เต็ลมา

แ* เรือง เฅลมา บท © เที่ยงคืน-แต่ทว่าไม่มืดไม่มีดวงดาว ! เที่ยงคืน-พระอาทิต แสงสว่างจำอยู่ในท้องพ้าประดุจพระมหากระษ้ฅริย์ประท*บอยู่บนพระ ตามที่ท*องพาเปนสีเขียว มีเมฆท้อนเล็กๆลอยไปมา แสงสว่างซึ่งฉายส่อ จากดวงอาทิตย์ เปนแสงประกายตกต้องอ่าวแอ็ลเฅ็นฟะยอด ทำใท้นากระเพ เปนสีหมากสุกแลสีเงิน เขาซึ่งลอมรอบเบึนกำแพงมีหิมะตกหนาอย่บนยอ เมื่อไค้ริบส่องแสงกับควงอาทิตย์ก็ทำใท้เปนสีรุ้งเปนประกายออกมาประ ปาฏิหารขน ห่างออกไปจากที่นนหน่อยมีเขาเล็ก ๆ พืชพันธ์เต็มไปท้ๅยท้น กุหลาบ ออกคอกเปนสีชมภูพรึบไป ในเวลาน8นเงียบสงํค-เงียบจุนกวะกั ขนนกตกลงยำพั้นแผ่นคินก็ได้ยิน-ไม่มีเสียงอะไร จะเปนนาหรือลมก็ ทำเสียงทำลายกวามเงียบสง*คออกมา เช่นเคียวก*บกวามผนของพวกช่างเขี ๑

บางกน ซึ่งมีกวามอยากจะให้ที่ทางซึ่งฅนจะวาดเขียนลงน1นเงียบสง*คปราศจ เกรองกระทบรบกวนรำกาญใจ สำหรบกวามสควกในการที่จะกะเสนขีดหมาย แต่งโน่นเติมนี่ลงไดโดยไม่มีบกพร่อง กวามงามของที่องพาแลทะเลเ เปนธรรมดาของประเทศนอร์เวแต่เฉภาะที่แอ็ลเฅ็นฟะยอดเท่าน8น ซึ่งอยู เสนอ๊าร์กฅั๊ก อากาศในฤดูร่อนคลายกบประเทศอิฅาลี แลภูมิถานก็ไม กี่มากน้อย มีชายผู้หนึ่งรูปร่างงดงาม ยืนอยู่ตามชายทะเลชมกวามงามของทท แลแสงสว่างในเวลานี่น “ ผ่าซี ! ไม่ไค้นึกคาดเลยเทียว ผ่าเทอน่า ! ” เขาพึมพำค ดงในเวลาที่ดนาฬิกานก ซึ่งในเวลาน8นเข็มชื่ฅรงอยู่ที่สองยาม “เชื่อว กนเกราะห็ดีที่สด เจาพวกที่ไปในเรือยูเลลีกงจะไม่เห็นอะไรงามไป ขณ,ะที่พดเขายกกลองชั้นส่องหาเรือ-เปนเรือยอชเล็ก ๆ ซึงพาเพื่อ สามกนไปที่เซแลนด์ดามกวามประสงค์ของพวกเขา เซแลนด์เปนเขาที่ ทะเลสามพ*’นพี่ฅ แลมีชื่อเสียงโค่งค่งในขอที่มียอดเขาใหญ่ มีหิมะปกกลม กว่าเขาอื่น ๆ ที่งหมดโนประเทศนอร์เว ชายผู้น8นเมื่อส่องกลองหาเรือด พบปะร่องรอยว่ากำลงแล่นมา จึงแหงนหน้าขนพิจารณาดู-ท้องพื่า เมฆเวลาน้นนี่งปราศจากเดินไปมา แลอยู่ดำกว่าพระอาทิตย์ ทำให้เห็ เคียวก้บเบาะรองพระบาทของพระเจึาเน้นคีนซึ่งอยูหน้าพระโธรน ใกร ๆ ไค้มาเห็นในเวลานี่ คงจะนึกไม่ไค้ว่านางพ้าเหาะลงม อ’นเงียบสง,ค่ปลาดเช่นน-ย่อมดองเปนเว1ลาที่เทพธิศ'าเทพบุฅ'ร์จะ,บรรเ ๒

สวรรค์ข\"บกล่อม ชายผ้นํ้นรำพึงใน'ใจแลนึกยมขบข*นในข้อที่นึก เขาเปน ที่ดักจะใผ่ผนในเรื่องเทพบฅร์เทพธิดาเสมอ แก่มิใช่ฟนกนที่มืนิส*ยเชอถือใน เรื่องเช่นนึ่นว่าเปนจริงฟนจ้ง ในเวลาที่ยืนพิจารณาดูที่องพ ไปนึกถึงโกลงกาพย์กลอน แลเพลงเก่า ๆ ซึ่งจำไว้ได้ที่งแต่กรงยิงย่อมเยาวอ ในเวลานํ้นเงียบสง'ดไม่มีเสียง กวามคิดของชายผู้เผาชมกวามสวยของพน แผ่นดินแลท,องพาก็'พุงสร้านเพลิดเพลินไปดัวยสารพดกาพย์โคลงต่าง ๆ ซึ่งได จดจำไว้ ในที่น,ใคมีเสียงรองเพลงอ*นไพเราะ ทำลายความเงียบออกมา-เ เสียงที่เย็นเยือกไพเราะเสนาะโสตร์มาตามลมอากาศ แลเพลงที่ร่องนา,แ เพลงของพวกชาวนอร์เวซึ่งจ*บดัวใจกน ในเวลาที่มืทุกข์ก็อาจบำราศท กำล*งสนทนาก็ต่องหยุดพง ชายผู้น1นเหลียวดูรอบ ๆ หาดัวผู้ร้อง พบปะหนำผ้ใค จะว่าเสียงนนมาจากที่องพาหรือก็ไม่เชิงทีเดียว หนร้องก็ไม่ใช่ เพราะไม่มีว่องรอยเกาเงื่อนที่จะว่าเช่นน6'นได้ เสียงน ดังขนทกที แลผู้พงเงี่ยหสดบโดยเอาใจใส่มาก ออกนึกชมเสียงอ*นไพเรา เยือกเย็นซึ่งมิได้เห็นดัวนํ้น เสียงผ้หญิง ” เขาคิด “ แต่ผู้หญิงที่ไหน ” ออกรู้สึกพิศวง เขาเหลียวดูซำยแลขวาแลขำมไปทางอ่าวฟะยอด นึก สงส*ยว่าเผื่อบางที'จะพบหญิงชาวประโมงค์พายเรือร้องเพลงมาบ้าง แต่ก็ไม ดัด'ร์ที่มีวิญญาณอะไรเลย ในขณะที่ยืนพงอยู่นน เสียงร้องเพลงเงี มีเสียงเข็ญเรือลงมพากหาดทรายเขำมาแทน ดันไปดูในทางที่เสียงมานน เรือลำหนึ่งกำลงเข็ญลง แต่มิได้เห็นฅวผู้ที่เข็ญ นอกจากมือซึ่ ๓

หุบเขาฅามผึงอ่าว โดยความสงสยแลพิศวงงงงวยเปนที่สุด เขาเดินเขา! ทีน์น่ พอ-โดยไม่ทินรู้ทิวแลนึกคาดหมายเลย-หญิงผู้หนึ่งกระโดด หุบเขาทีมืด มายืนฅรงอยู่ในเรือ แลห์นหน่าเช่าหาชายผ้น่น หญิงผ้น สิบเกา รูปร่างสูงกว่าหญิงทิงหลาย ซึงมือายร่นราวคราวเคียวก้น สีทอง ในตาสีพ้า แสดงว่าปลาคใจแลสงสํย ส่วนช่างผ้ชายโดยไม่ทินร ว่าจะได้มาพบก้บแม่เทพธิดาสาวสวยเช่นนึ่ ถอยหลงออกไปก้าวหนึ่ ปลาดใจ แลไม่กลาอาปากพูดอะไรอยู่นาน สกครู่เขาเปลี่ยนกิริยาทินที ให้ตวอยู่ในความบงกบ แลเบิ1ดหมวกแลำชไปทางเรือที่เข็ญลงได้ครึ แก้ว พูดสน ๆ ว่า “ จะอนุญาตให้ฉนช่วยหริอไม่ ใ ” หล่อนนึ่งไม่ตอบว่ากระไร จ้องคูทิวยในตาก้นอ่อนหวาน แต่ท อะไรในนํ้นแสดงให้เห็นว่าไม่พอใจ แลสงส'ย “ฉินเชื่อว่าหล่อนไม่เช่าใจภาษาอิงกฤษ” เขาคิดไนใจ “แลฉินจะ พูดภาษานอร์เวก็ไม่ไค้สกคำ จะต่องใช้ใบ้ ” เขาทำท่าทางบุ้ยใบ้คงเช่นทิวลครทำท่าทาง ในเวลาที่ออกโร สาวห*วเราะ-เปนเสียงหำเราะใสเย็น แลในฅาก็แจ่มไสเชิงขบข'น ย็่งทํ น่าร*โ)งดงามเปนที่สด “ ทำดีมาก!! หล่อนพูคเปนภาษาอิงกฤษ แฅทวามสาเนียงขๅวต่ๅง ประเทศแปร่งอย่บางเล็กนอย “ ถึงพวกทโง'เง่าไม่ร้จ้กภาษากนเลยทีเดีกย็วอาจเช่าใจได้ดี ”

ออกรู้สึกโกรธแค้นนิคหน่อยในข่อที่หล่อนหำเราะ แลรู้สึกว่าหญิง สาวผ้นึ่ดูก่อนขำงจะกระทำกิริยาเยาะเยืยตน เขาหยดทำบุ้ยใบ้ค้นที แลย ข่องดหล่อนค้วยในตาแสดงความโกรธแค้น “ ค้นเข่าใจภาษาของท่าน ” หล่อนพคเรียบ ๆ เมือหยุดนึ่งอยู่ค สํงเกฅเห็นกิริยาของผ้ที่หล่อนพบก่อนข่างจะฉุนพนเสีย “ หยาบกายฑ้ยกาจไป หน่อย ในการที่ไม่ไค้ตอบท่านโดยค้นที ค้าท่านจะกรุณาช่วยค้นก็ เช่าไปติดหาดอย่ แต่เราช่วยค้นเข็ญลงไปก็กงได้ง่าย ” แค้วกระโดดล จากเรือข่บกราบเรือไว้ควยมือค้นแขงแรง พูดค้วยเสียงดำว่า “ ลาก ! ” เมื่อไค้ร*บกำส่งแค้ว เขามิไค้รอช*กชำ'ในการที่จะช่วยตา แขนออกทำให้กค้ามเนอแขงแรง แลเขาช่วยฉุดลาก ในไม่ชาเรือก็ลงไปลอย ธย่ในนาโดยสดวก แลโคลงไปโคลงมาประดุจกอยเตือนอยู่ว่าเมื่อไหร่เข่าของ จะพาไป หญิงสาวกระโคดลงไปในเรืออีก ค้นกรรเชียงตํ้งท่าจะออกเรือไป แต่หาออกไปไม่ ค้นมาถามว่า “ ท่านเปนกะลาสีเรือรึ ใ ” เขายม “เปล่า! หล่อนนึกว่าค้นเปนคนหนึ่งกระม*ง'?,, “ ท่านแขงแรงแลจดการเรือแพไค้ดี เช่นเดียวกับท่านดุ้นเกยค้บหค นํ้น อีกประการหนึ่งท่านดุท่าทางเปนกนที่มาทางทะเล ” “ทายถูก” เขาตอบพลางยมในหน้า “มาทางทะเลจริงดำว่า ค้น แล่นเรือเที่ยวเล่นตามริมผงเมืองของหล่อน เรือค้นพึ่งจะข่ามไปเซแล เสียเมื่อบ่ายนเอง ” V

หล่อนแสดงกิริยาเการพการวะเปนอันดี แลในฅาแสดงว่ามีกวาม ขอบคุณอย่างยง ท1งมำจะชำเลืองมาดเครื่องแต่งกำที่เขาแต่ง ในทนใด พูดขนว่า “ท่านมีเรือดำฆหรือกำ,? ออ! ถ้าเช่นนํนท่านก็ไม่ใช่กนเลวห ท่านไม่ไค้ทำมาหากินอะไรกระมำ ” “เปล่าเลย” เขายกไหล่แลเปลี่ยนเสียงทำเปนละถ้อย “เวน อย่างเดียว-ฉ่นอยู่ ! ” “ เปนการยากมากหรือคำ ? ” หล่อนถามทำท่าทางปลาคใจ “ มากเทียว ! ” ต่างคนหยุดนี่ง หนำหญิงสาวขมวดตึงเขาทุกทีในขณะท กางอยู่ แลยำจองดซายหนุ่มโดยเอาใจใส่ เซิงจะขอโทษ ในช่อที เกิน ในคาเช่นนึ่ไม่ใช่จะแสดงกวามอับลอะไร เปนในตาอย่างเด็ก ๆ ซึ่งแส ความสนกสบายเฉภาะเวลาหนึ่ง ๆ หาไค้คิดถึงการในภายภาคหนำไม่ ซึ่งเ ธรรมคาของเด็กร่นสาวบางกนม*กจะเปนเช่นนึ่น ถ้าจะเปนอย่างหญิงอื เปนกนโดยมาก ก็คือจะต่องมีกวามคิดฅวฅรองอย่างอัศจรรย์ที่สุดแลม เอื่อนอาย ในการที่ไค้มาพบชายหนุ่มเฉภาะสองต่อสองในเวลาเที่ยงคืน ในเวลาเที่ยงคืน แต่ทว่าพระอาทิตย์ยำส่องแสงสว่าง แลถึงหากจะไม่มีค ร้สึกอย่างไรก็ต่องเปนนิส่เยที่จะหวาดแลอาย'ใจ‘งอง5อ,นเ.อง แต่หล่อนหาไ เช่นนนไม่ กิริยามิไค้แสดงว่าผิดแปลกอะไรไปจากธรรมดา เสียงท ใสช่คเ'จนอ่อนโยนละม่อมละมุล V)

