tripitaka_08

พระวินัยปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาที่ 235 แมไ ดร ับสมมตแิ ลว กไ็ มพ ึงสั่งสอนภกิ ษุณี สงฆใหม านตั เพื่ออาบัติใด ไมพึงตอ งอาบตั นิ น้ั ไมพ ึงตองอาบัตอิ น่ื อนั เชน กนั ไมพึงตอ งอาบัตอิ ันเลวทรามกวา นัน้ ไมพึงติกรรม ไมพ ึงตภิ กิ ษทุ ้ังหลายผูทาํ กรรม ไมพึงหา มอโุ บสถแกปกตตั ตะภกิ ษุ ไมพึงหามปวารณาแกปกตตั ตะภกิ ษุ ไมพึงทําการไตส วน ไมพ งึ เร่ิมอนุวาทาธิกรณ ไมพ ึงยงั ภิกษอุ ่นื ใหทาํ โอกาส ไมพ งึ โจทภิกษอุ ืน่ ไมพ ึงใหภ กิ ษุอืน่ ใหการ ไมพ ึงชวยภิกษกุ บั ภกิ ษุใหสูอธกิ รณกนั . หมวดที่ ๒ [๓๕๗] ดกู อนภิกษทุ ัง้ หลาย อันภิกษุผปู ระพฤตมิ านตั ไมพงึ ไปขางหนา แหงปกตตั ตะภกิ ษุ ไมพึงนงั่ ขางหนา แหง ปกตตั ตะภิกษุ พงึ พอใจดว ยอาสนะสุดทาย ท่ีนอนสดุ ทาย วิหารสุดทายของสงฆทสี่ งฆจ ะพงึ ใหแกเธอ

พระวินัยปฎก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนา ท่ี 236 ไมพ งึ มปี กตตั ตะภกิ ษุเปน สมณะนําหนา หรือตามหลงั เขาไปสูสกลุ ไมพ ึงสมาทานอารญั ญิกธุดงค ไมพ งึ สมาทานปณ ฑปาติกธดุ งค และ ไมพ งึ ใหเขานาํ บณิ ฑบาตมาสง เพราะปจจยั น้ัน ดวยคดิ วาคนทั้งหลายอยา รเู รา. หมวดท่ี ๓ [๓๕๘] ดกู อ นภกิ ษุทงั้ หลาย อันภิกษุผปู ระพฤติมานัต เปนอาคนั ตกุ ะไปพงึ บอก มีอาคันตุกะมา ก็พงึ บอก พึงบอกในอโุ บสถพึงบอกในปวารณา พึงบอกทุกวัน ถาอาพาธ พึงสง่ั ทตู ใหบอก. หมวดท่ี ๔ [๓๕๙] ดกู อ นภกิ ษุทั้งหลาย อันภกิ ษุผปู ระพฤติมานัตไมพึงออกจากอาวาสท่มี ีภิกษุ ไปสูอาวาสทหี่ าภกิ ษุมิได ไมพ งึ ออกจากอาวาสที่มภี ิกษุ ไปสถู ่ินมิใชอาวาสทหี่ าภิกษุมไิ ด ไมพ งึ ออกจากอาวาสท่ีมภี กิ ษุ ไปสอู าวาส หรอื ถนิ่ มใิ ชอาวาสทหี่ าภิกษมุ ไิ ด ไมพึงออกจากถิน่ มิใชอ าวาสทมี่ ีภิกษุ ไปสูอาวาสทห่ี าภกิ ษุมิได ไมพึงออกจากถิ่นมิใชอ าวาสทีม่ ภี กิ ษุ ไปสถู ิ่นมใิ ชอ าวาสทีห่ าภกิ ษุมิได ไมพงึ ออกจากถิ่นมใิ ชอ าวาสท่มี ภี ิกษุ ไปสูอาวาส หรอื ถน่ิ มใิ ชอาวาสท่ีหาภกิ ษุมิได

พระวินัยปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนา ที่ 237 ไมพ ึงออกจากอาวาส หรือถ่ินมิใชอาวาสทม่ี ีภกิ ษุ ไปสอู าวาสทหี่ าภิกษุมไิ ด ไมพ ึงออกจากอาวาส หรอื ถ่นิ มิใชอาวาสทม่ี ภี ิกษุ ไปสูถ น่ิ มใิ ชอาวาสทหี่ าภิกษุมิได ไมพงึ ออกจากอาวาส หรอื ถนิ่ มิใชอ าวาสที่มีภกิ ษุ ไปสอู าวาสหรอืถน่ิ มใิ ชอาวาสทหี่ าภิกษุมไิ ด ท้ังน้ี เวน แตไปกับสงฆ เวน แตมีอนั ตราย. หมวดที่ ๕ [๓๖๐] ดูกอ นภิกษุท้ังหลาย อันภกิ ษผุ ูประพฤติมานัตไมพ งึ ออกจากอาวาสท่มี ีภกิ ษุ ไปสอู าวาสท่มี ภี ิกษุ แตเปน นานาสงั วาส ไมพ งึ ออกจากอาวาสท่มี ีภกิ ษุ ไปสูถ ่นิ มใิ ชอ าวาส ทีม่ ีภกิ ษุ แตเ ปนนานาสงั วาส ไมพ ึงออกจากอาวาสท่มี ภี กิ ษุ ไปสอู าวาสหรอื ถน่ิ มิใชอาวาสทม่ี ีภกิ ษุแตเปนนานาสงั วาส ไมพงึ ออกจากถิ่นมใิ ชอาวาสท่ีมภี กิ ษุ ไปสูอ าวาสที่มภี กิ ษุ แตเปนนานาสังวาส ไมพ ึงออกจากถน่ิ มใิ ชอาวาสทม่ี ภี กิ ษุ ไปสถู น่ิ มิใชอ าวาสท่มี ภี ิกษุแตเ ปนนานาสงั วาส ไมพึงออกจากถน่ิ มิใชอาวาสที่มภี ิกษุ ไปสอู าวาส หรอื ถิน่ มใิ ชอาวาสท่ีมีภิกษุ แตเ ปน นานาสังวาส ไมพงึ ออกจากอาวาส หรือถิ่นมใิ ชอาวาสทีม่ ีภกิ ษุ ไปสอู าวาสทีม่ ีภกิ ษแุ ตเปนนานาสังวาส

พระวนิ ัยปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาท่ี 238 ไมพงึ ออกจากอาวาส หรอื ถ่นิ มิใชอ าวาสทมี่ ีภกิ ษุ ไปสูถน่ิ มิใชอาวาสท่มี ีภิกษุ แตเ ปน นานาสงั วาส ไมพงึ ออกจากอาวาส หรอื ถิ่นมิใชอ าวาสท่ีมภี กิ ษุ ไปสอู าวาสหรอืถ่ินมใิ ชอาวาสท่ีมภี กิ ษุ แตเปน นานาสังวาส ท้ังนี้ เวน แตไปกับสงฆเวน แตมอี ันตราย. หมวดที่ ๖ [๓๖๑] ดกู อนภิกษทุ งั้ หลาย อันภิกษผุ ปู ระพฤตมิ านตั พึงออกจากอาวาสท่มี ีภกิ ษุ ไปสูอาวาสทมี่ ภี ิกษุ เปนสมานสงั วาส พึงออกจากอาวาสทมี่ ีภิกษุ ไปสถู นิ่ มใิ ชอ าวาสที่มีภิกษุ เปนสมาน-สงั วาส พึงออกจากอาวาสทีม่ ภี กิ ษุ ไปสอู าวาส หรือถิน่ มิใชอ าวาสทีม่ ภี กิ ษุเปนสมานสังวาส พึงออกจากถิน่ มิใชอ าวาสทม่ี ีภิกษุ ไปสอู าวาสท่มี ภี ิกษุเปนสมาน-สงั วาส พงึ ออกจากถ่ินมิใชอ าวาสทม่ี ภี ิกษุ ไปสถู ิ่นมิใชอ าวาสท่มี ีภิกษุ เปนสมานสังวาส พึงออกจากถน่ิ มใิ ชอ าวาสทม่ี ภี ิกษุ ไปสูอ าวาส หรือถิ่นมิใชอาวาสท่ีมีภิกษุ เปน สมานสงั วาส พึงออกจากอาวาส หรอื ถนิ่ มิใชอ าวาสที่มภี กิ ษุ ไปสอู าวาสทม่ี ีภิกษุเปน สมานสังวาส

