จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราเดาวา่ เธอคงเป็ นห่วงนายหญิงของเธอจึงตอบเหมือนหยอก เย้าอีกฝ่ าย “ส้ทู ่านมทั คาเรไมไ่ ด้หรอก” “เอ้า ยกยอข้ากนั ใหญ่เชียว...วนั นีข้าให้โอกาสเจ้าเตรียมตวั หนึงวนั คอ่ ยมาเริมงานพรุ่งนี” “คะ่ ทา่ นมทั คาเร” เสยี งหวานรับคํา ก้มศีรษะลงจรดพืนเพือทําความเคารพ แล้วเดิน ออกมาจากตาํ หนกั นนั ด้วยความเลือนลอย ใจอนั ไมเ่ คยหยดุ นิงกระหวดั คดิ ไปถงึ คนทีเดินสะบดั หน้าออกไปจากตาํ หนกั พระคหู่ มนั อย่างหวั ฟัดหวั เหวยี ง...ป่ านนีเขาจะยงั อารมณ์เสยี อย่ไู หม นางกํานลั ทีตําหนกั จะพลอย ได้รับผลจากอารมณ์ของเขาเพราะการกระทําของเธออีกหรือเปล่า เธอ ควรไปคยุ กบั เขาหรือเปลา่ ทวา่ ในวนิ าทีตอ่ มาหญิงสาวก็สะบดั หน้าตวั เอง แรงๆ เมอื สมองทีทําหน้าทีฝ่ ายเหตผุ ลทักท้วงวา่ จะไปทําไม...ไปในฐานะ อะไร เธอกับเขาไมไ่ ด้เกียวข้องกนั คหู่ มนั ของเขาซึงก็คือเพือนของเธอก็ ยงั คงมีอยเู่ ป็นตวั เป็นตน ...ไปแล้วเธอจะทําอะไรได้ คนทีไมค่ วรมีชีวิตอยู่ทีนีแบบเธอมีสิทธิ ทําอะไรแบบนนั ด้วยหรือ ในเมอื สดุ ท้ายหากต้องกลบั บ้าน เธอจะเป็นผ้ทู ํา ให้เขาต้องเจบ็ ปวด ส้หู ายไปเสียตอนนีแล้วปลอ่ ยให้เขาได้เคยี งคกู่ บั คนดๆี แบบมทั คาเรไมด่ กี วา่ หรือ “ขออภยั เจ้าคะ่ ” นาเฟรเดินเข้ามาคํานับหญิงสาวผ้นู ังอย่บู นโต๊ะเครืองแป้ งอย่าง สภุ าพ ผู้ถูกคํานับจึงหันมายิมให้อีกฝ่ าย นารารีบละมือทีกําลงั ถือหวี ~ ๒๔๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- งาช้างสางผมยาวสลวยของผ้เู ป็ นนายลง หันไปยิมและก้มหัวให้นาเฟร เป็นเชิงทกั ทาย “ถึงเวลาต้องไปต้อนรับราชทูตนูเบียกบั องค์ฟาโรห์ทีท้องพระโรง แล้วเจ้าคะ่ ” “ข้าเข้าใจแล้ว ขอเวลาสกั ครู่” “ต้องการอะไรเพิมคะทา่ นมทั คาเร” นาราถามขนึ อยา่ งรู้หน้าทีเมือเสยี งหวานตอบนาเฟรแล้วหนั มามอง เธอ ด้วยหญิงสาวทํางานทีนีมาระยะหนึงแล้ว ทําให้ตอนนีสามารถ ปรบั ตวั ให้เข้ากบั ตําหนกั ใหม่ กบั นายหญิงคนใหม่ กบั เพือนใหมๆ่ และกบั หน้าทีใหมไ่ ด้ดมี ากขนึ “ข้าอยากได้สร้อยคอทับทิมในห้อง มนั อยู่ในหีบทองใบทีสลกั ลาย ปาปิ รุสไว้” “คะ่ รอข้าสกั ครู่นะคะ” นารารับคําสงั แล้วเดินกึงวิงไปหยิบสร้อยคอทับทิมสีแดงสวยตาม ตําแหน่งทีถกู ระบุไว้อย่างเร่งรีบ เนืองจากเวลางวดเข้ามาทกุ ที...การไป สายคงไมเ่ ป็นผลดีตอ่ ท่านมทั คาเรและอารมณ์ของพระคหู่ มนั หนมุ่ เป็นแน่ ขบวนของมัทคาเรก้าวเข้าไปยังท้องพระโรงขนาดใหญ่ซึงเป็ น สถานทีใช้วา่ ราชการเรืองเหตกุ ารณ์บ้านเมืองตา่ งๆ ของฟาโรห์กบั เหลา่ เสนาบดี บลั ลงั ก์ทองทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปนงั ประทบั ถูกยกขึนสงู สว่ นทีเหลือ เป็ นเพียงพืนหินเย็นๆ ขัดจนเรียบสนิท ซึงมีไว้ให้เหล่าผ้ใู ต้บังคบั บญั ชา หมอบกราบลงกับพืน ทีแห่งนีจึงดูน่าเกรงขาม...คล้ายทุกคนล้วนอยู่ ภายใต้อาํ นาจขององค์ฟาโรห์ หญิงสาวผ้มู ีตําแหน่งเป็ นคหู่ มนั เดินเข้าไป นงั ยงั เก้าอีทองเคยี งข้างกนั ในขณะทีนาราและนางกํานัลคนอืนๆ หมอบ กราบอยบู่ นพืน...ใต้อาณตั ผิ ้ปู กครองแผน่ ดินทงั สอง ~ ๒๕๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ไม่นานนักนาราก็ได้ยินเสียงฝี เท้าของคณะทูตคอ่ ยๆ เดินเข้ามา ภายในท้องพระโรง ขบวนทังหมดหมอบกราบลงบนพืนตรงกลางห้อง พร้อมเสียงพดู ภาษาอียิปตส์ ําเนียงไมค่ ้นุ หู คอ่ นข้างจะฟังยากสําหรับเธอ “ข้าพระองค์เป็นหวั หน้าคณะทตู ตวั แทนแห่งกษัริตย์และประชาชน ชาวนเู บีย ขอถวายพระพรองคฟ์ าโรห์และพระคหู่ มนั กษัตริย์ของข้าทรงมี ความปลาบปลืมพระทยั อยา่ งทีสดุ กบั ขา่ วอนั เป็นมงคลของอียิปต์ จึงได้มี ของขวญั มาถวายแก่วา่ ทีองคร์ าชินีของแผน่ ดนิ ” “ขอบใจมากท่านราชทตู ” ว่าทีองค์ราชินีกลา่ วขอบคณุ ด้วยเสียงออ่ นหวานน่มุ นวลทวา่ กลบั ฟังดนู า่ เกรงขามในคราวเดียวกนั “พระคหู่ มนั ช่างสวยงามสมคาํ เลอื งลือ เหมาะสมกบั ฟาโรห์ฟิ โฮเทป ผ้ปู กครองแผน่ ดินอนั ยิงใหญ่แหง่ นียิงนกั ...หากวนั หน้าทรงมพี ระราชโอรส หรือพระราชธิดาก็คงรูปงามและทรงพระปรีชาสามารถเฉกเช่นพระราช บิดาและพระราชมารดาเป็ นแน”่ นารากัดปากตวั เองแน่น ก้มหน้าให้ตําลงไปอีก ยามพยายามข่ม ความเจบ็ ปวดทีเข้ามาเกาะกินหวั ใจพร้อมทังพรําบอกตวั เองในใจเงียบๆ วา่ เธอไมค่ วรรู้สกึ เชน่ นี ในเมือเธอเป็ นคนเลือกปฏิเสธเขาเอง...หญิงสาว พยายามคิดถึงเหตผุ ลต่างๆ ทีเธอต้องทํา พยายามบอกให้ตวั เองดีใจที ตอนนีฟาโรห์ฟิ โฮเทปมีคนทีดีและเหมาะสมอย่ขู ้างๆ หวั หน้าคณะทตู สนทนากบั ผ้ปู กครองแผ่นดินอียิปต์ระยะหนึงก็ขอ ตวั กลบั หญิงสาวจึงได้ยินเสียงท้มุ ซึงเธอจําได้จนติดอยู่ในใจถามไถ่สาร ทกุ ขส์ ขุ ดบิ ของพระคหู่ มนั “เป็นอย่างไรบ้าง ปรบั ตวั กบั ทีนีได้หรือยงั ” “เพคะ ตอนนีข้าค้นุ เคยกบั พระราชวงั และกฎระเบียบมากขนึ แล้ว” ~ ๒๕๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสยี งหวานทีตอบอย่างอารมณ์ดนี นั เงียบไปชวั ครู่แล้วพดู ตอ่ “ต้องยกความดีความชอบให้นาราเพคะ เป็นเพราะตลอดหนึงเดือน ทีผ่านมานางดแู ลข้าเป็ นอย่างดี คอยเป็ นทีปรึกษาในเรืองต่างๆ ข้าจึง สามารถปรบั ตวั กบั ทีนีได้อยา่ งรวดเร็ว” “นาราหรือ...” เสยี งท้มุ ถามออกมาคล้ายไม่แน่ใจ ทําเอาเจ้าของชือผ้กู ้มหน้าจรด พืนอยถู่ ึงกบั ต้องขมวดควิ อย่างแปลกใจ เริมรู้สกึ หวนั ใจอยา่ งบอกไมถ่ กู “พระองคอ์ าจจํานางไมไ่ ด้ แตน่ างเคยเป็นนางกํานลั ในตําหนกั ใหญ่ คนทีข้าทลู ขอให้นางมาชว่ ยดแู ลข้าอยา่ งไรเพคะ...นารา ออกมานีส”ิ นาราสะด้งุ ทันทีทีได้ยินคําสงั นนั รู้ดีวา่ ท่านมทั คาเรทีกําลงั ชืนชม เธออยู่พยายามทําให้ฟาโรห์ฟิ โฮเทปจําเธอได้ด้วยความหวงั ดี อยากให้ เธอได้รับความดีความชอบ ฝ่ ายนายหญิงของเธอเองเมือเห็นว่าเธอยงั คง นงั กระสบั กระสา่ ยไปมาคล้ายวา่ กลวั หรือตกประหมา่ จงึ พดู กระต้นุ ตอ่ ด้วย ความใจดี “มาสนิ ารา” เมือไม่มีทางอืนนางกํานัลสาวจึงได้แตค่ อ่ ยๆ คลานออกไปหมอบ กราบอยตู่ รงกลางท้องพระโรง...แทบเท้าองคฟ์ าโรห์และพระค่หู มนั แทนที ตาํ แหน่งของราชทตู ผ้เู พิงขอตวั กลบั ไปเมอื ครู่ “เงยหน้าขนึ สิ” เสียงทุ้มทรงอํานาจกล่าวเรียบๆ ทว่ากลบั ฟังคล้ายเป็ นการออก คําสงั นาราหลบั ตาลงพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไมร่ ู้วา่ เขาต้องการอะไร แตด่ เู หมอื นสงครามประสาทกําลงั จะเริมขนึ อีกครัง หลงั จากทเี ธอสามารถ หลบหนีมนั มาได้หลายครังตลอดเวลาทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปเสดจ็ ไปยังตําหนกั ของท่านมทั คาเร ~ ๒๕๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผ้ทู ีถกู สงั คอ่ ยๆ เงยหน้าขนึ อยา่ งช้าๆ ดวงตาสีดําสนิทยงั คงเหลือบ ตาํ มองพืน พยายามไมส่ บดวงตาสีเทาทีจบั จ้องมายังเธออย่กู ่อน ใบหน้า สวยทิงเวลาไว้ระยะหนงึ จงึ ก้มลงหมอบจนศรี ษะจรดพืนเชน่ เดมิ “เจ้านนั เอง...นางกํานลั ทีกล้าทิงข้าไปอยกู่ บั คนอนื ” พดู ขึนแบบทีเลน่ ทีจริงคล้ายไม่ได้คิดอะไร ทวา่ มีเพียงตวั เขาและ นางกํานัลผ้นู ังตัวลีบอยู่บนพืนเท่านันทีรู้อย่แู ก่ใจวา่ เขากําลงั ตัดพ้อเธอ ด้านคหู่ มนั สาวได้ยินรีบออกรับแทนลกู น้องในอาณตั ิทนั ที “เป็นความผดิ ของข้าเอง องค์ฟาโรห์ อย่าได้กลา่ วโทษนาราเลย ข้า รบเร้าให้นางมาอย่กู บั ข้าเองเพคะ” “เอาเถอะ เหน็ แกท่ ีเจ้าชว่ ยดแู ลคหู่ มนั ของข้าอย่างดี ข้าจะให้รางวลั เจ้า อยากได้อะไรละ่ ” แม้นารากล้าทํากบั เขาถงึ ขนาดนนั แม้เขาจะโกรธนาราแคไ่ หนเมือ คิดถงึ การกระทําของเธอ แม้เขาอยากลงโทษหลอ่ นหนกั ๆ เพือให้สํานึกว่า เขาเป็นฟาโรห์ ไมใ่ ชใ่ ครกไ็ ด้ทีหญิงสาวจะมาเมินใส่หรือกล้าปฎิเสธอย่าง หน้าตาเฉย ทว่าทุกครังทีเห็นหน้าหญิงสาวใจเขากลบั อ่อนยวบ ดงั เช่น ตอนนี เขาเสนอรางวลั ให้เธอทังๆ ทีเธอทําแบบนีกับเขา...ด้วยหวงั แค่วา่ จะได้มอบเงินให้เธอไปจบั จ่ายซือของทีเธอต้องการ ได้มอบชดุ ใหม่ๆ ให้ นาราได้สวมใสแ่ ทนชดุ นางกํานลั เก่าๆ ของเธอ “ข้าไมต่ ้องการสงิ ใดเป็นรางวลั คะ่ ข้าเพียงทําตามหน้าทีของตนเอง” ...แล้วนาราก็ยังคงเป็ นนารา ชายหนุ่มคิดในใจอย่างเยาะหยัน ตวั เอง เมอื ได้ยินคําตอบจากริมฝี ปากอิมงามทีเขาปรารถนาจะลิมรส “ขอไปเถิดนารา หากเจ้ ามีความปรารถนาใด องค์ฟาโรห์จัก ประทานให้เจ้า” ~ ๒๕๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มทั คาเรพดู กบั นาราอย่างมไี มตรี แย้มยิมน้อยๆ เมือคิดถึงเรืองบาง เรืองซึงเธอคดิ วา่ หากนาราได้รับเป็นรางวลั จะทําให้หญิงสาวดีใจมากทีสดุ เมอื ตดั สนิ ใจได้จงึ หนั ไปบอกคหู่ มนั หน่มุ ผ้สู งู ศกั ดิ “หากนางไมข่ อ หมอ่ มฉันจะขอให้นางเองเพคะ มนั เป็ นเรืองยากที นางกํานลั จะเอย่ ปาก นาราเองกเ็ ชน่ กนั ...คงกลวั อาญา” ได้ฟังชายหนมุ่ เลกิ คิวขนึ สงู อย่างฉงนสงสยั ก่อนจะพดู เสยี งเรียบ “วา่ มาส”ิ “นารามคี นรักเพคะ” เมือได้ยินหญิงสาวทีก้มหน้าจรดพืนรีบเงยหน้าขนึ มองพระค่หู มนั อย่างลืมตวั ด้วยความร้อนใจ เสียงหวานรีบละลําละลกั พูดอย่างตกใจ เพราะไมค่ าดคิดวา่ นายหญิงของตนจะพดู เรืองนีขนึ “มะ...ไมน่ ะคะ ท่านมทั คาเร ข้าไมเ่ คยมคี นรัก” “จะไมม่ ีได้อย่างไร...ในเมือตอนสงคราม เจ้าไปนังสวดอ้อนวอนต่อ เหล่าทวยเทพให้ เขาทุกวันและเจ้ าบอกข้ าเองว่าเขาคือคน ทีเจ้ ารอใ ห้ กลบั มา ไมต่ ้องกลวั หรอกนารา องค์ฟาโรห์คงไมส่ งั ลงโทษเขา เพียงเพราะ เขากบั เจ้าพึงใจกนั ” ขา้ ไม่ไดก้ ลวั หญิงสาวคดิ ในใจขณะทําหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ใช่ เจ้าคงไมไ่ ด้เหน็ ข้าเป็นคนใจร้ายขนาดนนั ใชห่ รือไม่ เจ้ามีความ ดีความชอบ ชายคนนนั หากไปทําศกึ สงครามตามทีมทั คาเรว่า เขาเองก็มี ความดีความชอบเช่นกนั ...