จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เป็นอยา่ งไร นางยอมกินอะไรบ้างหรือยงั ” ฝ่ ายถกู ถามนิงไมต่ อบคาํ ถาม ทําให้เขารู้ได้ทนั ทีวา่ สนมของเขาคง ยงั ไมย่ อมทานสิงใดอีกตามเคย “ทําไมถงึ ดือแบบนีนะนารา จะต้องให้ข้าบงั คบั หรืออย่างไร เจ้าถึง จะยอมกิน” ชายหน่มุ บน่ ออกมาอยา่ งเป็นกงั วล ร่างกายของนาราตอนนีมีแตแ่ ย่ ลงเรือยๆ แม้กระทงั หมอหลวงเองก็จนปัญญาไม่รู้จะช่วยรักษาอย่างไร เพราะเธอไมย่ อมให้สงิ ใดตกถึงท้องแม้แตน่ ิดเดยี ว “เราทกุ คนควรให้เวลาแก่นาง หวั ใจนาราตอนนีบอบชําหนกั ยิงกว่า ร่างกายนกั ” “ไยข้าจะไมร่ ู้วา่ นางรู้สกึ เชน่ ไร...ในเมอื ข้ากเ็ ป็นพอ่ ของเดก็ คนนนั ” เขารู้...รู้ดีกว่าทุกคน เพียงแตส่ ําหรับเขาตอนนีไม่ว่าจะร้าวรานใจ มากแคไ่ หน ก็จําต้องเก็บกดความรู้สึกเหลา่ นันไว้ให้ลึกลงไปมากทีสดุ เพือดํารงตนเป็ นฟาโรห์...เป็ นเสาหลกั แก่บ้านเมือง...และเป็ นหลกั ยึด ให้กบั อกี หนึงชีวิตทียงั อยู่...ผ้ซู ึงตอนนีทังร่างกายและจิตใจกําลงั สนั ไหว โอนเอนอยา่ งน่ากลวั ภายในกระโจมเงี ยบงันอยู่พักใหญ่ ก่อนน าธานจะวิงเข้ ามาด้ วย ความเร่งรีบ ใบหน้าทีตกใจเหมอื นเห็นผีนนั ชะงักไปเลก็ น้อยเมือเห็นอมู ่า คกุ เขา่ อยบู่ นพืน ชายหนมุ่ กระหืดกระหอบในขณะทีองค์เหนือหัวของเขา ถามขนึ “มีอะไรหรือ นาธาน” คนถกู ถามเดนิ เข้าไปตรงหน้าชายหนมุ่ ยืนวตั ถรุ ูปร่างประหลาด ซึง เข้าใจได้วา่ มันคือรองเท้าของนาราให้องค์เหนือหวั ผ้รู ับมนั ไปถือไว้แล้ว มองหน้านาธานอยา่ งตงั คาํ ถาม ~ ๓๔๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ทําเสร็จแล้วหรือ ไหนละ่ ” ถามแล้วมองหาข้างทีเขาสงั ให้ไปทําเลยี นแบบ ทวา่ นาธานกลบั สา่ ย ศรี ษะด้วยสหี น้าหนกั ใจมากขนึ ยิงกวา่ เดมิ “ไมม่ ีใครสามารถทําเลียนแบบรองเท้านีได้พะย่ะคะ” “ไมม่ ีหรือ แล้วช่างฝี มือของอาณาจกั รอนื ละ่ ” ฟาโรห์หนุ่มทีได้ฟังหน้าตงึ ขึนในทันทีขณะถาม นาธานเห็นสีหน้า ขององคเ์ หนือหวั จึงรีบกลา่ วขยายความ “ข้าถามช่างฝี มือทกุ คนทงั ในอาณาจกั รและกลมุ่ ช่างฝี มือของตา่ ง อาณาจกั รทีมาอย่ใู นอียิปต์แล้ว แม้แต่ช่างมือหนึงของอียิปต์ก็ยงั บอกวา่ ไมส่ ามารถทํามนั ได้พะย่ะคะ่ อยา่ วา่ แตจ่ ะทําเลียนแบบรูปทรงของมนั เลย วสั ดทุ ีนํามาทํารองเท้าข้างนีเป็นวสั ดปุ ระหลาด ไมเ่ คยมีใครรู้จกั มาก่อน... คล้ายมนั ไมไ่ ด้มาจากโลกน...” “เหลวไหล” ฟาโรห์หน่มุ ตะคอกเสียงดงั ลนั อย่างไมพ่ อใจ นาธานสดู ลมหายใจ เข้าลกึ ๆ เพือตงั สติ แล้วเดินเข้าไปยืนมือขอรองเท้าข้างนันมาจากฟาโรห์ หน่มุ เมอื ได้มาจึงเริมต้นอธิบายตามทีเขาได้ยินมาจากช่างหลายๆ คนจน จําได้ขนึ ใจ “หากมองให้ดี มนั ประกอบไปด้วยสว่ นหลกั ๆ สองสว่ นคือสว่ นฐาน และสว่ นห่อหุ้มเท้า พระองค์เองเคยเห็นสิงต่างๆ มามากมาย ย่อมรู้ดีว่า วสั ดทุ ีนํามาผลิตเป็นฐานมนั ประหลาดยิงนกั นําหนกั เบา เหนียว ทนทาน บิดงอได้โดยไมห่ กั ไมใ่ ช่ทงั โลหะและผ้า” พดู แล้วกบ็ ิดรองเท้าคนู่ นั ให้งอไปมาตามแรงของตน จากนันจึงผ่อน แรงปลอ่ ยมนั คนื รูปทรงเป็นรองเท้าดงั เดิมให้องคเ์ หนือหัวทีพระพักตร์เริม เครียดขนึ เรือยๆ และอมู า่ ทีนงั มองอยา่ งจบั ต้นชนปลายไมไ่ ด้ดู ~ ๓๕๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “นา่ ประหลาดยิงนกั ” เสียงแก่ชราของอมู า่ กลา่ วขนึ เนืองจากรองเท้าโดยทัวไปของอียิปต์ และชาตอิ นื ๆ ทีเธอเคยเหน็ มาบ้าง สว่ นใหญ่เป็นเพียงการสานด้วยต้นกก ง่ายๆ เมือบิดสองสามครังก็ขาดเป็ นชินๆ หรือเป็ นรองเท้าจากโลหะพวก สําริดหรือทองคําทีจะทนทานแต่แข็งไม่สามารถบิดไปบิดมาเช่นนีได้ นาธานสง่ รองเท้าคืนให้ฟาโรห์หนมุ่ ทีรบั มนั มาบิดไปบิดมาอย่างพิจารณา แล้วพดู ตอ่ “และส่วนทีห้มุ เท้ามนั ทํามาจากผ้าพะย่ะคะ่ แต่ปัญหาทีพวกช่าง ชีแจงคือไมส่ ามารถหาผ้าแบบนีได้เพราะเส้นใยของมนั เล็กแตห่ นาและ แขง็ แรงมาก พวกเขาต่างประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนีมา ก่อนและพากันยอมรับว่าวิทยาการของพวกเรายงั ไมก่ ้าวหน้าพอจะทํา รองเท้าข้างนี” “จะเป็ นไปได้ อย่างไร ในเมือวิทยาการของเราก้ าวหน้ ากว่า อาณาจกั รใดๆ” พูดออกมาจากลําคออย่างยากลําบาก ไมอ่ ยากคิดตอ่ ไปถึงความ เป็นไปได้ของมนั ทงั ๆ ทีภายในใจเริมสนั ไหวและเอนเอียงไปยงั เหตผุ ลอนั ไมอ่ ยากยอมรับนนั กลบั เป็นนาธานทีเริมกลา่ วขนึ อยา่ งกล้าๆ กลวั ๆ “หรือนาราจะมาจากอนาคตจริงๆ อยา่ งทีนางวา่ ...” พดู จบองค์เหนือหวั ของเขาผดุ ลกุ ขนึ จากเก้าอี มือกํารองเท้าข้างนัน ไว้แน่นแล้วหันไปสงั หัวหน้ าราชองครักษ์ของตนก่อนจะเดินออกจาก พลบั พลาไปอยา่ งรวดเร็ว “ยกเลกิ ราชกิจวนั นีของข้าทงั หมด” ชายหนุ่มก้าวเดินไปตําหนักใหญ่ด้วยใจร้อนรน...มนั จะเป็ นไปได้ อย่างไรกนั ...มาจากอนาคตอย่างนันหรือ...เขาจําเป็ นต้องคยุ กับนารา ~ ๓๕๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ร่างสงู เข้าไปในห้องนอนใหญ่ มองหาร่างบางทีมกั จะนอนเหมอ่ ลอยอยบู่ น เตียงเสมอๆ ทวา่ ตอนนีมนั กลบั วา่ งเปลา่ “นารา” ชายหน่มุ ตะโกนเรียกขณะสอดสา่ ยสายตาหา เมอื แน่ใจวา่ เธอไมอ่ ยู่ ในห้องจึงเดินออกไปยังห้องทรงอกั ษรและห้องเสวยซึงก็ยังคงไร้เงาของ หญิงสาว กําลงั เดนิ ออกจากห้องเสวยเพือไปค้นหายงั ห้องถัดไป ทว่าเขา เจอกลุ่มนางกํานลั ผู้ทําหน้าทีคอยดแู ลนาราเดินเข้ามาภายในตําหนัก พร้อมอาหารถาดใหญ่ในมือ พวกเธอสะด้งุ อย่างตกใจเมือมองเห็นเขา “องค์ฟาโรห์” “พระสนมของพวกเจ้าอยไู่ หน” “ไมไ่ ด้อย่ใู นห้องบรรทมใหญ่หรือเจ้าคะ” ถามอย่างแปลกใจ ในขณะทีองค์เหนือหวั ได้ยินจึงพูดเสียงแขง็ ใน ใจนึกหว่ งวา่ นาราอาจเดินออกไปทีไหนแล้วเกิดเป็ นลมหรือเกิดอนั ตราย กบั ขนึ หญิงสาว “พวกเจ้าดแู ลนางกนั อยา่ งไร ไยปลอ่ ยให้นางอย่คู นเดียว ถ้าตอนนี นางไปล้มหมดสตทิ ีไหนเข้าจะเป็นเช่นไร” “พะ...พระสนมบอกพวกเราวา่ หิว เราจึงออกไปโรงครัวเพือเตรียม อาหารให้เจ้าคะ่ ” นางกํานัลคนหนึงบอกด้วยนําเสียงตืนเต้น เนืองจากทุกคนเพิง กระโดดโลดเต้นออกมาอยา่ งโลง่ ใจเมือพระสนมนาราทีนอนซมอยู่หลาย วนั ยอมพดู และเรียกร้องทีจะทานอาหาร ฟาโรห์ฟิ โฮเทปขมวดคิวมนุ่ อย่าง ใช้ความคดิ เมือรู้สกึ ถึงความผดิ ปกติบางอยา่ ง “นางพดู อะไรกบั พวกเจ้าบ้าง หรือพวกเจ้าพูดอะไรกัน ก่อนนางจะ บอกพวกเจ้าวา่ นางหิว” ~ ๓๕๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไมน่ ะเจ้าคะ พวกเราพดู กนั ถงึ เรืองทวั ๆ ไป” นางกํานัลสาวครุ่นคิดก่อนจะหันมาถวายรายงานแก่องค์ฟาโรห์ เหมือนเพิงคดิ ออก “แตด่ เู หมือนพระสนมจะสนใจเรืองพายทุ ะเลทราย” “พายทุ ะเลทรายหรือ” “เจ้าคะ่ ทหารทีเฝ้ าอย่บู นกําแพงเมืองทางทิศใต้เหน็ พายทุ ะเลทราย กําลงั ตงั เค้าและน่าจะเคลือนเข้ามาถึงทีนีในอีกไม่เกินหนึงชัวยามจึงมา แจ้งเพือให้พวกเราเตรียมตวั เกบ็ ข้าวของเข้าไปในห้องให้เรียบร้อยเจ้าคะ่ ทา่ นนาราได้ยินกล็ กุ ขนึ มาถาม จากนนั กอ็ นญุ าตให้เรากลบั ไปจดั การเก็บ ข้าวของและให้นําอาหารมาทีนี” ...ขา้ ไม่รู้ค่ะว่ามนั เกิดขึนได้อย่างไร วนั นนั ขา้ เดินท่องเทียวอยู่ใน อียิปต์กบั ญาติของขา้ อยูๆ่ ก็มีพายทุ รายพดั เขา้ มา และเมือขา้ รู้สึกตวั มนั ก็นําขา้ มาอยูท่ ีนี... ถ้อยคาํ ทีหญิงสาวบอกเขาทังนําตาย้อนวนกลบั เข้ามาในความคิด หทยั ทีเต้นอยา่ งรวดเร็วนนั คล้ายกบั กําลงั หยดุ เต้นไปชวั ครู่ ร่างสงู ก้าวไป ยงั ห้องนอนเลก็ ภาวนาให้นาราอย่ภู ายในห้อง...ทวา่ สิงทีเขาขอนันกลบั ไมเ่ ป็นจริง ห้องทงั ห้องวา่ งเปล่า ข้าวของทกุ อย่างของนารายงั คงอยู่ครบ หรืออาจจะยกเว้น... ฟาโรห์หน่มุ ตรงเข้าไปยังหีบเก็บของใบทีเขาจําได้วา่ เธอนําเสือผ้า ประหลาดๆ พวกนนั ออกมาให้เขาดู มือหนารือชดุ ลนิ ินเสือดขี องหญิงสาว ออก จ้องมองหีบนนั นิงแล้วทรุดตวั ลงนงั บนพืน มือข้างทีกํารองเท้าของ นาราไว้ก่อนหน้านันทิงลงข้างตวั อย่างออ่ นแรง เมือพบวา่ ตอนนีชุดแสน ประหลาดของนาราได้หายไปพร้อมกบั ตวั เจ้าของเสียแล้ว ~ ๓๕๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เกวียนไม้เล่มเก่าๆ หยุดลงเมือเดินทางออกมาไกลจากบริเวณ กําแพงเมืองระยะหนึง จากภายในเมืองหลวงทีแน่นขนดั เมือออกมานอก กําแพง บ้านเรือนคอ่ ยๆ บางตาลงจนสดุ ท้ายก็ไมม่ ีผ้ใู ดอาศยั อยู่อีกเลย ยามทีเกวยี นมงุ่ หน้าเข้าสเู่ ขตทะเลทราย ชายชราผ้ทู ําหน้าทีสารถีหันหลงั กลบั ไปบอกหญิงสาวซงึ อย่ใู นชุดเสือคลมุ สีเข้มคลมุ มิดชิดตงั แต่หัวลงไป ถงึ ข้อเท้าทีนงั อย่ดู ้านหลงั อยา่ งเออื อาทร “ข้าคงสง่ เจ้าได้แคน่ ีแหละแมห่ น”ู “ขอบคณุ คะ่ ” นารากลา่ วขอบคณุ แล้วขยับลงจากเกวียนพร้อมส่งเหรียญทองไป ให้ชายชราจํานวนหนงึ เพือเป็นคา่ จ้าง “จะเดนิ ทางไปตา่ งเมืองหรือ เป็นหญิงไมค่ วรไปไหนมาไหนคนเดียว เช่นนีนะ ยิงในทะเลทรายด้วยแล้ว มนั อนั ตรายนกั …พายทุ ะเลทรายกําลงั จะมา ข้าต้องรีบกลบั เข้าเมืองแล้ว เจ้าเองก็รีบหาทีกําบังเข้าละ่ พอพายุ สงบคอ่ ยเดินทางตอ่ ” หญิงสาวยิมบางๆ ให้อีกฝ่ าย ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ก่อนจะหนั ไป ยังเบืองหลงั ของตนแล้วออกเดินอย่างช้าๆ...ทีนีไม่มีสิงใดเลยนอกจาก ทะเลทรายสีทองเวิงว้างสดุ ลกู หลู กู ตาและท้องฟ้ าซึงเริมกลายเป็ นสีแดง จากการฟ้ งุ กระจายของเมด็ ทรายด้วยอํานาจแรงลมมหาศาลอนั กําลงั เคลอื นเข้ามาใกล้ขนึ เรือยๆ...คล้ายมนั กําลงั จะคบื คลานเข้ามากลืนกินทกุ อย่างทีขวางหน้า การอย่ทู ีนีตวั คนเดียวในบรรยากาศอนั หฤโหดทําให้ใจของหญิงสาว รู้สกึ กลวั นาราก้าวเท้าไม่ออกเมือสญั ชาตญาณแห่งการเอาตวั รอดของ มนษุ ย์รําร้องให้ตวั เธอหนั หลงั กลบั ...แตจ่ ะกลบั ไปไหนละ่ เธอจะไปไหนได้ อกี ในเมือไมเ่ หลือสงิ ใดทีนีแล้ว...ทังลกู และฟาโรห์ทีเกลียดคนโกหกแบบ ~ ๓๕๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เธอ...เช่นนันนีคือสิงทีควรเป็ นใช่ไหม เธอควรจะกลบั ไปยังทีของเธอ ในขณะทีฟาโรห์ก็ควรจะใช้ชีวิตไปตามทางของเขา การจากไปแบบนีมนั ดี ทีสดุ แล้วสําหรับทุกคน ไมว่ ่าจะเป็ นเธอ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป หรือแม้กระทัง คหู่ มนั ของเขา...