จอมใจ

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์หน่มุ รับของฝากจากราชองครกั ษ์มาถือไว้ในมือ ดวงตาติดดุ มองอยา่ งพิจารณา...มนั คือดอกบวั อยี ิปตธ์ รรมดาๆ เหมอื นกบั ทีเหน็ อยทู่ กุ วนั ทีสระบวั ข้างตาํ หนกั หากสงิ แตกตา่ งและทําให้เขาพิศวงคงเป็ นเพราะ ดอกบวั ทกุ ดอกถกู พบั กลบี เอาไว้อย่างประณีตบรรจง ส่งให้ดอกบัวสีขาว นนั แลดอู ่อนหวานน่มุ นวลขึนไปอีกหลายเท่าตัว จมูกโด่งสูดกลินหอม ออ่ นๆ ของดอกบัวนันซึงส่งผลให้ความขนุ่ เคืองในใจลดลงจนแทบไม่มี เหลือ “นางกําชบั ให้ข้าเอามามอบให้ท่านให้ได้ เพือแทนคําขอบคณุ และ ขอโทษสําหรบั การกระทําอนั สินคดิ ของนาง” ริมฝี ปากบางเฉียบยกขึนเล็กน้อยคล้ายกําลงั แย้มยิม...เรืองราว ทังหมดเกิดขึนเพราะนางอยากเก็บดอกบัว แต่กลบั ส่งมนั มาแทนคํา ขอโทษแบบนี ไมร่ ู้วา่ เขาควรโกรธเพิมหรือควรให้อภยั ดี...ดทู ่าเธอคงชอบ ดอกบวั มากจริงๆ กระมงั “นีหรือเปลา่ ตวั ต้นเหตทุ ีทําให้ท่านอารมณ์เสีย” “แล้วตอนนีนางอย่ไู หน” ไมต่ อบนาธาน แตก่ ลบั ถามอกี คาํ ถามแทน “ห้องโถงใหญ่หรือ” “ข้าให้นางกลบั ไปแล้ว ท่านก็รู้เราต้องรักษาความปลอดภัยให้แก่ ท่าน จะให้ใครทีไหนก็ไมร่ ู้เข้ามาพบองค์ฟาโรห์งา่ ยๆ คงไมไ่ ด้” ดวงตาสเี ทาคมเข้มตวดั ไปมองราชองครักษ์ตวั ดีทีตอบกลบั มาด้วย ใบหน้าไมร่ ู้ไมช่ ี “รกั ษากฎกนั ดเี ยียงนี ไปเทียวชายแดนเป็นรางวลั เสยี ดีหรือไม”่ “ก็ข้าไมร่ ู้วา่ นางเป็นใคร ประสงค์ดีหรือประสงค์ร้ายกบั พระองค”์ ~ ๔๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เขาประหลาดใจตงั แตเ่ ห็นฟาโรห์หน่มุ รีบวิงรุดไปยังสระบัวอย่าง รวดเร็ว เมือมองออกไปนอกหน้าต่างตําหนักแล้วเห็นร่างบางของนาง กํานลั คนนนั กําลงั เดินลงไปยงั สระบวั และอดประหลาดใจมากยิงขนึ ไมไ่ ด้ เมอื เธอหาญกล้าตอ่ วา่ ฟาโรห์ของเขาซงึ ๆ หน้า นางเป็นใครกันจึงทําแบบ นีได้โดยหวั ยงั คงอยทู่ ีเดิมแบบนี “นางชือนารา คนเดียวกบั ทีข้าเคยให้เจ้าตามหา” “หญิงทีชว่ ยพระองคไ์ ว้น่ะหรือ” กลา่ วอย่างคาดไม่ถึง และแม้จะมีคําถามตามมาอีกมากมายแต่ก็ ต้องอดใจไว้กอ่ น เขามเี รืองสาํ คญั กวา่ ต้องกราบทลู “มีสาสน์มากจากโนมิสทีประจําอยู่แถบชายแดนว่าตอนนีพวก ฮิตไทต์ได้สงั สมกําลงั เตรียมเข้าบกุ ยดึ ซีเรียในไมช่ ้านี” นาธานผู้ขีเล่นเมือครู่หายไปทันทีทีก้าวเข้าส่บู ทสนทนาเกียวกับ เหตกุ ารณ์ทีชายแดนซีเรีย ซึงดเู หมือนสถานการณ์จะไมน่ ่าไว้วางใจนกั “พวกมนั เริมเคลอื นไหวแล้วหรือ” หวั หน้าองค์รักษ์หนมุ่ พยกั หน้ายืนยนั สงิ ทีนายเหนือหวั ถาม ก่อนทงั คจู่ ะเริมเปิ ดฉากสนทนากนั เกียวกบั เรืองนีตอ่ อยา่ งยาวนาน ~ ๕๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๗ นาราเริมงานตอนเช้าด้วยความสดชืน รอยยิมถกู ประดบั บนใบหน้า สวยหวานเมือมองเห็นเจ้าของตาํ หนกั เดนิ ออกมาจากห้องบรรทม “สวสั ดีตอนเช้าคะ่ ท่านเซโทเซฟ” “อารมณ์ดมี าเชียว มเี รืองดีๆ เกิดขนึ หรือ” “พรุ่งนีข้าจะได้หยดุ หนงึ วนั คะ่ ทา่ นอมู า่ คงเห็นความตงั ใจและความ ขยนั ขนั แขง็ ของข้าแล้ว ข้าดใี จจริงๆ” กล่าวด้ วยความยิ นดีเพราะช่วง นีเธอไม่ค่อยทํ าตัวให้ หัวหน้ านาง กํานลั ต้องหนกั ใจนกั เซอาเองก็ไมต่ ้องเหนือยคอยชว่ ยเธอมากมายเหมอื น เมือก่อน ชายหน่มุ มองคนยิมแป้ นพลางถาม “เจ้าจําโอเอซิสทีข้าเคยเล่าให้ฟังได้หรือไม่ อยากไปหรือไม่ หาก อยากพรุ่งนีข้าจะพาไป” “ข้าไปได้หรือคะ ท่านอมู า่ คงไมใ่ ห้ข้าออกไปเป็นแน่” ถามคล้ายไม่แน่ใจ ทว่าเสียงหวานกลบั ระงับความตืนเต้นเอาไว้ ไมอ่ ยู่ กน็ ะ...ตงั แตอ่ ยทู่ ีนีเธอยงั ไมเ่ คยได้ไปเทียวไหนเลย ยิงโอเอซิสกลาง ~ ๕๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ทะเลทรายด้วยแล้วคงหาโอกาสไปได้ยากทงั ในโลกทีเธออย่ใู นตอนนีและ ในโลกปัจจบุ นั “เรืองนนั ข้าจดั การได้หากเจ้ายอมไปกบั ข้า” “ไปคะ่ ” รีบตอบเหมือนกลวั อีกฝ่ ายเปลียนใจ ก่อนถามอีกฝ่ ายด้วยความ แปลกใจเมอื เหน็ วา่ เช้านี แทนทีองค์ชายเซโทเซฟจะสวมชดุ ลําลองง่ายๆ ตามปกติ กลบั สวมชดุ เจ้าชายพร้อมเครืองประดบั เตม็ ยศ แม้รู้วา่ เป็ นนาง กํานลั ไมค่ วรถามนนู่ ถามนีให้วนุ่ วายพระทยั แตเ่ ธอรู้สกึ สนิทใจกบั เจ้าชาย องคน์ ีพอสมควร เจ้าชายเซโทเซฟเองก็เมตตาเธออยู่มาก เธอจึงสามารถ ทําตวั ได้คอ่ นข้างเหมอื นปกตเิ วลาอย่กู บั เขา ซึงแนน่ อนวา่ ตอนนนั ต้องไมม่ ี ท่านอมู า่ หรือใครอนื อยดู่ ้วย “แล้วนี...ทา่ นกําลงั จะไปไหนหรือคะ” “ไปเข้าเฝ้ าพีชายข้า” ชายหน่มุ บอกหญิงสาวสนั ๆ...มีข่าวเล็ดลอดออกมาวา่ ทีชายแดน ซีเรีย พวกฮิตไทต์พยายามซ่องสมุ กําลงั อย่างหนักเพือนํากองทัพเข้ามา ครอบครองซีเรียให้ได้ ฝังอียิปตเ์ องจงึ ไมค่ วรอยเู่ ฉยเชน่ กนั ...ขณะทีผ้ฟู ังได้ ยินคําวา่ ฟาโรห์ รอยยิมสดใสก็แทบแห้งเหือด นึกสงสยั วา่ ตอนนีเขาได้ รบั คําขอโทษทีฝากองครักษ์คนหนึงไปกราบทลู แล้วหรือยงั เขายงั โกรธเธอ อยหู่ รือเปลา่ แล้วถ้าเขาเลา่ ความไร้มารยาทนันให้น้องชายของเขาฟังล่ะ ทา่ นเซโทเซฟจะโกรธแล้วลงโทษเธอหรือเปลา่ “คะ่ ถ้าเช่นนนั ขอให้วนั นีเป็นวนั ทีดขี องท่าน” “ขอให้เป็นวนั ทีดีของเจ้าเช่นกนั ” ~ ๕๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- บรรยากาศในโรงครัวค่อนข้างวุ่นวาย อูม่ามองสํารวจความ เรียบร้อยของนางกํานลั ขณะกําลงั ตงั ขบวนขนาดย่อมแล้วนบั จํานวนคน อยา่ งเร่งรีบ “หายไปไหนสองคน” เสียงแข็งๆ เจ้าระเบียบทําเอาเหล่านางกํานลั ภายในแถวผวาไป ตามๆ กนั ผ้กู ล้าคนหนึงจงึ ตอบเสยี งสนั “พวกนางไมส่ บายเจ้าคะ่ ” “ไม่สบายแล้วเพิงมาบอกตอนนี พวกเจ้าทํางานกันเช่นไร ไยจึง หละหลวมแบบนี” ว่ากล่าวก่อนจะหันรีหันขวางมองหานางกํานัลคนอืนๆ ในรัศมี สายตา หากไปช้ากวา่ นีงานคงไมเ่ รียบร้อย ซึงขดั ตอ่ หลกั การของหญิงชรา อย่างยิง ฉบั พลนั ดวงตาอนั เริมฝ้ าฟางก็มาหยดุ อยู่ทีสองสาวผ้เู ดินพดู คยุ ยิมแย้มกนั เข้ามาภายในโรงครัว เซอา...ทํางานได้ดไี ร้ทีติ สว่ นหญิงสาวอกี คนนารา...ตงั แตเ่ ข้ามาก็ขยนั ขนั แขง็ สนใจเรียนรู้...จากไม่เป็ นโล้เป็ นพาย จงึ ทํางานได้ดีและคลอ่ งแคลว่ ขนึ มาก “พวกเจ้าสองคน มานี” ผ้ถู กู เรียกทงั สองทําหน้าตางนุ งง หากแตก่ ็เดินมาหานางกํานลั เฒา่ อยา่ งวา่ ง่ายและนอบน้อม “ทา่ นอมู า มอี นั ใดให้รับใช้เจ้าคะ” เซอาถามขนึ เสียงหวานเมือเดินเข้ามาถึงบริเวณทีนางกํานัลกําลงั รวมตวั กนั ผ้เู ป็นใหญ่แห่งนางกํานลั ทงั หลายจึงเอย่ ถาม “เจ้าสองคนรบั ใช้ตาํ หนกั เจ้าชายเซโทเซฟเสร็จแล้วใช่หรือไม”่ “เจ้าคะ่ ” “ถ้าเช่นนนั จงไปทํางานทีตําหนกั ฮาเร็มกบั เหลา่ นางกํานลั พวกนี” ~ ๕๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เจ้าคะ่ ” คราวนีคนตอบรับออกมาอย่างทันทีทนั ใดกลบั เป็ นนารา ดวงตาสี ดําสนิทเป็ นประกายวาววบั อย่างตืนเต้นเมือได้ยินวา่ จะต้องไปทํางานที ไหน เธอเคยได้ยินมาตงั แตอ่ ย่ใู นโลกปัจจบุ นั วา่ ตาํ หนกั ฮาเร็มเป็นทีอยขู่ อง บรรดาเหล่าผู้หญิงของกษัตริย์ ด้วยบ้านเมืองในยุคนีสามารถมีสนม นางห้ามได้มากตามใจชอบ กษัตริย์บางคนจึงมีสนมมากกวา่ พันคนเสีย ด้วยซํา แตก่ ารต้องอย่ใู นทีๆ เดียวกนั คอยดแู ลปรนนิบตั ผิ ้ชู ายคนเดยี วกนั รักผ้ชู ายคนเดียวกนั ต้องมองเห็นคนทีเรารักเดินเข้าห้องของผ้หู ญิงคน อนื ๆ ไมซ่ ําหน้าแบบนนั เธอสงสยั จริงๆ วา่ พวกนางทนอย่ใู นสภาพเช่นนัน ได้อย่างไร เมือพูดคยุ รายละเอียดกันเรียบร้อย สองสาวจึงเข้าไปสมทบกับ เหล่านางกํานัล แล้วขบวนทงั หมดก็รีบจรลีไปยังตําหนักขนาดใหญ่อนั เรียกได้ว่าเป็ นแหล่งรวมสาวงามซึงมีเพียงชายผู้เดียวเท่านันทีมีสิทธิ ครอบครอง เรียวปากอวบอิมเผลออ้าค้างไปชัวขณะ ยามมองภายใน ตาํ หนกั อนั ถกู ประดบั ประดาด้วยดอกไม้และข้าวของเครืองใช้ตา่ งๆ อย่าง งดงาม พรังพร้อมไปด้วยหญิงสาวหน้าตาสวยหยดย้อยนับร้อยในชดุ นุ่ง น้อยห่มน้อยทีแตง่ กนั มาอวดสายตาสวามใี นคาํ คนื นี เสียงเล็กๆ มากมายดังก้ องอย่างน่าฟัง ดนตรีไพเราะบรรเลง ตอ่ เนืองไมข่ าดสาย...ราวกบั เป็นอีกดินแดนหนงึ ทีเธอไมเ่ คยรู้จกั หรือคิดวา่ จะมีอย่ใู นวงั หลวง ดินแดนทีไม่วา่ มองไปทางใดก็เห็นแตเ่ หลา่ หญิงงาม ราวเทพธิดา...เหมือนทีนีคือสรวงสวรรค์สาํ หรบั ฟาโรห์ นางกํานลั ทกุ คนตา่ งทําหน้าทีของตนเองอย่างรวดเร็ว นาราจึงมี โอกาสยืนตาค้างได้ไมน่ านกต็ ้องรีบกลุ ีกจุ อทํางาน ทงั ทําความสะอาด จดั โต๊ะอาหาร และเตรียมห้องสรงนํา ~ ๕๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “องค์ฟาโรห์เสดจ็ ” หลงั จากงานทุกอย่างเรียบร้อยได้ไมน่ าน ทุกคนยอบตวั ลงบนพืน เพือทําความเคารพบรุ ุษหนึงเดียวผ้กู ้าวย่างเข้ามาในสวรรค์สว่ นพระองค์ “องคฟ์ าโรห์เพคะ หมอ่ มฉนั คดิ ถงึ พระองค์เหลือเกิน” “พระองค์ไม่เสดจ็ มาเพียงหนึงราตรี ใจของหม่อมฉันแทบจะขาด รอนเสียให้ได้ ด้วยใจนีคิดถึงพระองค์ทกุ ทิวาราตรี” “แคห่ มอ่ มฉนั ได้พบพระองค์ ตอ่ ให้ต้องขาดใจตายไปตอนนี ข้าคงมิ เสียใจใดๆ อกี ด้วยความตายของข้านีเกิดจากไฟเสนห่ าทีมีตอ่ พระองค”์ นาราก้มหน้ามองพืนเงียบๆ รวมอยกู่ บั หมนู่ างกํานลั คอยฟังถ้อยคํา รักมากมายหลายประโยคทีออกมาจากนางสนมทังหลายด้วยความรู้สึก บอกไมถ่ กู ไมร่ ู้ควรอาย ขํา หรือสมเพชดี...มนั เหมอื นการแขง่ กนั ว่าใครจะ เป็นผ้ชู นะและสามารถทําให้สวามขี องตนสนใจได้มากกวา่ กัน...พวกนาง มีความสขุ จริงๆ หรือ “เสวยเลยไหมเพคะ พวกเราจะได้ให้นางกํานลั ตงั โต๊ะเสวย” “ข้าอยากกินพวกเจ้ามากกวา่ ” คราวนีได้ยินเสียงพวกนางสนมหัวเราะคิกคกั ในขณะนาราเองก็ แอบยิมให้พืนห้องทีตนจ้องมองอย.ู่ ..ไมค่ ิดวา่ คนนิงขรึมราวรูปปันจะมีมมุ เช่นนีเหมือนกบั ชายหน่มุ เจ้าสําราญทวั ๆ ไป ไมท่ นั คดิ เรือยเปื อยใดๆ เสียง ท้มุ กก็ ลา่ วขนึ “ข้ารู้สกึ เหนือยเตม็ ที อยากอาบนําให้ผอ่ นคลายเสียกอ่ น” สินเสยี งพวกนางกํานลั ขยบั ตวั อยา่ งรู้งานโดยไมต่ ้องให้บอก นาราผู้ ไมเ่ คยมีประสบการณ์ทํางานในตาํ หนกั ฮาเร็มมากอ่ นเงยหน้าขึนมองซ้าย มองขวาเพือดวู า่ ต้องทําเช่นไรตอ่ ชวั ระยะเวลาทีกวาดตามองนนั เธอเผลอ สบเข้ากบั ดวงตาสเี ทาของผ้นู งั อย่บู นเก้าอที องคาํ ซึงมองมายงั เธออย่กู ่อน ~ ๕๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ...เขาคงสงสยั ว่าเหตใุ ดเธอจึงมานังอยู่ตรงนีได้ หญิงสาวรีบหลบุ ตาตํา แล้วขยบั ตามเซอาทีนงั อย่ขู ้างๆ ออกไป ห้องสรงนําเป็ นห้องทีมีสระสําหรับสรงนําขนาดใหญ่อย่ตู รงกลาง รายล้อมด้วยเสาสลกั ลวยลายวิจิตรเลียนแบบรูปดอกบวั และช่อกกลงสี สดใสชวนให้รู้สึกสดชืนราวกับกําลงั อาบนําอยู่ในบึงนํากลางแจ้งขนาด ใหญ่ นารามองเหล่านางกํานัลทีทํางานอย่างคล่องแคล่วเพือศึกษา ขนั ตอนและวิธีการทํางาน...มีการแบ่งคนเป็ นสองกลมุ่ ใหญ่ๆ กลุ่มแรก กระจายตวั ยืนอย่ตู ามขอบสระเพือคอยขึงผ้าสีขาวนวลล้อมรอบสระทังสี ทิศคล้ายเป็ นมา่ นบังสายตาไม่ให้สามารถมองเข้าไปภายในได้ สว่ นอีก กลมุ่ คอยบริการและดแู ลความเรียบร้อยอยบู่ ริเวณด้านนอกของสระ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปเข้ามาภายในห้องสรงพร้อมเหลา่ นางสนมทีดเู หมือน จะเป็ นผ้ถู ูกเลือกให้ถวายงานในคืนนี หญิงงามทังหลายปลดเปลือง อาภรณ์ของตนออกอย่างไมเ่ ก้อเขิน พลางเข้าไปนวั เนียออดอ้อนชายหนุ่ม เพียงหนงึ เดยี วแล้วพากนั เดนิ ลงไปยงั สระสรงนํา ในขณะทีนารารีบก้มลง มองพืน พยายามเพ่งความสนใจไปทีเท้าของตวั เองอย่างยากลําบาก เพราะหยู งั สมั ผสั ได้ถงึ เสยี งพดู คยุ เสยี งหวีดร้องเบาๆ ของหญิงสาว เสียง หวั เราะหวานหู สลบั กบั เสียงหวั เราะท้มุ ๆ ของฟาโรห์หนุ่มซึงยังคงดงั ขนึ เป็นระลอกอย่างสขุ สาํ ราญ ในใจนกึ ขอบคณุ มา่ นบงั สายตาทีทําให้เธอไม่ ต้องทนเห็นภาพอนั น่าบดั สีพวกนัน ทว่าดเู หมือนนางกํานลั คนอืนๆ จะ เคยชินกบั เหตกุ ารณ์เช่นนี จึงไม่แสดงอาการกระดากอายใดๆ ออกมา อยา่ งตวั เธอ แน่ละ่ สําหรบั คนทีนีการเปลอื งผ้าอาบนํามนั เป็นเรืองธรรมดา มากๆ ตอนนีในอยี ิปต์คงมีแคเ่ ธอผ้เู ดียวกระมงั ทียงั คงนงุ่ ผ้าอาบนําอยู่ “เมือไหร่เราจะเสร็จงานกนั เสยี ที เซอา” ~ ๕๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หนั ไปกระซิบถามหญิงสาวทียืนอยใู่ กล้ๆ ด้วยรู้สกึ อยากออกไปจาก ทีนีเตม็ แก่ “จนกวา่ องค์ฟาโรห์จะทรงเข้าบรรทม” “แบบนีข้ากต็ ้องทนดทู นฟังเรืองบดั สเี ชน่ นีอกี นานเลยหรือ” เซอาไมต่ อบกลบั นารารู้วา่ เธอไมก่ ล้าพดู เรืองอนั ใดเกียวกับฟาโรห์ หรือเหลา่ เชือพระวงศ์องค์อนื ๆ เพราะหากใครได้ยินเข้าหวั อาจหลดุ ได้ แต่ สําหรับเธอแล้วตอนนีสิงทีสําคญั ทีสดุ คือการออกไปจากเรืองน่าอายซึง เหลา่ คนทําไมอ่ ายแตค่ นดอู ยา่ งเธออายแทนเช่นนีให้เร็วทีสดุ หลงั จากปฎบิ ตั ริ าชกิจอย่างเหน็ดเหนือยมาทงั วนั การปรนนิบตั ิของ เหลา่ นางสนมในฮาเร็มทังหลายทําให้เขารู้สกึ ผ่อนคลายอย่างเตม็ ที ร่าง สงู ของฟาโรห์ฟิ โฮเทปก้าวเดินขึนจากสระสรง คว้าผ้าสีขาวสะอาดขึนมา เหน็บบนั เอว กอ่ นจะเดนิ ออกมานอกบริเวณทีถกู นางกาํ นลั ขงึ ผ้ากนั ไว้เป็น มา่ นบงั สายตา เหลา่ นางสนมเริมก้าวขนึ จากสระออกมารับผ้าสําหรับใช้ เช็ดกายจากนางกํานลั ทุกอย่างดําเนินไปเหมือนทกุ ๆ ครังทีเขามายัง ตาํ หนกั นี ภาพสาวงามเปลอื ยกายดคู ้นุ ชินนกั สําหรับเขา ทวา่ ไมใ่ ชส่ ําหรบั นางกํานลั คนหนึง... เขาไมร่ ู้เหมอื นกนั วา่ เหตใุ ดเมือกวาดตามองดรู อบๆ สายตาจงึ มกั ไป หยดุ อย่ทู ีแมค่ นนีเสียทกุ ครัง นนั อาจเพราะนางดแู ตกตา่ งจากชาวอียิปต์ ทวั ๆ ไปกระมัง ทังรูบร่างบอบบาง ผิวสีเหลืองนวลคอ่ นไปทางขาวและ ดวงตากลมโตสีดําสนิท เขาหาคําตอบให้ตวั เองในใจเงียบๆ ขณะมองดู นารากําลงั ยืนมอื สง่ ผืนผ้านมุ่ ให้เหลา่ นางสนมอย่างเงอะงะ เนืองจากตวั เธอเอาแต่ก้มหน้าหลบุ ตามองพืนตลอดเวลา พวงแก้มนวลทังสองข้าง เปลียนเป็นสแี ดงจดั แผซ่ ่านขนึ จนถึงใบหู เห็นท่าทางเขินอายเกินควรจน นา่ ขบขนั นนั แล้ว เขาอดไมไ่ ด้จริงๆ ทีจะก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาว ~ ๕๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราทําอะไรไมถ่ กู ไปในทนั ที เมอื ชายหน่มุ เพียงหนึงเดียวของห้อง เดินดมุ่ ๆ เข้ามาตรงหน้าเธอ ลําพังแค่สนมเปลือยกายเธอก็แทบลมจับ แล้ วนีเขาจะก้ าวเข้ ามาในระยะสายตาให้ เธอเห็นทําไมกัน...ถึงเขาจะนุ่ง ผ้าผืนเลก็ ๆ ไว้ก็ตามที หญิงสาวรีบก้มหน้างดุ ยิงกวา่ เดิม แต่หางตาของ ตนกย็ งั คงมองเห็นร่างกายท่อนลา่ งของเขาซึงถกู ปิ ดด้วยผ้าลินินสีขาวผืน บางคอ่ นข้างเปี ยกนําและแนบเนือ ใบหน้าสวยร้อนวบู วาบขึนไปอีก...จะ เงยหน้าขนึ จ้องมองใบหน้าอกี ฝ่ ายเพือให้มองไมเ่ ห็นร่างกายกึงเปลอื ยของ เขาก็ทําไมไ่ ด้ สดุ ท้ายหญิงสาวจงึ หาทางออกให้ตวั เองด้วยการก้มหน้าลง ตําเลก็ น้อยแล้วเอียงใบหน้าไปมองผ้ามา่ นสีขาวสะอาดแทนแผงอกกํายํา ของฟาโรห์หน่มุ “โดยหน้าทีแล้ว นีไมใ่ ช่ทีๆ ข้าควรพบเจ้า” หญิงสาวสะด้งุ เฮือกเมอื รู้สกึ ได้วา่ เสียงทุ้มนันพูดขนึ ชิดริมหขู องตน เพียงนิดเดยี ว เสยี งหวานรีบตอบกบั ผ้ามา่ นเบาๆ อยา่ งสนั เทา “มนี างกํานลั ไมส่ บายคะ่ ท่านอมู า่ จึงให้ข้ามาแทน” “เช่นนนั หรือ...แล้วทีเจ้าสง่ ดอกบวั มาให้ข้าวนั กอ่ น นนั เป็นการจงใจ สง่ มาเยาะเย้ยข้าใชห่ รือไม”่ “ฮะ” เสยี งหวานอทุ านอยา่ งตกใจ ใบหน้าสวยขมวดมนุ่ นนั เลอื นมาหมาย จะเถียงเขาอย่างลืมตวั แตเ่ มือสายตาปะทะแผงอกกว้างของอีกฝ่ าย เจ้า ตวั จึงรีบหนั กลบั ไปมองทีเดมิ ทนั ทีแล้วสา่ ยหน้าปฏเิ สธ “มะ ไม่ใช่ค่ะ ข้าขอยืนยันว่าข้าไม่ได้มีความตังใจหมายความ เช่นนนั ...ข้าแคอ่ ยากขอโทษทีทําเรืองเสียมารยาทกบั ทา่ น” “ดอกบวั ทีพบั กลีบประหลาดๆ นนั เจ้าทําเองหรือ” “คะ่ ” ~ ๕๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เช่นนัน...ทุกอาทิตย์เจ้ามีหน้ าทีต้องไปจัดมนั ใส่แจกันในห้ อง ทํางานของข้า” “คะ่ ” “หากข้าเหน็ ดอกบวั ในแจกนั เหียวเฉาเมือใด เจ้าต้องโดนลงโทษ” “คะ่ ” ทังๆ ทีในเวลาปกติเธอคงปฏิเสธเขา หากวนั นีนารากลบั รีบรับคํา โดยไม่อิดออด เพราะคิดวา่ เมือเขาได้ในสิงทีต้องการแล้ว เขาจะออกไป จากรศั มสี ายตาของเธอเสียที แตด่ เู หมอื นฝ่ ายตรงข้ามกลบั ยิงย่ามใจเมือ เห็นเธอวา่ ง่ายกวา่ ปกตเิ ช่นนี “ไมเ่ ห็นหรือวา่ ตวั ข้ายงั เปี ยก ยืนนิงอยทู่ ําไม เชด็ ตวั ให้ข้าสิ” ผ้ถู กู สงั ทําหน้าเหมือนใกล้ร้องไห้เต็มแก่ ใบหน้าของเธอร้อนจนคิด วา่ บางทีเขาอาจรู้สกึ ได้ นีเป็ นคําสงั ใช่ไหม แล้วเธอต้องทําใช่ไหม เธอไม่ น่าเดินเข้าโรงครวั ไปในตอนนนั เลย ไมน่ า่ เจอท่านอมู า่ ไม่น่ามาทีตําหนัก ฮาเร็ม...ไมส่ ิ เธอไมค่ วรมาอยใู่ นดินแดนอียิปตโ์ บราณนีตงั แต่แรก ขณะที นาราโอดครวญอยใู่ นใจนนั โชคเหมือนเข้าข้างเธอเมือสนมนางหนึงเดิน เข้ามาคว้าผ้าในมอื นาราไปครอบครองไว้เสียเอง ธินิมีไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปเมือมองปฏิกิริยายามสวามีของ ตนยืนคยุ กบั นางกํานลั แปลกหน้าคนนนั อารมณ์ริษยาปนความหึงหวงส่ง ให้เท้าก้าวเดินเข้าไปประชิดคนทังค่.ู ..นงั ผ้หู ญิงคนนนั หนั หน้ามองไปอีก ทางอยา่ งเก้ๆ กังๆ ทําให้หล่อนไมส่ ามารถมองเห็นแววตาพระสวามีของ เธอทีก้มลงมองหลอ่ นได้...สายตาแห่งความเอน็ ดพู ร้อมรอยยิมบางๆ ฉาบ อยบู่ นใบหน้าคมสนั ในแบบทีไมค่ อ่ ยมีให้ใครมากนกั ไม่เว้นแม้แต่สนมคน โปรดแบบเธอ...รอยยิมทีไมต่ ้องผา่ นการออดอ้อนหรือวอนขออย่างทีเธอ เคยได้รับ นงั ผ้หู ญิงคนนีเป็นใครกนั หากไมไ่ ด้อย่ตู อ่ หน้าองคฟ์ าโรห์ป่ านนี ~ ๕๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เธอคงจิกหวั นางกํานลั คนนนั มาคาดคนั พร้อมตบสงั สอนเสียสกั สองสาม ฉาดให้มันรู้สํานึกทีบงั อาจกล้ามายืนปันหน้าใสซือคอยให้ท่าสวามีของ เธอแบบนี “ข้าทําเองเพคะองคฟ์ าโรห์ สว่ นเจ้าจะไปทําอะไรก็ไป” พดู กบั องค์ฟาโรห์เสียงหวานกอ่ นจะหนั มาพดู กับนาราด้วยนําเสียง เยน็ ชา นารารับคําพลางถอนหายใจอย่างโลง่ อก ลอบมองผ้ทู ีเข้ามาช่วย ตนไว้...หญิงสาวร่างระหงผ้มู ีใบหน้าคมจดั วา่ สวยมากคนนนั มองสบนารา ด้วยความดดุ นั รู้สกึ ได้ลกึ ๆ วา่ ตนคงโดนเขมน่ เข้าเตม็ ๆ...ดเู หมือนวนั นีจะ ไมไ่ ด้เป็นวนั ทีดขี องเธอดงั ทีเจ้าชายเซโทเซฟได้อวยพรไว้เสยี แล้ว ~ ๖๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๘ หญิ งสาวรูปร่างหน้ าตาแปลกประหลาดไปจากชาวอียิปต์ทัวไป กําลงั นงั เพลดิ เพลินอยบู่ นริมตลิงของแหลง่ นําสเี ขยี วมรกตภายในโอเอซิส ขนาดเลก็ ๆ เตม็ ไปด้วยดอกบวั นานาชนิด อนั ซุกตวั อย่างสงบเยือกเย็นใน มมุ หนงึ ของทะเลทรายแสนแห้งแล้ง เจ้าชายเซโทเซฟพาเธอออกมาจากวงั ตังแต่เช้ ากว่าจะมาถึงก็สายจนเกือบเทียง แสงแดดและอากาศใน ทะเลทรายร้อนแรงขนึ เรือยๆ ตามเวลาทีลว่ งเลยมา ทําเอาเธอแทบเป็นลม เพราะความร้อน หากแต่เมือมาถึงโอเอซิสแห่งนี หญิงสาวก็ตืนตะลงึ จน ตาค้างไปกบั บรรยากาศอนั แสนร่มรืนและเย็นฉําแวดล้อมไปด้วยต้นไม้สี เขียวให้ความรู้สกึ สบายอารมณ์ สาํ หรบั คนทีต้องเผชิญกบั ทะเลทรายในเวลากลางวนั โอเอซิสจึงไม่ ต่างไปจากสวรรค์บนดินเท่าไหร่นัก ดวงตากลมโตสอดส่ายไปมาเพือ ชืนชมความงาม สดู อากาศบริสทุ ธิ เข้าปอดเฮือกใหญ่ พร้อมทังใช้มือกวกั นําไปมา เท้าเลก็ ๆ จ่มุ อย่ใู นนําเย็นๆ...นับเป็ นครังแรกทีเธอสามารถรู้สึก ดมื ดําไปกบั บรรยากาศของอียิปต์และมคี วามสขุ ไปกบั มนั จริงๆ “เป็นเช่นไร ข้าพดู เกินจริงอย่างทีเจ้ากลา่ วหาไว้บ้างหรือไม”่ ~ ๖๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไมเ่ ลยคะ่ ท่านพดู จริงทกุ อยา่ ง ทีนีงดงามมาก” ร่างสงู ใหญ่ของเจ้าชายหนมุ่ เดนิ เข้ามานงั ข้างๆ หญิงสาว พลางมอง ใบหน้าสวยเปื อนรอยยิมราวเดก็ ๆ ยามเมอื เธอมองดธู รรมชาติโดยรอบนนั ด้วยความเอน็ ดู “ข้าไมค่ ิดเลยวา่ ในทะเลทรายจะมีอะไรแบบนีซ่อนอยู่ มนั อศั จรรย์ มาก” “ดีใจทีเจ้าชอบ แล้วข้าจะพาเจ้ามาทีนีบอ่ ยๆ” นารายิมเพือขอบคณุ อีกฝ่ ายพลางพดู พร้อมสา่ ยหวั น้อยๆ “มาบ่อยๆ คงไมไ่ ด้คะ่ ไมเ่ ช่นนนั ท่านอมู า่ คงได้ไลข่ ้าออกจากวงั เป็ น แน”่ “ไมเ่ ป็นไรหรอก ข้าจดั การได้” นาราถอนหายใจพลางมองอีกฝ่ าย แม้เขาไม่ได้บอกตรงๆ แต่เธอก็ พอดทู า่ ทีทีมีตอ่ ตนออก เธออาจไมใ่ ช่คนสวยจนทุกคนทีเจอต้องมองจน เหลียวหลงั แตก่ ็ไมไ่ ด้ขีริวขีเหร่อะไร จึงไมแ่ ปลกทีเธอจะมีเพือนตา่ งเพศ คอยวนเวียนเข้ามาสานความสัมพนั ธ์ ซึงนับว่าน่าโชคร้ ายทีส่วนใหญ่ ความสมั พนั ธ์เหลา่ นนั มกั จบลงด้วยการเดนิ ไปตามทางใครทางมนั ทงั ๆ ที พวกเขากด็ กี บั เธอ เอาอกเอาใจเธอมากมาย แตไ่ มร่ ู้สิ...