พยศรักมาเฟีย

พอโดนถามกลับบ้างแพรวพรรณรายเลยหน้าแดงจัด เมนิ หน้าหนีอย่างนา่ สงสัย “เราอายน่ี เมือ่ ก่อนไมช่ อบเขา อยๆู่ เกดิ มาคบกันกก็ ลัวเพลินจะล้อ” “จะล้อทำไมล่ะ พี่ชายอัครน่ารักออก ตัวโชคดมี าก คุณลุงต้องดใี จแน่ ไม่ สมหวังกับพแ่ี พงแตก่ ็ยังสมหวังกับเพอื่ น” สาวน้อยอดล้อไม่ได้ พูดเสรจ็ ก็หัวเราะคิก คักจนอกี ฝ่ายยน่ จมูก “ช!ิ ว่าแตเ่ รา ตัวล่ะ มแี ฟนยัง” “ไมม่ ี” เธอรบี สา่ ยหน้า รสู้ กึ ถึงความรอ้ นผะผา่ วบนผิวหน้า “จรงิ อะ ไม่มคี นมาจีบบ้างเหรอ อยา่ ง...โดมินกิ ” “เพ่อื นเอาไรมาพูดน่ะ!” หญิงสาวถามเสยี งสงู ท้ังตกใจทั้งหวาดหวัน่ ที่ อกี ฝ่ายระแคะระคาย ไหนโดมินิกบอกวา่ ย้ำกับหมอ่ ม-ราชวงศ์อัครัชแล้วยังไงล่ะ “เราไม่ได้มอี ะไรกับเขาสักหน่อย” แต่จรงิ ๆ แล้วคือมีมาก “เหรอ จะบอกวา่ ไม่เคยเจอกันเรอะ” “เคยเจอ” สาวน้อยยอมรบั อยา่ งไมเ่ ตม็ ใจ “ทำไมไปกระบี่กับโดมินกิ แล้วบอกคณุ พอ่ วา่ ไปแคมป์ กับเพ่อื น” แพรวพรรณรายยื่นหน้าเข้ามามองจับพิรธุ รกุ ไล่เตม็ ทีก่ ะให้อกี ฝ่ายต้ังตัวไมต่ ดิ “เราเหน็ นะ ตัวนั่งอยกู่ ับเขาทีช่ ายหาดในปาร์ต้ีคืนน้ัน ท่าทางไม่ธรรมดาสักนดิ ” คนถกู ซกั อกึ อัก ปกปิดสหี น้าตนื่ ตกใจแตไ่ ม่คอ่ ยได้ผลนัก เพ่งิ รวู้ ่าลกู พลี่ กู น้อง เหน็ เธอกับเขาท่รี สี อร์ต เฮเวน อิน อันดามัน แต่เกบ็ เงยี บไว้ คงมาเพ่ือจับผดิ ท่าทาง เธอต่อหน้านเี่ อง “เราไปเปน็ ผู้จัดการสว่ นตัวให้คาเรน เขาเป็นรมู เมตเรา ตัวกร็ ู้ ทไี่ ปถ่ายแบบให้ แบรนด์ ของทารา่ ไง แต่ไม่มีเวลาแวะกลับบ้าน เลยไม่ได้บอกตัวกับคณุ ลุง กลัวทา่ นจะ ร้สู กึ ไมด่ ที ่รี วู้ า่ เราไปเมอื งไทยแตไ่ ม่ไปหาท่าน เพอ่ื นอยา่ ไปบอกคุณลุงนะ ทา่ นต้องโกรธ แน่ๆ เลย” ประโยคหลังทำหน้าสำนึกผิด ขอความเห็นใจด้วยท่าทางอินโนเซนส์สดุ

ฤทธ์ ิ “เขาไม่จบี ตัวเหรอ ตัวน่ารกั ออกอย่างน้”ี แพรวพรรณรายยื่นหน้าเข้ามาอกี มองแก้มสแี ดงเรอื่ อย่างพินิจ ยิง่ เหน็ พิชญ ดาราสบตาได้ไมเ่ ตม็ ที่กย็ งิ่ สนุก “เขาก็...” จะให้บอกยังไงดีละ่ โธเ่ ว้ย! “มีบ้าง แต่เขาวา่ อยู่ท่นี ่เี ป็นแคห่ ลานทคี่ ณุ ลุงเก็บมาเล้ียง ให้ไปอยกู่ ับเขาเด๋ียวจะเล้ียงดดู ๆี เอง” เธอยอมบอกความจรงิ บางสว่ น เพราะไมอ่ ยากโกหก ท่ีเหลอื ปล่อยให้อกี ฝ่ายคดิ ตอ่ เอาเอง ซง่ึ ได้ผลเกินคาดเพราะญาติสาวตาลกุ เลอื ดรกั ครอบครวั ของบ้านเธอน่ีรนุ แรง เหมือนถูกถา่ ยทอดผ่านดเี อน็ เออยา่ งไรอยา่ งน้ัน “หนอ็ ย นิสยั ! ทำไมไมบ่ อกเขาไปล่ะวา่ ตอ่ ให้เปน็ หลานกเ็ หมือนลกู ไมต่ ่างกัน สักนดิ คุณพ่อเตรยี มแบ่งมรดกให้เราสามคนเท่าๆ กันหมดแหละ” แพรวพรรณรายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟข้ึนมาทันทเี พราะแค้นใจแทน “ซานโดรกับพีอ่ ัครไม่นา่ มเี พ่ือนนิสยั แยอ่ ยา่ งน้เี ลย อย่าให้เจอหน้านะ” “พอเถอะเพื่อน อย่าไปย่งุ กับเขาเลย” หญงิ สาวบอกเสยี งออ่ ย มัน่ ใจว่าขืน แพรวพรรณรายไปหาเรอื่ ง เรอื่ งคงจะเยอะกวา่ เดิมแน่ แคน่ ้เี ธอกเ็ ครยี ดจะแย่ “แน่ใจนะว่าเขาไมไ่ ด้ทำอะไรมากกวา่ น้ี ตัวชอบเขารเึ ปลา่ ” พชิ ญดาราสา่ ยหน้า “บ้าน่า ไม่มอี ะไรจรงิ ๆ เพือ่ นอยา่ สนใจเรอื่ งของเขาเลย” แพรวพรรณรายสง่ สายตาจับผิดมาอยพู่ ักหนง่ึ พยายามถามนู่นถามนอี่ ีกหลายคำ แตเ่ มอ่ื ไมไ่ ด้รบั คำตอบเลยยอมเลกิ ราไปเองด้วยความเซง็ จัด “เอาให้แน่เถอะวา่ ไม่มีอะไร” “พรงุ่ น้ไี ม่มีงาน เด๋ยี วเลกิ เรยี นแล้วจะมารบั ไปเทย่ี ว” พชิ ญดารารบี รอ้ นเปล่ียน เรอ่ื ง “ไปสิ พรงุ่ น้ีจะอยู่กับเพลนิ คดิ ถึงจะตาย ไม่ได้คยุ กันท้ังคนื มานานแล้ว มเี รอื่ ง

เลา่ ให้ฟังเยอะแยะไปหมด” พิชญดาราสะด้งุ เมื่อพูดถงึ ทั้งคืน คดิ หนักว่าจะบอกอกี ฝา่ ยว่ายังไงเรอ่ื งทพ่ี ัก แต่ เธอไม่ต้องหนักใจเลยเพราะ... “...แต่เพลนิ เก็บของมานอนบ้านพี่อัครคืนนึงได้มะ รอสส์กับคุณแมร่ แู้ ล้ววา่ เพลนิ เรยี นอยทู่ ี่น่ี อยากรจู้ ักเลยชวนให้มาพักด้วย” “อยา่ งนั้นก็ได้จ้ะ” เธอเกือบถอนใจโล่งอกอยูแ่ ล้วเชยี ว สง่ ไปให“้วันรมู นเ้มเี รตาชขว่อยงตหั้ววิ ขออยูง่ปไะปสคง่นททห่ี ต่ี ้อัวงวน่าไะด้ยงาังนไมเป่เคน็ ยนเาหงน็ แหบ้อบงแจบรรงินๆด์ ขเลอยงทเาหร็นา่ นแตะ่ ”ใ่ นรปู ที่ “คาเรนเขาได้เปน็ นางแบบถาวรแล้ว ตอนน้เี ลยไปทำงานที่นิวยอร์กชวั่ คราว” “ว้าว ง้ันตัวกอ็ ยูค่ นเดยี วสิ กอ่ นกลับจะแวะมานอนด้วยสักคืน” แพรว พรรณรายวางแผนสหี น้าสดชนื่ ท่าทางมีความสขุ เกินขนาดจนไมส่ ังเกตเห็นท่าทาง รอ้ นรนของเธอ “เอาสิ อยากให้มานอนด้วยเหมือนกัน มาวันท้ายๆ ก่อนกลับก็ดนี ะ” ถงึ ตอน น้ันเธอคงไลโ่ ดมินิกกลับได้แล้ว กเ็ ขาบอกเองวา่ จะอยู่แค่สห่ี ้าวัน “ชว่ งน้ันเราไม่ค่อยมงี านอะไร จะได้คุยได้ดึกๆ” “ตกลง” แพรวพรรณรายรับปากอย่างวา่ งา่ ย เดนิ ซ้อื จขาอกงนใ้ันนสหอ้างงสสรารวพกสผ็ นิลัคด้าเปโดลยยี่ คนนกซันง่ึ หมาาเเรรอ่ืยี งนมแาลแ้ยวเ่งปคน็ ุยปอนี ยำา่ ทงไามงคม่ นีใคทรม่ี ยาอไกมลใคข้รามทพวาีปกัน ซ้อื ของฝากและของทต่ี ัวเองอยากได้อยา่ งชน่ื มื่น ระหวา่ งที่แพรวพรรณรายเลอื กของ หญิงสาวแวะไปกดเงนิ สดประจำสัปดาห์ เพิ่ม เมื่อกดแล้วเลยเรยี กดูรายการเงนิ ฝากเพราะนกึ ข้นึ ได้วา่ โดมินกิ สัง่ ให้ทนายความของ เขาเอาเงินเข้าให้ คร้นั พอเหน็ จำนวนเงนิ ทปี่ รากฏเลยอ้าปากค้าง รบี เรยี กบัตรกลับคืน ด้วยความตกใจ กอ่ นจะตอ่ สายหาโดมินิก

“ฮันนี่ เมอ่ื ไหรจ่ ะกลับห้อง” ชายหน่มุ พูดเสยี งออดอ้อนจนเธอใจอ่อนยวบ “นีห่ ้าโมงเยน็ แล้ว ผมทำลาซานญ่าไว้ให้ด้วย เหน็ เพลินบน่ ว่าอยากกิน” น่เี ขาทำอาหารเปน็ ด้วยเหรอ! เธอนึกสงสยั ปนทึ่ง แต่ไมย่ อมให้เรอื่ งน้ันมาหันเห ความสนใจ “คณุ รไู้ หมว่าทนายเอาเงินเข้าให้ฉันเท่าไหร”่ “รสู้ ิ ก็ผมสงั่ เขาเอง น้อยไปหรอื จ๊ะ ผมสงั่ ให้เขาเอาเข้าเพิ่มให้กไ็ ด้นะ เด๋ียว เพลินจะไมพ่ อใช้” เขาถามกลับอย่างเอาอกเอาใจ “จะบ้ารไึ ง ฉันเป็นแค่นักศกึ ษานะ จะเอาเงนิ ต้ังขนาดน้ันมาทำอะไร” “ใชไ้ มห่ มดก็เก็บเอาไว้” เจ้าพ่อกาสโิ นบอกเสยี งเบื่อๆ ไม่เข้าใจความคดิ เมียจ รงิ ๆ ผ้หู ญิงอ่นื พอได้เงนิ มากๆ มแี ตจ่ ะดใี จโทร. มาขอบคุณเขาด้วยความซาบซ้งึ แต่ เธอดันโทร. มาโวยวาย “ซอ้ื ของเสรจ็ ยังจ๊ะ” “เรอื่ งน้แี หละท่ฉี ันจะบอกคณุ ด้วย” เธอถอื โอกาสเปลี่ยนเรอื่ งเพราะปวดหัวตุบๆ ไมม่ ปี ระโยชน์ ทจ่ี ะเถยี งเรอื่ งเงนิ ทางโทรศพั ท์ “เพ่ือนจะเอาของไปสง่ ทห่ี ้อง ดังน้ันคณุ ต้องออกไปท่ีอื่นพร้อมข้าวของของคุณ จนกว่าเพอ่ื นจะกลับ” “อะไร!” เขาโวยวายทันที กฎหมา“ยผทม่ตี อ้อยงหู่ เอ้อางไขปอซงอ่ ผนมไดดๆี้ยังไองยผ่ๆู มเเปพน็ ลคินนจปะว่มยาในหะ้ผฮมันย้านย่ี”ออกเหมอื นผมเปน็ ของผิด เออ...นัน่ กจ็ รงิ หญงิ สาวกะพรบิ ตาปรบิ ๆ เขาคงเป็นอะไรสกั อยา่ งเพราะเม่อื เช้ามี อาการอยากขย้อนอีกแล้ว ชวนให้ไปหาหมอกไ็ มไ่ ป สายๆ ตอนท่ไี ปสง่ เธอท่ี มนหกึ าเวปิท็นยหาว่ ลงัยขน้นึ ั่นมแาจหับลใะจจจงึ นอไากมกา่ รลด้าีขเซ้ึนา้ ซแ้ี ผลก็ยังบวมอักเสบอยูม่ าก พอนึกได้อย่างนั้นก็ “ผมจะโทร. ไปบอกอาเชอร์ให้เอาแฟนตัวเองกลับ เด๋ียวผมจะไปรบั เพลนิ เอง”

ชายหนุ่มบัญชาเสยี งเข้ม “เพอ่ื นจะสงสยั น่ะสคิ ะ” สาวน้อยบอกเสยี งออ่ ยลง “กไ็ ม่ต้องพูดอะไร เด๋ยี วให้แฟนเขาจัดการกันเอง” ชายหนมุ่ ตัดสายอย่าง หงุดหงดิ อยากจะบ้าตาย อยู่ แตกแ่ับมผ่เ้หดู กญ็ จงิ ออมน่ื ปแ่วลน้วนีพท่ ำวยกังเกธัอบเคขงาจเะปย็น่งิ อกาวช่าญยนิากดรที ต่ีจัวะเปอ้รทะ่ผี กู้คาศนใจหะ้โตลฉิ กินร้วนู า่ ินกทำลาหังครอืวถงเอขยา หา่ งหากมาคบกับเขาอยา่ งน้ันแหละ เมือ่ โทร. บอกอัครัชแล้ว ชายหนมุ่ กก็ ลับเข้าห้องนอน อาบน้ำเปลย่ี นเส้อื ผ้าเพือ่ ออกไปรบั เธอ มอื ถอื เขาจรออดอรถยรู่ออีกอเยปู่บ็นนชชัว่ ้นัโมหงนองยึ่ ขา่ งอทงีหไ่ ม้ าเ่ งคสยรเรสพยี สเวนิ ลคา้ ารอสาวหแน้าลไะหสนง่ กขว้อ่าคเธวอามจบะโอผกลทห่ าัวง ออกมาพรอ้ มกระเป๋าลากใบใหญ่ มือข้างที่เหลือยังหอบข้าวของพะรงุ พะรงั ทเ่ี ขาเหน็ แล้วเพงิ่ เข้าใจว่าทำไมแพรวพรรณรายจะไปสง่ เธอท่หี ้องพัก หญิงสาวย้ิมให้เขาตาหยี โชว์ ลักย้ิมทเ่ี ห็นแล้วใจละลาย โดมนิ ิกเปิดประตูรถลงไปชว่ ยเกบ็ ของเข้ากระโปรงหลัง ก้มลงหอมแก้มน่มุ กรนุ่ กลิน่ แป้งเดก็ ปนกลน่ิ สาวกระตุ้นอารมณ์ “ขอโทษทช่ี า้ นะคะ เพื่อนซ้อื ของเยอะน่ะ” “ไม่เปน็ ไรจ้ะ เพลินเหนื่อยมั้ย” “ไมเ่ ลยคะ่ สนุกมากกว่า ไม่ได้มีเพือ่ นซอ้ื ของสนุกๆ อยา่ งน้ีมานานแล้ว” “ซอ้ื ของกับฟลอรนี ่าหรอื คาเรนไมส่ นกุ เหรอจ๊ะ” ชายหนุ่มถามกลั้วหัวเราะขณะ ออกรถ “ฟลอรนี ่าชอบซ้อื ของแพงเว่อร์ ใช้แต่แบรนด์ เนม ซอ้ื ซะจนไมร่ ้วู ่าจะได้ใช้หรอื เปลา่ สว่ นคาเรนกม็ ักพยายามซอ้ื ของเกินตัว เวลาไปด้วยต้องคอยเตอื นไมใ่ ห้ซ้อื เกนิ งบ ไม่งั้นส้นิ เดือนจะต้องบน่ ไมเ่ ลิก จนไม่มเี วลาดขู องให้ตัวเอง”

เธอย่นจมกู นิสยั มัธยัสถ์ อดออมทำให้ซอ้ื ของกับท้ังคูไ่ มส่ นกุ “แล้วเพ่อื นละ่ ” “เพ่ือนชอบใชข้ องดี แต่กร็ ้จู ักซอ้ื คะ่ ซอ้ื แต่ของท่ีจำเป็น ไมถ่ ึงกับฟมุ่ เฟอื ย ต่อ ราคาเกง่ รสนิยมกด็ ี” “แสดงวา่ เพลินเหมอื นเพื่อน?” “ก็ไม่ถึงขนาดนั้น” หญงิ สาวหัวเราะเสยี งใส โน้มตัวมาปัดเศษอะไรบางอย่างออกจากปกเสอ้ื ของเขา “ฉันไม่สนใจของแบรนด์ เนม พ่แี พงซ้อื มาให้บอ่ ย ถ้าใช้ประหยัดก็แทบไมต่ ้อง ซ้อื เอง แตช่ อบเลอื กของทถ่ี ูกรสนิยมมากกวา่ คะ่ ” “แพงนร่ี กั น้องมากเลยใชม่ ้ัย ฮันนี่” ชายหนมุ่ ถามอย่างระมัดระวัง ก่อนเล“ยใรช้สู ค่ กึ ะ่ ว่าตกัวค็ เณุ องลเงุปส็นอพน่คี วน่าอโตยา่ ทท้ัง้ิงทน่คี้อวงากมับจแรมงิ อ่ศารยี มุ แาถกมกพวา่่ีแเพรางแยคังป่แเีตดง่ ียงวานเมธีคอรโอทบร.คหรัวา ฉันสอบถามขา่ วคราวทุกอาทิตย์ เหมอื นกับทบ่ี ้าน ยังเคยบินมาเยยี่ มพร้อมซานโดรเลย คะ่ ทกุ สามสเี่ ดือนจะต้องสง่ ของมาให้ฉันกับเพอ่ื น แถมยังแอบคณุ ลงุ สง่ เงินให้เพอื่ น ใช้สมัยทำงานใหมๆ่ เพราะเงนิ เดือนไมพ่ อใช้จนเพอ่ื นถูกคณุ ลุงด”ุ สาวน้อยหัวเราะคิก สหี น้าสดใสยามเอย่ ถงึ คนในบ้าน คนฟังจงึ อดย้ิมตามด้วย ความเอน็ ดูไม่ได้ กวา่ จะหมดอาทิตย์น้นั พิชญดารากเ็ หนอื่ ยกว่าปกติเพราะต้องทำงานวจิ ัยสง่ ศาสตราจารย์ บราวน์ จนเสรจ็ คอยเทกแคร์แพรวพรรณรายในบางวัน ยังดที ี่โดมนิ กิ ยอมกลับนวิ ยอร์กในเยน็ วันทห่ี ้า เมอ่ื อีกฝา่ ยมาค้างที่หอพักจงึ ไมส่ งสยั อะไร พิชญดาราไปสง่ ญาตสิ าวกลับเมืองไทยพรอ้ มอัครชั เมื่อส้นิ อาทิตย์ อดใจหายไม่ได้เพราะ คิดถึงบ้าน รถคันใหม่ของเธอถกู นำมาสง่ ในอาทติ ย์ ทีส่ อง มันเป็นรถสขี าวไข่มุกคัน กะทัดรัด สวยถกู ใจจนเธออยากโกรธกโ็ กรธไม่ลง เลยต้องไปทำใบขับข่เี พราะอยากขับ

