พยศรักมาเฟีย

การ์ดและกระเป๋าใบเล็กเดนิ ออกจากห้อง เธอเหน็ วา่ นา่ จะไปเยย่ี มรสี เสยี หน่อย เขาพัก อยชู่ ั้นล่างและทา่ ทางจะมีไข้เพราะบาดแผล แต่กลับไมย่ อมนอนโรงพยาบาล หญิงสาว ตัดสนิ ใจจะเดินลงบันไดแต่มีเสยี งเรยี กดังจากด้านหลังเสยี กอ่ น “เพิร์ล” “ฟรทิ ซ์” เธอหันไปย้ิมให้เพ่อื นของโดมนิ กิ เขาสวมเส้อื ยดื กางเกงยีนผดิ จากที่เธอเคย เห็น ดหู นมุ่ และเฉยี่ วข้นึ “คุณสบายดไี หมคะ ฉันยังนกึ ว่าจะมีโอกาสเจอคณุ อีกหรอื เปล่า” “สบายดคี รบั ได้ข่าววา่ โดมนิ ิกกลับมาแล้ว แต่ผมไม่นึกวา่ คุณจะยังอยู่ทนี่ ี”่ ได้ จนไแมวน่วตึกาอขยอางกเใขหา้ขบ้อง่ บสอันกนถษิ งึ ฐคาวนาขมอเสงยีรสีดเาปย็นจแรตงิ ่ยังคงความเปน็ มิตรอย่างท่เี ธอเคยจำ หญงิ สาวหัวเราะเบาๆ เพอื่ กลบเกล่อื นความขัดเขิน แตผ่ วิ แก้มเนียนข้ึนสแี ดง เรอ่ื “ฉันปดิ เทอมพอดี และเรอื เดนิ สมุทรเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ” เขากังขา แตไ่ ม่ได้พูดอะไรออกมา “คราวน้คี ณุ วางแผนจะอยนู่ านขนาดไหน” “เข้าใจว่าจนกวา่ จะจบทรปิ ท่ไี มอามี แล้วคุณละ่ คะ” สนั้ ขอ“บผคมณุ ก็เไหอมบอื ีเอน็มกกันับคไรมับโครผซมอทฟำตง์าทน่ที จำาใกหท้เรน่ี าไ่เี ปด้็นถ้อาจสิ ำรเปะจ็นากโแตต๊ะน่ ทเี่ ำปงน็านช”ว่ งพักรอ้ นระยะ พชิ ญดาราหัวเราะสหี น้าท่าทางของเขาทเี่ หมือนนักโทษเพง่ิ พ้นโทษจากคกุ ในตรุ กี “คุณทำอะไรบ้างบนเรอื ใหญ่โตมโหฬารอยา่ งน้ีโดยไมน่ ึกเบ่อื เสยี ก่อน” “ผมชอบเรอื ผมเคยอยากเปน็ โจรสลัด ล่องเรอื ไปบนทะเลสคี ราม มธี ง จอลลี โรเจอร์ โบกสะบัดอยูด่ ้านบน” เขาเอ่ยถงึ ธงรปู กะโหลกไขว้ของโจรสลัด

“ค้นหาความลกึ ลับของมหาสมทุ ร และมีชวี ิตอย่ดู ้วยกฎของตัวเอง” คุณยังพ“นอั่นทอำไาดจ้โใลกกลย้เคุคียปงัจคจำุบพันูดนข้ี อแงทคนนททคี่ ่ีทณุ ำอจาะชไพดี ้อวาิมงพแอผรน์ตไปเเอย็กือซน์พโลอกร์ใตหมอท่ าช่โี คพี ลนัม่าบเบัสื่อยทัง่ี ไมเ่ คยค้นพบ ดักปล้นเรอื สนิ ค้าของพอ่ ค้าทรี่ ำ่ รวยเพ่อื เล้ยี งชพี ถามหนอ่ ยสคิ ะวา่ คุณ หวังจะได้พบนางพรายไซเรนรเึ ปล่า” “ผมหวังวา่ จะโชคดอี ยา่ งนั้น แต่พอ่ ค้าเด๋ยี วน้ีตดิ ปนื เลเซอร์ป้องกันการถูก รกุ รานกันเสยี หมด ชา่ งไม่มอี ารยธรรมเสยี บ้างเลย ผมยังร้มู าด้วยวา่ นางพรายหายาก พอหาเจอกม็ มี อื ดคี ว้าเอาไปกอ่ นเสยี แล้ว เธอไมร่ ้หู รอกวา่ เธอพลาดอะไรไปบ้าง” เขา แสร้งวา่ เสยี งเบือ่ ๆ พชิ ญดาราเลยหัวเราะเสยี งใสอีกรอบ “รสี บอกว่าคณุ เล่นการพนันเก่ง” “ผมชอบเสย่ี ง” ชายหนมุ่ ว่าด้วยน้ำเสยี งโอ่ๆ “แตผ่ มร้จู ักควบคุมตัวเอง อีกอยา่ งผมไมไ่ ด้มโี รงแรมกาสโิ นอย่างโดมนิ กิ ทจ่ี ะ หมกมุน่ กับมันได้ตลอดเวลา” “คุณอจิ ฉาเขา?” หญงิ สาวถามย้มิ ๆ “ใครบ้างจะไม่อิจฉาเขา” ฟรทิ ซ์แสรง้ ถอนใจเสยี งดัง ผายมือไปรอบๆ “บนเรอื อย่างน้ีคุณคงเหมือนได้พักรอ้ น มอี ะไรให้ทำเยอะแยะ ว่าแตค่ ุณกำลังจะ ไปไหนหรอื ครับ” พิชญดาราเกอื บจะหลดุ ปากบอกความจรงิ ไปแล้ว แตไ่ มแ่ น่ใจว่ารสี จะอยากให้คน ร้หู รอื เปล่าว่าเขาได้รับบาดเจ็บ เธอแน่ใจวา่ เขาถกู นำตัวลงไปที่ห้องพักโดยแทบไม่มีคน เหน็ และยังพยายามทำท่าเหมอื นคนทส่ี บายดที ุกอยา่ ง “ฉันจะลงไปเดินเลน่ ค่ะ การอยู่ในห้องนานๆ ทำให้ฉันหายใจไม่ออก” “อยากมเี พือ่ นหรอื เปล่าครับ” “ฉันจะเปน็ เพ่ือนที่นา่ เบอื่ มากเวลาเดินเล่น คือฉันต้ังใจจะไปของานใครสกั คน

ทำนะ่ คะ่ ” เธอหาข้อแก้ตัวให้เขาขอตามไปไมไ่ ด้ “แตฉ่ ันหวังว่าจะเจอคณุ อีกเรว็ ๆ น้ี” “หางานทำบนเรอื ในเวลาอยา่ งน้ีนะ่ เหรอครบั ” ฟรทิ ซ์ทำหน้ากังขา จำได้วา่ เหน็ เธออย่กู ับฟลอรนี ่า ชายหนุ่มพอรกู้ ติ ตศิ ัพท์ ของ ไฮโซสาวมาบ้าง เธอย้ิมเม่อื เดาคำถามจากสหี น้าของเขาได้ “ฉันเพ่ิงปดิ เทอม อีกอยา่ งฉันกับฟลอรนี ่าออกจะเป็นเพ่ือนทีผ่ ดิ ฝาผดิ ตัว ฉัน ไม่ได้รำ่ รวยอย่างเธอหรอกคะ่ ” “โอ๊ะ! อยา่ เข้าใจผิดนะครับ ผมชอบผ้หู ญิงทำงาน คุณอยากให้ผมคยุ กับใคร บางคนให้หรอื เปลา่ อยา่ งโดมนิ กิ ” คนฟังรบี สา่ ยหน้า แม้สหี น้าจรงิ ใจของชายหนมุ่ จะทำให้เธอชอบเขามากข้นึ “ฉันจะลองดดู ้วยตัวเองก่อน” คลนะสขบิ้นึ หไ“กปขชเอทัว่ใยี่ โหมว้โบงชนคบดเกานีงาโะะตค๊ะรเแบัปติด่กยาเส่ีสรบอิโิื นสจทชะี่ แน่ีวั่ ลโกี่ มน่ จิ งตกลาผรอดมดหีเปววันน็ ังเบวก้่าาอืจะบมใจนีโะอววัักนนาเทสว่ีเ้นแรอสืวัไดนมงตเ่ดทอวียนงบกไมทาเร่า่ ทพจยีะนเบัปนทิดขา่ วใอันหง้ ผมให้คุณเหน็ บ้าง ถ้าคณุ พอมีเวลาให้” “ฉันหวังว่าอย่างน้ันเหมือนกันคะ่ ฟรทิ ซ์” พชิ ญดาราบอกและย้มิ น่ารัก ไหปลเังดจินากเพลนิชน่ ั้นญจไรดมงิ าถ่ๆรึงานเเดาพทนิ รีรลาสี ะงกชไ็มาปยาเเหคปนาดิ ะมุ่ปปอรระาะจตตจู หูะ้หอลงนับอหนรอืขเอปง็นรสไี ข้แกละะไวม่าถ่ต้้าอเงขกาาไรมคม่ นารเปบิดกกว็จนะออแตก่ “มสิ มาคนเดยี วหรอื ครับ” เขาชะโงกหน้าท่ซี ดี เผอื ดเลก็ น้อยออกมาดโู ถงทางเดนิ และมองหน้าเธอ “ฉันเข้าไปได้ไหม คณุ พักอย่คู นเดียวหรอื เปล่าคะ”

“คนเดยี วครับ” สหี น้าชายหนมุ่ ไม่ใครส่ บายใจนัก และพชิ ญดาราพอร้วู ่าทำไม เขาคดิ วา่ เธอเป็น ผู้หญิงของโดมินกิ และกลัวเจ้านายจะเข้าใจผดิ “ฉันอยู่ไม่นานหรอกค่ะ คณุ เองก็ยังเจบ็ ควรจะนอนพัก” เธอหันไปมองแฟ้มบนโต๊ะทำงานซง่ึ ถกู เปิดกางไว้เมื่อเขายอมขยับประตอู อก กว้างข้นึ ให้เธอเข้ามาด้านใน “คุณทำงานทันทหี ลังถกู ยิงทกุ คร้งั หรอื เปล่า” “ผมพักมาแล้วสามวันนับวันทีถ่ กู ยงิ ด้วย ไมม่ ีอะไรทรมานเทา่ การนอนอยูบ่ น เตียงโดยไม่มีอะไรทำหรอกครบั ” “ฉันชว่ ยคณุ ได้นะ” เธอเสนอเสยี งกระตือรอื ร้น “งานงา่ ยๆ ทีไ่ มใ่ ชค่ วามลับอะไรน่ะค่ะ คือฉันกำลังหางานพิเศษทำ พอต้องมา อยู่บนน้ฉี ันเลยร้สู กึ ว่างเหมอื นวันหนงึ่ มสี สี่ บิ แปดชวั่ โมง” “งานพิเศษ?” เขาทำหน้าเหมือนเธอกำลังเอ่ยถึงเรอ่ื งการเดินทางไปหาทีพ่ ักแรมบนดวงจันทร์ “ผมเข้าใจวา่ น่ีคงไม่ใชค่ วามต้องการของดอน” “ความต้องการของโดมนิ ิกไม่มผี ลกับเรอื่ งน้ีหรอกค่ะ ฉันอยมู่ าต้ังยส่ี บิ สองปี โดยไม่เคยถามเขาก่อนวา่ จะจัดการกับชวี ิตของตัวเองยังไง” รสี ไอโขลกๆ มองรา่ งเลก็ ท่ีเดินไปชะโงกดแู ฟ้มบนโต๊ะทำงานของเขา และกวาด สายตามองไปรอบๆ ชว่ งปดิ “เฉทัอนมยแังบต้บองนเ้ี”ก็บเธเงอินเอซ่ยอ้ื เขปอน็ งทอำยน่าองงหกนล่งึ า่อวกี หดา้วสยหี นแล้าไะมค่สวบรจอะาไรดม้ทณำ์งานพเิ ศษเตม็ ทีใ่ น “ผมแน่ใจวา่ ดอนยินดีซ้อื ทุกอยา่ งทีม่ ิสต้องการให้” เธอหันมาหรตี่ าลง

“เขาเปน็ คนโอหังอวดดี แตค่ ณุ ไม่ต้องทำแบบเดียวกันหรอกนะ ฉันชอบพึ่ง ตัวเอง” “เอ้อ...” วันละส“หี่ห้าาชงาัว่ นโมใหงก้ฉ็ยันังทดำี เถคอุณะ จฉะันสรอ้วู น่าคใหุณ้ฉทันำเไปด็น้ ถเจ้า้าไมด้อืเตก็ม็ยวังันไดจ้ะเยกีย่ าสมโมิ นากขอถง้าพไวมก่ไดค้จุณะเเปปน็ิด วันละสบิ หกถงึ ยี่สบิ สช่ี ัว่ โมงไม่ใชห่ รอื คะ คณุ จะต้องขาดคนบ้าง ฉันเรยี นร้เู รว็ นะ คุณ ไมผ่ ิดหวังหรอก” แเพถรมาเะธพอรนสยี ักเังกงหือาานขบตถ่าว้ออมงนาทใแำจลงอ้วานอเปกหน็ มนอัาก.ย.ข.่นา้นึ ง่ีสดเปนิี ็นะเทช่าว่ ตงวัวนัตจ้กี ถนาุปลสร้าโิ ะนสกงำคลร์ หังสี ลรสังกุ่ งแทสลีท่ ัยะำวมใ่าักหโ้ขเดธามอดินมคกิ านเรยจสู้ อืรกึ งนิ ยเสเังขยไี างดถเม้วึงอ่ืทยี่ ต้องรับมอื หญงิ สาวคนน้ี เขาสังหรณ์ ใจว่าขนื เจ้าพอ่ กาสโิ นปล่อยให้เธอถลารอ่ นไปไหนต่อไหนตามใจ ถช้าอเบธอจเะธเอปคน็ งแหคาผ่เร้หู อื่ ญงเิงดคือนดหรอ้นนึง่ ไใมห่ใ้ตชัวผ่ เ้อหู งญไดิงข้สอักงวมันาเฟเยีขานับถอื ผเธ้หู อญแงิลทะร่ีไสมี แอ่ นยใ่ากจวขัา่ดมใีคจวเธามอ สำคัญอย่างประเมินค่ามไิ ด้ตอ่ โดมนิ กิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด สอตเจ้ัองา่้าจใมงหไทือม้สำเ่มง“บัปมีาทน็เนสปิิปคอคลมนยงีย่ากใไา่นมหงเเทน่ทมจ้า่้อรา่ทบามย่เี บนขอื สว้าฝจัปๆ่าัา่งเดกรแาอโืลหอรสะ์ ลงอไำแะรมกรหา่สๆมญกนกสจกุาแบำิสอนลชโิยวะนวั่ า่ไนโบงมมหทนม่ งนีค่ ฝปีไ่ึดมงิ ัร่งปรถ่ะมรวส้าาะมทขบสำ้กึนกบตาาเดภิรรรฝอณตาื วึอก่อ์ มะยหกขา่าักนกางดสพเนปัทปอ้อ็นนุดทยเาใจ่ีวปหนะล์ีลทกาะนำาหแเสางนลโนิินน่ึกงคกรับเดั้งพคสเอพร่าลนาแรัะบเราเละงขมทยา่ีี หมนุ เวียนกันไป พวกเขาชอบมันเพราะถอื วา่ ได้เดินทางท่องเท่ยี วด้วย เราเลยมผี ล กำไรดมี าตลอด” “คุณแค่ต้องการจะบอกฉันวา่ ฉันเปน็ เจ้ามอื ไมไ่ ด้เพราะไมม่ ีเวลาฝึกถงึ หกอาทติ ย์ แถมยังอาจจะทำให้เจ้านายของคณุ ขาดทนุ อีกด้วย” เธอพยักหน้าหงึกๆ เพราะเป็นสงิ่ ทคี่ าดเอาไว้อยู่แล้ว

“แล้วตำแหนง่ อนื่ ล่ะคะ อย่างพนักงานเสริ ์ฟหรอื คนทำความสะอาด” “พนักงานของเราทกุ คนต้องผา่ นการอบรมให้รวู้ ิธจี ัดการคนเลน่ ทมี่ ีปัญหากับไพ่ หรอื ดืม่ หนัก การดแู ลแขก กฎระเบียบจปิ าถะ” “ฉันเข้าใจว่านั่นเปน็ คุณสมบัติของเจ้ามอื ซะอกี ” เธอเสยี ดสเี สยี งหวาน “เจ้ามอื ต้องมเี พมิ่ มาอีกครบั คือมีสมาธิ ทส่ี ำคัญคือต้องมองคนเลน่ ออก” รสี เกอื บหัวเราะออกมา “เอาละ ฉันร้วู ่าคณุ ลำบากใจ แตย่ ังไงก็หามาสักตำแหนง่ ก็แล้วกัน” เธอหันซ้ายหันขวาเพอ่ื หาทใ่ี ห้ตัวเอง กอ่ นจะเดินไปยดึ ครองโซฟาตัวยาว หยบิ นติ ยสารฟอร์จนู ข้ึนมาทำทา่ จะอ่านรอ “ระหวา่ งท่คี ณุ ยังคดิ ไมอ่ อก ฉันจะนั่งคอยก็แล้วกัน แตฉ่ ันมีนัดกับโดมนิ กิ ตอน หน่ึงทมุ่ ” “ผมจะโทร. บอกดอนว่ามสิ อย่ทู ่นี เ่ี ด๋ยี วน้กี ไ็ ด้” “ฉันนกึ ว่าเราเปน็ เพอื่ นทดี่ ตี ่อกันเสยี อกี คณุ ทำให้ฉันผิดหวังมากเลยนะ” แววตาตัดพ้อกึง่ ขัดเคอื งของเธอทำให้รสี อยากจะบ้าตาย และแล้ วเธอกไ็ ด้ งาน! เรอ่ื งตำหแนห่งึนชง่ วั่งโามนงทตี่เห่อมมาาะพสชิ มญกดับาเธราอกอ็ มตย้อิมนเดแินรลกอเขยาชคาิดยจไะปใเหร้อเื่ ธยอๆไปทำงหานลเังปจน็ ากผถู้ชกว่ กยับเชรฟสี ในครวั เวียดนามเม่ือร้วู ่าเธอสามารถทำอาหารได้หลากหลาย แตข่ ืนทำแบบนั้นเธอกค็ ง เจอแต่หน้าเชฟกับพนักงานเสริ ์ฟ ถงึ จะพอสบื ขา่ วได้บ้างแต่ไมม่ ีโอกาสสังเกตและพบปะ ผ้คู นน่ะสิ สดุ ท้ายเธอเลยตอ่ รองจนได้ตำแหน่งพนักงานเสริ ์ฟวันละสช่ี วั่ โมงมาแทน เธอยังอ้อนให้เขายอมให้เธอเสริ ์ฟเครอื่ งด่มื ในกาสโิ นวันละสองชวั่ โมงอกี ด้วย ‘ถ้าดอนมาถาม ผมจะตอบวา่ ยังไงละ่ ครบั ’ รสี ชกั โมโหในตอนท้าย ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องยอมเธอด้วย ทั้งทหี่ ากเกีย่ ว

