พยศรักมาเฟีย

ไม่เคยได้ เว้นแต่เบอร์บ้านทเี่ มืองไทยเพราะทุกอยา่ งถกู เมมโมรอี ยูใ่ นเครอื่ งแล้ว เธอยกข้อมือข้ึนมาดูนาฬกิ า อีกยส่ี บิ นาทจี ะหน่งึ ทมุ่ งานเล้ยี งเรมิ่ ราวหน่ึงทุม่ แตท่ มี งานของทารา่ จะประชมุ เรอ่ื งงานถ่ายในวันต่อไปจงึ จะออกไปรว่ มงานที่ชายหาด หนึ่งทมุ่ กวา่ หญงิ สาวเลยตัดสนิ ใจไม่ลงไปท่หี ้องประชมุ เพราะไม่มอี ะไรสำหรบั เธอที่นั่น สว่ นคาเรนกระตอื รอื ร้นท่ีจะเรยี นรงู้ านของตนเองอยู่แล้ว เธอเลอื กทีจ่ ะไปเดนิ ชายหาดแทนเพ่อื คิดอะไรเงียบๆ คนเดยี วอย่างทชี่ อบทำ ชายหาดด้านหนงึ่ มีพนักงานเตรยี มงาน Full Moon Party ที่จะมาถึง สว่ นอีกด้าน สค่องั่ คนอ็ ขก้าเงทเงลียมบาจิบมศี นาลอานฟซังมุ้ เสเคยี รงอ่ื คงลด่ืนม่ื แลแะลคะิดเกเร้าอ่ือง้ชี าอยซิ หาาเดบสลำหเจรนบั แเนขอกร์ เธอเลือกท่นี ัง่ และ หยิบสมุดโน้ตเล่ม เล็กออกมาจดสง่ิ ท่ีนา่ สนใจเพอ่ื กันลืม และจดสง่ิ ทีน่ ่าสงสัยเพอ่ื หาคำตอบในภายหลัง เกียจคแรา้สนงไฟแบลนะพชาบยวห่าเาปด็นด้เาวนลทาี่เหธนอ่งึนทัง่ ุม่ไมคส่ รวงึ่ แ่างลม้วาเกลนยัเกตรหยี ญมลิงสุกาเพวยรากะนปา่าฬนกินา้รี ขสี ้นึ อมาอจจงะอตยาา่ มง หาตัวเธออยู่ ทว่าภาพของชายหญิงทเ่ี พิ่งเดนิ ผ่านไปหมาดๆ ทำให้เธอชะงักค้าง...แฟลงค์ กับ มาร์ธาอยา่ งนั้นหรอื เธอร้วู า่ เขาชอ่ื แฟลงค์ เพราะรสี เล่าเรอ่ื งของเขาเอาไว้นดิ หน่อยในฐานะมือซา้ ย ของโดมินกิ เธอเคยเจอเขาบนเครอื่ งบนิ ตอนทที่ ะเลาะกับโดมินกิ และรสู้ กึ คุ้นหน้าเขา ด้วย มาร์ธาคงจะเสรจ็ จากการประชมุ เรอื่ งถ่ายแบบแล้ว แฟลงค์ อยทู่ ี่นี่ แสดงวา่ โดมนิ ิ กกลับมาแล้วเหมอื นกัน แต่ความสนใจของหญงิ สาวไม่ได้อยู่ตรงน้ัน เธอลกุ ข้ึนเดนิ ตามพวกเขาไปก่อนทจี่ ะได้คดิ วา่ กำลังทำอะไรอยู่ โชคดที ่ตี รงน้ันมีแนวต้นไม้เปน็ ระยะให้เธออาศัยเงาของมันตามหนมุ่ สาวไปอย่าง หแนลบบเอนยียู่ นเนงักียบสเบื ชจยี ำเบปน็ เพลักยใรหบี ญหันแ่ ฟซ้ลายงหคั์นกขห็ วยาดุ หแาลท้ว่ีซดอ่ ึงนขแ้อลม้วอื รมบี าไรป์ธหาเลดบินอมยาู่หทลาังงเโงขาดไมห้ทินีเ่ อธีกอ ด้านโดยทพี่ วกเขาไมเ่ หน็

เธอเพง่ ตามองภาพทอ่ี ยหู่ า่ งออกไปเกือบสามสบิ เมตรแล้วต้องคอหด เม่อื ฝา่ ยหญิงร้ังต้นคอฝ่ายชายทีส่ งู กวา่ ไม่มากนักลงไปหา และแล้ว...สองหนมุ่ สาวก็ จดุ้มานพหติ นก้ัานอยจา่ งากดนูดั้ดนม่ื ก็นัวฝเนา่ ยียชกัานยจสนอพดชิ มญือเดขา้ารใาตห้ชนา้ายรเ้อสนอ้ื จกัดลท้าี่ตม้อขงอมงาฝนา่ ัง่ยเหปญน็ พิงแยลานะเหลนือ่ ันงสมดา แบบน้ี อยา่ บอกนะว่าพวกเขาจะ...เอฟเอฟเอฟกันตรงน้!ี แล้วเธอจะกลับยังไงล่ะเนยี่ หญิงสาวก้มลงมองรองเท้าแตะทใ่ี สอ่ ยู่อยา่ งอ่อนใจเม่ือได้ยนิ เสยี งครางแผ่วๆ ดังมา ขนื อย่แู ถวน้ีคงได้กลับไปล้างหกู ันบ้างละ หญิงสาวถอดรองเท้าแตะแล้วถือมันไว้ หันกลับไปมองหนมุ่ สาวทย่ี นื พิงต้นไม้ในเงามดื และสนใจแต่กันและกัน กอ่ นรบี ยอ่ ง เเหหมมือือนนเขดโิมมยกลเมับอ่ื ไคปทิดาวง่าเพด้นมิ รอะยยา่ ะงสราะยมตัดารกะเว็ ปังลโดย่ี ยนอเปาศ็นยั วเ่ิงงไามมเ่ ืดหขลอยี งวตห้นลไังมจ้แนลกะลโขับดอหอนิกมายัง พ้ืนที่ทเี่ หน็ ผู้คนอกี คร้ัง ซมึ เหนพือิชรมญิ ฝดปี าารกาบน่จมขูกมโุบดข่งมเลิบ็กกับแตลนะเหอนง้าผเาพกรนานูะพใสักเใพหรญาะ่ทอเี อดกยี แวรกงวว่า่ิงเธมอานจัะบมสาบิถนงึ าทเี หไมงอ่ื ่รู้ เลยนะเน่ยี ว่าเธอเดนิ ตามพวกเขาไปไกลขนาดนั้น หญงิ สาวยกมอื เชด็ หน้าผาก เดนิ ผา่ นซมุ้ เครอื่ งดื่มทม่ี านัง่ อยใู่ นตอนแรกเพือ่ กลับไปโรงแรม แตย่ ังไปไมถ่ ึงก็เหน็ ชายหน่มุ เดนิ เรง่ รดุ มาหาด้วยสหี น้ากระด้าง ตากลมโตเป็น ประกายวาววับในนาทแี รก ก่อนจะหรล่ี งเมื่อเห็นว่าเขากำลังโกรธ บา่ บอบบางของเธอ ถกู เขาจับเอาไว้ท้ังสองข้าง แน่นเกือบเหมือนขย้มุ เขาดึงเธอเข้าหาจนเธอต้องเขยง่ ปลายเท้าพลางนวิ่ หน้า “ถามหนอ่ ยวา่ เพลินหายหัวไปไหนมา” “มาเดินเล่นนะ่ คะ่ กำลังจะกลับแล้ว ฉันเพลนิ ไปหน่อยเลยไม่ทันได้ดเู วลา” เย็น แตเพ่ดรเู หาะมรอื้วู ่านตคัวนเอฟงังผจิดะไทมม่ี อ่ าาสรามยณ์ ดแขี ล้ึนะเดลูเยหมือนเขาจะออกมาตามเลยอธบิ ายอยา่ งใจ “นี่เพลนิ คงเดินรอบเกาะจนไมส่ นใจวา่ ใครจะคอยอยเู่ ลยสทิ ่า”

“ฉันท้ิงโน้ตไว้ท่ีบ้านพักแล้วนีค่ ะ” “ไอ้โน้ตท่บี อกวา่ เจอกันในงานเลยเน่ยี นะ” “แล้วมันยังไงละ่ คะ ฉันโตแล้วนะ จะต้องรายงานตัวเหมือนคณุ เป็นผู้ปกครอง ของฉันหรอื ไง” “ผมไมใ่ ชผ่ ู้ปกครอง แต่เปน็ ผัวเพลิน และใช่ เพลนิ ต้องรายงานตัวกับผม” “ห้ามพดู คำนั้นนะ!” คนฟังขบฟันแน่น ไม่ชอบสรรพนามที่เขาใช้เรยี กเลยสกั นิด แต่ชายหนุ่มเลกิ ค้ิว สงู เหมอื นท้าทาย “ห้ามพูดอะไร” คณุ ด้ว“ยคณุ กาไรมท่ไดี่ค้เุณป็นใชอ้กะำไรลกังับบัฉงคันับทข้ังืนนใ้ันจฉันไแมลไ่ ้ดว้หฉมันากยไ็ คมว่มาเี มหวตา่ ุผคลุณทจ่ีจะะมตสี ้อทิ งธร์ ิบายงงกาานรตชัววี ิตกับที่ เหลอื ของฉันด้วยหรอกนะ มสิ เตอร์เบดฟอร์ด ฉันยังไม่ถามด้วยซำ้ ว่าคุณจะไปทำบ้า บอทีไ่ หนมาบ้าง” “ผมห้ามเพลินไมใ่ ห้ถามงั้นร”ึ “ไมใ่ ช่ แต่...” ลงห้วย“หผรมอื ไทมำ่ไรดะ้หย้าำมตเำพบลอินนทอ่ีไหันนทจ่ี รแงิ ลผะมกคารงทจะผ่ี ดมีใเจปน็นา่ ผดัวถู เ้าพเมลียินผมมสันนกใเ็ จปว็นา่ ผหนม้าจทะไข่ี ปอขง้นึผเมขทา่ี จะร้วู า่ เมยี ผมอยดู่ ีมีสขุ หรอื กำลังหาเรอ่ื งให้ตัวเอง” “ฉันไมไ่ ด้หาเรอื่ งให้ตัวเอง” “เสยี ใจที่ต้องบอกอย่างน้นี ะ ฮันนี่ เรอ่ื งมันอยู่กับเพลินตั้งแต่เพลนิ เป็นผ้หู ญิง ของผมแล้ว” “จำได้ว่าฉันไมไ่ ด้เรยี กร้องตำแหนง่ นั้นนะ” เธอแก้ตัวเสยี งต่ำ โมโหที่เขาว่าเอาๆ แทนทีจ่ ะพดู กับเธอดๆี “จำได้ละวา่ ผมยัดเยยี ดให้เพลนิ เอง แตป่ ฏเิ สธมาสวิ า่ เพลินกไ็ ม่ได้ต้องการผม

ดเว้ว้นยแต่หลไ่อมน่มจีผะู้หเปญน็ งิ มทาีไ่ โหซนดมิสีคมว์ หารมอื สฮขุ สิ กทับีเกรยีาร”ถกู ขม่ ขนื ถ้าไมม่ ใี จให้ผู้ชายคนนั้นหรอกนะ “คุณจำเปน็ ต้องหยาบคายอย่างนั้น หรอื เพราะมันเปน็ นิสัยทแี่ ก้ไมห่ าย” “เพลนิ ยังไม่ร้หู รอกว่าไอ้ที่เรยี กวา่ หยาบจรงิ ๆ มันเปน็ ยังไง หรอื ไม่โลกของผมก็ คคกรวงงโาุ สมเทมรพส้มู ฯกึซขบั อซเพง้อตนอ่ื ัวจจเะนอไงไดม้ไถเ่มห้า่ตเมป้อาน็ะงตกไปักบไหคดลน้ผุมทมพีไ่ อมรยก่างาลกด้ายวแ้งอมต้นแาตเสว่จนีละ้ำายผกอ้ลงึ มเับหรไับมปคือเกวนาอื ตมบาจเสรนองิ้ืองงส่าปยมีกๆัน่อคนนู่ อ้ไี มยา่ต่ถง้้อาเเรงปอืไ่ ็นปง แบบนั้นเพลินคงไมม่ ีวันได้ย่างกรายเข้ามาป่วนในชวี ิตของผม ทำให้ผมร้สู กึ เหมือนตก นรกอย่างตอนน้ีแน”่ ทำให้เธเอสรยี สู้ งกกึ เรจา้ บ็วเปยว็นดชแานนน่ ้ันรทา้ วำใไปห้เทธ้ังอหสัวะออกึกมากแกลวะ่าเทพค่ี รวาระจเหะเตปผุ น็ ลกหลญใดงิ ไสมา่รวู้กลม้ำักนลสืนามกา้อรนถ สะอ้นื แห่งความน้อยเน้ือต่ำใจลงไปเหมือนท่เี คยทำจนชนิ “งั้นกอ็ อกไปตอนน้ีเลยส!ิ เซก็ ซ์สำหรบั ฉันไมใ่ ชร่ างวัล ดังนั้นฉันจะถอื วา่ เราไม่ ใมชอี ท่ะรี่ไรอตงดิรับคอ้างากรมันณไ์ ขมอต่ ง้อใงคเอราอฉะันไรเอมยีาแนลแกละไเมห่ตน็ ้อบงทมนายั้นุ่งมวาุ่นเปวน็ายสกบิ ับๆชวี ปิตโี ขดอยงทฉค่ี ันุณอไกี มต่ ฉ้อันงไมมา่ เพม่ิ ให้ฉันอกี เรม่ิ แรกคณุ ขอซ้อื ตัวฉัน แตค่ ณุ คงไม่สังเกตวา่ ไมม่ ีใครเรยี กอีตัวทซ่ี อ้ื มา นกแันบอ่กวน่าาดเรป้วรน็ะยเอวบ่าะิดเไมอรียสารหำมหรณอรบั ก์ ขคอุณงตดฉ้นวันยใยหเอห้พมม้นอืรทบั นาไกงมแัน่ไลด”้้วทวจเี่ ธงิ่ ะไอเปขบข้าอไ้ากปงหเเกสนยี่ยี ้าวงสสขดุ นั้อ่ ฝพงีเใทรนา้่าคผวาลมักสคมั นพทันก่ี ธำ์ ทลฉี่ังัตนกไมใจ่รู้ “เพลนิ เพลิน เด๋ียวสฮิ ันน”ี่ “เฮ้ย! เกดิ อะไรข้นึ ” เสยี งเรยี กของผ้มู าใหมท่ ีย่ ืนอยขู่ ้างหน้าและเหมอื นจะมาถึงได้สกั พักแล้ว ทำให้ คนทจี่ ะวงิ่ ตามเธอไปชะงัก “หลีกไปก่อน ฉันจะไปตามเพลนิ ” “ฉันเห็นรสี ตามไปแล้ว ท่าทางแบบนั้นคงไม่ฟังนายงา่ ยๆ หรอก” อัครัชว่า จ้อง

ใบหน้าบ้ึงตงึ เครยี ดจัดของเพ่อื นสนิทท่เี ขาแทบไม่เคยได้เห็น “เกิดอะไรข้นึ ใชไ่ หม” “มีคนสง่ นักฆา่ ตามฉันมาที่นี่ คนของฉันทต่ี ามมาคลาดกับมันที่สนามบนิ สวุ รรณภมู วิ ันน้เี อง” โดมินกิ ยกมือข้นึ เสยผมยุ่งด้วยความหงดุ หงดิ คำอธิบายนั้นแทนคำตอบได้ท้ังหมด นายเปน็“ฉหัน่วงรว้แู ่านน่ านย้อตงกเพใจลทินเี่ ธไมอเ่ หหามยือตนัวสไปาวๆ แตไ่ อ้ทีท่ ำแบบเมอื่ ก้ีเธอคงไมม่ ีวันเข้าใจวา่ ทั่วไป” “คิดวา่ ฉันไม่รรู้ ไึ งวะ” ชายหนุ่มสวนกลับเสยี งเรยี บ ใจรอ้ นอยากตามเธอไปแม้ จะรดู้ ีวา่ รสี ดูแลเธอได้ วา่ แต่ไอ้ท่ีเธอตะโกนใสห่ น้าเขานะ่ มันหมายความวา่ ยังไงวะ ‘...ฉันไมใ่ ชท่ ่ีรองรบั อารมณ์ ของใคร ฉันเอียนและเห็นบทน้ันมาเปน็ สบิ ๆ ปโี ดย ทค่ี ณุ ไม่ต้องมาเพ่ิมให้ฉันอกี ...’ “นายร้เู รอ่ื งของเธอมากแคไ่ หน” “ไม่มากนักหรอก รนู้ ้อยกวา่ นายแน่ คนทร่ี ้ดู ีทส่ี ดุ ก็คงมีแคอ่ าจักร น้องแพงกับ น้องเพ่อื นกค็ งรู้ แตอ่ าจจะไม่ลึกซง้ึ เทา่ ม้ัง พวกเธอรนุ่ เดียวกันทั้งนั้นน่ี” “หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์?” น้องเพ“ลในิ ชอ่ ายไุ ทด้รา่ นาวเสปบ็นิ หค้านปไี ปปรตีบั ่อนม้อางอเพาพลันินธก์ วับดคกี ณุ ็เสอยี าพนันาธย์ วไดมีน่แ้อปลงสกาใวจขเหอรงอทวา่ นา่ ทมำาไตมอนน้อทงี่ แพงถึงห่วงน้องสาวขนาดนั้น” โดมนิ กิ นงิ่ ไปชัว่ ครแู่ ล้วถอนใจยาว “ฉันยอมรับว่าคิดน้อยไป”

10 ข้อตกลงเรมิ่ ต้ น ณ วังวนแหง่ ความรัก พิชญดาราวงิ่ ลัดเลาะแนวชายหาดเพราะไม่อยากไปรว่ มงานปาร์ต้ี แตค่ งต้อง แอบไปขอคีย์ การ์ดห้องของคาเรน มือเลก็ ขาวยกข้นึ เชด็ น้ำตาที่ไหลลงอีกครั้งด้วย ความโมโหและอัดอ้ันตันใจ “มสิ ครบั ” เสยี งเรยี กดังข้ึนจากด้านหลังเมอื่ เธอเรมิ่ ชะลอฝีเท้าลง ทำให้พชิ ญดาราหันกลับ ไปมองด้วยความตกใจ “รสี คณุ มาตั้งแต่เม่ือไหร”่ “ต้ังแตท่ ่ีมิสวิ่งมานั่นแหละครบั เรานั่งคยุ กันหน่อยได้ไหม” คณุ ไมจ่ “ำฉเัปน็นไมต่อ้อยงามกาคตยุามฉอันยหากรขอ้นึกไฉปันนอไมน่ฆมา่ าตกัวกตวา่ายเขพอราโทะใษจทเส่ที าำะใแหน้ค่ๆุณ”ยุ่งยากนะคะ แต่ “ผมไม่ได้กลัวเรอื่ งน้ันเลย” มือขวาของโดมินิกใชล้ ้ินดนุ กระพ้งุ แก้มเพ่อื หาคำพดู เหมาะๆ “ความจรงิ ผมตามมสิ อยเู่ กอื บตลอดเวลา เพง่ิ คลาดกันตอนท่ีคุณออกจาก บ้านพักก่อนเวลาเพราะดอนสงั่ ให้ผมอยดู่ ูแลคุณ” “คุณคงล้อเล่นแน”่ จรงิ เรอ่ื “งถอ้าซิ มาสิ เบใจลเย็นมสิสักจหะนรอ่้วู ยา่ ดอนแทลำ้วแใบชบเ้ หนต้เี พผุ รลาเะหเปม็นือหนว่ทง่ีมสิ พไยมา่ใยชาเ่มพจอื่ ะลชะว่ เยมผิดมควหาามคเวปาน็ม สว่ นตัวของคณุ ” เขาบอกเสยี งขรมึ ตามบุคลกิ “คนของเราพบว่ามนี ักฆ่าถกู สง่ มาที่นี่ เราเพิง่ คลาดกับเขาท่สี นามบนิ สวุ รรณภูมิ