“ถำท่านไม่รํกชีวิฅร์แล*ว,, หล่อนพด “ท่านกงรกความสวยงามของ ชีวิตร็วิรืงหรือไม่ คูโน่นแน่ ! สี่งนนเราเรียก'ว่ากลางคืนกบเชำต่อกน ใคร ๆ กงจะท่องมีความศขอย่างเยี่ง ในข*อที่มืชีวิตร์อยู่ในเวลาน คูเร็วเขาซีก*ะ! จะเลื่อนหายเสียหมก ’’ หล่อนชมือไปทางทิศฅวํนออก ชายหน่มก็แลตามไปบ่าง แลรองขน กัวยเสียงด*งเกือบเปนตะโกน ด้วยกวามพิศวงแลพอใจ ในระหว่างสองนาที ที่ล่วงมาที่ท*องพ้าไค้เปลี่ยนแปลงไป สีซึ่งแกงวิดแกมก*บม่วงอยู่เมอก วิางหายไปหมด กลายเปนสีชมภูอ่อนหล*ว ๆ-เช่นเดียวก้บใจกลางดอกไลแล็ก- นลฅรงกลางท*องพ้ามีเมฆสีเชียว รูปร่างเหมือนบี!กนกสองบี่กผ่านอย่ระ สองบื่กนํ้พระอาทิตย์อยู่กลางแลส่องแสงสว่างวิ*ไ-แต่ทว่าท่าให้เห็นค ได้ราง ๆ ทางทิศใด้ เหมือนว่าพระอาทิตย์กับพระวินทร่ต่างวิะแข่ง เมื่อพิจารณาคูท*องพาเสร็จแล*ว ชายหนุ่มห*นมาทางหญิงสาวซึ่งยืนอ ใกล้ ๆ เขาสคุ้งกันทีที่เห็นรูปร่างหน้าตาหล่อนสวยอย่างกักจรรย ความสวยงามของหญิงสาวเปนสงที่ปลาคอ*ศวิรรย์ยี่งกว่าสีในท่องพา- เรื หล่อนนํงร่บกับแสงอาทิตย์ทำให้เหลืองไปทงลำราวกับเรือทอง แลโค ลงไปมา แสงอาทิตย์ในเวลาเที่ยงคืนฉายตกกัองผมกันงดงามของหล่อน ในฅาซึ่งวิ*บอยู่ที่ทองพานํนคูเหมือน'จะฉายแสงมาจากพา ริมผี่ปากแดงเร ราวกับสิลี่นวิวิม กางกลม สารพ*กในส่วนรูปร่างหน้าตากังเกฅเห็นไค้โคยช เจนว่า เปนหญิงสาวพรหมจารี บริสุทธื้หามลทินมิใต้แลสวยเลิศกว่าหญิง ที่ง์หลาย ๓)

หล่อนกำลังแหงนหน้าดขั้นไปบนบ้องพา สีหนำคล้ายจะแ วา ลังไม่เกยประสบเลยฅํ้งแก่ไค้อบัติเช้ามาในโลกน แลเปนกราวแรกที แก่จองดูอยู่นานราวล้บมีรุปเทพบฅร์เทพธิดาอะไรพอนรำอย่ แล้วถอน ห*นกลบมาดูพื่นดินอีก พอเหลียวลงมาหล่อนสบคาพ่อเพื่อนหนุ่ม พิศวงชมความสวยงามของหล่อนอยู่ หล่อนสคุ้งที่งํ้บ้ว โลหิฅขั้ จุดๆ แล้วกล*บเปลี่ยนกิริยาอย่างรวกเร็ว กไ)ศีร์ษะลงกำน้บแก่น้ คำ จบกรรเชียงกงท่าจะออกเรือไป ส่วนผู้ชายตื่นจากภวํงก์ในความสวยงามของหล่อนท*นที เอํ้อมม มาจ*บแกมเรือไว้ “หล่อนจะไปเดี๋ยวนหรือใ''' เขาถาม หล่อนเลิกกวเปนทีปลาดใจเล็กน้อย แล้วยม “ไปรึกะ?” หล่อนกล'บถาม “ไปซ ฉันจะกลับบานช้าไป” “ประเดี๋ยวก่อน” เขารีบพูดโดยรอนรน รู้สึกว่าจะปล่อยให้ สาวสวยเช่นนหลดมือไปเช่นกบผนโคยมไค้รู้เรืองราวเกาเงือนน้างเลยเปนไม ไค้ “หล่อนจะไม่บอกชื่อให้ฉันทราบพอเปนเกียรติยศบ้างหรอกหรื หล่อนน’งฅำกรง ในกาแสดงว่าโกรธเคือง ในบ้อที่ถูกหมื่นประมาท “ ฉันลังไม่รู้จำท่าน ผู้หญิงชาวนอร์เว เขาไม่บอกชื่อเขาแก่แข แขกเมือง ที่ไม่รู้จำคุ้นเกยหรอก ”

“ ประทานโทษเถอะ ” เขาตอบหนาแดง “ ฉันไม่ไค้ฅง๎ใจที่จะทำให้ ข?]เคืองใจหล่อน เราชมพระอาทิฅย็ในเวลาเที่ยงกนด้วยกน แล - แล - ฉน เห็นว่า - ” เขาหยด'แงรู้สึกต่วว่าพูดเหลวไหล แลไม่กลาทจะพูดต่อไปให้จบ หล่อนจ้องคูด้วยปลาดใจแลสงส*ย “ ท่านคงจะได้พบผ้หญิงชาวบานนอกนงชมพระยาทิฅยในเวลาเทยง คืน ตามชายทะเลในเวลาเดียวก*บท่านฉนบ่อยๆ” หล่อนพูดด้วยเสียงแกม ห*วเราะในกำพด “ ไม่ใช่ฟนสื่งแปลกปลาคอะไร ท่งไม่เปนการจำเปนทท่า ควรจะด้องจคจำเรื่องเล็กนํอยเช่นนั้ไว้ ” “จำเปนหรือไม่จำฟนฉันก็ไม่ลืมฟนอ*นชาด” เขารีบกํดด้าน “หล่ ไม่ใช่หญิงชาวบำนนอก มาเถอะ ฉันจะบอกชอให้หล่อน แล้วหล่อนจะปฏิเสธ ไม่ยอมบอกของหล่อนบางเจียวหรือ! ” หน้าตาหญิงสาวขมวดย่น แลด้คสินในใจว่าไม่ยอม “ไม่มีชื่ออะไ ที่จะเพราะหูฉัน เท่าก*บชื่อพวกที่รู้จ้กคุ้นเกยก*นมา ” หล่อนพูคล้วยไจ “เราจะไม่พบก*,นอีก ลาที!” มิไค้พคจาประการใดอีกจนคำหรือเหลียวมาคู หล่อนจ*บกรรเชียงตีนา แตกกระจายพายออกไปอย่างรวดเร็ว เขายืนคูอยู่จนเห็นเรือลำเล็ก ๆ ออกไป ททที จนกลายเปนจุดกำเล็ก ๆ อยู่ระหว่างพาก*บ'นา เมอคูล้วยฅาเปล่าเห ไค้ชดแลว กๆ*บกลองขึนส่องคูอีก เหนเวอแล่นตรงแนวไป แล้วเลียวมาทาง 6

ฅวํนฅก ดทีาเหมือนว่าจะฅรงเข้าไปที่หบเขาฅามชายผึงฟะยอดนน ยี่งมอง เรือก็ยี่งเล็กลงไปทุกทีจนหาย เห็นคำยกล,องไม่ได้ อีก ในเวลานที เปลี่ยนแปลงไป ดอกไม้ซื่งเปนธรรมชาดิที่บานเข้)ก็ส่งกลื่นหอมออกฅ แสดงไห้เห็นว่าเวลาเข้าใกล้เข้ามามาก นกลำกบินโบยโผออกจากข้งข ไปเที่ยวหาอาหาร แลบินสงขนไปทุกที พลางปากก็ส่งเสียงข้องเพ ไพเราะ พระอาทิฅย์มิได้ส่องแสงในเวลาเที่ยงคืนอีกแล่ว เมื่อได้ รื่นเริงแลศขสำราญในเวลาเข้าเช่นน ทำให้หนาชายหนุ่มชื่นบานแ กวามพอใจ. ๑๐

มท ๒ “ แพ้รู้ได้! ” เขารองด้งแกนมขหณวะเวทาเะรือน้อยแล่นหายลบ ตาไป “ผู้หญิงด้วย! ไกรจะนึกผนน้าง?” แน่ทีเดียว ใกรจะนึกผนน้าง! เซอร์พ้ลิป บร๊ส เออร์ริงด้น บารอ (ชื่อชายผู้น้น) เปนมหาเศรษฐีใหญ่ แลเปนกนที่มีผ้หญิงติคกรอทง ย์งกฤษ ไม่ว่าสาวแก่แม่หน้ายทกคนด้องการที่จะด้ณขามาเปนสามีของด สั้น แลท่านเลดีด้าง ๆ ที่มีลุกสาวสวย ๆ ด้างเชอเชิญให้เขาไปที่น้านขอ บ่อย ๆ เพ้อโอกากสำหร'บ่ลูกสาวที่จะไค้สามีอไแปนมหาเศรษฐี - แ กระทำกิริยาเปนไม่รู้เท่าน้นเสีย ชมความสวยงามของกนโน้นกนน้ไปพอ ที'ให้ชอบใจด้วเจำของหรือผู้ปกกรอง แฅ่มิได้แสดงกิริยาให้เห็นว่าได้ผูกพ้ 1 หลงริกผู้ใด เงินแลรูปร่างของเขาเปนสื่งทื่กระทบฅาผู้หญิงให้ ที่เรือน้อยแล่นน้บอ่าวไปแล้ว เซอร์พี่ลิปยืนพิศวงอยู่ในไจ ณะท หญิงสาวผ้นึจะเปนเจํ’าหรือกนชาวน้านนอก เขานึกสงสย พลางจดบุหรี่สบเดิ ไปมาอย่ฅามชายทะเล ด้วยกิริยาก่อนน้างประหม่าสทกสเที่น เขาเปนคนไม่ เกยถกไกรทำกิริยาหมี่นประมาทเลย แลไม่ใกร่จะชำนาญในทางน้ เพื่อ มีตร์สหายแลกนที'ไม่รู้จํกิท1งสั้นก็ไม่เกยมีไกรที่จะกล่าวหมี่นป นอกจากชมเชยสรรเสริญกนน้วหน้า เซอร์พื่ลิปเปนลุกกนเดียวขอ เนก บิคาแลเปนที่น้กของท่านมารคาอย่างยึง ในบ่ด้นที่ชื่ท๘ V่I ค^านบิดาม ส0

ล่วงลบไปแล,ว เหลืออยู่แต่ต่วกนเดียวในโลก เปนอิศรภาพแก่ฅืวที่ กรองทรพย์สมบัตึอํนใหญ่โ?ๅไว้ กวามสวยงามในส่วนรูปร่างแลเงินทอ เขาเปนสี่งททำให้ผ้หญิงคิดใจที่วไป มาบ*คนี่ผ้หญิงสวยที่สด หล่อน ไค้กระทำกิริยาอ*นหมื่นประมาทต่อเขาเช่นนั้ ย่อมต่องทำให้เสียใจ ประหม่าคลึงไปหมดที่งก้ว “ฉินเชื่อว่าช่อที่ฉินถามมิไค้เปนเหฅที่จะเกิดเคืองแคนอนใด ก่อนขางคง “หล่อนควรจะคอบ” พอพุดขาคกำฅากีกวาดไปทางอ่าวฟะยอดอีก แต่มิไค้พบปะร่อ ว่าเรือยอชได้กลบมา “เจำพวกนนทำอะไรก่นหนา,, เขาพูดแก่ต่วเอง “ถาคนนำร่ ในเรือควย ฉินก็จะนึกหรอกว่าเรือยูเลลีไปเกยหาดหรือเกิดอะ ไรขนที่ เขาท้งก้นบหรี่ลงในนา ยืนนี่งตพ*บดูละลอกซึ่งซ*คเช่ามาที่ผึง ก็พงสรำน'ไปต่วยเรื่องหญิงสาวผู้IVนึ น่ารักนี่กระไร ! กิริยาเป แลจองหองถือต่ว ในหาสึพ้า ผมเปนสีทอง เปนลูก ๆ ราวก*บกลื่นในมห เมื่อรับอยู่กไ.!แสงอาทิตย์ การที่ไค้มาพบปะก้นนี่ เปนการก่อนช่างปลาดพิกลอยู่ บร๊ส เออร์ริงก้น เปนกนที่ร่างกายไม่ใคร่จะบริบูรณ์มีก-วามศุข เพ คองออกจากลอนดอนมาเพื่อตากอาก'าศ แลไค้แล่นเรือมานอร์เวก*บเพี สามกน ซึ่งเปนที่รักใคร่สนิทสนมกนมาก กนหนืงคือ ยลช ลอริเมอร์ เป 6,' 1?0

ทเกยเปนเพื่อนนำเรียนอยู่กำยท้นในมหาวิทยาลโ]อ๊อกสฟอร์ค ในเวลาชายห ออกรู้สึกมีกวามว*1แหวใจมากในการที่ถูกที่งเอาไว้คนเคียว ฅามธรรมกาของเขา ไม่เกยขากเพื่อนฝงเลย ไม่พรอมก้นทงํ้หมคสามกนก็ตองกนหนง ลอริเมอร ผู้ซึ่งเปนคนเกียจกราน, ลอริเมอร์ผ้ซึ่งนํงง่วงหล\"บอยู่ในเรือฅลอดเวลาที่ม ตามผึงทะเลนอร์เว แลไม่พกจาออกสนกสนานอะไรเลย มาบ*กนเมื่อได้เขามา ถึงอ่าวแอ็ลเฅ็นฟะยอด ลอริเมอร์กลํบเปลี่ยนแปลงใจแลกิริยาหมด แสคงให้ เห็นได้ท้นทีว่าม่กวามพอใจ เอาใจใส่มากในท้อที่จะเที่ยวคภมิลำเนาประเทศน . ขข โดยกิริยาอนได้เปลี่ยนแปลงไปฉน เขาจึงอธิบายกวามประสงค์ให้พงว่าท้องกา จะไปกูพระอาทิตย์ ในเวลาเที่ยงกืนที่เซแลนด์ เออร์ริงตนหำเราะกวามกิดนํน “ไม่ท้องบอกก*น,, เขาได้พก “ว่า แกจะไปบี1นเขาเล่น แลแกนึกหรือว่าก*นิจะเชื่อว่าแกทึ่งในที่ทางนํน ” “ทำไม'?” ลอริเมอร์ถาม แลยมอย่างซื่อส*ฅย์กะท้ญย “กนไม่ใ กนที่จะทึ่งของสี่งใดในโลกเลยไท้นแต่ท้วก*นิเอง พระอาทิฅย์เปนสหายท มๅก กนน*บเท้าในจำพวกเพื่อนท้นสนิท เห็นไหมมิได้มีเวลาหยกผ่อนพ*กเล ท้นชอบกูหนำท้นส่องแสงสว่างเสมอ ไม่ท้องหำเราะพื่ล ก้นทึ่งมาก! ก จะลองพยายามขนเขาเล่นสำท้น ยอกเขาเจ๊กเคเปนยอดที่สูงแลขนลำบากที ถึงกระนํน,'-เขาหาว- “ท้นยำอยากลองทำการที่ยากๆ เปนการสนกหาท เปรียบมิได้ ” ความกิคของลอริเมอร์กำลำพุงสท้านเหลือทน เพราะฉนํ้นเซอร์พี่ล จึงมิได้ท้ดขวางท้ามปราม แต่ทว่าขอท้วไม่ยอมจะไปเท้าหม่ดำย โดยเ

