พยศรักมาเฟีย

ข้ามบอก เอนกายลงพักผ่อนปรับทา่ ทางให้สบายเมื่อปลดเข็มขัด เพราะเมอ่ื คนื บน่ วา่ นอนไมห่ ลับเนอื่ งจากยังตื่นเต้นไมห่ าย ท้งิ ให้คนทส่ี ำนกึ กับความผิดพลาดของตัวเอง นั่งหน้าเครยี ด กำมือแน่น จากชดุ ไเกม้า่ถอึง้ีซคง่ึ รจงึ่ ัดชไวั่ วโ้เมปง็นคสาว่เรนนตกัวด็ เู หมอื นจะหลับไปแล้ ว มเี สยี งทมี งานคยุ กันเบาๆ “เพลิน ลุก” เสยี งเรยี กห้าวที่ดังอยขู่ ้างหูทำให้หญิงสาวกะพรบิ ตา แล้วคนเรยี กก็ต้องตกใจ เมอื่ เหน็ น้ำอนุ่ ๆ หยดแหมะลงบนหลังมอื ทก่ี ำเอาไว้แนน่ บนตัก เขาครางในลำคอเมื่อ เหน็ ภาพน้ัน โดมนิ กิ ทรดุ ตัวนัง่ ลงบนสน้ เท้าข้างหนึ่ง ใช้ปลายน้ิวเชด็ น้ำตาให้เธอลวกๆ เธอ ทำร้ายเขาแล้วมานัง่ ร้องไห้ทำบ้าอะไรกันวะเนย่ี “ชู่ ไม่อายเขาหรอื ไง” เขาถามเสยี งเครยี ด ตัดสนิ ใจชอ้ นรา่ งเล็กซงึ่ เบามาก สำหรบั เขาข้ึน เธอไม่ผลักไส กลับคล้องแขนเรยี วรอบลำคอเขาแน่นและซกุ หน้ากับ ซอกคอเขานิ่ง ไมม่ ีเสยี งสะอ้นื แตช่ ายหนมุ่ ร้สู กึ ถงึ น้ำอุน่ ๆ ท่ีซมึ ผา่ นเส้อื เน้อื บางเข้ามา จนชมุ่ ภายในไม่กีว่ นิ าทที เี่ ขาอ้มุ เธอผา่ นประตอู อกไปท่ามกลางสายตาของทีมงานซงึ่ มองตามพวกเขาไปอย่างต่นื ตะลงึ “ให้ใครย้ายข้าวของของเธอมาทเ่ี คบนิ ของฉันด้วย” โดมนิ กิ สัง่ การกับใครบาง คน แม้เสยี งรับคำจะคุ้นหู แตค่ นท่กี ำลังน้ำหนู ้ำตาไหลไม่สนใจ ยังคงรดั คอเขาแนน่ จน ได้ยนิ เสยี งกระแอมในลำคอ “ฮันนี่ ผมกช็ อบทค่ี ุณกอดแน่นอย่างน้หี รอกนะ แต่ผมหายใจไม่ออกนะ สาวน้อย” “อือ...” เธอยังคงกอดแนน่ อยู่อีกสองวนิ าที แล้วค่อยคลายออกเหมอื นเพง่ิ คิดได้ จมกู แดงกำ่ เป้อื นน้ำมกู ปนน้ำตาถไู ถเสอ้ื เช้ติ สนี ้ำเงนิ เข้มไปมาจนเหน็ รอยชัด แล้วเอนตัว

ออกอกี นิดเพื่อมองผลงานของตัวเองพรอ้ มกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ลกู แก้วสนี ้ำผ้ึงยังวาววับ ด้วยหยดน้ำจนคนทก่ี ้มลงมองอาการมาตลอดทางถอนใจหนัก ไม่เคยมผี ้หู ญงิ คนไหนร้องไห้ปลอ่ ยน้ำตาได้เปน็ แกลลอนแล้วยังท้งิ คราบน้ำมกู หซยงึ่ พดวนก้ำเซธงึ่ อคมงอฝงกึ วปา่ รนอื า่ เมกาลแยีล้วดเไปว้็นบอนยตั่าวงเดขีา สาวๆ พวกนั้นรอ้ งไห้และกรดี ปลายน้วิ เชด็ เพราะอายไลเนอร์แบบกันน้ำยังคงคมสวย เหมอื นเดิม พอๆ กับท่าทางนา่ สงสารนา่ เอ็นดู แต่แคน่ ั้นเขาก็ผวาและรำคาญสดุ ทน เขาไมเ่ คยปลอ่ ยให้ใครมาพรำ่ รำพันนานเกนิ ห้านาทีก่อนจะรบี กำจัดพวกเธอออกไป แตแ่ มส่ าวน้อยท่เี ล่นงานเขามาแล้วหลายหนคนน้ี แม้ไมฟ่ มู ฟายเหมอื นเดก็ ๆ แตน่ ้ำหนู ้ำตาไหลไม่มีมาดบอกความอาดูรแท้จรงิ โดยทเี่ ธอไม่รตู้ ัวด้วยซำ้ ดวงตากลมโต เทธี่เอขเาปสดิ บเดป้วลยอื บย่งอบาอรมกถณงึ ์ อค่อวนามแหอวทาั้งดหหมวดั่นอเหอกมอืมานผเด่าน็กดหวลงงตทาาคงู่แนลั้นะจดนูเหคมวาือมนขจัดะใกจลทัว่เี เขขาามดี ้วย กอ่ นหน้าสญู สลายไป เหลอื เพยี งความอัดแนน่ ในอกทีม่ เี พียงตนเทา่ นั้นท่รี ู้ และเขา หวงแหนชว่ งเวลาแสนสั้นน้ัน ไม่อยากให้เธอสละเปลอื กนอกออกตอ่ หน้าใครเว้นแต่ เขา หญิงสาวปรอื ตาข้ึนมองใบหน้าคมสนั ที่ก้มลงมาเมื่อเขาวางเธอลงบนเตยี งไม่ ใหญ่นัก เธอละมือจากลำคอแกรง่ แตเ่ ขารวบข้อมอื เลก็ เอาไว้ท้ังสองข้างด้วยมอื เดยี ว แล้วหยิบกระดาษทิชชหู นานมุ่ จากกล่องบนหัวเตียงมาเชด็ น้ำตาให้แผ่วเบา แม้จะมี ท่าทางเก้ๆ กังๆ “ฉะ...ฉันทำเองค่ะ ขอโทษด้วย” “เป็นอะไร ใครทำอะไรเพลิน” สบตาคเนธถอาดมงึ กระรดสู้ ากษึ ขทาิชยชหอู นอ้ากเปมน็ าสกงั่ำนลั้งำมทกูี่เขพารเหดื น็ด้เวธยอตใัวนเสองภาพแซล้วง่ึ ไสมา่ น่ย่หาภนา้าคแภรมูงๆเิ ลยไสมัก่ยนอดิม แตน่ า่ แปลกท่ยี ามสบตาสเี ทอร์คอยส์คมกล้าคูน่ ้ีในสภาพเมอ่ื ครู่ เธอกลับยอม ปลดปลอ่ ยความออ่ นแอทแ่ี ทบไมเ่ คยยอมให้ใครเหน็ หมดเปลือก ไม่เห็นเขาเปน็ คน แปลกหน้าอยา่ งทเี่ ธอยังร้สู กึ กับเพอ่ื นสนทิ อย่างฟลอรนี า่ หรอื แม้แตค่ าเรน “ยังโกรธท่ผี มพดู หมาๆ ใชไ่ หม” เขาก้มลงถามจนชดิ ท้งิ กระดาษทชิ ชทู ่ีใชเ้ ชด็

น้ำตาลงถังขยะ แล้วช้อนเธอข้นึ มานัง่ บนตัก กดหัวเลก็ แนบอกกว้าง เธอตัวแขง็ นิด หนงึ่ อย่างคนทีไ่ ม่เคยชนิ กับความใกล้ชดิ ในลักษณะน้ัน ทว่าเขาทำเสยี งกลอ่ มในลำคอ โยกรา่ งเลก็ เบาๆ “ชู่ ไม่เปน็ ไร น่งิ ซะคนด”ี แกรง่ รา่ งฟนัง่มุ เนสยิมี่ งทห่แี ัวขใง็ จขเืขนาคท้า่ีเงตอ้นยเชู่ ปัว่็นคจรังกู่ หอ่ วนะอคย่อ่ายงๆผ่อนอคอ่ ลนายลจงนยอทม้ายเบสยี ดุ ดเลราย่ งยเขอ้ามหซาบอ้ออกม คแขวานมทมก่ี ั่นรคะชงผับาตสัวกุเธจอนเไขม้า่อไปยอากกี ผอลย่าะงจพากงึ ไพปอไใหจนอรยา่ งา่ กงนาย้อเยรสม่ิ บอิ ปุน่ ีซา่ นอย่างท่ีเคยค้นุ รสู้ กึ ถงึ หญงิ สาวมองมือตัวเองท่วี างทาบอยบู่ นแผ่นอกหนาปานหินผาแล้วรสู้ กึ คันไม้คัน มอื อยากลบู ไล้สำรวจใต้เส้อื เช้ติ ว่ากล้ามเน้อื แข็งแกรง่ ของเขาจะให้ความรสู้ กึ เชน่ ไร ตากลมโตหลับลงอยา่ งท้อใจเมอื่ ร้ตู ัววา่ กำลังคดิ อะไรอยู่ โอ...อีกแล้วนะ พชิ ญ ดารา “ผมขอโทษท่ีพูดไมด่ กี ับเพลนิ ” คำขอโทษไม่คาดฝันทำให้เธอชะงักความคดิ ทีอ่ ยากสำรวจรา่ งกายของผู้ชายเป็น ครง้ั แรก “คุณจะให้ทารา่ ยกเลกิ สญั ญากับคาเรนแล้วให้พวกฉันกลับหรอื เปล่า” เขาสดู หายใจลกึ ด้วยความประหลาดใจ กอ่ นจะโต้เสยี งห้วน จากข้อ“ตพกูดลเงปข็นอเงลเ่นรา!งา่ ยตๆอ่ ใเหพ้เรพาละิเนพแลทินงผเกมิดเปผลม่ยี กนไ็ ใมจ่มขวี ้ึนันมผาิเดปค็นำพอันดู ขาอดย” ่าคดิ จะเดินออก เธอเน่ยี นะเกดิ นกึ เปล่ยี นใจ! หญงิ สาวตัวแขง็ อีกหน แต่เขาเข้าใจวา่ เป็น ลักษณะของการแข็งขืน รา่ งนมุ่ เลยถกู รดั แน่นข้นึ อีกจนเกอื บหายใจไม่ออก “คณุ ไมโ่ กรธฉันเหรอคะ” เธอถามเสยี งเบาอย่างไมแ่ นใ่ จ “โกรธ แตจ่ ะไม่ให้เพลนิ ละเมิดสัญญาเพราะเกดิ นกึ ได้ว่าอยากกลับไปหาไอ้ต๋ีหรอื อดีตคคู่ วงคนไหน”

หญงิ สาวยันมือกับแผน่ อกแกรง่ เพอื่ ยดื ตัวข้ึนมาสบตาขุ่นมัวของเขา กลบ ประกายลงิ โลดเอาไว้มดิ ชดิ เมือ่ เรม่ิ เข้าใจอะไรบางอย่างเลาๆ “ใครคือไอ้ต๋ีคะ” แล้วเธอมีอดตี ค่คู วงตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบ ใครเอาข้อมลู ท่ีไม่ได้กรองพวกน้ีมา ยัดใสห่ ัวข้ีเลื่อยของเขากันละเน่ยี “คนที่มันมาหาเพลนิ เกือบทุกวัน แล้วเพลนิ ออกไปกนิ ข้าวกับมันน่ะส”ิ “คาซกึ ซิ ัง” ชอื่ ของเพ่ือนหน่มุ รว่ มมหาวทิ ยาลัยซงึ่ ทำงานพเิ ศษทีแ่ กลเลอรภี าพของ เชซาเร มาร์โคนี จิตรกรชอื่ ดังรว่ มสมัยชาวอติ าลที ม่ี าอาศัยอยู่ในอเมรกิ าหลดุ ปากออกมาอย่าง พิศวง “ห้ามออกไปไหนมาไหนกับมันอกี ” “คุณจะทำยังไง ถ้าฉันห้ามไมใ่ ห้คณุ ออกไปไหนมาไหนกับผ้หู ญิงคนอนื่ ” หญิงสาวเรมิ่ อมย้ิมอย่างอารมณ์ ดี ถ้าเปน็ ไปได้ก็อยากหัวเราะออกมาดังๆ กับ ความเข้าใจผดิ ไปไกลสดุ กขู่ องเขา “ผมจะไม่ยงุ่ กับผู้หญิงอ่ืนตอนที่เราคบกัน” รอยย้มิ น่ารักคอ่ ยๆ หบุ ลงเพราะคำว่า ‘ตอนท่เี ราคบกัน’ ใจข้างทรยศนกึ อยากรู้ วา่ ‘ตอน’ ที่วา่ น้ันจะกินเวลายาวนานเท่าใด และเขาข้ีหึงอย่างน้กี ับผ้หู ญงิ ของเขาทกุ คนหรอื เปลา่ “คณุ สบื เรอื่ งของฉัน ละเมิดความเปน็ สว่ นตัวของฉันกับคาซกึ ิซัง” “ไมม่ เี รอ่ื งสว่ นตัวของผมกับเพลนิ มแี ตเ่ รอื่ งของเรา” “ฉันเข้าใจว่าฉันสญั ญาจะมาเมืองไทยกับคณุ เทา่ นั้นนะ” ตากลมโตสนี ้ำผ้ึงหรล่ี ง ชักเรม่ิ ไมส่ บอารมณ์ เมอ่ื รวู้ ่าตนเปน็ ตอ่ น้อยกวา่ ทคี่ ดิ “คุณบอกวา่ จะไมบ่ ังคับด้วย”

“แตไ่ มไ่ ด้บอกวา่ จะไม่พยายาม” เสยี งของเขาพรา่ ลงมองเธอตาปรอย พชิ ญดาราจงึ รสู้ กึ วา่ แผ่นหลังบอบบางกำลัง ถกู ลบู ไล้หนักหนว่ ง และรา่ งของเธอถูกทอดลงบนเตียงโดยมีรา่ งหนาหนักครอ่ มทับจน ลมหายใจติดขัด “โดมินิก ฉันไมต่ ้องการ” “ผมยังไมท่ ันทำอะไร เพลินจะไม่ต้องการได้ยังไง” เธอยน่ จคมอกู หโนดี ่งรกสู้ ดกึ ลสงนับ่ สนะแทก้า้มนเนเมยี อื่ นใบละหเถู อูกียเดมจ้มนมกันอ่ ขน้นึที่ฟสัเีนรขอ่ื ทาวันวคับวจันะขแบลละลงามกาเไบปาทๆใ่ี บบหนเู ลต็กิ่ง หนู มุ่ น่มิ พอเจบ็ แตค่ วามซาบซา่ นมีมากกวา่ จนเผลอเปลง่ เสยี งครางน่าขายหน้าออกมา ราวกับผู้หญิงรา่ นสวาท “คณุ กำลังลวนลาม” “เพลินจะลวนลามผมบ้างก็ได้” เธอทำได้เหรอ! หญิงสาวคันไม้คันมือข้นึ มายิบๆ อีกคร้งั ก่อนจะสา่ ยหน้าดึงสติ ท่เี รม่ิ หลุดกลับมาเมือ่ เขาซกุ ไซซ้ อกคอหอมกรนุ่ สลับกับขบเม้มเบาๆ สง่ ความวาบหววิ แสนหวานไปทั่วรา่ ง มือเลก็ ลูบไปตามบา่ ไหล่แข็งแกรง่ ยามท่ีเขาลบู ไล้สขี ้าง ไล้ปากกับ จมกู ที่เนนิ อก หนวดเคราแข็งค่อนข้างหยาบถไู ถบนเน้ือเนยี นละเอยี ดจนเธอแอน่ อก ข้ึนหาแหล่งกำเนิดความเกษมสันต์ โดยไมร่ ตู้ ัว แต่แล้วเขากผ็ ละออก เลื่อนใบหน้าข้ึนกระซบิ รมิ หเู สยี งพรา่ “เผยอปากทรี่ ัก” เธอเผยอปากตามคำสงั่ ก่อนจะมีเวลาคิด กลบี ปากแดงจัดเพราะแรงอารมณ์ เหมอื นผลเชอร์รสี กุ นา่ กนิ ทำให้ตาสเี ทอร์คอยส์หม่นมัวลงด้วยไฟราคะ ชายหนมุ่ เลม็ อยา่ งหลงใหล ขบกลบี ปากลา่ งให้เผยอข้นึ กระต้นุ เธอด้วยสมั ผัสทางกาย ให้เธอยอม ให้เขาสอดปลายล้นิ เข้าล้ิมรสโพรงปากหอมหวานท่ีทำให้ยิ่งเมาเสนห่ ามากกว่าเดิม พิชญดาราครางฮอื ในลำคอยามทลี่ ้นิ เลก็ สชี มพูถกู ดูดดึงด้วยจบู ร้อนแรง เธอ เคยถูกจูบมากอ่ น ถ้านับว่าการทเ่ี อาปากชนกันเบาๆ กับคูเ่ ดตจำนวนน้อยนดิ ท่เี คยผา่ น

มาคอื จูบ เพราะความหวงตัวปนความหวาดกลัวในสว่ นลกึ ทำให้ไมเ่ คยยอมให้ใครพา เธอก้าวลว่ งเข้าสคู่ วามสมั พันธ์ ที่ลึกซง้ึ กวา่ น้ัน “ฮันนี่ ผมต้องการเพลนิ ” เขาคำรามแทบไมเ่ ปน็ คำ กอ่ นท่ีเธอจะถกู ปล้นจบู ร้อน แรงยิ่งกว่าเดมิ เพียงจบู เดยี วกห็ อบเธอข้นึ สคู่ วามเสยี วซา่ นวาบหวิวราวกับลอยข้ึนสงู ลิบ ผวิ กายรอ้ นผะผ่าวเหมอื นถกู รนด้วยเปลวเพลงิ แหง่ ความปรารถนาจากแรงกระต้นุ อัน ลกึ ลับระหวา่ งชายหญงิ เพอ่ื การสบื เผา่ พันธ์ ุ เธอไม่เคยถกู เรง่ เร้าด้วยแรงดึงดดู ชนิดน้ี กับผู้ชายคนไหน “โดมินิก...” หญงิ สาวเผยอปากครวญครางเมือ่ ชายหน่มุ ละจากรมิ ฝปี ากบวมเปง่ ปนเปรึกน็ อื ชหตน่ื ลาชสงมบใหใดบลวหงคตนวา้าสาคมฟมี แ้าสตอันกมซตเงขึ่ ่าเงยี ปทว็นลี่ทสงเ่ี วปต่ นัลวผ่งเปสขรมาะชรกะา่ างหย..วอ.คา่ ันงวคตามวราาคมยิดอศชวยิ ะไิ่างลงักทซเี่เ์กปธัลบอค่ียไมนว่เาเขมป้าปน็ ใ่าสจเคถะดวอ่ื ้าุงนมเฮจหนือมกเากยือเมบื่อ ร้สู กึ ว่าทรวงอกเครง่ ครัดกำลังถูกบีบเคล้นด้วยฝา่ มอื หยาบกระด้างของชายชาตรี เธอมองตามศรี ษะเขาทลี่ ดลงไปอยา่ งงงๆ ก่อนทีใ่ บหน้าจะรอ้ นจัดเพราะความ อับอายจนตัวแขง็ เกรง็ ข้นึ มาทันควัน เนือ่ งจากเส้อื ของเธอถกู ปลดกระดมุ จนหมด บรา เซยี ร์ถกู ถอดออกทำให้ทรวงอกอวบยอดสกี หุ ลาบอวดตัวต่อหน้าบุรษุ เพศเปน็ ครง้ั แรก มอื สคี ล้ำตัดกับทรวงอวบสะอ้านของเขากอบกุมอยูบ่ นนั้น เขามสี หี น้าหืน่ หิวยามก้มลง ใชป้ ากรบั ยอดอกเข้าไปแล้วดูดกลืน “โอ...อย่านะ” หญงิ สาวอึกอัก อยากรอ้ งกรด๊ี แต่ร้องไม่ออก มันไม่ควรมาไกลขนาดน้ี เธอแค่อยากลองจูบกับเขาเพราะอารมณ์ พาไป...แค่นั้น เอง “เพลิน...สวย...แทบ...ขาดใจ” เสยี งของเขาขาดหายเพราะกำลังกลืนกินเธอเข้าไป ท้ังมือ ปาก ล้ินรกุ ราน รา่ งกายของเธออยา่ งไม่เกรงใจ มืออีกข้างของเขาชอ้ นสะโพกเตง่ ตงึ กดแนบเสยี ดสี กลางลำตัวแกรง่ ความร้สู กึ น้ันเหนือคำบรรยาย ผู้หญงิ ท่ียังมเี ลือดเน้ือคงยอมตายด้วย

