ท่หี ลอ่ นมีตดิ ตัวอยูใ่ นเป้... หากมอื ของหลอ่ นเปน็ อสิ ระ อยา่ งนอ้ ยหลอ่ นคงจะทำอะไรได้มาก กว่านี้.... เปน็ เวลาเกอื บจะห้าทุม่ อยู่แล้ว เมอื่ ตอ่ นอูนำสนิ ธพบกุ บนั่ มาจนถึง เนนิ เขาสงู ท่หี ยัดตระหงา่ นอยู่ใจกลางเวียงแสนเพ็ง...

723/763 อันทจี่ ริงเขาควรจะต้องมาถึงต้งั แต่เม่อื หลายชั่วโมงก่อน... ทมี่ าช้า กเ็ พราะกะนาแปะยอ้ งทที่ วีจำนวนมากข้ึนทุกขณะ ไต่ ระเกะระกะอยู่ตลอดสองขา้ งทางทผ่ี า่ นไป... แม้จะมนี ้ำมันเออื้ งหอมท่ชี ายชาวเย้า ยนื ยนั วา่ สามารถขบั ไล่กะนา แปะยอ้ งได้ หากต่อนอูและสนิ ธพตอ้ งคอยระมดั ระวงั ทกุ ฝีก้าว ด้วยรดู้ ีถงึ พษิ สงของแมลงรา้ ย กองทัพกะนาแปะยอ้ งยังคงหลง่ั ไหลมาจากทกุ ทศิ ทุกทางโดยไม่ขาด สาย พวกมันท้งั หลายขยบั เขี้ยวแหลมคมเปน็ มันวาวไปมา ดว้ ยท่าทาง กระหายหิว เสยี งกรอบแกรบที่แมงมมุ ร้ายขยบั เข้ียวแหลม ดังก้องกงั วานไปตาม ทางที่พวกมันมุง่ หน้าไตข่ ้นึ ไปบนยอดเนิน โดยไมเ่ สยี เวลาหนั มาสนใจ มนษุ ยผ์ ู้ชายทงั้ สองแมแ้ ต่นอ้ ย... สีขาวของพวกมันส่องสะท้อนแสงจันทรก์ ระจ่าง จนเป็นสขี าวโพลน ดแู ลว้ แทบจะกลนื ไปกับสายหมอกโดยรอบ มีซากศลิ าหักพังกองทบั ถมกันอยู่ พอให้มองเห็นลักษณะแตด่ ัง้ เดมิ ว่าเคยเป็นบันไดทีใ่ ช้สญั จรขึ้นลง ตอ่ นอไู ต่นำหนา้ ขน้ึ ไปก่อน และชใี้ ห้ชาย หนุ่มมองดรู อยมดี ฟันเถาวลั ยส์ องข้างทางทผ่ี า่ นไป ดว้ ยสีหน้ายินดี “ไม่ผิดแลว้ ครับดอกเตอร”์ เขาหันมายมิ้ ยิงฟันขาวบอกกับสินธพ “อี่ นายกบั นายฝรั่งมาทางนแี้ น่ เรารบี ตามข้ึนไปกนั เถิด”

724/763 แมข้ าสองขา้ งจะอ่อนลา้ จนก้าวตอ่ ไปแทบไม่ไหว หากพลังใจและ ความห่วงใยของเขามมี ากมายนกั ...สนิ ธพกดั ฟันใชแ้ ขนเหน่ียวเถาวลั ย์ โหนตัวตามหลงั ต่อนอูขนึ้ ไปโดยไม่ย่อท้อ... “ปนื พร้อมนะตอ่ นอ”ู เขากระซบิ ถาม “เราอาจจะตอ้ งใชม้ นั เม่อื ไปถงึ ข้างบน” ตลอดทางที่เดนิ กนั มา สินธพพยายามอธิบายเรือ่ งที่เขาสงสัยให้อีก ฝ่ายฟังครา่ วๆ ตอ่ นอเู ป็นคนฉลาด และเขา้ ใจเรื่องราวต่างๆ ไดอ้ ย่างรวดเร็วฝ่าย นนั้ ยังบอกเขาอกี ด้วยวา่ หลายสัปดาหท์ ่ผี ่านมา เขาคอยสงั เกตดโู คลิน และพบว่าฝ่ายน้ันมีสง่ิ ทน่ี ่าสงสยั หลายอยา่ ง เขาเคยเหน็ โคลินล่วงล้ำเขา้ ไปในเขตปา่ โหง พรอ้ มกับเก็บกล้วยไม้ หายาก รวมทง้ั รองเทา้ นารีคางกบ ซง่ึ ทกุ คนในหมู่บา้ นรู้ดวี า่ เป็นพรรณไม้ ใกล้สูญพนั ธุ์ โดยคดิ วา่ ไม่มีใครรู้เห็น ต่อนอพู ยายามหาทางจะบอกเร่ืองนี้กับดรสามาหลายวนั แลว้ หากเกดิ เรือ่ งมากมายในหมบู่ า้ นเสยี ก่อน จงึ ไมท่ ันได้บอก... สนิ ธพมองดชู ายชาวเยา้ ด้วยสายตาที่เปลีย่ นไป ณ เวลานี้ โลกทศั น์และมมุ มองของสนิ ธพท่ีเคยมีตอ่ ต่อนอู และชาว บ้านผาชา้ งร้อง เปลี่ยนไปโดยสน้ิ เชงิ ...

หากมีโอกาสไดก้ ลับไปทีห่ ม่บู า้ นอกี คร้ัง 725/763 ใหม.่ ..อยากแก้ไขความผดิ พลาดที่ผ่านมา... เขาก็อยากจะเริ่มตน้ ดรสา..รอผมก่อนนะ... คณุ พระคุณเจ้า ส่ิงศกั ดิ์สทิ ธ์ิแห่งเวียงแสนเพง็ ช่วยคมุ้ ครองดรสา ด้วยเถิดครับ...ขอโอกาสใหก้ บั ผมไดแ้ กต้ ัวดว้ ย... สนิ ธพร้องหากำลงั ใจที่ไมเ่ คยเรยี กหามากอ่ นเลยในชวี ิต ด้วยรูด้ วี า่ ในเวลาหน้าสว่ิ หน้าขวานเชน่ นี้ มีเพยี งสิ่งศกั ด์สิ ิทธเ์ิ ท่านั้น ท่ีอาจจะชว่ ยเขา และดรสาได้... พระจนั ทรเ์ พ็ญลอยเดน่ ดวง สูงจนเกอื บจะตรงศรี ษะของหล่อน แลว้ และเอ้ืองแสนเพ็งก็คลก่ี ลีบขยาย จนสามารถแลเห็นอบั เกสรสีเหลือง ละเอยี ดราวกบั ละอองทองท่ีใจกลาง... ประกายระยิบระยบั ของละอองเกสร ที่ฟ้งุ กระจายมาจากใจกลาง ดอกนัน้ ดวู บิ วาวแขง่ กบั แสงดาราทเ่ี บอ้ื งบน.. กล่ินหอมหวานของดอกไมท้ ี่ดรสาไมเ่ คยไดส้ ดู ดมมากอ่ นเลยในชวั่ ชีวติ ค่อยทวคี วามเข้มมากขนึ้ เร่อื ยๆ พร้อมๆ กับการเบง่ บานของกลีบสี ทองของเอ้อื งแสนเพ็ง... อีกไมน่ าน เมอ่ื ถงึ เวลาเที่ยงคืน เอ้ืองแสนเพ็ง กจ็ ะบานจนเต็มท่.ี ..