ตอนน้ีเขาอาจจะปะปนใครต่อใครอยู่ท่ีชายหาดน้แี ล้วกไ็ ด้ มสิ คงเข้าใจถ้าดอนจะตกใจ ทก่ี ลับมาแล้วหาตัวคณุ ไมเ่ จอทั้งที่เลยเวลานัดไปแล้ว ผมไมเ่ คยเหน็ ดอนตกขอบแบบ น้ันมาก่อน ถ้าผู้หญิงคนไหนมีอทิ ธพิ ลกับดอนแม้จะแคเ่ ศษหน่ึงสว่ นสขี่ องสงิ่ ที่คณุ ได้ รบั ผมคงไม่กล้าบอกให้เธอสำคัญตัวผดิ หรอื หลงระเรงิ แน่ แต่เพราะมสิ แตกตา่ งจากคน อื่น” คำอธิบายนั้นกระจา่ งแจ้งจนคนฟังเกรง็ ตัว สเี ลือดหายไปจากใบหน้า ไมไ่ ด้สนใจ คำเสยี ดสที ี่รสี ใช้ โลกน้ันคเปำวน็ ่าโล‘นกักขฆอ่าง’โดใมหิน้คิกวามแรล้สู ะกึเธเหอมบือังเนอมิญากจา้ากวเโขล้ากมอา่ืนโดยไมไม่ใต่ชั้งโ่ ลใจกขหอางกเธสอง่ิ ท่ีแรสีตพบ่ ัูดงเเอปิญ็น ความจรงิ เธอก็ไมแ่ ปลกใจเลยท่เี ขาโกรธถงึ ขนาดน้ัน เปน็ ควเาธมอรไสู้ มกึ ่ไผด้ิดสทนี่เใผจลคอวารมะเโบกดิ รอธขารอมงณเข์ ใาสเมเ่ ขือ่ ารคู้ ‘วอาีกมคจรรั้งงิ ’ ทกุ อย่างฟังดูสมเหตุสมผล ตา่ งหากทรี่ บกวนเธออยู่ กับโด มกานิ ริกเรแยี ลน้วรมทู้ัน่ีจงะ่าคยวเหบลคอืมุ เตกนินเทอี่เงธมอาจหะลถาูกยผปลีไมัก่เดคันยขใช้ึนไ้ สดจู้่ผุดลสเงมู สอ่ื ดุเขขาอองยอู่ใากรลม้ณเ์ ไขมา่วทา่ำดให้าน้เธใอดเป็น อย่างน้ันเสมอตั้งแตพ่ บกันจนบัดน้ี ราวกับเแขตาส่เปงิ่ น็ทม่ีสาว่ กนกหวนา่ ่งคึ ขวอามงรเธ้สู อกึ ผดิ คมัอืนคถวาาโมถมกลเขัว้าแมทานจนเขเธาอตัวแสลัน่ ะสคะวทา้ามนหว่ งใทยำอใันหล้ค้ำวลากมึ น้อยใจสับสนก่อนหน้าไร้ความหมายไปจนส้นิ แรกเรม่ิ นั้นเธอสนั นิษฐานวา่ การตายของ อิซาเบล เจนเนอร์ อาจจะเป็นเรอ่ื ง สต้วอ่ นงเตกัว่ียขวอขง้อนงักกแับสโดดมงสินากิ วทเอั้งงหมแดต่หกาากรตเกายดิ ขเหอตงอุอยซิ ่าางเบทลี่รสีเปบ็นอเกพยี เงธจอดุ สเังรหมิ่ รตณ้น์ ใเทจ่าวนา่ เ้ันรอ!่ื งน้ีจะ “ฉันไมร่ เู้ ลย” เสยี งของเธอแผ่วเบาเหมอื นกระซบิ “หลังเกดิ เรอื่ งแคว่ ันเดยี ว เจ้าหน้าท่รี ักษาความปลอดภัยท่ดี แู ลกล้องวงจรปดิ บน เรอื เดอะ เมดเิ ตอร์เรเนียน พาเลซ ถกู ฆา่ ตายทห่ี ้องพักของเขา แปลวา่ คนรา้ ย

พควยาามยสามำคทัญำลกาับยดหอลนักฐโานดยมเฉันพพาระอ้อมาจจจะะฆเ่ปาใ็นคตรัวกดไ็ ดอ้เนพเ่อื อปง”ิดปาก หรอื ใครก็ตามทมี่ ันคิดว่ามี “คุณพระ!” “ผมไมไ่ ด้พดู ให้มสิ กลัว ดอนจะค้มุ ครองคุณเอง” เธอไม่ได้ฟังเขา รสี มองใบหน้าซดี เผือดของเธอท่ีหันหลังเดนิ ตอ่ ท้ังทเี่ ขายังพดู ไมจ่ บประโยคดี เธอเสยี เวลาแวะเข้าห้องน้ำเพ่ือล้างหน้าซงึ่ เป้ือนคราบน้ำตา และแต่งหน้าใหม่ นดิ หน่อยด้วยเครอื่ งสำอางสองสามช้นิ ท่ีมตี ิดกระเป๋าใบเลก็ ซงึ่ พกอาวุธไว้ภายใน หญิง สาวกลับออกไปและพยักหน้าให้รสี ซง่ึ อยู่หน้าห้องน้ำ “ฉันจะไปงานปาร์ต้ี” “ครับ” ชายหนุ่มรับคำ เดินตามหญงิ สาวท่ลี ัดเลาะอาคารและผ้คู นออกไปด้าน นอกอยา่ งรวดเรว็ ใบหน้าของเธอไมซ่ ดี เซยี วเหมือนเดิม แตเ่ ขาเห็นความกลัวและ ใคชวเ้าวมลกาังขวบลคแดิ ฝองยอชู่ยวัู่่ในครดกู่ ววง่าตจาะคไูง่ขาปมรชศิ ดั นเจาอนอกทวจ่าาดกูเหนมั้นอื รนอยเธยอ้ิมไอม่หอ่ ว่นงใตจัวกเป็ อรงาเกลฏยอสยัก่บูนนิดรมิ รฝสี ี ปากของเขา โดมินกิ ยืนถือแก้ วเครอ่ื งดมื่ อยกู่ ับอัครชั แถวหน้าซ้มุ อาหารทะเลที่กำลังปรงุ สดๆ ให้แขกของรสี อร์ต พิชญดาราเห็นเขาหลังจากสอดสา่ ยสายตาหาในไมก่ ว่ี นิ าที ราวกับ เธอร้วู ่าเขาอยทู่ ีไ่ หนแม้รอบกายจะเตม็ ไปด้วยชา่ งภาพ สอื่ มวลชน ทีมถ่ายแบบ และ แขกของโรงแรมจำนวนมากจนชายหาดคลาคลำ่ ไปด้วยผู้คน ค้ิวของเขาขมวดนดิ ๆ ใบหน้าเฉยชายังมีรว้ิ รอยความเครยี ดแฝงอยจู่ นเธอ ท่วมท้นไปด้วยความเหน็ ใจ หญงิ สาวสำรวจการจัดท่ีนัง่ ขณะสดู หายใจลึกให้กำลังใจตนเองสำหรบั สง่ิ ท่ีไม่เคย ทำมากอ่ น...การง้อผู้ชาย บนหาดทรายสขี าวมเี สอื่ ปเู อาไว้นั่งเปน็ ระยะ ตรงกลางตั้งโต๊ะตัวเต้ยี ตดิ พ้นื มี

พแลนะักนงำาอนอขกอไงปโเรสงริแ์ฟรมไมสข่ วามดชรดุะสยะขี าวดเ้าหนมหือนนง่ึ กเปุ๊ก็นคซอ้มยุ อป้างิ หยา่ารงอมาหีทัา้งรซทชู ะแิเลบใบสบจ่ ุฟาเนฟเปต์ ลแลใบะอใหาหญา่ร ทท่ี ำตามสัง่ งา่ ย ๆ เครอื่ งดม่ื มอี า่ งพันช์ คอ็ กเทล และเครอ่ื งดมื่ พ้นื ฐานบรกิ ารเต็มอัตรา โดมินิกเกรง็ ตัวข้นึ มาทันทเี มือ่ ร้สู กึ ถึงมอื เล็กนมุ่ ท่สี อดเข้ามาจับมอื ใหญ่ของเขา ชายหนุม่ ก้มลงมองสาวน้อยท่ยี ังสวมเดรสชดุ เดมิ ซง่ึ เขายังไม่ได้สังเกตว่ามันสวยน่ารกั เหมาะกับเธอขนาดไหน แม้หญงิ สาวจะด้ือรั้น หวงตัว เต็มไปด้วยชวี ิตชวี า และเจ้าเลห่ ์ แสนกล แต่ก็ยัง งดงามจนเขาตาพรา่ เธอเงยหน้าข้นึ มองเขาด้วยดวงตากลมโตสนี ้ำผ้ึงที่มีแววหวาดหวั่น อยู่ในสว่ นลกึ ชายหนมุ่ จึงรบี บีบมอื ตอบและถือโอกาสรวบเอวเล็กของเธอเข้ามาแนบ ชดิ “ผมรอเพลินอยู่” “ฉันไปล้างหน้ามานะ่ คะ่ ” เธอใจช้นื ข้นึ เมอื่ ได้รับการต้อนรับอย่างยนิ ดี “หิวหรอื เปลา่ ฮันนี่” “ค่ะ สวัสดีคะ่ พ่ีอัคร” “จ้ะ ไปนั่งท่นี นู่ เถอะ ทารา่ รออยู่” เจ้าของบ้านย้ิมให้เธอและเดนิ นำไปยังโต๊ะใหญ่ทมี่ ีทารา่ นั่งอยูก่ อ่ นแล้ว อัครชั นัง่ ลงข้างเธโอโดรานางแบบสาวเช้อื สายกรกี จากอิตาลี ซงึ่ มชี ายคนหนง่ึ ประกบอีกที ทารา่ แนะนำวา่ เขาคอื เจ้าหน้าท่ีเอน็ รโิ ก้ โดมินกิ ประคองเธอให้นัง่ ลงตรงทีว่ ่างอีกด้าน “เพ่ิงร้วู า่ คณุ มคี นมาด้วย” เธโอโดราทักโดมนิ ิกอยา่ งคนที่คุ้นเคยกันดี มอง ใบหน้าออ่ นใสของสาวน้อยท่มี าใหม่ซงึ่ ดเู หมือนจะค้นุ ๆ หน้า “เอ๊ะ! เธอเปน็ ผ้จู ัดการสว่ นตัวของนางแบบคนน้ันใชไ่ หม ทช่ี อ่ื คาเรนน่ะ” “คาเรนเป็นเพอ่ื นสนิทของฉันคะ่ ” หญิงสาวตอบรับ เพ่ิงเหน็ ว่าคาเรนนั่งอยู่ท่ี โต๊ะถัดไปน่ีเอง และแอบหลิว่ ตาให้เมอ่ื เหน็ เธอ

“เพลนิ เป็นแฟนของฉัน” “โอ! เปน็ ความจรงิ หรอื น่ี ฉันไม่คดิ วา่ จะมวี ันเห็นแฟนของโดมนิ ิก” “เพลนิ เป็นน้องสาวของแพง ลูกพี่ลกู น้องกันน่ะ คุณแม่ของเพลนิ เป็นน้องสาว คณุ พ่อแพง” ทารา่ แนะนำเพิ่มเตมิ เพราะสนิทกับครอบครวั น้ีท่ีสดุ เนื่องจากเคยแวะไปที่ เมืองไทยมาแล้วสองครั้งกับมารดา โดยแวะนอนท่บี ้านเรอื นไทยหมูท่ กุ คร้ังทีไ่ ปกรงุ เท พฯ “โลกกลมขนาดน้เี ชยี วหรอื เน่ยี ” เธโอโดราอุทานซำ้ อกี รอบ สหี น้าเป็นมิตรมาก ข้นึ “แล้วสองคนน้เี จอกันได้ยังไงคะ” “ทง่ี านแต่งงานของน้องแพงไง” อัครัชเป็นคนตอบแทน รับประทกาานรสอนาหทานราดคำเอนยนิ เไงป่ียอหยูฟา่ ังงโเดนมิบินชิก้าเจพริจชาญกัดบาครนานรัอง่ ฟบัขงเ้าปง็นอสย่าว่ งนเปใหน็ ญกัน่ เกอ้มงหนเ้ขากา้มเปต็นา เคลนา่ เครยุ อ่ื สงคนดกุ ีบุกมรอี กุ าปรม่าใณห์้คขนันใแนบกบลรา้มุ่ ยทกีส่ านจใจทฟาังราค่ กรับา่ วเธๆโอโเจด้ารหาคนุย้าทเกเี่ อง่ ม็นารกโิ กก้นวา่ัง่ คเงนียอบน่ื เป็นอสัคว่รนัช ใหญ่ แต่เขาแทบไมล่ ะสายตาจากนางแบบสาวงามข้างตัว “อรอ่ ยหรอื เปลา่ ” “ค่ะ” หญิงสาวเค้ียวทูนา่ สลัด ร้สู กึ ถึงมอื ใหญ่ท่ลี ูบเสน้ ผมหนานมุ่ ของเธอเลน่ ตาก ลมโตเลยเหลือบข้นึ มองเขา และเกอื บสะด้งุ เม่อื เห็นว่าเขากำลังก้มลงมองมาเหมอื นกัน เไทมพ่ถฯงึ ชวัโ่ ดเโพมมอ่ืงินกจกิ ะอ่ กไนดำล้ไ‘ัมง..ไต่.ถต้อ้ารงเต่ปตรน็กอไหงดเล้หผุมมมพอือรนยางคาขกดิ อยอ้งอะดนไวรเไงวมตล่ตาาสกกนีล้ัทำบผำไใ้ปงึ หเเหก้เธมอื ออืบนนสึกตอไางปเปนถกี ้ืองึ อ่ คสนำมพันไดู คมขูต่น่ อ้้อี งงเถไขป้าาเกเปมรน็อ่ื งุ แบบน้ันเพลินคงไม่มีวันได้ย่างกรายเข้ามาปว่ นในชวี ติ ของผม ทำให้ผมรสู้ กึ เหมอื นตก นรกอยา่ งตอนน้แี น่’ ใบหน้าเรยี วใสเลยมยุ่ ลงนดิ ๆ ลดสายตาลงมองบนพ้ืนทรายเค้ียว อาหารเงยี บๆ

ตกดกึ เรม่ิ มเี สยี งเพลงคึกคักและการแสดงหลายอย่างท่ที างรสี อร์ตจัดไว้เพอ่ื ความบันเทงิ ของแขก ดวงจันทร์เกอื บเตม็ ดวงในคืนข้ึน 14 ค่ำลอยอยเู่ หนอื น้ำ สวย งามไม่น้อย แตเ่ ธอไม่มีกะจติ กะใจชน่ื ชมมัน โดมนิ กิ ขอตัวกลับหลังสที่ มุ่ เลก็ น้อย สองหน่มุ สาวเดินเคยี งกันไปบนพ้ืนทราย เพ่อื กลับบ้านพักเงียบๆ ไรเ้ สยี งสนทนา และคนที่เคยชอบตอแยเธออยู่เสมอก็เงยี บผดิ ปกติ เขาเพียงกุมข้อมอื ของเธอเอาไว้อยา่ งมัน่ คงเท่าน้ันเพ่ือบอกว่าเขาร้วู า่ เธออยูท่ ่นี ัน่ ด้วย หญงิ สาวแอบผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบาเมือ่ กลับเข้ามาในบ้านพัก กวาด สายตามองหาทนี่ อนให้ตัวเอง และหมายตาโซฟาตัวยาวในห้องรบั แขกด้านหน้าเอาไว้ “เพลินอยากอาบน้ำก่อนหรอื เปลา่ ” ซงึ่ เป็นเ“สก้อ็ืดยคี ืด่ะ”ยาเวธทอส่ี รนั้บี เรหบั นคือำเขวา่าเงลก็กรนะเ้อปย๋าถกอืับใชบดุ เชลัน้็กไใวน้บมนาถโตือ๊ะเเอคารไวอื่ ้ งแป้งและค้นเส้อื นอน หญงิ สาวหายเข้าไปในห้องน้ำราวยสี่ บิ นาทีจึงกลับออกมาด้วยเสอ้ื นอนตัวใหม่ ผมท่เี พง่ิ สระหมาดๆ ช้นื นิดๆ เธอเดนิ เลยเขาไปนั่งหน้าโต๊ะเครอื่ งแป้งเพือ่ หวผี ม มอง ชายหนุ่มเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้วยนื ข้ึน เอยี งคอมองเครอื่ งนอนเพ่ือหาอะไรท่ีพอ จะเอาไปหม่ นอนได้ แทน เมดีผนิ ้าไหป่มเแปคิดผ่ตู้นืเสเอ้ืดผยี ้าวเหเน็ จผ้าข้าขอนงเหตนียูสงยำร่ออมงไสดขี้สาทิวธส์ นิ ะ้ัอนากด่อผนืนใเหธญอเ่สลอยงคผวนื ้าหกมน็ อึกนขขอ้นึบใมจา ความรอบคอบของรสี อร์ต เธอคว้าผ้าขนหนูมาผืนหน่งึ แล้วเดนิ ไปยึดครองห้องรับแขก ถอื โอกาสนอนหลับตา กำหนดสมาธเิ พ่อื กลอ่ มตัวเองให้หลับ เธอเคล้ิมไปแล้วเมื่อเขาอาบน้ำเสรจ็ เพราะรา่ งกายออ่ นเพลีย แตเ่ สยี งเปดิ ประตู ห้องน้ำเบาๆ ทำให้ตน่ื ข้นึ มาอีกครงั้ พิชญดาราหลับตาสนทิ ภาวนาให้เขาอย่าเพง่ิ ยุง่ กับ เธอในคืนน้ี มเี สยี งฝเี ท้าดังข้นึ หลังจากน้ัน หัวใจของหญิงสาวเต้นตึกตักกอ่ นจะลมื ตาโพลง เมื่อเขาช้อนรา่ งของเธอข้นึ สงู

“โดมนิ ิก” “ผมจะเปน็ คนนอนข้างนอกเอง” ชายหนุ่มบอกเสยี งเครยี ด วางเธอลงบนเตยี ง ดึงผ้าหม่ ข้นึ มาคลมุ ให้แลกกับผ้าขนหนูท่เี ขาดงึ ออกไปแทน กอ่ นจะหันหลังเดนิ ออกไป จากห้องนอน ไเธดอ้ปปดิ ดิ เขหไฟ้าญมเพิางสดาาเวนลลยเกหุ ยลข่อ้ึอืนงแนอคัอ่งไ่เกฟทไ้าหปมัวดือเูตไวียเ้บหงน็นทแรีส่นา่ งงอสไนฟงู ใเจมหาอื่ญกแหน่ สนอง้าไนบฟอ้าในยนส่บู หาน้อดโงสซรอ่ฟบั งาแผขา่ กนขดาปข้ารนอะหงตเนูหข้้อาาปพงดิทาลดี่ยงัเงลไมย่ ออกมามากเพราะโครงรา่ งสงู ใหญ่ ดูทา่ คงไมส่ บายตัวนัก เสยี งลมเธกอับมคอลงื่นเขทาะอเลยู่เนปา็นนจเพังหรวาะะคนิด่าเไคมลต่ บิกเคล้มิ ก่อนสะดุ้งเพราะเสยี งเขาดังข้ึนทา่ มกลาง “เพลินไปนอนได้แล้ว” “คุณนอนไม่สบาย” เป็นการ“ผเยมาะนหอยนันไมหร่สอืบเาปยลม่าานานจนชนิ ” เขาตอบกลั้วหัวเราะในแบบทเ่ี ธอเดาไมอ่ อกว่า “ฉันตัวเลก็ ให้ฉันนอนข้างนอกดกี ว่าค่ะ” “ถึงเพลนิ จะคิดว่าผมไม่ใชส่ ภุ าพบรุ ษุ แต่ผมเป็นคนพาเพลนิ มาทนี่ ี่” “งั้นคุณไปนอนบนเตยี ง ฉันไปนอนกับคาเรนก็ได้” “ไม่ กลับเข้าห้องไป ถ้ารังเกยี จนักกจ็ ะไม่แตะ” “จะเอายังไงกับฉันกันแน่ คณุ เองไมใ่ ชห่ รอื ทอ่ี ยากย้อนเวลากลับไป จะให้ฉัน เสนอตัวไปนอนรออยู่บนเตยี งทั้งทคี่ ุณนึกเสยี ใจทมี่ ายงุ่ กับฉันอย่างน้ันหรอื ” ชายหนมุ่ เงียบไปชัว่ ขณะ “เพลนิ จะเอาคำพูดเวลาที่ผมโมโหมายัดปากผมทุกครัง้ เลยหรอื เปล่า” “เวลาท่ีคนเราควบคุมตัวเองไม่ได้ เปน็ เวลาท่ีพวกเขาแสดงความต้องการท่ีแท้ จรงิ ออกมาได้ดีท่ีสดุ ฉันหมายความตามทพ่ี ูดทกุ อย่าง”