ลกึ ๆ เหมือนเธอ กําลงั รอคอยใครสกั คนทีความรู้สกึ ของเธอบอกว่าให้รอ เหมือนกบั เวลาที เราอยากกินอะไรบางอย่างทีไม่รู้ว่ามนั คืออะไร จึงต้องคอยเฝ้ ามองและ แสวงหารสชาติทีคิดว่ามันตรงกับความต้องการนัน...รสชาติซึงเธอก็ไม่ แนใ่ จนกั วา่ มนั คอื รสใด เจ้ าชายเซโทเซฟเป็ นคนดี...ดีมาก เป็ นผู้ทีมีบุญคุณกับเธอใน หลายๆ อยา่ ง ถ้าไมม่ ีเขา...ป่ านนีเธอคงกลายเป็นหญิงคณิกาหรืออาจหนี หวั ซุกหวั ซนุ จนกลายเป็นทาส เป็นคนยากไร้ไปแล้ว สําหรบั นารา...เขาคือ ~ ๖๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พีชายทีดี คือเพือนสนิทเพียงไมก่ ีคนทีนี เธอไมอ่ ยากทําลายความหวงั ของ เขา ทําให้เขาต้องเศร้าเสยี ใจแตก่ ไ็ มอ่ ยากทําให้เขามีความหวงั เพราะแบบ นัน มัน ค ง เ จ็ บ ป ว ด ยิ ง ก ว่ า ห ล า ย เ ท่ า . . . สํ า ห รั บ ค น ที มี ที ม า อัน แ ป ล ก ประหลาดแบบเธอ การผกู สมั พนั ธ์กบั ใครสกั คนทีนีเป็นเรืองต้องห้าม...ไม่ ควรอย่างยิงทีจะรักหรือห่วงหาใคร เธอตระหนกั ดีว่าสกั วนั เธอต้องกลับ บ้าน ซงึ ในสถานการณ์แบบนีสดุ ท้ายแล้วไมว่ า่ คนทีเธอรักและรักเธอล้วน ก็ต้องเจบ็ ปวด “ไมไ่ ด้หรอกคะ่ ทา่ นเป็นทงั ผ้มู ีพระคณุ และเพือนทีดีทีสดุ ของข้าใน อยี ิปต์ ข้าจะทําให้ทา่ นเสียหายด้วยเรืองของข้าได้เช่นไร” หญิงสาวพดู ด้วยรอยยิมแต่ก็ชัดเจนในความหมายทีต้องการสือ ชายหนมุ่ นิงไปครู่หนงึ กอ่ นจะพยกั หน้ารับรู้ด้วยรอยยิมเหือดแห้งกวา่ ปกติ เธอรู้ดีวา่ เขารู้...เธอหมายถงึ อยา่ งทีพดู จริงๆ “และข้าคงยินดกี วา่ นีหากได้ท่านมาเป็นพีชาย” ชายหนมุ่ มองหญิงสาวอยชู่ วั ครู่กอ่ นเลอื นมือหนามาขยีหวั หญิงสาว เบาๆ “มนี ้องสาวแบบเจ้าข้าคงปวดหวั แย.่ ..พีชายอีกคนของเจ้าก็คงปวด หวั เช่นกนั ” เมือคดิ ไปถึงใบหน้าของพีชายอีกคน ใบหน้าสวยหวานทําหน้าราว กบั กินอาหารรสขมๆ ลงคอ กอ่ นจะตอบอยา่ งรวดเร็ว “อยา่ ดีกวา่ คะ่ กบั พีชายท่าน...ข้าหมายถึงองค์ฟาโรห์ เขาค่อนข้าง ไมช่ อบหน้าข้า ข้าคิดวา่ ควรอย่หู ่างๆ เขาไว้ดีกวา่ ข้ากลวั ” พดู จบยงั ไมว่ ายทําท่าขนพองสยองเกล้าให้อีกฝ่ ายดู ชายหนุ่มมอง ยิมๆ ด้วยความเอน็ ดู ~ ๖๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “พีชายข้าไม่ได้ร้ ายกาจอย่างทีเจ้าเห็นหรอก แม้ภายนอกดูเป็ น อย่างนนั แตค่ วามจริงกเ็ ป็นคนทีดีคนหนงึ ละ่ ” “แน่สคิ ะ ทา่ นเป็นน้องเขานี องค์ฟาโรห์จะใจร้ายกบั ท่านได้อย่างไร” “ตงั แต่เด็กพีข้าถูกเลียงมาในฐานะเจ้าชายรัชทายาท ผู้ต้องสขุ มุ เดด็ ขาด ห้าวหาญ เขาไมม่ ีโอกาสได้เลน่ เหมือนเดก็ คนอืนๆ พอเสดจ็ พ่อ ของพวกเราสวรรคตพีข้าก็ต้องขนึ เป็นฟาโรห์ทงั ๆ ทีอายุแค่สิบสามชันษา ต้องรับผิดชอบทกุ สิงทกุ อย่างของแผ่นดินนี ความกดดนั ต่างๆ เหล่านัน หลอ่ หลอมให้เขาเป็นคนแบบทีเจ้าเห็น...ยิงตอนเสดจ็ แมข่ องพวกเราผ้เู ป็น เหมอื นทียึดเหนียวจิตใจของพีข้าสินพระชนม์ลงก็ยิงไปกนั ใหญ่” นาราฟังแล้วพยกั หน้ารับ หนั หน้าไปพดู กบั ชายหน่มุ อยา่ งอารมณ์ดี “ข้าจะพยายามมองด้านนีบ้างก็แล้วกนั ค่ะ...จะพยายามทําความ เข้าใจเหมือนดงั ทีทา่ นเข้าใจองคฟ์ าโรห์” “เจ้ ารู้ไหม ความฝันของข้าคืออะไร ข้าอยากเป็ นคนทีสามารถ ปกครองบ้านเมอื ง ปกครองประชาชนให้มคี วามสขุ สงบร่มเย็นได้เหมือน พีข้า ข้าอยากช่วยทําให้อียิปต์รุ่งเรืองและขยายอาณาเขตออกไปอย่าง กว้างใหญ่ไพศาล อยากเป็ นผ้ปู กครองทีดีทีเต็มเปี ยมไปด้วยนําพระทัย อยากให้ประชาชนสรรเสริญยกย่องให้ได้สกั กึงหนึงของพีข้า...ข้าอยาก ชว่ ยแบง่ เบาภาระของพีข้าให้ได้มากทีสดุ ...เขาเหนือยมามากเหลอื เกิน” นาราลอบมององคช์ ายเซโทเซฟแล้วยิมน้อยๆ ยามเหน็ แววเนตรของ เจ้าชายหน่มุ เตม็ ไปด้วยความรกั ใคร่เทิดทนู พระเชษฐาของตนจนมนั แทบ เออ่ ล้นออกมาจากทางสายตา “ข้าเชือวา่ ท่านทําได้คะ่ และจะทําได้ดไี มแ่ พ้องคฟ์ าโรห์แนน่ อน” หญิงสาวกลา่ วให้กําลงั ใจคนข้างตวั ก่อนจะต้องนิงค้างเมือเจ้าชาย เซโทเซฟรวบตวั เธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ~ ๖๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “อย่าเพิงดิน ข้าขอเวลาครู่เดียวเท่านนั ” เมือได้ยินถ้อยคําเว้าวอนจากทีตังท่าจะดินให้หลดุ จากอ้อมกอด ร่างบางจึงยอมอยนู่ ิงๆ ตามทีอีกฝ่ ายขอ แม้ไมร่ ู้วา่ เกิดอะไรขนึ ก็ตาม “ท่านไมค่ วรทําเชน่ นี ปลอ่ ยข้าเถิดคะ่ ” “ข้ากําลงั จะไปชายแดน” “ไปชายแดน” เผลอตะโกนเสยี งดงั เมอื ความขนุ่ เคืองใจในตอนแรกโดนแทนทีด้วย ความตกใจและเป็ นห่วง แตพ่ อรู้ตวั จึงลดเสียงลงเหลือเพียงการกระซิบ ถามรัวเร็วจนแทบไมเ่ ป็นคาํ “ไปทีไหน ไปรบหรือคะ แล้วทา่ นจะกลบั มาเมือไหร่” “ข้าจะไปซีเรีย ตอนนีพวกฮิตไทต์กําลงั ซอ่ งสมุ กําลงั พล ข้าแค่ไปสืบ ดคู วามเคลอื นไหวของพวกมนั แล้วจงึ กลบั มาจดั ทพั เพือไปทําศกึ อีกครา” “แล้วไปเมือไหร่คะ” “พรุ่งนี” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้เงียบๆ ดจู ากการพยายามลอบสงั หารองค์ ฟาโรห์ทีเธอเคยประสบมา ชาวฮิตไทตอ์ ะไรนนั คงเหิมเกริมไมน่ ้อย เพราะ อยา่ งนีกระมงั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปถึงต้องสง่ เจ้าชายเซโทเซฟไปจดั การ “ถ้าเช่นนนั ข้าขออวยพรให้ท่านประสบความสําเร็จและปลอดภยั นะคะ” “แล้วข้าจะหาของนา่ รักๆ มาฝากเจ้า” นาราหวั เราะเบาๆ เมือได้ยินคําของชายหน่มุ ก่อนหูจะได้ยินเสียง ฝี เท้าเคลอื นไหวอย่ไู มไ่ กลจากเธอและเจ้าชายเซโทเซฟนกั เมอื รบั รู้วา่ มีคน อย่ใู กล้ๆ หญิงสาวจึงรีบดนั ตวั เองออกมาจากอ้อมกอดนนั ยังไม่ทันหัน ~ ๖๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- กลบั ไปมอง ชายหนุ่มเจ้าของอ้อมกอดเมือครู่กลบั ยิมกว้างพร้อมกล่าว ทกั ทายอีกฝ่ ายอย่างเป็นกนั เอง “ข้าคดิ วา่ ท่านจะไมม่ าเสยี แล้ว” “นานเหลือเกินทีไมไ่ ด้ออกมาข้างนอกกบั เจ้า” ใบหน้าเรียวรีบหนั ไปมองผ้มู าใหม่ กส็ บตาเข้ากบั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปซึง กําลงั มองมาราวกบั จะใช้แววตาคมๆ ของเขากรีดแทงเธอให้ตาย...เคียง ข้างมากบั สนมรูปงามผ้มู องมาอย่างมงุ่ ร้ ายไม่แพ้กัน นารารีบลกุ ขนึ ก้ม หน้างุดแล้วยอบตวั ลงทําความเคารพอย่างทีได้รับการฝึ กมาในทันที บรรยากาศสบายๆ เมอื ครู่ตอนนีกลบั กลายเป็นเคร่งเครียดจนชวนอดึ อดั “ไมค่ ิดวา่ ทา่ นก็มาด้วยสนมธินิมี พีข้าช่างเอาใจสนมคนโปรดน่าด”ู นาราหมอบอยกู่ บั พืนอยา่ งเงียบงนั นึกไมถ่ ึงวา่ องค์ชายเซโทเซฟจะ ชวนพีชายของเขามาด้วย ทงั ๆ ทีวนั พกั ผอ่ นอนั น้อยนิดควรเป็นอะไรทีผอ่ น คลาย สดุ ท้ายกลบั ต้องมาเข้านังเฝ้ าองค์ฟาโรห์ไมต่ ่างจากตอนอย่ใู นวงั เชน่ นี...ถ้ารู้เธอคงไมม่ าแนๆ่ “นารา เจ้าอยากไปทําอะไรก็ไปเถิด วนั นีเป็ นวนั หยดุ ของเจ้าไมใ่ ช่ หรือ ทําตวั ตามสบายเถิด” “ขอบคณุ คะ่ ” หญิงสาวรับคํา รีบลกุ ขนึ เดินออกไปให้ไกลจากทีๆ ทังองค์ฟาโรห์ เจ้าชายเซโทเซฟและสนมธินิมียืนอยู่ รวมถึงพยายามทําตวั กลมกลืนกบั หมแู่ มกไม้มากทีสดุ เท่าทีจะทําได้ เมืออย่อู ีกฟากหนึงของสระบัวทีคิดว่า คงไกลพอสมควรแล้ว ไม่นานหญิงสาวก็ลืมความกดดันพวกนันและ เพลิดเพลินไปกับต้นไม้ดอกไม้หน้าตาประหลาดๆ ทีเธอไม่เคยรู้จกั หรือ เคยเห็นมาก่อนในชีวิตตอ่ ~ ๖๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ธินิมีแย้ มยิ มพรายก่อนจะแยกตัวออกมาจากสวามีและเจ้ าชาย เซโทเซฟตามสญั ญาณของสวามที ีปรายตามองมาให้รู้วา่ เธอไมค่ วรยืนอยู่ ให้เขารําคาญใจอกี ตอ่ ไป ดวงหน้าสวยหบุ ยิมฉบั เมอื หนั หลงั จากชายหนมุ่ ทังสอง ดวงตาคสู่ วยขนุ่ ไปด้วยโทสะแห่งความเกลียดชัง ริษยา อาฆาต มาดร้ าย กวา่ องคฟ์ าโรห์จะพาเธอมาทีนีได้ต้องออดอ้อนขอร้องสารพดั ทีองค์ ฟาโรห์ยอมตามใจเธอเพียงเพราะไม่อยากรําคาญพระทยั แต่นางกํานัล ชนั ตําไมร่ ู้หัวนอนปลายเท้านีเจ้าชายเซโทเซฟกลบั พามาด้วยง่ายๆ เสีย อย่างนนั วนั นีควรเป็นการออกมาทอ่ งเทียวทีแสนหวานสําราญ ในสายตา ขององค์ฟาโรห์ควรมองเธอด้วยความรกั ความเสน่หาแตเ่ พียงผ้เู ดียว ทว่า บ่อยครังตังแต่มาถึง...เธอลอบสังเกตเห็นแววเนตรสีเทาของสวามีมัก เหลือบมองและเลอื นตามร่างนางกํานลั ตําต้อยผ้ทู ีเธอรู้สกึ เกลียดชงั ตงั แต่ เมือคราก่อนไปเรือยๆ ด้วยแววตานิงเรียบอย่างมิอาจคาดเดาใดๆ ได้... ภาพฝันของเธอทกุ ๆ อย่างถกู ทําลายลงอยา่ งย่อยยบั เพราะนังผ้หู ญิงคน นนั เพียงคนเดยี ว “นี เจ้าน่ะ” เรียกนางกํานลั สาวด้วยเสียงเรียบๆ นึกชังใบหน้าและรอยยิมอนั ไร้ เดยี งสานนั ขนึ มาจนโทสะพลงุ่ พลา่ น ทวา่ ยังพยายามรักษาสีหน้าของตน ให้ เป็ นปกติ “พระสนมเรียกข้าหรือคะ” นาราหนั ไปตอบรบั เสยี งเรียกนนั ด้วยรอยยิมเป็ นมิตร ก่อนร่างบาง จะเดนิ ก้มหวั เข้ามาใกล้อยา่ งให้ความเคารพ “เจ้าชอบทีนีหรือเปลา่ ” “คะ่ มนั สวยมาก” ~ ๖๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ยิมเหน็ ด้วยกบั คําตอบรับนนั ของนงั ชนั ตํา แล้วกลา่ วเท็จด้วยคําพดู ในเชิงโอ้อวดอยกู่ รายๆ “ข้าเองกช็ อบทีนีมาก องค์ฟาโรห์จึงมกั พาข้ามาทีนีบ่อยๆ...