พยศรักมาเฟีย

บนพ้นื พรม เลยไมเ่ หน็ ว่าเขาหันมามองและโอบเอวคอดเพือ่ ยกเธอข้นึ ไปวางบนตัก “โดมนิ ิก” รา่ งนุ่มนิ่มแข็งท่อื ใชม้ ือดันบา่ กว้างเม่ือเขาดงึ เธอเข้าไปกอดไว้ เรอื่ งเซ“ก็ ผซม์ ไเมวเ่้นคแยตน่ตกึ ออนยทากี่เหก็นอเดพผล้หูินญเมงิ ่อื คเนกไือหบนสมอางตป้ังีกแ่อตน่อายเคุสยบิ สหงกสถยั ้านไมับ่เพกัยี่นวๆข้อคงรกั้งับวา่ มัน จะให้ความรสู้ กึ ยังไง” พยายาคมงดเันปเน็ ขเาพอรอากะนเป้ำลเส่ยี ยี นงเขปอ็นงวเาขงาลทงี่ทบำนใหบ้ใ่าจกขำยอำงเธหัอวอใจอ่ เนต้นยวตบกึ ลตงักโดยไม่รตู้ ัว มือที่ “เพลนิ ตัวนุ่มหอม นา่ รกั เหลือเกนิ เปน็ ผ้หู ญงิ ไปทั้งเน้ือทั้งตัว” เขาบอกเสยี ง พรา่ ซบศรี ษะบนบ่าเลก็ และจบู ต้นแขนเปลือยของเธอหนักๆ หลายครัง้ สองหนุ่มสาวนัง่ น่งิ อยใู่ นความเงียบพักใหญ่ เธอจงึ เรม่ิ ดันตัวออกเมือ่ คดิ ว่าได้ แสดงความเห็นใจมากพอแล้ว “ปล่อยเถอะคะ่ ” ชายหนุ่มยอมปลอ่ ยดีๆ อย่างอ้อยอง่ิ ให้เธอเลือ่ นตัวลงจากตักและไปนั่งอยู่ ข้างๆ ห่างออกไปพอสมควร “ตำรวจวา่ ยังไงบ้างคะ” “ตั้งให้ผมเป็นผู้ต้องสงสัย” เขาปิดกลอ่ งใสเ่ น้อื หันมาย้มิ ให้เธออย่างคนท่ีไมไ่ ด้หนักใจกับการตกเป็นผ้ตู ้อง สงสยั ในคดฆี าตกรรมสำคัญ แตเ่ ธอเหน็ ความหนักใจในแววตาของเขา “คนร้ายปิดกล้องวงจรปิดบนเรอื ตรงจดุ ทเ่ี กิดเหตุ เพลนิ พอจะบอกได้ไหมว่าเห็น อซิ าเบลครัง้ สดุ ท้ายทไ่ี หน” “ทก่ี ราบเรอื ด้านทศิ ตะวันตก ช้ันเดยี วกับอาร์ตแกลเลอรี โฟโต้คะ่ ฉันจะพาคุณ ไปท่นี ั่น” เธอผดุ ลกุ ข้ึนยืน

“ก็ด”ี เขาลุกตาม เอากลอ่ งทึบไปเก็บไว้ในต้เู ย็น ขณะที่หญิงสาวยื่นมอื ไปกดปมุ่ ปิด กระจกอย่างแหยงๆ “ทำไมคณุ ต้องเล้ียงสัตว์ นา่ กลัวอย่างน้ีด้วย” เปน็ ปล“ามสันวเยปงน็ ามแ”คป่ ลา” เขาตอบสน้ั ๆ น้ำเสยี งบอกว่าขบขัน “บางคนกน็ ิยมเล้ยี งมัน สวยตายละ หญงิ สาวย่นจมกู ใสโ่ ต๊ะใสทเ่ี ป็นต้ปู ลาไปในตัว “แตม่ ันเปน็ ปลากินเน้ือ มันกนิ คนด้วย” นยิ มขอ“มงคันนเปพน็ ้นื แเคม่วอื งงจลรมุ่ หแ่วมงน่โซ้ำอแ่ อาหมาะรซอมนันเองมกันถ็ ยูกังกตินกเหเปมน็ ืออนากหันารขปอิรงันสยัต่าวเ์ปทน็ ม่ี อีขานหาาดรใยหอญด่ กมวน่าุษอยย์ เา่ รงาปเปล็นาอนะักรลาไา่ พทมป่ี า่า่ เถนอื่ นากยย่ิงักกษว์า่ สโตั ลวม์ ชานแิดมไ่นห้ำนแอๆม” ะซอน แม้กระทัง่ นกกินปลาอีกที “ถึงอย่างน้ันกเ็ ถอะคะ่ มันกย็ ังไมน่ ่าเล้ียงอยดู่ ี” “เอาไว้ถ้าเรามดี อนกับพอลเมือ่ ไหร่ ผมจะเอามันไปปลอ่ ยดไี หม” เธอไมต่ อบแตข่ ึงตาใสเ่ มือ่ ชายหน่มุ เดนิ กลับมาจูงมือให้เดินตาม ไมส่ นใจวา่ เธอ จะพยายามดงึ มือออก เป็นการ“ขล้ึนองเล่าเหตุการณ์ นั้นให้ผมฟังอยา่ งละเอียดอกี ทีซ”ิ เขาปรับน้ำเสยี งให้เป็นงาน พอเขาเปลี่ยนเรอื่ ง พชิ ญดาราเลยเลิกสนใจดงึ มอื ออก ขมวดค้วิ เรยี บเรยี ง ความคิดแล้วเล่าเรอื่ งให้เขาฟังอย่างละเอียดอกี ทดี ีๆ เธอเล่าทุกถ้อยคำและสงิ่ ท่เี ห็น โดยไม่ได้ใสค่ วามคดิ สว่ นตัวเข้าไปด้วย เมื่อเล่าจบ ทั้งคกู่ ม็ าถงึ จุดเกิดเหตพุ อดี แปลว่าเ“ขคาุณต้อพงอเจปะ็นนคึกนอใอนกใไชหไ่ มหคมะควะา่ ”คนรา้ ยเปน็ ใคร คณุ บอกวา่ คนร้ายปดิ กล้องวงจรปิด “จรงิ ๆ แล้วกม็ ีอยหู่ ลายคน เพลนิ ว่าผ้ชู ายคนนั้นสงู ราวหกฟุตนดิ ๆ ผมสดี ำใช่

ไหม” “ใชค่ ะ่ เต้ียกว่าคณุ นา่ จะสกั ...” เธอมองรา่ งใหญด่ ้วยสายตาประเมนิ “...น้ิวหรอื สองน้วิ สงู ราวๆ ฟรทิ ซ์นะ่ ค่ะ” “สนทิ กันตั้งแต่เมือ่ ไหรถ่ ึงเรยี กเขาวา่ ฟรทิ ซ์” อยๆู่ คนท่ซี ักเธอก็เปลี่ยนเรอ่ื งจนคนเล่าเอ๋อ “ไม่สนทิ แต่เขากเ็ รยี กฉันวา่ เพลิน เขาดูจรงิ ใจนา่ คบหา” อยา่ งน้อยกม็ ากกวา่ คนถามแนๆ่ สาวน้อยแสยะย้ิมให้ “ก็จรงิ ” โดมนิ ิกกลับพยักหน้าเห็นด้วย กวาดสายตาสำรวจรอบทเี่ กิดเหตุ “เพลนิ จำเสยี งของเขาได้ไหม ถ้าได้ยินอกี สักครัง้ ” “คิดว่าได้คะ่ ฉันว่าจะเสนอคุณเรอื่ งน้ีอยพู่ อดี คณุ คุยกับตำรวจให้ฉันเปน็ พยานสคิ ะ” ตากลมโตเป็นประกาย แต่ใบหน้าคมเข้มเครยี ดข้ึนมาทันที ตัวคนร“า้ ไยมกม่ ไ็ ีทดา้ งแตอต่ิซ้าอเงบเลปต็นาคยวไาปมแลลับ้ว หผ้ามมจเะลไา่ มเร่ยอื่ องมทใเี่ หพ้เลพินลเินห็เนสใยี่ หง้ใแคนร่ฟเังพเลดิน็ดขจะาดชว่ ไยมผเ่ วม้นช้ี แม้แต่ฟลอรนี ่า เข้าใจไหม” สาวน้อยเงยี บไปนดิ กับน้ำเสยี งแขง็ กรา้ ว แตไ่ ม่มที ที า่ ออ่ นข้อให้แก่การต่อรอง ใดๆ สหี น้าและแววตาของเธอเหมอื นต้องการให้เขามั่นใจว่าเธอจะควบคุมทุกอยา่ งได้ “คุณเสยี ใจใชไ่ หมคะทเี่ ธอเสยี ชวี ติ ” “ผมต้องเสยี ใจเพราะผมร้จู ักเธอ เดาวา่ เธอน่าจะโชครา้ ยเพราะเรอ่ื งของผม แถมยังถูกฆาตกรรมบนเรอื ของผมทั้งทผ่ี มน่าจะดแู ลลกู เรอื ทกุ คนได้ แต่เพลนิ อยา่ คดิ ไปไกลนัก”

“ตอนทีเ่ หน็ เธอ เอ้อ...คณุ เสยี ใจบ้างไหมคะทีป่ ฏเิ สธเธอ” เธอถามให้ตรงจดุ มาก กวา่ เดมิ ชายหนุ่มเกือบถอนใจขณะก้มลงมองหน้าแม่สาวข้ีสงสยั “ไมเ่ สยี ใจ ถึงรลู้ ่วงหน้าวา่ เธอต้องตาย ผมกเ็ ลือกทีจ่ ะไมโ่ กหกเธอ นั่นใชไ่ หมที่ เพลินอยากร”ู้ “คะ่ ” พิชญดาราก้มหน้าลง เสมองพ้ืนบรเิ วณทชี่ ใ้ี ห้เขาดวู ่าอซิ าเบลถูกผลักตรงน้ัน “ถ้าพอใจแล้วก็สัญญามาว่าเพลินจะไม่เลา่ เรอื่ งน้ีให้ใครฟัง ถ้ามีอะไรจะบอก ก็ ให้บอกผมกับรสี เทา่ น้ัน” “รสี คณุ ไว้ใจเขามากใชไ่ หมคะ” “มากเกือบเท่าตัวผมเอง” ชายหน่มุ ตอบ จับจ้องใบหน้าใสน่ิงรอคำสัญญา “กไ็ ด้ค่ะ สว่ นเรอื่ งเสยี งของคนรา้ ยท่ีคุณถาม ตอนนั้นลมมันแรง เสยี งเขาคอ่ ย ด้วย ฉันไม่แนใ่ จวา่ จะจำได้หรอื เปล่า แต่คงคุ้นหบู ้างละค่ะ” เธอบอกแล้วเสมองไปอกี ทาง ไม่ให้เขาเห็นแววตา ไปสง่ เพ“ลกย็ินังกดับ”ี ฟชลาอยรหนี น่าุ่มแซลกั ้วขจ้อะไสปงรสับัยเกพับลเินธตอออนกี เปลิด็กเนท้ออมย” “พรงุ่ น้ผี มจะให้เฮลิคอปเตอร์ “แล้วเรอื่ งทางน้ลี ่ะคะ อีกต้ังสองอาทิตย์ กว่าจะปิดเทอม” คราวน้เี ธอเงยหน้ามองคนสัง่ “สองอาทติ ย์ คดคี งไม่คลีค่ ลายแน”่ “คณุ บอกว่าคนร้ายนา่ จะมอี ยหู่ ลายคน คณุ หมายความว่ายังไงคะ” “หมายถงึ คนทีเ่ ข้าข่ายที่เพลนิ ว่ามาน่าจะมีอยูห่ ลายคน” “แล้วคณุ รหู้ รอื เปล่าคะว่าใครเป็นคนร้าย” “ถึงบอกไปเพลนิ ก็ไมร่ จู้ ักเขาอยู่ดี เลิกกังวลเรอ่ื งน้ีกอ่ นเถอะ”

หญงิ สาวอ้าปากจะโต้แย้ง แต่รสี เดนิ เรว็ เข้ามาหาเจ้านายตัวเองเสยี ก่อน เขาหัน มองเธอเพยี งแวบเดยี วก่อนจะรายงานโดมนิ กิ “คดิ วา่ มีเรอ่ื งให้ดอนต้องจัดการดว่ นครบั ” “เกดิ อะไรข้นึ ” รสี มองพชิ ญดาราเหมือนไม่แน่ใจว่าจะพูดดีหรอื เปลา่ เธอเลยเสมองไปทางอ่ืน และเจ้านายกับบอดกี าร์ดก็เดินออกไปคยุ กันทีม่ มุ ห้อง เสยี งเบาขนาดคนท่ียนื อย่หู า่ งไม่ กี่เมตรอย่างเธอไมไ่ ด้ยิน หญงิ สาวเอยี งหไู ด้ยนิ แคโ่ ดมินิกเปลง่ เสยี งกร้าวประโยคเดยี ว “ระยำเอ๊ย! ต้องมีใครสักคนจัดฉากเอาไว้แน”่ “เราจะทำยังไงกันดีครับดอน เจ้าหน้าท่บี แี วนมารบั งานน้ี เขาไมช่ อบหน้าผมมา ตั้งนานแล้ว” “งั้นให้แฟรงค์ ทำงานแทนแกก็แล้วกัน เด๋ยี วฉันจะตามออกไป” พชิ ญดรารสี าพเลยยักเหปนน็ ้าฝา่ ยเดนิ มาหาเดชาินยกหลนับมุ่ อเอสกยี ไเปองโดยไม่หันไปมองสาวน้อยอีกคนในห้อง “เกดิ อะไรข้นึ เหรอคะ” “เอฟบไี อพบโคเคนหลายกิโลกรัมบนเรอื ลำน้ี ที่ห้องเก็บสัมภาระลกู เรอื ของเรา เอง” “ตายจรงิ !” โดมนิ ิกเกือบจะย้มิ ดใุ ห้สายตาที่มองมาด้วยความกังขา “ไมใ่ ชข่ องผม ผมไม่เคยค้ายาเสพตดิ ” “เอ้อ...” คนที่อยากถามแต่ไมก่ ล้าถามกลืนน้ำลาย “แล้วคณุ จะมีปัญหาหรอื เปลา่ คะ” “มแี น่ คงหนักพอสมควร เพลนิ หว่ งผมด้วยหรอื ” “เปล่าซะหน่อย กเ็ รอื่ งมสิ เจนเนอร์ยังไมเ่ รยี บรอ้ ย ถ้าคณุ ถกู จับเพราะโคเคน เรอื่ งของเธออาจจะหาตัวคนร้ายไม่ได้”

ปากบอกอยา่ งนั้นท้ังทีไ่ ม่แน่ใจวา่ ผู้ชายท่ีอยตู่ รงหน้าอาจเป็นคนรา้ ยเสยี เองท้ัง สองคดี ก็เขาเป็นมาเฟีย คนพวกน้ีทำได้ทุกอย่างเพอื่ เงนิ ไมใ่ ชห่ รอื เธอจะเชอ่ื ได้อยา่ งไร วา่ เขาไม่ได้มสี ว่ นเก่ียวข้องกับเหตุการณ์ ประจวบเหมาะทั้งหลายแหล่จรงิ “อยา่ คดิ ไปไกลนัก” โดมนิ กิ ยกข้อมือข้ึนดูนาฬกิ าแล้วดงึ ต้นแขนเรยี วลากออกมาจากกราบเรอื บรเิ วณนั้น “เพลนิ ข้นึ ห้องไปก่อน เด๋ียวผมจะไปรับตอนหนงึ่ ทุม่ ” “ไปรบั ทำไมคะ” คนทีก่ ำลังคิดหนักเรอ่ื งอน่ื ถามอย่างงุนงง ชายหนมุ่ จงึ มองกลับ เหมือนเหนื่อยใจ “ถ้าเลกิ คิดสักนดิ ว่าผมจะเปน็ คนร้ายหรอื เปล่า เพลินคงพอจำได้วา่ จะต้องไปกิน ม้ือเยน็ กับผมเพราะผมรบั ปากวา่ จะมาดูอซิ าเบล” “แต่เธอตายแล้ว ความจรงิ ถ้าคุณไม่มัวแต่เลน่ แงเ่ อาเปรยี บฉัน คณุ อาจจะมา ชว่ ยเธอทัน” “ก็จรงิ ” เหมือนวจูบะหปรนะึ่งณที่ดามววงา่ตสาสงิ่ ทเี ทเ่ี กอิดร์ขค้ึนอยเปส็น์ปครวากามฏผแวดิ วขซอง่ึ งทเขำใาหท้้เังธหอมลดะอายใจ เพราะคำพูดท่ี “ถ้าผมมาเรว็ กว่าน้ี บางทเี ธออาจจะยังมชี วี ิตอยู่” แนน่ เดโนิ ดตมานิ มกิ ปเขลา่อเงยยี มบือไจมาช่ กวตน้นเแธอขคนุยขออีกงเจธนอเแธลอะเเปด็นินฝน่าำยหทนน้าไมไ่ หวท้งิ เใอห้อื ้หมญมงิ ือสไาปวคเมว้้มาแปขานก แล้วรบี ปลอ่ ยเมือ่ ชายหนุม่ ก้มลงมอง “ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเงยหน้าข้ึนบอกเสยี งเบา แววตาหมองมัวของชายหนมุ่ จึง ดขี ้ึน ตอนน้ันเองทีเ่ ธอตระหนักว่าเธอเชอ่ื ...เชอ่ื ว่าโดมนิ ิกไม่ได้ฆาตกรรมนักแสดงสาว

เพียงแตเ่ ลอื กท่จี ะไมเ่ ชอื่ ในคราแรกเพ่ือปกป้องตนเอง หญิงสาวหลบุ ตาลงต่ำ เธอ...เชอื่ มัน่ ในวจิ ารณญาณของตนเองอยูเ่ สมอ และนสิ ยั ท่ีไม่ประณามผ้อู ื่น ตโปดัวลยเ่ออไยรงเ้ใหหต้ฝอผุ ่าารกลมำคแณอื พ์ แสงลงทิ่ ทะึบห่ีคทัวณุ ะใมชจึนนายซำกพงึ่ เางธรศอไ์จตเักพรตร่ีย์ชรรอนกื่ ง่ชอกมม่อานนแาทตนั้ง่เสหมน้ล่ืิอาเยกีปย่ วีเพกือ่ับเขซบากุุรทษซุ ำอผ่ในห้นู ้เต้ีธัวอดเไอเู มหง่เมเปออื น็ านไตวเัวธ้อขอยอจ่าะงง ไม่ปรานี ทำให้เธอรสู้ กึ ออ่ นแอและเปราะบาง สญั ชาตญาณบอกว่าเขาจะมีอทิ ธิพลเหนือรา่ งกายและหัวใจของเธอ ทำให้เธอ แข็งขนื ตอ่ ต้านเตม็ ที่ “ไม่เป็นไร แคเ่ พลินรกั ษาสญั ญาก็พอ” ชายหนุ่มกดลฟิ ต์ ให้เปิดออก ดันแผ่นหลังเธอให้เดินเข้าไปก่อน “ใครคือมสิ เตอร์ลีนเหรอคะ” “เป็นเจ้าของโรงแรมในเครอื เเอสเตอร์” “เขาไปทห่ี ้องของมสิ เจนเนอร์ทำไมคะ” “เขาชอบเธอมาก เปน็ ธรรมดาท่ีเขาจะเดือดรอ้ นเมือ่ ร้วู า่ เธอเสยี ชวี ิตกะทันหัน” เธอเงยหน้ามอง พยายามจับความรสู้ กึ คนพูด และพบว่าหากเป็นเรอื่ งงานชาย หนุม่ ดจู ะเก็บความร้สู กึ ไว้ภายใต้สหี น้าไมย่ หี่ ระได้อยา่ งยอดเยย่ี ม “พวกคุณทะเลาะกัน?” “ลีนไมใ่ ชค่ นที่ชอบใช้กำลัง โดยเฉพาะถ้าเขาต้องลงมอื เอง” โดมนิ ิกย้ิม ดไู มอ่ อกวา่ เย้ยหยัน เบ่อื หน่าย หรอื ทั้งสองอยา่ ง “เขาคิดวา่ คณุ ทำรา้ ยเธอใชไ่ หมคะ” “เพลินเองกย็ ังคิดอยา่ งน้ัน” ชายหนมุ่ ตอบไปอกี ทาง เธอขมวดค้วิ แตไ่ มต่ อบ ทั้งคูเ่ ดนิ มาถงึ ห้องเวลาเดยี วกับทีฟ่ ลอรนี ่าโผลห่ น้าออกมาคล้ายกับยนื รออยู่

