ลิขิตรักข้ามภพ 101-130

ทันใดน้ันเอง ผ้าม่านของกระโจมจู่ๆ ก็ถูกคนเปิดออกเสียงดังฉับ ชิงเซี่ยหัน ศีรษะกลับไปมอง ก่อนจะเห็นเป็นมู่เหลียนท่ีอยู่ในชุดสีดาทั้งตัว ใบหน้าซีดขาว ราวหมิ ะ ดวงตาฉายแววคมกริบ กาลังยนื อยูท่ ี่ปากประตู เอ่ยถามด้วยเสียงที่ทุ้ม ลึกเยน็ เยียบ “เจ้าเป็นชาวซงหนู?” ชิงเซ่ยี กักเกบ็ เพลงิ โทสะอยู่เตม็ ท้อง ย่ิงเห็นว่าแขกที่ไมไ่ ดร้ ับเชิญกาลงั เดินเข้ามา ใกล้ๆ ใบหน้าฉับพลันก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางมองไปท่ีใบหน้าที่เพียงแรก เหน็ ก็ให้ความรู้สึกเต็มไปด้วยความเป็นปฏิปักษ์วูบหน่ึง ก่อนกล่าวด้วยเสียงเย็น “หากเจ้าไมม่ ธี รุ ะเร่ืองอ่นื อีก ขา้ แนะนาให้เจ้ารบี ออกไปโดยเร็วที่สุด” ม่เู หลยี นไมม่ แี ม้แต่ร่องรอยของความตกใจ ใบหน้ายังคงแน่นิ่งราวกับน้าแข็ง ไม่ มีแม้แต่เศษเสี้ยวของอารมณ์ นางเพียงกล่าวด้วยเสียงลึกว่า “ข้าไม่สนใจว่าเจ้า จะเป็นใคร ตอนนี้องค์ชายวิวาทกับอีกสามแคว้นก็เพราะเจ้า ท้ังอาจเข้าปะทะ กันได้ทุกเม่ือ หากเจ้าจริงใจกับองค์ชายจริงๆ เจ้าก็ไม่สมควรจะหลบซ่อนแล้ว อยู่เปน็ ภาระในค่ายเหยยี นจ้ือนอี้ กี ตอ่ ไป” ชิงเซี่ยค่อยๆ เบ่ียงศีรษะหันกลับไปมองนาง แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้ามี ฐานะอนั ใดกนั ฉนิ จอื เหยยี นจะใหท้ กี่ าบังแก่ขา้ หรือไม่ ยินดีจะปกป้องข้าหรือไม่ ยังไม่ถึงคราให้เจ้ามาเอ่ยปากสอด เจ้าคงไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดท่ีว่า เพียงพูด คาพูดน่าเบื่อแค่ไม่ก่ีคา แล้วจะสามารถทาให้ข้าโมโหจนต้องจากไปได้หรอก กระมงั ” มู่เหลียนเองก็ไม่ได้บ้าไปกับคาพูดของนาง ยังคงใช้ใบหน้าท่ีเย็นชานั้นกล่าวต่อ “องค์ชายกับพวกเย่ียนหุยนั้นไม่เหมือนกัน กษัตริย์แห่งหนานฉู่ปัจจุบันกอบกุม อานาจท้ังหมดไว้ในกามือ ผูกขาดอานาจแห่งหนานฉู่ไว้แต่เพียงผู้เดียว ดังนั้น

หากเขาลงมือจะไม่มีอะไรท่ีต้องลังเลอีก ส่วนองค์รัชทายาทฉีอันแห่งตงฉี แม้ใน ตระกูลมพี น่ี อ้ งร่วมสายเลือดมากมาย แต่ก็ไร้ซ่ึงศัตรูคู่อริ เย่ียนหุยถึงแม้จะไม่ได้ เป็นคนในราชวงศ์ ทว่าก็เป็นญาติสายตรงของฮองเฮาแห่งซีชวน ได้รับความ โปรดปรานและมีอานาจมากมาย หากพวกเขาทั้งสามแคว้นร่วมมือกัน แล้วส่ง เร่ืองแจ้งไปยังกษัตริย์ของข้า องค์ชายเองก็ช่วยเจ้าไม่ได้ เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะ ยินดีให้องค์ชายพาเจ้าที่มีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนกับคนหมู่มาก และมีที่มาที่ไป น่าสงสยั กลบั วังดว้ ยอยา่ งน้ันหรอื ?” ชิงเซ่ียยมิ้ เยาะจางๆ ก่อนเหลือบมองไปยังมู่เหลียนเบาๆ แล้วกล่าวด้วยเสียงลึก “เจ้าไม่จาเป็นต้องพดู อะไรใหม้ ากความ ข้าไมม่ ที างจากไปโดยลาพงั ทัง้ ที่ยงั ไม่ได้ พบหน้าฉินจือเหยียนหรอก อีกท้ังต่อให้ส่ิงท่ีเจ้าพูดมาจะเป็นความจริงแล้ว อย่างไร ตอ้ งใหเ้ ขาบอกตอ่ หนา้ เทา่ นัน้ ข้าถงึ จะเช่อื ทัพมาตอ้ งสกัด น้ามาต้องถม ดิน** ปัญหาแต่เดิมกม็ ีไวเ้ พอ่ื ให้แก้ไข จดุ ๆ นี้ ข้ามีความมนั่ ใจยิ่งกว่าผูใ้ ดท้งั นน้ั ” มู่เหลียนชะงักไปเล็กน้อย มองไปท่ีชิงเซี่ย ก่อนจะพยักหน้าแล้วหันกายเดิน กลับไปท่ีประตู ทว่าก่อนจะเดินออกไป นางก็หยุดฝีเท้าแล้วหันหน้ากลับมา กล่าวด้วยเสียงเย็น “เจ้าไม่คิดว่า เจ้าไม่ได้เจอน้องชายที่ทักษะการแพทย์ไม่เลว ของเจา้ มาเปน็ เวลานานแลว้ หรอื ?” ผ้าม่านของกระโจมปิดเข้าหากันอย่างช้าๆ ชิงเซี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม หน้าอกของ นางกระเพ่ือมขึ้นลงหลายครั้ง ในที่สุดก็หันไปคว้าเส้ือคลุมตัวหนึ่งแล้วเดิน ออกไป เม่ือเหน็ วา่ ศกึ ใหญต่ รงหนา้ กาลังจะถกู ทาลาย ปันปู้เอ่อร์และพรรคพวกยามน้ีจึง ได้แตน่ ่งั อยใู่ นกระโจมอยา่ งอึดอัดและเบ่ือหน่าย ชิงเซ่ียเลิกผ้าม่านขึ้น ในใจรู้สึก ราวกับถูกบบี รัด

“ซหี ลินเฉนิ เล่า?” ทุกคนชะงักกึก หลี่เส่ียนรีบร้อนตอบกลับ “ซีหลินเฉินจากไปตั้งแต่เมื่อคืนวาน แล้ว ชิงเซ่ยี นี่เจ้าไมร่ หู้ รอกหรือ?” “ไปแล้ว?” ชิงเซ่ียตะโกนด้วยความโมโห “ไปที่ใด? ไปกับผู้ใด? แล้วเหตุใดไม่มี ใครมาบอกขา้ ?” ปันปู้เอ่อร์ขมวดค้ิวมุ่น ก่อนกล่าวเสียงลึก “เมื่อคืนวานเจ้าอยู่ในกระโจมของ องค์ชาย ซีหลินเฉินรอเจ้าอยู่ด้านนอกถึงสามช่ัวยามเต็ม ทหารยามท่ีเฝ้าประตู ไว้ไม่ใหเ้ ขา้ ไป ภายหลงั เขากจ็ ากไปพร้อมกบั คนของหนานฉู่” “หนานฉู่?” “ใช่แล้ว!” น่าเค่อตัวไม่มีสมองมากท่ีสุด เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าบนใบหน้าของ ชิงเซ่ียยามนีม้ ีบางอยา่ งท่ีผิดแปลกไป ยังคงตอบกลับเสียงดัง “ที่แท้ซีหลินเฉินก็ เปน็ นายน้อยจากตระกูลใหญแ่ ห่งหนานฉู่ ตอนน้ันเขาไม่ท้ิงทะเบียนทหารเอาไว้ จๆู่ กจ็ ากไปเสียอย่างนน้ั และก็ไม่มีใครร้งั เขาเอาไวด้ ว้ ย” ฝีเท้าของชิงเซ่ียเซไปในทันใด ขาดอีกนิดเดียวก็แทบจะล้มลงไปน่ังกับพ้ืน หรือ ว่าตระกูลซีหลินยังมีผู้รอดชีวิตหลงเหลืออยู่อีก? เด็กคนน้ันกระตือรือร้นท่ีจะไป ลอบสงั หารฉ่หู ลมี ากมายขนาดนน้ั ไหนเลยจะมเี ส้นทางให้รอดกลบั มา? “ชิงเซี่ย! เจ้าจะไปที่ใด?” หลายคนเห็นชิงเซ่ียวิ่งออกไปอย่างกะทันหัน ก็อด ไม่ได้ตะโกนเรียกเสียงดงั ชงิ เซย่ี ว่งิ กลบั มาที่กระโจมใหญ่ พยายามระงบั สติทกี่ ระเจิดกระเจิงของตนเองลง

ไป ยามน้ีเป็นเวลาที่ไม่เหมาะจะสร้างความวุ่นวาย นางยังคงอยู่ภายใต้การ ปกป้องกาบังของค่ายเหยียนจื้อ และเพื่อไม่ให้เป็นการนามาซ่ึงปัญหาแก่ ฉินจือเหยียน ทุกย่างก้าวของนางจะต้องระมัดระวังอย่างถึงท่ีสุด ชิงเซี่ยสงบใจ ของตนเองลง ก่อนเดินไปท่ีหยุดอยู่ดา้ นขา้ งกล่องใบหนงึ่ ในกระโจมใหญ่ ก่อนจะ เปิดมนั ออกชา้ ๆ ชุดเสื้อผ้าสีดาสาหรับเคล่ือนไหวในยามวิกาล ผ้าคลุมหน้าและผ้าคลุมศีรษะ เกราะสีดาที่คล้ายๆ กับเกราะกันกระสุนจากทางด้านหลัง รองเท้าบู๊ตสาหรับข่ี ม้าทีเ่ สริมด้วยผา้ ออ่ นนุม่ อีกชัน้ เพื่อไม่ให้เกิดเสยี งเวลาเดิน กระเปา๋ คาดเอวเสียบ มดี สนั้ บางราวกบั ใบไมท้ ่ที ามาอย่างประณีตเอาไว้ราวย่ีสิบเล่ม กริชท่ีเย็นเยียบมี ครบส่ีด้าม แบ่งออกเป็นสองด้ามสาหรับสอดในรองเท้าและอีกสองด้ามสาหรับ สอดใต้รองเท้า ตรงบริเวณเอวห้อยตะขอและเส้นเชือกที่จาเป็นต้องใช้สาหรับ การปีนป่าย นอกจากน้ียังมีหินจุดไฟ ตะขอเงิน เส้นลวด และของใช้เล็กๆ น้อยๆ อกี เปน็ ชุด หลังจากจดั เตรยี มส่ิงของเหลา่ น้ีจนครบ ชิงเซี่ยก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แล้วใช้แถบผ้า สีดามัดผมที่ยาวสลวยของนางเอาไว้ ชุดเสื้อผ้าสีดาสาหรับเคล่ือนไหวในยาม วิกาลส่งให้รูปร่างโค้งเว้าของนางยิ่งเด่นชัด ทุกสิ่งทุกอย่างดาเนินไปอย่างเงียบ เชยี บไร้เสยี ง ชงิ เซี่ยเลิกผ้าม่านของกระโจมใหญ่ข้ึน เพียงแค่พริบตาเดียว นางก็ หายเข้าไปในความมืดอย่างไร้ซึ่งซุ่มเสียง หญิงสาววิ่งผ่านกระโจมหลังใหญ่หลัง แล้วหลงั เล่า ไต่ข้ึนไปบนเสากระโดง และใช้วิชาตัวเบากระโดดข้ามจากเสาหน่ึง ไปอีกเสาหนึ่ง ก่อนจะไถลลงมาตามเสาน้ัน พริบตาเดียว นางก็หลบหลีกทหาร ลาดตระเวนของตา้ ฉินทั้งสามหน่วยไปได้อย่างต่อเนื่องและง่ายดาย ในที่สุดนาง ก็ออกมานอกค่ายเหยียนจื้อได้โดยท่ีไม่มีผู้ใดรับรู้ แล้วมุ่งตรงไปที่ค่ายทหารของ หนานฉูท่ ีต่ งั้ อยู่ทางทิศตะวนั ออกเฉียงใตข้ องคา่ ยเหยียนจ้อื

* ไร้เส้นทางปีนป่ายขึ้นผืนฟ้า ไร้ประตูลงสู่ผืนแผ่นดิน（上天无路入 地无门）อธิบายถึงสภาพ สถานการณ์ หรือชะตากรรมที่ทุกข์ยาก ไร้ ทางออก ไม่มีทางทีจ่ ะไป ** ทัพมาต้องสกัด น้ามาต้องถมดิน（兵来将挡，水来土掩） หมายถึงสาหรับแต่ละปัญหาท่ีเกิดข้ึน ต้องเลือกใช้วิธีการแก้ปัญหาให้เหมาะสม และเหมาะกบั สถานการณ์

บทท่ี 107-2 สำรวจค่ำยฉู่ยำมวิกำล สแี่ ควน้ ปดิ ลอ้ มไลล่ า่ ไม่ใช่เป็นการเปิดศึกสงคราม ดังนั้นทหารที่แต่ละฝ่ายนาติด ตัวมาด้วยจึงไม่ได้มากมายเท่าใดนัก ย่ิงไม่ต้องกล่าวถึงว่านอกจากเร่ืองท่ีก่อน หน้าน้ีเกี่ยวเน่ืองกับชิงเซ่ียและหนานเจียง ทั้งส่ีแคว้นถึงแม้จะต่อสู้ท้ังทางตรง และลอบกัดกันบา้ งในเงามดื แตก่ ลับไม่ได้เปิดศึกอย่างจริงจังมาเกือบหนึ่งร้อยปี แลว้ ท่ีต้ังค่ายทหารของท้ังสองแควน้ ไมไ่ ดอ้ ย่หู ่างกันมาก ใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่ว ยามนางก็มองค่ายหนานฉทู่ ตี่ ัง้ อยู่ไกลๆ เบือ้ งหน้า ฉู่หลีเป็นคนที่ไร้ความรู้สึกปลอดภัยในชีวิต ดังนั้นการป้องกันในค่ายทหารแห่ง หนานฉู่จึงทาได้ถึงขั้นที่เรียกได้ว่าไร้ซ่ึงที่ติ ภายในรัศมีหน่ึงร้อยเมตรรอบๆ ค่าย ทหารถูกจัดการจนกลายเป็นพื้นท่ีกันดาร องครักษ์เงาซ่อนตัวได้อย่างมิดชิด ภายใต้พื้นหิมะสีขาวบริสุทธ์ิที่ทับถมกันเป็นช้ันๆ น่าเสียดายท่ีครั้งนี้คนที่พวก เขาต้องพบเจอกลับเป็นบรรพบุรุษแห่งการซ่อนตัวอย่างชิงเซี่ย นางเพียงกวาด สายตาออกไปแค่คร้ังเดียว ก็สามารถระบุตาแหน่งท่ีองครักษ์เงาประจาอยู่ จานวนสามสิบกว่าตาแหน่งได้ เกราะเหล็กเปล่งประกาย อาวุธเย็นพร้อมสรรพ ระยะห่างระหว่างองครักษ์เงาห่างกันไม่ถึงยี่สิบเมตร ผ่านไปทุกๆ ช่วงเวลาหนึ่ง จะมีการติดต่อกันระหว่างกันขององครักษ์เงาเพ่ือให้เข้าใจสถานการณ์ได้ และ เป็นการป้องกันเผ่ือเกิดเหตุการณ์ท่ีไม่คาดฝันขึ้น ดังนั้นหากเกิดเรื่องอะไรข้ึน เพียงพริบตาก็จะถูกกระจายไปท่ัวท้ังค่ายให้ได้ทราบ การป้องกันระดับน้ี ไม่ว่า จะลักลอบเขา้ ไปหรือวา่ จะบกุ ฝา่ เขา้ ไปตรงๆ กแ็ ทบจะไม่มโี อกาสรอด ในเมอ่ื ไปทางใต้ดนิ ไม่ได้ เช่นนน้ั ก็คงตอ้ งไปทางท้องฟ้าเท่านน้ั ดวงตาท่ีฉายแววคมกริบคู่หน่ึงกวาดมองไปในอากาศ ก่อนจะไปตกอยู่ที่ต้นสน

แก่สงู ล่วิ ต้นหนง่ึ นางเบี่ยงสายตาออกไปสังเกตบริเวณรอบๆ ก็พบว่าไม่ไกลจาก ต้นสนต้นนั้น มีลานกลองที่สูงชันตั้งตระหง่านอยู่ด้านนอกค่ายฉู่ กะจากสายตา นา่ จะสูงประมาณสบิ สองเมตร กับต้นสนท่สี ูงราวๆ สิบห้าเมตรค่อนขา้ งใกล้เคียง ระยะห่างระหว่างลานกลองและต้นสนห่างกันประมาณแปดเมตร ลานกลองอยู่ ทางทศิ แปดนาฬกิ า ทุกๆ หา้ เมตรจะมีเสากระโดงสูงใหญก่ ้ันไว้อยู่ และตั้งต่อกับ ยาวจนไปถึงเสาธงดา้ นในคา่ ย ทัง้ หมดมแี ปดเสาพอดี พอกาหนดเป้าหมายเรียบร้อย ดูเหมือนว่า นางคงต้องเล่นบทมนุษย์บินสักครั้ง อยา่ งเล่ยี งไมไ่ ดแ้ ลว้ ชิงเซี่ยดีดตัวมาหยุดอยู่ด้านล่างต้นสนยักษ์อย่างรวดเร็วราวกับแมวตัวหน่ึง แล้ว ปีนขน้ึ ไปบนตน้ สนด้วยรา่ งกายทค่ี ล่องแคลว่ ปราดเปรียว การเคลื่อนไหวทั้งหมด กินเวลาไปไม่ถึงหนงึ่ นาที นส่ี ถิ ึงจะเรยี กว่าเป็นผู้เช่ยี วชาญด้านการปนี ตน้ ไม้ นางฉกี เสอ้ื ผ้าออกมาช้ินหน่ึง ก่อนจะพันลงไปบนปลายตะขอเผื่อป้องกันเวลาไป ตกอยตู่ รงจดุ ทท่ี าให้เกดิ เสยี งดงั ขณะเดียวกันก็ปอ้ งกันรอ่ งรอยของการครูดกรีด ชิงเซ่ียนั่งยองๆ อยู่บนต้นไม้ รอคอยจังหวะอย่างเงียบเชียบ ทันใดนั้นเอง ลม เย็นท่ีพัดผ่านสายหนึ่งก็พัดเอาเกล็ดหิมะขึ้นปลิวละล่อง ใบหญ้าบนพ้ืนเสียดสี จนเกิดเป็นเสียงดัง ไม่ลงมือยามน้ีแล้วจะให้รอถึงยามไหน? ชิงเซี่ยหมุนควง ตะขอในมือ เชือกเส้นยาวราวกับมีดวงตางอกข้ึนมา แล้วคล้องไปท่ีลานกลอง อย่างแม่นยาราวจับวาง โอกาสไม่อาจเสียกาลเวลาไม่อาจย้อนกลับ ชิงเซ่ีย ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ร่างเบาที่โค้งเว้าไถลไปตามเส้นเชือกอย่างรวดเร็ว ก่อน จะไปตกอยู่บนลานกลองอยา่ งสง่างาม แล้วหายวบั ไปในพรบิ ตา การเคล่ือนไหวท้ังหมดใช้เวลาไม่เกินสองวินาที ต่อให้นางซวยสุดๆ ในเวลาที่มา หยุดอยู่บนลานกลองดันมีคนเงยหน้าข้ึนมา ก็คงแค่นึกว่าตาฝาดไปเองเท่าน้ัน

