พยศรักมาเฟีย

น้ำใจดี นอนลงใหมแ่ ล้วดึงมือของเขาไปพาดรอบเอวเลก็ ด้วยตัวเอง แถมยังวางมอื ลง บนมือของเขาอกี ที อยากบอกรกั เขากลับแต่ยังขัดเขนิ จนพดู ไม่ออก อกี อย่างเขาคงร้ดู ีอยู่แล้ว เลย ได้แต่นอนย้ิมกรม่ิ อมิ่ เอมอย่ใู นความมดื จนหลับไปพร้อมกับโดมนิ ิก มากประไมส่นบึกกวารา่ ณพอ์ ตเ้อขงาเบสอยี กทร่ากั สแาวลน้วเ้อธยอวจัยะทกำรตะเัวตนาะ่ารคกั งนจะ่าฟเปัดน็ หเพนัรกากะวเห่าเตดนุ ิม้เี องเหกตระุผมลังท่ีผู้ชาย เธอตนื่ ข้ นึ มาตอนตีห้ าโดยไม่ต้ องอาศยั นาฬกิ าปลกุ ที่ต้ังเอาไว้ตอนตหี ้าสบิ ห้า นาทีเพราะได้นอนเต็มอิ่ม ค่อยๆ ยกแขนทโี่ อบรอบตัวเธอท้ังคนื ออกแล้วยอ่ งไปอาบ น้ำแตง่ ตัว เหลืออีกแคส่ ามวันเรอื ก็จะเทยี บท่า นกึ สงสัยวา่ โดมินกิ วางแผนเรอ่ื งของ เธอกับเขาไว้อยา่ งไรหากทั้งคคู่ บหากันจรงิ ๆ เพอื่ ตรวเธจอโรรงวู้ แ่าสรมำนกักาสงาโิ นนใใหนญเค่ขรออื เงฮเขเวาอนยทใู่เ่ี ขนานเปวิ น็ยอเจร้า์กของ ชายหนุ่มต้องเดนิ ทางไปทัว่ โลก ยังไมร่ วมกจิ การอกี หลายอยา่ ง ทเ่ี ขาถือห้นุ อยซู่ งึ่ ล้วนเอ้อื ประโยชน์ ตอ่ กจิ การโรงแรมแบบครบวงจร แนใ่ จได้เลยว่าตอ่ ใเลห้ยี้โรงงตแัวรเมอองไน่ื ดเ้สจ๊บง ายแซตา่หนากโดยรังเมคีนยัเกลเดา่ ใินหท้นา้องกงสับานวักขพอนงภันรรยธาฟุรกังจิวา่ใอนยเคา่ งรนอื ั้นเฮเวนก็จะยังคง หญงิ สาวแตง่ ตัวเสรจ็ ตอนตีห้าสส่ี บิ นาที เธอยอ่ งกลับไปท่ีเตียงใหม่ รวู้ า่ เขาลกุ ไปเข้าห้องน้ำมาแล้วคร้งั หนึง่ ตอนที่เธอกำลังแต่งตัวอยู่ เลยเอียงคอมองชายหนุ่มที่ หลับไปแล้วอกี คร้งั อยา่ งภูมิอกภมู ใิ จ เธอคงไมม่ ีวันเบือ่ ทจี่ ะได้ต่นื ข้นึ มาเห็นเขาอยู่อย่าง น้ีไปตลอดชวี ิต ดวงตาสพฟีิช้าญอดมาเขรายี ววาลงเืมขข่าล้ึนงเบสยนี กเต่อียนงอยเธ่างอรเะลมยัดชระะงวักังค้างกเ่อหนนจอื ะเขก้มา ลงหจนูบ้าแเปก้น็มเสขชี ียมวพครูระ้มึ เแรตอื่ ่ เม่อื ถกู จับได้ “อรณุ สวัสด์ ิ ฮันน่”ี โดมินิกลากเสยี งเซก็ ซท่ี ักทาย “อรณุ สวัสด์ คิ ่ะ”

“เพลินอยากมาลาไปทำงานใชม่ ั้ย” “เอ้อ...ก็ คะ่ ” เธอยังพูดไม่ทันขาดคำดี กถ็ กู เขาดึงศรี ษะให้ก้มลงไปอีกนดิ เขา เอียงหน้าอกี หนอ่ ยจนปากของทั้งคพู่ บกันในองศาทเ่ี หมาะสม มอื เลก็ วางทาบบนแผ่น อกกระด้างเมือ่ ปากถูกบดขย้หี นักหน่วงไม่มีวแี่ ววของความง่วงเหงาหาวนอนเชน่ เคย เขามีรสชาตไิ วน์ เข้มข้น มีกล่ินหอมแปลกๆ ซง่ึ ทำให้เธอหัวหมนุ เหมอื นถกู มอม เหล้า หญงิ สาวพยายามจูบตอบอย่างเอาอกเอาใจอย่างทเี่ ขาเคยสอน และร้วู า่ ทำได้ดี เกนิ คาดเพราะเขาจับมอื เลก็ อีกข้างไปทาบความแข็งกร้าวแทบระเบิดบอกให้เธอร้วู ่าเขา ถกู ปลกุ เร้าเพยี งใดเสยี งคำรามอยา่ งพึงพอใจดังข้นึ สลับกับการจมุ่ จ้วงปลายล้นิ ล้ิมรส เธอ เธอเกอื บจะลงไปคลกุ เคล้ากับเขาบนเตียงแล้วแต่ชายหนมุ่ ยอมหยดุ ก่อน เอ่ย ชดิ ปากนมุ่ เสยี งหอบ “เด็กด”ี “แล้วเจอกันนะคะ” เธอเอย่ ลาอย่างขัดเขนิ และได้ยินเสยี งตอบรับกลั้วหัวเราะ กลับมา พิชญดาราเดนิ ตัวลอยออกไปทำงาน อารมณ์ดเี หมือนเม่อื วานแม้จะถกู สพหนี นัก้างขานองคเนขอาเื่นปม็นอกงังดว้วลยเมส่ือายเหต็นาแเธปอลเกดๆินมาเสหริ ์ฟญอิงาสหาาวรเทจอโ่ี ตฟ๊ะรทิ ซ์ตอนเก้าโมงเศษเชน่ เคย “ผมทราบขา่ วเรอื่ งเมอ่ื วาน เพริ ์ลโอเคหรอื เปล่าครับ” “โอ...” เธอไม่นกึ ว่าเขาจะรดู้ ้วย “คุณได้ข่าวเรว็ ” เล็กหรอ“พกนคัรกับงานผรกั มษเลาคยแวาอมบปไลปถอาดมภเัยขถามกู าเนรยีดิ กหไนปอ่ หยาตเพัวรเพาะิรอ์ลยเกากอื รบู้ ทั้งเปหน็มดห่วงแตไไ่มม่ใ่กชลเ่ ร้าอ่ไื ปง รบกวน” “คุณใจดีมากคะ่ ฟรทิ ซ์ ฉันไม่เปน็ ไร” “มีเรอ่ื งเกิดข้ึนเยอะ นี่คงไม่ใชป่ ที ่ีดีนักของโดมินกิ โดยเฉพาะเรอ่ื งญาตขิ อง

เขา” “คณุ ร?ู้ ” “ผมเห็นตำรวจคมุ ตัวเขาไปข้นึ เฮลคิ อปเตอร์บนดาดฟ้า ว่าแตม่ าร์ธามาเกีย่ วอะไร ด้วยเหรอครบั ” เปน็ ค่รู สักหกี ันน้าเขาครนุ่ คิดแกมกังวล ซงึ่ ไม่แปลกเพราะเธอรจู้ ากโดมนิ กิ แล้ววา่ ท้ังคู่เคย พิชญดารากระแอมอยา่ งไม่สบายใจ “ฉันวา่ คุณลองถามโดมินิกดีกวา่ คะ่ ” “ผมเข้าใจ ผมเคยเอ้อ...ชอบเธอ เลยอดเปน็ ห่วงไม่ได้น่ะครบั ” ผ้ตู ้องสแงวสวัยตคานจรหงิ นใจง่ึ ขณเขะาพไมูด่สทนำใใหจ้หจญะปิงกสปาวดิ อคดวลามะสอมัายพใันจธไ์มกไ่ับดม้ทาเ่ีรค์ธยาดค้วดิ ยวซา่ เำ้ขาอกาาจรจเปะเิดปเผ็นย ไม่นา่ จะใชล่ ักษณะของคนรา้ ย คนที่เธอไม่เคยสงสยั มากอ่ นแม้แตน่ ดิ อยา่ งมาร์ธาเสยี อกี ทีก่ ลับเปน็ คนรา้ ยไป เสยี ได้ โลกน้ีไมม่ อี ะไรแน่นอนเหมือนกับจติ ใจมนุษย์ ทีย่ ากหยัง่ ถงึ จรงิ ๆ “ฉันคิดวา่ เธอจะไมม่ ีปัญหามากค่ะ” เธอปลอบใจแล้วขอตัวกลับไปรับออร์เดอร์ท่ี โต๊ะอืน่ ตอ่ ฟรทิ ซ์ใช้เวลากับอาหารเชา้ เพยี งเล็กน้อย และอาหารเหลอื เยอะบง่ บอกถงึ สภาวะ อารมณ์ ที่ไมป่ กติจนเธออดเห็นใจไมไ่ ด้ เขาผงกหัวลาเธอก่อนออกจากห้องอาหาร เมื่องานเสรจ็ เธอไปเซน็ ชอื่ คืนเครอื่ งปาล์ มรบั ออร์เดอร์เหมือนเคย จอตโตเอย่ ทักเสยี งดัง “เพริ ์ล ทา่ ทางเธอสดชน่ื ดนี ่ี วันน้งี านหนักหน่อยนะ แขกเยอะเหลือเกนิ เข้ามา นั่งเถอะ ฉันจะได้ทำอาหารเชา้ ให้” “ฉันสนุกออกคะ่ จอตโต แต่วันน้คี งไมร่ ับอาหารเชา้ ฉันมนี ัดกับเพอื่ นคนหน่ึง น่ะค่ะ”

เธอย้มิ หวาน คิดว่าจะข้ึนไปชวนฟลอรนี า่ มารับประทานอาหารเชา้ บวกเทยี่ ง ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะกลับชคิ าโก “ก็ได้ พรงุ่ น้มี าง้อฉันใหม่กแ็ ล้วกัน” เขาแสร้งทำหน้าบ้งึ จนเธอหัวเราะคิก เดินไปเขยง่ เท้าหอมแก้มเขาอยา่ งฉาบฉวย พรอ้ มเอย่ ขอบคุณเบาๆ แล้วออกจากห้องครัวไปโดยไมร่ วู้ า่ ได้ทำให้เขาหน้าแดงก่ำ ก่อนได้ยนิ เสยี งจอตโตเอด็ ตะโรพนักงานคนอื่นทีส่ ง่ เสยี งแซวขลกุ ขลักในลำคอ เธอ คดิ อยา่ งสขุ ใจแกมเศรา้ ว่าเธอคงคดิ ถึงเพ่ือนรว่ มงานทีน่ ี่เมือ่ ต้องจากไป หญงิ สาวตัดสนิ ใจเดนิ ข้นึ บันไดแทนการใชล้ ิฟต์ เพราะอยากออกกำลังกับใช้ ความคิด มือเล็กสอดกระเป๋ากระโปรง อกี ข้างจับสายกระเป๋าใบเลก็ บนบา่ ก้มลงมอง สร้อยข้อเท้าซงึ่ โผล่ออกมาจากถุงเท้าวับแวมพลางนวิ่ หน้า ขณะที่เดนิ เอ่ือยๆ ข้นึ ไป อถัดยาไ่ ปงไมคร่ งบี จระ้อเปน็นแกขำลกังทค่มี ิดารวอ่าจขะ้ึนถลอิฟดตม์ หันรออื อจกะออยอ่ากงไไปรทกำไ็ กด้จิยกนิ รเรสมยี ตงา่คงยุ ๆเบนาัๆ่นแขหอลงะคนบนชัน้ “รับเงนิ ไปแล้วกไ็ มต่ ้องมาพบฉันอกี เสรจ็ งานน้แี ล้วแกต้องทำเปน็ ไม่ร้จู ักฉัน เรา ไม่เคยติดตอ่ กันมาก่อน” “ไมต่ ้องห่วงครบั มสิ เตอร์ลนี ผมจะไม่ให้พลาดเหมือนครงั้ กอ่ นแน”่ “หึ ให้มันแนเ่ ถอะ ยังดีที่มันยุง่ เพราะญาติของมันถูกจับ สมน้ำหน้ามันนัก” เกอื บเปเพน็ รยาอ่ ะชง อ่ื ขรอองงลเทนี ้าแผล้าะใบนท้ำเำสใยหี ้งเสค้ยุีนงหฝูขีเอทง้าเเบขาาแจทน้ๆคนทีก่ ทำท่ลี ัำงใเจหร้หจญาธงิ ุรสกาิจวไชมะ่รล้วู อ่ามฝีบเี ทคุ ้าคลลง ทสี่ ามอยดู่ ้วย “ไมน่ า่ เชอื่ นะครับวา่ ญาตขิ องเขาจะทรยศ” “กด็ แี ล้ว ขอให้มันฉิบหายยง่ิ กว่าน้”ี น้ำเสยี งคนพูดกระเห้ยี นกระหือรอื จนพชิ ญ ดาราตัวแขง็ ทื่อ ฟิลลปิ ส์กำลังเจรจากับใครและเรอื่ งอะไร แต่ไมว่ า่ จะเป็นเรอื่ งอะไรนั้นจะต้อง โเกตย่ีมวอขง้อซ้างยกมับอโดงขมนิวาิกหอายทห่ี่างลไมบต่ เ้อพงรสางะสหยัากใฟนลิเมลอ่ื ิปมสีก์ าลรนี พดู เถหนง็ึ เ‘ธญอาตเริทอื่ ถ่ี งูกคจงับจ’บไดม้วส่ ยวยตแากนล่ ม

ทวา่ นอกจากบันไดแล้วก็ไมม่ ีทางไปทางอื่น เธอจะต้องเดินหน้าหรอื ถอยหลัง แเดท้ลวา่ ้ยวนเฝั้ปนีเลทยี่้าทนี่เจบหุดาญหทิงสม่ี สดาุ ายเวทเไปา่ด็นท้ยี่จโินถะทเงสทำยีไาดงง้เรดำ่ ลนิ าเเกพธันอื่อกสหอลาลับงิฟสลาตงม์ไปคำสเอลงยชรนั้บี ถซงอ่ึ เยปห็นลชัง้นั กอ่ นวชง่ิ ล้ันงหไ้อปงชอ้นั าหล่าารง หญงิ สาวกดลิฟต์ และยืนรออยู่สักครกู่ อ่ นทม่ี ันจะมาถึง เข้าไปในลิฟต์ และกดชัน้ 9 มอื ควานหาโทรศพั ท์ มือถอื ในกระเป๋าใบเลก็ และหยิบออกมากดโทร. หาโดมนิ ิก “ฮันน่ี เลิกงานแล้วเหรอจ๊ะ” “คะ่ โดมนิ กิ ฉันมีเรอื่ งต้องบอกคุณ” “หอื มีอะไรหรอื เปลา่ ผมอยู่ทีห่ ้องคอนโทรล” หญงิ สาวเปลีย่ นใจกดลิฟต์ ชน้ั 5 แทน “ฉันจะไปหาคุณท่นี ัน่ คะ่ ” เธอวางสายเม่อื ลฟิ ต์ ถึงชั้น 5 พอดี ก้าวออกจากลฟิ ต์ แทบจะเปน็ วิ่งไปทางโซน ของห้องควบคมุ ทเ่ี คยไปหลายครงั้ แล้ว ไมไ่ ด้ใชโผ้ดม้าพนิ ันิกไรหอลเธ่ออกี อแยลูแ่้วล้ทวพ่าทราอ้ งมรากวับกรับสี คนมทือ่สี ขบวาายขดอีเงปชน็ ายปหกนติุ่มผงกหัวให้เธอ วันน้ีเขา “มอี ะไรหรอื เปล่า ฮันนี่” ชายหนุม่ จับมือเล็กเยน็ เฉยี บไปกุมเอาไว้ “คณุ ต้องตรวจดูกล้องวงจรปดิ ทช่ี ั้น 5 ค่ะ ตรงโถงบันไดด้านซ้ายฝั่งห้องอาหาร ไทดีฉ่ ้รันเู้ รทว็ ำๆงานขณอยะู่ทร่ีฉสีันยไกดห้ยูโนิ ทลรนีศพัคุยท์กขั้บึนผโทู้ชรา.ยหคานหห้อนงงึ่คทวี่นบั่นคมุ...ก”ล้อหญงวงิ งสจารวปถดิ า่ ยทอดเรอื่ งราวท่ี “เขาเกลยี ดผม ไม่แปลกหรอกทจ่ี ะพดู อย่างน้ัน” ชายหนุ่มสรปุ หลังจากที่เธอเล่า จบ “คุณคิดว่าเขามีแผนรา้ ยอะไรหรอื เปลา่ คะ” “ผมต้องเหน็ ภาพในกล้องวงจรปดิ กอ่ น ความจรงิ เราคอยดูเขาอย่ตู ลอดเวลา

ตั้งแตเ่ กิดเรอ่ื งในครั้งแรกเหมอื นกับคนนา่ สงสัยคนอื่น มาหรอื ยังรสี ” “อีกไม่ก่ีนาทีครับดอน โชคดนี ะครับที่มสิ ไม่เสยี่ งแต่รบี มาบอกเรา ความจรงิ หมอ น่ีพยายามทำให้เราเดือดรอ้ นมาหลายครัง้ แล้ว แตด่ อนปล่อยมันไปทกุ ท”ี “มันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญ่ ฉันหวังวา่ นจี่ ะไม่ใชเ่ รอ่ื งใหญด่ ้วย” “อะไรคะ ทบ่ี อกว่าไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญ”่ พชิ ญดาราขมวดค้วิ มองหน้าคนรกั กับรสี สลับกันอยา่ งมึนงง ร้สู กึ ว่าสองคนน้ีมี เรอ่ื งทบี่ อกเธอไมห่ มดมากมายเพราะคดิ วา่ เธอไม่ควรรู้ “อย่างเชน่ จ้างคนให้อ้างว่าเปน็ ลูกค้าให้คอมเพลนโรงแรมของเราผา่ นสอื่ จงใจ ทำให้เราเสอ่ื มเสยี ชอื่ เสยี ง สง่ พวกนักเลงมาขม่ ขนู่ ักเดนิ ทางย่านโรงแรม ทำให้แขก กลัวไม่กล้าเข้าพักเพราะคดิ ว่าทน่ี ี่ไม่ปลอดภัย หรอื แกล้งโทร. ไปใสไ่ คล้ให้ตำรวจเข้ามา ตรวจสอบเรา” รสี ทำหน้าเซง็ ระคนรังเกยี จ “แล้วพวกคณุ ไม่เคยตอบโต้เลยเหรอคะ” ไม่แปล“กเรหารกอจ็ กัดทกอี่ าิซรบาเ้าบงลแไมตช่ไ่ มอเ่ บดเ็ดขขาทาดั้งรทนุีม่ แันรรงวอยะยไัรงกหับมออะนไร่เี ดลี”ยเลรน่สี หเปม็นาคหนยออกธบิไกา่ยมาเหตมลอือนด เดมิ ขณะทโี่ ดมนิ กิ รงั้ เธอให้นัง่ บนเท้าแขนเก้าอ้ขี องเขา โอบแขนรอบเอวเลก็ สหี น้า ครนุ่ คดิ “ทำไมคุณถงึ ใจดีอยา่ งน้ีล่ะคะ” เธอก้มลงถามเจ้าของห้อง “เรอื่ งแบบน้ีเกิดข้นึ เรอื่ ยๆ นัน่ ละฮันน่ี ไม่ใชเ่ ฉพาะลนี คนเดียวทที่ ำอย่างน้ัน” “แต่ถ้าเราไมเ่ อาจรงิ เขาอาจจะทำเรอื่ งร้ายแรงข้นึ ” “เอาไว้ถ้าครั้งน้ีเขาทำเรอ่ื งรา้ ยแรง ผมจะเอาจรงิ ” แพสชิ ดญงดบเานธรอหาจนไ้อม้าท่งจเัอนขทตมำอง็ ใบหเ้ทมกุ อ่ื มครยุ่ สนี หทหนำันเ้าสไเปมยี ืใ่องหใเห้คน็นวลาวำม่คาลสอนีนใหหใ้จันรว้เู หต่าลสม็ ังัญทใ่ี หญ้กาณลม้อันภงาเวพปงน็มจรแาแปคลิด่ภ้วทาพำใหเ้เขหาไ็นเมรแ่มยี ตเีก่ดสม้ยาี ันนง