726/763 และตามตำนานท่ีเลา่ ขานกนั มานานนักหนา...ดอกเออ้ื งสสี ุกสกาวราว กบั ทองคำเนอ้ื แท้ กจ็ ะกลับกลายไปเป็นนางกษตั รยิ ผ์ ู้ตอ้ งคำสาปอกี คร้งั หนงึ่ ... อาจจะเป็นเพราะความเครยี ดในใจ ผสมผสานกับความอ่อนลา้ จาก การเดินทาง โคลนิ จึงน่ังซบหนา้ น่งิ อยกู่ ับทอ่ นแขนมานานกว่าชว่ั โมงแลว้ เสียงสบถดว้ ยถ้อยคำหยาบคาย ทด่ี ังมาจากร่างล่ำสันเปน็ ระยะ เปน็ สิง่ ท่ีบอกใหด้ รสารู้วา่ ฝ่ายนน้ั ไมไ่ ด้นอนหลบั ไปอย่างท่ีหลอ่ นนึกในตอน แรก “ดรสา” ดรสา...สาาา...สาาา.. เสียงเรียกชื่อหล่อนนนั้ สะทอ้ นก้องไปมาในความคิดคำนงึ ของหญงิ สาว เหมอื นมีเสียงของใครคนหนึ่งตะโกนเรยี กชอื่ ของหลอ่ น หากบน ยอดดอยเชน่ น้ี กับเวลาดกึ ด่ืนปา่ นนี้ จะมใี ครเรยี กหาหลอ่ นอีก... สนิ ธพหรือ... หล่อนแอบภาวนาใหเ้ ปน็ เขา หากเวลาลว่ งเลยมานานจนป่านนี้แลว้ หากเขาจะออกติดตามหลอ่ นมาทีน่ ่ี กน็ า่ จะมาถงึ นานแล้ว.. สนิ ธพและตอ่ นออู าจจะไปตามหาหลอ่ นในทิศทางอน่ื มากกว่า...

727/763 ไม่มีใครช่วยหลอ่ นได้ นอกจากหลอ่ นจะต้องหาทางชว่ ยเหลือตนเอง ดรสาหยบิ มดี พบั จากในเป้ ขึ้นมาถอื เอาไว้ในมอื ได้ตั้งแต่ครง่ึ ชั่วโมง ก่อน และหล่อนคอ่ ยงา้ งปลายมีดออก พร้อมกบั เล่อื ยเชอื กเสน้ โตจนขาด ออกจากกนั และแขนทัง้ สองขา้ งของหล่อนก็เป็นอิสระ หญงิ สาวยงั ไขว้มอื เอาไว้ข้างหลงั ดว้ ยไม่ต้องการให้โคลินรตู้ ัวว่า บดั นี้เส้นเชือกที่เขาใชพ้ นั ธนาการหล่อนเอาไว้ หลดุ ออกไปเรียบร้อยแลว้ สมองอนั ชาญฉลาดของหญิงสาวคิดคำนวณ และคาดเดาเหตุการณท์ ี่ กำลงั จะเกดิ ตอ่ ไป พรอ้ มกับหาทางหนที ไี ลเ่ อาไว้ จดุ มุง่ หมายสูงสดุ ของโคลินอยู่ที่เอื้องแสนเพง็ และจดุ มงุ่ หมายสูงสุด ของหล่อนก็อยทู่ ่เี อ้อื งแสนเพ็งเช่นเดียวกัน จุดมุง่ หมายของคนทั้งสองคือส่ิงเดยี วกัน หากดว้ ยวัตถปุ ระสงคท์ ่ี แตกตา่ งกนั โดยสิ้นเชิง...หลอ่ นบอกกบั ตนเองว่า จะปกปอ้ งเออื้ งแสนเพ็ง เอาไวท้ ุกวถิ ที าง ไมว่ า่ จะตอ้ งแลกดว้ ยชวี ติ ... อ้วั แสนเพ็งจะไม่ต้องรอให้ถงึ ฤดดู าวคร้ังหนา้ อีกแลว้ ... ถงึ เวลาที่บุญคุณ ความแคน้ ทั้งหมดจะได้รับการชำระเสียที....คำสาป ท่ีตรงึ อัว้ แสนเพ็งเอาไว้ จะต้องไดร้ บั การคลค่ี ลายไปในคำ่ คืนนี้... อว้ั แสนเพ็งและแถนเมืองแมนพรากจากกันมานานนักหนาแล้ว และ คนื น้ี...การรอคอยนนั้ ควรจะตอ้ งจบส้นิ ลง....

728/763 เมื่อชายหนมุ่ ขึ้นมาจนถงึ ยอดเนนิ กไ็ ดแ้ ต่เบ่งิ ตาเหลียวมองไป โดยรอบดว้ ยความต่นื ตะลงึ ... ซากปรักหักพังของอาคารทง้ั หลาย ตลอดสองขา้ งทางทเ่ี ขาผ่านมานน้ั มคี วามสวยงาม และวจิ ติ รตระการตาไม่ไดค้ ร่ึงของซากอาคารบนยอดเนิน เขาแห่งน้ี สนิ ธพเชอื่ ในทนั ทวี า่ เนินเขาแหง่ น้ีเป็นทต่ี ้งั ของพระราชวังหลวง... ดว้ ยกำแพงแก้วทลี่ อ้ มรอบตัวอาคาร ซงึ่ สลกั เปน็ ลวดลายดอกบวั ที่ ดลู ะเอยี ดและฝมี อื บ่งบอกถงึ ความชำนาญ กบั ซมุ้ ประตกู ับผนังอาคารท่ี หลงเหลอื อยนู่ นั้ โออ่ ่าอลงั การมากกวา่ อาคารอน่ื ใด “ดรสา...ดรสา...” สนิ ธพปอ้ งปากตะโกนเรียกหาหญงิ สาว ที่เปน็ หว่ ง ทุกลมหายใจ ดรสา...สาาาา..สาาา... เสยี งของเขาสะทอ้ นกอ้ งกลับไปกลับมา เหมอื นกับกองอฐิ กองหินท่ี รายอยู่รอบดา้ น ตอ้ งการจะลอ้ เลียนเล่นสนุก “ดรสาอยทู่ ไ่ี หน...วู.้ ..” เขายังไมย่ อมแพ้ “อนี่ ายครบั ” ตอ่ นอูช่วยด้วยอกี แรงหนึง่ ขณะที่ใชไ้ ฟฉายกระบอก ใหญ่ในมือฉายกราดไปมาจนทว่ั

729/763 สินธพยกมอื โบกใหเ้ ป็นรหัสสญั ญาณ เพือ่ แยกยา้ ยกนั ออกคน้ หา ชายหนมุ่ และหญิงสาวท้งั สอง หากช่วยกันอยเู่ กือบครง่ึ ช่ัวโมง กไ็ ม่มวี แี่ วว วา่ จะหาพบ สายหมอกทลี่ งหนาหนัก บัดนจี้ างหายไปหมดตัง้ แต่เมอื่ ใดชายหนุ่ม ไมท่ นั ได้สงั เกตเห็น... เมือ่ มารสู้ กึ ตัวอกี ทีนน้ั อากาศและทอ้ งฟ้าเหนอื ศรี ษะข้นึ ไปนนั้ ใส กระจา่ งจนแลเหน็ ดวงจันทรด์ วงกลมโต อยใู่ กลร้ าวกับจะเอื้อมมอื ไปจบั ตอ้ งได้... ชายหนุม่ พยายามมองหารอ่ งรอยของดรสาและชายหนมุ่ ชาวอังกฤษ เปน็ ครั้งท่ีนับไมถ่ ว้ น หากไม่พบส่ิงใดที่พอจะช่วยใหเ้ ดาไดแ้ มแ้ ต่นอ้ ย... “เด๋ยี วก่อน” สนิ ธพยกมอื ห้ามตอ่ นอู เมือ่ ย้อนกลบั มาเจอกนั อีกครั้ง หน่ึง “กะนาแปะย้องละ่ ...ตอ่ นอูวา่ กะนาแปะย้องเดนิ ทางมาชุมนมุ กนั บนน้ี ก็เพราะพวกมนั ต้องการจะไปท่เี ออื้ งแสนเพง็ ใช่ไหม” ตอ่ นอพู ยกั หน้าอย่างยินดี พรอ้ มฉายไฟกราดไปที่แถวของกะนา- แปะย้อง ที่เดินตามกนั ไปอยา่ งเปน็ ระเบียบ...ทีละเล็ก ทีละนอ้ ย คอ่ ยตาม กนั ... พวกมันหายไปในซอกศลิ าแหง่ หน่งึ ทม่ี ุมของซากอาคารซึ่งเปรียบ เสมือนเป็นหอ้ งโถงใหญ่ “ทางนี้”