“ไม่ใชท่ ุกคนจะทำตัวเหมอื นทฤษฎีหรอกนะ ฮันนี่ บางทีพวกเขาอาจมีเหตผุ ล อย่างอื่น” “แล้วเหตผุ ลของคณุ คอื อะไรละ่ คะ” “ผมอาจจะอยากให้เพลนิ แสดงออกว่าเพลนิ แคร์ผมบ้าง อยากรวู้ ่าหลังเกดิ เรอ่ื ง ระหวา่ งเราข้นึ เพลินจะต้องการผมบ้างหรอื เปล่า” คราวน้ีเป็นเธอบ้างที่เงียบไป ตอ่ มาก็ขยับตัวยกุ ยกิ จนโดมินิกคิดวา่ เธอหันหลัง กลับเข้าห้องเสยี แล้ว แต่ท้ายสดุ เธอกเ็ ดนิ มาหาเขาชา้ ๆ เหมอื นไม่แน่ใจจนหยดุ อยหู่ น้า โซฟา และทำสงิ่ ทเ่ี ขาไม่คาดคดิ ด้วยการท้ิงตัวลงนอนบนตัวเขาจนอ้าแขนรบั เกอื บไมท่ ัน หญิงสาวซบหน้าลงที่ซอกคอเขา มอื เรยี วขาวข้างหนงึ่ ทาบอย่บู นอกกว้างทมี่ ีไร รขา่นงแบกางรๆง่ จนจัแกทจ้บมี จอื ะลอะกีลมายือเสปอ็นดเนเข้ือ้าเไดปยีในวกกันลทมุ่ ำผใมหข้หอัวงใเจขชาายรชา่ างตเลรเก็ี ตน้น่มุ แนรมง่ิ หอมกเรลนุ่ อื ทดแ่ี เนน้บือ พควลางุ่ มพตล้อ่างนกดา้วรนยค้ันวแาลม้วตค้อวงากมาปรวอดันรเ้าควยนชั้นนิ จซงึ งึ่แเทคบยเทปำน็ ใหส้เงิ่ ขทาีท่ ปนวไดมรไ่ ้าดว้ และยิง่ เคยได้ล้ิมรส “เพลนิ ไม่ควรเล่นกับไฟนะ” ไมต่ ้องมคี ำถามว่ารา่ งกายของเขาต้องการเธอหรอื เปลา่ หญิงสาวอมย้มิ กับตัวเอง ในความมดื แม้หน้าจะแดงจัด ร้สู กึ ถึงอำนาจทเี่ ธอมีเม่ือกล้ามเน้ือแขง็ ขึงตน่ื ตัวข้นึ มา ต้อนรบั เธอ “ง้ันก็ไปนอนบนเตยี งด้วยกันสคิ ะ” “ถ้านอนบนเตียงแล้วเราจะ...ได้รเึ ปล่าจ๊ะ” “ฉันไม่คดิ วา่ จะเป็นความคิดทด่ี ีหรอกค่ะ” เธอวา่ เสยี งหวาน เกอื บหัวเราะเมื่อ ได้ยนิ เสยี งสดู หายใจอยา่ งผิดหวัง “แตค่ ุณจะกอดฉันไว้ก็ได้” “กอดอยา่ งที่เพลินเป็นเท็ดด้แี บร์น่ะร”ึ “ค่ะ”

“ผมไม่เคยมไี อ้ของเลน่ อยา่ งน้ันมาก่อน” ชายหน่มุ เบ้ปาก มือลูบบา่ ไหล่ และแผน่ หลังบอบบาง อกี มือทรี่ ดั รอบเอวเธอ เคลอื่ นตำ่ ลงไปกอบกุมสะโพกเต่งตงึ ไว้ในมือ เคล้นคลึงเบาๆ ด้วยปลายน้ิวแล้วกดเธอ ลงแนบกับรา่ งแขง็ กรา้ วของเขา “แต่ผมเคยมีตุ๊กตาบาร์บ้ี” เขาบอกเสยี งกระเสา่ อ๋!ี ไอ้คนลามก! “ฉันเตือนให้คุณนกึ ถงึ น้องบาร์บ้เี หรอคะ” “เปล่าจ้ะ เรอื่ งมันซบั ซ้อนน่ะ” เขาจบู หัวของเธอเรว็ ๆ แล้วจับเธอเล่ือนข้นึ จนกลายเปน็ วา่ เธอนัง่ ครอ่ มตัวเขา อยู่ เส้อื ยดื เลกิ ข้นึ มาถงึ ขาออ่ นอย่างนา่ หวาดเสยี ว มอื สากระคายลบู ต้นขาของเธอจน ขนทกุ เสน้ ลุกชัน มือเล็กถกู ดึงไปจบู แรงๆ กลางฝ่ามือ “เพลนิ ยังโกรธผมอยู่ใชไ่ หม” “เรอ่ื งอะไรคะ” เธอกะพรบิ ตาอย่างงนุ งง ยังซาบซา่ นท่ฝี า่ มอื และเน้อื ตัวจนไม่รวู้ ่าเขากำลังพูดถึง เรอื่ งอะไร “เรอ่ื งเมอื่ หัวคำ่ ” ฝ่ามือหยาบไล้ข้นึ มาทีเ่ อวเล็ก รมิ ฝีปากงามได้รปู ไลจ่ ูบข้ึนมาบนข้อน้วิ จมุ พติ ที ละน้วิ บางครัง้ กเ็ ม้มเบาๆ เธอไมเ่ หน็ รเู้ ลยวา่ มันจะให้ความรสู้ กึ วาบหวิวจนหัวใจพลกิ ควำ่ อยา่ งน้ี “อือ...” เสยี งครางเลด็ ลอดออกจากปาก น่เี ขากำลังถามเรอื่ งบ้าอะไรเน่ีย แตอ่ ีกฝ่ายกลับเข้าใจว่าเธอยังโกรธอยู่ “อยา่ โกรธเลยนะฮันนี่ ต่อให้กลับไปเลอื กอกี กคี่ ร้ัง ผมกย็ ังจะตามหาเพลนิ อยู่ดี แต่เพลนิ อย่าหนีไปไหนโดยไมบ่ อกผมอยา่ งน้ีอีก” ‘ใครหนีไปไหน?’ เธอกะพรบิ ตา อทุ านเสยี งเบาเมอ่ื เขาลกุ ข้ึนและอ้มุ เธอกลับเข้า

ไปในห้องนอน ตากลมโตมองปลายคางเขียวครม้ึ เมือ่ เขาวางเธอลงบนเตียงและเรม่ิ และเลม็ ปลายคางเรยี วลงไปท่ซี อกคอ ความคดิ ของเธอกเ็ รม่ิ กระเจิดกระเจงิ “อีกคร้งั นะ ฮันน่ี ผมอยากรักเพลนิ ” อย่างน้ไี มด่ แี น่ ถ้าเขาเรมิ่ แตะต้องเน้ือตัวเธอเมื่อไหร่ เธอต้องลมื เรอ่ื งสำคัญ อยา่ งอืน่ หมดแน่ หญงิ สาวนึกได้อย่างพรนั่ พรงึ ในนาทสี ำคัญกอ่ นทีจ่ ะสายเกินไป กลั้น ใจดันตัวเขาออกจนชายหนุ่มนอนแผ่ลงไปบนเตียงและข้ึนครอ่ มเขาแทน ดันเรยี วขา แนบสะโพกแคบเพรยี ว กดมอื ใหญ่ลงบนเตยี งเพื่อทเี่ ขาจะได้แตะต้องเธอไมไ่ ด้ เขาเลย สอดน้วิ ประสานกับเธอ สหี น้าตืน่ เต้นปนคาดหวังเต็มที่ “เพลินแนใ่ จเหรอจ๊ะวา่ จะรกุ เอง จะไหวเหรอ” ตากลมโตเหลอื กข้นึ ฟ้าหน้าแดงจัด “บอกฉันเรอื่ งนักฆ่าทถ่ี กู สง่ มาจัดการกับคณุ สคิ ะ” หญงิ สาวบอกสง่ิ ทรี่ สี บอกเธอ ทำให้ชายหนมุ่ เลกิ ค้วิ ข้นึ เงยี บเป“น็ เรหาอยัยงไกมา่รบ้อู ะไรถมาามกหกนวา่อ่ นยั้นว่าเทพา่ ลทนิ างทเพำยลังินไงจถะึงเขท้าำกใหับ้หรสีมไอดน้ดเี่ ีนละ่าอะปไกรๆติเขามใักห้ปฟดิังมปาากก ขนาดน้ี” “เขาคงเหน็ วา่ ฉันไมม่ อี ันตรายอะไร ฉันไมใ่ ชค่ นชา่ งพูดหรอกค่ะ อีกอยา่ งเขา ต้องการขใู่ ห้ฉันกลัว” “แต่เพลนิ ไมก่ ลัว” สหี น้าของโดมินกิ บ้งึ ตงึ และชน่ื ชมในคราวเดียวกัน “ผมกลัวจนหัวใจจะหยดุ เต้นตอนท่ีรสี บอกว่าเพลินไม่ได้อยทู่ ่บี ้านพัก เกอื บจะ ฆา่ มันซะแล้ว” ระเรอ่ื เมหัอ่ืวใเขจาขยอนื งยเธันอสอาัดเหแตนุคน่ วดา้วมยโกครวธาขม้ปึงกล่อ้มื นปหีตนกิ ้ับาใคหำ้เบธออกฟเังลา่ เนล้ันยยอแมกส้มาเรนภยี านพเเปบ็นาๆสชี มพู

“ฉันกก็ ลัวแทนคณุ เหมอื นกันค่ะ” “ชนื่ ใจจรงิ ” “พรงุ่ น้คี ณุ จะไปที่กาสโิ นก่ีโมงคะ” เธอรบี เปลี่ยนเรอ่ื งเม่อื เห็นสายตาทแ่ี สดงถงึ ความต้องการอันรนุ แรงตรงหน้า “เชา้ เลยจ้ะ หกโมงเช้า ผมจะไมห่ ักโหมมาก เพลินไปนอนต่อท่ีกาสโิ นก็ได้” “แปลว่าคณุ จะให้ฉันไปด้วย?” “ผมจะไม่มวี ันแยกจากเพลิน” ตาสเี ทอร์คอยส์มองตุ๊กตากระเบ้อื งอย่างรอคอย “คณุ จะกลับนิวยอร์กเมอ่ื ไหรค่ ะ” “เราจะอยู่ทีก่ าสโิ นสองวัน หลังจากนั้นผมต้องกลับไปบนเรอื เดอะ เมดเิ ตอร์เรเนียน พาเลซ ทรปิ ท่ีกำลังเดนิ ทางเรอื จะออกจากนวิ ยอร์กไปเบอร์มวิ ดา เซนต์ มาร์ตนิ แอนติก้า ครู าโซ แกรนด์ เคย์ แมน และไปจอดท่ีไมอามเี ป็นท่าสดุ ท้าย ใช้เวลาเกอื บสองสปั ดาห์ ตอนท่ีเราไปถึงเรอื จะเหลอื เวลาเดินทางอีกราวหน่ึงสัปดาห์ หลังจากนั้นเรอื จะจอดพักท่ีอู่แห้งสองเดอื น” “เหน็ ฟลอรนี ่าบอกวา่ ปกติคุณไมค่ ่อยเดนิ เรอื เสน้ ทางน้ี” “ใชจ่ ้ะ นเี่ ป็นคร้ังแรก ฮันนี่ ชอ่ื เรอื กบ็ อกอยูแ่ ล้ว ปกติเราเดนิ ทางในทะเล เมดเิ ตอร์เรเนยี น ทม่ี านก่ี ็เพือ่ เอาเรอื มาสำรวจเสน้ ทางเพราะเราอยากขยายเสน้ ทางเรอื สำราญมาแถบยอดนิยมอยา่ งทะเลแครบิ เบียนกับรัฐอะแลสกา เราเรม่ิ ซอ้ื หุ้นสว่ นกิจการ อ่แู ห้งกับบ้านพักตากอากาศท่ไี มอามี ผมต้องการขยายธรุ กิจโรงแรมในเส้นทางเดนิ เรอื แถบน้ดี ้วย สาเหตทุ ่เี อฟบไี อข้ึนมาบนเรอื กเ็ พราะเราออกนอกเส้นทางประจำ แถมมจี ุด หมายทีไ่ มอามนี ่ลี ะ” คำว่า ‘เรา’ แปลว่าเขาจะพาเธอไปด้วย หญงิ สาวไม่คิดจะคัดค้าน ตรงกันข้าม เธอกลับพงึ พอใจด้วยซำ้ “ไมอามที ำไมเหรอคะ”

บจนทโกเปรนโึะงิ่ีสงดิลเเทแทิลอทกรน่ีเ่ีเสี่ทรปวมไี่า“ัมะอ็นดเบนเค้รชลปโัก์รเอัอแญื่กอืทกควลเห่อฮีโ่ารดงาชซเบเิ ปเสวบง่ึทเน็์มบนคกีไ่ยี ีปชยดีิวดว้จาาเตนนิ มงวปดอแกใคา็นอหดกนก็ วิ เา่ มญนจำเบวหลด็าขเา่ไนยังมลพสอเยือ้ก็ภีบฟศงิ กซเัยอเือา่ปปยโลมิางน็กชอ่อทาฟแอญรงาู์หเไงยอซามมตลกู่ทาน็อบีอ่งก่นีรต้ขาานดาม์ี่มนขศอ้วใวีาพอดงตยกา่ คัง้ีกเมปทนยตาเั้น็งปยาราหเกวแ็นสมยอชกแพดางเหอ่ ตปกกแทลเดนิ็าตีเ่รหง่ศขโลตีอ่ตรด้าา่อทุวุอ่ไยวปมนยาเสลิชใกาฉใวลนนญตีฬพรา่้อแทาารหาหกเ่เคะี รมป่โ์งรบธูคร็นชรรนุกเิเมาหแกคตาดไหมิกจนมิิทนลกา็ม่รเที่ะว่งาาาสอ้เขรนจวพทมดอาสแรกอ่ทยองตาไีค่จงางะล่มวเะทหนทะอเจน่มีปจวย่ี าาัืนนน่ีมก่มิดวีี พวกนั้นพยายามซกุ ซอ่ นเข้ามาทุกรปู แบบ นี่เฉพาะทศี่ ลุ กากรจับได้นะ ฮันนี่” “อ๋อ...” เธอมองคนเลา่ อยา่ งมคี วามหมาย เพิ่งเข้าใจสาเหตทุ ี่เขาโดนตรวจเรอื อยา่ ง กระจ่างแจ้ง ก็คนอยา่ งน้ีตำรวจทไ่ี หนจะไปไว้ใจ โคลด้ีาภสมัยนโิ ชตกิ าร“วันเพคทวิรคี่ าบเรฮะาอมตจงเีะเิ พอขเยำ้่ือานมอนาาะบจทท้าตำส่ี นมั้งดุ แเาปหตน็า่ปกเพี พนิ 1วร9ทกา5นี่ะล9อี่”ะตเมทนิ รำอกิใเหามเ้ไครมยกิ อาเาปอมดิยใี บา่ชง้าภ้เนมาใษ็กหซา้พสโิ กวเปกนเขเปาเน็คพภิวอื่ บาตษา่อาตท้า่ีสนอบงาฮฟาแมเิ ตดา่ผลสู้ “เพลินเกง่ ” “เคยเรยี นมาบ้างเท่านั้นหรอกค่ะ แล้วอย่างน้กี ารเดินเรอื ของคุณจะเป็นไปตาม กำหนดการเดมิ รเึ ปล่าคะ” “ก็คงจะได้จ้ะ แตท่ กุ ครัง้ ท่ตี ำรวจต้องการเบาะแสเพม่ิ เตมิ ที่เขาคิดวา่ จำเป็น ผม ต้องอำนวยความสะดวกท่จี ะให้พวกเขาข้นึ เรอื ทุกครัง้ ทรปิ ต่อไปจะเรม่ิ ในอีกสามเดอื น ข้างหน้า หวังวา่ จนถงึ ตอนนั้น พวกเขาจะไม่ต้องเก็บหลักฐานเพิ่มเติมบนเรอื อีก” “ปกตคิ ณุ อยู่กับเรอื ของคุณนานแคไ่ หนคะ” “ผมมักใชเ้ วลาอย่นู ัน่ ไมก่ ี่อาทิตย์ ตอ่ ปี คนของผมหรอื แฟลงค์ จะดแู ลเรอื แทน” นเี่ ธอจะให้เขาคอยนานขนาดไหนวะ...ชายหนุ่มนึกสงสัย มองรมิ ฝีปากจ้มิ ล้ิมสี

แดงระเรอ่ื ทค่ี งจะหวานฉำ่ ปานผลไม้ทิพย์ จนิ ตนาการเรม่ิ ทำงานแทนมอื ทีส่ มั ผัสเธอไม่ ได้ ทว่าชอื่ มอื ซ้ายของเขาทำให้พิชญดารายน่ หัวค้วิ นึกถงึ ภาพท่เี ธอตามไปเจอจน กลับมาสายและต้องทะเลาะกับโดมนิ กิ เลยเอยี งคอมองใบหน้าคมสัน “แฟลงค์ เขาทำงานตำแหนง่ อะไรกันแนค่ ะ” ญาตหิ ่า“งกๆค็ ลข้าอยงกผับมรสี เขแาจตบแ่ กฟฎลหงมค์ าเปยน็จาหกนฮ่งึ าใรน์วทารมี ์ดผู้บถร้าหมิ าปี รัญด้วหยาอะไไมร่คทอ่เี่ ขยามหีใรคอื รรรสี วู้ ต่าัดเขสานเิ ปใ็นจ ไมไ่ ด้กจ็ ะมาถามผม” “คณุ ไว้ใจเขามากขนาดไหนคะ” ยทหเข้ออราอืงมเคถนทยัิ่นกร“เยกมผปศาา็มนแรไทอลวัตูย้แว้ใตกหจงแ่ราลารสฟีานรยมลัฐบปางากีคงท์กเอกปี่สำย่อลน็ดุ ่าันงนงไเจักปหระสจไีมลดัดเาาห้ดะกอมกีาอัืแอรบกทฟนเมขด่ีลทาาีงหเมปคาาเ์น็รเกขปผาก็นร้ซวูบ้วูผ่าอรื่ธิ ้ชูหิสที แาาัตีจ่ฟยรยะขทล์จอีย่งัดคงคงุ่ ก์ผมเนาอามรองกกกยับม็่าอผงเีฝีกเขู้คขีไมามนายือย่กัเงพหอล่ปี อมมขีงตือตเ้าลัวงนา่นหยนเแนกชักท้าาอบ่ืรคนเใรนมทจหิ ทือจ่ีไาด้ังะรง้ อเมรกิ าจะต้องรจู้ ักเขา” “เขาทำงานให้คณุ กี่ปีแล้ว มีครอบครัวหรอื ยังคะ” “เขาแต่งงานแล้วจ้ะ ภรรยาเขาเปน็ หัวหน้าฝ่ายบัญชใี นเฮดออฟฟซิ ของเราท่ี นกับิวเยรอามร์กาหกแปฟแี ลลง้วค์ แตสง่ว่ งนารนสี กเับปเน็ ธลอูกหชลาังยจขากอเงขห้าัวมหาทนำ้างบาอนดใกีห้าผรม์ดไคดน้แเคกห่ า่ ขกอเดงือพนอ่ และเขาอยู่ ครอบครวั ของเขาอยู่กับเรามาตั้งแตค่ รั้งบรรพบรุ ษุ สมัยท่เี รายังอยู่ในซซิ ลิ จี นย้ายมานิวยอร์ก รสี ทเรำยี งนานหเนปัง็นสนอื ักมสากบื ัอบยผูห่มลายเรปาีกร่อ้จู ันกกจัะนรตวู้ ั้ง่าแอตาช่เกพี ดิ นั้นไเมหเ่มหือมนาะเพกับื่อนเขมาากกว่าลกู แจล้าะงรสี ยเัขงไามเคไ่ ดย้ แตง่ งาน” หญิงสาวพยักหน้ารบั อย่างพอใจกับข้อมูลทีไ่ ด้รับ แม้บางอย่างตนจะไม่ได้ถาม “ง้ันกแ็ ปลกทแี่ ฟลงค์ มีความสัมพันธ์ ลับกับมาร์ธา” พิชญดาราเปรย ไมค่ ดิ ปิดบัง

