ลิขิตรักข้ามภพ 101-130

การสร้างกศุ ลใหญอ่ ยา่ งแทจ้ รงิ ” ถานเซิงกล่าวประชดประชันเสียงดังด้วยความโมโห “อาศัยเจ้า? เจ้าไม่เคย เหยียบย่างออกไปจากหุบเขาแม้เพียงครึงก้าวด้วยซ้่า เป็นเพียงแค่คางคกทีนัง อยู่ในบ่อน่้ามองท้องฟ้า แล้วคิดว่าตนเองสามารถเปิดรับสมัครระดมทหาร สัง การคนทั้งใต้หล้าไดอ้ ยา่ งนน้ั หรอื ?” “แน่นอนว่าไม่ได้อาศัยข้า” จู้ยวนชิงจู่ๆ ก็เปลียนท่าทีเป็นจริงจัง แล้วกล่าวด้วย น่้าเสียงเคร่งขรึม “พวกเราเหล่าพีน้องพันกว่าคนทีอยู่ในหุบเขาแห่งนี้ ไม่มี ประสบการณ์หรือความเข้าใจใดๆ ต่อโลกภายนอกเลย ท้ังยังไม่เข้าใจ สถานการณ์ของแต่ละแคว้นอย่างส้ินเชิง ไร้ซึงรากฐาน ไร้ซึงเบ้ืองหลัง คิด อยากจะครอบครองใตห้ ล้า กลา่ วได้วา่ เปน็ เพยี งเรอื งขบขันเทา่ น้ัน” ถานเซิงแค่นเสียงฮึเย็นชากล่าว “ยังดีทีเจ้าพอจะมีสมองอยู่บ้าง รู้ก่าลังของ ตวั เองดี ในเมือเป็นเชน่ นี้ เจ้าก็ไสหวั ออกไปเสยี !” “ชา้ ก่อน” จู้ยวนชงิ ยกยิ้มกลา่ ว “ขา้ ยังกล่าวไมจ่ บเลย” กล่าวถึงตรงนี้ จู้ยวนชิงจู่ๆ ก็หมุนตัวกลับกลับไป ตะเบ็งเสียงดังก้อง “สงคราม ใต้หล้าปะทะกันไม่หยุดหย่อน ความเศร้าโศกเสียใจครอบคลุมไปทุกพ้ืนที นาย ท่านนับเป็นอัจฉริยภาพผู้ยิงใหญ่ ใจคิดถึงแต่ใต้หล้า ท่านทีนอนอยู่ในปรโลก จะต้องอดไม่ได้ ทีจะมองเห็นประชาชนต้องได้รับความทุกข์ยากอย่างแน่นอน ถึงได้ส่งสัญญาณประหนึงค่าพยากรณ์เช่นน้ีให้กับพวกเราได้รับรู้ ไม่อย่างนั้น ทา่ มกลางหุบเขาทลี กึ นับหมืนจ้ังแห่งนี้ ผู้มีความสามารถดงั เช่นคุณชายฉู่จะหล่น ลงมาโดยบังเอญิ ไดอ้ ย่างไร? คุณชายฉู่น้ันเป็นองค์ชายแห่งแคว้นหนานฉู่ เต็มไป ด้วยคุณธรรมและมนุษยธรรม แต่ทว่าถูกคนหน้าไม่อายวางแผนตลบหลัง ท่าให้

ตกลงมายงั เผงิ ไหล ประชาชนแควน้ หนานฉตู่ อ้ งตกอยู่ภายใต้การปกครองทีกดขี อาศยั อยภู่ ายใต้จกั รพรรดทิ ีเผด็จการ คุณชายฉู่อุตส่าห์รอคอยวันทีจะได้กลับคืน สู่แควน้ อยา่ งยากล่าบากและทุกข์ทน แล้วเข้าล้มล้างทรราช นีเป็นโอกาสอันดีที สวรรคม์ อบให้กบั พวกเรา ปัจจบุ นั จักรพรรดิทรราชผู้นี้ตกลงมาในหุบเขา อีกไม่ เกินครึงวันจะต้องถูกสัตว์ร้ายด้านนอกหุบเขาคว้านท้องกัดกินจนไม่เหลือซาก ขอเพียงพวกเราต้ังคุณชายฉู่ให้ขึ้นเป็นผู้น่า ติดตามคุณชายกลับขึ้นไปยัง แผน่ ดินใหญ่ด้านบน ช่วยคุณชายโบกสะบัดธงแห่งความชอบธรรม ยังต้องกังวล ว่างานใหญข่ องพวกเราจะไมส่ ่าเรจ็ อีกหรือ?” กล่าวจบ จึงหมุนกายกลับไป ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าฉู่เจิง โค้งตัวลง ค่านับ แล้วกล่าวด้วยเสียงดัง “ข้าน้อยไร้สามารถ ยินดีติดตามคุณชาย เป็นม้า ใหค้ ุณชายคอยขับเคลอื นเรยี กใช้” ผู้คนทีได้ยินดังนั้นฉับพลันก็ชะงักกึกไปในทันใด แต่ละสายตาจับจ้องไปยังฉู่เจิง เห็นเพียงใบหน้าของเขายังคงสงบนิงเรียบเฉย กลินอายของความสูงศักดิ์สาย หนึงกระจายออกมารอบตวั ใหค้ วามรสู้ กึ บางอย่างทีไม่อาจขัดขืนได้ ผู้คนนับพันในหุบเขาเผิงไหล โดยเฉพาะเหล่าวัยรุ่นเลือดร้อน อยากทีจะออก จากหุบเขา แล้วออกไปเผชิญหน้าโลกภายนอกมาช้านานแล้ว เสียก็เพียงแต่ว่า ไม่มีโอกาสได้แสดงพรสวรรค์ของพวกเขาให้ผู้อืนเห็น เวลานี้พอถูกจู้ยวนชิงพูด เช่นนั้นจึงรู้สึกฮึกเหิมเดือดพล่าน แต่ละคนทยอยคุกเข่าลงกับพ้ืน ก่อนจะ ประสานเสียงกล่าวด้วยเสียงดัง “ยินดีติดตามคุณชาย เป็นม้าให้คุณชายคอย ขับเคลอื นเรียกใช้!”

บทที่ 118-3 ผู้ใดจะกล้ามาแก่งแย่ง ฉู่เจงิ ยงั ไม่ทนั ได้กลา่ วสิงใด ท่านมู่ก็พลันถอนหายใจยาว กล่าวด้วยเสียงลึก “ใน เมือเป็นความปรารถนาของทุกท่าน ดูเหมือนประสงค์ของสวรรค์คงลิขิตมาให้ เป็นเช่นน้ีจริงๆ” กล่าวจบก็หันหน้ากลับไปมองเหล่าผู้อาวุโสทีเหลือครั้งหนึง ก่อนจะคกุ เข่าลงกับพ้ืน เพียงชัวพริบตา นอกจากคุณหนูถานกับองครักษ์ทีเหลืออีกไม่กีคน คนนับพัน กว่าทีแออัดอยู่ในสนามด้านล่าง ทุกคนต่างคุกเข่าลงให้แก่ฉู่เจิงด้วยกันท้ังน้ัน บนใบหน้าของฉู่เจิงยังคงประดับด้วยรอยย้ิมจางๆ ท่าท่าทางราวกับว่าเรืองที เกิดข้ึนหาได้เกียวอันใดกับตนไม่ ก่อนจะยกมือข้ึนโบกช้าๆ แสร้งกล่าว “ไม่ ทราบว่าทุกท่านก่าลังท่าอะไรกัน? ข้าเป็นเพียงแค่คนนอกคนหนึงเท่าน้ัน มิ บังอาจแบกรับความคาดหวงั ของทุกทา่ นไว้หรอก” “หาไดเ้ ปน็ เชน่ นนั้ เสมอไปไม่” จยู้ วนชิงเอย่ ขัด “ในเมือพวกข้าแต่งตั้งคุณหนูข้ึน เป็นผู้น่าหุบเขาได้ แล้วเหตุใดจะแต่งตั้งให้คุณชายข้ึนเป็นผู้น่าของพวกเราไม่ได้ เลา่ เรอื งราวตา่ งๆ บนโลกใบนี้ล้วนแล้วแต่อ้างอิงคุณธรรมเป็นหลักทั้งส้ิน เพียง แคอ่ าศัยพรสวรรค์ของคณุ ชาย กไ็ มม่ ีผใู้ ดเหมาะสมไปกวา่ ท่านอกี ” ท่านมู่ยืนยันกล่าวสนับสนุนอีกแรง “คุณชายท่านก็อย่าได้ปฏิเสธไปเลย หนึง วาจาของท่านหัวหน้าจู้ได้ปลุกให้พวกเราได้ตืนจากฝัน* การทีสวรรค์ลิขิตให้ คุณชายมาถึงทีแห่งนี้ บางทีอาจเพือรอคอยวันน้ีจริงอย่างเช่นทีเขากล่าว ขา้ นอ้ ยเชอื วา่ ต่อให้เป็นตวั คณุ หนูเอง ก็คงจะไม่คดั ค้านแตอ่ ยา่ งใด” ธิดาศักด์ิสิทธ์ิโอวซือเองก็ยกยิ้มอย่างมีเสน่ห์กล่าว “เมือคืนวานข้าได้เฝ้าสังเกต

