จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู พลางมองนาราทีเมือได้รับคําตอบก็ก้มใบหน้าของตนลงไปให้ ความสนใจกบั ชดุ ของเขาตอ่ คล้ายไมร่ ู้สกึ ใดๆ ทวา่ เขารู้ดีวา่ ท่าทีสนใจกับ สงิ ใดสงิ หนงึ จนเกินเหตทุ งั ๆ ทีไมม่ อี ะไรให้ต้องใสใ่ จมากนกั แบบนี มนั เป็น วธิ ีพยายามกลบเกลอื นความรู้สกึ ของหญิงสาว “มองหน้าข้าทกุ วนั ยงั ไมเ่ บืออีกหรือคะ” “หาความ ข้านะ่ หรือจะเบือเจ้า” “ขออภยั เจ้าคะ่ องค์ฟาโรห์ จวนจะถึงเวลาแล้ว โปรดเสดจ็ ไปลาน พิธีด้วยเจ้าคะ่ ” นางกํานลั คนหนึงคลานเข้ามากราบทูลองค์เหนือหัวของตนผ้เู งย หน้าขนึ มาจากการจ้องมองพระสนมนารา แล้วพยกั หน้าเบาๆ เป็นเชิงรบั รู้ หญิงสาวซึงกําลงั จัดชุดให้ ร่างสงู ชะงักมือเล็กน้อย ก่อนจะรีบดึงสติ กลบั มาทําทกุ อยา่ งให้เป็นปกติ...แม้ปฏกิ ิริยาทีเกิดขนึ นนั จะเพียงวบู เดียว แตก่ ็ไม่อาจรอดสายตาแหลมคมอนั คอยมองมาอย่างห่วงใยไปได้ นารา ก้าวออกมาสองสามก้าว มองตรวจสอบความเรียบร้อยของร่างสงู “ดเู หมอื นสร้อยคอของท่านจะเบียวไปนะคะ” พดู แล้วก้าวเข้ามาจัดสร้อยพระศอทีทําจากเพชรนิลจินดาหลาก สีสนั ดวู จิ ิตรสงู คา่ เส้นนนั จนเข้าที ”เรียบร้ อยแล้วค่ะ ข้าวา่ วนั นีถ้ามีผ้หู ญิงคนไหนมองท่านแล้วไม่ เคลบิ เคลิม หรือไมพ่ ดู วา่ ท่านทรงสริ ิโฉมละ่ ก็ พวกนางคงจะตาบอด” แกล้งเย้าพลางมองชายหนมุ่ ด้วยสายตาและรอยยิมลิงโลด เพือให้ บรรยากาศในห้องดีขนึ แตเ่ มือเห็นชายหนมุ่ ยงั คงยืนอย่กู บั ทีเสยี งหวานจึง เอย่ ปากเร่ง “เสดจ็ ได้แล้วคะ่ องค์ฟาโรห์ ประเดียวจะสาย ข้าเองก็จะแอบไปงีบ แล้วเช่นกนั ” ~ ๓๙๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นารายิมให้สวามอี ีกรอบแล้วหนั หลงั จะเดินกลบั ไปห้องของตน ทวา่ ต้องหนั กลบั มามองร่างสงู อย่างตงั คาํ ถามเมือคนตรงข้ามรงั มือเธอไว้แน่น “พวกเจ้าออกไปกอ่ น” เสียงทรงอาํ นาจหนั ไปประกาศจดุ ประสงค์เสียงก้อง สง่ ผลให้เหล่า นางกํานลั ในห้องรีบหมอบกราบแล้วเร่งรุดออกไป ทนั ทีทีอยกู่ ันตามลําพงั ชายหน่มุ รวบตวั หญิงสาวเข้ามากอดไว้อย่างรวดเร็ว ร่างเล็กในอ้อมกอด ของเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพดู ด้วยเสียงอ้อู ี “ข้าไมเ่ ป็นไรหรอกคะ่ ” “รู้ตวั ไหมวา่ ตอนนีตวั เจ้ากําลงั สนั ” ร่างเล็กเบียงตัวออกจากการเกาะกุมของเขา เงยหน้ าขึนแล้ ว ประสานดวงตาสดี ําของเธอกบั ดวงตาสเี ทาแล้วพดู อย่างหนกั แนน่ “ข้ารู้ดวี า่ สกั วนั มนั ต้องเกิดขึน และข้าทําใจยอมรับมนั ไว้แล้วตงั แต่ วนั ทีข้าตกลงจะเป็นสนมของทา่ น...ท่านบอกวา่ ทา่ นมีหน้าทีทีไม่สามารถ จะปัดความรบั ผดิ ชอบออกไปได้ เช่นนนั สนมอย่างข้าก็มีสิงทีต้องทําโดย ไมส่ ามารถหลกี เลียงได้เหมือนกนั ใชไ่ หมคะ” “...” “ข้ายินดีกบั ท่านและท่านมทั คาเรด้วยนะคะ” “ตอนนีเจ้ากําลงั คิดอะไร กําลงั รู้สกึ เช่นใดกนั แน่ นารา” “…ไมเ่ ปลยี นแปลงคะ่ ...” ตอบคาํ ตอบทีเธอคิดว่าใกล้เคียงกับความรู้สึกของตนทีสดุ ออกไป เบาๆ...สําหรับเธอแล้วมนั ไม่เคยเปลียนแปลงไปเลย เมือวานเธอรักเขา อยา่ งไร วนั นีหรือพรุ่งนีมนั ก็ยงั คงเป็นเหมือนเมือวาน... ~ ๔๐๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ร่างบางบนเตยี งใหญ่พลกิ ตวั กลบั ไปกลบั มาซําแล้วซําเลา่ เมือในใจ รู้สกึ วา่ ห้องนอนทีเคยอบอ่นุ มนั ช่างเหน็บหนาวและอ้างว้างเกินบรรยาย แม้จะบงั คบั ตวั เองให้นอนหากก็ไม่อาจข่มตาให้หลบั ได้ ด้วยสมองอนั ไม่ เคยอย่นู ิงเฝ้ าวนเวยี นหาเรืองเจ็บปวดหวั ใจมาคดิ คํานงึ อย่ตู ลอดเวลา เธอจะหลบั ลงได้เช่นไรในเมือใจของเธอปันป่ วนขนาดนี...เพียงแค่ หลบั ตาภาพของชายหน่มุ ทีมีหญิงสาวอีกคนอยู่เคียงข้างก็ชดั เจนอยู่ใน ความมืดมดิ ราวกําลงั ตอกยําวา่ ยามทีกายของเธอหา่ งจากเขาเช่นนี...เขา ยงั มผี ้หู ญิงอกี คนคอยแนบชิด มีเสยี งหวานคอยขบั กลอ่ ม มีมืออีกคทู่ ีคอย กอบกมุ มือชายหน่มุ เอาไว้ เมือรู้วา่ ตนเองไม่มีทางจะหลบั ลงได้ ร่างบอบบางลกุ ขึนจากเตียง ก้าวออกจากห้องบรรทมใหญ่ในความมดื สลวั ไปยงั ห้องเสวยอยา่ งค้นุ เคย “นอนไมห่ ลบั หรือ” นาราสะด้งุ สุดตัวเมือได้ยินเสียงหัวหน้ านางกํานัลอูม่าเอ่ยขึน ด้านหลงั ...เสียงทีดโู อบอ้อมอารีและผอ่ นคลายมากกวา่ ในยามทีหญิงชรา ปฏบิ ตั งิ าน “ท่านอมู า่ น่ะเอง ข้าตกใจแทบแย่” “ข้าเสยี อีกทีควรจะตกใจ...อยู่ๆ ก็มีเสียงดงั กุกกกั ออกมาจากห้อง เสวย” “แล้วทา่ นอมู า่ ไมไ่ ปงานฉลองหรือคะ” หญิงสาวถามแล้วส่งยิมไปให้อีกฝ่ าย ขณะพยายามสอดสายตา คล้ายหาอะไรบางอย่าง “ข้าคงแก่เกินกวา่ จะไปอยใู่ นงานฉลองแบบนนั เสยี แล้ว” นางกํานัลเฒ่าบอกเสียงเรี ยบ...ความจริ งเธอเองมีหน้ าทีต้ องคอย กํากบั ดแู ลนางกํานลั ทงั หมดทีไปให้บริการยงั งานอภิเษก ทวา่ ก็ไมอ่ าจใจ ~ ๔๐๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แข็งละทิ งตําหนักแล้ วปล่อยให้ หญิ งสาวตรงหน้ าต้ องอยู่คนเดียวได้ ... นาราอาจเป็ นหญิงผู้โชคดีทีสดุ ในแผ่นดินเพราะสามารถกมุ หัวใจองค์ ฟาโรห์ของเธอไว้ได้ แตค่ วามรักนนั หาได้หวานชืนไปทังหมดอย่างทีเธอ อยากให้ทงั คปู่ ระสบไม่ มนั เตม็ ไปด้วยอปุ สรรคมากมายซึงเธอเองก็ไมร่ ู้ว่า นาราจะสามารถทนไปได้อกี นานแคไ่ หน “ทา่ นนะ่ หรือแก่ ไมแ่ ก่เลยสกั นิด” “หาอะไรอยหู่ รือ” “ไมม่ ีอะไรหรอกคะ่ ท่านไปนอนพกั ผอ่ นเถิด นีก็ดกึ มากแล้วนะคะ” หญิงสาวพยายามโน้มน้าวหัวหน้านางกํานลั ให้ไปพกั ผ่อน ทว่ามี หรือทีคนอาบนําร้อนมากอ่ นอย่างอมู า่ จะหลงกล “อยา่ มาพยายามไลข่ ้าสนมดือ หากให้ข้าเดา…เจ้าคงกําลงั หาเหล้า หรือไวน์อง่นุ อยลู่ ะ่ ส”ิ นาราหยดุ กึกเมอื รู้วา่ ตนเองโดนจบั ได้...ก่อนจะถามออกมาเบาๆ “แล้วมนั มไี หมคะ ข้าขอไวน์สกั เหยือกได้ไหม” เ มือได้ ยิ น น าง กํ านัล เ ฒ่าอด ไม่ได้ ที จ ะฟา ด มือเ หี ย ว ย่น ลง ไป ที ต้นแขนหญิงสาวหนงึ ทีอย่างผ้ใู หญ่ทีต้องการลงโทษลกู หลานของตนเอง ยามทําความผิด เป็นเหตใุ ห้อีกฝ่ ายร้องโอดครวญ “โอ๊ย ท่านตีข้าทําไมกนั คะ” “ต้องตเี สยี ให้เขด็ เป็นอสิ ตรีทีไหนกนั ถงึ ได้ขอไวน์มาดืมหน้าตาเฉย” “ก็ข้านอนไมห่ ลบั นีคะ” “ตอ่ ให้เจ้าหาทวั ตําหนกั ก็ไมม่ วี นั เจอหรอก” พูดอย่างคนเป็ นต่อกวา่ ขณะทีใบหน้าหวานขมวดคิวอย่างสงสยั เสียงหวานถามกลบั อย่างงนุ งง “ทําไมกนั คะ” ~ ๔๐๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “องค์ฟาโรห์มีรับสงั ห้ามนําของมนึ เมาเข้ามาในตําหนัก คงจะทรง เดาออกกระมงั ...วา่ ใครบางคนทีนีต้องลกุ ขนึ มาหามนั ” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปเองก็ห่วงความรู้สึกของหญิงสาวไม่น้ อยและ คาดการณ์ไว้ไม่ผิดเลย เพราะพระองค์ได้สงั ทกุ คนไว้อย่างเด็ดขาดไมใ่ ห้ ใครเอาของมึนเมาเข้าตําหนกั และหากใครฝ่ าฝื นคําสังโทษก็หนักหนา สาหสั พอตวั ร่างบางนังลงบนเก้าอีอย่างจนปัญญาก่อนจะถอนหายใจ ออกมาอย่างหนกั หนว่ ง “ทําไมฟาโรห์ของท่านถึงได้ใจร้ายกบั ข้าแบบนีคะ” อมู า่ มองหญิงสาวทีนงั อย่ตู รงหน้าด้วยแววตาอาทร รู้สกึ รักหญิง สาวไมต่ า่ งจากลกู หลานของตนคนหนงึ “ถ้าครังนีเจ้ากินเหล้าเพราะนอนไมห่ ลบั ครังต่อไปหากเจ้านอนไม่ หลบั อีก เจ้าไมต่ ้องกินมนั ไปเรือยๆ หรอกหรือ” “ข้ารู้คะ่ วา่ มนั ไมด่ ี ไมเ่ หมาะสม ไม่วา่ จะด้วยเหตผุ ลใดก็ตาม คงไม่ มีใ ค รอยาก ได้ สนมที ติด เ หล้ าห รอกใ ช่ไห มคะ ...ร้ ู ไป ถึง ไห นก็มีแต่จ ะ เสือมเสียไปถงึ นนั ” “องค์ฟาโรห์ไมไ่ ด้ทรงคิดถงึ เรืองนนั หรอกนารา ทีทรงเป็นหว่ งคือสรุ า นนั มนั จะทําลายสขุ ภาพของเจ้า” นาราถอนหายใจยาวอีกครัง ปลอ่ ยให้ภายในห้องเงียบอยนู่ าน ก่อน ถามขนึ คล้ายต้องการความเห็น “ทา่ นคดิ วา่ ข้าควรย้ายออกไปจากตําหนักดีไหมคะ ในเมือตอนนีมี ราชินีแล้ว สนมแบบข้าก็ไมส่ มควรอยทู่ ีตําหนกั ใหญ่อีก” “...” ใบหน้าสวยทําหน้าเหยแกเมือคิดไปถึงทีๆ ตนควรอยู่ รู้สกึ ราวกับ รอยแผลเป็นบนหลงั ร้อนผา่ วขนึ มาดือๆ ~ ๔๐๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “แต่ข้าไม่อยากอยู่ตําหนักฮาเร็มเลยค่ะ ข้ากลบั ไปอยู่ทีเรือนนาง กํานัลได้ไหมคะ เราต้องหาคนสอนหนังสือใหม่ องค์ฟาโรห์คงไม่ว่างมา สอนข้าอีก ทา่ นพอจะช่วยสอนข้าแทน...” อมู า่ มองหญิงสาวทีพดู เหมือนกําลงั ละเมอออกมาอยา่ งเหน็ ใจ ร่าง ป้ อมอบอนุ่ เดนิ เข้าไปหาหญิงสาว สวมกอดเธอไว้พลางลบู หลงั เบาๆ “นารา สงบสตอิ ารมณ์ของเจ้าก่อน เจ้าไม่ต้องไปไหนทงั นนั ตอนนี เจ้ากําลงั ฟ้ งุ ซา่ น ใจเย็นๆ ก่อน ใจเย็นๆ” “...” “จําไว้นะนาราตงั แตน่ ีไป เรืองบางเรือง เจ้าอาจมองเห็นหรือได้ยิน มนั ได้ แตจ่ งอยา่ คดิ ตาม ไมเ่ ช่นนันมนั จะหลอกหลอนเจ้า...เจ้าต้องหนัก แน่นให้มาก” สอนหญิงสาวในอ้อมกอดอยา่ งตรงไปตรงมาเพราะรู้ดีว่าในอนาคต นาราจะต้องได้ยินได้ฟังอะไรเกียวกบั เรืองขององคฟ์ าโรห์และองค์ราชินอี กี มาก การปะทะหน้ากันรวมไปถึงการเห็นสิงทีองค์ฟาโรห์ต้องปฎิบัติต่อ องคร์ าชินียอ่ มเป็นเรืองหลีกเลียงไมไ่ ด้อย่างแน่นอน ทางเดียวทีจะทําให้ นาราเป็นสขุ คือเธอต้องยอมรับสถานการณ์เหลา่ นนั ให้ได้อยา่ งเร็วทีสดุ “ไม่เป็ นไรนะ...อย่างน้ อยเจ้าก็ยังมีนางกํานัลแก่ๆ แบบข้าคอย ปลอบใจ ข้าอยขู่ ้างเจ้าเสมอ” แม้กอ่ นหน้านีหญิงสาวจะพยายามไมแ่ สดงอาการหรือความรู้สกึ ใด ออกมา แตด่ ้วยความทีผา่ นโลกมามาก ยอ่ มทําให้มองเหน็ ได้ทะลปุ รุโปร่ง วา่ ตอนนีนารารู้สกึ เจ็บปวด โดดเดยี ว และไมม่ นั คงเพียงใด ~ ๔๐๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ยามเช้าอนั สดใสภายในห้องโถงใหญ่ นางกํานลั สองคนซึงกําลงั ทํา ความสะอาดโต๊ะอย่างขยันขนั แข็ง พูดกระซิบกระซาบเรืองงานอภิเษกที เพิงผา่ นมากนั อย่างเมามนั “เจ้าได้ไปดพู ิธีอภิเษกหรือไม่ ตงั แต่เกิดมาข้ายังไม่เคยเห็นงานใด ยิงใหญ่เท่างานนีมากอ่ นเลย” “ใช่ องคร์ าชินีก็งดงามเสียยิงกวา่ เทพธิดา องค์ฟาโรห์ก็รูปงามราว กบั เทพบตุ ร ชา่ งเหมาะสมกนั เหลอื เกิน” “องค์ราชินีสวยขนาดนนั ข้าวา่ องคฟ์ าโรห์ต้องทรงโปรดยิงนกั ได้ยิน นางกํานลั ตําหนักราชินีแอบกระซิบกนั ว่าเมือคืนบรรยากาศทีนนั หวาน หยดย้อยเสยี จนนําผงึ ยงั ขม” “นา่ อิจฉาจริงๆ...