หสล่ี ังขอใสงเอ่ขะาไรเบขาางยอนื่ ยซ่างอเงอการไวะ้ดจนาษหสนขี าาพวอใสห้มชคายวอรกี คนซง่ึมเันธอเปเดน็ าเเพอียาวงา่ซคองงเเปรน็ยี ธบนๆบัตขรนยาดูเอเสอ ดอลลาร์ “มกี ล้องมุมอน่ื หรอื เปลา่ ” โดมินกิ เอย่ ถามหลังจากรสี รเี พลย์ สองรอบ “มคี รบั รอสักคร”ู่ หน้า รสี เรยี กภาพจากกล้องอกี ตัวข้ึนมา ฟหลิ ญลปิิงสส์าวลคีนนเสดงียู กววใา่นเขหา้องแเมล้จยะชเะหโ็นงกหไนป้าขล้าีนง ก่อนจะทำปากยนื่ เม่อื ชายทยี่ ืนคุยกับ บ้าง แตก่ ็ยังมองไม่ออกวา่ เขาขยับปากวา่ อะไรอยูด่ ี “คุยกันแค่สองสามนาที แกดงึ ภาพของไอ้หมอนัน่ ไปตรวจสอบ ฉันต้องการรู้ ประวัติของเขาเรว็ ทีส่ ดุ ” บนหน้า“ซดอึงภง”าพหซญองิงสเอาวกเสปาน็ รขฝ้นึ ่ายมราอ้ขงยขาอยใเพหร้ชาดั ะเดห้ว็นยบสนคิ ซะองมฉตี ันัวอหยนาังกสเอหื ห็นววัดา่ เๆขาอเขยียู่ นอะไร รสี จัดการตามคำสงั่ ของเธอ ขยายเฉพาะซองเอกสารจนเหน็ ชัด แล้วพรนิ ต์ ภาพ นั้นออกมาย่ืนให้เธอ หญิงสาวยกข้ึนเอยี งคอดพู รอ้ มกับหนมุ่ ตัวโตทนี่ ัง่ ลงบนเก้าอ้ี มันถกู เขียนด้วย ปากกาเมจกิ สนี ้ำเงินวา่ เอกสารสมัครงาน ลงวันทีแ่ ละมตี ัวเลขเลก็ ๆ อยู่ที่หัวมุม เธอ เลยถอนใจแล้ววางมันท้ิงอย่างไมใ่ สใ่ จ “คณุ คดิ ยังไงคะ” “ยังไมร่ จู้ ้ะ” “บางทถี ้าให้ฉันชว่ ย...” “อยา่ แม้แต่จะคิด!” เสยี งเนือยๆ เปลีย่ นเป็นห้วนจัดข้ึนมาทันทจี นเธอสะด้งุ มือ ทจี่ ับมือเธอไว้ยังบบี แน่นจนกระดกู เกอื บแตกสง่ ผลให้ใบหน้าเรยี วใสเหยเก “ปลอ่ ยนะ เจบ็ ไม่ชว่ ยก็ได้ จะไปหาฟลอรนี ่าแล้ว” เขาคลายมือออกเหมือนเพิ่งร้ตู ัว ลูบหลังมือเล็กเบาๆ อย่างเอาใจ

“จ้ะ ไปชวนฟลอรนี ่าเท่ยี วเล่นกอ่ นก็แล้วกัน” “อยา่ มาพูดเหมือนฉันอายุแปดขวบ” โกรธตัวพองทถี่ ูกไล่ไปเทีย่ วเลน่ จนรสี รา่ งเล็กลกุ ข้นึ หันขวับมาจ้องเขาตาวาว หันไปอมย้ิมกับหน้าจอมอนเิ ตอร์ “เพลนิ โตแล้ว” เขาตอบสน้ั ๆ แตต่ าพราวระยับ เธอดึงต้นแขนหนเี พราะเขายน่ื มือมาลูบท้องแขนจนเธอขนลกุ เกรยี ว ดวงตาสี เทอร์คอยส์ลดลงมองสร้อยข้อเท้าของเธอ บอกความหมายได้ดีวา่ ‘โต’ อยา่ งไร “ฉันไมใ่ ชน่ างในฮาเรม็ ของคณุ ” เสยี งของเธอเบาลงให้ได้ยนิ กันสองคน “ปลดออกได้เมอ่ื ไหรจ่ ะเอาไปขาย” ข่ฟู ่อท้ิงท้ายกอ่ นจะถอยห่าง “ถ้าขายจะหาเสน้ ใหม่ทใ่ี หญก่ ว่าเดมิ ให้” “อ๋ี คนเถ่ือน พวกมนุษย์ ถ้ำ” ชายหนมุ่ พยักหน้ารับ ย้ิมพราย “กลับห้องกอ่ นค่ำนะฮันน่ี อยา่ ไปเท่ยี วเลน่ ไกลๆ นะ” “!!!” หน็อย รสี ย้ิมกว้างเมื่อรา่ งเล็กหายลับจากไปด้วยความโกรธเคอื ง ก่อนจะรบี ปรบั สหี น้า เม่ือหันมาสบตากับเจ้านาย “ดอนคิดว่ายังไงครบั ” เขาทวนคำถามทพี่ ชิ ญดาราเพ่ิงถามแต่ไมไ่ ด้คำตอบ “ฉันกำลังมปี ัญหาอย่างน้ี ลนี คงหาทางท่จี ะซ้ำเติม แตค่ งบอกไมไ่ ด้วา่ จะรา้ ยแรง กว่าเดมิ หรอื เปล่าจนกวา่ แกจะหาประวัติของไอ้หมอนั่นมาเสยี ก่อน” “ผมจะจัดการเด๋ียวน้”ี “แฟลงค์ ไปไหน จัดการเรอ่ื งพอ่ ของมาร์ธาหรอื เปลา่ ” “ครับดอน เด๋ียวเย็นๆ คงกลับ” รสี นิง่ ไปก่อนจะเอ่ยข้นึ เหมือนอดไม่ได้

“เธอเหมือนนางฟ้าประจำตัวของดอนเลยนะครับ” ทตี่ ้องพดู อยา่ งนั้น เพราะทุกคร้งั ทม่ี เี หตรุ ้ายเกดิ ข้นึ เธอจะอยูท่ ีน่ ั่น เธอเกือบเอา ขชมนาิว่ี วิติกสไยาม้ิมร่รมทอาั้งดใปหถา้ึจงกสนทอค้ังงดตคขีารอั้งซแงงึ่ อตเปซิ่ไมน็าเ่เคบครลย้งั คปแบืรรปกิหาในกน้าบไเกป่นือกวบา่ยท่สี ่ีคบิ เดิ ธปอหี กเลปรังน็ะสตผญู อื ู้หเรสญอื ยี งิรคน้เพรทียอ่จี บงะคคคนรอวัเยดชียว่วยทเ่ีทหำลใือห้นโดำ รสี ร้วู า่ แม้เจ้าพอ่ กาสโิ นจะใช้ชวี ิตเหมือนหนุม่ เสเพลรกั สนกุ แต่นัน่ เปน็ เพียง เปลือกนอกของบุรษุ ที่ซอ่ นความโดดเดี่ยวไว้ล้ำลึก ไมเ่ คยยอมให้ใครเห็นความ ออ่ นแอในด้านน้ันของตน ตราบจนกระทัง่ เธอย่างกรายเข้ามา โดมนิ กิ เงยี บไปจนรสี คิดว่าจะไมต่ อบเสยี แล้ว กอ่ นเขาจะบอกเสยี งพรา่ เคยปก“ปใ้อชง่ ฉดันังนถั้น้าแตก้อตง้เอลงอื จกำไทวจี่้วะา่ รถกั ้าษฉัานชเวปี ิตน็ ขออะงไรใไคปรกแอ่ กนจะกต็ข้อองใปหก้เปป้น็องเธดอูแ”ลเธอเหมือนท่ี “ผมสญั ญา” รสี รับคำเบาๆ แต่หนักแนน่

17 ฟิลลิปส์ ลีน...ตัวกอ่ กวนหรอื ตัวการ ฟลอรนี า่ นงั่ ไขว่ห้ างอยู่บนเก้ าอ้ ผี ้ าใบใต้ รม่ คันใหญข่ ้ างสระ-วา่ ยน้ำขนาดใหญ่ บนดาดฟ้าหนึ่ง มแี ก้วพันช์อยใู่ นมือและสวมแว่นดำทันสมัย ก้มลงมองสร้อยแซฟไฟร์ พสลรั้อบมเทยอ้มิ รม์คุมอปยาสก์แสหนูฟสังเวสยยี รงอบบน่ ขพ้อึมเทพ้าำกขลอมงกคลนงึ ทข่ียอังงหเาพทือ่ านงแสกาะวไทม่ีว่ไาดง้มเทา้จาเนอบาไัดวน้บ้ีนโต๊ะกลาง ชา่ งเป็นของขวัญท่ีบง่ บอกรสนิยมคนให้จรงิ ๆ เจ้าพอ่ กาสโิ นคนน้ี ไอ้สร้อยน่ีก็ ชา่ งออกแบบมาดจี รงิ เพราะเธอคลำมันตลอดเสน้ กย็ ังหารอยตอ่ ไม่เจอ เฉพาะค่า ออกแบบน่ีกค็ งจะแพงพอๆ กับค่าอัญมณีทปี่ ระดับหรอื อาจจะแพงยิง่ กวา่ รับรองวา่ ขนื มีผู้ชายคนไหนมาสวมสรอ้ ยแบบน้ีรอบข้อเท้าเธอ มีหวังเธอได้อาละวาดบ้านแตก แต่ สง่ิ ทไ่ี ฮโซสาวบอกเพอ่ื นตัวเล็กกวา่ ก็คือ “มันกส็ วยดีนี่ เธอกใ็ สๆ่ มันไปเถอะเพลิน” “แต่ฉันรำคาญ อกี อยา่ งมันเด่นออกขนาดน้ี” คนท่ีไมเ่ คยใสเ่ ครอื่ งประดับมองสรอ้ ยข้อเท้าตาขวาง “นา่ เด๋ียวก็ชนิ ” ว่าเสรจ็ ฟลอรนี ่าซง่ึ สวมชดุ บิกินสี ะท้านใจชายก็ลกุ ข้ึนยืน ถอดเส้อื คลุมออกแล้วเดนิ ไปลงสระเรยี กสายตาผู้ชายเกือบท้ังสระให้หันมาตะลงึ มอง ท้งิ ให้คนท่ีสวมกางเกงขาสนั้ จ๋กู ับเสอ้ื เชต้ิ ตัวโครง่ นั่งพ่นลมออกทางจมกู ด้วยความเซง็ จนกระทั่งเห็นทางหางตาวา่ ใครกำลังเดินตรงมา “ฟลิ ” “เพริ ์ล ไม่นกึ วา่ จะเจอคณุ ที่น่ี” ฟลิ ลปิ ส์ทักเสยี งดัง ท่าทางยินดีจนออกนอก หน้า คนถกู ทักป้ันย้มิ แฉง่ ไม่พอใจหนักต้ังแต่ร้วู า่ เขาเคยทำอะไรกับโดมนิ กิ ไว้บ้าง นี่

ยชังอไบมเ่รขวามเลถยงึ กเรลอื่ างยทเเป่ี ขน็ าไวมางช่ แอผบนหจนะ้าทำอีกแซตงึ่ ไจ่ มำ่ตร้จู้อะงรเา้กยบ็ กคาวจาขมนราสู้ ดกึ ไเหอนาไว้มจดิ าชกดทิ เ่เี พค่ือยไคม่อใ่ นหข้เข้างา หวาดระแวงจนเสยี การ “ฉันมากับฟลอรนี า่ นะ่ คะ่ เธอแวะมาว่ายน้ำ วันน้กี ็จะกลับชคิ าโกแล้ว” เธอบุ้ยปากไปที่สระ “ฟลอรนี า่ ...” ฟลิ ลปิ ส์มองตามการบอกของเธอ ตาเป็นมันวับเมื่อเหน็ ความงามของไฮโซสาว นแมา้ฬจะกิ เาคทยรเาหย็นแมทาบแไลม้ว่มหิดลอายย่าคงรน้ัง้ี ตามงานสังคม แตไ่ มใ่ ชใ่ นชดุ แนบเน้อื ทีป่ กปิดสัดสว่ น “ไมร่ วู้ ่าเธออยทู่ น่ี ่ดี ้วย” เขาพมึ พำ พิชญดาราเกอื บย้ิมเมื่อเหน็ สายตาของหนมุ่ เจ้าชู้ รับรองวา่ ฟลอรนี ่าไม่มที างเหน็ เขาอยู่ในสายตาแน่ เธอรรู้ สนยิ มฝ่ายนั้นดี “คุณเปน็ ยังไงบ้างคะ เรอื จะเทียบท่าแล้ว คงจะกลับไปทำงานเลยใชไ่ หม” “ครบั พักร้อนเสยี หลายวัน แล้วคุณล่ะสาวน้อย” เขาคงรสู้ กึ ตัวเพราะหันมาให้ความสนใจเธอดบิ ดี “ฉันกก็ ลับไปทำงานพเิ ศษ เปดิ เทอมก็เรยี นหนังสอื ” “โดมนิ กิ จะยอมแยกจากคุณหรอื ครับ เอ้อ...ผมต้องขอโทษเรอ่ื งวันน้ันอีกครง้ั ” “เรอื่ งเลก็ ค่ะ สว่ นโดมินกิ ฉันไมร่ ้สู คิ ะ” “โอ้โห น่ีเป็นของขวัญจากเขาหรอื เปล่า” ลนี ลดสายตาลงมองข้อเท้ากลมกลึงซง่ึ เธอยังวางไว้บนเก้าอ้จี นหญงิ สาวรบี ชักลง สา่ ยหน้าดกิ “ไมใ่ ชห่ รอกค่ะ ของปลอมของฉันเอง เอาไว้ใสเ่ ล่นนะ่ ” “ดเู หมอื นจรงิ วจิ ติ รมาก”

“เทอร์คอยส์ของจรงิ ขอบคณุ ” เธอตอบอย่างไมใ่ สใ่ จ “คนื น้คี ุณจะไปกาสโิ น อีกไหมคะ” กำลังมีป“ผัญมหไาม”่มอี ะไรทำนี่ครบั อกี อยา่ งทา่ ทางโดมินิกจะขาดมือ ได้ขา่ วว่าญาตขิ องเขา สหี น้าของเขาบอกความเห็นอกเห็นใจ แต่คนที่ร้แู ล้ววา่ เปน็ แค่การเสแสร้งเกือบ เก็บอาการไมม่ ดิ เลยรบี หันไปมองฟลอรนี ่า “ใชค่ ่ะ น่าเห็นใจ ป่านน้ใี ครต่อใครคงรกู้ ันทัว่ แล้วสคิ ะ” “ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมทราบมาวา่ เขาพยายามปดิ ขา่ ว” “ดคู ุณร้เู รอื่ งของโดมนิ กิ ดีจังเลยนะคะ” “ผมบอกคุณแล้ววา่ นักธรุ กจิ ต้องหตู ากว้างไกล” หนมุ่ ใหญ่แก้ตัวสวยงาม หันไป ย้มิ ให้ฟลอรนี า่ ทีเ่ ดินนวยนาดกลับข้นึ มา เขารบี ลุกเพื่อคนื เก้าอ้ีให้เธอ “มิสเตอร์ลนี ” ไฮโซสาวทักด้วยทา่ ทางของเจ้าหญงิ พบพสกนกิ ร ยืน่ มอื ให้ แต่ เขารบั มือเธอไปจมุ พิตแทนทจ่ี ะจับจนฟลอรนี ่าแอบทำหน้าเมอ่ื ย ไม่ร้ยู ังไงถงึ รสู้ กึ ว่า อเล็กซ์ยังทำได้แนบเนียนน่าดกู วา่ เขาเยอะแม้เธอจะไมช่ อบไอ้หมอนั่นก็ตาม “ฟลิ สวัสดคี รบั ฟลอรนี า่ ” “ฟิลลิปส์” เธอพบกับเขาท่คี รงึ่ ทางบอกอาการไว้ตัวนิดๆ แล้วนัง่ ลงบนทีข่ อง ตัวเอง “แปลกจรงิ ทพ่ี บคุณทนี่ ่ี รจู้ ักเพลินด้วยหรอื คะ” “ครับ เราร้จู ักกันมาหลายวันแล้ว ผมชอบเธอมาก แต่เสยี ดายท่เี พิร์ลไม่สนใจ ผมเลย” เปน็ ฉันกไ็ มส่ นใจนายย่ะ เธอชว่ ยกันทา่ เสยี งหวานจน คนกลา“งโหดนม้าินรกิ อ้ คนงไขมณ่ยอะมท่ฟใี หิล้เลธอปิ สส์มนุน่ใจหใัวคคร้ิวหรอกคะ่ ” “ผมเข้าใจวา่ เพิร์ลไมไ่ ด้ชอบเขามากขนาดน้ัน”

“เชอ่ื ฉันเถอะว่ายังไงสองคนน้กี ็ไมค่ ลาดกัน คุณทำใจเสยี เถอะคะ่ ” “อย่าไปฟังฟลอรนี ่าเลยค่ะ คุณอยากรว่ มวงกับเรารเึ ปลา่ คะ” “ความจรงิ แล้วผมอยาก แต่มธี ุระต้องคยุ กับเพื่อนรว่ มธุรกจิ คนหนึ่ง หวังวา่ จะ เจอคณุ ท่ีกาสโิ นคนื น้นี ะครับ” เขาทำหน้าเสยี ดายขนาดหนักจากใจจรงิ “ค่ะ แล้วเจอกัน” ฟลิ ลปิ ส์เดินไปนั่งคยุ กับเพ่ือนต่างชาตคิ นหนงึ่ ทร่ี ้านกาแฟติดกับสระวา่ ยน้ำ สอง สาวเลยเหน็ วา่ ได้เวลาออกจากสระ ฟลอรนี า่ บอกวา่ คงต้องกลับเสยี ทเี พ่อื ไปชว่ ยงาน บดิ าต่อ “แล้วเธอจะอยทู่ ไ่ี หนถ้าเรอื เทยี บทา่ แล้ว” “กลับไปทำงานกับโรดอลโฟเหมือนเดมิ กับเตรยี มหัวข้อวิทยา-นิพนธ์ นะ่ ส”ิ “อ้าว แล้วแฟนเธอเขาว่าไง” “ไมร่ ้สู ิ เรายังไมไ่ ด้คยุ เรอื่ งน้ีกัน” เพราะอใยบาหกนร้้เาู หเรมยี ือวนกก้มันลวงาม่ เอรอื่งปงขลอายงเเธท้อากับสเอขาดจมะือเปเขน็ ้าอกยร่ะางเปไร๋าตก่อางไเปกงขาสน้ั ไมส่ บตาเพ่ือน “เธอจะเรยี นจนจบปรญิ ญาเอกทช่ี คิ าโกจรงิ อะ โดมนิ กิ เขาจะรอไหวเหรอ ถ้าต้อง แยกกันอยู่นานๆ” “ต้องเรยี นสิ ตกลงกับคุณลุงเอาไว้แล้วน่”ี “ถึงไงเธอก็ไมไ่ ด้กลับไปเปน็ อาจารย์ ที่ประเทศด้อยพัฒนาบ้านเธออยดู่ ”ี หล่อนว่าเสยี งข้นึ จมูก เจ้า “บ้านฉันพัฒนาแล้ว แคย่ ังไมเ่ จรญิ เทา่ อเมรกิ า” พิชญดาราปกป้องบ้านตัวเอง เสยี งระอา “อยา่ เพิง่ พูดถึงอนาคตเลย ฉันไมร่ ้อู ะไรทั้งนั้นแหละ” แล้วก็ไ“ปอเปนน็ าคแตมขบ่ ้อานงเใธหอ้โเดตมรนิยี มิกเอเธาไอวจ้เะรไยี ปบทรำ้ออยะแไรลอ้วื่นไดจ้”ะไมร่ ้ไู ด้ยังไงยะ เรยี นจบเสยี สงู