ท้องฟ้ายามราตรี และลองท่านายตามหลักโหราศาสตร์ดู พบว่ามีดาวดวงใหม่ ดวงหนึงปรากฏขึ้นเหนือนา่ นฟ้าทางทิศใต้ ดาวดวงน้ันส่องประกายสุขสว่างเป็น อยา่ งยงิ เดิมทีคิดไปเองว่าทางใตอ้ าจใหก้ า่ เนิดผมู้ พี รสวรรค์ทสี ุดแหง่ ยุคสมัย คิด ไมถ่ ึงว่าจะเป็นสถานการณ์อย่างทเี ห็นในวันน้ี” ถึงแม้คุณหนูถานจะมีนิสัยอ่อนโยน เมตตาปราณี แต่ทว่านางเองก็ไม่ใช่คนโง่ มองดูฝูงชนทีหนึงร้องหนึงรับ พยายามผลักดันให้ฉู่เจิงขึ้นเป็นผู้น่าหุบเขา ส่วนตัวเองโดดเดียวเดียวดาย ไร้ซึงคนคอยถามไถ่กังวล ก็พลันเข้าใจ สถานการณไ์ ดโ้ ดยพลัน ความรสู้ ึกเศรา้ โศกสายหนงึ ค่อยๆ พ่งุ ทะยานกระทบกับ จิตใจในทันใด ดวงตาทีสดใสราวกับมีม่านหมอกเข้าบดบังจนหมองหม่น นาง มองไปทีชายหนุ่มผู้นั้น ชายผู้ทีตนเองหลงรักและห่วงใยมาตลอดสองปีด้วย ดวงตาทีว่างเปล่า รู้สึกเพียงแต่ว่าวงหน้าทีหล่อเหลาและเฉยชาของเขานั้นช่าง แปลกหน้ายิงนัก ตลอดสองปีทีผ่านมา เห็นได้ชัดว่าตนเองไม่เคยรู้จักเขาดีเลย ฉบั พลนั กใ็ ห้รสู้ กึ ว่าผนื ดินใต้แผ่นฟ้าแห่งน้ีช่างกว้างใหญ่ไพศาล ส่วนตัวนางกลับ ยืนอยู่ท่ามกลางผืนฟ้านั้นอย่างเปล่าเปลียว ไม่มีแม้แต่เศษเส้ียวของกิงไม้ให้ได้ พึงพงิ “ในเมือประชาชนทุกท่านล้วนเห็นพ้องต้องกันเช่นน้ี เช่นน้ันก็ขอเชิญคุณหนูส่ง มอบกุญแจและบันทึกลับแห่งการสรรสรา้ งให้แกท่ ่านผนู้ า่ หบุ เขาคนใหม่ด้วย” คณู หนถู านยงั คงชะงักอยู่เช่นน้ัน ดวงตาทั้งคู่ยังไม่ละออกจากร่างของฉู่เจิง นาง ยืนอยู่นิง เงียบขรึมไม่กล่าวสิงใด ฉู่เจิงเห็นดังนั้นจึงค่อยๆ ยกย้ิมขึ้น แล้วลุกขึ้น ยืนช้าๆ ก่อนกระซิบกล่าวเสียงแผ่วด้วยความเห็นใจ “ซู่หนิง เจ้าไม่พอใจหรือ? หากว่าเจ้าไม่พอใจ เช่นน้ันข้าไม่เป็นผู้น่าหุบเขาก็ได้ พรุ่งน้ีข้าจะจากไปจากทีนี ทันที”

พอคุณหนูถานในชุดสีขาวทั้งตัวได้ยิน นางก็ส่ายหัวน้อยๆ ก่อนกล่าวด้วยเสียง เบาว่า “ทีจรงิ หากท่านอยากได้ต่าแหน่งผนู้ า่ หุบเขากแ็ ค่กลา่ วกับขา้ ตรงๆ เพียง เท่าน้ี ขา้ กย็ ินดจี ะยกมนั ใหท้ า่ นแลว้ ไม่เห็นต้องใชว้ ธิ อี ้อมโลกเป็นวงกลมขนาดนี้ เลย” ฉู่เจิงไม่เคยคาดคิดว่าหญิงสาวทีปกตินิสัยโอนอ่อนผ่อนตามเช่นนาง จู่ๆ จะพูด ประโยคดังกล่าวขึ้น จึงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบเอ่ยแก้ตัวด้วยน่้าเสียงติดจะ อึกอักไม่สบายใจ “ข้าไหนเลยอยากจะได้ต่าแหน่งผู้น่าหุบเขาอะไรนี ทีจริงแล้ว เป็นเพราะสถานการณ์บังคบั ยากทจี ะ...” “ช่างเถิด ท่านไม่จ่าเป็นต้องกล่าวอะไรอีก” คุณหนูถานโบกมือครั้งหนึงเป็นเชิง ปฏิเสธ ก่อนจะหันไปกล่าวกับผู้คนทียืนอยู่ด้านล่างด้วยเสียงลึก “พวกท่าน อยากให้ข้าวางมือจากต่าแหน่งผู้น่าหุบเขา ตัวข้าก็ไม่มีอะไรจะกล่าว แต่ว่าการ จะให้ข้าส่งมอบบันทึกลับแห่งการสรรสร้าง ส่งมอบกุญแจของคลังอ๋ิงจ้าว และ สง่ มอบสูตรการผลิตระเบิดและดินปืนให้น้ัน เป็นเรืองทีเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าตัว ข้าจะไม่เคยย่างกา้ วออกไปด้านนอกหุบเขามาก่อน และก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ที เกิดขึ้นภายนอก ทว่ามีสิงหนึงทีข้าทราบดี นันก็คือหากของเหล่านี้หลุดลอด ออกไป มันจะต้องน่ามาซึงหายนะและความโกลาหลวุ่นวาย น่ามาซึงการล้ม ตายบาดเจ็บของผู้คนจ่านวนมากอย่างแน่นอน ดังนั้นเกียวกับเรืองน้ี ข้าว่าพวก เราไว้ค่อยมาปรกึ ษากนั ทหี ลงั เถิด ข้าขอตวั กอ่ น” กล่าวจบ กห็ มนุ กายเตรียมจะเดนิ จากไป “ช้าก่อน!” อย่างไรก็ตาม จู้ยวนชิงหาได้ให้โอกาสนางไม่ เขารีบก้าวข้ึนไปสกัด กั้นอยู่ด้านหน้าของคุณหนูถาน ดวงตาคู่น้ันฉายแววดิงลึก แล้วกล่าวด้วยเสียง

เข้ม “ในเมือเหล่าประชาชนเห็นพ้องต้องกันเช่นนี้ ตัวของคุณหนูเองก็ยอมรับ เป็นนัยไปแล้ว เช่นน้ันเหตุใดยังต้องก่าสมบัติไว้ไม่ปล่อยเล่า? จักรพรรดิก็ต้องมี วันผลัดเปลียนต่าแหน่ง มาวันน้ีเวียนมาถึงสกุลข้า สกุลถานเองก็เสพสุขอยู่กับ มันมาเป็นเวลานานหลายปี ปัจจุบันสมควรจะเพียงพอ และปล่อยมือได้แล้ว กระมงั ” หลังจากทีไดย้ ินคา่ พดู ของจูย้ วนชงิ ถานเซิงก็เลิกคิ้วขึ้นทันใด กระบีหยกทีเหน็บ อยู่ตรงเอวถกู ชกั ออกอย่างดดุ นั ก่อนจะพุ่งทะยานขึ้นไปข้างหน้า แล้วตวาดด้วย น้่าเสียงโมโห “เจ้าคนแซ่จู้! เจ้ากล่าววาจาอันใด! หากไม่ใช่เพราะบรรพบุรุษ สกุลถาน บรรพบุรุษของเจ้าก็คงจะตายไปในกลียุคต้ังแต่เมือหนึงพันปีก่อนแล้ว ไหนเลยจะยังมีเจ้าให้ออกมากล่าววาจาน่าละอายไร้สาระเช่นน้ีได้ แต่พอมาถึง วันนี้ วันทีท่านอดีตผู้น่าหุบเขาจากไป เจ้าก็มาบีบบังคับคุณหนูอย่างไร้ซึง จิตส่านึกเชน่ นี้หรอื ?” “พชี ายถานเซิงไหนเลยต้องโมโหถงึ เพยี งนั้น ผ้นู ้อยกแ็ ค่คดิ วา่ ในเมือยืนยันแน่ชัด แล้วว่าจะให้คุณชายฉู่ข้ึนเป็นผู้น่าหุบเขา ก็สมควรจะท่าอย่างเช่นทีผ่านมาเสีย ให้เรียบร้อย ส่งมอบสิบศาสตร์ส่าคัญให้แก่ผู้น่าหุบเขาคนใหม่ดูแลไปก็เพียงแค่ นน้ั ” ทันทีทีกล่าวจบ ผู้คนทียืนอยู่ด้านล่างลานพิธีฉับพลันก็ส่งเสียงซอกแซกขึ้นใน ทันใด “จริงอย่างทีท่านหัวหน้าจู้กล่าว! สมควรส่งมอบให้ท่านผู้น่าหุบเขาคน ใหม่ดูแล!” “นันซี ในเมือไม่ใช่ผู้น่าหุบเขาแล้ว จะยังเก็บศาสตร์ลับไว้ท่าอันใด กัน?” “ไม่สมด้วยเหตุ ไมเ่ หมาะดว้ ยผล คนสกุลถานสมควรวางมือเสียท!ี ” ถานเซิงขมวดค้ิวเข้าหากันแน่น ก่อนหันหน้ากลับไปมองกลุ่มผู้น่าสกุลท้ังหลาย ท่าทีของท่านมู่ค่อนข้างอึดอัดใจเล็กน้อย เขากระแอมไอเสียงเบาคร้ังหนึง ก่อน

