พยศรักมาเฟีย

“น่คี ุณสง่ คนตามฉันมาหรอื ไง” “ไมจ่ ้ะ ผมจะทำง้ันได้ไง ถ้าจะทำกเ็ พราะเพลนิ ไม่ปลอดภัยแล้วก็ต้องบอกเพลิน ก่อน” คนฟังกะพรบิ ตาด้วยความคลางแคลงใจ โอ้โห...ดเู คารพสทิ ธิมนุษยชนผิดกับ เมือ่ กอ่ น ถ้ารวู้ ่าถกู ยงิ แล้วจะทำตัวดขี ้นึ อย่างน้ี เธอนา่ จะสงเคราะห์ ยงิ ให้เอง คกรลุ บิายายเป“าเช็นรแิคอ่ื ทงนรภมกาเี ขพจ้น้ึาเพขอรอิ ย์ลงา่ โจงดะเกวย่ารทยงีเ่ ัใขงจไางไคมรท่ บั ันรตสู้ ้ังอกึ ตยถัวางึ กคใวหา้ผมเมปไน็ปสหวา่ นนาเมกบนิ ัตแรกลมูกหคม้าดคหนวนัง้ันทไใี่ ดห้้รรวู้เึ ป่าเลธ่าอ” “ภาพอะไรจ๊ะ ฮันนี”่ “ภาพท่ีฉันต้ังใจจะซอ้ื เป็นของขวัญวันเกิดให้คุณลงุ น่ะคะ่ อกี ไมถ่ งึ สองอาทิตย์ ก็ถงึ วันเกดิ ของท่านแล้ว ทา่ นเคยมาชมแกลเลอรที น่ี ต่ี อนทีพ่ าฉันมาสง่ เข้ายู ฉันร้วู า่ ทา่ นอยากได้ภาพนั้น แตต่ ้องรบี กลับเลยไมม่ เี วลาซอ้ื ” หญิงสาวทำหน้าหงอย กอ่ นจะหันไปสา่ ยหน้ากับเพ่อื นหนุ่ม “ไม่เป็นไรค่ะคาซกึ ซิ ัง ซอ้ื ไปแล้วแบบนั้นเขาคงไม่ยอมขาย อกี อยา่ งถ้ามสิ เตอร์ มาโคร์นีทราบคุณอาจจะเดือดรอ้ น” “แล้วเพิร์ลจะทำยังไง” “คงต้องหาซอ้ื อย่างอื่น” “เสยี ใจด้วยนะครบั ” ชายหนุม่ บอกเปน็ ครั้งสดุ ท้าย รำ่ ลากับสองหนุ่มสาวแล้ว มองตามแผ่นหลังของคู่รกั ทเี่ ดนิ จากไปอยา่ งเศรา้ สร้อยแทบไม่มีเรย่ี วแรงกลับไปทำงาน ตอ่ นัยน์ ตา“ทคมี่ ุณอจงเะขอายเปู่กน็วี่ ันปคระะก”ายสดใสมพคี ชิ วญามดสาขุราจเนงคยหนนถกู้าขม้ นึองถชามนื่ หใจลเังหแลยือกจจะากกลเ่าพวือ่ นหนุ่ม “สองสามวันจ้ะ เพลนิ ไปค้างกับผมทโี่ รงแรมนะ มีสาขาของโรงแรมเราท่นี ”่ี โด

มนิ กิ บอกชอื่ โรงแรมทีอ่ ย่หู า่ งจากมหาวิทยาลัยของเธอมากพอสมควร แฟนสาวเลยย่น หัวค้วิ คดิ หนัก เงยี บไปนานพอสมควร “ฮันน?่ี ” “ต้องทำงานพเิ ศษน่ะสคิ ะ เทอมน้ลี งเรยี นเยอะ งานกเ็ ยอะด้วย ฉันต้องจบ ปรญิ ญาโทภายในเทอมน้ี ตารางเตม็ เกือบทุกวันเลยคะ่ โดยเฉพาะสองสามวันข้าง หน้า” บอกเสยี งเบาแล้วกต็ ้องน่ิวหน้าเพราะมือเล็กถูกบบี แรง หญงิ สาวเงยหน้าข้นึ มอง คางเขยี วคร้มึ ของแฟนหนมุ่ สหี น้าเขาเรยี บเฉย หลบุ ตาลงตำ่ ดไู มอ่ อกวา่ ไมพ่ อใจหรอื เปลา่ แต่จากความใกล้ชดิ ในเวลาทผี่ า่ นมาทำให้รวู้ า่ เขาไมไ่ ด้กำลังอารมณ์ ดีอยแู่ นๆ่ “ผมมาเพราะคดิ ถึง ความจรงิ จะให้รสี หรอื คนอื่นมาแทนกไ็ ด้” “ไปกไ็ ด้ค่ะ” เธอรบี บอกเพอ่ื เอาใจ เลยได้รบั รอยย้มิ พงึ พอใจซงึ่ สามารถปลกุ เซลล์ ประสาทแห่งความสขุ ให้ต่ืนข้นึ มาได้ เอวคอดถูกโอบชดิ รา่ งใหญ่ แตใ่ นความสขุ นั้นกม็ ีความรสู้ กึ อื่นด้วย หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา กำลังคดิ วา่ จะไปกลับยังไง สงสยั ต้องจัดเวลาใหม่หมด ชว่ งหลังน้ีเธอเหนื่อยง่าย เวลา กเขลาับกหลอางพคักืนจะกตล้อางงนวัอนนต้อก่งอเนรยีพนักแใลหะญท่กำวงาา่ นจะดม้วีแยรคงงตยื่นง่ิ ขเห้นึ นมื่อาทยำมอายก่าเปงอ็นืน่ พไิเดศ้ ษยิ่งถ้าไปอยู่กับ ด้วย แตท่นวัน่่าปกัญไ็ มห่เาปใ็นหไญรเ่ขพอรงาเะธแอคไ่สมอ่ใชงสเ่ ราอ่มื งวรันะยะทกางา.ร.ไ.จดะ้อบยอ่กู กับเขเขาาถกึง็เสปง่ิ น็ หคนวักาอม้ึงสทขุ ่ีอขยอใู่ งนเธใอจ อย่างไรดี หญงิ สาวยกมือข้นึ ลบู หน้าท้องด้วยความลืมตัว “จบปรญิ ญาโทแล้วเลิกเรยี นไปอยกู่ ับผมท่ีนิวยอร์ก หรอื ไมก่ ็ไปเรยี นตอ่ ทนี่ ั่นดี ไหม ฮันน”่ี ข้อเสนอทถ่ี ูกวางโครมลงตรงหน้าทำให้เธอเกอื บเดนิ สะดุดปลายเท้า เงยหน้าข้นึ มองชายหนุม่ หน้าตนื่ “ไมไ่ ด้ค่ะ” สามปี”“แล้วจะทำยังไง ผมอย่นู วิ ยอร์ก เพลนิ อยูช่ คิ าโก กวา่ จะเรยี นจบกอ็ ีกต้ังสอง

“แต่ฉันมาท่ีนี่เพอ่ื เรยี นหนังสอื สัญญากับคุณลุงแล้วด้วยว่าจะเรยี นให้จบ ปรญิ ญาเอกแล้วกลับบ้าน ทางมหาวิทยาลัยก็เสนอให้กลับไปทำงานท่ีนั่นต้ังแต่รู้ แผนการของฉัน” ห้วนทำ“ใดหูเ้คหนมฟอื ันงอแ้ำผอน้งึ การในชวี ติ ของเพลินจะไมม่ ีผมรวมอย่ดู ้วยเลยนะ” เขาประชด “แล้วจะ...ทำยังไงละ่ คะ” เธอก้มลงมองปลายเท้า “ผมสติ ้องถามว่าเพลนิ จะเอายังไงกับเรอื่ งของเรา” ทั้งคไู่ ปถึงรถพอดี การสนทนาจงึ หยุดชัว่ คราว แอตยจู่่ดำ้วไยมรก่ไสี ดันย้วตืน่าาคพมุยิงลกปำัรบพะเังขตรูาเถรเออื่พยงรอู่ าเะะขไกรารกกะ้ม่อจศกนรีซจษงะึ่ ะกถท้ักูนักจรัทบะหายยวัดเา่ เธงขอผ้า้ไูโพดปิใยชนญสราดถรากรับาคหปยนรดุขะัพบตูถดปู ดูกดิ ้ปวลยิดงสแหลอละงังทสจ้ังาาคกมู่คไโดดำ้ มนิ กิ ชะโงกหน้าไปสงั่ อะไรบางอย่างกับรสี ซง่ึ นัง่ อยขู่ ้างหน้า น้มี ากอ่ หนญเมิงอ่ืสตาว้อกงำเจมรอื จแานก่นับแผลู้ช้วายคทลา่ีนยั่งอออยกขู่ ้างรๆ้สู กึ ถงึ เถหงึ งเื่อขทาจ่ีชะน้ื เปมน็อื เจไ้ามข่เอคงยเธกอลัโวดอยะพไรฤขตนินาัยด เรยี บรอ้ ยแล้ว “จะให้ไปอยูท่ น่ี ิวยอร์กในฐานะอะไรล่ะคะ” “เพลินเป็นแฟนผม” รบี เปลยี่“คนณุ คำจถะาแมตเง่มงือ่ านร้สู หกึ รวอื ่าเอปอลกา่ จหะมเปา็นยถกึงาร..เ.ครยีุณกเรค้อยงวทามี่งแากผเนกเนิ รไอื่ ปงสนำั้นหบร้ับางคหนรทอื เ่ีเพปล่งิ ค่า”บกเธันอ แเรลอื่ ้วงหนัน้กี ใับบผหู้ชนา้ายเเหปอ่ น็ รค้อรนัง้ ไแปรมกองแเตข่อายา่ งรนสู้ ้อกึ ยอกับ่ออนายทแ่เี ธทอบจแะทบรอกกแขผา่ ่นวดรา้ นิ ยหกนับเีเมขอื่าตเ้อธองเคอวย่ รปรา้วู กา่ มีท่ที างอันมั่นคงสำหรับเธอกับ...ในอนาคตของเขาหรอื เปล่า หากไมเ่ ธอคงไม่มีวันกล้า บอกแน่ “กับเพลินแล้ว ไมเ่ คยมีอะไรเปน็ ไปตามแผนเลย”

โดมินิกสา่ ยหน้า มองท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเน้อื กับตัวของเธออยา่ งแปลกใจ ตบ ต้นขาของตัวเองเบาๆ “มานัง่ นีส่ ฮิ ันน่ี ผมเจ็บแผล ไมม่ ีแรงยกเพลิน ไม่ได้อยู่ด้วยกันต้ังนาน คิดถงึ เพลินใจจะขาด อยากมาหาวันละไม่รกู้ รี่ อบแตจ่ นใจ” หญิงสาวสา่ ยหน้า ถ้านั่งตักเขาเธอกค็ งไม่มีโอกาสอ่านความร้สู กึ จากแววตาของ เขา “บอกมาก่อนสคิ ะ” “อันทจ่ี รงิ แล้วไมเ่ คยคดิ ” เขาตอบเสยี งเนือย ดวงตาพราวระยับด้วยความขบขัน เอนหลังพิงพนักมองเธอกลับ “เพลินอยากแต่งงานหรอื ” “อันที่จรงิ ก็ไม่เคยคดิ มาก่อนเหมอื นกันคะ่ ” เธอพยายามตอบกลับด้วยน้ำเสยี ง ปกติ เพอ่ื สะกดกลั้นความสะเทอื นใจรนุ แรง แถมยังย้มิ ให้เขาได้จนนึกชนื่ ชมความ สามารถในการควบคมุ ตนเอง พดู กเ็ ปเ็นขจาตรงิอทบบ่ี ออยก่าวงไา่ มเขล่ าังไเมลเ่ หครยอื คถดิ นจอะแมตค่งวงาามนรสู้ กึ หขัวอใงจเขธออดงเ้วธยอซป้ำวดง้ัหนนสบึง่ิ ที่ทาครวา่ หามรคอื ิดใคทรจ่ี ๆะ บอกเขาเรอื่ งที่ตนกำลังเผชญิ อยู่ไม่หลงเหลือ พิชญดาราหันกลับไปมองกระจกด้านข้างเมือ่ รสู้ กึ ร้อนผ่าวทห่ี ัวตาจนต้องโฟกัส ความคิดไปยังเรอ่ื งอน่ื ก่อนท่จี ะทำให้ตัวเองขายหน้า เห็นทิวทัศน์ ค้นุ ตาเหมอื นทางกลับ หอพักเลยขมวดค้ิว “เรากำลังจะไปทไ่ี หนกันเหรอคะ” “ไปให้เพลนิ เก็บของ เด๋ยี วรสี จะให้คนขับรถไปรับสง่ เพลินที่มหาวทิ ยาลัยเอง เพลินเลกิ ทำงานได้ไหม” พชิ ญดาราสา่ ยหน้าเรว็ ๆ สดู หายใจลกึ ตอบหนักแนน่ โดยไม่ต้องเสยี เวลาคิด “ไม่ได้คะ่ ”

“ทำไมไมไ่ ด้ ทั้งเรยี น ท้ังทำงาน เมอ่ื ไหรจ่ ะเรยี นจบ แล้วเพลินจะวา่ ยังไงเรอ่ื งไป อยู่กับผมท่นี ิวยอร์ก” “คงจะ...ไมไ่ ปหรอกคะ่ ” เธอก้มหน้าลงถอนใจ “ทุกอยา่ งเป็นไปตามแผนเดมิ ฉันจะเรยี นให้จบ แล้วกลับไปทำงานที่เมอื งไทย” คำตอบของเธอทำให้เกิดความเงียบอันคุกรนุ่ ข้ึนภายในรถ แต่พิชญดาราเอน กายพิงพนักอยา่ งใจเย็น “ทำไมเพลินไมร่ ักผม” เธออยากจะหัวเราะกับคำถามนั้น แตท่ ำได้เพียงหันไปย้มิ ให้เขา “ความรักไมใ่ ชค่ ำตอบของทุกอยา่ งหรอกค่ะ” “แล้วอะไรถึงจะเป็นคำตอบของทุกอยา่ งล่ะ เพลินก็รวู้ ่าผมรกั เพลนิ ต้องการ เพลนิ จนแทบบ้า มอี ะไรบ้างท่ผี มให้เพลนิ ไม่ได้ หรอื จะต้องให้ก้มลงคุกเข่าขอรอ้ งเพลนิ ให้ไปอย่ดู ้วย มันยากนักหรอื ไงทีจ่ ะ...” “เราเลกิ กันเถอะนะคะ ต่อไปอย่ามาหาฉันอกี เลย” เธอขัดข้ึนเสยี งพรา่ เม่ือรถ เล้ียวเข้าหอพักท่ีอยู่ตรงหน้า “ทำไม” โดมนิ กิ ถามเสยี งทือ่ เม่ือรถจอดสนทิ “ฉันไมเ่ หมาะกับโลกของคุณหรอกค่ะ คณุ เองกเ็ หมือนกัน” หญิงสาวเปิดประตูรถ ผลนุ ผลันออกไปโดยไม่มกี ารเหน่ยี วรั้งเอาไว้ การ์ดเปิดประตหู อพักลนลาน เมือ่ มเี สยี งเรยี กจากด้านหลัง เธอแตะคยี ์ “มสิ ครับ เกิดอะไรข้ึน” “คุณกลับไปเถอะ รสี ” “แล้วเรอื่ งทมี่ ิสจะไปพักกับดอน” “ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ โดมินกิ เข้าใจดี”

หญิงสาวเข้าไปภายในโดยไม่มองหน้าเขา ทำให้ชายหนุ่มมองตามอ้ำอ้งึ หันไป มองเจ้านายที่เหน็ นัง่ เอนกายพิงพนักมองตรงไปข้างหน้าเหมือนรปู ป้ัน คาเรนเงยหน้าข้ ึนมองเพือ่ นสาวทเี่ ดนิ เข้ ามาในห้ องด้ วยความแปลกใจ “เพริ ์ล เปน็ อะไร ทำไมหน้าซดี จัง” “อ้าว! กลับมาต้ังแต่เมือ่ ไหร่ แล้วทำไมกลับมาเรว็ ” คนท่เี พ่งิ เหน็ ว่ารมู เมตอยู่ใน ห้องถาม ย่งิ มองเห็นคาเรนกำลังแพ็กข้าวของรายล้อมตัวใสก่ ล่องกย็ ่งิ กะพรบิ ตาอยา่ ง งุนงง ลมื เรอื่ งของตัวเองไปชวั่ ขณะ “แล้วนีท่ ำอะไร” “ฉันรอให้เธอกลับมาอยู่พอดี ฉันต้องย้ายไปอยู่นิวยอร์กชัว่ คราวเพราะสตูดโิ อ ของทารา่ อยู่ทีน่ ัน่ จะได้ตัดลองชดุ ไปด้วย อกี อย่าง...” คาเรนบอกด้วยความตื่นเต้น ยนิ ดี “ทางเอเจนซรี่ บั ฉันเข้าเปน็ นางแบบประจำแล้ว แตช่ ว่ งแรกเขาจะให้อย่ทู ี่ นวิ ยอร์กสักสองสามเดือนเพื่อเทรนฉัน เพราะเขารบั งานไว้หลายงานท่นี ัน่ หลังจากน้ัน ฉันจะอยทู่ ีไ่ หนกไ็ ด้ตามใจ เวลามงี านเขาก็จะเรยี กไป” พิชญดาราอ้ึงไปสกั พัก ไมน่ ึกวา่ อยๆู่ เพ่ือนสนทิ ที่มอี ยู่แคไ่ ม่ก่คี นจะย้ายจากไป ไอกยล่างโดคยนเทฉ่ีคพวาาะมใฝนันชวไ่ ดง้ทรับี่ตกนาเรอเตงกมิ ำเลตังม็ เเคลวย้งรคบี วป้าั้งนย้ิมทแั้งตท่เม่ใี จ่ือวเหา่ งน็ โสหวหี งน้าสดใสด้วยความหวัง “ดีใจกับเธอด้วย เธอจะย้ายออกเมื่อไหร”่ “ฉันต้องไปพรงุ่ น้เี ช้าแล้ว กะทันหันหนอ่ ย แต่ฉันไมท่ ำให้เธอลำบากหรอก จะ จ่ายคา่ เชา่ เหมือนฉันยังอยู่ด้วยจนกว่าเธอจะหารมู เมตได้ใหม”่ “เข้าใจละ” “เพิร์ล ทำไมทำหน้าอย่างน้ันล่ะ โกรธฉันหรอื เปลา่ ” ดเู หมอื นคาเรนเองกเ็ พิง่ สงั เกตเหน็ ความผดิ ปกติ