เฮ้อ...สงสารก็แตท่ ่านนาราของพวกเรา...ถงึ จะทรง โปรดอย่างไร สดุ ท้ายก็เป็นได้แคพ่ ระสนมคนหนึงอยดู่ ี” “แตอ่ งค์ฟาโรห์รักและห่วงใยท่านนารามากนะ คงไม่หมดเสน่หา งา่ ยๆ หรอก” “ก็รู้กนั อย่วู า่ เมือก่อนองค์ฟาโรห์เจ้าสําราญเพียงใด นิสยั ผ้ชู ายน่ะ เปลยี นไมไ่ ด้ง่ายๆ หรอก...ตอนอย่กู ับผ้หู ญิงอีกคนแม้จะดรู ักอย่างไร พอ เจอเสน่ห์ของผ้หู ญิงคนอืนเข้า ร้อยทงั ร้อยก็ทนไมไ่ ด้ อยา่ งทีโบราณเขาว่า ไว้...ความรักของชายหนุ่มอยู่ทีดวงตา มิใช่ทีดวงใจ องค์ราชินีใหม่กวา่ สวยงามก็ออกปานนัน เจ้าวา่ มีผ้ชู ายคนไหนในอียิปต์สามารถใจแข็งไม่ โอนเอนไปหาพระนางได้บ้างละ่ ” พูดไปมือก็ทํางานไป เมือเช็ดโต๊ะจนสะอาดหมดจด นางกํานลั ทงั สองจึงหนั หลงั จะเดนิ ไปทํางานอยา่ งอืนตอ่ หากแตต่ ้องตกใจจนหน้าถอด สี เมอื เหน็ พระสนมของพวกเธอยืนนิงอยู่หน้าห้อง ทังสองรีบละลําละลกั ~ ๔๐๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หมอบกราบจนศรี ษะติดพืน ร่างบางทีปกติมกั ยิมทกั ทายตอบรบั อยา่ งเป็น กนั เองไมพ่ ดู ไมจ่ าใดๆ รีบหมนุ ตวั เดนิ ดงิ กลบั เข้าห้องนอนใหญ่ไปในทนั ที เท้าเลก็ ๆ เดินไปเดินมาในห้องนนั ราวกบั หนูติดจนั คําพูดทุกคําที ผา่ นเข้ามาในสมองเสียดแทงในใจจนร้าวราน ความรู้สกึ หงึ หวงแบบทีเธอ คิดว่าไม่ควรจะรู้สึกแลน่ พล่านไปทัวร่าง ใบหน้าของหญิงสาวเชิดสงู ขึน พยายามห้ามไมใ่ ห้นําตาไหลออกมา “นารา” เสยี งนางกํานลั เฒา่ ผ้เู พิงเดินตามเข้ามาสมทบเรียกชือเธออย่างเป็น หว่ ง หลงั จากนางกํานลั เจ้าปัญหาทงั สองคนรีบละลําละลกั ไปบอกหญิง ชราด้วยใบหน้าเหมอื นจะร้องไห้ “ข้าอยากอยคู่ นเดยี วคะ่ ท่านอมู า่ ” “จําเรืองทีข้าพดู เมอื คืนไมไ่ ด้แล้วหรือ นารา” จําได้สิ เธอจําได้ดีและพยายามเอาคําสอนนันมายําเตือนจิตใจ เสมอ เพียงแต่เธอยงั ทําแบบนันไมไ่ ด้ เธอคิดว่าเธอจะทําใจกับเรืองนีได้ แตพ่ อเอาเข้าจริงมนั กลบั ยากกว่าทีคิดมาก นางกํานัลเฒ่าเห็นท่าทีอนั แสนสบั สนนนั กพ็ ดู เสยี งออ่ นอยา่ งเหน็ ใจ “ข้ารู้ว่ามนั ยาก แต่มนั เป็ นเรืองทีเจ้าควรทําเพือตวั เจ้าเอง...ข้าจะ ออกไปจดั สํารับ ใจเย็นเมือไหร่กไ็ ปทานเสีย” พอพดู จบร่างชราจงึ เดนิ ออกไปจากห้องบรรทมช้าๆ ทิงนาราให้สงบ จิตสงบใจอย่ภู ายในห้องเงียบๆ นาราไม่รู้ว่าตนยืนทืออยู่ในห้องนันนาน เท่าไหร่ กอ่ นทีประตหู ้องจะถกู เปิ ดอกี ครัง ครานีร่างสงู สงา่ ของคนทีทําให้เธอร้อนใจราวกบั โดนไฟแผดเผาก้าว เข้ามา ทังสองสบตากันนิงชัวอึดใจก่อนชายหนุ่มจะเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาว หมายรวบตวั เธอเข้ามากอดเหมอื นทีเขามกั ทําเสมอยามกลบั มา ~ ๔๐๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- จากข้างนอก…อ้อมกอดทีเธอแสนคดิ ถงึ และโหยหายิงกวา่ สิงใด ทวา่ ด้วย ความคิดสับสนว่นุ วายและคําพูดของนางกํานัลพวกนัน...นาราก้าวเท้า ถอยไปข้างหลังโดยอตั โนมตั ิ ใบหน้าอนั อย่ใู นอารมณ์ยุ่งยากชะงักมอง ฟาโรห์ฟิ โฮเทปอยา่ งตกใจในปฏิกิริยาทีออกมาอย่างไมต่ งั ใจของตวั เอง... แน่นอนวา่ ร่างสงู ชะงกั งนั ไปในทนั ทีเชน่ กนั เมอื เห็นท่าทีคล้ายกําลงั ปฏเิ สธ ของอีกฝ่ าย ดวงตาสเี ทาฉายชดั ถึงความกงั วลและความเสียพระทยั “ข้าคงกลายเป็ นคนน่ารังเกียจไปแล้ว...เพราะคนในยุคของเจ้า ยอมรับเรืองแบบนีไมไ่ ด้ใช่หรือไม”่ นําตาทีสะกดกลนั มานานหยดแหมะลงบนแก้มนวลทังสองข้าง หญิงสาวยกหลงั มือขนึ มาเชด็ แรงๆ แล้วหมนุ ตวั เดินหนีไปอีกมมุ หนึงของ ห้องเพราะไมอ่ ยากให้ชายหน่มุ มองเหน็ นําตา ปากก็เปลง่ เสียงทีพยายาม ไมใ่ ห้สนั “ข้าไมเ่ คยคดิ แบบนนั เลยนะคะ ข้าไมเ่ คยคิด...ไมเ่ คยรงั เกียจทา่ น” ร่างสงู รีบเดนิ เข้าประชิดตวั หญิงสาว รวบมือเรียวบางมากุมไว้ขณะ มองหญิงสาวทีดวงตาแดงกํา ใบหน้าสวยงองําด้วยความรู้สกึ ย่งุ ยากใจ “แล้วไยเมียดอื ของข้าจึงเดินหนีข้าเช่นนีเลา่ ” “เพราะในสมองของข้ามีแตภ่ าพท่านกบั ท่านมทั คาเร เตียง แล้วก็ ตําหนกั นนั ” “คนเดยี วทีอยใู่ นใจข้าคือเจ้า นารา” บอกก่อนจะใช้ดวงตาสีเทาสวยค่นู นั มองดวงตาสีดําสนิทรืนนําตา คล้ายกบั กําลงั ยืนยนั ถงึ ความรักทีเขามอบให้เธออย่างเอ่อล้น นาราหลบ สายตาอกี ฝ่ าย เสียงเจือสะอืนพดู อย่างตดั พ้อ “ตอนอย่ทู ีตาํ หนักนนั …ตอนอยู่บนเตียง...ท่านบอกราชินีของท่าน หรือใช้สายตาแบบนีมองเธอด้วยหรือเปลา่ ทา่ นจบั มอื ท่านมทั คาเรไว้และ ~ ๔๐๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กอดเธอเหมือนทีทา่ นทํากบั ข้าไหม ข้าพยายามไมค่ ิดแต่คําถามพวกนีมนั วนเวียนอยใู่ นหวั ของข้าตลอดเวลาจนไมร่ ู้วา่ ควรจะทําอยา่ งไรดี” “ไม่เลย นารา มนั ไมไ่ ด้เต็มไปด้วยความสขุ สมหวงั อย่างทีเจ้าหรือ ใครคดิ ” “ท่านจะไมม่ ีความสขุ ได้อยา่ งไร ในเมอื ...” ร่างสงู รีบพดู ตอ่ อยา่ งไมเ่ ปิ ดโอกาสให้ร่างเลก็ ได้คดิ อะไรว่นุ วายมาก ไปกวา่ นี “และทียิงแย่ไปกวา่ นันคือข้าเห็นภาพของเจ้าลอยอยู่เบืองหน้าข้า แตข่ ้ากลบั ต้องเผชิญหน้ากบั ผ้หู ญิงอกี คน เจ้ารู้ไหมวา่ มนั ทรมานแคไ่ หน... ข้าเหมือนถกู ฉีกหวั ใจด้วยความรู้สกึ ผดิ ...ผดิ ตอ่ เจ้าทีไปมคี นอืน ทําให้เจ้า ต้องเสียใจและร้องไห้เช่นนี...ผดิ ตอ่ นางทีข้าไมส่ ามารถตอบแทนนางด้วย ความรักได้ ข้าทําให้ใจนางแหลกสลายในคืนทีควรจะเป็ นคืนแห่งความ สขุ สมของนาง” นาราหลบั ตาลงคล้ายสบั สนเตม็ กําลงั พยายามคดิ ถึงสิงทีท่านอมู ่า สอน คดิ ถงึ หน้าทีความรับผิดชอบทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปเคยพดู กับเธอไว้ เมือ ผา่ นความเงียบไปครู่หนงึ จึงเงยหน้าขนึ บอกกบั อกี ฝ่ ายเบาๆ “ข้าขอโทษค่ะ ทีคิดถึงแตค่ วามรู้สกึ ของตวั เอง...ข้าจะไม่ฟูมฟาย แบบนีอกี ข้าสญั ญาวา่ จะอดทนให้มากกวา่ นี จะไมท่ ําให้ทา่ นต้องลําบาก ใจอกี ” “คดิ วา่ ตวั เองตวั โตขนาดไหนกัน จึงจะแบกทกุ อย่างเอาไว้คนเดียว เช่นนี...รู้สกึ อย่างไรก็พูดมาอย่างนันเถิด ดีกว่าให้เจ้าเก็บมนั ไว้คนเดียว แล้วสดุ ท้ายกวา่ ข้าจะรู้ มนั ก็ใหญ่จนเกินแก้ไขอะไรได้ ข้าไม่อยากให้เรามี ปัญหากนั รู้ใช่ไหม” ~ ๔๐๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวก้มหน้าก้มตาพยกั หน้าหงึกหงัก ชายหน่มุ ปลอ่ ยมือจาก มือเลก็ ๆ นนั ยิมให้เธออยา่ งออ่ นโยน แล้วกางแขนทงั สองออกจนสดุ ความ ยาวแขน “มาส.ิ ..ขอข้ากอดหนอ่ ย” เมอื เหน็ ท่าทางของชายหน่มุ หญิงสาวยิมออกมาทงั นําตา ร่างเล็ก เดนิ เข้าไปกอดร่างสงู เอาไว้แนน่ ชายหนมุ่ ประทบั ริมฝี ปากบางลงบนขมบั พร้อมกบั ใช้มอื ข้างหนึงลบู หวั หญิงสาวเบาๆ อย่างปลอบประโลม เมือได้ อยใู่ นอ้อมกอดอบอนุ่ จิตใจอนั สบั สนค่อยคลายความรู้สกึ เคร่งเครียดลง จนกลบั มาเป็นปกติดงั เดมิ นาราทบทวนคําพดู ของผ้ทู ีกําลงั โอบกอดเธออย่เู งียบๆ อย่างใช้สติ นึกไปก็สงสารบคุ คลอีกบุคคลหนึงทีเข้ามาเกียวข้องกับเรืองราวนีด้วย... วนั แรกหลงั คืนแต่งงานของท่านมทั คาเร...วนั ทีควรจะเป็ นวนั อนั เต็มไป ด้วยความสขุ จากการเริมต้นใช้ชีวิตร่วมกนั ทวา่ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปกลบั กําลงั ยืนกอดเธออย่ตู รงนี ถ้าเธอเป็ นท่านมทั คาเรจะเจ็บชําขนาดไหนกันนะ คิดดังนันร่างบางจึงดนั ตัวเองออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่งแล้วพูดกับ ชายหน่มุ อยา่ งตดั สินใจ...แม้มนั จะฝื นความรู้สกึ ของตวั เองอยไู่ มน่ ้อย “ข้าไมเ่ ป็นไรแล้วคะ่ ทา่ นกลบั ไปหาท่านมทั คาเรเถอะคะ่ ...ได้โปรด อย่าทําให้เขาต้องเสียใจในภายหลงั ทีตดั สินใจฝากชีวิตไว้กบั ท่านเลยนะ คะ เขาเองกไ็ มไ่ ด้ผิดอะไรและไมม่ ีใครอีกนอกจากท่าน” ~ ๔๐๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๔ ดวงตาสีเทาสวยของฟาโรห์ฟิ โฮเทปเปิ ดขึนเมือรู้สึกได้วา่ ร่างบาง ข้างตวั ขยบั ยกุ ยิกไปมาบ่อยครัง ประเดียวก็นอนควําเพือซุกหน้าลงกับ หมอน ประเดียวก็พลิกตวั ไปมาอีกหลายรอบ ร่างกํายําจึงยนั ตวั ขึนจาก เตียง ก้าวไปจดุ ตะเกียงเพือให้แสงสวา่ งแกห่ ้องบรรทม ในขณะทีหญิงสาว ก็ลกุ ขนึ ขยบั มานงั ปลายเตียงนอนแล้วมองเขาอย่างสงสยั ดวงตาคมดจุ ใบมีดมองตอบแล้วเปิ ดปากถามคนทีจ้องเขาตาแป๋ ว “เป็นอะไรหรือเปลา่ นารา” “ทา่ นตา่ งหาก เป็นอะไรหรือคะ” ตวั ต้นเหตทุ ียงั คงไมร่ ู้ตวั ถามเขากลบั ขณะกวาดสายตาจ้องมองเขา อยา่ งสาํ รวจเพือหาร่องรอยของความผิดปกติ “ข้าเห็นเจ้าเอาแต่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่ตลอดเวลา นอนไม่หลบั หรือ” “เอ่อ...ช่วงนีข้ามกั นอนดึกมนั เลยชินค่ะ...นีข้าทําให้ท่านตืนหรือ เปลา่ คะ” ~ ๔๑๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์หนุ่มเดินมาลดตวั ลงนังเคียงข้างหญิงสาว...หลังจากการ โวยวายครานัน นาราก็ไมเ่ คยพดู ถึงเรืองการอภิเษกของเขาอีก บ่อยครัง เธอมกั ได้รับเชิญไปทานมือเย็นทีตําหนักของมทั คาเร จนเรียกได้วา่ เป็ น แขกประจําของตําหนกั ราชินี...ตอนนีนาราทีเคยเป็นทงั เพือนและข้ารับใช้ จงึ ทงั ยิงสนิทและเกรงใจมทั ราเรมากขนึ ไปอีก...แม้สถานการณ์ดคู ล้ายกบั ไมม่ ีอะไรก็จริง ทว่าอาการทีแสดงให้เห็นว่านารายังคงมีความกงั วลคือ หญิงสาวมกั นอนไมค่ อ่ ยหลบั ซึงเขาไมแ่ นใ่ จนกั วา่ เธอจะรู้ตวั หรือไม.่ .. “ข้าเองกย็ งั ไมง่ ว่ งเทา่ ใดนกั ” ตอบขณะสมองกําลงั ปันไปมาอย่างวนุ่ วายเพือจะหาหวั ข้อสนทนา ขนึ มานงั คยุ เป็นเพือนหญิงสาว “เจ้าเคยรู้จกั ข้ามาก่อนหรือเปลา่ ...