มันเตม็ ที ดังน้ันคาเรนซงึ่ กลับมาในส้นิ เดือนที่สองและเรมิ่ ออกเดตกับโรดอลโฟพรอ้ ม ท้ังหาที่พักใหม่จงึ แซวเรอ่ื งน้จี นหญงิ สาวงอนตุ๊บปอ่ ง “ฉันย้ายออก แฟนเธอจะได้มาอ้อนได้เต็มท”ี่ “ไม่จำเปน็ หรอกนา่ ” เธอบอกหน้าเหอ่ รอ้ น อายจรงิ ๆ จังๆ ก็เกดิ มายังไม่เคยมี แฟนกับใครเขาสักที ตเห้อตงุผย้ลาย“ฟไอดังอข้ยก้ันึงเไพงยอระาีกะอจเยะธไา่ อดงม้คพีกาาเแฎรฟนวา่นกหม็ม้าาีรมจาพ๋ยจู า๋ดีไแด้วฟ้เยปน็นเขขก้าืนอหอบ้อยเงปกู่ ็นับแกเตธำไอต่ มอเ่ นหเธมนออื้ีเไธนดอ้เเแมปหอ่ืน็ กกตก่อากฎนุ้งเสยยแีิงกลเอันะงเพตอม็ ฉดใันจ”ี ย้ายออก หัวข้อน้ีจึงตกไป “ต๊าย! ทีฉันให้เอารถไว้ใช้กลับไมเ่ อา ทีแ่ ท้กเ็ พราะได้บรรณาการจากเจ้าพ่อ กาสโิ นสดุ หลอ่ นี่เอง ดีๆนอมกาจบาำกรงมุ บาสำเง่รสอว่เธยอด้วยโชรคา่ งดกจี ารยงิ หๆลอ่ แลฟ่ำนน่าฉขันยเ้ำปทน็ กุ แอคา่หทุ้นติ สย์ ว่ นรย้านัง สรรหาแต่ของแพงๆ อาหารกับเชฟ เฮ้อ!” ประโยคหลังทำทา่ เศรา้ เกนิ จรงิ ไปหลายเทา่ “ไม่ใชส่ ักหน่อย” จรงิ ๆ แล้วเปน็ เธอต่างหากทีต่ ้องยอมให้เขาตักตวงความสขุ จนแทบไมไ่ ด้ออกไปไหนตอนสดุ สัปดาห์ เพราะมาแต่ละคร้งั ก็กลัดมันเต็มที “อกี อย่างแฟนเธอไม่ใชก่ ระจอก พดู ง้เี ด๋ยี วฉันฟ้องโรดอลโฟ” ไมใ่ ชเ่ ฉพาะคาเรนที่มีขา่ วดี ฟลอรนี า่ เองก็ดูเหมอื นจะกำจัด อเล็กสก้ี แอนโทน อฟ ไปได้ด้วยความชว่ ยเหลือของอัครชั เพราะมขี า่ วว่าชายหนุ่มไปคัว่ ดาราฮอลลวี ดู แทน หลังจากมขี ่าวโคมลอยเรอ่ื งการหม้ันหมายของฟลอรนี า่ กับอัครชั ได้เพียงไมก่ ีว่ ัน ไฮโซสาวแบะปากดูถูก “เชอะ! นึกวา่ จะอยากได้ฉันจรงิ ทแ่ี ท้กร็ บี หาสาวอ่นื แทบไมท่ ัน” “พดู เหมอื นเสยี ดายเลยนะ” พชิ ญดาราแซวย้ิมๆ “ไม่ใชย่ ะ่ ใครจะไปเสยี ดายฆาตกรหน่ื กามพรรค์ นั้น!”

ขอบอกหขมอ่อบมใรจาพชรวอ้งศมพ์คยุงศยจ์าวักเรป์ถน็ ูกชใวั่ จโขมองงหขลวังัญจาวกันเเธกอดิ อทวห่ี ยลพารนวันสาเกวสดิ ง่ใไหป้ทใา่ หน้ และโทร. มา “ไม่นกึ ว่าน้องเพลนิ จะจำได้ เราแวะท่ีแกลเลอรนี ั้นไม่นาน แถมลงุ ยังไมไ่ ด้บอก” หญิงสาวอ้อนเสยี งหวาน “คุณลงุ ชอบอะไรเพลนิ กจ็ ำได้ทั้งนั้นแหละค่ะ” คณุ ชายจักรเลยหัวเราะชอบใจ “แค่น้องเพลนิ เปน็ เด็กดี เรยี นเกง่ ลงุ ก็มีความสขุ แล้ว ภาพน้ลี ุงจำได้วา่ หลาย พนั้นำเสยนี ง่ีคนงั้นไปปทรำางนาอีนยพา่ ิเงศเษคยซจอ้ื นมคาลนะฟสังิ นอ้ำยต่าางซนมึ ้ีจะหเพนรักาเะกทิน่านไปเคหยรอืบเอปกลเ่าอาทไวั้ง้วเรา่ ยไี มนต่ ท้อ้ังงทกำงารานให”้ เธอทำงาน ทา่ นพอมีกำลังสง่ ไหว อยากให้เธอตั้งใจเรยี นเตม็ ทีม่ ากกวา่ “เรยี นโทไม่หนักอยา่ งทค่ี ดิ หรอกค่ะ เพลินความจำดเี ลยได้เปรยี บคนอน่ื เขา แค่ คณุ ลงุ ชอบเพลนิ กด็ ใี จแล้วคะ่ ” “ลุงชอบมาก ขอบใจนะน้องเพลิน ปนี ้ไี ด้ของถูกใจหลายชน้ิ ” ทา่ นบอกเสยี ง น่มุ นวลแล้วชวนหลานคยุ เลน่ “มอี ยูช่ น้ิ หนง่ึ สง่ มาจากนวิ ยอร์ก” “เอ๊ะ! ใครหนอสง่ ไปไกลจรงิ คุณลุงมีเพอื่ นหรอื ญาติทีน่ ั่นเหรอคะ” พิชญดารา ถามเพราะจำไมไ่ ด้ “เปลา่ ของโดมนิ กิ เขานะ่ ” ชอื่ ทค่ี ณุ ชายจักรเอ่ยทำเอาคนฟังสะด้งุ “ไมน่ ึกว่าเขาจะร้วู ันเกดิ ลุง คงร้จู ากซานโดรหรอื คณุ ชายอัครละม้ัง สง่ กลอ่ ง ซกิ าร์มาให้ งานสงั่ ทำ สวยจนแม่ศรยี ังชม ซกิ าร์ก็หอมจัดเหลอื เกนิ เสยี แต่ลุงสบู มาก ไมไ่ ด้ แตน่ านๆ ทกี ็เพลนิ ดีเหมือนกัน และยังมไี วน์ ชัน้ เยีย่ มอกี หลายขวด” สง่ ไปให้แต่ละอยา่ ง มีแตข่ องมอมเมาสขุ ภาพของคณุ ลุงเธอท้ังนั้น ฮ่ึม! เกรงใจแคตน่คอณุ น่ื ลมุงากกแ็ ปเทลา่ กท่ฟี นัง้ำมเาสยี ขงอทงา่ ทนี่สชงน่่ื ไชปมนยั้นนิ รดาคี าไคมา่ ่ไงดว้มดทีรวที มา่ เกกันรงคใงจแพทงั้งไทมีป่่ใชกเ่ตลทิ น่ า่ นแจตะ่

เธอก็ไม่กล้าถามเพราะเกรงใจเป็นทนุ มาแตเ่ ดมิ เธอไม่ได้ถามโดมนิ ิกด้วยเหมือนกัน เพราะซ้งึ ใจทเ่ี ขายังนกึ ถึงผู้ปกครองของ เธอซง่ึ เจอกันแค่ครงั้ เดยี วตอนงานแต่งของพราวพลิ าศ และต้ังแตอ่ าทติ ย์ น้ันเป็นต้นมา พิชญดารากด็ แู ลเอาใจเขาเปน็ พิเศษ ทำเอา เจ้าพ่อกาสโิ นเหลิงไปหลายเปอร์เซน็ ต์ คดฆี าตกรรมนักแสดงสาว อซิ าเบล เจนเนอร์ และคดที ่ีเกยี่ วข้องดำเนนิ ไป ด้วยดี หลักฐานแน่นหนาจนไมม่ ที ที า่ วา่ ฟรทิ ซ์กับอันเดรยี จะรอดไปได้ เพราะซานโดร กับโดมินิกผลักดันคดี หาทนายความมอื หนึง่ มาทำคดใี นฐานะโจทก์ รว่ มกับตำรวจสากล ด้วยข้อหายาวเหยยี ด พิชญดาราต้องไปข้ึนศาลให้การหลายครง้ั หากโดมินกิ ไม่อยู่ รสี จะต้องมารับเธอออกไปกับทนาย สองอาชญากรถูกฝากขังเอาไว้ระหวา่ งท่คี ดียังต่อส้ไู ม่ สน้ิ สดุ พิชญดาราเคยไปเย่ยี มฟรทิ ซ์สองครั้ง ครั้งทส่ี องเขาผอมลงไปมาก และท่าทาง ยนิ ดที พ่ี บเธอ “ไม่คดิ วา่ เพิร์ลจะมาอกี ” “คณุ ชอบหนังสอื ทีฉ่ ันสัง่ มาให้หรอื เปลา่ ” หญงิ สาวถามถงึ หนังสอื ทีเ่ ธอต้องขอ อนญุ าตเรอื นจำสัง่ ผ่านเว็บขายหนังสอื เข้ามาให้เขา นอกจากน้ีเธอยังแถมชอ็ กโกแลต แทง่ กลอ่ งใหญ่ให้ด้วยสองกล่อง “ตำราจติ วทิ ยากับธรรมะ ของมาสง่ แล้วเม่อื สองวันก่อน แตผ่ มเปน็ คนไม่มี ศาสนา” สหี น้าของฟรทิ ซ์บอกไม่ถกู วา่ จะย้มิ หรอื บ้งึ เขาพลิกดูตำราเลม่ หนาหกเลม่ ทเี่ ธอ สัง่ มาให้แต่ยังไมไ่ ด้อา่ น “ยังไงคณุ ก็วา่ งอยูแ่ ล้ว อา่ นเลน่ ๆ กด็ นี ะคะ ถ้าชอบฉันจะหามาให้อกี เชขอ็ ากมโปี กัญแหลตาททาำงใจหิต้อแามร้จมะณไม์ ดห่ ี”นหักญมางิ กสาวบอกเสยี งออ่ น จากการพดู คุยครัง้ ท่ีแล้ว เธอร้วู า่

เปน็ เวลฟารหทิ ลซา์ยถูปกคี รตอ้ังบแงตำกด่ ้วอ่ ยนคทนพี่ โอ่ ลขภอแงลเะขไารจส้ ะาเมสัญยี ชสวี ำิตนึกอแยล่าะงการอมันแี เมด่ทรยีี่ออ่ นปัลแอลไามดช่ีโอว่ ยใมหา้ เขาคิดอะไรได้อยา่ งถูกต้อง เมือ่ สบื ประวัติย้อนหลังกลับไปยังพบว่าครอบครวั ฝ่ายแม่ ของเขามอี าการทางจติ เภทมากอ่ น “ผมชอบชอ็ กโกแลต เสยี แตไ่ อ้เพอ่ื นรว่ มห้องขังเอาของผมไปกล่องหนง่ึ ” เธออย่คู ุยกับเขาจนหมดเวลาเยย่ี มจึงกลับ ฟรทิ ซ์มองตามด้วยความเสยี ดาย และเมือ่ โดมินกิ รู้ หญงิ สาวก็ถกู บน่ จนหชู า “จะไปหามันทำไม หา!” “เขาปว่ ย ต้องการความชว่ ยเหลือ” เธออธบิ ายอย่างใจเยน็ “เด๋ยี วถ้ามันอ้างว่ามันทำผิดเพราะเป็นโรคจิตหลดุ คดอี อกมาละ่ ” “เป็นไปไม่ได้หรอกคะ่ อาการของเขาไม่ได้รา้ ยแรงขนาดนั้น” หญงิ สาวย้ิม “อกี อย่าง คณุ ฆา่ พ่อของเขา ฉันไมอ่ ยากให้จองเวรต่อเนือ่ งกันไปยาวนาน อภัยให้เขาเถอะนะคะ” “ผมไม่เคยแค้นมันเสยี หน่อย มันอยากกลับมาหาเรอ่ื งใสต่ ัวเอง ชว่ ยไมไ่ ด้” “กน็ ัน่ แหละ แคไ่ ปพบกับสัง่ ของให้นิดหนอ่ ยมันจะอะไรนักหนา ยังไงเขากห็ นี จากเรอื นจำไม่ได้อยู่แล้ว” “ว่าได้หรอื แฟนผมยิ่งเสนห่ ์ แรง ไอ้ลีนนั่นกอ็ ีกคน วันกอ่ นเจอกันมันยังถาม ถงึ ” โดมนิ กิ บอกด้วยความโมโห “คดีของเขาไปถงึ ไหนแล้วคะ” เธอยนื่ หน้าไปถามด้วยความสนใจ เลยได้รับสายตาข่นุ เคอื งกลับ “ห้ามถามถึงผ้ชู ายคนอนื่ นะ ฮันนี!่ ” “โธ่...”

สาวน้อยแอบอมย้มิ อมิ่ เอมใจ ปีนข้นึ นั่งตักหนุ่มตัวใหญ่หน้าเครยี ดจัด และกดมลืองเบลน็กปปารกะงคดองงาใมบไหด้นรปู้าอสายกา่ งระชคายายชาตแตรหะี ปนาักกๆนุ่มจทน่ีหแนก้า้ผมขากอกงวเข้างาเปไน็ลม่สาเี ขต้มามสแนั ตจ่เมธูกอ ทำทา่ ไม่ร้ไู มช่ ้ี สองแขนเรยี วเล่อื นไปโอบรอบลำคอแกรง่ สอดน้วิ เข้าไปในกลมุ่ ผมดำ สนทิ เล่นอยา่ งออดอ้อน ซบหน้ากับบ่ากว้างจนอ้อมแขนกำยำรดั เธอแนน่ แทบจมหายไป กับอกแกรง่ “ฉันอยากร้เู กีย่ วกับคณุ ตา่ งหาก กเ็ จอของบนเรอื คุณ คดกี ็ต้องเก่ยี วกับคณุ อยู่ แล้ว” “แนน่ ะเพลนิ ...” รา่ งเล็กถกู ชอ้ นข้ึน ไอ้ความตั้งใจที่จะเลน่ งานเธอให้น่วมเพราะแอบไปเยยี่ มศตั รู เลือนหายไปในอากาศ ความ มารแ์ธตาเ่ ถนูกอื่ ฟง้จอางกกเลปับน็ ใคนดขอี ้ อาญหาาใซหง่ึ ห้ กลากีรเเทล็จี่ยแงไลมะไ่ พด้ยายาตมำรฆว่าจเลแยม้ตพ้อิชงญดดำเานรนิาจกะาไรมตเ่ อามา ข้ันตอน พอ่ ของเธอเองกถ็ ูกดำเนินคดีย้อนหลังเรอื่ งการคอร์รปั ชนั แม้จะไม่ร้ายแรง นัก แตอ่ นาคตทางการเมืองของเขาก็เลอื นรางเต็มที ขา่ วโคเคนของ ฟิลลปิ ส์ ลีน ที่พบบนเรอื เดอะ เมดิเตอร์เรเนยี น พาเลซ ทำให้กิจการในเครอื แอสเตอร์ของเขาแย่ลงไปพอสมควรเพราะชอ่ื เสยี งที่มัวหมอง กับ การทล่ี ีนเอาเวลาสว่ นหนง่ึ มาตอ่ สคู้ ดี เพราะดูเหมือนเอฟบไี อจะร้อื คดีเกา่ ๆ ท่ียังไม่มี หลักฐานของเขาออกมาสบื สวนรว่ มด้วย แต่หนุม่ ใหญก่ ็ยังดำเนนิ กจิ การและออกงาน สงั คมได้ตามปกติ เกือบสามเดือนต่อมา โดมินิกบนิ มาค้างกับเธอทกุ เสาร์อาทิตย์ และกลับไปในวัน นจยันาิรมนัททรดี์เ่ตรข์อามนพาเอชหเา้าขมาืดจากไปเใธแนตอวจ่ยันนังอจแันตุล้สทวจาร่ ห์กน์ มค็รีคอิดวดถาพงึ มจิชสนญขุ ใจดจนแารทอาบยกขาย็ กาังดจหะายวกดืิธรกวี ะันำวจหนัดยกเขดุระใาอวหาอ้ยยกาจวไนปอไไอมมก่เ่ไไปดป็น้สเอปกั ัน็นที ทำอะไร

มันเดย์ ไมเ่ หน็ จะมันเลยสกั นิด เธอเปลี่ยนจากโรคโฮมซกิ เปน็ โรคตดิ แฟน ซ้ำ อาการยังหนักข้ึนทกุ ที โอ้! สวรรค์

22 งานแต่งงานของแพรวพรรณราย... เมือ่ ความจริงปรากฏ พิชญดาราจอดรถไว้ บนที่จอดของหอพักราวสท่ี ่มุ เศษหลังกลับจากทำงานที่รา้ น อาหาร เสยี งมือถอื ดังข้นึ หลังจากท่ีเธอสง่ ข้อความให้โดมินกิ ร้วู ่ากลับถงึ บ้านเสรจ็ พอดี หญิงสาวเลยคยุ แล้วเดนิ ข้ึนห้องไปด้วย “เพื่อน เป็นไงบ้าง คุณลุงกับแมศ่ รสี บายดีมั้ย แล้วแม่พดุ กรองกับคนในบ้าน ละ่ ” “ทกุ คนสบายดีจ้า เราจะโทร. มาถามว่าตัวยังจะบินมางานแต่งเราได้ไหม เหน็ คณุ พ่อวา่ ชว่ งน้ตี ัวมีสอบ” “ได้สิ กแ็ พลนเอาไว้แล้วนี่ อาทิตย์ หน้าไมต่ รงกับวันสอบหรอก แต่เราคงค้างได้ แคส่ องคืนเพราะอยไู่ ด้แค่สามวัน” “น่าเสยี ดาย แตม่ าได้กด็ ีใจแล้ว แพงกับซานโดรจะมาอาทิตย์ นงึ แต่แพงกับลูก ฟบนิังหมัวาใกจอ่ ดนง่ิ วดบู ใีลจงจเปังเ็นลคยรจงั้ ะแไรดก้เจอหลาน” แพรวพรรณรายพดู เสยี งรา่ เรงิ ไมร่ ้วู ่าทำให้คน หญงิ สาวลดมือลงลูบหน้าท้องตัวเอง ร้สู กึ ถงึ ความหนาวเหน็บวา่ งโหวงในชอ่ ง อก เกอื บลืมไปด้วยซ้ำวา่ ไมเ่ คยแพ้ท้องเลย และจนถึงตอนน้ีโดมนิ กิ กย็ ังไมร่ ู้ แต่จรงิ ๆ แล้วเธอเองต่างหากที่พยายามลืมมันไป เพราะไมอ่ ยากให้ความจรงิ มาขัดขวางความสขุ ทจ่ี ะได้อยู่รว่ มกับเขา เธอยังทำใจท่ีจะตัดขาดจากเขาอีกคร้งั ไมไ่ ด้ หวังเพียงวา่ เขาจะขอเธอแตง่ งานหากจะทำให้ได้อยู่กับเธอนานข้ึน...แตช่ ายหนุ่ม กไ็ ม่เคยเอ่ยถงึ

