พยศรักมาเฟีย

“แน่ะ! มาหาผมเองแล้วยังจะมาเล่นแง่ ไม่ต้องอายหรอกน่าฮันน่ี เราดกี ันนะ” “ฉันแคโ่ กรธ เลยเข้าห้องผดิ ” เธอกัดฟันกรอดอธบิ ายอยา่ งคนใจเย็นเหมอื นน้ำ “เพลินบอกเองว่าคนโกรธมักแสดงความต้องการทแี่ ท้จรงิ ออกมา หงึ หวงผม ไม่ อยากให้ผมยุง่ กับคนอน่ื กบ็ อกมาสิ ทำไมต้องหลบหน้าหลบตา” “คณุ กำลังเข้าใจผิด” “บ้าน่ะสิ ผมไมไ่ ด้ตาบอด ผมให้อิสระเพลินตั้งหลายวัน ให้เพลนิ ได้มเี วลาคดิ ถงึ ผม คดิ ถงึ เรอ่ื งของเรา แตผ่ มเหน็ แล้ววา่ มันไรป้ ระโยชน์ แคไ่ หน” “คณุ ต้องการอะไรจากฉันกันแน”่ เธอเงยหน้าข้นึ ถามอย่างมนึ ๆ “ต้องการอ๊บึ เพลิน นั่นแหละคอื สงิ่ ทผี่ มอยากทำ” เธอกำลังโกรธจนหน้ามดื รสู้ กึ มีเสยี งว้งิ ๆ อยู่ในหูเหมือนมีแมลงบ้าคลัง่ บนิ อยู่ ข้างในจนอยากทำลายล้างทกุ อยา่ งที่ขวางหน้าเพอ่ื ให้ร้สู กึ ดขี ้ึน “ไอ้คนเถอ่ื น หน้าไมอ่ าย ไมซ่ อ่ื สตั ย์ ฉันไมอ่ ยากอ๊ึบกับคนสำสอ่ นอย่างคณุ ” ผู้ชาย “ใแหต้มก่ ันารนท้อี่ผยมๆถนอหมนตอ่ ัวยถทนูนอหมัวใจเอถาึงไวผ้ใมหจ้เะพเลคนิยมมัว่าตเพ้ังสราอะงฮปอี ร์โอมยน่าทง่นีพ้ลอุ่ยงพผลม่าคนวขรอไดง้ รบั คำขอบคณุ สำหรบั ความอดทนอดกลั้นบ้าง” “คุณ...อะไรนะ” เธอเงยหน้ามองคนพูดตาค้าง มึนงงจับต้นชนปลายไมถ่ ูก “คณุ ไม่ได้นอนกับเธอ” ประโยคนั้นไม่ต้องการคำตอบ เธอได้คำตอบจากสหี น้าบ้งึ ตึงและโหนกแก้มข้ึนสี เข้มของเขา ก่อนทคี่ วามรสู้ กึ ปวดรา้ วเกินอธิบายในหลายวันกอ่ นหน้าจะพากันเลอื น หายวับไป เหลือท้งิ ไว้เพยี งความมนึ งง “โอ...” ประตเู ป“ิเดพอลอนิ กบอแกลใะหด้เันราเคธ่ออยเขเ้าปไ็นปค่อกยอ่ ไนปเ”รม่ิ ชปาลยดหกนรมุ่ะดขุมบเฟสัน้อื บโดอยกมีตสากอลดมคโยี ต์ กเบาริก์ดค้างผจล้อักง

มา แตเ่ ธอไม่ได้ห้ามเขา “แต่เราคงเหน็ พ้องกันแล้วว่ามันไม่เวริ ์ก!” รา่ งอรชรของเธออยู่ในชดุ สมี ะปรางสกุ ดูนา่ รักนา่ ฟัดไปท้ังตัว ในคร้งั แรกท่เี หน็ เขาร้สู กึ เหมือนถูกจามด้วยขวาน เธอสวมชดุ เปลือยไหลส่ ้นั เหนอื เข่าข้ึนมาหกน้วิ อย่าง ทพ่ี นักงานสาวในกาสโิ นใสท่ ำงาน ลูกจ้างคนอื่นใสม่ ันแล้วอาจดยู ั่วยวนเหมาะสมกับ ธรุ กิจของเขาดี แตพ่ อเธอใสแ่ ล้วเขากลับอยากหากระสอบมาคลุมเธอเอาไว้ เพ่ือไม่ให้ สายตาทีเ่ ต็มไปด้วยตัณหาของเพศผ้คู นไหนโลมเลียมเธอได้ เขาไมเ่ คยมนี ิสยั หวงแหนรา่ งกายผ้หู ญิงมาก่อน อันท่ีจรงิ ย่งิ พวกเธอใสเ่ สอ้ื ผ้า น้อยช้นิ เทา่ ไหร่ เขากย็ ง่ิ สบายใจทีจ่ ะมอง และยิ่งร้สู กึ ดีเม่อื ได้ร้วู า่ มผี ู้ชายอน่ื มองมา ด้วยความอจิ ฉาทเี่ ห็นเขาได้ใชข้ องคุณภาพดีมีระดับ แตก่ ับเธอแล้วมันแตกตา่ งออกไป ราวฟ้ากับเหว ส บแี เวขนาเกือกบับจละูกชนกั ้อปงืนออยอู่ทกนี่ มั่นาดย้วิงไยอ้ห-่ไอล้สนี าเรสเยีลแวลต้ัวณถห้าไามจัน่ดมึกอไดง้เเสธอยี เกห่อมนอื วน่าเเธจ้อาหเปนน็ ้าทขีค่นรมิ หวาน และเมื่อมันเสนอท่จี ะเอาเธอไปนอนด้วยถ้าชนะพนัน ความรับรนู้ ั้นกก็ ัดกรอ่ น เขาจากภายในราวมใี ครเอาน้ำกรดมากรอกปาก เขาร้สู กึ ถึงความป่าเถอ่ื นอย่างสัตว์ เพศ ผ้ทู ี่หวงแหนอาณาเขตและพร้อมท่ีจะกัดขย้ำคอหอยของไอ้สตั ว์ ระยำตัวไหนก็ตามที่ได้ กล่ินของเธอ “คุณไมไ่ ด้จะทำสง่ิ ทค่ี ุณกำลังคิดอยหู่ รอกใชไ่ หมคะ” เธอถามอย่างไม่อยากเชอ่ื ทั้งมึนงงและตกตะลึงทเี่ ขาเปลอื ยท่อนบนได้ไวเหมอื นเสก และกำลังปลดกระดมุ กางเกงทสี่ วมอยู่พร้อมท้ังสบตาเธอน่งิ จนความร้อนชนดิ หนง่ึ ลามไหลไปทัว่ รา่ ง ให้เธอ เสยี วซา่ นตั้งแต่ปลายน้ิวก้อยเบ้ืองล่างมาถงึ รากผมเบ้ืองบน ราวกับรา่ งกายเตม็ ไปด้วย ประจุไฟฟ้ากำลังแรงสงู “ผมไมไ่ ด้คิดหรอกฮันนี่ การคิดมันเสยี เวลาเป็นบ้า เรานา่ จะมาจัดการเรอ่ื งน้ใี ห้ มันเสรจ็ ๆ ไป” “จัดการ?”

รา่ งของเธอรอ้ นผ่าว ตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้าเมอื่ เขาเปลอื ยเปล่าโดย สน้ิ เชงิ สะด้งุ สดุ ตัวเมอ่ื เขาโยนกางเกงพาดพนักโซฟาใกล้ๆ เธอซงึ่ มเี สอ้ื เช้ติ ถกู โยน สง่ เดชอยู่ก่อนแล้ว คุณพระคณุ เจ้า! เป็นความจรงิ ท่สี ัตว์ โลกเพศผ้สู วยงามกวา่ เพศเมยี โดยไม่ต้อง เสรมิ แต่ง ปากคอเธอแห้งผากเมอ่ื ไมส่ ามารถละสายตาจากรา่ งชายชาตรกี ำยำงดงามด้วย มัดกล้าม แก่นกายทีพ่ ระเจ้าประทานมาอยา่ งล้นเหลอื เหยียดตรงและแขง็ กร้าว บ่งบอก ถเปึงน็ ตลัณมหาพออันๆเราก่ รับ้อทน่รี ขสู้ อกึ งถบึงุรคษุ วเาพมศพรัง่ พขรน้อามดของสตสี นันเอง และอาการของมันทำให้เธออยาก เปน็ ครง้ั แรกในชวี ติ ที่เธอรสู้ กึ ถงึ ความพรอ้ มท่จี ะสมสกู่ ับผู้ชายโดยการแคม่ อง เขา อยากให้รา่ งแขง็ แกรง่ ของเขาเข้ามาคลุกเคล้ากับรา่ งออ่ นน่มุ ของเธอ แสดงให้เธอรู้ วา่ เธอสามารถผลักดันให้เขาทะยานเข้าสขู่ อบเขตของอำนาจดำฤษณาได้ลกึ ซง้ึ รนุ แรง ขนาดไหน อยากให้เขาขับเคลอื่ นเธออย่างเรา่ รอ้ น ล้ำลึกและดดุ ัน เธอไมต่ ้องการ ความนมุ่ นวล ไมใ่ ชใ่ นคร้งั น้ี! “เลกิ จ้องผมได้แล้ว ฮันน่ี” จ้อง...เธอยอมละสายตาจากท่อนลา่ งเพอ่ื มองหน้าเขาอย่างตกตะลึง ไม่ร้ตู ัววา่ กำลังทำอยา่ งนั้น ใบหน้าของเขาเปน็ สเี ข้ม เกรง็ จนเหน็ เส้นเอน็ และสันกรามอยา่ งชดั เจน แววตา กระหายหิว เขาดันเธอลงบนโซฟา สอดมือเข้าใต้มวยผมเพือ่ ปลดปล่อยให้มันเป็นอิสระ ผมหยักศกสวยสนี ้ำตาลเข้มท้ิงตัวลงบนแผน่ หลังขณะเขารดู ซปิ เสอ้ื เธอลงจนสดุ “โดมินิก” “อยา่ ห้ามผม มันนานเกินไป ฮันน”ี่ เธอไม่ได้จะห้ามเขาสกั หนอ่ ย แต่จะบอกวา่ อย่าฉีกเส้อื ผ้าของเธอเพราะเธอยัง โตอ้อบงอใส้มุ ท่ดำ้วงยาบนรอาีกเซหยีลรา์ ยเวธันอเปลแตง่ เ่เสขยีาแงรค้อด่ งงึ ตใัวบเหสน้อื ้าลเงนมียานถเึงปเอน็ วสจี ัดเผยให้เหน็ ทรวงอกซง่ึ ถกู

“ไมม่ เี วลาเล้าโลม ขอทบต้นเป็นคร้งั หน้ากแ็ ล้วกันนะยอดรกั ” เขาเลกิ กระโปรงของเธอข้ึนมากองทีเ่ อวจนชดุ สมี ะปรางขยุ้มอยู่บนหน้าท้อง เหมือนหนมุ่ สาววัยรนุ่ ทีแ่ สวงหาสถานที่คับแคบเพื่อปลดเปล้ือง แพนต้ีของเธอถกู เขา ถอดออกไปจูบพร้อมขบย้ำเบาๆ ให้เธอครางอยา่ งซา่ นสยวิ “และเพลินพร้อมแล้ว” เขาบอกอยา่ งเหมิ เกรมิ เม่ือลดสายตาสำรวจกลางรา่ งแสน สวย กดน้ิวโป้งลงไปและโน้มหน้าลงไปจมุ่ จ้วงล้นิ เข้าสคู่ วามออ่ นนุม่ ให้เธอสะด้งุ เฮือก หญิงสาวคราง ตัวสัน่ ระรกิ ขย้มุ เส้นผมดำสนิทเม่อื ถูกจับอ้าขาออกกว้างในท่าที่ ยั่วราคะสดุ ขดี จนต้องหลับตาแนน่ ปลอ่ ยให้ความรสู้ กึ ยามเขาล้ิมรสเธอเหมอื นตายอด ตายอยากทำงานแทน ความวาบหวามผลักดันเธอเข้าสเู่ พลงิ สวาทอย่างไม่ปรานรี าวกับเธอกำลังทอ่ งอยู่ ในจักรวาลเหนอื จนิ ตนาการ เกือบจะไปถงึ อยแู่ ล้วเม่อื เขาดันตัวข้นึ ถอดบราเซยี ร์เธอ ออกก่อนจะซบหน้าลงฟอนเฟ้นเนินเน้อื เต่งตงึ พรอ้ มกับทค่ี วามแขง็ กรา้ วดนุ ดันหาทาง เข้า “เด๋ยี วน้ีนะ ฮันน่”ี “ฮ้ือ!” หญิงสาวรอ้ งครวญด้วยความเจบ็ ปนเสยี วซา่ นเม่ือต้อนรับเขาเข้าสอู่ ้อม สวาท และเขาเหยยี ดขยายเธอออกจนแทบฉีกขาด โดมนิ ิกคำรามอย่างพึงพอใจ มอื กร้านเคล้นคลงึ ทรวงอวบและกดต้นขาผ่อง แมนาใบหโมซ่จฟนาเเธพอื่อหใหูอ้้ือเธอตราบั พเขราา่ ไดไ้เดต้ยม็ นิ ทเี่ สยี สงกะรโพดี กรอ้ เพงครยีรววญถอคยราองอซกง่ึ แดลูเหะมขัือบนเคจละ่อื เปนน็ ตเอสกยี ยง้ขำเอขง้า เธอเอง พิชญดาราโอบรดั บา่ แกรง่ จกิ เลบ็ ไปบนต้นแขน ไหล่ และแผน่ หลังกว้าง ฝา กรอยพศิ วาสเอาไว้เพ่ือระบายความปรารถนาอันเรา่ ร้อนยามท่ีเขาเรง่ เรา้ ครอบครองเธอ อย่างป่าเถ่ือนและดุดัน มือใหญห่ ยาบข้างหน่งึ จับสะโพกเธอไว้เพื่อไมใ่ ห้เธอถอยหนี การรกุ รานอันทรงพลังซงึ่ ทำให้ใบหน้าเรยี วน่ารักเหยเกเพราะทนรบั แทบไม่ไหว “มองหน้าผมสิ ฮันนี่ มองผม”

“อือ...” เขาเอ่ยถ้อยคำดบิ เถอ่ื นหยาบกระด้างบางอยา่ งทป่ี ลุกเรา้ จนผิวเน้อื ของเธอเป็นสี ชจนมถพกููไปปทดิ ้ังดต้วัวยจตุมาพจ้ติอคงเลขัง่ าไอคยล่า้ งอับจนคำพูด แตป่ ากสแี ดงระเรอื่ เผยอออกอยา่ งเย้ายวน โลกหมนุ วนอยใู่ นใจกลางพายุสวาทอันแรงกล้า ชายหน่มุ พลิกแพลงท่วงทา่ อกี หลายครง้ั จัดผกลาัรกกดับันรใา่ หงก้เธาอยพขุอ่งทงเะธยอานอยข้่านึ งสทจเู่่ี ธุดอสไงูมสเ่ คดุ ทยุกกลค้ารฝ้ังทันี่เถขงึาเปกลลีย่้ามนเทนา่ ้อื รขักอด้งวเยธคอวเรามมิ่ เชย่ี วชาญ อ่อนเปล้ยี หลอมละลายราวกับไมม่ ีกระดกู ถึงกระน้ันกย็ ังตอบสนองเขาเตม็ ที่ ตากลมโตหรปี่ รอื มองใบหน้าท่เี ตม็ ไปด้วยอารมณ์ เสยี งสดู ปาก เสยี งคำรามแหบ พเธรอา่ จำนเสนยีเปงพน็ รทำ่ากสรสะวซาบิทคขำอรงักผร้มทูิ หี่เขู ้ารแกุ ลราะนรอแยลจะูบบดมาขกยม้ีดาินยแทดี่ปนระขทอับงตเธรอาทลั่วงรอา่ยง่ากงารยาบเรคง่ าเรบ้าให้ “เพลนิ เปน็ ของผม ของผมคนเดยี วเท่านั้น” “อือ...” เธอรับคำการแสดงความเปน็ เจ้าของอยา่ งงวยงง นึกสงสัยวา่ เขาเป็น ของเธอด้วยหรอื เปล่า กอ่ นความคดิ จะถกู ซัดกระแทกหายไปเมอ่ื รา่ งใหญ่ถาโถมลงมา เต็มที่ ยดึ ครองทุกความรสู้ กึ นึกคิดให้เหลือเพียงการตอบสนองอย่างไม่หวงเน้ือหวงตัว เผหลงักื่อดทัน้ิงลใงหซ้เธบอเธพองุ่ สงูคขว้นึ ามสหจู่ ดุนสักงูอส้งึ ดุ ดร้ว้อยนพผละังผอ่าันวไรข้เตอ็มบแเขนตน่ จอนยก่ใู รนะตทัวั่งเรธา่ องเหหนมาือหนนเักปช็นน้ื สว่ น หนึ่งของกันและกัน “ยอดรกั เพลนิ เยยี่ มย่งิ กวา่ คร้ังแรกท่ีผมคดิ วา่ ยอดเยีย่ มกวา่ คร้ังไหนแล้วเสยี อกี ” “คะ่ ” เธอรักเขา...พิชญดาราหลับตาลงกับความคดิ น้ัน รักอยา่ งคลัง่ ไคล้ หลงใหล และไม่เผือ่ ใจให้ตัวเองเลยสักนดิ หญิงสาวเกอื บหลับไปแล้วเพราะรา่ งกายทีห่ ักโหมใช้งานหนักเรยี กรอ้ งการ พักผอ่ น จนกระทั่งร้สู กึ ว่าเขาถอนตัวออกไป ตากลมโตจงึ ลมื ข้ึนมาทันที

“ฉันมเี รอื่ งหนึ่งต้องบอกคุณ” “อะไรจ๊ะ” เขาจูบไรผมช้นื เหง่อื “คณุ ไม่ได้ใช้คอนดอม คร้งั แรกก็เหมือนกัน และฉันหาซอ้ื ยาคุมฉุกเฉินไมไ่ ด้ จนเกิดเรอื่ งข้นึ ท่กี าสโิ น และฉัน...ลืมมันไป” หญิงสาวบอกอยา่ งพรัน่ พรงึ มองเจ้าของ ใบหน้าคมสันทน่ี ิ่งไปพักหน่งึ แตเ่ ดาไมอ่ อกว่าเขาคิดอะไรอยู่ “ผมจะดแู ลเพลนิ กับลูกเอง ไมต่ ้องหว่ ง” “ฉันบอกแล้ววา่ จะไมม่ ีลกู นอกกฎหมาย” “นี่เปน็ การบอกเปน็ นัยๆ ว่าได้เวลาลัน่ ระฆังววิ าห์ หรอื เพลนิ จะทำแท้งถ้าบังเอิญ ลกู ของผมอยใู่ นน้ีแล้ว” เขาบอกอยา่ งระมัดระวังพลางทาบมอื ทีห่ น้าท้องแบนราบของ เธอ เธอหลับตาลงเพอื่ ปกปิดความรสู้ กึ ยกมอื ข้นึ กอดอกท่หี นาวเหนบ็ ข้นึ มาทั้งท่ี อากาศในห้องยังระอุรอ้ นด้วยไฟพศิ วาส ก่อนจะลมื ตาข้ึนใหม่ กวาดสายตามองหาเส้อื ผ้าและพบวา่ มันกองอยู่บนหน้าท้องของเธอเอง เลยรบี ดงึ มันข้ึนมา ใบหน้าแดงจัด โอ...คณุ พระ! เธอทำเรอื่ งอย่างน้ีได้ยังไงกันนะ ยอมให้เขารว่ มรักด้วยเหมอื น เสหามวอรื า่นนตสัววเาอทงเปน็ แผลู้หะญเมิงอื่ หเหวิ เน็ งเนิ ขทามจ่ี ้อองงจเธะอจัดบ้วเขยาสโดายยตใาชค้ทาาดรคกะเปเน็นเเธคอรกอ่ื ็รง้สูมกึือผดิ และร้สู กึ ท้ังๆ ทีเ่ ขาไม่ยอมป้องกัน แตท่ ำราวกับเธอเป็นสาวรักสนกุ ทต่ี ้องเตรยี มพร้อม ป้องกันตัวเอง “ฉันจะกลับห้องละค่ะ พรงุ่ น้ีต้องตื่นมาทำงานแต่เช้า” “เพลนิ ยังไม่ตอบคำถามของผม” “ฉันยังไมไ่ ด้คดิ ถงึ เรอ่ื งนั้น” เธอลุกข้นึ มองหาช้นั ในท้ังสองช้นิ อย่างกระวนกระวายและพบมันตกอยบู่ นพ้ืน ข้างโซฟาจึงเดินไปเกบ็