ข้าหมายถงึ ตอนอย่ทู ีโลกของเจ้า เจ้าบอกวา่ มีร่องรอยของพวกเราหลงเหลืออยู่ทีนัน แล้วเจ้ารู้จักนามข้า หรือไม”่ คนโดนถามเม้มปากแล้วเงยหน้ามองเพดานห้อง พยายามระลึก ความทรงจําเกียวกบั อาณาจกั รอียิปต์ทีเธอเคยอา่ นจากหนังสือท่องเทียว ดสู ารคดี หรือจากสถานทีทอ่ งเทียวซึงเธอเคยไปกอ่ นจะพลดั หลงมาทีนี “อือ...คิดว่าไม่นะคะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าความรู้เรืองอาณาจักร อยี ิปตข์ องข้ามีน้อยมาก ข้าเคยอา่ นหนังสือแค่ไมก่ ีเล่มและเคยดสู ารคดี ไมก่ ีเรืองกอ่ นทีจะมาเทียวทีอียิปต์ คนนําทางเองก็มกั จะพาไปทีๆ โด่งดงั หรือมีชือเสยี งเสยี เป็นสว่ นมาก” “แล้วฟาโรห์แบบไหนกนั ทีจะมชี ือเสียงในยคุ ของเจ้าได้” “ก.็ ..สว่ นใหญ่เรารู้จกั ฟาโรห์แคไ่ มก่ ีพระองค์หรอกคะ่ ...อย่างฟาโรห์ ตตุ นั คาเมน พระองคโ์ ดง่ ดงั ในฐานะยวุ กษัตริย์ผ้มู ีสสุ านทีเต็มไปด้วยข้าว ของมคี า่ มากมาย ฟาโรห์รามเสสทีสอง พระองค์เป็ นนักรบทียิงใหญ่และ ~ ๔๑๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สร้างวิหารอาบชู ิมเบล เราเจอมมั มขี องพระองค์ด้วย ข้าเคยไปเทียววิหาร ของราชินีเนเฟอร์ตารี องค์ราชินีในฟาโรห์รามเสสมาด้วยนะคะ มนั สวย มากเลยค่ะ อ๋อ...และก็มีมหาปิ รามิดกิซ่าของฟาโรห์คฟู ูอีกที อนั นีมี ชือเสียงมากจนถกู จดั เป็นสิงมหศั จรรย์ของโลก” ได้ฟังฟาโรห์ฟิ โฮเทปขมวดพระพักตร์ ดเู ป็ นฝ่ ายเคร่งเครียดขนึ มา บ้าง คนทีเลา่ เสียงเจือยแจ้วอยเู่ มอื ครู่จงึ ถามขนึ อย่างไมแ่ น่ใจ “ข้าพดู อะไรผดิ ไปหรือเปลา่ ไยท่านจงึ ทําหน้าเชน่ นนั ” “ข้าอยากให้เจ้ารู้จกั ข้า...แตด่ เู หมอื นแนวทางการปกครองของข้ากบั ฟาโรห์ทีเจ้าพดู ถึงจะไมเ่ หมือนกนั เสียแล้ว...ข้าไมไ่ ด้อยากสร้างสิงกอ่ สร้าง ใหญ่ๆ ทีจะทําให้สญู เสียทงั เงิน แรงงาน และทรัพยากร ข้าอยากรบเท่าที จําเป็น ไมอ่ ยากรบพ่งุ เพือแผอ่ ํานาจไปยังดินแดนอืนเพียงเพราะต้องการ ให้ผ้คู นสรรเสริญนามของข้า สําหรับข้า...ข้าเพียงต้องการเห็นอียิปต์ที มนั คง เห็นประชาชนของข้ากินอิมนอนหลบั ได้อย่างสบายใจ ข้าแคอ่ ยาก เห็นพวกเขามีความสขุ ” “ตอนนีข้ากร็ ู้จกั ทา่ นแล้วนีคะ และข้าดีใจแทนประชาชนชาวอียิปต์ จริงๆ ทีมฟี าโรห์ผ้คู ดิ ถึงพวกเขาเช่นท่าน” ยิมหวานแล้วบอกชายหนุ่มไปตามสิงทีตนคิด ใบหน้าเคร่งเครียด เมือครู่จึงคลายกงั วลลงจนกลับมาเป็ นปกติ ดวงตาสีเทามองหญิงสาว อยา่ งเอน็ ดู ก่อนจะยิมถามหญิงสาวขณะทํากิริยายืดอกของตนขึนนังเต็ม ความสงู ด้วยความองอาจ “ข้าเป็นสวามีทีนา่ ภมู ิใจของเจ้าใชห่ รือไม”่ นาราหลดุ ขํากบั ทา่ ทางของชายหน่มุ ก่อนจะตหี น้าจริงจงั พยกั หน้า แสดงความเหน็ ด้วยแล้วเปลง่ เสียงหวานถามกลบั ~ ๔๑๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าขอถามบ้างได้ไหมคะ แล้วคนทีเพียบพร้ อมอย่างท่านรักข้ า ตรงไหน ข้าไม่มีอะไรเลย ในขณะท่านมีพร้ อมทังรูปโฉม ทรัพย์สมบัติ อาํ นาจ และมีสตรีสวยงามมายอย่รู ายล้อม ข้าคิดวา่ ความจริงข้าไมค่ วร อยใู่ นสายตาของท่านด้วยซํา” ฟาโรห์หนุ่มได้ฟังก็แกล้งเอียงคอทําหน้าพิจารณาอย่างจริงจัง มือ หนาดึงหญิงสาวให้ลุกขึนยืน ใช้ดชั นีเรียวของตนวาดเป็ นวงกลมลงบน อากาศเพือออกคําสงั สนมผ้วู า่ งา่ ยของเขาจึงคอ่ ยๆ หมนุ ตวั ตามคําสงั นัน อย่างงนุ งง เมือหมนุ ครบรอบมือใหญ่จึงรังตวั เธอลงมานังบนพระเพลา กว้างของตน แล้วโอบรอบเอวบางไว้เพือพันธนาการเพราะรู้ฤทธิ เมียดิน เป็นอยา่ งดี “ตรงนี” เสยี งท้มุ หวานพดู กอ่ นจะจรดริมฝี ปากของตวั เองลงทีหน้าผากของ หญิงสาว…ถอนออกแล้วกลา่ วตอ่ “ตรงนี” ริมฝี ปากบางทาบทบั ลงทีเปลือกตาของหญิงสาว แล้วถอนออก “ตรงนี” ฟาโรห์หน่มุ จมุ พิตลงบนปลายจมกู โด่งแล้วเลือนเข้าไปโฉบบริเวณ พวงแก้ม ทีเริมกลายเป็นสีชมพรู ะเรือจากคาํ ตอบทีเขามอบให้ ”ตรงนี” ใบหน้าคมเคลือนเข้ามาหมายจะประทบั ริมฝี ปากลงบนริมฝี ปากอมิ งาม คนรู้ทันรีบเลือนใบหน้ าของตนหนีไปด้านหลังแล้วยกมือขึนมา ป้ องกนั ไว้โดยอตั โนมตั ิ เรียวปากของสวามีจึงกระทบเข้ากบั มอื บางน่มุ นิม “มอื ของเจ้าก็เชน่ กนั ...ข้ารกั ทกุ สงิ ทีหลอมรวมมาเป็นเจ้า” ~ ๔๑๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ได้ยินคําของชายหน่มุ หญิงสาวบนตกั ยน่ จมกู อยา่ งย่งุ ยากใจ คิดไป วา่ ถกู อกี คนแกล้ง เสียงหวานจงึ เอด็ ออกมาอย่างไมจ่ ริงจงั นกั “องค์ฟาโรห์ อย่าแกล้งข้าสิคะ ข้าอยากรู้จริงๆ นะคะ” “แล้วเจ้าคิดวา่ ข้ารกั เจ้าตรงไหนละ่ ” “...เพราะข้าแปลกหรือเปลา่ คะ” ตอบอ้อมแอ้มด้วยเสียงเบาหววิ อยา่ งไมแ่ น่ใจนกั ชายหนมุ่ พยกั หน้า รบั รู้แล้วถามตอ่ “แล้ว...” “ก็ไมม่ อี ะไรพิเศษนีคะ...เหมือนคนทวั ไปทีได้เจอของแปลกๆ...มนั คงนา่ สนใจ จงึ อยากได้มาครอบครอง แตข่ ้าไมแ่ นใ่ จวา่ ถ้าวนั หนึงท่านเริม เคยชินกบั ความแปลกตาของมนั ท่านจะเบือและหันไปมองหาของสวยๆ งามๆ แบบทีทา่ นชอบมาประดบั ไว้ข้างกายแทนหรือเปลา่ ” ดวงตากลมโตสีดําสนิทจ้องมองชายหนุ่ม ขณะพดู ด้วยท่าทางแสน งอนในแบบทีเขาเหน็ แล้วอยากพ่งุ เข้าไปฟัดหญิงสาวตรงหน้าด้วยความ มนั เขยี ว “แล้วอย่างไรเล่า พอผ่านไปอีกสิบหรือยีสิบปี เมือพวกนางหมด ความสวย ข้ากแ็ คโ่ ยนพวกนางทิง แล้วหาคนใหมท่ ีสวยงามกวา่ ใชห่ รือไม”่ “ถ้าท่านต้องการ...” ใบหน้าคมสนั สา่ ยหวั อย่างออ่ นอกอ่อนใจในความดือเพ่งของคนที นังอยู่บนตกั ...มือหนารังเอวหญิงสาวให้ขยับเข้ามาใกล้ตนเองมากขึน เลือนใบหน้าเข้าไปหาดวงหน้าสวยแล้วถาม “ปากกเ็ ลก็ แคน่ ี ไยจึงเถียงเก่งนกั ฮึ ฟังข้านะเมียดือ ข้าไมไ่ ด้เลือก ใครเพียงเพราะความสวยหรือความแปลกของนาง ของแบบนันสกั วนั มนั ย่อมหมดไปได้อย่างทีเจ้าว่า ดงั นันข้าจึงเลือกคนๆ หนึงทีข้าคิดวา่ ในวนั ~ ๔๑๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ข้างหน้า...ตอ่ ให้นางจะดอื จะชอบเถียงข้า จะน่าเกลียด ผมจะกลายเป็ น สขี าว หรือร่างกายจะเตม็ ไปด้วยรอยเหียวยน่ ...ไมว่ า่ นางเปลียนไปแคไ่ หน ข้ากส็ ามารถรับสภาพแบบนนั ของนางได้ และเจ้าควรขอบคณุ สวามีของ เจ้ าวันละสกั พันรอบนะ ทีในอนาคตเขาจะยอมให้ ยายแก่นาราคอย วนเวียนอยขู่ ้างๆ ตลอดไป” “ให้วนเวยี นอย่ขู ้างๆ ตาแก่แบบท่านนะหรือ...ข้าขอคิดดอู ีกทีนะคะ” พดู เย้าแล้วก็สง่ รอยยิมในแบบเฉพาะตวั มาให้เขา...รอยยิมหวาน หยดย้อยทียิมไปพร้อมกบั ดวงตาสดี าํ คสู่ วย หทยั ฟาโรห์หน่มุ เต้นแรงขนึ มาดือๆ...เนือตวั อบอ่นุ ของร่างเล็กทีนัง อยบู่ นตกั ...กลนิ หอมจากผวิ น่มุ นิม...ริมฝี ปากอิมน่าลิมรส ลําคอขาวผอ่ ง ชวนให้รู้สกึ อยากประทบั ตตี ราความเป็นเจ้าของ ทกุ สงิ ล้วนมฤี ทธิคล้ายยา กระต้นุ ให้เขาบ้าคลงั เลือดในกายสบู ฉีดไปทวั ร่างอย่างพลา่ นระอจุ นหตู า พร่า สนมนารายกมอื ขนึ ดนั ไหลข่ องเขาเพือดดี ตวั เองออกจากการเกาะกมุ แตท่ วา่ เหมือนเธอจะต้องการอิสรภาพในยามทีสายเกินไป… “ปล่อยข้าเถอะค่ะ ข้าจะไปนังเล่นทีห้ องทรงอักษร ท่านจะได้ พกั ผอ่ น” เสียงหวานร้องประท้วงเมอื ชายหนุ่มตรงข้ามรีบใช้วงแขนรัดตวั เธอ ไว้แนน่ ขนึ เป็นการบอกเธอวา่ เขาไมย่ ินยอมให้เธอลกุ ขนึ “นงั เลน่ ตรงนีก็ได้ ข้ายงั ไม่อยากนอน...เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ ตกั ข้า น่มุ กวา่ เก้าอใี นห้องทํางานอย่มู ากโข” “นี...อย่าซนสิคะ” นาราเอด็ เบาๆ เพราะเมือยืนข้อเสนอด้วยสายตาเป็นประกายวิบวบั เสร็จ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปก็เริมใช้มือทงั สองข้างลบู ไล้คลอเคลียไปตามร่างกาย ของเธออยา่ งซุกซน…รู้ตวั อกี ทีสายชดุ นอนตวั โปรดกถ็ กู มอื ใหญ่คนู่ นั ปลด ~ ๔๑๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ออกอย่างงา่ ยดาย มือเลก็ ข้างหนึงรีบยกขนึ มาจบั ชดุ นอนของตนไว้ให้มนั ยงั คงปกปิ ดร่างกาย เสยี งหวานถามเขาอย่างจนปัญญา “ต้องทําอย่างไรทา่ นจงึ จะยอมปลอ่ ยข้าคะ” “จูบข้ าสิยอดรัก...คราก่อนข้ ายังรับมือกับจูบของเจ้ าได้ ไม่ดี เทา่ ทีควร ข้าอยากแก้ตวั ใหม”่ เสยี งแหบพร่าตอบคําถามนันอย่างเจ้าเลห่ ์ ดวงตาสีเทาคมวาววบั มองสบดวงตาสีดํากลมโตหวานฉําอย่างเว้าวอนและออดอ้อนหญิงสาว อย่ใู นที “วา่ อย่างไร…ไมจ่ บู ข้ากไ็ มป่ ลอ่ ยนะ” ผ้ถู กู เร่งหน้าแดงกําตงั แตแ่ ก้มไปจนถึงใบหู หัวใจเต้นรัวเร็วไม่เป็ น จงั หวะด้วยความรู้สกึ ตืนเต้นระคนเขนิ อาย “ไยทา่ นจงึ ชอบให้ข้าทําเรืองน่าอายเชน่ นีอยเู่ รือย” “กบั ผ้ชู ายของเจ้ามนั ไมใ่ ชเ่ รืองนา่ อาย...แตห่ ้ามไปทํากบั คนอนื ละ่ ” “ดทู ่านพดู เข้า...ข้าจะไปทําเรืองแบบนีกบั ใครได้อีกคะ” ผ้เู ป็นสนมกระซิบบอกกอ่ นจะโน้มตวั ลงไปประทบั จมุ พิตให้แกส่ วามี เบาๆ จากนนั เสียงหวานสง่ เสยี งกรีดร้องในลาํ คออยา่ งตนื ตกใจเพราะรู้สกึ วา่ ร่างของตวั เองลอยวบู เปิ ดตาขึนอีกครังเมือรับรู้ว่าแผน่ หลงั สมั ผสั กับ เตยี งนอนนมุ่ โดยมีร่างสงู ทีเธอเคยนงั บนตกั เมือครู่คร่อมทบั อยู่ ฟาโรห์หน่มุ ไมเ่ ปิ ดโอกาสให้เธอได้พดู เมือริมฝี ปากของเธอถูกปิ ด ด้วยเรียวโอษฐ์ร้อนซงึ เป็นฝ่ ายมอบจุมพิตดดู ดืมตามคําเรียกร้องของเขา ให้แกเ่ ธอเสียเอง เมอื เรียวปากบางร้อนผา่ วถอนออก นาราทําได้เพียงหอบ หายใจออกไปตามแรงอารมณ์ทีกําลงั ถกู สวามีปลกุ ปันจนเตลิด หากก็ยัง ไมว่ ายสง่ เสียงสนั ๆ ของตนออกไปทวงถาม “ไหนท่านบอกวา่ จะปลอ่ ยข้าอยา่ งไรกนั ” ~ ๔๑๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “...ข้าปลอ่ ยเจ้าแน่ นารา แต่ต้องหลงั จากได้ใช้วิธีการทีเตรียมมา รับมอื กบั จบู ของเจ้าให้เสร็จเสียกอ่ น” หลงั ชว่ งเวลาแหง่ ความวาบหวามผา่ นไป เมอื ไฟรักอนั โหมกระหนํา ได้มอดดบั ลงไปแล้ว ฟาโรห์ฟิ โฮเทปก้มลงมองสนมนาราทีนอนอยู่ข้างๆ ตัว...