จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าได้ยินขา่ วมาวา่ มีคนลอบเข้าไปสงั หารนางกํานัลเพคะ และดู เหมือนจะเป็นนางกาํ นลั คนทีพระองค์เคยอยกู่ บั นางบอ่ ยๆ พระองค์คงเสีย พระทยั ไมน่ ้อย” “เจ้าได้ยินมาเชน่ นนั หรือ” “เพคะ ได้ฟังก็ใจหาย ตอนท่านไม่อย่นู างเคยมาทํางานทีตําหนัก ฮาเร็มหลายครัง ไมค่ ิดเลยวา่ นางจะมาดว่ นตายไปแบบนี” สนมธินิมีแกล้ งตีหน้ าเศร้ าสลดแล้ วก้ มหน้ าลงเหมือนสะเทือนใจเกิน กวา่ จะรับได้ ทําให้มองไมเ่ หน็ แววตาสเี ทาจัดทีแข็งกร้าวขึนวาบหนึงก่อน เปลยี นกลบั ไปเป็นปกติยามสนมของเขาเงยหน้าขนึ “ข้าเป็นห่วงพระองค์เหลอื เกินเพคะ ไมว่ า่ พระองค์จะรู้สกึ เช่นไร ข้า อยากชว่ ยแบง่ เบาความรู้สกึ นนั ” มอื บางของธินีมเี ลอื นขนึ ไปจบั พระปรางของสวามีแล้วเลือนมาโน้ม พระศอของชายหน่มุ ลงมารบั สมั ผสั จากจมุ พิตอนั ร้อนแรง หวงั ใช้มนั ปลกุ เลือดในกายของสวามี...ทําให้เขาสขุ สมจนลมื นงั นาราไปเสีย...ถึงอย่างไร สวามขี องเธอคงจะไมเ่ ห็นร่างเย็นชืดไร้วิญญาณของมนั ดีไปกว่าร่างอ่นุ ๆ ทีเตม็ ไปด้วยเลือดเนือและอารมณ์เช่นเธอ ฟาโรห์หนุ่มตอบรับจมุ พิตนัน มอื แกร่งคอ่ ยๆ เลือนไล้ร่างกายของเธอขนึ มา... แล้วการทํางานทกุ อย่างของร่างกายทีเกิดจากความวาบหวาบก็ หยุดชะงักงัน สนมธินิมีลืมตาเบิกโพลงขึนอย่างตืนตกใจ เมือพระหตั ถ์ แกร่งของพระสวามีเลือนมาหยดุ อย่ทู ีลําคอระหงของตน ทงั ยงั ออกแรงบีบ ลาํ คอแน่นขนึ จนเธอหายใจไมอ่ อก “ทรง...ทํา...อะ...ไร พะ...เพ..คะ” เสียงหวานถามอย่างยากลําบาก ขณะพยายามรวบรวมแรงทงั หมด ทีมีแกะมือของฟาโรห์ฟิ โฮเทปออก ใบหน้าคมขําเงยขนึ สบตากับสวามี ~ ๑๙๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ด้วยความไมเ่ ข้าใจ และเปลยี นไปเป็ นความกลวั จนเสียวสนั หลังเมือเห็น ดวงตาสเี ทาเข้มดดุ นั นนั มองมาด้วยความโหดเหียมราวกบั ปิ ศาจร้าย ธินิมี นําตาไหลพราก เมือรู้สกึ ได้วา่ ลมหายใจของตนกําลงั ขาดห้วง... “กลวั หรือ...รู้ซึงถึงความรู้สกึ ของคนทีกําลงั จะโดนปลดิ ชีวติ แล้วหรือ ยงั ” ชายหนุ่มถามเสียงเข้มเย็นชา ใบหน้านนั จ้องมองเธอทีกําลงั ขาด อากาศหายใจอย่างนิงเรียบราวกบั ไม่รู้สกึ สะทกสะท้านใดๆ องค์ฟาโรห์ กําลงั จะฆ่าเธอ... “จําความรู้นีไว้ให้ดี...แล้วอย่าคิดทําเรืองชวั ๆ แบบนนั อีก” พดู จบมือแกร่งคลายแรงบีบออกจากคอของหญิงสาว ธินิมีทรุดตวั ลงไปกองกบั พืน ไอออกมายกใหญ่ พร้อมรีบสดู ลมเข้าปอดราวกับถ้าเธอ ไมไ่ ด้รบั อากาศเหลา่ นนั ในตอนนีอาจต้องสินชีพลงไปจริงๆ “เหน็ แกท่ ีเราเคยร่วมเรียงเคียงหมอนกันมา ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าตอนนี แตห่ ากมีครงั ตอ่ ไป ข้าไมป่ ลอ่ ยเจ้าไว้แน่ ธินิมี” “ทา่ นพดู อะไร ข้าไมเ่ ข้าใจเพคะ องคฟ์ าโรห์” “เมือก่อนข้าไม่เคยเชือ แต่ตอนนีข้าแน่ใจแล้ววา่ คนทีทําร้ายนารา ตอนข้าไมอ่ ย่คู อื ใคร จิตใจเจ้ามนั ช่างเหียมโหดนกั ” หญิงทีนงั อยบู่ นพืนร้องไห้สะอกึ สะอนื รีบปฏเิ สธพลั วลั “ไมน่ ะเพคะ...ไมใ่ ชข่ ้า นงั นารามนั ใสร่ ้ายข้า มนั เกลียดข้าเพราะข้า เป็นทีโปรดปรานของพระองค์ มนั สร้างรอยแผลทีหลงั ของมนั ขนึ มาเพือจะ ใสร่ ้ายข้า โปรดเชือข้าเถิดเพคะ องคฟ์ าโรห์” ได้ยินดงั นันฟาโรห์หนุ่มแค่นยิมด้วยความเจ็บแค้น...ทุกอย่างมนั ชดั เจนแล้ว... ~ ๒๐๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าจะบอกเจ้าไว้สองอย่างนะธีนิมี หนงึ นารายงั ไมต่ าย เรืองเมือคืน มีแคข่ ้า นาธาน และทหารราชองครกั ษ์ของข้าเท่านนั ทีรู้” สนมธินิมีหน้าถอดสีในทนั ทีเมือได้ยิน ทหารองครักษ์ไม่มีสิทธิเดิน ดมุ่ ๆ เข้าไปในตําหนกั ฮาเร็มอย่แู ล้ว เธอจึงไมม่ สี ิทธิ ทีจะรู้เรืองนีได้เลย “สอง นาราไม่เคยบอกข้าว่าคนใจหยาบช้ าทีทําร้ ายนางคือใคร แม้แตข่ ้าเองกไ็ ม่รู้ หากไมบ่ งั เอิญเจอแผลของนางเข้า แล้วเจ้าทีไม่รู้เรือง อะไรเลย รู้ได้อย่างไรกนั วา่ แผลพวกนนั อย่ทู ีหลงั ของนาง” “ฮือๆๆ...พระองคไ์ ม่เคยเป็ นเช่นนี ไม่เคยทําเช่นนีกับข้า เพราะมนั ใช่ไหมเพคะทีทําให้สวามีของข้าเปลียนไป” “มนั ไมเ่ กียวกบั ใครทงั สิน เจ้าคิดวา่ ข้าจะเมตตาคนทจี ิตใจเหียมโหด แบบเจ้าได้ลงอีกหรือ” “แล้ วเพราะอะไรข้ าจึงต้ องทําแบบนันเล่าเพคะ...เมือก่อน สําหรับ พระองค์ ข้าคือทีหนึงเสมอ ไม่วา่ ข้าต้องการอะไรพระองค์จะรีบประทาน ให้มเิ คยขาด แตพ่ อนงั แมม่ ดชนั ตํานาราเข้ามาในวงั พระองค์ก็เปลียนไป นงั นนั มนั ร่ายมนตร์ดําใส่พระองค์ มนั พยายามแย่งความรักของพระองค์ ไปจากข้า ฮกึ ๆๆ...ข้าไมเ่ คยสนใจวา่ พระองคจ์ ะมสี นมอนื อกี กีร้อยกีพนั คน แตข่ ้าทนไมไ่ ด้ทีพระองค์ให้ความสาํ คญั หญิงอืนมากกวา่ ข้า” “เจ้ากลบั ไปเสีย แล้วจงจําไว้ให้ดี นาราไม่เหมือนหญิงทังร้อยหรือ พนั คนทีเจ้ากลา่ วถงึ ...รวมไปถึงตวั เจ้า ต่อไปหากเจ้ายังมายุ่งวนุ่ วายกับ นางอีก ข้าจะฆา่ เจ้าด้วยมือของข้าเอง เจ้าก็เห็นแล้ววา่ ข้าสามารถทําได้ โดยไมล่ งั เล” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปพดู ด้วยนําเสียงเรียบเย็น หากแตแ่ ววตาเปล่งรังสี ดดุ นั มงุ่ มาด พร้อมทําตามทีตนบอกทกุ เมือ เสียงทุ้มเอ่ยปากไล่สนมธินิมี อกี รอบอย่างเฉียบขาด ~ ๒๐๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ออกไป” สนมธินิมปี ระคองร่างของตนลกุ ขนึ จากพืนแล้วเดินไปหยุดอยู่หน้า ประตหู ้อง มอื เลก็ ยกขนึ ปาดนําตาทีไหลนองเตม็ ใบหน้า...ไม่ เธอไมม่ ีวนั ยอมแพ้นงั คนชนั ตํานนั อยา่ งเดด็ ขาด ใบหน้าสวยเชิดขนึ สดู ลมหายใจเข้า ปอดเป็นครังสดุ ท้ายก่อนจะก้าวเดนิ ตอ่ เมือผา่ นห้องเสวยดวงตาคมหยาดเยิมหนั ไปเหน็ คนทีตนเกลยี ดทสี ดุ ในชีวติ กําลงั ยืนหน้าระรืนจดั ข้าวของบนโต๊ะอาหารร่วมกบั เหลา่ นางกํานลั คนอืนๆ มือบางกําแนน่ จนเกร็งด้วยความริษยาชิงชงั ...ทําไมมนั ไมต่ าย... ทําไม ใบหน้าสวยหวานยิมอยา่ งเป็ นมิตรแบบทีเธอมกั แสดงออกต่อหน้า ทกุ คนเสมอยามเดนิ เข้าไปในห้องนนั นางกํานัลทุกคนรวมถึงนาราก้มตวั ลงทําความเคารพเธออยา่ งนอบน้อมในทนั ที “ไมเ่ ป็ นไรหรอก ทําตวั ตามสบายเถิด พวกเจ้ากําลงั จดั โต๊ะอาหาร กนั อยหู่ รือ ไมต่ ้องรีบนกั หรอก...องค์ฟาโรห์คงยงั ไมเ่ สดจ็ ออกมาตอนนี...” บอกเสียงดงั ทวา่ แสร้งทําท่าทีเอียงอายพลางยกมือบางขนึ มาขยบั ชดุ ทีตนใสเ่ หมือนกําลงั จดั มนั ให้เรียบร้อย “เพคะ” หัวหน้านางกํานัลอมู ่าตอบแทนคนอืนๆ ทียืนรวมกันอยู่ตรงนัน นารายืนบีบมือตวั เองแนน่ ก้มหน้าลงมองพืนพร้อมกบั ห่อไหล่ทําตวั ลืบๆ อยู่ในแถวนางกํานัลเพือบังตัวเองให้ พ้ นจากสายตาของพระสนมธินิมี เห็นกิริยานนั ผ้เู ป็นนายยิมเย็น ก้าวเข้าประชิดตวั นารา “กลบั มาทํางานทีนีแล้วหรือ” “คะ่ ” นาราตอบแล้วขยบั ตวั อย่างอดึ อดั มอื ทีจบั กนั แนน่ นนั สนั น้อยๆ ด้วย ความกลวั ยงั ผลให้สนมคนสวยรู้สกึ ดขี นึ ไมน่ ้อย นงั คนนีกลวั เธอจนหวั หด ~ ๒๐๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- คงยงั ไมล่ ืมวา่ เธอมีวิธีกําราบคนทีกล้าเผยอหน้าข้ามหวั เธอเชน่ ไร เสยะยิม อยา่ งสาสมใจขนึ ไปอีกเมือมองเห็นผ้าพนั แผลผืนหนาบริเวณแขนซ้ายกบั บริเวณใบหน้าของอกี ฝ่ าย “ไปโดนอะไรมาหรือ” แกล้งถามนําเสียงเป็นห่วงเป็นใย ดเู หมือนคาํ ถามนีเหลา่ นางกํานลั คนอนื ๆ ก็อยากจะรู้เช่นกนั แตไ่ มม่ ีใครกล้าถามเจ้าตวั ทงั หมดจึงเงียบเพือ รอฟังคาํ ตอบ “องคฟ์ าโรห์บอกข้าวา่ มีคนลอบเข้ามาทําร้ายเจ้าเชน่ นนั หรือ” ใจคนฟังตกลงไปถงึ ตาตมุ่ เมือได้ยิน นึกน้อยเนือตําใจคนทีถกู พดู ถึง อยา่ งไมม่ สี าเหต.ุ ..เขาเลา่ ให้สนมธินิมฟี ัง คงเลา่ ให้ฟังกันเสียทกุ เรือง เธอ คิดถูกแล้วจริงๆ ทีไม่บอกเขาว่าสนมธินิมีเป็ นคนทําให้เกิดรอยแผลบน หลงั ไมเ่ ช่นนนั คงได้หลงั หลายอกี รอบเพราะบงั อาจใสร่ ้ายคนรักของเขา “น่าสงสารเสียจริง” เมื อไ ด้ ยิ น นา รา หันไ ปม อ งค นพูด ด้ ว ยค ว าม ปร ะ หล าด ใ จ เ พร า ะ นําเสียงนนั กลา่ วด้วยความสะใจอย่างไมค่ ดิ ปกปิ ด และทนั ทีทีเธอเงยหน้า ขนึ ...มอื ของสนมธินิมีก็กระชากผ้าพนั แผลทีปิ ดใบหน้าของเธอออกอย่าง แรง เผยให้เหน็ รอยบาดเป็นทางยาวบริเวณโหนกแก้มทีบัดนีบวมและชํา อย่างนา่ เกลียด ธินิมีแทบหลดุ หวั เราะออกมาเมือเหน็ แผล ดวงตานนั มองด้วยความ เหยียดหยนั เตม็ ที กอ่ นจะเลือนใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหหู ญิงสาวอกี คน “อปั ลกั ษณ์...ไมต่ า่ งจากแผลทีหลงั ของเจ้า” กลา่ วแล้วเดินออกไปจากตําหนัก ทิงนาราให้ตกอยู่ในสภาวะตก ตะลงึ อยา่ งสดุ ขีด ใบหน้าสวยหวานหันไปมองรอบๆ ตวั อย่างทําอะไรไม่ ~ ๒๐๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ถกู ขณะทีเหล่านางกํานลั เองก็มองใบหน้าของเธอแล้วทําหน้าตืนตกใจ จากนนั ก็พากนั จ้องมองไปทีแผลนนั อย่างไมว่ างตา ภาพบนแผน่ โลหะขดั จนขนึ เงาสะท้อนให้เหน็ ภาพหญิงสาวคนหนึง กําลงั เลือนมือขนึ ไปไล้รอยแผลเป็ นบริเวณใบหน้าของตนอย่างแผ่วเบา ก่อนหญิงสาวจะทอดถอนหายใจออกมา แววตากลมโตสีดําสนิทสันไหว ไปวบู หนงึ เมือคิดถงึ สิงทีต้องเจออย่ทู กุ วนั แม้จะพยายามทําเป็ นไม่รับรู้ก็ ตาม...ทกุ คนทีมองใบหน้าของเธอมกั หยุดสายตาลงตรงรอยแผลนีเสมอ แม้กระทังตอนพูดคยุ กนั เธอจับสงั เกตได้หลายครังวา่ พวกเขามกั เผลอ มองทีแผล และถอนสายตาออกเมือรู้ตวั วา่ กําลงั ทําเสียมารยาทต่อเธอ แม้กระทงั ตอนนีทีแผลหายไป ทิงไว้เพียงรอยจางๆ มองแทบไม่เห็นแล้วก็ ตาม เมือก่อนหญิงสาวมองวา่ มนั เป็ นเรืองเลก็ น้อยทีเธอคงชินไปเอง แต่ พอนานวนั เข้ากลบั ต้องยอมรับว่ามนั ทําให้เสียความมนั ใจไปพอสมควร เลยทีเดยี ว ปัจจบุ นั นาราสามารถปรับตวั ในการอาศยั อยู่ทีตําหนักใหญ่ได้เป็ น อย่างดีเลยทีดียว หญิงสาวซุกตวั อยู่ในห้องเล็กๆ มมุ หนึงของตําหนกั ... ห้องทีห่างไกลจากห้องของฟาโรห์ฟิ โฮเทปมากทีสดุ และยงั คงทํางานคอย รับใช้ฟาโรห์หน่มุ เหมือนนางกํานลั คนอืนตามปกติ เธอรู้ดีวา่ มีหลายคน สงสยั ในสถานะอนั คอ่ นข้างแปลกประหลาดนี แตไ่ มม่ ใี ครกล้าถามเจ้าของ ตําหนกั หรือตวั เธอเอง เธอคิดวา่ อกี ไมน่ านคงต้องขออนญุ าตกลบั ไปอยู่ที ห้องเดิมในเรือนนางกํานัลเสียที...