นอนบน ผืนทราย ดดู วงดารา ให้ความอบอนุ่ แกก่ นั …” นารามองสนมธินิมีทีก้ มใบหน้ าแดงซ่านของตนลงมองพืนอย่าง สะท้านอาย จงึ ระบายยิมให้อยา่ งไมร่ ู้วา่ ต้องทําหน้าอย่างไร ไมแ่ นใ่ จวา่ ใน เวลาได้ฟังคําพูดพวกนีนางกํานัลควรพยักหน้ากระตือรือร้ นหรือทําเป็ น ไมไ่ ด้ยินดี “ดสู ิ ดอกบัวพวกนันสวยเสียจริง หากได้มาปักบนมวยผมคงดีไม่ น้อย วานเจ้าช่วยเก็บให้ข้าได้หรือไม”่ “คะ่ รอสกั ครู่นะคะพระสนม” หญิงสาวกลา่ วเสร็จก็เดนิ ไปยงั บงึ ขนาดใหญ่ภายในโอเอซิสย่างไม่ เกียงงอน ร่างเลก็ นงั ลงยองๆ ริมตลิงแล้วเออื มมือไปเลือกเกบ็ ดอกบวั ทีอยู่ ใกล้ทีสดุ เพือป้ องกนั การเสียหลกั จนเกือบตกลงไปเหมอื นคราวก่อนทีเธอ เก็บดอกบัวในสระข้างตําหนักใหญ่ ร่างบางพยายามเอียวตวั โน้มไป ข้างหน้า ยิมออกมาอย่างยินดีเมือในทีสดุ ก็สามารถยืนไปจบั ดอกบัวได้ โดยทีตวั เองยงั อยบู่ นฝังอยา่ งปลอดภยั ทวา่ ยงั ไมท่ นั จะออกแรงดงึ ดอกบวั ดอกนนั เธอกลบั รู้สกึ ถึงแรงบางอย่างพุ่งเข้ามาปะทะบริเวณด้านหลงั ... แม้มนั จะไมใ่ ช่แรงมากมายมหาศาลอะไร แตม่ นั ก็มากพอทีจะทําให้เธอ ล้มคะมําลงไปในบึงบวั นนั ได้อย่างไมย่ าก...ไมย่ ากเลยจริงๆ... เสียงเดียวทีนาราได้ยินก่อนร่างกายทุกส่วนจะสมั ผสั ผืนนําเย็น เฉียบคือเสียงกรีดร้องของสนมธินิมี แม้รู้สกึ ตกใจกบั เหตกุ ารณ์ทีเกิดขนึ แต่ นารากร็ ีบบอกตวั เองให้รวบรวมสติไว้กบั ตวั อย่างรวดเร็ว ~ ๖๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ภายในบงึ หนาวเย็นและลกึ มาก ก้านบัวยาวจากก้นบึงทอดตรงขนึ ไปถึงผนื นํากระจกุ ตวั อยโู่ ดยรอบราวกับเป็ นกําแพงอนั สงู ชนั ร่างของเธอ จมลงมาลกึ มากจนมองเหน็ แสงบนพืนนําได้เพียงริบหรี ด้วยเคยมพี ืนฐาน ด้านการวา่ ยนํามาบ้าง จงึ พยายามเริมตขี าเพือประคองตวั ไมใ่ ห้จมลึกลง ไปมากกวา่ นี พลางขยบั แขนเพือวา่ ยขนึ สผู่ วิ นํา ทวา่ ขาของเธอกลบั ไปติด อย่กู บั ก้านบวั เหนียวทีพนั กนั กบั ก้านอืนในกอจนเหมือนเป็นเชือกเส้นใหญ่ รัดขาเธอไว้ให้ตรึงอยกู่ บั ที ภายในร่างกายเริมชาแนน่ ไปทงั อก อาการอึกๆ อกั ๆ อย่างทรมานเหมือนใกล้ขาดใจเกิดตามมาเมืออากาศเหลือน้อยลง ทกุ ที นาราพยายามใช้แรงทงั หมดทีมสี ะบดั ขาให้หลดุ จากพนั ธนาการนนั ทวา่ มนั กลบั ไมเ่ ป็นผล ไมน่ านเธอก็เริมสาํ ลกั นํา แรงสะบดั ตวั เอาชีวิตรอด และสติลดน้อยลงไปเรือยๆ...หรือนีจะเป็ นวาระสดุ ท้ายในชีวิตเสียแล้ว เธอต้องมาตายทีนีจริงๆ ใช่ไหม...ทีๆ ไม่ใช่บ้าน ไม่มีใครรู้จกั ตายทังๆ ที ยังไม่ได้กลบั โลกของตวั เอง ไม่ได้กลบั ไปกอดคุณลุงคณุ ป้ าและวิชิดาผู้ เป็นทงั ลกู พีลกู น้องและเพือนทีรักมากทีสดุ ไม.่ ..หญิงสาวร้องครําครวญในใจ คณุ พ่อ คณุ แมช่ ว่ ยเธอด้วย ใครก็ ได้ช่วยเธอที เธอยงั ไมอ่ ยากตายตอนนี...ยงั ไมอ่ ยากตาย… สําหรับฟาโรห์ฟิ โฮเทปเหตุการณ์ทีเกิดขึนในสายตาเหมือนเป็ น วนิ าทีอนั เชืองช้า ภาพร่างบางซงึ นงั เก็บดอกบวั อย่รู ิมบึงเสียหลกั ตกลงไป กลายเป็นวงนําละลอกใหญ่กระจายไปทัวผืนนํา ถึงตอนนันเขาไมไ่ ด้ยิน แล้ววา่ เซโทเซฟทียืนคยุ กนั อย่ขู ้างๆ พดู วา่ อะไรบ้าง เสียงเดียวทีได้ยินคือ เสียงร่างของหญิงสาวกระทบกบั ผิวนําอนั ดงั เข้ามาในจิตสํานึกจนทําให้ เขารู้สกึ หวาดหวนั เท้าของเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วโดยไมท่ นั ได้คดิ ~ ๖๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสียด้วยซํา...รู้ตวั อกี ทีก็พบวา่ ตนเองกําลงั พงุ่ กายลงไปภายในบงึ ใหญ่เสีย แล้ว ชายหนมุ่ ดาํ นําลงไป กวาดสายตามองหาร่างนางกํานลั สาว ไม่นาน เขาก็พบ...เธออย่ลู กึ ลงไปไมไ่ กลมากนกั ขาเรียวบางนนั ดเู หมือนจะติดอยู่ กบั ดงก้านบวั โดยทีนาราเองก็กําลงั พยายามสะบัดตวั สดุ แรงเพือสลดั ให้ หลดุ จากพนั ธนาการนนั ชายหน่มุ ลอยตวั ขนึ เหนือผิวนํา สดู ลมหายใจเข้า เฮือกใหญ่กักเก็บอากาศเอาไว้ให้มากทีสดุ ก่อนเริมแหวกว่ายลงไปหา หญิงสาว แตแ่ ล้วพระทยั ของกษัตริย์หนมุ่ ต้องหลน่ วบู ในทนั ที พร้อมเร่งเร้า จังหวะการจ้วงนําของแขนและขาให้เร็วขึน เมือมองเห็นฟองอากาศ มากมายออกมาจากปากและจมกู ของหญิงสาวคล้ายเธอกําลงั สําลกั นํา นาราบิดตวั ไปมาอยา่ งทรมานเมือขาดอากาศหายใจ กอ่ นร่างนนั จะแน่นิง ลงไป... ไม.่ ..เขาเป็นเจ้าชีวิตของทกุ คนในแผ่นดินนี หากเขายังไม่อยากให้ ตาย คนๆ นันก็ไม่มีสิทธิ ตาย ไม่มีสิทธิ โดยเด็ ขาด...เมือมาถึงตวั ของ นารา มือแกร่งคว้ามืดทีเหน็บไว้เสมอตรงชายพกออกมาตดั ก้านบัวทีขา ของหญิงสาวออก คว้าตวั เธอมาไว้ในอ้อมกอดแล้วว่ายนําทะยานขนึ มา บนผืนนําด้วยพระกรข้างเดียวอย่างรวดเร็วทีสดุ เทา่ ทีจะสามารถทําได้ “นารา” ชือของนางกํานัลสาวถูกเรียกอย่างร้ อนรนเมือเขานําร่างของเธอ ขนึ มายงั ริมตลิง เบาใจขนึ เลก็ น้อยยามใช้ปลายนิวยืนไปจอ่ ปลายจมกู โดง่ แล้วสามารถสมั ผสั ได้ถึงลมหายใจผะผ่าว มือแกร่งปลดเชือกแล้วแยก สาบเสือของหญิงสาวออกเพือให้เธอหายใจได้สะดวกยิงขึน สายตาของ เขาจงึ ตวดั ไปเห็นธรรมรงคป์ ระดบั ทบั ทิมสีแดงสดของตนถกู ร้อยกับสร้อย หนงั คล้องอย่บู นคอของหญิงสาว ~ ๗๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “นารา…นารา” ตรสั พลางตบแก้มนวลเบาๆ เพือให้คนตรงหน้ารู้สกึ ตวั ไมน่ านหญิง สาวทีถกู เรียกก็ไอและสําลกั นําออกมาอยา่ งรุนแรงโดยไมม่ ีทีท่าวา่ จะหยุด ชายหน่มุ รีบประคองร่างของเธอขนึ มาให้อยู่ในท่ากึงนงั กึงนอน มือใหญ่ ลบู แผน่ หลงั นนั เบาๆ ปากกป็ ลอบขวญั หญิงสาวไปด้วย “ไมเ่ ป็นไร นารา ไมเ่ ป็นไรแล้ว” เมอื ได้ยินเสียงของเขา ดวงตาสีดําคอู่ ่อนล้าเงยขนึ มองเขานิงนาน และเป็นครังแรกทีเธอไมไ่ ด้หลบุ สายตาลงตําอย่างเกรงกลวั หรือจ้องมอง เขาราวกับจะกินเลือดกินเนือด้วยความโกรธเหมือนทุกๆ ครังทีผา่ นมา ท่าทางเธอคงยังมนึ งงกบั เหตุการณ์ทีเกิดขนึ ไมห่ าย และถึงแม้จะอยู่ใน สถานการณ์แบบนีนาราก็ยงั คงเป็นนารา เป็ นนางกํานลั ผ้ทู ีทําให้เขารู้สึก หงดุ หงิดได้ในทกุ ครังทีเจอ ครานีก็ด้วยการคอ่ ยๆ เลือนมือเล็กๆ ของตน ขนึ มาทาบหน้าอกคล้ายต้องการปกปิ ดเนือนวลสว่ นทีโผลพ่ ้นขึนมาจาก คอเสือซงึ เพิงถกู เขาปลดออก...เวลาจะเป็นจะตายเช่นนียังคิดวา่ เขาจะมี จิตใจอกศุ ลแบบนนั อกี หรือ นีเห็นเขาเป็ นผ้ชู ายบ้าตณั หาหรืออย่างไรกนั เธอไมไ่ ว้ใจเขาเลยใชไ่ หม ทงั ๆ ทีเขาเพิงกระโดดลงไปช่วยเธอขนึ มาแท้ๆ... ผ้หู ญิงคนนีมนั น่าโมโหยิงนกั … นาราลืมตาขึนพร้อมกบั ไอออกมาอย่างรุนแรงจนรู้สึกแสบบริเวณ จมกู และลําคอไปทวั รู้สกึ ได้วา่ ร่างของเธอถกู แรงดึงให้ลกุ ขึนนงั โดยทีมี มือใหญ่ๆ ข้างหนงึ กําลงั ลบู หลงั ให้เบาๆ สว่ นแขนอีกข้างของเขาคอยเป็ น ฐานสําหรับประคองและยึดตวั เธอไว้ไมใ่ ห้ล้มคะมําไปข้างหน้า “ไมเ่ ป็นไร นารา ไมเ่ ป็นไรแล้ว” เสยี งทรงอาํ นาจทีได้ยินแล้วมกั กลวั จนหวั หดคล้ายจะอ่อนลงอย่าง แปลกประหลาด นีเสียงฟาโรห์ฟิ โฮเทปนี...เขาชว่ ยเธอไว้หรือ...คนใจร้ายที ~ ๗๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เกลียดหน้าเธอยิงกวา่ อะไรคนนนั น่ะหรือ หญิงสาวเงยหน้าขนึ มองอีกฝ่ าย ด้วยสมองอนั มนึ งง ดวงตาสีเทาเข้มนนั กําลงั จ้องมองมาทีเธออย่างสงั เกต อาการเจือไปด้วยแววเป็ นกงั วลน้อยๆ นารานิงมองเขาเหมือนตกอยู่ใน ภวังค์ ลืมข้ อปฏิบัติทีท่านอูม่าอบรบสังสอน ลืมความกลัวคนตัวโต ตรงหน้าเสยี หมดสิน และอาจเป็นเพราะเธอเพิงผ่านความเป็ นความตาย มา อาจเพราะเธอสาํ ลกั นําอยา่ งรุนแรง หรืออาจเพราะยงั ตืนตกใจไมห่ าย ไมว่ ่าจะด้วยเหตผุ ลใดก็ตาม ทงั หมดส่งผลให้จงั หวะการเต้นของหัวใจ รุนแรงขนึ คล้ายมีพายุลกู ใหญ่กําลงั อาละวาดพดั กระหนําไปมาอย่างบ้า คลังอยู่ภายในจนรู้สึกหวิวๆ ไปทังหน้าอก นาราจึงยกมือขึนมาทาบ บริเวณนนั ไว้...สดู ลมหายใจเข้าลกึ ๆ เพือให้หวั ใจเต้นสงบขนึ ...ไมต่ ้องกลวั แล้วนารา...ตอนนีเธอปลอดภยั แล้ว “เจ้าเป็นเชน่ ไรบ้าง” เสียงหวานปนสะอืนฟังแทบไม่รู้เรืองถามขนึ เรียกสติอนั หลดุ ลอย ของนาราให้กลบั มาอยทู่ ีเดิม ใบหน้าเรียวจึงเสหนั ไปมองร่างอรชรซงึ นงั ลง บนพืนทรายพลางเกาะแขนฟาโรห์หนุ่มไว้แทนทีจะมองเขา สนมธินิมี ทอดสายตาสบมาแล้วร้ องไห้สะอึกสะอืน ดวงหน้าแดงกําเต็มไปด้วย คราบนําตาจนผ้เู ป็นพระสวามีต้องคอยลบู ไหลเ่ พือปลอบโยนเบาๆ นารา มองทา่ ทางนนั อยา่ งไมเ่ ข้าใจ สนมธินิมรี ้องไห้ทําไม คนทีควรร้องไห้น่าจะ เป็นเธอทีตกไปในบงึ นนั มากกวา่ ไมใ่ ช่หรือ “ข้าผดิ เองทีเดนิ ไมร่ ะวงั จนไปกระแทกเจ้าตกนําเข้า ข้ามนั แยจ่ ริงๆ” หญิงสาวพน่ ลมหายใจออกมาเบาๆ อยใู่ กล้กนั แคน่ นั มองเห็นเธอได้ งา่ ยๆ อย่แู ล้ว ถ้าไมใ่ ช่คนตาบอดหรือมีปัญหาเรืองการคาดคะเนคงไมเ่ ดนิ ชนเข้ามาแรงๆ จังๆ แบบนนั แน่ ถ้าหากพระสนมเดินมาจากทีอืนอย่าง รีบเร่งแล้วเผลอมาชนเธอเข้าก็วา่ ไปอย่าง นีอย่ขู ้างหลงั เธอแท้ๆ...แตถ่ ้า ~ ๗๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สนมธินิมีจงใจ พระสนมจะเกลียดชังเธอทําไมในเมือเคยเจอกนั แคค่ รัง เดียวตอนไปทํางานทีตําหนักฮาเร็ม มนั ไม่มีแรงจงู ใจอะไรเลยทีทําให้ พระสนมทําแบบนี หรือมนั เป็นอบุ ตั ิเหตจุ ริงๆ ขณะทีนารากําลงั คิดอย่างสบั สน แววตาของสนมธินิมีวาววามขนึ เมือมองเห็นแหวนวงค้นุ เคยทีสวามีมกั ใส่ติดนิวไว้เสมอ...บดั นีมนั ไปอยู่ บนลําคอระหงของนางกํานลั ชนั ตําคนนนั การกระทําดงั กลา่ วเกิดขนึ เพียง ครู่เดียวเท่านันก่อนปรับท่าทีของตนอย่างรวดเร็วไม่ให้ใครสงั เกตเห็น หญิงสาวหนั ไปซกุ กบั อกแกร่งของพระสวามี แม้ในใจนึกเสียดายทีนางคน นนั ไมต่ ายไปให้พ้นๆ หากแตป่ ากยงั คงกลา่ วโทษตวั เองนบั ครังไมถ่ ้วน นาราเห็นท่าทางเจียนขาดใจนันก็ได้แตถ่ อนหายใจยาว พยายาม ขยบั ตวั ออกจากคนทงั คู่ ชายหน่มุ อกี คนจงึ เข้ามาประคองให้เธอยืนขนึ “เจ้าไมเ่ ป็นไรใชไ่ หม รู้สกึ ไมด่ ีตรงไหนหรือเปลา่ ” “ยงั ไมต่ ายคะ่ แตข่ ้าขอนงั พกั สกั ครู่จะดีกวา่ ” “ไยจงึ พดู จาเชน่ นี ไมน่ ่ารักเอาเสียเลย” เสยี งเอด็ เบาๆ เจือแววออ่ นโยนราวกบั ชายหน่มุ กําลงั เอ็ดเด็กหญิง ตวั เลก็ ๆ ทําให้หญิงสาวได้ยินแล้วอดหวั เราะออกมาไมไ่ ด้ หญิงสาวผ้เู ปี ยกปอนจากการตกนํานงั สนั น้อยๆ ด้วยความหนาว ข้างกองไฟกองเลก็ ๆ ทีเจ้าชายเซโทเซฟเอือเฟื อก่อขนึ เพือให้ความอบอนุ่ ชดุ ทีเปี ยกเริมแห้ง ร่างกายฟื นตวั จนเกือบกลายเป็ นปกติ สนมธินิมีนังอยู่ ใต้ร่มไม้อีกต้นทีไกลออกไปเพราะคงไมอ่ ยากเข้าใกล้เธออีก สว่ นสองพี น้องสงู ศกั ดิ กําลงั คยุ กนั อยา่ งเคร่งเครียดอยอู่ ีกมมุ หนงึ ของโอเอซิส... แม้ไมไ่ ด้ยินเสียงแตก่ ็สามารถมองเหน็ ทงั สองได้ชดั เจน นารานงั มอง ทังค่คู ยุ กันไปเรือยๆ จนดเู หมือนพวกเขาจะเปลียนไปสนทนาหัวข้ออืน ~ ๗๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เพราะใบหน้ าทีเคยเคร่ งเครี ยดขององค์ชายเซโทเซฟกลับมาแต้ มด้ วย รอยยิมอกี ครงั สว่ นพระพกั ตร์ของผ้เู ป็นเชษฐายงั คงนิงเรียบไม่แสดงออก วา่ อยู่ในอารมณ์ใดเช่นเดิม แล้วจู่ๆ ทังสองก็ทอดสายตามองมายังเธอ หญิงสาวจึงรีบหนั ขวับกลบั มาสนใจมือของตนเองทีองั อยู่เหนือกองไฟ ในทนั ที...