“เธอคิดเองเออเองอีกแล้ว ฟลอรนี ่า คยุ เรอื่ งของเธอดกี วา่ ตกลงจะเอายังไง” “ฉันคุยกับลงุ รอสส์แล้ว ฉันจะไปหาอาเชอร์ท่ีเมอื งไทย งานน้คี งต้องให้เขาชว่ ย แล้วละ” ย้มิ กรมิ่ สจอนงคสนาวฟเังปตล้อี่ยงนยไ้ิมปตคายุ มเไรปอื่ ดง้วฟยลอรนี ่าแทน ฝา่ ยนั้นบอกแผนการเธอครา่ วๆ พลาง เหตกุ ารณ์บนเรอื ดำเนนิ ไปตามปกติจนกระทัง่ ถึงวันก่อนวันสดุ ท้ายท่ีเรอื เข้า เทยี บทา่ พชิ ญดาราตื่นตอนเกอื บตีห้าครง่ึ เพราะถกู กวนทั้งคืน หญงิ สาวงัวเงยี คลานลง จากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยท่าทางท่เี หมือนวญิ ญาณยังไมเ่ ข้ารา่ ง เธอตน่ื เตม็ ตาเมื่อ อาบน้ำเสรจ็ และรา่ งสงู ใหญเ่ ข้าห้องน้ำตอนทเี่ ธอกำลังแต่งตัวอย่างเรว็ เหมือนเคย หญงิ สาวปัดบรัชออนบนโหนกแก้ม เก็บของกระจกุ กระจิกเข้ากระเป๋าใบเลก็ แล้ว วง่ิ ไปจบู แก้มสากของหนุ่มบนเตียงเรว็ ๆ ขณะใสถ่ ุงเท้าไปด้วย “วันน้ีไมม่ ีเวลานะคะ ตน่ื สาย” “ตื่นสายไมใ่ ชเ่ หตผุ ลท่จี ะไม่ทำหน้าท่นี ะ ฮันน”่ี พอเขาบ่นอย่างนั้น มือเลก็ เลยจับหน้าเขาแล้วก้มลงจูบเรว็ ๆ กอ่ นดึงตัวออก เมื่อเขาทำท่าจะรกุ หนักเหมือนทกุ วัน ใบหน้าออ่ นใสแดงจัด “ก็ตนื่ สายเพราะใครละ่ ไปแล้วนะคะ” “รักเพลนิ ” “ฮอ่ื ...” เธอรับคำในลำคอ ก้มลงจบู เรว็ ๆ ให้รางวัลคนพดู อกี ทจี นหายใจหอบ หนักกันท้ังคู่ จากน้ันกว็ งิ่ ไปคว้ารองเท้าผ้าใบมาสวมทำเวลาขณะทเ่ี ขาเรยี กชอ่ื “เพลนิ ” “หือ?” เธอเอ้ียวตัวมามองขณะสอดเท้าเข้าไปในรองเท้าผ้าใบ “เพลินไม่เคยบอกรกั ผม”

หา! มอื ท่กี ำลังผกู เชอื กรองเท้าหาทางไปต่อไมเ่ จอ ก้มลงมองกิจกรรมในมอื ท่ี กำลังทำอย่างงงๆ เพราะสติหลดุ ชวั่ คราว ไม่นึกว่าเขาจะมาถามเรอ่ื งสำคัญในเวลาอย่าง น้ี ทั้งทคี่ นโอหังอยา่ งเขานา่ จะร้ไู ด้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว เขายังเคยพดู ในทำนองวา่ เธอมี ใจให้เขาด้วยซ้ำ ปกติมีแต่ผ้หู ญงิ ไมใ่ ชเ่ หรอท่เี รยี กร้องหาความมัน่ ใจในเรอื่ งแบบน้ี “ก็...” ฟันซเ่ี ล็กสขี าวขบรมิ ฝปี าก ก้มมองเท้าตัวเองอย่างอับจน ต้ังแต่เกิดมาไมเ่ คยบอกรักหนมุ่ คนไหนสักที แทบไมเ่ คยเฉียดกรายไอ้ความร้สู กึ ทว่ี า่ เธอเคยหัวเราะเยาะเพ่อื นสาวๆ ทต่ี กอยูใ่ นภวังค์ แห่งรกั อันนา่ ขนลกุ ด้วยซำ้ แต่ นา่ แปลกที่เธอมอบความรกั ให้แกเ่ ขา รกั อย่างที่สามารถมอบกายถวายตัวให้อย่างท่ไี ม่ เคยจนิ ตนาการวา่ จะมวี ันมอบให้ผ้ชู ายคนไหนได้ ความคทิดั้งแทลีค่ ะสวาามมรารสู้ ถกึ บรกัดบใคังสรอ่ตันิปลัญึกญล้าำไอปัดหแมนดน่ ยอายมู่ใทน่อี หยัวกู่ ใับจเขาครอแตบ่พคอรอถงูกททกุ วองณถาูพม้นืข้นึท่ีขมอากง ลับพดู ไมอ่ อกเสยี ด้ือๆ โดมินกิ มองทา่ ทางของสาวน้อยนง่ิ กอ่ นใบหน้าจะเปล่ยี นเป็นบ้ึงตึงเมอ่ื เธอหลบ ตาเขาจ้าละหวัน่ ท้ายสดุ ก็ลกุ ข้ึนท้ังท่ียังผกู เชอื กรองเท้าไมเ่ สรจ็ คว้ากระเป๋าใบเล็กมา ถอื ทำท่าจะชงิ่ เสยี อย่างน้ัน “ทำไม บอกรักผัวมันลำบากมากนักรไึ ง!” “ไม่ใชอ่ ยา่ งนั้น” เธอหันมาย้มิ ประจบแต่หน้าดูเหยเกชอบกล “ฉันต้องรบี ไปทำงาน เด๋ยี วสาย แล้วคอ่ ยคุยกันนะคะ” พูดเสรจ็ ก็เผ่นแนบ่ ออกจากห้องไม่เหลยี วหลัง คนท่อี ยากลกุ ข้นึ อาละวาดแต่ไม่มเี สอ้ื ผ้าติดตัวได้แตม่ องตามไปอย่างเดือดดาล เสยี แรงทเ่ี ขาสารภาพรกั จนคร้านจะนับรอบ แตแ่ มเ่ ด็กจอมปว่ นกลับทำให้ความ ลำพองของเขาแตกโพละกลางอากาศงา่ ยเหมอื นดดี น้วิ เม่อื เขาเรยี กรอ้ งสงิ่ เดียวกันกลับ

คืนบ้าง เขาซงึ่ เคยบอกรกั ผ้หู ญงิ ครั้งสดุ ท้ายตอนอายแุ ปดขวบแล้วไม่เคยคดิ จะให้คำ สญั ญาทางอารมณ์ ชนดิ น้ีกับใคร แม้แต่ในสมัยท่ฮี อร์โมนวัยรนุ่ ยังพลุ่งพล่าน สมควร ได้รบั สงิ่ น้หี รอื วะ! โดมินกิ ไม่มอี ารมณ์ นอนต่อ ท้ังท่ปี กตจิ ะลกุ ข้ึนอกี ทตี อนเจด็ โมงเชา้ เพราะกวา่ จะ ได้นอนกม็ ักลว่ งเข้าวันใหม่ไปสองสามชัว่ โมงหรอื มากกว่าน้ัน ชายหน่มุ สะบัดผ้าห่ม ออก เดินโทงๆ เข้าไปอาบน้ำอยา่ งเรว็ และออกไปทห่ี ้องคอนโทรล ห้ องทำงานของเขามีผ้ ูชว่ ยผ้ จู ัดการกาสโิ นทมี่ ารับกะดึกและยังไม่ออกเวรนั่งอยู่ คนเดียว ชายหนมุ่ เงยหน้าข้นึ มองเจ้านายอยา่ งแปลกใจเมอื่ เห็นเขาแต่เช้า “วันน้ีดอนมาเรว็ ” “ฮอ่ื คณุ สง่ งานตอ่ แล้วออกไปเลยกไ็ ด้ ผมจะอยู่แทนจนกว่ารสี จะมา” สนทิ ข้ึนเขพาาไดปโนตัง่ ๊ะท่โีหตย๊ะบิ ทโำนงา้ตนบขุ๊กอมงาตวัวางเอไวง้บนเตอ้นนขกาาแยลพ้วงิ เพปนดิ ัมกัน ยกเท้าสวมรองเท้าหนังสดี ำ “เอ้อ จะดีหรอื ครับ...ง้ันผมจะเอาสรปุ รายงานเมื่อคนื ให้เลยนะครับ” ผู้ชว่ ย ผู้จัดการซงึ่ ทำท่าไมแ่ นใ่ จรบี กลับคำ เมอ่ื เห็นสหี น้ากระด้างบอกบญุ ไมร่ บั ของเจ้าพ่อ กาสโิ น “ขอบใจ” ในกล้อชงาวยงหจนรปุม่ ิดเปมดิ าใเชห้ก็แลอ้ีเวมตลั้งแแลตะต่ พหี บนวึ่งา่ รชสี าสยง่หรนายุม่ งเปานิดเเรขอ่ื ้างไผปอ้ชู ่าานยดทอีู่พยบ่ากงับรวดฟเริลว็ ลิปส์ ลีน เขาใชเ้ วลาอา่ นทวนสองรอบก่อนจะวางโน้ตบุ๊กลงบนโต๊ะ ควานหาเหรยี ญข้ึนมา หมนุ เลน่ ขณะใช้ความคดิ เชอื่ มโยงความทรงจำที่เกีย่ วข้องกับคนทเ่ี ขาสงสัยว่าจะอยู่ เบ้อื งหลังผู้หวังรา้ ย ไมไ่ ด้สนใจผ้ชู ว่ ยผ้จู ัดการทีว่ างแฟ้มเอกสารสรปุ งานไว้ให้บนโต๊ะ ก่อนออกจากห้องไป ราวสบิ ห้านาทีหลังจากนั้น ชายหนุ่มต่อสายหา ซานโดร กัสซนี ี ไมไ่ ด้สนใจว่า เวลาของสองประเทศจะตา่ งกันกช่ี วั่ โมง เพราะฝา่ ยนั้นกไ็ ม่เคยสนใจเวลาทจ่ี ะโทร. หา

เขาเหมือนกัน เสยี งท่ีดังมาตามสายเป็นงานเปน็ การเชน่ เดิม ซง่ึ เขารดู้ ีวา่ ตอ่ ให้มันตื่น ข้นึ มารับโทรศพั ท์ ตอนทห่ี ลับสนิท เสยี งก็จะอยู่ในโทนเดียวกันตลอด “เพลินเป็นยังไงบ้าง” ชะ! ไม่มีทักทายเขาสกั คำ ถามประโยคแรกก็เข้าเรอื่ งเลยนะ “เมียฉัน...” เสยี งของโดมนิ กิ ยั่วอวัยวะเบ้ืองล่าง “สบายดี มคี วามสขุ เพราะฉัน โอ๋ ทะนุถนอมเหมือนไข่ในหนิ เพง่ิ ลุกไปทำงานตอนตหี ้าครง่ึ น่เี อง ขยันจรงิ ๆ” “ไอ้...นีแ่ กใชง้ านเพลินด้วยหรอื วะ ไหนบอกว่าโอ๋เหมือนไข่ในหิน” “เธอไปสมัครงานกับรสี เองนะ นายกร็ วู้ า่ ผู้หญิงดีๆ กอ็ ยา่ งน้ี ไมอ่ ยากพ่งึ พาสามี ไเสอย้ฉี งันรกนื่ ไ็ รมม่อยย์ ากอขมัดย้ศิมรเมัทอ่ืธแานเ่ใดจ๋ยี วว่าจไดะน้ย้อินยเสใยจี คงกิดัดวฟา่ ฉันันกดรูถอกูดจเาอกะปอละากย็เสอาายเงนิ จฟำาไดดห้วัวา่ ม”ันบเคอยก บ่นหน้าหงกิ ตอนทีพ่ ราวพลิ าศหางานทำและรับงานนางแบบของทารา่ อยู่ต้ังหลายเดือน แม้ภายหลังจะยอมให้เธอทำงานในสถานทตู แตก่ ็ใชว่ ่าจะเตม็ ใจเสยี ทีเดยี ว ติด ที่ขัดเมยี ไม่ได้เท่านั้น “โทร. มาทำไม” คนทีร่ ้วู า่ ไมม่ ีทางดึงเน้อื สมันออกจากปากเสอื สมงิ แกอ่ าคมได้ ถามเสยี งหนา่ ย “ฉันมีเรอื่ งหนงึ่ อยากถามนาย” โดมนิ ิกเปล่ียนโหมดกลับมาเป็นจรงิ จังทันที “เลเร่าอื่วงา่ คเขนาทเคเ่ี กยยช่ี วว่ ยข้อเหงลกอืับอองันค์เกดรรอยี าชปญัลาลการ-รดมีโขอบ” วนการค้ายาเสพตดิ ข้ามชาติ ทน่ี ายเคย ทรี่ ว่ มม“อื อท้อร!ยเศอพร่อคิ นเาดยอโบยโานกขเ้ึนขมาเาปเป็น็นมหาเัวฟหยี นห้านให่ึงใญน่ซหะ้นุ เอสงว่ นฉขันอรงตู้ พอ่อนนหาลยังเมวา่่อื อกันอ่ เนดไรงยี เคคนย สนิทสนมกับเขามาก เพราะตามสบื ตอนท่ีมันหนอี อกนอกอิตาลแี ล้วตอนน้กี พ็ ยายาม ตามหาว่ามันมีคอนเนกชนั อยทู่ ี่ไหนบ้าง” “คนทนี่ ายกับดอนโจเซฟเคยชว่ ยฉันจัดการกับมัน ฉันจำได้ดี” ชายหนุ่มนกึ ย้อนกลับไปถงึ ตอนทเี่ ขาอายเุ พยี งยีส่ บิ เอ็ดปี ทเี่ ขาใช้ชวี ติ สวนทาง กับเจตนารมณ์ ของพ่อเพื่อล้างบางศตั รใู นอดตี และสานตอ่ ธุรกจิ ของครอบครัว

พยายามกำจัดอทิ ธพิ ลมดื ออกไปให้มากท่สี ดุ ท้ังที่ยังเรยี นหนังสอื ไมจ่ บ ซงึ่ ถูกกอฎิทหธมิพายลเมขา้าเฟมายี แอทติ นาทลี่ี›อเมรกิ กันามรสแี ตร้าจ่ งะรเะสบอ่ื บมขถอองยตลัวงเองหข้นึลกีมทาจางนใเหป้วน็ ัฏสจว่ ักนรหขนองึ่งขโลอกง ประเทศด้วยความรแู้ ละมันสมองคอื วิถีทางใหมข่ องผ้ตู ้องการสร้างอำนาจ พอ่ ของเขา กมุ บังเหยี นอย่างเดด็ ขาดเพ่ือเดินตามเส้นทางนั้นจนบาดหมางกับหุ้นสว่ นทต่ี ้องการค้า ยาเสพตดิ เพื่อสร้างผลกำไรมหาศาล แต่ถกู ทรยศในท้ายท่สี ดุ “ใช่ แต่นายดันปลอ่ ยลกู เมยี ของมันไปหมด” “มันไมไ่ ด้มลี ูก มแี ตล่ ูกนอกกฎหมายคนหนึ่ง” โดมนิ กิ จำได้ “เปน็ ลูกนอกกฎหมายของเมยี น้อยที่เอรคิ รักมาก ถูกเมียในกฎหมายกีดกันเลย ไขมอไ่ งดเ้รขับาเกปา็นรยออยม่างรดับี จจนำไกดร้วะ่ทาเั่งมต่อื ากยอ่ ไปนสองแคตนเ่ อนรั้นคิ เอคยยู่ทสโ่ี ง่รเมสยี ฉลันูกถนึงอไดก้รกเู้ ฎรอื่หงมเาอยรกคิ ับกเับมอยี ันนเ้อดยรี ยยังไงละ่ ” “พอเอรคิ ตายแมล่ ูกคงเคว้งคว้างน่าดสู นิ ะ” เขารำพงึ เหมอื นพูดกับตนเอง ทำให้ ซานโดรขมวดค้วิ ยุ่ง “นายหมายความวา่ ยังไง” กแคระ้นทซัง่ ง่ึค“ถฉนกู ันทวพ่ีพางบยแเาบผยานาะมเแอทสาำบไรว้าา้ยแงอลเม้ยวียเา่ ปงฉน็ ันสอไงิ่ยมท่าเ่ เ่ีกงกดี่ยิด”ีวขก้นึ ับกเรับอ่ื ฉงันธรุ กทิจ้ังโเดรอ่ืยงตอรซิ งาเบลแโตคเ่นคา่ นจะเนปัก็นฆกา่ารแแกม้้ “บอกฉันสวิ า่ นายรอู้ ะไรบ้าง” เรอื่ งน้ขี “ฉ้นึ ันมาพ..บ.”ปรโดะวมัตินขิ ิกอเลงผา่ ส้ชู ง่ิ าทย่เี คขนาวหเิ นคึงร่ าทะ่ีตหิด์ จตาก่อขงา้อนมกูลับท้ังฟหิลมลดปิทสมี่ ์ ใี ลนนีมอื แใลห้้วเพเกื่อิดนสฟะังดุดใจ “นายร้จู ักชอื่ ของผู้หญงิ คนนั้นไหม เมยี น้อยของเอรคิ ” “ฉันไม่รจู้ ักหลอ่ น แต่ผ้หู ญิงคนนั้นตายไปสบิ กวา่ ปีแล้วน”ี่ “ไมเ่ ปน็ ไร”

“นายคดิ วา่ มันกำลังทำอะไร” ซานโดรถาม “อาจจะทำเหมอื นท่มี ันเคยพยายามทำกับเรอื เดอะ เมดิเตอร์-เรเนียน พาเลซ เมอ่ื ก่อน ถ้าดูจากอาชพี ของไอ้หมอนี่ กับวิธกี ารทมี่ ันข้นึ มาบนเรอื ของฉัน” ทั้งคู่คยุ กันอกี สักพักก่อนท่ีซานโดรจะวางสายไป โดมินกิ จงึ ตอ่ สายหาใครคน หน่ึงแทน “สวัสดีครบั มาดามเด โบโน ไมไ่ ด้คยุ กันเสยี นาน...” พิชญดาราเสรจ็ งานตอนสบิ โมงกวา่ แล้ วเข้ าไปรับประทานอาหารเช้าบวกเท่ียง เหมอื นทุกวัน วันน้ีฟรทิ ซ์ไมม่ า เขาอาจจะไมส่ บายเพราะท่าทางไม่คอ่ ยดีต้ังแต่อยู่ห้องกาสโิ นคืน สทหีา่วผ่ ผนา่ ู้นชทามเี่ ยธาทอเท่หี หำรน็งอื าใไนนมเก่กป็กลน็ ั้งอหวง้อลวงใงอจจาเรรหปอ่ืาดิ รงทวมีไี่มาอรา์พธคายุีซจงก่ึนรับไับฟมเ่นฉลิ กลพึ ิอปาะยสแ์แาขกตกอ่ไทมาห่ีซเ่ หาอ้ื ร็นช้ันเซธสอง่ึ วไยตีมังน่ ค่าอแยปสลอกดใสจนา่ ยักสเพายรตาะา พจะบไเดข้ถาือหโญเอธิงกอสายสาัวงลรตาสู้ัดเขกึสาผนิไดิปใทจดข้่เีวค้ยนึ ยเไพคปดิรหาวาะฟ่าพเรขรทิางุ่ อซน์า้ีเจปจน็ ะอวเยปันา็นสกตดุไัวปทก้ถายาารมบแวนตา่ เส่เรขดอุื าทแต้ลา้อยะงกเกธลาอัรบออไามาจห่ใไาชมร่่มหโีรกออื ลกยับาาสไไปหนม่ี เหน็ ทเี ธอต้องไปเข้าคอร์สเรยี นจิตวทิ ยาใหม่ และชว่ ยงานศาสตราจารย์ บราวน์ ให้มาก ข้นึ เสยี แล้ว เข้าขั้นดพีเิชปญน็ ดพาเิ รศาษเดทินำใไหป้จโซำไนดห้ห้อลงังเจดาย่ี กวทขเี่ ขอางเชค้นั ยสบวอีตกทเพี่รว้ียู ่างฟครรทิง้ั เซด์พยี ักวอตยั้งู่แต่วักนาแรรทกี่มทคี ี่เจวอามกจันำ เวด่านเิ ขมาาพโักซทนห่ี น้อ้ีจงนไกหรนะทหั่งญปรงิ ะสตาวูเปเคิดาอะอปกระตูแล้วมองซา้ ยมองขวาสำรวจสถานทเี่ พราะไม่เคย “เพิร์ล” สหี น้าของชายหน่มุ แปลกใจเปน็ ล้นพ้นทเี่ หน็ เธอยนื ย้ิมอยู่ “เมือ่ คนื ฉันเหน็ คณุ ทา่ ทางไมด่ ี แถมเช้าน้ยี ังไม่ลงไปทานอาหารทั้งทีล่ งไปทกุ วัน