ไม่มีเหตผุ ลใดให้ต้องอยู่ตําหนกั ใหญ่ ตอ่ ไป ในเมือไมม่ ีใครพยายามมาทําร้ายเธอและแผลบนร่างกายทังทีหลงั รวมถงึ ทีเกิดขนึ ใหมห่ ายดีหมดแล้ว หญิงสาวยกมอื ขนึ จดั ผมตวั เองให้ปรก ~ ๒๐๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ลงมาข้างหน้าเลก็ น้อยเพือช่วยปกปิ ดรอยแผลเป็ น ก่อนจะออกไปสมทบ กบั นางกํานลั คนอืนๆ ณ ห้องเสวย “องค์ฟาโรห์ยงั ไมเ่ สดจ็ หรือ” นาราถามเพือนนางกํานัลคนหนึงทีกําลงั จดั โต๊ะอาหารด้วยความ แขง็ ขนั เพราะตอนนีเป็ นเวลาทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปควรเสดจ็ มาเสวยอาหาร เช้าได้แล้ว ทวา่ กลบั ไร้เงาของร่างสงู “ยงั เลย” นางกํานัลคนนันละมือจากการทํางานก่อนจะถามขนึ ด้วยความ พิศวง “เจ้าทนได้เชน่ ไรกนั ปลอ่ ยผมสยายแบบนนั ...ถ้าเป็นข้าคงร้อนตาย” คนถกู ถามไมต่ อบ ทําเพียงสง่ ยิมกลบั ไปให้อีกฝ่ าย ขณะคนถามก็ เริมเอด็ หญิงสาวอีกรอบ “เจ้ามีหน้าทีดแู ลโต๊ะอาหาร ควรรวบผมให้เรียบร้อย เกิดมีเส้นผม ร่วงตกไปในอาหาร พวกเราได้พากนั คอขาดเป็นแน่ เอานี รวบผมเสียส”ิ นางกํานลั คนนนั สง่ สายเชอื กมาให้ หญิงสาวกลา่ วขอบคณุ พลางยก มอื ขนึ รวบเส้นผมเพือจะมดั ให้เข้าที นางกํานัลคนนนั มองดหู ญิงสาวปาก พดู รําพงึ โดยไมไ่ ด้คดิ “ใบหน้าเจ้างดงามมาก...นา่ เสียดายจริงๆ” นาราส่งยิมเจือนๆ ไปให้อีกฝ่ าย ยงั ไมท่ นั ทีหญิงสาวจะผกู ผมของ ตนเสร็จ เสยี งของอมู า่ ก็ดงั ขนึ หน้าประตหู ้องเสวย “องค์ฟาโรห์ เหตใุ ดจงึ ไมเ่ สดจ็ เข้าไปเพคะ” หญิงสาวสองคนในห้องสะด้งุ รีบขยับตวั ไปทรุดลงถวายความ เคารพทีมมุ หนงึ ของห้อง นาราถือโอกาสปล่อยเชือกมดั ผมนนั แล้วก้มลง ~ ๒๐๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตําๆ เพือให้ผมปรกหน้าตามเดิม นึกขอบคณุ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปในใจทีโผล่ เข้ามาในจงั หวะดๆี แบบนี “ดกึ ดนื ป่ านนี ทําไมยงั ไมน่ อนนะ” นาราบ่นพึมพํากบั ตวั เอง เมือเห็นแสงไฟสีส้มอ่อนลอดออกมาจาก ห้องทรงอกั ษร หญิงสาวจงึ เปลียนจดุ หมายปลายทางจากห้องของตนมา เป็นห้องทํางานนนั แทน มือเลก็ เคาะอย่สู องสามที เมอื อีกฝ่ ายอนญุ าตเธอ จงึ เข้าไปภายใน “มอี ะไร” ฟาโรห์หนมุ่ ถามเธอโดยไมเ่ งยหน้าขนึ จากกองเอกสารปาปิ รุส “ดกึ แล้ว ท่านควรพกั ผอ่ นนะคะ ทํางานหนกั เช่นนีประเดียวจะไม่ สบายขนึ มาอีก” “ร่างกายข้าไมไ่ ด้ออ่ นแอขนาดนนั เจ้านนั แหละควรไปนอนได้แล้ว” “ไม่ค่ะ ข้าเป็ นนางกํานัล มาอาศัยท่านอยู่ จะให้ นอนหลับก่อน เจ้าของตําหนกั แบบนนั มนั ไมส่ มควรคะ่ ” ชายหนมุ่ เงยหน้าขนึ มามองหญิงดืออย่างแสนออ่ นอกออ่ นใจ พยกั หน้ารับรู้ ก้มลงไปมองเอกสารตอ่ แล้วพดู ขนึ เบาๆ “เชน่ นนั ก็มานงั สิ อยากรอข้ามใิ ชห่ รือ ตอบสาสน์ฉบบั นีเสร็จแล้วข้า จะเข้านอน” “คะ่ ” นาราตอบรับ ค่อยๆ เดินเข้าไปนังลงบนเก้าอีฝังตรงข้ามของเขา ดวงตากลมสาํ รวจคนตรงหน้า...ตอนนีฟาโรห์หนวดเคราเขียวครึมแบบที นาราเห็นตอนเพิงเสด็จมาจากการสงครามได้กลบั มาเป็ นฟาโรห์คนเดิม ~ ๒๐๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แล้ว เพราะเขาโกนหนวดเคราออกจนเกลียงเกลา ท่าทางอิดโรยก็หายไป จนกลบั มาดมู สี ขุ ภาพดีดงั เดมิ “นีเจ้ากําลงั ลอบอา่ นความลบั ทางราชการอยหู่ รือ” “ปะ...เปลา่ นะคะ ข้าไมไ่ ด้แอบอา่ น...ข้า...ข้าอา่ นหนงั สือไมอ่ อกคะ่ ” คนแอบมองชายหน่มุ อย่อู ย่างเผลอตวั สะด้งุ พร้อมปฏิเสธจนลินรัว เพราะกลวั อาญา มือบางเลือนขึนมาจัดผมของตวั เองตามความเคยชิน ขณะทีชายหน่มุ ลดมือลงจากการเขียนกระดาษปาปิ รุส แล้วบอกกบั หญิง สาว “อีกสามวนั นาธานจะจดั งานฉลองการแตง่ งานกบั เซอา” “จริงหรือคะ” ดวงตาสีดําซึงกลมโตอยู่แล้ วยิงโตขึนไปอีกด้วยความตืนเต้ น รอยยิมสวยปรากฏบนใบหน้านนั ตามทีชายหนมุ่ คาดหมายไว้ไมม่ ีผดิ “คนของนาธานจะมารับเจ้าไปกอ่ นวนั งานหนงึ วนั ข้าอนญุ าตให้เจ้า ไปนอนค้างกบั เซอาได้หนงึ คืน” “ขอบคณุ คะ่ ” หญิงสาวยกมือขึนไหว้ด้วยความยินดี ก่อนความยินดีนันจะค่อยๆ ลดลงเมือความรู้สกึ ไมส่ บายใจของตนเองฉายชัดขนึ ในใจ ฟาโรห์หนุ่ม มองทา่ ทางดงั กลา่ วจึงมองหญิงสาวอย่างจริงจังขึน ด้วยพอจะรู้ถึงความ ไมส่ บายใจของนาราอย่บู ้าง จากการสงั เกตและเหตกุ ารณ์ทีได้เหน็ ในห้อง เสวยตอนเช้า “พกั หลงั มานีเจ้าเอาผมปรกหน้าทําไมกนั หน้าก็มีอย่แู คน่ นั ” “ข้ากเ็ ป็นแบบนีของข้ามานานแล้วนะคะ ท่านคิดไปเอง” พดู แล้วพยายามหวั เราะแก้เก้อ แม้จะรู้สกึ ใจเสียกบั คําพดู นนั ...เขา เองกค็ ดิ ไมต่ า่ งจากคนอนื คนตรงข้ามตวั นาราถอนหายใจแรงอย่างจงใจ ~ ๒๐๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ซึงจากความคิดของเธอ ดเู หมือนเขาจะกําลงั เออื มระอาในอะไรบางอย่าง ชายหน่มุ ม้วนปาปิ รุสบนโต๊ะ เกบ็ มนั เข้าที จากนนั ก็ลกุ ขนึ เดินเข้ามานงั บน โต๊ะทํางานด้านข้างของนารา หญิงสาวจงึ ได้แตห่ ันไปมองการกระทําของ คนทีนังอยู่สงู กว่าอย่างงนุ งง ดวงตาสีเทาสวยมองตอบนิงๆ ก่อนส่งมือ ใหญ่ไปสางผมข้างทีเธอจงใจทําให้มันปรกใบหน้าเพือปิ ดรอยแผลเป็ น บริเวณโหนกแก้มขึนมาทัดหูหญิงสาวอย่างเบามือ มองใบหน้านันด้วย รอยยิมบางๆ ขณะกลา่ วกบั เจ้าตวั นิงๆ “เจ้าเป็นคนรูปหน้าสวย เปิ ดไว้เช่นนีแหละดแี ล้ว” “อย่าแกล้งทําเป็ นมองไม่เห็นเลยค่ะ มันยิงทําให้ข้ารู้สึกสมเพช ตวั เองมากยิงขนึ ” หญิงสาวบอกแล้วหันหน้าหนีเหมือนไม่อยากให้อีกฝ่ ายมองเห็น รอยแผลบนใบหน้า “เห็นแล้วอยา่ งไร ใบหน้าเจ้ามีสงิ ทีนา่ มองกวา่ แผลนีอีกตงั มากมาย ไยข้าต้องมองมนั ด้วย” “เพราะมนั นา่ เกลยี ด...” เถียงแล้วหยดุ ไว้แคน่ นั สาํ หรับเขาอาจเป็นเรืองเลก็ น้อย แต่สําหรับ ผ้หู ญิง...ต่อให้คนๆ นันจะมีหน้าตาแบบไหน ความสวยความงามก็เป็ น เรืองทีสาํ คญั สาํ หรบั พวกเธออย่ดู ี “ฟังข้านะนารา” ชายหนมุ่ พดู กบั หญิงสาวด้วยนําเสียงหนกั แน่นขนึ “แผลเป็นของเจ้าตอนนีมนั จางเสยี จนแทบมองไมเ่ หน็ เจ้าไมต่ ้องไป ใสใ่ จคาํ พดู หรือสายตาของใครทงั นนั ...คนทีเขารักเจ้าจริงๆ เขาจะไม่มีวนั พดู หรือมองเจ้าแบบนนั แคน่ นั กพ็ อแล้วมใิ ช่หรือ” ~ ๒๐๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นารานิงเงียบและคิดตาม...กจ็ ริงอยา่ งทีฟาโรห์ว่า คนทีรักเธอจริงๆ ...ท่านอมู ่า...ท่านนาธาน...ไมเ่ คยมีใครจ้องมองหรือให้ความสําคัญกับ แผลนีเลย พวกเขาสบตาเธอทกุ ครงั เวลาพดู คยุ กนั มองหน้าเธอไม่ใช่มอง แผล และเธอมนั ใจอยา่ งเตม็ ร้อยวา่ เซอาเองกจ็ ะเป็นเช่นนนั ... ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวเงียบไปนาน จึงรีบพูดชักแม่นําทังห้าต่อ หมายปลอบใจหญิงสาว “คดิ อะไรมาก...ข้าเองก็มีแผลเป็ นตงั มากมาย เยอะกว่าเจ้าหลาย เท่านกั ...กไ็ มเ่ หน็ มสี นมคนไหนของข้าจะรังเกียจ” ได้ฟังนาราเผลอย่นจมกู กบั คาํ พดู นนั ด้วยความหมนั ไส้พ่อคนเสน่ห์ แรง แตเ่ มอื อีกฝ่ ายเหน็ เธอมีท่าทีดงั กล่าวคงเข้าใจไปวา่ เธอกําลงั ลําบาก ใจเรืองแผลเป็น ดเู หมือนความอดทนในการพยายามพดู ให้เธอคล้อยตาม ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปจะหมดลงอย่างสินเชิง เมือใบหน้าคมสนั โน้มตวั มา จรดริมฝี ปากลงบริเวณโหนกแก้มของเธอเบาๆ...ตรงตําแหนง่ รอยแผลเป็น ถอนออกอยา่ งรวดเร็วราวกบั ผเี สอื บินผละจากดอกไม้ พร้อมกลา่ วสรุ เสียง คล้ายขม่ ขหู่ ญิงสาวทีนงั ตวั แขง็ ทือมองเขาตาค้างด้วยความตกใจ “เหน็ แล้วใชห่ รือไมว่ า่ ข้าไมร่ ังเกียจ...และเมือฟาโรห์บอกวา่ ไม่ ใคร หน้าไหนกไ็ มม่ ีสทิ ธิรงั เกียจด้วยเช่นกนั ” ~ ๒๐๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๐ “ขอบคณุ คะ่ ” นารากล่าวขอบคณุ ชายหนุ่มผิวเข้มรูปร่างกํายําสองคนทีคาดว่า เป็ นทหารในสงั กดั ของนาธาน เมือพวกเขาพาเธอมาถึงทีหมายคือบ้าน ของราชองครักษ์หน่มุ ซึงตงั อยไู่ มไ่ กลจากพระราชวงั มากนัก หญิงสาวหนั มองสํารวจรอบบริเวณบ้ านทรงสีเหลียมสองชันขนาดใหญ่ทีบัดนี บรรยากาศภายในเตม็ ไปด้วยรอยยิมและความคกึ คกั เหล่าทาสกําลงั จัด บริเวณลานกว้างหน้าบ้านอนั ติดกับสวนร่มรืนกันอย่างขมกั เขม่นเพือ เนรมิตให้กลายเป็ นพืนทีจดั งานฉลองมงคลสมรสของเจ้าบ้าน ส่วนตัว บ้านตกแตง่ ด้วยวสั ดชุ นั ดแี ละบวั หวั เสารูปต้นกกอยา่ งสวยงามดโู อ่โถงสม ตําแหนง่ หวั หน้าราชองครักษ์ขององค์ฟาโรห์ “นารา” เมือถูกเรียกจากเสียงหวานคุ้นเคย ร่างบางหันไป ไม่ทันได้พูด ทกั ทายก็ถกู อกี คนวงิ เข้ามากอดเตม็ แรงด้วยความคิดถึง ผ้ถู กู กอดดนั ร่าง อกี ฝ่ ายออกเพือสาํ รวจและถามขนึ ด้วยความรู้สกึ เออ่ ล้นไมแ่ พ้กนั “แผลของเจ้าหายดหี รือยงั เซอา” ~ ๒๑๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “หายดีแล้ว เจ้าละ่ เป็นเช่นไรบ้าง ท่านนาธานบอกข้าว่าองค์ฟาโรห์ เข้ามาชว่ ยพวกเราไว้ได้ทนั แตเ่ จ้าเองกไ็ ด้รบั บาดเจ็บเช่นกนั ” “ข้าสบายดีแล้ว” ผ้ตู อบคําถามใบหน้าหมองเศร้าพร้อมกบั ก้มหน้าลงมองพืนอย่าง รู้สกึ ผิดเมอื เอย่ ประโยคถดั ไป “ตอนทีเจ้าจากมา ข้ายงั ไมไ่ ด้ขอบคณุ เจ้าเลยเรืองที...” “ชา่ งมนั เถอะนารา มนั ผา่ นไปแล้วและถ้าเป็ นเจ้าก็คงทําแบบทีข้า ทํา เช่นนนั ไมต่ ้องรู้สกึ ผิดหรอก มนั เป็นสิงทีต้องทํา” พดู พลางกมุ มืออีกฝ่ ายเพือให้กําลงั ใจพร้อมสง่ ยิมหวานไปให้หญิง สาวผิวสอี อ่ นข้างตวั คนถกู กมุ มือจึงยิมตามแล้วกลา่ วเบาๆ “ขอบใจมากนะเซอา” “ไมเ่ อาแล้ว ข้าจะไมพ่ ดู ถึงเรืองนีอีก เข้าไปในบ้านเถิด” พดู จบวา่ ทีนายหญิงของบ้านกจ็ งู มือแขกเข้าไปภายใน ทําความรู้จกั กับพ่อแม่ของหัวหน้ าราชองครักษ์หนุ่ม พ่อของนาธานเป็ นเสนาบดี ระดับสงู ในราชสํานักขององค์ฟาโรห์ ภายนอกจึงดเู ป็ นคนเคร่งขรึมจน หญิงสาวนึกกลวั หากแตเ่ มือนาราก้มหัวทําความเคารพ...