จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กลับมีคราบไวน์เปื อนเป็ นวงใหญ่บนชุดราตรีแสนสวยของเธอ...ดู เหมือนวา่ นาราจะไปเดนิ ชนภริยาของขนุ นางคนไหนเข้าเสียแล้ว “ขอโทษคะ่ ...ข้าขอโทษ” ก้มหัวลงคํานับหลายครัง ปากก็พดู ขอโทษด้วยเสียงอ่อนแรงแล้ว เดนิ ตอ่ แตห่ ญิงท่าทางเอาเรืองคนนนั กลบั ไมย่ อมปลอ่ ยแขนเธอ อีกทงั ยัง กระชากให้เธอหนั กลบั ไปเผชิญหน้า “นีเจ้าคิดจะหนีเชน่ นนั หรือ รู้หรือไมว่ า่ ชดุ นีราคาแพงขนาดไหน ต่อ ให้เจ้าทํางานไปตลอดชีวิตมนั ก็ยงั ไมเ่ พียงพอกบั คา่ ชดุ ของข้ารู้ไว้เสยี ด้วย” ตัวของเธอเขย่าไปตามแรงของอีกฝ่ ายอย่างไม่อาจต้านทานได้ เสยี งแหลมเสียดแทงแก้วหตู ะโกนใสเ่ ธอไมห่ ยดุ ยงั ทวา่ นารากลบั ฟังไมร่ ู้ เรืองว่าอีกฝ่ ายกําลังว่ากล่าวอะไร ภาพทีเห็นตอนนีคือผู้คนและท้อง พระโรงทงั หมดกําลงั หมนุ วน สง่ ผลให้รู้สึกว่าขาของเธอโอนเอนอย่างไม่ มนั คงตามการหมนุ นนั ราวกบั ไมไ่ ด้ยืนอย่บู นพืน ไมน่ านหญิงสาวก็ถูกดึง ออกจากอ้งุ มือของหญิงใจร้ายคนนนั ผ้ใู ห้ความช่วยเหลือวางมือใหญ่ๆ ของเขาลงบนไหลข่ องเธอ เสียงท้มุ ถามด้วยความเป็นหว่ ง “นารา เจ้าเป็นอะไรหรือเปลา่ ” อาการ เวียนหัวและอ าการค ลืนไส้ ป ระดังป ระเด กันเข้ าม าอย่า ง ทรมานจนนาราทนไมไ่ หว ร่างเลก็ พยายามผลกั และดินหนีจากการเกาะ กมุ นนั เมือของเหลวในกระเพาะเคลอื นเข้ามาจอ่ ทีคอหอย “ทา่ นนาธาน ปลอ่ ยข้าก่อ...” พดู ไมท่ นั จบประโยคก็เกิดเสียงฮือจากผ้คู นรอบข้างอกี ครัง เมือนาง กํานลั สาวอาเจียนใสห่ วั หน้าราชองครกั ษ์หน่มุ อย่างห้ามตวั เองไม่ได้ ชาย หน่มุ เองดจู ะตกใจไมน่ ้อย จงึ เผลอปลอ่ ยมือออกจากแขนของอกี ฝ่ าย ~ ๒๙๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ความว่นุ วายเกิดขึนทนั ทีทีร่างเลก็ นนั รีบเดินโซเซออกไปจากท้อง พระโรง ผ้คู นทีอย่ใู กล้พากนั แหวกทางหนีอยา่ งรังเกียจด้วยเกรงวา่ จะโดน ลกู หลงจากอาเจียนของหญิงสาว เท้าเลก็ ๆ ฝื นก้าวออกไปได้อกี เพียงสอง สามก้าวกไ็ มส่ ามารถทรงตวั ให้ยืนตอ่ ไปได้อีก ขาเรียวทงั สองข้างออ่ นพับ จนร่างทงั ร่างคอ่ ยๆ ร่วงรูดลงไปกบั พืนพร้อมสตทิ ีลางเลือนลงทกุ ที ทวา่ ก่อนทีตวั เธอจะตกลงกระแทกกบั พืน กอ่ นความนกึ คดิ จะดบั วบู ลง นารารู้สึกได้ว่าร่างตัวเองถูกรวบแล้วยกให้ลอยขึนเหนือพืนอย่าง รวดเร็ว ใบหน้าคมสันของผ้ใู ห้ความช่วยเหลือก้มลงมองเธออย่างเป็ น กงั วลระคนตนื ตกใจ...แม้จะเห็นเป็นเพียงภาพเบลอๆ หากแตเ่ ธอกลบั รับรู้ ได้อยา่ งชดั เจนวา่ เขาคนนนั คือใคร ...ฟาโรห์ฟิ โฮเทป... ~ ๓๐๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๗ นางกํานลั ทีกําลงั ยืนจบั กลมุ่ กนั เป็นกลมุ่ ย่อยๆ หลายกลมุ่ หยุดการ กระทําทกุ อย่างของตน แล้วหันไปมองนางกํานัลผ้มู ีรูปลกั ษณ์ประหลาด ผิดแผกจากชาวอียิปต์ทัวไปทีเพิงก้าวเข้ามาในโรงครัวเป็ นตาเดียว จากนนั เสยี งนินทาออื องึ กด็ งั ขนึ รอบทิศโดยไมส่ นใจแม้แตน่ ้อยวา่ ผ้ตู กเป็น เป้ าโจมตีนันจะได้ยินหรือไม่ นาราถอนหายใจอย่างเหนือยหน่าย…ดู เหมือนเรืองงานเลยี งเมือคืนจะกลายเป็ นหัวข้อทีทุกคนในพระราชวงั พดู ถงึ กนั ไปทวั ถงึ เวลาทานอาหารหมนู่ างกํานลั ตา่ งทยอยกนั ลงมานงั จบั จองทีนงั ตามโต๊ะอาหารยาว หญิงสาวจึงนังลงบ้าง ทวา่ นนั กลบั ทําให้เธอต้องพบ กบั สายตาแปลกๆ ของนางกํานลั ผ้นู งั ร่วมโต๊ะอยู่ในบริเวณนัน นางกํานัล สามคนซึงนงั อยตู่ รงข้ามเธอและอีกสองคนทีนงั ขนาบทางซ้ายและขวาพา กนั ลกุ ขึนเดินออกไปนังโต๊ะตวั อืนอย่างรวดเร็วราวกบั ฝงู ผงึ แตกรัง...ดู เหมือนขา่ วลือตา่ งๆ ทีเกิดขนึ คงไมใ่ ชเ่ รืองดีนกั “ไยเจ้าจึงมาอย่ทู ีนี” ~ ๓๐๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หวั หน้านางกํานลั เฒา่ อมู า่ ถามนาราด้วยความตกใจเมือเห็นเธอนงั อยบู่ นโต๊ะอาหาร กอ่ นจะทรุดตวั ลงนงั ตรงข้ามแล้วนิงรอฟังคําตอบ “ใกล้ถึงเวลาทํางานแล้วนีคะ ทา่ นอมู า่ ” หลงั จากหมดสติไปในงานเมือคืน เธอตืนขนึ มาตอนรุ่งสางในห้อง บรรทมใหญ่ของฟาโรห์ฟิ โฮเทป รู้สกึ โชคดเี ลก็ น้อยทีพบวา่ เจ้าของห้องไม่ อย.ู่ ..ไมเ่ ช่นนันเธอคงไมร่ ู้จะปันหน้าอย่างไร ในเมือเธอทําลายงานเลียง ฉลองวนั เฉลิมพระชนมพรรษาของเขา ทังยงั ไปอาเจียนใสท่ ่านนาธานซึง เป็นสิงทีทําให้เธอรู้สกึ ผิดมากทีสดุ “รีบทานอาหารเหลา่ นีให้เสร็จ แล้วกลบั ไปตําหนกั ใหญ่กบั ข้า...หาก องค์ฟาโรห์กลบั ตาํ หนกั แล้วไมพ่ บเจ้าจะกลายเป็นเรืองใหญ่” ทา่ นอมู า่ กระซิบบอกเบาๆ เพือไมใ่ ห้เหลา่ คนรอบข้างผ้คู อยเงียหูฟัง อย่างอยากรู้อยากเห็นได้ยิน “นี ไยเจ้าจึงไมน่ งั ตรงนนั ละ่ ” เสยี งแหลมสงู ของนางกํานลั คนหนงึ แกล้งถามเสยี งดงั เพือให้คนอืน ได้ยินอยา่ งทวั ถงึ นางกํานลั คนทีเพิงย้ายโต๊ะจงึ จีบปากจีบคอตอบทนั ที “กข็ ้าไมอ่ ยากนงั ข้างหญิงแพศยานี” “นนั สินะ ผ้หู ญิงอะไรหน้าไมอ่ าย รู้ทงั รู้วา่ องคฟ์ าโรห์กําลงั จะอภิเษก กบั พระคหู่ มนั ในอกี ไมช่ ้าแท้ๆ ก็ยงั กล้า” นาราหยิบขนมปังมาบิดเป็นชินเลก็ ๆ สง่ มนั เข้าปากพร้อมกบั ไสถาด อาหารชนิดอืนบนโต๊ะไปทางฝังทีหญิงชรานงั อย่เู พือให้หา่ งไปจากสายตา เมือมนั ทําให้เธอรู้สกึ คลืนไส้ขนึ มาอกี ระลอก หญิงชราเหน็ ใบหน้าปเู ลียนๆ และท่าทางแหวะลมของหญิงสาวจงึ หยิบอาหารเหลา่ นนั สง่ ข้ามไปให้นาง กํานัลอีกโต๊ะ ปากอิมเคียวขนมปังหงบุ หงบั แกล้งทําราวกับไม่ได้ยินคํา ~ ๓๐๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ถากถางเหลา่ นนั ด้วยไมอ่ ยากจะตอ่ ความยาวสาวความยืดอะไรอีก...แค่ ปลอ่ ยให้พวกเขาพดู กนั เดยี วไมน่ านก็คงหมดเรืองและเบือกนั ไปเอง “หกั หลงั ได้แม้กระทงั นายหญิงของตนเอง พระคหู่ มนั จะเสียใจแค่ ไหนทีทรงเมตตาชบุ เลียงอสรพิษไว้ แล้วสดุ ท้ายก็โดนมนั แว้งกัดอย่างไม่รู้ บญุ คณุ ” “สงบปากสงบคําของพวกเจ้าไว้ แล้วเก็บความสนใจใคร่รู้เรืองผ้อู ืน ไปใฝ่ รู้ในการงานของพวกเจ้าเสยี เถิด” นางกํานัลเฒ่าปรามเสียงเข้ม นางกํานัลคนเดิมจึงเถียงเสียงดงั อย่างไมย่ อมลดละ...ถ้านาราจําไมผ่ ดิ รู้สกึ วา่ เธอจะเป็ นนางกํานลั ตําหนัก ฮาเร็ม “ทีท่านเข้าข้างมันเพราะท่านยงั ไมร่ ู้อะไร ข้าได้ยินมาว่านางเป็ น หญิงงามเมืองมากอ่ น แล้วพยายามไตเ่ ต้าจนได้เข้ามาเป็นนางกาํ นลั ในวงั เอาตวั เข้าแลกมาหมดแล้ว ทงั องค์ชายเซโทเซฟ ท่านหวั หน้าราชองครักษ์ และองคฟ์ าโรห์ แตน่ นั แหละ...ทกุ คนตา่ งรู้เชน่ เหน็ ชาตขิ องนาง...ชาตินีจึง เป็นได้แคน่ างบําเรอ เป็นของเล่นทีเอาไว้ใช้ระบายความใคร่ไปวนั ๆ เป็ น หญิงไร้คา่ ทีไมม่ ใี ครคิดจะยกย่องออกหน้าออกตา” “แล้วทีเจ้าพดู ด้วยปากโสโครกนนั ...รู้อะไรแคไ่ หนกนั ” ครานีหาใช่เสียงของนางกํานัลเฒ่าไม่ หากแต่เป็ นเสียงทุ้มทรง อํานาจทีตะโกนออกมาอยา่ งเกรียวกราด นางกํานลั ผ้พู ูดหน้าถอดสี ส่วน นางกํานลั ทีเหลอื ทงั หมดรีบนงั หมอบกราบลงกบั พืนด้วยความตกใจผสม ปนเปไปกบั ความประหลาดใจ ยามได้เหน็ องค์เหนือหวั ของพวกเขาเสด็จ มายงั โรงครัวด้วยพระองคเ์ อง “ข้าถามไมไ่ ด้ยินกนั หรือ” ~ ๓๐๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสยี งตะคอกนนั ทําให้ผ้คู นทงั หมดในโรงครวั สะด้งุ ด้วยความตืนกลวั แล้วพากนั หมอบกราบจนหวั จรดพืน ฟาโรห์ฟิ โฮเทปใช้สายตากราดมอง ไปทวั ห้องจนเจอแมต่ วั ดีหมอบกราบงดุ จนตวั แทบจะหลอมรวมไปกับพืน อย่างไมต่ ้องการให้เขาเห็นจึงตะโกนสงั เสยี งกร้าว “ลกุ ขนึ เดยี วนี นารา” ชายหน่มุ สงู ศกั ดิ สาวเท้าตรงดงิ เข้าไปหาหญิงสาว ใช้มอื ข้างหนงึ ฉดุ เธอให้ลกุ ขึนมายืนอยู่ข้างๆ กาย ก่อนเรียวโอษฐ์บางเฉียบจะเปิ ดปาก เปลง่ เสยี งออกไปด้วยเสยี งดงั ฟังชดั “ในเมอื อย่กู นั ครบกด็ ี ข้าขอประกาศกบั ทกุ คน ณ ตรงนี...” “...” “ตงั แตว่ ินาทีนีเป็นต้นไป หญิงคนนีคอื สนมของข้า” ทนั ทีทีคําประกาศกร้าวนนั จบลง ราวกบั ผู้คนในทีแห่งนันได้หยุด หายใจลงไปชวั ครู่ ก่อนจะลอบมองหน้ากนั ไปมาอย่างไม่เชือหูตวั เอง คน ตกใจทีสดุ หนีไมพ่ ้นหญิงสาวข้างๆ ตวั ของผ้ปู ระกาศ ใบหน้าหวานหันไป มองชายหนมุ่ อยา่ งตกใจ อ้าปากพยายามพดู อะไรสกั อย่างกบั เขา ทวา่ อีก ฝ่ ายกลบั ไมเ่ ปิ ดโอกาสให้เธอพูด เมือเขาประกาศตอ่ ด้วยเสียงเรียบเย็น ฟังแล้วชวนเสยี วสนั หลงั วาบ “จงจําหน้าของนางเอาไว้ให้ แม่น เพราะต่อจากนีนางกับข้าจัก เปรียบเสมอื นคนๆ เดยี วกนั หากพวกเจ้าหมินเกียรตินางเท่ากบั พวกเจ้า กําลงั หยามศกั ดิ ศรีของข้า...หากพวกเจ้าดถู กู หรือวา่ ร้ายนางก็เท่ากบั พวก เจ้ากําลังลบหล่ขู ้าอยู่เช่นกัน...แล้วหากข้ายังได้ยินใครพูดหรือแม้แต่ กระซิบกระซาบคําพดู ชวั ช้าพวกนนั ...ผ้พู ดู มนั จะไมม่ ีลินไว้พดู ผ้ฟู ังมนั จะ ไมม่ ีหไู ว้ฟังสิงใดอีก” “ทหาร” ~ ๓๐๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หลงั จากตะโกนเรียกด้วยเสียงดงั ก้อง ไม่นานทหารรูปร่างสงู ใหญ่ สองคนกว็ ิงเข้ามาคกุ เขา่ เพือรอคําสงั อยแู่ ทบเท้าองคเ์ หนือหวั “นําตวั นางไปตดั ลิน แล้วขบั ออกจากวงั เสยี ” สนิ คาํ สงั นางกํานลั ทีต้องโทษทิงร่างลงกบั พืนร้องไห้โฮ ปากพรําขอ อภัยโทษ ผู้เป็ นสาเหตุทําให้ ผู้อืนต้ องโทษหน้ าถอดสีไม่แพ้ กันรี บ ละลําละลกั พดู “ไมน่ ะคะ ทา่ นทําเชน่ นีไมไ่ ด้นะคะ องคฟ์ าโรห์” “เอาตวั นางออกไป” “ฟาโรห์ฟิ โฮเทป ได้โปรดอย่าทําร้ายนาง...” ฟาโรห์หน่มุ มองหญิงสาวข้างตวั วิงวอนขอร้องด้วยความเคร่งเครียด ดวงตาทีสบมาอย่างอ้อนวอนสนั เทาเพราะเกรงว่านางกํานัลคนนนั ต้อง โดนลงโทษด้วยการตดั ลิน...ใจแขง็ ๆ ของเขาออ่ นยวบอยา่ งประหลาดเมือ คิดวา่ ดวงตาสีดาํ สนิทนนั คงเอาแตร่ ้องไห้และโทษตนเองวา่ เป็ นต้นเหต.ุ .. ประเดียวจอมดอื ของเขาจะคิดมากเสียจนเป็นลมล้มพบั ขนึ มาอีก “เหน็ แก่พระสนมนารา ให้ทําโทษเพียงโบยยีสิบไม้...