กับสงิ่ ท่ีเธอต้องการแล้ว เธอสามารถแปลงรา่ งเป็นแม่มดน้อยจอมละโมบได้ทันที ‘เรอ่ื งน้ันฉันจะรับผิดชอบเอง’ ‘ง้ันทำไมมสิ ไม่ไปของานดอนทำต้ังแต่แรก’ ‘เพราะคุณกลอ่ มงา่ ยกว่า อกี อยา่ งเขาคงยงุ่ กับงานจนไมร่ ้วู ่าฉันหายไปไหนวันละ หกชัว่ โมง และถึงเขาเห็นกไ็ ม่ใชเ่ รอื่ งใหญ่ซะหนอ่ ย ฉันทำงานให้พวกคณุ นะ ไม่ได้มา ปล้น’ ‘เตรยี มหาข้อแก้ตัวไว้แล้วกันนะครับ’ รสี ข่มขทู่ ้งิ ท้าย แตเ่ ธอไม่กลัว เธอได้สงิ่ ท่ี ต้องการ น่ตี ่างหากท่สี ำคัญ นภ้าีทวั้งนฟาลิ ใคหลร้พปิาวสบน์ เ้ขกีฟา็เรเหทขิ ล้ซาือส์ แักทควร่ัเนาววลสิ แาลกแะับลถโะ้อาผเกป้ชู า็นาสยอเททย่าี่ทา่ นงะน้ันเลั้นาเะหรกอ่วื ับังงอกวา่ซิ็จเะาธเพอบอจลมะนไคี ดา่ วจ้ราะ้อู มยะหังไอรวเังยพขูบ่ ม่ิ้ึนนขมเ้ึนราอบืบ้ล้าางงำน้ีตเอธนอ หญิงสาวไปเดินเล่นท่ีชัน้ สามซงึ่ เปน็ ถนนสายชอปปงิ แทนที่จะกลับไปยังห้องซง่ึ ไมม่ อี ะไรทำ ตัดสนิ ใจเดนิ เข้าไปดูของในรา้ นขายของทร่ี ะลึกซงึ่ อาจจะซ้อื ไปฝากคนใน ครอบครัวถ้ามีชน้ิ ไหนถกู ใจ เธอเดินดไู ปเรอื่ ยๆ จนกระทั่งถึงหกโมงเยน็ แต่ก็ไม่ได้อะไร ตดิ มอื สักชน้ิ ของบนเรอื ราคาแพงเกินไปสำหรบั เธอ แครบิ เบถยี้าตนอกน็คเงรจอื ะเดที ยี บท่าเธเอธไอดจ้มะีโซออ้ื กงาาสนแฝวีมะขือ้จนึ าไกปชยาังวเมพือ้นื งเทมือ่องงเแทลย่ี ะวตแ่อถรวอหงมราู่เคกาาเะพื่อเพิ่ม รสชาตขิ องการซ้อื ขาย หญิงสาวตัดสนิ ใจกลับห้องเมือ่ ไมค่ ดิ วา่ จะซอ้ื อะไรอีก รสี บอกว่าจะให้คนแวะเอา ขชดณุ พะนทัเกี่ ธงอากนำลัคงจูม่ ะอื สรอะดเบคียยี บ์ กกาารร์ดปลแลดะลกอ็ ฎกขปอรงะกตาูหร้อทงำงโาดนมบินนิกเรกอื ลมับาเใปหิด้รปาวรหะตกอูโมองกคมรางึ่พอแดตี ่ “คุณกลับมาเรว็ จัง” เธอย้มิ อวดลักย้มิ นา่ รักข้างเดียว สามวันท่ีผ่านมาเขาแทบไม่ยอมให้เธอห่างกายแม้กระทัง่ ตอนท่ีตัวเองไปคมุ งาน ในกาสโิ น

พิชญดาราไม่ร้ตู ัวว่าความใกล้ชดิ ทำให้เธอเคยชนิ กับการมีเขาอยู่ด้วย หลังเกิด เหตกุ ารณ์ ในกาสโิ นของประเทศเพื่อนบ้าน ปราการของเธอพังทลายลงจนแทบไม่มี เหลือ ท้ังคู่ทำกิจกรรมรว่ มกันมากมาย เธอมคี วามสขุ กับมันแทบทกุ นาที เสนห่ ์ ทางเพศ ของเขาไมส่ ามารถต้านทานได้โดยง่าย เธอต้องคอยเตอื นและระวังตัวทกุ คร้ังท่นี กึ ได้ ว่าอยา่ ยอมจำนนตอ่ ความปรารถนาท่จี ะมอบหัวใจให้ผู้ชายที่ไม่มีสงิ่ เดียวกันมอบให้เธอ โดมนิ กิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด ไมใ่ ชผ่ ู้ชายท่ีนึกถึงความสมั พันธ์ แบบยั่งยืน หาก เธอตกหลมุ รกั เขา เธออาจจบลงด้วยการไม่เหลอื อะไรให้ตัวเอง “ใช่ ผมนกึ ได้ว่าเพลนิ อาจจะต้องติดต่อกับใครต่อใคร เพลนิ ไม่ได้เอามอื ถือมา” ปัน่ ปว่ นคใวนามชกอ่ ังงวทล้อจงาจกนกลามืรกเรลอ่ื ับงหอ้อน่ื งไแปลห้วมไดมพ่ บเธอหายไป เพราะรอยย้ิมของเธอทำให้เขา “คณุ ร้ไู ด้ยังไงคะ” เธอถามขณะแทรกตัวเข้ามาด้านในเมื่อเขาเบย่ี งตัวออกให้ “เพราะฟลอรนี า่ โทร. เข้ามอื ถือของผมแล้วถามหาเพลิน” “ฉันไม่ได้วางแผนวา่ จะมาไกลขนาดน้ี” หญงิ สาวม่นุ หัวค้วิ นึกสงสัยวา่ ฟลอรนี ่าอาจมีธรุ ะสำคัญ “เพลนิ ไปไหนมา” “ลงไปเยย่ี มรสี คะ่ ” เป็นอยเา่ ขงานทั้นำเสยี งบางอยา่ งรบั คำในลำคอบอกอาการรับรโู้ ดยไมซ่ ักถาม และเธอพอใจท่ี “เพลนิ จะใช้เวลาในการแตง่ ตัวออกไปกนิ อาหารเย็นเท่าไหร”่ “สบิ นาทคี ะ่ ความจรงิ เราออกไปเลยก็ได้” หญิงสาวก้มมองชดุ ตัวเอง แล้วเงยหน้าข้นึ สบตาสเี ทอร์คอยส์ท่ีกำลังสำรวจ เขนอ้อื งตเธัวอขเอหงมเือธอนจะคกวลาามยกเประ็นหขาอยงหเิวหแลลวะเรยี กรอ้ งอยู่ในนั้นเหมือนกับทกุ ครั้ง จนกระดกู “ผมไม่มีปัญหากับการแต่งตัวของเพลนิ หรอก ผู้หญิงบางคนใสผ่ ้าข้รี ว้ิ กย็ ังดูสวย

แตเ่ พลนิ สวยท่สี ดุ ตอนทไ่ี มไ่ ด้ใสอ่ ะไรเลย” “!!!” “แตเ่ พลินอาจจะอยากโทร. หาฟลอรนี า่ ” เขาใช้น้วิ ไล้แก้มเนียนแผ่วเบาเหมอื นปีกผเี สอ้ื “เอ้อ...” เขาพดู ว่าอะไรนะ อ้อ... “ฉันคงต้องขอยมื โทรศัพท์ ของคุณ” “ผมซ้อื มาให้เพลินแล้ว และบันทึกเบอร์โทร. สำคัญที่เพลนิ น่าจะใชบ้ อ่ ยไว้ให้ ด้วย” ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์ มอื ถอื สขี าวรนุ่ ลา่ สดุ เครอ่ื งใหมแ่ กะกลอ่ งออกมาจาก กระเป๋ากางเกง เธอห่อปากนิดๆ ด้วยความพึงพอใจเพราะเคยอยากได้มานาน และรบั โทรศพั ท์ มาอย่างไม่อิดเอ้อื นแล้วหันหลังจะเดนิ กลับเข้าห้องนอนเพ่ือสำรวจแอปพลิเคชันของ มือถือ “ขอบคุณคะ่ ฉันจะคืนให้คณุ กอ่ นทเ่ี ราจะแยกกัน” “ผมคิดว่าเพลินจ่ายคา่ โทรศัพท์ ให้ผมจะงา่ ยกวา่ ” “แต่มันแพง ฉันคงต้องผอ่ น” เธอหันมามอง สมองคำนวณวา่ จะต้องงดคา่ ขนมและอาหารโปรดเป็นเวลานาน เท่าไรเพือ่ ซอ้ื โทรศัพท์ ราคาแพงมหาโหดทีเ่ ธอไมค่ ิดซอ้ื ใชเ้ องเครอ่ื งน้ี “ผ่อนสบิ เดือนกแ็ ล้วกัน” เจ้าตัวสรปุ “ไม่ ผมจะเอาเด๋ียวน้”ี ตากลมโตเรม่ิ หรลี่ ง “ไม่เหน็ ต้องงกขนาดน้ีเลย ฉันไม่ได้ขอรอ้ งให้คุณซ้อื ของแพงขนาดน้มี าให้เสยี หนอ่ ย” “ไม่แพงเทา่ ไหร่ แค่น้ีเองฮันน่ี...”

โดมินกิ เดนิ เพยี งสองก้าวก็ถึงตัวเธอ เอวคอดถกู รวบเข้าหารา่ งแกรง่ มือของเขา จับท้ายทอยเธอ บังคับเธอให้แหงนหน้าข้นึ และก้มลงมาหาจนเธอตาพรา่ และเมอ่ื เขาสอดล้นิ เข้าสำรวจโพรงปากอย่างเรง่ รอ้ นดดุ ัน พชิ ญดาราก็ลมื ทุก คอรยาา่ งงผรอะแบผก่วายแนคบวปาามกปเขราารแถลนะจาลูบาตมอเลบียอใยหา่ ้งเธไมอค่ต่อกยอเยปู่ใน็ นงวาังนวนขกอ่องพนาไยดุ้พยินิศวเสาสยี งพคริชาญงอดยาา่รงา พงึ พอใจดังมาจากลำคอของเขา ยามทป่ี ากร้อนยอมผละจากปากน่มุ เลื่อนไปทปี่ ลาย คางและซอกคอ “โดมินกิ ” “ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะฮันน”่ี ฟันขาวขบติ่งหู กัดเบาๆ พอเจบ็ แต่กอ่ ให้เกิดความเสยี วซา่ นรนุ แรง ยามทีเ่ ขา และเลม็ ผิวแก้มละเอยี ดนิ่ม ซอกคอ และบ่าไหล่ทำให้เธอรสู้ กึ วาบหวามจนเกือบทนไม่ ได้ ล้ำลกึ แ“ลอะมื แ.ส..”นเย้ายวเนธอตออยบากกลรั้บวู า่อจยะ่าเงปไ็นรอค้ วยาา่ มงไหรมถา้ายยเอมมอื่ ใตหก้เขเปา็นแสทดาสงคขอวางมคกวรามะหตา้อยงหกิวาใรนที่ ดวงตาสฟี ้าอมเขยี วให้เธอเหน็ อีกคร้ัง เขารดู ซปิ กระโปรงด้านหลังเธอลงจนสดุ เสยี งของมันแว่วเข้ามาในโสตประสาท หญิงสาวลมื ตาข้นึ มาทันทแี ล้วสา่ ยหน้าเรว็ ๆ เพื่อเรยี กสติ และถอยกรดู ออกกอ่ นท่ีจะ ไมม่ ีความสามารถที่จะทำอยา่ งนั้นอกี “ไม!่ ” หญงิ สาวก้มลงมองโทรศัพท์ ที่ตกอยู่บนพ้นื อยา่ งสบั สน “...” เปน็ สชี เมธพอจูเงัดยหน้าขก้นึลดีบ้วปยากคนว่มาุ มบไวมมแ่ เนปใ่่งจเผเมยือ่ อเอขอาไกม่โต้ตอตบากลมเโผตยหใวหา้นเหเ็ยน้มิหจน้อ้าแงเลขะาลอำยคา่ อง เลอื่ นลอยกงึ่ สับสนจนเขาอยากอ้มุ เธอไปที่เตยี ง ทำทกุ วถิ ีทางเพ่อื รว่ มรักกับเธอจนเธอ ไมเ่ หลอื คำปฏเิ สธระยำนั่นอีก

“ผมจะกลับมาใหม่ตอนหน่งึ ทุ่ม” เขาบอกเสยี งห้วนแล้วหันหลังกลับ กอ่ นจะหเปญลิงย่ี สนาวเปมน็องเจตบ็ าปมแวดผใน่ นหนลาังทขตี ออ่ งมคานทเขี่หาาโยกอรอธก...ไเปธอจรากู้ พปรชิ ะญตดดู ้วารยาคกว้มาลมงรห้สู ยกึ ิบมมนึ อื งถงอื สี ขาวข้นึ มาและเดินกลับเข้าห้องนอนอย่างซังกะตาย พิชญดาราโทร. กลับบ้ าน คณุ ลงุ สอบถามเรอ่ื งทเ่ี ธอโทร. กลับบ้านเลต และ หญิงสาวแก้ตัววา่ ไปแคมป์ กับเพือ่ นๆ ที่มหาวทิ ยาลัย โทรศพั ท์ ตกน้ำใชไ้ มไ่ ด้และเพ่ิง กลับถึงหอพัก และคุยกับแมศ่ รตี ่ออยู่นานจนฝ่ายนั้นยอมวางสาย รสู้ กึ ผดิ จนหงอยอยู่ หลายนาทเี พราะไม่เคยโกหกทา่ นมากอ่ น หลังจากวางสายเธอก็โทร. หาไฮโซสาวต่อ และพบวา่ เธอกำลังกลุ้มใจ “พอ่ อยากให้ฉันแตง่ งานกับอเลก็ ซ์ เธอต้องไมเ่ ชอ่ื แน่วา่ เขาแสดงเป็นนัยๆ ให้ พอ่ รวู้ ่าเขาสนใจจะเกยี่ วดองกับฉันเพือ่ ให้ธุรกจิ ของเราเข้มแข็งยงิ่ ข้นึ พ่อสนใจข้อ เสนอของเขามาก” “ถ้าเธอไม่ชอบก็ปฏเิ สธส”ิ “พ่อบอกว่าฉันจะปฏเิ สธก็ได้ถ้าฉันทำให้อาเชอร์แต่งงานกับฉันแทน เขาเป็นตัว เลอื กท่ีดกี ว่า ถ้าเธอรจู้ ัก ยอห์ น บอร์เซลลโี น เธอจะร้วู ่าเขาเหลือทนขนาดไหน” คนฟังเกือบย้มิ “แล้วปัญหาของเธออยตู่ รงไหน” “ฉันไมไ่ ด้รกั อาเชอร์ ถงึ เขาจะฮอตขนาดไหนก็เถอะ เขาเองก็ไมไ่ ด้สนใจฉัน ทำนองน้ัน เธอเคยเหน็ การจับคผู่ สมพันธ์ ุในศตวรรษทยี่ ส่ี บิ เอด็ ที่ไหนบ้างรเึ ปล่า” น้ำเสยี งของฟลอรนี ่าแทบจะเป็นโหยหวน “เยอะแยะไป พี่สาวฉันกเ็ คยเกือบโดนคลมุ ถงุ ชน” “โอ...ในประเทศด้อยพัฒนาแบบน้ันนะ่ ฉันเข้าใจ แตน่ ฉ่ี ันกำลังอยใู่ นนครที่ เจรญิ ทสี่ ดุ ในโลกนะยะ”

พิชญดาราอยากจะถอนใจกับคำวจิ ารณ์ ของไฮโซสดุ แสบ ไม่ร้จู ะโมโหหรอื หัวเราะดี “ประเทศกำลังพัฒนา” เธอแก้เสยี งระอา “นัน่ แหละ ถือวา่ ยังพัฒนาไมเ่ สรจ็ อยู่ดี เธอวา่ ฉันควรทำยังไงด”ี “มีอย่สู องอย่าง” หญิงสาวเดาะล้ิน ไม่มปี ระโยชน์ ทจี่ ะเถยี งกับฟลอรนี ่า “อยา่ งแรก เธอต้องทำให้อาเชอร์แต่งงานกับเธอแทน หรอื อยา่ งท่สี อง...” ปลายสายเงยี บกรบิ แสดงวา่ กำลังต้ังใจฟังเตม็ ที่ แอนเลน่ ็กอซน์“ก..จ็ .เะธวอาแตงลม้อะืองตสไ้อปรง้เาอเงปหงน็ ลคักแนฐลาทน้วพี่ เนธอ่ ่าอขเชคอ่ออื่งยถเธอหื อาทเเหำหใน็ตหชุก้ออลเลับบก็ดมซ้วาเ์เยปขอน็้ายใโจ่าสงวดอ่าใเาธหเชอมอม่ทรคี หี ์ หู่ ลมังาถย้าแกทลาำร้วอวยางา่ แงนผ้ันน ระยะยาวจะได้ผลดกี ว่า ถ้าอเล็กซ์ยอมถอยออกไปแล้ว พอ่ ของเธอคงหาคนใหม่ท่ี เหมาะสมเท่าเขาไมไ่ ด้ในเรว็ ๆ น้ี” “เธอเน่ยี จเี นยี สจรงิ ๆ ฉันไม่แปลกใจเลยทโ่ี ดมินิกหลงรกั เธอหัวปัก หัวปํา” นะเพลิน “เขาไม่ได้รกั ฉัน” พิชญดาราแหวกลับหน้าแดงกำ่ เอามือถูแก้มราวรมิ ฝปี ากของ เขายังอยทู่ ีน่ ั่น “เธอจะวา่ อย่างน้ันกต็ ามใจ แตค่ งไมแ่ ก้ตัวเรอ่ื งหลงรักเขาหรอกใชไ่ หม” “อยา่ พูดมั่วซัว่ อยา่ งน้ันส”ิ ฟลอรนี า่ หัวเราะแทนคำตอบ “ฉันรจู้ ักเธอดี สาวจ้นิ อย่างเธอยอมรว่ มห้องกับผู้ชายมอี ยเู่ หตุผลเดยี วเท่านั้น แหละ ฉันไมค่ ดิ วา่ เธอจะยอมถกู บังคับหรอกนะ” “โดมินกิ บอกเธออย่างน้ันเหรอ” เธอถามกลับแตกตื่น “อะฮ้า! แสดงว่าเธอรว่ มห้องกับเขาจรงิ ๆ ร้ายนะยะ”

น้ำเสยี งมชี ยั ของฟลอรนี ่าทำให้คนฟังอยากยกมอื กุมขมับเม่อื รตู้ ัวว่าตก หลมุ พรางอีกคร้งั “ถ้าไมม่ อี ะไรฉันจะวางสายแล้ว” เปน็ ฝ่า“ยฉวันางรสสู้ าง่ิยทไ่ีอปยกา่อกนรแู้ ล้ว เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ” ไฮโซสาวว่าเสยี งหวาน แล้ว แบบฟอร์มพนักงานกับสมุดค่มู ือเล่มหนาปานกลางมาถงึ ตอนทเี่ ธอโทรศัพท์ สเสนรใจ็ จพเอทา่ดกี ารหมญีเสงิอ้ื สผา้าวใลสอท่ งำเงอาานชดุ มพาิชทญาบดกาับรตาเัวปดิ สพมบุดวคา่ ู่มมอืันอใอหกญอ่ไ่าปนหคนรง่ึา่ เวบๆอร์ แต่เธอไม่ เส้อื ผ้าไปเก็บในซอกตู้ให้แน่ใจวา่ โดมินิกจะไม่เหน็ มันในทันที หลังจากเอา เขากลับมาอกี คร้ังตอนหน่งึ ทุ่ม พาเธอไปรับประทานอาหารเย็นท่หี ้อง อาหารฝรัง่ เศส พวกเขาสนทนากันน้อยมาก โดมนิ กิ มีสายเข้าหลายครั้งและเขาหันมา ขออภัยอย่างมีมารยาทด้วยสายตาก่อนจะออกไปคุยท่เี ทอร์เรซเล็กๆ หลังโต๊ะอาหารท่ี ทั้งคู่นัง่ อยู่ เธอเลยกินอยา่ งไม่มคี วามสขุ ตามไปด้วย “เกดิ อะไรข้นึ หรอื เปล่าคะ คุณดูเครยี ดๆ” “มีเรอ่ื งนดิ หน่อยจ้ะ” “เรอื่ งของมสิ เจนเนอร์หรอื เปล่าคะ” โดมินกิ พยักหน้ารับ “เรอ่ื งมันยุ่งเปน็ บ้า มรี อยน้ิวมือของเธอตดิ อย่บู นถงุ โคเคนทอี่ ยบู่ นเรอื ของผม อิซาเบลไม่นา่ จะเกย่ี วข้องกับเรอื่ งน้ี” “ทนายความของคุณว่ายังไงบ้างคะ” “เขาพยายามไมใ่ ห้ผมถูกฟ้องข้อหาฆ่าปิดปากกับค้ายาเสพตดิ ” “แตค่ ณุ ไมไ่ ด้อยดู่ ้วยตอนเธอถกู ฆ่า อย่างน้อยฟลอรนี ่า ฉัน หรอื ฟรทิ ซ์จะเป็น พยานให้คณุ ได้วา่ อย่ใู นห้องอาหารด้วยกัน”