ท่านทังสองก็ ยิมให้อย่างมีไมตรี พดู คยุ กนั อย่คู รู่หนึงเซอาจึงขอตัวนํานาราขนึ มาบน ห้องของเธอบริเวณชันสอง จากนันทังคู่ก็จมอยู่ในโลกของเสือผ้าและ เครืองประดบั สาํ หรับงานมงคลในวนั พรุ่งนี “ทา่ นนาธานยงั ไมก่ ลบั อีกหรือเซอา” นาราทียืนหน้ามองออกไปนอกหน้าตา่ งแล้วเห็นวา่ บดั นีท้องฟ้ ามืด สนิทถามขนึ อยา่ งอดไมไ่ ด้ “วนั นีคงกลบั ดกึ หนอ่ ยกระมงั ท่านนาธานตามเสดจ็ องคฟ์ าโรห์น่ะ” ~ ๒๑๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “อะไรกนั รู้อยู่ว่าพรุ่งนีเป็ นวนั สําคญั ของท่านนาธาน ยงั จะใช้งาน จนดกึ ดนื ขนาดนีอีก” นาราก้มหน้าบ่นอบุ อบิ อยา่ งไมจ่ ริงจงั นกั ขณะพยายามกลนั ยิมเมือ คดิ ถงึ ภาพฟาโรห์หนมุ่ กําลงั จรดริมฝี ปากลงบนแก้มของตนเพือพยายาม ปลอบเรืองรอยแผล ไม่รู้ว่าตอนนันเขาจะรู้สกึ ขบขนั เธอแคไ่ หน ยามเธอ หนั ไปมองเขาอ้าปากค้าง จากนันก็รีบลกุ ขนึ เดินดิงออกจากห้องไปด้วย ความเร็วทีไมต่ า่ งจากการวิงเทา่ ไหร่นกั เซอามองท่าทางของเพือนสนิทยามเมือพดู ถึงนายเหนือหัวของตน อยา่ งครุ่นคดิ ก่อนจะเอย่ ขนึ อยา่ งไมแ่ น่ใจนกั “ท่านนาธานบอกข้าวา่ องคฟ์ าโรห์เสดจ็ ไปบ้านของพระคหู่ มนั ” จบประโยคใจของเซอาหลน่ วบู เมือรอยยิมของเพือนเลือนหายไป อย่างรวดเร็ว ใบหน้าซืดทีเก็บอาการตืนตกใจไว้ไมม่ ิดนันพยายามเค้น คําถามเธอเสียงสนั “อะ...อะไรนะ ค.ู่ ..หมนั อยา่ งนนั ...หรือ” ผู้ถูกถามเห็นท่าทีของนาราแล้วก็ถอนหายใจยาว สุดท้ ายจึง ตดั สนิ ใจถามอกี ฝ่ ายอยา่ งจริงจงั “ข้าถามเถิดนารา เจ้ารู้สกึ เชน่ ไรกบั องค์ฟาโรห์กนั แน”่ ใบหน้าสวยฝื นยิมแห้งแล้งส่งมาให้ ขณะตอบอย่างตะกุกตะกัก คล้ายกําลงั พยายามเรียบเรียงความคดิ ของตวั เอง “ข้า...ไม.่ ..ข้าหมายถึง...ไมม่ อี ะไรหรอก ข้าแคต่ กใจนิดหน่อย ในวงั ไมเ่ คยมีขา่ วแบบนีมากอ่ น ทงั ๆ ทีคนในวงั ควรจะรู้ก่อนใครเสียอีก” “ไมร่ ู้ได้อย่างไรกนั ในเมืออกี ไมน่ านพระคหู่ มนั กจ็ ะย้ายเข้าไปอย่ใู น พระราชวงั แล้ว” ~ ๒๑๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ถ้าเช่นนนั ข้าคงไมส่ ําคญั พอกระมงั อย่างทีท่านอมู า่ เคยบอก แค่ นางกํานลั ชนั ตาํ คนหนงึ ไมจ่ ําเป็นต้องรู้ทกุ เรืองของเจ้านาย” แม้จะบอกเซอาไปแบบนนั แตส่ มองของนารากลบั คิดวนเวียนไปมา อย่างว่นุ วาย ทําไมเขาจึงทําเหมือนต้องการปกปิ ดเธอ หรือเขากลวั แพ้ พนัน แต่เขาเคยบอกเธอนีว่าเขาแพ้แล้ว...สนมธินิมีล่ะ คนรักของเขารู้ เรืองหรือยงั หรือตอนนีเขาเปลียนไปรักผ้หู ญิงทีกาํ ลงั จะเป็นคหู่ มนั ของเขา เสียแล้ว ถ้าเช่นนนั เขาทําแบบนันกับเธอทําไม หรือสิงเหล่านันเป็ นเพียง เรืองธรรมดาทีเขาทํากับนางกํานัลคนอืนๆ ด้วย...ตามประสาชายหน่มุ ผู้ รกั ความสาํ ราญ ก็ดแี ล้ว...นาราให้ข้อสรุปแก่ตวั เองในใจ...เรืองของเธอกบั เขาเป็นสิง ทีเป็นไปไมไ่ ด้อย่างแนน่ อนอยแู่ ล้ว อย่าวา่ แตเ่ รืองปัญหารอบตวั ทีอาจเกิด เลย แม้แตป่ ัญหาของตวั เอง เธอยงั ไมร่ ู้จะจดั การกบั มนั ได้อย่างไร...ทีผา่ น มาพอเขาดีด้วยหน่อยเธอก็มกั แกล้งทําเป็ นลืมความจริงข้อนีอยู่เรือย รู้ แบบนีจะได้ทําใจและตดั ใจไมใ่ ห้ตวั เองต้องถลาํ ลกึ ลงไปมากกวา่ ทีเป็นอยู่ “มนั คงไมใ่ ช่แบบนนั หรอกนารา” “แล้วมนั จะเป็นแบบไหนได้อีกเลา่ เซอา...” เสียงทีถามกลบั นนั เบาหวิวเสียจนแทบจับประโยคไมไ่ ด้ เซอามอง เพือนรักด้วยความสงสารและเหน็ ใจจึงเอย่ ปาก “แตท่ ่านนาธานบอกข้า...องค์ฟาโรห์น่ะร.ั ..” “องคฟ์ าโรห์ทําไมหรือ” เสยี งท้มุ เข้มทีถามขนึ บริเวณหน้าประตดู งึ ความสนใจของหญิงสาว ทังสองออกการสนทนา ร่างของหัวหน้าราชองครักษ์หนุ่มเดินเข้ามา ภายในห้องพลางส่งสายตาดๆุ ใส่เซอาเพือปรามคนรักของตน เซอาก้ม หน้านิงเมือรู้ว่าตนเองเป็ นฝ่ ายผิด นารายิมและกล่าวทักทายผู้มาใหม่ ~ ๒๑๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พยายามทําให้บรรยากาศดีขึนและขอตวั แยกออกมาเพราะรู้ว่าทงั คคู่ ง ต้องการเวลาสว่ นตวั ...เธอเองก็อยากคดิ ทบทวนบางอย่างเงียบๆ เชน่ กนั “ไยจงึ มานงั หลบมมุ อย่ทู ีนีเลา่ ” ชายหนุ่มเดินเข้ามายังริมระเบียงบ้านของตน เอ่ยถามหญิงสาวที เขามองเห็นว่านังเหม่อลอยอยู่ตรงนีมาเป็ นเวลานาน ผ้ถู ูกถามสะดุ้ง เหมือนหลดุ จากภวงั ค์ ใบหน้าหวานหนั มายิมให้ชายหนมุ่ ทีนงั ลงข้างๆ “ก็นงั เลน่ คิดอะไรไปเรือยเปื อยคะ่ ทา่ นนาธาน” “นงั รับลมหนาวเชน่ นี พรุ่งนีกไ็ ด้ป่ วยเสยี หรอก” “พรุ่งนีเป็นวนั สําคญั ของทา่ นกบั เซอา ข้าไมย่ อมป่ วยหรอกคะ่ ” นาราตอบชายหนมุ่ ยิมๆ “ในงานคนคงเยอะน่าดู ท่านจะให้ข้าช่วยทํางานอะไรบ้างคะ ถึง อย่างไรข้าก็ถนดั ทํางานมากกวา่ ออกงานอย่แู ล้ว” คนถกู ถามหวั เราะแล้วตอบกลบั อย่างอารมณ์ดี “ไมห่ รอก ความจริงข้าเชิญแคค่ รอบครัวและคนสนิทเท่านัน แต่ทีดู วนุ่ วายเป็นเพราะองคฟ์ าโรห์จะเสดจ็ มาทีนีด้วย” พอได้ยินชือฟาโรห์ คนข้างตวั ของเขาดหู อ่ เหียวลงทนั ตา นาราเบือน หน้าหันกลบั ไปมองท้องฟ้ าภายนอกแล้วกลับไปจมอยู่ในภวงั ค์อีกครัง นาธานจงึ โพลง่ ขนึ เสยี งดงั “ข้าพดู จริงนะนารา” “คะ ท่านวา่ อะไรนะคะ ข้าไมท่ นั ฟัง…” “ข้าพดู จริงๆ ทีข้าบอกวา่ ข้าเชิญแค่คนในครอบครัว เจ้าเป็ นเพือน สนิทของภรรยาข้า เป็นเหมือนน้องสาวคนหนึงของข้า เพราะฉะนันหากมี ~ ๒๑๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สิงใดไมส่ บายใจ หรืออยากให้ชว่ ย เจ้าสามารถบอกพีชายคนนีของเจ้าได้ ตลอดเวลา” ได้ฟังคําพูดของอีกฝ่ าย นาราก็ยิมกว้าง ก่อนจะเริมหวั เราะอย่าง ขาํ ขนั จนคนข้างๆ ต้องถามด้วยความไมเ่ ข้าใจ “เจ้าขาํ อนั ใด” “เมือก่อนตอนมาทีนีใหม่ๆ ข้าร้ องไห้ไม่ตํากว่าวนั ละสิบรอบ เฝ้ า ถามตวั องนบั ครังไมถ่ ้วนวา่ ไยข้าจงึ โชคร้าย ต้องจากบ้านมาไกลแบบนี... แตต่ อนนีข้ากลบั รู้สึกวา่ ในความโชคร้ายนนั ข้ายงั พอมีโชคดีอย่บู ้างทีได้ พบกบั ท่าน พบเซอา พบทา่ นอมู า่ พบเจ้าชายเซโทเซฟ พบ...” เสียงหวานขาดหายไปพร้อมกบั เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “พบใคร องค์ฟาโรห์หรือ” ถามออกไปแม้รู้ดีอยู่แล้วว่าคงไม่ได้คําตอบใดๆ นารานิงไปอีกครู่ ใหญ่กอ่ นถามขนึ ช้าๆ คล้ายเธอไมส่ ามารถอดทนทีจะไมถ่ ามได้อกี ตอ่ ไป “เขา...สวยมากไหมคะ” “ท่านหญิงนะ่ หรือ...แนน่ อน...นางงดงาม...” “ข้าคดิ วา่ ข้าควรไปนอนได้แล้ว ราตรีสวสั ดิ คะ่ ท่านนาธาน” หญิงสาวลกุ ขึนยืนอย่างฉับพลนั แล้วกล่าวลาเพือตดั บทเสียงสัน ร่างบางเดินตรงแน่วกลบั เข้าไปยังห้องทีถูกจัดไว้ให้ราวกับไม่อยากรับรู้ หรือรับฟังอะไรมากไปกวา่ นีอกี ร่างสงู ทรงสง่าก้าวเข้ามาในงานเลียงอย่างสบายอารมณ์ หากแต่ ด้วยบุคลิกของผ้ปู กครองอาณาจักร คนทัวไปจึงยงั คงมองเห็นท่าทีอนั องอาจ ดวงตาสีเทาค้นุ ชินกับการมองเห็นผ้คู นหยดุ ทํากิจกรรมทกุ อย่าง แล้วก้มลงหมอบกราบเขาจนศีรษะจรดพืน ฟาโรห์หน่มุ ก้าวขึนไปนงั บน ~ ๒๑๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เก้าอตี รงศนู ย์กลางของงาน เปลง่ เสียงทุ้มๆ ของตนออกเป็ นสญั ญาณให้ ทกุ คนลกุ ขนึ ไปทํากิจกรรมของตวั เองได้ตามปกติ จากนนั ดวงตาสเี ทาเข้ม แฝงแววเย็นชาภายใต้ใบหน้าราบเรียบตามแบบฉบบั ก็คอ่ ยๆ เลือนสายตา มองไปทวั งานเพือมองหาใครบางคนทีคาดวา่ จะพบในทีแห่งนี “นางอยกู่ บั ภรรยาของข้าพะยะคะ่ ” ชายหน่มุ ขีเลน่ ทีวนั นียิมกว้างขนึ อกี หลายเท่ากระซิบบอกองค์เหนือ หวั ของตนอยา่ งอารมณ์ดี ขณะทีกําลงั จ้องมองประตบู ้านอยา่ งใจจดใจจอ่ ...รอคอยการออกมาของคนรัก “เห่อภรรยาเสียจริง...พรุ่งนีข้าไมใ่ ห้เจ้าหยดุ งานหรอกนะ” เจ้านายผ้พู ่วงตําแหน่งเพือนสนิทกลา่ วเย้าอย่างนึกหมนั ไส้คนทีทํา เป็ นร้ ูดี “คงไมด่ กี ระมงั ....” นาธานพดู ได้แคน่ นั กล็ กุ ขนึ ยืนจ้องมองประตตู าค้างเมือเซอาในชุด ราตรีแสนสวยเดนิ ออกมาด้วยรอยยิมแห่งความยินดี พร้อมกันนันได้เกิด เรืองทีน่าแปลกประหลาดใจขึน เมือฟาโรห์ฟิ โฮเทปก็ลกุ ขนึ ยืนแทบจะ พร้อมกนั กบั เจ้าบ่าว ขณะมองไปยงั หญิงสาวทีเดนิ ตามหลงั เซอาออกมา ...เขาไมร่ ู้วา่ เจ้าสาวของเพือนรักงดงามแค่ไหนในคืนนี เพราะภาพ รอบๆ กายของนารานันดูพร่ามัวอย่างประหลาด...ผิวกายสีออ่ นในชุด เกาะอกสชี มพหู วานยาวครึงแข้งอนั ขบั ให้หญิงสาวดเู ด่นสะดดุ ตา ผมดํา สนิทยาวสลวยถกู รวบไว้อยา่ งง่ายๆ หากแตน่ นั กลบั ยิงทําให้เห็นถึงความ งามของดวงหน้าซงึ แตง่ แต้มเครืองประทินผิวไว้ออ่ นๆ ได้อย่างชัดเจน ไม่ วา่ จะเป็นหน้าผากกลมมนสอดรับกบั จมกู โดง่ ได้สดั สว่ น ริมฝี ปากอิมทียิม ไปพร้อมกบั ดวงตากลมโตสีดําสนิทของเธอยามแอบกระซิบหยอกล้อกบั เซอา ฟาโรห์หน่มุ อดทีจะแย้มสรวลไมไ่ ด้เมือมองเห็นว่านาราเลิกทําผม ~ ๒๑๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ปรกหน้าตนเองแล้ว...นันแสดงว่าคําพดู ของเขายงั พอมีอิทธิพลตอ่ จิตใจ ของเธออยบู่ ้าง หลังจากหมอบกราบถวายความเคารพเสร็จ นาราขยับตวั ไปมา อยา่ งอดึ อดั เมือต้องยืนอยตู่ อ่ หน้าองคฟ์ าโรห์และยิงรู้สกึ อดึ อดั มากขนึ เมือ สายตาแหลมคมดจุ เหยียวคนู่ นั ทีมองสํารวจเธอตงั แต่หวั จรดเท้ามาหยุด ลงตรงใบหน้า...ทีรอยแผลเป็ น พร้อมแย้มรอยยิมพึงพอใจอย่างไม่คิด ปกปิ ด หญิงสาวก้มหน้าลงมองพืนโดยฉบั พลนั ...ความรู้สึกตา่ งๆ ค่อยๆ ประทบั ลงมาในอก แม้จะเฝ้ าบอกตวั เองมาตลอดทงั คืนให้พยายามทําตวั เป็ นปกติยามต้องอยู่ต่อหน้าเขา ทวา่ เมือพบเขาเธอก็รู้ได้ทนั ทีว่าความ พยายามเหลา่ นนั มนั ไร้คา่ ...