tripitaka_07

พระวนิ ัยปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ที่ 201จกั ไมก ลบั แลว ใหท ําจีวรผนื นั้นเสรจ็ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ั้น กาํ หนดดว ยทาํ จวี รเสรจ็ . ๒. ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว ถือจีวรที่ทาํ คา งไวห ลีกไป เธออยนู อกสมี าเกิดความคดิ อยางนว้ี า จกั ไมใหท ําจวี รผืนน้ี จกั ไมก ลบั มา การเดาะกฐินของภิกษุนั้น กาํ หนดดวยตกลงใจ. ๓. ภกิ ษุไดกรานกฐินแลว ถือจีวรทีท่ ําคางไวห ลกี ไป เธออยนู อกสีมาเกดิ ความคดิ อยา งน้วี า จกั ใหท าํ จวี รผืนน้ี ณ ภายนอกสีมานแ้ี หละ จักไมก ลบัแลว ใหท าํ จวี รผืนน้นั จวี รของเธอท่ที ําอยนู ัน้ ไดเ สยี หาย การเดาะกฐินของภกิ ษุนน้ั กาํ หนดดวยผาเสียหาย. ๔. ภกิ ษไุ ดก รานกฐนิ แลว ถอื จีวรท่ีทาํ คา งไวหลีกไปดวยคดิ วาจกั กลบัมา เธออยูนอกสีมา ใหท ําจีวรผนื นนั้ ครน้ั ทาํ จวี รเสรจ็ แลว ไดทราบขาววาในอาวาสนน้ั กฐนิ เดาะแลว การเดาะกฐินของภิกษุนนั้ กําหนดดว ยไดยนิ ขาว. ๕. ภกิ ษุไดกรานกฐนิ แลว ถอื จวี รท่ที ําคางไวห ลีกไป ดวยคิดวา จกักลับมา เธออยูนอกสีมา ใหทําจีวรผืนนน้ั ครน้ั ทําจวี รเสร็จแลวคดิ วา จกั กลับมา จักกลับมา แลว ลว งคราวกฐินเดาะ ณ ภายนอกสมี า การเดาะกฐินของภกิ ษุนน้ั กาํ หนดดว ยลว งเขต. ๖. ภิกษไุ ดก รานกฐินแลว ถือจวี รทที่ าํ คา งไวห ลกี ไป ดวยคดิ วาจักกลับมา เธออยูน อกสีมา ไหท ําจีวรผนื น้ัน คร้ันทาํ จวี รเสรจ็ แลว คิดวาจกักลับมา จกั กลับมา แลว กลบั มาทนั กฐนิ เดาะ การเดาะกฐินของภิกษนุ นั้ พรอมกบั ภิกษุท้ังหลาย. อาทายฉกั กะ ที่ ๓ จบ

พระวนิ ยั ปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ที่ 202 สมาทายฉักกะ ที่ ๔ [๑๐๓] ๑. ภิกษไุ ดกรานกฐนิ แลว นาํ จวี รทท่ี ําคา งไวห ลีกไป เธออยนู อกสีมา เกดิ ความคิดอยา งนวี้ า เราจกั ใหทําจีวรผนื น้ี ณ ภายนอกสมี าน้ีแหละจักไมก ลับ เธอใหท ําจวี รผืนน้นั เสร็จ การเดาะกฐินของภกิ ษุนั้น กาํ หนดดวยทําจวี รเสรจ็ . ๒. ภกิ ษุไดกรานกฐนิ แลว นาํ จวี รทีท่ าํ คา งไวห ลีกไป เธออยูน อกสีมา เกิดความคิดอยา งน้วี า จักไมใ หทาํ จวี รผืนน้ี จกั ไมก ลบั มา การเดาะกฐินของภกิ ษนุ ้ัน กําหนดดวยตกลงใจ. ๓. ภกิ ษุไดกรานกฐินแลว นาํ จวี รทท่ี ําคางไวห ลีกไป เธออยูนอกสีมา เกิดความคดิ อยา งน้ีวา จักใหท าํ จวี รผนื น้ี ณ ภายนอกสมี าน้ีแหละ จกัไมกลบั แลวใหท าํ จวี รผืนน้ัน จวี รของเธอท่ีทาํ อยนู น้ั ไดเ สยี หรอื หาย การเดาะกฐินของภกิ ษนุ ้ัน กําหนดดวยผาเสียหาย. ๔. ภิกษไุ ดก รานกฐินแลว นาํ จีวรท่ที าํ คา งไวห ลีกไป ดวยคดิ วาจักกลับมา เธออยนู อกสมี า ใหทําจีวรผนื นั้น คร้นั ทาํ จีวรเสร็จแลว ไดยนิ ขา ววาในอาวาสนัน้ กฐนิ เดาะเสียแลว การเดาะกฐินของภิกษุนั้น กําหนดดว ยไดยนิ ขา ว. ๕. ภิกษุไดกรานกฐนิ แลว นาํ จวี รท่ที ําคางไวหลกี ไป ดว ยคดิ วา จกักลับมา เธออยนู อกสีมา ใหท ําจีวรผนื นั้น คร้ันทาํ จวี รเสร็จแลว คิดวา จักกลบัมาจกั กลับมา แลวลว งคราวกฐินเดาะ ณ ภายนอกสีมา การเดาะกฐินของภกิ ษุน้ันกาํ หนดดวยลวงเขต. ๖. ภกิ ษุไดก รานกฐินแลว นาํ จีวรท่ีทาํ คา งไวห ลีกไป ดวยคิดวาจกักลับมา เธออยนู อกสีมา ใหท าํ จวี รผืนนั้น ครนั้ ทาํ จีวรเสรจ็ แลวคิดวาจกั กลบั มา

พระวินัยปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาท่ี 203จกั กลับมา แลว กลับมาทนั กฐนิ เดาะ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ น้ั พรอมกับภิกษุทงั้ หลาย. สมาทายฉกั กะ ท่ี ๔ จบ การเดาะกฐนิ กาํ หนดดวยทาํ จวี รเสร็จเปน ตน [๑๐๔] ภิกษไุ ดกรานกฐนิ แลว ถือจวี รหลีกไป เธออยนู อกสมี าเกดิ ความคดิ อยา งนีว้ า จักใหทาํ จีวรผนื นี้ ณ ภายนอกสมี านี้แหละ จกั ไมก ลับมา เธอใหทําจวี รผนื นนั้ เสรจ็ การเดาะกฐนิ ของภิกษุนัน้ กําหนดดว ยทาํ จวี รเสรจ็ . ภกิ ษไุ ดกรานกฐนิ แลว ถือจีวรหลีกไป เธออยนู อกลีมา เกดิ ความคิดอยางน้วี า จักไมใ หท ําจวี รผืนนี้ จักไมก ลับ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุน้ันกาํ หนดดว ยตกลงใจ. ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว ถอื จวี รหลีกไป เธออยูน อกลมี า เกดิ ความคิดอยา งนี้วา จกั ใหทาํ จีวรผืนนี้ ณ ภายนอกสีมานแ้ี หละ จักไมกลับ แลวไหทาํ จวี รผืนนั้น จีวรของเธอทีทาํ อยนู ั้นไดเ สยี หรอื หาย การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ ้ันกําหนดดวยผา เสยี หาย. [๑๐๕] ภิกษุไดกรานกนิ แลว ถอื จีวรหลกี ไป ดว ยทัง้ ใจวาจักไมกลบั มา เธออยนู อกสีมา เกดิ ความติดอยางนีว้ า จักไหทาํ จีวรผนื น้ี ณ ภายนอกสีมานแ้ี หละ เธอใหท าํ จีวรผืนน้นั เสร็จ การเดาะกฐนิ ของภิกษุนนั้ กาํ หนดดวยทาํ จวี รเสร็จ. ภกิ ษุไดกรานกฐินแลว ถือจีวรหลีกไป ดว ยต้ังใจวา จักไมก ลบั มาเธออยูนอกสีมา เกดิ ความตดิ อยางนว้ี า จกั ไมใหท ําจวี รผ่นื น้ี การเดาะกฐนิของภิกษนุ น้ั กําหนดดวยตกลงใจ.

พระวนิ ยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ที่ 204 ภกิ ษุไดกรานกฐินแลว ถอื จวี รหลกี ไป ดวยตัง้ ใจวา จักไมก ลับมาเธออยูนอกสีมา เกดิ ความคิดอยา งนี้วา จกั ใหจีวรผนื นี้ ณ ภายนอกสีมาน้แี หละแลวใหท ําจีวรผนื น้นั จีวรของเธอทีท่ ําอยนู ั้นไดเ สยี หรือหาย การเดาะกฐินของภิกษนุ ้ัน กาํ หนดดว ยผาเสียหาย. [๑๐๖] ภิกษุไดก รานกฐินแลว ถอื จีวรหลกี ไป ดวยไมต ้งั ใจ คอืเธอไมไ ดค ิดวาจกั กลบั มา และไมไดค ดิ วา จักไมกลับมา เธออยูนอกสีมา เกิดความคิดอยางนว้ี า จักใหท ําจวี รผนื นี้ ณ ภายนอกสมี าน แหละ จกั ไมก ลับเธอใหทําจีวรผืนนนั้ เสร็จ การเดาะกฐินของภิกษนุ น้ั กาํ หนดดวยทําจวี รเสรจ็ . ภกิ ษุไดก รานกฐนิ แลว ถือจวี รหลีกไปดวยไมต ้ังใจ คอื เธอไมไ ดคิดวาจักกลับมา และไมไดค ดิ วาจักไมกลบั มา เธออยูนอกสีมา เกดิ ความคดิอยา งน้ีวาจักไมใ หทาํ จวี รผนื นี้ จกั ไมก ลับ การเดาะกฐินของภิกษุนั้น กําหนดดว ยตกลงใจ. ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว ถือจีวรหลกี ไปดวยไมตงั้ ใจ คอื เธอไมไ ดคดิ วาจกั กลับมา และไมไ ดค ดิ วา จักไมกลับมา เธออยูนอกสีมา เกิดความคิดอยา งนี้วา จกั ใหท ําจีวรผนื น้ี ณ ภายนอกสีมานแ้ี หละ จักไมกลับแลว ใหทําจีวรผืนน้ันจวี รของเธอทท่ี าํ อยูน้นั ไดหรือเสยี หาย การเดาะกฐินของภกิ ษุนั้น กาํ หนดดวยผา เสียหาย. [๑๐๗] ภกิ ษุไดก รานกฐนิ แลว ถือจีวรหลกี ไปดว ยคดิ วา จักกลบั มาเธออยนู อกสีมาเกดิ ความคิดอยางนว้ี า จกั ใหท ําจีวรผนื นี้ ณ ภายนอกสมี านีแ้ หละจกั ไมก ลับ เธอใหท ําจวี รผนื นนั้ เสร็จ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ้ัน กาํ หนดดวยทาํ จีวรเสรจ็ .