เลยสงสยั ว่าคุณไม่สบายหรอื เปลา่ ” “อ้อ...” เขาดอู ้ึงๆ กอ่ นจะย้มิ ดใี จและเปิดประตกู ว้างข้นึ “เข้ามาข้างในก่อนไหมครับ” “คุณอยคู่ นเดยี ว อาจจะไมเ่ หมาะ” “ไมไ่ ว้ใจผมเหรอครับ” หญิงสาวหัวเราะ “ไม่ใชอ่ ย่างน้ันหรอกค่ะ ไมอ่ ยากรบกวนเท่านั้นเพราะคดิ วา่ คณุ ไมส่ บาย อยาก ได้อาหารเช้าหรอื ยาอะไรทำนองนั้นไหมคะ” สขมองเปฟ็นลเหอธ้ออรงนียสอา่ วหมีตรเอดื โนิ ดเมสข้นิาว่ ไนิกปหในนแ้หาตจ้อัเ่ดฟงเปอน็ร์นหท้เิอร่ี จบังอเแขรข์แากเลลหะก็ กรเอืาหรมมตมุ ือกพนแักตหผ้ง่อจอ่ งัดสนแตเลบดู ็ก่งิโเๆอปไน็ มสใ่ ชดันหส่ า่ ้อนว่ นัง่งชก้ดัุนเมไหวคี ม้ดลือ้วานสย เคาน์ เตอร์ “ผมปวดหัวนิดหน่อย แตไ่ ม่เป็นไรมากหรอกครบั เพิร์ลรับเครอ่ื งดื่มหรอื เปลา่ ” “น้ำแรก่ ด็ คี ะ่ ” เธอบอก เขาเดินไปเปดิ ต้เู ย็นเลก็ หยบิ น้ำแรใ่ หม่ๆ ยังไมไ่ ด้เปิดข้นึ มา แล้วหยิบแก้วทำทา่ จะบรกิ าร “ฉันจัดการเองคะ่ ” เธอรบี ขัด วางกระเป๋าลงและชว่ ยเหลอื ตนเอง รนิ น้ำดมื่ จน หมดแก้วแล้วเงยหน้าข้ึนมองเจ้าของห้องทน่ี ั่งอยบู่ นโซฟาตรงข้ามเธอ เขาสวมเส้อื ยดื กับกางแกงสแลก็ ส์พอดีตัว ดูเรยี บร้อยและสบายดี “ดีใจที่คุณไมเ่ ปน็ อะไร ฉันอยากมาลาด้วยคะ่ เพราะพรงุ่ น้เี รอื จะเทียบท่าแล้ว” “ใชส่ คิ รบั พักร้อนผ่านไปเรว็ แตท่ รปิ น้ีกเ็ ยย่ี มมากถ้าไมต่ ิดวา่ มีเรอ่ื งยุ่งๆ เกดิ ข้นึ หลายอย่าง โดยเฉพาะเรอ่ื งท่ผี มได้รจู้ ักกับเพริ ์ล” “เชน่ กันค่ะ”

เธอย้ิมแจ่มใส ยอมให“้กฉาันรทไดีเ่ ป้ขน็ า่ วปเรระอ่ื โงยมชานร์์ธตา่อรปู คคณุ ดกีพับอ่ ตขำอรงวเจธมอากกับโโดทมษนิ คกิงไจมะ่หชนว่ ยักเนหักล”อื เธอเตม็ ที่ เธอ “ขอบคณุ ทีม่ าบอกครับ ถึงเธอจะเปน็ ผ้ใู หญแ่ ล้วแตก่ ย็ ังมีความเปน็ เดก็ อยมู่ าก” สหี น้าเขาเหมือนระอาแตก่ ็รกั ใครอ่ ยใู่ นที “บางครั้งอาจจะคดิ อะไรรนุ แรงไป คุณไมโ่ กรธเธอใชไ่ หมครับ” “ไมโ่ กรธคงไม่ใชค่ ำตอบทถี่ กู คะ่ ” พิชญดาราตอบตามตรง “แต่ฉันเชอ่ื ว่าคนเราควรก้าวไปข้างหน้า อย่างน้อยฉันกไ็ ม่ได้เปน็ อะไร มัวแต่มา คิดแค้นกันก็เสยี เวลาเปล่า” เธอจะรถสู้ งึ กึ จดะไมี มาก่แคก้นว่านแ้ี ต่ควเาพมรจาระงิถถึง้าขมั้นารฆ์ธา่ าแไกดง้รกบั ันบเทพเรอ่ื ยี ตน้อองีกกสารกั ปอกยปา่ ิดงคสอวางมอผยดิา่ งแใตหห่ ้รนสู้ หำนลกึัง ของบดิ า แถมยังยอมมคี วามสมั พันธ์ เพือ่ หลอกใชผ้ ู้ชายคนหนึง่ ทม่ี ีลกู เมียอยแู่ ล้วนไ่ี ม่ ใชส่ งิ่ ที่คนดีๆ เขาทำกันเลยสกั นิด ฟรทิ ซ์ก้มหน้าลง ลดสายตาลงตำ่ รนิ น้ำให้ตัวเองบ้าง “เพริ ์ลเป็นคนดมี าก” คนดคี อื “พคนยาทยค่ี าวมบเทค่าุมนตั้นัวคเอ่ะงไดฉ้ ันเชไอื่ มว่ใ่าหค้จนติ เรใาจมตีคกวเปามน็ ดทีคาวสาขมอเลงอวำอนยาู่ใจนฝต่าัวยกตันำ่ ทท่อี กุ ยคานกจะแทตำ่ ความชัว่ มากกว่า คุณอยากให้ฉันสัง่ อาหารเช้าให้รเึ ปล่าคะ” “ความจรงิ ผมกะจะลงไปท่หี ้องอาหารอยแู่ ล้ว แตเ่ พริ ์ลมาเสยี กอ่ น ทานอะไรมารึ ยังครบั ” “เรยี บรอ้ ยแล้วคะ่ สวัสดกิ ารของพนักงาน” เลยกินเท่ากรรมกรทกุ วันเพราะเธอ กินอาหารวันละสองม้อื เมือ่ อยู่บนเรอื เม่ือกอ่ นเคยซ้อื แซนด์ วิชกินกับนมกอ่ นเรม่ิ งาน ตอนสองทุ่ม แต่เด๋ยี วน้โี ดมนิ กิ จะมารับไปกินอาหารเย็นแทน “เรอื ของโดมนิ กิ กด็ อี ย่างน้ี ตกลงเพริ ์ลคบกับเขาแล้วใชม่ ั้ย”

“อ่า...” พชิ ญดาราติดอา่ งข้ึนมากะทันหัน ฟรทิ ซ์เลยหัวเราะอยา่ งเข้าใจ “ไม่เป็นไรหรอกครับ หวังว่าจะได้รับข่าวดีในเรว็ วัน” คนฟังหน้าเสยี ไปเล็กน้อย แตร่ บี ย้มิ กลบเกล่ือน...คงจะมีวันนั้นหรอก ถึงเขาจะ บอกรกั เธอแล้ว แตท่ ุกอยา่ งกย็ ังเรว็ เกินไป อีกอย่างเธอได้ยนิ มาหลายครง้ั เรอื่ งทเ่ี ขา ต้ังใจจะไมแ่ ต่งงานไปตลอดชวี ิต “อะไรก็ไม่แน่หรอกคะ่ พรงุ่ น้คี ณุ จะไปทานอาหารเชา้ เวลาเดมิ หรอื เปลา่ ” “ครับ อ้อ ผมมีบางอยา่ งจะให้คณุ ด้วย” ฟรทิ ซ์ลกุ ข้นึ เดินผ่านเคาน์ เตอร์เครอื่ งดม่ื ทกี่ ้ันระหวา่ งห้องนอนกับห้องรบั แขก เธอจงึ มโี อกาสสำรวจห้องของเขาตอ่ หญงิ สาวกะพรบิ ตาเมอ่ื สายตาปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างทว่ี างอยู่บนมุมหนึง่ ของ เเคล็ากนๆ์ เตใอบรห์ทนี่เธึ่งอมาไมยนื่ไ่ ดใ้สหงั้ เเกปต็นเกหล็นอ่ ใงนแตบอนนยแารวกราวคแรตงึ่ ่ตฟ้อตุ งรสบี เี หขันียกวอลอั่บนมายผ้ิมูกเโมบื่อสเขขี าาวถอื กล่อง “เปดิ ดไู ด้เลยไหมคะ” “ตามสบายครบั ” เธอรบั กลอ่ งมาพร้อมย้มิ ก้มลงแกะโบที่ผูกไว้ออก วางลงบนโต๊ะ เงยหน้ามอง เขาอีกครงั้ เหน็ หัวค้ิวของชายหนุ่มม่นุ เหมือนคนทก่ี ำลังลุ้นวา่ เธอจะชอบของด้านใน หรอื เปล่าเลยเอนกายพิงพนัก “เปิดให้ฉันดหู นอ่ ยสคิ ะ” “เอ้อ...แตม่ ันเป็นของคณุ ” เขาหัวเราะ เปน็ เสยี งหัวเราะไมเ่ ต็มท่อี ย่างเคย “ฉันมีนสิ ัยแปลกๆ ชอบให้เจ้าของของขวัญเป็นคนเปดิ กลอ่ งให้” “เพริ ์ลเข้ามาดใู กล้ๆ สคิ รับ” ชายหนมุ่ ดงึ กล่องมาไว้ในมือ “ไมล่ ะค่ะ ฉันอยากดขู องในซองบนเคาน์ เตอร์มากกวา่ คณุ จะรังเกยี จหรอื เปลา่ ”

“ของในซองบนเคาน์ เตอร์?” ทา่ ทางของเขาเกอื บปกติ “จะดอู ะไรเหรอครับ วัน น้ีคณุ ทำทา่ แปลกๆ” “มีอยา่ งหน่ึงท่ฉี ันไมไ่ ด้บอกคุณคะ่ ฟรทิ ซ์” “ครับ” เปน็ หว่ “งฉันคดวาใี มจจทรี่เงริ าฉรันจู้ ักอยกันากบอเกควยา่คเสิดยวี า่ใเจรทาคเ่ี คงยเปสน็ งเสพยั อ่ื คนุณทกี่ด่อีตน่อหกันน้าไนด้้ี ฉันมาทนี่ ี่เพราะ เพราะคณุ ไม่เคยร้วู ่าฉันสงสัยคุณ” แต่คณุ คงร้สู กึ แย่ น้ำเสยี งของเธอเศร้า เลอื่ นมือไปหยบิ กระเป๋าใบเล็กมาวางไว้บนตัก เงยหน้าข้ึน สบตาเขา ความเงียบคือสงิ่ ที่เกิดข้ึนหลังคำพูดของเธอ ฟรทิ ซ์น่ิงสบตาหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะย้ิมออกมาอยา่ งไม่เตม็ ใจ “โดมนิ ิกเลอื กผ้หู ญงิ ไมผ่ ดิ เลย ผมรอู้ ยแู่ ล้ววา่ คุณต้องเป็นผ้หู ญงิ ทพ่ี เิ ศษ ถงึ จะ เคยสงสยั วา่ คนท่ีไม่เคยสนใจเพศตรงข้ามจรงิ จังมาก่อนอยา่ งเขาจะสนใจคณุ จรงิ หรอื เปล่า แตผ่ มได้รบั คำตอบแล้วตอนท่เี ขาเกือบมีเรอื่ งกับลีน” ชายหนมุ่ แบะปากเย้ยหยัน นัยน์ ตากรา้ วข้นึ “เปน็ เพราะอะไรคะ ฉันเคยคดิ วา่ คุณชอบเขาเสยี อีก” อยา่ งค“ณุ ผฟมังไ”มค่ อ่ ยมีเพ่อื น คณุ จะว่าอะไรไหมถ้าผมอยากเลา่ เรอื่ งครอบครวั ให้เพ่อื น ชายหนุม่ เอนกายพิงพนักโซฟาอีกด้าน “ฉันจะเปน็ เพื่อนกับผ้ชู ายที่คิดจะฆ่าคนทีฉ่ ันรักได้ยังไงคะ” แววตาเขาสลดลง แต่ก็หายไปในเวลาอันรวดเรว็ “งั้นกถ็ อื วา่ ฟังเรอ่ื งเล่าของคนแปลกหน้า” “ถ้าเปน็ อย่างน้ันฉันก็ยินดี” “ผมเป็นลกู ชายของ เอรคิ เด โบโน เขาเป็นหน่ึงในมาเฟยี คนสำคัญของ

นิวยอร์กเม่อื หลายสบิ ปกี อ่ น” “ฉันนกึ วา่ คณุ นามสกุลเอด็ เกอร์ตันเสยี อีก” เปน็ เมีย“เนป้อ็นยนาแมตส่ผกมลุ ไขมอ่ไดงแ้ถมกู ่ รบั แรมอเ่งปใ็นห้นเปา็นงบลำกู เรขออขงอเขงาพ่อเพรากะ่อภนรรจยะาถใกู หยญก่ขรอะดงัพบใอ่ หเก้ขล้นึ ียมดา พวกเรา หลอ่ นไม่มีลูก เลยเกลียดผู้หญิงทุกคนท่มี ายุ่งเก่ยี วกับพอ่ ” “ฉันเดาว่าผ้หู ญงิ สว่ นใหญ่ก็คงร้สู กึ อย่างน้ัน” “ใช”่ ฟรทิ ซ์ผงกหัวยอมรับ “แตผ่ ้หู ญิงสว่ นใหญ่คงไมใ่ ห้คนตามฆ่าเมียน้อยของสามีจนแม่อยทู่ ่ีนิวยอร์กไม่ พได่อ้ เปแ็นมลต่ ูก้อสงายว้ามยาไเปฟอยี ยู่ทีโ่ รหมลด่อ้วนยคกดิ ารวช่าหว่ ยลอ่เหนลลือดจตาักวลพง่อมผามแกตังบ่ งเาพนอื่ กนับพพ่อ่อแลภ้วรรเลยยาใไหม่จญำข่เปอน็ ง ต้องทนกับความเจ้าช้ขู องเขา” พชิ ญดาราใจหาย ร้สู กึ เหน็ ใจเดก็ ชายที่เขากลา่ วถึง แม้จะไมเ่ หน็ ด้วยนักเรอื่ ง มารดาของเขา แต่ก็ร้ดู วี า่ ยังมผี ู้คนมากมายไม่สามารถเลอื กเสน้ ทางของตนเองได้ ดูเหมือนฟรทิ ซ์จะอา่ นสายตาของเธอออกเพราะเขาย้ิม “เกดิ อะไรข้ึนกับเธอและลูกชายของเธอคะ” ให้ผมก“ับเรแามอฟ่ยัทงู่ ยีน่ กัน่ เวจ้นนผเรมอื่ เงปงน็านวัขยอรนุ่งเขพาอ่ ไเปรหาเากบืออ่ บยดเทูเหา่ ทมที่อื ำนไคด้รอเขบาคมรักัวเลา่ ขเราอ่ืดงแทค่ีน่พิวอ่ ยไอมร่ไ์กด้ อยูก่ ับเราตลอดเวลาเท่าน้ัน พอ่ ดูแลเราดมี าก ตอนทผ่ี มอายสุ บิ ส่ี พอ่ ไปที่โรม ทา่ ทางมี ความสขุ อารมณ์ ดี บอกวา่ วันหนึง่ จะรบั แมก่ ับผมกลับมาอยนู่ วิ ยอร์ก ผมไมร่ ้วู ่าทำไม พอ่ มั่นใจอย่างน้ัน” “แต่ห้าปีหลังจากน้ันพ่อก็มาน้อยลง เครยี ดข้ึน ตอนท่ีผมอายุสบิ เก้า มชี ว่ งหน่ึง พ่อหายไปนานมาก” สหี น้าของเขาเล่ือนลอยกลับสอู่ ดตี

“เพือ่ นของพ่อชอื่ อันเดรยี ปัลลาดีโอ มาหาเรา บอกว่าพ่อถูกฆ่าตายแล้ว ท้ัง เขา คนสนิท และลูกน้องคนสำคัญ เว้นแต่ภรรยาใหญข่ องเขาทถ่ี กู ละเว้น” “เกิดอะไรข้นึ คะ” มาเฟยี ใ“ลนุงนอวิ ันยเอดรร์กยี บอลกูซวอิ ่าาพโน่อ่เคไยรมเดเี รออ่ื ร์งบเาบดดหฟมอางรก์ดับหพุ้นวสกว่ เขนาขมอปี งัญเขหาาเรอื่ งนวาิธยกี ใาหรญทำ่ขงอานง ด้วยกัน” “พ่อของโดมนิ กิ ?” พิชญดาราตกตะลงึ เรม่ิ เดาเหตุการณ์ หลังจากนั้นได้เพราะโดมินิกเคยบอกเธอ “ใช”่ ใบหน้าฟรทิ ซ์ปรากฏแววโกรธเกลยี ด อาฆาตแค้น เหอ้างปตี ่อม“มันเขาเโาปดเ็นลมา่วนิ วิถกิา่ ทีลราูวซ่ งมอิขมาอโือนงกมก่ ับาับเพฟเัมนียียธถมูกลติ ฆูซรขอ่าิ ตอาาโงยนม่ตัน้อทพงีโ่ อ่ กรอมารยกใูัใ่บหนช้คกคินลาอโ่มุ กนื่ นเั้นดดนิดอ้วตนยาโมจทเแซาตงฟท่เขเ่ี ขาเซไามขซ่ไดีาดโเ้รลสงน้ กมไัือบว้ รอสส์ ฟอล์ คเนอร์ กม่อานฆทา่ พ่ีมอ่ันผจมะขก้ึนับมคานเปข็นองผเ้นูขาำตแรละก้วลูยัเงตมม็ หี ตุ้นัวส”ว่ นอื่นๆ ทีอ่ ยู่ในกลมุ่ วัน น้ันจนไมเ่ หลอื ใคร “พอพ่อตาย ผมต้องออกจากมหาวทิ ยาลัย แม่ต้องย้ายออกจากบ้านเพราะไม่มี เงนิ เกบ็ เลย แม่คงไม่เคยคิดวา่ อย่ๆู พอ่ จะจากไปเรว็ อย่างน้ี เราไปหาบ้านเชา่ อยูก่ ัน เสปอน็ ง.แ..ม” ล่ ูก ผมเรมิ่ ทำงานให้ลุงอันเดรยี แมร่ บั ชวี ติ ทีเ่ ปลย่ี นไปไม่ได้เลยติดยา ถงึ กับไป สหี น้าเขาขมขื่น ชงิ ชัง “...โสเภณที ีท่ า่ เรอื เพื่อหาเงนิ มาซอ้ื ยาเพราะผมไม่ยอมให้เงนิ แมไ่ ว้ ผมอยากให้ แมเ่ ลกิ ยา และไม่กี่เดือนตอ่ มาแม่กต็ าย” พชิ ญดารานิ่งอ้ึง บอกตัวเองวา่ ผ้หู ญิงคนนั้นอ่อนแอ แถมยังทำรา้ ยลูกตัวเอง เพราะพ่ายแพ้ชวี ติ แต่ไมอ่ ยากตัดสนิ คนท่เี ธอไมเ่ คยร้จู ัก