ร่างบางนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาเขา ใบหน้ าสวยซุกลงกับ หมอนทําให้สามารถมองเห็นได้เพียงเสียวหน้า ดวงตาหวานซึงปิ ดสนิท อยา่ งคนกําลงั จะเข้าสนู่ ิทรารมณ์ ผิวสีเหลอื งออ่ นตา่ งจากชาวอยี ิปต์ทวั ไป เด่นชัดขนึ เมือมีผ้าห่มสีนําตาลเข้มผืนหนาห่มทับไว้ทีสะโพกกลมกลึง สว่ นทีเหลือของผ้าห่มถกู นาราดงึ ม้วนมาปกปิ ดลําตวั ทางด้านหน้าของเธอ เผยให้เหน็ เพียงแผน่ หลงั ทีดบู อบบางลงไปอีกหลายเท่าตวั เมือมนั เต็มไป ด้วยรอยแผลเป็นจางๆ อนั เกิดจากการกระทําของหญิงใจร้ายคนหนงึ ...ซงึ หลงั จากได้กําราบและสงั ห้ามอย่างเดด็ ขาดไมใ่ ห้เฉียดใกล้นาราอีก ธินิมีก็ ยอมนิงสงบอยใู่ นทีของตนโดยไมม่ าย่งุ วนุ่ วายกับหญิงสาวตามคําสงั นัน เพราะเธอฉลาดพอจะรู้วา่ เขาไมม่ วี นั ไว้ชีวิตเธออกี เป็นแน่ ชายหน่มุ ก้มลงไปประทบั รอยจบู บนไหลแ่ ละหลงั ของหญิงสาวอย่าง ออ่ นโยนด้วยความรักใคร่ หากการกระทํานนั กลบั ทําให้คนตวั เล็กเปิ ด เปลอื กตาขนึ มองเขาอยา่ งงวั เงีย “ท่านยงั มีแรงเหลืออย่อู ีกหรือคะ” คนถกู ถามสรวลน้อยๆ เมือจินตนาการไปวา่ เมยี ดือของเขากําลงั คิด ไปไกลขนาดไหน เสยี งท้มุ กระซิบตอบทีริมหหู ญิงสาวแล้วประทบั ริมฝี ปาก ลงบนกรามเลก็ ๆ อย่างต้องการจะแกล้งยวั “ข้ามแี รงเหลือเสมอ...สาํ หรับเจ้า” ~ ๔๑๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สําหรับเขาถ้านาราเป็ นอาหาร เธอคงเป็ นเหมือนอาหารรสชาติถูก ปากทีกินอย่างไรกไ็ ม่รู้จกั เบือหรืออิม...คนได้ยินคําตอบย่นจมกู อย่างขดั เคอื งใจทงั ๆ ทีตาปรือใกล้หลบั เตม็ แก่ พร้อมกบั สง่ เสียงอ้อู ีประท้วง “พรุ่งนีข้าจะป่ วยแล้วนะคะ” “คนในยคุ เจ้ารู้ลว่ งหน้าได้ด้วยหรือวา่ จะป่ วย เกง่ นี” ถามคนทีเตรียมตวั ป่ วยลว่ งหน้าอย่างเอ็นดู เมียดือของเขาขยบั ตวั ไปมาเล็กน้อย มุ่ยหน้า แล้วแหงนศีรษะขนึ มากล่าวโทษเขาด้วยกิริยา กระเง้ากระงอด “ก็ตอนนีข้าปวดเมอื ยไปทงั ตวั ...หากจะป่ วยก็ไมแ่ ปลก” เมอื คนพดู พดู จบ คนตวั ใหญ่จึงเลอื นมือแกร่งของตนไปวางบริเวณ บนั เอวของหญิงสาว ใช้นิวเรียวกดลงคลงึ เบาๆ คล้ายกําลงั นวดบรรเทา ความปวดเมือยให้แก่เมียดือ...เป็นการทําดีเพือลแุ ก่โทษของตน... “ดขี นึ หรือยงั ฮึ” นวดไประยะหนงึ จงึ ถามคนข้างกาย นาราพยกั หน้าทังทีตาปิ ดสนิท ชายหนุ่มละมือออกจากเอวของหญิงสาว ทิงตวั ลงนอนบนเตียงนอนฝัง ของตนแล้วรวบร่างหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอด มือเรียวเล็กโอบกอด ร่างสงู ใหญ่ตอบพร้อมซุกหน้าลงตรงอรุ ะกว้าง ก่อนริมฝี ปากอิมสวยจะ จรดลงไปยงั อกข้างซ้ายของชายหน่มุ เบาๆ ณ ตาํ แหนง่ ทีตรงกบั หวั ใจ... อบอนุ่ แบบทีเธอเคยคดิ ไว้ไมม่ ีผดิ ...สาํ หรบั เธอแล้วมนั ราวกบั ความ ฝัน...การได้อย่ใู นอ้อมแขนของฟาโรห์ฟิ โฮเทป ได้กอดเขาไว้แน่นๆ ได้เติม เตม็ ความรกั ให้แก่กนั และกนั ในตอนนีเธอมีความสขุ เหลือเกิน สขุ เสียจน อยากหยดุ เวลาไว้ ณ ทีแห่งนีตราบนานเท่านาน ~ ๔๑๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๕ บรรยากาศของดนิ แดนแหง่ ผืนทรายในยามเย็น แสงแดดออ่ นกําลงั ลงจนแทบไมห่ ลงเหลือไอร้อนในชว่ งกลางวนั ทวา่ หญิงสาวผ้นู งั อยภู่ ายใน ห้องบรรทมใหญ่กลบั รู้สกึ ร้อนใจอยา่ งหนกั ...เมอื พระสวามีมาแจ้งข่าวแก่ เธอ...ขา่ วทีทําให้เธอถงึ กบั ต้องทวนคําอย่างไมแ่ น่ใจในคําพดู ของอกี ฝ่ าย “อะไรนะคะ ไปทานอาหารเยน็ กบั เหลา่ เสนาบดี” ชายหน่มุ ทีถกู ถามพยกั หน้ารับอย่างไมอ่ าทรร้อนใจใดๆ ตรงข้ามกบั นาราผู้เริมต้นส่ายหัวดิกเป็ นการปฏิเสธโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด เมือ มองเห็นถึงความไมเ่ หมาะสมด้วยประการทงั ปวง “ไมเ่ อาหรอกคะ่ ข้าจะไปได้อย่างไรกนั ” “แล้วไยเจ้าจงึ ไปไมไ่ ด้เลา่ ” “ก.็ ..ข้าเป็นแคส่ นม การทานข้าวร่วมกบั ขนุ นางระดบั สงู แบบนันมนั ไมใ่ ช่สงิ ทีข้าควรทํา แล้วไหนจะยังองค์ราชินีอีกล่ะคะ ท่านมทั คาเรจะคิด อย่างไรหากข้าไปกบั ท่านแบบนนั ” “ถ้าเรืองมทั คาเรละ่ ก็ เจ้าไมต่ ้องเป็ นกงั วลไปหรอก เพราะนางเป็ น คนเอย่ ปากขอให้ข้าพาเจ้าไปร่วมโต๊ะอาหารทีตําหนกั นางในคืนนี” ~ ๔๑๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวยิงไม่เข้าใจหนักไปอีก เมือชายหนุ่มตรงหน้ าบอกเธอ เชน่ นนั เขาคงเหน็ ท่าทางงนุ งงทีแสดงออกอย่างชดั เจนจงึ รีบอธิบาย “นางอยากเชิญเจ้ าไปในฐานะเพือนทีคอยช่วยเหลือนางมาตลอด ตงั แตน่ างเข้าวงั มา...พ่อของนางเองก็อยากรู้จกั เจ้าและอยากขอบคณุ ที เจ้าคอยชว่ ยเหลอื ลกู สาวของเขา” “แตข่ ้าไม่รู้ว่าควรทําตวั เช่นไร หากข้าทําอะไรผิดพลาด...แล้วพวก เสนาบดเี กิดไมช่ อบข้าขนึ มาละ่ คะ” พดู จบหญิงสาวกถ็ อนใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกย่งุ ยากใจ และหวาดวิตก “โธ่ นารา ถ้าเจ้าเป็ นเด็กดีกวา่ ตอนทีอยู่กับข้าอีกหน่อย...จักมีใคร กนั ทีเห็นเจ้าแล้วไมเ่ อน็ ดู อีกอย่างการปฏิเสธคาํ เชิญของราชินีจะทําให้คน อนื มองเจ้าไมด่ ียิงกวา่ ข้าไมย่ ากให้เหลา่ เสนาบดคี ดิ แบบนนั กบั เจ้า” พดู จบก็หวั เราะเบาๆ เมอื เห็นวา่ ตนเองถกู หญิงสาวตรงหน้าส่งค้อน วงงามมาให้ จากนนั นาราจงึ พยกั หน้ารบั อย่างเลยตามเลย “แล้วเราจะไปกนั วนั ไหนหรือคะ” “วนั นี ข้าวา่ อกี ประเดียวเราควรไปกนั ได้แล้ว” เมือได้ฟังเวลานัดหมาย สนมนาราของเขาตาโตด้วยความตกใจ กอ่ นเสยี งหวานจะเริมโวยอกี ครัง “วนั นี องค์ฟาโรห์คะ นีล้อเล่นกันใช่ไหม ข้ายังไม่ได้เตรียมตัว เตรียมใจเลยนะคะ ดสู ารรูปของข้าตอนนีสิ” “ข้าก็ไมเ่ หน็ วา่ มนั จะดไู มไ่ ด้ตรงไหน” พูดแล้วก็มองดหู ญิงสาวทีผดุ ลุกขนึ ไปค้นหาเสือผ้าของตนอย่าง วนุ่ วาย วิงหายเข้าไปหลงั ฉากกนั เพียงไมน่ านเมียดือของเขากเ็ ดินออกมา ในชุดสวยหวานดเู ป็ นทางการมากขึนกว่าชุดเดิมทีใช้ใสอ่ ยู่ตําหนัก เท้า ~ ๔๒๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ก้าวฉับๆ ม่งุ หน้าไปยังโต๊ะเครืองแป้ งก่อนจะหยิบหวีงาช้างสลกั ลาย สวยงามออกมาหวีผมของตนเองด้วยความรีบร้ อน ปากก็บ่นพึมพําอยู่ ตลอดเวลา...เกิดรอยยิมขนึ บนใบหน้าคมคายของชายหน่มุ ทีเฝ้ ามองทุก การเคลอื นไหวนนั อยา่ งไมร่ ู้ตวั “นีเจ้ากําลงั แช่งชกั หกั กระดกู ข้าอยหู่ รืออย่างไรกนั ” ถามแล้วฟาโรห์ฟิ โฮเทปก้าวเข้าไปประชิดตวั หญิงสาวบนเก้าอีหน้า โต๊ะเครืองแป้ ง พร้อมทังยืนหัตถ์แกร่งไปรังหวีในมือบางมาครอบครองไว้ เสียแอง “เปลา่ เสยี หน่อย เอาคืนมานะคะ ข้าไมม่ เี วลาแล้ว” ชายหน่มุ ไมท่ ําตามคําขอของหญิงสาว หากกลบั เริมต้นใช้มนั สาง ผมสีดํายาวสลวยอนั นมุ่ นิมดจุ เส้นไหมนนั อย่างเบามอื “หวีผมตวั เองแรงขนาดนนั ได้ทีไหนกนั ประเดียวกร็ ่วงหมดหวั ข้าทํา เองดกี วา่ เฮ้อ...ไยนาราของข้าจึงขตี ืนเยียงนีนะ” พดู แกล้งยวั โมโหหญิงสาวผ้นู งั นิงให้เขาหวผี ม กอ่ นจะแย้มยิมกว้าง เมอื ได้ยินเสียงหวานตอบคําของเขา “ก็แล้ วทําไมฟาโรห์ของข้ าถึงเพิ งมาบอกกันตอนนี ล่ะคะ...ท่านก็ เถอะ ไยจึงหวผี มให้ข้าได้คล่องแคล่วเช่นนี...คงจะหวีผมให้ผ้หู ญิงคนอืน บ่อยใช่ไหมคะ” “แน่นอน ข้าเคยหวผี มให้ผ้หู ญิงอกี คนหนงึ ทีข้ารักมาก” นาราย่นจมูกกับคําตอบเปื อนยิมพร้ อมท่าทางไม่ทุกข์ร้ อนของ ฟาโรห์หนมุ่ ร่างบางพยายามสะบดั หวั ของตนไปอกี ทางราวกบั ไมต่ ้องการ ให้ชายหน่มุ หวผี มของเธอได้อกี “เชน่ นนั กไ็ มต่ ้องทําให้ข้าแล้วคะ่ ” “อะไรกนั ...นีเจ้าหึงแม้กระทงั กบั เสดจ็ แมข่ องข้าเลยหรือ” ~ ๔๒๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เสดจ็ แมข่ องท่าน” “ใช่ เมือก่อนตอนเสด็จแม่ยังมีพระชนม์ชีพอยู่ ข้าก็หวีผมให้ท่าน บ่อยๆ พอทา่ นสินกไ็ มเ่ คยคิดว่าจะต้องทําเช่นนีให้กบั ผ้ใู ดอีก...แต่ตอนนี คงมเี จ้าอกี คนกระมงั ทีข้าอยากทําให้ไปตลอดชีวติ ” “ถ้าเป็ นไปได้....ข้าก็อยากนังตรงนีให้ท่านหวีผมให้ไปตลอดชีวิต เช่นกนั คะ่ ” นาราหนั หน้าไปมองผ้เู ป็นสวามีด้วยสายตาทีเตม็ ไปด้วยความรู้สกึ อยา่ งไมค่ ดิ ปกปิ ดมนั ทงั สองประสานสายตาและมอบรอยยิมพิมพ์ใจให้ กนั ฟาโรห์หนมุ่ โน้มพระพกั ตร์คมเข้าไปสดู กลินหอมกรุ่นจากพวงแก้มนุ่ม นิมของอีกฝ่ ายอย่างอดไม่ได้ ก่อนตัดใจละออกจากใบหน้าสวยอย่าง รวดเร็วแม้แสนเสยี ดาย “ไปกันเถิด ข้าเกรงว่าถ้ าขืนยังอยู่ต่อ มันจะเลยเถิดเสียจนไม่ สามารถไปร่วมโต๊ะกบั เหลา่ เสนาบดีได้” เสียงหวานหวั เราะออกมาเมือได้ยินคํากลา่ วของสวามี ลกุ ขึนจาก เก้ าอีพร้ อมทังจัดแจงเสือผ้าให้ เข้าทีอีกเล็กน้อยแล้วเดินตามฟาโรห์ ฟิ โฮเทปออกไปจากห้องบรรทมใหญ่ของทงั คู่ นารารีบปลอ่ ยมอื จากการเกาะกุมของฟาโรห์หนุ่มทันที เมือเข้าไป ภายในเขตตําหนักอนั คุ้นตาของราชินีมทั คาเร ภายในตําหนกั และห้อง เสวยถกู จัดแต่งอย่างหรูหรา อาหารเลิศรสมากมายหลายชนิดวางเรียง รายเตม็ โต๊ะชวนให้รู้สึกหิว ทว่านารากลบั ตาพร่ามวั ไปด้วยความตืนเต้น ไมร่ ู้วา่ ตนเองควรต้องทําตวั อย่างไร เพราะนีนบั เป็ นครังแรกทีเธอมีโอกาส ได้พบปะกบั เหลา่ เสนาบดีระดบั สงู ผ้มู ีบทบาทสาํ คญั ในการช่วยขบั เคลือน การเมอื งการปกครองของอยี ิปต์อยา่ งเป็นทางการ ~ ๔๒๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เหลา่ เสนาบดีพร้อมใจกนั ลกุ ขนึ ถวายความเคารพตอ่ ฟาโรห์ฟิ โฮเทป และเธอซงึ มีฐานะเป็นพระสนม นาราก้มตวั ลงคํานบั ตอบอย่างเงอะๆ งะๆ ด้วยความรู้สึกไมค่ ้นุ ชิน เมือมีคนแก่ขนาดเป็ นคณุ ตาของเธอได้หมอบ กราบอย่แู ทบเท้า หญิงสาวนงั ลงด้านขวาของฟาโรห์ ขณะทีองค์ราชินีนัง ขนาบทางด้านซ้าย...