เมอยเลลีถอนสมอ เดินเครื่องจ*กร์ถ้ามไปทางเกาะฟากช่างโน่นแถ้ว เซอ ผู้ซงเปนเจาของก็ฅองถกทึ่งไว้บนผื้งแอ็ลเฅ็นฟะยอด ฅามความประสงค์ขอ ขณะที่เซอร์พี่ลิปกำลำพิจารณาดูท่องพาอ*นงคงาม แลแสดงกริยาทึ วาเหว่ใจนิด ๆ ไค้มีเสียงริองเพสงของหญิงสาวที่ไม่ริ’ขิกมาก มาบดน-บ*ดนี่ หล่อนละทึ่งเขาไปปล่อยให้คิดนึกอะไรฅามชอบใจ-ละ โดยไม่เปนทึ่ชึ่นใขิพอใขิ ในดาเช่าหล่อนแสดงว่าแก*นเคืองแลพิศวงสงส ตำแต่หญิงสาวน8นไค้ไปพ้น การที่ไค้ประสบอ*นไม่ไค้นึกผั๋ กลบมาผงอยู่ในสมองของชายหนุ่ม เสียงนกร่องเพลงอ*นไพเราะกึกก้องรอบช่าง ดูไม่ใคร่จะกระทบหกี่มากน่อย ในความคิดของเขามีอยู่อย่างเดียว คื อ*นงคงาม เสียงอไแพราะเย็นของหญิงซึ่งมิไค้ทราบชื่อเสียง แลออกรู้ แก*นตำเองบ้างหน่อย ๆ ที่ไค้ทำให้หล่อนขดเคือง แลกลบไปโดยมีความโกรธ แก้นยำอย่ในหำใจหล่อน “ฉนเปนกนหยาบกายร่ายกาขิที่สุด,, เขาก้ดสินตนเอง “เช่า ก็ดท่าทางจะนึกเช่นนนเหมือนก้น ให้ตายซี! ในตาเช่าหล่อนช่องดูอย่างเ แสยงทีเดียว! หญิงชาวบ้านนอกหรือ? เห็นจะไม่ใช่! ถ้าหล่อนจะ เปนเอมเปร๊สนนแหละบางทีจะเชอบ้าง แต่ที่จะว่า1.ปนชาวบ้านนอกเบ ไม่ได้เลย ฉํนไม่เชื่อเปนถ้นิขาด! บางทีกนนำร่องของเรา ถ้ บ้างว่าเช่าหล่อนเปนใคร จะลองถามเขาดู ” ในท*น่ใดความคิดถ้ามไปนึกถึงหุบเขาทีหล่อนออกมา อยู่ใกล้ๆ นี่เ เปนหบเขาธรรมดา เขาดำใจจะลองเถ้าไป มองดูนาฬิกายำไม่เจ็ดทุ ๑^

กระนกนเสียงนกดกดส์ริองอย่กึกกองมาทกหุบเขา แลนกนางแอ่นเกาะกนอยู่ เปนวงเปนกง พอเห็นกนเข่าไปก็กระพือบึกดำพบผ*บ เขาเกินไปที่ทางเขา แลมองเขาไปข้างโน เปนถาหินขรขระ พนเค็มไปอ่วยกรวดหินอ่อนเล็ก ๆ พอเกินฅรงไปไต้สกสองสามอ่าวดเหมือนถาน*นจะเล็กเช้าไปทุกที แลยี่งมืคเ แสงสว่างซึ่งฉายมาจากทางเข้าเปนทางยาวเล็กเกินที่จะพอเดาเปนหนทาง เช้าไปไต้ เขาจึงขีดไฟออกคู ในทีแรกไม่พบอะไรพอจะเปนเกรื่องแสคงให้เห ไค้ว่า เปนที่ทางสำหริบกนจะมาทำอะไรในน*น ไม่พบเชือกโซ่หรือขอท สำหริบผกเรือ ไม้ขีดลุกลามไหม้หมดไปเร็ว อ่องขีดขํ้นอีกอ*นหนื่ง แอ่วตรวจ ดรอบ ๆ โดยเสอียดลออถ่ว่นถี่ที่สค พบหํ้งหินมีโกมเล็ก ๆ วางอย่ค'วงหน เปนรูปเอตรสแคน ทำด้วยเหล็ก แลสอ่กเปนอ่วอ่กิษรอย่างปลาด นามไเช้งมือย่ ในน*น ไส้ก็เปนรอยจุด เขามีความยินดีอย่างยึงที่ไค้พบของสื่งน อ่ ประโยชน์มากในการที่จะเช้าไปเที่ยวอ่นคูในถา เมื่อจดขนแอ่วแสงสว่ ไปทํ่ว อาจเห็นของทุกสี่งไค้โดยชดเจน ฅรงไปช้างหนำมีบรรไดซึ่ ประตบานหนึ่ง เขาหยุดนึ่งพงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีเสียงอะไร นอกจากเสียงน ผึงช้างนอก เมื่อเช้าไปอยู่ในที่ก'บแคบน*นแอ่ว เสียงนกเสียงกาอ'นเปนธรรมค สำหริบที่,จะก่อความศุข ก็พํนไปจากหูที่-จะ'ได้ยินไค้ ความเงียบสช้ดแลกวาม ค'บแคบทำให้โลหิตเกินช้าลงแลเย็นไป แลทำให้อึคอ่คเช่นเดียว ในหืองใฅ้ดินในกรงโรม ชีวิตร์ของผ้ชายหนุ่ม ๆ เช่นนึ่ย่อมไม่พอ 6) &

ในทอึคอด ควยโลหิตยำร้อนอยู่มาก ต้องการแสงสว่าง ต้องการคึ่มสุ โลหิตเดินเร็วขั้นอีก อย่างไวก็ดิ เซอร็พี่ลิปถือโกมอไแก่าแก่โบราณนี่นลงบ ขางหนา นบได้ยี่สิบเต้าต้น ลงไปข็,างล่างพบประตูบานหนึ่งบิ1คอยู่โคย เปนประตูทำควยไม้แข็ง แข็งเกือบเท่าเหล็กดำกรำคร่าไปต้วยอาย แ สล'กอยู่ควย แต่ตรงกลางมีต้วย์กษรสต้กไว้โดยผี่มืออย่างบรรจงงดงาม “ เต์ลมา ” เหมาะจริง!” เขาร้องดง “หาจนพบ! ชื่อหญิงสาวกนน1นเปนแน่ ทีเคยว นี่กงเปนหองไปรเวตอะไรของหล่อน - คลาย ๆ กบห้องเลดีวินสเล ของฉิน มีผิกแปลกบ่างเล็กน้อย ” แต้วเขาหำเราะด'งกอง คิดถึงม่านแพรลายทองซึ่งแขวนอย่ในห้ บาน!!าร์กเลน แลหญิงเจาของบานอนเปนหญิงสวยที่สคในจำพวกโซ ในกรงลอนดอน ซึงเกือบจะแสคงตนว่าริกเขา แต่เพราะกลำกวามติฉินหมี ประมาทของที่ประชุม จึงหาได้กระทำไปไม่ เสียงที่หำเราะกฒัคงต้องมาเขาหูอีก ประหนึ่งว่ามีอะไรอย่ในถ กอยต้อเลียน “เสียงกองนี่บางทีจะบอกเหตุลางดี หา!หา!', เขาพคพลางหำเรา อีก ในขณะที่พิจารณาดูชึ่อที่ประตูแต้วร้องเรียกควยเสียงดำ เฅ็ลมา! ๑!)

1.-;เห™*•.•ะพ*';®*ร :**ะร?-39-1ฯ(I*Vร*’-'®■เ*ะ^'*15--^เ03#ร!* **********'ห!*\",*'••'เ^-*^เ*~\"\"เ?^-เ.^•7*-^’-หเฟ*เ-** “เฅ็ลมา! ” เสียงก้องรบ “ชอของหล่อนหรือ รึ,, “ ชอของเจาหล่อน ” เสียงก้องตอบ ฉินนึกว่าเช่นนนแหละ ” แก้วพี่ลิปหวเราะอีก ส่วนเสียงก้องก หวเราะตอบ ชื่อช่างเพราะนี่กระ สมกับชื่อแม่เทพธิดานอร์เว เก็ลมา! 4 เปนชื่อแปลกหู ไม่ใช่เช่นชื่อชาวกังกฤษก็จริง แต่ทว่าพี่งคูเพราะส อย่างยี่งเฅ็ลมา!,’เขาหยุต'แงส*กกรู่เมื่อกล่าวกำนี่ออกมา“มีอะไรชอบกลๆ ในเสียงนี่ กก้ายก*บเสียงเพลงมาแต่ไกล เออ! สงสไ]น*ก จะเขำไปช่ ประตูนี่ใดหรือไม่ ใ” เขาเบี่คออกเบาๆ มันต่อยเขยอนออกก้างเล็ก จึงค่อย ๆ พยายามกระชากซาอีก ในที่สุดก้องวางโกมลงเอาหำไหล่ก้นประฅ เว้บานหนึ่ง แลมือกระช]กอีกบานหนึ่งโดยเต็มกำลัง เสียงประตูเขย ทีละนอย ๆ ในไม่ชำปร ะตูกัเบี่คออกก้งใจ ไม่เห็นหนอะไรในนี่นมืดค ยกโคมขนส่องตู แลร่องก้วยเสียงก*ง ลมพ*คมาโดยแรงทางทะเล จากทางที่มา นี่นพ*ดเอาโคมกับ ปล่อยให้อยู่ในที่มืคฅอ โกยมิไค้ชํก์ชำเสียเวลา เขาลวงทา กว*กขีดไฟ1ซึ่งมีเหลืออยู่อ*นี่เคียว ขีดออกแลเอามือบองระก้งมิให้กับลงได เกมนี่น.อีก แก้วกก้าหาญชาญไชยก้าวเช่าไปในนี่5น เสียงลมแลคลื่ เก้ามาราวกับเสียงบิ1ศาจดาษเขามา คำยในก้องนี่นี่1,ปนหินช่อง ๆ แต่ตกแต่ง ก้วยผี1มือคน แลตกแต่งอย่างหำคิดกน โบราณ แต่สีงที่ปลากมากก็กือกํๆเ11พ 3 ตกแต่งเต็มดำยหอย-เปนรูปหอยทุกอย่าง บางอย่างมีรูปกก้]ยใบกหลาบ ก้ๅ ก็มืรปแหลม ๆ บางอย่างก็มีรูปกลายกำบมุก บางอย่างก็ฉายแสงต่าง ๆ

*(•-*1*IVII**1*31■^•^**\"ง*-••ะ'Vไ*■เ^1เ*เ^-*1^า7?0*4/**เ.!■ร),\"*!แแไ■เแ■ะ**^•-’81เ-**1* 0'!*-'‘XVI——I—I*—IIIแเแ— I— 1**1 แ*-■•เ^เ^X—ค-.-^17:**?I—*—6* หลายอย่างทดิคไว้หงายหนำให้เห็นช่องกลางข่างใน ฉายเปนเงาวาวรา ผาไหมหรือแพร บางอย่างก็ฉายแสงเปนสีรุ้ง ทงํ้หมคฅกแห่งไว้เบ่นรู คุ,ท่าทางเหมือน'จะค้คลอกมาซากสมคแบบ&ะไร - มีรูปควงดาว - ดอกกุหลาบ, คอกทานดวัน, รูปหำใจ, รูปหอกไขว้วัน, รูปเรือไฟ, แลเกรี่องอาวุธด่าง ๆ วัดไว้โดยประณีต เซอวิพี่ลิปเดินช้าๆ มีความพอใจในสีงทื่ไค้พบ-ไนขณ เขาพิจารณาคโดยเลอ็0ดลออทุก ๆ แบบ นึกขบขนในการที่แต่งถางคงามเช่น “ กงเปนที่เกาสำหรบสีก็การะบชา ” เขากิคในใจ “ ในเมืองนอร์ ข นี่คงมีที่วันลึกวับชอบกลอะไรต่าง ๆ แต่คูไม่เกี่ยววับสาสนากวิสเ ไม่เห็นมีกางเขนวักวัน ” เขาพดถก ไม่มีกางเขนอยู่เลยวักวัน แต่มีรูปพระอาทิตย์ต่ พระอาทิตย์ตก พระอาทิตย์ขน พระอาทิฅย์ทรงกลดมีร*ศมีสร่าง ตงแ จนเล็กเท่าหำเข็มหมุด “ เสียเวลาบวยการเปล่า! ” เขาพึมพำ “ ทุกวันนึใกรเขาจะ ชองเช่นน เอาไว้ให้แก่กายายแกหละดี ทุกสิ,งที่ทำไว้นึสำ,หรบเบน บชานบถือเท่ เนนํเอง ’3 โดยความเอาใจโล่อย่างยื่ง เขาเดินต่อไป เข่าตรอกนั้นอ ทำไปจนในที่สดมาถึงห็องใหญ่ซึ่งคูเหมือนทางเล็กๆ จะออกมาวิวมกันอ ที่ฅรงนี่นตกแต่งวัวยหอยสีชมภ แลดอกไลแล็ก เปนรูปดอกกุหลาบแลใบ รบวับแสงโคมที่ถือไปดแวววาวงามเปนอย่างยี่ง ในทีแรกเซอวิพี่ลิ ๑*0

แสงสว่างที่ฉายออกมาจากทางหนึ่งในที่เปในกลท้างหนึ่งซงเขาย'งมิใต้เขา ไปคู ในที่สดแสงสว่างที่ฉายออกมาน8นส่องสว่างไปที่หอย แล้วฉายกลบมา แปล๊บเขาตาทำ,ให้เขาสด้ง แลเอาใจใส่ทึ่งมาก หว่าไปทางนํ้น,เขาหยด'แง มีใครอยู่ในหืองยาวนํนกระมัง ใครทีเขามา กระทำสกการะบชาก็จะเปนไค้ ใครทีเอาถานึ่เปนที่อาไศรยของเขากระมั บางทีจะเปนที่ส่องเสพย์ของพวกโจรเหล่ารายก็จะเปนไค้อีกทางหนึ่ง เขาเงี่ยห พงโดยรอนวน แต่ไม่มีเสียง ถึงกระนึ่นึ่ด้องหยดนึ่งอยู่นานวาวสองนาทีเต จึงไค้หว่าอกหว่าใจกล้าหาญเดินต่อไป โดยความต้องการที่จะสืบเหตุอศจรรย์ ให้ได้กระจ่าง ทางเล็กทางนเตยกว่าบรรดาทางทุกทางที่ไปแล้วหมด ขณะที่เดิน ฅํองถอดหมวกแลกไ]ศีร์ษะ พอยกศีรืษะชั้นอีกทีหนึ่ง รู้สึกว่าไม่มีอะไรมัดข แล้ว เพดานสงขั้นด้งเก่า เขาเหลียวคูรอบ ๆ รู้สึกว่ากงฟนที่มันมักค 'ที่หนึ่งเปแแน่ แลฟนที่ไม่ใช่สำหรบคนมีช่วิครือาไศรยอยู่ด้งเช่นที่คาดไว้ เปนที่สำหมับคนกาย หืองที่ยืนอยู่นไแปนห้องสี่เหลี่ยม แลตก งดงามกว่าบรรดาหืองที่'ไต้เห็นมาแล'วทงสน ทางด้านตวนออกมีแท่นนชา!.ปน หินใหญ่ แลตกแต่งติดหอยเค็มไปทงนน ขางบนแท่นมีกางเขนทำด้วยไม้ดำ เปนมันขมับ แลเลี่ยมงาสมักเปนลวดลาย ขำงหนำแท่นมีตะเกยงแคง ทุ จดล!ๅ สว่างอยู่ ๑ ๘ น:'