730/763 สินธพวิง่ นำหนา้ ต่อนอูไปดว้ ยความร้สู กึ ร้อนใจ เขาเหลอื บดนู าฬกิ า ขอ้ มอื ก็เห็นวา่ เหลืออกี เพยี งสบิ นาทเี ทา่ นน้ั ก็จะถงึ เวลาเท่ยี งคืน... ยังไมท่ ันที่เขาจะมดุ ลอดรอยแตกของผนังศลิ าเขา้ ไป สนิ ธพก็ต้องหนั ไปมองรอบๆ กอ่ นจะแหงนเงยขึน้ มองบนท้องฟ้า เมอ่ื เขาไดย้ ินเสยี ง เครื่องยนต์อะไรบางอยา่ ง สะท้อนก้องไปทวั่ หบุ เขา... เสียงนน้ั ดงั พบึ่ พั่บ เหมือนกับใบพัดขนาดใหญก่ ำลังหมุนอยา่ ง รวดเรว็ ... ชายหนุ่มหนั ไปมองหนา้ ตอ่ นอูดว้ ยความต่นื ตระหนก เมื่อจบั ไดว้ ่า เสยี งของเครือ่ งยนตน์ ้ัน เปน็ เฮลิคอปเตอรล์ ำหนงึ่ ท่ีกำลงั มุ่งหนา้ มาจาก ขอบฟ้าทางด้านทิศใต้.. แสงสแี ดงวูบวาบของดวงไฟที่ท้ายเครือ่ ง กะพรบิ ให้เหน็ ไดอ้ ย่าง ชดั เจน ทา่ มกลางแสงจนั ทร์เพ็ญ และหมดู่ าวท่เี คล่อื นมาชุมนุมกนั อย่าง พรอ้ มหนา้ ... พรอ้ มกนั น้นั เขาก็สังเกตเหน็ แสงสีเงนิ ยวง สกุ สว่างกระจ่างตาพุ่ง วาบมาจากทางขอบฟ้าด้านทิศตะวนั ออก พร้อมกบั เสียงกังสดาลดังกรุ๋งก ริ๋ง.. เหมอื นกับดาวตก หากไมใ่ ช่ดาวตก... เสียงนน้ั ใสเสนาะราวกบั ระฆังแก้ว และเคล่ือนเขา้ ใกลย้ อดเนนิ มาทุก ขณะ

731/763 สนิ ธพได้แต่อ้าปากคา้ งด้วยความตืน่ ตะลึง เม่อื รวบรวมสติและคดิ ไดว้ า่ อะไรกำลงั จะเกดิ ขนึ้ !

๔๗ พระจนั ทรเ์ พ็ญซ่ึงลอยเดน่ อยกู่ ลางเวหา เคลื่อนดวงกลมโตขน้ึ จน ถงึ เกือบกงึ่ กลางฟ้าแลว้ ท่ีล้อมอยู่รอบดวงเดอื นเป็นวงรัศมีสีรุ้งถึงสองวง ดวงดาราจำนวนมากมายเหลือคณานับ เกลือ่ นกระจายเต็มท้องฟ้าราตรีอัน ใสกระจ่างปราศจากเมฆหมอก... ดรสาจ้องมองความมหัศจรรย์ทกี่ ำลงั บงั เกิดอย่ตู ่อหน้าดว้ ยดวงตา ตน่ื ตะลงึ หญิงสาวลมื ความเจบ็ ปวดของบาดแผลที่รมิ ฝปี ากไปในบัดดล น้นั ดอกเอ้อื งแสนเพ็งทชี่ ูช่อหยัดสง่าอยู่บนแท่นศิลากลางหอ้ ง กำลงั คลี่ กลบี บานทีละนอ้ ย... ยงิ่ กลบี ดอกเบ่งบานมากเพียงใด กลน่ิ หอมของดอกไมท้ ห่ี อมย่งิ กวา่ มวลมาลีใด ก็กรนุ่ กำจายไปท่ัวบรเิ วณ... เป็นกรนุ่ หอมที่ไมเ่ หมือนดอกไม้ใดในโลกหล้า... เปน็ กรุ่นหอมแนบสนทิ ติดปลายนาสา... เป็นกรนุ่ หอมเหนอื กรุ่นหอมของเหลา่ มวลมาลา

733/763 เป็นกรุน่ หอมของหัวใจรักท่ีร้างรามาชว่ั กัลป.์ .. ไม่เพียงแตด่ รสาที่จอ้ งมองดอกไมม้ หัศจรรย์ด้วยความพิศวง งงงวย...โคลินเองกไ็ ม่ผิดกนั กับหญิงสาว... เขาเงยหนา้ ขน้ึ มาจากฝ่ามอื ที่ซบนง่ิ อยู่ และเบิกตามองดเู อ้ืองแสนเพง็ บานด้วยความต่ืนใจไมแ่ พด้ รสา... ช่วั เวลาเพยี งไมน่ าน ดอกไม้ทตี่ มู อยู่ ก็เบง่ บานคล่ขี ยายกลีบออกมา อย่างเตม็ ที.่ ..เป็นคร้ังแรกทด่ี รสาได้เห็นดอกไม้ ซ่ึงเล่าขานกันมานานแสน นานในตำนาน... กลบี ของเอือ้ งแสนเพง็ กลมรี และมคี วามกวา้ งเกือบเท่าฝ่ามอื ของ หลอ่ น...ความมหัศจรรย์ทส่ี ุดนั้นอยูท่ ี่สีทองสกุ สกาวของกลบี ดอก.... หากไม่ไดเ้ ห็นกบั ตาในค่ำคนื นี้ ดรสาต้องคิดว่าเอ้อื งแสนเพ็งเปน็ ดอกไมท้ ่ที ำมาจากทองคำ ดว้ ยสที องของมนั เปล่งประกายเรอื งรองอยู่ ทา่ มกลางรัศมจี ันทร.์ .. อับเกสรทก่ี ง่ึ กลางดอกยิ่งมหัศจรรยม์ ากยิ่งกวา่ เพราะละอองเกสร ของเอ้อื งแสนเพ็งนั้นฟงุ้ กระจาย เกิดเปน็ ผงสีทองเหลอื บรงุ้ ที่ระยิบระยบั ราวกับมีดวงดาวดวงน้อยมาชุมนมุ กันอยู่ท่ีใจกลาง... ขณะทห่ี ลอ่ นมัวแต่ต่ืนตะลึงอยกู่ บั ดอกเอือ้ งนนั่ เอง ดรสาสงั เกตเหน็ ความเคลือ่ นไหวของอะไรบางอยา่ งรอบกายของหล่อน...