กล่าวด้วยเสียงลึก “ชายชราผู้น้ีเองก็คิดว่าค่าพูดของท่านหัวหน้าจู้ สมเหตสุ มผล” คุณหนูถานชะงักงันอยู่กับทีด้วยความตกตะลึง สายตากวาดมองไปบนใบหน้า ของผู้อาวุโสแต่ละท่าน แต่ละคนมีสีหน้าท่าทางกระอักกระอ่วนใจ บางคนไม่ แม้แต่จะกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนางด้วยซ้่า ทันใดน้ันเอง ผู้คนทียืนอยู่ ดา้ นล่างลานพิธีเฟง่ิ หมิงฉับพลันก็พร้อมใจกันคุกเข่าลงกับพ้ืน ก่อนตะโกนกล่าว ด้วยเสยี งดัง “ขอคุณหนูไดโ้ ปรดสง่ มอบสมบัตใิ ห้แก่ผนู้ ่าหบุ เขาคนใหม่เก็บรักษา ดว้ ย” เสียงดังกึกก้องทีดังส่งมาไม่ต่างอะไรไปจากเสียงของคลืนของมหาสมุทรทีซัด สาด คุณหนถู านใบหน้าซีดขาว ดวงตาสีด่ากลมโตคู่น้ันสันระริก นางมองไปยังฉู่ เจิงพร้อมผลึกสใี สทเี ออ่ ขึ้นในดวงตาทั้งสองขา้ ง ถานเซิงทีเห็นดังนั้นจึงรีบหันหน้ากลับไปกล่าวกับฉู่เจิงด้วยความร้อนรน “คุณชายฉู่ ท่านเองก็รีบกล่าวอะไรสักหน่อยเถิด อย่าได้ปล่อยให้พวกเขารังแก คุณหนูอยเู่ ชน่ น้ี!” อยา่ งไรก็ตาม ฉู่เจิงท่าเพียงเลิกคิ้วข้ึนข้าง แล้วขยับเท้าเดินเข้าไปหาคุณหนูถาน อย่างช้าๆ คิ้วคมขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แสดงออกราวกับว่าก่าลังล่าบากใจ อย่างหนักอย่างไรอย่างน้ัน เขาคิดอยู่กับตนเองครู่หนึง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้่าเสียง ท้มุ ลึก “ซ่หู นงิ ข้าร้วู ่าเจ้าไม่ยินยอม แตท่ วา่ ความปรารถนาดีและความเชือมันที ทุกคนมีให้แก่ข้าในวันน้ี ท่าให้ข้ายากทีจะผลักไสยิงนัก เอาเช่นนี้เป็นอย่างไร เจา้ สง่ มอบของให้ข้าเก็บไว้ก่อน หลังจากทีเรืองทุกอย่างเสร็จสิ้นลงแล้ว ข้าค่อย ไปปรึกษากับทุกคนทีหลัง แล้วค่อยส่งมอบมันคืนให้เจ้า ให้เจ้าเก็บรักษาไว้ ตามเดิม วิธกี ารน้ี เจ้าคดิ เห็นเป็นเช่นไรบ้าง?”

เพลิงโทสะของถานเซิงพุ่งทะยานขึ้นสูงทันทีหลังจากทีฟังฉู่เจิงกล่าวจบ เขา ตะโกนกล่าวด้วยเสียงดัง “เจ้าคนแซ่ฉู่! ข้าคิดแล้วว่าคนเช่นเจ้าจะต้องไม่มี เจตนาดี วันน้ันทีท่านผู้น่าหุบเขาเสียงชีวิตเข้าช่วยเจ้า ตลอดสองปีผ่านมาที คุณหนูคอยดูแลอยู่ข้างกายไม่ห่าง ความเอ้ือเฟื้อและปราณีทีหุบเขาเผิงไหลท้ัง หบุ เขามใี ห้แกเ่ จา้ คิดไม่ถึงวา่ จะเลย้ี งให้เจ้ากลายเป็นคนเนรคุณไร้ยางอายเช่นนี้ ได้!” “บังอาจ!” จู้ยวนชิงตะคอกกลับเสียงดัง แล้วกล่าวด้วยเสียงลึก “กล้าดูหมิน ทา่ นผู้น่าหบุ เขา! อยากถกู โยนลงถา่้ อสรพิษลกึ นับหมืนจง้ั หรอื อยา่ งไร?” ฉับพลันบุรุษทีมีรูปร่างก่าย่าหลายคนก็พุ่งขึ้นหน้ามาอย่างดุดัน คุณหนูถาน ขมวดควิ้ เข้าหากนั แนน่ นางยกมอื ขึน้ บงั อยู่ดา้ นหน้าถานเซงิ ก่อนออกค่าสังด้วย น้่าเสียงทุ้มตา่ วา่ “หยดุ เดี๋ยวนี้ เมอื ใดก็ตามทีข้ายังไม่ไดส้ ่งมอบหนงั สือบนั ทึกลบั ไป เมือนั้นข้าก็ยงั คงดา่ รงต่าแหนง่ เปน็ ผนู้ า่ หบุ เขาอยู่ ขา้ อยากจะรนู้ ักว่าผู้ใดกล้า บังอาจมาลองดี!” * หนึงวาจาปลุกให้ตืนจากฝัน（一语惊醒梦中人）หมายถึงคนผู้ หนงึ ทีก่าลงั ตกอยู่ในความมึนงง ตกอยู่ภายใตส้ ถานการณท์ สี บั สน แต่จู่ๆ น้ันเอง กลับมีคนจากดา้ นข้างกล่าวประโยคหนึงข้นั มา ท่าใหเ้ ขามีสตริ ้ตู ืนขึ้นมาทนั ใด

บทที่ 118-4 ผู้ใดจะกล้ามาแก่งแย่ง ถึงแม้ว่าคุณหนูถานจะมีนิสัยเป็นมิตรและรักสงบ แต่ทว่าอย่างไรเสียนางก็ยัง เป็นผู้ทีนังอยู่บนต่าแหน่งสูงมานานผู้หนึง ดังนั้นรัศมีของอ่านาจและความ คุกคามยังคงมีอยู่ ด้วยเหตุน้ี เพลิงโทสะทีปะทุออกมาจากร่างครั้งนี้ จึงเพียงพอ จะขม่ ข่ใู ห้ผ้คู นโดยรอบไม่กล้าเคลือนไหวสง่ เดช คณุ หนูถานลอบถอนหายใจเบาๆ อยา่ งโล่งอก พอเห็นว่าผู้คนยังคงหวาดเกรงใน ตัวนางอยู่ นางจึงกล่าวขนึ้ ด้วยเสยี งลึก “หนังสอื ศาสตรล์ บั บันทกึ การผลิต มีอยู่ ในมอื ขา้ เพยี งแคค่ รงึ เดียวเทา่ นน้ั ส่วนอกี ครึงหนึงทีเหลืออยู่ในมือของท่านลุงชิง จากกรมช่าง ข้าจ่าเปน็ ต้องรอปรกึ ษากับท่านผเู้ ฒ่าก่อน” “ไม่จ่าเป็นต้องปรึกษาแล้ว!” จู้ยวนชิงเอ่ยขัดพร้อมเสียงหัวเราะร่า ก่อนช้ีนิ้วไป ยงั คนผู้หนึงทียืนอยู่ด้านล่าง แล้วกล่าวด้วยน่้าเสียงสดใส “คนจากกรมช่างแปด ร้อยคนลว้ นเห็นดว้ ย เวลานที้ ่านลงุ ชิงเองก็ยนื อยู่ด้านลา่ งดว้ ยเช่นกนั ” พอคุณหนูถานได้ยินก็ตะลึงงันไปในทันใด คนจากกรมช่างแปดร้อยคน แต่ไหน แต่ไรมากอ็ าศยั อยูแ่ ต่ในหุบเขามาโดยตลอด นอ้ ยนกั ทีจะออกไปมปี ฏสิ ัมพนั ธก์ ับ คนภายนอก ยิงไม่ต้องกล่าวถึงท่านลุงชิงทีเปรียบเสมือนดังข้ารับใช้ทีซือสัตย์ ของคนสกุลถานมานานหลายชัวอายุคน มีความจงรักภักดีต่อเจ้านาย คิดไม่ถึง วันน้ีแม้แต่ตัวเขาก็ยังมาปรากฏอยู่ในลานพิธีแห่งนี้ จึงอดไม่ได้ขมวดคิ้วเข้าหา กนั แน่นดว้ ยความไม่อยากจะเชอื “อภัยให้ข้าด้วย คุณหนู” น้่าเสียงแหบพร่าอ่อนแรงของชายชราค่อยๆ ดังส่ง ขึ้นมาจากด้านล่าง “ข้า...ข้าแค่อยากทีจะออกไปดู...ดูว่าสิงของเหล่าน้ีพอ