พระวนิ ยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ที่ 205 ภิกษุไดกรานกฐนิ แลว ถือจวี รหลกี ไปดวยตั้งใจวาจักกลับมา เธออยูนอกสีมา เกิดความคดิ อยา งนว้ี า จกั ไมใหท าํ จวี รผืนน้ี จกั ไมกลบั การเดาะกฐินของภกิ ษนุ ้ัน กาํ หนดดวยตกลงใจ. ภกิ ษไุ ดกรานกฐินแลว ถอื จีวรหลกี ไปดวยคิดวา จกั กลับมา เธออยูนอกสีมา เกิดความคดิ อยา งน้ีวา จกั ใหท ําจวี รผืนน้ี ณ ภายนอกสีมานแ้ี หละจักไมก ลับ แลว ใหท าํ จีวรผืนนั้น จีวรของเธอที่ทําอยนู ้นั ไดเสียหรอื หาย การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ น้ั กาํ หนดดวยผาเสียหาย. ภิกษไุ ดก รานกฐินแลว ถือจีวรหลีกไปดวยคดิ วาจกั กลบั มา เธออยูนอกสีนา ใหท ําจีวรผนื น้ัน คร้ันทาํ จีวรเสร็จแลว ไดยินขาววา ในอาวาสน้นักฐินเดาะแลว การเดาะกฐินของภกิ ษุน้นั กําหนดดว ยไดยินขา ว. ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว ถือจีวรหลีกไปดว ยคิดวา จักกลบั มา เธออยูนอกสีมา ใหท ําจวี รผืนนนั้ ครัน้ ทาํ จวี รเสร็จแลว คิดวาจกั กลับมา จักกลบั มาแลว ลว งคราวกฐนิ เดาะ ณ ภายนอกสีมา การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ัน้ กําหนดดว ยลว งเขต. ภกิ ษไุ ดกรานกฐินแลว ถือจีวรหลีกไปดวยคิดวาจักกลับมา เธออยูนอกสมี า ใหท ําจวี รผนื นั้น ครั้นทาํ จวี รเสรจ็ แลว คิดจักกลับมา จกั กลบั มาแลว กลบั มาทนั กฐินเดาะ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุนนั้ พรอมกบั ภกิ ษทุ งั้ หลาย. [๑๐๘] ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว ถอื จวี รหลกี ไป. (นกั ปราชญพ ึงใหพิสดารอยางนี้ ดุจอาทายวาร) ภกิ ษุไดกรานกฐนิ แลว ถอื จีวรทท่ี าํ คางไวห ลกี ไป เธออยูนอกสีมาเกิดความคดิ อยางนวี้ า จักไหท ําจวี รผนื น้ี ณ ภายนอกสีมานแี้ หละ จกั ไมกลับ เธอใหทําจวี รผนื นัน้ เสร็จ การเดาะกฐินของภกิ ษุนัน้ กาํ หนดดว ยทาํ จวี รเสรจ็(นักปราชญพึงใหพิสดารอยา งน้ี ดจุ สมาทายวาร)

พระวินยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาท่ี 206 [๑๐๙] ภกิ ษุไดก รานกฐินแลว นําจีวรท่ีคา งไวห ลีกไป เธออยนู อกสีมา เกดิ ความคดิ อยางนว้ี า จกั ใหทาํ จีวรผนื น้ี ณ ภายนอกสีมาน้แี หละ จกัไมก ลบั เธอใหท ําจวี รผืนนัน้ เสร็จ การเดาะกฐินของภกิ ษุนั้น กําหนดดวยทาํ จวี รเสร็จ. ภกิ ษไุ ดก รานกฐนิ แลว นําจวี รท่ีทาํ คางไวหลีกไป เธออยนู อกสมี าเกิดความคดิ อยา งน้วี า จักไมใ หท ําจีวรผืนนี้ จกั ไมกลับ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ น้ั กาํ หนดดว ยตกลงใจ. ภกิ ษุไดกรานกฐนิ แลว นําจีวรทท่ี ําคางไวห ลีกไป เธออยูน อกสมี าเกดิ ความคิดอยางนี้วา จักใหท ําจีวรผืนนี้ ณ ภายนอกสีมาน้ีแหละ จกั ไมก ลบัแลว ใหทาํ จวี รผืนนนั้ จีวรของเธอทท่ี ําอยูน้นั ไดเ สียหรือหาย การเดาะกฐินของภกิ ษนุ น้ั กําหนดดวยผา เสียหาย. [๑๐๐] ภิกษุไดกรานกฐนิ แลว นาํ จวี รท่ีทาํ คา งไวห ลกี ไป ดว ยคดิวาจกั ไมกลบั มา เธออยนู อกสมี า เกิดความคิดอยางนวี้ า จกั ใหทาํ จวี รผนื น้ี ณภายนอกสีมาน้ีแหละ เธอใหท ําจวี รผืนนนั้ เสร็จ การเดาะกฐินของภกิ ษุนัน้กําหนดดวยทาํ จวี รเสร็จ. ภิกษุไดกรานกฐินแลว นําจีวรทท่ี าํ คา งไวห ลีกไป ดวยคิดวา จกั ไมกลบั มา เธออยนู อกสมี า เกิดความคดิ อยา งนี้วา จักไมใหทาํ จีวรผนื น้ี แหละการเดาะกฐินของภกิ ษนุ น้ั กําหนดดว ยตกลงใจ. ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว นําจวี รทีท่ าํ คางไวห ลีกไป ดว ยคิดวาจักไมกลับมา เธออยนู อกสีมา เกิดความคดิ อยางน้วี า จักใหทําจวี รผืนนี้ ณ ภาย

พระวนิ ยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 207นอกสมี านี้แหละแลว ใหทําจวี รผนื นั้น จีวรของเธอที่ทาํ อยูน้ันไดเ สยี หรือหายการเดาะกฐินของภิกษนุ นั้ กําหนดดวยผา เสยี หาย. [๑๑๑] ภิกษุไดก รานกฐินแลว นาํ จีวรท่ที าํ คา งไวห ลีกไปดวยไมท้ังใจคือไมไ ดคดิ วา จกั กลับมา และไมไ ดคดิ วาจักไมก ลับมา เธออยูน อกสมี า เกิดความคิดอยางน้วี า จกั ใหท าํ จีวรผืนน้ี ณ ภายนอกสีมานแี้ หละ จกั ไมกลับเธอใหทาํ จีวรผนื นั้นเสร็จ การเดาะกฐินของภิกษนุ ั้น กาํ หนดดวยทาํ จีวรเสรจ็ . ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว นาํ จวี รท่ีทาํ คา งไวหลีกไปดว ยไมตัง้ ใจ คือไมไดคิดวา จักกลบั มา และไมไ ดค ดิ วา จกั ไมก ลบั เธออยูน อกสีมา เกิดความคิดอยา งนวี้ า จกั ไมใหท ําจวี รผนื นี้ จกั ไมก ลับ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุน้นักําหนดดวยตกลงใจ. ภิกษไุ ดก รานกฐนิ แลว นําจีวรทีท่ ําคา งไวหลีกไป ดว ยไมต ั้งใจ คอืไมไดค ิดวา จกั กลบั มา และไมไ ดค ิดวาจกั ไมก ลับมา เธออยนู อกสมี า เกิดความคดิ อยางนี้วา จกั ใหทาํ จวี รผืนน้ี ณ ภายนอกสีมานแ้ี หละ จักไมกลบั แลวใหทําจวี รผนื นน้ั จวี รของเธอที่ทาํ อยนู ัน้ ไดเสยี หรอื หาย การเดาะกฐนิ ของภิกษุนัน้ กาํ หนดดวยผา เสยี หาย. [๑๑๒] ภกิ ษไุ ดก รานกฐนิ แลว นาํ จวี รที่ทําคา งไวหลีกไปดว ยคิดวาจกั กลบั มา เธออยนู อกสีมา เกิดความคดิ อยางนว้ี า จักใหทาํ จวี รผืนน้ี ณภายนอกสีมาน้แี หละ จกั ไมก ลบั ละ เธอใหทําจวี รผืนนัน้ เสร็จ การเดาะกฐนิของภิกษุนั้นกําหนดดวยทาํ จีวรเสร็จ.

พระวินัยปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ที่ 208 ภกิ ษุไดกรานกฐินแลว นาํ จีวรทค่ี างไวห ลกี ไป ดว ยคิดวา จักกลับมาเธออยนู อกสมี า เกดิ ความคดิ อยางนวี้ า จักไมใ หทาํ จีวรผนื นี้ จกั ไมก ลับการเคาะกฐินของภกิ ษนุ นั้ กาํ หนดดวยตกลงใจ. ภิกษุไดก รานกฐนิ แลว นําจีวรที่ทําคางไวห ลกี ไป ดว ยคดิ วาจกั กลบัมา เธออยูนอกสีมา เกดิ ความคิดอยา งน้ีวา จกั ใหท าํ จีวรน้ี ณ ภายนอกสมี าน้แี หละ จกั ไมกลับ เธอใหท าํ จีวรนนั้ จวี รของเธอท่ที าํ อยนู ัน้ ไดเ สียหรอื หายการเดาะกฐินของภิกษุน้นั กําหนดดวยผาเสียหาย. ภกิ ษไุ ดกรานกฐนิ แลว นาํ จวี รทที่ าํ คา งไวหลกี ไปดว ยคดิ วาจักกลบั มาเธออยนู อกสมี า ใหท ําจวี รผนื นนั้ คร้นั ทําจวี รเสรจ็ แลว ไดย นิ ขา ววา ในอาวาสน้ันกฐินเดาะเสียแลว การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ัน้ กําหนดดว ยไดยินขา ว. ภกิ ษุไดก รานกฐินแลว นําจวี รท่ที ําคา งไวหลีกไป ดว ยคิดวาจกั กลบัมา เธออยนู อกสีมา ใหท าํ จีวรผืนนนั้ ครัน้ ทําจีวรเสร็จแลว คิดวาจักกลับมาจกั กลับมา แลวลว งคราวกฐินเดาะ ณ ภายนอกสมี า การเดาะกฐนิ ของภิกษุนั้นกาํ หนดดว ยลว งเขต ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว นาํ จีวรทีท่ าํ คา งไวห ลีกไป ดว ยคิดวา จกั กลบัมา เธออยนู อกสมี า ใหท าํ จีวรผนื น้ัน ครั้นทาํ จวี รเสรจ็ แลวคดิ วาจกั กลบั มา จกักลับมา แลว กลับมาทันกฐนิ เดาะ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ้นั พรอ มกบั ภกิ ษุท้งั หลาย. อาทายภาณวาร จบ

พระวินยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 209 ความสิน้ หวงั ๑๒ หมวด [๑๑๓] ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว หลกี ไปดว ยหวังวา จะไดจ วี ร เธออยูนอกสมี า เขา ไปยิ่งท่ซี งึ่ มหี วังจะไดจ ีวรนัน้ ไดไ มส มหวงั ไมไดต ามหวังเธอคิดอยางนี้วา จักใหทาํ จวี รผนื นี้ ณ ภายนอกสมี านแ้ี หละ จักไมกลับ เธอใหทําจวี รผืนนัน้ เสร็จ การเดาะกฐินของภิกษนุ ้ัน กําหนดดวยทําจีวรเสรจ็ . ภิกษุไดก รานกฐนิ แลว หลีกไปดว ยหวังวาจะไดจ วี ร เธออยนู อกสมี าเขาไปยงั ทซี่ ่งึ มหี วงั จะไดจีวรน้ัน ไดไมส มหวงั ไมไ ดต ามหวงั เธอคิดอยา งน้วี า จักไมใ หท ําจวี รผนื นี้ จักไมกลับ การเดาะกฐินของภกิ ษนุ น้ั กาํ หนดดวยตกลงใจ. ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว หลกี ไปดว ยหวังวา จะไดจวี ร เรออยูนอกสีมาเขาไปยังทีซ่ ง่ึ มีหวงั จะไดจวี รน้นั ไดไมส น้ิ หวงั ไมไดต ามหวัง เธอคิดอยา งน้วี า จักใหทาํ จวี รผนื น้ี ณ ภายนอกสมี านี้แหละ จกั ไมกลับ เธอใหทาํ จีวรผืนนน้ั จวี รของเธอท่ีทําอยนู ้ันไดเสยี หรอื หาย การเดาะกฐนิ ของภิกษุนั้น กาํ หนดดวยผาเสยี หาย. ภกิ ษไุ ดกรานกฐนิ แลว หลีกไปดว ยหวังวา จะไดจ วี ร เธออยูนอกสีมาเกิดความคิดอยางน้ีวา จกั เขา ไปยงั ทซ่ี ่ึงมหี วังวาจะไดจ ีวรนี้ ณ ภายนอกสมี านแหละ จกั ไมกลบั แลว เขา ไปยงั ทซี่ ่ึงมหี วังวาจะไดจ วี รน้นั เธอสิ้นหวังวาจะไดจวี รนัน้ การเดาะกฐินของภิกษนุ ั้น กาํ หนดดวยสนิ้ หวัง. [๑๑๔] ภกิ ษไุ ดกรานกฐินแลว หลีกไปดวยหวงั วา จะไดจีวร คิดวาจกั ไมก ลบั มา เธออยูน อกสมี า เขาไปยงั ที่ซ่งึ มหี วังจะไดจวี รนัน้ ไดไมสมหวงัไมไดตามหวัง เธอคิดอยา งนี้วา จักใหทําจีวรผืนนี้ ณ ภายนอกสมี านแ้ี หละเธอใหทําจวี รผืนนใ้ี นเสร็จ การเดาะกฐนิ ขอองภกิ ษุน้นั กําหนดดว ยการทําจีวรเสร็จ.

พระวินัยปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 210 ภิกษุไดก รานกฐินแลว หลกี ไปดวยหวังจะไดจีวร คิดวาจักไมก ลบัมา เธออยนู อกสีมา เขา ไปยงั ท่ซี งึ่ มีหวงั จะไดจวี รนั้น ไดไมสมหวงั ไมไ ดตามหวัง เธอคดิ อยางนีว้ า จกั ไมใหท าํ จวี รผนื นี้ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ นั้กําหนดดวยตกลงใจ. ภิกษุไดกรานกฐินแลว หลีกไปดว ยหวังจะไดจ ีวร คิดวา จกั ไมกลับมา เธออยนู อกสมี า เขา ไปยังท่ซี งึ่ มีหวงั จะไดจ วี รนัน้ ไดไ มสมหวัง ไมไดตามหวัง เธอติดอยา งนี้วา จักใหท ําจวี รผนื นี้ ณ ภายนอกสีมาน้แี หละ เธอใหท ําจีวรผนื นใี้ นเสร็จ จีวรของเธอที่ทาํ อยนู ้นั ไดเ สียหรอื หาย การเดาะกฐนิของภิกษุน้ัน กาํ หนดดว ยผาเสยี หาย. ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว หลกี ไปดว ยหวงั จะไดจ วี ร คดิ วาจกั ไมกลบัมา เธออยนู อกสีมา เกดิ ความคดิ อยางนี้วา จกั เขาไปยงั ทซี่ ่งึ มีหวังจะไดจ วี รน้ี ณ ภายนอกสีมาน้แี หละ แลว เขา ไปยงั ทีซ่ ง่ึ มีหวังจะไดจีวรน้ัน เธอสนิ้ หวงัวา จะไดจวี รนัน้ การเดาะกฐินของภกิ ษนุ ้ัน กาํ หนดดวยสน้ิ หวงั . [๑๑๕] ภิกษุไดก รานกฐินแลว หลีกไปดว ยหวงั จะไดจีวรโดยไมไดตง้ั ใจ คอื เธอไมไ ดคิดวา จะกลบั และไมค ิดวาจกั ไมกลบั มา เธออยนู อกสมี าเขาไปยังทซ่ี ง่ึ มีหวงั จะไดจ วี รน้นั ไดไมสมหวัง ไมไ ดตามหวัง เธอคิดอยางน้วี า จักใหทาํ จีวรผืนน้ี ภายนอกสนี านีแ้ หละ จักไมก ลบั เธอใหทาํ จีวรผืนนนั้ เสร็จ การเคาะกฐนิ ของภิกษุนัน้ กําหนดดวยทําจวี รเสร็จ. ภกิ ษุไดกรานกฐินแลว หลีกไปดวยหวังจะไดจ วี ร โดยไมตั้งใจ คือเธอไมไ ดค ิดวาจะกลบั มา และไมไ ดคิดวาจกั ไมกลบั มา เธออยูนอกสมี า เขาไปยังทีซงึ่ มหี วงั จะไดจ วี รนัน้ ไดไมส มหวัง ไมไดตามหวัง เธอคดิ อยา งนี้วาจกั ไมใ หท าํ จีวรผืนนี้ จกั ไมก ลบั การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ั้น กําหนดดวยตกลงใจ.

พระวินัยปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ที่ 211 ภิกษุไดก รานกฐินแลว หลกี ไปดว ยหวังจะไดจีวร โดยไมตงั้ ใจ คือเธอไมไ ดค ดิ วาจะกลบั มา และไมไ ดคดิ วา จกั ไมก ลบั มา เธออยูนอกสีมา เขาไปยงั ทซี่ ง่ึ มหี วงั จะไดจ วี รนั้น ไดไมส มหวงั ไมไ ดตามหวัง เธอคิดอยา งนีว้ าจักใหท าํ จวี รผนื น้ี ณ ภายนอกสีมานีแ้ หละ จกั ไมก ลับ เธอใหทําจวี รผนื นน้ัเสรจ็ จีวรของเธอท่ีทาํ อยนู ั้นไดเสยี หรอื หาย การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ ้นั กําหนดดวยผา เสยี หาย. ภกิ ษไุ ดกรานกฐนิ แลว หลกี ไปดวยหวังจะไดจีวร โดยไมต้ังใจ คอืเธอไมไดคดิ วา จกั กลบั มา และไมไดคดิ วาจกั ไมก ลับมา เธออยูนอกสมี า เกิดความคิดอยางน้ีวา จกั เขาไปยงั ท่ีซงึ่ มีหวังจะไดจ ีวรน้ี ณ ภายนอกสีมานีแ้ หละจกั ไมก ลบั แลว เขาไปยงั ท่ซี ึ่งมีหวังจะไดจ ีวรนัน้ เธอสน้ิ หวังวาจะไดจวี รนั้นการเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ ัน้ กาํ หนดดว ยสิ้นหวงั . ความส้นิ หวัง ๑๒ หมวด จบ ความสมหวัง ๑๒ หนวด [๑๑๖] ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว หลกี ไปดวยหวังจะไดจีวร คิดวาจกั กลับมา เธออยนู อกสมี า เขาไปยังท่ซี ่ึงมหี วงั จะไดจีวรนนั้ ไดส มหวงัไมไ ดผิดหวงั เธอคิดอยางนวี้ า จกั ใหทําจีวรผนื น้ี ณ ภายนอกสีมานี้แหละจักไมก ลบั เธอใหทําจวี รผืนนัน้ เสร็จ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุน้ัน กาํ หนดดวยทาํ จวี รเสร็จ. ภกิ ษุไดก รานกฐนิ แลว หลกี ไปดวยหวงั จะไดจีวร คดิ วาจกั กลบั มาเธออยูนอกสมี า เขาไปยงั ทซี่ ึ่งมหี วังจะไดจ วี รนนั้ ไดสมหวงั ไมไ ดผิดหวังเธอตดิ อยา งน้วี า จักไมใหทาํ จีวรผนื น้ี จกั ไมก ลับ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ นั้กาํ หนดดวยตกลงใจ.

พระวินัยปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 212 ภิกษไุ ดกรานกรินแลว หลกี ไปดว ยหวงั จะไดจวี ร คิดวา จกั กลับมาเธออยนู อกสีมา เขาไปยงั ทซ่ี ึง่ มีหวังจะไดจวี รนน้ั ไดส มหวัง ไมไดผิดหวงัเธอคดิ อยา งนว้ี า จักใหท าํ จวี รผนื นี้ ณ ภายนอกสีมาน้แี หละ จักไมก ลบั เธอใหท ําจวี รผืนนัน้ เสร็จ จีวรของเธอทท่ี ําอยนู ้นั ไดเสียหรือหาย การเดาะกฐนิของภิกษนุ ัน้ กําหนดดว ยผา เสยี หาย. ภิกษุไดก รานกฐินแลว หลีกไปดวยหวังจะไดจีวร คิดวาจกั กลับมาเธออยนู อกสมี า เกดิ ความตดิ อยา งน้วี า จกั เขา ไปยงั ท่ีซ่ึงมีหวังจะไดจวี รน้ี ณภายนอกสีมานี้แหละ จักไมก ลบั แลวเขาไปยง่ิ ท่ีซง่ึ มหี วังจะไดจวี รผืนนนั้เธอสนิ้ หวงั วาจะไดจวี รผนื นั้น การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุน้ัน กาํ หนดดว ยสนิ้ หวัง. [๑๑๗] ภิกษุไดก รานกฐินแลว หลีกไปดว ยหวงั จะไดจ ีวร คิดวาจกั กลบั มา เธออยูนอกสีมา ไดย ินขาววา ในอาวาสนั้นกฐินเดาะเสียแลว จงึคิดอยางนว้ี า เพราะกฐินในอาวาสนนั้ เดาะ จักเขา ไปยงั ท่ีซงึ่ มหี วังจะไดจวี รน้ี ณ ภายนอกสมี าน้แี หละ เธอเขาไมยงั ท่ีซึ่งมหี วงั จะไดจ ีวรน้นั ไดส มหวังไมไ ดผดิ หวงั เธอคดิ อยา งนว้ี า จกั ใหทําจีวรผนื นี้ ณ ภายนอกสีมานี้แหละจกั ไมกลับ เธอใหท าํ จีวรผืนน้นั เสรจ็ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ั้น กาํ หนดดวยทาํ จีวรเสร็จ. ภกิ ษุไดก รานกฐินแลว หลีกไปดวยหวงั จะไดจ วี ร คิดวา จะกลับมาเธออยนู อกสมี า ไดย นิ ขาววา ในอาวาสน้นั กฐนิ เดาะเสยี แลว จงึ คิดอยางนว้ี าเพราะกฐินในอาวาสน้นั เคาะ จกั เขา ไปยงั ทซ่ี งึ่ มหี วังจะไดจวี รนี้ ณ ภายนอกสมี านแี้ หละ เธอเขาไปยังทีซ่ ่ึงมหี วงั จะไดจวี รนน้ั ไดส มหวงั ไมไ ดผิดหวังเธอคดิ อยางนีว้ า จักไมใ หท ําจีวรผนื นี้ จกั ไมก ลับ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ั้นกําหนดดว ยตกลงใจ.