ทุกคนจงดไู ว้ เป็นเยียงอย่างให้ดี เพราะข้าจะไมใ่ จดีกบั ใครเชน่ วนั นีอกี ” นางกํานัลทีถูกลดโทษคลานเข้ ามาทรุดแทบเท้ าองค์ฟาโรห์กล่าว ขอบคุณด้วยเสียงสะอืนไห้ ก่อนจะกราบลงแทบเท้าของนาราและพูด เช่นเดียวกัน นาราก้ าวถอยหลังอย่างตกใจมองสลับระหว่างฟาโรห์ ฟิ โฮเทป กบั นางกํานลั คนนนั ไปมา แล้วหมนุ ตวั เดินออกจากสถานการณ์ นนั อยา่ งสบั สน ฟาโรห์ฟิ โฮเทปก้าวตามเธอออกมาอย่างเร่งรีบ หญิงสาวที ต้องการหนีจงึ เร่งฝี เท้าจนคล้ายกบั กําลงั วิง “นารา อยา่ วิง!” ~ ๓๐๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสียงตะโกนอย่างร้ อนรนนันทําให้นาราหยุดก้าวเท้าต่อ...ไม่ใช่ เพราะกลวั แตเ่ ป็นเพราะงนุ งงกับอาการตืนตกใจเกินเหตขุ องคนพูด ร่าง สงู เห็นหญิงสาวชะงกั ก็รีบเข้ามาประชิดพร้อมยืนมือข้างหนึงโอบเอวของ เธอกึงประคองกึงบังคบั ให้เธอเดินตามไปในจังหวะเดียวกันกับเขา... จงั หวะการเดนิ ทีเชืองช้ามากทีสดุ เท่าทีนาราจะเคยเห็นเขาเดิน ด้วยท่าที แปลกๆ ดงั นนั เสียงหวานจึงถามขนึ อย่างประหลาดใจ “เกิดอะไรขนึ กบั ทา่ น” “เรามเี รืองต้องคยุ กนั ” พดู เพียงแคน่ นั ดวงหน้าคมสนั ก็หนั ไปสนใจทางข้างหน้าไม่ยอมพดู อะไรตอ่ จนพาเธอมาถงึ ยงั ห้องพกั ในบริเวณเรือนนางกํานลั เมือเข้ามาอยู่ ภายในห้อง ทนั ทีทีเขาปลอ่ ยให้เธอเป็นอิสระ นารารีบถามขนึ อยา่ งร้อนใจ “ไยท่านจึงพดู ตอ่ หน้าพวกเขาเช่นนนั ข้าบอกท่านตอนไหนคะวา่ ข้า จะเป็ นสนมของท่าน” “นี...เจ้าไมร่ ู้จริงๆ หรือ” “เรืองอะไรคะ ถ้าเป็นเรืองพระสนม ข้ามนั ใจวา่ ไมเ่ คยตอบตกลงกับ ทา่ นไปแนๆ่ ” “สถานการณ์มนั เปลียนไปแล้วนารา ตอนนีเจ้าไมใ่ ชแ่ คต่ ้องเป็ น แต่ เจ้ าจําเป็ นจะต้องเป็ นสนมของข้า” “แล้วข้ามีความจําเป็นตรงไหนกนั แบบนีมนั ก็ไมต่ า่ งจากการบังคบั ข้า ทงั ๆ ทีท่านเคยพดู วา่ ท่านจะไม่บงั คบั ใคร...ฟาโรห์พดู แล้วไมท่ ําตาม คําพดู ได้ด้วยหรือคะ” ชายหน่มุ ยิมอยา่ งเอน็ ดใู ห้คนหน้ามยุ่ ทีกําลงั ยกเหตผุ ลต่างๆ ขึนมา อ้างเป็ นพัลวลั เพือโน้มน้าวให้เขายกเลิกคําสงั มือแกร่งค่อยๆ เลือนไป ~ ๓๐๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สมั ผสั ทีหน้าท้องของหญิงสาว ก่อนเสียงท้มุ เจือแววออ่ นหวานขึนจะพูด กบั เธอ “ตรงนีอยา่ งไรเลา่ นีเป็นเหตผุ ลทีมากพอสําหรบั เจ้าได้หรือเปลา่ ” สําหรบั นารามนั เป็นเหตผุ ลทีค่อนข้างจะเหนือความคาดหมาย น่า มนึ งงและจบั ต้นชนปลายไมค่ อ่ ยถกู สมองกําลงั ประมวลผลอย่างหนักวา่ สิงทีเขากําลงั สอื หมายถึงอะไร ฟาโรห์เหน็ ทา่ ทีของเธอจึงพดู เสริม “ใช่ ข้าไมค่ ิดจะบงั คบั ให้เจ้ามาเป็นสนม หากเจ้าไมย่ ินยอม...แตน่ นั มนั ในกรณีทีไมม่ ีลกู เข้ามาเกียวข้อง” “ละ...ลกู ” หญิงสาวทวนคาํ ออกมา ขณะสิงต่างๆ เริมประดงั ประเดกันเข้ามา ในความรู้สกึ ชายหนมุ่ พยกั หน้ายืนยนั แล้วพดู ยําอกี คาํ รบ “ลกู ของเรา นารา...เจ้ากําลงั ตงั ครรภ์...” เธอท้องหรือ เธอท้อง...ความจริงทีเพิงรบั รู้ทําให้รู้สกึ บอกไม่ถูก...ไม่ รู้ว่าผ้หู ญิงคนอืนทีรู้ตัวว่ากําลังจะเป็ นแม่รู้สึกอย่างไร แต่สําหรับเธอ ความรู้สกึ มนั หลากหลายเกินกวา่ จะบรรยายได้หมด ความอบอนุ่ ตืนตนั อย่างประหลาดอนุ่ วาบขนึ มาในใจเมือรู้วา่ มชี ีวิตน้อยๆ กําลงั ถือกําเนิดขนึ ภายในท้องของเธอ...แต่ในขณะเดียวกนั ก็กลบั รู้สึกกลวั และเป็ นกังวล... เธอไมร่ ู้วา่ การเป็นแมค่ นต้องเป็นอย่างไรเพราะไมเ่ คยคดิ ถึงเรืองนีมาก่อน ...ไมเ่ คยคดิ เลยแม้แตน่ ้อย... “เก็บของเสยี คนื นีจะมีพิธีสง่ ตวั ...แล้วเจ้าจะกลายเป็ นสนมของข้า โดยสมบรู ณ์” พดู จบชายหนมุ่ กก็ ลบั ออกไปจากห้อง...ทิงนาราให้ยืนนงิ องึ กบั สิง ที เธอได้รับรู้อยเู่ พียงคนเดียว ร่างเลก็ ก้าวไปยงั หีบไม้ใบเก่าๆ ในมมุ หนึงของ ห้อง ทรุดตัวนังลงกบั พืนแล้วเปิ ดหีบใบนันออก มือเรียวเล็กนําชุดนาง ~ ๓๐๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กํานลั ของเธอทีพบั เก็บไว้อยา่ งเป็นระเบียบออกมาตงั กองบนพืนข้างๆ ตวั เมือถงึ ก้นหีบจึงหยดุ การรือค้นของตนเอง ดวงตาสดี ําสนิทจ้องมองรองเท้า ผ้าใบ เสือยืด กางเกงยีนส์ซึงเธอเกบ็ ไว้ในสว่ นทีลกึ ทีสดุ ของหีบนิง เสือผ้า ทีตดิ ตวั เธอมาในวนั ทีเธอพลดั หลงเข้ามาในดนิ แดนนี สงิ ทีเธอใช้เพือคอย ยําเตือนตวั เองมาเสมอ...ยามแกล้งทําเป็ นลืมว่าตวั เธอมาจากไหนและ เผลอคดิ ไปถงึ อนาคตตา่ งๆ อนั ได้วาดฝันไว้ทีนี...หญิงสาวคอ่ ยๆ เลือนมือ ข้างหนึงมาแตะหน้าท้องของตนเบาๆ ขณะกําลงั ว่ายวนอยู่ในภวงั ค์แห่ง ความคดิ อนั สบั สนนนั อย่างเคร่งเครียด “ยงั ไมเ่ ก็บของอีกหรือ” นําเสยี งเฉียบขาดถามขึน เมือเดินเข้ามาภายในห้องแล้วเห็นหญิง สาวกําลงั นงั อย่บู นฟกู นอนอย่างใช้ความคดิ มอื ข้างหนึงแตะทีท้อง ไมร่ ู้ตวั แม้กระทงั ยามนางกํานัลเฒา่ เดินเข้ามาภายในห้อง ผ้ถู ูกเรียกสะด้งุ ก่อน จะหนั มามองแล้วก้มหวั ทําความเคารพ “ท่านอมู า่ ” “ข้าเอาเสือผ้าและเครืองประดบั ทีเจ้าต้องใสใ่ นคนื นีมาให้” มอื เหียวย่นยกพบั เสอื ผ้าและกลอ่ งไม้เลก็ ๆ ให้หญิงสาวดู นารามอง มนั นิงๆ ไม่แสดงอาการตอบรับหรือปฏิเสธอนั ใด ดวงตาสีดําสนิทเบน กลบั ไปจ้องมองพืนห้องแล้วถอนหายใจอกี ครัง ร่างแก่ชราจึงเดินมานงั ลง บนฟูกข้างหญิงสาววางแพรพรรณเหลา่ นนั ลงบนตกั ของเธอแล้วกล่าว คล้ายกําลงั สงั สอน “ข้าไมร่ ู้วา่ ทําไมความสมั พนั ธ์ขององคฟ์ าโรห์กบั เจ้าจงึ เป็นเชน่ นี แต่ เจ้าจะค้านหวั ชนฝาแล้วเอาแตว่ ิงหนีอยา่ งเดมิ ไมไ่ ด้อีก” “...” ~ ๓๐๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ตอนนีเจ้ากําลงั จะเป็นสนมและกําลงั จะเป็ นแมค่ น การกระทําทกุ อยา่ งของเจ้าจากนีจะสง่ ผลกระทบต่อคนอีกสองคนเสมอ โดยเฉพาะกบั ลกู ของเจ้า เช่นนนั แล้วก่อนตดั สินใจทําสงิ ใดจงคดิ เสยี ให้หนกั ” “ข้าเป็นสนมขององคฟ์ าโรห์ไมไ่ ด้คะ่ ทา่ นอมู า่ ” อมู ่าทําเสียงจิจ๊ะในลําคอ ดวงตาฝ้ าฟางปรายไปมองคนพดู อย่าง ขดั ใจ “แมค่ นนีนี ข้าเพิงบอกให้เจ้าคดิ เสยี ให้หนกั กอ่ นอย่างไรเลา่ อย่าทํา อะไรตามอารมณ์ของเจ้าเพียงอย่างเดียว ถ้าเจ้าไมเ่ ป็ นสนม แล้วจะเป็ น อะไร นางกํานลั หรือ แล้วลกู ของเจ้าจะอยใู่ นฐานะใด...ไม่มีนางกํานลั คน ไหนสามารถตงั ครรภ์และคลอดลกู ในพระราชวงั ได้หรอกนะนารา หรือถ้า เจ้าสามารถทําได้ คนอนื ก็ย่อมรู้วา่ เดก็ คนนนั เป็นเลือดเนือเชือไขของผ้ใู ด และถ้าเป็นแบบนนั พวกเขาจะมองลกู ของเจ้าเช่นไร สายเลือดทีพระราช บิดาไม่ต้องการเช่นนันหรือ เจ้าเองก็รู้ดีว่าในวงั นีอนั ตรายและโหดร้าย เพียงใด เจ้าจะปกป้ องลกู ของเจ้าแตเ่ พียงลําพงั ได้หรือ” หญิงสาวนิงคิดตามคําทีท่านอมู ่าพูดอย่างจนตอ่ คําโต้แย้ง ในวงั นี เตม็ ไปด้วยคนใจโหดเหียมและเต็มไปด้วยอนั ตรายมากมายอย่างทีเธอ เคยได้สมั ผสั มาแล้ว สําหรับนารา...เธอยอมท่มุ เททังชีวิตเพือปกป้ องลกู เพือให้เขาได้เติบโตขึนอย่างปลอดภยั แต่ถ้าวนั หนึงเธอไม่ได้อยู่ทีนีอีก ต่อไป แล้วลกู ของเธอจะเป็ นเช่นไร ใครจะสามารถดูแลและรักเขาได้ เทา่ กบั ผ้ทู ีให้อกี ครึงชีวิตแกเ่ ขาอีก... “เจ้าคงไมร่ ู้หรอกวา่ เมอื คนื นีองค์ฟาโรห์ทรงเป็นห่วงเจ้าแค่ไหนและ ทรงดพี ระทยั ขนาดไหนเมอื หมอหลวงกราบทลู วา่ เจ้าตงั ครรภ์ ข้าอภิบาล องคฟ์ าโรห์มาตงั แตท่ รงเป็ นเจ้าชายตวั น้อยๆ ข้าย่อมรู้ดีกวา่ ใครว่าเจ้ามี ความหมายตอ่ องคฟ์ าโรห์มากเพียงใด และหากสายตาของคนแกอ่ ย่างข้า ~ ๓๐๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ไมฝ่ ้ าฟางจนเกินไป...ข้ามองเห็นความรักทีเจ้ามีต่อองค์เหนือหัวของข้า เชน่ กนั ” “ข้ากลวั คะ่ ทา่ นอมู า่ ” นาราเปิ ดปากพดู ประโยคนีออกมาเบาๆ เหมอื นกําลงั กระซิบ ตอนนี เธอรู้สึกเหมือนคนทีกําลงั เดินหลงทางอยู่ในถําปิ ดตาย อยากเดินไป ข้างหน้าก็กลวั เพราะมองไปไมเ่ หน็ อะไรนอกจากความมดื มดิ อยากยืนอยู่ ทีเดิมหรือถอยกลับไปข้างหลงั ก็ทําไม่ได้ อมู ่ามองหญิงสาวทีไม่ได้พูด ขยายความสงิ ใดตอ่ ทําได้เพียงตบมือเหียวย่นลงบนไหลก่ ลมกลงึ ของเธอ อยา่ งให้กําลงั ใจ แสงแห่งสรุ ิยะเทพลาลบั ขอบฟ้ าไปแล้ว ทิงความมืดมิดอาบไล้ตาม ผนื ฟ้ าเอาไว้เบืองหลงั แสงแห่งเทพคอนชสู ีเหลืองนวลเป็ นเพียงแสงสว่าง เดียวทีส่องประกายในยามกลางคืน อุณหภูมิของอากาศลดลงอย่าง รวดเร็วตามวิสยั ปกติของดินแดนแห่งทะเลทราย เมือเหล่านางกํานัล ขนุ นาง ข้าราชบริพารต่างๆ พากันกลบั ไปยังทีพกั บรรยายกาศภายใน พระราชวงั จึงเงียบสงบขนึ ...ทวา่ ความสงบเยือกเย็นของยามคําคืนนันดู ราวกบั ไมส่ ง่ ผลใดๆ ให้แก่ตําหนกั หลวงและเจ้าของตาํ หนกั เลยแม้แตน่ ้อย ร่างสงู ใหญ่แทบนงั ไมต่ ิดเก้าอีทองคําด้วยความรู้สึกร้อนใจขณะรอ วา่ ทีพระสนมของตนอยภู่ ายในห้องโถงตาํ หนกั ฤกษ์ยามในการสง่ ตวั ใกล้ เข้ามาเรือยๆ ทวา่ เขายงั ไมเ่ หน็ ถึงการเคลือนไหวใดๆ ภายนอกตําหนกั นึก กระหวดั กลวั ใจของหญิงสาวคนนนั ยิงนกั นาราคงไมไ่ ด้คิดหนีพิธีครังนีใช่ หรือไม่ หรือเขาควรไปพาตวั นารามาทีนีเสียเอง... ก่อนความคิดตา่ งๆ จะตีกันไปมาจนยุ่งเหยิงมากกว่านี เสียงนาง กํานลั ซงึ พดู ด้วยท่าทีกล้าๆ กลวั ๆ กเ็ รียกสตขิ องเขากลบั มาอยทู่ ีเดมิ ~ ๓๑๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เออ่ ...องคฟ์ าโรห์เจ้าคะ ขบวนของพระสนมกําลงั จะถงึ ตาํ หนกั แล้ว เจ้าคะ่ ” ชายหนมุ่ สงู ศกั ดิ พยกั หน้ารบั รู้ กระแอมไอเบาๆในลําคอหนึงทีเมือ ความรู้สึกตืนเต้นอย่างประหลาดโถมเข้ามาในหทยั มือใหญ่รีบจัดชาย สนับเพลาของตนให้เข้าที ก่อนจะเลือนมือทังสองข้างมาตังไว้บนพนัก เก้าอี วรองคส์ งู ยืดองค์ขนึ นงั ตวั ตรงด้วยทว่ งทา่ สง่างาม ปันใบหน้าคมคาย ให้นิงเรียบตามแบบฉบบั ...