จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- คนทีฉดุ เขาออกมาจากภวงั ค์อนั หอมหวานนนั ไมใ่ ชใ่ ครอนื นอกจาก นาธาน...เพือนสนิทเพียงคนเดียวของเขา ผ้คู วบด้วยตําแหน่งหวั หน้าราช องครกั ษ์ไปในเวลาเดียวกนั “แล้วไยเจ้าจงึ ยงั ไมน่ อน” “ข้า...คิดถงึ หญิงสาว” องครกั ษ์หนมุ่ ตอบแล้วแย้มยิมกว้างอย่างอารมณ์ดี ดวงตาสีนิลทอ ประกายหยาดเยิม ฟาโรห์หน่มุ ทอดมองท่าทีอนั น่าหมนั ไส้นันก่อนจะยิม บางๆ นาธานเห็นจงึ ได้ทีกระเซ้าอย่างเป็นกนั เอง “ดเู หมือนท่านก็กําลงั คิดถึงใครบางคนอยู่เช่นกนั ...หรือใจท่านจะ ลอยไปหยดุ อยทู่ ีหน้าเรือนเดยี วกนั กบั ใจข้า” “คงอยา่ งนนั ” ฟาโรห์หน่มุ กลา่ วสนั ๆ แล้วขยายความตอ่ อยา่ งไมค่ ดิ ปิ ดบงั ...คล้าย เพือนสนิทสองคนกําลงั ปรึกษาปัญหาหวั ใจของกนั และกนั “เมอื ก่อนข้าก็ไม่แน่ใจนกั ข้าเคยคิดวา่ สิงทีข้ารู้สึกกบั นางอาจเป็ น เพียงความรู้สึกเผลอไผลไปชัววบู พอข้าจากนางมาแล้วความรู้สกึ เหล่า นนั มนั จะหายไปเอง ทวา่ ข้ากลบั คิดถึงนางมากขนึ ...มากขนึ ทกุ วนั ” คนฟังพยกั หน้ารบั อย่างเหน็ ด้วย พลางหนั ไปบอกฟาโรห์หน่มุ “บางทีความห่างไกลอาจทําให้เรามองเห็นอะไรๆ ได้ชดั เจนขนึ ” “รวมไปถึงนางทีอาจเห็นอะไรๆ ได้ชัดเจนขนึ เช่น เหล่าทหารซึง ยงั คงอยภู่ ายในวงั ขนุ นาง ช่างศลิ ป์ ชายหน่มุ ทังหลายทีคอยแวะเวียนไป หานาง ใครจะรู้...กลบั ไปนางอาจมอบใจของนางให้กับไอ้พวกนันแล้วก็ เป็ นได้ ” ~ ๑๔๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาธานหนั ไปยิมให้คนทีกําลงั กํามอื แนน่ โดยไมร่ ู้ตวั ขณะกล่าวด้วย ทา่ ทีขบเขียวเคียวฟันอย่างห้ามอารมณ์ไมอ่ ยู่ ดจู ะหวงหญิงสาวคนนนั อยู่ ไมน่ ้อย “นาราไมใ่ ชค่ นแบบนนั หรอกพระองค์...และหากคนสองคนมีจิตใจ มนั คง เข้าใจและซือตรงต่อกัน ก็คงไม่มีอะไรสามารถเปลียนแปลง ความรู้สกึ นนั ไปได้...ข้าเชือเชน่ นนั ” “ความเชือของเจ้ามนั ใช้ได้กับเจ้าและคนรัก แต่คงใช้ไมไ่ ด้กับข้า... นาราไมไ่ ด้รกั ข้า” “เช่นนนั ข้าคงได้แตภ่ าวนาให้นางรู้สกึ เช่นเดยี วกบั ทา่ น” ชายหนมุ่ ทงั สองจมอย่ใู นความเงียบของตนเองอีกครังเมือระลึกไป ถึงคนทีอยู่ในใจของแตล่ ะฝ่ าย ก่อนผ้เู ป็ นหวั หน้าราชองครักษ์จะพูดขึน เหมือนเพิงคิดอะไรออก “หากอียิปต์ชนะกลบั ไป ท่านคงจะรู้ใจข้า ว่าอยากได้อะไรเป็ น รางวลั ” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปหัวเราะหึๆ ในลําคออย่างไม่ถือสา เมือเพือนสนิท หาญกล้าทวงของรางวลั ทงั ๆ ทียงั อย่ใู นระหวา่ งการรบเช่นนี “จริงจงั กบั นางมากขนาดนนั เลยหรือ” “ดงั เช่นท่าน...การมาทีนีทําให้หลายอย่างชดั เจนมากยิงขึน ตอนข้า อย่กู บั เซอา ข้ามีความสขุ มคี วามรัก มคี วามหวงั และตอนนีข้ารู้วา่ ชีวิตข้า จะไมด่ ีไปกวา่ นนั หรือข้าจะต้องการอะไรมากไปกวา่ นนั อีก” ฟังคํากล่าวทีเต็มไปด้วยอารมณ์ลึกซึงจบ ฟาโรห์หนุ่มตบไหล่ หัวหน้าราชองครักษ์เบาๆ แล้วกล่าวตอบคล้ายกําลงั ยวั เย้าเพือนสนิท หากแตน่ าธานรู้ดวี า่ นนั คอื คํามนั ของเขา “แล้วข้าจะใช้เจ้าเสียให้ค้มุ นาธาน” ~ ๑๕๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๕ นางกํานลั ชาวอียิปต์วิงถลนั เข้ามาในโรงครัวแล้วพุ่งตรงไปยงั กล่มุ นางกํานลั ทีตนมองเห็นเป็นกลมุ่ แรกด้วยท่าทางเร่งรีบคล้ายมีเรืองฉกุ เฉิน เร่งดว่ น ทวา่ ใบหน้าคมนนั กลบั ยิมแป้ นจนแก้มปริ “เกิดอะไรขนึ ไยจงึ รีบร้อนเชน่ นี” เซอาซงึ นงั อยขู่ ้างนาราและนางกํานัลอีกคนถามขึนอย่างสงสยั ผ้ทู ี เพิงเข้ามาหายใจเข้าออกสองสามครงั เพือระงบั ความเหนือยหอบ ก่อนจะ พดู ด้วยนําเสียงยินดีปรีดาอย่างทีสดุ “ม้าเร็วจากชายแดนเพิงมาแจ้งขา่ ว...กองทพั อยี ิปตช์ นะแล้ว เรายึด ซีเรียกลบั มาเป็นของตนและตกี องทพั ฮิตไทต์จนถอยร่นกลบั ไปยังฮัตตซู า ของพวกมนั ได้แล้ว” พดู ไปก็กระโดดโห่ร้องด้วยความดีใจไปอย่างเสียมาดนางกํานัล ผู้ ต้องอยใู่ นกิริยาอนั สงบเรียบร้อยตลอดเวลา คนฟังทีนงั อย่ทู งั หมดเมือรับ ฟังขา่ วกพ็ ลอยลงิ โลดไปด้วย “ข้าไปแล้ว ต้องไปบอกคนอืนตอ่ ” ~ ๑๕๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู จบก็วิงตรงไปยงั นางกํานัลอีกกล่มุ ทีนังอยู่ไม่ไกลกนั แล้วเสียง ร้องอย่างยินดีก็เกิดขึนตามมาไม่ขาดสาย นีจึงถือเป็ นเสียงแห่งความ คกึ คกั ตนื เต้นครังแรกนับตงั แตก่ องทพั อียิปต์เดินทางไปออกรบ เซอาหัน ไปยิมให้นาราผ้ยู ิมกว้างไมต่ า่ งกนั มอื น้อยสองคจู่ บั กนั แนน่ ด้วยความรู้สกึ ดใี จ “ทา่ นนาธานกําลงั จะกลบั มาแล้ว ข้าดใี จจริงๆ นารา” เซอาพดู ด้วยเสียงสนั เครืออย่างโลง่ อกเมือในทีสดุ สงครามก็จบลง เสยี ที คนรักของเธอกําลงั จะกลบั คืนถิน กลบั สู่อ้อมแขนของเธอ มือบาง ยกขนึ มาปัดนําตาทีคลอหนว่ ยของตวั เอง “ดสู ิ เรืองนา่ ยินดีขนาดนีแท้ๆ แตข่ ้ากลบั มาร้องไห้เสยี ได้” “เป็ นธรรมดาเซอา เจ้าแค่ดีใจ เพราะในทีสดุ การรอคอยของเจ้าก็ สินสดุ เสยี ที” “ผิดแล้วนารา...การรอคอยของเราทกุ คนสินสดุ ลงเสยี ที” นารายิมหวานให้อกี ฝ่ ายทีกลา่ วแก้ มือเรียวยืนออกไปหยิบดอกบวั พบั กลีบสวยงามขนึ มาไว้ในอ้อมกอดแล้วขอตวั ออกจากวงสนทนานนั “กลบั มาจากวิหารแล้ว อย่าลืมไปจัดดอกบัวทีห้องทรงพระอกั ษร ด้วยละ่ ” หญิงสาวผ้กู ําลงั เดินออกจากโรงครวั หยดุ ชะงกั เมือได้ยินเสียงเฉียบ ขาดค้นุ เคย หนั ไปมองต้นเสยี งแล้วก้มหวั ลงเลก็ น้อยเพือทําความเคารพ “ท่านอมู า่ ” “หากองคฟ์ าโรห์กลบั มาแล้วไมเ่ หน็ จะทรงกริวเอาได้” “คะ่ ” เสียงหวานตอบรบั พร้อมกบั ยิมเผลอ่ กี รอบตามความรู้สกึ อนั เอ่อล้น ออกมาจากในใจจนกลนั ไมอ่ ยู่ อมู า่ มองทา่ ทีนนั ด้วยใบหน้านิงเรียบอย่าง ~ ๑๕๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ทีนาราไมส่ ามารถเดาได้วา่ หญิงชรากําลงั คิดอะไร หญิงสาวจึงหบุ ยิมลง ทนั ควนั เมือนกึ ไปถงึ สิงทีนางกํานลั เฒา่ เคยกลา่ วแก่เธอ ใบหน้าสดใสเมือ ครู่หมองลงจนกลายเป็นใบหน้าหมองเศร้าซึงมกั ปรากฏอย่บู นใบหน้าของ เธอในตลอดเวลาเกือบแปดเดอื นทีผา่ นมา “ขอโทษคะ่ ข้ารู้สกึ ดีใจมากไปหนอ่ ย” “ไยต้องขอโทษ ขา่ วดเี ช่นนีจกั ดใี จก็ไมใ่ ช่เรืองแปลก” “แต่ท่านไม่ต้องเป็ นห่วงนะคะ ข้าไม่ได้ลืมในสิงทีท่านพูด...ท่าน มนั ใจได้เลยว่าจะไม่ได้เห็นข้าในวนั ทีองค์ฟาโรห์เสดจ็ กลบั มาถึงอย่าง แน่นอน” “ข้าไมห่ ้ามเจ้าหรอกนะ” เสียงเฉียบขาดพูดขนึ ส่งผลให้คนฟังรีบเงยหน้ามองหัวหน้านาง กํานลั อย่างไมเ่ ชือหู กอ่ นจะถามยําอีกรอบ “ทา่ นวา่ อะไรนะคะ ข้าไปได้จริงๆ หรือคะ” ดวงตาสีดําเป็ นประกายอย่างตืนเต้น ขยับเข้าประชิดและจบั มือ เหียวยน่ ของอกี ฝ่ ายอย่างลมื ตวั นางกํานลั เฒา่ พยกั หน้าด้วยรอยยิมบางๆ อย่างนกึ เอน็ ดทู า่ ทางดีใจราวเดก็ ๆ นนั “เจ้าเป็นประชาชนคนหนึงของอียิปต์ เจ้ามีสิทธิไปเฝ้ าต้อนรับและ สรรเสริญเหล่าวีรบุรุษ มีสิทธิ ร่วมเฉลิมฉลองในชยั ชนะของอียิปต์ครังนี เฉกเชน่ คนอนื ๆ” คราวนีคนฟังยิมกว้าง ดีใจมากจนไม่รู้จะบอกกล่าวอีกฝ่ ายเช่นไร มือบางจงึ ยกขนึ พนมไหว้นางกํานลั เฒา่ แล้วพุ่งพรวดเข้ามาสวมกอดร่าง ชราพร้ อมทังกล่าวขอบคณุ เร็วๆ ก่อนจะรีบออกเดินไปมหาวิหารด้วย ความรู้สึกมีความสุขเป็ นครังแรกนับตังแต่องค์ฟาโรห์จากไปทําศึกยัง ชายแดน ~ ๑๕๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ภายในพระราชวงั วนั นีดสู ดใสกวา่ ทีเคยเป็ นเมือผ้เู ป็ นเจ้าของกําลงั จะกลบั คนื มา สองข้างทางภายในพระราชวงั เตม็ ไปด้วยเหลา่ นางกํานัล กําลงั นังคกุ เขา่ อยู่บนพืนและเหลา่ พระสนมทียืนรออย่อู ย่างใจจดใจจ่อ นาราผู้เป็ นส่วนหนึงของเหล่านางกํานัลมากมายกวาดสายตามอง บรรยากาศรอบตวั ด้วยความชืนใจ แม้ต้องนงั ลงบนพืนท่ามกลางแดดร้อน เป็นเวลานานแตเ่ ธอก็ยงั คงมองเห็นรอยยิมปรากฏบนใบหน้าของทกุ คน ไมน่ านเธอก็ได้ยินเสียงโห่ร้ องดังอืออึงขึน...เสียงเหลา่ นันมาจาก นอกกําแพงพระราชวงั ชาวบ้านกําลงั โหร่ ้องสรรเสริญเหลา่ ทหารหาญของ ตนด้ วยคว ามภาคภูมิใจและค วามยิ นดี กับการกลับมายังแ ผ่นดิน เกิ ด หลงั จากหายไปไมร่ ู้เป็นตายนานนบั แปดเดอื น ยินดีทีลกู ชายจะได้กลบั มา เจอพ่อแม่ สามจี ะได้กลบั มาเจอภรรยา และคนรกั จะได้กลบั มาเจอคนรัก เหลา่ นางกํานลั ทงั หลายหมอบกราบจนแทบจรดพืนในท่าทําความ เคารพ เวลายงั คงดาํ เนินผา่ นไปอยา่ งเชอื งช้า ขณะทีหวั ใจของนาราเต้นรัว เร็วด้วยความตืนเต้นจากการรอคอย หญิงสาวมองเห็นเพียงมือของตน และผืนทราย หากแตเ่ สยี งแหง่ ความยินดีจากข้างนอกกําแพงวงั ยงั คงแว่ว เข้ามาในหู ...ฝนตก... แวบแรกทีเธอคดิ กบั ตนเองเมือรู้สกึ ได้วา่ มีหยดนําตกกระทบลงบน ฝ่ ามือและพืนทรายตรงหน้า...ทนั ทีทีได้ยินเสียงกกึ ๆ จากฝี เท้าของม้าและ ฝี เท้าหนกั ๆ ของเหลา่ ทหารทีดงั อย่างสมําเสมอเป็นระเบียบเดินใกล้เข้ามา หยาดนํายงั คงโปรยลงมาไม่ขาดสาย...ทว่าตอนนีนารารู้แล้วว่ามนั ไม่ใช่ ฝน มนั คอื นําตาทีกลนั ออกมาจากความรู้สกึ อนั เตม็ ตืนและอดั แน่นอย่ใู น อก ~ ๑๕๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แคน่ ีก็พอแล้วสําหรบั เธอ แม้เขาจะไมร่ ับรู้หรือไม่ต้องการ แม้เขาจะ กลบั มาเพือมาอย่ใู นอ้อมอกของใครคนอืน แม้เขาจะกลบั มาเพือคนอีกคน ทีเขารกั ก็ตาม คาํ ๆ หนึงแจ่มชดั อยใู่ นสมองของนาราตอนนี...คําทีอธิบาย ความรู้สกึ และการกระทําทุกอย่างของตวั เองได้ทงั หมด...รัก...เธอรักเขา รักแม้เขาจะเกลียดเธอ แม้เธอจะไม่คคู่ วรไมเ่ หมาะสม แม้จะรู้ว่าเป็ นไป ไมไ่ ด้ แตเ่ ธอก็รกั ผ้ชู ายคนนี...เธอรกั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปด้วยหวั ใจทงั หมดทีมี สินสดุ การต้อนรับ ขบวนนางกํานลั ประจําตาํ หนกั ใหญ่เดินตามหลงั เจ้าของตาํ หนกั อย่างเป็นระเบียบ โดยมีทา่ นอมู า่ เป็นหวั ขบวน หวั หน้านาง กํานลั เฒา่ รีบถวายรายงานแกอ่ งค์เหนือหวั ของตนอยา่ งรู้หน้าที “ตําหนกั ฮาเร็มได้จดั เตรียมทกุ อยา่ งไว้เรียบร้อยแล้วเพคะ” ทนั ทีทีรู้ขา่ ววา่ องค์ฟาโรห์กําลงั เสด็จกลบั มา ตําหนักทีวนุ่ วายทีสดุ กลบั เป็นตาํ หนกั ฮาเร็ม...