ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤาพรหมอธิษฐาน ร้อยเรียงอักษรดว้ ยหัวใจ

ฤาพรหมอธษิ ฐาน ผเู้ ขียน : ศศิภา พมิ พค์ รง้ั ท่ี ๑ : มนี าคม ๒๕๕๗ พมิ พค์ รงั้ ท่ี ๒ : มถิ นุ ายน ๒๕๕๗ พมิ พค์ รง้ั ท่ี ๓ : กรกฎาคม ๒๕๕๗ พมิ พค์ รงั้ ท่ี ๔ : มกราคม ๒๕๕๘ พมิ พค์ รง้ั ท่ี ๕ : พฤษภาคม ๒๕๕๘ พมิ พค์ รงั้ ท่ี ๖ : พฤศจกิ ายน ๒๕๕๘ พมิ พค์ รงั้ ท่ี ๗ : กนั ยายน ๒๕๕๙ พมิ พค์ รง้ั ท่ี ๘ : กนั ยายน ๒๕๖๐ พมิ พค์ รงั้ ท่ี ๙ : มนี าคม ๒๕๖๑ เลขมาตรฐานสากลประจำ� หนงั สอื 978-616-240-042-1 ©สงวนลขิ สทิ ธ์หิ นงั สอื เลม่ น้ีตามพระราชบญั ญตั ลิ ขิ สทิ ธ์ิ (ฉบบั เพม่ิ เตมิ ) พ.ศ.๒๕๕๘ ไมอ่ นุญาตใหแ้ สกนหนงั สอื หรอื ลอกเน้ือหาส่วนใดเพอ่ื สรา้ งฐานขอ้ มลู อเิ ลค็ ทรอนกิ ส์ เวน้ แต่ไดร้ บั อนุญาตจากสำ� นกั พมิ พแ์ ละ เจา้ ของลขิ สทิ ธ์แิ ลว้ เท่านน้ั พสิ ูจนอ์ กั ษร : Vaccine Design ออกแบบปก : ศุภสิ รา จดั พมิ พโ์ ดย : สำ� นกั พมิ พร์ กั ละมนุ ราคา ๓๖๐ บาท

นวนิยายชุดลิขติ เหนอื กาล ฤๅพรหมอธษิ ฐาน เพรงพรหมขา้ มภพ ตดิ ต่อหรือสงั่ ซ้อื หนงั สอื ของสำ� นกั พมิ พไ์ ดท้ ี่ www.raklamoonbook.com [email protected] หากหนงั สอื ชำ� รุด หนา้ สลบั หรือหนา้ ขาดหายสามารถส่งมาเปลยี่ นไดท้ ี่ สำ� นกั พมิ พร์ กั ละมนุ เลขที่ 38 หมู่ 9 ต.ท่าวงั ตาล อ.สารภี จ.เชยี งใหม่ 50140

ผลงานนวนิยาย หน่ึงในหทยั ๒๕๕๕ หทยั รกั บรรณาการ ๒๕๕๖ พรหมลขิ ติ สดี ำ� , รอ้ ยรกั สลกั ใจ, ฤๅพรหมอธิษฐาน , ๒๕๕๗ รกั ...เพยี งเรา, เพยี งใจเจา้ เอย, ทาสรกั จอมบดินทร์ เพยี งหน่ึงดวงใจ ๒๕๕๘ เธอเป็นดงั่ ...ยอดชวี นั , เพรงพรหมขา้ มภพ, ๒๕๕๙ หทยั รกั บรรณาการ ๒๕๖๐ ราชนั ยร์ ตั ติกาล, โซ่รกั สรี ุง้ , เธอเป็นดงั่ ยอดชีวนั ภาคพเิ ศษ, หน่ึงนาง ณ กลางใจ

๑ ท่ามกลางหมอกหนาทึบ พลอยรุง้ รบั รูไ้ ดว้ ่าตนเองก�ำลงั รอคอย... คอยบางส่งิ บางอย่างท่แี มแ้ ต่ตวั เธอเองก็ยงั ไม่รูว้ ่าคืออะไร เป็นการคอยท่แี สน เน่ินนาน...นานจนหวั ใจเตน้ เร่าแรงข้นึ ทุกวนิ าทเี มอ่ื เวลาแห่งการรอคอยใกลจ้ ะ ส้นิ สุด ความเป็นจรงิ แลว้ เธอไม่รูว้ ่าวนิ าทแี ห่งการรอคอยจะมาถงึ เมอ่ื ไร แต่น่า แปลกนกั ทห่ี วั ใจของเธอกลบั รูแ้ น่ชดั ...ชดั เสยี จนตอนน้ีเมอ่ื รูปเงาสดี ำ� ขนาดใหญ่ ปรากฏตรงหนา้ มองไม่ชดั ว่าคืออะไร แต่หวั ใจของเธอกลบั เตน้ แรงโลด รวั กระหนำ�่ ราวกลองตี จากรูปเงาขนาดใหญ่มหมึ าเร่มิ หดเลก็ ลงเร่อื ยๆ บดิ เบ้ยี วเปลย่ี นรูปไป มาจนในทส่ี ุดกป็ รากฏเป็นรูปเงาคลา้ ยคน...ทม่ี รี ูปร่างสูงใหญ่ อกผาย ไหลต่ ง้ั ตรง ตวั สูง...สูงกวา่ เธอค่อนขา้ งมาก และแมจ้ ะเหน็ เป็นรูปร่างคนแลว้ กต็ ามหากเธอก็ ยงั ไมเ่ หน็ อยู่นนั่ เองวา่ คนตรงหนา้ มหี นา้ ตาเช่นไร เพราะหมอกทโ่ี อบลอ้ มรอบกาย นนั้ หนาจดั เสยี จนถา้ จะมองใหเ้หน็ ชดั ๆ คงตอ้ งยนื ใกลข้ นาดมอื เอ้อื มถงึ แต่ถงึ แมจ้ ะไมเ่ หน็ ใบหนา้ ของอกี ฝ่ายชดั เจน แต่หวั ใจของเธอกลบั บอก เธอวา่ รูจ้ กั เขา รูจ้ กั คนคนนน้ั เป็นอย่างดี และเคยคุน้ กนั มา แสนนาน...นานเท่าไร พลอยงรุง้ ไมร่ ู ้และไมอ่ ยากเดา สง่ิ ทเ่ี ธอปรารถนา ทส่ี ุดในตอนน้ีคอื โผเขา้ กอด คนคนนนั้ แลว้ ซุกซบใบหนา้ ลงบนอกกวา้ ง... ทำ� เหมอื นทเ่ี คยทำ� เมอ่ื นานมาแลว้ ชวั่ วนิ าทนี นั้ เองทพ่ี ลอยรุง้ เพง่ิ นกึ ข้นึ ได.้..คำ� วา่ ‘นาน’ ผดุ ข้นึ มาในความ คิดของเธอนบั เป็นสิบๆ ครงั้ ราวกบั ตอ้ งการจะตอกยำ�้ ว่าเธอกบั คนคนนนั้

๖ ♥ ศศภิ า พลดั พรากจากกนั มานานเพยี งใด ...หวั ใจของเธอ คดิ ถงึ โหยหา จำ� ได้ แต่ในความทรงจำ� ...กลบั วา่ งเปลา่ ... ความสบั สนกระจายไปทวั่ ร่าง พลอยรุง้ ไดแ้ ต่ยนื น่ิง...อยากจะสาวเทา้ เขา้ ไปหา แต่ขากลบั แขง็ คา้ ง อยากจะเอ้อื นเอ่ยเรยี ก หากกไ็ มร่ ูว้ า่ คนตรงหนา้ ช่อื วา่ อะไร สุดทา้ ยจงึ ไดแ้ ต่ยนื มองรูปเงาสูงใหญ่เพยี งเท่านน้ั กระทงั่ ...เสยี งหา้ วลกึ ของคนคนนน้ั ดงั ข้นึ ม...แผว่ เบาราวกบั มาจากทไ่ี กล แสนไกล ทงั้ ๆ ทอ่ี ยู่ห่างกนั เพยี งสบิ กา้ ว “แมพ่ ลอย...” แมจ้ ะเบาราวเสยี งกระซบิ สกั เพยี งใด แต่กลบั สะเทอื นเลอื นลนั่ ไปทง้ั หวั ใจของเธอเลยทเี ดยี ว ...แม่พลอย...ช่ือเรียกท่ีไม่คุน้ หู และดูเหมือนจะไม่ใช่ช่ือของเธอ แต่หวั ใจดวงนอ้ ยกลบั เตน้ รวั เรว็ ตอบรบั ราวกบั รอคอยคำ� คำ� น้ีมานาน พลอยรุง้ กำ� ลงั จะเอ้อื นเอ่ยอะไรสกั อย่างออกไป แต่เมฆหมอกรอบกายกลบั ถกู ลมพายุโหม กระหนำ�่ รวดเรว็ รุนแรงจนเธอยนื ไมต่ ดิ พ้นื ซวนเซไปมา แต่สายตายงั มองจอ้ งรูป เงาของใครคนนน้ั ทค่ี ่อยๆ จางหายจนกระจดั กระจายไปคนละทศิ ละทางเมอ่ื พายุ ลูกใหญ่ซดั เขา้ ใส่ ความรูส้ กึ สุดทา้ ยก่อนทเ่ี ธอจะหมดสตไิ ปนนั้ คือ...ความเจบ็ ปวดราวมี มอื ทม่ี องไมเ่ หน็ กระชากเอาหวั ใจของเธอไป! พลอยรงุ้ กรดี รอ้ งสดุ เสยี ง เปิดเปลอื กตาข้นึ ในทนั ใด พรอ้ มกบั ลมหายใจ ทห่ี อบแรงจนตวั โยน หนา้ อกสะทอ้ นข้นึ ลงอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ตามมาดว้ ยลำ� คอทแ่ี หง้ ผาก และเหงอ่ื ทโ่ี ซมกาย ฝนั ! หญิงสาวกำ� ลงั นอนบนเตียง ตาทง้ั สองจบั จอ้ งเพยี งเพดานไมส้ กั ของ เรอื นไทยแหง่ น้.ี ..บงั เกดิ ความเงยี บจนไดย้ นิ เสยี งหวั ใจของตวั เองเตน้ รวั แรงในอก อยู่ชวั่ ขณะ ก่อนเสยี งฝีเทา้ หนกั ๆ และเสยี งเคาะประตูจะตามมา

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๗ “คุณหนูคะ คณุ หนูพลอยรุง้ เป็นอะไรไปคะ” คนทเ่ี พง่ิ ตน่ื จากฝนั ซง่ึ ไมร่ ูว้ า่ ฝนั ดหี รอื ฝนั รา้ ยนนั้ ใชห้ ลงั มอื เชด็ เหงอ่ื ตาม ใบหนา้ และซอกคอก่อนกา้ วลงจากเตยี งเดนิ ไปทป่ี ระตู ปลดกลอนดา้ นลา่ งและ ดา้ นบน แลว้ ดงึ เขา้ หาตวั ภาพทเ่ี หน็ ตรงหนา้ คอื หญงิ ร่างผอมวยั สส่ี บิ ปลายๆ มอง เขา้ มาดว้ ยแววตาต่นื ตระหนก “เกดิ อะไรข้นึ คะคุณหนู” พลอยรุง้ ย้มิ ใหพ้ เ่ี ล้ยี งแลว้ ส่ายหนา้ นอ้ ยๆ “ไมม่ อี ะไรค่ะแมน่ ่ิม พลอยแค่ฝนั เท่านน้ั เอง” “ฝนั รา้ ยหรอื คะ” คนถูกถามน่ิงคิดก่อนไหวไหล่ดว้ ยท่วงท่าท่ีทำ� เป็นประจำ� จนนางน่ิม เคยชนิ ทวา่ ...สำ� หรบั ผูเ้ป็นยายแลว้ ท่านมกั พรำ�่ บน่ วา่ ไมง่ ามทกุ ครงั้ ไป “คงงนั้ มง้ั คะ” เจา้ ตวั ตอบแบบส่งๆ ก่อนจะกา้ วขา้ มธรณีประตู เดนิ ไป ยงั ระเบยี งทต่ี ดิ กบั สวนหย่อมดา้ นหลงั เพอ่ื สูดอากาศบรสิ ุทธ์ิ “พลอยไม่น่างว่ งจนเผลอหลบั กลางวนั เลยค่ะ ฝนั อะไรเป็นตเุ ป็นตะก็ ไมร่ ู”้ หญงิ สาวทา้ วแขนกบั ระเบยี งแลว้ กวาดมองตน้ ไมใ้ บหญา้ อนั ร่มรน่ื ภายใน อาณาบรเิ วณบา้ นสวนของคุณยาย แลว้ หนั มาถามคนทเ่ี ดนิ ตามมาวา่ “แมน่ ่ิม คณุ ยายกบั นา้ เพชรไปไหนคะเน่ีย” “ไปตลาดค่ะ อกี สกั ครู่คงจะกลบั ...คุณพลอยอยากดม่ื นำ�้ เยน็ ๆ หรอื ชา สกั แกว้ ไหมคะ เดยี๋ วป้าไปเอาให”้ “ไมต่ อ้ งหรอกค่ะ พลอยไปเอาเองดกี วา่ ” พลอยรุง้ รบี ปฏเิ สธ รบี เดนิ ลง บนั ไดไปยงั หอ้ งครวั เพอ่ื รนิ นำ�้ เยน็ ใสแ่ กว้ แลว้ ถอื ตดิ มอื มาดว้ ย เดนิ พลางจบิ พลาง จนเกือบจะสะดุดขน้ั บนั ไดลม้ คนท่เี ดนิ ตามไม่ยอมห่างยกมอื ทาบอกเกือบจะ อุทานดว้ ยความตกใจแลว้ ยงั ดีท่คี ุณหนูของนางใชม้ อื ขา้ งหน่ึงควา้ ราวบนั ได ไดท้ นั “คุณหนูพลอย! ป้าใจหายหมดเลยค่ะ!”

๘ ♥ ศศภิ า หญงิ สาวหนั มามองขา้ งหลงั แลว้ โปรยย้มิ หวั เราะเบาๆ ในลำ� คอ “คราวหลงั พลอยจะระวงั กวา่ น้ีค่ะ” แมจ้ ะไดย้ นิ เช่นนนั้ คนท่เี ล้ยี งมาแต่ออ้ นแต่ออกก็ยงั หนา้ ซดี ใจสนั่ ... นกึ ยอ้ นไปตอนทพ่ี ลอยรุง้ อายุสบิ ขวบ วนั นนั้ เดก็ ตวั นอ้ ยกก็ า้ วพลาด แต่ไมโ่ ชคดี อย่างวนั น้ี ร่างเลก็ พลดั ตกจากบนั ได ลอยละลว่ิ ร่วงลงพ้นื ศีรษะแตก แขนหกั อาการสาหสั เพราะเลอื ดคงั่ ในสมอง ตอนนนั้ คุณมรกต...นายจา้ งของนางแทบจะ ส้นิ สติสมประดีดว้ ยความเป็นห่วงลูกนอ้ ย ทว่า...คุณพระคุณเจา้ ยงั คุม้ ครอง พลอยรุง้ พน้ ขดี อนั ตรายในอกี สองวนั ถดั มา แลว้ เตบิ ใหญ่มาจนทกุ วนั น้ี นบั จากวนั นนั้ ทกุ ย่างกา้ วของคุณหนูพลอยรุง้ นางน่ิมจะตามตดิ คอย ดูแลอย่างไมใ่ หค้ ลาดสายตา ยง่ิ ตอนทค่ี ุณมรกตเสยี ชวี ติ ดว้ ยโรคมะเรง็ เมอ่ื หา้ ปี ก่อน นางก็กลายเป็นทพ่ี ง่ึ ทางใจและคอยมอบความอบอ่นุ ใหก้ บั หญงิ สาวแทนท่ี ผูเ้ป็นแมไ่ ดเ้ป็นอย่างดี “อย่าทำ� หนา้ แบบนนั้ สคิ ะ พลอยไมไ่ ดเ้ป็นอะไรสกั หน่อย” นางน่ิมมองคนพดู ทก่ี ำ� ลงั ย้มิ แป้นแลว้ ถอนหายใจเฮอื ก ...เหตไุ ฉนนางจงึ กร่งิ เกรงว่าวนั ใดวนั หน่ึงพลอยรุง้ จะจากไปอย่างไม่มี วนั กลบั ก็ไม่ทราบได.้ ..มนั เป็นลางสงั หรณ์ท่อี ยู่ในกน้ บ้งึ ของหวั ใจแบบท่ผี ูเ้ ป็น เจา้ ของไมส่ ามารถอธบิ ายได้ “แมน่ ่ิมไปพกั ผ่อนเถอะ ไมต่ อ้ งตามตดิ พลอยทกุ ฝีกา้ วแบบน้ีหรอกค่ะ” ใบหนา้ รูปไขส่ วา่ งไสวดว้ ยรอยย้มิ สดใส...พลอยรงุ้ ไมใ่ ช่คนสวยแบบแรก เหน็ ทวา่ เมอ่ื พศิ ดูนานๆ ความสวยจะแจ่มชดั จนหนุ่มๆ หลงรกั ไดไ้ มย่ าก “พลอยจะเขา้ ไปอ่านหนงั สอื ในหอ้ งนะคะ” เอ่ยจบกร็ บี เร่งฝีเทา้ จากไป พอมาถงึ หอ้ ง พลอยรุง้ ก็วางแกว้ นำ�้ ลงบนโตะ๊ ไมร้ มิ หนา้ ต่าง ผา้ ม่านสี ขาวผนื บางปลวิ สะบดั เมอ่ื ลมยามเทย่ี งโชยพดั ผ่านเขา้ มา ถา้ เป็นในกรุงเทพลมท่ี วา่ คงรอ้ นจนแทบจะแผดเผากาย ทวา่ ...ในบา้ นสวนแห่งน้ีสายลมมกั มอบความ เยน็ ช่นื มาใหเ้สมอ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๙ หญงิ สาวเดนิ ไปหยบิ หนงั สอื เก่าครำ�่ ซง่ึ วางอยู่บนหวั เตยี งแลว้ กลบั มานงั่ บนโตะ๊ ไม ้ เปิดหนา้ ทค่ี นั่ ไวแ้ ลว้ เร่มิ อ่านอย่างสนอกสนใจ บา้ นหลงั น้ี...มหี อ้ งหนงั สอื เลก็ อยู่ทางดา้ นหลงั ส่วนใหญ่เป็นหนงั สอื ท่ี คุณยายมกุ ของเธอเก็บสะสมมาตงั้ แต่วยั สาว บางเลม่ ก็ตกทอดมาจากคุณทวด ดว้ ยซำ�้ ไป...เลม่ น้ีเป็นอกี เลม่ ทค่ี ่อนขา้ งเก่า บอกเร่อื งราวเก่ยี วกบั สงครามในสมยั ตน้ กรุงรตั นโกสนิ ทร์ ดวงตากลมโตกวาดผา่ นบรรทดั ทอ่ี า่ นคา้ งไวเ้มอ่ื เชา้ น้ซี ง่ึ กลา่ วถงึ สงคราม เกา้ ทพั พ.ศ.๒๓๒๘ ในตอนนน้ั พระเจา้ ปดุงแห่งพมา่ สงั่ เคลอ่ื นพลออกจากเมาะ ตะมะ ๕ เสน้ ทางโดยจดั กระบวนทพั เป็น ๙ ทพั ดว้ ยกนั แต่ดว้ ยพระปรชี าสามารถ ของพระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกจงึ ทำ� ใหไ้ ทยชนะในครงั้ นนั้ พลอยรุง้ กวาดสายตาอ่านศึกครงั้ ต่อๆ ไปอย่างสนอกสนใจ นานๆ ครง้ั จงึ หยบิ นำ�้ ข้นึ มาจบิ สกั ครง้ั ...ใครๆ ต่างกร็ ู ้พลอยรุง้ สนใจเร่อื งราวประวตั ศิ าสตรไ์ ทยมาแต่ไหนแต่ ไร หนงั สอื แทบทกุ เลม่ ทม่ี อี ยูใ่ นหอ้ งหนงั สอื ของคณุ ยาย เธอกห็ ยบิ มาอา่ นจนหมด แลว้ เลม่ น้เี ป็นเลม่ ลา่ สุด และถงึ แมจ้ ะพอรูเ้รอ่ื งราวอยูบ่ า้ ง หากเจา้ ตวั กอ็ ดตน่ื เตน้ ไปกบั แต่ละตวั อกั ษรไมไ่ ด้ ใช่วา่ แค่เร่อื งประวตั ศิ าสตรเ์ ท่านนั้ การดำ� รงชวี ติ ผูค้ น รวมถงึ การแต่ง กายในสมยั นน้ั เธอกส็ นอกสนใจและชน่ื ชอบเป็นนกั หนา...คุณยายมกุ ถงึ กบั เอ่ย ปากพดู ทเี ลน่ ทจี รงิ ในวนั หน่ึงวา่ ‘อยากไปเกดิ ในสมยั ก่อนหรอื อย่างไร เจา้ พลอย’ หญงิ สาวไดแ้ ต่หวั เราะ ไมต่ อบวา่ กระไร ต่อเมอ่ื อยูต่ ามลำ� พงั ในหอ้ งนอน และคำ� ถามนน้ั ผดุ ข้นึ ในหวั อกี ครง้ั พลอยรุง้ พลนั ตอบตวั เองทนั ควนั ‘ถา้ ไปเกดิ ไดก้ ด็ สี !ิ ’ เป็นคำ� ตอบทเ่ี ลอ่ื นเป้ือนไรส้ าระยง่ิ นกั ถงึ กระนน้ั เจา้ ตวั กย็ งั อตุ ร.ิ ..ยกมอื พนม อธิษฐานขอใหต้ วั เองไดไ้ ปรู ้ ไปเห็น และไปใชช้ ีวิตเม่ือครงั้ ตน้ กรุง รตั นโกสินทร.์ ..ขอแค่สกั เดือนสองเดือนในระหว่างท่ียงั หางานทำ� ไม่ไดเ้ ช่นน้ี