และคงไม่คิดอะไรมาก ย่ิงไปกว่าน้ันหิมะในอากาศยามน้ีปลิวว่อน สายลมพัด แรง ดวงตาแทบจะลืมไม่ข้ึน คนหนึ่งอยู่บนอีกคนอยู่ล่างห่างกันเป็นโยชน์ ทุก อยา่ งจงึ ราบรน่ื ย่งิ นกั อย่างไรก็ตาม ยังไม่ทันให้ชิงเซ่ียได้หันหน้ากลับมา แสงไฟสายหนึ่งจู่ๆ ก็ส่อง มายังทิศทางท่ีนางยืนอยู่ ชิงเซี่ยขมวดค้ิวมุ่น คิดไม่ถึงว่าบนลานกลองจะมี องครักษ์เงาซ่อนตัวอยู่ด้วย ชิงเซี่ยไม่กล้าท่ีจะเสี่ยงจัดการกับทหารท่ีรักษาการ อยู่ตรงน้ี เพราะนางไม่แน่ใจว่าจะมีการติดต่อกันระหว่างองครักษ์เงาทุกๆ หนึ่ง นาทีเหมือนกับที่องครักษ์เงาท่ีซ่อนตัวอยู่ข้างนอกทาหรือเปล่า จึงทาได้แต่ไถล ลงไปด้านล่าง แล้วกอดเสากระโดงของลานกลองเอาไว้อย่างนั้น ส่วนลาตัวของ นางย่ืนออกมาด้านนอกเล็กน้อย คนท้ังคนหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ ไม่ต่างอะไร ไปกับตกุ๊ แกตัวหนง่ึ ทเี่ กาะเสาเอาไว้อยู่ ระหว่างนางและองครักษ์ผู้น้ันถูกคั่นด้วย แผ่นไมห้ นาๆ แผ่นหนึ่งเท่านัน้ เตรียมพร้อมซ่อนตัวอย่างเสร็จสรรพ เวลาที่ใช้ก็เหมาะเจาะกาลังดี มุมจาก สายตาท่ีใช้ซ่อนตัวก็เหมาะสม ทหารรักษาการนายนั้นไม่ได้มีการเคลื่อนไหวท่ี ผิดแผกไปแต่อย่างใด เขาเดินสวนทิศทางลมกลับไปยังลานกลองอีกคร้ังแล้วนั่ง ลง ชิงเซ่ียดีดตัวพลิกกลับข้ึนไปบนลานกลองอย่างคล่องแคล่วราวกับแมวตัวหนึ่ง หยดุ อยหู่ า่ งจากทหารนายนน้ั เพียงไมก่ ่ีก้าวเทา่ นั้น รองเทา้ เสรมิ เน้ือผ้าท่ีอ่อนนุ่ม เดินไปบนพ้ืนได้อย่างไม่เกิดเสียง ราวกับดวงวิญญาณท่ีล่องลอย แล้วมุ่งหน้าไป ยังทิศทางแปดนาฬกิ าอยา่ งเงียบสงัด เหว่ียงตะขอ ดึงให้แน่น จากน้ันก็โหนตัวไป การกระทาเช่นนี้เกิดขึ้นถึงห้าคร้ัง ติด ในที่สุดชิงเซ่ียก็มาหยุดอยู่บนเสาธงตรงกลางค่ายทหารแห่งหนานฉู่ได้อย่าง

มัน่ คง เหนือหัวของนางคอื ธงแห่งหนานฉู่ที่ปลิวไสวตามลม นางลงมาคุกเข่าคร่ึง หมอบอยู่บนพ้ืน ความรู้สึกรุนแรงส่งขึ้นมาจากบริเวณหน้าอก แขนของนางมี อาการชาเล็กน้อย ชิงเซ่ียยังคงคุกเข่าอยู่ในเงามืดเงียบๆ รอให้กาลังกายฟ้ืนตัว ขนาดด้านนอกยัง ป้องกันอย่างเข้มงวดเช่นน้ัน ก็คงไม่ต้องกล่าวถึงว่าด้านในจะขนาดไหน ชิงเซี่ย ตัดสินใจยืนน่ิงๆ คอยสังเกตบริเวณรอบๆ ให้แน่ชัดก่อน แล้วค่อยวางแผนการ ข้นั ต่อไป! ภายในร้ัวแหลมมีแต่หิมะที่ทับถมกันเป็นช้ันๆ ตลอดท้ังค่ายทุกๆ ห้าฝีก้าวมีคบ เพลิงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ทุกๆ ย่ีสิบฝีเก้าวางตะเกียงกองทัพที่จุดสว่างไสว ต้นไม้ ถูกโค่นออกหมดจนโล่งเตียน สามารถสังเกตเห็นโดยรอบได้อย่างรวดเร็ว การ รักษาความปลอดภัยเป็นไปอย่างเข้มงวด คบเพลิงจุดสว่างไปท่ัวทั้งค่าย ห่าง จากเสาธงไปทางทิศตะวันออกราวหน่งึ ร้อยก้าว ก็คือกระโจมใหญ่สีขาวราวหิมะ ต้ังเรียงราย ดูไปแล้วไม่มีอะไรแตกต่าง ล้วนเหมือนๆ กัน การจัดวางก็ไม่ เหมือนกับกาลังล้อมรอบหรือปกป้องที่ใดอยู่เป็นพิเศษ ยากท่ีจะตัดสินว่า กระโจมหลงั ไหนเปน็ กระโจมของฉู่หลใี นเวลาสั้นๆ ภายในค่ายทหารขนาดใหญเ่ งยี บสงดั แต่ทว่าชิงเซ่ียกลับรู้ดีว่าในความเงียบงันน้ี มกี ารปอ้ งกันท่เี ขม้ งวดเปน็ อย่างมากซ่อนเรน้ อยู่ หากเทียบกับการป้องกันของอีกสามแคว้นที่เหลือ รูปแบบการป้องกันของ หนานฉู่สูงส่งกว่าหลายเท่า อย่างไรก็ตาม ที่น่าขันท่ีสุดก็คือ รูปแบบการ เตรียมการทัง้ หมดทเี่ กดิ ขน้ึ ท่นี ่ี เปน็ สิ่งทชี่ งิ เซย่ี สอนพวกเขาเองกับมือ แม้กระท่ัง สมาชิกในกลุ่มองครักษ์ชุดดาท่ีถูกเลือกให้มาทางานแฝงตัว ก็เป็นชิงเซ่ียท่ี คัดเลือกมาเอง ตอนนี้ตัวนางแอบซ่อนอยู่ในเงามืด มองดูการรักษาการท่ีแน่น

หนาราวกับตาข่ายป้องกัน ในใจก็ให้รู้สึกว่ามีความโศกเศร้าสายหน่ึงกาลังซัด สาดโหมกระหนา่ ทาเองกต็ อ้ งรบั เอง ท้งั ใจของนางขมข่นื ไปหมด ประเมินจากประสบการณ์และสายตาของตนเอง ต่อให้ชิงเซ่ียสามารถ คาดการณ์ตาแหน่งขององครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ได้ แต่ว่าการเคล่ือนไหวของ หน่วยลาดตระเวนเหล่าน้ันโดยพ้ืนฐานแล้วถูกจัดออกเป็นสามคนต่อหนึ่งกลุ่ม อีกท้ังชิงเซี่ยยังจัดให้เป็นการลาดตระเวนแบบไร้ซ่ึงระเบียบแบบแผน ดังนั้นจึง ยากต่อการคาดการณ์เพราะไม่รู้ว่าจู่ๆ พวกเขาจะโผล่ออกมาจากตรงไหน จุดน้ี จงึ ไม่เหมาะจะอยูน่ านๆ เพราะขอเพียงมีสายลมพัดผ่านมาคร้ังหน่ึง นางต้องถูก คน้ พบโดยพวกทหารรกั ษาการณ์แนน่ อน แต่ว่านางไม่มีทางไปยังกระโจมท่ีถูกต้ังอย่างเป็นทางการฟากน้ันแน่ เช่นน้ันก็มี เพียงแตต่ อ้ งลงมอื จากคุกหรือจากกระโจมของแพทย์ประจากองทัพแห่งหนานฉู่ อย่างเดียว นนั่ เพราะหากซีหลินเฉนิ ยังมชี วี ิตอยู่ ก็คงจะอย่ใู นสองจุดท่ีกล่าวมานี้ หากเขาโชคดีไม่ถูกจับตัว ก็คงอยู่ในกระโจมของแพทย์ประจากองทัพ แต่หาก โชครา้ ยถูกจบั กุม ก็คงไมพ่ ้นตอ้ งอยู่ทีค่ ุกของกองทพั อนั ตรายคบื คลานเข้าใกล้ ปลายทางก็ตัดสินได้ชัดเจนแล้ว ดังนั้นชิงเซี่ยจึงไม่คิด มากอีก นางงอตัวลง มองไปรอบๆ อย่างแน่วแน่ ก่อนจะถีบเท้าขวาไปกับพื้น แล้วดีดส่งใหต้ วั เองลอยข้ึนฟา้ สายลมส่งเสียงหวีดหวิว ชิงเซี่ยเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วราวกับแมวป่าตัว หนึ่ง และปราดเปรียวราวกับเสือดาวตัวหนึ่ง เพียงแค่อาศัยความเร็วและทักษะ การหลบหลีกซ่อนตัวจากสายตาของศัตรู เพียงเท่าน้ีนางก็สามารถเอาชนะทุก อย่างได้อย่างเกิดคาด สาหรับเหล่าทหารท่ีนางฝึกฝนช้ีแนะมากับมือจน แข็งแกร่งเหล่านั้น นางได้แสดงความนับถือแก่พวกเขาไปอย่างเหมาะสมแล้ว

โดยการท่ีทุกๆ การเคลื่อนไหวของนางล้วนแล้วแต่ใช้ทักษะพิเศษสาหรับการ เคล่อื นไหวในยามวิกาลโดยเฉพาะ เพียงพริบตาเดียว ชิงเซี่ยที่อยู่ในชุดดาก็กลืน ไปกับสดี าของม่านราตรี การป้องกันในทิศทางของคุกของกองทัพหย่อนยานกว่าตรงบริเวณกระโจมด้าน นอกของฉู่หลีอย่างชัดเจน ชิงเซี่ยขยับกายอย่างระมัดระวัง อาศัยความทรงจา และความเข้าใจเกี่ยวกับค่ายทหารของแคว้นฉู่นาทาง ในที่สุดนางก็มาถึง ด้านข้างของคุกของกองทัพ ยามนี้ไม่จาเป็นต้องใช้การเคลื่อนไหวท่ีสละสลวย ใดๆ อีกต่อไป นางชักกริชที่เสียบอยู่ท่ีเท้าทั้งสองด้ามออกมาอย่างปราดเปรียว แล้วเสยี บลงไปบนแผ่นไม้ที่ใช้สร้างคุกแห่งน้ีอย่างดุดัน มือท้ังสองข้างสลับกันไต่ ขึน้ ข้างบน อาศยั กาลังแขนที่แข็งแรงและความคล่องแคล่วของร่างกายปีนขึ้นไป บนคุกทส่ี งู ถึงสี่สิบกว่าเมตรแหง่ นที้ ีละเลก็ ทลี ะน้อย เสยี งหวีดของสายลมในยามวิกาลราวกบั เสียงหอนของหมาปา่ หน้าตา่ งถูกดันใหเ้ ปดิ ออก แสงจากดวงจนั ทร์สาดส่องเขา้ มา ชงิ เซ่ยี กวาดสายตา มองไปรอบๆ ครง้ั หนึง่ ท่ีคุกยามน้ีเงียบสงดั อกี ทั้งยังมืดสนทิ ใหค้ วามรู้สึกผิดปกติ แปลกๆ ชิงเซ่ียเลิกค้ิวข้ึน มือจับไปท่ีหน้าต่างก่อนจะกระโดดคร้ังหน่ึง ในที่สุด นางก็ลงมาเหยยี บอยู่บนพน้ื ท่เี ต็มไปดว้ ยเศษฝุ่นอย่างไร้ซ่ึงซ่มุ เสยี ง อยา่ งไรกต็ าม ยงั ไมท่ นั ใหน้ างไดพ้ ักหายใจ น้าเสียงที่ทุ้มต่าสายหนึ่งก็พลันดังขึ้น จากทางด้านหลัง ชิงเซี่ยสะดุ้งสุดตัว ท่าทีราวกับแมวน้อยตัวหน่ึงท่ีกาลังต่ืน ตระหนก ขนจากท่วั ทงั่ ร่างต้ังชัน “ในท่สี ดุ เจา้ กม็ าจนได้”

บทที่ 108-1 เส้นแบ่งแห่งควำมสิ้นหวัง แสงเทียนตรงมุมผนังคอ่ ยๆ ถูกจุดใหส้ ว่างขึน้ แสงจันทร์สีซีดสาดส่องเข้ามาจาก ทางหน้าต่างท่ีถูกเปิดแง้มไว้ แล้วสาดกระทบภายในคุกของกองทัพที่ว่างเปล่า อย่างเยือกเย็น ชายชราเคราขาวค่อยๆ เงยหน้าข้ึน มองไปท่ีชิงเซี่ยด้วยแววตา สงบนิ่ง ริมฝีปากยกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงสองสามที ใบหน้าเขา ประดบั ดว้ ยรอยย้ิมมีเมตตา “สองเดือนก่อน ข้าได้พบกับรัชทายาทอัน ดังน้ันจึงได้รู้ว่าเจ้าไม่ใช่ลูกสาวของ ข้า” ชายชรายกยม้ิ จางๆ รอยยม้ิ ท่ีว่านั้นเจอื ความขมขืน่ บางอยา่ งท่ชี งิ เซี่ยมองไม่ออก นางรีบหันกลับไปด้านหลังด้วยความต่ืนตระหนก แววตากวาดไปรอบๆ อย่าง วอกแวก กวาดผ่านไปทุกๆ มุม แผนการสังหารนับสิบผุดข้ึนมาจากหัวสมอง ก่อนจะพจิ ารณาซา้ ไปซ้ามาถงึ สถานการณ์ใดๆ ทอ่ี าจจะเกดิ ข้ึน อย่างไรก็ตาม จวงเต้ียนหรูกลับดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นถึงความเป็นปฏิปักษ์ ของชงิ เซ่ีย นา้ เสียงของเขาเหมือนใบไม้แห้งในฤดูใบไม้ร่วง มันมีเสียงแหบต่าน่า ฟงั “ในช่วงสองเดือนมาน้ี ข้าคิดอยู่ตลอดว่าหากเจ้าเป็นลูกของข้าจริงๆ นั่นมัน จะดีสักเพียงไหนกัน เซี่ยเอ๋อร์มีนิสัยอ่อนแอไม่เด็ดขาด ยากที่จะทาการใหญ่ นอกเสียจากเนื้อหนังนั่นแล้ว ไหนเลยจะเหมือนเด็กตระกูลจวงของข้า เพราะ เหตุใดข้าถงึ ได้มลี กู เชน่ นี้” ชิงเซี่ยแค่นเสียงฮึเย็นชา ก่อนกล่าวด้วยเสียงต่า “ด้วยเหตุนี้ท่านถึงได้หลอกใช้ นางซา้ แลว้ ซ้าเล่า ใชใ้ ห้นางไปย่ัวยวนฉีอนั ก่อน ใช้ตัวนางเพื่อรักษาตาแหน่งของ

สกุลจวงในแคว้นฉีของพวกท่าน หลังจากน้ันค่อยส่งนางให้ฉู่หลี ทว่าพอพบว่า นางไมไ่ ดม้ อี านาจ ไมไ่ ดร้ บั ความโปรดปราณ จึงทิ้งนางให้รอคอยความตายในวัง หลังแคว้นฉูอ่ ยา่ งโดดเดีย่ วเช่นน้ันใชห่ รอื ไม่?” จวงเตี้ยนหรูยกย้ิมเล็กน้อย แล้วกล่าวด้วยเสียงลึก “สามารถเสียสละเพ่ืองาน ใหญ่และสร้างคุณูปการได้ นับว่าเป็นเกียรติของนาง หากนางสามารถเข้าใจถึง ความต้ังใจของข้า นางจะตอ้ งรู้สึกขอบคณุ ข้าอย่างแน่นอน” “ผายลมเถอะ!” ชิงเซี่ยสบถเสียงเย็น พลางกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ท่านไม่ สมควรจะเป็นบิดาของนางด้วยซ้า! ท่านหลอกลวงนาง หลอกใช้นาง ปากก็ กลา่ ววา่ เพ่ืองานใหญ่ เพ่อื ใตห้ ลา้ เพอื่ ประชาชน แต่ทว่าท่านไม่แม้แต่จะปกป้อง ครอบครวั ของตนเองได้เลยด้วยซ้า แถมยังผลักนางเข้าสู่กองไฟ แล้วยังจะมีหน้า มาพูดถึงประชาชนในใต้หล้าอันใดอีก? ท่านพาญาติหลายคนท่ีมีประโยชน์ต่อ ท่านหลบหนีมาหนานฉู่ กลับท้ิงให้คนสกุลจวงท้ังบนล่างในตงฉีถูกฆ่าล้างจน หมดสิ้น เพ่ือความเห็นแกต่ วั ของท่าน เพือ่ อดุ มการณ์ของท่าน ถึงกับสามารถละ ท้ิงภรรยา หกั หลักครอบครวั แล้วยังกล้ามานั่งอยู่ท่ีน่ีกล่าวเร่ืองคุณธรรมเร่ืองใต้ หล้าไร้สาระอันใด? ท่านมันกแ็ ค่คนบ้าทถี่ กู ธาตไุ ฟเขา้ แทรกผู้หนงึ่ กเ็ ทา่ นน้ั !” น้าเสียงท่ีเย็นชัดดังสะท้อนท่ามกลางคุกทหารท่ีเย็นเยียบ ประกายไฟในดวงตา ของชิงเซ่ียลุกโชน ท้ังยังแฝงไว้ด้วยความเย็นยะเยือกดุจใบมีด แต่ทว่าจวงเตี้ยน หรูกลบั ดูเหมอื นจะไมใ่ สใ่ จอันใดกบั เร่อื งนี้ เขายมิ้ และมองไปที่ชิงเซี่ย ก่อนกล่าว ด้วยเสียงเบา “เหมือนจริงๆ บางคร้ังเจ้าก็เหมือนเขาย่ิงนัก หวาดระแวง เช่นเดียวกัน ดื้อรั้นเช่นเดียวกัน นิสัยร้อนดั่งไฟเช่นเดียวกัน แต่ว่าคนสองคนท่ี เหมือนกันมากขนาดน้ี ไม่สามารถอยู่ด้วยกนั ได้หรอก” ชิงเซี่ยขมวดค้ิวมุ่น ก่อนมองไปท่ีชายชราอย่างเย็นชา ความรู้สึกอันตรายสาย