ด้วยรู้กนั วา่ ทกุ ครังเมือองค์ฟาโรห์เสดจ็ กลบั จาก การออกรบหรือต้องเสดจ็ ไปตา่ งเมอื งเป็นเวลานาน ทีแรกซงึ จะทรงมงุ่ หน้า ไปคือตําหนักแห่งนัน เพือผอ่ นคลายความเคร่งเครียดและหาความสขุ สําราญใจจากเหล่านางสนม หลังต้ องผจญกับความเหน็ดเหนือย ตลอดจนความยากลําบากแสนสาหสั มายาวนาน ฟาโรห์หนุ่มหันไปฟังคําพดู ของนางกํานัลเฒ่า ใบหนาคมสนั พยัก หน้าในเชิงรบั รู้ ขณะดวงเนตรสีเทาลอบมองนางกํานัลผมดําผิวสีอ่อนผิด แผกไปจากนางกํานัลคนอืนๆ ผ้กู ําลงั ยืนก้มหน้ามองพืนในกิริยานิงสงบ เฉกเช่นทกุ คน ดวงตาคสู่ วยทีหลบุ ตําแดงกํารืนไปด้วยคราบนําตาไมต่ า่ ง ไปจากดวงตาคอู่ ืนๆ ทวา่ นนั กลบั ทําให้ใจของชายหนมุ่ ลงิ โลด...อยา่ งน้อย นารากย็ งั ดีใจกบั การกลบั มาของเขา เรียวปากได้รูปยกยิมบางเบาจนแทบ มองไมเ่ หน็ และพดู ขนึ กบั หญิงชราข้างตวั “ไมล่ ะ่ ข้าคดิ ถงึ ทีนอนน่มุ ๆ ของข้าแทบแย่ ข้าจะกลบั ตาํ หนกั หลวง” ~ ๑๕๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผ้ฟู ังขมวดคิวอย่างสงสยั แตก่ ็รับคําแล้วเรียกนางกํานัลคนหนึงไป แจ้งแกโ่ รงครวั ให้จดั สาํ รับอาหารมายงั ตําหนักใหญ่แทนทีจะเป็ นตําหนัก ฮาเร็ม ตําหนกั ใหญ่ตอนนีจึงวุ่นวายด้วยการจัดเตรียมโต๊ะเสวยมือใหญ่ เพือต้อนรบั ผ้ทู ีเพิงเสดจ็ กลบั มา บรรยากาศเร่งรีบแสดงถึงความไม่พร้อม อนั ไม่น่าจะเกิดขึนนี หากเป็ นเมือก่อนฟาโรห์ฟิ โฮเทปคงรู้สึกหงุดหงิด อารมณ์เสียน่าด.ู ..แตว่ ันนีการนังบนโต๊ะอาหารแล้วเฝ้ ามองหนึงในนาง กํานลั ทีก้มหน้าก้มตาเดนิ ไปเดินมาในห้องเสวยอย่างเร่งรีบกลบั เป็ นอะไร ทีทําให้เขาอิมเอมใจอย่างประหลาด...แม้หญิงแสนดือคนนนั จะไม่เงย หน้าขนึ มามองเขาเลยกต็ าม หัวหน้านางกํานัลเฒา่ ลอบมองอากัปกิริยาของหน่มุ สาวคหู่ นึงใน ห้องเสวยอย่างนิงเงียบ ฟาโรห์หนุ่มผ้เู คร่งขรึมบัดนีระบายรอยยิมบางๆ บนใบหน้าอย่างลมื ตวั ดวงตาสีเทาเลือนตามตดิ การเคลือนไหวของนารา ไปทกุ ที...แม้กระทงั ขณะเสวยอาหาร...ทรงเสวยด้วยท่าทีเชืองช้ายืดยาด อย่างผิดวิสยั เรียวปากบางเคียวอาหารอย่างอ้อยอิงขณะจับจ้องไปยัง นาราผ้ไู มร่ ู้เรืองรู้ราวซึงนังมองพืนรวมอยู่กบั นางกํานลั คนอืนไม่วางตา... ราวกบั อยากจ้องมองเพือทดแทนเวลาทีเขาไมไ่ ด้เจอหน้าหญิงสาว ราวกบั อยากจ้องมองให้หายคดิ ถงึ ...นีกระมงั คือเหตผุ ลทีทําให้ฟาโรห์ฟิ โฮเทปไมเ่ สดจ็ ไปยังตําหนัก ฮาเร็ม... “วนั นีข้ามีความสขุ ทีสดุ เลยนารา” ในบรรยากาศยามคาํ คนื อนั แสนสงบ หลงั จากทํางานทุกอย่างเสร็จ สิน เซอาและนาราซึงชักชวนกนั มายืนกินลมชมบรรยากาศหน้าห้องพัก ~ ๑๕๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สว่ นตวั พดู ขนึ ด้วยความแจ่มใส ขณะสูดเอาอากาศเย็นสดชืนเข้าปอด นาราทียืนอย่ขู ้างๆ จึงอดพดู เย้าแหย่เพือนสนิทไมไ่ ด้ “แน่ล่ะสิ ท่านนาธานสุดทีรักของเซอากลับมาทังคนนี จะไม่มี ความสขุ ได้อยา่ งไร” “ใครวา่ ไมเ่ กียวกบั ท่านนาธานเสียหน่อย” พดู ปฏิเสธคนยวั เย้าทนั ควนั หากแตใ่ บหน้านวลแดงกําขนึ อยา่ งเขิน อายก่อนจะพดู ขนึ อย่างจริงจงั “ตอนนีข้าเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ววา่ การรอคอยมนั ทรมานเพียงใด และเข้าใจแล้ววา่ ชว่ งเวลาทีได้อย่กู บั ท่านนาธานมนั มคี า่ มากแคไ่ หน” “อือ...การรอคอยมนั ทรมาน” นาราตอบรบั คาํ พดู นนั ด้วยความเข้าใจอย่างถอ่ งแท้ไมแ่ พ้กนั ขนาด เธอเพียงแคร่ อคอยคนทีแอบรกั ให้กลบั มายงั ทรมานใจเพียงนี แล้วคนสอง คนทีใจตรงกนั ต้องเฝ้ ารอเพือให้ได้กลบั มาเจอกนั อยา่ งเซอากบั นาธานจะ ทรมานขนาดไหน...ความคดิ ของหญิงสาวหยดุ ลง เมือความสนใจของทัง คพู่ ่งุ ไปยงั เงาตะคมุ่ ๆ เงาหนึงซงึ กําลงั เดินเข้ามาใกล้ “ทา่ นนาธาน” เซอาเมือรู้แน่ชดั วา่ ผ้มู าใหมเ่ ป็นใครกต็ ะโกนร้องเรียกอย่างยินดี ร่าง บางวิงถลาเข้าไปกอดร่างสงู ทียกมือขึนกอดตอบอย่างแนบแน่น ใบหน้า คมฝังจมกู ลงบนหน้าผากของหญิงสาวด้วยความรักและคิดถงึ นารามองภาพนันก็ได้ แต่ยิ มอย่างพลอยยิ นดีไปกับความรักของ เพือนสนิท ตดั สินใจก้าวเท้าออกมาจากบริเวณทีพักของตนเพือให้เวลา สว่ นตวั กบั หน่มุ สาวทงั สอง...เห็นภาพคนทงั ค่กู อดกันด้วยความหวานชืน แล้วก็อดสะท้อนใจไปยงั เรืองราวของตนไมไ่ ด้ ป่ านนีฟาโรห์ฟิ โฮเทปคง ~ ๑๕๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กําลงั สวมกอดผ้หู ญิงทีเขารกั อยา่ งสนมธินิมีอย่เู ชน่ กนั คิดแล้วก็ต้องถอน หายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ใจลอยไปถึงชายหน่มุ คนไหนกนั ” เสยี งท้มุ ๆ ทีดงั ขนึ ด้านหลงั ดงึ ให้หวั ใจอนั หลดุ ลอยของเธอกลบั มา เต้นแรงๆ อยใู่ นทรวงอกอกี ครงั นาราหนั หลงั ไปมองอย่างตกใจ...เธอเอา แต่คิดเรืองอืนจนเดินผ่านเขามา ซึงเธอค่อนข้างมนั ใจวา่ คงไม่มีใครเคย เผลอทําแบบนี เขาคงไมพ่ อใจเป็นแน่ ระลกึ ได้กร็ ีบทรุดลงคกุ เขา่ กบั พืน “ขออภยั คะ่ องคฟ์ าโรห์ ข้ากําลงั คดิ อะไรเพลนิ ๆ จงึ ไมท่ นั มองทา่ น” ชายหน่มุ มองดทู ่าทางแตกตนื ของหญิงสาวแล้วแย้มยิมอย่างขบขนั กึงเออื มระอา “เจ้านีช่างซือสตั ย์ตอ่ หน้าทีนางกํานลั เสียจริง ทําตวั ตามปกติเถิด... หมดเวลางานของเจ้าแล้วมิใชห่ รือ” ได้ยินดงั นนั นาราจึงลกุ ขนึ แล้วเงยหน้ามองอีกฝ่ ายอย่างทีอยากทํา มาตลอดตงั แตว่ นิ าทีแรกทีเขากลบั มาถึงพระราชวงั เพราะนางกํานลั อยา่ ง เธอ กฎเหลก็ สําคญั ข้อแรกๆ อนั ถกู จารอย่ใู นใจคือการห้ามมองพระพักตร์ องค์ฟาโรห์โดยตรงอยา่ งเดด็ ขาด รอยยิมสวยแย้มออกมาอย่างห้ามไมอ่ ยู่ แม้มีคําถามหลายสบิ คําถามอยากถามไถ่แต่มนั คงไมส่ มควรนกั สดุ ท้าย นาราจึงได้แตถ่ ามคําถามธรรมดาสามญั ทีสดุ ออกไป “ไมเ่ จอกนั นาน ท่านสบายดไี หมคะ” “ตามทีเจ้าเห็น” คาํ ตอบทีได้รบั ทําให้พอคาดเดาได้วา่ เขาคงไมค่ อ่ ยสบายดนี กั ...เมือ ได้มองฟาโรห์ฟิ โฮเทปชดั ๆ แบบนีก็พบวา่ ร่างสงู โปร่งตรงหน้า ซูบผอมลง อย่างเห็นได้ชดั ดวงตาคลําอย่างคนไม่คอ่ ยได้พกั ผอ่ น ผิวกร้านแดดเข้ม ขนึ มีบาดแผลกระจายอย่ตู ามร่างกายหลายจดุ หนวดเคราบนใบหน้าถูก ~ ๑๕๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ปลอ่ ยไว้จนเขยี วครึมอย่างคนทีไม่ได้ดแู ลตนเอง...สงครามครังนีคงหนกั หนาสาหสั เอาการ “เจ้าละ่ เป็นเชน่ ไรบ้าง” ได้ยินคําถามนาราชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสันไหวเหมือนรู้สึก หวาดกลัวเมือคิดถึงเรืองราวบางอย่าง ทว่าอาการเหล่านนั เกิดเพียงชัว วินาที จนชายหน่มุ ไมท่ นั สงั เกตเห็น “ก็...อย่างทีท่านเห็น” ได้ฟังคําตอบเลยี นแบบคําพดู ของตน ฟาโรห์หนุ่มแย้มสรวลน้อยๆ แล้วจึงแกล้งเอียงคอมองหญิงสาวตรงหน้าคล้ายพิจารณา “ดเู หมอื นเจ้าจะผอมลง” “...คงเป็นเพราะชดุ มากกวา่ คือ...ข้าลองตดั ชดุ ใหมด่ ้วยตวั เองแล้ว เกิดความผิดพลาดขนึ จึงออกมาหลวมโพรกเชน่ นี” “หากมีเวลาตดั ชดุ เจ้าคงสบายดีกวา่ ตอนทีข้าอย่ทู ีนีเสียอกี กระมงั ” “ถึงจะเป็ นแบบนนั แตก่ ็ขอบคณุ นะคะทีท่านกลบั มา...ขอบคณุ ที รกั ษาสญั ญา” นาราส่งยิมให้คนตวั โตผ้ซู ึงกําลงั จ้องเธอตอบอย่างไม่คิดจะหลบ สายตา กอ่ นเริมถามคําถามตอ่ ไปทีตนสงสยั “แล้วเหตใุ ดท่านจึงมาอย่แู ถวเรือนนางกํานลั ได้คะ” “ตามเพือนร่วมทางมา แตต่ อนนีเดินหายไปไหนแล้วกไ็ มร่ ู้” คราวนีคนได้ฟังคําตอบกลบั ส่งเสียงหวั เราะแห้งๆ ริมฝี ปากอิมงาม ยิมเผลแ่ ล้วชีนิวไปยงั ทางทีเธอเพิงจะเดินออกมา “ถ้าเป็นทา่ นนาธาน ตอนนีอยกู่ บั เซอาหน้าห้องของข้าคะ่ ” “นนั จงึ เป็นเหตผุ ลให้เจ้าต้องออกมาทีนีเชน่ นนั หรือ” ~ ๑๕๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “คะ่ พวกเขาสองคนคงมีเรืองให้พูดคยุ กันมากมาย...ข้าเองก็ไม่ รบกวนท่านแล้วนะคะ” นาราพูดก่อนจะโค้งตวั ทําความเคารพอีกฝ่ ายแล้วหันหลังเดิน ออกมา ทว่าเมือก้าวไปได้ไม่กีก้าวร่างสงู ก็รีบก้าวตามเข้ามาเดินเคียง เสียงท้มุ กลา่ วออกมาลอยๆ อย่างผอ่ นคลาย “หา่ งพระราชวงั ไปตงั นาน ได้กลบั มาเดนิ เลน่ แบบนีมนั ชา่ งสขุ ใจเสีย จริง” กลับกลายเป็ นว่าตอนนีเธอมีตําแหน่งเป็ นเพือนเดินเล่นชม พระราชวงั ของเขาไปโดยปริยาย ความเงียบดําเนินไประหวา่ งทงั คู่ ซึงเดิน เคียงข้างกนั ท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบายยามคําคืน แม้ไม่มีคําพูดใด หลุดออกมาจากปากของทังสองอีก แต่นารากลบั รู้สึกอบอุ่นใจอย่าง ประหลาด จงั หวะการแกว่งมือขณะเดินทําให้มือของนาราไปแตะเข้ากับมือ ใหญ่ๆ ของชายหน่มุ ข้างตวั หญิงสาวรีบชกั มอื หนีอย่างตกใจระคนเก้อเขนิ การพบปะกันครังแรกหลังจากรู้ใจตัวเอง สําหรับเธอมันเป็ นอะไรที ค่อนข้ างป ระดัก ประเดิด ...ไม่ร้ ู ว่าต้ อง ปั น ห น้ าอย่าง ไร เ พือใ ห้ เ ขาไม่ร้ ู ความรู้สกึ นี ไมร่ ู้วา่ เธอเผลอมองเขาด้วยสายตาแปลกไปจนเขาสงสยั หรือ เปลา่ ไมร่ ู้วา่ ต้องทําตวั เชน่ ไร มนั สบั สนไปเสยี ทงั หมด ชายหน่มุ ร่างสงู เหลือบมองร่างบางข้างกาย อยากกุมมือ อยากรวบ ตวั เธอเข้ามากอดแน่นๆ ให้หายคิดถึง ทว่าเพียงแค่มือของเขาทีเอือม ออกไปหมายกอบกมุ มือนมุ่ นิมนนั สมั ผสั โดนผวิ กายของเธอเข้า หญิงสาว ยงั ทําราวกบั สมั ผสั โดนของนา่ รังเกียจ เขาจึงได้แต่ต้องเก็บไม้เก็บมือของ ตนให้ดี...ประเดียวจะเสียขวญั จนหนีกลบั เสยี ก่อน... ~ ๑๖๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แม้ไมไ่ ด้จงู มอื อยา่ งทีอยากทํา แตอ่ ย่างน้อยตอนนีเขากส็ ามารถเดนิ ใกล้ๆ นาราได้โดยทีเจ้าตวั ไมท่ ําทา่ ทางเหมือนหวาดกลวั วา่ เขาจะฆ่าเธอ ในทกุ ๆ วนิ าที...