“ฉันมัวแต่ตน่ื เต้นไปหนอ่ ย อีกอย่างทางเอเจนซแ่ี จ้งมาฉกุ ละหกุ เลยไมไ่ ด้บอก เธอกอ่ น” “โอย...” หญงิ สาวรบี ยกมอื โบกโวยวาย ย้ิมกว้าง ตรงเข้าไปกอดเพอื่ นสาว “ฉันตกใจนะ่ แต่ไม่โกรธ แค่อดใจหายไมไ่ ด้เพราะเราอยดู่ ้วยกันมาตั้งนาน” น้ำตารว่ งเผาะอย่างไม่มีเหตผุ ล เธอเลยหัวเราะรบี ยกมอื ข้ึนเชด็ วนุ่ วาย “ขอโทษที ฉันนีบ่ อ่ น้ำตาต้นื จรงิ รสู้ กึ ใจหายยังไงก็ไม่ร”ู้ “โธ!่ ” คาเรนกอดรา่ งเล็กกวา่ แน่น “ฉันกใ็ จหายเหมอื นกัน ฉันไม่มที างหารมู เมตท่ที ั้งดี ท้ังน่ารกั แถมยังเป็นเพื่อน แท้อยา่ งเธอได้แน่ๆ ถ้าไม่ได้เธอฉันคงไม่มีวันน้ี เรายังติดต่อกันได้เสมอ นี่ฉันไปลา มสิ เตอร์ฮลิ ล์ กับโรดอลโฟแล้ว ฉันเคยคดิ ว่าพวกเขาไม่ชอบฉันเสยี อกี แต่ทกุ คน อวยพรให้ฉันหมดเลย โดยเฉพาะโรดอลโฟ เขาถงึ กับมาขอโทษฉันแน่ะทีเ่ คยพดู ไม่ดี กอับยาฉกันเป” ็นสคาาวเรเนสรเิ ล์ฟ่าสเรกั อื่ นงดิคนในรา้ นน้ำไหลไฟดับ รสู้ กึ อาลัยไม่น้อยท้ังท่ีเมือ่ ก่อนไมเ่ คย “บอกความลับอะไรให้ไหม” สาวตัวเล็กเอนตัวออกห่างแล้วบอก หลังจากเชด็ น้ำตาจนแห้ง “หือ?” “ฉันคิดว่าโรดอลโฟเขาชอบเธอแหละ เขาเลยไมอ่ ยากให้เธอไปเป็นนางแบบ เวลาเห็นเธอไปแคสก็เลยอารมณ์ เสยี ยังไงล่ะ” “พูดจรงิ อะ” คาเรนเบิกตากว้าง มองรมู เมตด้วยสายตาเคลือบแคลง พชิ ญดาราผงกหัวหงกึ ๆ ให้ “ฉันไม่กล้าบอกเธอกอ่ นหน้าเพราะกลัวเธอลำบากใจ ฉันไม่แน่ใจว่าเธอชอบเขา

หรอื เปล่า กลัวจะมองหน้ากันไม่ตดิ แตเ่ ห็นเธอจะไปแล้วอยา่ งน้ีเลยคิดวา่ บอกหนอ่ ยดี กวา่ สงสารโรดอลโฟนะ่ ” “เธอต้องอำฉันแน่เพริ ์ล” “จรงิ !” คาเรนทำหน้าไม่ถกู ท้ายสดุ เลยนัง่ แหมะลง “ฉันคิดว่าเขาเกลียดฉันเสยี อกี ” สองสาวหันมามองหน้ากันน่ิง ก่อนทค่ี าเรนจะหัวเราะออกมาก่อน โถมตัวเข้า มากอดรา่ งเลก็ ของเพ่อื นสาวเอาไว้ “ขอบใจเธอมากนะท่ีบอก ฉันดใี จทไ่ี ด้ร้”ู “เกบ็ ของตอ่ เถอะ ให้ฉันชว่ ยเธอดกี วา่ ” “เอาสิ ฉันซอ้ื ไวน์ มาด้วย เด๋ยี วทำงานเสรจ็ แล้วโทร. สัง่ อาหารจนี ดกี วา่ เพราะ กว่าจะจัดของเสรจ็ คงไมม่ ีแรงเหลอื เราฉลองกันในน้ีละ เธอคงไมอ่ ยากออกไปข้าง นอก” “ฮื่อ” พชิ ญดาราลุกข้ึน ดีใจทจ่ี ะได้มอี ะไรทำให้มอื ไมว่ า่ งจนแสดงอาการผดิ ปกติให้ เพื่อนจับสงั เกตได้ เป็นหมควาดเรหนมหู่ ากลอ่ งมาแล้วหลายกล่อง หญงิ สาวจัดการแพก็ แล้วเรม่ิ จัดของเข้ากล่อง ยากยังไ“แมยจ่ กำเขปอ็นงตท้อี่เธงใอชจก้ ะ็เใกสบ็ ก่ ไรวะ้ทเปี่น๋า่ีกสอ่ ว่ นนกตไั็วดข้”้นึ เครอ่ื งไว้ก่อนนะ สว่ นของบางอย่างทข่ี น “ฉันกะจะฝากเธอเอาไว้พอดี เพราะคงไมม่ ปี ัญญาขนหมดตอนน้แี น่” เตขา่ ้างสคท่ีนมุ่ ทตั้ง่าแคงตหู่ตพ่า่าเงิชรลอ่ญื งงดมทอืาีจ่ รทำาไำโดทง้ามรน.าเลสัง่า่คโอาดาเรยหนมารชเี มสวายีนกงค่อหุยนัวเเทรรอืี่ร่าะา้งนดเกังจา่เะปๆป็นิดรตะ้ังยแะต่ทกท่ี วั้งา่ คจรู่ะจ้จู ัักดกขันอทงเร่ี สา้ รนจ็ อกาล็ หว่ ารง

สองสาวแยกย้ายกันไปอาบน้ำกอ่ นจะมานัง่ เปิดไวน์ และกนิ อาหารด้วยกันทโ่ี ซฟา หน้าทวี ใี นห้องนั่งเล่นกลาง คาเรนรนิ ไวน์ ใสแ่ ก้วทรงสงู ให้เธอค่อนแก้ว “ฉลองให้แก่อาชพี ใหมข่ องฉัน” “ฮือ่ ขอให้เธอก้าวหน้าในอาชพี ใหม่ มชี อ่ื เสยี งโดง่ ดัง ต้ังใจทำงานนะคาเรน” “แนล่ ะ ฉันบอกไมถ่ กู เลยว่ามคี วามสขุ ขนาดไหน ทั้งเรอ่ื งงาน เรอื่ ง...ท่เี ธอเพิ่ง บอก เชยี ร์ส!” “เชยี ร์ส” เสยี งแก้วชนกันกรก๊ิ พิชญดาราจดแก้วเข้ากับรมิ ฝีปากด่มื เครอ่ื งดม่ื สที องเข้าไป อนาดิ หหานรจ่อนี ยกอ่พนอจเระมิ่ลดดกึ แเกส้วยี ลงงทวี เี ปลีย่ กนดเรปโี น็มเตสทยี วี งชี รออ่้ งงบเพันลเทงขงิ แอลง้วสคอวง้าสตาวะเดกังียปบรเะรสม่ิ าจนัดกกันารคกลับะ เคล้ากับเสยี งคุยปนหัวเราะ คาเรนตาเย้มิ ตอนหลังห้าทมุ่ เลยไม่สังเกตว่ารมู เมตนัง่ อมย้มิ แทบไม่ได้จบิ ไวน์ มี แตเ่ ธอเทา่ น้ันที่ดืม่ ไปคนเดยี วจนเกอื บหมด พอหลังเทยี่ งคนื คาเรนก็ขอตัวเข้านอน ก่อนเพราะเรมิ่ เมา พชิ ญดาราบอกว่า “ท้ิงของไว้ทนี่ ่ีละ เด๋ยี วตอนเช้าฉันเก็บเอง ฉันต้องตื่นกโี่ มงนะ” “เครอื่ งออกเก้าโมงเช้า” “โอเค งั้นฉันตนื่ หกโมง ราตรสี วัสด์ นิ ะคาเรน” สวา่ งออคกาเมรานจราากตหร้อสี งวนัสอด์นกิ ลขัอบไงมเธ่เตอมท็ เี่เปสิยดี ทง้งิ กเออ่ านไวท้ ไี่ ฟใพนิชหญ้อดงานรัง่าเวลา่นงแจกะ้วดลับงลงเหเอลอนื แกตายไ่ ฟพทิงี่ พนักในแสงสลัว ดึงขาข้นึ มานัง่ ขดตัวอยู่บนโซฟา แล้วซบหน้าลงกับหัวเขา่ ปล่อยให้ น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ เขาไมต่ ามข้ึนมา กแ็ ปลว่าเขายอมรบั การตัดสนิ ใจของเธอแล้ว ไมม่ แี ม้แต่เสยี ง โทรศัพท์ ทจ่ี ะต้องโทร. มาทกุ วัน นาทนี ้เี ธออยากมีใครสักคนอยูเ่ คยี งข้างเพ่ือรบั ฟังหรอื ระบายความทกุ ข์ อย่าง

เพอ่ื นหรอื พแี่ พง ใครสกั คนทีเ่ ธอไว้ใจได้และจะไม่ตัดสนิ การกระทำของเธอ ชว่ ยปลุก ปลอบหัวใจที่บอบชำ้ ให้เข้มแข็งข้นึ แต่ไมม่ หี น้ากล้าไปบอกใครว่าเกดิ อะไรข้นึ กับตน บ้าง เกรงเรอ่ื งจะไปถึงหูคุณลุง แล้วคณุ ลงุ จะไม่สบายใจหรอื ผิดหวังในตัวเธอ ชา่ งเถิด...ทกุ อย่างมีหนทางแก้ไข ผ้หู ญงิ มากมายบนโลกน้ีก็เล้ยี งท้ังตัวเองและ ลกู ได้อย่างสบาย เธอเองมที ้ังสมองและความร้จู ะกลัวอะไร แมย่ ังเล้ียงเธอโตข้ึนมาได้ทั้งทพ่ี อ่ ไม่ เคยมาดดู ำดดู ี เธอจะเล้ียงลูกเอง จะเรยี นหนังสอื ให้จบ ไม่มีวันให้ลูกเป็นลกู นอกกฎหมาย ของใคร ตอ่ ให้เขาเล้ียงดูดีขนาดไหน หากหมมดอื สขน้ิ าหวนลดทาลงงคสลรำอ้ สยรเอ้ สย้นแนซ้จี ฟะไเฟปน็ร์สทลาังบเเลทืออกร์สคดุอทย้าสย์ทขข่ี อ้องเเทธ้าออยา่ งเลือ่ นลอย รดู้ วี ่า ได้ยนิ เสพยี ชิ งญนดาฬารกิ าาพปลลุกิกใตนัวเวลาหพกโยมางยเชาม้าลืมเธตอาเทอเี่ ้ือปมลมือือกไตปาปหิดนสกั ญั อ้ ญึงจานณแปทลบกุลใืมนไมโท่ขร้ึนศเัพมทือ่ ์ สขี าวท่ีเขาให้มาและใช้แทนเครอ่ื งเก่า หญงิ สาวลกุ ข้นึ เดนิ ไปเคาะประตเู รยี กคาเรน เม่ือร้วู า่ อกี ฝา่ ยต่นื แล้วจงึ โทร. เเแรสวยีรน่ กจ็ สทแชีัทนา็กเมวซาลสน่ี าัวพดมใอเหดพ้มีแราลาระะบั ปพใดิ นยยาอัยงีกไางคมกรใ็ปงึช่ ชดิ เ้ คัวไ่ มรโมอืม่่ งงดิ ขส้าำงอหางนป้าแกลปะดิ เรขอ้ายไปบอวามบชนำ้ ้ำใแตต้ตง่ าตัว เธอแต่งตัว จากน้ันจึงหยิบ “เสรจ็ หรอื ยังเพริ ์ล แทก็ ซมี่ าแล้วนะ” “เสรจ็ แล้วๆ ไปกันเลย คาเรน” “เธอจะให้ฉันคืนกุญแจห้องเลยหรอื เปล่า” คาเรนถามเม่อื เพ่อื นสาวรา่ งเล็กสวม เสอ้ื แบบผ้หู ญิงกับกางเกงยีนสเี ข้มดูปราดเปรยี วนา่ รกั เข้ามาชว่ ยลากกระเป๋าไปเข้าลฟิ ต์ พิชญดาราสา่ ยหน้า “ฉันยังไมค่ ิดจะหารมู เมตใหม่เรว็ ๆ น้ีหรอก อยากอยคู่ นเดยี วสกั พัก แตเ่ ธอจ่าย

ค่าเชา่ ถึงแคส่ น้ิ เดือนน้ีก็พอแล้ว” “โอย ทำง้ันฉันก็เอาเปรยี บเธอน่ะสิ อีกไม่กีว่ ันกจ็ ะสน้ิ เดือนแล้ว ฉันเองก็ย้าย ออกกะทันหัน” “ไม่เปน็ ไรหรอกนา่ ไปเถอะ” “อ้อ เกือบลมื เธอเอากญุ แจรถฉันไว้ใช้ได้เลย จะได้ไปไหนมาไหนสะดวก เอา ไว้ค่อยคืนตอนฉันกลับมา” คาเรนสง่ กุญแจให้อยา่ งกระตือรอื รน้ “ฉันไมม่ ใี บขับขี่น่ะสิ เธอเก็บไว้เถอะ” หญงิ สาวบอกอยา่ งเสยี ดายพอๆ กับคา เรน ท่ีสนามบิน พชิ ญดารายนื มองเพ่ือนสาวทีห่ ายเข้ าไปด้านในอยา่ งใจหาย เธอ ยกมือข้นึ กอดอก สดู หายใจลกึ เหมือนจะเรยี กกำลังใจให้ตนเอง หันหลังกลับเพื่อ เดนิ ทางไปมหาวทิ ยาลัยตอ่ เธอเรยี นไม่กีช่ ัว่ โมง ก่อนเข้าไปยมื หนังสอื สเ่ี ล่มจากห้องสมุดและตรงไปที่ทำงาน การทำงานสช่ี วั่ โมงที่รา้ นอาหารทำให้เธอเหนอื่ ยมากกว่าเดมิ ถงึ สองเท่า เพราะ คอยแต่จะออ่ นเพลยี เธอไมม่ ีอาการแพ้ใดๆ นอกจากอาการเหน่อื ยง่ายกวา่ ปกติ รองเท้าหบญูตองิ สอากวเกปลลับ่ียมนาเถปึงน็ หรออพงัเกทร้าาแวตสะที่ แ่มุ บคบรอง่ึ ยกู่ ับบเ้าปนดิ อปยรา่ะงตกหู ะ้อปงลไกด้กกะ็กเ้มปหล้นยี ้าลถดอตดัวแลจ็กงดเกงึ ตกับผ้าพันคอออกแขวนไว้ในที่แขวนเส้อื โค้ต กำลังจะโยนกระเป๋าไว้บนโซฟาเพ่ือท้งิ ตัวลงนัง่ พักกต็ าเบกิ โพลงเพราะเพิ่งร้วู ่าไมไ่ ด้อยคู่ นเดียว “เพลนิ กลับดึกอยา่ งน้เี สมอร”ึ รา่ งสงู ใหญท่ น่ี อนอยูบ่ นโซฟา แขนรองใต้ศรี ษะ ถาม จะมารอเขอายย่นู ังาสนวตมั้งสแทู ตแ่เยต็่ไนม่มเีเพสรอ้ื านะคองกไแมล่เละดิกงึปชราะยชเมุสตอ้ื อเชนต้ิ สอท่ี อ่มุ กคนรอง่ึ กกเขาางเเปกน็งแผส้ชู ดางยวอา่ ยอ่าางจถึง แก่นและดูผดิ ทผี่ ิดทางในห้องพักสาวโสดของเธอ

“คุณเข้ามาได้ยังไง” “ห้องเมยี ผม ทำไมจะเข้าไมไ่ ด้” “เราเลกิ กันแล้ว” หญิงสาวกัดฟันบอก โกรธทเ่ี ขายังกล้าเรยี กขานเธอด้วยคำน้ัน เจบ็ แปลบปลาบอยูใ่ นอกเพราะบาดแผลสดใหมจ่ ากการถูกปฏเิ สธ “ไหนๆ ก็เข้ามาแล้ว มธี ุระอะไรหรอื เปลา่ คะ” “ไมม่ ี เพลินไม่ยอมไปพักกับผม ผมเลยมานอนด้วย คิดถึง” “ฉันจะไมน่ อนกับคณุ อีกแล้ว โดมินิก กลับไปเถอะคะ่ ต่อไปห้ามบุกรกุ ห้องพัก ของคนอื่น” “ผมทำอะไรผดิ ทำไมต้องยอมให้เพลนิ เฉดหัวท้ิง” ชายหนมุ่ ลุกข้นึ นั่ง เอ้ือมมือมาคว้าข้อมอื เธอ นัยน์ ตาแข็งกร้าว สหี น้าขนุ่ เคือง อยา่ งคนท่ไี มไ่ ด้อยา่ งใจ แตห่ ญิงสาวรบี สลัดหนี ถอยห่างไปอกี หลายก้าว น่เี ขาจะไม่ปลอ่ ยให้เธอทำใจอยู่คนเดยี วอย่างสงบบ้างเชยี วหรอื พิชญดาราคิด อย่างเครยี ดจัด มองใบหน้าคมคายทีซ่ บู ไปนดิ เหมือนคนไมค่ อ่ ยสบาย ก่อนที่ความ ห่วงใยอันนา่ รงั เกยี จจะไหลบา่ เข้ามาจนต้องเมินหน้าหนี จากสภาพรา่ งกายของเขา เธอร้ดู วี ่าเขาไมส่ บาย ถึงภายนอกจะปกติ แต่เป็น เพราะเขาพยายามแสดงให้คนทั่วไปเหน็ อยา่ งนั้น ความจรงิ เขายังออ่ นแอและไม่มีทาง ขม่ เหงเธอได้ แตผ่ ้ชู ายคนน้ีมีวิธีได้สงิ่ ทีเ่ ขาต้องการเสมอ ใบหน้าเรยี วรอ้ นวบู เมอ่ื นกึ ว่า เขาสามารถบงการให้เธอทำอะไรได้บ้างก่อนทีเ่ ธอจะกลับชคิ าโก “คณุ ผิดที่มาย่งุ กับฉันตั้งแตแ่ รก เราต้องเถยี งกันเรอื่ งน้ดี ้วยเหรอคะ” มือเรยี วที่ยกข้นึ เสยผมสนั่ นดิ ๆ ทำไมมัน“เถราึงไยมา่ตก้อนงักเถทีย่จี งะทกัำนตหัวรเอปก็นถค้าู่รเักพทลีม่ ินีคจวะาเมลกสิ ขทุ อำตยัวา่ รง้าทย่คี กวารจจแะลเป้วน็ยอ” มให้ผมรกั ดๆี “เพราะฉันไม่มีความสขุ ฟังนะคะ เราเคยมคี วามสขุ ด้วยกันชว่ งหนึ่ง สนุกกับ เซก็ ซ์ แต่ตอนน้ีมันจบลงแล้ว ฉันอยากให้คณุ เลิกมาวนุ่ วายเสยี ท”ี หญงิ สาวบอกเสยี ง

ทอ่ื ด้วยประโยคท่ตี ัวเองกไ็ มอ่ ยากเชอ่ื วา่ พูดออกมา “โอ้โห! ฟังไม่เหมือนผู้หญงิ เวอร์จินท่รี อเสยี ตัวหลังลัน่ ระฆังววิ าห์ ที่ผมพบเมื่อ เดอื นท่แี ล้วเลยนะ ฮันนี”่ โดมินกิ เยาะอย่างเดือดจัด น่ีโลกมันพลกิ กลับหรอื ยังไงกันวะ! ทำไมเจ้าพอ่ กาสโิ นทีม่ ีประสบการณ์ ระดับ เซยี นคาสโนวาอย่างเขาถงึ ถกู สาวน้อยไร้ประสบการณ์ เฉดหัวสง่ หลังจากได้รว่ มเตียงกับ เธอแบบนับครั้งได้ ทั้งท่ีเธอถกู เขาควบคมุ โดยสน้ิ เชงิ เขาได้เธออยา่ งหมดจดยามพชิ ติ เหยือ่ แสนหวานอย่างเธอให้ยอมจำนนอยู่ใต้รา่ ง เผาไหม้เธอด้วยเพลิงปรารถนาร้อน แรงด้วยพลังอันไรข้ อบเขตซง่ึ เขามั่นใจวา่ จะไมม่ ีผู้ชายหน้าไหนทำให้เธอพึงพอใจได้เท่า ครง่ึ หน่ึงของเขา เธอเอาความกล้าจากไหนมาสลัดเขาท้ิงเหมือนถงุ เท้าไรค้ า่ คู่เกา่ มหี วังถ้าซานโดร รคู้ วามจรงิ น้ีมันคงหัวเราะเยาะเขาจนกรามเคลือ่ น สมน้ำหน้าทเี่ ขาตกจากสวรรค์ เรว็ ย่งิ กวา่ ตอนทไ่ี ตข่ ้นึ ไปด้วยความไวแสง “คุณจะคิดยังไงกต็ ามใจ” บอกเสรจ็ ก็ต้องกลั้นใจสบแววตาเดือดดาลของหน่มุ รา่ งใหญ่ และพอเขาลุกข้นึ เธอกถ็ อยกรดู อย่างลืมตัว เกรงว่าเพลงิ โทสะจะทำให้เขาข่มเหง เธอ ถงึ อยา่ งไรเขาก็ตัวโตกวา่ เธอสองเทา่ แถมเธอยังร้สู กึ เหนด็ เหน่อื ยเหมือนแมวยัง ไมห่ ยา่ นม แต่เขากลับหันหลังเดนิ เข้าห้องนอนของเธอแทนแล้วเรม่ิ ลงมือถอดเสอ้ื ผ้า พิชญดารายืนอ้ึง เครยี ดเกรง็ ไปทั้งตัว ยังไมก่ ล้าตามเข้าไป เลยควานหาโทรศัพท์ ต่อ สายหารสี แทนเมอื่ โดมนิ ิกหายเข้าไปในห้องน้ำ “ครบั มสิ ” “มารบั เจ้านายของคุณกลับไปเด๋ยี วน้ีนะ!” “อ้อ! ดอนไปท่ีนัน่ เองหรอื ครับ ผมกส็ งสัยอยู่” ปลายสายบอกเสยี งงัวเงยี และ หาว เหมือนกับเธอกำลังโทร. ไปกวนใจในเรอ่ื งทไ่ี ม่สลักสำคัญ “โอ๊ย! นี่เขากำลังไม่สบายนะ คุณจะบอกว่าคณุ ไมร่ เู้ หรอวา่ เขาอยู่ท่ีน่ี แล้วเขามา

