จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ได้ฟังคําถามคนถูกถามนิวหน้าคล้ายพยายามระลกึ ความทรงจํา ก่อนใบหน้าสวยหยาดเยิมนนั จะสา่ ยเบาๆ เป็นการปฏิเสธ “ข้าไมไ่ ด้รู้สกึ ออ่ นแรง เพียงแตว่ ิงเวยี นและง่วงนอนมากกวา่ ปกติ” “คะ่ แล้ว...รู้สกึ คลืนไส้อยากอาเจียนแบบนีบอ่ ยไหมคะ” “ไม่บ่อยหรอก ข้ามกั คลืนไส้ตอนทีได้กลินอะไรฉุนๆ อย่างพวก นําหอม ดอกไม้ หรืออาหารบางชนิด น่าแปลกเหมือนกนั เมือก่อนข้าไม่ เคยเป็ นแบบนีเลย” “ทรงอยากเสวยอะไรแปลกๆ บ้างหรือเปลา่ ” “พกั นีข้าเบืออาหารเพราะมนั ทําให้ข้าอยากจะอาเจียน...นีเจ้ารู้หรือ นาราวา่ ข้าป่ วยเป็นอะไร” เมือได้ฟังคําถามหญิงสาวพยกั แล้วยิมหวานให้อีกฝ่ าย แม้จะรู้สกึ ยินดีไปด้วยเมือพอเดาได้วา่ อาการขององคร์ าชินีคอื อะไร แตก่ ร็ บั รู้ได้วา่ ใน ใจลกึ ๆ ของเธอนนั ...ความหนาวเหน็บบางชนิดได้ซัดกระหนําเข้ามาจน รู้สกึ ใจสนั “ตามหมอหลวงเถอะคะ่ นาเฟรพาองค์ราชินีไปพักผ่อนในห้องเถิด สว่ นเจ้ารีบไปตามองค์ฟาโรห์มาทีนี” นารารีบออกคําสงั ทังๆ ทีสมองของตนมนั ทงั มนึ และอืออึงไปหมด ร่างระหงรีบเข้าไปชว่ ยประคองเจ้าของตําหนกั เข้าไปพกั ในห้องนอน ไมน่ านหมอหลวงก็เข้ามาตรวจท่านมทั คาเรในห้อง ใบหน้าสวยที ซีดเผือดนนั ยิมกว้างอย่างสวยงามทีสดุ เท่าทีนาราจะเคยเห็นมา ทันทีที หมอหลวงได้กราบทลู ออกไปวา่ เธอป่ วยเป็ นอะไร มือบางของราชินีเลือน ไปจบั ท้องน้อยของตนด้วยความรู้สกึ ปลาบปลืมจนเก็บอาการไว้ไมม่ ิด “ข้าได้ยินไมผ่ ดิ ไปใชห่ รือไม่ นารา ข้าตงั ครรภ์แล้ว ข้ากําลงั จะมลี กู ” ~ ๔๔๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หนั มายิมหวานให้นาราผ้ไู ด้แตส่ ง่ ยิมบางๆ กลบั ไปให้อีกฝ่ าย ไมร่ ู้สิ ...จะว่าดีใจก็ไม่ใช่...จะว่าเสียใจก็ไม่เชิง เช่นนันเธออาจต้องเรียก ความรู้สกึ ตอนนีของตวั เองวา่ ความอจิ ฉากระมงั “คะ่ ยินดีด้วยนะคะทา่ นมทั คาเร” “ข้าดใี จเหลือเกินทีตงั ครรภ์ องค์ฟาโรห์บอกข้าเสมอวา่ อยากจะมีลกู พระองค์คงประหลาดพระทัยไม่น้อยทีลกู มาเร็วเหนือความคาดหมาย ขนาดนี” “นันสิเจ้ าคะท่านมัทคาเร เพิงอภิเษกไปแค่ไม่กีเดือน ดืมนําผึง พระจนั ทร์ยงั ไมท่ นั หายหวาน ท่านก็มาตงั ครรภเ์ สียแล้ว แบบนีองคฟ์ าโรห์ ไมต่ รอมตรมจนอกไหม้หรือเจ้าคะ” “นาเฟร เจ้านีชอบพดู อะไรก็ไมร่ ู้อยเู่ รือย” นารานิงฟังสองนายบ่าวพดู หยอกเย้ากนั ด้วยความสบั สน สมองปัน และฟ้ งุ กระจายอย่างวนุ่ วายยามกระหวดั ไปถงึ คาํ พดู ของฟาโรห์ฟิ โฮเทป “เฮ้อ...