ทา่ นมทั คาเร... ดวงตาสีดําสนิทก้ มลงมองรองเท้ าผ้ าใบทีเหลืออยู่เพียงข้ างเดียว แล้วกํามนั ไว้แนน่ ขณะเท้าเริมก้าวไปข้างหน้าตอ่ อย่างตดั สินใจ...ไม่รู้วา่ พายทุ ะเลทรายลกู นีจะสามารถพัดเธอกลบั บ้านได้จริงไหม แต่หากเธอ ตายไปแล้วในโลกอนาคต มนั อาจช่วยปลดปล่อยวิญญาณของเธอให้ไป ยงั ทีๆ ถกู ทีควร...ทีซึงอาจมลี กู อย.ู่ .. หญิ งสาวเดินต่อไปได้ ชัวครู่จึงยกมือขึนม าปาดเหงือของตนเอง ร่างกายทีไมไ่ ด้แตะอาหารมาหลายวนั ทําให้หมดแรงเอาง่ายๆ ก่อนใบหน้า สวยจะผนิ ไปมองด้านหลงั เมอื ได้ยินเสียงฝี เท้าของม้าควบมาอยา่ งรวดเร็ว จดุ เลก็ ๆ สดี ําในผนื ทรายเริมเป็นรูปเป็ นร่างชัดเจนขนึ ร่างสงู สง่าบนหลงั ม้าทีบดั นีใบหน้าทมงึ ทึงด้วยความโกรธทําให้นาราผงะด้วยความตกใจ... ฟาโรห์ฟิ โฮเทป เท้าเลก็ ๆ ก้าวถีเพือเร่งความเร็ว ในขณะทีฟาโรห์หน่มุ เอง เมอื มองเหน็ เธอก็เร่งม้าให้ควบตรงดิงเข้ามาเร็วยิงขนึ นาราเริมออกวิง วงิ ให้เร็วทีสดุ เทา่ ทีจะทําได้ ทวา่ ฝี เท้าของมนุษย์ใน ทีสดุ ก็ไม่อาจชนะฝี เท้าของม้า ในเวลาเพียงเสียววินาทีหญิงสาวรู้สึกว่า ร่างของตวั เองลอยวบู ขนึ ไปนงั บนหลงั ม้า หัตถ์แกร่งข้างหนึงของเขากอด เอวเธอไว้ หัตถ์อีกข้างบังคบั ม้าศึกคใู่ จของตนให้หนั หลงั แล้วเร่งฝี เท้าวิง กลบั เข้าไปยงั ทีๆ เธอเพิงหนีจากมา “ปลอ่ ยข้า ปลอ่ ยข้าเดียวนีฟาโรห์ฟิ โฮเทป” ตลอดทางนาราทงั ตะโกน ทังพยายามดินรนให้หลดุ ออกจากการ เกาะกุมนัน แต่คนด้านหลงั เพียงโอบรัดตัวเธอแน่นขึนโดยไม่พูดอะไร ~ ๓๕๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ออกมาแม้แตค่ าํ เดียว อาชาสีดําทะมึนวิงเข้ามาจอดเทียบทีตําหนกั ร่าง สงู กระโดดลงจากหลังม้าแล้วอุ้มนาราลงมา ทวา่ เมือเท้าแตะพืนได้ คน ฤทธิ เยอะก็ทําท่าจะออกวิงไปอีกทาง ฟาโรห์หนุ่มจึงจับมือนาราไว้แน่น แล้วเริมลากเธอเข้าตําหนักใหญ่ ท่ามกลางความแตกตืนของนางกํานัล ภายในตาํ หนกั “ทําบ้าอะไรของเจ้า” ฟาโรห์หน่มุ ตะโกนใส่นาราอย่างโกรธจัดเมือเข้ามาอย่ภู ายในห้อง โถงใหญ่ คนตัวเล็กสะบัดแขนแรงๆ จนหลดุ จากการเกาะกุมแล้วตอบ เสยี งดงั ไมแ่ พ้กนั “ข้าจะกลบั บ้าน” “เลิกพูดจาเพ้อเจ้อราวกบั คนเสียสติแบบนีเสียที เจ้ากําลงั จะเอา ชีวิตของตวั เองไปทิงในทะเลทรายนนั ...เจ้ากล้าทําเรืองสินคิดเช่นนีได้ อยา่ งไรกนั ” “ข้าไมไ่ ด้เพ้อเจ้อ ข้ากําลงั แสดงให้ท่านดู พิสจู น์ในสิงทีท่านไม่เคย เชือ” “ไม่ ข้าไมใ่ ห้เจ้าทําอะไรหรือไปไหนทงั นนั ” ดวงตาสีเทาเข้มขนุ่ ไปด้วยโทสะมองดวงตาสีดาํ ทีจ้องตอบเขาอย่าง ไมค่ ิดหลบสายตา เรียวปากอิมแสร้ งยิมออกมาทงั ๆ ทีดวงตาคลอขงั ไป ด้วยนํา กอ่ นจะเริมพดู เสยี งเย็น “ทา่ นอยากรู้มาตลอดไมใ่ ช่หรือคะ ท่านอยากเหน็ ใช่ไหม” นาราปลดเสือคลมุ ของตนออก ปล่อยมนั ให้ร่วงลงบนพืน ฟาโรห์ หนุ่มจ้ องมองหญิงสาวอย่างตกตะลึงเมือเห็นหญิงสาวแต่งกายด้วย อาภรณ์ทีแปลกประหลาด...ประหลาดทีสดุ เท่าทีเขาเคยเหน็ มาในชีวิต ทงั รูปแบบ สสี นั และเนือผ้า ผมสดี ําสนิทของนาราทีปกติมกั ปล่อยสยายถกู ~ ๓๕๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- รวบตงึ ...ความรู้สกึ ทีเกิดขนึ คือนาราคนนีแปลกแยก เธอแตกตา่ งไปจาก พวกเขา และเขาเองก็เหมือนกับไมเ่ คยรู้จกั นาราคนนีมาก่อน หญิงสาว จ้องมองเขาแล้วยกนิวขนึ มาชีทีตวั เองก่อนจะบอกอย่างเจ็บปวด “นีไงคะคอื นารา” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปตอนนีอยู่ในอาการนิงงัน เบิกตากว้างมองเธอ ไมม่ ี คําพดู ใดๆ ออกมาจากปากเขาแม้แตค่ รึงคาํ หญิงสาวจึงพดู ตอ่ “คือชีวิตและตวั ตนทีแท้จริงของนารา ข้าขอยืนยนั อีกครังว่าข้ามา จากอนาคต...อนาคตทีอยี ิปตใ์ นตอนนีเป็นเพียงแคร่ ่องรอยอารยธรรม” “ไม”่ สา่ ยศรี ษะแล้วตะโกนออกมาเสยี งดงั อยา่ งไมย่ อมรบั ดวงตาสีเทามี แววสันระริกอย่างสบั สนจนเห็นได้ชดั ก่อนจะตะโกนเรียกอูมา่ และนาง กํานลั คนอืนๆ อยา่ งงนุ่ งา่ นแล้วเริมถ่ายทอดคําสงั ของตน “พานางไปเปลียนชุด แล้ วเอาชุดพวกนีพร้ อมกับข้ าวของ ประหลาดๆ ของนางมาให้ข้าทงั หมด” นางกํานลั รับคําสงั แล้วพากนั ช่วยจบั ตวั นาราลากเข้าไปในห้องนอน อยา่ งกล้าๆ กลวั ๆ...แม้จะเกรงใจสนมนาราทีกําลงั ดีดดนิ ขดั ขนื ทวา่ คําสงั องค์เหนือหัวคือประกาศิต ไม่นานนกั อมู ่าก็เดินถือชดุ พวกนันพร้ อมกับ รองเท้าทงั สองข้างมาถวายแก่ฟาโรห์ฟิ โฮเทป นาราทีบัดนีอยู่ในชดุ ตาม แบบแผนของอียิปต์วิงตามออกมายือยดุ กบั ชายหนมุ่ เพือเอาชดุ คืน “เอาชดุ ของข้ามานะ ทา่ นจะเอามนั ไปไหน” ชายหน่มุ ไมฟ่ ังคําพดู ของหญิงสาวเดนิ ดิงออกไปหน้าตาํ หนกั ทิงชุด ของเธอลงบนกระถางสาํ ริดใบใหญ่ หยิบนํามนั ราดลงบนเสือผ้าแล้วโยน คบเพลงิ ทีทหารเตรียมเอาไว้ให้ลงไปในกระถางใบนนั ~ ๓๕๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นารามองภาพข้าวของเครืองใช้ของตวั เองกําลงั ถูกไฟทีลกุ โชนมอด ไหม้จนเริมเป็นเถ้าถ่านอยา่ งตนื ตกใจ ร่างบางจะกระโจนเข้าไปหยิบของ พวกนนั ทวา่ ก็ถกู ชายหนุ่มรวบตวั ไว้อย่างรวดเร็ว มือบางผลกั ไสร่างของ ชายหนมุ่ ออกอยา่ งไมป่ ราณีปราศยั แล้วถาม “ท่านทําเชน่ นีได้อย่างไรกนั ท่านทําอย่างนีทําไม” “เจ้าบงั คบั ให้ข้าต้องทํานารา” เขาไม่เคยอยากใช้วิธีแข็งข้อกับนารา ไมอ่ ยากทําร้ายจิตใจนารา แม้แตเ่ พียงเศษเสียว แตถ่ ้าเขาไมใ่ ช้วิธีนีนาราก็คงไมเ่ ลกิ ทําเช่นนีเสยี ที “มนั เป็นความจริงฟาโรห์ ตอ่ ให้ท่านจะเผามนั หรือทําอย่างไรก็ตาม ทา่ นก็ไมส่ ามารถเปลยี นมนั ได้ เพราะมนั อย่ใู นตวั ข้า…มนั คือข้า” “ตวั ของเจ้าอย่ทู ีนีในตอนนี นีคือความจริงสําหรับข้า” แล้วทงั คกู่ ต็ ้องชะงกั เมอื กระแสลมหอบใหญ่พดั เม็ดทรายเม็ดเล็กๆ เข้ามาปะทะใบหน้า นาราเงยมองฟ้ าทีบดั นีเปลียนเป็ นสีนําตาลไปทัง ท้องฟ้ าด้วยมวลทรายทีกําลงั ฟ้ งุ กระจาย...มนั ใกล้เข้ามาแล้ว ฟาโรห์หน่มุ ทีมองเห็นต้นเค้าแห่งพายุรีบอ้มุ ร่างเล็กขนึ พาดบ่า เดินดิงตรงเข้าไปใน ตาํ หนกั ปากก็ตะโกนร้องให้เหลา่ ทหารและนางกาํ นลั รีบปิ ดประตหู น้าตา่ ง ทุกบาน ปล่อยเธอลงเมือทังคู่อยู่ภายในห้องบรรทมใหญ่...แน่นอนว่า หน้าตา่ งและประตขู องมนั ถกู ปิ ดจนหมด ชายหน่มุ เดินไปปิ ดประตลู งดาล แน่นหนาแล้วจดุ ไฟดวงเลก็ เพือให้ความสวา่ งแก่ทงั คู่ “ทา่ นบ้าไปแล้วหรืออยา่ งไร” “ใช่ นารา ข้ากําลงั จะเป็นบ้า ข้ากําลงั สญู เสียการควบคมุ ตนเอง... เพราะเจ้า...เพราะเจ้าคนเดียว” ฟาโรห์หน่มุ พดู ด้วยความสบั สนและตนื ตระหนกเมือในหไู ด้ยินเสียง ลมหวดี หววิ จากภายนอกและเสียงเมด็ ทรายกระทบลงบนผนังด้านนอก ~ ๓๕๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ของตําหนกั ดงั เปาะแปะ พายทุ ะเลทรายกําลงั พดั กระหนําอย่ตู อนนี...มนั จะพานาราของเขากลบั ไปหรือไม่ เขาควรจะทําเช่นไร ตอนนีเขาไมร่ ู้...ไม่รู้ อะไรแล้ว “อยา่ เข้ามานะ” นาราตะโกนห้ามแล้วถอยหลงั หนีอย่างตืนกลวั เมือเห็นท่าทีราวคน เสยี สติของฟาโรห์ฟิ โฮเทปซึงกําลงั มองมาแล้วทําท่ากระสบั กระสา่ ย ก่อน จะเริมเดินดงิ เข้ามาหาเธออยา่ งคกุ คาม ร่างเลก็ ถอยกรูดเมอื รู้สกึ วา่ ตนเอง ไม่ปลอดภัย ฟาโรห์ฟิ โฮเทปตรงเข้ามาจับต้นแขนของเธอแล้วยึดไว้ ในขณะทีเสยี งหวานกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ มือบางพยายามปัดป้ อง ตวั เองออกจากการเกาะกมุ นนั ... ทว่าวินาทีถัดมาความชลุ มนุ ก็เงียบสงบลง ยกเว้นแตเ่ สียงหวั ใจที เต้นอย่างรัวเร็วภายในอกของชายหน่มุ หญิงสาวทีตกอย่ใู นอ้อมกอดของ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปยืนอย่อู ย่างมึนงง เมือร่างสงู ใหญ่ผ้กู ําลงั รังเธอไว้แนบอก สนั น้อยๆ ขณะใช้แขนแกร่งทงั สองข้างกอดเธอไว้แน่นราวกับกลวั วา่ หาก มนั ไม่แน่นพอเธออาจหลดุ ลอยหายไป จากนันเสียงทุ้มทรงอํานาจเริม เปลง่ เสยี งเป็ นบทสวดภาษาโบราณเบาๆ ทวา่ กลบั ชัดเจนในความเงียบ และในใจของหญิงสาว...บทสวดทีเธอจํามนั ได้จนขนึ ใจเพราะเคยท่องมนั ทุกวนั ตอนเขาจากไปทําศกึ สงครามยังชายแดน...บทสวดอ้อนวอนแด่ เทพเจ้าทุกพระองค์ทีชาวอียิปต์นับถือ...บทสวดทีเชือกันวา่ มนั จะช่วย ปกปักรักษาและสามารถขบั ไลส่ งิ ชวั ร้ายตา่ งๆ ออกไปได้ นาราทํ าได้ เพียงยืนนิ งอยู่ในอ้ อมกอดนันเมือรับร้ ู ได้ ว่าตอนนี เขา กําลงั รู้สกึ กลวั และไมม่ นั คงมากขนาดไหน ชายหนุ่มสวดมนต์ซําไปซํามา หลายๆ รอบไมห่ ยุดปาก จนกระทงั เมือเสียงลมและเสียงเปาะแปะด้าน นอกหมดลง เขาจึงหยดุ บทสวดของตนเอง ดวงตาสีเทาก้มลงมองสํารวจ ~ ๓๕๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ร่างทียงั คงอย่ตู รงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาอยา่ งโลง่ อก...นารายงั คง อย่ตู รงนี...เธอไมไ่ ด้หายไปไหนอยา่ งทีเขาหวาดกลวั เรียวปากบางประทบั ลงบนหน้าผากกลมมนของอีกฝ่ ายหนกั ๆ หนึงครงั อย่างรวดเร็วด้วยความ โลง่ ใจ พร้อมกบั คลายอ้อมกอดเพือปลอ่ ยเธอให้เป็นอสิ ระ “อย่าทําแบบนีอีก ข้าเสียลกู ไปคนหนึงแล้ว...อย่าให้ข้าต้องเสียเจ้า ไปอกี ” พดู แล้วก็เดนิ ออกจากห้องไปเงียบๆ ในขณะนารายังคงยืนนิงอย่ทู ี เดิมคล้ายถกู คําพดู และสายตากิงตดั พ้อกึงอ้อนวอนนนั ตรึงอย่กู บั ที...มา่ น หมอกทีเคยปกคลมุ สายตาจนทําให้พร่ามวั คอ่ ยๆ จางหายไป สมองทีเคย อือองึ ด้วยอารมณ์ความรู้สกึ อนั ฟ้ งุ ซา่ นไร้ทางออกสวา่ งขึนจนมองเห็นทุก สงิ อย่างชดั เจน... หลายวนั ทีผา่ นมาเธอจมอย่ใู นความทกุ ข์ใจของตนจนไม่เปิ ดรับสิง ใดๆ คดิ แตว่ า่ เธอมปี ัญหามากมาย ทงั เรืองทีเธอทะเลาะกบั ฟาโรห์ เรืองที เธอต้องกลบั บ้าน เรืองความรู้สกึ ผิดตอ่ พระคหู่ มนั และเรืองการสญู เสยี ลกู อนั เป็นเหมอื นฟางเส้นสดุ ท้ายในชีวิต...