ลิขิตรักข้ามภพ 101-130

ในยามนี้ เสียงร้องยาวก็ดังข้ึนมาจากทางอุโมงค์ ท้ังสามคนรีบหันกลับไปมอง อย่างเร่งร้อน จึงเห็นวิหคเพลิงท่ีหญิงชราขี่ออกไปเมื่อครู่กลับมาเพียงลาพัง ทันใดน้ันห้องท้ังถ้าหินก็ถูกปกคลุมไปด้วยความอบอุ่นของแสงสว่าง พุ่งตรงเข้า มาหาจชู้ ิงเหอโดยตรง ชิงเซี่ยตระหนก ย่ืนมือออกไปเพื่อขัดขวาง ทว่าวิหคเพลิงตัวนั้นก็ร่าไห้ออกมา โน้มกายมาด้านหน้า งับเสื้อด้านหน้าของจู้ชิงเหอเอาไว้แน่น จากน้ันก็ลาก ออกไปด้านนอก เสียงร้องฟังดูน่าเวทนา ภายในดวงตาสีมรกตดวงใหญ่ มีหยด น้าตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เมื่อเห็นจู้ชิงเหอมองมาท่ีตน ก็รีบส่ายศีรษะทันที เหมือนจะบอกว่าเขาตอ้ งไม่ทิ้งชีวิตอยา่ งโงเ่ ขลาเชน่ นเี้ พื่อปิดกลไก นกที่ถูกจู้ชิงเหอเล้ียงดูอย่างทะนุถนอมเม่ือครั้งอดีต ในที่สุดก็จดจาเจ้านายผู้ที่ เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนได้เสียที ไม่สนความเป็นความตายทั้งหมด เพียง แคต่ อ้ งการทจ่ี ะชว่ ยชีวติ เขาเทา่ น้ัน ในใจของจู้ชิงเหอรู้สึกตระหนกเป็นอย่างยิ่ง หลุบสายตาลงมองลูกนกตัวน้อยท่ี เคยตัวเล็กฝ่ามือเม่ือครั้งในอดีต ความรู้สึกอ้างว้างเต็มตื้นหมุนวนเป็นคลื่นอยู่ ภายในอก กาลเวลาเหมือนดงั ลูกศร ความเหงาหงอยกระจายไปทุกที่ ความทุกข์ ทนจากความจริงท่ีว่าทุกส่ิงยังคงเหมือนเดิมเว้นแต่คนท่ีไม่อยู่เสียแล้วน้ัน ทว่ามี เพยี งวิหคเพลงิ ตวั นี้ท่ยี ังคงจดจาเร่ืองราวในอดีต ใช้หัวสมองท่ีไม่ซับซ้อนของมัน แยกแยะความดีและความชั่วออกมาด้วยตัวเอง ไม่ต้องวิเคราะห์ ไม่มีแผนร้าย ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอ่ืนใดแต่น้อย เพียงคิดถึงแต่เรื่องราวท่ีเกิดข้ึนในอดีตเมื่อครั้ง นั้น คิดถึงเพียงแต่บญุ คุณความรกั ในครั้งเกา่ เท่านัน้ ความอ้างว้างท่ีไร้ขอบเขตเต็มตื้นขึ้นมาในห้วงความคิดในจิตใจของเขา จู้ชิงเหอ

หวั เราะออกมาดว้ ยน้าเสยี งเศร้าสรอ้ ย ยื่นมอื ของไปลูบเบาๆ ทข่ี นสีแดงร้อนแรง ของวิหคเพลิง เชิดหน้าขึ้น น้าเสียงเศร้าพูดว่า “หนทางในการควบคุมสัตว์ร้าย มาทั้งชีวิตของข้า ในท่ีสุดวันน้ีข้าก็เข้าใจ การการาบสัตว์ร้ายอันสูงสงที่แท้จริง นั้นไม่ใชก่ ารควบคุมให้อยู่ในกามือ และไมใ่ ช้การใช้กาลังบงั คับ แต่เป็นการทาให้ จิตใจภักดีอย่างแท้จริง ข้าเดียวดายมาท้ังชีวิต ไม่คิดว่าสุดท้ายจะค้นพบความ อบอุ่นสกั เล็กนอ้ ยจากเจ้า แผ่นดนิ นก้ี ว้างใหญ่ ปีศาจรา้ ยผเู้ ดียวดายอย่างข้าจะมี อะไรให้อาลัยอีกเล่า ชีวิตนี้ข้าได้ท้ิงไปเสียแล้วต้ังแต่เมื่อสามสิบปีก่อน หากยิ่งมี ชีวติ อยูต่ อ่ กร็ งั แตจ่ ะหาความทกุ ข์ใสต่ วั ในเมอื่ นางตอ้ งการใหข้ า้ ตายถงึ เพียงนั้น ข้าจะยอมไม่ทาตามใจนางได้อย่างไรเล่า ทั้งชีวิตนางโทษแต่ข้าเกลียดแต่ข้า คง จะมเี พยี งเรื่องนีท้ ี่ขา้ จะใหน้ างสมใจเสียที” เม่ือพูดจบก็ยกศีรษะข้ึน เสียงแหบแห้งร้องข้ึนว่า “ชีวิตข้าก็ไม่เคยได้รับการ ต้อนรับจากผู้อ่ืนในโลก จะยังทนทุกข์อยู่ในโลกที่เดียวดายแห่งนี้ไปทาไม สู้จาก ไปเสียแบบน้ี กลับลงหลุมสู่สถานท่รี ะหวา่ งฟา้ และดิน กลับสู่สถานะไร้รูปลักษณ์ ก็คงไมไ่ ดล้ าบากอะไรเท่าใดนกั ” แสงสว่างท่ีอยู่ท่ัวบริเวณหมุนวน วิหคเพลิงย่ิงร้องราพันอย่างลึกซ้ึงมากยิ่งข้ึน สองปกี ส่ันไหว พยายามลากร่างของจ้ชู ิงเหออยา่ งยากลาบาก ดวงตาทั้งสองเต็ม ไปด้วยหยาดน้าตาที่ไหลไม่หยุด น้าเสียงทั้งโศกเศร้าทั้งเจ็บปวด เต็มไปด้วย ความสิ้นหวงั และทุกข์ทน ชิงเซี่ยทนดูไม่ได้ จึงปิดตาลงอย่างเหลือทน รู้สึกเหมือนดวงใจของตัวเองถูกกด ทับอยู่ภายใต้หินหนกั นับพนั ช่ัง หไู ดย้ ินน้าเสยี งเศร้าสร้อยของจู้ชิงเหอลอยมาใน อากาศ ค่อยๆ เบาลงเร่ือยๆ ทว่ งทานองราวสะอื้นราพนั บทเพลงแหง่ นา้ ตา ทันใดน้ัน ลาแสงแสบตาก็ส่องสว่างไปทั่ว เร่ียวแรงมหาศาลได้ฉีกกระชากร่าง

ของจู้ชิงเหอออกเป็นชิ้นๆ จนกลายเป็นรอยเลือดนับพันปลิวว่อน ภายในช่ัว พริบตา ก็ได้ยินเสียงดัง “ปัง” ทุกส่ิงทุกอย่างล้วนกลับคืนสู่สภาพเดิม กลไก โบราณตัง้ ตระหง่านอยู่ในถ้าอย่างนิ่งงัน เหมือนกับไม่เคยเกิดความเปลี่ยนแปลง มาก่อน ชิงเซ่ียทอดมองนิ่ง มองเห็นเพียงถ้าว่างเปล่า รอบด้านเหลือแต่ความเงียบเหงา และความตาย ฝุ่นฟุ้งลอยทับถมเป็นช้ัน กาแพงถ้าโบร่าโบราณ ไหนเลยจะมีเงา ร่างของจู้ชิงเหอหลงเหลืออยู่อีก ผู้อาวุโสแห่งเผิงไหลผู้มีพรสวรรค์แต่กลับได้รับ ความทุกขย์ ากไร้ทสี่ ้นิ สุด ได้หายไปจากโลกนอ้ี ยา่ งไรร้ ูปลกั ษณ์ ไม่อาจพบเหน็ ได้ แมช้ ายเสื้อหรือลมหายใจ ราวกับไม่เคยมีอยู่มากอ่ น หากไม่ใช่เพราะแอ่งเลือดที่อยู่บนพ้ืนแล้ว ชิงเซี่ยก็คงคิดว่าเหตุการณ์เม่ือครู่คง เป็นเพียงความฝัน มองเห็นวิหคเพลิงที่นิ่งงันอยู่ที่พื้น ย่ิงชวนให้ความรู้สึก เหมือนฝันย่ิงชัดเจนมากข้ึน ในโลกที่วุ่นวายใบน้ี ก็เป็นเพียงความฝันอัน ลอ่ งลอยมใิ ช่หรอื ? วิหคเพลิงยืนนิ่งอยู่กับท่ี สอดส่ายสายตาไปทั่วทิศ เหมือนยังไม่ยอมแพ้ในกร ค้นหาเงาร่างของจู้ชิงเหอ ในใจของชิงเซี่ยรู้สึกทุกข์เป็นอย่างมาก ค่อยๆ ก้าว เดนิ ไปข้างหน้า ตบเบาๆ ไปท่ีลาคอของวหิ คเพลิง ร้วู า่ เจา้ นกยักษผ์ มู้ ีมันสมองไม่ ซับซ้อนตัวน้ีคงไม่อาจทนรับการสูญเสียเจ้านายที่หายไปสามสิบปีได้ วิหคเพลิง มองชิงเซ่ียแน่นิ่ง แล้วค่อยๆ หมุนดวงตาหงส์สีมรกตไปมองพ้ืนที่ถ้าว่างเปล่าอีก ครัง้ ในทีส่ ุดกเ็ หมือนจะคดิ อะไรได้ นา้ ตาเม็ดโตเอ่อล้นออกมาจากเบ้าตาอีกคร้ัง ไหลลงมาสู่เส้อื ด้านหน้าของชิงเซ่ยี หยดแล้วหยดเลา่ วิหคเพลิงยืนน่ิงคอตกที่ข้างกายของชิงเซ่ีย ไม่ขยับร่างกายไปไหนอยู่นาน เป็น ความเศร้าโศกแบบเดียวกันท่ีเกิดข้ึนพร้อมกันท้ังคนและสัตว์แบบท่ีไม่เคยพบ

เห็นมาก่อน ภายในถ้าโบราณทแ่ี ปลกแยกจากโลกภายนอก วันเวลาส่งเสียงหวีด รอ้ ง สวมรอยเขา้ ไปสคู่ วามเป็นและความตาย เรื่องราวเก่าแก่แต่ในอดีตที่ถูกฝุ่น ดินฝังกลบคอ่ ยๆ ถกู คลืน่ ใหญ่ยักษซ์ ดั โถมเสยี จนมองไมเ่ หน็ แมแ้ ต่เงา “เรือ่ งของปศี าจล้วนถูกชาระจนสะอาดแลว้ ตอ่ ไปกถ็ งึ ตาของเจา้ กบั ข้า” ฉู่หลีส่งเสยี งเฮอะ กอ่ นคอ่ ยๆ กา้ วเขา้ เขา้ มาขา้ งหน้า

บทท่ี 128-1 หงส์นิพพาน เหน็ โลกจากเม็ดทราย เห็นสวรรค์จากกลีบดอกไม้ ภายในถ้าหินอันน่ิงเงียบ ทุกท่ีล้วนมีโลหิตติดแน่นเป็นช้ัน ฉู่หลีสวมชุดสีดาขลับ ผมเข้มลกู ตาสีดา สายตาดุดัน หอกยาววางเอียงไว้ จ้องมองอย่างหยิ่งผยองไปที่ ฉินจือเหยยี นผสู้ วมชดุ ยาวสขี าวพลิ้วไปตามลม เสยี งต่าพดู วา่ “ลงมอื เถดิ !” แม้ว่าจะอยู่ในสภาพท่ีแวดล้อมท่ีสกปรกและรกรุงรังเช่นนี้ เส้ือตัวยาวสีขาวของ ฉินจือเหยียนก็ยังคงปลิวไสว ยังคงดูสูงส่งและไม่ธรรมดา ใบหน้าหล่อเหลายิ้ม บาง ทวา่ สายตากลับไร้ซึ่งรอยย้ิม น้าเสียงเย็นพูดว่า “เขาเขียวไม่อาจก้ัน แม่น้า ใหญ่ไหลสู่บูรพา ผู้ท่ีรู้เวลามักฉลาดล้า ฝ่าบาทเร่งเดินทางสามวันสามคืนไม่กิน ไม่ด่ืม ยามนี้เหนื่อยอ่อนเสียจนแทบไม่ไหว เหตุใดจึงต้องลาบากลาบนมาต่อสู้ กบั กระหมอ่ มในยามน้ี การชิงชัยไม่เพียงแต่ต้องใช้กาลังเท่านั้น แต่จักต้องใช้สติ ปญั หาดว้ ย มเิ ชน่ น้ันก็คงไมอ่ าจเอาชนะได้” ฉหู่ ลเี ลกิ คิว้ ข้ึน เสยี งเย็นพดู วา่ “มแี ตค่ าพดู ไร้สาระออกจากปาก ไม่กระดากอาย บ้างหรือไร! ข้าร่างกายแข็งแรง สู้กับเจ้าที่ร่างกายตายไปแล้วเสียคร่ึงเช่นนี้ เหนอื กว่าเป็นกอง เจ้ากลัวว่าแพ้ข้าแล้วจะอับอาย จึงได้บ่ายเบ่ียงอ้างโน้นอ้างน่ี ใช่หรอื ไม่เลา่ ” ฉินจือเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า “ควรหยุดพูดเสียที่ ในเม่ือฝ่าบาทไม่ทรงฟัง กระหม่อมกจ็ นใจ มดี ดาบไรต้ า ฝา่ บาทระวงั ด้วย!” “เชน่ กันเช่นกนั !”

เสียงระเบิดดังข้ึนในอากาศ หอกยาวสองด้ามพุ่งเข้าใส่กัน ฉับพลันความหนาว เย็นสายหนึ่งก็พุ่งมา แสงสว่างจ้ากระจายไปทุกทิศ เสื้อตัวยาวของฉู่หลีปลิวไป ตามลม ดวงตาแคบยาวหรี่ลงครึ่งหน่ึง เอียงกายกระโดดอย่างรุนแรง โจมตี โดยตรงหวังจะทาร้าย ขยับร่างกายคล่องแคล่วว่องไวดังเสือดาว ท่ัวทั้งร่าง ปล่อยรังสีความเปน็ กษตั ริยท์ ี่บา้ คล่งั ออกมา จิตสังหารเข้มข้นเอ่อล้นออกมาราว กับน้าทว่ มขัง ครอบคลุมไปทวั่ บริเวณ ในทางกลับกันร่างของฉินจือเหยียนลอยอยู่ในอากาศราวกับนกตัวใหญ่ที่ เคล่ือนไหวว่องไว หมุนตัวลอยคว้างอย่างรวดเร็ว เส้ือผ้าสีขาวราวแสงจันทร์ ล่องลอยราวปุยเมฆ หอกยาวในมือตัดผ่านอากาศ องอาจราวเทพสงครามที่ ร่างกายอาบเลือด แสงสีหลากหลายสะท้อนรวมกันไปมา ย่ิงสะท้อนใบหน้าของ เขาให้ดอู งอาจไปทง้ั ร่างยิง่ ข้นึ ชิงเซี่ยยืนอยู่ที่เดิม ค้ิวขมวดแน่นมากกว่าเดิม ทันใดนั้นก็พุ่งเข้าไปด้านหน้า ใช้ ดาบปัดป้องปลายหอกทั้งสอง ยืนอยู่ท่ามกลางคนท้ังสองคน ผมสีดาปลิวสยาย ตีกันยุ่งเหยิง เสียงตะคอก “พันธนาคารสายน้าถล่ม หน่วยพิษของหนานเจียง ล่วงหน้ามาเพื่อก่อกวน ฉีอันอาจจะเข้ามายุ่งกับเร่ืองน้ี กลไกของเผิงไหลกาลัง ตกอยู่ในอันตราย หากตกอยู่ในมือของคนผิด จะต้องเกิดภัยพิบัติขึ้นแน่นอน พวกเจ้ายังจะก่อเร่ืองวนุ่ วายท่ีนี่ หยดุ เดย๋ี วนี้นะ!” ฉู่หลีพ่นลมออกจากจมูกอย่างหงุดหงิด วิถีหอกดังมังกร ทันใดนั้นก็อ้อมตัวชิง เซีย่ โจมตฉี ินจอื เหยยี นท่ีหวั ใจอยา่ งรุนแรง มุมปากของฉินจือเหยียนยกย้ิมอย่าง เยน็ ชา อารมณ์เฉยเมย ทว่าสายตากลบั ฉายรังสีฆ่าฟันเยน็ เหยยี บทิม่ แทงกระดูก หอกเงนิ แวววาว ด้ามหอกคานเข้ากับหอกของฉหู่ ลี