นานแล้ว สหี น้าของไฮโซสาวบง่ บอกถงึ ความประหลาดใจเพยี งเลก็ น้อยเมือ่ เหน็ ว่าเธอ อยูก่ ับใคร “ฉันรอเธออย”ู่ “เกดิ เรอื่ งนดิ หนอ่ ยน่ะ” พิชญดาราพึมพำตอบ “ฉันพอจะได้ยนิ แล้วละ” “ฝากเพลินหนอ่ ยนะครบั ฟลอรนี ่า” ตากลมโตสนี ้ำผ้งึ กลอกไปมาเมือ่ โดน ‘ฝาก’ ก็เธอมาท่นี กี่ ับฟลอรนี ่า แตเ่ พ่ือน สาวกลับย้มิ และรับปากดบิ ดี “อย่าห่วงเลยคะ่ คณุ กลับไปทำงานเถอะ” วา่ เสรจ็ กด็ ันประตูห้องปดิ หลังดงึ เพอื่ นเข้ามาด้านใน พิชญดาราเดินไปท้งิ ตัวนั่งลงบนโซฟา ไมอ่ ยากหันไปมองหน้าเพอ่ื นสาวเพราะใจ ไมอ่ ยกู่ ับเน้ือกับตัว แต่อีกฝา่ ยตามมานัง่ เบยี ดข้างๆ สหี น้าตนื่ เต้นปนกระตอื รอื รน้ นิดๆ “เธอไปอยกู่ ับเขาได้ยังไง ออกไปกินข้าวกับฟรทิ ซ์ไม่ใชเ่ หรอ” “บังเอญิ น่ะ” พชิ ญดาราพยายามทำเสยี งปกติ อดึ อัดเลก็ น้อยทต่ี ้องปิดบังความจรงิ เรอื่ งเปน็ พยานร้เู หน็ บางอย่างซง่ึ อาจเกย่ี วข้องกับการเสยี ชวี ิตของ อิซาเบล เจนเนอร์ “แล้วเธอรไู้ ด้ยังไงว่าเกดิ เรอื่ ง” “อเลก็ ซ์บอก” “อเล็กซ์กลับไปแล้วไมใ่ ชเ่ หรอ เขาร้มู ากแค่ไหน” “เขาโทร. กลับมาบอก สาเหตุทพี่ ่อฉันเลอื กทำธรุ กจิ กับอเลก็ ซ์กเ็ พราะเขาหตู าก ว้างขวางนะ แตอ่ เลก็ ซ์ก็ร้แู ค่ว่าอดตี คู่ขาของโดมินกิ ถูกฆา่ บังเอญิ จรงิ ๆ นะ เธอวา่ ไหม” ฟลอรนี ่ากล่าวพลางขมวดค้ิวนิดๆ “วันน้ีเปน็ วันรวมญาตหิ รอื ไง ใครๆ ก็ข้นึ มาบนเรอื ลำน้ี ท้ังฉัน อเลก็ ซ์ ญาติ

ของโดมินกิ ฟรทิ ซ์เพอ่ื นของเขา ลนี ไม่เว้นแม้แต่พวกเอฟบีไอ แล้วยังมาเกิดเหตุ ฆาตกรรมบนเรอื ” “เธอรจู้ ักมสิ เตอร์ลนี ด้วยเหรอ แล้วคนอนื่ ๆ ละ่ เธอร้มู ากแค่ไหน เล่าให้ฉันฟัง บ้างส”ิ สงสัยเปน็ เพราะท่าทางสนใจอยา่ งออกนอกหน้าของเธอแน่ท่ีทำให้ฟลอรนี ่าปราย ตามองมา นัยน์ ตาวบิ วับเหมอื นเจอเรอื่ งสนกุ “เธอจะสนใจไปทำไม ไมไ่ ด้เปน็ อะไรกับเขาสกั หนอ่ ย” วา่ เสรจ็ ก็ทำท่าเหมือนเพ่งิ นึกข้นึ ได้ เบ้ปากพรอ้ มใชน้ ้ิวจ้ิมหน้าผากนูน “อ้อ! ลืมไป เธอคงเปลี่ยนใจมาคั่วกับโดมนิ กิ แล้ว ไมง่ ้ันจะมากับเขาทำไม” “มันไม่ใชอ่ ย่างน้ัน” พิชญดารารบี แก้ตัวหน้าร้อน แตฟ่ ลอรนี ่ายกมอื ข้ึนท้ังสอง ข้าง กวา่ ย่ิงก“นวี่า่ คขวาอมทสเี ถวยอเะส! ยี อฉกี ันไอมยใ่ า่ชมค่ านทำสเวหยมไือรน้สฉมัอนงคนดิ ะเยอะงไมค่เปวน็ าม”จรงิ สมองของฉันมีมาก พออกี ฝา่ ยพดู อย่างน้ัน เธอเลยจ้องเพ่ือนสาวด้วยความแปลกใจ เพราะฟลอรี น่าไม่ได้มที ่าทางโกรธเคืองเธอเลย กเ็ พิ่งเมื่อเช้าเองไม่ใชห่ รอื ที.่ .. “เธอไมไ่ ด้อยากได้เขาเป็นค่คู วงจรงิ ๆ หรอกใชไ่ หม” ไฮโซสาวตวัดสายตามามอง “คดิ จรงิ ๆ เหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมใชผ้ ้ชู ายรว่ มกับเธอ” “แตฉ่ ันไมไ่ ด้ ‘ใช’้ เขา” หญงิ สาวแก้ตัวหน้าต่ืน “หึ แคช่ ้าหรอื เรว็ เทา่ น้ันละย่ะ ทา่ ทางเขาอยากให้เธอใช้เขาจนตัวสนั่ ฉันไม่ได้ ตาบอดจนมองไมเ่ ห็น” “แต่เธอบอกเองว่า...” “โอ๊ย! ฉันอยากแกล้งเธอเท่านั้นแหละ อกี อยา่ งฉันอยากให้อเล็กซ์ร้ขู ่าวว่าฉัน เดตกับเขา แค่ยืมใช้นิดๆ หน่อยๆ เด๋ยี วฉันก็คืนให้เธออยูด่ ี”

ยังไม่ทันที่เธอจะเถียง น้ิวเรยี วทาเลบ็ สสี ดของเพอื่ นสาวกเ็ คลื่อนมาทหี่ น้าผาก “แล้วกเ็ ลกิ แก้ตัวว่าไมไ่ ด้เปน็ อะไรกับเขาสักที มีคนอยา่ งโดมนิ ิกมาสนใจนี่ เป็น ใฉนันตจัวะเรธบี อตะกคะรอบุ แี ไวค้ ่สาไวมตท่ ัว่าเมลาก็ กๆเหมซอือ่ นนเรธปู อไหมร่มอีปกระสฉบันกายรังณน์ ึทกไางมเ่อพอศกวเ่ธาโอดนม่านิ จกิะเเปห็นน็ ผอ้ะหู ไญรดงิ ี แบบทเี่ ขาอยากถอยให้หา่ งสักรอ้ ยไมล์ ด้วยซำ้ ” พชิ ญดาราพยักหน้าหงกึ ๆ เหน็ ด้วย ไม่ได้ถือว่าเปน็ การดูถูกแต่อยา่ งใด “เธอเล่าเรอ่ื งมสิ เตอร์ลีนกับคนอนื่ ๆ ให้ฉันฟังดกี ว่า” “ฉันก็ร้เู กอื บเทา่ ๆ กับทีค่ นอนื่ ร้นู ั่นละวา่ ลีนชอบอิซาเบล สว่ น เอฟบไี อจะข้ึน มาท่ีนี่ทำไมน่ะฉันไม่รู้ อเล็กซ์ว่าอาจจะมีคนไมห่ วังดกี ับโดมนิ ิกก็ได้ เธอลองถามเขาดกู ็ ได้น่ี” “ไมห่ วังด?ี ” เปนน็ย่ี ธะรรเขมาดราำ่ ทรวจ่ี ยะมมีเรอี อ่ื ทิ งธขพิัดลผลมปหราะเโศยรชษนฐ์ กใี นับ “กเ็ ขาคอื โดมนิ กิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด อเมรกิ าเนี่ยก็ถือเปน็ พวกราชวงศ์นั่นแหละ คนอืน่ คนทีอ่ ย่ใู นวงการอยา่ งเรา ถ้าเข้ียวเล็บไมแ่ หลมคมกร็ อวันถูกโคน่ ลงเทา่ นั้น” “ฉันกย็ ังไม่เข้าใจอยู่ด”ี ฟลอรนี ่าถอนใจเฮือกใหญ่ ปรายตามองเพือ่ นสาวรา่ งเลก็ เหมือนเธอเป็นเด็กน่า รำคาญไม่รคู้ วาม “งา่ ยๆ แค่วา่ ทกุ คนที่อยบู่ นเรอื ลำน้ตี อนเกดิ เหตุ โดยเฉพาะคนที่ไมค่ วรมา อยา่ งผิดทผ่ี ดิ เวลาจะตกอยใู่ นขา่ ยผ้ตู ้องสงสยั ท้ังการฆาตกรรมแมด่ าราสาวนั่น แล้วก็ กแตารย่ ทัง่ีเไองฟเรบากีไอ็คขง้ึนไมม่เาปตน็ รผวู้ตจ้เอรงอื สดง้วสยยั เทา่ ลอีนเลแกน็ ซๆ่ ์กับฉเพันรยาัะงหกมังวอลนวั่น่าโมดเี รมอ่ื ินงิกขอัดาแจยจ้งะกเพับง่โดเลม็งนิ เริกา ตั้งหลายคร้งั ” “เขาเนี่ยนะจะไม่ไว้ใจพวกเธอ” “เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ เปน็ ฉันกค็ งไม่ไว้ใจเขาเหมือนกัน”

คนฟังพยักหน้า นึกถึงเหตสุ ะเทอื นขวัญทเ่ี กิดข้นึ กับบุพการขี องโดมินิกแล้วก็ เพชลอ่ื ันออย่อา่ งนสยนวิทบใลจงวา่ เลขำาคคองไอมัดไ่ แว้นใจน่ ใดค้วรยเลคยวามหเัวหใน็ จใสจว่ นเทขอ่ี าออ่ นายไเุหพวยี แงลสะบิปหรากนปีผีเท้อู า่ ่ืนนอั้นยตู่เอสนมอท่ี เกิดเรอื่ ง... “เธอคิดว่าเขาจะไม่ไว้ใจใครบ้างนอกจากมิสเตอร์ลีน” “ถ้าเปน็ ฉัน คนแรกก็คงเป็นลนี คนตอ่ มาทฉี่ ันพอจะรมู้ าบ้างก็คือทราวิส” “ใครคือทราวสิ ” “ผู้จัดการแผนกโลจสิ ติกส์ ทราวสิ เบดฟอร์ด เขาเปน็ ญาตขิ องโดมนิ กิ เคยเป็น ผ้จู ัดการคนคมุ โต๊ะพนันในกาสโิ น แต่ได้ขา่ วว่าเกิดปัญหาภายในอะไรกันก็ไม่รู้ เลย โบดนนยว้าา่ ยกัในหว้อา่ เอขกามไมา่ครับ่อตยำชแอหบนข่ง้ีหผนู้จ้ัดาญกาาตรโิทล่เี จปิสน็ ตทกิ ้ังสห์ัแวทหนน้าตรมะีแกฟลู ลทงั้งคผ์ ก้ถู ับอื โหดุ้นมในิ หิกญค”่ มุ อยดู่ ้าน “เขาอยทู่ ี่นดี่ ้วยง้ันเหรอ แล้วความสัมพันธ์ ของเขากับโดมนิ ิกเป็นยังไง” “อเลก็ ซ์วา่ อยา่ งน้ันนะ พวกเขามักมีความเหน็ ไม่ตรงกัน แต่กเ็ ป็นไปได้วา่ โดมนิ ิ กยังไว้ใจญาติคนน้อี ยู่ ไมง่ ั้นคงไมย่ อมให้รับตำแหน่งสำคัญ ฉันเคยพบเขานับครั้งได้ คนคนน้ีมองออกยาก” “ฮือ่ ...แล้วคนอืน่ ล่ะ” ปัลลาดีโอ เไขอา้หทมำใอหน้ดเี่ อปน็นโมจาเเซฟฟยี เทปีห่็นนออีัมอพกาตมอาจยาู่เกกออื ติ บาปลี ีเพรรมุ าะโททรรมยภศรกรลยมุ่ า “อันเดรยี เซซาโร ของดอนโจเซฟ ของดอนแล้วจุดไฟเผาคฤหาสน์ ที่นั่น เขาไม่มีวันได้กลับไปอติ าลีแน่ ตราบใดทก่ี ลมุ่ อกัำสนซานี จีเกเจ่าข้าขอองดงแอบนรยนังดอ์ ทยเี่ ู่พตอ่ื อนนเธนอ้ีดออยนากจเูลปีโน็อนข้ึนางรแบั บตบำไแงหนย่งิ่งแมทีนนักธเุรขกาิจแใตหง่ ญงา่อนยก่าับงซาทนาโรดา่ รพี่ชายของทารา่ หนนุ หลัง ตอนน้ีคงแทบไม่มีใครแทรกแซงพวกเขาได้เลย” ชอ่ื อันเดรยี ปัลลาดโี อ และดอนโจเซฟ เซซาโร ทำให้พิชญดาราเผยอปากค้าง เพราะเคยได้ยินเรอ่ื งน้ีจากพี่สาว...พราวพลิ าศอย่บู ้าง คดิ วา่ หากมีเวลาเหน็ จะต้องโทร. หาพี่แพงเสยี แล้ว!

“เธอจะบอกว่าปัลลาดีโออยู่บนเรอื ลำน้เี หรอ” โพรวกเพนร้ัน“าเะกปตย็ ล้อังา่ งคกงาตแรตาแม่มกลี้เแบ่าคเาข้นะาแทอส่ีพยววู่ ่ากเพขนันา้ันพธทยมำติาใยรหาท้มเว่ีขท่าากำตทค็้อกุ อืงอกโยดล่ามางยนิ เพเิกปอื่ก็นทับคำอนลานาเชยออพกรันก์ ธฎคมหนิตมหราขลยังอเงจปกน็นลถลุม่ งึ ูกเวซคันซรนงาึ่ ้ี ชเขาาตเปิเด็นยี ควนกัเบดเียธวอทน่ฉี ่ี ัอนัคพรอัชจะอสานเชิทอดร้ว์ ยพทัฒี่สนดุ ฉเัตพรรพาะงพศ์่อคเขนาอกะับไพรช่ออื่ฉเันรยีทกำธยุรากกจิชเะหมมัดือนจกะวันา่ ”ไป คนฟังได้แต่เผยอปากค้างเป็นคำรบสอง เธอร้จู ักคณุ ชายอัครดี เพราะเคยชว่ ย แพรวพรรณรายแกล้งเขาตอนที่หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์บังคับให้พราวพลิ าศ...ลกู สาวคน โตหมั้นกับชายหนมุ่ แต่ข้อตกลงรนุ่ พอ่ ต้องยกเลกิ ไปโดยปรยิ ายเม่อื พราวพิลาศ แต่งงานกับ ซานโดร กัสซนี ี “แล้วยังไงต่อ” “คนอย่างอันเดรยี เหมือนหมาจนตรอก เขาทำได้ทุกอยา่ งเพ่อื ให้คนทท่ี ำให้ชวี ติ โเขจเาซพฟังเกจวบ็ าปดวลด้างทพี่สวดุ กทโรดยมศนิ กิ แกตับ่ออันาเเชดรอยีร์หอนยูท่ีอี่นอัน่กมดา้วไยดต้ อทนวท่าเี่เขกาิดยเังรเอ่ืปงน็ อพาชวกญเาขกาชรขว่ ้ายมดชอานติ ของตำรวจสากลอยู่ ถ้าถกู จับได้กค็ งไม่รอด โทษอย่างต่ำคือตดิ คกุ ตลอดชวี ติ โทษ อลอนิยำน่าเ้งตเี ปหอน็นร์โัสกพาคยลอื หอรถาอื้าจเทจปำะ็นงโาดอนนยใ่าใหงค้เนรขั้นใาน”เขสาาคมงคไนม่มนีโ้ี อกจาสลู ตโี อ่อสใู้ นโดศมาลนิ ิกดังนัห้นรออื าอจมาเใีชคอรรก์จไ็ับดไ้บดน้กเอ่ รนอื คำวา่ ‘ใครกไ็ ด้บนเรอื ลำน้’ี ทำให้ขอบข่ายของผู้ต้องสงสยั กว้างออกไปอีกจน พสเปวชิ่ น็ นญพคดิเุณศารษชาหารย้สรู ออืกึ ัอคถะรงึ ัไชครเวทอาำงมนกไอเม็ กง่สอืนบบั้นาไยดใ้เจกแทตี่ยพี่ ค่วุ่งดงขเอป้นึ ง็นเมปเาพน็อรยญา่าะางเตขหกิ าาัเนสปา็นเหตุไ‘มพไ่ันดธ้ มติ รไ’มใ่ ชขว่ อา่ งเธสอามแพคี รี่แ์เพขงา “โดมนิ ิกค้ายาเสพติดหรอื เปลา่ ” “เขาไมช่ อบเรอื่ งพวกน้จี ึงไมม่ ีวันค้ายาเสพตดิ แน่ ทำไมเธอถามแบบนั้น” ฟลอรนี ่าหรต่ี าด้วยความสงสยั แตค่ นถามรบี สา่ ยหน้า

“แคถ่ ามดเู ท่านั้น พวกมาเฟียมักจะทำงานผิดกฎหมายอย่างใดอยา่ งหนงึ่ ไม่ใช่ เหรอ” หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมายดื ยาว ไมร่ ้ดู ้วยซ้ำว่ากล้ันใจฟังคำตอบ ก่อนจะ วกกลับเข้าเรอ่ื งทย่ี ังสงสัยต่อ “แล้วเธอคดิ ว่าใครพอจะเป็นสายให้นายอันเดรยี คนน้ีได้บ้างล่ะ” ฟลอรนี ่ายักไหล่ “อยา่ งที่ฉันบอก เปน็ ใครก็ได้ท้ังน้ัน ฉันไม่ได้สนิทกับโดมนิ ิกมากพอจะร้เู รอ่ื ง สว่ นตัวของเขามากกวา่ น้ี แตใ่ นวงการน้พี วกเราไม่ควรไว้ใจใคร ในฐานะผ้หู ญงิ ของโด ตมอ่ินเิกขกา็เหเธมออื อนากจันจะเดเธอื อดจระอ้ ตน้อหงรระอื วถังูกตใัวชเอเ้ ปาน็ไวเ้ใคหร้ดอื่ ีงมถ้อืาคไดน้งปา่ รยะๆส”งค์ ร้ายรวู้ ่าเธอมีความหมาย “ฉันไมไ่ ด้มีความหมายตอ่ เขา” “งั้นรึ ฉันไมเ่ หน็ ด้วยหรอกนะ” เป็นคร้ังแรกที่ฟลอรนี า่ มสี หี น้าจรงิ จังและมีเค้าของความกังวล “เธออาจไมส่ นใจผู้ชาย แตฉ่ ันได้ยนิ มาว่าโดมินกิ จะไมม่ วี ันปลอ่ ยมอื จากสง่ิ ทเ่ี ขา ต้องการ” คนฟังกะพรบิ ตาปรบิ ๆ นึกอยากให้ฟลอรนี า่ เลกิ พดู ถึงเรอื่ งน้ีเสยี ที เชอ่ื ใจเ“ขผาู้หเญธอิงทเปจี่ ็นะเคดนนิ เเขค้มียแงขขง็้างแผตู้ชย่ าังยเอหย็น่าใงจโดคมนนิอืกิ่นไมดา้ตก้อเกงนิเขไ้มปแ”ข็ง เดด็ เด่ียว และ “แล้วทำไมฉันถึงไม่ควรเหน็ ใจคนอืน่ ” “เพราะความใจออ่ นอาจย้อนกลับมาทำรา้ ยเธอได้นะ่ สิ เธอน่ะถึงจะด้อื เงยี บ หัว แข็ง แต่บางเรอ่ื งกม็ ักจะยอมใครๆ โดยไม่เคยต่อส้ดู ้วยซำ้ ดอู ยา่ งคราวทเ่ี ธอยอมให้ ยายเจสงาบคาซกึ ิซงั ไป ทั้งท่เี ขาตั้งใจจะมาจีบเธอแท้ๆ” ซกึ ซิ ังเป“บ็นาแงคเร่เอ่ืพงือ่ กนไ็ กมั่นค้มุ เทขีจ่ าะจตะอไ่ ปสเ้ดู กตการับยใอคมรยกัง็เปตน็ัดเปรัญอื่ งหขาไอดง้มเขาาก”กพวา่ ิชญอดีกาอรยาเา่ ถงียงฉันกับคา