ทีเมือมนั ขาดลงสติของเธอก็ขาด ผงึ ลงไปด้วยเชน่ กนั สดุ ท้ายเธอจึงเลือกออกจากพระราชวงั ต้องการจะหนี จากปัญหาและหาทางหลดุ พ้นความทกุ ข์แสนสาหสั ทีประดงั ประเดกนั เข้า มา ทวา่ เมือได้ฟังคําขอร้องนันของฟาโรห์ฟิ โฮเทป เธอก็ตระหนักได้ทันที วา่ ยงั มอี กี คนทีเสียใจกบั เรืองลกู ไม่น้อยไปกว่าเธอ มีอีกคนทีเธอคอยแต่ จะมองผา่ นใบหน้าอนั ซบู ซีดและสายตาบอบชําเจือความเศร้าโศกไมแ่ พ้ เธอ...ขณะทีเธอมีเขาคอยดแู ลอยู่ไมห่ ่าง เธอกลบั เอาแต่ยัดเยียดความ ทกุ ข์ของตวั เองให้เขาไป ทงั ๆ ทีเขาเองก็ต้องการอ้อมกอดและการปลอบ ประโลมจากใครสกั คนไมต่ า่ งไปจากเธอ ~ ๓๖๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผา่ นไปหลายชวั ยามให้หลงั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปกลบั เข้ามาภายในห้อง อีกครังพร้อมกบั อาหารหลายชนิดในถาด นาราผ้กู ําลงั นงั เหมอ่ ลอยหนั ไป มองชายหน่มุ ทีกําลงั ยกถาดขนึ ชใู ห้เธอดู “ถึงเวลาทานอาหารและยาของเจ้าแล้ว” เมือหญิงสาวไมต่ อบคาํ ของเขา ฟาโรห์หนมุ่ จงึ วางมนั ไว้บนโต๊ะใกล้ กบั ประตู คอ่ ยๆ เดินมานงั ลงบนเตยี งข้างหญิงสาวด้วยความรู้สกึ ประดกั ประเดิดเต็มที ...ในชีวิตทีผ่านมาของเขาไม่เคยเลยที จะต้ องมาทํ าอะไร แบบนี เขาเป็นเจ้าชายรัชทายาท เป็ นฟาโรห์ผ้อู ยู่เหนือทุกคน คําพดู ของ เขาคอื ประกาศิต หรือแม้กระทงั กบั อสิ สตรี...เมือก่อนเขาเพียงแคต่ ้องพดู คําหวานโอ้โลมพวกนางนิดหน่อยก็พร้อมจะจบทุกอย่างลงบนเตียง ทว่า สิงเหลา่ นนั ใช้ไมไ่ ด้กบั นาราโดยสินเชิง “ท่านเชือข้าแล้วหรือคะ” เสียงหวานเปิ ดปากถามขนึ กอ่ นด้วยความสงบและอารมณ์ทีเย็นลง อย่างเห็นได้ชดั ...ดเู หมือนช่วงเวลาทีเขาออกไปสงบสติอารมณ์และคิด ทบทวนเรืองราวตา่ งๆ นนั ทางฝ่ ายนาราเองกไ็ ด้ทํามนั เช่นกัน เสียงทุ้มจึง ตอบเบาๆ “ข้าไมอ่ ยากจะเชือนารา” “พวกเขาทํารองเท้าไมไ่ ด้ใชไ่ หมคะ” เสยี งหวานถามคล้ายรู้ลว่ งหน้าอยแู่ ล้ว แม้นาราจะถามโดยไม่ได้คิด อะไรมากไปกวา่ นนั เพราะสหี น้าท่าทางและแววตาของเธอไมม่ ีแววตดั พ้อ ต่อว่าใดๆ ทว่าคนฟังกลับรู้สึกราวโดนมีดปักกลางใจ...เพราะนารา พยายามบอกเขาแล้ว เพราะเขาไม่เชือเธอ เพราะเขาพดู จาทําร้ายจิตใจ เธอทีมเี รืองให้คิดและมีปัญหารุมเร้าอย่มู ากมาย...มนั จึงยิงสง่ ผลเลวร้าย ~ ๓๖๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตอ่ ร่างกายของเธอ และเพราะเขาไมไ่ ด้อย่ดู ้วยในคืนนนั ...ชายหน่มุ กลืน นําลายลงคออย่างยากลําบากแล้วพยกั หน้ารับอย่างยอมจํานน “วิทยาการของพวกเรายงั ไมก่ ้าวหน้าพอ แม้กระทงั การหาวสั ดุ เราก็ ยงั หาไมไ่ ด้” “ไม่แปลกหรอกคะ่ เพราะวสั ดุพวกนันจะเกิดขึนหลงั จากนีไปอีก หลายพนั ปี ” ดวงตาสดี ํากบั ดวงตาสเี ทาสบกนั ด้วยความร้าวราน เมอื ต้องยอมรับ ความจริงในข้อนนั นารายิมบางๆ ให้เขาแล้วพดู ออกมาอย่างจริงใจและ ตรงไปตรงมา “ทา่ นรู้ใชไ่ หมคะวา่ ข้ายอมเป็นสนมของท่านเพราะลกู ...เพราะข้าไม่ รู้วา่ ตวั เองจะต้องกลบั ไปเมือไหร่และไมร่ ู้วา่ จะสามารถนําลกู กลบั ไปด้วย ได้หรือไม่ ข้าจงึ อยากให้เขาได้รับความรักและการดแู ลจากทา่ น” ฟาโรห์หนุ่มพยกั หน้า แม้ไม่อยากยอมรับ...ทงั ๆ ทีรู้แน่ชัดในใจมา ตลอด...หญิงจอมพยศทีปฎิเสธเขาอย่างหัวชนฝา อยู่ๆ ก็ยอมเป็ นสนม ของเขาอย่างวา่ ง่าย คงมีเพียงแค่เหตผุ ลเดียวเท่านันทีพอจะสามารถ เปลยี นใจหญิงสาวได้...เพือลกู “ในเมอื ตอนนีเราไมม่ เี ขาแล้ว ท่านปลอ่ ยข้าไปได้ไหมคะ” “ทําไมข้าต้องปลอ่ ยเจ้าไปด้วยละ่ ” ถามกลบั อย่างไมค่ ดิ ตอบคําถามนนั ของหญิงสาว นาราเงยหน้าขึน มองเพดานอยา่ งใช้ความคดิ แล้วพดู สิงทีตวั เองคดิ ออกมา “เพราะข้ามีทีมาทีแปลก...เป็นตวั ประหลาดของทีนี และท่านไม่ควร เสียเวลากบั ข้าคะ่ ...อยา่ งไรสดุ ท้ายเราจะเสยี ใจกนั ทงั ค”ู่ ร่างสงู หันตวั เข้าหาหญิงสาวทีนังอย่ใู กล้กัน แล้วตรัสด้วยนําเสียง จริงจงั ขนึ เพือยืนยนั คําพดู ของตนเองอยา่ งหนกั แน่น ~ ๓๖๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เจ้าไม่ได้แปลกประหลาด เจ้าแค่ต่างจากข้า จากชาวอียิปต์... เหมอื นชาวตา่ งชาติมากมายทีเดินทางเข้ามาค้าขายหรืออาศยั อย่ทู ีนี และ ไมว่ า่ จะเกิดอะไรขึนในวนั หน้า ข้าจะเสียใจมากกวา่ หากไมไ่ ด้ทําในสิงที เราสามารถทําได้ในตอนนี...” “ท่านเป็ นนักปกครองไมใ่ ช่หรือคะ ถ้าเห็นว่าทางทีเดินอย่มู นั ไม่มี อนาคตหรือเดนิ ไปแล้วสดุ ท้ายจะมีแต่ความเสียใจ ยังฝื นเดินตอ่ ไปทําไม ท่านควรเลือกอกี ทางทีมีอนาคตและมผี ลดตี อ่ ท่านมากกวา่ ไมใ่ ช่หรือคะ” ชายหน่มุ ลอบมองหญิงสาว รู้สกึ ใจชืนเมอื เหน็ วา่ นาราเริมพดู เปิ ดใจ กบั เขามากขึน อาจเพราะกําแพงทีนาราพยายามสร้างขนึ ได้เบาบางลง เนืองจากเขารับรู้ปัญหาสาํ คญั ของหญิงสาวแล้ว และเมือได้พยายามคิด ทบทวนเรืองราวตา่ งๆ เขากพ็ อจะเข้าใจเหตผุ ลของสิงทีเธอพยายามทํา... อยา่ งแรกคอื เขาต้องขอถอนคาํ พดู ทีเคยพดู ไว้วา่ นาราคดิ ถงึ ความรู้สกึ ของ ทกุ คนยกเว้นความรู้สกึ ของเขา “ถ้าเชน่ นนั ข้าขอถามเจ้าบ้างและขอให้ตอบจากใจของเจ้าเช่นกัน... หากเจ้าบงั เอญิ รู้วา่ ข้ากําลงั จะตายในอกี ไมก่ ีเดอื นข้างหน้า เจ้าจะทิงทาง ทีไมม่ อี นาคตอยา่ งข้า แล้วหนั ไปเลือกทางทีดกี วา่ ไหม หากเป็นเจ้า เจ้าจะ ทําหรือเปลา่ ” ได้ฟังคาํ ถามนาราก้มหน้านิงอย่างพดู ไมอ่ อก ทงั ๆ ทีแทบไม่ต้องคิด หรือกลนั กรองคําถามใดๆ กร็ ู้คาํ ตอบแจ่มชดั ดอี ย่แู ล้ว...ไมม่ วี นั ... “ข้าเองก็เหมอื นกบั เจ้า” เมือเหน็ วา่ นาราเอาแตก่ ้มหน้างดุ เหมอื นเดก็ น้อยกําลงั พยายามหนี ความสบั สนว่นุ วาย ชายหน่มุ จึงลกุ ขึนจากเตียง เดินมานงั ลงบนขาของ ตนเองตรงหน้าหญิงสาวเพือให้ระดบั สายตาของทงั คตู่ รงกนั ...ให้นาราไม่ ~ ๓๖๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สามารถหลบสายตาของเขาได้อีก ชายหนุ่มพดู กับหญิงสาวตรงข้ามตวั ด้วยความสงบมนั คงอยา่ งคนทีกลนั กรองสงิ ตา่ งๆ มาอยา่ งดีแล้ว “ข้าไม่สนใจหรอก เรืองทีสกั วนั เจ้าอาจต้องกลบั ไปยังโลกของเจ้า จะมานงั เสียใจให้ได้อะไรขึนมา รู้อย่วู า่ เวลาทีอยู่ด้วยกนั มนั น้อยนกั เรา ควรใช้มนั อยา่ งมีคณุ คา่ เพือมอบความสขุ ให้แก่กนั ให้มากทีสดุ มิใชห่ รือ” “....” “อย่ามวั เอาแตเ่ สยี เวลาคดิ ถึงจดุ จบทีมนั ยงั มาไมถ่ งึ เลย นารา” “อยา่ พดู แบบนีกบั ข้าเลยค่ะ องค์ฟาโรห์ ถึงอย่างไรข้าก็อยู่กบั ท่าน ไม่ได้ ท่านเองก็มีท่านมทั คาเรอย่แู ล้ว ทีนีอาจไมถ่ ือวา่ มนั เป็ นเรืองใหญ่ แตส่ าํ หรบั ข้า...ข้าไมค่ ิดวา่ จะสามารถทําใจยอมรับสถานะการเป็ นผ้หู ญิง หนงึ ในร้อยคนของท่านได้” หญิงสาวพดู แล้วทําสีหน้ายงุ่ ยากด้วยความอดึ อดั ใจ ฟาโรห์หน่มุ ได้ ฟังก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วพยกั หน้ายอมรับ “ข้ารู้ และข้าต้องยอมรบั วา่ ข้าไมใ่ ชผ่ ้ชู ายทีดีพร้อม ผ้อู ืนอาจมองวา่ ข้าคอื สมมตุ ิเทพทีสมบรู ณ์ แตค่ วามจริงข้าเป็นเพียงมนษุ ย์คนหนงึ ทีชีวติ มี ความจําเป็นและมหี น้าทีหลายอยา่ งตดิ ตวั มาตงั แตเ่ กิด ตลอดเวลาตงั แต่ จําความได้ ข้าต้องอยู่ในกรอบของหน้าทีทีทุกคนคาดหวงั เป็ นเจ้าชาย เป็นรัชทายาท เป็นจอมทพั เป็นนกั รบ เป็นฟาโรห์ เป็นผ้ทู ีต้องทําทกุ อย่าง เพืออียิปต์…และไม่ว่าข้าจะต้องการหรือไม่ ข้าก็ต้องเป็ นสวามีของทัง ราชินีกับเหล่านางสนมอีกมายมาก พวกนางเป็ นลกู ของขนุ นางทีเตม็ ใจ ยกให้กบั ข้า และข้าก็จําเป็ นอย่างยิงทีจะต้องมีพวกนางไว้สําหรับคาน อํานาจของเหลา่ ขนุ นางพวกนนั เพือไมใ่ ห้พวกเขาคดิ ไมซ่ ือกบั ข้า กบั อยี ิปต์ ข้าไมส่ ามารถปัดความรับผิดชอบเหล่านนั ออกไปได้ นารา เพราะมนั กมุ ~ ๓๖๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ชีวิตของผ้คู นมากมาย รวมไปถึงกุมเสถียรภาพของแผน่ ดินอนั บรรพบุรุษ ของข้าได้ใช้เลอื ดเนือและชีวิตของพวกเขาสร้างขนึ มา” ชายหนมุ่ มองหน้าหญิงสาว เมือเห็นว่าดวงตาของเธอจ้องตอบเขา อยา่ งตงั ใจรบั ฟังสงิ ทีเขาพดู โดยไมไ่ ด้เอาแตป่ ิ ดรับสงิ รอบๆ ตวั แล้วปฏิเสธ หวั ชนฝาอย่างเมือก่อน เขาจึงพดู ตอ่ พลางภาวนาให้หญิงสาวสามารถ เข้าใจถงึ สงิ ทีเขากําลงั จะพดู ...ภาวนาให้เธอเหน็ ใจเขา... “อาจฟังดใู จร้ายสําหรับเจ้า แตข่ ้ายงั ทิงอยี ิปต์ไปตอนนีไม่ได้ อียิปต์ ยงั ไมม่ นั คงพอ...” ชายหนมุ่ เว้นช่วงเพือถอนหายใจแล้วมองหญิงสาวอย่างวติ ก “...แต่...ข้ าไม่เคยเป็ นเช่นนี...และไม่เคยคิดว่าจะตกอยู่ใน สถานการณ์นี...ตอนนีข้าไมอ่ ยากเป็ นบรุ ุษทีอยู่กับสตรีคนหนึงเพราะข้า จําเป็ นจะต้องมีนางอีกต่อไป...ข้าอยากเป็ นบุรุษทีอยู่กับสตรีคนหนึง เพราะข้าอยากมีนาง...ไมใ่ ชใ่ นฐานะราชนิ ีหรือสนมของฟาโรห์ฟิ โฮเทป แต่ เป็ นคนรัก...เป็ นหวั ใจของผ้ชู ายทีชือฟิ โฮเทป และเมือผ้หู ญิงทีทําให้ข้า รู้สกึ เช่นนนั กําลงั นงั อย่ตู รงหน้าข้า...ข้าจงึ ไมอ่ ยากปลอ่ ยให้นางผา่ นไป...” นาราเห็นคนตรงหน้ าพูดด้ วยความสับสน...ในใจเกิดความร้ ู สึก หลากหลายขนึ สิงทีเขาพดู คือการขอให้เธออย่เู ป็ นสนมของเขาต่อไป แม้ จะรู้สกึ เจบ็ ปวดอยบู่ ้างแต่เมือเห็นแววตาอนั ชอกชําทีมองมา ใจเธอกลบั รู้สกึ สงสารเขา...เขาอาจเป็ นผู้ชายเห็นแก่ตวั ในมมุ มองของเธอหรือใคร หลายๆ คน แต่หากลองมองในมุมของเขาบ้ าง...สําหรับเขาทีเป็ นผู้ ปกครองทกุ คน ย่อมไมไ่ ด้มองเหตกุ ารณ์ต่างๆ ทีละขนั เหมือนเธอหรือคน ทวั ๆ ไป เขาต้องมองภาพทีกว้างกวา่ นัน มองไปถึงสิงทีจะเกิดขึนในขนั ที สาม สหี รือห้า เพราะการกระทําทกุ อยา่ งรวมไปถึงชีวิตสว่ นตวั ของเขาล้วน มีความเกียวพันธ์กับชีวิตของทุกคน กบั แผ่นดินทีเขาต้องโอบอ้มุ เอาไว้ ~ ๓๖๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ด้วยกําลงั ของตนเอง...ในการทําเพือสว่ นรวมแบบนนั เขาต้องเหนือย ต้อง เสียอะไรในชีวติ หรือต้องสละความสขุ สว่ นตวั ไปแล้วมากขนาดไหนกนั นะ “ข้าไมอ่ าจให้เจ้าในเรืองนนั ได้ แตส่ ิงทีข้าสญั ญากบั เจ้าได้คือข้าจะ รักเจ้าเพียงคนเดียวไปจนชัวชีวิต...เมือเป็ นเช่นนีแล้ว จนกวา่ จะถึงวนั ที เจ้าต้องกลบั ไปยงั โลกนนั ...ช่วยยืนอย่ขู ้างๆ ข้าไปก่อนได้หรือไม”่ เกิดความเงียบระหว่างคนทงั คู่ ในขณะทีคนถามเฝ้ ารอคําตอบนนั ของหญิงสาวด้วยความหวงั ทวา่ ผ้สู ามารถให้คําตอบแกเ่ ขาได้ยงั คงนงั นิง บนเตียง ชายหนมุ่ ถอนหายใจอยา่ งปลงตก...