พยศรักมาเฟีย

“สว่ นฟลอรนี า่ คุณกลัวท่จี ะอยู่กับอเลก็ ซ์หรอื เปล่าครบั ” “เอ้อ...คือ ฉัน...” เป็นครง้ั แรกท่พี ชิ ญดาราอยากใช้ความรนุ แรง อย่างเชน่ ลุกข้นึ หาแจกันมาทุ่มหัว ผู้ชายคนน้ีให้เลือดอาบ โทษฐานก่อกวนคนอนื่ จนเสยี กระบวนไปหมด ถงึ อยา่ งนั้น เธอยังหันไปย้มิ หวานให้อเลก็ สก้ี “ฟลอรนี า่ คงไม่กลัว แต่ฉันต้องทำตามคำสัง่ ของลงุ ยอห์ น คณุ เข้าใจนะคะ อเลก็ ซ์” “เอ่อ...อันทจ่ี รงิ แล้วผมไมค่ อ่ ยเข้าใจหรอกครับ” เป็นงั้นไป! กล่าวแท“เรพกลขนิ ้นึ เมซนา็ เอแกตส่ตาารซแง่ึลม้วอไปงสเถบอเธะอบฉอันกอวย่าู่คน‘ขเด้อยี ตวกไลดง้”ระกหลวับ่างเปทั็้นงคฟ่เู ลปอน็ รอนี ันา่ สเสน้ิ ยี สเดอุ ลงทง่ี แหลม้วด’วา่ ทเพายราาะทขมืนาเเฟธอียยอังยทา่ งซู่ เ้ปีธลออ่กยลัใวหอ้เะพไรอ่ื นนักสหาวนอากยะ่ใู อนแีนค้ตี ่เอ่ซน็ สใญัครญตา่อกใับคครคู่ค้งาขจะอสงงพสอ่ ยั กันไป พชิ ญดาราเลยอ้ึง กะพรบิ ตามองเพ่ือนสนิทท่ีไหวไหลน่ ิดๆ เหมือนจะบอกวา่ ชว่ ยไมไ่ ด้ หมดกัน! ความพยายามของเธอในการชว่ ยคาเรน และการเสยี เวลาโดดเรยี นมา ถึงทีน่ ่ี หญงิ สาวถอนใจแล้วก้มลงเซน็ เอกสารทีต่ ัวเองถอื อยู่ สง่ ให้โดมินิกแล้วรบั เอกสารที่เขาเซน็ แล้วมาเซน็ ตอ่ บ้างอยา่ งซงั กะตาย ทนายความเข้ามารบั เอกสารท่ีท้ังคเู่ ซน็ แล้วท้ังสองฉบับไปตรวจสอบ กอ่ นจะ พยักหน้าให้พร้อมย้มิ กว้าง “เรยี บรอ้ ยแล้วครบั ” “จะให้ฉันมารบั เธอไปชอปปิงหรอื เปลา่ ” คนที่จะต้องออกไปจากห้องถามเพื่อน เสยี งอ่อยด้วยความหวัง “ไมต่ ้อง”

เห็นสหี น้าของไฮโซสาวแล้ว พิชญดาราจึงจำใจลกุ ข้นึ ยืนและเดนิ นำออกจาก ห้องอยา่ งกะปลกกะเปล้ีย แตย่ ังไม่วายได้ยนิ โดมินิกหันไปออกตัวกับฟลอรนี ่า “คณุ คงไมโ่ กรธใชไ่ หม ผมไม่ได้พบเธอนานแล้ว” “ไมห่ รอกคะ่ ” “ฝากฟลอรนี ่าด้วยนะ อเลก็ ซ์” หางเสยี งโดมนิ กิ มีนัยซอ่ นอย่แู ละไมย่ อมออกจากห้องจนอเลก็ สก้ยี อมเงยหน้า ข้นึ อยา่ งไมเ่ ต็มใจ “รแู้ ล้วนา่ นายไปเถอะ” นั่นเป็นสงิ่ สดุ ท้ายท่ีเธอได้ยิน พิชญดาราเดินลิ่วออกจากห้องโดยไม่รอคนทตี่ าม หลังเธอออกมา “เฮ้! เพลนิ รอก่อนส”ิ รา่ งเลก็ หยดุ กกึ หน้าลฟิ ต์ หันกลับมาเผชญิ หน้าเขา ปากเม้มแน่น ดวงตากลมโต หรลี่ งอย่างเอาเรอ่ื ง “คณุ ต้องการอะไรกันแนค่ ะ มสิ เตอร์เบดฟอร์ด คุณทำให้เรอ่ื งยุ่งไปหมด” “ผมไม่เข้าใจว่ายงุ่ ตรงไหน” เขาทำหน้ามึนงงหรอื แสร้งตีหน้าซอื่ เพราะเธอไม่ เชอื่ วา่ คนอย่างโดมนิ กิ จะดูไมอ่ อก “ก็ฟลอรนี า่ ไม่อยากอยกู่ ับมสิ เตอร์แอนโทนอฟสองตอ่ สอง” “อเล็กซ์น่ะเหรอ ทำไมถึงไมอ่ ยากอยู่ ผมเข้าใจวา่ สองคนน้อี าจจะลงเอยกันด้วย ซำ้ ” เอาเรอ่ื ง“กสฟ็ว่ นลตอัวรนขี ่าอนงะ่เธ..อ.”มาตพ้ังดู ใใจหจ้คะพนดูอแืน่ ลฟ้วังต้อแงลสะา่ โยดหมนิน้ากิ กเพ็ไมร่จาะำฟเปล็นอตร้อนี งา่ รคู้ งไหมญช่ ิงอสบาแวนเล่ถย้า พน่ ลมออกจากจมกู กอ่ นเปลี่ยนเรอื่ ง “คณุ ตามฉันมาทำไม” “อยากคุยกับเพลิน” “คุณควรเรยี กฉันว่าพิชญดารามากกว่า”

“ล้อเล่นรเึ ปลา่ ” เขาทำหน้าเหมือนถกู บังคับให้กลืนยาพษิ “ชอ่ื ยากอยา่ งน้ันใคร จะไปเรยี กได้ ถ้าเรามีลกู เพลนิ คงต้องหาชอื่ ที่ออกเสยี งง่ายกว่าน้ันนะ” “ลกู !” “อยา่ งเชน่ ดรณ์ จะเรยี กวา่ ดอน ก็ได้ ชอื่ จะได้ไม่เพ้ียนเหมอื นเพลนิ ” “แหวะ ไมเ่ พราะ ต้องเปน็ ดรัณภพต่างหาก แปลวา่ ข้ามความทุกข์ ในโลกได้” ออดอตกี มบัาณด้ฑวนติ ๆเกียไมรบ่ต่งินภิยูมมิขออันงดคับนหเปนน็ ่งึ คแมณ่ ะอักษรศาสตร์รบี ทักท้วง ทนไม่ได้ท่จี ะให้ชอ่ื ลูก “ไมเ่ หรอ งั้นก็ต้องเปน็ พล ถ้าเพอื่ นต่างชาติเรยี กกจ็ ะเปน็ พอล ผ้หู ญงิ ก็ พอลลา่ ง่ายกว่านะเพลนิ ” ผู้เป็นน“ักพปลรกาฤชตญด์ กี พวล่าคแำเปดลยี ววา่ เผด้สู๋ียรว้าชงอพ่ื ไลมัง่ขลคังวาเมกหรมอ่ าดย้วดยเี ”หมเือธอนเพถชิยี ญง -แดตา่รแาลท้ว่แี กปต็ ล้อวงา่ หดนาว้า ร้อนวบู เม่ือเห็นประกายขบขันในตาสฟี ้าอมเขียวของชายหน่มุ น่ีเธอเถยี งเรอื่ งบ้าอะไรกับเขาอยลู่ ะ่ ยะ ใครสนใจกันละ่ ว่า ‘ลกู ของเรา’ จะชอื่ อะไร! “คณุ จะเรยี กฉันวา่ เพลนิ ก็ได้ เอาละค่ะ อยากคยุ อะไรก็ว่ามา” “เพลินจะให้พดู ตรงน้ีนะ่ เหรอ” โดมินิกหันมองรอบๆ ทั้งคูย่ นื อยใู่ นโถงทางเดนิ ช้นั ห้องพักซง่ึ มคี นเดินผา่ นไป มาเนอื งๆ ในเวลาหัวค่ำ ตรงหน้าลิฟต์ กม็ คี นยนื รอลฟิ ต์ อยสู่ องสามคน “เราไมใ่ ชค่ นสนทิ ชดิ เช้อื กันพอทจ่ี ะต้องหาท่ีสว่ นตัวคุยกันหรอกนะคะ” เธอ บอกเสยี งเยน็ ซง่ึ เคยใชไ้ ด้ผลเสมอกับผู้ชายคนอืน่ ทว่านัยน์ ตาโดมินกิ กลับมีประกาย ขบขัน “แต่ผมวา่ เราหาที่ที่มันเป็นสว่ นตัวกว่าน้ดี กี วา่ ” “ไม่หาค่ะ” หญิงสาวยกมอื ข้นึ กอดอกแปลวา่ ไม่เปลี่ยนใจแน่ เธอมองชายหนุม่ ที่กำลังทำ

หน้าลำบากใจ “ถ้าไมพ่ ดู ฉันจะกลับห้องแล้วนะ” เธอเรมิ่ ขู่ “แนใ่ จเหรอจ๊ะ” “แน่ซะยง่ิ กวา่ แน่” คนถูกขสู่ อดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แหงนหน้ามองเพดานกอ่ นยอมถาม อยา่ งไม่เตม็ ใจ “เพลนิ อยากรบั คา่ เล้ียงดเู ป็นรายเดือนหรอื รายปี” “ค่าเล้ียงดู?” พชิ ญดาราทวนคำอ้าปากค้าง รสู้ กึ เหมือนรอบตัวเงียบสงัดจนแม้ แตเ่ ขม็ ตกหนง่ึ เลม่ กค็ งได้ยิน เธอหันมองรอบๆ เห็นสายตาของคนรอลฟิ ต์ กับคนทีเ่ ดนิ ผา่ นไปมากำลังหยดุ อยู่ ท่เี ขากับเธอ หนมุ่ คนหนึง่ ที่ยืนอยขู่ ้างป้าอีกคนกวาดตามองเธอตั้งแตห่ ัวจดเท้า เหมือนอยาก จะรเู้ หมอื นกันวา่ เธอจะรบั ‘ค่าเล้ยี งด’ู ยังไง สว่ นคุณป้าท่าทางเครง่ มองผ่านแวน่ มาที่ เธอด้วยสายตาของครแู กส่ ดุ เฮ้ยี บ มอี กี สองคนเดนิ ผ่านมาพอดี ทั้งคู่ปรายตามองหนุม่ สาวหน้าตนื่ ก่อนเหน็ วา่ ฝ่าย หญงิ มองเธออย่างเหยียดหยามราวบอกวา่ เธอหากินผดิ ท่ี ขณะท่ฝี า่ ยชายมองโดมนิ กิ ด้วยความอิจฉาและมองเธอตาปรอย “คณุ พูดบ้าอะไร!” เธอหันกลับมาท่ชี ายหน่มุ ตรงหน้า กัดฟันถามเสยี งตำ่ แทบไม่ ได้ยนิ “หรอื จะเหมาแบบตลอดชพี ผมว่าอย่างหลังนีก่ ็ดเี หมอื นกัน เราคงเข้ากันได้ดี” “มสิ เตอร์เบดฟอร์ด” “อย่าเรยี กอย่างนั้นสจิ ๊ะ” เขาว่าเสยี งกระเสา่ “ผมก็บอกแล้ววา่ บทเจ้านายกับ เลขาฯ หรอื พยาบาลกับคนไข้ต้องเอาไว้เลน่ ตอนเราอยู่ด้วยกันสองตอ่ สอง เพลินมา เรยี กในท่ีสาธารณะตอนท่ผี มทำอะไรไม่ได้อยา่ งน้ีก็แยน่ ่ะส”ิ

เขาก้มหน้าลงใช้น้วิ กดหว่างค้ิวเหมอื นเธอกำลังทำให้เขาตกอยู่ในสภาวะ ‘ลำบากกาย’ หนมุ่ สาวทที่ ำท่าจะเดินผ่านไปแกล้งมายนื รอลิฟต์ เสยี อยา่ งน้ัน ลิฟต์ บ้ากย็ ังมาไม่ ถงึ สกั ที และทุกคนกย็ นื ทำท่าไมร่ ้ไู ม่ชไ้ี ด้ไม่แนบเนยี นเลยสักนิด ราวอยากมีสว่ นรว่ ม กับการเจรจาของเธอเหลอื เกิน โอ้! สวรรค์ หญิงสาวสะกดอารมณ์ ให้กลับสภู่ าวะปกติ แม้จะยากเยน็ แตก่ ท็ ำได้ เธอเคยโดน มามากกวา่ น้เี ยอะ แค่น้มี ันเดก็ ๆ เขาไมม่ ีทางทำอะไรเธอได้ คดิ อย่างน้ัน พชิ ญดาราก็ ย้มิ หัวเราะเสยี งแผ่วเหมอื นกำลังเขนิ อาย “แหม กไ็ มใ่ ชว่ า่ ฉันไมอ่ ยากรบั ข้อเสนอนะคะ มสิ เตอร์เบดฟอร์ด แตไ่ ม่แน่ใจวา่ คณุ จะส้รู าคาไหวหรอื เปล่า” “สขู้ าดใจ อยากได้เท่าไหร่ เพลนิ บอกมาเลย” “แนใ่ จเหรอคะ” เธอถามกลับด้วยลลี าเหมอื นทเ่ี ขาถามกอ่ นหน้าเป๊ยี บ “ทมุ่ หมดหน้าตักจ้ะ” มองนู่นพมชิ อญงนดีา่ รแาตแส่มั่นรง้ ใเจดวา่ะาทลุ้กินคนมเอองยี ไงปหรอรู อบฟๆังรเาหคมาอืขนอลงเำธบอากกันใจทเั้งตนม็ ้ันที แม้คนรอบข้างจะ เขาอีกนดิ ถามเหมอื นกลัวคนอ่ืนจะได้ยนิ เธอชะโงกไปใกล้ “ฉันไมอ่ ยากให้เป็นเหมือนตอนของอซิ าเบลน่คี ะ” “อซิ าเบลทำไม” คนฟังงง “กแ็ หม...” ทำท่าอดิ ออดอีกนดิ ก่อนยอมพดู ต่ออยา่ งเสยี ไม่ได้ “เธอเลา่ ว่า เพราะคุณเอาเงนิ มาลงทนุ กับไอ้เรอื สวั่ ๆ ลำน้หี มด ค้างค่าเล้ยี งดเู ธอมาหกเดอื นแล้ว เธอสดุ จะทนเลยต้องขอเลกิ กับคุณไปหาแฟนใหมท่ ี่ใจกว้างกว่าน้”ี เปน็ คร้ังแรกเหมอื นกัน...ที่คนอยา่ ง โดมนิ กิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด ยนื อ้งึ เหมือน ถูกสาป แต่แม่สาวตัวจ้อยยังคงพูดต่อด้วยสหี น้าเกรงใจ๊ เกรงใจ “เธอยังบอกว่าบทบาทบนเตยี งหว่ ยๆ ไม่ได้เรอื่ งทีต่ ้องจัดให้อย่ใู นอันดับบ๊วยน่ะ

ยทจะัั้งงเหพหมอน็ ดทดหน้วรยอแกกตับน่ถเะธ้าคอเหะนอฟยี ุ๊ยัวงดตแบใูายจบร!น”า้ ย้คี จงแไรสมงิ รๆส่ ้ง้ยู แฉกตัมน่รอืกอู้ ข็เยล้นึ ่ายงปกนิดัล้นปัวแานกล่้ะสวสไหี มคิน่สะ้าบตเาื่นพยรใาจ“ะอคเันลวาทยมี่จอจรยรงิ างิฉกแันจลกะ้วฟไ็กมังอ็ จ่เชอากอก่ื ปากคุณมากกว่า” “อ้อ!” ชายหนุม่ รบั คำอยใู่ นลำคอ คราวน้ีคนรอบข้างซง่ึ พอจะร้วู า่ เขาเป็นเจ้าของเรอื ‘สวั่ ๆ’ ปรายตามามองด้วย สายตาแปลกๆ บางคนหลบตาเม่ือเขาหันไปมอง บางคนกม็ องกลับด้วยสายตา คจาลกากงแารคสลำงรใวจจทโดเ่ี หยน็ นหิตนยุ่มสหาลรฟอ่ อมรา์บดเสข์ ้มแฐทา้จนระงิ รแำ่ ลร้ววเยปอน็ ันคดนับต‘ต้น๋ึงๆหนืด’ในกับลคสิ ู่ขต์ามหาเศรษฐโี ลก สาวๆ อนยติ ายกสมาีเรซแก็ฟซช์ดนั่ ้วแยละแธตรุ ่กกลจิ าชยอื่ เปดังน็ หวล่าแายทฉ้จรบงิับแจลัด้วใเซห้กเ็ ขซา์ขเปอ็นงนเขักามธัรุนกิจ‘หหว่นยุ่ม’สจดุ นเซตก็้อซงจที่ ัด่ี อยใู่ นอันดับบ๊วยอยา่ งทเ่ี ธอวา่ ชายหนมุ่ ยืนอ้ึงอยู่สองสามวินาทีเพราะไม่เคยเจอไม้น้จี ากสาวคนไหน กว่าจะ เกปันลเ่งขเ้าสไยีปงขห้าัวงใเรนาโะดอยอทกี่พมชิาดญังดลัา่นรโาถพงุง่ ทเขา้งาไเดปนิกไอ่ ดน้ลคฟิ นตอ์ กื่นม็ าถงึ พเหอลดอืี แแตล่เขะคาซนง่ึ่ ทยี่ยนื นื จร้อองอใยบกหู่ กน็ ร้าู เนยี นผ่องของคนที่ทำไมร่ ้ไู ม่ช้แี หงนมองหมายเลขลิฟต์ อยู่หน้าลฟิ ต์ คนอื่นทำหน้าเลิ่กลั่กมองเขาเป็นตาเดยี วจนลิฟต์ ปิดลงและหมายเลขสวา่ งเรม่ิ เปลี่ยนไปเรอื่ ยๆ ภายในลิฟต์ เงียบกรบิ พิชญดาราถอนใจ ชะโงกตัวไปกดชั้น 9 ท่ีตัวเองพักแล้ว ยืนนง่ิ รสู้ กึ วา่ ทกุ สายตากำลังแอบจับจ้องเธอ ในทส่ี ดุ ใครสักคนคงทนไม่ได้เลย สง่ เสยี งถามออกมาเบาๆ “นี่ ทค่ี ุณพูดมาน่ะจรงิ เหรอ” “ตายจรงิ นพ่ี วกคุณก็ได้ยินเหรอคะ” ถามเสยี งตกใจเต็มทเี่ หมือนไมร่ ู้ “...” “เฮ้อ...จะจรงิ หรอื เปลา่ ฉันก็ไม่ร้หู รอกคะ่ แต่ถ้าคณุ ได้ยนิ ขา่ วเพ่ือนของฉันทีเ่ ปน็