คาซกึ ิ ครุ บิ ายาชิ เคยควงกับเจสสกิ ้าอยพู่ ักใหญ่ ก่อนจะเลิกรากันไปหลังย้ายไป อยู่ด้วยกันได้ไมถ่ ึงเดอื น แตน่ ั่นไมเ่ ห็นจะเก่ยี วกับเธอสักนดิ “เพื่อนบ้าน่ะสิ เขาหลงรักเธอ ใครกร็ ู้ เปน็ เธอนั่นแหละท่ีไม่ยอมใจออ่ นกับเขา เสยี ทีจนเขายอมคบกับยายเจสประชดเธอ” ความผอิดีกมฝหา่ันยตถ์ ลแึงตตแ่ าลใ้สวกร่ าเ็ วปกลับ่ยี กนาสรหีทนี่เธ้าอเปไม็น่ยพออมออกอพกอเดใจตจกนับคหนนมุ่มอญงงี่ปงุ่นรา่ งสงู นสิ ยั ดเี ป็น “แตจ่ ะวา่ ไปกด็ เี หมอื นกัน รอดจากคาซกึ ิซงั มาได้เพราะเขาเปน็ สภุ าพบุรษุ เตม็ ข้ัน ไมร่ ้วู ่าจะต้องรบั มือกับคนรกั นวลสงวนตัว ปากหนัก ทา่ มากอยา่ งเธอยังไง แตโ่ ดมินิก น่ะไมใ่ ชแ่ น่” “อย่าเหลวไหลนา่ ฉันไปอาบน้ำดกี วา่ ” พชิ ญดาราลุกข้นึ ยืน หันหน้าทร่ี ้อนจัดข้นึ มาทันควันหนี แตอ่ กี ฝา่ ยยังคง ล้อเลยี นอยา่ งร้ทู ัน “โดมินิกจะทำยังไงน้า เขาคงต่นื เต้นนา่ ดูทรี่ ้วู ่าเธอนะ่ ยังไมเ่ คยแม้แต่จบู กับผู้ชาย อยา่ ว่าแต่...” “เธอจะมาร้ไู ด้ยังไง!” คนฟังหันกลับมาเถียงอย่างรอ้ นตัว “บอกหน่อยวา่ เขาจูบเธอไปแล้วหรอื ยัง” “โอ๊ย! ฉันไม่มอี ะไรกับเขาท้ังนั้นแหละ” “แปลว่ายัง เสยี ดายจังเลย อยากร้วู ่าเธอจะครองจ้นิ ไปได้อกี สักกีว่ ัน โดมินกิ ก็ มายุง่ เสยี อยา่ งน้”ี “เธอนม่ี ันเหลือทนจรงิ ๆ” พิชญดาราถลงึ ตาใสเ่ พ่อื นสาวทั้งที่หน้าแดงจัด ก่อนหันหลังไปหยิบเส้อื คลมุ อาบ น้ำและเดนิ เข้าห้องน้ำ ท่ามกลางเสยี งหัวเราะรา่ เรงิ ของไฮโซสาว โดมินกิ มารบั เธอไปรบั ประทานอาหารเยน็ ตอนเกือบหนงึ่ ทมุ่ แตท่ ้ังคแู่ ทบไมไ่ ด้

คยุ อะไรกันเลย เพราะรสี เดินเข้ามาขัดจังหวะหน่งึ คร้ังและกระซบิ อะไรบางอยา่ งข้างหู เจ้านาย ครั้งที่สองเป็นชายหนุ่มชอื่ แฟลงค์ ซง่ึ เพอื่ นรว่ มโต๊ะของเธอแนะนำวา่ เปน็ ผู้ บรหิ ารระดับสงู คนหนง่ึ ของเขา เมอ่ื เสรจ็ สน้ิ อาหารม้อื เย็น เขากต็ ้องออกไปพบกับ เจ้าหน้าทค่ี รสิ บีแวน จากเอฟบไี อซง่ึ รอสอบสวนตอ่ “เอาไว้โอกาสหน้านะเพลิน” “ไม่เปน็ ไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจ” ความจรงิ ดีใจจะแย่ท่ีกำจัดเขาออกไปได้เสยี ที “พรงุ่ น้ผี มจะต่นื มาให้ทันสง่ เฮลคิ อปเตอร์จะออกหกโมงเชา้ ฟลอรนี ่ารแู้ ล้ว” ชายหนุ่มมุ่นหัวค้ิว เพราะไม่ร้วู า่ คืนน้จี ะได้นอนตอนไหน “ก็ไมเ่ ปน็ ไรอกี นัน่ แหละค่ะ ไม่จำเป็นเลยสักนิด” เธอจ้องสหี น้าครนุ่ คดิ ของชายหนมุ่ ข้างตัว นึกเหน็ ใจเขาข้นึ มานิดๆ “ไมไ่ ด้สิ เราจะไมไ่ ด้เจอกันอกี หลายวัน” “เราไม่ได้พบกันมาจะสองปีแล้วคะ่ ยีส่ บิ ปกี อ่ นหน้านั้นกไ็ มเ่ คยเจอกัน” เธอตอบ กล้ัวหัวเราะ คราวน้ีเขาหันมาให้ความสนใจเธอเตม็ ท่ี “วธิ ีน้ีใชก้ ับผมไมไ่ ด้ผล เหมอื นท่ีเพลินใชก้ ับผู้ชายคนอืน่ หรอกนะ” “คุณจะมารไู้ ด้ยังไงวา่ ฉันใชว้ ธิ ีไหนกับผ้ชู ายอื่น” “ฟลอรนี า่ บอกวา่ เพลนิ แทบไม่เคยออกเดตกับใครเลย นั่นแปลกมากนะฮันนี่ แต่ผมกช็ อบ” เธอคงไม่รวู้ า่ ไอ้ความคิดทวี่ า่ จะมใี ครได้แตะต้องเธอระหว่างที่เขายังหาตัวเธอไม่ พบทำให้เขารอ้ นรนจนหมดอารมณ์ ทางเพศกับผ้หู ญิงอื่นไปเลย เขาครองตัวเหมือน พระได้อยา่ งนา่ นับถือจนรสี บอกให้เขาไปบวชเสยี นานแล้ว บอดกี าร์ดบางคนก็มองมา ด้วยความเคลอื บแคลง หรอื ไมพ่ วกมันก็อาจหดหูแ่ ทนท่ีค่ำคนื ของเขาไมไ่ ด้มสี าวๆ มาก

หน้าหลายตามาสบั เปลีย่ นหมนุ เวยี นกันเชน่ ในอดีต เขาหวังเต็มที่เชยี วละว่าเธอจะทำให้การรอคอยของเขาสน้ิ สดุ ลงเสยี ที แตต่ อนน้ี กลับเกดิ เรอื่ งยุ่งยากข้ึนพรอ้ มกัน จนพวกเจ้าหน้าทีข่ องรฐั ข้ึนมายุม่ ยา่ มบนเรอื ของเขา เหมือนมาเดินขบวนพาเหรด ชอ่ื ฟลอรนี ่าทำให้พิชญดาราขมวดค้ิว นกึ โมโหอีกฝา่ ยท่ีเอาเรอ่ื งของเธอมาบอก ผ้ชู ายเหลอื ทนคนน้ี “บางทฟี ลอรนี ่ากพ็ ูดเกนิ จรงิ ไปบ้าง” “ผมไมค่ ิดอยา่ งน้ันหรอกนะ” น้ำเสยี งกลั้วหัวเราะของเขาทำให้เธอรสู้ กึ เหมือนเปน็ สาวหัวโบราณน่าขัน “หรอื ฉันกอ็ าจจะมใี ครรออยู่ เลยไม่ยอมนอกใจเขาออกไปกับใครๆ ก็ได้ คุณ ไมค่ ิดอย่างนั้นบ้างหรอื คะ” “ถ้าเปน็ อยา่ งนั้นก็คงแย่หน่อย” เขายังคงย้ิมอยู่ แตแ่ ววตาเห้ยี มเกรยี มข้ึนมาชัว่ ขณะหนึง่ จนเธอเกอื บก้าวถอย หลัง “แต่เพลินไม่มีใคร เราท้ังคตู่ ่างร้เู รอ่ื งน้ีดี” ท้ายประโยคลดเสยี งลงอารมณ์ ดี เหมอื นเดิม ไม่มีประโยชน์ ที่จะโกหก และเธอไมใ่ ชผ่ ้หู ญงิ ทช่ี อบเล่นเกมทำนองน้กี ับใครด้วย แม้เขาจะมีท่าทางโอหังมั่นใจในตัวเองเหลอื ทน “ถงึ อย่างน้ันก็ไม่ได้หมายความวา่ ฉันจะตกลงกับคุณ” แล้ว “ค่อยดกู ันไปนะ ฮันน”ี่ ชายหนมุ่ ยกนาฬกิ าข้อมือข้นึ ดเู วลาราวกับคำตอบของเธอไม่มผี ลต่อเขา หันไปเซน็ สลปิ บิลคา่ อาหาร ทำให้คนที่นัง่ มองอยเู่ ม้มปากแน่น ตาขนุ่ “คุณไมค่ วรเรยี กฉันแบบนั้น ฉันมชี อ่ื ให้เรยี ก” เพราะเอาชนะไมไ่ ด้เลยเรมิ่ พาล

ปัญหาตโดอนมนินกิ้เี อยง้ิมขันอยา่ งออ่ นใจกับคนเจ้าปัญหา เขาเรยี กมาต้ังหลายครั้งเธอเพง่ิ มามี “ทำไมจะเรยี กไมไ่ ด้ สตี ากับสผี มของเพลินเหมอื นสนี ้ำผ้ึงทเี่ ข้มข้นท่ีสดุ รสชาติ ของเพลินคงเหมอื นน้ำผ้ึงป่าอุ่นๆ หอมหวานไม่มีสงิ่ ใดเทียบ ถ้าผมได้ชมิ เพลินท้ังตัว ผมจะ...” “หยุดนะ!” เธอร้องสงั่ หน้ารอ้ นจัดเหมือนมีไฟมาลน ขนลุกซยู่ ามสมอง จินตนาการว่าเขาจะ ‘ชมิ ’ เธอตรงไหนบ้าง “คุณไม่มสี ทิ ธ์ ิพดู กับฉันอย่างน้”ี “อันที่จรงิ ผมกไ็ ม่ชอบพดู หรอกฮันน”่ี เขาจงใจลากเสยี งอย่างหยอกเย้า “ผมถนัด ‘ทำ’ มากกว่า” “!” โดมินิกพาเธอไปสง่ ทห่ี น้าห้อง แต่พอรา่ งใหญห่ ายเข้าไปในลิฟต์ พิชญดารากว็ ง่ิ ลงไปยังชนั้ เกดิ เหตุ ไมม่ ีใครอยทู่ ีน่ ัน่ เว้นเจ้าหน้าที่เอฟบไี อนายหน่งึ ซง่ึ คอยเฝ้าสถานท่ี เมกนดิ ษุ เหยตสุไัมมพ่ใันห้ใธค์ ดรอี เยข้านู่ ไาปนยมุ่ ทยรา่ มาบว่าเขาชเธอ่ื อสเตดีเนิวนเข้าไเปคใยกเปล็น้แลเพะื่อชนวนรว่เขมางคานุยตกัาบมรปสี ระสกอา่ คนนจมะี เดินย้มิ กรม่ิ กลับห้องแม้จะไม่สามารถทำให้เขาเผยเรอื่ งการตายของอิซาเบลได้มากนัก

6 ผ้ ูหญิงของมาเฟี ย เช้ามืดวันตอ่ มา ณ ลานจอดเฮลิคอปเตอร์บนเรอื เดอะ เมดิเตอร์เรเนียน พา เลซ ฟลอรนี า่ กำลังปีนข้ึนไปบนเครอ่ื งด้วยการชว่ ยเหลอื จากรสี ซงึ่ ขนกระเป๋าเสอ้ื ผ้า ของพวกเธอข้ึนไปจัดเรยี งไว้กอ่ นแล้ว โดมินกิ เดินเรว็ ๆ ออกมาทลี่ านจอด เส้นผมสดี ำสนิทของเขาปลวิ ไสว ตาสี เทอร์คอยส์หรล่ี งส้ลู มจากใบพัด กางเกงสแล็กส์สดี ำกับเสอ้ื เชต้ิ สฟี ้าอ่อนแนบลำตัวเหน็ กล้ามเน้อื แน่นนา่ ดู เธอกลนื น้ำลายพลางมอง นึกขอบคุณแสงสลัวในตอนเชา้ ทีท่ ำให้เขาไมเ่ หน็ ใบหน้าซับสเี ลอื ดของเธอชัดนัก “ขอโทษทีข่ ้นึ มาชา้ ” เออื่ ยๆชกายอ่ หนนจมุ่ะโจอับบขบ้อา่ มบืออเบลบก็ าเงอใาหไว้เธ้ทอันเทดทนิี ่ีมตาาถมงึเขาห่างอหันอกไปไปย้เิมพแ่ือลคะวพายมักเปห็นนส้าใว่ หน้ฟตลัวอรนี า่ หญิงสาวพยายามขนื ตัว แต่เมอื่ ร้วู า่ ความพยายามของเธอไร้ผลเลยยอมเดนิ ตาม ไปดีๆ ก่อนเขาจะรวบเธอไปกอดแนบแน่น มือเล็กดันแผงอกกว้าง ตอ่ ต้านความโหย หาที่อยากจะเบยี ดตัวเข้ากับตัวแขง็ แกรง่ นา่ อุน่ ใจของเขา “โดมินิก...” “แล้วผมจะรบี ไปหา สอบเสรจ็ แล้วเพลินเก็บของเอาไว้เลยนะ” “คุณยังไมร่ เู้ ลยวา่ จะทำให้คาเรนได้งานจรงิ หรอื เปล่า” เธอพ่นลมออกจากจมกู เม่ือได้รับ ‘คำสงั่ ’ ราวกับเธอเป็นเดก็ ในคอนโทรล ชาย

หนุ่มจึงย้มิ และหัวเราะออกมา “เรอื่ งเลก็ แคน่ ้ีเอง ผมเหน็ รปู ของคาเรนแล้ว รปู รา่ งหน้าตาผา่ น คดิ วา่ เธอจะไป ได้สวยในวงการน้แี น่ เด๋ียวให้เธอไปอาบแดดทเ่ี มืองไทยสกั สองสามวันกอ่ นถา่ ยทำ รับรองวา่ เพอื่ นเพลนิ อาจจะเดน่ กวา่ เธโอโดราเสยี อกี ” “คุณเหน็ รปู ของเธอจากทไ่ี หน ฉันยังไม่บอกเลยว่าเธอชอื่ จรงิ ว่าอะไร” “ผมไม่รบั ปากเพลนิ ชยุ่ ๆ หรอกถ้าคิดว่าทำไมไ่ ด้ แล้วพอผมร้วู า่ เพื่อนเพลนิ อยู่ ท่ไี หน เรอ่ื งอ่ืนๆ กย็ ิ่งงา่ ยเข้าไปอกี ” “แต่ฉันยังไมร่ ับปากเลยวา่ จะไปไหนกับคณุ บอกแค่วา่ จะขอคิดดกู ่อน” “แปลว่าเพลนิ ไม่สนใจจะให้คาเรนได้งาน” “ไม่ใชอ่ ย่างนั้น...” พชิ ญดาราใชฟ้ ันขบรมิ ฝปี ากด้านในเลก็ น้อยอย่างชงั่ ใจ ไอ้อยากชว่ ยเพ่ือนนะ่ อยากอยู่...มากๆ ด้วย แต่เธอจะกล้าเอาตัวเข้าเสย่ี งกับผู้ชายท่ีสามารถก่อความยงุ่ ยาก ทางอารมณ์ อันไมอ่ าจอธบิ ายได้จรงิ หรอื เขาดูอันตราย แตก่ ็ดึงดูดมนุษย์ เพศหญิงทกุ คนให้อยากอย่ใู กล้ ไมเ่ ว้นแม้แต่เธอ! “ผมก็คิดเอาไว้อยแู่ ล้ว เด็กข้ีโกงอยา่ งเพลนิ กด็ ีแต่เรยี กร้องหาความยตุ ธิ รรม ไม่ อยากยอมรบั ว่าความยุตธิ รรมมันไมม่ ีอยจู่ รงิ เว้นแตเ่ พลนิ จะตอ่ สใู้ ห้ได้มันมา ของทกุ อยา่ งมรี าคาท้ังน้ันแหละฮันนี่ อาจจะไมไ่ ด้ติดป้ายบอกเอาไว้ แต่ถ้าเรามองหากค็ งเจอ ราคาท่ีวา่ อย่ดู ี อย่างคาเรน ถ้าไมม่ เี ส้นสายก็คงดับวูบในวงการน้”ี ชายหน่มุ วา่ อย่างไม่ ยี่หระ “คงจะไม่เหมอื นกับมาร์ธาละส!ิ ” อารมณ์ ชัว่ วบู แท้ๆ ทท่ี ำให้เธอพลั้งปากประชดออกไป เมอื่ นกึ ถึงว่าคนทีจ่ ะ รงุ่ โรจน์ ในอาชพี น้ีเหน็ จะมีแต่ ‘เดก็ ’ ของเขา ผู้หญงิ ท่จี า่ ยค่าตอบแทนสำหรับความใจ กว้างของเขาด้วย ‘ราคา’ ซง่ึ เขากับหลอ่ นรดู้ ี “มาร์ธา?”