ทงั ๆ ทีภายในนนั ว้าวนุ่ จนเกินบรรยาย ไม่นาน เขาก็มองเห็นร่างบางระหงเดินตามร่าง ชราของอูม่าเข้ ามาในห้ องโถง พร้อมด้วยขบวนนางกํานลั ทียกหีบข้าวของเครืองใช้ของนาราสอง-สามหบี เดินรงั เป็นท้ายขบวน รอยแย้มสรวลกว้างเกิดขึนทนั ทีทีพิศดหู ญิงสาวคน นนั เตม็ ตา นาราอย่ใู นชดุ เกาะอกผ้าลินินสีขาวทิงชายพริวลงมาครึงน่อง ใต้อก รัดด้วยเส้นไหมสีทองม้วนเกลียวตามแบบอย่างของอียิปต์ ดวงหน้าสวย ถกู แตง่ แต้มออ่ นๆ รบั กนั กบั โครงหน้าและเรือนผมหยกั ศกสีดําสนิทปล่อย แผส่ ยายอวดความดาํ เงางามแลดเู นียนละเอยี ดคล้ายเส้นไหม แม้ใบหน้า นันจะนิงเรียบไร้ รอยยิม แม้หญิงสาวจะเดินห่อไหล่ มือทังสองข้างจับ ประสานกนั ไว้แน่นอย่างตกประหม่า ทว่าหญิงสาวก็ยังคงงดงามทีสุด สาํ หรับเขา สาํ หรบั หทยั ทีตอนนีเต้นแรงราวกบั ใกล้จะระเบิดอยใู่ นอก เหลา่ นางกํานลั ภายในห้องโถงมองรอยยมิ ออ่ นโยนขององคเ์ หนือหวั ทีพวกเธอเพิงเคยเห็นเป็ นครังแรกอย่างประหลาดใจ ด้วยมนั ไม่เคย ปรากฏให้เหน็ มากอ่ น เนตรสอี อ่ นทีเจือไปด้วยแววแห่งความสขุ ยามมอง ไปยังพระสนมองค์ใหม่นันทําให้บรรยากาศอนั เคร่งเครียดดําทะมึนมา อยา่ งยาวนานของตําหนกั ใหญ่จางหายไปในชวั พริบตา ร่างสงู ลกุ ขนึ จาก ~ ๓๑๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เก้าอที องคาํ ก้าวเดินเข้ามาประชิดหญิงสาว กอ่ นจะดงึ มอื บางทงั สองข้าง อนั จบั กนั แนน่ มากมุ ไว้เพือสง่ ผา่ นไออนุ่ ไปให้มือเย็นๆ คนู่ นั “มอื เจ้าเยน็ เหลอื เกิน ข้าไมน่ ่าปลอ่ ยให้เจ้าเดินตากลมตากนําค้าง เช่นนนั เลย เจ้ารู้สกึ ไมส่ บายหรือเปลา่ ตามหมอหลวงมาตรวจเสยี หน่อยดี หรือไม”่ “ข้าไมไ่ ด้เป็นอะไร ท่านไมต่ ้องกงั วลหรอกคะ่ ” หญิงสาวบอกเมือชายหนุ่มตรงหน้าดหู ่วงใยในอาการของเธอเสีย มากมาย ตอนนีเธอไมไ่ ด้รู้สกึ ป่ วยหรืออะไรทงั นนั เธอแคอ่ ดไมไ่ ด้ทีจะรู้สึก ตืนเต้น...ถึงอย่างไรนีกเ็ ป็นครังแรกทีเธอเข้าพิธีสง่ ตวั กบั ใครบางคน ถึงแม้ คนๆ นนั จะเป็นคนทีเธอกําลงั ตงั ท้องลกู ของเขาอย่กู ็ตาม แตน่ ีก็เป็ นสิงที ใกล้เคียงกับคําว่าแตง่ งานมากทีสุดเท่าทีเธอเคยประสบมาในชีวิต แม้ ไมไ่ ด้มีพิธีรีตองอยา่ งเอิกเริก ทวา่ ตงั แตพ่ รุ่งนีเป็นต้นไป เขาจะได้ชือวา่ เป็น สวามีของเธอ และผ้คู นกจ็ ะรบั รู้โดยทวั กนั วา่ เธอคอื สนมของเขา ฟาโรห์ฟิ โฮเทปจูงมือนารา พาก้าวเดินเข้าไปภายในตําหนักอัน ค้นุ เคย ตอนนีทางเดนิ นนั เตม็ ไปด้วยกลีบดอกไม้หลากสีสนั ถูกโปรยลาด บนพืนนําทางเข้าไปยงั ห้องบรรทมใหญ่ทีจดั แต่งใหม่อย่างงดงาม ร่างสงู รังร่างบางให้นงั ลงบนเตยี ง ทิงตวั ลงนงั ข้างๆ จากนนั ก็เอาแตจ่ ้องมองเธอ แล้วยิมกว้าง “ของๆ เจ้าจะอยู่ในห้องเดิมทีเจ้าเคยนอน แตอ่ ย่างไรเสียข้าคงไม่ ปลอ่ ยเจ้าไปนอนทีอืน เช่นนนั ใช้มนั เป็นห้องเก็บของก็แล้วกนั ” นารากระอกั กระอ่วนใจ ไมร่ ู้จะพดู อะไรกับเขาดี ก่อนวินาทีถดั มา จะต้องนงั ตวั เกร็งอย่างตกใจเมือเขาขยบั ตวั เข้ามาใกล้เธอมากขนึ กวา่ เดิม “ท่านจะทําอะไร...” ~ ๓๑๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ถามแล้วขยบั ร่างถอยหนี ฟาโรห์หนมุ่ จึงใช้สองมือยืนไปโอบเอวบาง เพือยึดร่างของเธอเอาไว้ โน้มใบหน้าคมสนั จรดริมฝี ปากลงบนหน้าผาก ของอกี ฝ่ ายเบาๆ ฝังจมุ พิตแนน่ ิงอยอู่ ยา่ งนนั หลายอดึ ใจ ก่อนจะถอนออก พร้อมผละตวั ออกหา่ งอยา่ งรวดเร็วคล้ายพยามยามยบั ยังชงั ใจ ชายหน่มุ หนั ไปทีโต๊ะหวั เตียง ใช้หัตถ์ข้างหนึงเอือมไปหยิบแก้วโลหะใบเลก็ ยืนให้ นารา หญิงสาวรับแก้วนําบรรจุของเหลวสีดําสนิททีเต็มไปด้วยกลิน สมนุ ไพรเข้มๆ นนั มาไว้ในมือ มองหน้าเขาคล้ายจะตงั คําถาม ชายหน่มุ จึง บอกเธอเบาๆ ด้วยนําเสยี งออ่ นโยน “วนั นีเจ้าคงเหนือยมามากแล้ว...ดมื ยาบํารุงนีแล้วพกั ผอ่ นเสยี เถิด” ~ ๓๑๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๘ ภายในลานฝึกทหารทีเตม็ ไปด้วยการโรมรนั กนั ของเหลา่ ชายฉกรรจ์ ขณะทําการฝึ กซ้อม หน้าตาเอาจริงเอาจัง กลินเหงือไคล เสียงการต่อสู้ เมือรวมเข้ากับแสงแห่งสรุ ิยะเทพยามเทียงวนั ยิงทําให้บรรยากาศดรู ้อน ระอมุ ากขนึ ไปอีก หวั หน้าราชองครกั ษ์นาธานซึงยืนอย่ภู ายในพลบั พลาเหนือลานฝึ ก แอบปรายตามองร่างสงู บนพระเก้าอีทองคําผ้กู ําลงั จ้องมองไปตรงลานฝึ ก นิงๆ แล้วแย้มสรวลออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเลอื นสายตาของตนเอง กลับไปมองลานฝึ กทีเต็มไปด้ วยบรรยากาศอันเคร่งเครียดดดุ ันตาม ประสาการฝึกอาวธุ นาธานขมวดควิ อย่างสงสยั ...มีเรืองน่าขําตรงไหนกนั ...นีนายเหนือหวั ของเขากําลงั เหน็ ภาพด้านลา่ งเป็นภาพเดียวกบั ทีเขาเหน็ หรือเปลา่ หรือพระทยั จะลอยกลบั ไปหาใครบางคนทีตําหนกั ใหญ่เสียแล้ว “องคฟ์ าโรห์...พวกทหารกําลงั รอทา่ นอย่พู ะย่ะคะ่ ” นาธานกระซิบบอกองค์ฟาโรห์ของเขาเมือทหารด้านล่างฝึ กเสร็จ และกลบั มาจดั แถวเตรียมพร้อมรอฟังคําสงั ของนายเหนือหัว ร่างสงู สง่า บนเก้าอีทองคํากระแอมไอเบาๆ ปรับสีหน้าตนเองให้เรียบเฉยก่อนจะมี ~ ๓๑๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- คําสงั ให้แยกย้ายกนั ไปทําหน้าที แล้วลกุ ขนึ เดินออกจากพลบั พลาม่งุ หน้า กลบั ไปยงั ตาํ หนกั ใหญ่โดยมนี าธานเดินตามขนาบข้างกาย “นาราเป็นอย่างไรบ้างพะยะคะ่ ” ถามขึนขณะก้าวเท้าตามฟาโรห์ฟิ โฮเทป ครังสดุ ท้ายทีเขาเจอกับ นาราคือในงานเฉลิมพระชนมพรรษา ตอนนนั อาการของหญิงสาวดแู ยเ่ อา มากๆ “นางแพ้ท้องหนกั ทีเดยี ว...หนกั มาก” ฟาโรห์ตอบราชองครกั ษ์ ขณะถอนหายใจเมอื คิดถงึ อาการแพ้ท้องที คอ่ นข้างรุนแรงของนารา ก่อนจะพดู คล้ายบ่นกบั ตวั เองมากกวา่ ต้องการ บอกกบั อกี คน “เจ้ารู้ไหม นางมกั สะด้งุ ตืนขนึ มาอาเจียนตอนกลางดึกอยู่เป็ นครึง คอ่ นคืน บางครงั หนกั เสียจนนําหนู ําตาไหล กวา่ นางจะผล็อยหลบั ไปได้ก็ เกือบรุ่งสาง ตืนเช้ามาก็อาเจียนอีก ข้าจึงไม่แปลกใจเลยวา่ เหตใุ ดก่อน หน้านนั นางจงึ ดเู หมือนคนป่ วยหนกั อย่างทีเหน็ ” “เชน่ นีนีเองสหี น้าของพระองค์จงึ ดอู ิดโรยนกั ” กลา่ วแล้วมองใบหน้าทีดซู ูบลงเล็กน้อยของชายหน่มุ ซึงคงจะตืน ขนึ มาคอยดูแลนารา ทว่ามนั กลบั ดูขดั แย้งกันกับรอยยิมและแววตาอิม เอบิ ไปด้วยความสขุ ของฟาโรห์หน่มุ ยามพดู ถึงเรืองสนมนารากบั ลกู น้อย ในครรภ์แบบหน้ามอื เป็นหลงั มอื “นาราเหนือยกวา่ ข้าเยอะ ข้าช่วยอะไรนางไมไ่ ด้มากนกั หรอก” “มิน่า หมู่นีจึงมีข่าวลือพูดกันหนาหูว่าท่านกําลังประชวรหนัก เพราะหมอหลวงถกู ทา่ นเรียกให้เข้าเฝ้ าแทบทกุ วนั ” “หาความกนั ไปเรือย...เมียข้ากําลงั ท้อง ข้าจะปรึกษาใครได้ถ้าไม่ใช่ หมอหลวง” ~ ๓๑๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ได้ยินเสียงพดู อยา่ งอารมณ์ดีผิดวิสยั เคร่งขรึมของอีกฝ่ ายแล้วก็อด ยิมตามไมไ่ ด้...ทีแท้กป็ ่ วยเป็นโรคเหอ่ ลกู เห่อเมีย ผ้เู ป็ นทงั เพือนและเป็ น นายเหนือหวั หนั กลบั มาพดู เย้านาธาน “เจ้ากร็ ีบมลี กู เสียสิ จะได้ทนั วงิ เลน่ เป็นเพือนลกู ข้า” คนฟังได้ฟังแล้วหลดุ หวั เราะพรืด รีบตอบพลั วลั “มนั กะเกณฑ์ได้เสียทีไหนกนั องคฟ์ าโรห์ ตอ่ ให้เป็ นราชโองการข้าก็ คงทําให้ทนั ทีตามทีทา่ นขอไมไ่ ด้หรอก” สองหน่มุ ก้าวเข้ามาภายในตําหนกั ใหญ่ เมือทังคหู่ ยดุ ยืนอยู่ทีห้อง โถง ผ้เู ป็ นเจ้าของตําหนกั หนั ซ้ายหันขวา ก่อนจะหันไปถามหัวหน้านาง กํานลั อมู า่ ทีนงั หมอบกราบอย่ดู ้านหน้านางกํานลั คนอนื ๆ “เมยี ดือของข้าไปไหนเสยี ” อมู า่ ลอบยิมเมอื ได้ยินคําสรรพนามทีนายเหนือหัวของตนเรียกขาน นารา...หากเจ้าตวั บงั เอิญมาได้ยินเข้าคงต้องบน่ อบุ อิบเป็นแน่ “พระสนมมอี าการหน้ามืดตอนสรงนํา ตอนนีจึงเอนหลงั อย่ใู นห้อง บรรทมเจ้าคะ่ องคฟ์ าโรห์” เมือได้ยินคาํ แจ้ง ผ้เู ป็นเจ้าของตําหนักร้อนรนขนึ มาทนั ทีอย่างเป็ น หว่ งและตืนตกใจ “แล้วนางเป็นอย่างไรบ้าง ได้รับบาดเจบ็ ตรงไหนหรือไม”่ “ดีทีพระสนมขึนมาจากสระแล้ว นางกํานัลทีอยู่ใกล้ๆ จึงเข้าไป ประคองไว้ได้ทนั ทําให้ไมเ่ ป็นอนั ตรายใดๆ เจ้าคะ่ ” ฟาโรห์หนมุ่ พยกั หน้ารบั รู้แล้วเดนิ ตรงดิงไปยงั ห้องบรรทมของตน ที ซงึ ภายในมีร่างบางร่างหนึงนอนอย่บู นเตียง ดวงตาสีเทามองใบหน้าซีด กําลงั หลบั ตาพริม คิวโกง่ สดี าํ เข้มขมวดน้อยๆ ตามความรู้สกึ ไม่สบายเนือ สบายตวั มือใหญ่ยืนเข้าไปสางผมหญิงสาวเบาๆ ด้วยความอาทร แต่ดู ~ ๓๑๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เหมือนการกระทําของเขาจะทําให้เธอตืน ดวงตาสีดํากลมโตเปิ ดขนึ มา มองเขาแล้วขยบั ตวั ให้อย่ใู นท่ากงึ นงั กงึ นอนบนเตยี ง “องคฟ์ าโรห์” “เจ้าดีขนึ หรือยงั ” นาราพยกั หน้ารับอยา่ งเนือยๆ ยงั อยใู่ นอาการสะลืมสะลือเล็กน้อย ฟาโรห์ฟิ โฮเทปเลอื นมอื ของตนไปวางลงบนหน้าท้องหญิงสาว ก้มหน้าลง ตําแล้วพดู ด้วยเสียงออ่ น “อย่าดอื ตามแม่ของเจ้ามากนกั แมเ่ จ้าเหนือยรู้หรือไม่ ฮึ? และมนั เป็นนิสยั เสยี ทีลกู ไมค่ วรทําตาม แคแ่ มเ่ จ้าดอื พอ่ ก็ปวดหวั จะแย.่ ..” “...” “พอ่ กลบั มาช้าไปหน่อย ลกู คงหิวแย่แล้ว...จริงสิ วนั นีลงุ นาธานจะ มาทานอาหารกบั เจ้าด้วย ใช่ คนทีแมอ่ าเจียนใสก่ ลางงานเลียงนนั ละ่ ” “ไยท่านบอกเรืองแบบนนั กบั ลกู คะ” นาราสง่ เสยี งถามเมอื ได้ยินถ้อยคําของชายหน่มุ ก่อนจะยิมออกมา เมอื ได้ยินประโยคถดั ไปทีเขาพดู กบั ลกู “วนั นีพอ่ จะให้ลกู ได้แก้ตวั ห้ามดือ ห้ามทําให้แมอ่ ายด้วยการคาย อาหารทิงตอ่ หน้าลงุ นาธานอกี ...ลกู ต้องเป็นเดก็ ดี ยอมให้แม่เขาได้กินอิม สกั มอื ก่อนทีแมจ่ ะป่ วยไปเสียกอ่ น เข้าใจหรือไม”่ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปมกั จับท้องของเธอแล้วคยุ กบั ลกู แบบนีเสมอ แรกๆ ต้องยอมรบั วา่ เธอตกใจและไมค่ ้นุ ชินกบั การกระทําเหล่านนั พยายามปัด มอื เขาออกทา่ เดยี ว แตเ่ มอื โดนสายตาดๆุ มองมาอยา่ งขม่ ขู่ จงึ ทําได้เพียง ปล่อยเลยตามเลย นอกจากนีทุกคืนฟาโรห์หนุ่มจะชอบพาดแขนลงมา โอบประคองกลางลําตวั ของเธอ...วางมือลงบริเวณหน้าท้องคล้ายเขา กําลงั กอดลกู สาํ หรบั นารามนั ให้ความรู้สกึ ทีอบอนุ่ อยา่ งประหลาด หลาย ~ ๓๑๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ครังคําๆ หนึงผดุ ขนึ มาในใจ แตเ่ ธอไมก่ ล้าพอจะยอมรับหรือใช้มนั กับเขา ...