ชิงเซี่ยโกรธเป็นอย่างมาก ความอ่อนล้าจากการพบปะกับความเป็นความตาย เกิดขน้ึ ในใจ แตไ่ หนแต่ไรมานางไม่เคยเปน็ หญงิ เปราะบางท่หี มองเศร้า ยามนี้ยิ่ง ไม่อาจร้องไห้โฮออกมาเช่นหญิงสาวทั่วไป ลอบคิดอยู่เพียงผู้เดียวว่าในเม่ือพวก เจ้าอยากตีกนั นกั อย่างนนั้ ข้ากจ็ ะหลบฉาก ให้พวกเจา้ ตีกนั จนพอใจ เม่ือคิดได้เช่นน้ี นางก็ก้าวยาวๆ ไปที่มุมหน่ึงของถ้า ที่แห่งนั้น ร่างขาวโพลนที่มี จมูกดาตาสีมรกตตวั เท่าฝา่ มือของสัตว์ตัวน้อยยืนอยู่บนร่างของฉู่เจิงท่ีนอนสลบ อยู่บนพื้น ก็คือต้าหวงน่ันเอง เจ้าตัวน้อยเห็นสถานการณ์เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เม่ือครู่เห็นอันตรายเข้าจึงหาที่กาบัง ตอนนี้เม่ือพ้นอันตรายแล้ว จึงโผล่ออกมา ไม่อยากเห็นเลือดท่ีไหลนองเป็นสายที่ภายนอก แม้มันจะตัวเล็ก ทว่ากลับ สะอาดสะอ้านเป็นอย่างมาก กลัวว่ากองเลือดจะทาให้ขนสีขาวสะอาดของมัน สกปรก ยืนอยบู่ นอกของฉ่เู จิงไม่ขยบั ไปไหน เมือ่ เห็นชงิ เซี่ยเดินเข้ามาใกล้ จึงส่ง เสยี งร้องด้วยความยินดี มที า่ ทีกระตอื รือรน้ เป็นอยา่ งย่ิง ชิงเซ่ียลูบคอมัน หมุนตัวกลับเดินอ้อมสนามรบอันดุเดือดของคนท้ังสอง เพื่อท่จี ะออกไปขา้ งนอก ในเวลานีเ้ อง ตา้ หวงท่ีส่งเสียงร้องอย่างกระตือรือร้นอยู่เมื่อครู่ก็ยืดกายข้ึนอยู่ใน อกของชิงเซี่ย หูยาวๆ ต้ังข้ึน มองไปที่กลไก ความระแวดระวังภัยของชิงเซ่ียก็ พุ่งเข้ามาในสมอง แสงสว่างแล่นปราดเข้ามาในสมอง จากน้ันใจก็สั่นสะเทือน อย่างรุนแรง หยุดฝีเท้า กวาดดวงตารูปหงส์มองไปท่ีถ้าหิน มองไปที่หินสีเข้มท่ี ปกคลุมไปดว้ ยฝุ่นแต่ไร้ซ่งึ ความผิดปกตแิ ม้แต่น้อย ท่ีนั่น มีเพียงฉูเ่ จงิ เพยี งผเู้ ดยี ว ไม่มีสิง่ อื่นใดอีก ค้ิวของชิงเซ่ียขมวดมุ่น ทันใดนั้นก็คว้ากริชท่ีพกเอาไว้ข้างเอว ก้าวเข้าไป

ดา้ นหนา้ ยดื กายขึ้น กวัดแกว่งผ่านอากาศ ราวกับจะฟาดฟันภูเขา มีดบินรูปใบ หลิวท้งั สามบนิ ไปสู่เคร่อื งจักกลอย่างพร้อมเพรยี ง! เกิดเสียงดังฟาดผ่านอากาศ ฝุ่นผงปลิวว่อน ไม้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ หญิงสาวใน ชุดสีม่วงผู้หนึ่งฝ่าสายลมเข้ามา เข้ายึดครองบนยอดของกลไกสายใยความลับ สวรรค์ เสื้อผ้าพลิ้วไปตามลม เส้นผมสีเข้มเต้นไปตามลม ดวงตาทรงเสน่ห์ร้าย กาจแฝงรอยยม้ิ บางมองไปทที่ ้งั สามคน น้าเสียงไพเราะหัวเราะเบาๆ “มิเสียแรง ที่เปน็ บุตรขี องจวงเตยี้ นหรู ขา้ จงึ ถูกพบตัวได้เรว็ ถึงเพยี งน้ี” “แม่มดโอวซือ?” เสียงเย็นของฉู่หลีดังขึ้น ไม่คิดว่าแม่มดนางน้ีท่ีโดนโจมตีโดยจู้ ชิงเหอจะไร้ซ่ึงรอยแผล ดูออกว่าเป็นเพียงการแกล้งตายเท่านั้น เพ่ือรอคอย โอกาสที่เหมาะสม คนเหล่านี้เพิ่งผ่านประสบการณ์สงครามมา สุดท้ายได้เห็นจู้ ชงิ เหอปิดกลไกอีกครั้ง ในใจคิดว่าคงไม่ไม่เร่ืองอันใดอีกแล้ว ไม่คิดว่าจะต้องพบ กบั ปัญหาใหม่อย่างแมม่ ดผู้นีอ้ กี ในใจของชิงเซ่ียโกรธแค้นเป็นย่ิงนัก กี่ครั้งแล้วที่ต้องตกอยู่ในกามือของโอวซือห ลันหย่า ชา่ งทาให้นางโมโหเป็นท่ยี ิ่ง คร้ังน้ีเม่ือเห็นโอวซือหลันหย่าไร้ซึ่งรอยแผล นอกจากสีหน้าซีดขาวเล็กน้อยก็ไม่มีบาดแผลท่ีไหนอีก ยิ่งพอรู้ว่านางแกล้งทา เป็นตาย ในใจก็ยง่ิ ทวีความเกลยี ดชังต่อหญิงผู้น้ีมากขึ้น แม้ว่าจะไม่ทราบว่านาง จะรู้วิธีการเปิดใช้กลไกสายใยความลับสวรรค์ได้หรือไม่ ทว่าก็ไม่อาจน่ิงนอนใจ ได้ ความรู้สึกท่ีฉู่หลีมีต่อแม่มดผู้นี้ก็คือเบ่ือหน่ายและราคาญ เพราะฉะน้ันไหนเลย จะยอมให้นางยืดเวลาเพ่ือพ่นวาจาไร้สาระอีกต่อไป ไม่พูดไม่จา ก้าวเท้าไปที่ กลไก ท่าทวี อ่ งไว หอกยาวในมือฟาดฟนั ลงไป ก็เห็นสายตาของโอวซือหลันหย่า ฉายแววยม้ิ เย็น มมุ ปากยกขึน้ หญิงสาวในชุดสีเขยี วนางหน่ึงถกู นางกักไว้ในอ้อม

แขน เพื่อรองรบั คมดาบของฉหู่ ลีทีก่ าลังเขา้ มา เม่ือชิงเซยี่ เหน็ ใบหน้าของหญิงสาวผู้น้ันชัดๆ แล้ว ในใจก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก ทันใดนนั้ ก็รอ้ งเสยี งสงู ออกมา “ไมไ่ ด้!” ฉู่หลไี ด้ยนิ เขา้ จึงเบ่ียงกายออกไปทางอ่ืนกลางคันเหมือนอินทรีตัวใหญ่ หมุนตัว ในฉบั พลนั ใบมีดเอยี งตะแคง เฉียดใบหน้าของหญิงสาว ใบมดี สีดาค่อยๆ ร่วงลง ไปสู่พนื้ ปลิวลอยไปดูงดงาม โอวซือหลันหย่าเบะปาก เสียงไพเราะพูดว่า “เพียงเห็นเราก็ขยับดาบขยับหอก ช่างไม่มีมารยาทเอาเสียเลย” พูดจบ ก็เห็นชายเสื้อยาวสะบัด แสงสีเขียวมรกตก็พุ่งเข้าใส่ฉู่หลี ฉินจือเหยียน พุ่งตวั ลอยขนึ้ ไป พุ่งปลายหอกในมือออกเปน็ คลื่นลม เกิดเป็นลมพายุขนาดใหญ่ เพอื่ พดั แมลงพษิ จานวนมากทโี่ อวซือหลนั หย่าปลอ่ ยออกมา โอวซือหลันหย่าพูดด้วยน้าเสียงโกรธแค้นเจือความงอนง้อ “เซวียนอ๋องมองไม่ เหน็ ของขวัญของหลันหย่าหรืออยา่ งไร? คนภายนอกพูดว่าเซวียนอ๋องแห่งต้าฉิน เป็นคนข้ีสงสาร มีเมตตากรุณา เหตุใดแม้แต่แมลงตัวเล็กๆ ก็ไม่ปล่อยไป ใจร้าย จริงๆ” พูดไปก็ปล่อยแมลงพิษไปไม่หยุด ไม่มีท่าทีจะหยุด ลอยไปเหมือนกับ ดอกไม้ จนไมร่ ูว้ ่าในมอื นางนั้นจะมีแมลงพิษสักก่ีตวั กันแน่ พวกของชิงเซีย่ ถกู แมลงพิษของโอวซือหลันหย่าล้อมเอาไว้ เงยหน้าข้ึนมอง เห็น เพียงน้วิ มอื สวยของโอวซอื หลนั หย่า ทก่ี าลังหมุนวนอย่บู นกลไก ผู้นาหุบเขาแห่ง เผิงไหลถานซู่หนิงผู้สวมชุดสีเขียวล้มลงไปกองอยู่ท่ีปลายเท้าของนาง สองตา เต็มตื้นไปด้วยน้า และไม่มองผู้คนที่อยู่ตรงหน้า กลับมองผ่านเลยคนเหล่านี้ไป

จอ้ งมองฉู่เจิงดว้ ยความอ่อนโยนทกุ ขท์ รมาน ทันใดนน้ั เสยี งสดใสกด็ ังขึ้น ร่างสีแดงเพลิงก็บินมาหาชิงเซี่ย ปีกคู่ยักษ์ของวิหค เพลิงกระพืออย่างรุนแรง พัดพาแมลงพิษท่ีอยู่รอบข้างกายของชิงเซ่ียแตกกระ สานซ่านเซ็น ชิงเซ่ียร้องตะโกนพลางรวบรวมกาลัง พลิกกายพุ่งเข้าไปโจมตีโอว ซอื หลนั หยา่ มองเห็นโอวซือหลันหย่าย้ิมอ่อนโยน ปล่อยตัวแมลงพิษไม่หยุดเพ่ือรบกวนชิง เซี่ย ปากก็ท่องมนตร์คาถาไปด้วย มือก็ไม่หยุดที่จะควบคุมกลไก ชิงเซ่ียรู้ดีว่า หากนางไมห่ ยุดยั้งเอาไว้ ความพยายามทที่ ามาตลอดวนั นี้กจ็ ะกลายเป็นเถ้าถ่าน นางจึงไม่สนใจตัวแมลงพิษที่รายล้อมอยู่รอบกาย แล้วพุ่งร่างกายเข้าไปทันที เพ่ือโจมตีกลางอากาศใส่โอวซือหลันหย่า นางพุ่งไปพร้อมกับกริชในมือ เสียง แหลมร้องออกมา แสงดาบเข้าโจมตีพร้อมกบั ผถู้ อื ฟาดฟันออกไป! หางตาของโอวซือหลันหย่ามีความหนาวเย็นพุ่งข้ึนมา มุมปากแย้มยิ้มเย็นชา ไม่ สนใจจัดการแมลงพิษอีกต่อไป เอียงกายรับคมดาบจากชิงเซี่ย ไม่ได้หลบล้ีและ หวาดกลัวแม้แต่น้อย ชิงเซ่ียแปลกใจยิ่งนัก ทว่าก็ไร้ซึ่งความลังเล ฟันเข้าไปที่ ศีรษะของแม่มดนางนั้นทันที ชั่วครู่หนึ่งนางเห็นโอวซือหลันหย่าเลิกคิ้วข้ึน ยื่น แขนเหวี่ยงออกไป จากน้นั กน็ า้ เสียงออดอ้อนก็หัวเราะกับชิงเซี่ย พูดเสียงเบาว่า “ไปตายดว้ ยกันเถดิ ?” ชิงเซ่ียหันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นสัตว์ร้ายขนสีแดงอ้าปากที่เป็นแอ่งสีแดงออก กว้าง ยืนอยตู่ รงกลางถ้าหินอยา่ งโอนเอน กลนิ่ คาวเลือดบาดจมูกโหมซัดออกมา จากปากของมัน กงเล็บแหลมคมขนาดใหญ่ตะปบเข้าไปท่ีบริเวณอกของ ฉินจือเหยียน เส้ือด้านหน้าของฉินจือเหยียนย้อมไปด้วยเลือด เดินโซเซ ทว่า ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าสัตว์ร้ายที่ไม่เคยพบเจอตัวน้ัน เพื่อขัดขวางไม่ให้มันพุ่งเข้า

ใสช่ งิ เซ่ีย เกิดประกายไฟขึ้น ชายหนุ่มที่เย็นชาราวน้าแข็งพุ่งเข้าไปในอากาศ หอกยาว แทงเข้าไปในลาคอของสัตว์ร้ายท่ีส่งเสียงร้องคาราม ดูน่าหวาดกลัว ฝ่ามือใหญ่ ยักษ์โจมตีเข้าใส่ร่างของฉินจือเหยียน ร่างของชายหนุ่มพุ่งเข้าไปในอากาศ เงา ร่างของเขาถูกเหวี่ยงจนเป็นรูปโค้งวง จนร่วงเข้าไปในปากกว้างของเจ้าสัตว์ร้าย ท่ีอ้าค้างคอยอยู่ ในชั่ววินาทีนั้น เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจุหยุดน่ิง กาลเวลาดูเหมือนจะหยุดเดินใน วินาทนี ี้ ชงิ เซี่ยเหน็ ใบหน้าร้ายกาจของโอวซือหลันหย่าเต็มไว้ด้วยรอยย้ิมเย็นที่ดู ผิดแผกแปลกไป และย่ิงจ้องมองสายตาน้ันที่ต้องการจะเปิดใช้กลไกความลับ สวรรค์ สองตาของนางเหมือนกับพ่นไฟออกมา เชิดหน้าสู่ฟ้าร้องตะโกน น้าเสียงดุดันสั่นสะเทือนผนังหินภายในถ้าจนส่งเสียงล่ัน ฝุ่นดินนับไม่ถ้วนร่วง กราวลงมา

บทท่ี 128-2 หงส์นิพพาน เมื่อได้ยินเสียงดดุ ันร้องตะโกนขึ้นข้นึ ไปในอากาศ ละอองเลือดพุ่งข้ึนฟ้า เจ้าสัตว์ ร้ายท่ีอ้าปากอันใหญ่โตของมันเพ่ือรอรับอาหารก็ร่วงลงไปท่ีพ้ืน ร่างกายท้ังบน และล่างถูกแบ่งออกเป็นสองท่อน คมดาบแหลมคมตัดเข้าไปที่กระดูกท่ีแข็งดัง เหลก็ กล้าเหมอื นเป็นเตา้ หู้ จนถูกแยกออกเปน็ สองสว่ น เลือดสดๆ พุ่งไปลงสู่พ้ืน จนกลายเป็นแอ่งน้าสเี ลือด สองมือของชิงเซี่ยกุมดาบสีดาที่ซีหลินอวี้ท้ิงเอาไว้ เลือดไหลซึมไปท้ังร่าง ผมสี เข้มปลวิ สยาย ยืนอยขู่ า้ งฉินจอื เหยยี นราวยักษี สายตาดดุ ันเหมือนน้าแขง็ เน่ืองจากฉนิ จือเหยียนไดป้ กปอ้ งนาง จงึ ถูกสัตว์รา้ ยลอบโจมตี ยามนี้ใบหน้าของ เขาขาวซีด โรคเกา่ กาเรบิ อีกคร้ังหลงั จากอาการดีขึ้น ยิ่งส่งใหใ้ บหน้าขาวซีดจนดู น่ากลัว ฉู่หลีวาดปลายหอก เพื่อบังคับให้เหล่าแมลงพิษท่ีล้อมอยู่ถอยออกไป ใบหน้า หล่อเหลาองอาจ ท่าทีหย่ิงผยอง เมื่อเห็นหอกแล้ว เลือดสดๆ ก็ไหลกระเซ็นไป ทั่ว แมลงพิษจากเจียงหนานถูกเขาข่มขวัญ จึงไม่กล้าขยับเข้ามาใกล้อีก แม้ว่า จะเป็นเช่นน้ี ร่างกายของเขาก็ยังคงได้รับบาดเจ็บหนัก ช่วงเอวมีเลือดไหลซึม เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและแผลเหวอหวะ เมื่อได้ยินเสียงจึงหันกลับไปมอง ก็ เห็นชิงเซี่ยและฉินจือเหยียนยืนประคองกันอยู่ นาทีน้ันเอง เหมือนมีแมลงพิษ นับพันนับหม่ืนตัวกัดกินดวงใจของเขา เหมือนร่างกายถูกเลาะเนื้อออกจาก กระดูก คิ้วขมวดแนน่ กาลงั ใจถดถอยลง ในนาทีน้ันเอง ท่ีฟ้าดินหมุนเปล่ียน ทุกส่ิงอย่างดูซึมเซา แสงสว่างสีเงินที่