ค้ิวเข้มเลกิ สงู เหมอื นนึกไมอ่ อกวา่ เธอเอ่ยปากถึงใคร คนพล้ังปากรบี สา่ ยหน้าทีร่ ้อนผ่าว ร้สู กึ เหมือนตัวเองเป็นเด็กข้โี กงอยา่ งทีเ่ ขาว่า การประชดไม่ใชเ่ รอ่ื งดี ความจรงิ ไมใ่ ชน่ สิ ยั ของเธอด้วยซำ้ ดเู หมอื นผู้ชายคนน้ีจะดึง นิสัยแยๆ่ ของเธอออกมาได้ดเี หมือนแท่งแม่เหลก็ ช้นิ ยักษ์ดูดเศษฝุน่ ผงเหล็ก กระจ้อยรอ่ ยนับล้านช้นิ เข้าหาตัวโดยไมต่ ้องใชค้ วามพยายาม “อย่าสนใจเลยค่ะ ฉันคอ่ ยโทร. บอกคุณได้ไหมวา่ ตัดสนิ ใจยังไง” เธอรบี เปล่ียนเรอื่ ง “มาร์ธา อย่าบอกนะว่ามาร์ธาท่เี ปน็ นางแบบ” โดมินิกหรตี่ า มองหญงิ สาวท่เี ลียปากตัวเองเหมอื นคนทถ่ี ูกจับผดิ ได้ เธอทำหน้า ไมร่ ไู้ มช่ ไ้ี ด้ไม่เนียนแล้วยังปากแข็งปฏิเสธ “ไม่ใชห่ รอกนา่ ตกลงตามน้นี ะคะ” “เพลิน!” เสยี งเหน่ือยหน่ายกับแรงบีบที่ต้นแขนบังคับให้เธอจำใจเงยหน้าข้ึนมอง “ผมเกิดกอ่ นเพลนิ เป็นสบิ ปี ตอนที่ฮอร์โมนวัยรนุ่ กำลังพลุ่งพลา่ นเพลินยัง ตั้งไข่ไม่ได้ด้วยซำ้ ดังน้ันการทีผ่ มจะเคยนอนกับใครมาแล้วคงไมต่ ้องขอโทษเพลิน หรอกใชไ่ หม” พชิ ญดาราหอบหายใจแรงพรอ้ มทำตาขวาง ทั้งท่ีร้วู ่าสง่ิ ทีเ่ ขาพดู เป็นความจรงิ แต่ เธอกลับรสู้ กึ วา่ มอี ะไรบางอย่างอัดแน่นในอกซง่ึ ไมก่ อ่ ให้เกดิ ความสขุ เลยสักนิด เมอื่ คดิ วา่ เขาเคยทำตัวเสเพลมาแล้วขนาดไหน “ฉันไมส่ นหรอก ตอ่ ให้คุณมีเซก็ ซ์ต้ังแตอ่ ายแุ ปดขวบ” “นัน่ ก็เกนิ ไป” ฝา่ ยชายว่ากล้ัวหัวเราะเม่ือเห็นใบหน้าแดงจัดของเธอ “ความจรงิ แล้วสบิ สองขวบ ผมโตช้าน่ะ” โตช้า...หนอ็ ย! ไอ้เดก็ เวรแกแ่ ดด “ฉันไปได้ยัง ฟลอรนี า่ รออยนู่ ่ะค่ะ”

เธอขืนตัวออกห่าง “ก็ไปสิ คดิ ดูให้ดีก็แล้วกัน ถ้าเพลินไม่เหน็ แก่คาเรน ความจรงิ มาร์ธากับเพอ่ื น อีกคนของเธอก็ดูเหมาะสมกับแบรนด์ ของทารา่ ด”ี เขายอมปลอ่ ยมือออกง่ายๆ ให้เธอก้าวถอยหลังและจ้องเขาเขม็ง “นค่ี ุณขู่ฉันใชไ่ หม” “ขแู่ ปลว่าทำให้กลัว ผมไมช่ อบทำให้ใครกลัว” นัยน์ ตาเขาย้ิม และเธอเหน็ ความเด็ดขาดเห้ียมเกรยี มแฝงอยใู่ นนั้น “แต่คุณเพง่ิ ขวู่ ่าถ้าฉันไม่ตกลง คุณจะชว่ ยให้ผู้หญงิ ของคณุ ได้งานน้แี ทน” “ผมพดู อย่างนั้นเหรอ” ค้ิวเข้มเลกิ ข้นึ นดิ หน่อย แววตา ‘รา้ ย’ เดยี งสา เธอเหมาะสมที่จะเป็นนางแบบ “คาเรนทำงานหนัก คุณเองก็บอกอยา่ งน้ัน” เธอ กัดฟันเจรจา “ผมบอกเพลินแล้วว่าทุกอย่างมรี าคาของมัน” “ทำไมคณุ อยากนอนกับฉัน” คำถามทีโ่ พลง่ ข้นึ อย่างไรศ้ ลิ ปะ ทำให้โดมนิ ิกเกือบหัวเราะ “ผู้ชายคนไหนก็อยากนอนกับผู้หญิงทั้งนั้น” “แปลว่าผ้หู ญงิ คนไหนก็ได้” “สำหรบั ผู้ชายบางคนอาจจะเป็นผู้หญงิ คนไหนกไ็ ด้ แตผ่ มชา่ งเลอื ก” “ทำไมคุณเลอื กฉัน” ความเป“น็จะเไจม้าขย่ ้าอวมเจแ้าพข้เอลงยรในุ ชแไ่ หรงม ฮันน่ี” ชายหนุ่มวา่ เสยี งออ่ น ทว่านัยน์ ตาปรากฏแวว มือใหญ่เอ้ือมมาลูบแก้มเนยี นละเอียดเหมือนอดใจไม่ อยู่ และเธอกย็ นื ท่อื ปล่อยให้ฝา่ มือกระด้างสง่ กระแสอนุ่ ร้อนจนรา่ งกายสะท้าน กอ่ นจะ ถอยกรดู เม่อื นึกได้

“แล้วฉันจะโทร. หา” หญงิ สาวรบี หันหลังกลับ ค้อมตัวนดิ ๆ และรวบเสน้ ผมทป่ี ลวิ ไสวเอาไว้เมือ่ เข้า ไปใกล้พาหนะที่จะพาเธอกลับชคิ าโก โดยมีรสี ยน่ื มอื มาชว่ ยดึงเธอข้ึนเฮลิคอปเตอร์ ประตเู หลก็ หนาหนักถูกปิดลงเม่อื เธอนั่งเรยี บรอ้ ย และรสี นั่งลงตรงกันข้าม พิชญดาราหันไปมองรา่ งสงู ใหญ่ทเี่ ห็นชัดเจนข้นึ เพราะแสงอาทติ ย์ สที องท่โี ผล่พ้นขอบ ฟ้า เขาสอดมือเข้าในกระเป๋ากางเกงสแล็กส์สดี ำและมองตรงมายังเธอ หญิงสาวผิน หน้ากลับมามองเพ่ือนรว่ มเดินทางยามแมลงปอยักษ์ยกตัวข้นึ สงู ท้งิ ดาดฟ้าของเรอื เดนิ สมุทรเอาไว้ด้านหลังในเวลาไม่กี่นาทีต่อมา พชิ ญดารามองบอดีการ์ดรา่ งสงู วุ่นวายกับอะไรบางอย่างในกระเป๋าสดี ำท่ีเขา ไสฮะโพซาสยามวาขดย้วับยหดม้วอยนคหวานมุนแปลกหใลจับแตลาะเมอื่ แหลันะเไลป่ือมนอแงฟว่นลกอันรนีแด่าทดี่นลัง่ งอเปย็นเู่ บกาาะรดบ้า่งนบใอนกกว็เ่าหจน็ ะ พักผ่อนไม่ให้ใครกวน เพราะไมช่ นิ กับการตนื่ เชา้ มากๆ “คุณจะไปกับเราด้วยหรอื คะ” รสี เงยหน้าข้นึ แล้วย้ิมให้เพียงนดิ เดยี ว “ครับ ผมมธี ุระต้องทำให้ดอนท่ชี คิ าโก” “ฉันนึกว่าคณุ จะยงุ่ กับการชว่ ยมิสเตอร์เบดฟอร์ดบนเรอื เสยี อีก” “มิสอย่าหว่ งเลยครบั แฟลงค์ ชว่ ยงานดอนได้ดีพอๆ กับผม” “ฉันไม่ได้เป็นหว่ ง” สมุดเลเม่ ขหานไมึ่ง่ตทอ่มี บีกระดเพาษียปงแึกตบ่ผางงซกอ้ หนัวหรับลัง ย้ิมในหน้าแล้วก้มลงจัดการอะไรบางอย่างกับ ไปดนู ิดๆ ตามประสาคนอยูไ่ ม่สขุ ดนิ สออยใู่ นมือ คนท่ไี ม่มอี ะไรทำเลยชะเง้อ “ทำอะไรคะ” “พยายามไขปรศิ นาอะไรบางอยา่ งเทา่ นั้นครบั ”

และชอื่ หหญลาิงยสชาวอื่ ชทะีเ่ เธงอ้อเอคีกยนไดิด้ยอนิ ยา่ งทแั้งนฟบลิ เลนปิ ียสน์ จทนราเหว็นสิ ขฟ้อรคทิ วซาม์ บอันางเอดยราย่ี งบมนีแหมน้แ้ตากช่ รอื่ ะขดอาษงอ เล็กสก้ีกับฟลอรนี ่า และอีกสองสามคนทเี่ ธอไมร่ ้จู ัก ค้วิ เรยี วได้รปู ขมวดเม่ือพอจะเดา ได้วา่ รสี กำลังพยายามไขปรศิ นาอะไร “มีอะไรให้ฉันชว่ ยหรอื เปล่า” พิชญดาราถาม ตากลมโตเปน็ ประกาย กระตอื รอื ร้น “ไม่เป็นไรครบั ผมพอทำไหว” เขาควานหาแฟ้มมารองสมุดเลม่ เล็กเหมอื นร้วู ่าเธอกำลังแอบมองจนเธอไม่เห็น อะไรอกี ตอ่ ไป ฮมึ่ ! “ทำงานกับมิสเตอร์เบดฟอร์ดเน่ยี สนุกกวา่ ทำกับเอฟบไี อเหรอคะ” ในเม่ือไม่ยอมให้เธอชว่ ย ก็ปว่ นให้ทำงานช้าลงนา่ จะดี “จะวา่ อย่างนั้นก็ได้ครับ” “ยังไง” “ตน่ื เต้นกวา่ ซับซ้อนกวา่ ต้องชงิ ไหวชงิ พรบิ ควบคมุ ทกุ อยา่ งให้อยูใ่ น กฎเกณฑ์ ของสงั คม” ที่เขาพดู ...น่าจะใชค้ ำวา่ ใช้ชอ่ งวา่ งของกฎหมายทำให้พวกเขาเหมอื นอยใู่ น กฎเกณฑ์ ของสังคมอย่างถูกต้องมากกวา่ พิชญดาราแค่คดิ ในใจไมไ่ ด้โต้แย้งออกมา “หรอื บางที กฎของเอฟบีไอกไ็ ม่เหมาะกับคนชอบแหกคอกอย่างคุณ” “คนชอบแหกคอกอย่างผม?” คราวน้เี ขายอมเงยหน้าข้ึนจากสมดุ ในมือเพ่ือมองเธอเต็มตา “ฉันว่าคนทม่ี ักมีปัญหากับเพื่อนรว่ มงาน แถมถูกเจ้านายยงิ ก่อนลาออกจากงาน ไมน่ ่าจะชอบกฎเกณฑ์ มากนัก แถวบ้านฉันเขาเรยี กวา่ คนชอบแหกคอก” คำตอบของเธอทำให้รสี เกือบถอนใจออกมา แปลกใจเพราะไม่ร้วู า่ เธอสบื รเู้ รอ่ื ง ราวของเขามาจากไหนท้ังที่ไมร่ ้นู ามสกุลของเขาด้วยซำ้

“มันกข็ ้ึนอยกู่ ับวา่ คุณมเี พื่อนรว่ มงานชนิดไหน” “หมายความว่ายังไงคะ” เธอเอียงคอถามด้วยทา่ ทางใสซอ่ื “ไม่ว่าที่ไหนกม็ คี นเลน่ พวก สรา้ งอิทธิพลข้ึนมาท้ังน้ัน” “คุณก็กำลังอยูก่ ับคนเลน่ พวก สรา้ งอทิ ธิพล” “แต่ไมใ่ ชค่ นทมี่ ีหน้าท่รี กั ษากฎหมายแต่เล่นพลิ แล้วดอนโดมนิ ิกกไ็ มใ่ ชค่ นเล่น พวก” “พิล?” “โคเคน กัญชา ยาอี ยาเสพตดิ เกือบสองร้อยชนิด เรยี กรวมกันว่าพลิ ” เขาพดู เบาลง “คณุ กำลังจะบอกว่าเพอ่ื นรว่ มงานของคณุ ค้ายาเสพตดิ ” เหมือนตหาลสับนี ไ้ำปผแ้ึงลเ้วบิกโแพมล้จงะดเ้วปย็นคเฮวลามิคสอนปใเตจจอรรง์ิรจาัคงาแแพอบงซหงั่ึนไไมป่ตม้อองงใเชพห้ ือ่ ูฟนังสสาอ่ืวสทาย่ี รังกนัน่ิงเงยีแตบ่ เสยี งภายในเครอ่ื งกด็ ังพอจะทำให้คนข้ีรำคาญอย่าง ฟลอรนี า่ บอร์เซลลโี น ซงึ่ ไม่เคย ต่ืนกอ่ นแปดโมงเชา้ และไมอ่ ยากเสวนากับคนทีต่ นเองถือว่าอยรู่ ะดับลา่ งกว่าเรม่ิ บทสนทนากับใคร ผแตม่เลขาาอเ“ขอด้ากอใจนวสา่ งผ่ บอมีแดเวปตี นน็เกพหับื่อนคนง่ึ นรใว่ขนมอพงงวาเนขกขาคเ้อาปยง็นาผแทมครี่ เอล่ ขดกู้าไตกปัวรระมับจาก๊ไอดรก้รเซพมงึ่รใใานนะคมตกุดี อเอนรนยีนบหั้นรนไ้อุมนยม่หแสีลลวั่ง้วนหแรลลเู้ ัหงะจน็ปาลดก่้อวยย ให้เพอื่ นรว่ มงานตดิ คกุ แทน” ไอพวกพนิช้ันญจงึดคาดริ าวพา่ อรสีนเึกปอน็ อพกววกา่ นเขอากไมค่ใอชกค่ มนาจทนีช่ บอัดบนอ้ธี บิ ายตัวเองกับใคร เจ้าหน้าทเ่ี อฟบี “ฉันเข้าใจ” “มาเฟียบางกลมุ่ แทบจะผูกขาดการค้ายาเสพติด เพราะของพวกน้ที ำกำไร มหาศาล บางอยา่ งต้นทุนหน่งึ ดอลลาร์ ขายในเมอื งเลก็ ราวห้าถึงแปดดอลลาร์ ถ้าขาย

ในเมืองใหญ่อยา่ งนิวยอร์กหรอื ชคิ าโกอาจจะราคาสงู ถงึ เจ็ดสบิ ถงึ เก้าสบิ ดอลลาร์ สายสง่ ของพวกเขามหี ลายระดับ แต่สายสง่ ที่จะทำให้ของพวกน้ปี ลอดภัยท่ีสดุ กค็ ือ ตำรวจ” อดีตเจ้าหน้าทร่ี ฐั แบะปากเมอ่ื นึกถึงเหตุการณ์ ในอดีต ซสากิ มมาันรถด“์กดอำจนัฟดบครออวกยามวด่โา์ เลรภาไใบมหอม่้อกีวอวันกา่ ถเไพปอศจนการกับามกกนถามอษุ านยร์ ไโมคดณ้น์ เขปอ็นงมตพันัววเขกปับนน็ เ้คใีสหลญั ้หือ่ ชานยาพตไปญฤไตาดณกิ ้ รเพหร้นมื มขฐอื าอนนงกอมับยนทา่ ษุ งี่ไมยท์ ่ี่ ใเรปหะบน็้พบตวัหวกรขมอัืบาซเเฟคสิ ีลยเทอื่ไป็มนแขเลศอ้วรงษกพ็ไฐวดกก้”จิ มทันที่ แำทใรหก้ตซัวมึเอองยชู่ใอนบสดัง้วคยมกทฎกุ หชมนาชย้ันอกยวา่า่ งคแณุ นจบะเรน้ตู ยี ัวนก็อาจทถำงึ งกานับ น้ำเสยี งของเขาเหมอื นคนทีเ่ หนือ่ ยล้าจากการต่อสู้ “คณุ เลยหันหลังให้กฎหมายเพอ่ื มาทำงานให้พวกนอกกฎหมายแทน” เขาสรา้ “งมมนาเุษพยอ่ื ์ เคปนน็ หคมนู่มสารก้างกหฎรขอื ้นึ ทมแี่ าทเ้แอลง้วใเปค็นรบแ้าคงเ่จคะรกอ่ื ลง้ามยือนื อยำันนควยรบัคววาาม่ กสฎะบดาวงกอใยหา่ ้คงพนใวนก ชนชัน้ ปกครอง ลองถามไอ้พวกนักกฎหมายท่ฮี าร์วาร์ดดสู ิ อกี อยา่ ง...” เขาย้มิ อยา่ งไม่เต็มใจแล้วพดู ตอ่ “ดอนโดมนิ กิ ไมใ่ ชพ่ วกนอกกฎหมาย” พิชญดาราย้มิ ตอบนา่ รกั “คุณคงซอ่ื สตั ย์ กับเจ้านายตัวเองจรงิ ๆ” รบั สงิ่ น“้ันถจ้าาคกณุ ลทกู ำจง้าางนคกับณุ ดพออนจะเคดุณาอจอะกรว้ไู ห่าเมขวาเา่ ปเข็นาคตน้อคงเาปดน็ หควนังกแาบรบอไทุ หศิ นตถัวึงเจตะม็ ไทดี่แ้มลันะมมาัก”ได้ “ฉันไม่มปี ัญหากับวธิ ีทมี่ ิสเตอร์เบดฟอร์ดปฏิบัตติ อ่ ลกู จ้างของเขาหรอกคะ่ ” เธอ ว่าเสยี งหวานจ๋อย “คุณเปน็ คนสนิทของเขา คณุ คิดว่าใครฆ่ามสิ เจนเนอร์”

รสี ไมร่ จู้ ะทำหน้าบ้ึงดหี รอื หัวเราะดี เลยตอบกลับหน้าตาย “ผมไมท่ ราบ มสิ ควรถามดอนดีกว่า” “ฉันถามความเหน็ คณุ คณุ หวงแม้แต่ความคิดเห็นหรอื คะ” “ผมไม่หวงความคดิ เหน็ แต่ความเห็นของผมอาจเป็นการหม่ินประมาทได้งา่ ยๆ มันอาจจะทำให้คนร้ายรตู้ ัวด้วย คุณจะว่ายังไงถ้าผมบอกว่ามสิ บอร์เซลลีโนอยใู่ นท็อป ลิสต์ ของผม” “ฉันกจ็ ะบอกว่าเปน็ ไปไม่ได้” รอยย้มิ นา่ รักคลอี่ อกอย่างขบขัน เธอเลกิ ค้วิ ข้างหน่ึงนดิ ๆ “แต่คุณล้อฉันเล่นเทา่ น้ัน” “จรงิ ครับ” รสี พยักหน้ารบั “ผมอาจจะล้อเล่น แตผ่ มคงพูดไม่ได้ว่าผมไว้ใจเธอ” ไว้ใจมา“กคเงปเ็ปน็นพไิเศปษไมไ่ หดร้ทอื ีค่ คณุ นทจะี่คไณุ ว้ใเจลทือกุ กคทนี่จะเทระ่ากวัันงตหัวมมดากแกตวอ่า่ ”ยา่ งน้อยก็ควรจะมีคนท่ีคุณ “นั่นก็จรงิ ” “ฉันอยากร้”ู หญิงสาวบอกเสยี งจรงิ จังเป็นครัง้ แรก สบตาเขานิง่ ไม่มีแววข้เี ลน่ “ฉันอาจเปน็ หูเป็นตาให้คุณได้ จะไมม่ ใี ครสงสัยฉัน ฉันเรยี นคอร์สพิเศษเกยี่ ว กับจิตวทิ ยาของคดีอาชญากรรมและการสบื สวน” “ดอนคงดีใจท่ไี ด้ร”ู้ “ฉันทำงานพิเศษเกี่ยวกับเรอื่ งน้ีให้ศาสตราจารย์ บราวน์ ด้วย เขาเป็นที่ปรกึ ษา ทางวิชาการของกรมตำรวจชคิ าโก กับให้คำปรกึ ษาหรอื ปลอบใจคนที่ได้รับผลกระทบ จากการกอ่ คดอี าชญากรรม” สหี น้าของรสี บอกถงึ ความประหลาดใจจรงิ ๆ เปน็ ครง้ั แรก พอจะร้เู ลาๆ ว่าเธอ