เพียงแค่คิด ความสขุ ตลอดเกือบสามเดอื นก็ดเู หมอื นจะเลอื นรางลงไปจนนา่ ใจ หาย กลัวเหลอื เกนิ วา่ จะมใี ครมาร้คู วามจรงิ กับโดมินิกก็เหมอื นกัน ยงิ่ ทอดเวลา เน่นิ นานออกไปเทา่ ใดกย็ ง่ิ บอกความจรงิ ยากเท่านั้น รสี รกั ษาความลับของเธอดีเย่ยี ม เขาไมเ่ คยบอกโดมนิ กิ แต่ทกุ คร้ังท่ีแวะมาพา เธอไปข้ึนศาลก็จะหอบห้วิ ของบำรงุ ราคาแพงมาให้ทกุ ครัง้ จนเธอซง้ึ ใจ ‘เด๋ียวลกู ของดอนจะไมแ่ ขง็ แรง มสิ ตัวนิดเดยี ว ไปฝากท้องแล้วหรอื ยังครบั ’ ‘ยังคะ่ เด๋ยี วไป’ เธอผัดเวลาไปเรอ่ื ย มอื ขวาของเจ้าพอ่ กาสโิ นขมวดค้ิวมนุ่ ‘ผมจะพามสิ ไปเอง’ ‘ไมเ่ อาค่ะ เด๋ียวไปเอง อย่าห่วงเลยน่า ฉันสบายสดุ ๆ ไปเลย ไมใ่ ห้ลกู เปน็ ไรไป หรอก’ เธอย้มิ หวานยนื ยัน “เพลนิ ฟังท่พี ดู อยู่หรอื เปลา่ ทำไมเงยี บไป สญั ญาณหายเหรอ” “เอ้อ! ใช่ โทษที ตัววา่ ไงนะ” “บอกว่าคุณพ่อกับแมศ่ รดี ใี จมาก...” คำวา่ ‘มาก’ ลากยาวจนคนฟังอดย้มิ ออก มาไม่ได้แม้จะเศรา้ เตม็ ที “...ที่จะได้เจอทุกคน แถมดใี จทีล่ กู สาวขายออก” เสยี งหัวเราะสดใสดังมาตามสาย ตามด้วยเสยี งห้าวๆ ทบ่ี อกวา่ อัครชั คงจะอยทู่ ี่ นัน่ ด้วย “เราก็ดีใจทีจ่ ะได้เจอคุณลุง แมศ่ รี และทุกคน ดีใจที่สดุ ” พชิ ญดาราหัวตาร้อนผ่าว เสยี งเรมิ่ แหบเครอื จนนกึ อยากวางโทรศัพท์ “พอ่ี ัครบอกว่าให้ตัวมากับโดมินิกละ เพราะเหน็ ว่าเขาจะมาวันเดยี วกัน” “เอ้อ...” เธอยังไม่คุยเรอื่ งน้ีกับโดมนิ กิ ด้วยซำ้

“เพื่อนเชญิ เขาด้วยเหรอ” “อ้าว! ไมเ่ ชญิ ได้ยังไง เพือ่ นสนิทซานโดรกับพอี่ ัครเขาน่ี แต่เราวา่ เพลินมาเองดี กว่า เด๋ยี วจะโดนเขาดูถกู เอาอีก อยา่ ไปยงุ่ กับคนอยา่ งน้ันเลย...แน้ กจ็ รงิ นีค่ ะ พอี่ ัคร ฮมึ่ !” เสยี งคนลมื ยากเถยี งกับวา่ ทีส่ ามดี ังมาตามสาย “เราไปเองดีกวา่ ” พชิ ญดารารบี ตัดบท “เพื่อนอยากได้อะไรทนี่ ี่หรอื เปล่า เด๋ยี วจะได้รบี หาซ้อื ไปให้” “ไม่เอาจ้า มคี รบแล้ว พอี่ ัครกับแพงกซ็ ้อื ของมาให้เยอะแยะ เพลินมาแค่ตัว เอาใจมาอวยพรเรากแ็ ล้วกัน” “ฮ่ือ...” น้ำตาอุ่นๆ ไหลลงมาโดยไม่ร้ตู ัวจนต้องรบี เชด็ ความสขุ แทนญาตสิ าวและความ เศร้าของตัวเองตีกันวุน่ วาย “เราวางสายกอ่ นนะ เด๋ียวจะโทร. หาวันกอ่ นเดนิ ทางอีกที แล้วคุยกันนะเพ่ือน” “จ้า จะโทร. ไปบอกเพื่อนๆ ท่ียังไม่ได้แจกบัตรเชญิ ด้วยเหมือนกัน เพลินสบาย ดรี เึ ปล่า” ประตูห“้อสงบแาลยะดเดี นิบอไปกทค้ิงุณตัวลรุง้อกงับไแหม้บ่ศนรโดีซ้วฟยาวอ่ายเรา่ างคเอิดาถเปึง”น็ เหอญาตงิ าสยาวรบี บอกแล้ววางสาย ไข ไมร่ นู้ ้ำตาไหลมาจากไหนมากมาย ราวกับทุกความกดดันที่เกบ็ ซอ่ นเอาไว้ตลอด เวลาท่ีผ่านมาเพราะไม่อาจตัดสนิ ใจอยา่ งใดอยา่ งหนงึ่ ลงไปได้กำลังต้องการหาทางออก เธออาจกไามร่มแีวตัน่งงไาดน้พขบอปงรญะสาตบสิกนาริทณ์ สแดุ มพ้จิเะศยษนิ ทด่ีผกี ู้หับญฝงิ่าทยกุนคั้นนเพใฝยี งฝ่ ใันดหาแแบตบ่มันนั้นย่ิงย้ำเตยอื ิง่ นพวอ่า แพรวพรรณรายพูดถึงพราวพลิ าศว่าพ่สี าวจะเอาลกู กับครอบครัวมาด้วย หญงิ สาวกย็ ง่ิ สงสารลูกทย่ี ังไมเ่ กดิ มา เธอจะทำอยา่ งไรหากวันหน่งึ ต้องหอบลูกกลับบ้านแต่ไม่มีพ่อให้ แก คุณลงุ จะเอาหน้าไปไว้ทไี่ หนเมื่อหลานสาวซง่ึ ท่านเคยคดิ วา่ เป็นเดก็ ดีมีลกู โดยไม่

ได้แต่งงาน เสยี งโทรศพั ท์ ดังข้ึนหลังจากเธอรอ้ งไห้ไปราวครง่ึ ชวั่ โมง คล้ายมันรำคาญท่เี ธอ ครำ่ ครวญไม่เลกิ “เพลนิ ทำอะไรอยฮู่ ันน่ี อยูๆ่ ผมกไ็ มส่ บายใจจนนึกอยากโทร. หา” เสยี งของ เขาบอกถงึ ความกังวล หญงิ สาวหันไปมองนาฬกิ าติดผนังซงึ่ บอกเวลาเกือบห้าทุ่ม ปกตวิ ันที่เธอทำงาน เขาจะใช้วิธโี ทร. มากอ่ นทเ่ี ธอจะเรมิ่ ทำงาน และเธอจะสง่ เมสเสจไปให้เม่อื กลับถึงบ้าน แล้ว และโดมินกิ จะโทร. มาอกี คร้งั ในตอนเชา้ เพราะเวลาทเ่ี ธอเข้านอน บางคร้งั งาน ของเขากำลังเข้าสจู่ ดุ สงู สดุ ของวันจนไมม่ ีเวลาโทร. หา “จะนอนแล้วค่ะ” ปลายสายเงียบไปนดิ หลังจากเธอบอกเสยี งแหบพรา่ “เปน็ อะไรไป ทำไมเสยี งเพลินเปน็ อย่างนั้น” “โดมินิก...” “หือ เกดิ อะไรข้นึ บอกผมสทิ ูนหัว” น้ำเสยี งเขาร้อนรน บอกถึงความไม่ สบายใจอยา่ งยิ่งยวด “ไมส่ บายหรอื เปล่า อยากให้ผมไปหาไหม” “ไม่...ไม่มีอะไรค่ะ” เธอดงึ โทรศัพท์ ออกหา่ ง เอามือข้างหนง่ึ ปิดลำโพงเพือ่ กระแอมเคลียร์เสยี ง “คณุ โทร. มาดึก” “อยู่ๆ ก็คิดถงึ เพลินจนทนไมไ่ หว ร้สู กึ กังวลแปลกๆ” “ไมม่ อี ะไรคะ่ เจ็บคอนิดหน่อย แต่สบายด”ี “แน่ใจ?” “ฮ่ือ...”

หญงิ สาวเชด็ น้ำตาท่เี หลือท้งิ สดู หายใจลึกเพ่ือเรยี กความสดชนื่ กลับคืนมา “อาทติ ย์ หน้าฉันไปเมืองไทยนะคะ” “งานแตง่ เพือ่ นกับอาเชอร์ เด๋ยี วผมจะไปรับ” “ไมค่ ะ่ !” หญงิ สาวขัดข้นึ เสยี งแข็งโดยไม่รตู้ ัว ทำให้ปลายสายเงียบกรบิ “ฉันจะไปเอง ซ้อื ตั๋วเครอื่ งบนิ เอาไว้แล้ว” “ถึงแล้วจะทำยังไง อย่าบอกนะวา่ เพลินจะให้บอกใครต่อใครวา่ เราไมม่ อี ะไรกัน เหมือนเดิม” โดมินิกถามอย่างระมัดระวัง และเรม่ิ ร้สู กึ ถงึ ความยงุ่ ยาก เม่อื แม่เดก็ จอม ป่วนเงยี บเสยี งไป “ผมจะไมท่ นกับเรอื่ งบ้าๆ น้อี ีกแล้ว” “ไม่ทนกช็ า่ งคณุ สิ ไมต่ ้องมาหาด้วย” เธอตวาดใส่ ทำให้ชายหนมุ่ เงยี บไป เหมอื นไม่ทันตั้งตัวอยูห่ ลายวนิ าที “เพลิน เกิดอะไรข้ึน ฮันนี่ คดิ ว่าเราเข้าใจกันแล้วเสยี อีก” “ฉันจะไปนอนแล้ว คุณไปทำงานเถอะค่ะ” โดมนิ กิ เงยี บไปนานขณะท่เี ธอกำโทรศัพท์ ไว้แนน่ ด้วยความเครยี ด จนกระทั่ง ได้ยนิ เสยี งกรก๊ิ เมอ่ื เขาวางหูกอ่ น จงึ ปล่อยโทรศัพท์ รว่ งจากมอื อยา่ งหมดแรง และ ร้องไห้ต่อจนสาแกใ่ จ หลังจากน้ันเธอไปเรยี นและทำงานพเิ ศษในวันทม่ี ีงานอยา่ งซงั กะตาย กลับถงึ บ้านบางวันกแ็ ทบไมไ่ ด้กินข้าวเพราะหมดความอยากอาหาร สองวันตอ่ มาหญิงสาวก็เรมิ่ มองหาทีพ่ ักใหมแ่ ละได้มันเรว็ กว่าทีค่ ดิ เลยย้ายเข้าก่อนทจี่ ะเดินทางกลับเมอื งไทย เพยี งวันเดยี ว ฝากรถไว้กับหอพักเดิมและสง่ กุญแจรถคืนให้เขาทางไปรษณยี ์ กอ่ นย้าย ออก หญิงสาวนงั่ เหม่อรอเสยี งเรยี กผ้ ูโดยสารพร้อมเป้ ใบใหญ่ที่วางอยู่ปลายเท้า เธอสวมกางเกงยนี กับเสอ้ื ผ้าฝ้ายตัวหลวมอย่างที่ชอบ ผมสเี ข้มหยักศกถูกรวบเอาไว้

กลางศรี ษะเพราะเจ้าตัวไมม่ ีอารมณ์ จะแปรง ใบหน้ามีแวน่ กรอบใสอันใหญ่สวมไว้แทน คอนแทกต์ เลนส์เหมือนทกุ ครง้ั ทต่ี ้องเดินทางไกล มทเำี หงาตนุผแเลขลใา้วนไเมหคไ่ มรดัง้ือ้โสนทดุ รทท.่เี ้คามยยาทเแลำตย่บทตาัุก้งงแอทตีย..ว่.่านังนี่อลนาอั้นจยเปหแน็ายลวไะธิ ปเทีธเห่ดอี ีเทมอื่ีสองดนุกค็ไมล่ไน่ื ดก้สรง่ ะขท้อบคฝวั่งามเวธา่ อกรล้วู ับา่ มทาำตจัาวกไทม่ี่ พิชญดารากินยาแก้แพ้เม่ือข้นึ เครอ่ื ง พยายามหลับยาวเพือ่ ชว่ ยให้ตัวเองพอดไู ด้ หลังเดินทางถงึ จดุ หมาย หมอ่ มราชวงศพ์ งศ์จักรก์ ับลออศรมี ารับเธอทส่ี นามบิน หญงิ สาวลากกระเป๋าใบ ไม่ใหญน่ ักเพราะจะค้างไม่ก่ีคืน เธอมองซา้ ยมองขวาจนกระทั่งเจอคุณลงุ จงึ โถมตัวเข้า หาท่าน “ไปอยู่เมืองนอกแคป่ ีกวา่ กลับมากข็ ้ีแยเสยี แล้ว” คณุ ชายจักรดันรา่ งเล็กออก ลบู ผมนมุ่ อย่างปรานี ปล่อยให้เธอไหว้และกอด ลออศรตี ่อ “เพลินดใี จค่ะ คิดถึงคุณลุงกับแมศ่ รี คิดถงึ เพ่ือน พแี่ พง และทกุ คนทบี่ ้าน” “แมศ่ รกี ็คดิ ถึง โถ คุณเพลินไปเรยี นไกลกินแตเ่ นยนม แต่ไมเ่ ห็นจะอ้วนข้ึนสัก นดิ เรยี นหนักมากหรอื คะ” ลออศรนี ิ่วหน้าถามจนสาวน้อยหัวเราะ “ไมใ่ ชห่ รอกคะ่ ไม่ได้กินนมเนยเสยี หน่อย กนิ อาหารไทยกับอิตาเลียนเป็นหลัก เรยี นกไ็ มห่ นัก แตผ่ อมตามความนยิ มไงคะ แมศ่ รยี ังเชง้ วับเหมือนเดมิ ” หญงิ สาวก้มลงหอมแก้มซ้ายขวาจนสตรวี ัยกลางคนค้อนขวับ “หอมด้วย” “โอ๊ย! ไมต่ ้องมาแซวแม่ศรเี ลย คุณแพงกค็ นหน่งึ แล้ว น่นี ้องงอแงเลยไมไ่ ด้ ออกมาด้วย สว่ นคุณเพอ่ื นไปรบั ชดุ นะ่ ค่ะ แมศ่ รเี ลยมากับคณุ ชายแค่สองคน พุด กรองมันดใี จจะตาย ทำกับข้าวหาแตข่ องชอบของคุณๆ ตืน่ เต้นกันท้ังนั้น”

“โอ๊ย อยากเหน็ หลาน อยากกนิ กับข้าวฝมี อื แม่ศรกี ับพดุ กรอง เพลนิ ซอ้ื ของ มาฝากเยอะแยะเลยคะ่ ” หญิงสาวกอดเอวคณุ ชายจักรซงึ่ ชว่ ยลากกระเป๋าให้ อกี มอื จับมอื แมศ่ รแี น่นพา กันไปยังรถ ความเปห็นญองิ ยสู่ไามวข่ คายุ ดจป้อาจกนถึงคบว้านามทุกโขด์ ทยี่ทมับหี ถมมอ่ เมรรม่ิ าคชลวางยศล์พงงเพศ์จรัากะรเ์กจ้ับาตลัวอพอยศารยคี าอมยไมซ่นกั ึกถถามึง และดีใจทีเ่ หน็ ครอบครวั รายล้อม พราวพลิ าศอ้มุ ลูกชายออกมารอน้องสาวถงึ ชานบันได คุณแม่ลูกหนง่ึ แทบไม่ เปล่ียน ผิวพรรณขาวเหลืองนวลน่าดู สวยหยาดเย้ิมย่ิงกวา่ สมัยทย่ี ังไมไ่ ด้แต่งงานจน พิชญดาราจ้องตาโต “พี่แพง ทำไมถงึ สวยอย่างน้ีคะ ต๊าย! ง้ซี านโดรไม่หลงแยเ่ หรอคะ โห...หลานนา่ รกั จังเลยคะ่ ว้าย! ดสู ิ ตาสดี ำป๋ีหวานเหมอื นแมเ่ ลย หน้าคล้ายพ่แี พงมากกวา่ ซานโดร นะคะ โตข้นึ ต้องหลอ่ แน่ อ๊าย! ขออ้มุ หนอ่ ย อ๊าย...หลานใครน่ารา้ ก...” พชิ ญดาราพูด รวั เรว็ จนไม่มีใครตอบทัน “ใครๆ กบ็ อกอย่างน้ันแหละ วา่ ลกู เหมือนพี่มากกว่าซานโดร” พราวพิลาศหัวเราะ สง่ ลูกให้เธออุ้ม พอ่ หนูหัวเราะเอ้กิ อ้าก เอียงคอจ้องอาสาว ตาเย้มิ น้ำลายยืด “ต๊าย ดูมองเข้า ใจละลาย ถ้าเปน็ หนุ่มต้องเป็นภัยกับสาวๆ แนพ่ ่ีแพงขา” ที่ทกุ คนพจิชะญย้าดยาไรปาอท้มุี่หห้อลงนานั่งเชลาน่ยขต้นดิึ กบับ้านชานหันกวไป้างทซักง่ึ ทมาีอย่าควนบัใวนใบบใ้าหนญทม่ีต่ า้ังรออยรเู่ับปเ็นสรยี ะงยใะส กอ่ น อากาศยามเชา้ ยังไม่รอ้ น มีลมพัดมาเอ่อื ยๆ หญงิ สาวนัง่ บนโซฟาวางหลานชายไว้บน ตัก มองไปรอบๆ สดู หายใจเอาอากาศเข้าไปอยา่ งชนื่ อกชนื่ ใจ “คดิ ถึงจังเลยนะคะ เวลาหนาวมากๆ ไมม่ ีใครไมค่ ิดถงึ บ้านท่สี ดุ ” “โถ แม่คณุ ถ้าเหงานักจบโทกก็ ลับบ้านเสยี สคิ ะ ไมเ่ หน็ ต้องเรยี นสงู ขนาดน้ัน เลย หรอื ไมอ่ ยา่ งน้ันมาเรยี นบ้านเราก็ได้” ลออศรบี อก ทำให้พราวพลิ าศหัวเราะ ตา