พระวนิ ยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 213 ภกิ ษไุ ดก รานกฐนิ แลว หลีกไปดว ยหวังจะไดจ วี ร คิดวาจะกลบั มาเธออยูนอกสีมา ไดย นิ ขาววา ในอาวาสันนกฐินเดาะเสยี แลว จงึ คิดอยา งนี้วา เพราะกฐนิ ในอาวาสนั้นเดาะ จกั เขา ไปยังทีซ่ ึง่ มหี วงั จะไดจ วี รน้ี ณ ภายนอกสีมาน้แี หละ จักไมก ลับ แลวเขาไปยงั ท่ีซ่งึ มีหวงั จะไดจ ีวรน้นั เธอส้นิหวังจะไดอยา งนว้ี า จักใหท าํ จีวรผนื นี้ ณ ภายนอกสมี านแ้ี หละ จักไมกลบัแลวใหทาํ จีวรผืนนนั้ จีวรของเธอท่ีทาํ อยนู ้ัน ไดเสียหรอื หาย การเดาะกฐนิของภิกษุน้นั กําหนดดว ยผาเสียหาย. ภิกษุไดก รานกฐินแลว หลกี ไปดว ยหวงั วา จะไดจีวร คิดวา จักกลบั มาเธออยนู อกสีมา ไดท ราบขาววา ในอาวาสนัน้ ๆ กฐนิ เดาะเสียแลว จึงคิดอยา งนี้วา เพราะกฐนิ ในอาวาสนน้ั เดาะ จกั เขาไปยงั ทีซ่ ึ่งมหี วังจะไดจีวรนี้ ณ ภายนอกสีมานแี้ หละ จักไมกลับ แลวเขาไปยังทซี่ ่ึงมีหวังจะไดจีวรนนั้ เธอสนิ้ หวังจะไดจีวรผนื นั้น การเดาะกฐินของภิกษุน้นั กําหนดดวยสิ้นหวัง. [๑๑๘] ภิกษไุ ดกรานกฐนิ แลว หลีกไปดวยหวงั วา จะไดจีวร คดิ วาจักกลับมา เธออยนู อกสมี า เขา ไปยงั ที่ซึง่ มหี วังจะไดจ ีวรน้ัน ไดส มหวงัไมไ ดผดิ หวงั เธอใหทําจีวรผืนน้ัน คร้นั ทาํ จีวรเสรจ็ แลว ไดยนิ ขา ววาในอาวาสนน้ั กฐินเดาะเสียแลว การเดาะกฐินของภกิ ษนุ ้ัน กาํ หนดดว ยไดย ินขาว. ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว หลีกไปดวยหวงั วาจะไดจีวร คดิ วา จกั กลบั มาเธออยูนอกสีมา เกดิ ความคดิ อยางนว้ี า จกั เขาไปยังทซ่ี ่งึ มีหวังจะไดจวี รนี้ ณภายนอกสีมานแ้ี หละ จกั ไมกลบั แลวเขา ไปยงั ท่ซี ง่ึ มหี วังจะไดจวี รนน้ั เธอสิ้นหวังจะไดจ วี รน้นั การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุนน้ั กาํ หนดดวยส้นิ หวัง.

พระวินัยปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 214 ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว หลีกไปดว ยหวงั วาจะไดจีวร คิดวา จกั กลับมา เธออยนู อกสมี า เขา ไปยงั ทซี่ งึ่ มีหวงั จะไดจ วี รนน้ั ไดส มหวงั ไมไดผ ดิหวัง เธอใหทําจีวรน้ัน ครน้ั ทาํ จีวรเสรจ็ แลว คิดวา จักกลบั มา จกั กลับมาลวงคราวเดาะกฐินนอกสีมา การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ นั้ กําหนดดว ยลวงเขต. ภกิ ษุไดก รานกฐินแลว หลกี ไปดวยหวังวาจะไดจ ีวร คิดวาจักกลบั มาเธออยนู อกสมี า เขาไปยังทซี่ ่ึงมหี วังจะไดจ ีวรนน้ั ไดส มหวัง ไมไดผดิ หวงัเธอใหทาํ จีวรนน้ั ครั้นทําจีวรเสรจ็ แลวคิดวา. จกั กลับมา จักกลับมา แลวกลับมาทันกฐินเดาะ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ น้ั พรอ มกับภิกษุท้งั หลาย. ความสมหวงั ๑๒ หมวด จบ กรณยี ะ ๑๒ หมวด [๑๑๙] ภกิ ษไุ ดกรานกฐินแลว หลกี ไปดว ยกรณยี ะบางอยา ง เธออยูนอกสมี า มคี วามหวงั จะไดจ วี ร เธอเขาไปยงั ทซ่ี ่ึงมีหวังจะไดจ ีวรนน้ั ไดไมสมหวงั ไมไ ดตามหวงั จงึ คดิ อยา งน้วี า จักใหท าํ จวี รน้ี ณ ภายนอกสมี าน้แี หละ จักไมกลบั เธอใหทําจีวรนั้นเสร็จ การเดาะกฐินของภิกษนุ ั้น กาํ หนดดว ยทําจวี รเสรจ็ . ภิกษุไดกรานกฐนิ แลว หลีกไปดว ยกรณียะบางอยาง เธออยนู อกสมี ามคี วามหวงั วาจะไดจวี ร เธอเขา ไปยังที่ซ่งึ มีหวงั วาจะไดจวี รนัน้ ไดไมสมหวังไมไ ดค ามหวัง จงึ คิดอยา งนวี้ า จกั ไมใ หท ําจวี รน้ี จักไมก ลับ การเดาะกฐนิของภิกษนุ ้ัน กําหนดดวยตกลงใจ. ภิกษุไดก รานกฐนิ แลว หลกี ไปดวยกรณยี ะบางอยา ง เธออยูนอกสีมามคี วามหวงั วา จะไดจีวร เธอเขาไปยังที่ซงึ่ มีหวงั จะไดจีวรนน้ั ไดไมส มหวงัไมไดต ามหวัง จงึ คดิ อยา งนว้ี า จักใหทําจีวรน้ี ณ ภายนอกสีมาน แหละ จัก

พระวินัยปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 215ไมก ลับ จึงใหทําจวี รน้ัน จีวรของเธอทีท่ ําอยนู นั้ ไดเ สยี หรือหาย การเดาะกฐินของภกิ ษุนน้ั กําหนดดวยผาเสียหาย. ภกิ ษไุ ดก รานกฐนิ แลว หลีกไปดวยกรณยี ะบางอยา ง เธออยูนอกสีมามีความหวังวา จะไดจวี ร จึงคดิ อยางน้ีวา จักเขาไปยังทซ่ี ่ึงมีหวังวาจะไดจ วี รน้ีณ ภายนอกสีมานแี้ หละ จักไมกลับละ จึงเขาไปยังที่ซง่ึ มีหวังจะไดจวี รน้ันเธอสิน้ หวงั วา จะไดจีวรนนั้ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ ้ัน กําหนดดว ยสิ้นหวัง. [๑๒๐] ภกิ ษไุ ดกรานกฐนิ แลว หลกี ไปดวยกรณยี ะบางอยาง คดิ วาจักไมกลับมา เธออยนู อกสีมา มคี วามหวงั วา จะไดจวี ร จงึ เขา ไปยงั ท่ีซ่งึ มีหวังวาจะไดจีวรน้ัน ไดไมส มหวัง ไมไดตามหวัง เธอคดิ อยางนีว้ า จกั ใหทําจวี รน้ี ณ ภายนอกสีมาน้ีแหละ แลว ใหทาํ จวี รนนั้ เสร็จ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุนน้ั กําหนดดว ยทําจีวรเสรจ็ . ภิกษุไดกรานกฐนิ แลว หลกี ไปดวยกรณยี ะบางอยา ง คดิ วาจกั ไมกลับมา เธออยนู อกสีมา มคี วามหวังวา จะไดจ วี ร จงึ เขา ไปยังท่ีซึง่ มหี วงั วาจะไดจ วี รน้ัน ไดไมสนหวัง ไมไดต ามหวงั เธอติดอยา งนวี้ า จักไมใหท าํจีวรน้ี การเดาะกฐินของภิกษนุ นั้ กาํ หนดดวยตกลงใจ. ภิกษุไดก รานกฐินแลว หลกี ไปดว ยกรณยี ะบางอยา ง คดิ วาจักไมกลบั มา เธออยนู อกสมี า มคี วามหวงั วาจะไดจวี ร จึงเขาไปยังทีซ่ งึ่ มหี วงั วาจะไดจวี รน้นั ไดไ มสมหวัง ไมไดต ามหวงั เธอคดิ อยา งนว้ี า จักใหท ําจวี รนี้ ณ ภายนอกสมี านแี้ หละ แลวใหทาํ จวี รน้ัน จีวรของเธอท่ที าํ อยูน ัน้ ไดเสยีหรือหาย การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ้ัน กาํ หนดดว ยผาเสียหาย. ภิกษุไดกรานกฐินแลว หลกี ไปดว ยกรณียะบางอยาง คดิ วา จกั ไมก ลับเธออยนู อกสมี า มคี วามหวงั วา จะไดจีวร จงึ ตดิ อยา งนีว้ า จักเขา ไปยังทีซง่ึ

พระวินยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาท่ี 216มีหวังวา จะไดจ วี รนี้ ณ ภายนอกสีมาน้ีแหละ แลวเขา ไปยังทีซ่ ่งึ มีหวังวา จะไดจวี รน้นั เธอสิน้ หวงั วา จะไดจ วี รนัน้ การเดาะกฐนิ ของภิกษุนัน้ กําหนดดว ยสนิ้ หวัง. [๑๒๑] ภกิ ษุไดกรานกฐินแลว หลีกไปดวยกรณียะบางอยา ง โดยไมต ัง้ ใจ คือ เธอไมไดค ิดวา จักกลับมา และไมไ ดค ิดวา จกั ไมก ลบั มา เธออยูนอกสีมา มีความหวังวา จะไดจีวร จงึ เขาไปยังทีซ่ ่งึ มหี วงั วา จะไดจีวรน้ันไดไ มสมหวัง ไมไ ดตามหวัง เธอติดอยา งนี้วา จกั ใหทาํ จวี รนี้ ณ ภายนอกสมี าน้แี หละ จกั ไมกลับ จงึ ใหท ําจวี รน้ันเสรจ็ การเดาะกฐินของภิกษนุ ้ันกําหนด ดว ยทาํ จวี รเสรจ็ . ภกิ ษไุ ดก รานกฐินแลว หลกี ไปดว ยกรณยี ะบางอยา ง โดยไมดงั ใจคอื เธอไมไ ดคดิ วาจกั กลบั มา และไมไ ดค ิดวา จกั ไมก ลับมา เธออยนู อกสมี ามีความหวงั วา จะไดจ วี ร จึงเขา ไปยงั ทซ่ี ึ่งมีหวังวาจะไดจ ีวรนนั้ ไดไ มสมหวังไมไดต ามหวัง เธอคดิ อยางนีว้ า จักไมใหทาํ จวี รน้ี จกั ไมกลับละ การเดาะกฐินของภิกษุน้นั กาํ หนดดว ยตกลงใจ. ภกิ ษุไดก รานกฐนิ แลว หลีกไปดวยกรณียะบางอยา ง โดยไมต้งั ใจคือ เธอไมไดค ดิ วา จักกลับมา และไมไ ดค ิดวาจกั ไมกลบั มา เธออยูน อกสีมามคี วามหวังวา จะไดจ วี ร จึงเขาไปยังท่ซี งึ่ มีหวังวา จะไดจีวรนน้ั ไดไมสมหวังไมไดต ามหวงั เธอคิดอยางนวี้ า จักใหท ําจวี รน้ี ณ ภายนอกสมี านีแ้ หละ จักไมกลบั แลว ใหท ําจีวรนน้ั จวี รของเธอทีท่ าํ อยูนัน้ ไดเ สียหรอื หาย การเดาะกฐนิ ของภิกษุนัน้ กําหนดดว ยผา เสยี หาย. ภกิ ษไุ ดกรานกฐนิ แลว หลีกไปดวยกรณียะบางอยาง โดยไมจงใจคือ เธอไมไ ดค ิดวาจักกลบั มา และไมไดค ิดวา จักไมก ลับมา เธออยนู อกสีมา

พระวินยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 217มคี วามหวงั วาจะไดจวี ร จึงคิดอยางนีว้ า จกั เขาไปยงั ท่ซี ึ่งมหี วงั วา จะไดจ ีวรนี้ณ ภายนอกสีมานี้แหละ จักไมกลับละ แลว เขาไปยงั ทีซ่ ง่ึ มหี วังวา จะไดจวี รนั้น เธอสิ้นหวงั ทจี่ ะไดจ ีวรนนั้ การเดาะกฐินของภิกษนุ นั้ กําหนดดวยส้นิหวงั . กรณียะ ๑๒ หมวด จบ หวังไดส ว นจวี ร ๙ วิธี [๑๒๒] ๑. ภิกษุไดกรานกฐินแลว ประสงคจ ะไปสูทศิ จึงหลกี ไปแตยังหวังไดสวนจีวร เธอไปสูท ศิ แลว ภิกษุทั้งหลายถามวา อาวโุ ส จําพรรษาท่ีไหน และสวนจีวรของทานอยูทไี่ หน เธอตอบอยา งน้วี า ผมจําพรรษาในอาวาสโนน และสวนจีวรของผมก็อยูทอ่ี าวาสนัน้ ภิกษุเหลานน้ั กลาวอยา งน้ีวา อาวุโส ทานจงนาํ จีวรน้ันมา พวกผมจักทําจีวรให ณ ทนี่ ี้ เธอกลบั ไปสูอาวาสนั้นแลว ถามภิกษทุ ้ังหลายวา อาวโุ ส สวนจวี รของผมอยูท่ไี หน ภิกษุเหลา นนั้ ตอบอยา งนีว้ า อาวุโส มีสวนจวี รของทาน ๆ จักไปไหน เธอตอบอยา งนี้วา ผมจักไปสอู าวาสชือ่ โนน ภกิ ษุทงั้ หลายในอาวาสน้ัน จกั ทาํ จวี รใหผม ภกิ ษเุ หลานั้นกลา วอยางนว้ี า ไมค วร อาวโุ ส อยา ไปเลย พวกผมจกั ชว ยทาํ จวี รให ณ ทีน่ ี้ เธอคิดอยางนวี้ า จกั ใหทําจวี รผืนนี้ ณ ภายนอกสีมานี้แหละ จักไมก ลับ แลว ใหท ําจวี รนัน้ เสร็จ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุนั้นกําหนดดว ยทาํ จีวรเสรจ็ . ๒. ภกิ ษุไดกรานกฐนิ แลว ประสงคจะไปสูทศิ จงึ หลีกไป . . .การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ น้ั กาํ หนดดวยตกลงใจ.

พระวนิ ยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาท่ี 218 ๓. ภิกษุไดกรานกฐนิ แลว ประสงคจะไปสทู ศิ จงึ หลกี ไป. . .การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ้นั กาํ หนดดว ยผา เสียหาย. [๑๒๓] ๔. ภกิ ษไุ ดกรานกฐินแลว ประสงคจ ะไปสูท ศิ จงึ หลกี ไปแตย ังหวังไดส ว นจวี ร เธอนนั้ ไปสูทศิ แลว ภิกษุท้ังหลายถามวา อาวุโสจําพรรษาทไ่ี หน และสวนจีวรของทานอยูท ไี่ หน เธอตอบอยางนวี้ า ผมจาํพรรษาในอาวาสโนน และสวนจีวรของผมกอ็ ยูท อ่ี าวาสนั้น ภิกษเุ หลา นั้น กลา วอยางนวี้ า อาวโุ ส ทา นจงไปนําจวี รนั้นมา พวกผมจักทําจวี รให ณ ท่นี ี้ เธอกลบั ไปสูอาวาสนนั้ แลว ถามภกิ ษุทั้งหลายวา อาวโุ ส สวนจีวรของผมอยทู ี่ไหน ภิกษเุ หลานน้ั ตอบอยา งน้วี า อาวโุ ส ในสวนจีวรของทาน เธอถือจวี รน้ันไปสูอ าวาสแหง น้ัน ภกิ ษทุ ้งั หลายในระหวางทางถามเธอวา อาวโุ ส จักไปไหนเธอตอบอยางนว้ี า ผมจกั ไปสูอาวาสช่อื โนน ภกิ ษทุ งั้ หลายในอาวาสนน้ั จักทําจวี รใหผม ภิกษุเหลา นนั้ กลา วอยางน้ีวา ไมค วร อาวโุ ส อยาไปเลย พวกผมจักทาํ จวี รให ณ ทีน่ ี้ เธอคดิ อยางนี้วา จกั ใหท ําจีวรนี้ ณ ภายนอกสีมานแี้ หละจักไมกลบั แลว ใหท ําจีวรน้ันเสร็จ การเดาะกฐนิ ของภิกษุนั้น กาํ หนดดวยทําจวี รเสร็จ. ๕. ภิกษไุ ดก รานกฐินแลว ประสงคจะไปสทู ศิ จึงหลีกไป แตยงิ่หวังไดสว นจีวร เธอน้ันไปสทู ศิ แลว ภกิ ษุท้งั หลายถามวา อาวโุ สจําพรรษาท่ีไหน และสว นจวี รของทา นอยทู ไ่ี หน เธอตอบอยา งนว้ี า ผมจําพรรษาในอาวาสโนน และสว นจีวรของผมก็อยูท อ่ี าวาสนั้น ภิกษุเหลาน้นักลาวอยางนี้วา อาวุโส จงไปนําจวี รนั้นมา พวกผมจักทําจวี รให ณ ที่น้ี เธอกลับไปสอู าวาสน้นั แลว ถามภกิ ษทุ ้ังหลายวา อาวโุ ส สว นจวี รของผมอยทู ีไ่ หน ภกิ ษเุ หลานนั้ ตอบอยา งนวี้ า อาวุโส นี้สวนจีวรของทาน เธอถอื

พระวนิ ยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 219จีวรนนั้ ไปสอู าวาสแหง น้ัน ภกิ ษุทัง้ หลายในระหวางทางถามเธอวา อาวโุ สจกั ไปไหน เธอตอบอยา งน้วี า ผมจักไปสูอ าวาสชือ่ โนน ภิกษทุ ั้งหลายในอาวาสนัน้ จักทาํ จีวรใหผม ภิกษุเหลานั้นกลา วอยางน้ีวา ไมควร อาวโุ ส อยาไปเลย พวกผมจกั ทําจีวรให ณ ทน่ี ี้ เธอคิดอยา งนี้ วา จกั ไมใหทําจีวรน้ี จักไมกลบั การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ ัน้ กาํ หนดดวยตกลงใจ. ๖. ภกิ ษุไดก รานกฐินแลว ประสงคจะไปสทู ศิ จงึ หลีกไป แตยงั หวงั ไดส วนจวี ร เธอนน้ั ไปสทู ศิ แลว ภกิ ษทุ ้ังหลายถามวา อาวโุ สจําพรรษาท่ีไหน และสว นจีวรของทานอยทู ี่ไหน เธอตอบอยางนี้วา ผมจาํ พรรษาในอาวาสโนน และสว นจีวรของผมกอ็ ยูท อี่ าวาสน้นั ภิกษเุ หลานน้ักลา วอยา งน้ีวา อาวโุ ส จงไปนําจีวรนน้ั มา พวกผมจักทาํ จีวรให ณทน่ี ้ี เธอกลับไปสอู าวาสนั้นแลว ถามภกิ ษทุ ้งั หลายวา อาวุโส สวนจวี รของผมอยูที่ไหน ภิกษเุ หลา น้นั ตอบอยางนี้วา อาวุโส นส้ี วนจวี รของทาน เธอถือจีวรนนั้ ไปสูอาวาสแหง นนั้ ภกิ ษุท้ังหลายในระหวางทางถามเธอนนั้ วาอาวุโสจักไปไหน เธอตอบอยางน้วี า ผมจักไปสูอาวาสชื่อโนน ภิกษุทงั้ หลายในอาวาสนนั้ จกั ทาํ จีวรใหผ ม ภกิ ษุเหลา น้ันกลาวอยา งนวี้ า ไมค วร อาวโุ สอยาไปเลย พวกผมจกั ทําจวี รให ณ ที่น้ี เธอคดิ อยา งน้วี า จักใหท าํ จวี รน้ี ณภายนอกสีมานี้แหละ จกั ไมก ลบั แลว ใหทําจวี รน้นั จวี รของเธอทที่ าํ อยูนัน้ไดเสยี หรอื หาย การเดาะกฐินของภิกษุน้นั กําหนดดวยผา เสียหาย. [๑๒๔] ๗. ภกิ ษุไดกรานกฐนิ แลว ประสงคจ ะไปสูทิศจงึ หลกี ไปแตยังหวังจะไดจ วี ร เธอน้ันไปสทู ศิ แลว ภกิ ษทุ ั้งหลายถามวา อาวุโสจาํ พรรษาท่ไี หน และสว นจวี รของทานอยทู ่ไี หน เธอตอบอยางน้ีวา ผมจําพรรษาในอาวาสโนน และสวนจวี รของผมก็อยทู ่ีอาวาสน้ัน ภิกษุเหลา นั้น