กตัวารขถ้ึนกู เเปพ็นลคงิ นสวคามุ ทเทก่ีรมอ้ แนล้วแรรงกุ ขรนานาดรา่นง้กีแผายดงเดผงาามมขันอทงเำขใาหเ้เสธยีอเแอทงบขาดสตจิ นนกึ อยากพลิก “ไม่ ปลอ่ ยฉัน” เธอขบฟันแนน่ ลนลานรวบรวมกำลังใจทีก่ ระเจดิ กระเจงิ จากการถกู ปลกุ เร้าด้วย ผู้ชำนาญในเชงิ กามอยา่ งแท้จรงิ ให้กลับคนื มาอย่างยากเย็นแสนเข็ญ “ร้ไู หมว่าผมต้องอดอยากเพราะเพลนิ ขนาดไหน” “ไมร่ ู้ ไมส่ น!” เธอเถียงเสยี งหอบ หัวใจเต้นรัวแรงคล้ายเข้าสภู่ าวะหัวใจ ล้มเหลว มือทีเ่ ผลอสอดเข้าไปในกลมุ่ ผมอ่อนนมุ่ สดี ำสนิทเลอื่ นลงไปทีล่ ำคอของเขา แล้วขว่ นเตม็ แรง จนได้ยินเสยี งคำรามลัน่ ของเขาท่ียังคงเคล้นคลึงเนินเน้ือราวกับไม่ ไยดอี าการต่อต้านของเธอ มือเลก็ กำและกระชากเส้นผมของเขาออก พลิกตัวคว่ำลง กับเตียง ลนลานรวบเสอ้ื เช้ติ เข้าหากัน “ฮ่ึม! กลับมานี่ อยา่ ขัดใจผม” “คุณบอกว่าจะไมบ่ ังคับ” “เพลินเองก็อยากให้ผมรัก อยา่ มาเลน่ ตัวตอนน้นี ่าฮันนี”่ “ไม่ได้เล่นตัว! แตฉ่ ันไมอ่ ยากนอนกับคุณ” “ลองดูสกั คร้ังกอ่ นแล้วค่อยพูดว่า ‘ไม’่ สิ รา่ งกายของเพลนิ มันพดู ตรงกันข้าม น”ี่ เธอขบฟันแน่นเม่ือเขาเอาความจรงิ มาโยนใสห่ น้า ด้นิ หนอี ยา่ งบ้าคลัง่ เม่ือมือ ใหญพ่ ยายามจับตัวให้อยนู่ ่ิง “รา่ งกายของฉันจะพดู ยังไงก็ชา่ งหัวมันสิ แตใ่ จของฉันบอกวา่ ไม!่ ” “ตัวกแ็ ค่น้ี มอี ะไรดีนัก ถงึ กล้าปฏิเสธคนอย่างผม!” หญิงสาวกรดี ร้องเม่ือเขาพลกิ รา่ งละมนุ มือท่กี ำลังคลานหนสี ำเรจ็ งา่ ยดาย แล้ว ดงึ ข้อมอื เลก็ ออกจากสาบเส้อื จะกดลงบนเตยี ง เธอกระชากมอื กลับอยา่ งบ้าคลัง่ แล้ว ฟาดผัวะเข้ากับใบหน้าคมสันเสยี งดังสนั่น

เผียะ! หน้าเขาหันตามแรงตบจนคนฟาดเองกเ็ จ็บมือแทบตาย โกรธ โดปมรนิารกิ ถหนันากลับแมลาะมออับงอใาบยหน้ากขรอะงนเธั้นอเธทอ่แี ดกยง็ จังัดนแ่ากลนะิ ผจสนมเขปานนเกึปอไปยดาก้วยเปอ็นารมมนณุษ์ ย์ ถ้ำ ดึกดำบรรพ์ ท่ีไม่ต้องปฏบิ ัติตอ่ สตรอี ยา่ งมอี ารยธรรมนอกจากตหี ัว ลากเธอเข้าถ้ำแล้ว โอทจรอนงกจจมำ้วขางทอเกขุ ง้าหเขใยสาาตค่ด้ังวหแายมตดน่เหมุ่ ็นแหสนนา่นส้าอเมธ่นุ กอรับเ้อมคนือ่ วเอากมยอื ห่าบงวิ บสก้าอรคะงลปหั่งากี ยอ่ ทนฝ่ี ใังหลแ้เธกึลออะรทยดี ำู่ใซเนค้ำเ้นอซคยลอวู่ ลาย์ ปม่ารองะนัดสั้แนานทจแน่นลขกะอวค่างวเเธาขมอา จะยอมวงิ วอนรอ้ งขอและเลิกต่อต้านเขาเสยี ที สาวน้อยเชดิ หน้าอยา่ งผยอง มองใบหน้าคมสันท่แี ขง็ กร้าวข้ึน แม้จะกลัวอยู่ นิดๆ ว่าเขาจะโต้ตอบกลับในลักษณะเดียวกัน “อย่ามาทำเหมอื นเซก็ ซ์เป็นรางวัลของคุณสสิ าวน้อย” “รางวัล?” “รางวัลที่ผมจะได้รบั จนกว่าจะยอมหมอบราบคาบแก้วให้เพลนิ ” เขาคำรามเสยี ง ต่ำอย่างคนทีถ่ กู บีบคั้นถึงขดี สดุ ซง่ึ เธอไม่เหน็ จะเข้าใจเลยสกั นดิ “ฉันไม่ได้อยากให้คุณมาหมอบราบคาบแก้วให้” “ง้ันกย็ อมให้ผมรกั เพลินส”ิ “เราไม่ได้รักกัน” เธอกัดฟันโต้เสยี งต่ำ “เราต้องพูดถึงความรกั ทนี่ ่ีด้วยรไึ ง ฮันนี่ ผ้หู ญงิ อ่นื ท่ีอ้าขาให้ผมไมเ่ คยถามว่า ผมต้องการหรอื เปล่าด้วยซ้ำ แตผ่ มต้องการเพลนิ แทบบ้า” เขาหยุดเพื่อเชยคางให้แววตาต่ืนตะลึงของเธอสบกับแววตาแขง็ กร้าวหิวกระหาย ของตนเอง “เพลินจะพอใจหรอื เปล่าถ้าผมบอกวา่ จะยอมแลกอะไรก็ได้ทม่ี เี พ่ือให้เพลินยอม อ้าขาให้ผมบ้าง”

เธอสะอึกกับความหยาบคายท่ไี มค่ ิดวา่ เขาจะมี “คณุ คดิ ว่าผู้ชาย ‘อย่างคณุ ’ มดี ีอะไร ฉันถึงจะต้องไม่ปฏิเสธคณุ ” ได้จากท“ผ่ีไหมนมที อกุ ยอกู่ ยับา่ งผทมี่เพเลพนิ ลไนิ มจ่มะี ไมเด่ต้็กอบงเ้าปน็นแรตอกงอคยน่าองเนื่ พอลีกินตจ่อะไหปาคจนะคยุ้มอคมรเอปน็งทแี่ดคีก่เดวก็่าผในม บ้านท่ีคุณชายจักรเกบ็ มาเล้ียงทำไม ผมเล้ยี งดูเพลนิ ได้อยา่ งดี เพลนิ ไมต่ ้องทำงาน พิเศษงกๆ กไ็ ด้ทกุ อยา่ งท่ีอยากได้ไมแ่ พ้แพงหรอื เพ่อื น แม้แตฟ่ ลอรนี ่า ที่สำคัญ ผมจะ ปรนเปรอความรกั ทเ่ี พลินขาดแคลนนักหนาให้ได้อิม่ หนำทั้งกลางวันและกลางคนื คดิ ดู สฮิ ันน่ี ว่ามันจะดขี นาดไหน...” น้ำเสยี งของเขาท้ังแขง็ กร้าวและปลอบประโลม โดมนิ กิ จับข้อมือเล็กข้ึนมา กด ปากกับจมูกลงที่ข้อมือซงึ่ มีชพี จรเต้นตุบ มันทำให้เธอซาบซา่ นเหลือแสนในครง้ั แรก ทวา่ ...ไมใ่ ชใ่ นคร้งั น้ี กำลัง เหธญอเงิ ปสน็ าวคกนัดใชฟั้เนหกตรุผอลดและเกกำลมียอื ดแกนา่นรใเพช่ืกอ้ ำรละงังับความหน้ามืดจากอารมณ์ ทอ่ี ยากใช้ เธอเคยข้ึนรายงานหน้าชั้นในหัวข้อ ‘An eye for an eye makes the wคาhนoธlีeผู้โwคน่orจlักdรภbพlอinังdก.ฤษ(ทระ่ปี บกบคตราอตง่ออตินาเมดแี ยี ตม่ทาำรใอ้ หย้ทๆ้ังโปลีลกงตดา้วบยอสดอ)’งมขอื อเปงลทา่่านมหาตมะ นับสบิ ปีท่ผี า่ นมาเธอยนิ ดีเลอื กใชห้ นทางอหงิ สา เพ่อื การต่อสู้ เรยี นร้วู า่ สันตภิ าพหรอื แม้แต่มิตรภาพไมไ่ ด้ถกู สร้างข้นึ เพราะการใชค้ วามรนุ แรง เธอเกลยี ดการ ใชก้ ำลังเพราะพอ่ เคยใชก้ ำลังกับแม่ และ...แม้กระทัง่ กับเธอ หม่อมรถาึงชจวะงถศกู์พเงพศ่อื ์จนักฝร์ งู รว่ มมเปหน็ าวลิทูกยไลาลข่ ัยอดงูถหมูกว่อา่มเหปลน็ วเพงพียงรเาดวพ็กอิลาาศศัยกใับนหบม้า่อนมขหอลงวงแพรว พรรณราย พชิ ญดารากเ็ พียงย้มิ รับ เปน็ รอยกดารา่ ถงขกู ญองาตตริมะติ กรูลผ้อู ุดมผด้คู ้วนยตยฉิ ศินแลนะนิ ศทกั าดล์ ิขับอหงลทัง่ายนาตมาเกหั็นบหเธมอ่อปมรยากายฏเตหัวยพียรดอ้ หมยคาณุมวลา่ ุง แม้จะขมขน่ื เพียงไรก็แค่ก้มหน้ารบั

เป็นคร้งั แรกทใ่ี จซงึ่ เคยสงบนิง่ สัน่ ไหวรนุ แรงเหมือนคลื่นในมหาสมุทรทถี่ ูกลม มรสมุ พัด ไมใ่ ชเ่ พียงแคร่ ะลอกคล่นื บนผวิ น้ำ ความโกรธซง่ึ ถกู กดเอาไว้ในก้นบ้งึ อยู่เสมอเพราะความเจียมตัวลุกเปน็ เปลว เพลิงด้วยความน้อยเน้ือต่ำใจ เม่อื ปนกับความรวดรา้ วบางประการ ผิวหน้าเนยี นใสที่ แดงระเรอื่ ในคราแรกจงึ ซดี เผือดไรส้ สี ัน หลังปนี หลญงจิงสากาเวตกยี รงะอชยาก่างขท้อุลมักอื ทเลเุ ลก็ เอพอรากะรสนุ าแยรตงาอพยร่าา่ งเทลไือ่ี มนเ่ จคนยทชำายหแนลุม่ ้วมตึนะเงกงียกตะกายหัน “เพลนิ จะไปไหน” น่ีเขาพดู อะไรผดิ วะเน่ีย! ผู้ชายทพี่ รัง่ พร้อมบรบิ ูรณ์ ทุกอยา่ งอย่าง โดมนิ ิก ไร เดอร์ เบดฟอร์ด ไมเ่ คยต้องลดตัวลงขอรอ้ งใครโดยเฉพาะผู้หญงิ อยา่ วา่ แต่อ้อนวอน อย่างทเ่ี ขาเพิ่งทำกับเดก็ เหลือขอบ้านแตกอยา่ งเธอเลย แล้วดสู ง่ิ ท่ีเธอตอบแทนเขาส!ิ รา่ งเลก็ กลมกลึงถูกดงึ มากอดเอาไว้ แต่เธอด้ินรนสดุ ชวี ิต ไมส่ นใจปกปิดตัวเอง เหมือนเคยนอกจากทุบตีกัดขว่ นให้เขายอมปลอ่ ยมือพร้อมข่มขเู่ สยี งต่ำในลำคอ เหมือนสตั ว์ ทีถ่ ูกทำรา้ ยจนมุมและต้องหันมาส้เู พ่อื เอาชวี ติ รอด “เพลิน อย่าบ้านะ่ หยุด!” เธอไม่กรดี ร้องอย่างผู้หญงิ ไมเ่ ถยี งเขาด้วย แตไ่ ม่ยอมหยดุ สดู้ ้วยเหมอื นกัน ไม่ อยากเชอ่ื วา่ ผ้หู ญงิ ตัวนิดเดยี วจะทำให้หน่มุ รา่ งใหญ่ซง่ึ ชนิ กับการใชก้ ำลังอย่างเขาต้อง น่ิวหน้า เขาจะหยดุ เธอให้เด็ดขาดก็ได้ แต่โดมินิกไมเ่ คยทำร้ายผู้หญงิ อยา่ ว่าแต่ผู้หญิง ทีเ่ ขารสู้ กึ พเิ ศษด้วยอย่างเธอ ถ้าจะทำก็เห็นจะมอี ยู่อย่างเดยี ว...ปล้ำเสยี เลยดไี หมวะ เน่ยี ! ผัวะ! เผียะ! ความคดิ ชวั่ ร้ายยังไมท่ ันได้มโี อกาสลงมือปฏิบัติ เธอก็ซัดกำป้ันใสบ่ ้องหูของเขา จนหดู ับ แล้วฟาดอีกมือใสซ่ กี หน้าอีกข้างจนชา เพียงแวบเดียวทช่ี ายหนุ่มกำลังตก ตมะอื ลเขึงกากับรตะุ๊กโดตดากลรงะจเาบก้อื เตงซียงง่ึ แวริง่ งอเอยกอไะปเหกมรอืะชนาผกู้ชปารยะตรา่เู งปสิดนั อทอัดกยามโกรธจัด เธอกห็ ลุดจาก

“เพลนิ ! กลับมาเด๋ียวน้!ี ” คำสัง่ ทรงอำนาจเสยี งเฉียบขาดซงึ่ เคยใชไ้ ด้ผลเสมอกับทุกผู้ไม่มีผลกับเธอ ตึง! ปัง! ยกมือขเส้นึ ยีเสงยกผระมแยท่งุ กเหปยระงิ ตเพูปริดาไะมฝด่ มี ังอื เพเธรอาะอรยะ่าบงบหลงดอ็ุ หกงพดิ ิเศปษนว้าแวน่ตุ ก่ใจย็ ังทำให้คนมองนวิ่ หน้า หญิงสาวกระชับสาบเส้อื เข้ าหากันแล้ ววงิ่ ออกจากโถงเคบินหน้าห้องของโดมนิ ิ ก กอ่ นจะอุทานเพราะชนเข้ากับวัตถแุ ขง็ ๆ ทีใ่ หญเ่ กือบเทา่ คนทเ่ี ธอเพ่งิ เลน่ งานมา “เด๋ยี วครับ มสิ จะไปไหน” แฟลงค์ จับบา่ บอบบางสองข้างไว้แนน่ ไม่ให้เธอล้ม เมื่อเหน็ เนนิ อกวับแวมและ หน้าท้องขาวผ่องแบนราบสดุ เซก็ ซที่ ่ีโผลอ่ อกมาจากเส้อื เชต้ิ ซงึ่ เธอแค่รวบเข้าหากันและ ยังไมท่ ันตดิ กระดุมก็รบี เมนิ หน้าหนี “ปลอ่ ย” หญงิ สาวสงั่ เสยี งสัน่ หอบหายใจหนัก ใบหน้ายังแดงจัดเพราะความ โกรธและการออกกำลัง และหัวใจยังเต้นแรง เธอเงยหน้ามองชายหนุม่ ชาวตะวันตกหน้าตาดีท่จี ำได้ว่าเหน็ ก่อนข้นึ เครอ่ื งแวบ หน่ึง ยกมือข้ึนกลัดกระดุมเส้อื บดบังหน้าอกทีป่ ราศจากบราเซยี ร์อย่างลวกๆ เมื่อเขา เมนิ หน้าออกอยา่ งมีมารยาท แตน่ าทีน้ีไม่มคี วามเขินอายอะไรท้ังนั้น ใบหน้าเขาคุ้นตา เธอต้องเคยเหน็ เขาทีไ่ หนมากอ่ น แตย่ ังไม่มีอารมณ์ จะเรยี ก ความทรงจำออกมาในตอนน้ี “มสิ หนอี ะไรมาครบั เกิดอะไรข้ึน บอกผมส”ิ “ปลอ่ ยฉันได้แล้ว” เธอสงั่ ซ้ำเสยี งเยน็ ราวกับเจ้าหญิงผ้สู งู ศกั ด์ ิจนเขายอมละมอื ออกโดยไม่ร้ตู ัว ชายหนุ่มก้มลงมองสาวน้อยหน้าตานา่ รักเหมือนตุ๊กตากระเบ้ืองราคา แพงท่ไี ม่สนใจจะตอบคำถามของเขา เธอไม่มแี ว่นบางใสกรอบโตอยู่บนใบหน้าเหมือน ตอนทีเ่ ขาเห็นในห้องวีไอพีของสนามบนิ อีกแล้ว

“ขอบคณุ ” เธอเอ่ยอยา่ งไมเ่ ตม็ ใจ และคงเดินหลกี กลับออกไปถ้าไมเ่ หน็ เป้ของ ตัวเองในมือเขาเสยี ก่อน “เอาของของฉันมานี่!” “เออ่ ! ผมเข้าใจว่าคนื น้มี สิ จะพักกับดอน” “ฉันไมใ่ ชอ่ ีตัว จะให้ดีๆ หรอื จะต้องให้แยง่ ” คำตอบเอาเรอื่ งของเธอทำให้เขาเกอื บรอ้ งคราง โอ๊ะ โอ... “ผมว่า เรานา่ จะถาม...” คำวา่ โดมนิ กิ ยังไม่ทันหลุดออกจากปาก เธอกย็ ่ืนมือมา กระชากเป้ของตัวเองกลับไปสะพายบา่ แล้วจ้ำอ้าวออกจากห้องไปไมเ่ หลยี วหลัง ห้องนอแนฟเลปงดิ คอ์ กอ้มกลงเขมาอกง็เมกืออื วบา่ จงะเปอ้ลาป่าขากอคง้าตงัวเองพลางกะพรบิ ตาปรบิ ๆ และเมื่อประตู ใบหน้าของเจ้านายแดงไปท้ังแถบจนเหน็ ได้ชดั ผมเผ้ายงุ่ เหยิง ไมน่ ับรอยขว่ น และกัดบนลำคอกับแผ่นอก มอื ซา้ ยของโดมินกิ มองอยา่ งระมัดระวัง ไม่กล้าถามเว้นแต่ กระแอมทำหน้าขรมึ สดุ ชวี ติ “ไปแล้วเหรอวะ” คงไมต่ ้องถามวา่ ใครไป “ใช่ จะให้ฉันไปตามกลับมาหรอื เปล่า” “ไมต่ ้อง ฉันจะไปหาทารา่ หนอ่ ย” ปากบอก มือกลัดกระดมุ เสอ้ื แล้วเดินออกไป จากห้องด้วยสหี น้าเรยี บเฉยเหมือนไมม่ อี ะไรเกดิ ข้ึน ท้ิงให้แฟลงค์ มองตามด้วยความ อัศจรรย์ ใจ 4 อหงิ สาเปน็ แนวคดิ ทางศาสนา คอื การหลกี เล่ยี งความรนุ แรง ไมเ่ บยี ดเบียน และเคารพในชวี ิตของผู้อืน่ คำว่า ‘อหิงสา’ ( ) เป็นภาษาสนั สกฤต หมายถงึ การหลกี เล่ียงการบาดเจ็บ อหิงสาเป็นแกน่ ในศาสนาพทุ ธ ศาสนาฮนิ ดู และศาสนาเชน มกี ารกล่าวไว้ในปรชั ญาอินเดียประมาณ 800 ปีกอ่ นพุทธศักราช มักมีการอ้างถงึ อหิงสาวา่ เปน็ วิธกี ารประท้วงแบบสันตทิ ่ไี มใ่ ชค้ วามรนุ แรง