หนึ่งค่อยๆ ผุดข้ึนจากส่วนลึกของหัวใจ จวงเตี้ยนหรูยกย้ิมจางๆ กล่าว “เขา สมควรจะเป็นกษัตริย์ที่สง่างามและสันโดษตัดขาดจากผู้คน สมควรจะยืนอยู่ ด้านบนและก้มมองลงไปยังประชาชนด้านล่างที่เสมือนกับมดปลวก สมควรจะ หยบิ ยกดาบสวรรค์ประทานแล้วฟาดพันไปทั่วท้ังใต้หล้า เขาไม่สมควรจะถูกเจ้า ฉุดรัง้ ความกา้ วหนา้ เอาไว้” “เจ้าไม่รู้สึกว่ามันออกจะแปลกประหลาดมากเกินไปหน่อยหรือ?” ชายชราหร่ี ตาลงข้างหน่ึง ก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงลึก “ไม่รู้สึกว่าเพราะเหตุใดหญิงสาว ธรรมดาๆ อย่างเซ่ียเอ๋อร์ ท้ังท่ีร่างกายธรรมดาๆ ร่างหน่ึง แต่กลับสามารถ รองรับทักษะการต่อสู้และสมรรถภาพทางกายอันแข็งแกร่งของเจ้าได้ หรือ แมก้ ระทงั่ สามารถตา้ นทานพษิ ถงึ ขนาดทว่ี ่าร้อยพษิ มิอาจกล้ากลายได้?” ดวงตาทั้งคู่ของชิงเซ่ียเบิกโพลงข้ึนอย่างดุดัน พลางตะโกนกล่าวอย่างไร้เสียงว่า “ทา่ นรูถ้ งึ ท่ีมาของข้า?” “พวกเรารับรู้ซ่ึงทุกส่ิง!” จวงเตี้ยนหรูกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มลึกล้ายากที่จะคาด เดา “ดวงตาของพวกเราสามารถมองเห็นไปได้ไกลยิ่ง มองเห็นจุดสิ้นสุดของอีก ฟากฝั่งของฟ้าดิน มองเห็นเส้นชีพจรของกาลเวลา มองเห็นชะตากรรมที่เวียน ว่าย และมองเห็นการล่มสลายของวิถีแห่งดวงดารา พวกเขาคิดว่าส่งวิญญาณ ของเจา้ มาแล้วจะสามารถหยุดความกา้ วหนา้ ของพวกเรา หยุดยุคสมัยท่ีพวกเรา จะก้าวผ่าน และปล่อยให้สงครามยืดเย้ือสร้างความหายนะบนแผ่นดินได้ต่อไป อย่างนั้นหรือ? พวกเขาผิดแล้ว ไม่มีผู้ใดสามารถหยุดย้ังพวกเรา สี่ท้อง มหาสมุทรสุดท้ายจะรวมเป็นหน่ึง ใต้หล้าจะรวมอยู่ภายใต้ผืนฟ้าเดียว แหงน หนา้ มองดูผู้นาเพียงหน่ึงเดียวที่รวบรวมอานาจ ฝีเท้าแห่งการรวมอานาจไม่อาจ ยัง้ ยดุ ไมว่ ่าจะเป็นผูใ้ ด อานาจใด หรอื ชะตากรรมใดก็ตาม”

ชิงเซี่ยขมวดค้ิวเข้าหากันจนเป็นปม นางเอียงศีรษะมองไปยังชายชราอย่าง พิจารณาและระมัดระวัง ในที่สุดจึงเอ่ยถามข้ึนอย่างช้าๆ ด้วยเสียงลึก “พวก ทา่ นเป็นใคร? แลว้ พวกเขาทว่ี ่าคอื ผใู้ ดกนั ?” “พวกเขา ก็คือผู้ที่ทาให้ชะตากรรมบนแผ่นดินใหญ่แห่งน้ียุ่งเหยิง” การ แสดงออกของจวงเตย้ี นหรูแปรเปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเขามีประกาย คมกรบิ สายหน่ึงวาดผา่ น พลางกลา่ วด้วยเสยี งลกึ “แผน่ ดนิ ใหญแ่ หง่ นี้ราวกับถูก สาปแชง่ อยา่ งไรอยา่ งน้นั ทั้งไฟสงคราม ความวุ่นวาย การพลัดถิ่น การประท้วง หยดเลือดและหยาดน้าตาของประชาชน กระดูกถูกทับถมไปเป็นช้ันๆ แต่ละ นว้ิ ๆ ใต้ผนื แผ่นดิน ทุกๆ ระยะสามสบิ ถงึ หา้ สบิ ปีจะเกดิ สงครามใหญ่ขึ้นครั้งหน่ึง แม้แต่ภายใต้การรวมอานาจของต้าฉินเมื่อปีนั้น ก็ยังมีเชื้อพระวงศ์และแคว้นใต้ อาณัติจานวนนับไม่ถ้วนทาการก่อกบฏและประกาศอิสรภาพ สงครามและ ความวุ่นวายหลากหลายลุกลามไปท่ัวทุกหย่อมหญ้า ไม่เคยมีวันไหนเลยท่ี เหมือนกบั ว่าไดร้ วมอานาจแล้วอย่างแท้จริง น่ีนับว่าผิดปกติจนเกินไป พวกเรารู้ ดีว่ามีคนยื่นมือเข้ามาแทรกแซงเรื่องราวท้ังหมด มีมือยักษ์ข้างหน่ึงท่ีย่ืนออกมา ขวางเหนือน่านฟ้าของหวาเซ่ีย* ผลักดันและบิดเบือนการดาเนินไปของ ประวัตศิ าสตร์ ขวางก้ันการรวมอานาจของแคว้น” ชิงเซ่ียตะลึงงัน ฉับพลันก็หวนนึกถึงปัญหาก่อนหน้านี้เก่ียวกับโครงสร้างของ สภาพภูมิประเทศและการกระจายของธุรกิจที่ไม่ว่านางจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก หาคาอธิบายไม่ได้ ชิงเซี่ยเลิกคิ้วข้ึนน้อยๆ ข้างหนึ่ง แล้วหยุดฟังจวงเต้ียนหรู กลา่ วอยา่ งเงยี บๆ ไมไ่ ด้ไปเอย่ ขดั จังหวะเขา “ส่วนพวกเรา ก็คือผู้ต่อต้านฟ้าดิน พวกเราต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงชะตา กรรมของแผ่นดินใหญ่แห่งน้ี ไม่ต้องการให้ประชาชนต้องพลัดพรากจากลากัน

อีก ไม่ต้องการให้ไฟสงครามลุกลามกลืนกินทุกสรรพชีวิต พวกเราต้องการจะ สร้างสังคมแบบใหม่ท่ีเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน สักวันหนึ่ง บนโลกใบน้ีจะไร้ซึ่ง สงคราม ไร้ซ่ึงการนองเลือด ประชาชนจะกินดีอยู่ดี มีชีวิตที่สงบสุข น่ีก็คือ เปา้ หมายและอดุ มการณ์ของพวกเรา และท้ายที่สดุ มันจะเปน็ จรงิ ในสกั วันหนึ่ง” สังคมที่เปน็ อนั หนึ่งอันเดยี วกัน? ไมส่ ูก้ ล่าววา่ เปน็ ระบอบคอมมวิ นสิ ตง์ ่ายกว่า นางมองไปยังชายชราที่สติฟ่ันเฟือนไปแล้วผู้นี้อย่างเย็นชา ก่อนเอ่ยปากถาม ดว้ ยเสยี งเย็น “พวกทา่ นเรยี กตวั เองวา่ เปน็ ผ้นู าวถิ แี หง่ มั่วเจอ่ **?” “เจา้ ฉลาดมากจริงๆ” จวงเตี้ยนหรูมองชงิ เซยี่ ดว้ ยความช่ืนชม แล้วกล่าวอย่างมี ความสุขว่า “เซ่ียเอ๋อร์แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเข้าใจในอุดมการณ์ของข้าเลย ข้า อุตส่าห์ฝึกสอนนางอย่างยากลาบากตั้งแต่เด็ก ให้ความสามารถแก่นางมากมาย ตอนน้ัน ตอนที่พวกเราออกจากตงฉี ข้ายังให้นางอยู่ที่ตงฉีต่อเพ่ือทางานเป็น สายสืบ สง่ ข่าวของตงฉใี ห้แกข่ า้ ทุกเมื่อท่ตี ้องการ แต่ทว่านางกลับไม่ยินยอม ท้ัง ยังทาให้ฝา่ บาทเกดิ ความสงสัยตัวนางในท้ายท่ีสุด ดังนั้นเพ่ืองานใหญ่ ข้าจึงไม่มี ทางเลือกได้แต่กรอกยาพิษให้แก่นาง คิดไม่ถึงว่าสวรรค์จะส่งเจ้าลงมาแทนท่ี นาง แรกเริ่มข้าเองก็เกือบจะถูกปิดหูปิดตาจนมองข้ามเรื่องสาคัญไปเหมือนกัน เพราะหลังจากที่ข้าพยายามทดสอบเจ้าอยู่หลายคร้ัง จึงทาได้เพียงสรุปว่าเจ้า สูญเสียความทรงจาไป คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นคนที่โชคชะตาส่งมาให้เล่นงานข้า มาทาให้แผนการที่ข้าวางไว้ต้องปั่นป่วนวุ่นวาย หากเจ้าเป็นลูกสาวของข้าง จรงิ ๆ ไม่รู้ว่าจะดีสักเพยี งใด” “อะไรนะ?” ชิงเซ่ียเบิกตาจนแทบจะถลน กล่าวด้วยเสียงลึก “เป็นท่านที่ฆ่า นาง?”

* หวาเซ่ีย （华夏）ช่อื เรยี กประเทศจนี สมัยโบราณ ** ม่ัวเจ่อ（墨者）หมายถึงผู้ท่ีมีแนวคิดและปฏิบัติตามตามหลักปรัชญา “มั่วเจีย (墨家)” หลักปรัชญามั่วเจียเกิดขึ้นโดยม่อจื๊อ (墨子) หรือช่ือจริง ม่ัวต๋ี (墨翟) ซ่ึงเกิดหลังจากยุคของขงจื้อและถือว่าเป็นฝ่ายแย้งความคิดของ ขงจื๊อหัวใจหลักของปรัชญาคาสอนของเขา คือความรักต่อสรรพสิ่งทั้งหลายใน จักรวาล หรือการมีเจตนาของความเมตตากรุณาอย่างแรงกล้าที่ต้องการ ช่วยเหลือผู้อ่ืน กับเพ่ือนมนุษย์ด้วยกันทุกคน ต่อทุกๆชุมชนไม่ใช่เพียงแต่ชุมชน ทเ่ี ราอาศัยอยู่เท่าน้นั ในดา้ นหลกั การปกครองนน้ั มอ่ จอ๊ื มองวา่ ผู้ปกครองควรได้ ตาแหนง่ เพราะความดแี ละความสามารถเทา่ น้นั อย่างเช่นจกั รพรรดิได้รับบัญชา จากสวรรคใ์ ห้มาเปน็ ผปู้ กครองเพราะความดขี องจกั รพรรดิ

บทที่ 108-2 เส้นแบ่งแห่งควำมส้ินหวัง จวงเตย้ี นหรพู ยักหนา้ รบั กล่าว “ใช่แลว้ นางไม่มีความจาเป็นจะต้องมีชีวิตอยู่อีก ตอ่ ไป ทัง้ ยงั จะทาให้ฝ่าบาทลามมาสงสัยในตัวขา้ อีก ขา้ จงึ จาเปน็ ตอ้ งสังหารนาง นางไมใ่ ช่มว่ั เจอ่ คนแรกท่เี สยี สละตนเองเพ่ืองานใหญ่ ที่ประตูยมโลกยังมีผู้กล้าผู้ รว่ มอุดมการณ์อีกมากมายนับไม่ถ้วนรอนางอยู่ นางจะไม่โดดเด่ียวและถูกท้ิงให้ อยตู่ ามลาพงั ” เหมือนดั่งสายฟ้าฟาดลงกลางจิตใจของชิงเซ่ีย ดวงตาท้ังคู่ของนางประกายคม กริบและร้อนแรงราวกับคมดาบท่ีเชือดเฉือนลงไปบนเนื้อหนังของชายชราผู้น้ัน พลางกล่าวดว้ ยเสยี งเย็นวา่ “ท่านมนั คนโรคจิตไร้ใจท่บี ้าคลั่งไปแล้ว!” จวงเตี้ยนหรูหาได้สนใจไม่ ยังคงกล่าวด้วยท่าทางท่ีเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ใน คุณธรรมอย่างรุนแรง “พวกเรามีเป้าหมายที่สูงส่งและยาวไกลมากกว่าน้ันนัก สักวันหนึ่งประวตั ิศาสตร์จะพิสจู น์ว่าพวกเราคือฝ่ายท่ถี ูกต้อง” “ถูกต้องบา้ นท่านสิ!” ชงิ เซย่ี ตะโกนดา่ อย่างอดไม่อยู่ “สี่มหาสมุทรรวมเป็นหน่ึง อะไร? ใตห้ ล้าเปน็ อันหนึ่งอันเดียวกันอะไร? ใต้หลา้ นีก้ ว้างใหญ่ถึงเพียงใด คิดว่า กว้างเท่าฝ่ามือที่ตาท่านมองเห็นเท่าน้ันหรือ? นอกสี่มหาสมุทรออกไป ใต้หก ดินแดน มแี ผ่นดนิ อกี มากมายเท่าไร ประชาชนอีกมากน้อยเพียงใด สายตาท่ีขุ่น มวั และแคบสนั้ ของท่านมองออกไปได้ไกลเท่าใดกัน? รวบรวมทุกสิ่งอยู่ภายใต้ธง ผืนเดียวอย่างน้ันหรือ เชิญท่านฝันหวานของท่านต่อไปเถิด! เพราะท่ีไหนที่มีคน อาศัยอยู่ท่ีน่ันก็จะมีแผนการอันตราย มีผลประโยชน์ มีการแบ่งแยกท่ีไม่เท่า เทียมจนนาไปสู่ข้อพิพาทและสงครามในท้ายที่สุด อย่างไรเสีย ความปรารถนา ของมนุษย์ที่มีต่อวัตถุและอานาจก็ไม่มีวันสิ้นสุดและได้รับการเติมเต็ม

ประชาชนที่อยู่ชั้นล่างเองก็จะไม่มีวันยอมเป็นมดงานให้ใช้แรงงานได้ตลอดไป และตราบใดท่ีมีการรวบรวมอานาจ ตราบนั้นก็จะมีการต่อต้าน มีคล่ืนของไฟ สงครามที่ก่อตัว การรวบรวมใต้หล้าให้เป็นอันหน่ึงอันเดียวก็เป็นเพียงแค่ความ ฝันลมๆ แล้งๆ ท่ีไม่มีตัวตนก็เท่าน้ัน ทว่าท่านกลับลงมือสังหารบุตรสาวตนเอง อยา่ งโหดเห้ียมร้ายกาจเพ่อื ฝนั ต่ืนหน่ึงท่ีไม่อาจเปน็ จรงิ ได้ ช่างวิปลาสโดยแท!้ ” จวงเต้ียนหรูชะงักกึก ถ้อยคาของชิงเซ่ียเปรียบเสมือนดั่งมีดท่ีคมกริบที่เสียบ ทะลุเขา้ ไปในหัวใจของเขา ทาเอาสมองสั่งการให้ความเจ็บปวดวิ่งแล่นไปทั่วร่าง อย่างไรก็ตาม เขางมงายกับมันมาหลายปี ดังนั้นเขาจึงละท้ิงประโยคที่ใน ความคิดของเขาเป็นเพียงแค่คาหลอกลวงและเป็นความเช่ือท่ีผิดๆ เหล่านั้นไป อย่างรวดเร็ว เขาส่ายศีรษะกล่าว “พวกเจ้าไม่มีวันเข้าใจ มีเพียงแค่พวกเรา เทา่ น้ันที่ร้ดู วี า่ พวกเราเป็นฝ่ายถูกต้อง” ชิงเซี่ยมองไปยังคนผู้นี้อย่างผิดหวัง รู้ดีว่าเขาวิปริตผิดปกติ ธาตุไฟเข้าแทรกจน ยากจะช่วยเหลอื กลบั มาเสียแล้ว แววตาของนางแปรเปล่ียนเป็นเย็นเฉียบ พลัน กล่าวดว้ ยเสียงลกึ ว่า “คนเชน่ ท่าน ยังมีอยูอ่ ีกมากหรือไม่?” จวงเตี้ยนหรูยืดอกขึ้น ใบหน้าที่เก่าชราแสดงให้เห็นถึงประกายแห่งความเร่า ร้อน “สถานที่ใดก็ตามที่ถูกสวรรค์ปกคลุมไว้ สถานท่ีนั้นก็จะมีผู้ที่ต่อต้าน สวรรค์” “เชน่ นน้ั ความฝนั ของพวกทา่ นคืออะไร? เปา้ หมายในระยะสัน้ คืออะไร? ผลักดัน แผนการรวมอานาจจากทั้งสี่แคว้น นาแผ่นดินทั้งหมดมาอยู่ภายใต้การปกครอง ของคนคนเดยี ว? แลว้ ครง้ั น้ี คนท่ถี ูกพวกทา่ นเลือก ก็คือฉ่หู ลี?” จวงเต้ยี นหรสู า่ ยหน้า ก่อนกลา่ วอยา่ งเคร่งขรึมว่า “ไม่ใช่พวกเราที่เลือก แต่เป็น