พระวินยั ปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาที่ 239 พึงออกจากอาวาส หรือถิ่นมิใชอาวาสท่มี ีภกิ ษุ ไปสถู ิ่นมใิ ชอ าวาสท่ีมีภิกษุ เปนสมานสงั วาส พงึ ออกจากอาวาส หรือถ่นิ มใิ ชอาวาสท่มี ภี กิ ษุ ไปสูอาวาสหรอื ถ่นิมใิ ชอ าวาสทีม่ ีภิกษุ เปนสมานสังวาส ท้ังน้ี ทีร่ วู าจะไปถึงในวนั นี้เทยี ว. หมวดท่ี ๗ [๓๖๒] ดกู อนภิกษทุ ้งั หลาย อนั ภกิ ษุผปู ระพฤตมิ านตั ไมพงึ อยูในทีม่ ุงอนั เดียวกนั ในอาวาส กบั ปกตตั ตะภิกษุ ไมพ ึงอยูในทีม่ ุงอันเดยี วกันในถน่ิ มใิ ชอาวาส ไมพ ึงอยใู นที่มุงอนั เดยี วกนั ในอาวาสกด็ ี ในถ่ินมิใชอ าวาสก็ดี กบัปกตตั ตะภิกษุ เห็นปกตตั ตะภกิ ษแุ ลว พงึ ลกุ จากอาสนะ พึงนมิ นตป กตตั ตะภิกษใุ หนงั่ ไมพงึ น่ัง ณ อาสนะอันเดยี วกบั ปกตัตตะภกิ ษุ เม่อื ปกตตั ตะภิกษนุ งั่ ณ อาสนะต่ํา ไมพงึ น่ัง ณ อาสนะสงู เม่อื ปกตัตตะภิกษุนงั่ ณ พนื้ ดิน ไมพ ึงนง่ั ณ อาสนะ ไมพ งึ จงกรมในทจ่ี งกรมเดยี วกันกบั ปกตตั ตะภกิ ษุ เมือ่ ปกตตั ตะภกิ ษุอยใู นทจ่ี งกรมต่ํา ไมพ ึงจงกรมในทีจ่ งกรมสูง เมื่อปกตัตตะภิกษุจงกรม ณ พน้ื ดิน ไมพึงจงกรมในทจ่ี งกรม.

พระวนิ ยั ปฎก จุลวรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนา ที่ 240 หมวดที่ ๘ [๓๖๓] ดูกอ นภกิ ษุทง้ั หลาย อนั ภิกษผุ ูประพฤตมิ านตั ไมพงึ อยูในทม่ี ุงอันเดยี วกันในอาวาส กับภิกษผุ ูอยปู รวิ าส ไมพงึ อยใู นท่มี งุ อนั เดยี วกัน ในถนิ่ มใิ ชอ าวาส ไมพ งึ อยใู นท่มี งุ อนั เดียวกนั ในอาวาสก็ดี ในถิ่นมิใชอาวาสก็ดี ไมพ ึงนง่ั ณ อาสนะอันเดยี วกันกับภิกษุผูอยปู ริวาส ...กบั ภกิ ษผุ คู วรชักเขา หาอาบัตเิ ดมิ . ...กบั ภิกษผุ ูควรมานตั ...กับภกิ ษผุ ูประพฤตมิ านัตผูแกกวา ...กบั ภกิ ษุผูควรอัพภาน เม่ือปก ตัตตะภิกษุนัง่ ณ อาสนะต่าํ ไมพงึ นั่ง ณ อาสนะสงู เมอื่ ปกตัตตะภกิ ษุนั่ง พ้นื ดนิ ไมพงึ นง่ั ณ อาสนะ ไมพงึ จงกรมในทจ่ี งกรมเดยี วกนั เมอ่ื ปกตัตตะภกิ ษจุ งกรมอยใู นที่จงกรมตํ่า ไมพงึ จงกรมในทจี่ งกรมสูง เม่ือปกตัตตะภกิ ษุจงกรมอยู ณ พนื้ ดนิ ไมพ งึ จงกรมในท่จี งกรม [๓๖๔] ดูกอ นภกิ ษทุ ั้งหลาย ถา สงฆม ภี ิกษุผูประพฤติมานัตเปน ท่ี๔ พงึ ใหปริวาส พึงชักเขา หาอาบตั ิเดิม พึงใหมานตั สงฆ ๒๐ รูป ท้งัมานัตตจารกิ ภกิ ษนุ นั้ พึงอพั ภาน การกระทาํ ดงั นนั้ ใชไ มไ ดแ ละไมควรทาํ .