ออกไปถึงโลกภายนอกแล้วจะมีประโยชนใ์ ช้สอยเช่นไร อันตัวข้าน้ันไม่ได้ละโมบ ในทรัพยส์ นิ เงินทอง หรือชือเสียงเกยี รตยิ ศแม้แต่น้อย เพียงแต่อยากจะดูให้เห็น กับตาตัวเองสักครั้งจริงๆ ดังนั้นต่อให้ข้าต้องเอาชีวิตเข้าแลก ข้าก็นอนตายตา หลับ” คุณหนูถานปิดตาคู่น้ันลงด้วยความเจ็บปวด ก่อนหันหน้ากลับไปมองอีกฝ่ังด้วย เน้อื ตัวทีสนั สะทา้ นเล็กนอ้ ย จู้ยวนชิงเห็นนางยังไม่เคลือนไหวอันใด จึงเอ่ยวาจาบีบค้ันคน “ขอคุณหนูได้ โปรดสง่ มอบบนั ทกึ ศาสตร์ลับดว้ ย!” “ขอคุณหนูได้โปรดส่งมอบบนั ทกึ ศาสตร์ลบั ดว้ ย!” ทุกผู้ทุกคนทียืนอยู่ด้านล่าง ต่างพร้อมใจกันตะเบ็งเสียงกล่าวด้วยความพร้อม เพียง คุณหนูถานค่อยๆ เปิดเปลือกตาข้ึนด้วยความตระหนกเสียขวัญ ดวงตาคู่ น้ันแดงก่าไปท้ังดวง ถานเซิงทีเห็นเช่นนั้น ทันใดนั้นเองก็ค่ารามข้ึนเสียงก้อง สะบัดกระบีหยกในมือพุ่งโจมตีไปทางจู้ยวนชิงอย่างดุดันเหี้ยมโหด แต่ทว่าผู้ใด เล่าจะรู้ว่า จู้ยวนชิงทีดูภายนอกเหมือนเป็นคนเกียจคร้านไร้เรียวแรง มีดีก็แต่ หวั เราะเสยี งดงั ฮา่ ๆ ผนู้ ้ี เพยี งแค่สะบัดชายเส้ือเพยี งครัง้ เดียว ประกายแสงสีเงิน ก็กระพริบผ่านร่างไป เลือดสดๆ สายหนึงพุ่งกระฉูดข้ึนบนฟ้าโดยพลัน ร่างของ ถานเซิงกระเด็นออกไปตรงขอบลานพิธีทั้งทียังคงอยู่ในท่วงท่าจู่โจมดังเช่นออก ตัวไปเมือสักครู่ เขาหล่นตุบลงกับพื้นเสียงดัง ก่อนจะกลิ้งตกลงไปทีพื้นด้านล่าง ลานพธิ ี ในทสี ุดรา่ งกายกช็ ักกระตกุ ไปสองครง้ั ดวงตาคู่นนั้ เบกิ ถลน ตรงคอหอย เปื้อนเปรอะไปดว้ ยคราบเลือดสีแดงสด ผา่ นไปไม่นาน ร่างของเขาก็เหยียดเกร็ง เสียชีวติ ลงกบั ที

“ถานเซิง!” คุณหนูถานกรีดร้องดังลันด้วยความตระหนกสุดขีด แทบจะพุ่ง ทะยานตามลงไปด้านลา่ งลานพิธีด้วย อย่างไรก็ตาม จู้ยวนชิงทีแสนจะมือไวฉับพลันก็ยืนมือออกไปคว้าชายเสื้อของ คุณหนูถานไว้ แล้วดึงร้ังนางไว้ได้ทัน ก่อนทีหญิงสาวจะกระโจนตามลงไปจริงๆ ชายหนุ่มก็เอ่ยถามพร้อมรอยย้ิมแกมข่มขู่ “คุณหนูถานท่านจะไปแล้วหรือ? ถ้า เช่นนน้ั กอ่ นไปไดโ้ ปรดมอบบันทึกศาสตร์ลับมาก่อนได้หรือไม่ หลังจากน้ันท่าน ถึงจะกลับไปไดอ้ ย่างปลอดภยั ไรร้ อยขดี ข่วน” “ถานเซิง!” คุณหนูถานน้่าตาเอ่อนองไปท้ังใบหน้า นางหาได้ใส่ใจค่าพูดของจู้ ยวนชิงไม่ หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง พยายามตะกายตัวออกจากการ ฉดุ รง้ั ของจูย้ วนชงิ อย่างดื้อดงึ ทว่าน่าเสยี ดาย เหล่าผู้คนทียนื อยู่โดยรอบกลับท่า ตัวราวกับตนเองเป็นรูปสลักหินอย่างไรอย่างน้ัน พวกเขาเอาแต่ยืนนิงไม่ เคลือนไหว ใช้ดวงตาทีเต็มไปด้วยความชัวร้ายราวกับหมาป่าหิวกระหายคู่นั้น จ้องมองมายงั นางดว้ ยความบ้าคลัง คล้ายกับเปน็ เสียสตไิ ปแลว้ กม็ ปิ าน ถานซู่หนิงหนั หนา้ กลบั ไปมองดซู ากศพของถานเซิงทีนอนอยู่บนพน้ื ด้านล่างลาน พิธีอีกครั้งหนึง ก่อนทีตัวคุณหนูถานผู้ซึงมีสภาพแตกต่างไปจากก่อนหน้าอย่าง สิ้นเชิงจะตัดสินใจได้ในทีสุด แล้วทรุดตัวลงนังแหมะอยู่กับพ้ืนอย่างไร้เรียวแรง มอื ทัง้ สองข้างยกขึ้นปดิ หน้า ร้องไหส้ ะอึกสะอ้ืนเสยี งดังอยา่ งไม่คิดอายใคร “ใครก็ได้ ไปลากขุนนางของกองทัพแคว้นหนานฉู่ทีจับมาได้ขึ้นมาหน่อย วันน้ี พวกเราจะใช้เลือดของมันเป็นเครืองสังเวยให้ธงแห่งความยุติธรรมของเผิงไหล และนับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าและพรรคพวกขอสาบานว่าจะขอติดตามคุณชาย ไปจนกวา่ ชีวติ จะหาไม่ มขิ อตระบดั สตั ย์ไปชัวนริ ันดร์!”