“ผมเป็นคนแรกที่เหน็ ศพเธอ หลังจากเพลินมาตามให้ผมไปดเู ธอ คนร้ายน่าจะ กทล้ังงลมห้อมอื งกดวงอ่ จนรวหปันนิดต้าบน่อร้ัเมนิ วาไณเมจน่้ทาหี่าอนนิซ้หาาทเลบรี่ังลักจทษากะาเคทลีเว่ าธาะอมกทปับะลคเอลนดาระภา้ กยัยับกทใับค่ี คบมุ รนหส้ชกอั ้ันคงดเนกแู ้าลทกีเ่ ลธอ้อเพงววักลงใาจมชรั้กนปาใดิ รกถไลมูก้ก่ไฆดัน่า้ มตาายก กอ่ นถูกเรยี กไปให้ปากคำ และยังพบรอยน้วิ มอื ของเธออยูบ่ นถงุ โคเคนทีพ่ บในห้อง เกบ็ สัมภาระของลูกเรอื ” ข้อสงสัยทุกอยา่ งมุ่งไปทเ่ี ขาเปน็ คนแรก พิชญดาราคิดอย่างพรัน่ พรงึ ทำให้กลถ้้าอจงะวมงีใจครรปสดิ ักมคีปนัญรห้ดู าวี ใ่านบจรดุเิ วทณ่ตี ้ไอหงนกขารองเขเราอืคสอื าผมู้ตาร้อถงเสรง้นสตัยัวรจาายกแกรลก้องรอวงยจนร้วิปมิดอื ขหอรอืง ลอซาิ ยาเเปบลน็ อผย้ตู บู่้อนงสถงงุ สโคยั เเคชนน่ ทกี่หันาเจ้าของไม่ได้บนเรอื ของเขา และเธอถูกฆ่า ทำให้โดมินิกก ดวงตาสเี ทอร์คอยส์ เธอสอดมอื เข้าในมอื ใหญข่ องเขาและกำเอาไว้ทั้งมือ ครนุ่ คิดจงึ สบตากับเธอ ชายหน่มุ กระชบั มือเลก็ นมุ่ แนน่ เหย่อื ไ“มคใ่ณุ ชจผ่ ะู้ตต้อ้องงหบาอกฉเันรเอื่ ปง็นทต่มี ัวอื ปปรืนะคกนันนทั้ถ่นี กูตเาขมาไจปับฆไ่าวค้ ุณฉันใหจ้พะเวปก็นเพอฟยาบนไี ใอหร้คู้ ุณเอคงณุ ค่ะเป” น็ “ไม่ ผมจะไม่ให้เพลินมายงุ่ กับเรอ่ื งน้”ี “มันเปน็ ทางเลอื กของฉัน” หญงิ สาวเม้มปากแนน่ “การตัดสนิ ใจน้เี ป็นสทิ ธ์ ิของฉัน” เป็นคว“ามมันลับจะอทยำ่าใงหน้เ้พอยลกนิ ็จเปน็นกเวป่า้าเหรามจาะยมตีหอ่ ลไักปฐขาอนงพคอนจระา้ รยตู้ ตัว่าคงนหารกา้ ย เรอื่ งนักฆ่าจะถูกปิด ผมจัดการเรอื่ งน้ไี ด้” “ฉันไมเ่ ห็นว่ามันจัดการงา่ ยนะ” โดมินกิ มองสหี น้าเดอื ดเน้อื รอ้ นใจของเธอแล้วหัวเราะเบาๆ ยกมอื ข้นึ ลบู ผมนมุ่ “ผมอยู่กับเรอ่ื งพวกน้ตี ลอดเวลานะ ฮันนี่ นไ่ี ม่ใชค่ รั้งทีเ่ ลวร้ายท่ีสดุ ” “คนอวดดี”

“ไมอ่ วดดเี ท่าผ้หู ญงิ ทตี่ ้องการผมแทบบ้า แต่ยังกล้าปฏเิ สธผมหรอก” “ฉันอมิ่ แล้ว จะกลับห้อง” หญงิ สาวดงึ มอื ออก เขายอมปล่อยโดยดแี ละเรยี กบรกิ รมาคดิ เงนิ “ผมจะหาห้องพักใหม่ให้เพลิน ห้องทเ่ี พลินเคยพักกับฟลอรนี ่าเป็นไง” การเปลีย่ นหัวข้อสนทนาใหม่ทำให้เธออ้งึ ไปชวั่ ขณะ เปน็ เขาเองไม่ใชห่ รอื ทีบ่ อกว่าจะยอมทรมานเพ่อื จะได้รว่ มห้องกับเธอ หรอื เขา โกรธทเ่ี ธอไมย่ อมเสยี ทหี ลังจากล่วงเลยไปหลายวัน เธอรวู้ ่าชายหญงิ แตกต่างกัน ผู้ชายทไี่ มไ่ ด้ปลดปล่อยบางคนคงหงดุ หงดิ ทรมาน หรอื เขาจะหมดความอดทนจนคิดหา คนอื่นมาแทนท่ีเธอแล้ว และหากเป็นอยา่ งน้ันจรงิ เธอจะทำอะไรได้ ลดตัวลงอ้อนวอนเขาเพ่อื ยืดเวลาให้ ตัวเองอีกสักนดิ อย่างน้ันหรอื ท่ีสดุ ล“ดตสามายใตจคาลุณงกต่แ็ำเลพ้วรกาะันไมฉ่อันาจอปยก่ทู ป่ไี ิดหแนวกวไ็ ตดา้คเจ่ะ”บ็ ปเธวอดขจาม่ กใเจขตาอไดบ้ กลับด้วยน้ำเสยี งปกติ “ดี ผมสัง่ ย้ายของของเพลนิ ไปห้องใหมแ่ ล้ว” ใกหา้รเธขออรใคบั หียร้เ์ กอธู้ าอยรย์า่ดง้าถเยจกู อ้ายนอนื่ กายมนทา้ันตำเใรปหง็นห้เธนเรอ้าอื่ร้งสู หกึ นพเห่งึชิ มญอืแตดน่กาตราัวารรเทอสู้ ่เี งกขึ เเปาหตน็ มัดผือส้หูนนิ ญถใจกูิงทแตที่เบขนหาเจนธะ้าอจอแับยลไา่ ะปงเวแพารียงงตจงแรนตงชไบ่ าหอดนกิก ก็ได้เม่ือไม่ต้องการโดยไม่คิดจะถามความเห็นของเธอเลยสกั นิด “คณุ รอบคอบมาก ง้ันฉันกลับกอ่ นกแ็ ล้วกัน” เดนิ ชา้ ๆพิชญไมดใ่ าหร้เาหลมุกือขน้นึ วยงิ่ ืนหหนันี หยล้มิ ังใกหล้พับนกักอ่ งนานทต่ีจ้ะอปนลร่อับยทน่ีเป้ำตดิ าปโรงะ่ๆตูรอ้านอใกหม้แาละเธเดอนิ พอยอายกไาปม อยา่ งทะนง ไมร่ ตู้ ัววา่ กำคยี ์ การ์ดแนน่ จนกระทัง่ เห็นรอยแดงบนฝา่ มือเม่อื เอ้อื มไปกด ลิฟต์ “เธอเองสนิ ะ คูข่ าคนใหม่ของโดมนิ กิ ”

เสยี งต่ำของบุรษุ ดังอยู่ด้านหลัง หญิงสาวหันไปมองชา้ ๆ สหี น้าไร้อารมณ์ หากเป็นเวลาอ่นื เธอคงแปลกใจท่ไี ด้ เจอผ้ชู ายตรงหน้า แต่ไม่ใชต่ อนน้ี ตอนที่เธอร้สู กึ เหมอื นคนโง่ถกู ทรยศ “มิสเตอร์ลนี ” นัยน์ ตาเขามแี ววแปลกใจแวบหนึ่ง “ใช่ ดเู หมอื นเธอจะรจู้ ักฉันดีแล้ว ฟิลลปิ ส์ ลนี ” เขายน่ื มือมาข้างหน้า พจิ ารณาใบหน้าเนียนกระจ่างทค่ี ่อนข้างไรส้ เี ลอื ด เธอย่นื มือไปจับและบีบหนักๆ ตามมารยาทก่อนจะดึงกลับด้วยทา่ ทเี ยน็ ชา “เพลิน” “เพิร์ล?” ลนี ทวนคำและเปลี่ยนชอื่ เธอเปน็ ภาษาอังกฤษเหมอื นคนอ่ืน ฟลิ ลิปส์ ลนี คงอายรุ าวสามสบิ ปลาย ผมและตาสนี ้ำตาล รปู รา่ งสงู เจ้าเน้อื นิดๆ เใขบาหไนมใ่้าชเหค่ ลนย่ี หมนแ้าลตะาคดาีมงบากุ๋มลแงตเล่เป็ก็นนค้อนยทม่ี ีบเคุ ตลอื ิกนใเหธอ้เธสอรนปุ กึอถยึงู่ใดนาใรจาฮอลลวี ดู ชอื่ ดังคนหนง่ึ “คุณจะเรยี กอยา่ งนั้นก็ได้ และฉันไม่ใชค่ ขู่ าของมิสเตอร์เบดฟอร์ด” “มีข่าวลอื วา่ โดมนิ ิกกำลังหลงผู้หญิงคนใหม่มาก ฉันร้สู กึ แปลกใจเพราะเขาไม่ เคยหลงผู้หญงิ คนไหน ย่งิ ไม่เคยว่งิ ตามใครอย่างที่ทำกับเธอ” “ความเหน็ สว่ นตัวของคณุ นา่ เชอ่ื ถอื กวา่ ข่าวลอื ค่ะ หรอื อกี ทฉี ันกไ็ ม่ใชผ่ ู้หญงิ คนใหมท่ ีค่ ุณว่า” “ฉันอยากเห็นวา่ ผู้หญิงแบบไหนแย่งโดมินิกมาจากคนสวยอยา่ งอิซาเบลได้ และ ยอมรบั วา่ แปลกใจท่ีเหน็ เธอ” ถ้าอยู่ในอารมณ์ ปกตพิ ิชญดาราคงหัวเราะคำพดู ของเขาแล้ว ผ้ชู ายคนน้ีอัตตาสงู และชอบสรปุ เอาเอง มสิ เจน“เคนุณอรค์เปงไ็นมแไ่ คด่้เฟพัง่ือทนีฉ่ ทันีด่ พี ูดไมแใ่ ลชะช่ เ้สูทาา่ วท”่ฉี ันเธรอู้ อคธวิบามายสเมั สพยี ันงเธย์ ข็นองไมมสิ ร่ เ้เู ตหอมรอื ์เนบกดัฟนอว่ารท์ดำกไัมบ

จะต้องแก้ตัวแทนเขา “ดูเหมอื นเธอจะร้ดู ี” “และดูเหมือนคณุ จะรนู้ ้อยเกนิ ไป” “เธอร้จู ักฉันดีแคไ่ หน” เขายอมเปล่ยี นเรอ่ื ง สหี น้าไม่พอใจนัก “แค่ชอ่ื ฉันจำเป็นต้องร้จู ักมากกว่าน้ีด้วยหรอื คะ” หญงิ สาวเลกิ ค้วิ ข้นึ ลฟิ ต์ เปิดออกพอดี และเธอก้าวเข้าไปข้างใน “ลาก่อนคะ่ มิสเตอร์ลนี ” แต่เขาก้าวตามเข้ามา ก้มลงมองเธออย่างพนิ จิ “ถ้าไมใ่ ชค่ ่รู กั แล้วเธอเข้าไปทำอะไรกับเขาในห้องอาหาร” ทกุ คนเ“ปฉน็ ันคตขู่ ้อางขกอนิ งขเข้าาวเอหอมกือจนะคเปนน็ ออ่นื โี ๆก้แบกบารผท้ชู ี่คาุณยไเปหหมนาวอ่ า่ ยผ”ู้หญิงทน่ี ั่งกนิ ข้าวกับโดมินิก เป็นครงั้ แรกท่ลี ีนเกอื บหัวเราะ มองเธอดีข้นึ “ฉันชอบผ้หู ญงิ กล้าหาญ” “ฉันยังไม่ได้แสดงความกล้าหาญให้คณุ เห็นด้วยซำ้ ” “ปกติเธอเป็นแบบน้เี สมอหรอื ” คราวน้ีเขาย้ิมออกมา กับทปี่ ระตลู ฟิ ต์ เปดิ ออก เธอเดินออกมาและเขาเดนิ ตามออกมาด้วย พร้อมๆ “ตลอดเวลาเลยคะ่ ฉันเปน็ แบบอืน่ นอกจากตัวของตัวเองไมไ่ ด้ ฉันคงต้องขอ ตัวค่ะ” พิชญดาราหันไปตอบ “เด๋ยี วส”ิ เขาคว้าแขนเธอไว้ หญงิ สาวหันมามองแขนของตัวเองท่ีถกู เขาจับไว้ด้วยสายตา เหนอื่ ยหนา่ ย ไม่แสดงอาการต่นื ตูมด้วยการดึงออกเพ่ือให้เขาพอใจ “เธอมาทำอะไรท่ีน”่ี “ฉันเปน็ พนักงานเสริ ์ฟที่ห้องอาหารของเรอื กับในกาสโิ นค่ะ”

“อย่าล้อเล่นน่า เธอไม่เหมอื นคนระดับนั้นเลยสักนิด แถมเธอยังพักอยบู่ นช้ันส วตี ” “แล้วคณุ ก็จะเหน็ กรณุ าปลอ่ ยมือฉันด้วยค่ะ มิสเตอร์ลีน ยินดีท่ีได้พบคุณ” “ฉันคิดวา่ ฉันชอบเธอแล้วละ สาวน้อย” เขายอมปล่อยแขนด้วยความเสยี ดาย ประตูลิฟต์ อกี ตัวเปิดออก ฟลิ ลิปส์ ลีน หันไปมองก่อนจะเอ่ยทักเสยี งขรมึ “โดมนิ ิก” เธอตัวแขง็ เมอื่ ได้ยินชอื่ ผ้มู าใหม่ อยากจะเดินเข้าห้องพักไปโดยไม่หันไปมอง หแต้อแ่งบทบท่ี ั้นงคั้นู่อคยงู่รแว่ สมดกงันถหึงคยวกาๆมผิดคปวกาตมิ หยงิ่โดในยศเฉักพด์าิศะรหที ลำังใจหา้หกญทเ่งิี ขสาาเวพหิ่งันอไัปปเมปอหิงเธเขอาออกแจลากะ เกือบสะดุ้งเมื่อเหน็ แววตาเย็นชาเหมอื นน้ำแขง็ ข้ัวโลกของเขา แตก่ ็ยังเชดิ คางข้นึ อยา่ ง ถือดี “มิสเตอร์เบดฟอร์ด” “เพลิน” “ฉันเจอแขกของคุณท่หี น้าลฟิ ต์ มสิ เตอร์ลนี เป็นคนคยุ สนกุ แล้วเจอกันนะคะ” เธอลาทั้งสองคนแล้วหันหลังเดินกลับห้องของตัวเอง แต่ยังได้ยินเสยี งเจรจาของชาย ทั้งคอู่ กี สองสามประโยค “พนักงานของคณุ ได้พักห้องสวตี เชยี วเหรอน่”ี “พนักงานของผม?” “เพิร์ลบอกวา่ เธอเปน็ พนักงานเสริ ์ฟทีห่ ้องอาหารกับกาสโิ น” “อ้อ!” ชายหน่มุ มองตามแผน่ หลังบอบบาง จนเธอไขคยี ์ การ์ดเข้าห้องพักเสรจ็ “เธอเปน็ พนักงานกิตตมิ ศักด์ ”ิ

“ผมพอจะมีโอกาสรคู้ วามหมายของมันหรอื เปลา่ ” “เธอเป็นน้องสาวของซนิ ญอรา่ กัสซนี ี” “มินา่ ” นัยน์ ตาของลีนมปี ระกายความสนใจเกินขอบเขต “ถ้าอย่างน้ันเรอ่ื งทค่ี ุณสนใจเธอเกินความเปน็ พนักงานก็ไมเ่ ปน็ ความจรงิ นะ่ ส”ิ “ผมสรปุ ให้ฟังงา่ ยๆ อย่างน้กี แ็ ล้วกัน...” โดมนิ กิ หันมาสบตาเพื่อนรว่ มธุรกิจน่ิง นัยน์ ตาสเี ทอร์คอยส์มแี ววอำมหติ “ถ้าคุณแตะต้องตัวเธอ ผมจะตัดมอื คุณท้ิง”

13 นักสืบน้อยกับผู้ต้ องสงสัย ว่าเป็นเพพิชราญะอด่าานราคเ่มู รมือิ่ เวตันรใยี หมมคด่ ว้ วายมพควราอ้ มมสสดำหชนรื่ ับเพทำยี งงาเนลใ็กหนม้อ่จยนดกึ แตทใ่ ั้งหท้ ี่เคหวตามผุ จลรกงิ ับอต่าันวเมอันง รอบแล้วรอบเล่าแบบไม่ร้คู วามหมาย ชดุ พนักงานเสริ ์ฟเป็นชดุ กระโปรงสกี รมทา่ เหมอื นชดุ ของทหารเรอื มีหมวกท่ี เลียนแบบด้วย เธอจัดการมวยผมเกบ็ อยา่ งเรยี บรอ้ ย ยืนยน่ จมกู มองสารรปู ตัวเองที่ สวมชดุ ทีใ่ หญก่ วา่ ตัวหนงึ่ เบอร์กอ่ นจะยักไหล่ ถงึ จะไม่คอ่ ยภูมฐิ าน แต่มันก็ทำให้เธอมี งานทำ อย่างน้อยรองเท้าผ้าใบกพ็ อดี หญิงสาวหันไปคว้ากระเป๋าถือใบเล็กกับคีย์ การ์ด เดนิ ออกจากห้อง แใอหขา้หสกาั้นครๆ่อวพีนไิอชขพญพ้ากีงดรเ้่ออายรนมอาแเตะรบเ้อมิ่พ่งงงรพทาา้นืนำะงเทปา่รีน็นบั ตแสผลั้งงิ่ ิดแะทชตยี่เธน่อหื อกบใเหกโคม้หอ่ ยงัวนทเหชจำนอ้าะถ้เายรงงึ ู่แม่ิาสลนทบิ ้วำซโงมง่ึ าพเงนปเอชน็ เ้าขเชง้าาฟในนมไชอืมวั่หค่เโธนอ่มองึ่ยงไชทมปอื่สี่ปีรจัาอญยองหงตาาโเนนธตตักอบัวเแรหทฟมี น็ ห่ี้จง้จอะานมองี ตโตมองมาด้วยความชน่ื ชมทำให้มกี ำลังใจข้นึ “นา่ เสยี ดายท่เี ธอมาเรมิ่ งานกับเราตอนทเ่ี รอื มาถึงกลางทางแล้ว เอาไว้เดนิ เรอื เทท่ีสยี่ าวมหนเข้าารเบีปโน็ ทครน. โมผางหผาฉางันพนูดะ”จาเเชสฟยี งชดาัวงอแติ ตา่เลธีบออชกอเบมท่อื า่เทธอางเขจ้รางไิ ปใจรแบั บอบาหปาารกใรนา้ ตย้ในจชดวั่ ีขโมองง เขา “ดูไปก่อนนะคะ มิสเตอร์ปิซาโน” “เรยี กฉันว่าจอตโต เธอดูคล่องงานดีน่”ี “เคยทำมาแล้วนะ่ ค่ะ”