8 เฮเวน อิน อันดามัน กับการพรา่ พรหมจรรย์แห่งรัก หลังจากน้นั พชิ ญดาราได้ เดนิ ทางต่ออยา่ งสบายใจเพราะไม่เหน็ หน้าของโดมินิ กขออรีกอ้ เลงใยหต้ฝลา่อยดนกั้นารเกเด็บินเรทอื่ างงททเี่่เี ธหอลไือปเมือหงไญทิงยสเปาว็นไคปวขาอมพลบับทาอรยา่ กา่ ับบเอลกขพารฯาวพลิ ขาอศงหเรธออื ซแาลนะ โดรด้วยเหตผุ ลทวี่ ่าไม่อยากให้พ่ีสาวร้วู า่ เธอเดนิ ทางไปถึงเมืองไทยแตไ่ ม่ได้แวะกลับ บ้านท่ีกรงุ เทพฯ และเรอ่ื งอาจลว่ งร้ไู ปถงึ หูของหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ ซงึ่ ทารา่ กย็ อมรบั ปากดบิ ดีหลังไถ่ถามสารทุกข์ สกุ ดิบกันตามสมควร “ถ้ามีเรอื่ งให้ชว่ ยกม็ าหาพีไ่ ด้เลยนะเพลิน น้องของแพงก็เหมอื นกับน้องของพี่” “ขอบคณุ มากคะ่ ” หญิงสาวย้ิมนา่ รักให้ “แพงเลา่ เหมอื นกันว่าน้องสาวเรยี นอยู่ทีช่ คิ าโก แตพ่ ไี่ มค่ อ่ ยมเี วลาไปทนี่ ั่นสกั ที เพง่ิ ร้วู า่ เพลินคบกับโดมนิ กิ แล้ว” ทารา่ ว่าพลางย่นจมกู หมั่นไส้คนทีต่ นเอ่ยถงึ ยังไมท่ ัน ทสี่ าวน้อยจะขยับปากแก้ตัว เธอก็พูดตอ่ “ตอนแรกซานโดรไม่เห็นด้วย เพราะกลัวน้องสาวของแพงจะรับมือพอ่ หนุ่ม ร้ายกาจนั่นไม่ไหว แต่พอมาเห็นอยา่ งน้แี ล้วคงไม่มีอะไรต้องหว่ งใชไ่ หม” “ทำไม เอ่อ...ซานโดรถงึ ไม่เหน็ ด้วยละ่ คะ” สาวน้อยถามอยา่ งระมัดระวัง “ก็โดมนิ กิ ไปขอเพลนิ กับแพงตั้งแตก่ ลับจากงานแตง่ ฝ่ายนั้นกต็ กใจเพราะน้อง สาวยังเรยี นไม่จบ ขแยพิบงตเขาใาหว้ห่าคญนิงไสทายวไทมีย่ ่นนื ยิ อม้ามปีแากฟตนารโะตหฟวัง่างทีเ่ รยี นหนังสอื ” เลา่ ไปก็ หัวเราะอย่างขบขัน “หมายถึงแฟนอยา่ งท่พี วกเรามีกันน่ะ แพงว่าน้องยังเด็กเกนิ ไปแตไ่ ม่กล้าปฏิเสธ โดมนิ กิ กเ็ ลยไปบอกซานโดร พ่ีเองกย็ ุ่งเรอื่ งงานไมค่ อ่ ยร้มู ากนักหรอก แต่รวู้ า่ ซานโดร

สัง่ ให้คนปิดบังทอ่ี ยูข่ องเพลนิ ทช่ี คิ าโกเป็นความลับเอาใจเมีย เกอื บจะมีเรอื่ งกับโดมนิ ิก ก็หลายหนเพราะเขาคลัง่ ทีห่ าตัวเพลินไม่เจอเสยี ท”ี “ตายจรงิ !” ทอี่ ทุ านก็เพราะพราวพลิ าศไม่เคยเลา่ เรอ่ื งดังกลา่ วให้เธอฟังเลย แม้จะโทร. มา คุยกับเธอเกือบทุกอาทิตย์ และเคยแวะมาหาทชี่ คิ าโกพร้อมซานโดรครง้ั หน่งึ ถ้าพราวพิ ลาศรู้ คุณลงุ จะไม่รดู้ ้วยหรอื ถามแฟ“นนเัน่ราแสหิ ลพะไ่ี มแ่เตค่เยหเ็นห็มนาโดด้วมยินกกิ ันจแะเบปบ็นนอ้ีแยสา่ ดงงนว้ีเพา่ สรอาะงผคู้หนญคุยิงสกัักนทร้เ”ูี รอื่ งแล้ว อยากรกู้ ไ็ ป “เมื่อกอ่ นเขาเปน็ แบบไหนเหรอคะ” ปว่ ยการจะบอกเลา่ เรอ่ื งตนเอง เลยถาม กลับเสยี เลย “โดมินกิ น่ะจอมหักอกผ้หู ญิงเชยี วละ ซานโดรเคยบอกว่าเขาตั้งใจจะไมแ่ ต่งงาน ไวป่าคตนลอฟดังทชีย่วี ้ตมิิ แหแยตซเ่ หมึ น็ ซจบั ะขไ้อม่มจรูลงิ เเขส้ายีไปลใะนม้ัสง”มอทงาเรราย่ี วบ่าพร้อลยาแงขล้ยวบิ ตาอย่างมีเลศนัย ไม่รเู้ ลย เฮเวน อิน อันดามัน รสี อรต์ เป็นเหมือนสถานทที่ ่องเทยี่ วในฝันซงึ่ สามารถ สะกดใจผ้คู นจากทกุ มมุ โลก ต้ังอยูบ่ นเกาะสว่ นตัวขนาดไม่ใหญน่ ักของหม่อมราชวงศ์ อเจัค้าขรัชองอเกาเาชะจอะรจ์ ำพเัฒธอนไฉด้ัแตมร้พจะงเศค์ ยมพีหบาดกันทรเมาย่ือลเกะอืเอบยี สดอสงเีปกกี อื อ่ บนขาแวตพก่ ชิ็แคญ่คดราั้งรเาดไมยี ไ่วด้กังวลว่า ตอนนั้นเขาไปเยี่ยมคณุ ลงุ ท่ีกำลังป่วยหนักและสนใจแต่พราวพลิ าศ อาจจะจำ เธอไม่ได้ด้วยซ้ำ และถงึ เขาจะจำได้ เธอก็ไม่คดิ ว่าเขาจะสนใจการมาของเธอนัก แแเกพปาลงะทกโบสี่ตรรดุาสาี คโอบอื รรแ์บตาล้ามนะซที บพงั่้ึง้าเัใกนจนห้าพขลลักัอักงรงเษาลเยกณก็ ราทะอะีย่โจบรั่ืดนเงกใแลหารงะ้มเไทปปสี่แน็ ใงูบนบเกง่้าทเ้นาปะชเพ็นนั้ลักโรรซพาปู วนิเทกศหรับษลงสโสาคยถำ้หงหาคนราบัรดทงึ่ทต่ี วาางรกกบา่ อ้ลานเามธกหสโาอลรศโัง้าใดงทนดรเ่ี ฝา้ดวัยน่นแศแลลลิณะโปะดระามหคนิมาู่ิ ก ขณะทที่ ีมงานได้พักบนโรงแรมท่ีเหน็ ววิ ดีที่สดุ

“โอ้โห บชี บ้านเธอเน่ียสวยเดด็ ไปเลยนะเพิร์ล” “ขอบใจจ้ะ เจ้าของเปน็ ลกู ครง่ึ อเมรกิ ัน ลกู ชายของ นอรา่ โจนส์ ไง” “ต๊าย! นักเขยี นชอื่ ดังคนนั้นน่ะเหรอ ถ้าอยา่ งนั้นเขาก็เปน็ ลกู ชายของ รอสส์ ฟอล์ คเนอร์ เจ้าพอ่ เทเลคอมในชคิ าโกน่ะสิ ฉันเคยเห็นรปู เขาในนติ ยสาร หลอ่ กระชากใจ แถมยังโสดอกี ต่างหาก” “เห็นจะไม่ผดิ หรอก” เน้อื หอพมิชซญง่ึ เคดยารเากยยี่ ้มิ วขขำ้อสงหี กนับ้าคตรืน่ อเบต้คนรขวั อขงอเพงเื่อธนอให้ใไคมรอ่ ฟยังากเล่าเรอ่ื งหมอ่ ม-ราชวงศ์หนมุ่ หญงิ สาวนัง่ รวมอยูก่ ับทมี งานในห้องรับรองข้างล็อบบรี อให้พนักงานพาไปทห่ี ้อง พัก จากหางตาเธอเหน็ โดมินิกนัง่ อยูข่ ้างมาร์ธา เขามองข้ามห้องมาด้วยสหี น้าอา่ นไม่ ออก แตเ่ ธอไม่นึกอยากอ่านและรบี เมนิ หน้าหนี ถึงอย่างน้ันก็ยังร้สู กึ ถึงความร้อนผะ ผ่าวบนผวิ หน้าเม่ือนึกถึงความใกล้ชดิ สดุ แสนบนเครอ่ื งบนิ เธอทำกับเขาถงึ ขนาดนั้น เขาคงไม่อยากรว่ มเตียงกับเธอแล้วกระมัง แต่ใชว่ า่ เธอจะสนใจเสยี หน่อย! เรอ่ื งอะไรต้องอยากขายศกั ด์ ิศรไี ปเปน็ ภรรยาเกบ็ ให้ผ้ชู ายหวงแหนความโสดที่ หยามหน้าเธอด้วย! ถึงจะอัศจรรย์ ใจเมื่อรจู้ ากทารา่ วา่ เขาเคยสนใจเธอมาเปน็ เวลานานเกอื บสองปี ถึงกับไปขอเธอกับพราวพลิ าศ ทว่าหญงิ สาวไม่อยากตรกึ ตรองให้ลกึ ซง้ึ และอยากดงึ ความสนใจออกจากผ้ชู ายที่สามารถกอ่ อทิ ธพิ ลตอ่ รา่ งกายกับจติ ใจของเธอได้อย่าง มหาศาล กล่าวต้หอมนอ่ รบมั ทรามี ชงวางนศอ์อยัคา่ รงัชเปอ็นอกกันมเาอรังบแกขอ่กนขจอะงแทยมี กงาไนปคดยุ้วกยัตบัวทเาอรงา่ พคร้นอมสผำคู้ชัญว่ ยในขทอีงมเขแาละ กอดกับโดมนิ ิก ตบหลังตบไหล่กันสองสามที หญงิ สาวเลยถือโอกาสแอบมองด้วย ความสนใจ ให้เหตผุ ลกับตนเองวา่ เพราะเธอเคยรว่ มมือกับแพรวพรรณรายแกล้งเขา เทา่ นั้นหรอกน่า ไมใ่ ชอ่ ยา่ งอืน่ !

ไมร่ ้อู ปุ าทานไปหรอื เปล่าท่รี ้สู กึ ว่าชายหน่มุ หันมามองเธอครง้ั หนงึ่ ขณะกำลังคยุ อะไรบางอยา่ งอยกู่ ับโดมินิก แตเ่ ม่ือเขาไม่ได้เข้ามาทักและแสดงทา่ ทางวา่ มีสงิ่ ผิดปกติ เธอเลยเลิกสนใจหันไปมองคนอ่นื ๆ รอบตัวแทน คิดเอาเองวา่ เขาคงจำเธอไมไ่ ด้ และ ไม่อยากให้ใครรดู้ ้วยการเป็นฝ่ายไปทักเขาก่อน เปน็ สอพงรนอักบงเาพนรหาละทายมี คงานนทมยีเกอยือบมสาแาจมกสคบิ ียช์ กวี าติ ร์ดนยำังทไีมมง่ราวนมแทยีมกขไอปงหโ้อดงมพนิ ักิกอกี หแลตาต่ ย้อคงนแบซง่ง่ึ เธอรจู้ ากทารา่ ว่าเขาจะแยกไปกาสโิ นของเขาเองท่เี กาะในประเทศเพือ่ นบ้านด้วยเรอื เฟอร์รห่ี ลังจากงาน Full Moon Party ในคืนพรงุ่ น้ี พนักงานต้อนรับของโรงแรมเข้ามารอบสองหลังจากพาทีมงานรอบแรกไปสง่ ท่ี ห้องพักเรยี บรอ้ ยแล้ว หญิงสาวเตรยี มดึงกระเป๋าเป้ข้นึ เม่อื ได้ยินเสยี งเรยี กชอื่ คาเรน แตก่ ลับมึนงงเมือ่ ไม่มีชอ่ื ของเธอ รอ้ นถึงคาเรนต้องเดนิ ไปถามพนักงานให้ “มชี อ่ื มสิ อัครเดโชหรอื เปลา่ คะ เธอเปน็ ผู้จัดการสว่ นตัวของฉัน เราน่าจะได้ นอนห้องเดียวกัน” พนักงานต้อนรบั ก้มลงมองลสิ ต์ รายชอื่ ในกระดาษแล้วเงยหน้าข้ึนย้ิมหวาน “มีคะ่ เธอไมไ่ ด้พักบนโรงแรม แตจ่ ะพักที่บ้านพักในทะเลกับมสิ กัสซนี ”ี “หา! มอี ะไรผดิ พลาดหรอื เปล่า ทำไมผู้จัดการสว่ นตัวของฉันถึงได้พักกับทารา่ ในเมือ่ ...” “ไมม่ อี ะไรผิดพลาดหรอกครบั น้องเพลินเปน็ แขกพเิ ศษของผม” กลับเป็น หม่อมราชวงศ์อัครชั ที่เดินเข้ามาตอบแทนแล้วหันมามองเธอ ทำให้คนที่ยืนแอบอยูข่ ้าง หลังเพื่อนต้องรบี ยกมอื ไหว้เงอะงะเพราะไมท่ ันตั้งตัว เขารับไหว้นุ่มนวลแล้วย้มิ ให้ อยา่ งเอ็นดู “คุณชายคะ ดิฉันคิดว่า...” น้องเพ“ลดินีใสจบทีไ่ายด้เดจีหอรหอื ลเปานลส่าาวเรคอื่ นงเทดพี่ ยี ักวใขหอ้เงปอ็นาไจปักตราอมกี ทคพ่ี ร่จีงั้ ัดการนเแ่ีรยีหกลพะ่ีอไัคมร่งเ้ันหถม้อืาอนาเจดักิมรสรู้ิ ทหี ลังคงเลน่ งานพีท่ ่ไี มร่ บั รองหลานสาวสดุ ท่ีรกั ของทา่ นให้ด”ี

“เพลนิ สบายดคี ่ะ แตค่ ุณลุงไมร่ วู้ ่าเพลินจะมาท่นี นี่ ะคะ คะ...เอ้อ! พี่อัคร” หญงิ สาวเปลีย่ นสรรพนามอย่างไมค่ ่อยสบายใจ ตกใจท่ีเขายังจำเธอได้ดี “เรอ่ื งน้ันพี่เข้าใจดี และทา่ นจะไม่รวู้ ่าเพลนิ มาพักทน่ี ี่ เว้นเสยี แตน่ ้องเพลิน อยากให้ท่านร”ู้ “เพลนิ ไมอ่ ยากค่ะ” เธอรบี สา่ ยหน้าดิก ตอบเรว็ จนล้ินจะพันกัน กลนื น้ำลาย เเหป็นนียอวยๆ่างอลน่ื ง.ค..นอเี่อขยาา่คงงไไมม่สไ่ บดา้คยดิ ใวจ่าเเมธื่ออชเปาย็นหผนู้ห่มุ ญยงิ ้มิ ใบจแาดตตกาทใ่แีหอ้เหบมหือนนผี ไ้ใู มหไ่ ญด้ค่มาาดเทว่ียา่ ควำกตับอบจะ ผ้ชู ายหรอกนะ! วา่ พเ่ี ปน็ “งพ้ัน่ชี เรายากค็เนข้หาในจ่งึ ก”ันดี ถ้ามีอะไรจะให้พีช่ ว่ ย บอกได้นะไม่ต้องเกรงใจ ให้ถอื เสยี “สาวน้อยคนน้ีปกป้องตัวเองได้เป็นอย่างดี คงไม่ต้องการความชว่ ยเหลือจาก นายหรอกวะ่ ” ชายหนมุ่ รา่ งใหญท่ เ่ี อนกายข้างมาร์ธาบนโซฟาซง่ึ ไมไ่ กลจากตรงน้ีนัก แทรกเสยี งกลั้วหัวเราะข้ึนมาอย่างไมเ่ กรงใจ ทำให้เธอกำมือแนน่ จากหางตาเธอเห็นว่าเขากำลังกวาดสายตามองเน้ือตัวของเธออย่างอ้อยอิ่ง และ...ฮมึ่ ! แล้วลด“เยสง่ิ ยี นงาลยงพเมูดอ่ื อหยันา่ งมนา้พี ูดกฉัับนเยธงิ่อคเปิด็นว่าภเาธษอาตไ้อทงยกใาหร้ไคดว้ยาินมชกันว่ ยแเคห่สลอือง.ค..”น อัครัชโต้กลับ รักอย่าง“.ห..ัวผปู้ชักายหเัวปป็นําสัตว์ โลกทบบ่ี าองบทอีบาางจอจยะเา่ รงยี ไกม่รน้อ่างเชคอื่วามโสดนยใเจฉจพนานะผ่าก้ชู ราะยททบื ่ีกไำปลบัง้าตงกเพหรลาุมะ อดอยากมานาน น้องเพลินคงจะต้องอดทนแล้วรับมอื มันอยา่ งคนทเ่ี จรญิ แล้ว” “พอ่ี ัคร...พดู เรอื่ งอะไรคะ” เธอถามกลับอึกอัก หน้าแดงจัด ราชนิกุลหน่มุ เลย หัวเราะเสยี งดัง “เอาเป็นวา่ พี่ร้ดู ีวา่ น้องเพลนิ มาท่ีนท่ี ำไม ถ้าไม่ต้องการให้เฉดหัวมันท้งิ แล้วบอก พ่มี าคำเดยี ว พีจ่ ะโทร. หาอาจักรหรอื ซานโดรให้เข้ามาจัดการเรอ่ื งน้ีเอง” คำตอบนั้นทำให้เธอยืนอ้ึงอยชู่ วั่ ครู่ อยากครางออกมานักเม่อื รวู้ ่าการทเี่ ธอถูก

มาเฟียรา้ ยกาจตามลา่ เปน็ เรอื่ งทีใ่ ครๆ รดู้ ีกันไปทั่ว แม้เขาจะเข้าใจผิดเรอื่ งความรสู้ กึ ท่ี โดมนิ กิ มีตอ่ เธอ “ไม่เป็นไรคะ่ เพลนิ จัดการเองได้” เธอเอ่ยเสยี งออ่ นหลังจากน่งิ คิดอย่หู ลาย วินาที การขอความชว่ ยเหลอื ไม่ใชส่ ง่ิ ทเี่ ธอไม่อยากทำ แตเ่ ธอมสี ัญญาใจกับเขา และ นห้าอกยว.ง่ิ..เไขปาสกง่ ็ทสำัญใหญ้คาาณเรเนอไสดโ้งอาเนอสดังน้ันเเธธออคจงะเไหปมกอืับนเขคานจนข้ขีกลว่าาจดะไกมล่รักับษชาคิ คาำโพกูดหรอื ถ้อาเยป่า็นง ไปได้กม็ ากกวา่ น้ัน แต่ถ้าโดมินกิ คดิ วา่ จะบังคับให้เธอยอมทอดกายถวายตัวให้เขางา่ ยๆ เหมือน นางในฮาเรม็ ...เขาก็คดิ ผดิ ถนัด! “ถ้าน้องเพลินต้องการอยา่ งนั้น พาคุณเพลนิ ไปห้องพักเถอะ” ประโยคหลังเขา หันไปบอกพนักงานต้อนรบั สาวที่ยืนประสานมือย้มิ รออยอู่ ยา่ งเรยี บร้อย “แล้วเจอกันนะจ๊ะ” “ขอบคณุ พ่อี ัครมากค่ะ” สาวน้อยพนมมอื ไหว้อย่างออ่ นชอ้ ย แย้มรมิ ฝปี ากโชว์ ลักย้มิ น่ารักข้างเดยี ว รสู้ กึ เหมอื นได้ยนิ เสยี งหอบหายใจมาจากแขกบางคนท่ยี ังอยแู่ ถวนั้น อัครชั เดนิ มาท้ ิงตัวลงข้ างเพื่อนสนทิ ทย่ี ังอย่กู ับท่ีเม่อื คนอ่นื ๆ แยกย้ายกลับห้อง พักหมดแล้ว เขามองเจ้าของใบหน้าคมสนั เฉยชาทก่ี ำลังมองเขาเหมือนไมส่ บอารมณ์ เลยย้มิ ให้อยา่ งสมเพช “ทำไมฉันร้สู กึ เหมอื นเหน็ หมาหอบแดดแถวน้”ี “นายตาฝาดน่ะสิ ฉันเหน็ แตน่ ายจ้างหนื่ กามจ้องจะเคลมพนักงานของตัวเอง แถวน้ี” คนฟังเงยหน้าข้ึนหัวเราะลัน่ ท้ังขำทั้งโมโหที่มันไมเ่ คยปล่อยให้เขาล้วงความลับ อยู่ฝ่ายเดียวเสยี ที