พระวนิ ยั ปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาท่ี 220กลาวอยา งนี้วา อาวุโส จงไปนําจีวรน้ันมา พวกผมจักทาํ จีวรให ณ ที่นี้ เธอกลับไปสอู าวาสนนั้ แลว ถามภกิ ษทุ ้ังหลายวา อาวโุ ส สวนจีวรของผมอยทู ไ่ี หน ภิกษุเหลา นั้นตอบอยา งนวี้ า น้ีสวนจีวรของทา น เธอถือจวี รนั้นมาสูอาวาสนน้ั เมอื่ เธอมาถงึ อาวาสนน้ั แลว ไดค ิดอยางนวี้ า จกั ใหทําจีวรนี้ณ ภายนอกสีมาน้ีแหละ จกั ไมก ลับละ เธอใหทําจีวรน้นั เสร็จ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ นั้ กาํ หนดดวยทาํ จีวรเสรจ็ . ๘. ภกิ ษไุ ดกรานกฐินแลว ประสงคจ ะไปสทู ิศจึงหลกี ไป. . . .เธอคดิอยางนี้วา จักไมใ หทําจวี รผืนนี้ จักไมก ลับละ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ ัน้กําหนดดว ยตกลงใจ. ๙. ภิกษไุ ดกรานกฐนิ แลว ประสงคจ ะไปสทู ศิ จึงหลีกไป . . . เธอคดิอยา งนว้ี า จักใหทําจวี รผนื น้ี ณ ภายนอกสีมาน้ีแหละ จักไมก ลบั ละ เธอใหทาํ จีวรผืนนั้นเสร็จ จีวรของเธอที่ทาํ อยูน ั้นไดเ สียหรอื หาย การเดาะกฐินของภกิ ษนุ ั้น กาํ หนดดว ยผา เสียหาย. หวงั ไดส วนจวี ร ๙ วธิ ี จบ ผาสุวหิ าร คือ อยตู ามสบาย ๕ ขอ [๑๒๕] ๑. ภิกษใุ ดกรานกฐินแลว ตอ งการจะอยตู ามสบาย จึงถือจวี รหลกี ไปดว ยต้ังใจวา จกั ไปสอู าวาสชือ่ โนน ถา ในอาวาสนัน้ ความสบายจกั มีแกเรา เราจักอยู ถาความสบายไมมีแกเรา เราจักไปสอู าวาสช่ือโนน ถาในอาวาลนน้ั ความสบายจักมีแกเรา เราจักอยู ถา ความสบายไมมีแกเ รา เราจกั ไปสูอาวาสชื่อโนน ถา ในอาวาสน้นั ความสบายจกั มแี กเ รา เราจักอยู ถาความสบายไมม ีแกเ รา เราจกั กลับ เธออยูนอกสีมาเกดิ ความคิดอยา งน้วี า จกั

พระวินัยปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 221ใหทาํ จีวรผนื นี้ ณ ท่นี ี้แหละ จักไมกลบั ละ เธอใหทาํ จีวรผนื นั้นเสร็จ การเดาะกฐินขางภกิ ษนุ ้นั กําหนดดว ยทําจีวรเสรจ็ . ๒. ภิกษไุ ดกรานกฐนิ แลว ตอ งการจะอยูตามสบาย จึงถอื จีวรหลกีไปดวยตัง้ ใจวา จักไปสอู าวาสชือ่ โนน ถาในอาวาสน้นั ความสบายจกั มแี กเราเราจักอยู ถาความสบายไมม แี กเรา เราจกั ไปสูอาวาสชื่อโนน ถาในอาวาสน้นัความสบายจกั มีแกเ รา เราจกั อยู ถาความสบายไมมแี กเรา เราจกั ไปสอู าวาสชื่อโนน ถา ในอาวาสนน้ั ความสบายจกั มีแกเรา เราจักอยู ถา ความสบายไมมีแกเรา เราจักกลบั เธออยนู อกสมี าเกดิ ความคิดอยางนีว้ า จกั ไมใหทําจีวรผนื น้ี จกั ไมกลับละ การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ นั้ กําหนดดว ยตกลงใจ. ๓ ภิกษุไดก รานกฐนิ แลว ตองการจะอยตู ามสบาย จึงถือจีวรหลกีไป ดวยตง้ั ใจวา จกั ไปสูอาวาลชือ่ โนน ถา ในอาวาสนั้น ความสบายจกั มีแกเรา เราจักอยู ถา ความสบายไมมแี กเรา เราจักไปสูอ าวาสชอ่ื โนน ถา ในอาวาสนัน้ ความสบายจกั มแี กเ รา เราจกั อยู ถาความสบายไมม แี กเ รา เราจกั ไปสูอาวาสช่อื โนน ถาในอาวาสน้นั ความสบายจักมีแกเ รา เราจกั อยู ถา ความสบายไมมแี กเ รา เราจกั กลบั เธออยูนอกสมี าเกิดความตดิ อยา นวี้ า จักใหทาํจวี รผนื น้ี ณ ท่ีนี้ แหละ จักไมกลบั ละ เธอใหท ําจีวรผืนนั้นเสร็จ จวี รของเธอทท่ี ําอยนู นั้ ไดเสยี หรอื หาย การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ ้นั กําหนดดวยผาเสียหาย ๔. ภิกษุไดกรานกฐนิ แลว ตอ งการจะอยูต ามสบาย จึงถอื จีวรหลีกไป ดว ยดงั ใจวา จักไปสูอาวาสช่ือโนน ถาในอาวาสน้นั ความสบายจกั มีแกเรา เราจกั อยู ถา ความสบายไมมแี กเรา เราจกั ไปสูอาวาสชอ่ื โนน ถา ในอาวาสนัน้ ความสบายจกั มแี กเ รา เราจักอยู ถาความสบายไมมแี กเรา เราจัก

พระวนิ ัยปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 222ไปสูอาวาสชื่อโนน ถา ในอาวาสนนั้ ความสบายจักมีแกเ รา เราจกั อยู ถาความสบายไมม แี กเ รา เราจกั กลับ เธออยูน อกสมี า ใหท ําจีวรผืนนน้ั ครนั้ทําจวี รเสรจ็ แลว คิดวา จักกลับ จกั กลบั จนลวงคราวกฐินเดาะ ณ ภายนอกสีมา การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ้ัน กําหนดดว ยลว งเขต. ๕. ภิกษไุ ดกรานกฐินแลว ตอ งการจะอยูตามสบาย จงึ ถือจวี รหลีกไป ดว ยตง้ั ใจวา จะไปสอู าวาสชอื่ โนน ถา ในอาวาสนั้น ความสบายจกั มีแกเราเราจกั อยู ถาความสบายไมม ีแกเรา เราจกั ไปสอู าวาสชอ่ื โนน ถาในอาวาสน้นัความสบายจกั มีแกเ รา เราจักอยู ถาความสบายไมมแี กเรา เราจกั ไปสอู าวาสชอื่ โนน ถา ในอาวาสน้นั ความสบายจักมแี กเ รา เราจักอยู ถาความสบายไมมแี กเ รา เราจกั กลับ เธออยนู อกสีมา ใหท าํ จีวรผนื นนั้ ครัน้ ทําเสรจ็ แลวคิดวาจักกลับ จกั กลบั กลับมาทนั กฐินเดาะ การเคาะกฐินของภกิ ษุนั้นพรอ มกับภิกษทุ ้ังหลาย. ผาสุวิหาร คอื อยูต ามสบาย ๕ ขอ จบ ปลโิ พธและสน ปลิโพธ [๑๒๖] ดกู อ นภกิ ษุท้ังหลาย กฐนิ มปี ลิโพธ ๒ และสนิ้ ปลโิ พธ ๒. ดูกอ นภิกษุทัง้ หลาย อยางไรเลา กฐนิ มปี ลิโพธ ๒ คอื อาวาส.ปลิโพธ ๑ จวี รปลิโพธ ๑ ปลิโพธ ๒ ดกู อ นภิกษุทง้ั หลาย กอ็ าวาสปลิโพธเปนอยา งไร ? ดูกอ นภิกษุท้งั หลาย ภิกษใุ นธรรมวนิ ัยนี้ ยังอยใู นอาวาสน้นั หรือหลีกไปผกู ใจอยวู าจกั กลบั มา อยางนี้แลชอื่ วา อาวาสปลิโพธ.

พระวินัยปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 223 ดูกอ นภกิ ษุทัง้ หลาย กจ็ ีวรปลโิ พธเปน อยางไร ? ดูกอนภกิ ษทุ ้ังหลาย ภิกษุในธรรมวนิ ยั น้ี ยังไมไดท ําจวี ร หรอื ทําคางไวก ็ดี ยงั ไมสนิ้ ความหวงั วา จะไดจ วี รกด็ ี อยา งน้ีแลช่อื วาจวี รปลโิ พธ. กอนภิกษุทง้ั หลาย กฐนิ มปี ลโิ พธ ๒ อยางนีแ้ ล. ส้นิ ปลิโพธ ๒ ดกู อ นภิกษทุ ัง้ หลาย อยางไรเลา กฐินสิน้ ปลิโพธ ๒ คอื สิน้ อาวาสปลโิ พธ ๑ สน้ิ จวี รปลิโพธ. ดูกอ นภิกษทุ ้งั หลาย กส็ ิ้นอาวาสปลโิ พธอยางไร ? ดูกอนภิกษุทั้งหลาย ภิกษใุ นธรรมวนิ ัยน้ี หลีกไปจากอาวาสนน้ั ดวยสละใจ วางใจ ปลอ ยใจ ทอดธรุ ะวาจักไมก ลับมา อยางนีแ้ ล ชอ่ื วา สน้ิอาวาสปลิโพธ. ดูกอนภิกษุทงั้ หลาย กส็ ิ้นจีวรปลโิ พธเปนอยา งไร ? ดกู อนภิกษทุ งั้ หลาย ภิกษุในธรรมวนิ ัยน้ี ทาํ จีวรเสรจ็ แลวกด็ ี ทาํเสียกด็ ี ทาํ หายเสยี กด็ ี ทาํ ไฟไหมเสยี กด็ ี ส้นิ ความหวังวา จะไดจ วี รก็ดี อยา งน้แี ล ช่อื วา สิ้นจีวรปลิโพธ. ดูกอนภกิ ษทุ ั้งหลาย กฐินส้นิ ปลิโพธมี ๒ อยา งน้ีแล. กฐนิ ขนั ธกะ ท่ี ๗ จบ ในขนั ธกะนม้ี ี ๑๒ เรอ่ื ง และเปยยาลมขุ ๑๑๘ หัวขอ ประจําขนั ธกะ [๑๒๗] ๑. ภกิ ษชุ าวปาไฐยรฐั ๓๐ รูป จําพรรษาอยใู นเมืองสาเกตรญั จวนใจ ออกพรรษาแลว มีจีวรเปยกปอนมาเฝาพระพุทธชนิ เจา ๒. ตอ ไปนี้เปนเรือ่ งกฐิน คือไดอานสิ งสกฐนิ ๕ คือ:-