กระจายไปท่ัวก็ปลอ่ ยแสงสว่างขนาดใหญ่ออกมา แสงสว่างขนาดนี้ย่อมไม่ได้อยู่ ในจากัดความสามารถของคนในโลกมนุษย์ ดูเหมือนว่าจะช่วยเติมเต็มถ้าหินที่ โดดเดี่ยวมาไมร่ ู้นานเท่าใด เปน็ ความมหัศจรรย์ที่น่าตกใจ พวกของชิงเซี่ยท้ังสามมองเข้าไปทางเดียวกัน สามารถมองออกถึงสีหน้าตก ตะลึงและหวาดกลัวมหาศาลจากหน้าอีกฝ่ายได้ หลังจากจัดการมานานถึงเพียง นี้ อาวุธสังหารอันน่าหวดกลัวแห่งศตวรรษ กลไกความลับสวรรค์แห่งนรก ใน ทส่ี ดุ กถ็ ูกเปิดใช้แลว้ จริงหรือ? “ฮึๆ กลไกถกู ใช้ โลกวนุ่ วาย ช่างนา่ อภิรมยย์ งิ่ นกั เด็กน้อย เจ้าช่างมีเสน่ห์ดึงดูด ผู้ชายนกั มชี ายหนมุ่ ดเี ลิศถึงสองคนตอ่ สู้กนั เพื่อแย่งเจ้า ช่างน่าอิจฉาย่ิงนัก ทว่า ตอนน้ีน้ากาลงั จะไหลมาแล้ว พี่สาวคงอยู่เล่นกับเจ้าไม่ได้อีก หากมีวาสนาคงจะ ได้พบกนั อีก!” น้าเสียงออดอ้อนของโอวซือหลันหย่าพูดข้ึน หลังจากพูดจบก็กระพริบตา แล้ว หายตวั ไปอยทู่ ่ปี ลายสดุ ทางอโุ มงค์ ชิงเซ่ียโกรธเป็นอย่างยิ่ง ยามที่กาลังจะติดตามไป ก็ถูกฉินจือเหยียนคว้าจับมือ เมื่อหนั กลบั ไปมอง กเ็ หน็ ฉินจอื เหยยี นทไี่ ร้เรีย่ วแรงไปท้งั ร่าง ใบหนา้ ขาวซดี โงน เงนแทบจะล้มลงสู่พ้ืน ร่างกายของเขาแต่เดิมก็ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว คืนน้ียังได้รับ บาดเจ็บสาหสั ครง้ั แลว้ ครั้งเล่า ท้ังยังยืนหยัดช่วยนางต่อสู้กับศัตรู คร้ังนี้เมื่อเห็น กลไกความลัยสวรรค์ถกู ใช้ ในทส่ี ดุ ก็ทนไม่ไหวอีกตอ่ ไป ชิงเซี่ยเข้าไปประคองท่ีแขนของฉินจือเหยียน กลับรู้สึกถึงสายตาแหลมคมท่ีส่ง มาท่ีมือ เมื่อหันกลับไปมอง ก็เห็นดวงตาท้ังสองของฉู่หลีกาลังจ้องมองมาที่ตัว นาง เสอ้ื คลุมตวั ยาวสีดาเป็นมันมีรอยเลือดสดๆ อยู่ เมือ่ มองเหน็ สายตาของนาง

กห็ ันกลบั ไปทางอนื่ อยา่ งเย็นชาโดยไมพ่ ูดไมจ่ า แรงสั่นสะเทือนจากรอบด้านยิ่งรุนแรงมากขึ้น ท้ังสามได้ยินเสียงร้องแหลมขึ้น จงึ หนั กลับไปมองด้วยความตระหนก เห็นถานซหู่ นิงกาลังยนื อย่ทู ีห่ ินรูปส่ีเหลี่ยม กอ้ นหนึง่ ในมือถือกญุ แจสที องทัง้ อนั ไว้ แมก่ ุญแจหนิ เก่าโบราณถูกเปิดออกแล้ว ถือเอาไว้ในมือ อีกด้านหน่ึง ฉู่เจิงที่แต่เดิมนอนสลบอยู่บัดน้ีท้ังสองตามองไปที่ แผ่นหนิ ที่สน่ั สะเทอื นไม่หยดุ อยา่ งรอ้ นแรง ดวงตาทั้งสองครู่ดูเหมือนแทบจะพ่น ไฟได้ “โครม!” เกดิ เสียงดงั ขน้ึ ทั่วทงั้ ถา้ หินก็สั่นสะเทอื นอย่างบ้าคล่ัง เศษหนิ แตกปลิว ว่อน ฝุน่ ผงฟุง้ กระจายไปทั่ว คนกล่มุ นแ้ี ทบจะยนื ไมอ่ ยู่ โงนเงนโซเซไปทุกทิศทุก ทาง ทว่าในช่วงเวลาท่ีสับสนเช่นน้ี กลับมองเห็นปักษาสีทองท่ีขนาดตัวเท่าเด็ก ห้าหกขวบตัวหน่ึงเจาะออกมาจากแผ่นหินด้วยตัวเอง สองตาสีเขียวมรกต หงอนเป็นปุยสีแดง จะงอยปากแหลมสีดังเลือด จ้องมองมาที่กลุ่มคนเหล่าน้ี อย่างดดุ นั เหมือนสายฟ้าฟาด ทันใดนั้น แผ่นดินก็แยกออกเป็นแผ่นๆ เกิดเสียงกัมปนาทดังข้ึน ปักษาตัวใหญ่ กระพือปีกข้ึนมา ร่างกายใหญ่โต ตัวกว่าสามสิบเมตร ทั้งร่างเป็นสีเหลืองทอง เส้นขนสวยงามสดใส กลุ่มคนยืนอยู่ตรงหน้าของมัน มองดูราวกับเป็นกลุ่มมด งาน ตัวเลก็ จอ้ ยดังเมด็ ทราย โลกกว้างใหญ่ใบนี้ ล้วนมีแต่ส่ิงมหัศจรรย์ ใครเลยจะคิดว่าหลังจากกลไก ความลับสวรรค์ในตานานเล่าขานเป็นร้อยเป็นพันปีถูกเปิดใช้งานแล้ว และไม่มี มวลน้ามหาศาลไหลเข้าท่วมเป็นภัยพิบัติต่อมนุษยชาติ กลับปรากฏเป็นคุกใต้ ดินเช่นนี้ หลังจากใช้กุญแจท่ีเล่าขานกันมาเป็นตานานแห่งเผิงไหลเปิดออก กลับมสี ัตวป์ กี ทน่ี า่ หวาดกลวั เชน่ น้ีโผลอ่ อกมา?

“ฮา่ ๆ!” เสียงหัวเราะแหบหา้ วราวคนตายดังสะท้อนไปมาในถ้าหินแห่งนี้ ฉู่เจิงมี ทา่ ทีบา้ คลัง่ สองตาแดงก่าดังเลือด ใบหน้าดุร้าย เสียงแหบร้องขึ้นมา “อะไรคือ ปรมาจารย์ม่อจื๊อแห่งเขาอู่ชาง อะไรคือแม่มดแห่งเผ่าคนทรงหนานเจียง อะไร คือรัชทายาททรงปัญญาแห่งตงฉี สุดท้ายแล้วก็ล้วนแล้วแต่อยู่ในมือข้าท้ังนั้น มิใช่หรือ? ความพินาศของเก้าแคว้น มวลน้ามหาศาลจากนรก เรื่องราวน่าขา ทั้งหลายแหล่ ทีพ่ นั ธนาคารสายน้าแหง่ นี้กกั ขังไว้ คือสัตว์ดกึ ดาบรรพ์พญาปักษา ขนทองตา่ งหากเลา่ ! ฮ่าๆ!” กลุ่มคนจ้องมองไปท่ีเทวปักษาจากโบราณอย่างไม่เช่ือสายตาตัวเอง รู้สึกขนหัว ลุก สองขาอ่อนแทบทรุดพวกเขาสามารถสู้กับหมาป่าล้มเสือได้ สามารถต่อกร กับงูฟนั สงิ โตได้ แมก้ ระทัง่ แมลงพิษแปลกประหลาดแห่งหนานเจียงก็ยังสามารถ ตา้ นทานได้ ทวา่ ตอนน้ี ท่วั ท้งั แผ่นดิน ต่อหนา้ เทวปกั ษาทสี่ ดุ แสนจะนา่ กลัวตัวนี้ กลบั ไม่มีผ้ใู ดมคี วามกระตอื รอื รน้ ท่จี ะต่อสู้เลยแม้แต่น้อย ฉู่เจงิ กระโดดไปตรงหน้าของนกสีทอง เสียงดุดันร้องขึ้นว่า “เป็นข้าที่ปลดปล่อย เจา้ ข้าเปน็ นายของเจ้า! ไปเร็ว! ไปฆ่าพวกมนั !” เมอ่ื พูดจบ กช็ ี้นิว้ ไปทผ่ี ทู้ ่สี วมชุดสีดาเป็นเงาฉู่หลี ฉู่หลีหาได้กลัวไม่ พ่นลมออกทางจมูกเสียงเย็นอย่างเยาะเย้ย มองปักษาสีทอง ขนาดมหมึ าดว้ ยสายตาหยิง่ ผยอง เสมอื นกาลังเผชญิ หน้ากับนกยูงธรรมดาๆ สัก ตวั ไม่มีสีหน้าแห่งความหวาดกลวั แมส้ ักนิด สายตาของฉู่หลียั่วโมโหเจ้าสัตว์ปีแสนดุร้ายท่ีถูกขังเอาไว้เป็นร้อยเป็นพันปี จึง ส่งเสยี งแหลมบาดหูออกมา ปกั ษายักษก์ ระพือปีกอย่างรุนแรง จนฝุ่นผงท่ีอยู่กับ พื้นฟงุ้ กระจาย ปีกคู่ยกั ษพ์ ่งุ ตรงไปที่ฉหู่ ลเี พอื่ โจมตี

ฉู่หลีเลิกค้ิวข้ึน ทันใดน้ันก็ยกหอกขึ้นโดยไม่หลบไปท่ีใด เพ่ือตัดสินแพ้ชนะกับ เจ้าปกั ษายกั ษ์ตัวนี้ “น่ิงไว!้ ” ชิงเซย่ี ตกใจจนหนา้ เปล่ียนสี ตะโกนเสียงดังลั่น ทันใดน้ันก็วิ่งห้อเข้าไป จนพุ่งชนฉู่หลีล้มลงไปที่พื้น ท้ังสองล้มกลิ้งไปบนพ้ืน ไม่ได้ป้องกันลมแรงที่มา จากแรงกระพือปีกของปักษาสีทอง ลมโหมพัดรุนแรงเข้าที่ใบหน้าของท้ังสอง พัดผา่ นใบหนา้ เสยี จนรสู้ ึกเจบ็ ชิงเซยี่ ปกป้องรา่ งของฉหู่ ลีเอาไว้ จากนั้นก็รู้สึกได้ ถึงความเจ็บปวดทางดา้ นหลัง เหน็ ได้ชัดว่าถูกโจมตี “ผู้ฉลาดจะไม่สู้ในยามเสียเปรียบ! เจ้าเป็นคนโง่อย่างน้ันหรือ?” ยังไม่ทันได้ สารวจบาดแผลทางด้านหลัง ชงิ เซี่ยก็ถลึงตา ตะโกนดุวา่ ฉู่หลีเสยี งเข้ม ฉู่หลีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สายตาจ้องมองน่ิงไปท่ีสองคนทางด้านหลัง ทันใดน้ันก็ ใช้ฝ่ามือตบลงบนพื้น โอบรอบเอวเล็กของชิงเซี่ย ทั้งสองกลิ้งตัวไปด้วยกันไป ทางด้านหลัง กรงเล็บใหญ่ของนกยักษ์โจมตีเข้าท่ีพื้น หินสีเข้มแตกเป็นเส่ียงๆ ฝุ่นฟุ้งกระจาย กล่ินคาวเลือดที่ตลบอบอวนลอยมาตามการโจมตี ทั้งสองล้มลุก คลุกคลาน หลบการโจมตีของกรงเล็บยักษ์แบบเส้นยาแดงผ่าแปด ทว่ายังไม่ทัน ทีจ่ ะไดห้ ายใจ เสียงคารามอยา่ งดรุ ้ายกต็ ามตดิ มา เมอ่ื เห็นทง้ั สองแทบจะตายอยทู่ ีแ่ ทบเทา้ ของปกั ษาสีทองตวั น้ัน ทันใดนั้นก็ได้ยิน เสียงหัวเราะดังขึ้น ของเหลวในร่างกายของปักษาสีทองก็ไหลหยดมาสู่ใบหน้า ของท้ังสอง สายตานิ่งงันจ้องมอง ก็เห็นร่างของฉินจือเหยียนในชุดสีขาว ผมสี เข้มปลิวว่อน หอกยาวสีเงินเหมือนกายมังกร สองตาดุจด่ังทะเล เข้มแข็งมี อานาจ ไร้ซ่ึงความกลัวใดๆ หอกยาวแทงเข้าไปในอกของปักษาสีทอง แล้วหมุน วนอย่างรวดเร็ว ทาให้เกิดเปน็ รอยเลือดขนาดใหญข่ ึน้

เสียงร้องแหลมเล็กดังข้ึน ปักษายักษ์ท่ีได้รับบาดเจ็บอย่างหนักในชั่วพริบตา ได้ ท่มุ กาลงั โจมตีเสียจนทาให้ร่างของฉินจือเหยียนลอยสู้ฟา้ “ไม่!” เสยี งรอ้ งอย่างทกุ ขท์ รมานดงั ไปท่ัวท้งั สี่ทศิ นัยน์ตาของชิงเซี่ยแดงก่าและ เจ็บคัน มองฉินจือเหยียนท่ีลอยไปตามลมราวเส้นด้ายด้วยสายตาแห่งความ เจ็บปวด แล้วกระแทกเข้ากับผนังถ้าสีเข้ม ฝุ่นผงท่ีที่ปกคลุมไปท่ัวลอยฟุ้ง ละอองเลือดลอยหมุนวนไปในอากาศ ผมสีเข้มปลิวไสว เสื้อสีขาวพลิ้วไหว เหมอื นผีเสอ้ื สขี าวทบี่ าดเจบ็ “ฉินจือเหยียน!”ชิงเซี่ยร้องเรียก ผลุนผลันปีนข้ึนไปหาฉินจือเหยียน เสียงของ นางไปย่ัวยุปักษาสีทองเข้า ปักษาตัวน้ันหันกลับมาจ้องมองชิงเซี่ยด้วยสายตา ดุดัน ปากแหลมพร้อมท่ีจะจิกกัด ฉู่หลีพุ่งหอกออกไปจนเกิดเสียงดังสน่ัน ปอ้ งกันการโจมตขี องปกั ษาสีทอง ร้องบอกชงิ เซยี่ ว่า “หนเี รว็ !” ฉู่เจิงหัวเราะขึ้นมาดังๆ น้าเสียงสดใสตะโกนก้อง “เป็นแค่หนูริจะสู้อานาจ ราชสหี ์ ไมร่ ้จู กั ประมาณตวั !” จริงดังคาด ผ่านไปเพยงชั่วครู่ ฉู่หลีก็ถูกโจมตีเสียจนตัวลอย มุมปากมีเลือดซึม ใบหน้าขาวซีด ชิงเซ่ียโกรธจัด ดวงตาดุร้าย ทันใดน้ันก็ควักกริชออกมา คว้าเอาผมที่อยู่ ดา้ นหลงั เอามาไวข้ ้างหนา้ คาบเอาไว้ในปาก ก่อนรีบรุดกายพุ่งไปด้านหน้า ผ่าน ไปช่ัวครู่ก็คว้าเอาขนนกสีทองเอาไว้ได้ แล้วปีนข้ึนไปบนตัวปักษาอย่าง คล่องแคล่วราวเสือดาว ปักษาสีทองรู้ว่ามีคนอยู่บนร่างกาย จึงร้องเสียงแหลม สะบดั ร่างราวบ้าคลง่ั เพอ่ื ทจี่ ะสลดั ตัวของชิงเซ่ียออกไป

เมือ่ คดิ ถึงอาการบาดเจบ็ ของฉินจือเหยียนและฉู่หลี ชิงเซ่ียก็ไม่อาจระงับโทสะท่ี มีอยู่เต็มอก ปีนป่ายสองสามก้าวข้ึนไปบนยอดศีรษะของปักษายักษ์ มือของ ชงิ เซย่ี คว้าจับแน่นทข่ี นนกสีทอง ทันใดนั้นก็ง้างมีดในมือขึ้น แล้วแทงกริชเข้าไป ท่ดี วงตาของปักษาสที องทนั ที ฟา้ และดนิ สนั่ สะเทือน ตะวนั และจันทราไร้แสง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ดังขึ้น ชิงเซี่ยถูกปักษาสีทองสะบัดอย่างรุนแรง ย่าเท้าหนักๆ ลงที่พื้น เจ็บที่ หน้าอก เลือดสดๆ ไหลพุ่งออกมาจากปากใหญ่ ลูกตาของปักษายักษ์ถูกโจมตี จนเลือดไหลและร่าร้องอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นก็พุ่งใส่ฉู่เจิงและถานซู่หนิงอย่าง รวดเร็ว ฉู่เจิงตระหนกเสียจนหน้าถอดสี ร้องเสียงดัง “เป็นข้าที่ปลดปล่อยเจ้า ข้าเป็น นายของเจา้ ! เจา้ จะลมื บญุ คณุ ที่ขา้ ชว่ ยชีวติ เจา้ ไม่ได้!” ทว่าปักษาสีทองตัวน้ีถูกขังเอาไว้เป็นร้อยปีแล้ว และในยามนี้ยังถูกโจมตีเช่นน้ี อีก จะสนใจเร่ืองช่วยชีวิตผู้มีพระคุณอะไรอีกเล่า มันอ้าปากแหลมออกกว้าง แล้วจิกกดั ไปทางฉ่เู จงิ ฉู่เจิงตกใจเป็นอย่างมาก ผลักถานซู่หนิงที่อยู่ข้างกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความ หวาดกลัว เอ่ยปากเจรจา “เจ้าหิวแล้วใช่หรือไม่ ข้ารู้แล้ว เจ้าถูกขังมานาน จะต้องหวิ แน่ๆ เจา้ กินนางเสยี กนิ นางแล้วค่อยออกไปพร้อมกบั ข้า” นาทนี ั้น เหมือนถูกสายฟ้าฟาดเข้าทศ่ี รี ษะ คณุ หนูถานใบหน้าขาวซีด หันกลับไป มองชายที่ทาให้นางยอมท้ิงหน่วยและครอบครัวของตัวเองด้วยสายตาเหลือเช่ือ ริมฝีปากสั่นเทาพูดขึ้นว่า “เจิง ข้าเปิดทางเข้าหุบเขาสวรรค์ให้เจ้า ปล่อยให้คน ของแคว้นฉีและหนานเจียงเข้ามา ข้าทาลายพันธนาคารสายน้าเพื่อเจ้า พาเจ้า

เข้ามาในหุบเขาเก้าหนองน้า ข้าปล่อยข่าวลือเรื่องน้าท่วมปรโลกเพ่ือเจ้า ปล่อย ตัวพญาปักษาสีทองก็เพ่ือเจ้า ข้าทาให้เจ้ามากถึงเพียงน้ี เจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว หรือ? เจ้าเคยพูดว่าในอนาคตเม่ือได้ครองบัลลังก์แล้วจะตั้งข้าเป็นฮองเฮามิใช่ หรือ? ตอนนเ้ี จ้าจะผิดสญั ญาหรือ?” ฉู่เจิงมองไปท่ีเทวปักษาสีทองที่กาลังจับจ้องมาที่ตนเองอย่างดุร้าย ทันใดนั้นก็ พูดขนึ้ มาด้วยเสียงอนั ดังอยา่ งไมใ่ ยดี “หากข้าตายเสียตั้งแต่ตอนน้ีจะได้ไปครอง บัลลังก์ที่ไหนได้เล่า? เจ้าวางใจเถิด หากเจ้าตายไป ต่อไปหากข้าได้มี ยศถาบรรดาศักดิ์แล้ว จะต้องตั้งเจ้าเป็นแม่แห่งแผ่นดินอย่างแน่นอน สกุลถาน แห่งเผิงไหลทั้งตระกูลจะได้เข้าวังเป็นขุนนาง ได้รับความรักความโปรดปราน เป็นอยา่ งไรเลา่ ?”