แบบนีเมือไหร่ขา้ จะได้เห็นเด็กตัวเล็กๆ วิงเล่นไปมารอบๆ ตําหนกั ของเราเสียที” “ไมเ่ ลย นารา มนั ไม่ไดเ้ ต็มไปดว้ ยความสุขสมหวงั อย่างทีเจ้าหรือ ใครคิด...และทียิงแย่ไปกว่านนั คือขา้ เห็นภาพของเจ้าลอยอยู่เบืองหนา้ ขา้ แตข่ า้ กลบั ตอ้ งเผชิญหนา้ กบั ผูห้ ญิงอีกคน เจา้ รู้ไหมวา่ มนั ทรมานแค่ไหน... ขา้ เหมือนถูกฉีกหวั ใจดว้ ยความรู้สึกผิด...ผิดตอ่ เจา้ ทีไปมีคนอืน ทําให้เจ้า ตอ้ งเสียใจและร้องไหเ้ ช่นนี...ผิดตอ่ นางทีขา้ ไม่สามารถตอบแทนนางด้วย ความรกั ได้ ขา้ ทําใหใ้ จนางแหลกสลายในคืนทีควรจะเป็นคืนแห่งความสขุ สมของนาง” ...ทําไมสงิ ทีฟาโรห์เคยบอกเธอไว้มนั ดจู ะตา่ งออกไปจากผลลพั ธ์ที เกิดขนึ ในตอนนีเหลือเกิน...หรือมนั เป็ นกลไกหนึง...เป็ นวิธีการพดู แบบ ~ ๔๕๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หนงึ ของเขาเพือรกั ษาความรู้สกึ ของเธอ หรือความจริงแล้วฟาโรห์ฟิ โฮเทป จะเป็นเหมือนทีนางกํานลั ในตาํ หนกั ใหญ่เคยพดู ไว้... คดิ ได้แคน่ นั ก็รีบเรียกสตแิ ล้วสลดั ความคิดออกไปอยา่ งรวดเร็ว รู้สึก ผิดทีคิดไมด่ กี บั สวามีของตน ถ้าเขารู้เข้าคงเสียใจแน่ๆ เธอควรจะเชือใจ และเชือในตวั เขา อยา่ งทีท่านอมู า่ บอก...เธอต้องหนกั แนน่ ยังไมท่ ันคิดอะไรได้มากไปกว่าการปลกุ ปลอบใจตวั เอง ความคิด ตา่ งๆ ก็หยดุ ลงเมือฟาโรห์หน่มุ ก้าวเข้ามาในห้องบรรทมของราชินีมทั คาเร ฝี เท้าของเขาชะงกั เมือมองเหน็ นารายืนอยภู่ ายในห้อง จากนันจึงสง่ เสียง ถามออกมา “นารา เจ้าก็อย่ทู ีนีด้วยหรือ เกิดอะไรขนึ มีคนไปบอกข้าวา่ มทั คาเร ไมส่ บาย นางเป็นอะไร” หญิงสาวทีถกู ถามสง่ ยิมให้ชายหน่มุ พลางรีบโบ้ย “องค์ราชินีจะตอบท่านได้ดที ีสดุ คะ่ ” “นีมนั เรืองอะไรกนั เหตใุ ดเจ้ารู้แต่กลบั ไม่ยอมบอกข้าเลา่ ...