รู้สกึ อนุ่ ใจขนึ เลก็ น้อยเมือเห็นพ่อของท่านนาธานซึง เป็นเสนาบดีเพียงคนเดยี วทีเธอรู้จกั นังอยู่ข้างๆ จึงสง่ ยิมให้อีกฝ่ ายอย่าง เป็นมติ รก่อนจะคอ่ มหวั ลงทกั ทายด้วยความยินดี ฟาโรห์หนมุ่ มองเหลา่ เสนาบดีทงั หวั หงอกหวั ดําทีกําลงั มองยิมสวย ของนาราเป็ นสายตาเดียวด้วยความหงุดหงิดพระทยั ตอนนีเมียดือของ เขายงั คงสง่ ยิมให้พอ่ ของนาธานอย่างไมร่ ู้เรืองไมร่ ู้ราว เหน็ ดงั นนั ชายหนมุ่ จึงแกล้งกระแอมไอออกมาเบาๆ เพือเรียกสติของเหล่าเสนาบดี เป็ นเหตุ ให้แตล่ ะคนพากนั สะด้งุ รีบปรบั เปลียนสหี น้าท่าทางกนั ยกใหญ่ การเริมรับประทานอาหารเย็นจึงเริมขนึ ท่ามกลางความโลง่ ใจของ นาราทีคดิ วา่ มนั สามารถผา่ นไปได้ด้วยดี หากแตต่ อ่ มาไมน่ านหญิงสาวถึง ตระหนกั ได้วา่ ปัญหาของเธอเพิงจะเริมต้นขึนเท่านนั เพราะหลงั จากนนั บรรยากาศบนโต๊ะทีเป็ นเหมือนร้านอาหารชนั เลิศได้ถกู เปลียนสภาพไป จนเหมือนเป็นสถานทีวา่ ราชการแบบไมจ่ ริงจงั นกั ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปและ เหล่าเสนาบดี นาราได้แตน่ ังฟังเงียบๆ และยิมบ้างเป็ นครังคราว ขณะ ปลอ่ ยให้เรืองราวทีได้ยินไหลผา่ นสมองเข้ามาอยา่ งมนึ งงและวา่ งเปลา่ ไม่ แน่ใจนกั วา่ พวกเขาพดู อะไรกัน ด้วยตวั เธอรู้จกั เรืองราวเกียวกับอียิปต์ น้อยมาก...เพิงอา่ นตวั หนงั สือเฮียโรติกออกได้ไม่นานและยงั ไม่แตกฉาน จึงไมม่ ีโอกาสได้ศกึ ษาอะไรอยา่ งจริงจงั “กระหมอ่ มรู้สกึ ปลมื ปิ ตยิ ิงนกั ทีได้มโี อกาสเจอพระสนมนารา” ~ ๔๒๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสนาบดีซึงเป็ นบิดาของมัทคาเรพูดขึนอย่างยิมแย้ ม คนทีถูก กลา่ วถึงสะด้งุ ตกใจเพราะกําลงั คิดอะไรไปเรือยเปื อย “คะ ข้าหรือคะ” “พะย่ะคะ องคร์ าชินีเลา่ ถึงท่านให้ข้าฟังตงั แตก่ อ่ นทีพระองค์จะเข้า มาอย่ใู นวงั เสียอีก ท่านคอยช่วยเหลือลกู สาวข้า อีกทังความงามของท่าน ก็เป็นทีโจษจนั ไปทวั วงั หลวง...องคฟ์ าโรห์ของพวกเราโชคดีนักทีมีทังองค์ ราชินีและสนมผ้งู ดงามราวกบั เทพธิดามาอย่เู คียงข้างเช่นนี” นารายกมอื ขนึ ลบู หน้าแก้เก้อกอ่ นเสยี งหวานจะกลา่ วแก้ “คง...คงจะชมกนั เกินไป ความจริงข้าอาจดแู ตกตา่ งไปจากคนทีนี สกั หนอ่ ยเลยดแู ปลก บางทีถ้าทกุ คนเห็นข้าจนชินตาก็อาจพบว่าข้าเป็ น แคผ่ ้หู ญิงธรรมดาๆ คนหนึง” “ทรงถ่อมพระองค์เกินไป พระสนม” “จริงๆ นะคะ ทีบ้ านข้า รวมถึงทีอียิปต์มีคนงดงามกว่าข้ าอีก มากมายนกั ” “แล้ วบ้ านเกิดเดิมของท่านอยู่แห่งใดกัน ทางอียิปต์จะได้ ส่ง ของขวญั เลก็ ๆ น้อยๆ ไปถวายองคเ์ หนือหัวของอาณาจกั รเพือเป็ นเกียรติ แก่ท่านและเพือความสมั พนั ธ์ฉนั ท์มติ รระหวา่ งกนั ” เสนาบดีอีกคนหนงึ ถามเธออย่างใคร่รู้ ในขณะทีทุกคนนงั นิงอย่าง ตงั ใจฟัง นาราอกึ อกั ไมร่ ู้จะตอบอย่างไรดี จึงยิมขเี ลน่ กลบเกลือน “เอ่อ...เมือครู่ท่านเสนาบดีบอกว่าข้าเหมือนเทพธิดาใช่ไหมคะ… ใครจะรู้ บางทีข้าอาจตกลงมาจากท้องฟ้ ากเ็ ป็นได้” คราวนีเหล่าเสนาบดีหัวเราะร่วน ผิดกับนาราทีแอบถอนหายใจ เฮือกใหญ่ “ขออภยั เจ้าคะ่ พระสนม ให้ข้าเตมิ ไวน์อง่นุ ให้นะเจ้าคะ” ~ ๔๒๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นางกํานลั คนหนึงเดินถือเหยือกไวน์เข้ามาหาหญิงสาว ร่างสงู ทีนัง อยขู่ ้างตวั ของเธอจึงกลา่ วสวนกลบั อยา่ งออกคําสงั ในทนั ควนั “นําอง่นุ มใิ ชไ่ วน์” “เพคะ องค์ฟาโรห์” รับคําแล้วเดินกลบั ไปหยิบเหยือกนําอง่นุ มารินให้หญิงสาวอีกครัง ซึง ดูเ ห มือน ค รั ง นี เ ธอ จ ะยิ ง ตืน เ ต้ น แ ละยิ ง เ ก ร็ ง มาก ขึน จ าก ก า รโด น องคฟ์ าโรห์เอด็ เมอื ครู่ รวมถึงต้องรับใช้ทงั ราชวงศ์ชนั สงู และเหลา่ เสนาบดี หลายสบิ คน มือไม้ของนางกํานลั คนนนั จึงสนั เทาราวกบั จบั ไข้ สดุ ท้ายมือ นนั ก็พลาดไปปัดแก้วนําของนาราล้มควํา นางกํานัลสาวหน้าถอดสีรีบ หมอบกราบลงจรดพืนแล้วพลา่ มขอโทษเป็นการใหญ่ “ขออภยั เจ้าคะ่ พระสนม โปรดยกโทษให้ข้าด้วย” “บงั อาจนกั เรียกทหารมาจบั ตวั นางกํานลั คนนีไปลงโทษเดยี วนี” เสนาบดคี นหนึงพดู อย่างโกรธจดั ร่างทีหมอบอย่บู นพืนจึงยิงก้มตํา ร้องขอความเมตตาอยา่ งลนลาน “ไมน่ ะเจ้าคะ ยกโทษให้ข้าด้วย พระสนม...ได้โปรด” “ไมเ่ ป็นไรหรอกคะ่ ท่านเสนาบดี ข้าไมไ่ ด้โดนอะไร แคโ่ ต๊ะเปี ยก เอา ผ้ามาเช็ดกห็ าย” หญิงสาวรีบโบกมือห้ามเพราะกลัวเรืองจะบานปลาย ทว่าผ้เู ป็ น เสนาบดีกลบั ยืนยนั เสยี งหนกั แน่น “จะปล่อยไปแบบนีไม่ได้ นะพะย่ะค่ะ นางทําหน้ าทีของตน หละหลวม นับว่าไม่มีคณุ สมบัติพอจะเป็ นนางกํานัล นางสมควรโดน ลงโทษให้หนกั ” “นางคงตืนเต้นมากไปหน่อย…ก็ตรงนีมีทังองค์ฟาโรห์ องค์ราชินี และเหลา่ เสนาบดี ขนาดข้าเองกย็ งั อดตนื เต้นไมไ่ ด้เลยนะคะ” ~ ๔๒๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พูดพลางใช้ผ้าสะอาดซับไวน์บนโต๊ะไปด้วย เมือทําความสะอาด เสร็จเรียบร้อยจึงบอกแกน่ างกํานลั สาว “เอาผ้าไปเกบ็ และเอาแก้วใหมม่ าให้ข้าด้วย” นารายืนผ้าผืนนันไปให้เป็ นการหาทางออกจากสถานการณ์นีให้ นางกํานลั คนนนั กลายๆ อีกฝ่ ายรบั ไว้พร้อมกลา่ วขอบคณุ ยกใหญ่ก่อนจะ ออกไป “ทรงใจออ่ นเกินไป เราควรลงโทษนางให้เขด็ หลาบ” เสนาบดีคนหนึงกลา่ วคล้ายต้องการสอน หญิงสาวเอยี งคอเลก็ น้อย เมือกําลงั พยายามเรียบเรียงประโยคแล้วตอบออกไปตามทีตนคดิ “แต่คนเรามีโอกาสทําผิดพลาดกันได้นะคะ ข้าคิดว่าทุกคนควร ได้รับโอกาสครังทีสอง และถ้าครังต่อไปเขายังทําผิดหรือตัดสินใจทํา แบบเดมิ อีก ตอนนนั แหละคะ่ ถึงควรจะลงโทษให้หนกั ” “ถ้าเป็ นเช่นนัน คนอืนๆ อาจตงั ใจทําผิดบ้างเพราะรู้ว่าถึงอย่างไร เขาก็สามารถร้องขอโอกาสได้ ดงั นนั หากไมจ่ ดั การให้เดด็ ขาดเสียแตต่ ้น ก็ คงไมส่ ามารถรกั ษาความสงบเรียบร้อยได้ พระสนมไมค่ ิดเชน่ นนั หรือ” เสนาบดพี ดู คล้ายตาํ หนิหญิงสาวกลายๆ ทําให้บรรยากาศนา่ อดึ อดั ยิงขนึ ไปอีกสําหรับนารา “แล้วพระองค์คดิ เห็นเช่นไรบ้างทีนเู บียกบั ไมแทนนีจะเริมเปิ ดฉาก ใสก่ นั ในไมช่ ้านี” บิดาของราชินีมทั คเรถามขนึ อย่างต้องการจะเปลียนเรืองเพือทําให้ สถานการณ์ดีขึน ทว่าหญิงสาวผู้ถูกถามถึงกับขมวดคิวม่นุ ด้วยความ งงงวยยิงกวา่ เดิม “พวกเขาสองคน...ทะเลาะกนั เหรอคะ” ~ ๔๒๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สนิ สดุ คําถามด้วยความไมแ่ นใ่ จของเธอ...นารารู้สึกว่าถูกมองด้วย สายตาแปลกๆ คล้ายเป็ นการดถู ูกเหยียดหยาม หากแต่ก็แค่แวบเดียว เท่านนั “พระสนมทรงมีอารมณ์ขนั เหลอื เกิน” “แล้วองค์ราชินีทรงมีความเหน็ เช่นไรพะยะ่ คะ่ ” ผ้เู ป็นพอ่ หนั ไปถามหญิงสาวทีนงั อย่ขู ้างองค์ฟาโรห์อีกด้านราวกบั ไมเ่ คยถามนารามากอ่ น “ข้าว่า...มีแตผ่ ลเสีย เรามีความสมั พันธ์อันดีกับทังสองอาณาจกั ร หากทังสองทําสงครามกันจริง อียิปต์ควรวางตวั เป็ นกลางจะได้ไม่ถูก เพง่ เลง็ หรือลากเข้าไปเกียวข้อง” “องคร์ าชินีทรงพระปรีชายิง กระหมอ่ มก็คิดเหน็ เช่นเดยี วกนั หากจะ สง่ สิงใดไป เราควรสง่ ยาและอาหารไปชว่ ยชาวบ้านทีตกอยใู่ นภยั สงคราม ของทงั สองอาณาจกั รมากกวา่ ” คราวนีเหลา่ เสนาบดีดเู หมอื นจะไมใ่ ห้ความสนใจกับนาราอีก พวก เขาพากนั สนทนาเรืองตา่ งๆ เกียวกบั การปกครอง บทกวี หรือวิชาความรู้ ...สิงทีนาราไมเ่ คยได้ยินมากอ่ นในชีวิต จะมีก็เพียงแค่พ่อของท่านนาธาน ซึงพยายามหาเรืองคยุ กับเธอบ้างเป็ นระยะๆ ทวา่ หญิงสาวกลบั รู้สกึ ราว กบั ตวั เองได้กลายเป็นสว่ นเกินของโต๊ะอาหารทีไมม่ ีใครมองเห็น หรือไมม่ ี ใครต้องการแม้แตจ่ ะพดู ด้วย ใบหน้าหวานฝื นยิมชนิดทีเธอรู้วา่ มนั คงจืดเจือนเต็มที แล้วก้มหน้า มองมือทงั สองข้างทีประสานกนั แน่นบนตกั ของตวั เองใต้โต๊ะอาหารอย่าง เคร่งเครียด ใบหน้าชาด้วยความรู้สกึ อบั อาย...สนมทีไร้ค่าแบบเธอคงทํา ให้สวามีของตนเองต้องพลอยเสือมเสยี เกียรตไิ ปด้วย...เขาจะรู้สึกแย่หรือ เสียหน้าแคไ่ หนกนั นะ… ~ ๔๒๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฉบั พลนั นนั นารากต็ ้องเงยหน้าขนึ แล้วหนั ไปจ้องมองฟาโรห์ฟิ โฮเทป ผ้กู ําลงั สนทนาเรืองตา่ งๆ กบั องค์ราชินีและเหลา่ เสนาบดอี ยา่ งออกรสด้วย ความประหลาดใจ...ความคิดฟ้ ุงซ่านมากมายค่อยๆ กระจายหายไป หลงเหลอื ไว้เพียงแคค่ วามอบอนุ่ ใจจนท่วมท้น เมือมือใหญ่ค้นุ เคยคอ่ ยๆ เลือนมากมุ มอื เธอไว้แน่น ก่อนอ้งุ มือแกร่งทีแสนมนั คงนันจะออกแรงบีบ มือของเธอเบาๆ ราวกับกําลงั ปลอบประโลม...ราวกบั จะบอกเธอให้รู้ว่า ยงั คงมเี ขาอย่ขู ้างๆ เสมอ หลงั จากนนั ไมน่ าน นาราขอปลีกตวั กลบั ตําหนักด้วยเหตผุ ลวา่ เธอ รู้สกึ ไมค่ อ่ ยสบาย หากความจริงมนั เป็นเพียงข้ออ้างทีเธอสร้างขนึ เท่านนั “นารา” เสียงของหัวหน้าองครักษ์หนุ่มเรียกชือเธอดงั ก้องพลางก้าวพรวด เข้ามาใกล้ ทําเอาหญิงสาวประหลาดใจไมน่ ้อย “ท่านนาธาน ดกึ ขนาดนีแล้ว มาอย่ทู ีนีได้อย่างไรคะ” “วนั นีข้ามีหน้าทีอารักขาองคฟ์ าโรห์...และคงกลบั พร้อมท่านพอ่ เจ้า พบท่านแล้วใชห่ รือไม”่ “คะ่ ...เซอาเป็นอยา่ งไรบ้างคะ สบายดีไหม” “นางสบายดี…นีเจ้าจะกลบั ตาํ หนักแล้วหรือ แล้วองค์เหนือหัวของ ข้าละ่ ” “ข้ารู้สกึ ไมค่ อ่ ยสบาย จงึ ขอตวั ออกมาก่อนคะ่ ” “เช่นนนั ข้าไปสง่ เจ้าดกี วา่ มืดมากแล้วมนั อนั ตราย” “ไมเ่ ป็นหรอกคะ่ ท่านดแู ลความปลอดภยั ของฟาโรห์ทีนีเถิด” “ทหารอารักขาทีนีมีมากพออย่แู ล้ว หากข้าหายไปสกั ครู่คงไมเ่ ป็ น อนั ใด...ข้าจะปลอ่ ยให้พระสนมเดนิ ไปไหนมาไหนคนเดยี วได้อย่างไรกนั ” ~ ๔๒๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราพยกั หน้ารับเมือไมเ่ หน็ ทางทีจะสามารถปฏิเสธได้ ออกเดินไป พร้อมกบั นาธานเงียบๆ อย่างคนกําลงั จ่อมจมอยู่ในความคิดของตนเอง นาธานมองคนข้างกายก่อนจะเอย่ ปากถามอยา่ งผิดสงั เกต “เจ้าเป็นอะไรหรือเปลา่ เหตใุ ดวนั นีจงึ เงียบกวา่ ทกุ วนั ” “นานเทา่ ไหนแล้วนะทีเราไมไ่ ด้เดนิ คยุ กนั แบบนี นานเท่าไหร่แล้วที ข้าไมไ่ ด้เจอเซอา ข้าคดิ ถงึ เซอาจงั เลยค่ะ...