บอกชือคนรักของเจ้ามา แล้วข้าจะยกเจ้าให้ เขาเป็นรางวลั ” นาราหนั ไปมองหน้าฟาโรห์หน่มุ อย่างลืมตวั เมือดวงตาสีเทามอง สบกบั ดวงตาของเธอ เขาจงึ กระตกุ มมุ ปากขนึ เลก็ น้อยคล้ายกําลงั แย้มยิม สีหน้าอนั เคยนิงเรียบฉายแววพอใจในอะไรบางอย่าง หญิงสาวก้มหน้า ~ ๒๕๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กดั ริมฝี ปากอย่างเคร่งเครียด ไมม่ ีเสียงใดๆ เลด็ ลอดออกมาจากตวั เธอ ทงั ห้องจึงตกอย่ใู นความเงียบสนิท เมือเห็นท่าทางอําๆ องึ ๆ ผ้เู ป็ นทังเพือน และนายหญิงจึงออกปากกระต้นุ อยา่ งใจจดใจจอ่ ไปด้วย “ทลู องค์ฟาโรห์ไปเถิดนาราวา่ นายทหารคนนันคือใคร พระองค์ทรง เอย่ ปากวา่ จะยกเจ้าให้เขาแล้ว เจ้าจะได้อย่กู บั คนรักของเจ้าอยา่ งไรเลา่ ” หญิงสาวคิดอย่างสบั สน เธอจะตอบว่าใครได้ เธอรู้จักเพียงท่าน นา ธ าน ส ามี ข อง เ พื อ น ส นิ ท แ ละ ชื อข อ งท ห าร ร า ชอ ง ครั ก ษ์ ที ค อย ดูแ ล ตําหนักของฟาโรห์เท่านัน ซึงถ้ าหากเธอพูดชือสุ่มสีสุ่มห้ าไปล่ะก็... เรืองราวมนั คงไปกนั ใหญ่ “วา่ อยา่ งไร ชายคนนนั คอื ใคร” เสยี งเรียบเฉยของฟาโรห์หน่มุ ถามยําอีกครังเหมือนกําลงั บีบบังคบั ให้เธอต้องพูด ทงั ๆ ทีเขาเองก็รู้ดีวา่ คนๆ นนั เป็ นใคร เขาแคอ่ ยากให้เธอ พดู อยากให้เธอยอมรบั อยากให้ทกุ คนรู้ นาราหนั มองหน้าฟาโรห์ฟิ โฮเทป นิงๆ ความทรงจําต่างๆ เริมย้อนกลับมาทําร้ายเธออีกคํารบ หญิงสาว คอ่ ยๆ เค้นเสียงออกมาจากลําคออนั แห้งผากเพือตอบคําถามท่ามกลาง ความล้นุ ระทึกของฟาโรห์ฟิ โฮเทป ท่านมทั ราเร และอาจรวมไปถึงเหล่า นางกํานลั ทียงั คงนงั อยตู่ รงนนั ผ้ซู งึ ปรารถนาจะมขี า่ วใหมๆ่ ไปเลา่ สกู่ นั ฟัง ให้เป็นทีสนกุ ปาก “เขา...” “...” “เขา...ไมม่ วี นั กลบั มาอกี แล้วคะ่ ” พูดจบหญิงสาวรู้สกึ ราวกบั ว่าเสียงรอบตวั ของตัวเองเงียบไปชัว ขณะหนึง แล้วเมือคําตอบทีเธอตอบผา่ นการประมวลผลเรียบร้อย รอบๆ ตวั ของเธอก็กลบั มาเคลือนไหวดงั เดิม เหลา่ นางกํานัลทีนงั ก้มหน้าเรียง ~ ๒๕๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- รายกนั อยลู่ อบเงยหน้าขนึ มองกนั ไปมาเงียบๆ พระคหู่ มนั มีสีหน้าตืนตกใจ ก่อนจะยกมือขึนปิ ดปากตวั เองอย่างตกตะลงึ สดุ ชีวิต ในขณะทีฟาโรห์ ฟิ โฮเทปหน้าตึงขนึ มาแทบจะทันที...แววตาสีเทาเข้มขึนด้วยความโกรธ จ้องเขมง็ มายงั นารา “ตายจริง นารา...ข้าขอโทษ” นายหญิงเอย่ ปากด้วยสหี น้ารู้สกึ ผิด เมือแปลความจากประโยคนนั ได้วา่ คนรักของหญิงสาวสนิ ชีวติ ในสนามรบ เช่นนนั แล้วความหวงั ดีทีเธอ หยิบยืนให้คงเป็นดงั คมมีดกรีดใจของคนถกู ถาม...ยิงกบั การต้องตอบตอ่ หน้าผ้คู นมากมายมนั จงึ กลายเป็นสงิ ทีผดิ กาลเทศะอยา่ งถึงทีสดุ “ข้าไมร่ ู้จริงๆ วา่ คนรักของเจ้าเขา...” “ไมเ่ ป็นไรหรอกคะ่ ท่านมทั คาเร ไมเ่ ป็นไร” บรรยากาศการทํางานตลอดวนั ทีเหลือเต็มไปด้วยความอึดอดั ทัง ภายในท้ องพระโรงหลังจากนันหรือกระทังเมือเธอตามท่านมัทคาเร กลบั มายงั ตําหนกั เหลา่ นางกํานลั ลอบมองเธอคล้ายอยากตงั คําถามแต่ ไมก่ ล้า แล้วพากนั ซบุ ซิบไปมา ขณะทีนายหญิงของตําหนกั ขอโทษขอโพย เธอซําแล้วซําอีกด้วยใบหน้าอนั เคร่งเครียด แม้เธอจะพยายามบอกวา่ ไม่ เป็นอะไรก็ตาม สดุ ท้ายเมือท้องฟ้ าใกล้มืด พระคหู่ มนั จึงเอย่ ปากให้เธอ กลบั ไปพกั ผอ่ นทงั ๆ ทียงั ทําหน้าทีของตนไมเ่ สร็จลลุ ว่ ง นาราเดินทอดน่องไปตามทางทีแวดล้อมด้วยแมกไม้นานาพรรณ สมองคิดสะระตะไปถึงเรืองราวต่างๆ จนไปถึงหน้าห้องพักของตนเอง หลงั จากเข้าไปภายในห้อง มือบางเลือนขนึ หมายลงดาลสลกั ทว่ามือนัน กลบั หยุดค้างอยู่กลางอากาศในท่าเดิมอย่างเลือนลอย เมือหญิงสาว กระหวดั คิดไปถึงเรืองยุ่งยากทีเกิดขึนพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ อย่าง ~ ๒๕๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เหนือยใจ ก่อนสติของเธอจะถูกเรียกกลบั มาอย่างรวดเร็วเมือตวั เธอถูก กระชากให้หนั ไปเผชิญหน้ากบั ร่างๆ หนึงทีพ่งุ พรวดออกมาจากมมุ ห้อง “ฟาโรห์...” เสียงหวานอทุ านออกมาด้วยความตกใจและคาดไม่ถึง มือใหญ่ แขง็ แรงราวกบั คมี ยึดต้นแขนทงั สองข้างของเธอไว้แน่นจนเจบ็ ร้าว ใบหน้า คมและแววตาดดุ นั นนั เตม็ ไปด้วยความมงุ่ ร้าย “ทา่ นมาทีนีได้อยา่ งไร” คนโดนถามไม่คิดตอบคําถามนันแม้แต่น้อย กลบั เปล่งเสียงลอด ไรฟันสง่ มาให้เธออยา่ งคนทีกําลงั โกรธจดั “เจ้ากล้าดีอย่างไร...กล้าดีอย่างไรกัน...เจ้าคิดวา่ ตนเองเป็ นใครจึง กล้าพดู เช่นนนั ออกมา” “ปลอ่ ยข้า” นาราสะบดั แขนทงั สองข้างของตวั เองแรงๆ พยายามดินให้หลดุ จาก การเกาะกมุ ของฟาโรห์หนมุ่ ทวา่ การกระทํานนั ดเู หมอื นจะสง่ ผลให้อีกคน ยิงโกรธขึนไปอีก เขาบีบแขนหญิงสาวแน่นขึนจนเธอหน้าแหยแกด้วย ความเจ็บปวด เสียงทรงอาํ นาจตะโกนถามนาราอย่างคาดคนั “เขาไม่มีวันกลับมาแล้วเช่นนันหรือ แล้วคนทียืนอย่ตู รงหน้าเจ้า ตอนนีเล่าผ้ใู ดกัน ไม่ใช่คนทีเจ้าไปขอพรต่อทวยเทพให้ทุกๆ วนั หรือ... ไมใ่ ชข่ ้าหรอกหรือ” “ข้าไมร่ ู้วา่ ท่านคาดหวงั จะได้ยินสิงใด ในขณะทีตอนนนั ท่านบงั คบั ให้ข้าต้องพดู ” “ข้าเพียงอยากให้เจ้าพดู ความจริง...พดู อะไรกไ็ ด้ทีเป็นความจริงแท้ ในใจเจ้า...แคเ่ อย่ ชือข้าออกมามนั ยากนกั หรือสําหรบั เจ้า” ~ ๒๕๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าได้พดู ทกุ อย่างไปหมดสินแล้ว ท่านไม่คิดบ้างหรือคะว่ามนั อาจ ถงึ เวลาทีตวั ท่านเองจะต้องยอมรบั ความจริงและลมื มนั ไปเสีย” “เจ้าไมส่ ิทธิ บอกให้ข้าลืมหรือทําอะไรตามใจเจ้า คนทีมีสิทธิ จะให้ เจ้าลืมหรือไมล่ มื คือข้า ฟาโรห์ผ้กู มุ ชีวติ ของเจ้าคนนี” “แล้วท่านจะทําอะไรได้ ท่านคิดว่าท่านสามารถบังคบั จิตใจข้าได้ หรือ ทา่ นทําไมไ่ ด้ ท่านไมม่ ีสทิ ธิ ไมเ่ คยมสี ิทธิ อะไรทงั น..”.. เสียงของเธอหยุดลงเมือร่างสงู ปลอ่ ยมือทียึดต้นแขนของเธอออก แล้วเลือนมนั ขนึ ไปยดึ ใบหน้าของเธอไว้แทน เรียวโอษฐ์บางประทบั ลงบน กลีบปากนมุ่ นิมของอีกคน ออกแรงบดขยีริมฝี ปากอมิ นนั อย่างรุนแรงด้วย โทสะ ชิวหาร้อนพยายามรุกลําอย่างถือสทิ ธิ หญิงสาวเม้มปากของตวั เอง แน่นขณะสง่ เสียงร้องอู้อีในลําคอประท้วง ดวงหน้างามพยายามหันหนี มือสองข้างทีเพิงได้รับอิสระทังผลกั ทังทุบลงบนอกของอีกฝ่ ายอย่างไม่ ยอมแพ้...แม้ร่างสงู ใหญ่ดงั ภผู านนั จะไมส่ นั สะเทือนเลยกต็ าม แล้วชายหนมุ่ ทีโกรธจนขาดสติกต็ ้องหยดุ การกระทํานนั ลงเมอื นําตา จากดวงตาของนาราหยดแหมะลงมากระทบผิวแก้มเขา ความรู้สกึ ผิด ชอบชวั ดคี อ่ ยๆ กลบั คืนมาคล้ายโดนหยดนําเย็นนันดบั ไฟแห่งโทสะเสีย จนมอดสนิท สงิ แรกทีคิดได้ตอนนีคือเขาเผลอทําร้ายความรู้สึกของนาราไปเสีย แล้ว...สงิ ถดั มาทีเขารับรู้คือแรงจากมือเรียวบางทีฟาดลงบนใบหน้าของ เขาเตม็ กําลงั ...รู้ได้ทนั ทีวา่ เธอโกรธมากขนาดไหน “เลกิ ทําให้ข้ารู้สกึ ขยะแขยงตนเองแบบนีเสียที” “นารา...” คนถูกเรียกนําตาไหลพรากทังๆ ทีตัวสัน ขณะเริมพูดอย่างไม่ สามารถควบคมุ อารมณ์ตวั เองได้ ~ ๒๕๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ท่านมทั คาเร...นางเป็นเพอื นของข้า เป็นเจ้านายผ้ปู ระเสริฐ...แล้วดู สงิ ทีข้าทํากบั คหู่ มนั ของนางลบั หลงั นางสิ เขาจะรู้สกึ อยา่ งไรหากรู้เข้า” “เรืองของเราไมเ่ กียวกบั มทั คาเรหรือใครทงั นนั ” “ใช่ สําหรับท่านไม่ว่าจะมีความสมั พนั ธ์แบบนีกับใคร มนั อาจไม่ เกียวกับคู่หมนั ของท่าน แต่สําหรับข้า สําหรับทีๆ ข้าเติบโตมา สิงทีข้า กําลงั ทํามนั เป็นการกระทําของหญิงแพศยา...ข้ากําลงั กลายเป็ นคนทีข้า เคยดถู กู และรงั เกียจ ข้ามนั นา่ ขยะแขยง” ชายหนุ่มก้ าวเข้ าไปใกล้ หญิ งสาวด้ วยอยากปลอบประโลมให้ เธอ อารมณ์เยน็ ขนึ ทวา่ อกี ฝ่ ายกลบั ถอยหนี ตะโกนออกมาทงั ทีสะอืน “ออกไปจากห้องของข้า” เมอื เห็นวา่ อารมณ์ของหญิงสาวยงั กระเจิดกระเจิงยากทีจะหนั หน้า เข้ามาคยุ กนั ได้ ฟาโรห์หน่มุ จึงสาวเท้าออกจากห้องของหญิงสาวตามที เธอเรียกร้อง ในขณะทีร่างบางจ้องมองตามร่างสงู ผ้เู ดินจากไปจนลับ สายตาด้วยความสบั สน ทกุ อย่างมนั ประดงั ประเดเข้ามา ทังเรืองบ้าน เรืองหวั ใจทีพยายามตอ่ ส้กู บั สมอง เรืองศีลธรรม ตอนนีเธอไม้รู้จริงๆ วา่ ตวั เองควรทําอยา่ งไรดี “อกึ ” ฉบั พลนั นนั หญิงสาวต้องรีบยกมือขึนมาปิ ดปากตนเอง เมือรับรู้ได้ วา่ ของเหลวภายในร่างกายกําลงั ขย้อนออกมาจอ่ อยทู่ ีลาํ คอของตน “อกึ ” อาการขย้อนกลบั มาอีกระรอก ครานีสง่ ผลรุนแรงยิงกว่าเดิม ร่าง บางจึงทําได้เพียงรีบวิงออกไปอาเจียนเอาสงิ เหลา่ นนั ออกมานอกร่างกาย ของตนให้หมด ~ ๒๕๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๔ “นารา” เสียงเรียกสง่ ผลให้เจ้าของชือผ้กู ําลงั นงั ออกแรงขยีเสอื ผ้าของตนอยู่ ข้างริมลาํ ธารสาขาเลก็ ๆ สาขาหนึงของแมน่ ําไนล์อนั เกิดจากการขดุ ผนั นํา เข้ามาภายในพระราชวงั ต้องหยดุ มือและเงยหน้าขนึ มองผ้เู รียก...นาเฟร ซึงบดั นีสนิทค้นุ เคยกบั เธอมากขึนยิมเผลต่ อบพร้อมทังแสดงกิริยาหนั ไป มองซ้ายทีขวาทีอย่างลบั ๆ ลอ่ ๆ “ไยจึงทําทา่ เช่นนนั มีอะไรหรือนาเฟร” ถามอย่างสงสยั คนถกู ถามชะเง้อดรู อบข้างอีกรอบแล้วเดินเข้ามา กระซิบกระซาบกบั นาราเบาๆ “วนั นีทีลานฝึ กซ้อมมีการประลองดาบ คนทีข้าแอบพึงใจจะลง ประลองด้วย เราไปแอบดกู นั ดีหรือไม”่ “แตท่ ีลานฝึก ห้ามคนนอกเข้ามใิ ชห่ รือ เราจะไปดกู นั ได้อย่างไร” เมือได้ยินคําถามซือๆ ของนารา นาเฟรถอนหายใจพืดอย่างเหนือย ใจ เสียงหวานรีบตอบหญิงสาว “ข้ารู้ๆ ถงึ ได้ใช้คาํ วา่ แอบอยา่ งไรเลา่ ” ~ ๒๖๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “หากโดนจบั ได้ พวกเราอาจถกู ลงโทษ” “ถ้าเจ้าหรือข้าไมพ่ ดู ย่อมไมม่ ใี ครรู้ แล้วนีก็เป็ นเวลาส่วนตวั ...พวก เราจกั ทําสิงก็ได้” “ทีอย่ใู นกรอบของกฎระเบียบ” นารารีบตอ่ ประโยคให้อกี ฝ่ ายจนจบคล้ายยัวเย้า สง่ ผลให้คนข้างๆ สง่ ค้อนวงงามมาให้ แล้วสง่ เสียงถามอย่างเร่งเร้าเอาคําตอบ “เจ้าจะไปหรือไม่ หากไมไ่ ป ข้าไปคนเดยี วกไ็ ด้” คนถกู ถามยน่ จมกู ด้วยความเคยชินขณะครุ่นคิด ก่อนแย้มยิมแล้ว พยกั หน้าให้อกี ฝ่ ายทีกําลงั รอคําตอบจากเธออย่างใจจดใจจ่อ “ไปสิ แตเ่ จ้าคงต้องรอหน่อย ข้าต้องทําอะไรสกั อย่างกับเสือผ้ากอง นีให้หมดเสียก่อน” “มา...