สง่ิ ทีเ่ ธอรู้ เขายอ่ มรจู้ ักคนของเขาดกี วา่ เธอ และความจรงิ บางอย่างนา่ จะทำให้เขา ประเมนิ สถานการณ์ ได้ดีกวา่ คนนอกอยา่ งเธอ “เพลินร้เู รอ่ื งน้ีได้ยังไง” ตาสเี ขยี วอมฟ้าหรล่ี งด้วยความสนใจ สนใจตั้งแตท่ ีเ่ ธอเรมิ่ ซัก และยง่ิ สนใจมาก ข้ึนเม่อื เวลาผ่านไป “เขาทำให้ฉันมาสายแล้วทะเลาะกับคุณไงล่ะ” “เพลนิ ตามพวกเขาไป?” “คะ่ ฉันกำลังจะเดนิ กลับแล้วตอนทเ่ี ห็นพวกเขาเดนิ ผ่านไป ตอนน้ันฉันคิดว่า มันออกจะแปลกทีล่ กู สาววา่ ท่ีวุฒิสมาชกิ จะออกมาเดนิ เลน่ กับแฟลงค์ ทา่ ทางเธอไมใ่ ช่ คนทจ่ี ะคบกับคนทไ่ี มไ่ ด้อย่ใู นระดับเดียวกับเธอน่ะค่ะ แต่พอคุณบอกว่าเขาทำงานอะไร ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแล้ว” โดมินกิ จ้องสหี น้าครนุ่ คิดของเธออยา่ งเอ็นดู ไม่เคยคาดคดิ วา่ เขาจะได้คยุ เรอื่ ง แบบน้ีกับเธอ “เรอื่ งของความรกั บางครัง้ ก็ไมเ่ กยี่ วกับระดับหรอกฮันน่ี และผมไมค่ ิดว่าพอ่ ของ เธอจะได้รบั ตำแหน่ง คณุ สมบัติของเขาโดยรวมแล้วยังไมเ่ หมาะกับเสน้ ทางในทำเนยี บ ขาว” “ฉันเข้าใจวา่ คณุ เป็นคนสนับสนนุ เขาเสยี อีก มขี ่าวว่าเขานา่ จะได้ตำแหนง่ นั้น ด้วย” “ในระดับหน่งึ เทา่ นั้นจ้ะ ผมกำลังปทู างให้คนอื่นทำหน้าทน่ี ั้นแทน เธออยากมา คยุ เรอื่ งน้ีกับผม แฟลงค์ ลงเลน่ การเมืองในระดับที่สงู ข้ึน เขาต้องการความชว่ ยเหลอื จากพอ่ ของมาร์ธา และผมคดิ วา่ เพราะสาเหตุน้ันแหละทที่ ำให้เขาสนทิ กับเธอจนถงึ ข้ัน เลยเถิด” ชายหนุ่มถอนใจยาวเมื่อสง่ิ ท่เี ขาสงั หรณ์ ใจเอาไว้เปน็ จรงิ แตย่ ังไม่มโี อกาสสบื ให้ ร้แู น่จนกระทัง่ มารจู้ ากปากเธอ “ผมคิดวา่ เขาคงจะหย่ากับภรรยาเรว็ ๆ น้ี มันก็ดูเหมาะสมกันดีถ้าเขาจะแตง่ งาน

กับมาร์ธา อยา่ งน้อยถ้าเขาได้ตำแหนง่ วุฒิสมาชกิ ในอนาคต พอ่ ของมาร์ธาคงจะพอ ทำใจได้” “แล้วภรรยาของเขาละ่ คะ” เขายังทหำญเหิงมสือานวตเปัว็นแเขร็งอื่ งตปกกตตะหิ ลางึกทผ่ีร้ชูวู้ าา่ ยผค้ชู นายนซั้นงึ่ จเธะอท้นิงภัง่ รครรยอ่ ามทอน่ี ย่ากู่สำงลสังาวรไาปงแหผาลนกู อสะาไวรขแอลงะ นักการเมืองชอ่ื ดังราวกับวา่ ในหัวของเขามีแตเ่ รอื่ งของผลประโยชน์ “ผมได้ยนิ ว่าพวกเขามีเรอ่ื งขัดแย้งกันมานานพอสมควรแล้ว ถงึ ขั้นแยกกันอยู่ ด้วยซำ้ การที่ผมชว่ ยให้แฟลงค์ เลอื กอาชพี ท่ีเหมาะสมกับเขา กไ็ มไ่ ด้หมายความว่าผม จะเข้าไปยงุ่ เรอ่ื งสว่ นตัวของเขาได้นะฮันน”่ี “คณุ แนใ่ จหรอื คะวา่ คณุ ไมไ่ ด้ตั้งใจให้พวกเขาเปน็ คูท่ เ่ี หมาะสมกัน” เธอไมร่ ้ตู ัว ด้วยซ้ำวา่ ถามเสยี งแข็งข้ึนมาหน่งึ ระดับ สายตาจับผิดที่มองมาทำให้คนถูกมองทั้งขำปน ฉุน “ผมเป็นคนรอบคอบ ชอบอา่ นเกมที่เกยี่ วกับผู้คน ผมไมม่ ีปัญหาท่จี ะสร้างซิ สเทม็ ข้นึ มาเพือ่ จัดการให้โลกเหมาะสมกับตัวผมบ้าง แต่ผมไม่ใชน่ ักจับคู่ทีช่ อบยุง่ เก่ียว เกปับน็ เรเรอื่ อ่ื งงรฟักีโๆรโมใคนรขๆ่ องขคอนงสใอคงรเหพรศอ”กทูนหัว อะไรก็ตามทเ่ี กิดข้นึ ระหวา่ งแฟลงค์ กับมาร์ธา เธอฟังคำอธบิ ายอย่างใจเยน็ น้ันแล้วกร็ สู้ กึ ผิดข้ึนมานดิ ๆ คผณุ้คู นพจยะ“าไขยมอาส่ มโงทผสษลยั คักวะ่ ด่าเันรฉอใื่ หังนน้คแ้ีนเคปขแ่ น็ อปสงลว่คกนณุ ใหจขนเ้พนึ ง่ึ รมใานาะเแทปผกุ็นนอผขย้บู อ่ารงงหิมคาันุรณปดดรูล้วะงเยตทัหวศไร”ปอื หเปนลอ่ ่ายนะคคะณุ คหงลไมังค่จาิดกวทา่ ่ี เธอเพ่งิ นกึ ออกว่าเคยเหน็ หน้าแฟลงค์ สองสามครัง้ ในทีวี แตเ่ พราะเขาเลน่ การเมืองท้องถิ่นอย่ใู นนวิ ยอร์กทำให้เธอจำเขาไมไ่ ด้ในครัง้ แรกทีเ่ จอกัน เพราะไมค่ ่อย ได้สนใจการเมอื งท้องถ่ินทอ่ี ่นื นอกจากชคิ าโก เขาจะท“ำผมมันชไดอ้ดบผี ลอักยด่าัตนีคควนาทมี่ผวา่มผชมอเบปพน็ อคในหช้มอีโบอวกาางสแไผด้นทอำสยงิ่ ่าทงนี่เขั้นาถสนจิ ๊ะัด เพราะผมเชอ่ื วา่ ว่าแตเ่ ม่อื ไหรเ่ รา

จะรว่ มรักกันเสยี ทลี ่ะ ฮันนี่” พชิ ญดาราหน้าแดงก่ำกับการเปลยี่ นหัวข้อกลับมาหาจุดเรม่ิ ต้นที่เธอพยายาม เบีย่ งเบนออกมา และเพงิ่ ร้วู า่ มันไมส่ มั ฤทธผิ ล แสดงว่าท่พี ดู คุยกันมาท้ังหมดเน่ยี มัน ไม่ได้ทำให้เขาหน่ื น้อยลงเลยสทิ า่ ! “สรปุ ว่าคุณเชอื่ ใจแฟลงค์ ” “ผมเชอ่ื ใจเขามากพอท่จี ะชว่ ยให้เขามสี ว่ นผลักดันอนาคตของอเมรกิ า” “นัน่ เปน็ คำตอบที่ฉลาด” เธอเสยี ดสเี ล็กๆ เขาเลยหัวเราะอยา่ งพึงพอใจ ตัวเองเใปบ็นหรนาช้าขนิ อที งกี่ เขำลานังค่าดรอจู นบคเธรออไงมบอ่ ัลยลาังกกก์ ะพรแบิ ลตะาเเขมาอื่ คกง้มเปล็นงฐมาอนงทม่ี ันร่ ้สู คกึ งภสาำคหภรับมู บิเหัลมลอื ังนก์ ไหนๆ คุณพระ! เธอสลัดศรี ษะไลค่ วามคิดน่าอายที่ไมอ่ ยากจะเชอื่ ว่าจะมาจากสมอง ของตัวเองแล้วเมนิ หน้าหนี “ว่าไงจ๊ะ” “ฉันร้วู ่ามันออกจะนา่ ขัน” เธอกระแอมนดิ ๆ เพ่อื แจ้งขา่ วรา้ ย “แตฉ่ ันจะไม่นอนกับคุณหรอกค่ะ” “เพลนิ ...จะ...อะไรนะ!” “คุณได้ยินชดั เจนแล้ว” เธอลากเสยี ง รสู้ กึ สาแก่ใจนิดๆ ที่เห็นทา่ ทางตกตะลงึ ของหนมุ่ ตัวโต เขากำลังเกรง็ รา่ งเพราะความเครยี ด สหี น้าไม่อยากเชอื่ “ฉันคดิ วา่ เราเรมิ่ ต้นทกุ อย่างผิดไปหมด ฉันไม่ได้เห็นเซก็ ซ์เปน็ รางวัลก็จรงิ แต่ ฉันไมต่ ้องการนอนกับคณุ จนกว่าจะมัน่ ใจในความสมั พันธ์ ระหว่างเราเสยี ก่อน คณุ เคย ถามค่าตัวของฉันจำได้ไหม” “เพลนิ จะคดิ เท่าไหร”่ คนไม่ได้อยา่ งใจถามกลับเกอื บเปน็ คำรามจนเธอนกึ โมโห ข้นึ มาอีกครั้ง

ผ้ชู ายทเ่ี ป็นนักวางแผนตัวฉกาจกลับหัวท่อื ได้อย่างไมน่ ่าเชอ่ื ในบางเรอื่ ง หรอื เขาอาจฉลาดกวา่ ที่เธอคิดเพราะเขาหมายความอยา่ งทพ่ี ูด ไม่มคี วามผกู พันลกึ ซง้ึ ไม่ต้องพดู ถงึ ความรกั มแี ค่เซก็ ซ์กับคา่ ตอบแทนคล้าย การซอ้ื ขายหุ้นทเี่ ขาเคยชนิ ตรรกะในโลกทุนนิยมของ โดมนิ กิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด ผู้ หวงแหนความโสดและไมต่ ้องการแตง่ งาน “ไม่ร้สู คิ ะ ฉันไม่เคยตีคา่ มันออกมาเปน็ ตัวเงนิ ” “อยา่ เล่นล้นิ สฮิ ันนี่ เรามาไกลเกินกวา่ จะถอยกลับแล้ว” “ไกลเกนิ ...ในฐานะอะไรคะ” “เพลนิ เปน็ เมียผม” “ฉันไมเ่ คยมอบตำแหนง่ น้ันให้ใคร” เธอเชดิ หน้า กัดฟันกรอด “แต่เพลินมอบความบรสิ ทุ ธ์ ใิ ห้ผม รา่ งกายเพลนิ ต้องการผม เหมอื นกับทหี่ ัวใจ เพลินก็ต่อต้านผมไม่ได้” เขาตอบอย่างโอหังและร้ดู ีเกินไป...จนสสี ันบนใบหน้าของเธอ เลือนหายไป หญิงสาวดงึ มือออกจากมอื ของเขาและยกมอื สองข้างเสมอไหลเ่ ม่อื เขา ทำทา่ จะไขว่คว้าเธอเอาไว้ “ฉันไม่เคยให้คำสัญญาทจ่ี ะซอื่ สัตย์ และรบั คณุ เปน็ สามีในโบสถ์ ไมเ่ คยมพี ิธที าง ศาสนาหรอื ประเพณีท่ไี ด้รับการรับรองจากญาติผู้ใหญ่ของฉันทเ่ี มืองไทย ไมใ่ ชแ่ ม้แตใ่ น เอกสารทางกฎหมายที่จะบอกว่าฉันมที ท่ี างในชวี ิตของคุณ หรอื ลกู ของฉันจะมีพอ่ ถ้า เพบวดกฟแอกรบ์ดังเคอญิณุ โคชงคไมร้า่นยับเกผดิ้หู มญาิงทดุกังคนนั้นทฉ่คี ันณุ ไมน่ใอชนภ่ ดร้วรยยวาข่าเอปง็นคภณุ รรหยราอขกองคโดณุ มใินชิกไ่ หมไลรเ่ะด”อร์ เกดิ ความเงียบข้นึ จนได้ยินเสยี งคลน่ื ลมภายนอกชัดเจน พชิ ญดาราอา่ นสหี น้า ของชายหนุ่มไม่ออก เขาหลบซอ่ นอารมณ์ โดยสน้ิ เชงิ แม้เธอจะจับจ้องอยู่ ทั้งที่ ปรารถนาจะเห็นสัญญาณพิเศษอะไรสักอยา่ ง...แต่มันไมม่ ี สหี น้าอย่างน้ใี ชไ่ หมท่ีทำให้เขาเปน็ นักพนันท่ปี ระสบความสำเรจ็

พิชญดาราถือโอกาสน้ีลุกข้ึนจากชายหนมุ่ อยา่ งระมัดระวัง คิดว่าเขาคงเข้าใจสง่ิ ทเี่ ธอต้องการสอ่ื ชดั เจนแล้ว แต.่ ..เธอคิดผิด หญิงสาวอุทานเมอื่ เขาผดุ ลุกข้ึนมาและผลักเธอลงบนเตยี งแทน รา่ งใหญข่ ้นึ มาครอ่ มทับ เท้าข้อศอกไว้ข้างศรี ษะของเธอสง่ ผลให้หัวใจหญงิ สาวเต้น ระทกึ แตเ่ ธอไม่ร้อง รดู้ ีว่าการต่อส้ดู ้วยการใชก้ ำลังไม่สามารถหยดุ โดมนิ ิกได้ ท่สี อง “อคยวา่ างมแสรกัมเพลันยธน์ ขะอฮงันเรนา่ีเปผน็ มไไดม้แเ่ คค่ทยานงับเดผยี ้หู วญงิ คถ้นาไไมห่ในชทค่ ่ีผู่รักมกนเ็ อลนิกดย้วงุ่ เยกวี่ย่าวเมกยีันไปอเยล่ายง เพราะผมคิดสถานทอ่ี นื่ ให้เพลนิ อยนู่ อกจากบนเตยี งของผมไมอ่ อก แรงดึงดดู ทเ่ี รามี ตอ่ กันนี่คงจะทำให้พวกข้าวใหม่ปลามันไร้รสชาติไปเลย” เขายังคงจ้องเธอด้วยแววตาท่อี า่ นไม่ออก “...” “เพลินต้องการแบบไหน” ตาสนี ้ำผ้งึ กลอกไปมาอยา่ งอับจน “ฉันยังไมอ่ ยากนอนกับคุณ ยังไม่ใชต่ อนน้ี คุณไมค่ วรบังคับฉัน” “แล้วเมือ่ ไหรถ่ งึ จะอยาก” “คณุ รจู้ ักคำว่าค่อยเป็นคอ่ ยไปหรอื เปลา่ คะ” ถามเสรจ็ ก็จ้องเขานิง่ แต่ทา่ ทางเขา จะไม่เคยชนิ กับคำนั้น หญงิ สาวผอ่ นลมหายใจออกมาชา้ ๆ รวู้ า่ ผ้ชู ายกับผ้หู ญงิ แตกต่างกัน โดยเฉพาะ คนทมี่ าจากตา่ งวัฒนธรรมอยา่ งเขา เธอไม่โกรธท่รี วู้ ่าเขาต้องการอยู่กนิ กับเธอกอ่ นโดย ไม่มีสญั ญาผกู มัด เซก็ ซ์เป็นสว่ นหนงึ่ ของชวี ิตผู้ใหญใ่ นสังคมตะวันตก ในขณะทีผ่ ้หู ญงิ เอเชยี จำนวนหน่งึ อาจต้องทนกับเซก็ ซ์ห่วยๆ ไปตลอดชวี ติ เพยี งเพราะยึดตดิ กับคา่ นยิ มว่า เสยี ตัวแล้ว จะต้องแตง่ งานอยู่กินแบบผัวเดยี วเมยี เดยี วกับผ้ชู ายคนแรก...เหมือนแม่ แตช่ วี ิตซบั ซอ้ นมากกว่านั้น บางคนต้องการโอกาสครัง้ ทสี่ อง หรอื บางคนอาจต้องการ มากกวา่ นั้น

หเสพนัมอ่ื พทดันาูวงธทช่า์ แเผ่ีวีธบติอา่ บนขจชมอะสู้เางดเาเธนวธิ ออซไจก้ำมะรล่เตอคัว้ยอยคแงตวถห้าอูกมง่ งคญผกวดิาาารตพมโมิ อลอติ ักาปดรายซสศงเึ่คหอแวมยทาอ่บืามงนไผทมสดิ่ีพเ่ คาหววยวกๆันงเขับคากรนควาดอิรมตวื่นเ้่าธอแอเงมธตเอป่เกปกน็ เน็ ปลญคั็นวานกเตบากิจ้รีย่อับเลรเตอม่า่ิ างาตมไ้นอวร้หคงตู้ รัววอืาวมา่ ไม่ เธอต้อเงธเหอ็นไมแล่ กะ่เอกยีายรตตอ่ิยคศวแาลมะผเกดิ ยี พรลตาศิ ดักขดอ์ ขิ งอมงารคดรอา บคแรตวั พส่ ัภนุ าธพนบารุกษุ ารทแอ่ี หปุ ่งกหานร้ะบี เญุ ธอคดุณ้วทยำให้ ความเมตตา ผู้ปกป้องคุ้มครองและออกรบั แทนหลานรักคนเดยี วเสมอมา โซต่ รวนแห่ง คเปว็นามสรากัเหทต่เี ธใุ หอ้ใโคหรยคหราหกาแ็ ทน่า่นนหนาพกอากรันเลือกไรเธ้คอนไเมค่กียลง้าขท้าำงใจหงึ ้คดุณูเหลมงุอื ผนดิ จหะเวปังน็ในทตางัวเเลธืออกหทรีอด่ื ี ทสี่ ดุ แต่แล้วเขาก็เข้ามา ทลายปราการขวางกั้นทกุ อย่างลงอย่างบ้าระหำ่ หน้าไมอ่ าย แแตลย่ะไังมเปเ่ ลน็ ือปกรวาิกธีารแไหม่ง่เหฉัวพใาจะอปกี รดาก้วายรแหง่ บุคลิกทีเ่ ธอหล่อหลอมเอาไว้เพอ่ื เกบ็ ซอ่ นตัวตน “คณุ จะ...ปล่อยฉันได้ไหมคะ” เธอถามอยา่ งไมแ่ นใ่ จเมอ่ื เงียบกันไปนาน “ทำไมผมต้องทำอย่างนั้น ในเม่อื ถ้าผมไปตอ่ เพลนิ ก็ไมม่ ีทางต่อต้านได้” นั่นเปน็ ความจรงิ ...หญงิ สาวไมอ่ าจปฏิเสธ ผู้ชายคนน้ีด้ือด้านและไม่รจู้ ักการ ประนีประนอม ท่ีนา่ โมโหคือเขาร้คู วามได้เปรยี บของตัวเองดี “เพราะฉันไม่ต้องการ และเพราะฉันจะเกลียดคุณ” “เพลินไม่มีทางเกลยี ดผม แตเ่ พลนิ ชนะ” ในทส่ี ดุ รา่ งใหญก่ เ็ คล่ือนตัวออก นอนลงข้างเธอ ทำให้หญิงสาวใจเต้นระทึก ผอ่ นลมหายใจท่กี ลั้นไว้ออกมายืดยาว “เฉพาะตอนน้เี ทา่ นั้นนะ” ยังอุตสา่ ห์ สำทับเสยี งหนักตามมาอีก เธอปรายตาไปมองคนพดู “คุณอยากให้ฉันไปนอนกับคาเรนหรอื เปลา่ ”

