tripitaka_45

พระสตุ ตันตปฎก ขทุ ทกนกิ าย อติ วิ ุตตก เลม ๑ ภาค ๔ - หนาท่ี 201 ในบทวา ทฺวีหุ ธมเฺ มหิ สมนนฺ าคโต น้ีพงึ เหน็ เปนคําแสดงถึงลกั ษณะ มใิ ชแสดงถึงแบบแผน. เหมอื นอยา งวา ผิวาในโลก ความเจ็บปว ยทงั้ หลายจะพงึ มีแกเราไซร ควรใหย าชนดิ นี้ แกผ ูเจบ็ ปว ยเหลาน้ี ดงั น.้ี ในฐานะเชน นี้ แมเหลา อืน่ กม็ นี ัยนเ้ี หมอื นกนั . บทวา ทปุ ปฺ โฺ  คอื ไมม ีปญ ญา จบปฐมสีลสตู รที่ ๕ ๖. ทุติยสลี สูตร วา ดวยศลี และทิฏฐิดี [๒๑๑] จริงอยู พระสตู รนพี้ ระผูมีพระภาคเจาตรัสแลว พระสตู รนี้พระผูม พี ระภาคเจา ผเู ปน พระอรหนั ตต รสั แลว เพราะเหตุนน้ั ขาพเจาไดส ดบัมาแลว วา ดูกอ นภิกษุทงั้ หลาย บคุ คลผูป ระกอบดวยธรรม ๒ ประการ อันกรรมของตนนาํ มาไวในสวรรค เหมอื นเชิญมาไวฉ ะน้ัน ธรรม ๒ ประการเปน ไฉน คอื ศลี ดี ๑ ทฏิ ฐดิ ี ๑ ดูกอนภิกษทุ ง้ั หลาย บคุ คลผูประกอบดว ยธรรม ๒ ประการนี้แล อันกรรมของตนนํามาไวในสวรรค เหมือนเชญิ มาไวฉะนั้น. พระผมู พี ระภาคเจาไดต รัสเนือ้ ความนแ้ี ลว ในพระสตู รน้ัน พระผูมี-พระภาคเจาตรัสคาถาประพันธด ังนีว้ า นรชนใดผูมปี ญญา ประกอบดวย ธรรม ๒ ประการน้ี คอื ศีลดี ๑ ทิฏฐดิ ี ๑ นรชนนั้น เม่อื ตายไป ยอ มเขาถงึ สวรรค. เน้ือความแมน้ีพระผูมีพระภาคเจาตรสั แลว เพราะเหตนุ น้ั ขาพเจาไดสดบั มาแลว ฉะนี้แล. จบทตุ ยิ สีลสูตรท่ี ๖

พระสุตตนั ตปฎ ก ขุททกนกิ าย อติ วิ ตุ ตก เลม ๑ ภาค ๔ - หนา ที่ 202 อรรถกถาทตุ ิยสีลสูตร ในทุติยสีลสูตรท่ี ๖ มวี ินจิ ฉัยดงั ตอไปน้ี :- บทวา ภทฺทเกน สเี ลน ไดแ ก ปาริสุทธศิ ีล ๔ มีกายสจุ ริตเปน ตน .จรงิ อยู ปาริสทุ ธิศีล ๔ นนั้ เปนความงามในตวั เอง เพราะไมต า งเปน ตนและนาํ มาซึ่งคณุ อนั งามมีสมถะและวปิ ส สนาเปน ตน เพราะเหตุนน้ั ทา นจึงกลาววา ภทฺทก (เจรญิ ). บทวา ภททฺ กิ าย ทฏิ ยิ า ไดแ กก มั มสั สกตญาณ(ความรูวา สตั วมกี รรมเปนของตน) และสัมมาทฏิ ฐอิ นั เปนกรรมบถ. ในบทน้นั บคุ คลผูป ระกอบดว ยศีลอนั เจริญ เปนผูถ งึ พรอมดวยปโยคะประกอบดวยทฏิ ฐอิ ันเจรญิ เปนผถู ึงพรอ มดว ยอาสยะ บคุ คลผถู ึงพรอ มดว ยปโยคะและอาสยะ เปนผเู ขาถึงสวรรค ดวยประการฉะนี้. สมดังทพี่ ระผูม ีพระภาคเจา ตรัสไวว า ดูกอนภิกษทุ ้งั หลาย บุคคลประกอบธรรมสองอยา งเหลา น้ีแล เปนผูอันกรรมของตนนํามาไวใ นสวรรค เหมือนเชิญมาไวฉ ะนนั้ . บทวา สปฺปโฺ  คือ มีปญญา. บทที่เหลอื พึงรูไ ดงายทงั้ นัน้ . จบอรรถกถาทุตยิ สีลสตู รที่ ๖ ๗. อาตาปส ตู ร วา ดว ยภกิ ษุผูมีความเพยี รบรรลุธรรมเกษม [๒๑๒] จริงอยู พระสูตรน้ีพระผมู ีพระภาคเจา ตรสั แลว พระสูตรน้ีพระผมู พี ระภาคเจาผูเ ปน พระอรหันตต รัสแลว เพราะเหตุนั้น ขา พเจา ไดส ดับ