แคน่ ีกน็ บั วา่ นา่ พอใจในระดบั หนึงแล้ว หากใครสกั คนบังเอิญผ่านมาเห็นภาพของคนทังค่คู งงุนงงไม่น้อย ชายหญิงผ้มู ีรูปลกั ษณ์เป็ นเลิศ ก้าวเดินไปตามทางด้วยจังหวะเดียวกัน ราวกบั กําลงั เดนิ ด้วยกนั หากแตไ่ มม่ ีเสียงสนทนาใดๆ ออกจากปากของ ทงั สองแม้แตเ่ พียงครึงคํา ใบหน้าสวยหวานและใบหน้าคมเข้มตา่ งหนั มอง กนั ไปคนละทางเพือชมสงิ ทีตนเองสนใจ ชายหนมุ่ ประสานมือทงั สองของ ตนไพล่หลงั ในขณะทีหญิงสาวกุมมือทังสองข้างของตัวเองวางไว้ใน ตําแหน่งด้านหน้าของลําตวั ...สิงเดียวทีดูจะสมั พนั ธ์และสอดคล้องกัน มากทีสดุ ก็คอื รอยยิมบางๆ บนใบหน้าของคนคนู่ นั ~ ๑๖๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๖ “วา่ อย่างไรนะ...เซอาจะแตง่ งาน” ทนั ทีทีได้ยินคําพูดของอีกฝ่ ายอย่างชดั เจน นาราผดุ ลกุ ขนึ แล้วหนั ไปจ้องหน้าเพือนสนิทด้วยความตืนตกใจ อกี ฝ่ ายแย้มยิมพราย พยักหน้า ยืนยนั พร้อมขยายความให้ฟัง “ทา่ นนาธานบอกวา่ องคฟ์ าโรห์จกั ประทานข้าให้แกท่ า่ นนาธานเป็ น รางวลั ทีรบชนะกลบั มา” พดู ไปเซอาก็เขินตวั ม้วนไป มอื บางของนาราจบั มอื อีกฝ่ ายเขย่าด้วย ความยินดีไมแ่ พ้อีกคน “ข้าดใี จด้วยเซอา ชว่ งนีมแี ตข่ า่ วนา่ ยินดีทงั นนั ข้ามคี วามสขุ จริงๆ” “เจ้าเป็นเพือนทีสนิททีสดุ ของข้า เจ้าต้องไปงานให้ได้นะนารา” คนถกู เชิญยน่ จมกู อย่างย่งุ ยากใจ เธอออกนอกวงั โดยพลการได้เสยี ทีไหน หากปราศจากคาํ อนญุ าตจากผ้ทู ีเป็นเจ้าของทกุ สิงทกุ อย่างทีนี “ข้าไมแ่ น่ใจหรอกเซอา ต้องขออนญุ าตองคฟ์ าโรห์เสยี กอ่ น...” “ข้าจะขอให้ท่านนาธานชว่ ยทลู องคฟ์ าโรห์อีกแรง” ~ ๑๖๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “จ๊ะ ขอบใจมาก เหน็ ทีข้าต้องรีบตดั ชดุ สวยๆ เสียแล้ว เจ้าต้องช่วย ข้านะเซอา” “แน่นอนอยแู่ ล้ว” นารายิมตาพราวอยา่ งเจ้าเลห่ ์เหมือนคดิ อะไรบางอย่างออก “มาๆๆ มานังตรงนี ข้าจะไปหานําผงึ นม สมนุ ไพรมาพอกหน้าขดั ตวั ให้เจ้า รบั รองวา่ ทา่ นนาธานเห็นแล้วจะต้องตกตะลงึ ” คนชวนจูงมือว่าทีเจ้าสาวให้ นังลงบนฟูกนอน ส่วนตนเร่งรุดไป ค้นหาอปุ กรณ์ตา่ งๆ ทีจําเป็ นมาผสมทําเครืองประทินผิวแบบง่ายๆ เพือ เสริมความงามให้แก่หญิงสาวอกี คนอยา่ งสนกุ สนาน ยามคาํ คืนทีผ้คู นต่างกลบั ไปพักผอ่ นยังเรือนพกั ของตน ทว่านารา กลบั มายืนด้อมๆ มองๆ อยบู่ ริเวณหน้าตําหนกั ใหญ่อย่างตดั สินใจไมไ่ ด้วา่ จะเข้าไปข้างในดหี รือไมด่ ี ด้วยกลวั วา่ การมาโดยไม่ได้รับเชิญในเวลาดกึ ดนื เช่นนีจะเป็นการรบกวนและสร้างความรําคาญให้แก่เจ้าของตาํ หนกั ... ระยะนีเธอไมค่ อ่ ยได้เจอฟาโรห์ฟิ โฮเทปเพราะเขาออกไปว่าราชการ ทีสะสมคงั ค้างมาตลอดแปดเดือนตงั แตเ่ ช้าจรดคํา กว่าจะกลบั มาก็เลย เวลาทีนาราต้องประจําตําหนักใหญ่เสมอ หรือต่อให้เจอกันจริงๆ การ พดู คยุ ในทีๆ มีคนมากมายโดยเฉพาะตอ่ หน้าทา่ นอมู า่ เป็นอะไรทีเกร็งและ นา่ อดึ อดั อย่ดู .ี ..องค์ฟาโรห์บอกเองว่าเธอสามารถทําตวั ตามปกติได้เมือ พ้นเวลางานมาแล้ว นาราจึงตดั สนิ ใจมาขออนญุ าตฟาโรห์ฟิ โฮเทปไปงาน แตง่ งานของเซอาในเวลาคาํ คืนเช่นนี ดวงตาสีดําสนิทเพ่งมองตวั ตําหนัก เมือมองเห็นแสงไฟสีส้มลอด ผ่านหน้าต่าง จึงรู้ว่าเจ้าของตําหนกั ยังไมไ่ ด้เสดจ็ เข้าบรรทม หญิงสาว ~ ๑๖๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตดั สินใจเดนิ เข้าไปโค้งให้ทหารรักษาเวรยามผ้โู ค้งตอบเลก็ น้อยแล้วปลอ่ ย ให้เธอผา่ นเข้าไปภายใน มือบางยกขึนเคาะประตูห้ องทรงอักษรซึงเธอมีหน้ าที มาเปลียน ดอกบวั ทกุ อาทิตย์สองสามครงั แล้วรอคาํ ตอบรบั ทวา่ ภายในกลบั นิงเงียบ เธอจงึ เคาะประตซู ําอกี หลายครงั เมือยงั คงนิงเงียบโดยไม่ได้ไล่ตะเพิดให้ กลบั ไป เธอจึงตีความว่ามนั เป็ นการอนญุ าตของอีกฝ่ าย ภาพแรกทีเห็น เมือเข้าไปภายในห้องทรงอกั ษรคือร่างสงู นอนฟบุ จมกองเอกสารปาปิ รุส อย่บู นโต๊ะทํางาน “ขออภยั คะ่ ทีข้ามาในเวลาเช่นนี ข้ามีเรืองอยากขออนญุ าตทา่ น” นารารีบพดู ก่อนจะโดนเอ็ด แตร่ ่างสงู ยังคงนอนฟบุ อยู่เช่นเดิมไม่ ยอมขยบั นารายิมบางๆ คงทํางานเหนือยมากจนเผลอหลบั ไป ร่างบาง เดินเข้าประชิดโต๊ะทํางานหมายจะปลกุ ให้เขาเข้านอนพกั ผอ่ นเสียให้ถงึ ที “องค์ฟาโรห์ เสด็จไปพักผ่อนในห้องบรรทมเถิดคะ่ ตรงนีอากาศ หนาวนกั ประเดียวจะ...” พดู แล้วก็ค้างไว้แคน่ นั ด้วยความตกใจ เมือเอือมมือไปแตะต้นแขน แกร่งแล้วพบวา่ มนั ร้อนราวกบั ไฟ “ฟาโรห์ฟิ โฮเทป องค์ฟาโรห์...” หญิงสาวเขย่าต้นแขนชายหน่มุ รัวเร็วและรุนแรงขนึ ผ้ทู ีเหมือนจะ เพิงรู้สกึ วา่ โดนรบกวนจึงเงยพระพักตร์ขนึ พลางพยายามปรือตาแดงกํา มองมาอย่างยากลาํ บาก “ไยเจ้าจงึ อย่ทู ีนี” ถามได้เพียงแคน่ นั หตั ถ์ใหญ่ยกขนึ กมุ ขมบั ตนเองด้วยความวิงเวียน และปวดร้าวจนแทบจะแตกออกเป็ นเสียงๆ ร่างกายร้อนผา่ วพาลให้รู้สึก ไมส่ บายเนือตวั ~ ๑๖๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “หวั ข้า...” “ทา่ นคงไมส่ บาย ไปพกั ผอ่ นกอ่ นเถิดคะ่ ” “ไม่ เจ้านนั แหละทีต้องออกไป” ไมพ่ ดู เปล่าหตั ถ์แกร่งโบกมือไล่นาราแล้วเอือมไปหยิบพู่กนั ขนึ มา พยายามเขียนงานทีค้างอย่ตู อ่ เห็นดงั นนั นาราจึงพดู ด้วยนําเสียงจริงจงั ลมื จดุ ประสงค์ทีนําตนมาตาํ หนกั ใหญ่เสยี สนิ “องค์ฟาโรห์ ข้ามองก็รู้วา่ ท่านไมไ่ หว ท่านไปพกั ผอ่ นก่อนได้ไหมคะ” “ข้าต้องทํางานพวกนีให้เสร็จ” นาราย่นจมกู อย่างเคยชินเมือรู้สึกขดั ใจหรือย่งุ ยากใจในเรืองอะไร บางอย่าง มอื เลก็ รีบฉกเข้าไปยึดพ่กู นั ในมือของฟาโรห์หนุ่มมาถือไว้ แล้ว พดู ด้วยนําเสยี งหนกั แน่นอย่างทีสดุ “อย่าดือสคิ ะ ข้าขอร้อง” แม้ดวงตาจะร้อนผา่ วแตก่ ไ็ มไ่ ด้มดื มวั ลง ชายหน่มุ มองคนทีวางหน้า นิงคล้ายกําลงั ขม่ ขเู่ ขากลายๆ ให้ไปนอนพกั ผอ่ นนนั อย่างนึกเอ็นดู ขแู่ บบ นีชายหนมุ่ ทีไหนจะกลวั มแี ตอ่ ยากพ่งุ เข้าหาเสยี มากกวา่ ...หวงั วา่ นาราคง ไมไ่ ด้ใช้หน้าตาแบบนีไปขม่ ขชู่ ายหนมุ่ ทีไหนอกี นะ “ข้าคิดผดิ เสียจริง ทีให้เจ้าปฏบิ ตั ติ วั ตามปกตนิ อกเวลางานได้เชน่ น”ี “ทา่ นไปนอนพกั นะคะ ข้าจะไปตามหมอหลวงมาให้” ไม่สนใจคําค่อนขอดของอีกคน กลับบอกชายหนุ่มด้วยเสียง เคร่งเครียดฉายชดั ถงึ ความกงั วลใจ “ไมต่ ้อง พวกหมอหลวงชอบทําเรืองเลก็ เป็นเรืองใหญ่ นา่ รําคาญ” “แตท่ ่านควรให้หมอดอู าการเสียหนอ่ ย” “ข้าบอกวา่ ไมอ่ ยา่ งไรเลา่ ” ~ ๑๖๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู อย่างเฉียบขาดจบดวงตาสีเทาแดงกํามองสบกบั ดวงตาสีดําสวย หวานทีทอดมองมาอย่างห่วงใย ใบหน้าสวยขมวดมุ่นด้วยความรู้สกึ ไม่ สบายใจ ฟาโรห์หนุ่มจึงตดั สินใจยืนขึนเพือตดั ปัญหา ทว่าร่างสงู กลับ ซวนเซเลก็ น้อยด้วยพิษไข้ นารารีบถลาเข้าไปประคองโดยใช้แขนของตน ยดึ บริเวณบนั เอวของชายหนมุ่ เพือฉดุ ให้เขายืนขึน แม้ร่างเลก็ นนั จะเซไป ด้วยตามนําหนกั ของคนตวั สงู ก็ตาม “ไมเ่ ป็นอะไรนะคะ” พูด จบ ห ญิ ง สาวถอนห ายใ จเ ฮื อก ใ หญ่ เห มือน ได้ ตัดสินใ จ อะไ ร บางอยา่ ง กอ่ นยดึ แขนของชายหน่มุ มาวางพาดลงบนไหลข่ องตนเหมือน กําลงั หิวปี กอีกฝ่ าย แล้วคอ่ ยๆ เดนิ ประคองร่างสงู ใหญ่ไปยงั ห้องบรรทม ฟาโรห์หน่มุ ลอบมองหญิงสาวข้างตวั ก็นึกสงสาร ร่างเลก็ เกร็งขนึ จน เขารู้สกึ ได้ ใบหน้านนั ซีดเผอื ดมเี หงือผดุ พราย กดั ฟันอยา่ งอดทน สว่ นมือ ทีประคองกําชายเสือของเขาแน่น...คนตวั เล็กต้องมาประคองคนตัวโต ขนาดนีคงต้องใช้แรงไมน่ ้อย เขาเองก็พยายามทิงนําหนกั ลงบนตวั เธอให้ น้อยทีสดุ เท่าทีสงั ขารจะเอืออํานวย แตด่ เู หมือนมนั ยังคงหนกั หนาเกินไป สาํ หรบั นาราอย่ดู ี เมือส่งชายหนุ่มบนพระแท่นเรียบร้อย นางกํานัลสาวเริมวิงไปหา อปุ กรณ์ปฐมพยาบาลอย่างงา่ ยอนั ได้แก่ ยาแก้ไข้ทีพอมตี ิดตําหนกั อย่บู ้าง นําดืม ผ้าลินินและอา่ งล้างหน้าเลก็ ๆ บรรจนุ ําสะอาดจนเตม็ เมือได้ของที ต้องการครบถ้วนก็รีบจําเท้ากลบั มายงั ห้องบรรทมใหญ่อีกครังพร้อมทัง วางอปุ กรณ์ทงั หมดลงบนโต๊ะทองคาํ ข้างเตียงของชายหนมุ่ “ท่านทานยาหนอ่ ยเถิดคะ่ ” ร่างใหญ่ยันตัวขึนนังพิงหมอนอิง ยืนมือมารับยาทีทํามาจาก สมนุ ไพรปันเป็นก้อนเลก็ ๆ ใสเ่ ข้าปากและรบั นํามาดมื ตาม นารานงั ลงบน ~ ๑๖๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ขอบเตียง หยิบผ้าลินินในอ่างนําขึนบิดจนหมาด ก่อนจะยืนมนั ไปแตะ ใบหน้าของฟาโรห์หน่มุ โดยไมบ่ อกไมก่ ลา่ ว “เจ้าทําอะไรนะ่ ” เสียงท้มุ ถามพลางประท้วงด้วยการใช้มือปัดผ้าหมาดนําออกไปให้ พ้นจากบริเวณใบหน้าของตนเป็นพลั วนั “นิงๆ สคิ ะ ข้าเคยบอกทา่ นแล้วมใิ ชห่ รือ...ข้าไมท่ ําร้ายท่านหรอก” ได้ยินหญิงสาวยิมแล้วบอกเชน่ นนั มือของชายหนุ่มจึงยอมนิงสงบ เปิ ดโอกาสให้มือเล็กๆ เช็ดพระพักตร์คมร้อนผ่าวนันอย่างเบามือ เมือ นาราเช็ดตามใบหน้า ตามเนือตวั เสร็จก็รีบจดั หมอนให้องค์เหนือหวั ของ ตน “พกั ผอ่ นเถิดคะ พรุ่งนีก็ดีขนึ ” พูดแล้วดึงผ้าห่มทีห่มเพียงครึงตัวมาคลุมให้ คนตัวใหญ่อย่าง ออ่ นโยน ทวา่ เมือละมือของตนออก ฝ่ ามือใหญ่ร้อนผา่ วก็เอือมมาจบั มือ ของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว “อย่ทู ีนีจนกวา่ ข้าจะหลบั ” ฟาโรห์หน่มุ ออกคําสงั โดยไมแ่ ม้แตจ่ ะลมื ตาขนึ มามอง ทว่ามือใหญ่ กลับกระชับมือเล็กไว้แน่นเหมือนประกาศแก่เจ้าตวั ให้รู้ว่าเขาไม่ยอม ปลอ่ ยเธอไปงา่ ยๆ เป็นแน่ ยามรุ่งสางสรุ ิยะเทพเริมเคลือนคล้อยมายังแผ่นดิน ส่องแสงรําไร ลอดผา่ นทางชอ่ งหน้าตา่ งของห้องเข้ามา ชายหน่มุ ลืมตาขึนช้าๆ อาการ ปวดหวั ตวั ร้อนราวกับโดนไฟลวกหายไปจนเกือบหมดหลงั จากได้กินยา และนอนพกั ผอ่ นร่างกายอนั เหนือยล้าอย่างเตม็ ที ~ ๑๖๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มือใหญ่กระชบั มอื เลก็ แนน่ ขนึ ขณะหนั ไปมองรอบๆ...อดอมยิมกบั ภาพนาราทีนงั หลบั อย่ขู ้างๆ ไมไ่ ด้...คนปกตจิ ะเอนหลงั พิงกบั หวั เตียงแล้ว หลบั แตค่ นประหลาดข้างตวั ของเขากลบั วางศรี ษะลงบนขอบเตยี งเลก็ อนั แทบจะวางเอาไว้ไมอ่ ยู่ แล้วนอนหลบั ด้วยทา่ ทางเหมือนคนฟบุ หลบั อย่าง ยากลําบากพอดู สงสยั คงกลวั วา่ ตนเองจะหลบั เพลินกระมงั ...