พระวนิ ัยปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาที่ 241 รตั ตเิ ฉท ๔ อยาง [๓๖๕] ครั้งนัน้ ทานพระอบุ าลเี ขา ไปในพทุ ธสาํ นกั ครัน้ แลวถวายบังคมพระผูมีพระภาคเจา นง่ั อยู ณ ทค่ี วรสวนขางหนึ่ง แลวไดทลูถามความขอ น้ีแดพ ระผมู พี ระภาคเจา วา ความขาดแหง ราตรขี องพระภกิ ษุผปู ระพฤตมิ านัต มีเทาไร พระพทุ ธเจา ขา พระผูมพี ระภาคเจาตรัสวา อุบาลี ความขาดแหงราตรขี องภิกษุผูประพฤติมานัตมี ๔ คือ อยรู วม ๑ อยปู ราศ ๑ ไมบ อก ประพฤติในคณะอันพรอ ง ๑ รัตติเฉทของภิกษผุ ปู ระพฤติมานตั มี ๔ อยางนแี้ ล. พุทธานุญาตใหเ ก็บมานัต [๓๖๖] ก็โดยสมยั นัน้ แล ในพระนครสาวตั ถี มภี กิ ษสุ งฆเปนอนัมากมาประชมุ กนั ภกิ ษุทั้งหลายผปู ระพฤติมานัต ไมส ามารถชําระมานตั ไดจงึ กราบทูลเรอื่ งนัน้ แดพ ระผมู ีพระภาคเจา พระผมู ีพระภาคเจา ตรัสวา ดูกอ นภิกษุท้งั หลาย เราอนุญาตใหเก็บมานัต วธิ เี ก็บมานัต ดูกอนภิกษทุ ั้งหลาย ก็แล วิธเี กบ็ มานัตพึงเกบ็ อยางนี้ ภกิ ษผุ ปู ระพฤติมานัตนน้ั พงึ เขา ไปหาภกิ ษุรปู หน่งึ หมผาอุตรา-

พระวนิ ยั ปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนา ท่ี 242สงคเ ฉวียงบา น่งั กระโหยง ประคองอญั ชลี แลวกลา วคาํ เกบ็ มานตั วาดงั นี้ ขา พเจาเก็บมานตั มานัตเปนอนั เกบ็ แลว หรือกลา ววาขา พเจา เก็บวัตร มานัตกเ็ ปน อันเกบ็ แลว. พทุ ธานญุ าตใหสมาทานมานตั [๓๖๗] ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุท้งั หลายออกจากพระนครสาวตั ถีไปในท่ีนัน้ ๆ แลว พวกภกิ ษุผูป ระพฤติมานัต สามารถชําระมานัต จงึกราบทลู เร่ืองนน้ั แตพ ระผูม พี ระภาคเจา ๆ ตรัสวา ดกู อ นภิกษุท้งั หลายเราอนุญาตใหสมาทานมานตั กอนภกิ ษทุ ้ังหลาย ก็แล วิธีสมาทานมานตั พึงสมาทานอยางนี้ อันภกิ ษผุ ปู ระพฤติมานตั นนั้ พงึ เขาไปหาภกิ ษุรูปหน่ึง หมผา อุตรา-สงคเ ฉวยี งบา นง่ั กระโหยง ประคองอัญชลี แลวกลาวคาํ สมาทานวาดงั นี้ขาพเจา สมาทานวตั ร มานตั เปน อนั สมาทานแลว หรอื กลา วคาํสมาทานวา ขา พเจา สมาทานวัตร มานตั ก็เปนอนั สมาทานแลว. มานัตตจาริกวัตร จบ