เจ้าทํา ตวั แปลกๆ อีกแล้วนะนารา” หญิงสาวไมต่ อ่ ปากตอ่ คาํ รีบดนั หลงั ชายหนมุ่ เข้าไปใกล้เตียงทีหญิง สาวอีกคนนอนอยู่ นาเฟรผ้คู อยเฝ้ าอยู่ไม่ห่างรีบกระวีกระวาดเข้าไป ประคองคนบนเตยี งให้ลกุ นงั อย่างเป็นสขุ “ถวายพระพรเพคะองคฟ์ าโรห์” “เจ้าไมต่ ้องลกุ ขนึ หรอก นงั ลงแบบเดมิ เถิด” ฟาโรห์หนุ่มรีบร้ องห้ามเมือเห็นว่าราชินีตงั ท่าจะลกุ ขึนมาถวาย ความเคารพ เกิดอะไรขนึ กนั แน่ ไยคนป่ วยกบั นางกํานลั คนสนิทจึงดไู ม่ ทกุ ขร์ ้อน ซํายงั คล้ายจะเตม็ ใจป่ วย...แล้วยังท่าทีอนั แปลกประหลาดของ เมยี ดือของเขานนั อกี ~ ๔๕๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ขอบพระทยั เพคะ” “เจ้าไมส่ บายหรือ ตามหมอหลวงมาแล้วหรือยงั ” “เพคะ หมอหลวงมาทีนีแล้ว ตอนนีกําลังไปปรุงโอสถมาให้ หมอ่ มฉนั เพคะ” “แล้วเจ้ าเป็ นอะไรหรือ” “หมอ่ มฉนั กําลงั จะเป็นแมค่ นแล้วเพคะ” “...นีเจ้า...” “เพคะ หมอ่ มฉนั ตงั ครรภ์ พระองคก์ ําลงั จะได้เป็นพระราชบิดา” ชายหนุ่มทีได้ฟังนิงงันด้วยความคาดไมถ่ ึงก่อนจะระบายรอยยิม บางๆ ออกมาบนใบหน้า มทั คาเรมองรอยยิมนนั ด้วยหวั ใจพองโต ถลาเข้า ไปกอดร่างสงู ผ้ใู ช้อ้อมแขนแขง็ แกร่งของตนโอบรบั ร่างนนั ไว้หลวมๆ ภาพหวานชืนเรียกรอยยิ มแห่งความสุขให้ แก่นางกํานัลคนสนิท อย่างนาเฟร ในขณะทีอีกคนมองภาพนนั ด้วยความรู้สกึ หลากหลาย หวั ใจ ของนารารู้สกึ ยินดีอย่างมากเมอื รู้วา่ มทั คาเรตงั ท้อง เธอรู้อยแู่ ล้ววา่ ฟาโรห์ ฟิ โฮเทปจะดีใจมากขนาดไหน เธอรู้วา่ เขาอยากมีลกู มากแคไ่ หน แต่เธอ กลบั รู้สกึ ทรมานในใจอยา่ งขดั แย้งกันเมือต้องเห็นมนั อย่างเต็มตาแบบนี ราวกบั มอี ะไรบางอย่างมาบีบรัดหวั ใจทําให้หายใจลาํ บากและเจ็บมากขนึ ทรมานเมือได้ประจกั ษ์และต้องยอมว่า...ไม่ใช่เธอทีจะสามารถเติมเต็ม ชีวิตของเขาให้สมบรู ณ์ได้ ...ไมใ่ ชเ่ ธอ... เมอื ร่างสงู คลายอ้อมกอดจากมทั คาเร เสียงหวานใสจงึ พดู ขนึ “เช่นนนั ข้าไมร่ บกวนแล้วนะคะ” “อยา่ เพิงรีบกลบั สินารา อย่ดู ้วยกนั ก่อน” ~ ๔๕๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ร่างบางบนเตียงรี บห้ ามนาราทีเดินเข้ ามาประชิดขอบเตียงอย่าง เอืออารี ทวา่ คนบอกลารีบพดู ตอ่ “ดแู ลตวั เองให้ดีนะคะ ทา่ นมทั คาเร ประเดียวข้าจะรีบตรงไปขอพร จากเหลา่ ทวยเทพให้ท่านทงั สองทีวหิ ารหลวง” “ขอบใจเจ้ามากนะนารา” “ข้าลาคะ่ องค์ราชินี...