นทอักดแสลดงเงหชมอ่ื อื นอเิซสายี เดบาลยนเัจกนหเนนาอแร์ลเะลปกิ ลก่อับยมใสิห้เคตนอฟร์ัเงบคดดิ ฟเออารเ์ดอเงมอ่ื ไหร่ ฉันกค็ ง...” เสยี ง ป๊งิ ! ชนั้ 9 “ถงึ ชั้นของฉันพอดี ไปแล้วนะคะทุกคน” “...” รา่ งเล็กเดนิ ลอยชายกลับเข้าห้องด้วยความรสู้ กึ ดีข้ึนมาบ้าง เธอย่นจมกู นิดๆ คนอะไร ถกู หลอกดา่ ขนาดน้ันยังจะมีหน้ามาหัวเราะ แตก่ ย็ อมรบั ว่ายังดที เ่ี ขา หัวเราะ ขนื เขาโมโหจนโผเข้ามาทำรา้ ยเธอคงส้ไู มไ่ หวเพราะขนาดหา่ งกันหลายขมุ หวัง ว่า...เขาคงไม่โทร. ไปฟ้องพ่ีแพงหรอื ซานโดรหรอกนะ พชิ ญดาราอาบน้ำเตรยี มตัวนอน แต่เมอ่ื ล้ มตัวลงนอนบนเตียงก็นึกเป็นหว่ ง ฟลอรนี า่ จนต้องคว้าโทรศัพท์ มือถือมากดหา เสยี งรอสายดังอยูห่ ลายครงั้ แตไ่ ม่มคี นรับ เธอเลยหยดุ ไปชวั่ ครกู่ ่อนจะเรมิ่ โทร. ใหม่ ยังคงไมม่ คี นรบั แต่เธอไมย่ อมแพ้ กระหนำ่ โทร. อยา่ งไมเ่ กรงใจ ทนได้กท็ นไปสิ แตพ่ อโทร. ครัง้ ท่ี 6 กม็ คี นรับจนได้ คนในสายเหมือนกำลังกระหดื กระหอบ “ฮัลโหล” “ฟลอรนี า่ เสรจ็ รยึ ัง ทำไมไมข่ ้ึนมาสักที” “เอ้อ...จะข้ึน ข้นึ เด๋ียวน้ีแล้วละ...” จากนั้นเสยี งก็เบาลงเพราะไฮโซสาวดึง โทรศพั ท์ ออกหา่ งเพื่อพูดกับใครอกี คน “อเลก็ ซ์ ฉันต้องไปแล้วนะคะ พอดีเพลนิ โทร. มาบอกว่าพ่อมเี รอ่ื งด่วนจะคยุ ด้วย” “น่าเสยี ดายจังเลยนะครับ” “เอาไว้คราวหน้านะคะ” “ครบั แล้วเจอกันคราวหน้า” “ฉันจะข้นึ ไปเด๋ยี วน้แี หละเพลนิ ขอบใจที่โทร. มาเรยี ก” น้ำเสยี งฟลอรนี ่าดใี จ เกินเหตุ จากนั้นเธอกว็ างสายไป

“คอ่ ยยังชัว่ ” พิชญดาราย่นจมูกให้โทรศพั ท์ แล้วหยบิ รโี มตมากดดูรายการขา่ ว เธอกำลังฟังรายงานข่าวเรอื่ งที่สาม ประตหู ้ องกถ็ กู เปดิ ออก ไฮโซสาวยืนอยู่ หน้าประตู สหี น้าเหมือนเพิ่งผ่านสงครามมา เสอ้ื ผ้าแบรนด์ เนมไมเ่ รยี บรอ้ ยนักจนพชิ ญ ดาราผุดลกุ ข้ึนนัง่ มองอย่างตกใจ “เธอเปน็ อะไรหรอื เปล่าฟลอรนี า่ ” “ถ้าเธอโทร. ชา้ กว่าน้ันแค่ห้านาที ฉันต้องตายแน่” ฟลอรนี ่าบอก สหี น้า พรัน่ พรงึ “อย่าบอกนะวา่ เขาปล้ำเธอ” “เอ้อ...กไ็ ม่เชงิ ” ดงึ ก๊บิ เพชรท่ีทำท่าจะหลดุ มหิ ลดุ แหลอ่ อกจากเรอื นผมท่ี ฟลอรนี ่าโบกมือ ยงุ่ เหยิงเล็กน้อยโยนไว้บนโต๊ะแตง่ หน้าอย่างไม่อนิ ังขังขอบ “เธอกร็ ้วู า่ ฉันชอบเซก็ ซ์” “ฮอ่ื ” ตากลมโตกวาดดเู พอ่ื นที่เดินไปมาต้ังแตห่ ัวจดเท้า ฉันก็เค“ยแไตดฉ่ ้ยันนิ ชวอ่าเบขเาปเปน็ ็นฝพ่ายวรกกุ นมิยากมคกววาา่ มนร่ะนุ แเขร้งาใดจ้วไยห”ม แตอ่ ีตานีจ่ ะรกุ ฉันทา่ เดียว แล้ว “หมายความว่าเขาใชก้ ำลังกับเธอ ไหนบอกว่าเขาไม่ได้ปล้ำ” “กใ็ ช่ แต่เขาเล้าโลมเก่งจนฉันเกอื บเคล้มิ แนะ่ ถ้าเธอไมโ่ ทร. ไปฉันต้องเสรจ็ แน่” พชิ ญดาราเกือบหลดุ เสยี งหัวเราะ แต่รบี หุบปากเพราะกลัวอีกฝ่ายจะโกรธ “แล้วยังไง ทนายความก็อยดู่ ้วยไม่ใชเ่ หรอ”

“โอ๊ย! เขาไลต่ าทนายนัน่ ออกไปต้ังแต่เธอกับโดมนิ ิกออกไปต้ังแต่ห้านาทแี รก แล้ว” ฟลอรนี ่าตวัดสายตามองมาอยา่ งคาดโทษอกี รอบ “แล้วฉันก็ไมอ่ ยากมอี ะไรกับเขา ว่าแต่...เลา่ มาเด๋ียวน้เี ลยนะ เรอื่ งของเธอกับโด มินกิ น่ะ” “กไ็ มม่ ีอะไรนี”่ “อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก ต่อให้ฉันไมร่ ้จู ักเขาดี แตก่ ร็ วู้ า่ เขาไมใ่ ชค่ นที่จะมาข้ี ตู่กับผู้หญงิ แปลกหน้า อย่าบอกนะว่าเธอเคย...แหม ร้ายนะยะเธอ” ประโยคหลัง เปล่ยี นคยี ์ ข้ึนสงู ลิบ “เขาเป็น“อเพย่อืา่ เนดาขมอั่วงสผ!ิู้ช” ายทพีแ่ ชิ ตญ่งงดาานรากรับบี พขส่ีัดาวฉหันน”้ารอ้ นวบู กับสายตาเลศนัยของไฮโซสาว “เพอ่ื นคนไหน คนระดับโดมนิ ิกเน่ยี นะจะมีเพอ่ื นทแี่ ต่งงานกับพีส่ าวเธอ” “เธอคงไม่รจู้ ักหรอก” ว่าเสยี งเนอื ยแล้วเมินหน้าหนีไปมองโทรทัศน์ “มันต้องมีอะไรมากกวา่ น้ันแน่ ท่าทางเขาเครซเี่ ธอมากๆ” “อย่าบ้าน่ะ เธอมั่วแล้วละ เอาอะไรมาพดู ” สัญญา“ไมฉัก่น่ีนไมาทไ่ ดีก้ต็ราบี บเซอนด็ เนพะรยาะะอยาตกออนยทูก่ ี่กับินเธขอ้าวเฉขันาแเนทบีย่ ไเปม็นล่ ะกสูราเู รยอื่ตงาผจ้าชู กาเยธอไเลมยม่ ีทางอมอ่านง พลาด” คนฟังกลอกตาไปมา ใช้ความเงยี บเป็นคำตอบ “นี่ บอกมาซะดๆี วา่ เขามาพูดอะไรกับเธอ” “ไมม่ ีอะไรสำคัญหรอก เรอ่ื งไรส้ าระน่ะ” “ฉันไมเ่ ชอ่ื คนอย่างโดมนิ กิ ไมน่ ่ามาพดู เรอื่ งไรส้ าระกับเธอ เธอนีม่ ีอะไรดกี ันนะ เขาถึงอยากตอแยด้วย” ถามเสรจ็ กไ็ ลส่ ายตาดูรา่ งท่ีนอนอยบู่ นเตยี ง ใบหน้าเนียนผอ่ ง เพราะเพง่ิ อาบน้ำเสรจ็ ไรเ้ ครอ่ื งสำอาง แต่ฟลอรนี า่ คิดว่าใบหน้าเกล้ียงเกลาจ้มิ ล้ิมเหมอื น

ตุ๊กตากระเบ้ืองอย่างน้ี แม้ไม่แต่งหน้ากย็ ังน่ามองกว่าผู้หญิงสว่ นมาก รปู รา่ งแม้ไมส่ งู ระหงเพราะตัวเล็กแบบสาวเอเชยี แต่ก็กลมกลงึ ไปทุกสดั สว่ น ผิวไมข่ าวเหมอื นอาบ น้ำนมอย่างเธอ แตข่ าวใสดสู ขุ ภาพดี ผอ่ งไปท้ังตัว แถมยังเนียนละเอยี ดราวกระเบ้อื ง พอร์ซเลน “เขาเพงิ่ เลิกกับอซิ าเบลเองนะ เธอเองกบ็ อกว่าเขามคี นท่ีรักอย่แู ล้ว อยา่ มา สงสัยอะไรไม่เข้าท่าแบบน้เี ลยฟลอรนี ่า ฉันไมส่ นุกด้วยหรอก” “ถ้าเธอไม่บอก ฉันจะไมช่ ว่ ยยายคาเรนนัน่ หรอกนะ” “แต่ฉันโทร. ไปตามเธอแล้วไง!” พิชญดาราเถยี งอย่างหัวเสยี “เธอไม่ได้ทำตามข้อตกลง ทบี่ อกว่าจะอยู่กับฉันตลอดเวลานี่ยะ” “แตเ่ ธอเปน็ ฝา่ ยให้ฉันออกมาเอง” ฟลอรนี ่าเบ้ปาก “แล้วจะให้เธออยู่ตอ่ ได้ยังไง ใครๆ จะได้คดิ ว่าฉันกลัวอเล็กซ์น่ะส”ิ “อ้อ! เธอกลัวเสยี หน้า แตไ่ มก่ ลัวเสยี คำพูดท่ใี ห้ไว้กับฉัน เธอก็ร้วู ่าไมใ่ ชค่ วาม ผิดของฉัน” “เพราะฉันรนู้ ะ่ ส”ิ ฟลอรนี ่าคลย่ี ้มิ เจ้าเล่ห์ “ดังนั้นฉันจะยังชว่ ยเพือ่ นเธออย่ดู ี ถ้าเธอบอกมาตามตรงวา่ เธอมีอะไรกับโดมนิ ิ ก” พิชญดารามองไฮโซสดุ แสบแล้วอยากยกมอื ท้ึงผมตัวเอง เมืองไท“ยฉตัน้ังไเมกม่ ืออี บะสไอรจงปะบมี อาแกล้วเ”พราะฉันไม่ได้มอี ะไรกับเขา เคยเจอกันก็แค่ครงั้ เดียวที่ “ไม่ได้เจอกันเกอื บสองปี แต่เขายังเครซเี่ ธอแบบน้เี นี่ยนะ ฟังดไู มส่ มเหตสุ มผล เลยนะเพลนิ ” “ฉันก็บอกเธอได้เท่าน้ีละ เธอกร็ วู้ ่าฉันไมเ่ คยโกหก”

“แตไ่ มย่ อมพดู ความจรงิ ทั้งหมด อย่านกึ วา่ ฉันไม่ร้จู ักเธอนะเพลิน ตกลงจะไม่ บอกใชไ่ หมวา่ เขาตามเธอออกมาคยุ เรอื่ งอะไร” พิชญดาราหน้ามุ่ย ว่าน้ำหน“ก้าต็อายม่างใยจนายะนัน่ถือควงไา่ มฉ่ไันดใ้เหป้็โนอนกาางสแเบธบอแแบล้รวนดก์ ขใ็ อห้ยงทายารคา่ า”เรนไปแคสงานอื่นตอ่ ฉัน “ถึงเธอชว่ ยกไ็ มแ่ นว่ า่ จะได้ซะหน่อย” สาวตัวเลก็ กว่าแกล้งขม่ กลับบ้าง เพราะ คนอย่างฟลอรนี ่าเกลยี ดการเสยี หน้าที่สดุ ฝา่ ยนั้นชะงัก แต่แล้วกย็ ักไหล่ “นั่นสิ ง้ันฉันจะชว่ ยหรอื ไม่ชว่ ยก็มคี ่าเท่ากัน” “เธอใจร้ายมาก ฉันอตุ สา่ ห์ โดดเรยี นมาเปน็ เพ่ือน” อขยนา่ าพดูดจแะบโดบนนไั้นอส้เพิ ลเรยา์ บเปอ็นยเโพฉื่อดนปรลัก้ำยกัังนกลฉ้าเันลย่าใังหไ้มเธเ่ อคฟยัมงคี วแาตมเ่ ลธับอกนับ่ะ “โธ่ เพลิน เธอเลย เหน็ ไหม ส.ิ ..ฉันผดิ หวังนะเนี่ย” พดู เสรจ็ ก็ถอนใจพลางสา่ ยหน้า พชิ ญดาราฟบุ หน้าลงบนทน่ี อน ท้งิ ให้ฟลอรนี า่ หัวเราะขำเดนิ ลอยชายออกจาก ห้อง เพราะเข้ านอนแต่หัวค่ำ สองสาวเลยต่นื ข้ นึ มาในเวลาเช้ามดื ฟลอรนี า่ เข้ามา ปลกุ เธอเพอ่ื ออกไปวา่ ยน้ำ พิชญดาราเปลีย่ นเสอ้ื ผ้าเป็นกางเกงขาสัน้ กับเสอ้ื เช้ติ ทยี่ าวจนเกือบมองไม่เห็น กางเกง คว้าหนังสอื เรยี นเล่มหนึง่ ตดิ มอื ไปด้วยเพราะไมค่ ิดจะลงเล่นน้ำ และใกล้สอบ วิชาน้เี ตม็ ที หญงิ สาวเลอื กเก้าอ้ีผ้าใบตรงมุมทค่ี ่อนข้างเป็นสว่ นตัว เอนกายลงนอนและเปดิ หสนองังชสน้ิอื อวจดาทกรหวาดงทตราเงหจน็นไคฮนโซทั้สงสาวรถะหอันดมเสาอ้มื คอลงเมุ ธอออเปกน็ ตเาผเดยียชวดุ วา่ ยคนร้น้ัำแเหบบ็นบฟกิ ลนิ อีชรนี้นิ ่าเคลกอ็่ ๆย เย้ืองย่างลงไปในสระด้วยมาดเหมอื นเจ้าหญิงเลยย้มิ กอ่ นจะละสายตามาจดจอ่ กับ

หนังสอื ของตัวเอง เธอหลงวนไปกับทฤษฎีในหนังสอื จนเวลาผา่ นไปนานเทา่ ไหรไ่ มร่ ู้ มารสู้ กึ ตัวเมือ่ เก้าอ้ผี ้าใบตัวข้างๆ มีคนมาจับจองเลยเหลอื บตามองอย่างเสยี ไมไ่ ด้ กอ่ นจะหันขวับไป เมปอน็ งใเตคม็รตเาขเามสอื่ วเมหแ็นวว่น่าคดนำดท้วก่ี ยำทลั้ังงนทีเ่อชน้าขทนอาดดตนัว้ีและใชม้ อื สองข้างรองท้ายทอยตัวเองไว้ รา่ งลำ่ สนั เปลือยเปล่าจนเหน็ กล้ามเน้อื เป็นลอนสวย นับได้ซกิ ซ์แพก็ พอดิบพอดี มไี รขนสอี อ่ นเล็กน้อยบนหน้าท้องและหายเข้าไปในขอบกางเกงว่ายน้ำ ท่อนขายาว กำยำได้รปู ท่ีเห็นแล้วจนิ ตนาการโลดแลน่ จนหน้าแดงกำ่ คณุ พระคุณเจ้า! ผู้ชายคนน้ีหล่อจนเธอต้องยกมอื ข้ึนสำรวจมมุ ปากเพราะกลัว จะเผลอทำน้ำลายหยด ตากลมโตมองสำรวจตั้งแตห่ ัวจดเท้าแล้วไล่กลับข้ึนมาใหม่จนถึงใบหน้าคมเข้ม เมอ่ื เหน็ รอยย้มิ นิดๆ ตรงมมุ ปาก เธอถึงร้ตู ัวว่ามองนานไปหนอ่ ยเลยรบี หันหนี รสู้ กึ ร้อนผะผ่าวไปทั้งตัวท่ปี ลอ่ ยให้เขาจับได้ “ผมยนิ ดจี า่ ยลว่ งหน้า เพลินจะได้ไมต่ ้องกลัววา่ เชค็ จะเด้ง ตกลงไหม” เพราะยังตะลึงภาพรา่ งเกอื บเปลอื ยของเขา สมองของเธอจงึ ไมท่ ำงาน “เพลินก็ชอบผมออก” น้ำเสยี งของเขาท้ังมั่นใจและผยอง อาจเพราะรตู้ ัววา่ มดี ใี ห้หลง แต่ขืนปฏิเสธวา่ ไมช่ อบเธอกโ็ กหกเหมอื นกันนัน่ แหละ ชอบรปู รา่ งหน้าตาของเขานะ ไม่ใชน่ ิสยั แนๆ่ “คุณไม่ควรทำแบบน้ีนะคะ ฉันเป็นน้องสาวของพ่ีแพง” แม้จะไมพ่ อใจขนาด หนัก แตก่ ย็ ังบอกเสยี งสภุ าพ ทแ่ี ต่งง‘าพนี่แกพับงซ’านที่เโธดอรวกา่ คัสอื ซนี หี มเพอ่ ่อืมนหลขวองงพเขราาวกพลิลาายศเปอน็ ัครพเรดาโวชพิลลาูกศสากวัสคซนนี โตี ของคุณลงุ “แล้วยังไงจ๊ะ” “อยา่ งน้อยคุณก็นา่ จะมีมารยาทเห็นแก่พ่ีแพงกับซานโดรบ้าง”

คนฟังอ“้ึเงพไปลนิ “ไแมค่ใล่ชูกน่ พ้อล่ีงสูกานว้อแงท้ๆอกี ขออยงา่แงพผงมสอักยหานกอ่ไดย้เ”พลเขินาทไำมเส่ใยชี เง่ พเหอ่ื มนอื นกบาน่มาโรดมยณไม์ เร่ป้วู ็น่า เรอ่ื งธรรมชาตแิ ท้ๆ เรายังโสดกันทั้งคู่ ไม่เห็นจะผดิ บาปตรงไหน” ขนาดช“อ่ือเ้อธ!อ”ที่คุยเธกอันไแมค่ไไ่ดม้ปก่ รีป่ะหระลโายดคใเจขทาเ่ียขังาจจำำไชดอ่ื้ แ“แพปรลวพวา่รถร้าณเปรน็ายเพหื่อรอืนเจพะ่อื ไมนข่ไดอ้ดน้วอยนด้วยก็ หรอื คะ” “ถ้าชอบก็คงขอ แต่ชอบเพลนิ แล้วจะไปยงุ่ กับเพ่อื นทำไม” “แตก่ ับเพื่อนคงไมข่ อให้มาเป็นนางบำเรอหรอกใชไ่ หม” ถามเสยี งแข็งออกไป เพราะอารมณ์ เกบ็ กดวูบเดยี วแท้ๆ แต่วินาทตี ่อมากร็ ้สู กึ ตัวแล้วรบี สา่ ยหน้าย้ิมขัน “ฉันไม่สนใจหรอกคะ่ คุณกำลังเสยี เวลาเปล่า” แม้เพียงวบู เดยี ว แต่โดมนิ ิกกเ็ หน็ รอยขื่นขมทปี่ รากฏอยา่ งชัดเจนในดวงตากลม โตสนี ้ำผ้งึ “เราวางแผนจะมีดอนกับพอลแล้ว ชอ่ื ไทยว่าอะไรนะ...” หวา่ งค้วิ เขาปรากฏรอยย่น ก่อนเขาจะดีดน้ิวดังเปาะ “ดรัณภพกับพลกฤตใชไ่ หม” สำเนยี งเขาแปรง่ นดิ ๆ เธอคิดอย่างงวยงง อย่ใู กล้ผู้ชายคนน้แี ล้วร้สู กึ เหมือน ควบคมุ ตัวเองไม่ได้ “เอาไว้ถ้าฉันอยากเป็นซงิ เกลิ มัมแล้วจะตดิ ตอ่ คุณกแ็ ล้วกัน มีทีไ่ หนน้า ได้เงิน แล้วยังได้ลูกอกี แนะ่ ” เธอหัวเราะซง่ึ มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ร้วู ่าเป็นการหยันตัวเอง แล้วลุกข้นึ เตรยี มตัว กลับ แตข่ ้อมือเลก็ ถูกจับเอาไว้ เธอพยายามดงึ ออกแตเ่ ขาไมป่ ลอ่ ย ตากลมโตจงึ ฉาย ประกายความถอื ดแี ละโทสะข้นึ ชัว่ ขณะก่อนจางหาย โทสะ...ไมเ่ คยชว่ ยให้เธอเอาชนะอะไรได้เลยสกั อย่าง ไมเ่ คยเลย! “ได้ความสนกุ แล้วกค็ วามสขุ ด้วย ผมไมช่ อบให้เพลนิ เป็นซงิ เกิลมัม”