พระวนิ ัยปฎ ก จุลวรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาท่ี 243 เร่อื งอัพภานารหภกิ ษุ [๓๖๘] กโ็ ดยสมยั นั้นแล ภกิ ษทุ ัง้ หลายผูค วรอัพภาน ยนิ ดีการกราบไหว การลุกรับ อัญชลกี รรม สามีจกิ รรม การนาํ อาสนะมาใหการนําทน่ี อนมาให การลางเทา การต้งั ต่งั รองเทา การตั้งกระเบอื้ งเชด็ เทา การรบั บาตรจวี ร การถหู ลงั ใหเ มอื่ อาบนาํ้ ของปกตตั ตะภิกษุท้งั หลาย บรรดาภิกษทุ เ่ี ปน ผูมักนอ ย .... ตางก็เพง โทษติเตียน โพนทะ-นาวา ไฉน ภิกษทุ ้ังหลายผูควรอัพภานจึงไดยินดีการกราบไหว การลุกรับ อญั ชลีกรรม สามจี ิกรรม การนาํ อาสนะมาให การนําท่นี อนมาใหการลา งเทา การต้ังตง่ั รองเทา การตง้ั กระเบ้ืองเช็ดเทา การรับบาตรจีวรการถูหลังใหเ มอ่ื อาบนาํ้ ของปกตัตตะภิกษุท้ังหลายเลา แลวกราบทูลเรอ่ื งน้ันแดพระผูมีพระภาคเจา . ประชุมสงฆทรงสอบถาม [๓๖๙] ลาํ ดบั นัน้ พระผูมีพระภาคเจารบั ส่งั ใหประชมุ ภกิ ษุสงฆในเพราะเหตเุ ปน เคามลู นั้น ในเพราะเหตแุ รกเกิดนั้น แลว ทรงสอบถามภิกษทุ งั้ หลายวา ดกู อ นภิกษทุ ั้งหลาย ไดย ินวา ภกิ ษทุ งั้ หลายผคู วรอัพภานยนิ ดกี ารกราบไหว การลุกรบั อญั ชลกี รรม สามีจกิ รรม การนาํ อาสนะมาให การนําทีน่ อนมาให การลางเทา การตงั้ ตง่ั รองเทา การตัง้กระเบ้อื งเช็ดเทา การรับบาตรจวี ร การถูหลงั ใหเ มือ่ อาบนา้ํ ของปกตัตตะภกิ ษุทั้งหลาย จรงิ หรอื ? ภกิ ษทุ ัง้ หลายทลู รบั วา จริง พระพุทธเจาขา

พระวินัยปฎก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาที่ 244 ทรงตเิ ตียน พระผมู พี ระภาคพทุ ธเจา ทรงติเตียนวา ดูกอ นภิกษุทั้งหลาย ไฉนภกิ ษทุ งั้ หลายผคู วรอัพภานจงึ ไดยินดกี ารกราบไหว การลกุ รับ อัญชล-ีกรรม สามีจกิ รรม การนําอาสนะมาให การนําท่ีนอนมาให การลา งเทาการตงั้ ต่งั รองเทา การตัง้ กระเบอื้ งเชด็ เทา การรับบาตรจวี ร การถูหลงัใหเ มื่ออาบนํา้ ของปกตัตตะภิกษุท้งั หลายเลา ดกู อ นภิกษทุ ั้งหลาย การกระทําของพวกภิกษผุ คู วรอพั ภานน่ันไมเปนไปเพื่อความเล่ือมใสของชมุ ชนทย่ี ังไมเ ล่ือมใส... คร้ันแลว ทรงทําธรรม-ีกถารบั ส่ังกะภกิ ษุทง้ั หลายวา ดกู อนภิกษุทง้ั หลาย อันภกิ ษุผูควรอพั ภานไมพึงยินดกี ารกราบไหว การลุกรับ อญั ชลีกรรม สามจี ิกรรม การนําอาสนะมาให การนาํ ทน่ี อนมาให การลางเทา การตั้งตั่งรองเทา การตัง้กระเบือ้ งเชด็ เทา การรบั บาตรจีวร การถูหลงั ใหเ ม่อื อาบนา้ํ ของปกตัต-ตะภิกษทุ ั้งหลาย รปู ใดยินดี ตองอาบตั ทิ กุ กฏ ดกู อ นภกิ ษุทงั้ หลาย เราอนญุ าตการกราบไหว การลุกรบั อญั ชล-ีกรรม สามีจิกรรม การนาํ อาสนะมาให การนําทน่ี อนมาให การลางเทาการต้ังตั่งรองเทา การต้ังกระเบ้ืองเช็ดเทา การรับบาตรจีวร การถหู ลงัใหเ มื่ออาบนาํ้ ของภิกษุทั้งหลายผูค วรอพั ภานดวยกนั ตามลาํ ดับผูแกพรรษา ดกู อ นภกิ ษทุ ้ังหลาย เราอนุญาตกจิ ๕ อยาง คือ อโุ บสถ ปวารณาผาอาบนาํ้ ฝน การสละภตั ร และการรบั ภตั ร แกภ ิกษุท้งั หลายผคู วรอัพภานดว ยกนั ตามลาํ ดบั ผแู กพรรษา

พระวินัยปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาท่ี 245 ดูกอนภิกษุท้ังหลาย เพราะเหตุนั้นแล เราจกั บญั ญตั ิวัตรแกภ ิกษุท้งั หลายผคู วรอพั ภาน โดยประการทีภ่ กิ ษุผูควรอัพภานตองประพฤติทุกรูป. อพั ภานารหวัตร หมวดท่ี ๑ [๓๗๐] ดูกอนภกิ ษทุ ัง้ หลาย อนั ภกิ ษผุ คู วรอพั ภานพงึ พระพฤติชอบ วิธีประพฤติชอบในวัตรน้ัน ดังตอไปนี้. ไมพงึ ใหอ ุปสมบท ไมพงึ ใหนสิ ยั ไมพงึ ใหส ามเณรอปุ ฏฐาก ไมพงึ รับ สมมตเิ ปนผูส่ังสอนภิกษณุ ี แมไ ดรับสมมตแิ ลว กไ็ มพงึ สง่ั สอนภกิ ษณุ ี สงฆอพั ภานเพ่ืออาบตั ิใด ไมพึงตองอาบัติน้ัน ไมพ งึ ตองอาบัตอิ ่ืนอนั เชนกนั ไมพึงตองอาบัติอันเลวทรามกวา นั้น ไมพงึ ตกิ รรม ไมพ งึ ตภิ กิ ษทุ ้ังหลายผูทํากรรม ไมพ ึงหามอโุ บสถแกป กตัตตะภิกษุ ไมพงึ หา มปวารณาแกปกตัตตะภกิ ษุ ไมพ ึงทําการไตสวน ไมพ งึ เร่มิ อนวุ าทาธกิ รณ

พระวนิ ยั ปฎก จุลวรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาที่ 246 ไมพ งึ ยังภิกษุอ่ืนใหท าํ โอกาส ไมพ ึงโจทภกิ ษุอืน่ ไมพงึ ใหภิกษุอ่นื ใหการ ไมพึงชว ยภกิ ษุกับภกิ ษุใหส อู ธิกรณก ัน. หมวดที่ ๒ [๓๗๑] ดกู อนภกิ ษทุ ้ังหลาย อันภิกษุผคู วรอัพภานไมพึงไปขา งหนา แหงปกตัตตะภิกษุ ไมพ งึ นง่ั ขา งหนา แหง ปกตัตตะภิกษุ พึงพอใจดวยอาสนะสุดทาย ที่นอนสดุ ทาย วิหารสุดทายของสงฆท ่ีสงฆจ ะพึงใหแ กเธอ ไมพ ึงมปี กตัตตะภกิ ษุ เปนสมณะนาํ หนา หรอื ตามหลังเขา ไปสูส กลุ ไมพึงสมาทานอารัญญกิ ธดุ งค ไมพ งึ สมาทานปณฑปิ าตกิ ธุดงค และ ไมพ งึ ใหน าํ บณิ ฑบาตมาสง เพราะปจ จยั นั้น ดว ยคิดวา คนทัง้ -หลายอยารเู รา. หมวดที่ ๓ [๓๗๒] ดูกอนภิกษทุ ั้งหลาย อันภกิ ษุผูควรอัพภานไมพึงออกจากอาวาสท่ีมภี ิกษุ ไปสอู าวาสทห่ี าภกิ ษุมไิ ด ไมพงึ ออกจากอาวาสท่มี ีภกิ ษุ ไปสถู ิ่นมใิ ชอ าวาสทห่ี าภกิ ษุมไิ ด ไมพึงออกจากอาวาสท่มี ภี กิ ษุ ไปสูอ าวาส หรอื ถิ่นมิใชอาวาสทห่ี าภกิ ษุมไิ ด