ไมก่ ล้าหนั กลบั ไปมองคนทงั คอู่ ีก ครู่ตอ่ มาเธอได้ยินเสยี งเหมอื นมคี นเดินมานงั ลงข้างๆ...ไมต่ ้องเดาก็ รู้ว่าใคร ในเมือทีนีมีเพียงเจ้าชายเซโทเซฟเพียงคนเดียวทีไมไ่ ด้รังเกียจ ชิงชงั เธอ หญิงสาวรีบหนั ไปยิมให้เขาตามความเคยชิน หากก็ต้องยิมค้าง เมือคนทีมองตอบมาคือฟาโรห์ฟิ โฮเทป คราวนีนาราถงึ กบั ทําอะไรไมถ่ กู ... ท่านอมู า่ บอกวา่ ห้ามนงั เสมอเจ้านาย ซงึ เธอยกเว้นเจ้าชายเซโทเซฟไว้เป็น กรณีพิเศษ สมองปันไปมาอย่างวนุ่ วายเมือพยายามหาคําตอบว่าถ้าใน สถานการณ์ทีฟาโรห์นงั ตดิ พืนทรายแบบนีโดยไมม่ ีพืนทีทีตํากว่าเธอต้อง ทําเชน่ ไร ท่านอมู า่ ไมเ่ คยบอกไว้เสยี ด้วย สดุ ท้ายหญิงสาวจงึ ถอยหลงั กรูด ก้มตวั ลงให้ตาํ ติดพืนมากทีสดุ เทา่ ทีจะทําได้ แตข่ ้อเสยี ของการนงั ท่านีคือ นงั ได้เพียงไมน่ านร่างกายกป็ วดเมอื ยจนต้องขยบั ไปมา “เมอื ยกน็ งั ดๆี เสยี ขยบั ตวั หลกุ หลกิ ไปมาแบบนนั มนั น่ารําคาญ” เสียงท้มุ กลา่ วนิงๆ จนเธอไมร่ ู้วา่ มนั เป็นคาํ สงั หรือแคพ่ ดู ขนึ มาลอยๆ ทวา่ ในเมอื เขาเอย่ ปากแล้วเธอจึงใช้มนั ให้เป็นประโยชน์ด้วยการยืดตวั ขนึ นังหลังตรง...ความเงียบดําเนินไปหลายอึดใจโดยทีหญิ งสาวยังค งจ้ อง มองมอื บนตกั ของตนราวกบั มนั เป็นสงิ ทีนา่ สนใจเสียเตม็ ประดา ฝ่ ายชาย หน่มุ คงทนไมไ่ หวจงึ พดู ขนึ เพือทําลายความเงียบ “หนาวหรือเปลา่ ” “ไมค่ ะ่ กองไฟนีช่วยข้าได้มากนกั ” ~ ๗๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตอบเสร็จหญิงสาวก็กลบั ไปดมู อื ตวั เองดงั เดมิ ความเงียบจึงเข้ามา ครอบครองพืนทีอกี รอบ “แหวน...” ฟา โ รห์ ห นุ่ม โ พล่ง ขึน เ หมื อ นเ พิ ง คิด ห าหัว ข้ อ ที จะ ช วน ห ญิ ง ส า ว สนทนาออก หากนนั กลบั ทําให้ร่างบางทนี งั อย่ดู ้วยความกดดนั สะด้งุ โหยง “...ข้าคิดวา่ เจ้าให้มนั กบั ท่านแมข่ องเจ้าไปแล้วเสียอีก” “ออ๋ แหวน” หญิงสาวดงึ แหวนวงทีเจ้าของตวั จริงเพิงพดู ถึงขนึ มาพิจารณา “ข้ าแอบมันไว้ ไม่ให้ ท่านแม่เห็นค่ะ...เ รื องอะไรข้ าจะต้ องให้ นาง ในเมือนางคดิ ใช้ข้าหากิน” ท้ายเสยี งทอดลงอย่างสะเทือนใจกบั สิงทีเกิดขนึ ได้ยินแบบนันชาย หน่มุ จงึ กลา่ วหาเสียงเข้มเพือชกั นําหญิงสาวให้หลดุ ออกจากความคิดนนั “แล้ว...ไยจึงใสม่ นั ไว้กบั ตวั หรือเจ้าคิดจะขออภิสิทธิ พิเศษจากคน อืนโดยการนําแหวนของข้ามาอ้างแทนชือข้า” ได้ผล...เขาแอบพึงใจอยู่เงียบๆ เมือเห็นใบหน้าตืนหันมามองเขา อยา่ งลมื ตวั กอ่ นจะรีบหลบุ สายตาลงตําพร้อมสา่ ยตวั อย่างรุนแรงเป็นการ ยืนยนั อกี คาํ รบ “ข้าไมเ่ คยคิดทําเช่นนนั เลยนะคะองค์ฟาโรห์ เออ่ ...ข้าเพียงคิดว่า แหวนวงนีมนั มีคา่ มาก จึงกลวั วา่ หากวางไว้ในห้องมนั อาจโดนขโมย” ลอบมองหญิงสาวทีก้มหน้างดุ แล้วตอบอย่างรวั เร็วก็ยิมบางๆ อย่าง นึกขํา แหวนวงนีใครเหน็ ก็รู้วา่ เป็นของเขา ขนื มีคนเอาไปโดยไมไ่ ด้รับการ อนญุ าตคงได้คอขาดกอ่ นได้นําไปใช้เป็นแน่ “ถ้าทา่ นไมพ่ อใจ ทา่ นเอามนั คืนก...” ~ ๗๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสยี งหวานถกู เสยี งท้มุ สวนกลบั ทนั ควนั โดยไม่ต้องรอให้เธอพดู จบ ประโยค “คนอย่างข้าหากให้ไปแล้วก็ไมค่ ดิ จะเอาคืน” “คะ่ ” ทิงเวลาไปชัวครู่เมือรู้สึกได้ว่าบรรยากาศอนั น่าอึดอัดรวมไปถึง อาการเกร็งด้วยความตืนเต้นของเธอผอ่ นคลายลงบ้างแล้ว นาราจึงถาม ชายหนมุ่ ขนึ อยา่ งไมจ่ ริงจงั นกั “วา่ แต.่ ..มนั เอาไปใช้แบบนนั ได้จริงเหรอคะ” “เมือครู่ข้าคงไมไ่ ด้ชีโพรงให้กระรอกใชห่ รือไม”่ ตอบแล้วหนั ไปมองอกี ฝ่ ายอย่างลืมตวั แม้ฟาโรห์หนุ่มจะมองเสียว หน้าทีก้มตํานนั ได้ไมถ่ นดั นกั แตก่ เ็ ดาได้ไมย่ ากวา่ เธอคงกําลงั ยิมอยู่ เพียง ชวั ครู่นาราจึงสดู ลมหายใจเข้าลกึ ๆ เพือรวบรวมความกล้าก่อนจะเงยหน้า ขนึ มามองสบกบั ดวงตาสีเทาของเขาทีดงู นุ งงไปกบั ทา่ ทีนนั ของเธอ “ขอบคณุ ท่านมากนะคะ ทีชว่ ยชีวิตข้าไว้เป็นครงั ทีสอง” สําหรับนาราแล้วการพูดขอบคณุ หรือขอโทษใครก็ตาม เธออยาก สบตาแล้วบอกเขามากกวา่ จะก้มหน้าแล้วพูด เธออยากให้ผ้ฟู ังรู้สึกได้ถึง ความรู้สกึ ขอบคณุ ทีเธอได้ถ่ายทอดมนั ออกมาให้เขาฟังด้วยความจริงใจ ทงั หมดทีตวั เองมี ตอนอยบู่ ้านหากเธอชว่ ยเหลอื ใครแล้วได้รับคําขอบคณุ ด้วยความจริงใจแบบนี มนั ทําให้รู้สกึ ดีใจอย่างบอกไม่ถูก รู้สกึ วา่ อย่าง น้อยสิงเลก็ ๆ ทีเราทําให้เขาไปมนั ค้มุ คา่ “...” “ขอบคณุ จริงๆ คะ่ องค์ฟาโรห์” เสยี งพดู แวว่ หวานพร้อมกบั เรียวปากแย้มยิมกว้างอยา่ งจริงใจใสซือ ขณะทีดวงตากลมโตสีดําสนิทนันก็พราวระยับคล้ายกําลงั ยิมไปด้วยทํา ~ ๗๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เอาชายหนมุ่ มองหญิงสาวตาค้าง จะวา่ เขาตกตะลงึ กค็ งไมใ่ ช่ เขาเพียงแค่ ไมส่ ามารถถอนสายตาออกจากดวงหน้าและรอยยิมนันได้...เป็ นฟาโรห์ ช่วยเหลือประชาชนทังในและนอกอาณาจกั รของตนมามากมาย ได้ยิน ถ้อยคําขอบคณุ คําสรรเสริญเยินยอตา่ งๆ มานบั ไมถ่ ้วน ทวา่ เพิงจะมารู้จกั ความรู้สกึ ทีเรียกวา่ “ชืนใจ” ก็ตอนนีเอง หลงั กลบั มาจากการท่องเทียวโอเอซิสและอาบนําทําความสะอาด ร่างกายตนเองเรียบร้อยแล้ว นาราทิงตวั ลงบนฟูกทีนอนของเธออย่าง เหนือยออ่ น สดู หายใจแล้วบิดตวั แรงๆ ให้หายจากอาการออ่ นล้าและปวด เมอื ยทงั จากการจมนําและการนงั บนหลงั ม้าอยา่ งยาวนาน หญิงสาวคว้า ผ้าขึนมาห่มตวั เตรียมตวั นอนพักผ่อนให้เต็มทีเพราะกลวั อาการป่ วยจะ ถามหา “ไปโอเอซิสมาเป็นเชน่ ไรบ้างนารา” เซอาเพือนร่วมห้องซึงกําลงั นังพับผ้าอยู่ทีมมุ หนึงของห้องหนั มา ถามอยา่ งสนใจ “สวยมาก แตห่ ายนะทีสดุ ” “หายนะหรือ ทําไมจึงเป็นเชน่ นนั เลา่ ” “องค์ฟาโรห์กับสนมธินิมีก็เสด็จไปด้วยน่ะสิ แล้วข้าก็ดนั ตกนําจน เกือบตาย” เซอาได้ยินก็ทิงกองผ้าของตวั เองแล้วเดนิ ตรงมาฉดุ ตวั ของเธอให้ลกุ ขนึ พร้อมทงั เริมต้นมองสาํ รวจเธอไปมาอยา่ งเป็นหว่ ง “แล้วเจ้าเป็นเชน่ ไรบ้าง ไปทําอะไรเข้าจงึ ได้ตกนําเช่นนนั ” “เกิดอบุ ตั ิเหตนุ ิดหนอ่ ย แตข่ ้าไมเ่ ป็นไรแล้วเซอา อย่าหว่ งเลย” ~ ๗๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราพดู พลางสง่ ยิมยืนยันให้อีกฝ่ าย เลือกทีจะไมเ่ ลา่ เหตกุ ารณ์ที เกิดขนึ ให้หญิงสาวฟังด้วยไมร่ ู้จะเลา่ อยา่ งไรดี “ถงึ วา่ เจ้าชายเซโทเซฟจึงให้ยาเจ้ามาเสยี ชดุ ใหญ่” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ เมือเซอาพูดถึงยาทีเจ้ าชายเซโทเซฟ คะยนั คะยอให้เธอรับมา ด้วยกลวั ว่าเธอจะมีอาการแทรกซ้อน เพราะยา เหลา่ นนั มนั มากพอจะกินไปได้อีกหลายเดือน ทงั คคู่ ยุ กันตอ่ ได้ชวั ครู่เสียง เคาะประตกู ด็ งั ขนึ “ใครมานะ มืดคําจนป่ านนี” เซอาบ่นเลก็ น้อย ขยบั ลกุ เดนิ ไปเปิ ดประตู มองดบู ุคคลทียืนอย่ขู ้าง นอกแล้วเรียกหญิงสาวทีกําลงั นงั อย่บู นฟกู นอนภายในห้อง “นารา มคี นมาหาเจ้า” “มาหาข้าหรือ” ถามอย่างสงสัยแล้วขยับตวั ลกุ ขึนเดินไปทางทีเซอายืนอยู่ ผ้มู า เยือนเป็นชายหนมุ่ หน้าตาคมเข้มเจ้าของดวงตาสนี ิลเป็นประกายใจดี เขา กําลงั จ้องมองไปทีเซอา จนเมือเธอเดินมาใบหน้าคมเข้มจึงหันมาทกั ทาย อย่างอารมณ์ดี “จําข้าได้หรือเปลา่ ” ในแวบแรกนารานกึ ไมอ่ อกวา่ เขาเป็ นใคร แตเ่ มือพยายามเพ่งมอง เพราะรู้สกึ เหมอื นเคยพบเขามาก่อนจึงถงึ บางอ้อ เขาคอื ทหารเฝ้ าตําหนัก ใหญ่คนทีเธอฝากดอกบวั ไปให้องคฟ์ าโรห์วนั นนั “ทา่ นนนั เอง มอี ะไรให้ข้ารบั ใช้หรือคะ” หญิงสาวถามอย่างนอบน้อมและเป็ นมิตร ชายหนุ่มระบายยิมให้ หญิงสาวอย่างไมถ่ ือตวั พร้อมยืนตลบั ใสข่ องขนาดประมาณหนึงฝ่ ามือสง่ มาให้ นาราไมร่ บั กลบั ถามอีกฝ่ ายด้วยความประหลาดใจ ~ ๗๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “อะไรหรือคะ” “ตลบั ยาน่ะ คนทีชว่ ยเจ้าไว้คงเกรงวา่ เจ้าจะป่ วย จึงให้นํายาพวกนี มามอบให้แก่เจ้า” “ถ้าเป็ นยาล่ะก็ เจ้าชายเซโทเซฟได้มอบให้ข้ามาสว่ นหนึงแล้วค่ะ ถ้าข้ารบั มาอีกจะเป็นการสินเปลอื งไปเสียเปลา่ ๆ” ชายหน่มุ ทําหน้าย่งุ ยากใจเลก็ น้อย ก่อนกลา่ วในเชิงขอความเหน็ ใจ ...กอ็ งคเ์ หนือหวั ของเขากําลงั อารมณ์ดี ขืนกลบั ไปพร้อมยาพวกนีคงเจอ พายซุ ดั กระหนําใสอ่ กี รอบ “รับไปเถิด จะได้ไมเ่ สียนําใจคนให้” “ก็ได้คะ่ อย่างไรกช็ ว่ ยขอบคณุ เขาแทนข้าด้วยนะคะ” หญิงสาวรับตลบั ยามาอยา่ งเสียไมไ่ ด้ ก่อนนาราจะยืนยิมเงียบๆ รอ ให้ชายหน่มุ บอกลาเมือจดุ มงุ่ หมายของเขาเสร็จลลุ ว่ งแล้ว หากชายหนุ่ม ยงั คงยืนยิมตอบ พลางแอบมองลอดไหล่ของหญิงสาวไปหยุดอย่ทู ีอีกคน ซึงยืนอย่เู ยืองทางด้านหลงั “จริงสิ เราเจอกนั ครงั ทีสองแล้ว แต่ข้ายังไม่ทนั ได้แนะนําตวั กบั เจ้า เลย ข้าชือนาธาน เป็นหวั หน้าราชองครกั ษ์ขององคฟ์ าโรห์” “ข้าชือนาราคะ่ ยินดที ีได้รู้จกั ท่านเชน่ กนั ” “แล้ว...แล้ว....” เมอื เหน็ ชายหน่มุ อกึ ๆ อกั ๆ พลางมองทีเซอาอย่างเป็ นคําถามด้วย ดวงตาสนี ิลทอประกายประหลาดๆ หญิงสาวจงึ ลอบยิมอย่างรู้ทนั ...ทีแท้ก็ หาเรืองถามชือเพือนเธอนีเอง “สว่ นนีคอื เซอา เพือนสนิทของข้า” “เซอาหรือ...