มองน้องสาวอยา่ งพนิ จิ ถงึ แม้จะคยุ กับคนในบ้านจ๋อยๆ ใบหน้าเตม็ ไปด้วยรอยย้ิม แตไ่ ม่สามารถปกปดิ ความเศร้าในนัยน์ ตากับคนที่เคยคุ้นมาช้านานได้ ทว่าเมอ่ื เธอมองเหมอื นอยากจะคยุ พชิ ญดารากลับหลบตาทำท่าไมร่ ไู้ มช่ ้ี หญิงสาวคุยกับคนในบ้าน ลงไปเดินเล่นในสวนจนถงึ เที่ยงแล้วกลับข้นึ มาท่ี ห้องเก่าของเธอซง่ึ ลออศรใี ห้คนทำความสะอาดสม่ำเสมอจนเหมือนกับเธอเพง่ิ จากไป เมื่อวานน้ี กอ่ นจะอาบน้ำนอนเพราะยังเหนือ่ ยจากการเดนิ ทาง คืนน้นั มีงานสังสรรค์ ทุกคนอยกู่ ันพร้อมหน้าพร้อมตาท้ังสามสาวและหน่ึงเขย ใหญ่ คุณชายจักร ลออศรี และคนในบ้านยังมานัง่ รวมตัวกันบนชานเรอื นเพื่อชมนาย สาวท่ีไม่ได้เหน็ พรอ้ มกันบ่อยนักในชว่ งหลัง เสยี งคุยโขมงโฉงเฉงสลับกับเสยี งหัวเราะ ดังอยเู่ กือบค่อนคนื พิชญดาราลากกระเป๋าเอาของฝากออกมาแจกทุกคน ทำให้มีเสยี ง คุยข่มกันของคนในบ้านทเ่ี อาของมาอวดกันและกันดังขรม ซานโดรมองพชิ ญดารานานเปน็ พเิ ศษ เมื่อถกู พราวพิลาศสะกิดก็เอนตัวไป กระซบิ อะไรบางอยา่ งแล้วอมย้ิม ก่อนหันไปคุยกับคุณชายจักร โอบบา่ บอบบางของ ภรรยาทีผ่ ลัดกันอุ้มลกู กับลออศรี วงสนทนาเลิกเรว็ ราวสที่ ุ่ม เพือ่ ให้เจ้าสาวมีเวลานอนเพราะต้องตนื่ ตอนตีสาม แอตาก่พาิชศญเยดน็ าเรลาซก็ นง่ึ น้ออยนซกง่ึ พลาองดวีสันำไหปรหับลคานยทช่ีไวั่ ปโมองยยเู่ มังือตงาสหวนา่ างวปเี ศษเลยลหงญไปิงเสดาินวเกลอ่นดใอนกสเวงนย หน้าข้นึ มองดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าอยา่ งเหมอ่ ลอยจนไม่ได้ยินเสยี งเดินมาด้าน หลัง “เพลิน” หญิงสาวสะด้งุ สดุ ตัว รบี หันมามอง ก่อนจะย้ิมเมอื่ เหน็ ว่าเป็นใคร “พี่แพง” “ไมไ่ ด้เจอกันหลายเดอื นแล้วนะ เพลินผอมลง”

“ชว่ งน้มี สี อบย่อยค่ะ อ่านหนังสอื หนัก เบอื่ ๆ อาหารด้วย แต่เพลินสบายด”ี หญิงสาวตอบเสยี งอ่อน “ถ้าเพลินมเี รอ่ื งไมส่ บายใจกบ็ อกพ่ีได้นะ...ทกุ เรอื่ ง” พราวพลิ าศบอกเสยี งหวาน นุ่มนวล ดงึ มือของน้องสาวมาจับไว้ท้ังสองข้าง จำเปน็ ต“ม้อีองเะยไิรน่ เเขย้า้อใจผิดกันหรอื เปลา่ ” หญงิ สาวเข้าเรอื่ งเพราะอยกู่ ันแคส่ องคน ไม่ ตัวเองเตพัวรเาธะอเปนน็ ้ันหรว่้ดู งมี นา้อโดงยสตาวลหอลดังวจ่าาเกกทดิ รี่อวู้ ะ่าไเรขขา้นึพบตัวเพคยิชถญงึ ดกาับรโาทแลร.้ว ไปหาโดมินกิ ด้วย แต่หลังการพดู คยุ ในครั้งนั้นเธอก็ตัดสนิ ใจไม่เข้าไปคัน่ กลางความสมั พันธ์ ของสองหนุม่ สาว พิชญดาราก้มหน้า กะพรบิ ตาถๆ่ี เพ่ือสะกดกล้ันน้ำตา “ไม่หรอกค่ะ” “ซานโดรบอกวา่ พหี่ ว่ งน้องมากเกนิ ไป ก็คงจรงิ อย่างทเ่ี ขาวา่ ” พราวพลิ าศชวน คุย “แต่เพลนิ เป็นคนทพี่ ก่ี ังวลทสี่ ดุ เพราะมักเก็บความทุกข์ เอาไว้กับตัว ถ้าเปน็ เพ่อื น พจี่ ะไมห่ ่วงเลย” ออกจะหว่ งคนท่ีมายงุ่ กับน้องสาวอีกคนมากกว่า พชิ ญดาราย้ิมเมอ่ื คดิ ตามในประโยคหลัง “ขอบคณุ ค่ะ มเี รอ่ื งหนึง่ เพลินอยากถามพแ่ี พงมานานแล้ว ทำไมถงึ ไม่อยากให้ โดมินกิ มาย่งุ กับเพลินละ่ คะ” “ไม่ถึงกับไมอ่ ยากให้มายงุ่ แต่เอาเปน็ ว่าพี่เป็นห่วง” เพอ่ื ฝากหญฝังิงหสลาวานไมส่บาวอคกนว่าเบดยิีดาวเเคอยาไเลว้กา่ เับรลอื่ งกู ขสอาวงคพนชิ โญตดารเาพใหร้าฟะังทเ่มาน่อื กเธังอวอลใอจกหเราอกื นตัวแเลอ้วงจะ จากไปเรว็ เพราะโรคหัวใจ “โดมินิกไม่เหมอื นซานโดรตรงทีช่ อ่ื เสยี งเรอื่ งผู้หญงิ ของเขา...” พราวพิลาศคดิ หาคำพูด “เขาอันตรายเกนิ ไป ตา่ งกับเพลินเกินไป พีก่ ลัวเขาทำให้เพลินเสยี ใจ แตพ่ ี่

เชอ่ื ว่าตัวเองคิดผิดจนกระทั่งเห็นเพลินวันน้ี” “เพลินไมเ่ ป็นไรเสยี หนอ่ ย” เธอตอบเสยี งอ่อย อยา่ งพ“่ีสอิ ยถา่ ึงโพกี่จหะกอผาู้ยหุมญาิงกทกมี่ วีค่ารเพอลบินครแวัคป่ ีเดมยี คี ววาแมตร่สกั องปเีมคายนผ้ีพา่ ี่โนตคขว้นึ ามมผากดิ นหะว”ังหรอื เสยี ใจ “เพลนิ ไม่สงสยั หรอกคะ่ ” พิชญดาราย้มิ พราวพลิ าศดเู ป็นผ้ใู หญแ่ ละสง่างามข้ึนมาก การทำหน้าทีภ่ รรยา และแมค่ งเปลย่ี นผ้หู ญงิ จำนวนมากให้เข้าใจชวี ิตมากข้นึ นอกเหนอื จากวัยทเ่ี พม่ิ ข้นึ “งั้นทำไมเพลนิ ถงึ ไมม่ าพรอ้ มโดมนิ ิก” “กลัวคณุ ลงุ ร้คู ่ะ เพลนิ จะเลกิ กับเขา” หญงิ สาวบอกเสยี งเบาลงไปอกี ไมก่ ล้า โกหกเพราะพราวพลิ าศพอจะร้เู รอื่ งดี “พแ่ี พงอยา่ บอกคนอืน่ ได้ไหม” “อะไรกัน โดมินกิ มีคนอ่นื หรอื ” “ไมใ่ ชค่ ะ่ ” “เขาทำตัวไมด่ ีกับเพลนิ ” “ไม่ใชค่ ่ะ” “เพลนิ ไมอ่ ยากบอกพใ่ี ชไ่ หม” น้ำเสยี งท่ถี ามท้ังเข้มงวดและออ่ นใจอยู่ในที พิชญดาราก้มหน้าต่ำลงไปอกี กลัวญาตผิ ้พู ่จี ะโกรธ แตก่ ไ็ ม่อยากเอาปัญหาของ ตัวเองมารบกวนใจหญงิ สาว “บางทเี ราอาจจะตา่ งกันมากเกนิ ไป อกี อย่างเพลนิ อย่ชู คิ าโก เขาอยู่นิวยอร์ก” เพลนิ เร“ยหี ึนรเกะย่งะทอางกี อสาอจงจสะาเมปป็นกีอ็จปุ บสดรรอคกบเต้างอกร์จ็แรลงิ้ว แตม่ ันเป็นแคค่ วามไม่สะดวกชวั่ คราว หรอื จะย้ายไปเรยี นนวิ ยอร์กหลังจบ ปรญิ ญาโทกย็ ังได้ คนเกง่ อย่างเพลินคงหางานในอเมรกิ าได้ไมย่ าก โดยเฉพาะถ้ามีสามี อยา่ งโดมนิ กิ เขาคงจะไมไ่ ด้บน่ เรอื่ งน้หี รอกม้ัง”

คนฟังกะพรบิ ตาปรบิ ๆ กลุ้มใจท่ีพราวพิลาศคาดแผนการในอนาคตของเธอไป ไกลขนาดน้ัน “เอาเถอะ” คนเป็นพีท่ อดถอนใจ “ถ้าไมส่ บายใจที่จะปรกึ ษาพ่ี ก็ไมเ่ ป็นไร” “ไม่ใชน่ ะคะ แต่เพลนิ เพลนิ ...” “พ่เี ข้าใจ เรอื่ งบางอยา่ งกย็ ากทจ่ี ะพูดกับคนอื่น” หญงิ สาวบบี มอื นุม่ เบาๆ ก่อนจะปลอ่ ย เปลี่ยนมาโอบเอวแทน เพอ่ื นเจ“ข้าส้นึ าบว้าจนะเไปปน็นลอมนเเปส็นยี แเถลอ้งะไปเสยีพกรอ่งุ่ นน้ตี”้องตน่ื มาชว่ ยเจ้าสาวแต่งตัวแตเ่ ช้า เด๋ียว “ค่ะ พแี่ พงไมโ่ กรธใชม่ ั้ย” ปรกึ ษา“ปไัญมห่ หราอหกัวใจอกยับ่าใงคทรี่บอจกูงมวอื่าพญีเ่ ขาต้าใผิ จู้น”้องพขร้นึ าวบพ้านิลาศว่าเสยี งอ่อนลงเพราะตนกไ็ ม่เคย “แตถ่ ้าร้สู กึ วา่ อยากคยุ ข้นึ มาเมอื่ ไหรพ่ ่กี ็พรอ้ มทีจ่ ะรบั ฟัง พ่ีคงรสู้ กึ ผิดถ้าชวี ติ คู่ ขบออกงเเพหลตนิผุ ลล้มสเดุ หทล้าวยใหเพ้พริชาญะถด้าาพรไี่ามฟแ่ังตง่ งานท่นี ่ี เพลนิ คงไม่ได้พบกับโดมนิ กิ ” หญงิ สาว “โอย ไม่เกย่ี วกับพแ่ี พงเสยี หน่อย” “นั่นสิ แต่พี่ก็อดคิดไมไ่ ด้อย่ดู ี” “ห้ามคิดอยา่ งน้ันเดด็ ขาดนะคะ เรอื่ งของเพลนิ กับเขา ไมม่ ีอะไรเก่ียวข้องกับพ่ี แพงหรอกค่ะ” พิธแี ต่งงานแบบไทยในตอนเช้าเปน็ งานหม้ัน ตอนสายเชญิ เจ้าหน้าทม่ี าจด ทะเบียนสมรสเพื่อความสะดวก และแต่งในตอนเยน็ ไมเ่ กรง็ พมชิากญเพดารราะาอแมขยก้ิมสว่ นมใอหงญพธิ่เปีกน็ ารคตน่าไงทๆยกดับ้วคยรคอวบามคปรวัลขาบอปงซล้ามื นแโทดนรลกู พ่ีลสกูว่ นน้แอขงกตเธา่ อง ชาตกิ ับแขกท่เี หลือจะมารว่ มในตอนเยน็ ซง่ึ จัดที่สนามในบ้าน

ผมหยักในศกตปอลน่อเยยน็ เปก็นอ่ ลนองนานถเงึ ลก้ยี ลงาแงตห่งลงังานติดหกญ๊ิบงิเพสชาวรเเปพล่อื ่ียคนวาไปมเสรวยี มบชรดุ้อรยาตกรยี่อานวจสะนี ถ้ำกู เงทนิ า รา่ เรยี กเข้าไปให้ชา่ งที่พามาด้วยแตง่ หน้าให้ ดูสวยเฉี่ยวจนแทบจำตัวเองไม่ได้ “ถ้าโดมินกิ มาเห็นจะต้องตะลึงแน”่ ทารา่ วา่ คนฟังเลยแอบหันไปทำหน้าเจอื่ น “น่ีละคอ่ ยสมเป็นเพ่ือนเจ้าสาวหนอ่ ย ไมง่ ้ันจะคอยไปเป็นพนักงานเสริ ์ฟท่า เดียว” พราวพลิ าศวา่ หลังจากเอียงคอชมน้องสาวที่ดูเพรยี วข้ึนด้วยรองเท้าส้นสงู สาม น้วิ ครงึ่ “ก็ไม่ร้จู ะคุยกับใครนค่ี ะ เพลนิ ไม่คอ่ ยรจู้ ักใคร” ตตถั้วา่อเเใขอหาง้เไไปม“มไน็่ยมเ่ คอญ่รยก้มู าสรทต็ ับงัำพิ คเเก่ีกพว็ตไลามวมนิ เ่ า่รหแพ้จู ็นปักิชอลไญดยวดา้่าเกาขรถคาา้าบไไใมด”คย้่รรพบัอพกรมดูาารวหรับพปรคอฏิลื รแบิาอศสัตบซดอิ คงึ่งยรรกัว่า้เู งริรขยไอิ่ื อมางง่อเขสเะรอมไางรอนไภม้แอาด่ลงคใีจะทหหา้ังก้มาทกบา่เี บเิดปปอา็น็นบกนออพ้อยกีก่ งา่ ับสงเนคสาวณุั้ยีนขใจพอจรอ่ทงงิ ี่ เธอ “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคะ่ ” เธอบอกอ้อมแอ้ม เลยถกู ทำตาดุใส่ “เราก็เปน็ เสยี อยา่ งน้ี จำไว้นะวา่ เพลินเปน็ อัครเดโชเทา่ ๆ กับทุกคน ไม่ได้ ต่ำต้อยกวา่ ใครตรงไหน ไปชว่ ยคณุ พ่อรับแขกไป ไม่ต้องมายงุ่ กับข้างในน้ี เด๋ยี วแมศ่ รี กับพดุ กรองจะดแู ลเอง เราจ้างคนมาต้ังมากมาย” ในบ้านหดญเู ิงหสมาือวนเกกือาบรเยป้มิ ็นเมภรื่อรเหยนา็ แทล่าะทแามง่ดจะเุ ดเรอื ยี ดกขสอญั งคชณาุ ตแญมา่ลณกู ชหา่นงป่ึงซกง่ึปเ้อคงยไเดร้ยดี บี ร้อยที่สดุ พิชญดาราชว่ ยคณุ ชายจักรกับพส่ี าวรบั แขกในงานด้วยใจทช่ี มุ่ ชน้ื ข้ึนมาบ้าง แต่ ยังคงมตี าหลายคู่ที่มองมาอย่างประเมนิ โดยเฉพาะญาตวิ งในหรอื เครอื ญาตหิ ่างๆ แขก บางคนจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะพชิ ญดาราไม่ค่อยออกงานแม้คณุ ลุงจะชวนบอ่ ยคร้งั หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์แนะนำหลานสาวกับคนเหลา่ นั้นอยา่ งนุ่มนวล “น้องเพลนิ หลานสาวคนเดียวของผม ลูกสาวของน้องหญิงวดี เรยี นอย่ทู ่ี ชคิ าโก เรยี นเก่งมาก”

ท่าทางรกั ใครเ่ อน็ ดูทีท่ า่ นแสดงต่อหลานสาวทำให้คนแปลกหน้ามองมา “นึกยังไงถงึ พาออกงานคะ เมอ่ื ก่อนไมเ่ คยเห็น” บางคนกล้าตั้งคำถามอยา่ งอด ไมไ่ ด้ “ใจจรงิ กอ็ ยากพาออกงานทุกคนนั่นละครบั แตต่ ้องแล้วแต่เดก็ ๆ หลานสาวผม คนน้ีไมค่ ่อยชอบออกงาน เขาชอบไปทำกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัยมากกว่า นีง่ าน แตง่ น้องเพอ่ื นท้ังทีเลยยอมมาโชว์ ตัวเพราะโดนบังคับ จะว่าไปก็เหมอื นผมมลี ูกสาวสาม คน สามใบเถา รกั เทา่ กันทุกคน” พอได้รบั คำยืนยันอย่างน้ัน พวกเขากม็ องเธออย่างเอน็ ดูมากข้ึน “แต่งงานเรว็ ทุกคนนะคะ แล้วคนน้ีล่ะ ไปเรยี นเมืองนอก มีคนรักหรอื ยังคะลูก” ‘ลูก’ ทำหน้าแหย ตอบไม่ถูก “คงต้องเรยี นให้จบกอ่ นครับ แกต้ังใจจะทำดอกเตอร์” คุณชายจักรบอกกล้ัว หัวเราะ “อีกไม่ก่ปี กี ็จบ” อังกฤษ“ต๊ายเด๋ยยี ัวงเปดหี ็กนอ้ายกู่เ็จละยจนบะกคละับมอายแาลก้วใ”ห้ลกู บชาางยคมนารทบี ำคทวอาดมสระ้จู พักาบน้าผง ูกรมายติ นรั้นเรกยี ก็ นุลอสยตทู่ ร่ีี เพยี บพร้อมทั้งชาติตระกลู และความรสู้ งู หาได้งา่ ยๆ ท่ีไหน “ลกู ชายผมเขาจำได้ ตอนงานแตง่ คณุ แพงน้องเพลินมาเปน็ พนักงานเสริ ์ฟ แต่ง ตัวน่ารัก กลับบ้านไปยังถามหาหลายรอบ แต่คุณชายจักรหวงหลานสาวเพราะยังเรยี น หนังสอื ไมจ่ บ” แขกบางคนจำได้ดี แสตวย่งชทดุกุ “รคดานฉติ ัรนเแี กปถ็ว็นมา่ สยหาังนวเ้ราเตคยี ม็ุ้นนตๆเักวแ่งลแเ้ตวปต่็นสอเดวนก็ยนดเ้ันหกี ลรัน้สูอื ทกึเั้กงจนินะั้แนตค่งนุณช่าดอชุ ไิาจทยฉยจาักเหรยลโชังอื ถคเกาดมนิ ที ค”่มี ุณีลกูกสฤาตววิ หา่ ลใคานรสานวี่ มไมอบ่ งอเปก็น“จคพะนนเิ ศนึกษ้ีเวห่ารเปอน็คะลกู สลาูกวอสีกาวคขนอ”งคณุ กหาญรเิงอพย่ ันถธงึ ์มวดารี ดาหขนอ้างตเธาอเหทมำือใหน้เคธณุอไชดา้รยับจกัการรนจับะคตะา