ยังไม่ทนั ได้ คดิ สงิ ใดตอ่ ศรี ษะได้รูปนนั ก็หลน่ วบู ลงมาจนจวนเจียนกระทบกับฟูกนอน หนาน่มุ แม้จะงวั เงียทวา่ นาราก็รงั ศีรษะของตนไว้ทนั ดวงตาสดี าํ สนิทปรือ ขนึ อยา่ งสะลมื สะลือ จนเมือหันมาสบเข้ากบั ดวงตาของเขา เธอจึงสะด้งุ ตกใจจนตืนตวั เตม็ ที “ท่านตืนแล้วเหรอคะ ดีขนึ หรือเปลา่ ยงั รู้สกึ ไมส่ บายอีกไหมคะ” “ข้า...ปวดหวั ” ตอบออกไป แม้ไมไ่ ด้ปวดมากมายขนาดต้องเอามาใสใ่ จ แล้วเฝ้ ารอ สงิ ทีจะตามมา...ชวั อดึ ใจก็สมใจชายหนุ่มเมือหญิงสาวรีบขยับตวั เข้ามา ใกล้อย่างเป็นหว่ ง มือบางดงึ ออกจากการกอบกมุ แล้วยกขึนไปวางลงบน หน้าผากของเขาขณะทีมอื อกี ข้างแตะหน้าผากตนเอง “อมื ตวั ไมไ่ ด้ร้อนมากเหมอื นเมือคืน แตถ่ ้าเทียบกบั ข้า...ท่านยงั ตวั รุมๆ อยู่ อยา่ งไรวนั นีกพ็ กั อกี สกั วนั นะคะ” “ประชาชนของข้าคงผดิ หวงั ทีมฟี าโรห์ผ้อู อ่ นแอจนนา่ สมเพชเชน่ ข้า” ตรัสพลางถอนพระปัสสาสะยาว นาราลดมือของตนลงแล้วมอง ชายหนุ่มตรงหน้า ฟาโรห์ฟิ โฮเทปบ้างานขนาดไหนใครๆ ก็รู้...มาตอนนี เกิดป่ วยจนไมส่ ามารถทํางานได้เขาคงหงดุ หงิดรําคาญใจน่าดู “พดู อะไรเช่นนนั คะ ท่านก็แคป่ ่ วย ไมว่ า่ จะแขง็ แรงขนาดไหน ตราบ ใดทีทา่ นยงั เป็นมนษุ ย์มนั ก็เป็นเรืองธรรมดา” “พวกเขาคงคิดวา่ โชคร้ายจริงๆ ทีเกิดมาในสมยั ของข้า” ~ ๑๖๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “พวกเขาจะคิดวา่ โชคร้ายได้อย่างไรกนั คะ ตอนนีชาวบ้านทวั อียิปต์ กําลงั เฉลมิ ฉลองชยั ชนะให้ท่านอยา่ งมีความสขุ ” “ฉลองให้ฟาโรห์ผ้อู อ่ นแอน่ะหรือ” ดวงตาสีเทาถามหญิงสาวทีพดู เสยี งดงั ฟังชดั ตอบกลบั ดวงหน้าคม คายเริมฉายแววยียวน นาราเผลอทําท่าย่นจมกู ใส่อีกฝ่ ายอย่างลืมตัว ขณะคดิ หาคําตอบอย่างไมย่ อมแพ้ “ก็คงใช่...หากฟาโรห์คนนันกลบั มาจากสนามรบแล้วโหมทํางาน อยา่ งหนกั เพือพวกเขาจนล้มป่ วย” “นนั แหละความออ่ นแอ…ข้าอาจทําแตส่ ิงทีไม่ได้เรืองไมไ่ ด้ราวและ ไมด่ พี อสาํ หรับประชาชนของข้า” แม้เหมือนการต่อล้อต่อเถียงเพือให้ นาราจนแต้ม แต่เธอกลับ มองเหน็ สิงทีซ่อนอยลู่ กึ ๆ ในดวงตาสเี ทาสวย...ความไม่สบายใจ ไม่แน่ใจ และความเหนือยล้า... “ข้าเรียกมนั วา่ ความออ่ นโยนคะ่ ไมใ่ ชค่ วามออ่ นแอ...” หญิ งสาวพูดอย่างหนักแน่นและจ้ องตอบดวงตาที มองมาอย่างไม่ ลดละ เรียวปากอมิ สวยยิมกว้างเพือให้กําลงั ใจอกี ฝ่ าย “นอกเหนือจากการเป็นฟาโรห์ ท่านก็เป็ นคนอียิปต์เหมือนพวกเขา ฉะนนั ข้ามนั ใจว่าสิงทีท่านทําคือสิงทีท่านคิดวา่ ดีทีสดุ ทงั ต่อตวั ท่านและ ตอ่ ประชาชนของทา่ นคะ่ ” นาราทําทา่ นิงคดิ อยู่ครู่หนึงก่อนจะยิมเจ้าเลห่ ์ นัยน์ตาสีดําสวยส่ง ประกายอยา่ งขีเลน่ ราวกบั เดก็ กําลงั วางแผนจะเลน่ อะไรสนกุ ๆ “หากท่านต้องการ ข้ามีวิธีทําให้ท่านหายปวดหวั นะคะ ตอนเดก็ ๆ แมท่ ําให้ข้าบ่อยๆ และมนั ได้ผลเสียด้วย” “มีวิธีแบบนนั จริงหรือ” ~ ๑๖๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์หน่มุ เลิกคิวสงู ถามออกไปอย่างไมเ่ ชือ นาราพยักหน้าแล้ว ยกมอื ขนึ พนม แกล้งทําปากขมบุ ขมิบด้วยหน้าตาประหลาดๆ หวงั จะให้ เขาได้ขบขนั และผอ่ นคลายจากความคิดอนั เคร่งเครียด จากนนั ร่างเลก็ จึง โน้มตวั เข้าไปใกล้ชายหนุ่ม เป่ าเพียงลงบนหน้าผากของอีกฝ่ ายแบบที ผ้ใู หญ่ชอบทําให้เดก็ ๆ เมือรู้สึกเจ็บป่ วย ทว่ากลบั ต้องเป็ นฝ่ ายตกใจเมือ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปทีควรจะขบขนั กลบั ดงึ รงั ตวั เธอให้เข้าใกล้ “เจ้าทําอะไร” เสยี งท้มุ ถามด้วยโทนเสยี งเรียบอย่างคาดคนั นาราตกใจเมือคิดได้ ว่าการใช้เวทย์มนต์คาถาทีนีคงจะเป็ นเรืองใหญ่ ยิงเธอทําเหมือนเสก คณุ ไสย์ใสอ่ งค์ฟาโรห์กย็ ิงเป็นเรืองทีมีโทษอยา่ งมหนั ต์ “ข้า...ข้า...” ฟาโรห์หนมุ่ มองหญิงสาวทีอกึ อกั ไมร่ ู้จะตอบคําถามนนั เช่นไรอย่าง ไมส่ นใจฟังคาํ ตอบ กลินหอมออ่ นๆ ทีเขาคิดถึง ดวงหน้าสวยหวานทีเขา ฝั นถึงมาตลอดแปดเดือนยามไปรบ ...ที แม้ เมือเขากลับมาแล้ วก็ยังคง ตามมาหลอกหลอนอยทู่ กุ คืนยามหลบั ฝัน พวงแก้มนวลระเรือทีอยากฝัง จมกู ลงไปดอมดม ริมฝี ปากอิมงามทีเขาเคยลิมรสหวานลกึ ซึง...มนั ทําให้ เขาปันป่ วน ยากจะควบคมุ ความรู้สกึ อนั ชดั เจนและกําลงั เออ่ ล้นขนึ เรือยๆ “เจ้าร่ายมนต์อนั ใดใสข่ ้า นารา” เสียงสนั ตําและแหบพร่ากระซิบถามทีริมหูของนาราผ้ซู ึงกําลงั ก้ม หน้าพดู ปฏิเสธอยา่ งรัวเร็วจนเขาฟังแทบไมท่ นั “ไมใ่ ชน่ ะคะ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าอธิบายได้คะ่ ” มือเล็กทังสอง ข้ างที ถูกเ กาะกุมด้ วย มือแก ร่ งเ พีย งข้ าง เดีย วนัน พยายามสะบดั ให้หลดุ แม้รู้วา่ เธอส้แู รงเขาไมไ่ ด้ก็ตาม ชายหนุ่มยกมืออีก ข้างขนึ จบั คางของนาราให้เงยขนึ มาสบกบั ดวงตาของเขา ~ ๑๗๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าอยากรู้นกั วา่ เจ้ากําลงั คดิ อะไรอยกู่ นั แน”่ ดวงตาสดี าํ สนิทโดนฟาโรห์ฟิ โฮเทปจ้องมองลกึ เข้าไปจนเธอกลวั ว่า เขาจะอา่ นใจเธอออก อยากเบียงหน้าหลบสายตากท็ ําไมไ่ ด้เนืองจากโดน มือใหญ่ๆ ตรึงไว้แน่น ใบหน้าคมสนั คอ่ ยๆ ก้มลงมาแนบหน้าผากของเขา กบั หน้าผากของเธอราวกบั ต้องการให้มนั สามารถสง่ ผา่ นความคิดของเธอ มาให้เขาได้รบั รู้ หวั ใจดวงน้อยๆ เต้นแรงจนเจ้าของเกรงวา่ จะหวั ใจวายลง เสยี ก่อน หน้าของเธอตอนนีคงร้อนผา่ วเสยี ยิงกว่าคนป่ วยตรงหน้า ความ นกึ คิดเริมเชืองช้าลางเลอื น ขณะทีดวงตาสเี ทาซึงมองสบมานนั กําลงั สอ่ ง แสงระยิบระยับเหมือนดวงดาว...ใกล้เสียจนเธอสามารถมองเห็นตวั เอง สะท้อนอยู่ในดวงตาค่สู วยของเขา...คล้ายกับว่าดวงดาวทีกําลังส่อง ประกายเหลา่ นนั เป็นของเธอเพียงผ้เู ดยี ว “ใครกนั แน่...ทีกําลงั ร่ายมนต์” เสยี งหวานถามออกไปอย่างเผลอไผล คนฟังยิมบางๆ...ไม่สนใจที จะตอบคําถามนนั เลยแม้แตน่ ้อย วนิ าทีถดั มาเรียวโอษฐ์ซงึ นาราคิดวา่ มนั ร้อนเพราะพิษไข้คอ่ ยๆ ขยบั มาจรดลงยงั ปลายจมกู ของเธอ ก่อนจมกู โด่ง เป็นสนั จะเลอื นลงมาฝังลงบนแก้มสีชมพรู ะเรือเพือสดู กลินหอมชืนใจเข้า ปอด...ถอนออกอยา่ งออ่ ยอิงแล้วจรดลงซําด้วยริมฝี ปาก จากนนั จงึ ลากไล้ ไปทาบทบั ลงบนริมฝี ปากอมิ ตงึ ของหญิงสาว ดวงตากลมโตสีดําสนิทปิ ด ลง...ปลดปลอ่ ยความรู้สกึ ทีเก็บอย่ภู ายในสว่ นลกึ ของจิตใจออกมา ไมน่ านนกั นาราก็ถกู ปลอ่ ยจากพนั ธนาการเมือมือใหญ่เลือนขึนมา ประคองใบหน้าของเธอ อยา่ งไมร่ ู้ตวั หญิงสาวยกมือข้างหนงึ ยกขึนไปโอบ รอบคอของชายหน่มุ สงู ศกั ดิ ส่วนอีกข้างแตะใบหน้าของชายหนุ่มอย่าง แผว่ เบา จมุ พิตออ่ นหวานดําเนินไปเรือยๆ โดยไม่รู้วา่ ผ่านไปนานแค่ไหน เมือฟาโรห์ฟิ โฮเทปใช้เรียวปากของตนบดคลึงกลีบปากนุ่มนิมยําๆ จน ~ ๑๗๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวต้องเผยอปากออก...สมั ผสั แปลกใหม่แทรกเข้ามามอบความ หวาน ทงั ยงั ยวั เย้าและคลอเคลียอยู่อย่างไมม่ ีทีท่าว่าจะหยุดการกระทํา นันลงง่ายๆ หัตถ์แกร่งเริมเคลือนลงจากใบหน้าสวย ไล้ลงไปสมั ผสั ไหล่ กลมกลงึ แล้วปะป่ ายมนั ไปทัวบริเวณลําตวั ของหญิงสาว ทว่าทนั ทีทีพระ หตั ถ์ทงั สองข้างของฟาโรห์ฟิ โฮเทปเคลือนเข้าสแู่ ผ่นหลงั นาราเหมือนถูก แรงหนกั ๆ กระชากให้สติอนั ลอ่ งลอยร่วงหลน่ ลงมากระทบพืนอยา่ งรุนแรง ดวงตากลมโตเบิกโพลง มือบางผลกั ไสคนตรงหน้าออกโดยอตั โนมตั ิ หญิง สาวถอนริมฝี ปากออกอยา่ งรวดเร็วแล้วกรีดร้องขนึ อยา่ งห้ามไมอ่ ยู่ “โอ๊ย” ร่างเลก็ โค้งตัวลงอย่างปวดร้ าวพร้ อมทงั พยายามหายใจเข้าลึกๆ เพือระงบั อาการของตน ริมฝี ปากกดั กนั แน่นไมใ่ ห้สง่ เสียงใดออกมาอกี จน เมอื ความเจบ็ ปวดทเุ ลาลงจงึ หนั ไปมองร่างสงู ด้วยความไมส่ บายใจ บัดนีดวงตาสีเทาทีเคยส่องประกายระยิบระยับจริงจังขึนอย่าง รวดเร็ว ใบหน้าทีเมือครู่ฉายชัดถึงความออ่ นโยนกลบั มาเรียบเฉยอย่าง ครุ่นคิด ดวงตากลมโตพราวไปด้วยหยดนําตาจึงหลบุ ตําลงเหมือนเดก็ ที กําลงั ปกปิ ดความผดิ ของตน ความเงียบอนั น่าอดึ อดั ดาํ เนินตอ่ ไปอีกหลายอึดใจ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป ยงั คงจ้องมองนาราทีก้มหน้าลงมองพืน ขณะกําลงั ประมวลอะไรบางอยา่ ง ในสมอง และเมือหาข้อสรุปให้กบั ตนเองได้ จึงคอ่ ยๆ พูดเน้นทีละคําให้ หญิงสาวได้ยินอย่างชัดเจน...เขากลบั มาเป็ นฟาโรห์คนเดิมแล้ว...คนที จริงจงั กบั ทกุ อย่างและมกั จะออกคําสงั ด้วยเสียงทุ้มทรงอํานาจเพือให้คน ทีอยู่ใต้อาณัติของเขาเกรงกลวั จนต้องทําตามคําสงั อย่างไมม่ ีข้อยกเว้น หรือข้อโต้แย้งใดๆ “ถอดชดุ ของเจ้าออก นารา...” ~ ๑๗๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๗ ทันทีทีได้ยินคําสังอันเฉียบขาดใบหน้ าสวยถอดสีด้วยความตืน ตระหนก...เขาจบั ได้แล้ว สมองปันอย่างรวดเร็วเพือหาทางหนีทีไล่ เรียว ปากอมิ สง่ ยิมอย่างใจดีส้เู สือไปให้อีกฝ่ ายขณะพดู ตะกกุ ตะกกั “ขะ ข้าเป็นสตรี จะให้เปลือยกายตอ่ หน้าบรุ ุษเช่นทา่ นได้อยา่ งไร” “จะถอดเองหรือจะให้ข้าถอด” ฟาโรห์หน่มุ ขยบั เข้ามาประชิดตวั หญิงสาวอกี ครงั หากแตค่ รังนีกลบั เตม็ ไปด้วยความมาดหมายจริงจงั ตา่ งจากการเข้าประชิดครงั เมือครู่อย่าง สินเชิง นารารีบพดู ยืนยนั เสียงแขง็ “ข้าจะไมถ่ อดชดุ ของข้าอยา่ งเดด็ ขาด” “นนั ไมไ่ ด้อยใู่ นตวั เลือกทีเจ้าจะเลอื กได้” ได้ยินนาราไม่รอช้ารีบดันตัวลกุ ขนึ จากเตียงใหญ่ เสียงหวานพูด รัวเร็วจนจบั ความหมายแทบไมท่ นั …โดยไมม่ องหน้าอกี ฝ่ ายแม้แตน่ ้อย “ข้าต้องไปแล้วคะ่ ข้าหายตวั มาทังคืน ตอนนีเซอาคงตามหาจน วนุ่ วาย...