มีเรืองอยากเล่าให้นางฟังเต็ม ไปหมด” “มีอะไรไมส่ บายใจหรือ” นาธานถามคนตรงหน้ าอย่างเป็ นห่วง ไม่สนใจตอบคําถามที พยายามบ่ายเบียงประเด็นของนารา หญิงสาวถอนหายใจอย่าง หนกั หนว่ งกอ่ นจะพดู ด้วยใบหน้าหมอง “เมือครู่ข้าทําเรืองน่าขายหน้าอกี แล้วคะ่ ” “นา่ ขายหน้า” “คะ่ เพราะข้ามนั โง่ ไมร่ ู้อะไรเกียวกบั ทีนีเลยสกั อยา่ ง” “เจ้าไมไ่ ด้โง่ เพียงแคย่ งั ไมร่ ู้” นาธานปลอบใจหญิงสาวเสียงดงั ฟังชัด นาราเม้มปากแน่นอย่าง เจ็บใจตวั เองเมอื ตอบคําถามเขาด้วยนําเสียงออ่ นแรง “ข้าตอบไมไ่ ด้แม้กระทงั คาํ ถามทีวา่ ตวั เองมาจากไหน” “หากข้าเป็นอย่างเจ้า...ข้าก็คงตอบไมไ่ ด้เช่นกนั ” “ถ้าพวกเสนาบดีคิดดถู กู ข้าแคค่ นเดียว ข้าคงไม่รู้สกึ แย่ขนาดนี แต่ ข้ากลบั ทําให้ฟาโรห์ต้องพลอยเสือมเสียเกียรติไปด้วยทีมีสนมไมไ่ ด้เรือง อยา่ งข้า” “เจ้าอาจคิดมากเกินไปก็ได้นะนารา” ~ ๔๒๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวสา่ ยหน้าเป็ นคําค้านให้แก่ชายหน่มุ เรียวปากอิมแย้มยิม บางๆ ทวา่ แทนทีทกุ อย่างรอบตวั นาราจะสดใสดงั ยิมครงั ก่อน วนั นีนาธาน กลบั รู้สกึ ถงึ ความหดห่ขู องผ้แู สร้งยิมได้อย่างชดั เจน “ถ้าทา่ นอยู่ในนัน ท่านจะไม่คิดแบบนีแน่ พวกเขาอาจไมก่ ล้ามอง ฟาโรห์ แตช่ วั ขณะหนึงพวกเขามองข้าด้วยสายตาดถู กู เหยียดหยามเอา มากๆ...ข้ารู้ดีคะ่ วา่ ข้าไมม่ คี ณุ สมบตั ิจะเป็ นสนมขององค์ฟาโรห์ได้เลย... ข้าไม่ใช่ผ้หู ญิงในแบบทีเขาจะสามารถนําไปอวดใครได้ ข้าทําให้เขา อบั อายเสมอ...ไมเ่ หมอื นกบั ท่านมทั คาเรทีเกง่ ไปเสยี ทกุ เรือง ไมว่ ่าจะเป็ น กิริยามารยาท ความรอบรู้ การปกครอง บทกวี เวลาตอบคําถามก็ตอบ อย่างนา่ ฟังฉะฉานและมีเหตผุ ล ในขณะทีข้า...ตรงข้ามทกุ อย่าง” นาราถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นครงั ทีสอง ใบหน้าสวยหม่นเศร้าลง ไปอีกคํารบ กอ่ นเสียงหวานจะพดู ตอ่ คล้ายถามคล้ายไมถ่ าม “ผ้หู ญิงแบบนนั สนิ ะคะ...ทีเหมาะสมกบั ฟาโรห์ฟิ โฮเทป” ชายหนมุ่ มองหญิงสาวตรงหน้าอยา่ งสงสาร ก่อนจะแกล้งทําสีหน้า เข้มขนึ ดวงตาสนี ิลมองนาราอย่างจริงจงั แล้วถามเสยี งดุ “เจ้าเป็นใครกนั แอบปลอมตวั มาเป็นนาราใชห่ รือไม”่ “หา...ไยทา่ นพดู แบบนนั ละ่ ท่านนาธาน” หญิงสาวร้องเสยี งหลงอยา่ งตงั รบั สถานการณ์ไม่ทนั ขณะรีบยกมือ ขนึ โบกปฏเิ สธเป็นพลั วนั “...นาราคนทีข้ารู้จกั ไมม่ ที างมายืนทําทา่ ปลงตกเบือโลกแบบนีแน่” “...” “เจ้าไมร่ ู้อะไรหรอก...ข้าน่ะเห็นนางครังแรกยงั อดประทับใจไมไ่ ด้… ผ้หู ญิงอะไรกันถึงกล้าเถียงองค์ฟาโรห์ของข้าฉอดๆ อย่างไมก่ ลวั ตาย… นางทงั สดใส ร่าเริง กล้ายืนหยดั ทีจะทําในสิงทีตวั เองคิดว่าถูกต้องและมี ~ ๔๓๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- รอยยิมสวยมอบให้ทกุ ๆ คนเสมอ แตด่ เู จ้าตอนนีสิ...หากเซอามาเห็นเจ้า เป็ นแบบนีนางคงต้องร้ องไห้ แน่ๆ“ “ท่านนาธาน...ข้าขอโทษนะคะ ทีทําให้ทา่ นและคนอนื ๆ ต้องผิดหวงั อยเู่ รือย” “หากข้าจะผิดหวงั ในตวั เจ้า ก็คงเป็นเรืองทีเจ้าไมย่ อมมองรอบตวั ให้ ดนี ีแหละ...แม้จะมหี ลายคนมองเจ้าด้วยความหยามเหยียดชิงชัง หากแต่ กย็ งั มอี ีกหลายคนทีมองเจ้าด้วยความรักและความหว่ งใยเชน่ กนั ...เชือมนั ในตวั เองหนอ่ ยสนิ ารา เจ้ามคี ณุ คา่ สําหรับองค์ฟาโรห์และคนอีกหลายคน กวา่ ทีตวั เจ้าคดิ มากมายนกั ” ได้ยินคําปลกุ ปลอบใจนัน นาราหลับตาลงรวบรวมสติ สูดลมเข้า ปอดแรงๆ หนงึ ทีแล้วเปิ ดตาขนึ ด้วยแววตามงุ่ มนั “เปลยี นแผนคะ่ ทา่ นนาธาน ข้าจะไมก่ ลบั ตาํ หนกั แล้ว” ดวงตาสนี ิลขีเลน่ มองนารา แล้วเลิกคิวขึนสงู อย่างตงั คําถาม เสียง หวานจึงตอบออกมาด้ วยนําเสียงทีฉะฉานและมีชีวิตชีวามากขึน กวา่ เดิม… “ช่วยพาข้าไปหอสมดุ หลวงด้วยคะ่ ข้าอยากหาหนงั สืออา่ น” “ได้อยแู่ ล้ว ฮดึ แบบนีสถิ งึ จะสมเป็นนารา มา...ข้านําทางเอง” ได้เหน็ ทา่ ทีนนั หวั หน้าราชองครักษ์ยิมกว้างขึนอย่างใจชืน...อยาก ขยีผมคนตรงหน้าอย่างพีชายเอ็นดนู ้องสาว...ทวา่ คนทีเหมือนน้องสาว ตอนนีเป็ นผ้หู ญิงขององค์ฟาโรห์ การกระทําเช่นนันจึงดไู ม่เหมาะสมนัก ชายหนุ่มเลยทําได้เพียงกํามือยกขึนมาในระดบั หน้าอกเป็ นสญั ลกั ษณ์ บอกนาราวา่ ส้ๆู กอ่ นจะเดินนําทางให้หญิงสาวอย่างขะมกั เขม้น ~ ๔๓๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ดวงตาคมสเี ทามองหญิงสาวผ้กู ําลงั ก้มหน้าก้มตาอ่านหนงั สือเล่ม ใหญ่อยา่ งเอาจริงเอาจงั อย่ฝู ังตรงข้ามด้วยความรู้สึกพิศวงระคนเป็ นห่วง ...จากทีเคยดูหนังสืออย่างหนักอย่แู ล้ว ตอนนีนาราจริงจังกับมนั มาก กวา่ เดมิ ไปอีกหลายเทา่ ตวั เมอื ก่อนนาราของเขามกั คอยหาเรืองชวนเขา ออกไปเดนิ เลน่ ริมสระบวั เพือผอ่ นคลายความเคร่งเครียดอย่บู ่อยครัง ทวา่ ตอนนีคล้ายกับว่าเวลาสว่ นใหญ่ในชีวิตของนาราจะจมอยู่ภายใต้กอง หนงั สอื ไปเสยี แล้ว “ฟาโรห์คะ คาํ นีอา่ นวา่ อะไรหรือคะ” มอื บางยืนหนงั สอื เลม่ โตมาวางตรงหน้าเขา พลางชีตวั อกั ษรภายใน หนงั สือทีทําจากกระดาษปาปิ รุสให้ชายหนมุ่ ดู “ตรงนีหรือ อา่ นวา่ เชมุ “ คิวนาราขมวดปมเมือได้ ยินคําตอบ ใบหน้ าสวยเงยขึนอย่าง พยายามใช้ความคิด เมือนึกไม่ออกจึงหันกลับมาถามสวามีผู้เปรียบ เหมอื นพจนานกุ รมเคลือนทีของเธอตอนนี “แล้ว...ไอ้เชมนุ ีมนั คืออะไรคะ” “เชมุ เป็ นฤดูสุดท้ายของปี ฤดูนีถือเป็ นฤดูเก็บเกียวหลงั จากได้ หว่านพืชผลไว้ แล้ ว ชาวไร่ชาวนาของพวกเราจะเก็บผลผลิตทาง การเกษตรตา่ งๆ ทงั ข้าวสาลี ข้าวบาร์เลย์ และอง่นุ ” “อืม... ถ้าเช่นนนั อยี ิปตม์ สี ามฤดเู รียกว่าอาเคท เพเรท และเชมุ ใช่ ไหมคะ” ชายหนุ่มพยักหน้า พลางก้มดูหนังสือตรงหน้าด้วยความสนใจ เนืองจากพืนทีวา่ งในแตล่ ะหน้าถกู เขยี นด้วยตวั อกั ษรเฮียโรตกิ เลก็ ๆ ยกึ ยือ เตม็ พืดจนน่าเวยี นหวั ~ ๔๓๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “นีมนั อะไรกนั ตวั อกั ษรเหลา่ นีมาจากทีใด เด็กมือบอนคนไหนกล้า มาเขียนไว้ในนี” ชายหนมุ่ แกล้งทําหน้าตกใจแล้วเอด็ ออกมาเสียงดงั อย่างไมจ่ ริงจงั นกั ...รู้ดวี า่ ทีมาของมนั คงหนีไมพ่ ้นเมียดอื ของเขา “ตายแล้ว ข้าขอโทษคะ่ ข้าลมื ไปวา่ มนั เป็นหนงั สอื ของหอสมดุ หลวง โอ๊ย ทําอยา่ งไรด.ี ..ข้าต้องโดนเจ้าหน้าทีบน่ ใสเ่ ป็นแน”่ นาราผ้ขู ีตืนพดู ด้วยความตกใจ ฟบุ หน้าลงครําครวญกบั โต๊ะเขียน หนงั สืออยา่ งจนปัญญา “ข้าล้อเลน่ หนังสือทกุ เลม่ ในนนั เป็ นของข้า ไม่เป็ นไรหรอก ว่าแต่ ทําไมเจ้าต้องเขียนมนั ด้วยละ่ ” “ถ้าอา่ นผา่ นๆ ข้าจะจําไมไ่ ด้คะ่ จึงต้องเขยี นยําอีกครัง มนั จะได้ซึม เข้าสมอง” พดู พลางเอาหนงั สือของตวั เองทีอา่ นค้างอยไู่ ปเปิ ดพลกิ ไปมา ปากก็ บน่ ออกมายืดยาวให้อีกคนฟัง “หนงั สอื เลม่ นีเนือหาก็ดอี ย่หู รอกนะคะ แตเ่ ขยี นด้วยภาษาระดบั สงู เกินไปจนข้างงไปหมด กว่าจะเข้าใจได้ต้องอ่านทวนตงั หลายรอบ เฮ้อ... แตห่ นงั สือสว่ นใหญ่ทีนีกเ็ ป็นแบบนีทงั นนั คงตงั ใจทําไว้ให้องคฟ์ าโรห์อา่ น คนเดยี วกระมงั ” หญิงสาวพดู เย้าชายหน่มุ มือบางยกขึนปิ ดปากหาว ผ้ไู มค่ ิดถือสา ตดิ จะขําขนั กบั คํายวั เย้านนั ถามกลบั “ง่วงล่ะสิ เมือคืนข้าบอกเจ้าแล้วว่าให้ไปนอน ก็ยังดือฝื นอ่านจน เกือบรุ่งสาง” “ท่านรู้ไหมคะ เมอื คนื ข้าฝันเหน็ ตวั เองกําลงั นงั ท่องบทกวีเลม่ ทีอา่ น ก่อนจะเข้านอน แล้วตวั อกั ษรเฮียโรติกกล็ อยวนเตม็ ท้องฟ้ าไปหมด” ~ ๔๓๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราเลา่ ความฝันของตวั เองแล้วยิมแป้ นให้ชายหนมุ่ ด้วยความดีใจ ในขณะทีคนตรงข้ามกลบั ไมย่ ินดีไปกับเธอด้วย มือแกร่งเลือนเข้ามาฉก หนงั สือในมอื ของสนมมาเกบ็ ไว้ข้างตวั ทนั ที “นีเจ้ าเป็ นถึงขนาดนีเชียวหรือ ไม่ได้ แล้ ว ข้ าจะปล่อยให้ เจ้ า ตะบีตะบนั อา่ นหนงั สอื แบบนีไมไ่ ด้อีก” “แตข่ ้าดใี จมากเลยนะคะทีฝันแบบนนั เพราะมนั แปลวา่ ข้าจําบทกวี พวกนนั ได้แล้ว” “เจ้าไปนอนเถอะ หกั โหมขนาดนีประเดียวจะไมส่ บายเสยี กอ่ น” “ไมเ่ ป็นไรคะ่ ข้ายงั อา่ นไหว” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปทําเสียงจิจ๊ะในลําคอเพือปรามคนทียืนยนั เสียงแข็ง วา่ จะอา่ นหนังสือต่อ ตดั สินใจละมือจากงานทังหมดทีทํา ม้วนเอกสาร และจดั วางอปุ กรณ์ตา่ งๆ บนโต๊ะให้เข้าที กอ่ นจะหนั มายืนคาํ ขาดกบั นารา เสยี งเข้ม “นี...เมียดือ สวามีของเจ้ากําลงั จะเข้านอน และหากเจ้าคิดจะทิง สวามที ีน่าสงสารของเจ้าให้เข้านอนอย่างโดดเดียวแล้วละ่ ก็...ข้าจะออก คําสงั ไมใ่ ห้เจ้าเข้าไปทีหอสมดุ หลวงได้อกี ” ~ ๔๓๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๖ ร่างระหงเจ้ าของผมยาวหยักศกและดวงตาสีดําสนิทก้ าวเข้ ามาใน วหิ าร มอื ทงั สองข้างเตม็ ไปด้วยดอกบวั พบั กลีบสวยงามทีเธอตงั ใจนํามา บชู าเทพเจ้า กลินกํายานอ่อนๆ โชยมาให้ความรู้สกึ ศกั ดิ สิทธิ และทําให้ หญิงสาวจิตใจสงบมากยิงขึน นารานังคุกเข่าลง เลือนมือขึนไปวาง ดอกบัวบนแท่นบชู า พนมมือไหว้เพืออธิษฐาน หากต้องลืมตาขนึ เมือได้ ยินเสียงฝี เท้าแผว่ ๆ จากทางด้านหลงั ใบหน้าอ่อนหวานหันไปมองพลาง รีบถอยออกจากแท่นบชู าพร้อมหมอบกราบคํานบั ผ้มู าใหม่ “องคร์ าชินี” “เจ้ากม็ าสกั การะเหลา่ ทวยเทพเชน่ กนั หรือ โชคดีจริงๆ ทีพบเจ้า” ราชินีมทั คาเรพูดพร้อมรอยยิมกระจ่างใส ขณะเดินเข้าไปยงั แท่น บชู า ชะงกั เลก็ น้อยเมอื หนั ไปเห็นดอกบวั ทีวางอยตู่ รงหน้า “ดอกบวั พบั กลีบแบบนีงดงามเสยี จริง ข้ามองกีทีก็ไมเ่ คยเบือ” หญิงสาวอกี คนทีได้รบั คําชมจงึ ยิมให้อีกฝ่ ายแล้วกลา่ ว “ขอบคณุ คะ่ ทีบ้านของข้า มกั ทําแบบนีเวลานําดอกบวั ไปถวายพระ ...