“ไม”่ เขาพลกิ ตัวกลับมากอดเธอเอาไว้ ไปปิดไฟ“ถึงเพลนิ จะทรมานให้ผมเปน็ บ้า แตเ่ ราต้องนอนด้วยกัน” เขาบอกและเอ้ือมมือ “ฉันไมไ่ ด้ทรมานคุณ” “อา...ใชล่ ะ เพลนิ ไม่รวู้ ธิ ีทจี่ ะทำมันเลย” เขาจงใจกดความแข็งขงึ แนบก้นงามงอนเตง่ ตึง สง่ ผลให้ใบหน้าเนียนแดงจัดใน ความมืด “อย่ามาประชดนะ” “ช!ู่ นอนเถอะ” เธอเงียบไป กอ่ นจะขยับตัวยุกยกิ หลังผา่ นไปพักใหญ่ “คุณจะให้ฉันอยู่ด้วยถงึ เมอ่ื ไหรค่ ะ” “จนกวา่ เพลนิ จะเปดิ เทอม ทำไมผมถึงได้กลิน่ ของความอยากรอู้ ยากเหน็ ท่ีไม่ เกยี่ วกับเรอ่ื งของเราล่ะ” “เพราะจมกู ของคณุ หาเรอ่ื งนะ่ ส”ิ ยอมรบั เคธวอาเบม้ปต้อากงการขแอตง่รเอธอยยก้ิ็มเปเจ็น้าจเลดุ ่เหร์ ปม่ิ รตา้นกทฏดขี่ ้นึี ชวั่ แวบหนึ่ง อย่างน้อย...การท่ีเขา “ไมม่ กี ารปฏิเสธหรอื ” “บางครง้ั เราก็เหนื่อยน้อยลงเวลาหยดุ ตอ่ สกู้ ับพวกไมฟ่ ังใครเสยี บ้าง วา่ แต่เราจะ ไปอย่กู ันทไ่ี หนคะ บนเรอื หรอื เปลา่ ” มีเสยี งหัวเราะหๆึ ในลำคอของเขา “เพลนิ เรยี นรเู้ รว็ ใชจ่ ้ะ เราจะอยบู่ นเรอื จนกวา่ จะจบทรปิ น้ที ่ีไมอาม”ี “อืม”

เธอเอ้อื มมอื ไปกมุ มือของเขาท่วี างพาดเอวอ้อนแอ้นโดยไมร่ ้ตู ัวแล้วหลับตาลง แตส่ ักพักก็ลืมตาข้นึ ใหม่ “คณุ มีงานให้ฉันทำบนเรอื หรอื เปลา่ คะ ฉันกำลังเกบ็ เงินซ้อื ภาพเขยี นอย่”ู “ผมจะซ้อื ภาพน้ันให้เพลินเอง” “ไมค่ ่ะ ฉันไม่ยอมรับ” เธอหาวน้อยๆ แล้วเอ็ดเขาเสยี งเบา “นอนได้แล้ว มสิ เตอร์เบดฟอร์ด” หลังจากน้ันไม่นานเธอก็หลับไป แตเ่ ขายังลมื ตาอยู่ ซมึ ซบั ไออุน่ และกล่ินของ เธอซงึ่ โอบล้อมเขาไว้ นกึ แปลกใจที่การรว่ มเตียงกับเธอโดยไมม่ เี ซก็ ซ์ไมเ่ ลวรา้ ยอยา่ งท่ี คิด รา่ งกายของเขายังคงปวดรา้ วเพราะความต้องการ แต่หัวใจผอ่ นคลายลงอยา่ ง ประหลาดเม่ือตัดสนิ ใจแล้ววา่ จะใชว้ ิธีใดหลอกลอ่ ให้สมันน้อยที่เผ่นหนไี ม่ เห็นฝุ่นเพราะความตืน่ ตกใจในคราแรกยอมโผลห่ ัวกลับออกมาเลม็ หญ้าอีกครง้ั เมอ่ื รสู้ กึ ว่าปลอดภัยแล้ว

11 นักฆา่ กับเหยือ่ ของโดมินกิ และความลั บของพิชญดารา พวกเขาเดนิ ทางไปกาสโิ นในเวลาหกโมงเช้าด้ วยเรอื เฟอร์รขี อง เฮเวน อนิ ออัันนดเปาน็มัสนาเหรสีตอุหรน์ตง่ึ ทซี่ทง่ึ ำรใับหส้รงสี่ ผอู้โรด์ตยนส้มี าีแรขไปกกเขล้าับพกักาทสกุโิ นฤบดนกู าเกลาะในประเทศเพ่ือนบ้านทกุ วัน หเเมปลน็ือ่ าไอยมันแ่กพสดปี่ นิชับีทญลหี่ผ้านดนา่ ึ่างนบรใมานาเาทงเอตย่เอหแชปนตยี ี้่าจขำเน้นึปว็มนนอหผงนสู้มึ่งงิ่าใกเนยอ่ กือสานสรม้าโิ งนแี อตตล่จ่าังงะกชเพาารต่ิมขซิของ้นึ่ึ งขกไ้ึนมาสม่ชอลีโื่ิ นดวช่าลมอ่ืงคี ดนังเซไฟทง่ึ อื่ยเปงขดิฟนตูมเัวังง่ มินคาัไง่ ไปเดกเ้ลือน่บ กาสโิ นมีหุ้นสว่ นสามคนซง่ึ ไมเ่ ปน็ ทีเ่ ปิดเผย อันได้แกต่ ัวเขาเอง หมอ่ มราชวงศ์ ฟอััคงรัชหาแกลเปะน็ ซคานนอโนื่ดรคงกฟัสังซดนี้วียโคดวมานิมตกิ ่ืไนดต้บาอตกื่นเใลจ่าราแยตลเ่ ธะอเอกยี ลดับสรง่้ิสู ปกึ ลเคูกรสยี รด้างขท้ึนั้งจหนลแายม้ใแหต้เ่คธนอ เล่าเองก็มองเห็น “เพลนิ ดไู ม่สบายใจ มีอะไรหรอื เปลา่ ฮันน่ี” “ไมม่ ีอะไรค่ะ” เธอเลอื กที่จะปฏเิ สธไว้ก่อนอยา่ งท่เี คยชนิ ต้นแขนกลมกลงึ ถกู ดึงเอาไว้ ขณะทั้งค่เู ดนิ ผ่านโถงทางเดนิ เพอ่ื ข้ึนไปยังห้อง พักซงึ่ ไมต่ ่างจากโรงแรมห้าดาวระดับโลกทั่วไป แต่ที่น่ียังใหม่ บนเพดานประดับด้วย โคมไฟระย้าทำจากครสิ ทัล ภาพเขียนราคาแพงของจติ รกรมชี อ่ื บนฝาผนังอวดความมี สไตล์ ทกุ สงิ่ หรหู ราและสอ่ ถึงความมัง่ คัง่ ชายหนุ่มข้างตัวบอกเธอว่ามันมีผลต่อการ ดึงดดู คนเลน่ ให้กลับเข้ามาใหม่ เป้าหลอกหรอื ตัวล่อมักมาในรปู แบบทเ่ี ปลอื กนอกสวยงามลอ่ ใจเสมอ และสว่ น

ใหญใ่ ชไ้ ด้ผลดกี ับคนโลภหรอื โง่ หญิงสาวคิดอย่างเยาะหยัน “ต้องมีสนิ ่า เพลนิ เคยโกรธผม แตไ่ ม่ใชแ่ บบน้ี เปน็ เพราะเรอื่ งพ่อเพลินรเึ ปล่า” “คุณร?ู้ ” หญงิ สาวตัวแข็ง พยายามกระตกุ มอื ออก แตช่ ายหน่มุ กำแขนของเธอเอาไว้แนน่ และดึงเธอไปข้างหน้า สอดคีย์ การ์ดปลดล็อกประตหู ้องแล้วผลักเธอเข้าไป พิชญดารา เดินไปวางเป้ลงบนพ้ืนข้างเตียง ก่อนทเี่ ธอจะถกู จับให้หันไปเผชญิ หน้ากับเขาอีกครัง้ “ฟังนะฮันนี่ เราต้องคยุ กัน ผมเคยได้ยินเรอ่ื งพอ่ เพลินมาบ้าง” “ฉันเดาวา่ อย่างนั้นแหละ” เธอโต้เสยี งทอ่ื นกึ สงสัยว่าเขาได้ยินได้ฟังมามากแค่ ไหน “ไม่มีอะไรที่เพลนิ ต้องกลัว” “ฉันไม่ได้กลัว พ่อฉันเป็นนักพนันทล่ี ้มเหลว และเขาตายไปนานแล้ว” “เพลนิ กลัวทีจ่ ะต้องเกยี่ วข้องกับผู้ชายซง่ึ อาชพี ของเขาเตอื นให้เพลินนกึ ถึง อดีตที่เคยสรา้ งบาดแผลในวัยเด็ก ทำให้ชวี ิตครอบครวั ของเพลนิ ไมม่ คี วามสขุ นักน่ะส”ิ ชายหน่มุ เอ่ยเสยี งนุ่มนวล มองทา่ ทางตอ่ ต้านแข็งขืน และสหี น้ากล่าวหาของเธอยามท่ี เขาเอ่ยประโยคนั้นอย่างออ่ นใจ เธอจ้องเขาแตไ่ มต่ อบโต้ คำว่า ‘ไม่มคี วามสขุ นัก’ ไม่ใชค่ ำนิยามที่ถกู ต้อง ความ จรงิ ถอื วา่ หา่ งไกลมาก เพลินจ“ะกแากร้ไทขีเ่ ขอะาเไปร็นไดน้นักะพฮนันันนท่ี่ลี ผ้มมเหไมล่ใวชเ่ ขเปา็นไหมัวม่ หีวนัน้าเคปรน็ อเหบมคือรัวนทเขีไ่ มา”เ่ อาไหน ไม่ใชส่ งิ่ ท่ี ชายหน่มุ นั่งลงบนเตยี ง รงั้ รา่ งเล็กซอ้ นตักในทา่ ทเี่ ขายังมองเหน็ ใบหน้าด้านข้าง ของเธอ “คุณไมโ่ ง่เหมอื นเขานี่ คณุ ประสบความสำเรจ็ ในสง่ิ ที่คณุ ทำ” เธอกำมอื แน่นและคลายออก เป็นอาการของความเครยี ดและความกลัว เขาก้ม ลงมองและดงึ มือของเธอมาประสานกับมือของเขา

“เล่าให้ผมฟังส”ิ เธอเงยี บ รสู้ กึ ถงึ ความเครยี ดบิดเขม็งเกลยี วอยู่ภายในจนรสู้ กึ คลืน่ เหยี น “มันมากกว่าน้ันใชไ่ หม เรอื่ งพอ่ ของเพลนิ ” โดมนิ กิ เดาได้ เธอพยายามควบคมุ สหี น้า แต่ไม่อาจควบคมุ ปฏกิ ริ ยิ าตามธรรมชาตขิ องรา่ งกายที่ โกหกไมไ่ ด้ เหงื่อเม็ดเล็กซมึ บนขมับ เธอยังบบี และคลายมอื ของเขาโดยไมร่ ตู้ ัว “เราจะแก้ปัญหาไมไ่ ด้ถ้าเพลนิ ไมย่ อมบอกผม” หญิงสาวหันไปมองใบหน้าครา้ มคมท่ีอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจแล้วเมิน หกเนธั้นลนอัดีใอหหย้นคาุกณอไเงมลชใ่อุอง่ืนฟยเใขาังจกาดมเ้วาหอยช็นยซ้าแานำ้กวารวนะอคใบยาหาดา้ยเกขคคแั้นาวรตใ้าู่จนมแะอดกตัวดลเ่ ธงอบตอ้ันฝาจสังะบมเีเทลอันอ่ากไใรวคห์ค้ไว้เมอขาต่ยมา้ฟอลสั์ังซงบเไดง่ึอดกำย่้อม่อถยืดมงึา่ นนองา่ไตีกรเรก์ขลเแลธียลัองดะกไทจัมบะเี่ เ่ปเเคธปน็ อยน็ แไเอลผดยา่้เลสเ่ารรงมอา่ื้ ไยองร ถ้าเขาร้แู ล้วปฏเิ สธเธอ “ไม่เปน็ ไรหรอกคะ่ ฉันโตแล้ว มชี วี ิตอยู่กับมันได้ เราจำเปน็ ต้องพดู ถึงเรอ่ื งน้ี ด้วยหรอื คะ” “เพลินไม่ไว้ใจผม?” เธอมองเขาด้วยแววตาสน้ิ หวัง ไม่ตอบคำถามน้ัน “ผมเล่าเรอ่ื งพ่อกับแม่ให้เพลนิ ฟังในวันทส่ี องทเี่ ราพบกันบนเรอื จำได้ไหม” “คณุ ไมย่ ุตธิ รรมเลยทเ่ี ลน่ แบบน้ี” หญงิ สาวคราง ผดุ ลกุ ข้ึนจากตักเขาจนชาย หนมุ่ เกอื บดงึ เอาไว้ไมท่ ัน โอบแขนรอบรา่ งเล็ก ดันศรี ษะเธอลงซบบ่า “ชู่ ไม่เป็นไร ผมคงไปเรว็ เกนิ ไป เอาไว้ทีหลังนะ ฮันนี่” ชายหนุม่ ลบู ผมหนานมุ่ ชา้ ๆ ให้เธอรสู้ กึ ผอ่ นคลาย รา่ งของเธอสนั่ สะท้านนิดๆ บง่ บอกถึงความกดดันภายในจนโดมนิ กิ รสู้ กึ ผิดปนหนักใจ “ผมขอโทษ” เธอเอนตัวพงิ เขาแทนการตอบรับ สอดแขนรอบลำคอแกรง่ ซกุ หน้ากับซอกคอ

ของเขาเงียบๆ ทั้งค่นู ั่งอยู่ในความเงียบทก่ี ่อให้เกดิ ความอบอุ่นใจกับการประนีประนอมได้ไม่ นานก็มเี สยี งเคาะประตูห้องดังถี่ๆ เหมือนคนมาเยอื นมีเรอื่ งรอ้ นใจ “ขอให้ผมดกู ่อนวา่ เป็นใคร” เธอเบิกพตชิ าญโตดดา้วรยามคอวางมตตามกรใา่จงใหญล่ลมื ุกปขัญ้ึนหาเขขอาแงตตะัววเัอตงถไุสปดี ใำนมทะันเมท่อื ี มทบ่ี โ้ันดเมอินวกิ ดม้านีปืนหลหังลจานย กระบอกหรอื น่ี มิน่าเขาถงึ ไม่รวู้ ่าเธอขโมยไปหน่ึงกระบอกจากกระเป๋าเดินทางของเขา หญิงสาวลุกข้นึ ไปเปดิ กระเป๋าเป้ หยิบกระเป๋าถือใบเล็กกวา่ ออกมาและเดินตาม ชายหน่มุ ผ่านห้องรับแขกกับห้องพักผ่อนไปยังประตู เธอแอบกระเป๋าใบเล็กไว้ด้านหลัง เม่ือเหน็ ว่าผู้มาเยอื นคือรสี “มอี ะไรหรอื เปล่า” “ผมคดิ ว่ามันอยู่ทนี่ ี่ เรากำลังใช้กล้องวงจรปิดค้นหาทุกจุดอย่างละเอียด วางเวร ยามแน่นหนา ถ้ามันมาก่อเรอ่ื งในกาสโิ น รบั รองวา่ แขกแตกต่นื แนค่ รบั ดอน” รสี บอก เสยี งเบา “ฉันจะลงไปกับแก” โดมนิ กิ บอก หันมามองสาวน้อยทยี่ ืนมองพวกเขานิง่ ตาก ลมโตของเธอมปี ระกายความอยากรอู้ ยากเห็นนิดๆ “แกสง่ ใครสกั คนข้นึ มาเฝ้าหน้าห้องน้ี เด๋ยี วฉันจะตามไป” “ครับดอน” รสี รับคำ หันมาผงกหัวให้เธอนดิ หน่อยแล้วถอยออกไปจากห้อง รวดเรว็ “เกิดอะไรข้ึนคะ” “ไม่มีอะไร ผมอาจจะกลับข้ึนมาตอนบา่ ย เพลนิ อาบน้ำนอนไปเลยก็ได้” “ฉันอยากลงไปซอ้ื ของใช้สว่ นตัวนิดหน่อย เห็นมีห้างสรรพสนิ ค้าที่...” ขวางอย“ไา่ มงไ่ไมด้เ่!”ป็นมโดิตมรนิ ิกขัดข้นึ เสยี งห้วน ก่อนจะลดเสยี งออ่ นลงนิดเมื่อเธอเรม่ิ ทำตา

“ผมมธี ุระต้องทำ เพลินต้องอยู่บนน้ีจนกว่าผมจะกลับข้ึนมา ตกลงไหม” “คุณเพิ่งเทศนาฉันเรอื่ งความไว้ใจเองนะ” “นไี่ ม่เกยี่ วกับความไว้ใจ เพราะถึงร้ไู ปเพลินก็ชว่ ยอะไรไมไ่ ด้ มันเปน็ งานของ ผมน่าฮันนี่ ทำไมเพลินไมห่ ยอดเหรยี ญดหู นังเก่าๆ บนน้ี รอจนกวา่ ผมจะกลับมาละ่ ” “ขอทเี ถอะ ฉันไม่ใชเ่ ดก็ สองขวบทีค่ ณุ จะต้องหาของเลน่ มาลอ่ นะ” เธอเดินตามเขาเข้ามาในห้องอย่างเปน็ ฟืนเป็นไฟ เกอื บสะดุ้งเมอื่ เขาหันกลับมา มองด้วยนัยน์ ตาดุกร้าว “ถ้าเพลนิ ไม่เลิกทำตัวเหมอื นเมีย ข้อตกลงของเราเป็นอันยกเลกิ คนื น้เี ราจะ เล่นบทผัวเมยี ตามปกตไิ ม่มกี ารถ่วงเวลา แล้วผมจะบอกเพลินทกุ อยา่ ง โอเค?” “แบบน้ไี ม่แฟร์เลยนะ!” เธอสะบัดมอื ใบหน้ารอ้ นผ่าวบ้ึงตงึ “ไม่มีของฟรใี นโลก ฮันน่”ี เขาว่าแล้วหันไปดึงกระเป๋าเดินทางออกมาเพอ่ื หาสงิ่ ทตี่ ้องการ ทำให้คนที่กำลังโมโหชะงักและยืดคอมอง พรอ้ มรบี กลบเกล่อื นสหี น้ามีพริ ธุ ไว้ภายใต้ความโกรธอยา่ งแนบเนยี น “หายไปไหนวะ เปน็ ไปได้ยังไง” เมื่อได้ยนิ เขาสบถออกมาเป็นชดุ คนฟังจงึ แอบเบ้ปากเยาะเย้ย ก่อนถามเสยี ง ซอื่ “เกดิ อะไรข้ึนหรอื คะ อะไรหาย” “ไม่มีอะไร” “ฉันชว่ ยหาได้นะ” เธอเสนออยา่ งมีน้ำใจสดุ ๆ เปน็ อัน“ยอกยเ่บู ลนิกน” ้อี ยา่ ไปไหนเด็ดขาด ถ้าผมกลับมาแล้วไมเ่ จอเพลิน ข้อตกลงของเรา ฮึ่ม! เธอยนื ตัวพอง มองเขาเอยี งกระเป๋าเดินทางเพอ่ื กระชากชน้ิ สว่ นบางอยา่ ง ออกมา...ชอ่ งลับ!