คําวา่ ครอบครัว... ชายหนุ่มสงู ศกั ดิ ยืนมือไปหยิบผ้าลินินสีขาวสะอาดภายในอ่างนํา โลหะทีตงั อย่บู นโต๊ะข้างเตียงขนึ มาบิดจนหมาด แล้วเช็ดบริเวณใบหน้า ของหญิงสาวเบาๆ “เชด็ หน้าเชด็ ตาแล้วไปทานมือเทียงเสยี หนอ่ ย จะได้ดมื ยา” เชด็ เสร็จ ไมร่ อให้ร่างทีขยบั จะลกุ ขึนจากเตียงกระทําการได้สําเร็จ เขาอาศยั ความเร็วและความแข็งแรงกว่าของตวั เองช้อนร่างหญิงสาว ขนึ มาอ้มุ คนทีไมค่ อ่ ยมีแรงจะดอื หนั ขวบั มามองเขา แล้วพดู ประท้วงเบาๆ พร้อมกบั ทีร่างสงู เริมก้าวเดินออกจากห้องบรรทมเพือพาเธอไปห้องเสวย “ข้าเดินเองได้คะ่ ” “ข้าหิวแล้ว อ้มุ เจ้าแบบนีเร็วกวา่ คอยประคองเจ้าเดินเป็นไหนๆ” “ข้าสามารถเดนิ เร็วๆ ได้นะคะ” ชายหนมุ่ ก้มลงมองหญิงสาวทีนําเสนอความสามารถของตนเอง ทํา เสียงจิในลําคอเมอื ถกู ขดั ใจ ใบหน้าคมสนั ตีหน้าดใุ สค่ นในอ้อมแขนคล้าย บอกให้หยดุ เถียง “ประเดียวกไ็ ด้เป็นลมไปอกี ...อมู า่ รายงานข้าวา่ วนั นีเจ้าหน้ามืดใน ห้องสรงมใิ ช่หรือ” “ข้ารีบลกุ ไปหน่อย มนั เลยวบู คะ่ แตก่ ไ็ มไ่ ด้เป็นอะไร” คนได้ฟังทําท่าคล้ายครุ่นคิด ก่อนจะก้มลงมาบอกคนในอ้อมแขน ด้วยดวงตาวาววาม “เหน็ ทีตงั แต่วนั นีไป ข้าคงต้องอาบนําให้เจ้าเสียแล้วกระมงั จักได้ คอยดแู ลความปลอดภยั ของเจ้ากบั ลกู ได้อยา่ งใกล้ชิด” ~ ๓๑๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นารายน่ จมกู ด้วยสีหน้าย่งุ ยากขณะมองชายหน่มุ อย่างนึกหมนั ไส้ คนทีได้ทีชกั จะเอาใหญ่ โดยมกั นําเรืองลกู และการดแู ลเธอมาอ้างเสมอๆ “ข้าไมไ่ ด้ออ่ นแอขนาดนนั เสียหน่อย” “คนทีเอาแต่อาเจียน วิงเวียน และหน้ามืดแบบเจ้า ไม่ได้เรียกว่า ออ่ นแอแล้วจะให้ข้านิยามวา่ อยา่ งไรด”ี “แตเ่ มอื กอ่ นข้าก็ไมเ่ คยเป็นแบบนีนะคะ ถ้าไมใ่ ช่เพราะข้า...เพราะ ข้า...” พูดถึงประโยคนีคนพูดหน้าม่ยุ อย่างยุ่งยากใจ มองอีกฝ่ ายตาควํา พร้อมสง่ ค้อนวงงามไปให้ชายหนมุ่ อยา่ งคนทีพาลไปทวั “เพราะทา่ นนนั แหละ...” คนถกู โบ้ยความผดิ ให้ก้มลงมองหญิงสาวหน้างองํา จากนันก็เปลง่ เสยี งหวั เราะร่วนอย่างชอบใจ ใบหน้าคมสนั พยกั หน้ายอมรบั ความผดิ ของ ตวั เองแตโ่ ดยดี “ข้ ายอมรับว่าข้าเป็ นสาเหตุจริงๆ...ตอนนีข้ าจึงกําลังชดเชย ความผิดของข้าด้วยการพยายามดแู ลเจ้ากบั ลกู ให้ดีทีสดุ อย่างไรเลา่ ” นาราเงียบไมต่ อ่ ความใดๆ กบั ฟาโรห์หน่มุ อีก เมือรู้สึกวา่ ยิงพูดก็ยิง ผกู มดั ตวั เอง ผ้ชู นะในการเถียงจึงพดู กบั หญิงสาวด้วยใบหน้าจริงจงั ขนึ “ข้ารู้ว่าเจ้าทังเหนือย ทังหงดุ หงิดเพราะเจ้าใช้ร่างกายของตวั เอง อยา่ งเตม็ ทีเหมือนเมือกอ่ นไมไ่ ด้ จะลกุ จะเดินหรือทําอะไรก็ไมไ่ ด้ดงั ใจเจ้า ...อดทนหนอ่ ยนะนารา” ท้ายประโยคเจือแววออ่ นกึงวิงวอนกึงปลอบใจ หญิงสาวได้ยินจึง ยิมบางๆ ให้อีกฝ่ ายพร้อมกบั พยกั หน้ารบั เมอื ทงั คถู่ งึ ห้องเสวยฟาโรห์ฟิ โฮเทปปลอ่ ยนาราเป็นอสิ ระ เหล่านาง กํานลั ในตาํ หนกั ก้มหน้าลงมองพืนแกล้งทําเป็นไมร่ ู้ไมเ่ หน็ หรืออาจชินกบั ~ ๓๑๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- การกระทําแบบนี ของเจ้ าของตําหนักเสียแล้ วเพราะมักมีให้ เห็นบ่อยๆ นับตงั แต่ทีเธอย้ายเข้ามาอยู่ทีตําหนักใหญ่ จะมีก็เพียงแค่หัวหน้าราช องครักษ์นาธานทีสง่ สายตาแพรวพราวอย่างจงใจล้อเลยี นมาให้ นารารู้สกึ วา่ ตวั เองหน้าร้อนวบู จึงใช้มอื จดั ชดุ ของตวั เองให้เรียบร้อยแก้เก้อ “ถวายพระพร พระสนม” เสยี งเจือแววขีเลน่ ของนาธานพดู ขณะคอ่ มหวั ถวายความเคารพเธอ นารารีบสา่ ยหน้าแล้วยกมอื ขนึ ห้ามอกี ฝ่ ายอยา่ งตกใจ “พระสนมอะไรกนั คะ เรียกข้าวา่ นาราอย่างเดมิ เถอะคะ่ ” “หน้าตาเจ้าดสู ดใสขนึ กวา่ ตอนทีเราเจอกนั ครงั สดุ ท้ายนะ” นารายกมอื ขนึ ลบู หน้าตวั เอง ก่อนจะทําสหี น้าสลดเมือคิดได้ว่าครัง สดุ ท้ายเธอไปสร้างวรี กรรมอะไรใสท่ ่านหวั หน้าราชองครกั ษ์ไว้ “ข้าต้องขอโทษจริงๆ นะคะทีข้าอาเจียนใสท่ ่านแบบนนั ...ตอนนนั ข้า ห้ามตวั เองไมไ่ ด้จริงๆ คะ่ ” “ไม่เป็ นไรเลยนารา มนั เป็ นเรืองน่ายินดีขนาดนี ข้าจะโกรธเจ้าได้ อย่างไร รู้ไหมเซอาตืนเต้นใหญ่พอได้ยินว่ากําลงั จะมีหลาน ตอนนีนาง จดั เตรียมหาสมนุ ไพรมาทํายาบํารุงให้เจ้าจนวนุ่ วายกนั ไปทงั บ้าน” นาราได้แตห่ วั เราะแห้งๆ เมอื ได้ยินคําวา่ สมนุ ไพร หันไปมองร่างสงู ข้างตวั ผ้มู องตอบพร้อมทําหน้าไมร่ ู้ไมช่ ี...ลําพงั แคส่ มนุ ไพรทีเขาสรรหามา ให้ก็ทานไมห่ วาดไมไ่ หวเสียแล้ว ฟาโรห์หนุ่มเดินไปนงั บนโต๊ะอาหารที จดั เตรียมไว้สําหรับสามคน นาธาน และนาราจึงนงั ลงตาม นาธานมองอาหารบนโต๊ะด้วยความฉงน เนืองจากมนั ประกอบไป ด้วยขนมปังหอมกรุ่นเพิงอบจากเตาเสร็จใหมๆ่ นําผงึ ผลไม้ตา่ งๆ เช่น ผล มะเดือ อง่นุ อินทผลมั เชือม มีเนือสตั ว์เพียงเล็กน้อยเท่านนั และเป็ นพวก เนือปลาทีย่างจนแห้งกรอบ อาหารเหลา่ นีเป็นอาหารจําพวกทีผดิ วิสยั การ ~ ๓๒๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- รบั ประทานของฟาโรห์หนมุ่ ซึงมกั รับประทานเนือชนิดทีให้พลงั งานสงู เสีย มากกวา่ “อาจไม่ถกู ปากท่านนกั นะคะ...ข้าได้กลินอาหารชนิดอืนไม่ได้ค่ะ ห้องเครืองจงึ จดั เชน่ นีมาให้” นาราพูดเมือเห็นนาธานจ้องมองอาหารบนโต๊ะอย่นู านสองนาน ขณะนึกไปถึงอาหารมือแรกหลงั จากได้เป็ นสนม เนือแกะอบ นกเป็ ดนํา ย่าง อาหารทีขึนชือว่าเป็ นของหายาก มีคุณค่าทางอาหารสงู และราคา แพงถูกเสิร์ฟบนโต๊ะจนแน่นขนัด ทว่าเพียงแค่นาราได้กลินของพวกมัน หญิงสาวก็อาเจียนออกมาอย่างหนัก จนฟาโรห์ฟิ โฮเทปตกพระทัย รีบ ละลําละลกั สงั ให้นําอาหารพวกนนั กลบั ไปเก็บแทบไม่ทัน จากนันอาหาร บนโต๊ะจงึ เปลยี นไปเป็นชนิดทีเสิร์ฟอย่ปู ัจจบุ นั เพราะมนั เป็นสิงทีทําให้เธอ คลนื ไส้น้อยทีสดุ ...แม้จะรู้สกึ เกรงใจจนเคยเสนอวา่ เธออาจไปทานอาหาร ของตวั เองทีอืนเงียบๆ แต่เจ้าของตําหนักก็ยงั ยืนยันอย่างหนักแน่นทีจะ ร่วมโต๊ะอาหารพร้อมกนั กบั เธอ คนนงั หวั โต๊ะยืนมอื ไปหยิบชินขนมปังขึนมาทานําผึง ส่งไปให้นารา ซึงยืนมือมารบั อยา่ งเคยชินแล้วจดั การสง่ มนั เข้าปาก ก่อนเขาจะหยิบขนม ปังอกี ชินของตนเองขนึ มา...กินไปก็มองหญิงสาวข้างตวั เคยี วตยุ่ ๆ แล้วยิม ไปพลางอยา่ งอมิ เอมใจ หลงั จากฟาโรห์ฟิ โฮเทปและหัวหน้าราชองครักษ์นาธานออกจาก ตําหนกั เพือไปปฎบิ ตั ริ าชกิจช่วงบา่ ย ในพกั ใหญ่ตอ่ มาหญิงสาวก็มีโอกาส ได้ต้อนรับแขกอกี คนอยา่ งไมค่ าดฝัน “ท่านมทั คาเร” ~ ๓๒๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราหมอบกายลงจรดพืนเพือถวายความเคารพ เมือพระค่หู มนั ก้าวเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ พร้อมด้วยนางกํานัลทียกหีบใส่ของและ แพรพรรณหลายพบั เดนิ ตามเข้ามา “ลุกขึนเถิด นารา เป็ นอย่างไรบ้ าง อาการของเจ้าทุเลาลงบ้าง หรือไม”่ พูดด้วยสีหน้ายิมแย้มแล้วจับตวั หญิงสาวให้ลกุ ขึน นารามองอีก ฝ่ าย พยักหน้าด้วยความรู้สกึ กระดากอาย ในขณะทีนาเฟรมองเธอหน้า บึงตงึ แววแหง่ ความไมพ่ อใจฉายชดั ในดวงตา “ข้ามาเยียมและเอาของขวญั พวกนีมาให้เจ้า...แล้วอย่าคิดปฏิเสธ ละ่ มนั เป็นของขวญั จากใจข้า” “ขอบพระทยั คะ่ ทา่ นมทั คาเร” นาราก้มหวั กลา่ วคาํ ขอบคณุ อยา่ งเสียไมไ่ ด้ ก่อนจะก้มหน้าลงมอง พืนตาํ หนกั ราวกบั เดก็ ทีโดนผ้ใู หญ่จบั ได้วา่ ทําความผิด “อย่าทําหน้าเช่นนนั เลย ไมต่ ้องรู้สกึ ผดิ ใดๆ ตอ่ ข้า...เราเป็นเพือนกนั นะนารา มทั คาเรจบั มือหญิงสาวแล้วยิมอย่างใจดี นารามองรอยยิมทีส่งมา ให้นันอย่างใจชืนขนึ อย่างน้อยมนั ก็เป็ นรอยยิมแบบเดิมทีท่านมทั คาเร เคยยิมให้เธอเสมอ “ข้าขอโทษจริงๆ คะ่ ข้าเสียใจทีข้าทําให้ทา่ นต้องเสียใจ” “แตต่ อนนีข้าดีใจนะทีอย่างน้อยข้าจะมีคนดีๆ เช่นเจ้ามาช่วยดแู ล องค์ฟาโรห์อกี แรงและข้ากําลงั จะมีหลาน...มาเถิดมาดขู องทีข้านํามาให้ กนั ดีกวา่ ” ~ ๓๒๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พระคหู่ มนั นงั คยุ อยกู่ บั สนมใหมค่ รู่หนงึ จึงบอกลา ระหวา่ งทางเดิน กลบั ตําหนัก นาเฟรทีมีท่าทีฟึ ดฟัดมาตงั แต่อยู่ภายในตําหนกั ใหญ่ถาม นายหญิงของตนอยา่ งขดั ใจ “ท่านมทั คาเร ข้าไมเ่ ข้าใจจริงๆ เจ้าคะ่ เหตใุ ดทา่ นต้องไปสนใจนาง อกี ในเมอื นางทํากบั ท่านถึงเพียงนี” “เจ้าไมช่ อบนางหรอกหรือ ข้าเหน็ อยวู่ า่ เจ้าติดนางอยา่ งกบั อะไรด”ี “เคยชอบเจ้าค่ะ แต่ตอนนีไม่ รู้ทังรู้ว่าองค์ฟาโรห์เป็ นค่หู มนั ของ พระองค์ แตน่ างกลบั ลกั ลอบมคี วามสมั พนั ธ์กบั องคฟ์ าโรห์จนตงั ท้อง” มทั คาเรหนั ไปมองนางกํานลั คนสนิทของตวั อยา่ งห้ามปราม “อยา่ ไปพดู อยา่ งนีให้คนอนื ได้ยินเข้าละ่ เจ้าอาจโดนลงโทษได้ และ อีกอยา่ งทีเจ้าไมร่ ู้คอื นางรักกบั องค์ฟาโรห์ก่อนทีข้าจะรู้จกั นางเสยี อกี ” “ถงึ อย่างนนั กเ็ ถอะนา...” “อย่าเกลยี ดนางเลย ตลอดเวลาทีนางอย่กู บั เรา ข้าเชือว่าเจ้าสมั ผสั ได้ถงึ ความจริงใจทีนารามอบให้ แคน่ ีนางก็รู้สกึ ผิดมากพอแล้ว อีกอย่าง การสร้างมิตรยอ่ มดีกวา่ ศตั รูนะนาเฟร” โดยเฉพาะหากศตั รูคนนันคือผ้หู ญิงทีองค์ฟาโรห์รักและหวงแหน กว่าสิงใด การตังตนเป็ นปฏิปักษ์ต่อนารารังแต่จะทําให้เกิดผลแย่ต่อ ความสมั พนั ธ์ของทกุ ๆ คน...สําหรบั เธอแล้วการจะได้รับความรกั จากคนที เธอรกั นนั ขนั แรกทีต้องทําก็คอื การเรียนรู้ทีจะรักทกุ สงิ ทกุ อย่างทีเขารักให้ ได้เสียก่อน ยามราตรีเยน็ ยะเยือกทีภายนอกเตม็ ไปด้วยความมืดมวั แสงไฟของ ตําหนกั ใหญ่ยงั คงสอ่ งสวา่ งรอต้อนรบั เจ้าของตําหนกั ผ้ยู งั ไมเ่ สด็จกลบั มา จากการไปประพาสนอกเมืองเพือดแู ลทกุ ขส์ ขุ ของประชาชน ~ ๓๒๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์ฟิ โฮเทฟขีม้าคใู่ จมาเทียบบริเวณหน้าตาํ หนกั กอ่ นจะมีทหาร เข้ามาจัดการนําม้าตวั นันกลบั เข้าคอก การขีม้าเป็ นเวลานานและการ เสดจ็ ไปยงั เมืองหลายเมืองทีอยู่ใกล้ๆ กนั ในวนั เดียวทําให้ชายหน่มุ รู้สึก เมือยล้าเตม็ ที...