“นเ่ี ป็นคำตอบชนิดไหนกัน” แหลนะ้าเเซปเ็นชลาส็กยเีนขห้อ้มนยจมุ่ ัจดเนอนต้ตอังวจพับิงพพนนัักกโซฟมาไอวง้ สาวนแ้อลยะทพีข่ อยเขำผาเ้าอช้ือ้นิ มเมลือก็ ไไปว้ใชนว่ ยมอืแมแ่นคุณน่ ลกุกป็ ขัด้นึ อยอนืก จะกี่คร้ังกย็ ังอวดดแี ละไม่เจียมตัวเหมือนเดิม ท้ังที่เมื่อครใู่ หญเ่ ธอยังตอบสนอง เแมขมปี า่เีกอดสยก็ ดาี่ เงหำถเลลงึ ือ็กพขๆรอกิ จบถอนึงมขแปผิงว่ ่นนหเกหลนลังับเย่ี ตผวรรลยี ั้งักมเขเลขาาาเกอตเากขไสวาล้วใหงรร้นหครล์ ไกงวมจัวนเไมมา่ทจนันเตข้ังาตลัวมื โเลหกมือนแปตศิพ่ าอจตตั้งัวตนัวดิ ไทด้่ี “กช็ นดิ น้ลี ะ” เธอตอบและหันหลังเดนิ หายเข้าห้องน้ำ กำแพงชห้าอยงหนน้ำแมุ่ ลล้วุกจขัด้ึนกยารืนกเัสบยเธผอมใสห้นร้ั วู้ ห่ายใัคกรศกกันขทอ่เี งปตน็ ัวเเจอ้างขอองยเธาอกตามไปผลักคนอวดดีติด มีเสยี งน้ำไหลเบาๆ และหลังจากน้ันราวสบิ นาทเี ธอกก็ ลับออกมาด้วยเส้อื ผ้าชดุ ทเด้ิงิมตทัวย่ีสับลเวลยก็ อนย้อา่ งยเป็นใบธรหรนม้าชเกาตลิถ้ียึงงกเกลลาางไหรล้เคังรอื่ งสำอถางงึ อยผ่ามงยนา้ันวเสธลอวกยย็ ทังเี่เธยอ้ายควงในชใ้นจ้อิวสยาา่ งง รข้า้ึนยกคาวจาจมนเปคว็นาชมาสยขุขทอเ่ี งขเาขเาพแิ่งขไ็งดข้ปึงลรดวดปรล้าอ่ วยดเ้วมย่อื คไมวาถ่ มึงทครรมงึ่ าชนวั่ อโมันงคก้นุ ่อเนคเยหมือนไมเ่ คยเกิด อย่างไมเธเ่ ปอ็นไมมส่ ติ บรตโาดเขมานิ แกิลจะเงึ ดยนิ้ิมมอายห่าางรไอมง่เตเท็ม้าใทจตี่ กอยแู่ ถวโซฟา ถลงึ ตาใสแ่ ก่นกายเขา “ฮันนี่ มาหาผมเถอะ” หญงิ สาวหันไปมองอยา่ งไม่ไว้ใจ ยังปวดแสบปวดร้อนจากการถูกปฏเิ สธที่เขาไม่ ต้องพดู ออกมาจนนกึ แปลกใจว่าคนอ่ืนมีชวี ติ อยกู่ ับความรักทไี่ มช่ ัดเจนได้อยา่ งไร ความรักเพียงอยา่ งเดยี วจะเพยี งพอได้อยา่ งไร เชธนอิดหผน้เูชธงึ่าอซยเงไึ่คมเขยจ่ าคำนเิดปำวเ็นา่ขแส้าคมำหค่ารวเับาธมชอรวีจกัิตงึ จทราวู้่หี ก่าวคคาณวุดากมลลงุกัวแรคละหวะคาามยรลทอ้มบจ่ี ะเคหไรดลวั ้รวขบั อคแงวตทาเ่ า่มมนร่อื กักไเ็แดพล้รยี จ้ะู ังเกปพก็นอับเแคจล้วา้ขวาสมอำรงหกัแรบอบั ีกบ

ค่รู กั นั้นแตกตา่ งและทรุ นทรุ ายกว่าหลายเท่านัก เมอ่ื เธอไมเ่ ดินเข้าไปหา เขาก็เปน็ ฝ่ายเข้ามาเสยี เอง กอดเอวอ้อนแอ้นไว้จาก ด้านหลังและรวบรา่ งนมุ่ เข้าไปชดิ แผ่นอกกว้างจนหัวใจของเธอกระเด้งกระดอน มอื เล็กตบหลังมอื ใหญเ่ บาๆ เหมอื นจะปลอบใจ “ฉันงว่ งนอนแล้วคะ่ คณุ ไปอาบน้ำเถอะ” “แล้วเรอ่ื งของเราละ่ ” “เรอื่ งของเราทำไมหรอื คะ” “ผมอยากอยู่กับเพลนิ เราย้ายกลับมาอยดู่ ้วยกันเหมอื นเดมิ นะ ฮันน”ี่ “ฉันไมอ่ ยากถกู โยนกลับออกไปเวลาท่ีคุณเปล่ียนใจข้นึ มาอกี ” เสยี งของเธอ แข็งข้ึน คางเชดิ สงู ไว้ตัว เพลินท“กุ เพวัลนนิไดบ้โอดกยเไอมงน่ วกึา่ ใอหย้คา่อกยขเ่มปขน็ นื คเอ่พยลไนิ ปวันละหผ้าสมบไิ มร่ใอชบพ่เปรน็ะออฐิ ยพา่ รงนะป้อูนยที่จะแนลอะนถก้าผอดม ทำอย่างน้ันเพลนิ ก็จะโกรธ แตเ่ ม่อื ก้ีคณุ ก็เห็นแล้วน่ฮี ันน่ี ว่าเราขาดกันไมไ่ ด้” โดมินิกจูบหยอกเย้าทใ่ี บหเู ลก็ เหงือ่ โคโลญ และกล่ินเฉพาะตัวของผ้ชู ายปลกุ ทุกการตอบสนองของเธอจนเกือบเผลอรบั ปากเขาไปเสยี แล้ว ทเี่ ขาพูดนั่นกค็ งจรงิ ...หญงิ สาวเห็นด้วยอยา่ งไมเ่ ต็มใจนัก แตเ่ หตุผลสว่ นตัว ทำให้ใจแขง็ สา่ ยหน้าปฏิเสธ “ฉันอยากอยูค่ นเดยี วมากกว่า เราจะได้มเี วลาสว่ นตัวด้วย” “ผมอยากมเี วลาสว่ นตัวกับเพลิน” “แต่ฉันอยากมีเวลาอย่คู นเดยี วบ้าง” เธอตอบหลังจากหยุดคิดอีกหลายวนิ าที “เพื่อท่ีเพลินจะได้หาเรอื่ งเดือดร้อนให้ตัวเองใชไ่ หม” เขาพูดเหมอื นคนกำลังใช้ ความอดทน “ฉันไมร่ ้วู า่ คุณกำลังพดู ถึงอะไร” “เพลินรดู้ วี า่ ผมกำลังพูดถึงเรอื่ งอะไร ตอนน้ใี ครๆ บนเรอื คงร้กู ันทั่วแล้ววา่

เพลินเป็นผู้หญิงของผม ผมมั่นใจว่าคนรา้ ยอยบู่ นน้.ี ..” ความตึงเครยี ดในน้ำเสยี งของเขาทำให้เธอขมวดค้วิ อยา่ งแปลกใจ เขาเปน็ หว่ ง เธอ การรบั รนู้ ั้นทำให้หัวใจชมุ่ ชน้ื ข้นึ เธอทาบมอื ตัวเองลงบนหลังมือใหญ่ทโ่ี อบรอบ หน้าท้องเธอไว้อยา่ งปลอบโยน “ฉันจะไม่เปน็ ไรหรอกค่ะ” “ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ ฮันนี่” “คุณคิดวา่ ใครเป็นคนร้ายคะ” “อยากร้กู ย็ ้ายมาอยู่ด้วยกันส”ิ เธอหันไปมองเขา โดมนิ กิ เลยท้งิ ตัวนัง่ ลงบนโซฟา ดงึ ข้อมอื เลก็ เป็นทำนอง บอกให้เธอมานัง่ กับเขา แต่เธอทำได้ดีกว่านั้น รา่ งเล็กขยับไปใกล้และนั่งแหมะลงบน ตักของเขาอย่างจงใจ ตาเบิกโตและแก้มใสข้ึนสแี ดงเรอื่ เมอ่ื รา่ งกายของเขามีปฏกิ ริ ยิ า ตอบรบั หนุ่มหลอ่ เลยอมย้มิ อย่างพึงพอใจ โอบแขนรอบรา่ งไม่ให้เธอเปลย่ี นใจลกุ หนี “บางทีฉันอาจจะแวะมาท่ีนบี่ ้าง ถ้าคุณยอมบอกเรอ่ื งทคี่ ุณร”ู้ เธอกลั้นใจต่อรอง ทำหน้าไมร่ ไู้ มช่ ้ี “แคแ่ วะมา?” “แวะมาเกือบทกุ วัน” เธอเพม่ิ ข้อต่อรองให้เร้าใจข้นึ มาอีกนดิ “ผมอยากนอนกอดเพลนิ ทุกคืน บางวันผมกท็ ำงานไมเ่ ป็นเวลา” “อีกสามวันเรอื กจ็ ะเทยี บท่าแล้วนะคะ” “ถึงตอนน้ันเราอาจรตู้ ัวคนรา้ ยแล้วกไ็ ด้” “คณุ มั่นใจอย่างนั้นเชยี ว” ตาสนี ้ำผ้ึงเป็นประกายอยากรอู้ ยากเห็น “ผมเดาเอาน่ะ ฮันนี่”

“ฉันจะแวะมาทุกวันก็ได้” หญงิ สาวม่นุ หัวค้วิ “ไม่ เราต้องอยดู่ ้วยกัน หรอื ไม่อยา่ งนั้นรสี คงต้องไลเ่ พลินออก” “ข้อหาอะไรล่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผดิ ” มันมผี ล “มกี ฎข้อหนง่ึ บอกว่าลกู จ้างจะมคี วามสมั พันธ์ ชสู้ าวกับนายจ้างไม่ได้ กระทบกับงาน” “ฉันอ่านคูม่ อื แล้ว ไมเ่ ห็นร้เู รอ่ื งเลย” ลกู จ้างเรมิ่ โวยวาย มองนายจ้างทีใ่ ช้ อำนาจในทางมชิ อบอย่างไม่พอใจ ต้องแจ“้งนใหาย้ลจูก้าจง้ามงสี ททิรธา์บติ ล้ังก่วงฎหทน่เี ห้ามามะันสเมปน็ สเพทิ ่ือธใพิ หเิ ้ศกษารขทอำงงาคนนเทปจ่ี็นา่ ไยปคอา่ ยแา่รงงราบมรีหนื่ มายโเดหยตไไุ มว้่ ในสญั ญาจ้างด้วยนะ” นายจ้างบอกหน้าตาย “แตค่ ุณมาย่งุ กับฉันเองนะ” “เพลินอยูใ่ นห้องนอนของผม มายนื รอท่ีหน้าห้องด้วย” ใบหน้าคมคายเรมิ่ ซกุ ไซต้ ้นแขนเปลอื ย เธอเอนตัวหนี สหี น้าโมโหโกรธา “อวี าเปน็ พยานได้” เขาย้ำเสยี งอู้อ้ี “คณุ ไปยงุ่ กับอีวาทำไม ถ้าไมไ่ ด้นอนกับเธอ” ลกู จ้างเรมิ่ งอแง “ลกู จ้างไมม่ สี ทิ ธ์ ิถามเรอ่ื งสว่ นตัวของนายจ้าง” “ความสมั พันธ์ ของเรา เปน็ แค่ลูกจ้างกับนายจ้างใชไ่ หมคะ” “เป็นแคน่ ั้นแหละ ถ้าเพลินยืนยันทจี่ ะแยกห้องนอน” “แล้วถ้าฉันยอมย้าย?” ลกู จ้างเรมิ่ ลังเล เหงาได“้ ลแกูลจ้ว้ากงม็ กสี ็จทิะเธล์ ิรอ่ื เู้ รนอื่ เงกสรวด่ นขต้นึ ัวมขาอเปง็นแฟแฟนนตเัวจเ้าอขงอดง้วเยรอื” ใชส้ ทิ ธพิ เิ ศษทำงานบนเรอื แก้ เธอขมวดค้ิวไตรต่ รอง

“ตกลงนะ ฮันนี่ ผมจะให้คนไปย้ายของของเพลนิ กลับมา” “บอกฉันมาก่อนวา่ ทำไมคณุ ถงึ ทำทา่ สนทิ กับอวี าขนาดนั้น ถ้าไม่ได้นอนกับเธอ” โดมินกิ หัวเราะ เรยี นห“นผังมสไอื ม่ไสดา้ทมำีขอเงธเอธตอา่เงปหน็ าเกพทื่อ่ีทนำรว่ อมวี ธาุรเกปิจ็นขคอนงชผอมบ”เฟลิร์ต เรารจู้ ักกันมาต้ังแตส่ มัย “คณุ คิดว่าเขาจะทำใจได้เหรอท่ภี รรยาของเขาเฟลิร์ตกับคณุ ” “สองคนนั้นมีความเข้าใจอันดตี ่อกัน เธอนอนกับเพ่อื นรว่ มธุรกิจบางคนของ เขาด้วย และเขาเองก็ทำแบบน้ัน แตก่ ็ยังเห็นรักใครก่ ลมเกลียวกันดี สามีภรรยาคนู่ ้คี ิด วา่ รา่ งกายก็แค่เส้อื ผ้าอยา่ งหนงึ่ ที่ยืมมาใช้ พวกเขาหลับนอนกับคนอ่นื เพ่อื ความเพ่มิ รนสอชกาต‘ใใิ จห’้ชจวี รติ งิ เๆหมอือยน่ากงักบากราปรันเปใลจยี่ใหน้คชนดุ อใหื่นมน่ ะ่ แ” ต่พวกเขาไมเ่ คยนอกใจกัน ผมหมายถึง “นั่นลึกซง้ึ มาก” เธอประชดด้วยความต่ืนตะลงึ “คุณไมค่ ิดวา่ มันแปลกหรอกเหรอ คุณคงไมค่ ิดทีจ่ ะให้ฉันไปนอนกับคนอื่นตอน ทเ่ี ราคบกัน เพอื่ ที่คุณจะได้ทำอย่างน้ันบ้างหรอกใชไ่ หม” พอเธอพดู จบ ใบหน้าของชายหนมุ่ ก็บ้ึงตึงทันตาเหน็ “โลกน้มี ีคนแปลกๆ มากมาย แตผ่ มเป็นคนยึดมั่นกับขนบธรรม-เนียมเกา่ ๆ อันนา่ เบ่ือ อย่างเชน่ ความซอ่ื สตั ย์ ต่อคู่ของตัวเอง ถ้าเพลินไปนอนกับใคร ผมจะฆา่ มัน อยากลองดูก็ได้นะ ฮันน่”ี พชิ ญดารานงิ่ ไปนิด ก่อนจะย้ิมออกมาอย่างอมิ่ เอมเหมือนแมวเชสไชร์ “ฉันเข้าใจ” แก้มของชายหนุ่มกลายเปน็ สเี ข้ม แตใ่ บหน้ายังไมห่ ายบ้งึ “ผมจะบอกให้คนไปเกบ็ ของให้” “เราควรทำเอง” เธออธิบายใจเยน็ อารมณ์ ดขี ้นึ มาก “ของของฉันมีไม่มาก ถ้าคณุ จะไปชว่ ยยก เรากจ็ ะย้ายเสรจ็ ภายในครงึ่ ชัว่ โมง

หลังจากนั้นคณุ จะได้เล่าเรอ่ื งคดขี องอซิ าเบลให้ฉันฟัง” 6 แกลดเิ อเตอร์ส (Gladiators) คือสนามตอ่ สขู้ องชาวโรมันสมัยก่อน อาจมีไว้ให้พวกนักรบแกลดเิ อ เตอร์ส้กู ันเองจนตายกันไปข้างหนง่ึ ผ้ชู นะเท่านั้นถึงจะมีสทิ ธ์มิ ีชวี ติ รอด หรอื ไม่ก็มีไว้ให้นกั ส้แู กลดเิ อเตอร์ตอ่ สู้ กับสตั ว์ ร้ายจากกาฬทวีปท่ีนำเขา้ มา เชน่ สงิ โต เสอื ดาว ชา้ ง จระเข้ ฮปิ โปโปเตมัส ในบางคร้งั อาจให้นักส้บู าง คนต่อสดู้ ้วยมือเปลา่ ซง่ึ โดยมากจะลงเอยด้วยการเสยี ชวี ติ อยา่ งสดุ สยองของนักส้แู กลดิเอเตอร์ 7 แมวเชสไชร์คอื แมวในการ์ตนู ที่มักย้ิมกรม่ิ

15 เสียงหั วใจในความมืด สองหนมุ่ สาวย้ ายของเสรจ็ ภายในยส่ี บิ นาที โดยที่เธอมีหน้าท่เี ก็บและแฟน เหลนก็ ุม่ ซตง่ึ ัวเปใหลยญ่ี นม่ ชหี ดุนน้าทอีย่นกเปน็ เเขสาอ้ื เขย้ืดาไยปาอวาเบหนน้ำอื หเลขัาง่ เจหามกอืยนกขแมอ่ชงเี สรจก็ ำลักงจลดับออะอไกรบมาางกอเ็ หยน็า่ งรลา่ งง ในสมุดบันทึกเลม่ หนาของเธอ ‘วันศกุ ร์ ท่ี... 23.47 PM ...ฉันไม่รวู้ ่าตัวเองคิดผิดหรอื เปล่าท่ีย้ายมาอยกู่ ับเขา แต่ห้ามตัวเองไมไ่ ด้ แยม่ ัก่ มาก - -‘ ถ้าต้องแยกจากกันแล้วทรมานเหมอื นทผี่ ่านมา ท้ังทเ่ี หน็ เขาอยใู่ กล้แค่เอ้อื มแต่ แตะต้องไมไ่ ด้ฉันคงขาดใจ เอาเถอะนา่ ! ฉันจะพยายามมคี วามสขุ ให้เตม็ ท่ี หลังจากเสรจ็ ทรปิ น้ีฉันจะสลัด เขาท้งิ เหมอื นรองเท้าคเู่ ก่าให้ได้ แล้วกลับไปใชช้ วี ติ ปกตขิ องตัวเอง (??) ฮึม่ ! ฉันเกลยี ดเขา เกลียดเขา เกลยี ดเขา...แตก่ ร็ ักเขาด้วย ฉันต้องบ้าไปแล้วแนๆ่ ทำไงดี โฮ...’ “ทำอะไร ฮันน่ี” ไลมมเ่ หกาิดยอหใาญจรไมงิปณสจาา์ วกสชะแาดยตุ้งหเ่ ธนเองมุ่ ทยำหในมหั้น้าเขขเ้ปนาึ ป็นนัน่ แิดปบๆว่บนนกร้เีอ่ สานวมกจอับะยต้มิัผบอ้ไหู ตวญไดสงิ ลอพ้ ักื่นงุ ยพใ้ิมนลนอิก่าดตรตกีัลแขบ้คางท่ เดำแใียลหวะ้เขซเขางึ่ าเกกไรมิดะ่ชหชอราอกบื อยา่ งนั้นเลย “กำลังเขียนบันทึกคะ่ ”