เถอะ “ไถห้านฉเันคนยึบกออยกาวก่าชปาลต้ำนิพ้ีจนะักไงมาย่ นอขมอใงหต้ผัว้หู เอญงิงบท้าีง่ไหกนจ็ ะมปาเลปดน็ เธเจอ้าอขออกงก่อไนมท่ ันไวรกา่ แ็เตตน่รยี ามย ปลอกคอเอาไว้แล้ว แถมยังทำทา่ จะบังคับเธอให้ใสจ่ งู ตัวเองเสยี อกี ” “อยา่ มายุง่ กับฉันน่า” โดมินกิ คำราม โหนกแก้มเป็นสเี ข้ม ทำให้คนยั่วยง่ิ มคี วาม สขุ การเห็นคนหน้าหนาซงึ่ ไมเ่ คยอับอายสงิ่ ใดจนมุมถือเป็นภาพอัศจรรย์ ที่คงไมม่ ี โอกาสเห็นได้ง่ายนักในชวี ติ น้ี “เกดิ อะไรข้นึ นายไมเ่ คยจนตรอกถงึ ขนาดต้องบังคับผ้หู ญงิ จนโดนเล่นงาน อเปย็นา่ งดนนิ ้ีไนม้ำใ่ มชันห่ ใรนอื มวอืะ” น้องเพลินเรยี บร้อยน่ารักจะตาย เด็กแคน่ ้ี กลอ่ มดๆี กค็ งกลาย “เรยี บรอ้ ยอยา่ งกับนรกนะ่ ส”ิ เปน็ นรกทเี่ ขาอยากลงไปแหวกว่ายให้เธอแผดเผาทรมานจนเขาแดด้ินเสยี ด้วย ทำไมเขาจะต้องโหยหิวเธอ กแ็ คส่ าวน้อยตัวเล็กๆ แม้จะซอ่ นรปู หอมกรนุ่ ยั่ว นรา้ิวคเะทเ้าพนศา่ ชรกัายหากจเะตท็มำไใปหด้เธ้วอยปสรว่ านนเเีวข้าาสบว่ ้านงโคแ้งตท่ผท่ี ู้หำใญหงิ้เขคนาแไทหบนคมลสี ัง่ ทิ จธน์ เิ ลคนง่ ยตอัวมขลนดาตดัวนล้ีบง้าเงลวียะ อยากนอนกับผ้หู ญงิ ทั้งโลกให้เธอร้วู ่าเขาไมแ่ คร์! ลวกา่างทรบฟำนไันมพเสเ้ธนื ขาอแวาเถลสปึ้งวกั็นไจคมผัดนส่้หู กาญามอริางยอรทาย่ถคี่ว่ากาา่งดแำถจตหึงัด่คพวแังนรมดกิท่สอถี่มากงึสีวขไนามิงว้อ้กอๆยับออรมก้ะอจาฆรนาัอกงแวคใอวิจวิ้นาไใหดนห์ ้ ่า้ฟฟแันลัดอมะัเยนแข่าเลางปเะเก็นขจลนราิ ีายตคมดนาแี ไทาตอก่สี ้่คนางู วรรเากกทม่นิจีเทระไส้าู่ผปนกึ สล้ันนักำหท้เี เปธีร่ร็นอัด้บู ี บ้า! เปน็ การ“เรอ่ื งคนร้ายบนเรอื นายไปถึงไหนแล้ว” อัครชั เลิกยัว่ กลับมาเข้าเรอื่ งเป็นงาน สหี น้าบ้ึงตึงของโดมนิ กิ เปลีย่ นเปน็ เฉยชาราวกับกดสวติ ช์ “ยังไม่รู้ กำลังสบื อยู่ แวะมาดงู านทก่ี าสโิ นเสรจ็ คงต้องรบี ไปจัดการ”

“นายสงสยั ใครล่ะ” เอาไว้ใน“หใลจายซคงึ่ อนัคว่ะรชั” กไ็คมว่คาดิมซจรักงิถคาอืมทใหกุ ้รค้ชูนดั ตา่ ดง้วหยากร้วู า่ เแปต็นช่ นายิสหัยนทแ่ีุ่มกเก้ไบ็ม่ชหาอื่ ยทเ่ี ขาสงสัยท่ีสดุ ความไว้ใจคนอ่ืนของโดมนิ ิกตำ่ กว่ามาตรฐานเสมอ การเปน็ ผู้ทรงอิทธพิ ลใน นวิ ยอร์ก เขตการปกครองท่ตี ้องอาศยั มอื แขง็ แกรง่ และจำต้องเต็มไปด้วยเข้ยี วเล็บไม่ ใชง่ านง่าย น้อยเตกิบาโรตสขญู ้นึ เมสายี เปค็นรอบบรุ คษุ รฉวั กใรนรอจ์ดทตีเี่ หเน้ยี ่ือมงเกมรายีจมากมคาวกากมวไ่าวร้ใปู จลผักู้อษ่นื ณ์ ภไาดย้หนลออ่ กหหลลอามยใเหท้ห่านนักุ่ม โสทดาไี่ มวรค้ๆินวิกาผอม้าบูปจรรดหาิ เนู าหรจี มเนขอื ้เียนขว้ชาคขามั้นยแหซตนาย่ดมุ่ ดืสิ อหมา์ยรเมมุ่นื่อณมถ์วีดงึ สิ คีสยั รำหทาวัรศจบั นำเ์เสพปำอื่ ็นหนรฝบั ลงู กู จ้างเพทลวย่า์ เบขอายสทามรงารเสถนเปห่ น็ ์ สนำัหกรลบั า่ “มอี ะไรให้ฉันชว่ ยกบ็ อกมาแล้วกัน” “คงต้องได้ชว่ ยแน่ เพราะฉันมั่นใจว่าเบ้ืองหลังของมันต้องเป็นศตั รขู องพวกเรา ทุกคน” ราชนกิ ุลหน่มุ เลกิ ค้ิวข้นึ “อันเดรยี ?” “ฮอ่ื ” “ซานโดรรเู้ รอ่ื งน้หี รอื ยัง” ชายหนุม่ แสยะย้มิ กับคำถามน้ัน เพราะไม่ใชแ่ ค่เรอื่ งน้ที ซ่ี านโดรรู้ ‘สมบัติ’ ท่มี ัน แอบซอ่ นเอาไว้จากเขาโดยมิชอบมันกร็ วู้ า่ เขาเจอแล้ว ขอดีๆ ไมย่ อมให้ อยากหวงนัก พ่อจะขย้ำสมันน้อยกนิ ให้พงุ กาง! “ร้แู ล้ว มันนัน่ แหละเปน็ คนให้เบาะแสว่าอันเดรยี อยทู่ ่ีนี่” สองหน่มุ นัง่ คุยกันเสยี งเบาอย่นู านท้ังเรอ่ื งเหตุการณ์ บนเรอื เดอะ เมดเิ ตอร์เรเนียน พาเลซ เรอื่ งคดบี ุกรกุ ป่าของหมอ่ มราชวงศ์อัครัช ธรุ กิจโรงแรมและ

กาสโิ นในเครอื เฮเวน ตามมาด้วยเรอ่ื งเฮฮาประสาผ้ชู ายจนสหี น้าของโดมนิ กิ ผอ่ นคลายข้นึ ก่อนจะแยกย้ายกลับที่พักของตนเอง บ้ านพักทส่ี ร้างลงไปในทะเลสวยจนเกอื บลืมหายใจ หญิงสาวสดู อากาศสดชน่ื เจือกลิ่นอายทะเลเข้าปอดอยา่ งมคี วามสขุ เมือ่ นั่งลงบนระเบียงบ้านพักซงึ่ ทำจากไม้ หลังจากพนักงานยกกระเป๋าจากไปแล้ว ทารา่ คงอย่ทู ่ีไหนสกั ท่ี และเธอยังข้ีเกยี จเกนิ กว่าจะอาบน้ำจัดเส้อื ผ้าใหม่ในตอน น้ี หญงิ สาวเอนกายลงบนเก้าอ้นี อนซง่ึ ทำจากไม้และปฟู กู นมุ่ อยา่ งชอบใจ ปล่อยให้ แสงแดดยามเย็นและสายลมอ่อนๆ อาบไล้ผวิ กายละลายความเครยี ดทสี่ ะสมอย่ใู ห้ หมดสน้ิ ไป การได้กลับมาเมืองไทยแตก่ ลับบ้านไม่ได้อย่างน้ยี ่งิ ทำให้โรคคิดถึงบ้านทวคี วาม รนุ แรงข้ึน อยากไปกราบคณุ ลงุ ให้แมศ่ รกี อด และพดู คุยกับคนในบ้านโดยเฉพาะ แพรวพรรณรายให้หายคดิ ถึง นอนในเรอื นไทยอันรม่ เย็นและเสพบรรยากาศเกา่ ๆ ซง่ึ ไรมนื่ ่เรคมยยม์ ซีทง่ึ ่ใี เดคเยหใมหอื้คนวามผหาสญกุ งิ แสกา่ชวหวี ิตลัมบาตนาลานงปี ปล่อยให้ความทรงจำพาเธอไปยังสถานท่ี ไปเหมือนทุกคร้งั และสลัดความทรงจำขมขน่ื กอ่ นหน้าออก ซงึ่ เธอปทรวาา่ รนถา่ นแาปจละกอทงิ แเี่ มอ่ือบเใธหอ้เจขะาเพขะ้าเสนนู่ ้าทพิ ระานอกรลาวับเธคอิดเถปงึ ็นอข้ออมงกรอกั ดเพอียบงออนุ่ ยขา่ องเงดใียควรขคนองหเนขงึา่ ใครคนหนง่ึ ...ซงึ่ ต้องการเธออยา่ งแท้จรงิ “เพลนิ ทำไมมานอนอยูต่ รงน้ี มดื แล้วนะฮันน”ี่ เสยี งห้าวแผ่วเบาดังอยขู่ ้างหู กอ่ นที่รา่ งของเธอจะถูกชอ้ นข้นึ สงู หญงิ สาวพดู งมึ งำซกุ ตัวเข้ากับอกกว้างซง่ึ มีกลิ่นเคยคุ้น ได้ยินเสยี งหัวเราะเบาๆ จนแผงอกแกรง่ สะเทือน “เวลาไม่เปน็ ตัวของตัวเองอยา่ งน้ีกข็ ้ีอ้อนนะเรา” “อมื ...”

บรรยากตาาศกสลลมัวโรตอสบนี ด้ำ้าผน้งึ ปรอื ขจ้ึนนกระทั่งเขจา้อกง้าเวคเรขา้าเสขภ่ียู าวยคใรนม้ึ ซทง่ึ่ีมมอแี งสเกงสอื วบ่าไงมจ่เาหกน็ กทาร่ามเปกิดลไาฟง แรงเทยี นต่ำเอาไว้ เธอเลยหลับตาลงอีก เขาวางรา่ งเลก็ ลงบนเตยี ง วางเขา่ ลงข้างเธอจนเตยี งยวบเพ่อื ปลดกระดุมกางเกง ยีนและถอดออกให้เธอนอนสบายข้นึ ดึงผ้าห่มคลุมให้ถึงเอวเพราะอากาศในห้องค่อน ข้างเย็นจากเครอ่ื งปรบั อากาศ จากน้ันรา่ งสงู ใหญ่จึงลกุ ข้ึนเดินผวิ ปากเข้าห้องน้ำไป เธอรสู้ กึ ตัวอีกครั้งเมื่อเตียงยวบลงอีกหน คนรว่ มเตยี งลากเธอเข้าไปกอดแนบ รา่ งแกรง่ ซง่ึ ค่อนข้างเย็นจากการอาบน้ำ ผ้าหม่ ถูกดงึ ข้ึนมาจนถึงอกกอ่ นทเ่ี ขาจะหาท่า สบายท่สี ดุ โดยให้แผน่ หลังของเธอชดิ อกกว้าง ท่อนแขนกำยำหนักอ้ึงพาดลงบนเอวร้งั เธอจนชดิ มเี สยี งถอนหายใจอยา่ งพงึ พอใจก่อนทแ่ี สงไฟในห้องจะดับลง รหา่นง้หาทน้อาหงหญเนธงิัอกสเอบาบวาๆกอะนุ่ พขครอลบิ ้งาตยผาอู้ชปดารยใบิ จทๆไเ่ี มธอไ่ ใดคน้ ิดคกววา่อ่ าเมใปหมน็ ้เดื คกเิดวมาคื่อมวเฝรามมั่นิ รปใ้สัู่นนกึ ตปต่วอัวนนเชตแนม็รกทดิ ี่เหพนรึ่งามะจือกนกาอรรากะกดอา้าดรงงรล่วดั ูบงจซวานมกึ เพราะนอนไมห่ ลับตลอดการเดินทางของเธอไมม่ ีเหลือ “โดมนิ ิก” “ฮื่อ...” เขารับคำในลำคอแล้วเงยี บไป ซบหน้าลงกับเรอื นผมของเธอพร้อมจูบ หนักหนว่ งจนเธอขนลกุ ซู่ “คุณมาอยู่ทน่ี ่ีได้ยังไง ฉันต้องพักกับทารา่ ไม่ใชเ่ หรอคะ” “ผมเปน็ ห่วงเพลิน” “เปน็ ห่วงฉัน?” “ก็เพลินร้องไห้ ตผี ม ไมย่ อมกนิ ข้าว ไม่ยอมนอนจนมาถึงทีน่ ี่” เขาร้?ู ... เธอเกรง็ ตัวข้นึ มา มเี สยี งปลอบแผ่วเบาดังอยู่บนหัว มือใหญล่ ูบเสน้ ผมอ่อนนุม่ ของเธออยา่ งไม่มีนัยทางเพศแฝงอยใู่ นน้ัน “เพลินหวิ หรอื เปลา่ ”

“นดิ หนอ่ ยค่ะ” ก็หิวตอนทเี่ ขาถามข้นึ มานี่แหละ...พิชญดาราคอ่ ยๆ ยกทอ่ นแขนหนักอ้งึ ออก สจาวก่าตงขัว้นึเพอื่อกี ลคุกรขัง้ ้โึนดนยัง่ ทโี่เดขยาเไปมน็่มีคกนารกเหดนสีย่ววิตรชง้ั ์ จากชายหนมุ่ หันไปมองรอบห้องเมื่อแสงไฟ “ทารา่ ละ่ คะ” “ผมแลกบ้านพักกับเธอ ทารา่ ชอบนอนคนเดยี วอยูแ่ ล้ว” “ฉันจะไม่นอนบ้านเดียวกับคณุ หรอกนะ” เธอหันกลับไปมองชายหนมุ่ ทน่ี อนเอกเขนกอยบู่ นเตยี ง และภาพท่เี หน็ ก็ทำให้ เธอลมื เรอ่ื งที่จะเลน่ งานเขาเสยี หมด โดมินกิ สอดทอ่ นแขนกำยำไว้ใต้ศรี ษะ ผมสดี ำสนทิ ยังเปียกชน้ื ค้ิวเข้มพาด เฉียงนิดๆ เลิกข้ึน ตาคมกล้าสเี ทอร์คอยส์สบตาเธอ ปากได้รปู งามคลี่ย้มิ ที่ทำให้หัวใจ เธอแทบหยดุ เต้น เขาไมค่ วรเกดิ มาหน้าตาดขี นาดน้ีท้ังๆ ทม่ี อี ยา่ งอ่ืนพรอ้ มอยแู่ ล้ว มันสมอปงกรตะิพดับระไอเจน้า์จสะไไตมน่ส์ แรต้าง่หมนน้าตษุ ายธ์ ทร่ีสรมมดบารู อณย์ แา่ บงยบิ่งข้ึนคมนาไทมร่ี ่ใำ่ ชรหว่ ยรอแื ละมยี ศบถางาคบนรรอดาาจศจกั ะมด์ ิี กอ็ าจจะรา่ งกายไมแ่ ข็งแรง คนทีส่ วยงามก็มักจะมมี ันสมองน้อยนดิ นอกนั้นก็ขาดบ้าง เกินบ้าง แต่ดเู หมือนพระเจ้าจะลำเอยี งให้ผ้ชู ายคนน้ีได้สง่ิ ดๆี มาทั้งหมด “กำลังคิดวา่ ดรัณภพกับพลกฤตจะหล่อเหมือนผมรเึ ปลา่ ใชไ่ หมจ๊ะ” “ฉันไมน่ ยิ มมลี ูกนอกกฎหมาย” เธอตอบด้วยน้ำเสยี งไมไ่ ว้ใจ เหน็ เขาหรต่ี าลง แตไ่ มต่ อบโต้เลยลุกข้ึนยนื และลากผ้าหม่ ลงมาพันตัวจนใหญ่ข้นึ สองเท่า เนอ่ื งจากเขา ถอดกางเกงยนี ของเธอออกไป หญิงสาวยืนหันซ้ายหันขวาหาข้าวของของตนเอง ข้าวขอกงเรขะ้าเปต้๋าใู เหส้เอ้รื ยีผบ้าขร้ออยงเแธลอ้ววางอข้ยางู่บๆนต้กู ันนั้นยังลมักีกษรณะเะปข๋าเอดงินกทระาเงปอ๋ากี บใอบกซวงึ่ า่ คคงงเมปคีน็ นขจอัดง ใครไปไมไ่ ด้นอกจากคนทีห่ าเหตุจะรว่ มห้องกับเธอ พิชญดาราปรายตาไปมองคนบนเตยี ง

“ฉันข้นึ ไปนอนกับคาเรนนะคะ” “ถ้าเพลนิ ข้นึ ไป ผมจะหาผู้หญิงมานอนด้วย” “ทำยังกับคุณไมเ่ คยนอนกับผู้หญิงมาก่อนอยา่ งน้ันแหละ” เธอกัดฟันตอบ ไมร่ ู้ สทำำรไมาญอยบู่ๆนเตยี ถงึงทโมค่ี โวหรขจะ้นึ เมปาน็ จขนอหงนเธ้าอจะมดื แค่คดิ ว่าเขาจะเรยี กนางรา่ นคนไหนมาสำเรงิ ราวกับเพธิชอญมสี ดทิารธา์ ิเไชมน่ ่รน้ตู ัั้นวด้วยซ้ำว่าเรม่ิ ร้สู กึ ถึงความเปน็ เจ้าของบางสง่ิ บางอยา่ งของเขา “อยา่ งน้อยกไ็ ม่ได้นอนตอนท่ีผมมีเพลนิ ” “เทา่ ทจี่ ำได้คณุ ยังไมเ่ คยมีฉันเลยนะ” “ตอนน้ีก็มแี ล้ว ควรจะมีมาตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ” เพราะประโยคท้ายของเขา ตาสนี ้ำผ้ึงเลยอดเหล่ไปมองอย่างเสยี ไม่ได้เพราะ ความอยากรู้ “คุณเคยทะเลาะกับซานโดรเรอ่ื งของฉันด้วยเหรอคะ” “เพลนิ รมู้ าจากไหนละ่ อ้อ! คงจะเป็นทารา่ ละส”ิ “แล้วมันใชไ่ หมล่ะ” เขาเงยี บเหมือนไมอ่ ยากพดู เรอื่ งน้แี ม้เธอจะหันไปจ้องเขมง็ รอคำตอบ ท้ายสดุ คนถามเลยถอนใจพรดื เดนิ ไปยังกระเป๋าเป้ของตนเองทว่ี างอย่บู นชน้ั ข้างโต๊ะแตง่ หน้า โดมนิ ิกมองตามรา่ งเลก็ จ้อยค้นกระเป๋าแบบกันน้ำขนาดเล็กในมอื กอ่ นทเ่ี ธอจะ อหาอยกเมขา้าดไป้วใยนใหบ้อหงนน้าผ้ำพ่อรง้อใสมกางรเมิกฝงยีปีนากทมี่เขลี าิปถสอตดิกไสว้รกี ะอ่ เรนอื่ หเนค้ลา ือบอยสนู่บิ ดินๆาทีต่ผอมมายเุธ่งเอหกยก็ ิงลใันบ ตอนแรกเรยี บร้อยข้ึนและปล่อยยาวถึงกลางหลัง เดินทางเธขออเงอตาัวผเ้าอหง่มอมอากคมืนาเวขาางโกดลยากงอห้องไงวเ้ปอก็ีนดก้าานรทห้านทึง่ าขยอคงำเขตขู่ ยี องงเขา จากนั้นก็ลากกระเป๋า “เพลินทำอะไร”