เออ่ ข้าหมายถงึ สงิ ศกั ดสิ ทิ ธิ ทีเราเคารพบชู ากนั ” ~ ๔๓๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟังอีกฝ่ ายอธิบายจบจึงถามอกี ฝ่ ายออกไปด้วยเสียงหวาน “ประเดียว เจ้าวา่ งหรือเปลา่ นารา” “คะ่ ทา่ นมอี ะไรให้ข้ารบั ใช้หรือคะ” นาราพยกั หน้าตอบรบั ในทนั ที พร้อมถามด้วยความแปลกใจ “ช่วยสอนข้าพบั กลีบดอกบวั หนอ่ ยสิ” นารามองคนทีขอร้องด้วยรอยยิมละไม ดวงตาคมหวานเชือมคล้าย ความคิดได้หลดุ ลอยไปจากทีแห่งนี ใบหน้างดงามราวเทพธิดานันแดง ซา่ นขนึ อยา่ งเขินอายเมอื กลา่ วประโยคถดั ไป “องค์ฟาโรห์ทรงเป็ นสภุ าพบรุ ุษและให้เกียรติข้าเสมอ เจ้าก็รู้...แม้ ภา ย น อ ก พ ร ะ อ ง ค์ มัก ว า ง ท่ า ที ท ร ง อํ า น า จ จ น ดูเ ห มื อ น ค น เ ฉ ย ช า ไ ร้ ความรู้สกึ ...ทวา่ ความจริงกลบั ออ่ นโยนอย่างทีข้าไมเ่ คยคิดจินตนาการไว้ วา่ จะทรงสามารถออ่ นโยนได้ พระองค์เคยบอกข้าว่าทรงโปรดดอกบวั พบั กลีบแบบนี...ฉะนนั ข้าทีได้รบั พระกรุณาอยา่ งมากมายจงึ อยากทําดอกบวั พบั กลีบถวายบ้าง เจ้าพอจะชว่ ยข้าได้หรือไม”่ “คะ่ ” คนตอบรับสง่ ยิมบางๆ ไปให้องคร์ าชินี แม้รู้สกึ ใจกระตกุ เล็กๆ จาก คาํ พดู นนั กอ่ นความคดิ สว่ นทีเป็นเหตผุ ลจะเข้ามาระงบั ข้อขดั แย้งภายใน ใจ...มนั ก็ถกู แล้ว...ในเมือเรืองเหลา่ นันเป็ นสิงทีสามีควรปฏิบัติต่อภรรยา และผ้เู ป็นภรรยาเองก็ย่อมต้องรู้ใจสามขี องตนดีทีสดุ ... “ถ้าเช่นนนั นาเฟร เจ้าจงพานาราไปทีตาํ หนกั กอ่ น เมอื สกั การะทวย เทพเสร็จ ข้าจกั ตามไป” ผ้เู ป็นใหญ่ทีสดุ ในทีแห่งนีหนั กลบั ไปเรียกนางกํานลั คนสนิทซึงยืน อยหู่ า่ งออกไปประมาณสบิ ก้าวแล้วถ่ายทอดคาํ สงั “เจ้าคะ่ องค์ราชินี” ~ ๔๓๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาเฟรรบั คาํ ทนั ทีอย่างไมเ่ กียงงอน ตอนนีเธอญาตดิ ีกับนาราขนึ มา บ้างแล้ว แม้ไมไ่ ด้พดู คยุ อย่างสนิทสนมเหมือนเมือก่อนแตก่ ็ไมไ่ ด้วา่ กล่าว ดา่ ทอ หรือชิงชงั อะไรอีก คงเพราะนาเฟรเห็นว่าหญิงสาวไมไ่ ด้คิดไม่ดีต่อ ท่านมทั คาเรจริงๆ ดงั ทีนายหญิงพรําบอก อกี ทงั แม้นาราจะมตี าํ แหน่งเป็น สนมก็ยงั คงแสดงออกอย่างเคารพนอบน้อมเกรงอกเกรงใจนายหญิงของ เธอเสมอไมต่ า่ งไปจากตอนทียงั เป็นนางกํานลั เลยแม้แตน่ ้อย นาเฟรและนาราก้าวออกไปได้ไมก่ ีก้าวก็ต้องหยุดเดิน เมือเห็นนาง กํานลั จากตาํ หนกั หลวงวิงกระหืดกระหอบเข้ามาหานารา “พระสนมเจ้าคะ” “เกิดอะไรขนึ ไยเจ้าจงึ วิงในวหิ ารแบบนี มนั ไมเ่ หมาะสมไมร่ ู้หรือ” “ขออภยั เจ้าคะ่ ” นาราหนั ไปเอด็ นางกํานลั ทีกลา่ วขอโทษพลางสดู ลมหายใจเข้าออก แรงๆ ด้วยความเหนือยหอบ คนทีรอฟังขา่ วจึงพดู อย่างใจเยน็ “ช้าๆ กไ็ ด้ พกั ให้หายเหนือยกอ่ น” “องคฟ์ าโรห์ ทรงตรสั หาพระสนมเจ้าคะ่ ” “หาข้าหรือ ทําไมกนั ” “ไมท่ ราบเจ้าคะ่ พอเสด็จกลบั มาถึงตําหนกั ก็ทรงตรัสหาพระสนม เจ้าคะ่ ” ได้ยินคํากลา่ วรายงานนาราหนั ไปมององคร์ าชินีกบั นางกํานลั คนนนั สลบั กันไปมาอย่างลําบากใจ…อยากจะกลับไปหาฟาโรห์ฟิ โฮเทปแต่ก็ รับปากทา่ นมทั คาเรเอาไว้แล้ว...เธอไมอ่ ยากจะเสยี คาํ พดู “แตข่ ้ามที ีอืนต้องไป เจ้าทลู แก่องค์ฟาโรห์วา่ ข้าจะไปช้าหน่อยก็แล้ว กนั ” “แตท่ ่านนารา....” ~ ๔๓๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นางกํานลั ทําหน้ายอู่ ยา่ งย่งุ ยากใจ หญิงสาวตดั ใจแกล้งทําเป็ นมอง ไมเ่ หน็ สหี น้านนั ก้าวเดินตามนาเฟรออกไปจากวิหารทนั ที เวลาผ่านไปจนเกือบยําคําเสียงเคาะประตหู ้องทรงอกั ษรภายใน ตําหนกั หลวงดงั ขนึ เบาๆ เมือเจ้าของห้องกลา่ วอนญุ าต หญิงสาวร่างบาง จึงเปิ ดประตแู ทรกกายเข้าไปในห้อง ริมฝี ปากอิมงามมอบรอยยิมพิมพ์ใจ ให้ชายหน่มุ ทงั สองคนในห้อง โดยคนทียืนอย่ยู ิมตอบเธอด้วยรอยยิมสวา่ ง ไสว หากแต่อีกคนทีเงยหน้าขึนจากกองเอกสารกลบั มองตอบมาด้วย ใบหน้าอนั บงึ ตงึ แสดงถงึ อารมณ์อนั ขนุ่ มวั ของเจ้าตวั “ท่านนาธาน ดใี จจงั เลยคะ่ ทีเจอ” นารากลา่ วทกั ทายนาธานผ้ยู ืนทําหน้าตากระอกั กระอว่ นใจอย่างยิม แย้มแจม่ ใส ตา่ งจากหวั หน้าราชองครกั ษ์ทีทกั ทายตอบพลางเหลม่ ององค์ เหนือหวั ของตนไปด้วย “ข้าก็ยินดีเช่นกันทีเจอเจ้า แต่ข้าว่าข้าควรรีบไปดีกว่า ไว้คยุ กัน โอกาสหน้านะ เออ่ องค์ฟาโรห์ กระหมอ่ มทลู ลา” “ได้อยา่ งไรกนั คะ ท่านนาธาน ข้ามีของจะฝากไปให้เซอา รอสกั ครู่ นะคะ...แล้วห้ามปฎิเสธด้วย” พูดห้ามเมือเห็นอีกฝ่ ายอ้าปากเตรียมปฎิเสธจบ หญิงสาวรีบเดิน ออกไป ทิงนาธานให้ยืนอยู่ภายในห้องทีบรรยากาศคล้ายถําเสืออย่าง เสยี วสนั หลงั ...ด้วยไมร่ ู้ว่าตนเองจะถกู เสือหนุ่มผ้ฉู นุ เฉียวกระโจนเข้ามา ขยําเมือไหร่ ก่อนนาราจะกลบั มาอีกครังในเวลาไม่นานนัก มือเล็กยืน สร้อยคอทีทําจากเพชรพลอยหลากหลายสใี ห้เขา “ถ้าเซอายืนกรานไมร่ บั บอกวา่ นีเป็ นของขวญั วนั แต่งงานก็แล้วกัน นะคะ ข้ายงั ไมเ่ คยให้นางเลย” ~ ๔๓๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาธานพยกั หน้ารับไว้อยา่ งเสียไมไ่ ด้ พระสนมผ้ไู มร่ ู้ถึงสถานการณ์ จงึ เอย่ ปากชกั ชวนเขาอยา่ งเป็นกนั เอง “อยทู่ านอาหารเยน็ ด้วยกนั กอ่ นสิคะ ข้ามีเรืองจะคยุ เยอะเลย” “ไมด่ กี วา่ ใชแ่ ล้วๆ ข้าต้องรีบเอาสร้อยนีไปให้เซอา ข้าลาละ่ ” นาธานหาข้อแก้ตวั พลั วนั เพราะรู้สึกได้ถึงสายตาคมปลาบขององค์ เหนือหวั ทีมองมายงั ตน เขาจงึ รีบลาทงั สองคนแล้วเดินออกมาให้พ้นจาก บริเวณนนั อยา่ งเร็วทีสดุ “ทา่ นนาธานเขาเป็นอะไรหรือคะ ทําไมถึงดลู กุ ลลี กุ ลนขนาดนนั ” หันไปถามสวามีของตนเมืออยู่กนั ตามลําพัง ฟาโรห์หน่มุ วางม้วน ปาปิ รุสทีถืออย่ลู งบนโต๊ะพลางมองนาราเดินเข้ามานงั ยงั เก้าอีฝังตรงข้าม ด้วยท่าทีสบายๆ “น า ธา น คง ร้ ู สึก ก ลัว เ กร ง ข้ า . .. อ ย่า ง ที เ มี ยดื อ ขอ ง ข้ า ไ ม่เ ค ยร้ ู สึก กระมงั ” เสียงท้มุ กลา่ วตดั พ้อสนมของตน ทวา่ แทนทีอีกฝ่ ายจะกลวั ดวงตาสี ดําขลิบนนั กลบั จ้องมองใบหน้าคมดแุ ล้วยิมหวาน ชายหนมุ่ ระบายลม หายใจออกมาเฮือกใหญ่อยา่ งจนปัญญา มองดวงหน้าสวยตรงหน้า ก่อน เสียงท้มุ จะกลา่ วคอ่ นขอดด้วยเสยี งสะบดั ห้วน “ให้ตายสิ นารา ข้าไมเ่ คยรอใครนานขนาดนีมาก่อน ไมส่ .ิ ..ข้าไม่ เคยคดิ เลยวา่ ในชีวติ นีจะมีใครกล้าบอกข้าวา่ ให้รอกอ่ น” อาฮะ...นาราร้องขนึ ในใจเงียบๆ เมอื เข้าใจในสิงทีตวั เองสงสยั อย่าง ชดั เจน แตก่ ไ็ มร่ ู้วา่ ควรทําหน้าอย่างไรดจี งึ ได้แตห่ วั เราะเหอะๆ เกาหวั แกรกๆ และนงั ฟังด้วยรอยยิมหวานตอ่ ไป...ก็เพิงเคยเจอฤทธิ สามีงอนเป็น ครงั แรก “ไมด่ เี หรอคะ ทา่ นจะได้ลองทําในสงิ ทตี วั เองไมเ่ คยลอง” ~ ๔๓๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ยงั จะมาหาข้ออ้างอีก ให้สวามรี อเจ้าครึงคอ่ นวนั พอกลบั มาก็เอา แตพ่ ดู คยุ กบั นาธานจนไมเ่ ห็นหวั ข้า...นีข้าเป็นอะไรสําหรับเจ้ากนั แน่ ฮึ สนมดือ” “องค์ฟาโรห์ ทําไมถามอะไรแบบนนั คะ” ถามขนึ อยา่ งตกใจเมอื ได้ยินคําถาม ชายหนมุ่ จงึ สะบดั เสยี งห้วน ถามกลบั “ข้าเพียงรู้สกึ สงสยั ขนึ มาอย่างห้ามไมไ่ ด้” “ทา่ นเป็นอะไรสําหรับข้านะ่ หรือ” หญิงสาวทวนคําถามพลางจ้องหน้าอกี ฝ่ ายเหมือนกําลงั คดิ หา คําตอบ กอ่ นจะยิมหวานแล้วตอบออกไปด้วยใบหน้าทีดจู ริงใจใสซือตาม แบบฉบบั ของนารา \"ท่านคือชีวติ ของนารา…” ฟาโรห์หน่มุ ทกี ําลงั จะเอย่ ปากพดู ตอ่ นิงค้างไปหลายวินาทีด้วย ความนิงองึ อย่างคาดไมถ่ ึงวา่ จะได้ยินคาํ ตอบแบบนี...ถ้าเปรียบเป็นการ ตอ่ สู้ เขาคงเหมือนถกู นาราตอ่ ยให้ล้มควําจนสินสภาพด้วยหมดั เดียว... ตอนนีเขาเริมมองเหน็ ผ้ชู นะในเหตกุ ารณ์นีรางๆ แล้ว เรียวโอษฐ์บางของชายหน่มุ ผ้สู งู ศกั ดิ กระตกุ ขนึ อยา่ งลืมตวั คล้าย กบั กําลงั หลดุ แย้มยิม แตเ่ มอื ระลกึ ได้วา่ ตนเองกําลงั อยใู่ นสถานการณ์ แบบไหนจงึ รีบตีหน้าบงึ ตงึ ใสอ่ ีกฝ่ าย “...ไมต่ ้องมาแกล้งพดู คาํ หวานเพือให้ข้าใจออ่ นเลย ไมส่ ําเร็จหรอก” “วา่ แตท่ ีท่านให้นางกํานลั ไปเรียกข้า...มีเรืองอะไรหรือเปลา่ คะ” “ก็ไมม่ อี ะไรสําคญั หรอก เรืองของข้าคงส้เู รืองของคนอืนไมไ่ ด้” “องค์ฟาโรห์” ~ ๔๔๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวผ้ถู กู เอด็ เรียกแล้วทําสายตาเว้าวอนอยา่ งงอนง้อ เจ้าของ ชือมองแล้วก็ไมพ่ ดู อะไรอีก มอื หนาหยิบหนงั สือเลม่ หนงึ บนโต๊ะยืนให้เธอ “ข้าให้” “ขอบคณุ คะ่ ” นารากลา่ วขอบคณุ แล้วรบั มนั มาอย่างงงๆ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปจึงบอก หญิงสาวเบาๆ แก้เก้อ เมอื รู้สกึ หน้าร้อนผา่ วขนึ มาอยา่ งไมท่ ราบสาเหตุ “ชว่ งนีข้าเห็นเจ้าตงั ใจศกึ ษาหาความรู้ จึงคิดวา่ เลม่ นนี ่าจะเหมาะ กบั เจ้า” หญิงสาวเปิ ดหนงั สอื เลม่ นนั ดรู ายละเอียดภายในอย่างคร่าวๆ ก่อน จะร้ องออกมาด้ วยความพึงพอใจ “หนังสือเลม่ นีดีจังเลยค่ะ ใช้ภาษาไม่เป็ นทางการ มีการสรุปรวบ ยอดให้เข้าใจง่าย แถมยงั เว้นบรรทดั ไว้ด้วย ข้าจะได้เขยี นตามได้สะดวกๆ ทา่ นไปหามนั มาจากไหนคะ ข้าคิดว่าข้าหาในหอสมดุ ทุกซอกทุกมมุ แล้ว นะ มนั ไปแอบอยตู่ รงไหนกนั ” “ไมแ่ ปลกหรอกทีเจ้าจะหามนั ไมเ่ จอ...ข้าเขยี นมนั ขนึ มาเอง...” “ทา่ นเขียน...ให้ข้า” คนถาม...