บทท่ี 128-3 หงส์นิพพาน น้าตาหน่ึงหยดไกลไปตามส่วนโค้งบนใบหน้าของคุณหนูถาน นางกัดริมฝีปาก แน่น มองชายที่นางรักใคร่อย่างลึกซ้ึงเสียจนยอมทรยศต่อตระกูลและคนของ ตวั เอง รสู้ ึกวา่ ในใจของตวั เองเหมอื นมีอะไรแตกหกั ลมเย็นพันผ่าน เจ็บปวดราว โดนมดี นับพันนบั หมื่นเลม่ เชอื ดเชือน แท้จริงแล้วชายหนุ่มผู้หล่อเหลาราวเทพบุตรผู้สวมชุดขาวคนนั้น ไม่เหมือนกับ ชายหนุ่มท่ียืนเป่าขลุ่ยอยู่ริมทะเลสาบท่ีนางเคยจินตนาการ เป็นเพียงความเพ้อ ฝันในจินตนาการเท่าน้ัน วันน้ีหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ชายหนุ่มผู้นั้นได้ ออกมาจากจินตนาการแล้วมายืนอยู่ตรงหน้านาง กาลังเผยตัวตนท่ีแท้จริงไร้ซึ่ง เคร่ืองปรุงแต่งใดๆ อยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายเช่นน้ี เพราะฉะน้ัน นางจึงเห็นถึงความเห็นแก่ตัวของเขา เห็นถึงความอ่อนแอของเขา เห็นว่าเพื่อ เขา้ ถงึ จุดมุ่งหมายแล้วเขาสามารถทาเร่ืองร้ายกาจได้เพียงใด โลกในจินตนาการ ของนางถกู ทาลายจนพังไมเ่ ป็นทา่ เสยี แล้ว ฟ้าถล่ม แผ่นดินทลายลงแล้ว “เดรัจฉาน!” น้าเสียงเย็นของฉู่หลีร้องด่า เอาหอกค้ายันพื้นเพื่อยืนขึ้น ทว่า ทันใดนั้นก็ถูกวิหคเพลิงขวางทางเอาไว้ เม่ือเทวปักษาวิหกเพลิงตัวน้ีเผชิญหน้า กับบรรพบุรุษผู้ห่างก็ไม่รู้ก่ีรุ่นต่อกี่รุ่น และไม่รู้ว่ามีสายสัมพันธ์ทางสายเลือด หรือไม่เชน่ นีจ้ ึงดูตวั เล็กเสียจนเหมือนลกู นก ทว่ั ทั้งร่างสั่นเทาอย่างควบคมุ ไมไ่ ด้ “ข้าเป็นนายของเจ้า ข้าเป็นนายของเจ้า เจ้าจะกินข้าไม่ได้ เจ้าต้องไปกินพวก มัน ตอ้ งไปกินพวกมนั ” ฉ่เู จิงท่องคาพวกนอี้ อกมาไมห่ ยดุ หยอ่ น ดวงตาของนกสี

ทองบอดไปเสียแล้ว ทว่าไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอันใดมันกลับค่อยๆ สงบลง ดวงตาที่เหลืออยู่ข้างเดียวประเมินค่าถานซู่หนิง จึงมองเห็นแม่กุญแจหินเล็กๆ ในมือนาง เหมือนถูกไฟแผดเผาในบัดดล นกสีทองถอยหลังอย่างรวดเร็ว เสียงแหลมส่ง เสียงร้อง ไม่กล้าเข้าใกล้กล่ินคาวเลือดเข้มข้นท่ีถูกพ่นออกมาจากปากของมัน เอง เจ้าสัตว์ปีกตัวร้ายท่ีถูกขังอยู่ในกุญแจหินมานานเหลือเกินรีบลนลานถอย หา่ งออกจากถานซูห่ นงิ จากนั้นกส็ ะบัดศีรษะ งับฉู่เจงิ เขา้ มาในปาก! เกิดเร่ืองผิดคาดข้ึนกะทันหัน ทุกคนล้วนต่ืนตระหนก ถานซู่หนิงจ้องมองฉู่เจิงที่ กาลังดิ้นรนไม่หยุดอยู่ในปากของนกสีทอง ความเจ็บปวดเม่ือครู่ก็หายไปเป็น ปลิดท้ิง และไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน หญิงสาวที่ร่างกายผอมบางขาว ซีดไร้เรี่ยวแรงจะก้าวออกไปข้างหน้า คว้ากรงเล็บของนกสีทอง ทุบตีอย่างบ้า คล่งั รอ้ งเสียงดงั ว่า “ปลอ่ ยเขา! ปล่อยเขานะ!เจา้ สตั วร์ า้ ย! ปล่อยเขา!” พละกาลังของเจ้านกสีทองนั้นมหาศาล ทว่าเหมือนดังหวาดกลัวผู้นาหุบเขาคน ปัจจุบันแห่งเผิงไหลผู้นี้ จึงถอยหลังไป เท้าข้างหนึ่งเตะร่างของถานซู่หนิงไปอีก ทาง ช่วงเอวของฉู่เจิงถูกนกยักษ์งับเอาไว้ในปาก หวาดกลัวจับใจ ส่งเสียงร้องขอ ความช่วยเหลือ ทว่านกยักษ์ตัวน้ันเกิดอาการคลั่งไปเสียแล้ว จะไปจาได้เช่นไร ว่าคนผู้น้ีคือผู้ช่วยชีวิต ผ่านไปชั่วครู่ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงเข้าโจมตี เหงื่อ เย็นๆ ไหลซึมเข้าท่ีหน้าผากของฉู่เจิงร้องเสียงดังเพ่ือขอความช่วยเหลือ มองไป รอบทศิ รอ้ งตะโกนหาฉหู่ ลวี า่ “พ่ีใหญ!่ พใ่ี หญช่ ่วยขา้ ดว้ ย! ช่วยขา้ ด้วย!” ฉ่หู ลีขมวดค้วิ แนน่ ยกหอกยาวข้นึ มา แลว้ พุ่งเข้าโจมตที นั ที

ช่วงเวลานี้เอง ทันใดน้ันก็ได้ยินเสียงดังสวบ คนเหล่าน้ีจ้องมองเสียจนอ้าปาก ค้างไปที่ฉู่เจิงที่ถูกนกสีทองกัดช่วงเอวเสียจนตัวขาดคร่ึง น่ิงงันไร้ซ่ึงคาพูด เห็น ร่างกายท่อนล่างของฉู่เจิงตกลงมาที่พื้นซ่ึงเต็มไปด้วยเม็ดฝุ่นจนเกิดเป็นเสียง หนักๆ ดังขึ้น หลังจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง นกสีทองก็กลืนร่างกายท่อน บนของฉเู่ จงิ เข้าไปในปาก เหลอื เพยี งส่วนหัวที่ยังคงโผล่อยู่ภายนอก “ฮ่าๆ” ในช่วงคาบเกี่ยวระหว่างความเป็นและความตายเช่นนี้ ฉู่เจิงท่ีควร จะต้องกรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างเจ็บปวดเหลือแสนกลับหัวเราะเสียงดัง ดวงตาฉายแววบ้าคลั่ง แดงก่าดังเลือด ร้องตะโกนราวคนบ้า “พญาวิหคกาเนิด โชคชะตาหวนคืน! ข้ารู้แล้ว! ข้ารู้แล้ว! ข้าจะนาทัพเจ็ดฝ่าย ข้าจะกาจัดมันให้ หมด! ข้าจะครองบัลลังก์หนานฉู่! ข้าจะครองโลกนี้! ฉู่หลีเจ้าคนทรยศ ข้าจะฆ่า เจ้า แล้วแย่งทุกอย่างคืนมา ฮ่าๆ!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดเต็มตื่นข้ึนมาในหลอดอาหารของนกสีทอง ถานซู่หนิง ใบหนา้ ไรส้ เี ลือด น่งิ ชะงัก จากน้นั ก็วิ่งไปทศ่ี พท่อนลา่ งของฉูเ่ จิง รอ้ งไห้โฮ! “โฮก” เสียงคารามดังข้ึน นกสีทองได้ล้ิมรสอาหารคาวไปแล้วก็ยังไม่หนาใจ มุ่ง มาที่ฉินจือเหยียนซึ่งล้มลงอยู่ที่พื้น แล้วจิกกัดอย่างรุนแรง ชิงเซ่ียโกรธยิ่งนัก คาบกรชิ เอาไว้ กระโดดเข้าไปในอากาศ แล้วแทงเขา้ ไปที่ท้องของนกสีทอง นกสี ทองร้องลั่น ก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัว ชิงเซี่ยติดตามอย่างไม่ลดละ ปีนป่าย เข้าไปที่ส่วนท้องของนกสีทอง ใช้มีดคว้านฟาดฟันเข้าไปดาบแล้วดาบเล่า เลือด และเนอื้ ก่อนใหญไ่ หลลงไปเต็มพืน้ สีหน้าของชิงเซ่ียดุดันเป็นอย่างยิ่ง มือไม่ห่าง จากดาบ ขบปากกัดฟัน เพียงช่ัวครู่ก็คว้านท้องมันเสียจนเป็นรูใหญ่ สายตาของ นางเขม้ แข็ง ขดุ ควา้ นอย่างบา้ คล่ัง ผ่านไปไม่นาน ก็ไมเ่ หน็ แม้แต่เงา

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังสะท้อนไปทั่ว ฉู่หลีและฉินจือเหยียนสองตาแดง ก่าดุดัน หยัดกายขึ้น ร่วมโจมตีนกสีทองอย่างเคียงบ่าเคียงไหล่ วิหคเพลิงก็ร่วม ต่อสู้ไม่หยุดพัก ผ่านไปไม่นาน ก็ฉีกกระชากเลือดเน้ือของนกสีทองได้ก้อนใหญ่ ขนสีเหลอื งทองปลวิ วอ่ น นกสที องไมย่ อมแพ้ ดวงตาฉายแววโกรธเกรี้ยว หัวสมองไม่ซับซ้อนของมันคงไม่ อาจจินตนาการได้ว่าเหล่ามนุษย์ท่ีอ่อนแอเหมือนมดเหล่าน้ี เหตุใดจึงมีพลัง มากมายถงึ เพียงนี้ ทันใดนั้นนกยักษ์ก็ร้องเสียงแหลมขึ้นมา กระพือปีกเพ่ือจะออกบิน พละกาลัง มหาศาลปะทะเข้ากับผนังถ้า ถา้ หนิ ท้ังถา้ แทบจะถลม่ ลงมา “มันกาลังจะหนี จับมันไว้!” ฉู่หลีตะคอกเสียงเข้ม ลากเอวของฉินจือเหยียน ซ่ึง อาศัยแรงของเขาในการกระโดดข้ึนไป ปลายหอกทะลวงเข้าที่ปีกของพญาวิหค ซ่ึงส่งเสียงร้องออกมาทันที และยิ่งตะเกียกตะกายที่จะพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้ามาก ยง่ิ ข้ึน “โฮก!” เสยี งคารามดังขึ้น รา่ งสตั ว์นอ้ ยตวั เลก็ ราวถ่วั เขียวกระโดดข้นึ สูง แล้วกัด เข้าที่ฝ่าเทา้ ของพญาวหิ คสีทอง กระโดดโลดเต้นอยา่ งคลอ่ งแคลว่ ว่องไว “ชิงเซ่ีย!” ฉ่หู ลีเชิดหน้าขึ้นร้องเรียก ดวงตาแดงก่า ลากเสียงยาว เสียงของฉินจือเหยียนดังขึ้นจากด้านหลัง ฉู่หลีหันกลับไปมอง ก็เห็นฉินจือเห ยียนนั่งอยู่บนหลังของวิหคเพลิง จ้องมองมาที่ตัวเขา ยื่นมือออกมา เสียงเข้ม รอ้ งวา่ “ข้นึ มา!” เม่ือเห็นฉินจือเหยียนย่ืนแขนที่ขาวซีดเล็กน้อยทว่าแข็งแรงมาที่ตัวเอง ฉู่หลีก็

ชะงักงันไปเล็กน้อย ทว่าในฉับพลันเขาก็คว้าเข้าท่ีมือของศัตรูคู่แค้นในอดีต ปจั จุบนั รวมถงึ ในอนาคตตลอดชีวิต พลกิ กายกระโดดข้ึนขี่บนหลงั ของวหิ คเพลิง “หงสเ์ พลิง! ตามข้นึ ไป!” ลมบา้ คลง่ั พัดโหมข้นึ มา หมุนคว้างเขา้ ไปในอากาศ ภายในถ้าหินที่มืดมิดและน่า หวาดกลวั เหล่ากษัตริย์แห่งโลกอันวุ่นวายได้วางมืออันอ่อนเยาว์ของพวกเขาลง บนท่ีเดยี วกันอย่างแนบแน่นเป็นคร้งั แรก มวลอากาศหมุนวนเต็มต้ืน โหมซัดถาโถม ลมแสนหนาวอละรุนแรงพัดผ่าน ใบหน้า บรรยากาศรอบกายเปล่ียนไปเปล่ียนมา หงส์เพลิงเร่งความเร็วมากขึ้น เส้นทางที่ฉู่หลีใช้เวลาถึงสามวันในการเดินทาง เพียงไม่นานก็พุ่งตัวลงมา เรยี บรอ้ ยแลว้ วินาทีน้ันเอง กส็ ัมผัสไดถ้ ึงอากาศสดใหม่พงุ่ เข้ามาปะทะใบหน้า ท่ีราบกว้างใหญ่ ท่ีอยู่ด้านนอกของวิหารหงส์ราพัน แสงดาบยืนอยู่นับพัน เสียงแตรดังขึ้นและธง โบกไสว กองทัพทหารสวมสีเกราะสีน้าเงิน ดา และเหลืองยืนเข้าแถวอย่างเป็น ระเบียบเรียบร้อย คือกองทหารอันกล้าหาญของแคว้นฉิน ฉู่ และฉีน่ันเอง พวก เขาต่างระแวดระวังซ่ึงกันและกันโดยไม่ส่งเสียง และในเวลาเดียวกันยังจ้องมอง ลกู ศษิ ย์แห่งเผิงไหลอย่างระวังภัย นอกจากทหารเหล่านั้นแล้ว ยังมีบุคคลผู้สวม เสอื้ ผา้ หลากสีสนั แหง่ ดนิ แดนทะเลสาบและแม่น้า เผ่าอนารยชนแห่งหนานเจียง แล้วยังมีเหล่าทูตของเจ็ดฝ่ายที่แฝงตัวอยู่ในเมืองอีกด้วย คนจานวนมาก แต่ละ คนยืนน่ิงราวท่อนไม้ไร้อารมณ์ ทว่ายังมีท่าทีแปลกประหลาดที่พาให้ผู้พบเห็น หวาดกลวั พลงั อานาจเช่นนี้จะต้องเป็นผู้ที่เคยผ่านสงครามที่แท้จริงเท่านั้นท่ีจะ ครอบครองได้

ทว่าในเวลานี้ พวกเขาลว้ นกาลงั เงยหน้าข้นึ มองพญาวิหคสีทองตัวมหึมาใหญ่คับ ฟ้าท่ีลอยอยู่ในอากาศ แม้ว่าจะเป็นผู้ที่เย็นชามากท่ีสุด ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมอง เสียจนท้ังสองตาแทบจะถลน จ้องมองการต่อสู้อันดุเดือดบนฟ้าอย่างไม่เชื่อ สายตาตนเอง เมื่อเปรยี บเทียบกับพญาวิหคแลว้ เจา้ สตั ว์ตัวนอ้ ยสีขาวก็ตัวเล็กเหมอื นเมด็ งา กัด เข้าที่คอของพญาวิหคอย่างรุนแรง ไม่ว่าจะสลัดเช่นไรมันก็ไม่ยอมปล่อย เลือด ของพญาวหิ คสที องสาดกระเซน็ เหมอื นหา่ ฝน สาดใส่ใบหน้าของกล่มุ คนเหลา่ นี้ ในเวลาน้ีเอง ในเศษซากของพันธนาคารสายน้า ก็ปรากฏเสียงหงส์ร้องขึ้นมาใน ฉับพลัน กลุ่มคนเหล่านี้ตะลึงงัน รีบหันหน้าข้ึนไปมอง ก็เห็นฉู่หลีและฉินจือเห ยียนน่ังเคียงกันมา อยู่บนหลังของวิหคเพลิง เสื้อผ้าปลิวไสว ผมสีดาเข้มเริง ระบา ดูเหมือนเทพสวรรคส์ ององค์ท่ีเดินทางออกมาจากถ้าแล้วกลับคืนสู่สวรรค์ พร้อมกนั “ฝ่าบาท!” “องค์ชาย!” เสียงร้องเรียกตะโกนเซ็งแซ่ ทหารของทั้งแคว้นฉินและแคว้นฉู่กระตือรือร้น ข้นึ มาพร้อมกัน ต่างพากันปรบมอื อวยพร ฉู่หลีและฉินจือเหยียนไม่มีเวลามาสนใจคนเหล่าน้ี พวกเขาข่ีนกวิหคเพลิง บิน ไปสู่ท้องฟ้ายามราตรีอันกว้างใหญ่ สู้รบเคียงไหล่กันอยู่บนหลังของหงส์เพลิง หอกทั้งสองต้งั ตรง ดวงตาจรงิ จัง ทา่ ทหี ้าวหาญ ถลาลมขึ้นไป ในเวลานี้เอง เสียงร้องอย่างเจ็บปวดก็ดังข้ึนมาจากปากของพญาวิหคสีทอง คน เหลา่ นีค้ ดิ ว่าคงเปน็ เพราะสัตวร์ า้ ยตวั นอ้ ยกัดคอของมนั ขาดเสียแล้ว ทว่าเม่ือเงย