มนั คงเป็ นเรืองธรรมดากระมงั ในการหลงรัก ใครสกั คนทีต้องเสยี ใจหากรู้วา่ คนทีตวั เองรักมีคนรักอย่แู ล้ว...ถึงแม้ไม่ได้ ต้องการครอบครองเขาก็ตาม เธอกลวั เหลือเกินว่าจะเผลอแสดงความ เสียใจออกไปให้เขาเหน็ เธอไมพ่ ร้อมเผชิญหน้ากบั เขา เธอต้องการเวลา... เมอื มจี งั หวะนาราจึงแอบปลีกตวั ออกมานงั ในมมุ เงียบๆ คว้าเหยือก ไวน์เลศิ รสมารินใสแ่ ก้วแล้วกระดกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า ดวงตาคงู่ าม ลอบมองเสียวหน้าซงึ กําลงั พูดคยุ กบั คนทีนาราจําได้ว่าเป็ นเสนาบดีของ เขา เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานดงั ขึนภายในงานขับกล่อมแขกด้วย บรรยากาศรืนเริงยินดี...คสู่ ามีภรรยาหมาดๆ กําลงั เต้นรําพร้อมทงั หวั เราะ ร่วนอย่างอารมณ์ดี เห็นเซอากับท่านนาธานมีความสขุ กันขนาดนีเธอก็ พอใจแล้ว หญิงสาวดืมไวน์แก้วสดุ ท้ายเข้าปาก ลกุ ขนึ ยืนด้วยความรู้สึก มนึ ๆ จากฤทธิ ของเครืองดืมตดั สินใจหันหลงั ก้าวเดินออกจากงาน...เธอ ควรกลบั พระราชวงั เสยี ที ก่อนทีจะดืมมากไปจนเดนิ กลบั ไมไ่ หว... ~ ๒๑๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๑ เสยี งเคาะประตอู ยา่ งรัวเร็วและรุนแรงโดยไม่เกรงกลวั ว่าประตหู ้อง จะพงั ลงมาทําเอานาราทีสะด้งุ ตืนจากภวงั ค์กลบั เป็ นฝ่ ายกลวั ขนึ มาแทน วา่ มือของคนเคาะอาจพงั ก่อนประตู แม้กลบั จากงานมานานแล้ว ทว่า หญิงสาวยงั คงอย่ใู นชดุ ๆ เดมิ ...เธอไมม่ ีกะจิตกะใจทําอะไรทงั นนั ไวน์อง่นุ ทีกินไปนบั เหยือกไมถ่ ้วนแทนทจี ะทาํ ให้เธอลืมกลบั ทําให้สมองคิดหมนุ วน ไปมาจนน่าเวียนหวั ร่างบางรีบขยบั ลงจากเตียงก้าวเดินเซน้อยๆ ไปเปิ ด ประตใู ห้แขกผ้มู าเยือนยามคําคืน องค์ฟาโรห์คงยังไมก่ ลบั มา ฉะนนั อาจ เป็นท่านอมู า่ ทีมาเพือสงั งานในวนั ถดั ไป เมือประตแู ง้มออกจนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนวา่ แขกของ เธอเป็นใคร หญิงสาวผลกั ประตใู ห้ปิ ดกลบั โดยอตั โนมตั ิด้วยความตกใจ ชายหน่มุ ผ้มู าเยือนเร็วกวา่ รีบใช้แรงมหาศาลของตนยันประตไู ว้แล้วผลกั มนั ให้เปิ ดออกอย่างง่ายดาย ร่างสงู หอบหายใจเหมอื นวิงมาจากทีไหนสกั แห่ง ใบหน้าอนั ปกตจิ ะราบเรียบเยน็ ชาดโู กรธจดั ดวงตาสีเทามองสํารวจ นาราอย่างรวดเร็ว พร้อมกบั เริมตะโกนเสยี งดงั ก้องดวั ยความไมพ่ อใจ “ไยจงึ กลบั มาคนเดียวโดยไมบ่ อกข้า” ~ ๒๑๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ยามวิกาลเชน่ นีท่านไมค่ วรเข้ามาในห้องนอนของข้า” ฟาโรห์หนุ่มมองแมต่ วั ดีทีกําลงั นําเชือเพลิงเข้ามาสมุ ไฟแห่งความ โกรธของเขาเพิมด้วยการก้มหน้าก้มตาไมย่ อมตอบคาํ ถาม อกี ทงั ยงั พูดไล่ เขาด้วยนําเสียงเย็นชาราวกบั รังเกียจทีจะอย่ใู กล้ๆ...ทงั ๆ ทีเขาเป็ นห่วง เธอแทบตายเมืออยู่ๆ นาราก็หายตัวไปจากงานเลียงอย่างไร้ ร่องรอย แม้แต่นาธานกับเซอาก็ไม่รู้วา่ เธอไปไหน เขาหาเธอ...หาไปทกุ ทีทีคิดว่า นาราจะไป กลวั ไปสารพดั วา่ จะมีอนั ตรายเกิดขนึ แตส่ ดุ ท้ายสิงทีเขาได้รับ กลบั เป็นเพียงทา่ ทีเยน็ ชาจากคนทีแทบไมอ่ ยากมองหน้าเขา... “ข้าถามวา่ ไยเจ้าจงึ กลบั มาก่อน” เมือเสียงทีนาราได้ยินดขุ นึ กวา่ เดิม หญิงสาวจึงตอบออกไปเรียบๆ “ข้ารู้สกึ ไมค่ อ่ ยสบาย” “ฮึ...ไมค่ อ่ ยสบายแตก่ ด็ มื เหล้า...” ตอบกลบั อยา่ งจงใจประชดประชนั เพราะสมั ผสั ได้ถึงกลินเครืองดืม มนึ เมาทีโชยออกมาจากร่างบาง ใบหน้าเรียวเล็กแดงกํา...เธอคงกินมนั เข้าไปมากพอดู “กรุณาออกไปจากห้องของข้าเถิดคะ่ ” “ทําไมเจ้าจงึ ก้มหน้าเชน่ นนั อกี ” ชายหน่มุ กระชากเสียงถาม ยืนหัตถ์แกร่งข้างหนึงไปเชยคางของ หญิงสาวบังคบั ให้เธอเงยขึนมองหน้าเขา ดวงตาสีดําสนิททีปกติมกั จะ เป็นประกายสวยงามสบตาเขาอย่างแขง็ กร้าว ควิ ดกดําขมวดมนุ่ ปากอิม เม้มจนบางเฉียบด้วยแรงอารมณ์อนั มมี ากไมแ่ พ้กนั ...กิริยาแบบนีนาราใน สภาพปกติคงไมก่ ล้าทําใสเ่ ขาอย่างแนน่ อน ทวา่ ตอนนีด้วยฤทธิ เครืองดืม ทีเธอดืมเข้าไป มนั จึงทําให้เธอกล้าแสดงอารมณ์ใสเ่ ขาอย่างไมป่ ิ ดบงั “ถ้าทา่ นยงั ไมท่ ราบ มนั มีกฎ...” ~ ๒๑๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “และถ้าเจ้ายงั ไมท่ ราบ ไมม่ ีกฎข้อนีระหวา่ งข้ากบั เจ้า” หญิงสาวถอนหายใจออกมาเสียงดงั ด้วยความเหนือยหน่าย ออก แรงสะบดั ใบหน้าของตนให้หลดุ ออกจากมือใหญ่ๆ ร่างบางหมนุ ตวั แล้ว เริมก้าวเท้าเพือเดนิ ออกจากห้อง...ตอนนีอารมณ์ของเธอยงั ไมน่ ิงพอจะคยุ กับเขาได้ อีกทงั ผลจากการดืมนันอาจช่วยส่งเสริมให้เรืองราวยิงไปกัน ใหญ่ เธอไมไ่ ด้เมา ยงั คงรู้ตวั ทกุ อย่างวา่ กําลงั ทําอะไร เพียงแคไ่ มส่ ามารถ ยงั ปากหรือควบคมุ ตวั เองไมใ่ ห้ทําตามสิงทีใจคิดได้เหมือนดงั เวลาปกติที สตสิ มั ปชญั ญะยงั เตม็ ร้อย ฉะนนั ตอนนีการหนีคงเป็ นทางทีดีทีสดุ ทว่าดู เหมอื นอีกฝ่ ายจะไมไ่ ด้คิดเช่นเดียวกัน เพราะตอนนีเขากระชากแขนของ เธอให้หนั กลบั มาเผชิญหน้ากบั เขาด้วยความโกรธ “ใครอนญุ าตให้เจ้าไป” แม้อยากถามวา่ เหตใุ ดนาราจึงทําท่าทีหมางเมินเย็นชาราวกบั เขา ไปทําอะไรให้เธอโกรธ แต่ในความเป็ นจริงกลบั ทําได้แค่การพูดประโยค แสนเอาแต่ใจนนั ออกไปอย่างหงดุ หงิด...เขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของ ผ้หู ญิงคนไหน แตก่ บั นาราแล้วมนั ทําให้เขารู้สึกร้อนรนอย่างบอกไมถ่ ูก... อยากรู้สาเหตแุ ละอยากขจดั มนั ออกไปให้หมดสินเสยี โดยเร็ว “กรุณาปลอ่ ยข้า องคฟ์ าโรห์” “ข้าไมป่ ลอ่ ย จนกวา่ เราจะคยุ กนั รู้เรือง” นาราในตอนนีไมค่ ดิ หลบสายตาของเขาอกี แล้ว เธอจ้องเขมง็ ราวกบั เกลยี ดชงั เขามาเนินนาน...หรือบางทีนาราอาจเกลยี ดเขาจนเข้ากระดกู ดํา จริงๆ ร่างบางหายใจฟึ ดฟัดออกมาสองสามครังก่อนเธอจะแผดประโยค ด้วยเสียงตะโกนอยา่ งอดรนทนไมไ่ หว...เหมอื นลืมไปวา่ ตนเองเป็นแคน่ าง กํานลั ...ลมื ไปวา่ เขาคอื ฟาโรห์ผ้สู ามารถปลดิ ชีวิตของเธอได้ทกุ เมือ ~ ๒๒๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ทา่ นต้องการอะไรจากข้ากนั แน”่ พดู จบก็ไมป่ ลอ่ ยให้อีกฝ่ ายได้ตอบ...ในเมือเธอพยายามหลีกเลียง แต่เขายังต้องการจะหาเรืองเธออยู่แบบนี นาราจึงระเบิดคําพูดออกมา ด้วยความอดั อนั “ท่านเกลียดข้ามากใชไ่ หม...สนกุ มากใชไ่ หมทีได้เห็นข้าเป็ นคนโง่ที ไมร่ ู้เรืองอะไรเลย...ท่านมีความสขุ มากสินะทีสามารถทําให้ข้ากลายเป็ น สตั ว์เลียงเชืองๆ ให้ท่านจงู จมกู ได้อย่างง่ายดาย...แล้วตอนนีเป็ นไงล่ะ แคท่ ่านบอกให้สตั ว์เลียงตวั นีเปิ ดแผลอปั ลกั ษณ์นีแล้วมนั ก็เปิ ดตามอย่าง โง่เง่า...สาแกใ่ จท่านหรือยงั ” นารามองชายหนมุ่ ทีกําลงั นิงเงียบจ้องมองเธอตะโกนอย่างบ้าคลงั ความรู้สกึ หลายหลายประดงั ประเดกันเข้ามา โกรธทีเขามกั ให้เธอรับรู้ เรืองตา่ งๆ เป็นคนสดุ ท้ายเสมอ ทงั เรืองการไปรบยังชายแดน เรืองคหู่ มนั ของเขา เสียใจทีเขามีคู่หมนั น้อยใจทีเธอไม่มีความสําคญั ต่อเขาเลย แม้แต่น้ อย...ตอนนีเธอเข้าใจอย่างลึกซึงแล้วว่าทําไมเมือความรักไม่ สมหวงั คนสองคนจงึ แทบมองหน้ากนั ไมต่ ิด...เธอไม่ได้เกลียดเขา แตม่ นั เป็ นนิสัยไม่ดีของเธอเอง เมือในสมองคอยแต่พยายามคิดวนเวียนหา คาํ ตอบวา่ ทําไมถงึ เป็นเธอไมไ่ ด้ เธอไมด่ ตี รงไหน ทําไม...และสดุ ท้ายเมือ พบกบั คําตอบทีตวั เองต้องเจบ็ ปวดกเ็ ลยพาลอารมณ์เสียใสเ่ ขา “เพราะสนมธินิมเี กลียดข้า ท่านถึงพยายามทําดีปันหวั ข้า เพือให้คน รกั ของทา่ นพอใจ ข้ารู้ในสายตาทา่ น นอกจากนางแล้วคนอืนๆ ก็คงไมต่ า่ ง ไปจากของเลน่ ...ท่านไมเ่ คยคดิ ไมเ่ คยสนใจวา่ มนั จะรู้สกึ อยา่ งไร...ไม่เลย ...องคฟ์ าโรห์” ~ ๒๒๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวกํามือแน่นขณะหยุดพูด ร่างเล็กหายใจเข้าถีๆ เหมือน กําลงั ขาดอากาศ ดวงตารืนนําใกล้หยาดหยดลงมาเตม็ ทีด้วยความสบั สน เสยี งแขง็ เริมกลบั กลายเป็นเสียงพดู เว้าวอนฟาโรห์หน่มุ ด้วยความสนั เครือ “ไม่วา่ ท่านกําลังคิดจะทําอะไรกบั ข้า ได้โปรดหยดุ แค่นีเถิดค่ะ ข้า เหนือย...เหนือยเกินกวา่ จะรบั มือกบั ท่านและคนของท่าน...ท่านเคยบอก วา่ หากชนะพนัน ข้าสามารถขอสิงใดก็ได้ ถ้าเช่นนนั ข้าขอให้ท่านเลิกยุ่ง กบั ข้า อยา่ ออ่ นโยนกบั ข้า อย่าทําดีกบั ข้า อย่าช่วยเหลือข้า อย่าปลอบข้า อยา่ กอดข้า อยา่ ...” ยงั ไมท่ นั จบประโยค หญิงสาวกลบั โดนร่างสงู รังตวั เข้าไปอยู่ในอ้อม กอดอยา่ งรวดเร็ว นาราจึงกลบั เป็ นฝ่ ายนิงเงียบและมึนงงกบั ปฏิกิริยาที คาดไมถ่ ึงแทน “คาํ ขอเชน่ นนั ข้าคงให้เจ้าไมไ่ ด้หรอก” “จะให้ข้าตายกอ่ นหรือ ทา่ นจึงพอใจ” เสยี งหวานสนั อย่างเห็นได้ชดั ขณะเค้นคําพูดถามชายหน่มุ ทีละคํา อยู่ในอ้อมอกแกร่ง จากนนั แม้มองไม่เห็นแต่เธอรับรู้ได้วา่ เขากําลงั ส่าย ศรี ษะ “ไมใ่ ช่...แตห่ ากข้าปลอ่ ยเจ้าไป คนทีจะตาย...อาจเป็นข้า” สมองอนั มนึ งงของนาราปันเร็วด้วยความสบั สนเมือกําลงั พยายาม ทําความเข้าใจคาํ พดู ของเขาทีละคําๆ แล้วคําวา่ เป็ นไปไมไ่ ด้ก็ดงั ก้องขนึ ในจิตใต้สาํ นึก เขากําลงั วางแผนอะไร เขาจะมาไม้ไหนอกี เธอไมม่ ีวนั ยอม หลงกลเขางา่ ยๆ แล้วให้เขามาหวั เราะเยาะเธอทีหลงั อยา่ งวนั นีได้หรอก... เธอจะไมโ่ งเ่ หมือนนาราคนทีเปิดแผลเป็นบนใบหน้าอวดสายตาผ้คู นไปทวั เพียงเพราะเขาบอกเธอวา่ คนอนื ๆ จะไมร่ งั เกียจแผลเป็นนนั อกี แล้ว “ข้าไมม่ วี นั หลงกลท่านอกี ” ~ ๒๒๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ร่างเลก็ ดนั ตวั ออกจากอ้อมกอดของฟาโรห์หนมุ่ แล้วเงยหน้าขนึ บอก ดวงตาสเี ทาสอ่ งประกายประหลาดมองสบดวงตาของเธออยา่ งไมค่ ดิ หลบ ขณะพดู ด้วยนําเสยี งอนั หนกั แนน่ “ตอนข้าแพ้พนนั เจ้าไลใ่ ห้ข้าไปบอกนางด้วยตวั เองใช่หรือไม่...แล้ว เจ้าไมร่ ู้หรอกหรือ วา่ ข้าบอกนางเพียงคนเดียวมาตลอด” “ขะ...