“คอ่ ยยังชวั่ ฉันละเกลียดพวกเด็กเส้น” เขาว่าเสยี งสงู ข้นึ จมกู เด็กเสน้ เลยหัวหดรบี ยกอาหารชดุ บนเคาน์ เตอร์ท่ีเขาเพ่งิ ทำเสรจ็ ออกไปเสริ ์ฟ เธอกวาดสายตามองดแู ขกท่เี ข้าออกห้องอาหาร และไม่พบคนท่มี องหาจนเกอื บหมด ชวั่ โมงที่สามในเวลาใกล้เก้าโมงเช้า แตค่ วามพยายามของเธอเหน็ ผลในต้นชัว่ โมงทีส่ ่ี เมือ่ เชฟมอื สองเอาถาดอาหาร มาวาง “โต๊ะแปด ของมิสเตอร์เบดฟอร์ด เขามากินทกุ วัน เอาไปเสริ ์ฟได้เลยไม่ต้องรับ ออร์เดอร์” “โดมนิ ิก เบดฟอร์ด เหรอคะ” พนักงานใหม่ถามหน้าซดี “ไมใ่ ช่ ทราวิส เบดฟอร์ด น่ะ” หญงิ สาวตาโต รบี ยกถาดอาหารออกไปเสริ ์ฟอยา่ งระมัดระวัง แตเ่ กอื บสะดุดล้ม เมื่อเหน็ เป้าหมายกำลังคุยโทรศัพท์ มอื ถอื กับใครคนหนึง่ ด้วยความหงดุ หงดิ ข้างประตู ระเบียงซงึ่ ถูกแง้มนิดๆ จนเสยี งลมทะเลลอดเข้ามา แตเ่ พราะเขายนื หันหลังให้จงึ ไม่ เหน็ ทา่ ทางตกใจจนตัวชาของพิชญดารา เธอสังเกตลักษณะของเขาและเห็นวา่ มีรปู รา่ ง สงู และผมสดี ำสนิท “อาหารของคุณค่ะ มิสเตอร์เบดฟอร์ด” เธอพมึ พำบอกเสยี งเบาขณะวางถาด อาหารลง ทราวสิ คุยโทรศัพท์ เสรจ็ พอดแี ละหันกลับมา เขาไมห่ ล่อเหลาเหมอื นโดมนิ กิ แต่ ปดาคู กลแ้าลยะคหลางึ งกตันาเล็กนเ้อธอยรมู้ ใาบวห่าเนข้าาขออายงเรุ ขาาวคสอ่ ามนสข้บาิ งแตปอดบปีแมลร้ีว้วิ รอยแแหต่ง่เขวัยาดปแู รกากก่ ฏวต่าอาามยขจุ อรบงิ เลก็ น้อย “ขอบใจ เธอเป็นพนักงานใหมห่ รอื ฉันไมเ่ คยเหน็ ” “ใชค่ ะ่ เพ่ิงเรมิ่ งานวันน้ี” “ขอให้สนุกกับงานก็แล้วกัน” เขาว่า กวาดตามองผิวทส่ี วยเปน็ พเิ ศษและชดุ ฟอร์มทใ่ี หญ่กวา่ ตัวหน่ึงเบอร์ เมอ่ื ประกอบกับใบหน้าอ่อนเยาว์ อย่างคนเอเชยี ทำให้

เธอดูเหมอื นเดก็ วัยรนุ่ ทใี่ สช่ ดุ ของผ้ใู หญ่ “ขอบคุณคะ่ ขาดเหลืออะไรเรยี กดฉิ ันได้เลยนะคะ” เธอบอกอย่างสภุ าพก่อนจะ หันหลังกลับ หัวใจเต้นแรงจนต้องยกมือข้ึนมากดไว้ คผุ้ยูชเารยอ่ื คงหนงญานนิงั้นสาวเธไไมอมม่ย่คอัีงอ่ แะยไอมรบีนสฟม่าังสาเนธขขิใาคจณทยุ ะ่เีโธททอำรจงศาะัพนเกทช์็บอัว่ เกีโอมคารมงัท้งาเใ่ีเมชหอ่ื ้เลปไือปน็ เหสลริ ์ฟัเกพอฐราานาหะไาคดร้โเอตหย๊ะมแขือต้าน่จงกๆะแับอใแบนตมค่เอขรงั้งา แรก เกือบสบิ โมงเชา้ เธอได้พบฟรทิ ซ์และทักทายเขาสองสามคำ ชายหนุ่มแสดงความ ยนิ ดีกับงานใหม่ของเธอทีเ่ รมิ่ เรว็ เกินคาด เขากวาดตามองเธอต้ังแตห่ ัวจดเท้าถงึ สาม รอบ “ถ้าคุณไม่หยุดมอง ฉันจะให้คนอ่นื มารบั ออร์เดอร์แทนแล้วนะ” “โอ๊ะ! อยา่ ทำอย่างนั้นเชยี วนะครับ” ชายหนมุ่ กวาดตามองเมนูครหู่ นึง่ และสงั่ อเมรกิ ันเบรกฟาสต์ ธรรมดา “ไมอ่ ยากเชอื่ วา่ โดมนิ กิ จะยอมให้คุณมาทำอะไรแบบน้ี” “ความต้องการของเขาไมเ่ ก่ยี วอะไรกับฉันหรอกคะ่ ” “ผมเข้าใจวา่ คุณกับเขา...” “ฉันเคยบอกแล้ว คุณเข้าใจผดิ น่ะสคิ ะ” หญงิ สาวหัวเราะเบาๆ ท้ิงท้ายอย่างล้อเลียน “รอสักครนู่ ะคะ มิสเตอร์” เขาพยายามจะชวนเธอคุย แตใ่ นชว่ งสายแขกเรมิ่ หนาตาเธอเลยมเี วลาแคย่ ้มิ ให้ เขากอ่ นงานเลกิ เธอวางเครอื่ งปาล์ มสำหรับรับออร์เดอร์ลงและเซน็ คนื ของเมือ่ สน้ิ สดุ สช่ี ัว่ โมง หลังสบิ โมงเชา้ เลก็ น้อย งานของเธอจะเรม่ิ อีกครั้งตอนสองทมุ่ ถงึ สท่ี มุ่ ที่กาสโิ นซง่ึ ยังไม่

เคยย่างกรายเข้าไป ดังนั้นเธอจะว่างไปอกี นาน หญงิ สาวต้ังใจจะหาอาหารเชา้ บวกเทีย่ ง ให้ตัวเองและกลับไปนอนอกี สกั พัก ไม่มอี ารมณ์ ท่ีจะข้นึ ไปเท่ยี วแม้เรอื จะเทยี บทา่ “แล้วเจอกันพรงุ่ น้ี เพิร์ล” จอตโตบอกและย้ิมให้อย่างเป็นมติ รกอ่ นทเ่ี ธอจะ ออกจากห้อง “พนักงานกินข้าวทีไ่ หนคะ” “อ้าว ฉันลมื เสยี นี่ เพราะปกติคนอ่ืนทำงานเตม็ กะแปดชัว่ โมง บางคนทำสบิ สอง ชวั่ โมง มีแต่เธอเท่าน้ันท่ที ำแค่ครง่ึ กะ” “เอ๊ะ! ฉันนกึ ว่าจะเปลี่ยนกะตอนสช่ี ัว่ โมงเสยี อกี ” พชิ ญดาราอุทาน นกึ โมโห เมอื่ ร้วู า่ ตัวเองเสยี ร้รู สี จอตโตมองมาด้วยสายตาจับผดิ “รสี บอกวา่ เธอมงี านอยา่ งอ่นื ต้องทำ แตอ่ ยากมายืดเสน้ ยดื สาย” “อ้อ ใชค่ ่ะ ฉันมอี ยา่ งอื่นต้องทำด้วย” เธอรบี ย้ิมให้ “ฉันสรปุ เอาวา่ ไมม่ ีสวัสดกิ ารอาหารสำหรับพนักงานทท่ี ำไมค่ รบกะใชไ่ หมคะ” “รสี ไมไ่ ด้พดู เรอ่ื งน้เี สยี ด้วย แต่ฉันจะปลอ่ ยให้เธออดๆ อยากๆ ได้ยังไง ดตู ัว เธอเข้าสิ นา่ จะกนิ ได้อีกตั้งมาก ประเทศฉันไมน่ ยิ มผ้หู ญิงหุน่ แบบน้”ี เขาทำเสยี งข้ึนจมกู คล้ายไมพ่ อใจปนดูถกู “ฉันโชครา้ ยทีไ่ มไ่ ด้เกิดมาในประเทศของคุณนะ่ สคิ ะ” เธอทำหน้าสลด “ไมต่ ้องกลัว” เขาเปลย่ี นเป็นเสยี งดังอย่างอารมณ์ ดีเมื่อเธอคล้อยตาม “ฉันจะขุนให้เธอหนักข้ึนอยา่ งน้อยสบิ ปอนด์ ก่อนท่เี รอื จะเทยี บทา่ มาทางน้ี เถอะ สาวน้อย” ครงึ่ ชวั่ โมงตอ่ มาเธออมิ่ ต้อื และงว่ งมากกวา่ เดิม เธอเดนิ กลับออกทางประตูข้าง

ของห้องอาหาร ก่อนที่ความง่วงงุนจะมลายหายไปเมือ่ สายตาปะทะเข้ากับรา่ งสงู ใหญท่ ี่ จำได้แมน่ ยำ โดมินกิ สวมเสอ้ื เชต้ิ สขี าวพอดีตัวกับกางเกงยนี สเี ข้ม ผมใสน่ ้ำมันทำให้ ดเู หมือนเพลย์ บอยเถอ่ื น แตเ่ ขากย็ ังดูมีพลังแบบชายชาตรอี ย่างเจ้าขนุ มลู นายเต็ม เป่ียมเหมือนยามทแ่ี ต่งสทู เตม็ ยศ เขาควงแขนสภุ าพสตรโี ครงหน้าเหมอื นสาวละตนิ อเมรกิ าวัยกวา่ สามสบิ ปีมาด้วย หล่อนสวมเสอ้ื ซที รทู ับบกิ นิ สี เี น้ือทำให้เห็นรปู รา่ งอวบอมิ่ เตม็ ไปด้วยสว่ นเว้าสว่ นโค้ง เหมอื นไมใ่ สอ่ ะไร แต่ความสงู โปรง่ และใบหน้าแบบผ้ดู ที ำให้หนุ่ แบบดาวยั่วดเู ย้ายวนใจ อยา่ งร้ายกาจ ผ้หู ญิงคนน้สี วยเกอื บเทา่ อซิ าเบลแต่ท่าทางจรติ จะก้านแพรวพราวยิง่ กว่า มอื ของเจ้าหลอ่ นยังดเู หมอื นไม่อาจละจากรา่ งกายชายหนุ่มทีอ่ ยูข่ ้างๆ ได้อีกด้วย ประตขู ตอางสแอขงกคแ่สู ทบนกทันีจ่ เะมเป่อื ็นเธปอรหะลตบดู ไ้ามนท่ หันลเังพขรอางะพสนมอักงงเาฉนื่อหยญชางิ สาวอยแาถกมจเะพริ่ง้อรงตู้ คัวรวา่างไอดอ้ใชก้ มา ตัดสนิ ใจเดินผ่านเขาตัวลีบ นึกแชง่ ชกั ความใจลอยของตัวเอง เขาอาจจะสงั่ ให้รสี ไลเ่ ธอออกจากงานกไ็ ด้โทษฐานท่ที ำผิดระเบยี บของพนักงาน ขยับเกเ้าขอา้ีใไหม้ส่ไดภุ ้ทาพักสเธตอรดคี ้วนยนซ้ันำ้ แลพ้วิชนญั่งลดงาบรานหเันก้ไาปอ้มีตัอวตงขดิ ้ากงันหลังเออนยา่ตงัวอลดงไฟมังไ่ หด้ล่อทนันพเหดู ็นอะเขไรา บางอย่างแล้วหัวเราะ เธอกลับไปถงึ ห้อง ถอดชดุ ฟอร์มออกจนเหลือแค่ชดุ ชั้นในแล้วโยนมันใส่ ตลกุะกขร้ึน้ามากห่อานยคาแลกา้แนพข้ก้ึนนิ ไปตน้ังอนนาบฬนกิ เาตปยี ลงกุ แแลต้วต่ กาลคับ้างขแ้ึนขไ็งปจนนอถนงึ ใสหบิ มเอ่ ด็ โมงเชา้ ท้ายสดุ เลย ยังทำใหพ้สชิ ะญลึมดสาระาลตอื น่ื เลตก็ อนน้อหยนง่ึ ทเธุ่มอแเลดะนิ รเ้สขู ้กาึ ไดปขี ย้ ึนืนมใาตก้ฝเักพบรัวาใะนนหอ้อนงเตนม็้ำอิ่มปรบั นแ้ำมอ้ฤุน่ ทใธห์ ยิ ้เาปจน็ ะ ระดับแรงสดุ เพื่อเรยี กความกระปร้-ี กระเปรา่ หญงิ สาวสวมชดุ พนักงานเสริ ์ฟทเ่ี ปน็ ชดุ แซกสมี ะปรางสกุ รวบผมเป็นมวยต่ำไว้ ทท่ี ้ายทอยเหมือนเมือ่ เช้า แตง่ หน้าบางๆ แล้วรบี ออกไปรายงานตัวโดยไม่ลืมแวะซ้อื

แซนด์ วิชบแี อลที กับนมชอ็ กโกแลตกลอ่ งใหญเ่ ป็นอาหารเยน็ เธอเกือบชนรสี ตรง ประตทู างเข้าของพนักงานเพราะมัวแตอ่ ่านคมู่ อื “มิสยังไม่ทานอาหารเย็นเหรอ” “นีไ่ งคะ อาหารเย็นของฉัน” เธอดดู นมจนเกล้ยี งกล่อง สง่ แซนด์ วชิ คำสดุ ท้ายเข้าปากแล้วเลียน้ิว “ผมหมายถึงอาหารเยน็ จรงิ ๆ ผมไปถามจอตโต เขาบอกว่ามสิ ไม่ได้แวะไปกนิ ” “คนทท่ี ำงานแคค่ รงึ่ กะอย่างฉัน กินวันละม้ือก็เกนิ พอแล้ว” เธอเหล่ตามองอยา่ งคาดโทษ ทำให้รสี อมย้ิม “วันละหกชวั่ โมงก็มากแล้วครบั ถือวา่ ได้สวัสดกิ ารอาหารทุกม้ือ” “ฉันจะจำไว้ อ้อ! ฉันมีเรอ่ื งสำคัญจะบอกคณุ ด้วย” หญิงสาวมองซา้ ยมองขวา โยนกลอ่ งนมท้ิงถังขยะแถวนั้น เชด็ มือกับกระโปรง งา่ ยๆ แบบท่ีถ้าแม่ศรมี าเหน็ เธอจะต้องโดนสงั่ สอนเรอ่ื งมารยาทกลุ สตรยี ดื ยาว “คุณจะวา่ งให้ฉันคยุ ด้วยตอนกี่โมง” “ทำงานเสรจ็ แล้ว มสิ ข้ึนไปหาผมท่หี ้องคอนโทรลได้ครบั ผมจะสัง่ เลขาฯ เอา ไว้” “ดคี ่ะ งั้นสท่ี มุ่ สบิ เจอกัน” หญงิ สาวกวาดสายตาอ่านป้าย เดินเข้าไปในห้องพนักงานเพ่อื รายงานตัว งานในกาสโิ นไมแ่ ยอ่ ยา่ งทคี่ ดิ แม้ จะเต็มไปด้ วยควันจากบุหรหี่ รอื ซกิ าร์ที่เธอ ไตม้ังช่แตนิ ช่ ดุ ลแำตลอเ่ คงรไอ่ปื งถรึงะขบ้ันายเปอน็ ากงาานศเทปำน็งากนาไรด้ดเี ว้นแผตู้เ่ใลน่นหม้อางกววไีัยอทพ้ังีทชีเ่ าธยอหแญอบิงแเหต็นง่ ตวัวา่ มคีแลตะ่คกันน ใสส่ ทู และชดุ ราตรหี ายเข้าไป สหี น้าของแตล่ ะคนบ่งบอกถงึ อารมณ์ ตา่ งกัน มีการพนัน ขันตอ่ และหยอกเย้า บางโต๊ะเครง่ เครยี ดเพราะมีแต่นักพนันและผู้ทต่ี ้ังใจมาแสวงโชค บางคนลุ้นตัวโก่งข้างเครอื่ งสลอตแมชนี ที่เหน็ แล้วต้องย้มิ ขัน

เจ้ามอื ทแ่ี ตง่ ตัวคล้ายชดุ ทักซโิ ดทั้งชายหญิงผลัดเปลี่ยนหมนุ เวยี นโต๊ะไปเรอ่ื ยๆ พหกัญนนัเนิงอสชงามนวาดิแกอตจ่บานงมๆเกอนิงทพไ่เี ปวธกอไเไมขมใ่า่รกห้ชู ้รคอื่ ดีวดไา้พวมยดส่ ท้วนา่ยิททคสาวงนาเมชมยกช่ี ัวบำนชใคาาญญรเปนพ็ เพวลกิเน่ ศเขกษับายล้มิ ูกใเหต้แ๋าแขลกะทอกุ ปุ คกนรแณต์ บ่ไมนเ่ โปต็น๊ะ เธอเคยคดิ วา่ หากเข้ามาในสถานท่แี บบน้ีแล้วจะหดหู่เพราะความหลัง แต่นสิ ัยท่ี ชอบศกึ ษาผ้คู นทำให้สถานกาสโิ นดนู ่าสนใจข้นึ แม้บางครั้งสหี น้าหมดหวังและความ โมโหของคนทค่ี วบคมุ ตัวเองไม่ได้เพราะเล่นเสยี หรอื ดม่ื หนักจะทำให้เธอรสู้ กึ แยไ่ ปบ้าง แตโ่ ดยรวมถือวา่ ดีมากกวา่ แย่ แต่เธอร้ตู ัวโดยไม่ต้องให้ใครมาบอกวา่ อคตขิ องเธอลด ลงเพราะใคร “เอ็ดเกอร์ตันมาอีกแล้ว วันน้ีเขาไมไ่ ด้เล่นในห้องวไี อพเี หรอเนยี่ ” สาวเสริ ์ฟ ทา่ ทางรงู้ านสองคนหันไปคุยกันเสยี งไม่ดังนัก และบังเอญิ ว่าเธออยูแ่ ถวน้ัน “เจ้ามอื ห้องวีไอพีระดับเซยี นท้ังน้ัน เขาคงกลัวจะได้ไม่มากน่ะส”ิ โต๊ะเขา“อฉยัน่ดู วี า่ยถง่ิ ้าถเ้ขาเาปนน็ ัง่ เอจย้าข่างอนง้ันกนาสาโินนอไีกด้สลักะเหยนี่ยอ่ มยเลย”เด๋ียวรสี ก็คงให้เจ้ามือที่คุมได้มานั่ง เจ้าหล่อนทำตาเคล้มิ ฝัน แม่สาวเสริ ์ฟอกี คนเลยแบะปากให้ “เขาจะออกมาเหรอยะ ฉันเหน็ เขาเข้าห้องวไี อพไี ปกับแม่วัวจากสเปนนัน่ แล้ว น่ี คงจะมาล่อให้มาธาดอร์พันธ์ อุ เมรกิ ัน-ซซิ เิ ลียนแถวน้ีแทงเอาถึงทนี่ ะ่ ส”ิ “แปลกนะ ฉันได้ยินแว่วๆ วา่ ดอนเอาผู้หญงิ เอเชยี มาด้วยคนหน่ึง ไมท่ ันไร เปลย่ี นคนซะแล้ว” “ไม่เห็นแปลกเลย ตอนทีเ่ ขามาล่องเรอื ทรปิ ท่เี ปิดตัวใหม่ๆ น่ะ เขาเอาสาวๆ มา ดน้ว้ันยตเขั้งาหยลังาวย่าคหนล่อไนดเ้ขปา่ น็ วแวค่ายเ่ พ้ายอื่ คนืน”ละคนเชยี วละเธอ ดอู ซิ าเบลท่ตี ายไปสิ สวยซะขนาด “แบบน้ีจะมีผู้หญิงคนไหนเอาอยหู่ นอ อยา่ บอกนะว่าจะมาเสรจ็ ผ้หู ญิงท่มี ีสามี แล้ว” “ใครกันมสี าม”ี