หน้าข้ึนไปมอง ก็ไม่ปรากฏความผิดปรกติอันใด หลังจากนั้น ผ่านไปช่ัวพริบตา ละอองเลือดก็พุ่งสู่ท้องฟ้า เลือดสดๆ สีทองสว่างสาดลงสู่พื้น รอยโหว่ตรงช่วง ท้องของพญาวหิ คสีทองระเบดิ ออก เมอื่ คนเหลา่ น้เี งยหนา้ ข้ึนไปมอง จึงพบหญิง ผู้หน่ึงสวมชุดสีเข้ม ใบหน้าขาวราวหิมะ สายตาดุดัน โผล่ออกมาจากช่องท้อง ชองวหิ คสีทอง กระโดดลงจากท้องฟ้า “ชงิ เซย่ี !” “อหี มา่ เอ๋อร์!” ฉู่หลีและฉินจือเหยียนพุ่งเข้าไปข้างหน้าพร้อมๆ กัน ทั้งสองยื่นมือออกไปใน เวลาเดียวกนั เพอื่ รบั นางเอาไว้ในอก จู้ยวนชิงที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนมองทูตของเจ็ดฝ่ายที่อยู่รอบกาย คิ้วเลิกข้ึน จากน้ันก็ร้องขึ้นมาว่า “พญาวิหคกาเนิด โชคชะตาหวนคืน! หน่ึงพันปีมาแล้ว ทายาทแห่งผู้อาวโุ สได้ถอื กาเนดิ ขึ้นแล้ว!” ทันทีที่พูดจบ กลุ่มคนแห่งเจ็ดฝ่ายก็ยืนน่ิงอยู่กับท่ี คาทานายท่ีท่องอยู่ท่ีปากจา อยู่ที่ใจบทน้ันได้หวนกลับเข้ามาในสมอง เหล่าคนชราหัวเราะเสียงดังอย่าง ครนื้ เครง ตะโกนขึ้นฟา้ ว่า “พญาวหิ คกาเนิด! โชคชะตาหวนคืน!” ในนาทีน้ัน ชื่อของจวงชิงเซี่ยได้ดังสะท้อนไปจนถึงเส้นขอบฟ้า กวาดไปทั่วพื้น ปฐพี กระจายไปทั่วฟา้ ดนิ ! ต้นไม้ใบหญ้าร่าไห้ ฟ้าดินสั่นสะท้าน เปลวเพลิงโชติช่วงในยามราตรี ราชาผู้ท่ี หนึ่งชีวิตได้กาเนิดใหม่ด้วยเลือดและไฟแห่งนิรวาน ครั้งน้ีท่ัวท้ังแผ่นดิกว้างใหญ่ จดจาชอื่ สตรนี างหน่งึ ไว้ ชอ่ื ของนาง คือจวงชิงเซยี่

บทที่ 129-1 ข้อตกลงของสุภาพบุรุษ ทอ้ งฟา้ กวา้ งใหญ่เวิง้ ว้าง หิมะตกหนกั ปลิววอ่ นไม่มที ่ีสุด ชายหนุ่มผู้สวมชุดขาวราวหิมะยืนอยู่บนพ้ืนสีขาว แม้ใบหน้าจะขาวซีดเล็กน้อย ทว่าดวงตาท้ังสองงดงามเหมือนดวงดาว คิ้วเข้มทอดตัวยาวถึงจอน ใบหน้า งดงามดังหยก ด้ังจมูกเป็นสัน ทั้งร่างสวมใส่เส้ือขนสัตว์ท่ีอยู่ห่างไกล ยิ่งเพิ่ม ความองอาจราวเทพบุตรให้กับเขา เส้ือผ้าพัดไปตามลม ความหล่อเหลาก็ยังถูก ปลอ่ ยโชยออกมาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด้ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้สวมเสือ้ คลุมขนสัตว์สีดายืนอยู่ตรงหน้าของเขา เส้นผม สีดาของชายหนมุ่ เหมือนเสน้ ไหม ดวงตาแคบยาววางเฉยี งดงั่ หงส์ ท่ามกลางแสง สีหลากหลายท่ีกระพริบอยู่ในอากาศ ค้ิวเข้มดวงตาแวววาว กระดูกสันหลังตั้ง ตรง ทว่ั ทั้งรา่ งปล่อยรังสีแหง่ ความเปน็ กษัตรยิ ์ออกมาเต็มเป่ียม ท่ดี ้านหลงั ของพวกเขา ท่ีซ่ึงห่างไกลไปราวร้อยกว่าก้าว คือกองทัพทหารนับพัน นับหม่ืนนายทย่ี นื เรยี งกนั อยา่ งนิง่ เงียบอยูส่ องกองทพั โดยไร้ซึ่งสรรพเสยี งใดๆ ลมพัดหนาวเย็น พัดผ่านตัวเขาท้ังสองคน ชายหนุ่มในชุดสีขาวย้ิมมุมปาก สายตาผ่อนคลาย ความในใจท้ังหมดล้วนหลบซ่อนอยู่ในสายตาเหมือนหยดน้า นง่ิ จนไม่อาจคาดเดาไดถ้ ึงความคดิ ที่แท้จริงได้ ทนั ใดนน้ั เอง นกที่อพยพหนีจาก หิมะก็กางปีกอันมหึมา แล้วพุ่งเข้าไปในท้องนภากว้าง กระพือปีกบินไปสู่ท่ี ห่างไกล “ภูเขายังคงเขยี ว แมน่ า้ ไสยงั คงไหล* ฝา่ บาททรงพระกรุณายิ่งนัก ทว่าส่งแค่น้ีก็ เพียงพอแล้ว” น้าเสียงทุ่มนุ่มค่อยๆ ดังข้ึน เหมือนเสียงใบหม่อนต้องลมในช่วง

ตน้ ฤดูใบไม้ผลิ แหบหา้ วทว่านา่ ฟัง ค้ิวของฉู่หลีเลิกขึ้นสูงเล็กน้อย จ้องมองรถม้าหรูหราท่ีอยู่ในอารักขาของกอง กาลังแห่งเหยียนอย่างนิ่งงัน ดวงตาแหลมคมกระพริบส่องประกาย ทันใดน้ันก็ หันหน้ากลับมา มองสบตาชายหนุ่มท่ีอยู่ตรงหน้า เสียงเข้มพูดว่า “เรายอมให้ นางไปกับเจา้ ไมไ่ ดห้ มายความว่าเรายอมยกนางให้กับเจ้า” ฉินจือเหยียนยิ้มบาง พูดว่า “ข้าทราบดี เหตุใดจักรพรรดิแห่งหนานฉู่จึงเป็นคน ท่ยี อมแพ้อะไรง่ายๆ ถึงเพียงนี้ จะต้องทาอย่างไร ข้าคิดอยู่ในใจเป็นที่เรียบร้อย แล้ว” ฉ่หู ลีหวั เราะเสยี งเยน็ เสยี งเข้มพูดว่า “ตอ่ หน้าคนจริงไม่พูดโกหก อย่างนอ้ ยครึ่ง ปี อยา่ งมากก็หนง่ึ ปี เราจะตอ้ งไปสู่เสียนหยาง เพอ่ื รบั ตวั นางมา” มุมปากของฉินจือเหยียนยกขึ้น เสียงเรียบพูดว่า “อย่างนั้นก็ต้องดูว่าฝ่าบาทจะ ทรงมคี วามสามารถเพียงใด” “อะไร? เซวยี นออ๋ งคิดว่าเราไม่คู่ควรหรือ?” ฉู่หลียกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้าเสียงเข้ม ต่าถามข้นึ ฉนิ จอื เหยยี นหัวเราะด้วยความเบิกบาน น้าเสียงสดใสพูดว่า “จักรพรรดิแคว้นฉู่ ไม่คู่ควร แล้วใครจะมีความสามารถเพียงพอกันเล่า? ในหมู่เหล่ากษัตริย์กล้า แกร่งทั้งหลาย คนที่ข้าชื่นชมมากท่ีสุด ก็คือฝ่าบาทท่ีเป็นจักรพรรดิแคว้นฉู่ ใน โลกน้ีหากไม่มีพระองค์แล้ว มนุษย์โลกคงจะขาดไร้ความสนุกสนานไปโข ทีเดียว” ฉู่หลีหัวเราะเสียงดัง น้าเสียงเย็นเหยียบพูดว่า “ขอบคุณเซวียนอ๋องท่ียกย่อง

เพยี งแต่นา่ เสยี ดายที่โลกนมี้ ดี วงตะวนั ไดเ้ พียงหนึ่ง ทกุ สรรพสิ่งมนี ายใหญ่เพียงผู้ เดยี ว ผทู้ จ่ี ะครอบครองนางได้ก็มีเพียงหน่ึงเดียว ไม่ว่าจะเป็นความแค้นระหว่าง แคว้นหรือตัวบุคคล ข้าและเจ้าจะต้องเป็นศัตรูไปช่ัวชีวิต ไม่มีทางเป็นสหาย เหมอื นดวงสุรยิ นั และดวงจนั ทรา ทไ่ี มอ่ าจอย่รู ่วมฟา้ ได้” ฉินจือเหยียนตบฝ่ามือ เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมคาพูด “จักรพรรดิฉู่เป็นคนใจ เร็วปากไว แน่นอนว่าต้องเป็นลักษณะนิสัยของผู้ย่ิงใหญ่ ทว่าวันนั้นที่ท่ีราบไป๋ลู่ นางตกอยู่ในมือของพระองค์ แต่พระองค์ก็ยังไม่อาจรักษานางไว้ได้ หากในครึ่ง ปีหลงั จากน้ี พระองค์คดิ วา่ พระองคจ์ ะใชเ้ บยี้ เช่นใดพานางไปจากขา้ ได้?” ฉูห่ ลีพ่นลมออกจากจมกู เสียงเข้มพดู ว่า “ใจแน่วแน่ของเรา น่นั แหละคือเบ้ีย” ฉินจือเหยียนหัวเราะเสียงดังพูดว่า “ในเมื่อฝ่าบาทม่ันใจถึงเพียงนี้ ถ้าอย่างนั้น ข้ากจ็ ะทาสัญญาสุภาพบุรุษกับฝ่าบาท ในเวลาหนึ่งปี หากฝ่าบาทไม่อาจทาให้อี หม่าเอ๋อร์ยอมไปกับพระองค์ได้ด้วยความเต็มใจ ก็ถอนตัวไปเสีย อย่าได้รบเร้า อีกไปทง้ั ชีวิตเลย” “ได้!” เสียงเข้มของฉู่หลีตะคอก เสียงเข้มพูดว่า “หากเราชนะเล่า จะทา อยา่ งไร?” “ข้าจะไมบ่ งั คับให้อีหม่าเออ๋ รท์ าเรือ่ งทนี่ างไม่ตอ้ งการ หากว่าฝ่าบาทชนะ ข้าจะ ส่งนางมาในเก้ียวแดงไปสู่หนานฉู่ในฐานะพี่ชาย แล้วจะแบ่งดินแดนด้านทิศใต้ ของภเู ขาเทยี นมู่ทง้ั หมดเปน็ สนิ สมรส” น้าเสียงสดใสของฉู่หลีหัวเราะเสียงดัง พูดว่า “หากว่าเจ้าชนะ ดินแดนด้าน เหนือของเว่ยสุ่ยจะเป็นของขวัญแสดงความยินดีที่เซวียนอ๋องได้ขึ้นครอง

บลั ลงั ก์!” ชายหนมุ่ ท้ังสองสบตากนั หวั เราะเสียงดงั น้าเสยี งก้องกงั วานไปทัว่ ทงั้ แผน่ ดนิ “ขอลา!” เสยี งเข้มของฉู่หลีพูดข้ึน ก่อนหมุนตัวกลับไปที่กองทัพใหญ่ของหนาน ฉู่ แล้วพลิกกายขึ้นข่ีบนหลังม้า สันหลังตรงแน่ว สายตาเย็นเหยียบเหมือนเกร็ด หิมะ ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปท่ีรถม้าหรูหราที่อยู่กลางกองทัพ คล่ืนลมในดวงตา พัดโหม พลิกวนหมุนเปล่ียน ในท่ีสุดก็หันกลับไป บังคับม้า ตะคอกเสียงเข้ม นา กองทัพขนาดใหญ่ผ่านพายุหิมะสีขาว พงุ่ ไปทางทิศใต้ ฉินจือเหยียนยืดกายตั้งตรง สายตาเหม่อมองไปไกล สายลมพัดผ่านร่างของเขา พัดกวาดเอาเส้ือขนสัตว์สีขาวของเขา หิมะสีขาวปลิวไปท่ัวทั้งแผ่นดิน ฝังกลบ รอยเท้าเหล่าน้ันไวใ้ นหมิ ะ “องค์ชายเซวียนอ๋อง” น้าเสียงสดใสที่แฝงความเคารพนบน้อมดังข้ึนข้างหู ฉินจือเหยียนค่อยๆ หันกลับไปมอง จึงเห็นชายหนุ่มในชุดสีม่วงผู้มีผมยาวปลิว สยาย ยืนน่ิงอยู่บนพื้นหิมะ ประสานมือพูดว่า “ข้าขอส่งเพียงแค่น้ี ขอให้องค์ ชายช่วยดแู ลนายทา่ นด้วย” ฉินจือเหยียนพยักหน้าเสียงเรียบพูดว่า “ท่ีปรึกษาจู้โปรดวางใจ อีหม่าเอ๋อร์ บาดเจ็บหนัก ไม่อาจร้ังรอได้ การตามหาหยางเฟิงและเลี่ยอวิ๋นจ้ี ไว้เป็นหน้าที่ ของข้าเอง” จยู้ วนชิงพยกั หน้ารบั คา ก่อนนาบรรดาศิษย์ของเผงิ ไหล พลิกกายข้นึ ข่มี ้าศึกของ เป่ยฉนิ แลว้ มุง่ ไปทางทรี่ าบไปล๋ ู่ ร่มไม้ไผ่หน่ึงคันกางก้ันไว้บนศีรษะของฉินจือเหยียน เพื่อป้องกันพายุหิมะกว้าง

ใหญ่ สตรีในชุดสีเทาที่มีสายตาเย็นเหยียบ ใบหน้าน่ิงเหมือนน้า น้าเสียงไม่แฝง อารมณ์พูดวา่ “องค์ชาย ถงึ เวลาออกเดินทางแล้ว” ฉินจือเหยียนพยักหน้า ค่อยๆ เดินไปท่ีรถม้า ก่อนมองเข้าไปด้านใน ทว่าไม่ได้ ขนึ้ ไปบนม้า กลับพลกิ กายกระโดดข้นึ บนม้าศึก นากองทพั ใหญ่โตมุ่งไปสู้ทิศทาง แห่งต้าฉิน ออกมาจากเขตภูเขาชิวผิงแล้ว ก็เป็นท่ีราบเจียเหลิง ห้อตะบึงด้วย ฝีเท้ามา้ เปน็ เวลาหา้ วัน เมืองซเี ฟิงซึง่ เป็นเมืองท่ีเป็นเมืองชายแดนระหว่างต้าฉิน และซีชวนก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า มองจากท่ีไกลๆ แล้ว เมืองซีเฟิงท่ีอิงแอบอยู่ ท่ามกลางคลื่นแห่งขุนเขาช่างดูใหญ่โตและเกรียงไกร เหล่าขุนนางแห่งซีชวนซ่ึง ตามมาส่งกองทหารแห่งต้าฉินซ่ึงอยู่ร้ังท้ายขบวน ในที่สุดก็ลาจากกองทัพฉินท่ี ห่างจากเมืองซีเฟิงสามสบิ ลี้ การเดินทางบนทุ่งหญ้ามักจะเป็นเช่นน้ี เม่ือมองไปท่ีต้นไม้สักต้นที่อยู่ไกลๆ แต่ กลบั รูส้ กึ เหมือนใกล้ ทวา่ อาจจะตอ้ งใชเ้ วลาถงึ หนง่ึ วันเพอื่ ไปใหถ้ ึง ในยามเช้ามองเห็นกาแพงเมืองอันยิ่งใหญ่ของเมืองซีเฟิง ทว่าต้องให้เวลา ลว่ งเลยมาจนถึงยามค่าจึงจะมาถึง คบไฟส่องแสงสะท้อนประตูเมือง เจ้าเมืองซี เฟิงเถียนหงเจอ๋ นาขุนนางใหญน่ ้อยแหง่ ซเี ฟงิ รออยู่ท่ามกลางพายหุ ิมะทัง้ วนั เมื่อ มองเห็นธงขนาดใหญ่ของกองทัพเหยียนจ้ือ ก็พากันคุกเข่าลงเพื่อทาความ เคารพฉินเซวียนอ๋องผู้ที่แม้ยังเยาว์แต่ก็สามารถกุมอานาจกองทัพของแคว้นฉิน เอาไวไ้ ด้ ต้าฉนิ สถาปนาแวน่ แคว้นมาได้หนึ่งพันสองร้อยปีมาแล้ว ในช่วงเวลาน้ีได้พบเจอ การที่ประชาชนก่อกบฏ การโจมตีจากเผ่าอื่น เจ้าเมืองกระด้างกระเด่ือง ชน ช้ันสูงต่อต้านมาหลายต่อหลายคร้ัง ทว่าไม่เคยเจอกับการที่ถูกคนสกุลอ่ืน แบ่งแยกแผ่นดินเหมือนที่เคยเจอเม่ือสามร้อยปีก่อน ทุกวันน้ีแผ่นดินแบ่งเป็นสี่