ข้าไมเ่ ข้าใจ” “ข้ารกั เจ้า นารา” รัก...นารากล้าสาบานได้ว่าเธอได้ยินคําๆ นีออกมาจากปากของ ฟาโรห์ใจร้ ายคนนนั คําทีทําให้ใจของเธอซึงเคยเต้นเร็วด้วยความโกรธ กลบั เต้นเร็วขนึ ยิงกวา่ เดิมไปอีกหลายเท่าตวั หากแตก่ ็เป็ นคําทีนํามาซึง ความประหลาดใจมากพอดู มันจะเป็ นไปได้อย่างไรกัน มันดเู หลือเชือ เกินไป ฟาโรห์ฟิ โฮเทป ฟาโรห์นะ่ หรือรักเธอ... “ทา่ น...ท่านกําลงั เมา” “สติสมั ปชญั ญะของข้าครบถ้วนและชดั เจนยิงกวา่ ครังใด...เมือครู่ ตอนเจ้าหายไป ข้ากลัวมากจริงๆ ได้แต่คิดไปตา่ งๆ นานาว่าเกิดอะไร ขึนกบั เจ้า กลวั เหลือเกินวา่ เจ้าจะทิงข้าไว้ข้างหลงั เพียงคนเดียวเหมือน อยา่ งทีเสดจ็ พอ่ เสดจ็ แมแ่ ละเซโทเซฟทํา” “ไม่ ท่านโกหก ทา่ นเกลยี ดข้า อย่ามาโกหก” ฟาโรห์หน่มุ มองนาราทีก้มหน้าลงมองพืน สา่ ยหวั ไปมาแล้วพรําพดู อยา่ งสบั สน จึงยืนมือข้างหนงึ ไปจบั มือของหญิงสาวขนึ มาทาบทบั บริเวณ หน้าอกด้านซ้ายของตน ออกแรงเล็กน้อยเพือกดมือเล็กๆ นันให้แนบลง ตรงตําแหน่งของหวั ใจ “ข้าจะเกลียดเจ้าได้อยา่ งไร ในเมอื อย่ใู กล้เจ้า...ใจข้ามนั เต้นแรงถึง เพียงนี...” ~ ๒๒๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ใบหน้าสวยหวานเงยขึนมองอีกฝ่ ายอย่างตกตะลงึ เมือรู้สึกได้ถึง หวั ใจทีเต้นรวั เร็วของอกี ฝ่ ายภายใต้ฝ่ ามือเย็นๆ สนั ๆ ของเธอ ไม่มีเสียงใด เออื นเอย่ นาราทําได้เพียงจ้องมองอกี ฝ่ ายด้วยความสบั สน “เจ้ารู้สกึ ถงึ มนั ใชไ่ หม หวั ใจทีเต้นอยภู่ ายใต้อ้งุ มือของเจ้า” “...” “เจ้ามีความหมายตอ่ ข้านะ นารา” เอย่ กระซิบคาํ สดุ ท้ายออกมาอย่างแผว่ เบาแตท่ วา่ กลบั ชดั เจนอยู่ใน ทกุ โสตประสาทของคนฟัง ร่างสงู รังร่างบางทียืนนิงราวกับแขง็ เป็ นหินไป แล้วเข้าส่อู ้อมกอดอีกครัง ความอบอุ่นอ่อนหวานอย่างประหลาดแผ่ ออกมาจากแผงอกกว้างทีเธอซบอยอู่ ยา่ งนิงงนั ในหวั รู้สกึ หวิวๆ มึนๆ งงๆ มากขนึ ไปอกี ฟาโรห์ฟิ โฮเทปมองแมวพยศทีเพิงข่ฟู ่ อๆ ยืนนิงตกตะลึงอย่ใู นอ้อม กอดของเขาด้วยความเอน็ ดู เรียวปากบางขยบั เข้าไปหอมทีขมบั ของหญิง สาวฟอดใหญ่ สดู กลินหอมออ่ นๆ ของเรือนผมสีดํานุ่มสลวยอย่างห้ามใจ ไม่อยู่ ก่อนจะเลือนริมผีปากเข้าไปใกล้ริมหูของอีกฝ่ ายแล้วกระซิบถาม เสียงแวว่ หวาน “แล้วนาราละ่ รักข้าบ้างหรือเปลา่ ” เจ้ าของชือไม่ตอบซํายังก้ มหน้างุดยิงกว่าเดิม มือแกร่งจึงช้ อน ใบหน้าของหญิงสาวให้เงยขนึ เพือสบกับใบหน้าของเขาอีกครัง ดวงตาสี ดาํ สนิทจ้องมองเขา พวงแก้มนันเริมกลายเป็ นสีแดงระเรือก่อนเจ้าตวั จะ พยายามหนั หน้าหนีเพือหลบสายตาของเขา “ไยแก้มเจ้าจึงแดงเช่นนนั ฮึ” ถามคล้ ายหยอกเย้ าขณะใช้ นิวมือเรี ยวยาวไล้ แก้ มของหญิงสาว แล้วจงึ คอ่ ยๆ เลือนริมฝี ปากเข้าไปทาบทบั บริเวณแก้มแดงเปลง่ ปลงั นนั ซํา ~ ๒๒๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ความน่มุ นิมและหอมกรุ่นทําให้เลือดในกายของชายหน่มุ พล่งุ พล่านขนึ อารมณ์เริมเตลิดอย่างห้ามไม่อย่.ู ..ตามครรลองของบรุ ุษยามได้ชิดใกล้ อิสตรี...โดยเฉพาะอย่างยิงถ้าอสิ ตรีคนนนั คือดวงใจ นาราไม่รู้ว่าตนเองควรรับมือกับอารมณ์อันแปลกประหลาดของ ตัวเองทีเกิดขึนเมือเรียวโอษฐ์บางสมั ผัสลงบนริมฝี ปากของเธอครังนี อย่างไรดี...มนั ต่างออกไปจากครังอืนๆ ทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปเคยมอบจุมพิต ให้กบั เธอ มนั แผว่ เบา ออ่ นโยน และออ่ นหวานไม่ต่างจากครังก่อนๆ ทว่า ในความนุ่มละมุนนันกลับซุกซ่อนความเร่งเร้ าบางอย่างจากเขาและ อาจจะจากเธอ... ทกุ อยา่ งดาํ เนินไปอยา่ งเป็นธรรมชาติ ไมเ่ ร่งรีบเร่งร้อน ไมร่ ู้ว่านาน เท่าไหร่ทีเธอและเขายังคงถ่ายทอดความรู้สกึ บางอย่างให้แก่กันอย่าง ลึกซึง...มือแกร่งของฟาโรห์หนุ่มเริมเคลือนไปทัวเรือนร่างของเธอทีสัน อยา่ งมอิ าจต้านทานความวาบหวามนีได้ นารารู้สกึ วา่ ชดุ ของเธอเริมหมินเหมค่ ล้ายใกล้จะตกลงไปกองกบั พนื ห้องเต็มแก่ หากแต่ความรับรู้ของเธอช่างกระจดั กระจายเกินกวา่ จะตืน ตกใจหรือร้องประท้วงยามทีเขารงั ร่างของเธอลงไปนอนบนเตียงน่มุ ...ทาบ ทบั อย่บู นตวั เธอ...สมั ผสั เธอด้วยมือแกร่งและโอษฐ์ร้อนๆ...กระซิบคํารัก กบั เธอ...จบู ปลอบขวญั เธอ ขณะคอ่ ยๆ ประคองเธอให้ก้าวผา่ นความรู้สึก ตา่ งๆ ทงั ความกลวั ความเจบ็ ปวด ความรัก ความสขุ ...พานาราไปยงั โลก อีกโลก...ตวั ตนอกี ตวั ตนทีเธอไมเ่ คยรู้จกั และไมเ่ คยได้รับรู้จากใครมาก่อน ในชีวิต...ราวกับทงั ค่กู ําลงั เติมเต็มทกุ สิงทุกอย่างให้แก่กนั ด้วยดวงใจที กําลงั เต้นในจงั หวะเดยี วกนั ...คอ่ ยๆ หลอมรวมจิตวญิ ญาณทงั สองดวงเข้า ด้วยกนั จนกลายเป็นหนงึ เดียว ~ ๒๒๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๒ ภายใต้แมกไม้ร่มรืนและสายนําเย็นฉําของบ่อนําสีเขียวมรกตแสน ใสสะอาดทีซกุ ตวั อย่ใู นโอเอซิสกลางทะเลทรายอนั ร้อนแรง หญิงสาวผม ดําตาดาํ ผวิ สีออ่ นกําลงั ยืนชืนชมความงามนันไปทวั บริเวณขณะฮมั เพลง ในลําคอเบาๆ อย่างเป็นสขุ “คิดอะไรอยหู่ รือ” ชายหนุ่มผ้ ูซึงเธอกําลังรอเดินเ ข้ ามากุมมือเธอไว้ แล้ วถามอย่าง ออ่ นโยน ริมฝี ปากอวบอิมยิมกว้างตอบ ขณะใช้ดวงตาสีดําเป็ นประกาย สดใสจ้องมองดวงตาสีเทาทีดอู อ่ นหวานกวา่ ปกตนิ นั อย่างรักใคร่ “กลบั บ้านกนั เถิด ประเดยี วจะเยน็ ยําเสยี กอ่ น” “บ้านหรือคะ” เสียงหวานถามยําคําขณะขมวดคิวอย่างสงสยั ...เธอไมเ่ คยมีบ้าน อยทู่ ีนีเสยี หนอ่ ย ชายหน่มุ เหน็ หน้าตามนึ งงนนั ก็แย้มยิมบางๆ ขณะตอบ “ก็พระราชวงั ...บ้านของเราอยา่ งไรเลา่ ” นารายิมกว้าง พยกั หน้ารับแล้วยืนมือออกไปให้ฟาโรห์หนุ่มจูงมือ เธอเพือพาไปยงั ม้าทีถูกผกู ไว้ไมไ่ กลนกั ทวา่ เท้าซึงกําลงั จะก้าวตามต้อง ~ ๒๒๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หยดุ ชะงกั ลง เมอื มีมอื ๆ หนงึ จบั ข้อมอื อีกข้างของเธอแน่น หญิงสาวทีหนั กลบั ไปมองด้วยความสงสยั แทบหยดุ หายใจเมอื มองเหน็ ร่างนนั ชดั เจน “ว”ิ เสียงทีลอดผ่านออกมาแหบพร่าจนฟังแทบไม่เป็ นคํา เป็ นไปได้ อย่างไร ทําไมวิชิดา ญาติของเธอถึงมาอยู่ในดินแดนนีได้ หญิงสาว ตรงหน้านาราตอนนีซบู ผอมลงอยา่ งเหน็ ได้ชดั ดวงตาแดงกํา ใบหน้านอง ไปด้วยนําตา...ราวกบั เธอไมใ่ ชว่ ิชิดาผ้สู ดใสของหญิงสาวอกี ตอ่ ไป “ทีนีไมใ่ ช่บ้านของแก แกต้องไปกับฉัน กลบั บ้านทีแท้จริงของเรา บ้านทีมฉี นั มคี ณุ พอ่ คณุ แมท่ ีรอแกอยทู่ กุ ลมหายใจ แกรู้ดีวา่ พวกเรารักแก แคไ่ หน แกจะทิงพวกเราแล้วอย่ทู ีนีได้ลงคอหรือ” “ว.ิ ..” นารามองแววตาเตม็ ไปด้วยการตดั พ้อตอ่ วา่ นันอย่างสบั สน ดวงใจ ตกลงไปยังตาต่มุ เมือคิดวา่ เธอจะต้องพลดั พรากจากคนทีจบั มืออีกข้าง ของเธอไป “ฉนั ตามหาแกทกุ วนั ...ตลอดมาตงั แต่แกหายไป ฉันทกุ ข์ใจแค่ไหน แกเดาไมอ่ อกหรือ แตด่ แู กสิ แกกลบั ใช้ชีวติ อย่างมคี วามสขุ อย่ทู ีนี แกต้อง กลบั มานารา แกไมใ่ ช่คนทีนี แกควรรู้ตวั เองเสียที” ยงั ไมท่ นั ทีนาราจะได้กลา่ วอะไร หญิงสาวก็โดนกระชากตวั ให้หันไป อกี ทาง...ทางทีฟาโรห์ฟิ โฮเทปควรเป็ นผ้ยู ืนอยู่ หากแต่คนทีกระชากเธอ นนั กลบั กลายเป็นสนมธีนิมี นารายิงสบั สนเข้าไปอกี สนมธินิมีจิกผมนารา อย่างรุนแรงแบบทีเคยกระทําเสมอๆ ก่อนจะตบเธอเตม็ แรงจนปากแตก “ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว ว่าคนทีริอาจมายุ่งกับของๆ ข้าจะเจอกับ อะไรบ้าง รอยแผลน่าเกลียดทีหลงั ของเจ้าไมไ่ ด้ทําให้เจ้าสํานกึ เลยใชไ่ หม” ~ ๒๒๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู จบหญิงสาวแสนอารมณ์ร้ายคว้าแส้หนงั ขนึ มาเฆียนตีนาราทีได้ แตร่ ้องห้ามและปัดป้ อง “ปลอ่ ยข้าเถิด ท่านธินิมี ข้ากลวั แล้ว ได้โปรด” ดเู หมอื นคําร้องขอนนั จะไมเ่ ป็นผล เมือธินิมีผลกั เธอจนเซถลาตกลง ไปในบึงใหญ่ นาราสมั ผสั ได้ถึงความเย็นยะเยือบทีกรีดเข้ามาภายในผิว ขาเลก็ ๆ พยายามประคองตวั หากแตก่ ท็ ําสิงใดไมไ่ ด้อีก หญิงสาวสาํ ลกั นํา อดึ อดั ทรมาน...ไมร่ ู้วา่ เธอกําลงั ร้องไห้อยู่หรือเปลา่ แตต่ อนนีกลบั มีเสียง หลายๆ เสียงกําลงั กรีดร้องอย่ใู นหู “องคฟ์ าโรห์ไปพบพระคหู่ มนั ” “เจ้ามนั ไมค่ คู่ วร” “นารา เธอต้องกลบั บ้าน” “นารา...” “นารา...” ร่างบางผดุ ลกุ ขนึ นงั บนเตียงอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตเบิกโพลง ลมหายใจดงั เป็ นห้วงเหมือนคนขาดอากาศหายใจ ทวั ทังร่างสนั สะท้าน อยา่ งตืนกลวั ในหวั หนกั องึ จากการผสมปนเปกันของไวน์ทีดืมเข้าไปเมือ คืนกับภาพที เพิ งเ ห็นเมือครู่ อันยัง คงวนเวียนอยู่ในสมอง จนจับต้ นช น ปลายไมถ่ กู นาราสะอืนฮกึ ๆ ยกมือขึนมาปาดนําตาทีไหลอาบแก้ม ก่อนจะเริม แตกตืนอีกครังเมือร่างกายท่อนบนในสภาพเปลือยเปล่าของตนถูก เปิ ดเผยให้เห็นประจกั ษ์แก่สายตา เนืองจากผ้าหม่ ผนื หนาทีเคยปกปิ ดมนั ไว้ตกลงไปกองอยู่บนหน้าตักตามแรงโน้มถ่วง รู้สึกปวดเมือยไปทวั ร่าง และรบั รู้ได้ถึงความรู้สกึ แปลกๆ บางอยา่ งทีเกิดขนึ กบั ร่างกายของตวั เอง ~ ๒๒๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงสาวขยับตวั เพือจะลกุ ขนึ ทว่าก็ต้องเบ้หน้าเมือความเจ็บจุก บอบชําพุ่งแปล๊บขึนมา ดวงตาสีดําสนิทมองรอบๆ ห้องอย่างเลือนลาง ผา่ นมา่ นนําตา...ผ้าปเู ตียงอนั ยบั ย่น ชดุ ราตรีสีชมพอู อ่ นของเธอถกู ถอด กองอย่บู นพืน ณ มมุ หนึงของห้อง สิงเหลา่ นีเป็ นการยําเตือนถึงสิงทีเพิง เกิดขนึ ได้เป็นอยา่ งดี นาราใช้มอื ข้างหนึงจบั ผ้าห่มผืนหนาขึนมาแนบลําตวั เปลือยเปล่า ของตนพร้อมกบั ยกมืออีกข้างปิ ดปากแน่นกลนั เสียงสะอืน ความคิดเต็ม ไปด้วยความสับสนเมือสมองกระทบเข้ากบั ความจริงหลายๆ อย่าง... ความจริงทีเธอพยายามลืมมนั ...เรืองของเธอกับเขามนั เป็ นไปไมไ่ ด้ ไม่มี ทางเป็ นไปได้เด็ดขาด...แต่ทว่าตอนนีเธอกับเขากลับได้ก้าวข้ามไปสู่ ความสมั พนั ์ทีลกึ ซึงยิงกวา่ เดมิ ...