หากเป็ นการเล่นเกม ตอนนี เขาได้เปิ ดทกุ สงิ ทกุ อย่างทีเขามใี ห้นาราได้เห็นจนหมดแล้ว แตส่ ดุ ท้ายมนั ก็ยงั คงเหมอื นเดิม เขาไม่มีค่าพอทีจะรังนาราไว้ได้ หรือบางทีอาจเพราะ นาราไมเ่ คยรักเขาเลยอยา่ งทีเธอเคยพดู ไว้เสมอก็เป็ นได้...เช่นนันเขาเอง กระมงั คือคนทีปิ ดหูปิ ดตาไม่รับรู้ทุกสิง....แล้วเอาแต่ยัดเยียดความรู้สึก ของตวั เองให้แกน่ าราโดยไมเ่ คยมองวา่ เธอต้องการมนั หรือไม่ “มนั คือคาํ ตอบเดิม ทีข้าควรยอมรบั มนั ให้ได้เสียทีใชห่ รือไม”่ นารามองเห็นเขาขยบั ตวั เหมือนกําลงั จะลกุ ขนึ สมองตวดั ไปถึงภาพ วนั ทีเขาหนั หลงั เดนิ ไปจากห้องของเธอ...ภาพความมืดมิดในคืนอนั แสน เจบ็ ปวดและเสยี ใจนนั ซ้อนทบั กบั ความกลวั ความเหน็ดเหนือย ความท้อ ความเศร้าใจทีสะท้อนอยใู่ นความรู้สกึ ของตนเองและในแววตาของเขา... เธอไมอ่ ยากให้เขาไปอกี เธอไมอ่ ยากให้เขาไป...เสยี งทีรําร้องในใจนนั ผลกั ให้นาราโถมตวั ฟบุ ลงไปกอดชายหน่มุ ไว้แน่น กอ่ นจะพดู ด้วยความยงุ่ ยาก วนุ่ วายใจไมแ่ พ้กนั “ทําไมทา่ นถึงใจร้ายแบบนี ทําไมท่านถึงเอาแตพ่ ดู เช่นนีใส่ข้า ทงั ๆ ทีท่านก็รู้วา่ ข้าไมอ่ ยากได้ยินคาํ พดู พวกนีออกจากปากทา่ น” “นารา” ~ ๓๖๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เพราะมนั จะทําให้ข้าเห็นแก่ตวั มนั จะทําให้เราต้องเจ็บปวด มัน เป็นไปไมไ่ ด้ แตต่ อนนีข้าทําไมไ่ ด้อกี แล้ว” เสียงสันๆ พรังพรูความรู้สึกของตนออกมาราวกับนําทีไหลอย่าง รุนแรงเมือทํานบอนั เคยปิ ดกนั ไว้ถกู ทําลายลง ในขณะทีฟาโรห์หนุ่ม เมือ หายงนุ งงแล้วจงึ คอ่ ยๆ เลือนมือใหญ่เข้าไปลบู หลงั หญิงสาวอย่างปลอบ ประโลม “ข้าเคยกลวั ปัญหาทกุ ๆ อย่างทีมี...กลวั การมีความสขุ เพราะรู้ว่า ทางข้างหน้าจะมีแตค่ วามทกุ ข์...แตท่ ่านรู้อะไรไหม ตอนนีสงิ ทีข้ากลวั มาก ทีสดุ คือการต้องอย่ทู ีนีโดยไม่มีท่าน...เพราะฉะนันฟาโรห์คะ ข้าขอร้อง... ตงั แตน่ ีไป...ตอ่ ให้ข้างีเง่าหรือทําให้ทา่ นไมพ่ อใจแคไ่ หน กอ็ ย่าหนั หลงั เดิน จากข้าไปแบบวนั นนั อีก แล้วถ้าวนั ไหนข้าบอกท่านวา่ จะไปจากทีนี ก็ช่วย กอดข้าไว้ให้แน่นๆ แบบทีข้าทําตอนนีได้ไหมคะ เพราะไม่ว่ามนั จะด้วย เหตผุ ลอะไรกต็ าม ข้าไมเ่ คยอยากจากท่านไปเลย” “ข้าสญั ญา...ด้วยชีวิตและหวั ใจของข้า” มอื เลก็ กระชบั แขนของตวั เองแนน่ เหมอื นโหยหาอ้อมกอดนีมานาน แสนนาน ในขณะทีมือใหญ่ก็กระชบั กอดร่างเล็กไว้มนั ด้วยความโล่งใจ เมือในทีสดุ เขาก็สามารถทลายกําแพงทีนาราก่อขนึ เพือขวางกันระหวา่ ง เขาและเธอลงได้ ~ ๓๖๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๑ ร่างสงู สง่าในชุดเครืองทรงเต็มยศเดินเข้ามาภายในตําหนักด้วย ใบหน้าเรียบเฉยตามแบบฉบับ เสียงฝี เท้าหนกั ๆ ดงั ขึนสมําเสมอขณะที ฟาโรห์หนมุ่ กําลงั กวาดสายตามองไปทวั บริเวณ ก้าวตอ่ ไปยงั ทางเดินแล้ว ชะเง้อคล้ายกําลงั มองหาอะไรบางอย่าง เรียวปากบางเฉียบแย้มสรวล เมอื มองเห็นด้านหลงั ของคนตวั เลก็ กําลงั นงั จัดดอกไม้ใส่แจกันบนโต๊ะใน ห้องเสวยด้วยทา่ ทางขะมกั เขม้น มอื บางยกแจกนั ใบนนั ขนึ ถามความเห็น ของอมู า่ และนางกํานลั คนอนื ๆ ทีอยภู่ ายในห้อง “เป็นอย่างไรบ้าง มนั พอใช้ได้แล้วหรือยงั ” “งดงามมากเจ้าคะ่ พระสนม” นางกํานลั คนหนึงบอกขึนอย่างเอาใจ แต่เสียวหน้าหวานทีฟาโรห์ หนมุ่ เห็นจากทางด้านหลงั กลบั ยงั คงเอียงคอพินิจแจกนั นันตอ่ ไป...ถ้าให้ เขาเดาตอนนีนาราคงกําลงั ยน่ จมกู และขมวดควิ มนุ่ เป็นแน่ “ข้าวา่ มนั ออกจะดรู กหรู กตาไปหน่อย เจ้าควรเอาดอกไม้ออกจาก แจกนั นนั อกี ” ~ ๓๖๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “คะ่ ท่านอมู า่ สว่ นเจ้า...อย่าเอาแตพ่ ดู ชมเชยสิ ข้าไมโ่ กรธหรอกหาก เจ้าจะบอกวา่ มนั ไมส่ วย ดีเสียอกี ข้าจะได้แก้ไขมนั เสีย” “เจ้าคะ่ พระสนม” จากนนั หญิงสาวก็กลบั ไปพุ่งสมาธิทีแจกนั ดอกไม้อีกครัง คนแอบ มองอยนู่ อกห้องจงึ ขยบั ก้าวเท้าเข้าไปภายในห้อง ยกนิวชีขนึ แตะริมฝี ปาก เพือให้เหลา่ นางกํานลั ทียืนอยตู่ รงข้ามกบั นาราซึงสามารถมองเห็นเขาได้ เงียบ ทงั หมดจึงก้มหน้าลงมองพืนโดยอัตโนมตั ิ ฝี เท้าของบุรุษเจ้าของ ตําหนกั ทีเคยก้าวอย่างเตม็ ฝี เท้าเปลียนมาเป็นคอ่ ยๆ ก้าวโดยใช้ปลายเท้า ลงแตะพืน ย่องตรงเข้าไปหาร่างเล็กผ้นู ังหนั หลงั ให้ พยายามทําให้เกิด เสียงดังน้อยทีสดุ ไม่ให้หญิงสาวได้รู้ตวั วินาทีถดั มาร่างสูงโถมเข้าไปใช้ อ้อมแขนใหญ่โอบรัดร่างบางตรงหน้า ผู้ถูกโอบกอดสะด้งุ รีบเบียงตวั ไป ทางซ้ายของตนเองโดยอัตโนมัติ ทําให้ใบหน้าคมทีก้มลงมาด้านขวา หมายจะหอมแก้มนวนเนียนนนั สมั ผสั ได้เพียงอากาศว่างเปล่า นาราทํา หน้าปเู ลียนๆ หนั ไปมองใบหน้าคมทีมองตอบมาด้วยสายตาแวววาว “องคฟ์ าโรห์” “หลบเกง่ ขนึ เยอะเลยนี” “อย่าทําอะไรแบบนีเลยคะ่ ทีนีมคี นอย่เู ตม็ ไปหมด” หญิงสาวพดู อย่างกระเง้ากระงอด พลางมองดนู างกํานัลทีกําลงั ก้ม หน้ามองพืนอย่ใู กล้ๆ ด้วยความเขนิ อาย แขนแกร่งจึงปลอ่ ยหญิงสาวออก อยา่ งอารมณ์ดี “ข้าปลอ่ ยกไ็ ด้ ประเดยี วแก้มแดงๆ ของสนมขีอายจะร้อนจนไหม้ไป เสยี ก่อน” “เมือก่อนไมเ่ หน็ ท่านเป็นแบบนี ออกจะนิงจนนา่ กลวั ” ~ ๓๖๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราบ่นพร้อมย่นจมกู แบบทีเธอชอบทําเมือรู้สึกย่งุ ยากใจหรือไม่ พอใจในอะไรบางอย่าง คนโดนถามเลยโฉบลงไปฝังจมกู ลงบนแก้มนวล อย่างจงใจ “เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าอยากทําเช่นนีมานานแล้ว แตเ่ กรงคนขีโวยจะ โวยวายเอา” ได้ฟังหญิงสาวยกมือของตนขึนมาจับแก้มแล้วส่งสายตาข่มข่ใู น แบบทีทําให้อยากกระโจนเข้าหามาให้เขา ก่อนจะเก็บดอกไม้สดและเศษ ใบไม้ทีเหลือจากการจดั แจกนั ใส่ลงในถาดโลหะ สงั ให้นางกํานัลคนหนึง นําไปเก็บ แล้วรีบเบียงประเดน็ ทนั ที “ทา่ นหิวหรือยงั คะ อยากดืมอะไรเย็นๆ กอ่ นหรือเปลา่ ” “ข้ายังไมห่ ิว เราไปเดินเล่นกนั ดีกวา่ วันนีอากาศดีนัก ข้าเดินผ่าน อทุ ยานมาเมือครู่ เหน็ ดอกไม้บานสะพรังเตม็ ไปหมด” “จริงหรือคะ” นารายิมกว้าง ดวงตาสีดาํ สอ่ งประกายวบิ วบั อย่างตนื เต้น ในขณะที อกี ฝ่ ายมองรอยยิมและท่าทางนนั ของหญิงสาวด้วยความช่มุ ชืนหวั ใจ ในอทุ ยานใหญ่เตม็ ไปด้วยต้นไม้นานาพนั ธ์ใุ ห้ความเขียวขจีแซมไป ด้วยดอกไม้สสี นั สดใสกําลงั บานชชู ่อแขง่ กนั อยา่ งน่ามอง ด้วยบรรยากาศ ซงึ ตา่ งไปจากภมู ปิ ระเทศของอยี ิปต์ทีมองไปทางไหนก็เห็นแค่ทะเลทราย สดุ ลกู หูลกู ตาทําให้ผ้ทู ีกําลงั เดินทอดน่องตามหลงั ชายหนุ่มอย่างรักษา ระยะห่างประมาณห้าก้าวอดไมไ่ ด้ทีจะสดู ลมหายใจเอาอากาศบริสทุ ธิ เข้า ปอดอยา่ งสดชืน โดยมีเหล่านางกํานัลและทหารองครักษ์จํานวนหนึงตงั แถวเดินตามเสดจ็ องค์ฟาโรห์อย่างเป็ นระเบียบอย่ขู ้างหลงั เธอ การเดิน เลน่ ครังนีจึงดคู ล้ายกบั การเดินสวนสนามทีมีฟาโรห์เป็ นผ้นู ําเสียมากกวา่ ~ ๓๗๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ก่อนขบวนทังขบวนจะหยุดชะงักลงเมือผ้อู ยู่หัวขบวนหยุดการก้าวเท้า ฟาโรห์ฟิ โฮเทปทีอดรนทนไมไ่ ด้อีกตอ่ ไปหันกลับมามองขบวนด้านหลัง ของตนแล้วเอย่ ถามเสยี งเรียบ “ไยจงึ ไปเดินอยตู่ รงนนั ” “ข้าหรือคะ” คนตัวเล็กทําหน้าเหรอหราพร้ อมถามกลับอย่างไม่แน่ใจนัก... ชายหนมุ่ แกล้งทําเสยี งจิจ๊ะในลําคอแสดงความไมพ่ อใจ “จะใครเสียอีก เมยี ดอื ของข้ามีกีคนกนั ” “ข้า...กเ็ ดินเลน่ อยา่ งไรคะ” “ข้าชวนเจ้ามาเดนิ เลน่ ด้วยกนั ไมไ่ ด้ให้มาเดนิ ตามหลงั ข้า มานีสิ” “แตว่ า่ ....” หญิงสาวยงั ยืนอย่กู บั ทีด้วยความลงั เล หนั หลงั กลบั ไปมองเหลา่ นาง กํานัลและราชองครักษ์บริเวณด้านหลงั ของเธอ พยายามใช้ดวงตาสีดํา สนิทสอดสา่ ยหาหวั หน้านางกํานลั เฒ่าอมู า่ คล้ายต้องการถามวา่ เธอควร ทําอย่างไร เพราะหลงั จากทีเธอเข้ามารับตาํ แหนง่ สนมของฟาโรห์ฟิ โฮเทป อย่างเต็มตัว ท่านอมู ่าก็กลายมาเป็ นพีเลียงของเธออย่างสมบูรณ์แบบ ด้วยการคอยสอนกฎ ข้อห้าม กติกามารยาทต่างๆ อนั ควรรู้และต้องทํา เมอื ดํารงตําแหนง่ พระสนม ทวา่ ตอนนีดเู หมอื นพีเลียงของเธอจะแสร้งทํา เป็นมองไมเ่ หน็ สายตาของเธอเอาเสยี ดือๆ “ยงั จะมองซ้ายมองขวาอะไรอยอู่ ีก” ฟาโรห์หน่มุ เหน็ หญิงสาวยืนละล้าละลงั มองซ้ายทีขวาทีด้วยความ สบั สน จงึ เดินเข้าไปหาแล้วยืนมือของตนสง่ ให้หญิงสาว “เร็วสิ” ~ ๓๗๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สนมมือใหมม่ องมอื ทียืนมาให้เธอ แล้วจึงคอ่ ยๆ ยกมอื ของตนขนึ ไป วางบนมืออกี ฝ่ าย ผ้เู ป็นสวามีกมุ มือเล็กนนั ไว้ จบั จูงเธอให้ออกเดินเคียง ข้างกนั ไป โดยทีใบหน้าสวยของหญิงสาวยงั คงก้มงดุ ไปตลอดทาง “ข้าเริมโกรธแล้วนะนารา แคจ่ ับมือข้า เจ้ากลบั ทําตวั ราวตนเองได้ ทําความผดิ อยา่ งใหญ่หลวง” “ขอโทษคะ่ องคฟ์ าโรห์” “ถ้ารู้วา่ เจ้าจะเกร็งขนาดนี ข้าคงไมใ่ ห้พวกนนั ตามมาด้วย” ชายหน่มุ บอกกับหญิงสาวข้างตวั ผ้สู ่ายหน้าปฏิเสธทงั ๆ ทีก้มหน้า มองพืน เสียงหวานรีบอธิบายให้เขาฟังเสียงอ้อมแอ้ม “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนนั นะคะ ข้าแค่ไมร่ ู้ว่าควรจะทําตวั อย่างไร เกรงวา่ มนั อาจไมเ่ หมาะสม แล้วจะพลอยทําให้คนอนื มองทา่ นไมด่ ีไปด้วย” “ครานีอมู า่ ฝังอะไรไว้ในหวั ของเจ้าอกี ละ่ ” ถามออกไปอย่างรู้ทัน จะมีใครเสียอีกทีสามารถทําให้สนมของเขา คอยระแวดระวงั ในกิริยาท่าทางของตวั เองทุกฝี ก้าวได้เช่นนี...หากไมใ่ ช่ ท่านหวั หน้านางกํานลั เจ้าระเบียบทีนาราทงั รัก ทงั เคารพ ทงั เชือฟังคนนนั “ก็เรืองการวางตวั คะ่ ทา่ นอมู า่ บอกวา่ ข้านิสยั เสีย เพราะมีท่านคอย ให้ท้าย” ได้ฟังคาํ กลา่ วของนารา ฟาโรห์ฟิ โฮเทปสรวลออกมาอย่างอารมณ์ดี ไมค่ ิดโกรธหรือปฏิเสธถ้อยคํากลา่ วนนั แม้แตน่ ้อย “เช่นนนั หรือ แล้วนางสอนอะไรเจ้าบ้างละ่ ” ใบหน้าสวยเงยขนึ มองฟ้ าอย่างพยายามระลกึ ถึงคําสอนเหลา่ นัน ก่อนจะหันมามองสวามีแล้วยกมือขึนนบั ด้วยเสียงเจือยแจ้ว ทําเอาคน มองตามอดมนั เขียวไปกบั ท่าทางนันไม่ได้...