“คุณคดิ วา่ ทกุ อย่างทีเ่ กิดข้นึ กับครอบครวั ของคุณเปน็ ความผิดของโดมนิ ิก?” แค้น ส“ถหี ้านไ้ามเใ่ปชลม่ี่ยันนแไลป้วราจวะกเปับน็ เปใน็ครใ”ครอเขีกาคตนะคไอมกเ่ จหนลเอื ธรออ่ สงะรดอุ้งยขอนงัยนนัก์ ตธาุรลกุกิจโนพ้ำลใงจดด้วที ย่ีเธไฟอ เคยร้จู ัก “ผมร้ตู อนหลังว่าพ่อทำพนิ ัยกรรมมอบสมบัติในสว่ นของเขาให้ผมกับแม่ แต่พอ พอ่ ตาย เมยี ใหญ่ของเขากจ็ ัดการให้ทนายของตัวเองเปลีย่ นพินัยกรรมแล้วแยง่ ทุก แอคย้น่างใไหป้พจ่อากเรผามเรยี หนลมังหจาาวกทิ นย้ันาลลัุงยอเดันียเดวรกยีับสมง่ันผมตม้อาเงรพยี านตทัวีอ่ เอเมงรเขกิ ้าาไเปพเือ่ ปปน็ ทู เพาง่อื ในห้ผทต่ีมำ่ไตด้อ้แกย้ เกอวาา่ ขเอปง็นมหันัวหมนัน้ามตที รกุะกอลูยต่างั้งแเตพอ่ ่ือานยฝยุ ี่สูงหบิ ้อเอมด็ ลป้อี มเรสยี านวๆไปดค้วลยั่งทไคำงลา้แนทไบปจดะ้วกยราบใกชร้ชาวีนิตใอหย้ม่าันง กับพระราชา ในขณะทีผ่ มยากไรย้ งิ่ กวา่ ยาจก” เธอพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรข้ึน หญิงสาวค่อยๆ สอดมอื เข้าไปในกระเป๋าใบ เลก็ กำวัตถเุ ย็นเยยี บแต่ให้ความอุ่นใจแก่เธออย่างใหญ่หลวงเอาไว้แนน่ ขณะท่สี บตา กับเขา แม่ของ“โถด้ามคนิ ุณกิ บใอห้กพว่อา่ ขมอันงเเปขน็ าดวูถิ แที ลางะขท้อายงมสาดุ เกฟฆ็ ยี า่ พควณุ กเไขมา่คทดิ ้ังวคา่ ู่เกปา็นรสทงี่กิ่ ทล่ลี มุ่ กู พค่อนคไณุ หนรมกุ ท็คำงรท้านย ไม่ได้จนต้องอยากแก้แค้นบ้างเหมือนกันหรอื คะ” หญงิ สาวหยุดนิดหนึ่งเมือ่ เขาเบ้ปาก น่าเกลียด ดวงตาลกุ โชนทถ่ี กู ตอบโต้ เปน็ หัว“หฉนัน้าคตรงไะมก่บูลอซกง่ึ พวา่อ่ โขดอมงินเกิขาทเำคสยงิ่ เทปี่ถน็ กู นตา้อยงใหญ่ แตเ่ ขามสี ทิ ธ์ ิโดยชอบธรรมทจ่ี ะข้นึ มา การทพี่ อ่ เขาถกู ลูกน้องกับห้นุ สว่ น กลุ่มหนงึ่ ทรยศคงยากท่จี ะทำใจ แตอ่ ยา่ งน้อยตอนท่เี ขากลับไปแก้แค้น เขาก็ไม่ได้ฆ่า คฉรันอรบมู้ คาวร่าัวกขลอุ่มงคพน่อคทฆ่ณุี ่าพพย่อาเยขาามกเำหจมัดือเขนากตับลทอี่คดนห้พาปวีหกลนัง้ันจพากยทา่ฆยี า่ามพท่อำแกมับ่ขคอรงอเขบาคตราัวยข”องเขา มที กุ อย“าค่ งุณใหน้ครี่ ณุ ดู้ เี หลลอืองเกใหนิ ้มนันะยแากตไค่ รณุ ้เปกน็ ต็ ข้อองทคาิดนอขย้า่างงถนน้ันนใไนมเ่ใมช่อื เ่ จม้าันพเอ่ปกน็ าคส่รู โิ กั นขอมงหคาุณเศรมษันฐี อันดับต้นๆ ของอเมรกิ า คณุ จะลกุ ข้นึ มาปกป้องมันอย่างน้ีไหม... ผ้หู ญงิ !” เขาเสยี ดสี

เสยี งห้วน นัยน์ ตากระด้าง น้ีแปลกพแชิ ยญกดเาขราาไผมอ่ ไ่ ดน้เลปม็นหเหายมใือจนแผกับ่วสเบง่ิ าทเี่ รขดู้ าีวพ่ายเขายาจาะมไแมสม่ ดวี งันอฟอังกเทธ้ังอหมจิดตใจของผ้ชู ายคน “ฉันแค่ได้ฟังมาเทา่ นั้น ฟรทิ ซ์ คุณโยนบาปทกุ อย่างให้โดมนิ ิก แตท่ ้ายสดุ คุณ เหอลงอกมำลทัง่ีทจำะใยห้้อเขนารเปอน็ยสอยงิ่ ท่าง่พี ทอ่ ุกขวอันงนค้ีุณเคยทำเอาไว้” เธอบอกเสยี งอ่อน พอเข้าใจเบ้า อันเดรยี ปัลลาดีโอ ผซ้ทูานรยโดศรขอกงัสดซอนี นี โคจนเซทฟีก่ ลาเซยซเปาน็โรอาหชัวญหานก้ารมขา้าเมฟชยี าใตนิ โรมซงึ่ เป็นเหมือนพอ่ บญุ ธรรมของ ผไขมอ่า่ยนงอเมขมาา“ใผจเมอหแเอ่ตนปนเ่ือ่น็ ปเยลพ็นยกู ีเยพาชงกรเาเพยาละมรือไาาอดะเ้โคฟตดุณยีามแินมทเากิบปเทกน็ ศรลผะนกูเมดาชกสน็ าัังบ่ ยกสแคเ็ อมพนน่ถือ่ เงใึดทหสยีว้ญผูงวสมขเสทกิอยีธลง์ทิใพับน้ังอ่ใหอจมไดปคดตี เวขปรอ็นมผงนีสมผัทกิใมชธบค์ ิทเุ้ญวนื จี่ ล”ะาไสแดบล้ทิ ะกกุ ผวอ่ามยปจา่ ที ะง่ี “คุณไม่ใชน่ ักบุญ” เธอสา่ ยหน้าย้ิมเศร้า “คุณเปน็ แคค่ นโลภที่ไม่ยอมรบั ความจรงิ และเลือกท่ีจะปล้นคนอน่ื แทนทจ่ี ะ สร้างอาณาจักรของตัวเองข้ึนมา เหมอื นกับโจรสลัดทค่ี อยดักปล้นคนรวยในท้องทะเล” มอื ของ“เคขณุ าเอไม้ือ่คมวมราพบูดบี อไหยล่าง่บนอั้นบ!บ”างแเขนาน่ กดเสหยี ยงแิบหกบลแ่อหง้งของแขลวะัญเรทว็ เยี่ กังินปกดิ วเอ่าทาไเี่ ธว้อข้ึจนะมตาั้งเปตัิดว และหันฝากลอ่ งมายังเธอ “คณุ ไมค่ วรมาที่นี่เลย” “โอ๊ะ!” ไอสขี าวพวยพุ่งออกมาจากกล่องใสห่ น้ากะทันหัน มันมกี ล่ินฉนุ ทำลายระบบ ประสาทการมองเห็นและการได้ยินไปจนเกือบหมดในเวลาไม่กี่วินาที พิชญดาราทรดุ ฮวบลงกับพ้นื พยายามกล้ันใจกระเสอื กกระสนออกห่าง ได้ยิน

เสยี ง ฟรทิ ซ์ เอ็ดเกอร์ตัน ดังอย่ใู นบรรยากาศเหมือนเสยี งเอ็กโคกอ่ นทส่ี ตขิ องเธอจะ ดับวูบลง คุณจะไ“มผเ่ มปไ็นมผ่อู้หยญากงิ ทขำอองยม่าันงน...้ีห” รอกเพิร์ล ความจรงิ แล้วผมชอบคณุ มาก ถ้าเพียงแต่ เท่ียงแล้ ว รสี กลับเข้ าไปในห้ องคอนโทรล เจ้ านายไม่อยู่ในน้ัน ชายหนมุ่ ขมวดค้ิวหันไปถามผ้จู ัดการกาสโิ นท่นี ั่งอยู่ทโ่ี ต๊ะ “ดอนละ่ ” “ออกไปตั้งแตส่ บิ นาทกี ่อนแล้วครบั ท่าทางอารมณ์ ไมค่ ่อยดีเท่าไหร”่ “เกดิ อะไรข้นึ ดอนสงั่ อะไรไว้หรอื เปล่า” “เปล่าครับ ไม่ได้พดู อะไรเลย แตด่ อนมสี ายเข้ามาสายหน่ึง รสู้ กึ ว่าเขาจะข้นึ ไป บนดาดฟ้า” ผู้จัดการกาสโิ นแจ้งชอื่ ดาดฟ้าหนึง่ ในจำนวนนับสบิ ดาดฟ้าของเรอื เดนิ สมทุ รขนาดยักษ์ รสี ขมวดค้วิ ก็เพ่ิงเม่อื ครนู่ ้ีเองทโี่ ดมนิ กิ สง่ สัญญาณฉกุ เฉินให้เขาข้นึ มาทีน่ ี่ ลาง สงั หรณ์ ร้ายแรงแผ่ขยายจนหัวใจของชายหนุ่มเกอื บหยุดเต้น! เขาเข้ามาทำงานตอนแปดโมงเช้า และเจ้านายหนุ่มสัง่ ให้เกณฑ์ คนใชเ้ ครอ่ื ง ผตร้โู ดวจยวสัตารถแรุ ตะเกบติด่ืนออกค้นเพหราทาะุกเปจ็นดุ ทไปี่คไามดไ่ วดา่ ้เจละยมทรี จะี่ เะบขดิ นซยอ่ ้านยผอย้โู ดู่เพยอื่สการู้มหันลโาดยยพไันมค่ทำนใอหอ้ กทัน เวลาโดยเฉพาะเมอื่ เรอื ยังไมเ่ ทียบท่า เรอื เลก็ กับเฮลิคอปเตอร์ทุกลำไมไ่ ด้รบั อนุญาตให้ออกจากเรอื ใหญ่เดด็ ขาด ยกเว้นเจ้าหน้าทต่ี ำรวจ ห้องของ ฟลิ ลปิ ส์ ลีน กับลกู น้องของเขาถูกค้นกอ่ น ทำให้ฝา่ ยนั้นโกรธมาก และอาละวาดโวยวายจนต้องถูกคุมตัวเอาไว้ ไม่มีวัตถรุ ะเบิดร้ายแรง แต่มีโคเคนหลาย กโิ ลกรมั ซอ่ นอยู่ ทำเอาลีนหน้าเผือดสี “ไมใ่ ชข่ องผม อยา่ มาใสร่ ้ายกันนะโว้ย!”

“เด๋ยี วตรวจดลู ายน้วิ มือก็รู้ แกเลน่ หนักเกินไปแล้วลนี ” รสี กระแทกเสยี ง เกลียดข้หี น้ามันมาแตไ่ หนแต่ไร เหมอื นเตจอ้าขนอทงล่ี โรองบแกรัดมขใ้นางเหคลรัอืงเแลอยสสเตกั อนริด์มีทอา่ ทาจาเงปทน็ั้งโเพกรรธาะทอ้ังยก่าลงัวนจ้โี รดงิ มๆนิ ิกมถันึงไไมม่เไ่ คดย้เกจัด่งกกลาร้า ข้ันเด็ดขาดเสยี ที หากดอนไม่ห้ามเอาไว้ เขามหี วังยงิ มันท้งิ ไปนานแล้ว โทษฐานท่สี รา้ งปัญหาให้ไม่ ได้หยดุ หย่อน รสี ยกหูโทรศัพท์ ข้ึน ต่อสายหาหัวหน้าเจ้าหน้าท่รี กั ษาความปลอดภัยให้ตามหาตัว นายทันที เขาเกอื บจะออกไปข้างนอกเมื่อสัง่ งานเสรจ็ ถ้าไมน่ กึ ถึงวา่ ยังเหลอื ใครอกี คนที่ ต้องตามหาตัวให้พบ

18 ฟริทซ์ เอ็ดเกอร์ตัน เด โบโน ชำระแค้ น...จดุ จบของอาชญากรข้ามชาติ ลมทะเลพัดแรงจนสาบเส้อื เช้ติ สขี าวของโดมินกิ แนบไปกับรา่ งแข็งแกรง่ ผมสี ดำสนิทลแู่ นบศรี ษะได้รปู ใบหน้านั้นรวมสว่ นผสมของความศวิ ไิ ลซ์และดิบเถือ่ นไว้ อย่างลงตัวทำให้คนมองยิง่ นึกเกลียดชงั มากข้นึ มีและคมรันอบรปคู งราอมงเหแมลือะนมเันทพเปบน็ ุตครนทพีข่ รโงั่ มพยรท้อกุมอเหยมา่ อืงไนปพจรากะรเขาชาา ถม้าทีพกุอ่ อไมย่ต่างาทย่เี ขจาะเคตย้อองเยปา็นก เขาท่ียืนอยู่ตรงน้ี สองหนุ่มเผชญิ หน้ากันบนดาดฟ้าเรอื ทีร่ ้างไร้ผ้คู น มีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งจอด อยู่ ใบพัดเรมิ่ ขยับช้าๆ ห่างออกไป เขาร้วู า่ มันตรงดงิ่ มาที่นโี่ ดยไมไ่ ด้สงั่ งานใครไว้ มันจะกล้าขัดคำสัง่ ของเขาได้ยังไง ในเมือ่ เขาโทร. ไปบอกเพยี งว่า ‘เพริ ์ลอยกู่ ับฉัน ข้ึนมาท่ีดาดฟ้าเอฟหนึ่งคนเดยี ว ไม่ งั้นฉันจะฆ่าเธอ ถ้าแกหยุดสัง่ งานหรอื พาใครมาด้วยฉันจะรทู้ ันที แกคงไม่อยากลองดี กับฉันหรอก’ “ฟรทิ ซ์ เด โบโน นั่นใชไ่ หมชอื่ ทแี่ กสมควรใช้” โดมนิ ิกเอ่ยข้นึ เปน็ ประโยคแรก “แกร้เู รว็ ดนี ี่ บอกฉันหน่อยว่าทำไมแกถงึ ร้”ู “หลังจากท่พี อ่ แกฆ่าพ่อแมฉ่ ันตอนท่ฉี ันอายุสบิ หก ฉันก็เรมิ่ เป็นคนหวาดระแวง มเปา็นกนัยฉๆันรวู้เสา่ แมกอมหคี ลวังาจมาสกัมแพกัไนดธ้น์ กอับนมการับ์ธผา้หู ญแติง่แทกีฉ่ ไันมเเ่ คคยยนคุยอโนอด่เ้รวอ่ืยงนฉ้ีเลันยร้วู ่าแแกกมคักดิ บวอา่ ฉกฉันันมี อะไรกับมาร์ธา”

“นั่นกจ็ รงิ ” ฟรทิ ซ์แสยะย้ิม “มันคงเปน็ ข้อหวาดระแวงข้อแรกใชไ่ หม” ไมเ่ คยม“ใปี ชัญ่ หทาั้งอทะีแ่ไรกกเปัน็นแคตนแ่ ทกี่นม่าักสจงะสวยั นนเ้อวยียนทสี่อดยุ ใู่ นเรชาวเี ปติ ็นขเอพงอ่ื ฉนันกเัสนมมอาต้ัทงแั้งตทเ่่ธี รรุ ยี กนจิ หขนอังงสเรอื า แทบไมเ่ กย่ี วข้องกันเลย ความจรงิ แกไม่ชอบฉันด้วยซำ้ ฉันเคยสงสัยว่าทำไมฉันเกือบ ชอบแกจรงิ ๆ ถ้าไม่ติดความรสู้ กึ ท่ีวา่ ” “แกรวู้ ่าฉันไมช่ อบแก?” ฟรทิ ซ์เลิกค้ิว “ฉันคดิ วา่ ทำได้แนบเนียนแล้วเชยี วนะ” “ไมม่ ากพอ” โดมินกิ บอกพลางสา่ ยหน้า สอดมอื เข้าในกระเป๋ากางเกงยนี ฟรทิ ซ์ร้วู า่ โดมินกิ พกปนื เอาไว้ที่บ้ันเอวด้านหลัง ดวงใจของมันยังอยใู่ นมือเขา แต่มันไม่กล้าใช้เพราะยอด “ฉันแค่สงสยั ฉันให้รสี สบื เรอื่ งของแก แตแ่ กทำงานได้แนบเนยี น ไม่มอี ะไรน่า สงสัย จนกระทั่งฉันเหน็ ภาพผู้ชายคนหนงึ่ ทีค่ ยุ กับลนี เมอ่ื วานน้”ี สายตาสองคู่สบกัน ฟรทิ ซ์ไหวไหล่ “ฉันคิดวา่ แกจับตัวคนร้ายได้แล้วเสยี อกี ทำไมถึงสงสยั ผู้ชายคนนั้นกับลีน” เแปต็นก่ คม็ นีค“เวฉขาั้นามมรจาอู้งแรยทักแู่ นภลทัก้วีฉ่ วดันา่พี ทถอร้าตาฉวัวัสินไตมา่ไยดอไ้ีทกปอรยทยศรา่ างฉวเันปสิ น็ อไาเปจขจไามะอเไ่ าปดจ้น็เจลญะยเาปทต็นี่ทสิ ญรนาาวิทตสิ ททิ จ่ีสี่ไะดมุบ่เออแกาตไม่เหขานรา์ธไมาว่โม่ลาีชเภขอื่ บาอจ้ายะงู่ ในพินัยกรรม เขามแี คห่ ้นุ บางสว่ นซง่ึ ฉันโอนให้ไปเรยี บรอ้ ยแล้ว และเขารดู้ ี” “มาร์ธาทำพลาดสนิ ะ หลอ่ นคงพยายามใสร่ ้ายญาตแิ กมากไปหนอ่ ย” “ถงึ มาร์ธาจะไม่ทำฉันก็เชอ่ื ใจทราวสิ ” ฟรทิ ซ์แค่นหัวเราะ