เธอจะทําอยา่ งไร...เธอควรทําอยา่ งไรดี... “จดั ตรงนนั ให้ดีส”ิ นางกํานัลผ้โู ดนเสียงท้มุ เย็นทรงอํานาจสงั ถึงกับสะด้งุ ด้วยความ ตกใจ รีบลนลานจดั สิงของบนโต๊ะอาหารตามคําสงั นนั ทนั ที “อาหารทีข้าสงั มาพร้อมหรือยงั ” “พร้อมแล้วเจ้าคะ่ องค์ฟาโรห์” ฟาโรห์หนมุ่ พิจารณาโต๊ะเสวยนนั อย่างครุ่นคิด อาหารทุกชนิดล้วน แตเ่ ป็นของโปรดนาราหรือถ้าเรียกให้ถูกคงเป็ นอาหารทีหญิงสาวทานได้ มากกวา่ ปกติตามทีเขาเฝ้ าสังเกตยามเธอรับประทานอาหาร เรียวปาก บางแย้มยิมเมอื มองเหลา่ นางกํานัลกําลงั จดั โต๊ะอาหารอย่างกดดนั ...คิด แล้วกน็ า่ ขบขนั นางกํานลั เหล่านีคงประหลาดใจและตกใจไม่น้อยทีอย่ๆู เขากอ็ อกโรงควบคมุ การจดั โต๊ะเอง สงั เปลียนชนิดอาหารทงั หมดโดยทเี ขา ~ ๒๒๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ไมไ่ ด้ชอบมนั เท่าไหร่นกั แตอ่ ีกประเดยี วก็คงได้รู้สาเหตกุ ันทวั หน้ากระมงั วา่ แท้จริงแล้วเจ้าชีวติ ของพวกนางกําลงั ...เอาใจหญิงสาว “เจ้าไปหาดอกไม้มาใสแ่ จกนั เพิมอีก” ชายหนมุ่ เว้นวรรคประโยคขณะกําลงั ตดั สินใจ “ดอกบวั ...” “เจ้าคะ่ ” “ดใู ห้ดีละ่ ข้ากลบั มาทกุ อย่างต้องเรียบร้อย” ไม่วายสําทับอีกรอบก่อน จะเดินออกจาก ห้ องเสวยเพือไปหาคนที เขาตงั ใจจัดโต๊ะอาหารให้ เรียวโอษฐ์แย้มยิมอย่างอารมณ์ดี เมือเข้าไป ภายในห้องนอนของนาราแล้วเห็นเจ้าของห้ องกําลังยืนหันหลังมอง ทิวทศั น์นอกหน้าตา่ ง ร่างสูงโถมตัวเข้าไปกอดหญิงสาวจากด้านหลงั ก้มลงประทับริม ฝี ปากบนขมบั และไหลน่ วลเนียนของเธออยา่ งแสนรกั ใคร่ “ตนื นานแล้วหรือ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง...ยงั เจบ็ อยหู่ รือเปลา่ ” กระซิบถามเสียงอ่อนอย่างเป็ นห่วง แม้เมือคืนเขาจะพยายามโอน ออ่ นผอ่ นตามนาราอยา่ งมากทีสดุ เท่าทีจะทําได้ แตก่ ็ยงั ไมว่ ายทําให้หญิง สาวในอ้อมแขนต้องผวาด้วยความเจ็บปวด...ไม่มีเสียงใดๆ ออกจากปาก หญิงสาวทีเขากําลงั โอบกอด เธอยังคงยืนมองออกไปนอกหน้าตา่ งนิงๆ อย่างเดมิ “หิวหรือยงั โต๊ะเสวยพร้อมแล้ว วนั นีมีแตอ่ าหารทีเจ้าชอบทงั นนั เลย เจ้าผอมเกินไป ข้าต้องบํารุงเสยี หน่อย ประเดยี วจะป่ วยไปเสียกอ่ น” นารายงั คงนิงเงียบไปอยา่ งผิดสงั เกต มอื หนาจึงหมนุ ตวั หญิงสาวให้ หนั กลบั มาเผชิญหน้ากบั ตนเอง...ใบหน้าหวานมองเขาด้วยดวงตาบวมชํา จนแดงกํา ทงั ยงั คงรืนไปด้วยนําตาอย่างคนทีผา่ นการร้องไห้มาอยา่ งหนัก ~ ๒๓๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เห็นดังนันดวงใจของฟาโรห์หนุ่มหล่นวูบ รู้สึกใจคอไม่ดีขึนมาใน ทนั ทีทนั ใด “เจ้าเป็นอะไร นารา” คนถูกถามก้มหน้าลงมองพืนไมย่ อมสบตากับอีกคน ก่อนเสียงนิง เรียบจะกระทบโสตประสาทของผ้ถู าม “ข้ายงั คงยืนยนั คําพดู เดิมของข้าทีพดู เมอื คืนนี” “อะไร...” “คําขอของข้า ท่านพูดแล้วไม่เคยคืนคําใช่ไหม ถ้าเช่นนันโปรด ปฏิบตั ิตามทีข้าขอด้วย” พดู จบร่างบางก็เดนิ ดงิ ไปยงั มมุ ห้องมมุ หนึง เปิ ดหีบไม้ออกแล้วเก็บ เสือผ้าอนั น้อยนิดของตนอยา่ งรีบเร่ง ร่างสงู รีบตามประชิด มอื ใหญ่ยดึ เอา หอ่ เสือผ้าเหลา่ นนั มาไว้ในมือเสียเอง “เจ้าจะไปไหน ข้าไมใ่ ห้เจ้าไปไหนทงั นนั ” “ข้าจะกลบั เรือนนางกํานลั ของข้า” มือบางยืนเข้าไปคว้าหอ่ ผ้าแล้วยือแย่งมนั กลบั มาเป็นของตน ลกุ ขนึ และสาวเท้าหมายจะออกจากห้องไป ทวา่ ฟาโรห์หนมุ่ กก็ ้าวตามหญิงสาว อยา่ งไมล่ ดละจนสามารถจบั ตวั เธอให้หนั มาเผชิญหน้ากับเขาได้อีกครา เสยี งท้มุ ถามออกอยา่ งไมเ่ ข้าใจ “นีมนั อะไรกนั ข้าคิดวา่ เราเข้าใจกนั แล้ว เมือคืนข้าบอกความรู้สึกที ข้ามีให้เจ้าได้รบั รู้ และเจ้าเองก็...” “ข้าก็อะไร...ข้าก็ยอมทอดกายให้ท่านเช่นนนั หรือ โปรดอย่าคิดว่า ความเผลอไผลนนั มนั จะมีความหมายอะไรมากมายขนาดนัน...มนั ก็แค่ ความผิดพลาด” ~ ๒๓๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “มนั ไมใ่ ช่...สงิ ทีเกิดขนึ ระหวา่ งเราคือความรัก นารา ข้ารักเจ้า และ ข้าสามารถสมั ผสั ความรู้สกึ นนั จากเจ้าได้เช่นกนั ” นารามองดวงตาสเี ทาทีบัดนีเต็มไปด้วยความเศร้าสะเทือนใจและ ความสับสน แม้ใจจะอ่อนยวบแค่ไหนเมือเห็นสีหน้าแบบนันหากแต่ พยายามใจแขง็ “รักเหรอ...ท่านรู้ดอี ยแู่ ก่ใจวา่ ข้าเมา แตท่ า่ นกย็ งั ...” “นีเจ้า...คดิ วา่ ข้าฉวยโอกาสกบั เจ้า...” ชายหนุ่มเลิกคิวสงู ถามคนตรงข้ามตวั ออกมาอย่างไมเ่ ชือหู หญิง สาวสวนขนึ ทนั ควนั “ก็นนั เป็ นสิงทีท่านทํามิใช่หรือ แตถ่ ึงอย่างไรข้าก็ไมโ่ ทษท่านฝ่ าย เดียวหรอก ข้าผิดเองทีไมม่ สี ติพอจะยบั ยงั ชังใจ เมือคืน...ต่อให้ผ้ชู ายคน นนั ไมใ่ ชท่ ่าน ข้ากอ็ าจจะทําแบบนนั แหมือนกนั ” เขาเจ็บ...นารารู้ว่าเขากําลงั เจ็บปวดกบั คําพดู นนั ของเธอ แตเ่ ป็ น แบบนีก็ดี เธอเป็ นแค่คนไมม่ ีหัวนอนปลายเท้า ไม่มีดีอะไร ไม่มีทงั อดีต และอนาคตในดินแดนแห่งนี เธอมีชีวิตอยู่เพียงเพือรอวนั ให้ได้กลบั บ้าน เทา่ นนั ในขณะทีเขาเป็นถึงฟาโรห์ มีศกั ดิ ศรีและมีเกียรตเิกินกวา่ ทีจะให้ เขาต้องมาแปดเปื อนเพราะคนอยา่ งเธอ ทีสาํ คญั เขากําลงั จะมีคหู่ มนั ...มี องค์ราชินีเคยี งข้างบนบลั ลงั ก์ทอง แคค่ ิดในหัวเธอก็มีแต่ปัญหามากมาย เตม็ ไปหมด เธอควรเลิกฝันหวานและตืนขนึ ยอมรับความจริงอนั โหดร้ายนี เสยี ที “ข้าไมเ่ คยคิดจะอย่ทู ีนีไปจนตาย ฉะนันเราเป็ นแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว ...หากทา่ นอยากทําสงิ ใดเพือข้า ก็ช่วยคิดเสยี ว่าระหวา่ งเราไม่เคยมีอะไร เกิดขนึ ” ~ ๒๓๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- อมู า่ เคาะประตหู ้องทรงพระอกั ษรเบาๆ แม้เสียงภายในจะบอกวา่ ไม่ อยากให้ใครรบกวน ทวา่ มืออนั เหียวย่นกลบั ผลกั ประตเู ปิ ดออกอย่างไม่ ลงั เล ชายหน่มุ ละมือจากงาน ใบหน้าคมสนั เรียบเฉยมองตอบกลบั อย่าง เยน็ ชาตามแบบฉบบั ซงึ หากเป็นคนอนื คงได้แตก่ ลวั จนตวั สนั แตไ่ มใ่ ช่เธอ ทีอภบิ าลเจ้าชายองค์น้อยๆ องคน์ ีมาตงั แตเ่ ลก็ “วนั นีท่านยงั มิได้เสวยสงิ ใด ข้าจะจดั เครืองเสวยมาทีนี” “ข้าไมห่ ิว” พดู จบกก็ ้มลงสนใจสิงทีอา่ นค้างจากเมอื ครู่ อมู า่ ยิมน้อยๆ เมือเห็น ท่าทางนนั ซงึ แปลง่ายๆ วา่ ไมอ่ ยากให้ใครรบกวน หรืออีกนยั หนึงกําลงั ทํา ตนให้ว่นุ วายเพือกลบเกลือนความรู้สึกบางอย่าง...ท่าทีแบบนีอยู่ๆ ก็ เกิดขึนหลงั จากชายหนุ่มกลบั ออกมาจากห้องนอนของนารา...หลงั จาก เจ้าของห้องเดินผลนุ ผลนั ออกจากตําหนักไปได้ไม่นานนัก ความลิงโลด ก่อนหน้ากลายเป็นความเคร่งเครียดเมือฟาโรห์หนุ่มตรัสเพียงสนั ๆ วา่ ให้ เก็บของทกุ อย่างทีเตรียมไว้ “นาราหรือ ทีทําให้องคเ์ หนือหวั ของข้าหงดุ หงิดพระทยั เช่นนี” ได้ยินชือนนั ชายหน่มุ ชะงกั กกึ กอ่ นจะถอนหายใจยาวขณะกลา่ วกบั อมู า่ “ใช่ เพราะนาง แตส่ งิ ทีทําให้ข้าหงดุ หงิดยิงกวา่ นารา คือการทีข้าไม่ เข้าใจนางเลย ข้าคดิ วา่ ข้าสามารถสมั ผสั ใจของนางได้ ทวา่ เวลาเพียงชวั คืน นางกลบั พยายามปิ ดกนั หวั ใจและผลกั ไสข้าให้ออกหา่ งจากนางอีก” ฟาโรห์หน่มุ นิงเงียบไปชวั ครู่ขณะพยายามคิดอะไรบางอย่าง...อย่าง ตงั ใจ “นางกําลงั ปิ ดบงั อะไรบางอยา่ งไว้” “ปิ ดบงั เชน่ นนั หรือ” ~ ๒๓๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “พอมาคดิ ดใู ห้ดี ข้าแทบไมร่ ู้อะไรเกียวกบั นางเลย อมู า่ เจ้าพอมีเส้น สายอยใู่ นหอคณิกาใช่หรือไม่ จงไปสืบเรืองเกียวกบั นารามารายงานข้า... ข้าต้องการรู้อย่างละเอยี ดในทกุ ๆ เรืองทีเกียวกบั นาง” “เจ้าคะ่ องค์ฟาโรห์” หญิงชรารับคํา ลอบมองสีหน้าองค์เหนือหวั แล้วถามสงิ ทีตนสงสยั “แล้วเรืองนารา ทา่ นจะปลอ่ ยนางไปแบบนีหรือ” “ตอนนี ข้ าคงทําได้ แค่ให้ นาง ยังคงวนเวีย นอยู่ใน สายตาไปก่อน จนกวา่ จะพบคําตอบวา่ อะไรคือสงิ ทีทําให้นางพยายามวิงหนีข้า” “แตถ่ ้าเป็นพระองค์ เพียงแคเ่ อย่ ปาก ใครหน้าไหนในอยี ิปตก์ ็ไมอ่ าจ ขดั พระประสงคข์ องทา่ นได้” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปกําหมดั แน่นเมือคิดถึงเหตกุ ารณ์ตอนเช้า สา่ ยหน้า ให้คนถามเป็ นเชิงปฏิเสธ พร้อมบอกแก่หัวหน้านางกํานลั เฒ่าด้วยเสียง หนกั แนน่ “ข้าอาจไมล่ งั เลทีจะทําเช่นนนั กบั หญิงอืนหากข้าพึงใจในตวั นาง แต่ ไม่ใช่กับนารา...ข้าไม่อยากให้ นางตีความความรักของข้าผิดๆ จน กลายเป็นการฉวยโอกาสหรือกลายเป็นความเหน็ แก่ตวั ไปอีก...เป็ นครังที สอง” ~ ๒๓๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒๓ ท่ามกลางลําแสงอนั ร้อนแรงแห่งสุริยะเทพทีเคลือนคล้อยเข้ามา ใกล้ตําแหน่งเทียงวนั ร่างสงู พร้อมด้วยนางกํานลั ผ้ตู ิดตามเคลือนขบวน ย่อมๆ เข้ามาภายในตําหนกั ของตนด้วยความเร่งรีบ การก้าวเดินของ ฟาโรห์หน่มุ เกิดขนึ อย่างเป็นธรรมชาตคิ ล้ายการเดนิ ของคนทีมสี ติอย่เู วลา ทวา่ ในความเป็นจริงความคิดของเขากลบั กระหวดั คิดไปถึงผ้หู ญิงผมดํา ตาดาํ จอมพยศคนนนั ...หญิงทีทําให้เขาหงดุ หงิดใจได้ตลอดเวลา... ยามเดินผา่ นห้องโถงใหญ่เข้าไปในตวั ตําหนักเท้าทีก้าวเดินอย่าง เป็นจงั หวะหยดุ กกึ ทนั ที เมอื มองเห็นร่างนางกํานลั คนหนงึ วงิ หายเข้าไปใน ห้องเสวยจากปลายหางตา เขาแทบไมต่ ้องเสียเวลาคดิ จะมนี างกํานัลคน ไหนหาญกล้าวงิ หนีหรือแสดงทา่ ทีเชน่ นีกบั เขาอยา่ งไมก่ ลวั ตายได้เทา่ นาง อกี ... “ป่ านนีนางกํานลั คงจดั เตรียมอาหารพร้อมแล้ว…องคฟ์ าโรห์” ~ ๒๓๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หัวหน้านางกํานัลอมู า่ ทีตามเสด็จด้วยก้าวมาทลู แก่องค์เหนือหัว ชายหน่มุ มองห้องเสวยนนั อยชู่ วั ครู่ ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหนั ไปพดู กบั หวั หน้านางกํานลั เฒา่ “ไมล่ ะ่ ข้ายงั ไมห่ ิว” พูดจบก็หมุนตวั เดินไปอีกทาง...