แล้วข้าจะไปตามหมอหลวงมาดอู าการทา่ นอกี ครังนะคะ” ~ ๑๗๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู จบร่างบางเดินตรงดิงไปทีประตจู นดเู หมือนเป็ นการพ่งุ เข้าหา หวงั อย่างยิงวา่ ตวั เธอจะพ้นจากสถานการณ์ตรงนีเร็วๆ แตฟ่ าโรห์ฟิ โฮเทป ผู้ซึงตอนนีนารานึกสงสัยว่าเขาป่ วยจริงหรือเปล่าก้ าวพรวดเข้ามา ขวางทางเธอ แล้วใช้ร่างสูงใหญ่เฉกเช่นนักรบของเขาให้ เป็ นประโยชน์ ด้วยการยืนบงั ประตจู นมิด “ปลอ่ ยข้าไปเถิด องค์ฟาโรห์” ใบหน้าสวยวิงวอนด้วยสีหน้าไร้ ความหวงั เสียงหวานทีทอดยาว อย่างออ่ นแรงนนั ฟังแล้วน่าเวทนาเป็ นทีสดุ ทวา่ ดเู หมือนจะไม่มีผลใดๆ ชายหนมุ่ สงู ศกั ดิ ยกหัตถ์ทังค่วู างลงบนไหลบ่ อบบางแล้วใช้แรงมหาศาล ของเขาดนั ไหลข่ องเธอให้ก้าวถอยหลงั ไปยงั ทางเดิมทีเพิงจากมา ยิงนารา พยายามดนิ เท่าไหร่ เขายิงใช้แรงบีบไหลม่ ากขนึ เพือควบคมุ เธอ กระทงั ขา ของเธอติดกบั ขอบเตยี ง เมือเขาออกแรงดนั ร่างของเธออกี ครังหญิงสาวจึง ต้องนงั ลงบนเตยี งอย่างเสียไมไ่ ด้ มือบางทงั สองข้างยกขนึ กอดอกปกป้ องตวั เอง...คิดเพียงอยา่ งเดียว วา่ ตอ่ ให้เขาจะพยายามงดั มอื เธอออกมากเทา่ ไหร่ เธอจะไมย่ อมปลอ่ ยมือ ให้เขาสามารถถอดชดุ ของเธอได้เดด็ ขาด “ทา่ นกําลงั ทําให้ข้าได้รบั ความอบั อาย...ได้โปรดเถิด...ถึงไมเ่ ห็นแก่ เกียรตขิ องข้าก็โปรดคิดถึงเกียรตขิ องท่านด้วยองค์ฟาโรห์ ผ้คู นจะคิดเช่น ไร หากท่านรงั แกผ้หู ญิง” กล่าวออกไปขณะพยายามดินรนถอยหนีไปให้มากทีสดุ ทว่าเมือ แผน่ หลงั ของเธอไปกระทบกบั ขอบเตยี งเข้าอย่างเตม็ แรง หญิงสาวก็กรีด ร้องออกมาอีกหน ร่างบางนันสะด้งุ โหยงรีบยืดตวั ตรง ใบหน้าเหยเกด้วย ความเจ็บปวด ~ ๑๗๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ดเู หมอื นเมอื ฟาโรห์ฟิ โฮเทปเห็นท่าทางดงั กล่าวของเธอแล้ว ความ อดทนของเขาก็สินสดุ ลงทนั ที ร่างสงู ผ้ยู ืนอยู่คําหวั นาราเอือมมือไปทีคอ เสอื ทางด้านหลงั ของชดุ โดยไมค่ ดิ จะพดู พลา่ มทําเพลงให้เสียเวลาอกี เสียงขาดของเส้ นใ ยผ้ าจ ากการโดนแรงฉีก ดังชัดเ จนขึน ในห้ อง บรรทมอนั ใหญ่โตหรูหรา แม้เป็ นเวลาไมถ่ ึงนาทีแต่สําหรับนาราแล้วมัน ชา่ งผา่ นไปอย่างเชืองช้า ความเงียบดําเนินไประหวา่ งคนทงั คู่ นารารู้สกึ ได้เพียงความร้อนวบู และเจ็บแสบเมือลมหนาวปะทะเข้าทีแผน่ หลงั ยาวเรือยไปจนถึงสะโพก ร่างบางพยายามขยับตวั เข้าประชิดหัวเตียงเพือปกปิ ดแผน่ หลงั เปลือย เปลา่ ของตนให้พ้นจากสายตาคมกริบของฟาโรห์หนุ่ม มือใหญ่ค่เู ดิมจึง เลือนเข้ ามากดไหล่หญิ งสาวไว้ อีกรอบ...บีบแน่นก่อนจะคลายออกแล้ ว กลบั มาบีบแนน่ อกี หลายครงั ทงั ๆ ทีมือสนั อาการนนั ของชายหน่มุ ทําให้หญิงสาวต้องเงยหน้าไปมองอยา่ งเป็ น กงั วล ทวา่ เขากลบั มองนิงทีแผน่ หลงั ของเธอคล้ายไมส่ นใจสิงรอบตวั อืน ใดอกี ดวงตาสีเทาเข้มวาวโรจน์ขนึ คิวขมวดมนุ่ ริมฝี ปากเม้มแน่นจนบาง เฉียบด้วยโทสะอย่างน่ากลวั ...ในแบบทีนาราเห็นแล้วหวั ใจหลน่ ลงไปอยู่ที ตาตมุ่ ในทนั ที หทยั กษัตริย์หนมุ่ แทบหยดุ เต้น ก่อนมนั จะโดนบางอย่างทีเขาไมร่ ู้วา่ คืออะไรบีบรัดจนทรมาน ความรู้สกึ ทงั มวลแปรเปลียนไปเป็ นโทสะเมือ เหน็ หลงั ของนาราอยา่ งชดั เจนเตม็ สองตา...แผน่ หลงั อนั บอบบางนนั ตงั แต่ บริเวณไหลล่ งไปจนเกือบถึงสะโพกบดั นีมว่ งคลําเป็นปื นจนเขาแทบมองสี ผิวเหลืองนวลอันเป็ นสีผิวทีแท้จริงของหญิงสาวไม่เห็น รอยแผลยาว เหวอะหวะนา่ กลวั อดั แนน่ กนั เตม็ พืนที บ้างก็เป็นเพียงรอยจางๆ ใกล้เลือน หายเป็ นปกติ บ้างก็เป็ นแผลแห้งๆ อนั สมานตวั จนตกสะเก็ดแล้ว บ้างก็ ~ ๑๗๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เป็นแผลใหม่ยังสมานตวั ได้ไมเ่ ต็มทีนกั ซําร้ายยงั บวมปูดและชําแดงห้อ เลอื ด “ใครทํา” เสยี งถามลอดไรฟันคงฟังดนู า่ กลวั เสียจนทําให้คนนงั บนเตียงตวั สนั ใบหน้าหวานเอาแต่ก้มมองพืนและเป็ นดงั ทีคาด...ไมม่ ีคําตอบออกจาก ปากหญิงสาว “ข้าถามวา่ ใครทํา คนชวั ช้าคนนนั มนั เป็นใคร” แม้แต่ตวั เขาเอง...ทหารของเขาในยามสงครามยงั ไม่เคยทารุณ เชลยทีเป็ นเดก็ หรือผ้หู ญิงถึงขนาดนี แต่คนทีอาศยั อยู่ในวังซึงขึนชือว่า ได้รบั การศกึ ษามาอย่างดกี ลบั ทํากบั ร่างบางๆ ของนาราได้ถึงเพียงนี ใคร กนั ทีมนั กล้า ใครกนั ... “มนั เป็นอบุ ตั ิเหตคุ ะ่ ” ได้ฟังคําตอบของหญิงสาว ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อยา่ งจงใจประชดประชนั “อบุ ตั ิเหตทุ ีเลอื กเกิดเฉพาะบริเวณแผน่ หลงั ของเจ้า...ทีๆ คนอนื มอง ไมเ่ หน็ น่ะหรือ” พดู แล้วแกล้งหวั เราะอย่างขบขนั ทงั ๆ ทีอารมณ์พลงุ่ พลา่ น “นา่ ประหลาดเสยี จริง...เจ้าบงั เอิญเดนิ เข้าไปเอาหลงั รับแส้ของใคร เข้า หรือใครบงั เอิญทําไม้หลน่ ฟาดลงบนหลงั เจ้าละ่ ฮึ ในสายตาของเจ้า ข้าโงเ่ ขลาเบาปัญญามากใช่ไหม” “องคฟ์ าโรห์” “ถ้าไมบ่ งั เอิญเห็นเจ้าเจ็บ...ข้าจะไมม่ วี นั ได้รู้เลยใชห่ รือไม”่ คนทีถกู ถามยงั คงก้มหน้านิง...ฟาโรห์หนมุ่ ยอ่ ตวั ลงนงั บนขาของตน เพือให้ความสงู ใกล้เคียงกบั คนทีนงั อย่บู นเตียงและเพือให้ดวงตาของเขา ~ ๑๗๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- อยู่ในระดบั เดียวกันกับดวงตากลมโตสีดําสนิทนัน ใบหน้าคมสันมอง อีกฝ่ ายอยา่ งอาทร ดวงตาฉายชัดถึงความห่วงใย ขณะถามเสียงอ่อนลง คล้ายวิงวอนอยใู่ นที “บอกข้าไมไ่ ด้หรือ” “มนั เป็ นเรืองธรรมดาของทีนีอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ ข้าทํางานไม่ดี พวกทา่ นมีสทิ ธิ ลงโทษ..”. “การลงโทษตา่ งจากการทรมานนะ นารา” พอจนตอ่ คาํ พดู นาราก้มหน้างดุ ไมย่ อมกลา่ วถ้อยคาํ อนั ใดกบั เขาอกี ฟาโรห์หน่มุ จงึ พดู ขนึ ด้วยความออ่ นอกออ่ นใจ “หญิงดอื ...” เมือไมเ่ ห็นทางทีจะทําให้เขารู้ความจริงจากปากของเธอ ชายหนุ่ม จงึ ได้แตถ่ อนหายใจยาวๆ ลกุ ขึนยืนตรงหน้านาราจนเต็มความสงู อยาก รวบร่างบางเข้ามากอดใจจะขาด แตด่ ้วยรอยแผลฉกรรจ์บนแผ่นหลงั เขา จึงทําได้เพียงแคข่ ยับตวั เองเข้าไปใกล้ แล้วรังศีรษะของอีกฝ่ ายมาซบลง บนหน้าท้องทีเต็มไปด้วยมดั กล้ามของตนเองพลางลบู ไล้ลงบนผมสีดํา สลวยนนั อยา่ งเบามือคล้ายกําลงั ปลอบประโลม ตอนนีเขารู้แล้ววา่ นาราไมไ่ ด้มีเวลาวา่ งมานงั ตดั ชดุ อย่างทีเคยบอก เขาไว้หรอก...เธอต้องสวมชดุ หลวมโพรกแบบนีเพือไมใ่ ห้มนั รดั และเสียดสี กับแผล ไม่ได้รู้สึกหนกั ตอนช่วยประคองเขาเข้ามาในห้องนอน หากแต่ ใบหน้าซีดเผือดและปากทีกัดกันแน่นนนั เกิดจากการอดกลนั ต่อความ เจ็บปวด...อดทนทีจะไมร่ ้องออกมาอยา่ งลืมตวั เหมือนตอนเขาสมั ผสั โดน แผน่ หลงั ของเธอโดยไมไ่ ด้ตงั ตวั อย่างเมือครู่ แผลขนาดนีแค่ยืนนิงๆ ก็คง เจ็บระบมไปทวั ทงั หลงั แล้วหญิงสาวทีต้องคอยหมอบกราบ เดนิ ไปเดนิ มา ~ ๑๗๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เพือทําหน้าทีของตนในแตล่ ะวนั พร้อมทงั พยายามปันใบหน้าให้เรียบเฉย ...เธอทนได้อยา่ งไรกนั “เจ็บมากใช่ไหม” คนถูกถามสา่ ยหัวไปมาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ฟาโรห์ฟิ โฮเทปมอง กิริยานนั แล้วยิมออกมาบางๆ แม้อารมณ์จะกลบั มากรุ่นๆ อีกรอบเมือมอง ไปยงั แผน่ หลงั ของหญิงสาวกต็ าม นาราหลบั ตาลงขณะซบใบหน้าลงกบั อกี ฝ่ าย มอื ใหญ่ทีลบู เรือนผม ของเธออย่างนมุ่ นวลนนั ทําให้หญิงสาวรู้สกึ อบอนุ่ ใจอย่างบอกไม่ถกู ...อยู่ ตรงนีเธอปลอดภยั ไมต่ ้องหวาดระแวงหรือหวาดกลวั สิงเลวร้ายทีสร้าง รอยแผลพวกนนั ให้กบั เธออกี ฟาโรห์หนุ่มปล่อยให้เธอได้พักนิงๆ อยู่อย่างนัน ทว่าเมือสมองอนั วา่ งเปลา่ ของเธอสามารถรับรู้ได้ถึงเสียงฝี เท้าหลายสายกําลงั เดินไปเดิน มาอยู่นอกห้อง เป็ นสัญญาณบอกว่าเหล่านางกํานัลเริมมาทํางานยัง ตาํ หนกั ใหญ่ นาราตกใจรีบดนั ตวั เองออกลกุ ขนึ ยืนแล้วทําท่าเลิกลกั ขณะ พยายามคดิ หาวิธีออกไปจากห้องโดยไมใ่ ห้คนอืนเหน็ ด้านฟาโรห์ฟิ โฮเทป เหมือนสามารถล่วงรู้ความคิดของเธอได้ แต่ไมส่ นใจจะช่วยให้ความคิด นนั สมั ฤทธิ ผล เมอื ร่างสงู เดนิ ออกไปเปิ ดประตหู ้องแล้วสงั นางกํานลั ทีอยู่ แถวนนั ให้ไปเรียกท่านอมู ่าและหาชดุ ของสตรีมาให้เธอทีนี ทนั ทีทีประตู ปิ ดลงนาราจึงรีบทกั ท้วงขนึ ทนั ควนั “ไยทา่ นจงึ ทําเช่นนนั คะ แบบนีคนอืนคงเข้าใจผิดกันไปหมดว่าข้า กบั ท่าน...” “แล้วถ้าให้เจ้าออกไปในสภาพเช่นนี คนจะไม่ยิงเข้าใจผิดวา่ ข้าใช้ กําลงั ขม่ แหงรงั แกเจ้าหรอกหรือ” ~ ๑๗๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราย่นจมูกด้วยความย่งุ ยากใจ จริงอย่างทีเขาว่า หากเธอออก จากห้ องบรรทมไปด้วยเสือผ้าทีฉีกขาดเป็ นทางยาวตังแต่หลงั จนถึง สะโพกพร้ อมกับแผลบนหลงั แบบนี คนทีเห็นต้องคิดว่าฟาโรห์ฟิ โฮเทป ขนื ใจและทําร้ายเธอเป็นแน่ ไมน่ านทา่ นอมู า่ ก็แทรกตวั เข้ามาภายในห้องพร้อมเสือผ้าอีกชุดใน มือ นาราถอยไปยืนอยตู่ รงมมุ หนงึ ของห้อง มอื ทงั สองยงั คงยกขนึ มารังชุด ของตนเองไม่ให้หลุดร่วงลงพืน ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาเข้มงวดของ หวั หน้านางกํานลั และพยายามทําตวั ให้ลีบเลก็ ทีสดุ เท่าทีจะทําได้ “รับชดุ ไปเสยี ส”ิ ฟาโรห์หนมุ่ ออกคําสงั แก่เธอแทนทา่ นอมู า่ นาราก้าวมารบั ของอยา่ ง กล้าๆ กลวั ๆ กล่าวขอบคุณเสียงเบา ก่อนจะเดินเข้าหลงั ฉากบังตารูป ทิวทัศน์ริมแม่นําไนล์ทีถูกลงสีไว้อย่างวิจิตรงดงามเพือเปลียนชุด เมือ ออกมาจากหลงั ฉากกนั หญิงสาวเจอกับสายตาของท่านอมู ่าทียงั คงจ้อง มองไมว่ างตาเหมือนมีคําถามอยากซกั ถามเธอมากมาย ใบหน้าสวยจงึ ก้ม หน้ามองพืนอีกครงั “กลบั ไปทีห้อง และห้ามทํางานใดๆ อกี จนกวา่ แผลของเจ้าจะหาย” คนได้รับคําสงั เงยหน้าขึนมองผ้อู อกคําสงั อ้าปากเตรียมโวยอย่าง ไมเ่ ห็นด้วย ฟาโรห์หนุ่มเห็นดงั นันจึงรีบชิงพูดขึนเสียก่อนด้วยเสียงดดุ นั ทวา่ ดวงตากลบั ทอดมองคนดือตรงหน้าด้วยความออ่ นโยน “นีเป็ นคําสงั ของฟาโรห์และตอนนีถึงเวลางานของเจ้าแล้ว ฉะนัน เจ้าต้องปฏบิ ตั ิตามโดยไมม่ ขี ้อโต้แย้งใดๆ” “...” “ได้ยินชัดเจนแล้วใช่ไหม ถ้าข้าเห็นเจ้ายังดนั ทรุ ังทํางานอีก ข้าจะ ลงโทษเจ้า ลงโทษอมู า่ และเซอาด้วยทีไมร่ ู้จกั ห้ามปรามเจ้า” ~ ๑๗๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “คะ่ ” กลา่ วเสียงอ่อยแล้วเดินคอตกออกจากห้อง...