เทพทรงมอบอานาจแห่งการรวมอานาจไวบ้ นมือของฝ่าบาท พวกเราก็เป็นเพียง แค่ผูข้ ับเคลื่อนชะตากรรมเทา่ นน้ั ” “ฮ!ึ ” ชิงเซ่ียยิม้ เยน็ กลา่ วเสียงลกึ “พระเจ้าอะไร โชคชะตาอึสุนัขอันใด ตงฉีติด ทะเล มโี จรสลัดวนเวียนตลอดฝัง่ น่านน้า กษตั ริย์แห่งซีชวนโหดร้ายทารุน ความ แข็งแกร่งของแคว้นไม่เพียงพอ เป่ยฉินสงครามภายในหยั่งลึก องค์ชายหลาย พระองค์ล้วนไม่ได้เร่ืองไม่ได้ราว ไม่มีท่วงท่าสง่างามสมเป็นองค์ชายเลยแม้แต่ นอ้ ย ส่วนจือเหยยี นร่างกายก็อ่อนแอ ไม่อาจทางานใหญอ่ ยา่ งรวบรวมอานาจให้ เป็นหน่ึงได้ ดังนั้นพวกท่านจึงมุ่งเป้าไปที่ฉู่หลี แล้วอย่างไร ท่ีท่านหลอกล่อข้า มาถึงที่นี่มีเป้าหมายอันใดกันแน่ หรือท่านต้องการจะสังหารข้า? เพื่อท่ีจะได้ สาเร็จซึ่งแผนการท่ีว่าเปน็ กษัตรยิ ต์ อ้ งมีจิตใจท่ีแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า ไร้ซึ่งรักไร้ ซ่ึงหัวใจ แล้วให้เขามีชีวิตเพื่อเข่นฆ่าสังหารต่อไปในใต้หล้าน้ีอย่างไม่ต้องมีห่วง อันใดมาฉุดร้ังอีก? ท่านประเมินข้าสูงส่งเกินไปแล้ว หัวใจของเขาแข็งแกร่งราว กบั เหลก็ กล้าไปต้งั นานแลว้ ” “ไม่เลย...” จวงเตี้ยนหรูส่ายหัว ก่อนกล่าวด้วยความชื่นชม “เจ้าฉลาดมาก จริงๆ ข้าชื่นชอบเจ้าย่ิงนัก เพียงแต่หัวใจของฝ่าบาทยังไม่แข็งแกร่งพอ ยังไม่ เพียงพอที่จะท้าทายงานใหญ่ มีเพียงแค่ในใจโอบกอดความแค้นความและ เกลียดชังหมายท่ีจะทาลายทุกสิ่งเท่านั้นถึงจะสามารถเกิดใหม่ภายใต้ซาก ปรักหักพังน้ันได้ และสามารถลุกข้ึนยืนตระหง่านท่ามกลางกองข้ีเถ้าท่ีถูกแผด เผาทาลายน้ันได้ มีเพียงแต่ต้องโยนสายใยท่ีผูกมัดและภาระท้ังหมดออกไป ถึง จะมีคุณสมบัติเพียงพอให้ยกดาบเพ่ือกวาดล้างทาลายโลกท่ีโสมมใบนี้ และฆ่า ล้างทุกๆ คนในยุคสมัยนี้ท่ีละโมบโลภมาก ให้ดวงวิญญาณท่ีสะอาดบริสุทธ์ิ เหล่านั้นได้มีโอกาสเกิดใหม่อีกครั้ง มีเพียงคนท่ีจมดิ่งลงสู่ความมืดมิดอย่าง สมบูรณ์ ถึงจะมีความมุ่งม่ันและการตัดสินใจเพียงพอท่ีจะยืนอยู่บนจุดสูงสุดใน

ใต้หล้า ส่วนเจ้าตอนนี้ ก็คือแสงสว่างเส้นสุดท้ายท่ีกีดขวางเส้นทางเดินของเขา พวกเราอุตส่าห์เฝ้าดูและปกป้องเส้นทางเดินของเขามานานกว่ายี่สิบกว่าปี แน่นอนว่าจะไมย่ อมให้เจ้ามาทาให้เขาล้มลงดว้ ยเหตนุ ไ้ี ด้!” “ยี่สิบกว่าปี?” ชิงเซ่ียขมวดคิ้วโดยพลัน ฉู่หลีถูกพาตัวไปเป็นตัวประกันท่ีตงฉี ตั้งแต่เกา้ ขวบ จนถงึ ตอนนย้ี งั ไมค่ รบยี่สิบปีด้วยซ้า? หรือว่าพวกคนบ้าสติปัญญา ไม่ดเี หล่าน้ีเลือกเขาตั้งแต่เขาอย่ทู ่ีหนานฉู่แลว้ อยา่ งน้นั หรือ? ต้องเดินอยู่บนเส้นทางท่ีมืดมิดตราบจนนิจนิรันดร...ทอดท้ิงสายใยและภาระท่ี แบกไว้ทุกสิ่งอย่าง...จมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งราตรีที่ดามืด......ไร้ซ่ึงรัก ไร้ซ่ึงความรู้สึก จติ ใจเย็นเยียบไมห่ ลงเหลอื ความเปน็ มนษุ ยอ์ กี ต่อไป ท่ีมีอยู่ก็แค่ความมุ่งม่ันและ การตัดสินใจหมายที่จะทาลายทุกๆ ส่งิ เทา่ นน้ั ... ความคิดหน่ึงอันแสนน่ากลัวที่นางพยายามครุ่นคิดมาอย่างยากลาบากและเน่ิน นานทว่ากลับไม่อาจหาคาตอบใดมาอธิบายได้พุ่งข้ึนจากส่วนลึกของหัวใจ นาง เงยหน้าข้ึนอย่างดุดัน ใบหน้าซีดขาว ก่อนจะกล่าวขึ้นทีละคาๆ ด้วยเสียงลึก “พระมารดาของฉู่หลี เซยี วเฮอ่ กยุ้ เฟย ก็เป็นคนของพวกทา่ น?” “ฮ่าๆ” จวงเตี้ยนหรูหัวเราะอย่างฉับพลัน ก่อนมองไปที่ชิงเซ่ียด้วยความชื่นชม แล้วกล่าวด้วยเสียงใสและแจ่มชัด “เจ้าฉลาดมากจริงๆ ไม่ใช่แค่นางเท่าน้ัน แม้แต่องค์ชายสิบสามเองก็เป็นคนของพวกเรา เขาเป็นอาจารย์ของข้า เป็นเขา ท่ีพาข้าโลดแล่นไปบนเส้นทางที่สว่างไสวและมีเกียรติสายนี้ วันที่เขาถูกตัดสิน โทษประหารชีวิต ข้าเองก็อยู่ที่นั่น ข้าได้ยินเขาตะโกนก่อนท่ีเขาจะสิ้นใจว่าพวก เราจะต้องได้กลับมาอีกคร้ัง! ผู้อ่ืนอาจคิดว่านั่นเป็นเพียงเสียงกรีดร้องเพราะ หมายจะกลับมาแก้แค้น แต่แท้จริงแล้วมีเพียงพวกเราเท่าน้ันที่รู้ว่าเขากาลังพูด ให้พวกเราฟัง ข้าไม่กลัวตาย ข้ากลัวเพียงแต่ว่าไม่อาจตายได้เฉกเช่นเขา เขาได้

ละทงิ้ คนทัง้ ตระกลู ใชเ้ ลอื ดทกุ หยาดของเขาเองเพ่ือส่งั สอนเส้นทางแหง่ การเป็น จักรพรรดิ เขาต่างหากที่เป็นนักรบทีแ่ ท้จริง” ชิงเซีย่ เนือ้ ตวั สัน่ เทา แทบจะไม่สามารถระงับความรู้สึกของนางในตอนนี้ได้ นาง มองไปที่ชายชราด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ รู้สึกเพียงว่าทุกส่ิงทุกอย่างช่างฟังดู ไรส้ าระและไมส่ มจรงิ ยงิ่ นกั โลกในยคุ น้ีเป็นอะไรไปหมดแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับคน เหล่านี้? เหตุใดพวกเขาถึงได้บ้าคลั่งมากจนถึงจุดนี้กัน? นางกดหน้าอกของ ตนเองแน่น ในใจเป่ียมล้นไปด้วยความหวาดกลัวขนานใหญ่ท่ีไม่อาจระงับ มี แม้กระทัง่ ความรงั เกียจขยะแขยงสายหนึ่งทีไ่ มอ่ าจหยดุ ยง้ั ได้ ฉู่หลีเอ๋ยฉู่หลี ตลอดท้ังชีวิตของท่านแท้จริงแล้วเป็นอย่างไรกันแน่? ท่านยืนอยู่ ตรงจุดศูนย์กลางของอานาจและแผนการท่ีดามืด คิดไปเองว่าตนเองหลุดพ้น ออกจากวังวนแห่งการดูถูกทั้งหมด ความอัปยศอดสูท้ังปวง และความ ยากลาบากทุกข์ทรมานท้ังหมดแล้ว ทว่ากลับไม่รู้เลยว่าน่ีเป็นเพียงแค่แหขนาด ใหญ่เรือนหนึ่งเท่าน้นั เปน็ เพียงแผนการที่ล้าลึกมากแผนการหน่ึงที่ตัวท่านเองก็ ถูกวางเอาไว้ภายใน ไม่มีแม้แต่โอกาสให้หลบหนี ยิ่งไปกว่านั้น น่ีเป็นแค่ จดุ เริม่ ต้นของเส้นทางท่ีดามดื และสิ้นหวงั ตลอดท้งั ชวี ิตของท่าน

บทที่ 108-3 เส้นแบ่งแห่งควำมส้ินหวัง ใบหน้าท่ีเย็นชาของชิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังและรังเกียจ นางมองไปที่ชาย ชราที่เสียสติบ้าคล่ังไปแล้วด้วยความเย็นเยียบ กล่าวด้วยเสียงลึก “ด้วยเหตุน้ี ตอนนี้ท่านก็มีความต้ังใจท่ีจะฆ่าข้า? ท่านคิดว่าท่านมีความสามารถเพียง พอท่ีจะทาอย่างนน้ั หรอื ?” “ไม่” จวงเต้ียนหรูกล่าวด้วยรอยย้ิมอันสง่างาม “ฆ่าเจ้าไปก็รังแต่จะทาให้ต้า หวงจดจาความอ่อนโยนสายน้ีไปตลอดชีวิต ท่ีข้าต้องการก็คือให้เจ้าส่งดาบนั้น ไปท่ีหัวใจของต้าหวงด้วยตนเอง ตัดขาดความหวังเส้นสุดท้ายของเขาออกให้ หมด!” “ฝันไปเถิด!” ชิงเซี่ยคารามเสียงดัง กล่าวอย่างเย็นชา “ข้าจะเปิดเผยแผนการ ของพวกทา่ น จะไม่ยอมปล่อยใหพ้ วกทา่ นประสบความสาเรจ็ อยา่ งแน่นอน!” “อย่างน้ันหรือ?” จวงเต้ียนหรูค่อยๆ เหยียดกายข้ึนยืน เขาจับไปท่ีแขนของ เก้าอ้ีอยา่ งแรง ตรงประตูเหลก็ ของคุกของกองทพั จูๆ่ กม็ เี สยี งดังส่งมา แสงสว่าง จ้าจากคบเพลิงจากด้านนอกส่องเข้ามายังด้านใน ทันใดน้ัน ร่างกายท่ีแก่ชรา ของจวงเตี้ยนหรพู ลนั เด้งข้นึ อยา่ งดุดันแล้ววิง่ ไปยงั ทศิ ทางของประตู! “หยุดเด๋ียวนี้!” เวลาน้ีนางจะปล่อยให้เขาหนีไปได้อย่างไร ชิงเซี่ยกรีดร้องเสียง ดัง ฉับพลนั ก็พงุ่ ขน้ึ ไปข้างหน้าอยา่ งรวดเรว็ ราวเสือดาวตวั หนึ่ง อย่างไรกต็ าม ห่างจากประตูไปไม่ถึงย่ีสิบก้าว แสงท่ีสว่างไสวจากคบเพลิงก็ส่อง เข้ามายังดวงตาของชิงเซ่ีย หัวใจของนางบีบรัดแน่น ราวกับมีเสียงของระฆังที่ ดังก้องอยู่ในหัว แต่ทว่าในชั่วพริบตาน้ันเองท่ีนางไม่มีเวลาจะหันกลับไปมองอีก

หญิงสาวรีบคว้าไปท่ีคอเส้ือด้านหลังของจวงเต้ียนหรู ตะโกนร้องเสียงดัง จะหนี ไปไหน! ชายชราหมุนกายกลับมาในทันใด ใบหน้าท่ีเห่ียวย่นของเขาเต็มไปด้วยความ ยินดีอันบ้าคลั่ง ฝ่ามือท่ีแห้งจนแทบติดกระดูกจับไปท่ีไหล่ของชิงเซ่ียแน่น แวว ตาอัดแน่นไปด้วยความร้อนแรงท่ีเพียงพอจะเผาทาลายสวรรค์และปฐพีได้ ทันใดน้ันเอง เขาก็กรีดร้องไปยังทิศทางของด้านหลังก้อนหินท่ีกองพะเนินและ หา่ งจากคุกออกไปประมาณหนึง่ กา้ ววา่ เจา้ พวกเศษสวะตระกูลซหี ลิน! เสยี งของสายลมพดั ดงั หวีดหววิ เงารา่ งของซีหลนิ เฉินท่ีกาดาบศึกอยู่ในกามือจู่ๆ ก็โผล่ออกมาจากด้านหลังของกองก้อนหิน ก่อนจะวิ่งขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แฝงไว้ ดว้ ยความโหดเห้ยี ม! “ซีหลิน! ระวัง!” ทหารสองนายที่อยู่ในชุดเกราะเตรียมพร้อมพุ่งเข้าใส่ซีหลิน เฉนิ อยา่ งดดุ นั ชงิ เซยี่ ท่ีถูกจวงเตีย้ นหรูจบั เอาไวแ้ น่นตืน่ ตกใจเป็นอย่างมาก ทว่า นางกลับไม่อาจออกตัวไปเพื่อช่วยเหลือได้ ฉับพลันแววตาของนางก็แปรเปลี่ยน เป็นเย็นเยียบ มีดบินสองด้ามท่ีราวกับใบหลิวในมือถูกเหวี่ยงออกไปอย่างดุดัน ก่อนที่เส้นสีแดงสดของเลือดจะกระฉูดออกมาตาม ทหารสองนายที่ว่ิงหนีไปได้ เพียงสองก้าวล้มลงกับพ้นื โดยพลนั กลายเป็นซากศพสองศพท่นี อนอย่ตู รงนนั้ “มีมือลอบสังหาร!” เสียงท่ีสับสนวุ่นวายพัดสะท้อนผ่านผืนฟ้าและแผ่นดิน คบ เพลิงท่ีสว่างไสวราวกับสีแดงของเลือดส่องสว่างไปท่ัวทุกทิศทาง เพราะชิงเซ่ีย จาตอ้ งจับจวงเตี้ยนหรูเอาไว้ในมือ ดังน้ันจึงทาได้เพียงแค่ส่งมีดบินออกไปช่วยจู่ โจมศัตรทู พี่ ุ่งเขา้ มาโจมตีซีหลนิ เฉนิ ไม่หยดุ “สกั วันหนงึ่ ประวตั ิศาสตรจ์ ะพสิ ูจน์ให้เห็น! พิสจู นว์ ่าพวกเรานน้ั ถูกตอ้ ง!”

เสียงทุ่มต่าแหบพร่าดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ชิงเซี่ยหันหน้ากลับไปมองใน ทันใด ก่อนจะเห็นเป็นจวงเตี้ยนหรูท่ีดวงตาแดงก่า ในแววตาลุกโชนไปด้วย ประกายไฟร้อนทีร่ ้อนแรงพร้อมจะแผดเผาทาลายทุกสิ่ง ทันใดน้ันเอง เขาก็คว้า ไปท่ีมือของชิงเซ่ียอย่างรวดเร็ว แล้วดันกายขยับเข้าหา ให้กริชในมือของชิงเซี่ย เสยี บทะลุผ่านหน้าอกเขา้ ไปอย่างโหดเหีย้ ม “อ้า!” ชิงเซี่ยกรีดร้องเสียงดังด้วยความตกใจ ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง มองไปยัง ชายชราท่ีผอมกะหร่องเบื้องหนา้ ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เลือดสดๆ ไหลทะลัก ออกมาจากหน้าอกของเขาแล้วไหลผ่านไปท่ัวมือของนางจนเป้ือนเปรอะ ใบหน้าของเขาฉายเป็นรอยยิ้มที่ราวกับฝันร้าย ราวกับดวงวิญญาณที่ลุกข้ึนมา จากหลุม หลุดออกมาจากขุมนรก เสียงท่ีเบาหวิวทว่าแฝงไปด้วยความบ้าคล่ัง สุดหย่ังกล่าวออกมาประโยคหนึ่ง ก่อนท่ีเสียงสุดท้ายจะมาพร้อมกับเลือดท่ี กระอักออกมาคาโตแล้วพ่นใสเ่ ต็มหน้าของชงิ เซย่ี ! “มีมือลอบสังหาร! นายทา่ นจวง! นายท่านจวง!” เสียงดังอึกทึกวุ่นวายราวกับเสียงฟ้าร้องก้องสะท้อนในหู ชิงเซ่ียราวกับถูกอัสนี บาตรฟาดเขา้ ใส่จังๆ นางชะงักนิ่งงันอยู่กับที่ ปล่อยให้ร่างผอมบางและเห่ียวย่น ของชายชราผ้นู ั้นค่อยๆ ลม้ ลงไปกองกับปลายเทา้ ของตนเอง เลอื ดสีแดงสดย้อม อาบไปทัว่ รา่ ง แมแ้ ตบ่ นใบหน้าของนางกย็ งั มีคราบเลอื ดเปอื้ นอยู่เป็นจุดๆ อย่าง น่าเกลยี ด มองไปแลว้ กร็ าวกับซวิ ลัวทีโ่ ผล่ออกมาในยามเท่ียงคืน ‘เซ่ียเอ๋อร์เอ๋ย รัชทายาทหลีเก่งกาจมีสามารถ หนานฉู่อยู่ห่างไกลจากไฟ สงคราม ทั้งยังเป็นสถานที่ท่ีเหมาะจะต้ังรกรากและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข บิดา ไม่ขอให้เจ้าได้เป็นมารดาของใต้หล้า แต่ขอเพียงตลอดชีวิตของเจ้าพบเจอแต่