เวลานึ่เรื่องแสงสว่างเปนอ'นทราบได้ช'ดเจน แต่สี่งที่ทำให้ ทงมาทกกอสี่งที่อยู่กลางฟนโลง - ขางบนโลงมีพวงมาสย่ทำคำยคอ หอมเลิศเปนดอกไม้สีแคงเขไ หอยซึ่งฅิคอยู่คามฝาส่องแสงแวววาว กาง ดำวางอยู่ช่างบนยืงทำให้หํองน8นซึ่งเยือกเย็นใจทวีขั้นอีกเบ อะไรเงึยบสง*คฟนบาชัฏ มีแต่เสียงนาหยดณะที่ไหนที่หนึ่งในบริเวณน8น ย็งกว่านนเวลานเขารู้สึกคนว่าอยู่ก'บศพอ'นเปนสี่งที่ทำให้หวาคกลำ ถึงก โคยกว 'เมทื่อยากทราบเรื่องราวให้ช'ดเจนจึงเดินเช่าไปใกล้แลพิจารณาค นั้'น่ถึงหากจะเบ่นรุบ่โลงก็จดิง แค่คลำยแท่นหินม ไกกว่า เขากไลงคพวง อ*นจํคทำไว้โคยประณีฅ ในท้นใดสดุ้งลอยทงคำถอยหล'งออกมากโวห รองคงขั้น เคยบ่ลาคใจ บนหล*งโลงนนมีหินสลํกตวย์กษรไว้ว่า “ เต็่ กงจะเปนชื่อใครกนหนึ่งที่ถึงแก่กรรม - ไม่ใช่ชื่อหญิงสาวอ กนซึ่งพบในเวลาเที่ยงกืนนึ่น เขารู้สึกโทม น*ศมาก ในช่อที่การซึ่งค กลายเปลี่ยนแปลงไป - แม่สาวสวยบริสุทธผ้'น!น่เปนเหตุไร'จึงไค้มาซุ่ม อะไรอยู่ก'บศพ ความคิดเช่นนึ่ ไม่ชอบกลเลย ทำให้รู้สึกไม่ใก ร่มีกวามศข เชื่อแน่ว่าหญิงสาวสวยผ้นึ่น ไม่มีเหฅุเกี่ยวช่องอะไรก’บศพ คำเ เช่ามาพบอโมงคอไเโบราณเช่าเอง เค็ลมา! คงเปนชื่อหรือยศศกดอะไรขอ เช่าหญิงนอร์เวที่ล่วงลํบไปนานแล่ว ถึงกระนนกางเขนมาอยู่ที่ คะเกียงแดงเล่า ใ ดอกไม้เล่า ใ 1ชิ0 0

เขาเหลียวครอบ ๆ เปนทีถาม เหมือนหนึ่งว่าหอยซึ่งตกแต่งไว กำแพง มืปากอาจกระซิบฅอบไค้ แต่ก็ไม่มีอะไรที่อาจตอบไค้ ของอนเปน เครื่องสกการะบูชาคเหมือนจะจองเขม็งนึ่งอย่ มีกล็นเครองหอมอวนอบ ตระหลบพุงไป แสงหอยมกก”บกรวดทรายเหมือนกับจะเข*’าฅา ทำให้เออรี- ริงฅ่นเวียนศีรื่ษะเกือบสลบ - รีบหาทางออกให้พ้น-จากทื่นึ่นโคยเร็ว อยู่ตรงทางเล็กคร่หนึ่ง สำหรํบฺให้สติยงอย่เปนปรกติเรียบร้อย จากริมผงฟะยอค แรงฅกตองหนาเย็นเยือก เขารีบเค้นหนีเสยโดยเร็ว ความ วิงเวียนย*ง์ไม่ค่อยบนเทาลง ค่อย ๆ ย่างเท่าเดินกล*ปมาตามทางที่ไป ในสมอง รุ้สึกมีความพอใจอย่างยี่งที่ไค้พบการเช่นนึ่ เผื่อลอริเมอร์กลิบมาจะ เล่าให้พง ในท'นใดมีแสงไฟสว่างจาไปตลอดทางเล็กนน แลมีเสียงร้องลิงว่ “ฮาโหล่', แสงไฟหายไปแล่วิกล*บสว่าง แล่วิหายไปแลกลิบสว่างอีก ในขณะ ที่ใกล้เข้ามาแสงสว่างก็ยี่งเปนทางขาวสว่างขั้นบนกำแพง เสียงนึ่นร้องลิ ‘'ฮาโหล่!,, แลกึกล่องอยู่'ในถานน เขาหยุคนึ่งไม่กระดุกกระคิกไหวติง เวลาที่การอศจรรย์นจะปรากฏขํ้นแจ่มแจ้ง เออร์ริงต่นเปนผู้ที่กล่าหาญ แลการจะประชไเหน้ากับสี่งปลาดต่าง นน เปนที่พอใจของเขาอย่างย็่ง อย่างไรก็ดีโดยกวามองอาจกน้าหาญ เขา เดินเขำไปหน่อยหนึ่ง-มีรูป ๆ หนึ่งรูปร่างพิกลว็งเขำมา ที่ม แสงไฟสว่างแคงกระจาย รูปนึ่มีรูปร่างเหมือนคนมาก เค้นเขามาที่เอ น้กสองสามน้าวก็หยุดศีรีษะน้มอยู่ แน้วแกว่งไต้ไปมาแลน้องกัวยเสี ๒๑

วิเวก พิลิปยืนประชนหนำดูรปร่างด้นพิกลนี่ ด้วยกิริยาไม่สคุ้งสะเ เลย สื่งน1นจะกระทำกิริยาอย่างน่ากลำประการใด เขาก็ไม่หวาคกลำ สำเกต ส็่งนนเห็นเปนคนเตย สงไม่เกินกว่าสื่พี่ต แชำขาใหญ่ดำด้นไม่สมก'บ เลกเรียวรูปร่างกลายรปผ้หญิง ในฅาโปนใหญ่แลตื่น ผมหยิกยาวหนาลงมา ประบ่าแลยุ่งเหยิงสดแค่จะเปนไป เหมือนกบว่าทงแต่เกิดมาเปนอย่างไร นน มิไค้แปรงหวีเลย เสอที่ใส่ทำด้วยหนำกวาง ด้ดเปนแบบอย่างปลาด แ ตกแต่งติดด้วยลูกบดสีต่าง ๆ - สี่งที่กาดเอวนี่นเปนขนแกะสีแคง'วิด ด้องดูเออ■รวิงต่นม*,นทำตาโปนแดง ด้วยกวามโทสะเหลือที่จะอดกลนไค้ เออร็ริงด้นมองดูคอบด้วยตาแสคงกวามเวทนา แลกาดเอาว่าคงเปนเด้าของถ โดยไม่ทราบที่จะทำประการใด ยงตรองไม่ตกลงว่าจะพูดหรือจะนี่งอยู เดินกล*,บไปพลาง แค่เด้าคนเตื่ยน8ใเมายื นกนหนำไว้ แลด้องด้งออกม เปนภาษากน ซึ่งเออร์ริงด้นจมแต่ปลายกำไค้ว่า “นี่พี!เสม” แล “แน็สตรอ “ ม',นกงพคเปนภาษานอร์เวหรอก ” ชายหนุ่มนึกในใจพลางอมยมน ขบข*,นในกิริยาซองเด้ากนเตยนน “ท่าจะเปนกิริยาผู้ดีชองเขา แต่อย่างไ เราไม่มีธุระอะไรที่นี่ กวรจะพคจาขอโทษขอโพยเสียพอเปนทีหน่อย” แลำ เขาพยายามเลือกใช้ศ',พท์ภาษาอำกฤษที่ตำ ๆ ว่าย ๆ แลร*องพุดให้ชำ ๆ ช*ด ด้อยกำ “ฉนไม่เขำใจเด้า แต่สำเกดไค้ว่าเด้าโกรธ ฉํนมาที่นี่โดยเหฅ เดนฅ์ แลจะขอลาไปเดี๋ยวนแหละ,,

คำทีพคทำให้เกิดผลอ*ศจรรย็มาก เจ้ากนเตยนืนเดินเข่ามาใกล้ ห รอบฅำสามหน ราวกํบ่จะทำท่าเล้นรำ แล้วถือไต้ไว้ข่าง ๆ เงยหนาขนจอง เซอรีพี่ลิปสงเกตดหนำเขาโดยล้วนถี่ แล้วก็หิวเราะออกมาดิงกอง “ ในที่สุด-ในที่สุด ” เจำคนเตยรองคงเปนภาษาองกฤษอย่างชิคล้อย ชดกำ “ ไปเดี๋ยวน ! ไป! ท่านว่า ใ ไม่ได้! ไม่ได้! ท่านจะไปไม่ได้อีกเลย ไม่ได้ โดยมิไค้ลกเอาของ ๆ เราไป ผู้ที่ตายชิกิจงเอาท่านมาที่นี่ ! นํวมือ กระคูกขาว ๆ กว่กมือให้ท่านข่ามมหาสมทอ’นลึกกวาง! ท่านได้ยินเสียงไ เย็นเยือกแลห้วนราวกบลมหนาว ใ ร่องเรียก ร่องเรียกท่าน แลพคว่า มาม เจ้าโจรผ้ร่ายตำเอก มาจากทะเลอ'นไกลนํน มา, มาเก็บคอกกุหลาบซึ่งพึ ของพวกชาวบ่'าผืายเหนือ จริงเทียวจริง! ท่านได้ทำตามผ้ฅาย-ผ้ฅายซึ อยู่แต่ว่าย’งตื่น-ท่านได้มาในเวลาเที่ยงคืนเช่นก'บ่ผู้ร่าย แลสี่งที่ท่า ชิวิฅร์ของซีเกอรีด! จริง, จริงเทียว! ไม่ผิด ผีไม่พูดเท็จหรอก ท่านล้ ท่านล้องฒัขะโมย จงคูว่าเลือดจะหยดจากหำใจซีเกอรีคเปนหยด ๆ แลเกรี่อง เพ็ชรีพลอยที่ท่านลำ-อา เครื่องเพ็ชร์พลอยอย่างไร - ท5งเมืองนอร์เวท่าน ล้นหาอีกไม่ได้อย่างน ” คำพดอนร่อนรนของเขาขาคเปนตอน ๆ แลเบาลงทุกทีจนกลๅยเปน กระซิบ แล้ว่ที่งได้ลงย้งพึ่นโดยกวามโทมน์ศเกราใจ ตาจ้องคไฟที่ลกแ แสดง'ว่ามีความทุกข์โศรกอย่างยี่ง จนไม่อาจพูดออกมาเปนวาจาได้ ส่วนเอ ริงล้นเมื่อเห็นกิริยาเจ้ากนเตยแสดง'ว่าเข่า,ใจผิด จึงพูดดำยประณีประนอมว่า ไช๓

\" เจ้ากิดผิค ” เขาพูดตำ)ยแจ่มใส “ ฉินจะไม่ล้กอะไรไปจากเจ่ หรือฆ่าเจ้าก็คี จงค', ยื่น,มือออก “ฉินจะไม่ท่าร้ายเจ่าเพราะเห็นแก ไม่รู้เลยว่าถำนืเปนของเจ้า จงยกโทษในการที่ได้ล่วงกาเกินเจ่าม ไปหาพวกเพื่อนขางนอกเดี๋ยวน ลาก่อน ” เจ่ากนเตยยื่นมือออกม 1ตำวยกิริยาอย่างเชื่องจ่า แลทำท่าทางเหมือ ปลงใจเห็นตำเย “ลาก่อน, ลาก่อน” เขาพึมพำ “เท่านแหละที่เขาพคกน-ถึงกน ก็ดี-ลาก่อน; แด่เขาไม่ย*กไป-ไม่ไป, ไม่ไปเลย ท่านก็กงจะไม่ผิดอะไรไป กว่ากนอื่น แลท่านไม่ทำร้ายซีเกอร์ดจริงหรือ ใ,, “แน่ทีเดียวตำเจ่ากือซีเกอร์ด” พิลปพุดพลางห,วเราะพลาง “ฉ รู้สึกเสียใจมากตำจะทำร้ายเจา ” “จริงหวือหน้ะใ\" เจ่ากนเตยกล’บย้อนถามโดยไม่ใกร่ไว้วางใจ “ด ทื่ท่านบอกความจริง แด่ย*งมืสี่งอื่นซึ่งจริงยี่งกว่าตาอีก - บนดิน, ในนา, แลม่นพูดถึงท่านอย่างปลาดที่สุด ฉินรู้จ่กท่านด หลาย ๆ บี1มาแล้ว - ก่อนที่ฉนจะไค้เห็นท่านนอนตายอยู่ในสนามรบ แลเจ่ กนผมตำ ๆ ว*!ลกีรีไค้ควบม่าไปก*’บท่าน ไปที่ว*ลชิอล์ลาแลจริงซี ฉินร ก่อนนน แลท่านก็ร้จ่กฉิน เพราะฉิน พระเจ้าแผ่นดินของท่าน ท่านเ ชองฉิน'ซึ่งเปนขบถ - ไม่ใช่เปนกนจองหองเปน■ชาวอังกฤษอันสมบูรณ์ม เช่นน ”