ได้ยังไง” ใครกล“้าคตงาจมะหขรับอรกถคไรปับเองเมอ่ืเหว็นานบพอดอกีกาลรับ์ดโวร่างงแ้ันรนมกะค็อราับเจยี เนวเลอาาดเปอ็นนเหองาดุตหายงิดแตมไ่าลก่ผๆมอไอมม่กี มา สงสยั จะเครยี ดจัดทที่ ะเลาะกับมสิ ” เขาบอกแล้วถอนใจหนัก “วันน้ีกไ็ ม่สบายท้ังวัน แตย่ ังทนนัง่ ประชมุ จนเสรจ็ สองทุม่ แล้วหายไปเลย” คนฟังใจหายวาบด้วยความเป็นห่วงจนต้องยกมือกดหน้าอกเอาไว้ “ร้วู ่าเขาไมส่ บายแล้วทำไมไม่พาไปหาหมอ” ถามแทบจะเป็นตะโกนเพราะความ โมโห “ยอมไปกด็ ีส”ิ รสี ถอนใจรอบที่สอง “ยังไงกฝ็ ากมสิ ด้วยนะครบั อารมณ์ อยา่ งนั้นไมม่ ีใครเอาอย่”ู “ละ...แล้วฉันจะทำยังไงละ่ ฉันเลกิ กับเขาแล้ว คณุ มารับเขาเองได้ไหมคะ ขอร้องละ” ปลายสายเงยี บไปพักใหญจ่ นเธอเกอื บรอ้ งเรยี ก ก่อนทีร่ สี จะถามข้ึน “มสิ กลัวท่ีจะอยู่กับดอนหรอื ครบั กลัวจะเกดิ เรอ่ื งเหมือนที่ผา่ นมาแล้วไม่ ปลอดภัยใชไ่ หม” “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนั้น!” หญิงสาวตอบเสยี งต่ำ โมโหจนหน้ามืดที่เขาพดู ในทำนอง หยามน้ำใจของเธอ “ถ้าง้ันกเ็ พราะทนนิสยั ชอบบงการของดอนไมไ่ ด้ เพราะถงึ ดอนจะโอ๋มิสขนาด ไหนก็คงต่างจากผู้ชายอน่ื อยดู่ ี ชวี ติ ท่ีอยู่กับดอนคงไมง่ ่ายเหมอื นอยู่กับผ้ชู ายท่ีทำงาน กับไอบีเอ็ม” “ไมใ่ ช่ อยา่ เดามัว่ สิ รสี ” สญู เปล“า่ถ้าผมมิสเกชลอ่ื ัววล่า่วคงนหบนา้างวคา่ นดเอกนดิ จมะามเพคี อื่นมอคี ่ืนวามรกั แค่คผรมัง้ บเดอียกวไดแ้เลลย้ววด่าอเปนน็กเ็คปว็นามหกนลงึ่ ัใวนที่

คนทไี่ ม่ยดื หยุ่นพวกน้ัน” มือขวาของโดมินิกบอกเสยี งเหนื่อยหน่าย “ดอนไมม่ ปี มด้อยเรอื่ งการขาดแคลนความรกั ครอบครวั ของเขาไมเ่ คยมีการหยา่ รา้ งหรอื นอกใจมาแล้วหลายเจนเนอเรชัน นั่นจะชว่ ยให้มสิ มัน่ ใจข้นึ บ้างหรอื เปล่า” “อันทีจ่ รงิ แล้วมันชว่ ยได้เยอะเชยี วแหละ แตป่ ัญหามันไมไ่ ด้อยู่ตรงน้ัน” เธอขมวดค้ิวเพราะไม่เคยร้มู าก่อน...กแ็ ล้วทำไมผ้ชู ายทไี่ ม่ขาดแคลนความรัก ความอบอนุ่ ถึงไม่เคยคดิ ทีจ่ ะแต่งงานสร้างครอบครัวกับผ้หู ญิงทีเ่ ขารกั “ง้ันเพราะอะไรละ่ ครับ ทำไมคนที่รกั กันสดุ หัวใจสองคนถึงจะอยดู่ ้วยกันไมไ่ ด้ ผมเหน็ คนทร่ี ักกันไม่ได้ครงึ่ ของดอนกับมิส แถมมอี ุปสรรคมากกว่าหลายเท่ายังแทบ ยอมตายเพือ่ ให้ได้อยู่ด้วยกัน” หญิงสาวฟังแล้วนิ่งงัน น้ำตาซมึ เพราะคำพูดน้ันกระทบใจอยา่ งหนักจนสรรหาวลี มาตอบโต้ไม่ได้ชวั่ คราว “มสิ ครบั ยังอยหู่ รอื เปล่า” “เพราะฉันจะไมย่ อมให้ลกู ของฉันเป็นลูกนอกกฎหมาย แล้วถ้าคณุ เอาเรอื่ งน้ีไป บอกโดมนิ กิ ฉันจะฆา่ คุณซะ” เธอบอกเสยี งสนั่ เพราะความอัดอ้ันแล้วกดวางสาย ไร้ เเหรย่ีมวือแนรเงปจน็ ะเไจอร้งจั่งาทุ่มเถบยี องกกัไบมคถ่ นูกขวอ่าจงเะขหาัวอเีกราตะอ่ หไรปอื รอ้ งไหไม้กร่ับวู้ โา่ ชอคีกชฝะา่ ตยายทก่กี โำทลรังศเลัพน่ ทต์ ขล้ึนกจก้อับง เจ้านายของตนเองดี

20 สมันน้อยจอมปว่ นปะทะเสือสมิงแกอ่ าคม มจาากดใูเวนลพหา้อิชงญนดด้ำึกาขรนเาลหายดันเนดห้ีแินลลัไง้วปจถเาป้ากอิดราตะกู้เหาบารยเี ไสมงอ้ืเห่ ดคนินลักุกมหลกนัับบาเผจข้าร้ าขงิ ไๆนปหในนคูมงหาต้ อเ้อตงงรนไยี อปมนนใมัง่หีเร้เสอขยี าหงมนอย้ำเไกปหมน็ ลือชเถบาือตาๆขิแ้นึน่ ในเมือ่ บคุ ลากรด้านการแพทย์ ของอเมรกิ าขาดแคลนขนาดน้ี หญงิ สาวตัดสนิ ใจต่อสายหาฟลอรนี า่ แทน “ฉันมเี รอื่ งอยากให้ชว่ ยน่ะ” “เกดิ อะไรข้ึน เธอไม่เคยโทร. มาขอความชว่ ยเหลือดึกขนาดน้เี ลยนะ” “โดมนิ ิกไม่สบายมากแต่ไมย่ อมไปหาหมอ ฉันจำได้วา่ พ่อของเธอมหี มอประจำ ครอบครวั ใชไ่ หม เธอจะโทร. ให้เขามาตรวจพเิ ศษได้รเึ ปลา่ ฉันยนิ ดจี ่ายค่าลว่ งเวลา ตามแต่เขาจะเรยี กร้อง” “เรอ่ื งแค่น้เี อง” ไฮโซสาวทำเสยี งเนอื ย “ที่หอพักของเธอใชไ่ หม เด๋ยี วฉันจะให้เขาออกไปภายในชัว่ โมงน้ลี ะ” “ฉันรกั เธอจรงิ ๆ ฟลอรนี า่ ” “ย่ะ ฉันไม่ร้นู ะเนย่ี ว่าโดมนิ ิกอย่ทู น่ี ัน่ แล้วทำไมเขามานอนกับเธอได้ ยายคา เรนไปไหน” “คาเรนย้ายไปทำงานทีน่ ิวยอร์กแล้ว วันน้เี อง สว่ นโดมินกิ มาทำงาน” พชิ ญดาราผอ่ นลมหายใจแผ่วเบา สะด้งุ เม่ือประตหู ้องน้ำเปดิ ออก “แค่น้กี ่อนนะฟลอรนี า่ แล้วฉันค่อยโทร. หาใหม่” เธอวางสายแล้วหันไปมองรา่ งเปยี กชน้ื ซงึ่ มผี ้าขนหนใู ชแ้ ล้วของเธอพันรอบเอว

ใบหน้าของเขาคอ่ นข้างซดี เผอื ดจนเธอรสู้ กึ ผิด สบายใจบมาดากแขผ้นึลกผว่าตา่ เัดดบมิ นเลขำาตคัวงขจอะปงเวขดาเบปวน็ มบแ้าดงคอ่ นข้างน่ากลัว เธอมองด้วยความไม่ “รสี บอกว่าคณุ ไมส่ บาย” “มันพดู มาก ผมสบายดีทุกอยา่ ง จะไม่สบายกต็ รงเมียไม่ให้นอนด้วยน่ีละ” “เอายากับผ้าพันแผลมาด้วยหรอื เปลา่ คะ” เธอพยายามไมส่ นใจการยั่วโมโห อยากจะยกมอื กุมขมับด้วยความไม่พอใจเม่ือ ชายหน่มุ สา่ ยหน้า “ไมร่ อู้ ย่ทู ี่ไหน ผมออกมาเลยไม่ได้กลับไปโรงแรม” คนป่วยตอบไมย่ ินดียนิ รา้ ย “ฉันจะไปเปลีย่ นผ้าปูเตยี งสำรองที่ห้องคาเรนให้ คุณนอนที่นัน่ นะคะ” เธอข่มใจที่อยากจะตอบโต้ให้มากความ เดินไปยืน่ เส้อื คลมุ ให้ แตถ่ ูกเขาจับแขน ไว้ “ถ้าไมใ่ ห้นอนบนเตยี งเดียวกับเพลิน ก็จะนอนบนพ้นื ” “งั้นคณุ นอนเตียงฉัน ฉันจะไปนอนห้องคาเรนเอง” “เตียงของเพลินคือเตยี งทม่ี เี พลนิ นอนอย”ู่ โดมนิ ิกจำกัดความเสยี งห้วน “รังเกยี จผมนักหรอื ” “ไมใ่ ช่ แต่มันไมถ่ กู งั้นคณุ นอนบนเตยี ง ฉันจะนอนบนพ้ืนเอง” “ผมไม่ใชห่ น้าตัวเมยี จะได้ยอมให้เพลินนอนบนพ้นื เย็นๆ” หญงิ สาวกำมอื แนน่ น่ีถ้าไม่เห็นวา่ กำลังไม่สบายคงไล่ตะเพดิ กลับไปแล้ว “เลอื กมาสักอยา่ งเถอะคะ่ อย่าให้ฉันลำบากใจมากกว่าน้เี ลย ไม่ง้ันฉันจะไปเชา่ โรงแรมนอน” “จะนอนกับเพลนิ ” หน่มุ วัยสามสบิ กวา่ ลดวัยเหลือสามขวบได้อยา่ งน่าอัศจรรย์ ใบหน้าบ้ึงตงึ เหมอื น

อันธพาลข้างถนนมากกวา่ เจ้าพอ่ กาสโิ นผ้ทู รงอิทธิพล “ง้ันนอนบนเตยี งฉัน รอให้หมอตรวจเสรจ็ แล้วนอนบนพ้นื ” เธอดึงมอื ออก เดนิ ไปค้นทน่ี อน ผ้าห่มสำรอง และชดุ ที่เธอเกบ็ ไว้นอนกับพ้นื ซง่ึ หนาพอใช้ คงจะนอนสบายพอสมควร “หมอท่ไี หน” “ฟลอรนี ่าจะสง่ หมอมาทีน่ เี่ พราะรสี บอกว่าคุณไม่สบาย ถ้าไมต่ รวจก็กลับออกไป ตอนน้ไี ด้เลยคะ่ ฉันไมต่ ้อนรบั ” เธอรบี ขู่ล่วงหน้าเมอื่ เหน็ เขาทำหน้าเหมอื นถกู บังคับ ให้กลนื ยาขมยามท่ีพดู ถึงหมอ “เพลนิ เป็นหว่ งผมใชม่ ้ัย” เขาถามอยา่ งมคี วามหวังข้นึ มานิด เดนิ ตามมาโอบเอว เธอจากด้านหลัง ขณะเธอเขยง่ ตัวข้นึ เพื่อหยิบที่นอนสำรอง จมกู โดง่ กดลงบนแก้มนมุ่ หลายๆ ครัง้ ทำเอาเธอขนลุกซู่ เอนตัวหนี “โดมินิก ปล่อยคะ่ ฉันจะไม่ยอมให้คณุ มาทำอะไรอย่างน้อี ีกแล้วนะ” “ผมคดิ ถึงเพลนิ นอนไมห่ ลับท้ังคืน” วาบหวิวจนจะยืนไม่อยู่ คำบอกเลา่ เสยี งกระเสา่ ข้างหูทำให้คนฟังใจอ่อนยวบ และแทบไมม่ ีแรงแกะมอื เขาออกเลยดเุ สยี งขุ่น “ไปรอบนเตยี งได้แล้วคะ่ เด๋ียวจะทำแผลให้” ตรอ้้นนคผอิดผ“มปอ่ ันกงตทรำ่ีิไคมาม่ ญพเี สอ้อื ๆไผม้า่พปักนกปแับผดิ รลา่ งไกดแา้ไยลหใะมหเ”พญร่โาถะตาเทขมี่แาเทสทำยบี อจงยอะแ่าู้องป้ีเนพร้ันสราเภธะากอพำเเลลปัยง็นไรลฮ้วู ่พตี่าลเรตมมอจหรบูา์เยขพใ้ารจงาขแะกพอ้มงษิ เกไขับขา้ หญงิ สาวบังคับตัวเองไม่ให้หันไปแตะสำรวจความร้อนบนเน้อื ตัวของเขาเพราะเกรงจะ ย่ิงได้ใจ “ไมไ่ ด้ มันจะอักเสบ ไมส่ ะอาดด้วย ถ้าไม่ปล่อยฉันจะออกไปเชา่ โรงแรมนอน แล้วนะ” อ้อมแขนแกรง่ ยังรัดเธอไว้อกี ชัว่ ครู่ วางคางไว้บนกลุ่มผมนุ่มสลวย กอ่ นจะพ่น

ลมออกจากจมกู อยา่ งหงดุ หงิด ยอมปล่อยเธอออกแล้วเดินไปนัง่ หน้าบ้งึ บนเตยี ง “ใสเ่ ส้อื ด้วยนะคะ เด๋ียวฉันจะไปค้นดกู างเกงนอนของคาเรน คณุ ไมม่ เี ส้อื ผ้ามา เลย” “ผมไม่ใสเ่ สอ้ื ผ้าผ้หู ญงิ ” โดมินิกตอบ ปกปดิ ความรังเกียจในน้ำเสยี งเอาไว้ไม่ มิดจนเธอทั้งขันทั้งโมโห “คาเรนชอบใสก่ างเกงนอนแบบผ้ชู ายน่ะ บอกว่ามันเซก็ ซดี่ ี” เธออธิบายขณะ เดนิ มาจัดที่นอนข้างเตียง โดยมีดวงตาสเี ทอร์คอยส์มองตาม ไมไ่ ด้สงั เกตด้วยซำ้ วา่ เขา ไมไ่ ด้ถามว่าคาเรนไปไหนราวกับรอู้ ยู่แล้ว “แตม่ ันเล็ก คาเรนเต้ยี กว่าผมต้ังหลายน้ิว” “ผ้หู ญิงสะโพกใหญก่ ว่า ขาสั้นด้วย ใสส่ ะดวก รอเด๋ียวนะคะ” “มันเปน็ ของผ้หู ญงิ อ่ืน ไมใ่ ชข่ องเพลิน ผมไม่เคยใชเ้ สอ้ื ผ้ารว่ มกับใคร” คนไม่ อยากใสเ่ สอ้ื ผ้าผ้หู ญงิ ยังบน่ ไม่เลกิ น้ำเสยี งเหมือนเดก็ ชายเกเรจอมหาเรอ่ื ง ท่ีรวู้ ่าอยพู่ทชิ ่ไี ญหดนาเรพารถาอะเนพใ่ิงจชเฮว่ ยืออกกีเสฝยี ่างยหจนัดักขจองงใเมจใื่อหค้เนืขทารี่ผู้ ่านแมล้วาเดนิ ไปคห้นญเสิงสอ้ื าผว้าเขปอิดงกคราะเเรปน๋า เดินทางใบใหญ่ หยบิ เสอ้ื กล้ามกับกางเกงนอนแบบผ้ชู ายท่ีเพ่อื นรมู เมตชอบใสอ่ อกมา แล้วเดนิ กลับไปหาเขา วางของใสม่ อื หน่มุ ตัวโตท่ีนัง่ หน้าบอกบญุ ไมร่ บั “ไปเปลยี่ นเสอ้ื ผ้าได้แล้วค่ะ ฉันจะได้อาบน้ำ เด๋ียวคุณหมอคงมาถงึ ” “ผมไมไ่ ด้เป็นอะไรมาก แคป่ วดแผลนิดหนอ่ ย” “แล้วทำไมเมื่อคืนอาเจียนไม่หยดุ วันน้รี สี กบ็ อกว่าไม่สบายท้ังวัน” “อยา่ ไปเชอ่ื รสี !” โดมินกิ บอกเสยี งหงดุ หงิด ไม่อยตาน่ืกบเชอา้ กมเาธเปอ็ในหต้เ้อสงยี คเชลง่นิื ชเาหยียวน่า หลายวันมาน้ีเขารสู้ กึ ออ่ นแอเหมอื นลกู แมวเกดิ ใหม่ อาเจยี น ออ่ นเพลียไปจนถึงชว่ งสาย บาดแผลจากการถกู ยิงก็ยังปวดจนไข้ข้ึน เหงือ่ ซมึ เวลาที่พยายามจะลกุ มาทำงาน พชิ ญดารามองคนปว่ ยหนักนิง่ อยา่ งออ่ นใจ ใบหน้าคมเข้มของเขาซงึ่ อยเู่ กือบ