734/763 ดรสารสู้ กึ เยน็ เยียบไปจนถงึ กระดกู เม่ือหล่อนเหลือบสายตาลงตำ่ แล้วเหน็ วา่ เจา้ สง่ิ มชี ีวติ ที่กำลังเคลอื่ นไหวอยนู่ ้ัน กค็ อื แมงมุม เพชฌฆาต...ไอเ้ ขี้ยวขาว...หรอื กะนาแปะย้องน่ันเอง... ดรสาพยายามหักหา้ มตนเองเอาไวจ้ นสดุ ความสามารถ ไม่ให้ส่งเสียง กรีดร้องออกมา เพราะกะนาแปะยอ้ งท่ีดาหนา้ กนั เข้ามาภายในหอ้ งน้ัน มี จำนวนมากนบั รอ้ ยนบั พนั ... มากมายเสยี จนไมส่ ามารถมองเห็นพืน้ ดินโดยรอบไดอ้ กี ต่อไป...มี เพยี งสขี าวและขาท่ีขวกั ไขวข่ องพวกมนั เทา่ นนั้ ...ดรสารู้ตวั ดวี า่ บดั นี้หลอ่ น กำลังอยทู่ ่ามกลางทะเลแมงมุม... หญงิ สาวจึงไดแ้ ต่น่ิงขึง และยนื ตวั แขง็ แม้แต่จะหายใจออกมาแรงๆ ก็ยังไมก่ ลา้ ดว้ ยเกรงวา่ นัน่ อาจจะทำใหก้ ะนาแปะย้องเหล่าน้ัน หันกลบั มา ทำร้ายหลอ่ น... แต่เมือ่ สงั เกตต่อไป ดรสาก็เหน็ วา่ พวกมันไมไ่ ด้สนใจหลอ่ นหรอื โคลิ นเลยแม้แต่นอ้ ย...พวกมนั พากันมงุ่ หน้าไปทีเ่ ออื้ งแสนเพง็ ต่างหาก... เป็นปรากฏการณ์ท่ีแปลกประหลาดเหลอื ประมาณ และจะดว้ ยเหตุ ใด ไม่มีผู้ใดสามารถลว่ งรไู้ ด.้ .. พวกมนั เขา้ ไปเพื่อป้องกันเอ้ืองแสนเพง็ จากนำ้ มอื ของมนษุ ย์อย่างนัน้ หรอื ?

735/763 หรอื นนั่ อาจจะเป็นเพยี งปรากฏการณต์ ามธรรมชาติ ท่ีพวกมันเพยี ง แต่ตามกล่นิ หอมของเอ้ืองแสนเพง็ มา ก็เทา่ นัน้ ... เสียงของเคร่อื งยนต์ดงั มาจากทใ่ี ดทหี่ นงึ่ บนทอ้ งฟ้าไกลโพน้ และโค ลนิ ลุกพรวดพราดขึ้นมาในทันใด ดว้ ยแววตากระหย่ิมยิม้ ย่อง.. “คนของผมกำลงั มา...ถงึ เวลาท่ีเราต้องอำลากันแล้วละ...ดรสา...” รอยยิม้ และแววตาไรค้ วามเปน็ มิตรของโคลิน ทำใหใ้ บหนา้ คมสัน ของเขา แลดูเหมือนกับปศี าจร้ายในคราบของเทพบตุ ร ชายหน่มุ หยิบเอาถงุ มือยางจากเป้ข้างกายขนึ้ มาสวม แลว้ หยบิ เอาถุง พลาสตกิ ชนดิ หนา ภายในบรรจุนำ้ ยาเคมีสำหรบั แชต่ วั อย่างพรรณพืชออก มาถือไว้ กอ่ นจะยา่ งเท้าหลบหลกี กะนาแปะยอ้ ง ม่งุ ตรงไปยงั แท่นศลิ า กลางหอ้ ง ซงึ่ เอ้อื งแสนเพง็ กำลังบานอยา่ งเต็มท.ี่ .. “จะวา่ ไป...คณุ เองกไ็ ด้เห็นเออ้ื งแสนเพ็งบานอย่างที่ตอ้ งการแล้ว ดงั นนั้ อยา่ พยายามทำอะไรเพอ่ื ขดั ขวางผมท้งั น้นั แล้วเราก็จะจากกนั ด้วย ดี แต่ถ้าคุณทำตัวยุง่ ยากละก.็ ..ผมคงไม่มที างเลือกอน่ื ...” โคลนิ หนั มาข่ดู รสา มือท่ีวา่ งอกี ขา้ งหนงึ่ หยิบปืนพกกระบอกทยี่ ดึ มา จากหล่อนขึ้นมาถอื เอาไว้ แลว้ ชี้ปลายกระบอกปนื มาทางหล่อน พร้อมกบั ใช้น้วิ ปลดเซฟต้ีปืนออก... ...กรงุ๋ กริง๋ ...

736/763 เสียงเสนาะใสของกังสดาลแก้วจากบนฟากฟ้า ดังแทรกเสยี ง เครือ่ งยนตข์ น้ึ มาในวินาทที ่ดี รสาละสายตาจากปืนในมอื ของโคลิน แหงน หนา้ ขนึ้ มองบนฟากฟ้า... แรกทีเดยี วหล่อนนึกสงสยั วา่ เสยี งนัน้ คอื เสียงของอะไร... หากเสยี งฟืดฟาดของมา้ และเสยี งควบดังกบุ กับจากฟากฟา้ ทางด้าน ทิศตะวันออก ทำใหด้ รสาเขา้ ใจในทนั ใด... และเสยี งกรุ๋งกริง๋ ทด่ี งั ก้องกังวานไปจนทว่ั บริเวณนนั้ มาจากกัง- สดาลท่หี อ้ ยอยู่ท่แี ผงคอของมา้ เทยี มรถนนั่ เอง... แถนเมืองแมน... เปน็ แถนเมอื งแมน กำลงั ลงมารับอั้วแสนเพ็ง กลบั ขึ้นไปทีเ่ มอื งฟา้ ... เปน็ ไปไดอ้ ย่างไรกัน...จะเปน็ ไปไดอ้ ยา่ งไรกนั ...ความรู้สึกสองฝ่าย ของดรสากำลงั ตอ่ สูก้ นั อยา่ งหนักภายในใจ...เปน็ ไปไม่ได.้ ..นั่นเปน็ เพยี ง ตำนานเทา่ นั้น... หากรถม้าสเี งินสกุ สกาว ทีก่ ำลงั เคล่ือนตัวลงมาจากทอ้ งฟา้ ทพ่ี ราวไป ดว้ ยแสงดาว เปน็ เคร่ืองยืนยนั ว่าส่ิงทก่ี ำลังปรากฏอยตู่ ่อหนา้ ของหล่อนนั้น ไม่ใชค่ วามฝนั .... เสยี งร้องไห้ของสตรที ่ีดงั กระซกิ ขึน้ มาท่ามกลางความสลวั รางของ ยามราตรี ทำให้ดรสาต้องสะดุ้งจนสดุ ตวั ...