เออร์ริงฅนสด้ง ซีเกอร็คกน■น-ตามทีเขาเรียกตนเอง - รู้ถึงชาติภาษา แลทรพย์สมบัติชองเขาได้อย่างไร เช้ากนเตยล้งเกฅเห็นกิริยาล้นตื่นปลาคใจนึ่ไค้ ก็หิวเราะเปนเชิ “ ซีเกอร์ดเปนกนฉลาด - ซีเกอร์คเปนกนกลา ใกรจะมาล่อลวงได้ เขารู้จกท่านคี แลรู้ช้กเสมอ พระผ้เปนเช้าทวงล่งสอนให้ซีเกอว์ดมีสต -พระของทะเลแลลม-พระซึ่งนอนอย่ในหิวใจของดอกไม้หอม-วิญญาณเล็กๆ ที่นํ่ง์รองเพลง อย่ในฝาหอยตลอดที่งกลางล้นกลางกืนมิได้หยกหย่อน” หยุดนึ่ง ในตาจอ.งกโดยเอาใจใส่ แล้วเกินเช้ามาใกล้ ‘‘มาเถอะ” เขาพ ‘‘ท่านตองพงเพลงของเรา บางทีกงจะบอกไค้บ้างว่าหมายกวามอย่างไร” เช้ากนเตยเก็บไต้ขํ้นชูสูง แล้วกช้กมือเรียก ให้เออว์ริงล้ พลางล้วเองก็นำหนัาพาไปถึงบ้องหนึ่ง ทลุมาจากกำแพง ณะที่นึ่ไม่มี ตกแต่ง ล้นกะไกร่นึ่าขั้นเขียวจนหนาดามพนหิน แลนาไหลหยดลงมาจ ช้างบนมิไค้หยุด โดยกิริยาอย่างรวดเร็วซีเกอรีคผล้กหินที่บิ1คทางออก ในขณะ ที่ผล้กมืเสียงล้งล้องไปทางเล็ก - ฟนเสียงช้องกล้ายกรวญกราง ประ ประเดี๋ยวสง แล้วขํ้นสูงไปจนสุดยอกเสียง เปนเสียงแสดงกวามทกช์ “พงเช้าหล่อน” ซีเกอร็ดพึมพำบอก “หล่อนบ่นเสมอ น่าสงสาว ที่หยดนึ่งไม่ได้ ท่านคงรู้ว่า หล่อนเปนบิศาจ ฉนเกยถามหลายกรงว่าหล่อน มืทกข์เศช้าโกรกอะไร แก่หล่อนก็ไม่บอก นอกจากช้องไห้เท่านั้น’,

1*?■ษา เออรืริงก*นจ้องดูกนเคยควย'ในตาเชิงถากถาง เสียงที่ร่องน*นม เสียงแปลกปลาคอะไร นอกจากเปนเสียงลมพ*คแรง เข*ามาช่องเล็ก ๆ ซึ่งดัน แยกแคกออก แค่ไม่เปนประโยชน์อะไร การที่จะอธิบายให้รู้ความจริง “บอกหน่อยเถอะ” เซอร์พี่ลิปพคเรียนๆ“นี่บ้านของเจ เจ*ากนเตยคอบโดยโกรธแก่นอย่างที่สด “ บานของฉัน บานฉัน ทํ่ว์ทกหนทกแห่ง บนเขา, ในบา, บนล้อนหิน แลตามริมผืงทะเล วิญญาณฉ้น อย่ระหว่างพระอาทิตย์ก*บทะเล ชีวิตร์ฉันอยู่กิบเต็ลมา! ” เต็ลมา! นี่บางทีจะเปนเก่าเงื่อนแห่งการอ*คจรรย์ไค้ “ ใครเปนเฅ็ลมา! ” เออร์ริงค*นรีบซํเโ!ถาม ชี'เกอร์คหำเราะก่งก*อง “ท่านคิดหรือ'ว่าฉันจะบอก'ให้ ’ เขาร’อ “ ท่านคือกนหนึ่งในจำพวกที่แขงแรง แลดร’ายที่สุด ซึงคงจะค*,องพยายา ไชยชนะส์งที่พบให้ไค้ ผ้ซึ่งริกซองสวยงามทุกอย่างที่อยู่ภ เอาไป ถึงจะเลือคตกน่าตาออก ท่านก็กงจะเอาไปให้ได้! ท่านคิดหรือว่าฉิ จะเบี่คประฅูห่เองเก็บของ ๆ ฉันให้แก่ท่าน ไม่ได้นอกจาก-” เปลี “ ท่านจะทำอะไรก*บเต็ลมา หล่อนดายแล้ว ” แล้วยๆไค้ชนชพ*นศีรษะ จนแสงสว่างกระจ1ยออกราวก*บห่าฝนแลร ก่งโดยความโกรธ “ไป, ไป แลอย่ารบกวนฉัน ฉันย*งไม่ควบ-เวลาย*’งไม่มาถึง เปนเหตไ จึงรีบรวิปีนให้สนสดเสียเร็ว ไป, ไป ฉันส่งท่าน ปล่อยให้ฉนอยู่โดยคว ฉันจะฅายในเวลาที่เก็ลมาบอกให้1ตาย แค่จะไม่ตายจนกว่าหล่อนจะบอก,, เคป็๖

แล้วเขาวี่งไปดามทางแคบ เลยหายไปในห่องสุคทางโนนมีเสียงส ร่องไห้ ซึ่งโหยหวนพงว*งเวงวิเวกใจอย่างยี่ง ยืนคลึงร้สึกคล้าย ๆ ผน เออร์ริงด้นสด้งฅี่นจากภวง์ก์โดยลมซึง เด้ามา ที่'อันปลาดแลชอบกลอะไรเช่นนํ้ มี!กรอังจะเกี่ยวช*องด้วยอีกหร ทีแรกหญิงสาวสวยนึ่น รองมาคือโลงอันแปลกปลาคน แลมาอัด'นมีอัายกนบ* อะไรเติมเชามาอีก ชื่อเฅ็ลมานึ่นเปนอะไรจึงมีใครเกี่ยวขอ์งน์ก ใ ยืงค ก็ยีงพิศวงยงขั้น เขาเปนกนที่ชอบเห็นอะไรแก่ฅาเอง ดีกว่าที่จะพงคนเ จะพดคามจริงการที่ได้พ้งเล่าเรือง เปนการธรรมดาไม่แปลกปลาคอะไร ด้งเช ที่ได้เห็นแก่ตาเอง พงเล่านึ่นบางทีกนเล่าก็ติคนี่แก่งโน่นเติมนํ่น เช ทอใยอัวให้เปนผ่านุ่ง เนอเรื่องซึ่งจะจริงอังมีอยู่นิดเคียว ผ้พ้งพิจารณากวามกลาดเคลื่อนไป เออร์ริงด้นฟนกนที่ใม่ใคร่เชอเรื่องซึ่งกนเล่าให้พง เช่นกร ไห้เกยอ่านหน*งสึอเล่าเรื่องว่า เมึ่อด้นเด้าร*อยบื่มาแล้ว มีกนเรือกนห พบกนเสียจริคในถาฅามหุบเฃาชายทะเลแห่งหนึ่ง เขากลบหํวเราะเยาะไม่เ ถือ แก่อธิบายเหตุผลว่าเหตุไรถึงจะไม่เปนจริงด้งเช่นนึ่นก็ไม่ได้ เช่าเองแล’ว ออกทำให้ปลาดใจแลขบอันมาก ยืงกว่าน1นรู้สึกว่าทึ่งมาก อย ด้นขอกวามให้ไห้เลอียกลออ พอมาถึงหุบเขาอัางนอก เขาวางโกมลงไว้บนห็ง ฅามที่ๆได้หยิบเอาไป แลก*าวกลบลงมาหาแสงสว่างของกวามศุขอีก ลมพ*คแรงอัดเวลานึ่น เสี ไอ(ภ)

ลากรองเพลง ไพเราะเสนาะโสตร์ฅามลมอากาศ มีกลิ'นหอมพุงขจรมาหลาย รอยอย่างจากทุ่งนาบาเขียวฉอ่ม จุ ออกมาถึงชายผึงพบเรือยูเลลีทอคสมออยุ่เรียบรอยในอ่าวฟะยอ ไค้กลบมาแลว เออร์ริงล้นเก็บเสั้อกลมแลเล้าของที่วางไว้ แล้วผิวปา เสียงพวกเรือคอบมา ในไม่ล้าเรือเล็กมีกะลาสีสามกนฅีกรรเชียงเล้ามา ผึงรบเจาของลงเสร็จแล้ว ก็ฅีกรรเชียงกล*บไปที่เรือใหญ่อีก ในเวลา เพื่อนท1งสามกนหาไค้อยู่บนเรือไม่ “ เจ๊ดเกฟนอย่างไรบาง! ” เขาถามเจ้าคนในเรือกนหนึ่ง “ เขาบี ขั้นไปล้นหรือเปล่า จุ ” เล้ากะลาสีท่าหนำนิ'ว “ร*บประทานไม่ได้ขั้นไปขอรบ! มิศเคอ เมอร์ ท่านแหงนดูแล้วก็ทรุดด้วน”งอยู่ในที่ร่ม ส่วนท่านอีกสองกน กรวดโยนทอยกองเล่นล้น แลหิวโหยล้นทุกกน พอร*บประทานเสร็จแล้ เรือกล*บมาท*นที ” เออร์รืงล้นห’วเราะในล้อที่ความพยายามของลอริเมอร์มิได้สำ มิไค้แสดงกิริยาปลาดใจ กวามกิดของเขากำลงคิดถึงอย่างอืน แลวจึงถามฅ่อไป อีกว่า! “ กนนำร่องของเราอยู่ที่ไหน ใ ” “ร*บประทานวลดีมาร สเวนสนหนะรืขอรบ เขาลงไปในห*องของเขา พอทอดสมอเสร็จแล้วเขาว่าจะไปหลบสกงีบหนึง ’’

หละ‘'ดี ถ้าเขาขืนมาบนดากพาก่อนขำ จงบอกว่าอย่าให้ขั้นผั้งไปทำ อะไรหมคจนกว่าขาจะไค้พบ เมี่อกินเข้าเข่าแล*ว ข่าอยากพูดอะไรถ้บเขาสก อย่างหนึจ่9 ง ด; เ*' V ขอริบ ” ค้ เมื่อส*3เสร็จแล้ว เซอริพี่ลํปลงไปในห*องของเขา บี่ดช่องหนำต่า กวะจกเสีย เพื่อให้พ้นจากแสงสว่าง เวลาน1นเกือบสามยามแล่ว เปลั้องเครื่อง แต่งฅว ก็ทอคฅวลงนอนแต่เบา ๆ ทำทางไม่ส้สนุกรื่นเริง รู้สึกอ*คอกอํคใ ในทีสุดเมือไนตาค่อยหลบจวนจะเกลม ว้สืกได้ยินเหมือนด้งเสียงนำหยดในถ้า แลเสียงริองของซีเกอรื่ค ในขณะที่เสียงกลื่นกระทบเรือยเลลีรู้สึกเหมือน ชื่อเฅ็ลมาในระหว่างเสียงกลื่นนํน แต่แว่วเสียงนึ่จนหลํบ. 1ยึ0สิ่

บท ๓ “ ชอบกลจริง ” ลอริเมอร์พดพึมพำด้วยเสียงโกรธแคน ในภาย ต่อมาเจ็ดช่วโมง เมื่อเออร์ริงด้นพรวดพราคเขำไป'ในห*อง “เพี่อนเอยจะบอ ให้ร้ล้ว มีอยู่บางสีงที่กวามลไ]พ*นธมิฅร์ของสหายจะไม่ยืนยาวก*น น?'ไสวมกางเกง'ใส่เสอชํ้นในอยู่เท่านํ้นเอง แลแกอวคคึกลำเข'ๆมาท กลาทาญ ถึงแกจะได้ไปต*,คเอาดวงพระอาทิตย์มาชนหนึ่ง แกก็จะด้ยิ จนกว่าเขาจะแต่งล้วเรียบรอยปรกติจึงจะ1คว9 9รเล่า “ อย่าโกรธชงไปเลยเพี่อนเอ์เอยอ!ว์ริงล้นหวเราะ “ จงสวมเสิอ ช8นนอกเสียแล้วกอยพี่งดู ล้นย*,งไม่อยากจะบอกเล้าพวกเหล่าน1น ด้ว ซกถามแต่เรื่องหล่อน ” “ออ ในเรื่องนี่มีหล่อนอวยหรือ'?'’ ลอริเมอร์ลืมคาโพลงรีบถาม “ นี่แน่ะพี่ล ล้นคิดว่าแกเกยร้จึก่แลเห็นหญิงมามากพอแล้ว ” “ นี่ไม่ใช่ผู้หญิง ” พี่ลิป'รีบตอบทันที “ ไม่ใช่เปนเช่นเคี ที่ล้นเคยเห็นมาแล้ว นี่เปนเล้าของบา, เล้าของทะเล, เล้าของพระอาท ชีวิตร์ของก*นไม่ทราบว่าหล่อนกินอะไรอีกล้าง ” ลอริเมอร์ล้ดล้านห่ามปราม-ขนด*,'ายกิริยาอย่างเศร้า ๆ “อย่าเพ่อต่อไป-อย่าเพ่อก่อน” เขาวิงวอน “กนทนไม่ไทว ไม่ไค้จริง ๆ กอนที่จะเรีมตะงล้นไค้ล้ายกนพี่งก็หาวนอนเสี ดาด

ของทะเลละ ชองพระอาทิตย์ละ-อะไรต่อไปอีกเล่า แกนี่เต็มทีเสียแล้ว ไค้ดีทีเคียว ว่าแกไม่โซ่กนที่แค่งเรื่ องราวจากความจริงให้มาก ” เออร์ริงลันห้วเราะ แลมิไค้แสคงกิริยากระตากอาย เล่าเหฅซึ่งเกิคขํ้น เมอเชานต่อไป ลอริเมอร์พ้งโดยเอาไจ'ใส่ ริมผีปากเผยอนิด ๆ เปนทีเหมือน จะยม แต่เก้าหน้าบง พอไค้พงเรื่องราวจบแลัวเขาจิองคุหน้าแลำถามว่า “ นี่ใม่ใช่เรื่องนิทานไม่ใช่หรือ รุ ” ''‘เรื่องนิทาน” พิลปรองลัง “ชิ, นี่แกนึกว่าลันชอบเรื่องเช่นนี่นหรือรุ “ยำพูดไม่ได้” ลอริเมอร์ฅอบ “ถึงหากแก'จะไม่ใช่เปนกนที่มีนิส่ เช่นนี่นก็จริง แต่ว่าอาจเปลี่ยนนิลัยไค้ ชอบกลจริง การที่ได นอร์เว-ในเวลาเที่ยงคืน พบหญิงสาวก้นปลาคออกมาจากถาแล่,วลงเรือหายไป ผู้ชายซึ่งกล่าหาญเช่าไปในถา พบ [ลง แลฅกใจกลำกลับมาพบเจำกนเตยถือได้ ลกแดง แลพูคอะไรต่ออะไรพล่าม-ซึ่งเปนธรรมคาของกนเสียจริตที่จะทำ นี่น-แล้วร่องวื่งหนี่ไป ส่วนเจาผู้ชายกนกลัา กลับมาจากถา แลก'ลับมาบ เล่าให้เพื่อนฝูงพ้งโดยหำเสียว่า เขากงปลาดใจ แต่มีกนหนึ่งที่มิไค้ปล คือตำลัน โดยเหตุนี่แหละเปนการยากที่จะวินิจลัยว่าแกไค้เปลี่ยนน “กนก็ใม่เห็นทุกข์” เออร์ริงลันอธิบาย “อย่างไรก็ดีเรื่องนี่ ว่าเปนเรื่องจริง . ขออย่างเดียวแต่ว่าอย่าไปทำปากโบงเล่าให้ใครพงต่อไปคืถ เล่า ร้ลันเพียงสองกนเท่านี่ - ” ส)®