“ครับ น้องหญงิ วดเี ธอบุญน้อย แตถ่ ึงจะมคี รอบครวั ไมส่ มบรู ณ์ เธอกเ็ ปน็ แม่ที่ กวิเลศ้าษวพิ” ากคษุณ์วชิจาายรณจัก์ ลรับตหอลบังอเยมาอ่่ื งไรดะ้ฟมัังดครวะาวมังรสู้ หกึ ลจาายกคปนากพทมึ ่าพนำซแงึ่สแดทงบคไวมาเ่ มคเยหเ็นอใ่ยจถึงนไม้อ่มงีใคร สาวผู้ลว่ งลับไปแล้ว “พอน้องจากไปผมก็เล้ยี งหลานเหมือนลกู สาวอกี คน ถึงเปน็ ลุงกเ็ หมอื นพอ่ พนี่ ้องรักใครก่ ันดี น้องเพลนิ รจู้ ักคดิ ไม่เคยทำให้หนักใจเลย เจ้าคนทเ่ี พง่ิ แตง่ งานน่เี สยี อกี เฮ้ยี วจนผมปวดหัว” คณุ ชายจักรบอก และได้รับเสยี งหัวเราะครนื ใหญ่ “ยังดีทไ่ี ด้เขยอยา่ งคณุ ชายอัครมาปราบนะคะ สมกันดีจรงิ ” แขกผ้ใู หญห่ ลายคนให้ความสนใจเธอเตม็ ที่ ความนิยมในตัวหญงิ สาวเพ่ิมพนู อย่างรวดเรว็ จนคนทไี่ มเ่ คยชอบอยใู่ นความสนใจของผู้คนรสู้ กึ ขัดเขนิ ปนอดึ อัดนิดๆ แต่ยังชว่ ยต้อนรับบรกิ ารแขกเหรอ่ื ได้เรยี บร้อย ญาติที่เคยนนิ ทาหรอื คนร้จู ักท่เี คยแสดงทที า่ หมางเมนิ ในอดีตบางคนเรม่ิ รสู้ กึ อดึ อัด เมอื่ เหน็ คนทตี่ นเคยต้ังข้อกดี กันได้รบั การต้อนรบั เข้าสวู่ งสงั คมอย่างเต็มท่ี พชิ ญดาราซงึ่ กลัวตนเองหรอื ผ้ปู กครองจะร้สู กึ ไม่ดเี พราะต้องมาชว่ ยรบั แขกมอง ไปรอบตัว ใจสงบน่งิ กว่าที่เคย หลังผา่ นไปสองสามชัว่ โมง หญงิ สาวเรม่ิ เห็นทกุ อย่าง ชดั เจนผ่านสายตาของคนท่เี ติบโตข้นึ เพง่ิ ประจักษ์ชดั แก่ใจวา่ การได้รบั การยอมรับจากใครๆ น้ันหาสำคัญเทา่ กับการท่ี มกปเธัวมกอ่าดเไลค้อดวอื ้ยรากบั แมทกลเีป่จาะระน็บยมจาออดรงมแงิ โผรลับลกจใใานนกอดคด้รานตีอบทตเค่า่ี ปงรหน็ วั าทขกุอกทงขีท่ ์คกำุณวให่าล้เงุธอหซปมงิดึ่ กแกมท้ันุ้่นจครไวงปิ าเกธมับอสมเขุอันองจอไนดก้รคไบั ปวมามาโทบดกุ ายงขตค์ นลร้ันอั้งมดดนูใหุษแญตย์ ่่ คู่บ่าวสาวเดินทักทายขอบคณุ แขกผ้ ใู หญ่ มิตรสหาย และเพื่อนรว่ มงานตาม โต๊ะ แขกเหรอ่ื มากันเกอื บครบ และพิชญดารานั่งรว่ มโต๊ะกับญาติสนทิ ของครอบครวั อันประกอบด้วยทารา่ ซงึ่ เดินทางมากับมารดา จูลโี อสามขี องเธอ ญาติและแขกผู้ใหญ่ อกี บางสว่ น และเหลือท่ีว่างหน่ึงที่ยังไมม่ ใี ครมานั่ง

ทสั้นงยใังจเจปชาน็ กายเทพหุกอื่ นคนมุ่นสสในวห้ิมทหัสขนทอูไปสงเมดีจอ้ำาสบงนา่ วทิ กทับเับขเขาเสเยป้อื ใน็ เหชชญต้ิาวสข่ ตขีอา่ างงวบชซ้าานงึ่ตติทัด่ีขอ่มยคหา่ นลงปอายรน่ื ะคไณนด้ตีทท้ัี่งพเคบอยุคดมลตี ากิ ังวแาเนรลยี ะแกหตคนง่ วง้าาตานมา ของพราวพลิ าศจำเขาได้จงึ บุ้ยใบ้ให้คนอื่นดู “โดมินกิ มาแล้ว พี่ออกไปทักกอ่ นดกี ว่า” ทารา่ บอกเม่ือหันไปเหน็ เขาหยุดจับมอื แรบัลแะขคกยุ แกทับนหคมุ่อณมชราายชจวักงศรค์พงงเศป์จ็นักครน์ พซาาเนขโ้าดมรา และพราวพิลาศที่โต๊ะใหญ่ ซง่ึ ใครสักคนที่ พิชญดารามองซ้ายมองขวาหาทางชง่ิ คดิ ว่าจะทำยังไงดี เกิดทารา่ ชวนเขามานั่ง ด้วยกแ็ ยน่ ะ่ ส!ิ โต๊ะใหญข่ องคุณลุงยังเหลอื ทว่ี า่ งอกี ท่ี หวังวา่ เขาจะนัง่ ตรงนั้น หญงิ สาวมองหา ใครสกั คนมานั่งบนเก้าอ้ีว่างทเ่ี หลอื อยู่เพ่ือการนั ตีวา่ จะไม่มีคนมาแทรก แตด่ ูเหมือนจะ ไม่มใี ครเหมาะสม หนุ่มบางคนท่รี ้จู ักเธอหน้างานหรอื พอร้จู ักกันมาก่อนพยายามสง่ สายตามาให้ แตห่ ญงิ สาวไมส่ นใจต้ังแต่แรกและไม่คิดจะเรม่ิ ในตอนน้ี แต่ความกลัวของเธอเปน็ ความกลัวทส่ี ญู เปล่า เพราะหม่อม-ราชวงศ์พงศ์จักร์ ชวนเขานั่งด้วย บังเอิญว่าท่นี ัง่ ว่างของโต๊ะนั้นไมห่ า่ งจากเธอนัก อยูใ่ นมมุ ที่มองเหน็ หนน้ัน้ากหันายไดใจ้ ตแิดลขะัไดดเ้พยรินาเะสเขยี งาเถห้า็นคเุยธกอันแดล้ัวงพแตอ่เสธมอคตว้อรงแเกธลอ้งเทลยำเเปรน็ม่ิ กไมนิ ่เอหน็ะไรไมล่ งต้ังแตต่ อน “ไมเ่ จอกันนานนะเธอ ไปเรยี นเมอื งนอกเปน็ ยังไงบ้าง” เสยี งทักข้างตัวทำเอาคนทีก่ ำลังแอบมองหนุม่ โต๊ะเย้ืองกันสะดุ้ง หันมามองคน ทัก เพือ่ นเกา่ รว่ มมหาวทิ ยาลัยท้งิ ตัวลงนัง่ ตรงท่วี ่างข้างเธอโดยไม่ต้องเชญิ “นวลนาถ” หญิงสาวมองนักขา่ วสาวสายบันเทิง เพ่อื นรว่ มอาชพี ของแพรว-พรรณรายซง่ึ สวมชดุ ราตรสี นี ้ำตาลทอง “ฉันสบายดี เธอละ่ ”

“สบายดเี หมือนกัน เธอมาอย่กู ่ีวันละ่ ” น้ำเสยี งทักทายคอ่ นข้างเปน็ กันเองทำให้พชิ ญดารากะพรบิ ตาปรบิ ๆ เพราะแต่ ไเแปหต็นนม่ เแอพตงร่ไมาราะมดเหา้วตยลุกสูกาารสยณาตว์ ซาขไงึ่มอเจ่ใงค้าคหรุณเล่ ปห่อ็นญนมปิงติ นรระงเสพนบรภพาัสะบเจเอจ้าอตรรัรวถว่ไมเมศ่ถกรักูบษกญฐั์บาแตไมพสิ ่เราคววยพขมอรารงทณเัธกรอเธาทยอ่ีกกรอ่ะบนแ่ีกเตสไ็ ่อดยี ้าทจี จทมะี่ี ทำให้ท่าทางของสตรตี รงหน้าเปลย่ี นไป คนท่ีไม่ใชค่ นเจ้าคดิ เจ้าแค้นมาแตไ่ หนแต่ไรเลย ย้มิ ให้ “อยู่สองคนื พรงุ่ น้กี ก็ ลับแล้ว ฉันติดสอบยอ่ ยพอดี เลยมาได้ไม่นาน” “ขยันเหมือนเดิมเลยนะ ฉันอยากไปเรยี นบ้าง เบือ่ ทำงาน แตค่ ณุ แมค่ งไม่ยอม” “คณุ หญิงคงคิดถึงเพราะเธอเป็นลูกสาวคนเดยี ว ท่านสบายดรี เึ ปลา่ ” “สบายด”ี สหี น้าอีกฝา่ ยดขี ้นึ เมอื่ ได้รบั ความเปน็ มติ รกลับ “ยายเพ่ือนแตง่ งานกค็ งย้ายไปกระบี่ พีแ่ พงกอ็ ยู่โรม แล้วคุณลงุ จักรจะอยกู่ ับ ใคร” “อยู่กับแม่ศรไี งละ่ ” พิชญดาราอมย้ิม หันไปมองสตรวี ัยกลางคนซง่ึ งามแบบเย็นตาคอยชว่ ยดูแล อำนวยความสะดวกในงานไมไ่ กลออกไปนักอย่างรักใคร่ “เพือ่ นคงบินมาเกือบทุกเดอื น พแี่ พงก็มาทกุ ปี คณุ ลงุ เองก็ไปทโี่ น่นบ้าง คนใน บ้านกม็ ีแตค่ นเก่าๆ คงไม่เหงาเทา่ ไหร่ ฉันเรยี นจบกค็ งกลับมาอย่กู ับคณุ ลุง” “ท่านนา่ จะแต่งงานใหม่นะ” นวลนาถวา่ เสยี งข้นึ จมูก “แตพ่ วกเธอคงอยากให้คณุ ลุงจักรได้กับคนกันเองอย่างคณุ น้าลออศรมี ากกว่า ละมั้ง” เป็นท่ีร้ก“ู ใันชดท่ ีวีไ่ หา่ คนุณหขญ้นึ ิงอนยงกู่ นับภคัสุณมลารงุ ดตาา่ ขงอหงากนวลฉนันาไถมม่รคี้ใู จวทาม่านสนหรทิ อสกน”มกหับญคุงณิ สชาวายบจอักกรยใ้มิ นๆ

รหะมดอ่ ับมหรนาชง่ึ วงศ์พแลงศะพ์จัยการย์ตา่อมตท้าอนดเงสียะบพๆานไมตเรปจี็นติ สมาาเนหตานหุ จนนึ่งทที่แำใพหร้ทว้ังพลรูกรแณลระาหยลไมานค่ ส่อายวชขออบง นวลนาถ เพราะฝา่ ยน้มี ักบอกใครต่อใครว่าสองบ้านอาจจะดองกัน “หึ! ไมต่ ้องมาพดู เหมือนฉันไมร่ หู้ รอก แค่แวะมาทักเท่าน้ันแหละ เธอสวยข้ึน ผดิ ตา” “คงเป็นเพราะแตง่ ตัวมากกว่า” อีกฝ่าย“บฉอันกอวยัตาถกุปครยุ ะกสับงคม์ สจิ รเตงิ อทรำ์เใบหด้คฟนอฟร์ดังอนย่ะาเลกยคมราางนอัง่ อกกับมเธาอ จะได้มองเห็นเขาชัดๆ” เป็นนวโลธน่! าถนอึกยวู่นา่ จัน่ ะแเปห็นลคะนดขี ้นึ มาบ้าง ทแี่ ท้เธอคงหวังมากไปหน่อย นวลนาถกย็ ังคง “ไมน่ กึ ว่าเขาจะมาอีก คนอะไรเห็นก่ีคร้งั กย็ ังหล่อ สงู ใหญค่ มเข้ม เทร่ ะเบดิ ระ เบ้อ ทำเอาผู้ชายแถวน้ีหมองไปหมด” นวลนาถกระด๊กี ระด๊า “ก็...แวะไปทักส”ิ หญิงสาวกัดฟัน จ้มิ อาหารตรงหน้าแรงๆ เสยี งดังกกึ “แหม โต๊ะเตม็ นะ่ สิ แตเ่ ขามองมาทางน้ีด้วยนะ ว้าย ย้ิมให้ฉันด้วย” เธอก้มหน้าจ้องอาหารตาขวาง จำได้วา่ คร้งั ที่แล้วตอนมางานแต่งพราวพิลาศ เขา ยังนัง่ คยุ กับนวลนาถอยตู่ ั้งนาน มีผู้หญิงมาปล้ืมคงลำพองนา่ ดลู ะสิ “เขาลุกมาแล้วละ สงสัยจะจำฉันได้แหงๆ เนอะเธอ” สาวน้อยรบี เบนสายตาไปทางอ่นื หาทางออก ก่อนจะลุกพรวดข้นึ “เด๋ียวฉันมา” “อ้าวจะไปไหนล่ะ เออ่ ...สวัสดีคะ่ มสิ เตอร์เบดฟอร์ด” “สวัสดคี รบั ผมจำหน้าคุณได้ แต่จำนามสกลุ ไมไ่ ด้” “เรยี กยากน่ะสคิ ะ เรยี กนวลกไ็ ด้คะ่ ง่ายกว่า” พชิ ญดาราเบ้ปากกับประโยคสดุ ท้ายทไี่ ด้ยนิ ลองเปล่งเสยี ง ‘นวล’ แล้วนกึ ไม่ ออกวา่ มันเรยี กง่ายตรงไหน

หญงิ สาวเดินไปตักสลัดผักรวมซงึ่ สัง่ มาจากโรงแรมห้าดาวใสจ่ านใบเล็กช้าๆ ถ่วง เวลา จ้ิมผลไม้หลายชนิดใสล่ งไปสองสามช้นิ ปรายตามองไปยังโต๊ะ เห็นสองหนุม่ สาว นั่งคุยกันอย่างสนกุ สนาน โดยเฉพาะนวลนาถย้ิมหวานหยดย้อยหวา่ นเสน่ห์ เตม็ ท่ี มี ทารา่ รว่ มวงสนทนาด้วย เธอเลยเปลย่ี นใจไมก่ ลับโต๊ะ เดินไปทางบันไดหลังบ้าน กะจะ ข้ึนไปนั่งสดู อากาศบนชานเรอื นซงึ่ เชอื่ มเรอื นไทยหมูห่ ลายหลัง พชิ ญดาราเดินกำลังจะพ้นสายตาของแขกใต้ซ้มุ ราตรี ต้นแขนกลมกลงึ ก็ถูกดงึ เอาไว้ เธอหันไปมองและรบี ดึงกลับโดยแรง ก่อนจะถอยหลังสองสามก้าวเมื่อเหน็ ว่า ใครตามมา เขาเข้ามาอย่ใู กล้แค่เอ้อื ม ได้กล่นิ โคโลญผสมกล่ินชายชาตรอี อ่ นๆ ทท่ี ำให้เธอ อยากโถมตัวเข้าหาอ้อมกอดอบอนุ่ แข็งแกรง่ ซงึ่ เคยให้ความรสู้ กึ แสนวเิ ศษ “เพลิน” “ตามมาทำไม” “ตามมาอ๊บึ เพลนิ มั้ง จะไปไหน ฮันนี”่ อ๋ยึ ! ไอ้มาเฟียกลัดมัน เธโดอมร้วูนิ า่ ิกเขจาะไมมอ่ไดบ้ลค้อวาเลมน่รกั อตันลฟอ่มุดสเฟาอืมเยดรือาวนรทวู้ ่ีผ่าเา่ ธนอมตา้อใงนกทากุ ร เชา้ วันเสาร์ทเ่ี ขามาหาเธอท่หี ้อง มัน เขาพูดคุย สง่ สายตาวงิ วอนออดอ้อน เรม่ิ สัมผัสแตะต้องเธออยา่ งมีช้ันเชงิ ซงึ่ ตเช้อยี่ งวกชาารญจจนนบนาง่าโคมรโั้งหกลกายอเดปหน็ อฝม่ายดพงึ รทม้ึงจเบูส้อื ผลู้บาเไขลา้ ออกกระรตาวุ้นสเราว้าใหหิว้เเธซอก็ สซัน่์จรอะมรลกิ ะดโ้วมยบความ และเมอื่ เธอหมดแรงในยกแรก เขาจะกลับเปน็ ฝ่ายรกุ ราน ลว่ งล้ำรา่ งกายของ เธอตอ่ กลนื กนิ เธออยา่ งตะกรมุ ตะกรามจนหญงิ สาวต้องครางประท้วงให้เขาเพลาความ หสนด่ืุ รหาิววลเปงน็บ้าสงมบเัตขิลาม้ำคีอ่าำซนงึ่ าเจขอาันยอตมรามยอเบหกนาอื ยเถธอวยายาชมตวี ติกใอหย้ไใู่ ดน้ ห้วงรกั ทำให้เธอรสู้ กึ พิเศษ “อยา่ มายุ่ง” เธอหันหลังกลับเดินไปตามทางเดิม แตย่ ังได้ยนิ เสยี งเดนิ ตามหลัง เลยหันขวับ กลับไปถลึงตาใส่

“กลับไปเลย” “จะให้ไปไหน ผมอยากอยูก่ ับเพลิน” คนฟังเม้มปาก อลยืมาไกปอวย่าตู่กััวบเเอธงอเป็นหตล้นังจเหากตไุหมา่โเทรอ่ืร.งเขหาากเอ่ธอนต้ังหลายวันนน่ี ะ ห!ึ อย่างพาลๆ “ฉันไมอ่ ยากอยู่กับคณุ แล้ว” “ทำไมไมอ่ ยากอยู่” “กฉ็ ัน...” ตากลมโตสนี ้ำผ้งึ กลอกไปมารบี หาข้ออ้างให้ตัวเอง “กอ็ ยากเลิกนะ่ มีอะไรมะ” เมื่อคิดเหตุไมอ่ อกเลยบอกมันทื่อๆ แล้วหันหลัง ออกเดินตอ่ “มแี น่ อยากเลกิ กับผมก็ไปหาทนายมาฟ้องหยา่ เอา” พชิ ญดาราหันขวับอกี หน จ้องชายหนมุ่ ตัวใหญ่เหมอื นเขาเป็นเอเลี่ยนจากนอก โลก “คุณคดิ ว่าคณุ กำลังพดู เรอ่ื งบ้าอะไรกันเน่ยี !” “อย่างที่ได้ยนิ นัน่ แหละ ฮันนี่ เพลนิ เป็นเมยี ผม ต่อให้เพลินไปฟ้องร้องทศี่ าล เไอหกนสใานรโทลกุ กอยก่างฎถหูกมตาย้อกงสจ็ มะตบ้อรู งณเ์ข้อาขย้าา่ งคผิดมททจี่ ั้งะนห้ันนีไปถจงึ าเกราผจมะแยลังไ้วมฝ่ไันด้ทวา่ำจพะธิ รที อาดงตศัวาสไปนไาด้”แต่ หญิงสาวอ้าปากค้าง หัวใจเต้นระรัวผดิ จังหวะ ได้ยนิ เสยี งก้องอยู่ในหตู ัวเองจน แทบหอู ้อื สมองหาความหมายจากคำพูดของเขาอย่างลนลาน แตย่ ังนกึ ไม่ออกวา่ เธอ ผ่านกระบวนการพวกนั้นมาได้ต้ังแต่เมือ่ ไหร่ “เอกสารอะไร อย่ามามัว่ นะ ฉันไมเ่ คยเซน็ เอกสารอะไรท้ังน้ัน” “เพลนิ เซน็ ทะเบยี นสมรสแล้ว เอกสารถูกต้องทุกอย่าง ไมใ่ ชล่ ายเซน็ ปลอมซะ ด้วย” “ไมจ่ รงิ ” เธอกัดฟันเถียง หัวหมุนไปด้วยความสับสน ทั้งโมโหปนงุนงง