“คุณกำลังเสยี เวลาเปลา่ มสิ เตอร์เบดฟอร์ด คุณคงไม่คิดวา่ ฉันจะหน้ามดื ตกลง กับคณุ หรอกนะ” “ถ้าหน้ามดื คงไม่ตกลง แต่เพลนิ น่าจะมีสติดีกวา่ นั้น มีอะไรท่ีผมให้เพลินไมไ่ ด้ บ้าง” โดมินิกดงึ แขนเล็กแรงจนเธอเสยี หลัก แล้วตวัดเอวเธอดึงลงนั่งบนตักจนหญิง สาวอทุ าน เขาหัวเราะเบาๆ และกดศรี ษะพิชญดาราลงจนหน้าเธอหา่ งจากหน้าคมเข้มแค่ ระยะเผาขนจนสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้ กอ่ นจะกระซบิ เสยี งพรา่ “ผมหล่อจนเพลนิ ไมต่ ้องฝนื ใจ รวยกวา่ ผ้ชู ายทกุ คนไม่ว่าจะในอดีตหรอื อนาคต ทีจ่ ะเสนอแพก็ เกจเดยี วกันน้ีให้เพลิน แถมยังใจกว้างยิง่ กวา่ แม่น้ำแอมะซอนสำหรบั เพลินคนเดยี ว ผมให้เพลนิ ได้ทุกอยา่ ง รับรองว่าเซก็ ซ์กไ็ ม่ห่วยอยา่ งทเี่ พลนิ ใสร่ ้าย ด้วย ลองเทสต์ สนิ ค้าดูกอ่ นก็ได้นะจ๊ะ” แต่ละถ้อยคำทหี่ ลดุ ออกมาจากปากได้รปู งามอย่างชายชาตรี ทำให้คนฟังอ้าปาก ค้าง หน้าเรม่ิ แดงต้ังแต่ทตี่ ้องแนบตัวอุ่นร้อนของเขาได้ครง่ึ ตัวแล้ว ตอนน้ีเลยยิง่ แดง จัด แถมยังรอ้ นวบู จนน่ากลัววา่ ตัวเธอจะระเบดิ ออก อัตตาของมนษุ ย์ เพศผู้นีเ่ ป็นสงิ่ นา่ เหลือเชอ่ื โดยเฉพาะอัตตาของ โดมินิก ไร เดอร์ เบดฟอร์ด! และมันก็นา่ โมโห เพราะดูเหมอื นว่าความมั่นใจของเขาจะไมไ่ ด้เกินจรงิ เลยสัก นิด สง่ิ เดียวท่ียังพสิ จู น์ ไม่ได้คอื เธอไม่รวู้ า่ เซก็ ซ์กับเขาจะไม่หว่ ยอยา่ งทเี่ ขาโอห่ รอื เปลา่ แตถ่ ้าจะร้สู กึ ราวกับจะหลอมละลายได้ทกุ ครั้งทีเ่ ขาสัมผัสแม้เพียงน้อยนดิ มันคงไม่ห่วย แน่ๆ กำลังดูหคมุณ่ินพศรักะด! ์ ศิ เรธดี อ้วคยิดกบา้ารบเสอนออะไใรหอ้เธยอ่นู ไะปเปนน็ ี่ไมน่ใาชงบเ่ วำลเราอทอี่จยะมนู่ าะคยดิ ะถงึ เรอ่ื งใต้สะดือ เขา “ฉันยอมรับละว่ามันน่าสนใจ แตค่ ำตอบของฉันกค็ อื ไม่ อยดู่ ี” “เพลินกลัวจะหลงรักผมละส”ิ “!”

“ผมคดิ อย่างนั้นแหละ” เขาถอนใจเหมอื นคาดเดาเอาไว้อยู่แล้ว มือหนึง่ เลอ่ื นข้ึนดงึ แว่นกันแดดออก เพือ่ สบตาเธอชดั ๆ นัยน์ ตาสเี ทอร์คอยส์มพี ลังดึงดูดอันน่าต่ืนตระหนก ราวกับรา่ ย มนตร์ให้เธอหลงอย่ใู นห้วงละหานสเี ขียวแกมฟ้าจนเกือบเคล้มิ “เพลนิ จะหลงรกั ผมก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก” น้ำเสยี งของเขาปลอบประโลมจนเธอเกอื บหลงเชอ่ื ตามนั้นแล้วถ้า...ความทรงจำ จะไม่แล่นกลับไปที่อาร์ตแกลเลอรี โฟโต้ เม่อื วานน้ี ซงึ่ เธอพบเขากับค่คู วงคนล่าสดุ การตัดสวาทอย่างไร้เยื่อใยที่ฟังดูก็ร้วู ่าคนท่เี จบ็ มีเพียงผู้หญิงคนน้ัน ไม่ใชเ่ ขา ไม่ใชผ่ ้ชู ายไรห้ ัวใจคนน้ี! เบล คว‘ผามมรบักอเกปคน็ ณุ สง่ิแสลว้วยวงา่ ารมะหผวดา่ิ งแเตราผ่ เปมน็ ไมได่ต้้แอคงเ่กพา่ือรคนว..า.มรักอจยาา่ กหผาวู้ห่าญผมงิ คดนูหไมห่ินนเล’ ยนะอซิ า ‘คุณคดิ ไปใหญ่โตแล้วอซิ าเบล ผมไม่เคยนกึ อยากให้คุณหึง อันทจ่ี รงิ ความหงึ ของผ้หู ญิงนี่ทำให้ผมถงึ กับตะครนั่ ตะครอจับไข้ได้ง่ายๆ’ เใปห็นมเ่แพลรแะาตตะ้่นเอข่งาาแกไปาดรล้ผตกา่ัดนนสักบมั ททพนี่สันว้ำเธาส์ทจยีกึงไงับรซส้คงึ่ ตวเขารมผาี ใจ้นู ชำั้น้กเปับมน็ เาธแทอลจ่ี แ้ะวลถอนะยอา่อซิงมโาชนเบ้กำใลโจชตน่างกันรเมาว่อื ฟห้ามกดับคเวหาวมแปอลากจ เธอนกึ อยากเหน็ นัยน์ ตาเขาในตอนนั้น อยากรวู้ ่ามันจะเย็นชาเหมอื นน้ำแขง็ เชน่ คำพดู ท่เี ขาจงใจเสยี ดแทงผู้หญิงท่นี ่าสงสารคนนั้นไหม อยากรไู้ ปถึงว่าเขาใช้เวลา เท่าใดกับคู่ขาแต่ละคนเพื่อจดุ ไฟสวาทให้ลุกโพลงและดับมันลงอย่างเลอื ดเย็น เวลา นานเท่าใดทเี่ ขาเอาแต่ตักตวงความรักและไมค่ ดิ ทจี่ ะมอบให้ใครเพราะ ‘เขาไมต่ ้องการ’ อยากเห็น...เพอ่ื ท่ีเธอจะได้ตอ่ ต้านเขาได้อยา่ งใจนกึ เพื่อหลอมหัวใจของเธอให้ เข้มแข็ง ไม่หวัน่ ไหวไปกับแรงดึงดูดทางกายท่ีทรงพลังจนนา่ ตกใจ ไมพ่ ลั้งเผลอหลงวน อยกู่ ับนัยน์ ตาสเี ขยี วอมฟ้าทส่ี ะกดเธอจนเหมือนต้องมนตรา คณุ พระ! ผู้ชายคนน้ที ำอะไรกับเธอหญิงสาวครำ่ ครวญในใจอยา่ งท้อแท้ “ฉันคงไม่เผลอใจหลงรกั คุณ ฉันไม่อยากให้คณุ มาตะครัน่ ตะครอจับไข้เพราะ

ฉันหรอก” น้ำเสยี งพรา่ ปนถอื ดขี องเธอทำให้โดมินกิ ยน่ หัวค้ิวเพราะไม่เข้าใจ แตส่ ายตาเป็น อรทิ ีเ่ ธอสง่ ให้ทำให้เขาเข้าใจในเวลาต่อมา ประกายขบขันแกมเอน็ ดพู รา่ งพราวใน นัยน์ ตาทำให้หัวใจเธอเกอื บหยุดเต้น “เพลนิ จะหงึ ผมกับใครก็ได้” “คณุ บอกอซิ าเบลอย่างนั้นหรอื เปล่า ตอนที่คุณหลอกล่อให้เธอมาติดกับ” “หลอกล่อ?” ชายหนุม่ ทวนคำถามของเธอด้วยสหี น้ารังเกยี จเป็นคร้งั แรก “ผม ไม่เคยหลอกลอ่ ผ้หู ญงิ ทไี่ หนหรอกสาวน้อย” มแี ตผ่ ้หู ญิงต่างหากที่พยายามทั้ง ‘หลอก’ และ ‘ล่อ’ ให้เขาตกหลุมพรางของพวกหล่อน พอเขาร้ทู ันก็ตัดพ้อตอ่ ว่าวา่ เขาไรห้ ัวใจ มารยาหญิงมากมายครา้ นจะนับ เขาเจอมาแล้วทุกรปู แบบจนไม่อยากสาธยาย “แหม ฉันเกอื บเชอื่ แล้วนะเนี่ย” เธอเย้าเสยี งหวานจ๋อยขัดกับแววตาไม่เชอ่ื ถอื โดมนิ กิ ทำหน้าเซง็ จัด ‘หลอก’ น่ะไมเ่ คย แต่ ‘ล่อ’ เม่ือก่อนทำจนเบ่ือ เสยี แต่ ไม่เคยทำพรอ้ มกันเสยี ที กลางห“ลวังา่ เแธตอ่เเพบลาๆนิ เจถนอเะธอเจระมิ่ ยปอัน่ มปใว่หน้ผมรห้สู ลกึ อวกา่ ชลักอ่ จหะรไอื มเ่เปขล้า่ทา”่าข้ึนไมทถ่ กุ าทมีเปลา่ แต่มือยังไล้ “ไม่ ปล่อยฉันได้แล้วคะ่ มิสเตอร์เบดฟอร์ด” “ทำไมมานัง่ อา่ นหนังสอื ทน่ี ี่” เขาถามกลับอีกเรอ่ื ง กอ่ นจะปรายตามองไปทส่ี ระ แล้วเกือบย้ิมเมือ่ เห็นไฮโซสาวกำลังเกาะขอบสระมองมา “อ๊ะ! ไม่ต้องบอกแล้ว ร้ไู หมวา่ ฟลอรนี า่ กำลังดูเราอย”ู่ พิชญดาราตัวแข็งทื่อ ความร้สู กึ ออ่ นไหวซาบซา่ นก่อนหน้าหายเกล้ียงเพราะ ความตกใจ สะบัดตัวออกรนุ แรงจนเขาจับเอาไว้เกือบไม่ทัน ตากลมโตสอดสา่ ยไปมา อย่างร้อนรนเพราะเขาไม่ยอมปล่อย “จะปลอ่ ยหรอื ไมป่ ลอ่ ย” “เพลินต้องตกลงไปกนิ ข้าวกับผมก่อน เราจะได้คยุ กันเรอ่ื งทย่ี ังคุยค้างไว้ ดี

ไหม” “จะปลอ่ ยหรอื ไมป่ ล่อย” เธอไม่สนใจข้อเสนอ กัดฟันถามซำ้ ตามองชายหนุ่ม ใบหน้าคมเข้มทเ่ี ลิกค้วิ สงู และย้มิ อยา่ งไมอ่ นาทรรอ้ นใจ “ไม่ปล่อย ตกลงมากอ่ น” พชิ ญดารากลอกตาข้นึ ฟ้า เธอไมอ่ ยากทำอยา่ งน้เี ลยให้ตายส!ิ “รไู้ หมคะวา่ คุณกำลังทำให้ฉันลำบากขนาดไหน” เสยี งแขง็ เม่ือครอู่ อ่ นลง เธอตวัดสายตาค้อนเหมือนสาวน้อยแสนงอน กอ่ นไล้ น้วิ ท่แี ก้มสากระคายเขยี วครม้ึ การเปล่ยี นท่าทีของเธอทำให้โดมนิ ิกเลกิ ค้วิ ข้ึนด้วยความแปลกใจแตส่ ายตา ลำพอง เกบ็ มาเ“ลผ้ียมงกใำนลบัง้าจนะททำำไใมห้เพอยลู่กินับสผบมายเพตล่างินหจาะกได้เป็นจเะหยมอือมนเปเจน็ ้าแหคญห่ ิงล”านสาวทค่ี ณุ ชายจักร เสยี งห้าวเรม่ิ พรา่ ในประโยคสดุ ท้าย เพราะเธอเคลื่อนตัวลงต่ำจนบ้ันท้ายโค้งมน เต่งตึงโลมลูบกลางลำตัวของเขา ทำให้มันผงาดข้นึ มาทันทจี นเกอื บครางซด้ี “เพลินจ๋า...จะ...ตอนน้เี ลยเหรอจ๊ะ” “คณุ อายเหรอคะ” ถามกลับอย่างก๋ากัน่ มอื ลูบไล้แผงอกกำยำทม่ี ีไรขนนิดๆ จน ร้สู กึ จั๊กจ้มี อื ขนของเขาลุกเกรยี ว รขู ุมขนหดตัวเป็นตมุ่ เล็กๆ จนเธอหอ่ ปาก ตากลมโตเบิก กจะวเ้าปง็นมอองยพ่าง่อไครนไวต่อสัมผัส สมองสว่ นท่ีไม่รกั ดนี กึ อยากร.ู้ ..วา่ ถ้าเธอทำมากกว่าน้ี เขา “ผมไม่อาย แตไ่ มอ่ ยากให้เพลนิ อาย” คำวา่ อายเป็นศัพท์ แปลกใหมเ่ พราะไม่ ต่อหน้าคนมากกว่าน้เี ขาก็เคยทำมาแล้ว เคยใช้งานจรงิ “ผมหวงด้วย ไมอ่ ยากให้ใครเห็นผู้หญิงของผม”

มือแกรง่ ยกข้นึ แตะแก้มผ่อง เธอเมินหน้าหนี แก้มเปน็ สแี ดงจัดเหมือนกลีบกุหลาบน่าซกุ ไซ้ดอมดมจนเขา แปลกใจในความกล้าหาญกับสง่ิ ทเ่ี ธอทำท้ังๆ ท่ีอายขนาดน้ัน “เพลนิ ใจร้อนจรงิ ...โอ...เพลิน...ไมด่ ีม้ัง” เขาว่าเสยี งหอบ เพราะเธอเล่อื นมอื ต่ำ ลงอีกหน่อย และเมือ่ เธอลากผา่ นหน้าท้องทีม่ ซี กิ ซ์แพ็ก ชายหนุ่มกเ็ ปลง่ เสยี งคราง กระเสา่ ออกมาอย่างกลั้นไมอ่ ยู่ “ไม่เป็นไรหรอกคะ่ ” เธอปลอบและย้ิมน่ารักจนเหน็ ลักย้มิ ข้างหนึ่งนดิ ๆ มัน เหมอื นรอยย้ิมของนางฟ้าทม่ี าโปรดสตั ว์ มอื นมุ่ น่ิมเรมิ่ แตะสว่ นที่โปง่ นนู ข้นึ มาจาก กางเกงวา่ ยน้ำจนน่ากลัว เขาครางซ้ดี ออกมาจนเธอเบกิ ตากว้าง หัวใจเต้นแรงเกือบระเบิด ไมก่ ล้าก้มลง มองตำ่ กว่าน้ัน ได้แตร่ กั ษาระดับสายตาเอาไว้ท่ใี บหน้าเหยเกของหนมุ่ ห่ืน มัน...ให้ความร้สู กึ ทเี่ ธอไมก่ ล้าแม้แตจ่ ะคิดหาคำบรรยาย ต้องกล้ันใจแทบตายไม่ ให้ตัวเองชกั มอื หนเี พราะความต่ืนตระหนกกับ ‘ขนาด’ อลังการงานสรา้ งทพ่ี ระเจ้าสร้าง มาจนเกินพอ ร้สู กึ เหมือนมอื จะพองเพราะกล้ามาจับของวติ ถารอย่างน้ีเข้า หน้าอกอแ๋ยึ ล!ะเปน็น่ีถล้ามแลม้ม่ศตรึงรี วู้ ่าเธแอลทะำเอธนอจาจะาตร้อใงนโทด่ีสนาจธับารผณูกเะออายไวา่ ง้กนับ้ีลเสะกาแ็ ล้วคถงูกยโกบมยอื หขล้ึนังลทาาบย แน่ๆ “แตผ่ มว่าเราข้นึ ไป...อ๊ากกก!” ความตั้งใจจะชวนสาวเจ้าข้นึ ห้องต้องเปล่ียนเปน็ การรอ้ งลั่น เม่ือเธอบบี ขยำขย้ี มังกรยักษ์ซงึ่ กำลังลำพองสดุ แรงจนเขาหน้ามืด ความห่นื กระหายหายไปไม่เหลือ! “พะ...เพลนิ !” โดมินกิ คำรามเมอ่ื เธอถอนมือออกและลุกหนีออกไป “จุๆ ท่รี กั อยา่ ร้องเสยี งดังสคิ ะ อายเค้า...” ความเปพ็นิชชญายดชาราาตครวขี ้าอผง้าเขขนาดห้วนยูขทอา่ งทเาขงารขงั ้ึนเกมยี าจเชด็ มอื นแ้อตย่หทน่กี ้าตระาทแดำองากชำ่ ญบอากกรครวมาโมหสดากแักบ่ใจ เหมือนนางมารน้อยไม่มผี ิด

แปลกใไจม่ใสชงเ่สฉัยพาสะมเธเพอเชทา่ ทนำั้นใหห้เรขอากร้สู กึ เแหตมค่ือนนทเปั้ง็นสไรอะก้งัง่็หขัน้ึนมมอางเปเข็นาคเปร็นัง้ แตรากเดยี วด้วยความ ชายหนุ่มลกุ ข้นึ อยา่ งทลุ ักทุเลหมายจะจับตัวเธอเอาไว้ แต่เธอโยนผ้าขนหนูใส่ หน้าเขา คว้าหนังสอื ท่ตี กอยู่บนพ้ืนแล้วว่งิ หายไปจากบรเิ วณสระน้ำอย่างรวดเรว็ ราว กระรอก “เกดิ อะไรข้นึ หรอื คะ โดมินิก” เธอเป็นฟหลว่ องรเปนี ็นา่ ทใี่สยวแมตช่ตดุ าบเปกิ น็นิ ปสี ระะทก้านายใอจยป่านี งขน้นึ ึกจสานกุกสระน้ำมายนื อยู่ข้างเขา สหี น้าของ “ฉันเหน็ เพลินวงิ่ ไป ทะเลาะกันเหรอคะ” แนะ่ ยังมหี น้ามาทำหน้าซอ่ื ตาใสถามราวไม่รคู้ วาม ทั้งท่ีตีต๋ัวชมติดขอบเวทีตั้งแต่ ต้น! “ไม่ได้ทะเลาะหรอกครบั เพลินเขานวดกดจดุ ให้ผมน่ะ” ชายหนมุ่ วา่ เสยี งเย็น กวาดสายตาไปรอบๆ จนคนท่เี มียงๆ มองๆ มาในตอนแรกรบี หลบตาและถอยหา่ ง เพราะรงั สอี ำมหติ ไฮโซสาวเกือบหลดุ เสยี งหัวเราะออกมาแต่กลั้นไว้ทัน สหี น้าโดมินิกกรา้ วกระด้าง ไว้ตัวเหมอื นขุนนางชน้ั สงู น่ถี ้าไม่เหน็ เหตกุ ารณ์ ตลอดเธอก็คงกลัวสายตาของเขา เหมือนคนอืน่ ๆ ไปแล้ว “งั้นฉันไปดเู พลินก่อนดีกวา่ เขาไม่เคยนวดกดจดุ ให้ใครมาก่อน” “คุณเอาเธอมาที่นดี่ ้วยทำไม” คำถามของโดมนิ ิกทำให้รา่ งสงู ระหงท่กี ำลังจะเดินกลับชะงัก เธอคลี่ย้ิมมาดหมาย และหันกลับมาตอบหน้าซอ่ื “เธอเปน็ เพอ่ื นของฉันน่คี ะ” “ผมอยากรเู้ รอ่ื งเพลนิ ” นัน่ ปะไรล่ะ!