“ ไม่ยอมให้ใครเข้าไปในที่อยู่ของแม่นางเทพธิดาที่มาจา เทียวหรือ ใ ” ลอริเมอร์พคสอดขน'ข้า \"I พี่ลิปพูดต่อไปโดยมิได้เอาหูพง “ เมื่อกินเข้าแลำก่นจะฅ่ย ว้ลคีม-าร์ สเว็นส*นคู บรรดาพวกที่อย่ในแถบนั้เขาร้จำหลายคน เช บนคาดพากไแล่นก่อนเถอะ ถาก่นให้สํญญาเมื่อไหร่ เราจึงค่อยไปซกถ ลอริเมอร์ยำมีสีหนำแสดงว่าไม่พอใจ “ มีคีอย่างไร ” เขาถามดำยเสี หาว ๆ “ ถึงหากเรื่องที่เล่าที่งหมดนํเปนเรื่องจริง แกก็จะตองม อะไรคำยเห็นว่าแกควรที่งแม่เทพธิดาผ้นึเสียหรือจะเรียกว่ายย่า หล่อนจะทำอะไรก็ช่างหล่อนเปนไร ที่แกเอาตำเข้าไปยุ่งคำยเช่นนํมีกวา ประสงค์อะไร ใ ” “เปล่า,, เออร์ริงก่นอธิบายหนำแดงทินที “เปล่าจะบอกให้ร เพราะกนฉงนพิศวงใจนำเท่านน อยากจะรู้ว่าหล่อนเปนไกร-เท่านนเ อะไรก็ไม่มีอีกหรอท ” “ แก'จะรู้ไค้อย่างไร ‘ไลอริเมอร์พูคพลางแปรงผม “มีข้อสำ ที'แกจะอธิบายไค้'? ก่นไม่ใช่เปนหมอผีหรืออะไรสำอย่างจะไค้มีกวามคิด รอบรี่ถึงเหตเช่นนนไค้ ก่นนึกสงสำนำว่าจะเปนอะไรต่อไปอีก ใ ” “เปล่าไม่เปนอะไร ไม่มีอะไรจะเกิดขน” พื่ลปหำเราะ “คามที่ บอกแกแลำ หล่อนว่า ๆ เปนชาวบ้านนอก แน่ะกระดี่งสำหรํบกิน แล่ว เร็วเข้า กนหิวเหลือทน ” ๓!®3

แล*วเขาปล่อยให้เพอนแต่งฅัวให้เสร็จ เดินกล,นเขาไปไนห*องซาลูน พบเพื่อนอีกสองกนคืออาเล็กหรือกามที่เขาเรียกว่าแซนที่ แม็กฟาแสนกบ ดเปร๊ส ชื่งเปนเพื่อนนกเรียนมหา'วิทยาอ๊อกสฟอร์คกํว่ยกิน—เบี่ยร์รีเบ่นคนชาว ปารีส แต่ทว่าไม่พอใจที่จะอยู่ในประเทศอัานเกิดเมืองนอนของตน จึงมาอยู เสียที่เมืองอังกฤษ ชายหนุ่มที่ง์สองกนนึ่รูปร่างอักษณะกรงอั เปนกนสูง ข*อลำแบบบางแต่ว่ากล้องแกอังสะสวย - ดเปร๊สรูปร่างล้วนเ ข่อลำลำอัน แต่ไม่มืที่ฅรงไหนในรูปร่างที่จะว่าสะสวย คนหนึ่งมืกิริยาท เชื่องช*าพูดน*อย-ส่วนอีกกนหนึ่ง เปนกนที่อยู่สุขไม่ได้ พดเกือบไม่ใ แลมืความจองหองในข่อที่อัวร้ภาษาอังกฤษ แมืกฟาแลนเปนกนที่มืกิจเกี่ย โรงสวคในแมืกฟาแสน เพราะฉ,นึ่นหนำที่ของเขาย่อมล้องเปนภาระอันหน'ก ส่วนดูเปร๊สไม่มีหน*าที่อะไรนอกจากทำการอยู่ในแบงก์ฝร่งเกส มีงานนิด'หน่อย เท่าน,น แลมืความสุขเสมอราวอับเด็ก ๆ ไม่ไค้คิดถึงอันหนาอันหอังถือเ ความสุขสำราญ แต่ถึงหากชายที่งสองกนนํ้จะผิดแปลกอันใภ้งก็'จริง ส่วนน ที่เหมือนอัน “ ล้ากระนึ่น์แกไม่ไค้บี1นเขาขนไปหละ,ซ’5 เออร์ริงอันพูคพลางหัวเราะ พลางในขณะที่เข*'านํงประทานอาหารควยอัน “เพื่อนเอย พูดอะไรเข่นนนเล่าใ”ดูเปริสร!องคง “กนไม่ได้พดเลย ทีเที่ยวว่าจะไปขั้นเขา เปล่าเลยเทียว อันไม่ได้บอกเลยล้ากำว่าจะไปทำอะ ด*วยอังไม่แน่ใจกน'.อง1)ะมาว่าอันอย่างไร ลอริเมอร์ฅ่างหาก ที่อังอาจกล อันหน”กแน่นรบปากอับกำออกมาได้ ขอให้คู เราไปถึง เราขั้นผงมองขั้ ๓๓

ะ:-■า*1*^1 I — \" 11^01**30 ไปคูซิคำเมือม. หินแหลมราวฒัเข็ม แลสฺงทํสก เขาเจ๊คเค บา ชึอ กไม่รู้-สูงชินราวก้บ็โ รงสวคกาฅอแรล ก้องฟนส้ฅว้ที่มีบ็กจึงจะขั้นไปไ ไม่ใช่พวกที่มืบกก้กกนเคียว ลอริเมอรืไม่มือะไรนอกจากหํวเราะแก้วหาว เท่านี่น เขาพู'กว่าวนนี่ก้นเห็นจะข็นไม่ได้ ขอชอบใจพวกแกมาก แก้วเ พระอาทิฅย์กัน เออ! สวยเหลือเกิน” “แซ'แคี แกเห็นอย่างไรกับเขาก้างเล่า?” เซอร์พี่ลิปถาม “ ไม่สู้ชอบก้ก ” แม็คฟาแลนคอบสน ๆ “ ส้พระอาทิฅย์ดกที่สกาเย ไม่ใด้ก(ค้รึกก่รึงหนึ่ง งสวสยวไยมไ่มหย่อหยกอทกิทีจะ่ไดจ้ะแไลดเห้แ็ลนเพหร็ะนอพารทะิอาตทยิ์ตกย้์บกเส้นบสเกู้ อย่างไางดกี็คีเปา เนสืีง่ไงมไ่มใ่ชใ่ชเ่แปเนธรรมดาแ!!1ปเลกปๆ เลาดอคย?'!ู”่ “ออแน่ลาซี” ลอรึเมอร์ผู้ซึ่งพึ่งจะเดินเขามาเห็นค แปลกปลาคทีเคียว ก้นนึกอยู่เหมือนก้น ซอนี่าชาก้วยเถอะน่าพ ปลกก้นให้ลกขั้นแต่เช้า วไเนี่กะโปรแกรมอะไรก้าง ” ดกปลาเล่นตามแอ็ลเฅ็น ” เออร์ริงก้นตอบโดยหน‘กแน่น เ; ก้นชอบที่สดทีเคียว” ลอริเมอร์พูดพลางจิบนาชา “ กันเป หื่น*บว่าตกปลาเก่ง ก้นถือก้นเบ็ดไว้แก้วลืมกระตุก พอเก้าปลากินเห ไปก้นแก้ว ก้นกระตุกขั้นมามีแต่เบ็ดเปล่ า ทงปลาแล ก้วกัน ก็ มีกว อย่างยื่ง ” “ แลเย็นก้นนี่ ” เออร์ริงก้นพูคต่อไป “ เราจะก้องไปเยี่ยมเยีย เก้าเมืองตอบแทนบาง ท่านมาเรือเราสองกรงแล่ว เราก้องจำฟนไปทีเ เหื่อไม่ให้เสยสมบัฅํ” ๓๔

“ผ่าซี!” ลอริเมอร์พึมพำ “ฅาเจ้าเมืองอวนกนนั้ ดแกช่างมีกวามศขเสียจริงๆ วิงๆ” ดูเปร๊ส รองดง “ แสดงให้เห็นว่ารื่นเริงพอใจในประเทศนอร์เวน ” “ เขาไม่ใช่ชาวเมืองน ” แมืกฟาแลนสอดขั้น “ มาจากยอกไชร์ค่าง หาก พงจะมาอยู่เมืองนั้ไค้สามเดือนเท่านํน รง์แทนที่เจำเมืองกนเก่ เที่ยวฅากอากากี ” “อย่างไงๆเขาก็เปนคนดีอยู่,’ ลอริเมอรถอนใจ “เม่นกนแบบบาง ลูกชกเช่าสํกทีหนึ่งก็กงลมผาง ” “ กนเชื่อว่าแกกงขั้เกียจชกกบใคร ” แมีกฟาแลนช่ดคอขั้น ลอริเมอร์ยมอย่างอ่อนหวาน “ ขอขอบใจแกมาก ก่นอาจพูดไค้ว่า แกพูดถูก ก่นไม่เห็นว่าเปนสงที่ควรมีก่าราคาอะไรเลยสกนึ่ค ในการที่ ท่าทางชกกบเขา ทงไม่มืใกรที่'จะข อให้ก่น'ชกฅีกัวย ไม่มืใ กรอยากให้ทำเช่น นึ่น เพราะฉนึ่นก่น'จะทำค่วยเหตุใด ” “แกอยากช่วยกไเทำการไหม ใ,, แมืกฟ่าแลนถาม “ โอ๊ย ไม่อยากเลยเทียว กวามคิคเหลวไหลอะไรเช่นนึ่น ช่วยแก ทำการ-ธุระอะไร ใ กไเไค้ริบผลประโยชน์อยู่เดี๋ยวนึ่ถึงปี'ละห็ๅริอย กูณแม่ไม่มีแล้ว (นี่เปนสี่งที่ย่งฅองหวํงอยู่อีกนาน เพราะก่นช แก่นํก) ก่นจะไค้เพ็มเติมอีกบี'ละห็าพน - เท่านึ่ก็พอสำหรืบชีวิตรื โกยกวามศุข ไม่ตองทำมาหากินก็ไค้ กังเช่นตัวก'น์ฉนึ่แหละ พอทีเดียว ๓&

การใช้จ่าย ธุระของแกม*นผิดอัน แกจะต้องเปนกนที่สอนสาสนาดีค จะสงสอนแนะนำฝูงกนที่หลงผิดกลบมาหาทางดี แกจะไปเตรียมที่ทางใน สวรรค์ไว้สำหรับเขา นี่แน่ะ นี่แน่ะ นื่งๆ ก่อน-อย่าวุ่นวายกบก เทศนานิคหน่อยเท่าน8น - แลำพวกที่หลงผิดต่าง ๆ น่น จะเรียกอั สว่างแห่งโลก - ยงง็นไม่ใช่รึ ใ เมื่อแกลาไปจากโลกนแลว - เปนธรรมคา จะต้องคายทกๆ คน-เขากงจะแกะหินอ่อนเปนรูปงคงามอย่างทสุด วางลง ฅรงผงศพสำหรับเปนที่รฤก แลสอักชื่อแกไว้คำยอัวอักษรประณี งดงาม ฟนการดีที่งสํ้น บางกนก็ชอบ แต่ส่วนตำอันไม่ชอบเลย” “ แกชอบอะไรเล่า ใ ” เออร์ริงอันถาม “ แกจะอัองชอบอะไรน อักอย่างไม่มากกนอย ” ‘‘อา! เพื่อนเอ๋ย!” ดูเปร๊สสอคเขำไป ‘‘ปารีสเปนที่ๆ แกกงจะอ ชอบแน่ แกควรอยู่ในปารีส แลำแกจะไม่บ่นเปนทุกขถึงตำอีกเลย” “ มีศพมากน*ก ถูกลอบฆ่าบำงละ ฆ่าตนเองบำงละ ” ลอริเมธรีตอบ “เมื่อพูดถึงเรื่องโลงแล่วย่อมต้องน้บ'ว่าเปนบญญาอ*นเฉลียวฉลาก ชอบที่แกเอาโลงผีมาทำเปนโ1ฅ๊ะกินแขา ” “ อ'อ แกหมายความถึงพวกอัปเหร่อหน์ะซิ ใ ” ดู'.ปร๊สพูคอ “ จริงซี เจำพวกใส่เสออัวยกระสอบบาน แลเอากระโหลกดีรีษะผี ดีมากเทียว อันจำไค้ โต๊ะที่ตง็ของเลยงมืรูปร่างเหมือนโลงผี ” ส)*)

“ ให้ฅกนรกซ! ” แมีคฟาแลนพึมพำ “ น่ากลำ น่าเกลียดอะไร เช่นน่น ” พอเขาพูดถ้อยกำเหล่านํ้คำยสำเนียงอย่างผิดกว่าธรรมดา ขาดกำล ดูเปร๊สเหลียวดูทก ๆ หน่า แลถามว่า *. “ พ่อเพื่อนแม็กฟาแลนของเราว่ากระไรหนา ” “ เขาพคว่ากงจะเปนการน่าเกลียดน่ากลำอย่างยึง ” ลอริเมอร็ทวน ให้พง ดำยสำเนียงหนำหาวกว่าแซนดี “คือที่แกพูดถึงโลง, ศพ, กระโห หรืออะไรต่ออะไรเช่นน่นลำนเปนการน่าหวาดกลำทั้งสั้น ” “บูโท1 ดีไม่เบา', ถ้องทำให้เราหำเราะถ้ากเลียอีก-อ้ายเรื่องร*อง หรือหวาดกลำ เปนรไประคันไค้ว่าไม่มี -มืเด็กน่าเอนดู๊น่าเอนคกนหน หยิกเปนลีทอง ปากเล็กฅาหยๆ อยู่ในกระสอบบานนํ้น หา!หา! ด่างกน ต่างจูบก*น “ คันเห็นว่ากววเดินแบบการศพตามอย่างของคันดีกว่า ที่จะจูบเด็ก ในกระสอบบาน ” แซนดีพูคดำยเลียงแสดงว่าหวาดกลำ “กิคถึงเรื่องนีขั น่ากล*วน'ก ” “แต่เห็นไหมเพื่อนเอย,, ดูฟร๊สอธิบาย “แกกงจะไม่ไค้ร*บอนญาก ให้ทำเช่นน8น เวํนแต่จะอนุญาตให้จูบเด็กในกระสอบบืานเท่านน จงนกถ การผิดแปลก ” เออร์ริงอ้นผู้ “ ในเวลานอย่าเพ่อพูดถึงเรื่องพวกสไ)เหร่อเลย ” รีบร*บประทานอาหารให้เสร็จโดยเร็ว เอ่ยคัดกำน?น “สมควรเวลาที่เราจ ดา (3า)