“จรงิ สฮิ ันนี่ ตั้งแตอ่ ยู่บนเรอื ผมให้รสี เอาไปให้เพลินเซน็ พร้อมสญั ญาวา่ จ้าง” พชิ ญดาราน่งิ อ้งึ ทบทวนความจำไปถงึ เอกสารมากมายทร่ี สี เอามาช้ๆี ให้เซน็ โดย ท่เี ธอเองไม่ยอมเสยี เวลาอา่ น แล้วอยากจะกรดี รอ้ งให้บ้านเรอื นไทยสะเทอื น “คณุ ทำอย่างน้ไี ด้ยังไง ทำแบบน้มี ันปล้นอิสรภาพของฉันชดั ๆ” คนฟังเหลือกตาข้ึนฟ้า พอคดิ วา่ เขาไมแ่ ตง่ เธอกง็ อนตัวพอง พอร้วู า่ แตง่ แล้ว กลับบอกว่าถกู ปล้นอสิ รภาพ ผ้หู ญิงนเ่ี ป็นสตั ว์ โลกทเี่ ข้าใจยากเปน็ บ้า พระเจ้าต้องกลัน่ แกล้งมนุษย์ ผ้ชู าย ด้วยการสร้างตรรกะความคิดอันพลิ กึ พิลั่นที่ไม่มีทฤษฎไี หนอธิบายได้ให้พวกเธอ เพ่ือ เอาไว้ทรมานผ้ชู ายเล่นแนๆ่ “หลักฐานอยู่ไหนละ่ ฮันนี่ เพลนิ เซน็ เองท้ังนั้น พยานพรอ้ ม ไมม่ ีใครบังคับสกั หนอ่ ย” โดมนิ ิกว่าเสยี งหนา่ ย “แต่ฉันไมร่ ู้ ฉันไมร่ วู้ า่ ฉันเปน็ มิสซสิ เบดฟอร์ด ไมร่ วู้ ่าฉันมีสทิ ธ์ ใิ นฐานะภรรยา ของคุณ ไมเ่ คยรเู้ ลย” เธอเถยี งหน้าดำหน้าแดง “และคุณรดู้ ีว่าฉันไมร่ ู้ แตค่ ุณไมไ่ ด้แม้แต่พยายามบอกด้วยซ้ำ” “ก็รแู้ ล้วน่ีไง” ชายหนมุ่ ลากเสยี งเนือย หันหลังจะเดินกลับบ้างหลังวางระเบดิ แต่เธอวงิ่ ไปกางแขนขวางเอาไว้ “คณุ ทำอย่างน้กี ับฉันได้ยังไง” “จะต่างกันตรงไหนละ่ ฮันนี่ วา่ เราจดทะเบียนกันตอนไหน ยังไงเพลินก็คงไม่ ยอมไปอยกู่ ับผมถ้ายังไม่ได้แตง่ งานกันอยู่ดี” นัน่ ก็จรงิ ...แต่เขาไมค่ วรจะทำเหมือนเธอเป็นตัวตลก มัดมือชกและตัดสนิ ใจ แทนเธออยา่ งน้ี ปล่อยให้เธอกลัว หวาดระแวงไปต่างๆ นานา คิดวา่ จะท้องลูกไม่มพี ่อ ต้องตก ระกำลำบากเล้ียงดอน เอ๊ย! ดรณั ภพเอง นเ่ี ขาคงสนุกมากเลยสทิ ่าที่เห็นเธอไมม่ ีความ สขุ ขนาดน้ัน

“แตม่ ันไมเ่ หมือนกัน คณุ ไม่คดิ จะขอฉันแต่งงานอยา่ งที่สภุ าพชนเขาทำกันรไึ ง” “ผมขอเพลินจากแพงอย่างสภุ าพชน แต่พสี่ าวเพลนิ อยากหวงและกีดกันดีนัก ทำให้เราเสยี เวลาท่ีจะได้อยดู่ ้วยกันไปต้ังนาน ผมไม่นา่ ขอจากเธอเลย รงู้ ้ีมาขอจาก คุณชายจักรดกี วา่ ” “ขอจากคุณลุง?” สาวน้อยตาโตเทา่ ไข่ห่าน เมื่อไหรก่ ัน เธอไมเ่ ห็นร้เู รอ่ื ง ไมร่ ะแคะระคาย คณุ ลงุ เองยังไม่เคยมาถาม! “ขอต้ังแตอ่ ย่ทู ่ี เฮเวน อิน อันดามัน บอกว่าผมลืมตัวปล้ำเพลนิ ไปแล้ว คณุ ชายจะเอายังไง” พิชญดาราสดู หายใจแรง ทั้งชอ็ กทั้งอ้ึง หน้าร้อนแทบระเบิด ไม่คดิ วา่ เขาจะกล้า เอาเรอ่ื งพรรค์ น้ันไปฟ้องคณุ ลุง แล้วน่ีเธอจะเอาหน้าไปไว้ทไ่ี หน จะมองหน้าทา่ นได้ อยา่ งไร “คุณชายจักรบอกวา่ ถ้าผมขอเพลนิ แตง่ งานแล้วเพลนิ ตอบตกลงก็จะยกให้ พอรี สเอาเอกสารไปให้เซน็ เพลนิ กเ็ ซน็ กลับมาดๆี อย่างน้ีจะมาวา่ เพลนิ ไมต่ กลงได้ยังไง” “คณุ ลงุ น่ะเหรอจะพูดง้ัน” เธอกัดฟันกรอด “กใ็ ชน่ ่ะสิ ฮันนี่ พอเราจดทะเบยี นสมรสกันเสรจ็ ผมก็สง่ สำเนามาให้ทา่ นทีน่ ี่ ทเรา่ ยี นนกใไ็ หม้จว่ บ่ายกังอ่ ไนงกไ็ ดบ้ อกผแมคว่เอ่างถก้าพ็เหร็นอ้ ดม้วจยะจัดงเาพนลแินตคง่ งเมอ่อื ยไาหกรเปก่ ค็น็ อ่สยาวจโัดสกดามรากกรวอา่ ใผหู้ห้เพญลิงนิท่ี แต่งงานแล้วตอนทีย่ ังเรยี นหนังสอื อยู่” นั่นละ ใชเ่ ลย...แต่ไมใ่ ชต่ อนท่ีเธอกำลังท้องอยู่อยา่ งน้แี น่ๆ ผู้หญิงที่กำลังจะมี ลกู คนไหนบ้างไม่ต้องการหลักประกันในชวี ติ โดยเฉพาะผ้หู ญงิ ที่เตบิ โตมาใน วัฒนธรรมแบบเธอ เดนิ กลมับอื ขท้ึน่ถี เรอื อื จนานตสามลทัดต่ี อ้ังยใูส่ จันเ่ อจานไวเก้ โอื ดบยทมำผีมัู้ชนาหยลทดุ ่ีเธมอือเพงห่ิ รญ้วู งา่ิ เสปา็นวสสาดู มหีเาดยนิ ใตจลามึกมาหันหลัง

23 พยบศทรสักง่ มท้าาเยฟีย โดมนิ กิ มองรา่ งเลก็ เดนิ ไปท้ ิงตัวนงั่ บนพ้ นื ชานเรอื นใกล้ อา่ งบัว เธอถลก กระโปรงถอดรองเท้าส้นสงู ออก ทำให้เหน็ ประกายสนี ้ำเงินของแซฟไฟร์สลับหนิ เทอร์คอยส์บนข้อเท้ากลมกลงึ ซง่ึ ปลกุ เพลงิ ปรารถนาของเขาให้ลุกข้นึ รา่ งกายแขง็ ขงึ รวดรา้ ว ไม่น่าเชอื่ วา่ แคเ่ ห็นสรอ้ ยท่เี ขาสงั่ ทำให้บนข้อเท้าขาวผ่องของเมีย จะปลกุ ตัณหา ได้ดยี ง่ิ กว่าเหน็ นางแบบเปลือยอกในหน้ากลางของนิตยสารเพลย์ บอยหลายเท่า เธอนั่งชันเข่าสองข้าง วางจานสลัดใบเลก็ ไว้บนเขา่ แล้วเรมิ่ กินของในจาน มอง นูน่ มองน่ีแล้วชะโงกหน้าดปู ลาหางนกยงู ตัวเลก็ หลากสสี นั ทก่ี ำลังแหวกว่ายในอา่ งบัว เค้ียวอาหารชา้ ๆ เหมอื นอยคู่ นเดยี ว มีความสขุ เหลอื เกิน...เมยี เขา “เพลนิ ออกไปค้างท่ีโรงแรมกับผมนะ” โดมินิกท้ิงตัวลงนัง่ ข้างๆ หยิบช้นิ มะเขอื เทศเข้าปากและถกู ตีมือเมื่อจะหยบิ เป็น ครง้ั ทสี่ อง “มือไม่ได้ล้าง อยา่ มาจับอาหาร” สาวน้อยข่ฟู อ่ แล้วเบี่ยงจานหนี “งั้นเพลินป้อน ผมหิว กินข้าวไมล่ งมาหลายวันแล้ว” “ทำไมกินข้าวไมล่ ง ไม่สบายอีกแล้วเหรอคะ” เธอหันกลับมาชะโงกหน้าดเู ขาจนเกือบชดิ เอียงคอมองหาความผดิ ปกตบิ น ตใบอหนนเช้าคา้ อมยสู่เนั ป็นกเดเ็ ขอื านเคๆยกมวอี า่าจกะาหรเาวยยี นพหอัวแอผยลาหกาอยาเอจยีากนารนแั้ลนะกม็หักาขยยไป้อดน้วนย้ำลมาันยอคงอเกปม็นาผในล

ข้างเคียงจากการผา่ ตัดแหงๆ อาจจะแพ้ยาปฏชิ วี นะหรอื อะไรทำนองน้ัน “ไมม่ คี วามสขุ โดนเมยี ท้ิง” โดมนิ กิ บอกเสยี งห้วน เธอเลยหันกลับ นัง่ กินสลัด ตอ่ ทำทา่ ไมร่ ้ไู ม่ช้ี ปากเขาจบน้ากง นิ เสปล็นัดกจานรกเกำจอื ัดบออา่มิ หนาัรน่ เแหหลลือะตามแทมฤ่คษณุ ฎทขี ูนอหงเัวธถอึงยพออมปห้ัอนนกหลมับดมเาธตอักกสล็ ลุกัดขย้นึ ัดปใัดส่ กระโปรงและใสร่ องเท้าสน้ สงู อกี ครั้ง ชายหน่มุ ยื่นมือไปยึดปลายน้ิวเรยี วเล็กเอาไว้ “ไปนอนทีโ่ รงแรมกับผมนะ” “ไมไ่ ปหรอกคะ่ ไมไ่ ด้กลับบ้านมาเปน็ ปแี ล้ว อยากนอนกับแมศ่ รี อยากคุยกับพ่ี แพง เล่นกับหลาน คุณเห็นหลานฉันยัง นา่ รา้ ก...” ตากลมโตเปน็ ประกายวาววับ เธอนัง่ คกุ เขา่ พูดอวดหลานชายทก่ี ำลังเหอ่ เต็มท่ี “ตาดำป๋แี ถมยังโต๊โต ขนตางอน จมูกโด่ง หน้าหวานเหมอื นแม่ ผิวสวยมาก...” “ซานโดรมลี ูกชายไมใ่ ชเ่ รอะ ทำไมหน้าหวานจ๊ะ” ชายหน่มุ ใช้น้ิวปัดเส้นผมที่ระข้างแก้ม นึกเอน็ ดจู นอยากอ้มุ เธอไปหามมุ สว่ นตัว ทไี่ หนสกั แหง่ เพ่ือจบู เธอท้ังตัวให้หายอยาก ทา่ ทางเธอจะหายงอน เลิกโกรธเขาแล้ว “ก็แม่สวย ลกู ชายก็หน้าหวานนะ่ สคิ ะ คนไทยเราเชอื่ วา่ ลกู ชายหน้าเหมอื นแม่ ลกู สาวหน้าเหมือนพ่อจะโชคด”ี หญิงสาวตาลอย เน้ือเต้นเพราะความอยากร้วู า่ ลูกของเธอจะเกิดมาหน้าตา เหมือนใคร “ชอบหลาน แล้วเพลินอยากมีลูกเองรเึ ปล่า” เธอกะพรบิ ตาช้าๆ กับคำถามน้ัน “ยังเรยี นหนังสอื ไมจ่ บ” “รอให้มีตอนเรยี นจบกด็ เี หมือนกัน เพลินจะได้จบไวๆ ไมต่ ้องลาคลอดเล้ียงลกู เราจะได้มเี วลาอยู่กันสองคนเยอะๆ นะฮันน่”ี

“จะลงไปข้างล่างแล้ว” หญิงสาวประกาศ ลุกข้นึ ยนื “คณุ ชายจักรบอกวา่ ให้ขนของมานอนท่นี ไ่ี ด้ ถ้าเพลนิ ไม่อยากไปโรงแรม ผมจะ มาเอง” “ได้ยังไงคะ ไมม่ ีห้องวา่ งเหลือแล้ว ใชร้ ับแขกหมดทุกห้องเลย” หลานสาว คุณชายจักรโวยวาย กันท่าเตม็ ท่ี จนโดมินิกหัวเราะ “ห้องของเพลินไง ผัวเมยี กต็ ้องนอนห้องเดียวกัน” “ไมไ่ ด้หรอกคะ่ ฉันยังไม่ได้แต่งงาน” เธอตอบเสยี งหวานจ๋อย “อะไร! กเ็ รา...” “การแอบโมเมจดทะเบยี นโดยท่ีฉันไมร่ บั ร้ดู ้วยนะ่ ไม่ถอื ว่าเปน็ การแต่งงานแนๆ่ คณุ ลุงก็คงใจดใี ห้คณุ มาค้างได้ แตไ่ ม่มีใครรับรคู้ วามสมั พันธ์ ของเราเลย แล้วฉันก็ห้าม คณุ บอกคนอ่นื จนกว่าฉันจะเรยี นจบแล้วเราแตง่ งานกัน หรอื จนกว่าฉันจะเปล่ยี นใจ ดังนั้นคดิ ดสู วิ ่าถ้าคณุ มานอนในห้องฉัน ผ้คู นจะตฉิ ินนินทาพวกเราขนาดไหน” “มันอาทติ ย์ กวา่ แล้วนะฮันน”่ี “คุณทำให้ฉันทรมานใจอยูต่ ้ังนาน คณุ มันสมควรโดนแล้ว มสิ เตอร์เบดฟอร์ด” “กะอแี ค่งานแต่งงานกับเอกสารแค่น้ัน มันจะสำคัญขนาดไหนเชยี ว ความรกั ขชอกั งหผงุดมหทงี่มดิ ใี ทห่้ีจเพะไลมินไ่ ดไม้ใส่ชำ้สคทิ ัญธ์ ิกขวอ่างรสไึ างมีหลมังสิ อซดสิ อเบยดากฟมอารน์ดา”น โดมินิกลุกข้ึนถามเสยี งห้วน เขาไมไ่ ด้เรยี กร้องให้เธอเซน็ สัญญากอ่ นแต่งงานอยา่ งทผ่ี ้ชู ายฐานะอย่างเขาควร ทำด้วยซ้ำ จนทนายความบน่ ขรมและเกอื บถูกเขาไล่ออกจากงานเพราะกล้าสงสัยความ ซอ่ื สตั ย์ ของเธอ ศกั ด์ ิศร“ีแหไงมลไ่ ดะส้หิอบผ้าผเออ่ กนสหานรแไี ปคอ่นยั้นู่กขับอผง้คูชุณายจะทคำุณใหจ้ฉะไันมเก่ ชลดิ ้าหทน้งิ ้ขาอวย้างู่ใฉนันสังอคยม่างไเดศ้อษยขา่ ยงมะี เวลาท่คี ุณนกึ เบอื่ ข้ึนมา มันทำให้ฉันฟ้องหยา่ แย่งมรดกให้คุณล่มจมได้ถ้าคุณนอกใจ และตามไปตบนังเมียน้อยได้ด้วย ที่สำคัญมันจะทำให้ลูกของฉันได้รบั การรบั รองตาม กฎหมายในฐานะลูกของผ้ชู ายนิสยั แยๆ่ อยา่ งคณุ ได้รบั สทิ ธปิ ระโยชน์ ในประเทศของ

คณุ กับประเทศของฉัน เปน็ พลเมอื งของทั้งสองประเทศ ฉันไม่เชอื่ คำสาบานรักนิรนั ดร์ ของคุณหรอก โดมนิ ิก ถ้าคณุ กล้าให้คำสาบานแตใ่ ห้กระดาษแผ่นเดยี วกับฉันไม่ได้” สาวน้อยไล่ความสำคัญตาวาววับเหมือนแมเ่ สอื “ใจเย็นๆ สจิ ๊ะ ฮันนี่ ผมแค่ล้อเลน่ ” “ฉันเครยี ดเพราะไม่รดู้ ้วยซ้ำว่าทำไมคุณถงึ ไม่อยากแตง่ งาน ผ้ชู ายบ้าๆ ท่ีไมม่ ี ปมด้อยเรอ่ื งครอบครัวหรอื ความรักทไ่ี หนจะไม่อยากแตง่ งาน ในเมื่อเขาบอกรักฉัน ใช้ รา่ งกายของฉันอยา่ งไมล่ ะอายใจ” เธอหรต่ี าประณามหน้าแดงกำ่ โกรธจนไฟลุกที่เขา กล้าแบลก็ เมล์ ทางอารมณ์ กับเธอ “เขาเข้าใจกันไปเองทั้งนั้น” “เขาจะเข้าใจได้ยังไงถ้าคุณไม่ได้บอก” “ก็ผมคงเคยหลดุ ปากไปม้ังว่าไมอ่ ยากแตง่ งานจรงิ ” โดมินกิ สารภาพอย่าง ระมัดระวัง มองหญงิ สาวซง่ึ เหมอื นลกู ไฟขนาดยอ่ มท่พี ร้อมจะแผดเผาทกุ สง่ิ รอบกาย เธอโกรธ แตก่ ย็ ังสวยนา่ รกั จนเขาใจสัน่ กลายสเภวาลพาเทปเ่ี ธน็ อแโมกวรปธ่าอจยอา่ มงพน้ยี เศมม่อื าอแยลดู่้ว้วยเธกอันเใซนก็ ทซ่สี ่ี ว่ เนผต็ดัวรส้ออนงตจ่อนสแอคง่นเกึ ขถาเึงคเขยาทกำ็นให้ำล้เธาอย สอ “พ่อกับแม่ผมรกั กันปานจะกลืน ไม่เคยนอกใจกันตลอดชวี ิตการแตง่ งาน แต่ หากผมนอนกับผู้หญิงสักคนแล้วอยู่ได้เกนิ สามเดือนโดยไมเ่ บอ่ื กถ็ ือวา่ เจ๋งแล้ว อยา่ งน้ี ผมจะจินตนาการวา่ จะอยูก่ ับผ้หู ญิงคนเดียวไปตลอดชวี ติ ได้ไงจ๊ะ ฮันนี่ การบอกวา่ จะ ไมแ่ ตง่ งานชว่ ยให้พวกเธอไม่มีความหวัง” “แสดงว่าคณุ จะเบอ่ื ฉันแล้วใชไ่ หม สามเดอื นกว่าแล้วน!่ี ” พิชญดาราขบฟันถาม เสยี งต่ำ “อย่ามั่วสิ ฮันนี่ ผมหมายถึงตอนทีย่ ังไม่พบเพลนิ ” เขาเบ้หน้า “จะเบื่อเพลนิ ได้ยังไง ในเม่ือรกั เพลนิ ออกอย่างน้ี”