“แกมักมีสัญชาตญาณดเี สมอ แล้วผู้ชายที่พบกับลีนมาเกย่ี วข้องอะไรกับฉัน” เหหมมอือนนั่น“กผพัน้ชู อาสยแมกคคคนวงนรรั้น้วู า่เปฉเน็ลันยลกไูกับดนซ้ร้อา้อู นงะขโไดรอหรงตลาามยอัหนอายเตดา่ ัวรงยเอี พันม่ิ เปขดัล้นึรลยี ามดาเโีเขกอาือเปบซน็สง่ึ อสเปงง่ิ น็ปเชีออ่ื เามรชาโญไยดาง้หกอลรยขัก่า้างฐมเาดนชยี าไตอว้ิ ระหว่างแกกับอันเดรยี เพราะฉันเพ่งิ ร้วู ่าเขาทำงานให้แกด้วย ฉันเลยกลับไปอ่าน ประวัติเก่าของแก...” เปน็ ใคร“ปแระกวฆัตา่ ิเพกว่ากขนอั้งนฉตันายหกม็แดคแล่ ลูก้วไ”มม่ พี อ่ มีแคไ่ ม่กค่ี นเท่าน้ันทรี่ วู้ ่าเมยี น้อยของพอ่ มวี ันลืม“ยผัง้หู ไญม่หิงทม่ีทดำ”ใหโด้หมลินอ่ ิกนปทฏนเิ ทสุกธข์“ตมลาอดดามกเาดรแโตบง่ โงนานรหจู้ ลักาเยมสียบนิ ป้อีไยดข้ องพสอามฉีดันี รหเู้ รลอื่อ่ งนนไั้นม่ ความสงสยั ที่ฉันมเี กีย่ วกับแกก็ได้รบั คำตอบเกอื บทั้งหมด” ฟรทิ ซ์เงยี บไป ก่อนจะชกั ปนื ข้ึนมา แต่โดมินิกยังยนื น่งิ ในทา่ เดมิ แววตาไม่ เปลีย่ นแม้แตน่ ดิ เดียว “นางเมียใหญ่ ตามจองล้างจองผลาญฉันกับแม่จนถงึ ตอนน้เี ชยี วนะ ดีแล้วทีแ่ ก รเู้ รอ่ื งทกุ อยา่ ง” รวมถึง“ฆไ่ามเ่ทจ้าุกหอนย้า่าทงี่รกั ษฉาันครวว้าู ม่าอปันลเอดดรภยี ัยสทง่ น่คี ักุมฆห้อา่ มงอดื ูแหลนก่ึงชล้ออ่ื รงัทวงเลจดรปจ์ดิไปโดจัยดกใชารน้ ฉักันฆท่าก่ีคานสโิ น เเดวอียรว์จกินันว่าเขเารจอื่ า่ งยนค้ีต่ารจว้าจงใสหอ้รบัทไเดล้ผด่าจน์ บัญชที ่ีเขเราาซรอเู้่ รนอ่ื เงอมาาไนว้ทานีบ่ แรลษิ ้วทั แฟตอ่ทกำเเงปนิ น็ บไมน่รเกเู้ พาะื่อบดรูกติ าซิ ร เคลือ่ นไหวของอันเดรยี แตฉ่ ันนึกไมอ่ อกว่าแกฆา่ อิซาเบลทำไม” “ไม่แปลกหรอกทแ่ี กไมร่ ู้ มันเกดิ ข้ึนโดยไมต่ ั้งใจ ความจรงิ อซิ าเบลมปี ระโยชน์ กับฉันมาก ฉันไมค่ ิดจะฆ่าเธอบนเรอื ให้ตำรวจกรกู ันข้นึ มา ถ้าเธอจะไมม่ าขม่ ขฉู่ ันเรอ่ื ง โคเคน” “เธอห้ิวโคเคนข้ึนมาให้แก?” “เปลา่ ฉันวานเธอห้ิวของข้ึนมาให้เพราะเธอนา่ สงสยั น้อยท่สี ดุ คงไมถ่ ูกแก

ตเปร็นวจคสา่ ตออบบงแา่ ยทๆน แล้วเอามาสง่ ต่อให้คนของฉันตอนทข่ี ้ึนเรอื แล้ว ฉันหายาให้หล่อน แกคงรวู้ า่ หล่อนตดิ ยา” “ไม่ได้ติดหนักอะไร” โดมนิ ิกผงกหัวรับ จะตาย“ไมเธ่หอนชักว่ ยแแตน่พะวนกำคศนลิ ใปนนิ วมงักกจาะรอใหอ่ ้ทนำแใอห้ฉจันติ สใรจ้าหงวรัน่ายไไหดว้เปขน็ ากดอยบาเนปิดน็ หกนำ่อยหกลจ็ อ่ ะนเปม็นา หาฉันเพราะลีนอยากให้เธอเลิก แตผ่ ู้หญิง...” น้ำเสยี งของฟรทิ ซ์ดูถกู แกมโมโห “...มักอยากรอู้ ยากเห็น เธอดันเปดิ กระเป๋าดูว่าฉันฝากอะไรมา พอร้วู า่ ตัวเองห้วิ โคเคนข้ึนมาบนเรอื ของสดุ ที่รกั กเ็ กดิ กลัวจนจะคลัง่ เลยเอาโคเคนของฉันไปซอ่ น” คนฟังกัดกรามแน่น เดาเรอ่ื งตอ่ ได้โดยตลอด นกึ สงสารดาราสาวไมน่ ้อยท่ตี ้อง ใมหา้รรับสี เฟคังราะแหฟ์ นทขั้งอยงังเนขกึาฉไปลถาดงึ เไรมอ่ื ่ใงชทเ่ ่พีลน่ชิ ญเดขาารคางเคยย้ิมปภรูมะใิ เมจไินปเแอลา้ไววห้เกากีย่ ไวมกอ่ ับยลู่ใีนนแสลถะาอนิซกาาเรบณล์ บ้าบอคอแตกแบบน้ี “แกเป็นเอเยน่ ต์ ค้ายาตามรอยเท้าพ่อของแกกับอันเดรยี สาเหตุหนงึ่ ที่ลนี ข้นึ มา บนเรอื เท่ียวน้ี นอกจากมาต๊อื อซิ าเบลแล้วยังมารบั โคเคนจากแกไปขายในกาสโิ นของ มันด้วยใชไ่ หม พอเธอรวู้ ่าแกใชใ้ ห้ห้ิวของระยำพรรค์ น้ันข้นึ เลยเอาของไปซอ่ น แต่ท้ิง ลายน้วิ มือเอาไว้โดยรเู้ ทา่ ไม่ถึงการณ์ แล้วไปขแู่ กวา่ จะเอาเรอื่ งน้มี าบอกฉัน” “ใช!่ ฟหลรทิ่อซน์แวส่ารง้ ‘ทโดำเมสนิ ยี ิกงจสะงู ปเลกยี ปน้อแงบฉบันเไสดยี้ งตออ่ซิ ใาเหบ้ฉลันจสนาครนภฟาพังวอา่ ยฉาันกตกิดระยทาืบเขมาันกใ็จหะ้ ไมท่ ้ิงฉัน’ ” กรามหัก “ทีน่ ่าโมโหคือหลอ่ นไม่ยอมบอกฉันว่าเอาของไปซอ่ นไว้ทไี่ หน ของของฉันราคา ไม่ใชถ่ กู ๆ ไมไ่ ด้คดิ ที่จะเอาของแคน่ ้ีข้ึนมาใสร่ า้ ยแกอยา่ งทใี่ ครเข้าใจ ฉันร้ดู ีวา่ แค่เรอ่ื ง โคเคนไม่กีก่ โิ ลแกใชเ้ วลาไม่นานกร็ อดตัวไปได้อยา่ งสบายโดยเฉพาะเมื่อแกเตรยี ม พรอ้ มมาสร้างฐานอทิ ธพิ ลในไมอามี แต่ความเสยี หายของฉันล่ะ ใครจะรับผดิ ชอบ” ใบหน้าค่อนข้างขาวของชายหนมุ่ แดงกำ่ โดมินิกกัดกรามจนข้ึนสัน ความมั่นใจในตัวเองของอิซาเบลมแี นวโน้มท่จี ะ

ทำให้เธอพดู อะไรโดยไม่ยั้งคิด ดูจากบาดแผลทีไ่ อ้ชาตชิ วั่ น่ีทำรา้ ยเธอ มันคงโกรธจน หน้ามืด ย่งิ เธอพยายามต่อสมู้ ันคงย่ิงบันดาลโทสะจนแทงไปหลายแผล “เอฟบไี อเจอของท่อี ซิ าเบลซอ่ นเอาไว้ เพราะอยา่ งน้ีแกเลยต้องให้คนของแกหา ของใหมข่ ้ึนมาให้ลีนจนฉันสาวเรอ่ื งกลับได้” ของหลายกิโลกรมั ทค่ี ้นพบเมอื่ เช้าในเค บนิ ของลีนอธบิ ายทกุ อยา่ งได้สมบูรณ์ “โชคไมด่ ใี ชไ่ หม แต่ฉันกำลังพยายามแก้ไขความผิดพลาดอยู่” โดมินิกพยักหน้าสง่ ๆ ระงับอารมณ์ ให้เย็นลง “เพลินอย่ทู ไ่ี หน แกได้ตัวเธอไปได้ยังไง” “เธอเป็นสาวน้อยฉลาดนา่ รัก เป็นมิตร มอี ารมณ์ ขัน ความจรงิ ฉันกะจะสาน สเธมั อพเปันน็ ธ์บก้าับอเะธไอรจไรมงิร่ จู้ ังอยู่ๆถ้าถแงึ กไดจ้ะขไอมด่งซูาบอเงธเออไกปสเสารยี ”กอ่ น นกึ ไม่ถงึ ว่าเธอจะรา้ ยกว่าท่ีคิด สหี น้าของฟรทิ ซ์โกรธเกรย้ี ว แตย่ ังดเู หมือนชน่ื ชมผู้ที่ตนเอ่ยถงึ “ฉันได้ตัวเธอมาก็เพราะสาเหตนุ ั้น แล้วแกก็รกั เธอ จรงิ มั้ย” ซองเอกสาร...คงเป็นซองทลี่ นี มอบให้คนของฟรทิ ซ์ ซงึ่ เธอขอให้รสี ขยายพรนิ ต์ ออกมาให้ดูเม่อื วาน เธอท้ังฉลาดและบังเอิญซวยได้ไม่หยดุ หยอ่ นเพราะความอยากรอู้ ยากเห็นเกนิ คนอ่ืน และดเู หมือนจอมป่วนตัวน้อยของเขานจี่ ะเป็นที่ต้องการของท้องตลาดซะจรงิ โดยเฉพาะตลาดระดับโลวเอนด์ ท่รี วมสารเลวตัวพ่อเอาไว้ ชายหนุม่ เดือดดาลข้นึ มาอกี หน “อะไรทำให้แกคิดวา่ ฉันรักเธอ” เปน็ เจ้า“ขเพอรงาหะึงแหกวขง้ึนเธมอาจทนน่ี เี่โกดือยบไจมะก่ ฆอ่ า่ ปลัญนี หากับฉแลันะไเงพลร่ะาะแเกพแรทาะบแจกะหฆวา่ งมกา้ารง์ธาเพแรสาดะงหคลว่อานม ทำรา้ ยเพริ ์ล”

“ฉันอาจจะทำเพื่อมนษุ ยธรรม เพลินเปน็ น้องสาวภรรยาเพ่อื นของฉัน ซนิ ญอ รา่ กัสซนี ”ี “แกหลอกฉันไม่ได้หรอก โดมินิก” “มาร์ธาทำงานให้แก เพราะแกแบล็กเมล์ เธอด้วยหลักฐานเรอื่ งทีแ่ มนเซลล์ พ่อ ของเธอเคยคอร์รัปชนั ใชไ่ หม” “แกก็รดู้ อี ยแู่ ล้วน่ี โชคดีทฉ่ี ันร้คู วามลับของพ่อหลอ่ น ตอนที่หล่อนจะสะบัดก้น หนหี ลังนอนกับฉันได้สักพัก หลอ่ นกห็ ลงใหลแกเหมอื นอซิ าเบลนั่นแหละ แต่ยังห่วง ขชออื่ งเสแยกี งใลนกู หส้อางวนนิรักภกัยานรั่เนมอื งถด้าังแจกนชยว่ อยมพนอ่ อขนอกงหับลแฟอ่ นลงใหค์้ข้ึนเฉปัน็นแวคฒุ ต่ ิส้อมงากชากิรเจาหะฐลาอ่ นนขค้องมไลูม่ น้อยใจจนพยายามฆ่าเพริ ์ลนอกเหนอื คำสงั่ ของฉันหรอก ความรษิ ยาของผู้หญงิ น่นี ่า กลัว ว่ามั้ย” ขอบฟ้า“แกตเ้อพงรกาาะรไอมะ่สไารมจาารกถฉทันน”มองชมาันยไหดน้ชุ่มัว่ ถขาณมเะพหอ่ื นนึง่ เเมสือ่ยี รง้วเู ร่ายีมบันใช้สผา้หู ยญติงาจทับเี่ ขอายรท่ัูกเเ่ี สปนน้็ ตัวประกัน สามครงั้ แล้วทเ่ี ขาทำให้เธอตกอยใู่ นอันตรายถึงชวี ติ สามครั้งในเวลาไมถ่ ึง หนง่ึ เดือนดีด้วยซ้ำ ผ้ชู ายคนไหนจะดแู ลคนรกั ได้หว่ ยแตกเทา่ เขาบ้าง! “ฉันต้องการชวี ิตของแก แล้วฉันจะปลอ่ ยเธอไป” แกเอาแ“คฉ่ชันวี จติ ะขเชออื่ งแฉกันไแดน้ยั่งสไงองปแีมกาตนั้ง้เี ใขจาจละำวบาางกรมะเาบกดิ พเอรอืดขูเพอรงาฉะัฉนันกอับันซเาดนรโยี ดครง”ไมย่ อมให้ ส้นิ เสยี งของเขากม็ ีเสยี งหัวเราะดังมาจากด้านหลัง โดมนิ กิ หันไปมอง เห็นอีกฝ่ายนานแล้ว แต่เขากย็ ังจำชายวัยกลางคนซงึ่ เปลย่ี นไปไว้หนวด ผถมงึ เจระม่ิ ไมเปไ่ น็ด้ สดี อกเลา ท่าทางคล้ายนักธุรกจิ ทัว่ ไปได้ดี “ดอนโดมินกิ ดใี จท่ไี ด้พบคุณอกี คร้ัง” อันเดรยี ปัลลาดีโอ เอย่ ทักเสยี งดัง แจม่ ใส เหมือนท้ังคนู่ ัดเจอกันเพราะเรอ่ื งธุรกจิ ในห้องอาหารมีระดับ ไมเ่ คยมเี รอ่ื ง บาดหมางกันมาก่อน “อาอันเดรยี ” ชายหนุ่มทักกลับเสยี งเรยี บ กวาดสายตาสำรวจรอบด้านรวดเรว็

เหน็ บอดกี าร์ดเดนิ ออกมากับอันเดรยี สองคน และมือปืนท่ซี มุ่ อยูต่ ามจดุ ตา่ งๆ ของ ดาดฟ้า รวมถงึ บนเฮลิคอปเตอร์ที่เขาเหน็ ต้ังแต่แรกด้วยความหนักใจ นับรวมได้ท้ังสน้ิ หกคนไมร่ วมฟรทิ ซ์กับอันเดรยี “อาคงสบายดี ไม่ได้เจอกันนาน” “ไมส่ บายเท่าไหร่ ก็ร้กู ันอยู่วา่ ดอนกับซานโดร แถมลกู เล้ียงของไอ้รอสส์ไม่ ปล่อยให้อามีเวลาพักหายใจบ้างเลย” โดมนิ กิ ย้มิ เนือยยักไหล่นดิ ๆ “ผมเปน็ คนอนามัยจัด อาคงไมถ่ ือทผี่ มกับซานโดรอยากปัดกวาดบ้านเราให้ สะอาดไม่ให้สัตว์ มีพิษมาอาศัยซกุ ซอ่ นรอวันแว้งกัด” นัยน์ ตาอาชญากรข้ามชาตลิ ุกวาบข้ึน หนวดกระดกิ เม่อื รตู้ ัวว่าถูกเปรยี บเทียบกับ สตั ว์ มีพิษชนิดไหน “ง้ันดอนคงไมถ่ อื เป็นเรอื่ งท่ีดูแลบ้านได้ไมด่ ีพอ เสยี ดายทซ่ี านโดรไมไ่ ด้อยทู่ ี่นี่ เพอ่ื ชน่ื ชมความสำเรจ็ ของอา” “ซานโดรขา่ วเรว็ เสมอ อากร็ ู้ บางทีเขาอาจกำลังมาทีน่ ่กี ็ได้” อดตี มาเฟียหัวเราะอยา่ งย่ามใจ “นั่นแหละคือสงิ่ ทอี่ าต้องการ แต่ถึงจะเรว็ แค่ไหนก็คงช้าเกินไป อามบี ทเรยี น แล้วเลยระวังตัวข้ึน แถมครั้งน้ียังมคี นรักของดอนอย่ดู ้วย ดอนคงไมเ่ สยี มารยาทกับ อาใชไ่ หม” เส้นของเขากระตุกเพราะอยากฆา่ คนบ้าง “อาอยากได้อะไรแลกกับตัวเธอ” “เธอคงมคี า่ กับดอนโดมนิ ิกมาก มีค่ามากกวา่ เรอื ลำน้ีหรอื เปล่า” “ของบางอย่างเอามาเปรยี บเทียบกันไม่ได้” หางตาของชายหนมุ่ เหน็ คนของเขาเรมิ่ โอบล้อมเข้ามาเพือ่ จัดการมือปืนสคี่ นที่ อยู่ด้านข้าง สง่ิ ที่เขาต้องทำคอื รบี จัดการให้เสรจ็ กอ่ นทม่ี ันจะไหวตัว

“บอกผมสวิ ่าอาวางแผนเอาไว้ยังไงบ้าง ทอ่ี าต้องการคงไม่ใชแ่ คช่ วี ิตของผมแน”่ “ความจรงิ อาไม่ต้องการชวี ติ ของดอน แตฟ่ รทิ ซ์ต่างหากทตี่ ้องการ เขาเป็นคน กตัญญู ท่อี าต้องการคือชวี ิตของซานโดร ถ้าเขามาท่ีนี่อย่างดอนว่าจรงิ งานของอาก็คง งา่ ยข้ึนมาก” แต่จะว่“าอง้ันยอา่ งานก้ัน็เสกย้ี ็ไมมสถ่ อูกนให้มไอัน้ลอกู าไยมุนม่ ้อพี ยอ่ กนวเ่ี่ากผลมียแดคชส่ งั อผงมปแีตลอะนเลทวี่ผเมหฆมอื่าพนอ่ ตขัวอเองงมไันด้สำเรโจ็ต ขนาดน้ันแล้วยังยอมให้คนชัว่ จูงจมกู แบบน้ีแสดงวา่ เลวตามดเี อ็นเอ สายเลอื ดไม่ดี” เจ้าพอ่ กาสโิ นหน่มุ เหยียดหยามพลางสา่ ยหน้า “สมแล้วท่พี อ่ ของมันโดนฆา่ ตายเหมือนหมา แมเ่ ปน็ อีตัวส้นิ คดิ ท่อี ยากอัปยาจน ตายเพราะติดโรค” ฟรทิ ซ์ถชลาายเขห้านมุม่ าพใชดู ้ปเสืนรฟจ็ ากดห็ ปนา้ากหเัขนาสจมนกเลับือทด่ีเขไาหตลั้งใใจบปหลนุก้าไบฟิดโเทบส้ียะวขดอ้วงยมคันวใาหม้ลแุกคฮ้นือใจเพราะ “ดลี ะ งั้นวันน้ีฉันจะฆา่ แกเหมือนทพี่ ่อฉันเคยฆา่ พอ่ แกสำเรจ็ จะลากแฟนแกมา รมุ โทรมตอ่ หน้า ให้เหมอื นกับทีแ่ ม่ของแกเคยโดน แล้วฆ่าแกท้ังคู่พรอ้ มกันดไี หมละ่ เไออ้้ียลวกู ตหัวมหาสลาบรดเ้ลววย”สัญฟชราทิ ตซญ์ตาะณโกปน้อองยก่าันงโตกัวรทธ่ีฝเกกึ รมย้ี าวตลพอุ่งดหชมวี ัดติ เข้าอัดกหับนค้าวทา้อมงโกแตรธช่ จานยหหนอู ้ือ่มุ เรอ่ื งท่มี ันลากเธอเข้ามาเกย่ี วข้อง กอ่ นสวนหมัดหนักกลับจนของเหลวพงุ่ ออกจากปาก ของมัน ลำตัวงอรอ้ งโอย ชายหนมุ่ กระท้งุ ข้อศอกแกรง่ เข้าท่ีท้ายทอยฟรทิ ซ์ สง่ ผลให้มันทรดุ ฮวบลงแทบ เท้า โดมนิ กิ กระทืบซ้ำไมป่ รานกี ะให้มันตายคาทจี่ นอันเดรยี รบี ตะคอกสงั่ ลูกน้องเมื่อ เหน็ คนทตี่ นชบุ เล้ียงและเส้ยี มสอนให้ตามล้างผลาญอกี ฝา่ ยจนกวา่ จะพบหายนะสลบ เหมอื ด “เฮ้ย! จับมันเอาไว้สโิ ว้ย ถ้าขืนสู้ กูฆา่ นังเดก็ นั่นแน”่ “โทษที ลืมตัวไปหนอ่ ย” โดมินกิ ก้มลงมองไอ้เศษสวะทป่ี ลายเท้าด้วยแววตาไร้อารมณ์ หันไปถม่ เลอื ดท้งิ