คองจคเฅรียมเครื่องกกปลา'ไว้!ห้พจ้อม กันจะไปพูคกับกนนำร่องเส แลวเขาเดินไปกบลยรึเมอร ผ้ซึ่งกระทำกิริยาเสงยมหงิม มิไค้แ ให้เหนว่ารอน7นมกวามก7ะหายอยากทราบเรึ่องราว ซึ่งเพื่อนเล่ เชานี เขาไอ้พบกนนำร่องวํลคีมๅรึ สเว็นสํน์กำล่งยืนพิงอยู คาส่ายไปตรวจคราดูคามท้องพา เจ้ากนท้ายคนนึ่เปนกนชาวนอร์ สงใหญ่ แขงแรงท่าทางมีกวามกิคตรึกตรองมาก ฉลาดเฉลียว ในคาคม ผมสีก่อนขำงคำมีแซมเทาท้างเล็กนอยเปนลก ๆ มาบิ1ตหนำผาก ใจกอน*นํ กนทบอกอยู่ชดทีเดียวว่า ทำการงานแชงแรงมิได้เลียจกจ้าน คนไม่มีบุฅร์ภรรยาหรือพี่นองญาติส่กกนเคียว สีงที่เขาร*กใกร่มากคีคี เซอ■รพิ1ลิป เออร่ริงท้นจ่างมาเปนกนท้าย ท้วยในทางแถบสีนประเทศ เขาไม่ทราบร่องนา เพราะฉนนการงานอะไรในส่วนเรือยูเลลี คองมอบอยู่ใ กำมือของเจ้าคนนำร่อง'แท้งสิน พอเห็นเออร์รึงท้นก*,บลอรึเมอรึเด เขาเบิ1คหมวกกำน์บด*วยกิรึยาอ*นเการพการวะแสดงความนํบถือ พี่ล้ปยนบ ส่งให้ตำหนึ่ง แล*วเอ่ยถามช่อกวามทนที “ขอถามหน่อยเถอะ สเว็นสํน มีหญิงสาวๆ ที่โบ๊สกอปหลาย หรือ?” เจ้าคนท้ายเอาบุหรี่ออกจากป'1กแลวเอามือลูบหนำผากอย่างคิด ครองมาก “ จ้บประทานช่อนึ่แหละขอรบ ฟนสีงที่กระผมยอมจ้บว่า ภายหล*งเขาพกขั้น “ ทางของกระผมไม่ใคร่จะพบปะกับผู้หญิงสาว ๆ ๓ต่

19)3*3* — เ■^1,^. เชื่อว่ามีอยู่หลายกน แต่-,, เขาหยดนึ่งแก่'วยํ้มพลางพูดต่อไป นแห ขอรบกระผมจำได้ดีว่า เกยได้ยินเขาพดกนว่า ในที'ใกล้ ๆ โบ๊สกอปมี ผู้หญิงที่ไม่มี!ก้นพล้าอาไกรยเตร่จเตร่ด้นอย่มากตามประเทศนอ-รเว ” สีหน้าเออร่ริงตไแปลี่ยนสีที',นที ตาตกดพื่น ลอริเมอร์ห์นหนำม ยม ในการที่ได้เห็นสีหนำเพื่อนเปลี่ยนแปลงไปเช่นน1น “นี่ไม่ใช่เปนเรื่องจริงจง ด้งที่เราคิดแน่ทีเคียว''’ เขาคิดในใจ เพราะได้เห็นแสงอาทิตย์ในเวลาดึกเท่าน8น จึงได้ท่าให้เกิดเรื่องราวเหลวไหล ขนเช่นน เออร์ริงด้นไม่เคยเปนกนเช่นนํเลย 55 “อะไร พี่.ลิปพุดต่อไป ไม่มีผู้หญิงสาวสวยๆ ในแถบนํบก้งเลยเจียว หรือ ?” สเว้นสินสึนส็ร์ษะ ริมผื่ป')กย์งเผยอยํ้มอยุ่ “ตามที่กระผมได้ทรา ที่โบ๊สคอปไม่มีเลยทีเดียวขอร่บ,’ “ขอถามขอหนึ่งเถอะ!’ ลอริเมอร์สอดขน “มีอุโมงค์โบราณ,หรือถา อะไรบ้างไหม หรือที่ลึกลบอะไรต่าง ๆ ซึ่งไม่สมควรที่จะให้ใกรเขาไปด, “เปล่าขอร้บของโบราณเช่นนํ้นไม่มีเลย ส่วนถาน5นก็มีอย่หลายถํ้ เปนธรรมคาของถาตามริมชายทะเลในแถบริมผืงฟะยอด ไม่เห็นมีที่ทางอะไร ที่จะควรเปนช่อแปลกปลาคหรืองดงามสะสวย ’’ ลอริเมอร์เอามือตบขาเพื่อน ก่อนช่างแรง “แกผนไปหละกระม่งเพื่อน” เขากระซิบเปนเชิงเยาะ “ด้นว่าแก ทีเดียว’, เออร์ริงด้นบ้ดมีอไปให้พนด้วยใจดี ๓6

“บอกหน่อยเถอะ” เขาหนไปพคแก่จ้ลคีมารืคำยเสียงใสเย็น ทางผู้กนสีงหนึ่งสีงใคในที่ใกล้ ๆนึ่เรียกว่า “เฅ็ลมา”บางหรือ เจ้าคนทำยสคุ้ง จ้องดูโดยความพิศวงแลความกลำ มือส่ายไป ไม่มีกวามศุข ราวกํบชึ่อนึ่แปลกปลาดมาก “ร*บประทาน'โฟรเก็นเต็ลมาหนะรึขอร*'บ” เขาพดดำยเสียงคำๆ “ใต้เ ไค้พบหล่อนหรือขอรบ ?” “อา! ยอชว่าอย่างไรเล่า?” เออร์ริงฅน่ร่องดำโดยความยินดี ว่ลกีมาร์ โฟรเก็นเฅ็ลมาฅามที่แกเรียกน์นแหละ เจ้าหล่อนกือใกร ? ใกรก*น-แลถำมีมนุษย์สาวสวยเช่นน เหตุใดแกถึงว่าในโบ๊สกอปไม่มีผู้ห ที่มีรปร่างงคงาม ?” สีหน์าวำคีมาร์ขมวดแลร่อนรน “ จริงขอร่บิผมลืมคิดถึงนางผู้ กนนนไป” เขาพดอ่อขๆ “ไม่ใช่เปนหนาที่ของกระผมหรอกที่จะพู ลุกสาวโอลาฟน1น” เสียงค่อยเบาลงทุกทีจนกลายเปนกระซิบแลสีหน่าก็ยี่ ขั้นทกที “รบประทานโทษเถอะขอร่บ ใต้เทาพบหล่อนไต้อย่างไร?” “โดยแอ๊ก'ซิเดนฅ์” เออร์ริงฅน่ฅอบสน ๆ ยำไม่ยอมที่จะขย “หล่อนเปนคนใหญ่โดอยู่ในแถบนึ่รืไ” สเว็นส*นถอนใจแลยมเปนเชิงสงสำ “เปนคนใหญ่โดหรือขอรบ ? ออเปล่า ไม่ใช่อย่างทิใฅ้เทำเรียกเช บิดาของเจ้าหล่อนโอลาฟ กิลดมาร เปนคนชอบกลมาก เปนชาวนา มีบานช่อง ศขสำราญ แลทำไร่ไถนาปลูกล่วงาของเชาดามใวิทีวิะคิดทำ-กนที่ร่บ ๔0

เงินเดือนค่าจำงบริบรณ์คี -ไปแตร่ิกน!ทมจำีง่นจึนล่องฟนกนที'เขาเห็นใจแลว ทั้งพ่อลกมิได้เขามาเที่ยวในเมืองเแลลยทำอะไรไม่เหมือนล่บพวกเพื่อนบาน ท1งหลาย ” “เขาอย่ที่ไหน*?,’ ลอริเมคูร์ถาม ออกค่อนขางทึ่งมากขั้น เจากนท้ายยืนพิงลูกกรงคาคพื่าชมือไปทางควนตก “ ใต้เท้าเห็นหินใหญ่ที่มืรปร่างเหมือนหมวก แลชำงหล่มีงหินนน คนไม้ใหญ่กรมใบเขียวฉอ่ม ล่วนเปนท้นสนน8นหรือไม่ขอรบ ใ'' ชายทึ่งสองพยิกิหนำ “ ขด้งซุ้มไม้นล่แหละขอริบท้านอีคาโอลาฟ เดินไปจากโบ๊สคอปเ ทางแปคไมล์เท่านนเอง ใต้เท้าจะต่องไปขอ'ล่กที่นนควยหรือขอริบ กระผม ออกนึกสงล่ยว่า เขาจะริบรองโคยชื่นชมหรือไม่ก็ไม่ทราบ ’’ แล่วเขาจ้องคูทึ่งสอง ล่วยกิริยาอยากจะสาวเอาความประสงค์จริง “ยิงง1นหรือ'?’’ ลอริเมอร์พูคอ่อย ๆ แล่วหนไปทำหนำชมวคกบเพื “อา!เราจะไม่รบกวนเขาหรอกขอบใจแกมากล่ลดืมาร์ เราไม่ไค้มีความคงใจ ที่จะเทียวคนหาเจากนซงแกเรยกว่า อย่างไรหนา'? ชอบกลมาก เราไม่ต่องการ- ที่จะให้ใครริบรองหรูหราอะไรหรอก ขอบอกเสียให็รู้ล่ว ” “ กนของเราเมืองนล่องริบรองแชกบด้นเมืองทุกกนไป,’เจาคนนำร่อง รีบแก้ล่คล่าน “ คามทางที่ไค้มาก็มีกนริบรองใต้เล่าคลอคมา แต กิลค์มาร์ ไม่เหมือนกบพวกเรา เขาถือฅวแลดราย เปนกนกรึกระ โบราณ กิริยา ของเขาก็ผิคล่บของเรา มีนํอยกนที่'จะเหมือน แลมีผู้กนเกรงกล”'วล่นมาก ” ๔๑

“ถ้ากระนน แกรู้ถ้กเขาหละ'ซีโ,, เออร์ริงถ้นถาม “ขอรไ]กระผมรู้จก” ถ้ลคีมาร์ตอบเรียบ ๆ “ลูกสาวเขาสวยมากทีเค แค่กิไม่ใช่กิจของกระผมที่จะพูดหรอก-” เขาหยดนึงลงเสียแล้วถามว จะแล่นเรือเล่นหรือไม่ขอรีบล้นนี่ ใ,’ “ไม่ไปหละล้ลคีมาร์” เออร็ริงถ้นฅอบ เสียงเปลี่ยนทีน จึงจะไปเที่ยว ดฅามริมผ้งฟะยอด ถ้าอากาศปลอดโปร่งศขสบายดี” “ขอรีบ” เจ้าคนท้ายตอบ แลวก็ห์นมาทางเข็มชั้ทิศ แลจะถ ตรวจโน่นถ้บนี่ ไม่ยอมที่จะพดถึงเรื่องเฅ็ลมาต่อไปอีก เออร์ริงถ้นถ้บ ค่างเดินสอดแขนไปมากไเอยู่บนคาดพา พูดกนกระซิบกระซาบแต่เบา ๆ “ แกไม่ได้ถามเขาถึงเรื่องโลง แลเจ’กักนเตยกนน1น ” “ไม่ไค้ถาม เพราะกนเชื่อว่าเขาคงไม่ร้ ท็งเปนเรื่องที่ไม่อยากเบ ถ้าจะถ้ดการให้ไปพบหญิงสาวผู้นํนได้ เรื่องถ้นถ้ศจรรย์ “ แถ้วแกจะทำอย่างไรเล่า ใ,'' เออรืริงถ้นทำหนำตรึกตรอง “เวลานี่ยํงไม่รู้ เราจะถ้องไปตก พวกเพี่อนสองกนนนก่อน แต่นี่แน่ะกันออกอุบายอะไรส*กอย่าง เย็ จะเอาคเปร๊สถ้บ1.เม็กฟาแลนไปที่งไว้เสียที่ถ้านทีานเถ้าเมือง ที่นํน-เมื่อลงได้กยถ้นแถ้วกงไม่รู้ว่าเวลาเดินเร็วเพียงไร ระหว่างเวลานี จะเอาเรือดีกรรเชียงไปเที่ยวหาถ้านอีตาชาวนากนนี่ กันเชื่อว่าไปทา เอาเถอะถ้นร้ทางที่เถ้าหล่อนไป ” “ ถ้นร้ทางที่เถ้าหล่อนไป ” ลอริเมอร์ทวนกำพลางหัวเรา “ พี่ล นี่แกเปนอะไรไปเสียแล้ว ใกรจะนึกถ้างนะ ใ ถ้ากระน8นแกลราวิล ๔๒

เพออยากแห่งงานกบแก เพราะไม่ค้องอะไร นางเทพธิดาซึ่งมาจากพระอาทิ นี ก็สมกบแกแค้ว ” “ อย่าชำไปหน่อยเลย ยอช” เออร์ริงค้นค้คค้านสีหน้าแดงทนที เพราะตองการอยากร้เรื่องราวเท่าน8นเอง ตามที่สเว็นค้นบอกเรา กนค้อ จะพบอีตาชาวนาคนน8นค้บลกสาวดูองเขา ” ลอริเมอร์ยกนี่วขํ้นเปนทีค้าม “นี่แน่ะพี่ล อย่าเอํ้อน จะตองบี่ดบํงกวามร้สึกของแกคำย ความสวยงามย่อมค้องเปนทีล่อตา - ค้น เขำใจคีตอกหนา เพื่อนเอย! แต่ค้นเห็นว่าโอลาฟกิลคีมาร์เปนกนชอบ อย่างทีสุค - ผ่าซี! ชื่ออะไรนน ควรแกจะร้ค้กเขาเสียให้พอก่อนจึงก่อย ผูกค้นธ์หลงริกลูกสาวเซา แลอย่าลืมถึงค้ายกนบำทีถือไฅ้น่น คงจะกค้บมาโ ไม่รู้เนอรู้ตำ แลให้ทุกข์ลำบากแก่แกไม่ร้สี่นสต แต่นี่เปนสี่งที่กิคเอาเ ค้นอยากร้ค้กเรื่องราวค้นจะเปนธย่างไรต่อไป ” เออรื่ริงค้นค้วเราะ แต่ไม่ตอบว่ากระไร แค้วสหายริกทีงสองกนก็พา ค้นลงไปค้อง เตรียมค้วพร้อมสำหริบจะไปตกปลา อาหารกลางค้นใส่กระจาด หาไว้พค้อม-การสนทนาใปรเวตน1นก็เปนค้นหยุค ในไม่เกินกว่ายี่สิบนาที สี่เกลอก็ลงเรือเล็กพค้อมกบเค้ากะลาสีเรือฺสี่คนตีกรรเชียงไปตามริมผงฟะยอ* พอถึงเชิงเขาเตย ๆ แห่งห'แง ต่างคนกระโดดขนเก็บดอกฟอร์เก็ฅมีนอก แล คธกไวโอเล็ฅ แค้วเดินเล่นมาจนถึงที่ร่มแห่งหนึ่ง เสียงนกต่า ค้นไพเราะหวานค้บใจ แลต่างกนก็ลงมือตกปลาจุนบ่าย. ๔๓