แต่ล่ะแว่นแคว้นมีอานาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด แคว้นเล็กแคว้นน้อยมากมายจนนับ ไม่ถ้วน ลว้ นแล้วแต่พ่ึงพาอาศัยส่ีแคว้นใหญ่ คานอานาจซ่ึงกันและกัน ด้านหน้า ฉากเหมือนดังพื้นน้าสงบไร้คล่ืนลม ภายในกลับไม่หยุดท่ีจะแย่งชิงอานาจ ลอบ วางแผนเพื่อแทงข้างหลังซ่ึงกันและกันไม่หยุดหย่อน ประชาชนเป็นทุกข์เสียจน พดู แทบไมอ่ อกในโลกแห่งความวุ่นวายใบนี้ อูฐท่ีผอมจนตายก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า** แม้ว่าเป่ยฉินจะถอนกาลังออกจากแดน เหนือของแผนที่แผ่นดินใหญ่ ทางด้านเศรษฐกิจและการผลิตก็ไม่สู้แคว้นฉี ความอุดมสมบูรณ์ของแผ่นดินก็ไม่สู้หนานฉู่ เรื่องม้าศึกยังห่างชั้นกับซีชวนอีก มากนัก แล้วยังเปน็ แวน่ แคว้นทตี่ อ้ งรบั มือกับการโจมตีของเผ่าซงหนูมากท่ีสุด มี เส้นชายแดนขนาดยาวท่ีไมส่ งบทางทิศเหนอื ทว่าพ้ืนที่หนาวเหน็บและยากไร้เช่นน้ี พบเจอกับการต่อสู้ระหว่างแคว้นมา ยาวนานเชน่ น้ี ทหารของเป่ยฉนิ จงึ เคี่ยวกราตนเองจนกลายมาเป็นเป็นกองทัพท่ี แข็งแกร่งที่สุด เป่ยฉินทาตามกฎเกณฑ์ท่ีบรรพบุรุษตั้งไว้ ให้ความสาคัญต่อ การทหาร ดูเบาศิลปะ การต่อสู้ในสนามรบต้องอาศัยคาสัตย์สาบานและยอม ตายถวายชีวิตจึงจะได้รับโอกาสเลื่อนขั้น เด็กผู้ชายของเป่ยฉินเม่ือถึงวัยผู้ใหญ่ ล้วนแลว้ แต่ยอมเป็นทหารด้วยใจหาญ แม้วา่ ไม่อาจเข้าเฝา้ เปน็ ขุนนาง แต่การได้ เป็นทหารและได้ต่อสู้กับเผ่าซงหนูในแดนเหนือก็ถือเป็นเกียรติแห่งชีวิต เหล่า แม่ทัพและทหารแห่งค่ายใหญ่แดนเหนือปกป้องแคว้นฉินมานานปี มีช่ือเสียง เป็นอย่างสูงภายในแว่นแคว้น ในหมู่คนเหล่าน้ี เหล่ากองทัพเหยียนจ้ือท่ี ฉินจือเหยยี นฝึกฝนไดด้ ้วยมือตวั เองถือวา่ มีชื่อเสียงเป็นทสี่ ดุ ตัวเป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์ที่อายุได้เพียงสิบส่ีปีก็ควบคุมแดนเหนือ สิบปีต่อมา ได้เปล่ียนจากการตั้งรับเป็นการเริ่มจู่โจม ทาเอาเผ่าซงหนูต้องล้มลุกคลุกคลาน

ไร้แรงตอ่ ต้าน สถานะของฉินจอื เหยียนตามฝีปากของชาวเมืองก็สูงเทียบเท่าฉิน อ๋อง ด้วยชื่อเสียงอันสว่างไสวของเขา องค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ก็เหมือนเช่น ไข่มุกเม็ดเล็กจ้อยไม่สะดุดตา ในบรรดาองค์ชายแห่งราชวงศ์ฉินทั้งยี่สิบแปด พระองค์แล้ว มีเพียงองค์ชายรองฉินจืออ้ีเท่านั้นที่ดูจะเป็นคู่แข่งที่สมน้าสมเนื้อ กนั ได้ ในเทศกาลการล่าสัตว์แห่งท่ีราบไป๋ลู่ เผ่าซงหนูถือโอกาสท่ีฉินจือเหยียนไม่อยู่ เข้าโจมตีค่ายใหญ่แดนเหนืออยู่หลายคร้ัง จนถึงขนาดทาลายเมืองเล็กๆ ท่ีอยู่ ใกล้ๆ ในยามที่มลี มพายุโหมซดั เขา้ ที่จติ ใจของคนเช่นนี้ การกลับมาของฉินจือเห ยยี น เท่ากบั เปน็ การเพิม่ ขวญั กาลังใจใหก้ บั ชาวเมอื งอย่างไมต่ อ้ งสงสยั เมืองซีเฟิงน้ันอยู่ติดกับซีชวน เป็นดินแดนในอารักขาเมืองสุดท้ายของสุด ปลายทางทิศตะวันตกของแคว้นฉิน และเป็นตลาดค้าม้าที่ใหญ่ที่สุดแห่งหน่ึงใน ยุคปัจจุบัน ม่ังคั่งร่ารวย ไร้ซ่ึงความหลับใหล ในยามน้ีเป็นช่วงเวลาที่เมืองซีเฟิง คึกคักมากทส่ี ดุ พอดี รถม้าเพิ่งจะย่าเท้าเข้าไปในประตูเมืองงซีเฟิง ด้านในก็แซ่ซ้องเรียกช่ือฉินจือเห ยียนกันระงม แม้ประชาชนของเมืองซีเฟิงจะไม่ต้องกังวลใจเร่ืองการโจมตีทาง แดนเหนือของซงหนูจะล่วงเข้ามาถึง ทว่าชื่อเสียงของฉินจือเหยียนที่เพ่ิงจัดการ ถอนรากถอนโคลนป้อมไป๋ลู่ผู้ซึ่งเป็นกองโจรอันแข็งแกร่งแห่งทิศตะวันตกมา นานปี เหล่าผู้ค้าม้าศึกแห่งซีเฟิงก็เฝ้าเข่นเคี้ยวเข้ียวฟันคั่งแค้นมานานแล้ว ด้วย บุญคุณของฉินจือเหยียน และช่ือเสียงของฉินจือเหยียนในหมู่ประชนชน เป็น ธรรมดาที่จะเชิดหนา้ กู่ร้องเรียกชอ่ื จนเสยี งดังสั่นสะท้านไปท่วั ภายในรถม้าหรูหรา หญิงสาวร่างขาวซีดนอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มนวมที่ปูทับกัน หลายชน้ั รถมา้ ว่งิ อยา่ งนุม่ นวล ไม่สะดุดและไร้ซึ่งแรงสั่นสะเทือน กระถางมีเชิง

ส่งกลิ่นหอมโชยออกมา สาวใช้สวมใส่เสื้อผ้าเรียบง่ายสองคนนั่งคุกเข่าลงอย่าง เรียบร้อยอย่อู กี ด้าน จ้องมองทุกการกระทาของหญิงสาวโดยไม่กระพริบตา เมื่อ ได้ยินเสียงร้องตะโกนจากทางด้านนอก เปลือกตางดงามของหญิงสาวก็ขยับ แล้วคว้ิ ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “อา! แม่นางใกล้จะฟ้ืนแล้ว” สาวใช้ผู้สวมชุดสีน้าเงินเรียบง่ายมีความยินดีเป็น อย่างย่ิง รีบหันไปพูดกับสาวใช้ผู้สวมชุดสีเขียวอีกนาง “รีบไปรายงานองค์ชาย เร็วเขา้ บอกว่าแมน่ างจะฟ้นื แลว้ ” “ตอนน้ีหรือ?” สาวใช้ชุดเขียวถามขึ้นด้วยน้าเสียงสงสัย “เรียกท่านอาจารย์ ไปส๋ ือมาดกู อ่ นเถิด ยามนก้ี าลังเดนิ ทางอยู่ อยา่ ทาอะไรให้วนุ่ วายจะดกี วา่ ” “อย่างนั้นกไ็ ด้ เจา้ รบี ไปซี”

บทที่ 129-2 ข้อตกลงของสุภาพบุรุษ ผ่านไปช่วั ครู่ ชายชราผมู้ หี นวดเคราและผมสดี อกเลาและมีลูกตาสีน้าตาลอ่อนก็ เดินตวั สั่นเทาเขา้ มา กวาดตามองหญิงสาวเล็กน้อย จากน้ันก็ตรวจชีพจรเพื่อวัด อาการ ควิ้ ขมวดเลก็ น้อย ส่ายหน้าแลว้ พูดวา่ “แปลก ชา่ งแปลกแท้” “ท่านอาจารย์ มีอะไรแปลกหรือ?” สาวใช้ชุดเขียวกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก สาเนียงพูดแหลมสูง ดวงตาสองข้างทั้งกลมทั้งโตและดาสนิทจ้องไปท่ีชายชรา กอ่ นรีบเอย่ ถามอยา่ งเรง่ ร้อน พ่อหมอไป๋สือย่นค้ิวพลางพูดว่า “พญาวิหคสีทองเป็นสัตว์โบราณ อาศัยอยู่ใน โลกมนุษย์มายาวนาน กินงูพิษ หนู และมดเป็นอาหาร เลือดสีทองมีพิษ แม่นาง ผู้น้ีติดอยู่ในท้องของพญาวิหคทั่วท้ังร่างต้องพิษร้ายแรง แม้ว่าจะเป็นกาลังของ พวกเราเหล่าแปดพ่อหมอยังทาได้เพียงรักษาชีวิตของนางเอาไว้ได้ชั่วคราว เทา่ นัน้ ในแผน่ ดินนี้นอกจากเจา้ ตระกูลซหี ลินท่ีหมอดไหม้ไปแล้วอย่างซีหลินอว่ี หรือผู้สืบทอดแห่งซางชิวผู้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว ก็มีเพียงผู้อาวุโสใน ตระกลู พอ่ หมอเท่านน้ั จึงจะช่วยชีวิตได้ ทว่าหากดูจากรูปการณ์ในเวลานี้ พิษใน ร่างของนางไม่เพียงหยดุ การเจรญิ เติบโต กลบั สอ่ ให้เห็นว่ากาลังหายไป ช่างเป็น เร่อื งแปลกมหศั จรรย์ย่ิงนกั ” สาวใช้ในชุดสีน้าเงินกระพริบตา พูดกล้ัวเสียงหัวเราะ “ท่านอาจารย์ คงเป็น เพราะแมน่ างดวงแข็ง โรคนีจ้ ึงได้ค่อยๆรกั ษาตัวเองเช่นน้ี” “พูดอะไรเปน็ เดก็ ๆ” พ่อหมอไปส๋ อื พูดขึ้น “ร่างกายของนางบาดเจ็บหนักหลาย ท่ี กระดูกซ่ีโครง กระดูกข้อมือ กระดูกข้อเท้าล้วนหักงอหลายที่ ส่วนของศีรษะ

ได้รับบาดเจ็บหนัก แล้วยังต้องพิษ อาการบาดเจ็บเช่นนี้ หากเปล่ียนเป็นคน ธรรมดาคงจะตายไปนานแล้ว ยามน้ีนางยังรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็ถือเป็นโชคดีที่ สวรรค์ประทานให้แล้ว พิษชนิดน้ีแม้ว่าจะถูกยับย้ังชั่วคราว ทว่ายังต้องรักษา อย่างละเอียดในภายหลัง อาจจะยังต้องให้ยารักษาโรคเป็นสิบปีแปดปี อาการ ของโรคจึงจะหายขาดได้ ข้าบอกแล้วให้เจ้าเรียนหนังสืออยู่เสมอ พวกเจ้าก็ไม่ ฟงั ” เด็กสาวท้งั สองแลบล้ินให้พ่อหมอ ย้ิมยิงฟันโดยปราศจากความหวาดกลัวแม้แต่ น้อย พ่อหมอไป๋สือถอนหายใจ พูดว่า “พวกเจ้าคอยดูนางให้ดี ภายในสองวันน้ีนาง อาจจะฟนื้ ข้ึนมา หากมีอะไรผิดปรกตติ ้องรีบรายงานขา้ ทนั ที” เม่ือพดู จบกเ็ ปดิ มา่ นแลว้ เดนิ ออกไป ในคืนน้ัน เจ้าเมืองซีเฟิงได้จัดพิธีต้อนรับทหารนายกองของกองทัพเหยียนจ้ือ ฉินจือเหยียนเองก็เข้าร่วมด้วย ในระหว่างการชุมนุมน้ัน เหล่าขุนนางและพ่อค้า ผู้มหี น้ามตี าแหง่ เมืองซเี ฟิงลว้ นเขา้ รว่ มด้วย ทุกคนล้วนอยากดทู ่าทสี ง่างามไร้ที่ติ ของเทพสงครามผู้น้ี ส่ิงของล้าค่าและแปลกประหลาดล้วนหลั่งไหลเข้ามาสู่วัง แห่งซเี ฟงิ ฉินจือเหยียนปฏิบัติต่อผู้อ่ืนอย่างอ่อนโยนและมีมารยาท ให้ความรู้สึก น่าเคารพของสมาชิกราชวงศ์ แล้วยังให้ความรู้สึกสงบไม่คุกคาม เหล่าหัวหน้า ทหารให้การตอ้ นรับรว่ มฉลองอย่างมีสุข จนถงึ สองยามก็ยังไม่เลกิ รา ในยามนี้ องครกั ษ์ประจาตัวของฉินจือเหยียนเหลียนโจวก็เข้ามาในห้องโถงใหญ่ กระซิบท่ีขา้ งหขู องฉินจือเหยยี นสองสามคา รอยย้ิมอ่อนโยนขององค์ชายเซวียน อ๋องก็เปลี่ยนไปในฉับพลัน รีบถอนตัวออกจากงานเล้ียงทันที จนทาให้เหล่าขุน

นางและพ่อค้าแห่งเมืองซีเฟิงตกใจจนไม่กล้าสบตา ไม่ทราบว่าเกิดเร่ืองใหญ่ อะไรขนึ้ เมืองซีเฟิงเป็นเมืองใหญ่ทางทิศตะวันตกของเป่ยฉิน เม่ือสิบปีก่อน จัก รพ รร ดิ อ ว๋ิน เ หลี ย ง เย่ แห่ ง ซีช วน ไ ด้ ทุ่ ม ก า ลั งก อง ทั พ เพื่ อ ให้ ส ง คร าม ไ ด้ ความสาเร็จ ทาให้เกิดสงครามกับเป่ยฉินถึงสามครั้ง ในยามน้ันจักรพรรดิต้าฉิน อย่างฉินจ่ือเฉิงยังอยู่ในวัยที่แข็งแรง จึงได้ก่อสร้างวังเอาไว้ที่ซีเฟิงเพื่อเข้า ควบคุมการรบในแนวหน้า ในที่สุดก็โจมตีของทัพของซีชวนก็แตกพ่ายลงในคร้ัง ท่ีสามซีชวนเองก็แตกพ่ายเสียจนไม่อาจกลับมาโจมตีและก่อสงครามคร้ังใหญ่ๆ ได้อีก ด้วยเหตุนี้อว๋ินเหลียงเย่จึงสูญเสียความภักดีของประชาชน หลังจากน้ันก็ ถกู นอ้ งชายแทๆ้ อวน๋ิ เหลียงซีถอดออกจากราชบัลลงั กแ์ ล้วข้นึ ครองราชยแ์ ทน ฉินจอื เหยยี นนาทหารองครกั ษก์ ลมุ่ หนึ่งตามมา พุ่งเข้ามาท่ีพระตาหนักเหยาเซิง เปิดประตูเข้าไปอย่างรุนแรง จึงเห็นชิงเซี่ยอยู่ในชุดผ้าขนสัตว์สีขาว ใบหน้างา งามราวรูปวาด ปล่อยผมยาวสยายนั่งอยู่บนเตียง ด่ืมยาที่อยู่ในมือของสาวใช้ที ละคา เม่ือเห็นฉินจือเหยียนเข้ามา ชิงเซี่ยก็ยิ้มอ่อนๆ เสียงเบาพูดว่า “งานรับรองจบ แลว้ หรือ?” ฉนิ จือเหยียนมสี ีหนา้ ลึกล้า สองตาดจุ ทอ้ งทะเล มองชิงเซ่ียตาไมก่ ระพริบไม่ยอม พูดยอมจา ชิ่งเซี่ยน่ิงงันไปชั่วครู่ น้าเสียงแฝงความสงสัยถามว่า “ทาไมหรือ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ใครจะรู้ว่าฉินจือเหยียนจะก้าวยาวๆเข้ามา แล้วกอดนาง เอาไวใ้ นอกแน่น ชิงเซ่ียถูกเขากอดเอาไว้ในอก ได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย หัวใจดวงนั้น