รเู้ รอ่ื งท่ีเขาเปน็ คน ‘แหกคอก’ มาจากไหน ต้องเปน็ ไอ้พวกเจ้าหน้าท่ีเอฟบไี อท่อี ยู่บน เรอื แนๆ่ เธอดูเป็นพวกรดู้ ีวา่ ต้องทำอยา่ งไรจึงจะได้ข้อมลู ท่ีต้องการมา รับรองวา่ นายจ้าง ของเขาคงไมค่ าดหวังอะไรทำนองน้ี “คุณดูไม่เหมอื นคนท่ีเคยเรยี นอะไรแบบน้ัน เอ้อ...นีไ่ ม่ใชก่ ารดูถกู นะครับ ความ จรงิ แล้วผมทึง่ มาก” “การทำตัวให้กลมกลืนกับคนสว่ นมากเปน็ คุณสมบัตทิ ด่ี ขี ้อหนง่ึ คะ่ ไมม่ ีใคร ยินดนี ักหรอกถ้าร้วู า่ ถกู จับตามองผา่ นแว่นขยาย คณุ ไว้ใจฉันได้ ฉันจะไมท่ ำตัวเซอ่ ซา่ ให้ใครสงสัย” รสี เงยี บไปชวั่ อึดใจ “ทำไมมิสสนใจเรอื่ งน้”ี “ฉันควรสนใจไม่ใชห่ รอื คะ ฉันอยู่บนเรอื ด้วยตอนทเ่ี ธอถูกฆาตกรรม” หญงิ สาวขยักเรอ่ื งทเ่ี ธอเหน็ การทะเลาะกันครงั้ สดุ ท้ายกอ่ นจะเสยี ชวี ติ ของ อิซา เบล เจนเนอร์ ไว้ตามทร่ี ับปากกับโดมนิ กิ “ผมนกึ ว่ามิสไม่ชอบดอนเสยี อกี ” “เรอื่ งน้ีไม่เกย่ี วกับความร้สู กึ สว่ นตัวท่ฉี ันมใี ห้มสิ เตอร์เบดฟอร์ดหรอกนะ” เธอมองเขาตาขุ่นจนรสี กระแอมเบาๆ “มสิ ควรคุยเรอื่ งน้กี ับดอน ผมไม่มีอำนาจตัดสนิ ใจโดยพลการ ถ้าดอนร้วู า่ ผม ทำให้คณุ ต้องตกอยู่ในอันตรายเขาจะต้องโกรธมาก” หญงิ สาวย้ิมสดใส ดงึ กระเป๋าเป้ข้างตัวข้นึ มาควานหาสมุดบันทกึ เล่มเล็ก เขยี น เบอร์มือถอื ของตัวเองลงไปแล้วยื่นให้ชายหนมุ่ กอ่ นยดื ตัวไปใกล้เขาแล้ววา่ เสยี งเบาท่ี ได้ยนิ กันแค่สองคน จากวิเค“รมาิสะเหต์ แอลร้ว์เวบา่ดฉฟันอไรว์ด้ใยจอคมณุ ใไหด้ฉ้ ันจะชไว่มย่ดสีกบืวส่าเวหนร.อ..คอะยถ่า้างเเรปาน็ จะคทวำางมาลนับรฉว่ มันกถันามเปคน็ ณุ ทหีมล”ัง

ไม่เป็นพเธิษอเกป้มน็ หภนัย้าเกบ็ สมุดบันทกึ ใสก่ ระเป๋าเป้ใบเดมิ ไม่ให้เขาเห็นการโกหกเล็กน้อยท่ี “แสดงวา่ มสิ ตัดสนิ ใจจะไปเมืองไทยกับดอนเพ่อื ตรวจกาสโิ นท่ีเกาะในประเทศ เพอ่ื นบ้านของคณุ ใชไ่ หมครับ” รายละเ“อฉยี ันดจทะุกไปอหยล่างังเจกายี่ กวทกี่คับณุ เรบอื่ องกทฉเ่ี กันดิ วขา่ ้ึนคุณท่คี สุณงสรยั้ใู หใ้ฉคัรนมฟาังกทจีส่ นดุ กว่าพวกคณุ แจละ้วไยด้อตมัวคเลน่า ร้าย” “ผมเข้าใจว่ามิสต้องเจรจาเรอื่ งน้ีกับดอนเสยี อกี ” “คณุ เปน็ มือขวาของเขา คุณน่าจะดใี จนะท่ฉี ันตัดสนิ ใจทำตัวมีประโยชน์ ฉันไม่ ใชผ่ ู้หญิงในยุครเี จนซท่ี ี่รอให้ผู้ชายมากวัดแกวง่ ดาบปกป้องหรอกนะ” “ผมเข้าใจ” มือขวาของโดมนิ กิ ทำหน้าครนุ่ คดิ ไมม่ อี ะ“ไรฉตัน้อยงังเสมเยีี วลฉาันอีกไมสท่ อำงตอัวาเทปติ น็ ยภ์ การอ่ ะนหจระอปกิดคเะ่ท”อม คุณเกบ็ เอาไปคดิ ดกู ็แล้วกัน คุณ “หมายความว่าถ้าผมไมต่ กลง มสิ จะไมไ่ ปเมอื งไทยกับดอน?” “ไม่มคี วามจำเป็นทฉ่ี ันจะต้องไปน่ี” เธอทำหน้าเบ่ือๆ และตอบไปอีกทาง เรอื่ งอะไรจะบอกรสี วา่ เจ้านายของเขา พยายามบังคับเธอโดยใชเ้ รอื่ งคาเรนแล้ว เธอแน่ใจว่าโดมินิกไม่ใชค่ นทีจ่ ะปรกึ ษาเรอื่ ง พรรค์ น้กี ับลูกน้อง หญิงสาวแอบอมย้มิ เมอ่ื เหน็ ท่าทางตรกึ ตรองของเขา “ผมจะเกบ็ ไปคดิ ดู แตม่ ิสสัญญาได้ใชไ่ หมครับวา่ ถ้าร้เู รอ่ื งอะไรแล้ว ห้ามทำอะไร ผลผี ลามโดยพลการ จะต้องบอกดอนหรอื อยา่ งน้อยกบ็ อกผมกอ่ น” “แน่นอน ฉันเป็นคนรักษาสัญญานะ” คาเรนชะโงกหน้าเข้ ามาในห้ องหลังเคาะประตู เห็นรมู เมตรา่ งเล็กนอนอา่ น

หนังสอื มวยท่ีมุ่นไว้กลางกระหมอ่ มเสยี บดนิ สอไว้ใบหน้ากระจ่างใสเงยข้นึ มองตน พรอ้ มย้มิ น่ารักจนเห็นลักย้ิมบนแก้ม “มีอะไรหรอื เปล่า คาเรน” ทหี่ ้องส“มฉุดันไจมะ่ใไชปเ่ ซห้อืรอขอเงด๋ยี เวธฉอัจนะไตปดิเปรน็ถเไพปดอื่ ้นวย”กันไหม เหน็ บอกว่าต้องแวะไปยืมหนังสอื “ไมล่ ะ ฉันยมื หนังสอื มาหลายวันแล้ว พรงุ่ น้คี อ่ ยเอาไปคืน” “เราแทบไมไ่ ด้คยุ กันเลยนะ เธอเอาแตไ่ ปทำงาน เข้าห้องสมดุ กลับบ้านกท็ อ่ ง หนังสอื จะไมใ่ จอ่อนออกไปเดตกับคาซกึ ิซังบ้างเหรอ” ทเ่ี ธอถามกเ็ พราะชายหนุม่ ผู้นั้นแวะเวยี นมาหาเกือบทุกวัน และพิชญดาราก็ออก ไปกินข้าวเย็นกับฝ่ายนั้นแคค่ รงั้ เดยี ว และกลับมาภายในเวลาไมถ่ งึ สองชัว่ โมง “มะรนื น้ีสอบวันสดุ ท้ายแล้ว” “ไม่ใชเ่ พราะผู้ชายทีโ่ ทร. มาหาเธอเหรอ” คาเรนถามพลางท้ิงตัวลงนัง่ ข้างเตยี ง จนเตยี งยวบลงนดิ ๆ ทกุ เย็นตลอดเกอื บสองอาทิตย์ หลังกลับจากเรอื สำราญกาสโิ นจะต้องมีใครบาง คนโทร. มาหารมู เมตของเธอ ตอนแรกคาเรนก็ไมร่ ้จู นกระทัง่ เธอรับโทรศัพท์ มือถือแทน พิชญดาราทย่ี ังอาบน้ำไมเ่ สรจ็ และตนเองนัง่ รอปรกึ ษาเรอ่ื งงานกับรมู เมตอยใู่ นห้อง สว่ นตัวของอกี ฝ่าย ‘สวัสดีคะ่ ’ ไม่มเี สยี งตอบรับชวั่ อดึ ใจ ‘คณุ ไม่ใชเ่ พลนิ เธอไม่อยู่หรอื ครบั ’ เสยี งท่ีผา่ นสายมาห้าวท้มุ ทรงพลังอยา่ งคนท่มี ั่นใจในตนเอง คาเรนขมวดค้วิ ด้วยความแปลกใจ เธอแน่ใจว่ารจู้ ักเพือ่ นของพิชญดาราเกอื บทุกคน แม้กระทัง่ ญาติ จากเมอื งไทยทม่ี ักโทร. มาทุกอาทิตย์ เธอความจำดแี ละมักจำเสยี งคนที่เคยคยุ ด้วยได้ ในคร้ังแรก แตผ่ ู้ชายคนน้ไี มใ่ ชค่ นทเ่ี ธอเคยร้จู ักแน่

‘เพลินอาบน้ำอยู่คะ่ ฉันเปน็ รมู เมตของเธอ’ ‘อ้อ...’ เขารบั คำในลำคอเหมือนกับร้อู ยแู่ ล้ว ‘โดมินิกครับ งั้นผมจะโทร. มาใหม่’ ‘คณุ เป็นใครหรอื คะ’ ‘ผมเป็นเจ้าของเธอ ยนิ ดที ไี่ ด้ร้จู ักครบั คาเรน’ เขาว่าเพียงเท่านั้นแล้ววางสายไป วโดา่ เยปไน็ มเร่ จำ่ ้าลขาอทงร้งิ มูใหเม้คตาจเรานกถเมอื อื โงทไรทศยพั ททไ่ี ์ คม้า่เคงไยวม้เพวี ีแ่ราวะวแวปา่ ลจะกมใแีจฟทอี่นกี ฝ่ายรจู้ ักตน แถมยังบอก ครน้ั ถามพิชญดารา ฝา่ ยน้ันหน้าแดงจัดด้วยความโมโหอยา่ งผดิ วสิ ยั แตห่ ลัง จากนั้นเธอก็ขมวดค้ิวนวิ่ หน้าและบอกวา่ ไมม่ อี ะไรทั้งสน้ิ ดังกลา่ วคเาปเร็นนปสรงั ะเจกำตว่าแรลาวะหหนน่งึีเขท้าุม่ ไถปงึคสุยอคงนทเ่มุดียวเใพน่ือหน้อสงาวจคะตวา้อมงทรีไบ่ั มโ่ชทอรศบพั ยท่งุ ์เจราอื่ กงหสนว่ ุม่นคตนัว ของคนอื่นหากอีกฝ่ายไม่เต็มใจทำให้ไมอ่ ยากเซา้ ซ้ี “ฉันกำลังสอบ เธอก็รู้ ไม่ร้วู ่าเธอเชยี ร์คาซกึ ซิ งั ด้วย” พิชญดาราถามขำๆ เพราะ แม้แตค่ วามคดิ ในเรอื่ งน้ขี องคาเรนก็ยังคล้ายกับฟลอรนี า่ “เขานิสัยดีนี่ ทา่ ทางเป็นสภุ าพบุรษุ เหมาะกับเธอจะตายไป” คาเรนบอกคนทท่ี ำ หน้าตาย เสยี งโทรศัพท์ มอื ถอื เครอ่ื งเลก็ ของเจ้าของห้องดังข้นึ ขัดการสนทนา พชิ ญดารา เลยชะโงกหน้าไปดูแล้วรบี หยิบมันข้นึ มาด้วยท่าทางรา่ เรงิ กวา่ ทุกครง้ั “รสี ฉันรออย่วู า่ เมื่อไหรค่ ุณจะโทร. มาอีก” ขห้นึนังไปสยอื คนืเราขเยี ร้านนงชทเ้ันำงสี่ยหัญหนฟูัญงสังากอณื าเรลถส็กามนๆวทา่ นจเหาะดใน้วหอื ย้อโคอต๊วะกหาไมปนปไังหรสะมอืหลแามดตอื ใเ่ ไจจล้าทข่สรี่ อันมู งหเหมน้อตังงซสสงึ่อื าไ่ ซยมงห่่ึชสนอว่้บานสใังเหธคญอมเ่จจละะยเรปล้จู ็ันกุก คมานแเลพ้วิ่มเขก้นึือหบปลีายคนในเวลาเพียงไมก่ ่ีวัน ท้ังทแ่ี ทบไม่สนิทสนมกับใครแม้จะอย่ชู คิ าโก

เมตทีม่ เหธาอวเิทคยยาเลหัยน็ คหรน้งั มุ่หอนเงึ่ มเมรกิือ่ ันแรวา่ะงไสปงูรบั ผเพม่ือสนนี ส้ำาตวาเลพทรอาะงเปใ็นบทหานงผ้าเ่าฉนยวเันมนย้ัชนอื่พรอสี ดไีปหทาั้รงมคู ู่ คเปยุ น็ กใันคแรคแไ่ มต่กไ่ มนี่ ่มาทีใคี รแงต้า่กง็ทปำาใกหข้ อคงาพซิชกึ ญิ คดุราบิราา-ไดย้เามชื่อิ เรจอ้ ้านตัรวนไมจ่ตน้อนงัง่ กไามร่ตพดิ ูดเพราะอยากร้วู า่ เขา “คุณพูดจรงิ นะ ฉันไม่อยากเชอ่ื เลยนะน่”ี “อืม จรงิ ของคุณค่ะ ฉันต้องเตรยี มอะไรไปบ้าง...ยังค่ะ เธอยังไม่ร้”ู ดวงตากลมโตสนี ้ำผ้งึ เหลือบไปมองคาเรนที่แสรง้ ทำเหมือนไม่ได้ยนิ การสนทนา น้ัน “ฉันอยากให้เออ่ ...พวกนั้นติดต่อเธอโดยตรงมากกวา่ ” เธอพูดเสยี งเบาลงอีก นิด “ตกลง ขอบคณุ มากคะ่ รสี ฉันจะเตรยี มตัวไว้คะ่ ” คาเรนหันไปมองเพอ่ื นสาวเมอ่ื เธอวางสาย แต่อกี ฝ่ายเหม่อลอยเหมอื นคนมี เรอื่ งหนักใจต้องคดิ “มีอะไรหรอื เปลา่ เพริ ์ล” “หา...เอ้อ เปล่าหรอก ฉันกำลังคิดว่าจะตดิ รถเธอไปห้องสมุดนะ่ ” อย่ๆู พชิ ญดารากล็ กุ ข้ึนด้วยทา่ ทางกระฉับกระเฉง เปลย่ี นใจกะทันหัน คิดวา่ ขนื อยอู่ า่ นหนังสอื ตอ่ กค็ งไม่มีสมาธิ “เด๋ยี วน้ีเธอมเี พือ่ นใหม่ๆ เยอะนะ” “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งทเ่ี ธอคิดหรอกนา่ ขอเวลาห้านาที” “งั้นฉันรอข้างนอก” คาเรนเดนิ ออกไปหยบิ กญุ แจรถ ห้วิ กระเป๋าสะพายแบรนด์ เนมมาวางไว้บนโต๊ะ รับแขก ไม่ถึงสบิ นาทตี ่อมาท้ังค่กู ็ออกจากหอพักไปห้องสมดุ ของมหาวิทยาลัยด้วยรถ ฟอร์ดรนุ่ เกา่ ของคาเรน

พชิ ญดาราเอาหนังสอื ทีอ่ า่ นเสรจ็ และใกล้ ครบกำหนดไปคนื ก่อนเป็นอยา่ งแรก หลังจากคาเรนท้งิ เธอไว้ทห่ี ้องสมุดของมหาวิทยาลัยแล้วบอกว่าจะกลับมารบั ในอีกหน่ึง ชัว่ โมงข้างหน้า เธอเดินหาตำราเรยี นเล่มใหมท่ ี่ต้องการยืมไปยนื่ ให้เจ้าหน้าทอ่ี ยา่ งใจไม่ ออยอูก่กับวา่เนผ้้ือูชากยับทตา่ ัวทางสใาจเดหทีตเ่ีุกรเ็ยีพกรตาะัวรเสอี บงวอา่ กเปว็น่าบเพคุ คอื่ ลนทขเี่อขงาโไดมมไ่ วนิ ้ใิกจคทนี่สนดุ ้ัคนอืจฟะเรปทิ น็ ซค์ นเรธ้าอยนไปึกไไดม้ ่ ยังไง ‘ผมสงสยั เขา เพราะพอผมสบื ตารางการทำงานของเขากพ็ บว่า ฟรทิ ซ์นา่ จะบินไป จีนชว่ งทเี่ ขามาข้ึนเรอื พอดี เว้นเสยี แตเ่ ขาจะเปลยี่ นใจกะทันหัน ผมจะบอก รายละเอียดมสิ มากข้ึนตอนทีเ่ ราพบกัน’ เขาบอกเชน่ น้ัน และเธอก็ต้องรอ เธอตดิ ตามขา่ วการฆาตกรรม อิซาเบล เจนเนอร์ บนเรอื เดอะ เมดิเตอร์เรเนยี น พาเลซ ทุกวัน โดมินิกปฏิเสธการให้สัมภาษณ์ กับสอ่ื เรอ่ื งการพบโคเคนบนเรอื ของเขา “เรอื่ งน้ที นายของผมจะจัดการเอง และผมไมเ่ คยค้ายาเสพตดิ ” “คุณคิดว่าแขกของคุณขนโค้กข้นึ มาบนเรอื หรอื ครบั ” นักข่าวชายจากสำนักข่าว ใหญถ่ ามเสยี ดสี “ผมไม่ทราบ และไม่มอี ะไรจะพูดในเรอ่ื งน้ี มสิ เตอร์...” เขาลากเสยี งและลด สายตาลงมองป้ายชอื่ นักข่าวคนนั้น “เฮนเดอร์สัน” เขาเลอ่ื นสายตาข้ึนมองชายผ้นู ั้นอยา่ งไรอ้ ารมณ์ “แล้วเรอ่ื งการเสยี ชวี ิตของอิซาเบลละ่ ครบั ” อิซาเบล“ผเปมน็ จคะทนำดที กุ วเิถธทีอาเสงแยี ลชะวี รติ ว่ บมนมเอื รกอื ับขเอจง้าผหนม้าท่ีตผำมรวตจ้อสงบรื ับหผาติดัวชคอนบรเา้ธยอมแาลดะำคเนรอนิ บคคดรี ัว ของเธอ และจะไมห่ ยดุ จนกวา่ ความจรงิ จะปรากฏ” สหี น้าเขาสงบน่ิง ทว่าถ้อยที่ประกาศหนักแนน่ ชัดเจน ไม่มีใครในทน่ี ้ันไมร่ สู้ กึ ถึง ความอาดูรผ่านน้ำเสยี งจรงิ ใจของเขา

“คณุ คิดว่าการท่ีเธอประสบชะตากรรมแบบน้เี พราะเป็นผู้หญิงของคุณหรอื เปลา่ ครับ” “เธอเป็นเพือ่ นท่ีดีของผม เราไม่มคี วามสัมพันธ์ ฉันช้สู าว” “เธอเคยบอกกับเพอ่ื นๆ นักแสดงว่าพวกคณุ คบกันอย”ู่ เฮนเดอร์-สันรกุ ต่อ “เธอเสยี ชวี ติ ไปแล้ว ไม่มีสทิ ธ์ ิแก้ต่างให้ตัวเอง” น้ำเสยี งของเขาเยน็ ชาข้นึ มาระดับหน่ึงขณะมองหน้านักข่าวคนเดมิ “หรอื ถ้าเธอจะพดู อย่างน้ันจรงิ เธอคงมีเหตผุ ลสว่ นตัว ผมไมไ่ ด้มีปัญหากับเรอ่ื ง นั้นหรอก” คุณชอ“บขผ่าู้หววญ่าิงคคุณนมเดีปีัยญวหกาันกับเมรอิืส่ งเตจอรงิรเ์ลปีนน็ ยเังจไ้างขคอรงบั โ”รงแรมในเครอื แอสเตอร์ เพราะพวก ได้มีปัญ“หคาวเารมอื่ สงัมชพสู้ ัานวธก์ ขับอใงคอริซแานเบ่นลอกนับลเพนี รเปาะน็ ผยมังมไงคี คนุณทคี่รกังตอ้อยง่แู ไลป้วถามอิซเขาาเบเอลงเป็นสวเ่ พน่ือผนมทไม่ดี ี่ ผมนับถอื มิตรภาพของเรา” คำตอบของเขาทำให้เกิดเสยี งฮอื ฮาข้นึ ในหมนู่ ักข่าว “ไม่เคยมใี ครร้เู รอ่ื งคนรักของคุณมาก่อน เธอเป็นใครกันครบั ” “ผมไมต่ อบคำถามน้ัน ความสมั พันธ์ ของเราไมเ่ กยี่ วกับเรอื่ งท่เี กิดข้นึ ” หวงแหคนำชตวี อติ บสนว่ ้ีไนมตใ่ ัชวอเ่ รยอ่ื ่างงนย่าิง่ แปเลรกอื่ ใงจรักๆเพราใะคทรุกๆ่ คนขร้ดอู ีวงา่เขาโเดปม็นนิ แกิคข่ ่ไารวเใดนอหรน์ ้าเกบอดสฟซอปิร์ทดี่ พวกปาปารัซซแี อบถ่าย และไมเ่ คยได้รบั การยืนยันจากเจ้าตัว วันเพรา“ะคไนมมม่ ีชีภอื่าพเสใยีนงกเสล้ยอี ชงววี งิตจบรนปเดิ รอื ขแลอ้วงคอุยณ่างนแ้แี ถขมกยจังะไมมั่นม่ ใวี จี่แรวะวบวบ่ารจักะษร้ตูาคัวควานมรปา้ ยลใอนดเภรัยว็ บนเรอื เดอะ เมดิเตอร์เรเนียน พาเลซ ได้ยังไงคะ” “ผมกับห้นุ สว่ นตัดสนิ ใจคืนคา่ บรกิ ารสามสบิ เปอร์เซน็ ต์ ให้แกผ่ ้โู ดยสารเท่ยี วน้ี ทั้งหมดเพ่ือแสดงความเสยี ใจสำหรับความตืน่ ตระหนก เสยี ขวัญ หรอื ความไมส่ ะดวกที่