บท 4 เรเวอเรนค์ ชาลส์ ไคซื่เวอร์ดีนงอย่ผู้เดียวในหํองรบประท บ่านที่โบ๊สกอป พึ่งจะรบประทานนำชาเสร็จ เขาเปนกนรปร่างใหญ่โต หำสิบ แต่ยงทำท่าทางหน่มแน่น หนำเกลี่ยงหนวดเคราโกนเลี่ยนหมด เล็ก ๆ หนำผากกว้าง ในดาสีนำตาลเซื่อง ๆ คลำยก*บลูกบ่ค นำใ ผมไม่สู้ดำไม่ สู้แดงน*ก แลแปรงไว้เรียบโคยความตงใจจะให้งดงามสะส นวมือเรียวน่าร’ก เนอหน*งน่มนํม เล็บก็คอยระว้งลำงเช็คต*ค่ให้'พอด ในขณะที่น'งอย่กนเคียว ริมผื่ปากแยไ!ออกไปนิค ๆ เปนทีเหมือนจะยม มีบางก พูดว่า การที่เขาทำเช่นนํนเพื่อต1องการที่จะให้ปากกว้างออก ชาลส์ ไคซ์เวอร์ตีเปนกนสอนสาสนาดีกนหนึ่งมืผู้ติคใจมาก ท่านเรเวอเรนค่กนนึ่ฟนกนที่มํกจะเจ็บไข้บ่อย ๆ แลท่องการเปลี อากาศเสมอ มีพวกชาวเมืองอนมากที่ดิคใจคำสอนของเขา คิดเรี่ยรายก*นยอม ออกเงินให้เปนค่าเดินทางใช้จ่ายอะไรต่าง ๆ ในเวลาที่ไปตากอาก ปร ะเทศ เขาเปนกนสอนสาสนาอย่ในเมืองยอกไชร์ แล,ในบื่นึ่ใด้ยกย้าย ตากอากาศในประเทศนอร์เว มีชายผู้หนึ่งซึ่งอาไศรยอยู่ในเมืองคริสเตี มีบ่านช่องผู้กนใหญ่โต เปนคนหนึ่งในจำพวกที่ดิคใจกำส,งสอนของเรเวอเ ชาลส ไดซ์เวอร์ฅี ได้มอบบ่านให้อาไศรยอย่ที่งผู้คนมารถไว้ เวลาที่ท่านเรเวอเรนค์ผู้นึ่มาตากอากาศอยู่ประเทศนอร์เว ที่แอ็ลเฅ็นฟะยอคเป

ที่ ๆ พอใจของท่านเรเวอเรนด์อย่างยื่ง แลได้มีความศุขบริบูรณ์ณะทีนน การที่จะทำก็ไม่มากมายอะไรนก ไปสอนช,วแต่ว*นอาทิตย์สองกรงเท่านน ในขณะที่เรเวณรนด์ ไดซ์เวอร์ฅีน่งตรองอะไรต่ออะไรลึกซึงอยู มือก็ก่วงลงไปในกระเปาหยิบเอาสี่งหนึ่งขนมาพิจารณา เปนกางเขนงาเลียมเ “ของโรม*น” เขาพูดแก่ตำเอง “หญิงกนนเปนโรมน” แลำยมอีก-ยมอย่างอ่อนหวานกว่ากราวแรก แลพิจารณาคกางเขนน1น ประดุจพึ่งเคยเห็น ขางหล*งฅำอำษรส?เกไว้สองสามตำ เปนภาษาอิตาลี “ขอ พระกริสฅ์จงเล็าโลมฉ*นเต็ลมา ” เมื่อพิจารณาไปพิจารณามาเขาก็สํนศีร์ษะอย่างตรองลึกซึงแลบ่นพึมพำ ว่า “ อนิจจาน่าเวทนาไม่มี!กรช่วยเหลือ ” แลำลุกขํ้นจดแจงเกรื่องแต่งตำให้ เรียบรอย แลช'กระฆ*งเรียกคนใช้ มีหญิงกนหนึ่งรปร่างซม ๆ หนาซีด “อ*ลริกา” มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅีสง “เจาจะเช็ดบดโต๊ะก็ได้หละ” อ*ลริกาไม่หอบว่ากระไร จํคแจงเก็บเข้าของถำยจานรวม'โดยระ'วิงมิ'ให้ เสียงซ่อมช่อนกระทบก่นให้ดงเกินไป เมื่อเสร็จแลำก็ฅํ้งํ้ท่าจะออกจากห็ ๔^^ 4=1 V] 2^ ^เ อVลรกา 55 มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅีร่องเรียกไว้ เ เ เจาขา ใ 99 “เกยเห็นชองเช่นนึ่บ่างหรือไม่ใ''' เขาชกางเขนอไเนึ่ใ-ดเชํ้นให้ หญิงคนใช้ทำท่าทางตกใจ สายต]แสดงว่ากลำอย่างย็ง ๔’

“เปนกนอียายแม่มด', นางกนใช้พดหำนๆ สีหนำซีดสลดผิดปรก ลงทนที “ เผาเสียเถอะเจ้าขะ - เผาเสียเถอะ แล่วฤทธอำนาจก็จะเสื่อม มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ตีใช้วเราะคำก่องห็อง “เจ้าคิดผิดไป เจาผ้มืสดิ นอยเอ๋ย หมด’กวามเชื่อเสียแล่วหรือ มีกนล่งพ้นกนที่น์บถือของ สงสารนก อนิจจา -ไม่ใช่เปนของ■ยายแม่มดอะไรคำที่เจ้าคิดหรอก,, “ใช่เจ้าขะ” นางกนใช้ตอบ “ดีฉ'นเชื่อทีเคียว,, “ชิชิ!,, มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีพคคำยเสียงดำ “อำยเรึ๋องแม่มดแ อะไรหน์ะ เขาเลิกถือก*นเสียแล่ว มํนเปนของโบรมโบราณสำหร”บคนที่ จะเชอถือ เจ้าแสดงดำว่าเปนฺกนโง่ อำริกา ยงไม่เคยเล่าเรียน กวาม “เปนได้เจ้าข’ะ เปนได้,, อำริกาห*นหนำจะไป แลำบ่นอะไรพึ “กงจะยำมีใครอีกหลายกนที่ได้เคยเห็นการเช่นนั้ แลยงเชื่อถืออยู่, นางกนใช้บี่กประตูก่อนข้างดำ แลปล่อยให้มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ตีน่ อย่กนเดียว เขาลกขนไปที่หนำด่างชะโงกคูออกไป เวลานนเปนเวลาท่ม ซึ่งทุก ๆ เมืองทุกประเทศกงจะล่องร้สืกว่าเปนเวลากำแล้ว แฅ่ที่โบ๊ส ฬระอาทิตย์ยำส่องแสงสว่างจ้า ลืมเล่าไปว่า มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ดีกนนํซึ่งเปนผ้ร1งตำแหน่งเจ้ เขาชอบพอก*บเจ่าเมืองกนเก่ามาก แลก่อนที่เจ้าเมืองกนเก่าจะลาไบ อากาศ ซึ่งฝากหนำที่นํไว้แก่ไคซ์เวอร์ตี เพราะฉนนในเวลาน มิสเ เวอร์ฅี จะมืชื่อว่าเจ้าเมืองก็ได้ ๔^

ในสวนของท่านเจ*าเมืองมืฅนไม้งามต่าง ๆ ออกคอกใบสะพร'ง กลน คอกไวโอเล็ดส่งขจรอวนฅระหลบไปที่ง์สวน เสียงนกคุกดส์ส่งเสียงร่องด*งก*อง ในขณะที่มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅียืนพิจารณาความสวยงามสวนอยู่ มืผี1เท รวมกไเหลายเสียงมากระทบห เขาสคุ้งขั้นท่งตำ เงยหนำขั้นสอดส่ายม ชายหนุ่มสี่คน สวมเสั้อขาว หมวกฟาง พ่นริบั้นสีนาเงินอ่อน กำล่งเดินม ที่ประตูบาน แลหยคชมดอกไม้มาตามทาง สีหนำมิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีแดงท*,นที คำยกวามร่อนรนจนสำเกฅไค้ “ชายหน่มมาจากเรือ” เขาพึมพำแก่คำเอง เอามือบดผมให้อย่ เรียบร่อย ‘■ไม่ไค้คิดเลยว่าเขาจะมา, ตายจริง เซอร์พี่ลิป เออร์ริงฅไเมาเอ จะตองไปแต่งตำให้เรียบร่อยเสียก่อน ” เขารีบออกไปจากห้องโดย เร็ว เรียกอำริกามาส'งเสียเสร็จแลำก็ขนไป แต่งตำ ก่อนที่แขกซึ่งมาจะไค้มีเวลาช*กระฆ'งเรียก เขาก็มาเบี่ดประดร*บรอ เสียก่อนแล่ว-แลทำทายยกยอเซอร์พี่ลิปต่าง ๆ ในการที่ได้มาเยี่ยมเยี เปนเกียรติยศอย่างยีง เออร์ริงท่นทำฟนยํ้ม ๆ แสคงให้เห็นว่าพอใจในกำพต เปนบ้างเล็กนำย แลำต่างกนก็พณฟ้ามาในห้องร*บแขก เปนห้องเล็ก ๆ ตกแต่ งดงามมองออกไบ่'ทางหนำต่างอาจเห็นสวนดอกไม้อ*นสอาดสอ่าน ออกดอก เครืองดงามนนไค้ “ สบายจริง ” ลอริเมอร์เอ่ยขั้นในเวลาทรุดดำลงน*ง “ ท่านกงจะม ความศขสบายมากนะขอรบ ในการที่ไค้มาอยู่ที่นี่ ” ๔(ฟ้

“ก็สบายอย่” เขาฅอบควยใจดี “แต่ว่ากวามศุขสำราญไม่ ที่จะเปนทาษของพระผ้เปนเจาได้” “อ่าว อ่าเช่นนนท่านเห็นผิดกบบางกน ซึ่งปฏิบัตินายกนเคียว ท่านเหมือนกิน” คเปร๊สพุคข้ค้ขนพล 'เงกระท่าก็ริยากอ่าย'จะเยาะเยย” ท่านม ซีเออร์เห็นผิดก*บกนอื่นเขาบางกน มีบางกนปฏิบัที่พระผ้เปนใหญ่โด ศุขของตนเองจนเกินไป บางกนก็ทรมานตนเอง แต่ก็ฟนเพราะมาจากทาง เที่ยวลันท่ง์สั้น ท่านจะทราบไค้อย่างไรว่าในระหว่างคนที่งสอง จะทรงโปรดปรานคนประเภทไหน อ่ว่นหรือผอม ใ\"’ แซนที่ แมีกฟาแลน'แงพงโดยเอาใจใส่แลัวหำเราะลังก*อง แต่สีห มิสเตอร์ ไดซีเวอร์ที่กล*บแสดงว่าหวาดกลัว “นี่แหละขอรบ” เขาพูคเปนเชิงเกรา ๆ “ถากนที่มิไค้เกี่ยว ทางนี่ก็ไม่กวรพฺคหรืออธิบาย เพราะถึงอธิบายเพียงไรก็กงไม่เข้า มาร๔ต^น ลเฅอร6,9 “ ถูกแม่ชีสาวสวยทำเอาเสียบน ใครจะทนไค้ ถึงตำผมเองก็เอาเถ ต่องขอละที่งทางธรรมหนเข้ามาทางโลก ลัาไค้เห็นแม่ชีสาวสวยเช่นนี่น หนา เออ! น่าสงสารสเตอร์ตายโ.คยกวามอยากเปนกิเลศเผาร่อนอย่ ในเวลาท วิญญาณเขาออกจากร่างไป ไม่อ่องสงสย กงไปสู่ที่ศุขที่หรือทุกขตท่า เคาได, “หยดพุดบ้างเถอะ ดเปร๊ส,, เออร์ริงลันพุดเสียงแขง “แกทำ มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅีข้ดเคืองโดยคำพุดเหลวไหลเช่นนี่น ” ๔๘

“ออไม่เปนไร โปรคอย่าพูดถึงเรื่องน1นเลยขออับ เซอร์พี่ลี่ป” ท่า เรเวอเรนค์พึมพำด้วยใจดี “เราจำเปนจะท่องพงความเห็นกนทิวไป เพ เปรียบเทียบกว่าของใกรจะดีกว่าก้น แต่ถึงกระน้นผมรบว่าผมเสียใจ ในการท ไค้ท ราบว่ามีกนใคคนทนื่ง ซึ่งขาดจากกวามเชื่อน์บถือพระผู้เปนเจ็าของเร “ท่านต่องเขา'ใจ มิสเฅอร์ไคซึ่เวอร์ฅี” แม็กฟาแลนพูดชำๆ;ม อันสงบเสงี่ยมประกอบด้วย “ ว่าในต่อหน้าท่านมีชายฝอังเศสกนหนึ่งซึ เชื่อในสี่งไรหมด นอกจากฅวเขาเอง - แลจนซ1นฅำเองจะฟนมนุษย์หรือก็อัง สงอัยอยู่ ” คเปร๊สพยกหน้า “เปล่าซี! แกลดีเพื่อนชองเราพูดถูก การที่ มนษย์ถูมีนเปนธรรมดาไปเสีย อันเชื่อว่ากงจะมีโปรเฟสเซอร็ที่เฉลียว อะไรอักกนหนึ่งซึ่งอาจชํณสูฅร์ไค้ว่าอันไม่ใช่เปนมนษย์ธรรมคา - เป ของกวามผน-กวามนึกกาดคเน-ดีไม่เบาเทียว อัาเปนเช่นนึ่น ” “เพื่อนเอ๋ย แกพูดมากราวอับเกลี่มผน” เออร์ริงอันอัวเราะ แล่ว มาทางมิสเฅอร์ไคซึ่เวอร์ดี “ท่านคงจะนึกว่าพวกเราเปนพวกฅลก ในพวก ไม่ใกร่มีใครที่ถือสาสนาเคร่งคอัดนก’, เขาเปลี่ยนสีหน้าทำเปนขมวด ‘ อาทิฅย์ก่อนนึอัาไม่กีคอัวยมีสเตอร์ลอริเมอร์บวยไป ” “ จริง! ” ชายหนุ่มอันมาจากทางหน้าต่าง “ ผมบ่1วยไปฅ้องกวนเพ ทงสามกนให้หยุดลุกน้ง ” “อังง1นเทียวหรือขออับ!” มิสเดอร์ใดซ์เวอร์ดีอ้าปากจะถาม เจ็บไข้ของลอริเมอร์อีก พออลริกาเดินถือถาดอัวยแอัวเหอัาอง่นอั