หากเป็นเมือกอ่ นเขาคงไมล่ งั เลกบั การพักค้างคืนในเมือง พวกนนั แตต่ อนนีไมว่ า่ จะเดนิ ทางไกลขนาดไหน เหนือยล้าแคไ่ หน หรือจะ กลับมาถึงทีนีดึกขนาดไหน เขาก็อยากกลับมานอนทีนี ทีๆ ตอนนีเขา สามารถเรียกได้เตม็ ปากและยอมรบั ได้เตม็ หวั ใจวา่ มนั คือบ้าน...บ้านแสน อบอนุ่ ทีมนี าราและลกู หวั หน้านางกํานัลเฒ่าซึงยังคงทําหน้าทีอย่ใู นตําหนักยอบตวั ลง หมอบกราบชายหนมุ่ สงู ศกั ดิผ้กู ําลงั ก้าวเข้ามาในห้องโถง กอ่ นจะรายงาน เรืองราวตา่ งๆ ภายในตาํ หนกั ดเู หมือนนาราเพิงเข้าห้องนอนไปเมือครู่... มนั คงไม่ใช่เรืองแปลกอะไร ถ้ าวันนีห้องทีสนมของเขานอนจะไม่ใช่ ห้องนอนทีเขาสงั ให้ใช้มนั เป็นทีเกบ็ ของ เมือฟาโรห์หนุ่มก้าวเข้ามาในห้องนอนเล็ก นาราทีกําลงั นังอยู่บน เตียงขยบั ตวั จะลกุ ขนึ ทําความเคารพ ชายหนุ่มรีบรังร่างบางให้นังลงบน เตยี งอีกครงั พร้อมกบั เขา “ทา่ นกลบั มาแล้วหรือคะ เหนือยหรือเปลา่ ทานอะไรมาหรือยงั ” “วนั ก่อนมทั คาเรมาพบเจ้าทีนีหรือ” ไมต่ อบคาํ ถามพร้อมทังถามคําถามกับอีกฝ่ ายแทน เนืองจากตอน อมู า่ ถวายรายงานเมือครู่ นางกํานัลเฒา่ ทําสีหน้าไมแ่ น่ใจ ขณะบอกเขา วา่ เมอื วานมทั คาเรมาหานาราทีนี...นนั อาจเป็ นเหตผุ ลทําให้คนชอบคิด มากของเขาย้ ายห้ องนอนก็เป็ นได้ “คะ่ ท่านมทั คาเรนําเครืองประดบั และแพรพรรณมามอบให้ข้าเป็ น ของขวญั ” ~ ๓๒๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ดวงตาสีเทาเข้มลอบสังเกตท่าทีของหญิงสาวตรงหน้ าซึงตอบ คาํ ถามเขาด้วยโทนเสียงปกติเหมือนทุกครังทีเธอพดู คยุ กับเขา...ก็ดไู มม่ ี อะไรผิดปกติ “นางหรือคนของนาง มีใครได้พูดอะไรให้เจ้าไม่สบายใจอีกหรือ เปลา่ ” ครานีนาราส่ายหน้าปฎิเสธอย่างรัวเร็ว ก่อนจะมองฟาโรห์อย่าง สงสยั ใครรายงานอะไรแกอ่ งค์ฟาโรห์เข้า จึงมาซกั ฟอกเธอเช่นนี...ถ้าเป็ น ท่านอมู า่ กไ็ มน่ า่ จะรายงานจนเกินความจริงขนาดนี “ไมม่ ีใครพดู อะไรแบบนนั หรอกคะ่ ทําไมหรือคะ ใครบอกอะไรท่าน” คราวนีชายหนุ่มมองนาราเหมือนกําลงั ชงั ใจ เรียวโอษฐ์บางอ้าขนึ เหมือนต้องการถามคาํ ถามแล้วปิ ดปากลงสลบั กนั อย่หู ลายครัง ในขณะที นาราจ้องมองตาแป๋ วรอฟัง สดุ ท้ายชายหน่มุ จึงพดู ออกไปอย่างอดไมไ่ ด้ “ถ้าเช่นนนั ...ไยเจ้าจงึ เปลียนมานอนห้องนีเสียละ่ ” คนฟังแทบหลุดขําเมือได้ยินคําถามแท้ จริงของชายหนุ่ม ทีแท้ ตะล่อมถามเธอเสียนานสองนานก็เพราะต้องการรู้เหตุผลทีเธอย้ าย ห้องนอนนีเอง “ข้าเกรงใจท่านคะ่ ” เมอื เห็นอีกฝ่ ายยงั คงมองมาอยา่ งไมแ่ นใ่ จในคาํ ตอบ จึงขยายความ ให้ฟัง “เพราะข้ามกั ตืนมาอาเจียนตอนกลางดกึ ทําให้ท่านต้องตืนขึนมา และพลอยไม่ได้พักผ่อนไปกับข้าด้ วย ทังๆ ทีตอนเช้ าท่านมีราชกิจ มากมายจะต้องทํา ข้าจงึ คิดวา่ กลบั มานอนห้องนีคงดกี วา่ จะได้ไมร่ บกวน ทา่ น” ~ ๓๒๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ได้ฟังคาํ ตอบชายหนมุ่ ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก กอ่ นจะรวบร่างหญิง สาวเข้ามากอดไว้หลวมๆ ในขณะทีเมียดือในอ้อมกอดของเขาเริมดิน ขลกุ ขลกั พยายามหาทางออกจากอ้อมกอดนนั “เกรงใจอะไรกนั อย่าพดู เชน่ นีสิ” พดู แล้วกดนาสกิ โดง่ ลงทีขมบั ของหญิงสาวเบาๆ เพือสดู กลินอ่อนๆ ของเส้นผมสลวยสีดําขลิบและกลินกรุ่นหวานละมนุ ของคนในอ้อมกอด เข้าจมกู ...กลินหอมชืนใจทีช่วยทําให้ความรู้สกึ เหนือยล้าจากการปฏิบัติ ราชกิจอยา่ งหนกั หนามาทงั วนั คลายลงได้ราวกบั มีเวทมนต์ “ไยเมียดือของข้าจงึ ตวั หอมเช่นนีนะ” พดู เย้าอยา่ งอารมณ์ดขี ณะคลายอ้อมกอดแข็งแรงของตนออก เอน กายลงนอนบนตกั ของหญิงสาวผ้กู ําลงั นงั ตวั แขง็ ทือกบั การจู่โจมรูปแบบ ใหม่ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปอย่างตงั รับไม่ทัน เสียงหวานพูดอ้อมแอ้มอย่าง วิงวอน “ฟาโรห์ ลกุ ขนึ เถอะคะ่ ” “วนั นีข้าเหนือยเหลอื เกิน ขอนอนพักผอ่ นบนตกั เจ้าสกั ครู่มิได้เชียว หรือ” นาราก้มลงมองคนทีนอนอย่บู นตกั ของตน...ดวงตาสีเทามองสบ ดวงตาของเธออย่างเว้าวอน เรียวปากบางเฉียบแย้มยิมเตม็ ทีอย่างเป็นสขุ ใบหน้าคมสนั ซึงปกติมกั นิงเรียบจนดชู าชินต่อทกุ สิงนนั กําลงั ผ่อนคลาย อยา่ งเห็นได้ชดั เขาจ้องหน้าเธออย่หู ลายอดึ ใจกอ่ นจะเปลง่ เสยี งถามขนึ “เจ้ารู้หรือไม่ วา่ ข้าดใี จแคไ่ หนทีมเี จ้าอย่ตู รงนี” พดู จบก็หันตะแคงข้างแล้วนอนมองบริเวณหน้าท้องของหญิงสาว ตอนนีท้องของนาราป่ องขนึ เลก็ น้อยในแบบทีหากหญิงสาวใส่ชดุ ธรรมดา คงไมม่ ีใครมองออก แตส่ าํ หรับคนทียอมรบั ในใจเงียบๆ วา่ คอ่ นข้างจะเห่อ ~ ๓๒๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ลกู กพ็ อมองเหน็ ความเปลยี นแปลงอย่บู ้าง...บางครงั เขาก็อดรู้สกึ แปลกใจ ไม่ได้ว่าเดก็ คนหนึงจะอยู่ในทีแคบๆ แบบนันได้อย่างไร ในเมือตวั นารา เลก็ แคน่ ี แล้วตอนนีลกู ของเขาจะตวั เล็กขนาดไหนกนั ...เมือได้เป็ นผ้ใู ห้ กําเนิดเขาถงึ เพิงตระหนกั ได้อย่างชดั เจนว่าการเกิดขนึ ของชีวิตเลก็ ๆ อีก ชีวิตหนงึ ช่างเป็นเรืองน่าอศั จรรย์เสยี จริง “ข้ายอมรับว่าประหลาดใจไม่น้อยตอนทีรู้ว่าเจ้าท้อง แต่เป็ นไป ในทางทีดีนะ” รีบพดู เมอื เหน็ ควิ โก่งของคนทีชอบฟังแล้วคิดตีความเรืองตา่ งๆ ไป เองจนวนุ่ วายเริมขมวดมนุ่ ใบหน้าคมสนั ขยบั เลือนเข้าไปใกล้ตวั หญิงสาว มากขนึ จรดริมฝี ปากลงบนท้องของนาราเบาๆ อย่างรักใคร่ทะนุถนอม ถอนออกแล้วพดู ให้อกี คนฟังตอ่ “ข้าขอบคณุ ลกู ไมร่ ู้ตงั กีครงั ตอ่ กีครงั แล้ว ทีเขามาอย่ทู ีนีและทําให้มี เราในตอนนี...บางทีอาจเป็ นเพราะลกู สามารถรับรู้ได้กระมงั ...วา่ คืนนนั พ่อได้มอบหวั ใจรักทงั หมดทีมีให้แมไ่ ป” พดู จบกห็ วั เราะเบาๆ คล้ายกําลงั จมอย่ใู นห้วงแห่งความทรงจํา แล้ว พดู ตอ่ ราวกบั ต้องการแกล้งยวั เย้าหญิงสาวเลน่ “แตด่ เู หมอื นแมข่ องเขาจะเมามากเสยี จนจําอะไรไมไ่ ด้” แทนทีจะได้รบั คาํ บน่ พมึ พําของนาราตามทีคาดการณ์ไว้ล้วงหน้า... สงิ ทีเขาได้รบั กลบั กลายเป็นนําอนุ่ ใสเมด็ เลก็ ๆ ทีหยดแหมะลงกระทบบน ผวิ แก้ม เหตกุ ารณ์เหนือความคาดหมายนีทําให้ฟาโรห์ฟิ โฮเทปรีบลกุ ขนึ นงั ใช้มือจบั ต้นแขนของอีกฝ่ ายแล้วถามอยา่ งตกใจ “เจ้าร้องไห้ทําไมกนั นารา” คนถกู ถามมองคนถามทีสง่ สายตามาให้เธอด้วยความตกใจระคน เป็นห่วง จนดรู าวเขากําลงั ร้อนรนทําอะไรไมถ่ กู ...ยิงเห็นแบบนันนําตายิง ~ ๓๒๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ไหลพรากอย่างไมอ่ าจห้าม...ความรู้สกึ ตา่ งๆ มนั กระทบเข้ามาในจิตใจจน สบั สน...อาจเพราะอยใู่ นช่วงทีฮอร์โมนกําลงั เปลยี นแปลง อารมณ์ของเธอ จึงออ่ นไหวกวา่ ปกติมาก จึงไมส่ ามารถกกั เก็บความรู้สกึ ได้อย่างเมือก่อน “ข้าดีใจนะคะทีเห็นท่านรักลกู มากขนาดนี...แต่ข้าไม่อยากให้ท่าน ตงั ความหวงั อะไรในตวั ข้ามากนกั ” ยิงเขาดีกบั เธอมากเท่าไหร่ ดแู ลประคบประหงมเธอกบั ลกู มากแค่ ไหน หรือแสดงออกว่ารักลูกมากขนาดไหน เธอยิงรู้สึกผิดต่อเขา เธอ สงสารเขาทีคาดหวงั ในตวั เธอซงึ เธอรู้ดีอยเู่ ตม็ อกวา่ มนั เป็นไปไมไ่ ด้ เธออยู่ กบั เขาไมไ่ ด้ เธอไมใ่ ช่คนทีนี เธอจงึ กลวั เหลือเกินวา่ เมือวนั นนั มาถึง...เขา จะเป็นคนทีต้องเสยี ใจและผิดหวงั มากทีสดุ “เจ้าหมายความวา่ อยา่ งไร” ถามด้วยเสียงเคร่งเครียดขนึ อารมณ์ตืนเต้นดีใจตา่ งๆ เลือนหายไป อยา่ งรวดเร็วเมือได้ยินคําพดู ของหญิงสาว “ข้าเพียงหวงั วา่ ...เมือข้าไมอ่ ย่แู ล้ว ท่านจะดแู ลและรักเขาเหมือน ดงั ทีเป็นอย่ตู อนนี” พดู ด้วยนําเสียงสนั ไหว ขณะคนได้ฟังถึงกับทิงมือทีจบั อย่บู นไหล่ ของเธอลงข้างตวั อย่างหมดแรง ใบหน้าเปื อนยิมกลบั มานิงเรียบ ริวแห่ง ความเสียใจฉายชดั ในดวงตาสเี ทาเข้มยามถกู สง่ ไปให้อกี ฝ่ ายอยา่ งตดั พ้อ “เจ้ายังคิดจะจากข้าไปอย่อู ีกหรือ เจ้ายังอยากกลบั ไปยงั ดินแดน ของเจ้าทงั ๆ ทีเรากําลงั จะมีลกู ” “ข้าขอโทษ...ฮึก...” “ข้ากบั ลกู ไม่มีคณุ คา่ ตอ่ จิตใจของเจ้าเลยใช่ไหม...เราสองคนไม่มี ความสาํ คญั พอจะรังเจ้าเอาไว้ได้เลยหรือ” ~ ๓๒๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราส่ายหน้าทีบัดนีเต็มไปด้วยนําตานองอาบสองแก้ม สะอึก สะอนื แล้วตอบชายหน่มุ ด้วยความสบั สนและเจ็บปวดไมแ่ พ้กนั “ไม่ใช่อย่างนันนะคะ แต่ข้ารังไว้ไม่ได้ ข้าไม่มีอํานาจจะรังอะไร เอาไว้ได้” “แล้วสงิ นนั คืออะไร เจ้าเป็ นใครกนั แน่ เจ้ามาจากไหน ฮิตไทต์หรือ เป็นสายลบั ของอาณาจกั รศตั รูหรือ เจ้ามาทีนีเพือฆ่าข้า หรือเจ้ามีคนรักที แท้ จริงอยู่แล้ว บอกข้ามาสิ นารา เราจะได้ค่อยๆ หาทางแก้ ปัญหา เหลา่ นนั ไปด้วยกนั ” ถ้าเป็ นเรืองแคน่ ันก็ดีสิ...หญิงสาวคิด ถ้าเป็ นแคอ่ ํานาจของคนที ควบคมุ เธอ ไมใ่ ชอ่ ํานาจเหนือธรรมชาติแบบนี นาราจ้องมองดวงตาสีเทา ทีกําลงั สบมาอย่างคาดคนั จะเอาคําตอบให้ได้ ความสบั สน ความอดั อนั ตนั ใจทีต้องเก็บงําเรืองราวของตนเอาไว้อย่างยาวนาน ผลกั ดนั ให้หญิง สาวตดั สนิ ใจพรังพรูมนั ออกมาอยา่ งทนไมไ่ หวอีกตอ่ ไป “ข้ามาจากอนาคตคะ่ ฟาโรห์ ข้าข้ามมาจากชว่ งเวลาทีเราอยดู่ ้วยกนั ตรงนีไปอกี เกือบสามพนั ปี ข้าไมม่ อี นาคตทีนี ไมม่ ีอะไรเลย” ถัดจากนนั ทุกอย่างก็นิงเงียบ...ไมไ่ ด้ยินแม้กระทังเสียงลมหายใจ ของตวั เอง ไมม่ เี สียงตอบรับใดๆ จากคนตรงหน้าไปอีกหลายอดึ ใจ ก่อน คนตวั โตจะระบายลมหายใจหนกั ๆ แล้วแคน่ เปลง่ เสียงหวั เราะออกมาดงั ก้องไปทวั ห้องอย่างยากลาํ บาก “นีนะ่ หรือ เหตผุ ลของเจ้า” เสียงทีถามนนั ลอดไรฟันด้วยอารมณ์อนั เริมคกุ รุ่น แม้จะยังคงแสร้ง หวั เราะตอ่ ไปราวกบั คนโง่...เขาไมอ่ ยากเชือหตู นเองเลยจริงๆ ว่าสนมของ เขาจะกล้าตอบแบบนีออกมา มนั เป็ นคําตอบทีเขาไมเ่ คยคาดคิดมาก่อน วา่ จะได้รับจากใคร...นาราทําแบบนีอีกแล้ว...ปันหัวเขาเลน่ ให้กลายเป็ น ~ ๓๒๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตวั ตลกของเธอ...