ข้าชว่ ย” พูดพลางขยบั ตวั มานังลงข้างนารา หยิบชุดชุดหนึงในกองเสือผ้า ของนารามาจมุ่ ลงในนําและขยีมนั อย่างขมกั เขมน่ พร้อมทงั เริมพรรณาถึง ชายหน่มุ คนทีเธอพงึ พอใจให้คนข้างๆ ฟังด้วยใบหน้าเปื อนยิม เมือสองแรงร่วมมือกันอย่างแข็งขนั ทังคู่จึงสามารถจัดการกับ เสือผ้าทงั หมดได้อยา่ งรวดเร็ว สองสาวจึงพากนั เดนิ ลดั เลาะไปยังเส้นทาง สายเลก็ ๆ แวดล้อมไปด้วยต้นไม้ขนึ ครึมทงั สองข้างทาง...ดเู หมือนนาเฟร จะแอบมาดชู ายหน่มุ คนนนั บอ่ ยๆ จงึ เดินมงุ่ หน้าไปอย่างชินิชํานาญและรู้ เส้นทาง ในขณะทีนาราแม้จะอยู่วังมานานกว่านาเฟร ทว่าไม่เคยรู้จัก เส้นทางซอกเลก็ ซอกน้อยพวกนีเลยแม้แตน่ ้อย ไม่นานทงั คจู่ ึงมาหยุดยืน อยหู่ ลงั พมุ่ ไม้ใหญ่ใกล้กบั ลานฝึกทหารชนิดทีสามารถมองเห็นและได้ยิน เสียงพวกเขาได้อย่างชดั เจน ~ ๒๖๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นารายืดตัวออกไปจากพุ่มไม้ มองดสู ถานการณ์ในลานฝึ กอย่าง อยากรู้อยากเห็น เนืองจากตอนนีมนั เตม็ ไปด้วยเหล่าทหารหาญผ้มู ีอาวธุ พร้อมมือกําลงั ยืนเข้าแถวเรียงกันอย่างเป็ นระเบียบคล้ายกําลงั รออะไร บางอย่าง “นี แอบหลงั พ่มุ ไม้ดีๆ สิ ประเดยี วกโ็ ดนเหน็ เข้าพอดี” ไมพ่ ดู เปลา่ นาเฟรใช้มอื เลก็ ของตนดงึ นาราให้ยอ่ ตวั ลงเพือให้อย่ใู น รัศมกี ารบดบงั ของต้นไม้ใหญ่ “นาเฟร ไหนหรือคนทีเจ้าพงึ พอใจ” ถามคนข้างๆ พร้อมทงั ยืดตวั ขนึ อีกครังอย่างระมดั ระวงั ยิงขนึ นาง กํานลั สาวทีถกู ถามแหงนหน้าเพ่งมองไปมาในหมทู่ หารเพือหาเป้ าหมาย เมือเจอจึงกระซิบบอก “แถวทีสามนบั จากด้านหน้า คนทีตวั สงู ๆ ผวิ คลาํ ๆ” “ใชค่ นทีถือดาบใหญ่ๆ นนั หรือเปลา่ ” “ใช่แล้ว เป็นอย่าไรบ้าง รูปงามอยา่ งข้าบอกเจ้าหรือไม”่ “เขาเป็นทหารราชองครกั ษ์ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปมใิ ช่หรือ” “ใช่ ข้าพบเขาตอนเขาตามเสดจ็ องค์ฟาโรห์มาทีตําหนกั อย่างไรเลา่ ” แล้วนารากต็ ้องสะด้งุ รีบทรุดตวั ลงหลงั ต้นไม้อยา่ งรวดเร็วด้วยความ ตกใจ เมอื เห็นร่างสงู ค้นุ ตาเดนิ เข้ามานงั บนเก้าอีเหนือลานฝึ ก โดยมีท่าน หวั หน้าราชองครักษ์เดินหน้าตาขงึ ขงั ขนาบข้างอย่ไู ม่ห่าง หัวใจทีเคยนิง เต้นตกึ ตกั ด้วยความตนื กลวั “องค์ฟาโรห์” “อย่ากลวั ไปเลยนารา ข้าแอบมาดตู อนองค์ฟาโรห์เสด็จหลายต่อ หลายครงั ก็ไมเ่ หน็ จกั มีอนั ใดเกิดขนึ ...เพียงแคเ่ จ้าระมดั ระวงั ตวั อย่าให้ จบั ได้กเ็ ป็นพอ” ~ ๒๖๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาเฟรปลอบขวญั เพือนทีกําลงั ตืนตระหนกพร้อมทังชีชวนให้มอง การประลองดาบ “เร็วเข้านารา ดเู หมือนท่านองครักษ์ของข้าจะลงเป็ นคนแรกเสีย ด้วย” เมือถูกเชือเชิญนาราจึงเงยหน้ าขึนมองการเข้าโรมรันของชาย ฉกรรจ์สองคนทีปะดาบกนั ไปมาอยา่ งเอาเป็นเอาตาย ควิ โก่งคอ่ ยๆ ขมวด มนุ่ ขนึ เรือยๆ ในขณะนาเฟรกลบั มองมนั ด้วยความตนื เต้นอกี ทงั ยงั คอยสง่ เสียงเชียร์เบาๆ อย่างสนุกสนานเมือชายหนุ่มทีเธอหมายตาไว้เป็ นต่อ เหนืออีกคน ท่ามกลางเสียงเชียร์ดังสนันของเหล่าทหารทีล้อมทังคู่ใน ลกั ษณะเป็นวงกลม “พวกเขาเห็นมนั แป็ นเรืองสนุกได้อย่างไรกัน ไยต้องเอาชีวิตของ ตนเองมาเสียงด้วยเรืองเชน่ นี” นาราวิพากษ์วจิ ารณ์อย่างไมเ่ ข้าใจวา่ ทําไมเหล่าทหารถึงเห็นความ รุนแรงแบบนีเป็นเรืองสนกุ สนาน นาเฟรได้ยินจึงพดู แก้ให้ทังๆ ทีตายงั ไม่ ละจากการปะทะอนั ดเุ ดือดนนั “เขาเรียกเลอื ดนกั สู้ จกั ได้สมชายชาติทหารอยา่ งไรเลา่ ” “แตถ่ ้าหากพลาด มนั จะไมค่ ้มุ กนั นะนาเฟร” กลา่ วแล้วมองไปยังลานฝึ กซ้อม...สายตาหญิงสาวกระหวัดไปยัง นายเหนือหวั ของตนอย่างลืมตวั ...ตอนนีฟาโรห์ฟิ โฮเทปกําลงั มองตรงไป ยังลานประลอง ทว่าสายตาสีเทานันดเู ลือนลอยคล้ายไม่ได้สนใจสิง ตรงหน้าเท่าใดนัก...เขากําลงั คิดอะไรอยู่นะ หญิงสาวถามตวั เองเงียบๆ ก่อนจะเรียกสติแล้วหันกลบั ไปมองการประลองดาบตามเดิม...ภาพชาย หน่มุ สองคนวงิ เคลือนทีเข้าหากนั ไปมาอยา่ งรวดเร็ว เสียงเชียร์ให้กําลงั ใจ เสียงดาบคมตดั ผ่านอากาศดงั หวืดๆ แล้วมากระทบกันดงั สนนั อย่างน่า ~ ๒๖๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หวาดเสียวนนั ทําเอานาราต้องยกมือขึนทาบอก เมือรู้สึกว่าตวั เองใจสนั หวิวคล้ายจะหน้ามืด จงึ ตดั สนิ ใจนังลงบนพืนโดยหนั หลงั ให้ลานฝึ ก เอน ตวั ไปพิงพ่มุ ไม้ พยายามสดู หายใจเข้าออกยาวๆ หลายครัง “นีเจ้ากลวั ขนาดนีเลยหรือ” “ข้ารู้สกึ เหมอื นจะเป็นลมนะ่ สงสยั คงตืนเต้นไปหน่อย” “ไมเ่ ป็นลมนะ่ สิแปลก แตล่ ะวนั เจ้ากินข้าวน้อยเสยี ขนาดนนั ” นาเฟรเอด็ นาราทีได้แตส่ ง่ ยิมบางๆ ให้อย่างไมป่ ฏิเสธ...ใช่วา่ เธอไม่ หิวหรือไมอ่ ยากกินเสียหน่อย แต่อาหารพวกนนั ...แค่เห็นเธอก็รู้สกึ เลียน จนพาลพะอดื พะอมอยากจะอาเจียนขนึ มาทนั ที ครันพยายามกินไปสอง สามคาํ กร็ ู้สึกกินไมล่ ง คงเพราะช่วงนีเธอคอ่ นข้างเครียด มนั จึงส่งผลให้ ระบบตา่ งๆ ในร่างกายรวนไปหมด...รวมถึงระบบยอ่ ยอาหารของเธอด้วย “ชนะแล้ว ท่านองครักษ์ของข้าชนะแล้ว” คนพดู กระโดดโลดเต้นอย่างยินดี ขณะทีนาราเพียงแคพ่ ยกั หน้ารบั รู้ เนือยๆ “ถ้าเช่นนนั เรากลบั ก.ั ..” ประโยคของหญิงสาวถกู แทรกด้วยการทีนาเฟรดงึ ตวั เธอขนึ แล้วหนั มาบอกอยา่ งตืนเต้น “อย่ามวั นงั อยู่เฉยๆ สิ องค์ฟาโรห์กําลงั จะร่วมประลองดาบด้วย พระองค์เองเชียวนะ” เมือได้ยินนารารีบหยัดตวั ขนึ นังตามแรงดึง สอดส่ายสายตาลอด พ่มุ ไม้ออกไปมองดภู ายในลานฝึกอยา่ งกระตือรือร้น ภาพทีเห็นคือฟาโรห์ ฟิ โฮเทปก้าวลงมายงั ลานประลอง ยืนประจันหน้ากับนายทหารรูปร่างสงู ใหญ่กํายําคนหนึง ก่อนทีทงั สองจะเริมการฟาดฟันดาบคมกริบเข้าใสก่ นั ~ ๒๖๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ฟาโรห์ฟิ โฮเทปช่างเก่งกาจเสียจริง ท่วงท่าช่างดแู ขง็ แกร่งองอาจ เห็นทีกลบั ไปเราคงต้องเลา่ ให้ทา่ นมทั คาเรฟังเสยี แล้ว” นางกํานัลคนสนิทของมทั คาเรหนั มายิมกับนาราอย่างอารมณ์ดี ทวา่ ก็ต้องแปลกใจเมือเห็นคนข้างตวั ขมวดคิวมนุ่ กวา่ เดมิ ดวงหน้าเตม็ ไป ด้วยความเคร่งเครียด มอื ทงั สองประสานกนั แน่นเกร็ง “ล้นุ ขนาดนนั เชียว ไมเ่ หน็ ต้องตืนเต้น อยา่ งไรเสียองค์ฟาโรห์ก็ชนะ แน่นอน” “เป็ นอะไรไปนะ” เสียงหวานพูดคล้ายบ่นกับตวั เองเมือเห็นฟาโรห์หน่มุ ดไู ม่ค่อยมี สมาธิจดจ่ออย่กู บั การประลองดาบมากนกั สงั เกตได้ง่ายๆ คือเขาเอาแต่ รบั ดาบทีอีกฝ่ ายโจมตเี ข้ามา...น้อยครังจะเป็นฝ่ ายรุกก่อน นนั ทําให้นารา อดรําพึงออกมาอย่างร้อนรนไมไ่ ด้ นาเฟรผ้งู นุ งงกบั คาํ พดู ของนาราจงึ ถาม “ใครเป็ นอะไรหรือนารา” “ทําอะไรอยนู่ ะ ประเดยี วก็ได้โดนดาบของอกี ฝ่ ายเข้าหรอก” พดู ไมท่ นั ขาดคาํ ดาบของนายทหารผ้เู ป็ นคปู่ ระลองก็พลาดเข้าไป ฟันโดนบริเวณหน้าท้องขององคฟ์ าโรห์อย่างยงั มอื ไมท่ นั สมองนาราออื องึ หัวใจหล่นไปอยู่ทีตาต่มุ เมือมองเห็นเลือดสีแดงเข้มค่อยๆ ไหลออกมา จากแผลหยาดหยดลงบนพืนไมข่ าดสาย ทหารผ้พู ลงั มือตกใจจนหน้าซีด ปลอ่ ยดาบแล้วทรุดลงหมอบกราบตวั สนั ขณะกลา่ วขออภยั เป็นการใหญ่ “ข้าน้อยขออภยั โปรดประหารข้าทีทําให้ท่านเป็ นเช่นนี ข้าน้อย สมควรตาย” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปทรุดพระวรกายลงบนพืนดิน ยกมือขนึ ปิ ดแผล เรียว โอษฐ์เม้มแน่นราวกับพยายามสกัดกันความเจ็บปวด เขาหันไปพดู กับ นายทหารคนนนั ด้วยเสยี งราบเรียบ ~ ๒๖๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “การตอ่ ส้เู ชน่ นีย่อมมพี ลาดพลงั กนั บ้าง มใิ ช่ความผิดของเจ้า ข้าเอง ก็ประมาทเช่นกนั ” “นาเฟร ไปตามหมอ” นาราทีเห็นภาพนันรีบหนั ไปบอกหญิงสาวข้างตวั ผ้กู ําลงั ตกใจกับ เหตกุ ารณ์ตรงหน้าอย่างรีบร้อน ก่อนลกุ ขนึ วิงไปยงั ลานประลองอย่างไม่ คิดชีวติ ลมื ทกุ สิงทกุ อย่างทงั การทําผิดกฎของตน การแสร้งทําเย็นชาใส่ ลมื แม้กระทงั ครังสดุ ท้ายทีเจอกัน เธอไลต่ ะเพิดเขาอย่างไรและลืมไปว่า เขาเองกอ็ าจโกรธเกลียดเธอไปแล้ว ร่างเล็กๆ ของนางกํานัลสาวทีวิงแหวกวงล้อมของทหารเข้ามา ประชิดตวั นายเหนือหวั สร้างความงนุ งงให้เหล่าทหารทีอย่ภู ายในบริเวณ นนั บางสว่ นรีบกระชบั ดาบในมือเตรียมพงุ่ เข้าไปจบั กมุ ตวั หญิงสาวไว้เพือ รักษาความปลอดภยั ให้องค์ฟาโรห์ นาธานทีเห็นการเคลือนไหวอย่าง คกุ คามตอ่ นารา รีบสง่ สญั ญาณบอกเหลา่ ทหารให้หยดุ การกระทํานนั เสีย ...พลาดพลงั ระหวา่ งการฝึกซ้อม องคฟ์ าโรห์ไมเ่ คยถือเป็นความผดิ แต่ขืน ทหารพวกนีไปแตะต้องนาราเข้า...วนั นีคงได้มีคนโดนลงโทษด้วยการ ประหารเป็ นแน่ “ฟาโรห์...” นาราเรียกเสียงสันระริก หลงั จากนังลงบนพืนข้างตวั ฟาโรห์หนุ่ม ดวงตาฉายแววร้อนรนมองแผลทีท้องของผ้บู าดเจ็บแล้วหันรีหนั ขวางไป มาอยา่ งเงอะงะคล้ายยิงลนลานจนทําอะไรไมถ่ กู “เจ้ามาอยทู่ ีนีได้อยา่ งไรกนั ” “ห้ามเลือด...ข้าต้องห้ามเลือด” ดเู หมอื นคนถกู ถามจะไมไ่ ด้ฟังคาํ ถามของเขาเลยแม้แตน่ ้อย เธอใช้ มือของตวั เองค้นหาไปตามซอกกระเป๋ าของชดุ ทีใส่ ซึงต้องขดั ใจอีกครัง ~ ๒๖๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เมอื พบวา่ เธอไมไ่ ด้นําผ้าเช็ดหน้าติดตวั มาด้วย เมือจนปัญญาจึงมองไป รอบๆ เพือหาอปุ กรณ์ทีพอนํามาปฐมพยาบาลเบืองต้นได้ “ใจเย็นกอ่ นนารา ข้าไมเ่ ป็นอะไร แผลแคน่ ี” ชายหนมุ่ เหน็ ทา่ ทีร้อนรนนันของหญิงสาวจึงพยายามพดู ปลอบให้ เธอเยน็ ลง ทวา่ ไมเ่ ป็นผลแม้แตน่ ้อย นาราทียงั คงมีอาการกระวนกระวาย ตดั สินใจก้มลงกดั ชายแขนเสือตวั เอง ฉีกมนั ออกมาพับทบกันหลายชัน นํามาปิ ดบริเวณแผลของเขา...ถงึ อยา่ งนนั เลอื ดสีแดงสดกลบั ยงั ไหลซมึ ผ้า ออกมาอย่างรวดเร็วและไมม่ ที ีท่าวา่ จะหยดุ “ทําไมเลือดถึงยงั ไมห่ ยดุ อกี ” เปลง่ เสียงแสนเบาหวิวและสนั ไหวออกมา เมือจินตนาการไปถึง ความเจ็บปวดของคนตรงหน้า...เธอเคยโดนมีดบาด แม้แผลจะไม่ลึกและ ไมใ่ หญ่มากแตม่ นั ก็สร้างความเจบ็ ปวดให้เธอได้ไมน่ ้อย แตน่ ีเขาโดนดาบ ทงั ใหญ่ทังคมกริบฟันลงบนร่างกาย...