“เพ่ิงรวู้ ่าเพลินชอบเขยี นบันทกึ ” ชายหนมุ่ หรตี่ าเมื่อเธอปดิ สมุดบันทึกและจัดการล็อกกญุ แจอกี ทีอย่างแน่นหนา ราวกับกลัวใครจะแอบอ่าน “ตดิ มาจากสมัยวัยรนุ่ นะ่ ค่ะ ตอนน้ันฉันกับแมย่ ้ายมาอยกู่ ับคณุ ลุงใหมๆ่ ต้อง ย้ายโรงเรยี นด้วย คุณลงุ ชว่ ยติวภาษาอังกฤษให้เพราะฉันอ่อน ทา่ นสงั่ ให้ฉันเขียน บันทกึ ประจำวันให้ทา่ นอา่ นแล้วก็ชว่ ยแก้ ฉันพบว่ามันทำให้เกรดของฉันดีข้ึน แถมยัง ได้หาทีร่ ะบายความทกุ ข์ ในใจได้ด้วย” เพราะอยา่ งนั้น หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์จงึ เข้าใจ หลานสาวคนเดยี วลกึ ซง้ึ กว่าคนอน่ื เธอลกุ ข้ึนเอาสมุดไปสอดในกระเป๋าเดินทางและเดนิ กลับมาใหม่ เขาเหน็ เธอ สอดกุญแจไว้ในพวงกุญแจเล็กๆ ของตัวเอง วางไว้บนโต๊ะเครอ่ื งแป้งแล้วกลับมาข้ึน เตยี ง “คดขี องอิซาเบลไปถึงไหนแล้วคะ” “ผมโน้มน้าวเจ้าหน้าทีบ่ แี วนให้ยอมสอบสวนนอกสถานทีไ่ ด้” “ในห้องวีไอพีที่กาสโิ นของคณุ ” เธอเข้าใจอยา่ งรวดเรว็ โดมินกิ ย้มิ อย่างพอใจ ข้นึ มาบนเตียงดึงหมอนมาพิงหลัง โอบเธอเข้ามาชดิ อย่าง อารมณ์ ดี “ใชจ่ ้ะ แตจ่ ะเรมิ่ พรงุ่ น้ี คงไม่มใี ครสงสัยเพราะบแี วนมานั่งเลน่ กับเราหลายคืน แล้ว เราให้เหตุผลว่าเขาอยู่ท่นี ีเ่ พื่อดูแลแขกให้ร้สู กึ ปลอดภัยจากการสบื สวนคดเี พราะ ต้องสอบสวนพยานหลายปาก” “คุณมแี ผนการยังไงคะ” “เพลนิ รอดูด้วยตัวเองดกี วา่ ” “แล้วเรอ่ื งนักฆา่ คนนั้น...” หญงิ สาวผอ่ นลมหายใจออกมาอย่างไมส่ บายใจ “คณุ รเู้ รอ่ื งอะไรมากข้ึนหรอื ยังคะ”

“ก็มบี ้าง เขาเป็นนักฆา่ อสิ ระไม่มสี ังกัด ไมม่ ีนาย ไม่เคยทำงานพลาดมากอ่ น หมอนท่ี ำงานดมี าก ไม่ท้งิ หลักฐานให้ใครแกะรอยตามได้ ไม่น่าเชอ่ื ว่าจะมาส้นิ ชอ่ื เพราะ เพลนิ ” “ฉันไม่ได้ดใี จทฆ่ี า่ เขาหรอกนะ” “ผมเป็นคนฆ่าเขา เลกิ คิดมากเถอะฮันน่ี เพลินต้องยิงเขาเพราะไมม่ ีทางเลือก” ละเอยี ดชายหปนากุ่มนรัง้ ดิ เจธอมูกลงหนนอ่อนยหอนยน่าุ งตชักน่ื ชมลบู ผผมวิ นแุ่มก้สมลขวอยงเเลธอ่นยังเปมน็องสใรี บะหเรนอ่ื ้าเเพรรยี าวะเคนวยี านม ขัดเขิน คนมองจึงร้สู กึ เอ็นดูเธอย่ิงข้ึน “คณุ ได้บอกเรอ่ื งน้ีกับตำรวจไหมคะ” เป็นคว“าบมอลักบแ”ล้ว คงต้องใช้เวลาเพราะเป็นคดรี ะหว่างประเทศ แตผ่ มขอให้ตำรวจเก็บ เธอเข้าใจโดยไมต่ ้องถาม หากมขี ่าวออกไปวา่ เจ้าของเรอื เดอะ เมดเิ ตอร์เรเนยี น พาเลซ ถูกปองร้ายถงึ ขั้นมคี นสง่ นักฆ่าไปจัดการกับเขา จะต้องสง่ ผลกระทบตอ่ ธุรกจิ ของเขาอยา่ งมาก “ถ้าอยา่ งน้ันคุณคงไมไ่ ด้เปน็ ผ้ตู ้องสงสัยอีกแล้ว” “มันคนละเคสกันจ้ะ ตำรวจมองว่าสามคดีน้ีอาจจะไม่เก่ียวข้องกันเลยกไ็ ด้” “รสี บอกฉันว่าทราวิสเคยมคี วามสัมพันธ์ กับอซิ าเบล” “รสี คงบอกเพลนิ ทุกอยา่ งเลยใชไ่ หม” “เปลา่ ค่ะ ความจรงิ แล้วเขาหวงข้อมลู มาก บอกให้ฉันมาถามคุณ” เธออธิบาย แล้วย่นจมกู ราวกับคนท่เี อ่ยถงึ อยู่ตรงหน้า “เพราะอยา่ งน้หี รอื เปล่าคะ คณุ เลยไมไ่ ด้คบกับเธอ” “ถงึ เธอจะมีอะไรกับทราวิสหรอื เปล่า เรอ่ื งของผมกับเธอกไ็ มต่ ่างกันออกไป” เธอผงกหัวรบั ปกปดิ สหี น้ายินดไี ว้มดิ ชดิ “คณุ คิดว่าเขาเป็นคนทำรา้ ยเธอรเึ ปล่าคะ”

“นั่นเปน็ เรอื่ งที่เราต้องหาคำตอบ ฮันน่”ี “เขาเปน็ ญาติของคุณ ฉันคดิ วา่ คณุ มคี ำตอบในใจไว้อยแู่ ล้ว” “ก็จรงิ ” กเคับรคอื่ นงมอโอืดืน่ มทำนิ ใกิ หอย้มย้มิ าา่เขฟวันา่ียแสตร้น้ิสูผ่ กชึู้หสอ่ืญบมิงาาสยนักัใกจคตอน่อยนา่ ักงปแผรล้ะูห้วหญลิงาทดี่เขขณาไะมคเ่ คุยยเรไอื่ว้งใซจง่ึ เขาสคตงไรมเี พม่ ศีวัถนกู เปใดิชเเ้ ผปน็ย “คุณคดิ ว่าฟรทิ ซ์กับฟิลลปิ ส์มสี ว่ นในเรอื่ งน้ดี ้วยไหมคะ” “พดู ยาก ผมต้องไขปรศิ นาอีกสองสามอยา่ งถึงจะร”ู้ “ให้ฉันชว่ ยคณุ นะคะ” เธอจ้องเขาเป๋งด้วยความกระตอื รอื รน้ “ไมไ่ ด้ ผมจะไม่ให้เพลินเสย่ี งอีกแล้ว” “แต่ฉันเตม็ ใจ ใครจะมาทำอะไรฉันล่ะคะ” “ใครก็ได้ท่ีต้องการทำรา้ ยผม ห้ามเพลนิ ทำอะไรโดยไม่ปรกึ ษาผมอีกเดด็ ขาด เข้าใจไหม” เธอไมต่ อบ แตพ่ ลิกตัวออกแล้วดงึ ผ้าห่มข้นึ มาคลมุ ตัว ชายหน่มุ จงึ ท้ิงตัวลงแล้ว ลากรา่ งนมุ่ เข้ามากอดเอาไว้แนน่ “เพลินไม่ได้รับปาก” “ฉันไม่ทำให้คุณเดือดร้อนหรอกค่ะ” “นั่นฟังไม่เหมือนการรบั ปากเลยนะ” “ง่วงนอนแล้วค่ะ เด๋ียวต้องลกุ ไปทำงานแตเ่ ช้า” เธอพูดเสยี งเข้มงวด แล้วพลกิ ตัวหาท่าสบายให้ตนเองราวหมดเรอื่ งเจรจาอกี ต่อไป โดมินกิ ขมวดค้วิ หันไปมองนาฬกิ าท่บี อกเวลาหลังเที่ยงคนื เล็กน้อย พลกิ รา่ ง ท่ีนอนตะแคงให้หงายออก

“จะนอน” “เพลนิ นอนได้เลย ผมไมต่ ้องการความชว่ ยเหลือ” เขาบอกเสยี งงมึ งำเพราะ กกำำลลัังงอก้ันมลนงา่ ซพกุศิ ไวซงเ้ เรหยี มวอื แนก้เมธเอนเียปน็นใเพสยี งต๊กุ มตือาตสัอวจด๋วิ ไปทหี่ ลังเธอเพ่ือดงึ เส้อื ยืดข้ึนด้วยพละ “อยา่ นะ” เธอขฟู่ อ่ ครางอยา่ งท้อใจเพราะรา่ งกายตื่นตัวข้นึ รบั สัมผัสของเขา เรยี บรอ้ ยแล้ว “เพลินไมไ่ ด้หมายความวา่ อย่างน้ัน” ปากอุน่ แตะไล้ตรงนั้นนดิ ตรงน้หี น่อยอย่างเชยี่ วชาญ ทำให้กระดกู ของเธอ หลอมละลาย หญงิ สแาตว่กสลอับดเมปอื ลเยี่ขน้าไเปปใน็ นขเยรอ้ืมุ นเมผือ่ มเขหานดาดูนกมุ่ ลสนื ดี ยำสอนดิททรวงสต้ักงี ใหุ จลจาะบกเขำแ้าลไปะ กระชากเขาออก และ... “อ้อื !” ความคิดของเธอเรมิ่ สบั สน และเมอ่ื เขาเลอื่ นตัวข้นึ จุมพติ เรา่ รอ้ นที่รมิ ฝปี ากซงึ่ เผยอออกจะประท้วง สมองของเธอกเ็ ลกิ ทำงานโดยส้นิ เชงิ กามารมณ์ เข้าควบคมุ ความรสู้ กึ นกึ คดิ ทำให้เธอตอบสนองกลับ ชายหนุ่มจ้องเธอด้วยความคลั่งไคล้ลมุ่ หลง เธอขยับตัวอย่างยากลำบากตอนตหี ้ าครง่ึ เพราะร้สู กึ ปวดระบมไปท้ังตัวเหมือน ถูกรมุ โทรมมาทั้งคืน ความจรงิ แล้วก็แทบไม่ตา่ งกันหรอก หญงิ สาวคดิ อย่างเล่อื นลอย เขายอมให้เธอ เคล้มิ จนเกอื บหลับหลังบทรกั ครง้ั ทสี่ องและเรมิ่ ใหมอ่ ีกครง้ั ตักตวงความสขุ จากรา่ งกาย ของเธออยา่ งหืน่ หิวครั้งแล้วครัง้ เล่า ก่อนจะหลับไปอย่างไรเ้ รยี่ วแรงตอนเกอื บตสี ่ี และ เหธ้อองตว้อไี องทพำีมงจีานำนในวนอมกี าสกช่ี เัปว่ โ็นมพงเขิ ศ้าษงหน้าเรนาวือ่ กงจรรามกกในรวันนเ้ีเพรรอื าไะมแ่ไขดก้เททยี ่ีมบารทับา่ ใปหร้ะพทวากนเขอาาหลงารไทปี่ ผอ่ นคลายที่ไหนในวันน้ี แขนหนักอ้งึ โอบรดั เอวเลก็ เมอื่ เธอขยับตัวลกุ พร้อมจบู บนต้นคอและแผน่ หลัง

เปปรละ่าทเ้วปงลอื ยทถำ้ใาหก้ารรา่ มงกีแาฟยนทเ่ีเพห่ือนแ่ือลยกลก้าัซบาส่ นทิ ซธ์าท่ิ ข่ีเ้นขึ ามเาสอนกี อคเรหง้ั นื่อยขหนญาิงดสนา้ี วอยาเกธอจะอรย้อางกคใรหา้มงี ปาฏิหารยิ ์ เกิดข้ึนเพ่อื กลับไปเปลย่ี นใจอีกสกั คร้งั “ปลอ่ ยคะ่ ต้องอาบน้ำ” “ไม่ต้องไปหรอกฮันนี่ เพลินเหน่อื ย” “ไม่ได้ค่ะ มันเปน็ งานของฉัน” เสยี งของเธอไม่แข็งเพราะไม่มีแรงเถียง ยกต้นแขนกำยำออกจากตัว คลานลง จากเตยี ง และหยบิ เส้อื ทีก่ องอยู่บนพ้ืนข้ึนมาสวมด้วยการใชป้ ระสาทสมั ผัสแทนสายตา จากนั้นก็เดินงัวเงยี เข้าห้องน้ำ สบิ ห้านาทตี อ่ มาเธอร้สู กึ สดชนื่ ข้นึ พอสมควร แต่ยังปวดหัวนิดๆ เพราะนอนไม่ พอ หญงิ สาวหยิบเส้อื ผ้าไปเปลย่ี นในทบ่ี ังตาโดยไม่สนใจหนุ่มรา่ งใหญท่ ่ีเดนิ สวนเข้า ห้องน้ำ เขากลับออกมาเอนกายพงิ หัวเตยี งมองเธอด้วยทที ่าสบายเหมอื นพระราชาทอ่ี ยู่ กับนางในฮาเรม็ ไมม่ ีอาการง่วงเหงาหาวนอนหรอื เหนอื่ ยล้าบนใบหน้าคมสันราวกับ นอนมาแล้วเต็มอ่ิม ไม่ยตุ ิธรรมเลยสักนิด! “ผมจะหาคนแทนเอง เพลินกลับมานอนเถอะ” “ฉันไมไ่ ด้ลางานล่วงหน้า เด๋ยี วจอตโตจะว่าเอาน่ะสคิ ะ” เธอจัดการมวยผมอยา่ งงา่ ยๆ ลงมอื แตง่ หน้าบางเบาอย่างรวดเรว็ ด้วยความ ชำนาญ โดยมีเขามองตามทกุ อริ ยิ าบถ “จะไมม่ ีใครวา่ ทั้งน้ันแหละ” ชายหนุ่มหยิบโทรศพั ท์ ที่หัวเตยี งข้ึนมาเพื่อต่อสายหาใครบางคน “คุณจะทำอะไรคะ” “หาคนมาแทนเพลนิ ” เขากำลังจะออกคำสัง่ ตอนทเี่ ธอตรงเข้ามาดงึ โทรศพั ท์ ออกจากมือเขาไปวางคืน กลับแป้นด้วยความไวอันน่าพิศวง

“ฉันทำงานไหวคะ่ อย่าทำให้เพ่อื นรว่ มงานมองฉันไมด่ สี ”ิ โดมนิ ิกมองสาวน้อยสวมชดุ ฟอร์มท่ถี ลึงตาใสเ่ ขาอยา่ งเอาเรอื่ งจนต้องคลย่ี ้ิม ออกมาอยา่ งไมเ่ ตม็ ใจ เสยี งโทรศพั ท์ ดังข้ึนอกี ครั้ง ชายหนุ่มรับสายและมองหน้าเธอไปด้วย “เออ่ ...ทา่ นวางสายไปท้ังทย่ี ังไมท่ ันสงั่ งานน่ะค่ะ” “ไม่เปน็ ไร ผมเปลี่ยนใจแล้ว ขอบใจ” โทรศพั ท์ ถูกวางกลับคืนทพี่ รอ้ มกับสหี น้าเธอท่ดี ขี ้นึ มานิด “ขอบคณุ คะ่ ฉันไปทำงานแล้วนะคะ” “ยังไม่ลากันเลย ฮันน่ี” มือใหญ่เอ้อื มมารง้ั เธอเข้าไปใกล้ “เราอยู่บนเรอื ลำเดียวกัน” ใบหน้าเนยี นเป็นสจี ัดเม่ือเขาและเล็มปลายคางและซอกคอเนยี นนมุ่ เธอยกมือ ดันบา่ กว้างเพื่อไมใ่ ห้เอนเข้าหาเขาเสยี เอง ออ่ นใจกับความปรารถนาท่ีถูกกระตุ้นข้นึ ราว กับถกู เสยี บปลั๊กซง่ึ มีเพียงเขาเทา่ น้ันทที่ ำได้ “เวลาผมไปทำงานแล้วเพลินอยบู่ ้าน ผมอยากให้เพลินลาผมแบบน้ี เป็นการให้ กำลังใจในการทำงานนะ่ ฮันน่ี” ลอสถกู รปา่ งดิ นลุม่ งถเนกู ่นิ ร้ังนขา้นึนไปนัง่ บนตักกว้างโดยไมม่ ีโอกาสแขง็ ขนื ปากน่มุ ท่เี คลอื บลิปก กวา่ เขาจะยอมถอนรมิ ฝีปากออกไปเธอก็หายใจหอบหนักเหมอื นวิง่ มาสกั สบิ ไมล์ ร้อนวูบวาบไปท้ังตัวจนต้องรบี ลนลานลุกจากเตยี ง ถงึ จะขัดเขินกับความไมเ่ คยชนิ ทว่า หัวใจก็ยังพองฟดู ้วยความสขุ “ไปทำงานแล้วคดิ ถึงฉันบ้างนะคะ” เธอชะโงกหน้ากลับไปจูบแก้มสากระคายหนักๆ จนได้ยนิ เสยี งหัวเราะอย่าง พึงพอใจ