ไมว่ า่ เธอจะเดินผา่ น นางกํานัลคนไหน ทุกคนก็ล้วนสง่ สายตาอนั เตม็ ไปด้วยความสงสยั และ ความสอดรู้สอดเห็นมาให้ นาราจึงได้แต่สง่ ยิมเจือนๆ ไปให้เหล่านาง กํานลั พวกนนั แล้วก้าวเดนิ ออกจากตําหนกั ไปอยา่ งหมดอาลยั ตายอยาก เมอื ร่างบางลบั สายตาไป ใบหน้าระบายยิมออ่ นโยนแปรเปลยี นเป็น เคร่งขรึมจริงจงั ในทนั ที แววตาคมดจุ ใบมีดหันไปมองหัวหน้านางกํานลั ผู้ อภิบาลเขามาแตเ่ ลก็ ถามขนึ ด้วยนําเสียงทรงอาํ นาจ “เหน็ แล้วใช่หรือไม”่ “ข้าชา่ งโงย่ ิงนกั ทีไมร่ ู้เลยวา่ นางโดนทําร้ายอย่างสาหสั ” “ด้วยนิสยั ของนารา นางคงไมค่ ดิ บอกใคร...แม้แตข่ ้า” ถ้อยคาํ หลงั สดุ คล้ายตดั พ้อหญิงสาวเลก็ ๆ “ใครกนั ทีมนั บงั อาจมาทําร้ายนาราเช่นนี” “นางอยู่ในสายตาของข้ามาตลอด ทํางานแค่ทีตําหนกั ใหญ่และที ตําหนกั ฮาเร็ม...” พออมู า่ พดู จบ นายกบั บา่ วก็มองหน้ากนั พอจะเหน็ แล้ววา่ ทีไหนคือ ทีๆ เป็นไปได้มากทีสดุ ...แตต่ ลอดเวลาแปดเดือนทีผา่ นมาทกุ อยา่ งดาํ เนิน ไปอย่างเป็นปกติ นางกํานลั ตําหนกั ฮาเร็มไมเ่ คยปริปากพดู ใดๆ อีกทงั ผ้มู ี อํานาจสูงสุดในตําหนักก็เอ่ยชมเชยการทํางานของนาราไม่ขาดปาก... คล้ายเอ็นดหู ญิงสาวเสียด้วยซํา ทังๆ ทีหากนาราโดนทําร้ายจริงมีหรือ สนมธินิมีจะไมร่ ู้ คดิ แล้วก็อดเป็นห่วงนาราไมไ่ ด้ ...หากวนั หนึงพระสนมรู้ถึงความสมั พันธ์ระหว่างองค์ฟาโรห์และ นาราเข้าจะเกิดอะไรขนึ … “จงไปเค้นหาความจริงจากพวกนางกํานลั ตําหนกั ฮาเร็มมาให้ได้” ~ ๑๘๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สงั หัวหน้านางกํานลั เฒ่าแล้วถอนหายใจอย่างเหม่อลอยขณะใช้ ความคิด ก่อนเสียงทมุ่ จะกลา่ วขนึ เหมอื นรําพงึ กบั ตนเอง “ตอนทีข้าไมอ่ ย่.ู ..นางต้องเจอกบั อะไรบ้าง” อมู ่ามองอาการทอดถอนหายใจทีเธอเพิงเคยเห็นจากฟาโรห์หนุ่ม เป็นครังแรกก็ระบายยิมอย่างรกั ใคร่เอน็ ด.ู ..สาํ หรับฟาโรห์ฟิ โฮเทป ภาพที อมู า่ มองเหน็ มกั เป็นภาพของเดก็ หน่มุ ผ้ทู ีเธอเฝ้ าอภบิ าลมาตงั แต่แบเบาะ เสมอ ยามนีดเู หมอื นเดก็ หนมุ่ คนนนั คงรู้สกึ หลงรกั ผ้หู ญิงเข้าให้แล้ว “รักนางมากใชไ่ หม องคเ์ หนือหวั ของข้า” “ข้าไมร่ ู้ ข้าไมเ่ คยรู้สกึ เช่นนีกบั ใครอืน ไม่รู้ว่าสิงทีเป็ นอยู่ตอนนีมนั มากหรือน้อยแคไ่ หน” ชายหนุ่มยอมรับอย่างไม่ปิ ดบัง อูม่ารู้ทุกอย่างเกียวกับเขาจน บางครงั อาจรู้มากกวา่ ทีเขารู้ใจตวั เองเสยี ด้วยซํา “เมือกอ่ นตอนออกรบข้าไมเ่ คยหวนั เกรงสิงใด ไมส่ นใจแม้แตน่ ้อยวา่ ตนเองจะเพลยี งพลําตอ่ ศตั รู ข้าสนกุ ยามได้โรมรนั ไปในสนามรบ ข้าพร้อม จะพงุ่ ตรงเข้าไปในกองทพั ข้าศกึ เพือชยั ชนะ แตก่ ารไปรบครังนีกลบั ตา่ งไป จากเดมิ โดยสินเชิง ข้าเฝ้ าคิดหน้าคิดหลงั อย่างรอบคอบก่อนจะตดั สินใจ ทําอะไรกต็ าม วางแผนทกุ ขนั ตอนอยา่ งรัดกมุ เพือให้ตวั เองชนะและมีชีวิต รอดกลบั มาให้ได้ นางทําให้ข้าต้องคิดในสิงทีไมเ่ คยคดิ อมู ่า ทําให้ข้ารู้สกึ ว่าต้องรักษาชีวิตตวั เองไว้เพือกลบั มาหาใครบางคน...แม้คนๆ นนั อาจ ไมไ่ ด้รอให้ข้ากลบั มาเลยกต็ าม” “ต้องยอมรับวา่ ข้าไมเ่ คยเห็นด้วยกบั ความสมั พนั ธ์ของท่านทงั สอง ด้วยเกรงว่าความรู้สึกของท่านและนางจะเป็ นเพียงความรู้สึกร้อนแรงที เกิดขนึ และมอดดบั ไปอย่างรวดเร็วเฉกเช่นหน่มุ สาวทัวๆ ไป...หากนารา กลบั ได้พิสจู น์ให้เห็นแล้วว่าข้าคิดผิด ท่านไม่ได้ไปรบแค่สองหรือสามวนั ~ ๑๘๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มนั คอื แปดเดือน...แปดเดอื นทีข้ามองเห็นผ้หู ญิงคนหนึงเฝ้ ารอท่านอย่าง ซือสตั ย์” แววตาของอมู า่ มองฟาโรห์หน่มุ อยา่ งจริงจงั ขนึ เมอื พดู ถงึ สงิ ทีทําให้ เธอรู้สกึ ไมส่ บายใจอย่ลู กึ ๆ “ข้าเอ็นดนู างเหมือนลกู เหมือนหลานคนหนึง จึงไม่อยากเห็นนาง ต้องเป็นเหมือนเหลา่ สนมในฮาเร็มของทา่ น ทา่ นก็เห็นแล้ว นาราไมใ่ ช่คน ทีควรจะตกอย่ใู นวงั วนแห่งความโหดร้ายพวกนัน นางจิตใจดีและใสซือ เกินกวา่ จะไปแกง่ แย่งหรือตอ่ ส้ชู ิงดีชิงเดน่ กบั เหลา่ สนมของทา่ นได้” “นางไมม่ ที างเป็นเหมือนสนมพวกนนั อมู า่ ...ข้ารักนาง...” ~ ๑๘๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๘ ตําหนกั ฮาเร็มร้อนรุ่มราวกบั ไฟขนึ มาทนั ทเี มือผ้ซู งึ คล้ายจะเป็นใหญ่ ทีสดุ ในตําหนกั ได้ฟังเรืองราวจากนางกํานลั คนสนิท ข่าวนีถูกพดู กันในวง แคบๆ เฉพาะเหลา่ นางกํานลั ทีทํางานอยใู่ นตําหนักใหญ่เท่านัน ทวา่ คิซา นางกํานลั คใู่ จของเธอก็ทําหน้าทีล้วงข้อมลู มาจนได้โดยอาศยั ทกั ษะการ พดู และความสนิทชิดเชือกบั นางกํานลั เหลา่ นนั “นางบอกเจ้าเช่นนนั จริงหรือ” สนมธินิมหี นั ไปถามนางกํานลั คนสนิท...ความเกรียวโกรธในใจเริม เพิมระดบั ความรุนแรงขนึ จนแทบจะระเบิดออก “เจ้าคะ่ นางเลา่ วา่ องคฟ์ าโรห์รับสงั ให้ยายแก่อมู ่านําชดุ สตรีเข้าไป ถวายในห้องบรรทม แล้วจากนันไม่นานนังนาราทีสวมชุดๆ นันก็เดิน ออกมาจากห้อง” “แพศยา” หญิงสาวกลา่ วเสียงลอดไรฟันด้วยแรงอารมณ์ เมอื รู้วา่ ผ้หู ญิงชันตํา คนนนั สามารถยวั ยวนสวามีของตนเองได้สําเร็จ ทีสําคญั ทีสดุ คือภายใน ห้องบรรทมขององคฟ์ าโรห์...การจะเข้าไปภายในตาํ หนกั ใหญ่ได้นนั แม้แต่ ~ ๑๘๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เธอหรือนางสนมคนอืนๆ ล้วนแตต่ ้องได้รับการอนญุ าตจากองค์ฟาโรห์ เนืองจากองค์ฟาโรห์ไม่ชอบให้ใครเข้ามาวนุ่ วายในทีส่วนพระองค์ แตน่ งั แพศยานารากลบั ได้เข้าไปถึงห้องบรรทม...บนเตียงของฟาโรห์ฟิ โฮเทป “นงั นนั คงใช้ประโยชน์จากหน้าทีของมนั เจ้าค่ะ จากนนั ก็พยายาม ยวั ยวนองคฟ์ าโรห์” “มนั กแ็ น่อยู่แล้วคิซา ผ้หู ญิงชันตําแบบนันคงคิดอะไรไมไ่ ด้มากไป กว่าการทอดกายให้สวามีของข้า เฮอะ คงอยากเผยอหน้าชคู อเป็ นนาง สนมเสียใจแทบขาดแล้วกระมงั ” “ตอนนีองค์ฟาโรห์มีรับสังไม่ให้มนั ทําหน้าทีนางกํานัลแล้ว...คง เตรียมแตง่ ตงั มนั เป็นสนมเจ้าคะ่ ” “...” “เชน่ นนั ...นงั นาราก็เป็นสนมคนแรกทีทรงมีประสงค์จะแต่งตงั ด้วย พระองค์เอง...องค์ฟาโรห์คงหลงใหลมนั นา่ ด”ู คิซาทําท่าครุ่นคดิ แล้วกลา่ วขนึ ลืมตวั ไปชวั ขณะวา่ ตอนนีเธอกําลงั อยู่ต่อหน้านายหญิงของตน เนืองจากเหตกุ ารณ์แบบนีเป็ นอะไรทีน่า แปลกใจยิงนกั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปไมเ่ คยต้องตาต้องใจหญิงใดมากเป็ นพิเศษ จนถึงขนั แต่งตังให้เป็ นสนม เหล่าหญิงในตําหนักฮาเร็มทังหลายล้วน ถวายตวั เข้ามาเป็นบาทบริจาริกาเนืองด้วยเหตผุ ลทางการเมือง สนมธินิมี เองก็เป็ นหนึงในหญิงพวกนัน ทว่าโชคดีกวา่ คนอืนๆ คือเธอเป็ นทีโปรด ปรานขององค์ฟาโรห์...ผ้เู ป็นนายได้ฟังคําพดู ไมร่ ืนหเู หลา่ นนั หนั ขวบั ไปยงั คนทีนงั อยบู่ นพืนด้วยใบหน้าโกรธจดั มอื กําแนน่ จนจิกเกร็ง “แล้วอยา่ งไร เจ้าคิดเหรอวา่ องค์ฟาโรห์จะมีพระทัยให้มนั ใครๆ ก็รู้ วา่ องค์ฟาโรห์รักข้า โปรดปรานข้า แต่ตอนนีพระองค์แค่หลงผิดเพราะ ~ ๑๘๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มารยาร้อยเลม่ เกวยี นของนงั หญิงชวั ช้าคนนนั รู้ไว้เลยนะ...ข้าไมม่ วี นั ยอม ให้มนั ขนึ มาสงู เทียมข้า” “แตห่ ากองคฟ์ าโรห์แตง่ ตงั มนั จริง พวกเรากท็ ําอะไรไมไ่ ด้นะเจ้าคะ” “เชน่ นนั เห็นทีข้าคงปลอ่ ยนงั สารเลวนนั ไว้ไมไ่ ด้อกี ” หญิงสาวกัดฟันพูดอย่างมาดหมาย ความโกรธเกลียดและความ อิจฉาริษยาทีเก็บไว้ปะทขุ ึนในอก...เธอไม่มีวนั ยอมเด็ดขาด องค์ฟาโรห์ ต้องเป็นของเธอ หลงใหลในเธอ เธอต้องเป็ นทีหนึงในใจขององค์ฟาโรห์ เพียงผ้เู ดียว หากมใี ครคิดจะขนึ มาแทนที...มนั ผ้นู นั ย่อมไมไ่ ด้ตายดีอย่าง แนน่ อน บรรยากาศในห้องพกั นางกํานลั เตม็ ไปด้วยความน่าอดึ อดั เซอาถือ ตลบั ยาเข้ามานงั ลงข้างฟกู นอนด้วยใบหน้านิงเรียบ สว่ นเพือนร่วมห้องอกี คนคอ่ ยๆ ปลดชดุ ด้านบนของตนออกแล้วนอนควําราบลงบนฟูกอย่างรู้ หน้าที ไม่มีเสียงพดู คยุ หรือหัวเราะกันอย่างสนกุ สนานเหมือนเมือก่อน เสียงนันหายไปอย่างสินเชิงเมือหลายวันก่อนตอนนารากลบั มาจาก ตาํ หนกั ใหญ่ หลงั จากเธอโดนฟาโรห์ฟิ โฮเทปจบั ได้เรืองแผลทีหลงั เยน็ วนั นนั ทา่ น อมู ่าเข้ามาภายในห้อง ทายาให้เธอแล้วจากไปโดยไม่ได้พดู อะไรกับเธอ มากไปกวา่ การถามไถ่อาการ ในขณะทีเซอาเมือเห็นแผลของเธอครังแรก ถึงกับอทุ านแล้วยกมือขึนปิ ดปากตวั เองไม่ให้ส่งเสียงประหลาดออกมา สายตานันมองมายังนาราอย่างตังคําถามและเมือเริมประติดประต่อ เรืองราวได้หญิงสาวกแ็ ทบไมพ่ ดู คยุ กบั นาราอีก ทวา่ แม้เซอาจะทําตวั ห่าง เหินกบั เธออยา่ งไรแตท่ กุ คืนกอ่ นเข้านอนหญิงสาวก็จะมานงั ทายาสมาน แผลให้เธอเสมอ ~ ๑๘๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าขอโทษ” หญิงสาวผ้กู ําลงั นอนอยู่บนฟกู พูดขึนเหมือนทีเคยพูดทุกวันด้วย ความรู้สกึ ผดิ ...รู้ดีวา่ เซอาโกรธเธอแบบนีเพราะอะไร “ข้าไมอ่ ยากฟังคาํ ขอโทษจากเจ้าอกี นารา” หญิงสาวผ้ซู ึงกําลงั ทายาลงบนแผ่นหลงั ของเธอพูดเสียงตวดั ห้วน นาราหน้าสลดลงได้แตพ่ ดู เสยี งออ่ ยตอบกลบั ไป “เจ้าอาจยงั โกรธข้า...แตข่ ้าอยากให้รู้วา่ ข้าเสียใจจริงๆ ทีปิ ดบงั เรือง นีกบั เจ้า” “ข้าไม่ได้โกรธเจ้า นารา ไม่รู้สิ ข้าแค่..เราเป็ นเพือนกันมิใช่หรือ สาํ หรบั ข้าแล้วเจ้าคือเพือนทีข้าสนิททีสดุ ข้าบอกทุกอย่างกับเจ้า แต่เจ้า กลบั ปิ ดบงั เรืองใหญ่ขนาดนีกบั ข้า” สาวผิวสีเข้มโวยใส่สาวผิวสีอ่อนอย่างอดรนทนไม่ได้ ความรู้สึก ตา่ งๆ ปะปนกนั จนแทบแยกไมอ่ อก เห็นดงั นันคนถูกโวยเลยพยายามยก เหตผุ ลเข้าสู้ “ข้าไมอ่ ยากดงึ ใครมาเดือดร้อนด้วยนี เซอา...