“แหม...เรอ่ื งอยา่ งน้กี พ็ ดู ยากนะคะ เพลินคงไม่พอใจถ้าฉันพูดเรอื่ งของเธอกับ คนอื่น” ชายหนุ่มมองไฮโซสดุ แสบอย่างร้ทู ัน “ผมไม่ใชค่ นอื่น แต่ผมจะชว่ ยอะไรคณุ ได้บ้างเพอ่ื แลกกับข้อมลู น้”ี “ฉันไมใ่ ชค่ นเห็นแก่อามิสสนิ จ้าง” ฟลอรนี า่ แสรง้ ค้อนขวับอยา่ งน่าดู “แคอ่ ยากร้วู า่ ทำไมคุณถงึ สนใจเพอ่ื นฉันนัก เพลินบอกวา่ เพอื่ นคุณแต่งงานกับ พีส่ าวเขา” “ก็ใช”่ “เพอื่ นคนไหนเหรอคะ ฉันไม่เห็นร้เู ลย” “เพลินไมไ่ ด้บอกคุณหรอื ครับ” สาวงามสา่ ยหน้า จ้องเขาด้วยสายตาอยากร้อู ยากเห็น ชายหนมุ่ เลยถอนใจยาว เหมอื นหนักใจ “ถ้าเพลนิ ไม่บอก ผมกค็ งต้องแล้วแตเ่ ธอ” สำคัญถคึงนขฟนังาเดกไือมบอ่ เยผาลกอเปทิดำหปนาก้าใบห้ึง้เกธับอครำู้ ตคองบไมใ่ ชค่ นอยไมาก่สรำค้มู ัญากอกยวา่่างเดทิมเี่ ธวอา่ คเพดิ ่อื ในนคตนอไนหแนรกท่ี แน่ “ง้ันฉันกค็ งบอกเรอื่ งเพลินกับคณุ ไมไ่ ด้” “แย่จังนะครับ ผมอุตสา่ ห์ นึกเป็นห่วงวา่ อเลก็ ซ์จะวางแผนทำอะไรไมด่ กี ับคณุ ” โดมนิ กิ ลกุ ข้ึนคว้าผ้าขนหนบู นหน้าอกมาพาดบา่ เตรยี มตัวกลับห้อง ไม่สนใจตา สฟี ้าที่เบิกกว้างเพราะถกู กระตุ้นด้วยความอยากรู้ “คุณรอู้ ะไรมา บอกฉันเด๋ยี วน้ีนะ” เขามที ่าทีลังเลใจนิดๆ แล้วสา่ ยหน้าเหมอื นขันความคิดตนเอง

“ผมคงจะฟังมาผิด คณุ อย่าสนใจเลยฟลอรนี ่า อเล็กซ์คงไมค่ ดิ อะไรไมด่ ีอย่าง นั้นม้ัง” “ฉันจะยอมบอกเรอ่ื งของเพลนิ กไ็ ด้ ถ้าคณุ บอกว่าไอ้หมอนัน่ วางแผนทำอะไรไม่ ดกี ับฉัน แล้วตัวคณุ เองต้องการอะไรจากเพลนิ ” เลกิ ค้วิ “สเงหู ยมียือวนนผมทตำใ้อหง้คเสนยี ฟเัปงเรกยี อื บบกรผ๊ดี มวา่ คุณคงเลือกได้แคอ่ ย่างเดียว” เขาบอกและ “ข้อมลู ของเพลินคงไมใ่ ชแ่ ค่อยา่ งเดยี วมั้งคะ” “ความจรงิ เรอื่ งของเพลนิ ผมก็คงรใู้ นไมช่ า้ ผมพอจะรอไปได้อีกสกั หน่อย แต่ เรอื่ งของอเลก็ ซ์กับคุณน่สี .ิ ..” โดมินิกทำหน้ากังวลใจ ทำทา่ จะเดนิ ตอ่ แต่มอื เรยี วรบี จับทอ่ นแขนกำยำไว้ “โอเค ฉันอยากรเู้ รอื่ งของอเลก็ ซ์” “ผมดีใจท่ีเราตกลงกันได้” เขาบอกและกลับมานัง่ ลงบนเก้าอ้ี

4 ฆาตกรรมบนเรอื เดอะ เมดิเตอร์เรเนยี น พาเลซ เธอไปเพดนิชิ ญอาดร์าตรแากกลลเับลมอารถี โึงฟห้โอตง้ ไแดล้ เะกชอื อบปคปรงงิึ่ กชัว่อ่ โนมทงจี่ ะข้ึนฟเลรออื เรรนี ว็ า่กจลึงับกชลัคิบาเขโก้ามาเพอื่ ชวน หญงิ สาวหันไปมองเพอ่ื นสาวแล้วก้มลงเก็บเส้อื ผ้าใสก่ ระเป๋าด้วยท่าทางไม่รไู้ ม่ช้ี ทำใจพรอ้ มรบั เต็มที่ถ้าฟลอรนี า่ จะซักฟอกเรอ่ื งทเ่ี หน็ ข้างสระน้ำ แต่แปลกทอี่ ีกฝ่ายไม่ ซกั อะไรเลย แม้จะปรายตามองมาเหมอื นจะค้อน แตด่ วงตาสฟี ้าก็มรี อ่ งรอยความกังวล ใจ “ฟลอรนี า่ มีอะไรหรอื เปลา่ ” “ฉันว่าเราคงต้องเปลยี่ นแผนเดนิ ทางกลับ” “อ้าว ทำไมละ่ หมายถงึ เธอจะกลับตอนน้ีเลยเหรอ” “เปล่า เราจะอยตู่ ่ออกี สกั คนื ” “แตเ่ ราขาดเรยี นมาสองวันแล้วนะ!” เด็กเรยี นประท้วง “โดมนิ ิกจะให้เฮลคิ อปเตอร์ไปสง่ เราตอนเช้ามดื ยังมเี วลากลับไปเรยี นถมเถ” แล้วเรอื่ งน้มี ันเกีย่ วข้องอะไรกับโดมินิก! “แต่ฉันต้องขาดงานอีกวัน เกิดอะไรข้ึนกันแน่ ฟลอรนี า่ ” “มขี ่าวไมค่ ่อยดเี กยี่ วกับเรอื่ งท่ฉี ันมาเซน็ สัญญากับอเลก็ ซ์ทน่ี ่ี” สหี น้ากังวลใจของเพอ่ื นสาวทำให้พชิ ญดาราลมื เรอื่ งงานพเิ ศษกับเรอื่ งเรยี นไป โดยส้นิ เชงิ “เธอหมายความวา่ ยังไง เล่ามาชดั ๆ ซ”ิ

“วันน้ีพวกเอฟบีไอจะข้ึนมาตรวจสอบเรอื โดมินกิ ยังไม่รู้ หรอื ไม่กไ็ ม่อยากบอก ฉันวา่ เรอื่ งอะไร แต่อเลก็ ซ์จะกลับตอนเท่ียง ถ้าฉันกลับไปในเวลาไลเ่ ลี่ยกันคงไม่ดีเท่า ไหร”่ เรอื และพพชิ บญว่ดาสาอรางพทยาัยกาหทนม้าาเไฟมยี ต่ ข้อองงถชาคมิ ากโ็รก้วู แ่าลทะำรไัสมเถซงึ ยีไมมด่าพ.ี ..บหกากันมคีกงาไมรต่ใรชวเ่ รจอ่ืสงอดบี คพนวขก้นึ เลขงา จะถกู เพ่งเลง็ มากข้ึน มหันญไงิ มสใ่ าชวเ่พรอือ่ งจผะรดิ ้เู รล้าายๆแรวง่าอธยุรกา่ งิจกทาคี่รครอ้ายบาคเสรัวพขตอดิ งฟแลตอ่เปรนี็น่ากกาับรรอว่ เลมม็กือส ก้ที ำด้วยกันคืออะไร กันสร้างผลประโยชน์ รว่ มกันของกลมุ่ นายทนุ โดยอาศยั ชอ่ งวา่ งของกฎหมาย การล่าอกาาณรแาพนริคแ่ มนทวาคงคิดวตาลมาคดิดเสทรใี่ แีหลญะ่ทส่ีสรา้ ดุ งใลนัทรธอิบบรหโิ ภลคายนพยิ ันมขปจีอนงกคลนมุ่ ทนัว่ าโยลทกนุตกกลอยายู่ใเนปน็ กระแสของมัน และน่าเสยี ดายทค่ี นสว่ นใหญ่ไมเ่ คยร้ตู ัว โลกของเธอทอ่ี เมรกิ าต่างจากโลกทีเ่ รอื นไทยหมู่ในกรงุ เทพฯ ทน่ี ัน่ อดีตและค่า นยิ มเกา่ ๆ ทค่ี ุณลงุ จักรกับแมศ่ รสี อนไมเ่ คยเปล่ียนไปตามกระแสสงั คมซง่ึ อาจถกู ใคร ตอ่ ใครมองวา่ แสนเชย ‘ความเชย’ ท่ที ำให้ ฟลอรนี า่ บอร์เซลลีโน กลายเปน็ เพอื่ นสนิทกับเธอเพราะไม่ เคยเห็นใครเหมือนเธอ “แล้วเราจะอย่ทู ำอะไรกันทีน่ ี่” “ออกไปปรากฏตัวให้คนข้างนอกเหน็ คงไม่มีใครสงสยั ว่าอย่ๆู ฉันจะมาข้ึน เรอื กลางทางทำไม” “ตกลง อยู่กอ็ ยู”่ พชิ ญดาราพยักหน้าหงึกๆ ยอมรับวา่ คงไมม่ ใี ครสงสยั ว่าคนปราดเปรยี วเปลี่ยนใจเรว็ อย่างฟลอรนี า่ จะไปท่ี นู่นทน่ี ต่ี ามอำเภอใจโดยไร้แบบแผน ทว่าในความไรแ้ บบแผนคือบุคลิกที่ถูกสร้างข้ึนมา อย่างแนบเนียนเพือ่ ตบตาใครต่อใคร ฟลอรนี า่ บอร์เซลลีโน ฉลาดเฉลียวกวา่ ท่ีใครๆ คาดคดิ หรอื มองเห็นเพียง ภายนอก

“เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าวันน้เี ราจะนัดทานอาหารเที่ยงกับโดมนิ ิก” ถามออกไปแล้ว ไฮโซสาวกส็ งั เกตปฏกิ ริ ยิ าของเพอื่ นสนทิ เห็นเธอหยบิ เส้อื ใน กระเป๋าออกไปแขวนไว้เหมือนเดมิ ด้วยท่าทางปกติ “ไมว่ ่าหรอก ถ้าเธอไปกนิ กับเขาคนเดียว” “ฉันไม่เคยเหน็ เธอวงิ่ หนใี ครมาก่อนเลยนะ” “ฉันไม่ได้หนี แคไ่ ม่อยากไปด้วย เธอกร็ ้วู ่าฉันไม่ค่อยชอบสังคมแบบพวกเธอ เท่าไหร”่ พชิ ญดารายกข้ออ้างท่เี คยใชไ้ ด้ผลเสมอมาบอกเม่ือถูกยั่ว “ตามใจ เธอไมไ่ ด้สนใจเขาใชไ่ หม” “กจ็ ะสนใจทำไมละ่ ” “ฉันกต็ ้องถามดูสิ เพราะฉันไม่อยากแย่งของของเธอ แตถ่ ้าร้วู ่าเธอไมช่ อบฉัน จะได้สบายใจข้ึน” หัวใจของคนฟังกระตุกวูบ มือที่แขวนเสอ้ื เข้าต้บู วิ ต์ อนิ ในผนังชะงักอกี คร้งั ...สองคนน้แี อบไปมีลับลมคมในกันตั้งแตเ่ ม่ือไหร่ กไ็ หนเมอ่ื วานน้ีเองท่ี...แล้วไหน จะไมถ่ ึงชวั่ โมงทผ่ี ่านมา นพี่ อเธอปฏเิ สธ เขาก็รบี หาคนใหม่แทบไม่ทันเลยหรอื อ๋ยึ ! นา่ ขยะแขยงชะมัด “ฉันเข้าใจว่าเธอคิดว่าเขาไมเ่ หมาะสมกับเธอเสยี อกี ผู้ชายควบคมุ ” ไหนบอกว่าไมช่ อบถูก อเลก็ ซ“์ยคอนมเถราอเยปอลย่ีอนกไใปจดกัีๆนไดโ้ดยฉไมัน่เมสายี ลไอมงตนรกึี ๆกต็ ้อดงูแเปลน็้วคนถร้าะฉดันับจโดะมมีคนิ ูค่ิกวนงล่ี ใะหมฉ่แัลน้วเพให่งิ ้ คดิ ออกตอนวา่ ยน้ำเมือ่ เช้านีเ่ อง” “อ้อ” “เธอคงไมห่ ึงหรอกใชม่ ้ัย กเ็ ธอไมไ่ ด้คดิ อะไรกับเขาน่ี” พิชญดาราก้มหน้าลงสา่ ยหน้าเรว็ ๆ ไมอ่ ยากให้เพื่อนเห็นอาการผดิ ปกติเพราะ อาการแปลกๆ ในใจ

ไมใ่ ชห่ ึงหวงหรอื อะไรทำนองน้ันหรอกน่า แคไ่ มอ่ ยากให้ฟลอรนี า่ ไปยงุ่ กับหนมุ่ หน่ื จอมเจ้าช้เู ทา่ นั้น...หญิงสาวบอกตนเองอยา่ งหนักแนน่ “ถ้าเธอกับเขาจะชอบกัน ฉันจะไปว่าอะไรได้” “ฉันถามเธอแล้วนะเพลิน” “ฮื่อ” รบั คำอยา่ งเนือยๆ แล้วถอื ผ้าขนหนเู ดนิ เข้าห้องน้ำ “ฉันอาบน้ำกอ่ นนะ เมอ่ื เชา้ ที่ลงไปเป็นเพอื่ นเธอฉันได้แคล่ ้างหน้าแปรงฟันเอง” สองสาวออกไปเดินชมอารต์ แกลเลอรี โฟโต้ และชอปปิงด้วยกันจนถงึ สบิ เอ็ด โมงครง่ึ พชิ ญดาราแยกตัวออกมาเมื่อฟลอรนี า่ ได้รับโทรศพั ท์ จากคูเ่ ดตของตน ไฮโซสาวรบั โทรศัพท์ ด้วยน้ำเสยี งรา่ เรงิ “โดมินกิ โทร. มาเรว็ จังนะคะ แหม...พรอ้ มแล้วสิ คุณจองห้องอาหารเอาไว้แล้ว ใชไ่ หมคะ...คะ่ ทไี่ หนคะ อ๋อ...แล้วเจอกัน” วางหเู สรจ็ กห็ ันมาโบกมอื หย็อยๆ ให้เธอแล้วเดินฉับๆ จากไป พชิ ญดารามองตามหลังเพอื่ นสาวด้วยความกังขา ปกติฟลอรนี ่าไม่ใชค่ น เปลีย่ นใจง่ายดายอยา่ งน้ีเลย แต่ก็นั่นแหละ คนลมเพลมพัดอย่างฟลอรนี า่ กใ็ ชว่ ่าจะ เอาแนเ่ อานอนได้ด้วยเหมอื นกัน เธอจะทำยังไงดนี ะ จะปลอ่ ยให้เพอ่ื นสาวไปคบกับโดมินกิ อย่างน้ันหรอื ไมอ่ ยาก เลย... ถงึ จะรวู้ ่าฟลอรนี ่าเองก็มีประสบการณ์ ชำ่ ชองอาจจะไม่ตา่ งจากโดมินกิ แตห่ ญงิ สาวกเ็ ชอ่ื วา่ โดยเน้ือแท้ไฮโซสาวออ่ นไหวกวา่ ทค่ี ดิ ยามเสยี ใจก็ไม่ตา่ งจากเดก็ สาวคน หนงึ่ เธอร้ดู เี พราะคร้ังแรกท่ที ้ังคูพ่ บกัน พิชญดาราไม่รจู้ ักสาวสังคมชั้นสงู ของเมือง ชคิ าโกคนน้ี เห็นแต่ผู้หญงิ สวยจัดคนหนึ่งนัง่ รอ้ งไห้เงียบๆ อยู่ในมมุ สงบของห้องสมดุ มหาวทิ ยาลัยท่ีเธอแวะมาอา่ นหนังสอื ทุกวันจนไมก่ ล้าเข้าไปกวน ในวันแรกหญงิ สาวไม่ได้ใสใ่ จอะไรนักจนกระทัง่ ถงึ วันทส่ี าม เวลาท่ีมาอา่ น