องค์ฟาโรห์” ดวงตาสีเทาเข้มจบั จ้องไปทีดวงหน้าสวยหวานของนาราซึงหันมา บอกลาเขา เรียวปากอมิ ยิมให้เขาตามแบบฉบับ หากแตด่ วงตาทีหยีตาม รอยยิมนันกลับเตม็ ไปด้วยความสบั สน...ใช่ เขารู้ดีวา่ หลังรอยยิมและ นยั น์ตาสดี ําสนิทขีเลน่ คนู่ นั กําลงั เก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกต่างๆ เอาไว้ มากมาย...ตอนนีนาราของเขากําลงั ร้องไห้... “ข้าจะเดินไปสง่ ” ฟาโรห์หนุ่มรังแขนหญิงสาวไว้แล้วพูดขึน ก่อนหญิงสาวจะเดิน ออกไปจากห้อง คนถกู รงั หนั มาสา่ ยหน้าให้เขา “ไมเ่ ป็นไรหรอกคะ่ ทา่ นอย่ทู ีนีเถิด” โดยไม่ฟังเสียงทักท้วงของหญิงสาว ชายหนุ่มเริมออกเดินทันที นาราจึงได้แต่เดินตามออกไปเงียบๆ อย่างหมดคําทัดทาน เมือเดินออก มาถึงหน้าตาํ หนกั ราชินี เสียงหวานจึงรีบร้องห้ามอีกคํารบ “สง่ ข้าแคน่ ีก็พอคะ่ ” “เจ้าไมเ่ ป็นไรแน่หรือ” เสียงท้มุ ถามออกไปอยา่ งเคร่งเครียด นาราชะงกั เลก็ น้อยก่อนสง่ ยิม ให้อกี ฝ่ าย “ข้าดใี จ...ทีเห็นทา่ นมีความสขุ ” ~ ๔๕๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เจ้าไม่จําเป็ นจะต้องยิมให้ข้าทกุ ครังก็ได้หากเจ้าไมอ่ ยากยิม จะ ร้องไห้บ้าง บึงตงึ บ้าง ตะโกนใส่บ้าง ข้าก็ไมว่ ่า แตอ่ ย่าทําเหมือนไม่รู้สกึ อะไร ทงั ๆ ทีเจ้ากําลงั รู้สกึ ไมด่ ีเช่นนี” “นีท่านไมช่ อบรอยยิมของข้าแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ” กลา่ วเย้าอกี ฝ่ ายเพือให้ใบหน้าคมสนั แสนเคร่งเครียดผ่อนคลายลง ชายหน่มุ มองแล้วจึงถอนหายใจยาวออกมาขณะบอกแกค่ นรกั ของตน “ไม่ใช่ไมช่ อบ...ข้าชอบมาก แต่ไม่ใช่รอยยิมทีแค่เอาไว้ฉาบบน ใบหน้าเช่นตอนนี ข้าชอบรอยยิมของเจ้าตอนทีมองดอกบวั ตอนทีดดู าว... รอยยิมทีเตม็ ไปด้วยความสขุ จากใจของเจ้าจริงๆ” “ท่านเข้าไปได้แล้ว...ไมต่ ้องหว่ งหรอกคะ่ ” นารารีบตดั บทเมือได้ยินคาํ กลา่ วทีคอ่ นข้างแทงใจดําของเขา ร่างสงู แทนทีจะหนั หลงั เดนิ เข้าไปในตําหนกั กลบั รังร่างบางมาใกล้ตวั พลางกอด หญิงสาวไว้แน่น “ฟาโรห์ ปลอ่ ยข้าเถอะ ทีนีเป็ นตําหนกั ขององค์ราชินี...