เสียงตะโกนโห่ร้องดังกึกก้องไปทัวทั้งหุบเขา คุณหนูถานร่างกายสันสะท้าน ดวงตาคู่น้ันทีเต็มไปด้วยหยาดน่้าตาจ้องมองชายหนุ่มในดวงใจทีตนเองเคยคิด จินตนาการไว้ ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ชายผู้เป็นดังเนื้อคู่ในชาติภพน้ี ของตนด้วยความผิดหวัง หัวใจดวงน้อยๆ ถูกบบี ขย้า่ จนแตกร้าวเปน็ เศษเล็กเศษ นอ้ ยไม่เหลือช้ินดี ยากทจี ะประสานคืนได้อีก อย่างไรก็ตาม ฉู่เจิงท่าเพียงแค่ยืนยิ้มอยู่เช่นเดิม ผ่านไปสักพัก จึงเอ่ยข้ึนด้วย น่้าเสียงดังชัดแจ่มใส “ต้องขอบพระคุณในความโปรดปรานและการสนับสนุน ของทุกท่านในทีนี้ ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของทุกท่านทีมีให้ในวันน้ีเด็ดขาด ข้า สัญญาว่าจะสยบบัลลังก์ของแคว้นอืนทีเหลือ แล้วร่วมแบ่งปันใต้หล้านี้กับทุก ท่าน! นับจากน้ี วันใดก็ตามทีเผิงไหลก้าวออกไปสู่โลกภายนอก วันนั้นจะเป็น วันทีพวกเราจะเก่งแยง่ ใต้หล้ามาไว้ในกา่ มอื !” “เผงิ ไหลกา้ วออกไป! ผู้ใดจะกล้ามาแกง่ แยง่ !” เสยี งโหร่ ้องประสานของผู้คนทีตอบรบั กลบั มา กึกก้องราวกับเสียงคลืนยักษ์ของ มหาสมุทรทีโหมกระหน่าซัดสาด บุรุษหนุ่มในชุดสีเขียวผู้หนึงถูกจับโยนลงกับ พ้ืนลานพิธีเสียงดังตุบ ผ้าโพกหน้าสีด่าถูกคนกระชากออกอย่างแรง หลินมู่ไป๋ ตะเบ็งเสียงด่าไปยังฉู่เจิงด้วยเสียงทีดังก้อง “เจ้าคนเนรคุณไร้คุณธรรม! เจ้าขุน นางทรยศ! เจ้าโจรขายชาติ! ทหารนับล้านของหนานฉู่จะต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ พวกเขาจะตามล่าเจ้า แล้วเด็ดศีรษะเจ้าลงมาเป็นเครืองบรรณาการให้แก่ดวง วญิ ญาณของอดีตจกั รพรรดทิ ีอยบู่ นสรวงสวรรค!์ ” ฉู่เจิงหัวเราะเหอะๆ ในล่าคออย่างเย้ยหยัน ก่อนกล่าวกับหลินมู่ไปด้วยน่้าเสียง ติดสมเพชเล็กน้อย “เช่นนั้นก็เชิญเจ้าล่วงหน้าไปพบหน้าอดีตจักรพรรดิของเจ้า

ในยมโลกก่อนเถิด อีกไมน่ าน ขา้ คอ่ ยส่งเขาตามไปสมทบกบั พวกเจา้ ทีหลงั ” กล่าวจบ เพชฌฆาตนายหนึงทีเตรียมพร้อมอยู่ด้านข้างก็ยกดาบยาวขึ้นทันที เขายกมันพาดไว้เหนือศีรษะของหลินมู่ไป๋ บัณฑิตหลินผู้ซึงปกติชอบอวดภูมิ ความรู้มาบัดนี้เชิดหน้าข้ึนอย่างหยิงยโส ดวงตาท้ังคู่ของเขามองตรงไปยังฉู่เจิง อย่างไม่คิดจะปิดบังแม้แต่น้อย ในแววตาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม อยา่ งทีไมค่ ดิ จะปิดซ่อนเอาไว้ กัดฟันกล่าวด้วยเสียงเห้ียม “ข้าจะถ่างตารอดู...ดู วา่ อนาคตของเจ้าจะเนา่ เฟะและมดื มนสักเพยี งใด!” ฉู่เจิงหัวเราะเหอะๆ เสียงเย็นคร้ังหนึง ก่อนจะออกค่าสังด้วยเสียงต่า “ประหาร!” ท่ามกลางช่วงเวลาทีอันตราย ชัวพริบตาทีคมดาบฟันลงมา! ทันใดนั้นเอง แสงสี เงินขาวสายหนึงก็ถูกยิงออกมาจากกลางกลุ่มคนทียืนอยู่ด้านล่างลานพิธี แล้ว แหวกผา่ นคลืนฝงู ชนทยี นื ซ้อนกันอย่เู ป็นช้นั ๆ ออกไปด้านหน้า ก่อนจะกระแทก เข้ากับขอ้ มือของเพชฌฆาตนายนนั้ อย่างแรง เสียงร้องโหยหวนเจ็บปวดดังขึ้นตามในทันใด ดาบยาวในมือเพชฌฆาตผู้นั้นร่วง ลงกับพื้นเสียงดังแกร๊กๆ ก่อนเฉียดไปจากล่าคอของหลินมู่ไป๋เพียงไม่กีนิ้ว เท่านั้น เลือดสีแดงสดหยดลงมาจากข้อมือทีถูกตัดจนขาดแล้วไหลลงสู่พ้ืนราว กับสายน่า้ ไหล บังเกิดเป็นภาพฝนโลหิตทีสาดกระจายไปทวั ! “อ้า!” เพชฌฆาตผู้มีร่างกายก่าย่าประคองมือข้างทีถูกตัดจนขาดขึ้นด้วยความ เจ็บปวดทุรนทุราย เขานอนด้ินอยู่บนพ้ืนพร้อมกรีดร้องโหยหวน น้่าเสียงของ เขาเตม็ ไปด้วยความเจ็บปวดรวดรา้ วราวกับดวงวิญญาณทกี า่ ลังร้องไห้อย่างทุกข์ ทรมาน ผู้คนทียืนอยู่รอบๆ หลังจากทีได้เห็นภาพเบ้ืองหน้า ฉับพลันก็ตกอยู่

ท่ามกลางความตืนตะลึงในทันที อาจด้วยพวกเขาอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที ปลอดภัยและสะดวกสบายมาเป็นเวลานาน ดังน้ันพอเจอกับฉากนองเลือดเบ้ือง หน้า แต่ละคนจึงมีใบหน้าซดี เผือด ไรซ้ งึ สีเลอื ดใหเ้ หน็ “ด้วยความสามารถเพยี งแคน่ ี้ ยังคิดจะออกไปฟาดฟนั กบั เหลา่ ศัตรู สรา้ งผลงาน ให้ยิงใหญ่ ช่างเป็นดังคางคกทีหวังจะกินเน้ือห่านฟ้า* จริงๆ จินตนาการได้ล้่า เลิศยิงนัก!” ทันใดนั้นเอง น่้าเสียงใสกระจ่างดุจดังหิมะสายหนึงก็ดังส่งข้ึนท่ามกลางฝูงชน เหล่าผ้คู นพลนั ชะงกั นิง ก่อนทแี ตล่ ะคนจะหันหน้ากลับไปมองทางต้นเสียงอย่าง พร้อมเพรียงราวกับนัดกนั ไว้ ห่างออกไปด้านหลังของคลืนทะเลของผู้คนนับพัน หญิงสาวร่างเล็กกะทัดรัด นางหนึงในชุดเสื้อผ้าสีด่าท้ังร่าง ใบหน้าอ่อนหวานงดงาม ดวงตาท้ังคู่ฉายแวว เย็นยะเยียบก่าลังยืนอยู่ตรงน้ัน นางยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อย ท่าทีแฝงไว้ด้วยความเยาะเย้ยไม่แยแสอย่างเด่นชัด นางก่าลังกวาดสายตามอง มาทางนี้ มองมายงั เหลา่ ฝงู ชนทียืนอยดู่ า้ นหน้านางดว้ ยความเยน็ ชาถงึ ขีดสุด * คางคกทีหวังจะกนิ เน้อื ห่านฟ้า（恶从胆边生）เป็นส่านวนหมายถึง คดิ มุ่งหวังอยากจะทา่ อะไรทีเกินตวั หวังสงู เกินไป

บทท่ี 119-1 วาจาดุจดอกเหลียนฮวา “เป็นเจ้า?” ฉเู่ จงิ หนั หน้ากลบั ไปมองยังหญงิ สาว แลว้ แค่นเสียงฮึเย็นชาคร้ังหน่ึง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ นางหนึ่งคร้ัง หลังจากพบว่าไม่มีผู้อ่ืนอยู่ด้วย แววตาฉับพลันจึงแปรเปล่ียนไปเป็นคมกริบดุจใบมีด ประหนึ่งพายุฝนท่ีกาลัง โหมกระหนา่ ท่ามกลางความมืดมิด “ไมผ่ ิด เปน็ ขา้ เอง!” ชิงเซ่ียหันหน้ากลับมา ท้ังใบหน้าระบายไปด้วยรอยย้ิมกว้าง กล่าวไปด้วย เดิน ผ่านฝูงชนไปยังลานพิธีไปด้วยอย่างช้าๆ ไม่แยแส ทันใดนั้นเอง ลูกศิษย์ของหุบ เขาเผงิ ไหลสองคนท่ีกระตอื รอื รน้ จะสร้างผลงานให้ประจกั ษ์แก่สายตาผู้เป็นนาย ฉับพลันก็ตะโกนร้องเสียงดัง หลังจากน้ันจึงพุ่งข้ึนหน้า มุ่งตรงไปยังทิศท่ีชิงเซี่ย ยืนอยู่อย่างดุดัน อย่างไรก็ตาม ชิงเซ่ียหาได้เห็นพวกเขาท้ังสองอยู่ในสายตาไม่ นางกระโดดหมุนตัวกลางอากาศ ก่อนชกั กรชิ ตวัดออกไปคร้ังหนึ่ง บุรุษนายหนึ่ง ในชุดเขียวก็ถูกชิงเซ่ียเตะเข้าท่ีไหล่อย่างแรง เสียงกระดูกแตกดังแกร๊กดังขึ้น ตามทนั ที ทวา่ ยงั ไมท่ ันให้คนผู้น้ันได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดใดๆ แขนอีกข้าง ของชงิ เซ่ยี กต็ วดั อ้อมออกไปอีกด้านด้วยลักษณะที่แปลกประหลาด หลังจากนั้น ไมน่ าน เสยี งกรดี ร้องโหยหวนก็ดังสง่ ขน้ึ ตาม เสียงนั้นแหลมมากเสียจนทะลุผ่าน หมู่มวลเมฆาข้ึนยงั ทอ้ งนภาสีครามดา้ นบน! นางบิดแขนไปออกตามแนวราบ แล้วคว้าหมับเข้าที่ลาคอของบุรุษอีกนายแน่น คนผู้นั้นเล่ือนสายตามองสหายของตนที่นอนอยู่บนพ้ืนด้วยความหวาดกลัวสุด ขีด ต่ืนตระหนกจนแทบจะปัสสาวะราดกางเกง ใบหน้าทั้งใบซีดเผือดไร้สี เนื้อ ตัวสั่นระริกไมห่ ยุด