ถ้าไม่ได้อยู่ในอทุ ยานเขาคง ตรงเข้าไปบดขยีเรียวปากช่างพดู นนั เสยี ให้สมใจ ~ ๓๗๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ต้องรู้จกั วางตวั ให้ดตี อ่ หน้าคนอนื ห้ามทําเสียมารยาทหรือพูดเอา แตใ่ จตวั เองตอ่ หน้าท่าน ไมค่ วรเดนิ นําหน้าหรือเดนิ เสมอทา่ นโดยเดด็ ขาด ...จริงๆ แล้วข้าวา่ เราไม่ควรจบั มือกันแบบนีด้วยนะคะ เอ่อ...และคําสงั ของท่านถือเป็นประกาศติ ทีข้าต้องทําตามโดยไมม่ ีปากเสียงใดๆ เด็ดขาด ...ทีจริงมนั มีกฎเยอะมากเลยคะ่ แตข่ ้ายงั จําได้ไมห่ มด” ชายหนุ่มแย้มยิมเมือได้ยินคํากล่าวของหญิงสาว มองคนข้างตวั แล้วพดู ด้วยเสยี งออ่ นน่มุ “นารา ทําตวั แบบเดมิ ในแบบทีเจ้าเป็นเถิด…ข้าไมอ่ ยากให้เจ้ารู้สึก อดึ อดั ทีต้องคอยคิดคอยระวงั ทกุ ๆ สงิ ตลอดเวลา พดู กบั ข้าเหมอื นเดิม ทํา ตวั แบบเดมิ ถึงมนั จะทําให้ข้าปวดหวั บ้าง แตข่ ้ากลบั สบายใจกวา่ ทีได้เหน็ เจ้าเป็นตวั ของตวั เองเช่นนนั ” “จะดีหรือคะ” หญิงสาวย่นจมกู อย่างย่งุ ยากใจ ขณะถามแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก ชายหนมุ่ ข้างตวั จึงพยกั หน้ารับแล้วกลา่ วยืนยนั อกี ครัง “ฟาโรห์อนญุ าต ทําไมถงึ จะไมไ่ ด้ละ่ ” “ขอบคณุ มากนะคะ องค์ฟาโรห์” บอกเขาอย่างดีใจพร้อมยิมหวาน มือบางออกแรงยกมือชายหน่มุ ที กมุ กนั ไว้ขึนมาประทับริมฝี ปากอิมงามของตนลงไปบริเวณหลงั มืออย่าง รวดเร็วเพือเป็ นการขอบคณุ ก่อนจะยกมืออีกข้างทีวา่ งมาปิ ดหน้าสีแดง ระเรือของตนเหมอื นระลกึ ได้วา่ เพิงทําอะไรลง “โอ๊ย ข้าเผลอทําเรืองไมส่ มควรเข้าอีกจนได้” พูดแล้วหนั ไปมองกลมุ่ คนทีเดินตามอย่ขู ้างหลงั ราชองครักษ์และ นางกํานลั กําลงั ก้มลงมองพืนอทุ ยาน บางสว่ นทําสีหน้าราวกบั ไมร่ ู้ไม่เห็น ~ ๓๗๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สิงใดตวั อย่างอนั ชดั เจนก็เช่นท่านอมู า่ บางสว่ นก็แอบกลนั ยิมของตนเอง เตม็ ทีอยา่ งเชน่ ท่านนาธาน “กลบั ไปข้าคงโดนทา่ นอมู า่ อบรมอีกยกใหญ่…ท่านต้องช่วยข้าด้วย นะคะ” นาราบอกชายหน่มุ ข้างตวั อยา่ งอารมณ์ดี แล้วหนั ไปตนื ตาตืนใจกบั ธรรมชาติอนั สวยงามภายในอทุ ยานตามทีสวามีชีชวนให้เธอดู ดวงตาสี เทามองหญิงสาวอย่างชืนใจก่อนจะพดู ขนึ “ข้าชอบเวลาแบบนีเสียจริง” “ข้าก็ชอบคะ่ ได้เดินดทู ิวทศั น์ไปเรือยๆ โดยไมต่ ้องรีบเร่งแบบนี” “ข้าชอบเวลาอยใู่ กล้ๆ เจ้าต่างหาก เพราะมนั ทําให้ข้ารู้สึกเย็นกาย เยน็ ใจอยา่ งบอกไมถ่ กู ” “อย่กู ับข้า ท่านคงไมไ่ ด้รู้สึกร้อนรุ่มเหมือนตอนไปหาสนมคนอืนๆ ในฮาเร็มสินะคะ ถึงวา่ ...” นาราก้มหน้าลง ขณะทีทิงปลายเสียงอย่างเศร้าสร้อย ชายหนุ่มได้ ฟังถึงกบั ลนลานรีบถามอกี ฝ่ ายกลบั อยา่ งรวดเร็ว ด้วยกลวั ว่าหญิงสาวจะ ไปได้ยินอะไรมาผิดๆ แล้วเข้าใจเขาผิดอีก...เขาไม่เคยเหยียบเท้าเข้า ตาํ หนกั ฮาเร็มอีกเลย นบั ตงั แตก่ ลบั มาจากการไปรบในครงั นนั “หาความ...ใครบอกเจ้าแบบนนั กนั ข้าจะสงั ตดั ลินให้หมด” รอยยิมสวยของนาราถูกเม้มไว้เต็มที ก่อนจะหลดุ เสียงหัวเราะ ออกมาอย่างกลนั ไมอ่ ยู่ เมอื ฟาโรห์หน่มุ ประจกั ษ์แล้ววา่ หญิงสาวตรงหน้า แกล้งทํา จึงทําตาวาววบั ใสห่ ญิงสาวบ้าง “เจ้าเองหรือทีคิดวา่ ข้าไม่ร้อน...ข้านอนกอดเจ้ามาเกือบเดือนแล้ว นะนารา ไมส่ ิ ถ้ารวมกับเมือก่อนก็หลายเดือนโข...เจ้าเชือเถอะว่าตอนนี ข้าเป็นบรุ ุษทีร้อนและต้องอดทนมากทีสดุ ในอียิปตแ์ ล้ว” ~ ๓๗๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ชายหน่มุ ก้มลงกระซิบข้างหหู ญิงสาว เพือให้ได้ยินเพียงคนเดียว... ก่อนหน้ านีร่างกายของนาราอ่อนแอนัก สิงสําคัญทีสุดจึงเป็ นการ บํารุงรักษาร่างกายและจิตใจของเธอให้ กลับมาสมบูรณ์แข็งแรง เหมอื นเดิม ทวา่ กต็ ้องยอมรับวา่ เขาเป็นบรุ ุษ พอได้ชิดใกล้หญิงทีตวั เองรัก เลือดในกายมนั ก็สบู ฉีดแล่นพล่านขึนอย่างห้ามไมอ่ ยู่ เขาจึงได้แต่ต้อง พยายามหกั ห้ามใจ หยดุ ตวั เองไว้ทกุ ครัง ก่อนจะเตลดิ ไปกบั อารมณ์เบือง ตําทีแผดเผาร่างกายจนแทบหมน่ ไหม้ ...ถึงอย่างไรสขุ ภาพของนาราก็ต้องมาก่อน... “ฟาโรห์” เจ้าตวั ถงึ กบั หนั มาเรียกสวามีอย่างตกใจ พวงแก้มใสเริมเปลยี นเป็ น สีระเรือ ยิงเห็นท่าทางเขินอายของหญิงสาว เขาก็ยิงอยากเย้าแหย่คน ตรงหน้าจึงกระซิบถามตอ่ “อมู ่าสอนเจ้ามากมายเรืองการเป็ นสนม แล้วนางได้สอนเจ้าเรือง การถวายงาน บ้างหรือเปลา่ ” “ข้าจะไมพ่ ดู กบั ท่านแล้วนะคะ” “ก็ได้ ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว…พรุ่งนีตอนเย็นข้าพอมีเวลาว่าง เจ้ า อยากไปไหนหรือเปลา่ ” “ข้าอยากไปหาเซอาคะ่ ตงั แตน่ างแตง่ งาน ข้าก็ไมไ่ ด้เจอนางเลย ได้ แตค่ อยฝากความระลกึ ถงึ ไปกบั ท่านนาธาน” “ได้สพิ รุ่งนีหลงั จากเสร็จราชกิจข้าจะมารับ แตง่ ตวั สวยๆ ล่ะ เพือน เจ้าจะได้ไมต่ าํ หนิข้าผา่ นทางสามีของนางวา่ ข้าเลยี งเจ้าไมด่ ”ี นาราได้ฟังก็หลดุ หวั เราะออกมาอย่างห้ามไม่อย่เู มือคิดภาพตามที คนข้างตวั ว่า...แน่นอนวา่ เซอาไม่กล้าตําหนิหรือแสดงอาการข่นุ เคืองใจ ~ ๓๗๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กบั องค์ฟาโรห์ ดงั นนั บคุ คลเดียวทีจะต้องรับฟังเซอาพรําบ่นคงหนีไม่พ้น ท่านหวั หน้าราชองครกั ษ์นาธานเป็นแน่ “รบั ทราบคะ่ องคฟ์ าโรห์” หลงั จากคําสงั ให้ลกุ ขนึ จากการหมอบกราบ ทนั ทีทีเพือนสนิทได้พบ หน้ากนั ร่างของสองสาวกโ็ ผเข้ากอดกนั แนบแน่นด้วยความคดิ ถึง เซอาดนั ตวั เองออกจากอ้อมกอด จับนาราหันซ้ายหันขวาเพือสํารวจหญิงสาว อยา่ งละเอยี ด “ข้าคิดถงึ เจ้าจริงๆ นารา เจ้าแข็งแรงดีแล้วใช่ไหม ข้าฝากยาไปให้ เจ้าได้กินมนั บ้างหรือเปลา่ ” “เพราะกินยาของเจ้า ข้าจงึ ได้แขง็ แรงขนึ ขนาดนีอยา่ งไรเลา่ ” เซอารงั นารามากอดไว้อีกรอบ มือข้างหนึงยกขึนตบหลงั หญิงสาว ถอนหายใจอย่างโลง่ อกแล้วพดู ขนึ เบาๆ “เห็นเจ้ายังร่าเริง หน้าตาดสู ดใสเช่นนี ข้าก็เบาใจ ข้าเป็ นห่วงเจ้า เหลือเกิน “ขอบใจจ๊ะ เซอา” “เจ้ารู้ไหมนารา ตอนข้าบอกนางว่าเจ้ าจะมาทีนี บ้านทังบ้านก็ โกลาหล ทงั แมท่ งั เมียวิงว่นุ จัดเตรียมโน่นนีกนั ยกใหญ่ ยิงเซอานีตืนเต้น เสยี ยิงกวา่ ตอนได้ยินวา่ สามกี ําลงั กลบั จากไปราชการตา่ งเมืองเสยี อีก” หวั หน้าราชองครกั ษ์นาธานพดู จบก็เดินเข้าไปโอบไหลภ่ รรยา จึงถูก มอื เลก็ ตเี พียะลงทีอกอย่างเขนิ อาย นารามองภาพนนั แล้วหวั เราะตามเมือ เหน็ วา่ คนู่ ียงั คงหวานใสก่ นั ไมเ่ ปลยี นไปจากตอนนาธานเฝ้ าวนเวียนมาหา เซอาทีเรือนนางกํานลั เลย ~ ๓๗๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เข้าไปข้างในกนั เถิด ข้าเตรียมอาหารไว้มากมายเชียว ของชอบของ เจ้าทงั นนั ” พดู กบั หญิงสาวจบ นายหญิงของบ้านหนั ไปยอบตวั ใสอ่ งค์เหนือหัว ทียืนอยขู่ ้างเพือนสนิทของเธอหรือกค็ อื พระสนมนาราในตอนนี “เสดจ็ ไปข้างในเถิดเจ้าคะ่ องค์ฟาโรห์” นาราหนั ไปยิมให้ฟาโรห์ฟิ โฮเทป ยืนมือไปจับมือใหญ่ของเขาแล้ว พากันเดินตามคสู่ ามีภรรยาเจ้าของบ้านเข้าไปยงั ตวั บ้าน...มือนีเต็มไป อาหารเลิศรสและเป็นของโปรดของนาราตามทีเซอาบอก เธอจึงทานมนั ได้มากกวา่ ปกติ ตลอดมือเตม็ ไปด้วยเสียงพดู คยุ หวั เราะ หยอกล้อกันไป มาของเธอ นาธาน และเซอา สว่ นคนทีนงั อย่ขู ้างตวั เธอพดู น้อยกวา่ คนอืน ตามนิสยั จะมกี แ็ ตก่ ารหวั เราะบ้างเป็นครงั คราว หลังมืออาหารฟาโรห์ฟิ โฮเทปและนาธานจับคู่กันพูดคยุ สีหน้ า เคร่งเครียดอยู่ทีมมุ หนึงของห้องรับแขก ส่วนเซอาขอตวั ไปจดั การความ เรียบร้อยของห้องครัว แม้ว่านาราจะอาสาไปช่วยด้วยแต่นายหญิงของ บ้านยงั คงยืนยนั ให้นงั รออย่ทู ีเดิม ระหว่างรอนาราจึงออกมาเดินเล่น ฆ่าเวลาบริ เวณรอบบ้ านของ นาธาน แล้วสายตาซึงกําลงั กวาดมองไปทัวก็สะดุดอยู่ทีทาสสาวชาว อียิปต์คนหนึงผ้กู ําลงั ยกตะกร้าผ้ากองใหญ่เดินสวนทางมาด้วยท่าทาง ทลุ กั ทเุ ล ดวงตาสดี าํ สนิทฉายแววเศร้าเมือมองไปยังส่วนกลางลําตวั ของ เจ้าหลอ่ นทีโป่ งนูนออกมาจากร่างกายบอกให้รู้ว่ากําลงั มีชีวิตน้อยๆ อีก ชีวิตอยใู่ นนนั หญิงสาวรีบเดินเข้าไปหาทาสสาวคนนนั แล้วอาสาอยา่ งใจดี “ให้ข้าชว่ ยถือนะ” “พระสนม” ~ ๓๗๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นางทาสสาวเมือเห็นผ้อู าสาอย่างเต็มตา ตกใจจนลนลาน รีบวาง ตะกร้าผ้า พยายามยอบตวั ลงหมายหมอบกราบ ทวา่ สนมนารากลบั ถลา เข้าไปประคองแล้วกลา่ วห้ามพลั วนั “ไมต่ ้องหมอบกราบข้าหรอก...เจ้าจะไปทีไหนหรือ” ปลอ่ ยตวั ทาสสาว แล้วหนั ไปยกตะกร้าผ้าขนึ มาถือไว้เอง สว่ นอกี คน ยงั ไมย่ อมแพ้พยายามดงึ มนั กลบั ไปไว้กบั ตวั “ไมเ่ ป็นไรเจ้าคะ่ พระสนม ข้าถือเองได้ สง่ มาเถิดเจ้าคะ่ ” “ข้าถือเอง...เจ้ากําลงั ท้องไมค่ วรถือของหรือทํางานหนกั นะ” “แคน่ ีไมไ่ ด้หนกั อะไรเจ้าคะ่ ” เมือเห็นทา่ ทางดงึ ดนั ไมย่ อมให้เธอช่วย ผ้เู ป็ นสนมจึงวางตะกร้าลง กบั พืนพร้อมทงั หาทางออกให้การยือแย่งตะกร้านีจบลง “ถ้าอย่างนนั ข้าจะให้คนอนื มายกมนั แทนเจ้า ไปพักผ่อนเถอะ แล้ว วนั ตอ่ ไปก็ไมต่ ้องมาทํางานอีกนะ ข้าจะขอเซอาให้เจ้าได้หยุดงานจนกว่า จะคลอด” “นายหญิ งบอก ให้ ข้ าพักผ่อนอยู่ใ นเรื อนจนก ว่าจะคลอด เจ้ าค่ะ เพียงแตข่ ้าเหน็ วา่ คนอนื กําลงั ยงุ่ จึงลงมาชว่ ยเก็บผ้าพวกนี” นาราพยักหน้ารับรู้แล้วเงียบไปครู่หนึง ดวงตาค่สู วยจับจ้องไปยัง หน้าท้องโป่ งนนู ของหญิงสาว ความรู้สึกระหว่างความออ่ นโยนกบั ความ เศร้าทีซึมลกึ ตีกนั จนวนุ่ วายอยภู่ ายในใจ “เจ้าหนใู นท้อง...กีเดือนแล้ว” “หกเดือนเศษเจ้าคะ่ ” “ถ้าอย่างนนั เขาก็ดินแล้ว ใช่ไหม” “เจ้าคะ่ พระสนม…ดนิ เก่งมาก ท่าทางออกมาแล้วคงซนนา่ ด”ู ~ ๓๗๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ทาสสาวพดู พลางใช้มือลบู ท้องตนเองอยา่ งรักใคร่ นารามองท่าทาง เป็นสขุ ของอีกฝ่ ายแล้วก็ต้องยอมรับกบั ตวั เองตรงๆ วา่ เธอรู้สึกอิจฉาคน ตรงหน้าอยา่ งห้ามไมไ่ ด้...เธออยากมีโอกาสแบบนนั บ้าง อยากรับรู้ถึงการ เปลียนแปลงของลกู ทกุ ช่วงเวลาทีลกู ยังอย่ใู นท้อง อยากรับรู้ความรู้สึก ตอนลกู ดิน...