พระวนิ ยั ปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนา ท่ี 247 ไมพึงออกจากถนิ่ มใิ ชอาวาสที่มีภิกษุ ไปสอู าวาสท่หี าภิกษุมไิ ด ไมพึงออกจากถิ่นมใิ ชอาวาสที่มีภิกษุ ไปสถู ิน่ มิใชอาวาสทีห่ าภกิ ษมุ ิได ไมพ ึงออกจากถ่นิ มใิ ชอาวาสทม่ี ีภิกษุ ไปสอู าวาส หรอื ถ่ินมใิ ชอาวาสทหี่ าภิกษุมไิ ด ไมพึงออกจากอาวาส หรอื ถ่นิ มิใชอาวาสทีม่ ีภกิ ษุ ไปสอู าวาสทีห่ าภกิ ษมุ ไิ ด ไมพ งึ ออกจากอาวาส หรอื ถิ่นมิใชอ าวาสทม่ี ภี ิกษุ ไปสถู ่ินมิใชอาวาสที่หาภิกษุมิได ไมพ งึ ออกจากอาวาส หรือถน่ิ มิใชอาวาสท่ีมีภกิ ษุ ไปสอู าวาสหรอื ถน่ิ มิใชอาวาสทหี่ าภกิ ษมุ ไิ ด ทงั้ น้ี เวน แตไ ปกบั ปกตตั ตะภกิ ษุ เวนแตมอี นั ตราย. หมวดที่ ๔ ดูกอ นภิกษทุ ัง้ หลาย อนั ภกิ ษุผคู วรอัพภานไมพึงออกจากอาวาสที่มีภิกษุไปสูอาวาสทมี่ ีภกิ ษุ แตเปน นานาสงั วาส ไมพึงออกจากอาวาสท่ีมภี ิกษุ ไปสูถน่ิ มใิ ชอ าวาสทม่ี ีภกิ ษุ แตเ ปนนานาสังวาส ไมพึงออกจากอาวาสท่ีมีภกิ ษุ ไปสอู าวาส หรอื ถ่ินมิใชอาวาสทม่ี ีภิกษุ แตเ ปนนานาสังวาส ไมพงึ ออกจากถนิ่ มิใชอาวาสท่มี ภี กิ ษุ ไปสูอาวาสท่มี ภี กิ ษุ แตเ ปนนานาสังวาส

พระวนิ ัยปฎ ก จลุ วรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาท่ี 248 ไมพ ึงออกจากถิ่นมิใชอาวาสที่มภี กิ ษุ ไปสูถ่นิ มใิ ชอาวาสที่มีภิกษุแตเปน นานาสังวาส ไมพ งึ ออกจากถิ่นมิใชอ าวาสที่มีภกิ ษุ ไปสอู าวาส หรือถ่นิ มใิ ชอาวาสทม่ี ีภิกษุ แตเ ปนนานาสังวาส ไมพ ึงออกจากอาวาส หรือถ่นิ มิใชอาวาสที่มภี กิ ษุ ไปสูอาวาสท่ีมีภิกษุ แตเ ปน นานาสงั วาส ไมพงึ ออกจากอาวาส หรอื ถน่ิ มใิ ชอาวาสทีม่ ภี ิกษุ ไปสูถิ่นมิใชอาวาสที่มีภิกษุ แตเปนนานาสังวาส ไมพ งึ ออกจากอาวาส หรือถ่ินมใิ ชอาวาสท่มี ีภกิ ษุ ไปสูอ าวาสหรอื ถิน่ มใิ ชอาวาสท่มี ีภิกษุ แตเปนนานาสงั วาส ทง้ั นี้ เวน แตไ ปกับปกตตั ตะภกิ ษุ เวนแตมีอันตราย. หมวดท่ี ๕ ดกู อ นภกิ ษุท้ังหลาย อันภกิ ษุผคู วรอัพภานพงึ ออกจากอาวาสที่มีภกิ ษุ ไปสูอาวาสที่มีภิกษุ เปน สมานสังวาส พงึ ออกจากอาวาสท่ีมภี ิกษุ ไปถิ่นมใิ ชอ าวาสที่มีภิกษุ เปน สมานสงั วาส พึงออกจากอาวาสทม่ี ีภิกษุ ไปสอู าวาส หรอื ถ่ินมิใชอาวาสท่มี ีภิกษุเปน สมานสังวาส พงึ ออกจากถ่นิ มิใชอาวาสท่มี ภี ิกษุ ไปสูอ าวาสท่ีมภี ิกษุ เปนสมานสังวาส