“เกบ็ ของค่ะ คณุ เองกค็ วรจะเรยี กผู้หญิงทจี่ ะนอนด้วยมาได้แล้วนะคะ เธอจะมา กอ่ นฉันเกบ็ ของเสรจ็ นิดหน่อยกไ็ ด้ ฉันไม่ถอื ” เธอพูดและเดนิ ไปรวบเส้อื ผ้าทั้งหมด จากราวมาโยนโครมลงในกระเป๋าไม่เบานัก แตย่ ังไมท่ ันจัดก็ต้องหวีดรอ้ งเสยี งหลงเมื่อ รา่ งถกู ยกข้นึ ลอยหวือ กอ่ นจะถกู วางลงบนเตยี ง “คุณทำบ้าอะไรนะ่ ” “ข้ีเกียจเรยี กผ้หู ญิงมานอนด้วย เพลินกค็ งใช้ได้เหมือนกันนั่นแหละ” “ฉันไม่ใชข่ องเลน่ ของคุณ อย่านึกว่าจะมาข่มเหงกันได้งา่ ยๆ นะเว้ย!” “ถ้าทำแล้วจะทำไม เด็กบ้านแตกไมม่ พี ่อแมอ่ ย่างเพลนิ จะมาทำอะไรผมได้ ซาน โโดตทรกีเ่ บ็ไมิกอ่กยว้่าูเสงเยี ปดน็ ้วไยข”่หา่ โนดจมับนิ จิก้อเงยก้ยลแาลงะรถา่ งอขดอกงาเงขเากงใบบอ็หกนเ้าซแอดรง์ทจ่ีสัดวรมาวอกยับู่อผอิวกมะมเขอืองเตทาศกสลกุม เธอจะต้องตายแน่ถ้าเขาคดิ จะยำ่ ยเี ธอด้วย ‘ไอ้นัน่ ’ มันมากมายเกินความจำเปน็ ในการใช้งานไปอย่างมหาศาล! “ฉันจะแจ้งตำรวจ จะฟ้องพ่ีอัคร” เดก็ บ้านแตกขม่ ข่ลู นลาน โกรธไฟลุก มอง ซ้ายมองขวาหาอาวุธที่จะต่อกรกับเขา นกึ กน่ ดา่ ตัวเองในใจท่ไี ม่ยอมรบั ความชว่ ยเหลอื จากหม่อมราชวงศ์อัครชั ตั้งแต่แรก ทำไมถงึ คิดโง่ๆ ว่าจะปกป้องตัวเองจากคนทเี่ ล่นไม่ ซอ่ื อยา่ งเขาได้นะ “ชอบแบบไหนกท็ ำไปเถอะจ้ะ แต่หลังจากคนื น้ีนะ” อกี ฝั่งขเอขงาเเดตินยี ตงัวหเัปวเลรา่ าเะขแ้าขห่งากเธับอเอสยยี งา่ งรอ้องงอลาั่นจของลเธากอขจ้นอเกทร้าะเจลก็กสกะลเับทมอื านเมอ่ือยเา่ ธงอพผงึ พวาอหในจไี ป ถูกถอดเธอออตก่อเปส็น้สู คดุ รฤั้งททธสี่ ์ ิเอหมง ือนหมแาตบ่ร้าา่ งเสให้อื ญผ้าอ่ ฝา้ศายัยถทูกั้งกกรำละชังแากลจะนลักกษระณดมุะทขาางดกากยาภงาเกพงทยี่ไนีด้ บเปนรลยี ำบคกอวซา่ ้หำรลอายยเขดุมมิ ลเปอ็ ็นกแเธนอวเยอาาวไว้อยา่ งแน่นหนา แม้จะโดนตบจนหน้าหัน และถูกข่วน “สารเลว ภมู ใิ จหรอื ไงทร่ี งั แกผ้หู ญงิ ” เธอกรดี รอ้ งประณามเสยี งหอบ เมอื่ เขา ล็อกทอ่ นแขนเพอื่ ดึงเสอ้ื ออกจากตัวเธอ

“ดา่ เก่งอย่างน้ี หวังว่าคงจะอ๊ึบเก่งเหมอื นกันนะ” “อ๋ึย! ไอ้คนหยาบ เถ่ือน ไม่มีสมบัติผู้ด”ี เธอกรดี ร้องอกี รอบเมื่อเขารัดบั้นเอว กต่งึาคส้าะงโเพมก่อื เมพันื่อเถปอน็ ดอบสิ รราะเทซ้ยาี ทรา์ขยอสงาเยธอตาอเอขกาได้ถนัด ชายหนุ่มจ้องทรวงอกตมู เตง่ แสนสวย “สมบัติผ้ดู ี เพลินคงต้องนำไปอบรมลูกของเรานะ ฮันน”ี่ ชายหนุ่มบอกเสยี ง พรา่ ก้มลงหาเนนิ เน้ือเครง่ ครดั ด้วยความคลั่งไคล้ “อ๊าย! ใครจะมีลูกกับคนสารเลวอยา่ งคุณ ถ้าคณุ ข่มขนื ฉันจนท้อง ฉันจะ ทำแท้ง โอ...” หญิงสาวรอ้ งอึกอัก มอื กระชากเสน้ ผมของเขาออกจากเนนิ อก แต่ชาย หนุ่มรวบข้อมือเธอไว้และกดลงข้างตัวเธอท้ังสองข้าง “เพลนิ ไมก่ ล้าทำหรอก ผมร้”ู หนวดเคราสากระคายถไู ถเน้อื ออ่ นนมุ่ ให้ความรสู้ กึ ท้ังเจบ็ แสบและเสยี วซา่ น รป้าะยปกนากจันควแาลมะคเมิด่อืขปอางกเธออนุ่ กรเ็ อ้รมน่ิ ไขมอเ่ ปงเ็นขเาหดตดู เุ กปลน็ นื ผยลอดพอยกายตาูมมเตบ่งิดตปัวาหดนไีลแ้ปตลพ่ ายอถลันืมดต้ัววยกลล้ันิบ แอ่นอกสนองเขาเตม็ ท่ี “โอ...อ้ือ ยะ...หยุดนะ!” “เพลนิ ตัวเล็กนดิ เดยี ว แต่หุ่นน่ากนิ เปน็ บ้า” เขาพรำ่ ชม ดอมดมซกุ ไซ้บัวตมู อย่างเหมิ เกรมิ ละมือจากข้อมอื เล็กมากอบกมุ นวดเฟ้นรว่ มกับปากล้นิ สอดมอื หนง่ึ เข้า ใต้แผ่นหลังเพ่ือดันรา่ งนุ่มเนยี นให้เขาเคล้นคลงึ ได้ถนัดถนย่ี ิ่งข้นึ อีกมือเลอ่ื นลงดงึ ผ้า ช้นิ เล็กด้านลา่ งท่ีแค่กระตกุ โบออกเธอก็เปลอื ยเปลา่ โดยส้นิ เชงิ งดงามสใงบี าหชนา้ ง้าทค่ียมาเขม้มนเ้ีเลป่ือลนง่ ปขล้ึนั่งเพเพอื่ รทาะัศเนลาือเดธอเนท้อื ้ังถตกัูวกใหร้ะเตต็ม้นุ ตเราเา้ ปจนน็ คกลรง้ั าแยรเปก็นสปชีระมตพมิ ูอา่อกนรรๆม ทรวดทรงอ้อนแอ้นดั่งนางพรายยั่วราคะจนมอื แกรง่ ทล่ี บู ไล้รา่ งเธอสัน่ นิดๆ ตาสนี ้ำผ้งึ ของสมันน้อยที่ปรอื มองเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะคละเคล้าไฟพศิ วาส “ได้โปรด อยา่ ...” “เพลินจะมีความสขุ ผมสญั ญาฮันน่ี”

เขากดมอื ขาวลงบนเตยี ง สอดประสานกับน้ิวเธอแล้วเงยหน้าข้ึนปิดปากแดงจัด สอดปลายล้นิ กระหวัดรดั เกย่ี วกับล้นิ น่มุ สำรวจโพรงปากหวานล้ำ ปล้นจบู จากเธอด้วย ความห่ืนหิวเชย่ี วชาญเตม็ พกิ ัด เรยี กร้องการตอบสนองอยา่ งไมม่ กี ารผอ่ นปรนอีกต่อ ไป พิชญดารามนึ เมาด้วยฤทธ์ ิเสนห่ า กว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอหายใจได้เอง หญิงสาวก็หอบหนักปานจะขาดใจ “โดมนิ ิก...คุณ...ไมอ่ ยาก...ทำอยา่ งน้ีหรอก” “ล้อเลน่ หรอื เปลา่ จ๊ะ ต้องบอกวา่ ผมไม่เคยอยากทำอะไรมากเทา่ น้ีตา่ งหาก ทำไม ถงึ หวงนัก รับรองวา่ ผมไมห่ ่วยอย่างทเี่ พลนิ เคยปรามาสเอาไว้หรอก” เสยี งกล“คับุณเลกด็ ร็ ลวู้ อา่ ฉดัอนอไมก่ไมดา้หแมทาบยไมคเ่วปาน็มอคยำ่างสนัม้นอจงรคงิ ”ดิ หาเธทอางแเทอบาตจัวะรตอะโดกอนยใ่าสงอห่ ับนจ้านเขหานทแาตง่ พยายามด้นิ รนตอ่ ส้อู ยา่ งไร้ความหมาย “โชคร้ายท่ีผมรู้ แต่มันไมเ่ ปล่ียนแปลงอะไรหรอก ฮันน่”ี จะทำอยา่ งไรด!ี เธอร้อู ยูแ่ ล้ววา่ ถ้าเขาเอาจรงิ เธอไมม่ ีทางรอด เธอจะต้องทำให้ เขาหยุดด้วยตัวเอง อะไรนะทผ่ี ู้ชายกลัวทส่ี ดุ เวลาทเี่ ขายงุ่ กับผ้หู ญิงสักคน คดิ สยิ ะ คิด! “ฉันไม่เคย” “ไม่เคยอะไรจ๊ะ” เสยี งถามขาดๆ หายๆ เพราะเขาก้มลงจบู ซอกคอลงไปหาเนนิ อก หน้าท้อง ทำให้สติเธอกระเจิดกระเจงิ ไปหมด เมื่อร้ตู ัวกพ็ ยายามเพ่งสมาธิคิดว่ากำลังจะพูดอะไร “หือ?” โดมนิ กิ ครางในลำคอถามหาคำตอบอย่างใจดียามกอบกุมสะโพกเต่งตงึ ไว้ ในมือ ชอ้ นข้อพับของเธอวางไว้บนไหล่กำยำข้างหนึ่งเพอ่ื จูบปลีน่อง และลดปากลงไป ตคำร่ กางวแ่าผนัว้่นเหมนอื้วิ นแกเปร็นง่ คกลำลี่เธังอใอจใอหก้เรขบั ารกุ ลร้นิ านจ่มุหจน้วักงขล้องขไป้ึนในความหวานนุ่มฉ่ำชน้ื ทำให้เธอ “โอ...ไมเ่ คย...”

ไมเ่ คยอะไรนะ...ไมเ่ คยร้สู กึ ต่นื เต้นวาบหววิ ราวกับลอ่ งลอยอยูบ่ นดนิ แดน มหัศจรรย์ อย่างน้ีใชไ่ หม เขาทำอะไรกับรา่ งกายของเธอกันนะ คิดสิ พชิ ญดารา เธอ กำลังทำอะไรอย!ู่ “อ้ือ...” คิด...ไมอ่ อก “เพลนิ จ๋า อยา่ งน้ีชอบไหมฮันน่”ี “ออื ...ค่ะ” เป็นไปไมไ่ ด้ทีจ่ ะปฏเิ สธเพราะเธอเตลิดจนควบคมุ ตัวเองไม่ได้ และการยอมรับ นั้นกท็ ำให้เขาให้รางวัลเธอด้วยการปรนเปรออยา่ งลกึ ซ้งึ ยงิ่ ข้นึ หญิงสาวกรดี รอ้ งเม่อื รสู้ กึ ว่ารา่ งกายเรมิ่ ถูกรกุ ล้ำด้วยปลายน้ิว โดมินกิ เหลอื บตาหม่นมัวด้วยอำนาจของแรงพิศวาสข้นึ มองใบหน้าซับสเี ลือด ดวงตาหรปี่ รอื ปากบวมเป่งเผยอข้นึ น้อยๆ เม่ือเธอเปลง่ เสยี งครวญซงึ่ ทำให้ความ อดทนของเขาขาดสะบั้น “เพลนิ สวยเหลอื เกนิ ” เธอหวานย่งิ กวา่ น้ำผ้งึ กลมกลอ่ มย่ิงกวา่ คอ็ กเทลชนั้ ยอด ชวนมัวเมายง่ิ กวา่ เหล้าดีกรแี รง และเขาคงต้องตายแนห่ ากไม่ได้ครอบครองเธอในตอนน้ีหลังจาก อดอยากมานานเหมือนไม่เคยพบพานรสสวาท “โด...มิ...นกิ ฉันไม.่ ..” “ช.ู่ ..ไมเ่ ปน็ ไรนะฮันน”่ี ลสตงั เวพ์ ปอื่ า่ เโดปดังดิมอใินอหกิก้เเธมคอาลจรอื่อากนงลรตับำัวคเขขอ้ึนาแไเทดห้บเนตไอืมม็ รท่เปา่ ี่ ง็นนอภ้ิวราชหษยราาบกกดรตา้ รน้นสู้ คกขึ ลาเหขี่เปมาิวดอื ผทนอา่ จงงะขไเป้สางถยี ทึงง่ไี คเมดำ๋่ไยีรดาว้มอนกย้ันูบ่รเ้านมวไอ่ืเหหกมล้มเือ่ ลขนงา มองแกน่ กายสดุ อลังการท่ีเรมิ่ แทรกเข้าหาเธอ เธอชา่ งเล็กและคับแนน่ แม้จะพรอ้ มเต็มท่ี จนเม็ดเหงือ่ เลก็ ๆ ผุดพรายบน

ใบหน้าคมสนั ดิบเถือ่ น ใบหน้าแดงจัดของพิชญดาราเหยเก รสู้ กึ เหมือนอยู่ระหวา่ งนรกกับสวรรค์ เธอ มองเขาอยา่ งสบั สนงวยงงยามที่เขาไล้ปลายน้วิ บนจดุ ที่ออ่ นไหวที่สดุ เพ่ือปลุกเรา้ เธอให้ พร้อมย่งิ ข้นึ “เพลินตัวเลก็ เหลือเกิน อาจจะเจ็บหนอ่ ยนะทรี่ กั ” หญิงสาวสดู หายใจลึก สมองประมวลความหมายจากคำพูดของเขาขณะจ้อง ใบหน้าของคนที่มัวเมาด้วยเพลิงราคะเหนอื เธอ ฉับพลันน้ันเธอก็ตัวแข็งทือ่ เมื่อรตู้ ัวว่า กำลังเผชญิ อะไรอยู่ “ฉันยังไมเ่ คยนะ...กร๊ดี !” โดมนิ ิกตัดสนิ ใจโถมเข้าหาเธอสดุ ตัว หแู ทบดับเม่ือเมยี หมาดๆ กรดี รอ้ งสติแตก พร้อมๆ กับความเจ็บบนแก่นกายท่ถี กู โอบล้อมบบี รดั และยังทันรสู้ กึ ถงึ เยือ่ บางๆ ทเ่ี ขา เพงิ่ ฝ่าเข้ามาซกุ ซบอยใู่ นสรวงสวรรค์ ท่เี รยี กวา่ การครา่ พรหมจรรย์ ของเธอ โอ๊ะ โอ! “ไอ้มาเฟียโรคจิต หน่ื กาม ผู้ชายสารเลว ไร้ยางอาย ไอ้บ้า ซาดิสม์ ฉันเกลียด คณุ ฮอื ...” เออดี! ไหนๆ กโ็ ดนดา่ แล้ว ไอ้ที่คิดจะขอโทษเม่ือก้ลี มื มันไปก่อนกแ็ ล้วกัน เปจดิ ้าพปาอ่ กกนาุ่สมสโิ นกเัดหกล้ันอื ถก้อตยาขค้นึ ำผฟร้าสุ วจาัดทททา่ เ่ี ใธหอ้เอธาอจอจยะ่นูหลิง่ ๆดุ ปแากลอะเอจก็บมนา้ออยีกท่ีสดุ พร้อมก้มลงจูบ เพราะเธหอญเรงิ มิส่ ราอว้ พงไยหา้นย้ำาตมาผเปล็นักไเผสาเขเตาา่ออชกา่ งไม่เจแยี ลมะตกัวารแทท้ำๆอยา่ งน้ันคงทำให้เจ็บยงิ่ กว่าเดมิ หญงิ สาวหอบหายใจเมือ่ ถกู ปล้นจุมพติ รอ้ นแรงที่ทำให้อารมณ์ เตลดิ ข้นึ มาอีกครัง้ ลืมแม้กระทั่งความเจบ็ เจียนตายยามท่เี ขารกุ ล้ำเธออย่างดุดันเม่อื ครู่ นานเทา่ นานก่อนที่ เขาจะยอมคายเหยอ่ื ออกจากปากและเรม่ิ เขย้อื นเข้าหาอยา่ งเชอ่ื งช้า “อา...เพลินฆ่าผมได้เลยตอนน้ี”

เสยี งครางของหนุม่ หน่ื ที่โยกกายอยู่เหนือเธอทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนจะ ระเบดิ “หยดุ นะ ฮ้ือ...” “ช!ู่ เกบ็ แรงเอาไว้ครางดีกว่านะฮันนี่” “หน็อย ไอ้...” เสยี งประณามอู้อ้เี พราะถกู ปดิ ปากอีกรอบ รสู้ กึ ถงึ มือแกรง่ ท่ชี ้อนใต้สะโพกยาม เขาโถมกระแทกเข้าหา เธอเจ็บจนน้ำตารว่ งเผาะ แต่มีความเสยี วซา่ นประหลาดล้ำแฝงอ ยู่กับความทรมานจากการถูกบกุ รกุ “มองตาผม ฮันน่ี ห้ามหลับตา” เขาเรม่ิ จากการขยับตัวเชอ่ื งชา้ ให้เวลาเธอปรบั ตัว ก้มลงสบตากลมโตท่ีเอ่อด้วย หยาดน้ำ และเมอื่ รจู้ ากปฏิกิรยิ าว่าเธอเรมิ่ ปรบั ตัวได้ จังหวะของการสอดประสานจึง เรง่ เรา้ หนักแนน่ และรนุ แรงข้นึ กระนั้นความแตกตา่ งของรา่ งกายกย็ ังทำให้ดวงหน้า เรยี วใสเหยเกเกือบตลอดเวลา “ทนู หัว เพลินท้ังนมุ่ ทั้งแนน่ จนผมจะทนไมไ่ หวแล้วนะฮันน่ี...” โดมินกิ ก้มลง บอกข้างหดู ้วยถ้อยคำโจ๋งครมึ่ เรา้ อารมณ์ จนใบหขู องเธอแดงจัด รดั วงแขนเรยี วรอบลำ คอแกรง่ เพอ่ื ซกุ หน้าและเปล่งเสยี งครางกับซอกคอชน้ื เหงอ่ื ของเขา “เจ็บให้กัดผมนะฮันน่ี ถ้าไมไ่ ด้รกั เพลนิ มากกว่าน้ผี มต้องตายแน”่ เขาบอกเสยี ง กระทอ่ นกระแทน่ โถมเข้าสเู่ ธอรนุ แรงข้ึนจนรา่ งน้อยแทบฉีกขาด เธอกัดบา่ กว้างก้ัน เสยี งร้องจนได้กลิ่นคาวเลอื ดแตเ่ ขาไม่ยอมหยดุ กดต้นขาของเธอจนชดิ หน้าอกนุ่ม แนน่ และกดอกี ข้างแนบพ้ืนเตียงยับยุ่ง แล้วเสอื กเสยความแกรง่ กร้าวเข้าหาด้วยพละ กำลังทีท่ ำให้เธอเกอื บหน้ามืด เสยี งคำรามแหบพรา่ เหมือนสัตว์ ป่าดังอยใู่ นลำคอแกรง่ ยามทเ่ี ขาเรง่ เรา้ บทรกั จนเกือบเข้าข้ันปา่ เถอื่ น “ยอดรัก นี่มันยิ่งกวา่ สวรรค์ อา...ฮันน่ี” “อ้ือ...” กลน่ิ กายชายชาตรชี มุ่ เหง่อื กับกลิ่นคาวสวาททีโ่ อบล้อมเธอไว้ ผสมปนเปเป็น

กล่ินทช่ี วนให้มัวเมาลุ่มหลง รา่ งกายหนาหนักใหญ่โตรกุ รานเติมเต็มราวกับเป็นสว่ น หนงึ่ ของเธอ แขนกำยำกอดรา่ งอ้อนแอ้นแนน่ ยามทเี่ ขาถาโถมเข้าหา กระหนำ่ อัดถ่ยี บิ เพราะหมดส้นิ การควบคุมตัวเอง บคทลพะเศิควลเธา้าสอกขัยบอังเสไงมเยี ขต่ งาากทยรุกแดี กตรรสอ้่ ะมงบคอวรงนวเลทญกิ่าครทารำวางงกาปับนาตนกจเะมปขีเ็นพาทดยี าใงสจคซวง่ึ าดมูเรหหสู้ ูอมกึ ้ืออื แอนลึงจะดะร้วเา่ ปงยกน็ แาเรสยงยทีปง่ตีะขทออะบจงสาเนธกอบอเทงอตรงกั่อ เสยี งคำรามจากรา่ งใหญซ่ ง่ึ เสพสมกลืนกินเธออยดู่ ้านบนทำให้รวู้ า่ เธอทำให้เขา พึงพอใจขนาดไหน หญิงสาวรสู้ กึ ปล้ืมเปรมอย่างประหลาดจนไมร่ ตู้ ัวว่าได้เดินทางเข้าสู่ ชว่ งไคลแม็กซ์ “โอ...” เธอรอ้ งครางยาวนาน ราวกับโลกอันพรา่ งพราวชะลอมาอย่ตู รงหน้า “อย่างน้ันแหละ รสู้ กึ ถึงผมหรอื เปลา่ ยอดรกั ” “โดมนิ ิก” “เรยี กชอื่ ผม...เรยี กอกี อยา่ งน้ันแหละ ฮันน่”ี เกลยี วกคลาย่ืนแทกส่ี รงงู่ ทเคส่ี ลดุ อ่ื นสเงู ขข้า้ึนหาลส้ำงู ลขกึ้ึนก่อรนนุ จแะรซงัดถกาโรถะมแรทากวฝกังั่บฝคันลน่ื เยธัอกษเด์ นิ ทพาัดงไพปาถทึง้ังอคกี ่เู ขค้ารส้ังู่ ขณะที่รา่ งกำยำแอน่ สะโพกค้างคาปลดปล่อยความอัดอ้ันอุ่นร้อนให้ทะลักเข้าสเู่ ธอด้วย ความสขุ สมถึงขดี สดุ “อา...ยอดเยย่ี ม นีม่ ันย่งิ กวา่ ท่ผี มเคยฝันถึงเสยี อีก” แบบทเ่ี ธเธออไยมังเ่ คร้สูยกคึ ถาดึงฝ‘ันเขมาา’กท่อ่ีกนระตกุ อย่ภู ายในตัวเธอ เป็นความสนิทสนมอยา่ งถึงแก่น ข้ึนทับร“า่องมื ช”้นื เหหงญอ่ื ทงิ สรี่ ้อาวนรผับะคผำอา่ วย่าแงตอ่เ่อธนอเกปลลับ้ียไมร่ เงันเ้ือกตียัวจเเหลมยือสนักนไริด้กรหะาดกกู เเปม็น่ือไเปขไาดพ้กล็อกิ ยเธากอ ซบเขาอยู่อยา่ งน้จี นกวา่ จะตืน่ ข้นึ มาอีกคร้งั “เพลินเปน็ รางวัลทค่ี ้มุ ค่าที่สดุ ” ชายหนมุ่ ครางเสยี งพรา่ จูบหน้าผากชน้ื เหงอ่ื อย่างชนื่ อกชน่ื ใจ คลัง่ ไคล้กับสมบัตแิ กะกล่องทเ่ี พง่ิ ได้มาสดุ ชวี ิต แต่คนทยี่ ังกระดกิ ตัว