พระวินยั ปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 224 ก เที่ยวไปไหนไมต องบอกลา ข. เทีย่ วไปไมต อ งถือไตรจวี รครบสาํ รบั ค. ฉนั คณโภชนไ ด ง. เกบ็ อดิเรกจีวรไวไดต ามปรารถนา จ. จีวรลาภอนั เกดิ ในทนี ั้น เปนของภิกษผุ ูไดก รานกฐินแลว.๓ ญัตติทุติยกรรมวาจา ๔. อยางนก้ี ฐนิ เปนอันกราน อยางนไ้ี มเปนอันกรานคอื กฐินกรานดว ยอาการ เพียงขดี รอย ชกั กะ ตดั เนา เยบ็ ดน ทาํ ลูกดุมทาํ รังคมุ ประกอบผาอนุวาต ประกอบผาอนวุ าตดานหนา ดามผา ยอม ทาํนมิ ิต พูดเลียบเคยี งผาทยี่ ืมเขามา เก็บไวคา งคนื เปน นิสสคั คยิ ะ ไมไดทาํกปั ปะพินทุ นอกจากไตรจีวร นอกจากจวี รมีขันธ ๕ หรอื เกินกวา ซ่ึงตัดดีแลว ทําใหเ ปน จวี รมีมณฑลนอกจากบคุ คลกราน กรานโดยไมช อบ ภกิ ษอุ ยูนอกสมี าอนุโมทนากฐนิ อยางนี้ พระพทุ ธเจาทรงแสดงวา ไมเ ปน อนั กราน๕. กฐินกรานดวยผา ใหม ผา เทยี มใหม ผาเกา ผาบงั สกุ ุล ผา ตกตามรา นผาที่ไมไ ดท า นิมติ ผาทีไ่ มไ ดพดู เลยี บเคียงไดม า ไมใ ชผาท่ียมื เขามา ไมใชผาทท่ี าํ คางคนื ไมใ ชเปน ผา นิสสัคคิยะ ผา ทีท่ ํากัปปะพนิ ทแุ ลว ผาไตรจวี รผามีขนั ธ ๕ หรอื เกินกวา ซึ่งตัดดแี ลวทาํ ใหเปน จีวรมมี ณฑลเสรจ็ ในวนั นั้นบคุ คลกราน กรานโดยชอบ ภิกษอุ ยใู นสมี าอนุโมทนา อยา งน้ชี อ่ื วากรานกฐิน ๖. มาตกิ าเพือ่ เดาะกฐิน ๘ ขอ คือ:- ๑. กําหนดดวยหลกี ไป ๒. กาํ หนดดวยทาํ จวี รเสร็จ ๓. กาํ หนดดวยตกลงใจ ๔. กาํ หนดดวยผาเสยี หาย ๕. กาํ หนดดว ยไดย นิ ขา ว ๖. กาํ หนดดว ยส้นิ หวัง ๗. กําหนดดวยลว งเขต ๘. กาํ หนดดว ยเดาะพรอมกัน.๗. อาทายสตั ตกะ ๗ วธิ ี คือ:- ๑. ถอื จวี รท่ที ําเสร็จแลว ไปคิดวาจักไมก ลบั การเดาะกฐนิ ของภกิ ษุนั้นกําหนดดวยหลกี ไป ๒. ถอื จีวรไปนอกสีมา คิดวา จักทาํ ณ ท่ีน้ี จกั ไมกลับละ การเดาะกฐินของภกิ ษุน้นั กําหนดดว ยทําจีวรเสร็จ ๓. ถือจีวรไปนอกสีมา คดิ วา จักไมใ หทํา จกั ไมก ลับ การเดาะกฐินของภกิ ษุนัน้ กาํ หนดดว ยตก-

พระวินยั ปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาท่ี 225ลงใจ ๔. ถอื จวี รไปนอกสีมา คิดวา จักใหท าํ จวี ร ณ ทนี่ ้ี จักไมกลบั ละ กําลงัทาํ จวี รเสียหาย การเดาะกฐินของภิกษุนนั้ กาํ หนดว ยผา เสียหาย ๕. ถอื จวี รไป คดิ วา จกั กลบั ใหท าํ จีวรนอกสีมา ครัน้ ทําจวี รเสรจ็ แลว ไดย นิ ขาววาในอาวาสนั้น กฐินเดาะแลว การเดาะกฐนิ ของภิกษนุ ้ันกาํ หนดดว ยไดยินขาว๖. ถือจวี รไปคดิ วา จกั กลับ ไหท าํ จวี รนอกสมี า ครนั้ ทาํ จีวรเสรจ็ แลว อยู นอกสีมาจนกฐินเดาะ การเดาะกฐินของภกิ ษนุ ้ันกาํ หนดดว ยลว งเขท ๗. ถือจีวรไปคิดวา จกั กลับ ใหท าํ จีวร ณ ภายนอกสีมาครั้นทําจีวรเสร็จแลว คิดวาจกั กลับจกั กลับ กลับทนั กฐินเดาะ การเดาะกฐนิ ของภกิ ษนุ น้ั พรอ มกบั ภกิ ษุทัง้ หลาย.๘. สมาทายสัตตกะมี ๗ วธิ ี ๙. อาทายฉักกะและสมาทายฉกั กะ คือ ถอื จวี รทท่ี าํคางไวไ ปอยา งละ ๖ วิธี ในมกี ารเดาะ กาํ หนดดว ยหลกี ไป ๑๐. อาทายภาณวารกลา วถงึ ภกิ ษถุ อื จีวรไปนอกสีมาคิดวา จักใหทาํ จวี ร มี ๓ มาตกิ า คอื :- ๑. กาํ หนดดว ยทาํ จวี รเสรจ็ ๒. กาํ หนดดว ยตกลงใจ ๓. กําหนดดวยผา เสยี หาย กลา วถึงภิกษถุ อื ผาหลีกไป คดิ วา จักไมกลบั ไปนอกสมี าแลว คดิ วา จกัทํามี ๓ มาติกา คือ:- ๑. กาํ หนดดว ยทําจวี รเสรจ็ ๒. กาํ หนดดวยตกลงใจ ๓. กาํ หนดดว ยผาเสียหาย กลา วถงึ ภกิ ษุถือจีวรหลีกไป ดว ยไมไ ดตัง้ ใจภายหลงั เธอคดิ วา จกั ไมกลับ มี ๓ นยั กลาวถงึ ภิกษถุ ือจีวรไป คดิ วาจักกลบั อยนู อกสีมา คดิ วา จักทําจวี ร จกั ไมกลับ ใหท าํ จวี รเสรจ็ การเดาะกฐนิ ของภิกษุน้นั กําหนดดวยท้ังจวี รเสรจ็ ดวยตกลงใจ ดว ยผาเสียหาย ดว ยไดย นิ ขา ว ดว ยลว งเขท ดว ยเดาะพรอมกับภกิ ษทุ ั้งหลาย รวมเปน ๑๕ ภกิ ษนุ าํ จีวรหลกี ไปและนาํ จีวรทีทาํคางไวหลกี ไปอีก ๔ วาระกเ็ หมอื นกนั รวมทัง้ หมด ๑๕ วธิ ี หลีกไปดวยสิน้หวัง ดวยหวงั วา จะได หลกี ไปดวยกรณยี ะบางอยาง ทงั้ สามอยางน้นั นกั ปราชญ.พงึ ทราบโดยนัยอยางละ ๑๒ วิธ.ี

พระวนิ ัยปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 226๑๑. หวงั ไดสวนจวี ร ผาสวุ ิหาร คอื อยตู ามสบาย ๕ ขอ ๑๒. กฐนิ มีปลิโพธและส้ินปลโิ พธ นักปราชญพ งึ แตง หัวขอคามเคาความเทอญ. หัวขอ ประจาํ ขนั กะ จบ อรรถกฐินขนั ธกะ เรื่องภิกษุชาวเมอื งปาเฐยยะ วินิจฉัยในกฐินขนั ธกะ พึงทราบดงั น้:ี - บทวา ปาเยฺยกา มีความวา เปนชาวจงั หวัดปาเฐยยะ. มคี ําอธิบายวา ทางคา นทศิ ตะวันตก ในแควนโกศล มีจังหวดั ชื่อปาเฐยยะ,ภกิ ษุเหลานั้น มปี กติอยใู นจงั หวดั น้นั . คําวา ปาเยยฺ กา นั้น เปน ชื่อของพวกพระภทั ทวคั คยิ เถระ ซ่งึ เปน พ่นี อ งรวมพระบิดาของพระเจา โกศล ในพระเถระ ๓๐ รปู น้นั รปู ท่เี ปนใหญก วาทุก ๆ รปู เปน พระอนาคามี รปู ท่ีดอยกวาทุก ๆ รปู เปนพระโสดาบัน; ที่เปน พระอรหันต หรอื ปถุ ุชน แมองคเดยี วกไ็ มมี. บทวา อารฺถา มคี วามวา มีปกติอยปู า ดวยอํานาจสมาทานธุดงค, ไมใ ชส กั วา อยูปา . ถงึ ในขอ ทภี่ ิกษเุ หลานนั้ เปนผถู อื บณิ ฑบาตเปน ตนก็มนี ยั เหมอื นกัน. อันทจ่ี รงิ คาํ วา มีปกตอิ ยปู า น้ี ทา นกลา วดว ยอํานาจธุดงคที่เปนประธาน แตภ กิ ษุเหลา นี้ สมาทานธุดงคทง้ั ๑๓ ทเี ดียว.

พระวินยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 227 บทวา อุทถสงคฺ เห มคี วามวา เมือ่ ภมู ภิ าคถกู นาํ้ ทวม คอื ขงั แชแลว, อธบิ ายวา ท้ังทเ่ี อนท้ังทลี่ มุ เปน ท่ีมนี าํ้ เปนอนั เดียวกนั . บทวา อุทกจกิ ฺขลฺล มดี วามวา ในที่ซ่ึงเธอทง้ั หลายเหยียบแลวเหยียบแลว นาํ้ โคลนยอมกระฉูดข้นึ ถึงตะโพก, ทางล้ินเชนน.ี้ บทวา โอกปณุ ฺเณหิ มีความวา ชุม โชกดวยน้ํา. ไดยินวา จีวรของพวกเธอ มเี น้อื แนน, น้ําซึ่งตกท่จี วี รเหลานนั้ จงึไมไหลไปเพราะเปนผาเนือ้ แนน , ยอ มติดคางอยูเ หมอื นหอผกู ไว ; เพราะฉะนั้นเทานจ้ี งึ กลาววา มีจวี รชมุ โชกดวยน้ํา. ปาฐะวา โอฆปณุ เฺ ณหิ กม็ .ี วนิ จิ ฉัยในคาํ วา อววิ ทมานา วสสฺ  วสมิ ฺหา นี้ พงึ ทราบดังน้ี:- ภิกษุเหลา น้นั อยูไมผ าสุก เพราะไมมคี วามสาํ ราญดว ยเสนาสนะในฐานทต่ี นเปน อาคันตกุ ะ และเพราะเปนผูกระวนกระวายในใจ ดวยไมไ ดเ ฝาพระผมู พี ระภาคเจา เพราะฉะน้นั พวกเธอจึงไมท ลู วา พวกขา พระองคไมวิวาทกนั จาํ พรรษาเปน ผาสกุ . ขอ วา ธมมฺ ึ กถ กตวฺ า มีความวา พระผมู พี ระภาคเจา ตรัสสอนอนมตัคคยิ กถาแกภิกษเุ หลา นัน้ . เธอท้ังหมดเทียว ไดบรรลุพระอรหนั ในเวลาจบกถา แลวไดเ หาะไปในอากาศ จากท่ีซ่ึงตนน่งั ทีเดียว. พระธรรมสงั คาหกาจารยท งั้ หลายหมายเอาอนมตัคคิยกถานน้ั กลาววา ธมมฺ ึ กถ กตฺวา ภายหลงัพระผูมีพระภาคเจาทรงดาํ ริวา ถาการกรานกฐิน จกั ไดเ ปน การที่เราไดบ ญั ญัติแลว ไซร ภิกษุเหลาน้ัน จะเก็บจีวรไวผืนหนงึ่ แลว มากับอนั ตรวาสกและอุตราสงคจ ะไมต องลําบากอยา งนนั้ ; กธ็ รรมดาการกรานกฐนิ นี้ อนั พระพุทธเจาทกุ ๆ พระองค ทรงบญั ญัตแิ ลว ดงั น.ี้ มีพระประสงคจ ะทรงอนุญาตการกรานกฐิน จงึ ตรสั เรียกภิกษทุ ั้งหลายมา, กแ็ ล คร้นั ตรัสเรียกมาแลว จงึ ตรสัคาํ วา อนชุ านามิ ภกิ ขฺ เว เปนอาท.ิ

พระวินยั ปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 228 วาดวยอานสิ งส ๕ วนิ ิจฉยั ในคํานนั้ พงึ ทราบดงั นี้:- ในคําวา อตฺถตกินาน โว น้ี โว อักษร สกั วา นิบาต, ความวา ผูก รานกฐนิ แลว . จรงิ อยู เมอ่ื เปน อยางนั้น คาํ วา โส เนส ภวสิ สฺ ติขางหนา จงึ จะสมกัน. อกี อยา งหนึง่ บทวา โว น้ี เปน ฉัฏฐวี ิภัตตินนั่ เอง. สวนในคําวาโส เนส นี้ มคี วามวา จีวรท่ีเกดิ ขึน้ นน้ั จักเปนของภิกษทุ ้งั หลาย ผูกราน-กฐนิ แลว เท่ยี ว. บรรดาอานสิ งส ๕ นัน้ ขอวา อนามนตฺ จาโร มีความวา กฐนิอนั สงฆย ังไมร อื้ ๑เพียงใด, การเที่ยวไปไมบ อกลา จกั ควรเพียงนั้น; คือจกั ไมเปน อาบตั ิเพราะจาริตตสกิ ขาบท. ขอ วา อสมาทานจาโร ไดแ ก เท่ียวไปไมตอ งเอาไตรจวี รไปดวย.ความวา การอยปู ราศจากจีวร จักควร. ขอ วา คณโภชน มีความวา แมก ารฉันคณโภชน จักควร. ขอ วายาวทตฺถจวี ร มีความวา ตอ งการดวยจีวรเทา ใด. จวี รเทานน้ั ไมตองอธิษฐาน ไมต อ งวิกัป จกั ควร. ขอ วา โย จ ตตถฺ จวี รูปฺปาโท มีความวา จะเปนจีวรของภิกษุสามเณรผูมรณภาพในสมี าท่ีไดกรานกฐินแลวนัน้ หรอื จีวรทีท่ ายกถวายเฉพาะสงฆ หรอื จีวรท่ีจา ยมาดวยคา กลั ปนาของสงฆ ซง่ึ เกดิ ข้ึนในสีมานน้ั ก็ตามที,จวี รใดเปน ของสงฆเ กิดข้ึนดวยอาการอยางใดอยางหน่ึง, จวี รนั้น จกั เปน ของพวกเธอ.๑. อุพภฺ ต แปลตามพากยเ ขมรวา เดาะ.

พระวินยั ปฎ ก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนาที่ 229 วาดว ยผูไ ดก รานกฐนิ วนิ ิจฉยั ในคาํ วา เอวฺจ ปน ภกิ ขฺ เว กนิ  อตถฺ ริตพพฺ  นี้พึงทราบดังนี:้ - ในมหาปจ จรแี กว า ถามวา ใครไดกรานกฐนิ ใครไมได ? ตอบวา วา ดวยอาํ นาจแหงจาํ นวนกอน. ภกิ ษุ ๕ รูปเปนอยางตํา่ยอมไดกราน, อยา งสูงแมแสนกไ็ ด. หยอน ๕ รูป ไมไ ด. วา ดวยอาํ นาจภิกษุผจู ําพรรษา. ภิกษุผูจําพรรษาในปุริมพรรษาปวารณาในวนั ปฐมปวารณาแลว ยอ มได, ภกิ ษุผมู ีพรรษาขาด หรอื จําพรรษาในปจ ฉมิ พรรษา ยอ มไมได; แมภิกษุท่จี ําพรรษาในวดั อ่นื ก็ไมไ ด. และภกิ ษุทั้งปวงผจู ําพรรษาหลัง เปน คณปรู กะของภกิ ษผุ ูจาํ พรรษาตน กไ็ ด, แตพ วกเธอไมไ ดอานิสงส อานสิ งสย อ มสําเรจ็ แกพวกภิกษนุ อกนี้เทา น้นั . ถา ภิกษุผูจําพรรษาตน มี ๔ รปู หรอื ๓ รปู หรอื ๒ รปู หรือรปู เดียว, พงึ นมิ นตภ กิ ษผุ ูจําพรรษาหลงั มาเพ่มิ ใหค รบคณะแลว กรานกฐนิ เถดิ . ถา ภกิ ษุผูจําพรรษาตนมี ๔ รปู , มีสามเณรอายคุ รบอยรู ูปหนึง่ , หากสามเณรนนั้ อปุ สมบทในพรรษาหลงั , เธอเปน คณปรู กะได ทั้งไดอานสิ งสด ว ย แมใ นขอ วา มภี กิ ษุ ๓ สามเณร ๒, มีภกิ ษุ ๒, สามเณร ๓, มภี กิ ษุรปู เดยี ว สามเณร ๔ น้ี กม็ ีนยั อยา งนแ้ี ล. ถา ภิกษผุ ูจําพรรษาตน ไมเขา ใจในการกรานกฐนิ . พึงหาพระเถระผูกลาวคัมภรี ข ันธกะ ซึ่งเขาใจในการกรานกฐนิ นิมนตมา; ทา นสอนใหสวดกรรมวาจา ใหกรานกฐิน แลว รบั ทานแลว จกั ไป. สว นอานิสงสยอมสําเรจ็ แกภ กิ ษนุ อกนีเ้ ทาน้ัน.

พระวนิ ัยปฎก มหาวรรค เลม ๕ ภาค ๒ - หนา ท่ี 230 วาดว ยผูถวายกฐิน กฐนิ ใครถวาย จงึ ใชไ ด ? บคุ คลผูใดผูหน่ึง จะเปนเทวดาหรือมนุษยหรอื สหธรรมกิ ท้ัง ๕๑ คนใดคนหนง่ึ ถวายกใ็ ชได. ธรรมเนียมของผถู วายกฐิน มีอยู; ถาเขาไมร ูธ รรมเนยี มนนั้ . จึงถามวา กฐินควรถวายอยางไร เจา ขา ภิกษุพึงบอกเขาอยา งน้วี าควรถวายผาพอทาํ ไตรจวี รผนื ใดผืนหนง่ึ ได ในเวลากลางวนั วา พวกขา พเจาถวายผากฐนิ จวี ร, ควรถวายเขม็ เทา น้เี ลมดายเทา น้ี นํ้ายอมเทา นี้ เพอื่ ทาํ จวี รนัน้ และถวายยาคูและภัตแกพ วกภิกษเุ ทา นีร้ ูป ผชู ว ยทํา. ฝา ยภิกษผุ ูจะกรานกฐินพึงกรานกฐินซึ่งเกดิ ขึน้ โดยธรรมโดยชอบ. เมือ่ จะกราน ตองรูจ ักธรรมเนยี ม. จริงอยู แมผ าทเ่ี ปอ นน้าํ ขาว โดยสืบเน่ืองมาแตเรอ่ื งชางหูกทเี ดียวกใ็ ชไ มไ ด, แมผ าเกา ก็ใชไ มได เพราะฉะน้นั ไดผา สําหรบั กรานกฐนิ แลวตอ งซักใหสะอาด ตระเตรยี มเคร่ืองมือสําหรับทําจีวร มีเขม็ เปน ตนไวแลวพรอ มดว ยภิกษุท้งั หลาย ชวยกันเย็บยอ มจวี รทเี่ ย็บเสร็จ ใหก ัปปพนิ ทุแลวกรานกฐินในวันนนั้ ทีเดยี ว. ถากฐินนน้ั ยงั ไมทันไดกราน, ผูอนื่ นําผา กฐินมา;และถวายผา อานสิ งสกฐินอนื่ ๆ เปนอนั มาก, ผใู ดถวายอานสิ งสมาก, พึงกรานดว ยผากฐินของผนู น้ั เถดิ . แตตอ งช้ีแจงใหท ายกอีกฝา ยหนึง่ ยนิ ยอม. วา ดวยผคู วรกราน กก็ ฐนิ ใครควรกราน ? สงฆใ หจีวรกฐนิ แกภกิ ษใุ ด ภกิ ษุนั้น ควรกราน. ก็สงฆควรใหใ ครเลา ?๑ สหธรรมิก ๕ คือ ภกิ ษุ ภิกษณุ ี สิกขมานา สามาเณร สามเณรี.