เสมอกับเธอที่ยนื อยู่ดูอิดโรยจนปลกุ สญั ชาตญาณอ่อนโยนของความเป็นแมใ่ ห้ยกมอื ข้ึนแตะเส้นผมของเขา “ไปเปล่ียนเสอ้ื ผ้าเถอะนะคะ” เทฝี่น้าอชน้นิ บ“เนเนพ้ือพลส้นืนิ ดดจห้ะวอใยมหคก้นวรอานุ่มนยขดั่วย้วใะยจแใแขชตยไ่ไ่ หงมมม่ ”ปี ัญญชราา้สูสยกึวหเาหนปมุ่มามือถนามตอัวยเอ่างงมเปคี น็ วหามมหาปวั่งวยทก่ี ปำรลาังยจตะานมออนง ความจร“นงิ คอุณนดเป้ว็นยคกนันปใน่วยห้คอวงรจะแนตอ่คนุณบตน้อเงตนยี องนบฉนันพน้นื อนตหรรงอืไหไมนฉ่ กัน็ไดก้ค็จะ่ะนอไปนเบปลน่ียพน้นื เเสอ้อืง ผ้าได้แล้ว” “ม่าย ผมจะใสเ่ ส้อื คลมุ ของเพลนิ นอน หรอื ไมก่ ็แก้ผ้านอน นีม่ ันเป็นชดุ ของคา เรน” โอย! จะไม่ไหวแล้วนะ ทำไมถึงเรอ่ื งเยอะด้ือด้านอยา่ งน้ี คนไม่ป่วยเรมิ่ ตาขุ่น ขวาง ดึงเสอ้ื ผ้าออกจากมอื เขาไม่เบานัก หันหลังเดนิ ไปหยบิ ชดุ นอนของตัวเองแล้ว เข้าไปอาบน้ำบ้าง ชสดภุุ านพอพนเธอซอเง่ึปกเน็ปลช็นับดกุออาองยกเบกู่ ม้างานขอาีกสคัน้ ใรสจ้งั ู๋สหช่ เลน้ัี ขังใ้มอนกาเบับรยนีเสบ้ำอ้ืสรอ้ผระ้ยาผฝเน้มายอื่แตลงัจวะาเโชกคตดร็ ้งอ่ผทงมค่ีรจับลนแมุ หขมมกาาถซดงึง่ึ คเปร็นง่ึ เขคปาุลณอีย่ อ่หนนมไอปกสอ่ วนมดู รา่ งสงู ใหญ่นอนหลับสนทิ อยู่บนเตียงเรยี บรอ้ ยแล้ว เขาดงึ ผ้าหม่ ของเธอข้นึ ไปถึง หน้าอกเปลอื ยเปล่าด้วย อ๋ี...อย่าบอกนะวา่ เขาแก้ผ้านอนจรงิ ๆ เสยี งกรหงิ่ ญดัิงงสข้นึาวพหอายดใเี มจืฟ่อเดื ธฟอาจดัดเกดาินรไกปับทตาัวคเรอมี งตเสามรจเ็ น้ือเตธัวอตราบี มเดด้วนิ ยเรแว็ปๆ้งฝนุ่ ไกปลเปน่ิ ดิ กปุหรละตาบหู ้อมงี ย้ิมให้นายแพทย์ ซงึ่ ยังดหู นมุ่ อยู่มากห้ิวล่วมยามาพรอ้ ม “ดอกเตอร์เฟรเซน่ ครบั ฟลอรนี า่ สง่ ผมมา” “เรยี กฉันวา่ เพลินก็ได้ค่ะ” เธอยนื่ มอื ไปจับมือเขา ไมเ่ สยี เวลาแนะนำชอื่ ไทยซงึ่ เรยี กยาก และเขาคงไมม่ ีวัน

จำได้ “ขอบคณุ ท่รี บี มานะคะคณุ หมอ เชญิ ข้างในค่ะ” “ผมทราบมาว่ามิสเตอร์เบดฟอร์ดถกู ยงิ มาเมอื่ สองอาทิตย์ กว่าน่เี อง” “ใชค่ ะ่ ” “ทำไมหมอถงึ ยอมให้ออกจากโรงพยาบาลเรว็ นัก บาดแผลคงไม่รา้ ยแรงใชไ่ หม ครบั ” คณุ หมอถามสหี น้าขรมึ เดินตามเธอเข้าไปในห้องนอนซง่ึ มหี นุ่มรา่ งใหญล่ ุกข้ึน นั่งรอหน้าไม่รบั หมอ (แขก) อยู่ คงตืน่ ข้ึนมาเพราะเสยี งเคาะประตหู ้องที่ดังอย่หู ลาย คร้งั ตามประสาคนประสาทสมั ผัสไว “ลองตรวจดูเองก็แล้วกันคะ่ ” เธอให้คำตอบหน้าเมือ่ ย ดอกเตอร์เฟรเซน่ สบตาคนป่วย แล้วย้มิ อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ “เบดฟอร์ด” “ดอกเตอร์เฟรเซน่ ขอบคุณที่มา ความจรงิ ผมไม่เปน็ อะไรมาก” ทักอยา่ งน้แี สดงว่าเคยพบกันแล้ว พิชญดาราขมวดค้ิวสงสัยโดยไม่ถามไถ่ แต่ ลากเก้าอ้ีไปอำนวยความสะดวกให้คณุ หมอนัง่ ข้างเตยี งคนไข้ “คุณหมอจะรับชาหรอื กาแฟคะ ฉันมชี ากล่ินผลไม้หลายอยา่ ง” “เอารสที่เพริ ์ลชอบกแ็ ล้วกันครบั ” คุณหมอว่าง่ายๆ ดงึ ผ้าห่มลงเพอื่ ตรวจดู บาดแผลของคนไข้ สหี น้าสงบน่งิ “นีค่ งอักเสบมาหลายวันแล้ว ใครเปน็ คนล้างแผลให้ครับ” “รสี ” โดมนิ กิ กระแทกเสยี งตอบส้ัน เงยหน้ามองเพดานเม่ือเห็นเธอยังจ้องเขม็ง มา “แล้วยาละ่ ครบั ได้กนิ บ้างหรอื เปลา่ ” “กิน” บ้าง...ถ้าไมล่ ืม “แต่คงไมค่ รบแน่ๆ ผมละไม่เข้าใจศักด์ ศิ รขี องผู้ชายทป่ี ่วยทค่ี ดิ วา่ การต้องนอน

พักรักษาตัวให้หายดกี อ่ นจะออกตระเวนไปไหนตอ่ ไหนเป็นเรอื่ งคอขาดบาดตาย” คำเปรยของคุณหมอทำให้พิชญดาราเกอื บหัวเราะคกิ ออกมา ขณะทคี่ นป่วยหน้า บ้งึ มากกว่าเดิม “กิจการของผมรอนานขนาดน้ันไมไ่ ด้หรอกด็อก!” “แตถ่ ้าเจ้าของตาย ไอ้กจิ การทีว่ า่ กค็ งต้องรอไปชวั่ กาลนาน” “ไม่อยากรกั ษาก็กลับไปเลยโว้ย!” อยา่ งโม“โโดหมนิ กิอายหจยนุดอนยะา!ก”ไปคหนาเทท่ยีปืนกราวๆี มาปรอดิ ๆปากอคยนหู่ ปนว่ ้ายปทรี่ไะมตเู่เจพียรมาะตยัวังไมไ่ แวล้ใ้วจรขบี้ึนหเันสยไี ปง ขอโทษคณุ หมอที่นัง่ ทำหน้าเมื่อย “อยา่ สนใจเลยนะคะ สงสัยจะปวดแผล” ดอกเตอร์เฟรเซน่ โคลงศรี ษะ ไม่มที ีทา่ วา่ กลัว “เพริ ์ลไปชงชาเถอะ ผมจัดการได้” “เหอะ! ถามหนอ่ ยวา่ ไอ้ทายาทมาเฟยี ที่ผันตัวเองไปเรยี นหมอเนี่ยจะมหี น้ามา จัดการอะไรฉันได้ ไอ้พวกผ่าเหลา่ ชะ! อยากรกั ษาชวี ิตแทนทจี่ ะเอาชวี ติ ไอ้พวก อุดมการณ์ สงู สง่ ” คนยืนฟ“ถัง้าจแงึ กอไ้ามป่หากบุ คป้าางกแลฉะัรนบี จอะอโปกะจยาากสหล้อบงแเพทรนา”ะกหลัม้นอหบัวอเรกาแะไลม้วไ่ ลห้ววงมือตเ้อขง้าไไปปใหนัวเลรว่ ามะใยนา ครัวเสยี ท้องคัดท้องแขง็ เธอกลับเข้าไปในห้องอีกครง้ั พร้อมชากลนิ่ ผลไม้ควันกรนุ่ สามถ้วยกับคุกก้ีทำ เอง คราวน้โี ดมินิกนอนเงียบแต่สหี น้ายังคงไมส่ บอารมณ์ เหมอื นเดมิ พอๆ กับคณุ หมอ ท่ที ำหน้าขรมึ เขาน่วิ หน้าขณะทคี่ ุณหมอเฟรเซน่ ฉีดยาให้ สว่ นแผลถูกพันผ้าพันแผล ใหมเ่ รยี บร้อย “เพิร์ลมาพอดี เด๋ียวผมจะจัดยาให้ คราวน้ีต้องกินให้ครบเปน็ เวลาด้วยนะครบั จนกว่ายาจะหมด”

“ค่ะ คุณหมอจะดมื่ ชาทน่ี ี่ หรอื ดืม่ ทีห่ ้องรบั แขกดคี ะ” “ตรงน้กี ไ็ ด้ครับ เด๋ยี วผมจะไปแล้ว” “เด๋ยี วฉันจะไปหยิบคา่ รักษาให้” เธอรบี วางถาด เขายกถ้วยชาข้ึนดื่มและกินคกุ ก้ีโดยไม่ต้องเชญิ “ไมต่ ้องครบั อมื ...ชารสดี หอมแปลกมาก ผมไม่เคยด่มื มากอ่ น คุกก้กี อ็ รอ่ ย” “สง่ มาจากบ้านท่ีเมอื งไทยน่ะคะ่ ฉันจะจัดให้คณุ หมอเอาไปชงดื่มทีบ่ ้าน มีเยอะ หลายรสคะ่ สว่ นคกุ ก้ฉี ันอบเอง” เธอย้ิมสดใสเมื่อมคี นชอบชาโอทอปช้ันดีทีแ่ พรวพรรณรายซอ้ื สง่ มาให้หลาย แพ็ก ทั้งให้ดม่ื เองและแจกเพ่ือนฝงู “จะรบกวนน่ะสคิ รบั ” “ไมเ่ ลยค่ะ ไมใ่ ชข่ องแพงอะไร เปน็ ของพ้ืนบ้านของคนไทย แถมตอนน้ฉี ันอยู่ คนเดยี ว รมู เมตเพิ่งย้ายไปทำงานท่นี ิวยอร์ก ขืนกนิ คนเดยี วคงอกี หลายเดอื นกว่าจะ หมด” “ถ้าง้ันก็ไม่เกรงใจนะครบั ” กินคุกกเข้ีการยว๊ ้มิ บใๆห้เจธนอคเปนน็ ปค่วรยัง้ กแัดรกฟันกซรดอชดาจหนมหัน่ มไดสถจ้ ้วนยอแยลาะกหลยกุ บิ ขถ้นึ ้วมยาขซอัดงหโดนม้าหนิ มกิ อขท้นึ คี่ มยุ าตกัอบ่ เมยี เขาเสยี สนิทสนม พชิ ญดาราจัดการเอาชาแพ็กสามสบิ ซองคละกันไปหลายรสใสใ่ นถงุ กระดาษสนี ้ำ ตาลใบเลก็ แล้วนำคุกก้ใี สก่ ล่องพลาสติกใสจนเต็มแนน่ ก่อนเอาท้ังสองอยา่ งนั้นใส่ ลงไปในถุงใบใหญ่อีกทแี ล้วเอากลับไปยน่ื ให้ “ขอบคณุ เพิร์ลมาก” จนกวา่ “ไกอนิ้มเาสเฟรยีจ็ แลลอ้วกกคก็ รลาบับจไปะอสอวิ กะ”ไปจคานกปหว่้อยงไขลอ่ งเตธาอเรมิ่ ปรอื เพราะฤทธ์ ิยาแตย่ ังไม่วางใจ คุณหมอทำหน้าหนา่ ยแล้วหันมาอธบิ ายการใชย้ าให้เธอฟัง กอ่ นท้งิ ท้ายว่า

เพริ ์ลไป“ซพ้อือใผหม้ลรำวู้ บา่ าจกะมพารอักดษที า่ีบใ้าคนรเเปลน็ยเรบา้ นกิ ยขาายออยกาดม้วายดน้วยะ่ ครบั ” จะได้ไม่ต้องเขียนใบสงั่ ให้ “ร้านขายยา ชะ! อย่าไปเชอ่ื นะฮันน่ี ไอ้ดอ็ กเน่ียเปิดบรษิ ัทผลิตยาเถือ่ นขาย ออกไปฆ่าผอ่ นสง่ คนมาค่อนโลกแล้ว ผมไม่กล้ากนิ ยาทม่ี ันให้มาแนๆ่ กลัว” “เงยี บไปเลยนะ” เธอหันไปดคุ นปว่ ยอีกหนอย่างอดไม่อยู่ หันไปย้ิมแหยให้คุณ หมอซง่ึ มดี ีกวา่ ท่คี ดิ ก่อนจะรบั ถุงยาเล็กๆ มา “ดีจรงิ ขอบคณุ มากนะคะ ฉันจะเดินลงไปสง่ คณุ หมอด้านลา่ ง” “หน้าห้องกพ็ อ” คนท่ยี ังพยายามบอ่ นทำลายความสัมพันธ์ กระแทกเสยี ง เฟรเซน่ หัวเราะฉนุ ๆ “อย่างทด่ี อมบอก หน้าห้องกพ็ อครบั ขอบคุณสำหรับชากับคกุ ก้”ี สองหนุ่มสาวเดินเคยี งกันไปหน้าห้อง ปล่อยให้หมาหัวเน่ามองตามด้วยความขัด ใจอยูบ่ นเตียง “ฉันอยากให้คณุ หมอรบั คา่ รักษาด้วยนะ่ คะ่ อตุ สา่ ห์ มาดึกขนาดน้ี เกรงใจจรงิ ๆ” “เรอ่ื งน้ันอยา่ หว่ งเลยครับ ผมกับ...” ชายหน่มุ บ้ยุ ปากไปในห้อง “เปน็ เพ่ือนกันมาต้ังแต่เดก็ ๆ ครอบครัวของเราสนทิ กันมาก แตเ่ ราต่างทำงานที่ ถนัด ดีใจท่ีวันน้ไี ด้รบั ใชม้ ิสซสิ เบดฟอร์ด” “โอ...” ความเข้าใจผดิ ของเขาทำให้พิชญดาราหน้าแดงจัด รบี สา่ ยหัวดิก “ฉันยังไม่ได้แตง่ งานค่ะ คุณเข้าใจผิด” “งั้นหรอื ครับ” คุณหมอทำหน้ายงุ่ แตไ่ ม่ซกั ถามต่อ “ผมกลับละ หวังวา่ คงได้เจอกันอีกเรว็ ๆ น้”ี “ขอบคณุ อีกครง้ั คะ่ ”

เธอย้มิ แหย ปดิ ประตตู ามหลังเขา แล้วถอนใจเดินกลับเข้าห้องนอน “คณุ ทานอาหารเย็นมาหรอื ยังคะ” “ยัง เพลินห่วงผมด้วยเหรอ เห็นสนใจแตไ่ อ้ด็อก” “เขาเป็นคนมารักษาคณุ แถมเปน็ เพอ่ื นเกา่ ของคุณ อย่าทำตัวหยาบคายไร้ มารยาทอยา่ งน้ีอีกนะคะ ไม่งั้นจะไม่มีใครคบ” เธอวา่ ใสห่ น้าอย่างอดไม่อยู่ ไม่ได้ขร“ผมึ อมยไม่าง่ไทด้่แีเปสน็ ดไงรอมอากกหผรอมกอนยะากอตยอ่กู ันบเเพพลลนินิ แอลยะ่ใู ไนมคอ่ รยวั ามกันใหก้ใวคนรปมราะยสุ่งาทอผกี มอเยปา่็นงบม้ัาน” หน่มุ ตัวโตฟ้อง ตาละห้อยเรยี กร้องความเหน็ ใจ “มานอนเถอะฮันนี่ ผมไม่หวิ ” “มซี ปุ ผักเหลือจากเม่ือวานในชอ่ งฟรซี ฉันจะไปอุ่นให้ คณุ ต้องกนิ ยากอ่ นนอน คะ่ ” “เด๋ียวค่อยเรมิ่ กนิ พรงุ่ น้”ี “ต้องวันน้ีคะ่ ไมน่ านหรอก ห้านาทเี ท่านั้นเอง อย่าเพ่ิงหลับนะคะ” เธอสงั่ แล้ว เข้าไปอุ่นซปุ ผักทเ่ี คีย่ วอยูน่ านเม่อื วานมาให้เขา คนป่วยทำทา่ ฮดึ ฮัดเม่ือต้องกินอาหาร จนเธอต้องนัง่ ป้อนให้จึงเงียบเสยี งลงได้ เขากนิ ไปคอ่ นชาม ตามด้วยน้ำและยา พิชญดาราดันรา่ งใหญ่นอนลง ก่อนจะไป ประจำทน่ี อนข้างเตยี ง “ผมจะนอนข้างลา่ งเอง เพลินข้นึ มานอนเถอะ” โดมนิ กิ บอกเสยี งงัวเงีย “ฉันนอนข้างล่างกส็ บายดคี ะ่ อย่าห่วงเลย คณุ นอนเถอะ” เธอว่าแล้วปิดไฟ เตรยี มซกุ ตัวเข้าในผ้าห่ม แตช่ ายหน่มุ กลับมาแย่งท่ีนอนของเธอ “โดมินิก” “ถ้าไม่ข้ึนไป ผมถอื วา่ เพลินจะนอนด้วยก็แล้วกัน” เธอยอมกลับข้นึ เตยี งดๆี นกึ เห็นใจเขาที่ต้องขดตัวอยบู่ นพ้ืนด้วยท่าทางไม่ สบายนัก แตต่ ้องตัดใจเอนกายลงนอนลมื ตาโพลงอยูน่ าน พักใหญก่ ไ็ ด้ยนิ เสยี ง

หายใจสม่ำเสมอซงึ่ บอกวา่ เขาหลับแล้ว เธอต่ืนแต่เช้าตามความเคยชนิ โดยไมต่ ้ องใช้นาฬกิ าปลุกแม้จะมเี รยี นตอนสบิ โมง ชายหนุ่มยังนอนหลับสนิท ผ้าห่มคลมุ อยแู่ ถวหน้าท้องแตท่ ่าทางเขายังนอนหลับ สบายดีอย่างคนข้ีรอ้ น หญงิ สาวเอ้ือมมอื ไปอังหน้าผากกว้างเพ่อื วัดอณุ หภูมแิ ผ่วเบา ยนิ ดีทม่ี ันอ่นุ เกือบเทา่ ปกติจึงลกุ ข้ึนไปอาบน้ำแตง่ ตัวแล้วเข้าครวั ไปเตรยี มอาหารเช้า กอ่ นจะได้ยนิ เสยี งผิดปกติบางอยา่ งในห้องน้ำ และเหน็ พโชิ ดญมดนิ าิกรกาเำดลินังโไกปง่ดคดู อ้วทยำคทว่าาพมะสองืดสพยั ะอปมรอะตยหูู่เห้อนงนอื ้ขำแองบ้มอเอ่างาเไลว้ยเรธบี อเปชิะดโปงรกะหตนูอ้าอเขก้าไป “เปน็ อะไรไปคะ” “ไม.่ ..เป็นไร เพลินออกไปเถอะ ผมจะอาบน้ำ” เขารบี เปดิ น้ำก้มลงบ้วนปาก “เชด็ ตัวดีกว่าคะ่ เด๋ียวผ้าพันแผลจะเปยี ก ตอนเยน็ คอ่ ยอาบทเี ดยี ว” “ไม่ต้องพันแผลหรอก ให้อากาศเข้า มันจะได้หายเรว็ ๆ” คนไข้ตอ่ รอง สหี น้า ซดี เซยี วจนเธอแปลกใจ “ท่าทางคณุ ไม่ดเี ลยคะ่ แน่ใจหรอื คะว่าไม่เปน็ ไร” เธอเขยง่ ขาเพอื่ อังหน้าผากเขาอีกรอบ แต่ชายหนุ่มทำทา่ ขย้อน ผลักเธอออก หแลน้ว้านหันิว่ ดไป้วอยาคเวจาียมนไซมงึ่่สอบอากยใแจต่น้ำลเขาายตล้องงใเนปอ็นา่ องะลไ้ารงสหกั นอ้ายา่ งแนม่ ือเอล็กาจลจบู ะแอผาก่นาหรแลทังกรกว้ซาง้อในห้ เพราะไม่มีไข้แล้ว “ไปหาหมอเถอะนะคะ” “ผมไมเ่ ป็นอะไร” เขาบอกเสยี งเบา รสู้ กึ ขายหน้ามากถึงมากที่สดุ ทใี่ ห้เธอมาเห็น เขาในสภาพอ่อนแอน่าทุเรศอยา่ งน้ี