ม่งุ หน้าไปห้องทรงอกั ษรของตน นงั ลงบนโต๊ะทํางาน เฝ้ าครุ่นคิดถึงเรืองทีเกิดขึนอย่างวนุ่ วายใจ...อะไรที ทําให้นาราทําแบบนี หรือมนั จะเกียวกบั ตวั ตนอนั น่าสงสยั ของนาง จากการรายงานของอมู า่ ไมม่ ใี ครในหอคณิกาสามารถยืนยนั ตวั ตน ของนาราได้อย่างชดั เจนวา่ มาจากทีไหน พวกเขารู้เพียงแคผ่ ้เู ป็นนายหญิง ของหอคณิกาพบเธอหมดสติอย่กู ลางทะเลทรายนอกเมืองธิปส์ และสิงที ทําให้เขางุนงงทีสุดคือการทีนาราไปหานักบวชประจําวิหารใกล้ๆ หอ คณิกาทกุ วหิ ารเพือขอให้พวกเขาสง่ เธอกลบั บ้าน “ไยต้องนกั บวช ไยจงึ ไมใ่ ชพ่ ่อค้าหรือนกั เดินทาง” ชายหนมุ่ รําพึงขนึ อยา่ งคดิ ไมต่ ก ไมแ่ ปลกเลยหากคนทีนนั จะคิดวา่ นาราเป็ นบ้า ใช่...ข้อนีเขายอมรับ นาราแปลก แปลกเสียทุกอย่าง ทัง คาํ พดู ความคดิ ความอา่ น หรือกิริยามารยาท แตเ่ ท่าทีเขาได้สมั ผสั ตวั ตน ของเธอ เขามนั ใจวา่ เธอไมไ่ ด้เป็นบ้าอย่างทีคนอนื พดู แนน่ อน ถึงอยา่ งนนั เรืองนีอาจไมใ่ ชป่ ัญหาทีแท้จริงทีทําให้นาราปฎิเสธเขา ...ทกุ อย่างล้วนมีความเป็นได้หมด..แม้กระทงั เหตผุ ลทีว่าเธอไม่ได้รักเขา ~ ๒๓๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ทกุ อยา่ งในคืนนนั สาํ หรบั นารา มนั อาจเป็นแคเ่ รืองผดิ พลาดทีเกิดจากสรุ า และการฉวยโอกาสของเขา เสียงถอนหายใจอย่างหนักหน่วงดงั ขนึ ทันทีทีคิดถึงเหตผุ ลตา่ งๆ มากมายเหลา่ นนั ...นียงั ไมน่ บั ปัญหาใหญ่ทีสดุ ทีกําลงั จะตามมา... “มีใครอยขู่ ้างนอกบ้าง” ฟาโรห์หนุ่มตะโกนถามเสียงดงั ไม่นานหัวหน้านางกํานัลอูม่าก็ แทรกร่างชราของตนเข้ามาภายใน ก้มตวั ลงตําเพือรอรับคําสงั จากนาย เหนือหวั “ไปตามนารามาทีนี...หาดอกบวั มาให้ข้าก่อนทีนางจะมาถงึ ด้วย” “เจ้าคะ่ ข้าจะรีบทําตามพระประสงค”์ อมู า่ ก้าวออกมาจากห้องทรงอกั ษรแล้วจึงถา่ ยทอดคําสงั นางกํานลั ผิวเข้มร่างเลก็ คนหนงึ ก้มหน้ารับและกึงเดนิ กึงวงิ อยา่ งกระหืดกระหอบไป ยงั โรงครวั เพือหาเป้ าหมายทนั ที “นารา” เจ้ าของชื อซึงเพิ งหนีออกมาจากตําหนักใหญ่และ ง่วนอยู่กับการ เตรียมของเสวยหนั กลบั มามองคนเรียกเพือรอให้พดู ขยายความ หลงั จาก เข้าประชิดตวั หญิงสาวจงึ กระซิบข้อความตามทีได้รบั การถา่ ยทอดคาํ สงั “องคฟ์ าโรห์มีพระประสงคใ์ ห้เจ้าไปพบทีห้องทรงอกั ษร” “ข...ข้าหรือ” ~ ๒๓๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ใช่ รีบไปเร็วเข้า ก่อนจะทรงกริว พักนีองค์ฟาโรห์อารมณ์ไม่ดีนัก เจ้าก็รู้...” นาราพยกั หน้ารับคําด้วยสหี น้าเคร่งเครียด แม้ไมอ่ ยากไปทวา่ ยงั คง ต้องทําตามคําสงั ของผ้เู ป็ นเจ้าชีวิต ร่างบางแยกตวั ออกจากห้องเครือง เพือเดนิ ไปยงั ตาํ หนักหลวงอย่างมนึ งง เพราะไม่รู้วา่ จดุ ประสงค์ทีแท้จริง ของเขาในครงั นีคอื อะไรกนั แน่ หญิงสาวก้าวเดินเข้าไปในบริเวณตําหนกั ใหญ่อย่างค้นุ เคย ก้มหวั ให้ทา่ นอมู า่ ทียืนอย่หู น้าห้องทรงอกั ษร หยุดถอน หายใจเเตรียมตวั เตรียมใจเผชิญหน้ากบั คนทีเธอพยายามหลีกเลียงมา ตลอดจนถึงตอนนี ดวงตาสีดาํ สนิทก้มลงมองพืนขณะเดินเข้าไปภายในห้องทรงอกั ษร ยอบตวั ลงหมอบกราบผ้เู ป็นเจ้าของห้องซึงนงั อยบู่ นเก้าอีตวั โปรด ใบหน้า คมสนั กําลงั นงั เหม่อมองออกไปนอกหน้าตา่ ง แม้จะมองเห็นเพียงแคม่ ือ ตนเองกบั พืนห้องแตเ่ ธอได้ยินเสยี งทีทําให้รู้วา่ เขากําลงั หนั กลบั มาและถ้า ให้คาดเดาตอนนีดวงตาสีเทาคงกําลงั มองเธออย่.ู ..นนั ทํานารายิงรู้สกึ เกร็ง มากขนึ “ลกุ ขนึ ” เสยี งท้มุ เรียบทีจบั อารมณ์ความรู้สกึ ไมค่ อ่ ยถูกนนั ออกคําสงั นารา รีบดดี ตวั ลกุ ขนึ จากพืนอยา่ งรวดเร็ว “ทา่ นมปี ระสงค์สงิ ใดให้ข้ารบั ใช้หรือคะ” ~ ๒๓๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หลงั พดู จบนางกํานลั สาวได้ยินเสียงหายใจฟึดฟัดอย่างอารมณ์เสยี กอ่ นเสียงท้มุ จะพดู ขนึ อย่างเหลอื อด “ให้ตาย...พอเสียทีเถิดนารา แคเ่ จ้าพยายามหนีหน้า ข้าก็หงดุ หงิด มากพอแล้ว” “ข้าแค.่ ..ทําหน้าทีของข้า” “มานงั ส”ิ เจ้าของห้องเรียกผ้เู ข้ามาใหมใ่ ห้มานงั บนเก้าอีตรงข้ามตวั หากแตผ่ ู้ ถกู เรียกกลบั ยงั คงยืนอย่ทู เี ดิมนิงๆ เหมอื นไมไ่ ด้ยิน เมือเหน็ ท่าทีนนั จากที หงดุ หงิดใจอย่แู ล้วก็คล้ายความรู้สกึ จะยิงทวีคณู เสียงดๆุ จึงพดู เน้นยําไป อกี ครงั อยา่ งชดั ถ้อยชดั คาํ “ข้าบอกให้มานงั ” “ขออภยั คะ่ แตข่ ้าเป็นแคน่ างกํานลั จะไปนังเทียบเสมอท่านทีเป็ น ฟาโรห์คงไมไ่ ด้ ทา่ นประสงค์สงิ ใดโปรดทลู มาเถิด” เรียวปากบางเม้มจนแทบเป็นเส้นตรงเมอื ได้ฟังคําตอบ...ผ้หู ญิงคน นีนีเหลือเกินจริงๆ ความรู้สกึ หลากหลายภายในถาโถมปะปนกันไปหมด ทงั โกรธ น้อยใจ เสยี ใจ...นางกล้าดอี ยา่ งไร...นึกแล้วก็อยากจะใช้เรียวปาก ของตนบดขยีปากกล้าๆ ของนางเสยี ให้เขด็ ชายหน่มุ นงั เขน่ เขยี วเคยี วฟัน อยชู่ วั ครู่ จึงเปิ ดปากตอบด้วยนําเสยี งเย้ยหยนั อย่างจงใจประชดประชนั “ไยจะไมไ่ ด้ ในเมือนางกํานลั เช่นเจ้า...ก็เคยนอนเสมอข้าบนเตียง มาแล้ว” จบประโยคคนทีก้มหน้ามองพืนงุดในตอนแรกเงยหน้าขนึ มามอง เขาทันที ดวงตาสีดําฉายแววกรุ่นๆ ด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ~ ๒๓๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ขณะสบกบั ดวงตาสเี ทาเข้ม หากแตย่ งั พยายามบงั คบั ให้เรียวปากอวบอิม ของตนสง่ ยิมบางๆ ให้ชายหนมุ่ “แน่นอนคะ่ หญิงทีมาจากหอคณิกาเช่นข้า...ถนัดเรืองในห้องนอน มากกวา่ อย่แู ล้ว” “นารา” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปตะโกนเรียกชือเธอสียงดงั ลันด้วยความโกรธ... สดุ ท้ายก็เป็ นเขาทีทนฟังไม่ได้เสียเอง เมือได้ยินหญิงสาวพูดดถู กู ตวั เอง แบบนนั ชายหนมุ่ สดู ลมหายใจเข้าออกสอง-สามครังเพือระงับความโกรธ ก่อนจะพดู ตอ่ “เชน่ นนั หมายความวา่ เจ้าสะดวกจะนอนคยุ กบั ข้ามากกว่าหรือ ข้า มีแคส่ องทางให้เจ้าเลือกนะนารา หนึง นงั ลงและคยุ กบั ข้าตอนนี หรือสอง นอนคยุ กบั ข้าคืนนี” ท่าทีเอาจริงเอาจงั ระหวา่ งยืนข้อเสนอ ทําให้หญิงสาวต้องยอมขยบั เข้ามานงั บนเก้าอีอย่างเสยี ไมไ่ ด้ ชายหนมุ่ ฝังตรงข้ามเหน็ หญิงสาวหน้าตงึ กําลงั ก้มลงมองมอื ตวั เองจงึ ถามเสยี งออ่ นอยา่ งเว้าวอน “เราจะคยุ กนั ดีๆ ได้หรือยงั ” คนถกู ถามไมต่ อบคล้ายยอมนงั นิงเพือรอฟัง คนถามจึงใช้โอกาสนี พดู ตอ่ “หญิงทีเป็นคหู่ มนั ของข้ากําลงั จะเข้ามาอย่ใู นวงั เจ้ารู้หรือไม”่ รู้สิ...นาราตอบในใจ เมือกลบั ไปอยเู่ รือนพกั นางกํานัล หญิงสาวค้น พบวา่ เรืองนีเป็นทีโจษจนั กนั อย่างตืนเต้น ขา่ วลือต่างๆ มากมายถกู บอก เลา่ ให้กนั และกนั ฟัง...ว่าทีพระราชินี...ผ้ดู ีพร้อมกําลงั จะเสดจ็ เข้ามาเพือ ทําความค้นุ เคยกบั การใช้ชีวติ ในวงั ชัวระยะเวลาหนึง ก่อนเข้าพิธีอภิเษก สมรสกบั องค์ฟาโรห์ ~ ๒๔๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ถ้าท่านจะพดู เรืองทีไมไ่ ด้เกียวข้องกบั งาน ข้าขอตวั นะคะ” ชายหนมุ่ แย้มริมฝี ปากขนึ เลก็ น้อยคล้ายกําลงั ยิม คิดไว้แล้วว่าต้อง มาไม้นี มือใหญ่จึงหยิบกองดอกบัวทีอมู า่ นํามาให้และแจกันทองคําบน โต๊ะทรงอกั ษรของเขายืนไปตรงหน้าหญิงสาว “นีอยา่ งไงเลา่ งานของเจ้า นางกํานลั ผ้ยู ึดถือหน้าทีเป็ นสําคญั แบบ เจ้า ไยจงึ ไมม่ าเปลียนดอกบวั ตามคาํ สงั ของข้า เจ้าเห็นหรือไม่ว่ามนั เหียว เฉาหมดแล้ว” เมือจนปัญญาจะหาทางหนีออกจากห้อง นาราจึงทําได้เพียงรับ ดอกบวั นนั มาตงั ไว้ใกล้ตวั พร้อมกบั เริมพบั กลบี ของมนั อยา่ งเร็วทีสดุ เท่าที จะทําได้...พยายามพุ่งสมาธิทังหมดให้ จดจ่ออยู่ทีดอกบัว ทว่าช่าง ยากลาํ บากเหลอื เกิน เมือเสียงท้มุ ๆ ยังคงพูดต่อโดยไมไ่ ด้ใสใ่ จว่าเธอจะ อยากฟังหรือไม่ “พ่อของนางเป็ นเสนาบดีระดบั สงู เขาซือสตั ย์และทํางานรับใช้ ราชวงศ์มาอย่างยาวนานตงั แตร่ ัชสมยั ของเสดจ็ พ่อ ผ้คู นนับถือเขามาก เขาจึงมีอํานาจทางทหารและมีผลต่อการตดั สินใจของเหล่าเสนาบดี... ด้วยเหตนุ นั ข้าจงึ ต้องหมนั และอภเิ ษกกบั นางตามทีราชสํานกั เห็นว่ามนั ดี ตอ่ เสถียรภาพของอยี ิปตแ์ ละตอ่ ราชวงศข์ องข้า” มือบางยังตงั หน้าตงั ตาพับกลีบบัวต่อไปอย่างนิงสงบราวกบั เธอ ไมไ่ ด้ยินคําทีเขาพดู “ข้าไมเ่ คยมคี วามรู้สกึ พิเศษใดๆ กบั นาง...เจ้ารู้ดีกว่าใคร...ว่าใจข้า อย่ทู ีใด” “...” ~ ๒๔๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าไมเ่ คยคิดวา่ เจ้าเป็นของเลน่ ไมเ่ คยเลยสกั ครงั กบั เจ้า...มนั ไมใ่ ช่ เพือความสนกุ สนาน ไมใ่ ช่เพียงเพือการปลดปลอ่ ยอารมณ์เบืองตาํ ของข้า ...ข้าอยากทําให้เจ้ามคี วามสขุ นารา” “...” “นีคือสิงทีข้าอยากให้เจ้าได้รับรู้จากปากของข้า...ไมอ่ ยากให้เอา เรืองใดก็ตามไปคดิ ตีความด้วยตวั เองแบบผิดๆ อกี ” ความเงียบเข้าปกคลุมทันทีทีชายหนุ่มพูดจบ จนเมือนารานํา ดอกบัวซึงพับกลีบได้แย่ทีสดุ มาประดบั ลงบนแจกันทองเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวจึงยืนขึนถวายบังคมทูลลาและพูดยํากับชายหนุ่มเป็ นครัง สดุ ท้าย “ไม่วา่ ท่านจําเป็ นจะต้องมีราชินีหรือสนมอีกกีร้ อยกีพันคน...ด้วย เหตผุ ลใดก็ตาม มนั ไมใ่ ช่เรืองของข้า กรุณาอย่าเรียกข้ามาเพือฟังสิงไร้ สาระแบบนีอกี ” จบประโยคนาราถอนหายใจ ดวงตาสีดําทีกําลงั สนั ไหวทอดมอง ออกไปอีกทางอย่างพยายามเก็บกักอารมณ์ ความทรงจําต่างๆ เลน่ ผ่าน เข้ามาอีกครัง เสียงดนตรี ค่สู ามี-ภรรยากําลงั เต้นรําอย่างมีความสขุ ใน งานแต่ง รสอนั จัดจ้านของสรุ า รอยจูบ ความรู้สึกและรสสมั ผสั ตา่ งๆ ที นาราได้รบั จากฟาโรห์ฟิ โฮเทป แม้จะพร่าเลือน...แตก่ ใ็ ช่…มนั คือความสขุ ความสุขทีมาพร้ อมกับความฝันแสนน่ากลัวและความเป็ นจริงทีนารา ต้องตระหนกั “และข้า...คืนนันเป็ นคืนทีข้ามีความสุขมากทีสุดเพราะเป็ นงาน แตง่ งานของทา่ นนาธานกบั เซอา สว่ นเรืองทีเกิดหลงั จากนนั ...