๑๐ ♥ ศศภิ า ถอื เป็นการฆ่าเวลา และหาประสบการณช์ วี ติ ไปในตวั จากวนั นนั้ จนถงึ วนั น้ีผ่านมาหลายเดอื นแลว้ จากทต่ี ง้ั หนา้ ตง้ั ตาหางาน จนไดเ้ป็นนกั เขยี น นกั แปลของสำ� นกั พมิ พเ์ ลก็ ๆ แห่งหน่ึง...คำ� อธษิ ฐานนนั้ กย็ งั จะไมม่ ที ที ่าวา่ จะเป็นจรงิ ข้นึ มาได้ กแ็ น่ละ่ ...จะเป็นจรงิ ไดอ้ ยา่ งไร สง่ิ ทเ่ี ธออธษิ ฐานนนั้ เป็นสง่ิ ทไ่ี มม่ ที างเกดิ ข้นึ อยู่แลว้ หรอื ถา้ อยากใหม้ นั เกดิ กค็ งตอ้ งรอปาฏหิ ารยิ เ์ ท่านน้ั พลอยรุง้ ดงึ ความคิดของตนเองกลบั มาสู่หนงั สอื ตรงหนา้ แลว้ นงั่ อ่าน ต่อไปจนจบเลม่ ยามนน้ั ตะวนั เคลอ่ื นคลอ้ ยลงตำ�่ แลว้ พรอ้ มกบั เสยี งรถของผูเ้ป็นนา้ ขบั ผ่านประตูเขา้ มาจอดขา้ งบา้ นเรอื นไทย หญงิ สาวผดุ ลกุ ข้นึ ยนื หยบิ หนงั สอื ตดิ มอื มาดว้ ยกำ� ลงั จะเอาไปเกบ็ ในหอ้ งหนงั สอื กพ็ อดเี สยี งเรยี กของโทรศพั ทด์ งั ข้นึ หญงิ สาวหนั รีหนั ขวางดว้ ยจำ� ไม่ไดว้ ่าเอาโทรศพั ทม์ อื ถอื ของตนเองไป วางไวต้ รงไหน ชวั่ ครู่ทเี ดยี วกวา่ จะเหน็ วา่ ตวั เองวางมนั ไวต้ รงหวั เตยี ง พลอยรุง้ หนีบหนงั สอื ไวใ้ ตร้ กั แรข้ า้ งหน่ึง ก่อนจะเอ้อื มมอื ควา้ โทรศพั ทม์ ากดรบั โดยไมไ่ ด้ มองหนา้ ปดั วา่ ใครโทร.มา “สวสั ดคี ่ะ พลอยรุง้ ค่ะ” ทนั ทที ่ไี ดย้ นิ เสยี งอนั เคยคุน้ รอยย้มิ ดใี จก็ กระจ่างบนใบหนา้ นวล “พก่ี อ้ ง! มเี วลาวา่ งโทร.หาพลอยแลว้ หรอื คะ ยงั อยู่บา้ นสวนค่ะ กะวา่ จะ กลบั กรุงเทพพรุ่งน้ี พก่ี อ้ งจะกลบั พรุ่งน้ีเหมอื นกนั หรอื คะ โอเคค่ะ ไวเ้จอกนั ค่ะ” พ่ีกอ้ งท่ีเธอเรียกคือกอ้ งภพ...แฟนหนุ่มรุ่นพ่ีท่ีจบจากมหาวทิ ยาลยั เดยี วกนั เขาเป็นวศิ วกรอนาคตไกล เรยี นดี มหี นา้ ทก่ี ารงานทด่ี ี เธอคบกบั เขามา สามปีแลว้ และดูท่าวา่ จะคบกนั ยดื ยาวไปอกี หลายปี พลอยรุง้ คาดหวงั ดว้ ยซำ�้ ไป วา่ ผูช้ ายคนน้ีจะเป็นรกั แรก รกั เดยี ว และรกั สุดทา้ ยของเธอ เน่ืองเพราะตง้ั แต่คบ กนั มากอ้ งภพไมเ่ คยออกนอกลูน่ อกทาง ไมเ่ คยนอกใจและทำ� ใหเ้ธอเจบ็ ชำ�้ นำ�้ ใจ เลยสกั ครงั้ เธอจงึ มกั บอกตวั เองวา่ โชคดเี ป็นนกั หนาทไ่ี ดพ้ บเจอผูช้ ายทเ่ี ป็นสุภาพ บรุ ุษ อ่อนโยน ซอ่ื สตั ย์ รกั เดยี วใจเดยี วอย่างเขา

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๑ ชวั่ ขณะหน่งึ พลอยรงุ้ นกึ ถงึ ผูเ้ป็นพอ่ ผูซ้ ง่ึ นอกใจแมโ่ ดยการไปมอี ะไรกบั เลขาส่วนตวั วนั ทแ่ี มร่ ู ้ แมร่ อ้ งห่มรอ้ งไหป้ านจะขาดใจเพยี งใดเธอยงั จำ� ไดต้ ดิ ตา แมว้ า่ ตอนนน้ั เธอเพง่ิ จะแปดขวบกต็ าม หน่ึงปีใหห้ ลงั พอ่ กบั แมก่ ห็ ย่าขาดจากกนั พอ่ ยา้ ยไปทำ� งานทเ่ี ชยี งใหมพ่ รอ้ มกบั เลขาสาวคนนน้ั และลงหลกั ปกั ฐานอยู่ทน่ี นั่ นานๆ ถงึ จะลงมาหาเธอสกั ครงั้ พลอยรุง้ ชกั เลอื นๆแลว้ วา่ เจอหนา้ พอ่ ครงั้ สุดทา้ ยเมอ่ื ไร อาจจะเป็นสอง ปีทแ่ี ลว้ หรอื นานถงึ สามปีแลว้ กเ็ ป็นได้หญงิ สาวถอนหายใจ สลดั ความหมน่ เศรา้ ของตวั เอง แลว้ เดนิ ออกจากหอ้ ง เกบ็ หนงั สอื เรยี บรอ้ ย จงึ ตรงไปยงั หอ้ งครวั เพยี ง เยย่ี มหนา้ ผ่านประตู นา้ เพชร...สาวโสดวยั สส่ี บิ ก็หนั มาส่งเสยี งเรยี ก ขณะทค่ี ุณ ยายยงั คงตง้ั หนา้ ตง้ั ตาหนั่ ผกั ต่อไป “วนั น้ีคณุ ยายกบั นา้ เพชรจะทำ� อะไรคะ” “ตม้ จดื ตำ� ลงึ กบั นำ�้ พรกิ กะปิจา้ ” นา้ เพชรเป็นสาวใหญ่ทด่ี ูอ่อนวยั กวา่ ความเป็นจรงิ ผมสดี ำ� ขลบั ดดั เป็น ลอนซอยสนั้ ระตน้ คอดูทนั สมยั ราวกบั สาวร่นุ ทวา่ ...แปลกนกั ทน่ี า้ ของเธอกลบั ยงั ไมแ่ ต่งงาน แถมยงั ครองตวั เป็นโสดมาจนทกุ วนั น้ี พลอยรุง้ เองกเ็ คยถามเร่อื งน้ีกบั นา้ มาแลว้ คำ� ตอบทไ่ี ดร้ บั คอื ‘ถา้ หาดไี มไ่ ด้ สูอ้ ยู่เป็นโสดไมด่ กี วา่ เรอะ’ กจ็ รงิ อย่างทน่ี า้ เพชรพดู พลอยรุง้ ไมค่ ดั คา้ น แถมยงั เหน็ ดว้ ยเตม็ หวั ใจ ถงึ กระนน้ั เธอก็ยงั หวงั วา่ กอ้ งภพจะเป็นหน่ึงในผูช้ ายทแ่ี สนดซี ง่ึ หาไดย้ ากแลว้ ใน ปจั จบุ นั น้ี เยน็ วนั นนั้ พลอยรุง้ ช่วยยายมกุ นา้ เพชรและแม่น่ิมทำ� อาหารเหมอื น เช่นเคย เสยี งหวั เราะทป่ี ระสานกนั ของทง้ั สล่ี ะมา้ ยเสยี งดนตรขี บั กลอ่ มใหห้ วั ใจ ของเธอเป็นสุขนกั ทว่า...ความสุขอยู่ไดไ้ ม่นานเมอ่ื เธอไดร้ บั โทรศพั ทจ์ ากเพอ่ื น สนิททช่ี อ่ื วศินีหรอื จบุ๊ แจง เพ่ือนท่ีเรียนมาดว้ ยกันต้ังแต่ชั้นประถม มาแยกกันก็ตอนเขา้ มหาวทิ ยาลยั น่ีเอง พลอยรุง้ เขา้ เรียนคณะอกั ษรศาสตร์ ส่วนวศินีนน้ั สอบติด

๑๒ ♥ ศศภิ า พยาบาล ทง้ั สองเรียนคนละมหาวทิ ยาลยั หากทุกเยน็ มกั จะนดั พบกนั เสมอๆ ไมว่ า่ จะเป็นทบ่ี า้ นของเธอ หรอื ทค่ี อนโดของอกี ฝ่ายกต็ าม พลอยรุง้ มองหนา้ ปดั โทรศพั ทแ์ ลว้ กดรบั ทนั ใด “วา่ ไงยยั จบุ๊ ” เพอ่ื นคนอน่ื เรยี กวศินวี า่ แจง แต่สำ� หรบั พลอยรุง้ แลว้ เธอชนิ ทจ่ี ะเรยี ก เพอ่ื นสนทิ คนน้ีวา่ จบุ๊ มากกวา่ “วนั น้ีไมไ่ ปเทย่ี วกบั แฟนรไึ งถงึ มเี วลาโทรหาฉนั ไดเ้น่ีย” สพั ยอกทเี ลน่ ทจี รงิ เหมอื นเคย แต่คราวน้ีวศินีไมเ่ ลน่ ดว้ ย เธอพดู อะไร สกั อย่างทท่ี ำ� ใหร้ อยย้มิ บนใบหนา้ ของพลอยรงุ้ เหอื ดหายกลายเป็นเคร่งเครยี ดข้นึ มาทนั ควนั “ไดๆ้ ฉนั จะรบี ไป!” หญิงสาววางสาย แลว้ โยนโทรศพั ทข์ องตวั เองใส่ในกระเป๋าสะพายสี นำ�้ ตาล หยบิ สมดุ บนั ทกึ เลม่ เลก็ ทว่ี างอยู่บนโตะ๊ ไมต้ ดิ มอื มาดว้ ย จากนนั้ จงึ เร่ง ฝีเทา้ ออกจากหอ้ ง พรอ้ มกบั ตะโกนเรยี กแมน่ ่ิม “แมน่ ่ิมคะ พลอยจะกลบั กรุงเทพแลว้ ค่ะ” ทวา่ คนทข่ี านรบั กลบั เป็นนา้ เพชร “แมน่ ่ิมอาบนำ�้ อยู่น่ะพลอย ทำ� ไมรบี รอ้ นกลบั ละ่ ไหนวา่ จะกลบั พรุ่งน้ี” “มเี ร่อื งด่วนน่ะค่ะ” เหน็ สหี นา้ ของหลานสาวแลว้ จงึ เหน็ วา่ คงเป็นเร่อื งรอ้ นใจจรงิ ๆ นา้ เพชร กไ็ มเ่ ซา้ ซ้ี รบี โบกมอื ไลแ่ ลว้ บอกวา่ “ไปเถอะไป เดยี๋ วนา้ บอกแมน่ ่ิมใหแ้ ลว้ กนั ” “ขอบคณุ ค่ะ” พลอยรุง้ ยกมอื ไหวผ้ ลบุ ก่อนจะหนั หลงั รบี ออกจากบา้ น ตรงไปยงั รถบโุ รทงั่ ทต่ี กทอดมาจากผูเ้ป็นแม่ หญงิ สาวใชม้ าสบิ ปีโดยไมม่ ปี ญั หา นบั วา่ มนั ทนทายาดใชไ้ ดเ้ลยทเี ดยี ว หญงิ สาวไมร่ อชา้ ปลดลอ็ กประตู เขา้ ไปนงั่ หลงั พวงมาลยั สตารต์ รถ แลว้ เหยยี บคนั เร่งมงุ่ หนา้ สู่คอนโดรมิ นำ�้ ของกอ้ งภพตามทว่ี ศินีบอกมาในทนั ที

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๓ ‘ฉนั ขบั รถตามแฟนแกมา ไมร่ ูว้ า่ เพง่ิ กลบั จากต่างจงั หวดั หรอื เปลา่ แต่ท่ี แน่ๆ ห้วิ ผูห้ ญงิ มาดว้ ย!’ เพราะถอ้ ยคำ� นนั้ ทำ� ใหเ้ ธอรอ้ นอกรอ้ นใจนกั ...ผูห้ ญิงคนนนั้ เป็นใคร เก่ยี วขอ้ งอะไรกบั กอ้ งภพ ...เป็นเพอ่ื นร่วมงาน นอ้ งสาว หรอื กกิ๊ ! พลอยรุง้ เมม้ รมิ ฝีปากแน่น นำ�้ ตาเอ่อคลออย่างคบั ขอ้ งใจ บางท.ี ..ผูช้ ายทกุ คนบนโลก อาจจะหาดไี มไ่ ดส้ กั คนกเ็ ป็นได!้ ไมว่ า่ จะพอ่ ของเธอ แฟนเก่าของนา้ เพชร แมแ้ ต่คุณปู่ของเธอกน็ อกใจ คนรกั ทง้ั นนั้ กอ้ งภพเองกอ็ าจจะไมแ่ ตกต่างกบั คนอน่ื ๆ กเ็ ป็นได้ หญงิ สาวสูดลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ยาว กระตนุ้ เตอื นตวั เองใหม้ สี ติ อย่า เพง่ิ ใชอ้ ารมณเ์ หนือเหตผุ ล เอาไวไ้ ปดูใหเ้หน็ กบั ตาเสยี ก่อน หากกอ้ งภพนอกใจ เธอจรงิ ค่อยครำ�่ ครวญหวนไหก้ ย็ งั ไมส่ าย คดิ ไดด้ งั นนั้ พลอยรุง้ กต็ งั้ หนา้ ตง้ั ตา ขบั รถต่อไปอย่างระมดั ระวงั มากข้นึ ใชเ้วลานานกวา่ ทค่ี ดิ สองชวั่ โมงถดั มา พลอยรงุ้ จงึ จะมาถงึ คอนโดรมิ นำ�้ ของคนรกั เธอจอดรถไวร้ มิ ทางเดนิ เทา้ ตรงขา้ มกบั คอนโดแห่งนน้ั ก่อนจะกา้ วลง มาเดนิ ขา้ มถนน หยดุ ยนื ตรงหนา้ คอนโดพรอ้ มกบั กดโทร.หาเพอ่ื นรกั ของตน และ พบวา่ วศินีถกู พอ่ เรยี กตวั กลบั บา้ นด่วน จงึ ไมไ่ ดอ้ ยู่รอ หญงิ สาวจงึ ตอ้ งข้นึ ไปหา กอ้ งภพเพยี งลำ� พงั พลอยรุง้ ใจเตน้ แรงเมอ่ื เดนิ มาหยุดอยู่ตรงหนา้ หอ้ งของคนรกั สองตา ของเธอพร่ามวั สมององึ อลดว้ ยความคิดอนั สบั สน เจา้ ตวั ยนื อยู่นานเท่าใดไม่ ทราบไดก้ วา่ จะกลา้ ยกมอื ข้นึ มากดสญั ญาณหนา้ หอ้ ง เฝ้ารอนานแสนนานในความ รูส้ กึ กวา่ ประตูจะเปิดออก หญงิ สาวทำ� ใจไวว้ า่ คนทต่ี อ้ งเผชญิ หนา้ ดว้ ยคงเป็นกอ้ งภพ แต่เปลา่ เลย... คนท่เี ธอเหน็ ในตอนน้ีกลบั กลายเป็นสาวร่างระหงท่มี เี พยี งผา้ เช็ดตวั สขี าวคลุม เรอื นร่างไวเ้ท่านน้ั ไมต่ อ้ งถามอะไรใหม้ ากความ...ภาพทเ่ี ธอเหน็ กอ็ ธบิ ายทกุ อยา่ งไดช้ ดั เจน

๑๔ ♥ ศศิภา ในตวั มนั เองอยู่แลว้ นำ�้ ตาทเ่ี อ่อคลอพลนั หยาดหยดตกตอ้ งแกม้ เยน็ ชดื หวั ใจทเ่ี ตน้ รวั แรง พลนั ถกู บบี รดั จากมอื ทม่ี องไมเ่ หน็ จนเจบ็ ปวด แบบน้ีน่ีเอง...ความเจบ็ ปวดของแม่ เธอไดร้ ูแ้ ลว้ วา่ ...การถกู ทรยศหกั หลงั มนั เจบ็ ปวดเจยี นตายเฉกน้ีเอง! พลอยรุง้ อยากจะเดนิ หนภี าพบาดตานนั้ เสยี ใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อด ทวา่ ...ขาของ เธอกลบั กา้ วไมอ่ อก ไดแ้ ต่ยนื รอ้ งไหอ้ ย่างน่าเวทนาต่อหนา้ หญงิ สาวทเ่ี ธอไมร่ ูจ้ กั เช่นนนั้ เอง “ใครมาน่ะ” เสยี งทุม้ นุ่มนนั้ เธอจำ� ไดข้ ้นึ ใจ พลอยรุง้ กดั ริมฝีปากจนหอ้ เลอื ดขณะ เบอื นสายตามามองคนทม่ี ายนื ซอ้ นอยู่ทางดา้ นหลงั หญงิ สาวคนนนั้ กอ้ งภพยงั คงดูหลอ่ เหลาเหมอื นเคย แววตาสนี ำ�้ ตาลอ่อนซง่ึ เคยทอด มองอย่างอ่อนโยนบดั น้ีกลบั เบกิ กวา้ งอย่างตกใจ “นอ้ งพลอย! มาไดย้ งั ไงเน่ีย! ไหนบอกจะกลบั วนั พรุ่งน้ี!” “ถา้ พลอยกลบั พร่งุ น้กี ค็ ง...ไมไ่ ดเ้หน็ ความจรงิ กบั ตา...” เธอพดู เจอื สะอ้นื ยกมอื เชด็ นำ�้ ตาทร่ี นิ ไหลลงมาไมข่ าดสาย ก่อนจะกา้ วเขา้ ไปตวดั ฝ่ามอื ลงบนเส้ยี ว หนา้ หลอ่ ๆ ของชายคนนน้ั “พก่ี อ้ งทรยศพลอยไดย้ งั ไง!” นนั่ คือถอ้ ยคำ� สุดทา้ ยท่เี ธอตะโกนใส่หนา้ เขาก่อนจะรีบรอ้ นวง่ิ จากไป กอ้ งภพไมไ่ ดต้ ามอาจจะเพราะเขามผี า้ เชด็ ตวั คลมุ เรอื นกายเพยี งผนื เดยี ว จงึ ไม่ สะดวกใจทจ่ี ะตามมากเ็ ป็นได้ และนนั่ กน็ บั วา่ เป็นเร่อื งดสี ำ� หรบั พลอยรุง้ เพราะ เธอยงั ไมอ่ ยากพบหนา้ พดู คยุ หรอื ฟงั คำ� แกต้ วั ขนุ่ ๆ ของชายคนนนั้ ในตอนน้ี สง่ิ ทเ่ี ธอตอ้ งการคอื หาทส่ี งบๆ เพอ่ื ปลดปลอ่ ยกายใจอนั ปวดรา้ ว ร่างบอบบางวง่ิ ออกจากคอนโด พรวดพราดขา้ มถนนเพอ่ื ไปยงั รถของ ตนเองโดยไมท่ นั ไดม้ องอย่างระวงั วา่ มรี ถขบั ผ่านมาหรอื เปลา่ จากความเจบ็ ปวด เจยี นตายในหวั ใจ พลอยรุง้ รบั รูถ้ งึ ความเจบ็ ปวดทางกาย รูส้ กึ เหมอื นตวั เองลอย