737/763 และเมอื่ หลอ่ นหันกลับมามองเอ้ืองแสนเพ็งอกี ครง้ั หญงิ สาวก็ไดแ้ ต่ อา้ ปากคา้ ง เมื่อสิง่ มหศั จรรย์ย่งิ กวา่ การบานของเอ้อื งแสนเพง็ กำลังจะเกดิ ข้ึน.. ควนั บางเบาสีทองจากพื้นดินโดยรอบดอกไมบ้ นแทน่ ศิลา ลอยกรนุ่ ข้ึนมาเป็นสาย... ทา่ มกลางสายหมอกสที องทคี่ ละคลงุ้ นัน้ ดรสาเหน็ เงาร่างบางระหง ของสตรีผหู้ น่ึงแทรกซ้อนขนึ้ ... สตรีที่หล่อนคุ้นเคยนกั หนา เหมือนกบั เคยเห็น เคยร้จู กั เคยพบปะ กันมากอ่ น เม่อื นานแสนนาน... พสั ตราภรณ์ของสตรีนางน้ัน คอ่ ยแจม่ ชัดขึ้นทลี ะน้อย ในขณะที่รูป เงาของดอกเอื้องแสนเพง็ กำลงั รางเลือนไป... โคลนิ ทย่ี นื ตระหง่านคำ้ ดอกเอ้ืองอยู่ คงเหน็ ความมหัศจรรยเ์ ดยี วกนั กบั ทห่ี ล่อนเห็น ชายหนมุ่ ชาวอังกฤษจงึ ตดั สินใจใชม้ อื ขา้ งหนึ่งเอ้ือมไปควา้ เอากอเออ้ื งแสนเพง็ แล้วออกแรงกระชากโดยแรง... “อยา่ นะ ไอว้ ายร้าย” ดรสาตดั สินใจอย่างเดด็ เดีย่ วในวนิ าทนี น้ั หลอ่ นกระโจนพรวดเดียวถงึ ร่างลำ่ สันของโคลิน พรอ้ มทง้ั โถมตัวเข้า ใสด่ ้วยเรี่ยวแรงทงั้ หมดท่ีมอี ยู่

738/763 “แกจะทำอย่างนั้นไมไ่ ดน้ ะ แกจะถอนเอาเออ้ื งแสนเพ็งไปไมไ่ ด้ไม่ เหน็ หรือไงวา่ แถนเมอื งแมนกำลงั ลงมารบั อัว้ แสนเพง็ แล้ว...แกจะขดั ขวาง พวกเขาไมไ่ ด.้ ..ฉนั ไม่ยอมให้แกทำอยา่ งนน้ั แน่ ... ดรสาทง้ั จกิ ทั้งข่วนโคลิน โดยไมร่ วู้ า่ มือของหล่อนจะควา้ ไปโดนอะไร เข้า หญิงสาวรอ้ งตะโกนราวกับบ้าคลัง่ ไปแลว้ ในขณะทโ่ี คลนิ เองก็ยังไม่ ยอมปลอ่ ยมือจากเอือ้ งแสนเพง็ “ไอบ้ า้ เอ๊ย” หญงิ สาวตะกุยหนา้ ของชายหนุม่ ร่างสงู ดว้ ยความ เคียดแคน้ หวงั เพยี งใหฝ้ ่ายนั้นปลอ่ ยมอื จากเออ้ื งแสนเพง็ ที่กำลังกลาย รา่ งไปเปน็ นางมนษุ ย์ หญิงสาวไมค่ ิดคำนงึ อกี แลว้ วา่ จะเกิดอะไรขึ้นกับตวั หล่อนบา้ ง...ขอ เพยี งให้หลอ่ นชดใช้ให้กบั อัว้ แสนเพ็งและแถนเมืองแมน... คนรักทง้ั สองควรจะต้องสขุ สมหวังเสยี ที หลงั จากท่ตี ้องพรากจากกนั และรอคอยมานานชัว่ กปั ชวั่ กัลป์... หากเรือ่ งราวท้งั หมดน้.ี ..ดารกาประกายเป็นผูก้ ่อ...หลอ่ นน่ลี ะจะเปน็ ผู้ แก้... “ปล่อยเออ้ื งแสนเพง็ เดี๋ยวนี”้ ดรสาใชน้ ว้ิ ของหล่อนจกิ เข้าไปใน นัยน์ตาของอกี ฝ่ายเตม็ แรง “โอย๊ ” โคลนิ รอ้ งลนั่ ด้วยความเจบ็ ปวด เมื่อเล็บแหลมของหญิงสาว จกิ เข้าไปในดวงตา อาจจะเปน็ ด้วยสญั ชาตญาณที่ทำให้เขาปล่อยมอื ขา้ ง

739/763 หนง่ึ จากเออ้ื งแสนเพง็ อย่างที่ดรสาต้องการ หากเป็นดว้ ยสญั ชาตญาณอกี เช่นกนั ทม่ี อื ซ่งึ ถอื ปนื พกอยู่อีกขา้ งหนึ่งนนั้ ก็ลัน่ ดังขึ้น ...ปงั .... “ดรสา...ระวงั ...” สินธพตะโกนเสยี งดังก้องไปจนทั่วหอ้ งศลิ า เพราะเวลาท่ีกระสนุ ปืน ฝังเข้าไปในช่องทอ้ งของดรสานัน้ เป็นชัว่ เวลาเดยี วกนั กับท่ีเขาลอดรอย แตกของชอ่ งกำแพง โผลเ่ ขา้ มาในห้องพอดี... “อยา่ ....” เขาตะโกนด้วยเสียงทงั้ หมดท่ีมี แมว้ า่ นน่ั จะสายจนเกนิ ไป... หวั ใจของชายหนุ่มชาจนไมร่ ูส้ ึกอะไรอีกแล้ว เม่ือแลเหน็ รา่ งสงู โปรง่ ของหญิงสาวทรดุ ฮวบลงไปกองอยบู่ นแท่นศลิ านน้ั ... พร้อมกับทไี่ ดย้ นิ เสยี งของชายหนมุ่ ที่หล่อนเฝา้ รอคอย ดรสารู้สกึ ถึง เลอื ดอุน่ ๆ ทไ่ี หลทะลกั ออกมาจากหนา้ ท้องของตนเอง... แค่จากกนั ไม่ถงึ หนง่ึ วนั หลอ่ นยังรสู้ ึกว่า การรอคอยให้สนิ ธพกลับ มาน้นั มนั นานนกั หนา...แลว้ อว้ั แสนเพง็ เล่า...อว้ั แสนเพ็งรอคอยแถนเมอื ง แมนมากีฤ่ ดดู าวแลว้ ... นานเหลือเกิน...นานจนเกินกวา่ จะนับ...และคำ่ คนื น้ี การรอคอยนั้น ควรจะตอ้ งสน้ิ สุดลงเสยี ที....ไมม่ ีความเจบ็ ปวดอยา่ งท่ีหลอ่ นนึกกลัว นอกจากกล่นิ คาวคละคลงุ้ ...