“ไม่เปน็ ไรได้ยังไง” “ไม่เปน็ ไร เพลินออกไปเถอะ ผมจะอาบน้ำ” ถ้าได้อาบน้ำอนุ่ ๆ บางทีกำลังวังชา เขาคงกลับมาบ้าง “แปรงฟัน ล้างหน้า แล้วกลับไปนัง่ บนเตยี ง ฉันจะเชด็ ตัวให้ แล้วเด๋ยี วทาน อาหารเช้า” “ฮันนี่ ผม...” “ไม่งั้นจะโทร. เรยี กดอกเตอร์เฟรเซน่ กลับมาอกี ” ตาสเี ทอร์คอยส์ขุ่นมัวเมอื่ โดนขม่ ขู่ เขามองเธอด้วยความไมพ่ อใจแตไ่ ม่มีแรงจะ จัดการให้เธอสงบปากสงบคำลงได้ ผู้ชายทไ่ี หนจะออ่ นแออย่างเขาบ้างวะ หญิงสาวสบตาเขาชวั่ ครจู่ ึงยอมออกจากห้องน้ำเหมอื นแนใ่ จวา่ เขาจะทำตามคำสงั่ เธอทุกอย่าง เหอะ! ทำไมต้องทำตาม เขาอยากอาบน้ำกจ็ ะอาบ! พิชญดารากลับออกไปทำความสะอาดห้ องนงั่ เลน่ แล้ วกลับเข้ามาใหมใ่ นเวลาไม่ นด้วานยสายกต็เหา็นไมคเ่ นป็นปว่มยติ ซรจงึ่ มนีผเธ้าอเชเกด็ ือตบัวเพผันลรออยบ้มิ เอขัวนนั่งหน้าหงกิ รออย่ขู ้างเตียง เขามองเธอ หญิงสาวเอาอ่างไปรองน้ำอุ่น ถอื มันไปวางข้างเตียงแล้วเรมิ่ เชด็ ตัวให้เขา เขา ผอมลงไปหนอ่ ยเมือ่ เทียบกับตอนทยี่ ังสบายดี แตก่ ล้าม-เน้อื ยังตงึ แน่นดูสขุ ภาพดแี ละ เปลง่ พลังทางเพศออกมาอยา่ งไมเ่ กรงใจใครเหมือนเคย คนเชด็ เชด็ ไปกห็ น้าแดงไป ท้ัง โมโหตัวเองและใจสัน่ หวิวๆ จนต้องก้มหน้าก้มตาทำงานไม่มองหน้าเขา “เสรจ็ แล้วคะ่ ” เธอประกาศ ท้งิ ผ้าขนหนลู งในอ่างจะเอาน้ำไปเทท้ิง “ยังเชด็ ไมห่ มด เขาต้องเชด็ ท้ังตัว” คนปว่ ยบงการ ไมต่ ้องบอกก็ร้วู ่าทยี่ ังไม่เชด็ อยู่ตรงไหนบ้าง “เชด็ เอง เสรจ็ แล้วรบี แต่งตัว ฉันจะรอในห้องครวั นะคะ” “ชอบทำอะไรครง่ึ ๆ กลางๆ แถมยังมือเบา เชด็ อะไรไมร่ ้สู กึ ไมเ่ หน็ เหมือน

พยาบาลพเิ ศษทจ่ี ้างมาเลย” คนไข้เรม่ิ บน่ จนคนท่จี ะออกจากห้องชะงัก “ง้ันก็ไปจ้างหลอ่ นมาใหม่ส”ิ ออกเปไ็นหอลย่ก่าวง้าแงรยกักจชน้าเๆธออรยบี ่าปงดิ ไมปย่ระ่ีหตรหูะ้อกง่อหนนจแี ะทดบแู ไลมต่ทััวนเองตโ่ออดย้ว..ย.คกนารแกบรบะนช้ขีากนื ผเอ้าเาชมด็าอตัยวู่ รว่ มบ้านมีหวังผบี ้านผเี รอื นกระเจิง เขาคิดจะแก้ผ้าหรอื ทำอะไรที่ไหนก็ทำ สงสยั เธอ ต้องอัญเชญิ พระพุทธรปู องค์ เลก็ บนหัวเตยี งไปไว้หลังต้แู ทนเสยี แล้ว เธอ แสหดลงังวจ่าาเกขนาจั้นะคไมรยใู่่ หอญมใโ่ ดสชม่ นิดุ ขิกอกง็ตคามาเอรนอกไมมาร่ วู้ า่ เเพขารสาะวเมปเ็นสชอ้ื ดุคผล้หูุมญผ้าิงขหนรอืหเนขตู าไัวมส่เั้นคขยอใชง้ เส้อื ผ้ารว่ มกับใครจรงิ ๆ อย่างท่ีอ้าง แตเ่ ธอโทร. หารสี ให้เขาห้ิวกระเป๋าเสอ้ื ผ้าเขามา แล้วตอนตั้งหม้อต้มกาแฟ “กาแฟนะคะ” “จ้ะ นี่อะไรเหรอฮันน่”ี “ข้าวผัดไข่คะ่ กินกับน้ำซปุ มีไข่ดาวกับเบคอน แล้วก็สลัดด้วยถ้าคุณชอบ” เธอเลอื่ นถ้วยกาแฟดำ แบง่ ข้าวใสจ่ าน และตักน้ำซปุ รอ้ นปรงุ ใหมห่ อมกรนุ่ ให้ แต่ชายหนมุ่ เรม่ิ พะอดื พะอมข้ึนมาอีกครั้ง เขาเบอื นหน้าหนีอย่างมพี ริ ธุ และเธอหันไป เหน็ เข้าพอดี “คุณไมส่ บาย เหม็นใชไ่ หมคะ” “จ้ะ ผมจะนั่งเปน็ เพ่อื น” โดมินกิ ยกถ้วยกาแฟดำข้นึ จบิ เธอเลยหันไปเปดิ ตู้เก็บของหยบิ ขนมปังออกมา ใสเ่ ครอื่ งป้ิงและทำน้ำชารสมินต์ ทค่ี าดว่าคนปว่ ยจะดื่มได้ หญิงสาวเดนิ วนไปเวียนมาในครัวเล็กๆ ทำงานของตัวเองอย่างคล่องแคล่วโดย ไเธมอ่หหันันมมาชาววานงจเขาานคขยุ นมปแัตงส่คอนงมคอ่กู งับกถ็ย้วังยเพชลาริน้อตนาตรสู้รงกึ หถนงึ ้คาเวขาามสงบสขุ อยา่ งประหลาด จน “ลองหน่อยนะคะว่าทานได้หรอื เปล่า” หญิงสาวบอกอยา่ งเอาใจ เลื่อนจานข้าว

ผัดกับน้ำซปุ ของเขาไปก้มหน้าก้มตาจัดการแทน เจ้าพ่อกาสโิ นหยบิ ขนมปังป้งิ มาดมๆ กลนิ่ ของมันไม่ชวนให้อยากขย้อน เขา เลยลงมือกนิ กับชาอ่นุ หวานนดิ ๆ ที่เธอชงมาให้ พอกินหมดสองคู่อาการพะอดื พะอมก็ หายไป กลิน่ หอมของอาหารท่เี ธอกนิ จงึ กระต้นุ กระเพาะ พิชญดาราเหลือบตาข้นึ มอง และอมย้ิมอย่างพอใจเม่อื เขาจัดการอาหารหมด “เอาเพม่ิ หรอื เปลา่ คะ” “อยากกนิ ข้าวผัดของเพลนิ มากกว่า” “เอาสคิ ะ ทานเยอะๆ นะ จะได้กนิ ยาตอ่ ” เธอปะเหลาะ รบี ตักอาหารเลอื่ นสง่ ให้ “วันน้ีไม่ต้องทำงานใชไ่ หมคะ” “อยากอยูก่ ับเพลิน” “แตฉ่ ันต้องไปเรยี น ตอนเยน็ ต้องไปทำงาน คณุ กลับไปกับรสี ดีไหมคะ” “ผมจะไปสง่ ทมี่ หาวทิ ยาลัย สว่ นงานท่ีร้านอาหารอยา่ งท่ีเคยบอก เพลนิ ลาออก ได้ไหม ผมสงั่ ให้ทนายเอาค่าใช้จ่ายประจำเดอื นเข้าให้แล้ว เขาจะเตมิ ให้เพลินทุก เดอื น” ไม่อยากถามให้เสยี เวลาวา่ เขาร้เู ลขทีบ่ ัญชขี องเธอได้ยังไง พชิ ญดาราถอนใจยาว วางช้อนลงเพราะรสู้ กึ อิม่ ข้นึ มากะทันหัน “โดมนิ ิก ฉันจะไมร่ ับเงินของคณุ หรอกคะ่ ฉันไมใ่ ชข่ อทาน ย่ิงไม่ใชค่ นรักของ คณุ อกี แล้วด้วย” “เพลินมสี ทิ ธ์ ”ิ เช้าอยา่ “งตอรางรไมหณน์ไดมี ท่ ทรา่ าทบา”งเจเรธญิ ออถาาหมาเสรรยี างวแกขับ็งไแดต้ค่ไวมาไ่ มดโ้รกับรคธำขตอองบเธอเเขปา็นยเังคครงอื่ จงัดชกรู าสรอาหาร “คุณจะมาทำเป็นไม่ร้ไู มช่ ้อี ย่างน้ไี ม่ได้นะ ฉันจะถอนเงินมาคนื ” “เสยี เวลาเปลา่ เพราะผมไม่เอาคนื สว่ นทนายเขาก็จะเอาเข้าให้ตามหน้าท”่ี “คณุ กำลังเสยี เงนิ โดยเปลา่ ประโยชน์ ฉันจะไมท่ ำตามใจคณุ หรอก โดมนิ กิ ไร

เดอร์ เบดฟอร์ด” พิชญดาราบอกเสยี งแข็ง เชดิ หน้าข้ึนเล็กน้อย ตามใจเ“หผมมอื แนคภด่ รแู รลยเาพทล่ดี นิ หี รเอื ปเ็นปลคา่่ากเล็เป้ยี น็งดอตู ีกาเมรอป่ื งร”ะสาสามีท่ีดี สว่ นเพลินจะอยากทำหน้าที่ “พดู ไม่ร้เู รอ่ื ง เลกิ อ้างถึงฐานะเลอื่ นลอยอยา่ งนั้นนะ” “กินตอ่ เถอะ ฮันน”ี่ ชายหนมุ่ ว่าสหี น้าเบื่อๆ แล้วยกโถข้าวผัดไปเติมเป็นคร้ังที่ สอง เรมิ่ กินกับไขด่ าว เบคอน และสลัดผักสสี นั น่ากินทเ่ี ธอทำไว้ เธอลุกขพ้นึิชญไปดดาแู รลาอะเยปาดิ กปพรูดะอตะูเมไรื่อบเาหงน็ อวยา่ า่ เงปต็นอ่ คนสแง่ ขต่เอสงยี งกดกรงิ่ หน้าห้องกลับดังข้นึ กอ่ น “ฉันไมไ่ ด้สัง่ อะไรไว้นะคะ” เธอเงยหน้าบอกอยา่ งมึนๆ “ผมมาสง่ ตามหน้าท่ี มิสกรณุ าเซน็ รับด้วยครับ” “อะไรน่ะ” ได้วา่ น่าหจญะเงิ ปสน็ าวภเาอพียวงาคดอมหอัวงใหจ่อเธกอรเะตด้นาษแรสงนี ข้ำณตาะลเซเรน็ ยี รบับๆ ท่ขี นาดใหญ่พอสมควรและคิด หยบิ ทปิ ให้ และบอกให้เขารอสักครเู่ พอ่ื ไป พิชญดาราหอบพัสดุทห่ี ่อเอาไว้อยา่ งดีเข้าไปในห้อง วางมันไว้บนโต๊ะกระจกแล้ว ใชค้ ัตเตอร์ตัดกระดาษห่อออกอยา่ งระมัดระวัง ภาพดอกสโนว์ ดรอปสขี าวทีม่ ีใบสเี ขียว ซงึ่ อยทู่ ่ามกลางสายหมอกจางๆ กับแสงเรอื่ เรอื งของดวงอาทิตย์ ท่กี ำลังจะข้ึน ณ ขอบ ฟ้าปรากฏสสู่ ายตา มือเล็กแตะรมิ ฝีปากด้วยความแปลกใจปนต้นื ตัน “อะไรกันนี่” มกี ระดาษโพสต์ อติ แผน่ เลก็ แปะอยู่ทม่ี ุมหนึ่งของรปู ภาพ ‘ของขวัญวันเกดิ ทเี่ พลินอยากให้คุณชายจักร... รัก โดมนิ กิ ’

“ชอบไหม ฮันน่ี” เสยี งห้าวดังมาจากบรเิ วณกรอบประตเู ชอ่ื มห้องนั่งเลน่ ทใี่ ชร้ ับแขกกับห้องครวั ด้านหลัง พชิ ญดาราหันไปมอง ปลาบปล้ืมกับสงิ่ ทเี่ ขาให้ เธอกะพรบิ ตาถๆี่ กลั้นน้ำตา ลกุ ข้ึนไปหาอ้อมแขนท่ีอ้ารออย่างเตม็ ใจ “ขอบคุณค่ะ ฉันชอบมาก” เธอกอดชายหนมุ่ แนน่ จนเขาเกือบหายใจไมอ่ อก แถมยังเจบ็ แผลแทบตายแต่โด มนิ กิ ไม่บน่ “ถ้าเพลินชอบ ผมก็มคี วามสขุ ” “ฉันรักคณุ ” คำสารภาพรกั ท่เี ธอไม่เคยพูดมากอ่ นกระชากลมหายใจของเขาไป ชายหนุ่มรสู้ กึ เหมอื นหัวใจหยุดทำงาน ก่อนที่อวัยวะซงึ่ ทำหน้าทส่ี บู ฉีดโลหติ จะเต้นแรงเหมอื นวัยรนุ่ ทีฮ่ อร์โมนยังพล่งุ พล่าน กำลังวังชากลับคนื มาอย่างนา่ อัศจรรย์ เขายอ่ ตัวลงอกี นิดเพ่อื อุ้มเธอหมนุ ไปรอบๆ “ขอบใจจ้ะฮันน่ี ผมก็รักเพลินทส่ี ดุ ” เขาพดู ชดิ ใบหทู ี่ข้ึนสแี ดงเรอ่ื นา่ รกั “แตฉ่ ันจะจ่ายเงนิ คนื ให้นะคะ เพราะมันเป็นของทีฉ่ ันตั้งใจจะซ้อื ให้คุณลงุ ” เธอ ฟกัรนะแซนบิ ่นบกอลกั้นข้าเสงหยี ูงคแรลางะกัดใรบา่ งหกชู าายยตหนื่ นต่มุ ัวอเพยา่รงาขะค้เี ลวน่ามสสง่ ขผุ จลาใกหก้มาันรกแรดะงทแำปขรอ๊ดงเธโอดจมนินอิกยขากบ โกรธก็โกรธไม่ลง “จ่ายกไ็ ด้ แตต่ ้องจ่ายจากเงนิ เดอื นของเพลนิ ” “อย่างน้ันก็ได้ค่ะ” เธอขยกุ ขยกิ ให้เขาปล่อยตัวลง ชไ้ี ปยังภาพวาดในกรอบกระจกใส “คณุ ได้มาได้ยังไงกันคะ ไปซ้อื ตอ่ จากลกู ค้าคนน้ันเหรอ เขาขายตอ่ แพงรเึ ปลา่ ” “ราคาเดิม รสี เปน็ นักต่อรองทเ่ี ก่ง” ชายหนมุ่ บอกกลั้วหัวเราะ “ฉันต้องขอบคุณเขาด้วย แต่ขอบคณุ คณุ ทสี่ ดุ ”

“ฮ่อื เพลนิ ไปกนิ ข้าวตอ่ เถอะ เด๋ยี วผมขับรถไปสง่ ที่มหาวทิ ยาลัย” “คณุ ไมต่ ้องไปทำงานแล้วใชไ่ หมคะ” “งานเสรจ็ ตั้งแต่เมื่อวานจ้ะ” พอเขาบอกอยา่ งน้ัน คนทย่ี ังดีใจไมห่ ายกต็ ้องคิดหนักข้ึนมาอีก เขาไมม่ ีงานทำ หรอื ไมก่ ไ็ ม่ยอมกลับไปทำงาน และเธอสังหรณ์ ใจวา่ เขาคงไม่ยอมไปจากเธอแนๆ่ เมอื่ ก้ี เธอเดินหมากพลาดไปหนอ่ ยเพราะความปลาบปล้มื ยินดีทีไ่ ด้รบั ภาพซงึ่ ไม่คดิ ว่าจะมี โอกาสได้มาอกี แล้ว จนเผลอแสดงความดีใจและสารภาพรกั กับเขาเสยี หมด ตอนน้โี ด มินิกคงลำพองใจน่าดู อยา่ งน้ีคงไล่กลับลำบากกว่าเดิมแน่ ในเมือ่ เขาร้แู ล้ววา่ ตนเอง ถอื ไพ่เหนอื กวา่ หญิงสาวถอนใจหลายเฮือกเม่อื ข้ึนมาอยูบ่ นรถ โดมินกิ เปลี่ยนเสอ้ื ผ้าชดุ ใหมท่ ี่รี สห้วิ มาให้ ท้ังค่อู อกจากหอพักของเธอได้ไม่นานเสยี งโทรศพั ท์ มือถือกด็ ังข้ึน เธอ ขมวดค้วิ เมือ่ เหน็ เบอร์แปลกๆ “สวัสดีค่ะ” “เพลนิ นีเ่ พ่อื นเองนะ เด๋ียววันน้ที ุ่มนงึ เราก็ถึงชคิ าโกแล้ว ตัวออกมารบั เราด้วย นะ ตอนน้เี ราอย่ทู ีส่ นามบินนารติ ะ...” อกี ฝา่ ยแจ้งเทอร์มนิ อลเกตที่จะออกมาเรยี บรอ้ ย และบอกว่าจะสง่ ข้อความให้อกี ทีโดยไม่ให้เธอตั้งตัว คำบอกรา่ เรงิ ของลกู พี่ลูกน้องวัยเดยี วกันทำให้เธอตกใจจนเกือบทำมือถอื หล่น “เพ่ือน! ไม่เหน็ บอกก่อนเลยว่าจะมา” “ทำไมล่ะ หรอื เพลนิ ไม่อยากให้เราไปหา” “ไม่ใชอ่ ยา่ งน้ัน” หญิงสาวอึกอัก เห็นคนขับหันมาเลิกค้วิ มองเพราะเธอพดู ภาษา ไทย “แต่นึกวา่ จะโทร. บอกก่อน จะได้จัดห้องหับไว้รอ” “โอ๊ย! เรานอนทไี่ หนยังไงกไ็ ด้ ไม่ใชแ่ ขกกติ ตมิ ศกั ด์ ทิ ่ีไหน อย่าลืมนะ มารับ ด้วย” แพรวพรรณรายบอกเสยี งสดชนื่ ไม่มีทที า่ จะรบั รถู้ งึ ความชอ็ กของเธอ