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๕ ละลว่ิ จากพ้นื กระแทกเขา้ กบั กระจกรถคนั หน่ึง ก่อนร่วงหลน่ ลงสู่พ้นื อย่างแรง เสยี งกรดี รอ้ งอย่างตกใจผสานกบั เสยี งตะโกนใหโ้ ทร.หาตำ� รวจและรถ พยาบาลดงั อยู่ขา้ งหูจนเธอตอ้ งน่ิวหนา้ ลมหายใจของเธอติดขดั หากเธอก็ยงั พยายามสูดเอาอากาศเขา้ ปอดอย่างเตม็ ความสามารถ เธอกำ� ลงั จะตาย...พลอยรุง้ รูส้ กึ เช่นนนั้ แมจ่ า๋ พลอยจะไดไ้ ปอย่กู บั แมแ่ ลว้ นะจะ๊ แมน่ ิม่ ยายมกุ นา้ เพชร...พลอยขอโทษทไี่ มไ่ ดอ้ ย่ตู อบแทนบญุ คณุ พ่อคะ...ขอใหพ้ ่อสขุ ภาพแขง็ แรง พลอยคงไมม่ โี อกาสไดพ้ บหนา้ พ่ออกี แลว้ สำ� นกึ สุดทา้ ยในช่วงเวลานนั้ คอื คำ� อธษิ ฐานทย่ี งั ไมเ่ ป็นจรงิ เพยี งสง่ิ เดยี ว ในชวี ติ และมนั คงจะไมม่ วี นั เป็นจรงิ ไปได้ หญงิ สาวหมดกำ� ลงั ใจทจ่ี ะด้นิ รนต่อสูก้ บั ความตาย เธอปลอ่ ยใหต้ วั เอง จมดง่ิ สู่หบุ เหวแห่งความมดื มดิ ทก่ี ำ� ลงั กลนื กนิ เธอทลี ะนอ้ ยๆ สุดทา้ ย...สตขิ องเธอดบั วูบ พรอ้ มกบั ลมหายใจอนั ขาดหว้ งในฉบั พลนั พลอยรุง้ คดิ วา่ ตวั เองตายไปแลว้ แต่เปลา่ เลย...ในวนิ าทถี ดั มา ชีวติ ท่ี เหมอื นตายไปแลว้ ไดก้ ลบั คนื เมอ่ื อากาศอดั เขา้ ไปจนเตม็ ปอดของเธอยามเธอสูด ลมหายใจเขา้ หากน่าแปลกนกั ทำ� ไมกายของเธอถงึ สนั่ สะทา้ น และสะบดั รอ้ น สะบดั หนาวอย่างมากมายเช่นน้ี คราหน่ึงรอ้ นวาบดงั่ ถกู ไฟแผดเผา อกี ครากลบั เหน็บหนาวราวยนื อยู่กลางสายฝนเยน็ ยะเยอื ก ...เธอยงั ไมต่ าย แต่กำ� ลงั จะตายแลว้ ใช่ไหม... พลอยรุง้ ครำ�่ ครวญในหวั ใจ ก่งึ รูส้ ติ ก่งึ เลอ่ื นลอย ไมร่ ูส้ ง่ิ ใดจรงิ สง่ิ ใด ปลอม บางคราเธอแวว่ เสยี งพดู คุยตำ�่ ๆ ตรงขา้ งหู บางคราเป็นเสยี งรำ�่ ไหป้ าน จะขาดใจ บางคราเป็นเสยี งทมุ้ นุ่มรอ้ งเรยี ก กบั อกี คราเป็นเสยี งกรดี รอ้ งแสบแกว้ หู

๑๖ ♥ ศศภิ า เสยี งของใคร พลอยรุง้ ไมร่ ู.้..รูแ้ ค่วา่ ไมเ่ คยคุน้ เอาเสยี เลย หญงิ สาวไดส้ ตริ บั รูส้ ง่ิ รอบกายอยู่ครู่ ก่อนจะผลอ็ ยหลบั ไป หลบั นานเท่าไรก็สุดรู ้ มารูต้ วั อกี ทกี ็ตอนทไ่ี ดย้ นิ เสยี งหวานใสของใคร บางคน พลอยรุง้ พยายามลมื ตา แต่เปลอื กตาหนกั อ้งึ ยง่ิ นกั ร่างกายยงั อ่อนเปล้ยี เพลยี แรงไมส่ ามารถขยบั ได้ จงึ ทำ� ไดเ้พยี งนอนแน่น่ิงอยู่เช่นนนั้ “คุณพระคุณเจา้ คุม้ ครองแน่แลว้ แมพ่ ลอย” เสยี งนุ่มนวลนน้ั แทรกซมึ ความสลวั รางรอบกาย ความมดื พลนั จางหาย แสงสว่างเขา้ มาแทนทพ่ี รอ้ มกบั ความอบอ่นุ ทแ่ี ผซ่ า่ นจากมอื ซง่ึ วางลงบนหนา้ ผากของเธอ “ในทส่ี ุด เจา้ กย็ งั อยู่กบั แม”่ นำ�้ ตาหยดหน่งึ ตกตอ้ งลงบนแกม้ เยน็ ชดื ราวกบั เป็นนำ�้ สวรรคป์ ลกุ พลอย รุง้ ใหล้ มื ตาตน่ื เร่ยี วแรงทเ่ี คยหดหายเร่มิ ฟ้ืนคนื จนสามารถขยบั ศีรษะได.้..แมจ้ ะ เพยี งเลก็ นอ้ ยกต็ าม “นำ�้ ...หวิ นำ�้ ” เสยี งทเ่ี ธอไดย้ นิ พลอยรุง้ แน่ใจวา่ เป็นเสยี งของเธอ แต่จรงิ ๆ แลว้ มนั ไมใ่ ช่เสยี งของเธอ...มนั แหลมเลก็ กวา่ ปกติ จนผูเ้ป็นเจา้ ของตอ้ งขมวดค้วิ ...เธอป่วยหนกั เสยี จนเสยี งเปลย่ี นเลยหรอื ไร... “นางพดุ ส่งขนั นำ�้ มาใหข้ า้ ท”ี ส้นิ เสยี งนน้ั เพยี งอดึ ใจ ริมฝีปากแตกระแหงของเธอก็สมั ผสั กบั ขอบ เยน็ ๆ ของขนั นำ�้ แลว้ นำ�้ ใสเยน็ กลน่ิ หอมราวดอกมะลกิ ร็ นิ ไหลลงสู่ลำ� คอ...ชน่ื ใจ นกั พลอยรุง้ อยากจะดม่ื มากกวา่ นน้ั แต่เจา้ ของเสยี งนุ่มนวลคอยชกั ขนั นำ�้ ออกเป็นระยะๆ “ค่อยๆ ดม่ื แมพ่ ลอย” ...แมพ่ ลอย...ใครกนั เธองนั้ หรอื ?... หญงิ สาวขมวดค้ิวเขา้ หากนั พลางดม่ื นำ�้ อกี อกึ ใหญ่ ต่อเมอ่ื คนทค่ี อย ประคองใหล้ กุ ข้นึ มาดม่ื นำ�้ วางเธอลงตามเดมิ จงึ พยายามเปิดเปลอื กตาข้นึ อกี ครง้ั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๗ คราวน้ไี มไ่ ดห้ นกั อ้งึ เหมอื นก่อนอกี ต่อไป หญงิ สาวสามารถกะพรบิ ตาถเ่ี รว็ ไดต้ าม ปกต.ิ ..ช่วยปรบั ภาพพร่ามวั ใหช้ ดั เจนข้นึ สง่ิ แรกทเ่ี ธอเหน็ คอื เพดานไมด้ า้ นบน คลบั คลา้ ยบา้ นสวนนกั แต่ไมใ่ ช่ ยง่ิ เมอ่ื กวาดตามองไปรอบหอ้ ง และไดเ้ หน็ ใบหนา้ ทไ่ี มค่ ุน้ ตาดว้ ยแลว้ พลอยรุง้ กแ็ ทบจะกระเถบิ หนเี สยี ใหไ้ ด้ “ลูกเพง่ิ หายไข ้ อย่าเพง่ิ ลกุ เลย แมพ่ ลอย” “คณุ นา้ เป็นใครคะ?” คนถกู ถามมองจอ้ งเธอแน่วน่งิ ขณะหญงิ สาวร่างทว้ มซง่ึ นงั่ พบั เพยี บอยู่ บนพ้นื ไม่ห่างจากเตยี งทเ่ี ธอนอนอยู่ถงึ กบั เอามอื ทาบอก ทำ� ตาโตราวกบั ไข่ห่าน เลยทเี ดยี ว ตอนนนั้ เองทเ่ี ธอไดส้ ำ� รวจเคร่อื งแต่งกาย...ทผ่ี ดิ แผกไปจากทเ่ี ธอเคย เหน็ คนทน่ี งั่ วางมอื ลงบนตน้ แขนของเธอในยามน้ีเป็นสตรผี วิ สองสวี ยั กลาง คนนุ่งโจงสนี ำ�้ ตาล สวมผา้ แถบสฟี ้า มสี รอ้ ยพระทำ� จากทองเหลอื งอร่ามสวมอยู่ บนลำ� คอ หนา้ ตาคณุ นา้ ดูใจดี แต่ตอนน้ีกลบั ฉงนฉงายนกั สว่ นคนทน่ี งั่ อยู่บนพ้นื เป็นสตรวี ยั สามสบิ ปลายๆ สวมผา้ แถบสขี าวและ นุ่งโจงเช่นเดยี วกนั พลอยรงุ้ ลำ� คอแหง้ ผาก รูส้ กึ วา่ ตวั เองมาอยู่ผดิ ทผ่ี ดิ ทางอย่างไรไมท่ ราบ ได.้..บางทเี ธออาจจะกำ� ลงั อยู่ในความฝนั กเ็ ป็นได้ ทวา่ ...ถา้ อยู่ในความฝนั แลว้ เหตใุ ดจงึ เหมอื นจรงิ ไดเ้พยี งน้ีเลา่ “คะ...คณุ นา้ เป็นใครคะ แลว้ ตอนน้ีพลอยอยู่ทไ่ี หน” ครงั้ สุดทา้ ยทเ่ี ธอยงั พอจำ� ได้ คือภาพกอ้ งภพทส่ี วมเพยี งผา้ เช็ดตวั ผนื เดยี ว กบั สาวนอ้ ยหนา้ แฉลม้ คนนน้ั ตอนนน้ั เธอจำ� ไดว้ า่ วง่ิ ออกจากคอนโดดว้ ย นำ�้ ตานองหนา้ กำ� ลงั จะขา้ มถนนแต่ไม่ทนั มองซา้ ยขวาจึงถูกรถชนจนกระเด็น เธอคดิ วา่ ตอ้ งตายแน่แลว้ แต่สุดทา้ ยกลบั ยงั หายใจอยู่ หญงิ สาวกม้ ลงมองตวั เองเป็นอนั ดบั แรก แลว้ กต็ อ้ งขมวดค้วิ เมอ่ื พบวา่ ทงั้ แขน ทงั้ ขาของเธอช่างเลก็ แสนเลก็ ราวกบั ของเธอ ตวั เธอกส็ นั้ นกั ไฉนเทา้ ของ

๑๘ ♥ ศศภิ า เธอจงึ หยุดอยู่เพยี งกลางเตยี งเลา่ พลอยรุง้ ยกแขนอนั อ่อนแรงลูบใบหนา้ ของตวั เองก่อนเลอ่ื นข้นึ ไปดา้ นบนเพอ่ื พบวา่ ผมของเธอถกู เกลา้ เป็นมวยไวก้ ลางศีรษะ ฝนั ! เธอฝนั เป็นตเุ ป็นตะอกี แลว้ หรอื น่ี! “ไมน่ ะ...” หญงิ สาวพรำ�่ พดู กบั ตวั เอง ก่อนจะใชน้ ้วิ ขา้ งขวาหยกิ แขนซา้ ย เพอ่ื ปลุกตวั เองจากฝนั ทว่า...ความเจบ็ ปวดทำ� ใหเ้ ธอรูว้ ่าสง่ิ ทเ่ี ธอเผชญิ อยู่เป็น ความจรงิ “คณุ ท่านเจา้ ขา บา่ ววา่ ...” นางพดุ หยุดพดู ไปเมอ่ื เหน็ สายตาเกร้ยี วกราดของผูเ้ป็นนาย “เอง็ ออกไปก่อนไป นางพดุ ” บ่าวผูจ้ งรกั ภกั ดที ำ� ตามอย่างไม่อดิ ออด รีบคลานเข่าออกจากหอ้ งไป แต่โดยดี จากนน้ั ผูเ้ป็นนายจงึ หนั มาจบั มอื ของเธอแลว้ เอ่ยปลอบประโลม “แมว่ า่ เจา้ นอนพกั สกั งบี เถดิ ” “แม?่ ” “แมพ่ ลอย เจา้ เป็นกระไรไปร.ึ ..หลงั จากฟ้ืนไขเ้จา้ ก็ทำ� เหมอื นจำ� กระไร ไมไ่ ด้ แถมถอ้ ยคำ� ของเจา้ กช็ ่างแปลกหูนกั ” ผูท้ แ่ี ทนตวั เองวา่ เป็นแมท่ อดถอนใจ อย่างกลดั กลุม้ คิดว่าหายจากไขค้ ราวน้ีลูกของตนอาจถงึ ขน้ั วปิ ลาสไปเสยี แลว้ กระมงั “โธ่...แมพ่ ลอย เจา้ เพง่ิ จกั แปดขวบเท่านนั้ ” พดู เจอื เสยี งสะอ้นื พรอ้ มกบั นำ�้ ตาทไ่ี หลรนิ จนตอ้ งหยบิ ผา้ เชด็ หนา้ ทค่ี าดเอวไวอ้ อกมาซบั แปดขวบ! เธอน่ะหรอื อายุแปดขวบ! พลอยรงุ้ กลอกตาข้นึ ฟ้าอยา่ งไมร่ ูจ้ ะทำ� เช่นไรกบั ชวี ติ ด.ี ..หากน่เี ป็นความ ฝนั เธอคงต่นื ข้นึ มาในไมช่ า้ แต่ถา้ ไม่ใช่...แลว้ เกิดปาฏหิ าริยอ์ ะไรกนั เหตุใดเธอจึงมาอยู่ท่นี ่ีได.้ .. มนั เป็นเมอื งลบั แลหรอื ทไ่ี หนกนั แน่หนอ พลนั ทค่ี ดิ มาถงึ ตรงน้ี คำ� อธษิ ฐานทเ่ี ธอเคยอธษิ ฐานไวก้ ผ็ ดุ ข้นึ มาในหวั พลอยรุง้ ใจเตน้ แรง เมอ่ื เร่มิ เดาไดแ้ ลว้ วา่ บางท.ี ..คำ� อธษิ ฐานของเธออาจเป็นจรงิ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๙ หญงิ สาวเลยี รมิ ฝีปากแตกระแหงของตนเองก่อนรอ้ งขอกระจก สตรผี ู ้ นน้ั สูดจมูกฟุดฟิด ก่อนเอ้ือมมอื ควา้ กระจกตงั้ โตะ๊ ท่ลี อ้ มกรอบดว้ ยไมท้ ่สี ลกั ลวดลายวจิ ติ รจากโตะ๊ ทรงเต้ยี ขา้ งหวั เตยี งมายน่ื ให ้ พลอยรุง้ ยน่ื มอื อนั สนั่ ระรกิ ออกไปรบั เอ่ยขอบคณุ เบาๆ ก่อนค่อยๆ ตงั้ กระจกข้นึ ภาพทเ่ี หน็ ทำ� ใหห้ วั ใจของเธอแทบหยุดเตน้ เดก็ ผมจกุ ในกระจกคอื ใครกนั ...คอื เธออย่างนนั้ หรอื ?! หนา้ รูปไขซ่ ดี เซยี วอดิ โรย ดวงตาอ่อนแสง รมิ ฝีปากหลดุ ลอกเป็นขยุ ๆ ถงึ กระนน้ั ผมของเธอกถ็ กู มวยไวเ้ป็นอย่างดี แถมมดี อกมะลริ ดั โดยรอบส่งกลน่ิ หอมจรุงอกี ดว้ ย แต่ทส่ี ะดดุ ตาทส่ี ุดเหน็ จะเป็นปานแดงขนาดเทา่ น้วิ หวั แมม่ อื ตรง แกม้ ซา้ ยใกลๆ้ กบั กกหูของเธอ น่ีหรอื ...แมพ่ ลอย แมพ่ ลอยทว่ี ญิ ญาณของเธอเขา้ มาอยู่แทนท่ี แลว้ วญิ ญาณของเดก็ คนน้ี ไปอยู่ทไ่ี หนแลว้ เลา่ ... มอื ของเธอออ่ นแรงจนไมอ่ าจจบั กระจกไวไ้ ด้หญงิ สาวปลอ่ ยมนั ร่วงหลน่ บนเตยี ง ขณะทผ่ี ูเ้ ป็นแม่รบี ฉวยมนั มาถอื ไว ้ วางทเ่ี ดมิ แลว้ ลูบศีรษะเธออย่าง แสนรกั “นอนสกั ต่นื เถดิ แมพ่ ลอย...พอต่นื ข้นึ มา กระไรๆ คงดขี ้นึ ” ประโยคหลงั ดูเหมอื นจะพดู กบั ตวั เองมากกวา่ พดู ใหเ้ธอฟงั พลอยรงุ้ เอง ไม่ไดค้ ดั คา้ น เธอเอนตวั ลงนอนแต่ไม่ไดห้ ลบั ตา ยงั คงมองสบดวงตาอ่อนโยน ของอกี ฝ่ายแน่วน่ิง “พลอย...ขอถามอะไรสกั อย่างไดไ้ หมคะ” “วา่ มาสิ เจา้ จกั ถามอนั ใดร”ึ “ตอนน้ีพลอยกำ� ลงั อยู่ในแผ่นดนิ รชั กาลทเ่ี ท่าไรคะ” ค้วิ เรยี วโคง้ ขมวดเขา้ หากนั ดวงตาสนี ำ�้ ตาลเขม้ พลนั ต่นื ตระหนกอย่าง เหน็ ไดช้ ดั “ไยเจา้ ถงึ ถามเช่นนน้ั เจา้ จำ� มไิ ดร้ วึ า่ ตอนน้เี ป็นปีท่ี ๑๙ ในแผน่ ดนิ รชั กาล

๒๐ ♥ ศศิภา แรกแห่งกรุงรตั นโกสนิ ทร”์ ...เป็นไปไดห้ รอื คำ� อธษิ ฐานของเธอเป็นจรงิ ! เธอไดม้ าอยูใ่ นร่างของเดก็ คนหน่ึงในรชั สมยั ของพระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกจรงิ ๆ น่ะหรอื ! พลอยรุง้ ปิดเปลอื กตา บอกไมถ่ กู วา่ ตนเองรูส้ กึ เช่นไร...ใจหน่ึงต่นื เตน้ อกี ใจหน่ึงกลบั กงั วลสารพดั หญงิ สาวทอดถอนใจอย่างคิดไม่ตกว่าชวี ติ ของตนเองต่อจากน้ีจะเป็น เช่นไร...ลมื ตาต่นื อกี ครงั้ ในโรงพยาบาลแห่งหน่ึง หรอื ตอ้ งใชช้ วี ติ อยู่ในร่างเดก็ ท่ี ชอ่ื พลอยคนน้ีจวบจนชวี ติ จะหาไม่ พรหมบนั ดาลฤๅชะตาฟ้าลขิ ติ เปลยี่ นชวี ติ ดงั คำ� อธิษฐาน นำ� เธอยอ้ นกลบั ไปในวนั วาน จดจำ� จารชวี ติ ใหมน่ ิจนิรนั ดร์

๒ วนั เสาร์ เดือน ๘ จุลศกั ราช ๑๑๖๓ ในแผ่นดินปฐมกษตั ริยแ์ ห่ง พระบรมราชจกั รวี งศ์ พลอยรุง้ ลมื ตาต่นื ข้นึ มาในร่างเดก็ คนหน่ึง...ไดย้ อ้ น เวลามาอยู่ในกรุงรตั นโกสนิ ทรต์ อนตน้ ดงั คำ� อธษิ ฐาน ในเวลานน้ั ไดม้ กี ารยา้ ยราชธานีจากฝงั่ ตะวนั ตกมายงั ฝงั่ ตะวนั ออก ของแม่นำ�้ เจา้ พระยามาแลว้ ๑๙ ปี พระนครจากท่เี คยรกรา้ งเร่ิมคึกคกั มากข้นึ มผี ูค้ นต่างชาตติ ่างภาษาเมอ่ื ครงั้ หนีจากกรุงเก่ามายงั สมยั กรุงธนบรุ ี จนมาถงึ สมยั กรุงรตั นโกสนิ ทรม์ าตงั้ หลกั ปกั ฐานอยู่เป็นจำ� นวนมาก เดมิ ทบี รเิ วณพระบรมมหาราชวงั เป็นทอ่ี ยู่ของชาวจนี รชั กาลท่ี ๑ โปรดเกลา้ ฯ ใหย้ า้ ยชาวจนี ไปตงั้ บา้ นเรอื นทค่ี ลองใตว้ ดั สามปล้มื จนถงึ คลอง เหนือวดั สามเพง็ ซ่งึ เรียกกนั ว่าสำ� เพง็ ในปจั จบุ นั น้ี จากนนั้ จงึ ไดม้ กี ารสรา้ ง พระราชวงั หลวงโดยเร่มิ ดำ� เนินการในวนั ท่ี ๖ พฤษภาคม พ.ศ.๒๓๒๕ และ เสรจ็ สมบูรณห์ ลงั จากนน้ั สามปี สองวนั ผนั ผ่านนบั จากวนั ท่พี ลอยรุง้ ไดส้ ติ หญิงสาวเอาแต่นอน แน่น่ิงอยู่บนเตยี ง ไม่พูดคุยกบั ใคร จนบ่าวไพร่ในเรอื นต่างนึกว่าเธอผเี ขา้ หรอื ไมก่ ส็ ตวิ ปิ ลาสไปเสยี แลว้ นางพดุ ...บา่ วรบั ใชค้ นสนิทของคณุ ผูห้ ญงิ ใน เรอื นหลงั น้ี ดว้ ยความทอ่ี ยู่รบั ใชม้ านานถงึ กบั เสนอความเหน็ วา่ น่าจะนมิ นต์ พระมาพรมนำ�้ มนตใ์ ห ้ ทวา่ ...คุณผูห้ ญงิ กลบั เอด็ ตะโรเขา้ ใส่ แถมโมโหเป็น ฟืนเป็นไฟใหญ่โต

๒๒ ♥ ศศภิ า พลอยรุง้ ใชเ้ วลาครุ่นคดิ อยู่นาน หลงั จากแน่ใจแลว้ วา่ สง่ิ ทพ่ี านพบ มใิ ช่ความฝนั และเธอคงตอ้ งอยู่ในร่างเดก็ สาวคนน้ีไปอกี สกั ระยะ...จะนาน แค่ไหน พลอยรุง้ กค็ าดเดาไมไ่ ด.้..อาจจะหน่ึงเดอื นหรอื สองเดอื นตามทเ่ี ธอ ไดอ้ ธษิ ฐานไว ้ หรอื อาจจะนานกวา่ นนั้ ก็สุดรู ้ เมอ่ื ไมอ่ าจรูช้ ะตาตวั เอง สง่ิ ท่ี ทำ� ไดใ้ นตอนน้ีคือการดำ� เนินชวี ติ ไปตามปกติ ปรบั ตวั ปรบั ใจใหเ้ ขา้ กบั สง่ิ ท่ี ตอ้ งพบเจอใหไ้ ด้การเอาแต่นอนอยูใ่ นหอ้ งมดื ทบึ เช่นน้ไี มไ่ ดม้ ปี ระโยชนอ์ ะไร เลยสกั นดิ เมอ่ื คดิ ไดด้ งั นนั้ ในวนั รุ่งข้นึ พลอยรุง้ จงึ ลกุ จากเตยี ง ยอมกนิ ขา้ ว กนิ ปลา และพดู คุย รวมถงึ ซกั ถามนางพดุ ซง่ึ คอยดูแลใกลช้ ดิ ไมย่ อมห่างใน เร่อื งทส่ี งสยั แมน้ างพดุ จะมองเธอดว้ ยสายตาหวาดหวนั่ คลางแคลงใจและต่นื ตระหนก หากดว้ ยความเป็นคนช่างเลา่ และคดิ วา่ คณุ หนูของนางเพง่ิ ฟ้ืนจาก ไข ้อาจจะยงั จำ� อะไรไมไ่ ดม้ ากนกั ...ถอ้ ยคำ� มากมายจงึ พรงั่ พรูออกมาจากปาก อย่างไมต่ อ้ งเคน้ ถามใหม้ ากความ พลอยรุง้ จึงไดร้ ูว้ ่าเรือนหลงั น้ีเป็นเรือนของพระยาสุรศกั ด์ิเสนา ผูร้ บั ราชการในกรมวงั ภรรยาเอกของท่านคอื คุณหญงิ ลำ� ดวน มธี ดิ าคอื คณุ หนูพลอย อายุแปดขวบ ส่วนภรรยารองของท่านช่อื เพญ็ อาศยั อยู่เรอื นหลงั เลก็ กบั ธดิ าทช่ี ่อื คุณหนูทบั ทมิ ซง่ึ อายุไลเ่ ลย่ี กบั เธอ อ่อนกวา่ เพยี งสองเดอื น เท่านน้ั คนเลา่ หยดุ ครู่หน่งึ เพอ่ื บว้ นนำ�้ หมากลงในกระโถนใบเลก็ ทว่ี างไวข้ า้ ง ตวั เสมอ นางพุดสูดลมหายใจยาว ดึงผา้ ข้ึนมาซบั ตรงมุมปากสองขา้ ง ก่อนเลา่ ต่ออย่างลมื ตวั วา่ ตนเป็นเพยี งบา่ วไมค่ วรนนิ ทานาย นางพุดบอกกบั เธอว่าเรือนใหญ่กบั เรือนเล็กไม่ค่อยถูกกนั นกั หลงั จากทไ่ี ดย้ นิ พลอยรุง้ ไมไ่ ดแ้ ปลกใจอะไร ข้นึ ชอ่ื วา่ เมยี หลวงกบั เมยี นอ้ ย ไมว่ า่ ยุคสมยั ไหนคงไมม่ ที างญาตดิ กี นั ไดห้ รอก พลอยรุง้ นงั่ น่ิง กะพรบิ ตาจอ้ งหนา้ นางพดุ รอคอยใหอ้ กี ฝ่ายเลา่ ต่อ ทวา่ ...คนตรงหนา้ กลบั น่ิงเงยี บ แถมยงั เปลย่ี นเร่อื งคยุ ไปเสยี อย่างนน้ั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๓ “หวิ หรอื ยงั เจา้ คะ ประเดยี๋ วบา่ วจกั เรยี กนางอ่อนยกสำ� รบั มาให”้ ตะวนั เพง่ิ โผลพ่ น้ ขอบฟ้า ขบั ไลร่ าตรมี ดื สลวั ใหห้ มดไป ถงึ กระนน้ั ในหวั ใจของพลอยรุง้ กย็ งั ทมึ เทาอยู่นนั่ เอง “คณุ หญงิ ...” พดู ออกไปแลว้ กพ็ ลนั นกึ ไดว้ า่ เธอคอื แมพ่ ลอย ลูกสาว ของสตรผี ูน้ นั้ จงึ เปลย่ี นคำ� พดู โดยเรว็ “เอ่อ...คณุ แมไ่ ปไหนแต่เชา้ หรอื คะพพ่ี ดุ ” คำ� พดู ทด่ี ูแปร่งหูทำ� ใหน้ างพดุ ย้มิ จดื เจอ่ื นในหนา้ ปลอบใจตวั เองวา่ คณุ หนูเพง่ิ จะฟ้ืน จงึ ไดพ้ ดู อะไรผดิ แผกไปจากปกติ รออกี สกั สองสามวนั นาง คงจะไดค้ ณุ หนูคนเดมิ กลบั มา “ไปวดั เจา้ ค่ะ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ ก่อนซกั ไซไ้ ลเ่ ลยี งนางพดุ ต่อไปวา่ “เลา่ เร่อื งเรอื นใหญ่ เรอื นเลก็ ต่อสิ พพ่ี ดุ ” “มคิ วรเจา้ ค่ะ” “มคิ วรยงั ไง แค่เลา่ ...จะเป็นไรไป” นางพดุ ไดแ้ ต่ขมวดค้วิ แลว้ ย้มิ แหยๆ อวดฟนั ดำ� ขลบั “บา่ วมกิ ลา้ เจา้ ค่ะ” พลอยรุง้ เหน็ ท่าวา่ ตอนน้ีคงซกั ไมไ่ ด้ จงึ น่ิงเสยี ส่วนนางพดุ นนั้ เอ่ยต่อไปวา่ “คุณหนูคงหวิ แลว้ บา่ วไปเรยี กนางอ่อนใหย้ ก สำ� รบั มาใหห้ นาเจา้ คะ” จากนน้ั ก็คลานเข่าจากไป ไม่นานนกั สตรีร่างบางอายุอานามคง ประมาณสบิ แปดสบิ เกา้ ก็คลานเข่าเขา้ มาพรอ้ มกบั ยกสำ� รบั มาวางบนโตะ๊ ขา้ งเตยี ง สำ� รบั นนั้ ประกอบดว้ ยขา้ วสวยและผกั สดในจานกระเบ้อื ง นำ�้ พรกิ ในถว้ ยเลก็ วางเคียงขา้ งกบั ปลาทอด พลอยรุง้ รูอ้ ยู่แลว้ ว่าสมยั น้ีไม่มใี ครใช้ ชอ้ นในการรบั ประทานอาหาร หญงิ สาวจงึ ไมไ่ ดต้ กใจอะไรนกั เพยี งแต่...กงั วล วา่ การ ‘เปิบ’ ครงั้ แรกนนั้ ควรทำ� เช่นไร ร่างเลก็ กา้ วลงจากเตยี ง ทรดุ กายลงนงั่ บนพ้นื แต่แทนทจ่ี ะพบั เพยี บ กลบั นงั่ ขดั สมาธจิ นนางพดุ ยกมอื ทาบอก

๒๔ ♥ ศศภิ า “ตายแลว้ คณุ หนูเจา้ คะ นงั่ อย่างน้ีมงิ ามเลยเจา้ ค่ะ” เธอกม้ ลงมองตวั เอง อยากจะด้อื ดงึ นงั่ ตามใจอยาก ทวา่ เพราะความ หวิ กระเพาะของเธอจงึ รอ้ งโครกครากจนไมอ่ ยากถกเถยี งหรอื ทำ� ด้อื ดา้ นกบั คำ� วา่ ไมง่ ามนน้ั พลอยรุง้ รบี เปลย่ี นท่ามาเป็นนงั่ พบั เพยี บ พรอ้ มกบั จ่มุ น้ิวลง ในขนั นำ�้ ทน่ี างพดุ เตรยี มใหส้ ำ� หรบั ลา้ งมอื แลว้ เช็ดมอื กบั ผา้ สขี าวทน่ี างพดุ ยน่ื ให ้จากนนั้ จงึ หยบิ ปลาทอดช้นิ เลก็ ใสป่ าก เค้ยี วกรุบกรบั เสยี งดงั ผลกค็ อื นางพดุ บอกวา่ ไมง่ ามเป็นคำ� รบสอง หากหญงิ สาวหาไดส้ นใจไม่ เธอค่อยๆ หยบิ กระเจยี๊ บเขยี วจ้มิ ลงในนำ�้ พรกิ ถว้ ยนน้ั แลว้ นำ� มาใส่ปาก...นำ�้ พรกิ ทว่ี า่ รสชาตไิ มจ่ ดั จา้ นเอาเสยี เลย แต่กเ็ หมาะสมดแี ลว้ สำ� หรบั ใหเ้ดก็ รบั ประทาน พลอยรุง้ รบั ประทานแต่กบั ไมไ่ ดแ้ ตะขา้ วสวยเลยแมส้ กั คำ� จนนาง พดุ ตอ้ งคะยนั้ คะยอ “รบั ประทานแต่กบั มไิ ดห้ นาเจา้ คะ คุณหนู” หญงิ สาวในร่างเดก็ แปดขวบหนั ไปมองหนา้ บา่ วของตน เมม้ ปากเลก็ นอ้ ย ก่อนจะใชม้ อื ทง้ั หา้ หยบิ ขา้ วกอ้ นหน่งึ ใสป่ าก ผลคอื ขา้ วกอ้ นนนั้ ร่วงหลน่ บนจานเกอื บหมด นางพดุ ทล่ี อบสงั เกตไมค่ ลาดสายตาถงึ กบั อทุ าน “คณุ พระ!” ...คุณหนูพลอยของนางหลบั ไปเสียนานจนใชม้ ือไม่ถนดั แลว้ หรือไร! พลอยรงุ้ พอจะเขา้ ใจความรูส้ กึ นกึ คดิ ของนางพดุ อยู่บา้ ง จงึ พดู ออก ไปวา่ “ฉนั ...เอ่อ พลอยหลบั ไปนานจนใชม้ อื ไมค่ ่อยถนดั น่ะ พพ่ี ดุ ” เจา้ ตวั รบั ประทานต่อไป พรอ้ มกบั ถามอย่างอยากรูอ้ ยากเหน็ วา่ “ปกติ พลอยกนิ ขา้ วในหอ้ งทกุ วนั หรอื จะ๊ ” “เจา้ ค่ะ คณุ หนูจำ� มไิ ดเ้ลยหรอื เจา้ คะ” “จำ� ไมไ่ ดค้ ่ะ...กพ็ ลอยเพง่ิ ฟ้ืนน่ี” นางพดุ ระบายลมหายใจยาว ก่อนเร่มิ เลา่ ต่อไปวา่

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๕ “คุณหนูไม่ชอบออกไปไหนมาไหนดอกเจา้ ค่ะ ร่างกายก็อ่อนแอ เจบ็ ออดๆ แอดๆ มาแต่ไหนแต่ไร หนกั สุดกค็ ราน้ี คุณหนูจบั ไขห้ าสาเหตุ มไิ ดร้ ่วมสบิ กวา่ วนั บา่ วคดิ วา่ คง...” เจา้ ตวั หยดุ พดู เพยี งแค่นน้ั ก่อนเอย่ ต่อวา่ “...คุณพระคุณเจา้ คุม้ ครองเหลอื เกนิ เจา้ ค่ะ ในทส่ี ุดคุณหนูของบา่ วกห็ ายไข ้ เสยี ท”ี พลอยรงุ้ เค้ยี วขา้ วไปพลาง คดิ ไปพลาง เดก็ คนน้ดี ูเหมอื นจะเป็นคน เกบ็ ตวั และข้อี าย ยง่ิ มปี านแดงทเ่ี หน็ ชดั เจนอยู่ทแ่ี กม้ ซา้ ยดว้ ยแลว้ อาจกลวั ว่าจะถูกคนอ่นื ลอ้ จงึ หาทางออกดว้ ยการหลบล้หี นีหนา้ ผูค้ นเสยี หน�ำซำ�้ ร่างกายยงั อ่อนแอ ทงั้ พอ่ ทง้ั แม่ ทงั้ บา่ วไพร่คงประคบประหงมจนเกนิ พอดี เลยกระมงั ใชเ้ วลาอกี พกั ใหญ่ คนตวั เลก็ ก็อม่ิ แปล ้ นงั่ ทา้ วมอื ไวข้ า้ งหลงั แลว้ ลูบทอ้ งดว้ ยท่าทางทท่ี ำ� ใหผ้ ูเ้ ป็นแม่ซง่ึ เพง่ิ กลบั มาจากวดั ตอ้ งยกมอื ทาบอก พลางขมวดค้วิ ดว้ ยท่าทางอนั แปลกประหลาดเช่นน้ีไมใ่ ช่วสิ ยั ของแมพ่ ลอย ลูกสาวเพยี งคนเดยี วของนางเลยแมแ้ ต่นอ้ ย “วนั น้ีเป็นอย่างไรบา้ ง แมพ่ ลอย” คุณหญงิ ขม่ ความสงสยั ไวใ้ นใจ ขณะหย่อนกายลงนงั่ บนเตยี ง รอจนบา่ วคนหน่ึงเขา้ มายกสำ� รบั ไปเกบ็ พลอยรุง้ จงึ ตอบ “ดขี ้นึ แลว้ ค่ะ...เอย้ !...เจา้ ค่ะ!” เจา้ ตวั พยายามอยา่ งสดุ ความสามารถ ทจ่ี ะใชค้ ำ� พดู แบบคนสมยั ก่อน อย่างนอ้ ยๆ ในระหวา่ งน้ี เธอจะไดไ้ มต่ อ้ งถกู มองวา่ เป็นคนเสยี สติ “หวงั วา่ เจา้ จกั มจิ บั ไขอ้ กี หนา...” เอ่ยพลางแตะหลงั มอื กบั หนา้ ผาก เมอ่ื พบวา่ ไมม่ ไี ขแ้ ลว้ จงึ พยกั หนา้ อย่างพอใจ ตอนนน้ั เองทพ่ี ลอยรุง้ นกึ อยาก ออกไปเดินสำ� รวจรอบอาณาเขตบา้ นเรือนไทยหลงั น้ี ดว้ ยอยากใหส้ มอง ปลอดโปร่งจะไดค้ ดิ หาทางกลบั บา้ นได้ ชวั่ ขณะหน่ึงพลอยรุง้ นึกถงึ วธิ กี ลบั บา้ น...หากจะกลบั ไปได้เธออาจ ตอ้ งไดร้ บั อบุ ตั เิ หตเุ หมอื นก่อนจากมา ทวา่ ...การจะกระโดดใหร้ ถชนคงไมม่ ี

๒๖ ♥ ศศิภา ทางเป็นไปได้ดว้ ยทน่ี ่สี ญั จรกนั ทางนำ�้ ผูค้ นมวี ถิ ชี วี ติ ผูกพนั กบั นำ�้ ไมเ่ หมอื น สมยั ของเธอทม่ี แี ต่ถนนซอยเลก็ ซอยนอ้ ยมากมาย ดงั นน้ั ถา้ รถชนไมไ่ ด.้.. กค็ งตอ้ งใหเ้รอื ชนกระมงั แมร้ ูว้ ่าความคิดนน้ั ไรส้ าระ...หากก็ใช่ว่าจะเป็นจริงข้ึนมาไม่ได้ หญงิ สาวจงึ ตดั สนิ ใจจะหาคลองสกั คลอง กระโดดลงไปลอยคออยูใ่ นนน้ั แลว้ รอใหเ้รอื มาชน หรอื ไมเ่ ธอกจ็ ะวา่ ยชนเรอื ลำ� นนั้ เอง! คิดไดด้ งั นนั้ พลอยรุง้ จึงวางมอื ลงบนตน้ ขาของคุณหญิงลำ� ดวน บบี นวดอย่างเอาใจ ก่อนเอ่ยออดออ้ นวา่ “คณุ แมเ่ จา้ ขา ลูกอยากออกไปเดนิ เลน่ บา้ งเจา้ ค่ะ...คลองทไ่ี หลผา่ น บา้ นเราเงยี บสงบดไี หมเจา้ คะ” “เงยี บมาก แมพ่ ลอย ท่านำ�้ บา้ นเรามคิ ่อยมเี รอื ผ่านไปมาดอก” เช่นนนั้ ...การรอใหเ้รอื มาชนคงเป็นไปไดย้ าก หญงิ สาวหนา้ สลดลง เลก็ นอ้ ย ก่อนเจา้ ตวั ถามอกี วา่ “คุณแม่เจา้ ขา ถา้ ลูกอยากไปเท่ยี วตลาด คุณแม่จะอนุญาตไหม เจา้ คะ” ผูเ้ป็นแมเ่ ลกิ ค้วิ ก่อนมมุ ปากจะยกข้นึ เลก็ นอ้ ย “เป็นครง้ั แรกทเ่ี จา้ ขออนุญาตแมอ่ อกไปขา้ งนอกดว้ ยตวั เอง” คนเป็นลูกไมไ่ ดว้ า่ กระไร ทำ� เพยี งย้มิ กวา้ ง แลว้ มองคนตรงหนา้ ดว้ ย ประกายตาแห่งความหวงั “เอาไวใ้ หเ้จา้ หายดกี ่อนมดิ กี วา่ ร”ึ “ลูกหายดแี ลว้ เจา้ ค่ะ” คนเป็นแม่ ไม่ว่าจะใจแข็งปานใดก็อดใจอ่อนกบั ลูกนอ้ ยไม่ได้ คณุ หญงิ ลำ� ดวนระบายลมหายใจยาว ใจหน่งึ นกึ ดใี จทแ่ี มพ่ ลอยอยากออกไป เปิดหูเปิดตาขา้ งนอกบา้ ง หากอกี ใจหน่ึงกลบั เป็นกงั วลนกั ดว้ ยหลงั จาก ฟ้ืนไข ้ แมพ่ ลอยดูแปลกไปอย่างน่าประหลาด “เช่นนน้ั แมจ่ กั บอกใหพ้ บ่ี วรของเจา้ พาไปเทย่ี วกแ็ ลว้ กนั ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๗ “พบ่ี วร?” “กค็ นทเ่ี คยพาเจา้ ไปเทย่ี วแถวคลองวดั สามปล้มื เมอ่ื ตอนเจา้ อายุหา้ หกขวบอย่างไรเลา่ เจา้ จำ� มไิ ดแ้ ลว้ รึ...เหน็ ชมมขิ าดปากว่าไปเทย่ี วกบั พเ่ี ขา สนุกนกั ” ใครกนั หนอ...พบี่ รคนนนั้ พลอยรุง้ เกบ็ ความสงสยั ำ� วใ้ นใจ กระทงั่ พลบคำ�่ จงึ ซกั ถามนางพดุ จนไดค้ วามวา่ ....พบ่ี วรคอื ขนุ บวรฤทธเิ ดช ลูกชายของพระยาพทิ กั ษบ์ รริ กั ษ์ ซง่ึ สนิทกบั เจา้ คณุ พอ่ ของเธอ เมอ่ื รบั รูแ้ ลว้ ...ความสนใจของเธอในตวั พบ่ี วร กจ็ บส้นิ ลงเพยี งเท่านน้ั ทง้ั น้ีเพราะเธอกงั วลกบั เร่อื งของตวั เองมากกวา่ พลอยรุง้ ไมแ่ น่ใจวา่ วธิ กี ลบั บา้ นทต่ี นเองคดิ จะทำ� ใหเ้ธอลมื ตาตน่ื ใน ร่างของตวั เองไดห้ รอื ไม่ แลว้ แมพ่ ลอยจะเป็นอย่างไรต่อไป...บางทเี ดก็ คนน้ี อาจตอ้ งจากครอบครวั ไปตลอดกาล หรอื ถา้ โชคดี วญิ ญาณแมพ่ ลอยอาจได้ กลบั เขา้ ร่างเดมิ และมชี วี ติ อยู่ต่อไปอย่างยนื ยาวกเ็ ป็นได้ ถงึ อย่างไร...กต็ อ้ งลองดูกนั สกั ตงั้ ละ่ น่า หญิงสาวตงั้ หนา้ ตง้ั ตารอวนั ท่จี ะไดพ้ บเจอกบั ขนุ บวรฤทธิเดชทุก ลมหายใจเขา้ ออก คดิ วา่ คงตอ้ งรออกี หลายวนั ทวา่ ...รุ่งเชา้ วนั ถดั มา เธอกไ็ ด้ พบกบั เขา เชา้ วนั น้ันพลอยรุง้ กำ� ลงั เดินเล่นรอบเรือนไทยหลงั ใหญ่ ช่ืนชม พรรณไมน้ านาพนั ธุท์ ร่ี ายลอ้ มโดยรอบและมอบความเยน็ ช่นื ใหก้ บั ผูอ้ าศยั ไม่เหมอื นกบั บา้ นของชาวกรุงเทพในสมยั น้ีท่มี แี ต่ป่าคอนกรีต นบั แต่ฟ้ืน ข้ึนมาเธอไดพ้ บหนา้ พระยาสุรศักด์ิเสนาเพียงสองครง้ั แต่ก็เพียงชวั่ ประเดยี๋ วประดา๋ วเท่านน้ั ดูๆ แลว้ ท่านเจา้ คุณคงมงี านยุ่งมาก ออกจากบา้ น แต่เชา้ ตรู่ กวา่ จะกลบั กด็ กึ ดน่ื ค่อนคนื แลว้ ดงั นน้ั เธอกบั ท่านจงึ ยงั ไมไ่ ดพ้ ดู คุยกนั อย่างเป็นกจิ จะลกั ษณะเสยี ที พลอยรุง้ เดนิ ทอดน่องคดิ ถงึ เรอ่ื งราวอนั แปลกประหลาดของตนเอง

๒๘ ♥ ศศภิ า จนกระทงั่ ลมื เลอื นความเศรา้ เสยี ใจจากการถูกทรยศหกั หลงั ของคนรกั ไป เสยี ส้นิ มานกึ ไดอ้ กี ทกี ต็ อนน้ี นำ�้ ตาของเดก็ สาวร้นื ข้นึ มาอกี ครา มนั เอ่อคลอ จนเตม็ เบา้ นางพดุ เอาแต่เดนิ ตามหลงั จงึ ไมท่ นั ไดเ้หน็ สายลมพดั โชยมาระลอกใหมท่ ำ� ใหห้ วั ใจทร่ี อ้ นร่มุ ก่งึ เศรา้ สรอ้ ยค่อย บรรเทาเบาบางลง หญงิ สาวสูดลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ยาวดว้ ยท่วงท่าราวกบั มี เร่ืองหนกั อก สองเทา้ เลก็ ๆ พาเธอมาหยุดยืนตรงทางเดินปูอิฐท่ีทอดสู่ เรอื นไทยหลงั เลก็ ซง่ึ ยามน้มี บี า่ วไพร่กม้ หนา้ กม้ ตาทำ� งาน รดนำ�้ พรวนดนิ อยู่ ทางดา้ นหนา้ เรอื น บนระเบยี งใกลก้ บั บนั ไดลงเรือน พลอยรุง้ เหน็ เดก็ สาวคนหน่ึงไว ้ ผมจกุ แต่งกายไมต่ ่างจากเธอกำ� ลงั เกาะระเบยี งคยุ เลน่ กบั เจา้ นกทอ่ี ยู่ในกรง ซง่ึ แขวนอยู่ใกลๆ้ พลอยรุง้ เพ่งมองอยู่นานจงึ หนั ไปถามนางพดุ ซง่ึ เดนิ ตาม หลงั มาตดิ ๆ เพราะอยากแน่ใจ “คนทก่ี ำ� ลงั คยุ กบั นกนนั่ ...” ยงั ถามไมจ่ บประโยค คนช่างพดู กต็ อบ ข้นึ มาทนั ควนั “คณุ หนูทบั ทมิ เจา้ ค่ะ” หญงิ สาวทำ� เสยี งรบั รูใ้ นลำ� คอ เพง่ มองเดก็ สาวผูน้ น้ั อยู่ครู่ จงึ เบอื น สายตาไปทางอน่ื กระทงั่ เหน็ ชายผูห้ น่ึงนุ่งผา้ มว่ ง โจงกระเบน สวมเส้อื นอก คอเปิดผ่าอก กระดุมหา้ เมด็ แขนยาว ไวผ้ มทรงมหาดไทยเดนิ ตรงมาจาก ทา่ นำ�้ มาตามทางเดนิ อฐิ มงุ่ หนา้ สูเ่ รอื นหลงั ใหญ่ โดยมบี า่ ววยั ฉกรรจส์ องนาย ถอื ขา้ วของเตม็ สองมอื เดนิ ตามมาตดิ ๆ คราน้ี...ยงั ไมท่ นั ทพ่ี ลอยรุง้ จะเอ่ยถามใดๆ คนทเ่ี ดนิ ตามหลงั มาก็ ตะโกนข้นึ มาอย่างดใี จจนเธอถงึ กบั สะดุง้ “ขนุ บวรเจา้ ค่ะ คุณหนู! ขนุ บวรมาแลว้ เจา้ ค่ะ!” นางพุดทำ� ท่าดีอกดีใจราวกบั เป็นคนเฝ้ ารอใหไ้ ดพ้ บหนา้ อย่างไร อย่างนนั้ ...ทง้ั ทเ่ี ธอเองต่างหากทเ่ี ฝ้าคอย แต่กย็ งั สงวนท่าที หยงั่ เชงิ ดูก่อน พลอยรุง้ ยกมอื กอดอก ลอบพิจารณาชายหนุ่มผิวค่อนขา้ งขาว

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๙ ตวั สูงผอม ท่าทางผ่งึ ผายผูน้ น้ั อย่างสนอกสนใจ ต่อเมอ่ื เขาเขา้ มาใกลจ้ น สายตาของเธอสามารถมองเห็นไดช้ ดั เจน หวั ใจของคนมองก็กระตุกวูบ ดวงตากลมโตเบกิ กวา้ งอย่างตกตะลงึ เป็นไปไดอ้ ย่างไร! เป็นไปไดห้ รอื ทข่ี นุ บวรฤทธเิ ดชผูน้ ้ีจะมหี นา้ ตาอนั คลา้ ยคลงึ กบั คน รกั ของเธอราวกบั พมิ พเ์ ดยี ว! หญงิ สาวรบี หลบั ตาสนั่ ศีรษะ บอกตวั เองวา่ คงตาฝาด...แค่ตาฝาด เท่านน้ั อาจเพราะคดิ ถงึ เขา นึกถงึ เขามากเกนิ ไปจงึ สรา้ งมโนภาพข้นึ มาเอง ทวา่ ...เมอ่ื ลมื ตาข้นึ อกี ครง้ั หวั ใจของเธอกย็ ง่ิ กระตกุ แรง ก่อนทค่ี วามเจบ็ ปวด จะแผซ่ า่ นไปทวั่ ร่างเพราะผูช้ ายคนนนั้ มหี นา้ ตาเหมอื นคนรกั ของหลอ่ นไมผ่ ดิ เพ้ยี น เขามานงั่ ยองๆ ตรงหนา้ แลว้ มองเธอดว้ ยแววตายนิ ดยี ง่ิ นกั “แมพ่ ลอย เจา้ หายดแี ลว้ ร”ึ พลอยรุง้ ไดแ้ ต่แต่กะพรบิ ตาปรบิ มองใบหนา้ ขาวๆ ดูสะอาดสะอา้ น นนั้ อย่างนุ งง ภาพของเขาซอ้ นทบั กบั ภาพของกอ้ งภพจนแทบกลายเป็นภาพ เดยี วกนั ดว้ ยซำ�้ ไป! นีม่ นั อะไรกนั ! หรือขนุ บวรฤทธเิ ดชกค็ ือกอ้ งภพในชาตกิ ่อน...อย่างนนั้ หรือ! คำ� ถามของเธอคา้ งอยู่ในหวั ใจเช่นนนั้ เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งเจ้อื ยแจว้ ของ ใครคนหน่งึ ผูซ้ ง่ึ กำ� ลงั ตง้ั หนา้ ตงั้ ตาวง่ิ มาจากเรอื นหลงั เลก็ พรอ้ มรอยย้มิ กวา้ ง “พบ่ี วรคะ” “วา่ อย่างไรทบั ทมิ ...โตข้นึ มากเลยหนาเจา้ ” ขนุ บวรเอ่ยชมพลางวางมอื ลงบนศีรษะทยุ สวย แลว้ โยกเบาๆ อย่าง นกึ เอน็ ดู จากนนั้ จงึ ทำ� แบบเดยี วกนั กบั เธอ พลอยรุง้ ไมไ่ ดส้ ะบดั หนี แต่กไ็ ม่ ไดย้ ้มิ ตอบรบั เฉกเช่นทบั ทมิ ผูซ้ ่งึ ตอนน้ีกำ� ลงั เรียกรอ้ งความสนใจดว้ ยการ เขา้ ไปโอบกอดแขนลำ�่ สนั ของเขา แลว้ ออดออ้ นอย่างน่ารกั “วนั น้ีพบ่ี วรจะพาทบั ทมิ ไปเทย่ี วไหมคะ”

๓๐ ♥ ศศภิ า “เจา้ อยากไปเทย่ี วร”ึ “อยากค่ะ...พบ่ี วรพาทบั ทมิ ไปเทย่ี วหน่อยสคิ ะ อกี หน่อยทบั ทมิ ตอ้ ง เขา้ ไปอยูใ่ นวงั คงมมิ โี อกาสไดเ้ทย่ี วอกี ” ขนุ บวรฤทธเิ ดชเหน็ ทา่ ทางเศรา้ สรอ้ ย ของเดก็ สาวกอ็ ดสงสารไมไ่ ด้ ชายหนุ่มบบี จมกู เลก็ ของเธอเบาๆ “ไดไ้ ปเลา่ ไปเรยี น มดิ ดี อกร”ึ “เรยี นทำ� ไมคะ น่าเบอ่ื ออก!” ชายหนุ่มหวั เราะ แลว้ หนั มามองเดก็ สาวอกี คนทม่ี กั ทำ� ตวั เงยี บขรมึ อยู่เป็นนจิ วนั น้แี มพ่ ลอยกย็ งั เป็นแมพ่ ลอยคนเดมิ นบั แต่วนั แรกทเ่ี ขาไดร้ ูจ้ กั เมอ่ื สามปีก่อน เดก็ สาวคนน้ีเป็นคนเงยี บขรมึ ซมึ เซา พดู นอ้ ย ไมค่ ่อยชอบ พบปะผูค้ น โดยเฉพาะคนแปลกหนา้ ขนาดเขาเองซง่ึ เคยพบหนา้ ค่าตากนั มา มากกวา่ สามครงั้ เดก็ คนน้ยี งั ทำ� ตวั หา่ งเหนิ ไดอ้ ยา่ งเสมอตน้ เสมอปลายจรงิ ๆ “แมพ่ ลอยละ่ จกั เขา้ วงั พรอ้ มกบั ทบั ทมิ ฤๅไม”่ คนถูกถามยงั ไม่ทนั ตอบ เสียงของคุณหญิงลำ� ดวนก็ดงั ข้ึนมา เสยี ก่อน “อา้ ว พอ่ บวร!” คนถามยกผา้ เชด็ หนา้ ซบั หมากก่อนเดนิ ตรงมาหา “ข้นึ เรอื น ดม่ื นำ�้ ดม่ื ท่าก่อนเถดิ ” แลว้ ทง้ั หมดก็พากนั ข้นึ ไปบนเรอื นใหญ่ ยกเวน้ ทบั ทมิ ทว่ี ง่ิ กลบั ไป เรอื นหลงั เลก็ พลอยรุง้ มองตาม เร่มิ เหน็ รางๆ แลว้ วา่ เรอื นใหญ่กบั เรอื นเลก็ ไมค่ ่อยถกู กนั อย่างทน่ี างพดุ วา่ ไวจ้ รงิ ๆ หญงิ สาวเดนิ ตามเขาข้นึ บนั ไดไป ทรุดกายลงนงั่ เคยี งขา้ งผูเ้ป็นแม่ ตอนแรกวา่ จะนงั่ ขดั สมาธิ หากยงั นกึ ไดจ้ งึ รบี เปลย่ี นอริ ยิ าบถเป็นนงั่ พบั เพยี บ เรยี บรอ้ ยในทนั ที “คณุ แมใ่ หก้ ระผมนำ� ผา้ ไหมจากเมอื งจนี มาฝากขอรบั ” บ่าวของขนุ บวรฤทธิเดชรีบคลานเข่าเขา้ มาย่นื ถงุ ผา้ สองถงุ ใหก้ บั ผูเ้ป็นนายก่อนรบี หลบฉากออกไป

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๑ “ฝากขอบใจแมช่ น่ื ดว้ ยนะ พอ่ บวร...ไวว้ นั หลงั นา้ จะใหแ้ มพ่ ลอยเอา ของไปฝากตอบแทนบา้ ง” จากนนั้ ทง้ั สองกไ็ ถถ่ ามสารทกุ ขส์ กุ ดบิ และคยุ สพั เพเหระอยูค่ รู่ ก่อน จะวกมาเร่อื งเธอ “กระผมวา่ จะมาเยย่ี มหลายครง้ั แลว้ ขอรบั แต่ตดิ ราชการอยู่หลาย วนั เพง่ิ จกั วา่ งเองขอรบั ” “ขอบใจพอ่ บวรมากทเ่ี ป็นหว่ งแมพ่ ลอยของนา้ ” คณุ หญงิ ลำ� ดวนเอย่ พรอ้ มกบั ลูบศีรษะของเธออย่างแสนรกั “น่ีกม็ ริ ูว้ า่ จกั ป่วยออดๆ แอดๆ อกี เมอ่ื ไร นา้ ละ่ ห่วงนกั ” แลว้ คุณหญงิ ก็เทา้ ความไปไกลว่าลูกสาวของของท่านเจบ็ มาก่ีครง้ั ป่วยมาก่รี อบ เป็นการปรบั ทกุ ขเ์ พอ่ื ใหค้ ลายความกงั วล จากนนั้ จงึ เร่มิ เกร่นิ เร่อื งทเ่ี ธออยากไปเทย่ี ว “นา้ รบกวนหน่อยหนาพอ่ บวร ใหแ้ มพ่ ลอยไปกบั พอ่ บวรนา้ จกั หาย ห่วง” คำ� นนั้ ทำ� ใหค้ นฟงั ย้มิ ปล้มื ชายหนุ่มเหลอื บมองคนตวั เลก็ ทก่ี ม้ หนา้ มองพ้นื ครู่หน่ึงแลว้ เอ่ยวา่ “เอาไวใ้ หห้ ายดกี วา่ น้ีก่อนมดิ กี วา่ หรอื ขอรบั ” “พลอยหายแลว้ ค่ะ” หญิงสาวชิงตอบก่อนท่ีจะถูกหา้ มไม่ใหไ้ ป ขนุ บวรฤทธเิ ดชถงึ กบั เลกิ ค้วิ อย่างแปลกใจนกั เพราะปกตแิ ลว้ แมพ่ ลอยของ เขานนั้ ไมใ่ ช่คนพดู อย่างชดั ถอ้ ยชดั คำ� และเตม็ ไปดว้ ยความมนั่ ใจเช่นน้ี เดก็ สาวทแ่ี สนข้อี ายผูน้ ้ีมกั พูดเสยี งเบา ดงั อยู่แต่ในลำ� คออยู่เป็นนิจ...แลว้ เหตุ ไฉนจงึ เปลย่ี นไปในชวั่ พรบิ ตาถงึ เพยี งน้ีเลา่ “จรงิ ๆ นะคะ พลอยแขง็ แรงดแี ลว้ ” คำ� ยนื ยนั เช่นนน้ั ทำ� ใหผ้ ูใ้ หญ่ทงั้ สองหนั มาสบตากนั แลว้ ก็หวั เราะ เบาๆ ในลำ� คอ หลงั ผ่านพน้ เร่อื งรา้ ยกด็ ูเหมอื นจะมเี ร่อื งดเี ขา้ มาทนั ตาเหน็

๓๒ ♥ ศศิภา เดก็ สาวทช่ี อบเกบ็ ตวั ไมพ่ บปะใคร ยามน้กี ลบั กลายเป็นเดก็ ทพ่ี ดู จา ฉะฉาน กลา้ พดู กลา้ สบตา และไมก่ ลวั คนแปลกหนา้ อกี ต่อไป “ถา้ เช่นนน้ั ไปกนั ตอนน้ีเลยดไี หม พจ่ี กั ไดก้ ลบั มาส่งเจา้ ก่อนเทย่ี ง เพราะตอนบา่ ยพต่ี ดิ ราชการ” “ดคี ่ะ ไปกนั เลยนะคะ” พลอยรุง้ ย้มิ กวา้ ง แทบจะกระโดดโลดเตน้ ดว้ ยความยนิ ดี แมว้ ่า ใบหนา้ ของขนุ บวรฤทธเิ ดชจะเหมอื นกบั คนทฝ่ี ากบาดแผลไวใ้ นหวั ใจของเธอ กต็ าม ทวา่ ...อย่างไรแลว้ เขากไ็ มใ่ ช่กอ้ งภพ ไมจ่ ำ� เป็นทเ่ี ธอจะทำ� ปนั้ ป่ึงโกรธ เคอื งแต่อย่างใด สง่ิ สำ� คญั ทส่ี ุดเวลาน้ีคอื หาทางกลบั บา้ นใหไ้ ด้ ป่านน้ีทง้ั คุณยายมกุ นา้ เพชร และแมน่ ่ิมคงเป็นห่วงเธอจะแย่แลว้ พลอยรุง้ ไดแ้ ต่หวงั อยู่ลกึ ๆ วา่ เธอในสมยั ปจั จบุ นั จะยงั คงมชี วี ติ อยู่ มไิ ดห้ มดลมหายใจไปแต่อย่างใด กอ่ นออกจากบา้ น ขุนบวรฤทธเิ ดชไม่ไดแ้ วะไปหาคณุ เพญ็ ท่เี รอื น เลก็ ดูท่าคุณเพญ็ เองก็ไมไ่ ดอ้ ยากตอ้ นรบั อะไรนกั จงึ เอาแต่เก็บตวั เงยี บอยู่ ในบา้ น มแี ต่ทมั ทมิ ทอ่ี อกมาโบกมอื เหยงๆ เมอ่ื ชายหนุ่มตะโกนบอกวา่ วนั หลงั จะมารบั ไปเทย่ี ว เดก็ สาวกห็ นา้ มอ่ ย รบี ผลบุ หายเขา้ ไปในเรอื นทนั ควนั ท่านำ�้ หลงั บา้ นของพระยาสุรศกั ด์ิเสนาค่อนขา้ งสงบ เรือท่ผี ่านคู คลองเลก็ ๆ แห่งนนั้ นานครงั้ ถงึ จะผ่านมาสกั ลำ� สายนำ�้ ไหลเออ่ื ยตามแรงลม ทพ่ี ดั แผ่วเบา หอบกลน่ิ ธรรมชาตโิ ชยมาแตะจมกู ซง่ึ เป็นกลน่ิ สดช่นื ทเ่ี ธอคง หาไมไ่ ดแ้ มแ้ ต่ในซอกหลบื ของกรุงเทพมหานคร หญงิ สาวมองเรอื ลำ� เลก็ ทข่ี นุ บวรฤทธเิ ดชกา้ วลงไปนงั่ พรอ้ มกบั ยน่ื มอื ออกมาใหเ้ธอจบั อย่างลงั เลเลก็ นอ้ ย ตง้ั แต่เกดิ มาพลอยรุง้ เคยนงั่ เรอื แจว แบบน้เี สยี เมอ่ื ไร มนั ดูโคลงเคลงจะลม่ แหลม่ ลิ ม่ แหลจ่ นเธอชกั หวนั่ เสยี แลว้ “ลงมาสิ แมพ่ ลอย” เม่อื ไดย้ ินเสียงเร่งเรา้ เจา้ ตวั ก็รีบตดั ความกลวั ในหวั ใจออกไป

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๓ วางมอื เยน็ เยยี บลงบนมอื ใหญ่ สมั ผสั นนั้ อบอ่นุ ยง่ิ นกั จนหญงิ สาวไพลน่ กึ ไป ถงึ คนรกั ของตนอกี ครา นำ�้ ตาพลนั ร้นื ข้นึ มาจนกะพรบิ ถเ่ี รว็ รบี เบอื นหนา้ ซอ่ น รอยนำ�้ ตา ก่อนจะกา้ วลงเรอื ทรุดกายลงนงั่ ทางดา้ นหนา้ ของชายหนุ่ม จาก นน้ั นางพดุ จงึ กา้ วข้นึ มานงั่ เป็นคนสุดทา้ ย โดยนงั่ อยู่หนา้ สุด เรอื เบนออกจากทา่ บา่ ยหวั ไปทางตะวนั ตก สกั ระยะหน่งึ ถงึ ทางแยก ซา้ ย-ขวา ฝีพายพายใหห้ วั เรอื หนั ไปทางซา้ ย ออกสูค่ ูคลองสายยาวทก่ี วา้ งกวา่ คลองทไ่ี หลผา่ นหนา้ บา้ นของเธอ หญงิ สาวมองสองขา้ งทางเหน็ บา้ นเรอื นไทย และแพเรยี งรายกนั ไปเป็นแถว ดูแปลกตาและทำ� ใหเ้ธอจำ� ไมไ่ ดเ้ลยวา่ ทน่ี ่เี ป็น คลองสายใด กระทงั่ ขนุ บวรฤทธเิ ดชไขความกระจ่างแก่เธอ “เจา้ รูห้ รือไม่ ท่นี ่ีเรียกว่าคลองคูเมอื งเก่า” เดก็ สาวพยกั หนา้ รบั รู ้ ก่อนซกั ถามต่อไปวา่ “พบ่ี วรจะพาพลอยไปทไ่ี หนคะ” “ตลาดอย่างไรเลา่ ” “ตลาดไหนคะ” “ตลาดตรงคลองโอ่งอ่างน่ะเจา้ ” พลนั ทไ่ี ดย้ นิ ชอ่ื ตลาดแหง่ นน้ั พลอยรงุ้ กน็ กึ ยอ้ นไปถงึ หนงั สอื หลาย เลม่ ทไ่ี ดอ้ ่านว่าเคยเหน็ ช่อื คลองโอ่งอ่างผ่านตาหรือไม่ เพยี งครู่เดยี วเธอก็ คลบั คลา้ ยคลบั คลาว่า...คลองโอ่งอ่างแห่งน้ีเป็นตลาดคา้ ขายเคร่ืองดนิ เผา ของชาวมอญและชาวจนี หากจะตรงตามทเ่ี ธอจำ� ไดห้ รอื ไม่ คงตอ้ งรอดูดว้ ย ตาตวั เองเสยี แลว้ เมอ่ื มาถงึ พลอยรุง้ กพ็ บวา่ ความจำ� ของเธอนนั้ ดเี ยย่ี มยง่ิ นกั เมอ่ื เหน็ แพรมิ นำ�้ วางเครอ่ื งปน้ั ดนิ เผาตดิ กนั หลายรา้ น โดยมหี นุ่มนอ้ ย หนุ่มใหญ่แต่ง กายแบบจนี นุ่งกางเกงแพร ไวห้ างเปียนงั่ เรยี กลูกคา้ กนั ไมข่ าดปาก คลอง แห่งนน้ั คลาคลำ�่ ไปดว้ ยเรอื แจว บางคนเมอ่ื พบคนรูจ้ กั กจ็ อดคยุ กนั กลางนำ�้ อยู่ครู่ ก่อนจะแจวผ่านกนั ไป พลอยรงุ้ หนั มองซา้ ยมองขวาอยา่ งตน่ื ตาตน่ื ใจ...ใครจะนกึ วา่ วนั หน่งึ

๓๔ ♥ ศศภิ า เธอจะไดม้ าเห็นวถิ ชี ีวติ ท่ีใกลช้ ิดและผูกพนั กบั สายน�ำ้ ของชาวสยามดว้ ย ดวงตาของตวั เอง มใิ ช่แค่มโนภาพเอาตามใจชอบแบบทเ่ี คยทำ� อยู่เป็นประจำ� ทวา่ ...ในความโชคดี พลอยรงุ้ ตอ้ งแลกดว้ ยอะไรหลายอยา่ งมากมาย ไม่ว่าจะเป็นครอบครวั ญาตสิ นิทมติ รสหาย หนา้ ทก่ี ารงาน หรือ แมแ้ ต่ชวี ติ “แวะแพน้ีหน่อยหนา พจ่ี กั เลอื กถว้ ยไปฝากคณุ แมพ่ ส่ี กั หน่อย” เสยี งนนั้ ฉุดดงึ ใหเ้ธอตน่ื จากภวงั ค์ หญงิ สาวรบี พยกั หนา้ รบั อย่างไม่ ขดั ขอ้ ง เพยี งอดึ ใจฝีพายกน็ ำ� เรอื เขา้ เทยี บ ส่งใหผ้ ูเ้ป็นนายทง้ั สามข้นึ ไปบน แพ ส่วนตวั เองปกั หลกั นงั่ เฝ้าเรอื อยู่เช่นนนั้ พลอยรุง้ เดนิ ตามคนนำ� เทย่ี วข้นึ ไปยงั แพของชายหนุ่มชาวจนี ผูห้ น่งึ ซง่ึ ย้มิ ตอ้ นรบั ลูกคา้ อย่างยนิ ดี พรอ้ มกบั อวดสรรพคณุ สนิ คา้ ตนเองเป็นการ ใหญ่ หญงิ สาวทำ� ทเี ป็นสนใจ หากแทจ้ รงิ แลว้ กำ� ลงั กวาดตามองวา่ จะหาโอกาส กระโดดลงไปในนำ�้ ไดอ้ ย่างไร คนทเ่ี ธอตอ้ งเบย่ี งเบนความสนใจเป็นคนแรกเหน็ จะเป็นนางพดุ ... ผูเ้ ป็นทง้ั บ่าวและพเ่ี ล้ยี งท่ไี ม่เคยปล่อยใหเ้ ธอคลาดสายตาเลยแมส้ กั วนิ าที ร่างเลก็ เอามอื ไพลห่ ลงั ครุ่นคดิ ดว้ ยท่วงท่าเหมอื นผูใ้ หญ่ ต่อเมอ่ื นางพดุ หนั มาเหน็ จงึ เอ่ยถาม “ทำ� อนั ใดอยู่เจา้ คะ” “เปลา่ จะ้ ” วา่ พลางกา้ วเขา้ ไปชะโงกหนา้ มองถว้ ยและโอ่งดนิ เผาทว่ี าง เรยี งรายบนพ้นื แลว้ เปรยวา่ “พพ่ี ดุ วา่ อนั ไหนสวยสุด” นางพดุ รบี กวาดตามอง หยุดสนใจแมพ่ ลอยอยู่ครู่ ขณะทข่ี นุ บวร-ฤ ทธิเดชเองก็มวั แต่คุยกบั เจา้ ของรา้ นจงึ ไม่ไดส้ นใจว่าเดก็ สาวทม่ี าดว้ ยกำ� ลงั เดนิ ไปทร่ี มิ แพ ฉวยโอกาสยามทใ่ี ครต่อใครสนใจในเร่อื งอน่ื หนั ไปมองเรอื แจวมากมายในลำ� คลอง บดั น้ีมเี รอื แจวลำ� หน่ึงกำ� ลงั พงุ่ ผ่านมาดว้ ยความเรว็ ท.่ี .. น่าพอใจ ในเส้ยี ววนิ าทกี ลน้ั ใจกระโดดตูมลงไปในนำ�้

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๕ ร่างเลก็ จมดง่ิ ก่อนทะลง่ึ พรวดข้นึ มาเหนอื นำ�้ ...คดิ วา่ ศรี ษะของตวั เอง คงชนเขา้ กบั หวั เรอื กลางเรอื หรอื ตรงไหนสกั แห่งของเรอื แต่เปลา่ เลย เรอื ลำ� นนั้ หยุดไดท้ นั มนั หยุดแน่น่ิงอยู่ตรงหนา้ เธอน่ีเอง! พลอยรงุ้ ยกมอื ตบหนา้ ผากตนเอง ก่อนจะดำ� ดง่ิ ลงไปในนำ�้ ใหม่ ดว้ ย ตง้ั ใจจะเปลย่ี นวธิ ีกลบั บา้ นเป็นการกลน้ั ใจในนำ�้ โดยหวงั ว่าในยามท่อี ยู่ ระหวา่ งความเป็นกบั ความตาย วญิ ญาณของเธออาจหลดุ จากร่างน้ีแลว้ กลบั เขา้ สู่ร่างเดมิ กเ็ ป็นได้ แต่วา่ กลนั้ ใจไปไมถ่ งึ หา้ วนิ าทเี ลยดว้ ยซำ�้ เมอ่ื มมี อื มอื หน่ึงกระชาก ตวั เธอข้นึ เหนือนำ�้ แลว้ เขย่าตวั เธออย่างแรงจนศีรษะของเธอสนั่ คลอน ตอนนน้ั พลอยรงุ้ ยงั ปิดตาไวอ้ ยู่ รูส้ กึ วา่ ตวั เองส้นิ หวงั เสยี แลว้ กบั การกลบั ร่าง ของตนเอง...บางทอี าจตอ้ งรอใหพ้ น้ สองเดอื นไปก่อนตามคำ� อธษิ ฐาน บางที ตอนนนั้ เธออาจจะไดก้ ลบั บา้ นโดยไมต่ อ้ งพยายามกเ็ ป็นได้ โอย...ปวดหวั ! ใครกนั ทจ่ี บั เธอเขย่าแรงแบบน้ีเน่ีย! ขนุ บวรฤทธเิ ดชหรอื ไร! พรอ้ มกบั คำ� พรำ�่ บน่ ในใจ หญงิ สาวค่อยๆ เปิดเปลอื กตา ขณะทค่ี น ช่วยเธอไวก้ ำ� ลงั รอ้ งเรยี กอย่างห่วงใย “หนู หนู” ภาพในคลองจกั ษุทำ� ใหเ้ ธอเหน็ เขาไม่ชดั เท่าไรหากก็พอบอกไดว้ ่า ใบหนา้ ของเขานน้ั ดูคมเขม้ แบบชายไทยแท ้ เขาแบกเธอข้นึ ไปบนแพ วางเธอนอนราบลงบนพ้นื แลว้ จบั ตวั เธอ เขย่าอกี ครง้ั คราวน้ีพลอยรุง้ น่ิวหนา้ ยกมอื เชด็ นำ�้ ทเ่ี กาะพราวอยู่บนใบหนา้ ยงั ไมท่ นั ไดเ้อ่ยอะไร นางพดุ กร็ บี เขา้ มาประคอง รอ้ งห่มรอ้ งไหจ้ ะเป็นจะตาย เสยี ใหไ้ ด้ “คุณหนู! คณุ หนูพลอยของบา่ ว! เป็นอย่างไรบา้ งเจา้ คะ!” ร่างทว้ มโอบประคองเธอแนบอก แลว้ ลูบศีรษะอย่างปลอบขวญั “ขวญั เอย๊ ขวญั มา คณุ หนูของบา่ ว...มเิ ป็นไรแลว้ เจา้ ค่ะ”

๓๖ ♥ ศศิภา พลอยรุง้ กะพรบิ ตาถเ่ี ร็วอกี ครงั้ ภาพตรงหนา้ จงึ ชดั เจนข้นึ ยามน้ี คนทอ่ี ยู่ในคลองจกั ษุคอื ขนุ บวรฤทธเิ ดชผูค้ กุ เขา่ ลงขา้ งหน่ึงแลว้ ทอดสายตา มองมาอย่างเป็นกงั วล “เป็นอย่างไรบา้ งเจา้ ” “ไมเ่ ป็นไรแลว้ ค่ะ” หญงิ สาวกวาดตามองหาคนทช่ี ่วยชวี ติ เธอไว ้แมว้ า่ เขาจะเป็นคนขดั ขวาง ‘แผนการ’ ของเธอ แต่อย่างไรแลว้ เธอกค็ วรเอ่ยปากขอบคุณอย่างไม่ ใหเ้สยี มารยาท ดวงตากลมโตตวดั มามองอกี ขา้ ง จงึ เหน็ ชายคนนน้ั ยนื เด่นเป็นสงา่ จนเธอตอ้ งแหงนมองคอตงั้ บา่ เลยทเี ดยี ว รูปร่างของเขาสูงใหญ่สมชายชาตรี การแต่งกายบอกชดั วา่ คงเป็นขนุ นาง และทา่ ทางการยนื อนั สงา่ ผา่ เผยกบ็ อก ชดั วา่ เขาคงเป็นลูกคนใหญ่คนโตอย่างแน่นอน ร่างเลก็ ผละออกห่างจากออ้ มกอดของนางพุด แลว้ ยกมอื พนม จรดปลายน้ิวกบั หนา้ ผาก แลว้ กม้ ศีรษะงดงาม “ขอบคณุ ค่ะ” นางพดุ เองกห็ นั มาละลำ�่ ละลกั ขอบคณุ เช่นเดยี วกนั ทงั้ ทย่ี งั สะอ้นื ไห ้ ไมห่ ยุด กระทงั่ ชายคนนนั้ คุกเขา่ ลงขา้ งหน่ึง วางมอื ลงบนไหลข่ องนางแลว้ บบี เบาๆ เป็นเชงิ ปลอบใจ นางจงึ เงยหนา้ ข้นึ แลว้ ดวงตาของนางกเ็ บกิ กวา้ ง “ขนุ เทพ!” “เอง็ รบี พานายของเอง็ กลบั บา้ นเถดิ เปียกปอนไปหมดแลว้ ...” ประโยคทา้ ยหนั มามองเธอ แลว้ ถอื วสิ าสะวางมอื ลงบนผมทม่ี วยไว ้ บนศีรษะ จบั โยกเลก็ นอ้ ย ก่อนสงั่ สอนวา่ “ทหี นา้ ทหี ลงั อย่ากระโดดลงนำ�้ แบบน้ีอกี หนา...อนั ตรายรูไ้ หม” “ค่ะ” เธอตอบรบั ไปตามมารยาท มองสบดวงตาคู่คมอยู่นานกระทงั่ เขาเอ่ยประโยคถดั มา เธอกแ็ ทบสะบดั หนา้ พรดื ดว้ ยความไมพ่ อใจ “ไมไ่ ดพ้ บหลายปี เจา้ โตข้นึ มากนกั หนูพลอย”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๗ หนูพลอย! เฮอะ! อายุคงห่างจากเธอไมเ่ ท่าไรดนั มาเรยี กเธอวา่ ... หนู! ผูช้ ายคนน้ีเป็นใครกนั ! พลอยรุง้ เบอื นสายตาไปมองนางพดุ แลว้ เลกิ ค้วิ เป็นคำ� ถาม “คุณหนูจำ� มไิ ดห้ รอื เจา้ คะ...ขนุ เทพไกรศรทอ่ี ยู่ขา้ งบา้ นเราอย่างไร เลา่ เจา้ คะ...ตอนคณุ หนูสามขวบ คุณหนูชอบใหข้ นุ เทพอมุ้ อยู่บอ่ ยๆ” หญงิ สาวเบกิ ตากวา้ ง แมแ้ มพ่ ลอยในตอนสามขวบจะไมใ่ ช่ตวั เธอ ทวา่ ...มนั กท็ ำ� ใหเ้ธอรูส้ กึ กระดากอายอย่างไรไมท่ ราบได้ “มเิ ป็นไรดอก นางพดุ ตอนนน้ั นายของเจา้ ยงั เลก็ นกั คงยงั จำ� กระไร มไิ ด.้..ขา้ เองกไ็ ปราชการทพ่ี ษิ ณุโลกเสยี หลายปี กลบั มาอกี ครา คุณหนูของ เจา้ โตจนแทบจำ� มไิ ดเ้สยี แลว้ ” พลอยรุง้ หนั มาสบตาคมกลา้ ของขุนเทพไกรศร อุปาทานหรือไร ไม่ทราบไดเ้ มอ่ื รูส้ กึ ว่าตวั เองหนา้ รอ้ นผ่าว อกี ทงั้ คงจะแดงระเร่ือจนเรียก รอยเอน็ ดูจากแววตาดดุ นั คู่นนั้ ได้ “กลบั เถอะ พพ่ี ดุ ” พดู รวั เรว็ รบี ลกุ ข้นึ ยนื แลว้ กา้ วลงไปนงั่ ในเรอื เป็นคนแรก ขนุ บวรฤทธเิ ดชผงกศีรษะใหก้ บั คนทช่ี ่วยชวี ติ เธอเป็นเชงิ ลา ก่อน จะกา้ วลงเรอื ตามมา ฝีพายบา่ ยหวั เรอื ออกจากแพลำ� นน้ั เส้อื ผา้ เธอเปียกช่มุ จนตวั สนั่ ขนุ บวรฤทธเิ ดชใจดเี อ่ยถามวา่ “หนาวไหมเจา้ ” ถา้ ตอบว่าหนาว แลว้ เขาจะกอดเธอหรืออย่างไร...เพียงแค่คิด เจา้ ตวั กส็ ่ายหนา้ ดกิ แลว้ พลอยรุง้ เลอื กกอดตวั เองยงั จะดเี สยี กวา่ ! ร่างเลก็ เหลยี วไปมองคนขา้ งหลงั แลว้ ตอบชดั ถอ้ ยชดั คำ� วา่ “ทนไดค้ ่ะ” จงั หวะทก่ี ำ� ลงั จะตวดั สายตากลบั มา เธอเหน็ ขนุ เทพไกรศรยนื เอา มอื ไพล่หลงั ทอดสายตาจบั จอ้ งมา...จะจอ้ งดว้ ยเหตุผลกลใดพลอยรุง้ ไม่รู ้

๓๘ ♥ ศศภิ า หรอก...รูแ้ ค่วา่ ยามเมอ่ื หนั กลบั มามองคูคลองเบ้อื งหนา้ แผ่นหลงั ของเธอก็ รอ้ นวูบวาบอย่างไมม่ เี หตผุ ล... บางท.ี ..เธอคงจบั ไขอ้ กี คราเสยี แลว้ กระมงั !

๓ เม่ือเรอื ลำ� นอ้ ยเขา้ เทยี บท่า นางพดุ กร็ บี จูงมือนายของตนข้ึนเรอื น ไปอาบนำ�้ เปลย่ี นเส้อื ผา้ ทนั ที ขณะทข่ี นุ บวรฤทธเิ ดชเดนิ ข้นึ เรอื นตามมาเพอ่ื ขอโทษขอโพยคุณหญงิ ลำ� ดวนในความสะเพร่าของตวั เองทป่ี ลอ่ ยใหล้ ูกสาว ของทา่ นกระโดดลงนำ�้ จนเกอื บถกู เรอื ชนหรอื อาจจะจมนำ�้ ได้ทา่ นรบั ฟงั อยา่ ง ตกใจ “ตายจรงิ !” วา่ พลางยกมอื ทาบอก แววตาเบกิ กวา้ งตระหนกชดั เจน “ลูกสาวของฉนั กระโดดลงนำ�้ จรงิ ๆ รึ พอ่ บวร” “ขอรบั ” “คณุ พระคณุ เจา้ ช่วย! ไฉนแมพ่ ลอยจงึ ทำ� เช่นนนั้ ! นอ้ งวา่ ยนำ�้ เป็น เสยี ทไ่ี หนเลา่ พอ่ บวร” “แมพ่ ลอยอาจจะกา้ วพลาดตกจากแพกระมงั ขอรบั ” ส้นิ เสยี งนนั้ ประตูหอ้ งของแมพ่ ลอยกเ็ ปิดออก พรอ้ มกบั นางพดุ ท่ี กา้ วเทา้ นำ� ออกมา โดยกำ� ชบั นายของตนใหร้ ะวงั ไมใ่ หเ้หยยี บธรณีประตู พลอยรงุ้ อาบนำ�้ เปลย่ี นชดุ ใหมแ่ ลว้ ...เป็นเส้อื คอกระเชา้ สขี าว นุ่งโจง เรยี บรอ้ ย คาดดว้ ยเขม็ ขดั เงนิ ผมเกลา้ ไวเ้ป็นมวยอยู่บนศีรษะมดี อกมะลิ ดอกใหมร่ อ้ ยรดั โดยรอบ ใบหนา้ กลมป้อมขาวผ่องดว้ ยแป้งทน่ี างพดุ ผดั ให ้ ถงึ กระนนั้ ปานแดงบนแกม้ ซา้ ยกย็ งั เหน็ ชดั เจนอยู่มาก แมว้ า่ พลอยรุง้ จะอยู่ทน่ี ่ีมาสามวนั แลว้ แต่ก็ยงั ไมช่ นิ กบั การนุ่งโจง

๔๐ ♥ ศศิภา กระเบนเสยี ที ดงั นนั้ เวลาเดนิ เหนิ จงึ ดูประดกั ประเดดิ อย่างน่าขนั “เดนิ ดๆี เจา้ ค่ะ” นางพดุ กระซบิ บอก ขณะจูงมอื แมพ่ ลอยมาหาคณุ หญงิ ซง่ึ กำ� ลงั เค้ยี วหมากนงั่ คอยอยู่ตรงกลางเรอื น พลอยรุง้ ถอนหายใจเฮอื ก พยายามอย่างยง่ิ ทจ่ี ะเดนิ ใหเ้ป็นกลุ สตรี มากทส่ี ุด หากเมอ่ื เหน็ ขนุ บวรฤทธเิ ดชหนั มามองเช่นนน้ั เจา้ ตวั กแ็ ทบสะดุด ขาตวั เอง “เป็นอย่างไรบา้ ง แมพ่ ลอย” คณุ หญงิ เอ้อื มมอื มากอดรดั เธอไวข้ า้ งกายเมอ่ื เดนิ มาถงึ ก่อนจะเอ่ย ถามอย่างเป็นกงั วล “ลูกสบายดเี จา้ ค่ะ” ผูเ้ป็นแมไ่ มค่ ่อยจะวางใจนกั จงึ วางหลงั มอื แตะตอ้ งตามหนา้ ผากและ ซอกคอ “แมว่ า่ ใหห้ มอตรวจสกั หน่อยดไี หม” “อย่ายุ่งยากเลยเจา้ ค่ะ ลูกไมไ่ ดเ้ป็นอะไรจรงิ ๆ” ถอ้ ยคำ� ทด่ี ูเป็นผูใ้ หญ่ ผดิ แผกจากเมอ่ื ก่อนทำ� ใหค้ ณุ หญงิ ตอ้ งขมวด ค้วิ มองจอ้ งดวงตากลมโตใสซอ่ื บรสิ ุทธ์ขิ องลูกสาวน่งิ นาน ก่อนเสยี งขนุ บวร ฤทธเิ ดชจะดงึ ใหท้ ่านต่นื จากภวงั ค์ “กระผมคงตอ้ งกลบั แลว้ ขอรบั ” “ไปดมี าดเี ถดิ พอ่ วนั หลงั มาพาแมพ่ ลอยไปเทย่ี วอกี หนา” ชายหนุ่มรบั คำ� หนั มาส่งย้มิ ใหก้ บั เดก็ สาว...เป็นย้มิ ทพ่ี ลอยรุง้ เคย คุน้ มาตลอดสามปี และยงั คงทำ� ใหเ้ธอใจเตน้ เหมอื นเคย ทวา่ คราวน้ีมคี วาม ปวดแปลบแฝงอยู่ดว้ ย คนตวั เลก็ ยกมอื จรดหนา้ ผาก ไหวล้ าอกี ฝ่ายตาม มารยาท เมอ่ื ขนุ บวรฤทธเิ ดชกลบั ไปแลว้ คุณหญงิ กห็ นั มาซกั ถามเร่อื งทเ่ี ธอ กระโดดลงไปในนำ�้ วา่ เป็นความจงใจหรอื เธอกา้ วพลาดเอง พลอยรุง้ น่ิงไป ครู่ใหญ่เพอ่ื หาคำ� ตอบทเ่ี หมาะสมทส่ี ุด จากนน้ั จงึ เอ้อื นเอ่ยเสยี งหวานวา่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๔๑ “ลูกจำ� ไม่ค่อยไดแ้ ลว้ เจา้ ค่ะ” ย้มิ ประจบเสยี หน่ึงที ก่อนจะหาทาง เลย่ี งดว้ ยการขอลงไปเดนิ เลน่ รอบบา้ น โดยอา้ งว่าไม่อยากจบั เจ่าอยู่แต่ใน หอ้ งเหมอื นเคย คนเป็นแมผ่ ูไ้ มเ่ คยเหน็ ลูกสาวขอออกมาสูดอากาศขา้ งนอก มาก่อนย่อมดใี จจนลมื เลอื นสง่ิ ทส่ี งสยั ในหวั ใจไปเสยี ส้นิ “เอาเถดิ จะไปเดนิ เล่นแม่ก็มวิ ่าดอก แต่อย่าไปไหนไกลหนาแม่ พลอย” เม่อื ไดร้ บั อนุญาตเด็กสาวก็รีบว่งิ ลงจากเรือนโดยเร็ว ตง้ั ใจไวว้ ่า จะไม่ใหน้ างพุดเดินตามเป็นเงาตามตวั อีกต่อไป ทว่า...บ่าวผูจ้ งรกั ภกั ดี หาไดย้ อมใหเ้ธอคลาดสายตาไม่ นางพาร่างทว้ มของตวั เองตามมาตดิ ๆ พรอ้ ม รอ้ งเรยี ก “คณุ หนูเจา้ คะ คุณหนูเจา้ ขา รอบา่ วดว้ ยเจา้ ค่ะ!” มหี รอื ทผ่ี ูเ้ป็นนายตวั จอ้ ยจะยอมฟงั ร่างเลก็ ยงั คงตงั้ หนา้ ตงั้ วง่ิ หาก เสยี งกำ� ไลขอ้ เทา้ ทด่ี งั กรงุ๊ กรงิ๊ คงทำ� ใหผ้ ูเ้ป็นบา่ วตามหาตวั ไดง้ า่ ย เจา้ ตวั จงึ รบี ไปหลบซอ่ นตวั กลางพมุ่ ไมข้ นาดใหญ่ พวกบา่ วไพร่ทก่ี ำ� ลงั เกบ็ กวาดใบไมต้ รง สวนหนั มามองเป็นตาเดยี ว แมพ่ ลอยเกรงวา่ จะมคี นปากโป้งไปบอกนางพดุ จงึ ยกน้ิวช้แี ตะริมฝีปาก กวาดมองแต่ละคนดว้ ยสายตาดุๆ เป็นเชงิ บงั คบั เทา่ นน้ั แหละ บา่ วไพร่ทกุ คนไมว่ า่ หญงิ ชายพากนั กม้ หนา้ กม้ ตาทำ� งานของตน ต่อไปในทนั ที พลอยรุง้ มองพเ่ี ล้ยี งร่างตยุ้ นุย้ ทถ่ี ลกโจงวง่ิ ตามเธอหนา้ ตงั้ หนั ซา้ ย แลขวาดว้ ยความขบขนั เมอ่ื นางพดุ ไมพ่ บจงึ มงุ่ หนา้ ไปทท่ี า่ นำ�้ เหน็ ดงั นนั้ เดก็ สาวจงึ เดนิ ออกจากทซ่ี อ่ น จรดปลายเทา้ แผว่ เบาไปยงั สวนขา้ งเรอื น ผา่ นชงิ ชา้ ไมใ้ ตต้ น้ ไมข้ นาดใหญ่ทแ่ี ผ่ขยายก่งิ กา้ นสาขาใหค้ วามร่มร่นื เยน็ ช่นื ใจ เจา้ ตวั จงึ กระโดดข้นึ ไปนงั่ เลน่ อยู่พกั หน่ึง เมอ่ื รูส้ กึ เบอ่ื จงึ เปลย่ี นไปเดนิ ทอดน่อง รมิ รวั้ ไมท้ ก่ี นั้ แบง่ เขตบรเิ วณบา้ งของพระยาสุรศกั ด์เิ สนากบั บา้ นทอ่ี ยู่ตดิ กนั ความอยากรูอ้ ยากเหน็ ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ อยากสำ� รวจดูวา่ บา้ นขา้ งๆ นน้ั เป็นบา้ นของใคร ใหญ่โตสวยงามเพยี งใด จงึ พยายามชะแงแ้ ลมองดว้ ยการก

๔๒ ♥ ศศภิ า ระโดดสามสค่ี รงั้ กระทงั่ สายตาเหลอื บไปเหน็ วา่ มปี ระตูทเ่ี ปิดแงม้ ไวอ้ ยู่ห่าง ออกไปเพยี งสามสก่ี า้ วยาวๆ เทา่ นน้ั เจา้ ตวั ไมร่ อชา้ รบี รุดหนา้ ตรงไปยงั ประตู นน้ั เปิดมนั ใหก้ วา้ งมากพอทต่ี วั เองจะแทรกผ่านไปได้ เมอ่ื ไดม้ ายนื อกี ฟากฝงั่ พลอยรงุ้ กไ็ ดเ้หน็ สภาพบา้ นทอ่ี ยู่ตดิ กบั บา้ น ของพระยาสุรศกั ด์เิ สนา...เป็นลกั ษณะเรอื นไทยหมู่ ๔ หลงั ตรงกลางเป็น ชานโลง่ กวา้ งตงั้ ตระหงา่ นทา่ มกลางแมกไม ้บา่ วไพร่บรวิ ารเดนิ กนั ใหข้ วกั ไขว่ บรเิ วณทต่ี ดิ กบั รว้ั ยงั มเี รอื นไทยหลงั เลก็ ตงั้ อยู่ มบี า่ วไพร่เดนิ ข้นึ ลง บางตา พลอยรุง้ กวาดตามองผ่านๆ หากกต็ อ้ งสะดดุ เขา้ กบั เรอื นกายสูงใหญ่ ของใครบางคน...ตอนแรกหญงิ สาวยงั จำ� ไมไ่ ด้แต่เมอ่ื เพง่ มองอยู่ครู่จงึ แน่ใจ วา่ บรุ ุษผูน้ นั้ คอื ขนุ เทพไกรศรนนั่ เอง! ร่างเลก็ ชกั หวนั่ ใจ ดว้ ยเธอนนั้ กา้ วขา้ มอาณาเขตบา้ นเขา้ มาโดยไมไ่ ด้ รบั อนุญาต แมจ้ ะยนื เกาะอยูท่ ป่ี ระตูไมไ่ ดเ้ขา้ ไปเดนิ เพน่ พา่ นกเ็ ถอะ...อยา่ งไร ก็ถอื วา่ เป็นการบกุ รุกอยู่ด!ี คดิ ไดด้ งั นนั้ สาวนอ้ ยในร่างเดก็ จงึ รบี เดนิ กลบั บา้ นของตนเองในทนั ที กา้ วเลก็ ๆ ของเดก็ ตวั นอ้ ยคงไมอ่ าจเทยี บเทา่ กบั กา้ วยาวๆ ของบรุ ุษ วยั ฉกรรจไ์ ด้ ดงั นน้ั เมอ่ื แมพ่ ลอยกา้ วไปไดเ้พยี งสบิ กา้ ว ร่างนอ้ ยกล็ อยหวอื สู่ออ้ มแขนแขง็ แกร่งของใครบางคนอย่างไมใ่ หท้ นั ไดต้ ง้ั ตวั “ไยเจา้ จงึ มาแอบดอ้ มๆ มองๆ บา้ นพเ่ี ช่นนนั้ เลา่ หนูพลอย” คนตวั เลก็ อา้ ปากคา้ ง แววตาวาววบั ข้นึ มาอย่างไมพ่ อใจเมอ่ื ตนเอง ถกู กกั ขงั ในออ้ มกอดของบรุ ุษแปลกหนา้ จริงๆ จะว่าแปลกหนา้ ก็คงไม่ได.้ ..สำ� หรบั แม่พลอยแลว้ ขนุ เทพ ไกรศรคงเป็นพช่ี ายทแ่ี สนดกี ระมงั ไมเ่ ช่นนน้ั ตอนสามขวบเดก็ สาวคนน้ีคง ไมร่ อ้ งเรยี กใหอ้ มุ้ เช่นนน้ั เป็นแน่ “พลอยแค่ไปเดนิ เลน่ ไมไ่ ดต้ งั้ ใจบกุ รุกนะคะ” ค้วิ เขม้ เลกิ สูง พรอ้ มกบั ดวงตาคมดุอ่อนแสงลง “พม่ี ไิ ดว้ า่ เจา้ ดอก...หากเจา้ อยากไปเทย่ี วบา้ นพ่ี เจา้ กไ็ ปได้เมอ่ื ก่อน

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๓ ตอนพจ่ี ะไปราชการทพ่ี ษิ ณุโลก แมข่ องเจา้ ยงั พาเจา้ ไปวง่ิ เลน่ ทบ่ี า้ นพอ่ี ยูบ่ อ่ ยๆ เลยหนา เดยี๋ วน้ีมไิ ดไ้ ปเลยร”ึ คำ� ถามนนั้ พลอยรงุ้ ไมร่ ูว้ า่ จะตอบเช่นไร จงึ เปลย่ี นไปคยุ เรอ่ื งอน่ื เสยี “ปล่อยพลอยเถอะค่ะ” เธอพยายามเคน้ เสียงออกมาโดยไม่ใส่ อารมณแ์ บบ ‘ผูห้ ญงิ ’ ...เสยี งของแมพ่ ลอยจงึ แผ่วเบา และค่อนขา้ งออดออ้ น “เดยี๋ วน้ีพอ่ี มุ้ เจา้ มไิ ดแ้ ลว้ หรอื ” คนตวั โตกใ็ ช่วา่ จะยอมทำ� ตามงา่ ยๆ ...นอกจากจะไมป่ ลอ่ ยแลว้ ยงั กม้ หนา้ มาจอ้ งเธออย่างจรงิ ๆ จงั ๆ เสยี ดว้ ย พลอยรุง้ เมม้ รมิ ฝีปาก หร่ตี ามองคนอมุ้ อย่างระแวง “ขนุ เทพมองพลอยทำ� ไมคะ” เธอไดเ้ หน็ หนา้ ตาเขาชดั เจนก็ตอนน้ีเอง รูปหนา้ คมสนั จมูกโด่ง ค้วิ เขม้ รมิ ฝีปากหยกั ลกึ เมอ่ื รวมกนั แลว้ แมจ้ ะไมใ่ ช่พมิ พน์ ิยมของสาวๆ สมยั ทเ่ี ธอจากมา หากกด็ ูดมี ากพอทจ่ี ะทำ� ใหผ้ ูห้ ญงิ สกั คนหลงรกั ได้ แม่พลอยกะพรบิ ตาปรบิ ๆ จอ้ งมองเขาอย่างลมื ตวั ขณะทเ่ี ขาเอง กลบั ขมวดค้วิ ...ดูเหมอื นไมพ่ อใจอะไรบางอย่าง “ไยเจา้ มเิ รยี กพว่ี า่ พเ่ี ทพเหมอื นเดมิ เลา่ ” “พลอย...” คนถกู ถามอกึ อกั เลก็ นอ้ ย ก่อนตอบวา่ “พลอยจำ� ไมไ่ ด้ แลว้ เจา้ ค่ะว่าเมอ่ื ก่อนเคยเรยี กขนุ เทพว่าอย่างไร” ชายหนุ่มกำ� ลงั จะอา้ ปาก เอ่ยอะไรบางอย่าง แต่เธอขดั ข้นึ มาเสยี ก่อน “วา่ แต่ท่าน...เอ่อ ขนุ เทพยงั ไมต่ อบพลอยเลยนะคะ” “พแ่ี ค่อยากเหน็ วา่ เจา้ ยงั เหมอื นเดมิ ฤๅไม”่ “แลว้ ?...” “เจา้ ยงั หนา้ กลมมเิ ปลย่ี นเลยหนา เพยี งแต่...” เขาถอยห่างออกไป แลว้ เอ้อื นเอ่ยเสยี งหา้ ว “...ตาของเจา้ มปี ระกายแปลกไปจากเดมิ นกั ” แน่ละ่ ...กเ็ ธอไมใ่ ช่หนูพลอยของเขา แต่เป็นพลอยรุง้ ทเ่ี กดิ หลงั เขา รอ้ ยกวา่ ปีน่ีนา!

๔๔ ♥ ศศภิ า ก่อนทจ่ี ะสนทนากนั ต่อ เสยี งเรยี กอยา่ งดใี จกด็ งั ข้นึ ตามมาดว้ ยเสยี ง ฝีเทา้ หนกั ๆ ยำ�่ ถเ่ี รว็ “คุณหนูอยู่ท่นี ่ีเอง! บ่าวไปตามหาถงึ ท่านำ�้ นู่นเจา้ ค่ะ รอ้ นใจนกั นึกวา่ ...” เจา้ ตวั พดู แค่นนั้ ก่อนยกมอื ไหวข้ นุ เทพไกรศรผูก้ ำ� ลงั อมุ้ แมพ่ ลอย ไวแ้ นบอก ตอนนน้ั เองทเ่ี ขายอมวางเธอลงกบั พ้นื แลว้ ฝากนางพดุ ไปบอกคณุ หญงิ วา่ จะมากราบเทา้ ท่านตอนคำ�่ ๆ ก่อนจะเดนิ กลบั บา้ นของตวั เอง โดยไม่ ลมื ลาแมพ่ ลอยของเขาดว้ ยการลูบแกม้ เสยี หน่ึงที พลอยรุง้ ไดแ้ ต่ยกมอื เชด็ รอยสมั ผสั นน้ั มองตามจนลบั ตา ก่อนจะ เร่งฝีเทา้ กลบั ข้นึ ไปบนเรอื นในทนั ใด ค�ำ่ วนั น้ัน เป็ นครง้ั แรกท่ีพลอยรุง้ ไดร้ ่วมรบั ประทานอาหารกบั ท่านเจา้ คุณสุรศกั ด์เิ สนา...บดิ าของแม่พลอย เดก็ สาวทเ่ี ธอมาอาศยั ร่างอยู่ ท่านเป็นชายร่างสูงผอมวยั หา้ สบิ ตน้ ๆ ผมเร่มิ มสี เี ทาแซมตามกาลเวลาทล่ี ว่ ง เลย หากลกั ษณะยงั องอาจผง่ึ ผาย ท่านดูเป็นคนพดู นอ้ ย แต่...ใชส้ ายตาพดู ไดด้ ี ระหว่างรบั ประทานอาหาร แมท้ ่านจะไม่ไดค้ ุยเล่นกบั เธออย่าง สนิทสนม แต่ยามทอดสายตามองมา หญงิ สาวสมั ผสั ไดถ้ งึ ความห่วงใยและ ความรกั เตม็ เป่ียม แมเ้มอ่ื ยามทเ่ี ธอดูเกง้ ๆ กา้ งๆ กบั การ ‘เปิบ’ ท่านกไ็ มไ่ ด้ ดุด่าว่ากลา่ วอะไร พลอยรุง้ คิดว่าท่านคงนึกสงสยั ว่าเหตใุ ดลูกสาวของท่าน จู่ๆ กเ็ ปิบไมเ่ ป็นเสยี อย่างนนั้ คุณหญิงลำ� ดวนเองก็สงสยั เช่นกนั ท่านลอบมองเธอเป็นระยะๆ พลอยรุง้ รูด้ วี ่าท่านเอะใจในความเปลย่ี นไปของลูกสาว แต่จะทำ� อย่างไรได้ ในเมอ่ื เธอไมใ่ ช่แมพ่ ลอยของท่านจรงิ ๆ “แมพ่ ลอย...ทำ� เช่นนนั้ มถิ กู หนา” ท่านเอ้อื นเอ่ยอย่างอ่อนโยน พรอ้ มกบั ค่อยๆ สอนใหเ้ธอรูจ้ กั การ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๕ เปิบทถ่ี กู ตอ้ ง “ทำ� แบบน้ี ดูแมน่ ่ี...” วา่ พลางขยบั น้ิวมอื ใหเ้ธอเหน็ อย่างชดั เจน “เจา้ ใชน้ ้ิวแค่สามน้ิวกพ็ อ มใิ ช่หา้ น้ิวแบบทเ่ี จา้ ทำ� อยู่ อย่างน้ี...” ท่านสาธติ ใหด้ ู โดยใชน้ ้วิ ช้ี น้วิ กลาง และน้วิ หวั แมม่ อื ตะลอ่ มอาหาร พอเป็นคำ� ใหอ้ าหารคำ� นนั้ อยู่ในองุ้ น้ิวทงั้ สามแลว้ จงึ ส่งเขา้ ปาก “ไหน ลองทำ� ดูซ”ิ คนตวั เลก็ กะพริบตาปริบๆ ย้ิมอย่างจืดเจ่ือนดว้ ยรูส้ กึ ว่าการรบั ประทานอาหารของคนสมยั น้ีช่างยุ่งยากนกั ระหวา่ งทเ่ี ธอพยายามใชส้ ามน้ิว ของตวั เอง ท่านกพ็ รำ�่ สงั่ สอนต่อไปวา่ “เจา้ ตอ้ งตะลอ่ มใหเ้ป็นคำ� เลก็ ๆ เวลาป้อนใสป่ ากจกั ไดม้ ติ อ้ งอา้ ปาก กวา้ งมากเกนิ ไปนกั ทส่ี ำ� คญั ...ขา้ วกจ็ กั มริ ่วงพรูจากองุ้ มอื เจา้ อกี ดว้ ย” พลอยรุง้ รบั ฟงั แลว้ ท�ำตามอย่างทุลกั ทุเลในคราแรก ท่าทาง พลิ กึ พลิ นั่ ของเธอทำ� ใหเ้จา้ คณุ สุรศกั ด์เิ สนาเผลอหวั เราะเบาๆ ในลำ� คอ “หลงั จากฟ้ืนไข ้ เจา้ มเิ หมอื นแมพ่ ลอยคนเดมิ เลยหนา” คนตวั เลก็ แทบจะสำ� ลกั ขา้ วทก่ี ำ� ลงั กลนื ลงคอ เจา้ ตวั ควา้ ขนั นำ�้ ทว่ี าง ไวข้ า้ งตวั มาดม่ื อกึ ใหญ่ แลว้ ตบหนา้ อกแรงๆ ก่อนจะไอโขลกๆ เรยี กเสยี ง หวั เราะจากผูเ้ ป็นพ่อ หากสำ� หรบั ผูเ้ ป็นแม่...ท่านเอาแต่ส่ายหนา้ อย่างไม่ ชอบใจนกั “จรงิ เจา้ ค่ะคณุ พ่ี ดูกระโดกกระเดก แปลกตาเหลอื เกนิ ” คนถกู วา่ กระแอมกระไอแลว้ ย้มิ ใหท้ า่ นทงั้ สอง จากนน้ั จงึ กม้ หนา้ กม้ ตารบั ประทานต่อไป กระทงั่ อม่ิ กนั ทงั้ สาม บา่ วไพร่ยกสำ� รบั อาหารคาวไปเกบ็ ก่อนจะยกสำ� รบั อาหารหวานมาให ้ เป็นขา้ วเหนียวสงั ขยา กบั ขนมช่อม่วง พลอยรุง้ ผูช้ น่ื ชอบขนมไทยเป็นชวี ติ จติ ใจถงึ กบั จอ้ งมองตาไมก่ ะพรบิ “พอเหน็ ของโปรดกท็ ำ� ตาวาวเชยี วหนาแมพ่ ลอย” พลอยรงุ้ ไดร้ ูใ้ นตอนนน้ั วา่ ของโปรดของเดก็ สาวคนน้คี อื ขนมทง้ั สอง ชนิด โชคดที เ่ี ธอเองก็ชอบของหวานจงึ ไมต่ อ้ งฝืนรบั ประทานเพอ่ื ไมใ่ หท้ ่าน

๔๖ ♥ ศศภิ า ทงั้ สองประหลาดใจไปมากกวา่ น้ี “ใครทำ� หรอื เจา้ คะ” “เอ...เจา้ น่ีถามแปลก จำ� มไิ ดร้ ึว่าแม่มเิ คยไวใ้ จบ่าวไพร่คนไหน นอกจากตวั แมเ่ อง” คนฟงั ไมไ่ ดป้ ระหลาดใจอะไร เน่ืองดว้ ยรูอ้ ยู่แลว้ วา่ สตรสี มยั ก่อน นน้ั เก่งงานบา้ น งานเรอื นเพยี งใด เมอ่ื มาเทยี บกบั สมยั น้ีคงต่างกนั ราวฟ้ากบั เหว แมเ้ธอเองจะไมไ่ ดข้ ้รี ้วิ ข้เี หร่ในเร่อื งน้ี หากกไ็ มไ่ ดเ้ก่งฉกาจจนทำ� อาหาร และขนมไดท้ กุ ประเภท ตง้ั แต่เกดิ มาจนอายุ ๒๒ เธอเคยทำ� ขนมอยู่ไมก่ ่อี ย่าง ทถ่ี นดั ทส่ี ุด คอื กลว้ ยบวชชี กบั บวั ลอยไขห่ วาน สว่ นขนมช่อมว่ งนนั้ เธอเคยแต่รบั ประทาน แต่ไมเ่ คยทำ� เลยแมแ้ ต่นอ้ ย “ขนมช่อมว่ งทำ� ยากไหมเจา้ คะ” “มยิ ากดอก ไวแ้ ม่จะสอนเจา้ เอง มเิ ช่นนน้ั ก็อดใจรอสกั หน่อย เจา้ จกั ไดเ้รยี นในวงั เอง” “วงั ?” คุณหญงิ ลำ� ดวนเค้ยี วขา้ วเหนียวสงั ขยาคำ� เลก็ แลว้ กลนื เรยี บรอ้ ย จงึ เอ่ย “ใช่...แมจ่ กั พาเจา้ ไปถวายตวั กบั เสดจ็ ” พลอยรุง้ ใจเตน้ แรง...รูส้ กึ ต่นื เตน้ ทต่ี วั เองจะไดเ้ ขา้ ไปสมั ผสั กบั ความเป็น ‘ชาววงั ’ เช่นทเ่ี คยอ่านตาม หนงั สอื หากอกี ใจหน่ึงกก็ ร่งิ เกรงดว้ ยเธอนนั้ ไมใ่ ช่คนทน่ี ่ี ถา้ จะตอ้ งมาถกู ขงั ไวใ้ นวงั เหมอื นสาวๆ สมยั ก่อนคงจะอดึ อดั น่าดู “คณุ แมจ่ กั พาพลอยไปเมอ่ื ไรเจา้ คะ” “แมว่ า่ ...จกั พาเจา้ ไปปีหนา้ ” ไดย้ นิ เช่นนนั้ เจา้ ตวั กเ็ บาใจไปไดม้ าก...อย่างนอ้ ยเธอคงไมต่ ดิ อยู่ใน ร่างแมพ่ ลอยถงึ หน่ึงปีหรอก แค่สองเดอื นตามคำ� อธษิ ฐานของเธอกม็ ากเกนิ พอแลว้ !

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๗ คนตวั เลก็ หนั ไปสนใจขนมหวานตรงหนา้ ต่อ แลว้ ปลอ่ ยใหผ้ ูใ้ หญ่ สนทนากนั ไดย้ นิ แว่วๆ จากพระยาสุรศกั ด์เิ สนาว่าหนา้ นำ�้ ปีน้ีจะมกี ารเลน่ สกั วากนั ...พลอยรุง้ หูผ่ึงตง้ั ใจฟงั ในทนั ใด เธอจำ� ไดด้ ีว่าพระบาทสมเด็จ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกโปรดฯใหม้ กี ารฟ้ืนฟกู ารเลน่ สกั วาข้นึ ใหเ้หมอื นเมอ่ื ครงั้ กรุงศรอี ยุธยา โดยใหร้ าษฎรลอยเรอื เลน่ สกั วาทค่ี ลองมหานาคซง่ึ เป็น คลองทข่ี ดุ ต่อจากคลองรอบกรุงเหนือวดั สระเกศราชวรมหาวหิ าร “อกี นานไหมเจา้ คะถงึ จะถงึ วนั ลอยเรอื เลน่ สกั วา” คนตวั เลก็ อดรนทนไม่ไหว ลมื ตวั โพล่งถามออกไป ก่อนจะย้ิม ประจบ ออดออ้ นวา่ “พลอยอยากไปเทย่ี วเจา้ ค่ะ” “มแี ต่หนุ่มๆ สาวๆ เขาไปจบี กนั เจา้ จกั ไปดูทำ� ไม” “พลอย...” หญงิ สาวน่งิ คดิ หาเหตผุ ลดๆี ทวา่ ยงั ไมท่ นั ตอบอะไร บา่ ว คนหน่ึงกเ็ ขา้ มาคกุ เขา่ แลว้ รายงานวา่ “ขนุ เทพมาเจา้ ค่ะ คุณท่าน” คณุ หญงิ พยกั หนา้ รบั รูด้ ว้ ยทราบจากนางพดุ แลว้ วา่ ขนุ เทพไกรศรจะ มาหาในคำ�่ วนั น้ี จากนน้ั สงั่ ใหบ้ า่ วคนนนั้ เชญิ เขาข้นึ มาบนเรอื น ตอนนนั้ พลอยรุง้ ขยบั กายอย่างอดึ อดั เพราะนงั่ พบั เพยี บมานาน อยากจะเปลย่ี นมานงั่ ขดั สมาธเิ สยี เตม็ ประดา แต่รูด้ วี า่ คงโดนดเุ ป็นแน่แท ้เจา้ ตวั จงึ ทำ� หนา้ มยุ่ ทนนงั่ ในสภาพเช่นนน้ั ต่อไป ดงั นน้ั ยามเมอ่ื ขนุ เทพไกรศรเดนิ ข้นึ เรอื นมาพรอ้ มบา่ ววยั ฉกรรจส์ องคน เขาจงึ ไดเ้หน็ ใบหนา้ บูดบ้งึ และแวว ตาขนุ่ ขอ้ งหมองใจของแมพ่ ลอยเขา้ เตม็ เปา ร่างสูงใหญ่เหลอื บมองเดก็ สาวก่อนนงั่ พบั เพยี บ ยกมอื ไหวเ้จา้ ของ บา้ นและคณุ หญงิ “พอ่ เทพ มไิ ดพ้ บกนั เสยี นาน ตวั สูงใหญ่ข้นึ มากเทยี ว ไปอยู่ทน่ี ู่นก่ี ปีแลว้ ละ่ ...สกั ๕ ปีแลว้ กระมงั ” “ขอรบั ” ตอบพรอ้ มกบั หนั ไปฉวยถงุ ผา้ จากมอื บา่ วทต่ี ดิ ตามมาแลว้

๔๘ ♥ ศศภิ า ยน่ื ใหท้ ่าน “ของฝากจากนางนูน้ ขอรบั ” “ขอบใจมากพอ่ เทพ” คุณหญงิ เอ่ยขอบคณุ ก่อนไต่ถามสารทกุ ขส์ ุกดบิ สกั พรกั พรอ้ มกบั ชวนรบั ประทานขนมหวานทต่ี อนน้ีเหลอื เพยี งช้นิ เดยี วในถว้ ย ท่านจงึ เรยี ก บา่ วไพร่ใหน้ ำ� มาเพม่ิ แต่ขนุ เทพปฏเิ สธ “กระผมอ่มิ มากนกั ขอรบั ...แม่ของกระผมทำ� อาหารเล้ยี งตอ้ นรบั ท่ี ผมกลบั บา้ นอยูม่ ากโขเทยี วขอรบั คณุ นา้ เกบ็ ไวใ้ หห้ นูพลอยเถดิ ขอรบั กระผม ยงั จำ� ไดว้ า่ หนูพลอยชอบของหวานนกั เดยี๋ วน้ียงั ชอบอยู่ไหมขอรบั ” ท่านเจา้ คุณหวั เราะร่วน พลางพยกั หนา้ “ยงั ชอบอยู่เหมือนเดิม รสปากคงเปล่ียนกนั มิไดง้ ่ายๆ ดอก จรงิ ไหม” ผูใ้ หญ่ทงั้ สามพดู คุยสพั เพเหระอกี สกั พกั แลว้ ใหเ้ดก็ หยบิ ขนมช่อ มว่ งช้นิ สุดทา้ ยเขา้ ปาก แลว้ เค้ยี วหงบุ หงบั อย่างเอรด็ อร่อย กระทงั่ คุณหญงิ วกคยุ เร่อื งเลน่ สกั วา แมพ่ ลอยทท่ี ำ� ท่าไมส่ นใจในสง่ิ ใด รบี ยกนำ�้ ข้นึ ดม่ื แลว้ หนั มาสนใจในทนั ใด “พ่อเทพจกั ไปหรอื ไม”่ ยงั ไมท่ นั ไดต้ อบ คนตวั เลก็ ก็ขดั ข้นึ มาเสยี ก่อน “พลอยอยากไปเจา้ ค่ะ” “แมพ่ ลอย!” คณุ หญงิ เรยี กเสยี งเขม้ ขณะทท่ี า่ นเจา้ คณุ ลอบย้มิ แลว้ เอ่ยวา่ “หากเจา้ วา่ ง ช่วยพาแมพ่ ลอยไปทเี ถดิ ขา้ กบั คณุ หญงิ แก่เกนิ กวา่ จะ ไปดูบา่ วสาวเขาจบี กนั แลว้ ครน้ั จะใหไ้ ปกบั บา่ วไพร่กเ็ ป็นห่วงนกั เจา้ พอจะมี เวลาพาไปหรอื ไม่ พอ่ เทพ” พลอยรุง้ ชกั ไม่อยากไปก็ตอนน้ีเอง เธอยงั จำ� ไดท้ เ่ี ขาถอื วสิ าสะมา อมุ้ ตวั เธอเมอ่ื ตอนเยน็ แถมยงั จบั แกม้ เธอเสยี อกี ...แมแ้ มพ่ ลอยจะยงั เดก็ แต่เธอนน้ั ใช่เดก็ เสยี ทไ่ี หนเลา่ ! ทวา่ ...แมจ้ ะปนั้ ป่ึงเพยี งใด...หากความอยาก

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๔๙ รูอ้ ยากเห็นกลบั มากกว่า เจา้ ตวั จึงดีใจเลก็ ๆ ท่ีไดย้ ินผูช้ ายข้เี ก๊กคนนน้ั ตอบวา่ “กระผมยนิ ดขี อรบั ” คนื น้นั พลอยรงุ้ ไดร้ ูว้ า่ ขุนเทพไกรศรตดิ สอยหอ้ ยตามเสดจ็ ในกรม ไปอยู่ทพ่ี ษิ ณุโลก ไดถ้ วายการรบั ใชใ้ กลช้ ดิ และช่วยราชการอย่างตง้ั อกตง้ั ใจ เมอ่ื พมา่ เขา้ มาตเี มอื งเชยี งใหมใ่ น พ.ศ.๒๓๔๐ ชายหนุ่มกจ็ บั ดาบเขา้ ร่วมใน การศึกครง้ั น้ีดว้ ย กระทงั่ ศึกครง้ั นน้ั จบลงดว้ ยการท่กี องทพั พม่าพ่ายแพ ้ กระจดั กระจายหนไี ป เขาจงึ ไดร้ บั พระราชทานบรรดาศกั ด์เิ ป็นหมน่ื สามปีให ้ หลงั จงึ เลอ่ื นเป็นขนุ จวบจนทกุ วนั น้ี ปีน้เี สดจ็ ในกรมยา้ ยกลบั มาพระนคร เขาจงึ ตามเสดจ็ กลบั มาประจำ� การทน่ี ่ี และคาดวา่ คงไมต่ อ้ งไปประจำ� การทไ่ี หนไกลๆ อกี ต่อไปแลว้ “สยามของเราเวน้ ศึกมาไดส้ ป่ี ีแลว้ นอ้ งหวงั เหลอื เกินว่าจะมมิ ศี ึก ใดๆ มากลำ�้ กรายอกี ” คุณหญงิ หนั ไปสบตาสามแี ลว้ ทอดถอนใจ ขณะทข่ี นุ เทพไกรศรเอ่ยต่อวา่ “ยงั วางใจมไิ ดด้ อกขอรบั แมว้ า่ ศึกครานนั้ พมา่ จกั แพ ้แต่พวกมนั หา ไดถ้ อยทพั กลบั บา้ นเมอื งมนั ไปจนหมดไม่” เสยี งหา้ วลกึ ดุดนั ข้นึ เลก็ นอ้ ย หนา้ ตาคมสนั กเ็ คร่งขรมึ หนกั เขา้ ไปอกี จนพลอยรุง้ คดิ วา่ ผูช้ ายคนน้ที ง้ั ข้เี กก๊ ทง้ั ดุ ทง้ั เคร่งขรมึ จนน่ากร่งิ เกรง “กองทหารส่วนหน่ึงของพวกมนั ยงั ตงั้ มนั่ อยู่ทเ่ี ชยี งแสน แมจ้ กั มไิ ดย้ กทพั มาตเี รา หากก็สมควรระแวดระวงั ไวก้ ่อน ขอรบั ” “ดูท่า...พมา่ กบั สยามคงตอ้ งกรำ� ศึกกนั อกี นานกระมงั ” พระยาสุรศกั ด์ิเสนาพรำ�่ ร�ำพนั กบั ตวั เองดว้ ยสีหนา้ หม่นหมอง ไม่ผดิ กบั คุณหญิงเลยแมแ้ ต่นอ้ ย แมว้ ่าเวลาจะผ่านล่วงเลยมาหลายสบิ ปี แต่ท่านทง้ั สองก็ไม่เคยลมื เลอื นวนั ท่ตี อ้ งระหกระเหนิ หนีหวั ซุกหวั ซุนจาก กรุงเก่าทถ่ี กู พมา่ เผาทำ� ลายจนเหลอื แต่ซาก ความเจบ็ แคน้ และเศรา้ สลดใน

๕๐ ♥ ศศิภา ครงั้ นนั้ ยงั ฝงั รากลกึ ในหวั ใจโดยไมม่ ที างลบเลอื นไปไดง้ า่ ยๆ ดงั นน้ั ไมว่ า่ จะ มศี ึกอกี สกั ก่คี รง้ั จะศึกเลก็ ศึกใหญ่ ผูค้ นชาวสยามกอ็ ดต่นื ตระหนกอกสนั่ ขวญั แขวนไมไ่ ดเ้ลย... พลอยรุง้ นงั่ มองหนา้ คนทง้ั สามสลบั ไปมา เหน็ ความหมน่ มวั อดึ อดั ในบรรยากาศจงึ คดิ หาเร่อื งคุยเร่อื งอน่ื เสยี “คณุ แมเ่ จา้ ขา ตกลงวา่ พลอยไปงานลอยเรอื เลน่ สกั วากบั ขนุ เทพได้ ใช่ไหมเจา้ คะ” คำ� ถามเรยี กรอยย้มิ ของผูเ้ป็นพอ่ และแมไ่ ดเ้ป็นอย่างดี ขณะทบ่ี รุ ุษ หนุ่มอกี คนกลบั เพยี งยกมมุ ปากข้นึ เลก็ นอ้ ยเท่านน้ั “แมพ่ ลอยเอย๋ ปกตเิ จา้ มคิ ่อยชอบไปเทย่ี วทไ่ี หน เหตใุ ดเดยี๋ วน้ีจงึ รบเรา้ อยากไปเทย่ี วนู่นเทย่ี วน่ีนกั เลา่ ” “พลอยโตแลว้ เจา้ ค่ะ อยากเปิดหูเปิดตาบา้ ง” “นนั่ แน่ะ!” พระยาสุรศกั ด์เิ สนาหวั เราะกอ้ งอย่างชอบใจ ก่อนเอ่ยชม วา่ “เจา้ น่ีพดู เก่งข้นึ มากโขจรงิ ๆ ลูกพอ่ ” หลงั จากนั้นทง้ั สามก็คุยกนั ไป หวั เราะกนั ไปสมใจพลอยรุง้ บรรยากาศทมึ เทาค่อยจางหายกลายเป็นร่นื รมยใ์ นเวลาอนั รวดเร็ว สกั พกั ใหญ่ๆ ขนุ เทพไกรศรกข็ อตวั ไปไหวค้ ณุ เพญ็ ทเ่ี รอื นเลก็ โดยเดนิ ไปพรอ้ มกบั พระยาสุรศกั ด์ิเสนาท่ีตอ้ งการไปสนทนากบั ภรรยารองและลูกสาวอีก คนหน่ึง ก่อนเขา้ นอน พลอยรุง้ อดคิดไม่ไดว้ ่า...ไม่ว่ายุคสมยั จะเปลย่ี นไป เพยี งใด ผูช้ ายไทยกล็ ว้ นแลว้ แต่หลายใจไมเ่ ปลย่ี นเลยจรงิ ๆ! หลงั จากหลบั ไปพกั ใหญ่ๆ พลอยรุง้ กฝ็ นั ...ท่จี ำ� ไดแ้ ม่นคอื ฝนั เหน็ คุณยายมุก นา้ เพชร และแม่น่ิมกอดกนั รอ้ งห่มรอ้ งไหอ้ ย่างน่าสงสาร ฝนั เหน็ แมข่ องเธอเอ้อื มมอื มาหา แต่เธอควา้ ไวไ้ มไ่ ด.้..ทำ� ไดเ้พยี งรอ้ งเรยี กหา เสยี งสะอ้นื ภาพนนั้ แปรเปลย่ี นเป็นภาพของพ่อทอ่ี า้ แขนจะโอบกอดเธอไว ้ แต่เธอกลบั ลอยห่างออกมาทกุ ทๆี จนท่านลบั หายไปจากสายตา รอบกาย