สะโพกของเธอถกู รวบเข้ามาแนบรา่ งแกรง่ จนต้องรบี จับบ่ากว้างเอาไว้ หญงิ สาว ถลึงตาใสเ่ ขาหน้าแดงจัด “ทั้งรักท้ังหลง อยากกลืนกินเพลนิ เข้าไป เท่าน้ีเพลินก็ได้เปรยี บ เอาแตใ่ จ ตัวเองจนผมปวดหัว” โดมินิกบอกเสยี งกระเสา่ เอาแตใ่ จตัวเอง! หน็อย...ยังจะมาใสร่ า้ ยโยนความผิดให้เธออกี ไอ้ผู้ชายหน้าไม่ อาย “อ้อ! คณุ เลยไม่บอกความจรงิ วา่ เราเปน็ สามีภรรยากันแล้ว” “ตอนแรกทไ่ี มบ่ อกเพราะเรายังจับตัวคนรา้ ยไม่ได้ ผมไม่กล้าเสยี่ งให้ใครร้วู ่า เอพยลา่ งินใมนีคสวถามานสกำคารัญณก์ แับบผบมนข้ันนาถด้าไผหมนเปน็ เอพะรไาระไไปมอ่ รยสี าเกปใ็นหค้เพนลเดนิ ียตวกทอผี่ ยมใู่ มนัน่ อใันจตวร่าจายะจัดกอาีกร ใอสหะาร้เไพภรขาล้พึนนิ คกไดวับา้รตมับนจกราเงิรธซดองึู่แจเลคะอเยปยทน็ ่าำองใดหยใ้ีทา่ นง้อไฐงราไนสะบ้ ภิดรเรขยมา็งทเีปถ่ ็กูนตเก้อลงียตวามมกาแฎลห้วมายขอยงามผทมี่ค” ดิ ว่าหเขาากยเกอิดม “ขนาดไมม่ ใี ครร้วู ่าเพลินเป็นเมียผม เพลนิ ยังเกอื บตายต้ังหลายคร้ัง” สหี น้าชายหนมุ่ เครยี ดจัด จนความโมโหของเธอเรมิ่ คลายลงบ้าง “แล้วทำไมพอหาตัวคนร้ายได้คุณกย็ ังไม่บอกฉัน” “ก็เพลนิ ด้อื ” เขาบอกพลางเบ้หน้า “ช้าเรว็ ยังไงก็ต้องบอกอยู่ดี ความจรงิ ก็ต้ังใจจะบอกอย่แู ล้ว ฮันน่ี เลกิ โกรธ เถอะนะจ๊ะ ผมรกั เพลิน รักเมียท่สี ดุ ” เขาขโมยหอมแก้มเนียนซ้ายขวาจนเธอเอนหนีเอวแทบหักแตก่ ็ไมพ่ ้น จนกระทั่ง มีเสยี งอุทานดังข้นึ ที่ประตูชานเรอื น “อ๊ยุ ! คณุ เพลิน” คนสนิทของลออศรยี นื อย่ตู รงนั้นทำให้หญิงสาวทห่ี ันไปมองหน้าตน่ื “พุดกรอง” พิชญดาราคราง รบี หันมาขงึ ตาใสเ่ ขาบังคับให้ปลอ่ ย แล้วหันไปยก

น้ิวแตะปากบอกคนรับใช้ด้วยภาษาไทย “ชู่ อย่าเอด็ ไปนะ พุดกรอง” “ไม่ค่ะ พุดกรองไมร่ ไู้ ม่เห็นอะไรท้ังนั้น” แม่สาวรับใชส้ า่ ยหน้าดกิ แอบปรายตา ไปมองหนุ่มหลอ่ ใบหน้าคมสันซง่ึ ย้มิ กรมิ่ มองคณุ เพลินเหมือนแมวมองปลาย่าง ถ้าพดุ กรองไมข่ ้ึนมา มหี วังพอ่ คนน้ีปล้ำคณุ เพลนิ กลางชานเรอื นแน่ ตัวเธอเล็ก กวา่ เขาตั้งสองเท่าจะส้ยู ังไงไหว “ห้ามบอกใครละ่ อีตานี่พยายามรังแกฉันน่ะ แต่เขาเปน็ มาเฟยี เพือ่ นของซาน โดรไง” “คะ่ ๆ พดุ กรองจำได้” “ถ้าเราไปฟ้องคนอน่ื เขาต้องฆา่ เรายกบ้านแน่” “อุ๊ย! ตายจรงิ ” พุดกรองยกมือทาบอก หันไปมองชายหนมุ่ ด้วยความหวาดหวั่นขนาดหนักจนโด มนิ กิ ขมวดค้วิ “เราบอกสามขี องคุณแพงไมไ่ ด้เหรอคะ เธอคงชว่ ยได้” เพราะเขาเป็น พแ่ี พงจะปวดหัว วฉุ่นันวไามยเ่หปนน็ ักอกะวไรา่ เหดรมิ อนก่ะ”สิ “เด๋ยี วเขาทะเลาะกัน พุดกรองมาก็ดแี ล้ว เพื่อนรว่ มธุรกจิ กับซานโดร “ง้ันคณุ เพลนิ ลงไปข้างลา่ งกับพุดกรองนะคะ” ว่าพลางตรงเข้าจับข้อมอื นายสาว อยา่ งหวงแหน ดงึ หญงิ สาวให้ออกห่างพลางมองหน่มุ รา่ งใหญอ่ ยา่ งไม่ไว้ใจ คิดว่าไมใ่ ห้ ฟ้องก็จะไม่ฟ้อง พน่ี ้องจะได้ไมห่ มางใจกันเอง “กลับโรงแรมไปเลยนะ ชว่ิ ๆ” เธอไล่พร้อมเบะปากใส่ แล้วจงู พชิ ญดาราลงไป ด้านล่างไม่เหลยี วหลัง ท้ิงให้ชายหนุ่มยนื บ้ือด้วยความงุนงง...อะไรกันวะ! นห่ี น้าตาเขา มสัรนา้ นงป่ากัญลหัวาขไมน่รา้จดู บนน้เี ช่ีหยี วว่า หรอื ไม่แม่เด็กจอมป่วนกค็ งใสร่ า้ ยเขาแน่ กเ็ ธอร้าย พยศจัด

รสี เรยี กบรษิ ทั ขนของมาย้ ายของของเธอเข้ าไปในอพาร์ต-เมนต์ ใหม่ท่โี ดมินิก ซ้อื ให้ที่ชคิ าโกหลังกลับจากกรงุ เทพฯ ได้ไม่กวี่ ัน ชายหนมุ่ ทำหน้าปั้นยากเม่ือร้วู า่ เธอ ย้ายหอพัก แถมยังสง่ กญุ แจรถไปคนื สามตี ัวเอง “คณุ ไม่ยอมบอกฉัน” หญงิ สาวรบี เล่นงานทันทที เ่ี จอหน้าคนสนทิ ของโดมินิก “บอกเรอื่ ง...อ้อ!” รสี ทำหน้าขรมึ “ผมคดิ ว่าเด๋ยี วดอนกค็ งบอกเอง ไม่ใชเ่ รอ่ื งใหญ่อะไรนค่ี รบั ยังไงดอนกด็ แู ล มสิ ” “คุณพดู อย่างน้ไี ด้ยังไง” “อย่างน้อยผมก็ไมไ่ ด้บอกดอนวา่ มสิ ท้อง” เขาลดสายตาลงมองหน้าท้องของเธออย่างมคี วามหมาย “ดอนยังไมท่ ราบนี่ครบั ” “หยุดนะ!” เธอเกอื บทม่ิ น้วิ ใสล่ ูกตาของเขา “ถ้าคุณบอกเขาฉันจะฆ่าคณุ ” “ผมรกั ษาคำพูดอยูแ่ ล้ว” รสี บอกแล้วหันไปทำงานต่อเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ ข้นึ ทุกวคันวแามตจ่ไมรง่เิ คเขยารกวู้ ไ็ ่ามเธ่คอิดทจ้อะบงอกคองสยน่แู ลกุ ้วพิลอกึ ยลาะกดชูหา่ นงเ้าปโน็ดมสนิามกิ ีภตรอรนยาททเ่ี ห่ีเหน็ มภาระรสยมากทัน้อเงสโตยี จรงิ เฮ้อ! รสี เปน็ คนพาภรรยาของเจ้านายไปฝากท้อง บางคร้งั ถ้าฟลอรนี ่าหรอื คาเรนวา่ งก็ พใหาไมปอ่ บย้าา่ งงรวแดตเ่สรอว็ งจสนาไวดย้เัปงไ็นมสถ่ ว่กู นกหันนเหึ่งขมออื งนวเงดสิมังคแมมช้คั้นาสเรงู นแจละะกก้าำวลขัง้นึจะสหจู่ มดุ ั้นสกงู ัสบดโุ รขดอองลอโาฟชพี ในอีกสองเดอื นข้างหน้า เหตกุ ารณ์ ปกตจิ นกระทัง่ ล่วงเข้าเดือนทหี่ ก พชิ ญดาราต้องเลกิ ทำงานทภ่ี ัตตาคาร

ของโรดอลโฟเพราะท้องเรมิ่ โตและต้องอา่ นหนังสอื สอบ ฟลอรนี า่ ควงหนุ่มหลายคนพอๆ กับ อเล็กสก้ี แอนโทนอฟ จนดูเหมือน เสน้ ทางชวี ิตของเขากับไฮโซสาวจะแยกจากกันอยา่ งเดด็ ขาด จนกระทั่งค่ำวันหนึง่ ฟลอรนี า่ มาดักรอพิชญดาราทคี่ อนโดฯ ด้วยสหี น้าวุน่ วายใจ “เกิดอะไรข้ึนกับเธอ” “ฉันทำเรอ่ื งผดิ พลาดอย่างไม่น่าให้อภัย เธอต้องชว่ ยฉันนะเพลนิ ” “ข้นึ ไปบนห้องกอ่ น ทา่ ทางเธอดูแย่มากเลยนะเนย่ี ” พิชญดาราจับแขนขาวผ่องพาข้นึ ไปบนห้อง วันน้เี ธออยคู่ นเดยี วเพราะเป็นชว่ ง กลางสปั ดาห์ ทีส่ ามมี าพักด้วยไมไ่ ด้ มาถึงกร็ นิ วสิ ก้ที โ่ี ดมนิ กิ มีตดิ บาร์เหล้าขนาดเลก็ ไว้ เสมอใสแ่ ก้วแล้วยน่ื ให้เพื่อนสาว อกี ฝา่ ยรบั ไปด่มื รวดเดยี วหมด ใบหน้าซดี เซยี วมีสสี ันข้นึ มาบ้าง แตเ่ ธอยังนั่งนิง่ เหมอื นสตไิ มอ่ ย่กู ับเน้อื กับตัว “หายใจเข้าลึกๆ นะฟลอรนี า่ เธอนั่งสักครู่ ค่อยๆ ลำดับความคดิ พรอ้ ม เม่อื ไหรก่ ็คอ่ ยบอกฉัน...” “ฉันนอนกับอเล็กซ์!” ฟลอรนี ่าโพล่งเสยี งสงู ลบิ เหมอื นจะกรดี รอ้ ง จ้องหน้า พชิ ญดาราเหมอื นคนทกี่ ำลังจะคลัง่ “เธอเข้าใจไหม” “เอ้อ! ฉันไม่ค่อยเข้าใจหรอก” วา่ ทคี่ ณุ แมก่ ระแอม เอ้ือมมือไปลูบต้นแขนฟลอ รนี ่าเบาๆ “ค่อยๆ เลา่ ไปสวิ า่ มันเกิดอะไรข้นึ เขาแบบว่า...ใช้กำลังกับเธอเหรอ นึกว่าพวก เธอสองคนไมไ่ ด้ยุ่งกันแล้วเสยี อกี ” “ฉันเมา” ฟลอรนี า่ ผดุ ลกุ ข้ึนจนคนฟังเกือบสะด้งุ เดนิ ไปกลางห้องแล้วหันกลับมาจ้องเธอ ใหม่

“ฉันไมร่ วู้ ่ามันเกิดข้ึนได้ยังไง เราอย่ใู นผับ เขามากับคู่ขาของเขา ฉันก็เหมอื น กัน ฉันคงต้องเมาแน่ๆ อยูๆ่ ฉันกห็ ึงเขาทคี่ ลอเคลียอยูก่ ับยายนัน่ จงึ แกล้งยัว่ ให้เขา หึงฉันบ้าง” คนฟังกะพรบิ ตาปรบิ ๆ เมื่อฟลอรนี า่ ยกมือข้นึ สะบัดไปมากลางอากาศเหมอื นคน ทีก่ ำลังมปี ัญหาหนัก “ฉันคิดว่ามันจะไมไ่ ด้ผล แตเ่ ขาหงึ ฉันจรงิ ๆ เขาผละจากยายนั่นมาหาฉันตอนที่ ฉันกำลังจะกลับ ลากฉันข้นึ รถแล้วพาฉันไปที่คอนโดฯ ของฉันเอง แล้วฉันก็สะใจ เป็นบ้าเลย” “คอนโดฯ ของเธอ?” “ก็ใชน่ ่ะสิ แล้วมัน...ก็เกิดข้ึน” เจ้าหลอ่ นทำสหี น้าพรนั่ พรงึ “ฉันไม่เคยมเี ซก็ ซ์ทดี่ ุเดด็ เผด็ รอ้ นขนาดน้ันมาก่อน” พิชญดาราอ้าปากค้าง แก้มแดงแปร๊ด ไมก่ ล้าเอ่ยแทรกคนทกี่ ำลังสบั สนวุ่นวาย กับอารมณ์ ของตนเอง “เรามีเซก็ ซ์กันถึงเชา้ ” ฟลอรนี ่ายกมอื ข้นึ กุมแก้มท้ังสองข้าง “ฉันไมเ่ คยสดุ ๆ ขนาดน้ันกับใครเลย ฉันมักควบคุมตัวเองได้ดี แตเ่ มื่อคนื ฉัน ควบคมุ ตัวเองไม่ได้ แล้วพอฉันตนื่ ข้ึนมาตอนเทย่ี งเขากไ็ ปแล้ว” “โอ...” “ไม่เคยมผี ้ชู ายคนไหนท้ิงฉันไปในตอนเชา้ มีแตฉ่ ันทีท่ ำอย่างนั้น มันทำให้ฉัน รสู้ กึ แย่สดุ ๆ ฉันปลอ่ ยให้มันเกดิ ข้นึ ได้ยังไง” “ตอนน้เี ธอรสู้ กึ ยังไงบ้าง” พิชญดาราถามเสยี งเบาอยา่ งเกรงใจ “ฉันคดิ ถงึ เขา” สหี น้าคนพดู เหมือนอยากจะตายเสยี ให้ได้

“ฉันหยุดคดิ ถงึ เรอ่ื งของเขาไม่ได้เลย เกิดอะไรข้นึ กับฉันกันแน”่ ท้ายประโยค หันมามองที่ปรกึ ษาอยา่ งอับจน “เขาโทร. หาเธอรเึ ปล่า” “เปลา่ ฉันปิดโทรศพั ท์ ด้วย ฉันรับไมไ่ ด้ ไอ้หมอนัน่ ต้องหัวเราะเยาะฉันแน่” “เธอกำลังคดิ อะไรไมเ่ ป็นเหตเุ ป็นผล ฟลอรนี า่ ” “ฉันทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ฉันนอนกับเขาได้ยังไง แล้วทำไมฉันต้องคดิ ถึง เขา” “เปิดโทรศัพท์ เถอะ อเล็กซ์อาจจะกำลังรอคยุ กับเธออยกู่ ็ได้” “ฉันจะคุยอะไรกับเขาละ่ เม่อื คนื เขาต่อวา่ ฉันเรอื่ งแกล้งออกข่าววา่ หมั้นกับอา เชอร์ เขาบอกวา่ จะให้ฉันชดใช้เรอ่ื งน้ี เขาต้องแก้แค้นฉันแหงๆ” “เขากำลังหึงเธอน่ะ” พชิ ญดาราบอกอยา่ งออ่ นใจ ถ้าเธอไมม่ ัววนุ่ วายอยกู่ ับ เรอ่ื งของตัวเอง อาจจะสงั เกตเหน็ ความผดิ ปกตขิ องค่นู ้มี านานแล้ว เพราะถึงฟลอรนี ่า จะควงกับใคร แตไ่ มเ่ คยมคี วามสัมพันธ์ จรงิ จังมานานหลายเดอื นซง่ึ ผิดวสิ ยั ของเจ้าตัว เปน็ อยา่ งมาก โดมนิ ิกยังเคยเปรยครั้งหนึ่งว่าอเลก็ ซ์แกล้งควงคนอืน่ เพ่ือไมใ่ ห้ใครรวู้ า่ อกหัก “ทำไมเธอไม่ไปหาเขาล่ะ” “ฉันต้องทำอย่างนั้นด้วยเหรอ แต่ฉันเกลยี ดเขานะ” “เธอรกั เขาตา่ งหาก” “ไม่จรงิ !” “ง้ันกป็ ดิ โทรศัพท์ ปลอ่ ยให้เขากลับไปควงคนอนื่ ตอ่ เหมอื นทผี่ า่ นมา เธอทำใจ ได้รเึ ปล่า” “เขาอาจจะไม่อยากย่งุ กับฉันแล้วก็ได้” น้ำเสยี ง สหี น้า และแววตาหวาดหวั่นของฟลอรนี า่ ทำให้คนฟังเกือบย้มิ ออกมา

ควงตาม“ไเมธอ่มันก่ ลใัจบใคนอตนัวโเดอฯงอทยำา่ ไงมน้ไี ใมนใ่ เชมเ่ือ่ ธเอธเอลเยปนน็ ะฝ่ายฟทล้งิ อเขรานี ก่าอ่ นถ”้าเขาไม่อยากยุ่งจะท้ิงคู่ “...” เธอต้องทั้งปลอบทั้งขอู่ ยนู่ านกวา่ ฟลอรนี ่าจะยอมเปดิ โทรศพั ท์ และมีเสยี งเรยี ก เข้าแทบจะทันทจี นเจ้าตัวสะด้งุ เฮือก “เขาโทร. มา” ฟลอรนี ่าหน้าแดงและซดี สลับกัน ทา่ ทางประหม่าเหมือนสาวรนุ่ แรกรกั ท้ังทม่ี คี ่รู กั มาแล้วหลายคนทำให้คนมองเกือบหัวเราะ “ไปคยุ ในห้องของฉันก็ได้ แล้วอย่กู ินอาหารคำ่ กับฉันนะ” เธอปลกี ตัวไปจัดการอาหารเยน็ ในครวั เปิดโอกาสให้หนมุ่ สาวได้พูดคยุ ปรบั ความเข้าใจกัน คนื นั้นอเล็กสก้มี าเป็นแขกรว่ มรบั ประทานอาหารเย็นทหี่ ้องพักของเธอ เขาตา เย้มิ มองฟลอรนี า่ ด้วยสายตาของฆาตกรห่ืนกามอย่างท่เี พื่อนสาวเคยแดกดันเอาไว้ แต่ ทา่ ทางไฮโซสาวจะไม่บน่ อกี ตอ่ ไปแล้ว ‘วันเสาร์Çเวลา 5.38 AM ต้ังท้องเดอื นที่หกแล้ว แตส่ ามขี องฉันยังไมร่ วู้ า่ ฉันท้อง โอ้! สวรรค์ ฉันเคยคดิ ว่าเขาฉลาดทุกเรอื่ งซะอีก เอ้กิ ๆ ลูกเปน็ ผู้ชาย ฉันกำลังตัดสนิ ใจว่าจะต้ังชอื่ ดอนหรอื พอลดี ดรัณภพ พลกฤต อ๊าย! ลูกแม่กำลังจะเกิดแล้ว...ตนื่ เต้น ต่นื เต้น ฉันต้องคอยห้ามตัวเองไม่ให้สารภาพ ความจรงิ กับโดมนิ ิก ก็อยากแกล้งฉันดนี ัก ครคิ ริ ตอนน้ีคณุ ลุงเป็นคนเดียวในบ้านทรี่ ้วู ่าฉันท้อง เราตา่ งเก็บความลับของกันและ กันเอาไว้ เพราะท่านบอกความลับกับฉันว่าจะขอแมศ่ รแี ต่งงานซะที กรด๊ี ดด... ในที่สดุ แมศ่ รกี ็ขายออก และคณุ ลงุ ตาสว่างพ้นจากคณุ หญงิ นงนภัสมาซะได้ ถ้า