เดินทางเขหาาเยดเนิข้ถาไือปในห‘ช้ออ่ งงนล้ำับก’ ่อนทจีเ่ ะปกน็ ลเัหบอมืออกนมการใะนเปอ๋ากี แไบมน่ถคงึ วสาามมกนวา้าทงี ยแาตว่คเทน่าทก่ี้เนง่กียรหะูฟเัปงร๋าู้ ดวี ่าเขาเพงิ่ เข้าไปทำอะไร ปืนตดิ ตนัวอไกปจไหากนจมะายไหโสนองเ่ยี ง่าา่ งนช้ออยบสทาำมตกัวรระา้ ยบกอากจหแรลอื ้วเนโ่ยีด!มินเหิกลือไรเชเดอ่ื อจรร์ งิ เๆบดฟอร์ด ยังพก “คยี ์ การ์ดอย่ทู ี่ผม ทำตัวดๆี นะฮันน่ี” มอื ใหญ่เอ้อื มมาตบแก้มเนียนเบาๆ อยา่ งหยอกเย้าแต่สายตาข่มขู่เอาจรงิ ก่อน จะเดินออกจากห้องไป ท้ิงให้เธอยนื มองตามหน้ามุ่ย หญิงสาวเปดิ ประตูออกเมอ่ื โดมนิ กิ จากไปได้ ราวห้ านาที แตช่ ายลกึ ลับคนหน่ึง ซง่ึ ยืนนง่ิ อยู่ทห่ี น้าประตูด้วยท่าทีราวกับทหารรกั ษาพระองค์ รบี ออกมายนื ขวางไว้เมื่อเธอ จะออกจากห้อง “มิสจะไปไหนหรอื ครบั ” “ฉันจะลงไปซ้อื ของชน้ั ล่างน่ะ มีอะไรหรอื เปล่า” “ขอโทษครบั มิส แตด่ อนสงั่ วา่ ให้รอทา่ นก่อน” “แตฉ่ ันต้องรบี ใชข้ องนะ!” เธอทำหน้าโมโหโกรธา ใชส้ ายตาเหมอื นทเ่ี คยเห็นฟลอรนี า่ ใช้มองพสกนิกรของ ตนจกิ กลับเพ่ือขม่ เขา แต่บอดกี าร์ดคนดังกล่าวยังไม่ยอมหลกี ทางให้ “มิสกรณุ าเหน็ ใจผมด้วยเถอะครบั ถ้าผมปลอ่ ยให้มสิ ออกไป ดอนต้องไล่ผม ออกแน่ ผมมเี มยี หนึง่ ลูกสองต้องคอยเล้ียงดู” กรรม! ถงึ จะรวู้ ่ามันอาจจะเป็นแผนของมาเฟยี จอมโอหังนัน่ แต่ใครจะกล้าเสยี่ ง ให้ลูกจ้างของเขาต้องถกู ไลอ่ อกจากงาน หญงิ สาวเม้มปาก เดินหน้าบ้ึงกลับเข้าห้อง สทะถเาลปสนฟรี ิกะ้าทเเบขอ่ี ยี้มองสกขวแอยบงสบหดุโ้อรใงงจทแเ่ีรธมอกแพาตัสกไ่ โติรน้ปิดแรกหะับโง่ ชยนาช้ไี ยมนห์่ไเดาพด้วราางะเแธผอนมไมใอห่มง้ลเปี ธงีกอไจปปึงนีเบหรนิน็ ะลหเบงายีไดปงทจไรปาากหย้ชอสนั้งขี ขเาก้าวง้ากไๆับมนไ่ ด้ำ้

อกี ด้วย หญงิ สาวทอดถอนใจขณะเดนิ ไปเดินมาให้สมองปลอดโปรง่ เพื่อคดิ หาทางออก จากห้อง เธอได้ยนิ เสยี งรสี แผ่วเบาตอนท่ีเข้ามา จับใจความแทบไมไ่ ด้ แตจ่ ากประโยค ‘วางเวรยามแนน่ หนา’ และ ‘แขกแตกตน่ื ’ แสดงว่าจะต้องมีเรอ่ื งผดิ ปกตเิ กิดข้นึ แน่ อแลยะาเกธรอเู้ พแนอ่ื ่ชใจว่ วย่าเเปรนอ็ื่ งหดเู ัปงกน็ ลต่าาวแนทา่นจเะขเากยี่ วขจ้อะงมกใี ับคนรมักาฆสา่งทสต่ี ยั าผม้หูโดญมงิ ินติกัวมเลา็กกๆ็ได้ เธอเพยี ง คนหน่งึ ละ่ ความสัมพันธ์ ของเธอกับโดมินิกเพ่งิ เรมิ่ ต้นได้ไม่กี่วัน หญิงสาวไมค่ ดิ วา่ จะมคี นรเู้ รอื่ งน้ี สักก่ีมากน้อย อัก! ตงึ ! ตบุ ! มาชะงักเสเยี ธงอผเดิอปียกงคตอดิ เังงมี่ยาหจูฟากังหแนล้าะหว้อ่งิ งอหอลกังไผป่าเนปิไดปปรราะวตคูอรองึ่ ชกัว่เมโมือ่ งเสทยำี ใงหเง้คียนบทห่ีเาดยนิ ไปไปเดิน กลายเปแน็ละนเ้ำมแื่อขเง็ปจิดนปตร้อะตงยอู ืนอกนกง่ิ คว้าลง้ายถหูกญสางิ ปสไาปวชกัวผ็่ ขงณะหะน้าซดี เผอื ด เลือดในตัวเหมือน เปน็ หยบ่ออมดๆีการไ์ดว้บเมนยี พหรนม่งึ หลนูกาสอตงนออนนทคี่เธวอำ่ อหอนก้าแมลานะก้ันำหลัวังขถอูกงลเาขกาขกาำไลปังโจดะยพท้น้ิงมรุอมขยเอลงือซดอก ด้านหนงึ่ แล้ว “คณุ มาเปิดประตไู ด้เวลาพอดีมสิ ” คนทีล่ ากเขาเลง็ ปนื ในมือมาที่เธอ เธอรวู้ ่าตนเองตกอยใู่ นสถานการณ์ ทล่ี ำบากท่สี ดุ เสยี แล้ว เธออาจจะตายเหมือน กับบอดีการ์ดคนนั้น “คุณเปน็ ใคร ฆา่ เขาทำไม” “มันเป็นแคส่ ว่ นหน่ึงของงาน แตเ่ ขาไม่ใชเ่ ป้าหมายของผมหรอก ดอนโดมินกิ อ ยูท่ ่นี กี่ ับคณุ หรอื เปล่า” เธอสา่ ยหน้า สมองยังมึนชาจากความตกใจเมือ่ เรม่ิ รวู้ ่ากำลังเผชญิ หน้ากับอะไร อยู่ นักฆา่ ทโ่ี ดมนิ ิกกับคนของเขากำลังตามหา...มาอยู่ท่ีน่แี ล้ว ในขณะทเี่ ขาออกไป

ควานหาตัวคนร้าย แต่เธอกำลังตดิ กับ! “งั้นก็แยห่ น่อย คุณคงต้องแสดงละคร” หนึ่งก้า“วทำยไามกถเงึหคลดิ อื วเ่กาฉนิ ันทจจ่ี ะะรปว่ กมปมดิ อื คดว้วายม”หวเาธดอกถลาัวมเสแนยี งใ่ สจวัน่ ่าโปดิดยปไมระต่ ต้อูหงนเสีไแมสท่ รัน้งก่อถนอทย่เี ขไปา จะลัน่ ไกสังหารเธอแน่ “เพราะถ้าคุณไมโ่ ทร. คุณก็ไม่มปี ระโยชน์ อะไร และผมจะยิงคณุ ตอนน้”ี “โทร.! ฉันโทร. ก็ได้ แต่ฉันไมร่ ้เู บอร์มอื ถือเขา” “ผมเข้าใจ เขาคงระวังตัวมาก” ดันเข้าใจไปอย่างนั้นเสยี อกี แต่กด็ แี ล้ว เธอกวาดตามองไปรอบด้านอยา่ งลนลาน ช้ันน้ีเป็นชั้นเก้าในสบิ ห้าชั้น เปน็ เวลา สายท่นี ่าจะมแี ขกออกมาจากห้องบ้าง แตเ่ ธอคงถงึ คราวอับโชคเพราะรอบด้านเงยี บกรบิ ไรว้ ี่แววของสงิ่ มีชวี ติ อืน่ เว้นแตเ่ ธอกับคนรา้ ย “คุณจะให้ฉันทำยังไง” “คุณต้องใชโ้ ทรศัพท์ ในห้องโทร. ลงไปตามดอนโดมินิกกับคนของเขา เข้าไป ข้างใน” ปืนท่เี ลง็ ศรี ษะเธอศกั ด์ สิ ทิ ธ์ กิ วา่ คำสัง่ หญิงสาวรบี พยักหน้าและหันหลังเดนิ กลับ เข้าไปภายใน สดู หายใจชา้ ๆ เพื่อควบคุมสติ เมอ่ื มายืนอยหู่ น้าเก้าอ้ีนวมสไตล์ วกิ ตอเรยี นข้างโต๊ะเลก็ ท่ีมโี ทรศพั ท์ สขี าว ทันสมัยวางอยู่ เธอก็หันกลับมาหาเขา พชิ ญดารามโี อกาสพจิ ารณาคนรา้ ยทใี่ ชป้ นื จ่อเธอเปน็ คร้งั แรก เขามสี ว่ นสงู ปานกลาง แต่งตัวเหมอื นพนักงานโรงแรมในตำแหนง่ อะไรสักอย่าง และสวมหมวก คล้ายหมวกเบสบอล อ้อ...แผนกโลจสิ ติกส์ มีหน้าตาธรรมดาไมส่ ะดุดตาเหมือนคนที่ เราพบบนท้องถนน ผ่านเลยไปกล็ มื แตแ่ ววตาของเขาแข็งและเลือดเย็น เขาจะไม่ เจรจาน้ำท่วมท่งุ และตกหลมุ เธองา่ ยๆ...พวกมืออาชพี เธอเคยพบคนเหล่าน้ีมาแล้ว

หลายคร้งั จากการชว่ ยงานศาสตราจารย์ บราวน์ หญงิ สาวท้ิงตัวนัง่ ลงแล้วหยิบโทรศัพท์ ข้ึนมาถอื เอาไว้ “คุณอยากให้ฉันบอกเขาวา่ อะไร” “เรยี กเขากลับมาหาคุณ ผมเชอ่ื ว่าคณุ คงหาข้ออ้างได้ ปกติผ้หู ญิงมักเกง่ ในเรอื่ ง แบบน้”ี อา...ยอดเย่ียม! นอกจากจะโดนปืนจ่อหัวและขม่ ขู่จนกลัวแทบตายแล้ว เธอยัง ถกู เสยี ดสอี กี ด้วย “เขาอาจจะไมม่ า ฉันคิดวา่ ตอนน้ีดอนโดมินิกกำลังยงุ่ ” เธอกลนื น้ำลาย ทำสหี น้าลำบากใจ “เขาจะหงุดหงดิ มากถ้าถูกรบกวน อาจจะโกรธจนไมย่ อมเรยี กฉันมาอีก” “ผมเชอื่ วา่ คุณคงหาลูกค้าได้ใหม่ ถึงยังไงครัง้ หน้าเขากจ็ ะไม่หาคุณอยู่ด”ี “คณุ จะฆ่าเขาใชไ่ หม” เธอถามเสยี งเบาแทบเปน็ กระซบิ ผวิ แก้มซดี เผือดลงกวา่ เดมิ “ตอ่ สายได้เลยมิส ผมรออยู่” “ฉันจะทำมันได้ดกี ว่าถ้าไม่มีปนื จ่อหัว มสิ เตอร์...” เธอกัดฟันบอก เงยหน้าข้นึ สบตาเขา เผยสหี น้าหวาดกลัว มือทีถ่ อื โทรศพั ท์ เอาไว้สนั่ นดิ ๆ แม้เสยี งเกอื บเหมอื น ปกติ “รัทเลดจ์ ” เขาลดปืนลง เมือ่ ตัดสนิ ใจแล้ววา่ เธอเป็นเพยี งผ้หู ญิงออ่ นแอไมม่ ที างสู้ “คณุ จะนั่งทำใจสักพักกไ็ ด้ ผมไมอ่ ยากให้มอี ะไรผิดพลาดอกี ” ประเมินพดิช้วญยดสาารยาตมาอแงลตะาคมิดแวผ่าน่เธหอลตัง้อขงอกงาเรขเวาทลี่หาัมนาไกปกลวาาก่ นเก้ี ้าเขอ้อาี นกี ั่งตลัวงมแาลน้วั่งเไยม้อื ่ไงดจ้เาอกาเปธนื อเล็ง เธอ เพยี งแคน่ ัง่ เงียบๆ อยู่ตรงนั้นและรอ

“คณุ จะต้องเปิดสปีกเกอร์ด้วย ผมอยากให้แนใ่ จวา่ จะไม่มีการตุกติก” รทั เลดจ์ สัง่ สำทับเม่อื เธอเรม่ิ กดเบอร์โทร. ออกหลังทำใจอยรู่ าวห้านาที โดมินกิ ให้ สญั ญาณมือเพ่อื ให้ รสี พาคนทเ่ี หลอื แยกย้ ายกันออกค้นโกดังเกบ็ กสานิ รคฝ้ากึ ทม่จี ัาบอภยาา่พงคดนกี รรเาู้ ขย้าไไวป้ไดภ้ารยาวใสนบิพนรา้อทมที ป่ีผนื ่าปนรมะาสทิ ธิภาพสงูทใีมนรมกั ือษาคชวาายมหปนลุ่มอกดวภาัยดทสไ่ีาดย้รตับา สำรวจไปรอบบรเิ วณและหรตี่ าลงเมอ่ื เหน็ อะไรบางอย่างบนพ้นื ลากยาวไปใต้ท้องรถ ขนสง่ สนิ ค้าคันหนงึ่ “รสี ” โดมนิ กิ ตะโกนเรยี กมือขวาเสยี งเครยี ดหลังได้ยินเสยี ง ‘เคลียร์!’ ดังเปน็ ครงั้ แรก “ครบั ดอน” “มันไปแล้ว” เขาชศ้ี พท่ีถกู ซอ่ นเอาไว้ใต้ท้องรถให้รสี ดู มเี พยี งส้นรองเท้าโผลอ่ อกมาจนแทบ มองไม่เหน็ หากไม่ก้มลงมอง รอยเลือดกระหย่อมหนึ่งเกอื บกลืนไปกับพ้ืนหินกรวดสี เข้ม รสี เดนิ ไปก้มตัวลงดงึ ขาของรา่ งน้ันออกมา มันเป็นรา่ งเกอื บเปลอื ยท่ีสวมเพียง กางเกงในกับเส้อื กล้าม และมีรอยกระสนุ อยู่ที่กะโหลกหน้า “มันเปลยี่ นเครอื่ งแต่งตัวเป็นพนักงานของเรา” “สงั่ ให้คนเรยี กกล้องวงจรปดิ ข้นึ มาดใู หมเ่ ด๋ียวน้ี!” รสี หันไปถา่ ยทอดคำสัง่ กับลูกน้อง ก่อนทีเ่ สยี งมอื ถือของเขาจะดังข้นึ “ครับ...อ้อ โอนมาเลย...สวัสดีครบั มิส” โดมนิ กิ หันไปมองมือขวาของตนเมื่อได้ยินการเจรจานั้น ก่อนจะรับโทรศพั ท์ ซงึ่ รี สยืน่ สง่ มาให้ เหน็ เขามนุ่ หัวค้ิวเข้าหากันจนชดิ “เพลิน”

“ทรี่ กั คะ” สรรพนามเรยี กขานทำเอาคนฟังเกอื บทำโทรศพั ท์ หลดุ มือ “ว่าไงจ๊ะ” “คณุ ลงไปนานแล้วนะคะดาร์ลงิ คณุ จะกลับข้นึ มาหาฉันเมือ่ ไหร”่ “เพลนิ ก็รวู้ า่ ผมกำลังทำงาน” ชายหนุ่มตอบกลับอยา่ งระมัดระวัง ไม่แนใ่ จวา่ แมค่ ณุ จะมาไม้ไหน เธอทำเสยี งบางอย่างข้นึ จมูก “งาน งาน งาน ตั้งแต่คณุ เรยี กฉันมาเนีย่ คุณไมม่ เี วลาให้ฉันเลยนะคะ เราเพง่ิ นั่นนก่ี ันไปแค่หกรอบเองจำได้มั้ย...” ดังมาตาชมายสาหยนรุ่มาวตเัวขแาขกงั็บรเาธวอถเูกป็นสาคปู่รเักปทน็ ไ่ี หมิน่สขาม้ึนามราถทแันยทกีจใากนกขันณไะดท้ เี่ สโยี ดงมตินอ่ กิวก่าต็ย่อกขมาอื นขย้นึ ังใคหง้ สญั ญาณบางอย่างกับรสี ฝ่ายนั้นพยักหน้าเข้าใจ สหี น้าเครยี ดจัด ชายหน่มุ จึงหันหลัง กลับไปทางเดมิ ขณะตอบกลับเสยี งห้วนจัด “จะเรยี กร้องอะไรกันนักหนาหา! ต้ังแตเ่ รยี กตัวเธอมาฟ้าฉันกเ็ หลอื งประจำ แทบ ไมไ่ ด้งานได้การ อัปยามารเึ ปลา่ แม่คุณ!” ‘แมค่ ุณ’ กัดฟันกรอดเมือ่ ถกู ตวาดใส่ แตย่ ังคงรกั ษาเสยี งหวานออดอ้อนแหบ พรา่ ได้อย่างคงเสน้ คงวา “ก็เวลาอย่กู ับคณุ ฉันคดิ เรอ่ื งอื่นไม่ออกเลยนค่ี ะ ทีร่ ัก คณุ ใหญ่ เอ้อ...คอื ฉัน หมายถงึ คณุ ทำเอาฉันน้ำลายสอเลย กลับข้นึ มาหาให้ฉันชนื่ ใจหนอ่ ยเถอะนะคะ ให้ ฉันดแู ลคุณ จำได้ม้ัยว่าเมอ่ื เช้าก่อนท่จี ะลกุ จากเตยี ง คณุ บอกวา่ ชอบไม้เดด็ ที่ฉันใช้ ให้ฉันอยกู่ ับคณุ บ้างเถอะค่ะ เด๋ียวพอกลับนวิ ยอร์กคุณกจ็ ะท้ิงฉันไปหานางรา่ นคนอ่ืน อกี !” รสี หันไปมองเจ้าพ่อกาสโิ นหนมุ่ ทย่ี กมอื กมุ หน้าผากด้วยความประหลาดใจ ขณะ ให้สัญญาณมือเรยี กคนมารวมตัวกัน