ความสงบสุขและปลอดภัย นน่ี ับเป็นความปรารถนาทยี่ ง่ิ ใหญ่ทส่ี ดุ ของบดิ าแลว้ ’ ‘การมชี ีวติ อยใู่ นโลกแห่งนี้ จาตอ้ งมีต้นทุนท่ีเพยี งพอสาหรับความอยู่รอด และมี เพียงแต่ต้องยืนอยู่บนจุดสูงสุดเท่าน้ัน ถึงจะมีสิทธ์ิที่จะมีอิสรภาพได้ ส่วนข้า ปรารถนาจะมอบอิสรภาพเชน่ นีใ้ หแ้ กเ่ จา้ พอดี’ ‘ลกู เอ๋ย หากเจา้ เปน็ ลกู ของขา้ จะดสี ักเพียงใดกนั ’ “มีมอื ลอบสังหาร!” “ปกป้องฝ่าบาท!” “ฝ่าบาท! อา้ ! ฆา่ มนั !” เสียงกรีดร้องเสียดหูพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ชิงเซ่ียค่อยๆ เงยหน้าข้ึน ก่อนจะเห็น เป็นฉู่หลีในชุดคลุมสีเหลืองสดใสที่กาลังยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนมากมาย คิ้ว ดาบคมเข้ม ดวงตาประหนึ่งดวงดารายามรุ่งอรุณ ริมฝีปากเม้มแน่น ที่หน้าอก ของเขามีดาบสั้นท่ีมีความยาวขนาดหนึ่งฉ่ือ* เสียบเอาไว้อยู่ และเลือดสดๆ กาลงั ไหลทะลกั ออกมาจากบาดแผลนั้น! ด้านข้างของเขาห้อมล้อมไปด้วยทหารจากหนานฉู่จานวนนับไม่ถ้วน ส่วนเด็ก น้อยที่สดใสและหล่อเหลาสะอาดสะอ้านผู้นั้นนอนหมอบอยู่บนพ้ืนดิน ดวงตา ทั้งคู่เบิกกว้าง บาดแผลมากมายบนร่างมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เหมือนกับ พี่สาวของเขาทตี่ ายดว้ ยถูกลกู ธนเู สยี บทะลุหัวใจราวกบั เป็นกระชอนอันหนงึ่ ความมืดมิดและสิ้นหวังอันมหาศาลปกคลุมไปทั่วทั้งผืนดินและครอบคลุมไปทั่ว ท้ังแผ่นฟ้า หัวใจถูกความจริงอันโหดเหี้ยมบีบรัดจนแน่นขนัด ทุกๆ ลมหายใจ เข้าออกลว้ นนามาซง่ึ ความเจบ็ ปวดที่รุนแรงเกินกว่าจะกล่าว ทุกส่ิงทุกอย่างช่างแปลกประหลาดเกินคาดเดาเพียงนั้น และหนาวเหน็บจนเข้า กระดกู เพียงนนั้ เพยี งพริบตาตัวนางก็ราวกับถูกความเป็นจริงโยนลงไปยังก้นบ้ึง

ของหุบเหวที่ลึกราวหม่ืนจั้ง** ความหวังท้ังหมดทั้งมวลที่เคยมีแหลกสลาย หายไปจนหมด ฟ้าดินกว้างใหญ่เพียงน้ัน ทว่าเส้นทางให้หลบหนีเพ่ือเอาชีวิต รอดนางกลับไม่มีแม้เพียงเส้นทางเดียว คาพูดก่อนที่จวงเต้ียนหรูจะตายดัง สะทอ้ นอยใู่ นหัวเช่นนัน้ ซ้าแลว้ ซา้ เลา่ ‘เจา้ รหู้ รือไม่ว่าเจ้าพ่ายแพ้ท่ีตรงไหน? เจ้า พ่ายแพเ้ พราะความกังวลใจที่มากเกนิ ไปของตัวเจ้าเอง’ ใช่แล้ว คนคนหน่ึงท่ีกังวลมากจนเกินไปไม่อาจไม่พ่ายแพ้ ท่ามกลางความ ระส่าระสายไม่สงบสุขของกลียุคเช่นน้ี มีเพียงคนที่ตัดขาดแล้วซึ่งอารมณ์และ ความรักเท่านน้ั ถึงจะสามารถอยู่รอดต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง อย่างนางท่ีคิดแต่จะ ปกป้องผู้อื่น นาคนเหล่านั้นมากาบังพักพิงภายใต้การคุ้มครองของตนเอง ใน ท้ายที่สุดนางถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วตัวนางเองไม่ได้มีอะไรเลย ความสามารถของ นางน้อยนดิ เพียงนั้นจะไปปกปอ้ งผคู้ นมากมายไดอ้ ย่างไร เวลานีค้ นเหล่านั้นต่าง ก็ลม้ ตายไปต่อหนา้ ตอ่ ตาทีละคนๆ ความจริงอันหนาวเหน็บท่ีนางได้ตระหนักถึง ทานางไดร้ ับรถู้ ึงความไรเ้ ดียงสาของตน “เจ้าเป็นแสงอาทิตย์เส้นสุดท้ายตลอดท้ังชีวิตของเขา ข้าต้องการให้เจ้าส่งดาบ นั้นไปทห่ี ัวใจของเขา และตัดความหวังเสน้ สดุ ท้ายของเขาด้วยมือของเจ้าเอง!” ฉู่หลีเอ๋ยฉู่หลี ตอนน้ี ข้าสังหารบิดาของร่างน้ีต่อหน้าท่าน สังหารอาจารย์ท่ีมี บุญคุณชุบเล้ียงให้ความรู้ของท่าน ท้ังยังช่วยซีหลินเฉินสังหารผู้ใต้บังคับบัญชา ของท่าน เปิดทางใหเ้ ขาสง่ ดาบน้นั ไปยังอกของท่านด้วยมือของข้าเอง หรือว่าข้า ได้ตดั ขาดความหวงั เสน้ สดุ ทา้ ยของทา่ นไปเสียแลว้ ? ความเศรา้ โศกและความสิ้นหวังท่ีมอี ยู่เต็มท้องฟ้าพุ่งเข้าใส่หน้าอกของนางอย่าง รวดเร็ว นางค่อยๆ เงยหน้าขึ้น จับจ้องไปยังดวงตาที่มองมาด้วยความสิ้นหวัง และเกลียดชังคู่นั้น ท่ามกลางหมู่คนจานวนมากมายที่ก้ันกลางอยู่ระหว่างพวก

เขาทัง้ สอง ลกู ธนูอันแสนเย็นเยยี บจานวนนับไม่ถ้วนมุ่งเป้าไปที่หญิงสาวร่างบาง ที่ยืนอยู่ในฝูงชน คมดาบที่หนาวเย็นเขย่าให้ดวงตาของชิงเซ่ียพร่าเลือน ผู้คน จานวนไม่น้อยกาลังส่งเสียงโห่ร้องวุ่นวาย ผู้คนจานวนไม่น้อยกาลังตะโกนร้อง อย่างบ้าคลง่ั และแถวของผู้คนจานวนไม่น้อยกาลังกั้นอยู่ระหว่างคนท้ังคู่ แต่ถึง อย่างน้ันนางก็ยังสามารถมองเห็นแผ่นหลังที่หนักอ้ึงท่ียืนอยู่ข้างหลังได้อย่ าง ง่ายดาย แววตาของเขาช่างเต็มไปดว้ ยความเจ็บปวดและสนิ้ หวงั ที่ดิ่งลกึ ฉู่หลี เกมกระดานนี้ พวกเราทุกคนล้วนแต่เป็นหมากบนกระดาน ข้าดิ้นไม่หลุด วิ่งหนีไม่ได้ พุ่งทะลวงออกไปก็ไม่ได้ ข้าอยากย่ืนมือออกไปดึงท่านเข้าใกล้ แต่ กลับกลายเปน็ วา่ ผลักดนั ท่านออกไปไกลยง่ิ ขึน้ บนมีสวรรค์ ล่างมีผืนดิน ข้าไม่ได้ฆ่าป๋ัวเหรินทว่าป๋ัวเหรินกลับตายเพราะข้า*** แต่เดิมข้าไม่ได้มีเจตนาต้ังใจจะทาร้ายท่าน ทว่ากลับเป็นข้าที่ส่งดาบนั้นเข้าไปที่ หัวใจของท่านด้วยมือของข้าเอง แล้วกวาดทาลายความหวังของท่าน ความ อ่อนโยนของท่าน ตดั เอาความคาดหวงั สุดทา้ ยของทา่ นออกเปน็ ชิ้นๆ ข้าปรารถนาที่จะก้าวเดินไปในห้วงเวลานี้อย่างหมดจด ทว่าสุดท้ายกลับต้องตก ลงไปในทะเลเลือด แล้วเผชิญกับคลื่นโลหิตนับพันนับหม่ืนที่สาดกระทบอยู่ต่อ หนา้ ครงั้ แลว้ คร้งั เล่า อยา่ งไรก็ตาม นบั ตงั้ แตว่ ันนเ้ี ป็นต้นไป จะไม่เหลือท่ีให้หวน กลบั ไปได้อีกแลว้ อย่างแทจ้ ริง และนบั ต้ังแต่วนั นีเ้ ปน็ ตน้ ไป จะไม่เหลือเหตุผลให้ เหลยี วหลงั กลับไปได้อกี แล้วอย่างแท้จรงิ สนิ้ เสยี งต่า กลมุ่ คนทอ่ี ยโู่ ดยรอบพลันขยบั กายถอยหลงั ออกไปอย่างชา้ ๆ ราวกับ คลื่นของสายนา้ แพทยห์ ลวงหลายท่านรีบรุดขน้ึ มาข้างหน้าแล้วคุกเข้าลงกับพ้ืน ก่อนจะขยับข้ึนหน้าตามฝีเท้าของฉู่หลีอย่างกระวนกระวาย พยายามเป็นอย่าง ย่ิงที่จะกดเลือดที่ไหลทะลักออกมาจากบาดแผลตรงหน้าอกของฉู่หลีอย่าง

ทุลกั ทุเลและตงึ เครียด ฉู่หลีขยับก้าวเข้ามาใกล้ข้ึนเร่ือยๆ เลือดของเขาหยดลงบนพ้ืนหยดแล้วหยดเล่า เหมือนวิญญาณอาบโลหิตท่ีกาลังคืบคลานออกมาจากห้วงแห่งความส้ินหวัง แลว้ ค่อยๆ ขยับเข้าใกลร้ าวกบั วา่ ทุกยา่ งก้าวนนั้ ใช้กาลงั ท้ังหมดจากร่างของเขา ในท่ีสดุ เขาก็ยืนอยู่ตรงน้ัน อยฝู่ ่งั ตรงขา้ มของชิงเซย่ี ไกลๆ เสียงของเขาช่างแหบ แห้งเหมือนกับคอถูกถ่านไฟลวกจนบาดเจ็บ ในน้าเสียงเต็มไปด้วยความส้ินหวัง ความเหน่ือยลา้ และความโศกเศรา้ ทีไ่ มอ่ าจปกปิดไว้ได้มดิ “ทา่ นเอง กต็ อ้ งการฆา่ ขา้ อยา่ งนน้ั หรือ?” ทกุ คนบนโลกใบน้ตี า่ งก็อยากใหข้ ้าตาย แมท้ า่ น กต็ ้องการฆ่าข้าอย่างนั้นหรอื ? ช่องว่างขนาดใหญ่แบ่งแยกคนทั้งสองออกจากกัน เส้นน้ันช่างกว้างและลึกเกิน หยั่ง ต่อให้นาทรายท้ังโลกมาถมเติมก็ไม่อาจถมมันได้เต็ม ระหว่างฟ้าดินดามืด ทุกสรรพสิ่งมืดสลวั ไรซ้ ึ่งแสงจันทร์และแสงดาว * ฉอ่ื （尺）มาตรวัดความยาวอยา่ งหน่งึ ของจีน หนงึ่ หน่วยหรอื หน่งึ ฉ่อื เทา่ กับ1/3 เมตร ** จั้ง（丈）มาตรวัดความยาวอย่างหน่ึงของจีน หนึ่งหน่วยหรือหน่ึงจั้งเท่ากับ 10 ฉื่อ หรือ เทา่ กบั 3 1/3 เมตร(ประมาณ 3.33 เมตร) *** ข้าไม่ได้ฆ่าปั๋วเหริน แต่ป๋ัวเหรินกลับตายเพราะข้า（我不杀伯仁，伯仁却因 我而死）เป็นคาสุภาษิต หมายถึงตัวข้าถึงแม้เกลียดชังป๋ัวเหริน แต่ไม่ได้อยากฆ่าเขา ทว่า สดุ ท้ายการตายของป๋วั เหรินกลบั เกยี่ วข้องกบั ข้า

บทที่ 109-1 ที่สุดของตัวจุดชนวนแห่งความทุกข์ ถ้าหากสูงขึ้นไปเหนือท้องฟ้า มีเทพเทวากาลังใช้สายตาที่เต็มไปด้วยสติปัญญามอง ลงมายังมนุษย์ท่ีอยู่เบื้องล่างอยู่จริงๆ เช่นนั้นการมาถึงของข้าเอง ก็เป็นส่วนหน่ึง ของวงั วนแห่งชะตากรรมอนั สาคญั ใช่หรอื ไม่? ถ้าหากการดารงอยู่ของมนุษย์ทุกคน ล้วนแล้วแต่เพ่ือแบกภารกิจอันหนักอ้ึงที่ได้รับ มอบหมายจากสวรรค์ไว้บนไหล่ เช่นน้ันการมาถึงของข้าเอง ก็เป็นการผลักดันท่าน ไปสู่ห้วงลกึ ที่ดามืด และทาลายทา่ นให้ส้ินซากอยา่ งนนั้ หรือ? ถ้าหากทุกส่ิงทุกอย่างสามารถย้อนกลับไปเร่ิมต้นใหม่ได้อีกครั้ง ข้าจะยังเลือก เส้นทางชวี ติ ทขี่ รขุ ระและยากลาบากเช่นนี้อีกหรอื ไม่ หรอื จะยอมตายอยขู่ า้ งถนนใน กรุงโตเกียว แลว้ ปลอ่ ยใหห้ มิ ะทบั ถมซากศพท่ีไม่มีท่ีมีท่ีไปของข้า “ฉู่หลี” ชิงเซี่ยน้าเสียงส่ันเครือเล็กน้อย นางไม่สามารถระงับอาการไร้เรี่ยวแรงที่ แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของนางได้เลย แววตาของนางเต็มไปด้วยความไร้ส้ินหนทาง และความเศรา้ โศก “ขา้ รู้ ไม่ว่าขา้ จะพดู อะไร ท่านก็คงไม่ทางเชอื่ แต่ว่าให้โอกาสข้า ไดอ้ ธิบายสกั ครงั้ ได้หรือไม่? นี่ไม่ใช่ความต้ังใจของข้า ข้าไม่ได้ฆ่าจวงชิงเซ่ีย ข้าไม่ใช่ สายลับท่ีถกู ส่งมาเพอ่ื ล้มล้างต้าฉู่ ข้าเป็นดวงวิญญาณจากต่างโลกท่ีหยิบยืมร่างกาย น้ีเพื่อท่จี ะได้มีชวี ิตใหม่ จวงเต้ียนหรูไมใ่ ช่คนดี เขามีแผนการร้าย เขาต้องการทารา้ ย ทา่ น... ฉหู่ ลี ขา้ ขอรอ้ งทา่ น ได้โปรดเชอื่ ข้า พวกเขาจะทาลายทา่ น...” แววตาของฉ่หู ลยี ามน้ีเป็นเหมือนทะเลท่ีค่อยๆ หม่นแสงลงเรื่อยๆ ท้ังยังนาพาความ เกร้ียวกราด ส้ินหวังและเจ็บปวดค่อยๆ สลายหายไป ท่ีเหลืออยู่ก็มีเพียงแต่ความ เศร้าโศกลึกล้าเพียงน้ัน ไม่แยแสซ่ึงส่ิงใดเพียงน้ัน และหลีกล้ีห่างไกลเพียงนั้น ชงิ เซ่ยี ยืนมองฉหู่ ลนี ่ิง มองดไู อสงั หารอนั ดามืดบนร่างของเขาค่อยๆ ห่างไกลออกไป

เร่ือยๆ แล้วเข้าแทนท่ีด้วยความหนาวเหน็บอันเกินหยั่ง เหมือนด่ังยอดแหลมของ ภเู ขาหมิ ะทศิ อุดรท่ปี กคลมุ ไปด้วยนา้ แขง็ สูญส้นิ ซงึ่ ความอบอ่นุ ทั้งหมดทั้งมวลท่ีเคย มี ชิงเซี่ยกัดริมฝีปากท่ีส่ันเทาของตนเอง อยากจะกล่าวบางส่ิงบางอย่างออกมา แต่ ทว่ากลับไร้ซึ่งเสียงพูด ราวกับสัตว์เดรัจฉานตัวน้อยที่ส้ินแล้วซึ่งความหวัง นางยื่น มืออกไปช้าๆ คิดจะจบั ไปที่ชายเส้อื ของฉหู่ ลี เหมอื นกับเอื้อมจบั ฟางเส้นสุดทา้ ยแห่ง ความหวัง แต่ทว่าทันใดน้ันเอง ลูกธนูคมกริบสีขาวดอกหน่ึงจู่ๆ ก็ยิงมา แล้วเฉียดผ่านหลังมือ ของชิงเซ่ียไป ก่อนเลือดสดๆ จะไหลออกมาเป็นทางยาว ตามด้วยกลิ่นคาวเลือด แสบจมูก การเคล่ือนไหวของชิงเซ่ียชะงักงันอยู่กลางอากาศ แสงสีเงินน้ันเสียบอยู่ บนพื้นดินอย่างเย็นเยียบ หางของลูกธนูยังคงส่ันสะท้านน้อยๆ เหมือนกับใบไม้ท่ี ปลิวไปตามแรงลม “เจา้ ยังคดิ จะพดู อะไรอกี ?” น้าเสียงเย็นเฉียบดุจน้าแข็งดังขึ้นเหนือศีรษะ ชิงเซ่ียเงยหน้าข้ึนมองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเห็นเป็นฉหู่ ลีท่ีแนน่ งิ่ เป็นน้าแข็งไปแล้ว แก้มของเขาไม่มีแม้แต่เศษเส้ียวของ ความอบอุ่น ความหวังเส้นสุดท้ายที่ซ่อนอยู่ก้นบ้ึงของหัวใจของนางก็พลันจมลง และจมลกึ ลงไป! “หรือเจ้าคิดจะบอกข้าว่า แม้แต่คนคนน้ีเจ้าเองก็ไม่รู้จัก” น้าเสียงท่ีม่ันคงดั่งเหล็ก สน่ั เครือข้ึนทลี ะเล็กทีละน้อย ก่อนจะพังทลายลงท่ามกลางราตรีท่ีมืดมิด เลือดสดๆ ไหลออกจากร่างของเขาราวกับน้าพุ ใบหน้าของเขาซีดเซียวเป็นอย่างมาก แต่ทว่า ดวงตาคู่น้ันกลับหนาวเหน็บขึ้นเรื่อยๆ รอยย้ิมจางๆ ท่ีไม่รู้ว่าเป็นรอบย้ิมเยาะเย้ย ตนเองหรือวา่ เปน็ รอยย้มิ เย้ยหยันผูอ้ ่ืนยกขน้ึ “หรอื เจา้ คดิ จะบอกกับขา้ ว่า ดึกดน่ื ค่า คนื เช่นน้ี เจ้าแต่งกายแบบนอ้ี อกมาเดินเล่นรบั ลมไปเร่ือยเป่ือย? ไม่รู้ว่าข้าโง่เง่ามาก