ยินดที ีได้รู้จกั ” “ยินดีเชน่ กนั เจ้าคะ่ ” ~ ๗๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๙ ภายในตาํ หนกั ฮาเร็ม ณ ห้องบรรทมของสนมธินิมที ีเตม็ ไปด้วยกลิน นําหอมฟ้ ุงตลบอบอวล ร่างสองร่างนอนตระกองกอดกันอยู่บนเตียง สนมธินิมีทีนอนเปลือยเปลา่ อย่ใู ต้ผ้าหม่ ผนื หนายกแขนขนึ ไปกอดคนข้าง ตวั พร้อมทังขยบั ร่างเข้าไปซบลงบนแผงอกแกร่งสมชายชาติทหารของผู้ เป็ นสวามีอย่างหวงแหนและแสนรักใคร่เสน่หา ทวา่ วรองค์สงู ใหญ่ผ้ซู ึง กําลังนอนพิงพระเขนยนุ่มหาได้รู้สึกรู้สาอะไรกับอ้ อมกอดนันไม่... ตลอดเวลาทีอยใู่ นนีหลายคราใบหน้าของหญิงสาวคนหนึงมกั จะลอยเข้า มาในพระทยั ...ดวงตากลมโตสดี าํ สนิทรบั กบั จมกู โดง่ และเรียวปากอมิ งาม ผ้มู พี วงแก้มสชี มพรู ะเรือทีชอบก้มหน้างดุ ทกุ ครงั เวลาพบเขา ดวงตาสเี ทาตวดั มองคนข้างๆ ทีหลบั พริมอย่างสบายอารมณ์ก่อน จะคอ่ ยๆ จบั แขนของหญิงสาวข้างกายออก ลกุ ขนึ ทรงพระสนบั เพลาแล้ว เสด็จออกไปยังระเบียง...เหม่อมองไปในทิวทัศน์อนั มืดสนิทด้านนอก พร้อมถอนพระทยั ออกมาหนกั ๆ เมือดําริไปถึงคําพูดของพระอนุชาซึงได้ ตรัสไว้กอ่ นไปชายแดน ~ ๘๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ขา้ ตกใจไม่นอ้ ย ทีท่านกระโดดลงไปช่วยนางเช่นนนั ” องค์ชายเซโทเซฟเอ่ยขึนเมือเดินเข้ามาคุยกับฟาโรห์ฟิ โฮเทป หลงั จากก่อกองไฟให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายของนาราเสร็จ ดวงตาคม สํารวจสภาพเปี ยกปอนของพีชาย “ไมใ่ ช่เรืองน่าแปลกอนั ใดหรอก...ขา้ แค่ช่วยคนตกนําคนหนึงเอาไว้ ก็เท่านนั ” “ทา่ นรู้หรือไม่ ไยขา้ จึงยอมช่วยนาราออกมาจากหอคณิกานนั ” “เพราะเจา้ ตอ้ งใจในตวั นาง เรืองนนั ขา้ รู้ดีอยูแ่ ลว้ ” ผูเ้ ป็นนอ้ งได้ฟังคําตอบของพีชายทีตอบอย่างนิงเรียบเคร่งขรึมจึง ยิมนอ้ ยๆ แลว้ กลา่ วขึนเหมือนกําลงั นึกถึงความทรงจําส่วนนนั อยู่ “นนั อาจเป็นสว่ นหนึง พีขา้ แตส่ ิงทีทําให้ขา้ ตดั สินใจช่วยนางจริงๆ ก็เพราะความสงั สยั วา่ ทําไมนางจึงมีแหวนวงนนั ของทา่ น” “เจ้าก็รู้เหตผุ ลอยแู่ ลว้ ” “ทงั ๆ ทีทา่ นสามารถจะมอบเงินให้นางก็ได้และแหวนนนั แป็นของ เสด็จแม่ซึงทา่ นมกั ใส่ติดตวั ไวไ้ ม่เคยหา่ งนะ่ หรือ” “ฟังขา้ นะเซโทเซฟ ขา้ ไม่เคยคิดจะแย่งของๆ ใคร โดยเฉพาะอย่าง ยิงเมือมนั เป็นของๆ นอ้ งชายตวั เอง” “นางจะเป็นของใครไม่ไดอ้ ยู่ทีท่านหรือขา้ เลือก คนทีเลือกคือนารา และสําหรับนาง...ขา้ เป็นไดแ้ คเ่ พือนทีดีของนาง” “แตส่ ําหรบั นาง...ขา้ คงไมต่ ่างอะไรจากภูติผีปิ ศาจ เจ้าก็รู้นีเซโทเซฟ นางทงั เกลียดทงั กลวั ขา้ และสําหรับข้า...นางก็เป็นแค่หญิงทีคอยเอาแต่ สร้างความรําคาญใหข้ า้ ไมห่ ยดุ หย่อน” “ขา้ อยู่กบั ท่านมาตงั แต่เกิด แววตาทีเรียบเฉยของท่านมิอาจปิ ดบงั สิงใดๆ จากขา้ ได้ เช่นเดียวกบั ทีแววตาของขา้ ก็มิอาจปิ ดบงั เรืองใดๆ กับ ~ ๘๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ท่านได้ ขา้ ไม่รู้วา่ ทา่ นรู้ตวั หรือเปล่า พีขา้ แมต้ อ่ หนา้ ผูค้ นท่านมกั มองนาง ดว้ ยแววตาเรียบเฉยเย็นชา...ทว่าทุกครังเมือท่านลอบมองนาง...แววตา ของท่านเหมือนกบั แววตาของเสดจ็ พ่อยามทอดมองเสด็จแม่” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปนิงเงียบ ดวงตาตวดั มองไปยงั ผู้กําลงั ถูกพูดถึงโดย อตั โนมตั ิ ดวงหน้าของเธอตอนนีตกใจน้อยๆ เมือถูกจับได้ว่ากําลงั แอบ มองเขาทงั สองคยุ กนั ก่อนสาวเจา้ จะรีบหนั หน้าฉบั กลบั ไปมองมือตวั เอง แกลง้ ทําเหมือนกําลงั งว่ นอยูก่ บั การองั ไฟรับความร้อน องค์ชายเซโทเซฟ แยม้ พระโอษฐ์ ผิดกบั พระเชษฐาทีตอนนีกําลงั ครุ่นคิดอย่างสบั สนเต็ม กําลงั “เรืองบางเรืองทา่ นมิอาจคิดหาเหตผุ ลไดห้ รอก” องค์ชายเซโทเซฟมองพีชายของตนแลว้ ถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างทอดถอนใจ ก่อนจะพูดขึน “พรุ่งนีขา้ คงออกเดินทางตงั แตย่ ํารุ่ง คงไม่ไดไ้ ปลาทา่ น” “จกั ไปจริงหรือเซโทเซฟ เจ้าไม่จําเป็ นตอ้ งไปก็ได้ นีมนั แค่การหา ข่าว ไวค้ อ่ ยไปกบั ทพั หลวงเถิด” “หากขา้ ไปมนั จะช่วยเป็นขวญั กําลงั ใจใหแ้ ก่เหล่าทหาร อีกอย่างขา้ อยากไปดูชยั ภูมิในการจดั ทพั หลวง จกั ได้ช่วยแบ่งเบาภารกิจบ้านเมือง จากท่านบา้ ง” “เช่นนนั ขา้ ก็ขอใหเ้ หลา่ ทวยเทพจงอํานวยพรแก่เจ้า ขอให้เจ้าโชคดี นอ้ งขา้ ” “เสดจ็ ออกมาทีระเบียงทําไมกนั เพคะ องค์ฟาโรห์” ~ ๘๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสยี งหวานของสนมธินิมดี งั ขนึ ฉดุ ความคิดทงั หมดทงั มวลของเขาให้ กลับมาสู่โลกทีแท้จริงของตน เมือเจ้าของเสียงในชุดนอนบางเบาเดิน ออกมาหาเขายงั ริมระเบียง “ข้าออกมารับลม เจ้าไปนอนก่อนเถิด” “แตอ่ ากาศข้างนอกหนาวนกั ประเดยี วจะทรงประชวรนะเพคะ” “ข้าไมเ่ ป็นไรหรอก เจ้ากร็ ู้ดี...วา่ ข้าแขง็ แรงแคไ่ หน” รับสงั ด้วยถ้อยคาํ ทีเลน่ ทีจริงทําให้สนมธินิมเี อยี งอายเล็กน้อย ก่อน ร่างเลก็ อวบอิมจะเดินเข้าไปบดเบียดแนบชิดร่างสงู ตรงหน้าอย่างแนบ แน่น หวงั ปลกุ ไฟในกายชายหนุ่มทีเพิงมอดลงหลังจากแผดเผาร่างกาย ของเธอไปเมอื ไมน่ านมานีให้กลบั มาลกุ โชนอกี ครัง “เชน่ นนั ข้าจกั ทําให้พระองคอ์ นุ่ เองเพคะ” “ข้าอยากอยตู่ รงนีอีกสกั ครู่ เจ้าไปพกั ผอ่ นเถิด” เสยี งท้มุ เรียบพดู พลางใช้มอื ดนั ร่างของหญิงสาวออกเป็นเชิงปฏเิ สธ “หมอ่ มฉนั รกั พระองคน์ ะเพคะ...และหมอ่ มฉันก็จะไม่มีวนั ยอมเสีย พระองคใ์ ห้ใคร” ประโยคสดุ ท้ายแผ่วเบาราวพูดกับตนเอง...เหตกุ ารณ์ทีโอเอซิส ยงั คงสร้างความหลอกลอนให้ไม่หาย องค์ฟาโรห์ทีได้ยินเพียงคําบอกรัก ของหญิงสาวแย้มพระโอษฐ์เล็กน้อย ไม่มีคําตอบรับจากร่างสงู มีเพียง จุมพิตไร้อารมณ์สง่ กลบั ให้อีกฝ่ าย นางสนมคนโปรดจึงยอมกลบั ไปยัง พระแท่นบรรทม สดุ ท้ายชายหน่มุ จงึ หาข้อสรุปให้ตนเองวา่ มนั ก็เป็นเพียงแคก่ ารคาด เดาของเซโทเซฟ จงึ ตดั ความคดิ เกียวกบั เรืองนนั ออกโดยไม่ได้นํากลบั มา สนใจอีก ~ ๘๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หลงั จากทําหน้าทีตวั เองเสร็จ นาราแยกตวั จากนางกํานลั คนอืนๆ เพือไปทําหน้าทีใหมอ่ ีกอย่างหนึงซงึ เพิงได้รับเมือไม่นานมานี...ประมาณ สองสามสปั ดาห์ก่อนท่านอมู า่ ได้เดินเข้ามาหาเธอพร้อมดอกบวั มากมาย เตม็ สองมอื นาราถงึ เพิงนึกเรืองทีเคยพยกั หน้ารับงานจดั แจกนั ในห้องทรง อกั ษรขององค์ฟาโรห์ออก พดู ตามตรงเธอไมไ่ ด้ใสใ่ จอะไรกบั มนั มากนัก ด้วยคิดวา่ ตอนนนั เขาคงแคอ่ ยากแกล้งเธอ ไมไ่ ด้ต้องการสงั หรือถือว่ามนั เป็นเรืองจริงจงั อะไร ท่านอมู า่ บอกวา่ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปคอ่ นข้างอารมณ์เสีย ทีเธอพดู ไมเ่ ป็นคําพดู และไมใ่ สใ่ จตอ่ คาํ สงั นาราจงึ พยกั หน้ารับก่อนจะรีบ รุดไปจดั แจกนั แทบไมท่ นั กลบั มากโ็ ดนท่านอมู ่ากบั เซอาซักฟอกเสียยาว เหยียดถงึ ทีมาทีไปของเรืองราว ทําไมจึงต้องเป็ นเธอเท่านนั ทีทําหน้าทีนี ทวา่ เมือฟังวีรกรรมของเธอ ทังค่กู ็หน้าซีดเผือด ท่านอมู ่าคาดโทษเธอไว้ พร้อมสง่ สายตาแหลมคมมาให้ ในขณะทีเซอาก็ออกจะประหลาดใจเมือรู้ วา่ คนทีเธอไปตอ่ วา่ และไปขอโทษคือฟาโรห์ฟิ โฮเทป เวลานีเจ้าชายเซโทเซฟเดินทางไปชายแดนเป็ นเวลาสองเดือนแล้ว งานทีตาํ หนกั จงึ เบาลงมากจงึ ได้รบั การจดั สรรให้ไปชว่ ยทํางานทีแผนกอืน บ้างตามคาํ สงั ท่านอมู ่า...พอไมม่ ีเจ้าชายเซโทเซฟนารารู้สึกเหงาบ้างใน บางครัง เหมือนเธอขาดเพือนคยุ ทีสามารถพูดคยุ ได้อย่างสนิทใจไปคน หนึง ตําหนักทีเคยมีผู้ปกครองแสนใจดีก็พลอยเงียบเหงาจนนางกํานัล ประจําตําหนกั พากนั หงอยเหงาไปตามๆ กนั นาราก้มหวั แล้วยิมทกั ทายทหารผ้มู ีหน้าทีเฝ้ าหน้าตําหนกั พวกเขา พยกั หน้าตอบกอ่ นจะปลอ่ ยให้เธอเดินผา่ นเข้าไปภายใน ครังแรกทีเข้ามา หญิงสาวตะลงึ ตาค้างในความงดงามของตวั ตาํ หนกั มนั มีขนาดใหญ่และ วิจิตรกว่าตําหนักองค์ชายเซโทเซฟหลายเท่าตวั ข้าวของเครืองใช้โดย ~ ๘๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- สว่ นมากเป็นทองคําประดบั อญั มณีหลากสีสนั ตวั ตําหนกั ล้วนได้รับการ ตกแตง่ จากช่างมือหนึงของอยี ิปต์ มือบางผลกั ประตหู ้องทรงงานขององค์ฟาโรห์ออกอย่างเคยชิน ไม่ คิดรอหรือเคาะอย่างทีควรทําเพราะทุกครังทีมาทีนี เธอไมเ่ คยเจอองค์ ฟาโรห์เลยแม้แตค่ รงั เดยี ว พวกนางกํานลั ประจําตําหนกั ใหญ่เลา่ ให้ฟังว่า ปกติฟาโรห์ฟิ โฮเทปจะทรงงานอย่างหนักทุกวัน ทังว่าราชการ เสด็จ ออกไปดคู วามเป็ นอยู่ของราษฏร ดงู านเอกสารทีส่งมาจากเมืองตา่ งๆ เสดจ็ ไปงานตา่ งๆ เช่น งานเลียงต้อนรับราชทตู และงานอืนๆ อีกมากมาย ทีนาราฟังแล้วรู้สกึ เวียนหวั แทน... ความคดิ ถกู กระชากอยา่ งรวดเร็วเมือเธอสบตาเข้ากับดวงตาสีเทา ซึงเงยขึนมาจากกองเอกสารพลางขมวดคิวอย่างไม่พอใจในความไร้ มารยาทของเธอ…วนั นีเจ้าของตาํ หนกั อยู่ หญิงสาวทรุดตวั ลงหมอบกราบ พลางพดู ราวกบั จะแก้ตวั อยา่ งรวดเร็ว “ขออภยั คะ่ ทีข้าเข้ามาโดยพลการ...คอื ...ทกุ ครังทีข้ามาห้องนีมกั ไม่ มใี ครอยู่ ข้าจงึ เคยชิน...หากท่านกําลงั ทํางานข้าจะมาคราวหลงั ” “ไมต่ ้อง มหี น้าทีต้องทําอะไรกท็ ําไป” “คะ่ ” นาราลกุ ขึน เดินก้มหน้าก้มตาไปยงั โต๊ะทํางานทีชายหน่มุ นังอยู่ อยา่ งกล้าๆ กลวั ๆ “ขออภยั คะ่ ” กล่าวเมือมือข้ าง ทีไม่ได้ ถื อดอกบัวยื นไปหยิ บแจกันท องบนโต๊ ะ ขนึ มาถือไว้ เดนิ กลบั ไปนังพบั เพียบยงั มมุ หนึงของห้องเพือทําหน้าทีของ ตนเงียบๆ รู้สกึ เกร็งและเคร่งเครียดเล็กขึนไปอีกเมือรู้สกึ วา่ โดนดวงตาสี เทาเข้มจบั ตามองราวกบั คอยจบั ผิดตลอดเวลา หากแตก่ ็พยายามสงบใจ ~ ๘๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พบั กลีบบวั ให้เสร็จเร็วๆ ขณะทีฟาโรห์หนุ่มเจ้าของตําหนักเองก็อดลอบ มองไปยงั หญิงสาวผ้กู ําลงั นงั อยมู่ มุ หนงึ ของห้องทํางานไมไ่ ด้ แม้เธอจะทํางานเงียบๆ พยายามไม่ส่งเสียงดังรบกวนเขา แต่ดู เหมือนอปุ สรรคทีทําลายสมาธิของเขาคงเป็ นตวั เธอเสียมากกว่า เพราะ การมองมือบางของเธอพยายามพับกลบั บวั อย่างประณีต มองริมฝี ปาก อมิ เม้มน้อยๆ ยามจดจ่อสมาธิอย่กู บั ดอกบวั เพือให้ได้กลีบบวั ทีสวยงาม สมใจ...