ค่อยๆผ่อนคลายลง ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเผ่ารดไปท่ีศีรษะของนาง ได้กล่ิน ชานเป้ยหอมกร่นุ วนเวียนอยู่ในจมูก ทุกส่ิงทุกอย่างเหมือนกับความฝันฉากหน่ึง ชิงเซี่ยรู้สึกเหมือนตกลงไปในท้องทะเลลึก และโดนโอบล้อมด้วยน้าทะเลอบอุ่น ท่ัวทั้งร่างล่องลอย มือของนางตบเบาๆไปท่ีไหล่ของฉินจือเหยียนก่อนเอ่ยปาก ดว้ ยเสยี งอันเบาว่า “ขา้ ไม่เป็นอะไร ขา้ กลบั มาแลว้ ” เหลา่ ข้ารับใช้ต่างถอยออกไปอย่างรู้งาน ดวงตาอ่อนโยนของฉินจือเหยียนสดใส ดังดวงดาว เต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เขายกอาหารสองสามอย่างเข้ามา แล้ว อ้อนชงิ เซย่ี ทีละคา ดีใจเสียจนไมอ่ าจกักเก็บเอาไว้ได้ ชงิ เซีย่ ไม่ได้พดู อะไร เอาแตก่ นิ อาการท่เี ขาสง่ ใหจ้ นหมด การพบกันอีกคร้ังเช่นน้ี นางพบว่าฉินจือเหยียนเปล่ียนไปมาก เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เฉยเมย ไร้ความ ทะเยอทะยาน และดีงามจนเหมือนไม่มีจริงอีกต่อไป เขาที่มีอารมณ์รักโลภโกรธ หลงเช่นน้ปี รากฏอยตู่ อ่ หน้านาง เขาทดี่ ีใจจนแทบกระโดดเม่ือเหน็ นางกินข้าวได้ มาก และขมวดคิ้วใส่นางเพราะความวิตกกังวลแม้ว่าเขาจะยังคงอ่อนโยน เหมือนเคย ทว่าในความอ่อนโยนเช่นนั้นคร้ังนี้กลับแฝงไปด้วยความเอาอกเอา ใจ นางรู้ดวี า่ ตัวเองท่ีเอาชีวิตจากความตายมาได้หลายต่อหลายคร้ังนั้น เป็นการ ทาลายความเย็นชาที่ซ่อนอยู่ในใจของบุรุษผู้นี้ ยามนี้เขาจ้องมองตัวนางด้วย ความระมัดระวัง ราวกับนางเป็นอัญมณีล้าค่า ราวกับกลัวว่านางพร้อมแตก สลายได้ทุกเวลา “อีหม่าเอ๋อร์” หลังจากด่ืมกินจนพอแล้ว ฉินจือเหยียนก็ห่มผ้าให้ชิงเซ่ียจน เรียบรอ้ ยก่อนพูดเสียงเบาพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องหยางเฟิงในเม่ือโอวซือห ลันหย่ายังไม่ตาย ก็นับได้ว่าเป็นโชคดี วิวัฒนาการของเผิงไหลลึกล้า ทุกวันน้ี ดว้ ยการนาของจยู้ วนชงิ จะตอ้ งช่วยเหลือพวกเขาไดอ้ ยา่ งแน่นอน”

ชงิ เซ่ียพยกั หนา้ ยิ้มแล้วพูดว่า “ทา่ นวางใจเถิด ข้าจะไม่ออกตามหาเขาโดยไม่คิด หนา้ คิดหลังเชน่ เดิมอกี ร่างกายขา้ ในยามน้ี คงจะต้องอยเู่ คยี งขา้ งท่านจงึ จะดี” ฉนิ จือเหยยี นยมิ้ อยา่ งอ่อนโยน พดู ว่า “ตอนน้พี อ่ มดอาวุโสท้งั แปดอย่ใู นวังหลวง เพอ่ื ตรวจพระอาการให้เสด็จพ่อ รอจนพวกเรากลับไปถึงเสียนหยางแล้ว อาการ ป่วยของเจ้ากค็ งไมน่ ่ากลัวอกี ต่อไป” รอยย้มิ ของชิงเซี่ยสดใสดังดอกไม้ ทันใดน้นั กค็ ดิ ขึ้นมาได้หน่ึงเร่ือง จึงพูดว่า “ใช่ แล้ว หลังจากที่พวกเราออกไป พวกเจ้าได้ช่วยชีวิตคุณหนูถานหรือไม่? นาง ทรยศเผิงไหลเพ่ือชว่ ยเหลอื ฉู่เจิงคนจากเผงิ ไหลจะไมท่ าร้ายนางหรือ?” ฉินจือเหยียนพูดว่า “มารดาของคุณหนูถานเป็นผู้อาวุโสแห่งวังเทพธิดา มี ตาแหน่งอยู่ในหุบเขาเผิงไหล พวกเขาไม่กล้าทาอะไรนางหรอก ยิ่งไปกว่านั้นใน ยามน้ีเผิงไหลอยู่ภายใต้การดูแลของที่ปรึกษาจู้ซึ่งเป็นผู้มีคุณธรรม และเป็นคน ใจกวา้ ง คงจะไม่ทาร้ายหญงิ สาวออ่ นแอหรอก” “เช่นนั้นก็ดี คุณหนูถานถือว่าเป็นคนน่าสงสาร ไม่ทันโลก ไม่รู้เรื่องแผนร้ายใน ใจคน เม่ือได้ตกหลุมรักแล้วก็หลงใหลเสียจนทอดท้ิงทุกคนบนโลก เพียงแค่นี้ก็ น่าเวทนาพอแล้ว”ชิงเซ่ียถอนหายใจอ่อนบาง ยามน้ีด้านนอกเกิดเสียงดึงประตู บาดหูดังข้ึน ชิงเซ่ียเลิกค้ิวข้ึน ดวงตาก็พลันส่องแสงทันที พูดว่า “ใช่ต้าหวง หรือไม่? ปลอ่ ยมันเข้ามาเร็ว” ฉนิ จอื เหยยี นเดินไปทป่ี ระตู ทันทที ี่ประตูถกู เปดิ ออก สัตวส์ ่ีเท้าตัวน้อยสีขาวราว หิมะก็กลิ้งตัวเข้ามาราวกับลูกบอล ชนเข้ากับผนังฝ่ังตรงข้ามจนเกิดเสียงดังปึง จนเวียนหัวตาพร่า วิงเวียนจนเหมือนมีดาวสีทองผุดข้ึนบนศีรษะ อุ้งเท้าทั้งสั้น ท้ังอ้วนขย้เี ขา้ ทดี่ วงตากลมสเี ขียว รอ้ งโอดโอยอยา่ งนา่ สงสาร

เม่ือชงิ เซ่ยี เห็นมนั เขา้ จึงรอ้ งดว้ ยความดอี กดใี จ “ตา้ หวง มานเี่ รว็ ” เจ้าสตั วส์ เี่ ท้าตวั น้อยเมอื่ ได้ยินถ้อยคาของชิงเซย่ี ก็รบี คนื สตจิ งึ รบี ยืดขาส้ันๆทั้งสี่ ขา ว่ิงมาหาชิงเซี่ย แกว่งหางเล่นสนุก ส่งเสยี งเหา่ ดังอย่างกระตือรือร้น นางยนื่ มือไปอุ้มเจ้าต้าหวงท่ีตัวอ้วนใหญ่ วางไว้บนผ้าห่ม แล้วใช้นิ้วมือเรียวสวย เคาะจมูกดาชื้นเล็กๆของมัน พูดว่า “ได้ยินว่าเจ้าช่างรักความยุติธรรมย่ิงนัก ตอ่ ส้กู ับพญาวิหคสีทองด้วยตัวคนเดียวเพ่ือช่วยข้า กล้าหาญไร้ท่ีเปรียบ สุดยอด ไปเลย!” ชิงเซี่ยไม่ค่อยรู้สึกผูกพันกับเจ้าสัตว์ตัวน้อยอย่างอ่อนโยนเช่นนี้นัก เม่ือเห็น เจ้านายชมเชยต้าหวงก็กระโดดโลดเต้นอย่างยินดีเป็นอย่างยิ่ง ดวงตาสีเขียว เปลง่ ประกาย ยดื อกเชิดหนา้ แยกเขย้ี วเผยกรงเล็บใหเ้ หน็ แสดงทา่ ทีองอาจกว่า ผูใ้ ดในโลกน้ี ฉินจือเหยยี นยนื อยู่ข้างเตยี ง ยิ้มบาง ต้าหวงที่ขยับแขนขาส่งเสียงร้องอยู่นั้น ทันใดน้ันก็มองเห็นใบหน้าของฉินจือเห ยยี นจึงนิ่งไปทนั ที มองฉนิ จอื เหยียนต้ังแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมินดวงตากลมสี เขยี วกรอกกล้ิงไปมา ชาเลืองมองเขาอยา่ งสงสัย จมูกเลก็ ๆยน่ ลงในทันที “จริงด้วยต้าหวงยังไม่รู้จักท่านเลย” ชิงเซี่ยหัวเราะแล้วพูดว่า “น่ีเป็นน้องชาย ตัวนอ้ ยที่ข้าไดม้ าจากก้นของหบุ เขา ซ่ือสัตย์พง่ึ พาได้ แล้วยงั ฉลาดมากอกี ดว้ ย” ฉินจือเหยียนมองเจ้าตัวน้อยที่เหมือนก้อนหิมะที่ดูน่าขบขันและยังน่ารัก ยิ้ม อ่อนโยนก่อนย่ืนมือออกไปอยากจะลูบหัวมัน หลังจากเกิดเร่ืองเสียงดังขึ้น เจ้า สัตว์ตัวนอ้ ยกก็ ระโดดข้ึนมา กดั เข้าไปที่ฝา่ มอื ของฉินจือเหยยี น

“อา!”ชงิ เซยี่ ร้องอย่างตระหนก ควา้ มือของฉินจือเหยยี นขน้ึ มา เห็นรอยฟันเรียง กันบริเวณอุ้งมือของเขา เลือดสีแดงสดไหลไม่หยุด ชิงเซ่ียรู้สึกเจ็บปวดในใจย่ิง นกั รบี พูดอย่าลนลาน “เป็นอย่างไรบ้าง? ปกติมันไม่กัดคน พวกเราอาศัยอยู่ใน ก้นหุบเขาร่วมกับมนั เปน็ เวลานาน แตไ่ ม่เคยเห็นมนั กัดใครเลย ขออภัยด้วย เจ็บ หรือไม่?” สายตาของฉินจือเหยยี นสนั่ ไหวเล็กน้อย จากนน้ั ก็แยม้ ยิ้มพูดว่า “บาดแผลเพียง ภายนอก ไมเ่ ป็นอะไรมากหรอก” “จะไม่เป็นได้อย่างไร?” ชิงเซ่ียพูดอย่างโมโห “อาจเป็นโรคพิษสุนัขบ้าก็ได้ มัน เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าเขี้ยวหรือฟันมีพิษหรือไม่ เจ้าไปให้พ่อมดทั้งแปดดู อาการหนอ่ ยเถิด” “กไ็ ด้” ฉนิ จือเหยียนรบั คา เมอ่ื เห็นชงิ เซ่ยี จบั มอื ฉินจือเหยียนจึงกระโดดข้ึนมาอยา่ งโกรธเคอื ง ร้องไม่หยุด ชิงเซย่ี กม้ หน้าลง เสียงโกรธพูดว่า “เป็นเพราะเจ้า เกิดเป็นอะไรข้ึนมา หากร้อง อีก ข้าจะโยนเจ้าไปสู่ก้นหุบเขาตามเดิม!ข้ารู้ว่าเจ้าฟังรู้เรื่อง ไม่ต้องแสร้งว่าไม่รู้ เรอ่ื งนะเจ้าตัวเลก็ !” ดวงตาของชิงเซีย่ แสดงความโกรธออกมาจนน่าตกใจ เจ้าสัตว์ตัวน้อยก็ตระหนก เสียจนขาอ่อน ถอยหลังไปอีกทาง สองตายังคงจ้องมองไปท่ีฉินจือเหยียนราว เสอื จอ้ งมองเหยื่อ “ไมเ่ ป็นไร” ฉินจือเหยียนพูด “ต้าหวงคงยังไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า คงจะคุ้นแต่ กบั เจา้ ของเท่าน้ัน”

ชิงเซี่ยกรอกตา จอ้ งมองตา้ หวงอยา่ งดๆุ พลางพูดเสยี งดวุ ่า “ข้าไมใ่ ช่เจา้ นายหรือ อยา่ งไร? จะไปคุ้นเคยกบั ผ้ใู ดอีก?” ฉินจือเหยียนย้ิม ลูบหัวชิงเซี่ยเบาๆ พูดว่า “เด็กโง่ ข้าพูดถึงจักรพรรดิฉู่ ตา่ งหาก” ชิงเซี่ยก็เงียบเสียงไปทันที เม่ือนึกอยากจะพูด กลับรู้สึกเหมือนลาคอถูกอุด เอาไว้ ไม่รวู้ า่ จะพูดอะไรดี “อีหม่าเอ๋อร์ ข้าขอตัวก่อน เจ้าดูแลตัวเองดีๆอยากได้อะไรก็เรียก ด้านนอกมี หญิงรับใช้คอยอยู่ พวกเราพักผ่อนสองวันเต็ม วันมะรืนน้ีก็จะถึงเมืองหลวง แล้ว” ชิงเซ่ียพยกั หนา้ แล้วฉินจือเหยยี นกห็ มุนกายเดนิ จากไป

บทท่ี 129-3 ข้อตกลงของสุภาพบุรุษ ไม่พบกันเพยี งไม่กี่วนั ทว่ากลับรู้สึกว่ามบี างอย่างเปลี่ยนไป ชิงเซี่ยไม่รู้ว่าแท้จริง แล้วเป็นนางท่ีเปล่ียนไป หรือเป็นฉินจือเหยียนที่เปลี่ยนไปกันแน่ เหมือนมีบาง สิ่งที่กดทับอยู่ในใจของท้ังสองท่ีไม่อยากจะพูดถึง เอาแต่คอยหลบเล่ียงอย่าง ระมัดระวงั บางครง้ั กไ็ ปสะกดิ ถูกมนั เข้าอย่างไมต่ ้ังใจ “บรวู๊ ...” สตั ว์รา้ ยตวั นอ้ ยสขี าวเหมือนหิมะสง่ เสียงรอ้ งแล้วเข้ามาใกล้ ชิงเซี่ยก้ม หน้าลงมอง มองเห็นเสื้อหนังสัตว์สีขาวที่ต้าหวงคาบเอาไว้ ใช้ปากดุนมือของ ชงิ เซี่ยไมห่ ยุดหยอ่ น ยามที่พวกเขาจมอยู่ในดินแดนหิมะ ได้ทาเสื้อหนังไว้ให้ต้าหวง จากการเดินทาง ฝ่าความหนาวเหน็บที่มากเกินไป แม้แต่ต้าหวงก็ไม่อาจต้านทานได้ ชิงเซ่ียจึง เย็บชดุ เลก็ ๆเอาไวใ้ ห้เข้าชุดกัน เหมือนลูกบอลกลมๆ นา่ รักเปน็ อยา่ งมาก ชิงเซ่ียเม้มปาก อุ้มเจ้าสัตว์ตัวน้อยสีขาวขนฟูข้ึนมา เสียงเบาพูดว่า “ที่นี่อุ่น พอแลว้ ไมต่ อ้ งใส่หรอก หากเจา้ ใส่เข้าไปอีกคงไดร้ ้อนตายพอดี ทิ้งไปเถิด” “หงิงๆ” ต้าหวงส่ายหน้าเป็นพัลวัน ยังคงผลักเส้ือผ้าชุดน้ันให้ชิงเซ่ีย ชิงเซ่ีย ขมวดค้ิวแล้วหยิบข้ึนมาดูจึงพบสิ่งท่ีอยู่ในเสื้อผ้า ก็พบหยกสีขาวทั้งช้ิน ด้านบน สลักด้วยตัวอักษรเล็กๆสวยงามสลักเอาไว้ว่า “ภูเขาสูงใหญ่ ชานซางแยกจากนิ รนั ดร์***” ค่าคืนเย็นเยยี บ รอบทิศล้วนส่องประกายสวา่ ง วนั ตอ่ มา ชิงเซี่ยอารมณ์ดีย่ิงนัก ในยามเท่ียง ก็ถูกสาวใช้ทั้งสองประคองออกมา