อยากเห็นเขาลืมตาดโู ลก “ข้า...ขอจบั หนอ่ ยได้ไหม” นาราถามออกไปอย่างไมแ่ น่ใจนัก เมือหญิงสาวอีกคนพยักหน้า อย่างใจดี เธอจึงย่อตวั ลงนงั ให้ใบหน้าของตนอย่รู ะดบั เดียวกนั กับหน้า ท้องของทาสสาว มือเล็กสนั ๆ คอ่ ยๆ ยืนไปลบู หน้าท้องนันอย่างกล้าๆ กลวั ๆ “เขาดินใหญ่เลยเจ้าคะ่ พระสนม เป็นบญุ ของลกู ข้าโดยแท้...” รอยยิมสวยของพระสนมระบายออกมาเตม็ ใบหน้าเมอื รบั รู้ได้ถึงแรง ผลกั เบาๆ ทีถกู สง่ มาออกมาสมั ผสั กบั มอื ของเธอ “หนนู ้อย ขอให้หนปู ลอดภยั และมีสขุ ภาพแขง็ แรงนะจ๊ะ” พดู จบนารานิงคล้ายกําลงั ตกอยใู่ นภวงั ค์แห่งความเจ็บปวดอีกครัง เมอื คิดถึงภาพเหตกุ ารณ์ทีอยากลืมมากทีสดุ กวา่ จะรู้ตวั ก็ตอนทาสสาว ก้มลงหมอบกราบหน้าจรดพืนเพือทําความเคารพชายหน่มุ สงู ศกั ดิผ้เู ดิน เข้ามาหาสนมของตน “กลบั กนั เถิด” เรียวหน้าสวยสดู หายใจเข้าออกเพือดงึ สติของตนเองกลบั มา ยิม แล้วพยักหน้าให้ชายหนุ่มสูงศักดิ หันไปหาทาสสาว ถอดกําไลข้อมือ ทองคาํ ข้างหนงึ ยืนไปให้คนทีนงั อยบู่ นพืน “ข้าให้เจ้า เป็นการรบั ขวญั เจ้าตวั เลก็ ” “ไมไ่ ด้หรอกเจ้าคะ่ ของสงู คา่ แบบนี ข้าคงรบั ไว้ไมไ่ ด้” ~ ๓๗๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “รบั ไว้เถอะ” พดู พร้อมกบั ใช้มือเรียวของตนถือวิสาสะหยิบรองเท้าสําหรับเด็กที สานง่ายๆ จากต้นกกในตะกร้ามาไว้ในมือ ชมู นั ขนึ ให้หญิงสาวดู “คดิ เสยี วา่ ข้าซือรองเท้าคนู่ ีจากเจ้า” “รองเท้าค่นู ันมนั เทียบกับราคากําไลไมไ่ ด้เลยเจ้าค่ะ ข้าคงรับไว้ ไมไ่ ด้จริงๆ” “นีถือเป็นคาํ สงั ของข้า เอามนั ไปขายแล้วนําไปซือยา ซืออาหารดีๆ สาํ หรับเจ้ากบั ลกู เสยี ” “ขอบคณุ เจ้าคะ่ พระสนมชา่ งเมตตาตอ่ ข้ายิงนกั ” แสงจนั ทร์นวลผอ่ งสาดส่องมาภายในห้องบรรทมใหญ่กระทบเข้า กบั ร่างหญิงสาวผ้กู ําลงั นงั กอดเขา่ อย่บู นเก้าอีทองคํา ดวงหน้าหวานเรียบ เฉยไมแ่ สดงความรู้สกึ ใดๆ ขณะเหมอ่ มองไปนอกหน้าตา่ งซึงบดั นีฉายให้ เหน็ ภาพทิวทศั น์อนั มืดสนิทด้านนอก บริเวณขอบหน้าต่างมีรองเท้าสาน จากต้นกกคเู่ ลก็ ๆ สาํ หรับเดก็ ตงั อย่.ู ..รองเท้าคทู่ ีนาราซือมาจากทาสสาวที บ้านของทา่ นนาธานเมือตอนเยน็ หญิงสาวถอนหายใจอยา่ งหนกั หน่วง เอนหน้าซบลงบนเขา่ ของตน มือเรียวบางยืนออกใช้ปลายนิวไล้แตะรองเท้าคนู่ นั นยั น์ตาสีดําสนิทดจุ รัตติกาลมองตรงออกไปเป็ นเวลานานอย่างเลือนลอยและจมลึกลงไปใน ห้วงความคิดของตน จนไม่อาจคาดเดาได้วา่ เธอกําลงั มองสิงใดระหว่าง ทิวทัศน์ด้านนอกหรือรองเท้าเล็กๆ ค่นู ัน ก่อนหญิงสาวจะถูกฉดุ กลบั ออกมาจากความคิดอนั มืดหมน่ เมือรู้สึกได้วา่ ฝ่ ามืออ่นุ หนาทีคอยโอบ ประคองด้วยความอบอ่นุ อยู่เสมอวางแหมะลงบนศีรษะได้รูปของเธอ อยา่ งอาทร ~ ๓๘๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ยงั ไมน่ อนอกี หรือ” ฟาโรห์หนมุ่ ถามหญิงสาวผ้เู งยหน้าขนึ มามองเขา ตวดั ดวงตาสีเทา สวยมองไปยงั รองเท้าเดก็ บริเวณขอบหน้าตา่ ง...พอจะคาดเดาสาเหตทุ ีทํา ให้นารานอนไม่หลับในคืนนี รวมถึงอาการเซืองซึมอย่างเห็นได้ชัดของ เจ้าตวั หลงั กลบั มาจากบ้านของราชองครักษ์คใู่ จได้อย่างไมย่ ากเยน็ นกั “ข้าบงั เอิญตืนมาแล้วนอนไมห่ ลบั จงึ มานงั กินลมเลน่ ตรงนีคะ่ ” ร่างบางลกุ ขนึ จากเก้าอี แสร้งเดินไปใกล้หน้าตา่ งเพือให้ดรู าวกบั เธอ กําลังดืมดํากับทิวทัศน์ด้านนอก ทว่าเมือมองเห็นสิงทีวางไว้บนขอบ หน้าต่าง จึงถอนหายใจออกมาอีกครัง ความเงียบดําเนินไปอดึ ใจใหญ่ ก่อนเสียงหวานจะเริมเปิ ดปากพดู ด้วยเสียงสนั ระรึก “ข้าขอโทษคะ่ องคฟ์ าโรห์” “เรืองอนั ใดกนั นารา” “ขอโทษทีปกป้ องเขาไว้ไม่ได้ ทีเราต้องเสียลกู ไป มนั เป็ นความผิด ของข้าเอง” ใบหน้าคมสนั มองเสียวหน้าทีอยู่ในเงามืดนนั อย่างประหลาดใจ ตลอดหนึงเดือนทีผา่ นมา การพดู ถึงลกู เป็นสิงต้องห้ามสําหรับนารา...เขา หรือแม้แต่ผ้รู ับใช้ใกล้ชิดในตําหนักจะไมม่ ีใครพดู ถึงเรืองนีตอ่ หน้านารา เลย จนกระทงั ตอนนีเมืออยๆู่ หญิงสาวกเ็ ป็นฝ่ ายพดู ขนึ เสียเอง “คืนนนั ข้ารู้สกึ ปวดท้องค่ะ แต่ข้ากลบั ไมใ่ ห้ความสําคญั กบั อาการ นนั เพราะคดิ วา่ ไมน่ านมนั จะหายไป ข้าคิดวา่ มนั คงไมม่ ีอะไรเกิดขนึ ” นีสินะ...สาเหตทุ ีทําให้นาราเตลิดไปขนาดนันในวนั ทีเธอแท้งลกู ... เพราะเธอโทษตวั เอง และคดิ วา่ เรืองนนั เป็นความผิดของเธอมาโดยตลอด “มนั ไมใ่ ช่ความผิดของเจ้าหรอกนารา ข้าเสียอีกทีเป็ นฝ่ ายทอดทิง เจ้ากบั ลกู ไป หากคืนนนั ข้าอย่กู บั เจ้า เหตกุ ารณ์อาจไมเ่ ลวร้ายถึงขนั นี...” ~ ๓๘๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เมือได้ยินใบหน้าสวยส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย พร้อมกับสง่ เสียง โต้แย้งไปทนั ที “มนั ไมใ่ ช่ความผิดของท่านหรอกคะ่ ข้าเข้าใจนะคะเรืองทีท่านโกรธ และไมเ่ ชือข้า เพราะถ้าข้าอยู่ในสถานการณ์แบบท่าน ข้าก็คงรู้สกึ แบบที ท่านรู้สกึ เช่นกนั ” ร่างสงู ใช้สองมือรังหญิงสาวให้หนั หน้ามาประจนั กบั เขา จ้องลึกเข้า ไปในดวงตาขณะพดู ด้วยเสยี งทีหนกั แนน่ และจริงจงั ขนึ “นารา ในเมือเจ้าเข้าใจข้าและสามารถอภัยให้ข้าได้...เจ้าก็ต้อง เข้าใจตวั เองและอภยั ให้ตวั เองด้วย มนั เป็นเรืองทีไมม่ ีใครอยากให้เกิด แต่ เมือมนั เกิดขนึ แล้วเราก็ต้องผา่ นมนั ไปให้ได้” “แตข่ ้าลมื มนั ไมไ่ ด้คะ่ ฟาโรห์ ไมว่ า่ จะพยายามอย่างไร ข้าก็สลดั มนั ออกจากความคิดไมไ่ ด้” “ข้าไมไ่ ด้บอกให้เจ้าลมื แน่นอน...ลกู ยงั อยใู่ นใจของเราเสมอและข้า เชือวา่ เขาสามารถรบั รู้ได้วา่ เรารักเขามากแคไ่ หน ถ้าเขาพร้อม เขาจะต้อง กลบั มาหาเราอกี ครังแนน่ อน แล้วเมือถึงตอนนัน...เราทังค่จู ะไม่ทําพลาด แบบเดมิ อีก” “คะ่ ข้าจะไมม่ วี นั ทําพลาดแบบเดิมอีก” “ข้าอยากเห็นเจ้ ายิมรู้หรือไม่ อยากเห็นตาสวยๆ ของเจ้ าส่อง ประกายระยิบระยบั เหมอื นทีเคยเป็น” พระดชั นีเรียวยาวทงั สองข้างจิมลงไปทีแก้มของหญิงสาว ออกแรง ดงึ บงั คบั ให้ปากอมิ นนั ยิม ทวา่ มนั กลบั ดคู ล้ายการแยกเขียวเสียมากกวา่ นนั ทําให้หญิงสาวยิมขาํ ออกมาอยา่ งห้ามไมอ่ ยู่ ~ ๓๘๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าเองก็อยากเห็นท่านแข็งแรงและมีความสขุ คะ่ เพราะข้าทําร้าย จิตใจทา่ นและทําให้ทา่ นหนกั ใจมาตลอด ต่อไปนีข้าสญั ญาวา่ ข้าจะดแู ล ทา่ นให้ดีทีสดุ ” เนตรออ่ นโยนมองเมียดือทีสญั ญาว่าจะดแู ลเขาอย่างแข็งขนั แล้ว จึงหวั เราะออกมาเบาๆ “ดแู ลตนเองเถิดเมียดือ แค่เห็นเจ้าแข็งแรงและมีความสขุ ข้าก็มี ความสขุ แล้ว” นาราได้ฟังกส็ ง่ ยิมหวานชืนใจมาให้เขา กอ่ นจะบอกกับเขาแผว่ เบา ทวา่ กลบั ชดั เจนอย่างประหลาดในโสตประสาทของชายหนมุ่ ตรงหน้า “ข้ารักทา่ นนะคะ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป” นบั เป็นครังแรกทีเขาได้ยินคํานีออกมาจากหญิงสาวปากแขง็ ทีเอา แตป่ ฏเิ สธเขามาตลอด หากถามวา่ มนั รู้สกึ อย่างไร ก็คงเป็ นความปิ ติยินดี มากทีสดุ …ราวกบั ผ้ทู ีเคยหนาวสนั ได้รับแสงแดดอนุ่ ๆ สาดสอ่ งทวั ร่างกาย และเป็นครังแรกทีชายหน่มุ รู้สึกเหมือนมีความร้อนวบู ๆ พล่งุ พล่านไปทวั ใบหน้า ยงั ไมท่ นั จะได้คิดอะไรมากไปกวา่ นนั นารากท็ ําในสงิ ทีคาดไม่ถึงยิง กวา่ เมอื เธอก้าวเท้าเข้าประชิด ดวงหน้าหวานเงยขนึ พลางเลือนมือบาง มาโน้มคอของเขาให้ก้มลงรับกลีบปากอิมงามอนั ทาบทบั ลงมายงั เรียว ปากของเขาอยา่ งตงั ใจ ชายหน่มุ ตกใจจนตะลงึ ค้างไปชวั ครู่กับรสสมั ผสั ลึกลําทีหญิงสาวมอบให้ ค่อยผ่อนคลายลงแล้วเผยอเรียวโอษฐ์ขึน เลก็ น้อยเพือสนองตอบจมุ พิตและคอยชว่ ยเหลือคนตรงหน้าไมใ่ ห้เกิดการ สะดดุ เรียวลนิ ออ่ นประสบการณ์แทรกเข้ามาเกียวกระหวดั คลอเคลียอยู่ ไมห่ ่าง...ราวกบั ต้องการมอบความออ่ นหวานลึกซึงให้แก่เขา…ราวกับจะ บอกให้เขารู้ถึงความรู้สกึ ภายในใจทีหญิงสาวเก็บซอ่ นเอาไว้ตลอดเวลาที ~ ๓๘๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผา่ นมาให้รู้...สมั ผสั นมุ่ นวลทีหญิงสาวมอบให้ทําเอาหวั ใจของเขาเต้นแรง จนแทบระเบิด แม้เคยจบู กบั ผ้หู ญิงมานบั ไมถ่ ้วน หากไมเ่ คยมใี ครเลยทีจะ มอบจมุ พิตแสนรญั จวนใจได้เท่า “ข้าก็รักเจ้า นารา...รักมากเหลือเกิน” กระซิบด้วยเสียงแหบพร่าเมือหญิงสาวถอนริมฝี ปากออก ตอนนี อารมณ์และความรู้สกึ ของเขาถกู จมุ พิตของเมยี ดือก่อกวนจนเตลิด เลือด ในกายไหลเวยี นไปทวั ร่างอย่างพลงุ่ พลา่ น เขาดงึ รงั เธอเข้ามาชิด ทาบทบั เรียวปากลงบนปากอมิ ของเธอโดยทีครังนีมีเขาเป็นผ้นู ํา สนมของเขาตวั สันแต่ก็พยายามตอบรับอย่างสดุ ความสามารถ ริมฝี ปากร้อนของเขาจึงเริมทงั รุกเร้าทงั เว้าวอนหญิงสาว ลากไล้ไปฝากฝัง ความเสนห่ าลงบนพวงแก้ม ลําคอระหง และไหลก่ ลมกลึง มือแกร่งเลือน ไล้จากเอวคอด เคลือนผ่านแผ่นหลงั สีข้าง มาจนถึงบริเวณทรวงอกอิม งามของอกี ฝ่ าย กอบกมุ เคล้าคลงึ สว่ นน่มุ หย่นุ ภายใต้อาภรณ์สีขาวอย่าง นิมนวล กอ่ นจะอ้มุ ร่างบางทีกําลงั หลอมละลายไปกบั สมั ผสั นนั กลบั ไปยัง เตียงนอนใหญ่ของทงั คู่ ~ ๓๘๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๒ เสยี งถอนหายใจทีดงั ขนึ เป็นระยะๆ สง่ ผลให้ชายหนมุ่ ผ้กู ําลงั นงั อา่ น ราชสาสน์ของตนต้องลอบเงยหน้าขนึ มองหญิงสาวซึงนงั ก้มหน้าก้มตาอยู่ บริเวณตรงข้ามตวั ควิ โก่งสดี าํ เข้มขมวดมนุ่ จนใกล้เป็นโบว์ ขณะมือกําลงั เขียนตวั อกั ษรลงบนกระดาษปาปิ รุสยิกๆ ขีดฆ่าข้อความทิงแล้วเริมต้น เขียนลงไปอีกรอบด้วยทา่ ทีทีทําให้เขารบั รู้ได้ไมย่ ากวา่ เธอกําลงั งนุ งง “ดถู อนหายใจเข้า เป็นสตรีเยียงใดกนั จงึ กล้าทํากิริยาเช่นนีตอ่ หน้า บรุ ุษ” ได้ยินเสียงท้มุ ๆ พูดเย้าแหย่อย่างอารมณ์ดี คนถูกเย้าจึงวางพู่กัน ของตนลงพร้อมกบั เริมเปิ ดปากพดู ทงั ทีใบหน้ายงั คงขมวด “ตวั อกั ษรเฮียโรตกิ พวกนีจํายากจงั เลยคะ่ มนั เขียนตวดั คล้ายกนั ไป หมด” มอื เลก็ ๆ ยกขนึ นวดหน้าผากของตนเบาๆ “มองไปมองมาก็ชกั จะตาลาย” ฟาโรห์หนมุ่ มองทา่ ทีของสนมจอมดือแล้วอมยิม ในทีสดุ หญิงสาวก็ ยอมแพ้ หลงั จมอย่กู ับการท่องจําตวั อกั ษรเฮียโรติกอยู่นานโดยไมฟ่ ังคํา ~ ๓๘๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ทดั ทานของเขา การเรียนตวั อกั ษรพวกนีมนั ต้องคอ่ ยเป็นคอ่ ยไป เนืองจาก มีจํานวนมาก อกี ทงั แตล่ ะตวั ยงั ให้ความหมายและประกอบกบั ตวั อืนเป็ น ประโยคได้หลายรูปแบบ หากท่องจําโดยไมเ่ ข้าใจก็มีแต่จะสบั สนงุนงงไป เสียเปล่าๆ มือใหญ่เลือนไปหยิบแผ่นปาปิ รุสว่างเปล่าข้างตัวมาเขียน สง่ ไปให้นารา “พวกมนั อา่ นวา่ อยา่ งไรบ้าง” “ลา่ สตั ว์ เทพีไอซิส งานเฉลิมฉลอง เออ่ ...