ได้รับ เรายนิ ดีคนื เงินเตม็ จำนวนให้แขกทีจ่ องเรอื ไว้ลว่ งหน้าหากพวกเขาต้องการ ยกเลิกไม่อยากเดนิ ทางกับเราอกี ตอ่ ไป แตใ่ ครท่ยี นื ยันจะเดินทางต่อ เราวางแผนการ รักษาความปลอดภัยเพิ่มเต็มอัตรา เพม่ิ วงเงนิ ประกันชวี ติ ของแขกทกุ คน และหวังว่า พวกคุณจะไว้วางใจเรา” ตาสเี ทอร์คอยส์มองตรงไปยังกล้อง ใบหน้าเครง่ ขรมึ แววตาแสดงความเสยี ใจ อย่างสดุ ซง้ึ ซง่ึ คงทำให้คนจำนวนมากใจอ่อน ทนายความของเขาซงึ่ เป็นเจ้าของสำนักงานกฎหมายและมีฝปี ากฉกาจอันมี ชอ่ื เสยี งบนเกาะแมนฮัตตันให้สมั ภาษณ์ ต่อหลังจากโดมนิ กิ ข้ึนรถออกไปแล้ว “ผมอยากวิงวอน” ชายหนมุ่ หยดุ เลก็ น้อยเพ่ือเรยี กร้องความสนใจ “การเสยี ชวี ิตของมสิ เจนเนอร์เปน็ เรอื่ งเศร้า ลูกความของผมเสยี ใจมากและ ยนิ ดแี สดงความรับผดิ ชอบเต็มท่”ี เขาหยดุ อีกเลก็ น้อยเพอื่ ให้ข้อความน้ันซมึ ซาบเข้าสใู่ จผู้ฟัง อาชญา“กครงรไมมมม่ าใี กคเรปปน็ ฏอเิ ันสธดวับา่ ตก้นารๆฆาตขกอรงรโมลเกกดิ ขส้ึนง่ิ ททผีุ่กมวันจะพูดออเมาจรฟกิ ังาเดปูโน็หปดรระ้ายเทศทแตเี่ ก่หิดากคมดีี ใครสักคนต้องการให้คุณตาย คณุ จะเลือกได้หรอื ว่าคณุ จะตายในบ้านของคณุ บน เเกมครรดะอื่ิทเตงบบอจนริ า์เกรเเนหตียใสุนนะรเถทพขอื าอนเงลขคซวณุัญใมนสิ คเใตรนัง้อนโรร้์ีมเงบาแดกรฟกมวอทา่รคี่ แ์ดณุขตกเกขทเ้าปกุ พน็คักนจำบเลนยเหรขรอื ออื งแมสมสิ ัง้แเคจตมน่บเนนเทอร้ังอรื ์ทเป่ไี ็นด้รเเพบั ดผื่ออนละ เขา นอกจากความรสู้ กึ ผดิ ท่ีมีตอ่ เธอและครอบครวั ของเธอแล้ว ตอนน้ีพวกคุณกเ็ ห็น แล้ววา่ การตายของเธอกระทบต่อชอื่ เสยี งทางธุรกจิ ของเขาด้วย” เราต่างร“ดคู้ ุณีว่าคเขดิ าหเปรน็อื เนปักลธ่าุรคกริจบั ทวม่ีา่ กีอาทิ รธตพิ ายลขมอากงเ”ธอนอักาขจา่ มวีสทา่ีชเหอ่ื ตเฮุมนาจเดากอมร์สิสันเตถอารม์เขบ้ึนดฟอีกอคร์ดร้งั “ถ้าเปน็ อยา่ งทคี่ ุณพดู จรงิ เราคงต้องเพิม่ การอารกั ขาให้ลกู ความของผมเปน็ พิเศษ เพราะนัน่ หมายถงึ ชวี ติ ของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย ขอตัวนะครบั ”

พิชญดาราย่ืนมอื ไปรบั หนังสอื ท่ที ำรายการแล้ ว ก่อนจะหันกลับและชนใครบาง คนเข้าเพราะความเหม่อลอยจนหนังสอื หลน่ จากมือ “ระวังหนอ่ ยสเิ ธอ” เสยี งสะบัดแสดงความไม่พอใจดังข้ึน ตามมาด้วยเสยี งหัวเราะขบขันเมอ่ื สาว เอเชยี ก้มลงเก็บหนังสอื บนพ้นื ภาพนั้นเลยดเู หมอื นเธอถกู รมุ ล้อมด้วยสาวอเมรกิ ัน กล่มุ เล็กๆ “ขอโทษที” เธองึมงำขอโทษ “เกิดอะไรข้ึนเหรอเพิร์ล” “คาเรน...” หญิงสาวเงยหน้าข้นึ มองเพอ่ื นสาวทก่ี ลับมารับ คาเรนก้มลงดึงต้นแขนเธอ แต่ ตาจ้องสาวรา่ งระหงกับกลมุ่ เพอ่ื นอีกสองคนท่ียังไม่ทันจากไป นึกพวิชา่ ญใคดราราทเลีแ่ ทย้ยเงายยหเตน้ยี้าขน้ึนก่ี มเ็ ปอน็ งเฝพา่ อ่ืยนตเรธงอขเ้าอมงเเปหน็ รคอร”้งั แหรกญงิ สาเวธคอนเปนน็ ั้นสพาดูว “อ้อ! เสยี งเหยียด อเมรกิ ันรา่ งสงู ระหงผวิ สที อง สวมชดุ ไปรเวทราคาแพงท่ีออกแบบโดยดีไซเนอร์ชอ่ื ดัง หน้าตาเธอดูค้นุ เคยอย่างไรพกิ ล “ใช่ เพื่อนฉันเอง เธอทำอะไรเพอ่ื นฉัน” คาเรนถามกลับน้ำเสยี งเอาเรอ่ื งอย่าง คนท่ีไมเ่ คยยอมใคร นสิ ยั ท่ีเหมือนถอดแบบมาจาก ฟลอรนี ่า บอร์เซลลีโน แม้ต่างฝ่ายจะมีสถานะ ทางสังคมแตกตา่ งกันแบบสดุ ขั้ว “คาเรน...” หญิงสาวปราม แต่เพอ่ื นสนทิ ไม่ได้หันมามองด้วยซำ้ เพราะเดินเข้าไป ประชดิ สาวรา่ งระหงท่ีเต้ียกวา่ ตนราวหนึ่งเซนตเิ มตร ต่างฝ่ายตา่ งจ้องกันด้วยดวงตา วาววับเหมอื นสตั ว์ ตัวเมียสองตัวทข่ี ่มขกู่ ันตามประสาสัตว์ โลกทมี่ ักเขม่นหน้าคนทต่ี น คิดว่าดกี วา่ สวยกวา่ หรอื เหนือกว่าตนไม่ทางใดกท็ างหน่งึ “ฉันจะเสยี เวลาทำอะไรยายเต้ียนี่ทำไม เพง่ิ ร้วู ่าเธอคบเพื่อนเซอ่ ซา่ อย่างน้ี มนิ ่า ถงึ ไมม่ ีเส้นสายอะไรเลย งานท่เี พิ่งแคสไปกค็ งพลาดเหมือนเดิมนัน่ ละ”

“ถ้าฉันไมไ่ ด้ แล้วเธอจะได้เหรอยะ” “ห”ึ อกี ฝ่ายทำเสยี งยัว่ อารมณ์ ในลำคอ “บังเอญิ ฉันได้ขา่ วดีมาน่ะสิ ไม่อยากให้เธอใจเสยี หรอกนะ แตฉ่ ันมักไม่พลาด งานที่อยากได้สักท”ี สาวผิวสที องเชดิ หน้าข้นึ นิดอย่างคนท่ีมั่นใจในตนเองอย่างยง่ิ ยวด ผ้หู ญงิ คพนชิ นญ้เี ดปา็นรใาเคงรย..ห.มนา้ารม์ธอางฝผา่ ้หูยญนั้นิงขทอีฝงา่ มยานเฟ้ีทยีี อยา่ งทฟ่ีคังากเรานรโเตค้ตยอบบอจกงึ พเอธจอะเนคึกยอเหอ็นกรวปู า่ นางแบบสาวคนน้ใี นนิตยสารท่คี าเรนซ้อื มาอ่าน ผู้หญิงคนน้หี รอื เปล่าท่โี ดมินิกให้สัมภาษณ์ วา่ เป็นคนรกั ของเขา หญงิ สาว มองฝ่ายตรงข้ามอย่างสำรวจ หล่อนสวย หุ่นดีบอบบางเหมือนต้นอ้อล่ลู ม แตกตา่ ง จาก อิซาเบล เจนเนอร์ ทมี่ สี ว่ นเว้าสว่ นโค้งสะท้านใจชาย กผรมู้ับา่ นาเวธงา่อามนเแาธลเรอด์ะธมินฟาีทเแลข่าบ้อาทบสรานวมูง่ี งมา่าไกามดาร่มมแนาั่นลกางะแดแมตบูเพี ก่หบอ่ม็มตัเกือปั้งเน็นแปตคนน็ ่อนังกาาทกยน่ีถาสุ ใรูกบหิเตมสญาอื แ่ีม่ งลใทะจี่มตจมีแอนานรนเ์หธวนาโล้ีเนองิรา้มยี ยซวนยุ งา่ึ่ อี่สจไยมะบิ ลูใน่่ สนงา่อชแมงปงิหปตลาีเำวทกแทิา่ใหเยจธนเาอพล่งสัรยามแเะดมาเชธยี้จอกิวะ วฒุ สิ มาชกิ ในสมัยหน้า เธอไมแ่ ปลกใจหากโดมนิ กิ จะมีความสัมพันธ์ ชสู้ าวกับมาร์ธา ในเม่ือข่าวบอกวา่ เขามีความสมั พันธ์ ที่ดีกับพอ่ ของเธอในฐานะผู้สนับสนุนหลักของพรรคการเมอื งที่บดิ า ของมาร์ธาสังกัดอยู่ คาเรนไม่รเู้ รอื่ งพวกน้เี พราะพิชญดาราไมอ่ ยากบอกให้เพ่อื นไม่ จสสาับงกคาผยมลใชจพ้ันมลสาอกงู ยกไวทด่า้จเี่พดาิชกมิ ญกาดฝราา่เรปยาน็นรเู้ั้เนพพไรอ่ื มานะส่ มขนีคอใวจงาฟกมลาสรอนเมรในอืี จ่างกพาอรเๆมืองกจับาทก่ีไกมา่เรคเยรยีสนนเใปจน็ เรทอ่ื นุ งเขดอิมงคนแใลนะ เพยี งเอ่ยชอ่ื มาร์ธาออกมา ฝ่ายนั้นก็แจงทกุ อยา่ งให้ฟังหมดเปลอื กอย่างคน ‘รู้ ด’ี “ผลยังไม่ออกมา อยา่ ชะล่าใจไปหนอ่ ยเลยยะ่ ” คาเรนโต้กลับ รสู้ กึ เดอื ดเมอ่ื

โดนข่มปมด้อยที่กังวลใจมาโดยตลอด ผลการแคสงานถา่ ยแบบแบรนด์ ของ ทารา่ กัสซนี ี จะประกาศในวันรงุ่ ข้ึน เธอ เครยี ดอยแู่ ล้วเพราะตั้งความหวังไว้สงู แตย่ ายเด็กเส้นน่ีกลับเอามาเยาะเย้ย “ฉันไม่เคยชะลา่ ใจหรอกยะ่ ความจรงิ แล้วฉันเปน็ คนเลอื กงาน ถ้าคดิ วา่ ไม่ได้ก็ คงไมม่ าแคสให้เสยี เวลา เธอคอยดูไปกแ็ ล้วกัน” “ไปกันเถอะคาเรน ฉันได้หนังสอื แล้ว” พชิ ญดารากระตกุ ข้อมอื ของเพอื่ นสนิท “ยายนช่ี นเธอนะ จะให้เดนิ ไปเฉยๆ ได้ยังไง นอกจากจะไมข่ อโทษแล้วยังทำตัว มารยาททราม” “ฉันเดนิ ชนเขาเองแหละ” หญงิ สาวบอกเสยี งอ่อน เกอื บย้ิมเมอื่ คาเรนก้มลง มองอยา่ งขัดใจเพราะเสยี หน้า เธอเลยกระตกุ มอื ซ้ำทำปากบุ้ยใบ้อกี ทีวา่ ถ้าไมไ่ ปจะไป ก่อนแล้วนะ “เอ๊ะ! หน้าเธอนคี่ ้นุ ๆ เหมอื นเคยเห็นทไ่ี หน” อยู่ๆ กลับเปน็ มาร์ธาเสยี เองทเ่ี อย่ ข้นึ เธอเลกิ ค้ิวมองหน้าสาวเอเชยี ให้ชดั ๆ คนถกู ทักหันมาสบตาด้วย “Orientals look alike” พิชญดาราตอบกล้ัวหัวเราะ แนใ่ จว่าไม่เคย พบฝ่ายตรงข้ามมากอ่ น คนตะวันตกมักจะบอกวา่ คนเอเชยี หรอื โอเรยี นทอลนั้นหน้าตา ดเู หมอื นๆ กันไปหมด “แต่ฉันวา่ ไม่ใช่ จะผิวเหลือง ผิวดำ หรอื ผวิ ขาว ถ้าไม่ใชค่ นต้นื เขนิ นักกต็ ้อง เหน็ ความแตกต่างบ้างละนา่ ” คำตอบของนางแบบสาวทำให้พิชญดาราเกือบเลกิ ค้ิว ดูเหมอื นผ้หู ญงิ คนน้ีจะไม่ ได้สวยอย่างเดยี ว เลยย้ิมให้อยา่ งอดไม่ได้ คนสวยอย่างเธอไม่ใชค่ นท่ใี ครจะลืมได้ “ฉันคิดว่าเราไมเ่ คยพบกันมากอ่ น งา่ ยๆ”

“นัน่ สิ เธอเป็นเฟรชชห่ี รอื เปลา่ ” มาร์ธายังคงทำหน้านว่ิ เมือ่ เพ่งพิศผิวหน้าเนยี นละเอียดราวกระเบ้ืองพอร์ซเลน ปากนดิ จมูกหนอ่ ยที่เมอ่ื มองอีกคร้งั กลับเหน็ วา่ ไม่ใชใ่ บหน้าท่จี ะเรยี กว่าจืดชดื ได้เลย ตัวท่เี ต้ียกว่าเธอกเ็ ชน่ กัน แท้จรงิ กลับอ้อนแอ้นในแบบของตัวเอง ดกู ะทัดรัด ตเปาน็มแสผเปน่ กกขรอะงดชานายอหยนา่ ุ่มงทม่ีเาหกน็ มผายวิ ทเผต่ี ินดิ ใตจสรงากวันตัวขเ้าลม็ก..เ.พท่ารทาะางเหจ็นะซวอ่า่ นนา่ รเปอู นน็ ่าดดู ู ไม่ได้ราบเรยี บ “ฉันกำลังเรยี นปรญิ ญาโท” “ศาสตราจารย์ บราวน์ กำลังชว่ ยทำเรอ่ื งให้เพริ ์ลตอ่ ปรญิ ญาเอกเพ่ือไปชว่ ยงาน วิจัยโพรเจกต์ ใหม่ของเขา ด้วยทนุ สำหรบั นักศกึ ษาทม่ี ผี ลการเรยี นยอดเยยี่ มในสาขา ของเขาด้วยย่ะ” คาเรนได้ทรี บี ข่ม “งั้นเหรอ” เสยี งรบั คำในลำคอทำให้คาเรนเกอื บแสยะย้มิ อยา่ งสาแกใ่ จ หากอกี ฝ่ายจะไม่ตอ่ ด้วยประโยคทว่ี า่ “ฉันยังคดิ อยูว่ ่าพวกเอเชยี ทเี่ รยี นเก่งกวาดรางวัลเพียบอยา่ งเธอนะ่ มาคบกับยาย คาเรนทไ่ี ม่มีอะไรดนี อกจากหุน่ แถมยังสมองกลวงได้ยังไง” คาเรนตาลุก จะปราดเข้าไปจัดการนางแบบสาวแล้วหากพชิ ญ-ดาราไมด่ งึ เอาไว้ ทัน เพราะการเรมิ่ ก่อนมีแต่จะเสยี เปรยี บเหน็ ๆ คนอยา่ งมาร์ธาไมใ่ ชค่ นทจี่ ะยอมถกู ทำรา้ ยกอ่ นแน่ เธอปรามด้วยสายตาแล้วหันไปเจรจาเสยี งนมุ่ นวล “ฉันยนิ ดีคบกับคนทกุ ชนชน้ั เพราะทุกคนมศี กั ด์ ศิ รขี องความเป็นมนษุ ย์ เท่าเทียม กัน ไม่มอี ะไรไม่จีรงั และลวงตายง่ิ ไปกวา่ เปลอื กนอกของมนุษย์ คนท่ีไมร่ สู้ ัจธรรมน้ีถ้า เไปม็น่ใชสค่วนะสโงังก่ค็คมอื คนไมท่เี่ชคอยบทหำเลรออ่ื งกดตีัวเอไงมว่ า่ จะฉสันวไมมเอ่สย้อื าผก้ามราเี พคืา่อแนพรงำ่ หรวรยอื ขรสับนรถยิ หมรสขู งู นแตาด่ทไำหตนัว นอกจากเพือ่ นแท้ทีจ่ ะยืนเคยี งข้างฉันไมว่ ่าฉันจะประสบความสำเรจ็ หรอื ล้มลกุ คลุกคลาน ขอตัวละ” “คนท่ไี ม่มีก็มักจะหาปรชั ญามาหลอกตัวเองให้มคี วามสขุ อย่างน้ีละ”