“ผมจะอดใจไหวได้ยังไง” หญิงสาวเดนิ ตัวลอยออกจากห้ อง กำลังวังชากลับเข้ ามาเกอื บครบจนคิดวา่ คง จะเคลอ่ื นย้ายภเู ขาได้ทั้งลูก เธอทักทายหัวหน้าเชฟและเพ่อื นรว่ มงานบางคนขณะเรมิ่ ทำงานอยา่ งแขง็ ขัน “วันน้เี พริ ์ลดูอารมณ์ ดี สงสยั จะหลับสนิท” ฟรทิ ซ์ทักเธอตอนทีเ่ ข้ามารบั ประทาน อาหารเช้าตอนแปดโมงนิดๆ พศิ ดูใบหน้าเนยี นซับสเี ลือดของเธออย่างชน่ื ชม “ค่ะ หลับสนทิ แล้วคุณล่ะคะ เม่ือคนื เล่นได้เยอะหรอื เปล่า” “พอสมควรครับ โชคดีทีโ่ ดมนิ กิ เลกิ เรว็ ไม่ง้ันเขาจะคอยขัดลาภผมซะเรอื่ ย” ชายหน่มุ วา่ กล้ัวหัวเราะไม่จรงิ จังนัก เธอย้ิมน่ารักให้ “ขอให้วันน้ีโชคดีเหมือนเดมิ นะคะ” “ผมจะเจอเพริ ์ลที่กาสโิ นรเึ ปล่า” “คดิ ว่านะคะ รสี คงให้ฉันทำอยู่ที่นัน่ จนกวา่ เรอื จะเทียบท่า แล้วเจอกันคะ่ ” เธอบ้ยุ ใบ้เพ่อื ให้เขาเข้าใจวา่ ยังมีแขกรอรับออร์เดอร์อยูอ่ กี มาก เขาพยักหน้ารับ มิได้เอ่ยถงึ เรอื่ งเมอ่ื คนื จนเธอคลายใจ โมง แเลธะอตเหิดน็คุทยรสาาวยสิ กตับอในคเรกส้ากั โคมนงนกิดอ่ ๆนเรเม่ขิ ราบมั ักปรมะาทรับานปอระาหทาานร อสาหว่ านรเฟชิลา้ ลระิปหสว์ ่างเเธกอ้ารถมู้ งึ าสวบิ า่ เขาสงั่ อาหารเชา้ ไปทหี่ ้องเพราะนอนตืน่ สาย หญงิ สาวเสรจ็ งานในเวลาหลังสบิ โมงเลก็ น้อยเหมอื นทกุ วัน เข้าครัวไป รบั ประทานอาหารเช้าบวกเที่ยงทีจ่ อตโตเตรยี มไว้ให้ ขณะกำลังจะอมิ่ ก็เห็นรสี เดินเข้ามา ใกล้ สหี น้าไมด่ ีนัก “มีอะไรหรอื เปลา่ คะ” “มสิ บอร์เซลลีโนโทร. หามสิ เธอว่ามิสไม่รับสาย”

“ตายจรงิ ฉันท้ิงมอื ถือเอาไว้ที่ห้องน่ะคะ่ เธอมีเรอ่ื งด่วนอะไรหรอื เปลา่ ” “ผมไม่แน่ใจ แตเ่ ธอไม่อยากพดู กับผม ท่าทางอารมณ์ ไม่ดีด้วยครับ” “ฉันเลิกงานพอดี” เธอลกุ ข้ึนเก็บชามข้าวไปกวาดอาหารท่ีเหลอื ท้งิ และเอาเข้าเครอื่ งล้างจานกอ่ นจะ หันกลับมา “ฉันจะกลับห้องละค่ะ ถ้าคุณไม่มีอะไรให้ทำแล้ว” “ไมม่ คี รบั ” เธอทำใพหิ้ชหญญดงิ สาราาวยตั้งอไงมชท่ ะัลนอกฝลัเีบทถ้างึลหง้ ทอังกกอพ็ ยบ่างกเับสมยี ไามร์ธ่ไดา้กลางทาง ฝ่ายน้ันชะงักเมือ่ เห็น “สวัสดี ไมน่ ึกว่าจะเจอเธอท่นี ี่” “ฉันถ่ายแบบเสรจ็ พอดี ไม่มีเรยี น เลยข้ึนมาเท่ียว” “เธอมาคนเดยี ว?” “จะให้ฉันมากับใครละ่ ” มาร์ธาเลกิ ค้ิวด้วยทา่ ทางหยงิ่ ๆ พลางปรายตามองชดุ ฟอร์มพนักงานของเธอ “อยา่ บอกนะว่าเธอทำงานอยู่บนน้”ี “ฮื่อ ไปละ ฉันง่วงนอน” เปน็ วธิ ีก“ไามรน่เร่ายี เชกอืร่ ้อว่างโคดวมามนิ สกิ นจะใปจลจ่อำยไดให้ว้่าผเ้หูขญาไมิงขเ่ คอยงเเดขตาทกำับตผัวู้หอญนาิงถแาบอบยเธา่ งอนม้ีนากะ่อนห”รอื ว่านี่ พชิ ญดารานวิ่ หน้า เรมิ่ รสู้ กึ วา่ ผู้หญิงคนน้ีไมไ่ ด้เปน็ แค่ลูกคนรวยท่ีถูกตามใจจน เสยี นิสัยอยา่ งท่ีคดิ อย่างเดยี ว “เธอมปี ัญหากับเรอ่ื งนั้นด้วยเหรอ” “เปล่าหรอก ฉันแคแ่ ปลกใจ เมือ่ ก่อนฉันเหน็ เขาใจกว้างกับผู้หญงิ ของเขามาก”

“คร้ังสดุ ท้ายทีเ่ ธอเห็นเขาใจกว้างน่ะ มันเมอ่ื ไหรก่ ันละ่ ” “กับยายอิซาเบลนั่นไง เสยี ดายที่หลอ่ นมาตายไปเสยี ก่อน เพราะอย่างน้ันรเึ ปลา่ เธอเลยได้เข้ามาแทนทเี่ รว็ ขนาดน้ี ผ้ชู ายอยา่ งเขามาตายน้ำต้ืนกับเธอได้ยังไงกันนะ” ผู้หญงิ คนน้ีไม่ได้ร้จู ักโดมินกิ ดเี ลย แล้วเบ้ืองหลังความไม่เป็นมิตรของเจ้าหล่อน คอื อะไรกันนะ “เธอชอบโดมนิ กิ ” พชิ ญดาราเอ่ยหลังจากที่นง่ิ ไปหลายวนิ าที มองหน้าลกู สาว นักการเมืองชอ่ื ดังด้วยความแปลกใจเมื่อไขปรศิ นาออก “ถ้าอยา่ งน้ันทำไมถงึ คบกับแฟลงค์ ละ่ ” นัยน์ ตาของมาร์ธาปรากฏแววผดิ ปกตขิ ้นึ มาชวั่ เสย้ี ววนิ าทกี ่อนจะยักไหล่ “ฉันไมร่ วู้ ่าเธอพดู เรอื่ งอะไร” “แต่ฉันวา่ เธอรดู้ ีนะ” พชิ ญดาราย้มิ อย่างอ่อนใจแตไ่ มอ่ ยากพูดอะไรมากกว่าน้ันเพราะไม่ใชเ่ รอ่ื งของ ตน โดมนิ กิ ไม่ได้สนใจหลอ่ นอยา่ งชสู้ าว แคเ่ รอื่ งน้เี ท่านั้นทสี่ ำคัญกับเธอ “ฉันไปนอนละ ขอให้สนุกนะ” “เด๋ียว!” เสยี งเรยี กดังไล่หลังเม่อื เธอเดนิ ห่างมาไมก่ ก่ี ้าว ทำให้หญงิ สาวเอ้ยี วตัวไปมอง ด้วยความแปลกใจ “หือ?” “เธอจะไม่บอกเรอื่ งน้ีกับโดมนิ กิ ใชไ่ หม” “ทำไมเธอถึงกลัววา่ เขาจะร้ลู ่ะ” เธอถามกลับแล้วเดนิ จากมา แปลกใจท่ีเห็นหน้า มาร์ธาเผอื ดสี สงสัยจะกลัวใครร้วู ่ายงุ่ กับผู้ชายท่ีมีสามีแล้วนะ่ สิ แตเ่ ธอไมค่ ิดจะทำให้ เจ้าหลอ่ นร้สู กึ ดีข้ึนด้วยการปลอบใจหรอื บอกความจรงิ หรอก อยา่ งน้อยนางแบบสาว ควรรสู้ กึ เครยี ดที่ทำผดิ ศลี ธรรมเสยี บ้าง ถึงแฟลงค์ จะมปี ัญหากับภรรยาของเขา แตเ่ ขากย็ ังไม่ได้หยา่ การมคี วามสัมพันธ์

กับคนมพี ันธะเรยี กว่าการเป็นชู้ ไม่วา่ จะมีเหตุผลอะไรอยู่เบ้อื งหลังกต็ าม ไมม่ ีใครอยใู่ นห้องเมอ่ื เธอกลับมาถึง โดมนิ ิกคงจะไปทำงานแล้ว แต่เธอง่วงและ เหหมนด่อื จยดเกนิ เกปวล่า่ยี จนะสเสน้อื ใผจ้าเปห็นญเสงิ ส้อื เาชวตเ้ิ ปผล้า้ือไหงเมสยอ้ื าผว้เาหนออื าเบขน่า้ำอ่นุกอ่ นแกลละับลม้างาเหอนน้ากจนายสละงอบานด เตยี งแล้วหลับแทบจะทันที ลมื โทร. หาฟลอรนี า่ เสยี สนทิ “เพลินÇเพลิน ตืน่ เถอะลกู หนตู ้ องต่นื ข้ นึ มาเด๋ยี วน้นี ะลกู รกั ” ปรากฏภข้านึ พเลสอืภุ นาพราสงตใรนสี คววมาชมดฝุ สันขี าวไมม่ ีเครอ่ื งประดับแต่งดงามจับตาอย่างประหลาด “แม่...” เธอเคยฝันเห็นแม่ แตก่ ็เลิกฝันมานานเต็มทีแล้ว เว้นแตเ่ วลาทคี่ ดิ ถงึ ท่านมากๆ “แม่เอง” ทา่ นย้ิมอ่อนโยนให้ แต่มีสหี น้ากังวล “หนตู ้องตืน่ สงั่ ให้จิตใจของหนูเอาชนะรา่ งกาย” วันเก่า“ทกำไม็ มีแหคน่ใตูน้อคงวตา่ืนมฝันหเนทูค่านิด้ันถงึทแ่ีเธมอ่ จอะยเหาก็นเแจมอ่ แมใ”่ นเมเธ่อื อครว้อางมงเอปแ็นงจเหรมงิ ทอื า่ นนเจดาก็ กสเธาวอใไนป นานแสนนานแล้ว “แมไ่ ม่คดิ ถงึ เพลินแล้วเหรอคะ” หม่อมราชวงศ์พันธ์ วดีสา่ ยหน้า “แม่คดิ ถึงหนู อยู่กับหนูเสมอ แตต่ อนน้ยี ังไม่ถงึ เวลาของลกู หนูต้องตน่ื นะ ทนู หัว เด๋ียวน้!ี ” อะไรบางอย่างในประโยคสดุ ท้ายของทา่ นเรง่ เรา้ โสตประสาทจนเธอต้องลืมตา โพลงข้ึน เธอยังจำภาพของแม่ได้ตดิ ตา ความคดิ ถงึ โหยหาซงึ่ เคยเลือนหายไปบ้างตาม กาลเวลาพลงุ่ ข้ึนมา

แต่ครตู่ อ่ มาเธอกร็ ้สู กึ งัวเงยี ปนอดึ อัด สมองเหมือนถกู กักขังอย่ใู นสายหมอก หนาทบึ ทีค่ ดิ อะไรได้ไม่เต็มท่ี รอบกายคล้ายกับมีอากาศให้หายใจน้อยเตม็ ที แถมยัง รถอ้ ี่ๆนอมบอองแ้าวสจงนสลเธัวอรเอหบงดอื่ ้าซนมึ ทน้ังทกึ ี่จวำา่ ไตดัว้วเอ่าแงอฝรัน์เยไป็นใฉนำ่ นตาอทนีแทรี่เกขเ้ามนือ่ อเหน็นฝพนุ่ ิชบญางดๆารลากอะยพอรยบิ ใู่ ตนา อากาศ และลำแสงท่ผี า่ นกระจกซงึ่ ถกู ติดอยูส่ งู เกือบจดเพดานเข้ามา แต่ห้องของโดมินกิ ไม่มกี ระจกทว่ี า่ พิชญดาราเท้ามือกับพ้ืนแล้วต้องหัวคะมำ เพราะเพ่งิ ร้ตู ัวว่ามอื กับเท้าถูกมัดเอาไว้ เธอสดู หายใจลึกอยา่ งตกใจ สตเิ รม่ิ กลับคนื มา ช้าๆ “น่ีมันเรอื่ งบ้าอะไรกัน!” หญงิ สาวกวาดสายตามองรอบห้อง ผนังห้องเปน็ สขี าวสะอาดซง่ึ ดูเหมอื นจะเคลือบด้วยสเตนเลสท้ังสด่ี ้าน มี ต้นู ิรภัยหลายขนาดและตู้เอกสารหลายตู้ ห้องน้อี ับทบึ และใหญพ่ อสมควร แอร์คอนดิ ชนั เนอร์กับไฟไม่ได้ทำงาน ไม่มปี มุ่ ควบคมุ อุปกรณ์ ไฟฟ้าภายในห้อง มเี พียงแสงสวา่ ง ภายนอกที่ผ่านกระจกทบึ เข้ามาเทา่ นั้นทท่ี ำให้เธอยังมองเหน็ ภายในห้องบ้างแม้จะไม่ สวา่ งนัก ประตูสอเตาจนจเละเสพหรนาะาเหปน็นักเวทลี่ดาเู หหัวมคอื ำ่ นแจละ้วใชต้คายี ก์ กลามร์ดโตแซลงะึ่ เกบากิรสกแว้กางนขล้นึ ามยอนง้ิวไมปือรอในบกห้าอรงเปิดเหน็ เธอเกอื บหลับตาลงด้วยความตกตะลึง ก้มลงกัดต้นแขนของตัวเองและนว่ิ หน้า...มัน เจบ็ ! ทปบดึิ ลทีอ่็สกนั เธตนอัวษิ มเฐอสี างนตโเิดวตย่าม็คอทงัตเ่ี ปโไนน็มมไ่หดัต้อ้ฝิเงมันนื่อิรไเปภคัยรแอ่ืสลงำหะใเชรธัไ้บอฟเถกฟกู็บ้ามไเอมัดก่ทมสำืองามารนักดับเททไ้ามรเหัพ่ใหมย้ทื์อส้ังนนิ อหสามกำคูาัศขญัแงขอลอยะงนู่ใเน้รำเอืหขท้อ้าีจ่ งะปซิด้ำ ยังมีความแขง็ แรงทนทานชนั้ ยอดเพ่ือให้แน่ใจวา่ หากเกิดอุบัติเหตกุ ับเรอื สมบัตทิ กุ ช้นิ ทอ่ี ยภู่ ายในจะไม่ถูกทำลายไปด้วย ความจำเข้าขั้นดเี ลิศทำให้จำได้จากคูม่ อื ที่รสี เอามาให้อ่านวา่ ห้องน้อี ยบู่ นดาดฟ้า ช้นั บนสดุ ไม่มพี นักงานคนไหนเว้นแต่คนทส่ี ำคัญทส่ี ดุ สามารถเข้าออกได้ และพวกเขา

ไมไ่ ด้มาทุกวัน เหงือ่ ซมึ ออกตามผวิ เน้อื แนบเส้อื เชต้ิ ผ้าไหม เธอร้อน มึนงง รสู้ กึ อยากอาเจยี น เตม็ ท่ี และเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ นานขนาดไหนแล้วท่เี ธอถกู พาตัวมาทีน่ ่ีแล้ว ไมม่ ใี ครรู้ หญงิ สาวทดลองขยับมอื และพบวา่ เสยี เวลาเปล่า เชอื กมัดแน่นหนาจนเกือบเปน็ เงอ่ื นตาย เธอสอดสา่ ยสายตาหาเครอื่ งมอื ตัดมัน แตห่ ้องนริ ภัยที่คอ่ นข้างสะอาดไม่มี ของที่อาจจะทำประโยชน์ ให้เธอได้เลย หญงิ สาวหลับตาลงอยา่ งท้อแท้ เธออาจตาย ก่อนจะแก้เชอื กได้เพราะต้องใชอ้ อกซเิ จนมากข้ึนเม่อื ออกแรง แถมรา่ งกายของเธอยัง อ่อนเปล้ีย ครง่ึ หลับครงึ่ ตื่นไม่สมประกอบ แมอ่ ตุ สา่ ห์ มาเตือนเธอเพราะความเปน็ ห่วง แตเ่ ธอจะทำอะไรได้ในสภาพรา่ งกาย และสภาพแวดล้อมทไี่ ม่เอ้ืออำนวยอยา่ งน้ี ใครบางคนต้องการกำจัดเธอโดยทเ่ี ธอไม่รสู้ าเหตดุ ้วยซ้ำ แมจ่ ๋า...คณุ ลงุ ขา ชว่ ย เพลินด้วย! เสยี ใจไโหดมมินิก.อ..ยหาากกรเธ้เู หอลตือายเกไนิปเวขา่ าคจวะาตม้อหงลรงสู้ ใกึ หผลดิ ทเ่ี ขแาตแ่เสขดางจอะคอิดกถตึง่อเเธธออบน้า้ันงหเปร็นอื เแปคลต่ ่าัณจหะา ของบรุ ษุ เพศหรอื ลกึ ซง้ึ กว่าน้ัน “ดอนครับ มสิ บอร์เซลลีโนโทร. เข้ ามาอีกแล้ ว” ปลายสายรายงานเมอ่ื โดมินกิ ยกหูโทรศัพท์ ข้ึนรบั “เพลนิ ยังไมโ่ ทร. หาเธออกี ร”ึ “เห็นเธอว่าอยา่ งน้ันครบั ดอนจะคุยแทนหรอื เปล่า” “ฮื่อ โอนสายเข้ามาเลย...ไฮ ฟลอรนี ่า พอจะบอกได้ไหมวา่ ทำไมผมถงึ ได้รบั เกยี รติให้รบั โทรศพั ท์ คุณ” “เพลินไปไหน” เสยี งปลายสายข้งึ เคยี ด ไมม่ ีอารมณ์ ล้อเล่น

“ฉันโทร. เข้ามอื ถือเบอร์ท่ีคณุ ให้เป็นรอ้ ยรอบแล้ว แตไ่ ม่มคี นรับ” “เธออาจกำลังนอนหลับ บางทีอาจจะเหนอื่ ยจนปดิ เสยี งไว้ มอี ะไรหรอื เปล่า ครบั ” ตนเองชแายลหะพนบมุ่ วเล่ามอื่ ันนยสังาอยยตดู่าไีใปนมหอ้องงจีพไีเมอไ่ สดโ้ปทดิ รสศัญัพทญ์ ขาอณงไเปธอบในอดโทีกราศร์ัดพขท์อมงือเถขือาทขีต่ อางมดแู ล เธอบนชั้นสวตี บอกวา่ เธอกลับห้องไปแล้วต้ังแตก่ ่อนสบิ เอด็ โมงเช้า ตอนน้ีห้าโมงเย็น แล้ว อกี สักชวั่ โมงเธอคงตืน่ “ฉันมีเรอื่ งสำคัญจะคุยกับเพลิน คุณจะไปตามเธอให้หนอ่ ยได้ไหมคะ หรอื ไม่ก็ โอนสายเข้าไปท่ีห้อง ไอ้บอดกี าร์ดหน้าตายของคณุ ไมย่ อมทำตามคำสงั่ ของฉัน” “สำคัญจนรอให้เธอต่ืนไมไ่ ด้หรอื ครับ” “กไ็ ม่ได้นะ่ สิ ฉันเป็นเพือ่ นสนทิ ของเธอนะ ให้ตายเถอะ” “ก็ได้ รอสกั ครนู่ ะ ฟลอรนี า่ ” มือใหญก่ ดตอ่ สายไปยังห้องนอนของตนเอง นกึ ขอโทษสมันน้อยในใจท่ตี ้อง ปลุกให้เธอตื่นข้ึนมา ผ้หู ญงิ มักจะมีอารมณ์ แปลกๆ ถ้าพวกเธอตดิ ตอ่ กันไม่ได้จนเขา ไม่อยากขัดใจ เสยี งดังอยูห่ ลายครงั้ โดยไมม่ คี นรับสาย ค้ิวเข้มขมวดเข้าหากันและกดเปลยี่ น สายมาท่ีฟลอรนี า่ “เด๋ยี วผมจะโทร. กลับนะ ฟลอรนี ่า” “เด๋ยี วสิ เกดิ อะไรข้นึ โด...” เธอพดู ยังไม่ทันจบสายกถ็ กู ตัดไป ไฮโซสาวดึง โทรศัพท์ ออกมามองอยา่ งเขน่ เข้ียวแล้วเดนิ ออกไปนอกห้อง “เบนโิ ต้ สงั่ ให้เอาเฮลิคอปเตอร์ข้ึนเด๋ียวน้”ี “เราจะไปไหนกันหรอื ครับ” “เรอื เดอะ เมดเิ ตอร์เรเนยี น พาเลซ”