“ก็ อีวา โกเมซ แม่วัวจากสเปนทีเ่ ขากำลังควงอยู่ไง หลอ่ นเปน็ เมยี ของมหา เศรษฐอี สังหารมิ ทรัพย์ ของสเปนเชยี วนะยะ แถมยังมาทัวร์ทรปิ น้คี นเดยี วเสยี ด้วย” พชิ ญดาราหันหลังเดินออกไปเมือ่ มีเสยี งเตือนให้รบั ออร์เดอร์ ก่อนสองชัว่ โมง น้ันจะจบลง เธอเหน็ ฟรทิ ซ์เลน่ ได้ชปิ กองสงู เขาไม่เห็นเธอเพราะดเู หมอื นจะครำ่ เครง่ อยกู่ ับเกม ซกิ าร์ และแก้วเหล้าในมือ แตกต่างไปจากภาพของนักธุรกจิ และชายหนมุ่ อารมณ์ ดคี นกอ่ นหน้า ผ้ชู ายคนน้ดี มู ีหลายบุคลิกในตัวเอง แต่หญงิ สาวมั่นใจวา่ เธอจะ จับบคุ ลิกหลักของเขาไว้ได้หลังจากสังเกตไปอกี สองถึงสามวันข้างหน้า “เจอกันพรงุ่ น้นี ะเพริ ์ล” หัวหน้างานกับพนักงานเสริ ์ฟสองสามคนทอ่ี ยใู่ นโซน รับผิดชอบใกล้เธอหันมาทักเม่อื หญิงสาวเสรจ็ งาน เพราะชอบในอัธยาศยั ความ เไอมาพ่ งอานใจเอาการเพแรถาะมดยูเังหมมักอื ชนว่ พยนเหักลงือานคในหอม่ืน่จเะทไา่ดท้ร่ีทับำอไภด้สิ ทิแตธ์ จิ่คานกบเบา้งือสงวบ่ นนมใอห้ทงมำงาดาน้วแยคคส่ วอามง ชวั่ โมงและได้รับการดูแลอยา่ งดีจากหัวหน้าทีเ่ ข้มงวดกับคนอน่ื มาก พิชญดาราเองกพ็ อมองออก แต่ไมใ่ สใ่ จ ผ้คู นมักมองคนอ่ืนในแงร่ ้ายก่อนและ เธอกโ็ ทษพวกเขาจากภาพที่เห็นไม่ได้ แต่เธอพบวา่ คนสว่ นใหญ่มไี มตรจี ิตและใจกว้าง หากให้เวลาพวกเขาเล็กน้อย เธอมักเอาชนะใจคนสว่ นใหญท่ ม่ี อี คติอย่างน้ีได้หลังผา่ น ไปสักพักและได้พสิ จู น์ ตัวเองแล้ว หญิงสาวตรงไปยังสว่ นคอนโทรลซงึ่ ต้องผา่ นพนักงานเฝ้าประตูทันทหี ลังเสรจ็ งาน เข้าไปแนะนำตัวกับเลขาฯ วัยกลางคนทา่ ทางประสทิ ธภิ าพสงู นางหนึง่ และถกู สง่ ข้ึนลฟิ ต์ พเิ ศษไปยังห้องคอนโทรล เสหาน็มการาถสรเสีโิรนนยี เั่งกบอด้อื ยไู งดูท่ ล้จโ่ี ่าตางก๊ไะดทท้ใำุกนงมามนมุ มุ ซกงึ่ วด้า้างนขอเ้าขีกงามดเงีก้านยรหะมจนที ก้าวี มขมี อ้ึนากงมทมอะางลยเดธุทอ้าีฉ่ นเามเยดือ่ ภยีลาวฟิพทตจสี่์ าเปากมิดกาอลร้อถอกงมวแองลงจละรยงปไืนิดปขซ้นึ ง่ึ ต้อนรับ “ผมเตรยี มเอกสารสัญญาว่าจ้างชัว่ คราวเอาไว้ให้มสิ เซน็ ด้วย” “เอามาสคิ ะ” เธอวา่ รบั เอกสารปกึ หนามาและเซน็ เอกสารมากมายหลายแผน่ จน น่าพศิ วงตามทรี่ สี จ้ิมให้โดยไมเ่ สยี เวลาอ่านดู เพราะมัวแตห่ ันไปมองรอบๆ ห้องและ

ภาพกาสโิ นในมมุ กว้างอยา่ งสนอกสนใจ “งานเป็นยังไงบ้างครบั ” รสี ถามหลังจากรวบรวมเอกสารเข้าไปหาตัว ก้มลงตรวจ ดูวา่ ไมไ่ ด้หลงลมื ตรงไหน “ก็สนุกดคี ะ่ คุณนา่ จะเพิม่ ให้ฉันเป็นครง่ึ กะเท่าเมอื่ เช้า” “มากเกินไป มิสยังไมค่ ุ้น” “ฉันไม่เปราะบางอย่างท่เี ห็น” เธอวางกระเป๋าใบเลก็ ลงแล้วมองหน้าค่อนข้างซดี ของเขาพลางจุปาก “วันน้คี ุณทำงานกี่ชวั่ โมงแล้วคะ” “ผมทำบ้างพักบ้าง คดิ วา่ สักเทยี่ งคืนกค็ งจะไปนอนและให้ผู้ชว่ ยมารับชว่ งตอ่ ครบั ” “แขนของคณุ เปน็ ยังไงบ้าง” ของเธอ“ปคว่อดนนข่า้าดงูแ” จ่มรใสี สตอแบตสร่ ้นั สี ๆร้วู า่ ทม้ัิงนตเัปวล็นงภนาัพง่ แหลละอมกอตงาเธเทอ่าเนด้ันนิ วนแมไป้จมะปาร่วอยบโแตต๊ะเ่ ขาสกหี ร็ น้วู ้่าา วันน้ีเธอทำอะไรและประสบพบเจออะไรมาบ้าง ด้วยความทเ่ี ขามนี ้องสาววัยไล่เลย่ี กับ เธอทำให้รสี มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความปรานี “ผู้ชายคนน้ัน ทราวิส เบดฟอร์ด ฉันคดิ วา่ เขาเป็นคนทท่ี ะเลาะกับอซิ าเบล” คำบอกเลา่ ของเธอทำให้รสี ขยับตัวมาข้างหน้าแม้จะยังนัง่ อย่บู นเก้าอ้ี “มสิ แนใ่ จเหรอครับ ไม่น่าเป็นไปได้ สองคนน้ีแทบไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ” “ฉันเปน็ คนชา่ งสงั เกต ความจำดี ชอบจดจำลักษณะคน” สหี น้าไมค่ ่อยเชอ่ื ของเขาทำให้เธอพ่นลมออกจากจมกู “เม่อื วานคณุ ใสต่ ่างหูเพชรหนึง่ กะรัตสขี าวข้างซ้าย แตว่ ันน้ีคุณใสต่ ่างหพู ลอย พเปมน็ า่ ตสัวแี ทดฉี่งขัน้าเงหข็นวคาุณคใสณุ บ่ เนพเง่ิ รเอืจตาะอหนูขท้างเ่ี รนา้ีดพ้วบยกเันพคราระัง้ ฉแัรนกไม่เหตน็ อรอนยนม้ันามกรี่ออนยลปิเสส้อื ตเิกชอ้ติ ยตู่ับวนน้ี กระเป๋าขวา แต่วันน้คี ุณซักมันออกแล้ว เหมือนรอยช้ำบนต้นคอของคุณ”

รสี เลอ่ื นมือข้ึนแตะต้นคอด้วยความแปลกใจ เธอเลยรา่ ยต่อโดยช้ที ่คี อของเขา กฉ่อันนเขท้าจี่ ใ“คะจมณวุ าา่ เหเปป้อ็น็นยดคสเีวรทา้อ็กมยทเคปฟี ย้ายชสชนิ ังอ่ื กนัเดตีพ่ หดิรนาตะว่ัวปยเนือรบซาไพรีวสี้เิตศ์นลษ้ใี อชดใ้ คนุณหฉเนันลว่ ือเยลกทยใหรชวู้า้ป่ารนืคแุลณโคะเลอคตงย์คเ์ ปก.4รน็ 5ตทำหรเปาวรน็จรหอับลาจวา้ายธุง หนว่ ยของสหรฐั อเมรกิ า น้ำหอมของคุณเปลี่ยนทุกวัน คณุ ใช้อย่สู ามกลน่ิ หลักๆ วันน้ี คณุ ใชข้ องอาร์มานี เม่ือวานใชอ้ อฟเซสชนั ของเคลวิน ไคลน์ กอ่ นหน้านั้นใช้วนิ เทจ แบล็กของเคนเนธ โคล อยากให้ฉันบอกมากกว่าน้หี รอื เปล่าคะ” “เอาละ ผมคดิ ว่าผมพอจะเข้าใจแล้ว” ขจะอพงกโดปมรนื สีนิ เมลกิ อยองยมูใ่ านอมยอืา่ งแไลมะ่ไใวช้ใ้จมเันหยมิงอื คนนเรธา้อยเทป้ัน็งทตเ่ี ัวขปาไรมะคห่ ดลิ าวด่าเธอยเิงขเาปยน็ ังดจ้ำวไยดซ้วำ้่าเธออมยปี ่าวืนา่ พแกต่ “ว่าแต่คณุ เห็นปืนพกของผมได้ยังไง” “ฉันบอกแล้ววา่ ฉันเป็นคนชา่ งสังเกต” หญงิ สาวลากเสยี งอย่างเปน็ ตอ่ “ฉันจำน้ำเสยี งผู้ชายคนน้ันได้ เขายนื คุยโทรศพั ท์ ตอนท่มี ีเสยี งลมทะเลเหมอื น วันทีเ่ ขาทะเลาะกับอซิ าเบล ภาพด้านหลัง สว่ นสงู และสผี มของเขาเหมือนกับผู้ชาย คนนั้น ฉันค่อนข้างแนใ่ จวา่ ไม่ผดิ ตัว แต่ฉันแนใ่ จวา่ คณุ มวี ธิ ีทจ่ี ะทำให้รแู้ น่ชดั ” “ใชค่ รับ ผมอาจมี” อาชพี นักสบื หลายปที ำให้รสี ร้ดู ีวา่ จะทำงานอยา่ งไรเพ่อื ให้ได้ความจรงิ “ผมนกึ ไม่ออกเลยว่าสองคนน้ันจะมีเรอ่ื งอะไรเถียงกันได้” “คุณร้ใู ชไ่ หมคะวา่ พวกเขาเถยี งกันเรอ่ื งอะไร” “ดอนเล่าให้ผมฟังแล้ว ผมจดเอาไว้คำต่อคำ” เขาถงึ พเธยอายพายมักเดหินนต้าราับมอคยวา่างมพฝอันใอจย่หูรสลี มายสี ปญั ี ชาตญาณของตำรวจ คงเปน็ เพราะอยา่ งนั้น “คณุ คดิ จะทำยังไงกับเรอื่ งน้คี ะ”

“ผมจะหาความเก่ยี วข้องทน่ี า่ จะเปน็ ไปได้กอ่ น แล้วจะไปบอกให้ดอนตัดสนิ ใจ เอง” “ง้ันเจอกันพรงุ่ น้คี ะ่ ถ้าฉันมอี ะไรใหมๆ่ ” เธอเอ่ยลาแล้วหันหลังกลับอย่างไมม่ ีป่ี มีขลุย่ “มสิ ครบั ” หญิงสาวหันมองข้ามไหลด่ ้วยสายตาคำถาม จำเปน็ ต“้ผอมงใอหย้เาธกอใชหว่ ้คยุณงารนะอวัยงตา่ ังวหเอนาึง่ ไเวท้ใ่าหน้ม้ันากพวคกณุ เขไมาเ่ตป้อ็นงเกพังื่อวนลกเรันอื่ ”ง อวี า โกเมซ ดอน “เรอื่ งนั้นไมเ่ กย่ี วกับฉันหรอกค่ะ แล้วฉันจะระวังตัว” หญงิ สาวย้ิมอย่างเสยี ไม่ได้แล้วเดนิ ออกจากห้อง พิชญดาราแทบไม่เห็นเขาเลยตลอดสามวันท่ผี ่านมา แต่หญิงสาวทำงานคล่อง เทา่ คนอน่ื ผู้รว่ มงานเกือบทุกคนจงึ มองเธอดขี ้ึน แม้บางคนจะไม่เข้ามาพดู คยุ ด้วย แต่ แทบไมม่ ใี ครมองเขมน่ อย่างวันแรกๆ อกี แล้ว ทว่าสงิ่ ท่ีเธอไมค่ าดคิดคอื การท่ีใครคนหน่งึ สามารถสร้างอำนาจเหนอื เธอได้แม้เขา หจะาไยมใ่ไจดเข้อ้ายไดู่ป้วเยธอกหาลรอสกลัตดัวเรเออื่ งงโไดด้มเพนิ ยี กิ งอคอรกเู่ ดยยี าวกพแอตๆเ่ ม่ือกลับมื กตารัวห้คามวราา่มงคกดิ ายขไอมงใ่ เธหอ้สเดู ปอ็นาตก้อาศง กลับไปวนเวยี นอย่กู ับเขา อำนาจของความรกั ทรงอิทธพิ ลเชน่ น้ัน เธอเรม่ิ เข้าใจความร้สู กึ ของผ้หู ญิงที่ กำลังมีความรัก เข้าใจมารดาท่ียอมละท้งิ ทกุ อยา่ งเพ่ือเดินตามความต้องการของหัวใจ แม้ร้อู ยู่เตม็ อกวา่ กำลังทำผิด บางครง้ั ความคิดถงึ ก็กลายเป็นความทรมานท่เี กือบทนไมไ่ ด้ จนนึกอยากพ่ายแพ้ แกค่ วามถอื ดีและกลับไปอ้อนวอนเขาให้รบั เธอกลับเข้าไปในชวี ติ ของเขาอีกครงั้ เธอ เกือบจะทำอยา่ งนั้นอยู่แล้วหากในวันหนึ่งขณะเดนิ ตามหาเขาหลังเสรจ็ งานตอนสท่ี ุ่มไม่ พบเขาอยกู่ ับ อีวา โกเมซ ชายหน่มุ ยนื พิงระเบยี งเรอื ขณะทแ่ี ขนขาวผอ่ งของสาว

ละตินอเมรกิ าคล้องคอเขาไว้ด้วยความสนิทสนมเกินเพื่อนอยา่ งทีร่ สี บอก เองทไ่ี มเข่อาาหจัปนกมปาเิดหคน็ วเาธมอเจเบ็ ลปกิ วคด้ิวปสนงู ตกแตตไ่ะมลม่ึงใีแนววแเวสวยีตใาจไดใน้ทันนัยเวนล์ ตาาคนู่จ้นันตก้อลังบหเัปนน็ หเลธังอกเสลับยี มาแทบไม่ทัน อยา่ งไวม้เีบส้ออื งงหหรลอัืงสาแมตคพ่ ร้ั้นืงทนีเ่ ิสธอยั นทไก่ีึ มอใ่ ยชาค่กนกหลนับปไี ปัญใหช้ชา วี ติเธปอกจตึงทิยัชี่งคคิ งาโทกำงานวันท้ลิงเะรหอื่ กงรชาวั่ วโทมุกง ตสี นทิ กับคนบนเรอื อย่างแนบเนียน ตามนักทอ่ งเทย่ี วลงไปชมสถานท่ีเมือ่ เรอื เทียบทา่ และจับตามองคนที่เธอสงสัยเท่าที่โอกาสจะอำนวย ความเมอตยตา่ างแนล้อะยเหเข็นาอกกร็ ักเหษ็นาใบจาอดันแผลล้นทเหก่ี ลลอืัดอหยนา่ องทงม่เี ธาอช้ไามน่คานาดขฝอันงเวธา่ อจะชไดะล้รั้บางมแันมอ้บอาดกแดผ้วลย ไม่อาจหายในเวลาเพียงไมก่ ว่ี ัน แต่อาการของเธอดีข้นึ และคนอย่าง พิชญดารา อัคร เดโช จ่ายหน้ขี องตนเสมอ เธอพบฟลิ ลปิ ส์อีกครัง้ หลังทำงานรา้ นอาหารเสรจ็ ในชว่ งเช้า เขามายืนคอยอยู่ที่ ประตูหลังซงึ่ พนักงานใชเ้ ข้าออก “มิสเตอร์ลีน” “เรยี กผมวา่ ฟิลเถอะ ผมเพ่งิ รวู้ า่ คุณทำงานชว่ งเช้า” เธอกะพรบิ ตาแปลกใจวธิ ีการพดู ที่เปล่ยี นไปของเขา มันดูสภุ าพข้นึ “มอี ะไรทฉ่ี ันพอจะชว่ ยคณุ ได้หรอื เปลา่ คะ” “เราไปหาท่คี ุยกันได้หรอื เปล่า” “ฉันต้องไปเปลย่ี นชดุ กอ่ น เจอกันที่ร้านกาแฟดไี หมคะ” เธอเอ่ยชอื่ ร้านกาแฟ แฟรนไชน์ ซงึ่ มีสาขาอย่ทู กุ มมุ โลกที่เคยเหน็ บนชั้นสาม “ครับ ผมจะรอคณุ อย่ทู ่นี ัน่ บางทเี ราอาจจะทานอาหารกลางวันด้วยกัน” “ฉันกนิ อาหารเชา้ บวกเท่ยี งทุกวันหลังงานเสรจ็ ค่ะ” และกลับไปนอนถงึ ชว่ งบา่ ย ทุกวันเพราะนอนไมห่ ลับในเวลากลางคนื