ไม่ไหวลืมตาโพลง รางวัล...เธอเปน็ รางวัลของเขาอยา่ งนั้นหรอื เกินพรเรขณาเนรยาี กเกขาารเปคลย้นบพอกรหวม่ายจังรไรงยน์ ไะปจาอก้อเ.ธ..อว‘อา่ ย‘ร่าามงาวทัลำ’เหเมนอื ยี่ นนกะับชเซา่ งก็ เซป์เน็ ปผ็นู้ชราางยวทัล่ีโอขหอังง คณุ สสิ าวน้อย...รางวัลที่ผมจะได้รบั จนกวา่ จะยอมหมอบราบคาบแก้วให้เพลนิ ’ อารยธรเขรมาไใมด่ไๆด้หทม้ังอสบ้นิ ราเบพคราาบะเแธกอ้วเปใหน็ ้เแธคอเ่ดด้วก็ ยบซ้า้ำนแตกทไี่ ม่มเขใี คาปรลค้้นุมคมัรนอไปง จากเธออยา่ งไร้ ท่นี ่าขายหน้ามากกว่านั้นคอื การทเี่ ขาสามารถทำให้เธอตกอย่ใู ต้อำนาจของเขา ยามท่มี บี ทพศิ วาสเรงิ รอ้ นบ้าคลั่งด้วยกัน ตอนน้ันเธอย่ิงกว่าเต็มใจ...จนตอนน้ีแค่นึก ถงึ เธอกย็ ังต้องหลับตาลงด้วยความพรัน่ พรงึ “เพลินตัวเหนยี วหมดแล้ว อาบน้ำก่อนจะได้หลับสบายนะ ฮันนี่” รา่ งเล็กถูกช้อนข้นึ เม่ือเขาเดินโทงๆ เข้าไปในห้องน้ำด้วยสหี น้าเปย่ี มสขุ “ผมไม่เคยถึงได้สดุ ยอดขนาดน้มี าก่อน เพิ่งจากเพลนิ มาได้ไม่นาน ผมก็ ต้องการเพลนิ อีกแล้ว” โอ...ไมน่ ะ! หญงิ สาวลมื ตาโพลง ไมม่ ีแรงคัดค้านเพราะใช้พลังงานหยดสดุ ท้าย ไปแล้ว รสู้ กึ พ้นื ท่ีสว่ นตัวร้าวระบมเหมือนเพงิ่ ถูกรมุ โทรมมาทั้งคนื เสยี งหัวเราะลั่นดังมาจากคนที่จับตามองเธออยู่ รา่ งเลก็ กวา่ ถูกวางลงบนพ้ืน จงใจให้หน้าท้องเนียนเรยี บของเธอเสยี ดสกี ับ ‘ความพร้อม’ ของเขา “ไมใ่ ชต่ อนน้ี เพลินจะต้องพักก่อน” จ้อยสดุ ชเซายก็ หซนเี่ ขุ่ม้าผไปิวใปตาก้ฝเักปบ็นัวทเำพนรอาะงไเมพอ่ ลยงขากอเงสกยี าเรวเลฉาลใิมนฉอลา่ งอองาอบยนา่ ้ำงชน่ื เมปื่นิดน้ำใหด้พันรเา่ มงียพตรัมว ลงมา แล้วจัดการถูสบเู่ หลวบนรา่ งลื่นมืออยา่ งเอาใจทุกซอกทกุ มุมแม้เธอจะพยายาม เบ่ียงตัวหนใี บหน้าบ้งึ ตงึ รา่ งกายผงาดกล้าดุนดันเธอหลายครง้ั “อยา่ ด้นิ สิ แบบน้เี ม่อื ไหรจ่ ะเสรจ็ ” โดมนิ กิ ดเุ สยี งเข้มเมอื่ เธอด้ินแรงข้ึน

“ฉันจะอาบเอง” สาวน้อยขูฟ่ ่อ เล็บข่วนเขาจนเขาสดู ปากซด้ี เพราะความแสบ หญงิ สาวหายใจหอบ ผิวซับสชี มพูเพราะน้ำอนุ่ และความอายจนแทบแทรกแผน่ ดนิ หนี “หยดุ ขว่ นนะเพลิน!” คำสงั่ ทม่ี าพร้อมกับการเบยี ดรา่ งนมุ่ นมิ่ ชดิ ผนัง มือใหญช่ ้อนสะโพกของเธอข้นึ มาจนใบหน้าเสมอกับเขา อกี มือเลื่อนข้นึ ฟอนเฟ้นทรวงอวบตงึ ซง่ึ ได้ผลกว่าคำสงั่ แรก ทเพ้นรแาะลเ้วธไอหชละลงงักดก้ือึกๆเบเห้หมนือ้านขเปงึ ิดตกาใ๊อสกเ่ ขจาปนรคะนณทาีค่ มดิ โดจยะไไปมตต่ อ่้อแงทใชบค้จะำพคูำดรากมอ่ อนอทก่ีนม้ำาตาจะเอ่อ โดมนิ กิ ต้องแข็งใจไม่โอ๋เธอจนเสยี การปกครอง ทำเสยี งบางอยา่ งในลำคอและ ยอมละมอื จากก้อนเน้ืออวบอิ่มอย่างไม่เตม็ ใจเพื่ออาบน้ำให้เธอต่อดีๆ สักพักน้ำตาเธอ กห็ ยุดไหลแล้วหันหลังให้เขา “พอแล้ว” “ใกล้จะเสรจ็ แล้ว ผมอยากดูแลเพลนิ ” ชายหนุ่มบอก มอื ขยับทำงานอยา่ ง แปขิด็งบขังันเน้ือตสัวรเทะผา่ ทมี่ทใำหไ้เดธ้ ออย่างละเอียดลออ อมย้ิมให้สมันน้อยทย่ี นื กอดอกพยายาม จนถึงขนาดน้แี ล้ว เธอยังดำรงความหวงตัวเอาไว้ได้อย่างเหนยี วแนน่ นับถอื จ รงิ ๆ แม่คุณเอ๋ย! “หนาว!” เธอกัดฟันบอกเม่อื เขาล้างผมให้เสรจ็ “อาบน้ำอุ่นจะหนาวได้ยังไงจ๊ะ” เขาถามเสยี งน่มุ หยอกเย้าข้ออ้างทฟ่ี ังไมข่ ้ึนของ เธอ “ฉันหนาวก็แล้วกัน พอได้แล้ว” “โอ๋ พอก็พอนะฮันน่ี ผมจะเชด็ ตัวให้” “ฉันเชด็ เอง” แหม...เลน่ ตัวซะด้วย! “ง้ันอุ้มไปสง่ ”

“ไม่ต้อง” อออาบกนจ้ำาเใกธหหอ้ต้อเัวบงเนี่ยอ้งำงเตตหัวอ่ มหอือลยนบ่าโงดสคนบวฆา้ายผาตอ้ากขารรนมตหณ่อน์เแนสู ลขื่อี ะางสวไบลสา่ละยอ่าตาัดวเผปนื น็ ทใค้ิงหรใญง้ัหแ้จ่มราากกเฟใรนายี วรหมอนาบพุ่มเัหกนัืวอตเบัวรสไาวะอ้ใงนแปลลี ำ้วควอ่งิ

9 พายอุ ารมณ์กับภัยทีค่ ืบคลาน เก็บทุกพสงิ่ิชทญกุ ดอายรา่ างเเชขด้็ากผรมะแเปค๋าพ่ ทอี่เปหดิ มอา้าดอทยำู่กเวลลางาหส้อดุ งชกวี อ่ิตนแหนล้ ้วาลงมไือมแส่ ตนง่ ใตจัวจละวจกัดๆการกต่อัวนเอจงะ ให้เสยี เวลา จากน้ันกค็ ว้าเป้มาสะพายพรอ้ มกับมองซา้ ยมองขวาหาของท่ตี ้องการ และ มันบังเอิญมเี สยี ด้วย เธอตรงเข้ากระชากสายโทรศัพท์ ออกก่อนเปน็ อย่างแรก หยบิ ของหลายช้นิ ที่ ต้องการและแสยะย้มิ ลากข้าวของประดามอี อกจากห้อง ยนื ทำอะไรบางอยา่ งอยหู่ น้า ประตหู ้องก่อนจะเผน่ แนบจากไปไมเ่ หลยี วหลัง โชคดีท่มี ีรถกอล์ ฟซงึ่ ผ่านมาสง่ ผ้โู ดยสารที่บ้านพักอีกหลังใกล้ๆ ให้เธออาศัยโดยสารกลับโรงแรมพอดี โดมนิ กิ เดินเชด็ ผมลอยชายออกจากห้องน้ำอยา่ งอารมณ์ ดี ก่อนจะขมวดค้วิ เมื่อ ห้องทั้งห้องวา่ งเปล่า หันมองสำรวจแค่สองวินาทีกร็ ้วู ่าเกดิ อะไรข้ึน สัตว์ โลกจอมปว่ น เรมิ่ ประท้วงเขาเสยี แล้ว ชายหนุ่มย้มิ ดลุ งมือแต่งตัวอยา่ งไมร่ บี รอ้ นนัก มั่นใจวา่ เธอยัง ไปไหนได้ไม่ไกล ทวา่ ห้านาทีต่อมาค้ิวเข้มกต็ ้องขมวดมากกว่าเดมิ ด้วยความหงุดหงดิ เธอล็อก ห้อง กะจะขังเขาเอาไว้ในน้.ี ..ง่ายไปรเึ ปล่าอีหน!ู กระโดดบล้านงทพะักเลตวากา่ ยอนาก้ำเาขศ้าหฝลัง่ ังเนพ้รีสาระ้าทง่อรี ะยเู่ใบนยี ทงไะมเล่มที ย่ี ึดใหถ้ห้้าอเขยาโหออนกไปปประลตดหู ลน็อ้ากไดม้าไ่ นด้กหต็น้้อาง เองได้ แตเ่ ขายังมีโทรศัพท์ ...หรอื ว่าเคยมี ชายหนมุ่ ยกมือข้นึ ตบหน้าผากกับการแก้เผ็ดแบบเดก็ ๆ เมอื่ เห็นสายโทรศัพท์ แเงลานขอด์งไลไอน้เ์ ขคารดอื่ กงมระือจสุยอื่ สารเธทอวี่ คา่ งจชะาโยยหนนชมุ่ น้ิ สสอว่ ดนสอา่ ื่นยสลางยทตะเาลหไาปโทด้รวศยพั เพท์รมาอืะเถขือาเไปม็นเ่ หอน็ ยแา่ มง้ตแต่อ่

ไป และเป็นไปอยา่ งที่คดิ ...เธอเอามันไปด้วย เย่ยี มแท้ ความจรงิ เขามมี ือถอื สำรองอีกเครอื่ ง แตบ่ ังเอญิ ที่รสี เอามันไปลงโปรแกรมใหม่ ให้และยังไม่เอามาคนื บครชั วรรบายมอเากปกโว็ดนา่าศมสอเินว่่งาวนยีิกตบตเดรเัวชงนิ สนยีองู้มีบอรีไเะกพวยไ้ตรำป้จาอทะรนเ่ีรงิประๆบน็ัเบแเยวี ขลงกหาวอลไี าัองหหพา้อรที งเต่ีย้อ็นบง้ากนาไพรมัคกเ่ หวห็นาลมัใงเอคปื่นรน็ สสสักรว่ ค้านงนอตบอัวนกสชงไู ปายไมหไ่ากแดลลเพะนรมักาันะกอแัมตค็ ี่ นัน่ คอื ก“รด้าสยัญนักญนาะณ!”ขอคชวาายมหชนว่ มุ่ยสเหบลถือกบับนตปัวมุ่เอนงาฬกิ แาขล้อะทมำือสทงิ่ เี่ทพ่ไี ิ่งมใ่เสคต่ยอทนำมแาตกง่ ่อตนัวใเสนรชจ็ วี ติ น้ี แล้วยนื กอดอกรอ “แนใ่ จเหรอว่าทารา่ ไม่ว่าถ้ าเธอมานอนกับฉัน” คาเรนถามย้ำเปน็ รอบทสี่ อง “แนใ่ จสิ ฉันนอนกอ่ นนะ ง่วงจะแย่ สงั่ ข้าวข้นึ มาให้หนอ่ ย ถ้าตืน่ แล้วจะกนิ ” ข้าวขอคงทน้ังทท่ีเ่เพี ปิ่ง็นมคาถนงึ มวรี าะงเกบรยี ะบเปม๋าาถแอืตไไ่ วห้หนนแ้าตต่ไู้เรสอ้ื ผ้า ท้ิงเป้ไว้บนพ้นื ข้างๆ ไมส่ นใจจัด “ทารา่ ไมโ่ กรธเธอรไึ ง จะวา่ ไปฉันยังงงไมห่ าย ดเู หมือนเธอจะร้จู ักคนใหญค่ นโต เพยี บเลยนะเพิร์ล” “เอาไว้ทหี ลังนะ คาเรน ฉันเหนอื่ ย ต่ืนข้นึ มาแล้วจะเล่าให้ฟัง” เธอบอกเสยี ง เนือย เดนิ สะเปะสะปะไปข้นึ เตียง คาเรนมองทา่ ทางอ่อนเปล้ยี ของเพอ่ื นสาวรา่ งเล็กท้ังท่ีดูเหมอื นเพ่ิงอาบน้ำเสรจ็ อยา่ งแปลกใจ ก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองเมอื่ เหน็ รอ่ งรอยบนต้นคอที่เจ้าตัวคงไม่รู้ เพราะทา่ ทางจะไม่ได้สอ่ งกระจก นางแบบสาวเพ่งิ เหน็ ทารา่ นั่งคยุ กับผู้ชว่ ยของอัครชั ตอนทเี่ ธอกลับมาจากห้อง อาหาร ท้ังค่นู ั่งอยู่ท่นี ัน่ นานแล้ว ดูเหมือนจะตั้งแต่เยน็ หลังจากทารา่ เอากระเป๋าไปเก็บ จะมเี วลาคยุ เรอื่ งแยกห้องกับพิชญดาราตอนไหน

กห็ ลับเ“ปป็นลตอ่ ายยไแวล้แ้วบสบา่ นย้ีจหะนด้าหี รอื ค”ว้าคคายี เ์รกนารถ์ดาแมลต้วัวเเดอินงอมออกงจคากนหท้อแ่ี งคลท่ ง้ิงไตปัวยลังงลนอ็ อบนบไีเพมก่่ือี่นตาาทมี หาตัวใครคนหนึ่ง หญิงสาวลงไปถามหาบ้านพักแขกพเิ ศษของรสี อร์ตแล้วต้องทำหน้าหนักใจเมอ่ื เห็นมาร์ธาเดนิ เข้ามา ฝ่ายน้ันปรายตามองเธอนิดหนงึ่ หญงิ สาวจงึ รบี ปราดเข้าไปหา “นี่เธอ เห็นมิสเตอร์เบดฟอร์ดหรอื เปล่า” “เธอมาถามฉันทำไม” นอกจากจะไมต่ อบดีๆ แล้ว ยังกอดอกถามกลับด้วย ทา่ ทางยยี วนนา่ หมัน่ ไส้ “ฉันก็วา่ จะถามเพริ ์ลหรอกนะ เพราะเพอ่ื นฉันคงร้ดู ีกวา่ ” คาเรนว่า เกอื บย้มิ เมือ่ เหน็ ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนองของอกี ฝ่าย “เสยี ดายทีเ่ พอ่ื นฉันนอนหลับเป็นตาย ฉันเลยต้องยอมบากหน้ามาถามเธอน่ีไง ละ่ แตฉ่ ันคงคาดหวังสงู ไปจรงิ ๆ” “นา่ จะเป็นเพราะพนักงานไมย่ อมบอกมากกว่าม้ัง” มาร์ธาพดู เหมือนรทู้ ัน “ไงกร็ อให้เพ่ือนของเธอตื่นเองก็แล้วกัน” “มีน้ำใจหนอ่ ยสเิ ธอ” “นัน่ ไม่ใชฉ่ ันหรอกนะ” มาร์ธาว่าแล้วทำทา่ จะเดินหนี แตต่ ้องชะงักเมอื่ คาเรนพูด ดักคออยา่ งร้ดู ี “ฉันรนู้ ะว่าเธอชอบมิสเตอร์เบดฟอร์ด แตเ่ ธอกร็ วู้ า่ เขาชอบเพิร์ล” มาร์ธาหัวเราะเสยี งใส เหมือนได้ฟังเรอื่ งขบขันเสยี เต็มประดา “ฉันไมร่ วู้ า่ เธอพดู เรอื่ งอะไร เรฉากัน็ยกังับเปโด็นมเพิน่อื กิ นเปก็นันเเพหอ่ื มนือกนันเดตมิ ้ัง”แต่ฉันยังเด็กๆ เขาจะมคี ู่นอนคนใหมม่ าแล้วก่คี น ถึง “นั่นมันรบกวนเธอหรอื เปลา่ การฉไดัน้รเ้จูดักาวตา่ัวเจขรากงิ ขย็ อังเงหช็นายเธหอนเปุม่ นผ็ ้ปูเดรก็ ะเกหามศือตนัวเเปดน็มิ เพอื่ นสมัยเดก็ ” คาเรนแกล้งแหย่ เจ้าของพิชญดารา ทำให้คาเรนทง่ึ จนต้องคอยแอบพจิ ารณาชายหนุ่มตลอดเวลาเท่าทีท่ ำ

ได้ เพราะไมส่ ามารถคาดคั้นความจรงิ จากเพ่อื นสาวได้ แม้มาร์ธากับโดมินกิ จะคุยกันเหมือนเพื่อนปกติ แตต่ ามประสาผู้หญงิ ท่ไี วตอ่ ความรสู้ กึ ของเพศเดยี วกัน คาเรนสังเกตว่ามาร์ธาไมไ่ ด้มคี วามสขุ กับสถานภาพน้ันนัก อาจจะไมใ่ ชเ่ พราะนางแบบสาวหลงรักโดมินกิ แตม่ บี างอยา่ งผิดปกติแน่นอน “อยา่ มาทำเป็นร้ดู ีหนอ่ ยเลย” มาร์ธาทำเสยี งรำคาญแล้วทำทา่ จะเดินหลกี ไป “อย่างน้อยกบ็ อกฉันหน่อยว่ามิสเตอร์เบดฟอร์ดพักอยูท่ ีไ่ หน ฉันมีเรอ่ื งด่วน อยากคุยกับเขา” “เสยี ใจ ความจรงิ โดมินกิ ไมม่ ีอะไรเก่ียวข้องกับงานของทารา่ เธอมาท่นี เ่ี พอื่ ทำงานกับทารา่ ดังน้ันหากเธอต้องการคยุ กับเขาก็ต้องหาทางเอาเอง” “กะอีแคบ่ อกว่าเขาพักอยูท่ ่ไี หน ทำไมถึงเปน็ เรอ่ื งใหญน่ ัก!” หวงก้าง“แคทงไนมเเ่พปือ่ ็นนเรอ่ื จงะใบหอญก่หอระอไรกให้นถะ้าเธเธออเไขม้า่มมีใาถคารมเปฉน็ ันเดจ้าีๆของไโมด่ใมชินท่ กิ ำไทด่า้หหราอเรกอ่ื งเเขพารไามะ่ เคยคิดจะแต่งงาน และเทา่ ท่ฉี ันเห็น เพ่อื นของเธอยังหา่ งไกลจากผู้หญงิ ทีน่ า่ จะวางบ่วง ลอ่ เขาได้สำเรจ็ อกี มาก” “นี!่ ” คาเรนยังไมท่ ันพูดอะไร อีกฝ่ายกเ็ ดนิ จากไป ท้ิงให้นางแบบสาวหน้าใหมย่ ืนเม้ม ปากแนน่ ด้วยความหงดุ หงดิ เรม่ิ ไมส่ บายใจแทนพิชญดารา เมอื่ หาตัวชายหนุ่มไมเ่ จอ นางแบบสาวเลยออกไปเดินเลน่ ท่ชี ายหาดเพราะ บังเอญิ เจอกับนายแบบที่กำลังจะได้รว่ มงานกัน ท่นี ั่นเองท่ีคาเรนพบกับโดมนิ ิกและมี โอกาสคุยกับเขาสองสามนาที ก่อนจะกลับมาสัง่ อาหารข้ึนไปให้เพ่ือนสาว แตพ่ ชิ ญ ดาราไมต่ ่ืนข้ึนมากินจนกระทัง่ ล่วงเข้าเช้าของวันใหม่ เธอยนื มองเงาตัวเองในกระจกตรงอ่างล้ างหน้า ยกมอื ข้ นึ แตะรอยจ้ำแดงบนลำ คอและเนนิ อกพร้อมทำหน้าเหยเก มันไม่เจบ็ แต่เธอไมร่ จู้ ะเอาหน้าไปไว้ทไี่ หน ถ้ามใี คร มาเห็นหลักฐานท่เี ดาได้ว่าเธอไปทำอะไรมา