ชิงเซ่ียเห็นดังนั้นก็ยกมุมปากขึ้นน้อยๆ เป็นรอยย้ิมเย็นด้วยความพอใจ แล้ว กวาดสายตามองไปยังเหลา่ ผู้คนที่ยืนตกตะลึงอ้าปากค้างอยู่โดยรอบด้วยแววตา ท่ีแสนชั่วร้าย กริชเล่มนั้นท่ีจ่อเข้าที่ลูกกระเดือกของชายหนุ่มทาท่าทีกรีดทแยง จากอกี ดา้ นไปอีกด้าน ริมฝปี ากบางส่งเสียงเลียนแบบเหมือนกับว่าคมดาบน้ันได้ ปาดทะลลุ งไปในลาคอดว้ ยเสียงเบา ‘ฉบั !’ ดวงตาท้ังสองข้างของเขาเหลือกข้ึนฟ้าทันที บุรุษที่ร่างกายไม่มีแม้กระท่ัง บาดแผลยืนตัวแข็งเกร็งไปทันใดหลังจากที่ได้ยิน ก่อนจะเป็นลมหมดสติลง ร่วง ไปกบั พนื้ ดว้ ยเนื้อตวั ทีอ่ ่อนปวกเปียก ชิงเซ่ียยกเท้าเข่ียไปท่ีชายผู้นั้นสองสามที กริชในมือที่ประกายคมกริบเยือกเย็น หมนุ ควงอยกู่ ลางฝ่ามือด้วยความคล่องแคล่วราวกับมีชีวิต นางเดินยิ้มผ่านฝูงชน ข้ึนไปเรื่อยๆ ทุกย่างก้าวท่ีนางเหยียบผ่าน เหล่าผู้คนก็พร้อมใจกันแหวกทางให้ เหมือนกับกาลงั หลีกหนีอสรพิษร้าย บังเกิดเป็นเส้นทางโล่งสายหนึ่งให้หญิงสาว ได้เดนิ ผา่ น ชงิ เซ่ยี ก้าวขึน้ ไปยังลานพธิ ที ต่ี ้งั สงู ทีละก้าวๆ มองสบกับฉู่เจงิ ที่ยนื อยู่ด้านบนด้วย รอยย้ิมบางๆ กล่าว “ท่านกาลังมองหาพ่ีชายของท่านอยู่หรือ? เขากลับไป เรียบร้อยแล้ว แต่เพราะรู้ว่าคนที่ไม่ได้เร่ืองอย่างท่านมาหลบซ่อนอยู่ท่ีนี่ จึงส่ง ข้ามาเพ่ือทักทายท่านโดยเฉพาะ” นอกเสียจากความประหลาดใจเมื่อคร้ังแรกพบที่ฉายให้เห็นอย่างเด่นชัด ฉู่เจิงก็ กลับมามีสติและสงบนิ่งดังเดิม เขายกยิ้มเย็น แล้วกล่าวด้วยเสียงลึก “อาศัย เพียงพวกเจ้าก็คิดว่าจะหลบหนีออกไปจากหุบเขาเผิงไหลได้อย่างนั้นหรือ? ช่าง เพอ้ ฝนั !”

“ฮึ!” ชิงเซี่ยแค่นฮึเสียงเย็น แล้วเลิกค้ิวข้ึนกล่าว “หรือว่าชีวิตแบบเต่าท่ีหดหัว อยู่ในกระดองตลอดสองปีที่ผ่านมาของท่านจะทาให้ท่านสมองเส่ือมไปแล้ว จรงิ ๆ? กบั แคค่ า่ ยกลหา้ ธาตงุ ่ายๆ เช่นน้ี คิดจริงๆ หรือว่าจะกักขังพวกเราเอาไว้ ได้ ในเมอื่ ขา้ เดนิ ผา่ นเขา้ มาได้อย่างปลอดภัย ขา้ กเ็ ดินกลับออกไปได้อยา่ งไร้รอย ขีดข่วนเชน่ กัน!” “ยังมีพวกเจ้าอีก!” หญิงสาวร่างเล็กหันหน้ากลับไปเอ่ยกับเหล่าลูกศิษย์ของหุบ เขาเผิงไหลด้วยใบหน้าที่มืดมนและหนาวเหน็บ “พวกเจ้าคงไม่ได้ไร้เดียงสาถึง ขนาดคิดไปเองจริงๆ ว่ากะอีแค่ระเบิดไมก่ ่ลี ูกที่พวกเจ้าจุดไว้จนเกิดเป็นรูน้าแข็ง นั่น ก็เพียงพอจะทาลายกองทัพท่ีแข็งแกร่งของแคว้นหนานฉู่ให้ส้ินซากได้ กระมัง ชา่ งเป็นเรื่องทีข่ บขันท่ีสุดในใต้หลา้ ตราบเท่าทีข่ า้ เคยได้ยินมาเลย!” จู้ยวนชิงใบหนา้ ตน่ื ตระหนก รบี กลา่ วด้วยความตกใจ “เจ้า...เจา้ รู้ไดอ้ ยา่ งไร?” ชิงเซี่ยยืนตระหง่านอยู่บนลานพิธีสูง ใช้สายตาเย็นชากวาดมองเหล่าคนของหุบ เขาเผิงไหลทใี่ ชช้ วี ิตอยู่ในหุบเขามาตลอดกว่าหนงึ่ พนั ปี มุมปากฉับพลันก็ยกเป็น รอยยิม้ เยย้ หยัน กลา่ วดว้ ยน้าเสียงสดใสฟงั ชัด “เขาเขียวมรกตปิดไม่มิด สายน้า ไหลผ่านไปทางทิศบูรพา*! หนึ่งพันปีท่ีผ่านพ้นไป สรรพสิ่งใดๆ ในใต้หล้าล้วน แปรผัน ดวงดาราเคล่ือนคล้อยเปลี่ยนผ่าน*! พวกเจ้าคิดว่าทุกส่ิงทุกอย่างที่อยู่ ด้านนอกน่ัน จะยังคงเหมือนกับเมื่อหน่ึงพันปีก่อนอย่างนั้นหรือ? คิดว่าเพียง หยิบปืนไม่กี่กระบอกออกไป ก็จะประมือกับเหล่าวีรบุรุษจากท่ัวท้ังใต้หล้า แล้ว แย่งชิงความเปน็ หน่ึงกบั พวกเขาได้ ชา่ งเปน็ พวกท่ีไมร่ จู้ ักฟ้าสงู แผ่นดินตา่ *!” ฉู่เจิงได้ยินดังน้ันพลันขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สัญชาตญาณสายหนึ่งในใจร้อง เตือนข้ึนไม่หยุด จากน้ันจึงรีบหันไปกล่าวกับผู้คนที่ยืนอยู่ทั้งสองฟากฝ่ัง