คนที่วา่ ตามหลังคือเพื่อนของมาร์ธา ในขณะท่ีนางแบบสาวยืนเม้มปากน่งิ บอก ไม่ถกู ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คนทีเ่ ดินออกไปแล้วหันกลับมาทำหน้าอ่อนใจ วา่ จะไม.่ ..แล้วเชยี วนะ “แล้วเธอสองคนล่ะ ชอ่ื อะไรนะ เจสกับบาร์บาราใชไ่ หม ฉันมั่นใจวา่ เธอสองคน ไมใ่ ชค่ นโง่หรอื คนชอบหลอกตัวเอง แต่นา่ จะเรยี กวา่ คนเหน็ แก่ตัวมากกว่า ถามหนอ่ ย ว่านอกจากการเอาตัวเข้ามาสนทิ สนมกับมาร์ธาเพราะต้องการพาตัวเองเข้าสงั คมชนั้ สงู แล้ว เธอเคยทำประโยชน์ อะไรให้เพื่อนของเธอบ้างนอกจากนินทาลับหลัง ใช้สงิ่ ท่เี ธอ เรยี กวา่ ‘เพ่อื นลูกสาวนักการเมอื งดัง’ หาประโยชน์ จากคนรอบข้างเพ่ือนของเธอเอง” “เธอพดู อะไรน่ะ ยายเต้ีย!” “เธอจะปฏเิ สธหรอื เปล่าว่าไมเ่ คยบอกฟลอรนี า่ ว่าท่ีเธอยอมคบกับมาร์ธาเพราะนัง ผู้หญิงนสิ ัยเสยี ทถ่ี กู ตามใจจนเสยี คนคนน้ีไม่มีคนคบด้วย หรอื เรอ่ื งที่เธอสร้างความ แตกแยกเพราะต้องการแย่งแฟนของมาร์ธาสมัยเรยี นไฮสกูลด้วยการทำให้ผ้ชู ายคนน้ัน เข้าใจวา่ มาร์ธามีคนอนื่ เธอจะว่ายังไงเจส นย่ี ังไม่นับรวมทีเ่ ธอใช้ความสนิทสนม สว่ นตัวแอบขโมยเครอื่ งเพชรคณุ แมข่ องมาร์ธาไปขายเอาเงนิ ไปซอ้ื พลิ แล้วซัดทอด ความผิดให้แม่บ้านชาวแอฟรกิ ันน่ะ ถ้าไม่เชอื่ ฉันเธอค้นกระเป๋าของหลอ่ นดกู ไ็ ด้วา่ มี ของอยา่ งท่ฉี ันว่าหรอื เปลา่ ” หญงิ สาวว่าเสยี งเย็น ประโยคหลังหันไปบอกมาร์ธา เจสสกิ ้าหน้าซดี เผือด อ้าปากค้างเพราะเถียงไมท่ ันเมอ่ื อีกฝา่ ยรบี ต่อ กล้ำกล“นื แฝล้ืนวเใธจอคลบะ่ ดบ้วายร์บกาเ็ รพาราะเมธาอรท์ธาำจยัะงทไงำใตหัว้ทเปกุ น็ คผน้หูคญดิ วิงา่แมพาศร์ธยาานร้าสิ ยัยกแายจม่จนากไม่กทลเี่้าธอต้อง ปลกี ตัวออกห่าง แตเ่ ธอคงไม่ปฏเิ สธหรอกนะวา่ พยายามพาตัวเองเข้าไปในสังคมของ คกไน็ มทไ่ เี่ดธ้เอหเนรยีียกมวอา่ าเยพปอ่ื ดิ นปเาพกอื่ เงหียาผบนลปักรหะรโอยกชเนว์ จลาากแคทนงขร้าวงยหหลรังอื เพหอ่นื นมุ่ เนิรฉ์ดันไมหา่ทพันยคานนมแายลืนะเยธันอ เรอื่ งน้ไี ด้นะ” “แกตายแน่ นังเต้ีย!” สองสาวโผเข้ามาจะทำรา้ ยพิชญดารา และคาเรนรบี เอาตัวเข้าขวางสหี น้าเอาเรอื่ ง

สว่ นมาร์ธาคว้าแขนเจสไว้ ทำให้บาร์บาราได้แต่เง้ือมือแต่ไมก่ ล้าเข้ามาคนเดยี วเพราะคา เรนตัวสงู เกือบหกฟุต “ฉันจะพสิ จู น์ เรอ่ื งที่เธอว่าได้ยังไง” มาร์ธาถามเสยี งเครยี ด “โทร. หาฟลอรนี า่ สิ เขาไม่ใชค่ นปากอย่างใจอยา่ ง” “เธอเป็นอะไรกับ ฟลอรนี า่ บอร์เซลลโี น” “เพ่อื นรว่ มคณะ...เพอื่ นสนิท” หญิงสาวตอบอย่างนึกสนกุ กอ่ นท้งิ ท้าย “ฉันก็คิดอยแู่ ล้ววา่ เธอไม่ใชค่ นโง”่ นา่ เป็นเ“พไมอื่ ่จนรมงิ นันะก็ตม้อางรโ์ธกาหกเธชอว่ จยะมเชันอ่ื อยยาแู่ ยลบ้ว้า”นัน่ ไมไ่ ด้เจฉสันสไกิ ม้าเ่โคอยดทคำรอวยญา่ งอนย้ันขู่ ้างยหาลยังฟอลยอา่ งรี รอ้ นตัว เข้าทางคนทีเ่ พง่ิ แหย่แบบหวังผลเต็มท่ี “เธอเคยบอกเองไม่ใชเ่ หรอว่าถ้าจะมีใครที่ตรงท่อื จนน่าตบและไม่เคยเกรงกลัว หน้าไหน ก็เห็นจะมแี ตฟ่ ลอรนี า่ ตัวแสบเทา่ นั้น” มาร์ธาบอกแล้วดงึ มอื ออกจากการเกาะ กมุ ของเพอ่ื นและเดนิ เข้าไปในห้องสมดุ คนเดียว คาเรนหันไปมองภาพข้างหลังอย่างไม่เชอ่ื สายตา “นา่ อัศจรรย์ จรงิ ๆ ฉันไมเ่ คยเหน็ เธอทำตัวรา้ ยกาจอย่างน้ันเลยนะ เพิร์ล แล้วที่ เธอพูดน่ะจรงิ เหรอ” “ฉันไม่เคยโกหก แตเ่ สรมิ เรอ่ื งให้ใครคิดเกนิ จรงิ นดิ หนอ่ ยน่ะพอมบี ้าง” “ต๊าย! ร้ายนะยะ นี่เปน็ เพราะเธอคบกับยายฟลอรนี า่ รเึ ปล่าเนี่ย” “ไมใ่ ชห่ รอก เพราะฉันสงสารผ้หู ญงิ คนนั้นตา่ งหาก” “สงสารคนทมี่ องเธอด้วยสายตาแบบน้ันเนี่ยนะ” หันมาถ“าจมำยได้มิ ้ไๆหมควน่าฟตัองเนลทยี่เทรำาเหจนอ้ากปันูเลค่ยี รั้นงแรกเธอมองฉันด้วยสายตาแบบไหน” หญิงสาว “แหม กฉ็ ันไมค่ อ่ ยชอบผ้หู ญิงเอเชยี น่ี อกี อย่าง ในร้านมีแต่คนชอบเธอ ฉันก็ แค่เขมน่ ไม่เคยแกล้งเธอเสยี หนอ่ ย”

พชิ ญดาราแคอ่ มย้ิมไม่ตอบ รอให้เพอ่ื นไขกญุ แจรถแล้วจงึ เปดิ ประตูเข้าไปนัง่ ด้านในค่คู นขับ “หวังว่าพอยายนัน่ พบทางสว่างแล้วจะไมแ่ ย่งงานฉัน และแยง่ เธอไปเหมอื นยาย ไฮโซนัน่ อกี คนหรอกนะ” คาเรนบน่ พมึ ก่อนเสยี งโทรศัพท์ มือถอื ของตนเองดังข้นึ หลอ่ นหยิบเครอ่ื งมอื สอื่ สารมากดรับแล้วออกรถ แต่เพยี งไม่กี่วนิ าทตี ่อมากเ็ ปล่ง เสยี งอุทาน ขับรถจอดข้างทางโดยไมใ่ ห้สญั ญาณจนรถท่ตี ามมาด้านหลังบีบแตรใส่ อยา่ งหัวเสยี แตค่ นที่กำลังตดิ สายไมใ่ สใ่ จ “จรงิ หรอื คะ คณุ พูดจรงิ นะ โอ...ฉันยินดี ยินดีมากที่จะได้รว่ มงานกับแบรนด์ ของทารา่ ...พรงุ่ น้.ี ..ได้สคิ ะ...ก่ีโมง...คะ...คะ่ ...ได้...ฉันจะเตรยี มตัวเอาไว้...เม่ือไหรค่ ะ...เจอ กันพรงุ่ น้ี สวัสดีคะ่ ” คาเรนวางสาย ก้มหน้าแดงก่ำลง ตาเปน็ ประกายปล้มื ปีติ คนท่ีนั่งลุ้นอย่เู ลอ่ื นมือไปแตะบา่ เบาๆ “ข่าวดีใชไ่ หม” ฝ่ายนั้นไม่ตอบ หันมาดึงเธอเข้าไปกอด ร้องไห้โฮจนพชิ ญดาราตัวสะเทือน ยก ดมือูมคีตวบาหมลสังขุตจบนไหเธลอ่พรดู้สู อกึ ะวไา่ รกไามร่อเสอยีกสลแะมค้จระง้ั รนวู้ ้ีช่าสา่ งง่ิ เทปต่ี น็ ัดเรสอื่นิ งใเจลทก็ ำนไ้ปอไยดเ้สผยีลจดรีเงกิ ๆนิ คาแดตก่ คราะเนรั้นน กย็ ังมคี วามหนักใจบางประการแฝงอยู่ “ทางเอเจนซเี รยี กฉันเข้าไปเซน็ สญั ญา ตกลงเรอ่ื งค่าจ้าง ฉันจะได้ถา่ ยโฆษณา เแธลอ้วกเพำลิรั์งลจะปเดิขเาทใหอ้มฉแันลพ้วานเพ่ี อื่ เขนาไยปินถด่ายจี แ่ายบคบา่ ทจ่เี้ามงือใหงไ้ผทู้จยัดไกดา้ดร้วสยว่ คนนตหัวนขงึ่องฉเันธอด้ไวปยกับเธฉอันเคนยะ ได้ยินอะไรทีเ่ ยยี่ มกว่าน้ีไหมละ่ ” คาเรนเงยหน้าที่ยังแดงก่ำข้ึนมา

7 สัญญาเถือ่ นของมาเฟียกับคูป่ รับตัวน้อย สว่ี ันตอ่ มา... แเมวือวงตชาตคพิ น่าื ิชโเญกต้นดโาดจรายากนมกัีเ่งพาถร่ืออจนนะไสใดจน้โอดทิ ยยซู่ใสงึ่ นแาหรตเ้อง่คตงรัรวอ่ื ับเงปรบรอนิ้ยีงสววนีวไ่ อนัง่ พอตขียัวอขู่ข้งาองทงๆ่ามอหหาากลเศา่อศรนยษสาฐนวเี ปมน็นแาวนคน่ ารชัง้ดแาำตรเพกิโอื่อแปขฮิดณรบ์ ัะง ทเี่ ธอสวมเส้อื ผ้าฝ้ายแขนยาวสขี าวเหมอื นสาวยิปซคี ลมุ ทับด้วยแจ็กเกตยนี ตัวหนา กางเกงยนี สกนิ นส่ี เี ข้ม และรองเท้าสานสน้ ไมส่ งู นักเพอ่ื ความคล่องตัวสำหรบั การ เดนิ ทาง ผมสนี ้ำตาลหนานุม่ ท่ยี าวถึงกลางหลังถูกมัดสงู ไว้กลางกระหมอ่ ม เธอสวมแว่น แทนคอนแทกต์ เลนส์ทถี่ อดล้างไม่สะดวกระหวา่ งเดินทางไกล และจะระคายตาถ้าเผลอ หลับ ใบหน้าแตง่ แบบบางเบาทสี่ ดุ และทาลปิ กลอสกลิน่ สตรอว์ เบอร์รี คาเรนชมวา่ น่า รกั เหมือนเดก็ เนิร์ด ไมเ่ หมอื นผู้จัดการสว่ นตัวของว่าที่ ‘นางแบบดังอนาคตไกล’ เลย สกั นิด “ฉันยังไมอ่ ยากเชอ่ื เลยนะเนีย่ คดิ ดสู เิ พิร์ล เธอเห็นหน้าอตี าโรดอลโฟตอนทรี่ ู้ วา่ ฉันได้งานใชไ่ หม ตลกชะมัดเลย แล้วยังเจเนต็ กับคนอื่นๆ อีก” “ฮ่ือ” พชิ ญดารางมึ งำรับคำในลำคอเบาๆ นกึ เกรงใจทั้งโรดอลโฟและมสิ เตอร์ เปยี โร ฮลิ ล์ ที่พวกเธอต้องลางานหลายวัน ยังดที ่ฟี ลอรนี ่าสง่ คนมาชว่ ยทำงานแทน ระหวา่ งที่เธอไมอ่ ยู่ ไม่ง้ันมีหวังเธอกับคาเรนโดนเฉดหัวออกจากงานแหงๆ ขอให้ส‘อนภกุ ินสัดนุ เทหนวายี่ กงากรับจาพก่อฉมันาเฟเียธอทจี่ทะรไงดเส้ปนลดห่ ์ ทเปี่สลดุ ้อื ใงนไอน้เวิ ยยื่ออบรา์กงนๆะยนะา่ ’อายนไั่นฮสโซำเสราจ็ วเบสอยี กที และตวัดสายตามองเหมอื นเธอตดิ หน้ีบุญคุณหล่อน

‘เธอจะมาร้ไู ด้ยังไงวา่ ฉันยังมีไอ้เยื่อท่ีว่านั่นอยู่’ เมือ่ อายหนักก็เลยหันไปทำตาขวางใส่ แตอ่ ีกฝา่ ยทำหน้าเย้ย ‘ฉันร้กู ็แล้วกันยะ่ คนออ่ นหัดอยา่ งเธอไม่มที างเคยมปี ระสบการณ์ น่าต่นื เต้น แบบนั้นหรอก เหน็ ทีจะต้องเตอื นโดมนิ กิ ให้เพลาๆ มือเสยี บ้าง’ ประโยคหลังคนพูดทำหน้าตรกึ ตรองเหมือนกำลังคดิ แผนค้ายาไมใ่ ห้ตำรวจจับได้ ปว่ ยการที่จะเถยี งกับคนที่คดิ เองเออเองและชอบกำหนดชวี ิตคนอน่ื อยา่ ง ฟลอรี นา่ บอร์เซลลีโน หญงิ สาวถอนใจ แล้วหันกลับมาสนใจหนังสอื เล่มบางในมือต่อ คณะเดินทางของนายแบบนางแบบจะโดยสารเครอ่ื งบนิ สว่ นตัวของ ทารา่ กัส ซนี ี เดินทางออกจากชคิ าโกไปถึงกระบี่ เมอื งไทย บ้านของเธอ คำว่า ‘บ้านของเธอ’ ให้ความร้สู กึ อบอุ่นเข้าไปถึงใจ แม้จะไม่สามารถแวะไป เยี่ยมคณุ ลุง แมศ่ รี แพรวพรรณราย และคนทเ่ี ธอค้นุ เคยท้ังหมดในบ้านได้ แต่เพยี งรู้ วา่ จะได้เดินทางกลับไปเหยยี บแผ่นดนิ เกิด เธอกอ็ ดต้ืนตันไม่ได้ “เมื่อไหรแ่ ขกของมสิ กัสซนี ีจะมานะ” คาเรนชะโงกหน้าไปมองประตทู างเข้า เพราะทมี งานและนายแบบนางแบบท่ีเหลอื มารออยู่ทีน่ ี่แล้ว และหากแขกพิเศษและนางแบบคนสดุ ท้ายเดินทางมาถึงกจ็ ะข้นึ เครอื่ ง ทมี่ าจอดรอได้ทันที “เหลอื เวลาอีกต้ังนาน” “แค่สบิ นาทีเอง เปน็ คณุ หนูจนชนิ จะไปไหนไมร่ ้จู ักตรงเวลา” คาเรนพาดพิงไป ถงึ มาร์ธาซง่ึ เธอรวู้ า่ ได้งานเหมอื นกับทเ่ี จ้าตัวเคยโอไ่ ว้ เธอกับพิชญดารามาถึงคอ่ นข้าง เรว็ และได้รับการแนะนำตัวกับเพ่ือนรว่ มงาน สง่ สายตาให้นายแบบคนอื่นจนเซง็ แล้ว กลับมานัง่ ข้างผ้จู ัดการสว่ นตัวที่ทำแค่ย้ิมให้คนอนื่ ไมเ่ สวนากับใคร “ใจเย็นๆ เถอะ เธอยังไม่ดัง อยา่ ไปบ่นอยา่ งน้ใี ห้ใครได้ยินเชยี วนะ” “ฉันร้แู ล้วละน่า กบ็ น่ แตก่ ับเธอน่แี หละ”

เรนเปน็ เกคือนบแจระกหทมีเ่ หดน็ เวกลอ่ านสเบิ พนราาทะจีนับั้นตแาลม้วองคปนระกตลอู ุ่มยสตู่ ดุ ลทอ้าดยเจวึงลเดานิ เขแ้าลมะาหใันนหม้อาสงะวกไี อดิ พเพี ื่อคนา สาวให้ดู พิชญดาราจงึ ยอมเงยหน้าข้นึ อย่างเสยี ไมไ่ ด้ หน่มุ สาวคหู่ น่งึ เดินนำกลุ่มคนย่อยๆ มา ซงึ่ เธอคาดว่าเป็นคนของโดมินกิ เพราะรสี อยู่ในกลุ่มน้ันด้วย รสี เห็นเธอและค้อมศรี ษะให้นดิ หนง่ึ “ไปได้เสยี ที” หญิงสาวแสรง้ ทำเปน็ เกบ็ หนังสอื เข้ากระเป๋าเมื่อดวงตาสเี ทอร์คอยส์มองมา แตก่ ็ ยังอุตสา่ ห์ เหน็ นางแบบทีม่ าถึงพร้อมกันและกอดแขนเขาไว้อยา่ งสนทิ สนมเงยหน้าข้ึน พดู อะไรบางอยา่ งด้วยสหี น้ารา่ เรงิ “คนน้ีนะ่ เหรอเส้นของแมน่ ั่น พระเจ้า! ฉันไม่เคยเหน็ ผ้ชู ายทีไ่ หนหลอ่ ลำ่ ขนาด โนน้มี ้มาหกนอ่ ้นาเเขล้ายมากนราะยซแบิบใบกแลถ้ๆวนจ้ีเนลคยนดกูฟัลง้ออยงแากกหลั้วงเเหรามะือเพนรจา้งิะจกการถเูกปปรยรี ะบตเทูทยัีบบไปทเ่เี ลกยิน”จรคงิ าเรน “ตายแล้ว เกดิ ใหม่ฉันจะหาแฟนได้เจ๋งเท่าหล่อนไหมเนย่ี ” หางเสยี งมีรอ่ งรอย อจิ ฉานิดๆ “ไม่มั้ง” และแม้จะไม่อยากสนใจ แตเ่ ธอก็ยังได้ยินคำทักทายผ้มู าใหม่ของเจ้าของเอเจน ซซี งึ่ ให้เกยี รติพวกเขาเตม็ ที่ กอ่ นทเ่ี สยี งวจิ ารณ์ ความเหมาะสมของครู่ ักของทีมงานซง่ึ นัง่ ด้านหลังจะแว่วมากระทบโสต หัวหน้าทีมเรยี กทุกคนไปข้ึนรถเพ่อื ข้ึนเครอ่ื งต่ออกี ที พิชญดาราจึงหยบิ กระเป๋า เป้ข้ึนมาสะพายหลังแล้วลุกข้นึ ยืนจะเดินตามคนอืน่ ไปทีป่ ระตทู างเข้า แตก่ ลับถูกมอื ใหญ่จับต้นแขนไว้ “อ๊ยุ !” คาเรนอุทานเบาๆ เมอ่ื เหน็ หนุ่มหล่อล่ำผละจากมาร์ธามาหาผ้จู ัดการ สว่ นตัวกำมะลอของตนเอง และหันมามองเธอเหมอื นเพงิ่ เห็น “โดมนิ กิ ครบั ” “เอ้อ...คาเรนคะ่ ”