ถึงแม้คนทําจะพยายามยังมือไว้ อยา่ งสดุ กําลงั กต็ าม “ทา่ นจบั ผ้านีไว้ก่อนนะคะ” บอกอกี ฝ่ ายแล้วจบั มอื ใหญ่ๆ ของเขามากดตรงแผลเพือห้ามเลือด แทนตนเอง รีบก้มหน้าลงกดั ชายแขนเสอื อีกข้างมาทําแบบเดิม ทบมนั เข้า ไปอีกชนั แล้วจึงยืนมอื สนั เทาเข้าไปแทนทีมอื ใหญ่พลางกดมนั เบาๆ “ไมเ่ ป็นอะไรนะ ท่านเจบ็ มากหรือเปลา่ ท่านอยา่ เป็นอะไ...” คาํ พดู ถกู กลนื หายไปในลาํ คออย่างประหลาดใจ เมอื ฟาโรห์ฟิ โฮเทป ยกพระหตั ถ์ทงั สองข้างขนึ มาวางลงแนบแก้มนวล ประคองใบหน้าของเธอ ให้เงยขนึ สบกบั ดวงตาสเี ทาของเขาทีมองมาอยกู่ ่อน ชายหนมุ่ สงู ศกั ดิ จ้อง ลกึ เข้าไปในดวงตาคลอด้วยนําอนั จวนเจียนจะหยาดหยดเตม็ ที ขณะพูด ด้วยนําเสยี งท้มุ ออ่ น หากยงั คงแฝงด้วยความมนั คงเอาไว้ ~ ๒๖๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ตงั สตหิ นอ่ ย นารา” “...” นาราเบิกตากว้าง มองชายหนมุ่ แล้วกระพริบตาปริบๆ เหมือนกําลงั ประมวลผลสิงต่างๆ เมือความรู้สกึ ตกใจและร้อนรุ่มถูกแทนทีด้วยความ อบอนุ่ ทีคนตรงข้ามตงั ใจสง่ ผา่ นมายงั ตวั เธอ...นันทําให้เธอรู้สกึ ใจชืนขนึ อย่างบอกไมถ่ กู “ก่อนจะหว่ งข้า เจ้าควรหว่ งตนเองก่อนรู้หรือไม.่ ..ฮ?ึ ” ชายหน่มุ เลกิ ควิ สงู ถามหญิงสาวทีเอาแต่จ้องเขาโดยไมป่ ริปากอนั ใดออกมา “ข้าไมเ่ ป็นอะไรจริงๆ เจ้าวางใจได้ แผลแค่นีมนั เลก็ น้อยนักสําหรับ นกั รบเชน่ ข้า แตเ่ จ้านีส.ิ ..มือเจ้าสนั เทาจนน่าวิตก ใบหน้าเจ้าก็ซีดเสียยิง กวา่ กระดาษ ข้าเกรงวา่ หากเป็นเช่นนี...กวา่ เลือดของข้าจะหยดุ ไหล เจ้า คงได้หมดสติลงไปเสยี กอ่ น” เมือได้สตนิ ารารีบเบียงใบหน้าออกจากการเกาะกมุ นนั ก้มลงมองดู มือของตนทีกําลงั กดแผลให้เขาเงียบๆ ผา่ นไปครู่ใหญ่จึงหันกลบั ไปหา หวั หน้าราชองครกั ษ์ผ้ยู ืนอย่ใู กล้ๆ “ดเู หมือนเลือดจะหยุดแล้ว ท่านนาธานช่วยประคององค์ฟาโรห์ กลบั ตําหนกั เถิดคะ่ ” เมอื นาธานพยกั หน้ารบั ใบหน้าสวยหวานจึงหนั กลบั ไปถามฟาโรห์ หน่มุ ด้วยเสียงอนั ปรบั ให้เรียบลงแบบเดมิ เหมือนทีใช้พดู กบั เขาทกุ ครัง “ท่านลกุ ไหวหรือเปลา่ คะ” นารายืนขึน ก้าวถอยหลงั ออกมา เปิ ดทางให้หวั หน้าราชองครักษ์ เข้ามาประคองนายเหนือหวั ของตน แล้วคอ่ ยๆ พาฟาโรห์หนุ่มเดินมงุ่ หน้า ไปยงั ตําหนกั ใหญ่ ~ ๒๖๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หมดหน้าทีของเธอแคน่ นั ...นาราพยายามบอกตวั เองในใจ สิงทีเธอ ต้องทําตอนนีคือหนั หลงั แล้วเดนิ กลบั ไปยังตําหนักพระค่หู มนั คิดเช่นนนั ทวา่ ขาไมร่ กั ดีกลบั ก้าวเดนิ ตามชายหน่มุ ทังสองคนไปยังตําหนกั ขององค์ ฟาโรห์ ซงึ แนน่ อนวา่ หัวหน้านางกํานัลอมู า่ เห็นองค์ฟาโรห์เข้าก็ตกใจจน มือไม้สนั เช่นกัน เมือหญิงชราหนั มาสบตากบั เธอ หญิงสาวจึงก้มหัวให้ เลก็ น้อยเพือทําความเคารพ “เกิดอะไรขนึ กบั องค์ฟาโรห์” “อบุ ตั ิเหตรุ ะหวา่ งการประลองดาบคะ่ ” นาธานประคองฟาโรห์ฟิ โฮเทปเข้าห้องบรรทมไปแล้ว ตามติดไป ด้วยทา่ นอมู า่ สว่ นนารายืนอยตู่ รงหน้าห้องอยา่ งชงั ใจ หวั หน้านางกํานลั ผู้ เข้มงวดจึงสง่ เสียงเรียกทีดคู ล้ายการสงั “เข้ามาส”ิ ไมน่ านหมอหลวงเดินทางมาถงึ ด้วยอาการกระหืดกระหอบ นาราที ยืนอย่ดู ้านหนงึ ของเตียงจึงได้แตค่ อยเฝ้ าดกู ารรกั ษานนั อย่างรู้สกึ เป็นห่วง คนบนเตียงจบั ใจ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปทอดสายตามองหญิงสาวผ้กู ําลงั จ้องมองการทําแผล ของเขาไมว่ างตา หน้าซีดๆ นนั ดเู คร่งเครียด คิวโก่งขมวดม่นุ ปากอิมเม้ม แน่น...ราวกบั แผลทีหมอกําลงั รักษานันเป็ นแผลบนร่างกายของเธอเอง รอยแย้มยิมเกิดขนึ บนริมฝี ปากบางเฉียบด้วยนกึ เอน็ ดนู างกํานลั จอมดือ... ปากบอกไมห่ ่วง ทวา่ แววตากลบั เตม็ ไปด้วยความห่วงหาอาทร แล้วเช่นนี จะให้เขาเชือได้อย่างไรวา่ หญิงปากแขง็ คนนนั ไมไ่ ด้มใี จให้เขาแม้เพียงเศษ เสยี วอย่างทีพดู ฟาโรห์หนุ่มยืนหัตถ์แกร่งข้างทีอยู่ใกล้หญิงสาวออกไปชู ในอากาศ นาราจึงมองมาทีเขาอยา่ งงนุ งง “ขอกําลงั ใจให้คนเจ็บหน่อยได้หรือไม”่ ~ ๒๖๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นารายืนนิงอย่างไมแ่ นใ่ จอย่พู กั ใหญ่ ก่อนจะคอ่ ยๆ สง่ มอื สนั ๆ ไปให้ ชายหนมุ่ เมือยอมแพ้ตอ่ สายตาทีมองมาอย่างไมล่ ดละของเขา “องคฟ์ าโรห์เพคะ” มอื ทีอย่หู า่ งจากมือของฟาโรห์ฟิ โฮเทปเพียงเสียวเดียวชกั กลบั เข้า หาตวั โดยอัตโนมัติ เมือเสียงหวานใสก้องกังวานคุ้นหูดังขึนหน้าประตู ท่านมทั คารก้าวเข้ามาพร้อมนาเฟรอย่างรีบร้อน ดวงตาคงู่ ามคลอขงั ไป ด้วยนําตา ขณะเข้ามาประชิดตวั คหู่ มนั หนมุ่ แล้วสอดประสานมือข้างหนึง ของเธอลงกบั พระหตั ถ์ข้างนนั “พระองค์ทรงเป็ นเช่นไรบ้างเพคะ หม่อมฉันขออภยั ทีมาตําหนัก ใหญ่โดยไมไ่ ด้รบั อนญุ าต หมอ่ มฉนั เป็นห่วงพระองคเ์ หลือเกินเพคะ” ...นนั คอื ความจริง คือสิงทีควรเป็ น ตรงนันไม่ใช่ทีของเธอ มือนันก็ ไมใ่ ชม่ อื ทีเธอจะกมุ ไว้และเดนิ เคียงข้างเขาไปตลอดชีวติ ได้... การรกั ษาผา่ นไปด้วยระยะเวลาไมน่ านนัก...นาราไม่รู้ว่าหมอหลวง รักษาฟาโรห์ฟิ โฮเทปอย่างไรหลังจากทีท่านมทั คาเรเข้ามาภายในห้อง เพราะเธอพยายามหนีภาพบาดตานนั ด้วยการหนั หน้าไปมองทิวทศั น์อนั ร่มรืนด้านนอกแทน หไู ด้ยินเสียงหวานพดู กบั คหู่ มนั หนมุ่ “หมอหลวงบอกวา่ พระองคต์ ้องพกั ผอ่ นมากๆ อย่าทําอะไรทีต้องใช้ พระวรกายอยา่ งหนกั และถ้าเป็นไปได้กค็ วรพกั จนกว่าแผลจะสมานกันดี เพคะ...เชน่ นนั ในฐานะคหู่ มนั ขอทรงอนญุ าตให้หมอ่ มฉนั มาดแู ลพระองค์ ทีตาํ หนกั ใหญ่ได้ตามต้องการด้วยเถิดเพคะ ” “อือ” ตอบรบั ในลําคอแบบขอไปทีคล้ายไมส่ นใจฟังสิงตรงหน้ามากนัก... ไม่รู้ด้วยซําว่าหญิงสาวพูดว่าอะไร ด้วยตอนนีเขาห่วงหญิงสาวหน้าซีด เผอื ดทีเอาแตย่ ืนเหมอ่ ออกไปนอกหน้าตา่ งคนนนั มากกวา่ สงิ อืนใด ~ ๒๗๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “พระองคค์ วรเชด็ ตวั นะเพคะ ร่างกายของพระองคเ์ ตม็ ไปด้วยคราบ เลอื ดอาจสง่ ผลไมด่ ตี อ่ แผลได้ หมอ่ มฉนั จะถวายการรบั ใช้เอง” “ข้าทําเองได้ เจ้ากลบั ไปเถิด” “ถ้าเช่นนนั ขอหมอ่ มฉนั อยทู่ ีนีตอ่ อกี สกั พกั ได้หรือไมเ่ พคะ” “...” เมอื คหู่ มนั หนมุ่ ไมต่ อบรับคํา จึงถือวา่ เป็นการยอมรบั มทั คาเรจึงหนั ไปพดู กบั นาราเบาๆ “นารา เจ้าคงตกใจและเหนือยมาก กลบั ไปพกั ผอ่ นเถิด” คนทีเหมอ่ ลอยสะด้งุ หนั มาฟังนายหญิงของตนพดู และกลา่ วอย่าง ไมแ่ นใ่ จ “แตว่ า่ ...” “ข้าอย่กู บั นาเฟรได้ ขอบใจเจ้ามาก” “คะ่ ” นาราทรุดตวั ลงกบั พืนเพือทําความเคารพผ้สู งู ศกั ดิ ทงั สองคน ลกุ ขนึ หมนุ ตวั กลบั แตต่ ้องหยดุ ชะงกั เมอื เสียงเข้มงวดของอมู า่ ห้ามไว้ “เดียว เจ้าจะกลบั ไปในสภาพเช่นนีให้คนในวงั พากันแตกตืนหรือ อยา่ งไร” ถามขณะมองดหู ญิงสาวทีแขนเสือทงั สองข้างขาดหลดุ หล่ยุ ตาม เนือตวั และมือเตม็ ไปด้วยคราบเลือดของฟาโรห์ฟิ โฮเทป...สภาพไม่ต่าง จากหญิงบ้าทีเพิงไปฆา่ คนมาเท่าไหร่นกั “ดเู จ้าตอนนีสิ หากเดินออกไปเช่นนีคงได้ถกู จบั ไปขงั คกุ เป็นแน่” อมู ่าทําเสียงจิจ๊ะในลําคอขณะส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอาเมือ มองใบหน้าของนางกํานลั สาว “ดสู คิ ราบเลือดตดิ ขนึ มาถึงหน้าเชียว” ~ ๒๗๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ได้ฟังดงั นนั นารายกมอื ขนึ ลบู หน้าของตวั เองโดยอตั โนมตั ิ...คงเป็ น คราบเลอื ดจากมือฟาโรห์ฟิ โฮเทปตอนนนั ...หวั หน้านางกาํ นลั เหน็ จงึ ตไี ปที มอื หญิงสาวเบาๆ อย่างออ่ นอกออ่ นใจ “แล้วจะไปลบู อีกทําไม มือเจ้ามนั เต็มไปด้วยเลือด มนั ก็ยิงสกปรก ไปกนั ใหญ่” “เอาเสือคลมุ นีไปใส่เสีย แล้วล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย ข้าจะให้ นาธานไปสง่ เจ้าทีห้อง” “คะ่ ขอบคณุ คะ่ ” เสยี งบ่นของอมู า่ ถกู หยดุ ด้วยเสยี งท้มุ ๆ ของชายหนมุ่ ทีกงึ นงั กงึ นอน อย่บู นเตยี งซงึ หยิบเสือคลมุ เนือดีมาส่งให้หญิงสาว...ผ้ตู ้องยืนมือออกไป รับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินตามนาธานทีเริมทําตามคําสงั นันอย่าง ขะมกั เขม้นออกไป ~ ๒๗๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๕ ร่างสงู ระหงเจ้าของใบหน้าเรียวรับกับดาวตาคมโตหวานหยดย้อย มกั จะแตง่ แต้มรอยยิมน่ามองไว้เสมอเดินออกจากห้องบรรทมใหญ่ของ พระคหู่ มนั หนมุ่ สงู ศกั ดิ หลงั จากชายหนมุ่ เอย่ ปากบอกเธอวา่ อยากพกั ผอ่ น จากการทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปเกิดอบุ ตั ิเหตรุ ะหว่างการประลองดาบ แม้ มนั อาจไมใ่ ช่เรืองดีนกั สาํ หรบั ทกุ คน ทวา่ เธอกลบั นึกขอบคณุ เหตกุ ารณ์นี ทีทําให้เธอมีโอกาสได้ทําหน้าทีคหู่ มนั อย่างเตม็ ที...ได้ดแู ลใกล้ชิดคหู่ มนั ของเธอยิงขนึ มทั คาเรเดินมองสํารวจตําหนักอนั ยิงใหญ่และวิจิตรงดงามเต็มไป ด้วยห้องหบั มากมาย เดนิ เข้า-ออกแตล่ ะห้องอย่างเพลิดเพลิน ไปห้องโถง ผา่ นมาทีห้องเสวย และห้องทรงพระอกั ษรอนั อย่ใู กล้กบั ห้องบรรทมใหญ่ ภายในห้องทรงอกั ษรมีชนั วางหนังสือบรรจุม้วนกระดาษปาปิ รุส และหนงั สอื วางเรียงรายเตม็ ผนงั ด้านหนึงของห้อง ด้านในสดุ มโี ต๊ะทํางาน ตวั ใหญ่พร้อมเก้าอีไม้สลกั ลวยลายอนั วิจิตรงดงามตงั ไว้สองตวั สําหรับผู้ เป็นเจ้าของห้องหนึงตวั และสําหรับแขกอีกหนึงตวั ผนงั ด้านหลงั ตกแตง่ ด้วยภาพวาดนักรบเงือคันธนูเล็งนกเป็ ดนําฝงู ใหญ่ทีบินอยู่เหนือดง ~ ๒๗๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ปาปิ รุสริมแมน่ ําไนล์ สว่ นผนงั อีกด้านถกู เจาะเป็นชอ่ งหน้าตา่ งมองออกไป เหน็ สระบวั ใหญ่เตม็ ไปด้วยดอกบวั บานชชู ่อแขง่ กนั อยา่ งงดงาม พระคหู่ มนั สาวหยดุ ยืนทีโต๊ะทํางาน กวาดตามองกองเอกสารซึงถูก จดั ไว้อยา่ งเป็นระเบียบเรียบร้อยและเป็นสดั เป็นสว่ นอยา่ งไมใ่ สใ่ จนกั ทวา่ ต้องไปสะดดุ กบั แจกนั ทองบริเวณมมุ หนึงของโต๊ะ เมือดอกไม้ทีนํามาปัก แจกนั ไว้นนั เปลยี นจากสีสนั ตามธรรมชาติของมนั กลายเป็นสีนําตาลเหียว แห้งจนกรอบ รอยยิมหวานเกิดขึนเมือคิดจะทําอะไรบางอย่าง มือบาง หยิบดอกไม้เหลา่ นนั ขนึ พิจารณา “ดอกบวั พบั กลบี ...” รําพึงเบาๆ ขณะกําลงั คดิ ปกติหากนําดอกบัวมาประดบั แจกนั คน สว่ นใหญ่...