นาราเป็ นแบบนีเสมอ...ห่วงใยความรู้สึกของทุกคน ยกเว้นความรู้สกึ ของเขา...เขาเจ็บจนพดู ไมอ่ อก...พดู ไมอ่ อกเลยจริงๆ... “ข้าไมร่ ู้จริงๆ ว่ามนั เกิดขึนได้อย่างไร วนั นนั ข้าเดินท่องเทียวอย่ใู น อยี ิปต์กบั ญาตขิ องข้า อยๆู่ กม็ พี ายทุ รายพดั เข้ามา และเมือรู้สกึ ตวั มนั ก็ นําข้ามาอย่ทู ีนี...กบั ทา่ นแมอ่ ย่างทีท่านเคยเห็น” พดู แล้วเดนิ ไปยงั มมุ ห้องรือค้นเสอื ผ้าทีเธอเกบ็ เอาไว้ลกึ สดุ ในหีบมา ยืนสง่ ให้เขารับไปพิจารณา....หลกั ฐานเพียงอย่างเดียวทีเธอมีและอาจ บอกเขาได้วา่ เรืองทีเธอพดู เป็นเรืองจริง “นีคอื เสือผ้าทีข้าใสม่ าทีนี มนั ดไู มเ่ หมือนของพวกท่านเลยใชไ่ หมคะ ท่านลองดนู ...” “พอได้แล้ว! ” ชายหน่มุ ตะคอกด้วยเสียงดงั กึกก้องในแบบทีเขามกั ใช้ยามโกรธ พร้อมกบั ปัดสงิ ของบนมอื นาราทิงอย่างแรงจนมนั ตกลงไปกระจดั กระจาย อยบู่ นพืนห้อง นาราสะด้งุ โหยงด้วยความตกใจ เมอื เหน็ วา่ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป กําลงั พิโรธ...มากชนิดทีหญิงสาวไมเ่ คยเห็นมาก่อน “นีเจ้ากล้าล้อเลน่ ...ในขณะทีข้าจริงจังกบั เรืองของเจ้าและลูกถึง เพียงนีน่ะหรือ” หญิงสาวยังคงไม่ยอมแพ้ เธอก้มลงไปหยิบรองเท้าผ้าใบข้างหนึง ของเธอทีตกอยใู่ กล้ๆ ตวั ขนึ มายืนให้เขาอย่างไมร่ ู้จะทําอย่างไรดีแล้ว “ถ้าเชน่ นนั ท่านชว่ ยทํารองเท้าเลียนแบบรองเท้าข้างนีให้ข้าได้ไหม คะ ถ้าท่านทําได้ข้าสญั ญาวา่ จะอยกู่ บั ท่านไปตลอดชีวิต” ชายหนมุ่ รับรองเท้าข้างนนั มากาํ แน่นจนมือสนั ปากตะโกนก้องด้วย นําเสยี งชวนเสยี วสนั หลงั ~ ๓๓๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เลิกเลน่ สนกุ กบั ความรู้สกึ ของข้าเสียทีนารา บดั นีข้าประจกั ษ์แจ้ง แล้ว...วา่ ข้าเป็นคนเดยี วทีดีใจเมือเรากําลงั จะเป็ นครอบครัว ข้ามนั บ้าไป เองทีคิดว่าเจ้าจะรู้สกึ เช่นเดียวกัน ทังๆ ทีสําหรับหรับเจ้า...ลูกเป็ นแค่ ความผิดพลาด” มอื อีกข้างยกขนึ ลบู ใบหน้าตวั เอง หลบั ตาแล้วเบนหน้าหนีไปมองอกี ทาง หายใจเข้าออกยาวๆ พยายามระงับโทสะ ก่อนจะหนั กลบั มาพดู กับ หญิงสาวอย่างร้าวรานใจ...คล้ายเขายอมจํานนตอ่ ทกุ สงิ ทกุ อยา่ ง “เชน่ นนั กไ็ ด้ นารา หากเจ้าไมต่ ้องการข้า ไมต่ ้องการลกู ข้าก็อยาก ขอร้องให้เจ้าช่วยฝื นใจทนอ้มุ ท้องต่อไปจนกวา่ ลกู จะคลอดออกมา แล้ว เมือถึงเวลานันเจ้าจะเป็ นอิสระต่อทุกสิง ข้าจะไมร่ ังเจ้าไว้อีก ไม่ว่าเจ้า อยากจะกลบั บ้านหรืออยากไปไหน...กต็ ามแตใ่ จของเจ้าเถิด” “ฟาโรห์...” ใบหน้าเปื อนนําตาเรียกชือเขาเสียงสนั มอื เลก็ ยืนมาจบั แขนเขาราว กบั ต้องการฉดุ รังเขาเอาไว้ ทวา่ ฟาโรห์หน่มุ กลบั สะบดั มอื ของเธอออกโดย แรง นนั ทําให้คนตวั เลก็ ยิงสะอนื ไห้ “และหากมนั ช่วยทําให้เจ้ารู้สกึ สบายใจมากขนึ ระหวา่ งนนั ข้าจะไม่ มาให้เจ้าเห็นหน้าอีก” ทิงคาํ พดู สดุ ท้ายไว้ให้สนมนาราผ้กู ําลงั ยืนร้องไห้จนหน้าซีด ความ เสยี ใจ ความโกรธและความน้อยใจผลกั ให้ชายหนมุ่ เบือนหน้าจากใบหน้า ทีเขารัก แล้วสาวเท้าตะบีตะบนั เดินออกจากห้อง...ออกจากตําหนักใหญ่ ไปโดยไมห่ นั กลบั มามองอีกเลย ~ ๓๓๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๙ นางกํานลั เฒา่ อมู า่ เดินเยืองยา่ งออกจากตาํ หนกั ด้วยความเร็วเท่าที ร่างกายอนั แก่ชราของตนจะเอืออํานวยเพือออกมาพบกบั ราชองครักษ์ และเพือนคใู่ จของฟาโรห์ฟิ โฮเทป เมอื เจ้าของตําหนักเสด็จหุนหนั ออกไป ราวกับแรงลมพายยุ ามพัดกระหนําในกลางดึกคืนหนึง หลงั จากมีปาก เสยี งกบั สนมนาราอยา่ งรุนแรง โดยทีเธอเองก็ไม่รู้สาเหตขุ องการทะเลาะ กนั ในครังนันมากนัก เพราะเมือเธอเข้าไปภายในห้องก็พบเพียงนารา กําลังนังนิงอยู่บนพืน...ไม่มีคําพูดใดๆ หลุดออกจากปากของหญิงสาว นอกจากเสียงสะอกึ สะอนื จนตอนนีเวลาก็ล่วงเลยมาเกือบสิบห้าวันแล้ว ทว่าตําหนักใหญ่ ยงั คงไร้เงาขององค์เหนือหวั ผ้ซู ึงไม่ยอมเสด็จกลบั มา จะมีก็แต่นาธานที คอยมาเลยี บๆ เคยี งๆ ถามไถ่ถงึ นารา เพือนําไปกราบทลู ตามคําสงั ทุกวนั พร้อมกําชบั เธอวา่ ห้ามบอกให้หญิงสาวอีกคนรู้เป็ นอนั ขาด...ไมร่ ู้ว่าหญิง สาวคนนนั ไปทําอะไรให้องคฟ์ าโรห์ทรงกริวเข้า แต่ดเู หมือนครังนีคงหนกั หนาน่าดู ~ ๓๓๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ทนั ทีทีพบกนั อมู า่ ส่ายหน้าให้นาธานแล้วทําสีหน้ายุ่งยาก...แม้วนั ตอ่ มานาราจะทําตวั ตามปกติราวกบั ไมม่ ีอะไรเกิดขนึ แสร้งทําเหมอื นไมไ่ ด้ รู้สึกรู้สาอะไรกับมัน ทว่าบ่อยครังทีเธอมักนังเหม่อลอยด้วยใบหน้ า เคร่งเครียด บ้างก็เศร้าสร้อย ทานอาหารได้น้อยลงอย่างเห็นได้ชัดและ ทกุ ๆ คืนกวา่ ไฟในห้องของหญิงสาวจะดบั กม็ กั เกินครึงคอ่ นคนื ไปแล้ว “ท่านต้องทําอะไรสกั อย่างแล้วละ่ ขนื เป็นแบบนีตอ่ ไปนาราอาจแย่” “ข้าจะพยายามทา่ นอมู า่ ” กลา่ วลาท่านอมู า่ แล้วนาธานหันหลงั เดินกลบั ไปยังบริเวณตําหนัก เลก็ ๆ ด้านทิศตะวนั ออกของพระราชวงั ซึงเป็นตําหนกั ทีองค์ฟาโรห์ของเขา เคยพํานักอยู่สมยั ดํารงพระยศเป็ นเจ้าชายรัชทายาทของอียิปต์ และ ตอนนีกลายมาเป็นฐานทีมนั ใหมห่ ลงั จากเสดจ็ ออกมาจากตาํ หนกั ใหญ่ นายเหนือหวั ของเขากําลงั นงั อา่ นราชสาสน์ ดเู คร่งเครียด จริงจงั นา่ เกรงขามเสยี จนนาธานยงั นกึ เสียวสนั หลงั “นางเป็ นเช่นไรบ้ าง” ถามเรียบๆ โดยไมเ่ งยหน้าขนึ จากราชสาสน์คล้ายไม่ได้สนใจกับสิง ทีถามนกั “เหมอื นเดิมพะยะคะ่ ” แววตาสเี ทาชะงกั ไปวบู หนงึ กอ่ นจะเปลยี นกลบั มานิงเฉยอีกครัง “ยาละ่ นางทานมนั ครบตามกําหนดหรือไม”่ “พะยะค่ะ...ท่านอูม่าบอกว่า ถึงแม้จะไม่อยากอาหารแต่นางก็ พยายามทานเพือดมื ยา...” นาธานเว้ นจังหวะเลิกน้ อยแล้ วพูดออกไปอย่างต้ องการหยังเชิงดู ทา่ ที “...ข้าคิดวา่ บางทีมนั อาจดกี วา่ หากพระองค์เสดจ็ กลบั ไป...” ~ ๓๓๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “นางคงสบายใจกวา่ หากไมต่ ้องเห็นหน้าข้า” ชายหนุ่มรีบบอก วางสาสน์ไว้บนโต๊ะแล้วเงยหน้ามองผ้มู ีสีหน้า หนกั ใจ ขณะทีนาธานพยายามชกั แมน่ ําทงั ห้ามาเปลยี นใจเพือนสนิท “แตจ่ ากทีเห็นตอนนีดจู ะไมใ่ ช่เลย ร่างกายของนางอาจบํารุงด้วยยา และอาหารได้ แตก่ บั จิตใจแล้ว...แม้นาราจะมีนางกํานลั รายล้อมมากมาย แต่ข้าเชือว่านางคงอยากให้ท่านอยู่ใกล้ๆ มากกว่าใครทังนัน ไหนจะ อาการแพ้ท้องของนางอีก ทา่ นไมห่ ่วงนาง ไมห่ ่วงลกู ของท่านหรือ” ผ้ทู ีนงั อยบู่ นโต๊ะตวดั สายตาคมราวกับใบมืดไปให้อีกฝ่ ายอย่างข่นุ เคอื ง เมืออีกฝ่ ายพดู ไมเ่ ข้าหจู นเขาแทบจะทนฟังไมไ่ ด้ “ข้าน่ะหรือไมห่ ว่ งนาง ไมห่ ่วงลกู ” “ข้ารู้มาว่าหญิงตงั ครรภ์มกั อ่อนไหวกับเรืองต่างๆ มากกว่าปกติ บางทีนางอาจเผลอพดู หรือทําสงิ ใดให้ท่านไม่พอใจไปบ้าง...ท่านอภยั ให้ นางไมไ่ ด้หรือ” “นางบอกข้าวา่ นางมาจากอนาคตในอีกกวา่ สามพนั ปี ข้างหน้า...นนั คอื เหตผุ ลทงั หมดทีนางมอบให้ข้า” นาธานนิงอึงไปชัวครู่เมือได้ยินอย่างนัน อยากจะหัวเราะแต่ก็ หวั เราะไมอ่ อกเมอื รู้ดีวา่ ฟาโรห์นันทรงรักและจริงจงั กับนารามากแคไ่ หน ทว่าคําตอบทีได้รับนันราวกบั หญิงสาวต้องการล้อกันเล่นแบบนี...กับ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปคงรู้สกึ เหมือนโดนหญิงสาวกระชากหวั ใจออกมากระทืบ เลน่ และหยามศกั ดิ ศรีของคนทีไมเ่ คยโดนหมนิ เกียรติมาก่อนอย่างมหนั ต์ ...อย่างทีเขาเคยวา่ ไว้ หากเป็นคนอืนคงโดนปลิดชีพตงั แต่พดู คําพดู พวก นนั จบเสยี ด้วยซํา “นางอาจมเี หตผุ ลทีไมส่ ามารถบอกทา่ นได้ จงึ ได้พดู ไปเชน่ นนั ” ~ ๓๓๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เหตผุ ลทีสําคญั กวา่ ข้า กว่าความรู้สึกของข้า และสําคญั กว่าลูก ของนาง หากเป็นแบบนนั จริงคงไมป่ ระโยชน์ใดทีจะรงั ตวั นางเอาไว้อกี ” ชายหนมุ่ พดู จบก็หยิบวตั ถุประหลาดยืนให้หวั หน้าราชองครักษ์รับ ไปถือไว้ ดวงตาสีนิลฉายแววฉงนขณะเพง่ มองมนั จนควิ ขมวด “นีมนั รองเท้ามิใช่หรือไยรูปทรงของมนั จึงแปลกประหลาดนกั ” “เอามนั ไปให้ช่างหลวงหรือช่างทํารองเท้าทีไหนก็ได้ทําเลียนแบบมา ให้เหมือนกนั ทกุ ระเบียบนิว ข้าจะกลบั ไปตําหนักใหญ่พร้อมรองเท้าข้าง นนั เพือพิสจู น์ให้นางได้รู้...ไมว่ า่ นางคิดวา่ รองเท้าของนางทํายากขนาด ไหน แตก่ ็ไม่มีวนั ทีช่างของอาณาจกั รอันรุ่งเรืองและก้าวหน้าทีสุดอย่าง อียิปตจ์ ะทําไมไ่ ด้ นางจกั ได้เลิกพดู เพ้อเจ้อและเลกิ โกหกข้าแบบนนั เสยี ที” ประตหู ้องนอนเลก็ แง้มเปิ ดขนึ จากนันผ้เู ปิ ดก็แทรกใบหน้าออกมา เหลียวมองไปรอบๆ เหมือนพยายามมองหาใครบางคน นางกํานัลเฒ่า เหน็ ท่าทีนนั แล้วถอนหายใจออกด้วยความรู้สกึ เวทนาสงสาร แกล้งทําไมร่ ู้ เรืองรู้ราวแล้วถาม “เจ้าต้องการอะไรหรือเปลา่ นารา” “ข้า...ได้ยินเสียงคนเดนิ ...มีใครมาทีตําหนกั หรือเปลา่ คะ” “ไมม่ ใี ครมาทีนีนารา...ทีเจ้าได้ยินเมือครู่คงเป็ นเสียงฝี เท้าของพวก เรากระมงั ” คนได้ยินคําตอบคอตกอยา่ งไมร่ ู้ตวั ก่อนจะเงยหน้าขนึ มาฝื นยิมให้ ด้วยใบหน้าหมองเศร้าแล้วเดินกลบั เข้าไปในห้อง...นีเป็นอีกคนื ทีเธอยงั คง นงั อย่บู นเตยี งแม้จะดึกมากแล้วก็ตาม ใบหน้าสวยจ้องมองไปยงั บริเวณ ประตหู ้อง ขยบั ลกุ ขึนไปดทู ุกครังทีตวั เองคิดวา่ ได้ยินเสียงจากนอกห้อง ทวา่ ทกุ ครงั เธอกลบั เจอเพียงอมู า่ และนางกํานลั อีกสองสามคนผ้ทู ําหน้าที ~ ๓๓๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เฝ้ าดแู ลเธอ โดยให้เหตุผลเรืองความปลอดภัยเนืองจากประมขุ ของ ตําหนกั ไมอ่ ย.ู่ ..เธอรอทงั ทีรู้วา่ เขาจะไมม่ า เขาจะไมม่ าอีกอย่างทีเขาบอก แต่นาราไม่รู้จริงๆ ว่าเธอควรทําอย่างไรต่อไป เธอเข้าใจดีทีเขาไม่เชือ เพราะมนั เป็นเรืองเป็นไปไมไ่ ด้อยา่ งสินเชิง ตวั นาราเองถ้าไมไ่ ด้ประสบพบ เจอโดยตรงกไ็ มม่ ีวนั เชือเหมือนกนั เช่นนนั สาํ หรบั เขาตอนนีเธอคงเป็ นแค่ หญิงบ้า เป็นแมใ่ จยกั ษ์ทีไมร่ กั ลกู ตวั เอง หญิงสาวไขว้แขนทงั สองข้างลงบนหน้าท้องของตนเองคล้ายกําลงั ใช้มนั กอดชีวิตน้อยๆ ในร่างกาย...