วป่ารเะขทาษุเปตรน็ าา้ สยใเคคี ขรนยี ทวกี่ทขอ่ ำอนใงหจค้ะเธาตเอวรตันด้อสเบงากติยกโตพเาปลคน็ างดเขหโ้ีปทมาืษอกนไแปลไมมะออ่ตงยกเาเพปก่ือน็เชนเอปื่ ส้าาสวเาแมยบ่ือตบจาทำขท่ีทอ้ังำงใชคหอ่ื น้คแอนลน่ื ถะเกู สมยี องไงดอ้แยลาก้ว “ยินดที ไ่ี ด้พบกัน เพลินเคยเล่าว่าคณุ เหมาะท่จี ะถ่ายแบบโฆษณาน้ี ผมไม่แปลก ใจเลยทค่ี ณุ ได้งาน” “คุณคิดอย่างนั้นจรงิ หรอื คะ” “ใชส่ คิ รบั เชญิ ...” เขาผายมือให้คาเรนเดนิ นำไปก่อนแล้วลดมือลงรวบเอวเล็กเข้าชดิ ตัวโดยไม่ สนใจอาการสะดุ้งจะกระโดดหนเี พราะตั้งตัวไมท่ ันของหญิงสาว และพาเธอเดนิ ตามคน อ่นื ไปด้วยท่าทางปกติ จากหางตา พิชญดาราเห็นมาร์ธาซง่ึ เดนิ ตามหลังมาเพยี งคนเดยี วมองมาด้วย ปแวกวปตดิ าคปวราะมหสลนาดใจใจเอาไไวม้ไร่ ดว้ มคนที่เหลือกอ่ นหน้าซงึ่ มองการเปล่ียนคู่ด้วยแววตาทีไ่ มอ่ าจ ใครจะไม่สงสัยบ้างละ่ อย่ๆู เขากผ็ ละจากนางแบบคนดังมาโอบเอวสาวเอเชยี หน้าจืดใสแ่ ว่นอย่างเธอ คดิ บ้างสวิ า่ เธอจะต้องอยู่กับทีมงานไปอกี หลายวันตลอดการ เดนิ ทางและการถา่ ยทำนะ “คุณมากับเธอไม่ใชห่ รอื คะ” พิชญดาราจิกเล็บลงไปบนมือใหญ่ทจ่ี ับเอวเธอไว้ แตค่ นภายนอกคงคิดว่าเธอยก มือข้ึนทับมอื ของฝ่ายชายอย่างสนิทเสนห่ า เขาสดู ปากแผว่ เบาแล้วดงึ เธอเข้าหามาก กวา่ เดิม “เรามขี ้อตกลงกัน จำไมไ่ ด้หรอื ฮันน่ี” โดมินิกปรามนุ่มนวล “ไม่ควรเสยี มารยาทกับสภุ าพสตรนี ะคะ คนอ่ืนเขาจะมองฉันหรอื มาร์ธายังไง” “อย่าห่วงมาร์ธาเลย เธอเข้าใจอะไรง่าย” โดมินกิ หัวเราะในลำคอ

แต่งตัว“แสบว่ บนนเ้ีทพำลใินห้.ผ..เมขรา้สูกกึ็มเอหงมดือ้วนยเคปว็นาโมจอรจิทฉ่ปี าลท้น่ีเหเด็นก็ คมรู่ าักจขากอคงผอมนหแวนน้าตตา์ ”นา่ กิน เพลิน กัดฟันแสนายน่ ตาเธมออพงสยำารยวาจมเเรพอื ่งนครวา่ างมเธสอนอใ้อจยไปอทิง่ อ่ี ่นื นซง่ำึ คพวาคามวตาม้อรง้อกนารลขกุ อลงาเมขไาปไมทม่ัว่ ีอราท่ิ งธจิพนลตก้อับง เธอ “บ้าน่ะสิ เขาจะมองว่าฉันแพศยาต่างหากทอี่ ยู่ๆ กม็ าแย่งแฟนคนอน่ื ” “หน้าตาเพลินหา่ งไกลจากคำน้ันมาก ไมต่ ้องกลัวหรอกฮันนี่ อกี อยา่ ง มาร์ธาไม่ ใชแ่ ฟนผม” “คณุ ได้เทย่ี วประกาศว่าตัวเองมีค่รู กั แล้ว” เธอกัดฟันตอบโต้ “เมื่อก้ีก็ควงมากับ เธอ” โดมนิ ิกก้มลงมองเธอ กอ่ นรอยย้มิ ผยองอวดดจี ะปรากฏข้นึ “เพลนิ ทำตัวเหมือนคูร่ ักแสนงอน แถมยังติดตามข่าวคราวของผมด้วย ผมไมไ่ ด้ ควงเธอมา เราเจอกันตรงเกตทางเข้าหน้าเทอร์มนิ อลนี่เอง” มอื ใหญเธ่ทอีด่ นงึ ่งิใหไป้เธนอดิ ชเพดิ รราา่ ะงตแัก้งตรัง่วมไมากต่ กิดวก่าับเดคิมวาโมอรยใู้ ห...มอ่ ย่ากง่อนน้ีไมจไะ่ หนวิว่ แหนน่ ้าขเมาด่ือทร้สุูนกึเปถ็นงึ แบร้าง!จาก ไมไ่ ด้รว“มเอถางึ มกอื าอรเอปก็นไเปคไรดอื่ ้แงลบ้วันเทฉิงันทาไงมอ่ใาชรค่มูร่ ณกั ์ขขอองงคคุณุณหรฉอันกนสญัะ”ญาวา่ จะมากับคณุ แคน่ ั้น “อย่าเลน่ แงส่ ิ เพลินต้องร้อู ยู่แล้วว่าผมต้องการให้เพลนิ มาอยดู่ ้วยกันในสถานะ ไหน” “ไมร่ อู้ ะไรท้ังนั้นแหละ คณุ บอกแคว่ า่ ต้องการให้ฉันมาด้วย” เธอเถียงอยา่ ง พาลๆ แสยะย้มิ ให้เมอ่ื ชายหนุ่มเรม่ิ ทำหน้าไม่สบอารมณ์ “เพลินอยากให้ผมทำยังไง เรานัดเดตกันเรยี บร้อยแล้ว พอถงึ เวลาเพลนิ กลับทำ เหมือนจะเบ้ียวเสยี อยา่ งน้ี หรอื อยากให้ผมไปควงกับมาร์ธา” “ก.็ ..”

หญิงสาวหน้าบ้งึ ตงึ พูดไมอ่ อก “โตได้แล้ว ผมทำงานให้เพลนิ แล้ว เพลินก็ต้องทำหน้าที่ตัวเองบ้าง” “คุณพดู ไม่เคลียร์เองน่ี ไม่ได้บอกวา่ จะต้องมาแสดงเปน็ ครู่ ักแบบน้”ี เธอ ยนื กรานกระตา่ ยขาเดียว “นไ่ี ม่ใชก่ ารแสดง เพลินชอบทำอะไรหลบๆ ซอ่ นๆ หรอื วา่ กลัวไอ้หน้าต๋ีนัน่ จะร้”ู ขอถามหนอ่ ยว่าไอ้หน้าต๋ีคือใคร! เธอมุ่นหัวค้ิวคดิ เงยหน้าข้ึนมองใบหน้าคม สนั นัยน์ ตาสฟี ้าอมเขียวหมน่ ไปด้วยพยับหมอกของความขุ่นมัว เขาโกรธด้วย...คณุ พระ! “คุณกำลังพูดถึงใคร” “มหี ลายไอ้หน้าต๋รี ไึ ง บอกเอาไว้ก่อนนะวา่ ผมเปน็ คนหวงของมาก ถ้าผมอ๊บึ เพลนิ แล้ว เพลินยอมให้ใครมาซำ้ รอย เราได้เห็นดีกัน” “คุณพูดบ้าอะไรกันเนี่ย” หญงิ สาวครางอย่างพรนั่ พรงึ ตัวแข็งท่ือ มนึ งงกับคำ พูดหยาบคายและทา่ ทางไมส่ บอารมณ์ ของเจ้าพ่อกาสโิ นจนปวดหัวตุบ ตาสเี ทอร์คอยส์หรล่ี ง “ไม่ต้องปฏเิ สธหรอกนา่ ฮันน่ี ผมไม่ถอื เรอื่ งอดีต ไมไ่ ด้หวังว่าเพลินจะรกั ษา พรหมจรรย์ เอาไว้ให้ผมหรอก ผมใจกว้างพอ” “ใจกว้าง?” เธอย้ำคำของเขาเหมอื นคนปัญญาอ่อน เพลินต“้อใงชเส่ปิ็นแผตมเ่ ไอมา่ใใชห้คแ่ นน่กอ็แืน่ ล”้วกันวา่ เวลาอยูก่ ับผม คนท่ีอยู่บนเตียงเพลินหรอื ในตัว ปฏกิ ริ ยิ าของเธอหลังจากนั้นเปน็ ไปโดยอัตโนมัติ หญงิ สาวข่วนข้อมอื ใหญ่เต็ม แรงจนเลอื ดไหลซบิ เลบ็ ของเธอเกอื บฉีก พิชญดาราผลักอกแกรง่ ของคนที่คลายมอื ออกเพราะความแสบจนตดิ ผนังทางเดินด้วยทา่ ทางของแมเ่ สอื ทโี่ มโหจนหน้ามดื ตาก ลมโตเปล่งประกายวาววับถือดีเหมอื นเปลวไฟสนี ้ำผ้งึ ไมส่ นใจเสยี งคำรามด้วยความไม่ พอใจของเขา

หญงิ สา“วฉกันัดไฟมันน่ ว่าทา่ เำสขยี้องตตก่ำลงหกอับบคหนานยา่ใรจงั แเรกงยี จชใบอหบนเอ้าาแเดปงรจยี ัดบคนแลอ้ว่นื หอันยข่างวคับณุ เดเินลไยป”ข้ึนรถ โดยไม่มองเขาอกี เลย ได้ยินแต่เสยี งสบถเบาๆ ตามหลังและเสยี งเขาตอบคำถามของ มาร์ธาทเ่ี ดินตามพวกเขามาใกล้ๆ “เกิดอะไรข้ นึ กับเจ้ าของของเธอนะ่ เพริ ์ล” คาเรนท่ยี นื รออยทู่ ่ีประตูรถปราดเข้า มาถามพรอ้ มดึงข้อมือเล็กพาไปนัง่ บนเบาะวา่ ง “โชคดีนะทคี่ นอ่ืนข้ึนรถไปหมดแล้ว มีแตม่ าร์ธาท่ีเห็นเธอผลักเขา” “เจ้าของของฉัน?” หญิงสาวที่ไมท่ ันได้สนใจประโยคหลังกะพรบิ ตาและหันมามองเพื่อนด้วยความ งนุ งง เขาเปน็ “เกจ็.้า.ข.เขอางวเธา่ งอ้ันนถี่ ึงวจา่ ำสไวดิ ่า้ไทหำมไทมเี่เขธอาเถคึงยไโมทส่ รน. ใจหจาเะธเดอตแลก้ัวบฉคันาซรกึับิซสังายแถท้าฉนันมเขแี ฟาบนอหกลวอ่ า่ เลิศอยา่ งน้ีกค็ งไม่มีตาไปมองใครทไ่ี หนอกี น่าจะสะกิดบอกกันบ้างนะยะ เธอพบเขาบน เรอื ทไ่ี ปกับฟลอรนี ่าเมอื่ เกือบสามอาทติ ย์ ทแี่ ล้วใชไ่ หม มนิ า่ เธอถงึ ใจอ่อนยอมมากับฉัน งา่ ยๆ” “อ้อ!” หญิงสาวรับคำเสยี งหนักในลำคอ ปราศจากคำอธิบายเพม่ิ เติม และคาเรน กไ็ ม่กล้าซักตอ่ เมอ่ื เหน็ สหี น้าสะกดกล้ันอารมณ์ ของรมู เมต กแ็ ต่ไหนแตไ่ รมาพชิ ญดารา เคยโกรธหรอื ใช้กำลังกับใครงา่ ยๆ เสยี ท่ีไหน ประนีปทรี่จะนรงิอแมล้วไอมา่เรคมยณเล์ ดยเี ปด้น็วยนซจิ ้ำ เพอ่ื นสาวรา่ งเลก็ ใจเย็นเหมือนน้ำ รกั การ ข้ีเล่น และชอบชว่ ยเหลือคนอ่นื แม้จะเคยเชอื ด เฉือนใครด้วยคำพูดบ้าง แตก่ ็แทบไม่ทำเลยตั้งแต่ร้จู ักกันมา เท่าทเ่ี ธอจำได้กแ็ ค่ตอนท่ี เจอมาร์ธากับเพื่อนของหลอ่ นเทา่ นั้น “อย่าโกรธฉันเลยน่า ถ้าไม่อยากเล่าก็ไมเ่ ปน็ ไร รไู้ หมวา่ เขานัง่ อยู่ด้านหลังและ กำลังมองเธออย่ดู ้วยละ หน้าดเุ ชยี ว” คาเรนหันมากระซบิ

“นั่งกับมาร์ธาด้วย” เสรมิ จบก็มองเพื่อนท่ีนั่งนงิ่ จนรถเคลือ่ นตัวออก สาวรา่ งเล็กหายใจเข้าออกชา้ ๆ เหมอื นจะรวบรวมสมาธิจนกระทัง่ รถไปถึง เครอื่ งบินท่จี อดรออย่แู ละผู้คนเรมิ่ ทยอยลงจากรถ ใชเ้ วลาไมก่ ี่นาทีพชิ ญดาราก็สงบใจได้ รสู้ กึ ตกใจกับอารมณ์ รนุ แรงของตนเอง และย่ิงใจคอไมด่ ีเมอ่ื ได้ไตรต่ รองถึงสงิ่ ที่ตัวเองทำลงไป เกดิ เขาปลดคาเรนออกจากการ เดินแบบเพราะโกรธทเ่ี ธอใชก้ ำลังละ่ นย่ี ังไม่นับรวมการที่เธอแสดงกริ ยิ าหยาบคายต่อ หน้าคนอ่นื ซงึ่ อาจทำให้เขารสู้ กึ ขายหน้าอกี นะ จะวา่ ไปเธอแทบไม่รจู้ ักผู้ชายคนนั้นเลย เขาใช้คาเรนเปน็ เครอื่ งมอื บีบบังคับเธอ กลายๆ เธอจะไม่แปลกใจเลยหากเขาจะเปลย่ี นใจสง่ พวกเธอกลับเพราะเธอไม่อ่อนข้อ ให้เขาเหมือนผู้หญิงคนอน่ื น้ัน แหปญลวิงสา่ เาขวาขขม้นึ วเดคครอ้ื่วิ งเมไปอ่ื แเดลิน้วตาทมำคใาหเร้เธนอลใงจจไามก่ดรยีถิ่งเปขน็้นึ คเพนรสาดะุ เทป้า็นยห่วโงดเมพนิ ือ่ ิกนไม่อมยอื ่แู เลถก็ว คอ่ นข้างเยน็ บบี มือคาเรนแน่นโดยไมร่ ้ตู ัว สว่ นตัวขลณำงะาเมดทินเี่ ตพา่อื มนคสนาอว่ืนบขรร้นึ ยเาคยรเอ่ืสงยี งตื่นเเธตอ้นมเัวบแาๆตค่ ใรหนุ่ ้ฟคังิดอจยน่ขู ไ้ามงม่ ๆีเวตลลาชอดน่ื เชวมลเาครอื่ งบิน เมอ่ื ข้นึ มาบนเครอ่ื ง ทกุ คนถกู ต้อนให้ไปยังห้องห้องหนง่ึ ซง่ึ คงจะเปน็ ห้อง ประชมุ ท่ีมีทีมงานเกอื บสามสบิ ชวี ติ รออย่ทู ่ีนัน่ แต่ไรเ้ งาแขกพิเศษของทารา่ ทารา่ กัสซนี ี สวมชดุ เดนิ ทางรัดกุมราคาแพง ซงึ่ ถกู ออกแบบมาอย่างงดงามและ มดีเาอรากจลำัไกดษ้ดณี ์สอขง้าสงๆาวมเอธงอเคธอือเดธ้วโยอคโดวราามสนนาใงจแเบพบรสาะาเวธสอญั เปช็นาคตนิอติเอาเลชเี ยีชเอ้ื พสียางยคกนรเกี ดซยี งึ่ วพใชิ นญที่ นั้น จนคนถูกมองชักกระสับกระสา่ ยเพราะกลัวอีกฝ่ายจำได้ แม้จะเคยพบกันเพยี งครั้ง เดยี วในงานแตง่ งานของพราวพลิ าศกับ ซานโดร กัสซนี ี ในขณทะทาร่เี ธา่ เโพอง่โดเธรอาซด้งว่ึ ไยมค่เควายมไสดน้รบั ใกจแารลแะนยะ้มิ นกำวใ้าหง้รใจู้หัก้บก่งันบออกยว่างา่ เจปำน็ไดท้แาลง้กวแารตม่ไมองพ่ ไูดปอทะาไงรอ่ืน หลังจากมองมาเพยี งชัว่ ครู่

หญงิ สาวค่อยหายใจคล่องข้ึนเมือ่ นัง่ ลงบนเก้าอ้ที ่คี อ่ นมาทางปลายแถว ไม่ร้วู ่า ไทวา้เรปา่ จน็ ะคสวนามใจลเับรอื่ งเขพอรงาะเธไมออ่หยรอาื กเปใหล้าเ่ รอ่ื แงตน่เ้รี ห้ไู น็ปทถึงเี ธหอขู ตอ้องงพหแ่ี าพทงางซกง่ึ รหะมซาบิยบถองึ คกนใหใ้นฝาค่ ยรนอั้บนคเกรบ็วั ของคุณลงุ ทุกคนจะต้องรดู้ ้วย พนักงานนำเครอื่ งดมื่ กับของว่างมาเสริ ์ฟขณะทารา่ กล่าวแนะนำตัวและต้อนรับ ทุกคนอยา่ งส้นั กระชบั เอกสารกับกำหนดการทำงานเล่มเล็กๆ ถูกนำมาแจกจ่ายให้ทกุ คน ท้ังหมดกินเวลาราวสบิ นาทีกอ่ นท่ีทุกคนจะแยกย้ายกันไปหาทน่ี ั่งเมอื่ มเี สยี ง ประกาศจากนักบินให้เตรยี มตัวเดนิ ทาง กระวนพกริชะญวาดยาใรจาสอขดณสะา่ อยอสกายมตานาัหง่ บารนา่ เงบสาะงู นใัห่งตญิด่ทหคี่ นว้ารตจา่ ะงมอซงเง่ึ หเรน็ ยี ไบดห้งรา่ สยู มดเ้วปยน็ คเวคารมอื่ งบนิ สว่ นตัวของน้องสาวเจ้าของบรษิ ัทเดินเรอื ระดับโลก และเจ้าของแบรนด์ เครอื่ งแตง่ กาย และแอกเซสซอรขี องสตรที กี่ ำลังมาแรง แตก่ ลับไม่เห็นแม้แตเ่ งา อย่าบอกนะว่าเขาจะแก้เผ็ดรอให้เครอื่ งเดนิ ทางไปถึงเมอื งไทยแล้วค่อยไล่เธอกับ เเคปธาอน็เรไคนมรใ่หัง้ ห่วแ้กงรเลกลับตย้อเองงหแลหตุดรห่ ลอืาอกไยลคไ่เวธปาอมเลฝธงอันกคขลงอารงง้สู ทเกพึ างเ่อื ลเพนวรรสาา้ ายะวคมทาาี่ปเกรลนแ้ืมนเปซๆ่ ีตน็ ิยสนิ ัญดญีกาับแคลว้วามลสำำเพรังจ็ ตทัวางเอองานช้ัพนี เธอเรมิ่ เรอื่ งน้ีเองก็ควรจะสานตอ่ ให้จบ เอาเป็นว่าเด๋ยี วคอ่ ยเดนิ ตามหาเขาเพอ่ื ขอโทษก็แล้วกัน หญิงสาวทอดถอนใจเมื่อคลายเข็มขัดออกหลังจากเครอื่ งบนิ ข้นึ ได้ในระยะเวลา หนนะ.ง่ึ..เดตก็ ากมำอพงรก้า้ทอีค่นณุเมลฆงุ สเลขี ้ยีาวงนไวอ้อกยห่านงเ้าธตอ่าไงมอ่เยคา่ ยงยเหอมม่อใลหอ้ตยัวเอเงธมอีสททิ ำธอ์ แิ ยส่าดงนงั้คนวไปามไดก้้อาวยรา่ ้างวไร ตอ่ คนรอบข้าง โดยเฉพาะคนที่ร้จู ักกับครอบครัวของหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ซง่ึ ชบุ เล้ยี ง เธอมา คนเพยี งไมก่ ่ีคนทไี่ ยดเี ธออย่างแท้จรงิ ทำให้เธอร้วู า่ บนโลกน้ีไม่ได้เหลอื เธอคน เดยี ว “ฉันนอนกอ่ นนะเพริ ์ล แล้วคอ่ ยคุยกันตอนเครอื่ งจอดพัก” คาเรนทน่ี ั่งตรงกัน