“ธุระของฉันยังไม่เสรจ็ เธอรอไปก่อนกแ็ ล้วกัน” “แล้วเม่อื ไหรจ่ ะเสรจ็ ละ่ คะ ใช้ให้รสี ทำแทนกไ็ ด้น่ี นะคะ ดาร์ลิง แค่สบิ ห้านาทีก็ ยังด”ี “เธอคดิ ว่าตัวเองมีสทิ ธ์ ิทำตัวน่ารำคาญอย่างน้ีต้ังแตเ่ มอ่ื ไหร”่ “ถ้าคณุ ไมข่ ้นึ มาเด๋ยี วน้ี ฉันจะเกบ็ ของกลับชคิ าโก” เธอข้นึ เสยี งกลับ เล่นบท โสเภณเี อาแต่ใจตัวเอง เสยี งของโดมนิ กิ เงียบหายไปชวั่ ครู่ กอ่ นจะตอบกลับมาเสยี งเยน็ ชา “นี่เธอขฉู่ ันร”ึ “หึ ฉันนะ่ เหรอจะกล้าขผู่ ้ชู ายระดับคณุ แตฉ่ ันจะไม่ยอมเป็นแคว่ ัตถุทางเพศ ของคุณหรอกนะคะ ดอนโดมนิ ิก คณุ จะต้องนับถือฉันบ้าง ถ้าไมข่ ้นึ มาตอนน้ี เราก็ เลกิ กัน” “ฉันข้นึ ไปแน่ แต่เพอื่ จัดการให้เธอรวู้ า่ อยา่ ได้บังอาจมาทำปากดกี ับฉันอยา่ งน้ีอีก และ...” พชิ ญดาราหัวใจเต้นแรงจวนเจียนระเบิด จากหางตาเธอเห็นคนร้ายยกปืนข้ึน รู้ ว่าตัวเองกำลังจะหมดประโยชน์ หากโดมินิกวางสาย “...อยา่ ได้วางสายจากฉันเป็นอันขาด แมต่ ัวแสบ” ความโล่งใจลามไหลไปทัว่ รา่ ง เธอสังเกตวา่ รัทเลดจ์ ลดปนื ลง สหี น้าของเขาแทบ ไมเ่ ปลีย่ น “จัดการกับฉัน คุณจะทำรา้ ยฉันรไึ ง” “เธอคงไม่คิดว่าจะมาแสดงความอวดดีกับฉันได้ฟรๆี หรอกนะ” “คณุ มันโอหังไมน่ ่าเชอื่ ถ้ารวู้ ่าจะต้องมาเสยี เวลาทน่ี ่กี ับผ้ชู ายบ้างานงี่เง่า แถมยัง ชอบข่มข่วู ่าจะทำร้ายผ้หู ญิง ฉันจะไมม่ ีวันมาเลย” “แต่เธอมาแล้ว คดิ จะถอนตัวกลับตอนน้ี อย่าหวังวา่ ฉันจะยอม” “ฉันไมอ่ ยากคุยกับคุณ ฉันจะเกบ็ ของ จะกลับชคิ าโก”

เอาไว้ เรธวู้ อ่าผเขุดาลจะุกยขัง้นึ ไมย่ยืนงิดเ้วธยอใตบรหาบนใ้าดแทดโี่งดจมัดินิกเดยนิังอไปยหูใ่ านโสต๊าะยเครมอื่ ิฉงะแนป้ั้นงทมวี่ าาเฟงกยี รหะนเป่มุ ๋าจใะบรเทู้ลัน็ก ทีวา่ มีบางอย่างผิดปกติ “ถ้าเธอกล้าเก็บของ เธอเจบ็ ตัวแน”่ “ฉันเนี่ยนะจะเจบ็ ตัว!” หญิงสาวถามเสยี งสงู ปรด๊ี หยิบกระปกุ เจลใสผ่ มของเขา ข้ึนมาแล้วหันไปขว้างใสผ่ นังไม้มะฮอกกานีเสยี งดังเปรย้ี ง “ไมเ่ คยมีผ้ชู ายคนไหนกล้าขูฉ่ ันมาก่อน คณุ กล้าดียังไง!” “นเี่ ธอทำบ้าอะไรนะ่ !” เธอคว่ำอ่างผลไม้แฟวรลิ ของทฟิ ฟาน่ี ทุม่ มันใสโ่ ต๊ะเครอ่ื งแป้งให้ปลายสายได้ยนิ ชดั ๆ แล้วกวาดของทุกอย่างบนโต๊ะลงพ้ืนดังโครม โดยมสี ายตาของคนร้ายมองมาด้วย ความตื่นตกใจ “ฉันกำลังเลน่ เปยี โนให้คุณฟังละม้ัง” “เพลนิ !” “รไู้ หมวา่ อย่างต่อไปที่ฉันจะทำคืออะไร” เธอหยบิ กระเป๋าใบเลก็ มาเปดิ ออก ล้วงมือเข้าไปแต่ยังพูดไมห่ ยดุ ทำลายเครอ่ื งเรอื นและภาพ “ฉันจะฉีดสเปรย์ ใสผ่ นังผ้าไหมของคณุ ทุกด้าน คณุ จะได้จำได้ว่าตอนอยทู่ ่ี เขียนของเรน์ โนลด์ สกับเกนส์เบรอทค่ี ณุ ปล้ืมนักหนา ชคิ าโกคณุ เคยอ้อนวอนขอห้วิ ฉันมาทน่ี ่ี” เปร้ยี ง! ผนังด้าพนชิ หญลังดตากราลขงวแ้าตงกโทกรรศะพัจาทย์ สขีคานวรใ้าสยค่ ยนกรป้านยื ข้ึนแตเ่ ขาเบี่ยงตัวหลบทันจนมันกระแทก ตู๊ด...ตู๊ด... “เพลนิ เพลิน โธ่โว้ย!” โดมนิ กิ โยนโทรศพั ท์ กลับไปให้มือขวาซงึ่ รับเอาไว้อยา่ งแมน่ ยำ

รสี มองใบหน้าเกร้ยี วกราดทีด่ เู หมือนจะเปน็ สแี ดงของเจ้านาย “เกิดอะไรข้นึ ครับดอน” “แกสงั่ คนอ้อมข้นึ ไปโรยตัวทางระเบยี งจากชั้นบนแล้วใชไ่ หม” “ครบั คนของเราน่าจะพร้อมบกุ ในอีกไม่ถงึ ...สามนาท”ี รสี ตอบ ขณะทค่ี นบาง สว่ นตามเข้ามาหน้าลฟิ ต์ เพื่อข้นึ ไปช้ันเก้า สามนาทอี ยา่ งน้ันร.ึ ..โดมินิกกดลฟิ ต์ ยกข้อมือข้ึนมาดูนาฬกิ า เขาจะข้นึ ไปถงึ ท่ี นัน่ ในอีกสามสบิ วินาทขี ้างหน้า และหวังว่าเขาจะยังชว่ ยเธอทัน เธอจะต้องเปน็ สัตว์ โลกจอมป่วนทเ่ี กดิ มาเพื่อทรมานเขาให้ตกนรกในใจโดย เฉพาะ และหากเธอไมต่ ายเพราะไอ้นักฆ่าคนน้ัน เขาอาจจะฆ่าเธอให้ตายด้วยมือของ เขาเอง! “คณุ ไม่ใชผ่ ้ หู ญงิ ของดอนโดมินกิ หรอกร”ึ รทั เลดจ์ มองปนื ประสทิ ธิภาพสงู ในมือพิชญดารา แขนเธอเหยยี ดตรงเสมอไหล่ น้วิ วางทไ่ี กพรอ้ มยิง บอกชัดว่าเธอใชป้ ืนเปน็ เขาไมเ่ คยเสยี ทา่ เพราะผ้หู ญิงมากอ่ น โดยเฉพาะผ้หู ญิงหน้าตาทา่ ทางอ่อนตอ่ โลกและมอี าการหวาดกลัวอย่างแท้จรงิ เมือ่ ห้านาทีก่อน ตอนน้ีเธอก็ยังกลัวอยู่ เขารสู้ กึ ได้ แตแ่ ววตาเธอมัน่ คงและพร้อมทจี่ ะเสย่ี ง เขาไมอ่ ยากผลีผลามให้เธอลั่นไก เมอื่ พจิ ารณาจากสงิ่ ทีเ่ ธอทำก่อนหน้า ตั้งแต่ ผผู้ดหิ กญับิงภอา่อพนลแักอษทณ่ีย์อทม่ีเหท็นำทโดกุ ยอสย้น่าิ งเเชพงิ อ่ื รักแษลาะชยวาี มติ น้ีเธตอาเมปมลายี่ ดน้วเยปโ็นสสเภาวณแีอสาบรไมมณก่ ์ลรา้ัวยตายข้ีหกงึ ็ อย่างที่เขาบอกนั่นแหละ...ผ้หู ญิงมักเกง่ เรอ่ื งแบบน้ี “เขาชอบคดิ ว่าฉันเปน็ ของเขา” เธอตอบเสยี งทอื่ แล้วออกคำสัง่ “โยนปืนของคณุ มาทางฉันน”่ี “คุณเป็นตำรวจ” รทั เลดจ์ เดาจากวิธีทเี่ ธอสัง่ ยอมโยนปนื ลงพ้ืน เธอขยับมาข้าง

หน้าและเตะมันออกไปทผี่ นังห้องอกี ด้าน ให้แนใ่ จว่าเขาจะไม่มโี อกาสแยง่ อาวุธคืน “ไม่ใช่ ฉันชอบดูหนังฮอลลวี ูดนะ่ คกุ เขา่ ลงชา้ ๆ เอามอื ประสานไว้ที่ท้ายทอย แล้วนอนควำ่ ลงบนพ้ืน” “คุณน่าจะลั่นไก” “ฉันไมต่ ้องการคำแนะนำ และฉันไม่ฆา่ ใครเว้นแต่จำเปน็ จรงิ ๆ แตฉ่ ันไม่มีปัญหา ที่จะแสดงความเด็ดขาดสกั อย่างสองอย่างให้คณุ รหู้ รอกนะ ทำตามทีฉ่ ันสัง่ เด๋ยี วน้ี!” เขาท้งิ ตัวลงช้าๆ อย่างไม่เตม็ ใจ ยกมือประสานไว้ตรงท้ายทอย พร้อมกันนั้น ประตูด้านหน้ากถ็ กู กระแทกเข้ามา รทั เลดจห์ เญปลิงสี่ยานวทหา่ันกไรปะมชอากงปปนืระอตีกดู ส้วอยงคกวราะมบตอกกใอจอกมาจากด้านแลหะลใังนวินาทที ีเ่ ธอละสายตา เปรย้ี ง! เปรย้ี ง! เปรย้ี ง! เสยี งปืนดังข้ึนติดกันสามคร้ัง รสี ล้มลง กระสแนุ ขสนงั ขห้าางรทจ่ถีากือปปนื ืนเเขลาง็ จมงึ าพทุ่ง่ีพเขิช้าญเจดาาะรผา้าสไะหบมัดหเ้มุพผรานะังกแรทะสนนุ นัดหน่ึงเจาะ ทะลวงต้นแขน เปร้ยี ง! เปรย้ี ง! “อ๊าก!...” เธอ แลเสะยอี งีกปนืนัดสจอากงนปัืนดหในลัมงดอื ังขขอ้ึนงเโกดอืมบนิ จิกะพรรา่ อ้งขมอกังนคนรา้นยัดกหรนะตง่ึ ุกดังขก้ึน่อจนาจกะปลืน้มใพนับมไอืปดข้อานง หลังท้ังที่ยังคุกเข่าอยู่บนพ้นื นัยน์ ตาเบกิ กว้าง เธอร้สู กึ วงิ เวยี นเหมือนจะเปน็ ลม ใบหน้าซดี เผอื ดไร้สสี นั ขณะจ้องคนร้ายที่เธอ เพงิ่ ยิงไป ก่อนจะหันไปมองรสี ซง่ึ กุมแขนไว้โดยมีโดมินิกคกุ เข่าดูแผลให้ “ไม่เข้ากระดกู กระสนุ ทะลผุ ่านออกไป ฉันให้แกลาปว่ ยได้สามวัน” “ผมยังทำงานได้ แต่คงยกของหนักไมไ่ ด้ไปสกั พัก” รสี บอกก่อนจะสบถออกมา เบาๆ เม่ือผู้ชว่ ยของเขาเอาผ้ามาพันแผลห้ามเลือดให้ หมด ฉ“งันั้นจกะด็ โที รแ.กโหทารผ. ้บู เัญรยี ชกาตกำารรวสจำมนาักจงัดากนาตรำรเวอจาทในีห่ ้เีเ่ งอยี งบ” ท่ีสมดุาเกฟ่อยี นหทนีแ่ ุม่ ขสกงั่ จชะายย้าอยกี หคนนไี ปท่ี

เข้ามาห้วิ ปกี รสี ข้ึน “ครับดอน ผมจะสัง่ ให้เขาข้ึนมาขนของดอนกับมิสไปห้องใหม”่ “สัง่ เปดิ ห้องกพ็ อ เด๋ียวให้ไอ้พวกน้ีย้ายจะได้ไม่ท้งิ รอยน้ิวมือ” เธอมึนงง มองการทำงานอย่างลนื่ ไหลเหมือนเคยชนิ กับเหตุการณ์ แบบน้ีของ พวกเขา รสี ถกู ประคองออกไป แตเ่ ขายังมีเวลาสบตาเธอเหมอื นให้กำลังใจและ ขอบคณุ ไปในตัว ทวา่ หญิงสาวยังชอ็ กเกินกวา่ จะตอบสนองได้ ภาษาหมนีช่งึ ซายง่ึ อเธีกอกพลอมุ่ รหวู้ นา่ เ่ึงปโน็ รยภตาษัวาลองิตมาาลทีแร่ี ะตเ่ฟบังยี ไงมแ่อลอะกเข้ามพาวรกบั เคขำาสแตัง่ ท่งี่โกดามยินรดั ิกกสมุ งั่ แเปลน็ ะมอีอีกาวุธ ครบมอื ราวกับหนว่ ยสวาท และยังอยู่ในห้องเพ่อื เก็บข้าวของของเจ้านายกับของเธอ เพอื่ เตรยี มย้ายห้อง “ไปได้แล้ว” เสยี งห้วนจัดดังอยูข่ ้างหู ต้นแขนของเธอถกู จับเอาไว้มัน่ คง “อ้อ! รอิ ่านเป็นขโมยด้วยสนิ ะ” เเอทาอปร์ืนคอโดยมส‘ขนิ์ซอกิงึ่ งเลลเดขอ่ื าสน’าขย้นึตไาสปลบเงกตมบ็ าอกใงสับปก่เนืธรอใะนเปเม๋ขาใือาบเจธเะลอด็กงึ ขปอนื งคตืนัวคแเอวตางเ่ มธโดอเขยถ้ามอใชียจากหยรลหะังจนแ่าลมุ่ ง้อทวจ่ียแ้อทใู่ นงบเนจขะัายกนัดก์ ตฟอ่ าันนสี กรอดมองตาม เธอยอมให้เขาลากจูงออกไปโดยไม่โต้แย้งเพราะยังพดู ไม่ออก แข้งขาออ่ นเปล้ีย แทบจะไมม่ ีแรงเดิน ได้แตก่ ้าวขาตามเขาไปโดยอัตโนมัตเิ ท่านั้น ห้ องใหมแ่ ทบไมต่ ่างจากห้ องแรก มีเพียงภาพวาดคนละช้นิ และเฟอร์นิเจอร์ ตา่ งเฉดสกี ันเท่านั้นท่แี ตกตา่ ง หญิงสาวยืนแข็งท่ืออยหู่ น้าห้องรับแขกไม่ยอมเข้าไปข้าง ใน “เพลนิ ”

“ฉันจะย้ายห้อง” เธอเปล่งเสยี งแหบพรา่ อย่างยากเย็น ดวงตาท่ีเรมิ่ มีน้ำตาเออ่ คลอสบเขาอยา่ งเว้าวอน “มันเหมือนห้องทแ่ี ล้ว” คนฟังเหมอื นไม่เข้าใจ แตแ่ ล้วกส็ บถออกมาคำหน่งึ ก้มลงช้อนตัวเธอข้นึ แล้ว สงั่ ให้พวกทขี่ นของตามเข้ามาย้ายห้องอกี รอบ ห้องท่สี ามเปลีย่ นไปอย่างสน้ิ เชงิ มันอยู่บนช้นั สบิ ห้าซง่ึ เปน็ ชนั้ สงู สดุ มองเห็น วิวทแ่ี ปลกตาออกไป ภายในห้องตกแตง่ ด้วยเฟอร์นเิ จอร์แนวโมเดิร์นทีเ่ น้นสขี าวกับ น้ำตาล ผ้ามา่ น พรม และผ้าคลมุ เตยี งสเี ขียวโทนอ่อนแก่คละกันเรยี กความสดชนื่ ใน ขณะทีห่ ้องซง่ึ เพง่ิ ย้ายมาตกแต่งสไตล์ คอนเทมโพรารสี ขี รมึ โดมินกิ เดนิ ไปรนิ วสิ ก้ใี สแ่ ก้วเล็กน้อยมาให้ขณะทีเ่ ธอยังนัง่ นง่ิ อยขู่ ้างเตียง หญงิ สาวรบั ไปดม่ื ช้าๆ เพอ่ื ให้รา่ งกายซง่ึ หนาวเหน็บจากความชอ็ กอนุ่ ซา่ นข้ึน พวงแก้ม เรมิ่ มีสเี ลอื ด “ดีข้ึนหรอื เปล่า” “คะ่ ” ชายหนมุ่ รับแก้วคืนมา เหน็ เธอมองมือทสี่ ัน่ นิดๆ ของตัวเองน่งิ เลยนัง่ ลงแล้ว โอบบ่าของเธอเข้ามาจนชดิ จบู ผมสนี ้ำตาลหนักๆ “เพลินจะดีข้ึนเอง ไมเ่ ปน็ ไรนะ ฮันน”ี่ “ฉันไม่ได้ต้ังใจฆ่าเขา” “ผมรู้ ผมเป็นคนฆ่าเขาเอง เพลนิ ยิงเขาทท่ี ้อง ผมยงิ ท่หี ัว จำได้ไหม” “ฉันไมไ่ ด้ตั้งใจฆ่าพอ่ ด้วยเหมือนกัน” เธอว่าเสยี งพรา่ ทำให้คนฟังนิ่งขงึ ไป เพราะนกึ ไมถ่ งึ กอ่ นจะตัดสนิ ใจช้อนรา่ งเล็กข้ึนมานั่งบนตัก กดหัวของเธอซบบ่ากว้าง เมื่อน้ำตาของเธอเรม่ิ ไหลรนิ “เพลนิ คงมเี หตุผล” “ฉันไม่รเู้ หมือนกัน บางทีฉันอาจแค่หลอกตัวเอง พ่อมักจะมาทบี่ ้านเวลาเงนิ

หกแมนมิ ่โดกทัหบษรผเอื ส้ชู มมาหียอนทว้ส่เีี่าคเนิปยจ็นเปาคก็นวกลาามูกรผพจ้ิาดนงขันใอนแงวลตั้งวัวจโเดนอนหงเมทจ่อี่เ้าลหมอื ยนก้าตี คยานปมผว่เลยดิ ่นงหานนีคเพ่หู ือ่ มแม้ันมาท่ไขมค่ีอ่ยรเองอินมบจใคาหรก้ชัวแอห่ื มเา่ไสใปหยี ต้ไงป่อขออยงู่ ราชสกุลต้องมาเสอ่ื มเสยี เพราะแม่” “ผมเข้าใจ” รา่ งเลก็ สัน่ สะท้านเหมอื นกำลังหนาวเหน็บอย่าง ชายหนุม่ กอดเธอแน่นข้นึ รนุ แรง เธอเล่าตอ่ เสยี งกระทอ่ นกระแท่น ถึงสง่ิ ที่ชายหนมุ่ พอจะรอู้ ยูแ่ ล้วจากการโทร. คยุ กับใครบางคน ตต้ัรงแะกตลู่ยมังาเโปรชดน็ คาสรขา้าอวยงรทเนุ่ ธเ่ี ธออซเงลึ่ นมือศีำกคกั ทวดาา์ เิงมปผเ็นสิดอน่ื ม้อสเงาสสมยี าีขมวอแางใทคห้ๆ้ณรุ าขชหอสญงกงคิ ลุ พุณอันัคชธาร์ วยเดดพเีโงปชศ็นจ์จนนักัถกรูก์พตหนัดนันอตี ตอาัวมกยผจง้ชูากาหยวลงไปศัง์ จากใช้ทรัพย์ สนิ ทภ่ี รรยานำตดิ ตัวมาหมดก็ปล่อยปละละเลยภรรยา ทำให้มารดาของ พชิ ญดาราเสยี ใจมาก จะกลับมาหาครอบครวั กอ็ ับอายขายหน้า ด้วยตอนนั้นกำลัง ต้ังท้องทั้งๆ ทย่ี ังไม่ได้แต่งงาน เมอื่ คลอดลูกแล้วจงึ เฝ้าทำงานเล้ียงดลู กู สาวด้วยความอดทน วันดคี นื ดสี ามขี อง เธอกก็ ลับมาขอเงนิ ไปเลน่ การพนัน หากไม่ให้กข็ ่จู ะเอาเรอ่ื งของเธอไปขายให้นัก ยหอนัมงสตัอืดพปัญมิ พห์ าดห้วมยอ่ กมารรใาชห้วเงงินศไ์พปันทธกุ ์ วคดรกีั้งลัวครอบครัวจะได้รบั ความเสอื่ มเสยี มากข้ึน จึง ท่านบอ“กแวมา่ ต่ ช้อวี งิตทขำองางนฉสันอลงำงบาานกสปั ดไมาห่ได์ ล้เะกเดจิ ด็มวามันีพร้อแมตอไ่ ยม่า่ยงอทค่ีมใวหร้จฉะันเปไปน็ ทกำเ็ งพารนาพะแเิ ศมษ่ ชพว่ อย เขฉปหีัอนลตงแือเออลเนกบ่นแบ็ไรปกไทพมฉำอ่เงันคเารยไนามซพเ่รร้อืิเจ้มูิ่ศขนมษออีพแงา่อฟมกก่ก่มุาจ็ร็จเฟแะะตมรือ้้ออ่ทยงงรเไมหดุ หมาล้จเืองอนแนาฉลไเปั้ดนวท”ก็ทกุ คนคนไรมอั้ง่ไืน่ ดแเ้ตพม้อร่เรงาะมล่ิ สปาอง่วสอยากเรพแรมาต่ะอทแนำตงเเ่ าดงนนิ็กหฉเรนันาักแไทเมปบ่เน็คไมสยม่มบิ ีี งานหนักกับความทกุ ข์ ทำให้รา่ งกายราชนกิ ุลสาวทรดุ โทรม แตก่ ส็ เู้ กบ็ อาการนั้น