740/763 ดรสาจอ้ งมองหน้าของโคลนิ ดว้ ยความรู้สกึ ไมเ่ ชื่อ...ไมเ่ คยคิดมากอ่ น วา่ ฝ่ายนนั้ จะทำร้ายหล่อนไดอ้ ย่างเลือดเย็น... หลอ่ นเหน็ สินธพและต่อนอวู ิ่งพรวด เหยยี บข้ามฝูงกะนาแปะย้องเข้า มายงั โคลินด้วยความรวดเร็ว...ชายหนุม่ ชาวองั กฤษยงิ ปืนสวนไปอีกหลาย นดั หากเป็นเพราะความตกใจ กระสนุ จงึ พลาดเป้าหมายไปเสียทุกนัด สนิ ธพไม่ยอมตกเปน็ เปา้ หมายเพยี งฝา่ ยเดียว ดังน้ัน เขาจงึ ชัก ปืนพกข้นึ ยงิ โต้ตอบ อาจจะดว้ ยความหนักแน่น หรอื เพราะแรงแคน้ เคือง ท่ีเหน็ คนรักถูกยงิ ...สนิ ธพจึงบรรจงต้งั ใจยิงโคลินดว้ ยความรู้สึกเจบ็ ปวด รวดรา้ ว... ปัง... กระสุนนดั นน้ั ฝังเข้าทกี่ ลางหนา้ อกของโคลนิ แมน่ ยำราวกับจับวาง... ร่างสูงใหญข่ องชายหนุ่มชาวอังกฤษ กลง้ิ ตกลงไปจากแท่นศิลา ท่ามกลางฝูงกะนาแปะย้องท่ีกระโดดเขา้ กลมุ้ รุมรา่ งของเขาด้วยความ พยาบาท... เสียงของโคลินรอ้ งโหยหวนดว้ ยความเจบ็ ปวด ดังกกึ กอ้ งไปทวั่ ห้อง ศลิ า ทา่ มกลางความรูส้ ึกของดรสาท่พี ร่าเลอื นลงไปทุกขณะ น้ำมนั เอ้อื งหอมของต่อนอดู เู หมือนวา่ จะไมส่ ามารถช่วยอะไรโคลินได้ แมแ้ ตน่ ้อย เพราะภายในชัว่ เวลาไมก่ ี่นาท.ี ..ร่างสงู ใหญ่ของเขาก็เหลือเพยี ง โครงกระดกู ขาวโพลน...

741/763 เสียงเฮลิคอปเตอร์ทใ่ี กล้เข้ามาทุกขณะดูจะชะงกั ก่อนจะถอยห่าง ออกไป... ดรสาคดิ ว่าคนบนน้นั คงไดย้ ินเสียงปืน และคาดเดาไดว้ า่ อาจจะเกิด การปะทะและยงิ ต่อสกู้ นั ขึน้ ทพี่ ื้นขา้ งลา่ ง จงึ รีบนำเคร่อื งหนไี ป ไมย่ อมเขา้ มาพัวพันดว้ ย... นัยนต์ าของหญิงสาวเร่ิมพร่าพราย ลมหายใจของหล่อนเริม่ ผะแผว่ ... เลอื ดจากร่างของหลอ่ นซมึ แผอ่ อกไปโดยรอบเป็นวงกวา้ ง... เลือดสแี ดงฉานของดรสาแผไ่ ปจนถึงเออื้ งแสนเพ็ง และซมึ ซาบหาย ไปอยา่ งรวดเรว็ ...หากก็ยังมีหยดเลือดบางสว่ นท่สี าดกระเซ็นต้องกง่ิ ใบให้ เห็น... เลือด...ความแคน้ ...ควรจะตอ้ งลา้ งด้วยเลือด... หญิงสาวเหลอื บตามองไปทเ่ี อื้องแสนเพง็ อีกครงั้ และพบว่าบัดนี้บน แท่นศลิ าตรงนั้น ไม่มีเอือ้ งแสนเพ็ง...ดอกไมใ้ นตำนานอีกต่อไป... ณ ท่ีซึง่ เคยเป็นเออื้ งสีทอง...มรี ่างระหง เฉิดเฉลาของนางอั้วแสนเพง็ เดน่ ชดั ปรากฏขึน้ มาแทนท.ี่ .. ....อ้าเจา้ เสาวภาคเพญ็ โฉม ดังโสมสอ่ งหล้าราศี แจม่ ลักษณ์เลิศหล้านารี ไมม่ พี รรณเพญ็ เชน่ นาง...

742/763 ดวงตาสเี ขม้ ดำขลับราวนลิ เนือ้ งามจอ้ งมองมาทด่ี รสาดว้ ยสายตา ขอบใจ และใหอ้ ภยั ...กรุง๋ กร๋ิง กรุ๋งกรง๋ิ ... เสียงใสของระฆงั แกว้ เคลื่อนต่ำลงมาทกุ ขณะ และเข้ามาใกลเ้ สียจน ดรสาสามารถแลเหน็ รถมา้ คันงามนนั้ ได.้ .. รถมา้ จากฟากฟ้าเคลือ่ นมาจอดเทียบลงตรงหนา้ แท่นศิลา ท่ามกลาง สายตาต่ืนตะลึงของต่อนอแู ละสนิ ธพ... อวั้ แสนเพ็งหนั มาย้ิมอย่างออ่ นหวานใหก้ ับหล่อน และดรสารู้ดีว่า นน่ั จะเป็นครัง้ เดยี วและครง้ั สุดท้ายทห่ี ล่อนจะได้เห็น... นางกษตั รยิ ์ยุรยาตรย่างเย้ืองก้าวขึน้ สูร่ ถม้าจากเบื้องบน... รถม้าท่ีนางควรจะได้ข้ึนไปกับคนรกั เสยี เมอ่ื นานมาแล้ว... ทนั ทที อ่ี ั้วแสนเพ็งก้าวขน้ึ นั่งเคียงกับใครคนหนงึ่ ซง่ึ รอหลอ่ นมานาน แสนนาน กะนาแปะยอ้ งท่ีรายล้อมอยู่เต็มไปท้งั ห้องศิลา กส็ ลายกลายเปน็ สายหมอกจาง... ทลี ะเล็ก ทีละน้อย คอ่ ยจางสลาย... วญิ ญาณพยาบาทไดร้ ับการปลดปลอ่ ยในคำ่ คนื ฤดูดาว...เมื่อความ อาฆาตพยาบาทสญู สลาย...ดรสาแน่ใจวา่ พษิ รา้ ยที่พวกมนั คายเอาไวใ้ ห้ กับผู้คนในหมบู่ า้ น ก็ย่อมจะสญู สลายไปด้วยเชน่ กัน...

743/763 ...กรุ๋งกรง๋ิ กรุง๋ กร๋งิ ... เสียงกงั สดาลแก้วดงั กึกกอ้ งข้ึนมาอีกคร้งั เม่อื สารถที ี่นั่งอยทู่ างตอน หนา้ ของรถมา้ กระตกุ บงั เหยี น เป็นสญั ญาณเร่งใหร้ ถมา้ เคลือ่ นกลบั ไปใน ทิศทางเดมิ ... แสงสเี งินยวงของรถม้ากระจ่าง และเจดิ จา้ เสียจนดรสาไม่สามารถ มองเหน็ หน้าคา่ ตา ของผู้ทรงศกั ด์ทิ ่ีนง่ั อยภู่ ายในน้นั ... ดวงดาวบนทอ้ งฟา้ นบั หม่นื นับแสน พริบพราวราวเรงิ รน่ื ชืน่ บาน... จากทอ้ งฟา้ ท่ไี กลโพ้น ดรสาคิดวา่ หลอ่ นไดย้ นิ เสียงดนตรีทไี่ พเราะ เสนาะโสต แวว่ มาใหไ้ ดย้ ิน... ทีบ่ นโนน้ คงมงี านเฉลมิ ฉลองอย่างใหญ่โต... ...หากเสียงทมุ้ นมุ่ เป็นกงั วาน ท่ีกลา่ วขนึ้ แก่หล่อนโดยเฉพาะทำให้ หยาดนำ้ ตาของดรสารินไหลออกมาโดยมิอาจหักหา้ มเอาไว้ไดอ้ กี ต่อไป... “ในทส่ี ุด เจ้าก็ไดร้ ้จู กั กับความรักที่แท้จริง...ขอบใจ...ดารกา ประกาย...ขอบใจ” เมือ่ หลอ่ นขยบั ตัวดว้ ยความเจบ็ ปวดรวดรา้ วอีกครง้ั นัน้ ก็เป็นเวลา ท่ีแสงสีทองสอ่ งจับขอบฟา้ เรอื งรอง ...ยังไมต่ ายหรือ...ฉันยงั มีชีวติ อยอู่ กี หรอื ...