ไมส่ ิ...ทกุ คนทีเธอรู้จกั มกั นําดอกบานสะพรังมาใช้ การนําดอก บวั ตมู มาพบั กลีบเป็นวธิ ีการทีออกจะประหลาดและไมม่ ีใครเหมือน คนที พบั กลีบดอกบวั เชน่ นีคงมีเพียงคนเดียวในอยี ิปต์นนั คือนารา เธอเคยเห็น นารานําดอกบวั แบบนีไปสกั การะเทพเจ้าในวหิ ารชว่ งสงคราม เช่นนนั แล้ว ฟาโรห์ฟิ โฮเทปคงชอบดอกบวั พบั กลบี มาก...กลบั ตําหนกั ไปเธอคงต้องให้ นาราสอนอยา่ งจริงจงั เสยี แล้ว มือเรียวหยิบดอกบวั อนั เหียวเฉาในแจกนั ออกมาแล้วหนั ไปยืนให้นางกํานลั ออกคําสงั เสียงออ่ นหวาน “เอามนั ไปทิง แล้วนําดอกไม้มาให้ข้า ข้าจกั จัดแจกนั ให้องค์ฟาโรห์ เสยี ใหม”่ นางกํานัลสองคนมองหน้ ากันไปมาด้วยท่าทีเลิกลัก ไม่ยอมรับ ดอกบวั พวกนนั ไปไว้ในมอื ราวกบั เกรงกลวั อะไรบางอยา่ ง “รับไปสิ ทําไมหรือ” “...องค์ฟาโรห์เคยสงั วา่ ไมใ่ ห้เปลียนดอกไม้ในแจกนั ใบนีเจ้าคะ่ ” “ทรงสงั พวกเจ้านานแล้วหรือ” ~ ๒๗๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เจ้าคะ่ ...คนทีเปลยี นได้...” เสยี งของนางกํานลั คนนนั หยดุ ลงทนั ที เมือนางกํานลั อกี คนได้ดงึ มอื เธอเป็นเชิงห้าม ผ้ถู กู เตือนจงึ ได้แตท่ ําหน้าจ๋อยแล้วก้มหน้าลงตามเดมิ “ไปเอาดอกไม้มาเถิด ไมเ่ ป็นหรอก” “จะ...เจ้าคะ่ ” ตอบรบั พร้อมทงั ต้องทําตามคาํ สงั ของพระคหู่ มนั ทียืนยนั ด้วยความ หนกั แน่นอย่างเลียงไมไ่ ด้ ไมน่ านดอกไม้สสี วยนานาพรรณกถ็ กู นํามามอบ ให้หญิงสาวผ้นู งั รออย่บู นเก้าอีภายในห้องทรงอกั ษร มทั คาเรนําดอกไม้ สีสนั สดใสนนั มาตดั ก้าน แตง่ ใบปริเอากลีบดอกชําออกจนงามเป็นทีพอใจ แล้วจึงปักลงในแจกันไลร่ ะดบั ความสงู ตําของดอกไม้ด้วยความชํานาญ อย่างคนทีได้รับการฝึ กฝนอย่างดี ก่อนหญิงสาวจะต้องละมือจากงาน เหลา่ นนั เมอื เสียงเปิ ดประตดู งั ขนึ “องคฟ์ าโรห์” ลกุ ขนึ จากเก้าอแี ล้วยอบตวั ทําความเคารพอยา่ งงดงาม ฟาโรห์หนมุ่ มองหญิงสาวแล้วถามเสียงเรียบ “เจ้ายงั ไมก่ ลบั หรอกหรือ” “เพคะ” ฟาโรห์หนมุ่ พยกั หน้ารับเบาๆ แล้วเดินตรงไปยังโต๊ะทํางาน ร่างสงู ชะงกั งนั จ้องมองแจกนั ทองบนโต๊ะทํางานไม่วางตา เพราะตอนนีดอกบัว เหียวแห้งของเขาถกู แทนทีด้วยดอกไม้สีสนั สดใสนานาชนิด มทั คาเรเห็น สายตาของชายหน่มุ ทีมองไปยงั แจกนั ทองจงึ กลา่ วขนึ ด้วยรอยยิมหวาน “หมอ่ มฉนั เหน็ วา่ ดอกไม้ในแจกันร่วงโรยไปหมดแล้ว จึงจดั ให้ใหม่ ถกู พระทยั หรือไมเ่ พคะ” “ดอกบวั พวกนนั อย่ไู หน” ~ ๒๗๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- รอยยิมสวยหายไปทนั ควนั เมอื ได้ยินคําถามทีถามออกมาด้วยเสียง เข้มขึน ใบหน้าคมคายหนั มามองหน้าเธออย่างคาดคนั เอาคําตอบ แม้ ทา่ ทีจะราบเรียบทวา่ เธอก็สามารถจบั ความรู้สกึ ไมพ่ อใจของอีกฝ่ ายได้ “ข้าถามวา่ อย่ไู หน” “หมอ่ มฉนั ...สงั ให้เอาไปทิงแล้วเพคะ” ได้ ฟั งคําตอบฟาโรห์ หนุ่มเบี ยงใบห น้ าออกไปมองนอกห น้ าต่าง หายใจเข้าออกหลายครงั คล้ายกําลงั ระงับความโกรธ เห็นดงั นนั อีกคนได้ แตใ่ จเสยี ขณะรีบพดู ขอโทษขอโพย “ขออภยั เพคะ หากหมอ่ มทําให้พระองคไ์ มพ่ อใจ หมอ่ มฉนั ไมร่ ู้จริงๆ วา่ ดอกบวั นนั จะมีความสาํ คญั กบั พระอ...” พดู ไมท่ นั จบประโยค ชายหนุ่มรีบหนั หน้ากลบั มาพดู ใสค่ ่หู มนั สาว ด้วยเสยี งดงั ฟังชดั คล้ายการออกคําสงั “ไมว่ า่ สงิ ใดจะสาํ คญั กบั ข้าหรือไม่ เจ้ากไ็ มม่ ีสิทธิ ทําอะไรกบั มนั ” “...” “อย่าแตะต้องสิงของสว่ นตวั ของข้าอกี ” บรรยากาศทีตําหนักพระค่หู มันวันนีไม่ค่อยดีเท่าไหร่...ดเู หมือน ท่านมัทคาเรของเธอจะไปทําให้ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปไม่พอใจในเรืองอะไร บางอย่างทีเธอจบั ใจความของประโยคอนั มาพร้อมเสียงสะอืนของผ้เู ป็ น นายได้ไมม่ ากนกั จากนนั ผ้เู ป็นใหญ่ในตําหนักก็หมกตวั อย่แู ตใ่ นห้อง ไล่ ให้เธอและเหล่านางกํานัลคนอืนๆ กลบั ไปพักได้ มีเพียงนาเฟรคนสนิท ของทา่ นมทั คาเรตงั แตย่ งั ไมไ่ ด้เข้าวงั เท่านนั ทีพอจะรบั หน้าปลอบใจได้ นาราสดู อากาศยามเย็นอย่างผ่อนคลาย ขณะเดินกลบั ไปยังห้อง ของตนเองหลงั จากไปอาบนําชําระล้างสิงสกปรกเสร็จ เตรียมตวั ออกไป ~ ๒๗๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ทานอาหารร่วมกับนางกํานัลคนอืนๆ ทีโรงครัว...ร่างบางถอนหายใจ ออกมาด้วยความรู้สกึ หงดุ หงิดรําคาญใจ ยามสายตาไปสะดดุ กบั เสอื คลมุ ตวั สวยบนฟูกนอน ฟาโรห์ฟิ โฮเทปให้เธอมาใช้และเธอควรเอามนั ไปคืน เจ้าของให้พ้นหพู ้นตาไปเสยี ที...คดิ ดงั นนั หญิงสาวจึงหยิบมนั ติดมือ แล้ว ม่งุ หน้าไปยังตําหนักใหญ่แทนทีจะเป็ นโรงครัวซึงเป็ นเป้ าหมายอนั ได้ กําหนดไว้แตแ่ รก ระหวา่ งทางควิ โก่งขมวดมนุ่ เข้าหากนั อย่างสงสยั เมือเห็นผ้คู นมาก หน้าหลายตาเดินขวกั ไขว่ไปทวั พระราชวงั พืชผกั และเนือสตั ว์ทีนํามาใช้ สําหรับประกอบอาหารถกู เคลือนย้ายเข้าไปในโรงครัวจํานวนหลายสิบ เกวยี น...กอ่ นความคิดนนั จะถกู ลืมอยา่ งรวดเร็วเมือเธอเดินมาถึงตําหนัก ใหญ่ นารายิมและโค้งให้ทหารองครักษ์ทีเฝ้ าอยู่หน้าตําหนักอย่างเคยชิน เมือพวกเขาเห็นเธอก็โค้งตอบอย่างเป็นมิตรแล้วเปิ ดทางให้เข้าไปภายใน อยา่ งไมเ่ กียงงอน เท้ าเล็กก้ าวไปตามทางในตําหนักใหญ่อย่างคุ้นเคย สายตา พยายามมองหาท่านหัวหน้านางกํานัลอมู า่ หรือนางกํานัลคนอืนๆ แตไ่ ม่ พบแม้แตเ่ งา “หรือจะเสดจ็ ไปทีอนื ” ถ้าเช่นนนั เธอก็แคต่ ้องนํามนั กลบั เข้าไปวางไว้ทีเดมิ แล้วเขาจะรู้เอง วา่ เธอได้นําเอาเสือของเขามาคนื แล้ว คิดดงั นนั หญิงสาวก็รีบเดินเข้าไปใน ห้องบรรทมใหญ่โดยไมเ่ คาะหรือไมข่ ออนญุ าต กอ่ นจะชะงกั ค้าง รีบก้มลง หมอบกราบเมอื เจ้าของห้องนนั นงั อย่บู นเตยี ง “ขอโทษคะ่ ข้าไมค่ ดิ วา่ ท่านจะอยทู่ ีนี” “ผิดหวงั หรือทีเจอข้า” “ข้านําเสอื คลมุ ของท่านมาคนื คะ่ ” ~ ๒๗๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “วางไว้บนโต๊ะหวั เตยี งนนั ” หญิงสาวลกุ ขึน เดินไปวางเสือคลมุ ไว้ตามตําแหน่งทีเขาสงั ลอบ ชําเลืองมองชายหนุ่มผู้กําลังแกะผ้าพันแผลของตนเองออก นารารีบ ทกั ท้วงอย่างตกใจ “ท่านจะทําอะไรคะ เอาผ้าพนั แผลออกทําไมกนั ” “ทําแผลนะ่ สิ เจ้าคงไมไ่ ด้คดิ วา่ ข้าจะใช้ผ้าพนั แผลอนั เดียวไปตลอด หรอกนะ” นาราพยกั หน้ารับรู้แล้วกวาดสายตามองบนเตียงนอนใหญ่...บดั นี มนั เตม็ ไปด้วยขวดยานานาชนิดและผ้าลนิ ินสะอาดทบใหญ่ๆ หลายทบ “ให้ข้าเรียกหมอหลวงไหมคะ” “เรืองแคน่ ี” เมือแกะผ้าลินินทีปิ ดแผลได้แล้ว ฟาโรห์หน่มุ วางมนั ไว้ข้างตวั ยืนมือ หยิบขวดยาขนึ มาด้วยทา่ ทางยงุ่ ยากพอสมควร นาราเหน็ ดงั นันก็อดไม่ได้ ทีจะเดนิ ไปนงั บนเตียงข้างๆ ชายหน่มุ แล้วแย่งขวดยานนั มาไว้ในมือของ ตนเสยี เอง เปลง่ เสียงหวานพร้อมเงยหน้าไปถามเขาอยา่ งมดั มอื ชก “ข้าต้องทําอยา่ งไรกบั พวกมนั หรือคะ” “เอายาขวดทีอยใู่ นมือเจ้ากบั ขวดสขี าวบนเตยี งมาผสมกนั ” “คะ่ ” รับคําแล้วยืนมือไปหยิบกระปกุ เล็กๆ มาใช้แบ่งยาจากขวดทังสอง ขวด ก้มหน้าก้มตาเกลียยาให้เข้ากนั ก่อนจะยืนตลบั ให้ชายหนุ่มผ้กู ําลงั นงั จ้องมองเธออย่ดู ู “แบบนีใช้ได้หรือยงั คะ” “ได้แล้ว” ~ ๒๗๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นารามองชายหนุ่มทีพยักหน้าแล้วตอบทังๆ ทีเขาแทบไม่ได้ลด สายตาลงไปมองกระปกุ ยาเลยด้วยซํา...แบบนีถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดจะ มาโทษเธอทีหลงั ไมไ่ ด้นะ “ถ้าเชน่ นนั ข้าทามนั เลยนะคะ” เมอื อีกฝ่ ายพยกั หน้ารบั อีกครังนาราจงึ เริมทายาลงบนแผลอย่างเบา มอื ...ยน่ จมกู น้อยๆ ด้วยความหงดุ หงิดเมอื เห็นรอยแผลซึงเริมประสานตวั กนั แล้ว ทวา่ ยงั คงบวมแดงจนนา่ กลวั ปากก็เอย่ ถามอกี ฝ่ ายอยา่ งลืมตวั “ข้าไม่เข้าจริงๆ ไยพวกผู้ชายจึงชอบหาเรืองเจ็บตวั ด้วยการต่อสู้ กนั เองเช่นนี แคไ่ ปรบยงั ไมพ่ ออีกหรือคะ” “ก็ไมเ่ ชิง...มนั ไมใ่ ช่เพือความสนุกอย่างทีเจ้าหรือผ้หู ญิงคนอืนคิด เพียงอยา่ งเดียวหรอก” “ถ้าเช่นนนั เพืออะไรกนั ละ่ คะ” “การประลองดาบเชน่ นีทําให้เหลา่ ทหารได้ฝึกฝี มือของตวั เองในการ รับมือกบั ศตั รูในสนามรบและทําให้สามารถประเมินจดุ อ่อน-จดุ แข็งของ ตนเองได้...จะวา่ อย่างไรดลี ะ่ ..แทนทีจะให้ศตั รูบอกเจ้า ก่อนเขาจะฆ่าเจ้า ในสนามรบ เจ้าควรรู้และแก้ไขมนั เสียกอ่ นเพือชีวติ ของเจ้าเอง” นาราพยกั หน้า รับฟังเหตผุ ลของเขาทียกมาสนบั สนนุ การประลอง ดาบให้มนั ดมู ีคณุ คา่ มากกวา่ เพือความสนกุ กอ่ นหญิงสาวจะพดู ตอ่ “เช่นนันท่านคงได้เรียนรู้แล้วว่าหากตนเองไม่พร้ อมหรือไม่ได้มี สมาธิจดจ่ออยู่กับการตอ่ ส้อู ย่างเต็มทีก็ไม่ควรจะลงประลองดาบ มัน อนั ตรายมากนะคะ ครังนีอาจไม่ได้บาดเจ็บมากมาย แต่หากครังตอ่ ไป ทา่ นเกิดเป็นอะไรมากกวา่ นี มนั ไมค่ ้มุ กนั นะคะ” “นีเจ้าดอู อกหรือ” ~ ๒๗๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ชายหนุ่มถามนาราด้วยนําเสียงคล้ายประหลาดใจ หญิงสาวเงย หน้าขนึ จากการทําแผลมองคนตรงข้ามอย่คู รู่หนงึ แล้วถามคล้ายไมแ่ นใ่ จ “แล้วข้า...ควรจะไมร่ ู้เหรอคะ” ไมม่ เี สยี งตอบจากชายหนมุ่ หญิงสาวจึงหันไปวางกระปกุ ยาลงบน เตียง หยิบผ้าลนิ ินสีขาวสะอาดขึนมาแล้วขยับเข้าไปใกล้ฟาโรห์ฟิ โฮเทป มากยิงขนึ เพราะหากนงั ห่างกนั แบบนี เธอคงไมส่ ามารถโอบแขนรอบไป ถึงด้านหลังของเขาได้ นาราเริมพันแผลให้ชายหนุ่มพร้ อมความรู้สึก หงุดหงิดเล็กน้ อย เมือพบว่าทุกครังทีเธอโอบแขนทังสองข้างไปทาง ด้านหลงั ของเขาเพือรับ-ส่งผ้าพนั แผล คนทีนังนิงยอมให้เธอทําแผลจะ กระตกุ ยิมขนึ มาอยา่ งพอพระทยั “ท่านมทั คาเร ทําอะไรให้ทา่ นโกรธหรือคะ” เรียวปากบางนนั หบุ ยิมทนั ทีทีได้ยินคาํ ถามของนารา ใบหน้าคมสนั จริงจงั ขนึ ขณะถามกบั เธอด้วยเสยี งสงู คล้ายกําลงั ประชดประชนั “ออ...