มนั เพลนิ กวา่ มองกองกระดาษปาปิ รุสแห้งๆ บนโต๊ะนีเป็นไหนๆ ชายหนมุ่ รู้สกึ หงดุ หงิดขนึ มาอยา่ งไมท่ ราบสาเหตเุ มือคิดถึงเรืองราว ทีผา่ นเข้าหขู องตนมาบ้าง ทงั ขา่ วทีวา่ หวั หน้าราชองครักษ์คอยไปวนเวียน อย่แู ถวๆ ทีพกั ของเธอ ส่วนเหล่าทหารเองก็เอานารามารําลือกันเสียยก ใหญ่ “เจ้าเป็นผ้หู ญิงแบบไหนกนั แน่” ชายหนมุ่ ถามขนึ เสียงแขง็ อยา่ งห้ามตวั เองไมอ่ ยู่ นาราได้ยินก็สะด้งุ ตกใจ ก่อนเสียงหวานจะถามกลบั ขณะยังคงก้มหน้าลงพบั กลีบดอกบัว ต่อไปไมย่ อมหยดุ มือ ด้วยหวงั ให้งานเสร็จ แล้วรีบหนีออกไปให้พ้นจาก สถานการณ์นี...สถานการณ์ทีอีกคนเหมอื นกําลงั ตงั ท่าหาเรือง “ข้าไมค่ อ่ ยเข้าใจนกั วา่ ท่านหมายถึงอะไร” “พอน้องข้าไมอ่ ยู่ เจ้าก็โปรยเสน่ห์ไปทวั ” “ข้าไม่ได้โปรยเสน่ห์และข้ากับท่านเซโทเซฟก็ไมไ่ ด้เป็ นอืนใดไป มากกวา่ เพือนทีดีตอ่ กนั ทา่ นเซโทเซฟชว่ ยเหลือข้า เป็นเหมือนผ้มู พี ระคณุ ของข้า เช่นนนั ท่านอยา่ ลากเขามายงุ่ เกียวกบั ข้าให้ต้องเสอื มเสยี เลยคะ่ ” ชายหนมุ่ ฟังแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ หนงึ ทีคล้ายหลดุ หวั เราะ เรียวปากบางเหยียดยิมพร้อมตรัสอยา่ งไมเ่ ชือในคําพดู ของหญิงสาว ~ ๘๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เกบ็ คาํ แก้ตวั แบบนีไปพดู กบั พวกทีคอยเฝ้ าวนเวยี นอยแู่ ถวเรือนพกั เจ้าเถิด...คงสมใจเจ้าละ่ ทงั น้องชายข้า ทหาร หรือแม้กระทังหัวหน้าราช องครักษ์ของข้าก็ตดิ กบั เจ้ากนั ทกุ คน” คราวนีนารากลบั หวั เราะเบาๆ ก่อนรีบกลา่ วแก้ “หากเป็นทา่ นนาธานละ่ ก็ เกรงวา่ จะไมไ่ ด้หลงเสนห่ ์ข้านะคะ เรืองนี ท่านไปถามทา่ นนาธานเองเถอะคะ่ ” “ข้าถามเจ้าจริงๆ เถอะ...เจ้าหวงั ไว้สงู ขนาดไหนกัน เป็ นชายาน้อง ของข้า ภริยาหวั หน้าราชองครกั ษ์ หรือภรรยาทหารคนหนงึ ” “ได้กลบั บ้านทีข้าจากมา...ข้าหวงั ไว้สงู ขนาดนนั คะ่ องค์ฟาโรห์” แม้ไมเ่ ข้าใจคําตอบนกั แตเ่ มือเสยี วหน้าทีชายหนุ่มมองเห็นสลดลง อย่างชัดเจนจึงเลิกซักต่อ ความหงุดหงิดในใจออ่ นลงจนแทบไมม่ ีเหลือ ยงั ไมท่ นั ได้พดู สิงใดกบั หญิงสาว ร่างสงู ใหญ่ของนาธานหวั หน้าองครกั ษ์ผู้ เพิงตกเป็นหัวข้อสนทนาวิงถลนั เข้ามาราวลมของพายทุ รายด้วยใบหน้า แตกตืนร้อนใจ แววตาสีนิลสดใสบดั นีสนั เทาอย่างเห็นได้ชดั นาธานชะงกั เมือมองเห็นบคุ คลทีสามนงั อย่ภู ายในห้อง “นารา เจ้ามาอย่ทู ีนีได้อยา่ งไร” “ข้ามาจดั แจกนั ดอกไม้คะ่ เสร็จพอดี” หญิงสาวบอกอย่างรู้งาน พอคาดเดาได้วา่ ชายหนมุ่ คงมเี รืองสําคญั ต้องการคยุ กบั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปเป็นการสว่ นตวั มอื บางรีบเกบ็ กวาดกลีบบัว ใบบวั และดอกบวั ทีเหลอื ขนึ มาไว้ในมือข้างหนงึ พลางลกุ ขึนนําแจกนั อนั ถกู แต่งเติมด้วยดอกบัวพับกลีบสวยงามแปลกตากลับมาวางไว้ทีเดิม ถวายบังคมลาองค์ประธานของห้องและแทรกตวั ออกมาจากประตูนัน เงียบๆ “เกิดอะไนขนึ นาธาน ไยจึงร้อนรนถงึ เพียงนี” ~ ๘๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เกิดเรืองใหญ่แล้วองคฟ์ าโรห์...ได้โปรดตงั สตไิ ว้” “เรืองทีเจ้าวา่ คอื อะไรกนั บอกข้ามาบดั เดียวนี” เสยี งสนทนาเครียดๆ สองเสียงทีดงั เล็ดลอดออกมาจากห้อง ทําให้ เท้าของคนข้างนอกผ้กู ําลงั ก้าวเดนิ ออกไปหยดุ กกึ อยา่ งไมร่ ู้ตวั “เมอื ครู่มีทหารคนหนึงทีร่วมเดนิ ทางไปยงั ชายแดนซีเรียเพือสืบขา่ ว เรืองกองทพั ฮิตไทต์ กลบั มาในสภาพน่าสยดสยองทงั ถูกแทงและต้องลกู ธนู นายทหารคนนนั บอกข้าวา่ ...โดนพวกกองทพั ฮิตไทต์ตลบหลงั ” “...” “ทกุ คนในทีนันโดนพวกมนั นับร้อยคนบุกเข้าโจมตีอย่างไมป่ ราณี ในขณะทีหน่วยสบื ขา่ วของเรามเี พียงแคย่ ีสิบคน” “นะ...น้องชายข้า เซโทเซฟเลา่ น้องชายข้าปลอดภยั ใช่หรือไม”่ เสยี งท้มุ ทรงอํานาจอนั มกั พูดเสียงดงั ฟังชดั และเฉียบขาดอย่เู สมอ จนนาราค้นุ ชิน บดั นีมนั สนั เป็นริวๆ อย่างร้อนรนและตนื กลวั ตอ่ คําพดู ทีจะ ได้ยินในอนาคต “ไมม่ ใี ครรอด ยกเว้นทหารคนนนั ” “ไม.่ ..” “ซงึ แน่นอนวา่ องค์ชายเซโทเซฟได้สินพระชนม์แล้วด้วยนํามือของ พวกฮิตไทต์” “ไม่ เป็นไปไมไ่ ด้ เลว ไอ้พวกบดั ซบ! ” คําผรุสวาทมากมายพร้ อมเสียงตวาดดงั ลอดออกมาจากในห้อง คล้ายกบั คนในห้องได้สญู เสยี การควบคมุ ตนเองไปแล้วอยา่ งสนิ เชิง “ไอ้พวกฮิตไทต์...พวกมนั ไมไ่ ด้ตายดีแน่ เลือดของน้องข้าหนึงหยด มนั ต้องชดใช้ด้วยเลือดของพวกมนั ทังแผ่นดิน ข้าจะฆ่าพวกมัน จัดทัพ เดยี วนี ข้าจะไปบนั หวั พวกมนั ให้หมด” ~ ๘๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ได้โปรดทรงสงบสตอิ ารมณ์ไว้ก่อน...ตอนนีขา่ วสารเริมกระจายไป ทวั ทงั แผน่ ดินตา่ งตนื ตระหนกและเสียใจในสิงทีได้รับรู้ หากพระองค์ขาด สติแล้วบมุ่ บ่ามไปตอนนี บางทีแม้แต่พระองค์เองก็อาจต้องเอาพระชนม์ ชีพไปทิง” เสยี งวตั ถถุ กู กระแทกตามมาด้วยเสียงของหนกั ๆ ล้มระเนระนาดดงั สนนั ออกมาจากภายในห้องทรงอกั ษร ขณะทีภายนอก...ดอกบวั ทีเคยอยู่ ในมือของหญิงสาวหล่นกระจายเกลือนพืน นารายืนแข็งทือราวกับโดน แช่แขง็ ดวงใจตกลงไปอยทู่ ีตาตมุ่ พยายามประมวลผลคาํ พดู และเสียงดงั โครมครามภายในห้องนันอย่างอืออึงและงุงงง ไมห่ รอก...เธอคงได้ยิน อะไรผิดไป เจ้าชายเซโทเซฟสินพระชนม์แล้ว จะเป็ นไปได้อย่างไรกัน... เจ้าชายเซโทเซฟพระอนุชาเพียงองค์เดียวขององค์ฟาโรห์นีนะ...เป็ นไป ไมไ่ ด้...เป็นไปไมไ่ ด้อย่างเดด็ ขาด...เป็นไปไมไ่ ด้... ~ ๘๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๑๐ แผ่นดินอิยิปต์ทีเคยสดชืนเต็มไปด้วยชีวิตชีวา บดั นีถูกแทนทีด้วย เสยี งร้องไห้และนําตาของราษฎรษ์ชาวอิยิปตซ์ งึ ร่วงหลน่ ลงมาราวกบั สาย ฝน ผนื ทรายสีทองอนั แห้งแล้งเปี ยกปอนไปด้วยหยาดนําความเศร้าโศก ของผ้คู นทกุ ระดบั ชนั ภายในพระราชวงั ก็เช่นเดียวกันบรรยากาศเตม็ ไป ด้วยความอมึ ครึม เศร้าหมอง นารานงั กอดเขา่ อยู่ในห้อง ดวงหน้าเตม็ ไป ด้วยนําตา ดวงตาบวมปดู จนแสบร้อนและแดงกํา สองวนั แรกทีเธอรู้ขา่ วร้ายนนั นาราไมเ่ ชือวา่ มนั จะเป็ นเรืองจริง...ไม่ เชือเลยแม้แตน่ ้อย เธอไมร่ ้องไห้ ไมโ่ วยวาย หากสตกิ ลบั คล้ายหลดุ ลอยไป ไกล เธอทําจานแตกไปมากกว่าสิบใบจนท่านอมู ่าให้พักงานอย่างไม่มี กําหนด เมือเธอกลบั มานงั ลงในห้องคนเดยี ว ภาพความทรงจําตา่ งๆ หมนุ วนกลบั มาในความคิด พร้อมกับการค่อยๆ ซึมซับความจริงทีว่าเจ้าชาย เซโทเซฟสินพระชนม์ไปแล้วอยา่ งเจบ็ ปวด มนั ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว เกินไป ไมม่ กี ารเตือนล่วงหน้า และกระทบความรู้สกึ จนเกินกวา่ ทีเธอจะ รับได้...เธอเสียเจ้านายใจดีผ้มู ีบุญคุณต่อเธอ เสียเพือนสนิทซึงมีเพียง ~ ๙๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- น้อยนิดและเสียคนทีเธอนบั ถือเขาราวกบั พีชายเพียงคนเดยี วในดนิ แดนนี ไปอย่างไมท่ นั ตงั ตวั “นาราเข้มแขง็ ไว้ ทา่ นเซโทเซฟคงไมช่ อบแนถ่ ้าเจ้าร้องไห้” เซอาทีนําตานองหน้าไมต่ า่ งจากเธอพดู ขนึ ด้วยเสยี งสนั ๆ “ฮึก...ถ้าเป็นแบบนนั ก็ดี ทา่ นเซโทเซฟจะได้ฟื นขนึ มาวา่ กลา่ วข้า” เสียงหวานพดู พลางสะอนื ฮกั ๆ จนแทบจบั คาํ พดู ไมไ่ ด้ “เจ้าก็รู้ว่ามันไม่สามารถเป็ นเช่นนันได้…ความตายมันเป็ นเรือง ธรรมชาติ นารา มีเกิดกต็ ้องมีตาย” “แตเ่ ขาไมค่ วรจะมาตายก่อนวยั อนั ควรแบบนี ถ้าไมเ่ พราะ....” หญิงสาวพดู และหยดุ ไว้แคน่ นั พร้อมกบั สะอนื ไห้อีกครัง ใช่ องค์ชาย เซโทเซฟจะไม่สินพระชนม์เร็วขนาดนีแน่ ถ้าฟาโรห์ไม่ส่งเขาไปทีนัน ความคิดของหญิงสาวกระหวดั ไปยงั ฟาโรห์ฟิ โฮเทปอย่างเจบ็ ปวด...ทําไม ทําไมเขาถึงต้องสง่ น้องชายของตนไปทํางานนี ทังๆ ทีรู้อย่เู ตม็ อกว่ามัน อนั ตรายมากแคไ่ หน ทําไมเขาถึงยงั ปลอ่ ยให้ไป... เป็นเวลาหลายวนั กว่าทีนาราจะรวบรวมสติสงบจิตสงบใจแล้วพา ร่างของตนเดินเข้าไปหาหัวหน้ านางกํานัลเฒ่าเพือขอกลับไปทํางาน เชน่ เดมิ ไมม่ นี ําตาไหลออกมาจากดวงตาปดู โปนแดงกํา มเี พียงแววตาอนั เศร้าสร้อยฉายชดั ถึงความรู้สกึ ของผ้เู ป็นเจ้าของได้อย่างดี “ถ้าเจ้ายงั ไม่พร้ อม ก็กลบั ไปเสีย ข้าไมอ่ ยากให้ข้าวของมีค่าต้อง เสยี หายไปมากกวา่ นี” อมู า่ พดู ขนึ เมือเห็นสภาพของหญิงสาวผ้เู ดินเข้ามาสมทบกบั เหลา่ นางกํานลั คนอืนๆ อยา่ งอดรู้สกึ เป็นหว่ งคนตรงหน้าไมไ่ ด้ “ข้าไมท่ ํางานมาหลายวนั แล้วนะคะ” ~ ๙๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “แตเ่ จ้าก็ไมไ่ ด้กินอะไรมาหลายวนั แล้วเหมอื นกนั ข้าถือว่าเจ้าไม่ได้ ทําตวั สนิ เปลือง” “ไมเ่ ป็นไรคะ่ ขอบใจทา่ นอมู า่ มาก” หญิงสาวมองซ้ายมองขวาสงั เกตรอบๆ ตวั ก่อนจะหันไปถามผ้เู ป็ น หวั หน้านางกํานลั อย่างงนุ งง “เวลานีเราควรยกเครืองเสวยไปทีตําหนกั องค์ฟาโรห์นีคะ แล้วเหตุ ใดนางกํานลั ห้องเครืองจึงยงั ไมจ่ ดั สํารับมาอกี ” ผ้ถู กู ถามกลบั ถอนหายใจเฮือกใหญ่สง่ ให้นารา ซึงนันทําให้เธอยิง งนุ งงเข้าไปใหญ่ “องคฟ์ าโรห์ไมก่ ลบั ตําหนกั มาหลายวนั แล้ว” คราวนีคนได้รับคําตอบขมวดคิวมนุ่ นึกเป็ นกังวลขนึ มาวา่ ฟาโรห์ ฟิ โฮเทปจะเป็ นเช่นไรบ้าง ปากทีไวเท่าความคิดจึงถามไถ่เป็ นประโยค คําถามรวั ยาว “แล้วทรงอยู่ไหนคะ ได้เสวยอะไรบ้างหรือเปล่า คงไม่ได้ทําร้ าย ตวั เองใช่ไหมคะท่านอมู า่ ” “ทรงประทบั ทีตาํ หนกั ฮาเร็ม...หลายราตรีแล้ว” ได้ฟังความคิดวนุ่ วายตา่ งๆ ชะงกั กึก ความรู้สึกบางอย่างคกุ รุ่นขนึ ในใจ...มนั คือความผิดหวงั และความโกรธหญิงสาวคิดเช่นนนั น้องชาย แท้ๆ ของตวั เองเพิงเสียชีวิตยงั มีอารมณ์ไปขลกุ อย่กู บั นางสนม นีคงไม่ได้ เสียใจหรือสาํ นึกผดิ เลยสนิ ะทีสง่ น้องตวั เองไปตาย “เจ้าจะไปไหนนะ่ ” หวั หน้านางกํานัลถามขึนเมือเห็นหญิงสาวทีเพิงเดินมาเมือครู่หัน หลงั ทําทา่ จะเดินจากไปอีกครัง “ข้าลมื ของคะ่ ” ~ ๙๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แม้บอกท่านอมู า่ วา่ ไปเอาของ แตน่ ารากลบั สาวเท้าเดินอย่างเลือน ลอยไปยงั จดุ หมายทีใจของเธอไปถงึ กอ่ นแล้ว กวา่ จะมารู้ตวั เธอก็มาหยดุ อยู่หน้ าตําหนักซึงเธอรังเกียจและพยายามหลีกเลียงการมารับใช้ อย่าง มากทีสดุ เธออยากมาดใู ห้แน่ใจ...