ก็จะไม่ให้ชอ็ กยังไงไหว เขายังอยู่ทีห่ ้องและคงไมย่ อมกลับไปแนๆ่ คนด้อื ด้าน อย่างนั้นเธอร้ดู ี และถ้าขืนแพรวพรรณรายมาเจอแล้วเกบ็ เอาไปฟ้องคณุ ลงุ ...โอย ไม่ อยากคิด “จ้ะ” เธอรับคำเสยี งออ่ ย สนทนากันอีกสองสามคำเพราะฝา่ ยน้ันบอกว่าขนของ จากแม่ศรมี าฝากเพียบ และตนเองมาเพ่ือพักร้อน กะให้ลูกพล่ี ูกน้องพาเทย่ี วเต็มท่ี “ใครโทร. มาน่ะ ฮันน”ี่ “เพื่อนคะ่ จะมานอนทห่ี ้องด้วย เขามาพักรอ้ นท่ชี คิ าโกเพราะเพง่ิ ทำขา่ วใหญ่ เสรจ็ ” คนที่พอรคู้ วามเคลอ่ื นไหวทางเมอื งไทยจากการพดู คุยกันเกอื บทุกอาทติ ย์ บอก ปรายตามองชายหนุ่มอย่างมีความหมาย “คุณคงต้องให้รสี มารับกลับโรงแรมแล้วละ” “ไม่กลับ เพือ่ นมาก็ให้แฟนเขาไปรบั สิ เรอ่ื งอะไรจะมานอนกับแฟนผม” อหัทวุ เารนาดะ“ล้วแัน่ยฟคนวเาขเมลาแา่?เ”ปรลอื่ กงพญใจิชาเตญปิข็นดอารงระเายธทะอวกนับคหำม่องมงรสาชดุ วขงดี ศเ์พอัคราระชั ไใมห่เค้ฟยังรย้มูดื ายกาอ่ วน โดมินกิ เลย โดยหญิงสาว “โอ้โห เพื่อนรา้ ยจรงิ ไมเ่ ห็นเคยเล่าให้ฟังเลย” “คงเขนิ ม้ัง ฮันนี”่ “ก็จรงิ คะ่ โอ้โห...” เธอยังอุทานด้วยความมนึ งง เห็นทีคืนน้จี ะต้องซักอีกฝา่ ยให้ หนักเสยี แล้ว “แตว่ า่ เพ่ือนเปน็ ผู้หญงิ ยังไม่แต่งงาน จะไปพักกับพช่ี ายอัครได้ยังไงล่ะคะ” “ทำไมจะไม่ได้ ไม่แปลกสกั หนอ่ ย คณุ ลงุ ของเพลนิ กร็ ับรทู้ กุ อยา่ งแล้ว เพอ่ื นมา นีจ่ ะได้ทำความร้จู ักครอบครัวของอาเชอร์กับรอสส์ด้วย ตาเฒา่ นัน่ คงอยากพบวา่ ที่ ลกู สะใภ้เตม็ แก่” “ถึงงั้นกเ็ ถอะ ฉันวา่ เพอ่ื นคงมานอนกับฉันกอ่ นอย่ดู ี” “อย่าหว่ งเรอื่ งนั้นเลย เด๋ียวผมจัดการเอง ถึงไงอาเชอร์ก็ไมย่ อมให้มานอนกับ

เพลินอยู่แล้ว” คนฟังได้แต่กะพรบิ ตาปรบิ ๆ ร้สู กึ ท้ังแปลกใจท้ังขายหน้าทเี่ ขารทู้ ุกอย่าง แต่เธอ เองกลับไม่ร้เู รอ่ื งอะไรเลย “พ่ีชายอัครจะจัดการได้แน่เหรอคะ” ท่ีถามเพราะรพู้ ษิ สงของญาติสาวดี “ยง่ิ กว่าแนเ่ สยี อีก เอาไว้เพลินค่อยเจอเพ่ือนพรงุ่ น้ี ผมจะไปสง่ เอง” “เมอ่ื ไหรค่ ุณจะกลับชคิ าโก” “ไม่รจู้ ้ะ อาจจะสักสหี่ ้าวัน จะวา่ ไปผมยังไม่หายดี พักอีกสักหนอ่ ยให้เมยี โอ๋กด็ ”ี ฟังดไู ม่เหมือนคนบ้างานอยา่ งทีเ่ ขาเปน็ เลยสกั นดิ ถ้าบอกว่าพักเพื่ออยู่หาเรอ่ื ง ก่อกวนเธอจะนา่ เชอ่ื ถือกวา่ พชิ ญดาราทำหน้ามุ่ย สมองคิดหาวิธีกำจัดอดีตแฟนหนุ่ม ออกไปจากห้องโดยเรว็ จะเกิดปแัญต่ถห้าากหำนจัักดตไมาม่ไดม้ า เห็นทเี ธอเองนั่นแหละท่ีจะต้องระเหจ็ ย้ายของออกเอง ก่อนที่ “เพลนิ จะให้มารบั กี่โมง” “ไมต่ ้องมาหรอกค่ะ วันน้ฉี ันมีนัดชว่ ยงานวจิ ัยโพรเจกต์ พิเศษให้ศาสตราจารย์ บราวน์ หลังเลิกเรยี น แล้วก็จะไปทำงานตอ่ เลยจะกลับบ้านเอง” “ผมอย่นู ่ี จะปล่อยให้เพลินกลับเองได้ยังไง ง้ันเด๋ยี วผมจะไปดูรถให้สักคันจะ ได้ไปไหนมาไหนสะดวก ไมต่ ้องข้นึ รถเมล์ เพลนิ อยากได้รนุ่ ไหนจ๊ะ ผมชอบจากัวร์” อดตี แฟนวางแผนให้เสรจ็ สรรพ แถมยังหันมาขอความเหน็ เสยี งนมุ่ ซงึ่ ไม่ทำให้เธอ อารมณ์ ดขี ้ึนเลยสกั นิด “ไมม่ ีใบขับขค่ี ะ่ อีกอยา่ งข้นึ รถเมล์ กไ็ มล่ ำบากอะไร ฉันชนิ แล้ว” “ไม่มีก็ไปขอ เพลนิ ขับรถเป็นใชไ่ หม” “ก็...ค่ะ” “ง้ันก็ไปทำเสยี ” “ไมท่ ำ อย่ามายงุ่ ไม่ชอบให้ใครมาออกคำสงั่ ” เธอโต้หน้าแดงจัดเพราะความ

โกรธ “ไม่ง้ันผมจะสง่ คนขับรถให้มาทำงานที่น่ี เอาไว้รับสง่ เพลิน อยา่ งน้ันกด็ นี ะฮันน่ี เพลินจะได้ไมเ่ หน่ือย” ทคำออยยรา่ับงฮสน่มึ ง่้ัน! เถเธธ้าอไอมคน่ใงึกชขภเา่ ดยาพ็กหตนมา้ามหเพแาเ่อืลศ้นวรอฝษยงูฐาี กแหจลระะอื เกผอล้านู หาำยัวปเโปรขะน็ กเทตผัศวนตกังล็คกงใตนแ้อหปงงรเะปเท็นศพนว้ีหกามกามเฟคี ียนนข่ีลับะรถขมืนา “ไม่เอาค่ะ ก็บอกวา่ อย่ามายงุ่ ” “เสยี ใจ ฮันน่ี ผมจะไม่ยอมให้เพลนิ ตะลอนๆ ไปไหนมาไหนอย่างทเี่ คยทำมา อีกแล้ว” “แล้วไอ้ที่ฉันเคยทำมามันเป็นยังไงคะ ฉันทำให้คณุ อับอายขายหน้าตรงไหน” “เพลินก็ร้วู ่าผมไมเ่ คยอับอายในตัวเพลิน” โดมินกิ ลากเสยี ง ยกมอื ขวาลูบผม เธอเลน่ แตเ่ จ้าตัวเอนตัวหนี “แต่มันทำให้แฟนผมเหมอื นเดก็ อนาถา ผมไมช่ อบท่ีเพลนิ มนี ้อยกวา่ ผู้หญงิ คน อื่น” เมปอี น็ ดกีตาแร“ฟกมนาีทร่มีมทาาีม่ กอีนเอก้อกินยคไกำปสว่าัง่ คเกนนิอหคืน่ รวอือาพามจยตทา้อำยใงาหกม้ฉายรันัดมเยอีคยี ะวไดารมนทสั่น่เี ขกุ นกิน่ีใวคหา่ ว้เกพา็ไมรดาต้ ะ้อกคงดิากรวมา่ารมีฉทาันำกใเหปอ้ไ็นมยเม่าด่ งีคก็ เวชอานน่ มกาสถาขุรา ฉันพอใจกับชวี ิตสมถะของตัวเอง” “เพลินไม่บ่นง้ันน่เี วลาผมรกั เพลิน ออกจะโลภเรยี กรอ้ งจนผมหมดแรง” “อยา่ มานอกเรอื่ งนะ ฉันไมเ่ คยทำงั้นเสยี หน่อย” พิชญดารากำมอื แน่น ขม่ ใจไมใ่ ห้เผลอซัดหน้าคนท่ีกำลังขับรถคุยกับเธออย่าง ใจเยน็ เขาดูไมเ่ ดอื ดรอ้ นที่เหน็ เธอตอ่ ต้าน อันทจ่ี รงิ ดูเหมอื นเขาจะสนุกที่ได้ตอ่ ปากตอ่ คำกับเธอด้วยซ้ำ “มันเปน็ เรอ่ื งเดียวกันนั่นแหละ ทูนหัว มแี ฟนรวยขนาดผมแต่ต้องข้ึนรถเมล์

ทำงานพิเศษ มันไมแ่ ปลกหรอกเรอะ คนอืน่ เขาจะคดิ วา่ ผมเล้ียงแฟนยังไงให้อดๆ อ ยากๆ ผมอยากให้เพลนิ มคี วามสขุ ไมล่ ำบาก” “อดๆ อยากๆ มันออกจะเป็นคำทม่ี ากเกินไปหน่อย ว่าม้ัย” หญงิ สาวย้อนเสยี ง ตำ่ ร้สู กึ มเี สยี งว้ิงๆ ในชอ่ งหู ผ้ชู ายอะไรอยา่ งน้ี น่าเอามาเป็นพ่อของลกู ไหมเนย่ี ดีแล้วที่เธอตัดไฟเสยี แต่ต้น ลม คนอยา่ งน้ีขืนต้องมาเล้ียงลูกของเธอ มหี วังดอนกับพอล เอ๊ย! ดรณั ภพกับพลก ฤตเสยี คนเหมอื นพอ่ มันหมด “อะไรทนี่ ้อยกวา่ มาตรฐานสำหรบั แฟนผมกถ็ ือวา่ อนาถา อดๆ อยากๆ ทั้งนั้น แหละ เพลนิ เลือกเอาวา่ จะขับรถเอง หรอื เอาคนขับรถ เรอ่ื งทร่ี ้านอาหารกเ็ หมอื นกัน ลาออกแล้วตั้งใจเรยี น เราจะได้อยูด่ ้วยกันไวๆ ไม่ดกี ว่าเหรอฮันน”่ี “จำได้วา่ เราคุยเรอ่ื งน้ีกันไปแล้วนะคะ ฉันจะไม่ลาออก เพราะคณุ สัง่ ให้ออก หรอก” “เรยี กว่าขอร้องจะดีกวา่ เพลนิ บอกเองว่าให้เราค่อยๆ เป็นคอ่ ยๆ ไป ดังน้ันถงึ ผมอยากซ้อื รา้ นอาหารนัน่ แล้วไลเ่ พลนิ ออก หรอื สง่ คนไปเผารา้ นให้กจิ การมัน วอดวาย...” “โอ๊ย! ถงึ แล้ว ไปไกลๆ เลยนะ” รถจอดลงหน้าตกึ คณะของเธอโดยทค่ี นขับไมต่ ้องถามเธอตามเคย “เลิกก่ีโมง จะมารับ” “ไมต่ ้องมา จะกลับเอง” เธอเปิดประตูรถ แตเ่ ปดิ ไมอ่ อก เลยหันมาทำตาขวางใสเ่ จ้าของรถ “เปดิ นะ” “บอกกอ่ นวา่ จะให้มารับก่ีโมง การทผ่ี มรกั เพลินไม่ได้แปลวา่ จะต้องตามใจกันจน เหลิงนะ ฮันนี่ ถ้าผมหมดความอดทน เพลินนัน่ แหละจะเดือดร้อน” “นี่คุณขู่ฉัน?”

เธอกำที่เปิดประตรู ถแนน่ “ไม่ได้ขู่จ้ะ วา่ ไง กญุ แจห้องอยู่กับผม จำได้มั้ย ถ้าผมออกจากห้องชว่ งทีเ่ พลนิ กลับหอพัก เพลินจะเข้าห้องยังไง” “คณุ เอากญุ แจของฉันไปตั้งแต่เม่อื ไหร”่ เธอรบี ค้นกระเป๋าวนุ่ วาย เมอื่ หาไมเ่ จอเลยเงยหน้าถลึงตาใส่ “ไม่เอามาแล้วผมจะกลับไปนอนยังไง คนไมส่ บายจะให้ตะลอนๆ ไปข้างนอกรึ ไงจ๊ะ” “มันกใ็ ช่ แต่นา่ จะบอกฉันก่อน” เสยี งเธออ่อยลงอยา่ งสำนึกผดิ “จนถงึ มหาวิทยาลัยแล้ว เพลนิ ยังไมเ่ หน็ ห่วงวา่ ผมจะกลับห้องยังไง ขนื รอให้ เพลนิ คดิ เองได้ ผมคงต้องนอนเฝ้าหน้าประตูห้อง เลิกกโ่ี มง ฮันนี่” เสยี งของเขาดุ เด็ดขาดข้ึน กะอแี คจ่ ะมารบั เธอเถยี งไมห่ ยุดต้ังแตเ่ รมิ่ เดนิ ทางจนถงึ ปลายทาง แม่คุณเอ๊ย! มันนา่ จับเฆยี่ นนัก! “บ่ายสอง” เป็นอันวา่ เธอแพ้ในยกแรก เขายอมปลดล็อกให้ สาวน้อยหอบข้าวของและ หนังสอื ก้าวลงจากรถ อากาศไม่เย็นนัก แต่แก้มเธอแดงจัด แนใ่ จวา่ ถ้าอยู่กับ โดมินิก ไรเดอร์ เบดฟอร์ด เธอสามารถโกรธได้ในหนึ่งวัน นับรวมกันมากกวา่ ทเี่ คยโกรธคน อ่นื มาตลอดชวี ิตเสยี อกี สง่ แลเพะื่อเพนรราว่ะมรถมขหอาวงทิเขยาาเลปัยน็ ทรจีถ่ ำเเปธิดอปไรดะ้มทอนุ งมาทด้กวุ ยคคนวจาึงมมออยงาเกหรน็ ้อู คยนาขกับเหซน็ ง่ึ ทเปเ่ี ธ็นอหมนคี ุ่มนมมาดา เจ้าพ่อสวมเส้อื เช้ติ สขี าว กางเกงยนี และแวน่ ดำสดุ เท่ โอ้! สวรรค์ ทำไมต้องสร้างผู้ชายคนน้มี าทรมานลกู ด้วย!

21 ข้ อแลกเปลี ่ยนของการปกปิ ดความลั บ โดมนิ กิ วนรถกลับออกจากมหาวทิ ยาลัยชคิ าโก หยบิ มือถือออกมาเสยี บบลทู ทู โทร. หาเพื่อน มีเสยี งรอสายดังไม่กคี่ รงั้ ปลายสายกก็ ดรบั “ไง มาชคิ าโกได้นกึ วา่ อาการคงดขี ้ึน ท่แี ท้ก็ใจเสาะเรยี กหมอตอนใกล้เทยี่ งคืน” “ฉันมาทำงาน” ชายหนุ่มตอบเซง็ ๆ อย่างไอด้ดูเห็อมกอืเฟนรใเคซรน่ ต่อใแคลระจมะันรคู้ไมวม่ามคี เวคาลมือ่ ลนะอไหายวขใจอเงลเยขทาหที่ มำตดัวเไปม็นเ่ วโ้ทนรแโมข้ก่งระทไั่องเ้หพมือ่ อนชเากต่าิ ชัว่ ! ไมม่ จี รรยาบรรณ ไม่รจู้ ักรกั ษาความลับของคนไข้ เขาน่าจะปล่อยขา่ วว่าบรษิ ทั ยา ของมันเอายาหมดอายุออกมาขาย “มาทำงาน สมควรกลับตั้งแต่เม่ือวานแล้ว แวะไปอ้อนแฟนก็บอกมาเถอะว่ะ ไม่ ต้องอาย” แซวเสรจ็ ก็หัวเราะครกึ ครน้ื ทา่ ทางมคี วามสขุ มาก “น้องเพลนิ เรยี บรอ้ ยน่ารักเนอะ นายคงมคี วามสขุ จนเปรมเลยส”ิ “ใช่ เรยี บร้อยนา่ รักจนฉันน้ำตาไหลเลยวะ่ ” โดมนิ ิกประชด “ฉันหวังวา่ เมียแกคงไม่รา้ ยกาจเท่าน้ีนะ อาเชอร์ เดก็ บ้าน่ีเปน็ สตั ว์ โลกจอมป่วน ทสี่ ดุ เท่าที่ฉันเคยเจอ ถ้าฉันหมดความอดทนข้นึ มาเมือ่ ไหร่ สงสัยจะได้ลงไม้ลงมอื กัน บ้าง” “ตัวแค่นั้น ถ้าลงมือหนักจะไหวเหรอวะ ฮา่ ๆๆ” โดมนิ ิกเบ้ปาก โหนกแก้มเป็นสเี ข้ม ไมย่ อมหลุดให้มันเกบ็ เอาไปแซวต่อวันหลัง ก่อนเข้าเรอื่ งแทน “วันน้ไี ปรับแฟนนายท่สี นามบินด้วย ร้เู วลาเครอื่ งลงหรอื เปล่า”

“ร้แู ล้ว พ่อตาฉันโทร. มาบอก” “ชะ! ยังไมท่ ันได้แตง่ เรยี กเขาว่าพอ่ ตา” “ใชซ่ ้ี ฉันมันช้า” คำวา่ ‘ชา้ ’ ลากยาว “ใครจะเหมอื นนายละ่ ระวังน้องเพลินจะ พยศหนักนะเว้ย!” “รแู้ ล้วก็ดี เด๋ยี วพรงุ่ น้จี ะพาเพลินไปหา” ชายหน่มุ ตัดบทแล้ววางสาย มอื ข้ึนมพาชิดญเู วดลาาแราลน้วังห่ คยอิบยหอนยังูบ่ สรอืเิ วขณ้นึ มเดาเิมปติดออนา่ บน่าเมย่ือสไอมงเ่โหม็นงวกี่แวว่าวขอหงญโดงิ มสนิาวิกยกนาเฬธอกิ อาขา่ น้อ หนังสอื วิชาใหม่ท่ลี งเรยี นได้หน่ึงบทก็มีเสยี งทักข้ึนด้านข้าง “อยนู่ ่เี อง เธอใชม่ ั้ยท่ที ำให้มาร์ธาเดอื ดร้อน” สองสแาวลทะมม่ี ัอกไงปมไาหดน้วยมสาไาหยนตดาไ้วมยเ่ กปันน็ หญิงสาวเงยหน้าข้ึนมองอย่างไมเ่ ตม็ ใจนัก เสมอยนื อยู่ข้างโต๊ะทีเ่ ธอกำลังนั่งอ่านหนังสอื อยู่ มติ ร...เพื่อนสนทิ ของมาร์ธา เจสกับบาร์บารา “มอี ะไร” “เธอน่นี อกจากจะปากดีแล้วยังรา้ ยไม่ใชเ่ ลน่ ” คนฟังกลอกตาไปมา ยังนึกไม่ออกว่าอกี ฝา่ ยต้องการอะไรจากตน “ขอบใจทชี่ ม” บอกเสรจ็ กก็ ้มหน้าลงอ่านหนังสอื ตอ่ ก่อนจะขมวดค้ิวเมื่อ หนังสอื ถูกกระชากไป ขแทนบาดไมไ“หม่ อนีคยน่าไมคมบาใ่ ทดชำ้วค่เปยน็นทไี่เเมธธ่อสอนจคะใงตจค้อฉิดงันวม่านาตกะัวาเงอเปธงีอกเปปท็นำกในปห้าอ้มงงฟาเรล้า์ธยาสเแลักติกนต่ คดิอบน”กนับ้ีรฉ้แู ันล้วแสมวิ ่น่าแั่นมย่นังัน่ ทรำ้าใยหก้ฉาันจ “ฮอ่ื แล้วยังไง” รับสกั ทพี ิชตญากดลามราโยตกเหมลอื ือขบ้ึนมเอท้างคเวาลงาท่นีกาำฬลังกิ คาิขด้อว่ามออื ดตี คแ้ิวฟขนมขวอดงมเนุ่ธอหมนัวักทกำวอา่ ะเไดรมิ อยบู่ถา่ งึ ยไสมอ่มงา