744/763 ดรสาถามตัวเอง พรอ้ มกบั ที่นกึ ย้อนไปถงึ เร่อื งราวมหัศจรรยท์ ี่เกิด ขน้ึ เม่ือคำ่ คืนท่ีผา่ นมา... วงแขนแข็งแกรง่ ของใครคนหนงึ่ ที่กอดหลอ่ นเอาไว้จนแน่นคลาย ออกเลก็ น้อย เมื่อรสู้ กึ ว่ารา่ งบอบบางกำลงั ขยบั ตัว “ดรสา...ดรสา...” มีความปีตฉิ ายชดั บนดวงหน้าคมสันของสนิ ธพ “คณุ ต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณจะต้องหาย...” “หนาว...ฉันหนาวเหลอื เกิน...” ดรสาพยายามขยับตัว หากอาการ ปวดแปลบในช่องท้องทำใหห้ ลอ่ นไม่สามารถขยบั ไดม้ ากอย่างทคี่ ดิ หญงิ สาวเหลือบตาลงมองตนเอง กเ็ หน็ วา่ รอบเอวมผี า้ ผนื ใหญม่ ัดเอา ไวจ้ นแน่น...รอยเลอื ดยังคงซมึ อย่เู ตม็ ผืนผ้าจนเปยี กชมุ่ ... “ฉันฝันไป...” หลอ่ นพมึ พำ “เมื่อคนื นี้ฉนั ต้องฝันไปแนๆ่ ...ใช่ไหมคะ สินธพ...” “ไม.่ ..ไม่ใชห่ รอก” ชายหนมุ่ ส่ายหน้าไปมา “คณุ ไม่ไดฝ้ ันไปสกั นดิ ...” “หมายความว่า...” ดรสารู้สึกคอแหง้ จนแสบ “ใช่...ดรสา...ใช่” ชายหนุ่มยืนยนั หนกั แน่น “เราไดม้ าเป็นสักขีพยาน ใหก้ ับอัว้ แสนเพง็ ...บัดนี้ เธอได้กลบั ไปสูเ่ มืองฟา้ หลังจากทเ่ี ฝา้ รอคอยมา นานนกั หนา...และน่ันเปน็ เพราะคุณชว่ ยเธอเอาไว้...ดรสา...คณุ ชว่ ยใหเ้ ธอ ไดก้ ลับไป...”

745/763 “ฉันกแ็ ค่ทำในส่ิงทคี่ วรจะทำ...กเ็ ทา่ นนั้ ...เหน่อื ยจงั เลย” หลอ่ นรสู้ กึ เชน่ นน้ั จรงิ ๆ หนังตาของหลอ่ นหนกั อ้ึงขึ้นทกุ ขณะ...ริมฝีปากท่ีถูกโคลิน ทำรา้ ยยังคงบวมเจอ่ ดังน้นั เวลาจะเอย่ แต่ละคำออกมานัน้ จงึ เป็นไปดว้ ย ความยากลำบาก “ง่วงดว้ ย...ฉันนอนกอ่ นนะคะ...” “อย่าหลับนะดรสา...อย่าหลบั ...” สินธพยังคงกอดหลอ่ นเอาไวจ้ น แนน่ “เราสัญญากนั แลว้ กอ่ นจะมาที่น่ีว่าจะไม่ทิ้งกัน...จำได้ใช่ ไหม...อดทนเอาไว.้ ..” “ค่ะ” หลอ่ นพยายามตอ่ สู้กบั ความหนกั อง้ึ โดยการลืมตาขนึ้ “ต่อนอฝู า่ ปา่ ดง กลับไปทหี่ มบู่ ้านต้ังแตเ่ มือ่ คนื น้แี ล้ว และติดต่อให้ ทางอำเภอสง่ เฮลิคอปเตอรม์ ารบั คณุ ไปสง่ ที่โรงพยาบาล อดทนอกี หน่อย นะดรสา...ต่อนอไู ปคนเดยี ว จะไปไดเ้ ร็วกวา่ เราท้ังสามหอบหิ้วกันไป อีก ไม่นาน กจ็ ะมคี นมารับเราแล้ว...” “ฉนั เหนอื่ ย...” หล่อนพึมพำ “ผมรกั คุณนะ...” สนิ ธพรดั ร่างแบบบางของหลอ่ นแน่นเขา้ กบั อก อบอุน่ “ผมอย่ไู มไ่ ดถ้ ้าไมม่ คี ณุ เข้าใจไหมดรสา...” “ผมรักคณุ ดรสา” เขาบอกกับฉนั วา่ เขารักฉัน...ดรสาพยายามเผยอปากย้ิมใหก้ ับเขา และพยายามลืมตาข้นึ มองใบหน้าคมเข้มของสินธพ... “ฉันก็รกั คณุ คะ่ ..สินธพ...”

746/763 ทา่ มกลางความรสู้ ึกทเ่ี ลอื นราง ดรสาคดิ ว่าได้ยนิ เสียงเฮลิคอปเตอร์ ดงั แว่วมาจากขอบฟ้าไกล...และเสยี งนั้นเคลื่อนใกล้เข้ามาทุกขณะ... ไมน่ านนัก สายลมแรงกพ็ ัดพาเอาต้นหญา้ รอบกายใหแ้ หวกกว้าง ออกจากกนั เมอ่ื เฮลคิ อปเตอรพ์ ยายามจะรอ่ นลงจอด ดรสาพยายามกล้ำกลนื ความเจ็บปวดท่ปี ระดังขนึ้ มาเอาไว้จนสดุ ความสามารถ เมอื่ ใครทไี่ ต่ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ รบั ร่างของหลอ่ นจาก อ้อมแขนของสนิ ธพขึน้ ไปนอนบนเปล.. ข้อพบั แขนของหลอ่ นเจบ็ แปลบ เมอ่ื คนบนเฮลคิ อปเตอรแ์ ทงเข็มลง เพื่อเปิดเส้นให้นำ้ เกลือ... “เธอแข็งแรงมากนะครบั ” เสียงของหมอบนเฮลิคอปเตอรช์ วนสินธพ คยุ “เสยี เลือดมากขนาดน้ี เปน็ คนอ่นื คงจะแย่ไปแล้ว...” “ต่อนอู...” หล่อนเรียกหาชายชาวเยา้ เพ่อื ถามคำถามทย่ี งั คา้ งคาใจ “คนเจบ็ ในหมู่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง” “อี่นาย” ตอ่ นอูยื่นหนา้ เข้ามาให้ดรสาเห็น “อยา่ หว่ งไปเลย...ทุกคน ฟนื้ หมดแล้วครบั ...ทุกคนไมเ่ ป็นไรแล้ว รวมทั้งป้าแสงดาดว้ ย...เพราะอี่ นาย เพราะบารมขี องอนี่ ายแทๆ้ ” “ดี...ดจี รงิ ๆ...” ดรสาถอนใจยาว