“แต่ฉันแนใ่ จว่าธุระของคุณคงไม่ทำให้คุณพลาดม้อื เทย่ี ง” เธอออกตัวด้วย น้ำเสยี งสภุ าพ คลี่ย้ิมทช่ี อบใชเ้ พื่อมัดใจผู้คน “ก็ได้ครับ” เครอ่ื งสพำิชอญางดบานรหากนล้าัเบลขก็ ้ึนนม้อายเปลด่ีย้วนยเคคารดอ่ื หงวแังตวง่ า่ ตฟัวิลเลปปิ็นสก์อระาจโปสรนงใผจ้าเไธหอมซสงึ่ นีอ้ำาเจงจนิ ะเทขำ้มให้เธเตอิมรู้ ข้อมลู บางอยา่ งจากเขามากข้นึ หญิงสาวลงมาพบเขาทร่ี ้านกาแฟในอกี สบิ ห้ านาทตี อ่ มา หนุม่ ใหญ่ลกุ ข้นึ อยา่ งมีมารยาทและสงั่ ชารอ้ นให้เธอแทนกาแฟตามคำร้องขอ มองเธอยกถ้วยชาข้นึ ดมกลิน่ ออ่ นๆ ด้วยแววตาเคลิบเคล้มิ “ชาทำให้นกึ ถึงบ้านทีเ่ มืองไทย เมอ่ื กอ่ นครอบครัวฉันมักข้ึนดอยตอนหน้าหนาว ด่ืมชาตอนเชา้ ชมพระอาทติ ย์ ข้ึน มสี ายหมอกโอบล้อมเราเหมือนอย่อู กี โลกหนงึ่ ” หญงิ สาวชวนคยุ เพื่อสร้างความสนิทสนมและไว้ใจ “ผมหวังว่าจะมีโอกาสตามไปเท่ียวบ้าง คุณคิดจะอยทู่ อ่ี เมรกิ าไปอีกนานแค่ไหน ครับ” “จนกวา่ จะเรยี นหนังสอื จบคะ่ ” หญิงสาววางถ้วยชาท่จี บิ แล้วลง ให้ความสนใจกับเขาเตม็ ท่ี “คณุ บอกวา่ มีเรอ่ื งจะคุย” “ผมแปลกใจที่รวู้ า่ คุณเป็นน้องสาวของซนิ ญอรา่ กัสซนี ี” “เรยี กวา่ ลูกพ่ลี กู น้องจะดกี วา่ ค่ะ ฉันเปน็ แคค่ นอาศัย พแ่ี พงมนี ้องสาวแท้ๆ อีก คน” ของคน“ฟคังงกเพ่อรนาะจอะยเห่าน็งนเธ้เี อองยโ้ิมดบมาินงๆิกถึงอยากได้คุณ” ฟิลลปิ ส์วา่ มองใบหน้าผิดสไี ปนิด “คณุ มักมีเรอ่ื งมาพดู ให้ฉันแปลกใจอยูเ่ รอ่ื ย”

“คุณคงไม่พดู อยา่ งน้ีถ้ารวู้ ่าเขาขจู่ ะตัดมอื ผมถ้าผมแตะต้องคุณ” “เขาอาจจะขคู่ ุณแบบเดยี วกันน้ี ถ้าคุณไปย่งุ กับ อีวา โกเมซ” เธอพดู เสรจ็ แล้ว เกือบกัดล้นิ ตัวเอง แกล้งหัวเราะอย่างไม่สดใสนัก “ฉันล้อเล่นเทา่ นั้นคะ่ แต่รบั รองได้วา่ คำขนู่ ้ันไม่มคี วามหมายอะไรพิเศษ” “โดมนิ กิ ไมเ่ คยขู่ใครโดยไมม่ ีความหมาย” “แสดงว่าคุณไมส่ นใจคำขูข่ องเขา” พิชญดาราถามย้มิ ๆ นกึ แปลกใจที่โดมินกิ พูดเชน่ น้ันกับลนี บางทเี ขาอาจเหน็ แก่พราวพิลาศกับซานโดรเพราะสงิ่ ที่เขาทำกับเธอ กระมัง “ผมชอบเสย่ี งถ้าผลตอบแทนคุ้มค่า ผมมขี ้อเสนอ” “ฉันกำลังรอฟังอย่ทู ีเดียวค่ะ” “ผมอยากให้เราคบกัน” ฟลิ ลิปส์ว่า ทำเอาคนฟังนิง่ ไปนานด้วยความคาดไม่ถงึ “คุณหวังอะไรจากข้อเสนอน้ี แล้วคำว่าคบกันกนิ ความหมายมากแคไ่ หนคะ” ย่างนั้น“บแอลกะตยัางมอตาจรเงปน็ผสมาหเหวังตจใุ ะหท้เธำใอหต้โ้อดงมตนิ ากิยคสลัวง่่ เนสคยี ำบว้า่างคบหกลันังจถาก้าคทุณ่ีเขยาทังำไกมับต่ ้อองิซกาเาบรคลบอ กันอย่างผู้ใหญ่ผมกจ็ ะไม่บังคับ แตผ่ มชอบคณุ มากนะสาวน้อย ความสัมพันธ์ ของเรา น่าจะพัฒนาไปได้ไกลกวา่ น้ี ผฟมิลยลังิปโสส์ดอธคบิ ุณายเอมงกองจ็ หะไญด้ิงสสัง่ าสวอทนอี่ เาขยาุหใ่หาง้สจำานกกึเขทาไ่ี เปกคินวรงอกบับไอปี วหาลแาลย้วปยดี ัง้วมยาคหววางมกช้างนื่ กชับมผม” เธอไม่มที ที ่าตืน่ เต้น มเี พยี งรอยย้มิ น่ารักกับความประหลาดใจที่แสดงออกทาง นัยน์ ตา หวาลข่ออนงไโเมดข่สามเานิหมินก็ าเรปถอน็ ปวี แลาคุกโ่กเกรา้าเรมผแซ้ชสู าดยองเยอสู่กยเัพบ่างโลหดอนมยึง่ินา่ งิกโดแมตผิน่ผู้หิก้ชู ญไาดยงิ ้ ทด้่มีวแีหยล่นกุ ะันแฟลยลิ ะอ่ ลใมิปบมสหอ์เนดง้าาอยไอัดว่ ก้วนว่าักเา่ พบกรวาารชะทออรยะตี าไ่ อรงี หลังจากถกู ข่เู รอ่ื งพชิ ญดารา แม้หลายวันมาน้สี องหน่มุ สาวจะไม่ได้พบและพูดจากันเลย

เธอยกถ้วยชาข้ึนมาจิบใหม่ มองเขาผา่ นขอบถ้วย “ผู้ชายทีเ่ จ้าคิดเจ้าแค้นไมค่ ่อยมีเสนห่ ์ สำหรับฉัน” หญิงสาวปฏเิ สธทันทโี ดยไม่ ตห้ญองิงคสิดาวหไนมักค่ ิดจแะมเ้กสายี่ รงเอกัาบตผัว้ชู เอายงเลขัก้าษไปณใกะนล้้ชี ดิ กถับงึ ลจะีนมอั่นาจใจทใำนใหต้เัวธเออไงด้เบาแะตแ่เสธเอพกิม่ เ็ ปข้็นนึ เพแียตง่ ผู้หญิงคนหนง่ึ หากพลาดพล้ังข้นึ มาคงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง เทา่ ท่ีผ่านมาก็ไม่รู้ จะแก้ไขอย่างไรแล้ว จะไม่ทำกอายรทา่ งำเใดหีย้โวดกมันนิ กิ เสยี หกนาร้าปยรง่ิ ะไชมดอ่ เยพู่ใือ่ นเหรัยวี กเธรอ้องคตว่อาใมหส้เขนาใคจวเปงผน็ ้หูเคญริองื่ นงหับมร้อายยขอเธงคอนก็ ออ่ นแอ และสดุ ท้ายเธออาจสญู เสยี ทกุ อย่างแม้กระทัง่ ความภาคภูมใิ นตนเอง กับคุณ“นคั้นณุ ทเำขใ้าหใ้โจดผมดิ ินกิ ผไมมมอ่ ีาคจวจาะมไสมขุ่ชกอถ็ บือใจเปเร็นอื่ ผงลอพซิ าลเอบยลไดแ้ ต่ผแมตชส่ อาบระคสณุ ำคมัญากคือถผ้ากมาจระคไบด้ คณุ ” เขามองเธอด้วยสายตาของชายเจ้าชซู้ งึ่ ผา่ นโลกมาแล้วอยา่ งโชกโชนทีห่ าก ผู้หญงิ คนไหนเห็นก็คงหวัน่ ไหว ถ้าหัวใจของเจ้าหลอ่ นไม่ถกู ชายอื่นครอบครองอย่าง แน่นหนาอยูก่ ่อนแล้ว เปน็ คน“สฉลันักบสอำกคคัญณุ อะแไลร้วเลว่ยาส”ถเาธนอะบกอารกเเปสน็ ยี นงอ้อ่องนสาโวยขนอไมงซ่ในหิ ้ดญเู อปน็รา่ กกาัสรซตันีดรีไมอไ่นดน้ทักำให้ฉัน “ผมสนใจคุณเพราะตัวคณุ ” เขาว่า โหนกแก้มข้นึ สแี ดงเล็กน้อย และเธอคิดวา่ เขาจรงิ ใจ “คุณหลงรกั อซิ าเบลมาก่อน ฉันไม่คิดว่าผ้หู ญิงทสี่ วยไมไ่ ด้ครงึ่ หน่ึงของเธอ อยา่ งฉันจะได้รบั ความสนใจจากคณุ ถ้าไม่ใชเ่ พราะคุณอยากแก้แค้นโดมินิก หรอื ต้องการอะไรบางอยา่ งจากเขา” “ร้ไู หมสาวน้อย ผู้ชายเราไมเ่ คยจงรกั ภักดรี ปู โฉมสะคราญของผ้หู ญงิ คนไหนไป ตงาลมอดแกตา่ผลมไไมม่วเ่ ค่าจยะพสบวผย้หูหรญอื งิ เทซ่งีก็ าซมขี่แนลาะดไอไหคนวิ สผงู ยมงิ่เอองยกา่ ง็เหคมุณอื มนากกัน่อนโเลลกยน้ีไคมณุ่เคเยปข็นาผด้หหู ญญงงิิ

คนแรก อย่างน้คี ุณจะห้ามไมใ่ ห้ผมสนใจคณุ ได้ยังไง” “คุณนา่ รกั มากท่ีพดู อย่างนั้น แต่คุณไมไ่ ด้รจู้ ักฉันเลยนะคะมิสเตอร์ลนี ” “คณุ เป็นนักศกึ ษาปรญิ ญาโทของมหาวิทยาลัยชคิ าโกท่ีมีผลการเรยี นยอดเย่ยี ม จบปรญิ ญาตรเี กียรตนิ ิยมอันดับหนึ่ง และกำลังจะถกู เสนอชอ่ื ให้เข้าเรยี นปรญิ ญาเอก ด้วยทนุ โครงการพเิ ศษสำหรับนักศกึ ษาจเี นียสของศาสตราจารย์ บราวน์ โปรเฟสเซอร์ ทเสมุกาตยคทเนลีก่ ือชำนลด่ื ัมงชจามะจคไาดุกณ้เตปมรน็าะกกนูลางเสพแงู ่ือบใบนนหรปว่นรม้ะาเคใทหลศมาไส่ ทกยเ็ หทไมีม่ไม่เอื คเ่ นคยกยคัโนบอก่ใัคบหณุ้เใพคพศรัฟกตอัรงงยขคูใ่ ้านณุมแจเมปรนงิ็นจชคังันนเตกดิ รคดดุณดินียังมไมสีรม่มบูื ี ชอ่ื เสยี งด่างพรอ้ ย และมจี ุดม่งุ หมายในชวี ิต” “งั้นคณุ กศ็ กึ ษาข้อมลู ของฉันมาแล้วเป็นอยา่ งด”ี หญิงสาวข่มใจถามเสยี งต่ำ ด้วยความหงุดหงดิ ไมไ่ ด้ร้สู กึ ดีกับคำเยนิ ยอเลิศเลอของคนแปลกหน้าทีไ่ ม่ได้รจู้ ักเธอ จรงิ อย่างเขา คุณต่ำก“ผว่ามคเวปาน็ มนเปักน็ ธจรุ กรงจิิ ไแปลมะาเกชอ่ื ในสเราอว่ื เงสกริ า์ฟรหบานคเวราอื มเดไดิน้เสปมรยีทุ บรที่มแีตโป่ยรอไฟมรลบั์ อวย่าา่ผงมนป้ีนร่ะะเเรมอินะ ผมตามหาตัวคณุ ทันทที ่ีอา่ นเรอ่ื งของคุณจบ และเข้าใจแล้ววา่ ทำไมโดมนิ ิกถึงติดใจคุณ ผ้ชู ายคนไหนบ้างจะต้านทานสาวน้อยทเ่ี ฉลียวฉลาดแถมยังสวยนา่ รักอยา่ งคณุ ได้” ฉันเปน็ “เคดณุ ็กบอ้าานจจแะตคกดิ ยวา่ากกไารร้ทเต่อี ้อาชงนกะารใคจฉนัอนปุเปก็นารคะว”ามเธทอ้าทขัาดยขอ้ึนยา่ งหนึง่ แต่โดมนิ กิ คิดวา่ “คุณต้องล้อเลน่ แน่” ลีนทำหน้าไม่อยากเชอื่ พชิ ญดาราโคลงศรี ษะนิดๆ กอ่ นชะโงกตัวไปใกล้เขา สหี น้าเศร้าใจ “คุณคิดว่าทำไมเราถงึ ไปด้วยกันไม่ได้ล่ะคะ” ในเมอื่ เขาปักใจเรอื่ งความสัมพันธ์ ของเธอกับโดมินิกแล้ว หญงิ สาวเลยชว่ ยเพม่ิ ความมั่นใจให้เสยี เลย “ไม่อยากเชอ่ื ว่าเขาจะโงข่ นาดน้ี” ลีนเปน็ เดือดเปน็ แค้นแทนจนคนฟังเกือบหลุด หัวเราะคิก แตต่ ้องแสร้งพยักหน้ารับขรมึ ๆ

“มีอีกเรอื่ งหนึง่ ท่ีฉันไมส่ บายใจแต่ไม่ร้จู ะปรกึ ษาใครดี ฉันจะไว้ใจคณุ ได้หรอื เปลา่ คะ” หนุ่มใหญ่รบี รับปากขึงขังเม่ือเห็นสหี น้ากังวลใจของเธอ “แน่นอนสิ คุณไว้ใจผมได้ มเี รอื่ งอะไรหรอื เปล่าครับ” อกี นดิ พถิชามญเดกาือรบามเปอ็นงซเสา้ ยียงมกอรงะขซวบิ าเหมือนกลัวใครจะได้ยิน แล้วเอนตัวเข้าไปใกล้เขา “คณุ คิดยังไงกับการตายของอิซาเบลคะ เอ้อ...ฉันต้องขอโทษด้วยถ้าเรอ่ื งน้ี เทปำน็ใหค้คนุณกวส้าะงเขทวอื านงใจ ฉแันตเฉ่ ลันยไหมว่รัง้จูวะา่ หจันะไไดป้ฟหังาคใควรามดคี ิดคเณุ ห็นเคจยาชกอคบนเทธแี่อคมรา์เกรมอื่ างกขอ่อนงเธแอถจมรยงิ ๆัง บ้าง แต่ถ้าคณุ ไมส่ ะดวก...” “ผมคิดวา่ โดมินิกเปน็ สาเหตุทที่ ำให้เธอถกู ฆ่าตาย” ฟลิ ลิปส์ขัดข้ึน ความแค้นคุก รนุ่ ข้นึ ในแววตาของเขาและหายไปรวดเรว็ จนคนมองรสู้ กึ ว่าอาจตาฝาด “เขาอาจไมไ่ ด้ฆ่าเธอโดยตรง แต่เธอตายเพราะฆาตกรคดิ ว่าเธอเป็นผ้หู ญิงของโด มนิ ิก” “อะไรทำให้คุณคดิ อย่างนั้นคะ คนร้ายมเี หตุจงู ใจอะไรทจี่ ะต้องทำร้ายเธอ” ไฟมิลเ่ ชลปิอื่ สถห์ือรญ้เูเรลิงอื่ สก็ งานขว้ออแยงกเอลธา้งอจขมทมาำกวใดหข้คเนข้ิวาาดมเปนุ่นดิ้ีเลเหผ็กญยนิงข้อส้อยามวลูกเลทายรเี่ แขใสชารรอ้ ม้้งู าเากปกา็นขรผ้จึนติ้หูเพตญ่กอื งิ โแโนบง้คม่บนงผใ้าู้หชวญ้ไใมจิงไ่เแธดท้อผน.ล..หใทนาา่กเทมาอ่ื ง เขาไม่ใชค่ นร้ายเสยี เอง! “ทำไมคุณสนใจเรอ่ื งน้”ี “ไมส่ นใจไมไ่ ด้ค่ะ เธอเสยี ชวี ิตบนเรอื ลำน้ี และฉันก็มีลางสังหรณ์ แปลกๆ” หญงิ สาวยกมอื ข้นึ ลูบต้นแขนด้วยทา่ ทางหวาดหวั่นท่ีแสดงออกเพยี งน้อยนดิ ไม่ ให้เหมือนจงใจ “อ้อ! ง้ันนี่กค็ งเป็นอกี สาเหตุหนึง่ สนิ ะทที่ ำให้คณุ ไม่คบกับโดมินิก คณุ คดิ ถูก

แล้วถ้าไมอ่ ยากโชคร้ายเหมือนอซิ าเบล ผ้หู ญงิ ของมาเฟยี ” ชายหนุ่มบอกและทำเสยี ง แปลกๆ ในลำคอ เขาเข้าใจไปอกี ทางจนเธอหน้าเอ๋อ ทว่าฟิลลปิ ส์ท่ีเห็นทา่ ทางน้ันกลับเดาวา่ มาถูก ทางแล้ว เบลเปน็ “คแคน่นมักศี แัตสรมดู างกอไมย่ม่างศี เขัตารทู ี่ไใหคนรนออยกใู่ จกาลก้กก็พารลขอัดยแโดข้นงขลัดูกขหาลใงนไวดง้ทก้ังานร้ขันอลงะเคธรอบั บ้างอซิไมา่ รา้ ยแรงถึงขนาดต้องฆา่ เธอให้ตาย” “ทค่ี ุณพดู มากฟ็ ังดมู เี หตผุ ล เเธปอน็ เไสปยี ไชดว้ีไหิตมบวนา่ เเรธอื อลมำีปนัญ้ดี ้วหยาสว่ แนตตค่ ัวณุ เรอแื่ นงอ่ใจ่นื หทรี่ไอืมคไ่ ดะ้ คณุ ต้องรจู้ ักข้อมูลของเธอดีมาก บอกใคร อยา่ งเรอื่ ง...ยาเสพตดิ หรอื อะไรทำนองน้ัน” สงั เกตวใ่บาเหขนาไ้ามขก่ อะงพเขรบาิ ผติดาสไี ปอกี เคปร็น้งั ลกักอ่ ษนณจะะหขัวอเงรคาะนเหทมกี่ อื ำลนังเธหอวเาพด่งิหพวั่ดนู เแรลอื่ ะงตน้อ่าขงกันารควเธามอ มัน่ ใจ “ผมไม่คิดอยา่ งนั้นแน่ โดมนิ ิกบอกคณุ อย่างนั้นหรอื ” “หึ! ถ้าเขาบอกอะไรฉันสักอยา่ งก็ดีนะ่ สคิ ะ จะได้ไม่ต้องมาถามคุณอย่างน้ี โด มนิ ิกไมไ่ ว้ใจใครนอกจากตัวเอง” เธอกระแทกเสยี งเล็กน้อยกอ่ นจะผ่อนให้อ่อนลง ใชแ่ ค่ต“้อทงี่ถกาามรนป่ิเีดพปราากะฉแันถไมดต้ยำนิ รวมจายวัา่งสบภอากพวศา่ รพา่ เงธกอาเยหขมออื งนเธถอกู มทีสำรารา้ ยเสเพพรตาดิ ะ”ความแค้น ไม่ “บางทคี นร้ายอาจจะฉลาด จงใจทำให้ดเู หมือนเป็นเรอื่ งสว่ นตัวก็ได้ จรงิ อย่ทู ่ีอิ ตซาายเบเพลใรชาะ้ยมาันบ้างเธเหอมเปอื น็ นนเพักือ่ แนสดรว่งมดอาวารชงุ่พี ทหี่กลำลายังคมนีชอื่ เแสตยี ่ผงมข้แึนนทใ่ ุกจทวี”่าเธอไมโ่ ง่ถึงขนาดฆ่าตัว “ฉันเชอ่ื ว่าเปน็ อยา่ งน้ัน ขอบคุณมากนะคะท่ยี อมบอกฉัน” “จะเป็นไรไปละ่ ครบั ว่าแตค่ ณุ จะตัดสนิ ใจเรอื่ งของเราวา่ ยังไง” “ฉันเชอื่ วา่ เราคงเปน็ เพือ่ นทด่ี ีต่อกันได้ระหว่างทีฉ่ ันยังไมไ่ ด้ตัดสนิ ใจ แตฉ่ ันจะ เกบ็ ไปคดิ ดู ถ้าคณุ ไมว่ ่าอะไร”