หนังสอื ก็จะเหน็ ผ้หู ญิงคนเดิมมานั่งน้ำตาซมึ ดูเศรา้ อยา่ งล้ำลกึ ทท่ี ำให้ทนไมไ่ ด้จนต้อง เดนิ เข้าไปหา นัน่ เองเปน็ จุดเรมิ่ ต้นของมิตรภาพเกือบหนงึ่ ปขี องเธอกับฟลอรนี า่ พิชญดาราเดินใจลอยไปยนื อยูท่ ี่กราบเรอื ลมทะเลพัดผมปลวิ ระแก้ม ก่อนจะ ได้ยนิ เสยี งแปลกๆ จากโถงเรอื ถัดไป หญิงสาวหันไปมองและเหน็ หน่มุ สาวค่หู นง่ึ กำลัง ทะเลาะกัน เธอเกือบจะเดนิ หนไี ปแล้วถ้าฝ่ายหญงิ ไมห่ ันหน้ามาทางน้ี เธอจำได้ ว่าฝ่ายหญงิ คอื อดีตค่คู วงคนลา่ สดุ ของโดมินิก...อซิ าเบล เจนเนอร์ แต่ฝ่ายชายหันหลัง ให้จึงเห็นเพยี งชดุ สทู กับเรอื นผมสดี ำสนิท ทั้งคอู่ ยหู่ ่างจากเธอเกอื บย่ีสบิ เมตร แต่เธอได้ยินเสยี งตะโกนของฝ่ายหญงิ ชัด เพราะบรเิ วณน้เี งียบสงบ และดเู หมอื นพวกเขาจะไมร่ วู้ ่ามีคนแปลกหน้าอยา่ งเธออย่ใู น เหตุการณ์ ด้วย “อยา่ นกึ วา่ ฉันไม่รนู้ ะว่าคุณทำอะไรกับโดมินิกมากอ่ น คณุ มันคนทรยศ” ฝา่ ยหญิงตะโกนออกมาอยา่ งเกร้ยี วกราด พชิ ญดาราเอนตัวพงิ ผนังเรอื สขี าวด้วยใจเต้นระทึก เธอได้ยินฝ่ายชายโต้เถียง เสยี งตำ่ แต่ได้ยนิ ไมถ่ นัดเพราะเขาพดู ไมด่ ัง ท้ังยังมีเสยี งลมทะเลมาแทรก จับได้แค่คำ ว่า ‘อย่ามาย่งุ กับเรอ่ื งของฉัน’ กับ ‘ระวังตัวเธอไว้ให้ด’ี “ไม่ต้องมาขฉู่ ัน โดมินิกจะเชอื่ คนทเ่ี คยปล้นเขาได้ยังไง!” นัน่ คือประโยคต่อมาของอซิ าเบล กอ่ นจะมเี สยี งรอ้ งของเธอและเสยี งกระแทก ผนังเพราะฝ่ายชายผลักเธอเตม็ แรง พชิ ญดาราแอบมองอยา่ งตนื่ ตะลึง สองจติ สองใจ วเป่าน็จะเอสอยี กงฝไปเี ทด้าหู ขรออื งยฝืน่ายหหลญบอิงยทู่ที่วง่ิ่ีนอีด่ อี กกไพ็ ปอดีได้ยินฝ่ายหญิงบรภิ าษหลายประโยค ท้ายสดุ เธอแอบโผล่หน้าออกไปดู เหน็ ผู้ชายคนนั้นยังยนื อยูท่ เ่ี ดมิ แต่สกั พักเขากเ็ ดนิ หายไปทางเดียวกับอิซาเบล เธอยังคงไมเ่ หน็ หน้าเขา เขาทะเหลญาะงเิ รสอื่ างวอมะ่นุ ไหรกัวันค้วิ ด้วจยะคตว้อางมเไปม็น่สเบรอาื่ ยงใไมจด่ ีแเกลดิ ะอรา้ะยไรแขร้นงึ กับอซซิงึ่ เารเบอื่ ลงทกั้งันหแมนด่นนะ้ีจะพตว้อกง

เกย่ี วข้องกับโดมินกิ อยา่ งไม่ต้องสงสัย เธอนกึ เป็นหว่ งสตรที ่ถี ูกท้งิ คนนั้นข้ึนมาจนยืน ไมอ่ ยู่ พชิ ญดาราตัดสนิ ใจเดนิ กลับไปท่ีห้องอาหารซง่ึ ได้ยนิ แว่วๆ จากโทรศัพท์ ของ ฟลอรนี า่ และจำได้ว่ามันอย่ทู ไ่ี หนเพราะเห็นจากแผนท่ีบนเรอื ท่มี าสำรวจต้ังแต่เมอื่ วาน ระหวา่ งหทญางิงเหสน็าวสมตารยสี ืนงู อวยัยูห่ คนน้าหหน้ อง่ึ งทอำาทหา่ าจระฝเปรน็ งั่ เลศมสอใยนตู่ อรกี งโเกถอืงทบายง่ีสเดบิ ินนาทตีเล่อยมชาว่ ยพยเพงุ เรธาอะ กลับห้องแล้วโทร. เรยี กแพทย์ ประจำเรอื ให้ แล้วจงึ วง่ิ กระหืดกระหอบมาถึงรา้ นอาหาร เพอ่ื ถามหาโต๊ะของโดมนิ ิกกับฟลอรนี า่ “ขออภัยท่ีให้คณุ เข้าไปไม่ได้นะครับมิส ห้องอาหารของเราจะต้องให้ความเปน็ สว่ นตัวกับแขก” บรกิ รที่เธอมาถามหาสองหนมุ่ สาวก้มลงอธบิ ายด้วยทา่ ทนี อบน้อม “แต่คนทอี่ ยูใ่ นห้องเปน็ เพ่อื นฉัน ฉันมีเรอื่ งดว่ นจะต้องคุยกับเธอ” “เราคงอนุญาตไมไ่ ด้ครบั มคี ำสงั่ วา่ แขกต้องการความเป็นสว่ นตัว” “แคก่ นิ ข้าวจะต้องเปน็ สว่ นตัวแคไ่ หนเชยี ว บอกไว้กอ่ นนะว่าถ้าเกดิ อะไรรา้ ยแรง ข้ึน คุณรับผดิ ชอบไมไ่ หวแน!่ ” คำขู่ของเธอทำให้ฝา่ ยน้ันเรมิ่ ไม่แน่ใจ พชิ ญดาราซง่ึ ไม่ได้นำมือถอื ตดิ ตัวมาด้วย เลยรบี ขึงตาใส่ “ถ้าไม่กล้าพาฉันเข้าไป กเ็ ข้าไปบอกเขาสวิ ่าฉันมารออยูต่ รงน้ี” “ผมจะพาคุณผู้หญิงเข้าไปข้างในเอง มิสเตอร์เบดฟอร์ดคงไมว่ ่าอะไร” เสยี งนุ่มนวลของบรุ ษุ ดังข้ึนข้างหลัง บรกิ รหนุ่มซง่ึ มที ่าทลี ังเลใจนดิ ๆ หันไปโค้ง ให้อยา่ งสภุ าพ “มิสเตอร์เอด็ เกอร์ตัน ถ้าอย่างนั้นก็เชญิ เถอะครับ” พชิ ญดาราหันไปมองอัศวินขมี่ ้าขาวเต็มตา เขาเป็นชายหนุ่มซงึ่ นา่ จะมเี ชอ้ื สาย ยุโรป สวมสทู น่าจะยห่ี ้อเดียวกับชายท่ีเธอเพิ่งเหน็ วา่ อย่กู ับอิซาเบล ใบหน้าคมคาย

พอตัว และมเี รอื นผมสดี ำสนทิ มองเผนิ ๆ เหมอื นคนเดียวกันแตเ่ ธอคิดวา่ ไม่ใช่ เพราะสผี มของเขาดูเข้มกว่า “ผม ฟรทิ ซ์ เอ็ดเกอร์ตัน เปน็ แขกของเรอื และเปน็ เพื่อนรว่ มธรุ กิจเลก็ ๆ น้อยๆ กับโดมนิ กิ ” เขาย่นื มอื มาให้เธอจับ ท่าทางเหมอื นหนุม่ อารมณ์ ดนี า่ คบหา “พชิ ญดารา อัครเดโช คะ่ ” เธอย่ืนมอื ไปจับและเกือบหัวเราะเม่อื สังเกตเห็นสหี น้าของเขา “เรยี กฉันวา่ เพลินก็ได้” “เพิร์ล เชญิ ด้านในครบั ” เขาเรยี กเธอด้วยสำเนยี งเหมอื นชาวตา่ งชาติเกอื บทกุ คน ปลอ่ ยมือและผายมือออกให้เธออย่างสภุ าพ และเดินนำเย้อื งไปด้านหน้าเพียง เล็กน้อย “คุณเป็นเพ่ือนของมิสบอร์เซลลโี นเหรอครบั ” “ใชค่ ะ่ ” “มาเท่ียวกันเหรอครับ” “ใชค่ ่ะ แตพ่ รงุ่ น้ีเช้ากก็ ลับแล้ว ฟลอรนี ่าแคเ่ บื่อเลยอยากออกมาผ่อนคลาย” “ไม่นา่ เชอื่ ว่าคณุ จะเป็นเพ่ือนของเธอ” เขาว่าแล้วยกมอื ข้ึนลูบท้ายทอยด้วยทา่ ที เก้อเขนิ เหมือนเพงิ่ ร้ตู ัววา่ พดู อะไรไมเ่ หมาะสมออกมา เรยี บรอ้ “ยผนมไา่ มรกั ่ไดม้หากมาเยวถ้นึงแใตน่ทคา่ วทาามงหทม่พี ายยาทย่ีไามมด่ ขีนูบ่ ะรคกิ รรบัเม่อื คครือู่ เถธ้าอเอปอน็ กผจมะลเปะกรย้ี็ ควงไมแ่กตลค่ ้าณุ กันดู คณุ ไม่ให้เข้ามาแน”่ พชิ ญดาราหลดุ เสยี งหัวเราะกับคำวิจารณ์ น้ัน “ฉันมเี รอื่ งรอ้ นใจ ขอบคุณทช่ี ว่ ยเหลอื ฉันนะคะ” “ผมเหน็ คุณต้ังแต่เม่อื เชา้ แล้ว” เขาหยดุ ไปเล็กน้อย ก้มมองเธอด้วยสหี น้าไม่ ค่อยสบายใจ “ที่สระน้ำน่ะครับ”

“โอ...” หญงิ สาวคราง หน้าแดงกำ่ ถ้าอยา่ งน้ันเขากต็ ้องเห็นเธอจับไอ้ของวติ ถาร ด้วยนะ่ ส!ิ “คุณนา่ รักมาก” น่ารัก...เพราะสง่ิ ทเี่ ธอทำนะ่ เหรอ! ตากลมโตสนี ้ำผ้งึ เบิกกว้าง มองชายข้างตัวด้วยสหี น้ากระอักกระอ่วนใจ “ผมเหน็ คุณนา่ รัก เลยว่าจะเข้าไปทักตั้งแต่กอ่ นทโ่ี ดมนิ กิ จะมาคุยกับคณุ แล้ว เพิง่ รวู้ ่าคณุ คบอยกู่ ับเขา” “คุณเข้าใจผดิ แล้ว ไมใ่ ชห่ รอกค่ะ” หญงิ สาวรบี สา่ ยหน้า นกึ โมโหหนมุ่ บ้ากามทท่ี ำให้เธอต้องตกอยใู่ นภาวะกลนื ไม่ เข้าคายไม่ออกอย่างน้ี “คือ...เราเคยร้จู ักกันมากอ่ น นานมากแล้ว ความจรงิ ...ฉันคิดวา่ มสิ เตอร์เบด ฟอร์ดอยากจะทำความรจู้ ักสนิทสนมกับฟลอรนี ่านะ่ ค่ะ” อธบิ ายเสรจ็ ก็ย่งิ ฟังดแู ปลกๆ ไมเ่ หน็ จะมีอะไรดขี ้นึ เลย พชิ ญดาราจงึ กลอกตาไป มาอยา่ งจนใจ ฟรทิ ซ์เงียบไปแล้วกระแอม “ห้องน้ีละครบั ผมขอโทษถ้าทำให้คุณลำบากใจ” “ไม่หรอกคะ่ ” ชายหนุ่มเคาะประตูห้องเบาๆ ก่อนจะเปดิ เข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาต ทำให้เหน็ สองหนุม่ สาวกำลังนั่งอย่บู นเก้าอ้แี ละหัวรอ่ ตอ่ กระซกิ ดูอะไรสกั อย่างในโทรศัพท์ มือถือ ของฟลอรนี ่าจนศรี ษะแทบจะติดกันพวกเขาเงยหน้าข้ึนเม่อื ฟรทิ ซ์เคาะประตอู กี ครง้ั “อ้าว!” ตาสเี ทอร์คอยส์เหลอื บมองผ้มู าใหมแ่ ล้วหรลี่ งเมือ่ เหน็ เธอ “มีอะไรหรอื เปลา่ ฟรทิ ซ์”

“เพิร์ลมาขอพบนายกับฟลอรนี ่า แตบ่ รกิ รไม่ยอมให้เข้ามาฉันเลยถอื วิสาสะพา เธอเข้ามา หวังว่าพวกคณุ คงไม่โกรธนะครับ” ประโยคหลังเขาหันไปค้อมศรี ษะนิดๆ อย่างมีมารยาทให้ไฮโซสาว “ไม่หรอกค่ะ มีอะไรหรอื เปล่าเพลิน” ฟลอรนี ่าถาม “ฉันอยากคยุ กับมิสเตอร์เบดฟอร์ด ขอเวลาไมน่ านหรอกค่ะ แคห่ ้านาที” พอเธอบอกอย่างน้ัน เพอ่ื นสาวกท็ ำหน้าแปลกๆ “กไ็ หนเม่อื เช้าเธอบอกวา่ ไม่สนใจเขายังไงละ่ ” “ไม่ใชเ่ รอ่ื งนั้นหรอกน่า” เธอปฏิเสธเสยี งตำ่ หน้าร้อนวบู “ไม่เป็นไรครบั ฟลอรนี า่ คุณคงไมร่ ังเกยี จถ้าจะรอสักคร”ู่ แล้วเป็นโดฝม่าินยกเิ ดลนิ ุกนขำ้นึ ออกเไดปินขม้างานจะอดกึงต้นปแลขอ่ นยหใญห้สงิ สอางวหแนต่มุ เ่ ธสอาวขใงึ นตหาใ้อสง่มอถงตอายมหแา่ ลง้วจหากันเมขาา มองหน้ากันเอง พิชญดาราเดินออกไปที่ระเบียงร้านอาหารซงึ่ เปน็ จดุ ชมววิ ทะเล กอดอกและหัน มามองคนที่เดนิ ตามมาอย่างไมร่ บี รอ้ น เห็นแล้วหงดุ หงดิ ใจอยา่ งบอกไมถ่ ูก เขาสลัดคูร่ กั เก่าท้งิ ไปไมท่ ันข้ามวันก็สามารถมานัง่ กนิ ข้าวกับผ้หู ญงิ คนใหม่ได้ หน้าตาเฉย คนอะไรเลอื ดเย็น! “คณุ ควรไปคุยกับอิซาเบล” “ทำไมผมต้องไปคุยกับเธอ” เหน็ ราว“คฉรันงึ่ คชดิัว่ วโม่าเงธกออ่ กนำลใหัง้ชเดาอืยดหรนอ้ ุม่ นฟ”ังเธขอณบะอทกี่เขเสายนี งัง่ เลปงน็ บงนานเกเ้าปอน็ ้ขี กอางรชแดุ ลเก้ว้าเอล้เีา่ ลเร็กอ่ื ซงงึ่ทม่เี ีแพคิ่ง่ สองตัวและมองหน้าเธออยา่ งไม่ยินดียินรา้ ย เขาไม่กะพรบิ ตาด้วยซ้ำเมอ่ื เธอเล่าว่าอิซาเบลถกู ทำรา้ ย แม้กระทัง่ คำพดู ทม่ี ีการ พาดพิงถึงตนเองก็ดเู หมือนจะไม่ทำให้ชายหนมุ่ ไร้หัวใจตรงหน้าหวั่นไหว

“อืม แล้วไง ผมว่าถ้าอซิ าเบลมีปัญหากค็ งจะมาหาผมเอง”ชายหน่มุ บอกหลังเธอ เลา่ จบ คนฟังเม้มปากแน่น “อยา่ งน้อยถงึ จะเสอื กไสเธอไปแล้วคุณก็ควรจะมนี ้ำใจกับเธอบ้างนะคะ” “แล้วทำไมผมต้องทำอยา่ งนั้นกับคนที่ผมไมแ่ คร์ด้วย” หญิงสาวเม้มปากเปน็ เสน้ ตรง “ฉันคดิ ผดิ จรงิ ๆ ทีม่ าหาคณุ น่าสงสารอิซาเบลทที่ ุม่ เททั้งความรักความห่วงใยให้ คนที่ไม่เหน็ คา่ ของมันเลย” เธอว่าใสห่ น้าอยา่ งอดไมไ่ ด้แล้วหันหลังกลับ แตเ่ มื่อเดิน ผ่านรา่ งใหญท่ ่ีนั่งอยขู่ ้างประตูกถ็ กู จับข้อมือไว้แนน่ “สง่ิ ที่เราไม่อยากได้ ต่อให้มมี ากเทา่ ไหรก่ ็ไรค้ า่ ” โดมนิ กิ บอกเสยี งเรยี บ พชิ ญดาราหัวเราะแผว่ ๆ แล้วบดิ มอื ออก “จรงิ ของคุณ ปล่อยได้แล้วคะ่ ฉันจะไปละ” “แตผ่ มกอ็ าจจะยินดีไปถามไถอ่ ิซาเบลนะ ถ้ามีอะไรแลกเปลี่ยนทีน่ า่ พอใจ” “เธอเปน็ ครู่ กั เก่าของคณุ นะคะ มิสเตอร์เบดฟอร์ด การท่ีคณุ แล้งน้ำใจกับเธอก็ แยพ่ ออยแู่ ล้ว ยังคดิ จะมาหาผลประโยชน์ จากฉันอกี หรอื ไง” มอื เลก็ “จผนมเธไมอเ่เคซยไปเปป็นะทคะู่รเกั ขขาทอีงน่ อั่งิซแยาเกบขลา”ออชกาอยยหบู่ นนมุ่ เบก้อาอก้ี เสเลยี ยงหก้ลวนายจเนปเน็ ธวอ่าตตกอในจน้ีเธดองึ ขอ้ยอู่ ตรงหว่างขาของเขา มอื ท่ีจับข้อมอื เลก็ เล่อื นไปโอบเอวเธอเอาไว้ หญงิ สาวมองตาสเี ขียวอมฟ้าที่ขนุ่ มัวกว่าทุกครั้ง และกเ็ หมอื นเชน่ เคย...ทมี่ ัน ทรงอทิ ธิพลจนใจเรม่ิ หลอมละลาย ผวิ กายอนุ่ ร้อนข้นึ มากับความใกล้ชดิ สนทิ แนบ อยา่ งนั้น “ถ้าไมไ่ ด้เปน็ แล้วเธอจะตัดพ้อต่อวา่ แบบน้ันทำไม” เสยี งท่ีต่อวา่ แม้จะแขง็ แตก่ พ็ รา่ นดิ ๆ ด้วยเจ้าตัวพยายามตั้งสตใิ ห้กลับมาเป็นตัว ของตัวเองเตม็ ที่

“เพลินคงต้องไปถามเธอเองแล้วละ” “ก็ฉันถามคณุ !” เพราะใจไม่อยกู่ ับเน้อื กับตัวเลยตวาดออกไปราวกับจะหาเรอ่ื ง ชายหนุ่มเลิกค้วิ ข้นึ ข้างหนงึ่ หยอกเ“ยแ้าลท้วำใเพหล้คนินเฟปังน็ หอนะ้าไรร้อกนับผรมตู้ ถัวึงวต่า้ไอดง้ลมะาเคมาดิ ดคคว้ันา”มเปน็ สว่ เขนาตลัวาขกอเสงยเี ขงาเเอขอ่ื ้าแยลเห้วมอื นจะ “ไมไ่ ด้เป็นอะไร แต่ถ้าคณุ แต๊ะอั๋งฉันอยา่ งน้ที กุ ครง้ั ฉันอาจจะเข้าใจผิดเอาได้ ปล่อยได้แล้ว” “แปลว่าถ้าผมตอบ จะแตะต้องเพลินได้ง้ันส”ิ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเสยี หนอ่ ย คนอะไรหาเรอื่ งเข้าข้างตัวเองได้ ตลอด!” “งั้นเพลินอยากเข้าใจผิดกไ็ ด้” เอวเธอถูกดึงเข้ามาใกล้อกี นิดก่อนที่วงแขนกำยำจะสวมกอดเธอแนบแน่นท้ังท่ี เธอยืนและเขานั่งอยอู่ ยา่ งนั้น และแล้ว...โดมนิ กิ กซ็ บหน้าลงบนทรวงอกอวบจนเธอแทบจะร้องกรด๊ี เพราะเขา รซอ้ กุ นไซวป้บู ากใกจัสบนัจ่ มหูกวไิวปจตนาจมะเเนปิน็นเลนม้อื ของเธอเหมอื นแมวกำลังเลน่ กับเจ้าของ หญงิ สาวตัว “หยุดนะ! โดมินกิ ” กัดฟันสงั่ แทบไม่เป็นคำ “ไมใ่ ชม่ สิ เตอร์เบดฟอร์ดแล้วเหรอ” ชายหนมุ่ เงยหน้าข้ึนมาถาม แววตาหืน่ นก้รใี ะหห้คาวยำ่ จไนปเเลธอยโสทนั่ ษสฐะาทน้าทนก่ี อ่ นกกึ วอนยทาั้กงรใา่หง้ตกัวายเอแงลตะัวจใติ หใญจขก่ อวง่านเธ้ีสอกั จสนาปมั่นเทปา่ ว่ จนะไไปด้หซมดั ดผ้แชู ลาย้วคน “ฉันจะบอกฟลอรนี ่าว่าคณุ ลวนลามฉัน” “ก็ไปบอกส”ิ เขาก้มลงใหม่ แตะจมกู โด่งกับทรวงอวบอิ่มอยา่ งย่ามใจ พชิ ญ-ดาราเลย กระชากผมเต็มแรงจนชายหนมุ่ สดู ปากด้วยความเจบ็

“เพลินชอบความรนุ แรงใชไ่ หม” “ฉันจะทำรนุ แรงกว่าน้ีถ้าคุณยังไมเ่ ลิกยุ่งกับเน้ือตัวของฉัน คณุ น่มี ันหน้าไม่อาย จรงิ ๆ มิสเตอร์เบดฟอร์ด เพิง่ เลกิ กับครู่ กั เก่ามาหมาดๆ ยังไมท่ ันข้ามวันก็มาเดตกับ เพือ่ นฉัน แล้วยังจะมาลวนลามฉันอีก” “ก็บอกแล้วว่าผมไมไ่ ด้เปน็ อะไรกับอิซาเบล! แล้วผมก็ต้องการเพลนิ ไม่ใชฟ่ ลอรี นา่ ” “เธอรรู้ เึ ปล่าละ่ วา่ คณุ ไมไ่ ด้ต้องการเธอ” “ฟลอรนี ่าเปน็ ผ้ใู หญแ่ ล้ว ไม่ข้ีกลัวชอบคิดอะไรไปเองเหมอื นเพลนิ หรอก” “อ๋ึย! คณุ ไมไ่ ด้ร้จู ักฉันเลยนะ” มือเลก็ ดันบา่ เขาออกหา่ งเพ่ือมองหน้าคนที่วา่ เธอให้ชัดๆ ขณะทีเ่ ขาซงึ่ โอบเอว เธอไว้หลวมๆ เงยหน้าข้นึ นดิ ๆ เพ่ือมองเธอ ใบหน้าทั้งค่เู กือบอยู่ในระดับเดียวกันแม้ คโดู่เปมน็นิ คกิ รู่จักะนซังง่ึ่ กอำยลู่ ังหท่ายทอากงเขยอ้างอทย้ังใู่ คนดู่ โสูลนกทสิ สว่ นนตมัวจนคนที่ไมไ่ ด้ยินบทสนทนาอาจเข้าใจวา่ ท้ัง ด้วยทา่ “ทเาพงลสนิ บชายอๆบสเหร้ามงอืเปนลไอืมก่สแนขใ็งจหค่อำปห้รุมะตณัวเาอมงขเอองาไเธวอ้อยแ่าตงน่ค้ีนเสฟมังอตหัวรแอื ข”ง็ ทือ่ เขาถามกลับ ทวา่ เพียงครเู่ ดยี วหญิงสาวก็เม้มปากเมนิ หน้าหนี บังคับหัวใจทีห่ วัน่ ไหวรนุ แรง เพราะคำพดู นั้นให้สงบลงอยา่ งยากเยน็ จะมีสกั ก่ีคนทมี่ องเห็นตัวตนจรงิ ๆ ของเธอ ผ่านการกระทำซงึ่ เธอมักสรา้ ง ‘เปลือกแข็ง’ มาหอ่ หุ้ม จนบางครั้งแม้แต่ตัวเองยังแทบ ไมร่ ตู้ ัว แทบไมม่ เี ลย...เทา่ ท่ีเธอจำได้ก็มีแค่แมก่ ับคณุ ลุงเทา่ น้ัน ทว่าผู้ชายซง่ึ พบเธอเพียงครัง้ เดียวเม่ือเกอื บสองปกี ่อน กลับมองเหน็ ถงึ หัวใจ อันเปราะบางซงึ่ ถกู ซอ่ นไว้ภายใต้ทา่ ทางรา่ เรงิ สดใส “อยา่ พดู อะไรไม่ร้เู รอื่ งสิ ถ้าคุณไม่คดิ จะไปชว่ ยอิซาเบล ฉันจะกลับแล้ว” เธอพยายามแกะมือทีร่ ัดรอบเอวออก

“ชว่ ยแล้วจะได้อะไร ถ้าเปน็ หว่ งเธอจรงิ เพลินจะไม่ยอมเสยี สละตัวเองบ้าง เชยี วหรอื ” “คณุ ไมล่ ะอายใจที่หาผลประโยชน์ จากฉันเลยใชไ่ หม” “ทำไมผมต้องละอายใจเมอื่ ทำสงิ่ ท่ีตัวเองต้องการ ดอู ย่างเพลนิ สิ ชอบผมแท้ๆ แต่กย็ ังปากแข็งปฏเิ สธ มคี วามสขุ หรอื จ๊ะทไี่ ด้หลอกตัวเองอยา่ งน้ี” “อัตตาของคณุ นม่ี ันสงู จนตึกเบริ ์จคาลฟิ ายังอายเลยนะ” เธอกัดฟันบรภิ าษใส่ หน้าอย่างอดไม่ได้ “เจอคณุ แค่สองวันชวี ิตฉันกป็ ัน่ ปว่ นไปหมด ฟลอรนี ่าปฏเิ สธทจี่ ะชว่ ยเพื่อนรัก ของฉันกเ็ พราะคณุ เข้ามาขัดขวางแผนการของเธอ พอฉันไมย่ อมยุ่งกับคณุ คุณกม็ า ยุง่ กับฟลอรนี ่าแทน ฉันเหน็ คนรักเก่า...เอ้อ อซิ าเบลกำลังเดือดร้อนเลยอุตสา่ ห์ มาบอก นึกวา่ คุณจะมนี ้ำใจนกึ ถงึ ความหลังที่มีกับเธอบ้าง แต่คนอย่างคณุ คงคดิ ถึงแตต่ ัวเอง คนอะไรแล้งน้ำใจ เอาแต่ใจตัวเองเหมือนเด็กข้ีโกง” “ชว่ ยเหลือเพื่อนรักของเพลนิ เรอื่ งอะไร” โดมนิ ิกขมวดค้ิวถามกลับ “คณุ จะสนใจไปทำไมล่ะ” เป็นผ้หู “ญครงิ าขวอนง้ใี ผคมรกันเพแลนนิ ่ทตีท่ ้อำตงทัวำเหตัมวใือหน้หเดน็กักขแ้โีนกน่ งกวถ่าึงนผ้”ี มจเขะาอดยุ ากทไำดเอ้เพาคลนนิ ฟังแยตืน่ถเอ้าจ๋อะจมนา ลืมผลักเขาออกไปเลย “เพลนิ จะคาดหวังให้ผมเอาใจเพลินเหมอื นเด็กหนุม่ ๆ ตลอดเวลาคงไมไ่ ด้ โลก ของผมมันซับซอ้ น ไม่เหมาะกับคนแสนงอน” “ฉันไม่ได้แสนงอน!” แก้ตัวเสรจ็ กโ็ มโหมากข้ึนกว่าเดิม เพราะพดู อะไรกับผู้ชาย คนน้ีก็ดจู ะเข้าตัวได้ทั้งน้ัน “งั้นกเ็ ล่ามาดๆี สวิ ่าเกิดอะไรข้นึ กับเพ่อื นของเพลิน” “กท็ ำไมคณุ ต้องอยากรู้ ขนาดคนรักเกา่ คุณยังไมส่ นใจจะชว่ ย แล้วฉันเปน็ ใคร กันละ่ ”

“อยา่ งน้ลี ะทีเ่ รยี กวา่ เดก็ ข้โี กง ผมจะไมย่ ้ำอกี แล้วนะวา่ อิซาเบลกับผมไมเ่ คยเปน็ อะไรกัน ผมสนใจเรอื่ งของเพลินเพราะสนใจเพลิน” เปน็ เด็กเธไมอร่เม้จู ้ัมกปโตากตด่อ้วหยนค้าควานมอข่นื ัดใจโดยแตเฉ่ไหพนาะแเตพ่ไศรตมรางพขชิ ้าญมดารแาตไ่กมับ่เคยรโสู้ดกึมเินหิกมอื นไตรัเวดเอองร์ เบดฟอร์ด แม้เขาจะรกุ เธอเหมอื นผู้ชายอกี หลายคนทเ่ี คยตามจบี แตม่ าดของเขาเหนือ ชนั้ ไม่เหมือนผู้ชายทกุ คนที่เธอเคยร้จู ัก อันทีจ่ รงิ ถ้าเขายนื นิ่งๆ และไม่ได้มที า่ ทาง สนใจเธอ เธอคงจะกลัวเขาด้วยซ้ำ และเพราะร้ดู ีวา่ อยา่ งน้อยเขาก็ซอื่ ตรงกับเธอ หญิงสาวจงึ ยอมเปิดปากอย่างไม่ เต็มใจนัก “ฟลอรนี ่าสัญญาวา่ ถ้าฉันมาทีน่ ีด่ ้วย เธอจะยอมชว่ ยให้คาเรนมโี อกาสได้งาน” วงการมเธออเดเลลา่ ลเสิงรมิแนละดิ งหานน่อสยดุ เทท้า่ายททจ่ี ี่ไำปเปแน็คสมาเพเรราอื่ะองคยวากามเปใฝ็น่ฝนันางขแอบงบรแมู บเมรนตดท์ ขอ่ี อยงากเทขา้ารสา่ ู่ กัสซนี ี “อ้อ! เข้าใจแล้ว ง้ันตอนน้เี พลินก็ยกเรอื่ งท่ีคาเรนจะไม่ได้งานให้เปน็ ความผิด ของผม” “มันเปน็ ความผิดของคุณ ฉันไมจ่ ำเป็นต้องยกให้หรอก” เธอขึงตาใสอ่ ย่างไมเ่ ปน็ มิตร “ตกลง” เขายอมรบั งา่ ยดายจนเธอกะพรบิ ตาแปลกใจ จะไปถามอซิ าเบลด้วยกไ็ ด้ว่าเธอกำลังมเี รอื่ ง “ผมจะชว่ ยให้คาเรนได้งาน เดือดรอ้ นอะไร แตเ่ พลินต้องไปเมอื งไทยกับผม” “ไปเมืองไทยกับคุณ ไปทำไมคะ” “ผมมีงานต้องไปทำท่ีกาสโิ นแถวนั้นหนอ่ ย ไม่อยากไปคนเดยี ว” “ฉันต้องทำงาน เรยี นหนังสอื ไม่มีเวลาไปเทีย่ วเลน่ กับคณุ หรอกนะ” “ผมจะรอจนเพลินสอบเสรจ็ งานทีร่ า้ นอาหารจะสง่ คนไปทำแทนจนกวา่ เพลินจะ

กลับมาดีไหม” พชิ ญดารากะพรบิ ตาปรบิ ๆ ด้วยความงุนงง แตไ่ ม่ต้องใช้เวลานานก็ร้วู า่ ทำไมเขา ถงึ รเู้ รอื่ งสอบและเรอ่ื งงานทรี่ ้านอาหารของเธอ “นี่คุณถามเรอื่ งฉันมาจากฟลอรนี า่ ใชไ่ หม คณุ หลอกใชเ้ ธอ!” “ฟลอรนี ่าไม่ใชเ่ ดก็ แล้วผมก็ไม่ได้หลอกใชเ้ ธอ เลิกเหลวไหลเสยี ท”ี ฝา่ ยชาย วา่ เสยี งหน่าย “ถ้าไม่หลอกใช้ คุณจะมาเฟลิร์ตกับเธอทำไม!” “คราวน้นี อกจากจะทำตัวเป็นเด็กข้โี กงแล้วยังหงึ ด้วย” “ไม่ได้หงึ !” “ง้ันถ้าผมไปกับผู้หญิงอน่ื เพลินกไ็ มว่ า่ อะไรงั้นส”ิ ท่มิ แทงคใจำถแามตลห่ ้อญเลิงสยี านวซรงบ่ึี คปวัดรมจันะนท้ิา่งหไปัวพเรราอ้ะมทำตาขกวลาับงใใหส้ค่ วามรสู้ กึ เหมือนมเี หล็กแหลม ซอ่ื สัตย“์ ถจ้าากฉคันุณเปนน็ เ่ี คป่รู็นักอขะอไรงทคี่เณุ กนิ คซวง่ึาไมมจ่ไรดงิ ้อไปยสากักเหปน็นอ่ ยก” ค็ งต้องบอกว่าการคาดหวังความ ตาสเี ทอร์คอยส์ของเขาพราวด้วยความขบขัน “ระวังหน่อย สาวน้อย การประชดเป็นสญั ญาณแรกของความหงึ หวง” “คุณควรจะชว่ ยคาเรน เพราะคณุ เปน็ สาเหตุท่ที ำให้เธอเสยี โอกาส” เธอรบี วกกลับมาเรอื่ งเดมิ เมอ่ื รสู้ กึ ว่าชักจะนอกเรอื่ งไปกันใหญ่ หน้าเรม่ิ เหอ่ รอ้ น ขเป้นึ น็ มสามอบีกัตคขิรง้ัอเงพเรขาาะเขาใชป้ ลายน้ิวแกรง่ ไล้แผ่นหลังบอบบางเอ่อื ยๆ ราวกับรา่ งกายเธอ “ผมไม่แคร์ใครทั้งนั้น ถ้าเพลนิ อยากให้ชว่ ยกไ็ ปเมอื งไทยด้วยกัน” เธอสดู หายใจลกึ ระงับอารมณ์ ทีต่ ้องการใช้ความรนุ แรง อยากปฏิเสธ แตเ่ มือ่ นกึ ถึงสหี น้าผดิ หวังของคาเรนกต็ ้องลดเสยี งลงไมใ่ ห้แขง็ มากนัก

“แต่ฉันต้องทำงานเกบ็ เงนิ มเี หตผุ ลหน่อยสคิ ะ” “ผมจะจ่ายเงินให้เอง มาอยกู่ ับผม เพลนิ จะเอาอะไรเทา่ ไหรก่ ็ได้” เธอรดู้ ีวา่ เขาตั้งใจพูดประโยคน้ันด้วยนัยไม่บรสิ ทุ ธ์ ิท่ีนอกเหนอื จากเงนิ ไปมาก “ฉันไมต่ ้องการรบั อะไรจากคณุ ท้ังน้ันแหละค่ะ นอกจากเรอ่ื งของคาเรน” “ผดิ กับผมนะ ผมต้องการ ‘ทกุ อยา่ ง’ จากเพลนิ ผมเป็นคนเรยี กร้องมาก แถม ยังข้ีหวงมากด้วย แตต่ อนน้ผี มจะยอมรับแค่การที่เพลนิ ยอมไปเมืองไทยด้วยเทา่ น้ันก็ ได้” “ฉันไม่อยากรนู้ สิ ยั สว่ นตัวของคณุ หรอก มสิ เตอร์เบดฟอร์ด” “เพลินจะต้องการ อันที่จรงิ เพลนิ เรมิ่ หวงผมแล้วต่างหาก” ลอกครเาขบาเจป้อิดงเตปาลสอื นี ย้ำวผญิ ้งึ ทญ่เี ธาณอขึงใส่ ทำให้เธอสนั่ สะท้านจากภายใน ร้สู กึ เหมือนถกู รา่ งนมุ่ นิ่มแข็งขนื ต่อต้านโดยไมร่ ตู้ ัว ชายหนมุ่ ยกมมุ ปากอยา่ งผยองต่อท่าทนี ั้น ลูบแผ่นหลังเธอเบาๆ ราวกับจะปลอบโยนเหยอ่ื ท่ีกำลังแตกต่นื “นัน่ เป็นจดุ เรม่ิ ต้นท่ีดี อยา่ เขนิ อายท่จี ะปกปดิ มันจากผมเลย ฮันนี่ ผมชอบท่รี ู้ วา่ เพลนิ หงึ หวง” ตากลมโตกลอกไปมา ไมม่ ีประโยชน์ ทจ่ี ะทะเลาะให้เข้าตัวเองซงึ่ ดเู หมอื นจะเปน็ สง่ิ ท่ีอีกฝา่ ยถนัด เลยวกกลับมาหาเรอื่ งเดิมอีกครั้ง “ฉันไมอ่ ยากไปไหนกับคณุ เราลองมาตกลงวธิ ีอื่นกันดไี หมคะ แต่กอ่ นอืน่ คณุ เอามือออกไปจากตัวฉันได้แล้ว” พชิ ญดาราจิกมือเขาไม่ออมแรงจนชายหนมุ่ นิ่วหน้า “ดๆุ แบบน้ี ถ้านอนด้วยกันสักครั้ง เพลนิ จะขว่ นผมเปน็ รอยท้ังตัวหรอื เปล่า” เขายอมปล่อยมอื ออกอย่างเชอื่ งชา้ แต่ยังจับมอื เลก็ เอาไว้พลางก้มลงดูแหวน ปลอกมีดทองคำของเธออยา่ งสนใจ ไมส่ นใจว่าทำให้ใบหน้าของเธอแดงจัดเพราะคำ พดู ไม่ยั้งคิด “ถ้าเพลนิ ไม่ไปด้วย ข้อตกลงทกุ อยา่ งเป็นอันยกเลิก”

“คนหน้าเลือด!” เธอบรภิ าษเสยี งต่ำในลำคอ “อยา่ ใสร่ ้ายกันสจิ ๊ะ เพลินมอี ะไรต้องเสยี ไปกับผมได้กลับบ้านฟรๆี เราแวะไปท่ี กรงุ เทพฯ สักวันสองวันก็ยังได้” แค่คิดตามเขาว่าถ้าแวะไปบ้านสกั วันสองวัน แถมยังไมร่ จู้ ะบอกคุณลงุ กับแม่ศรี อย่างไรว่าทำไมอย่ๆู ถึงกลับไป พชิ ญดารากร็ อ้ นๆ หนาวๆ เสยี แล้ว “คุณจะไมท่ ำอะไรฉันใชไ่ หม” “ผมจะไม่ทำอะไรถ้าเพลนิ ไม่อ่อยผมก่อน” ชายหนุม่ เหลือบตาข้นึ มองเธอ ปลายน้ิวแตะแก้มเนียนซบั สเี ลอื ดไล้เล่นอย่าง ล้อเลยี น “อย่าเปน็ ฝา่ ยตบะแตกครา่ พรหมจรรย์ ของผม เพราะต้านทานเสนห่ ์ ผมไมไ่ หวก็ แล้วกัน คนสวย” เขานม่ี ันเหลอื เชอื่ จรงิ ๆ “ขอฉันคิดดูก่อนกแ็ ล้วกัน แต่คณุ ไปดมู ิสเจนเนอร์หนอ่ ยสคิ ะ” “ไม่ ข้อตกลงของเราครอบคลุมถงึ ทกุ อย่าง เพลินจะมาหลอกใชผ้ มไมไ่ ด้หรอก” วินาที น“แา่ ตก่เลธัวอจเปน็นเธ..อ.”เกจอื ะบพเดูผแลลอ้วถแอตย่ตไ้อปงขห้ายงหุดลปังากอีกเกพ้ารวาะแตตา่เจขำตาข้อุน่ งมกััวดเฟยัน็นพชดูาขต้ึนอ่ ในเสย้ี ว “เธอเป็นเพื่อนทค่ี ุณเคยรจู้ ัก” “งั้นคืนน้มี ากนิ อาหารค่ำกับผม” “กไ็ ด้” หญิงสาวรับคำอย่างไมเ่ ต็มใจแล้วดึงมอื ออกโดยแรง เดนิ กลับไปทางเดิม เกอื บชนกับฟลอรนี ่าทเ่ี ดินตามออกมาดทู ั้งคู่และจับตัวเธอเอาไว้ “คยุ อะไรกันอยตู่ ั้งนาน” “อยากร้กู ็ลองไปถามมสิ เตอร์เบดฟอร์ดของเธอดูส”ิ “นเ่ี ธอพาลฉันเหรอเพลิน”

ฟลอรนี า่ มุ่นหัวค้ิว เพราะเพ่ือนสาวจากเมอื งไทยมักใจเย็นและย้มิ แย้มอยเู่ สมอ แตไ่ มใ่ ชต่ อนน้ี พิชญดาราเองกเ็ หมอื นจะร้ตู ัวเลยย้ิมขออภัยอยา่ งฝนื ๆ “เปลา่ ฉันมเี รอ่ื งต้องคดิ นะ่ กลับแล้วนะ” บอกเสรจ็ กเ็ ล่ียงออกมา ย้มิ ให้ฟรทิ ซ์ที่นัง่ รออยู่ทีโ่ ต๊ะอาหารเปน็ เชงิ ขอบคณุ แต่ เขาเดนิ ตามเธอออกมาด้านนอก “สหี น้าคุณไม่ดเี ลย” ชายหนมุ่ ทักด้วยความเปน็ ห่วง “ไมม่ ีอะไรหรอกคะ่ ขอบคณุ อกี ครั้งนะคะทชี่ ว่ ยฉัน” “น่ีคุณจะไปไหนหรอื เปลา่ ครบั ” “คงไปเดนิ เล่นอกี สกั พักแล้วกลับห้องคะ่ ” เดินให้อารมณ์ ปลอดโปรง่ ข้ึน จะได้มอี ารมณ์ ไปอา่ นหนังสอื สอบตอ่ การยอมให้ ผอย้ชู า่างยนท้ีได่ี มูอใ่ ันชเต่ รรอ่ื างยดอเี ยล่ายงสยกั ่งิ นแบิดบโดแตมเ่นิ ธกิอเจขะ้ากมำาจรัดบเกขวานออจติกใจจากขใอจงไเดธ้อแนแม่ ้ใเนธเอวไลมาเ่ สคว่ยนมตปี ัวัญหา กับการรบั มอื เพศตรงข้ามคนไหนมาก่อน เขาก็เหมือนกับทุกคน อาจจะ...ต้องใชเ้ วลามากกวา่ เดมิ นิดหน่อยกเ็ ทา่ น้ัน หญิง สาวยักไหลป่ ลอบใจตนเอง “งั้นจะรังเกียจหรอื เปล่าถ้าผมจะไปเดนิ เลน่ เปน็ เพอื่ น” ฟรทิ ซ์ถามด้วยน้ำเสยี ง เกรงใจทำให้เธอชะงัก ใจหน่งึ อยากปฏิเสธเพราะต้องการเดินเล่นเงยี บๆ คิดอะไรคนเดยี ว แตพ่ อเห็น สหี น้าและนกึ ถึงว่าเขาอุตสา่ ห์ ยน่ื มือเข้ามาชว่ ยกอ็ ดใจอ่อนไม่ได้ เลยพยักหน้ารบั พลาง ย้มิ น่ารัก “เอาสคิ ะ คุณอยากไปทไี่ หน” “คณุ ทานม้ือกลางวันหรอื ยังครบั ” พิชญดาราสา่ ยหน้า พอเขาพดู ข้นึ มาเลยร้สู กึ หวิ นดิ ๆ

“เมื่อเชา้ ตอนเดนิ เลน่ ฉันเห็นรา้ นหนึ่งทา่ ทางนา่ อรอ่ ย คณุ ชอบอาหารเวยี ดนาม หรอื เปล่าคะ” “อันทจี่ รงิ ผมเคยกนิ อาหารเวยี ดนามแค่คร้ังหรอื สองครัง้ แตถ่ ้าคุณชอบ ผม แน่ใจว่าผมคงชอบด้วย” หญิงสาวหัวเราะกับการเอาอกเอาใจ ชา่ งแตกตา่ งกับความรทู้ ันและยโสของ ผ้ชู ายอกี คนหน่งึ ราวฟ้ากับเหว ฮ่มึ ! เลิกคดิ ถึงเขาเด๋ียวน้นี ะพชิ ญดารา! “อันทีจ่ รงิ แล้วฉันชอบอาหารไทยมากกว่า เสยี ดายวา่ ยังไมเ่ หน็ สักร้าน” “เหน็ โดมินิกว่ามีคนมาจองเอาไว้แล้วครับ แตจ่ ะเรม่ิ ทำร้านเดือนหน้า” “ดเู หมอื นคุณจะร้เู รอื่ งทีน่ ี่มากอยูน่ ะคะ คงเพราะเคยข้ึนมาหลายครั้งแล้ว” “ไมห่ รอกครบั ผมสนใจธรุ กจิ เรอื สำราญ เสยี ดายที่ไม่มีโอกาสกับอทิ ธิพลเทา่ โด มินิก” น้ำเสยี งเขาเศร้านิดๆ จนพิชญดาราเหลือบตามองด้วยความเหน็ ใจ “ธุรกิจของคุณเกยี่ วกับอะไรหรอื คะ” ใเกหอ้เธรอ์ตฟัน“พังอวยกเนา่ ปงำ็เนเปขบน็ ้ารสกษิ งัน่ ทั อเไออมกงใ่ นห่ญะเธค่นอรับกัเล”แยตไก่ ดเ็พ้ขรเ้อูาพบไ่มิดอ้อยกกีินชอชอ่ื ยบอ่ื ่ารองษิยหทัูบ่น้แาง่ึ งลวะ่าอธเบิขบราาษิยนทัตำเข่อขอถ้าสงึงงนิ าคนฟ้าขรแทิอบซงร์ตนัวดเเ์อดอ็ดังง ท้ังหลาย ทั้งเครอื่ งอุปโภคบรโิ ภคท่ีค้นุ หูดี “ผมร้จู ักโดมินิกตอนเรยี นหนังสอื เขาเป็นหัวโจกของกล่มุ มาแตไ่ หนแตไ่ ร มี เพือ่ นมาก สาวๆ ห้อมล้อม...” ดเลูเ่าหวมรี ือกแนรถรโดมวบมข้าินอนงิกเเธจพะอ่ือเเกนรยีย่ีหกวนขอุ่ม้อันผงธ้ทูกพรับางสลอา.ทิ.ว.ธๆิพพมลิชาใกญหห้เดธนาอ้ราฟหาแัลงอาบยหตัแนาไลไมปะว่ ไแาม่ บจว่ ะะา่ ปใเขนากาอจทดะาีตตงัห้องใรนื่ จอื หปรัหจอื จูฟไบุ ัมงันฟ่กรต็ ทิ าซม์ สองหนุ่มสาวเข้าไปนัง่ ในร้านอาหารเวียดนาม สงั่ อาหารมารบั ประทานและ บสานงทอนยา่ากงักนับอบยรา่ กิงถรทูกเ่ีคปอดิ ปรกะต่อูนร้าทนีฟ่ ดร้วทิ ยซส์จหี ะนเห้า็นเคบรรง่ กเิ ครรทยี ท่ี ดำหน้าท่ีเสริ ์ฟอาหารเดนิ ไปคยุ อะไร

“ดเู หมือนจะเกิดอะไรข้ึนนะครับ” “หมื ...” พิชญดาราเงยหน้าข้ึนมาจากชามเฝอ มองตามสายตาของเขา “มอี ะไรหรอื เปล่าคะ” “ผมว่าผมเหน็ มิสเตอร์ลีนเดินผา่ นไปเม่ือก้ี แล้วเด็กในร้านลกุ ล้ลี ุกลนพิกล” “มิสเตอร์ลนี ?” “เอ้อ ขอโทษที คุณคงไม่รจู้ ักมิสเตอร์ฟลิ ลปิ ส์ ลนี เขาเป็นเจ้าของโรงแรม กาสโิ นในเครอื แอสเตอร์” ฟรทิ ซ์ทำหน้าลำบากใจเหมือนไม่อยากเลา่ แต่เมือ่ เหน็ สายตาสงสัยของเธอเขาก็ ลดเสยี งลง “เขาไมค่ ่อยถูกกับโดมนิ กิ เพราะทำธุรกิจอยา่ งเดียวกัน แถมเขายังชอบอซิ าเบล ด้วย แต่เธอกลับมาชอบโดมินิก ผมทราบมาวา่ เขาตามอิซาเบลมาที่น่ี เพริ ์ลอยา่ บอก ใครนะครับวา่ ร้มู าจากผม โดมินิกคงไม่ชอบท่ีผมเอาเรอื่ งสว่ นตัวของเขามาพูด” คำออกตัวและสหี น้าไม่สบายใจของเขาทำให้พชิ ญดาราหัวเราะออกมาเบาๆ ฟอร์ด “ออีกยอ่ากยัง่าวงลพไรปงุ่ เนล้เี ยชคา้ ฉะ่ ันกฉ็จะันกไลมับไ่ ดช้มคิ ีสาโว่ กนแไลด้ว้สว่ โนลเกสขยี อองะฉไรันกกับับธทรุ ่กนี ิจ่เี ปข็นอคงมนิสลเะตโอลรก์เกบันด นอกจากฟลอรนี ่าแล้ว ฉันก็ไม่มเี พ่ือนอยา่ งเธอท่ีไหนอีกหรอกค่ะ” “เพราะเป็นคุณผมถึงกล้าเลา่ คุณดไู มเ่ หมือนผู้หญิงคนอน่ื ทีค่ ลัง่ ไคล้โดมนิ ิก” พดู เสรจ็ เขาก็ยกมือลูบท้ายทอยอยา่ งเขนิ ๆ “สงสัยผมจะพดู มากเกินไป เพิร์ลไมโ่ กรธใชไ่ หม” พิชญดาราอมย้มิ ชายหน่มุ ตรงหน้าดูเป็นคนใจดี จรงิ ใจ ทา่ ทางเป็นมิตรไม่น้อย ไม่เหมือนภาพลักษณ์ ของนักธรุ กิจคนใดทเ่ี ธอเคยรจู้ ักทำให้เธอสบายใจท่ีจะคยุ กับเขา “ไม่หรอกค่ะ ถ้าคุณไว้ใจฉันแล้วอยากเลา่ อะไรๆ ให้ฉันฟังอยา่ งเพือ่ น ฉันก็ สญั ญาว่าจะรกั ษาความลับเรอื่ งท่เี ราคุยกัน”

“ผมยิ่งกวา่ ยนิ ดที ่จี ะได้เป็นเพื่อนกับเพิร์ล” ฟรทิ ซ์วา่ และหันไปมองหน้ารา้ นอีก รอบพร้อมมนุ่ หัวค้วิ กอ่ นยกมอื เรยี กบรกิ รมาคดิ เงิน แล้วต้ังคำถาม “มีอะไรหรอื เปล่า ทำไมทำทา่ กันแปลกๆ ผมเหน็ เจ้าหน้าท่รี กั ษาความปลอดภัย เดนิ ไปทางลฟิ ต์ หลายคนแล้ว” “เอ้อ...เกดิ เรอื่ งไมค่ ่อยดีนะ่ ครับ” บรกิ รชาวเอเชยี ประสานมอื ไว้ด้านหน้า ก่อนจะย่ืนมือมารับบัตรเครดิตจากฟรทิ ซ์ “มคี นเพ่ิงถูกฆาตกรรม เห็นวา่ ตำรวจน่าจะข้ึนมาบนเรอื เรว็ ๆ น้”ี “ฆาตกรรม ใครกันถูกฆาตกรรม” บรกิ รหนุ่มมีสหี น้าไม่ค่อยดี “ร้สู กึ ว่าจะเปน็ มิสเจนเนอร์ นักแสดงคนนั้นนะ่ ครับ” คำตอบของเขาทำให้สองหนุม่ สาวหันมองหน้ากันด้วยความตน่ื ตกใจ โดยเฉพาะ พิชญดาราทว่ี างแก้วน้ำลงอย่างออ่ นแรงหลังจากเกือบทำมันหลุดมือเมื่อได้ยนิ ขา่ วรา้ ย “แน่ใจเหรอจ๊ะ ฉันเพิง่ เหน็ เธอเมอื่ สกั ชวั่ โมงก่อนนเ่ี อง” “ไม่นา่ ผิดนะครบั ” บรกิ รหน่มุ น้อยโค้งอกี ครงั้ แล้วทำท่าจะเดินจากไป แตห่ ญงิ สาวจับแขนเส้อื เอาไว้ กอ่ น “เกิดเรอื่ งข้ึนทไ่ี หนคะ แล้วใครเป็นคนพบศพ” มสิ เตอ“รท์เบห่ี ด้อฟงขออร์ดงมเปิส็นเจคนนเพนบอศร์นพ่ะ”ครบั บรกิ หร้อตงอสบวแตี ลขะวตากมใอื จสเมดุ อื่ ชหั้นญงิ ส9าวถผ้าุดผลมกุ ฟขัง้นึ มยาืนไมแ่ผลิดะ หันไปบอกฟรทิ ซ์แคส่ องสามคำ “ฉันขอตัวกอ่ นนะคะ ยินดมี ากที่ได้คุยกับคณุ ” เป็นวง่ิ อ“เอฮก้! จาเพกหริ ์ล้องอจาะหไปารไไหปนเสยีรอแลก้ัวนกทอ่ ้ิงนใหส้ชคิ ารยับห”นฟ่มุ มรทิอซง์ตเรายีมกอยแา่ งตง่เุนธองงเดนิ เรว็ จนเกอื บ

คงฟังผพดิ ิชญผ้ดูหาญรงิาทยีน่กม่าสืองทสาาบรหคัวนในจั้นทไ่ีเมต้ไ่นดก้ถรกู ะฆห่านำ่ จดะ้ วเยปค็นวไาปมไดต้อระยห่างนไกรกันบอกเธตอัวเเพอง่ิ งพวาบ่ เเธจอ้า หล่อนเมอื่ ชวั่ โมงกวา่ น่เี อง ออก กเธดอชเ้นั ดิน9ไปซกงดึ่ เลปิฟน็ ตช์ ัน้ ทพี่ ยักืนขรอองอตยน่สู เอกั พงแักลแะลฟะลรบอี รรดนีุ เา่ ข้าแไลป้วดส้านาวใเนท้เามไป่อื ดป้ารนะตขลูวฟาิ มตือ์ เปสดิดุ ตามทีบ่ รกิ รคนนั้นบอก คอวยา่ามงเปคไลรมอง่ ่ตเดค้อภรงัยยเี สดยี เวแลตาไ่ มมดอ่มเู หงใี หมคาอืรนอนาน่ื นจะเเปพน็ เรมแา่ือะขหเกธนขอ้าอเหดง้อนิเรงมอมื าทใี ถคร่ี ึง้จรู จัหกงึ กลตัาบกยอเคปซิ น็นาเเยบปนื ล้าขสแอนลงทะทเนจุก้าาสกหาันนย้อาตทยาร่ี ู่เทกับันษาทๆาี เจ้าหน้าทรี่ ักษาความปลอดภัยนายหน่ึงเดนิ เข้ามาหาทำท่าจะกันเอาไว้ “เข้าไปไมไ่ ด้นะครับมสิ ” “ฉันมาหาม.ิ ..เอ้อ! โดมินิกนะ่ ค่ะ” “คณุ เป็นแขกของมสิ เตอร์เบดฟอร์ดเหรอครบั ” เขามุ่นหัวค้ิวถาม มองเจ้าของ รา่ งเล็กซงึ่ ชะโงกใบหน้าผอ่ งทต่ี อนน้ีไรส้ เี ลือดเข้าไปด้านใน โดมินิกยืนคยุ กับใครบางคนอยตู่ รงห้องโถงด้วยสหี น้าเครง่ เครยี ด เธอจึงถอื โอกาสพยักหน้าและแหวกผ้คู นเข้าไปหาเขา โดยใช้เสยี งเรยี กนำเพอ่ื ไมใ่ ห้ถูกรั้งตัวเอา ไว้ “โดมนิ กิ คะ” ชายหนมุ่ หันมามองด้วยความประหลาดใจเมอ่ื ได้ยนิ เสยี งเรยี ก และรบี ผละจาก คนที่กำลังคยุ อยู่เข้ามาหาเธอ เลือดเปพ็นิชทญางดาใรบาเหหนน็ ้าปทลซ่ี าดี ยอเทย้าแู่ ขลอ้วงจผงึ ู้ซหญดี มงิ าจกากกใวนา่ เหด้อมิ งนอนอกี ห้องซง่ึ อยตู่ ดิ กันและรอย “เพลินมาทน่ี ไ่ี ด้ยังไง ทำไมถึงร้วู า่ ผมอยู่ทนี่ ี่” “เธอตายแล้ว เป็นความจรงิ เหรอคะ”

เสยี งน้ันแหบพรา่ หญิงสาวจะถลันไปดูให้เหน็ กับตาจนชายหนุ่มโอบเอวคอดเอา ไว้เกอื บไมท่ ัน เขาดึงรา่ งนุม่ นิ่มมากอดเอาไว้ “ช!ู่ ใจเย็นๆ นะเพลิน ไปรอผมทีห่ ้องดีกว่า ที่น่ีกำลังยุง่ ” “คณุ ฆา่ เธอหรอื เปลา่ ” หญิงสาวเงยหน้าข้นึ ถามเขาเกือบเปน็ เสยี งกระซบิ โดมนิ กิ ก้มมองเธอพลางขมวดค้ิวนดิ ๆ ก่อนจะทำหน้านง่ิ อย่างคนท่ชี นิ กับการ ควบคมุ อารมณ์ ตนเอง มองดวงตากลมโตสนี ้ำผ้งึ ซงึ่ เบิกกว้าง เห็นแววหวาดกลัวปน ร้อนรน “อยา่ เหลวไหลสเิ พลิน กลับไปรอที่ห้องก่อน ผมจะให้คนพาไป” “ฉันจะไปรอที่ห้องตัวเอง คุณจะเลา่ ให้ฟังใชไ่ หมคะ” กลับห้อ“งไปไปรอในทสห่ี ้ภอางพผนม้ีเดพีกลวินา่ คงเผลาม่ ใยหัง้ฟไมลอ่อยรนาี ก่าฟใหัง้เหรมอ่ื ดงแแพลร้อว่ นอกร่ี ้ไูไดป้ยเรังว็ไนง”ัก คนจะตกใจ “บรกิ รทีห่ ้องอาหารเวยี ดนามบอกน่ะค่ะ ฟรทิ ซ์กร็ ้แู ล้ว” จากเจ้าโหดนม้าินทกิี่รกัพษยาักคหวนา้มาปลเจอ้าดขภอัยงทขถี่อูกงหเร้อยี งกอตาัวหมาราทีเ่ ธชอาวย่าหคนอื ุ่มเขยากเอมงือข้นึบเรปกิ ็นรพสญวั กญนา้ันณคใงหรู้้ บอดกี าร์ดสว่ นตัวคนหนึ่งเข้ามาใกล้ ก้มลงมองเธออกี ครง้ั แล้วยัดคีย์ การ์ดแผ่นเลก็ ใส่ มอื “รอผมอย่ทู ีห่ ้อง อย่าหนีไปไหนล่ะ” “นานหรอื เปลา่ คะ” “คงนานพอสมควร ถ้าเบ่ือรอก็นอนไปเลยก็ได้ นร่ี สี คนของผม นเ่ี พลิน แก พามสิ ไปทหี่ ้องพักของฉัน อยา่ ให้พวกนักข่าวไปวุน่ วายแถวนั้นได้”

5 การตายของ อซิ าเบล เจนเนอร์ มูลเหตุของความวนุ่ วาย สามสบิ รหสี รเอื ปตน็ ้นชสาายมชสาบิวอปเี มเขรกาิ กัน้มผหมัวสใหนี ้้เำธตอานลดิทๆองสแลหี ้วนผ้าาเยรยีมบือเเฉชญิยซหง่ึลดังเู รหับมคือำนสวัง่ เัยจจ้านะใากยล้ “ทางน้คี รับ มิส” “เกดิ อะไรข้นึ กับเธอ คณุ รเู้ รอื่ งหรอื เปลา่ คะ” หญงิ สาวยังหันไปมองด้านหลังอย่างละล้าละลังขณะเดินตามรสี ไปตามโถงทาง เดนิ เพ่อื ข้นึ ลิฟต์ ระหวา่ งทางนั้นเธอสวนกับผู้ชายท่ชี อื่ ฟิลลปิ ส์ ลีน ซง่ึ กำลังเดินไปยังห้องเกดิ เหตดุ ้วยสหี น้าถมงึ ทงึ พร้อมผ้ตู ิดตาม เขายังหันมามองรสี เหมอื นจะกินเลอื ดกินเน้อื โดยไม่ได้สนใจเธอ รสี มองกลับด้วยสายตาเฉยชา แต่เหมอื นจะแฝงความกังวลอยู่ นดิ ๆ “รอให้ดอนโดมนิ กิ มาเล่ารายละเอียดให้ฟังดีกวา่ ครบั ตอนท่ีผมมาถงึ เธอกเ็ สยี ชวี ิตแล้ว” “มสิ เตอร์เบดฟอร์ดอยกู่ ับเธอคนเดียวเหรอคะ” คำถามน้ันทำให้รสี หันมามองเธอตามประสาคนทไี่ วต่อการจับความร้สู กึ ของคน อื่นด้วยอาชพี ทเ่ี ขาทำ “ใชค่ รบั แต่เธอน่าจะเสยี ชวี ิตมาได้สกั พักแล้วตอนท่ีผมตรวจดูศพ” “คณุ ร้ไู ด้ยังไงคะ เวลาใกล้กันขนาดน้ัน” “ผมเคยทำงานเป็นดีเท็กทีฟ...นักสบื ของเอฟบีไออยู่หลายปี กอ่ นจะมาทำงานกับ

ดอนโดมนิ กิ ” คนฟังเบกิ ตากว้าง เคยเป็นตำรวจ แล้วตอนน้มี าทำงานให้พวกอิทธพิ ลมดื เนี่ย นะ! “ดอนโดมนิ กิ นั่นเปน็ คำเรยี กขานหัวหน้ามาเฟียเหรอคะ” บรรพบ“ุรเษุป็ขนอคงำเเขรยีายก้าขยามนาดจ้วายกทค่ีนวาัน่ มเคากรพ่อเนทจ่าะนม้ันาตคั้งรบัรกรากในอดเมอรนกิ มาีตเชั้งอ้ืแสตาย่ ยังอมติ ีมาาลเฟเี พียรใานะ นวิ ยอร์ก” “คุณจะบอกว่าเด๋ยี วน้ไี ม่มมี าเฟยี แล้วงั้นหรอื คะ” “กแ็ ล้วแตค่ นจะเรยี กขานกันไป แต่ดอนโดมินกิ ไม่ใชม่ าเฟียหรอกครับ” ชนั้ 9 พซง่ึชิ เญงยี ดบาสรางผบงกกวห่าแัวลรับะอเพธริบาาะยไวม่าอ่ เปยู่็นในสอว่ านรทม่ีพณัก์ ทขี่จอะงโตโด้แมยิน้งิกกเขับาคพนาสเธำอคไัญปอีกโซนของ “คุณรอู้ ะไรอกี บ้างคะ มสิ เตอร์เบดฟอร์ดพอจะร้ไู หมวา่ ใครเปน็ คนรา้ ย” “เรายังไมร่ อู้ ะไรมากกวา่ น้ีครับ น่ีกเ็ รยี กเจ้าหน้าทต่ี ำรวจข้ึนมาแล้ว” รสี บอกเสยี ง เรยี บ เรอื สำราญกาสโิ น ยเอดดอจะอเงมเตด็มเิ ตทอุกรฤ์เรดเกูนาียลนมาพต้าังเแลตซ่เรกม่ิ ำเลปัดงิ ไตดัว้รบั แคลวะายมังนคิยงมมอีกยาร่าจงสองงู ในเกือบสองปที ี่ผา่ นมา ต่อเน่อื งไปเรอื่ ยแม้ค่าบรกิ ารจะค่อนข้างแพง มาเกดิ เหตฆุ าตกรรมบนเรอื แบบน้ยี ่อมไม่ ใชข่ า่ วดแี น่ อซิ าเบล เจนเนอร์ เปน็ นักแสดงดาวรงุ่ ที่กำลังมีชอื่ เสยี ง การตายของเธอจะสง่ ผลกระทบต่อธรุ กจิ อย่างมาก รสี เหน็ สหี น้าเครง่ เครยี ดของโดมนิ กิ เมอ่ื ไปถงึ ห้องพักของอิซาเบลก็เข้าใจถึง ความกังวลใจของนายทันที “ทางน้คี รับ” ชายหนมุ่ เดินนำหญิงสาวเอเชยี หน้าออ่ นเยาว์ ไปทหี่ ้องพักสว่ นตัวของเจ้านาย

ติดตามเเขธาอปแรละะหรลาายดงใานจใเรนอ่ื นงาขทอีแงรเกธทอี่เใหห็น้โดเธมอนิ ดกิ ้วรยบั รรดู้ ้เู มวี า่อ่ื เเธกออื เปบน็สใอคงรปที ่ผี ่านเมพาราะรตสี ั้งมแีหตนช่ ้าาทย่ี หนมุ่ ไปงานแต่งงานของ ซานโดร กัสซนี ี เพ่อื นและห้นุ สว่ นของเขา กับราชนกิ ุลสาว ชาวไทยทกี่ รงุ เทพฯ แตข่ า่ วคราวของเธอเงียบหายไปหลังเธอเรยี นจบ สบื อยา่ งไรกไ็ ม่พบว่าไปเรยี น ตเพอ่ ่ือทนี่ไหสนนทิ วเาพงรมาอื ะจเมากื่อเซธาอนโดรรทวู้ ว่าา่โโดดมมนิ ินิกิกหไมมา่ยยอตมาน้องพสาเ่ี ขวภยรขรอยงาพเขชิ าญอยดู่าราเจลงึ ยคขออยรปอ้ ดิ งบใหัง้ ข่าวคราวของเธอจากนายของเขา คค้นมุ คนร้ันอรเงปสี ขน็ ตอ้คองนงยธอซรรมามนรดับโดาวไร่ามกใ่ าชกรอตั่สาาซชมนี ญหี าาตกเัวรรใอื่มคงือรเอลสายกั ชยคพี านกไขม้ึนใ่ ชหเล่ ราอ่ื ยแงเตยท่เาา่มกือ่ นคใักนชเ้ควนลโนาดเ้ันยป็เนอฉยปพ่ภูกี าาย็ ะยังเใมไตมื่อ้ก่รควู้านรา่ ผ้หู ญงิ คนหน่ึงออกจากบ้านไปเรยี นหนังสอื อยู่ทไ่ี หน จนนายของเขาหงุดหงดิ งุ่นง่าน “ห้องน้ลี ะครับ” รสี บอกเมอ่ื เดินนำเธอมาถงึ ห้องห้องหนงึ่ ซง่ึ มองเห็นวิวทะเล พชิ ญดาราสอดคีย์ การ์ดเปดิ ประตอู อก ความกังวลใจต่อการตายของนักแสดง สาวทำให้ไม่มคี วามกลัวตามประสาหญงิ ทต่ี ้องมาอยู่ในห้องของผู้ชายที่เพง่ิ พบกันเพยี ง ไม่กคี่ รั้ง ถงึ อย่างไรเขากค็ งไมค่ ิดทำมดิ มี ิร้ายเธอในสถานการณ์ หน้าสวิ่ หน้าขวานอยา่ งน้ี เหมือนกันนัน่ แหละ “ผมจะอย่แู ถวน้ี ถ้ามีอะไรให้มสิ กดเก้าเรยี กผมได้นะครับ” “ขอบคณุ คะ่ ” เธอหันไปย้ิมให้อย่างเสยี ไม่ได้แล้วปดิ ประตลู ง แวววาวหวญา่ ยิงสวนาวเปวาน็ งกกลระุ่มเตปา๋ามถกือันใบอเยลู่ดก็ ้าลนงใบนนหโลตา๊ะยกตรัะวจกใตสกขแนตง่าดดใ้วหยญสาซ่ หงึ่ รมา่ ปียลแาลเะกกล้อ็ดนสหคี นิ ลส้ำ ี ดำสวยแบบแปลกๆ เธอกวาดสายตาสำรวจห้องพักซง่ึ ไมห่ รหู ราเทา่ ห้องของเธอ ทว่าดู เรยี บอย่างมีสไตล์ โทนสนี ้ำตาลออ่ นทำให้ห้องดูสวา่ งข้ึน เฟอร์นิเจอร์น้อยชน้ิ เข้ากับ

การตกแตง่ สว่ นทเี่ หลือทั้งหมด ซงึ่ คงแตง่ ให้เข้ากับรสนิยมของผ้อู ยู่อาศัยเป็นหลัก หญิงสาวนั่งลง ร้สู กึ กระวนกระวายใจ อยากรวู้ ่าเกิดอะไรข้นึ กับผู้หญงิ คนนั้น อยากร้.ู ..เพราะเธอเปน็ คนทเี่ ห็นความขัดแย้งครง้ั สดุ ท้าย ซง่ึ อาจเปน็ ชนวนเหตุ ของการเสยี ชวี ติ ของสตรผี ู้นา่ สงสารคนน้ัน ใครเปน็ คนฆ่าอซิ าเบล...ลกึ ลงไปในใจเธอรสู้ กึ หวาดหวัน่ ว่าโดมนิ กิ จะเป็นหน่ึง ในผ้ตู ้องสงสยั แม้รสี อดตี ดเี ท็กทีฟของเอฟบไี อ จะยืนยันวา่ นักแสดงสาวเสยี ชวี ติ หกอ่นน้าทหีก่ นเ็ ้ปาทน็ ่เี จได้าน้ ายของเขาจะอยทู่ นี่ ั่น แต่ใครจะรู้ เขาอาจแคห่ าข้อแก้ตัวให้นายตาม เธอควรจะเป็นพยานให้ตำรวจเรอื่ งการเหน็ เหตกุ ารณ์ ทะเลาะววิ าทของนักแสดง สาวหรอื ไม่ บางทถี ้าเธอเห็นด้านหลังของผ้ชู ายคนนั้นอกี คร้ัง หรอื ได้ยนิ เสยี งของเขา หญิงสาวแนใ่ จวา่ จะจำเขาได้ รา่ งเล็กผดุ ลุกผดุ นัง่ อยู่นานเจ้าของห้องกย็ ังไมก่ ลับมาเสยี ที จงึ เอนตัวนอนบน โซฟา ผา่ นไปสามชวั่ โมงกว่าแล้ว บางทเี ธอน่าจะกลับห้อง ป่านน้ฟี ลอรนี า่ อาจจะกำลัง ตามหาเพราะเธอไม่ได้หยบิ โทรศพั ท์ มอื ถือมาด้วย เพื่อนสาวอาจจะกังวลว่าเธอหายไป ไหน ประตูเปิดออกตอนทเี่ ธอผุดลุกข้ึนเพราะหมดความอดทน พชิ ญดารามองชาย หน่มุ ถอดเส้อื นอกออกเหลือแต่เสอ้ื เช้ติ ตัวในท่ีไมไ่ ด้เสยี บอย่ใู นกางเกงด้วยซ้ำ เขา มองหน้าเธอและโยนเสอ้ื สทู พาดโซฟาตัวท่อี ยู่ห่างออกไปแล้วพับแขนเส้อื เอือ่ ยๆ ใบหน้าคมเข้มหมองคล้ำลงนิดๆ แต่สหี น้ายังเรยี บเฉยเหมอื นเดมิ “ขอโทษทีใ่ ห้รอนาน เพลินหวิ หรอื เปลา่ ” “เพงิ่ ...บา่ ยสโี่ มงกวา่ เองคะ่ ฉันกนิ ม้อื กลางวันแล้ว” เธอเหลือบไปมองนาฬกิ าบนผนัง แล้วมองเจ้าของห้องทเ่ี ดินไปเปิดต้เู ยน็ เลก็ หลังบาร์และหยบิ ขวดน้ำแรอ่ อกมาเปิดดม่ื “ตำรวจมาหรอื ยังคะ” “มาแล้วจ้ะ เขาควบคมุ ห้องของอซิ าเบลไว้เป็นทเี่ กิดเหต”ุ

“คุณคิดวา่ ใครฆา่ เธอคะ” “ผมกอ็ ยากรเู้ หมอื นกัน” เขาโยนขวดน้ำทด่ี ่มื หมดแล้วลงถังขยะกอ่ นเดินกลับมาหาเธอ พชิ ญดารายืนนิ่ง รสู้ กึ ว่ากล้ามเน้อื ตัวเองเกรง็ ข้ึนเพราะความเครยี ด มองรา่ งสงู ใหญ่สงา่ งามทเ่ี ดนิ เหินเหมอื นขุนนางแต่ยังแฝงความดบิ เถื่อนเหมอื นมสี ัตว์ รา้ ยซกุ ซอ่ น อยูใ่ นตัวจนความศวิ ิไลซ์ไม่อาจอำพรางอกี หนึ่งบคุ ลกิ ซงึ่ ดขู ัดกันเหลอื เกนิ เอาไว้ได้ เป็นเจ้าผขู้หอญงสิงง่ิคมงีชอวียิตากงดจังบาเมขทาขด่ี ังูเปไวน็ ้ใบนรุ กษุ รเงพไศมใ่อหย้ไ่าปงหถึงวแา่ นกนเ่ สแนลห่ ะ์ เอพันศตเมรายี ยตอัวยอา่ น่ื งย่งิ คเนพนื่อ้จี ะได้ เพียงผ้เู ดยี ว ไมน่ า่ แปลกใจวา่ เหตใุ ด อซิ าเบล เจนเนอร์ จึงรักและหลงใหลเขานัก เธอสา่ ยหน้ากับจนิ ตนาการของตนเอง มองเขาท้ิงตัวนัง่ ลงบนโซฟายาวตัวเดียวกับเธอ แล้วเลือ่ นกระจกใสบนโต๊ะออก กอ่ นจะเหน็ วา่ ชายหน่มุ ถือกล่องทบึ ๆ มาด้วย เขาเปิดกล่อง หยบิ ก้อนเน้อื สแี ดงเล็กๆ โยนลงไปในน้ำ และแล้ว...ไอ้ปลาเกล็ด สคี ล้ำแวววาวหลายตัวทเ่ี ธอมองวา่ แปลกก็วา่ ยเข้ามาแย่งกันกนิ ก้อนเน้อื นั้นจนน้ำ กระเซน็ ประหลพาดชิ นญ้คี ดือาปราลเาบอิกะตไรากนว้ี่เาขงาเมลอ้ียงงกปาริรันใหย้อ่าเาหหราอรนเนั้น่ียอ!ย่างพรัน่ พรงึ เพ่ิงนกึ ออกว่าไอ้ปลา “อยากลองบ้างไหม แตอ่ ย่าเผลอย่นื มือไปใกล้เชยี วนะ มันเคยงับน้ิวรสี จนได้ เลอื ด ดีไม่ขาด” เจ้าของสตั ว์ เล้ียงเงยหน้าข้นึ บอกเธอเสยี งนุม่ นวล “คุณเคยเผลอหรอื เปล่าคะ” “เคย แต่ยังดที ่ผี มไวกวา่ ” พดู เสรจ็ ยังหันมาย้ิมหวา่ นเสนห่ ์ นิดๆ แล้วให้อาหารปลาต่อ “มันไม่น่าพลาดเลยนะ” คำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มเปลง่ เสยี งหัวเราะออกมาอยา่ งชอบใจ “จะเล้ยี งตัวอะไรก็ต้องมั่นใจว่าควบคมุ มันได้ พ่อผมเคยเล้ยี งคนเอาไว้แล้วโดน

ทเหรมยือศนสมตั ันว์ ตลัววหงพน่อง่ึ ”กับเขแามบไ่ อปกฆเา่ พียผงเกูทพา่ น่อั้นไวแ้ใลห้ว้ดเงพู ยี วบกไมปันแขตม่ ่คเหนงฟแังมใ่กจอ่ หนายจวะฆาบ่าขพยวับกเทข่ายน้อื ทน้ิง ไมไ่ ด้อยนู่ าน หญงิ สาวเลยี รมิ ฝีปาก ขนลุก ผวิ กายเย็นยะเยอื กกับเรอ่ื งเล่าของเขาจนพูดไม่ เอรออ่ื กงสลทด้าขยอสงดุ บเุพลยกมารอเี ขงชาใาหย้เหธนอุ่มฟใังห้อาหารปลาตอ่ เขามีสหี น้าเรยี บเฉยเหมอื นไม่ได้เล่า ไม่เคยคาดคดิ ว่าภายใต้ทา่ ทางข้ีเล่นชอบหยอกเย้าจะซอ่ นชายหนมุ่ ผ้เู ก็บงำความ ปวดรา้ วเอาไว้อย่างยากที่ใครจะทำใจยอมรบั และมันคอื ความปวดรา้ ว...เธอไมม่ ที าง อา่ นสัญญาณผดิ พลาด ไม่ใชเ่ รอ่ื งน้!ี “ฉันเสยี ใจคะ่ ” หญงิ สาวพดู เสยี งแหบพรา่ อยา่ งยากลำบากเพราะความ สะเทือนใจ “มันผา่ นไปแล้ว” ตนเองโดมเปนิ ็นิกคลระงั้ มแอื รทกใี่ทห่พี ้อิชาญหาดราปรลาราสู้ กึ ถตึงคามวาอมงรไวปดข้รา้งาวหเนด้ายี เวหดมาือยนทอ่แี ยฝใู่ งนไวโ้ลภกายสใว่ ตน้คตวัวาขมอไมง่ ยห่ี ระต่อโลกของบรุ ษุ เสเพลผู้น้ี “อยา่ งน้อยผมกไ็ ด้เรยี นรวู้ ิธีทจ่ี ะไว้ใจคนอ่ืน” “คุณอายุเท่าไหรค่ ะ...ตอนนั้น” “สบิ หกปี” เธอหลับตาลงด้วยความเห็นใจ เขาแทบจะอายเุ ท่าเธอตอนทค่ี รอบครวั ของเธอ ล่มสลาย พันธมิต“พรควอกยมัชนว่พยยเหายลาือมกำจัดตผอมนใทนี่ผอมีกอหา้ายปยุ ตี สี่ อ่ บิ มเาอด็ ปโี ชคดผีเรมายตังามมไีคปนฆทา่ ภี่พักวดกกีมับันพหอ่มดทุมกี คน...ด้วยมอื ของผมเอง” คุณพระ! พชิ ญดาราเบกิ ตาค้าง ก้มลงมองน้ำท่กี ระเซน็ ข้นึ มาเปียกกระจกเพราะ ปลากนิ เน้อื ดุร้ายกระโจนข้นึ มาแยง่ อาหารที่เขาป้อนให้ใหม่ จนเธอกลัวว่ามันจะตกลง