เพยี งใดกนั ถงึ ได้ตกหลุมรักเจ้าครั้งแลว้ ครัง้ เลา่ เชน่ นี้? ฉู่หลีก้าวข้ึนมาข้างหน้าทีละก้าวๆ บรรยากาศรอบตัวดามืดพร้อมจะทาลายทุกส่ิง ใบหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความโหดเห้ียมและช่ัวร้าย แสงไฟที่จุดสว่างไปทั่วตก กระทบลงบนใบหน้าที่ซีดขาวของเขา และสะท้อนลงบนชุดเกราะสีดาที่เปล่ง ประกายคมกริบดุจใบมีด เขากัดฟันกล่าวด้วยความเจ็บปวด “เจ้ารู้หรือไม่? ข้า อยากจะบีบให้ตวั เองทแ่ี สนอ่อนแอในอดีตใหต้ ายๆ ไปเสยี !” ดวงตาท้ังดวงฉบั พลนั แปรเปลีย่ นเป็นแดงก่า แต่หญิงสาวบอบบางยังคงยืนอยู่ท่ีเดิม เช่นน้ัน นางกัดริมฝีปากที่สั่นเทาแน่น ห้ามไม่ให้น้าตาไหลออกมา ชิงเซี่ยสูดหายใจ เข้าลึกๆ หน้าอกกระเพื่อมข้ึนลงอย่างรุนแรงหลายคร้ัง ก่อนจะค่อยๆ ยืดหลังให้ เหยียดตรงอย่างช้าๆ แล้วเงยหน้าข้ึนเล็กน้อย ใบหน้าซีดขาวของนางไร้ซ่ึงสีเลือด แต่แต้มจุดไปด้วยสีแดงเหมือนกับดอกบัวสีขาวบริสุทธิ์ท่ีเปื้อนเปรอะไปด้วยคราบ เลือด หญิงสาวประคองตัวยืนหยัด ก่อนค่อยๆ สงบจิตใจของตัวเองลง แล้วหัน ศรี ษะมองไปที่ชายหนุ่มผู้แสนเย็นชา จากนั้นก็ยกยม้ิ ขมข่นื เบาๆ พลางส่ายหวั น้อยๆ กล่าว “คนท่ีช่วยท่านได้ มีเพียงตัวท่านเองเท่าน้ัน หากตัวท่านเองปฏิเสธแล้ว หลบหนี สุดท้ายก็คงต้องเหลือแต่รอให้ตนเองจมลง ฉู่หลี จวงชิงเซ่ียตายไปแล้ว ตอนนี้ ท่านกฆ็ า่ ขา้ เสียเถดิ ” ดวงตาคงู่ ามค่อยๆ ปดิ ลง กอ่ นยกศีรษะข้ึนเล็กน้อย สายลมที่พัดผ่านมาจากท่ีไกลๆ ม้วนเอาแถบผ้าสีดาบนศีรษะของชิงเซ่ียปลิวขึ้น ผมยาวสลวยสีดาขลับสะบัด กระจายไปตามแรงลม แล้วปลอ่ ยระลงราวกบั ผเี ส้อื ทีแ่ ตกหัก ชิงเซี่ยหลับตา ใบหน้า ซีดขาว ลาคอระหงเรียวยาวขาวนวลราวหิมะเชดิ ขึ้น หยาดน้าตาหลั่งรินออกมาจาก ใต้แพขนตาสีดาขลับท้ังท่ีเปลือกตาทั้งคู่ยังปิดอยู่ แล้วไหลอาบไปตามวงแก้มที่ซูบ ตอบเบาๆ ก่อนจบลงที่คางแหลมเล็ก แล้วตกกระทบลงพบพ้ืนหิมะที่หนาวเย็น ทา่ มกลางความมดื มิด

ฉู่หลหี รต่ี าลง จับจ้องหญิงสาวท่ีเข้ามาปรากฏอยู่ในความฝันของตนคร้ังแล้วคร้ังเล่า ตลอดสองปีท่ีผ่านมาด้วยแววตาเย็นเฉียบ มองดูเส้นผมสีดายาวสลวย วงแก้มที่ซูบ ตอบ แผ่นหลังท่ีเหยียดตรง และริมฝีปากท่ีเม้มแน่นของนาง นี่คือฝันร้ายท่ีเขาไม่ อาจหลีกหนีไปได้ตลอดชีวิต เป็นส่ิงท่ีถูกกาหนดมาอย่างแน่นอนแล้วว่าจะทรมาน เขาไปชวั่ นิจนริ ันดร์ มนั เกดิ ความผิดพลาดขน้ึ จากตรงไหนกัน อะไรถึงทาให้พวกเขา คอ่ ยๆ กา้ วมาทีละกา้ วๆ จนมาถงึ จดุ ท่ยี นื อยู่ในวันนี้? เขาค่อยๆ หมุนกายกลับไป แล้วเดินออกจากที่พักพิงที่สมบูรณ์แบบที่สุดในจิตใจที ละก้าวๆ ก้าวแรกท่ีก้าวออก เหยียบย่าภาพคร้ังแรกที่พบกันเมื่อยามบ่ายวันน้ันจนแหลก สลาย นางยืนอยตู่ รงน้ัน กลางพระตาหนักหลนั ถิง แววตาไม่ได้ออ่ นอยา่ งที่เคยมี แต่ เต็มไปด้วยความม่ันใจอนั เปลง่ ประกาย นางเชดิ หนา้ ขน้ึ มองมาทตี่ วั เขาอย่างเย็นชา พลางกล่าวดว้ ยเสยี งท่ดี ังลนั่ ว่า ‘มีเง่ือนไขอะไร? ต้องการอะไร? คนที่อยู่เบ้ืองหลังมี อานาจอะไร? รบี พดู ออกมาสิ ฉนั จะได้คิดวา่ เราควรจะคยุ กันตอ่ ดีไหม?’ ในวันน้ัน ใบหน้าของนางช่างเต็มไปด้วยความมั่นใจ นั่นคือสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นในตัว ผู้ใดมาก่อน มันท้ังสดใสมีชีวิตชีวา ร้อนแรง เต็มไปด้วยความหวัง และความ กระตือรือร้น ทกุ ส่งิ ทุกอย่างลว้ นเรม่ิ มาจากวันน้นั และเรอื่ งราวภายหลังทีเ่ กดิ ขน้ึ ทั้งหมด กเ็ ปน็ ด่ัง ชะตากรรมท่ียุ่งเหยิง เป็นดั่งเส้นไหมนับพันนับหม่ืนท่ีผูกมัดพวกเขาเอาไว้ด้วยกัน จนแน่น ไม่อาจด้ินหลุด และตัดไม่ขาด ได้แต่ถูกล้อมไว้ภายใน ไร้ซึ่งหนทางท่ีจะ หลบหนี เขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าทีละก้าวๆ อย่างโซซัดโซเซ ฝีเท้าสั่นสะท้าน เลือดจากตรง

บริเวณทรวงอกหยดลงกับพื้นตลอดเส้นทางท่ีเดินผ่าน ข้าราชบริพารและกลุ่มคนท่ี ยืนอยูเ่ บื้องหลังพากนั ตื่นตะลึงจนทาอะไรไม่ถกู ความทรงจาเปน็ ดง่ั ขวานขนาดใหญ่ ที่ค่อยๆ ตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างเขาและนาง มือที่เคยจับเมื่อครั้ง วันวาน ค่าคืนท่ีเคยโอบกอด สนามรบท่ียืนเคียงบ่าเคียงไหล่ ภาพทั้งหลายค่อยๆ จมลงไปยงั ก้นบง้ึ ของหวั ใจ เหมือนกับต้นหญ้าที่ถูกเผาทาลาย กัดกินทุกส่ิง กลืนกิน ความหวงั ที่จะเริ่มต้นใหมอ่ กี ครง้ั ทุกอยา่ ง จนถงึ ตอนน้ี เขาเพ่งิ ตระหนกั ได้อยา่ งส้นิ หวังว่า ท่แี ท้เขาไดต้ กหลุมรักนางอย่างหมด หวั ใจไปนานแลว้ ความรกั สิ้นหวงั ท้ังยังไม่อาจได้รับรักตอบกลับเหล่าน้ัน ได้กลืนกิน เลอื ดเนอื้ ของเขาอยู่ทุกคืนวันเหมือนกับแมลงที่กระหายเลือด แล้วสูบเลือดของเขา ออกไปไม่หยุดหย่อน ใช้เขี้ยวท่ีแหลมคมของพวกมันกัดแทะลงไปยังกระดูกและ เจาะแทรกเขา้ ไปภายใน ที่แท้เขาเพิง่ ตระหนกั และรูต้ ัวว่า ต้ังแต่ยามน้ันท่ีพบกันเมื่อ ครั้งอยู่ที่พระตาหนักหลันถิง หญิงสาวผู้ซ่ึงไม่ได้ข้ีอายราวกับเด็กๆ อีกต่อไป ไม่ใช่ คนที่เขารู้สึกละอายใจต่อนาง และดูนา่ อดสอู กี ต่อไป แตน่ างมีความมั่นใจที่เปี่ยมล้น มีสติ และเต็มไปด้วยพลังชีวิต ดังนั้นทุกคร้ังท่ีเขาได้อยู่กับนาง เขาจึงรู้สึกได้ว่าตัว เขายงั มีชีวิตอยู่ มเี ลอื ดเนื้อ และไม่ได้ปนี ป่ายอยู่อย่างโดดเด่ียวเดียวดายในความมืด มิด เหมือนกับสนุ ัขทรี่ ้องหาชวี ติ รอดอยา่ งนา่ สมเพช

บทที่ 109-2 ท่ีสุดของตัวจุดชนวนแห่งความทุกข์ เพราะรักอย่างลึกซึ้งจึงได้ถูกปิดตา เป็นเขาที่ดื้อร้ันไม่ไปยอมตรวจสอบปัญหา ทกุ อย่างทเ่ี กย่ี วกับนาง ปล่อยปละไม่ใส่ใจ แล้วปล่อยใหท้ กุ อยา่ งดาเนินต่อไปจน มาถึงจุดน้ี ตลอดท้ังชีวิตของเขาหลอกลวงผู้อ่ืนมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าจะมี วันนี้ วันที่เขาถูกผู้อื่นย้อนกลับมาแว้งกัด แล้วฉีกกระชากเลือดเนื้อจนบาดเจ็บ สาหสั เจ็บไปทงั้ กระดกู “เจ้าร้หู รือไม่? ข้าอยากจะบบี ตวั เองท่ีแสนออ่ นแอในอดีตใหต้ ายๆ ไปเสีย!” บีบให้ตายท้ังเปน็ ! บบี ให้มนั ตายทง้ั เปน็ ! ! ! แผน่ หลังท่โี ดดเด่ียวอา้ งวา้ งหยดุ อยู่ตรงนั้น ด้านหน้าคือเหล่าองครักษ์ชุดดาแห่ง หนานฉู่ที่เตรียมอาวุธพร้อม ความรู้สึกผูกพันและความสามัคคีที่แต่เดิมเคยถูก สถานการณ์ตรงหน้าซึ่งย้อมไปด้วยกล่ินอายสังหารหักล้างไปจนหมดสิ้น พวก เขาพร้อมใจกันช้ีดาบยกธนูมายังร่างเล็กของชิงเซี่ย ขอเพียงฉู่หลีสะบัดมือคร้ัง เดยี ว คมดาบคมธนูที่เยียบเย็นนับพันเหล่าน้ันก็พร้อมจะเสียบทะลุร่างของหญิง สาวทนั ที แตท่ วา่ ชายหนมุ่ ยังคงยืนอย่อู ยา่ งเงียบงันเช่นนั้น เขาหันหลังให้ชิงเซ่ีย ทั้งที่อยากจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะกลืนมันลงท้องไป ก่อนฝเี ท้าทแี่ สนหนกั อ้งึ จะค่อยๆ ก้าวเข้าไปท่ามกลางกลุ่มทหารแห่งหนานฉู่จน หายลับไปจากสายตา คาพูดท่ีถูกกลืนกินและทาลายไปก่อนหน้ากลับมารวมกัน อีกครั้ง แล้วสะท้อนเสียงดังกึกก้องในหัวอย่างบ้าคลั่ง แต่ท้ายที่สุดก็ยังไม่อาจ ทาลายกาแพงแห่งศักด์ศิ รีท่ีเหลืออยเู่ พียงนอ้ ยนิดของเขาลงได้

อยากถามเจ้าเพยี งสักคา เจ้าเคยรักข้าบ้างหรือไม่? เคยสนใจข้าบ้างหรือไม่? วัน เวลาท่ีพ้นผ่านไปเหล่าน้ัน ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องหลอกลวงอย่างน้ันหรือ? ที่เจ้าเผชิญหน้ากับอันตราย เอาชีวิตของตนเข้าแลกเพื่อช่วยชีวิตข้า ทั้งหมดนั้น เป็นเพียงแค่แผนการท่ีวางไวเ้ ท่านัน้ หรือ? อย่างไรกต็ าม ท้ังหมดท้ังมวลน้ัน เขาไม่อยากจะไปคิดถึงมันอีกต่อไปแล้ว จึงทา ไดเ้ พียงกา้ วออกไปทีละกา้ วๆ จากไปจากตรงนี้ ดวงตาของทหารทุกนายเบิกกว้างทันใด มองดูฝ่าบาทของพวกเขาจากไปอย่าง เงียบๆ อยา่ งไม่อยากจะเชื่อ ไม่มีรับส่ังใดๆ ลงมา ไม่ได้สั่งให้จับกุม ปล่อยไป รั้ง ไว้ หรอื สงั หาร? ในเวลาน้ันเอง เสียงหวีดร้องเสียดหูกลุ่มหนึ่งพลันดังส่งมา เสียงนั้นคมชัดทะลุ ชัน้ ฟ้า น่ันคอื เสยี งร้องของนกที่รวมตวั กันอยู่กลางอากาศ นกป่าสีดากางปีกที่ดา ขลับของมันบินทะยานท่ามกลางท้องฟ้าท่ีมืดสนิทด้วยความตื่นตะลึง ปีกสีน้า หมกึ ของพวกมันบินผา่ นนา่ นฟา้ เหนอื คา่ ยทหารแหง่ หนานฉไู่ ปอย่างรวดเรว็ เกิด เป็นร่องรอยที่น่าเกลยี ดนา่ กลัว เสียงร้องที่ราวกับจะนาพาความโชคร้ายทาเอาจิตใจของผู้คนแกว่งสะท้านตาม เลือดในกายพุ่งพล่านราวกับกลองศึกท่ีถูกตีร่ัวๆ ฉับพลันน้ันเอง เสียงของ นกหวดี กพ็ ลันดงั สะท้อนไปทวั่ ทงั้ คา่ ยทหาร นี่เปน็ เสยี งสัญญาณเตอื นก่อนรบ! ในคืนท่ีพายุฝนสีเลือดมืดครึ้มซัดสาด ศึกแรกหลังจากงานปิดล้อมไล่ล่า ณ ที่ ราบไป๋ลู่ ในท่ีสดุ กเ็ รมิ่ ตน้ ขึ้น! “ฝา่ บาท!” ทหารนายหนึง่ ท่ียืนคมุ้ กันอยบู่ นแทน่ สูงตะโกนรายงาน “เซวียนอ๋อง

แห่งเป่ยฉินนากาลังทหารจากค่ายเหยียนจื้อสามหม่ืนนายท้าเปิดศึกอย่าง เปดิ เผยอยหู่ น้าคา่ ยพะ่ ย่ะคะ่ !” เสียงดังก้องระเบิดข้ึนในใจของผู้คน ทุกสายตาจับจ้องไปยังทิศเหนือตรงประตู ทางออกของค่ายไกลๆ ทันที ก่อนจะพบว่าด้านหลังบานประตูไม้บานนั้น คือ ค่ายเหยียนจ้ือท่ีได้รับสมญานามว่ารบร้อยคร้ังชนะร้อยคร้ัง คงกระพันไร้ผู้ใด ตา้ นทาน กาลังจับดาบแลว้ มุ่งมายังคา่ ยหนานฉ่!ู “ฉู่หลี! ปลอ่ ยอหี ม่าเออ๋ รเ์ สีย!” เสียงดังชัดเจนท่ีชัดใสเสียยิ่งกว่าหิมะและพระจันทร์ดังส่งข้ึนมา แล้วดังสะท้อน หวดี กอ้ งไปทั่วทัง้ คา่ ยหนานฉู่ ประหนึ่งสายลมกรรโชกแรงที่เต็มไปด้วยความบ้า คลง่ั ป่าเถื่อนและกดขี่เอาแต่ใจ! “ฉู่หลี! ! ! ปล่อยคน! ! ! ” กล่าวจบ ทหารสามหม่ืนนายของต้าฉินพลันตะโกน ก้องร้องตาม เสียงกู่ร้องของพวกเขาช่างดุดัน ทะลุเมฆาเป็นชั้นๆ ขึ้นไปบนฟ้า และฉีกกระชากม่านราตรีจนแหวกขาด ประหนึ่งแม่น้าขนาดยักษ์ที่กาลังเข้า กลนื กินทัว่ ท้งั ทอ้ งฟา้ ! ชงิ เซ่ยี ฉับพลันใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือด เท้าของนางเซไปหลายก้าวราวกับเพิ่ง ถูกคนใช้มีดเสียบทะลุร่าง ดวงตาท้ังคู่ของนางจ้องตรงไปยังความมืดมิดท่ีดา สนิทราวสีน้าหมึกเบ้ืองหน้าแน่น่ิง สติปัญญาและการไตร่ตรองท้ังหมดปลิดปลิว หายไปจากหัวสมอง นางกวาดตามองไปรอบๆ อย่างต่ืนตระหนกทาอะไรไม่ถูก ทว่ากลับมองไม่เห็นดวงตาแม้แต่คู่เดียวที่จะบอกแก่นางว่ามันเป็นเพียงฝันร้าย ต่ืนหนึ่ง สุดท้าย พอมองผ่านกลุ่มคนไป ก็ไปสบเข้ากับดวงตาที่เย็นเยียบเฉยชา