โมงครง่ึ แล้ว ถ้าอกี ห้านาทไี มม่ ารบั กจ็ ะไม่รอแล้วนะ “เธอต้องรบั ผิดชอบ คนผิวเหลอื งท่มี าอาศยั ประเทศคนอ่ืนเรยี นอยา่ งเธอถือดี ยังไงมายงุ่ เรอื่ งสว่ นตัวของพวกฉัน” อะโห...มกี ารเหยยี ดสผี วิ อีกด้วย “รบั ผดิ ชอบยังไงละ่ ” พอถามอยา่ งนั้น แทนท่ีจะตอบ สองสาวกลับหันไปมองหน้ากันอยา่ งมีเลศนัย กอ่ นทีเ่ จสจะกระชากกระเป๋าของเธอข้ึนโดยเรว็ จนหญิงสาวทย่ี ังไม่ทันต้ังตัวคว้าเอาไว้ ไมท่ ัน เจสเทข้าวของทกุ อย่างลงบนโต๊ะ ขณะทบ่ี าร์บาราถือโอกาสวางซองพลาสตกิ ใส เล็กๆ ไว้ในกองข้าวของอยา่ งรวดเรว็ “ฉันคิดแล้ววา่ เธอต้องใชย้ าพวกน้ี” บาร์บาราเอ่ยข้ึนเสยี งสงู ดังจนให้แนใ่ จวา่ คนทอี่ ยู่บรเิ วณน้ันจะได้ยินและหันมามอง “นม่ี ันผงขาวนี่ เธอใชเ้ ฮโรอีนใชไ่ หม” “ไม่นกึ วา่ ว่าทีน่ ักศกึ ษาทนุ ปรญิ ญาเอกของศาสตราจารย์ บราวน์ ทเี่ รยี นเกง่ นักเกง่ หนาท่แี ท้กใ็ ช้ยาเสพตดิ ฉันอยากรนู้ ักว่าถ้าทางมหาวทิ ยาลัยรเู้ รอ่ื งน้จี ะยังให้ทนุ แกค่ นที่ มคี วามประพฤตอิ ยา่ งเธออกี หรอื เปล่า” เสยี งทีท่ ั้งคูใ่ ช้ดังพอท่ีจะทำให้หลายคนเข้ามาเมียงมองใกล้ๆ และโชครา้ ยทหี่ นึง่ ในนั้นคือศาสตราจารย์ บราวน์ พชิ ญดาราตัวแขง็ เพราะไม่คดิ ว่าอีกฝ่ายจะเล่นแรง ขนาดน้ี “เพิร์ล เกิดอะไรข้ึน” ศาสตราจารย์ วัยกลางคนเดนิ เข้ามาถาม อธกิ ารบ“กด็น”ี ักเจศสกึ รษบี าฟข้อองงศสาสหี ตนร้าาเปจา็นรเยด์ นอื ะ่ ดสเปคิ น็ะ ร้อนพกยาซะด้วย หนจู ะเอาเรอ่ื งไปแจ้ง “เธอไมน่ ่าทำอย่างน้เี ลยนะเพริ ์ล ฉันนกึ ว่าเธอเป็นคนดีซะอกี ” “ยานเ่ี ป็นของคณุ จรงิ หรอื เพิร์ล” อาจารย์ ท่ปี รกึ ษาของเธอถาม ทา่ ทางเขาเหมอื น ไมอ่ ยากเชอ่ื แต่ก็มคี วามคลางแคลงอยใู่ นแววตายามลดสายตาลงมองซองพลาสตกิ ใส

บนโต๊ะหน้าเธอ พิชญดาราถอนใจ เงยหน้ามองสองสาวทท่ี ำทา่ ไมส่ บายใจแต่แววตาสาแกใ่ จอยู่ ในทีอยา่ งปวดหัว รอบกายเธอยังมนี ักศกึ ษาอกี หลายคนที่เข้ามาเมยี งมองเหตุการณ์ และเรม่ิ คยุ กันเบาๆ “ไม่ใชข่ องหนหู รอกค่ะ ของสองคนน้ีต่างหาก หนูยังไม่ได้แตะต้องมันเลย รับรองวา่ ไม่มีลายน้ิวมอื หนอู ยูบ่ นซองน้ีแน่ รบกวนขออย่าให้ใครจับข้าวของบนโต๊ะน้ี จนกวา่ ตำรวจจะมานะคะ จะได้ตรวจรา่ งกายเราท้ังสามคนให้เสรจ็ ๆ” “อยา่ มาใสร่ า้ ยฉันนะ ฉันไมเ่ คยเสพยา แล้วฉันกจ็ ะไมต่ รวจด้วย ยาอย่ใู น กระเป๋าเธอ จะมาเก่ียวกับพวกฉันได้ยังไง” บาร์บาราหน้าเผอื ดสี เมื่ออยู่ๆ เหยอ่ื ทีค่ ิดว่าจะเค้ยี วง่ายไม่ยอมรับ แถมยังเล่น กลับอย่างใจเยน็ “ตำรวจต้องอยากร้วู ่าทำไมอยๆู่ เธอสองคนถงึ รวู้ า่ ฉันมยี าในครอบครองจนถงึ ขไหนนาดอมยาแ่เู ปยน็ ่งกพรยะาเนป๋าใฉหั้นฉัแนลดะ้วเยทนขอะคงละ”งกองบนโต๊ะอยา่ งน้ี ใครท่ไี มม่ อี ะไรทำอย่าเพิง่ ไป พิชญดาราหยบิ โทรศพั ท์ มอื ถอื ข้นึ มากด 911 เพือ่ แจ้งเหตโุ ดยไมเ่ สยี เวลาต่อรอง เสยี งวพิ ากษ์วจิ ารณ์ รอบตัวหนักข้ึนจนสองสาวหันไปมองหน้ากันเองเลก่ิ ลัก่ สรอหี เนป้าน็ ศพาสยตานราจารย์ บราวน์ ผอ่ นคลายลงและช้มี ือให้นักศกึ ษาคนอน่ื หาทนี่ ัง่ ใกล้ๆ เพือ่ อยู่เป็น“เคพุณื่อนสกอ็แงคล้วนกนันัง่ ”อยเขตู่ ารบงนอ้กแี หแลล้วะทตรำดุ รตวัวจนมัง่าแลลง้ขว้จางะลไดูก้จศัดษิ กยา์ ครในหโ้ปมันรดเสรจ็ ๆ ไป ผมจะ “ผมนึกว่าคุณกลับบ้านแล้วเสยี อีก” “รอ เออ่ ...เพอ่ื นมารับน่ะค่ะ ศาสตราจารย์ แต่เจอสองคนนี่เข้าเสยี ก่อน” เธอ ตอบ รถเปดิ ประทนุ แล่นเข้ามาจอดบรเิ วณดังกล่าว ตากลมโตเลยลดลงมองเวลาอีกที บา่ ยสองโมงสสี่ บิ นาที

ชายหน่มุ กับรถราคาแพงของเขาได้รบั ความสนใจจากคนทั้งหมดทันที เขาก้าวลง จากรถเดนิ เข้ามาหา มองสถานการณ์ รอบด้านอยา่ งประเมนิ เพราะมีคนอยู่มากผิดปกติ ขณะท่ีแฟนสาวนั่งหน้าม่ยุ อยทู่ ่ีโต๊ะกับชายวัยกลางคนท่าทางภมู ิฐาน “เกดิ อะไรข้ึน ฮันนี่ น่ีมันงานคนื สเู่ หย้ารยึ ังไง...ศาสตราจารย์ บราวน์ ” ประโยค หลังเขาทักโปรเฟสเซอร์ “เบดฟอร์ด คณุ มาทำอะไรท่ีน่”ี เปน็ ท่ีปบรกรึ าษวานใ์ ลหุ้กตขำร้ึนวจจับมแลอื ้วกกับ้มโดลมงมินอิกงซลง่ึ กู เคศยษิ พยบ์ สกาวันกมอ่ ากนอ่จะนเตข้ั้งาใแจตใ่เกนิดเวคลดาีขตอ่องมราสี ซงึ่ มีเขา “คุณเป็นเพ่อื นของเพิร์ล?” “เป็นแฟนครับ ไม่ใชเ่ พอื่ น ผมพอจะร้ไู ด้ไหมว่าเกดิ อะไรข้นึ แล้วทำไมข้าวของ ของเพลนิ ถงึ วางเกลอื่ นกลาดอยบู่ นโต๊ะ มใี ครเลน่ ตลกอะไรร”ึ โดมนิ กิ ถามเสยี งตำ่ กวาดสายตาท่ีสามารถขม่ ขวัญใครต่อใครได้โดยไม่ต้องใช้คำพูดไปโดยรอบ สายตาของเขาไปหยุดอยทู่ ี่สองสาวซง่ึ นัง่ หน้าซดี กำลังจ้องมาทีเ่ ขาอย่าง หวาดหวัน่ โดยเฉพาะเมือ่ ร้คู วามสมั พันธ์ ระหวา่ งชายหนุม่ ผ้มู าใหม่กับหญงิ สาวทต่ี นหา เรอื่ งเอาไว้ โทร. เร“ยีสกอตงคำรนวนจมัน่ าบแอลก้วว”า่ ศเพาสริ ์ลตพรากจยาราเยส์ บพรตาวดิ น์ ตอผบมแกท็ไนมร่ ว้คู ่านเรฟอื่ ังงเเลปยน็ หมราตี่ ยาังลไงง แต่เพริ ์ล “อ้อ! งั้นผมจะโทร. เรยี กทนายเข้ามาจัดการด้วย จะได้ถือโอกาสฟ้องข้อหาหม่นิ ประมาท เรยี กค่าเสยี หายให้คุ้มโทษฐานท่ีทำให้แฟนผมเสอ่ื มเสยี ชอ่ื เสยี ง” เขามองสองสาวต้ังแต่หัวจดเท้าด้วยสายตาเย็นชา “ใสค่ วามเพ่ือหวังให้คนอื่นได้รบั ความเดอื ดรอ้ น พวกเธอน่าจะถือโอกาสลาออก จากมหาวทิ ยาลัยเลยนะ เพราะฉันแน่ใจว่าเธอสองคนจะได้ต่อสคู้ ดีจนไมม่ เี วลาไปทำ อย่างอน่ื แน่” “โดมนิ ิก” พิชญดาราเรยี กเมื่อเห็นเขาหยิบมอื ถือออกมาทำทา่ จะโทร. เรยี กทนาย จรงิ ๆ ทำเอาสองสาวหน้าซดี กว่าเดมิ

“ไม่นะคะ มิสเตอร์เบดฟอร์ด ฉันขอโทษ ฉันไม่รจู้ รงิ ๆ ว่าเธอเป็นผ้หู ญิงของ คณุ อยา่ เอาเรอื่ งพวกฉันเลยนะคะ” เสยี งวจิ ารณ์ กระห่มึ กวา่ เดมิ เม่อื อยู่ๆ คนจับคนรา้ ยกลับเป็นฝา่ ยสารภาพเสยี เองแม้ตำรวจจะยังมาไมถ่ งึ ไม่มีทีท่ามั่นใจในตัวเองเหมือนในตอนแรก “เธอควรจะคิดกอ่ นที่จะรงั แกใคร ครัง้ หน้าฉันไมอ่ อ่ นข้อให้แน่” หลังจากน้ันไมน่ านตำรวจกม็ าถงึ ทเี่ กดิ เหตุ และกวา่ สองหนมุ่ สาวจะได้ออก จเขา้กาสสโี่ ถมางนเยีต็นำรวพจชิ หญลังดดารำเานมอินงกนาราเฬสกิ ราจ็ อสย้นิ า่ งละโดเหย่ยี มใที จนายความของเขามาชว่ ยจัดการก็ลว่ ง อาหาร เรธสู้อกึไดเห้ขน้าว่ือขยอจงนคในื จแหลววะิ ขๆ้นึ คมลาน้ายั่งจขะ้าเงปชน็ ายลหมนุ่มบนรถของเขาเพอ่ื ออกไปรบั ประทาน “ขวัญเสยี หรอื เปลา่ จ๊ะ ฮันน่”ี มือใหญ่รง้ั ศรี ษะเธอให้เอนมาพิงไหลข่ วาของเขา “ขวัญไมเ่ สยี คะ่ แตเ่ หนื่อย ถ้าคณุ ไมม่ ารบั เลตกค็ งไม่เกิดเรอ่ื ง” เพราะกำลัง โมโหหิว ฮอร์โมนเปลีย่ นแปลงเลยพาลใส่ แม้จะร้วู า่ หากไม่ได้เขาชว่ ยเธออาจซวยกวา่ น้ี เพราะทา่ ทางสองสาวจะร้จู ักนายตำรวจประจำสถานีบางคนซงึ่ รับผดิ ชอบเขตของ มหาวิทยาลัย กำลังม“ปี ขัญอหโทาเษลจย้ะประรชสี มุ เอออางนาไนลดนว่ ์ อนยมนู่ าใานห้เซยน็ ุง่ จทน่ีห้อลืมง ดนู ผา้ฬจู ัดกิ กา”ารโรงแรมสาขาหน่งึ ของเรา ไลด่ ้วย“นฉ้ำันเสนยี ึกงวเป่าค็นณุ ห่วไมงเ่ตป้อน็ งใทยำองยานา่ งเสแนยี อบกีเนียอนย่างน้ีกลับไปนวิ ยอร์กไม่ดีหรอื คะ” เธอรบี โดมนิ กิ หัวเราะหึๆ ในลำคอ “โลกสมัยน้ผี มอยู่ท่ีไหนก็ทำงานได้ท้ังน้ันแหละ แต่ก็ยังคงต้องเข้าสำนักงาน ใหญก่ ับบินไปตรวจทีน่ นู่ ทนี่ ีบ่ ้าง ธรุ กิจกาสโิ นอาจจะทำกำไรดี แต่กย็ ังมีความเสยี่ งสงู ต้องทำงานหนักมากกวา่ ท่ใี ครๆ คดิ กวา่ จะเอาตัวรอดได้ในชว่ งแรก แต่ถงึ ยังไงผมก็พอ

จะหยุดงานมาอยกู่ ับเพลนิ ได้เดอื นละหลายๆ วัน” ตัวจากเพขอาจเขนากยวืนา่ ยเขันาอจยะย่างอนม้ันเลคกิ นสฟนังใเลจยเธใอจคอแหต่่อคงเหไมีย่ ม่วีทาองยเปากน็ มไปปี ไาดฏ้ใหิ นาเรมยิ อ่์ื ใหเธ้เอธอต้มองที เ่ีซรอย่ี นน ขห้นางังหสนอื ้ารา่ งหกญายงิ สขาอวงคเธิดอหกนต็ ัก้อหงาเแปผลน่ยี สนำไรปอตงาเมพธรราระมแมช้จาตะไิ ม่แถพงึ้อตะอไรนน้ันแคต่งในปิดอคีกวหาลมาจยรเงดิ จือานก เขาไว้ไม่ได้แน่ สองหนุ่มสาวไปรบั ประทานอาหารท่รี ้านซง่ึ เธอทำงานอยู่ เพ่ือให้เธอเข้างานตอ่ โดยไม่เสยี เวลา อยา่ งน้อยโดมนิ กิ กไ็ มไ่ ด้คัดค้านข้ึนมาเมือ่ เธอบอกเขา บางทีเขาอาจจะ ยอมเปลยี่ นใจให้เธอทำงานท่ีนี่กไ็ ด้ เจเน็ตเป็นพนักงานเสริ ์ฟโต๊ะทีเ่ ธอกับโดมินกิ เข้าไปนัง่ หล่อนย้ิมเม่ือเหน็ เพื่อน รว่ มงานเข้ามาก่อนเวลาและพาไปยังโต๊ะท่บี รรยากาศดอี ยา่ งกระตือรอื รน้ โดยมองชาย หนมุ่ มาดเข้มข้างตัวเธอและแอบหล่ิวตาให้อย่างมคี วามหมาย โดมินิกสัง่ อาหารแนะนำของรา้ นกับไวน์ ปี 94 ย่หี ้อหนง่ึ ของสเปน “เพลนิ จะอ่ิมหรอื แค่สเต๊กปลากับสลัดผลไม้” “สัง่ ไอศกรมี เปน็ ของหวานแล้วไงคะ อมิ่ มากนักจะง่วง ทำงานไม่ไหว” ชายหนมุ่ มองรา่ งเล็กทกี่ ้มหน้าก้มตาจัดการอาหารด้วยความหวิ โหย น้ำหนักเธอ ดชเูคิ หามโกอื นดจูนะา่ลรดกั ไนป่าสฟักัดคชรวง่ึ นปอใหน้นด้์ำลาแยตส่ผอิวพรรณผอ่ งใสยง่ิ กวา่ ตอนทีเ่ ขาเห็นครั้งสดุ ท้ายที่ “อาเชอร์จะไปรับเพอื่ นที่สนามบินเอง ผมโทร. บอกแล้ว เพลนิ ไมต่ ้องกังวล” “เพ่อื นต้องสงสยั แนๆ่ ถ้าฉันไม่ไปรบั จะพาลโกรธเอาน่ะสคิ ะ” “ไม่หรอก ถ้าเพลนิ ไป ญาติเพลินคงไมย่ อมไปค้างทบ่ี ้านเขาแน่ อย่างท่ีบอกว่า รเขอาสกสจ็ ์กะับเปนน็ อครรา่ ออบยคากรัวเจเอดวยี ่าวทก่ลี ันูกอสยะู่แใลภ้้วม”าก เพลินควรปล่อยให้สองคนอยู่ด้วยกัน ยังไง พิชญดารานวิ่ หน้า ไม่แน่ใจว่าจะเป็นความคิดที่ดี ดูคล้ายกับลอยแพแพรว พรรณรายชอบกล