วิหารหลวง...ไมส่ ิ...เขียน แบบนีนา่ จะหมายถงึ วงั หลวงมากกวา่ ” “อา่ นได้แล้วนี...เก่งมาก” “มนั ก็แคค่ าํ ง่ายๆ นีคะ พออา่ นประโยคยาวๆ ข้ากอ็ า่ นไมไ่ ด้อยดู่ ”ี “ใจเย็นๆ สิ เมียดือ ขนาดพวกอาลกั ษณ์ยังต้องเรียนกันหลายต่อ หลายปี กวา่ จกั แตกฉาน เจ้าเรียนรู้ได้เร็วขนาดนีก็ถือวา่ เก่งมากแล้ว” พดู ตามความเป็นจริง ด้วยหญิงสาวเพิงเริมเรียนการเขียนและอา่ น ภาษาเฮียโรติกอันเป็ นภาษาทีชาวอียิปต์ใช้ ในการเขียนเรืองราวใน ชีวิตประจําวนั มาได้ไมน่ าน แต่นาราก็จําอกั ษรได้เกือบหมด เริมอา่ นคํา และเริมเขียนคาํ งา่ ยๆ ได้...นนั ทําให้เขาชืนใจไมน่ ้อย เนืองจากราชกิจอนั แสนรดั ตวั ทําให้มเี วลาสอนนาราเพียงช่วงเช้าก่อนเริมปฏิบัติราชกิจและ ช่วงเวลาก่อนเข้านอนเท่านนั ทงั นียงั รู้สกึ โลง่ ใจเป็ นทีสดุ เพราะนาราไม่ เคยปริปากบ่นหรือมที า่ ทีปฏเิ สธไมอ่ ยากเรียน แนน่ อนวา่ นาราไม่จําเป็ นต้องเรียนหนังสือเหลา่ นีก็ได้ ต่อให้นารา อา่ นไมอ่ อก เขียนไม่ได้ ก็ไมม่ ีผลใดต่อใจเขา แตเ่ ขาอยากปพู ืนฐานให้ นารา...สนมของเขาหลายคนไม่รู้หนังสือทว่าพวกนางมียศศกั ดิ ตาม ตระกลู ทีเป็ นเสนาบดีหรือบุคคลระดบั สงู ซึงล้วนมีอํานาจต่อเสถียรภาพ ของการปกครอง บ้างมีอํานาจเงิน เมือนาราไม่มีทงั สองอย่างนัน เขาจึง ~ ๓๘๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- อยากให้เธออา่ นออกเขียนได้ อนั เป็ นสิงทีหาได้ค่อนข้างยากในสงั คม อยี ิปต์ แม้แตใ่ นหมชู่ นชนั สงู ด้วยกนั เพราะตามหน้าทีผ้หู ญิงมกั ถกู สอนใน เรืองการเลน่ ดนตรี เย็บปักถกั ร้อย หรือวธิ ีปรนนิบตั สิ ามีเสียมากกวา่ ...เมือ รู้หนงั สอื สิงนีจะช่วยให้นาราศกึ ษาหาความรู้เพือนํามาใช้ประโยชน์ รวม ไปถงึ สามารถใช้เป็นเกราะป้ องกนั ไมใ่ ห้ใครมาดถู กู เธอได้ แตก่ น็ นั ละ่ ...เขา ไมอ่ ยากให้นาราเคร่งเครียดจนพาลไมม่ คี วามสขุ ไปเสยี “ถ้าอย่างนนั ทา่ นหาอาจารย์มาสอนให้ข้าดไี หมคะ ทา่ นจะได้ไมต่ ้อง เหนือยและข้าจะได้เรียนรู้ได้มากขนึ ...” ดวงตาสเี ทาตวดั ฉบั มามองอยา่ งรวดเร็วทําให้หญิงสาวเลกิ ชกั แมน่ ํา ทงั ห้ามาหวา่ นล้อมผ้เู ป็นสวามี รู้ดวี า่ คนตวั โตไมม่ ีทางยอม...ด้วยเหตผุ ลที เขาบอกอย่างชดั เจนไว้ตงั แต่ครังแรกเมือเธอลองเลียบๆ เคียงๆ ถาม... เหตผุ ลทีทําเอานาราได้แตเ่ กาหวั แกรกๆ แล้วยอมจํานนไปแบบเงียบๆ... “เมียขา้ ...ขา้ ก็รักก็หวงของข้า ข้าไม่ยอมให้ใครมาสอนเจ้าแทนข้า หรอก” เมือรู้วา่ ขอไปกไ็ มไ่ ด้ผล หญิงสาวจึงหันกลบั ไปคดั ตวั อกั ษรเช่นเดิม ห้องทรงอกั ษรจึงตกอยู่ในความเงียบอีกครัง ทวา่ ผ้เู ป็ นเจ้าของตําหนัก กลบั ยงั คงจ้องมองนาราแล้วยิมคล้ายกําลงั ตกอย่ใู นภวงั ค์ “ท่านดพู อใจนะคะทีเห็นข้ากําลงั ย่งุ ยากเช่นนี” เสียงหวานกระเซ้าแล้วเงยหน้าขนึ มาจ้องเขาตาแป๋ ว ผ้เู ป็ นสวามีจึง แกล้งสง่ สายตาแพรวพราวให้สนมดอื แล้วรบั สงั “ข้าพอใจกวา่ นีแน่...หากวนั นีจะมใี ครบางคนโดนทําโทษ...” “ข้าจะทอ่ งตวั อกั ษรพวกนีให้ได้ก่อนท่านกลบั มาแน่นอนคะ่ ” “เอ...เจ้าไมช่ อบบทลงโทษพวกนนั หรอกหรือ ข้าอตุ สา่ ห์นังคิดนอน คิดทงั วนั เชียวนะ” ~ ๓๘๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ใบหน้าหวานของนาราร้ อนผา่ วขึนเมือคิดถึงบทลงโทษแสนพิลึก พิลนั ทีอีกฝ่ ายเคยประทานให้ หากเธอไม่ผ่านบทเรียนแต่ละบททีเขา ทดสอบ คนทีเขินจนหน้าแดงไปถงึ ใบหจู งึ ก้มหน้าลงสนใจการเรียนอีกครัง คล้ายแสร้งทําเป็นไมไ่ ด้ยินคาํ ถามเสียดอื ๆ การใช้ชีวติ ฉนั ท์สามภี รรยากบั นาราอาจเรียกได้วา่ เป็นความหรรษา หนึงเดียวในชีวิตอนั เคยมีแตค่ วามเคร่งเครียดของเขา...ตงั แต่เขาอยู่กับ เธอไมเ่ คยมีวนั ไหนเลยทีจะไมร่ ู้สกึ ตนื ตาตืนใจไปกับนารา...เมือก่อนหาก หญิงสาวอยตู่ อ่ หน้าเขา เธอจะคอ่ นข้างปิ ดกนั ตวั เองและพยายามผลกั ไส เขาออกห่าง แตต่ อนนีนาราคอ่ ยๆ เปิ ดเผยให้ได้เห็นตวั ตนในอีกหลายๆ ด้ าน...คงเหมือนดังชายหญิ งคู่อืนทีตัดสินใจใช้ ชีวิตร่วมกันและค่อยๆ เรียนรู้เรืองราวของกนั และกนั ...ทงั นาราในตอนดุ ยามไลใ่ ห้เขาไปนอนเมือ เห็นเขาทํางานแบบหามรุ่งหามคํา นาราในภาคเดก็ ยามเธอตืนตากบั ทุก สิงทุกอย่างทีถูกชีชวนให้ดู นาราในยามเข้มแข็งตอนพยายามทําหน้าที ดแู ลและปลอบเขาตอนรู้สกึ เหนือยล้าไม่สบายใจ รวมไปถึงนาราผ้อู อด อ้อนทีทําเอาเขาแทบหลอมละลายไปในอ้อมกอดของเธอ... เมือกอ่ นเขาไมเ่ คยเข้าใจเลย...ตอนนาราบอกวา่ ทีดินแดนของเธอ ชายหน่มุ จะมภี รรยาเพียงคนเดยี ว พาลคดิ ไปวา่ คนพวกนนั ช่างโงเ่ ขลานัก ทว่าตอนนีเขารู้แล้ววา่ ตนนนั คิดผิด...ในชีวิตคขู่ องคนๆ หนึงจะต้องการ อะไรมากไปกวา่ การได้อยกู่ บั คนทีแคน่ ังใกล้ๆ ก็สามารถทําให้มีความสขุ และผอ่ นคลายได้เชน่ นีอกี “สรุ ิยะเทพใกล้เทียงวนั เข้าทกุ ที ข้าต้องไปแล้ว” ชายหน่มุ ลุกขึนยืน ก้าวเข้ามาหยดุ อยู่ข้างตวั หญิงสาว โน้มตวั ลง หอมแก้มนวลเนียนและกําชบั สนมนาราอีกครังก่อนจะเดินออกจากห้อง ไป ~ ๓๘๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ทานอาหารเทียงเสร็จ อย่าลืมดมื ยาทีหมอหลวงจดั มาให้หมดด้วย ละ่ เข้าใจหรือไม.่ ..เมยี ดือ” “รบั ทราบคะ่ องคฟ์ าโรห์” ตอบคําแล้วก้มหน้าลงจมอยู่ในตวั หนังสือต่อไป ไม่นานนักนาง กํานลั คนหนงึ คลานเข้ามาในห้องด้วยท่าทางกล้าๆ กลวั ๆ นาราทีเงยหน้า ขนึ มองอยตู่ งั แตแ่ รกจงึ ถามขนึ “มีอะไรหรือ” “เออ่ ...พระสนมเจ้าคะ เมอื ครู่พระคหู่ มนั ได้สง่ นางกํานัลมาทลู เชิญ ท่านไปทีตาํ หนกั เพคะ” “ทา่ นมทั คาเรเชิญข้าไปทีตาํ หนกั หรือ...” “เจ้าคะ่ ” “เช่นนนั บอกนางกํานลั ไปวา่ ข้าจะไปเฝ้ าท่านมทั คาเรตอนบ่าย” พูดแล้วก็รวบแผน่ ปาปิ รุสมารวมกันไว้ จัดเก็บมนั พร้ อมอปุ กรณ์ ต่างๆ ให้เป็ นระเบียบ จากนนั จึงเดินไปยังห้องนอนของตนเพือจัดการ ตวั เองสําหรับการไปเฝ้ าทา่ นมทั คาเรทีตาํ หนกั ร่างแบบบางของมทั คาเรออกไปหน้าตําหนกั เพือต้อนรับหญิงสาว สวยแปลกทีมาเยือนตามคําเชิญ ผ้เู ป็ นแขกเมือมองเห็นพระคู่หมนั เดิน ตรงเข้ามา รีบคกุ เขา่ ลงทําความเคารพด้วยกิริยาสวยงาม “ถวายพระพรเจ้าคะ่ ” “ลกุ ขนึ เถิดนารา ข้ากบั เจ้าหาใช่ใครอนื ไมต่ ้องมากพิธีกบั ข้า” “ขอบคณุ คะ่ ทา่ นมทั คาเร” “เจ้าได้รับยาทีข้าให้นางกํานัลนําไปมอบให้หรือเปลา่ ...ข้าเสียใจ ด้วยนะนารา” ~ ๓๘๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผ้มู ศี กั ดิ ตาํ กวา่ มองคนทีทําหน้าเศร้า พยกั หน้าพร้อมยิมบางๆ ให้อีก ฝ่ ายอย่างขอบคณุ “เข้าไปข้างในกนั เถิด ตรงนีแดดลงแรงยิงนกั ” เจ้าของตําหนักกล่าวด้วยรอยยิมหวาน ขณะจูงมืออีกคนเข้าไป บริเวณห้องโถงภายในตําหนกั อนั แสนสบายของตน “ท่านให้คนไปตามข้ามาทีนี มปี ระสงคส์ งิ ใดให้ข้ารับใช้หรือคะ” “ข้าอยากให้เจ้าชว่ ย” “ได้คะ่ อยากให้ช่วยอะไรคะ ข้ายินดีทําทกุ อยา่ ง” พดู ขนึ อย่างเต็มใจเนืองจากตัวเธอยังคงรู้สกึ ผิดกับมทั คาเรอยู่ไม่ น้อย เพราะมนั คล้ายกบั เธอหลอกลวงและปิ ดบังพระค่หู มนั เกียวกบั เรือง ความสมั พันธ์ของเธอกับองค์ฟาโรห์ เธอเคยบอกว่าไม่ต้องการเป็ น พระสนม แต่ทวา่ สดุ ท้ายเธอก็ยอมรับตําแหน่งนี ดงั นันหากมีอะไรทีเธอ สามารถทําเพือทดแทนความผิดนันได้เธอก็อยากทํา...เพือให้ ความ สมั พนั ธ์ระหวา่ งเธอกบั ท่านมทั คาเรไมอ่ ึดอดั มากไปกวา่ นี ทวา่ ยังไมท่ นั ที อกี ฝ่ ายจะได้พดู อะไร นาเฟร นางกํานลั คนสนิทของมทั คาเร ซงึ เคยเป็นคน หนงึ ทีสนิทสนมกบั เธอเดินยกถาดเครืองดืมเข้ามาวางลงบนโต๊ะข้างๆ ตวั นาราอย่างกระแทกกระทนั จนเกิดเสียงดงั “นาเฟร อย่าทําเสยี มารยาทสิ ขอโทษนาราซะ” นายหญิงของตาํ หนกั หนั ไปเอ็ดคนทําเสียงดงั ในทนั ที ขณะทีนารา ยิมกลบเกลอื นความรู้สกึ เจือนๆ ของตนแล้วโบกมอื บอกพระคหู่ มนั “ไมเ่ ป็นไรหรอกคะ่ ...นาเฟร เจ้าสบายดหี รือเปลา่ ” นาเฟรมองคนถามพร้ อมแสยะยิม ดวงตานันบ่งบอกถึงความ เกลยี ดชงั อยา่ งชดั เจน...ราวกบั เป็นคนละคนกบั ทีนาราเคยรู้จกั ~ ๓๙๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ตวั ข้าหรือสบายดี หากแต่ใจข้านันร้ าวรานนัก ด้วยต้องทนเห็น นายหญิงของตวั เองโศกเศร้า เพราะมผี ้หู ญิงหน้าไม่อายบางคนใช้มารยา แยง่ พระคหู่ มนั ไปอยา่ งหน้าด้านๆ” “นาเฟร พดู แบบนนั กบั นาราได้อยา่ งไร เงียบเดยี วนี” “ไมเ่ จ้าคะ่ ท่านมทั คาเร ข้าเกลียดนงั ผ้หู ญิงคนนีนกั ตอ่ หน้าทําเป็นดี ทวา่ ลบั หลงั กลบั ทําร้ายท่านอยา่ งเลอื ดเยน็ ” นาราก้มหน้ามองพืน รู้สกึ หน้าชาอย่างช่วยไมไ่ ด้ “ข้าบอกให้หบุ ปาก ข้าเคยอธิบายเรืองนีให้เจ้าฟังแล้วนีนาเฟร” คราวนีเสยี งหวานของมทั คาเรเอ่ยขึนเสียงดงั ฟังชัดด้วยความโกรธ ขณะทีนาเฟรหันกลบั ไปพูดกับนายของตนอย่างไม่เข้าใจและเจ็บแค้น แทน “ทา่ นมทั คาเร ไยจึงยงั ปกป้ องนาง ยังให้นางมาเหยียบตําหนักของ ท่านได้อกี ” “ขอโทษนาราซะ ถ้าเจ้าไมอ่ ยากโดนลงโทษ” “ตอ่ ให้ต้องตายข้าก็จะไมม่ วี นั ขอโทษนาง” พูดจบก็รีบลกุ ขนึ เดินออกจากห้องโถงอย่างกระแทกกระทันด้วย ความโกรธ “ข้าต้องขอโทษแทนนางด้วยนะนารา นางแคโ่ กรธ อย่างไรเสยี ข้าจะ เรียกนางไปตกั เตือนอกี ครัง” “ไมต่ ้องหรอกคะ่ บางทีทีนาเฟรพดู อาจถกู แล้ว ข้าปิ ดบงั ท่าน...