มีทหารกบั นางกํานลั อย่เู ตม็ ไปหมด มนั จะดไู มด่ ีนะคะ” “ข้าไมป่ ลอ่ ย จนกวา่ เจ้าจะยอมให้ข้าไปสง่ ทีตําหนกั ” “ท่านเอาแตใ่ จแบบนีอีกแล้วนะคะ...ท่านชอบวา่ ข้าวา่ เป็ นเมียดือ ของทา่ น แตค่ วามจริงคนทีดือทีสดุ คอื ทา่ นรู้ตวั ไหมคะ” เมือได้ยินคําคอ่ นขอดเสียงอ้อู ีทีถกู สง่ มาจากคนในอ้อมกอด ชาย หน่มุ ยิมบางๆ อยา่ งเบาใจขนึ เลก็ น้อย “ข้ารกั เจ้านะนารา” กระซิบทีข้างหหู ญิงสาวแล้วคลายอ้อมกอดเพือปล่อยอีกคนให้เป็ น อิสระ “คะ่ ข้ารู้ และข้าก็รักท่านเชน่ กนั ” ~ ๔๕๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ได้โปรด...อดทนอีกนิดนะนารา” หญิงสาวมองชายหน่มุ ทีพูดด้วยนําเสียงเต็มไปด้วยความเว้าวอน จงึ สดู ลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยกั หน้ารับ พร้อมยืนมือเลก็ ไปจบั มือของ ชายหนมุ่ ไว้แนน่ แล้วจงู เขาให้ก้าวตาม “คะ่ ไปกนั เถอะคะ่ ” ขณะคลนื แห่งความตืนเต้นยินดีปรากฏขนึ อีกระลอก เมือประชาชน ชาวอียิปต์และเหล่าขนุ นางได้รู้ข่าวการตงั พระครรภ์ของราชินีมัทคาเร หากอีกมมุ หนึงของพระราชวงั เสียงแก้วโลหะถูกขว้างไปกระทบเข้ากับ กําแพงอย่างรุนแรงดงั ขนึ สนนั ห้อง สง่ ผลให้นางกํานลั ทีนงั หมอบกราบอยู่ บนพืนถึงกบั สะด้งุ สดุ ตวั ด้วยความกลวั ร่างอวบอดั เจ้าของดวงหน้าคม สวยตามแบบฉบับสาวอียิปต์จิกมือเข้ ากับหน้ าขาของตนเองเพือระงับ ความโกรธ ดวงตาเรียวฉําไปด้วยฤทธิ สรุ าและเตม็ ไปด้วยความแค้นอนั ถกู สมุ อย่ภู ายในอกเป็นเวลานาน “พระสนม...ได้โปรดใจเยน็ ๆ ก่อนเจ้าคะ่ ” เมอื คิซานางกํานลั คนสนิทกล่าวด้วยเสียงอนั สนั เทา สนมธินิมีหนั ขวบั มามองต้นเสียงด้วยแววตาดรุ ้าย “ทําไมชีวิตข้าต้องเป็นแบบนี นงั ราชินีนนั ท้อง สว่ นนงั สารเลวนาราก็ เป็นทีโปรดปรานของทงั นงั มทั คาเรและองค์ฟาโรห์ อยา่ งนีแล้วเจ้าจะให้ข้า ใจเยน็ อยไู่ ด้เชน่ ไร หา” ตะคอกเสียงถามแหลมอย่างโกรธแค้น เธอเฝ้ าขอพรต่อเหล่า ทวยเทพให้ประทานความหายนะมาให้คนทเี ธอเกลยี ดยงิ กวา่ อะไรทงั หมด ในโลกอยา่ งนงั ชวั นารา หญิงทีพรากชายหนุ่มอนั เป็ นทีรักของเธอไปจาก อก หากแตด่ เู หมือนทวยเทพจะไมไ่ ด้ยินคําร้องขอของเธอเลยแม้แตน่ ้อย ~ ๔๕๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “นงั