ของฉู่หลี เขากาลังมองมาท่ีนางอย่างถากถาง มองมาท่ีนางอย่างเย็นชา มองมา ทนี่ างอย่างเยาะเย้ย มุมปากของเขาค่อยๆ โค้งข้ึนเป็นรอยย้ิมท่ีเต็มไปด้วยความ หา่ งเหินและเยย้ หยัน ราวกับถูกอัสนีบาตฟาดลงกลางหัวใจอย่างฉับพลัน แม่น้าแห่งความสิ้นหวังไหล ทะลักข้ึนมาอย่างบา้ คลั่งและเช่ียวกราด ควรทาอย่างไรดี? นางควรจะทาอย่างไรดี? นี่คือฝันร้าย คือชะตากรรมท่ีไม่อาจ หลีกหนีได้หลังจากท่ีเกิดใหม่อย่างน้ันหรือ? แม่น้าเลือดขนาดใหญ่ใต้พิภพเริ่ม ไหลรินและดาเนนิ ไปอยา่ งเปราะบาง เสียงสะท้านกกึ กอ้ งของกลองศึก ในท่ีสุดก็ ได้กวาดล้างปัญหาและอุปสรรคทั้งหมดทั้งมวลบนโลก และนามาซึ่งเลือดเน้ือ ของเด็กและอิสตรีกับโครงกระดูกของนักรบคร้ังใหม่ ส่วนตัวนาง ก็คือสาเหตุท่ี นาพามาซึ่งทุกสิ่ง เป็นด่ังชนวนแห่งความทุกข์ยากบนโลกท่ีสร้างปัญหา แล้ว กอ่ ใหเ้ กดิ การนองเลอื ดอันคาวคลงุ้ ในทสี่ ุด นางกเ็ ชอื่ แล้ว หรือว่าต้องให้นางตายก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างถึงจะจบส้ินลง? หรือว่าขอแค่เพียง นางไมอ่ ยแู่ ลว้ ทกุ สง่ิ ทกุ อย่างถึงจะกลับมาเปน็ เหมอื นเดิม? มดี บนิ เล่มหนง่ึ ท่เี หนบ็ อยู่ตรงเอวถูกชักออกมาก่อนจะจ้ีไปที่ลาคอ แต่ทว่าทันใด นั้นเอง มีดท่ีหนาวเย็นเล่มนั้นก็พลันตกลงไปบนพ้ืน ส่วนมือของนางกลับราวกับ หุ่นเชิดที่ไร้เชือกควบคุม หมดสิ้นเร่ียวแรง ก่อนจะตกลงไปด้านข้าง ขณะน้ีเอง นางเพิ่งค้นพบอย่างน่าหวาดกลัวว่าท่ัวท้ังร่างของนางไม่มีความแข็งแกร่งใดๆ หลงเหลืออยู่อีก ภาพรอยยิ้มเย็นก่อนตายของจวงเต้ียนหรูลอยขึ้นมาหยุดอยู่ เบ้ืองหน้านางอีกครั้ง แล้วนางก็ก้มมองดูมือของตนเองท่ีเต็มไปด้วยเลือด ฉับพลันก็รู้สึกราวกับถูกไฟร้อนแรงแผดเผา นางเซไปสองก้าวอย่างหมดหวัง

ก่อนจะลม้ ลงไปกบั พื้นอย่างหมดท่า! คาพูดของมู่เหลียนดังสะท้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง ฉินจือเหยียนกับอีกสามคนที่ เหลือไม่เหมือนกัน เขาไม่มีพรรคพวกในแคว้น กุมอานาจฝั่งหน่ึงอย่างโดดเดี่ยว หากว่าคร้ังน้ีไม่สนใจสนธิสัญญาที่ลงไว้แล้วเปิดศึกกับหนานฉู่ หลังจากกลับ แคว้นไปเขาจะถูกลงโทษอย่างไร? จวงเตี้ยนหรูคิดคานวณทุกอย่างเอาไว้ หมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงใช้ความตายของตนเอง มาทาลายความลังเลซ่ึงเป็นด่ัง ฟางเส้นสุดท้านในหัวใจของฉู่หลี ทาลายส่ิงที่สาคัญท่ีสุดในชีวิตของเขาอย่าง โหดเหยี้ ม “ไม่...” ท่ามกลางบรรยากาศกดดันในค่ายทหารแห่งหนานฉู่ เสียงแตกหักเปราะบาง สายหน่ึงดงั ส่งขน้ึ มา รวมเขา้ กับนา้ ตาแหง่ ความส้ินหวัง มือท้ังคู่ของชิงเซ่ียถูกทหารแห่งหนานฉู่จับมัดไว้อย่างฉับพลัน องครักษ์ชุดดา ใบหน้าแสนเย็นชาเหล่าน้ันคร้ังหนึ่งเคยเรียนรู้ทักษะไปจากชิงเซ่ียมากมาย แต่ ทว่ายามน้ีกลับไม่มีแม้แต่คนเดียวท่ีเมตตาต่อนาง ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความ ปราณีให้เห็น หลังจากมือท้ังคู่ถูกมัด ฉู่หลีก็ทายาและทาแผลอย่างเรียบง่ายไป เสร็จเรียบรอ้ ยแล้ว เขาไมแ่ ม้แต่จะเหลือบมองไปท่ชี งิ เซีย่ แล้วออกคาส่ังกับเหล่าองครักษ์ชุดดาด้วย เสียงลึก “ออกนอกค่าย จัดขบวนทัพ เราจะไปดูค่าย...เหยียน...จ้ือ...ท่ีว่าไร้ผู้ใด ต้านทานได้ในใตห้ ล้านเี้ สยี หนอ่ ย!”

บทที่ 110-1 หุบเหวแห่งความส้ินหวัง เสียงลมพดั หวีดหววิ หมิ ะขาวปลิวว่อน ด้านบนเหนือทุ่งหมิ ะทีก่ ว้างใหญ่มืดสนิท ไอสังหารแทรกผ่านเข้าไปท่ัวชั้นบรรยากาศ นกป่าสีดาแผดเสียงร้องบินว่อนไป ทั่วทุกแห่งหน เสียงร้องท่ีส้ินหวังเหล่านั้นประหนึ่งลูกไฟวิญญาณท่ีแตกสลาย ออกมาลอ่ งลอยทา่ มกลางราตรสี ีดามดื สายลมแรงพดั เอาชุดคลุมตัวยาวปลิวข้ึน ภายใต้ชุดเกราะท่ีเย็นเยียบ ห่อร่างที่แข็งแกร่งของพวกทหารเอาไว้ ความ กระหายเลือดจากสงครามซึมลึกเข้าไปในกระดูก ก่อนจะแผดเสียงร้องลั่นอย่าง บ้าคล่ังซ้าแล้วซ้าเล่าในหัวสมอง ภายใต้พระจันทร์กลมมนสีโลหิต ศึกใหญ่ ระหว่างฉินฉู่กาลังจะเร่ิมขึ้นท่ามกลางกลุ่มหิมะสีขาวเหนือพ้ืนท่ีที่ราบไป๋ลู่ สาย ลมอันบ้าคลั่งพัดผ่านพื้นที่ราบข้ึนไป แล้วพาเอาเกล็ดหิมะลอยละล่องขึ้นสู่ ท้องฟ้า พร้อมๆ กับท่ีตวัดฟาดไปบนร่างของผู้คนอย่างโหดเห้ียมราวกับดาบท่ี คมกริบ ฉินจือเหยียนนากาลังทหารเหล็กโลหิตจากค่ายเหยียนจ้ือจานวนสามหม่ืนนาย ยืนหา่ งออกไปไกลๆ ด้านนอกราวหน่ึงช่วงยิงลูกศร เขาอยู่ในชุดเกราะสีเงินขาว วงค้ิวคมเข้มหลอ่ เหลา บนใบหน้าที่แต่ไหนแตไ่ รมามีแตค่ วามอบอนุ่ และสบายใจ เวลาน้ีกลับเต็มไปด้วยความเย็นชาทั้งยังหนาวเหน็บแทบจะกลืนกินผู้คนและ ความเกร้ียวกราดกดดัน เขามองมาทางน้ีด้วยแววตาที่เย็นเยียบ ทาทีประหน่ึง ว่ากองทัพแห่งหนานฉู่ได้ถูกกลืนกินไปท่ามกลางราตรีที่มืดมิดจนหมดส้ิน ก่อน จะตะโกนกล่าวด้วยเสียงดงั “ฉูห่ ลี! ปลอ่ ยอีหม่าเอ๋อรเ์ สยี !” กษัตริย์ท่ียนื อย่ทู ่ามกลางความมดื ยกมุมปากขนึ้ เป็นรอยยิม้ ต่า ประหน่ึงว่าได้ยิน เร่ืองทต่ี ลกขบขันทส่ี ุดในโลก เขาค่อยๆ หนั หนา้ กลบั ไปอย่างช้าๆ แล้วส่งสายตา

เปน็ นัยให้กับทหารทีย่ ืนอย่ดู า้ นหลัง จากน้นั เสารปู ไมก้ างเขนทีใ่ ช้สาหรับตรึงร่าง คนโดยเฉพาะพลันถูกทหารสนี่ ายหามเขา้ มา ชิงเซ่ียอยู่ในชุดเสื้อผ้าสีดาท้ังร่าง ใบหน้าซีดขาว เส้นผมยาวสีดาขลับปลิวไสว นางถูกตรึงไว้กับเสาไม้แน่น ทันใดน้ันเสาไม้ต้นน้ันพลันถูกเสียบลงบนพื้นหิมะ อยา่ งเหย้ี มโหด วงหน้างดงามของชิงเซ่ียในชุดเสื้อผ้าเน้ือบางซีดเผือดไปทั้งแถบ คราบเลือดน่าขยะแขยงท่ีติดอยู่บนใบหน้าปรากฏเป็นร่องรอยท่ีเด่นชัดข้ึน ภายใต้แสงของคบเพลิงลุกโชนท่ีส่องกระทบลงมา สายลมท่ีพัดมาจากแดนไกล พาเอาเส้นผมยาวของนางร่ายระบาขึ้นฟ้าตามแรงลม แล้วสะบัดพัดวนราวกับ ผีเส้ือจานวนนับไม่ถ้วนที่สยายปีกบินว่อนในยามราตรี บังเกิดเป็นการร่ายราอัน งามสงา่ ภายใตเ้ กา้ ช้นั ฟ้าแหง่ สรวงสวรรค์ ด้านบนเหนือทุ่งหิมะท่ีกว้างใหญ่ หญิงสาวใบหน้าซีดเผือดเสื้อผ้าย้อมอาบไป ด้วยคราบเลือด เส้นผมสีน้าหมึกกระพือว่อน นางถูกตรึงอยู่ตรงจุดกึ่งกลาง ระหว่างกองทัพฉินฉู่อย่างโดดเดี่ยว ท้ังสองข้างทางของนาง คือสองราชาท่ี สามารถเย้ยหยันใต้หล้าได้ และส่องประกายมากที่สุดในยุคสมัย สายลมหนาว พัดข้ึนเหนือพ้ืนท่ีราบอีกครั้ง พาเอาหมอกหิมะลอยขึ้นกลบทั่วท้ังท้องฟ้า นับต้ังแต่การจากลาบนผืนทรายแห้งแล้งเม่ือสองปีก่อน เวลานี้กงล้อแห่ง ประวัติศาสตร์ได้หวนกลับมาหมุนอีกคร้ังแล้วดึงเอาคนท้ังสามเข้ามาพัวพัน เกี่ยวข้องซึ่งกันและกัน ภายใต้คมดาบท่ีเข้าปะทะเชือดเฉือน วัตถุยังคงเดิมทว่า คนกลับแปรเปลยี่ น* ภายใตก้ าลเวลาที่พ้นผ่าน สายลมและมวลหมู่เมฆารวมจับ กันเป็นกอ้ นอีกครง้ั และกองทพั ของทง้ั สองแควน้ ก็เข้าเผชญิ หน้ากันอีกครง้ั ส่วน เหตุผลที่ว่าน่ัน ท้ายที่สุดแล้วก็ยังคงเป็นเร่ืองของความโกรธเคืองเน่ืองมาจาก ความสัมพนั ธ์ระหวา่ งชายหญงิ

“อีหม่าเอ๋อร์” เสียงทุ้มต่าของฉินจือเหยียนแฝงไว้ด้วยความโกรธเกร้ียวและ โศกเศร้าจนเข้ากระดูก แววตาของเขาเคลื่อนออกจากตัวของชิงเซี่ย ก่อนจะจับ จอ้ งไปทร่ี า่ งของฉหู่ ลเี ขม็ง ในท่สี ดุ จงึ คอ่ ยๆ แหงนศรี ษะข้ึนแลว้ ปดิ ดวงตาทงั้ คลู่ ง ผ่านไปซักพกั ถึงจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอกี ครง้ั ทว่าในครัง้ นี้ ดวงตาของเขากลับเต็ม เป่ียมไปด้วยความคมชัด ไม่อาจมองเห็นความวู่วามและความเกรี้ยวกราดอย่าง เมอ่ื ครั้งก่อนหน้าไดอ้ กี จะมกี เ็ พยี งแตค่ วามออ่ นโยนทส่ี ง่ ตรงมายงั ซงิ เซ่ยี ภายใต้ หมวกเกราะที่เย็นเยียบ ริมฝีปากของเขายกข้ึนเป็นรอยยิ้มอันอบอุ่น ภายใน น้าเสียงท่ีบางเบายังคงความชัดเจนอยู่เช่นน้ันและส่งผ่านมายังหูของชิงเซี่ยด้วย ความออ่ นโยน “อย่าได้กลัวไปเลย” น้าตาที่อดกลั้นไว้อย่างยากลาบากในที่สุดก็ไหลทะลักออกมา แล้วไหลรินผ่าน แก้มขาวราวหมิ ะของชิงเซยี่ ก่อนจะถูกสายลมเหนือพดั จนแห้งผาก คาพูดนับพัน นับหม่ืนจับตัวกันอยู่ที่กลางหน้าอกจนเป็นก้อน ความรู้สึกสานึกผิดและเสียใจ จานวนนับไม่ถ้วนพุ่งทะลัก คาพูดที่อยากจะเอ้ือนเอ่ยกลับถูกหยุดอยู่ท่ีริมฝีปาก ไม่อาจสรรหาวธิ ีการใดทเี่ หมาะสมมาอธบิ ายได้ ภาพศพของซีหลินเฉินที่ถูกเสียบทะลุเป็นรูพรุนนับหมื่น แววตาท่ีบ้าคล่ังเสียสติ ของจวงเตี้ยนหรู แผนการอันดามืดเป็นทอดๆ ที่ไม่อาจหลบหนี มลทินที่ไม่อาจ ชาระล้างให้ขาวสะอาดได้อีกตลอดชีวิต ในค่าคืนนี้ ได้ทาลายความเข้มแข็ง ความเงียบสงบ ความเชอ่ื ม่ันและความชาญฉลาดที่นางคิดว่าน่าภาคภูมิใจไปจน หมดสิ้น นางในเวลาน้ีไม่ใช่สายลับพิเศษที่สามารถพลิกฝ่ามือเรียกลมคว่าฝ่ามือ เรียกฝนได้อีกต่อไป ไม่ใช่หญิงสาวผู้แสนดื้อรั้นที่ไม่ยอมพ่ายแพ้และไม่ยอมก้ม

หัวให้ใครอีก ภายใต้การจู่โจมอันหนักหน่วงซ้าแล้วซ้าเล่า ในที่สุดกาแพงกีด ขวางอันแขง็ แกร่งของนางพลันพังทลายลง หญิงสาวรอ้ งไหโ้ ฮเสยี งดังลน่ั อย่างไม่ ปิดบังราวกับเดก็ นอ้ ยทอี่ อ่ นแอผูห้ น่งึ ! น่ีคืองานเลี้ยงฉลองแห่งโลหิตและเนื้อหนังอันตะกรุมตะกรามที่ถูกนาจัดข้ึนโดย สรวงสวรรค์ พวกเขาทงั้ หลายลว้ นเป็นเพียงหมากท่ถี ูกวางไว้ในแห ไม่วา่ ผู้ใดก็ไม่ อาจหลบหนี “เฮอะ...” เสียงหัวเราะที่ทุ้มต่าแหบแห้งเสียงหน่ึงดังขึ้นฉับพลันทันที ฉู่หลีราวกับซิวลัวที่ เพิง่ ลุกขน้ึ มาจากขมุ นรก เขาโบกไมโ้ บกมอื ไปมาด้วยท่าทีราวกับเกยี จคร้าน “เตรียมพร้อม!” ทันใดน้ันเองจู่ๆ เล่อซงพลันตะโกนขึ้นด้วยเสียงดัง พลธนู ท้ังหลายท่ีได้ยินคาส่ังยกเกาทัณฑ์ในมือข้ึนเตรียมพร้อมอย่างดุดัน หัวลูกศรที่ เย็นเยียบล้วนมุ่งเป้าไปยังทหารค่ายเหยียนจื้อที่อยู่ในชุดเกราะสีเงินเปล่ง ประกายเปน็ ทิศทางเดียว เหมอื นกับฝงู ผรี ้ายท่ีหวิ โซพร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งอย่าง ทั้งดนิ ฟ้า “ยิง!” ชั่วพริบตา ฟ้าดินพลันส่ันสะเทือนเกรี้ยวกราด หมู่แมกไม้ใบหญ้าโอบ ล้อมไปด้วยความโศกเศร้า ลูกธนูนับพันนับหมื่นราวกับฝูงตั๊กแตนที่ถักทอจน เกิดเป็นแหสีดาทมิฬแน่นขนัดลอยอยู่กลางท้องฟ้า ภายใต้แสงของพระจันทร์สี แดงเลือดท่ีสาดส่อง พวกมันพุ่งทะยานไปยังทิศทางของกองทัพค่ายเหยียนจ้ืออ ย่างน่าท่ึง! เหล่านายทหารที่ผ่านการเคี่ยวกรามาแล้วนับร้อยๆ ศึกเองก็ไม่ น้อยหน้า ยกโล่ที่ถักทอมาจากเถาวัลย์ไม้ขึ้นกาบังอย่างรวดเร็ว เสียงดังปุปุของ ลูกธนูท่ีเสียบเข้ากับโล่เถาวัลย์ดังก้องสะท้อนไปทั่ว ทว่าก็มีเพียงแค่นั้น ไม่มีลูก