ฉันต้องดองกับยายนวลนาถ ฉันคงจะบ้าตายเพราะแม่นัน่ ต้องพยายามเฟลิร์ตกับสามี ฉันแน่ โฮะๆ พชิ ญดารามีความสขุ ...’ พชิ ญดารานอนเขยี นบันทกึ ซงึ่ ทำจนติดเป็นนิสยั วันไหนไมม่ เี วลากเ็ ขียนเพียง ไมก่ บ่ี รรทัด วันไหนมีเวลามากและต้องไปให้การในศาลกเ็ ขยี นมากหนอ่ ยเพือ่ ทบทวน ความจำให้ตัวเองด้วย เเดปอ็นื นฝแา่ โยลด้บวมนเิ พนิ ไรปกิ าหยะัเงาธเมออางหตแาดิ ลเสธะออใชทบเ้กุ วเลชาา้ นวแั้นอลยเะสนเขาดิรา์แตอลัิดนะงมกาคี นลา่ ัเบรปไว่ ดิปมโใกรนันงเแชร้ามแวกตันาพ่ จสันวโิ กนทเแรธ์ หอง่ ไใมหไ่ถมด้า้่ทเเจขีอ่ อาีกยกปุง่ันเรธเะกอเทือจศบะ หน่งึ จนต้องบินไปจัดการด้วยตนเองเพราะมีเหตุติดขัดหลายประการ ครง้ั น้ีเป็นคร้งั ทีท่ ั้งคู่ไมไ่ ด้พบกันนานท่ีสดุ ตั้งแต่แตง่ งาน ตา่ งฝา่ ยตา่ งคดิ ถึงกัน แทบขาดใจแต่ไม่มใี ครยอมรับ เลยใชว้ ธิ หี าข้ออ้างโทร. หากันวันละหลายๆ รอบเพ่ือ รายงานชวี ิตประจำวัน เม่ือวานโดมนิ ิกบอกวา่ “รสี มองผมแปลกๆ ละ ฮันน”ี่ “แปลกยังไงคะ” หญงิ สาวมองหน้าสามีบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความอยากรู้ ขณะทคี่ ุยกับเขา ผ่านเว็บแคม “ไม่รสู้ ิ สงสัยมันอจิ ฉาท่ีผมมเี มยี สวยนา่ รักเลยอยากแตง่ งานบ้างละม้ัง” บอก เสรจ็ กห็ ัวเราะครกึ ครน้ื ภูมิอกภมู ใิ จทีม่ เี มยี สวยน่ารัก เขาอยู่ในห้องทำงาน ด้านหลัง คอื ท่นี ัง่ ของรสี ซงึ่ บังเอญิ เดินเข้ามาตอนนั้นพอดี เธอเลยเหน็ มือขวาของเจ้าพ่อกาสโิ น แอบทำหน้าหนา่ ย “เทา่ น้นี ะ ฮันนี่ ผมต้องทำงานแล้ว” เขาบอกเสยี งเรยี บขรมึ เหมอื นกำลังย่งุ “รกั คณุ ค่ะ” เธอขยับปากโดยไม่มีเสยี ง “ผมก็เหมือนกัน ฮันน่ี”

ศาสตรหาจญาริงยส์ บารวาไวดน้ ร์ บั แทตนุ ห่ เขญ้ างิ ศสกึ าษวสาตลอ่ะสระทิ ดธั์บิแปลระญวิ าญงแาผเอนกไปจาเรกยี กนาตรช่อว่ทยน่ี ผิวลยักอดรั์นกเขพอื่องอยู่กับ สามี จะได้มคี นชว่ ยเล้ยี งลกู เรอื่ งน้ีเธอก็ยังไมไ่ ด้บอกเขาเหมือนกันเพราะอยาก เซอร์ไพรส์ตอนทตี่ ิดต่อยูเสรจ็ แล้ว อกี อย่างเธอต้องหยดุ เรยี นสกั พักเพ่ือคลอดลูกและ ให้นม โชคดที ีเ่ ธอขยันเลยเรยี นจบโทเรว็ กวา่ กำหนดไปมากโข วันน้เี ขาจะมาหาเพราะเพงิ่ เสรจ็ งาน เธอเลยตื่นเต้นนอนไม่หลับต้องลุกมาเขยี น ไดอะรตี ั้งแต่ตนื่ นอน เขยี นเสรจ็ กร็ บี ไปทำอาหารเชา้ แล้วกลับเข้าห้องนอนมาอาบน้ำ แตง่ ตัวสวยไว้รอสามี สายตากโดระมหนิ าิกยมหาิวถึงเกเธอื อบเเปจดิ ็ดรโอ่มงงอเชก้าอวบมตอึงงใรหา่ ง้เหเล็น็กรทำีไ่อรยู่ในปชลดุ อ่ กยรผะมโปหรยงักสศั้นกเหสนนี ือ้ำตเขาลา่ ดเ้ขว้ยม ยาวสลวยเกือบถึงบั้นเอวเหมอื นนางพราย แตง่ หน้าบางเบาสวยสด ผิวพรรณผ่องใส จนเขามือไม้สนั่ ปากคอแห้งผากราวกับอาการอยากยาเพราะราคะร้อนแรง ปากหยัก อวบอิ่มทาลิปสติกกล่นิ ราสเบอร์รยี ังคลี่ย้ิมนา่ รกั กระชากใจมาให้ “ฮันน่ี ไม่เจอกันไม่ถงึ เดือน ทำไมถงึ สวยเซก็ ซอ่ี ย่างน้”ี เขาวางกระเป๋าลงข้างประตู ใชไ้ หลด่ ันประตปู ิดและรวบเธอเข้ามาจบู อยา่ งดเุ ดือด ก่อนจะชอ้ นรา่ งเลก็ ข้นึ อ้มุ “เพลนิ หนักข้ึนนะ ร้สู กึ วา่ หลายเดอื นมาน้จี ะหนักข้นึ ตลอด สงสยั ผมจะเล้ยี งดี” “กลัวฉันอ้วนเหรอคะ” คนน้ำหนักข้ึนอมย้มิ ลึกลับ ลูบไล้สันกรามและจูบลำคอเขาจนชายหนมุ่ หอบ เสยี งตำ่ วอนขอความเมตตา บางครัง้ “ผไมม่กรลกั ัวเพจ้ะลนิ แอล้ว้วนกหลนัวอ่ เพยลกิน็นจ่าระักหดักีคาตมอือนแนต้ีกจ่ ำะลเังปส็นวตยอนเไมห่อื นกก่อเ็ ซนกเ็ พซลที่ นิ ่ีสผดุ อ” มไปนิด รมิ ฝปี าเกขนาวุม่ างเลธำอคลองบลนงเมตาียหงาแเลน้วนิ กอรกะชามกอื เลสูบอ้ื ไผล้า้สอำอรกวอจรยา่่างงทใี่อจรวอ้บนอ่ิมขจ้นึ ูบหขนณักหะนท่ีเว่ ธงอตชั้งแว่ ยต่ ถอดเสอ้ื ผ้าของเขาออก

ชายหนุ่มชะงักเมื่อลบู มาถงึ หน้าท้องซง่ึ เคยแบนราบ แต่ตอนน้ีกำลังนนู พอสมควร และดเู หมือนจะ... “เฮ้ย!” เจ้าพอ่ กาสโิ นรอ้ งเสยี งหลงเมอ่ื ร้สู กึ ถึงแรงด้นิ ดุกดิกในท้องนูนป่อง พอประมาณ เหลือเพเขียางดแีดพตนัวตอ้แี อบกบจซาทกี เรธปู อกทป้ังิดเสเน้อื ินผเ้านห้อื ลชุดนลดิ่ยุ ทสี่ ามาตราถจท้อำงใทห้อ้ผงู้ชขาายวทนุกวคลนเนบียนนโลขกอคงครานงท่ี ฮอื ไม่รวู้ า่ แมค่ ณุ ไปสรรหาของยั่วใจอยา่ งน้มี าจากไหน นคี่ งจะแอบซอ้ื มาจากร้านเซก็ ซ์ ทอยบนอนิ เทอร์เน็ตละสทิ า่ ! แต่ปัญหาไมไ่ ด้อยูต่ รงนั้น เขาหน้าซดี เผือดเพราะความตกใจ เลอื่ นสายตาข้นึ มองหน้าเธอ ตาหวานเย้ิมจัดของเธอจ้องเขาและนวิ่ หน้านดิ ๆ เธอเอียงคอ ใช้มอื ลูบหน้าท้อง ตัวเองเบาๆ พร้อมย้มิ กรม่ิ เจ้าเลห่ ์ ราวแมม่ ด เผธ้หู อญแลงิ ะซเขจงึ่ ้าอเขมงอาทหง้อลทง้งอสใงลหเับธลกอใัอนฝีกอฝ่ คัยนรูอ่ ทง้ั ยี่ส่าดรุ ง้สูจนกะึ ้ันนรเอ้ อพนนรวาเะกบู พือแูดบลไเะมปเยลอ่ ็นืออเกยยอยี ยบคู่ตสวรลางมับหเกนปัน็น้าไชปามยาชาเตงยรอีห่อนน้าขย้ึนวบมแอมง้ “เพลนิ ดอนหรอื พอลไม่ได้อยูใ่ นนั้นใชม่ ้ัย” เขาแปลกใจทต่ี ัวเองบังคับเสยี งให้ราบเรยี บได้ เธอเลิกค้ิวไม่ตอบ แต่พลกิ ตัวให้เขาทัศนาแผน่ หลังผอ่ งกับบั้นท้ายชวนน้ำลาย หก ยกขาเอาข้อเท้าไขว้กันอวดสร้อยข้อเท้าซง่ึ สามารถปลุกตัณหาในตัวเขาได้ชะงัด จากนั้นกห็ ันกลับมามองเขาผา่ นไหลพ่ ร้อมย้ิมแสนซน “พระเจ้า!” ชายหนุม่ คราง ร้คู ำตอบท้ังหมดเองโดยไมต่ ้องมคี ำอธิบาย รา่ งใหญ่โตสัน่ เท้ิมซงึ่ บอกไม่ถกู วา่ อยใู่ นอารมณ์ ไหน...อยากอ๊บึ เธอ อยากเฆีย่ น เใปหน็้ตเาวยลานหานรอื หอลยายากเดกืออนดแเธลอ้วไว้ เขาไม่เคยลว่ งรเู้ ลยวา่ ในท้องนูนมหี นงึ่ ชวี ิตเกิดข้นึ มา เขา หนงึ่ ชวี ติ ทเ่ี ขาสรา้ งรว่ มกับเธอ...ยอดรกั ยอดดวงใจของ

หรอื อกี นัยหนึง่ คอื แมส่ าวจอมปว่ นซง่ึ มีความสามารถพิเศษในการยัว่ โมโหเขาได้ อย่างไม่มใี ครเทียบ พชิ ญดาราหันกลับ รอฟังวา่ เขาจะพดู อะไรตอ่ แต่กลับร้สู กึ ว่าทน่ี อนยวบลง และ รเลา่ งอ่ื หนนตา่ำหจนนักเธคอรคอ่ รมาทงับเธอปเาอการไ้อวน้ รมเุ่ ขขาอเลง่อืเขนามไลอื ่จหูบยขา้าบงเแขก้า้กมแอลบะกตมุ ้นเนคนิออกเขตบ่งตฟึงันลงอบกี นขบ้างา่ บอบบางและปลุกเร้าจนเธอเกอื บถงึ วมิ านช้นั ฟ้าในเวลาไมก่ ่ีวนิ าที “โดมนิ ิก อยา่ นะ!” หญงิ สาวนอนคว่ำหน้าหอบหมดแรง ผวิ กายช้นื เหงอื่ รา่ งยังสัน่ สะท้านนดิ ๆ อยู่บนท่นี อนยับยุง่ ราวกับไมไ่ ด้จัดมาแล้วทั้งเดอื น กอ่ นฝา่ มอื หนาจะฟาดลงบนบั้นท้าย เปลอื ยเปล่าไมเ่ บานัก “โอ๊ย! เจบ็ ! คนซาดิสม์ ห้ามตฉี ันนะ” เธอขฟู่ ่อเคลือ่ นตัวหนี แตเ่ ขารง้ั รา่ งเล็ก มาทับบนรา่ งกำยำคอ่ นข้างเย็นเพราะเพงิ่ อาบน้ำเสรจ็ มือจับสองข้างแก้มให้เธอสบตา กับเขา “เพลนิ คงสนุกมากละสทิ ่หี ลอกผมอยู่ได้ตั้งนาน” ตาสเี ทอร์คอยส์จ้องเธอเขมง็ อยา่ งกลา่ วหา แต่เธอยังเห็นวา่ มีความต่ืนตกใจหลง เหลอื อยู่ในน้ันด้วย โถ...พอ่ คณุ น่ีคงจะคาดไมถ่ งึ จรงิ ๆ ละสิ กใ็ ครอยากใชใ้ ห้โงน่ ัก นอนกับเธออยู่ ได้ต้ังนานยังไมร่ วู้ ่ารา่ งกายของเธอเปลี่ยนไปขนาดไหน “ใครหลอก ฉันแคไ่ มไ่ ด้บอก กเ็ หมอื นทคี่ ุณไมไ่ ด้บอกนัน่ แหละว่าเราจด ทะเบยี นกันแล้วเม่อื หกเดือนก่อน” ยังไงถงึ “ปอิดยบ่ามังาผยมอกนยร้อกนเอ๊ยน!่”ไี ม่ใชว่ ธิ ีท่ีจะมาแก้แค้นผม คณุ ท้องลกู ของผมอยูน่ ะ กล้าดี “ท้องแล้วจะทำไม” หญิงสาวถลงึ ตาใสเ่ มื่อเขาเรม่ิ หยาบคาย

“ฉันดแู ลตัวเองได้ ไม่ได้หัวเดยี วกระเทยี มลบี ซะหนอ่ ย” “นี่ไอ้รสี มันคงรแู้ ล้วละส”ิ โดมนิ ิกคาดเดา พอจะนกึ ถงึ ท่าทางแปลกๆ ของมือ ขวาออกกต็ อนน้ี ก็ถึงวา่ ทำไมมันถึงสรรหาของบำรงุ ดๆี มาให้เธอมากมาย ไอ้เขากน็ ึกวา่ มันอยาก ชว่ ยขุนเธอให้อวบอิ่มนา่ กินข้นึ นมี่ ันคงร้เู รอื่ งตลอด มนิ า่ มันถึงมองเขาด้วยสายตา เย้ยๆ ปนสงสารในบางครัง้ มันคงหัวเราะเขาลับหลังละสิ “ผมเปน็ พ่อของไอ้เดก็ ในท้องน่ี ผมควรจะเปน็ คนพาเพลินไปฝากครรภ์ ดแู ล ทะนุถนอมให้แนใ่ จวา่ เพลนิ จะปลอดภัยไม่ซวยเพราะมีลูกของผม ถ้าผมรักเพลนิ แรง จนลูกหลุดจะทำยังไง มีหัวคดิ บ้างสิ แม่คุณเอ๊ย!” “ฉันร้หู รอกน่า หมอบอกแล้ว ฉันระวังตัวอยา่ งดี ไม่เคยแพ้เลยด้วยซ้ำ อย่ามา เรยี กลกู ของฉันวา่ ‘ไอ้’ นะเว้ย” “ผู้หญงิ เหรอจ๊ะ” ชายหนุ่มเปลี่ยนอารมณ์ ฉับพลัน พลกิ รา่ งเธอลงใหม่แล้วลูบ ท้องนนู ๆ สหี น้าต่ืนเต้นปนแตกตน่ื คิดถงึ เด็กผู้หญงิ ผมสนี ้ำตาล ใบหน้าจ้ิมล้มิ คล้าย ตุ๊กตาราคาแพงแบบเธอ ตาสดี ำแบบเขา คงเหมอื นนางฟ้าน้อยๆ โอ้! ลูกพ่อ สงสยั เขาจะต้องหาบอดีการ์ดหน้าโหดมาคอยดแู ลลกู สาวของเขา ตลอดยี่สบิ สชี่ วั่ โมง ร้นิ ไมใ่ ห้ไต่ ไร... “ผู้ชาย!” เธอตวาดใสห่ น้า “งั้นกต็ ้องเป็น ‘ไอ้’ นี่ละ” มอื ทีล่ ูบท้องเธอตบเบาๆ เหมอื นตบหัวลูก “นึกว่าจะได้ลูกสาว” เขาพดู อยา่ งเสยี ดาย “ทำไม ถ้าเป็นลูกชายแล้วคุณจะไมต่ ้องการแกรไึ ง” “โถ...กะเทยกไ็ ด้จ้ะ ฮันน่ี เพศไหนผมกช็ อบทั้งน้ันแหละ ขอให้เป็นลกู ของ เพลนิ ” “อยา่ มาแชง่ ให้ลกู ฉันเป็นกะเทยนะ” เธอโกรธไฟลุก

โดมนิ ิกเบ้หน้า ลกู ฉันน่ไี มใ่ ชล่ กู เขาด้วยหรอื ไงวะ เธอชา่ งแบ่งเกรด แยกชนช้ัน เดปีแ็นทพ้ ลเขเมาเือดงาชไดัน้ ้เสลอยงวแา่ นถ้ๆ่าลูกชเากยดิหมนามุ่ หเรธต่ีอาคมงอปงรหะนค้บาทป้อรงะนหงูนมดล้วูกยจสนายเสตยี าคทนรงอแำนละาจยกเใหหน็ ้เจขะา ต้องกำราบมันเสยี แตเ่ นน่ิ ๆ รอให้เธอหลับกอ่ นแล้วเขาคอ่ ยกระซบิ สัง่ สอนมันละดี นี่เขาจะมลี กู แล้วเหรอวะ นกึ ว่าเธอจะคมุ ไม่ยอมท้องจนกวา่ จะเรยี นจบเสยี อีก กเ็ ธอเคยกลัวออกอยา่ งน้ัน ชายหนมุ่ รงั้ รา่ งนุ่มละมุนมือมากอดแนบอกอย่างระมัดระวัง ใบหน้าเรยี วยังมุย่ เพราะงอนไมห่ ายทีโ่ ดนตี “ไม่แชง่ จ้ะ ลกู ของเราจะเป็นกะเทยได้ไง นอนเซนส์ทสี่ ดุ เจ็บรเึ ปลา่ ฮันน่ี โอ๋...” “คุณตฉี ัน” เธอว่าเสยี งเครอื น้ำตาร้นื ข้ึนมาด้อื ๆ “ฉันท้อง สมควรได้รับการทะนถุ นอม” ต่อด้วยการเรยี กร้องสทิ ธ์ ิเต็มทจี่ นเขา ร้สู กึ เหมอื นเพิง่ ฆาตกรรมเธอไปหมาดๆ “จ้ะๆ ผมผดิ เอง เพลนิ จะตผี มคนื ก็ได้ ตีหนักๆ จนกว่าเพลนิ จะหายโกรธนะ ฮันน่”ี ชายหนมุ่ จับมือน่มุ มาตหี น้าเขาแรงๆ แต่เธอรบี ดึงมือกลับ ทำหน้าบ้งึ “ฉันไม่ใชค่ นปา่ เถื่อนอย่างคุณหรอก พวกชอบใชก้ ำลัง คร้งั แรกคณุ ก็ข่มขืนจน ลฉูักนอทอ้อกงมแาคลุ้ณวยคังงมเลาเ้ียรยีงแกกลจกู นฉเันสวยี า่คน‘ไเอห้’มคือุณนตมัวันเอยงโแสหหง ยนา่ีบดีคนาะยท่ีมไีฉอั้นพเวปก็นมแนมุษ่ ยไม์ ถง่ ้ำ้ันเ..ด.”๋ยี ว โดมนิ ิกคำรามในลำคอ เล่อื นตัวข้นึ ปดิ ปากบางท่ที ำทา่ จะกล่าวหาเขาต่อไม่เลกิ เธอครางรบั รัดแขนรอบลำคอแกรง่ และจบู ตอบอย่างเต็มอกเต็มใจ อารมณพ์ เธระอเแจป้า!รปรเขวานไขม้นึเ่ คเปยนเ็ ขส้าอใจงวเทธิ า่คี ดิ ขอแงตเธเ่ ธออเลกย็ทจดรแงิทๆนดเ้วขยาคเพว่ิงาสมังเซเกก็ ตซวนี่ ่า่าเมรกัือ่ เธอทช้อา่ งง ยั่วยวนข้นึ จม เขาสามารถหงดุ หงิด โมโห อยากตะโกนก้อง ตื่นตกใจจนหัวใจแทบ หกำยลุดังเมตป้ีนัญหแาลหะนอักย!ากปล้ำเธอได้ในเวลาเดียวกัน และเขากส็ นุกกับมันมากซะด้วย เขา “ฮันน่”ี