นารา ข้าเกลยี ดมนั เพราะมนั คนเดยี ว ข้าจึงมีสภาพตกตําเช่นนี มนั คงลมื ไปแล้วกระมงั วา่ แผลทีหลงั ของมนั เกิดขนึ เพราะอะไร ถึงได้กล้า ชคู อเทียบเทียมข้า” “ทา่ นธินิมี เบาหนอ่ ยเถิด ถ้าใครได้ยินเข้า พวกเราจะเดือดร้อนนะ เจ้าคะ” นางกํานลั คนสนิทเหลยี วมองไปรอบห้องด้วยความกลวั ...หากมนี าง กํานัลไปฟ้ ององค์ฟาโรห์วา่ พระสนมธินิมีกล่าวอาฆาตมาดร้ายต่อสนม นาราละ่ ก็...ร่างบนพืนกลนื นําลายเฮือกอยา่ งไมอ่ ยากคิดตอ่ “หรือไมจ่ ริง ถ้าไมม่ ีมนั สกั คน องคฟ์ าโรห์จะต้องรักข้า ข้าจะต้องได้ เป็ นทีหนึงขององค์ฟาโรห์ ต้องได้เป็ นพระแม่ของแผ่นดินอียิปต์ ไม่ใช่ นงั โงม่ ทั คาเรนนั ...ข้าใจดีกบั พวกมนั มามากพอแล้ว” “พระสนมธินิมี จะทรงทําเชน่ นนั จริงหรือ แตห่ ากองค์ฟาโรห์รู้...” หญิงสาวบนพืนถามด้วยความไม่แน่...ก่อนหน้านีฟาโรห์ฟิ โฮเทป เคยตรัสไว้วา่ หากใครคดิ ทําร้ายสนมนาราอีก พระองค์จะฆ่ามนั ผ้นู นั ด้วย ตนเอง เธอรู้วา่ มนั ไมใ่ ช่การพดู เลน่ สนมธินิมีเองกร็ ู้ดีกวา่ ใครๆ ดงั นนั ในที แรกเมอื ทรงอภิเษกกบั องค์ราชินี นายหญิงของเธอจึงคิดโน้มน้าวอีกฝ่ าย ให้ร่วมกําจัดนารา หากก็ไม่เป็ นผล ความแค้นทีมีจึงเหมือนไฟกองเลก็ ๆ อนั ถกู สมุ ให้ใหญ่ขนึ เรือยๆ จนเมือถึงจดุ ๆ หนงึ ...มนั กส็ ามารถไหม้ลกุ ลาม ไปทวั พระราชวงั ได้ “องค์ฟาโรห์จะไมม่ ีวนั รู้ แล้วคราวนีนังแพศยานาราจะต้องดบั ดิน ข้าจะไมม่ ีวนั ปลอ่ ยให้มนั มาหายใจอย่บู นโลกใบเดียวกบั ข้าอีก” พดู จบ ผ้เู ป็นนายยืนซองกระดาษสีนําตาลห่อเลก็ ๆ ให้คิซา “รับนีไป เจ้าต้องทําทุกอย่าง อย่างเงียบๆ และรัดกุมตามทีข้าได้ บอกเจ้าไว้รู้หรือไม”่ ~ ๔๕๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เจ้าคะ่ ” เมือนางกํานัลค่ใู จรับห่อนันไว้ หญิงสาวคว้าเหยือกไวน์ขนึ มาดืม อย่างไม่คิดรักษากิริยา ดวงตาสวยคมแข็งกร้ าวคล้ายกําลังคิดอะไร บางอย่างอยู่ ก่อนรอยยิมบิดเบียวจากริมฝี ปากอวบอิมจะเกิดขนึ อย่าง สมใจ หญิงสาวหวั เราะเสียงดงั ก้องอย่างสําราญใจแล้วพดู ออกมาอย่าง มาดหมาย “นงั สารเลวนารา...ไม่ต้องกลวั ก่อนลงนรก เจ้าจะได้ทรมานอย่าง แสนสาหสั จนต้องร้องขอความตายเป็นแน”่ ~ ๔๕๗ ~