เจ้าก็รู้ หากเจ้าหรือ ทา่ นอมู า่ เข้ามาย่งุ กบั เรืองนีจะพลอยโดนไปด้วย ข้าเองก็เคยสู้ เคยไมย่ อม แตน่ นั กลบั ทําให้เขายิงโกรธและลงโทษข้ารุนแรงมากขนึ ไปอีก ข้าจึงคดิ วา่ การยอมคอื ทางทีดที ีสดุ ทีจะทําให้ข้าและคนอนื เจบ็ ตวั น้อยทีสดุ ” “ถ้าเช่นนนั เจ้าจะมีเพือนไว้ทําไมกนั ” เสียงสนั เครือด้วยแรงอารมณ์สะบัดห้วน นาราเหลียวกลบั ไปมอง คนทีนงั อยขู่ ้างกายกพ็ บวา่ ใบหน้าคมสวยนนั นองไปด้วยหยาดนําตา เมือ เซอาสบตากับเธอ...หญิงสาวคนดงั กล่าวรีบหันหน้าหนีไปมองด้านอืน ด้วยความน้อยใจและเสยี ใจ “เซอา” ~ ๑๘๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้ารู้เหตผุ ลทีเจ้าทําแบบนีดี ข้ารู้วา่ ตอ่ ให้เจ้าบอกข้ามนั ก็ไมม่ ีอะไร เกิดขนึ ข้าไม่มีความสามารถจะหยุดยงั การกระทําอนั ป่ าเถือนนนั ได้ แต่ อย่างน้อยข้ากย็ งั ช่วยทาแผลให้เจ้าได้นะ นารา” คนพดู หนั ไปจ้องมองแผน่ หลงั ของอีกคน นําตาทีคลอขงั หยดแหมะ ลงมาด้วยความเสยี ใจ “แผลเจ้าอาจไมร่ ้ายแรงขนาดนีก็ได้ หากได้รบั การรกั ษาตงั แตแ่ รก” “ขอบใจมากนะเซอา” นารายืนมือมากมุ มอื เซอาแล้วบีบแน่นด้วยความซาบซึง เมือรับรู้ได้ ถึงความปรารถนาดแี ละความเป็นห่วงทีอีกคนมีให้แก่เธออย่างจริงใจ “จําไว้นะนารา ไมว่ า่ จะเกิดอะไร ข้าอย่ขู ้างเจ้าเสมอ เช่นนันสญั ญา กบั ข้าได้หรือไมว่ า่ จะไมป่ ิ ดบงั เรืองใดๆ กบั ข้าอีก” “ข้าสญั ญา” เมือได้ฟังคาํ ตอบรับเซอาก็ยิมอยา่ งยินดีให้อีกฝ่ ายทงั ทียงั คงมีนําตา คลอขงั นาราเองก็พลอยยิมตามรอยยิมนนั ไปด้วย บรรยากาศในห้องดู สดชืนขนึ ในทันตา หญิงสาวทีปกติเป็ นคนช่างเจรจารีบเปิ ดปากพดู กับ นาราเจือยแจ้วคล้ายอดกลนั มาเป็ นเวลานาน ในขณะทีนาราก็คอยเสริม และพดู คยุ ตอบรับอย่างมีความสขุ ...ตอนนีเธอได้เพือนคนเดิมกลบั มาแล้ว การพูดคยุ ของทงั ค่หู ยุดชะงักลง เมือมีเสียงเคาะประตดู งั ขึนหน้า ห้อง สองสาวมองหน้ากนั โดยทีนารามองเซอาแล้วยิมอย่างเจ้าเลห่ ์ “ต้องเป็นท่านนาธานแนๆ่ เลย” “มาทําไมป่ านนี ข้าจะนอนแล้ว” บ่นทงั ทีกลนั ยิมพลางลกุ เดินไปเปิ ดประตู หญิงสาวผ้อู ยู่ในสภาพ ร่างกายทอ่ นบนกึงเปลอื ยเปลา่ ลกุ ขนึ จากฟกู นอน ใสเ่ สอื ผ้าของตนเองให้ เรียบร้อย กอ่ นประสาทจะเขมง็ เกลียวขนึ เมือรับรู้ได้ถึงความผิดปกติจาก ~ ๑๘๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ใบหน้าของเซอา...รอยยิมหวานเมอื ครู่หลดุ ลอยหายไป มือบางนนั รีบดนั ประตทู ีเพิงเปิ ดออกไปให้ปิ ดลงอีกครังในแทบจะทนั ที ยามเธอมองเห็นผู้ มาเยือนได้อย่างถนดั ชดั ตา นารายงั ไมท่ นั ได้เอย่ ปากถามสิงใด ประตทู ียงั ปิ ดไม่สนิทก็ถูกแรงมหาศาลของบุคคลด้านนอกผลักให้เปิ ดกว้างออก อย่างรุนแรง บานประตกู ระแทกเข้าทีร่างของเซอาอย่างจังส่งผลให้เธอ ล้มลงไปกองกบั พืน “เซอา” เสียงตะโกนเรียกนนั แทบจะกลายเป็นเสียงกรีดร้อง หญิงสาวอีกคน ภายในห้องวิงถลาเข้าไปหาเพือนสนิทแล้วมองไปยงั หน้าประตดู ้วยความ ตกใจ...เงาร่างของชายฉกรรจ์สูงใหญ่ในชุดสีดําทะมึนคลมุ ผ้าปกปิ ด ใบหน้าอย่างมิดชิด สามารถมองเห็นได้เพียงแคด่ วงตาอนั ส่องประกาย ความเหียมโหดออกมาจนน่าหวาดกลวั มือใหญ่ถือดาบสนั เปื อนเลือด ก้าวเข้ามาภายในห้อง หันไปปิ ดประตหู ้องพร้อมลงดาลสลกั ทีทําด้วยไม้ เพือตดั การรบั รู้ของผ้ทู ีอยภู่ ายในห้องออกจากโลกภายนอก จากนนั จึงเบน สายตามามองเป้ าหมายผ้กู ําลงั พยายามประคองเพือนของตนหนีไปทีมมุ ห้องมมุ หนงึ อย่างทลุ กั ทเุ ลด้วยสายตาของนกั ลา่ ผ้มู งุ่ หมายปลดิ ชีวิตเหยือ ยามราตรีในคืนเดือนดบั ความมืดมิดย่างกรายเข้ามาบดบงั ทําให้ สามารถเห็นสงิ ตา่ งๆ ได้เพียงลางๆ เท่านนั เรือนนางกํานลั ดเู งียบเหงาเมือ ทกุ คนต่างแยกย้ายเข้าห้องพัก ฟาโรห์หน่มุ ก้าวเดินอย่างสบายอารมณ์ ขณะมงุ่ หน้าไปยงั จดุ หมายทีใจเขาไปถงึ กอ่ นนานแล้ว ด้วยภารกิจทีรัดตวั มากมายทําให้หลายวนั มานีเขาไมม่ ีเวลาแม้แตจ่ ะนงั พกั ผอ่ น ทวา่ จากการ จดั สรรเวลาและพยายามทําให้เสร็จตามกําหนด วนั นีเขาจึงมีเวลามาหา แม่ตวั ดีผ้หู ่างหายไปจากตําหนกั ใหญ่หลายวนั ไม่รู้ว่าแผลของเธอดีขึน ~ ๑๘๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- บ้างหรือยงั ...แม้จะคอยถามไถจ่ ากหวั หน้านางกํานลั อย่ตู ลอด...แต่มนั คง ไมแ่ น่ใจเทา่ กบั ไปดอู าการด้วยตวั เอง แล้วลมหายใจของเขากต็ ิดขดั ขนึ เมอื มองเหน็ บางอย่างผิดสงั เกต... ร่างหนาของทหารยามผ้มู ีหน้าทีดแู ลความเรียบร้อยของเรือนนางกํานัล สองนายนอนฟบุ อยู่บนพืน แม้ความมืดจะลดทอนความสามารถในการ มองเห็น หากแตจ่ มกู ยงั สามารถรับกลนิ คาวเลอื ดทีคละคล้งุ ไปทัวบริเวณ ลางสงั หรณ์บางอย่างทําให้เขาร้อนใจจนต้องรีบหยิบดาบในฝักของทหาร ยามไร้ ชีวิตมาเป็ นอาวุธป้ องกันตัว ร่างสูงเริมออกวิง มุ่งหน้ าไปยัง จดุ หมายของตนเองอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้ องอนั ค้นุ เคยดงั มาจากห้องพักของนางกํานัลสาว ตาม ด้วยเสียงข้าวของตกลงบนพืนดังโครมคราม ทําเอาดวงใจของฟาโรห์ ฟิ โฮเทปหลน่ วบู จนแทบหยดุ หายใจ เสียงทีฟังไมไ่ ด้ศพั ท์และเสียงการตอ่ สู้ ดนิ รนยงั ดงั ออกมาจากห้องนันไม่หยดุ หย่อน มือใหญ่เลือนไปผลกั ประตู ไม้ให้เปิ ดออกแตไ่ มเ่ ป็นผลเมอื มนั ถกู ลงดาลไว้อยา่ งแนน่ หนา โดยไมร่ อช้า ร่างสงู ก้าวถอยหลงั แล้ววิงโถมตวั เข้าใสป่ ระตูไม้นันสดุ แรงจนมนั พังลง ถลันตวั เข้าไปในห้อง แล้วใช้ดวงตาคมดจุ เหยียวกวาดมองทัวบริเวณ อยา่ งร้อนใจ...ภายในห้องเต็มไปด้วยข้าวของล้มระเนระนาดจนไม่เหลือ เค้าเดิม ชอ่ งหน้าตา่ งเปิ ดออกเตม็ ความกว้าง แนน่ อนวา่ ไมม่ ีแม้แตเ่ งาของ คนร้ าย ชายหนมุ่ ตะโกนก้องเพือเรียกหาทหาร กอ่ นดวงตาสีเทาจะหันกลบั มาทอดพระเนตรรอบตวั อีกครัง ภาพทีปรากฏให้เห็นตรงหน้าก่อให้เกิด ความรู้สกึ เจ็บปวดหทยั ขนึ อยา่ งไมท่ ราบสาเหต.ุ ..หญิงสาวร่างบางนงั กอด เข่าคอพับอยู่บนพืน ร่างเล็กๆ นันสนั อย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลวั ~ ๑๘๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เลือดสีแดงฉานไหลซึมออกมาจากแขนเลอะไปตามร่างกายและเสือผ้ า ของเธอ “นารา” ชายหนุ่มถลาเข้าไปหาคนทีอยู่บนพืน ยืนมือไปแตะตัวหญิงสาว เบาๆ ร่างนนั กลบั สะด้งุ โหยง ซุกใบหน้าลงกับเขา่ ของตนเองแน่นขึนแล้ว เริมแผดเสียงกรีดร้ องออกมาอย่างตกใจกลวั “นารา ข้าเอง มองข้าสนิ ารา นีข้าเอง” พดู ด้วยเสียงหนกั แน่นทีสดุ เท่าทีจะทําได้ ขณะพยายามเลือนมือ แกร่งเข้าไปประคองใบหน้าหญิงสาวให้เงยขนึ มามองเขา ดวงตาสีดํามอง มาอย่างเลือนลอยคล้ายกําลังประมวลผล ก่อนใบหน้าสวยทีครึงหนึง เปรอะไปด้ วยเลือดจากรอยแผลบริ เวณโหนก แก้ มจะพูดขึนด้ วยเสีย ง ตะกกุ ตะกกั “ฟะ ฟาโรห์ องคฟ์ าโรห์” “ใช่ ข้าเอง” “ทา่ น...เซอา เซอา ถกู แทง ช่วยเซอา ชว่ ยเซอา” หญิงสาวพดู รัวเร็วซํายงั ตะกุกตะกักอย่างสบั สนวนุ่ วาย มือเล็กจบั แขนของชายหนมุ่ เขย่าไปมาด้วยความร้อนรน แล้วพยายามขยับตวั ไปยงั บริเวณทีเซอานอนไร้สติอยู่ พอดีกนั กบั ทีมีทหารหลายคนวิงเข้ามาในห้อง ฟาโรห์ฟิ โฮเทปจงึ ตะโกนสงั เสยี งดงั ก้องอยา่ งโกรธจดั “ตามจบั ตวั มนั มาให้ได้ ข้าจะฆ่ามนั ด้วยมือของข้าเอง” นายทหารรับคาํ อย่างแขง็ ขนั ...ไมต่ ้องรอให้สงั ซํา แล้วนายทหารคน หนึงจึงเข้ามาอ้มุ ร่างโชกเลอื ดของเซอาออกไปจากห้อง “ไม่ จะเอาเซอาไปไหน พวกเขาเอาเซอาไปไหน เซอา เซอา...” ~ ๑๙๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ร่างบางข้างตวั คล้ายจะสติแตกขนึ มาอีกครังเมือเห็นวา่ มีคนอ้มุ ร่าง เพือนรักของเธอออกไป ร่างสงู จงึ รีบพดู เพือให้ความมนั ใจแก่อกี ฝ่ าย “พวกทหารพานางไปรักษา เจ้าไมต่ ้องเป็นห่วง นารา” พดู จบฟาโรห์ฟิ โฮเทปกางแขนออกหมายจะช้อนร่างบางขนึ จากพืน นาราผวาอีกรอบรีบถอยกายหนีไปข้างหลัง ใบหน้าเปรอะเปื อนเหยเก ดวงตาสีดําสนั ระริกใกล้ร้องไห้เต็มแก่ เมือเห็นท่าทางนันของหญิงสาว ฟาโรห์หนมุ่ จึงเพิงระลกึ ได้วา่ แผลทีหลงั ของเธอคงยงั ไมห่ ายดี จึงหยดุ การ กระทํานนั แล้วถาม “พอจะเดนิ ไหวหรือเปลา่ ” นาราพยกั หน้ารบั แล้วลกุ ขนึ ด้วยทา่ ทีออ่ นแรง ร่างสงู เข้าไปช่วยจบั ต้นแขนของคนร่างเล็กเพือยึดไว้ไม่ให้เธอล้มพับลงไป หญิงสาวเริมก้าว เท้าออกไปทีละก้าวอยา่ งช้าๆ “พวกเขาพาเซอาไปทีไหนหรือคะ” คําถามนนั ทําเอาชายหน่มุ ต้องลอบถอนหายใจ ปัญหาทีหนึงเริมต้น ขนึ แล้ว เขาตงั ใจนําหญิงสาวกลบั ไปทีตาํ หนกั ใหญ่เพือให้หมอหลวงมาดู อาการ แตด่ เู หมอื นนาราจะไม่สนใจแผลของตนเองเลย ใจของเธอจดจ่อ อยทู่ ีเซอาตลอดเวลา ขนื บอกจดุ หมายให้รู้และปลอ่ ยให้เดนิ เองแบบนี เขา คงไมม่ วี นั พาเธอไปถงึ ตาํ หนกั ได้เป็นแน่ เมือตดั สินใจได้ชายหนมุ่ ก็ไมร่ ังรอ สิงใดอีกรีบรวบร่างเลก็ ขนึ อ้มุ พาดบา่ แล้วสาวพระบาทออกจากเรือนนาง กํานัลมงุ่ หน้าไปยังตําหนกั ใหญ่ ทําเป็ นไมส่ นใจเสียงของร่างบางทีเอ่ย ปากประท้วงเสยี งดงั ไปตลอดทาง “ทา่ นพาข้ามาทีนีทําไม พาข้ากลบั ไปหาเซอาเถิดคะ่ ” ~ ๑๙๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราพดู ขนึ ทนั ทีทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปวางเธอลงบนเตียงน่มุ ในห้องนอน ของเขา หญิงสาวพยายามลกุ ยืน ชายหนมุ่ จงึ ใช้แรงจากมือใหญ่จบั เธอให้ นงั พร้อมพดู เสยี งเฉียบขาด “ไมไ่ ด้ เจ้าต้องอยทู่ ีนี หมอหลวงกําลงั มา” “ข้าไมเ่ ป็นอะไร ปลอ่ ยข้านะคะ ข้าจะไปดแู ลเซอา” “เจ้ากําลงั ทําให้ข้าหมดความอดทนกบั ความดอื ดงึ ของเจ้านะนารา” “แตน่ างบาดเจ็บเพราะข้า ท่านจะให้ข้านงั อยเู่ ฉยๆ แบบนีหรือคะ” “ข้าเข้าใจ...