นางสง่ เจ้ามาหรือ สง่ มาถกู คนเสียจริง” “ไม่ว่าท่านมัทคาเรจะทําผิดอันใดก็ตาม เธอเสียใจมากนะคะ กลบั ไปตําหนักก็เอาแต่ร้ องไห้ หากมนั ไม่ร้ ายแรงนัก ยกโทษให้ ท่าน มทั คาเรได้ไหมคะ” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปจ้องนารานิง ความชุ่มชืนใจเมือครู่หายไปจนสิน ระบบประมวลผลเริมได้คําตอบทีกระจ่างชัด ดวงตาสีเทาสบดวงตาสีดํา ด้วยแววตดั พ้อ “ทีเจ้าทําดกี บั ข้ามาทงั หมด...กเ็ พราะเรืองนีน่ะหรือ” อย่างไมค่ าดคิดร่างสงู โถมเข้ามาโอบรังตัวเธอไปแนบพระวรกาย ใบหน้านาราจึงซบอยู่กับอกของฟาโรห์หนุ่มอย่างเลียงไม่ได้ ร่างบาง พยายามดนิ สดุ กําลงั อยภู่ ายในอ้อมกอดแกร่ง ทวา่ ต้องหยดุ การกระทํานนั ~ ๒๘๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เมอื ได้ยินเสยี งครางด้วยความเจบ็ ปวดดงั ออกมาจากร่างสงู ยามเธอดินไป โดนแผลทีท้องของเขา หญิงสาวจึงเปลียนมาส่งเสียงร้ องประท้วงคน ตรงหน้าแทน “ปลอ่ ยข้าเดียวนี องคฟ์ าโรห์” “เจ้าคิดวา่ ข้าเป็นแบบนีเพราะใคร ใครกนั ทีสามารถทําให้ข้าดีใจจน เนือเต้นและเจ็บปวดแสนสาหสั ได้เพียงเพราะคําพูดพลอ่ ยๆ ไมก่ ีประโยค ของนาง” “ข้าบอกให้ปลอ่ ย” “ข้าลงตอ่ ส้เู พือสลดั ความคดิ เกียวกบั หญิงผ้หู นงึ ออกจากหวั ซึงเจ้า คงเห็นผลของมนั แล้ววา่ ข้าไมอ่ าจลบนางออกไปจากความคิดของข้าได้... ไมเ่ คยเลยแม้สกั วนิ าที\" สรุ เสยี งทอดออ่ นลงขณะพดู กบั หญิงสาวคล้ายกําลงั วิงวอน \"ทงั หมดเป็นเพราะเจ้า นารา...เชน่ นนั แล้วหากเจ้ารู้สกึ สํานึกผิดต่อ ข้าบ้าง ก็ช่วยอย่แู บบนีไปอีกอดึ ใจหนึงได้หรือไม\"่ \"อยา่ ทําแบบนีเลยฟาโรห์ฟิ โฮเทป มนั เป็นไปไมไ่ ด้…\" \"แล้วปัญหาทีทําให้เจ้าคดิ วา่ เป็นไปไมไ่ ด้มนั อยตู่ รงไหน บอกข้าสิ... ข้าจกั ได้เริมแก้เสียจากตรงนนั ก่อน\" หญิงสาวนังนิงไปเหมือนคนนําท่วมปาก ในแรกเริมเธอบอกและ อ้อนวอนแก่นกั บวชให้ช่วยส่งเธอกลบั บ้าน ทวา่ สิงทีได้รับกลบั มาคือการ เย้ยหยนั และถกู ตราหน้าว่าเป็ นคนสติไม่ดี...เธอเข้าใจพวกเขานะ...หาก คิดกลบั กนั ...มคี นมาบอกวา่ สามารถย้อนเวลากลบั ไปในอดีตได้ เธอก็คง คิดวา่ เขาสตไิ มด่ ี แตถ่ งึ อยา่ งนนั ก็ไมม่ ใี ครบนโลกนีอยากให้คนทีเรารู้สึกดี ด้วยมองเราว่าเป็ นคนบ้าไม่ไม่ใช่หรอกเหรอ…เธอไม่อยากเป็ นคนบ้าใน ~ ๒๘๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สายเขา...ไมอ่ ยากมีความรักทีเธอรู้ดีอยู่แล้วว่าจดุ จบของมนั คือความ เจ็บปวดและการต้องแยกจากกนั \"สงิ ทีดีทีสดุ คือเราไมค่ วรจะเกียวข้องกนั ไมว่ า่ ในทางใดก็ตาม\" พดู จบหญิงสาวรวบรวบแรงทงั หมดผลกั ดนั ตวั เองออกจากอ้อมกอด ลกุ ขนึ จากเตียงอย่างรวดเร็วหมายจะก้าวเท้าหนี ทวา่ ร่างกายของเธอกลบั ไมส่ ามารถทําตามคาํ สงั ได้...ความรบั รู้ตา่ งๆ เกิดพร่ามวั ไปเสียดือๆ ขาพบั ลงอยา่ งออ่ นแรงราวกบั ไม่สามารถทนรับนําหนักสิงใดได้อีก ร่างสงู ทีเธอ เพิงผละหนีผวาเข้ามารบั ตวั เธอไว้ด้วยความตกใจ \"นารา\" เรียกชือหญิงสาวอย่างแตกตืน คอ่ ยๆ ประคองร่างบางซึงกําลงั ใช้ มือข้างหนึงกมุ หวั ด้วยความวิงเวียนนนั ให้นงั ลงบนเตยี งอกี ครัง “นี...เจ้าป่ วยหรือ...ตงั แตว่ นั ทีข้าโดนดาบใช่หรือไม”่ ชายหนุ่มถามคนตรงหน้าอย่างเป็ นห่วง ครังก่อนเห็นเธอหน้าซีด เขาคิดเพียงว่าเธออาจตกใจกบั เหตกุ ารณ์ทีเกิดขึนจนเกินไป แตม่ าวนั นี นาราหน้ามืดจนถงึ กบั ยืนไมอ่ ย่.ู ..ดเู หมือนจะไมใ่ ช่อาการเสยี ขวญั เสียแล้ว “ข้าจะตามหมอหลวงมาตรวจอาการเจ้า นอนพกั กอ่ น” ได้ยินคําพดู ของฟาโรห์หนุ่ม หญิงสาวรีบห้ามทังทีไม่มีแรง...องค์ ฟาโรห์ทําแผลโดยไม่เรียกหมอหลวง แต่นางกํานัลคนหนึงแค่หน้ามืด ถึงกบั จะเรียกหมอหลวงมนั เหมาะสมแล้วหรือ “อยา่ เลยคะ่ ข้าแคร่ ู้สกึ เวยี นหวั เพราะพกั ผอ่ นน้อย ข้าจะกลบั แล้ว” พดู จบก็พยายามดนั ร่างอนั ออ่ นแรงของตนออกจากการเกาะกุมอีก ครงั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปมองคนดือเพ่งแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างจน ปัญญา ~ ๒๘๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ก็ได้...ข้าสญั ญาว่าจะไม่ตามหมอหลวง จะไมก่ วนใจเจ้า และจะ ปลอ่ ยเจ้าไปทนั ทีทีเจ้าอาการดขี นึ แล้ว ฉะนนั จงเอนหลงั ลงทีนีเสียก่อน” ชายหน่มุ กวาดอปุ กรณ์ทําแผลและขวดยาไปกองรวมกันอย่อู ีกด้าน ขยบั ตวั ออกเบียงไปนงั ทีขอบเตียงแล้วรังหญิงสาวให้ทอดตวั ลงนอน ซึง เธอก็ทําตามอย่างวา่ ง่ายผิดวิสยั แสดงให้เห็นว่าอาการของเธอคงหนัก หนาพอสมควร...ดวงตากลมโตนันปิ ดสนิท ขณะลมหายใจเข้าออกเริม สมําเสมอขนึ มือหนาเลอื นไปกมุ มือเลก็ ๆ อย่างเป็นกงั วล เสยี งท้มุ กระซิบ บอกหญิงสาวทีกําลงั อย่ใู นห้วงนิทราคล้ายกําลงั อ้อนวอนหญิงสาว “เจ้าจะหนีข้าอย่างไรก็ได้ แตเ่ จ้าห้ามป่ วยรู้ไหม ฮึ? ข้ายอมเห็นเจ้า วิงหนี…ดีกวา่ ต้องทนเห็นเจ้าป่ วยเชน่ นี...มนั ทําให้ข้ารู้สกึ กลวั นารา” นาราลมื ตาตืนขนึ มาในห้องบรรทมใหญ่โดยมีฟาโรห์ฟิ โฮเทปยังคง นังกุมมือเธออยู่ทีเดิม แม้จะสะลืมสะลือทว่าหญิงสาวรีบดึงมือของตน ออกพร้อมเด้งตวั ลกุ ขนึ จากเตียงนอนนุ่มของอีกฝ่ ายอย่างรวดเร็ว โดยมี ชายหนุ่มช่วยประคองขึนมานังบนเตียง ฟาโรห์ฟิ โฮเทปมองใบหน้าซีด เผอื ดทีเหมือนวา่ การงีบหลบั จะไม่ช่วยทําให้อาการนันทุเลาลงเลยอย่าง เป็นหว่ ง “เจ้ารู้สกึ ดขี นึ แล้วแน่หรือ แนใ่ จนะวา่ ไมต่ ้องการหมอ” “ข้าไมเ่ ป็นไรแล้วคะ่ ” “แตเ่ จ้ายงั หน้าซีด...ข้าวา่ ...” “ข้าหลบั ไปนานแคไ่ หนกนั คะ” ตดั บทของชายหน่มุ ด้วยการถามกลบั ขณะหนั ไปมองทิวทศั น์นอก หน้าตา่ ง แสงแดดของวนั กําลงั จะหมดไป สรุ ิยะเทพก็กําลงั ลาลบั ขอบฟ้ า แสดงวา่ เธอคงงีบหลบั ไปไมน่ านเท่าใดนกั ~ ๒๘๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าต้องไปแล้ว” หญิงสาวพูดแล้วขยับตวั ลงจากเตียงอย่างรีบร้อน เนืองจากนีเป็ น เวลาอาหารของนางกํานลั หากเธอไมก่ ลบั ไปนาเฟรจะเป็นหว่ งเอาได้ “ช้าๆ หนอ่ ย ประเดียวกเ็ ป็นลมไปอีกหรอก” ชายหน่มุ กําชบั ด้วยเสียงเข้มงวด นาราหันกลบั ไปทําความเคารพ แล้วเดนิ ออกมาอยา่ งรีบเร่ง...ซึงฟาโรห์ฟิ โฮเทปได้ทําตามสญั ญาทีเขาพดู ไว้เป็นอยา่ งดี เขายอมปลอ่ ยให้เธอเดนิ ออกมาจากตาํ หนกั โดยไมพ่ ดู อะไร สกั คํา ทว่าเขาก็ยังไม่วาย...หญิงสาวเหลือบไปมองด้านหลงั แล้วถอน หายใจแรงๆ เมือเหน็ ทหารราชองครักษ์ตวั โตๆ สองคนเดนิ ตามเธออย่ขู ้าง หลงั แบบทิงระยะห่างออกไปประมาณห้าก้าว “สง่ ข้าแคน่ ีก็ได้คะ่ ” ร่างบางหยดุ เดนิ แล้วหนั ไปพดู กบั ทหารองครกั ษ์ทงั สอง ก้มศรี ษะลง เลก็ น้อยเพือบอกลา ด้วยเกรงวา่ เมือเริมเข้าเขตเรือนพกั แล้วจะพาลทําให้ เหล่านางกํานัลคนอืนต้ องแตก ตืนเนือง จากเห็นว่าเธอมีราช องครัก ษ์ ประจําพระองค์ขององค์ฟาโรห์เดินประกบไม่ห่างกาย ทงั สองคอ่ มศีรษะ เป็ นเชิงบอกลาตอบ หญิงสาวเดินต่อไปจนถึงบริเวณทีพักของนางกํานัล นางกํานัลที ประจําอยตู่ ําหนกั ของพระคหู่ มนั เดินดิงเข้ามาถามเธอด้วยความเป็นห่วง “นารา เจ้าหายไปไหนมา พวกเราหาเจ้ากนั แทบแย่” “มีอะไรหรือ” “ท่านมทั คาเรต้องการพบเจ้า รีบไปทีตําหนกั เร็วเข้า” พยกั หน้ารับรู้แล้วหนั หลงั เดนิ กลบั ไปยงั ทางอนั เป็นทีตงั ของตําหนัก พระคหู่ มนั เมอื เข้าไปภายในจึงพบว่าทงั ตําหนักกําลงั อย่ใู นสถานการณ์ วนุ่ วาย นางกํานลั หลายคนเดินถือชดุ สวยของมทั คาเรเข้ามาทาบลงบนตวั ~ ๒๘๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผ้เู ป็นเจ้าของเพือให้หญิงสาวเลือกอย่างกระตือรือล้น นาเฟรทีเห็นนารา ก่อนจึงทกั ขนึ อย่างยินดขี ณะกวกั มอื ชกั ชวนหญิงสาว “นารา มานีเร็วเข้า มาช่วยทา่ นมทั คาเรเลอื กชดุ เร็ว” “เลือกชดุ ...ทําไมหรือ” หญิงสาวถามกลบั อย่างงนุ งงในขณะทีนางกํานัลคนสนิทของพระ คหู่ มนั มองมาด้วยสายตาเหนือยหน่ายพร้อมกบั บอกหญิงสาว “เจ้าเป็ นนางกํานัลทีนีได้อย่างไรกนั จึงไมร่ ู้ว่าอีกสองวนั จะถึงงาน เฉลมิ พระชนมพรรษาขององค์ฟาโรห์” “อ๋อ ถึงว่า ข้าเห็นคนเดินไปมาวุ่นวายเต็มไปหมด โรงครัวก็รับ วตั ถดุ ิบเพิมมาเป็นสามเทา่ ” “เจ้าหายไปไหนมาหรือนารา” พระคู่หมันผ้ ูยื นฟั งนางกํ านัลคนสนิ ททังสองพูดคุยกันถามขึน... หลงั จากทีเธอร้องไห้จนความรู้สกึ ตา่ งๆ ผอ่ นคลายลง หญิงสาวจงึ รวบรวม สติของตวั เองใหม่อีกครัง สิงทีเธอทําผิดพลาดในครังนีคือการเข้าไปยุ่ง เกียวกับของส่วนตัวของฟาโรห์ฟิ โฮเทปโดยไม่ได้รับอนุญาต ซึงตอนนี เหตกุ ารณ์มนั กผ็ า่ นไปแล้ว เธอคงทําได้แคน่ ํามนั มาเป็นบทเรียนวา่ ไม่ควร ทําแบบนนั อีก...เธอเชือวา่ ฟาโรห์ฟิ เทปเองก็เป็ นคนมีเหตผุ ลคนหนึง เขา คงไมโ่ กรธอยา่ งเอาเป็นเอาตายด้วยเรืองแคน่ ี ดงั นันเธอจะต้องพยายาม ทําให้การเจอกนั ครงั ตอ่ ไปในงานเลียงเป็นเรืองทีดีให้จงได้ “ข้าเอาเสือคลมุ ขององคฟ์ าโรห์ไปคืนทีตําหนกั ใหญ่คะ่ ” พระค่หู มนั สาวชะงกั ไปชัวครู่เมือได้ยินเสียงใสๆ ตอบด้วยใบหน้า เปื อนยิมอยา่ งไมร่ ู้เรืองไมร่ ู้ราว จงึ ถามตอ่ ด้วยรอยยิม “แล้วได้คืนให้องค์ฟาโรห์เรียบร้อยหรือเปลา่ ” “คะ่ ” ~ ๒๘๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๖ แสงสวา่ งจ้าสาดสอ่ งมาทางหน้าต่างบานเล็กๆ เมือกระทบเข้ากับ ร่างทีนอนหลบั อยู่บนฟูก ดวงตาสีดําสนิทจึงเปิ ดขึนอย่างช้ าๆ พร้ อม กระพริบตาถีๆ เพือปรับสายตาให้ค้นุ ชินกบั แสง ร่างบางพยายามยกตวั อนั หนกั องึ ของตวั เองขนึ เพือเตรียมตวั ออกไปทํางานตามหน้าที ทวา่ ก็ต้อง ยอมพ่ายแพ้ต่อแรงโน้มถ่วงแล้วทิงตวั ลงนอนทีเดิมอีกครัง ยามมองเห็น ภาพห้องของตนหมนุ วนไปมาอย่างน่าเวียนหัวจนพาลทําให้รู้สกึ คลืนไส้ จึงได้แตน่ อนนิงสดู หายใจเข้าออกลกึ ๆ อย่บู นทีนอนด้วยความหงดุ หงิดใจ กบั อาการของตนเอง เมอื รู้สกึ ดีขนึ ถงึ ได้รีบลกุ ไปอาบนําแตง่ ตวั รอยยิ มกว้ างอย่างตืนตาตืนใจเกิ ดขึน ยามมองดูบรรยากาศการ เฉลิมฉลองในวนั เฉลิมพระชนมพรรษาของฟาโรห์ฟิ โฮเทปทีเป็ นไปอย่าง คกึ คกั และสดชืน เหลา่ เสนาอํามาตย์ เชือพระวงศ์ ราชทตู ผ้เู ป็ นตวั แทน ของกษัตริย์จากดินแดนต่างๆ ทังอาณาจกั รใกล้เคียงอนั ได้ผกู ไมตรีกับ อียิปต์ด้านการค้า การทตู การทหาร รวมไปถึงอาณาจกั รทีอยู่ใต้อาณัติ เริมทยอยเดินทางกันเข้ามาภายในพระราชวงั เพือกลา่ วคําอวยพรพร้อม นําของขวญั อนั ลําคา่ และมีราคาสงู เกินกว่าจะบรรยายมามอบให้ นันทํา ~ ๒๘๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ให้นารานึกสงสยั วา่ หากนางกํานลั หรือเหลา่ ผ้ทู ีมีหน้าทีจดั เก็บเผลอทํามนั ตกแตกเสียหายเข้า พวกเขาจะชดใช้คา่ เสยี หายของมนั ได้อย่างไร นาราเข้ามาสบทบกบั นางกํานลั คนอนื ๆ ทีประตดู ้านหน้าพระราชวงั ...