“ผมจะว่าอะไรได้ล่ะครับ” เขาถอื โอกาสยกมอื ของเธอข้นึ มาจูบเบาๆ ท่ีหลังมือ สง่ แววตาคาดหวังมาให้ รนุ แรงและเรธมิอฝกีปไ็ ดาก้พเสิ ยจูน็ นเ์พอรกี าคะรเคงั้ วรา่อื่ ไงมป่ใรชับผ่ อู้ชากายาศทกุขคอนงเทขจ่ีาใะหก้คอ่ วใหาม้เกรส้ิูดกปึ เฏหิกมริ อื ยิ นาตเธออบเสพนงิ่ เอดงนิ เฉียดอะไรมาสกั อย่าง ไรค้ วามหมายและจืดชดื สน้ิ ดี จนเธอนึกโกรธใครอกี คนที่ชา่ งมี อทิ ธพิ ลตอ่ รา่ งกายกับหัวใจของเธอเหลือเกิน หลังจากน้ันไมน่ านหญิงสาวกข็ อตัวกลับห้อง ถอดเสอ้ื ผ้าเหลือแค่ชดุ ชน้ั ในและ คลานข้นึ เตียงเหมือนทกุ วัน วันน้เี ธอไม่ต้องการยานอนหลับเพราะรา่ งกายเรยี กรอ้ ง การพักผอ่ นอย่างรนุ แรง จิตใจผอ่ นคลายข้นึ มานดิ เพราะได้วเิ คราะห์ ผ้ตู ้องสงสยั ราย หนึง่ ไปเรยี บรอ้ ยแล้ว 5 Bacon Lettuce and Tomato แซนด์ วิชของอเมรกิ ัน ไสเ้ บคอน ผักกาดหอม และมะเขอื เทศ

14 สัญญาสงบศึกชัว่ คราว แซนด์ วพชิ ชิ กญับนดามรเาปตน็ ่นื อขา้หึนามราเยอกน็ี คเหร้มังตืออนนกหับนทงกุ่ึ ทว่ัมุนเพรราบี ะอไมาบอ่ นย้ำากแไตปง่ รตับัวปเพระ่ือทไาปนทรำว่งมานกับ ซอ้ื พนักงานคนอน่ื ให้โดนเขม่น รสี รออยู่ทหี่ น้าห้องพนักงานเม่อื เธอไปถงึ และสง่ อาหารคำสดุ ท้ายเข้าปากเหมอื น เดิม “วันน้มี สิ ต้องเข้าไปเสริ ์ฟในห้องวีไอพี” “คณุ ขาดคนเหรอคะ” “ดอนสงั่ เอาไว้นะ่ ครบั ” รสี บอกอยา่ งระวัง มองใบหน้าทีแ่ ดงเรอ่ื ข้ึนมาเพราะ ความโกรธของเธออยา่ งเห็นใจ “คณุ น่าจะหาคนอืน่ ไปแทน ฉันทำงานแค่สองชวั่ โมงเทา่ นั้นนีค่ ะ” “ดอนสัง่ ว่าถ้ามิสไมท่ ำเราก็คงต้องหาคนใหม่” “ง้ันคุณกห็ าคนใหม่” เธอบอกอย่างไม่ไยดี เตรยี มตัวจะเข้าไปทำงานในสว่ นที่ ตัวเองรบั ผิดชอบ “หมายถงึ ให้ไลม่ สิ ออกแล้วหาคนใหม”่ หญิงสาวชะงักกกึ หันมามองหน้ารสี อยา่ งไม่อยากเชอื่ แม้นัยน์ ตาเขาจะมี ประกายของความเห็นใจ แตเ่ ขาหมายความตามนั้นจรงิ นาทีหน่ึงเธออยากกลับข้ึนห้อง แล้วเกบ็ ของกลับบ้าน แตท่ ้ายสดุ กลับเชดิ คางแล้วพยักหน้ารับ “จะเป็นอะไรไปล่ะคะ พนักงานกต็ ้องทำตามคำสงั่ ของนายจ้าง” “ง้ันเชญิ ทางน้ีครบั ”

“ความจรงิ คุณใช้ให้หัวหน้างานของฉันมาบอกกไ็ ด้” ฟังครา่ ว“ผๆมอไยมาม่ กอี มะาไบรพอกเิ ศดษ้วนยอตกัวจเอางก”งารนสี ขบอองกเธเสอยจี ะงนอ้อ่อยนลลงง เขาแนะนำหน้าทใ่ี หมใ่ ห้เธอ ต่อแขกมากข้ึน และเธอต้องประจำโต๊ะของโดมินกิ แตต่ ้องเพิม่ ความนอบน้อม “ฉันอยากคุยกับคณุ คนื น้ี คุณร้อู ะไรเพิ่มบ้างหรอื ยังคะ” เธอหันไปถามกอ่ นท่ี ชายหนุ่มจะแยกตัวออกไป “ไม่มากนักหรอกครบั ดอนเป็นคนจัดการเรอ่ื งน้ี คณุ คงต้องถามเอาเอง” คนฟังเม้มปากแน่นกับคำตอบ ถอนใจเฮอื กใหญก่ วา่ จะทำใจยอมเข้าไปทำงาน ตามคำสงั่ เฟขลิ าเลปปิ ็นสโเต์ จ๊เ้ะาอวหวีไนอา้านพทัง่ มีข่ี เบผีอยีู้งรวเด่ อมโฟดโตบม๊ะีไินอหกิ ลคาโยรดสิคยนมบซีแีแงฟึ่ วเลปนงน็ คกค์ ทับนำคทหูห่ ่ีเนธขู ้าออทคงี่เ้ปนเุ ข็นเาคเอจยกี้าดมคีอือนยู่แกลับ้วอกี ทคั้งนฟทรทิ่เี ธซอ์ จทำรไดาว้วิส่า ฟรทิ ซ์หันมาย้ิมให้เธออยา่ งเป็นมิตรเชน่ เคย ฟลิ ลิปส์มองเธอด้วยสายตา แพรวพราว ทราวสิ ปรายตามองมาแทบจำเธอไม่ได้เหมือนกับนายตำรวจท้ังสองคน และ สเจา้ายภตาพาทขี่ออ่างนโไตม๊ะอ่ ซองึ่ กมีสโาดวยงาเฉมเพบายี ะดเมอือ่ ยเขู่ข้าางเหกน็ายทเา่งทยาหงนท้ฟา่ี ขิล้นึ ลมิปอสง์แเสธอดผงอ่านอกคกวัันบซเธกิ อาร์ด้วย “ดกู ันสวิ า่ วันน้เี อวาจะเปน็ เทพีนำโชคให้โดมนิ ิกหรอื เปล่า” ฟรทิ ซ์เอ่ยแซวกอ่ น จะเรม่ิ เกม มหี ลายเสยี งเออออเหมือนอยากจะเหน็ ด้วย คนถกู แซวย้มิ น้อยๆ อยา่ งอารมณ์ ดี นานๆ จะยกซกิ าร์ในมอื ข้นึ มาพ่นควัน เสยี ทหี นง่ึ สว่ นเทพนี ำโชคหันไปย้มิ โปรยเสน่ห์ ให้ทกุ คนทอี่ ย่รู อบโต๊ะ ทำท่าค้อนหนุม่ ข้างตัวอยา่ งไมจ่ รงิ จังนัก ปิศาจรปู“โงดามมินคนกิ นไม้ี ต่ ล้ออ่ งลกวางรใเทห้เพรีนามำโาเชสคยี หเรงนิอกใหค้เะ่ ขามากเทกพวเา่ จ”้าแหง่ โชคคงจะยืนเคยี งข้างพ่อ “อะไรกัน อยา่ บอกนะครับวา่ แม้แต่คนสวยอยา่ งคณุ ยังต้องเสยี เงนิ ให้เขา” “หลายพันแล้วคะ่ ฉันคิดวา่ ฉันเคยมโี ชคด้านน้ีเสยี อกี ” เจ้าหล่อนสะบัดเสยี ง

อยา่ งน่าดูจนโดมนิ กิ หัวเราะ มอื ใหญ่ตบหลังมอื ของเธอที่กอดแขนเขาไว้เบาๆ “ผมชดเชยให้คุณแล้วนี่ เอวา” “แน่ละคะ่ ว่าคณุ ทำ” รา่ งยัว่ ยวนเอนมาชดิ เขา บอกเป็นนัยๆ ว่าสง่ิ ทเ่ี ขาชดเชยให้เธอคอื อะไร เปน็ เวลาเดยี วกับที่แก้วเครอื่ งด่ืมถูกวางลงตรงหน้าชายหน่มุ “เอาเหล้าเชอร์รมี าเสริ ์ฟให้ซนิ ญอรา่ โกเมซด้วยนะเพลิน” เขาเงยหน้าข้ึนสงั่ เธอ เสยี งนุ่มนวล สองคนสบตากัน และพชิ ญดาราอยากเอาเหล้าดีกรสี งู ในแก้วราดหัวผ้ชู ายตรง หน้าพร้อมกับจุดไฟเผาให้ตายดับด้นิ ไปเลย ดูเหมือนชายหนุม่ จะอ่านสายตานั้นออก เพราะมแี ววขบขันอยู่ในนัยน์ ตาสเี ทอร์คอยส์ค่นู ั้น เขาร.ู้ ..และคงสนุกนา่ ดูทีไ่ ด้รวู้ า่ เธอรสู้ กึ ร้สู าไปกับการกระทำของเขามากแคไ่ หน เธอข่มใจเอาไว้ด้วยความสามารถท้ังหมดที่มี บังคับตัวเองให้ละสายตาจากเขาโดยไม่ แสดงปฏกิ ริ ยิ าตอบสนองโงๆ่ ให้เขาพอใจมากกวา่ นั้น แล้วหันไปย้มิ สภุ าพให้อีวาแทน “รอสกั ครนู่ ะคะ ซนิ ญอรา่ ” งานท่ีโต๊ะไมห่ นักเพราะมีแขกไม่ก่คี น แต่เธอต้องคอยยืนมองพวกเขาเอาไว้ไมใ่ ห้ คลาดสายตาเผอ่ื มใี ครสักคนเรยี กหาเครอ่ื งดื่ม หญงิ สาวลอบพจิ ารณาผ้รู ว่ มโต๊ะอยา่ ง ใกล้ชดิ ฟรทิ ซ์เลน่ หนักและมีท่าทางครำ่ เครง่ เมอื่ ลงมือเล่น เธอสงั เกตมาหลายวันแล้ว เพราะเขามักเล่นอยูท่ ่หี ้องด้านนอกท่ีเธอทำงานอยู่ ฟรทิ ซ์เปน็ นักพนันอาชพี ได้เลย รสี เคยบอกเธอเชน่ นั้น เขาเรมิ่ เลน่ ราวสองทมุ่ เม่อื เธอเรมิ่ งาน และมักหยดุ ราวตีหน่ึงหรอื ตสี อง เขาต่ืนเช้า ใชเ้ วลาที่สระว่ายน้ำบน ชเท้นั ่ียดวาใดนฟต้าอนเธบอ่าเยชเอ่ืหวม่าือเขนานใัชกเ้ทวอ่ ลงาเชทว่ย่ี งวเชค้านทอำนื่งานเบขาางเอปย็นา่นงักด้พวยนันวทันค่ี ทว่ีเบรอคื เมุ ทตียัวบเอท่งากไดอ็ ้ดอี กไไมป่ เลน่ จนขาดสติ และยังทำเงนิ ได้มากกวา่ เสยี ฟิลลิปส์เล่นอยา่ งระมัดระวัง แต่เขามักสง่ สายตาให้เธอมากกว่าทจ่ี ะสนใจเกมจน

แปมร้ะแกตาอ่ ยวี ขาอเองงคกว็ยาัมงมดอูหงมอ่นิ อกแตเ่ ปเพ็นรคาวะาสมาสวนงาใมจหนุ่ ดาวยัว่ ปรายตามองเธอหลายคร้งั ไมม่ ี ทราวิสเปน็ นักเลน่ ทด่ี วงไม่ดี เธอสงั เกตวา่ เขาครำ่ เครง่ กับเกมมากเกนิ ไป ปกปดิ สหี น้าไม่คอ่ ยได้และเสยี มากกว่าคนอืน่ ในขณะทน่ี ายตำรวจสองคนได้บ้างเสยี บ้าง เหมือนกับอีวา อีกแล้วเทหเ่ีน็ ขจาเะปมดิ ชี กายาสหโินนุม่ เดจว้าขงแอบงบกเาขสาโิ คนงทไมช่ี มป่ิ ทกี าองงเสสงูยี มมาากกกกวว่า่าใไคดร้ เพื่อน เธอไม่แปลกใจ วงสนทนาและการเล่นดำเนินไปอย่างเอื่อยเฉ่ือยเปน็ มิตรจนกระทัง่ ฟลิ ลปิ ส์ถอน ใจ “ผมคิดวา่ เราน่าจะหาอะไรท่สี นกุ กวา่ น้ีทำกันนะ” “คณุ มีอะไรจะเสนอหรอื เปลา่ ละ่ ” คนที่นั่งหัวโต๊ะตรงข้ามกับเจ้ามอื เปน็ คนเอย่ ถาม “เพราะคณุ ได้มากกวา่ คนอ่นื ผมเลยสงสัยวา่ กาสโิ นทน่ี เ่ี ล่นไม่ซอื่ กับลกู ค้าหรอื เปลา่ ” คำถามของฟลิ ลปิ ส์ทำให้หลายคนขยับตัวอย่างอดึ อัด แต่คนท่ไี ด้มากกวา่ คนอ่นื ยกซกิ าร์ข้นึ มาดูดช้าๆ ไม่รบี ร้อน “ผมยังไม่เหน็ ว่าคุณขาดทนุ เลยนะฟิลลปิ ส์ คุณจะเสนอให้พสิ จู น์ ยังไง” “ผมขอให้เปลี่ยนไพเ่ ป็นสำรบั ที่ผมเอามาเอง แล้วเรามาตั้งเดมิ พันให้นา่ สนใจ ข้นึ ดกี วา่ ไหม” “เชน่ ว่า?” “เชน่ วา่ ...ถ้าคนื น้ผี มชนะคณุ ผมจะได้ตัวพนักงานเสริ ์ฟกิตตมิ ศกั ด์ ิคนน้ไี ปด้วย” เเปข็นาวข่าอแลง้เวดหิมันพมันารขายวบิ เธตอาเใปห็น้ ส‘เงดิ่ ขิมอพงันอ’ย่าทงี่ยหืนนอ่งึ ้ใาปนากกาคส้าโิ งน ทั้งโกรธท้ังตกใจท่เี ขากล้าต้ังเธอ โดมินกิ เงยหน้าข้ึนมองรางวัลทย่ี ืนนงิ่ หน้าแดงจัด

“ตามกฎหมายแล้วผมไมม่ สี ทิ ธ์ ยิ กเธอให้ใคร ตอ่ ให้เธอเปน็ ภรรยาของผม ใช่ ไหมครบั เจ้าหน้าที่บีแวน” นายตำรวจพยักหน้ารบั แล้วบอกว่า “เว้นแตเ่ ธอจะเตม็ ใจไปเอง ซงึ่ นั่นถือเป็นข้อตกลงสว่ นตัวของพวกคุณ” โดยไม่ม“เีคธวอาจมะผไปดิ เถอ้างผกมต็ ช่อนเมะื่อเดฟมิ ลิ พลันิปส์ยแอลมะถเซ้าเน็ ปส็นัญอญย่าางในหั้น้ผเมธลอั่นกกจ็ ะรไะปสกนุ ับใผสเม่ ขแาทหนนงึ่ นตัดกลง ไหมเพลนิ ” ทั้งโต๊ะเงยี บกรบิ เมอ่ื เจ้าของกาสโิ นยน่ื ข้อเสนอกลับบ้าง ฟิลลิปส์หน้าซดี ลงหนึ่ง เฉดสี ขณะทีร่ างวัลยนื กำมอื แน่น แม้จะยังโกรธอยู่ แตก่ ็อดเหน็ ใจไมไ่ ด้เพราะรวู้ ่าเขา ไม่กล้าแน่ แตถ่ ้าจะให้ปฏิเสธตอนน้เี ขาคงเสยี หน้าน่าดู “ดฉิ ันไม่ตกลงค่ะ ท่านสภุ าพบรุ ษุ ” “น่าเสยี ดาย” โดมนิ กิ วา่ เสยี งเย็น และพิชญดารากน็ กึ เกลยี ดเขามากกว่าเดิม ทำไมโด“มว้ินาวกิ !ถงึ บกอับกตฉ้อันงวหานงเ่อดยมิ ไพดั้นไหทมี่จวะ่าเสอาาวชนวี ้ติอขยอคงนฟนิล้เี ปถ้็นาเใขคาแรพ้พมนคี ันวา”มสอำีวคาัญโขกนเมาซดไหตน้ัง คำถาม “ผมชอบเธอมากและกำลังขอเธอคบอยู่ ท่ยี ืน่ ข้อเสนออย่างนั้นก็แคอ่ ยากใช้ เวลากับเธอบ้าง ผมจะไม่ใชก้ ำลังปา่ เถื่อนกับผู้หญิงท่ีผมสนใจหรอกครบั อวี า” เไดมมิป่ พดิ ันบ“ังเปคทน็ุณำวใคหธิ งท้ีฟไ่ีศมลิ วแ่ิลิไคิปลรสซ์ล์โ์เะกปสร็นถิธบ้าจ้ผานมหจนะ้าไทแดดี่เ้เสปงน็นอเจใ้าหข้เอองาผเธู้หอญ” งิ โทด่คี มณุ นิ ิกสเนอใ่ยจมสาหีเปนน็ ้ารเยาง้ยวหัลยใันนโกดายร “ผมใจเรว็ ไปหนอ่ ย แตไ่ มไ่ ด้คดิ อย่างนั้นจรงิ ” เขารบี แก้ตัว เงยหน้าข้ึนมองเธอ เพื่อขอความเห็นใจ “ดิฉันเชอื่ ว่ามสิ เตอร์คงไมไ่ ด้คดิ ให้ถีถ่ ้วนอย่างวา่ แต่คำตอบว่า ‘ไม่’ ของดฉิ ัน ครอบคลมุ ถงึ คำถามทีเ่ ราคยุ กันก่อนเที่ยงด้วยนะคะ” เธอตอบเสยี งสภุ าพ ถือเป็น โอกาสอันดที จ่ี ะปฏิเสธเขาให้เดด็ ขาด โดยท่ชี ายหน่มุ จะไม่ระแวงสงสัยในคำตอบของ