ธนใู ดหลุดรอดผา่ นเข้าไปยงั กลุ่มคนได้ ท่ามกลางกลุ่มคนทหารม้า เสียงกรีดร้อง ยงั คงดังขน้ึ อย่างเปน็ จังหวะ กอ่ นจะดังสะท้อนไปท่วั ทัง้ ผืนนภา สอดประสานถัก ทอเปน็ บทเพลงท่นี ่าเศร้าและอเนจอนาถท่สี ุดแห่งยคุ สมัย “ถอย!” ฉินจือเหยียนตะโกนสั่งเสียงดังคร้ังหนึ่ง ทหารจากค่ายเหยียนจ้ือก็ถอย หลังกลับไปอย่างพร้อมเพรียง เม่ือถอยไปถึงนอกระยะยิงของลูกธนู พวกเขาจึง หยุดฝีเท้าลง เพราะฉู่หลีนาชิงเซี่ยมาตั้งไว้เบื้องหน้าสุดของกองทัพฉู่ ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นการตัดโอกาสในการใช้ลูกธนูโจมตีกลับของกองทัพแคว้นฉินไปโดย ปริยาย สถานการณ์ของสงครามในยามนี้โน้มเอียงไปยังฝ่ายใดฝ่ายหน่ึงอย่าง เห็นได้ชัด ต่อให้ฉินจือเหยียนถูกเรียกว่าเป็นผู้ท่ีไร้ศัตรูต่อกลอน ทว่าใน สถานการณ์เชน่ น้กี ไ็ ม่อาจไม่หลีกลี้ถอยหนี “ฮ่าๆ!” ฉู่หลีหัวเราะเสียงดังลั่น น้าเสียงเยาะเย้ยก้องสะท้อนไปทั่วทั้งพื้นท่ี กันดารที่ราบไป๋ลู่ “ค่ายเหยียนจื้ออันทรงเกียรติท่ีมีชื่อเสียงโด่งดังไปท่ัวทั้งใต้ หลา้ ที่แท้ก็อ่อนแอเชน่ น้ี ช่างทาใหค้ นรสู้ กึ ผิดหวังยง่ิ นกั !” ฉินจือเหยียนน่ังอยบู่ นหลังมา้ ศึก ใบหน้ายังคงฉายแววเงียบสงบ กล่าวด้วยเสียง ลึก “ฉู่หลี ปล่อยอีหม่าเอ๋อร์เสีย เร่ืองนี้ไม่เก่ียวข้องกับนาง มาสู้กับข้าอย่าง ลกู ผู้ชาย อยา่ ได้ดงึ นางเข้ามาเกย่ี วข้องด้วย” “ข้ากไ็ มไ่ ดท้ าอะไรนางนี่” ฉู่หลีฉับพลันก็หัวเราะเสียงเย็น ในน้าเสียงแฝงไว้ด้วย ความล้อเล่นขบขัน ก่อนจะกล่าววาจาเชือดเฉือนตามมา “คนที่จะฆ่านางได้ มี เพยี งเจา้ !” “ใครก็ได้!” ฉหู่ ลีเลิกค้ิวข้ึนข้างหน่ึง แล้วหันกลับไปส่งสายตาให้ทหารหลายนาย ที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะเอ่ยด้วยความป่าเถื่อน “ในเมื่อองค์ชายสามทรงให้

เกยี รติมาเยอื นถงึ ทน่ี ใ่ี นยามค่าคนื เช่นน้ี เชน่ น้นั ก็ใหพ้ วกเราไดใ้ กล้ชิดกนั หน่อย” เล่อซงโบกธงรบออกคาส่ังครั้งหน่ึง นายทหารส่ีนายก็รุดข้ึนหน้ามายกชิงเซ่ียขึ้น ก่อนจะเดินขึ้นมาหยุดอยู่ด้านหน้าสุดของกองทัพแคว้นฉู่ แล้วขยับเข้าใกล้ค่าย เหยียนจื้อเรื่อยๆ ทีละก้าวๆ อย่างช้าๆ โดยที่ด้านหลังมีกองทัพหนานฉู่เดิน ตามหลัง ธงรบโบกสะบัดก่อนท่ีจะหยุดลงพร้อมๆ กับเกาทัณฑ์และลูกธนูที่ถูกยกข้ึน ลูก ธนูจานวนมากราวกับฝูงตั๊กแตนท่ีแน่นขนัดพุ่งทะยานข้ึนเต็มท้องฟ้าด้วยความ โหดเหี้ยมอกี ครง้ั ทหารค่ายเหยียนจื้อถอยหลังกลับไปอย่างลนลาน แม้ว่าจะมีโล่คอยป้องกันการ จูโ่ จมอยู่ แตถ่ ึงอยา่ งไรกย็ งั มคี นไดร้ บั บาดเจ็บ เลือดสดๆ พริบตาสาดกระเซ็นไป ทั่วม่านราตรีที่มืดมิด สัตว์กินซากอย่างนกแร้งบินวนไปมาเหนือน่านฟ้ารอคอย ม้ืออาหารอันโอชะจากซากศพท่ีตายไปแล้ว ชีวิตคนไม่ต่างอะไรไปจากต้นข้าว สาลที ีถ่ ูกกองซ้อนกันเป็นช้ันๆ กล่ินคาวเลือดพุ่งเข้าจู่โจมแขนขาทั้งส่ีข้างของชิง เซ่ีย ก่อนท่ีความเจ็บปวดที่เจ็บจนเข้ากระดูกจะวิ่งผ่านกระดูกสันหลังไปยังหัว สมอง แล้วฉีกท้ึงทุกๆ เส้นประสาทของนางออกอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาท้ังคู่ของ นางเบิกโพลง ไอสังหารเอ่อล้นออกมาจากดวงตา ทันใดน้ันเอง นางก็หันหน้า กลับไปมองฉู่หลดี ว้ ยความโกรธแค้น กรดี ร้องดว้ ยเสียงที่ดังล่ัน “ฉู่หลี! อย่าได้ให้ เหตุผลทีจ่ ะทาใหข้ า้ แคน้ ทา่ น!” ฉ่หู ลีหันหน้ากลบั มาอยา่ งเย็นชา ในแววตาเย็นยะเยียบ เขายกย้ิมเยาะเย้ยอย่าง ไม่แยแส ก่อนจะแค่นเสียงกล่าวเบาๆ อย่างช่ัวร้าย “คนที่แค้นข้ามีมากมาย ไม่ ขาดเจา้ ไปสกั คน เจ้าคดิ วา่ ขา้ จะสนใจจริงหรอื ?”

* วัตถุยังคงเดิมทว่าคนแปรเปล่ียน（物是人非）หมายถึงวัตถุหรือ ส่ิงของก็ยังคงเป็นส่ิงของอยู่เช่นเดิม ทว่าคนกลับไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ส่วนมาก ใช้เพ่ือแสดงถึง เมื่อเวลาผ่านพ้นไป เร่ืองราวมากมายแปรเปล่ียน คิดถึงสหาย เก่าเม่อื ครั้งเกา่ กอ่ น

บทที่ 110-2 หุบเหวแห่งความสิ้นหวัง พละกาลังทัง้ หมดหดหายไปในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ความรู้สึกเปรี้ยวปร่าถูกส่งไป ทวั่ ทั้งร่างอย่างชา้ ๆ ดวงตาของชงิ เซ่ียค่อยๆ กลับมาคมชัดข้ึน นางมองไปที่ฉู่หลี ด้วยแววตาท่ีหนาวเหน็บ เอ่ยขึ้นมาทีละคาๆ อย่างดุดัน “ข้าไม่เคยติดค้างอะไร ท่าน ตั้งแต่ท่ีพระตาหนักหลันถิง ก็เป็นท่านที่เอาแต่บีบคั้นข้าเสมอมาไม่หยุด หย่อน ทุกสง่ิ ทุกอยา่ งทขี่ า้ ทาไปสวรรค์ลว้ นมองดูอยู่ วันคืนสามารถแสดงให้เห็น ได้อย่างชัดแจ้ง หากว่าท่านยังหลงเหลือสติและสมองอยู่เพียงน้อยนิด ไม่ช้าก็ เร็วทา่ นจะเขา้ ใจในที่สุดวา่ ทุกสิง่ ทุกอยา่ งท่ีท่านทาในวนั น้มี นั โงเ่ ง่ามากเพยี งใด” ฉู่หลีแค่นเสียงฮึอย่างเย็นชา แม้แต่คาพูดเพียงคาพูดเดียวก็ไม่ยินดีท่ีจะกล่าวให้ มากความ เขาแค่สะบัดมือออกไปอย่างเด็ดขาดอีกครั้ง แล้วฝนลูกธนูสีดาทมิฬ จานวนมากกพ็ ่งุ ทะยานขึน้ ปกคลมุ ทั้งผนื ฟ้า ฉินจือเหยยี นยนื อยู่ดา้ นหนา้ สดุ ของกองทหาร ลูกธนูจานวนมหาศาลราวกับพายุ ฝนทโ่ี หมกระหน่าซัดสาด ชิงเซย่ี กรดี ร้องอย่างไร้เสียงโดยพลัน ตะโกนก้องไปยัง ทศิ ทางท่ฉี ินจือเหยียนอยู่ “ไปเสีย!” ความรู้สึกสิ้นหวังปะทุขึ้นจากบริเวณหน้าอกอย่างอดไม่อยู่อีกต่อไป น้าตาไหล อาบไปทั้งใบหน้าของชิงเซ่ีย น้าเสียงของนางเศร้าโศกจนเกินระงับ นางตะโกน กล่าวกับฉินจือเหยียนด้วยความหดหู่ว่า “ข้าขอร้องท่าน ไปเถิด ไปจากท่ีนี่! ฉินจือเหยียน ตลอดท้ังชีวิตนี้คนท่ีอีหม่าเอ๋อร์รู้สึกติดค้างท่ีสุดก็คือท่าน ไปเถิด อย่าได้สนใจข้าอีกต่อไปเลย!” ฉินจือเหยียนนิ่งงันประหนึ่งขุนเขาท่ีไม่เคล่ือนไหว วงคิ้วคมเข้มหล่อเหลา

ร่างกายท่ีในยามปกติดูเหมือนจะอ่อนแอยามนี้สูงใหญ่ต้ังตระหง่านหนักแน่นไม่ ตา่ งจากภูเขาที่สงู ชนั และเผชิญหน้ากับคนแคว้นฉู่ท่ีแสนโหดเห้ียมและกระหาย เลือดด้วยการตัดสินใจท่ีเด็ดขาด เหมือนกับนกอินทรีสีขาวตัวหนึ่งท่ีสยายปีก โบยบินต่อสู้กับพายุลูกใหญ่ยักษ์ โดยมีเจตจานงที่ไม่ย่อท้อและไม่ยอมแพ้ แวว ตาทดี่ ื้อรนั้ ของเขากวาดผ่านฝงู ชนราวกับเป็นพระเจ้า ชิงเซ่ียนา้ ตาไหลอาบทั่วใบหน้า พยายามด้ินให้หลุดจากพันธนาการอย่างรุนแรง ภาพเบื้องหน้านาความเกรี้ยวกราดเข้าจู่โจมฉู่หลีในทันใด เขากระแทกเสียง กล่าวด้วยเสียงลึกว่า “ในเม่ือเจ้าคิดรนหาท่ีตาย เหตุใดข้าจะไม่สนองเจ้าเสีย หนอ่ ยเล่า? ใครกไ็ ด้! เตรียมเครอ่ื งยงิ ลูกหิน!” เคร่ืองยิงลูกหินท่ีแต่เดิมเตรียมไว้เพ่ือใช้ทาลายกาแพงเมืองไป๋ลู่เป่าถูกขนขึ้นมา วางไว้บนพื้นที่ราบ ฉู่หลีตะโกนส่ังเสียงดังครั้งหนึ่ง หินขนาดยักษ์ก็เสมือนกับ สายน้ากรรโชกท่ีเปล่งเสียงคารามแล้วเข้าทาลายค่ายเหยียนจื้อ ในพริบตา นั้นเอง เลือดสดๆ พลันสาดนองไปท่ัวช้ันฟ้า เสียงกรีดร้องกึกก้องเสียดหู ดวง วญิ ญาณท่ีสิ้นหวังจานวนมากเปล่งเสียงโหยหวน สายลมพัดหวีดหวิว เลือดและ ดินโคลนผสานรวมกันเป็นหน่ึง เศษสมองสีขาวและเลือดสีแดงสดของเหล่า ทหารไหลทะลักเต็มพื้น บังเกิดเป็นหมอกโลหิตท่ามกลางค่ายเหยียนจ้ือ เสียง กรีดร้องของหญิงสาวดังสะท้อนไปทั่วทุ่งหิมะท่ีกว้างใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างเบื้อง หน้าราวกับเป็นวันโลกาวินาศ ท้ังเต็มไปด้วยความคับแค้นส้ินหวังและความ กระหายเลือดอยา่ งบา้ คลัง่ เสียงหัวเราะดังลั่นของฉู่หลีปั่นป่วนไปท่ัวท้ังผืนนภา นาทีนี้ความปรารถนาของ จวงเตี้ยนหรูในที่สุดก็สมหวัง ผู้ที่มีเจตจานงต่อต้านสวรรค์อย่างเสียสติเหล่าน้ัน ในทีส่ ุดก็สามารถใชด้ วงวญิ ญาณอันบ้าคลัง่ ของพวกเขาสรา้ งองคก์ ษัตริย์ท่ีมืดมน

ผู้นี้ขึ้นมาได้สาเร็จ หลังจากลงมือสังหารคนที่เป็นดั่งความหวังสุดท้ายในชีวิตนี้ ของเขาไป ในที่สดุ เขากย็ า่ งก้าวเข้าสู่เสน้ ทางสายมารและจมดิ่งลงสู่เส้นทางท่ีมืด มิด กลายเป็นคนกระหายเลือดเสียสติที่ถูกความโหดร้ายทารุณกลืนกินโดย สมบูรณ์ “ไม!่ ” ชงิ เซ่ียกรดี ร้องเสยี งดัง เสียงของนางเต็มไปดว้ ยความเศร้าโศกราวกับดวง วญิ ญาณท่กี าลังครา่ ครวญ นางมองไปที่เงาของฉินจือเหยียนที่อยู่ท่ามกลางก้อน หินท่ีบินว่อนวุ่นวาย หัวใจถูกบีบรัดอย่างรุนแรง หัวสมองของนางราวกับถูก ระเบิดให้เปิดออก ฉับพลันน้ันเองชิงเซี่ยพลันหันหน้ากลับไป จ้องไปยังผู้คน เหล่านัน้ ท่ลี งมือไดอ้ ยา่ งโหดรา้ ยด้วยแววตาอันแสนเกร้ียวกราด! ดวงตาของหญิงสาวฉบั พลนั แปรเปล่ียนเป็นเย็นเยียบราวกับน้าแข็งที่อยู่บนยอด ภูเขาหิมะสูงชัน ท่ามกลางผืนฟ้ายามราตรีท่ีมืดสนิท มีคมดาบที่เปล่งประกาย เยยี บเย็นและหนาวเหน็บกาลังทะลุทะลวงทา่ มกลางความมืดและกล่ินคาวเลือด เปน็ ชนั้ ๆ สายตาของนางจับจ้องไปบนร่างของเหล่าทหารแห่งหนานฉู่ด้วยความ คั่งแค้นพร้อมที่จะทาลายทุกสิ่ง เหล่าองครักษ์ชุดดาเหล่านี้ คร้ังหน่ึงล้วนเคย เปน็ คนทใี่ กลช้ ดิ สนิทสนมกบั นาง ซา้ ร้ายหลายคนในน้ันยังเป็นคนท่ีนางคัดเลือก ออกมาจากกองทหารรักษาพระองคแ์ ละผลักดันสนับสนุนด้วยมือของตนเอง ทั้ง ยังได้สั่งสอนศิลปะการต่อสู้ ช่วยปรับเปล่ียนกลไกกลยุทธ์การป้องกัน รวมท้ัง ปรับปรุงอาวุธของพวกเขาให้ดีข้ึน เคร่ืองยิงลูกหินที่สามารถใช้ยิงลูกหินขนาด ใหญ่ในระยะใกล้น้ันก็มาจากฝีมือของนาง แต่ทว่าในยามนี้พวกเขากลับใช้ เครอื่ งมือที่นางสรา้ งขึ้นมาเองกับมอื ย้อนกลับมาทาร้ายนางอย่างเหี้ยมโหด และ สงั หารคนท่ีรักและใสใ่ จด้วยความทารุณ! เจา้ พวกปีศาจร้าย! เจ้าพวกคนเสยี สต!ิ เจ้าพวกกลุ่มผทู้ าลายลา้ งทีไ่ รห้ ัวใจ!

“ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!” น้าเสียงท่ีเย็นเยียบของหญิงสาวท่ีราวกับกาลัง สาปแชง่ ประหน่ึงลูกระเบดิ ที่ระเบิดข้ึนท่ามกลางกองทพั ของท้ังสองฝ่าย สายลม จากที่ไกลๆ พัดเข้ามา เส้นผมยาวสีน้าหมึกมองไปแล้วให้ความรู้สึกน่ากลัว ใบหนา้ ของหญงิ สาวซีดเผือด นางกรีดร้องเสยี งดงั “เจา้ พวกคนเนรคณุ ! ข้าจะไม่ มีวันปล่อยพวกเจา้ ไปแน!่ ” นายทหารเล็กๆ นายหนึ่งท่ีเคยถูกชิงเซ่ียสนับสนุนผลักดันข้ึนมาเองกับมือตื่น ตระหนกจนใบหน้าเผือดสี ความรู้สึกช่ืนชมและนับถือในตัวหญิงสาวท่ีแต่ไหน แต่ไรมาเคยมียามน้ีทั้งหมดทั้งมวลได้แปรเปล่ียนไปเป็นความหวาดกลัวสุดหย่ัง มือทั้งสองข้างสั่นเทาข้ึนมาอย่างช่วยไม่ได้ ในชั่วพริบตานั้นเอง เคร่ืองยิงลูกหิน พลันถูกยงิ ออกไปทงั้ ท่ียังไม่ได้จดั การใหด้ ีๆ กอ้ นหินขนาดใหญ่ท่ีดูไปแล้วคล้ายๆ กับภูเขาขนาดย่อมลูกหนึ่งพุ่งขึ้นฟ้า ทว่านี่ไม่ใช่ระดับความสูงสาหรับการจู่โจม ระยะไกล ก้อนหินยักษ์ที่เหมือนกับอสูรกายเปล่งเสียงคารามและทะยานข้ึนสู่ จุดสูงสุด ก่อนจะตกลงไปยังด้านหน้าของกองทัพแคว้นหนานฉู่ตรงบริเวณท่ี ชิงเซย่ี ถกู มดั ตรึงไว้ “อ้า!” เสมือนเวลาถกู หยดุ น่ิง สายตาทกุ คูม่ องตรงไปยังก้อนหินขนาดยักษ์ก้อนนั้นด้วย ความตกตะลึง ชิงเซ่ียแหงนศีรษะข้ึนในทันใด จับจ้องไปที่ก้อนหินขนาดใหญ่ ด้วยใบหนา้ ซดี ขาว! “แมน่ าง!” องครักษช์ ดุ ดากรดี รอ้ งขึ้นอย่างพร้อมเพยี งด้วยความหวาดกลัว กลบ เสียงรอ้ งของฉ่หู ลีไปจนมดิ ใบหนา้ ของชายหนมุ่ ที่แต่เดิมมีแต่ความเหยียดหยาม และถากถางยามนี้แปรเปล่ียนไปเป็นซีดขาวจนไร้สี คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน