จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าอยากอย่คู นเดยี ว” นาธานและอมู า่ มององคเ์ หนือหวั ของตนอย่างเป็ นห่วง ทวา่ ถ้อยคํา ทีคล้ายคําสงั นนั ทําให้ทงั คตู่ ้องหมอบกราบแล้วเดนิ ออกมาจากห้องเงียบๆ แววตาเหมอ่ ลอยสดี ําสนิททอดมองตําหนกั อนั มืดมิดและแสนเยือก เยน็ ยามความมืดโรยตวั เข้ามา…เมือกอ่ นตอนเจ้าของตําหนกั ยงั มีชีวิตอยู่ ทีแห่งนีเต็มไปด้วยความสวา่ งไสวและความอบอ่นุ เสมอ นาราซุกตวั อยู่ ภายในมมุ หนงึ ของห้องโถงกว้าง ไมร่ ู้วา่ นานแคไ่ หนแล้วทีตนเองนงั ร้องไห้ อยใู่ นตําหนกั เจ้าชายเซโทเซฟ แต่เธอยงั ไมอ่ ยากกลบั ไปทีห้อง ไมอ่ ยาก พบเจอใครและไม่อยากรับรู้อะไรอีก เสียงสะอืนดังในความเงียบขณะ หญิงสาวครุ่นคิดเรืองนันเรืองนีไปมาอย่างสับสนว่นุ วาย ก่อนจะสะดุ้ง อย่างตกใจเมอื ได้ยินเสียงฝี เท้าหนกั ๆ กําลงั ก้าวเดินเข้ามาภายในห้องโถง ผ้มู าใหมเ่ องก็ชะงกั ฝี เท้าไปเช่นกนั เมือมองมายงั ร่างทีนงั คดุ ค้อู ย่บู นพืน “เจ้ามาทีนีทําไม” เสียงทุ้มลากยาวขนึ เลก็ น้อยอย่างเมามาย สอดคล้องกันกับกลิน เหล้าทีคล้งุ ออกมาจากรอบตวั นาราลกุ ขนึ ยืน เช็ดนําตาตวั เอง มองตอบ ดวงตาสเี ทาเข้มซึงกําลงั จ้องเธอเขมง็ ไมก่ ระพริบ ร่างสงู ซึงเซน้อยๆ จากพิษของสรุ าเริมเดนิ มงุ่ หน้าเข้ามาหาเธออยา่ ง มาดหมาย หญิงสาวตระหนกั ได้ทนั ที เขากําลงั จะเข้ามาเอาชีวิตของเธอ... การหมินเกียรติฟาโรห์อย่างร้ายแรงอนั เธอแน่ใจว่าคงไม่มีใครเคยทํากบั เขามาก่อน...มนั คงไมย่ ากนักทีจะทําให้เขาบนั ดาลโทสะจนถึงขนั ลงมือ ฆ่าเธอ และเชน่ เดยี วกบั โทษของเธอ...มนั ก็สมควรแล้วทีคนแบบเขาจะได้ รับคาํ ผรุสวาทพวกนนั เธอไมเ่ สียใจหรือเสียดายชีวิตเลยซกั นิด... “ข้าไมม่ คี าํ แก้ตวั ใดๆ ตอ่ สงิ ข้าได้ทําลงไป...” ~ ๙๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู แล้วหลบั ตาลงอยา่ งยอมรับในสงิ ทีกําลงั เกิดขนึ ไมร่ ู้เป็นการหวงั มากเกินไปหรือเปลา่ ทีหวงั วา่ เขาจะทําให้เธอตายในครังเดียวโดยไมต่ ้อง ทรมาน ฟาโรห์ฟิ โฮเทปยืนอย่ตู รงหน้าเธอแล้ว...หญิงสาวรู้สึกได้ถึงเสียงลม หายใจผสมกบั กลินสรุ าของเขาทีโชยมาแตะจมกู ภายในอกหวั ใจกําลงั เต้นแรงอยา่ งตืนกลวั จึงเฝ้ าปลอบใจตวั เองเงียบๆ...ไมเ่ ป็ นไรหรอกนารา เจ็บแคน่ ิดเดียว หรืออาจจะยงั ไมร่ ู้สกึ เจ็บด้วยซําตอนทีเธอสินลมหายใจ... ไมเ่ ป็นไร ในอีกหลายอึดใจต่อมา สมั ผสั อนั รับรู้ได้กลบั ไมใ่ ช่ความเย็นเยือบ ของอาวธุ หรือมอื ทีใช้บีบคอเธอหรือสิงอืนๆ ทีนาราจินตนาการไว้ว่าจะถูก เขานํามาใช้เป็นอาวธุ ในการสงั หาร ทวา่ กลบั เป็ นใบหน้าของอีกฝ่ ายทีซบ ลงมาบนไหลข่ ้างซ้ายของเธอ มือแกร่งทงั สองข้างของเขาโอบรัดรอบตวั เธอแน่นราวกบั ต้องการไขว้ขว้าหาทียดึ เหนียว นาราลืมตาขนึ อย่างคาดไม่ ถงึ ตกใจจนยืนแขง็ ค้างเหมอื นโดนสาปเป็นหินกไ็ มป่ าน “ทําไม ทําไมต้องเป็นน้องชายข้า ทําไมไมเ่ ป็นข้าแทน ทําไมฟาโรห์ที มอี ํานาจล้นฟ้ าอย่างข้าจงึ ปกป้ องน้องชายตวั เองไมไ่ ด้ ข้ามนั ออ่ นแอ คนที สมควรตายไมใ่ ชเ่ ซโทเซฟแตเ่ ป็นข้า” นาราพยายามเรียกสตขิ องตวั เองกลบั คืนมาจากความตืนตระหนก คอยซึมซบั คําพดู ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปผ้เู มามายซึงกําลงั ตรัสพึมพําออกมา อยา่ งเสียพระทยั ด้วยความตงั ใจ ขณะทีพระพกั ตร์คมคายยงั คงซบอยู่ตรง ไหลข่ องเธอเหมอื นไมต่ ้องการให้เธอมองเห็นใบหน้าของเขา ความชืนอนุ่ ๆ ซมึ เป็นวงเลก็ ๆ อย่บู นไหลจ่ นหญิงสาวรู้สกึ ได้...ทรงกนั แสง... “ข้าผิดเหรอทีอยากลืม ข้าไม่อยากรับรู้ว่าเซโทเซฟจากข้าไปแล้ว ทําไมพวกนางถงึ ไมท่ ําให้ข้าลมื ทําไมข้าต้องคดิ ถึงมนั ยิงกวา่ เดิม” ~ ๑๐๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ฟาโรห์...” “ข้าทรมานทีต้องเป็ นฟาโรห์ ทรมานทีต้องเก็บทุกอย่างไว้ภายใต้ ใบหน้าเรียบเฉย ทรมานทีข้าต้องยิมต่อหน้าผ้คู นทงั ๆ ทีใจข้ามนั แทบจะ ระเบิดออกมา ถ้าข้าเลือกได้ข้าคงตายแทนเซโทเซฟไปแล้ว แต่นีข้าทํา ไมไ่ ด้ ข้าทําอะไรไมไ่ ด้เลย...” ไมม่ คี ําพดู ใดหลดุ ออกจากปากของนาราอีก มือเรียวเลก็ ข้างลําตวั คอ่ ยๆ เลือนขึนไปโอบกอดวรองค์สงู ตรงหน้าพลางลบู พระปฤษฎางค์ไป มาราวกบั ต้องการปลอบโยน นําตาทีไหลอย่แู ล้วของตนยิงไหลมากขนึ เมอื บดั นีเธอตระหนกั แล้ววา่ ...คนทีเจ็บปวดมากทีสดุ คงไมใ่ ช่เธอหรือใครอืน ในแผน่ ดนิ อยี ิปต์ แตเ่ ป็นร่างสงู ตรงหน้า ผ้ไู ด้ชือวา่ เป็ นฟาโรห์แห่งแผน่ ดิน นี พีชายผ้เู สยี น้องชายเพียงคนเดยี วของตนไป ผ้ทู ีตอนนีโดดเดียวอย่างนา่ ใจหาย ผ้ซู งึ ยากทีจะหยงั รู้ได้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยสําราญใจนันเขา กําลงั เศร้าโศกเสียใจมากขนาดไหน ร่างสองร่างกอดกนั นิงนานเพือปลอบ ประโลมกนั และกนั ในความมดื มิดนนั ~ ๑๐๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๑ ชายหนุ่มสงู โปร่งนงั นิงอยู่บนพระเก้าอีทองคําบริเวณสระบัวเป็ น เวลานาน ใบหน้าคมสนั แม้จะเรียบเฉยหากแตด่ วงตาสีเทาทีทอดมองไป ข้างหน้ากลบั ฉายแววเศร้าและไร้จุดหมาย นารามองภาพนนั ผา่ นกรอบ หน้าตา่ งภายในห้องทรงพระอกั ษรแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอรู้ และเ ข้ าใ จดี...เ รื อง แบบ นี มัน ต้ อง ใช้ เ วลา เพือลบเ ลือน ความเจ็บปวด เพราะตอ่ ให้เขาจะเป็นฟาโรห์ เป็นสมมตุ ิเทพ เป็ นเจ้าชีวิตของผ้คู นหลาย หมนื หลายแสนคน ทวา่ อย่างไรเขาก็ยังเป็ นแค่มนุษย์คนหนึงทีมีอารมณ์ ความรู้สกึ …แตกตา่ งไปหน่อยก็ตรงทีเขาต้องเกบ็ มนั ไว้ให้ลกึ กวา่ คนทวั ไป “แคท่ ําเป็นไมเ่ ห็น นารา กแ็ คม่ องไมเ่ ห็น” หญิงสาวรําพึงอย่างพยายามสะกดจิตตวั เอง มือบางบีบประสาน อย่างเคร่งเครียด ขณะเดนิ หมนุ วนไปมารอบห้องเหมอื นกําลงั หาทางออก ให้ตนเอง ท่านอมู า่ สงั ห้ามเดด็ ขาดไมใ่ ห้เธอเข้าใกล้องคฟ์ าโรห์เพราะกลวั เธอจะไปกอ่ เรืองเข้าอกี แถมตอนนีเธอยงั มคี ดีตดิ ตวั และยังอย่ใู นระหวา่ ง การลงโทษ ถ้าขนื ขดั คาํ สงั เข้าคงโดนทําโทษหนกั กวา่ เดมิ เป็นแน่ “จดั ดอกบวั เสร็จหรือยงั ” ~ ๑๐๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- คนทีนาราเพิงคิดถงึ ก้าวเข้ามาภายในห้องพลางมองเธอด้วยสายตา ไมว่ างใจนกั เธอคอ่ นข้างมนั ใจมากวา่ หากเธอไมม่ ีหน้าทีมาจดั ดอกบวั ทกุ สปั ดาห์ตามคําสงั ขององค์ฟาโรห์ ท่านอมู ่าคงไมม่ ีวนั ให้งานหรืออะไรก็ ตามทีจะต้องเฉียดใกล้ตาํ หนกั ใหญ่แกเ่ ธออกี “เสร็จแล้วคะ่ ” หนั มาบอกแล้วผินหน้าไปมองอีกทางอย่างร้อนรน อากปั กิริยานนั คงทําให้หวั หน้านางกํานลั เฒา่ นึกสงสยั จึงเดนิ เข้ามามองตามสายตาของ นาราออกไป ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาบ้าง...ยามฟาโรห์หน่มุ ออกไปวา่ ราชการ ทกุ คนมกั ได้เหน็ เพียงภาพแววตาเย็นชามงุ่ มาดเหมือน ไร้ความรู้สกึ เศร้าโศกใดๆ แตเ่ มอื กลบั มายงั ตาํ หนกั ผ้สู งู ศกั ดิมกั จะไปนังที สระบวั นิงๆ อยา่ งเลอื นลอยเสมอๆ “เกิดรู้สกึ ผิดขนึ มาหรือ” เสียงเข้มๆ ของหญิงสงู วัยถาม ส่งผลให้ใบหน้าหวานสลดลงทัน ควนั เป็นการตอบรับ “ข้าขอโทษคะ่ ทา่ นอมู า่ ” พดู เสียงเบาจนแทบกลายเป็ นกระซิบ คิวโก่งขมวดมุ่นด้วยความ ยงุ่ ยากใจ “หาใช่ข้า...ทีเจ้าต้องขอโทษ” “ข้าทําผดิ ไปแล้วจริงๆ คะ่ ” “จําไว้นะนารา...คาํ พดู เป็ นนายของตวั เจ้า หากพูดไปแล้วตอ่ ให้ใน ภายหลังรู้สึกเสียใจกับมันมากแค่ไหน เจ้ าก็ไม่สามารถเรียกคําพูด เหลา่ นนั กลบั คืนมาได้” ~ ๑๐๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นางกํานัลเฒ่าเอ่ยปากสอนนางกํานัลสาวทีก้ ม หน้ ารับความผิด เ ห มื อ น ย่ า กํ า ลัง ส อ น ห ล า น จ อ ม ดื อ ผ้ ูแ ส น จ ะ น่ า เ อ็น ดูแ ล ะ น่ า ตี ไ ป ใ น ขณะเดยี วกนั “ฉะนนั แล้วกอ่ นเจ้าจะเอย่ คําใดออกไป เจ้าควรตรองให้ดีเสียก่อน หาใช่ปล่อยไปตามอารมณ์อยากพูดอะไรกับใครก็ไม่สนใจ...คําพูด เหลา่ นันอาจทําให้คนหลายคนมีชีวิตทีดีได้ แตม่ นั ก็ฆ่าคนหลายคนทีไม่ รู้จกั ใช้มนั ไปนกั ตอ่ นกั แล้วเช่นกนั ” “ข้าขอเข้าไปได้ไหมคะ” ถามขนึ อยา่ งไมแ่ น่ใจ เมือตกอย่ใู นความเงียบชวั ครู่ อีกคนอ้าปาก จะปฏเิ สธโดยแทบไมต่ ้องคิด นาราจึงรีบพดู ขนึ กอ่ น “นะคะท่านอมู า่ ครังนีข้าสญั ญาวา่ จะไมท่ ําแบบนนั อกี ข้าแค.่ ..รู้สกึ ผดิ ” กล่าวท้ายประโยคอย่างไม่แน่ใจนักว่าความรู้สกึ ร้อนรนนีเกิดจาก อะไรกนั แน่ อมู า่ มองสหี น้าอนั ฉายชดั ถึงความสนั สนนันอย่างพิจารณา... คนทีสามารถกรีดใจองคฟ์ าโรห์ได้โดยยงั คงมีชีวิตอยู่ในวนั ถัดๆ ไป...หาก คําพดู และตวั ของหญิงสาวมีอทิ ธิพลตอ่ องค์ฟาโรห์มากขนาดนนั บางทีคน แบบนีกระมงั ทีควรเป็นผ้เู ยียวยาจิตใจของชายหนมุ่ สงู ศกั ดิ “ไปเถอะ” พอได้ยินคาํ อนญุ าตแมต่ วั ดฉี ีกยิมอย่างดใี จสง่ ให้คนตรงหน้า ทําท่า ทางประหลาดด้วยการมือยกขนึ พนมแล้วก้มหวั ให้เร็วๆ ก่อนจะหนั หลัง เดนิ ตรงแน่วออกจากตวั ตาํ หนกั เพือไปยงั สระบวั อย่างทนั ทีทนั ใด ~ ๑๐๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ดวงตาสีเทาเรียวคมดจุ ตาเหยียวเบนสายตามามองอย่างสงสยั เมอื เห็นร่างบางในชดุ นางกํานัลคอ่ ยๆ คลานเข้ามาหมอบอยู่ข้างๆ เก้าอีของ เขาด้วยท่าทีนอบน้อมราวกบั เป็นคนละคน “เออ่ ...ทา่ นอมู า่ มอบหมายให้ข้ามาคอยรับใช้ท่านคะ่ ” พดู ไปก็เกิดอาการร้อนวบู วาบทีใบหน้า ยามคิดถึงตอนเธอกับเขา กอดกนั ในตําหนกั เจ้าชายเซโทเซฟ...คืนนนั จบลงตรงทีนาราแอบออกมา จากตําหนกั เงียบๆ เมอื ฟาโรห์หนมุ่ หลบั ลงไปในอ้อมกอดของเธอ หลงั จากวนั นนั ทกุ อย่างยงั คงดาํ เนินไปอย่างเป็ นปกติ เธอโดนท่าน อมู า่ ทําโทษลดตําแหน่งให้ไปเป็ นนางกํานัลหาบนํา ไมไ่ ด้เจอฟาโรห์อีก เลยจนกระทงั ตอนนี และจากท่าทีนิงเฉยทีองคฟ์ าโรห์ปฏบิ ตั ิตอ่ เธอ ทําให้ นาราค่อนข้างมนั ใจว่าเขาจําเรืองทีเกิดขึนในตําหนักเจ้าชายเซโทเซฟ ไมไ่ ด้ เนืองจากอยใู่ นสภาพเมามายอย่างหนกั ...