เอาไว้เพราะสงสารลูก กลัวจะไมย่ อมเรยี นหนังสอื “วันน้ันเปน็ วันเกิดครบอายุสบิ ห้า แมไ่ ม่ค่อยสบายแต่ก็ซ้อื เค้กช้นิ เลก็ ๆ มา ฉลองวันเกดิ ให้ฉัน เราเพ่ิงเรม่ิ ตอนท่ีพ่อเมามาขอเงินเหมอื นกับทุกครงั้ แม่ไมใ่ ห้เพราะ ฉันกำลังจะเข้าเรยี น ม. ปลาย ต้องใช้เงนิ เยอะ หลังๆ แมท่ ำงานไมค่ อ่ ยไหวเลยมเี งิน น้อยลง พอ่ เลย...” เธอสะอ้ืนหนัก เล่าวา่ สามีนักพนันท่ขี าดสติเพราะฤทธ์ แิ อลกอฮอล์ ถึงกับลงมือ ทำร้ายหม่อมราชวงศ์พันธ์ วดี เม่ือลูกสาวเข้าชว่ ยเขาก็ทุบตที ั้งลกู ทั้งเมยี ไมย่ ั้งมอื มารดา ของเธอพยายามเอาตัวเข้ามากันเธอไว้ โดมินิกขบกรามแนน่ ลูบแผน่ หลังบอบบางด้วยความสงสารสดุ หัวใจ มัน่ ใจว่า ถ้าผ้ชู ายคนนั้นยังมีชวี ิตอยู่ เขาจะไปเมอื งไทยเด๋ียวน้ันเพือ่ สงั่ สอนให้เดนมนุษย์ คน น้ันสำนกึ และฆา่ มันท้งิ กับมือโดยไมต่ ้องคดิ ซ้ำสอง เป็นครั“ง้ พแรอกเรทาี่ฉสันอเงกแลมยีล่ ดกู พส้อ่ไู มไ่ หทว้ังเกลเขยี าดกทเ็ อ้ังแาเคง้นินแมบ่ไปอหกตลััวงจเอากงวซา่ ้อจมะแไมม่ยจ่ อนมสใลหบ้เขากคลืนับนม้ันา ทำร้ายฉันกับแม่อีกแล้ว เพ่ือนบ้านสงสารเลยพาเราสองแมล่ ูกไปสง่ ทคี่ ลินิก วันตอ่ มา หลังเลิกเรยี นแมย่ ังนอนหลับเพราะปว่ ย ฉันเข้าไปเอามีดในครวั ใสก่ ระเป๋านักเรยี นแล้ว กลับไปหาเขา บอกเขาว่าถ้าเขากลับมาขอเงนิ แม่หรอื มาให้เราเห็นหน้าอีก ฉันจะฆ่าเขา” สาวน้อยวัยรนุ่ ไปพบบิดาทบ่ี อ่ นโกโรโกโสซง่ึ รวู้ า่ เขาจะต้องเอาเงินที่เพ่งิ ได้มาไป เลน่ ใหม่ บิดานักพนันลากตัวลกู สาวออกมาหลังบ่อนไรผ้ ้คู น พ่อลกู ทะเลาะกัน เขา ปราดเข้ามาตบตเี ธอ “เขาตบฉันล้มแล้วตามลงมาซำ้ ตีแล้วตีอีกจนฉันคิดอะไรไมอ่ อก” เธอถูกดงึ กลับไปในคนื น้ัน ตรงลานดินหลังบอ่ นทเ่ี ธอถกู ทำร้ายมีแสงไฟไมม่ าก นัก นอกจากเสยี งอกึ ทกึ ท่ดี ังออกมาจากด้านในบ่อน ยังมีเสยี งสบถและก่นด่าด้วย ความสะใจของพ่อซง่ึ กำลังเมานดิ ๆ และเสยี งร้องไห้เพราะความเจ็บปวดของเธอเอง หญงิ สาวกอดเขาไว้แน่นจนเจบ็ เหมือนจะให้ชว่ ยบรรเทาความปวดร้าวที่กัดกรอ่ น จติ วญิ ญาณ

“ฉันถอยหนเี พราะเจบ็ จนหน้ามืด แตพ่ ่อกย็ ังไม่ยอมหยดุ เขาโถมเข้ามา บอกว่า จะฆ่าฉันให้ตาย ฉันเลยหยบิ มีดออกมาจากกระเป๋า ขูใ่ ห้เขาไม่กล้าเข้ามาทำร้ายฉัน แล้ว...มันเกิดข้ึน...” “เพลินแคป่ ้องกันตัวเอง” ชายหน่มุ ปลอบ “ฉันไม่ร้คู ่ะ เขาล้มลง มีดยังอย่ใู นมอื ฉัน ฉันชอ็ กมาก ท้ังกลัวท้ังรสู้ กึ ผิดเลย วดง่ิ้วอยอซก้ำจฉากันทกี่นลั่นับมานโยอนนมเฝีด้าทแ้งิ มไว่ ้ไใมน่กพลง้าหเลญา่ ้าใแหถ้ทว่าทนาฟงักง”ลับบ้าน ไมไ่ ด้เรยี กให้คนชว่ ยเขา ขณะเล่าน้ำตาของเธอไหลไม่หยุด “แมอ่ าการหนักข้นึ ในตอนเช้า เราแทบไม่มีเงินติดตัว เปน็ คร้งั แรกทฉี่ ันขัดขืนคำ สัง่ ของแม่ด้วยการโทร. หาคุณลงุ ทา่ นเมตตาเรามาก ทา่ นมาในวันนั้นเอง แตฉ่ ัน ขอร้องคณุ ลงุ ว่าอยา่ เพ่ิงไปพบแม่ เพราะแมจ่ ะต้องโกรธฉันมาก” หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์เป็นคนฉลาด รวู้ ่าไมค่ วรหักด้ามพรา้ ด้วยเข่า ท้ังยังสงสาร หลานสาวทถ่ี งึ กับก้มลงกราบเท้าและวิงวอนท้ังน้ำตา ทา่ นเลยให้เงินไว้ และสงั่ ให้พชิ ญ ดารากลอ่ มมารดาให้ตดิ ต่อไปหาทา่ นเองในภายหลัง ลอื กันว“า่ฉถันูกพเจา้แาหมนไ่ ป้ีตโารมงมพายทาวบงาเลงนิ แแลล้ะวสฆอา่ ปงวิดันปตาก่อมตาฉำรันวกจับไมแม่มาก่ หไ็ าดเ้รขาา่ ดว้ววยา่ พซ่อำ้ ตฉาัยนแกลล้วัวมคานก เไปมน็ก่ ลพ้า่อบขออกงแฉมันเ่ พเอรงา”ะกลัวทา่ นรับไมไ่ ด้ รสู้ กึ ผดิ บาปท่ีสดุ ฉันฆ่าคน ไมใ่ ชค่ นธรรมดาแต่ “มันเป็นอุบัติเหตุ เพลนิ ไมม่ อี ะไรต้องเสยี ใจ” ชายหนุ่มปลอบ แม้จะคิดในใจวา่ มันตายก็สมควรแล้ว เสยี ดายทต่ี ายง่ายเกนิ ไปด้วยซำ้ ป่วยหน“ักฉแันลเ้ควรอยี ยด่จูกััดบฉันแไลมะ่ถแึงมป่คกี งจ็คาิดกไไดป้ ” พออาการดีข้ึนเลยพาฉันไปหาคุณลงุ แตแ่ ม่ น้ำตาเมด็ โตหลัง่ ไหลออกมาเหมอื นไมม่ วี ันหมด ถ้าพวก“เฉขาะร..วู้.ฉา่ ฉันันไมเป่เค็นยฆบาอตกกทร.่า.น.ฆเลาตยกรทไ่เีมปก่ น็ ลป้าติบุฆอกาตจะไตม้อเ่ คงยรบับไอมก่ไใดค้แรลท้ว้ังเนกั้นลียแดม้แฉตัน่คแุณน่ๆล”ุง

“อยา่ เหลวไหลน่ะ!” โดมนิ ิกบอกเสยี งห้วน จับบา่ บอบบางดันเธอออกหา่ งเพ่อื สบตาด้วย “จะไมม่ ีใครเกลียดเพลินท้ังน้ัน โดยเฉพาะคุณชายจักร เพลินไมไ่ ด้ทำอะไรผิด เลย เพลนิ แคป่ ้องกันตัวเอง” “คุณจะรไู้ ด้ยังไงคะ บางทีฉันยังสงสยั ว่าฉันไม่ได้ต้ังใจแน่หรอื ฉันรสู้ กึ ผดิ มากก็ จรงิ แตฉ่ ันแทบไม่เสยี ใจเลยทเี่ ขาตายไป ลกู สาวคนไหนบ้างสมควรรสู้ กึ อย่างน้ัน” สาวน้อยไมไ่ ด้เล่าวา่ ทุกครง้ั ทที่ ำบญุ เธออทุ ศิ สว่ นกศุ ลท้ังหมดให้พ่อกับแม่ และ คุณลุงกับครอบครัว ขออโหสกิ รรมจากพอ่ แทมว้า่สไว่มนเ่ คลยึกเใลนยใสจักจคะรรว้งู้ั ่ทามี่หันัวเใปจ็นจอะยุบอัตมิเหใตหุ้ ตนเองลมื ความผดิ หนักหนาทเ่ี คยได้กระทำไว้ แต่เธอท้ิงเขาไว้ทีน่ ั่น “เขาไม่เคยทำหน้าท่พี ่อ นอกจากไข่ท้งิ ไว้แล้วท้งิ ภาระให้แม่ของเพลิน แถมยัง กลับมาทำรา้ ยเพลนิ กับแมใ่ ห้ชอกช้ำใจ ไมเ่ หน็ แปลกทเี่ พลนิ จะไมผ่ ูกพันกับเขาจนต้อง เสยี ใจ” “คุณไม่เกลียดฉันหรอื คะ ไม่คิดวา่ ฉันเป็นคนเลวรา้ ยหรอื ...” “ความรสู้ กึ ของผมทีม่ ตี อ่ เพลนิ ห่างไกลจากคำว่าเกลียดพันปแี สง” โดมินิกขัดข้นึ เสยี งห้วน หร้สูนกึ้าผผมดิ “เจฟปนังน็ ปนคละนฮ่อักนยลนใ้หา่ี ห้คตาวญอ่ าใมหรก้เ้สู พตกึ ัลญนนิ ญั้นเคเรู กค้ยู าณุฆะก่าคนิ แนใลจจะอรเงิยปๆู่เ็นกคือผนบมดสกโีบิ็ไดมปย่มี เีวนัน้ือเทแกั้ทงลท้ ีย่ีพเดพ่อเรพเพาละลอินินยสา่ ผงม้หูนค้ญันวรถิงตตงึ าไรดยง้ ถ้าบาปน้ันมอี ยู่จรงิ ผมก็เชอื่ วา่ เพลนิ ได้ชดใชม้ ันไปเรยี บร้อยแล้ว” “สว่ นแม่ของเพลนิ เพลินไมต่ ้องร้สู กึ ผดิ กับการจากไปของท่าน มนษุ ย์ เราเลือก อเสย้น่างทนาง้อขยอสงบิตหัว้าเอปนีง ั้นทเา่ พนลเชนิ อ่ืกแับลแะมเลก่ ือ็ยักงมทกีจี่ ันะทแำละกเพันล”ินเองก็ต้องยอมรบั มันด้วย เพราะ หญิงสาวมองใบหน้าคมสันน่ิง หัวใจซง่ึ เคยปิดตายเพื่อเกบ็ ความลับดำมดื เรม่ิ มองเห็นแสงสว่างรำไร ราวกับวิญญาณถูกปลดปล่อยออกจากพันธนาการแหง่ ความผิด

บาปท่ีมองไม่เห็นด้วยตามาถึงเจด็ ปเี ต็ม “แมบ่ อกวา่ แค่มฉี ันกม็ ีความสขุ แล้ว ฉันกเ็ หมอื นกัน ตอนน้ันความสขุ เกอื บ ทั้งหมดของฉันเกิดข้นึ เพราะแม”่ “ผมแนใ่ จวา่ ท่านจะต้องเปน็ ผ้หู ญงิ อบอุ่นน่ารกั เปน็ แมท่ ีป่ ระเสรฐิ ” แมเ่ ล่าเ“รทอื่ า่ งนทเ่าปน็นตอากยัาบ่ งหนมั้นอ่ คม่ะยายแแมลไ่ ้วมกเ่ คค็ ยุณสลอุงนพใ่ชีห้าฉยันขเอกงลทีย่าดนพให่อ้ฉท้ัังนทฟเี่ ัขงเาสไมมเอ่ คยไยแมดม่เี รีคาวเลายม สขุ ทีไ่ ด้พดู ถงึ ความทรงจำสมัยเด็กจนฉันร้สู กึ ว่าเรายังมีญาติ แมบ่ อกวา่ ครอบครัวของ ทา่ นอยู่ที่นี่...” มอื ขาวเลอื่ นไปทาบบนแผ่นอกด้านซา้ ยของเขา ความทกุ ข์ บนสหี น้าลดน้อยลง “...ในหัวใจและความทรงจำ ตราบใดทเี่ ราไมป่ ล่อยมันไป ความรกั จะติดตามและ อยู่กับเราเสมอ” เปน็ กรชะจาุกยหแนตุ่มน่ มาอทงีนห้ันนเ้าธหอญเฉงิ ดิสฉาวายแยมิ่ง้กดววงา่ หตญาเธงิ อใดจะยังวาววับเพราะหยดน้ำ ขนตาเปียก “ผมคงต้องหาโอกาสไปเย่ยี มหลุมศพของทา่ นแล้ว คณุ แมข่ องเพลินเปน็ ผู้หญิง ท่ีมจี ติ ใจงดงาม และท่านยังสรา้ งสงิ่ งดงามขนาดน้ีมาให้ผม” มือแกรง่ เชด็ น้ำตาทเ่ี หลือออกให้อยา่ งอ่อนโยน “ผมมีความสขุ ท่ีได้อยกู่ ับเพลนิ อดีตไหนท่ไี ม่น่าจดจำก็ท้งิ มันไปเถอะนะ ฮันน่ี เกบ็ ไว้แต่สง่ิ ทที่ ำให้เพลินมีความสขุ กพ็ อ” “ฮอื่ ” แขนเรยี วโอบรอบลำคอแกรง่ เอนซบเขาใหม่ด้วยความซาบซ้งึ โดยได้รับอ้อม กอดแนน่ หนากลับคนื นา่ อัศจรรย์ ท่ีผ้ชู ายโอหัง ชอบทำตัวรา้ ยกาจ หยาบคายในบางคร้ัง และไร้ความ ละเอยี ดอ่อนอยา่ งเขากลับเข้าใจและปลอบใจเธอได้ถงึ ขนาดน้ี หากความรสู้ กึ ท่กี ำลัง เบ่งบานพองฟูในหัวอกจนทำให้เธอหลอมละลายยามได้ใกล้ชดิ กับใครคนหนึง่ เรยี กวา่

ความรักแล้วละก็...เธอคงหลงรักเขาหมดหัวใจเสยี แล้ว “อ้อ! อีกอย่าง...เราไม่ฝังศพหรอกคะ่ เราใชว้ ธิ ีเผารา่ งแล้วเก็บกระดูกเอาไว้ คณุ จะไปเยี่ยมเคารพกระดกู ของแมก่ ็ได้ สว่ นทีไ่ มไ่ ด้โปรยอังคารในแม่น้ำ สว่ นหนง่ึ ฉันเก็บ ไว้ทวี่ ัด อกี สว่ นหนง่ึ เก็บไว้กับตัวเอง ตอนน้อี ยู่ที่บ้านของคุณลุงทีก่ รงุ เทพฯ” โดมนิ กิ ย้ิม กอดเธอแนน่ ข้นึ อีก “ผมต้องไปแน่ เพลนิ อย่ทู ่ไี หนผมจะอยู่ด้วย”

12 ตำแหนง่ งานใหมข่ องวา่ ที่นักสบื บนเรอื เดอะ เมดิเตอร์เรเนยี น พาเลซ สามวันต่อมา ณ เรอื เดอะ เมดิเตอร์เรเนยี น พาเลซ พิชญดาราก้าวเข้าไปในห้องเดมิ ซง่ึ เคยเข้ามาแล้วครงั้ หนงึ่ โต๊ะกระจกรบั แขก ของเขายังมีปลากินเน้ือดรุ ้ายหลายตัวเหมอื นเดมิ เธอปรายตามองอยา่ งไมไ่ ว้ใจ กอ่ น เอากระเป๋าไปวางทับเพอ่ื ทจ่ี ะได้มองไม่เห็นพวกมัน เหตุการณ์ ที่กาสโิ นไม่หลดุ ออกมาเป็นขา่ ว เพราะโดมินกิ ใช้อทิ ธพิ ลให้เจ้าหน้าที่ ทประ้รอบะงจบถำริ่นอักจยษัดู่ ากแคาลวระาเมหรอ้่ืปองลงอขอยอดา่งภงัเยงอเียขิซบ้มาเเงบชวลยี ดบขเเ้ึนจพนเอื่ ปเปน็น้ออเทงรก่า์ ตันยัวคังถวาูกมคตวแนื่ บตตคท่ รมุ น่ี ะเห่ยีอนังาไมกวีเข้จจ้อานหงกแนวข้าา่ ทกจต่ีะไำมรว่จจำแเบลปาะน็ งเพคอนีกิ่ม ตอ่ ไป โดมนิ ิกพาเธอมาสง่ ที่ห้องและกลับออกไปทำงาน หญิงสาวนึกภาพตัวเองเดนิ ไป เดนิ มาบนเรอื ในอีกหนงึ่ อาทิตย์ ข้างหน้ากอ่ นที่เรอื จะไปจอดทอ่ี แู่ ห้งไมอ่ อก และเธอไม่ ได้วางแผนทีจ่ ะทำอย่างนั้น กอ่ นจะนึกถึงคำรายงานของคนของเขา ขณะท่ีเธอกับโด มนิ ิกเพิ่งมาถงึ และกำลังลงจากเฮลิคอปเตอร์ ‘แขกร้อยละเก้าสบิ เก้ายังอยบู่ นเรอื เหมอื นเดิมไม่ได้ไปไหนครับดอน พวกเขายัง ไว้ใจเรา’ หญิงสาวยกข้อมือข้ึนมาดูเวลา เพ่ิงสโี่ มงเย็น เธอยังสามารถหาอะไรทำได้จน กว่าโดมินกิ จะกลับมา เขาบอกวา่ จะกลับมาราวหนึง่ ทมุ่ เพือ่ มารบั เธอไปรับประทาน อาหารเย็นด้วยกัน สบิ ห้านาทีตอ่ มา พิชญดาราเปลย่ี นไปสวมชดุ กระโปรงสมี ่วงแบบง่ายๆ ถือคีย์