ดเู หมอื นเหลา่ ประชาชนชาวอียิปต์เองก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าเหล่าชน ชนั สงู บ้านเมอื งทีเห็นจนสดุ สายตาถูกประดบั ประดาด้วยดอกไม้และริว ผ้าย้อมสสี ดใสอย่างสวยงาม เสียงดนตรีและเสียงแห่งความยินดีดงั แว่ว เข้ามาในหไู มข่ าดสาย บางกลมุ่ รวมตวั กนั ทีลานเฉลิมฉลองกลางเมืองเพอื ขอพรจากทวยเทพให้แก่องค์ฟาโรห์ผ้เู ป็นทีรกั ของพวกเขา สําหรับภารกิจของเธอในตอนเช้าคือการแจกไวน์องนุ่ ให้แก่ชาวบ้าน เพือเฉลิมฉลอง แน่นอนวา่ คนจํานวนมากหลงั ไหลกนั เข้ามารับไวน์ เพราะ ถือวา่ เป็ นไวน์ทีได้รับพระราชทานจากองค์ฟาโรห์ ซึงเชือวา่ จะนําความ เป็นสิริมงคลมาสชู่ ีวิตของพวกเขา บ้างก็มชี าวบ้านหรือพอ่ ค้าชาวตา่ งชาติ นําของมาถวายให้แก่ฟาโรห์ฟิ โฮเทป...แม้แดดจะร้อน ผ้คู นจะเบียดเสียด กนั เข้ามารบั ไวน์จากมือจนคล้ายกําลงั โดนรุมทึง แม้ต้องเดนิ ไปมาเพือเติม ไวน์และนําของทีได้รบั ไปเกบ็ อย่างว่นุ วาย ทวา่ หญิงสาวก็รู้สกึ มีความสขุ อย่างบอกไม่ถกู ...แทบไม่ต้องคิดถึงคนเป็ นเจ้าของวนั เกิดเองเลยวา่ จะ รู้สกึ ดีมากแคไ่ หนทีประชาชนรกั เขามากถึงเพียงนี ตกบ่ายเมอื ผ้คู นเริมบางตาลง นาราจงึ ปลกี ตวั ไปนงั หลบแดดทีร้อน จดั ยามบ่าย อาศยั เงาจากกําแพงสงู ใหญ่ของพระราชวงั เป็ นทีกําบงั แสง เอนหลงั พิงกบั กําแพงนนั พร้อมใช้มือทงั สองข้างนวดขมบั ของตนเองเบาๆ ลดความวงิ เวยี นและเหนือยล้าจากการทํางาน “ดมื นําเสียหน่อย” ~ ๒๘๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาเฟรผ้ตู ามมาสมทบยืนแก้วดนิ เผาบรรจนุ าํ ดมื เยน็ ชืนใจมาให้ เมือ เธอรับไปดมื จงึ นงั ลงข้างๆ กวาดสายตามองหญิงสาวหน้าซีดข้างตวั อย่าง เป็ นห่วง “ดีขนึ บ้างไหม” “จ๊ะ นาเฟร ขอบใจมากนะ” “เจ้าเป็ นแบบนีมาเกือบสิบวันแล้วนะนารา อาการก็มีแตจ่ ะแย่ลง ข้าว่าเรียกหมอมาตรวจดีหรือไม่ หากมันร้ ายแรงนักจักได้รักษาอย่าง ทนั ท่วงที” นาราพยักหน้ารับเนือยๆ อย่างทีนาเฟรบอกอาการของเธอเรือรัง มากกวา่ ทีคดิ ไว้และดเู ลวร้ายลงเรือยๆ แม้มนั ไมไ่ ด้หนักหนามากแต่ก็ทํา ให้รู้สกึ หงดุ หงิดไมน่ ้อย เมอื ไมส่ ามารถสงั ร่างกายให้ทําตามคําสงั ได้อย่าง ทีต้องการเหมอื นเกา่ ...ไมร่ ู้วา่ ทีนีจะมยี าแก้เครียดให้เธอกินหรือเปลา่ “เจ้าไปพกั กอ่ นเถิด เรามเี วลาว่างจนถึงตอนเย็น ทําอย่างไรก็ได้ให้ หายป่ วย...หากพลาดงานเลยี งตอนกลางคนื เจ้าจะเสียใจ” “ก็ดี ข้ารู้สกึ เหนียวตวั เหลอื เกิน อยากอาบนําเตม็ แก”่ “แล้วแต่งหน้าบางๆ ทําผมสวยๆ ใส่ชุดใหม่ๆ มาด้วยล่ะ นีเป็ น โอกาสเดียวทีเจ้าจะได้พบเหล่าเจ้าชาย เสนาบดี ขนุ นาง ทหาร และ ราชทตู หากโชคเข้าข้าง เจ้าอาจได้เป็นทา่ นหญิงของใครสกั คนในงาน” นาราหวั เราะร่วนเมือมองอีกคนทําหน้าราวกบั กําลงั ฝันหวาน ก่อน จะลุกขึนและชักชวนนาเฟรไปอาบนําเพือเตรียมตัวไปช่วยพระค่หู มนั แต่งตัวทีตําหนัก เมือจัดการธุระส่วนตวั เรียบร้ อยแต่ยังเหลือเวลาว่าง หญิงสาวจงึ เดินไปเกบ็ ดอกบวั ทีทา่ นํามานงั พบั กลบี อยา่ งปราณีตบรรจง “จะไปวิหารหรือ” “ใช่จ๊ะ ไปด้วยกนั ไหมนาเฟร” ~ ๒๘๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไมล่ ะ่ ข้าขอไปรอทีตําหนกั ท่านมทั คาเรเลยก็แล้วกัน อย่ากลบั ช้า นกั ละ่ ขืนโอ้เอ้ข้าไมร่ อจริงๆ ด้วย” หญิงสาวยิมรบั แล้วเดินถือดอกบัวเดินไปยงั วิหารหลวง...ทีซึงวนั นี แทบจะร้างไร้ผู้คน เนืองจากเหล่านักบวชตา่ งต้องไปประกอบพิธีกรรม ถวายพระพรฟาโรห์ฟิ โฮเทป ณ ลานเฉลิมฉลองกลางเมืองร่วมกับ ประชาชนชาวอยี ิปต์ นารานงั คกุ เข่าหน้าแท่นบชู า วางดอกบวั พบั กลีบสี ขาวนวลลงสกั การะเหลา่ ทวยเทพ จดุ ไฟในกระถางสาํ ริดแล้วโปรยกํายาน กับเครืองหอมลงไป สูดกลินหอมจางๆ ทีโชยออกมา...ซึมซับเอา บรรยากาศแหง่ ความศกั ดิ สิทธจิ นเมือจิตใจนิงสงบ มือบางจึงคอ่ ยๆ เลอื น ขนึ ไปหยิบแหวนวงงามทีเธอร้อยเชือกคล้องคอไว้ไมห่ ่างตัวมากําไว้แน่น หลบั ตาลงเปลง่ เสยี งสวดมนต์ด้วยภาษาโบราณทีจําได้อย่างขนึ ใจเพือขอ พรให้กบั ผ้เู ป็นเจ้าของแหวนวงนนั “นาเฟร ไยเจ้าจึงมาคนเดียวเลา่ นาราไมส่ บายอกี แล้วหรือ” ผ้เู ป็ นเจ้าของตําหนักร้องถามผ้เู ดินเข้ามาภายในตําหนกั เพียงคน เดยี วอยา่ งสงสยั และกงั วล เมือไร้เงานางกํานลั คนสนิทอกี คน “นาราไปวิหารเจ้าคะ่ ข้าจงึ มากอ่ น” ดวงหน้าสวยพยกั หน้ารับรู้ แล้วจงึ เบียงความสนใจไปมองหญิงสาว ทีก้าวเข้ามาใหมใ่ นตาํ หนกั ของตนอย่างแปลกใจ ใบหน้าสวยนนั มองเธอ แล้ วยิมให้ ขณะทรุดร่างอวบอัดลงถวายความเคารพอย่างจงใจ ประจบประแจง “เจ้าเป็นใครกนั ” “ถวายพระพรพระคหู่ มนั ข้าชือธินิมี สนมในฟาโรห์ฟิ โฮเทปเพคะ” “เจ้ามาทีนีทําไมกนั ” ~ ๒๘๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เรืองนีสําคญั มากเพคะ ข้าอยากคยุ กบั ทา่ นเป็นการสว่ นตวั ” ด้วยความสงสยั ใคร่รู้ มทั คาเรจึงสง่ สญั ญาณให้นาเฟรและเหล่า นางกํานลั ออกไปจากห้องโถง เพือให้เหลือเพียงแคส่ องคนตามทีอีกฝ่ าย ต้องการ “มอี ะไรหรือ พดู มาส”ิ “ข้ามากระชากหน้ากากของหญิงชวั ให้ทา่ นได้เห็น...นารา ข้าได้ยิน วา่ นางมาทํางานให้ทา่ น” “ใช่ นาราเป็นนางกํานลั คนสนิทและเป็นเพือนของข้า” ธินิมีเงยหน้าขนึ สบสายตากบั มทั คาเร แสดงจริตคล้ายกับไม่เชือหู ของตวั เอง ขณะถามกลบั เสยี งสงู “เพือนหรือเพคะ ทา่ นกําลงั ถกู นงั ผ้หู ญิงคนนนั หลอก” “หากเจ้าจะมาพดู เรืองไร้สาระเชน่ นีก็กลบั ไปเสียเถิด” พดู จบกล็ กุ ขนึ คล้ายต้องการเดนิ หนี ทวา่ กลบั ต้องชะงกั เมอื ได้ยินคาํ ของอกี ฝ่ ายทีพดู แทรกขนึ มากลางอากาศ “หากท่านยงั เชือใจนาง ท่านจะไมม่ วี นั ได้หวั ใจขององคฟ์ าโรห์” พระคหู่ มนั หยดุ ชะงกั งนั ในทนั ทีทําให้สนมธินิมีลอบยิมอยา่ งสมใจ... ฟาโรห์ฟิ โฮเทปได้ออกคาํ สงั ไว้อย่างชดั เจนวา่ ห้ามแตะต้องนงั แพศยานัน มิเช่นนนั แล้วพระองคจ์ ะปลดิ ชีพเธอด้วยพระหตั ถ์ของพระองค์เอง ซึงเธอ มนั ใจว่าองค์ฟาโรห์ทรงทําจริงดงั ทีตรัสไว้แน่ นันทําให้การหาวิธีกําจัด เสียนหนามของเธอยากขนึ ไปอีก ตอนนีจึงมเี พียงทางเดียวเท่านนั คือการ ยืมมือผ้หู ญิงคนนี...วา่ ทีพระแมข่ องแผน่ ดนิ “ท่านคงยงั ไมร่ ู้ นางเป็นหญิงคณิกาชันตําทีองค์ชายเซโทเซฟซือไว้ เป็ นนางบําเรอ ทว่าคนชันตําก็ยังคงชนั ตําอยู่วนั ยังคํา นางทอดกายให้ ~ ๒๙๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผ้ชู ายทกุ คนทีสามารถทําให้นางบรรลจุ ดุ ประสงค์ได้ และเป้ าหมายสงู สดุ ของนางย่อมไมใ่ ชใ่ ครอืน...องคฟ์ าโรห์” “นาราไมม่ ีทางทําเชน่ นนั แน่” “ท่านไม่สงสยั หรือ ท่านงดงามเพียบพร้ อมถึงเพียงนี เหตใุ ดองค์ ฟาโรห์จึงไมไ่ ยดีท่าน ท่านแน่ใจหรือวา่ สิงทีนาราคอยหยิบยืนให้ท่านมนั คอื นําผงึ ไมใ่ ช่ยาพิษ” “หลกั ฐานละ่ ...เจ้าคิดวา่ ข้าจะเชือเรืองทีเจ้ายกขนึ มาพูดใสร่ ้ายนาง กํานลั ของข้าลอยๆ เช่นนีหรือ” “สร้อยทีนางสวมไว้เพคะ จีของสร้อยเส้นนนั คือแหวนก้อยขององค์ ฟาโรห์ ข้าไมร่ ู้วา่ นางใช้มารยานํามนั มาได้อย่างไร ทวา่ นางใช้แหวนวงนนั เพือประกาศตนให้คนอืนรู้วา่ นางคอื ผ้หู ญิงขององค์ฟาโรห์” “ขอบคณุ เจ้ามากในความหวงั ดี กลบั ไปได้แล้ว ข้ามีเรืองต้องทําอีก มาก คงไมม่ เี วลามาสนทนาเรืองนีกบั เจ้าทงั วนั ” หญิงสาวตัดบทด้วยนําเสียงเรียบ เฉยชา เมือเห็นท่าทีดงั กล่าว สนมธินิมจี ึงเป็นฝ่ ายลนลานเสยี เอง “แต่ท่านควรจัดการนางเสียให้เด็ดขาด อย่าปล่อยให้นางทําลาย ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งท่านกบั องคฟ์ ...” “ข้าเชือวา่ ตวั ข้ามีวิจารณญาณพอจะดูออกว่าใครหลอกลวงหรือ จริงใจกบั ข้า ข้าไมร่ ู้หรอกนะวา่ สงิ ทีเจ้าพดู จกั เท็จจริงเพียงใด...แต่อย่ามา คดิ ใช้ข้าเป็นเครืองมือ” เสียงหวานทว่าเฉียบขาดกล่าวขึนก่อนนางสนมคนนันพูดจบ เมือ เห็น ท่าที เ ช่น นัน ธิ นิ มีจํ าต้ องห มอบก ราบ และเ ดิน ก รี ด กราย ออก จ าก ตําหนกั อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ หากแตก่ ็มนั ใจวา่ คาํ พดู ของเธอนนั คงทําให้อกี ฝ่ าย เกิดความสบั สนระแวงสงสยั ในตวั นาราไมน่ ้อย ~ ๒๙๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หลังแขกของตําหนักจากไปแล้วเจ้าของตําหนักทรุดตวั ลงนังบน เก้าอีนิงนาน ข้อมลู ใหมท่ ีได้รับรู้นนั ทําให้ความคิดหมนุ วน สิงเล็กๆ ทีเธอ เคยตะขดิ ตะขว่ งใจกลบั แจม่ ชดั ในความทรงจาํ ราวกบั กําลงั ตอกยาํ ในสงิ ที สนมธินิมพี ดู ...ซากดอกบวั ไร้คา่ ทีองค์ฟาโรห์หวงนกั หวงหนา เธอมนั ใจวา่ มนั เป็น ฝี มือการพบั กลีบบัวของนารา ไหนจะสายตาซึงคอยเพ่งมองนาราอย่าง เป็นห่วงทงั ๆ ทีตนเองเป็นผ้บู าดเจบ็ ในอบุ ตั ิเหตปุ ระลองดาบวนั นนั และสงิ ทียืนยนั ความสําคญั ของนาราตอ่ องคฟ์ าโรห์ได้อย่างชดั เจน ทวา่ ดเู หมือน นาราจะไมร่ ับรู้เลยวา่ มนั ผิดไปจากปกติวิสยั อย่างมากคือการทีหญิงสาว สามารถเดินเข้าออกตําหนักใหญ่ได้อย่างง่ายดายตามใจชอบ ในขณะที เธอซึงเป็ นค่หู มันหรือแม้แต่เหล่ามหาเสนาบดีระดบั สูงล้วนต้องผ่าน ขนั ตอนมากมาย กวา่ จะเข้าไปเหยียบบริเวณตําหนักได้...