นับเป็ นเรืองทีดีเพราะถ้า เขาเกิดจําได้ขนึ มา เธอคงไมร่ ู้แน่วา่ จะต้องทําตวั อย่างไรเมอื อย่ตู อ่ หน้าเขา จากทีเกร็งอยแู่ ล้วคงเกร็งไปอีกหลายเท่า “อมู า่ นะ่ หรือใช้เจ้า” เสยี งท้มุ ถามขนึ ในทนั ทีด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวคิดไว้แล้ว วา่ เขาไมม่ วี นั เชือเพราะเขารู้ดีวา่ ท่านอมู ่าไม่มีวนั ใช้ให้เธอทําอะไรแบบนี เป็นแน่จึงรีบกลา่ วแก้ “ความจริงมันเป็ นแค่ข้ออ้างค่ะ ดอกบัววนั นีงดงามมาก แต่ท่าน ยงั คงนงั ตรงนีไมย่ อมไปไหนและข้าเองก็ต้องรีบกลบั ไปหาบนาํ ...กวา่ จะได้ กลบั มาอีกครังมนั คงเหียวเฉาไปหมด จะเป็ นอะไรไหมคะ ถ้าข้าขอนังดู ดอกบวั ตรงนีสกั ครู่” ฟาโรห์หน่มุ ไมต่ อบคาํ หญิงสาวแล้วเบือนหน้าไปมองสระบวั อีกครัง เมอื ไมไ่ ด้ถกู ออกปากไลน่ าราจึงคดิ เข้าข้างตวั เองวา่ เขาอนุญาตให้เธออยู่ ~ ๑๐๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตรงนีได้ หญิงสาวจงึ ยืดตวั ขนึ นังหลงั ตรงก้มหน้าตําดวงตามองพืนอย่าง เคยชินตามวถิ ีปฏบิ ตั ิของนางกํานลั เมืออย่ตู อ่ หน้าพระพกั ตร์องคฟ์ าโรห์ “บอกข้าว่าอยากดดู อกบัว แล้วไยจึงเอาแตก่ ้มหน้ามองมือตัวเอง แบบนนั ” “ถงึ จะก้มหน้าแตข่ ้าก็มองเห็นภาพดอกบวั พวกนันอย่างชดั เจนใน หวั ของข้า แล้วท่าน...เวลามองดอกบวั พวกนนั แล้วเหน็ ภาพอะไรคะ” ชายหนมุ่ เงียบไป นาราทีหนั ไปมองหน้าเขาไม่ได้จึงได้แต่เดาวา่ เขา กําลังทําอะไรอยู่ บางทีเขาอาจกําลงั โกรธและเตรียมเอ่ยปากไล่เธอก็ เป็นได้ ผา่ นเวลาไปชวั ครู่เธอจงึ ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆ ก่อนเสียงท้มุ จะพดู ขนึ เบาๆ คล้ายกําลงั พดู กบั ตวั เองมากกวา่ พดู ให้เธอฟัง “ข้าเห็นภาพเดก็ ผู้ชายตวั เล็กๆสองคนกําลงั วิงไล่จับกันไปรอบๆ สระบวั เมือกอ่ นตอนข้ายงั เป็ นเด็ก ข้ากับเซโทเซฟมกั จะมาวิงเลน่ กนั ทีนี บ่อยๆ บางครงั เลน่ ซนจนเสดจ็ พ่อเสดจ็ แมต่ ้องมาปราม ข้าทีเป็นโอรสองค์ โตของราชินีมกั ไมไ่ ด้วงิ เลน่ หรือทําอะไรเหมือนเดก็ คนอืนๆ แตก่ ็มีเซโทเซฟ นีแหละทีคอยอยู่ข้างๆ ทําให้ข้าคลายเหงา ไม่ว่าข้าจะแอบไปขีม้า หรือ แอบออกไปเทียวนอกวงั เซโทเซฟก็มกั ตามไปด้วยเสมอ เราสองคนจงึ โดน เสดจ็ แมห่ ้ามไมใ่ ห้อย่ดู ้วยกนั เพราะเกรงวา่ ข้ากบั น้องจะวางแผนทําอะไร แผลงๆ แตพ่ อผา่ นไปสองสามวนั เราก็พากนั แอบหนีออกจากวงั แบบเดิม อกี ” นารายิมให้กบั มือของตวั เอง เมือจินตนาการไปวา่ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปผู้ เงียบขรึมเยน็ ชาตอนเป็นเจ้าชายตวั น้อยๆ จะแสนซนขนาดไหน “ก่อนไปชายแดนท่านเซโทเซฟเคยบอกกบั ข้าว่าเขาอยากช่วยท่าน แบ่งเบาภาระหน้าทีตา่ งๆ ทงั เรืองการรบ การบริหารงานหรืออะไรก็ตามที เขาสามารถทําได้ ทา่ นรู้ไหมคะ...เวลาทา่ นเซโทเซฟพดู ถงึ ท่าน ตอ่ ให้ข้าหู ~ ๑๐๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หนวกไมไ่ ด้ยินสงิ ทีเขาพดู ข้าก็สามารถรบั รู้ได้วา่ เขาพูดถึงท่านด้วยความ รกั และเคารพยิงกวา่ สิงอืนใด...คือ...ความรู้สกึ พวกนันมนั เออ่ ล้นออกมา จากสายตาของเขานะ่ คะ่ ข้าจึงอยากให้ท่านมนั ใจได้เลยวา่ น้องชายของ ทา่ นภมู ใิ จในตวั ทา่ นมาก” “ข้าเองกภ็ มู ใิ จในตวั เขามาก มากอย่างทีสดุ ” “ข้าเชือวา่ ทา่ นเซโทเซฟรู้ดีคะ่ ” หญิงสาวพดู ไปเรือยๆ อยา่ งพยายามจะปลอบใจ ในขณะทีคนฟังก็ ฟังนิงๆ ไมข่ ดั “ข้าคิดเสมอวา่ คนทีตายไปแล้วต้องคอยมองเราอยู่จากทีไหนสัก แห่ง…อาจเป็ นโลกหน้าในความเชือของพวกท่าน ไมว่ า่ จะเป็ นเสด็จพ่อ เสดจ็ แมข่ องทา่ น พ่อแมข่ องข้า หรือท่านเซโทเซฟ เช่นนนั แล้วหากมวั แต่ เศร้ าแล้วนังซึมอยู่แบบนีพวกเขาคงเป็ นห่วงแย่ ข้าว่าท่านเซโทเซฟคง อยากเห็นพีชายของเขาเข้มแขง็ สามารถยืนอย่ไู ด้อย่างสง่างามเพือทํานุ บํารุงบ้านเมอื งทีเขารักให้รุ่งเรืองและมนั คงมากกวา่ นะคะ” คราวนีคนฟังเงียบไปอกี ครงั เหมอื นกําลงั จมอยใู่ นห้วงความคิดของ ตวั เอง นาราจึงพดู ตอ่ พร้อมทงั ส่งเสียงเศร้าๆ ให้อีกฝ่ ายเมือคิดถึงความ ทรงจําครังตนเองต้องเสียครอบครัวจากอบุ ตั ิเหตุ “พดู เหมอื นจะรู้ดี แตพ่ อเจอกบั ตวั ข้าเองก็ทําไมไ่ ด้หรอกคะ่ ขอโทษ ทีบงั อาจพดู แบบนนั กบั ทา่ น” เมอื กลา่ วจบนารากต็ ้องแหงนหน้าขนึ ไปมองฟาโรห์หน่มุ อย่างห้าม ไมอ่ ยู่ เพราะบดั นีหตั ถ์แกร่งทีเคยวางอยู่บนพนักพระเก้าอีตงั แหมะลงมา บนหวั ของเธอซงึ นงั อย่บู นพืนข้างๆ อย่างเบามือ ดวงตาสเี ทาเข้มจ้องตอบ ดวงตาของเธอ เสยี งท้มุ กงั วานกลา่ วอยา่ งแนว่ แน่ “ข้าจะไมม่ ีวนั ทําให้เซโทเซฟต้องผดิ หวงั ” ~ ๑๐๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวพยกั หน้ารบั อยา่ งงนุ งงกบั ทา่ ทีของเขา ชายหน่มุ จงึ เคลือน หตั ถ์แกร่งกลบั มาตงั ลงบนพนกั พิงตามเดมิ เหมือนเพิงระลกึ ตนเองได้ “คะ่ ข้าเชือวา่ ทา่ นทําได้” คนอารมณ์ดีกลา่ วติดตลกกลวั หวั เราะ “รู้ไหมคะ หากทา่ นเป็ นเพือนข้า ข้าคงตบไหลป่ ลอบใจท่านไปแล้ว แตต่ อนนีคงทําไมไ่ ด้...ท่านอมู า่ ต้องกําลงั คอยจับตามองข้าอยู่ทีไหนสกั ที ข้ายงั ไมอ่ ยากกลายไปเป็นนางกํานลั หาบนําแบบถาวร” เมอื ได้ยินดงั นนั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปแย้มสรวลออกมาเล็กน้อยราวกับอด ไมไ่ ด้ นาราอาจเสยี สตทิ ีกล้ามานงั พดู จาเช่นนีกบั เขาเหมือนกําลงั ชกั ชวน เพือนเกา่ แก่คยุ เรืองลมฟ้ าอากาศ แตถ่ ้าเป็นแบบนนั จริง...เขาคงจะเสยี สติ กวา่ ทีรู้สกึ ดีไปกบั คาํ พดู ทีออกมาจากปากคนเสยี สติอย่างนารา ~ ๑๐๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๒ บริเวณหน้าประตทู างด้านหลงั ของพระราชวังทีมีกําแพงสงู หนา ล้อมรอบจนคนด้านนอกไม่สามารถมองด้านในเห็น หญิงสาวสองคนยืน มองหน้ากนั ไปมาอย่างไมแ่ น่ใจ...ทา่ นอมู า่ บอกพวกเธอวา่ ให้มารอทีประตู หลงั วงั แล้วไยจนป่ านนียงั ไมม่ ีนางกํานลั หรือผ้ใู ดตามมาสมทบเลยแม้แต่ คนเดียว...หรือเธอจําสถานทีผิดไป นาราขมวดคิวม่นุ ขณะครุ่นคิดเพือ ทวนความทรงจําของตนอกี ครัง “อะไรกนั คะท่านอูมา่ ” “ชดุ ของเจ้าสําหรบั ใส่ออกนอกวงั เจ้าเพิงมาใหม่คงยงั มีเพียงแค่ชุด นางกํานลั ใช่ไหม” “ค่ะ แต่ท่านนํามนั มาใหข้ า้ ทําไมกนั คะ” “องค์ฟาโรห์จะเสด็จออกนอกวังเพือตรวจตราดูความเป็ นอยู่ของ ประชาชน และทรงตอ้ งการใหพ้ วกเราดูกลมกลืนกบั ชาวบา้ นมากทีสดุ ” นาราพยกั หนา้ รบั อยา่ งเริมเขา้ ใจสถานการณ์มากขึน ก่อนเสหนั ไป มองเพือนสาวของตนเองทีเดินออกมาจากห้องพกั ของทงั คู่ในชุดลินินสี เทาเนือคอ่ นขา้ งหยาบ ดูแตกต่างจากชุดนางกํานลั อยา่ งเห็นไดช้ ดั ~ ๑๐๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เซอา ก็ไปดว้ ยเหรอ ดีจงั ขา้ จะไดม้ ีคนคอยสอน ขา้ ไม่รู้เสียด้วยว่า ตอ้ งปฏิบตั ิตวั เช่นไรเวลาตามเสด็จออกไปขา้ งนอก” “ง่ายๆ เลยนะนารา แค่ทําตามทกุ อย่างทีองค์ฟาโรห์มีพระประสงค์ เจา้ ก็จะปลอดภยั ” เพือนสนิทจีบปากจีบคอสอนอย่างอารมณ์ดี ทว่าหญิงสาวอีกคน กลบั ขมวดคิวอยา่ งแปลกใจ เมือคิดวา่ ฟาโรห์อยากทําตวั ใหด้ ูกลมกลืนกบั ผูค้ น แต่เขากลบั มีผู้หญิงในชุดชาวบา้ นคอยเดินตามรับใช้หลายสิบคน แลว้ มนั จะไปกลมกลืนไดอ้ ย่างไร “อยา่ มวั แต่ยืนหนา้ บึง ไปเปลียนเสือผา้ เสีย” เสียงเฉียบขาดออกคําสงั อย่างไม่จริงจงั นกั ทําให้หญิงสาวหน้าย่งุ หยดุ ความสงสยั ของตนไว้ แล้วรีบเข้าไปจัดการตวั เองให้เรียบร้อยตาม คําสงั อย่างไมเ่ กียงงอน เซอาสะกิดนาราทียืนนิงคล้ายกําลงั คิดอะไรบางอย่างอย่จู นอีกคน สะด้งุ เมือถูกปลกุ ขึนจากภวงั ค์ ใบหน้าสวยหวานหันไปมองหน้าเพือน สนิทอย่างรอฟังในสิงทีเธอจะพดู ทวา่ เซอากลบั พยักพเยิดให้เธอหันไป มองด้านหน้าแทน…ชายหน่มุ สองคนในชดุ ชาวบ้าน คนหนึงมองมาทีเธอ ทงั สองแล้วยิมเผลอ่ ยา่ งอารมณ์ดี สว่ นอีกคนมองมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไร้อารมณ์ ทงั นาราและเซอาทรุดตวั ลงทําท่าจะทําความเคารพพร้อมกัน อยา่ งอตั โนมตั ิ แตห่ วั หน้าราชองครักษ์รีบห้ามไว้ทนั ควนั “ไมต่ ้องๆ อยา่ ลืมสวิ า่ วนั นีพวกเราเป็นชาวบ้านธรรมดา” พดู พลางก้าวเข้ามาประชิดตวั เพือนสนิทของเธออย่างรวดเร็ว มือ ใหญ่เลือนไปจับเอามือเลก็ มากุมไว้อย่างค้นุ เคย ทําเอาผ้ถู ูกกุมมือหน้า แดงกําด้วยความขวยเขิน เสียงหวานเอ็ดคนรักของตนเบาๆ ทังยัง พยายามดงึ มือออก ~ ๑๑๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ท่านนาธาน ทําเช่นนีไมไ่ ด้นะคะ องค์ฟาโรห์ก็อยทู่ ีนี นารากอ็ ย”ู่ “องค์ฟาโรห์ทรงอนุญาตแก่ข้าแล้ว ส่วนนาราก็เห็นออกบ่อย...ถ้า นางแอบดอู ย่ทู ีหน้าตา่ งนะ่ นะ” ได้ฟังคาํ ตอบนาราสง่ ยิมล้อเลียนให้นาธานอย่างอารมณ์ดี จะบอก วา่ ชินเสยี แล้วกบั ภาพแบบนีก็คงถกู ในเมือท่านหัวหน้าราชองครักษ์เลน่ มาหาเซอาเช้า-เย็น อยู่คยุ กันจนมืดคําก่อนทีเซอาจะเดินกลบั เข้ามาใน ห้องอยา่ งอารมณ์ด.ี ..อยา่ งวา่ คนมีความรกั อะไรๆ มนั ก็สดใสแบบนีแหละ “ข้าไมเ่ คยแอบดเู ลยนะคะ ก็ยืนมองให้ทา่ นเห็นชดั ๆ...” นาราแกล้งรวนอกี ฝ่ ายทําเอาหวั หน้าราชองครักษ์หัวเราะร่วน เซอา เองแม้ยงั มีท่าทีเขนิ อายแตก่ ็พลอยหัวเราะตามไปด้วย...ไมต่ ้องรอให้ใคร พดู อะไรเพิมนาธานรีบหนั หลงั พร้อมทงั นํามือเลก็ ๆ ขนึ มาวางบนไหลข่ อง ตนพลางก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าสง่ ผลให้เซอาทีถูกกุมมือไว้ต้องเดินตาม ไปด้วยอย่างงนุ งง “ข้าขอฉกตวั เซอาไปละ่ นะ” “แตเ่ ราต้องตามเสดจ็ องคฟ์ าโรห์...” เสียงหวานพดู ขนึ พร้อมขดั ขนื ตวั เองไมใ่ ห้เดนิ ไปตามแรงฉดุ ของร่าง สงู ดวงตาสนี ิลทีนารามองเห็นแววเจ้าเล่ห์มองสบกบั ดวงตาสีเทาอย่างรู้ กนั ผ้เู ป็นนายเหนือหวั จงึ ยกมือขนึ โบกในอากาศในแบบทีทุกคนสามารถ เข้าใจความหมายของท่าทางนนั ได้วา่ อยากไปไหนก็ไป นาธานยิมรับพา เซอาเดินลบั หายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว ทิงให้นารายืนตาค้างอย่างไม่ รู้ว่าควรทําอย่างไรต่อ ดวงตาสีดําสนิทจึงหันไปมองชายหนุ่มอีกคนที เหลืออยู่ แล้วหลบุ ตาลงมองพืนอยา่ งเคยชิน ครู่ตอ่ มาเมอื ได้ยินเสียงฝี เท้า หนกั ๆ เริมก้าวห่างออกไปโดยไมส่ นใจเธอทียืนเป็นหวั หลกั หวั ตออย่ตู รงนี อกี ความสงสยั เกียวกบั การทําตวั ให้กลมกลนื กบั ชาวบ้านกระจ่างขนึ ทนั ที ~ ๑๑๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์ฟิ โฮเทปไม่ได้ประสงค์ให้มีนางกํานัลติดตามมาตงั แต่แรก เขาออกคําสงั ให้เธอตามเสดจ็ ด้วยเพียงเพราะต้องการใช้เธอเป็ นข้ออ้าง เพือให้ท่านนาธานสามารถพาเซอาออกไปข้างนอกได้ก็เท่านัน แล้วเธอ ควรจะทําเช่นไร หากกลบั ไปตอนนีคงโดนทา่ นอมู า่ ซกั ไซ้อีกยาว หรือไมท่ งั เซอาและเธออาจโดนทําโทษข้อหาละทิงหน้าที คิดได้แบบนนั ร่างบางเร่ง ฝี เท้าก้าวตามร่างสูง ก้มหน้ามองเท้าตนเองทีก้าวฉบั ๆ ตามติดอีกฝ่ าย ปากก็พยายามโน้มน้าวผ้มู ีอํานาจสงู สดุ “เรากลบั เข้าวงั กนั เถอะค่ะ องค์ฟาโรห์ ท่านไม่ควรออกไปข้างนอก คนเดยี วเชน่ นีนะคะ มนั อนั ตราย” ชายหนมุ่ หยดุ เดินอยา่ งทนั ทีทนั ใด ทําเอาคนตวั เลก็ ทีก้มหน้าก้มตา เกือบเดนิ ชนเขา นาราผงะก้าวถอยหลงั อยา่ งกลวั อาญา ร่างสงู หนั มาตอบ กลบั คาํ ร้องขอนนั ด้วยท่าทีไมเ่ ป็นเดือดเป็นร้อนและดรู าวกบั ต้องการตอบ เพือยียวนหญิงสาวเลน่ “ข้าไมไ่ ด้ไปคนเดยี ว...ข้าไปกบั เจ้า” “ถะ...ถึงอย่างนันก็เถอะ แต่หากมีคนพยายามลอบทําร้ ายท่าน เหมือนครังทีแล้ว ข้าก็เป็นได้แคต่ วั ถว่ งนะคะ” “หากกลวั เป็นตวั ถว่ งนกั กก็ ลบั ไป แตห่ ากจะตามมาก็ตามมาเงียบๆ และเลิกก้มหน้ามองพืนหรือทําตวั ประหลาดๆ ให้คนทวั ไปเขาสงสยั เสยี ที” พูดจบก็ออกเดินไปอีกครังอย่างไม่ไยดี นาราจึงทําได้แค่เดินตาม พลางเกาหวั แกรกๆ อย่างจนปัญญา ตลาดขนาดใหญ่ภายในตวั เมืองธิปส์ยามเทียงวนั คลาคลําไปด้วย ผ้คู น ไม่ว่าจะเป็ นพ่อค้า นกั เดินทางจากต่างเมือง และประชาชนผู้มา จบั จ่ายซือของ ร้านรวงตงั เป็นแถวอดั แน่นจนสดุ สายตา พอ่ ค้าแมค่ ้าตา่ งก็ ~ ๑๑๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กําลงั ขายของให้แกผ่ ้สู ญั จรไปมาอย่างวนุ่ วาย นาราหยดุ มองสินค้าตา่ งๆ ทีวางขายอย่ขู ้างทางอยา่ งตืนตาตนื ใจทงั ขนมปังแผน่ กลมๆ หอมกรุ่นเพิง ทําเสร็จจากเตา ผลอินทผลมั เชือม ผลมะเดือตากแห้ง ปลาสดๆ ทีจับได้ จากแม่นําไนล์ ข้าวของเครืองใช้ในชีวิตประจําวนั ตลอดจนสินค้าจาก ชนชาตอิ ืนทีเข้ามาค้าขายในอยี ิปต์ ข้าวของน่าจบั จ่ายใช้สอยมากมายเสยี จนเธออยากซือไปทุกชิน ติดอยู่อย่างเดียวคือเธอไม่มีเงินติดตวั แม้แต่ เหรียญทองเดยี ว หญิงสาวละสายตาออกจากสิงของล่อตาล่อใจพวกนัน กวาด สายตามองหาฟาโรห์หนมุ่ ...เขาจะวา่ หรือเปล่าถ้าเธออยากยืมเงินเขามา ซือของเสียหน่อย ทวา่ ชะเง้อแล้วชะเง้ออีกกลบั ไม่พบร่างสงู เนืองจากมี ผ้คู นจํานวนมากเบียดเสียดกนั อย่ภู ายในตลาด คล้ายกําแพงมนษุ ย์บดบงั ทางเดินเสียจนเธอมองอะไรได้ไมถ่ นดั นกั “ทา่ นอยไู่ หน” นาราพมึ พําขณะเหลยี วมองรอบตวั อยา่ งนึกกลวั ใจหลน่ ไปทีตาต่มุ เมอื มองไมเ่ ห็นแม้แต่เงาของฟาโรห์ฟิ โฮเทป...เธอจําทางกลบั พระราชวงั ไมไ่ ด้ อีกทงั ยงั ไมร่ ู้ทิศทางของทีนี หากเจอใครพยายามจับเธอไปขายเป็ น นางคณิกาอกี เธอจะทําเช่นไร ในวนิ าทีตอ่ มาร่างบางต้องสะด้งุ สดุ ตวั เมือมือมือหนึงคว้าหมบั มา กมุ มือของเธอแนน่ มือเลก็ พยายามชกั มือหดหนีตามสญั ชาตญาณ ทว่า ไมอ่ าจส้แู รงของเขาได้ ใบหน้าสวยหนั ไปมองเจ้าของมือใหญ่ๆ นนั แล้วจึง ถอนหายใจออกมาอย่างโลง่ อก “เจ้านี…ปลอ่ ยให้ละสายตาไปไมไ่ ด้เลยจริงๆ” “ขอโทษคะ่ ” ~ ๑๑๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู พร้อมกบั เริมขยบั มอื ออกเพือให้ได้อสิ รภาพ ทวา่ เจ้าของมอื ใหญ่ กลบั ไม่ยอมปล่อย ดวงตาสีเทาจ้องมาทีนาราดุๆ เป็ นการออกคําสัง กลายๆ ให้เธอหยดุ ดินรน “ข้าไม่ชอบรอใคร ไมช่ อบการต้องคอยหันมามองข้างหลงั ว่าใคร กําลงั ทําอะไร ข้าจงึ ไมร่ ู้เลยวา่ เจ้าจะหยดุ เดินตอนไหน…แตถ่ ้าข้าจบั เจ้าไว้ แบบนี ข้าจะรู้ได้ทนั ทีวา่ เจ้ายงั อย่ขู ้างๆ ข้า” “...” นาราจนด้วยคําพูดไม่รู้จะเถียงเขาอย่างไรต่อ จึงได้แต่ปล่อยเลย ตามเลย หญิงสาวดคู วามเป็ นไปของผ้คู นในตลาดตามทีเขาพาก้าวเดิน อย่างเพลดิ เพลนิ จนเวลาลว่ งเลยไปเกือบจรดเยน็ กย็ งั ไมร่ ู้สกึ เบือ ชายหน่มุ ลอบมองดวงหน้ าที กําลังเบิกตากว้ างอย่างตืนตาตืนใจคล้ ายข้ าวของ เหลา่ นนั เป็นของมคี า่ ทีหายากอย่างนกึ ขบขนั “มอี ะไรให้เจ้าตนื เต้นนกั ” “ของพวกนีอยา่ งไรละ่ คะ ข้าไมเ่ คยเหน็ ของจริงมากอ่ นเลยคะ่ ไมเ่ คย คดิ วา่ ในชีวิตนีจะมีโอกาสได้เห็นด้วย” “ประหลาดคน เจ้ามาจากทีแร้งแค้นชนิดไหนกนั แม้แตข่ องธรรมดา เหลา่ นีกย็ งั ไมม่ ีใช้” รอยยิมกว้างหบุ ลงในฉบั พลนั ก่อนจะหนั ไปมองอกี ทางเหมอื นแกล้ง ทําเป็นไมไ่ ด้ยินคําถามของฟาโรห์หนุ่ม คิวเรียวของผ้ถู ามจึงขมวดเข้าหา กันน้อยๆ อย่างสงสยั ไยทุกครังทีพูดหรือถามถึงบ้านนารามกั จะมีท่าที แบบนีเสียทกุ ครัง “เอ๊ะ” เสียงหวานอุทานขึนอย่างขดั หูคนข้างตัว ดวงตาสีเทามองตาม สายตาของร่างเลก็ กพ็ บภาพเดก็ สาวตวั น้อยอายุประมาณห้าหรือหกขวบ ~ ๑๑๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ใบหน้านา่ รกั เหมือนต๊กุ ตาทวา่ มดี วงตาคมราวใบมืดนนั ยืนหนั ซ้ายหนั ขวา อยา่ งสบั สนงนุ งงแล้วเบ้หน้าคล้ายใกล้จะร้องไห้เตม็ แก.่ ..เหมอื นหญิงสาว ข้างตวั ตอนพลดั หลงกบั เขาไมม่ ผี ดิ คนเคยหลงทางมาก่อนไม่รอช้ารีบดงึ มือออกจากการเกาะกมุ แล้วเดินเข้าไปนงั ยองๆ ให้ความสงู ของเธออยู่ใน ระดบั เดยี วกบั เดก็ หญิง ปากเรียวงามพยายามยิมกว้างอย่างใจดที ีสดุ เพือ ไมใ่ ห้เดก็ น้อยทีมองมาอย่างหวาดระแวงนนั ตืนกลวั “หนนู ้อย ไยมายืนอย่ตู รงนีคนเดียวเลา่ พอ่ แมข่ องเจ้าไปไหนเสีย” “ข้าหยดุ ดขู นม พอเงยหน้าขนึ มาข้าก็มองหาท่านแมไ่ มเ่ จอ” เด็กน้อยตอบ นําตาเม็ดโตร่วงออกมาจากดวงตาทงั สองข้าง แล้ว เริมสง่ เสียงสะอืนคล้ายอดกลนั มานาน “อย่าร้องไห้สิ ข้าจะช่วยหนูตามหาแมเ่ อง อย่าห่วงไปเลย เราต้อง เจอแมข่ องหนอู ย่างแนน่ อน” นารากล่าวปลอบใจพร้ อมทงั ยืนมือไปเช็ดนําตาให้ใบหน้าจิมลิม อยา่ งเบามือ เสียงท้มุ ๆ ของคนทีเดนิ ตามเธอมากลา่ วขนึ “ตลาดวนุ่ วายแบบนีคงหากนั ยากเตม็ ที” “เช่นนนั ข้าขออนญุ าตไปสง่ หนูน้อยคนนีทีบ้านได้ไหมคะ บางทีถ้า แมข่ องนางหานางไมเ่ จอ อาจกลบั ไปทีบ้าน” “จะได้พากนั หลงทางกระมงั ” ชายหน่มุ คอ่ นขอดหญิงสาวก่อนจะหนั ไปคว้าตวั เด็กผ้หู ญิงคนนัน ขนึ มาอ้มุ เอาไว้ด้วยมืออนั แข็งแรงเพียงข้างเดียว แล้วเริมซักถามถึงทีตงั บ้านของหนนู ้อย พอทราบตาํ แหนง่ ชายหนุ่มจึงเลือนมือข้างทีว่างของตน ไปกมุ มือนางกํานลั สาวแล้วกลา่ วสาํ ทบั เสยี งเข้ม “เร็วเข้า...ข้าไมอ่ ยากสง่ เดก็ หลงทางคนหนึงกลบั บ้าน แล้วต้องกลบั มาตามหาเดก็ หลงทางอีกคนหรอกนะ” ~ ๑๑๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ไม่รอการตอบรับหรือปฏิเสธ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปออกเดินอย่างไม่เร่ง ร้อน ชวั ระยะหนงึ เสยี งพดู คยุ กนั ระหวา่ งเสียงทุ้มกับเสียงเลก็ เจือยแจ้วที อย่ใู นอ้อมกอดของฟาโรห์หนุ่มก็เริมต้นขนึ นาราผ้เู ดินอยู่ข้างๆ จึงได้แต่ แอบเหลือบมองภาพนนั แล้วหลดุ หวั เราะออกมาอย่างห้ามไมอ่ ยู่ บ้านของเดก็ น้อยทีนารารู้แล้วว่าชือเนเฟรตเป็ นคฤหาสน์หลงั ใหญ่ ของเศรษฐีผ้หู นึงซึงตงั อย่ไู กลจากตลาดมากพอสมควร ดงั นนั กวา่ จะเดิน มาถึงสรุ ิยเทพก็จวนเจียนลาลบั ขอบฟ้ าเต็มที ผ้เู ป็ นนายหญิงของบ้านที กําลงั ร้องไห้ปริมจะขาดใจในคราแรก เมอื มองเหน็ ชายหญิงแปลกหน้าอ้มุ เดก็ หญิงน้อยเข้ามาในบ้าน รีบถลาเข้ามารับเด็กหญิงไปกอดแน่นพร้อม กลา่ วขอบคณุ ผ้มู าสง่ ลกู สาวไมไ่ ด้ขาดปากทงั ยงั ออกปากชวนทานอาหาร คาํ และพกั ค้าง “เป็นเกียรตอิ ยา่ งยิง” ฟาโรห์หน่มุ ตอบรบั คาํ ชวนทนั ทีโดยไมเ่ สยี เวลาคิด ทําเอาหญิงสาว มองตาค้าง พยายามยิมฝื ดๆ ให้เขาแล้วกลา่ ว “คงไมส่ ะดวกหรอกคะ่ คนทีบ้านทา่ นจะเป็นห่วงเอานะคะ” “ขอรบกวนท่านสกั ราตรี ท่านเศรษฐี” ชายหนุ่มหนั ไปพูดกับเจ้าของบ้านโดยไม่สนใจคําค้านของนารา แม้แตน่ ้อย...ดวงตาสเี ทาสบกับใบหน้าย่งุ ยากด้วยแววตาทีคล้ายจะเป็ น การแกล้งยวั โมโหนาราไปในที “ด้วยความเตม็ ใจ ถือวา่ เป็นการขอบคณุ พวกท่านทีมาสง่ ลกู สาวข้า ข้าจะจดั ห้องรบั รองแขกพิเศษไว้ให้ท่านกบั ภรรยา” “มะ ไมใ่ ช่คะ่ ข้าไมใ่ ช่ภรร...” “ขอบคณุ ท่านมาก” ~ ๑๑๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์ฟิ โฮเทปพูดตัดบทพร้ อมกับส่งสายตาคมกริบมาให้นารา เพือให้เธอหยดุ พดู หลงั ผา่ นอาหารคาํ อนั แสนเป็นกนั เอง เมอื ได้แยกตวั มา อยใู่ นห้องนอนใหญ่ตามลําพงั หญิงสาวจึงถามขนึ อยา่ งกงั วลใจ “ไมก่ ลบั วงั แบบนีดีแนห่ รือคะ” “ข้าเหนือย...อยากพกั ผอ่ น หากเจ้าอยากกลบั กก็ ลบั ไปคนเดียวสิ” “แตท่ ่านหายไปแบบนี ทา่ นนาธานและทีวงั หลวงคงวนุ่ วายน่าด”ู “ไมเ่ กียวกบั ข้านี” พูดแล้วล้มตวั ลงนอนบนเตียงใหญ่อย่างสบายอารมณ์ นาราย่น จมกู น้อยๆ อย่างนึกหมนั ไส้คนตวั โตจอมเอาแต่ใจ จึงเดินหนีไปยืนมอง ทิวทัศน์ยามคําคืนทีริมระเบียงเงียบๆ วนั นีเป็ นวันฟ้ าเปิ ดแม้ท้องฟ้ ามืด สนิทแต่ดวงจันทร์เต็มดวงยังคงฉายแสงอ่อนนวลมากระทบวัตถุให้ สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ลมเย็นๆ พัดหอบเอากลินหอมของ ดอกไม้ริมระเบียงเข้ามาแตะจมกู หญิงสาวหลบั ตาสดู หายใจรับบรรยากาศอนั แจ่มใสนัน หูได้ยิน เสียงเพลงแวว่ หวานดงั ลอยมากับอากาศเป็ นท่วงทํานองเพลงรัก...เบา บางทว่าชัดเจน เรียวปากได้รูปยิมเมือคิดถึงบรรยากาศงานเต้นรําทีเธอ เคยไปร่วมงานกบั วิชิดาและเพือนๆ พร้อมก้าวเท้าไปตามจังหวะเพลงนนั ช้าๆ มือทังสองยกขึนกลางอากาศเหมือนกําลังเต้นรํากับสายลม...ลืม อารมณ์หงดุ หงิดเมอื ครู่ไปเสยี สนิ “ทําอะไรนะ่ ” ฟาโรห์หนมุ่ ผ้เู พิงเสดจ็ ออกมายงั ระเบียงเห็นหญิงสาวก้าวเท้าขยับ ตวั ไปมาด้วยทว่ งทา่ ไมค่ ้นุ ตา ทวา่ สอดประสานไปกบั จงั หวะดนตรีได้อย่าง ลงตัวจึงตรัสถามขึนอย่างประหลาดพระทัย นาราทําท่าจะทรุดตวั ลง หมอบกราบบนพืนอีกครังเมืออยู่กนั ตามลําพงั ชายหน่มุ ส่งเสียงจิจ๊ะใน ~ ๑๑๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ลาํ คออย่างขดั เคืองใจ หญิงสาวได้ยินจึงหยดุ การกระทําดงั กลา่ ว...เซอา บอกวา่ เธอไมค่ วรขดั คําสงั องคฟ์ าโรห์ ดงั นันวนั นีเธอต้องพยายามเชือให้ ได้วา่ เขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนงึ “ข้ากําลงั เต้นรําคะ่ ” “เต้นรํา” “ในบ้านเมืองของข้า การเต้นรําเป็ นทีนิยมมาก พอได้เจอดนตรีกบั บรรยากาศแบบนี ข้าก็คิดถึงงานเต้นรําทีบ้านขนึ มา...ดนตรีมาจากไหน กนั คะไพเราะเสยี จริง” “พวกทาสคงขบั ร้องเลน่ กนั ...การเต้นรําของเจ้าดนู ่าสนใจนัก สอน ข้าบ้างส”ิ “สอนทา่ นหรือคะ” ถามยําอยา่ งไมแ่ นใ่ จ คิวโกง่ ขมวดอย่างยงุ่ ยากใจ “ใช่” “ข้าก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอกค่ะ ไม่ได้เต้นนานแล้ว ส่วนมากเป็ นการ เต้นมวั ๆ เอา คงสอนอะไรทา่ นไม.่ ..” วรองค์สงู ไม่รอฟังการขยายความเชิงปฏิเสธนัน เดินดิงเข้ามา ตรงหน้ าหญิงสาวพร้ อมถาม “ข้าต้องทําเช่นไรบ้าง” “...ก็ ขนั แรกผ้ชู ายต้องโค้งขอผ้หู ญิงให้เป็นคเู่ ต้น” เมอื นาราขดั คนตรงหน้าไมไ่ ด้จึงพยายามทอ่ งทฤษฎีการเต้นรําทียงั พอติดค้างอย่ใู นความทรงจําให้ลกู ศิษย์ผ้สู งู ศกั ดิ ฟังพร้ อมกบั สาธิตโดย การโค้งคาํ นบั ให้อีกฝ่ ายแล้วสง่ มือไปให้ “แต่ในเมือเป็ นท่าน...เราควรข้ามขนั ตอนนันไป ต่อไปมือข้างซ้าย ของทา่ นต้องประสานกบั มอื ข้างขวาของอกี คนอย่างนี สว่ นมอื ข้างขวาของ ~ ๑๑๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ท่านจะอย่บู ริเวณใต้สะบกั ...ปลายนิวมือวางอยกู่ งึ กลางหลงั ของผ้หู ญิงคะ่ ผ้หู ญิงก็จะวางมือซ้ายบนแขนข้างขวาของท่านในระดบั ทีตํากวา่ ไหล.่ .. แบบนีคะ่ ” เมอื อธิบายจบทงั สองจึงอย่ใู นท่าเตรียมพร้อมโดยมือข้างหนึงของ ทงั สองประสานกัน และแขนอีกข้างของทงั สองแตะลงบนตวั ของอีกฝ่ าย ตามตาํ แหน่งทีครูสาวได้บอกกลา่ ว “สว่ นเรืองท่าเต้นข้าก็ไม่ค่อยรู้หรอกคะ่ แคห่ ลบั ตาแล้วก้าวไปตาม จงั หวะเพลง...ผ้ชู ายเต้นนํา ผ้หู ญิงก้าวตาม” “น่าสนกุ ดีนี” “ท่านไปลองเต้นรํากบั พระสนมธินิมีดนู ะคะ...พระสนมคงถกู พระทยั เป็ นแน่” ร่างบางพยายามถอยออกเมือสอนการเต้นรําอย่างคร่าวๆ ให้เขาจบ หากแตร่ ่างสงู ยงั คงไมย่ อมคลายแขนแขง็ แกร่งทงั สองข้าง ซํายงั รังตวั ของ อีกฝ่ ายให้แนบชิดเข้าไปอกี เลก็ น้อย “เต้นรํากบั ข้าสกั เพลงสิ นารา” พูดจบชายหนุ่มก็เริมก้ าวเท้ าไปตามจังหวะเพลงแว่วหวาน หญิงสาวจําต้องก้าวตามอยา่ งห้ามปรามไมอ่ ยู่ “ไมเ่ ห็นจะยากเลย” “นีแคข่ นั พืนฐานคะ่ ถ้าเจอของจริงทา่ นจะไมพ่ ดู แบบนี” นาราเคลือนไหวไปตามชายหนุ่มช้ าๆ ซึมซับบรรยากาศและ เสียงเพลงแว่วหวานแล้วยิมกว้างอย่างขีเล่น ใบหน้าลิงโลดหนั ไปพดู กับ คนตรงหน้าด้วยนําเสยี งตืนเต้นกวา่ ปกติ...ดกู ร็ ู้วา่ เป็นการแสดง “ว้าว งานเต้นรําวนั นียิงใหญ่มากเลยคะ่ ข้าเห็นผ้คู นมากมายกําลงั เต้นรําไปพร้อมกบั เรา ทา่ นเห็นไหมคะ” ~ ๑๑๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “จริงหรือ” “ใชค่ ะ่ ดผู ้หู ญิงคนทีเต้นกบั ผ้ชู ายตวั สงู ๆ นนั สิคะ...นางงดงามมาก จริงๆ” ใบหน้ าหวานแฉล้ มทีกระทบแสงจันทร์เพียงครึงเสียวหันไป พยกั พเยิดกับความว่างเปล่าข้างตัว ดวงตาสีดําทอประกายวิบวบั ด้วย ความสนุกสนาน ทวา่ ฟาโรห์หนุ่มกลบั ก้มลงมองใบหน้าของหญิงสาว อยา่ งไมค่ ดิ จะมองตามสิงเธอชีชวนเลยแม้แตน่ ้อย “แปลกนกั ...ไยข้ากลบั มองเห็นเจ้าเพียงคนเดยี ว” หญิงสาวหนั หน้ากลบั มาสบสายตากบั ดวงเนตรสวยคมสเี ทาเหมอื น กําลงั ตกอยใู่ นภวงั ค์ แม้ขายงั ก้าวไปเรือยๆ ตามจงั หวะเพลง หากหัวใจที เคยเต้นเป็ นจงั หวะบัดนีกลบั เต้นรัวเร็วขึนอย่างไม่ทราบสาเหตุ ใบหน้า นวลร้อนผา่ วเฉียบพลนั จนเจ้าตวั ต้องก้มหน้างดุ ทันที อาการทีเกิดขนึ ทํา ให้สมาธิของนาราหลุดลอยจนก้าวพลาดไปเหยียบเท้าอีกฝ่ ายเต็มๆ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปสรวลน้อยๆ พลางเอนพระพกั ตร์มากระซิบข้างหู “เป็นอาจารย์มาเหยียบเท้าลกู ศษิ ย์เช่นนี ใช้ได้ทีไหน” ครูสาวรู้สึกตกใจยิงกว่าเดิมด้วยเกรงอาญา จึงเงยขึนหมายกล่าว ขอโทษชายหนมุ่ ...ภาพทีอยตู่ รงหน้าของเธอตอนนีคือพักตร์คมสนั อาบไล้ แสงจนั ทร์สนี วลให้ความรู้สกึ ชวนหลงใหลอย่างประหลาด ดวงตาสีเทาใน เงามืดจ้องมองเธอด้วยสายตาทีอา่ นไมอ่ อก และไมว่ า่ จะเป็นเพราะคําคืน ใต้แสงจันทร์อนั ช่วยขบั บรรยากาศรอบกายให้อ่อนหวานขึน หรือเพราะ เสียงเพลงรักนุ่มละมนุ ทีแว่วผ่านโสตประสาท ชายหนุ่มค่อยๆ เลือน ใบหน้าเข้ามาชิดใบหน้าของนารามากขนึ มากขนึ และมากขนึ ...ใกล้มาก เสยี จนสามารถรู้สกึ ถึงลมหายใจร้อนๆ ของอกี ฝ่ ายยามมนั เป่ ารดลงบนผิว ~ ๑๒๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แก้มของเธอ ดวงหน้าสวยแปลกตารีบหันหนีใบหน้าคมสนั ทีอย่ชู ิดเพียง ปลายจมกู รู้สกึ มนึ งงจนทําอะไรไมถ่ กู กบั ความใกล้ชิดนนั “ข้า...ข้าขอ...” คําพูดขอโทษทีกําลังจะออกจากปากถูกกลืนหายไปเมือมือแกร่ง ของอีกฝ่ ายเลือนมาเชยคางของหญิงสาวขนึ ประทบั ริมฝี ปากบางเฉียบลง บนริมฝี ปากอิมของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะเริมสะกดนาราให้ตกอย่ใู น ห้วงอะไรบางอย่างทีไมร่ ู้จกั และไมอ่ าจถอยหนีออกไปได้ ...เขามเี วทมนตร์... ความคิดนีแวบเข้ามาในใจของนารา ความรู้สึกนึกคิดของเธอ กระเจิงไปกบั รสสมั ผสั อนั แปลกใหมซ่ งึ ไมเ่ คยลิมรส และแม้ว่าเธอจะตอบ รับมันไปอย่างเก้ๆ กงั ๆ หรือเงอะงะมากแค่ไหน ฟาโรห์ฟิ โฮเทปก็ยังคง สามารถคอยควบคมุ และสง่ ผา่ นความรู้สึกอนั น่มุ นวลอ่อนหวานจากริม ฝี ปากของเขาเข้าสหู่ วั ใจของเธอได้อยา่ งอบอนุ่ ละเมยี ดละไมอยา่ งทีสดุ “นารา” เสียงเรียกดงั ขนึ พร้อมประตหู ้องถกู ผลกั ออก ร่างเดก็ สาวตวั เล็กวิง ถลนั เข้ามาอย่างอารมณ์ดี สองมอื คปู่ ้ อมหอบหมอนใบใหญ่และผ้าห่มผืน หนาซ้อนเรียงกนั จนสงู เลยหวั การเคลอื นไหวภายในห้องทําให้คนสองคน ทีใกล้ชิดกนั อยใู่ นความมดื ผละออกจากกนั อย่างรวดเร็ว นาราผ้ยู ังมนึ งง ไมห่ ายต้องสดู ลมหายใจเข้าออกลกึ ๆ ประมาณสอง-สามเฮือกเพือตงั สติ ไม่กล้าแม้แตจ่ ะเงยหน้าขนึ ไปมองอีกคนยามเดินตรงแน่วกลบั เข้าไปใน ห้องเพือไปต้อนรับแขกตวั น้อย “มาหาข้าหรือเนเฟรต” หญิงสาวย่อเขา่ ลงนงั กบั พืนเพือให้สายตาอยู่ระดบั เดียวกันกับเด็ก น้อยแล้วถามด้วยเสียงสนั ๆ แม้จะพยายามควบคมุ ให้มนั ฟังดเู ป็ นปกติ ~ ๑๒๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มากทีสดุ แล้วก็ตาม เนเฟรตน้อยจ้องมองนาราตาเป๋ วพร้อมทังพยกั หน้า หงึกหงัก แล้วลมหายใจของนาราก็ขาดห้วงอีกครังเมือหางตามองเห็น ภาพฟาโรห์ฟิ โฮเทปเดินกลบั เข้ามานังลงบนเก้าอีข้างเตียง ดวงตาคม ยงั คงจับจ้องมาทีเธอ...หรืออาจจะทีเนเฟรตน้อย ร่างบางดงึ สติของตน กลบั มาฉีกยิมให้เนเฟรต “มีอะไรหรือจ๊ะ เนเฟรต ไยจึงหอบข้าวของมาเยอะแยะเช่นนี” “ข้าจะมานอนกบั เจ้า” “หา…จะมานอนกบั ข้า...เออ่ ...” หญิงสาวเหลอื บมองไปทางฟาโรห์หนมุ่ อย่างลําบากใจ...เธอมีสิทธิ ตดั สินใจเมือไหร่กนั สิทธิ ขาดอยู่ทีเขาตา่ งหาก ชายหนุ่มเหมือนล่วงรู้วา่ นาราคดิ เช่นไร จึงลกุ ขนึ มาอ้มุ เดก็ หญิงไปนงั บนเตยี งใหญ่หน้าตาเฉย แมห่ นนู ้อยดีใจยกใหญ่รีบตบมอื เลก็ ๆ ลงบนทีนอนเชือเชิญให้นารา ไปนังข้างๆ คนถกู เชิญมองเลยไปยังคนตวั โตทีนงั บนเก้าอีอีกฟากของ เตยี งอีกครงั อย่างรู้สกึ บอกไมถ่ กู ทวา่ เมือเนเฟรตเร่งเร้ามากเข้านาราจึง เดินเข้านังบนเตียงอย่างยอมจํานน ร่างป้ อมๆ นอนลงบนหมอนนุ่มยิม แป้ นอยา่ งถกู อกถกู ใจ “นารา เลา่ นิทานให้ข้าฟังหน่อยสิ ข้าอยากฟังนิทานกอ่ นนอน” ออดอ้อนด้วยเสียงใสๆ อย่างน่ารักน่าเอ็นดเู สียจนหญิงสาวอดใจ ไมไ่ ด้ต้องก้มลงไปหอมแก้มป่ องๆ นนั ฟอดใหญ่ “นิทาน…เรืองอะไรดีนะ” พดู ออกมาขณะกําลงั ครุ่นคิดหาเรืองราวทีจะนํามาเลา่ ให้เนเฟรตฟัง ใบหน้าสวยหนั ไปเหน็ ดวงจนั ทร์กลมโตสวา่ งไสวนอกกรอบหน้าต่าง เรียว ปากได้รูปยิมแล้วถาม “เจ้ารู้จกั สรุ ิยปุ ราคาหรือเปลา่ ~ ๑๒๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หลงั จบคําถามคราวนีทังคนตวั โตและคนตวั เล็กทีฟังอยู่ขมวดคิว พร้อมกนั โดยไมไ่ ด้นดั หมายสง่ มาให้เธอแทนคําตอบ “อ่า...ทีนีเรียกว่าอะไรนะ ข้าไม่แน่ใจ มนั เป็ นชือสําหรับใช้เรียก ช่วงเวลาทีดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์และโลกโคจรมาอยู่ในแนวระนาบ เดยี วกนั ดวงจนั ทร์บงั แสงจากดวงอาทิตย์ทีสอ่ งมายงั โลก…” และตดั สนิ ใจเปลียนประโยคเมอื ผ้ฟู ังทงั สองพากนั ขมวดควิ หนกั เข้า ไปอกี “ข้ าห มาย ถึง ต อน ก ลาง วัน ...เ วลาสุริ ย ะเท พโด น กลืน กิน ... แล้ ว แผน่ ดินจะมืดมดิ ไปชวั ขณะ” “สรุ ิยคราส” “คะ่ นนั แหละ” เมือเสียงทุ้มตอบนาราจึงพยักหน้ าโดยไม่หันไปมองชายหนุ่ม พยายามเพ่งสายตาให้มนั จบั จ้องอยแู่ คเ่ พียงใบหน้าของเนเฟรตเท่านนั “ข้าเคยเห็นเมือปี ทีแล้ว แตข่ ้าไมช่ อบเลย มนั นา่ กลวั ” คนตวั เลก็ บนเตียงนอนตอบอย่างกระตือรือร้น ทว่าใบหน้าย่ตู าม ความรู้สกึ “ตอนข้าอายุเท่าเจ้า ข้าเองก็ทังเกลียดทังกลวั มัน ทุกครังทีเกิด สรุ ิยคราส ข้าจะวิงเตลิดร้องไห้ไปทวั บ้าน จนท่านแมต่ ้องมานังปลอบยก ใหญ่ แตไ่ มว่ า่ จะทําอยา่ งไรข้ากไ็ มย่ อมหยุดร้องไห้เสียที ท่านจึงเล่าอะไร บางอย่างให้ข้าฟัง...แล้วจากนนั ข้าก็ไมเ่ คยกลวั เวลาเกิดสรุ ิยคราสและเฝ้ า นบั วนั รอให้มนั เกิดขนึ อกี บ่อยๆ” แกล้งทิงประโยค แล้วบอกเดก็ น้อยอย่างมีเลศนยั เพือรอปฎิกิริยา ของคนตวั เลก็ บนเตียง...แน่นอนวา่ มนั ได้ผล... “แมข่ องเจ้าเลา่ อะไรให้เจ้าฟังหรือ” ~ ๑๒๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสียงเจือยแจ้วของเดก็ หญิงเนเฟรตถามขนึ อย่างตืนเต้น ดวงตา สกุ ใสสอ่ งประกายระยิบระยับ นารามองแล้วยิมพรายอย่างเป็ นสขุ เมือ คดิ ถงึ ความทรงจําในสมยั เดก็ “ดวงจันทร์และดวงอาทิตย์รวมไปถึงหม่ดู าวมากมายอาศยั อยู่บน ท้องฟ้ าอย่างทีพวกเราเห็น แต่มีความลบั อย่างหนึงทีพวกเราไม่เคยรู้... ความจริงดวงจันทร์ แอบหลงใหลในลําแสงเจิดจ้ าและสวยงามของดวง อาทิตย์ จึงคอยมองดวงอาทิตย์อยทู่ กุ ๆ ขณะ เธอตกหลมุ รักเขาแต่ก็รู้ดีวา่ มนั ไมม่ ีวนั เป็นไปได้...ดวงจนั ทร์ทีต้องสอ่ งประกายในยามกลางคนื ไมม่ วี นั ได้อยคู่ กู่ บั ดวงอาทิตย์ทีต้องสอ่ งแสงในยามกลางวนั เธอจงึ ได้แต่เฝ้ าดเู ขา จากทีแสนไกลด้วยความเศร้าโศก แม้อยากอย่ใู กล้แค่ไหน ดวงจันทร์ก็ยัง ต้องโคจรห่างออกไปเพือทําหน้าทีของตน” “น่าสงสารดวงจนั ทร์จงั เลย” เดก็ น้อยโอดครวญ ทําหน้าหมองเศร้าอยา่ งไมป่ ิ ดบงั “แตก่ ใ็ ชว่ า่ ดวงจนั ทร์กบั ดวงอาทิตย์จะไมไ่ ด้มีโอกาสอย่ใู กล้กันเลย นะเนเฟรต ในรอบหลายๆ ปี ทงั ค่จู ะโคจรมาอย่ตู รงหน้ากัน...เพียงเวลา ไม่กีนาทีสําหรับพวกเราเท่านนั แต่สําหรับดวงจนั ทร์ทีรอคอยมาชวั ชีวิต มนั คือนิจนิรันดร์ เธอพยายามตักตวงความสขุ นันไว้ให้มากทีสดุ ก่อน จะต้ องแยกจากไปตามทางเพือไปทํ าหน้ าที ซึงถูกกํ าหนดเอาไว้ ให้ ด้ วย ความอาลยั และได้แต่เฝ้ าปลอบประโลมตวั เองด้วยความหวงั ว่าจะได้ กลบั มาพบดวงอาทิตย์อกี ครงั ในเร็ววนั ” “ข้ายอมอย่ใู นความมืดนนั บอ่ ยๆ หากมนั ทําให้ดวงจนั ทร์ได้อย่ใู กล้ กบั ดวงอาทิตย์มากยิงขนึ ...ดวงจนั ทร์ไมม่ ีใครแตข่ ้ายงั มีทา่ นแม”่ นารายิมให้กับคําตอบแสนไร้เดียงสานัน มือบางลบู ผมยาวสลวย ของเดก็ น้อยอยา่ งออ่ นโยน ~ ๑๒๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าก็คิดเช่นนนั ตอนท่านแมเ่ ลา่ ให้ข้าฟัง พอมนั เกิดขึนอีกหนท่านก็ ขําข้าเสยี ยกใหญ่ทีเอาแตน่ งั ยิมมองปรากฎการณ์นนั ไมว่ างตา” “แล้วดวงอาทิตย์รักดวงจนั ทร์บ้างหรือเปลา่ นารา” เสยี งเลก็ ๆ ถามอยา่ งสนใจใคร่รู้ ขณะทีนาราพยายามคิดหาคําตอบ “ไม่รู้สิ...ข้าไม่เคยได้ยินเรืองของดวงอาทิตย์มาก่อน บางทีดวง อาทิตย์อาจไม่เคยมองเห็นดวงจันทร์เพราะบนฟ้ ามีดาวดวงอืนอีก มากมายทีรายล้อมดวงอาทิตย์ไว้ สําหรับดวงอาทิตย์...ดวงจนั ทร์ผ้โู ง่งม ในรักอาจเป็นเพียงของเลน่ ชวั ครงั ชวั คราวกเ็ ป็นได้” “รักสิ...” คนตวั โตซงึ นงั ฟังอย่นู านตรสั ขนึ อยา่ งหนกั แน่น สง่ ผลให้ผ้เู ลา่ นิทาน หนั ไปมองเขาอยา่ งงนุ งง ผิดกบั สาวน้อยตวั เลก็ ทีหนั ไปมองแล้วถามอย่าง ดีอกดีใจ “ท่านเคยฟังเรืองของดวงอาทิตย์ด้วยหรือ” “ดวงอาทิตย์กห็ ลงรักดวงจนั ทร์เช่นกนั ...รักในแสงอนั นวลตาทีดวง อาทิตย์ไมอ่ าจม.ี ..รกั ดวงจนั ทร์ทีทําให้ดวงอาทิตย์ผ้คู อยคิดแต่จะส่องแสง ไปแผดเผาทุกสรรพสิงเปลียนกลับมาส่องแสงอันอบอุ่น ผู้คนต่างก็ สรรเสริญดวงอาทิตย์ โดยหารู้ไมว่ า่ ความจริงแล้วดวงอาทิตย์เพียงกลวั วา่ แสงอนั ร้ อนแรงของตนจะไปทําร้ ายดวงจันทร์เข้า...รักดวงจนั ทร์ผู้เป็ น เหมือนทีหยุดพกั ใจและกายอนั เหนือยอ่อนของดวงอาทิตย์ก่อนต้องไป เผชิญกบั หน้าทีอนั หนกั หนาอีกครัง ถึงแม้สรุ ิยคราสจะเกิดขนึ เพียงชวั ครู่ แตม่ นั มีค่ามากเหลือเกิน...ทกุ ๆ ครังทีดวงจนั ทร์โคจรผา่ น...ดวงอาทิตย์ อยากกอดดวงจันทร์เอาไว้แน่นๆ และได้แต่เฝ้ ารอวนั ทีดวงจันทร์หวน คืนกลบั มาอีกครงั เชน่ เดียวกนั ” ~ ๑๒๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- โอษฐ์บางตรสั เลา่ ให้เดก็ น้อยฟังไปเรือยๆ หากแตส่ ายตากลบั ทอด มองไปยงั หญิงสาวผ้เู ป็นเจ้าของดวงตากลมโตสีดําสนิทคสู่ วยหวานทีนงั เงียบฟังเขาด้วยใบหน้าขมวดมนุ่ “แล้วอยา่ งนีทงั สองจะได้อยดู่ ้วยกนั หรือไม”่ เสยี งเลก็ ๆ ถามด้วยความอยากรู้ ใบหน้าคมคายจึงหันไปพยกั หน้า ให้หนนู ้อยช้าๆ “ได้สิ ตอ่ ให้ยากลําบากขนาดไหน ดวงอาทิตย์จะนําดวงจนั ทร์มาอยู่ เคียงข้างให้ได้” “แตด่ วงอาทิตย์จะทําอะไรได้ ในเมือทกุ อย่างถกู กําหนดไว้แล้ววา่ ทงั สองไมม่ ีวนั ได้อยคู่ กู่ นั ...สกั วนั ดวงจนั ทร์จะต้องกลบั ไปยงั ทีๆ เธอจากมา” นาราถามกลบั อยา่ งหมดความอดทน นึกเคืองฟาโรห์ฟิ โฮเทปทีมา ดดั แปลงนิทานของเธอเสยี อย่างนนั “ดวงอาทิตย์เชือว่าทุกอย่างถกู กําหนดไว้แล้ว แต่ไม่เชือว่ามนั ถูก กําหนดให้ดวงจนั ทร์เพียงแคม่ าพบ รัก และพลดั พราก...ดวงอาทิตย์เชือ วา่ ดวงจนั ทร์ถกู กําหนดให้เกิดมาเพือเป็นของดวงอาทิตย์” ดวงตาสีเทาจ้ องลึกเข้าไปในดวงตาสีดําสนิทคล้ายกําลังสือ ความหมายอะไรบางอย่าง หญิงสาวมองตอบพลางถามกลบั อย่างลืมตวั “ดวงอาทิตย์อาจลืมไปกระมงั ...ว่าต้องเกือหนุนและเป็ นของทกุ ๆ สรรพสิง” “แนน่ อน ร่างกายนนั พร้อมยอมพลีเพือทกุ ๆ สรรพสิง หากหวั ใจรัก... ดวงจนั ทร์เป็นเพียงผ้เู ดยี วทีดวงอาทิตย์พร้อมยอมพลีให้” นารายกยิมมมุ ปากเมอื ได้ฟัง คล้ายไมเ่ ชือคล้ายเย้ยหยนั “พดู คําหวานเช่นนีกบั ดาวดวงอืนมากีดวงแล้ว เวลาทีต้องการให้ ดวงดาวพวกนนั มาโคจรรอบดวงอาทิตย์” ~ ๑๒๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “อาจจักเคยพูดแบบนีกับดวงดาวมามากมาย แต่ดวงจนั ทร์คือผู้ เดยี วทีพดู ด้วยใจจริง” “เราจบนิทานเรืองนีกนั ดกี วา่ คะ่ เรืองราวมนั ชกั ไปกนั ใหญ่แล้ว” เจ้าของนิทานกลา่ วตดั บท รีบลกุ ขนึ หยิบหมอนมาวางลงบนพืนข้าง เตียงสําหรับเป็ นทีนอนของตนเอง ตากลมสวยมองเนเฟรตน้อยทีบัดนี กําลงั หลบั พริมบนเตยี งไปอยา่ งเป็นสขุ แล้วหนั ไปบอกองค์เหนือหวั ของตน “หากท่านไมร่ ังเกียจ ให้เนเฟรตนอนบนเตียงกบั ท่านได้ไหมคะ ข้า ไมอ่ ยากทําให้นางตืน” ไมร่ ู้วา่ เธอหลบั ไปนานเท่าไหร่ทวา่ ตอนนีหญิงสาวรู้สกึ เหมอื นตนเอง กําลงั กึงหลบั กงึ ตืน...อ้อมแขนอ่นุ ๆ ของใครบางคนค่อยๆ ช้อนตวั เธอขึน จากพืนแล้ววางเธอลงบนทีนอนน่มุ อย่างเบามือราวกับเขาเกรงวา่ เธอจะ รู้สกึ ตวั สติอนั เลือนรางรับรู้ได้วา่ เขาคนนันนงั อยู่บนริมเตียงข้างๆ ตวั ... อยากลืมตาขนึ มองแตเ่ ปลอื กตามนั ช่างหนกั เกินกวา่ ทีจะเปิ ดขึนได้...อาจ เพราะความเหน็ดเหนือยจากการทํางานหาบนําในตอนเช้ าและการเดิน ตะลอนทวั ตลาดกบั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปตงั แตบ่ ่ายจรดเยน็ กเ็ ป็นได้ “หญิงโง.่ ..ขีตืน...ขีขลาด…ไร้มารยาท...” เสียงท้มุ ออ่ นทีเปลง่ ออกมานีเธอค้นุ เคยเป็ นอย่างดี...เสียงทีคอย หลอกหลอนเธอทกุ วนั ทกุ คืนยามตืนและหลบั ฝัน คนื นีฟาโรห์ใจร้ายเข้ามา หลอกหลอนเธอถึงในฝันอกี แล้วใชไ่ หม “ตงั แตเ่ กิดมาข้าเพิงเคยเห็นผ้หู ญิงดือดงึ และอวดเก่งแบบเจ้าเป็ น ครงั แรกนีแหละ” ในความฝันนนั เธอสมั ผสั ได้ถงึ ปลายนวิ มือเรียวกําลงั สางผมของเธอ ไปมาด้วยความออ่ นโยน หากแตย่ งั คงมีเสยี งตอ่ วา่ ตอ่ ขานมากมายดงั เข้า ~ ๑๒๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มากระทบโสตประสาทคล้ายลอยมาจากทีไกลๆ ไมห่ ยดุ ปากอย่างแสน ขดั แย้งกนั “หญิงประหลาด...” เสียงนันเงียบไปนาน แต่มือนันยังคงสางผมของเธอเลน่ ไปเรือยๆ ราวกบั เขากําลงั เพลิดเพลนิ ใจกบั การกระทําดงั กลา่ ว “คืนนนั ขอบใจเจ้ามาก ถึงข้าจะเมามายแคไ่ หนแต่ข้าก็ยงั คงจําได้ ขอบใจมากนะนาราทีคอยวนเวยี นอย่ขู ้างๆ ข้า” สนิ คําพดู นนั เธอรับรู้ได้ถึงสมั ผสั ชนิดหนึงประทบั ลงมายงั หน้าผาก ของเธอ มนั เป็ นสมั ผสั เพียงเบาบางทวา่ นิงนานและอบอนุ่ นีคงเป็ นครัง แรกกระมงั ทีเธอฝันเห็นเขาแล้วรู้สกึ วา่ ตวั เองกําลงั ยิม หญิงสาวพยายาม ซมึ ซบั ความรู้สกึ ทีเกิดขนึ เกบ็ เอาไว้ในใจให้ได้มากทีสดุ ด้วยหวงั วา่ พอตืน ขนึ มาเธอจะไม่ลืมความฝันหรือความรู้สกึ นี หวงั ว่าในตอนเช้าเธอจะยัง พอจําได้บ้างวา่ เมือคนื นีเธอฝัน...ฝันด.ี .. ~ ๑๒๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๓ ร่างสองร่างซึงเดินเคียงกันมายังบริเวณประตูด้ านหลังของ พระราชวังทําให้ทหารยามรักษาการณ์ ณ ตรงนันวุ่นวายกันยกใหญ่ หลงั ทรุดลงทําความเคารพองค์เหนือหัวจึงหันไปพยกั พเยิดให้นายทหาร อีกคนวิงเข้าไปส่งข่าว เมือคืนภายในวงั เกิดโกลาหลขนึ เนืองจากผ้เู ป็ น ประมขุ ของพวกเขาหายตวั ไปอยา่ งไร้ขา่ วคราว แม้กระทงั ทา่ นหัวหน้าราช องครกั ษ์ก็ยงั ไมท่ ราบวา่ พระองค์อยู่ไหน ทังๆที ปกติแล้วแม้จะไมไ่ ด้ตาม เสดจ็ ไปด้วยแต่ท่านนาธานจะรู้อย่เู สมอว่าองค์ฟาโรห์เสดจ็ ไปทีใดและ เสดจ็ กลบั มาเมือไหร่ “องค์ฟาโรห์ ท่านเสดจ็ ไปไหนมา ทรงได้รับอนั ตรายบ้างหรือไม”่ นาธานวิงเข้ามาถวายความเคารพแล้วเริมซกั ถามหน้าตาตืน...ใน เมอื พวกเขาตกลงกนั ไว้วา่ จะกลบั เข้าวงั ก่อนสรุ ิยะเทพลาลบั ขอบฟ้ า ทวา่ องค์ฟาโรห์กลบั มาปรากฏองค์ขนึ ในเช้าวนั ถดั มาเสยี นี “เพือนสนิทของคนรักของเจ้ามกั จะหาเรืองวนุ่ วายมาให้ข้าได้เสมอ” ~ ๑๒๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เมือได้ฟังคําตอบราชองครักษ์หน่มุ หันไปมองเป้ าหมายต่อไปทีคิด วา่ อาจได้รบั คําตอบมากกวา่ การถามผ้เู ป็นทงั เพือนสนิทและองค์เหนือหัว ของตน นาราเห็นสายตาคาดคนั จงึ พดู ขนึ ด้วยเสียงออ่ ยอยา่ งรู้สกึ ผิด “ข้าเจอเดก็ หลงทางในตลาดและยืนกรานจะชว่ ยเดก็ คนนนั สดุ ท้าย องค์ฟาโรห์จึงต้องช่วยพานางกลบั ไปสง่ บ้าน แต่ระยะทางค่อนข้างไกล เมือเราไปถึงจึงมืดแล้ว...หากทา่ นนาธานจะกลา่ วโทษก็วา่ ข้าเถอะคะ่ มนั เป็นความผดิ ของข้าเอง” นาธานหนั กลบั ไปมองเพือนรกั อย่างตงั คําถาม ชายหนุ่มจึงยักไหล่ เพือสือความหมายวา่ มนั เป็ นเรืองทีช่วยไม่ได้ ก่อนจะเดินนําทงั สองมุ่ง หน้ากลบั ตําหนักใหญ่ ทวา่ เมือเดินไปได้ไม่ไกลนกั ร่างบางเจ้าของเสียง เลก็ แหลมในชดุ สอี อ่ นหวานขดั กบั แบบของชุดทีเต็มไปด้วยความโค้งเว้า เพืออวดรูปร่างอนั เย้ายวนก็วิงถลาเข้ามากอดร่างสงู ไว้แน่น “องค์ฟาโรห์ พระองค์เป็ นอย่างไรบ้ างเพคะ หม่อมฉันได้ยินว่า พระองค์หายไปจากวงั หมอ่ มฉนั เป็นห่วงพระองคจ์ นแทบสินสติ เมือคืนก็ คอยสวดขอพรแดท่ วยเทพให้พระองคก์ ลบั มาอยา่ งปลอดภยั ” สนมธินิมีพดู ด้วยนําเสียงสนั ดวงตานองไปนํา หนั มามองนาราในชดุ อย่างสตรีชาวบ้านด้วยสายตาเกลียดชัง ก่อนจะหนั มาซบลงบนอรุ ะของ พระสวาม.ี ..องคฟ์ าโรห์หายไปกบั นงั ชนั ตํานีทงั คืนอยา่ งนนั หรือ “ข้ามไิ ด้เป็นอะไร ธินีมี” พดู แล้วสง่ หตั ถ์แกร่งเข้าโอบกอดสนมของตนไว้หลวมๆ เพือปลอบ ประโลมอาการสะอกึ สะอนื จนตวั โยน เห็นดงั นนั ความรู้สกึ ประหลาดๆ เข้า มากระทบจิตใจนาราอย่างจงั และเมือไมส่ ามารถหาคําตอบให้ตนเองได้วา่ มนั คือความรู้สกึ แบบไหนกนั แน่จงึ พาลหงุดหงิดรําคาญใจขึนมาเสียดือๆ ...ไมร่ ู้สิ อาจเพราะจบู นนั ทีทําให้ความรู้สกึ ของเธอฟ้ งุ กระจายและสบั สน ~ ๑๓๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มากขนาดนี แม้เธอเลือกทีจะไม่พูดถึงมนั แตก่ ็ไม่ได้ความความวา่ เธอไม่ รู้สกึ อะไรกบั มนั เสยี หน่อย มนั เพิงเกิดขนึ เมอื คนื แล้วในตอนเช้าของวนั ถดั มาเขาก็มายืนกอดกบั พระสนมของเขาให้เธอเหน็ แบบนี มนั เป็นความรู้สกึ ทีบอกไมถ่ กู จริงๆ นาราทรุดกายถวายความเคารพแล้วเดินฉีกตวั ออกมาอย่างไม่มีปี มีขลยุ่ ก้าวฉบั ๆ ไมส่ นใจสงิ ใดอีกเหมือนกําลงั ตกอย่ใู นห้วงความคิดของ ตนเอง “ดวงอาทิตย์อะไรกนั ไมน่ ่าเสยี เวลาฟังเลย” นาราคดิ อย่างนกึ ขนั ...ดวงจนั ทร์กไ็ มไ่ ด้ตา่ งอะไรจากเธอนกั ทีเป็นได้ แค่ของเล่นของอีกฝ่ าย บางทีทีฟาโรห์ทําแบบนันอาจเป็ นเพราะกําลัง คิดถึงพระสนมธินิมี แล้วบังเอิญเป็ นเธอทีโชคร้ ายยืนอยู่ตรงนันกับเขา อาจเป็ นเพราะบรรยากาศหรือเพราะอะไรอีกมากมายทีเธอเองก็ไม่อาจ คาดเดาเหตผุ ลของเขาได้ แต่เธอมนั ใจวา่ คงไมม่ ีเหตผุ ลใดกียวข้องกับ ความรักเป็ นแน่ ฟาโรห์ไม่มีวนั รักเธอ เหมือนดวงอาทิตย์ทีไม่มีวนั สนใจ ดวงจนั ทร์ผ้โู คจรผา่ นมาในชัวครังชวั คราว แตใ่ ครจะรู้ดีเท่าตวั เธอเล่า... การห้ามตวั เองไมใ่ ห้รู้สกึ ใดๆ กบั การกระทํานนั ของเขา มนั ก็ยากพอๆ กับ การห้ามไมใ่ ห้ดวงจนั ทร์โคจรไปจากดวงอาทิตย์นนั แหละ “นารา เจ้าหายไปไหนมา” เซอาร้ องเรียกอย่างดีใจ เสียงและการโอบกอดของอีกฝ่ ายทําให้ นารารู้สกึ ตวั อกี ครัง เธอเดินมาถึงหน้าห้องพกั แล้วตอนนี และถ้าเป็นไปได้ เธออยากพกั ผอ่ นสกั ครู่ก่อนต้องออกไปทํางานหาบนําดงั เชน่ ทกุ วนั ทว่าดู เหมอื นมนั จะเป็นการหวงั มากเกินไป “เรามเี รืองต้องคยุ กนั ...เจ้าทงั สองคน” ~ ๑๓๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสียงเฉียบขาดของท่านอูม่าพูดขึนข้างหลงั ก่อนเดินนําเข้าไปใน ห้องพกั สว่ นตวั ของเธอและเซอา นาราถอนหายใจออกมายาวเหยียดแล้ว จูงมือเซอาเดินตามเข้าไป เมือทังค่นู ังลงบนพืนเรียบร้อย การสอบสวน แบบย่อมๆ จงึ เริมขนึ นาราเลา่ ทกุ อยา่ งให้ทงั คฟู่ ังตามความเป็นจริง เลอื ก ข้ามรายละเอียดเลก็ ๆ น้อยๆ บางอย่างออกไป เช่น เรืองจบู เมือสินสุด การพูดของนารา ผ้ฟู ังทีดีอย่างท่านอมู ่าซึงจ้องมองหญิงสาวอยู่นานจึง ตดั สนิ ใจถามขนึ “ข้าถามตรงๆ เลยนะนารา...ความสมั พันธ์ระหว่างเจ้ากับองค์ ฟาโรห์ตอนนีคืออะไร” คนโดนถามอ้าปากเหวอด้วยความตกใจ รีบยกมือทงั สองขนึ โบกใน อากาศพร้อมทงั สา่ ยหน้าปฏิเสธเป็นพลั วนั “ไมใ่ ชน่ ะคะ ทา่ นกําลงั เข้าใจผดิ แล้วคะ่ ข้าไม่มีความสมั พนั ธ์อืนใด กบั องค์ฟาโรห์นอกเหนือไปจากการเป็นทาสรบั ใช้ของพระองค”์ “จะบอกวา่ เจ้าไมร่ ู้สกึ ใดๆ กบั พระองค์เช่นนนั หรือ” “คะ่ และข้ามนั ใจวา่ องคฟ์ าโรห์ไมไ่ ด้รู้สกึ อะไรกบั ข้าเช่นกนั พระองค์ ไมเ่ คยพอพระทยั ในการกระทําใดๆ ของข้าอยแู่ ล้ว ทรงเกลยี ดข้า” อมู า่ ฟังได้แล้วไมร่ ู้วา่ ควรขําหรือหนกั ใจดี นารามนั ใจแตเ่ หตใุ ดเธอ จงึ ไมม่ นั ใจนกั เธอเป็นนางกํานลั คนสนิทของราชินีองค์ก่อน...พระมารดา ขององคฟ์ าโรห์ คอยเฝ้ าอภิบาลฟาโรห์ฟิ โฮเทปมาตงั แตท่ รงประสตู ิ มีหรือ ทีจะไม่รู้วา่ ท่าทีแบบไหนขององค์ฟาโรห์เป็ นปกติหรือท่าทีแบบไหนผิด แปลกออกไป “หากเจ้ารู้สกึ เช่นนนั ก็ดีแล้ว เพราะมนั เป็นเรืองทีเป็นไปไมไ่ ด้ นารา” ได้ฟังคาํ วา่ เป็นไปไมไ่ ด้แล้วนางกํานลั สาวรู้สกึ สะท้านไปถึงกลางใจ ดวงหน้าซีดลงโดยทีเจ้าตวั คงไมร่ ู้ตวั ขณะพยกั หน้ารบั อยา่ งออ่ นแรง ~ ๑๓๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “การเป็ นสนมขององค์ฟาโรห์ อาจนํามาซึงความสะดวกสบาย อาํ นาจ บารมี และเงินทองทีเจ้าใช้เท่าไหร่ก็ไมห่ มด แต่มนั ไม่ได้สขุ ขนาด นนั หรอกนะนารา ข้าอยู่ทีนีมานาน เห็นอะไรหลายๆ อย่างมามาก ข้าจึง มองไมเ่ หน็ ความสขุ ของเหลา่ นางสนมพวกนนั เลย” นาราก้มหน้ารับฟังนิงๆ เธอก็พอมองเห็นตวั อย่างมาบ้างจากพระ สนมทีตําหนักฮาเร็ม...การพยายามแก่งแย่ง ดินรน ต่อสู้ อยู่ตลอดเวลา เพือให้ตวั เองกลายเป็นคนโปรดของฟาโรห์ฟิ โฮเทป “หรือเจ้าคดิ วา่ อาจทําให้พระองค์หลงใหลเพียงแคเ่ จ้าได้” “ข้าไมเ่ คยคดิ เชน่ นนั คะ่ ท่านอมู า่ ข้าไมเ่ คยคิด...” “แต่ในความเป็ นจริงองค์ฟาโรห์หยุดอยู่ทีเจ้าเพียงคนเดียวไม่ได้ หรอกนะ ข้าเชือวา่ เจ้ารู้ดอี ยแู่ ล้ว...วา่ เจ้าไมค่ คู่ วร” อมู ่ามองนาราทีหน้าซีดเผือดลงไปอีกอย่างสงสารหากต้องแขง็ ใจ พูดต่อเพือปกป้ องตวั นาราและป้ องกันเรืองวุ่นวายทีอาจจะเกิดขึนใน อนาคต “เจ้าเป็นคนดนี ารา...แตไ่ มว่ า่ องคฟ์ าโรห์จะต้องการหรือไม่ พระองค์ ต้องอภิเษกสมรสกบั หญิงทีงามพร้อมและคคู่ วรจะเป็นพระแมข่ องแผน่ ดนิ ผู้ซึงได้รับการคัดสรรมาอย่างดีทีสดุ และผ่านการเห็นชอบจากเหล่า เสนาบดรี ะดบั สงู ให้ได้อยเู่ คยี งข้างองค์ฟาโรห์บนบลั ลงั ก์ทองไปตลอดชีวิต ของพระองค”์ “...” “สว่ นเจ้า...เมือความหลงใหลทีองค์ฟาโรห์มีหมดลง เจ้าก็จะไม่ต่าง ไปจากสนมพวกนนั ซึงนนั เป็นสงิ ทีข้าไมอ่ ยากให้มนั เกิดขนึ เลย” “ทา่ นอมู า่ อย่าตอ่ วา่ นาราอกี เลยเจ้าคะ่ ข้าผดิ เองทีไมย่ อมห้ามทา่ น นาธานตงั แตแ่ รก ทําให้นาราต้องตดิ ตามองค์ฟาโรห์ไปแตเ่ พียงผ้เู ดยี ว” ~ ๑๓๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เซอายกมืกขนึ ลบู ไหลน่ าราเบาๆ เพือปลอบใจ ขณะหนั ไปพูดออก รบั แทนหญิงสาวทีบดั นีนงั นิงเหมือนโดนสาปให้แขง็ เป็นหิน “รู้ไว้ก็ดีแล้ว หน้าทีควรจะมาก่อนความรู้สึกสว่ นตวั เจ้ารักใคร่กับ ทา่ นหวั หน้าราชองครักษ์ก็จริง แตจ่ งอยา่ ลืมสิงทีสําคญั ทีสดุ คอื เจ้าเป็ นข้า รองพระบาทขององค์ฟาโรห์” “ข้ารู้เจ้าค่ะ ข้าขออภยั ...ข้าไมอ่ าจเอย่ ปากทัดทานได้จริงๆ เจ้าคะ่ ท่านนาธานกําลงั จะไปรบ ข้าอยากใช้เวลาร่วมกบั เขาให้มากทีสดุ ข้า...” คนทีคล้ายจะแขง็ เป็นหินอย่เู มอื ครู่ หนั ขวบั กลบั ไปมองเพือนสนิทที นงั นําตาคลอเบ้าอย่างตกใจเมอื ได้ยินคาํ พดู ของหญิงสาว “เจ้าวา่ อะไรนะ ไปรบ ทีไหน แล้วทําไม...ทําไม...” ทําไมฟาโรห์ฟิ โฮเทปถึงไม่บอกเธอ ประโยคหลงั อนั ถูกกลืนหายไป ในลาํ คอถามยําซําๆ ไปมากบั ตนเองเงียบๆ อยา่ งไมเ่ ข้าใจ “องค์ฟาโรห์ไมไ่ ด้บอกเจ้าหรือ” นาราส่ายหน้าตอบคําถามของเซอาด้วยความสับสนมึนงง เสียง เข้มงวดจริงจงั ของอมู า่ กลบั ดงั ขนึ แทรกกลางการสนทนาของทงั สอง “แล้วไยองคฟ์ าโรห์จะต้องบอกกล่าวแก่นางกํานลั เช่นนารา มนั หา ใชเ่ รืองไม”่ แม้นนั จะเป็นการตอบคําถามทีเซอาถาม แต่เธอเองก็ได้รับคําตอบ ไปด้วยเช่นกนั มนั ตรงเสยี จนรู้สกึ เหมือนโดนตอ่ ยเข้าทีหน้าจงั ๆ...เจ็บและ ชาไปหมด ทวา่ ด้วยความร้อนใจทีมมี ากกวา่ นารารีบขยบั เข้าไปหาร่างชรา ตรงหน้าอยา่ งลนลานพลางละลาํ ละลกั ถามมือไม้สนั “องคฟ์ าโรห์จะไปด้วยเหรอคะ ทา่ นอมู า่ ” “ใช่ องคช์ ายเซโทเซฟสนิ ชีพไปทังคน พระองค์คงไม่ปล่อยพวกเลว นันไปเฉยๆ หรอก หลงั จากรวบรวมกองทัพและเฝ้ าฝึ กฝนกนั อย่างหนัก ~ ๑๓๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตอนนีอียิปต์พร้อมแล้วทีจะนําทพั ไปกําราบฮิตไทต์และยดึ ซีเรียกลบั มาไว้ ใต้อาณตั ติ ามเดมิ ” เมือได้ฟังคําตอบ นาราผดุ ลกุ ขึนจากพืนห้องอย่างรวดเร็วเสียจน เซอาทีนงั อย่ขู ้างตวั สะด้งุ พ่งุ ตวั ไปทางประตเู หมือนจะวงิ ไปทีไหนสกั แห่ง “นารา ข้ายงั คยุ กบั เจ้าไมจ่ บ” คาํ ห้ามนําเสยี งเดด็ ขาดนนั ทําเอาหญิงสาวชะงกั กึกอยกู่ บั ที ดวงตา สดี ําสนิทมองสลบั ไปมาระหวา่ งประตหู ้องกบั ท่านอมู า่ อยา่ งชงั ใจ “เรืองทีคยุ กนั ไปเมือครู่ ลมื เสียแล้วหรือ กลบั มานงั เดียวนี” นางกํานลั สาวถอนหายใจอยา่ งหนกั หน่วงก่อนจะเดนิ คอตกกลบั มา นงั ลงทีเดมิ อยา่ งหมดแรง “โทษของเจ้าครงั กอ่ นข้ายงั ไมไ่ ด้ยกเลกิ มนั เจ้ายงั ต้องทําหน้าทีหาบ นําตอ่ ไปเพือให้สาํ นกึ ในความเลวร้ายของสิงทีเจ้าทําและมนั จะสินสดุ ลง เมือองค์ฟาโรห์เสดจ็ ออกไปรบยงั ซีเรีย” นาราพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในความหมายนนั เธอจะกลบั มา ทํางานเป็ นนางกํานัลคอยดแู ลตําหนกั แบบเดิมได้หลงั จากองค์ฟาโรห์ เสดจ็ ออกจากพระราชวงั …หรือในอีกความหมายหนึงก็คือ ในวนั นันนาง กํานลั หาบนําซงึ ถือว่าเป็ นผ้มู ีหน้าทีตําต้อยทีสดุ ...ไมม่ ีสิทธิ จะปรากฎตวั อยู่ในขบวนส่งเสด็จองค์ฟาโรห์ของเหล่าพระสนมและนางกํานัลโดย เดด็ ขาด กลางดึกคืนนีมืดมิดและอ้างว้างยิงกว่าคืนไหนๆ สําหรับนารา มีเพียงแสงไฟจากคบเพลงิ ตามบริเวณตา่ งๆ เท่านนั ทีช่วยส่องให้สามารถ มองเหน็ ทางเดนิ ได้ หญิงสาวก้าวเท้าไปเรือยๆ อยา่ งไมร่ ู้ทิศทาง ความคิด ยงั คงวนเวยี นไปมาเรืองเดมิ ทงั วนั อย่างสบั สน ~ ๑๓๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- องค์ฟาโรห์เสดจ็ ไปรบยงั ชายแดนแล้ว โดยทีเธอไมม่ ีโอกาสเจอเขา อกี เลยนบั ตงั แต่กลบั มาจากบ้านของหนนู ้อยเนเฟรต แม้นาราจะต้องไป เปลยี นดอกบวั ทีตําหนกั บ้าง หากเธอกลบั ไม่เคยพบองค์ฟาโรห์เนืองจาก พระองคก์ ําลงั ยงุ่ เรืองการฝึกซ้อมรบ การจดั กองทพั และการเตรียมความ พร้อมในสว่ นตา่ งๆ อีกทงั ในวนั นีเธอไม่มีโอกาสแม้กระทงั จะไปนงั หมอบ กราบลงกบั พืนเพือสง่ เสดจ็ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปร่วมกบั เหลา่ นางกํานลั คนอนื ๆ กวา่ จะมารู้ตวั อกี ทีนางกํานลั สาวกเ็ ดนิ เข้ามาหยดุ อย่ตู รงสระบวั ของ ตาํ หนกั ใหญ่เสยี แล้ว ความรู้สกึ โหวงๆ ในอกทําให้ต้องสดู หายใจเข้าลึกๆ หวงั อย่างยิงว่ามนั จะเข้าไปช่วยเติมเต็มความรู้สกึ ว่างเปลา่ ทีเกิดขนึ ได้ บ้าง กระบอกตาของนาราร้อนผา่ วทงั ๆ ทีมีนําใสคลอขงั ไมร่ ู้เขาจะได้กลบั มาเมือไหร่ ไม่รู้ว่าวนั ทีเขากลบั มาเธอจะยงั คงอยู่ ทีนีอกี ไหม เธอคงไมม่ ีโอกาสได้บอกลาเขา ไม่มีโอกาสได้ขอบคณุ ตอ่ สิงที เขาเคยทําให้ ทงั ช่วยชีวติ ให้งาน ให้ทีซกุ หวั นอนแก่เธอ...แล้วหากกลบั กนั คอื เธอยงั อย่แู ตเ่ ขาเป็นฝ่ ายจากไปแทนละ่ หากเขาต้องสินชีพในสงคราม เหมือนองค์ชายเซโทเซฟ เธอจะทําอย่างไร แม้เขากับเธอจะไม่ได้มี ความสมั พนั ธ์อนั ดอี ะไรตอ่ กนั มากมาย ถงึ เขาออกจะไมช่ อบหน้าเธอ คอย ทําให้เธอหวาดกลวั และหวั ปันกต็ าม คดิ ถึงตรงนีร่างบางรีบเอามือทาบอก ...รู้สกึ เจบ็ แปลบด้วยความกลวั จบั ขวั หวั ใจ “มายืนทําอะไรตรงนีเพียงคนเดยี ว มนั อนั ตรายไมร่ ู้หรือ” เสียงทุ้มเย็นทรงอํานาจทีเธอจําได้จนขึนใจ ทําให้นาราต้องหัน กลับไปมองอย่างไม่เชือสายตาตนเอง ดวงตาสีดําเบิกกว้างจ้องภาพ ตรงหน้าเขมง็ อยา่ งลมื ตวั ...เป็นไปไมไ่ ด้หรอกฟาโรห์ฟิ โฮเทปออกเดินทาง ตงั แต่ตอนสายๆ จะมายืนอยู่ตรงหน้าเธอได้อย่างไร หรือมันเป็ นภาพ หลอนทีเธอสร้างขนึ มา ~ ๑๓๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไยจ้องมองข้าราวกบั เห็นผสี างเยืองนนั ” คําพดู นนั ชว่ ยยืนยนั วา่ สิงทเี ป็นไปไมไ่ ด้กําลงั เกดิ ขนึ แล้ว...เขายืนอยู่ ตรงนีกําลงั มองสบตาเธอด้วยสายตาเรียบเฉยตามแบบฉบบั “ทา่ นอมู า่ บอกข้าว่ากองทพั ออกเดินทางไปตงั แตต่ อนสายๆ...แล้ว ไยท่านจงึ มาอย่ทู ีนีได้คะ” นาราถามออกไป แม้จะดีใจทีเห็นเขาแตก่ ็อดสงสยั ไมไ่ ด้ ชายหนุ่ม มองหน้าเธอนิงขณะตอบคาํ ถามคล้ายกบั ไมไ่ ด้ใสใ่ จอะไรนกั “ข้าลมื ของ” “ของอะไรคะ ท่านหามนั เจอหรือยงั ให้ข้าชว่ ยหาไหมคะ” นาราอาสาอย่างเตม็ ใจเพราะหากของสิงนนั ทําให้เขาต้องย้อนกลบั มา มนั คงมีคา่ สําหรับเขามาก และเธอผ้ซู ึงรู้ดีวา่ ของสิงใดตงั อยู่ตรงไหน เพราะเป็นนางกํานลั คอยเก็บกวาดจดั วางข้าวของเครืองใช้ในตําหนกั ใหญ่ ให้เป็นระเบียบก็นา่ จะหาของสงิ นนั ได้เร็วกวา่ “ไมต่ ้อง ข้าหาเจอแล้ว” ก็ยืนอยู่ตรงนีอย่างไรเล่า ฟาโรห์หนมุ่ คดิ คอ่ นขอดหญิงสาวในใจ สิง ทีเขาพยายามกวาดสายตามองหาอย่างไรก็หาไม่เจอตอนเหลา่ นางสนม ฝ่ ายในและนางกํานลั มาเฝ้ ารอสง่ เสดจ็ ทําเอาเขาหงดุ หงิดขนุ่ เคืองในเรือง นีไปตลอดทาง จนคดิ วา่ ถ้าหากไมไ่ ด้เห็นหน้า หวั ใจของเขาคงไมส่ งบมาก พอจะรวบรวมสมาธิในการนํากองทัพเป็ นแน่ สดุ ท้ายชายหนุ่มจึงต้องชัก ม้าเร็ววงิ กลบั มายงั วงั หลวงเพือมาหาของสิงนนั ให้เจอเสยี กอ่ น “แล้วกองทพั ...” “เหลา่ ทหารมจี ํานวนมากและเดินด้วยเท้า ข้าควบม้าเร็วตามไปไม่ นานก็ไลต่ ามทนั ” ~ ๑๓๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ถ้าเชน่ นนั ทา่ นรีบออกเดินทางเถอะคะ่ หากทิงช่วงนานจนเกินไป คงไมด่ นี กั ” พดู แบบนนั ออกไป แตภ่ ายในใจกลบั รู้สกึ ขดั แย้งอยา่ งชดั เจน เธอไม่ อยากให้เขาไปเลยแม้แต่น้อย สําหรับเธอสงครามมนั น่ากลวั มนั คือต้น เหตกุ ารตายของมนษุ ย์อย่างมหาศาลในเวลาอนั รวดเร็ว เมือกอ่ นตอนเป็น เดก็ เวลามใี ครพดู ถงึ สงครามหรือความตายมนั ชา่ งเป็นอะไรทีห่างไกลจาก ตวั เธอมาก แตเ่ มือไม่นานมานีเธอกลบั ค้นพบว่าความตายมนั อย่ใู กล้ตวั นิดเดียวและมนั พร้อมจะกลืนกินทกุ สงิ ทกุ อยา่ งโดยไมม่ ีข้อแม้ใดๆ ความเงียบเข้าปกคลมุ ระหวา่ งคนทังค่ทู ีกําลงั จ้องมองกนั ในความ สลวั ออ่ นของแสงไฟ...ตา่ งกม็ คี ําพดู อยากพดู กบั อกี ฝ่ ายมากมายแตไ่ มร่ ู้จะ พดู มนั ออกมาอย่างไร “ข้าแพ้แล้ว” “คะ” ขานรบั เสยี งสงู เป็นเชิงถาม เมือเธอไมส่ ามารถเชือมโยงประโยคนัน เข้ ากับเรืองใดๆ ในหัวข้อสนทนาก่อนหน้ าทีจะทําให้ เธอเข้ าใจใน ความหมายนนั ได้ “พนนั ...แม้ไมแ่ น่ใจนกั แตด่ เู หมือนข้าอาจกําลงั รู้สกึ เช่นนนั อย”ู่ หวั ใจของนาราหลน่ วบู ไปอีกคํารบเมือได้ยินคําพดู ของฟาโรห์หนุ่ม ขอบตาทีมีนําคลอขงั ร้อนผา่ วขนึ อยา่ งไมม่ ที ีมาทีไป เรียวปากอิมพยายาม ฝื นยิมเหือดแห้งสง่ ให้เขาไป แม้ไมร่ ู้สกึ ดีใจเลยทีตนเองกําลงั จะชนะพนนั คนทีทําให้เขารู้สกึ เชน่ นนั ได้คงหนีไมพ่ ้นสนมธินิมผี ้เู ป็นทีโปรดปราน ของเขา “คะ่ ข้ารู้แล้ว” “รู้แล้ว...” ~ ๑๓๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ชายหนมุ่ เลิกคิวถามเสียงสงู รู้แล้วในแบบไหนไยจึงนิง นาราคิดว่า เขารู้สกึ แบบนนั กบั ใคร หรือเพราะไมไ่ ด้รู้สกึ แบบเดยี วกนั ตอบจึงแกล้งเฉย เสยี คดิ อยา่ งวนุ่ วายใจจนเมอื อีกฝ่ ายเอย่ ตอบคอ่ ยรู้สกึ ใจชืนขนึ นิดหน่อย “ท่านเกบ็ ไว้ไปบอกเขาเองเถอะคะ่ ” “กลบั มาแล้ว...ข้าคงต้องมอบรางวลั ให้เจ้าก้อนโต...เจ้าคงไมไ่ ด้คิด ขอทรพั ย์สมบตั ิทงั หมดของข้าหรอกใช่ไหม” ฟาโรห์หนุ่มแกล้งเย้าหญิงสาวด้วยนําเสียงไม่จริงจังนัก หวงั ให้ ใบหน้าเศร้าๆ ทีเขาเห็นตงั แตแ่ รกนนั ผอ่ นคลายลงได้บ้าง...เธอคงใจหาย ไมน่ ้อยทีคนรู้จกั สนิทชิดเชือกนั ดอี ยา่ งนาธานต้องไปสงคราม...แล้วเสียว หนึงของความรู้สึกใจหายนันเกิดขึนเพราะเขาบ้างหรือเปลา่ ...ทว่าผลที ตามมากลบั ผิดคาดเมือใบหน้าทีควรจะผอ่ นคลายนนั กลบั ยิงสลดหดหู่ ดวงตากลมโตแดงกําและสนั ระริกด้วยความกลวั อย่างถงึ ทีสดุ “ถ้าเช่นนนั ...ข้าขออวยพรให้ท่านโชคด”ี เปลง่ เสียงอวยพรออกมาราวกบั คนหมดแรงจบ นาราทีเหมือนสติ หลดุ หันตวั กลบั อย่างไร้ทิศทาง ไมร่ ู้แม้กระทงั วา่ ทางทีก้าวไปคือสระบัว หน้าตาํ หนกั มือใหญ่ของอกี คนรีบคว้าต้นแขนหญิงสาวก่อนทีเธอจะก้าว ตกลงในสระบวั ไปจริงๆ ออกแรงยดึ ร่างบางให้หนั กลบั มาเผชิญหน้าพลาง ถามด้วยความเป็ นห่วง “เจ้าเป็นอะไร นารา” ซกั ถามหญิงสาว หากแต่คําตอบทีได้รับกลบั มาคือความนิงเงียบ นารายกมือขวาขนึ มาจับต้นแขนข้างซ้ายของตนอย่างวิตกกงั วล ใบหน้า สวยรีบหนั หน้าหนีไปอกี ทางเพือหลบสายตา...รู้สกึ ได้อย่างชัดเจนวา่ ร่าง เลก็ ๆ สนั ไปทงั ร่าง ชายหนมุ่ จงึ เน้นเสยี งเข้มขนึ ไปอกี “นารา” ~ ๑๓๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “...ท่านเซโทเซฟ...ก็เคยบอกข้าวา่ จะกลบั มา...แตส่ ดุ ท้ายเขาก.็ ..” คําพดู สดุ ท้ายถกู แทนด้วยเสียงสะอืนจากอารมณ์ความรู้สึกทีเธอ พยายามเก็บกกั มนั มาหลายวนั นําตาเม็ดโตหยดลงมาจากดวงตากลม กระทบพวงแก้มนวลเนียนทังสองข้างราวทํานบแตก ใบหน้าสวยหวาน เปี ยกปอนไปด้วยนําตารีบก้ มหน้าด้วยไม่อยากให้ อีกฝ่ ายเห็นสภาพ ออ่ นแอเช่นนีของตน ในหวั คดิ อยา่ งสบั สน...องค์ชายเซโทเซฟเคยบอกว่า จะกลบั มาแตเ่ ขาก็ไมก่ ลบั มา...แล้วถ้าองค์ฟาโรห์ไม่กลบั มาอีกคน...การ เสยี ผ้มู พี ระคณุ ไปในเวลาใกล้เคียงกนั แบบนีเธอคงทําใจไมไ่ ด้...ประชาชน อียิปต์เองก็คงทําใจไมไ่ ด้เช่นกนั เมือเหน็ ร่างเลก็ ๆ นนั สะอนื ไห้ หตั ถ์ใหญ่เลือนขนึ มาจับมือเรียวข้าง ขวาของหญิงสาวทีกําลงั บีบต้นแขนข้างซ้ายของตนแรงขึนด้วยความ เคร่งเครียด ค่อยๆ ดึงมนั ออกมาเกาะกุมไว้แน่นราวกับต้องการปลอบ ประโลม “ข้าจะกลบั มานารา...เจ้ากร็ ู้ดวี า่ ฟาโรห์พดู คําไหนย่อมเป็นคํานนั ” หญิงสาวพยกั หน้าหงกึ หงกั ตอบรับคาํ ถามนนั ยกมอื ข้างทีเป็นอิสระ ขนึ มาเชด็ นําตาตวั เองซงึ ยงั คงไหลอยา่ งไมข่ าดสาย ชายหนุ่มเลือนมืออีก ข้างทีไมไ่ ด้เกาะกมุ มือของนาราหยิบผ้าลินินสีทึมๆ ทีพับเหน็บไว้บริเวณ ชายพกยกขนึ มาให้หญิงสาวดู “จําผ้าผืนนีได้ไหม” นาราตอบคําถามด้วยการพยกั หน้าอีกตามเคย เพราะตอนนีเธอ สะอืนเป็นห้วงๆ จนไมส่ ามารถพดู เป็นประโยคยาวๆ ได้ ทําไมเธอจะจํามนั ไม่ได้ ในเมือมันเป็ นผ้าคลมุ ไหล่ของเธอผืนทีนํามาใช้คลมุ ศีรษะให้เขา ตอนหลบหนีออกจากหอคณิกา...วนั แรกทีเธอพบเขา “ผา่ นมาตงั นานแล้ว แตข่ ้ากย็ งั ไมไ่ ด้คนื มนั ให้เจ้าเสยี ที” ~ ๑๔๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ชายหน่มุ บอกหญิงสาวพลางคลีผ้าผืนนนั คลมุ ลงบนไหล่กลมกลงึ อย่างเบามือ ก่อนจะรังปลายผ้าด้านหนึงไว้ ออกแรงฉีกมันออกมาสว่ น หนึงจนกลายเป็นผ้าลนิ ินสีนําตาลหมน่ ผนื เลก็ ๆ “ขอให้ข้าได้ไหม” พดู แล้วโบกผ้าผืนน้อยในมือให้เห็น นาราจึงพยักหน้ารับอย่างไม่ เกียงงอน “ท่านไมจ่ ําเป็นต้องขอ มนั ไมไ่ ด้มีคา่ อะไรมากมายขนาดนนั ” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปยิมรบั กบั คําตอบของหญิงสาว หตั ถ์แกร่งยกผ้าชาย ผ้าผนื เลก็ ๆ ทีถืออยใู่ นมอื ขนึ ไปซบั นําตาบนใบหน้าของนาราอย่างเบามือ เสยี งท้มุ กลา่ วด้วยนําเสยี งออ่ นในแบบทีนาราเองก็ไมเ่ คยได้ยินมาก่อน ดู เหมอื นเขากําลงั พยายามปลอบใจเธออยู่ คงเพราะเห็นเธอร้องไห้โยเยเป็ น เดก็ ๆ แบบนีกระมงั “เมอื มองดผู ้าผืนนี ข้าจะได้คิดถึงคนทีกําลงั ใช้มนั คลมุ ไหลอ่ ย่แู ละ จะได้พึงระลกึ เอาไว้เสมอ...วา่ ข้ายงั มีคนข้างหลงั ทีรอให้ข้ากลบั มาเพือซบั นําตาให้” “ทุกคนต่างก็รอให้ท่านกลับมากันทังนัน ไม่ว่าจะเป็ นพระสนม ประชาชนของทา่ น ท่านอมู า่ ข้า หรือเหลา่ นางกํานลั ทกุ ๆ คน” นารากลา่ วขยายความโดยอตั โนมตั ิเพือยํากบั ตวั เองให้ชดั เจน...คน ข้างหลงั ในทีนีคงหมายถงึ ประชาชนชาวอียิปต์ทกุ คน หาใช่เพียงแคต่ วั เธอ ...ไมส่ ิ เขาคงกลบั มาเพือซบั นําตาให้พระสนมธินิมีเสยี มากกวา่ แตจ่ ะด้วย เหตผุ ลอะไรก็ช่างแคฟ่ าโรห์ฟิ โฮเทปกลบั มาอย่างปลอดภยั เธอกพ็ อใจแล้ว “เพราะอย่างนนั ทา่ นจึงเป็นอะไรไปไมไ่ ด้อยา่ งเดด็ ขาด” “ข้าสญั ญา...” ~ ๑๔๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๔ เสยี งสวดมนต์ดงั เป็ นท่วงทํานองหวานหูน่าฟังดงั ออกมาจากเรียว ปากอิมตึงของร่างแบบบางทีนังคุกเข่าปลายเท้ าราบไปกับพื นภายใน วิหารหลวง มือเรียวทงั สองข้างยกขึนมาพนม ดวงหน้าสวยหวานหลบั ตา พริมอย่างสงบเมือกําลงั อยู่ในห้วงแห่งสมาธิ นาราสวดมนต์ทุกบทเท่าที เธอพอจะรู้และจําได้ หลังจากนันจึงสวดมนต์ตามรูปแบบและพิธีกรรม ของชาวอียิปต์โบราณตอ่ หกเดือนแล้วตงั แตฟ่ าโรห์ฟิ โฮเทปจากเมืองธิปส์ไปยงั ชายแดนและ เป็นหกเดอื นทีเธอแวะเวียนมามหาวหิ ารภายในพระราชวงั หลวงแห่งนีทกุ วนั ไมเ่ คยขาด คราแรกทา่ นหวั หน้านกั บวชไมพ่ อใจนกั ทีมีนางกํานัลซึงถือ วา่ เป็นชนชนั ตาํ เข้ามาภายใน เมอื ไมไ่ ด้รับอนญุ าตให้เข้าไปนาราจึงได้แต่ นงั คกุ เขา่ ขอพรเหลา่ พหเุ ทวะแห่งอยี ิปต์อยดู่ ้านนอกวหิ ารจนถงึ เย็น ตอ่ มา ทา่ นนกั บวชคงเห็นวา่ เธอมานงั ทีเดมิ และขอพรเงียบๆ ทกุ วนั คงเกิดความ สงสาร ในทีสดุ จึงอนญุ าตให้เธอเข้าไปสกั การะทวยเทพด้านใน ยิงไปกว่า นนั เมือรู้วา่ เธอสวดมนตบ์ ทใดๆ ของอียิปต์ไมเ่ ป็นเลย ท่านหวั หน้านกั บวช จึงสอนให้อย่างเมตตากรุณา ~ ๑๔๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ด้วยภาษาแปลกประหลาดในแบบทีเธอไมค่ ้นุ ชินมาก่อน แรกๆ มนั จึงผา่ นไปอย่างกระท่อนกระแท่น สวดข้ามท่อนไปบ้าง สวดตะกกุ ตะกกั เพราะจําท่อนตอ่ ไมไ่ ด้บ้าง ทว่าเมือเวลาผา่ นมาหกเดือน เธอจึงสามารถ จําได้จนขนึ ใจ “มาอกี แล้วหรือ” นาราเปิ ดดวงตากลมสีดําสนิทของตน พลางหันไปหาเสียงหวานๆ อนั ดงั ขนึ เบาๆ ด้านหลงั แย้มยิมให้อีกฝ่ ายอย่างเป็ นมิตรเช่นเดียวกับคน ตรงข้ามทียิมตอบ “มทั คาเร เจ้ามาได้อยา่ งไรกนั ไรกนั ” ถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความดใี จ ก่อนหน้านีเธอพบมทั คาเรทีนี บอ่ ยครงั โดยแรกเริมนนั มทั คาเรตามท่านพ่อซึงเป็ นเสนาบดีชนั สงู มายงั พระราชวงั เธอเลา่ ให้นาราฟังวา่ เดินเลน่ มาเรือยๆ จนมาถงึ มหาวิหารแล้ว หลงทาง จงึ เข้ามาขอความชว่ ยเหลือจากนาราทีสวดมนต์เสร็จและกําลงั จะกลบั ไปเรือนนางกํานลั ระหวา่ งทางทีต้องเดินไปสง่ เธอทงั สองได้พดู คยุ กนั จนรู้สกึ ถกู คอ ตอ่ จากนนั เมือมทั คาเรต้องตดิ ตามทา่ นเสนาบดีเข้าวงั อกี เธอมกั มาทีวิหารแหง่ นีเพือพดู คยุ กบั นาราเสมอๆ “วนั นีทา่ นพ่อต้องเข้ามาจัดการเรืองงานต่างๆ แทนองค์ฟาโรห์ ข้า จึงขอติดตามมา คิดไว้แล้ววา่ เจ้าต้องอยทู่ ีนี” พดู เสร็จผ้พู ดู ก็ทําตาโตอย่างตืนเต้นยามเมือมองไปเห็นดอกบวั บน แทน่ บชู า “ดอกบวั นนั เจ้าพบั กลบี เองหรือ ช่างแปลกประหลาดยิงนัก...แตม่ นั ก็ทําให้ดอกบวั งดงามขนึ มาก งดงามจริงๆ” นารามองดทู ่าทีนนั แล้วเผลอยิมน้อยๆ มทั คาเรเป็ นหญิงสาวชาว อียิปตท์ ีสวยงามมากทีสดุ เทา่ ทีนาราจะเคยเห็น ด้วยใบหน้าคม จมกู โด่ง ~ ๑๔๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เป็นสนั รบั กบั ดวงตาหวานหยดย้อย ริมฝี ปากอิมตงึ รูปร่างเพรียวระหงมี ทรวดทรงองค์เอว เมือมารวมกับกิริยาท่วงท่าอันอ่อนโยนเหมือนสตรี ชนั สงู ผ้ถู กู ฝึกฝนมาอยา่ งดี และนิสยั ยิมง่าย ใจดี ไมถ่ ือตวั มทั คาเรจึงถือ วา่ เป็นเทพธิดาทีมีอย่จู ริงบนโลกมนุษย์ ผ้ซู ึงใครเห็นก็อดชืนชมในความ สมบรู ณ์แบบเหลา่ นนั ไมไ่ ด้...นาราเองเชน่ กนั “ข้าเอามาถวายแดท่ วยเทพ” ยิมตอบพลางหันไปจ้ องรูปปันขนาดใหญ่ของเทพและเทพีตาม ความเชือของชาวอียิปต์โบราณนิงเหมือนกําลงั ตกอยู่ในห้วงภวงั ค์แห่ง ความคิดของตนเองอีกรอบ “เจ้ามาสวดมนตท์ ีนีทกุ วนั ไมเ่ บือบ้างหรือ” “ข้าชินเสยี แล้วน่ะมทั คาเร สดุ ท้ายแล้วมนั เหมือนเป็นการช่วยให้ข้า มสี ตอิ ย่กู บั ตวั เองมากขนึ ” หญิงสาวบอกออกไปตามทีตนรู้สกึ แรกๆ ก่อนมาสวดมนต์ทีนีเธอ ไมม่ กี ระจิตกระใจจะทําอะไรทงั นนั คอยคิดเป็ นห่วงไปถึงผ้กู ําลงั ออกรบ อย่ตู ลอดเวลา ความคดิ นนั สบั สนวนุ่ วายจนหาทางออกไมเ่ จอ สดุ ท้ายเธอ จึงใช้ความศรัทธาเป็ นทีพึงทางใจ โดยการเฝ้ าสวดอ้อนวอนร้ องขอต่อ เหลา่ เทพเจ้าและสงิ ศกั ดิ สิทธิ ทงั หลายให้ช่วยปกป้ องเขาให้ปลอดภยั “เขาชา่ งโชคดีเสียจริง เขาเป็นคนรกั ของเจ้าใช่หรือไม่ คนทีเจ้าสวด มนตใ์ ห้ทกุ วนั คนนนั ” คนถกู ถามยิมบางๆ เมือภาพของคนๆ นันปรากฏอย่างแจ่มชัดใน สมองราวกบั เธอจดจํามนั ได้อย่างชดั เจน...ร่างสงู ใหญ่ดนู ่าเกรงขามจน นารามกั กลวั จนหัวหด เสียงแข็งๆ ทรงอํานาจทีชอบออกคําสงั ดวงตาสี เทาสวยทีมกั มองนาราด้วยแววตานิงๆ จนเธอเดาไม่ออกวา่ เขาคิดเช่นไร แล้วก็ต้องหบุ ยิมเมอื คิดถึงความเป็นจริง ~ ๑๔๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เขาไมใ่ ชค่ นรัก...แตเ่ ป็นแคค่ นทีรอให้กลบั มา...” “อย่ามาปากแขง็ เลย บอกข้ามาเถิดวา่ ใครกนั ท่านพ่อของข้าอาจ รู้จกั และช่วยให้เจ้าสมหวงั ได้” “มนั เป็นไปไมไ่ ด้หรอก มทั คาเร” นาราบอกเหมือนต้องคอยยําตวั เองอยู่เรือยๆ หกเดือนทีไมไ่ ด้เห็น หน้าเขา สงิ ตา่ งๆ ทีเธอไมเ่ คยตระหนกั กลบั เริมเป็นรูปเป็นร่างขึนเรือยๆ... หลงั จากทบทวนความรู้สึกของตัวเองอยู่นานอย่างละเอียดถีถ้วน เธอ พบวา่ ในนนั มตี วั ตนของคนๆ หนึงกําลงั เติบโตขนึ อยา่ งไมม่ ีทีทา่ วา่ จะหยุด แม้พยายามหกั ห้ามความรู้สกึ แตถ่ ้าเธอเผลอเมือไหร่พอรู้ตวั อีกทีความ นึกคิดของเธอจะคอยวนเวียนไปอย่ทู ีเขาเสมอ ทังคิดถึงเมือไม่ได้เจอ หว่ งใยเมอื คดิ ไปวา่ เขาอาจได้รบั อนั ตราย และทรมานจากการเฝ้ ารออย่าง ไร้จดุ หมาย...รอทงั ๆ ทีไมร่ ู้วา่ เขาจะกลบั มาเมือไหร่และจะกลบั มาหรือไม่ เจบ็ ปวดหวั ใจเมอื สมองคอยยําเตอื นถงึ คาํ พดู ของท่านอมู ่าและความจริง ทีวา่ เขามคี นรักแล้ว เขารักพระสนมธินิมี สว่ นเธอเป็ นแค่นางกํานัล และ สกั วนั ต้องกลบั บ้าน …สิงเหลา่ นีมนั ยืนยันชัดเจนว่าฟาโรห์ฟิ โฮเทปผ้กู ุม ทกุ สงิ ทกุ อยา่ งในอียิปต์...ได้กมุ หวั ใจของเธอไปแล้วเชน่ กนั “เจ้าทานอะไรมาหรือยัง วนั นีทีโรงครัวทําแตอ่ าหารน่าทานทงั นัน ข้าเห็นแล้วนําลายสอเชียว อยากได้ติดมือกลบั บ้านไปหรือเปลา่ ” หญิงสาวหนั ไปคยุ กบั อีกคนโดยเปลียนหวั ข้อสนทนาเป็ นเรืองอืนๆ รอบตวั กนั พกั ใหญ่ ก่อนจะขอตวั ออกมาเพราะใกล้ถงึ เวลาทํางานของเธอ อีกครังแล้ว นางกํานลั สาววิงเข้ามาสมทบกบั กลมุ่ นางกํานัลคนอืนอย่างรู้งาน เมือพวกเธอตงั แถวเตรียมตวั ไปทําหน้าทีตามคําสงั ก่อนขบวนนางกํานัล ~ ๑๔๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- จะพากันเดินอย่างเป็ นระเบียบไปยังตําหนักทีนาราค้นุ เคยแต่ไมเ่ คยค้นุ หรือรู้สกึ ดกี บั มนั เลยแม้แตน่ ้อย ทนั ทีทีก้าวเข้าไปด้านในตําหนกั ฮาเร็ม ร่างของหญิงสาวเกร็งขึน ด้วยความระแวดระวงั โดยอตั โนมตั ิ เหมือนลกู แกะตวั น้อยทีหลงทางเข้า ไปในถําเสอื หลงั จากองค์ฟาโรห์เสด็จไปซีเรียแล้ว งานทีตําหนกั ใหญ่จึง เบาลงมาก นาราเลยได้รับมอบหมายจากท่านอมู ่าให้มาควบคมุ ดแู ล ความเรียบร้ อยของตําหนักฮาเร็มแห่งนี...ตําหนักทีเธอเกลียดทีสดุ ใน พระราชวงั หลวง นางกํานลั สาวตวั สนั อย่างควบคมุ ไมไ่ ด้ยามก้มลงหมอบกราบสนมธิ นิมี ทีเมอื พระสวามไี มอ่ ยู่ นางผ้เู ป็ นดวงใจขององค์ฟาโรห์ดวงนีจึงคล้าย จะเป็นผ้กู มุ อาํ นาจมากทีสดุ ในฝ่ ายใน ทกุ คนตา่ งก็กลวั เกรงและไมก่ ล้าทํา อะไรให้เธอขดั พระทยั ไมเ่ ว้นแม้แตเ่ หลา่ นางสนมด้วยกนั เอง สนมธินิมียิม ให้ นาราอย่างมาดร้ าย “มาสิ ยกอา่ งนําเข้ามาด้วย” พระสนมผ้งู ดงามกลา่ วกบั เธอด้วยนําเสียงเยือกเยน็ ลกุ ขึนเดินกรีด กรายนําหน้าคิซานางกํานลั คนสนิทและนาราซึงยกอ่างนําเข้าไปในห้อง บรรทมตามคําสงั ธินิมีนงั ลงบนเตียง โดยมนี าราคลานเข้ามาวางอ่างนําลงบนพืน ใช้ มือสันเทานันจับพระบาทของคนทีนงั อยู่สูงกว่าลงไปแช่ในอ่างอย่างรู้ หน้าที ออกแรงขดั สผี ิวนวลนนั อย่างเบามอื ธินิมยี ิมอย่างสมใจ ถงึ อยา่ งไร สดุ ท้ายนงั ผ้หู ญิงชนั ตําคนนีก็เป็นแคข่ ้ารองบาททีเธอจะทําเช่นไรกับมนั ก็ ได้ สายตามงุ่ ร้ายมองไปยงั ลาํ คอระหงของหญิงสาวซึงสวมสร้อยคอเชือก ราคาถูกเอาไว้ แม้จะมองไม่เห็นปลายสร้ อยเพราะมนั ซ่อนตัวอยู่อย่าง มิดชิดในเสือของนางกํานัลสาว แต่เธอก็จําได้ดี...แหวนก้ อยขององค์ ~ ๑๔๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์ ดวงตาซึงมองสวามีอย่างหวานซึงแขง็ กร้าวขึนไปอีกอย่างไม่คิด ปิ ดบงั ความโกรธเกรียวและความริษยา...เธอจะทําลายมนั ทําให้มนั กลวั จนไมก่ ล้ายงุ่ ย่ามกบั สวามขี องเธออกี ทําให้มนั ต้องฝันร้ายไปตลอดชีวิตที คดิ ย่งุ ยา่ มกบั องค์ฟาโรห์ของเธอ “นงั ชนั ตาํ นําร้อนเช่นนีกล้าเอามนั มาสมั ผสั กบั เท้าข้าได้อยา่ งไร” ตะโกนอย่างกราดเกรียวพลางสง่ แรงออกไปยงั เท้า สะบดั อา่ งจนมนั กระดอนพลกิ ควํารดตวั นางกํานลั ทีนงั อยแู่ ทบเท้าจนร่างนนั เปี ยกโชก “ข้าขออภยั เจ้าคะ่ พระสนม” “ขออภยั แล้วผิวสวยๆ ของข้าจะหายร้อนหรือไม่ ตอบข้ามา ตอบส”ิ ประโยคหลงั ตะคอกถามดงั ลนั ห้อง มือเรียวงามจิกผมสีดําเงาสลวย เพือให้ใบหน้าอนั น่าชงิ ชงั แหงนขนึ มาตอบคาํ ถามเธอ...ดวงตาสีดํากลมโต แม้จะฉายแววหวาดหวนั ทวา่ ยงั สอ่ งประกายอย่างไมย่ อมแพ้เชน่ กนั มือที จิกผมของนางกํานลั สาวอยอู่ อกแรงผลกั จนเธอคนนนั ล้มควําลงไปกองกบั พืน ใบหน้าสวยหวานของผ้เู ป็นสนมหนั ไปพยกั พเยิดกบั คิซาซึงรีบจัดการ ปิ ดประตหู ้องของเจ้านายอย่างรู้งาน เหลา่ นางกํานลั ผ้กู ําลงั ทําหน้าทีของตนอยู่ตา่ งก็ชะงกั มือพร้อมกนั โดยไม่ได้นดั หมาย เมือได้ยินเสียงดงั แว่วออกมาจากห้องของสนมธินิมี ก่อนจะสดู หายใจเข้าลกึ ๆ เพือรวบรวมสติแล้วหนั กลบั ไปทํางานส่วนของ ตนตอ่ ราวกบั ไมไ่ ด้ยินเสยี งใดๆ ลอยผา่ นเข้ามากระทบโสตประสาท ทกุ คนทีมาทีนีต่างก็ต้องพากันเก็บปากเงียบไม่รายงานเรืองนีต่อ ท่านหัวหน้านางกํานลั หรือเอาไปพดู กับนางกํานัลคนอืนๆ ทว่าพวกเธอ ไมไ่ ด้ทําเช่นนีเพราะเห็นแก่นาราทีขอร้องไว้ เพียงแตร่ ู้ตวั ดีวา่ หากใครเผลอ เปิ ดปากพดู ออกไป หรือเอาตวั เองเข้าไปสอดแล้วละ่ ก.็ ..คนทีอย่ใู นห้องนนั อาจเป็นคนๆ นนั เสยี เองก็เป็นได้ ~ ๑๔๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- วรองค์สูงใหญ่ ซึงนอนอยู่บนพระแท่นที ทํ าขึนจากไม้ อย่างง่ายๆ ภายในกระโจมพลิกกายไปมาครังแล้วครังเลา่ อย่างไม่อาจขม่ ตาให้หลบั ลงได้ จึงตัดสินใจลุกขึน เดินออกจากกระโจมเพือออกมาสูดอากาศ ภายนอก ทะเลทรายในยามคําคืนทังมืดมิดและหนาวเย็น แสงไฟจาก คบเพลงิ ทําให้เขามองเห็นเหลา่ ทหารผ้ไู มม่ หี น้าทีรักษาเวรยามกําลงั นอน หลบั สนิทหลงั จากเหนือยล้าจากการส้รู บมาอยา่ งยาวนาน... สงครามยืดเยือกวา่ ทีคิดไว้นกั ฮิตไทต์แขง็ แกร่งยากจะบกุ เข้าตีและ เอาชนะได้ในเวลาอนั สนั แม้ตอนนีฝ่ ายอียิปต์จะเสียชีวิตของเหลา่ ทหาร หาญไปมากแตฮ่ ิตไทต์เองก็อ่อนแอจนใกล้แตกทัพแล้วเช่นกนั ...เขาต้อง กวาดล้างกองกําลังพวกนีให้ราบคาบและยึดซีเรียกลบั มาเป็ นของเขา เชน่ เดมิ ให้จงได้...สงครามครงั นีเขาจะแพ้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด เพราะหาก แพ้...นนั หมายถึงชีวิตของเขาต้องดบั ดินลงไปด้วย ทวา่ เขาจะยอมสินชีพ ได้อย่างไร ในเมอื ได้บอกกบั คนๆ หนงึ ไว้แล้ววา่ จะกลบั ไป... คิดถึงคนทีได้ให้สญั ญากนั ไว้ มือแกร่งจึงหยิบเอาผ้าลินินผืนเลก็ ที เกบ็ ไว้กบั ตวั ตลอดเวลาขนึ มาจรดยงั ปลายจมกู หลบั ตาจินตนาการไปถึง ร่างบางซึงคงกําลงั ใช้ผ้าคลมุ ไหลผ่ ืนนีห่มร่างเพือลดความหนาวเหน็บใน ยามคาํ คนื คิดถงึ กลินหอมออ่ นๆ ทีลอยเข้ามาแตะจมกู เสมอยามเธออยู่ ใกล้ๆ คิดถึงรอยยิมสวยทีเคยได้รับและใฝ่ ฝันจะกลับไปเห็นมันอีกครัง คิดถึงมือและเรียวปากน่มุ ทีเคยสมั ผสั ...ริมฝี ปากซึงทิงรสชาติอ่อนหวาน ลกึ ซงึ ไว้ในใจเขาได้มากทีสดุ อย่างทีไม่เคยได้รับจากหญิงใด ผ่านมาหก เดือนแล้วป่ านนีนาราจะเป็นเชน่ ใดบ้าง จะร้องไห้อย่หู รือไม่ จะคิดถึงเขา บ้างไหม จะรอให้เขากลบั ไปอย่างทีเคยบอก หรือจะรกั คนอนื ไปเสยี แล้ว “ยงั ไมน่ อนอกี หรือ องคฟ์ าโรห์” ~ ๑๔๘ ~