สงิ เดียวทีทําให้สามารถยิมได้อย่างเต็ม หวั ใจในตอนนี “หลบั หรือยงั จ๊ะ ลกู แม”่ ก้มใบหน้าลงแล้วพยายามเปล่งเสียงให้สดใสร่าเริงยามทีกําลงั คยุ กบั ลกู “อยา่ เสยี ใจหรือน้อยใจไปเลยนะจ๊ะ ทีหลายวนั มานีพ่อเขาไม่ได้มา จ๊บุ หนู มากอดหนเู หมือนเมือก่อน...ทา่ นอมู า่ บอกแมว่ า่ พ่อของหนูงานย่งุ มาก ต้องออกไปนอกเมืองทุกวนั กว่าจะกลบั มาก็มืดคํา จึงเหน็ดเหนือย จนไม่มีเวลามาดแู ลลกู ...เขาก็เป็ นแบบนันแหละ...บ้างานจนแทบไมไ่ ด้ พกั ผอ่ นเสมอ...” ใบหน้าสวยเศร้ าลงเมือหยุดคําโป้ ปดของตนเองไว้แค่นันแล้วนิง เงียบไปหลายอดึ ใจ “และพอ่ เขาโกรธแม.่ ..โกรธทีแมด่ ือ...” พดู จบก็ถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะพูดขึนมาอีกครังด้วยเสียงเบา หววิ ให้ชีวติ น้อยๆ นนั ฟัง ~ ๓๓๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “...ถ้าลกู คลอดออกมาแล้ว...ถ้าวนั หนึงแมไ่ มไ่ ด้อยู่กบั ลกู แล้ว...ลกู ต้องเป็นเดก็ ดขี องพอ่ รู้ไหมจ๊ะ อย่าทําให้พ่อต้องโกรธและเสยี ใจเหมอื นแม่ อีก เพราะพ่อเขารักลกู มาก...รกั มากจริงๆ” “ถึงตอนนนั พอ่ เขาอาจเกลยี ดแม.่ ..อาจบอกลกู วา่ แมเ่ ป็นแมแ่ ย่ๆ ที ไมร่ ักลกู แตแ่ มอ่ ยากให้ลกู รู้ไว้เสมอวา่ แมร่ กั ลกู ...แมด่ ใี จมากทีมลี กู ...” นารานิงไปครู่ใหญ่...ดวงตาสีดําสนิทเศร้าสลดลง เสียงหวานค่อยๆ กระซิบอยา่ งแผว่ เบา... “...ช่วยรักพอ่ แทนแมด่ ้วย...” พูดจบนาราคล้ายตกอยู่ในภวงั ค์ ขอบตารืนขึนมาโดยไม่ทราบ สาเหตุ ทวา่ หญิงสาวรีบสดู ลมหายใจเข้าปอด สะบดั ความคดิ นนั ทิงไปเสยี “ดกึ ขนาดนีแล้ว เรานอนกนั ดีกวา่ ราตรีสวสั ดิ นะจ๊ะเดก็ ดีของแม”่ นาราปลอ่ ยมอื ทีกอดท้องตวั เองไว้ เลอื นมอื ข้างหนึงขนึ มาสมั ผสั กับ ริมฝี ปากอิมแล้วเลือนมนั ลงไปแตะทีท้องน้อยของตนเบาๆ ก่อนจะเอียว ตวั ไปดบั ไฟบนโต๊ะหวั เตียง ล้มตวั ลงนอนด้วยความรู้สกึ ไม่คอ่ ยสบายตวั นกั ...เธอรู้สึกปวดหน่วงๆ ตรงบนั เอวมาตงั แตช่ ่วงคํา...ไมร่ ู้ว่ามนั เป็ นผล พวงหนึงจากการปลียนแปลงของร่างกายทีเกิดขึนในช่วงตังครรภ์หรือ เปลา่ ...แตห่ ากพรุ่งนีตืนมาแล้วอาการยงั ไม่ดีขึนคงต้องบอกให้ท่านอมู ่า ชว่ ยตามหมอหลวงมาตรวจดอู าการเสียหนอ่ ย นาราสะด้งุ ตนื ขนึ ในห้องนอนอนั มดื มดิ ของตนเอง...ไม่รู้ว่าเธอหลบั ไปนานขนาดไหนแตด่ เู หมอื นตอนนีจะยงั ไมร่ ุ่งสาง ความรู้สกึ กระจ่างชดั ที รับรู้ได้คืออาการปวดเกร็งบริเวณช่องท้ องและเหงือทีผุดพรายขึนทัง บริเวณใบหน้า คอ หลงั และขาจนเปี ยกชืน “โอ๊ย” ~ ๓๓๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสยี งหวานร้องออกมาเมือขยบั ร่างกาย...เนืองจากอาการปวดหน่วง น้อยๆ ตอนหวั คาํ ได้แปรเปลยี นมาเป็นปวดจนร้าวตงั แตช่ ่วงท้องถึงบนั เอว ลงไป แม้จะงุนงงและตกใจกบั เหตกุ ารณ์ทีเกิดขึนทว่านาราก็พยายาม ประคบั ประคองตนเองให้ลกุ ขึนนัง แล้วก็ต้องเกร็งจนตวั งอเมือบริเวณ ท้องน้อยของเธอบิดจนเจ็บราวกบั ถกู บีบรดั อยา่ งรุนแรง ใจของนาราตกลง ไปอย่ทู ีตาตมุ่ เมอื รู้วา่ เหตกุ ารณ์แบบนีไมใ่ ชเ่ หตกุ ารณ์ปกตเิ อาเสยี เลย “ทา่ นอมู า่ ...” เรียกชือหัวหน้ านางกํานัลผู้นอนเฝ้ าอยู่หน้ าห้ องออกมาอย่าง ยากลําบาก แม้จะใช้กําลงั ทงั หมดทีมีตะโกนออกไปหวงั ให้ดงั มากทีสดุ ทวา่ เสียงสนั ๆ ของเธอนนั กลบั ดงั คล้ายเพียงเสยี งกระซิบ ลูกจ๋า...หนูเป็นอะไร...หนูไมส่ บายตรงไหน ไมเ่ ป็นไรนะ เดียวแม่จะ ให้คนไปตามหมอมารักษาลูก...หญิงสาวเลือนมือไปกุมท้ องของตนไว้ รําพึงกบั ลกู ในใจก่อนจะรวบรวบกาํ ลงั ของตนกดั ฟันลกุ ขนึ ยืนทงั ๆ ทีขาสนั ไปหมด ก้าวเดินอยา่ งยากลําบากไปได้ก้าวสองก้าวก็รู้สึกเหมือนท้องของ ตนเองกําลงั ถกู บีบรัดอีกครังและทวีความรุนแรงขึน...เจ็บ...เจ็บมากเสีย จนลมหายใจขาดห้วง มากเสยี จนขาทงั สองออ่ นพบั ร่างทงั ร่างตกวบู ลงไป กองอยทู่ ีพืน “ทา่ นอมู า่ ...” อกี ครงั ทีเธอเค้นเสยี งเรียกออกมา แตม่ นั กลบั ลอยหายไปในอากาศ อย่างรวดเร็วราวกบั ไม่มีอะไรเกิดขึน ใบหน้าเรียวมองไปมาในความมืด พยายามหาหนทาง กอ่ นจะกระถดตวั ไปทางโต๊ะข้างเตียงแล้วยืนแขนสนั เทาขนึ ไปกวาดสิงของทกุ สิงทกุ อย่างทีวางอย่บู นโต๊ะให้ตกลงมาบนพืน ~ ๓๓๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เกิดเสียงดงั ลนั ห้องขนึ เมอื วตั ถหุ ลายชนิดหลน่ ลงกระทบกบั พืนห้อง เยน็ ๆ อยา่ งแรง...ผา่ นไปไมก่ ีอดึ ใจหวั หน้านางกํานลั อมู า่ และนางกํานลั อกี สองคนด้านนอกซึงได้ยินเสยี งทีเกิดขนึ จึงรีบถือโคมไฟเดนิ เข้ามาภายใน “นาราเจ้ าเป็ นอะไรหรื...” เสียงอนั แก่ชราของหวั หน้านางกํานลั อมู า่ ถามยงั ไมท่ นั จบประโยคดี กห็ ยดุ ลงเพียงแคน่ นั สายตามองมาทีเธอด้วยความตืนตะลงึ เช่นเดียวกับ นางกํานางอกี สองคนผ้เู ดินตามมาด้านหลงั “พระสนม พระสนมเจ้าคะ...” นางกํานลั ทงั สองคนทีตอนนีหน้าซีดเผือดเรียกเธออยา่ งตนื ตระหนก กอ่ นทงั คจู่ ะยกมอื ขนึ ปิ ดปากแล้วเริมร้องไห้ออกมา ขณะทีนาราเองหัวใจ แทบหยดุ เต้นเมือแสงไฟดวงน้อยจากโคมไฟทําให้เธอสามารถมองเห็นทุก อย่างได้อยา่ งชดั เจน...ข้าวของตกลงบนพืนกระจดั กระจายไปทวั ห้อง ทวา่ นันยังไม่น่าตกใจหรือน่าใจหายเท่ากับสภาพชดุ นอนของเธออนั ควรจะ เป็นสขี าวสะอาด บัดนีตงั แต่บริเวณต้นขาลงไปได้กลายสภาพเป็ นสีแดง สดจากเลือด รอบๆ ตวั ของเธอมีรอยคราบเลือดเปรอะเปื อนไปทวั ตงั แต่ บนเตียงนอนลงมาจนถึงพืนทีเธอกําลงั นังงอตัวคุดคู้อยู่...เมือสมอง ประมวลผลได้อยา่ งแจม่ ชดั นําตาเมด็ โตร่วงพรูลงมาจากดวงตาคสู่ วยนนั “ลกู ...ไม.่ ..ฮกึ ...ลกู ...ลกู แม.่ ..” สะอนื ไห้แล้วเรียกลกู ซําไปซํามาอย่อู ยา่ งนนั ดวงตาจบั จ้องไปยงั มือ ทงั สองข้างของตวั เองทีเตม็ ไปด้วยเลือด ก่อนจะไขว้มนั ลงกอดท้องอย่าง หวงแหน หัวหน้านางกํานลั เฒ่าผ้ผู า่ นร้อนผา่ นหนาวมามากจนสามารถ ตงั สติได้ดีกว่าคนอืนๆ รีบหันไปสงั นางกํานัลข้างตัวทังสองคนให้ช่วย ประคองนาราขนึ ไปนอนบนเตยี งอยา่ งทลุ กั ทเุ ล เสร็จแล้วจงึ ออกคาํ สงั ตอ่ ~ ๓๓๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เจ้าไปตามหมอหลวงมาทีนีให้เร็วทีสดุ สว่ นเจ้าจงไปยงั ตําหนักทิศ ตะวนั ออกแล้วแจ้งเรืองนีแก่องคฟ์ าโรห์ เร็วเข้า” “เจ้าคะ่ ทา่ นอมู า่ ” นางกํานลั สาวทงั สองรับคําแล้วรีบวงิ ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว... ทงั ทีนําตายงั นองหน้า ช่วงเวลาแหง่ การรอคอยการรักษานนั เป็นชว่ งเวลาทีแทบจะขาดใจ ของหญิงสาวทีนอนอย่บู นเตียง ใบหน้าสวยเริมซีดเผือด ร่างกายเริมออ่ น แรงจากความเจบ็ ปวดและการเสียเลือดไปมาก ดวงตาแดงกํามองมายัง หวั หน้านางกํานัลเฒา่ ด้วยความสบั สนและหวาดกลวั ปากพยายามพูด วิงวอนอย่างน่าสงสาร...ไม่ต้ อง บอก ก็ ร้ ู ว่าน าราตกใ จกับเห ตุการณ์ ที เกิดขนึ ขนาดไหน “ทา่ นอมู า่ ...ลกู ...ได้โปรด...ชว่ ยลกู ...ชว่ ยลกู ของข้าด้วย...” หญิงชราถอนหายใจยาว ทําได้เพียงนังลงบนขอบเตียงข้างๆ ตัว หญิงสาวแล้วยืนมืออนั เหียวย่นของตนไปกมุ มือหญิงสาวไว้อย่างปลอบ ประโลม “ทําใจดๆี ไว้กอ่ นเถิดนารา หมอหลวงกําลงั มาทีนี” “ข้ากลวั คะ่ ฮึก ข้ากลวั เหลอื เกิน ท่านอมู า่ ...ถ้าลกู เป็ นอะไรไป...ข้า จะม.ี .ฮึก...ชีวิต...อย่ไู ด้อยา่ งไร” เสียงหวานครําครวญออกมาเป็นห้วงจากอาการสะอืน นําตายงั คง ไหลออกมาอยา่ งไมข่ าดสาย “อย่าเพิงคิดอะไรตอนนีเลย ทําใจให้สบายเสียกอ่ น” สินคาํ ปลอบนารากท็ ําใบหน้าแหยแกเมือรู้สกึ ปวดเกร็งบริเวณหน้า ท้องขนึ มาอกี รอบ มอื เล็กจบั มือเหียวย่นนันไว้แน่นเหมือนเด็กน้อยกําลงั หาทีพึงยามหวาดกลวั อมู า่ จึงใช้มือเหียวย่นอีกข้างลบู ไหล่หญิงสาวเพือ ~ ๓๔๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ปลอบประโลมเธอไปเป็ นระยะๆ จนเมือหมอหลวงพร้อมด้วยนางกํานัล ผ้ทู ําหน้าทีไปตามและผ้ชู ่วยหมอหลวงอกี ห้า-หกคนวงิ กระหืดกระหอบเข้า มาภายในห้อง เธอจึงดงึ มือของหญิงสาวออก ถอยออกมาภายนอกห้อง เปิ ดโอกาสให้หมอหลวงได้รกั ษาพระสนมนาราอยา่ งเตม็ ที อมู า่ รออย่หู น้าห้องได้ไมน่ านกไ็ ด้ยินเสยี งฝี เท้าหนกั ๆ ดงั อยา่ งรัวเร็ว เข้ามาภายในตาํ หนกั หญิงชราหนั ไปตามเสียงนนั ก็พบกบั วรองค์สงู สง่า ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปวิงเข้ ามาอย่างไม่คิดรักษากิริยา ใบหน้ าคมสัน เคร่งเครียด ดวงเนตรสเี ทาซงึ โดยปกตแิ ล้วไมว่ า่ เกิดอะไรขนึ กม็ กั จะเตม็ ไป ด้วยความเฉยชาบดั นีกลบั เต็มไปด้วยความกังวลและร้อนใจ ตามติดมา พร้อมนาธานทีวิงมาหยดุ กระหืดกระหอบอยขู่ ้างๆ องค์เหนือหวั ของตน “เกิดอะไรขนึ กบั นารา มือสงั หารหรือ หรือใคร มนั ทําอะไรนารา” ถามเนืองจากนางกํานลั ผ้ไู ปแจ้งเหตแุ กเ่ ขาพดู ไปร้องไห้ไปจนเขาจบั ใจความของประโยคไมไ่ ด้ มีชือเดยี วทีเขาพอจะฟังออกจากการพยายาม ฟังอยา่ งทีสดุ คือชือของนารา นนั ทําให้เขาร้อนใจตะคอกสงั นางกํานลั คน นนั ให้พดู ให้เขาฟังรู้เรือง ทวา่ กลบั ทําให้เธอยิงสะอกึ สะอืนหนกั เข้าไปอกี ... ท่าทางของนางกํานัลทําให้เขาพอรู้วา่ มนั ไม่ใช่เรืองดี คิดได้ดงั นนั เท้าก็ ออกวิงโดยไมต่ ้องรอสมองสงั การเสยี ด้วยซํา “นาราตกโลหิตเจ้าคะ่ ” “ตกเลอื ด...” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปทวนคําของอมู า่ ออกมาอยา่ งยากลําบาก ลําคอแห้ง ผากขนึ อยา่ งเฉียบพลนั เลอื ดในกายเย็นเฉียบลง ยามกระหวดั คดิ ไปถงึ อีก สองชีวติ ภายในห้อง...ห่วงเสียจนลมื ความโกรธและทิฐิทีเคยมจี นหมดสนิ “แล้วตอนนี...” “ยงั ไมท่ ราบเจ้าคะ่ แตน่ างตืนตระหนกกบั เหตกุ ารณ์ทีเกิดขนึ มาก” ~ ๓๔๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟังคําจบฟาโรห์หน่มุ เดินวนไปเวียนมาอย่างงุ่นง่านอย่สู อง-สาม รอบ ก่อนหมนุ ตวั สาวพระบาทไปยังประตหู ้องของหญิงสาวอย่างอดรน ทนไมไ่ หว...