ทํา ร้ ายท่าน...” มทั คาเรยืนมือเรียวบางของตนไปกุมมือของนาราทีทงั สองข้างกํา แนน่ ด้วยความเคร่งเครียดอย่างปลอบประโลม “ข้าจะบอกเจ้าอกี หนนะ มนั ไมเ่ ป็นอะไรเลยนารา” ~ ๓๙๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวมองมทั คาเรทียิมหวานตอบกลบั มาก็อดไมไ่ ด้ทีจะสง่ ยิม กลบั ไปให้อย่างขอบคณุ เสียงหวานถามขึนเหมือนเพิงนึกจุดประสงค์ที แท้จริงของตนเองขนึ ได้ “วา่ แตท่ ่านมีอะไรให้ข้าช่วยเหรอคะ” “จริงสิ ข้าเกือบลืมไปเลยวา่ เรียกเจ้ามาเพือเรืองนี ตามข้ามาสิ” มทั คาเรยืนขนึ พร้อมกบั เดนิ นํานาราไปยงั ห้องแตง่ ตวั ทีนาราค้นุ เคย เป็ นอย่างดี ก่อนจะหยิบชุดราตรีสีขาวสะอาดตา ปักลวดลายวิจิตร สวยงามด้วยด้ายทองคํา...เป็ นชุดทีสวยทีสดุ เท่าทีนาราเคยเห็นมาใน อียิปตก์ ็วา่ ได้ “สวยมากเลยคะ่ ท่านมทั คาเร” “ใช่ มนั งดงามและสงู คา่ จนคล้ายเป็นภาพมายาสาํ หรบั ข้า” “ทําไมพดู แบบนนั คะ” “นีเป็นชดุ ทีข้าจะใช้ในงานอภิเษกกบั องค์ฟาโรห์” นาราชะงกั มือทียืนไปลบู ชดุ นนั เลก็ น้อย มือบางของมทั คาเรรังไหล่ หญิงสาวให้หนั ตวั มาหาเธอ ก่อนจะพดู ขนึ ด้วยเสียงกงึ ขอร้องกึงไมแ่ น่ใจ “เจ้าเป็นคนเดยี วทีรู้ใจข้าและองคฟ์ าโรห์มากทีสดุ เช่นนนั ช่วยเลือก เครืองประดับให้ข้าได้หรือไหม แตห่ ากเจ้าไมอ่ ยากทําก็ไมเ่ ป็ นไรนะ ข้า เข้าใจ...” “ได้สิคะ ข้าเคยแตง่ ตวั ให้ท่านบ่อยๆ อย่แู ล้ว” “ขอบใจเจ้ามากนารา ถ้ าเช่นนันข้าจะไปเปลียนชุดมาลองกับ เครืองประดบั นะ” พดู จบมทั คาเรจึงแยกตวั ออกไป ปลอ่ ยให้หญิงสาวอีกคนจมอย่กู ับ ความเงียบเพียงลําพัง นาราหันไปนังลงตรงหน้าหีบเก็บเครืองประดบั ~ ๓๙๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- บรรจงเลอื กทีละชิน เพือให้แน่ใจวา่ เครืองประดบั ทีเธอเลือกจะเข้ากบั ชุด และเข้ากบั ตวั ของมทั คาเรมากทีสดุ หลงั จากการเลอื กเครืองประดบั อนั ยาวนานผา่ นไป นาราได้รับเชิญ ให้ร่วมรับประทานอาหารทีตําหนกั คล้อยหลงั จากพระคู่หมนั และหญิง สาวนงั ลงบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ได้ไมน่ าน ทงั ค่ไู ด้มีโอกาสต้อนรับแขก ทีมาเยือนอย่างไมค่ าดฝัน เมือเหน็ สายตาหงดุ หงิดลอบมองมา นาราแอบ ถอนหายใจออกมาเบาๆ...รู้แน่ว่าต้องโดนร่างสงู นันบ่นใส่อีกยกใหญ่ เพราะเธอมาทีนีคนเดยี วโดยไมไ่ ด้ให้นางกํานลั ตดิ ตามมาด้วย “องค์ฟาโรห์ ขออภยั เพคะ หมอ่ มฉนั ไมท่ ราบวา่ พระองค์จะเสด็จมา จึงมิได้เตรียมการต้อนรบั ให้ดี…เรากําลงั จะทานอาหารเยน็ กนั ถ้าอย่างไร ขอเชิญพระองคร์ ่วมโต๊ะกบั เราเถิดเพคะ” มทั คาเรพดู แล้วยืนขึนจากเก้าอีหัวโต๊ะ ย้ายไปนงั เก้าอีทางซ้ายมือ เพือให้ฟาโรห์ฟิ โฮเทปผ้มู ีศกั ดิ สงู กวา่ ทกุ คนนงั เก้าอปี ระธาน ในขณะนารา ผ้นู งั อยทู่ างขวามือเอาแตก่ ้มหน้ากินอาหารของตวั เองพลางฟังฟาโรห์คยุ กบั วา่ ทีราชินีไปเงียบๆ ทกุ อยา่ งเป็นดงั นาราคาดไว้ไมม่ ผี ิด หลงั แยกตวั ออกมาจากตําหนกั พระคู่หมัน ระหว่างทางกลับตําหนัก ฟาโรห์ฟิ โฮเทปมองเธอแล้วบ่น พึมพําๆ ใสร่ าวกบั หมีกินผงึ “เจ้านีนะ จะไปไหนมาไหนไยจงึ ไมย่ อมให้ใครตดิ ตามมาด้วย หากมี อนั ตรายเกิดขนึ จะทําเช่นไร” “ตอนแรกข้าคิดว่าคงมาไม่นานนีคะ อีกอย่างตําหนักของท่าน มทั คาเรก็อย่ใู กล้แคน่ ีเอง ข้าเคยเดินไปทํางานจนแทบจะหลบั ตาเดนิ ได้” “แล้วเป็นอยา่ งไรเลา่ ผลสดุ ท้ายกวา่ จะกลบั ก็มืดคํา” ~ ๓๙๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ก็ท่านมทั คาเรชวนร่วมโต๊ะด้วย ข้าจะปฏเิ สธกพ็ ดู ไมอ่ อก” “เจ้ าจะอยู่ตําหนักนางนานแค่ไหนก็ได้ แต่วันหลังเจ้ าต้องเอา ผ้ตู ดิ ตามมาด้วย คนทีตาํ หนกั จะได้ไมต่ ้องมานงั เป็นหว่ งเจ้าดงั เชน่ วนั นี” “คะ่ ข้าจะไมท่ ําแบบนีอกี ” หลงั จากนนั หญิงสาวก็เดินตามร่างสงู ไปเงียบๆ คล้ายกําลงั จมอยู่ ในความคิดของตวั เอง ไมร่ ู้แม้กระทงั ชายหน่มุ พาเธอเดินไปคนละทางกบั จดุ หมายของเธอ กวา่ จะรู้ตวั กต็ อนทีร่างสงู หยดุ ลง เธอจงึ เดินชนแผ่นหลงั แกร่งเข้าอย่างจงั นาราได้สติ หนั มองไปรอบๆ ก่อนจะถาม “ไยท่านจงึ พาข้ามาทีทา่ นําคะ” “มาดดู าว” “ดดู าว” หญิงสาวถามกลบั อย่างงุนงง ฟาโรห์หนุ่มพยกั หน้าแล้วลดวรองค์ สงู ใหญ่นงั ลงกบั พืน หญิงสาวข้างตวั จงึ รีบนงั ตาม “คืนนีท้องฟ้ าปลอดโปร่ง ดวงดาราสอ่ งประกายงดงามนัก ข้าจึงพา มาทีนี เจ้าชอบดดู าวมใิ ชห่ รือ” ใบหน้าหลอ่ เหลามองดวงหน้าครึงเสยี วของหญิงสาว ผ้ไู มร่ ู้ตวั วา่ ถกู คนข้างๆ แอบมองอยู่ เธอถอดรองเท้าของตวั เองออกแล้วยืนเท้าไปจุ่มนํา เย็นอนั ไหลเออื ยๆ จากลํานําสาขาของแมน่ ําไนลท์ ีถกู ขดุ เพือผนั นําเข้ามา ภายในราชวงั พลางแหงนมองท้องฟ้ าพร้อมกบั ระบายรอยยิมกว้างเหมอื น เดก็ ๆ ออกมา...รอยยิมทงั ตาทงั ปากทีเขาปรารถนาจะเห็น มนั คงน่าขําไมน่ ้อยเมือเขาพานารามาดดู าว หากแตต่ วั เขากลบั แทบ ไมไ่ ด้แหงนหน้าขนึ ไปมองบนฟ้ าเลยแม้แตว่ นิ าที “ดวงดาวพวกนนั สวยมากไหม” ~ ๓๙๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ถ้ามองจากตรงนีกส็ วยค่ะ แต่ความจริงแล้วมนั เป็ นแค่ก้อนหินน่า เกลยี ด” “เจ้าเคยเหน็ ของจริงเชน่ นนั หรือ” “ไมเ่ ชิงหรอกคะ่ ข้าเคยเหน็ ทางภาพถ่าย สารคดี หรืออะไรพวกนัน มากกวา่ ...ข้ายงั ไม่เคยเลา่ ให้ท่านฟังหรือคะ วา่ ทียุคของข้า เราสามารถ เดินทางไปถึงบนนนั ได้” หนั ไปถามเขา เนืองจากเรืองราววิถีชีวติ ของนาราในอนาคตมกั เป็ น เรืองทีหน่มุ สาวทงั สองหยิบยกขนึ มาพดู คยุ กนั และแทบทกุ ครงั นาราจะได้ เห็นฟาโรห์ฟิ โฮเทปทําหน้าคล้ายกําลงั อศั จรรย์ใจในสิงทีเธอเลา่ “แล้วข้างบนนนั มสี งิ ทียิงใหญ่กวา่ โลกอกี หรือไม”่ “โลกของเราทีจริงมนั เลก็ นิดเดียวเองคะ่ ” “เลก็ ” “คะ่ ข้างบนนนั ทงั หมด เราเรียกมนั วา่ จกั รวาล ขอบเขตของมนั กว้าง มากจนแม้แตค่ นในอนาคตยังหาจุดสินสดุ ไม่พบ แล้วถ้าถามว่าโลกของ เราอยตู่ รงไหน…โลกเราเป็นหนงึ ในดาวหลายล้านดวงของกาแลก็ ซี และ กาแลก็ ซีอกี หลายล้านกาแลค็ ซีกเ็ ป็นสว่ นหนึงของจกั รวาล” “โลกเรามนั กระจิริดขนาดนนั เลยหรือ แล้วแบบนีพวกเราจะเล็กแค่ ไหนนะถ้าเทียบกบั จกั รวาล” “กค็ งเหมือนกบั เมด็ ทรายพวกนี” มอื บางกําทรายขนึ มาหนึงกํามอื ก่อนจะปลอ่ ยลงดิน “เฮ้อ...นอกจากจะมีพาหนะทีพาเจ้าลอยไปบนอากาศเหมือนนกได้ มโี ทรศพั ท์ทีสามารถพดู คยุ กนั ได้แม้จะอยกู่ นั คนละอาณาจกั ร มีบ้านทีสงู หลายสิบชนั ยคุ ของเจ้ายงั สามารถเดินทางไปยงั ดวงดาวได้อีกหรือนี...ข้า คดิ ภาพบ้านเมอื งแบบนนั ไมอ่ อกเลยจริงๆ” ~ ๓๙๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวหวั เราะเสียงหวานใส คอ่ ยๆ เอนร่างของตนไปพิงไหลก่ ว้าง แสนอบอนุ่ ของคนทีนงั อยขู่ ้างตวั แล้วกลา่ วขนึ เสยี งเบา “ความจริงยงั มีอะไรให้ท่านประหลาดใจได้อีกมาก เลา่ ไปจนท่าน เบือก็ไมห่ มดหรอกคะ่ ” เสียวใบหน้าคมสนั หนั ไปมองดวงหน้าสวยทีดเู ป็นประกายสดใสขนึ ทนั ตา เมือพดู ถึงเรืองบ้านเมอื งทีเธอจากมา...พอเดาได้วา่ นาราคิดถึงบ้าน มากแคไ่ หน “อยากกลบั บ้านใช่ไหม” นาราส่ายหน้ าทังๆ ทียังพิงอยู่บนไหล่ของเขาโดยแทบไม่ต้อง เสยี เวลาคดิ “ตอนนีไมแ่ ล้วคะ่ ...ข้าอยากอย่ใู นทีทีมีทา่ น” มือหนาเลือนเข้าไปโอบไหล่บางของผู้เป็ นสนมคล้ายต้องการ ปกป้ องเธอจากบรรยากาศหนาวเย็นในยามคําคืน ก่อนจะถามขึนอย่าง แปลกใจเมือเหน็ หญิงสาวในอ้อมกอดเงียบไปนาน “ง่วงแล้วหรือ” “ข้ากําลงั คิดอะไรเพลนิ ๆ คะ่ ” “มีอะไรไมส่ บายใจหรือเปลา่ ” “ข้าแคส่ งสยั ว่าข้าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่กนั ...ก่อนทีข้าจะต้องกลบั บ้าน...กอ่ นทีท่านจะอภิเษกกบั ทา่ นมทั คาเร พอถึงตอนนันเราคงไมไ่ ด้อยู่ ด้วยกนั แบบนีอีก...ข้าจึงอยากประทบั มนั ไว้ในใจของข้า” “นารา” เรียกหญิงสาวอย่างเป็นกงั วล คนทีอยใู่ นอ้อมแขนนิงไปครู่หนงึ ก่อน เสียงหวานจะเอย่ ขนึ อยา่ งจริงจงั ~ ๓๙๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ถ้าวนั หนึงข้าไมอ่ ยแู่ ล้ว ท่านชว่ ยสญั ญากับข้าได้ไหมวา่ ท่านจะใช้ ชีวติ ของทา่ นตอ่ ไปอยา่ งมคี วามสขุ และทําให้อยี ิปตร์ ุ่งเรืองมนั คง” “อย่าพดู เช่นนนั สิ ข้าไมใ่ ห้สญั ญาอะไรกับเจ้าทงั นัน หากเจ้าอยาก เห็น เจ้าจะต้องอยทู่ วงสญั ญาจากข้าไปเรือยๆ” “แตข่ ้าไมร่ ู้อะไรเกียวกบั อนาคตเลยนะคะ ใครจะรู้ พรุ่งนีข้าอาจตืน มาบนโลกของข้าก็ได้ ข้าจึงอยากแน่ใจวา่ ได้พดู ในสิงทีต้องการจะพูดกบั ท่านไปแล้วจริงๆ...\" \"ข้าเข้าใจแล้ว นารา ข้าสญั ญา” ชายหนุ่มพูดก่อนจะหนั หน้าไปประทับเรียวโอษฐ์ลงบนไรผมของ หญิงสาวทีซบไหล่ของเขาอยู่อย่างรักใคร่หวงแหน พลางสดู กลินหอม ออ่ นๆ อนั ให้ความรู้สกึ สขุ สงบเข้าปอด “ข้าชกั ง่วงแล้ว ถ้าเผลอหลบั ไปกช็ ่วยอ้มุ ข้ากลบั ด้วยนะคะ” “จนถงึ ป่ านนี เจ้ายงั หว่ งอกี หรือวา่ ข้าจะทิงเจ้าไว้ตรงนี” “ขอบคณุ มากคะ่ ” “เลิกขอบคณุ เสยี ที เจ้าไมจ่ ําเป็นต้องขอบคณุ มนั เป็นสงิ ทีข้าเต็มใจ ทําให้เจ้า” “ขอบคณุ นะคะ” “หากยงั ไมเ่ ลิก...ข้าจะจบู เจ้าเพือปิ ดปากเสีย” “ขอบคณุ ...ทีรักคนอย่างข้า” “ข้าเตือนเจ้าแล้วนะนารา” พดู จบชายหนมุ่ โน้มตวั ลงไปโฉบริมผปี ากลงบนกลบี ปากสชี มพสู วย นนั อย่างออ่ นโยน...คอ่ ยๆ ตกั ตวงและมอบความหวานลาํ ให้แก่กนั ซําแล้ว ซําอีกอยา่ งไมร่ ู้เบือ ~ ๓๙๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๓ กลนิ อายแห่งการเฉลิมฉลองเวียนมาอีกครัง เมือบัดนีเมืองทังเมือง คราครําไปด้วยฝงู ชนมากมายทงั จากเมืองเลก็ เมอื งน้อยรวมไปถึงตวั แทน เมืองประเทศราชของอียิปต์ทีตา่ งทยอยกันมาแสดงความยินดีแก่ค่บู ่าว สาวผ้สู งู ศกั ดิ และเป็นศนู ย์รวมจิตใจของแผน่ ดินใบหน้าของชาวอียิปต์ทกุ คนแต่งแต้มไปด้วยรอยยิมแห่งความอิมเอิบใจ ความชืนชมยินดีต่อว่าที ราชินีผ้กู ําลงั จะกลายมาเป็นพระแม่ของแผน่ ดินอย่างสมบูรณ์แบบในอีก ไมก่ ีอดึ ใจข้างหน้า…และแน่นอนว่านนั รวมไปถึงอีกหนึงรอยยิมทีฟาโรห์ หน่มุ หลงรกั อยา่ งถอนพระทยั ไมข่ นึ “หน้าข้ามีอะไรติดอยหู่ รือคะ” นาราเงยหน้าขนึ ถามแล้วยิมให้พระองค์อย่างทีเคยทําเสมอๆ ยาม เธอเห็นว่าเขากําลงั จับจ้องมา คิวโก่งเลิกสงู เป็ นการถามยําเมือเห็นอีก ฝ่ ายยงั คงยืนนิงไมต่ อบคําถาม เอาแตจ่ ้องเธอไมว่ างตา ขณะมือบางกําลงั ง่วนอยกู่ บั การจดั ฉลองพระองค์ของเขาให้เข้าที “ข้าแคอ่ ยากมองหน้าเจ้า” ~ ๓๙๘ ~