ถามไปก็ยิมแปล้ไปด้วยความอิมเอิบใจ ร่างบางลกุ ขนึ จาก เก้าอเี ดินวนไปเวยี นมาอยขู่ ้างโต๊ะทํางานของชายหน่มุ พร้อมกับเริมอ่าน เนือหาภายในเล่มออกมาเสียงดังคล้ายเด็กกําลงั อ่านหนังสือให้ครูฟัง อยา่ งอารมณ์ดี ก่อนเธอจะหยดุ ยืนบริเวณริมหน้าตา่ ง เมอื สายตาไปสะดดุ กบั ภาพดอกบวั ในสระกําลงั หบุ ลงยามสนิ แสงแห่งดวงอาทิตย์ “เวลาดวงอาทิตย์ใกล้ตกแบบนีสวยมากเลยนะคะ แตน่ ่าเสียดายที ดอกบัวกลบั ดเู หียวเฉาลงไป ข้าว่าเราน่าจะหาดอกบัวชนิดบานตอน ~ ๔๔๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กลางคืนมาปลกู ไว้ด้วยกด็ ีนะคะ ถ้าสระบวั ของเรามดี อกบวั บานอย่ตู ลอด คงสวยนา่ ด”ู พูดออกไปทังๆ ทีมือเล็กทังสองข้างยังกอดหนังสือเล่มทีได้เป็ น ของขวญั ไว้แนบอกอยา่ งรักและหวงแหน “ได้สิ ไว้ข้าจะหามาปลกู ให้” พูดจบอ้อมแขนแขง็ แกร่งของฟาโรห์ฟิ โฮเทปก็โอบรัดรอบเอวของ นาราจากทางด้านหลงั อกแกร่งของเขาสัมผัสบริเวณแผ่นหลงั ของเธอ อย่างแนบชิดเพือถา่ ยทอดความอบอนุ่ ให้แก่คนในอ้อมกอด “ปล่อยข้าเถิดค่ะ ข้าไปตะลอนมาทังบ่าย ตวั ทังเหนียวและเหม็น เหงือ” ร่างในอ้อมกอดนันดินประท้วงเพือขออิสรภาพ หากชายหน่มุ กลบั ลดศรี ษะลงมาแล้วใช้คางเกยบนไหลก่ ลมกลงึ ของหญิงสาวแทนคําตอบ วา่ เขาจะไมย่ อมคลายอ้อมกอดจนกวา่ เขาจะพอใจ “ท่านหายโกรธข้าแล้วหรือคะ” “ข้าเคยโกรธเจ้าได้นานหรืออยา่ งไรกนั ฮึ ข้าแคร่ ู้สกึ เสียความมนั ใจ เวลาเจ้าเห็นสงิ อืนสําคญั กว่าข้า ได้แตค่ ิดไปว่นุ วายว่าเจ้าจะรักสิงอืนใด มากกวา่ ” “ความจริงทีข้าเลอื กไปทําสิงอนื เพราะข้าเชือวา่ ไมว่ ่าอย่างไรก็ตาม ท่านจะรอข้าเสมอ แตไ่ มค่ ิดเลยวา่ มนั จะทําให้ท่านรู้สกึ เหมือนข้ามองข้าม ท่านไป ขอโทษนะคะ” หญิงสาวสารภาพความในใจของตนออกมาอย่างรู้สึกผิด คนที กําลงั โอบกอดเมอื เห็นหญิงสาวในอ้อมแขนก้มหน้าก้มตาทําหน้าเศร้าจึง เลอื นจมกู โดง่ ของตนลงไปฝังทีแก้มอกี ฝ่ ายเบาๆ ~ ๔๔๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “หากเจ้ารู้สกึ ผิดจริงๆ...คืนนีต้องยอมให้ข้าลงโทษหนกั ๆ รู้หรือไม่ ให้ตาย...ตอนนีในหวั ข้ามบี ทลงโทษทีจะใช้กบั เจ้าเตม็ ไปหมด” ไมพ่ ดู เปลา่ ริมฝี ปากร้อนๆ ประทบั ลงทีลําคอระหงอย่างยวั เย้า คน ในอ้อมกอดสะด้งุ รีบหดคอหนี กอ่ นจะหนั ไปเอด็ ชายหนมุ่ แม้ใบหน้าของ เธอจะแดงกําด้วยความเขินอายไปจนถงึ ใบหแู ล้วก็ตาม “นี ท่านทําอะไรรุ่มร่ามอีกแล้วนะคะ ถ้ าใครมาเห็นเข้าจะทํา อย่างไร” “ขดั ข้าอกี แล้วนะ เมียดือ...เฮ้อ...เหน็ ทีชีวิตข้าคงขาดคนคอยขดั เช่น เจ้าไมไ่ ด้เสยี แล้ว...มเิ ช่นนนั ข้าคงเสียนิสยั เป็นแน่” คนทีถูกคาดโทษไว้เอียงคอไปมองอีกฝ่ ายแล้วหัวเราะออกมากับ คาํ พดู ของเขาขณะสา่ ยหน้าไปมาเลก็ น้อย “ถ้าจะแก้คงต้องแก้ตงั แตเ่ ดก็ เกรงวา่ มาตอนนีคงไมท่ นั แล้วนะคะ” “จริงส.ิ ..ชว่ งนีเจ้ารู้สกึ ง่วงนอนหรือออ่ นแรงมากกวา่ ปกตบิ ้างไหม” “ตอนนีข้าแขง็ แรงดแี ล้วคะ่ ทําไมหรือคะ” “แล้ว...รู้สกึ คลนื ไส้อยากอาเจียนบ้างไหม” นาราสา่ ยหน้าให้คนทีเกยคางอย่บู นไหล่เพือตอบคําถาม คนถาม จึงถามคาํ ถามตอ่ ไป “ถ้าเชน่ นนั อยากกินอะไรแปลกๆ บ้างหรือเปลา่ ” “ความจริงข้าอยากกินไวน์อง่นุ ค่ะ เพราะข้าโดนท่านสงั ห้าม ทําให้ ไมไ่ ด้ดมื มานานแล้ว” “นนั ไมใ่ ช่...ไมใ่ ช่แนๆ่ ” ฟาโรห์หน่มุ บ่นงึมงํากบั ตวั เอง นาราจงึ ถามสวามีของตน “ไมใ่ ช่อะไรหรือคะ” ~ ๔๔๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เฮ้อ...แล้วแบบนีเมือไหร่ข้าจะได้เห็นเดก็ ตวั เลก็ ๆ วิงเลน่ ไปมารอบ ตําหนกั ของเราเสียที” กลา่ วแล้วก็แกล้งทิงนําหนกั ลงบนไหล่ของหญิงสาวมากขึนราวกบั กําลังทอดถอนใจ คนฟังจึงแสร้ งเงยหน้ ามองเพดานคล้ายกําลังใช้ ความคดิ “ถ้าข้าจําไมผ่ ิด ท่านไมช่ อบความวนุ่ วายมิใช่หรือคะ มีเดก็ วิงไปวิง มาแบบนนั จะดีเหรอคะ” “เมียข้าดือเสียจนข้าเริมชินกบั ความว่นุ วายไปเสียแล้ว ดงั นนั หาก จะมีเดก็ เพิมมาอกี กีสบิ คนก็ไมเ่ ป็นไรหรอก” “เราไมเ่ ห็นจะต้องรีบร้อนเลยนีคะ” “ใครบอกเจ้าวา่ ไมต่ ้องรีบล่ะนารา ข้าอยากมีลกู กบั เจ้าสกั สิบคน ตอนนีข้าอายยุ ีสิบหก ถ้าเรามีลกู ปี ละคนกว่าจะครบสิบข้าก็ปาเข้าไป สามสิบหก และกว่าลูกคนสุดท้ องของเราจะอายุครบยีสิบ…ข้าก็ กลายเป็นตาแก่ไปเสยี แล้ว” “สบิ คนเลยเหรอคะ ข้าวา่ คงไมไ่ หวหรอกคะ่ ” “เรืองนนั ...เกรงวา่ เจ้าจะไมใ่ ชค่ นกําหนดนะ” หญิงสาวทีได้ฟังชายหน่มุ กระซิบตอบด้วยเสียงเจ้าเลห่ ์ทีข้างหกู ้ม หน้าลงมองพืนด้วยความขวยเขนิ คนทีบอกวา่ ตนเองเป็ นผ้กู ําหนดจึงเริม วางแผนครอบครัวตอ่ “หากเป็ นผ้ชู ายข้าจะสอนให้เขาเชียวชาญการรบ ฟันดาบ ยิงธนู หากมีเวลาวา่ งจะพาเขาไปลา่ สตั ว์ ทําให้เขาเป็นสภุ าพบรุ ุษทีสมบรู ณแ์ บบ เหมอื นข้า แตห่ ากเป็นผ้หู ญิงนางคงขีอ้อนและงดงามเหมือนเจ้าแน่ๆ ข้า คงได้แตอ่ ้อนวอนตอ่ เหลา่ ทวยเทพไมใ่ ห้ลกู ๆ ของเราดือเหมือนเจ้า อ้า... ~ ๔๔๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- จริงสิ ลกู สาวของเราจะต้องมหี น่มุ มาเกาะแกะมากมายเป็ นแน่ เจ้าวา่ ข้า ควรเริมไว้หนวดเลยดไี หม” คราวนีนาราเบียงตวั ออกจากอ้อมกอดของคนรัก จ้องมองชายหนุ่ม ตรงหน้าอยา่ งพิจารณาพลางพดู อยา่ งไมแ่ น่ใจนกั “จะดีเหรอคะ แคน่ ีขนุ นางกบั เหลา่ ข้าราชบริพารกก็ ลวั ทา่ นจนตวั สนั ขนื ทา่ นไว้หนวดไว้เคราอีกมหี วงั พวกเขาคงไมก่ ล้ากระดิกตวั เป็นแน”่ “นนั ส.ิ ..แล้วเหตใุ ดนาราของข้าจึงไมก่ ลวั ข้าเหมอื นพวกเขาบ้างละ่ ” “ทีพวกเขากลวั กเ็ พราะพวกเขาไมร่ ู้ความลบั ของท่าน แตข่ ้ารู้คะ่ ” “ความลบั หรือ” ชายหน่มุ ถามขึนอย่างแปลกใจ ความลบั อะไรของเขากนั ทีเหล่า ขนุ นางไมร่ ู้ “วา่ ความจริงแล้ว ท่านนะ่ ใจดี” “คงมเี จ้าแคค่ นเดียวกระมงั ทีบอกวา่ ข้าใจดี” “จริงๆ นะคะ ทา่ นนะ่ ใจดีมาก…” เสียงหวานพดู ลากยาวคาํ วา่ มากเพือเน้นยําอย่างน่ารัก ทําเอาชาย หนุ่มอดไม่ได้ทีจะจรดปลายจมกู ลงบนหน้าผากมนแรงๆ ด้วยความมัน เขียว...อยา่ งทีบอกไปวา่ ถ้าหากนีเป็นการแขง่ ขนั วนั นีเขาคงถกู นาราต่อย จนล้มควาํ ภายในหมดั เดียวถึงสองครังด้วยกัน...แตใ่ นเมือค่ตู อ่ ส้ขู องเขา คอื นาราทีตอ่ ยเขาด้วยคาํ หวานและใบหน้าท่าทางนา่ หลงใหลแบบนี...เขา กค็ งทําอะไรไมไ่ ด้นอกจากต้องยอมแพ้อย่างราบคาบด้วยหน้าชืนตาบาน เช่นนีอย่รู ําไป ~ ๔๔๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓๗ นาราเดินเข้ามาภายในตําหนักอีกแห่งทีตงั อยู่ไม่ไกลจากตําหนัก ใหญ่อย่างค้นุ ชิน ยามว่างจากการอ่านหนังสือและช่วยท่านอมู ่ากํากับ ดแู ลตาํ หนกั เธอมกั มาทีนีเสมอเพือทําหน้าทีเป็นเพือนพดู คยุ กบั องคร์ าชินี ตามคํารบเร้าของผ้เู ป็ นทงั เพือนและพระแม่แห่งแผ่นดิน นางกํานัลสอง สามคนทีอยู่หน้ าตําหนักรวมไปถึงทหารองครักษ์ รักษาความปลอดภัย โค้งตวั ลงตาํ พร้อมกบั สง่ ยิมทกั ทายหญิงสาวอยา่ งเป็นกนั เอง “เจ้าเองหรือนารา” ราชินีมทั คาเรซึงกําลงั นังอย่ภู ายในห้องโถงรีบทักทายหญิงสาวผู้ เดินเข้ามาทรุดตวั ทําความเคารพเธออย่างยินดีและเป็นกนั เอง “คะ่ องค์ราชินี” “เจ้ามาถกู เวลาพอดี นาเฟรกบั นางกํานลั ของข้ากําลงั ไปเกบ็ ดอกไม้ ทีอทุ ยาน อกี ประเดียวคงกลบั มา วนั นีเรามากรองมาลยั กนั ดีกวา่ ฝี มอื การ กรองมาลยั ของเจ้าพฒั นาขนึ เยอะเชียว” “กไ็ ด้ครูดีแบบองค์ราชินีนีคะ “ ~ ๔๔๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ชมข้าเกินไปแล้ว เจ้าน่ะเป็ นคนเก่งหยิบจบั อะไรก็ทําได้คล่องไป เสียหมด” นารายิมให้อกี ฝ่ ายอยา่ งขอบคณุ เมือได้รับคําชม ก่อนจะหนั ไปมอง ร่างเลก็ ของนางกํานลั คนสนิทประจําตําหนกั ทีเดนิ เข้ามาพร้อมกบั ตะกร้า ใบใหญ่อดั แน่นไปด้วยดอกไม้นานาชนิด ร่างระหงของผ้เู ป็ นสนมรีบก้าว เข้าไปแย่งตะกร้าดอกไม้มาถือไว้เองอย่างไมเ่ กียงงอน “ข้าชว่ ยนะนาเฟร เจ้าถือมนั มาจากอทุ ยาน ท่าทางคงหนกั นา่ ด”ู “ขอบพระทยั เจ้าคะ่ พระสนม” คนถกู เสนอความช่วยเหลือก้มตวั ลงตําเพือถวายความเคารพและ ขอบคณุ หญิงสาวทีรบั ตะกร้าไปถือไว้จึงนํามนั ไปวางไว้บนโต๊ะหน้าเก้าอี อนั มีหญิงสงู ศกั ดิ ทีสดุ ในทีแห่งนีนังอยู่ร่างบางนงั ลงบนเก้าอีข้างๆ ก่อน จะเริมคดั เลือกดอกไม้และเดด็ กลีบดอกชําออกอย่างชํานาญ เพียงครู่ เดียวนาเฟรทีเดินแยกตวั เข้าไปหยิบอปุ กรณ์ร้อยมาลยั ภายในตวั ตําหนกั จึงตามมาสมทบ “มาข้าช่วยอีกแรง” คนนงั อย่หู ัวโต๊ะพูดพร้อมรังตะกร้าเลือนมาไว้ข้างตวั ทวา่ ทังนารา และนาเฟรตา่ งร้องห้ามกนั เป็นเสียงเดยี ว “ไมเ่ ป็นไรค่ะ ท่านมทั คาเร ท่านกรองมาลยั ได้เลย ข้ากับนาเฟรจะ เดด็ กลีบถวายเอง” “ข้ากับพระสนมจะเดด็ ดอกไม้พวกนีเอง ท่านไมต่ ้องลําบากหรอก เจ้าคะ่ ” “ข้าจะเอาเปรียบพวกเจ้าได้อย่างไรกนั ช่วยกนั หมดนีแหละจะได้ เริมร้อยมาลยั กนั เร็วๆ” ~ ๔๔๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู จบราชินีมทั คาเรหยิบดอกไม้กิงหนึงขึนมาจากตะกร้าหมายจะ เด็ดกลีบอ่อนๆ นนั หากแต่เมือได้กลินหอมของบุปผาทีโชยมา ใบหน้า สวยถงึ กบั นิวหน้า รีบยกพระหตั ถ์ขนึ มาปิ ดพระนาสกึ โดง่ ได้รูปเอาไว้ แล้ว หนั พระพกั ตร์หนีไปอกี ทางอย่างทนไมไ่ หว “องคร์ าชินี ทรงเป็นอะไรหรือเพคะ” นาเฟรขยบั ตวั เข้าไปใกล้นายเหนือหวั แล้วถามหน้าตาตืนเมือเห็น อาการผิดปกตขิ องมทั คาเร ผ้เู ป็ นเจ้านายจึงรีบยกมือข้างทีไม่ได้ปิ ดจมกู ขนึ มาโบกให้คนสนิทพลางพดู “ข้าไมเ่ ป็นอะไร แตด่ อกไม้นีมนั ...มนั ...อกึ ...” คราวนีร่างแบบบางตรงหน้านาราและนาเฟร ทําท่าเหมือนอยาก แหวะอาเจียนออกมาเสียดือๆ นาเฟรจึงแทบจะถลาเข้าไปประคองตวั องค์ราชินีของเธอเอาไว้ด้วยความเป็นหว่ ง “องคร์ าชินี” “ข้ารู้สกึ คลืนไส้เสียจริง ดอกไม้พวกนีช่างมีกลินฉนุ นกั ข้าเวียนหัว ไปหมดแล้ว นาเฟรเจ้าชว่ ยเอาพวกมนั ไปทิงเถิด…วนั นีเราคงต้องทําอยา่ ง อนื ทีไมใ่ ชก่ ารกรองดอกไม้เสียแล้วนะนารา” นางกํานลั คนสนิทเมอื ได้ยินคําสงั รีบทําตามอย่างทนั ทีทนั ใด นารา พยักหน้ ารับคําพูดนันขณะทีนังมองหญิ งสาวข้ างตัวด้ วยสีหน้ า ครุ่นคิด พิจารณา ไมน่ านจึงคอ่ ยๆ เปิ ดปากถามขนึ ...แม้จะรู้สกึ กลวั กบั คําตอบนนั อย่บู ้างก็ตาม “องค์ราชินี ข้ามคี าํ ถามอยากถามท่านสกั สองสามข้อได้ไหมคะ” เมอื เหน็ อกี ฝ่ ายพยกั หน้ารับอย่างเนือยๆ หญิงสาวเริมถามคําถามที เธอเพิงโดนฟาโรห์ฟิ โฮเทปถามไปเมอื ไมก่ ีสปั ดาห์ทีผา่ นมา “ช่วงนีท่านรู้สกึ งว่ งนอน หรือออ่ นแรงมากกวา่ ปกติบ้างไหมคะ” ~ ๔๔๘ ~