เรืองพวกนันจึง ต้องเป็ นเรืองเร่งดว่ นขนาดคอขาดบาดตายหรือต้องเป็ นความประสงค์ ขององคฟ์ าโรห์เทา่ นนั ไมใ่ ช่การเดนิ เข้าไปด้วยเหตผุ ลเพียงแคต่ ้องการนํา เสอื คลมุ ไปคืนเป็นแน่ มทั คาเรถอนหายใจออกมาแรงๆ อยา่ งสบั สน เธอรู้จักนารามานาน ก่อนเข้ามาอย่ใู นราชวงั นี นิสยั ใจคอ รอยยิม และคําพดู ของนารานันไม่ เคยเปลียน เธอสมั ผสั ได้ถึงความจริงใจอย่างไมแ่ สแสร้ง อีกทังแววตาของ สนมคนนันยามพูดถึงเพือนเธอมนั เต็มไปด้วยความคกุ คามม่งุ ร้าย เธอ แน่ใจวา่ สนมคนนันต้องปันเรืองเพือใส่ร้ายนารา แต่ก็ไมแ่ น่ใจนกั ว่าสิงที ธินิมีพดู เกียวกบั ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งฟาโรห์ฟิ โฮเทปกบั นาราจะเป็นเพียง เรืองโกหก “ไปไหนหรือเจ้าคะ ทา่ นมทั คาเร” ~ ๒๙๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาเฟรถามขนึ อยา่ งตกใจเมือเห็นนายหญิงของตนลกุ ขนึ เดินออกไป จากตําหนกั “ข้าจะไปวหิ ารหลวง” ใบหน้าสวยแปลกตาเปิ ดดวงตาสดี าํ สนิทขนึ แล้วเบียงศีรษะไปมอง ยงั ต้นทางเมือได้ยินเสียงฝี ท้าวก้าวเข้ามาภายในวิหารหลวง แม้จะรู้สึก แปลกใจทวา่ ร่างบางกย็ อบตวั ลงกบั พืนเพือถวายความเคารพ “ทา่ นมทั คาเร” “ข้ามาขดั จงั หวะเจ้าหรือเปลา่ ” “ไมค่ ะ่ ข้าสวดมนตเ์ สร็จแล้วและกําลงั จะกลบั ” มทั คาเรยิมบางๆ ให้คนทีนังอยู่หน้าแท่นบชู า สายตาสะดดุ อยู่ตรง แหวนทองทีหวั แหวนประดบั ด้วยอญั มณีสีแดงนาํ งามเมด็ เลก็ ๆ ล้อมกรอบ ด้วยลวดลายวจิ ิตรซึงถกู ผ้เู ป็นเจ้าของร้อยเอาไว้กบั สายเชือกหนังไร้ราคา ...นีนะหรือแหวนก้อยขององค์ฟาโรห์ทีสนมธินิมีพูดถึง นาราเก็บสร้อยไว้ ในเสอื ตามความเคยชิน จากนนั จงึ ถามนายหญิงอย่างสงสยั “มีอะไรเกิดขนึ หรือคะ ไยท่านจึงมาทีนี” ผ้ถู กู ถามไมต่ อบกลบั เดินตรงไปยงั แทน่ บชู า ผ้ทู ีนงั อย่กู ่อนจึงรีบลกุ ขนึ ถอยกรูดออกมาจากตรงนนั เพือเปิ ดทางให้ผ้มู ีศกั ดิสงู กวา่ ตน มือเรียว ของมทั คาเรยืนออกไปหยิบดอกบัวสีขาวนวลซึงได้รับการพบั กลีบอย่าง สวยงามขนึ มาพิจารณา ในอกสะท้านเป็นริวๆ เมือเริมตระหนักได้วา่ สิงที เธอเฝ้ าปฏิเสธมนั มาตลอดทางนันน่าจะเป็ นความจริง...ความจริงดงั ที สนมธินิมีกลา่ ว...นารามคี วามสมั พนั ธ์พิเศษกบั ฟาโรห์ฟิ โฮเทป “เรารู้จกั กนั ทีนีใช่ไหม” “คะ่ ” ~ ๒๙๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตอบรับแล้วมองแผน่ หลงั ของมทั คาเรอย่างไมเ่ ข้าใจ ทําไมจู่ๆ หญิง สาวอีกคนจึงถามเรืองนีขึน ทังๆ ทีเวลานีพระคหู่ มันควรเร่งรีบแต่งองค์ ทรงเครืองไปร่วมงานฉลองมากกวา่ จะมาคยุ เลน่ กบั เธอ “ทกุ ครังเมอื ข้ามาทีนี ข้าจะเห็นผ้หู ญิงคนหนึงนงั สวดมนต์นิงไม่พดู ไมจ่ า ไมส่ นใจสิงรอบข้างใดๆ แม้แต่น้อย นางเอาแตจ่ ้องมองรูปปันเหล่า ทวยเทพ เฝ้ าวิงวอนซําไปซํามา มันเดาได้ไม่ยากเลยใช่ไหมว่าในยาม สงครามแบบนนั นางจะขอสิงใด นันทําให้ข้าประทับใจมากจนอดไม่ได้ที จะเดินเข้าไปทกั ทายนาง” นารานิงงนั เมือรู้สกึ ได้ถงึ ความผิดปกติในนําเสียงและท่าทีของพระ คหู่ มนั สญั ชาตญาณบางอย่างทําให้เธอรู้สึกอยากหลบออกไปจากตรงนี ให้เร็วทีสดุ “ข้าทงั สงสัย ทงั รู้สึกอิจฉา...ใครกันนะคือชายหนุ่มทีโชคดีคนนัน เขาจะรู้ไหมวา่ วนั หนงึ เขาได้รบั พรและคาํ วงิ วอนขอให้เขารอดจากสงคราม วนั ละหลายสิบครัง เขาจะรู้ไหมว่าเขาโชคดีแค่ไหนทีมีผ้หู ญิงคนหนึง มนั คงตอ่ เขาไมเ่ ปลยี น...” ปลายเสยี งนนั สนั ไหวอย่างจับได้ชัด นายหญิงของเธอวางดอกบวั ลงบนแทนบชู าก่อนจะหนั กลบั มายงั ทีๆ เธอยืนอยู่ แล้วหวั ใจนาราก็หาย วบู ร่างกายเยน็ เฉียบลงทนั ทีทีสบตากบั ดวงตาคแู่ ดงกําสนั ระริกคนู่ นั “แม้มนั จะยากในการเข้าไปในหวั ใจของเขา แม้เขาจะไมเ่ คยสนใจ ไยดขี ้า แม้ข้าจะท้อแท้และหมดหวงั แคไ่ หน แตข่ ้าไมเ่ คยยอมแพ้ เพราะข้า มกั คดิ ถงึ เจ้าในตอนนนั คิดวา่ ข้ายงั พยายามได้ไมถ่ ึงครึงหนึงของเจ้า หาก ข้ามนั คงและจริงใจตอ่ เขาเฉกเชน่ ทีเจ้ามนั คงตอ่ ชายคนนนั สกั วนั เขาต้อง มองเห็นและยอมรบั ความรู้สกึ ของข้า...เจ้าเป็นแรงบนั ดาลใจของข้า ข้าจึง ดีใจมากตอนทีเจ้ายอมมาเป็นนางกํานลั ทีตาํ หนกั ” ~ ๒๙๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ท่านมทั คาเรรู้แล้ว...หญิงสาวตระหนกั ชดั อย่ใู นใจ ทําได้เพียงแต่ก้ม หน้าลงมองพืนอยา่ งรู้สกึ ผดิ และละอายใจ ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขนึ ไป สบตากบั อกี ฝ่ าย “ข้าอยากถามเจ้าแคค่ ําถามเดยี วนารา เจ้าทําแบบนีได้อยา่ งไร” “ขอโทษคะ่ ...ทา่ นมทั คาเร ข้าขอโทษ” เสียงทีหลดุ ลอดออกจากปากของนาราแผ่วเบาจนเกือบเป็ นเสียง กระซิบ “ข้าไมไ่ ด้โกรธทีเจ้ามคี วามสมั พนั ธ์กบั องคฟ์ าโรห์ แตข่ ้าเสียใจทีเจ้า โกหกข้า” นาราเดินเข้าไปหาหญิงสาวอีกคน จับมือนันไว้แน่น ทว่าอีกฝ่ าย กลบั สะบัดมือออก แววตาทีเตม็ ไปด้วยนํานันจ้องมองเธออย่างผิดหวงั และเสยี ใจอยา่ งทีสดุ “ท่านมทั คาเร โปรดฟังข้ากอ่ น ข้ากบั องค์ฟา...” มือเรียวของอีกฝ่ ายยกขึน เสียงเนือกระทบเนือทําให้หญิงสาวผู้ กําลงั พยายามพดู อธิบายหน้าหัน แก้มแดงปื นตามอารมณ์อนั ถกู ส่งออก มาเตม็ แรง นารากมุ ใบหน้าด้านทีกําลงั แสบร้อนของตวั เองแล้วหันไปมอง อีกฝ่ ายด้วยความรู้สกึ เสยี ใจในสงิ ตนทํา “นีสําหรับความไว้วางใจของข้าทีเจ้าหักหลงั มนั จากนีข้าจะถือว่า เราหายกนั ” สดู ลมหายใจเข้าคล้ายสะกดกลันอารมณ์อยู่อึดใจหนึง แล้วพูด อย่างตดั สนิ ใจ “ข้าไม่ขดั หรอกนะ หากจะมีเจ้าเป็ นสนมขององค์ฟาโรห์อีกคน ข้า จกั แจ้งทางตาํ หนกั ใหญ่ให้จดั การเสยี ให้เรียบร้อย” ได้ยินคําพดู ดงั กลา่ ว นาราตกใจรีบสา่ ยหน้าไปมาอย่างรุนแรง ~ ๒๙๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไมน่ ะคะ ท่านมทั คาเร ข้าไมต่ ้องการเป็นสนม” “แล้วเจ้าต้องการเป็นอะไร ราชินีหรือ” “ข้าไมต่ ้องการอะไรทงั นนั ...ข้าอยากเป็นเพียงนางกํานลั คนหนึง” “เช่นนนั หากเจ้าไมไ่ ด้คดิ จะเป็ นบาทบริจาริกาขององค์ฟาโรห์ ก็จง อย่าทําให้องค์ฟาโรห์ทรงหวนั ไหวพระทยั ...อย่ายงุ่ เกียวกบั องค์ฟาโรห์อีก” “ไยจงึ มาช้าขนาดนี เกือบโดนทิงแล้วรู้หรือไม”่ นาเฟรเอด็ องึ นารายกใหญ่ เมือเพือนนางกํานลั ของเธอคอ่ ยๆ เดิน เข้ามาถายในตาํ หนกั อย่างช้าๆ ขณะทีขบวนนางกํานัลภายในตําหนักตงั แถวอย่างเป็นระเบียบเตรียมพร้อมออกเดินทางไปยงั ท้องพระโรงซึงใช้เป็น สถานทีจดั งานเลียงแล้ว “เมอื ครู่ท่านมทั คาเรไปตามเจ้า ไมเ่ จอกนั หรือ” “เจอสิ เพียงแตน่ างยงั สวดมนต์ไมเ่ สร็จ ข้าจงึ กลบั มาก่อน” นาราเงยหน้าขนึ มองพระคหู่ มนั ทีตอบคําถามแทนเธอ ใบหน้าหวาน ยิมสวยพร้ อมมองเธอและนาเฟรราวกับไม่มีอะไรเกิดขึน แม้จะยังรู้สึก กระอกั กระอ่วนทว่าหญิงสาวพยักหน้ารับคําพดู นนั ตาอดทีจะจ้องมอง หญิงสาวผวิ คลาํ สวยจดั คนนนั อย่างชืนชมไมไ่ ด้ เมือมองเห็นร่างงามสง่า อย่ใู นอาภรณ์ชนั ดีสีชมพอู อ่ นเนือบางจบั จีบพริวไหว ตกแตง่ ลวดลายด้วย การปักดินทองแซมลกู ปัด พลอย และอัญมณีตา่ งๆ เป็ นลวดลายอย่าง งดงาม...สําหรับนาราแล้ว เครืองประดบั สงู คา่ เหลา่ นนั ยามถูกประดบั ลง บนตวั พระคหู่ มัน มนั กลบั ดดู ้อยค่าลงไปทันตา เมือรวมกับกลินนําหอม กรุ่นๆ จากผิวกายของมทั คาเร...แม้มนั จะทําให้นารารู้สกึ ปวดหวั หนึบๆ แตเ่ ธอเชือวา่ มนั คงยิงสง่ เสริมความรญั จวนใจให้แกบ่ รุ ุษทีได้ยลโฉมผ้ทู ีใช้ มนั ได้อกี มากมายนกั ~ ๒๙๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าดแู ปลกประหลาดหรือ เจ้าจงึ มองข้าเชน่ นี” ผ้ถู าม ถามด้วยรอยยิมคล้ายแกล้งเย้านารา ผ้ถู ูกถามจึงสา่ ยหน้า พลั วลั “ไมใ่ ช่คะ่ วนั นีทา่ นสวยมาก” “ใช่เจ้าคะ่ วนั นีทกุ คนในงานรวมไปถงึ องค์ฟาโรห์จะต้องตกตะลงึ ใน ความงามของท่าน” “เจ้าก็พดู เกินไปนาเฟร...ไปกนั เถิดประเดยี วจะสาย” พูดจบพระค่หู มนั ทีอยู่หัวแถวก็เดินนํา ตามติดไปด้วยนาราและ นาเฟรทีอยู่หน้าขบวนนําหน้านางกํานลั คนอืนๆ...ทันทีทีพระคหู่ มนั ก้าว เข้าไปในงาน เกิดความเงียบขนึ ชัวขณะ ก่อนเสียงกล่าวชืนชมถึงความ งามจะดงั ขนึ ไมข่ าดสาย ร่างสงู ระหงดจุ นางพญาเดินเข้าไปนงั ลงบนเก้าอีทองคําเคียงข้าง บัลลงั ก์ทองคําซึงมีฟาโรห์ฟิ โฮเทปนังอยู่แล้ว ขณะทีนาราและเหล่านาง กํานลั ยืนอยอู่ ยา่ งเป็ นระเบียบในมมุ เลก็ ๆ ของงานอนั พลกุ พลา่ นไปด้วย ผู้คนในสังคมชันสูงของอียิบต์ ทังเจ้าหญิง เจ้าชาย เสนาบดี ขนุ นาง ระดบั สงู พร้อมด้วยภริยา ราชทตู ตวั แทนจากอาณาจกั รตา่ งๆ ทีบดั นีกําลงั กินดมื สงั สรรค์กันอย่างออกรส โดยมีนางกํานัลหลายสิบคนเดินไปเสิร์ฟ อาหารไมไ่ ด้ขาด “ดกู ารแสดงนีสิ สวยงามจริงๆ” นาเฟรกระซิบชีชวนเพือนให้ดกู ารแสดง นาราพยกั หน้า มองตรงไป เบืองหน้ า พยายามไม่หันไปหานาเฟรมากนัก เนืองจากเป็ นด้านที สามารถหนั ไปเหน็ ผ้นู งั อยบู่ นบลั ลงั ก์ทองได้...เธอไมอ่ ยากสบกบั ดวงตาสี เทาทีคอยมองมาเป็นระยะๆ นนั อีก ~ ๒๙๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เวลาผา่ นไปพกั ใหญ่หยาดเหงือคอ่ ยๆ ผดุ พรายขนึ ตามใบหน้าและ ลําคอของคนทีพยายามจ้ องมองไปข้างหน้ าด้วยความเครียดขมึง... เสยี งดนตรีอนั ควรจะไพเราะดงั กระทบโสตประสาทพร้อมกบั เสียงพูดคยุ หยอกเย้าตา่ งๆ ภายในท้องพระโรงอย่างบาดหู ภาพการเคลือนไหวของ นางระบํากบั การเดนิ ไปมาของผ้คู นทีมองเห็นจากหางตาทําให้รู้สกึ อืออึง มนึ ตงึ จนตาลายและปวดหนึบๆ ไปทังหัว กลินอาหารตามโต๊ะอาหารกบั กลินนําหอมของผ้คู นมากหน้าหลายตาทีฟ้ ุงกระจายไปทัวงาน เมือมนั ลอยเข้ามาแตะจมกู ร่วมกนั กลบั ทําให้รู้สกึ เหมน็ จนคลนื ไส้เสียมากกวา่ จะ รู้สกึ หิวหรือชืนชมในกลนิ หอมนนั “เจ้าไหวหรือเปลา่ นารา” นาเฟรทีเหน็ ใบหน้าของเพือนข้างๆ ซีดเผือดลงเรือยๆ พร้อมทงั ยืน โงนเงนเหมอื นกบั จะล้มลงไปหลายครังรีบแตะมือของหญิงสาวแล้วถาม อย่างเป็นหว่ ง ซงึ เจ้าตวั ทีอยากกลบั ไปเอนหลงั เตม็ ทีก็สา่ ยหน้ายอมรับแต่ โดยดวี า่ ไมไ่ หว “เช่นนนั กลบั ไปพกั ผอ่ นเถิด ไมต่ ้องเป็นหว่ ง ข้าจะรบั ใช้ทา่ นมทั คาเร เอง” “ขอบใจนะ” พูดเบาๆ ราวกบั กระซิบจบหญิงสาวหันหลงั เดินแทรกตวั ออกจาก ท้องพระโรงอย่างไมส่ ามารถทนได้อีก มือบางยกขนึ กมุ ศีรษะอนั วิงเวียน และหนกั องึ พยายามโซซดั โซเซออกมาจากท้องพระโรงทีแนน่ ขนดั ไปด้วย ผ้คู น...คดิ เพียงแคว่ ่าเธอจําเป็ นต้องออกไปจากทีนีเพือกลบั ไปพกั ผอ่ นที ห้องให้เร็วทีสดุ เกิดเสยี งกรีดร้องขึน พร้อมกบั มีมือๆ หนึงดงึ รังตวั เธอไว้ไมย่ อมให้ ไปไหน นาราหนั ไปมองด้วยความมนึ งงจึงพบกบั หญิงสาวแต่งตวั ดี ทวา่ ~ ๒๙๘ ~