ความบนรสิึกทุโกธ์ ใิรหธต้เขัวาการทแี่ทตำใเ่ ปห็น้เธเอพตร้าอะงเตขกาใอชย้กูใ่ ำนลสังแภลาพะปนร้ี ะสบกไามร่ใณช์ อเ่ พยร่าางะผเธู้ทอเ่ี หตน้องอื สกญูวา่ เเสอยี า ชนะ ท้ังที่เธอไรค้ วามยินยอมพร้อมใจอย่างแท้จรงิ ความบรสิ ทุ ธ์ กิ ค็ งเป็นแคค่ วามไม่สะดวกอยา่ งหนึง่ สำหรบั ผ้ชู ายอย่างโดมินิก สว่ นเธอเองไม่เคยนึกถงึ มันในแง่ทม่ี คี ุณคา่ ต่อทัศนคติในวัฒนธรรมของตน เพราะไม่ เคยจินตนาการวา่ จะมวี ันแต่งงานกับผ้ชู ายคนไหน นรกแหคง่ วเราอมื นผใดิ จพมลาากดวขา่ สอบงิ มปาี รดแมาแ้กลาะรกตาารยกขรอะงทพำข่ออจะงปบลดิ ดาซแงึ่อเกคเยธทอำกใับห้แเธมอ่ ตแ้อตง่บตากดอแยผู่ใลนใน อดตี กินเวลาเกือบทศวรรษในการลบล้างมันออกไป แม้ยังลบไม่หมดแตก่ ด็ ขี ้นึ เยอะ เพราะอย่างน้อยเธอก็เรยี นร้วู ิธรี ับมือกับมัน เธอยังเปน็ ผู้หญงิ คนเดิม อยา่ งน้อยก็ยังเปน็ จากภายใน แม้จะถกู ครอบครวั ทเลล่ไีะ้ียมเองค่ ยดี ดิ ูดมจาอะแยอ่ บึดนบตแหดิลัวกะเเักบขา่ค้าใุณแจตคชก่า่วี ขติารออศงยกพึ ่าษรงหหาอมมยอ่จ่าามงรรดมี าทีาชกั้งวกใงนวศ่าแ์พคลงณุ ะศต์จค่าัก่างขรป์อรทงะคำเทใวหศา้เมทธเี่ไอปดเ็น้รตับมบิ นโตกุษขายร้นึ ์ ทมเ่สีีผปม้นคู็ บ้ำผจรู ู้หนุณญซ์ งิง่ึ การได้เห็นการใช้ชวี ิตของผู้หญงิ หลายชาตหิ ลายภาษา หลากวัฒนธรรมและ พเคปวว็นากมเเชเธชน่ออื่นเห้ันลทมา่ ำานใตั้นห้ัง้สเแธวต่ อน่โรบใ้วู รหา่ าใญณนก่ กโล็ยาักลงมนทชี ้ผี่ียวี้ัมูงติ มกี ตผี ำ่อลู้หไังญปมใงิานกมสากกัวงมค่ามามยักไทดถ้ีถ่ออื ูกยโอลา่ งก่วปางสกลตขะเ่ิมมแเดิหลงะผทสู้อรจั ะ่อธนนรงรแใมอนขศอักงดโท์ลศิ วกรา่ ี เธอยังโชคดีกวา่ ผู้หญงิ มากมาย อยา่ งน้อยเธอก็ไม่ได้เจบ็ ปวดทรมาน ไม่ได้ถูกทำร้าย รา่ งกาย ตรงกันข้าม... หญงิ สาวสัน่ หัว ถอนใจพรดื โผล่หน้าออกไปนอกห้อง เมื่อเหน็ ว่าคาเรนยัง นปกอปนิดหรลอ่ ับงสรอนยิทเอทยา่ ู่ทบีทน่ ำเไตดยี ้แงลจะึงกยลอ่ ับงไอปอหกยไบิปกแรตะง่ เตปัว๋าเตคารมอื่ ปงกสตำิอายงนื เขค้าดิ มอาใยน่ชู หัว่ ้อคงรนู่ ้ำกอ่ นจตัดัดกสานิ ร ใจเดินไปปลกุ คาเรนให้ลกุ ข้นึ มาอาบน้ำเพอื่ ลงไปกนิ อาหารเช้าทีห่ ้องอาหารด้านลา่ ง “อาบน้ำเรว็ ๆ นะ หิวข้าวจะตาย เมื่อคืนไม่ได้กนิ อะไรเลย” สาวน้อยเรง่ เพ่ือน ยิกๆ และได้รบั การค้อนควักกลับมา

ไม่มีประโยชน์ ท่ีจะหลบหน้าซงึ่ รงั แต่จะประกาศความออ่ นแอของตัวเอง และเธอ ไมอ่ ยากให้โดมนิ ิกคิดว่าเขามีอาวุธน้ันอยใู่ นมือ หรอื บางทีเขาอาจจะไมไ่ ด้อยากมายงุ่ กับเธอด้วยซ้ำหลังจากเสรจ็ สมใจแล้ว ห้ องอาหารมคี นอย่หู นาตาเพราะยังเช้าอยู่มาก พชิ ญดาราเดินไปสงั่ อาหารแบบ สงั่ ทำพเิ ศษแล้วยนื รออยู่หน้าเคาน์ เตอร์ สอดสา่ ยสายตามองไปโดยรอบ เห็นรสี กับ ผู้ชายทีเ่ ธอชนบนเครอ่ื งบินหลังจากทะเลาะกับโดมินิกนั่งอยดู่ ้วยกัน ใบหน้าของเขา เหมือนเคยเห็นผา่ นตาจากท่ไี หนมากอ่ น รสี เองก็เห็นเธอและผงกหัวเป็นทำนองทักทาย เธอเลยย้ิมตอบเพราะอยากหา โอกาสคยุ กับเขาอยู่พอดี แตแ่ ล้วก็ชะงักความคิด...แน่ใจหรอื ว่าเธอยังมโี อกาสสบื เรอื่ ง การตายของ อิซาเบล เจนเนอร์ “เพิร์ล นัน่ ใครนะ่ ” คาเรนสะกิดถามเมอ่ื เห็นว่าเธอย้มิ ให้ใคร “ผ้ชู ว่ ยสว่ นตัวของมสิ เตอร์เบดฟอร์ด ชอ่ื รสี ” “โอ้โห! ยังหนุ่มอยเู่ ลยนะ แตม่ ันไมแ่ ปลกเหรอท่เี ธอเรยี กแฟนตัวเองหา่ งเหิน อยา่ งน้ัน” “เขาไมไ่ ด้เป็นอะไรกับฉัน ฉันเคยรจู้ ักเขาเพราะเพ่อื นของเขาแตง่ งานกับพ่สี าว ของฉันเท่าน้ัน” หญิงสาวอธิบายด้วยเหตุผลเดยี วกับที่เคยบอกฟลอรนี ่ามาแล้ว “ว้าว! เธอไม่เห็นเล่าเรอ่ื งน้ีให้ฉันฟังบ้างเลย” “กม็ ันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งสำคัญสกั หน่อย” “ไม่อยากพดู กต็ ามใจ” คาเรนแสรง้ ถอนใจยาวแล้วสะกิดเธอต่อ “นัน่ ไง แฟ...เอ้อ! มิสเตอร์เบดฟอร์ดลงมาแล้ว มากับมาร์ธาซะด้วย” คาเรนว่า กแัลน้วจมึงอรวู้งา่เพมันือ่ เนปสน็ าแวคซก่ง่ึ ยารืนแนสง่ิดจง้อเทง่ภานา้พันท่ีปเรพะรดาับะเฝชาฟผเนรยีังกเหใมหือ้เอนาไอมา่ไหดา้ยรนติ ้ังสอแงตค่รค้งั วแาลม้วที่สนแทิม่ สาวตัวเลก็ กย็ ังยนื น่งิ

“มิสครับ อาหารเสรจ็ แล้วครับ” เชฟเรยี กเปน็ ครั้งทสี่ ามทำให้พิชญดาราเกอื บ สะดุ้ง หันไปรบั จานอาหารและย้มิ สดใสกลบเกล่ือน “ขอบคณุ ค่ะ ฉันไปรอทโ่ี ต๊ะนะ” “ฮ่อื !” หญิงสาวหันหลังเดนิ ไปยังโต๊ะท่เี อากระเป๋าเป้จองไว้ วางจานอาหารลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปเอาน้ำส้มกับนมสำหรับตัวเอง และน้ำสม้ กับกาแฟสำหรบั คาเรน ซง่ึ ต้องเดนิ ถงึ สองเทย่ี ว “สวัสด”ี เสยี งทักดังข้ึนจากด้านหลังเมอ่ื เธอไขน้ำส้มใสแ่ ก้ว “อรณุ สวัสด์ ”ิ พชิ ญดาราหันไปเผชญิ หน้ากับมาร์ธาแล้วย้ิมให้นดิ ๆ “เมื่อวานเพื่อนของเธอมาถามหาโดมินกิ กับฉันแนะ่ ” ค้วิ เรยี วเลิกสงู ข้นึ กับการบอกเลา่ น้ัน พอรวู้ า่ คาเรนจะตามหาโดมินกิ ทำไม แต่ไม่ ร้จู ะตอบว่าอะไรมากกว่า “อ้อ” “ดูเธอไม่แปลกใจเลยนะ” คนฟังเลอื กทีจ่ ะใช้ความเงยี บและย้มิ อยา่ งมมี ารยาทแทนการออกความเหน็ เตรยี มจะเบย่ี งตัวออกให้คนต่อคิวเอาน้ำสม้ บ้าง “เห็นวา่ เธอรจู้ ักกับเจ้าของรสี อร์ตด้วย บ้านพักพิเศษของเขาสวยมาก” มาร์ธาชวนคยุ คำบอกเล่าน้ันดูเหมือนไม่มอี ะไรเคลอื บแฝง ถ้าพชิ ญดาราจะไม่ร้วู า่ มีเพียงทารา่ โดมนิ ิก และเธโอโดราเท่านั้นทไ่ี ด้บ้านพักพเิ ศษ วบู หนงึ่ นั้นสเี ลือดเลอื นไปจากแก้ม...นี่ เขาไมไ่ ด้รรี อที่จะหาคนมาแทนทเี่ ธอเลยใชไ่ หม เธอไมใ่ ชค่ นคิดเลก็ คิดน้อย เน่ืองจากเคยชนิ กับการผลักเรอ่ื งไร้สาระออกไป

เพอื่ จดจ่อกับสงิ่ ที่สำคัญกว่า ทว่าแม้คนโง่ท่สี ดุ กร็ วู้ า่ เธอกับมาร์ธาตกเป็นเป้าสายตาของ ผู้คนในทีมงานของทารา่ ซง่ึ เธอไมแ่ ปลกใจเลย นาทหี น่ึงเขาอย่กู ับเธอ แต่นาทตี อ่ มา เขาอยกู่ ับนางแบบสาว อยู่กับหลอ่ นจนถึงตอนเช้า หลังจากย่ำยเี ธอ พิชญดาราหลุบตาลงต่ำเพื่อหลบซอ่ นแววตาเอาไว้ และตอบกลับด้วยน้ำเสยี ง ปกติทส่ี ดุ “เอาไว้ถ้าฉันเจอพ่ีอัครจะบอกเขาให้ พ่ีอัครคงดใี จท่รี วู้ ่านางแบบคนดังชน่ื ชอบ บ้านพักพิเศษของเขา” “ขอบใจ” “ไปละ” เธอหันหลังกลับจะเดินไปยังโต๊ะที่จองเอาไว้ แตร่ า่ งสงู ใหญ่ของใครคนหน่ึงมา ขแมว้าภงาทยาใงนไวจ้กะปอ่ ั่นนปว่ พนชเิ หญมดือานรคาเนงยบห้านเธ้ามออจะงเเขดนาิ ดห้วลยีกแอวอวตกาไไปรแ้อตาข่รม้อณศอ์ เหกมถอืูกนดึเงจเออาคไนว้ ไม่รจู้ ัก “เพลินนอนหลับสบายดีหรอื เปล่า” “ดคี ะ่ ขอบคุณ” หญิงสาวขยับข้อศอก แต่เขายังจับเอาไว้อย่างมั่นคง “วันน้ีผมมีงานต้องทำ คงไม่มเี วลาอยู่กับเพลิน ผมให้คนข้ึนไปเอากระเป๋าของ เพลินกลับบ้านพักแล้ว อย่างอนเลยนะฮันนี่ เม่อื คนื เราไมม่ ีความสขุ กันหรอื ” ท้าย ประโยคลดเสยี งลงงอนง้อ เขา...ทำอะไรนะ! เธอสดู หายใจลกึ ร้สู กึ ไฟโทสะพลงุ่ พล่าน “ฉันจะพักกับคาเรน” “เพลนิ นัดมาท่นี ่กี ับผม ไม่ใชค่ าเรน” ฟังหลับนต้ำาเลสงยี เงพท่อื ่แี ตข้ัง็งสขต้ึนิ นดิ ๆหันอไยปา่วงาคงแนกท้วีเ่ คนย้ำสชม้นิ ไกวับ้บกนาโรตไ๊ะดท้ทใ่ี กุ กอลย้ทา่ ี่สงทดุ ี่ตซ้อง่ึ มงกคี านรนั่งทอำยใูกห่ ้่คอนน แล้ว ทำให้คนคนนั้นเงยหน้าข้นึ มองเธอและหนมุ่ รา่ งใหญอ่ ยา่ งงนุ งง

เธอสบตาเขาด้วยดวงตาวาววับของแมเ่ สอื กัดฟันเอย่ เสยี งตำ่ อย่างที่พยายามให้ ได้ยนิ กันสองคน “ออกไปจากชวี ิตของฉัน หรอื ไม่ ฉันจะทำให้คุณต้องเสยี ใจแน่ มสิ เตอร์เบด ฟอร์ด!” โดมนิ ิกนิ่งไปพักหนง่ึ กับปฏกิ ริ ยิ าโต้กลับรนุ แรงน้ัน “เกดิ อะไรข้ึน ฮันนี่ มันไมใ่ ชแ่ ค่เรอื่ งเมือ่ คนื หรอกใชไ่ หม” “ดอมคะ ยังไม่ตักอาหารอกี เหรอ” นางแบบสาวเดินเข้ามาใกล้พรอ้ มจานสลัดกับแก้วน้ำสม้ ในมอื โดมินกิ สา่ ยหน้าโดยไมไ่ ด้มองหน้ามาร์ธาด้วยซำ้ เพราะกำลังต่อตากับเธออยู่ “เธอไปกินได้เลยมาร์ธา มีถา่ ยแบบต่อไม่ใชร่ ึ เรอื่ งพ่อเธอท่มี ารอพูดกับฉันเอาไว้ ก่อนกแ็ ล้วกัน ฉันมีเรอ่ื งต้องคุยกับแฟนฉัน” พิชญดาราตัวแข็งท่อื สมองลำดับความหมายจากคำพูดของเขา หญงิ สาวเกอื บ จะครางออกมาเม่ือหันไปมองหน้ามาร์ธาซง่ึ ย้ิมอย่างไม่เตม็ ใจพร้อมยักไหลน่ ิดๆ “ตกลง หาตัวคณุ ยากชะมัด กอ่ นเจอคณุ ทนี่ ฉี่ ันไปทบ่ี ้านพักแฟลงค์ ก็บอกว่า คุณออกมาแล้ว” “ฉันร้แู ล้ว เธอนัดเวลากับแฟลงค์ เลยก็ได้” “ขอบคุณมากคะ่ งั้นเด๋ียวคอ่ ยคุยกันนะคะ” พิชญดาราได้แต่กะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองรา่ งสงู ระหงเดนิ ไปนั่งกับเพอ่ื นนางแบบ นายแบบคนอ่ืน “เพลนิ ” “หอื ” เธอเงยหน้าข้นึ มองเขาอย่างสับสน กอ่ นท่ีเลือดจะฉีดข้นึ สผู่ ิวแก้มเม่อื เห็นเขา กคำอลนังซมลีอเงลสอำรร์ปวกจรปา่ ดิ งกไวา้ ยของเธออยา่ งอ้อยองิ่ มองอย่นู านทีร่ อยจ้ำตรงต้นคอซง่ึ เธอใช้

“ผมจะบ้าตาย เพลนิ เข้าใจผิดเรอ่ื งมาร์ธาใชไ่ หม” ปากหยักสรี ะเรอ่ื เผยอค้างเมื่อเห็นประกายพราวระยับในดวงตาเหิมเกรมิ คนู่ ้ัน “อย่ามัว่ ส!ิ ฉันไมส่ นเรอ่ื งของคณุ กับเธอหรอก” “เอาไว้ผมจะถามเพลินอีกที คืนน้”ี คำวา่ ‘คืนน้ี’ แหบพรา่ ลง มือกร้านลูบแก้มเนียนนุม่ อยา่ งหลงใหล แล้วถอยห่าง หนงึ่ ก้าว “เจอกันคืนน้ีนะ ฮันน”่ี “น่!ี เด๋ียวส.ิ ..โธเ่ อ๊ย!” เขาไปแล้ว! เธอมองตามรา่ งสงู ใหญ่ที่เดนิ ออกจากห้องอาหารโดยมีรสี กับชาย หนมุ่ ท่ีนั่งกับเขากอ่ นหน้าเดินตามออกไป แสดงให้ร้วู ่าเขาเข้ามาทนี่ ี่เพ่ือมาหาเธอเท่านั้น ไม่มเี วลาสำหรับอาหารเช้า “เอ้อ ขอโทษนะคะ แต่ขอบคณุ ทย่ี อมให้ฉันยมื โต๊ะวางแก้ว” พวกเขหากญำงลิ สังามวอกง้มเธลองเยป้ิมน็ สตดาใเดสยีใหว้เจ้าของโต๊ะซงึ่ คงเปน็ กลุม่ ทัวร์ของผู้สงู วัยชาวต่างชาติ ถเห้ามเปอื น็ นส“หไมมนัยเ่เู ปปสน็นา็ วไอๆราหหราฉอรันมก้ืสอควสงยีตดุ อตท้มี้ายแตตใานยถ่ ้เโาพลเปอื่ก็นใขหฉอ้ไันงดเจ้ขระว่าไเมมชเโ่ยตี กวยี รลงธกะพับอ่ แเหขถนามสมุ่ ยักคังคนรรปูนัง้ ห”้ันลหอ่ แรบหอึกมกบม่ นึเแขกขาค่นมนาอดงหนหนั้นน่งึ ู บอกแล้วขยบิ ตาให้ “เอ่อ ค่ะ” เธอพดู ไม่ออก เลยได้แต่ย้มิ เจือ่ นหน้าแดงกำ่ แล้วรบี กลับโต๊ะของ ตัวเองท่ีคาเรนนัง่ คอยอยนู่ านแล้ว “ฉันนึกว่าต้องกนิ อาหารเชา้ ให้เสรจ็ ถึงจะได้กาแฟเสยี อกี ” นางแบบสาวเสยี ดสี นิดๆ ตามนิสัย “ขอโทษนะ” “ไมเ่ ป็นไร เหน็ เธอเมอ่ื คืนฉันเลยไม่คอ่ ยสบายใจ แต่ตอนน้คี งไมม่ อี ะไรแล้วใช่