ด้านข้างเม่อื ถกู ลอ็ กตัวไว้โดยไมต่ ่อสู้ บอดกี าร์ดสองคนของอันเดรยี เลยกระแทกกำปั้น เข้าหน้าท้องเขาคนละทสี องที เตะขาพับให้เขานั่งลงกับพ้นื แล้วล็อกมือไว้ด้านหลัง เขา ไมร่ อ้ งออกมาสักแอะแม้มันจะเจบ็ ฉิบหาย ปนื ด้านหลังถูกกระชากออกโยนลงบนพ้ืนไกลออกไป ให้แน่ใจวา่ เขาจะไมม่ ี โอกาสหยบิ อาวธุ มาต่อสไู้ ด้ “ถ้าขืนยังแผลงฤทธ์ อิ กี ผมจะฆ่าดอนเสยี ตอนน้”ี อันเดรยี ขู่เสยี งหอบเพราะ ความโมโห “จะรบี รอ้ นไปไหนละ่ อายังเล่าแผนให้ผมฟังยังไม่จบ ขนื ตายไปกอ่ นคงคาใจ ระยำ” เขาหันมาสบตามัน “อาวางแผนลอ่ ซานโดรมาด้วยการฆา่ ผมกับจมเรอื น้ลี ง?” ท้ังหมดจากชหาายงหตนาตุ่มอยนังรทอีเ่ อฟ้ยีังสวตญั ัวญมอาณง.ท..มร่ี สือี จปะืนสทง่ ี่เใขหา้ เหแ็นตก่ม่อันนยหังนค้างถเูกงียจับดกาสรไัญปญแลา้ณวเกทอืบี่ บอก วา่ ...รสี พบตัวเธอแล้ว! ทำไมรสี ยังไมพ่ บเธอ ความกลัวบีบรัดในอกจนเขาหายใจตดิ ขัด หรอื มันฆ่าเธอ ไปแล้ว...หรอื รสี ทำงานพลาด ยเทั่วรนนดิ มเอาดเันีปยว็นเดกสร็หบยิี ลปสุดีบหแถมลค้ดวำยหใหังย้แเาขคบาน่ ขอาเผยยหลากนอข้าแ้ึนป๊มบนาเดเี่ถปยี้าน็ ไวมหม่เัวันหหจ็นนัดว้ากา่ ตงารารนะไกอเสู้ลโงร่ฟจ็ ไจอระทิ้ไใกซชอ์่ซม้ อ่ะันหนเมฝปดมน็ี ทือห่าตนำ่ังเชหส้นั นยี โ้าแดไรฟนง วันน้กี ูจะยิงมันท้ิงเสยี ตรงน้ี...อาชญากรข้ามชาตดิ ่าในใจยับ “ดอนฉลาดอยา่ งท่ผี มคดิ เอาไว้ เสยี แตห่ นน้ีคงฉลาดช้าไปหนอ่ ย” “เคยมคี นบอกไหมว่าอามักจะโลภเกนิ ตัวเสมอ” อันเดรยี แค่นหัวเราะ “อาเหนอื่ ยกับการหนแี ละถกู ตามล่าเหมือนสัตว์ ตัวหนง่ึ ถงึ คราวทจี่ ะต้อง

เป็นฝ่ายลา่ กลับบ้าง ถ้าเรอื จมจะมีคนตายมากมาย ธรุ กจิ เดินเรอื ของตระกูลกัสซนี คี ง นจะ้อรยวพนันเรธใมชิตย่ รอ่ ขยองซมัานนโดหรัวจหะตน้อ้าตงมระากแนูลใ่ หตญอ่ ่ขใหอ้องมาหาเาฟโอียกแาหสง่ ฆนา่วิ มยันอทร์น่ีกจไ่ี มะส่ส้นำิ เชรจ็อื่ แต่อยา่ ง ระนาว” ห้นุ รว่ ง หน่มุ ฟังเขากระเห้ยี นกระหือรอื กับแผนทว่ี างเอาไว้ ภาคภมู ิใจทีไ่ ด้มีโอกาสโอ้อวดให้ชาย “บอกผมหนอ่ ยวา่ อาจะจมเรอื เดินสมุทรขนาดยักษ์อยา่ งน้ีได้ยังไง คงต้องใช้ ระเบิดไม่ใชน่ ้อยถึงจะพอทำลายมันได้ แล้วอาทำยังไงถึงขนของพวกน้ันข้ึนมาบนเรอื รอดหรู อดตาผมไปได้” “เราได้พมิ พ์ เขียวโครงสร้างของเรอื ลำน้มี าหลายเดอื นแล้ว ถ้าหาจดุ เหมาะๆ ก็จะ ใจชมเ้มวันลลาหงลไดา้โยดคยรไง้ั มหเ่ นป่อลยอื จงะวัไตดถ้ไรุมะ่เเปบ็นิดทเท่ีผา่ ิดไหสรังเ่ กตเ”ราขนมันมากับเรอื ขนสง่ อาหารของดอน “นผ่ี มเล้ยี งงเู หา่ เอาไว้เหมอื นซานโดรเหรอเน่ีย” ปากของงูเหา่ กระตกุ “คนสว่ นใหญ่มักโกงเมือ่ มโี อกาส เหมอื นกับทีเ่ งนิ ง้างทุกอย่างได้ไม่ว่าของสงิ่ นั้น จะแข็งขนาดไหน ดอนไมเ่ คยได้ยนิ ง้ันหรอื ” “บอกให้ผมนอนตายตาหลับหนอ่ ยกแ็ ล้วกันว่ามันเปน็ ใครกันบ้าง” โดมนิ กิ ทำหน้าอยากรเู้ ตม็ ที่ และอีกฝา่ ยก็ไมร่ อทจ่ี ะรา่ ยยาว กอ่ นจะชะงักกกึ หลัง จากพูดอยูห่ นง่ึ นาที “ดอนจะอยากร้ไู ปทำไม ตายไปแล้วกไ็ มม่ ีประโยชน์ เอาละ เราเสยี เวลามาพอ แล้ว” อันเดรยี เล่อื นมือไปดึงปนื ออกมาจากด้านหลัง เป็นเวลาเดียวกับท่สี ญั ญาณจาก รสี มาถึงพอดี เจาะกะวโหินลาทกตีศ่อรี ษมาะโดเสยยีไมงป่มนืีโอดกังาขส้ึนตหอ่ ลสาู้ยนัโดดมคนิ นกิ ขออางศอยั ันคเวดารมยี ไทวลี่พ็องุ่ ไกปเขคาวไ้าวป้ถืนูกทกีม่ รันะสปนุลปอ่ นืย

หปลระ่นเทจาศกเลมง็ือปืนใสเ่ ขป้ณาหะมทาีอ่ยันทเอี่ ดยรูใ่ ยี กซลง่ึ ้ทต่ีสำรดุ วจสพหี ยนา้ายแาคม้นจใับจเปท่ีน็เสเยพี รอื่ ู้ ดำเนินคดใี นศาลระหว่าง เปรย้ี งๆ ยามกระสนุ พงุ่ ใสร่ า่ งให้ความร้สู กึ เหมือนถกู เหลก็ รอ้ นฉ่าทะลวงหน้าท้อง สงิ่ ที่่ ตการมะสมนุาคเจอื าคะวบาา่ มขเ้าจง็บทปถี่ วือดปอนื ันประมาณไม่ได้ รา่ งท่ีอยู่ตรงหน้าเขาล้มลงร้องครางเพราะ ตะลงึ ...ภไอาพ้นตไี่ มรง่รห้จู ักนร้าะพงรับา่ เอลาอืรมนณไป์ เสยี แบต้าเ่ งขเลายยังเอหาน็ ยคบนีแสวนนททิ ย่ีคูน่ใื จอถยลู่ขัน้างเขห้าลมังาเหปา็นดบ้ว้าย!สหี น้าตก “ดอน ดอนครบั ฉิบหายเอ๊ย! นา่ จะถกู ทสี่ ำคัญ เรยี กหมอมาสวิ ะ เรว็ เข้าโว้ย ดอนทำใจดีๆ ไว้นะครบั ” “พะ...เพลิน” “มสิ อยกู่ ับเราแล้ว เธอเพ่งิ ได้สติแตย่ ังเบลออยู่ เธอไม่เป็นอะไร ดอนทำใจดีๆ ไว้นะครับ” รสี มองรอยย้มิ บางๆ บนใบหน้าคมสนั ทซี่ ดี เผอื ด เลือดไหลชมุ่ เส้อื เช้ติ สขี าวใน เวลาอันรวดเรว็ บอดีการ์ดหนมุ่ ใชผ้ ้ากดแผลแน่น หันไปมองอันเดรยี ด้วยแววตา อาฆาตแค้น เม่ือหันมาอกี ที ดวงตาสเี ทอร์คอยส์เรมิ่ หรแี่ ละหม่นลง “ดอนต่นื อยา่ เพง่ิ หลับไปนะครบั ไมง่ ้ันผมจะหาแฟนใหม่ให้มิส เอาให้หลอ่ กวา่ รวยกว่าดอน” “ไอ้...สา...ระ...เลว” โดมนิ กิ กัดฟันกระซบิ แทบไม่มเี สยี ง “อะไรนะครับ...อ๋อ ไมต่ ้องห่วง เธอสวยน่าฟัดขนาดนั้น รบั รองวา่ ต้องขายออก แขน้าง่ ใอบยห่าเู จง้นาน้อายยๆหนไุ่มอท้ล่ีกนี ัดมฟันันกก็สรนอใดจ รอให้มันหลดุ คดโี ค้กซะกอ่ น” เขาก้มลงไปกระซบิ “ถ้ามันไมส่ นใจ ผมกะจะเอาเธอไปประมลู ค้าทาสในแอฟรกิ า คิดดูสวิ ่าชวี ิตเธอ

จะบัดซบนา่ รันทดขนาดไหนถ้าไมม่ ดี อนคอยปกป้อง” “ก.ู ..จะ...ฆ่า...มึง” ใบหน้าซดี เผือดมีสเี ลอื ดข้ึน รสี พยักหน้าหงึกๆ “เด๋ยี วผมจะกลับไปถอดสร้อยข้อเท้าทีด่ อนลา่ มเธอเอาไว้ก่อนเปน็ อยา่ งแรก” ชายหน่มุ หันไปชว่ ยเจ้าหน้าทพี่ ยาบาลทเ่ี พ่ิงมาถึงพาโดมินิกข้ึนเปล มหี มอเข้ามา ดแู ผลข้างๆ และฉีดยาบางอยา่ งให้ “มะ...มึง...ไม่มี...ทาง...ทำ...ได้” เจ้าพอ่ กาสโิ นพยายามกระซบิ ปากซดี แต่สหี น้า ยังมั่นใจล้นเหลอื “ดอนวา่ อะไรนะครบั ” หมอถามอย่างมึนงง “เปล่า ดอนอยากผ่าตัดเรว็ ๆ บอกว่าถ้าหมอชว่ ยชวี ิตเขาไม่ได้ ให้ระวังตัวเอาไว้ ให้ด”ี หมอทำหน้าประหลาด แต่กร็ บี ให้สญั ญาณเจ้าหน้าทยี่ กรา่ งหนักอ้งึ ออกไป ท้ิงให้ รสี กุมขมับเครยี ดจัดจนมอื สัน่ ยามท่ีเจ้าหน้าทีบ่ แี วนเข้ามาตบไหล่เขาหนักๆ “ใจเย็นเหอะไอ้นอกคอก ฉันจะชว่ ยแกจัดการเรอื่ งทั้งหมดให้เรยี บร้อยเอง” “ไอ้ F&$*@#%!...แต่ยังไงกข็ อบใจ” โรงพยาพบิชาลญกดับาแรฟาซลบงหค์ ซนงึ่้าเไพริ่ง้สมเี าลถอื งึ ดโดลงยกเฮับลฝคิ ่าอมปอื ทเตสี่ อนั่ ร์ระรเกิธอไมน่มงั่ ีกระอจอติ ยก่หู ะนใ้าจหฟ้อังงเรผอื่ า่ ตงทัด่ีเใขนา เลา่ สักนิด รสี กับเจ้าหน้าทีต่ ำรวจเอฟบีไออยดู่ ูแลความเรยี บร้อยบนเรอื ข่าวน้ีไม่รวั่ ไหล ออกไปเพราะเกดิ บนชน้ั ดาดฟ้าทรี่ า้ งไร้ผู้คน ดังนั้นการควบคุมความสงบจงึ ทำได้งา่ ย อาการของโดมินกิ เป็นตายเทา่ กันเพราะถกู ยิงเข้าจุดสำคัญ หมอพยายามผ่าตัด ชหนว่ ยึบชเพวี รติ าขะอคงวเาขมาเมปาน็ สหช่ี ว่ วั่ งโมงแล้ว แต่ยังไมม่ ีใครออกมาจากห้อง หัวใจเธอบบี รดั จนปวด

“เพริ ์ลอยากได้กาแฟหรอื อาหารรองท้องบ้างไหมครบั ” แฟลงค์ ถามเสยี งเบาด้วย ความเกรงใจ สหี น้าเขาไมด่ ีเชน่ กัน แตย่ ังอาการดีกวา่ หญงิ สาวท่ีนั่งข้างๆ มากนัก “ไม่ค่ะ ไม่หิว” เธอลดมือลง ตอบเสยี งแหบพรา่ หนึ่งเข้า“งม้ันานรอั่งเสปัก็นคเรพนู่ อ่ื ะนคซรงบั่ึ น”ั่งแหฟา่ งลองอค์กบไอปกหแลลาะยถทอ่นี นัง่ ใจแแลผ้ววเ่ ดเบินาหาลยกุ ไขป้ึนเรยี กบอดกี าร์ดคน หญิงสาวประสานมือไว้ข้างหน้า นัยน์ ตาสนี ้ำผ้งึ แห้งผากจับจ้องประตูห้องผา่ ตัด สมองว่างโหวงไมส่ ามารถคิดอะไรได้แม้แตจ่ ะสวดมนต์ ให้เขาเพราะลมื หมดทุกอย่าง ใจ จดจอ่ อยู่กับความหวังอันเลอื นรางซงึ่ ยิง่ เวลาผ่านไปก็ยิ่งทำให้การรอคอยทรมานมาก ข้ึน มีฝาปิดเกธัอบแไมซร่ น้ตู ดัว์ ววิช่านลังง่ บอยน่นูตัากนเธขอนเปาด็นไเหชนงิ บังคแับฟลงค์ กลับมาอีกครัง้ เขาวางถ้วยกาแฟ “ทานสักนิดกย็ ังดนี ะครบั เด๋ียวจะไม่สบายไป” แฟลงค์ บอกเสยี งออ่ น นกึ อัศจรรย์ ใจที่เธอไมล่ ้มพับไปเสยี ก่อน หน้าห้อพงผชิ ญา่ ตดัดาดร้วารยอ้ ทงา่ ไทหา้มงาเตคลรยีอดดจทัดางบนฤเฮทลธ์ คิิยาอสปลเตบอทรย่ี ์ ังแหลละงหเหยลุดือรด้อเูงหเมมอื่ือมนาจนะัง่ไเมง่สียาบมราอรถที่ กดประสาทเธอได้ “เพิร์ล...” พอเขาเรยี กครั้งทีส่ าม เธอก็แกะแซนด์ วิชออกมาเค้ียวหนงึ่ คำ ยก กหาาแตฟามขค้ึนำจแบินแะลนะำปขลออ่งรยสี นม้ำาตถาึงใโหด้ไยหไลวออกอมยาอ่างีกนจ้อนยแถฟ้าลมงเี คพ์ ทือ่ ำนตทัวี่เไปมน็ ่ถเูกพศภเาดวยี นวากใัหน้คปนลทอี่โบทใรจ. เธออาจจะดีข้นึ บ้าง ผ่าตัดจมะัเนปเิดปอน็ อแกคค่ แวลามะทหีมวแังพทยอ์ ทัน่ีหทาย่จี หรงัิวเเขขา้าไไมปเ่ หชลอ่ื าวยา่ ชอาาตกิยารอเมธออจอะกดมีขา้ึนราจยนงกานว่าผปลรเะสตยี หู ท้อี ง หนึ่งชวั่ โมงผา่ นไป หญิงสาวคนหน่ึงกเ็ ดินฉับๆ เข้ามา เธอสวมเส้อื ผ้าแบรนด์ ดังน้อยช้นิ กับรองเท้าสน้ สงู สน่ี ้ิว ใบหน้าถกู แต่งอยา่ งงดงามซง่ึ ไมบ่ อกสกั นดิ ว่าเจ้าตัว รบี รอ้ นออกมาแบบทำเวลาทีส่ ดุ ทกุ คนหันไปมอง แต่ไมใ่ ชห่ ญิงสาวทีน่ ั่งหมดอาลัยตาย

อยากข้างเขา “เพลิน!” ใบหน้าซดี เซยี วเงยข้นึ เมื่อได้ยนิ เสยี งค้นุ หู สง่ แก้วกาแฟและหอ่ แซนด์ วิชคืนให้ แฟลงค์ จนเกอื บหลน่ ลงพ้นื แล้วโถมตัวเข้าหาไฮโซสาว ฝ่ายนั้นกอ็ ้าแขนรับไว้ด้วย สหี น้าอหิ ลักอิเหลอื่ ประคองให้นัง่ ลงใหม่ “ใจเย็นสิ หัวแขง็ อยา่ งเขาไม่ตายง่ายๆ หรอก” “ยะ...อย่าพดู คำวา่ ตายนะ ฮือ...” “ช.ู่ ..” ฟลอรนี า่ ลบู หลังลบู ไหล่บอบบางเบาๆ “ฉันเชอื่ ว่าเขาจะไมเ่ ป็นอะไร” บอกเสรจ็ ก็เงยี บไป ปล่อยให้อีกฝา่ ยรอ้ งไห้สะอึกสะอ้ืน และถลึงตาใสแ่ ฟลงค์ ที่ ทำหน้าปั้นยากมองเธออยู่ “ชวิ่ ไปไป๊! คนเขาจะรอ้ งไห้ มานัง่ มองอยู่ได้” อ้าว! เปน็ งั้นไป น่ีเขาโทร. เรยี กเธอมานะ “เอ้อ...ผมมาเฝ้าญาตผิ ม” “ใครญาตินาย หน้าตาคุ้นๆ นะเนี่ย” “...” “อ้อ! ญาตโิ ดมนิ ิก งั้นกค็ ุณสทิ โ่ี ทร. หาฉัน” “ครับ” เขานกึ ว่าเธอจะแนะนำตัวเปน็ อย่างต่อไป แต่สงสัยจะคาดหวังมากเกินไป “ไปซ้อื กาแฟกับอะไรทพ่ี อกินได้มาให้ฉันหน่อย โลวแฟตนะยะ คำ่ แล้วฉันต้อง เไธดอเอทตั้งสัง่ เแอลานะส้ำแอรนด่ แ้วลย้วขเปวดิดนกรงึ ะเปข๋าวแดบใรหนญด่์ ดังยที่หถ่ี ้อือแไพวง้ ทสี่ ดุ หยคิบนแบร้องกงไ์ ดหอ้ตล้อลงาดรื่ม์มนูล้ำคเาย่ สองู ะสๆดุ ”

ออกมาให้เขาสองใบท้ังทย่ี ังกอดเพอื่ นสาวเอาไว้ “ให้ไวล่ะ ฉันหวิ ” “งา่ ...” วา่ ทว่ี ุฒสิ มาชกิ ของสหรฐั ฯ รับธนบัตรมาอย่างงงๆ แตก่ ย็ อมลกุ ข้ึนโดยดี เอาวะ! ถอื วา่ ทำเพอื่ โดมินิกกับเพิร์ล นเ่ี ขาคิดถูกหรอื คิดผิดที่ยอมทำตามรสี ด้วย การโทร. หาเธอ เหน็ แล้วนกึ ไมอ่ อกว่าสองสาวมาคบกันได้ยังไงในเม่อื ดูต่างกันราวฟ้า กับเหวแบบน้ี แต่เธอบสอบิ กห้วาา่นยากทใตี หอ่ ้เมปา็นคร่าสีทกปิ ลับมาพร้อมของเตม็ หอบ เขาวางลงให้เธอพร้อมเงนิ ทอน “ฉันไม่ชอบใชง้ านใครฟรๆี ” เธอวา่ งั้น “ผมไม่ใชเ่ ด็กสง่ พิซซา” แฟลงค์ บอกคอแขง็ ทำให้ไฮโซสาวปรายตามามองอย่าง รำคาญ ทำนองวา่ เขาหยง่ิ ไมเ่ ข้าเรอื่ ง แตก่ ย็ อมเก็บธนบัตรเข้ากระเป๋าแล้วแกะน้ำให้ เพื่อน เธอมีความสามารถแปลกๆ ที่คงไม่มใี ครลอกเลียนแบบได้ เพราะอย่างน้อยกย็ ัง ทำให้เพ่อื นสาวตัวเลก็ ดดู น้ำไปหลายอกึ จิบกาแฟเพม่ิ และกินแซนด์ วชิ ไปอกี ครงึ่ ชน้ิ ขณะจัดการกับอาหารของตัวเองไปด้วย พอผา่ นไปพักใหญแ่ ฟลงค์ เลยมองเธอดีข้ึนมา หนอ่ ย “นัน่ ไง หมอออกมาแล้ว” ฟลอรนี ่าวางของกนิ ลงเมื่อประตูเปดิ ออก นายแพทย์ สองสามคนเดนิ ออกมาจาก ห้อง พชิ ญดาราผุดลุกข้ึนและไปถงึ ตัวหมอเป็นคนแรก “โดมินกิ เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” นายแพทย์ ใหญป่ ระจำห้องผ่าตัดดึงผ้าปดิ ปากลงนดิ หน่อย มองใบหน้าซดี เซยี ว

และดวงตาบวมช้ำของเธออยา่ งเหน็ ใจ “อาการของเขาสาหัส การผา่ ตัดเสยี่ งมาก เราเลยใชเ้ วลานาน แตโ่ ชคดีท่ี แมทสิ รเตกอซรอ้ ์เนบดคืนฟอนร้ีก์ดน็ รา่ า่ จงะกไามยม่ แปี ขัญง็ แหรางนะครบั ต”อนน้กี ารผ่าตัดเรยี บร้อยดี ถ้าไม่มอี าการ พอหมอแจ้งผลเสรจ็ ใบหน้าซดี ก็แชม่ ชนื่ ข้ึนมาทันตา “ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคุณหมอมาก” แฟลงค์ ถอนหายใจเฮอื กผ่อนคลาย ขณะที่บอดีการ์ดซง่ึ กรกู ันเข้ามาฟังอาการ ของเจ้านายมีสหี น้าแชม่ ชน่ื มแี ตฟ่ ลอรนี ่าคนเดยี วทก่ี อดอก เชดิ หน้าใสเ่ พื่อนสาวท่ีหัน มาย้ิมหน้าบาน “กบ็ อกแล้ววา่ เขาไม่ตายง่ายๆ เราไปนอนโรงแรมกันเถอะ ฉันให้เบนิโต้จองเอา ไว้แล้ว” “ฉันอยากเฝ้าอยทู่ ่ีน่ี” “เฝ้าแล้วทำอะไรได้ยะ เพ่งิ ผ่าตัดรอดอู าการ เสย่ี งอยา่ งน้เี ขาต้องให้นอนในห้อง ไอซยี ู ยังไงกห็ ้ามเยยี่ มอยู่ดี สไู้ ปนอนสบายๆ แล้วตอนเช้ามาใหม่ดีกว่า” “จรงิ ครบั เพริ ์ล ไปนอนโรงแรมเถอะ ผมจะให้คนอยู่เฝ้าท่ีนเ่ี อง ไม่ต้องหว่ ง” แฟลงค์ เดินเข้ามาสมทบเลยได้รบั การปรายตามองเหมือนเขาเปน็ สว่ นเกิน “อยา่ งน้ันกไ็ ด้คะ่ ฉันจะรบี มาแตเ่ ชา้ วันน้กี วนคณุ จรงิ ๆ” “ไม่เลยครับ ผมต่างหากต้องขอบคุณเพริ ์ล พวกเราตดิ ค้างเพิร์ลมาก ทำให้ ลำบากหลายคร้ัง โดยเฉพาะผม” เขาหมายถงึ เรอื่ งของมาร์ธา “ใช่ ฉันนกึ ว่าญาตขิ องโดมินิกจะฉลาดกว่าน้ีซะอีก เลือกคบลกู สาวนักการเมือง หวังไตเ่ ต้า แต่ไหงกลับโดนเต้าไตซ่ ะได้” ฟลอรนี า่ ว่าใสเ่ สยี งข้นึ จมกู จนแฟลงค์ หน้าชา แตเ่ ถยี งไมอ่ อก พชิ ญดาราเลยหยิกหมับเข้าให้ จากนั้นจงึ เอ้อื มมอื ไปจับแขนแฟลงค์ แสดงความเห็นใจ “ไม่เป็นไรคะ่ ฉันเองยังไมร่ ้เู ลยว่าเธอเปน็ คนร้าย”

“เธอจะรไู้ ด้ไงละ่ ยะ ไมไ่ ด้หนีเมียมานอนเตยี งเดียวกับหล่อนอยา่ งเขาน”ี่ “ฟลอรนี า่ ” “ก็ฉันพดู ความจรงิ จะนอกใจเมียท้ังทียังอตุ สา่ ห์ ทำให้คนอ่นื เดอื ดร้อน” “ผมกับภรรยาแยกกันอยู่นานแล้ว” แฟลงค์ อธบิ ายเสยี งเรยี บ “ถงึ แยกกันอยกู่ เ็ รยี กวา่ ภรรยา ตราบใดทีย่ ังไม่ได้จดทะเบียนหย่าหรอื เธอ นอกใจคณุ ก่อน ก็เรยี กมชี ทู้ ้ังน้ันแหละ” คราวน้แี ฟลงค์ หน้าแดงก่ำ สว่ นพชิ ญดาราถลงึ ตาใส่ “ฟลอรนี ่าไปได้แล้ว ขอโทษนะคะแฟลงค์ แล้วเจอกันพรงุ่ น้ี” “ก็ไปสิ ฉันไมม่ ธี ุระแถวน้แี ล้วน่”ี คนเป็นเพ่อื นแทบอยากเอาหน้ามุดดนิ หนี รบี ลากแขนเรยี วผอ่ งราวน้ำนมของ ไฮโซสาวออกมา “ทำไมถึงไปย่งุ เรอ่ื งสว่ นตัวของเขา” “ฉันคงย่งุ หรอกยะ่ ถ้าเรอื่ งสว่ นตัวของเขาไมท่ ำให้เธอเดอื ดร้อน” “เขาไม่ได้มสี ว่ นร้เู ห็น แถมยังรสู้ กึ ผิดมากด้วย โทษทหี่ นักที่สดุ ของการตัดสนิ ใจ ผิดพลาดก็คือความร้สู กึ ผิดน่ีแหละ ไมเ่ ห็นต้องไปซ้ำเตมิ เลย” “หึ! เขาไมไ่ ด้ตัดสนิ ใจผิดพลาดอยา่ งเดยี ว ยังมชี ้ดู ้วย ฉันละเกลยี ดผู้ชายเจ้าช้”ู พชิ ญดารากลอกตาไปมา สาเหตุหลักมันอยตู่ รงน้ีแหละ เธอรวู้ า่ หากฟลอรนี ่า ตัดสนิ ใจเก่ียวกับใครไปแล้วก็ยากนักที่คลอนแคลนความเชอื่ มัน่ หลอ่ น สนู้ ิ่งเฉยไว้ดี กวา่ การไมม่ คี นเห็นด้วยและตอ่ ต้านเงยี บๆ เสยี อกี ทีจ่ ะทำให้เจ้าตัวเสยี เวลากลับไปคดิ ทบทวน

19 สายสัมพั นธ์ อันเปราะบาง สองอาทติ ย์ตอ่ มา มหาวทิ ยาลัยชคิ าโก พิชญดาราดงึ กระดาษรายงานทเ่ี พ่งิ พรนิ ต์ เสรจ็ ข้นึ มาตรวจดูเป็นครั้งสดุ ท้ายก่อน สง่ ให้โปรเฟสเซอร์ ผดิ เอาไควด้เปีก็นำลหังลดักำเฐนานินแไปนด่น้วหยนดาีในเวพันราทะ่เี โขดามอนิยกู่ิบนอัดดเาสดยีฟง้าขแอลงะฟถกูรทิยซงิ ์กับอันเดรยี ทส่ี ารภาพ มหาวิทยาลัยเปิดเทอมตั้งแตอ่ าทิตย์ ท่ีแล้ว และเธอย้ายกลับมาท่หี อพักกอ่ นหน้า นั้นสองวันเพ่อื เตรยี มตัวเข้าเรยี น สว่ นโดมนิ ิกย้ายออกจากโรงพยาบาลที่ไมอามกี ่อนท่ี เธอจะกลับชคิ าโกหน่งึ วันเพื่อกลับไปรกั ษาตัวตอ่ ที่นวิ ยอร์ก เพราะสะดวกต่อการสงั่ งานผ่านรสี มาเฟียแกลาระจอับาชตญัว ากรอขัน้าเมดชรายี ตทิ ีห่ ปนัลีกลาารดจโีับอกมุ มไาดเ้เปป็นน็ เขวล่าวาใเกหอืญบใ่ สนอองติ ปาี ลีเแพตร่เาปะ็นเขขาา่ เวปร็นอองดในีต อเมรกิ า ซงึ่ รายละเอียดเกีย่ วกับการจับกุมกำกวมตามทโี่ ดมินกิ กับซานโดรขอร้อง ตำรวจเอาไว้ เพือ่ ไม่ให้สง่ ผลกระทบตอ่ ธรุ กิจมากนัก เธอเก็บข้าวของเพื่อเดนิ ทางไปยังแกลเลอรภี าพต่อ หลังจากเอางานใสซ่ องสอด ไว้ในลอ็ กเกอร์ของศาสตราจารย์ บราวน์ เพื่อให้เขาตรวจแก้ หากไม่มอี ะไรผดิ พลาด เธอ จะได้เข้าเรยี นปรญิ ญาเอกอย่างช้าเทอมหน้าด้วยทนุ เรยี นฟรโี ดยไม่ต้องใชท้ นุ คืน มือ เล็กสอดเข้าไปในกระเป๋าแล้วอมย้ิมมคี วามสขุ ทสี่ ขุ ยง่ิ กว่าคือซองคา่ แรงที่รสี ย่ืนให้กอ่ นที่เธอจะกลับชคิ าโกหนาพอสมควรจน ลกู จ้างชวั่ คราวตาโต “อะไรกันคะ ฉันทำงานสัปดาห์ เดยี วเองนะ”

“แต่มิสเสย่ี งชวี ติ หลายครง้ั แถมยังชว่ ยเราสบื คดีได้ตั้งเยอะ เงนิ แค่น้ีเทยี บกับ สง่ิ ที่มิสทำไม่ได้เลยครบั ” “ฉันไม่ได้ชว่ ยเพราะอยากได้เงินของคณุ ฉันได้อยู่ห้องสวตี กนิ อาหารฟรเี กือบ ทกุ ม้ือ” น่ียังไม่รวมโทรศัพท์ มือถือราคาแพงทีค่ นซ้อื ทำหน้าบ้ึงเม่ือเธอจะคนื ให้ ประชด ว่าถ้าไม่อยากได้ก็ให้โยนท้ิงไป และสรอ้ ยข้อเท้าทค่ี งจะแพงยิ่งกวา่ ไมร่ ้กู เี่ ท่า แตท่ นี่ า่ ขัด ใจกค็ ือเธอยังถอดมันออกไมไ่ ด้อย่ดู ี แม้จะทั้งขอร้องทั้งข่มขู่ แต่เจ้าของสร้อยทำหน้า ตายไมร่ บั รู้ ทสี่ ำคัญยังมีขู่เธอกลับเสยี อกี ‘ถ้าเพลินถอดท้งิ เมือ่ ไหร่ จะฟาดให้นั่งไมล่ ง’ “เงินของดอนครบั ความจรงิ ดอนยังไม่ร้วู า่ ผมจา่ ยให้มสิ เทา่ ไหร่ เกรงวา่ ถ้าผมไป ถามอาจจะไมใ่ ชแ่ คน่ ้ี” พอเขาพูดอยา่ งน้ัน เธอเลยยอมรับมาอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ สหี น้าสดใสเปลีย่ นไปเม่ือมาถงึ แกลเลอรี เพราะไมม่ ีภาพท่ีเธอเคยเห็นและเฝ้าดู มาหลายเดอื น หญิงสาวยนื อ้ำอ้งึ ใจหาย ไม่อยากยอมรับความจรงิ เมอ่ื เหน็ คุรบิ ายาชิ เดินออกมาเพราะเห็นเธอ สหี น้าของเขาบอกความเห็นอกเห็นใจ “บอกหน่อยว่ามันไมไ่ ด้เป็นอย่างทฉี่ ันคดิ ใชไ่ หมคะ” “ผมเสยี ใจจรงิ ๆ ครับเพิร์ล มิสเตอร์มาโคร์นเี พิง่ ขายมันออกไปวันน้เี องก่อนท่ี ผมจะมาเข้าเวร เขาขายให้นักธุรกจิ คนหนึ่งที่ผ่านมาเหน็ แล้วชอบ” ชายหนมุ่ อธบิ าย อยา่ งระมัดระวัง “ถ้าผมอยู่ด้วยจะขอซอ้ื ภาพน้ันไว้แทน ผมไม่คดิ ว่า...” ชายหนมุ่ มองสหี น้าสลดอยา่ งเห็นใจ “...” “เพริ ์ล” มือเล็กถกู ดงึ ไปกุมไว้ หญงิ สาวคอตกไม่มีกะจิตกะใจจะดึงกลับเพราะความเศร้า มันอาจเป็นภาพท่ีไมม่ คี า่ กับใครอ่ืน แต่มันเป็นภาพท่ีเธอร้ดู วี ่าผ้รู ับจะชอบ และ เธอคอยเฝ้าแวะเวียนมาดหู ลายคร้งั หลายหนเมือ่ ยังมีเงินไมพ่ อซ้อื จนร้สู กึ เหมอื นใจ

หล่นหายเม่ือมันถูกขายออกไปตอนท่ีเธอมเี งินซอ้ื แล้ว “ผมเสยี ใจ บางทถี ้าเพริ ์ลจะเข้าไปดูภาพอื่น...” “ไมห่ รอก คาซกึ ิซัง ถ้าไมใ่ ชภ่ าพนั้นฉันก็ซอ้ื ไมถ่ กู ” ชายหนุ่มเงยี บไปครหู่ นงึ่ ก่อนจะเสนอ ไว้หรอื เ“ปถล้าเ่าพลถิน้าผมิดีเรหาวจังะขตนามาดไปนข้ี อซผอ้ืมภไปาพถคามืนมจสิ ากเตเขอาร์มาถโค้าเรข์นาีใคหดิ ้วส่าว่คนนทซีเ่ ้อืกทิน้ิงมนาาผมมบจัตะรเปเอน็ า คนออกให้เพิร์ลเอง” “เพลิน!” เสยี งห้าวเข้มงวดดังข้นึ ทำให้หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนมุ่ สวมสทู สนี ้ำเงนิ ท่ยี ืน ห่างออกไปไม่กี่ก้าว เขาลดสายตาลงมองมอื ของเธอทีอ่ ยใู่ นมอื ของเพือ่ นหน่มุ จนพิชญ ดาราต้องลนลานรบี ดึงออกเพราะเพง่ิ นกึ ได้ ถลาเข้าไปหาด้วยสหี น้าตื่นเต้นยินดแี กม หว่ งใย ลืมหมดทั้งเพอ่ื นหนุ่มชาวญ่ีปุ่นและภาพที่เพ่ิงถกู ขายไป เพราะความดใี จทเ่ี หน็ เขามายืนอยตู่ รงหน้า “โดมนิ กิ มาได้ยังไงคะ คุณยังไม่หายดีน่ี ไม่ควรเดินทาง” มอื เลก็ จับสองแขนแกรง่ มองเขาต้ังแต่หัวจดเท้าอย่างพิจารณาด้วยตาเปน็ ประกายวาววับ ก่อนท่ีจะถกู ดงึ เข้าไปกอดเอาไว้ “มาถงึ ตั้งแตเ่ ม่ือเชา้ แต่มีประชมุ ตอนน้ีเบรกเลยแวะมาหาเพลิน” น้ำเสยี งเขาดขี ้นึ เพราะทา่ ทางของเธอ โดมนิ ิกซบหน้าลงกับกลุ่มผมนมุ่ สลวย หอมกรนุ่ แต่สง่ สายตาอำมหิตผ่านหัวเธอไปหาไอ้หน้าขาวท่ยี ืนอ้งึ มองเขากับเธอ ใบหน้ามันอ่อนใสอย่างลกู ผู้ดีโซนเอเชยี มันมองตามเธอด้วยสายตาทร่ี ทู้ ันทีว่า มันคิดจะตที ้ายครัว เขาวา่ สมัยน้สี าวๆ อนิ เทรนด์ หนุ่มเกาหลีญ่ีปุ่นไม่ใชเ่ หรอวะ แถม เม่ือก้เี ธอยังยนื ให้มันจับมือ ไมเ่ ข้าใจว่าผ้หู ญงิ ชอบผู้ชายที่หน้าขาวใสเกล้ียงเกลา ดไู ปคล้ายเกย์ หรอื หนุ่ม

เมโทรเซก็ ชวลทบ่ี างครงั้ กเ็ จ้าสำอางกวา่ พวกเธอได้อยา่ งไร “จะไม่แนะนำเพ่อื นของเพลินให้ผมรจู้ ักหน่อยเหรอจ๊ะ” “อ๋อ...” เธอดันตัวออกหน้าแดงจัด หันไปสบตาเพ่อื นหนุ่มอย่างเขนิ ๆ “คาซกึ ิ ครุ บิ ายาชิ ค่ะ นโี่ ดมินิก” “โดมนิ ิก ไรเดอร์ เบดฟอร์ด” ครุ บิ ายาชเิ อ่ยชอ่ื เตม็ ตกตะลงึ ทร่ี วู้ ่าเพ่ือนสาวซงึ่ เขาหมายปองมานานจะมีความสมั พันธ์ กับผ้ชู ายคนน้ีเกินคนร้จู ักไปมาก “ใช่ ฉันเป็นแฟนเพลิน” หนุม่ ออ่ นวัยกวา่ หน้าเสยี แต่ก็เดนิ เข้ามาจับมอื กับหนมุ่ รา่ งสงู ใหญอ่ ยา่ ง ชายชาตรเี ตม็ ตัว ซง่ึ ผิดกับรปู รา่ งสงู เพรยี วเหมือนดาราของเขา “ยนิ ดีที่ได้ร้จู ักครบั เพริ ์ลไม่เคยเล่าวา่ มีแฟนแล้ว” “เป็นธรรมดา” ชายหนมุ่ ดันพิชญดาราออกแล้วจับมอื กับไอ้หนมุ่ หน้าอ่อน บบี แรงจนมันทำหน้า เบ้ รา่ งใหญ่เอนตัวเข้าไปชดิ ก้มลงกระซบิ ทรี่ มิ หขู องอีกฝา่ ย “ความจรงิ แล้วเป็นเมยี ว่ะ แต่เพลนิ เขาเขนิ ” สง่ เมสเสจเสรจ็ กเ็ อนตัวกลับ แสยะย้ิมให้อกี หน่อย “เราเพงิ่ คบกัน ยินดีที่ได้รจู้ ักเพอ่ื นรว่ มมหาวทิ ยาลัยของเพลนิ คณุ คงทำงานทน่ี ี่ สนิ ะ” “ครบั แกลเลอรภี าพของมิสเตอร์มาโคร์นี” หญิงสาวย้มิ ภมู ิใจที่แฟนหน่มุ ทำตัวมีมารยาทดี ไมร่ ะรานคนอื่นอยา่ งท่คี ิด เลย กำมอื ของเขาไว้ “รไู้ ด้ยังไงคะวา่ ฉันอยู่ที่นี”่ “เพลินอยู่ทไ่ี หนผมก็ร้ทู ั้งนั้นแหละ”