เธอ ฟิลลิปส์มสี หี น้าผดิ หวังอย่างยง่ิ ยวด แต่ไม่มีใครในทีน่ ั้นร้คู วามหมายของ ‘คำ ถาม’ ทค่ี ยุ กันกอ่ นหน้า “ฉันยังรอฟังคำตอบอยู่นะนี”่ อวี าแทรกข้ึนมาอกี กระทำบ“ดางิฉอันยเา่ ปงน็ขอพงนพักวงกานผเ้ชู สาริย์ฟมบานเปเ็นรอืจลรงำิ นเป้คี ็น่ะจังซไนิมญไ่ ดอ้หรรา่ อคกุณจะบถาืองเคอรา้ังคพววากมคเขดิ าหกรถ็ อื ูกกขาับร เคลอื่ นด้วยฮอร์โมนโดยไมไ่ ด้ใชส้ มอง” คำตอบของเธอทำให้ทกุ คนหัวเราะยกเว้นฟิลลปิ ส์ท่หี น้าแดงมากกว่าเดิม ขณะที่ โดมินิกมองเธอน่ิงๆ ผา่ นควัน อวี าอ้าปากค้าง กอ่ นจะหัวเราะออกมาเหมือนคนอน่ื รสู้ กึ สนใจเธอมากข้นึ กวา่ เดิม “ฉันชอบพนักงานเสริ ์ฟของคณุ ค่ะดอม” “ผมไม่แปลกใจหรอก” ชายหน่มุ ตอบรบั ตาดทู ุกอฝวี ีกา้าวโจกนเมชซกั จยะเ้ิมสพยี รวาสยันหไมลไ่ังด้ตอโบชอคะดไีทรอเี่ ธกี อเลทกิวาง่ พานิชหญลดังาจราากรนสู้ ั้นกึ วไมา่ ถน่ กู าสนตนรักผี ้นู ้ันแจลับะ กลับออกไปทีห่ ้องคอนโทรลเพ่ือพบกับรสี เชน่ เคย “งานไม่หนัก แตท่ า่ ทางมสิ หนักใจ” เขาทัก “คุณคงไม่สนใจหรอกม้ัง คณุ เปน็ คนโยนฉันเข้าไปในลานแกลดิเอเตอร์ส เอง จำได้มั้ย” “ผมไม่ใชค่ นที่ออกคำสัง่ แต่ผมเหน็ แล้วว่ามสิ ดแู ลตัวเองได้ด”ี เธอถลึงตาใส่ มัน่ ใจวา่ เขาคงสนกุ กับการเฝ้ามองเธอผ่านกล้องวงจรปดิ บ้าๆ บน น้ี “ฉันจะต้องทำงานอยใู่ นน้ันไปจนถงึ เมื่อไหรค่ ะ” “จนกวา่ จะจบทรปิ น้คี รบั ” “คณุ ร้อู ะไรเก่ยี วกับญาตขิ องโดมนิ ิกบ้าง”

“ผมว่ามิสคงไมไ่ ด้มองผิดเรอื่ งอิซาเบลทะเลาะกับทราวสิ พวกเขาเคยมีความ สัมพันธ์ ชสู้ าวกัน ก่อนที่เธอจะเปล่ียนใจตอนท่ีพบกับดอนโดมินกิ ” คนฟังเบิกตาโตด้วยความต่นื เต้น “เจ้านายของคุณร้เู รอ่ื งน้แี ล้วใชไ่ หมคะ” รสี พยักหน้ารบั “ดอนยังแปลกใจ เพราะคิดวา่ ผมรเู้ รอื่ งแล้วเหมือนกัน ผมควรจะเดาออก” แตเ่ ธอกลับแปลกใจมากกวา่ เพราะโดมนิ กิ ไม่เคยแย้มพรายเรอื่ งน้เี ลย “คณุ หมายความวา่ ท่โี ดมนิ กิ ไมส่ านสมั พันธ์ กับเธอเพราะเขารเู้ รอ่ื งของอิซาเบล กับญาติของเขาใชห่ รอื เปล่าคะ” “มิสควรจะถามดอนเอง” “ฉันอยากฟังมมุ มองของคุณมากกวา่ ” ผแมตก่ผว็ ม่าไไมม่คแ่ ดิปวล่ากทห่ีดรออนกไคมร่ยับุ่งทกี่ดับออนซิ จาะเบไมลย่ เปุง่ ็กนับเพเธรอาะหทลรังาจวาสิ ก”ทร่ี ้วู ่าเธอ “ถ้าถามผม เคยยุง่ เกยี่ วกับทราวิส “ถ้าอยา่ งน้ันเปน็ เพราะอะไรละ่ คะ” “ผมคงตอบแทนดอนไมไ่ ด้” ความจรงิ แล้วเขาไม่อยากตอบมากกว่า รสี มองหญงิ สาวท่ีเดนิ กลับไปกลับมาหน้าโต๊ะทำงานจนเขาเรม่ิ ตาลาย และเหน็ เธอหันมาทำตาขวางให้เพราะไม่ได้รบั คำตอบท่ีต้องการ “มิสข้ึนมาถามเรอ่ื งน้หี รอื ครบั ” “เปล่า ฉันจะมาบอกวา่ อิซาเบลคงจะใช้ยาเสพตดิ อะไรบางอยา่ ง และฟิลลปิ ส์จะ ต้องร้เู รอื่ งน้ี เผลอๆ เขาอาจจะมีสว่ นรเู้ ห็นกับการพบโคเคนทหี่ าเจ้าของไม่ได้บนเรอื แต่ฉันเชอื่ วา่ เขาไม่ได้ฆ่าอซิ าเบล บางทีการตายของเธอกับเรอื่ งยาเสพตดิ อาจจะ เกีย่ วข้องกัน” “เปน็ ทฤษฎที ีน่ ่าสนใจมาก ทำไมมสิ ถงึ มั่นใจว่าเขาจะร้เู รอื่ งยาเสพติดล่ะครบั ”

หญิงสาวเลา่ เรอ่ื งและพฤติกรรมของเขาตอนที่เธอถามเรอ่ื งน้ใี ห้รสี ฟังตามตรง ท่าทางผ“เิดขปากแคตรติ ์เอธอนทแ่ฉี ลัน้วพเขดู าถกงึเ็ ชเรอื่อ่ื จงรยงิ าๆทวั้งา่ทกป่ี ากรตตาเิ ปย็นขอคงนเคธอวบมคีสมุาเอหาตรมุมาณจ์าไกดโ้ดดีพมอนิ สิกมคเขวารม”ี “เขาคงไมใ่ ห้โคเคนตั้งหลายกิโลแก่คนท่ตี ดิ ยาแน่ ขา่ วของเราบอกว่าฟิลลิปส์ไม่ ใชพ่ อ่ ค้ายา เขาเลน่ ยาบ้าง กเ็ หมอื นพวกเศรษฐบี างคน แตไ่ ม่ได้ขายมัน” พชิ ญดาราดดี น้ิวเปาะเมื่อรสี บอก “ถกู แล้ว เขาไม่ได้ให้โคเคนหลายกิโลแกอ่ ซิ าเบล แต่บางทีถ้าเขารวู้ ่ามรี อยน้วิ มือ ของเธออยบู่ นถุงโคเคนเขาอาจชว่ ยเราได้” “เขาคงไมค่ ดิ ชว่ ยดอนแน่ ในเมอื่ แค้นเรอ่ื งอซิ าเบลขนาดนั้น การพลาดพลั้ง ของดอนจะทำให้เขาได้ประโยชน์ มากกว่า” “ฉันไมน่ ่ารบี ตัดรอนเขาเลย” เธอกลับเป็นฝ่ายทำหน้าเสยี ดายกอ่ นจะผลนุ ผลันลากลับจนรสี มองตามด้วย ความแปลกใจ “ฉันกลับแล้วนะคะ เจอกันพรงุ่ น้ี” รา่ งเลก็ กลับออกมาจากห้องคอนโทรลและพบกับโดมินกิ ที่หน้าลฟิ ต์ ด้านล่าง ตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ในขณะท่ีชายหนุ่มมองเธอด้วยความสงสัยเมื่อเห็น เธอเดนิ เรว็ ๆ ต้ังใจจะไปที่ไหนสกั แหง่ จนเกอื บไมด่ ทู าง เขาคว้าต้นแขนเล็กไว้เมื่อเธอ เตรยี มเดนิ หลบฉาก “เพลนิ มาทำอะไรที่น”่ี น้ำเสยี งของเขาปกตธิ รรมดา ราวกับไม่มีเรอื่ งขัดเคืองใดๆ ก่อนหน้า จนคนทม่ี ักปล่อยให้ใจอยนู่ อกเหนอื การควบคุมเม้มปาก “มาหารสี คะ่ ” “มาหาทำไม” “เขาเปน็ หัวหน้างานของฉัน” “เพลนิ ได้เทีย่ วสนิทกับใครไปทั่วเชยี วนะ”

“มกี ฎว่าพนักงานบนเรอื ห้ามสนทิ กับลกู จ้างของคณุ หรอื คะ” “ไม่ควรสนทิ กับพนักงาน ห้ามสนทิ กับแขก เพลนิ ต้องวางตัวให้เหมาะสม” ใบหน้าเนยี นรอ้ นวบู ด้วยความโกรธ...วางตัวให้เหมาะสมงั้นหรอื “ในระเบยี บการทำงานไม่ได้บอกวา่ ห้ามสนิทกับพนักงานคนอ่ืน กับแขกน่ะ ฉัน พอจะเข้าใจ” “กฎบางอย่างกไ็ มจ่ ำเป็นต้องเขียนเอาไว้ มันเป็นทร่ี กู้ ันดี” ก็ขม่ ใจเไธวอ้ ขฝบนื ฟทันำสแหีนน่น้าเรอยี ยบาเฉกทยทำรวา้ ่ายไเมข่คาใอ่ หย้สปารสะมสทบ่ียคังวกามลส้ามำเารอจ็ อนกักคำสงั่ เธออยา่ งน้ีนักแต่ “รบั ทราบคะ่ ปลอ่ ยได้แล้ว ฉันจะกลับห้อง” “พนักงานไม่มสี ทิ ธ์ อิ อกคำสงั่ กับนายจ้าง รไู้ หม” “นายจ้างไม่มสี ทิ ธ์ ิล่วงละเมิดทางเพศลูกจ้างเหมอื นกัน” “อา...ใชส่ ิ แตต่ อนนั้นเพลนิ ไมใ่ ชล่ ูกจ้าง” “ตอนน้ใี ช่ ปลอ่ ยฉันได้แล้ว” เธอหันไปมองรอบๆ อย่างหวัน่ ๆ เม่ือเหน็ พนักงานบางคนหันมามอง หนึง่ ใน น้ันคือพนักงานสาวชา่ งนินทาท่ีเคยนินทาเรอ่ื งของเขากับอวี า นัยน์ ตาท่มี องมาเบกิ กว้างด้วยความแปลกใจเม่อื เห็นว่าเธอกำลังอยกู่ ับใคร และคนคนนั้นยังจับต้นแขนเธอ ไว้แน่น “คณุ กำลังจะทำให้ฉันเดือดร้อน” “เพลนิ ทำตัวเองท้ังนั้น ใครสงั่ ให้มาทำงาน” เสยี งของชายหนุ่มห้วนข้ึน เขาหัน ไปกดลิฟต์ อกี ตัวท่ีอยู่ข้างกันเพ่อื ข้นึ ไปยังช้นั สวีตโดยไมย่ อมปล่อยแขนเธอ “ฉันอยากหารายได้พิเศษ ถ้าคุณไมอ่ ยากให้ทำ แล้วรสี รบั ฉันทำไมละ่ ” ประตูลพิฟูดต์ยปังิดไลมง่ทแันลจะบเขาเยธออมกปถ็ ลกู อ่ดยึงเแขข้านไปเธในอลฟิ ต์ ที่เปดิ ออก หญิงสาวถอยกรดู ทันทเี มื่อ

“คณุ จะทำอะไร ฉันยังไมอ่ ยากข้ึนไปข้างบนนะ” “จะไปไหน” “ก็...” สมองของเธอเรม่ิ ทำงานหนัก “ไปหาอะไรกินคะ่ ” “เด๋ียวสงั่ ให้เขาเอาข้ึนไปให้บนห้อง” “ฉันอยากไปหาอะไรกินเองด้านลา่ งแล้วข้ึนไปเดินเล่นท่ีดาดฟ้าเรอื ยังไม่อยาก กลับห้อง” “กลับก่อนก็แล้วกัน” “ไมก่ ลับ!” “เดก็ ” เขาทำเสยี งหยัน “พอไมไ่ ด้อยา่ งใจกร็ ้องงอแง” “ฉันไม่ใชเ่ ด็ก แล้วมันเรอ่ื งอะไรท่ีคณุ ต้องมายุง่ ว่างมากนักหรอื ไงถึงมีเวลามา หาเรอื่ งคนอืน่ ” “ท่าทางจะวา่ งไมเ่ ทา่ เพลิน เพราะหาเรอ่ื งใสต่ ัวเกง่ ไมเ่ ท่า” “พูดไม่ร้เู รอื่ ง” เธอวา่ ใสห่ น้า เอาเสยี งเข้าขม่ ไว้กอ่ น ไมเ่ ข้าใจว่าอยู่ๆ เขาจะ กลับมายุ่งกับเธออีกทำไม “อ้อ จะเถยี งง้ันสวิ า่ ทล่ี นี เสนอให้เอาตัวเพลนิ เป็นเดิมพันเพราะไมเ่ คยไปให้ ความหวังเขา” นัยน์ ตาของเขามปี ระกายดุกร้าวข้ึนมา และใบหน้าเรยี วร้อนผา่ วเพราะคำถามเชงิ ดูหมนิ่ นั้นไปแล้ว “ฉันจะทำอะไรมันก็เรอ่ื งของฉัน เราไมม่ ีอะไรเกย่ี วข้องกันถ้าคุณยังพอจำได้” ลิฟต์ เปิดออก เธอถูกดงึ ต้นแขนออกไปตอ่ โมโหเลือดข้นึ หน้าจนอยากท้งิ ตัวลง รอ้ งกรด๊ี เหมือนเดก็ อย่างที่เขาปรามาส แตช่ ายหนุ่มใช้น้วิ จ้มิ หน้าผากโค้งมนขม่ ขู่ “ถ้าเรม่ิ รอ้ งตอนน้ี จะทำให้ร้องทั้งคืน” “จะมาย่งุ กับฉันทำไม อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ”

ภาพเขาคลอเคลียกับผู้หญิงอกี คนแวบข้นึ มาในสมอง ทำให้มดมีกำลังเท่า ชา้ งสาร เธอผลักอกแกรง่ เต็มแรงจนเขาเซ โดมินิกก้มลงมองหญิงสาวท่หี น้าแดงจัด ตา วาววับราวกับภเู ขาไฟจวนเจียนจะปะทดุ ้วยความแปลกใจ “ก็ทำไมจะยุ่งไมไ่ ด้ ไมย่ ุ่งกับเพลินแล้วจะให้ไปยุง่ กับใคร” หางเสยี งเหมือน ง้องอน แตค่ นท่ีกำลังโกรธหน้ามืดไม่รับรู้ ความน้อยใจ ความโกรธ และความปวดรา้ ว ประเดประดังเข้ามาจนรสู้ กึ ถงึ ก้อนสะอ้ืนทข่ี ้ึนมาจกุ แน่นอยใู่ นอก น้อยใจ...ท่เี ขาปฏเิ สธ ผลักไสเธอโดยไร้คำอธิบาย ราวกับไม่เคยไยดกี ัน โกรธ...ทีเ่ ขาควงผู้หญงิ อ่นื มาเย้ยหยัน ท้ังทีท่ ำราวกับขาดเธอไม่ได้เพียงไม่ก่นี าที ก่อนหน้า ปวดรา้ ว...ทีไ่ ด้รวู้ า่ ไม่เปน็ ทต่ี ้องการอกี ต่อไป นาทหี นึ่งทำเหมอื นคลั่งไคล้ขาดเธอไมไ่ ด้ แต่นาทตี ่อมากลับผละออกเหมอื นเปน็ คนแปลกหน้า สใู้ ห้เขาบอกเธอวา่ เขาไม่ต้องการแล้วยังดเี สยี กวา่ ทำราวกับเธอไร้หัวใจ “เพลิน” ชายหน่มุ พยายามรง้ั รา่ งเลก็ เข้าหา แตเ่ ธอถอยหนี “อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ฉัน” “ฮันนี่ ไม่เอาน่า พูดกันดีๆ ก็ได้” “หัวใจของคุณทำด้วยอะไร สนุกนักหรอื ไงที่ได้ล้อเลน่ กับฉัน” เธอเงยหน้าถาม เสยี งพรา่ น้ำตาคลอ กำมอื แน่น หูอ้อื ตาลายไปหมดจนไม่รตู้ ัวว่ารา่ งอวบอม่ิ ปรากฏตัว ข้นึ ท่โี ถงทางเดินอกี ด้าน “โดมนิ กิ มีอะไรหรอื เปลา่ คะ” สองหนุ่มสาวหันขวับไปมองผ้มู าใหม่ ก่อนท่ีอวี าจะอทุ านเมือ่ เหน็ สภาพของ สาวน้อยหน้าใสเมื่อตอนหัวค่ำ “ตายจรงิ ! นี่พนักงานเสริ ์ฟของคุณนีค่ ะ เปน็ อะไรไปหรอื เปล่าจ๊ะเธอ ท่าทางไมด่ ี เลย”

การมพี ยานเปน็ คคู่ วงคนใหมข่ องเขาซงึ่ ทำท่าหว่ งใยเธออย่างจรงิ ใจท้ังสหี น้าและ แววตา ทำให้ความโกรธที่อัดแน่นลดฮวบเหมือนลกู โป่งถกู ปลอ่ ยลม สถานะที่ไมเ่ คยได้ รับการรับรองและไมเ่ คยแยง่ ชงิ ผู้ชายกับใครทำให้ทำตัวไม่ถกู “มะ...ไม่คะ่ ฉันกลับห้องละคะ่ ซนิ ญอรา่ ” เธอพึมพำแก้ตัวแล้วหันหลังกลับ เดนิ เรว็ ๆ ไปท่ีห้องของตัวเอง แตอ่ ารามรบี รอ้ นและสติทไ่ี ม่อยู่กับเน้อื กับตัวทำให้เดิน ไเดปินทหีก่ ้อลับงขกอเ็ สงเยี ขหานแท้าเนพราจะนห้มอางถขึงอปงรโะดตมหู นิ ้อิกงอถยึงู่หไดัว้กมะมุ พซรง่ึ บิเปต็นาปทราบิงตๆัน อยากครางออกมา จะ ก็ดันไมม่ ี จะแกล้งเดนิ ลงบันได หญิงสาวเงยหน้าข้ึนมองบานประตู กัดฟันแนน่ เพราะนกึ ไมอ่ อกวา่ จะทำอย่างไร ดี ร้สู กึ โงเ่ งา่ เหมือนตัวเองเหลอื เซลล์ สมองอยเู่ ซลล์ เดยี ว คยี ์ การ์ดห้องน้ีเธอฝากรสี คนื เขาไปแล้วด้วย เอาวะ! ไมใ่ ชว่ า่ จะไม่เคยอาย กลับกก็ ลับ ใครเขาอยากหัวเราะเยาะกช็ า่ งปะไร รา่ งเลก็ หันขวับจะกลับทางเดมิ และต้องชะงัก เพราะรา่ งใหญ่มายนื ขวางอยูต่ รง หน้า เธอคงระดับสายตาเอาไว้ที่แผ่นอกของเขาเพราะอายจนไมก่ ล้าสหู้ น้า ทวา่ กย็ ัง อตุ สา่ ห์ เหน็ ว่าอวี าเดินจากไปแล้ว และกำลังกดลิฟต์ อยทู่ ี่โถงทางเดนิ ไกลออกไป หญิง สาวขมวดค้ิวมนุ่ จะเดนิ ผา่ นเขาออกไปแตถ่ ูกเขาคว้าต้นแขนไว้ “จะไปไหน” ถามเหมือนกล้ัวหัวเราะ คงจะเย้ยเธอด้วยแนๆ่ “ไมน่ ึกว่าเพลินจะอยากแสดงตัวให้คนอ่ืนรวู้ า่ เราเป็นอะไรกัน” เลือดสบู ฉีดข้ึนหน้า และมันมากจนเธอมั่นใจวา่ ผวิ คงแดงเหมือนผิวมะเขอื เทศ “หลกี ฉันจะไปตามแฟนคุณให้ เด๋ยี วเขาจะเข้าใจผดิ ” “อะไรนะ!” โดมินกิ ถามอยา่ งงนุ งง กอ่ นจะเปลง่ เสยี งหัวเราะออกมาดังลั่นเมอื่ เข้าใจสง่ิ ทเี่ ธอกำลังบอก ทั้งขำท้ังฉุน “ไมต่ ้องเขินหรอกน่า ฮันนี่ อีวาเขาทำใจได้” “แตฉ่ ันทำใจไมไ่ ด้”