ตากแดด ทวั่ ทั้งร่างของชิงเซ่ียหมดเรี่ยวหมดแรง ห่มเสื้อขนสัตว์สีขาวทั้งร่าง นั่ง อยู่ใต้ต้นเหมยดอกเหมยกระจายไปทั่ว ปลิวว่อน นางยกกระถางอุ่นมืออันเล็ก ขน้ึ มา แทบจะนอนหลับลงไปอย่แู ล้ว ทันใดนนั้ กเ็ กิดเสยี งอกึ ทึกครึกโครมขึน้ ชงิ เซ่ียได้ยินเสยี งดงั มาจากทางประตูใหญ่ จึงคิดว่าเป็นบรรดาคนรับใช้ จึงไม่ได้ส่งเสียงทักอยากจะหลับตาพักผ่อนต่อไป ทว่าในยามน้ี กลับรู้สึกถึงสาวใช้ข้างกายที่ช่ือชิงเอ๋อร์ จึงผุดลุกขึ้นยืนอย่าง รวดเร็ว นางตกใจ รีบลืมตาข้ึนมา พอดีกับที่สบตาเข้ากับดวงตาท่ีแฝงไว้ด้วย รอยย้มิ เข้าพอดี มองเหน็ เป็นเด็กหนุ่มอายสุ ิบหกสิบเจ็ดปผี มู้ รี า่ งกายผอมบางผู้หน่ึง สวมเส้ือคลุม ตัวยาวแขนกวา้ ง คว้ิ ตาดงั วาด เสอ้ื ผา้ หอมกรุ่น มที ่าทสี บายๆคลา้ ยกบั เย่ยี นหยุ นา้ เสียงแหลมเลก็ ของชงิ เอ๋อร์ดังขึน้ หญิงสาวสอบถามตรงๆ “เจ้าเป็นใคร? เหตุ ใดจึงไม่เขา้ มาตามทางปกติ ไม่ร้มู ารยาทหรอื อยา่ งไร?” เมอ่ื ชงิ เซย่ี เหน็ ชายหน่มุ สวมเสื้อผ้าหรูหรามีราคา คาดเข็มขัดอัญมณีแวววาว จึง รู้ว่าเด็กหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่คุณชายธรรมดาๆ จึงโบกมือขัดไม่ให้ชิงเอ๋อร์พูดต่อก่อน ผงกศรี ษะอย่างมีมารยาท พูดว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายผู้น้ีมีธุระอะไร? โปรดอภัย ที่รา่ งกายของขา้ นอ้ ยยงั คงยา่ แย่ ไมอ่ าจลุกข้ึนยนื ทาความเคารพได้” ประสบการณ์กว่าสามปีท่ีได้ประสบมา ชิงเซ่ียไม่ได้เป็นหญิงสาวในยุคปัจจุบันท่ี เพ่ิงจะย้อนเวลาเข้ามาในยุคนี้อีกต่อไปแล้ว ตัวนางเคยทางานเป็นสายลับ ย่อม ต้องเขา้ ใจว่าอะไรที่เรียกว่าเขา้ เมืองตาหล่วิ ต้องหล่วิ ตาตาม หรอื การปรับเปล่ียน พลิกแพลงไปตามสถานการณ์เป็นอย่างดี ไม่ได้ดึงดันท่ีจะหยิบยกทฤษฏีคนเรา เท่าเทียมกันอะไรข้ึนมาอีก ชีวิตมนุษย์ในโลก คนเราย่อมมีความแตกต่างกัน คา

กล่าวที่ว่าคนเราทุกคนล้วนเท่าเทียมกันน้ัน คงเป็นเพียงคาโกหกท่ีเอาไว้ ปลอบใจกันและกนั เทา่ นั้นเอง คณุ ชายน้อยผูน้ นั้ สะบดั พดั ท่ีทามาจากงาช้างอย่างกระหย่มิ ยิ้มยอ่ ง อากาศหนาว เย็นพัดผา่ นพรอ้ มกับเสียงหัวเราะ พูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าครั้งนี้เสด็จพี่สามนาพา สาวงามดุจนางสวรรค์กลับมาจากที่ราบไป๋ลู่ด้วย ยอมที่จะขัดพระราชโองการ ของเสด็จพ่อเพ่ือนาง ไม่ดูแลค่ายใหญ่แดนเหนือ ยังเส่ียงที่จะเปิดสงครามกับ กองทัพหนานฉู่ จึงอยากเห็นคนงามล่มบ้านล่มเมืองถึงเพียงน้ันเฮ้อ ที่แท้ก็เป็น เพียงการพูดเกินจรงิ เท่านนั้ !สุภาษิตว่าเอาไว้สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น เป่ินหวางดู แล้ว กด็ ไู ม่ค่อยสมคาเลา่ ลอื เท่าไหร่” ชิงเอ๋อร์ท่ียืนอยู่ด้านข้างได้ยินเขาแทนตัวเองว่าเป่ินหวางก็ตกใจเสียจนหน้าซีด เหง่ือแตก ชิงเซี่ยเดาได้อยู่แล้วว่าชายตรงหน้าต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่ จึงไม่ได้ ตกใจอะไรอีกก่อนย้ิมแล้วพูดว่า “เป็นเพราะข้าน้อยไม่ดีเอง จึงทาให้ท่านอ๋อง สิบเจด็ ผดิ หวงั ” “ไม่กระไรหรอก” อ๋องน้อยสะบัดพัดอย่างวางท่า ย้ิมแล้วพูดว่า “พ่อแม่เจ้าไม่ อาจสร้างเจ้ามาให้งดงามได้ ก็เป็นเรื่องของพวกเขาเถิด ไม่เก่ียวกับเจ้า เอาล่ะ คนข้าก็ได้เห็นแล้ว พูดก็ได้พูดแล้ว ข้าขอตัวก่อน เสด็จพ่ออยากให้ข้าป้องกัน ค่ายใหญ่แห่งทิศประจิมยุ่งต้ังแต่เช้าจรดค่าจนทางานแทบจะเป็นเคร่ืองจักรอยู่ แล้ว เจ้าไม่ตอ้ งไปส่งหรอก ขา้ คนุ้ เคยท่นี ดี่ ี แลว้ พบกนั ใหม่” “ทา่ นออ๋ งสิบเจ็ดโปรดระวังตัวด้วย” น้าเสียงแฝงความเคารพของชิงเซ่ียเอ่ยข้ึน สายตามองส่งไปที่เงาร่างเร่งร้อนของอ๋องน้อย ความกลัดกลุ้มฉายแววอยู่ใน ดวงตา ดทู ่าแล้วตอนน้ี ชอื่ ของจวงชงิ เซยี่ นั้นชา่ งมีชือ่ เสยี งเสียเหลือเกิน

“แม่นาง” ยามน้ีชิงเอ๋อร์ก้าวเข้ามาพูดเสียงเบาว่า “คนผู้น้ันเป็นท่านอ๋องหรือ เจา้ คะ?” “ใช่แลว้ ” ชงิ เซย่ี หวั เราะแลว้ พูดวา่ “ชงิ เอ๋อรม์ องดูแล้วคิดว่าไมเ่ หมือนหรอื ?” “อืม” สาวใช้ตัวน้อยพยักหน้า พูดว่า “ไม่เหมือนเอาเสียเลย เทียบกับท่านอ๋อง ของพวกเราแล้ว ชา่ งต่างกนั ราวฟา้ กบั เหว” ชิงเซ่ียพูดเรียบๆว่า “มังกรให้กาเนิดลูกเก้าตัว แต่ละตัวก็นิสัยต่างกัน ฉินอ๋องมี ลกู ชายยส่ี บิ แปดคน สบิ เจ็ดคนได้รับแต่งต้ังเป็นอ๋อง สกุลฉินรุ่งโรจน์เกรียงไกรมี ผคู้ นในตระกลู มากมาย ภายในหมพู่ ่ีน้อง นสิ ยั ยอ่ มตอ้ งตา่ งกัน” ชิงเอ๋อร์ย้มิ แล้วพูดว่า “เพราะต้าฉนิ ของพวกเราเจริญรุ่งเรือง เก่งกาจท่ีสุดในหมู่ สีแ่ คว้นใหญ่ มตี วั เลอื กมากมายกถ็ ือวา่ เปน็ เร่ืองดี ไม่เหมือนซีชวน แม้แต่ลูกชาย สกั คนกใ็ หก้ าเนิดไม่ได้ รชั ทายาทก็ไมร่ ู้ว่าจะเปน็ ใคร” ชิงเซี่ยเม้มปากเล็กน้อย เสียงเรียบพูดขึ้นว่า “เร่ืองดีหรือ? ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น หรอก” “หืม?” สาวใชต้ วั น้อยย่นค้วิ พดู วา่ “แม่นาง ท่านพูดว่าอะไรหรอื เจ้าคะ?” ชิงเซ่ียส่ายหน้า ไม่ตอบว่าอะไร เสียงเรียบนิ่งพูดว่า “ชิงเอ๋อร์ พาข้ากลับเข้าไป เถดิ น่กี ็เที่ยงแล้ว องค์ชายคงใกล้จะมาแล้ว ไปบอกให้พวกพ่อหมอไป๋สือเตรียม ยายามบา่ ยเถิด” ฉินจือเหยียนไปตรวจกองทัพของค่ายใหญ่ทิศประจิมในยามเช้า แล้วยังไป รับประทานอาหารกับเหล่าแม่ทัพผู้นาทหารในท้องท่ี จนถึงยามเย็นจึงจะ

กลับมา ชิงเซี่ยบอกให้คนไปอุ่นยาให้ร้อนอยู่หลายครั้ง สุดท้ายจึงเห็นเขาย่าเท้า ขา้ มธรณปี ระตขู องตาหนักใหญ่มา ชิงเซ่ียอยู่ในชุดยาวสีม่วงอ่อน พิงอยู่กับเตียงนอน กาลังพลิกแผนที่ทาง ภูมิศาสตร์ข้ึนดู เม่ือเห็นฉินจือเหยียนกลับมาแล้ว จึงวางของลง พิงร่างกับเสา เพอ่ื พยงุ ร่างใหล้ กุ ขึน้ ยนื ก่อนพดู วา่ “ท่านกลับมาแล้ว” ฉินจือเหยียนรีบรุดมาข้างหน้า ประคองไหล่ของนาง ให้นางได้น่ังลงบนเก้าอี้ ด้วยท่าทีสบายๆแล้วจึงนั่งลงด้วย มุมปากเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอ่อนโยน พูดว่า “ทั้งวนั นเ้ี จ้าทาอะไรบ้าง?” “ยามเช้าออกไปอาบแดดข้างนอก ยามบ่ายอุ่นยาของท่านให้ร้อน”ชิงเซี่ยตอบ อย่างซ่ือๆ ฉินจอื เหยยี นขมวดค้ิวบาง เสียงนง่ิ พดู ว่า “เรื่องเช่นน้ี ให้คนรับใช้ทาก็ได้ เหตุใด เจ้าตอ้ งเปลืองแรงดว้ ยเลา่ ?” ชิงเซ่ียย้ิมแล้วยกถ้วยยาออกมา ส่งไปวางไว้ตรงหน้าของเขา พูดว่า “หากต่อไป ทา่ นไม่ตอ้ งการให้เปลืองแรงขา้ ก็รีบกลับมาทานยาให้ตรงเวลาซี” ฉินจือเหยียนส่ายหน้ากอ่ นหยบิ ถว้ ยยาขนึ้ มาดืม่ ชิงเซ่ียส่งแพรขาวเพ่ือให้เขาใช้เช็ดปากก่อนเอ่ยปากพูดเสียงเรียบ “วันนี้ข้าได้ พบเจยี งหวั ออ๋ งดว้ ย” ฉินจอื เหยียนเลิกค้วิ เลก็ น้อย “น้องสิบเจ็ดหรอื ?” “อืม” ชิงเซี่ยพยักหน้า พูดว่า “จู่ๆเขาก็โผล่มา บอกว่าอยากเจอหน้าหญิงงาม

ล่มเมอื งจนพี่รองของเขาฝา่ ฝืนราชโองการไมส่ นใจว่าราษฎรในแดนเหนือจะต้อง ตกอยใู่ นอันตรายว่าจะงามล่มเมืองถึงเพียงใด” เมือ่ ไดย้ ินเข้าฉินจือเหยียนกห็ วั เราะ แล้วถามวา่ “แลว้ หลังจากนน้ั เลา่ ?” “หลงั จากนัน้ เขากบ็ อกว่าผิดหวงั มาก” “ผิดหวังหรือ?” ปลายเสียงของฉินจือเหยียนยกข้ึนสูงอย่างช่วยไม่ได้ ปลายคิ้ว เลกิ สงู มองชงิ เซ่ยี แลว้ ถามเสียงสงู “ใชแ่ ลว้ ”ชิงเซยี่ เม้มปากหัวเราะ “แต่ว่าเขาบอกแลว้ นะว่าเขาไม่โทษข้าหรอก ท่ี ขา้ หน้าตาข้เี หร่ก็เปน็ ปญั หาของพอ่ แม่ ไม่เกี่ยวกบั ข้า” “ฮะๆ” ฉนิ จอื เหยียนส่ายหน้าแล้วหวั เราะเสียงเบาๆ ดวงตากลายเป็นรูปโค้งมน แฝงไปด้วยความอบอุ่นและหล่อเหลา ได้ยินเขาพูดทีเล่นทีจริงว่า “อีหม่าเอ๋อร์ ข้าหวังจริงๆว่าพ่อแม่ของเจ้าจะต้องเป็นคนขี้เหร่มากๆจะได้ไม่ต้องกาเนิดเจ้า ออกมางดงามถึงเพียงน้ี ข้ีเหร่มากๆก็ยิ่งไม่เป็นไร ให้ข้ีเหร่เสียจนทนดูไม่ได้เลย ยงิ่ ดี ถา้ เป็นเชน่ นั้นก็คงจะไม่มีใครลงขนั แยง่ ชงิ กบั ข้าได้” ชงิ เซยี่ นิง่ งนั ไปสกั ครู่ ในใจก็รูส้ กึ ถึงความอบอนุ่ ขึน้ มา แสรง้ ทาเปน็ โกรธแล้วผลัก ไหล่แลว้ พดู อยา่ งเคืองๆว่า “ฉินจอื เหยียนทา่ นแช่งข้า!ทา่ นกต็ ิดสนิ บนให้แปดพ่อ หมอแหง่ หนานเจียงเปลี่ยนรปู โฉมให้ข้าเสียสิ!” ฉนิ จือเหยยี นหัวเราะแลว้ พูดว่า “ขา้ จะหกั ใจลงมอื ไดอ้ ยา่ งไรเล่า” ความอบอุ่นในห้องเกดิ ขน้ึ พรอ้ มกนั ทันใดนน้ั นา้ เสียงเรง่ ร้อนของเหลยี นโจวก็ดัง ขึ้นจากด้านหน้า ได้ยินเสียงดุดันพูดข้ึนว่า “องค์ชาย ท่านอ๋องสิบเจ็ดอยู่ท่ีหน้า

ประตู บอกว่ามขี องขวัญต้องการจะมอบให้องค์ชายพะ่ ยะ่ คะ่ ” “ของขวัญหรอื ?” ฉนิ จือเหยียนเลิกคิ้วขึ้น ยืนข้ึนแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง เสียงดุๆพูดข้ึนว่า “เขา จะเล่นอะไรอกี ของขวัญอะไร?” เหลียนโจวมองชิงเซ่ียท่ียืนอยู่ตรงหน้า จึงกัดริมฝีปาก พูดว่า “อ๋องสิบเจ็ดนา หญิงงามจานวนสองร้อยเข้ามาเพ่ือเติมเต็มให้กับห้องนอนขององค์ชายพ่ะย่ะ ค่ะ” *สุภาษิตจีน แปลว่าแม้ไม่ได้พบกันนนาน แต่เมื่อพบกันอีกคร้ังมิตรภาพก็ยังคง เดิม **สุภาษิตจีน แฝงความหมายว่าคนที่มีความสามารถแม้จะอยู่ในสถานการณ์ท่ี ลาบากกย็ งั แข็งแกร่งกว่าผอู้ น่ื ทีอ่ ยู่ในสถานการณ์เดยี วกัน ***ชาง และ ซาง เป็นชือ่ ดวงดาวของจนี อยหู่ า่ งไกลกนั มาก

บทท่ี 130-1 จยาอวิ๋นเช่ือมสัมพันธ์ พระราชวังซีเฟิงตั้งอยู่ทางทิศใต้ของกาแพงเมือง อยู่ติดกับทิวเขาที่ทอดตัวเป็น แนวยาว ด้านหน้าเป็นลาธารดอกท้อ ด้านซ้ายติดกับค่ายทหารของชายแดน ตะวนั ตก ดา้ นขวาเปน็ ปา่ ต้นทอ้ ข้นึ อยูห่ นาแน่น หนึ่งปมี สี ี่ฤดู ทิวทศั น์ในฤดูใบไม้ ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาวล้วนแตกต่างกัน แน่นอนว่าทิวทัศน์ย่อม สวยสดงมงามและย่ิงใหญ่ จนถูกขนานนามว่าเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามอันดับหน่ึง ของซีเฟิงเมืองซีเฟิงเป็นเมืองที่ร่ารวย การก่อสร้างพระราชวังจึงต้องวิจิตร ตระการตา ด้านหน้าของประตูใหญ่เป็นลานกว้างสีทองเหลืองอร่ามส่อง ประกาย แม้ว่าจะไม่ได้ใช้ทองคาจริงมาก่อร่าง แต่ใช้สีผึ้งสีทองมาขัดจนข้ึนเงา จนส่องแสงสะท้อน สวยงามเปน็ ท่ีสุด เพียงแต่ในวันธรรมดาเช่นน้ีในลานกว้างอันใหญ่โตมโหฬารกลับเต็มไปด้วยกลิ่น หอมของแป้งและน้ามันใส่ผมคละคลุ้ง สาวน้อยวัยแรกรุ่นผู้งดงามราวหมู่มวล ดอกไมก้ ว่าสองรอ้ ยนางสวมชุดกระโปรงหลากสีสันสวยงามถูกพาตัวมาด้วยการ นาของท่านอ๋องสิบเจ็ดเจียงหัวอ๋องผู้คุ้มกันเขตแดนทางทิศตะวันตก ค่อยๆ ทยอยเข้ามาในลานกว้างจนเกิดเป็นแถวยาวคดเค้ียว ท้ายท่ีสุดก็เข้ามายืนเรียง แถวอยู่ในลานกว้างสีทองอย่างเรียบร้อย เจียงหัวอ๋องสวมชุดปักดิ้นเงินดิ้นทอง หรหู ราสเี ขียวเข้ม ม่นุ ผมสวมรัดเกล้าทรงสงู ทป่ี ระดบั ไปด้วยหยกสีเขียว อาภรณ์ ส่งกล่ินหอมจากถุงหอมเจ็ดสีสวยงามท่ีผูกไว้กับเอวจานวนห้าหกถุง สองเท้า ซ่อนอยู่ในรองเทา้ หุ้มข้อพนื้ ขาววาดดว้ ยลวดลายสที อง รวมกับรูปควิ้ เด่นชัดและ ฟันขาวสะอาดคล้ายสตรีของเขาแล้ว ย่ิงดูสะดุดตาเสียย่ิงกว่าเหล่าสตรีที่อยู่ ด้านลา่ งเสียดว้ ยซา้