แตเ่ จ้าเองก็บาดเจ็บ หากไปแล้วจะช่วยอะไรเขาได้ จะ ทําให้ยิงวนุ่ วายเสียเปลา่ ๆ เพราะหมอทีรักษาเซอาก็ต้องมาคอยพะวงใจ กบั บาดแผลของเจ้าไปด้วย” หญิงสาวหลบั ตาลงอยา่ งเจบ็ ปวดคล้ายกําลงั พยายามระงบั อารมณ์ ของตน ไมน่ านหมอหลวงกต็ ามมาสมทบทีตําหนกั ตรวจสอบอาการและ เริมรักษาแผลให้หญิงสาวโดยมีบุรุษตาคมอีกคนทอดมองอย่ไู ม่วางตา เธอมีแผลเป็ นรอยบาดทีโหนกแก้มข้างหนึงอนั เกิดจากลกู หลงของการ ดนิ รนตอ่ ส้กู บั คนร้าย และอกี แผลบริเวณท้องแขนซ้ายซงึ โดนของมคี มกรีด คอ่ นข้างลกึ จนเป็นทางยาวเกือบถงึ ข้อพบั “แผลของเจ้าไมม่ ีอะไรน่าเป็นห่วง พยายามอย่าให้ถกู นํา หมนั ล้าง แผลทายาอย่างสมําเสมอทกุ ๆ วนั ไมน่ านก็หาย ส่วนรอยฟกชําพวกนีข้า จะจดั ยาทาให้” หมอหลวงกลา่ วเมอื พนั แผลทีแขนให้เธอเสร็จ กอ่ นร่างชรานนั จะหนั ไปทําความเคารพองค์ฟาโรห์ทีนังอยู่บนพระเก้ าอีข้ างเตียงแล้ วเดินออก นอกห้องบรรทมใหญ่ไป เมือลบั ร่างชายชรา ห้องบรรทมใหญ่จึงเหลือ เพียงแคเ่ ขาและนารา ชายหน่มุ เลือนตวั มานังบนขอบเตียง ขณะทีหญิง ~ ๑๙๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สาวทรุดตวั นอนตะแคงลงบนเตียงน่มุ อย่างเหนือยล้า ใบหน้าคมสนั ก้ม มองใบหน้าทีครึงหนึงซุกอย่กู บั หมอนใบใหญ่อยา่ งออ่ นโยน “เซอาจะไมเ่ ป็นอะไรใช่ไหมคะ” “วางใจเถิด...นางอยู่ในมือหมอฝี มือดีทีสดุ ในอียิปต์ นางจะต้อง ปลอดภยั ...เจ้าเลา่ ให้ข้าฟังได้หรือไม่ วา่ เกิดอะไรขนึ ” “ข้าก็ไม่รู้คะ่ คนร้ายพยายามเลน่ งานข้า เซอาจึงเอาตวั เข้ามารับ ดาบแทน พอเซอาล้มลงมนั หนั มาจะทําร้ายข้าอีก แต่ท่านก็มาเสียก่อน มันจึงหนีไปทางหน้าต่าง...เป็ นเพราะข้าเองค่ะ...เซอาจึงต้องมาโดน ทําร้ายแบบนี...ถ้าเซอาเป็นอะไรไป...มนั เป็นความผดิ ของข้าเอง” หญิงสาวเอย่ ปากเลา่ ออกมาเสยี งเบาหวิวราวใกล้เคลิมหลบั เตม็ แก่ ดวงตาสีดําสนิทปิ ดไปชวั ครู่ ก่อนหญิงสาวจะสะด้งุ แล้วเบิกตาโพลงขนึ ใหม่อีกหลายรอบ เหมือนกําลงั พยายามต่อต้านร่างกายไมใ่ ห้นอนหลับ เพราะยงั คงหวาดระแวงกบั สิงรอบข้าง...คงเกรงวา่ โจรคนนันจะย้อนกลบั มาทําร้ายเธอยามทีเผลอหลบั ไป “พกั ผอ่ นเสยี เถิด ข้าจะอย่ขู ้างเจ้าตรงนี ไมไ่ ปไหน” พดู พร้อมกบั เลือนฝ่ ามอื อนุ่ จดั ของเขาไปกมุ มือเย็นซีดนนั แน่นอย่าง ให้ คํามัน พร้ อมทังใช้ ปลายนิวลูบมือหญิงสาวเบาๆ คล้ายทังปลอบ ประโลมและกลอ่ มให้หลบั ดวงตาสีดาํ สนิทจงึ คอ่ ยๆ ปิ ดลงได้ด้วยใบหน้า ทีผอ่ นคลายขนึ “นารา!” เสียงตะโกนอย่างรีบร้อนเกิดขนึ ด้านนอกพร้อมร่างองครกั ษ์หน่มุ พุ่ง พรวดเข้ามาในห้องบรรทมใหญ่ราวกบั พายุ ทว่านาธานก็ต้องชะงักงนั รีบ เก็บคําพูดของตนไว้ เมือนายเหนือหัวยกนิวชีขึนจรดกับริมฝี ปากเป็ น สญั ญาณบอกให้เขาเงียบ ชายหนุ่มพยักหน้าให้ฟาโรห์ฟิ โฮเทปอย่าง ~ ๑๙๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เข้าใจสถานการณ์ เนืองจากมองเหน็ นารากําลงั หลบั พริมอย่บู นเตยี งนอน ใหญ่ ผ้เู ป็นเจ้าของห้องหนั ไปแกะมือของหญิงสาวออกอยา่ งเบามือ อีกมอื หนงึ เลอื นผ้าห่มขนึ คลมุ ให้ร่างบางอย่างเงียบงนั ทีสดุ เพือไม่ให้หญิงสาว ถกู ปลกุ ขนึ จากห้วงนิทรา แล้วจึงเดินนํานาธานออกมานอกห้อง “เซอาเป็นเชน่ ไรบ้าง” “หมอหลวงบอกวา่ ปลอดภยั แล้วพะยะคะ่ ” “แล้วไอ้สารเลวนนั ละ่ ” “ทหารของเราติดตามมนั ไปทนั ตอนทีมนั พยายามลอบหนีออกนอก วงั จึงเกิดการตอ่ ส้กู นั ขนึ ทหารฝ่ ายเราได้พลงั มือฆ่ามนั ลงไป” ฟาโรห์หนุ่มพยักหน้ารับรู้ แม้รู้สึกไม่พอใจอยู่บ้างทีไม่สามารถจับ เป็นเพือมาเค้นคอถามความอะไรได้ และไมไ่ ด้ลงมือปลติ ชีวิตของมนั ด้วย มอื ของตนเอง “ก็ยงั ดีกวา่ ปลอ่ ยให้มนั รอดกลบั ไปเสวยสขุ ได้ จงไปสบื มาวา่ มนั เป็น ใคร ทํางานให้กบั ใคร” ร่างบอบบางของนารายืนลบั ๆ ล่อๆ อยู่หน้ าประตตู ําหนักใหญ่ ชะโงกหน้าสวยหวานออกไปเลก็ น้อยเพือดตู ้นทาง เมือเห็นว่าทางโล่ง สะดวกจึงรีบก้าวเดิน ทว่ายังไม่ทนั ทีหญิงสาวจะออกจากตําหนกั เสียง ฝี เท้าหนกั ๆ ของทหารยามทําให้เธอต้องรีบเบียงตวั เข้าไปซ่อนหลงั เสาหิน แกะสลกั สวยงามต้นหนึง...กระหวดั คดิ ไปถงึ ต้นเหตแุ หง่ ความยากลําบาก ทีเกิดกบั เธออย่างหงดุ หงิดใจ เมือตืนขนึ มาคนเดียวในห้องนอนใหญ่ของ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป หญิงสาวรีบจดั การตวั เองเตรียมมงุ่ หน้าไปหาเซอายงั เรือน นางกํานลั ครนั เมือทหารหน้าตําหนกั เหน็ เข้า เธอกถ็ กู ขอร้องแกมบงั คบั ให้ ~ ๑๙๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กลบั เข้าไปด้านใน โดยให้เหตผุ ลเพียงแคว่ ่าฟาโรห์ฟิ โฮเทปสงั ห้ามไม่ให้ เธอออกไปนอกตาํ หนกั อย่างเดด็ ขาด “ทําอะไรน่ะ” ผ้โู ดนทกั สะด้งุ อยา่ งตกใจ ตวั ต้นเหตสุ าวเท้าเข้ามาใกล้หญิงสาว ผู้ กําลงั ยอบตวั ลงถวายความเคารพ โดยมนี าธานก้าวตามเข้ามา ในขณะที องครักษ์คนอนื ๆ ยงั คงยืนรกั ษาระยะห่างเพือถวายอารกั ษ์ขาอยทู่ ีเดิม “ข้าจะไปหาเซอาและกลบั ห้องของข้าคะ่ ” “ถ้าเป็นเซอา...นางไมไ่ ด้อย่ทู ีนีแล้วละ่ ” คนตอบนาราคือหวั หน้าราชองครักษ์หน่มุ ทีพดู ขนึ อย่างใจดี ก่อนจะ ขยายความเพิมขนึ เมือหญิงสาวดงู งงนุ กบั คาํ ตอบของเขาไมน่ ้อย “นางปลอดภยั ดี และข้าได้นําตวั นางกลบั ไปรักษาตวั ต่อทีบ้านของ ข้า เจ้าไมต่ ้องห่วงหรอกนารา...นางจะได้รับการดแู ลอย่างดีทีสดุ ในฐานะ ภรรยาของข้า” “ไยท่านจงึ ไมบ่ อกข้าก่อนคะ ข้ายงั ไมไ่ ด้ลาํ ลานางเลย” “เมอื คนื ข้าจะมาบอกเจ้าเรืองนี แตเ่ จ้าหลบั ไปแล้ว” “เอาเถอะๆ ในเมือตอนนีรู้แล้วว่าเพือนเจ้าปลอดภยั และได้รับการ ดแู ลอย่างดีจากคนรกั ของนาง เจ้าคงเบาใจได้แล้วใชห่ รือไม่ กลบั เข้าไปใน ตาํ หนกั เสยี ” ฟาโรห์หนมุ่ รีบตดั บทคนตวั เลก็ ทีอ้าปากเตรียมซกั ไซ้นาธานอีก ก่อน จะสําทบั เพิมกบั คนทีไมค่ อ่ ยเชือฟัง “แล้วไม่ต้องคิดหนีกลบั ไปเรือนนางกํานัลอีกละ่ ทีนันไมป่ ลอดภยั สําหรับเจ้า” “ข้าจะอย่นู ีได้อยา่ งไรคะ” ~ ๑๙๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวถามอีกฝ่ ายตาโต ด้วยเห็นถงึ ความไมเ่ หมาะสมในประการ ทงั ปวง “แล้วไยเจ้าจึงอย่ไู มไ่ ด้ ตําหนกั ข้ากไ็ มใ่ ช่เลก็ ๆ ห้องหบั มีตงั มากมาย ใหญ่และสะดวกสบายยิงกว่าเรือนนางกํานัลของเจ้าไม่รู้ตงั กีร้อยเท่า... หรือหากเจ้ายงั ยืนยนั ทีจะกลบั ไปห้องของเจ้า ก็ได้...” นารายิมแล้วพยกั หน้ากบั ชายหน่มุ เพือเป็ นการบอกวา่ เธอต้องการ กลบั ไปทีห้องของตวั เอง ชายหนุ่มสง่ ยิมเย็นให้พร้อมประโยคถดั มาทีทํา เอาหญิงสาวต้องหบุ ยิมแทบไมท่ นั “แต่ข้าจะสง่ ราชองครักษ์ครึงหนึงของข้าไปคอยเฝ้ าเจ้าโดยไม่ให้ คลาดสายตา...ไมว่ า่ เจ้าจะไปไหนหรือทําอะไรก็ตาม” “...ข้าเป็นนางกํานลั นะคะ ไมใ่ ช่นกั โทษ” มองคนก้มหน้ามองพืนทีบน่ อดิ ออดนนั แล้วเรียวปากบางของคนสงั ยกขนึ คล้ายกําลงั แย้มยิม ก่อนจะพดู เอด็ ด้วยนําเสียงไมจ่ ริงจงั นกั “รู้ตวั ด้วยหรือวา่ เป็นนางกํานลั แล้วเหตใุ ดจึงไมร่ ู้ว่าไมค่ วรขดั คําสงั ขององคฟ์ าโรห์” “คะ่ ขออภยั คะ่ ” หญิงสาวกลา่ วรับคําอย่างเสยี ไมไ่ ด้พร้อมทงั รีบก้าวตามร่างสงู เดิน กลบั เข้าไปในตําหนกั ใหญ่อย่างจํายอม เหตกุ ารณ์ร้ายเพิงเกิดขนึ จึงดู อนั ตรายหากต้องให้เธอกลบั ไปอยู่คนเดียวทีเรือนนางกํานลั ครันจะให้มี คนคอยตามค้มุ ครองอย่างเอิกเกริกแบบทีองค์ฟาโรห์บอก นารานึกภาพ ไมอ่ อกจริงๆ วา่ นางกํานลั ทีมีทหารองครักษ์เป็ นของตวั เองมนั จะออกมา ในสภาพแบบไหน ถ้าเช่นนนั คงต้องรอให้เรืองพวกนีเงียบไปสกั พกั จึงคอ่ ย ขออนญุ าตกลบั ไปยงั ทีพกั ของเธอดงั เดมิ ถงึ ตอนนนั หวงั วา่ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป คงจะไมป่ ฏิเสธเธออกี ~ ๑๙๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๙ สนมธินิมีเดินกรีดกรายไปตามทางเดินอนั ร่มรืนภายในพระราชวงั ด้วยใบหน้าประดบั รอยยิมพรายอย่างอารมณ์ดี…ป่ านนีคนของเธอคง สง่ นงั นาราไปอย่ใู นนรกเรียบร้อยแล้ว นนั คงทําให้องค์ฟาโรห์รู้สึกแย่อยู่ บ้างทีของเลน่ ชวั ครังชวั คราวแบบนงั นนั ตายไปและมนั เป็ นหน้าทีของเธอ ในการทําให้พระสวามรี ู้สกึ ดขี นึ เธอจะใช้เสนห่ ์ทงั หมดทีมีทําให้พระสวามี ทรงฝังกลบความทรงจําเกียวกบั นงั ชวั นาราไปพร้อมกบั ศพของมนั เสีย ท่าทีเยืองย่างดจุ นางพญานันสะดดุ สายตาของเหล่านางกํานัลที สนมธินิมีเดินผ่าน ซึงตอนนีกําลงั กระซิบกระซาบใส่กันด้วยความตืนตา ตืนใจ “สนมธินิมีมใิ ชห่ รือ ไยวนั นีจงึ สวมชดุ สวยงามถึงเพียงนี มีงานเลียง ทีไหนกนั ” “ไมม่ ีนะ แตท่ รงเดนิ ไปทางตําหนกั ใหญ่ ยิมน้อยยิมใหญ่เสียขนาด นนั ข้าวา่ องค์ฟาโรห์คงมีรับสงั เรียกตวั นางเข้าไปหาเป็นแน่” “ชา่ งเป็นหญิงทีนา่ อิจฉาเสยี จริง” ~ ๑๙๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นางกํานัลทังคู่คุยกันเรืองพระสนมอย่างชืนชม โดยไม่รู้เลยว่า เหตกุ ารณ์ทงั หมดทังมวลทีจะเกิดขึนต่อจากนันเรียกได้ว่า...ต่างจากที พวกเธอคดิ จินตนาการไว้จากหน้ามือเป็นหลงั มอื เลยทีเดียว “ธินิม.ี ..มาทีนี” ฟาโรห์หน่มุ ละสายตาจากสระบวั สวยทางช่องหน้าตา่ ง หนั มาถาม ยําหวั หน้านางกํานลั เฒา่ ผ้ถู วายรายงานอีกครังด้วยความแปลกใจ...เหตุ ใดอยๆู่ ธินิมีจงึ หาญกล้ามาตาํ หนกั ใหญ่โดยทีเขาไมไ่ ด้มีประสงค์เรียกตวั นางมาเช่นนี เขาเคยประกาศแก่ทุกคนอย่างชดั เจนแล้วมิใช่หรือว่าหาก เขาไมอ่ นญุ าตใครหน้าไหนก็ไมม่ ีสิทธิ มาเหยียบทีนี...แม้รู้สึกไมพ่ อใจนกั แตด่ ้วยความสงสยั ฟาโรห์หนมุ่ จึงอนญุ าตให้สนมของเขาเข้ามาได้ “องค์ฟาโรห์เพคะ” เสียงหวานหยดย้อยดงั ขึนพร้ อมร่างของหญิงสาวผู้มีรูปลักษณ์ สวยงามแทรกตวั เข้ามาภายในห้อง ใบหน้าคมแต่งแต้มสีสนั สวยงามโฉบ เฉียว ร่างอวบอดั ใสช่ ดุ ขบั เน้นสดั สว่ นแห่งความเป็ นหญิงไว้อย่างน่าดชู ม สนมคนงามถวายความเคารพเขาอยา่ งออ่ นช้อย แล้วไมพ่ ดู พลา่ มทําเพลง ให้ เสียเวลาอีกเมือเธอตรงเข้ามากอดเขาไว้แน่น...พยายามแนบทุก สดั สว่ นเข้ากบั ร่างกายกํายําแขง็ แกร่งของเขา “ข้าคิดถึงพระองค์เหลือเกิน ไยจึงไม่ไปหาข้าบ้าง ไม่รักไมเ่ มตตา สนมคนนีแล้วหรือเพคะ” “มีเรืองอนั ใดเจ้าจงึ มาหาข้าถึงทีนี” ร่างสูงไม่ตอบคําถามอันออดอ้อนของหญิงสาว เสียงทุ้มรีบถาม ขณะใช้มอื แกร่งดนั ร่างของอีกคนออกหา่ ง ~ ๑๙๘ ~