โดมินกิ มองเตียงนอนท่ีว่างเปลา่ ปราศจากรา่ งเล็กทเ่ี ขาคาดวา่ นอนหลับสนทิ หอัยวเบู่ ตนยี นง้ซันง่ึ เขโทารรวู้ ศ่าพัมีทป์ นืมอืทถีเ่ ธืออสแขี อาบวขทโันมสยมเัขยาทไ่ีเปขเากซบ็ อ้ื เใอหา้ไเวธ้อแวลางะอบยอูข่ด้าีกงากรร์ดะทเปคี่ ๋าุมใชบน้ั เลนก็ ้ีสบลนบโอตย๊ะู่ ในห้องเก็บของใต้บันได “คงต้องใช้เวลาอกี สักพักกวา่ เขาจะฟ้นื โดนฟาดแรงพอดคู รบั ” รสี เดินตามเข้า มารายงาน มองใบหน้าด้านข้างที่เหมอื นรปู สลักน้ำแข็งของเจ้านายอยา่ งเห็นใจ พอๆ กับความเครยี ดเพราะร้สู กึ ผิดท่ีปล่อยให้เธอคลาดสายตาจนตกอยใู่ นอันตรายอีกครงั้ กล้องวงจรปดิ จับภาพรา่ งสงู สวมชดุ ดำสนิททีโ่ ถงทางเดนิ เพยี งแวบเดียวตอนที่ มันเข้าและออกมาพร้อมรา่ งไร้สตบิ นบ่า ไมม่ ีใครสงั เกตเหน็ ภาพน้ัน เพราะในชว่ งน้ัน เจ้าหน้าท่ที ั้งสามคนในห้องควบคมุ กำลังคุยกับแขกสาวคนใหมท่ ี่เดินเข้าไปขอให้ชา่ ง เทคนคิ ไปตรวจดอู ุปกรณ์ เครอื่ งใช้ไฟฟ้าบนห้องนอนของเธอ “เหมือนคร้ังท่แี ล้ว มันรมู้ ุมที่จะหลบกล้องจนเราไม่รวู้ ่ามันพาเธอไปทไ่ี หน” เห็นเธอโดหมยนิุดคกิ ยุยักงัมบอนงาเงทแปบสบดุสทา้วายมกัน่อนเปท็น่ีเธแอคภ่จะาพเขเ้าคหล้อื่องนนไอหนวหไลมัง่มเลเี สกิ ยีงงานพหูดลายครั้งเมอื่ เขาโทร. กลับไปหาฟลอรนี า่ และพดู คุยกับอีกฝ่ายอย่างเครง่ เครยี ดอยูร่ าวห้านาที จึงกลับมาท่ีห้องของตนเองหลังสงั่ ให้กระจายกำลังออกตามหาเธอ เรอื ลำใ“หดญอข่นนจะาใดหน้ท้ี ำยแังถไงมคบราบังชนั้ผทมไี่แมจ่ไ้งดเ้จใ้ชาห้งนาน้าทยับ่ีงมแี กีวนล้อแลงว้วงจเรขปาิดกตำลิดังแชคว่ ่เยฉเพราาคะจ้นดุ หสาำคแัญต่ คงใชเ้ วลานานพอดถู ้าไม่มีเบาะแส” “เธอหมดสติ ชว่ ยตัวเองไม่ได้เลย” เสยี งของโดมนิ ิกแหบเครอื แทบไมไ่ ด้ยนิ คนละเรอ่ื งกับที่รสี กำลังปรกึ ษา จะเป็นอยา่ งไรถ้าคนรา้ ยท้ิงเธอลงทะเลระหว่างท่ีพวกเขากำลังค้นหาตัวเธอ ใคร กันต้องการทำรา้ ยผ้หู ญิงของเขา สองครงั้ แล้วท่เี ขาทำให้เธอตกอยใู่ นอันตราย และ ครั้งน้เี ขาอาจไม่โชคดเี หมือนครง้ั ท่ีแล้ว! หัวใจซงึ่ เคยเฉยชาตอ่ ทกุ สงิ่ ตั้งแตก่ ารตายของบพุ การเี หมือนถกู เฉือนด้วยมีด

อเธาอบยเาปพ็นษิ นอ้อันยรคา้ ยรั้งแใรนงชวเี ขติ าทร่ีเ้สู ขกึ าทรสู้รมกึ ากนลจัวนสกลดุ ัจวปะทานานวทา่ หนัวเมใจื่อจเปะถดิ ูกปประลตดิ หู อ้อองกอจอากกแขัล้ว้จวไนมไพ่มบม่ ี วันหายใจได้อีก ไร้อารม“ณด์อกนลัคบรไมับ่ไ”ด้ยรสินี เรยี มกืออขยว่างามเการเฟงใียจแหแง่ ตนค่ วิ นยทอี่ดร์กูเหใมจหอื านยจะสเนั่ตรเทยี ้ิมมนถิดอๆยหแลัมง้อสอหี กนจ้าาจกะ ห้อง “ไปเรยี กมาร์ธามา” “ดอนคิดวา่ เธอ...” “แคไ่ ปเรยี กหล่อนมา” ชายหนมุ่ สงั่ เสยี งเรยี บแล้วเดนิ ไปท้งิ ตัวลงบนเตียง สอง มอื ประสานไว้ข้างหน้า สายตาทอดมองทะเลผ่านหน้าตา่ งเพยี งบานเดียวในห้อง มารธ์ ามาถงึ ในอกี สบิ นาทตี ่อมา สหี น้าของเธอไม่สบายใจนักเมอ่ื เหน็ โดมนิ ิก นัง่ เงียบไมพ่ ูดอะไรแม้จะร้วู ่าเธอเข้ามาแล้ว คนของเขาท้งิ เธอกับชายหนุ่มเอาไว้ในห้อง แค่สองคน “ดอมคะ” “เธอคยุ อะไรกับเพลนิ ” “คุย...เออ่ ฉันทักเธอเฉยๆ เพราะเราเคยเจอกัน อกี อย่างเธอเปน็ แฟนคณุ นี่ คะ” “อยา่ ตอแหลฉัน มาร์ธา” เเนพื่รอางะจเาปสกน็หี ผลนู้ชู้กาาแสยขาต็งวรกขงรอห้างนวห้าวัไนิลมกเเ่ ฟคลรัยบดหมยาแามบนคนเาซยัยลนล์ ต์ านแถักดึงกงเนขาริดาเจมๆะอื เหงพน็ ทรเธรำใอคหทเ้ปน่ีเนข็ างาเดสแบ็นกบทับส่อีสาานวยุนสุตะเา่ ปดงน็้กุงสันพดุิเมศตาษักว แตเ่ ขาก็ดกี ับเธอเสมอเหมือนพีช่ ายกับน้องสาว เหมอื นเพื่อนตา่ งวัย อยา่ วา่ แต่ความ หยาบคาย เขายังไม่เคยแสดงความโกรธให้เธอเห็นเลยสกั ครั้ง “คุณพูดเรอ่ื งอะไร ฉันร้วู า่ เธอหายตัวไป คณุ คงเครยี ด แต่ทำไมต้องมาใส่ อารมณ์ กับฉันด้วยคะ” หญิงสาวขม่ ใจถาม สหี น้าไมพ่ อใจ

“ทำไมเธอต้องกลัวฉันจะร้เู รอ่ื งของเธอกับแฟลงค์ ” “เธอ...บอกคุณเหรอคะ” “เธอยังไม่มีโอกาสน้ันหรอก มาร์ธา ฉันหวังวา่ เธอจะมีโอกาส” เสยี งเขาแหบตำ่ “ฉะ...ฉันแคอ่ าย แฟลงค์ ยังไม่ได้หย่าจากเมยี เขา ฉันตกใจด้วยทเี่ ธอรเู้ รอ่ื ง ฉัน อยากให้คุณร้จู ากฉันหรอื แฟลงค์ มากกวา่ ” หญงิ สาวบิดกระโปรงอย่างประหมา่ มนึ งงทีเ่ ขาร้วู า่ เธอกับพิชญดาราคุยเรอื่ งอะไร กัน เมียฉัน“คนแอตย่ฉา่ันงยเธังอเขไม้าใใ่ จชไค่ดน้วขา่ ม้อี ันายเปน็ เเธพอราระวู้ นา่ เสิ ธยัอเจสะยีไดท้แถี่ ฟกู ลตงาคม์ ใถจ้าเจธนอเตห้อลงิงการดังนเั้นธอฉดันูถจกู ะ เก็บเรอื่ งนั้นเอาไว้กอ่ น” “ไหนคณุ บอกว่าไมไ่ ด้คยุ กับเธอไงคะ คุณจะรไู้ ด้ยังไงว่าฉันดูถูกเธอ” หญงิ สาวเชดิ คางข้ึน “ฉันอ่านปากของเธอ มาร์ธา” โดมนิ ิกบอกเสยี งเย็น ย้ิมอำมหิตปรากฏท่ีมมุ ปาก เม่ือเห็นหน้าเธอเผือดสี “ฉันจะไมส่ งสัยเลยถ้าเธอไม่ใชค่ นสดุ ท้ายท่ไี ด้พบเพลิน เธอไมใ่ ชแ่ คผ่ ้หู ญงิ สำสอ่ นใจแคบ แต่เธอยังไมใ่ ชค่ นซอ่ื ตรงอยา่ งทเ่ี ธอพยายามแสดงออกด้วย” กพับยแายฟาน“มคคเอณุุณาฉกำันลแขังต้นึพไ่ หมูดลไ่ถดักึง้คอปิดะรไระร้าหยารไหมรเเ่ปอหื ็นไน็ งเตพ้เอรรงาาะรเปฉนุ ็นันแเรดพงันขื่อเนนปากน็ ดันคนมน้ีเาลสนยดุ าทน้านฉยัะนทคยีไ่ ะดอ้เโมจดรอมบั เธินวอา่กิ ฉ”ันคพุณูดไเลมดย่ ี เสยี งของหล่อนสัน่ น้ำตาคลอเบ้า มองเขาอย่างวิงวอนขอความเหน็ ใจ “เป็นเพราะสงิ่ ท่เี ธอพูดกับคาเรนท่ี เฮเวน อนิ อันดามัน กับสง่ิ ท่เี ธอพดู กับ เพลินวันน้ีตา่ งหาก นี่ยังไมน่ ับรวมกับทเ่ี ธอข้นึ ไปทห่ี ้องดูกล้องวงจรปดิ อย่างผดิ ทีผ่ ดิ เวลา ท้ังที่ห้องชา่ งเทคนคิ อยู่ตดิ กัน ต้องให้ฉันเตอื นความจำด้วยไหมว่าเธอกลับชคิ าโก แล้วเอาเรอื่ งของฉันกับแฟนไปพดู กับคนอื่นว่ายังไง”

“ฉันแคห่ มัน่ ไสย้ ายคาเรนท่ีมาหาเรอื่ งเยาะเย้ย ฉันคณเุ ข้กาใร็ จวู้ ว่า่าผมู้หันญเปิง็นเปห็น้อยงังเดไงียวกสันว่ นน่ี เรอ่ื งท่ฉี ันไปขอให้ชา่ งเทคนคิ ดแู อร์ในห้องนอน แล้วคุณกำลังพดู เรอื่ งบ้าอะไรท่ชี คิ าโก” มฉัานร์กธาำล“ังเธคเธอั่วอจอะอตี ไาัวมจคม่ไนมีวร่ัใน้วหู ยา่ มอฟจ่ มลารอกับรเมจนี นอื า่ เงกปไวท็น่ายเจพะอ่ืมแลพนี ะสยหานลนิท่อใขชนอไ่องหาเมจพเลปนิ ็นตสฉอาันเนหไทตมีเ่ ุท่มธ่ีทเีอวำกลใำหาลม้ฉังาันบกอเนปกักลพหี่ยอ่ รนเอธใกจอนไวมะา่ ่ สนับสนุนพ่อเธอให้ลงเลอื กตั้งวฒุ ิสมาชกิ ในสมัยหน้า” มาร์ธานงิ่ อ้งึ ไปทันทเี พราะนกึ หาข้อแก้ตัวมาโต้ตอบไม่ทัน ความโกรธในตอนนั้นเกิดข้นึ เพราะจำได้จากความรสู้ กึ ค้นุ หน้าในครง้ั แรกท่เี จอ กัน ว่าพชิ ญดาราคอื ผู้หญงิ ในรปู ซงึ่ เคยเหน็ ในกระเป๋าเงนิ ของโดมนิ ิกเมอื่ นานมาแล้ว ผ้หู ญงิ ทีเ่ ขาถึงกับเก็บรปู ถา่ ยไว้ดูตา่ งหน้าและพกไปไหนต่อไหน เธอรษิ ยาและไม่รเู้ ลยวา่ ระหวา่ งทก่ี ำลังระบายอารมณ์ เรอื่ งของโดมินิกกับพิชญดาราในงานเล้ียงอยนู่ ั้น ฟลอรี น่าแอบมาได้ยินต้ังแตเ่ มอื่ ไหร่ และหากไฮโซตัวแสบยนื ยันว่าได้ยนิ เองแล้วละก็ คงไมม่ ีใครกล้าเถยี งหล่อนแน่ สในายเมตื่อาเหหล้ยี อ่ มนเกร้ารยยี ไมม่เไหม็น่เหแลกือห่ รนอ่ ้างใรคอรยขขนอาดงคนว้ันามหเปญน็ งิ มสติ ารวมองชายตรงหน้าซง่ึ จ้องเธอด้วย “ถ้าเธอไมส่ ารภาพสง่ิ ท่ีเธอทำมาตอนน้ี ฉันจะทำให้พอ่ ของเธอไมเ่ หลอื อนาคต ทฉัานงไกมา่มรเีปมัญือหง ากอับยกา่าวรา่กแำตจั่ตดำผแู้หหญนงิ่งสวุฒักคสิ นมใาหช้หกิ าทยไี่ ไมป่เหจามกาโะลกกับนค้ีนอยา่ โงดเขยาเฉพแาละะผสู้หำญหรงิ บั ไเรธ้คอา่ อยา่ งเธอ” น้ำเสยี งของเขาราบเรยี บ ไม่มแี ววของการขม่ ขู่ ทวา่ รา่ งบอบบางกลับสนั่ สะท้าน แม้จะปลอบใจตัวเองวา่ เขาแคข่ ู่ เขาคงไม่กล้าทำรา้ ยลกู สาวนักการเมืองคนดังอย่างเธอ แต่เขารา้ ย...เธอรดู้ จี ากข่าวลือแม้ไม่เคยเหน็ กับตา ความเปน็ กันเองของเขาทำให้ เธอย่ามใจมาตลอด แตต่ อนน้ีความมั่นใจเรม่ิ รวนเรเพราะทา่ ทางและสายตาของโดมินิก ดเู หมือน ‘อีตัว’ ท่เี ธอเคยเยาะหยันเอาไว้ลับหลังจะมคี วามสำคัญกับเขามากเกนิ กว่าท่ี ใครจะนกึ ถึง

มองตาโคด้างมินตกิ ื่นยตกะนลาึงฬแกทิ าบขย้อนื มไอืมขอ่ ้นึยูจ่ ไับมเน่วลกึ าวพา่ รเข้อามจกะับถงึชขัก้ันปชนื กั อปอนื กขม้นึาจม้หี าัวขจม่ นขนู่เธาองแบบสาว “ฉันให้เวลาเธอหนึ่งนาที ไมม่ ากไม่น้อยไปกวา่ นั้น พดู หรอื ตายตรงน้ี มาร์ธา” “ถะ...ถ้าฉันพดู คุณจะอภัยให้ฉันไหม” “เธอไมม่ ีสทิ ธ์ ิมาตอ่ รองกับฉัน” “ถ้าคณุ ช้า หาไมพ่ บ หลอ่ นจะต้องตาย คณุ ไม่กล้าฆ่าฉันหรอก” “เธอเหลอื เวลาสส่ี บิ ห้าวนิ าที อยา่ เปลอื งมันโดยเปลา่ ประโยชน์ มาร์ธา” “ฉันไมไ่ ด้อยากทำอยา่ งน้ีเลยนะ” น้ำตาทเ่ี คยใชไ้ ด้ผลเสมอกับผู้ชายไหลลง หอ่ ไหล่สะท้าน “สามสบิ วินาที ใครอย่เู บ้ืองหลังเรอื่ งน้ี มาร์ธา ใชฟ่ รทิ ซ์หรอื เปล่า” “ฉันไม่ร้วู า่ คุณพูดถึงเรอื่ งบ้าอะไร” หล่อนเหมอื นจะสตแิ ตกอย่รู อมรอ่ “อีกยี่สบิ วนิ าที ฉันร้วู ่าเธอนอนกับเขา มาร์ธา” “ฟรทิ ซ์นะ่ เรอะ” นางแบบสาวหัวเราะเหมือนคนบ้า “คุณมันบ้า เขาเปน็ เพื่อนของคณุ นะ โดมนิ กิ เขาอาจอิจฉาคุณบ้างแตม่ ันก็เป็น ธรรมชาตขิ องผู้ชาย อันทจี่ รงิ แล้วเขาหงึ ฉันกับคณุ ต่างหาก เราเลกิ กันแล้วด้วย ถงึ ฉัน นอนกับเขาก็ไม่ได้หมายความวา่ เขาจะทรยศคุณ” “ฉันสงสยั มีอะไรหลายอยา่ งระหว่างพวกเธอสองคนท่ฉี ันยังหาคำตอบได้ไมช่ ดั เธอเหลืออกี สบิ วินาท”ี “เขาไมไ่ ด้ทำ ญาตขิ ้โี กงของคุณต่างหากทีท่ ำ ทราวสิ อยเู่ บ้ืองหลังเรอื่ งน้ีท้ังหมด” เธอตะโกนออกมาน้ำตานองหน้าเหมอื นคนเสยี สติเมอื่ ถูกกดดันหนัก ทำให้โดมนิ กิ นงิ่ ไปด้วยความคาดไม่ถงึ

“เขาแบลก็ เมล์ พ่อของฉัน เขามีหลักฐานว่าพอ่ ...เคยรบั เงินจากนักธุรกจิ คนหนงึ่ เพ่ืออำนวยความสะดวกบางอยา่ งให้ตอนทที่ า่ นยังไมไ่ ด้อยใู่ นตำแหนง่ น้ี เขาว่าถ้าฉันไม่ ทำ เขาจะทำลายฉันกับพอ่ คุณกร็ วู้ า่ ถ้าคนรเู้ รอ่ื งน้ีฉันกับพอ่ ก็จะไมเ่ หลอื อะไร แถม ยัง...” หญิงสาวยกมอื ข้ึนปิดหน้าสะอ้ืนฮัก “เพลินอยูท่ ่ไี หน” “บะ...บนห้องนิรภัยของคุณ” “เธอเข้าห้องนั้นได้ยังไง” โดมินกิ ถามเสยี งต่ำ ห้องน้ัน...เป็นห้องทมี่ เี พยี งเขา แฟลงค์ และรสี เทา่ น้ันที่มคี ยี ์ การ์ดและสแกนลายน้ิวมือเข้าได้ หนมุ่ หา“คอำ้อต!อบเไพดร้อายะอ่างยร่าวงดนเ้นีรว็ีเ่ อเงก็บเปธืนอเถขงึ้าไทมีแ่ อ่ ลยะาผกลใุนห้ฉผันลันรวู้อ่าอเธกอไนปจอานกกหับ้อแงฟลงค์ ” ชาย เสยี งห้าวดสุ ัง่ การกับรสี ดังมาแวว่ ๆ มาร์ธาทรดุ ตัวลงนัง่ บนเก้าอ้ีขณะบอดีการ์ด นายหนงึ่ เข้ามาควบคุมตัวเธอออกไป หน้าของนางแบบสาวเลอะเทอะด้วยเครอ่ื งสำอาง และน้ำตา แฟลงค์ ถลันเข้ามาก่อนทเ่ี ธอจะออกจากห้อง สหี น้าข้ึงเคยี ดด้วยความโกรธและ ผิดหวังเหลอื คณานับ ชายหนุ่มสะบัดหลังมอื ตบใบหน้างามเต็มแรงจนเลอื ดกบปากเมือ่ ได้รับรายงานวา่ เกิดอะไรข้นึ “ถ้าเพิร์ลเป็นอะไรไป ฉันจะฆ่าเธอให้ตายด้วยมือฉันเอง!” กวา่ ทเ่ี ขาจะร้วู า่ เธอหายตัวไปกป็ าไปสองชัว่ โมงแล้ ว ในห้องนริ ภัยคงแทบไม่มี อากาศหายใจหรอื อาจจะไม่มีอกี แล้ว ท้องไส้ของเขาบิดเกรง็ เหมือนอยากจะขย้อนเอา สใชงิ่ ทเ้ วีก่ ลนิ านเขา้านไกปวท่้าังปหกมตดิแอลอะกสมบาถขเณสยีะงสหอ้วดนคกีย์วกา่ าจระ์ดเปแลดิ ะปสรแะตกนไู ดล้ ายน้วิ มอื มันสัน่ จนเขาต้อง ประตสู เตนเลสเปิดออกพรอ้ มกับไฟทส่ี วา่ งข้ึน เครอ่ื งปรบั อากาศทำงานโดย อัตโนมัติให้อากาศหมนุ เวยี น พิชญดารานอนฟบุ อยูบ่ นพ้นื เหง่อื ซมึ เตม็ หน้า นิ่งเงียบ

ราวเธอหยุดหายใจไปแล้ว โดมนิ กิ ถลันเข้าประคองรา่ งเล็ก แก้มัดให้เธอมือไม้สัน่ ขณะท่รี สี สัง่ การให้คนอื่นออกจากห้องเพอ่ื ไมใ่ ห้แย่งอากาศหายใจ “เพลิน เพลนิ จ๋า ฮันน่ี ร้สู กึ ตัวสทิ ูนหัว เพลนิ !” ชายหน่มุ แนบหลู งทีอ่ กของเธอ ใบหน้าทคี่ วบคุมอารมณ์ เอาไว้อยา่ งดีในตอน แรกซดี เผือด ยังมสี ญั ญาณของการมชี วี ิตแม้จะเต้นแผ่วเบาเหลอื เกนิ และใบหน้าทช่ี น้ื เหงือ่ นิดๆ ของเธอไรส้ เี ลือดไมต่ ่างกับคนตาย แต่กระน้ันหัวใจของเขายังเต้นโลดด้วยความ หวัง “ผมเองครบั ดอน” รสี เข้ามาใกล้เพอ่ื ชว่ ยปฐมพยาบาลเบ้อื งต้น “ไมต่ ้อง” เขาเป็นคนจัดการปฐมพยาบาลเบ้ืองต้นให้เธอ กอ่ นจะอ้มุ รา่ งเบาหววิ ข้ึนเมอื่ เธอ ไอ “โทร. เรยี กหมอให้มาท่ีเคบนิ ของฉันด้วย” “หมอรออยูข่ ้างนอกแล้วครับ เพง่ิ มาถึง” “เธอร้สู กึ ตัวแล้ว คงไมต่ ้องใช้ยากระตุ้นหัวใจ แตเ่ ราไมแ่ นใ่ จวา่ เธอหมดสตไิ ป นานแคไ่ หน” รา่ งสงู ใหญท่ ่ีเดนิ ล่วิ ออกมาข้างนอกแจ้งหมอที่ห้ิวกระเป๋าเครอ่ื งมือตามมา ตดิ ๆ “ไมต่ ้องห่วงครบั ผมจะดแู ลเธอเตม็ ที่” เธอหอบหายใจเอาอากาศสดชนื่ เข้าไปอยา่ งหวิ โหย มองใบหน้าคมสนั ทีอ่ ยเู่ หนอื เธอ นัร่น้สู มกึ ันวแ่าปกลำลกังมถากู กอ..้มุ.คลงอเปยน็ ขค้นึ วามตฝาันพหราร่ มอื ัวปมาอฏิงหแารสยิง์ ไหฟลสังลคัววสามลตับากยับสเขหี านไ้มาต่เค่ืนยกมลีทัวา่ ขทอางง เขา ตน่ื กลัวมาก่อน “เพลนิ พูดกับผมได้ไหม ฮันน่ี เพลินจำผมได้ไหม” เขาก้มลงถามเมือ่ เห็นเธอ

ปรอื ตา “ฮือ่ ...” เธอทำได้แคเ่ ปล่งเสยี งผา่ นลำคอ “นั่นเปน็ สญั ญาณทีด่ ี” คณุ หมอวัยกลางคนที่ได้ยินเสยี งตอบรับบอกและย้ิม “ไม่ต้องพูดอะไรนะฮันน่ี เพลนิ ปลอดภัยแล้ว เรากำลังจะกลับห้อง ผมจะอยู่กับ เพลินไมไ่ ปไหน” “อือ...” “ผมรักคุณ ฮันนี”่ เขายกเธอสงู ข้ึนและก้มลงกระซบิ รมิ หซู ง่ึ มีเพยี งเธอเท่าน้ันที่ ได้ยิน เธอคงฝัน เปน็ ฝันทดี่ จี รงิ ๆ หัวใจทเี่ ต้นออ่ นล้าเรมิ่ มีกำลังแรงข้ึนราวถูกชาร์จ จฟนังเรสา่ งยี ทงหเ่ี ยัวน็ ใจเฉทยี ี่เตบ้นในถตี่รวั อขนอแงรเกขอา่นุ แซลา่ะนเสยี หงญพึมิงสพาำวปคลลอ่ียบ้ิมโอย่อนนออ่โยนนหวาซนกุ ไหปนต้าลแอนดบทอากงกว้าง ราวครง่ึ ชัว่ โมงตอ่ มา หมอซง่ึ เข้ าไปทำการรกั ษาข้ันเบ้ ืองต้ นก็เดินออกมาจาก ห้อง “ยังมฤี ทธ์ ิของยาสลบอ่อนๆ ท่คี นร้ายใช้อยู่ เราคงต้องปล่อยให้เธอหลับไป กอ่ น” “ขอบคณุ หมอมาก ผมต้องทำยังไงบ้างครับ” “ถ้าเธอตน่ื แล้วพดู รเู้ รอื่ งกไ็ ม่มีอะไรต้องกังวลแล้วครับ ดอนสบายใจได้ คอ่ ย โทร. เรยี กผมมาตอนทเ่ี ธอตนื่ หรอื ไม่ผมจะกลับมาอีกสองชวั่ โมง ดอนไปพักหรอื ไป ทำงานตอ่ เถอะครบั ” “ผมจะเฝ้าเธอก่อน” คุณหมอพยักหน้ารับอยา่ งเข้าใจ ท้ิงให้ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตยี ง ลูบผมของหญงิ สาวที่นอนตาปรอื ย้มิ ให้เขาอย่างงว่ งงนุ และหลับต่ออยา่ งออ่ นโยนในลักษณะที่ไม่ เคยมใี ครเห็นมากอ่ น

ไมร่ ้วู ่าเขานัง่ อย่นู านขนาดไหน แต่คณุ หมอมาตรวจอกี คร้ังและกลับออกไป เขา ยังคงนั่งอยูท่ เ่ี ดมิ เพอ่ื มองเธอ ก้มลงจอบู ยหานก้าเผฝา้ากมมอนงอขยอ่อู งคยน่างซนง่ึ้ไี เมขต่ าเ้อปงน็ ไปคไนหลนงมือแเตช่ยด็ ังเมหงีเรอ่ื อ่ื ใงหม้ดา้วกยมตายนใเหอ้จงัดลกมาหรายโใดจมแนิผกิว่ เบาท่ีสมั ผัสใบหน้าของเขาให้ความร้สู กึ ถงึ พลังชวี ติ ทีเ่ ขาไมเ่ คยสนใจจนกระทัง่ วนิ าทที ี่ คดิ วา่ อาจสญู เสยี เธอไปจรงิ ๆ สองคร้งั แล้วทเ่ี ขารสู้ กึ เหมอื นหัวใจถกู กระชากออกจากรา่ ง ชายหนุม่ ดึงมอื เลก็ มาจูบแล้ววางทาบแก้มสากระคายเพ่ือซมึ ซับความนุม่ อนุ่ มองใบหน้าของคนท่ีหลับลง อกี ครงั้ “ฮันนี่ อยา่ ท้งิ ผมไปเปน็ อันขาด” เธอดูเล็กกระจ้อยรอ่ ยและเปราะบางเหมอื นกระเบ้อื งพอร์ซเลนล้ำค่าทอ่ี าจ แตกหักได้โดยงา่ ย กระนั้นก็ยังงดงามจนเขาต้องกล้ันใจหลายครง้ั ยามมอง และตอนน้ี เขารแู้ ล้ววา่ เขารกั เธอเหลือเกนิ คนน้ีที่กเขรางุ รเท้วู ่าพเขฯารเักพเรธาอะเหตตุนก้ันหจลึงมุ เฝรัก้าตโคิดรตมาใมหรญอวต่ ันั้งทแตีจ่ ะ่เกไดือ้เบปสน็ อเจง้ปาขีกอ่องนเธเมออื่ เแหต็น่คหวญามงิ รสสู้ ากวึ เเนธค้ันอยกมมย็ีอีมังำากนก้ำาวกจา่ สบึง่ อางมยกสรู่าระบิ เหขปวาี า่ งเคป็นวเขาเมาจไ้อามขยอ่ อายกงาเคขกราใออหบย้ผคา่ ้หู งรทญอีเ่ งงิขแคาลสนะังไคหหวรนาณแมม์ หใ้จแวตวงา่แ่คเหธนอนทจอ่ีพะสิ เิ ไศรดภษ้อาสำพนดุ ขอาจอยนงา่ ต้ังนนเธซองึ่ร้วู า่ เขาด้ินรนตอ่ ส้กู ับตัวเอง เดอื ดดาลเมอ่ื ค้นพบวา่ เขายิ่งจมดิง่ ลงสหู่ ้วงรักลกึ ลง ทอากุ กทาีทรดีร่ ตู้ีขัว้นึ เปน็ กกาารรคหลรออบกคตรัวอเองแงละตตี ราจองเธอเพราะหวังวา่ หากได้เธอสมใจแล้วเขาคง ตนเองเขอาิสตรรภะาหพนใักดชๆัดใคนงตไรอค้ น่าหนา้เี กอไงมว่มา่ มเี ธันอเปเคน็ ยี เงพขยี ้างงอัตเขตาาอขยอางกเใพหศ้เชธอายเปท็น่ีอเหจัง้ากขาอรงในมชี วี ิต อยเู่ พ่ือให้เธอมอบรอยย้ิม เสยี งหัวเราะ และความรกั กลับคนื ให้เขาบ้าง “โดมินิก” เสยี งเรยี กด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง

ฟลอรนี ่ายนื อยู่ทป่ี ระตู ใบหน้าของหญิงสาวค่อนข้างซดี เมื่อเห็นเพ่ือนนอนอยู่ บนเตียง เธอเดนิ เข้ามาใกล้อยา่ งไม่แนใ่ จ “เธอไม่เป็นไรใชไ่ หม” “ใช่ หมอบอกวา่ ยังมีฤทธ์ ิของยาสลบท่คี นร้ายใช้ เลยปลอ่ ยให้เธอนอนไปก่อน แต่เพลินรสู้ กึ ตัวแล้วกอ่ นหน้าน้ี” “ฉันจะจัดการกับหล่อนด้วยตัวเอง” “ปลอ่ ยให้เป็นหน้าที่ของผมดกี วา่ เรอ่ื งน้ีซับซ้อนกวา่ ทคี่ ุณคิด” ฟลอรนี ่ายืดตัวข้ึนมาจากทา่ โน้มตัวลงมองคนป่วยข้นึ มาสบตาชายหนุ่ม สหี น้า แค้นเคอื งเมอื่ เอ่ยกับเขาเสยี งแผ่วต่ำ “คุณกล้าดียังไงปลอ่ ยให้นังนัน่ เรยี กเพอื่ นฉันวา่ อีตัว คุณไมไ่ ด้คิดท่จี ะจรงิ จังกับ เธออยา่ งทเี่ คยบอกฉันไว้ใชไ่ หม” “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งทค่ี ณุ คิด” โดมินิกตอบเสยี งเรยี บ “งั้นก็ปลอ่ ยให้ฉันจัดการกับหล่อน” “ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ อยา่ ทำอย่างน้ฟี ลอรนี ่า น่ีเป็นปัญหาของผม และเธอเป็น ผ้หู ญิงของผม” “ผู้หญงิ ของคุณ?” ไฮโซสาวถามเสยี งสงู ใบหน้าเกร้ยี วกราดด้วยอารมณ์ โมโห “ฉันพอจะได้ยินมาบ้างหรอกวา่ คณุ ปฏิบัตกิ ับเธอยังไง ตอ่ ให้เพลินจะมาจาก ผคร้หู อญบิงคเปรวั ็นยขาอกงจเนลใ่นนอปยรา่ ะงเคทุณศด้อถ้ยาคพดิ ัฒจนะใาห้เธอแเตป่็หนัวนใาจงขบอำเงรเอธแอลส้วงู กคลา่ ไับมไเ่ ปหมมั่วาะกกับับนคังนโสทเีเ่ภหณน็ ี กลางเมืองพวกนั้นคุณกป็ ลอ่ ยมอื จากเธอเสยี ดกี ว่า ไม่งั้นฉันจะไมเ่ กรงใจแล้วนะ” “คณุ กำลังล้ำเสน้ อย่างไมค่ วรเลย” โดมนิ กิ ลุกข้ึน ท้ังขำท้ังฉุนที่ถกู ขู่ แต่ในสว่ นลกึ ก็ยังยินดที ีร่ ้วู า่ ผ้หู ญิงทเ่ี ขารกั มี เพื่อนแท้อยา่ ง ฟลอรนี า่ บอร์เซลลโี น ซง่ึ พร้อมท่ีจะอยเู่ คียงข้างและปกป้องเธอ มาก กว่าการคบกันแบบฉาบฉวยเหมือนอสิ ตรบี างคน

“คุณจะไปไหน” ฟลอรนี า่ ข้ึนเสยี งเม่ือเหน็ เขาเดินไป ครน้ั ชายหนุ่มไม่ตอบเลย เดินตามไปติดๆ โดมินิกเดินไปทหี่ ้องทำงานเลก็ ข้างๆ หยิบซองเอกสารบางอย่างจากล้ินชกั โต๊ะซง่ึ ล็อกกญุ แจไว้และเอามายืน่ ให้เธอ แล้วแก้ความเข้าใจผิดของเธอเสยี งระอา คเปรน็ อขบ้าคร“รากัวชอ่ สกนาายอรเร่นื ละคือดุณัดบสสคนงูีวใ้ำรนเจงกะินรรวู้ะา่ทแปรลรวะะงเเธกทอาศรเไปตทน็่ายงนปไ้มอระใ่งเชสทปา่ ศวร”ขะเอทงศซดนิ ้อญยอพรัฒา่ กนัสาซนี ี เพลินมาจาก คณุ ลงุ ของเธอ ฟลอรนี า่ ดึงเอกสารออกจากซองมาคลี่ดู เบกิ ตาโตด้วยความแปลกใจสลับกับเงย หน้าข้ึนมองหนมุ่ รา่ งใหญซ่ ง่ึ ยืนพงิ โต๊ะทำงานด้วยสหี น้าเซง็ ๆ “เพลนิ ร้หู รอื เปลา่ เน่ีย” นัยน์ ตาเเจป้าห็นลปอ่ระนกโาบยกแปปกึ ลเกอๆกสารบางๆ ในมอื พลางจ้องเขาด้วยความอัศจรรย์ ใจ ทวา่ “ยังไม่ร้”ู นะ่ สิ อ“ยถ้า่างภนมู ้คีหิ ่อลยังขสอมงกเับพเลปินน็ เปฟ็นลออยร่านงี ท่า่คี บุณอวร่า์เจซรลงิ ลีโฉนันกห็ไนมอ่ ไ่ ยด้หแลตว่ถมตึงยัวังคไบงกปับระพเทวศกโนลั้นโกซ็ ยังไม่เจรญิ อยดู่ นี ั่นแหละ” สหี น้าเจ้าหลอ่ นภาคภมู ิในตัวเองสดุ ๆ ชายหนมุ่ มองไฮโซสาวทเี่ ปลี่ยนท่าทจี ากหน้ามือเปน็ หลังมือเรว็ ยังกับความไวแสง แล้วต้องถอนใจยาว เรม่ิ ร้แู ล้วว่าเพราะอะไรสองสาวท่ผี ดิ ฝาผิดตัวอย่างเธอและคนรัก ของเขาถงึ มาคบกันได้ “คราวน้ีคณุ ก็รแู้ ล้ว ผมยังไม่ได้ขอบคุณที่ชว่ ยสง่ ข่าวมาให้” “ไมเ่ ปน็ ไร” ซองเอกสารถกู วางคืนเอาไว้บนโต๊ะ สหี น้าของฟลอรนี า่ เหมอื นสฟงิ ซ์ซงึ่ กำความ ลับของอยี ปิ ต์ เอาไว้ขณะถามเขา

“คุณคงไม่ได้อยากให้เพลินรตู้ อนน้หี รอกใชม่ ้ัย” “จรงิ ๆ กไ็ ม่ใชค่ วามลับ แตผ่ มอยากบอกเธอด้วยตัวเอง” “คณุ มันรา้ ยมาก โดมินิก ไรเดอร์ เบดฟอร์ด สมแล้วทฉ่ี ันไว้ใจยกเพ่อื นให้” “ฮือ่ ” มาเฟียหนุ่มรับคำในลำคอเหมอื นไมร่ ้จู ะพูดอะไรมากกว่านั้น เชอ่ื สง่ิ ทีเ่ คย ได้ยนิ มาเรอื่ งชอื่ เสยี งเธอเสยี สนทิ “ผมจะไปทำงานสักหนอ่ ย ถ้าคุณจะยอมนั่งเฝ้าเพลินสักพัก” “ตกลง ฉันจะยอมทำงานน่าเบอ่ื น้ีชวั่ โมงสองชัว่ โมง ถ้าฉันได้ดวู ิธที ี่คุณจะ จัดการกับหล่อนไปด้วย” “เสยี ใจคุณผู้หญงิ มันเป็นเรอื่ งภายในของเรา” เขาบอกเสยี งเรยี บ ทว่า เฉยี บขาดอยใู่ นที “คงมีความลับท่ไี ม่อยากให้ฉันร้ลู ะส”ิ เธอเบ้ปาก แตส่ หี น้าไม่บอกอาการผดิ หวังเลยสกั นิด “ไม่เป็นไร ฉันพอจะทำใจได้” “ผมดใี จทไี่ ด้ยินอย่างน้ัน คณุ จะค้างคืนน้ีหรอื เปลา่ ห้องของคุณยังวา่ ง ผมจะ ให้คนจัดให้” “ก็ดคี ่ะ ฉันเดินทางมาไกล ผิวเสยี คนื น้ีอยากอาบน้ำนม” เธอใช้น้ำเสยี งของ เจ้าหญงิ ทบี่ ัญชาข้าราชบรพิ ารผู้ตำ่ ต้อย แล้วเดินเย้อื งยา่ งเหมอื นนางพญากลับเข้าห้อง นอนของเขาไป

16 ทราวสิ เบดฟอร์ด...ญาติทรยศ ทราวสิ เบดฟอร์ด ท้ังโกรธเกร้ยี วท้ังตกใจเมื่อถูกเรยี กตัวเข้ามาในห้องซงึ่ มโี ด มินิก รสี แฟลงค์ มาร์ธา และนายตำรวจบแี วนกับคนของเขาอยู่กอ่ นแล้ว ชายหนุ่ม แทบจะถลันเข้าทำรา้ ยมาร์ธาเมอ่ื เจ้าหน้าท่ขี องเอฟบไี อแจ้งข้อหาและอา่ นระเบยี บการให้ เขาทราบ แต่ถกู นักสบื อกี สองนายยดึ ตัวไว้อย่างแน่นหนา “น่ีมันบ้ากันใหญ่แล้ว เธอคิดยังไงถึงกล้าใสร่ ้ายฉัน มาร์ธา” ต้ังแต่ต“้นฉันฉนัน่ะเไหมรไ่ อด้ใอสยร่า้ากยทคำณุเลยสคักณุ นเอิดาหโลดักมฐนิ าิกนเมปาน็ ขเพู่ พอ่ ื่อฉนันของบฉังัคนับ”ใหห้ฉลันอ่ นทำตทะุกโกอนยกา่ งลมับา เเใปพบ็นรหาปนะร้หาะแลโดอย่ งนชจนยัด์ ใ่นืดน้ขวศ้ยอาคเลสวนามอโทกจ่ี ระธใพหอ้เกกบ็ันมันเปนไ็ มคไ่ วดา้กมลลัวับบแิดลากซกงึ่ ับเคกยารรบัสสารนิ ภบาพนแจะลถะใกู หด้กำเานรทนิ ่ี คดี “นายคงไม่เชอื่ เรอ่ื งน้หี รอกใชไ่ หม ดอม” ชายหนุ่มหันไปมองญาตซิ ง่ึ เป็นหัวหน้าตระกูลด้วยสายตาเป่ยี มด้วยความหวัง “ถงึ ความสมั พันธ์ ระหว่างเราจะไม่ราบรน่ื นัก แต่เรามคี วามเข้าใจกันดเี สมอไม่ใช่ ร”ึ “ฉันไม่อยากเชอ่ื หรอก ทราวสิ แตแ่ กบอกได้ไหมว่าไมใ่ ชแ่ กทที่ ะเลาะกับอิซาเบล ในตอนนั้น แกฆา่ เธอ” “ฆ่าอซิ าเบล?” ผู้จัดการโลจิสตกิ ส์ของโรงแรมกาสโิ นในเครอื เฮเวนเอ่ยเสยี ง แหบ “นายกำลังพูดถึงเรอ่ื งอะไร”

“มอี ย่างหนงึ่ ทฉ่ี ันไม่เคยบอกใคร ฉันร้วู า่ กอ่ นทีอ่ ิซาเบลจะถกู ฆ่า เธอทะเลาะกับ ใครคนหนึง่ และคนคนน้ันก็คือแก ปฏเิ สธมาสวิ า่ ไมใ่ ช”่ รคู้ วามล“เับออ้อย..ใ่.ู ฉนันส.ห.ี .”น้าแเลขาะอแึวกวอตักาอยมา่ คี งวปาดิ มไรม้สู ่มกึ ดิ ผดิ ละอายใจ และตื่นตระหนกทีม่ คี น “ฉันแค่อยากรวู้ า่ ทำไม ทราวสิ แกทรยศฉัน ฉันพอเข้าใจ แตท่ ำไมต้องฆ่าอซิ า เบล ทำไมต้องทำร้ายเพลิน” “ทำรา้ ยเพริ ์ล?” เขาทำหน้ามนึ งงอย่ชู วั่ ครกู่ อ่ นจะนึกออกวา่ อกี ฝ่ายกำลังพดู ถึงใคร “แมพ่ นักงานเสริ ์ฟนั่นนะ่ รึ ทำไมฉันต้องอยากทำร้ายเธอด้วย” “เพราะเธอเป็นแฟนของโดมินกิ ไงล่ะ อย่ามาทำเป็นไขสอื นะ คุณสัง่ ให้ฉันหาคีย์ การ์ดห้องนิรภัยกับลายน้ิวมือของแฟลงค์ ให้เพื่อหาโอกาสเข้าห้องน้ัน คุณเคยโกงโด มเขินากิ คไปณุ ปเรลนยเฆปา่รหอลออ่ ิซนาเเบพลรจาะนคเขวาามจับแคได้น้เใลจยใตช้อม่ ง้ัยยล้า่ะย”ตมำแาหร์ธนา่งเปน็ คพนอเอหล่ยอ่ข้นึนแตทจี นากเพอ่ื มาหา “เธอนมี่ ันนางนกตอ่ แท้ๆ เลยมาร์ธา ใครจะนกึ ว่าผ้หู ญงิ อยา่ งเธอจะยอมเอาตัว เข้าแลกเพื่อมาทำงานชนั้ ต่ำอยา่ งน้ี ฉันไมย่ อมรับ ฉันไม่ได้ฆ่าอซิ าเบล ไมไ่ ด้ทำรา้ ยเดก็ นัน่ ฉันไมม่ ีเหตุผลท่จี ะต้องทำอย่างนั้น” เสยี คน“คคุณุณกบจ็ อะกเปฉ็นันคเอนงตว่อา่ ไคปณุ ทเ่ไี ปด็น้ข้ทนึ ามยาาเทปส็นาเยจ้ตาขรองทงทใ่ี กุกลอ้ชยดิา่ งทแ่ีสทดุ นของคโดุณมวินาิกงแผถน้าขใหา้ดเรเอื่ขงา ทกุ อยา่ งเกิดข้ึนเพอื่ ให้เขารับผดิ สง่ คนไปฆา่ เขาท่กี าสโิ นแตค่ ุณพลาด เพราะงั้นคณุ เลยย่งิ โกรธแล้วทำร้ายแฟนของเขาเพ่อื ให้เขาเสยี ใจ เพราะเขาแยง่ อซิ าเบลไปจากคุณ” ในนาท“วี ฉิกันฤไตมมิ ไ่ ทดี ้้ังทคำโววา้ยม!อ”ับทอราายวแิสลกะัดตฟน่ื ันกแลกัว้ตเมัว่อื ถกกูอ่ เนปจิดะเหผันยไคปวหามาคลวับาตมอ่หหวันงส้าใดุ คทร้าหยลาสยหี คนน้า “นายจะไม่เชอื่ เรอื่ งบ้าๆ ทั้งหมดน่หี รอกใชม่ ้ัยดอม แล้วเรอ่ื งโคเคนนัน่ ล่ะ นาย ก็ร้วู ่าฉันไมเ่ คยยงุ่ กับเรอ่ื งพวกน้ัน” “ฉันจะให้กระบวนการยุติธรรมทำงานแทน ทราวิส”

“เราเป็นญาติกัน ถงึ ฉันจะเคยทำผดิ ไปบ้าง นายก็ไม่ควรฟังคนอ่ืนมากกว่า” “นายเคยพดู อย่างน้ีตอนทฉี่ ันจับได้วา่ นายโกงฉัน แตไ่ มต่ ้องห่วงหรอก ฉันจะ หาทนายให้” “ฉันไม่ได้ทำ นายต้องฟังฉันนะดอม เราเปน็ ญาติกัน จำได้มั้ย” “ผมเอาตัวเขาไปเลยกแ็ ล้วกัน” นายตำรวจบแี วนเอย่ ข้ึน แล้วสัง่ ให้คนนำตัวทรา วิสซงึ่ ยังด้นิ รนตะโกนออกไปด้านนอกพรอ้ มกับมาร์ธาเมอ่ื โดมนิ ิกพยักหน้ารับ ก่อนจะ หันมาถามชายหนุ่มเมือ่ ท้ังคู่พ้นสายตา “คณุ เชอ่ื ทีเ่ ขาพดู หรอื เปล่า มิสเตอร์เบดฟอร์ด” “ไมม่ ีคนทำผดิ ทไ่ี หนยอมรับจนกว่าเขาจะจนตรอก” ชายหนุ่มตอบส้ัน “แตค่ ุณคงร้วู า่ ต่อให้เขาผิดจรงิ เรากย็ ังมีปัญหาเรอื่ งโคเคนอยู่อีกอยา่ ง” “ผมรู้ บีแวน” “แล้วเจอกัน มิสเตอร์เบดฟอร์ด” นายตำรวจหันหลังเดนิ ออกไปจากห้อง ท่าทางรรสู้ สี กึ มผอิดงแโดลมะลนิ ะิกอเดายินใไจปเทพ้ิงรตาัะวเลพงง่ิ บรนตู้ ัวเกว้าา่ อถ้ี ูกใชสเ้ ปหี ็นน้เาคเรรยีอ่ื บงขมรือมึของมขาณร์ธะาทแี่ ฟลรงสี คร์ ย้ดู ังีวม่าี ญาติหา่ งๆ อกี คนของชายหนมุ่ รักผ้หู ญงิ คนน้ัน และหวังทจ่ี ะรว่ มอนาคตกับหลอ่ นจ รงิ ๆ หลังขอหย่าจากภรรยา “ดอนจะให้สงั่ ทนายเข้ามาจัดการเรอื่ งของทราวสิ เลยใชไ่ หมครับ” รสี ถาม “ใช่ แกสงั่ งานเขาไปได้เลย นั่งลงเถอะแฟลงค์ เราลมื เรอื่ งทผ่ี ่านมากอ่ นดีกว่า” ชายหนุ่มหันไปบอกแฟลงค์ ซง่ึ ยังทำทา่ กลนื ไม่เข้าคายไม่ออกในประโยคหลัง “ฉันทำให้ทุกอย่างวนุ่ วายไปหมด ทำให้แฟนนายถูกทำรา้ ย” “ผ้ชู ายเรามักจะแพ้มารยาหญงิ ทั้งนั้นแหละ แกไม่ใชค่ นแรก” “ถงึ อย่างนั้นก็เถอะ ฉันไม่นา่ โง่ขนาดน้ี”

เราไม่ม“าฉนันั่งปเอรงกึ กษ็คากิดันไมถ่ถงึ งึ เรเหอ่ื มงืคอวนากมันเปน็ นไป่ีเรไาดต้อ้อื่นงๆพ”ดู ถงึ เรอ่ื งน้ีอกี นานหรอื เปลา่ วะ ทำไม กันอยา่ แงฟเคลรงง่ คเ์คเงรียยี บดแลจะรนงิ จั่งังลงวิเครสีราเละหย์ ทมุกานแังง่ ม่ลมุงบทน่ีเปเกน็ ้าไอป้ีอไดีก้ถตึงัวสง่ิ กท่อมี่ นารท์ธี่สาากมลหา่ นวอุ่ม้าจงะเรมิ่ คุย พชิ ญดาราต่นื ตอนหลังเทยี่ งคนื แล้ วถอนใจ หันไปมองนาฬกิ าและทะล่งึ พรวด ลุกข้ึนเมือ่ เหน็ เวลา “เฮ้ย! เลยเวลางานแล้ว” แปลกใ“จตน่ื เกแอื ลบ้วยเหกรมอือ”ข้นึ เขสยยี ้ีตงงาัเวมเงื่อยี เหด็นังมวา่าเจปาน็กทใคน่ี รอนอกี ด้าน ทำให้เธอหันไปมองอยา่ ง “ไม่ต้องมามองฉันอย่างน้ัน เธอร้สู กึ ยังไงบ้าง” “เหมือนฝันรา้ ย เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ แตฉ่ ันไม่ได้ฝันไปใชม่ ้ัย ฉันยังไมต่ าย เหรอเน่ยี ” พิชญดาราก้มลงลบู แขนขาตัวเอง ทา่ ทางน่าขันจนฟลอรนี า่ เบ้ปาก “ยังย่ะ แตอ่ าจจะตายไปแล้วถ้าไม่มเี พื่อนแท้อย่างฉัน” “เธอมาอยทู่ ี่นไี่ ด้ยังไง มาต้ังแตเ่ มอื่ ไหร”่ คนเพิง่ ต่นื หันมาถามใหม่พลางทำหน้าเหยเก เม่ือหยิกตัวเองจนเปน็ รอยแดงไป สองรอย “ฉันมาเพราะเธอไม่ยอมโทร. หานะ่ สิ ทำไมถงึ โง่อยา่ งน้นี ะ” “โอ...จรงิ ส”ิ มอื เล็กยกข้ึนกุมหัวเหมือนเพง่ิ นกึ ออก หันมามองเพอ่ื นสาวอย่างขออภัยปน งอนง้อ “ฉันเหนอ่ื ยไปหน่อยเลยลืมโทร. หาเธอ ว่าแตท่ ่เี ธอบอกวา่ ฉันคงตายไปแล้วถ้า ไม่มเี พือ่ นแท้อยา่ งเธอนห่ี มายความวา่ ยังไง”

ฟลอรนี ่าค้อนให้กอ่ นจะยอมอธบิ ายโอๆ่ เล่าเรอ่ื งที่ได้ยนิ มาร์ธาพดู กับบิดา นักการเมืองของตนเองในงานเล้ยี งทชี่ คิ าโก และรใู้ นเวลาต่อมาว่านางแบบสาวมีแผนที่ จะเดินทางข้ึนเรอื ในวันน้ี “ฉันสังหรณ์ ใจ แม่นัน่ ไม่มสี าเหตุท่ีจะต้องมาข้นึ เรอื ในเวลาอย่างน้ี เลยร้อนใจ โทร. หาเธออยากบอกให้ระวังตัว แต่เธอก็ไม่ยอมโทร. กลับเสยี ทีฉันเลยโทร. หาโดมินิ ก แต่แฟนเธอกว็ างสายไปเลยบอกว่าจะตดิ ต่อกลับ ฉันเลยรบี มาเพราะคดิ วา่ จะได้เจอ แม่นัน่ เสยี หนอ่ ย แตไ่ มน่ กึ วา่ หล่อนจะร้ายกวา่ ท่ีคดิ ” ไฮโซสาวเลา่ อย่างโมโหถึงวิธกี ารที่ อกี ฝ่ายใช้จัดการกับพชิ ญดารา “ไมอ่ ยากเชอื่ เลย มาร์ธาเน่ียนะ ฉันนึกว่าเขาเปน็ แค่ลกู สาวคนมเี งนิ ทถี่ กู ตามใจ จนเหลิงเหมอื นเธอเสยี อีก” หญงิ สาวครางออกมา สหี น้ามนึ งงเตม็ ท่ี “ให้มันน้อยๆ หน่อยย่ะ ฉันไม่โง่แกมข้อี ิจฉาจนทำตัวเลวๆ เหมือนแม่นั่นเสยี หน่อย อ้อ! ยังมอี กี อย่าง โดมินิกบอกฉันเรอ่ื งครอบครัวของเธอท่ีเมืองไทยแล้ว” “หือ อ๋อ...ครอบครวั ของฉันทำไมละ่ ” “ยังจะมาทำหน้าซอ่ื เธอไม่ได้โลโซเหมือนท่แี สดงออกเสยี หนอ่ ย เธอคงไม่คดิ จะ บอกฉันเลยสทิ า่ ” “โธเ่ อ๊ย! ฉันเปน็ แคเ่ ดก็ ทคี่ ุณลุงเก็บมาเล้ยี งเทา่ นั้น” พิชญดาราลงจากเตยี งเดินมาหาเพ่ือนท่ีนั่งเกาะขอบเตยี งอกี ด้าน โน้มตัวลงกอด จนฟลอรนี ่าตัวแขง็ “ขอบใจนะฟลอรนี า่ ถ้าไม่ได้เธอฉันคงแย่” “แหงละ” อกี ฝา่ ยว่าเสยี งสงู แตห่ น้าแดงเพราะความขัดเขิน ยอมกอดตอบและ ตบหลังบอบบางเบาๆ กอ่ นจะปลอ่ ยออก “ต่อไปถ้าฉันโทร. หาแล้วรบั โทรศัพท์ ด้วยละ่ ” “ร้แู ล้วนา่ เลกิ บ่นได้แล้ว แม่แก”่ “ช!ิ ” หลอ่ นทำเสยี งบางอยา่ งในลำคอเสรจ็ ก็กวาดตามองรา่ งเลก็ ทย่ี ังสวมเสอ้ื

เชต้ิ ผ้าไหมยาวเหนือเขา่ ใบหน้าเรม่ิ มันนิดๆ เพราะนอนหลับไปนาน “สภาพเธอดูไมจ่ ืดเลย อาบน้ำแล้วย้ายไปนอนกับฉันดกี วา่ จะได้ทำโทษโดมินิก ทท่ี ้ิงเธอไว้ให้คนของเขามารงั แก” “ตาย! นี่มันเทีย่ งคืนกว่าแล้ว ฉันขาดงานสองชัว่ โมง” “เมียเจ้าของกาสโิ นขาดงานเพราะเหตสุ ดุ วสิ ัย ใครจะกล้าวา่ เธอยะ” “อยา่ พดู อยา่ งน้ันส”ิ สาวตัวเล็กกวา่ หันมาดเุ พื่อน “เราแค่คบหาดูใจกัน” ฟลอรนี ่าขยับปากจะพดู อะไรบางอยา่ ง แต่หุบปากลงเมอ่ื เพื่อนสาวตัวเล็กเดินไป ค้นข้าวของกกุ กักในห้องแตง่ ตัว กอ่ นจะกลับออกมาบอกเธอวา่ จะอาบน้ำแล้วหายเข้า ห้องน้ำไปเลย เวลาผา่ นไปไม่นาน พชิ ญดาราซง่ึ สวมเส้อื คล้ายตัวเดมิ แต่คนละสกี ก็ ลับออกมา “เธอจะอย่บู นเรอื ถงึ เม่ือไหร”่ “ฉันจะกลับพรงุ่ น้เี ช้า ต้องไปชว่ ยพอ่ ทำงาน” “อเล็กซ์ยังยุ่งกับเธออยรู่ เึ ปล่า” “เหมือนเดิม” ไฮโซสาวมีสหี น้ากลัดกลุ้ม “ฉันคงต้องทำตามคำแนะนำของเธอเรว็ ๆ น้ี น่ีอาเชอร์ไม่อยู่ชคิ าโกนานแล้ว ด้วย พักหลังมาน้ีเขากลับไปเมอื งไทยนานข้ึนทกุ ที ฉันอาจจะต้องไปตามด้วยตัวเอง” หญงิ สาวยังไมท่ ันตอบเมอื่ ประตหู ้องนอนถกู เปดิ ออก เธอหันไปมองโดมนิ ิกซงึ่ มี สวา่หี เนข้าาทเหำอนย่อื ่ายงลน้า้ันจหรัวงิ ใหจรเอตื ้เนธตอกึแตคัก่ฝันยไปังจำได้ดีวา่ เขากระซบิ บอกเธอว่าอะไร ทวา่ ไม่แนใ่ จ “ฟลอรนี ่า” โดมินกิ หันไปผงกหัวทักทายไฮโซสาวก่อนตามมารยาท ก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ

สายตาไล่สำรวจเธอท้ังตัวและดงึ เธอไปกอดเอาไว้ “เพลินจำทกุ อย่างได้หรอื เปลา่ ” “คดิ วา่ ได้ค่ะ ฉันนอนเสยี เตม็ อ่มิ ” ใบหน้าเนยี นใสแดงจัด หันไปมองเพ่อื นสาวซง่ึ นั่งพงิ เก้าอ้ีมองมาด้วยความ ขัดเขิน “ฉันเห็นแล้ววา่ ฉันถูกไล่ เธอคงไม่ไปนอนกับฉันแล้วใชไ่ หม” “เอาไว้วันหลังเถอะครับ” ฟลอรนี ชา่ าเยปห็นนเชุม่ งิ เขปอน็ อคภนัยตโอดบยแไมทนพ่ ดู อกะ้มไลรงมฝอ่ายงเนธั้นออเลยย่ายงวักอไหนลข่ อเจอน่ยหลญากงิ ันสสาวอตง้อสงามหันคำไแปลห้วา กลับออกไปแต่โดยดี ห้องตกอยู่ในความเงยี บเม่อื เหลือเพยี งสองคน โดมินกิ นั่งลงปลายเตียงดงึ เธอ มานัง่ ตัก “เพลินร้สู กึ ยังไงบ้าง” “เกือบปกตคิ ะ่ ยังเวยี นหัวนิดหนอ่ ย แต่ไมเ่ ป็นอะไรมาก” “ผมขอโทษนะฮันนี”่ “ไม่ใชค่ วามผดิ ของคุณหรอกค่ะ ใครจะไปนึก...” รา่ งในอ้อมแขนของชายหนมุ่ สะท้านนิดๆ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะตัดสนิ มาร์ธาพลาดไป จากความจรงิ มากโข “เธอทำอย่างน้ันทำไมคะ” ให้เธอฟ“เังธอบหอญกิงวส่าถาวกู นท่ิงรเางวียิสบบไงมกอ่ าอรกมคาอวกีามทเี”หน็ โดมแนิ ติก่เปตลอง่ บเสยี แงลอะุทเลานา่ รดา้วยยลคะวเอามียแดปทลี่เหกลใอืจ หลายคร้งั “ข้อหาพยายามฆ่ารนุ แรงมาก บแี วนบอกว่าต้องฝากขังจนกว่าจะข้ึนศาล ไม่ให้ ประกันตัว”

“คุณเชอื่ เธอใชไ่ หมคะ” “ยากทจ่ี ะพดู นะ ฮันน่ี เราไมม่ ีหลักฐานอย่างอ่นื ในตอนน้ี คงต้องให้เขาเข้า สบื สวนตามกระบวนการยุตธิ รรม ทนายความของเราจะชว่ ยเหลอื เขาเตม็ ที่ถ้ามี แนวโน้มวา่ เขาไม่ได้ทำผดิ ” “จากที่รสี เล่า จากสภาพศพของอซิ าเบลไม่นา่ จะใชก่ ารกระทำโดยไมย่ ้ังคดิ ” หญิง สาวออกความเหน็ อซิ าเบลโดนฆาตกรรมด้วยการรดั คอจนเกิดรอยชำ้ หลายรอยแต่ไม่ใชส่ าเหตขุ อง การตาย ตำรวจคดิ วา่ เธอตอ่ ส้จู นหลุดออกมาได้เลยถกู จ้วงแทงไปหลายครง้ั และเสยี ชเปวี น็ ติ กทาันรกทีระแทตำขก่ อลังบมไมือม่อเีานช้อืพี เหยรอื่ อื ขคอนงทคำนไรด้า้ไยตหรรต่ อืรอลางยเอนา้วิไวม้ดือีแใลน้วท่เี กิดเหตุ แสดงให้เห็นว่า “ผมร้วู ่าทราวสิ เปน็ คนข้หี ึง เขามักหลงใหลผ้หู ญิงสักคนและถงึ ขั้นทำร้ายรา่ งกาย เธอเวลาหึงหวง” “เขาเคยโกงคณุ ด้วยหรอื คะ” กแลระะทเรั่งาม“ไผมาคมไ่ ดบเ้คตกยรับวไอวจซิ้ใสจาอเเบขบลเาครเตธง่ อำคแเรปหัดน็นนผง่ักข้หู เอพญงริงเาขทะถามี่ มือรี ันสวเ่นายเยขิ้ายามเวสปนง็นู ”ใญจเาพตริ าะเห็นเขเงาินเอสงดกมไ็ ามก่เคๆยโทกกุ งจวันน พชิ ญดาราพยักหน้า หากหล่อนมคี วามมัน่ ใจในตนเองสงู เรอ่ื งผ้ชู ายอย่างทรี่ สี เคยบอก อาจเปล่ยี นใจได้โดยง่ายเมือ่ พบผ้ชู ายอยา่ งโดมนิ กิ แทนที่จะคบกับญาติผู้ ขาดแคลนกว่าของเขา “คุณคิดวา่ เธอรเู้ รอ่ื งท่ีทราวิสโกงคณุ หรอื เปล่าคะ” “เพลินคดิ ว่าไงล่ะ” “ถ้าพจิ ารณาจากสง่ิ ทีพ่ วกเขาทะเลาะกัน แน่นอนว่าเธอรู้ นัน่ เป็นแรงจงู ใจทีน่ ่า เชอื่ ถอื มาก เขาคงร้สู กึ ทั้งอับอาย เสยี หน้า และแค้นใจทเี่ ธอท้ิงเขาหลังจากทีเ่ ขาท่มุ เท กับเธอ” โดมนิ ิกย้มิ รัดรา่ งเล็กแน่นข้ึน

“ดังนั้นเพลนิ เลยเชอื่ วา่ เขาเป็นคนฆา่ อซิ าเบล?” “เขาเปน็ ญาตขิ องคุณ ความจรงิ เขาควรมีฐานะดพี อสมควร” หญงิ สาวเหลือบตาข้นึ มองเปน็ เชงิ ถาม สว่ นท่เี “ปเข็นาขออางจเจขะาเจปนน็ หญมาดตเิทพ่ีใรกาะลห้ชลดิ งทใีส่หดุลในกแาตรค่ พวนาัมนจกรับงิ กพาอ่ รขใชอช้ งวที ิตราเวหิสมเอื คนยพผรละารญาชมารดก ขใตหัณว้เเขอะทางเ่พีลเ้ขยี่อาผงสตมาัวสมเรอา้รางงถตมเัวขีชขาวีไ้นึ ิดตม้เองายนิไไูด่ ปด้เัน้พอผยรา่ลาะงรมสาันยบาปยีพๆเองนิพไปเอ่ ดจขือนอนตงขาทยอรถงา้วเาขไิสมาตไฟ่ มายุ่ม่นผเ้ฟอมยือเลยมยมีบาแก้าบนเง่ กมหิน้รีุนถไสปเปว”่ น็นหขนอ่งงึ “ง้ันอิซาเบลก็ต้องมีรสนยิ มสงู จรงิ ๆ” พิชญดาราถอนใจ “แล้วถ้าคณุ เปน็ อะไรไป เขาจะเป็นคนทไี่ ด้ผลประโยชน์ มากท่สี ดุ จรงิ หรอื คะ” “ปัญหามันกอ็ ยู่ตรงน้ีแหละ ฮันน”่ี ชายหนุ่มลกุ ข้นึ และวางเธอลงบนเตียง “เพลนิ นอนเถอะ ผมจะอาบน้ำกอ่ น แตอ่ ยา่ เพิง่ หลับนะ ผมมีของขวัญมาให้ เพลินด้วย” “ให้ตอนน้ีไม่ได้เหรอคะ” เธอถามแล้วลุกข้นึ สอดสา่ ยสายตาหาของขวัญ เหมือนเด็กจอมงกท่ีตื่นเต้นยนิ ดจี นลมื ถามเรอื่ งท่เี ขาเพ่งิ ตอบ “ไม่จ้ะ มันจะต้องมอบให้ในสถานการณ์ พิเศษ รอสักครเู่ ทา่ น้ันแหละที่รกั ” เขาหายเข้าไปในห้องน้ำหลังจากพดู จบ ท้ิงให้เธอนัง่ หน้าม่ยุ เพราะความอยากรู้ พอกลับออกมาแทนทีจ่ ะให้ของขวัญกลับเรม่ิ ต้นรว่ มรกั กับเธออยา่ งนมุ่ นวล อ่อนหวานผดิ จากที่เคย ทำให้เธอครางตัวสัน่ ระรกิ เขาพรมจบู บนผิวผ่องของเธอทกุ ตารางน้วิ ชา้ ๆ ถีถ่ ้วนราวกับมีเวลาทั้งชวี ติ ขับเคลือ่ นเธอข้ึนสจู่ ุดสดุ ยอดอันตระการตา หลายคร้ังหลายหนกวา่ จะยอมให้ตัวเองไปถึงบ้าง หญงิ สาวอมย้มิ รา่ งกายยังอ่อนเปล้ยี ด้วยความสขุ เกือบเคล้มิ หลับไปอกี คร้งั

เม่ือรสู้ กึ ถงึ รอยจูบอยา่ งสนทิ เสนห่ าบนข้อเท้ากลมกลึงจนหัวเราะคกิ และปรอื ตาข้ึน เมอื่ ร้วู ่ามีวัตถเุ ยน็ ๆ รดั รอบข้อเท้าข้างซ้าย ตากลมโตสนี ้ำผ้งึ เบกิ กว้างด้วยความแปลกใจ ห่อปากมองสร้อยข้อเท้าประดับ แซฟไฟร์สลับเทอร์คอยส์ท่ีเขาเพ่งิ ใสใ่ ห้ ประกายระยับของอัญมณสี นี ้ำเงินกับหินสี เขียวอมฟ้าสวยงามจับตา ดทู ั้งโบราณและทันสมัยในขณะเดยี วกัน “เพลินใสแ่ ล้วเซก็ ซมี่ าก” ชายหนมุ่ บอกเสยี งพรา่ ด้วยทา่ ทางชน่ื ชมบูชาจน เขาเรม่ิ จูบข้อเท้ากลมกลึงขาวผอ่ งลงไปหาเท้าเลก็ ๆ เธอท้ังตกใจและเขนิ อาย “พอเถอะค่ะ คณุ ไม่ควรทำอย่างนั้น” กเ็ ท้าถอื เป็นของตำ่ สำหรับผ้ชู ายไทยน่นี า “ผมอดใจไมไ่ หว แฟนผมเปลอื ยทั้งตัว และสวมกำไลข้อเท้าซง่ึ มีสเี ดียวกับสตี า ของผม เซก็ ซส่ี ดุ ๆ เลยนะ ฮันน”่ี คำว่า ‘สตี าของผม’ ทำให้เธอเลิกค้ิว เลกิ ชกั เท้าหนี “มันมีความหมายพเิ ศษหรอื เปลา่ คะ” “ผมเคยคดิ วา่ มันเป็นเรอื่ งโง่ๆ ที่พวกเจ้าชายในทะเลทรายสมัยโบราณบางเผา่ มนอ้ีใหบ้เสพรลอ้ ินยขเ้อลเยทส้าใงั่ หใ้หน้ชางา่ ใงนฝฮีมาอื เรดม็ที ทีส่ ่เี ดุขใานโปอริตดาปลรีทาำนมันแขต้นึ จ่ ม่ๆู าเผป็นมเพกเิ ิดศอษยาเกขมาเอพบ่งิ สสงิง่่ เมดายี ใวหก้วัันน น้ีเอง มันมีหินสเี ดยี วกับตาของผม มีความหมายว่าผมจะตดิ ตามและมองเห็นเพลินไป ทกุ ท”่ี มันเกือบจะโรแมนตกิ แล้วละ...ถ้า! “อ้อ! คุณเหน็ ฉันเปน็ นางในฮาเรม็ ” “เป็นนางในฮาเรม็ ทเ่ี ซก็ ซมี่ ากๆ” ยังจะมีหน้ามาย้ำอกี แน่ะ ไอ้พวกป่าเถอื่ น นี่เขาคงคิดวา่ สรอ้ ยบ้าๆ นี่เป็นเหมอื น โซล่ า่ มเธอ เหมอื นกับพวกเศรษฐที ่นี ยิ มสงั่ ทำเครอื่ งประดับสวมคอสตั ว์ เล้ียงอย่างนั้น หรอื !

หญงิ สาวดงึ ข้อเท้าหนหี น้าตมู ดึงผ้าห่มมาพันตัว ก้มลงมองสร้อยและหมนุ ๆ มันดูเพอื่ หาทปี่ ลดลอ็ ก แตน่ ่าอัศจรรย์ ทม่ี ันดูเหมอื นไร้รอยตอ่ ไม่ว่าจะพลกิ หมุนท่าไหน ตัวสรอ้ ยซง่ึ ทำจากทองคำขาวมีลายโบราณวจิ ิตรเหมอื นกันท้ังเสน้ วา่ แตเ่ ธอจะถอดมัน ยังไงกันละ่ “ถอดไมอ่ อกหรอก” โดมินกิ ท้ิงตัวลงบนเตยี ง น้วิ พันเส้นผมสลวยเล่นอย่างอารมณ์ ดี มองทา่ ทาง ฮดึ ฮัดของเธอแล้วหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ผมสงั่ ทำเป็นพิเศษ ก็เพื่อให้มันพิเศษจรงิ ๆ จะได้ไม่มใี ครขโมยมันจากเพลนิ ได้” เธอหันไปถลึงตาใส่ “ไมม่ สี ร้อยทไ่ี หนถอดไม่ออกหรอก” ยิง่ สรอ้ ยพร้อมเม็ดอัญมณนี ้ำงามขนาดน้ี คงแพงจนขนหัวลุก ไม่มใี ครคดิ ว่านักศกึ ษายากจนจากเอเชยี อยา่ งเธอจะใสข่ องจรงิ อยู่ แน่ๆ เว้นแตพ่ วกตาถงึ จรงิ ๆ “ถอดมันออกเด๋ียวน้ีนะ!” “ไม่ถอด นอนเถอะ ฮันนี่ หรอื วา่ อยากจะต่อ” “โอ๊ย! ใครเขาอยากจะรกั กับคณุ ” หน้าเนยี นรอ้ นผา่ ว ไมอ่ ยากยอมรบั ว่าเขาทำให้เธอลมื โลกได้ขนาดไหน ิ อยากรกั เพลินทั้งวันทั้งคนื รอให้ผมเคลยี ร์เรอื่ งย่งุ ๆ ปิดเทอ“มผนมานน่ะๆส เราค่อยหาที่ฮันนีมูนกันสกั เดอื นนะฮันนี”่ เสรจ็ แล้วเพลนิ “ฮันนีมูน เขาใชส้ ำหรบั คนที่แต่งงานแล้ว” เธอสัง่ สอนแล้วหันตัวหนี ลากผ้าห่ม ไลปอ็ ทก่เี ใตหยี ้ใงนกววัน้างพอรกี งุ่ ดน้า้ี นมแือลเ้ลวขก็ ดยตกัขวล้นึ งปนดิ อปนากหาควหดิ ววอา่ เดด๋ยี วค่อยให้ฟลอรนี า่ ชว่ ยหาทางปลด “ไมต่ ้องงอนน่า ฮันน่ี มาให้กอดหน่อย ผมหนาว” หนาอย่างเขาน่ยี ังจะรสู้ กึ ถงึ ความหนาวเย็นของอากาศอีกหรอื เธอหันไปมองตา

ขวางและเคลอ่ื นออกหา่ งมากกวา่ เดิม เอาผ้าหม่ ม้วนตัวกลมเหมอื นดักแด้เพอ่ื ให้แน่ใจ ว่าจะไมม่ ใี ครแย่งไปได้ เลยได้ยินเสยี งหัวเราะครน้ื เครงราวกับมคี วามสขุ นักหนาของ คนไมม่ ผี ้าหม่ “งั้นเพลินหม่ ผมแทนก็แล้วกัน” กอ่ นที่เธอจะรตู้ ัว ดักแด้กถ็ ูกหมนุ กลับไปกลางเตียง แขนขาหนาหนักของ บรุ ษุ เพศทับลงมากอดเธอเอาไว้แน่นจนกระดิกตัวไมไ่ ด้ ทว่าให้ความอบอุ่นเหมือนถกู หยังอ่ เเปอิดาไกวว้ใ้านงรังไหม ไฟหัวเตยี งดับวูบลงเหลือเพียงแสงสลัวทีล่ อดเข้ามาจากหน้าตา่ งที่ หญงิ สาวกลอกตาไปมาในความมดื ด้วยความโมโห รสู้ กึ รำคาญสรอ้ ยเยน็ ๆ ท่ีรดั ข้อเท้าเหมือนถกู ล่ามเอาไว้เน่อื งจากความไม่เคยชนิ “วันน้ฉี ันฝันด้วย” เธอเอ่ยข้ึนมาเป็นเสยี งกระซบิ หลังจากผา่ นไปพักใหญ่ “ฝันว่า...” คนท่เี ธอคิดว่าหลับไปแล้วถามข้ึนง่วงๆ เธอด้นิ ขยุกขยิก ถอนใจ หน้าแดงจัด กอ่ นจะบอกอ้อมแอ้ม “ก.็ ..ลมื ไปแล้ว” “...” คราวน้เี ขาคงหลับจรงิ แล้วแหงๆ ทำไมถึงข้ีขลาดอย่างน้นี ะ พิชญดารา เรอ่ื งแคน่ ้ีก็ไมก่ ล้าถาม แตถ่ ้าถามแล้วเขาทำหน้าเหลอหลา บอกวา่ ไมไ่ ด้พดู กค็ งไม่รจู้ ะเอาหน้าไปไว้ ท่ไี หนเหมือนกัน เธอถอนใจอีกครงั้ “ไม่ได้ฝันหรอก ผมรกั เพลนิ ” ตาโตเบิกโพลงในความมดื เขาพูดจรงิ หรอื นั่น! “คราวน้จี ะนอนได้หรอื ยัง” “ออื ...” เธอด้นิ อีกรอบ จนชายหนุ่มทำเสยี งรำคาญในลำคอ ยอมคลายอ้อมแขนออก ปรอื ตามองดักแด้ทล่ี ุกข้นึ และเอาผ้าห่มออกจากตัว จัดการแบ่งหม่ ให้เขาอยา่ งคนมี