ในใจร้อนรนราวกับกําลงั ถูกไฟแผดเผา หวั หน้าราชองครักษ์ เหน็ ดงั นนั รีบพงุ่ ตวั เข้ามาห้ามนายเหนือหวั ของตน พร้อมกลา่ วระงบั “ท่านจะทําสงิ ใด” “ปลอ่ ย ข้าจะเข้าไปหาลกู กบั เมียของข้า” “หมอหลวงกําลงั ทําการรักษา โปรดอย่าเข้าไปเลย” “นีเจ้ากล้าขดั คาํ สงั ข้าแล้วหรือนาธาน ข้าบอกให้ปลอ่ ย” “ข้าปลอ่ ยแน่ หากทา่ นใจเยน็ ลงกวา่ นีแล้ว ถงึ ท่านจะเข้าตอนนีก็คง ช่วยอะไรไมไ่ ด้ มแี ต่จะทําให้หมอหลวงต้องเสียสมาธิเพราะท่าน เช่นนัน เพือนารากบั ลกู ได้โปรดรออยตู่ รงนีกบั ข้าและทา่ นอมู า่ เถิด” ผ้ถู ูกรังไว้ด้วยเหตุผลหลบั ตาลง หายใจเข้าออกแรงๆ เพือระงับ อารมณ์ทีกําลงั พลงุ่ พลา่ นของตนแล้วยอมยืนรออย่หู น้าห้องตามคาํ ขอร้อง ของเพือนสนิท กาลเวลายงั คงหมนุ เวียนไปเรือยๆ อยา่ งไมร่ ีรอ เชน่ เดยี วกบั คนสาม คนด้านนอกทีรออย่างใจจดใจจ่อ ผ่านไปราวหนึงชัวยามหมอหลวงชรา ก้ าวเดินออกมาจากห้ องด้ วยใบหน้ าเคร่งเครี ยด... หนึงชัวยามสําหรับ ความสุขมันอาจเป็ นเวลาสันๆ ทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว หากแต่สําหรับ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป นาธาน และอมู า่ มนั ยาวนานราวชวั กปั ชวั กลั ป์ ฟาโรห์หน่มุ สาวพระบาทเข้าไปประชิดหมอหลวงอย่างรวดเร็ว ถาม ออกไปด้ วยความร้ อนรน “ลกู ...นารา...เป็นอย่างไรบ้าง” “ตอนนีพระสนมปลอดภยั แล้ว ทว่าเรืองราชบตุ รในครรภ์ของพระ สนม...ข้าอยากให้พระองค์ทําพระทยั เผอื ไว้บ้าง” ~ ๓๔๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “หมายความวา่ อยา่ งไร” “เราพยายามอยา่ งสดุ ความสามารถแล้ว แตพ่ ระสนมมีสภาพจิตใจ ทียําแยท่ งั เครียดและวิตกกงั วล ซงึ ข้าเคยทูลพระองค์ไปแล้ววา่ มนั ไม่เป็ น ผลดตี อ่ การตงั ครรภ์เลย อกี ทงั การตกโลหิตครงั นีรุนแรงนัก...ร่างกายของ พระสนมทีสญู เสียเลือดไปมากจึงอ่อนแอเกินกว่าจะเป็ นทียึดเหนียวให้ ทารกในครรภ์ได้” ชายหน่มุ นิงองึ เมือฟังคาํ หมอหลวง ดวงใจคล้ายหมดแรงจะสบู ฉีด ตอ่ ไป มอื แกร่งกําแนน่ เมือไมอ่ าจควบคมุ ไม่ให้มนั สนั ได้ ขอบตาแห้งและ ร้อนผา่ วขนึ มาเสยี ดือๆ ทว่าด้วยขตั ติยะมานะซึงต้องดํารงตนให้เข้มแข็ง ตามวสิ ยั ของผ้นู ําจงึ จําต้องกดความรู้สกึ เหลา่ นนั ให้ลกึ ลงไปเทา่ ทีจะลกึ ได้ “เชน่ นนั แล้วขออยา่ ได้โทษพระองค์เอง โทษพระสนม หรือโทษใคร มนั ไมใ่ ช่ความผดิ ของผ้ใู ดทงั นนั ” พดู แล้วคอ่ มตวั ลงถวายความเคารพ กอ่ นจะเดินจากไปอย่างเร่งรีบ เพือรุดไปปรุงยาให้ผ้ทู ีอยภู่ ายในห้อง ร่างสงู ใหญ่ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปคอ่ ยๆ ก้าวเข้าไปพร้อมด้วยนาธานและอมู ่า ผ้ชู ่วยหมอหลวงถวายความเคารพ กอ่ นจะตามออกไปสมทบกบั ทา่ นหมอหลวง ชายหนุ่มนังลงข้างๆ เตียงอันชุ่มโชกไปด้วยเลือด...ทีซึงร่างของ นารากําลงั นอนอยู่ หตั ถ์ใหญ่ยืนไปลบู ผมสีดําสลวยอย่างทีเขาชอบทํา เสมอๆ ด้วยความอ่อนโยน เนตรสีเทาเข้มสนั ระริกยามทอดมองใบหน้า สวยทีบดั นีซีดเผือดไร้สเี ลือดและเตม็ ไปด้วยเมด็ เหงือ เจ็บปวดจนเจียนจะ ขาดใจตามยามเหน็ ใบหน้านนั บิดเบียวด้วยความทกุ ขท์ รมาน “นารา ข้ามาแล้ว...ข้าอย่ตู รงนีกบั เจ้าแล้ว” กระซิบบอกแม้ไมร่ ู้ว่าตอนนีนารามีสติสามารถรับรู้ได้หรือไม่ ร่าง บางนนั นอนบิดเกร็งและกระสับกระส่ายไปมา ฟันสีขาวสะอาดกัดกับ ~ ๓๔๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ริมฝี ปากจนห้อเลือดเพือสกัดกนั ไมใ่ ห้ตวั เองร้องออกมา จึงมีเพียงเสียง ครางหนกั ๆ ในลาํ คอและเสียงลมหายใจตดิ ขดั เป็นห้วงๆ ให้ชายหนุ่มเห็น เท่านนั เมอื ความเจ็บปวดเลน่ ขึนมาเลน่ งานหญิงสาว หตั ถ์ใหญ่เลือนไป จบั มือเลก็ ๆ ทีกําลงั บีบเกร็งจนสนั ไว้แนน่ “กลวั มากใช่ไหม ยอดรัก ไมต่ ้องกลวั ไมต่ ้องกงั วลสิงใดอีก นบั แต่นี ตอ่ ให้เจ้าจะไมต่ ้องการข้า ตอ่ ให้เจ้าผลกั ไสข้า ข้าก็จะไมไ่ ปไหนอกี ” “เจ้ากบั ลกู ต้องเข้มแขง็ เพือเรา เพือครอบครวั ของเรา...” ชายหน่มุ เลือนมือทีประสานกับมือเรียวเล็กไว้ไปวางบริเวณหน้า ท้องของหญิงสาวเบาๆ “ได้โปรด อยู่กับพ่อและแม่เถิด ลูกรัก...แค่มีเจ้ากับแม่ พ่อก็ไม่ ต้องการสงิ ใดในชีวติ อีก” เลือนมือออกแล้วใบหน้าคมสันจรดริมฝี ปากลงบนบริเวณกลาง ลําตวั ของหญิงสาว...ทีซึงลกู ของเขากําลงั ค่อยๆ เติบโตขึน...นิงนานอยู่ แบบนนั เมอื ตระหนกั ได้วา่ นีอาจเป็นครังสดุ ท้ายทีเขาจะได้จบู ลกู นาราเปิ ดเปลือกตาของตนขึนอย่างยากลําบาก เมือรู้สกึ ถึงความ แห้งและชําภายในลกู ตา มองไปบนเพดานหินกว้างและบรรยากาศทีเธอ จําได้ดีวา่ เป็นห้องบรรทมใหญ่ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปอย่างมึนงง เธอหมดสติ ไปตอนไหนกัน ไยจึงมาอยู่ทีห้องนีได้ ดวงตาสีดํามองไปรอบๆ ตวั ก็เห็น ฟาโรห์ฟิ โฮเทปนงั อยู่บนเก้าอีข้างๆ กําลงั จ้องมองมาทีเธอ เช่นเดียวกับ ท่านอมู า่ และทา่ นนาธานทียืนอยไู่ มไ่ กลกนั นกั “นางพืนแล้ว ไปตามหมอหลวง” ~ ๓๔๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์ฟิ โฮเทปหนั ไปออกคําสงั กบั หวั หน้าราชองครักษ์ ก่อนจะหัน มาประคองนาราทีพยายามขยบั ตวั ขนึ นงั ทวา่ ร่างบางนนั กลบั นิวหน้า มือ เลก็ เลอื นไปจบั หน้าท้องของตนเมือรู้สกึ เสียวแปล๊บทีท้องน้อย “ลกู ...” เปิ ดปากอนั แห้งและแตกของตนขนึ ถามคําแรกอย่างรู้สกึ เป็ นกงั วล เธอจําได้ ว่าก่อนหมดสติเธอปวดท้ องอย่างหนักและมีเลือดไหลออกมา เยอะมากจนน่ากลวั “ลกู ปลอดภยั แล้วใชไ่ หมคะ” หันไปถามชายหนุ่มทีอยู่ข้างตวั แล้วรอฟังคําตอบ ทวา่ กลบั ได้รับ เพียงความนิงเงียบ ความกลวั เริมแลน่ เข้ามาจบั ขวั หวั ใจยามเห็นใบหน้าที ดซู บู และหมองเศร้าของฟาโรห์หน่มุ หญิงสาวจึงหนั ไปถามหญิงชราทียืน ถดั ออกไปด้วยเสยี งสนั “เขาปลอดภยั ใชไ่ หมคะ ท่านอมู า่ ” หวั หน้านางกํานัลผู้ชอบว่ากล่าวสงั สอนนาราไม่หยุดปากคนนัน กลบั นิงเงียบไมต่ อบคํา เพ่งมองมายงั หญิงสาวอย่างสงสาร ดวงตาฝ้ าฟาง อนั แดงชําอยแู่ ล้วเริมมนี ําตาคลอออกมาอกี คํารบ “ทกุ คนเป็นอะไรกนั ไปหมด แคบ่ อกข้า บอกวา่ ลกู ปลอดภยั ...” “ลกู แท้งไปแล้วนารา...” ชายหน่มุ กลา่ วขนึ อยา่ งตดั สนิ ใจ นาราทําหน้าบิดเบียวราวกบั คาํ พดู นนั ได้แปรเปลยี นเป็นมดี กรีดแทงลงไปในใจ หญิงสาวนิงไปแล้วสา่ ยหน้า อย่างสบั สน “ไม.่ ..ไมจ่ ริง...อย่าพดู แบบนี...ฟาโรห์ฟิ โฮเทป อยา่ ” พดู อย่างคนยอมรับความจริงไม่ได้ แล้วดนั ตัวให้ลุกขึนจากเตียง ทว่าเมือเท้าสมั ผสั พืน ขาอนั อ่อนแรงของเธอก็พับลงไปในทันที ฟาโรห์ ~ ๓๔๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หนุ่มผวาเข้าไปประคองนาราบนพืน มือเล็กกลบั ผลักไสชายหนุ่มออก แล้วพยายามกระเสอื กกระสนลกุ ขนึ “เจ้าจะไปไหน ขึนไปนอนบนเตียงเถิด หมอหลวงบอกวา่ เจ้าควร นอนพกั ผอ่ น เจ้าเสียเลอื ดไปมาก” เมอื มอื ใหญ่พยายามเข้ามาประชิดตวั หมายช่วยพยงุ เธอขนึ ดวงตา สดี ําสนิทมองเขาด้วยความแขง็ กร้าว เสียงหวานตะโกนอยา่ งแหบแห้ง “ใครจะเชือหมอพวกนนั ก็เชิญ แตข่ ้าไมเ่ ชือ ข้าจะไปหาหมอคนอนื ” “ลกู ไมอ่ ย่กู บั เราแล้วจริงๆ...มนั คือความจริงทีเราต้องยอมรบั ...” นารายกมือทงั สองข้างขนึ ปิ ดหตู วั เองคล้ายไมอ่ ยากรับฟังสิงใด ก้ม หน้าลงมองพืนอย่างสบั สน หน้าตาเหยเกตามความเจ็บปวดทีเสียดแทง ในจิตใจ ร่างทงั ร่างสนั อย่างไมอ่ าจควบคมุ “นารา” เรียกเจ้าของชืออย่างสงสารและเป็นห่วงจบั หวั ใจ ก่อนวินาทีถดั มา หญิงสาวตรงหน้าจะหนั หน้ามาหาเขา คอ่ ยๆ พนมมือขนึ ด้วยมือสนั ระริก ก้มหวั ลงจรดพืนราวเธอกําลงั กราบกรานฟาโรห์หนุ่มอย่างอบั จนหนทาง นําตาเมด็ โตหยาดหยดลงมาจากดวงตาคสู่ วยไมข่ าดสาย “ขอโทษค่ะ องค์ฟาโรห์ ข้าขอโทษ ข้าจะไม่พูดแบบนนั กับท่านอีก ข้าสญั ญาวา่ ไมพ่ ดู เรืองพวกนนั ให้ทา่ นขนุ่ เคืองใจอีก ข้าจะทําตามทีท่าน ต้องการทุกอย่าง ฉะนันอย่าพูดว่าลูกไม่อยู่แล้วได้ไหมคะ นะคะองค์ ฟาโรห์ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผดิ ไปแล้วจริงๆ ได้โปรดเถอะคะ่ ...” วนิ าทีถดั มานาราถกู แขนแขง็ แกร่งทงั สองข้างของฟาโรห์ฟิ โฮเทปรัง ตวั ขนึ จากพืน รวบร่างของหญิงสาวเข้าไปหา แล้วกระชบั อ้อมกอดไว้แน่น นาราปลอ่ ยโฮแทบจะทนั ทีทีใบหน้าสมั ผสั กบั หน้าอกอนั แขง็ แกร่งซึงกําลงั สนั ไมแ่ พ้กนั ของอีกฝ่ าย...ร้องไห้ฟมู ฟายออกมาเสยี งดงั ราวกบั คนกําลงั จะ ~ ๓๔๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ขาดใจโดยไม่คิดอายสายตาใครทังนนั ...เมือเธอแน่ใจแล้ววา่ ตอนนีชีวิต น้อยๆ ในครรภ์ของเธอได้แตกดบั ไปแล้ว ~ ๓๔๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๐ ใบหน้ าคมสนั เหม่อมองออกไปจากพลับพลาอย่างไร้ จุดหมาย จมอยู่ในห้วงแห่งความคิดของตนเอง ขณะกําลงั รอเสนาบดีมาเข้าเฝ้ า ถวายรายงานอนั รู้ดีว่ามนั คงไม่เข้าหัวของเขามากนกั เรืองราวต่างๆ ทับ ถมกนั เข้ามามากมายเหลอื เกิน ทงั ความเศร้าโศกจากการสญู เสียลกู และ ความรู้สกึ กงั วลเพราะเป็นหว่ งสนมของเขา ฟาโรห์หน่มุ ถอนหายใจอย่าง หนกั เมือกระหวดั คิดไปถึงนารา ห้าวนั มาแล้ว...หลงั จากผา่ นวนั ทีเลวร้ายนนั ไป ทวา่ ไม่เคยมีวนั ไหน เลยทีเขาจะไมเ่ หน็ นําตาของหญิงสาว ดวงตาสีดาํ สนิทซึงเคยทอประกาย ระยิบระยบั บัดนีกลบั เลือนลอยและชําชอกอย่างคนไร้ชีวิตจิตใจ หญิง สาวแสร้งไมร่ บั รู้สิงใด ไมพ่ ดู ไมค่ ยุ ไมก่ ินข้าว ไมก่ ินยา กระทงั กับตวั เขาที พยายามจะคยุ กบั เธอ ป้ อนอาหารป้ อนยาให้ ทวา่ หญิงสาวมกั จะผินหน้า หนีไปอีกทาง ล้มตวั นอนแล้วหลบั ตาทงั สองข้างลงเป็นการปฏเิ สธอย่รู ําไป ความคิดตา่ งๆ ถกู หยดุ ลงเมอื ร่างแก่ชราของอมู ่าเดินเข้ามาภายใน กระโจมแล้วหมอบกราบถวายความเคารพเขา ชายหน่มุ สดู ลมหายใจเข้า ลกึ ๆ ปรบั ท่วงทา่ ให้กลายเป็นปกติ ก่อนจะถามเสยี งเรียบ ~ ๓๔๘ ~