“ฉันคดิ ว่าควรจะไปรับด้วยดีกวา่ คะ่ ถ้าคุณลุงกับแม่ศรรี วู้ ่าฉันปล่อยเพื่อนไว้กับ พช่ี ายอัคร ไม่ยอมไปดดู ำดูดี มหี วังโกรธแน่” “ทำไมต้องโกรธ คุณชายจักรรอู้ ยแู่ ล้วว่าอาเชอร์จะไปรบั เพ่อื น จะหว่ งเขาทำไม นักหนาฮันน่ี เพลินไม่ได้ท้งิ เพอ่ื นเสยี หนอ่ ย ถ้าไมเ่ ชอื่ ก็โทร. ไปถามคุณลุงของเพลินดู ส”ิ “คุณรไู้ ด้ยังไงคะ” เธอหรต่ี าลงถามอยา่ งแปลกใจ “อาเชอร์บอก” โดมนิ ิกยักไหล่ เอนกายพงิ พนักแล้วจบิ ไวน์ พลางมองเธอรับ-ประทานอาหาร เพลนิ ๆ เธอคอยเลื่อนจานอาหารให้เขาโดยไมต่ ้องร้องขอเหมือนทั้งคอู่ ย่ทู ี่บ้าน รนิ ไวน์ และน้ำให้เขาหลังจากบอกเจเนต็ วา่ จะดูแลตัวเอง เขาชอบมารยาทเรยี บร้อยเป็นกลุ สตรซี ง่ึ ได้รบั การอบรมมาอยา่ งดขี องเธอ ต่อให้ เธอโกรธหรอื ทะเลาะกับเขา มารยาทบนโต๊ะอาหารหรอื อากัปกริ ยิ าทุกอย่างของเธอก็ยัง นา่ ดู หยบิ จับทกุ สงิ่ อย่างระมัดระวัง คลอ่ งแคล่ว ไม่หยิบหย่ง บรกิ ารเพ่ือนรว่ มโต๊ะ เอธยอ่าบง้นางุ่มนเปว็นลเสนเตห่ ์ ็ทม่อีเขกาเทต่งึ ็มเพใจราะแแทลบะไมมักเ่ สคง่ยรไอดย้พยบ้มิ เหห็นรอืจสากายผต้หู าญขิงอเบชคอ้ื ุณชามตาเิ ใดหยี ้เมวกอ่ื ันเขาดูแล กิรยิ าท่าทนี ุ่มนวลดั่งสายน้ำกับอารมณ์ โกรธท่บี างครง้ั เหมอื นไฟไม่เคยรบกวนใจ ขเขบาขอันยเ่ามงแ่อื ทได้จ้เรฝงิ ้ามอทงั้งทช่ีเขน่ื าใไจมย่เคามยเอหด็นทเธนอกตับ่อคสว้เูาพม่อื โกตัรวธเอขงองผเธู้หอญเปิงน็ ในสงอ่ิ มดีชีตวีคิตนจไอหมนปว่ นเตขัวา บเลุรก็ ษุ ๆเพศทใด่ีหแู้อลยตาักวปเอกงปไ้ดอ้ งคไ้มุ มคเ่ ครอยงเรเธยี อกรราอ้ วงกสับงิ่ เใปดน็ จอากัศเวขินาโบแราตณก่ ลจาับกเรเขยี ากไดรอ้้ งสญั ชาตญาณ “ถ้ากลัวเพ่ือนโกรธ พรงุ่ น้กี ็ไปขอโทษเสยี เด๋ยี วอาเชอร์กอ็ ธบิ ายให้เธอฟังเรอื่ ง ของเราเองนั่นแหละ” เรอื่ งของเรา...ทำไมเธอลืมคดิ ถงึ เรอ่ื งน้ไี ปได้นะ! พิชญดารากำช้อนแนน่ อาหารทก่ี ำลังจะกลืนลงคอแทบกลืนไมล่ งจนต้องยก แก้วน้ำข้นึ มาดม่ื หลายอกึ เงยหน้าข้นึ มองเขาอยา่ งหวาดวิตก

“คณุ จะไมไ่ ปกับฉัน ไมบ่ อกเพื่อนใชไ่ หมว่าเรารจู้ ักกัน” “เราไมไ่ ด้แค่รจู้ ักกันนะฮันน่ี เราใกล้ชดิ กันในวถิ ีทางทีส่ นทิ สนมทีส่ ดุ เท่าทีผ่ ้ชู าย กับผู้หญงิ จะสนิทกันได้” ชายหนุ่มแก้อย่่างเอือมระอา “อะไรกแ็ ล้วแต่ แตค่ ณุ จะไม่บอกเพ่ือนใชไ่ หมคะ” “มีเหตุผลอะไรถึงจะไมบ่ อก เพลนิ อับอายในตัวผมรไึ ง” “ไม่ใช!่ ” พิชญดารารบี แก้ “แต่เราเลิกกันแล้ว ความสัมพันธ์ อยา่ งเราน่ไี ม่นา่ อวดอ้างในประเทศของฉันนัก หรอกนะคะ เราไมเ่ หมอื นกัน ฉันหมายถงึ วัฒนธรรม ความเชอื่ อะไรอย่างน้ัน” หญิง สาวอธบิ ายเรว็ ๆ “เราไม่เคยเลิกกัน เพลนิ คดิ ไปเองทั้งน้ัน และผมไมเ่ ห็นสาเหตทุ ี่คุณลุงของ เพลินหรอื ใครในครอบครวั ของเพลนิ จะตั้งคำถามเก่ียวกับความสมั พันธ์ ของเรา เพลิน อายยุ สี่ บิ สองแล้วนะ ฮันน่ี ไมใ่ ชเ่ ดก็ ทีจ่ ะต้องขออนญุ าตผู้ปกครองเวลาทจี่ ะมีแฟน” “มันก็ใช่ แต่ไม่ใชแ่ ฟนอยา่ งทเ่ี ราเป็น” “แฟนอย่างที่เราเปน็ ?” ชายหนุ่มเลกิ ค้วิ เข้มข้นึ นิดๆ เรมิ่ งงกับประเด็นใหมท่ ีเ่ ธอกำลังพูดถึง “ท่เี มืองไทย คนเป็นแฟนกันจะไม่มีอะไรกัน คือยังไมม่ ีความสมั พันธ์ ทางกายกัน นะ่ ค่ะจนกว่าจะแตง่ งานกันก่อน” หญงิ สาวพยายามอธิบาย หน้าแดงจัด อับอาย เหลือเกินที่จะต้องมาถกเถยี งเรอื่ งทำนองน้ีกับเขา “แปลวา่ ไม่มผี ้หู ญงิ ไทยคนไหนมีอะไรกับแฟนตัวเอง?” “ไมใ่ ช่ จรงิ ๆ ก็มีเยอะแยะ แต่ครอบครวั ของฉันคอ่ นข้างหัวเก่า” โดมนิ กิ เบ้ปาก ไมอ่ ยากหยาบคายด้วยการต้ังคำถามว่า แล้วทซี่ านโดรได้พราวพิ ลาศตั้งแต่วันแรก อาเชอร์เองก็งาบแพรวพรรณรายไปเรยี บรอ้ ยแล้ว เธอจะว่ายังไง “เพลินไม่คิดวา่ มันเป็นความเชอื่ ทอ่ี อกจะน่ากลัวหรอกเรอะ ผู้ชายผ้หู ญงิ คบกัน แตไ่ มม่ อี ะไรกัน แล้วจะร้ไู ด้ยังไงว่าเซก็ ซ์จะไปด้วยกันได้หรอื เปล่า ความรักกับเซก็ ซ์

เป็นความเข้าใจพ้ืนฐานทจ่ี ำเป็น มคี วามสำคัญพอๆ กันสำหรบั ครู่ กั ถ้าขนื แต่งงานกัน ไปโดยทีฝ่ ่ายใดฝา่ ยหน่งึ ผิดปกติ อย่างผ้ชู ายซาดิสม์ ต้องทำรา้ ยภรรยากอ่ นถงึ จะมคี วาม สขุ แตเ่ ธอดันไมใ่ ชม่ าโซดสิ ม์ จะถอนตัวทันเหรอ ฮันนี”่ ยต้ออมงรรวู้บั ่า“ควกวัฒ็จารมนงิ เคธปร่ะลร่ยีมแนคตวแ่เราปมาลกเงช็ออื่าจทเีฝ่ลโดังือรยกาเทกฉ่ีจลพะกึ าคบะบใากงนอันสยนงั า่คางนมตทพ้อ่ีผองใ้ชูทชา่ีจเ้ยะวครลวู้อ่ าา่ นยไมาขวน่้านง่าเามปนีคน็ กวใวาหมา่ ผญผู้คแ่ิดนลปจะกถะตือิ เรคอ่ืุณง พวกน้ีอย่างบ้านฉัน บางครั้งผู้หญงิ ต้องถกู เอาเปรยี บ ถกู ปฏบิ ัติอยา่ งไม่ยุติธรรม แตไ่ ม่ มีใครชว่ ยเหลอื พวกเธอได้” มองใน“ดอ้ายน่าลงเบชมน่ าผก้กหู วญา่ งิแทมี่อม่ ย่ายกู่ ทับเี่ ผค้ชูยาแยตกง่ อ่งานนแตง่ ผแ้ชูลา้วยเลกิักบรสาังกคันมไบปางสถว่ ้านมจีคะนมรอู้ งวเ่าธเอธจอะเปถน็ูก ของมอื สองหรอื ผู้หญงิ ใจงา่ ย ไม่มีคา่ ค่คู วรพอท่ีจะแต่งงานด้วย บางครงั้ หลอกเธอเพอ่ื ความสนกุ แล้วก็ท้งิ เธอไป” หญงิ สาวยกแก้วไวน์ ข้ึนดม่ื หมดแก้วแก้เครยี ดอย่างลืมตัว “ฮันน่.ี ..” อยใู่ นป“รฉะันเทรศ้ลู นะว้ีฉา่ ันมัไนมแ่อปาลยกท่ีจะมอีคันนทรีจ่ วู้ ร่างิ เครานเคอยื่นเจปะ็นทคำอู่รกัะไกรันฉันแกตไ็ ฉ่มต่ันัดจสะถนิ กู พมวอกงเขด้าวหยรสอากยคต่ะา ทแี่ ปลกออกไปถ้ากลับบ้าน ฉันไมไ่ ด้หว่ งชอ่ื เสยี งของตัวเอง แต่ฉันต้องรกั ษาเกียรติ ของตระกลู อัครเดโช ต้องไมท่ ำให้คณุ ลุงผิดหวัง คณุ เข้าใจไหมคะ” “แตเ่ พลินไมไ่ ด้ทำผดิ ผมเป็นคนปล้ำเพลิน ดังน้ันผมจะต้องรับผดิ ชอบ ผมจะ บอกครอบครวั ของเพลนิ เอง” บอกครอบครัวเธอเน่ยี นะ! พิชญดาราเตมิ ไวน์ แล้วยกข้ึนดมื่ อักๆ หมดแก้วอกี รอบจนหน้าแดงกำ่ “ฉันไมต่ ้องการความรบั ผดิ ชอบในแบบของคณุ โดมนิ ิก อยา่ พูดไมร่ เู้ รอื่ งนะ” “ผมไม่ยอมเป็นผู้ชายท่ีเพลนิ จะหลบๆ ซอ่ นๆ เอาไว้เพราะกลัวคนรู้ จะไมม่ ีใคร หน้าไหนมาตั้งคำถามกับเพลินทั้งนั้นแหละ ฮันนี”่

“คณุ ห้ามความคิดของคนอนื่ ได้ด้วยรไึ ง” เธอข้นึ เสยี ง กอ่ นจะรบี เบาลงเม่ือนกึ ได้ ยนื่ หน้าเข้าไปใกล้เขาอกี นดิ สายตาเว้าวอน “ขอร้องละค่ะโดมินิก อยา่ ทำให้ฉันลำบากใจเลย ฉันไมเ่ คยขอรอ้ งอะไรคุณเลย นะ” “เพลนิ อยากให้ผมทำยังไง” “กแ็ คป่ ล่อยให้ฉันไปหาเพอ่ื น ไม่ต้องไปแสดงตัวอะไรท้ังนั้น บอกพอ่ี ัครด้วยว่า ห้ามบอกเพ่อื นเรอื่ งของเรา” “ผมรสู้ กึ เหมือนตัวเองเปน็ ขยะท่ีเพลนิ ต้องกวาดซกุ ไว้ใต้เตียง” โดมินิกเบ้ปาก อย่างขัดเคอื ง “คุณกร็ วู้ ่าไมใ่ ช่ แคช่ ัว่ คราวเทา่ น้ันเอง” เธอแก้ตัวอึกอัก “แปลว่านอกจากอยู่ต่อหน้าเพอื่ นแล้ว เรากย็ ังเป็นแฟนกันเหมอื นเดิม” “เราเลิกกันแล้ว!” “ถ้าเลกิ กันแล้วผมคงไม่ต้องทำตามความต้องการของเพลนิ ละมั้ง ปกตผิ มไม่เคย แคร์ผู้หญงิ ทผ่ี มเลิกราไปแล้ว” ท่าทางยั่วโทสะอยา่ งเป็นต่อของเขาทำให้เธอกำมือแน่น “หมายความว่ายังไง” “อย่างทีพ่ ดู ถ้าเราเป็นแฟนกันผมอาจจะยอมพิจารณาคำขอร้องของเพลนิ ถงึ ผแนมะจนะเำหต็นักวับา่ เมพันื่อนนอเสนยี เหซนนอ่ส์สยดุ อๆยา่ กงเ็นถ้ออยะเธแอตกถ่ ็เ้ปาเ็นรานเล้อิกงสกัานวแขลอ้วงภผรรมยกาว็ เพา่ จื่อะนไปสทนักทิ ทขาอยงแผลมะ รวู้ ่าเธอมาชคิ าโกทั้งที ผมเองก็อยนู่ จี่ ะไม่ให้แวะไปหากด็ ูไร้น้ำใจ ว่ามั้ยฮันน่ี” “คณุ ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใชไ่ หม” “ชัดแจ๋วทกุ คำเลย ทนู หัว” พิชญดารากำก้านแก้วแน่น หายใจหอบหนัก อยากใช้มีดสเต๊กเสยี บเขาให้พรนุ ไปท้ังตัว เธอร้วู า่ อารมณ์ ทคี่ นเราบันดาลโทสะฆ่าคนโดยไมไ่ ด้ไตรต่ รองเอาไว้กอ่ นมัน

เป็นยังไงกต็ อนน้ีเอง “คุณมันเหลอื ทนทสี่ ดุ โดมนิ กิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด” เจ้าของชอื่ ยกแก้วข้ึน ย้มิ ปลอบประโลมให้จนเธอมอื สนั่ “ผมจะสรปุ วา่ เรายังเปน็ แฟนทร่ี ักกันจ๋จี ๋าเหมือนเดมิ อย่างน้ีถูกต้องมั้ย ฮันนี่” ฮม่ึ ! เธอแพ้เป็นยกท่ีสองแล้วนะ สวรรค์ ชา่ งโหดรา้ ย ไมเ่ ห็นใจผู้หญิงน่าสงสาร อยา่ งเธอเลยสักนิด หลังจากท่ีเธอยอมตกลงกับเขาอยา่ งไม่เตม็ ใจ โดมนิ กิ ก็กลับห้อง และแวะมา รอรบั เธอกลับหอพักตั้งแตส่ ามทมุ่ ห้าสบิ เพอ่ื แก้ตัวเมื่อชว่ งบา่ ย พนักงานทุกคนในร้าน อาหารเข้าใจวา่ เธอได้ผู้ชายคนน้ีมาเพราะคบกับฟลอรนี ่า แต่จะว่าไปมันก็มสี ว่ นถกู อยู่ บ้างนดิ หน่อย หญงิ สาวคดิ อย่างหงุดหงิด “วันน้ีเพ่อื นโทร. มาตั้งหลายรอบ ผมเหน็ แก่เพลนิ เลยไมย่ อมรับโทรศพั ท์ ” โด มินกิ บอกขณะขับรถกลับบ้าน คนฟังหน้าต่ืน รบี คว้ามือถือที่ปดิ เสยี งไว้เพราะต้องทำงานข้ึนมาเปดิ มสี ายเข้า นผัิดบตส่อบิ ญสาายติสแาลวะอแยพ่างรทวพ่ีสดรุ รเมณอื่ รเารยมิ่ คฟงังโขท้อร.ควไาปมททีห่ ่ฝี ้อางกหไลวั้งหจลาากยทขเ่ี ้อธอคไวมาม่ได้รบั เธอคราง ร้สู กึ “ฝากข้อความเอาไว้ด้วย” หนมุ่ รา่ งใหญท่ ไ่ี ด้ตำแหน่งแฟนคนื อธบิ ายต่ออย่าง อารมณ์ ดี “เสยี แต่ผมฟังไมอ่ อก สายหลังๆ ชกั จะหงดุ หงดิ ข้ึน กน็ า่ เห็นใจนะ” ถงึ ฟังไม่ ออก แต่พอรชู้ อื่ โรงแรมที่แพรวพรรณรายเอย่ ถงึ เลยโทร. บอกอัครชั ให้ไปรบั แม่ สาวน้อยอีกคน “อย่างน้ีจะแก้ตัววา่ ยังไง เปน็ เพราะทะเลาะกับคุณนั่นแหละ ฉันเลยลืมโทร. ไป บอกเพือ่ นว่าจะให้พีอ่ ัครไปรบั แทน” “บอกว่าไปทำธรุ ะดว่ นเรอื่ งงานวิจัยของศาสตราจารย์ บราวน์ ทต่ี า่ งเมืองกไ็ ด้”

“คณุ ร?ู้ ” พิชญดาราหันมามองเขาอย่างแตกตนื่ “ถ้าไมร่ ้จู ะเป็นแฟนเพลินได้ยังไง ความจรงิ เรอื่ งเรยี นปรญิ ญาเอกน่ีผมอยากสง่ เพลินเอง แต่คิดวา่ เพลนิ อยากใชค้ วามสามารถของตัวเองกอ่ นมากกวา่ ถ้าผมเข้ามา ก้าวก่ายเพลินจะงอนอกี ” คราวน้เี ธอต้องนง่ิ ไปด้วยความแปลกใจทีเ่ พิม่ ข้ึน เพราะดูเหมือนเขาจะ ละเอยี ดออ่ นอย่างไม่น่าเชอ่ื ในเรอ่ื งท่ีสำคัญ ไมเ่ หน็ จะเหมอื นเรอื่ งท่บี ังคับให้เธอซอ้ื รถ หรอื ลาออกจากงานเลยสกั นดิ ตอนทเี่ ขาปลอบใจเธอเรอ่ื งอดีตนั้นกเ็ ชน่ กัน พิชญดาราก้มลงมองมอื ตัวเอง การถอยห่างออกจากผู้ชายคนน้ยี ากข้นึ ทุกที ส้ใู ห้เขาเปน็ คนเห็นแกต่ ัว บ้า อำนาจ ชอบใช้กำลัง ไม่มเี หตุผล เพอื่ ท่จี ะทำให้เธอตัดใจได้ง่ายกวา่ ตัดใจจากผ้ชู ายท่ีรู้ วา่ จะทำให้ผู้หญิงร้สู กึ พเิ ศษสดุ ได้อยา่ งไร หากปลอ่ ยเน่นิ นานไป เธออาจโอนออ่ นยอมให้เขาเล้ยี งเธอกับลูกตามวิธที ี่เขา ต้องการ ทำไมผู้ชายทีฉ่ ลาดและมีความรบั ผิดชอบสงู อยา่ งเขาถงึ ไม่ต้องการแตง่ งาน นักหนา ท้ังๆ ท่เี ขาไม่เคยมีปมด้อยเรอ่ื งความรักหรอื ครอบครัวในอดตี อยา่ งทร่ี สี เคย บอก ในวันต่อมาพิชญดาราพบแพรวพรรณรายทหี่ ้ างสรรพสนิ ค้ า ตาโตเป็นประกาย ด้วยความยินดีเมือ่ ได้ของฝากจากเมอื งไทยมากมายจนนึกอยากกลับไปกอดลออศรแี ม้ จำต้องอ้างเหตผุ ลท่ีโดมินิกนำทางไว้ให้อยา่ งไม่เตม็ ใจนัก ญาติสนิทมองเธอด้วยความสงสัยเต็มท่ี “ธรุ ะด่วนง้ันเหรอ อมื ถ้าเพลนิ จะว่างั้นก็ได้” “เพอ่ื นโกรธเราเหรอทีท่ ้ิงไว้กับพอี่ ัคร ตัวไมเ่ ห็นเคยบอกเราเลยว่าคบอย่กู ับ คณุ ชายเขา” เธอถอื โอกาสรกุ กอ่ นเพื่อสรา้ งความได้เปรยี บ จะได้ไมโ่ ดนซกั แทน