บางทีฟาโรห์อาจไมไ่ ด้อย่ทู ีตาํ หนกั นางสนม กเ็ ป็นได้ เธอไมอ่ ยากสาปแช่งเขา ถ้าเขาไมไ่ ด้อยู่ทีนีจริงๆ ร่างบางเดินไป ตามทางเดนิ กว้างใหญ่วจิ ิตรงดงามอนั ทอดยาวสหู่ ้องโถงของตําหนกั เท้า หยดุ อยู่แค่นันเมือจ้องมองไปยงั ภาพภายใน...ภาพทีสามารถอธิบายข้อ สงสยั ของเธอได้ทกุ อย่าง...อยา่ งชดั เจน ฟาโรห์ฟิ โฮเทปพระทบั นังเดน่ สง่าอยู่บนพระเก้าอีทองคําด้วยแวว พระเนตรนิงเรียบตามแบบฉบับ เหล่านางสนมมากมายแตง่ กายอย่าง ยวั ยวนกําลงั ร่ายรําและเลน่ ดนตรีอย่างสนกุ สนาน บ้างก็คอยป้ อนอาหาร ป้ อนสรุ าให้ บ้างก็คลอเคลียอย่ไู ม่ห่าง สนมธินิมีทีร่ายรําอย่างสวยงาม พร้อมนางสนมอีกจํานวนหนึงเดินกรีดกรายเข้าไปหาฟาโรห์หน่มุ อย่าง ยวั ยวน จากนนั ร่างอวบอดั นงั ลงบนพระเพลา มือบางสองข้างยกขนึ โอบ รอบพระศอโน้มพระพกั ตร์คมคายลงมารับจมุ พิตอันดดู ดืมและเร่าร้อน ของตน การกระทํานนั เรียกเสียงหวั เราะคิกคกั จากนางสนมคนอืนๆ ได้ มากพอสมควร นาราตวั ชาวาบเหมอื นร่างกายจะหมดแรง ใบหน้าซีดเซียวเบือนหนี ภาพตรงหน้าอย่างรับไมไ่ ด้ คอ่ ยๆ เดนิ กลบั ตาํ หนกั ไปด้วยความรู้สกึ ทียาก อธิบาย ทงั ความโกรธ เสยี ความรู้สึก ผิดหวงั และความรู้สกึ อีกมากมายที ไม่อาจเข้าใจได้ซึงกําลงั บีบอดั ลงมาทีกลางอกจนเจ็บปวด ลําคอตีบตัน ขอบตาร้อนผา่ วขนึ มาเสยี ดือๆ ~ ๙๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ...เธอเกลยี ดเขาและเกลยี ดตวั เองทีวบู หนึงคิดห่วงไปวา่ คนไร้หวั ใจ แบบนนั จะกําลงั เศร้าโศก... เมือตามมาสบทบกบั นางกํานลั คนอืนๆ นาราจึงทําหน้าทีของตน เงียบๆ จนจรดเยน็ จากนนั อมู า่ หวั หน้านางกํานลั ผ้คู วบคมุ ความเรียบร้อย ได้ประกาศแก่พวกเธอวา่ เย็นนีองค์ฟาโรห์จะเสดจ็ กลบั มาเสวยอาหารที ตาํ หนกั ทกุ คนจงึ จดั เตรียมโต๊ะเสวยกนั ยกใหญ่ สดุ ท้ายนาราจึงต้องมานงั หมอบอย่บู นพืนพร้อมกบั นางกํานลั คนอนื ๆ เหมือนอย่างเคย เจ้าของตําหนักเสด็จกลับมาพร้ อมกบั สนมธินีมีและนางสนมคน อืนๆ อีกสองสามคน สร้างความแปลกใจให้ทกุ คนไปตามๆ กนั ด้วยรู้ดีวา่ โดยปกตอิ งค์ฟาโรห์ไมโ่ ปรดให้เรียกสนมมายงั ตําหนกั ใหญ่และไม่ชอบให้ ใครมาวนุ่ วายทีนีโดยพลการ มอื บางกําแนน่ อย่างอดกลนั ความโกรธ เมือ ได้ยินคําสงั เรียกหาไวน์ดงั ขนึ มาเรือยๆ พร้อมกับการเปลียนไวน์เหยือก แล้วเหยือกเลา่ เป็นเวลานานผสมผสานไปกับเสียงกระซิบกระซาบ เสียง หวั เราะร่าและเสียงดนตรีจากเครืองเลน่ แปลกตาซึงดงั อย่างครึกครืนลนั ห้องเสวยราวกบั เป็นเทศกาลรืนเริงอะไรสกั อย่าง ไมอ่ กี แล้ว...หญิงสาวคิดกบั ตวั เอง เธอไม่สามารถทนต่อไปได้และ จะไมท่ นอกี ถ้าให้เธอต้องอย่กู บั คนไร้หวั ใจพวกนีเธอขอตายเสียดีกวา่ อารมณ์ หลากห ลาย ที เก็บ มาห ลาย ชัวโมง ผลัก ใ ห้ เ ธอลุก ขึน ยื น ท่ามกลางความงนุ งงของนางกํานลั คนอืน ซึงได้แตก่ ้มหน้าแล้วหนั มองกัน ไปมา นาราก้าวตรงไปยงั โต๊ะเสวย มือบางยืนเข้าไปยึดแก้วไวน์ทีชายหนมุ่ กําลงั ยกขึนดืมมาไว้ในมือ ก่อนจะสาดมนั ออกไปยังใบหน้าของผ้เู ป็ น เจ้าของ ดวงตาสีดําแขง็ กร้าวมองสบดวงตาสีเทาทีกร้าวไมแ่ พ้กนั นิง ไม่ คดิ หลบสายตาเหมือนเกา่ เสยี งดนตรี เสียงหวั เราะ กระทงั เสียงลมหายใจ ภายในห้องเงียบสงดั ลงในทนั ที ~ ๙๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ทรงพระสาํ ราญเสยี จริงนะเพคะ” ฟาโรห์หนมุ่ ทีบดั นีใบหน้าเปี ยกปอนไปด้วยไวน์อง่นุ ลกุ ขึนจากโต๊ะ เสวย ยืดตวั ตรง พลางใช้สายตาแหลมคมจ้องหน้านาราเหมือนอยากฉีก เธอออกเป็ นชินๆ “เจ้า...” จนถงึ ตอนนีอมู า่ เริมสง่ สญั ญาณให้นกั ดนตรี นางกํานลั รวมถึงพระ สนมออกไปจากตําหนัก...ทกุ คนล้วนปฏิบัติตามอย่างดี ด้วยรู้วา่ หากอยู่ ที นี ค ง ได้ โด น ลูก ห ลง จ น ชี วิต ดับ ดิ น ต ามน าง กํ านัลผ้ ูเ หิ มเ ก ริ มค น นั น สนมธิ นิ มีเดินออกจากห้ องเสวยพลางลอบยิ มอย่ างพึงใจเมือคิดได้ ว่า นางชันตํานันคงคอขาดในวนั นีเป็ นแน่ ผ้ทู ีอยู่ในห้องตอนนีจึงมีเพียง ฟาโรห์ฟิ โฮเทป นารา อมู า่ และนาธานทีวิงเข้ามาในห้องอยา่ งตนื ตกใจ “ทําไม ไยมองข้าแบบนนั หรือจะฆ่าข้าเหมือนทีฆ่าน้องชายตนเอง เชิญเลย ข้าเองก็สมเพชตวั เองเตม็ ทีทีต้องหายใจร่วมกบั คนแบบท่าน” เมือฟาโรห์หนมุ่ ไมต่ อบ ทําเพียงแค่ยืนจ้องเธอนิงด้วยสีหน้าราวกบั เธอเพิงเอาเขม็ หลายพนั เลม่ ทิมแทงเขา หญิงสาวทีเลือดขึนหน้าจึงกลา่ ว ตอ่ อย่างไมค่ ดิ ยงั “ถึงอย่างไรตอ่ ให้คนทังโลกตายไปตอ่ หน้า ท่านก็ไม่สะทกสะท้าน อย่แู ล้ว ฆ่าข้าอกี คนจะเป็นอะไรไป“ “อย่ามาพดู เชน่ นีกบั ข้า นารา” นารายิมเย็นตอบกลบั กอ่ นจะพดู ด้วยนาํ เสียงเยาะเย้ย...ไมส่ นคําสงั อนั เฉียบขาดของอีกฝ่ ายแม้แตน่ ้อย พดู ไปขอบตาก็เริมร้อนผา่ วขนึ มาตาม แรงอารมณ์ “น้องของทา่ นต้องมาตายเพราะทา่ นแท้ๆ ไยท่านจงึ ยงั หลงระเริงกับ เหล้า ดนตรี และพวกนางสนมอยู่ได้อีก ขณะทีท่านเซโทเซฟร่างกายเต็ม ~ ๙๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ไปด้วยเลือดและดนิ ทราย แตท่ ่านกลบั มแี ตก่ ลินนําหอมตดิ ตวั เตม็ ไปหมด ท่านทํามนั ได้อย่างไร ไมร่ ู้สกึ ขยะแขยงตนเองบ้างหรือ ขนาดข้าเพียงได้ เห็น ได้ฟัง ข้ายงั อยากจะอ้วกออกมา” “นาราหยดุ เถิด เจ้าทําเกินไปแล้ว เกินไปจริงๆ” องครกั ษ์หน่มุ พดู ปรามหญิงสาวด้วยเกรงวา่ เรืองราวจะลกุ ลามจน บานปลาย องค์ฟาโรห์อาจอ่อนข้อให้นาราอย่ไู ม่น้อย ทวา่ เรืองนีเขาไม่ แน่ใจนกั ดวงตาสีนิลหนั มองนายของตนอย่างเห็นใจด้วยเข้าใจความรู้สกึ ของอกี ฝ่ ายดี จงึ กลา่ วออกเพือแก้ตา่ ง “เจ้าคงเข้าใจอะไรผิดแล้ว องคฟ์ าโรห์ไมไ่ ด้เป็นผ้สู ง่ ...” “นาธาน” สรุ เสียงนิงเรียบดังขึนห้าม ขณะยังจ้องมองร่างบางตรงหน้าไม่ วางตา ใบหน้าสวยโกรธจัด ทว่าดวงตากลบั ชําชอก...นาราคงผา่ นการ ร้องไห้มาอย่างหนกั หน่วง นนั ทําให้เขาอดสงสยั ไมไ่ ด้วา่ หากคนๆ นนั ไม่ใช่ เซโทเซฟ แตเ่ ป็นเขา...เธอจะเสยี นําตาให้เขาสกั หยดหรือเปลา่ “แคน่ ียงั น้อยไปทา่ นนาธาน สําหรับคนทีไม่เคยรับรู้หรือสนใจอะไร นอกจากความสขุ ของตวั เองและนางสนม รู้อะไรไหมองค์ฟาโรห์ ถ้าท่าน ไมส่ ง่ ท่านเซโทเซฟไป เขากค็ งไมต่ ้องมาตายกอ่ นวยั อนั ควรแบบนีแน่” “...” “ทา่ นมนั ก็ไมต่ า่ งไปจากฆาตกรทีฆ่าน้องชายตวั เอง” สนิ เสียงตะโกนของนาราเกิดการเคลือนไหวอยา่ งรวดเร็วหลายด้าน จนจบั ทิศทางไมถ่ กู เมอื ร่างสงู ตรงหน้าพุ่งเข้ามาหาราวกับจะเข้ามาขยํา ร่างของเธอให้ แหลกคามือด้วยความโกรธ ท่านนาธานหัวหน้ าราช องครักษ์รีบเข้าไปยดึ ร่างเจ้าชีวิตของตนไว้ และฝ่ ามืออนั เหียวย่นของท่าน อมู า่ ทีตบเข้าบริเวณแก้มของเธออย่างไมย่ งั มอื จนหน้าหันไปอีกทาง...มนั ~ ๙๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เจบ็ มาก เจบ็ ทงั หน้าและใจ มากยิงกวา่ ตอนโดนท่านแมต่ บเป็ นสิบๆ เท่า ลินสมั ผสั รสชาตแิ ปร่งๆ ของเลอื ดในปากได้อย่างไมย่ ากเย็นนกั มมุ ปากมี เลือดซิบ พร้อมนําตาทีไหลหยดมาเป็นสาย “เลิกบ้าเสียที” เป็ นท่านอมู า่ ทีตวาดดงั ก้องจนน่ากลวั กว่าครังไหนๆ นาราเม้มริม ฝี ปากแน่นเพือกลนั เสียงสะอืน ร่างแก่ๆ นันกระชากตวั นาราให้หันไป เผชิญหน้าได้ง่ายดายอยา่ งไมน่ ่าเชือ “หากยงั บ้าไมเ่ ลิก ข้าจะเฆียนเจ้าให้ตายคามือ กล้าดีอย่างไรจึงทํา กิริยาหยาบช้าเช่นนีต่อองค์ฟาโรห์ อยากตายมากใช่ไหม กราบขอโทษ องคฟ์ าโรห์เดียวนี ขอร้องให้พระองค์ไว้ชีวิตอนั ไร้คา่ ของเจ้าเสีย” “...ไม.่ ..” นาราตอบกลบั อย่างดือดงึ หยดนําตาร่วงพรูบนใบหน้าราวทํานบ แตก “เดียวนีนารา อย่าให้ข้าต้องบังคบั กดหัวเจ้าลงพืนด้วยตวั ของข้า เอง” เมือร่างบางยงั คงยืนนิงไมย่ อมรับฟังสิงใด นางกํานัลเฒา่ จึงได้แต่ ถอนหายใจออกมาอย่างหนกั หน่วง ทงั โกรธทังเวทนาหญิงสาว หญิงแก่ เริมต้นลากนาราด้วยแรงทังหมดทีมี พาร่างนันเข้าไปใกล้องค์ฟาโรห์ บงั คบั ให้เธอคกุ เข่าลงแม้เจ้าตวั จะพยายามขดั ขืน มือเหียวย่นกดศีรษะ ของนาราจนติดพืนแทบพระบาท “จําใส่หัวของเจ้ าไว้นารา...ชีวิตเจ้ าอยู่แทบเท้าขององค์ฟาโรห์ อย่าได้ทําอะไรแบบนีอกี ” “พานางกลบั ไปเสีย” ~ ๙๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฟาโรห์หนมุ่ พดู นําเสยี งเย็นชาเสียจนไมม่ ีใครจบั อารมณ์ความรู้สกึ ได้ หญิงสาวรีบลกุ ขึนพลางสะบัดตวั ออกจากการเกาะกุมของอมู ่า ก่อน จะหนั กลบั ไปจ้องหน้าคนทีได้ชือวา่ เป็นเจ้าชีวิตของตนพร้อมทิงคําพดู อนั กรีดใจอีกฝ่ ายได้อยา่ งแสนสาหสั เอาไว้ “ในทางกลบั กนั ข้ามนั ใจเหลอื เกินวา่ หากทา่ นเซโทเซฟได้เป็นฟาโรห์ เขาจะไมม่ ีวนั สง่ ทา่ นไปเสยี งภยั ในทีอนั ตรายๆ แบบนันแน่ เพราะท่านคือ พีชายแท้ๆ เพียงคนเดยี วทีเขามีอย.ู่ ..พีชายทีเขารัก” พูดจบหันหลงั เดินออกจากตําหนักใหญ่ไปไม่สนใจทังสามคน ภายในห้องอีก...เธอยอมรับได้หากพรุ่งนีจะโดนจับประหาร หรือโดน เนรเทศออกจากทีนี หลงั จากร่างบางของนางกํานัลปากกล้าจากไปแล้ว ร่างสงู แทบจะทรุดตวั นงั ลงบนพระเก้าออี ยา่ งหมดแรงทนั ที “องค์ฟาโรห์ ทา่ น.....” นาธานถลาเข้าประชิดร่างสงู อยา่ งเป็นกงั วล ทวา่ คนถกู ประชิดกลบั ตอบเสียงเรียบ “ข้ามเิ ป็นไร” “นารากําลงั เข้าใจผิด ข้าจะไปอธิบายให้นางฟัง” “บางทีนางอาจพดู ถกู ทงั หมด...ข้ากไ็ มต่ า่ งอะไรกบั ฆาตกร เพราะข้า เป็นคนปลอ่ ยให้เซโทเซฟไปตาย” “มนั หาใชค่ วามผิดของพระองค์ องค์ชายเซโทเซฟยืนกรานจะเสด็จ ไปชายแดน แล้วไอ้พวกฮิตไทต์มนั กส็ ารเลว...” “แตห่ ากเซโทเซฟเป็ นข้า...เขาย่อมทําทุกวิถีทางทีจะขดั ขวางไมใ่ ห้ ข้าไป” “บางทีถ้าองค์ชายเซโทเซฟมาอย่ใู นสถานะของท่านก็อาจทําแบบ เดยี วกนั ด้วยรู้ดีวา่ ท่านต้องการทําเพือชาติ เพือปกป้ องอยี ิปตไ์ ว้” ~ ๙๘ ~