ไหม” เธอสา่ ยหน้า ไม่ตอบเหมอื นเดิม ก้มหน้าก้มตารบั ประทานอาหารเช้า แล้วเงย เหปน็น้าหข่ว้ึนงอเธมอย้ิมแก้มตยุ่ เพราะอาหารเต็มปากเม่ือรวู้ า่ คาเรนตามหาโดมินิกเมื่อคนื น้ีเพราะ หญงิ สาวใช้เวลาท้ังวันนัง่ มองคาเรนถ่ายแบบและชว่ ยดแู ลเลก็ ๆ น้อยๆ อยา่ ง ซับหน้าให้ หาน้ำ และของขบเค้ยี วแคลอรตี ่ำมาเสริ ์ฟ ชวนคยุ เพือ่ ให้นางแบบหน้าใหม่ เครยี ดน้อยลง และเฝ้ามองผ้คู น แม้คนสทงู าวรัยา่ มกาวนา่ ัง่จดะเ้วปย็นพฝักา่ หยนผง่ึ ูกเพขา่ือดคกุยาเรรสอ่ื นงสทพนั าเพเหระแอตยพ่ ่างชิ สญบดายารใาจพบวท่า้ังเธสออชงเอขบ้ามกัันนโไดด้ยดี เฉพาะเม่อื ฝ่ายนั้นเลา่ เรอ่ื งหลานชาย ลูกคนแรกของพราวพลิ าศกับซานโดรซง่ึ เธอยังไม่ เคยเห็นตัวจรงิ ตกเย็นรสี มารบั เธอท่กี องถ่ายแบบ “ผมเอาคยี ์ การ์ดมาให้มิสเพราะดอนยังทำงานไมเ่ สรจ็ อาจจะกลับมาหลังจากฟลู มนู ปาร์ต้ีเรม่ิ แล้วครหู่ นง่ึ น่ะครบั ” เปดิ ปาก“ฉสันนอทยนาากเมค่ือุยทก้ังับคคูเ่ ดณุ ินอเยคียู่ทเีงดกียันวผา่ นเรชอ่ืายงขหอาดงอไปิซทาเีบ่ บ้าลนไพปักถโึงดไหยนไมแใ่ ลช้ว้รคถะก”อล์หฟญเพิงื่อสาว ผ่อนคลาย “ยังไม่คอ่ ยมอี ะไรคบื หน้าครับ ทางเอฟบไี อพยายามต้ังข้อหาดอนเรอื่ งโคเคน เพราะมันอย่บู นเรอื ของเรา ถ้าหาตัวต้นตอไม่ได้เราคงลำบาก บีแวนคงไม่ยอมปลอ่ ยเรา ง่ายๆ แน”่ “เขาเชอ่ื วา่ เจ้านายคณุ ทำผดิ จรงิ เหรอ” รสี พยักหน้ารบั “ผมยังไมเ่ ห็นด้วยเรอื่ งท่มี สิ จะเข้ามาเก่ียวข้องกับเรอื่ งพวกน้ี ถ้าดอนร้ผู มคง โดนเลน่ งาน” “ฉันยังไมไ่ ด้เกีย่ วข้องอะไรสักหนอ่ ย คุณก็นึกว่าฉันเป็นก้อนหนิ หรอื ลมฟ้า

อากาศท่คี ณุ ใชร้ ะบายความในใจยามพดู ให้ใครฟังไมไ่ ด้สคิ ะ” “ยากทก่ี ้อนหนิ หรอื ลมฟ้าอากาศจะโต้ตอบเราได้” รสี บอกและหัวเราะอย่างท่ีไม่ ได้ทำบ่อยนัก “คุณไมร่ ้เู หรอว่าเวลาท่ีเราพดู คยุ กับตัวเอง มันจะมเี สยี งตอบโต้จากความเงียบ บ่อยครงั้ ทเี่ ราได้คำตอบที่คิดไมถ่ งึ เวลาทค่ี ยุ กับตัวเอง” เธอย้มิ ตาหยใี ห้อย่างข้ีเล่น “แล้วมันกพ็ ดู ความลับของคุณตอ่ ไม่ได้เสยี ด้วย” “ผมก็ไม่ร้วู า่ ทำไมถึงยอมเล่าให้คุณฟัง” “คณุ ลุงเคยบอกว่าฉันมีแววทำให้ผ้คู นใจอ่อน คุณไมต่ ้องรสู้ กึ ผิดอะไรกับเรอ่ื ง นั้นหรอกค่ะ” “เห็นจะจรงิ ” รสี รบั คำเหน็ ด้วยอยา่ งขรมึ ๆ “คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยวา่ ทำไมคณุ คิดว่าฟรทิ ซ์เป็นคนท่นี า่ สงสัยทีส่ ดุ นอกเหนือจากการท่ีเขาไม่ได้ไปจนี ตามตารางเวลาเดมิ ปกตเิ ขาข้ึนเรอื ลำน้ันบอ่ ยแค่ ไหนคะ” “ผมให้เหตผุ ลไม่ได้นอกจากบอกวา่ มันเป็นสญั ชาตญาณสว่ นตัว เรอื่ งล่องเรอื เเจมพะดอว่ื า่ิเนตไปขออกร์งห็เรดลเนอายนียคนฟร้งั รคทิ พรซบัา์เเปลน็ซคนเขดมาจู โีชะชอเคปบเ็นรลอ่ตื่องัวงกเเรลาอรืือพกนทัน่ีดีเ”ชพอรบาะเลเข่นากไดาร้สพว่ นนันลดพเิ ศเษรอืจากการเดเปอน็ ะ “ฟรทิ ซ์เน่ียเหรอคะเลน่ การพนันเกง่ ” หนุม่ นสิ ัยดีอย่างเขาไมเ่ หมาะกับภาพนั้นเลยสกั นดิ หลายค“รกัง้ ถ็ อื เขวา่าเเกป่งน็ คนผทมม่ี กีเลับห่ด์ เอหนลเย่ี คมยกนับั่งโมชอคงเขไามผไ่ ่าดน้มกีโชล้คอมงวากงจมราปยิด ดกู ารเล่นของเขา แต่กถ็ อื ว่ามีถ้าเทยี บ กเสับยี คเวนลอาื่นแฟถล้างเขค์ าหเรลอื น่ ดไอดน้มเาปก็นเขเ้จาเ้ารมากอื ็จะเปดลอ่ียนนเเคจย้ามเรือยี ทกม่ี เงีดนิ วคงขนื ม่ จเาขกาเหขนาไอ่ ดย้ในเคขนื ามเดักียจวะมเลาน่ก

กวา่ ทเ่ี ขาเล่นได้ในหลายเดือน เขาหัวเสยี นิดหนอ่ ย แต่ดูเหมอื นจะยังเปน็ เพ่อื นท่ีดีตอ่ กันเหมอื นเดิม” หญิงสาวยน่ จมกู เมอ่ื นึกถงึ ใบหน้ารา้ ยกาจของเจ้ามือ “เปน็ ไปได้ไหมคะวา่ คุณจะเข้าใจเรอื่ งฟรทิ ซ์ผดิ ” “อะไรกเ็ ป็นไปได้ทั้งนั้นแหละครับ แต่อยูใ่ นวงการน้คี ุณต้องไมย่ อมให้ความ สงสัย...” รสี ก้มลงสบดวงตากลมโตสนี ้ำผ้ึง เรอ่ื งน้จี “.า.ก.หกราอื รคเปว็นามตใำจรวอจอ่ อนยแหู่ มล้แาตย่นปดิ ี เมดีคียนวอทยำใู่สหอ้คงณุ ปรละะเสภทายคตอื าคจนากฉเลป้าาหดกมับายคนปผว่ ยมทเรายีงจนิตรู้ ถ้าโชคร้ายกท็ ้ังสองอยา่ ง พวกเขาสามารถทำตัวเหมอื นคนนิสยั ดี ใชช้ วี ิตปกตธิ รรมดา จนคุณไม่เคยหวาดระแวงเขาเลย” “ฉันไม่แปลกใจความสามารถด้านนั้นของคุณหรอกค่ะ แล้วคนอื่นละ่ คะ อยา่ ง ทราวสิ ” “ทราวิสเป็นญาตทิ มี่ เี พยี งไม่ก่ีคนของดอนโดมนิ ิก เขาเคยเปน็ ผู้จัดการคนคุม โอตก๊ะเพหมนัือนนในทกฟ่ี าลสอโิ รนนี กา่ ่อเคนยจเะลโ่าดในห้ยเธ้าอยฟใหัง้ออกมารับตำแหน่งผ้จู ัดการโลจิสตกิ ส์แทน” รสี บ “เขาเปน็ คนหัวแขง็ ใจรอ้ น บางคร้ังปล่อยให้อารมณ์ อยูเ่ หนอื เหตผุ ล” “ฉันเคยได้ยนิ วา่ เขาไมช่ อบโดมนิ กิ ” “ใครๆ กม็ ักจะคิดอย่างนั้น โดยสว่ นตัวผมว่าพวกเขาชอบโต้เถียงกัน มันเปน็ เหมอื นวัฒนธรรมในครอบครัว” “คุณเชอื่ ว่าทราวสิ ไมใ่ ชค่ นร้ายเหรอคะ” “ผมยังไมเ่ ห็นแรงจูงใจของเขา แต่อะไรกเ็ ป็นไปได้ทั้งน้ัน” พชิ ญดาราพยักหน้า สมองจดจำข้อมลู น้ันเพือ่ เก็บไว้วิเคราะห์ ในภายหลัง “แล้ว ฟิลลิปส์ ลนี ล่ะคะ”

“คนนั้นเสยี อีกทีม่ ีแรงจูงใจมากกว่า โรงแรมกาสโิ นในเครอื เฮเวน เป็นคู่แข่ง อันดับหนึ่งของโรงแรมในเครอื แอสเตอร์ ลนี จะไมช่ อบหน้าดอนโดมนิ กิ กไ็ มแ่ ปลก หรอกครับ นีย่ ังไมน่ ับรวมท่ีเขาพยายามเอาชนะใจอิซาเบลอยู่นานแตไ่ ม่สำเรจ็ ” “เพราะเธอรักเจ้านายของคณุ ?” “เธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองเรอื่ งผู้ชาย เธอคดิ วา่ มติ รภาพของดอนเป็นอะไรท่ี มากกว่านั้น อซิ าเบลอาจจะสวยมาก แตค่ ณุ จะพบว่าเธอไม่ใชค่ นท่ฉี ลาดหรอื ยอมรบั ความจรงิ นัก” “นั่นเป็นการวิจารณ์ ท่ีใจรา้ ยมาก เขาอาจจะเคยให้ความหวังเธอก็ได้ คุณไมไ่ ด้ อยกู่ ับพวกเขาตลอดเวลาเสยี หนอ่ ย” เธอเถียงแทนนักแสดงสาว รสู้ กึ โกรธนดิ ๆ “ผมมเี หตุผลน่าเชอื่ ถอื วา่ ดอนไมเ่ คยให้ความหวังผู้หญงิ คนไหน เขาออกจะ...” รสี ทำท่าคิดเพอ่ื หาคำพดู ที่เหมาะสม สหี น้าลำบากใจ กครวณามขี หอ“ึงคหงอ่อวซินงเาขปเ้าบน็ งลสหยวาเง่ิ งหไแมตหม่หุ นีทลคาักวงขเาปมอน็ งโสกไปดารไโขดด้ายดผเฉคมวพพาามดู ะไตถว้รา้เเงนปๆ้อืรยีเเชพบอ่ื เรทใาจยีะไซบมง่ึก่อจับะยผกา้กลูชใาายยห้มทเปั่สิวน็ ไเปขค้าวใาจมดอยนิ่งผในดิ แตกร้าวในภายหลังได้งา่ ยมาก” “ฉันจะไมเ่ ถียงเรอื่ งน้กี ับคุณ” พชิ ญดาราว่าเสยี งหวาน แต่สหี น้าบ้งึ ตึงจนรสี หัวเราะ “ถึงบ้านของคณุ แล้วครบั ผมจะมารับตอนหนึง่ ทุ่มถ้าดอนกลับมาไมท่ ัน” “คุณไมไ่ ด้ไปกับเขาเหรอคะ” “แฟลงค์ ไปแทนครับ ดอนบอกวา่ ผมมีเซนส์เรอ่ื งการทำให้ผ้หู ญิงผ่อนคลาย” เขาบอกเธอแล้วหันหลังเดนิ กลับไป ท้งิ ให้เธอเชดิ จมูกด้วยความโมโหกอ่ นจะเข้าบ้าน ข้ าวของของเธอถูกจัดเอาไว้ ในต้ เู หมอื นเมอื่ วาน ไมม่ ปี ระโยชน์ ทจ่ี ะลากกระเป๋า กลับไปทหี่ ้องของคาเรนตอนน้จี นกว่าเธอจะได้ตกลงกับเขาให้เข้าใจ

พิชญดาราหยบิ เสอ้ื ผ้าทจ่ี ะเปลี่ยนไปรว่ มงาน Full Moon Party ในคนื น้ีออก มาแล้วเข้าไปอาบน้ำแตง่ ตัวในห้องน้ำ และกลับออกมาตอนหลังหกโมงเยน็ เล็กน้อย หญิงสาวสวมเดรสทันสมัยสโี อลด์ โรส ซง่ึ กระโปรงน้ันบานสะดวกในการนั่งกับพ้นื ปลอ่ ยผมยาวสลวยเปน็ ลอน และแต่งหน้าเพยี งบางเบาไม่ให้ดูจดื ชดื นัก หญิงสาวมองกระจก เหน็ สตรใี บหน้าผุดผอ่ ง ผวิ พรรณดี ปากนดิ จมูกหน่อย เหมอื นตุ๊กตากระเบ้ือง เธอร้วู ่าตัวเองหน้าตาดี แตไ่ มถ่ ึงขั้นทจ่ี ะทำให้บุรษุ ลุ่มหลงได้ใน ครั้งแรกทีเ่ ห็น อยา่ งน้อยก็ไมน่ ่าจะใชบ่ รุ ษุ อย่าง โดมนิ ิก ไรเดอร์ เบดฟอร์ด ผ้ชู าย ระดับเขาย่อมเคยผา่ นและพบเห็นหญงิ งามยง่ิ กว่าเธอมาแล้วมากมาย พิชญดาราที่สวมรองเท้าแตะสขี าวสะดวกตอ่ การเดินบนพ้นื ทรายลุกข้ึนยนื เดนิ สำรวจรอบห้องเพื่อหาทางเอาคนื ฆา่ เวลา หญิงสาวเลกิ ค้วิ เมือ่ เหน็ โทรศัพท์ เครอื่ งใหมม่ า แทนที่เครอ่ื งทเ่ี ธอโยนท้ิงไปแล้ว เนเธ้นอโเทดนนิ สไปขี ชรมึะโเรงยกี บหเนป้าน็ ดหใู นลักตู้เสแ้อืตผ่ม้าเี สท้อ่ีืใชย้รดื ว่ สมอกงับสเาจม้าตขัวอทงี่ บ้าน พบว่าเขามเี สอ้ื ผ้าน้อยชดุ คงแนบไปกับรา่ งแข็งแกรง่ ของชายชาตรอี ยา่ งนา่ ดู กับกางเกงขาส้ันแบบทหาร ไคมน่เอห็ืน่นเอตปะา็นไกรนลบมสิ ายังโตอทไยีไ่ ลมา่ ่มง่ดออี ยงจใู่ นนถ้พานแั้นบมก่ศรระหรี เว้ญูป่า๋าิงเเธสดอานิ วททกำาอัดงะรสไมิ นรี ฝไ้ำมีปเงส่ านิ กมเอกกยุลือา่สบงตดชรำัง่ อีใจยเ่ากงือนกบ้ีจาจระคตะ้หน้อันขงถห้าวกูลขดังอแไุ ปลงข้สวอถามง้า วันแปดวัน เธอคิดหนัก คำสงั่ สอนท่อี ย่ใู นสายเลือดกับความอยากร้ตู กี ันวุ่นวาย ท้าย สดุ เลย...ชะโงกหน้าเข้าไปดมู ัน รา่ งเล็กนั่งยองๆ ก้มหน้าเหนอื กระเป๋าใบใหญแ่ ละเอาน้ิวเรยี วขาวเขยี่ ๆ ดูสมบัติ แต่ละชน้ิ อย่างลวกๆ ตาเบกิ โตเทา่ ไขห่ ่านเม่อื เหน็ กล่องถุงยางอนามัยขนาดใหญแ่ ละ ขนาดของไซซ์ที่ปรากฏอยูข่ ้างกลอ่ ง แมก็ นัม่ แบบผิวหยาบด้วย! อ๋.ี ..นเ่ี ขาคงแพลนมาว่าจะใช้มันกับเธอเตม็ ทเี่ ลยใชไ่ หม แต.่ ..เทา่ ที่จำได้ เขาไม่ได้ ใช้มันกับเธอ! หญงิ สาวเกรง็ ตัวข้นึ มาทันที เธอลืมเรอ่ื งนั้นไปได้ยังไง พชิ ญดาราดงึ มอื ออกจาก กระเป๋าเพือ่ นับวันปลอดภัยและนัง่ หน้าเครยี ดด้วยความกังวลปนแค้นใจเม่ือพบวา่ เฉยี ดฉวิ ระหวา่ งระยะเสย่ี งกับระยะปลอดภัยแคว่ ันเดยี ว เลยเตอื นตัวเองให้ซอ้ื ยาคุม

ฉกุ เฉินอย่างดว่ น นี่นา นแี่เขตวา่ ต่า.ิด..นถึงิสปัยลลอะดเลภยัยไจมาใ่ กชกถ้ างุรยต้ัางงคอรนรภาม์ กัยไ็ มแบ่ไดบ้หนม้บี าอ่ยยคหวารมอื วเป่าจละ่าปนละอหดนภัอ็ยยจ.า.ก.ไโอร้มคารเา้ฟยีย สำสอ่ น มักง่าย ไรค้ วามรับผิดชอบ! มอาอกมเปาเปธิดรอมะัชนกะออโอบงกกปหแนื นลย้ะา่หี เสข้อำ้ารไวปจใBขห้eามวr่eขอtหtงaันภซาา้ยยจใหานกันดป้ขวรวยะาเดทกวอ่ศงอนติตาจวะาาลหวซียวงึ่ิบับดกเู ลห่จอมัดงอื สกนดีาจรำะดสถึงนกูชิทส้นิ ขงั่สอทว่ งำนเมขโาาลเขปห้ึ็นนะ พเิ ศษ เชก็ อปุ กรณ์ รโี หลดกระสนุ ทเี่ รยี กว่าดีคอกเกอร์ ใสก่ ระสนุ เข้าไปจนเตม็ แม็ก เสอรุ๊อบยี นอว๊บิเปธเาอปก็กนแับยข้แมอพงอตรอัววกพเเอผรงรยไณปลเัรกกายย็บ้ิมไเอวน้ใา่าไนรวักก้ ระชเแปนื่ ๋ลาชใ้วมบเผขเล่ยีล็กงขทาอนมี่ งขักขอถองืองตเตขัวดิ าเกตอัลงวทัไบปี่ คไืนซหาเนขนต้าโ่ทอด่ีไกรหอ่ นนกดัสจ้วะซยเนีอีาปเืนคทย่ี ย่สี บิ นาทีตอ่ มาเธอก็ท้งิ โน้ตไว้หน้าประตบู ้าน เดนิ ไปโรงแรมอยา่ งใจเย็นเพื่อถาม หาเรอื นพยาบาลที่ทราบจากพนักงานต้อนรับในล็อบบวี า่ มยี าขายด้วย แตโ่ ชคร้ายท.่ี .. “ยาคุมฉุกเฉนิ ของเราหมดพอดคี ะ่ ของจะมาพรงุ่ น้ีถ้าคณุ รอไหว” โอ...เธอต้องกนิ ยาภายในสามวัน เธอคงจะรอไหวหรอก ย่งิ กนิ ช้าโอกาสพลาดก็ ยิ่งมมี ากข้นึ ในเมื่อเกาะนห่ี า่ งไกลจากแผน่ ดนิ ใหญ่ซงึ่ ต้องใช้เวลาเดนิ ทางด้วยเรอื เรว็ เปน็ ชัว่ โมง พรงุ่ น้ีโดมินิกจะเดนิ ทางไปกาสโิ นก่โี มงนะ “มาพรงุ่ น้ตี อนกโ่ี มงคะ” “น่าจะกอ่ นเทย่ี ง จะมากับเรอื เสบียงนะ่ คะ่ คณุ อยากฝากเบอร์ไว้ให้ดฉิ ันโทร. ตามหรอื เปลา่ คะ ถ้าของมาแล้ว” เภสชั กรประจำห้องจา่ ยยาถามเธอ คงไม่ทันแนๆ่ ... หญิงสาวปฏเิ สธและขอบคณุ กอ่ นหันหลังเดินกลับอยา่ งผดิ หวัง หวังว่ากาสโิ นท่ีประเทศเพื่อนบ้านของเขาจะมไี อ้ยาน่ขี ายนะ ว่าแตเ่ ขาจะพาเธอไปด้วย หรอื เปล่า หญิงสาวไปหาคาเรนทหี่ ้องแตน่ างแบบสาวไมอ่ ยู่ เธอลืมโทรศพั ท์ มอื ถือไว้ในห้อง พักท่ีชคิ าโก จึงไมม่ ีประโยชน์ ท่ีจะโทร. ตาม เธอก็เหมอื นคนสว่ นใหญท่ ีจ่ ำเบอร์โทร.