พระวนิ ัยปฎก จุลวรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนาที่ 249 พึงออกจากถ่ินมิใชอ าวาสทีม่ ีภกิ ษุ ไปสถู นิ่ มิใชอ าวาสทีม่ ภี ิกษุ เปนสมานสังวาส พงึ ออกจากถิน่ มใิ ชอาวาสที่มภี ิกษุ ไปสูอ าวาส หรือถิน่ มใิ ชอ าวาสทม่ี ีภิกษุ เปน สมานสังวาส พงึ ออกจากอาวาส หรอื ถ่นิ มใิ ชอ าวาสที่มีภกิ ษุ ไปสูอาวาสทม่ี ภี กิ ษุเปน สมานสงั วาส พงึ ออกจากอาวาส หรือถน่ิ มิใชอาวาสท่มี ภี กิ ษุ ไปสูถนิ่ มิใชอาวาสทม่ี ีภกิ ษุ เปนสมานสงั วาส พึงออกจากอาวาส หรือถน่ิ มิใชอาวาสทม่ี ีภิกษุ ไปสูอาวาส หรือถน่ิ มิใชอาวาสทีม่ ภี ิกษุ เปนสมานสังวาส ทั้งนี้ ทีร่ วู าอาจจะไปถงึ ในวันนี้เทยี ว. หมวดท่ี ๖ [๓๗๓] ดูกอนภกิ ษุท้งั หลาย อันภกิ ษุผคู วรอพั ภานไมพ ึงอยูในทีม่ ุงอันเดียวกนั ในอาวาส กบั ปกตัตตะภิกษุ ไมพ งึ อยใู นที่มุงอนั เดยี วกนั ในถิ่นมิใชอ าวาส ไมพึงอยูในที่มุงอนั เดียวกนั ในอาวาสกด็ ี ในถิน่ มิใชอาวาสกด็ ีกับปกตัตตะภิกษุ เห็นปกตตั ตะภิกษุแลว พึงลกุ จากอาสนะ พงึ นิมนตปกตัตตะภิกษุใหนัง่ ไมพ ึงนัง่ ในอาสนะเดยี วกันกบั ปกตัตตะภิกษุ เมื่อปกตตั ตะภิกษนุ ่ัง ณ อาสนะต่ํา ไมพ ึงนัง่ ณ อาสนะสงู

พระวนิ ัยปฎก จุลวรรค เลม ๖ ภาค ๑ - หนา ที่ 250 เม่อื ปกตตั ตะภิกษุน่งั ณ พ้ืนดิน ไมพ ึงนั่ง ณ อาสนะ ไมพงึ จงกรมในทจี่ งกรมเดียวกนั กับปกตัตตะภิกษุ เม่ือปกตตั ตะภกิ ษุจงกรมอยูในทจี่ งกรมตํ่า ไมพงึ จงกรมในท่จี งกรมสูง เมอ่ื ปกตัตตะภิกษุจงกรม ณ พืน้ ดิน ไมพงึ จงกรมในทีจ่ งกรม. หมวดที่ ๗ [๓๗๔] ดูกอ นภิกษุทั้งหลาย อนั ภกิ ษผุ คู วรอัพภานไมพงึ อยูใ นท่ีมุงอนั เดยี วกนั ในอาวาส กบั ภกิ ษุผูอ ยปู ริวาส ไมพึงอยใู นทม่ี งุ อันเดียวกนั ในถ่ินมใิ ชอ าวาส ไมพ ึงอยใู นท่ีมงุ อนั เดียวกนั ในอาวาสกด็ ี ในถิน่ มใิ ชอาวาสก็ดี ไมพ ึงน่ัง ณ อาสนะเดยี วกันกับภกิ ษุผูอยปู รวิ าส ...กับภกิ ษผุ ูค วรชกั เขา หาอาบัตเิ ดมิ ...กบั ภิกษุผคู วรมานัต ...กับภกิ ษุผูประพฤตมิ านตั ...กับภกิ ษุผูควรอพั ภานทแี่ กพรรษากวา เม่อื เธอนง่ั อาสนะต่ํา ไมพ งึ นงั่ ณ อาสนะสงู เมื่อเธอนง่ั ณ พน้ื ดนิ ไมพ งึ นง่ั ณ อาสนะ ไมพึงจงกรมในทีจ่ งกรมเดยี วกัน เมอ่ื เธอจงกรมในทีจ่ งกรมตาํ่ ไมพ ึงจงกรมในท่ีจงกรมสูง เม่ือเธอจงกรมอยู ณ พน้ื ดนิ ไมพ ึงจงกรมในทจี่ งกรม.