ข้าไมอ่ ยาก จําและไมอ่ ยากกลบั ไปคดิ ถึงมนั อกี ” ~ ๒๔๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ชว่ งเวลาบ่ายอนั แสนวนุ่ วาย นางกํานลั ทกุ คนดรู ีบร้อนและเร่งรีบไม่ วา่ จะเป็นนางกํานัลทีโรงครัว หรือนางกํานลั ผ้ถู ูกส่งไปประจํายังตําหนกั ใหมซ่ งึ กําลงั ทํางานกนั อย่างขมกั เขมน่ “นารา ชดุ ข้าเรียบร้อยแล้วหรือยงั เราต้องไปตงั แถวกนั แล้วนะ” หญิงสาวผ้ถู กู ถามปัดชดุ ของนางกํานลั อีกคนสองสามที แล้วรีบพา กันเดินไปตังแถวอยู่ด้ านหลังของหัวหน้ านางกํานัลเฒ่า ทุกคนดู กระตือรือร้นทีจะได้เฝ้ ารับเสดจ็ พระค่หู มนั ว่าทีองค์ราชินีคบู่ ลั ลังก์ทอง ของฟาโรห์ฟิ โฮเทป...นายหญิงคนใหม่ของวงั หลวง แต่อาจต้องแอบ ยกเว้นเธอไว้เสียคนหนงึ เธออธิบายความรู้สึกในตอนนีไม่ถกู จริงๆ ในอก คล้ายมชี อ่ งวา่ งขนาดใหญ่ทําให้รู้สกึ โหวงๆ พิกล ทงั ๆ ทีเฝ้ าบอกตวั เองวา่ มนั ไมใ่ ช่เรืองของเธอ ไมใ่ ช่เรืองของเธอสกั นิด... ขบวนนางกํานัลของตําหนกั หลวงเดินเข้าไปภายในห้องโถงใหญ่ ของตําหนักราชินี ทรุดตัวลงอย่างเป็ นระเบียบตรงข้ามขบวนนางกํานัล ประจําตําหนักแห่งนีทีหมอบกราบติดพืนอยู่แล้ว นาราก้มหัวลงจรดพืน พร้อมนางกํานลั ข้างๆ ตวั จงั หวะการเต้นของหวั ใจกระตกุ เมอื ได้ยินเสียงฝี เท้าหนกั ๆ ก้าวเข้า มาภายในห้อง เดนิ ตรงไปนงั ยงั บัลลงั ก์ทองตรงกลางห้องโถง จะเป็ นใคร ไปไมไ่ ด้นอกจากฟาโรห์ฟิ โฮเทปทีเสดจ็ มาต้อนรับพระคหู่ มนั ตอ่ มาไมน่ าน ขบวนของผ้มู าใหมก่ เ็ ข้ามาถงึ นาราหลบั ตาลงแม้กําลงั ก้มหน้าอย่กู ็ตาม... พยายามใช้ประสาทหขู องตนฟังอย่างเต็มที ได้ยินเสียงฝี เท้าของคนและ เสียงหีบไม้กระทบกับพืนจํานวนมาก ดูเหมือนพระค่หู มันจะขนสมบัติ สว่ นตวั ของตนมามากมายเพือให้สมฐานะพระแมแ่ หง่ แผน่ ดินอยี ิปต์ “ถวายบงั คมเพคะ องคฟ์ าโรห์” ~ ๒๔๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสียงหวานก้องกงั วานเพราะพริงดงั ขึนอย่างชดั เจน แม้ปลายเสียง จะสนั ด้วยความตืนเต้นแตน่ ําเสียงนนั ยงั คงไพเราะทีสดุ เท่าทีนาราจะเคย ได้ยินมาจากทีไหน หากเธอคนนันขบั ลํานํา แม้แตส่ นมธินิมีผู้เป็ นเบอร์ หนงึ ในพระราชวงั คงต้องพ่ายแพ้...ด้วยเสยี งแบบนี นาราไมอ่ ยากคาดเดา เลยวา่ เจ้าของเสยี งจะงดงามแคไ่ หน “เจ้าคงเดนิ ทางมาเหนือย” เสียงคุ้นเคยนีก็ยังคงเป็ นแบบเดิมเหมือนทุกครังทีได้ ยิน มัน ราบเรียบ...ราบเรียบเสยี จนเดาอารมณ์ของคนพดู ไมถ่ กู “หามไิ ด้เพคะ” “พักผ่อนตามสบายเถิด หากขาดเหลือสิงใดจงบอกกล่าวแก่อมู ่า นางเป็นหวั หน้านางกํานลั ของทีนี” “ขอบพระทยั เพคะองค์ฟาโรห์” พดู จบร่างสงู ก็ลกุ ขนึ จากเก้าอี ก้าวเท้าหมายเดินออกจากตําหนัก เพือไปปฏิบตั ริ าชกิจอนื ตอ่ อมู า่ และนางกํานลั ฝังทีประจําตาํ หนักใหญ่ลกุ ขึนติดตามองค์เหนือหัวของตนกลับ ทวา่ ในวินาทีนันเองเสียงทีร้ องขึน อยา่ งดีใจของพระคหู่ มนั กลบั ทําให้ขบวนทงั ขบวนต้องชะงัก ไมเ่ ว้นแม้แต่ องคเ์ หนือหวั ของพวกเขาทีหยดุ ฝี เท้าโดยอตั โนมตั ิเมือได้ยินชือทีออกมา จากปากของคหู่ มนั สาว “นารา!” เจ้าของชือผ้กู ําลงั เดนิ ก้มหน้างดุ สะด้งุ ด้วยความตกใจเนืองจากถูก เรียกในขณะทีกําลงั เหมอ่ ลอย ใบหน้าเรียวงามหันกลบั ไปตามเสียงเรียก พร้อมกนั กบั ทีร่างอกี ร่างโถมเข้ามากอดเธออย่างยินดี สตรีสงู ศกั ดิ คนนัน ดนั ตวั เองออกพร้อมทงั ยิมให้ใบหน้าทีกําลงั แสดงถึงความมนึ งงอย่างทีสดุ ~ ๒๔๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ดีใจเสียจริงทีเจอเจ้า ข้าคิดว่าอาจต้องพลิกพระราชวงั เพือหาเจ้า เสียแล้ว” นารามองพระค่หู มนั อย่างเต็มตา ยังคงจับต้นชนปลายอะไรไมถ่ ูก หญิงสาวผิวสนี ําผงึ รูปร่างสงู มีสว่ นโค้งเว้างดงามสมส่วน เจ้าของใบหน้า คมรบั กบั ดวงตาหวานหยดย้อยและริมฝี ปากอิมตึง...ใบหน้าทีเธอค้นุ เคย เป็นอยา่ งดี “มทั ...คา...เร...” เสียงทีเลด็ ลอดออกไปนันเบาหวิวและขาดห้วงจนแทบจับความ ไมไ่ ด้...มทั คาเรเพือนของเธอคอื คหู่ มนั ของฟาโรห์ฟิ โฮเทป... “ข้าเอง...ไยจึงทําหน้าราวกบั โดนผีหลอกเช่นนนั เจ้าคงตกใจมาก สินะ” “เจ้า...รู้จกั นางหรือ” เสียงทุ้มทีถามแทรกขึนเหมือนจะทําให้ มัทคาเรรู้สึกตัว เธอจึง กลบั ไปวางกิริยาให้เป็ นปกติ ขณะหญิงสาวอีกคนหันไปสบสายตากับ ดวงตาสีเทาทีมองมาอย่างตงั คาํ ถามแล้วเป็ นฝ่ ายเบียงสายตาลงมองพืน ตาํ หนกั อย่างรวดเร็ว “นาราเป็นสหายของหมอ่ มฉนั เราเจอกนั ตอนข้าตดิ ตามท่านพ่อมา ในพระราชวงั เพคะ” ตอบด้วยเสียงอนั ไพเราะ ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้เบาๆ ค่หู มนั ของ เขาจงึ พดู ตอ่ อย่างกล้าๆ กลวั ๆ “หม่อมฉนั เพิงมาทีนี ไม่รู้จักผู้ใดเลย โปรดประทานนารามาคอย ดแู ลหมอ่ มฉนั ได้ไหมเพคะ หากมนี างมาอย่ดู ้วยคงอนุ่ ใจไมน่ ้อย” “ขนึ อยกู่ บั ความสมคั รใจของนาง ข้าไมเ่ คยคดิ บงั คบั ใคร” ~ ๒๔๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- มทั คาเรยิมอย่างยินดที นั ทีทีได้ฟังคาํ ตอบ หญิงสาวจบั มอื นาราผ้ยู ืน ก้มหน้ามองพืนแนน่ พลางเขย่า “นารา เจ้ามาอยกู่ บั ข้านะ ได้โปรด” คนถกู ถามเงยหน้ามองฟาโรห์ฟิ โฮเทปสลบั กบั มทั คาเร ดวงตาเรียว คมดจุ เหยียวจ้องมองนารานิงๆ คล้ายให้โอกาสเธอได้ตดั สินใจ ทวา่ มนั กลบั เตม็ ไปด้วยความคาดหวงั เหมือนเขากําลงั ต้องการทดสอบหรือหยงั เชิงอะไรบางอย่างจากเธอ ขณะทีดวงตากลมโตของมทั คาเรเตม็ ไปด้วย แววอ้อนวอนกึงขอร้อง การจากบ้านมายงั สถานทีๆ ตนเองไมค่ ้นุ เคยคงทํา ให้เธอกลวั และเหงามาก...นาราได้แตย่ ืนอกึ ๆ อกั ๆ เหมือนเป็ นคนกลางที นําทว่ มปาก แม้ไมค่ อ่ ยอยากไปทํางานให้มทั คาเร เนืองจากตนเองกม็ ีชนกั ปักหลังเรืององค์ฟาโรห์ ทว่าเมือเห็นสายตานันแล้วหญิงสาวก็ไม่รู้จะ ปฏิเสธเพือนอย่างไร จึงหนั ไปพยกั หน้ารับกับเธอทังยังบงั คบั ให้ตวั เองส่ง รอยยิมอนั แห้งแล้งไปให้เธอพร้อมๆ กนั แล้วหนั กลบั ไปมองสบกบั ดวงตา สเี ทาทีเจือไปด้วยแววตดั พ้อและน้อยใจของฟาโรห์หน่มุ ผ้ทู ีจากนันเขาก็ สะบดั หน้าเดินหนุ หนั ออกไปโดยไมห่ นั กลบั มามองเธออกี เลย หลงั จากฟาโรห์ฟิ โฮเทปนําขบวนนางกํานลั จากตําหนกั ใหญ่กลบั ไป แล้ว นางกํานลั ของตําหนกั แห่งนีจึงกลบั เข้าสคู่ วามวนุ่ วายอีกครัง หีบของ มีคา่ หลายสิบใบถกู ยกไปเก็บตามห้องหบั รวมไปถึงการนําของใช้ตา่ งๆ ของเจ้าของตําหนักมาจัดวางอย่างมีระเบียบ นาราทีถูกผ้เู ป็ นใหญ่ใน ตําหนักรังตวั ไว้จึงได้แตย่ ืนมองนางกํานัลเดินไปเดินมาอย่างเก้ๆ กังๆ จนกระทังคลืนแห่งความว่นุ วายสงบลง มทั คาเรจึงเดินเข้ามาหานารา พร้อมรอยยิมฉนั ท์มติ ร “นงั สนิ ารา” ~ ๒๔๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กล่าวเชิญอีกฝ่ ายให้นังพร้อมกับนังลงบนเก้าอีด้วยกิริยางดงาม นารารีบทรุดลงนงั บนพืนตาํ หนกั ก้มหน้าลงจนศรี ษะจรดพืน “ขออภยั คะ่ ท่านมทั คาเร ทีข้าเคยเสียมารยาทกบั ทา่ น ข้า...” “อะไรกัน ทําตวั ตามสบายเถิด เราเป็ นเพือนกนั นะ ข้าชอบคยุ กับ เจ้าแบบทีเราคยุ กนั ในวิหารมากกวา่ ” หญิงสาวพยกั หน้ารบั คํา ก่อนจะยืดตวั ขนึ นงั ตรงๆ แล้วเงยหน้ามอง อีกฝ่ าย ขณะกําลงั คิดหาบทสนทนาเพือทําลายความเงียบ ทวา่ คนทีนงั อยู่ สงู กวา่ กลบั พดู ขนึ ด้วยเสียงกลวั หวั เราะอยา่ งอารมณ์ดี “ข้าตกใจมากเลยรู้หรือไม่ ทีเจ้าเป็นนางกํานลั ในตําหนกั ใหญ่” “ข้าเองกต็ กใจมากเช่นกนั ทีท่านเป็น...พระคหู่ มนั ขององค์ฟาโรห์” “ถึงอย่างไรข้าก็ดีใจมากทีเจ้ายอมมาอย่กู ับข้า ข้าไม่มีเพือนในวัง เลยสกั คน มองไปทางไหนทีนีก็มีแตค่ นไม่ค้นุ เคย มนั เลยรู้สกึ เคว้งคว้าง นา่ ด”ู มทั คาเรมองนาราไปมาสองสามทีอย่างชังใจ ก่อนจะถามขึนด้วย ใบหน้าเปื อนยิม “เจ้ารบั ใช้องคฟ์ าโรห์เช่นนี น่าจะรู้วา่ พระองค์ชอบสิงใดและไมช่ อบ สิงใดบ้าง ข้าอยากให้เจ้าคอยชว่ ยชีแนะเรืองพวกนีแกข่ ้า” คนได้รับคําขอร้ องมองคนขอทีใบหน้าเริมแดงซ่านจากความเขิน อายนันด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดคล้ายกบั คนทีกําลังกลืนไม่เข้า คายไมอ่ อก “ตลอดชีวิตของข้า สิงเดียวทีข้าถูกสอนคือการมอบทังชีวิตให้องค์ ฟาโรห์ ข้าฝึกหดั ทกุ สิงอย่างหนกั เพือให้มีความสามารถสมกับฐานะของ ราชินีคบู่ ลั ลงั คแ์ ละใจข้าก็เป็นของพระองคต์ งั แตแ่ รกเจอ” พระคหู่ มนั หบุ รอยยิมลงพร้อมถอยหายใจอยา่ งเศร้าสร้อย ~ ๒๔๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “แต่ดเู หมือนองค์ฟาโรห์จะไมไ่ ด้รู้สึกเช่นเดียวกับข้า ทกุ ครังข้ามัก ได้รับเพียงความเฉยชา เพราะอย่างนันข้าจึงต้องพยายามให้มากขนึ ข้า เชือวา่ สกั วนั ข้าจะสามารถเข้าไปยงั พระทยั ของพระองค์ได้” มทั คาเรหยดุ ประโยคเอาไว้แคน่ นั เมือหญิงสาวอีกคนเดนิ เข้ามาทรุด ตวั ลงนงั บนพืนใกล้ๆ กบั นารา “เรียบร้อยแล้วเจ้าคะ่ ทา่ นมทั คาเร” ผู้มาใหม่กล่าวเสียงเรียบ ขณะมองมาทีคนแปลกหน้ าอย่าง พิจารณา นาราจึงสง่ ยิมให้ จ้องตอบอีกฝ่ ายตาแป๋ ว “นีนาราคนทีข้าเลา่ ให้เจ้าฟังอย่างไรเลา่ สว่ นนารานีคือนาเฟร นาง ติดตามข้ามาจากทีบ้านและจะมาเป็นนางกํานลั คนสนิทของข้า” “สวสั ดีจ๊ะนาเฟร ยินดีทีได้รู้จกั ” “เช่นกนั ...แตน่ างสวยกวา่ ทีข้าคดิ ไว้อีกนะเจ้าคะทา่ นมทั คาเร” นาเฟรกลา่ วชมซึงๆ หน้าอยา่ งคนอธั ยาสยั ดี เลน่ เอาคนถกู ชมยกมือ ขนึ ลบู ใบหน้าด้วยความเก้อเขิน ขณะผ้เู ป็ นเจ้าของตําหนักกําลงั หัวเราะ ร่วน “นี อยา่ ไปแกล้งนาราเขาส”ิ “ข้าไมไ่ ด้แกล้งเจ้านะ เจ้างามจริงๆ ถ้าท่านมทั คาเรเป็ นหญิงงาม ทีสดุ ทีข้าเคยพบมา...เจ้าก็เป็นทีสอง” “นนั เพราะเจ้ายงั ไมเ่ คยเหน็ เหลา่ พระสนมคนอืนๆ หากเจ้าเห็น...ข้า คงเป็ นทีสิบหรือทีร้ อย” นารากล่าวตอบอีกฝ่ ายอย่างไม่ได้คิดอะไร ขณะทีนาเฟรรีบถาม กลบั ด้วยใบหน้าเคร่งเครียดขนึ “จริงหรือ พวกนางสวยขนาดนนั เลยหรือ” ~ ๒๔๘ ~