747/763 ดรสารู้ดวี ่า เฮลคิ อปเตอร์ลำนนั้ กำลังบินฝ่าก้อนเมฆขาวกระจ่าง ไป ยงั ขอบฟ้าดา้ นทิศตะวนั ออก เพราะหล่อนเหน็ แสงเงนิ แสงทองจบั อยทู่ ี่เส้น ขอบฟา้ ... “สินธพคะ” ดรสาร้องหา “ครบั ” ชายหนมุ่ ย่ืนหนา้ ไปจนใกล้ “คุณจะอยู่รอดฤู ดดู าวครงั้ หน้า พรอ้ มกับฉนั ไหม” ดรสายม้ิ ออ่ นโยน “แนน่ อน...เราจะอยูด่ ้วยกัน...” ชายหนุ่มพยายามยมิ้ ให้หญงิ สาว “แต่ตอนน้ัน ฉนั คงจะแกห่ ง่อม จนไมน่ า่ ดูอกี แลว้ ...” “ผมก็คงจะแกไ่ ม่แพ้คุณนน่ั ละ ดรสา” สินธพบีบมือหญงิ สาวเบาๆ “เราจะอย่ดู ว้ ยกนั ...ผมสญั ญา...ผมจะไม่ท้ิงคุณไปไหน...” เงยี บกันไปพกั ใหญ่ กอ่ นท่ีหล่อนลมื ตาขนึ้ มองชายหนุ่มเมอ่ื นึกอะไร ข้ึนมาได้ “สินธพคะ...” “วา่ ไง...แม่ผึง้ น้อยของผม...” เสียงของชายหนุ่มออ่ นหวาน “คุณเอาหนงั สือของฉันมาหรอื เปล่า...” หล่อนถามหาหนังสอื เลม่ โปรด สินธพหันไปค้นอะไรกกุ กักอยู่ทางดา้ นหลงั ของเขาครใู่ หญ่ ก่อนจะ หยิบหนังสือปกออ่ น เลม่ เกา่ คร่ำคร่าชูขึ้นให้ดรสาเหน็ ...

748/763 “เลอื กสกั บท แล้วอา่ นใหฉ้ นั ฟงั หนอ่ ย...ได้ไหมคะ...ท่ีรัก...” ดรสา พยายามส่งย้ิมออ่ นโยนใหก้ บั เขา “ได้สดิ รสา...ได้ส”ิ สินธพรบี พลิกไปยังหนา้ ที่เขาตอ้ งการ ...จากทน่ี ัน่ ไปทางตะวนั ตกเฉียงใต้ ฉนั มองเหน็ เทอื กเขาง็องระลอก สง่างามแหง่ ขนุ เขา ผงาดเหนอื แผน่ ดนิ ราบทแ่ี วดล้อมอยู่ น้ำเสียงของชายหนุ่มทมุ้ นมุ่ และออ่ นโยน เหมือนกบั นยั น์ตาท่ีจ้องจับ ตรงมายังดรสา ...เป็นสนี ้ำเงินจางดง่ั อากาศธาตุโดยตลอด แต่มันอยไู่ กลเสยี จนยอด ทัง้ ส่ีดเู ลก็ ลง ยากจำแนก และตา่ งไปจากเมื่อมองจากไร่ เค้าโครงของ เทือกเขาลดราบอย่างเช่ืองชา้ และมลายลับไปในเงื้อมมอื ของความพราก ไกล... เฮลิคอปเตอรล์ ำน้อย บนิ ฝา่ ก้อนเมฆไปข้างหน้าโดยไมห่ ยดุ ยง้ั และ พลังใจทชี่ ายหน่มุ ถ่ายทอดใหก้ ับหญิงสาวทนี่ อนอยบู่ นเปลคนไข้ นนั้ มี อยา่ งเตม็ เปี่ยม... แม้รา่ งกายจะเจ็บปวด หากหัวใจทเ่ี หน็บหนาวของดรสา กลับไม่ เหนบ็ หนาวเหมือนอยา่ งเคย... เรื่องราวชวี ิตของคาเรนกับเดนนสิ และอาฟรกิ าทเ่ี ธอรัก ปดิ ฉากลง ไปแลว้ เมอื่ เจด็ สิบกวา่ ปกี อ่ น ตอนท่ีคาเรนย้ายกลับบา้ นของหล่อนท่ี ประเทศเดนมารก์ หากเรอื่ งราวของหลอ่ นและสนิ ธพเพ่งิ จะเร่มิ ต้นขึ้น...

749/763 หลอ่ นไมก่ ลัวอะไรอีกแลว้ เมื่อเงยหน้าขนึ้ สบกับดวงตาอนุ่ รักของ เขา... มคี วามรกั ฉายชัดอยใู่ นนน้ั ... ดรสาม่นั ใจว่า สนิ ธพจะไมม่ วี ันทิง้ หล่อนไปไหน...ทง้ั เขาและหลอ่ น จะอยู่ทีน่ ี.่ ..ทผี่ าช้างรอ้ ง... มอื แขง็ แรงของชายหนมุ่ เกาะกุมมอื ออ่ นโยนของดรสามัน่ คงประหน่งึ เป็นพนั ธะสญั ญาท่ีใหไ้ ว้แก่กันว่า ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะลำบากยากเยน็ สักเพียงไร ไม่วา่ จะตอ้ งเผชญิ กบั อปุ สรรคปญั หาใดเขากจ็ ะอยู่เคยี งข้าง หล่อน จะชว่ ยดรสาทำงานที่หลอ่ นรักตลอดไป... น้ำตาของดรสาไหลรนิ ด้วยความรูส้ ึกอบอุน่ และความรักท่เี ป่ียมล้น อยู่ภายในใจ.. สนิ ธพเลอื กเอาบทสดุ ท้ายของ ‘พรากจากแสงตะวัน’ เพ่ืออา่ นให้ หล่อนฟัง ราวกบั ต้องการจะบอกเปน็ นัยว่า บัดน.้ี ..เมฆหมอกท้งั หลายที่คลี่ คลมุ ชีวติ ของเขาทัง้ สองนัน้ ไดส้ ลายหายไปจนหมดสน้ิ เหลือแต่เพยี งแสง อรณุ ของวันใหมซ่ ึ่งสอ่ งสวา่ งเรืองรอง เปน็ หลกั ชัยรอคอยให้หลอ่ นและเขา เดนิ ทางไปถึง... จบบริบรู ณ์ ๒๗ กมุ ภาพนั ธ์ ๒๕๔๗ เวลา ๐๑:๕๐ น. ‘พงศกร’

ประวตั ผิ ู้เขียน ‘พงศกร’ เปน็ นามปากกาของ น.พ.พงศกร จนิ ดาวฒั นะ จบการศกึ ษาจากคณะแพทยศาสตร์ มหาวทิ ยาลัยขอนแก่น และ อบรมเป็นผูเ้ ชย่ี วชาญสาขาเวชศาสตร์ครอบครวั จาก Pennsylvania State University รัฐ Pennsylvania ประเทศสหรฐั อเมริกา ปจั จบุ นั ทำงานในตำแหน่ง Senior Director of Communica- tion ประจำอยูท่ ่ีศูนย์การแพทย์ โรงพยาบาลกรุงเทพ ไดร้ บั การสนับสนนุ และสง่ เสริมจากบิดามารดา จึงรกั การอ่านและ ชอบขีดเขยี นมาต้ังแต่เรียนชั้นประถม ผลงานเรื่องสัน้ เร่ืองแรกชอ่ื ปกุ ปยุ ไดร้ บั การตีพิมพ์ในนิตยสารสวิตา เม่ือตอนอายุ ๑๑ ปี จากวนั นัน้ ถึงวัน นี้ กว็ นเวยี นเขยี นหนังสือมาโดยตลอด ไมว่ ่าจะเปน็ เรื่องสนั้ เรื่องยาว สารคดี รวมทัง้ บทความทางการแพทย์ และคอลัมนต์ อบปญั หาสขุ ภาพใน นิตยสาร ผลงานเขยี นที่ไดร้ บั การรวมเลม่ ๒๕๔๔ เบ้อื งบรรพ์ (ได้รบั รางวลั ชมเชยประเภทนวนยิ ายจาก