“อย่าได้ฟังวาจาเหลวไหลของนาง ใครก็ได้มาจับสตรีนางน้ีลงไป ใช้นางสังเวย เพ่ือธงของพวกเรา!” ในดวงตาของจู้ยวนชิงมีประกายคมกริบสายหนึ่งว่ิงผ่านอย่างรวดเร็ว เขาไม่ เคลื่อนไหวใดๆ ท้ังสิน้ ท่านมทู่ ่ยี ืนอย่ดู า้ นขา้ งจงึ เอย่ ด้วยเสยี งลึกว่า “ช้าก่อน ฟัง นางพูดใหจ้ บ” ชายชราท่ีใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลาขยับก้าวข้ึนไปข้างหน้าสอง ก้าวอย่างช้าๆ คิ้วสีขาวของเขากระดกขึ้นเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยน้าเสียงทุ้มต่า “แม่นางท่านนี้ ไม่ทราบว่าวาจาท่ีเจ้าเอ่ยออกไปเมื่อสักครู่หมายความว่า อย่างไร?” “น่ียังฟังไม่เข้าใจอยู่อีกหรือ?” ชิงเซี่ยเอ่ยพร้อมรอยย้ิม “เช่นนั้นข้าจะเปล่ียน วิธีการอธิบายให้ท่านเข้าใจเสียใหม่ บุรุษผู้น้ีเป็นกบฏของแคว้นหนานฉู่ เป็น ทรราชท่ีทาการปิตุฆาตเพ่ือแย่งชิงบัลลังก์ มีโทษทัณฑ์มหันต์ติดตัว ด้วยไม่มีท่ี ไหนให้หลบซ่อนได้ เขาจึงไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ในโลกภายนอกได้ ถึงได้หลบเข้ามา หลอกลวงและแหกตาพวกท่าน คิดไม่ถึงว่าพวกซ่ือตรงไร้เดียงสาอย่างพวกท่าน กลบั คาดหวงั อย่างหมดใจให้ต้นไม้ท่ีแห้งเห่ียวไปแล้วอย่างเขากลับมาผลิบานอีก คร้ังในวสันตฤด*ู จรงิ ๆ คนผนู้ ย้ี งั คดิ อีกวา่ ตนเองไดเ้ ต๋าไก่สุนัขพานได้ขึ้นสวรรค์* เขาวางแผนและคานวณมาแลว้ เป็นอยา่ งดีอย่างไรเล่า” “ข้าไม่ได้คิดจะถามเร่ืองน้ี” ท่านมู่เอ่ยขัดด้วยเสียงลึก “ที่ข้าอยากจะถามเจ้าก็ คือ เหตุใดเจ้าถึงรู้หลักการของปืนและระเบิด? เหตุใดคนนอกอย่างเจ้า ถึงล่วงรู้ ถงึ ความลบั ท่ีปิดซ่อนของหุบเขาเผงิ ไหลของพวกเรา?” “น่ีก็นับเป็นความลับแล้วหรือ?” ชิงเซ่ียเบิกตาข้ึนโพลง ก่อนอ้าปากหัวเราะ

อย่างไร้เสียง แล้วกล่าวพร้อมท่าทีเหมือนกับช่วยไม่ได้อย่างไรอย่างน้ัน “เซียว* เจ็ดจุดห้าส่วน ท่ัน*หนึ่งจุดห้าส่วน ผสมกับหลิวหวง*อีกหนึ่งส่วน เรื่องนี้แม้แต่ เดก็ ทีอ่ าศัยอยตู่ ามตรอกซอยดา้ นนอกยังรู้เลย พวกทา่ นท่ีนกี่ ลับรกั ษามันราวกับ เป็นความลับสุดยอด เป็นข้าที่บ้าไปแล้วหรือเป็นพวกท่านท่ีเสียสติไปแล้วกัน แน่?” ทันทีท่ีประโยคนี้กล่าวจบ สีหน้าของทุกคนในหุบเขาเผิงไหลก็แปรเปลี่ยนไปใน ทันใด แต่ละคนต่างก็กระสับกระส่ายอยู่ไม่สุข ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ถึงอัตราส่วนที่ แน่นอนในการทาระเบิด ว่าแท้จริงแล้วเป็นเท่าไหร่ แต่ทว่ากับส่วนผสมหลักน้ัน พวกเขาล้วนทราบกันดี ชายชราท่ีดูไร้เรี่ยวแรงอย่างลุงชิงมองไปที่ชิงเซ่ียอย่าง เหลือเชื่อ แล้วพูดด้วยน้าเสียงกระเพื่อมติดขัด “เจ้า...เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้า แอบดศู าสตรล์ บั แหง่ การสร้างของพวกเรา?” “ล้อเล่นหรืออย่างไร!” ชิงเซี่ยแค่นฮึเสียงเย็นทีหนึ่ง แล้วกล่าวด้วยน้าเสียงมืด คร้ึมหนาวเหน็บ “ข้ายังต้องไปแอบดูศาสตร์ลับแห่งการสร้างอะไรนั่นของพวก ท่านอีกหรือ? กบในบ่อน้าที่สายตาแคบส้ันอย่างพวกท่าน หลับหูหลับตาคิดไป เองอย่างหย่ิงยโส ว่าอาศัยแค่ความสามารถเพียงน้อยนิดของพวกท่านก็จะ ออกไปปะทะกับแคว้นตา่ งๆ บนพน้ื ท่ีราบภาคกลางดา้ นบนนั้นได้? ช่างเป็นเรื่อง นา่ ขนั ทสี่ ดุ ในใตห้ ลา้ ! พวกท่านคิดไปเองว่าอาวุธท่ีพวกท่านสร้างขึ้นช่างพิถีพิถัน ซับซ้อน พวกปืนและระเบิดทั้งหลายก็ทรงพลังมีอานุภาพร้ายแรง แต่ทว่าพวก ท่านกลับไมร่ ู้เลยว่าแท้จรงิ แล้วศาสตรท์ าระเบิดและดินปืนน้ัน ได้แพร่หลายและ แต่ละแคว้นเรียนรู้ไปต้ังแต่เมื่อห้าร้อยกว่าปีก่อนแล้ว แต่ท่ีในเวลาน้ียังคงเก็บ เปน็ ความลับไม่เปดิ เผย กเ็ พ่ือไม่ให้เกิดการสูญเสียและบาดเจ็บล้มตายที่มากข้ึน ในสงครามก็เทา่ นน้ั ”

“นอกจากน้ีแม้แต่ผงปืนสีดา เชื้อประทุระเบิด ผงระเบิด ปืนไฟ และปืนใหญ่ แบบง่ายๆ ท้ังหลายต่างก็ปรากฏสู่สายตาของโลกมาช้านาน ไม่เพียงเท่าน้ัน แต่ ละแคว้นยังมีกองทัพทหารที่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีอีกด้วย อาศัยจานวน คนเพียงเลก็ น้อยของพวกท่าน ไม่ต่างอะไรจากใช้ต๊ักแตนตาข้าวไปหยุดรถม้าไว้ เลย* ไม่รู้จักดูกาลังความสามารถของตัวเอง! ข้ารับรองได้เลยว่า วันใดก็ตามที่ พวกท่านก้าวออกไปนอกหุบเขา ไม่เกินสองช่ัวยาม ชื่อของหุบเขาเผิงไหล จะต้องถูกลบออกไปจากใต้หล้าจนหมดสิ้น แม้แต่ที่สุดท้ายที่จะให้พวกท่านได้ ซอ่ นตัวอย่างที่น่ี กจ็ ะไมไ่ ดเ้ ปน็ ของพวกท่านอีกตอ่ ไป!” เสียงของชงิ เซ่ียช่างคมชดั และใสกระจ่างดุจดง่ั หมิ ะ ดวงตาหงส์คนู่ น้ั กวาดมองไป รอบๆ ลานพิธีคร้ังหนึ่ง ก่อนจะโยกมุมปากข้ึนเป็นรอยย้ิมเย้ยหยัน แล้วกล่าว ดว้ ยน้าเสยี งทุ้มต่าดง่ิ ลกึ เวลานี้เหล่าผู้คนของหุบเขาเผิงไหลล้วนยืนน่ิงเป็นท่อนไม้ แต่ละคนเบิกตาขึ้น กว้างด้วยความตื่นตะลึง ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเช่นน้ันด้วยความโง่งมประหน่ึงจิต วิญญาณหลุดลอยออกจากร่างก็มิปาน กระท่ังผ่านไปเน่ินนานแล้วก็ยังไม่ได้สติ กลบั คนื มา พวกคนเหลา่ น้ียโสโอหังมาตลอดทั้งชีวิต คดิ ไปเองวา่ ขอเพยี งตนออก ไปสู่โลกภายนอก ก็จะไร้ซึ่งศัตรูใดในใต้หล้ามาต่อกรกับตนได้ เวลาน้ีความ ภาคภูมิใจท่ีสุดในหัวใจของพวกเขาถูกชิงเซ่ียบีบขย้าอย่างไร้ซึ่งความเมตตา ถูก ชิงเซี่ยทาลายทิ้งจนไม่เหลือช้ินดี ไหนเลยจะไม่ให้พวกเขาต่ืนตระหนกและ หวาดกลัว “สาวน้อยผูน้ ี้ผุดมาจากท่ีใดกัน กล้าดีอย่างไรมากล่าววาจาโอหังที่นี่!” หญิงสาว ชุดแดงนามโอวซือยกย้ิมเย็นข้ึนทีหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยเสียงลึก “ข้าใช้ชีวิตอยู่ ด้านนอกมาสิบห้าปี เหตุใดไม่เคยเห็นระเบิดดินปืนอย่างท่ีเจ้ากล่าวแม้เพียงสัก

ครั้ง คงไมใ่ ช่เพราะคณุ หนูใหญ่อยากรักษาตาแหน่งผู้นาหุบเขาของตนเอาไว้ จน ต้องอาศัยร่วมมือกับคนภายนอกมาหลอกลวงทุกท่านกระมัง? ศาสตร์ลับแห่ง การสร้างเป็นบันทึกลับของพวกเราทั้งเจ็ดฝ่าย คุณหนูทาเช่นนี้ ต่อไปอีกหนึ่ง ร้อยปใี ห้หลงั จะมหี นา้ ไปพบกบั ท่านผนู้ าหบุ เขาท่อี ยู่ในปรโลกไดอ้ ย่างไร?” ทันทีที่ประโยคน้ีกล่าวจบ ก็เรียกเสียงฮือฮาจากประชาชนชาวเผิงไหลได้ทันที ประหนึ่งมีเชอื กฟางเสน้ สุดทา้ ยมาปรากฏอยู่ด้านหนา้ สายตาแตล่ ะสายพร้อมใจ กันจับจ้องไปท่ีถานซู่หนิงด้วยความโกรธเกรี้ยว ดวงตาแทบจะพ่นไฟออกมาได้ พวกเขาเชอ่ื คาพดู ของโอวซอื อยา่ งสนทิ ใจโดยไม่แมแ้ ตจ่ ะขบคิดดว้ ยซ้า ดวงตาหงส์ของชิงเซี่ยเย็นยะเยียบไปทันที นางจ้องไปที่นังปีศาจโอวซือด้วย ความเย็นชาถึงขีดสุด แล้วกล่าวด้วยเสียงเย็นว่า “นังปีศาจแก่ อย่าได้ใส่ร้ายคน ดี ข้ากับคุณหนูใหญ่ของพวกเจ้าไม่รู้จักกันแม้แต่น้อย ย่ิงไม่ต้องกล่าวถึงศาสตร์ ลับแห่งการสร้างอะไรนั่น พวกเจ้าทุกคนท่ีอยู่ท่ีน่ี ต่างก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับ คุณหนถู านมาสิบกว่าปี ก็นา่ จะเข้าใจในนสิ ยั ใจคอของนางดี มาถึงวนั นตี้ วั นางถึง เพ่ิงจะรู้ด้วยซ้าว่าเพ่ือความละโมบในทรัพย์สินเงินทองและชื่อเสียง พวกเจ้าถึง ขนาดวางแผนกันอย่างลบั ๆ เพ่ือก่อกบฏต่อตนเอง ไหนเลยจะมีเวลาไปวางแผน อะไรได้” “ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่า หากในใจของนางแอบซ่อนแผนการไว้จริง วันน้ีก็คงไม่ ต้องถูกพวกเจ้าบีบคั้นจนตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หากว่าให้ตายอย่างไรพวก เจ้าก็ยังไม่คิดที่จะเปลี่ยนความคิดอยู่อีก เช่นน้ันก็เชิญติดตามคนท่ีได้ช่ือว่าทา การปิตุฆาตสังหารบิดาและพ่ีน้องอย่างไร้ยางอายผู้นี้ออกไปต่อสู้กับคนท่ีอยู่ ภายนอกเถิด แล้วดูว่าสิ่งที่ข้าพูดเป็นจริงหรือเท็จ เพียงแต่ อย่าได้มาโทษข้าที หลังแล้วกันว่าไม่เตือนพวกท่านก่อน กองทัพสามแสนนายของหนานฉู่เองก็รอ

อยู่บนท่ีราบไป๋ลู่ข้างบนน่ัน พวกเขาเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดีแล้วท่ีจะเข้าสู่ สนามรบ แม้แต่ลูกกระสุนเองก็ถูกบรรจุขึ้นเรียบร้อย ตอนน้ีพวกเขากาลังรอ พวกท่านท้ังสองพันคนหยบิ ปืนและระเบดิ ว่งิ ไปหาทต่ี ายอย่!ู ” * วาจาดุจดอกเหลียนฮวา（口若莲花）เปรียบเปรยถึงคนผู้หน่ึงท่ี สามารถเอ่ยวาจาได้อย่างล่ืนไหลไม่ติดขัด สามารถพูดแยกแยะได้อย่างชัดเจน และพูดได้ไม่หยดุ ไมห่ ยอ่ น * เขาเขียวมรกตปิดไม่มิด สายน้าไหลผ่านไปทางทิศบูรพา（青山遮不 住，大江东流去）หมายถึงเร่ืองราวมีเกิดข้ึนและก็ต้องมีผ่านไป ฤดูกาลเปล่ียนผ่านหมุนเวียน ทุกสรรพสิ่งเกิดข้ึนทดแทนกันไม่หยุด มนุษย์ไหน เลยจะสามารถยบั ย้งั กนั้ ขวางได้ * ดวงดาราเคลื่อนคล้อยเปล่ียนผ่าน（斗转星移）หมายถึงตาแหน่ง ของดวงดาวบนทอ้ งฟ้ามีการเคลื่อนท่ีเปลีย่ นตาแหน่ง มีความหมายเปรียบเทียบ ถึงกาลเวลาหรอื ฤดกู ารท่ีเปล่ียนแปลงไป * ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่า（不知天高地厚）หมายถึงการไม่รู้จัก กาลเทศะ ไม่รู้ว่าสิ่งไหนควรทาส่ิงไหนไม่ควรทา ปฏิบัติตัวได้ไม่เหมาะกับฐานะ ของตนเอง ไม่รจู้ กั ที่ต่าทส่ี งู มกั ไปตีตนเสมอทา่ นด้วย * ผลิบานในวสันต์ฤดู（逢春）หมายถึงฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว เหล่าต้นไม้ พากนั ผลิดอกออกใบ

* ตนเองได้เต๋าไก่สุนัขพานได้ข้ึนสวรรค์（一人得道鸡犬升天） หมายถึงคนผู้หน่ึงได้รับเต๋าและกลายเป็นเซียน ไก่หรือสุนัขที่อยู่ในบ้านก็พลอย ได้รับอานิสงส์ข้ึนสวรรค์ตามไปด้วย เปรียบเทียบถึงคนผู้หนึ่งได้เป็นขุนนางได้ ดบิ ได้ดี คนทเี่ ก่ียวขอ้ งกับเขาก็พลอยไดร้ ับผลประโยชน์ มหี นา้ มีตาตามไปดว้ ย * เซียว（硝）หมายถงึ ดนิ ประสวิ * ทั่น（碳）หมายถงึ คารบ์ อน * หลิวหวง（硫磺）หมายถึงกามะถัน * ใช้ตั๊กแตนตาข้าวไปหยุดรถม้า（螳臂当车）หมายถึงไม่รู้จักกะกาลัง ความสามารถของตัวเอง แล้วไปทาในเร่ืองที่เป็นไปไม่ได้ เป็นเหตุให้เกิดความ ผดิ พลาดและพา่ ยแพ้ตามมา * ยาโถว（丫头）เป็นคาท่ีผู้ท่ีอาวุโสกว่าใช้เรียกเด็กหญิงหรือหญิงสาว หรือใชเ้ รียกสาวใช้

บทท่ี 119-2 วาจาดุจดอกเหลียนฮวา ชาวเผิงไหลทง้ั หลายฉับพลนั ใบหนา้ แปรเปลี่ยนไปเป็นซีดเผือด ท่าทีท่ีแต่เดิมยึด มั่นในคาสัญญาและสาบานปรากฏร่องรอยของความลังเลข้ึนมา วาจาของหญิง สาวแปลกหน้าที่มีท่ีมาท่ีไปไม่ชัดเจนผู้น้ีประหน่ึงสายฟ้าแลบในวันฟ้าใส* จริง อย่างที่นางกล่าว ตลอดหน่ึงพนั ปีท่ีผ่านมา ชาวเผิงไหลฝันไปเองอยู่เสมอว่าพวก เขาไร้ซ่ึงศัตรูใดในใต้หล้ามาต่อกร เวลาน้ีพอฝันหวานถูกทาลายลง ด้านหนึ่งจึง เริ่มคิดถึงความล่อลวงของการได้เป็นใหญ่ ส่วนอีกด้านก็เร่ิมคานึงถึงความตายที่ จะต้องจ่ายทดแทน ชาวเผิงไหลท่ีแสนข้ีขลาดหวาดกลัว ฉับพลันก็แตกเป็น พรรคเล็กพรรคน้อยในทันที มีท้ังแนวความคิดที่จะให้ล่าถอย ท้ังฝ่ายที่มี ความเหน็ เป็นกลางไม่เอนเอยี งไปทางใด มีแม้กระท่ังฝ่ายที่ต่อให้ต้องตายก็จะไม่ ยอมเปลี่ยนความคิดอย่างเด็ดขาด เหล่าผู้คนท่ียืนอยู่ด้านล่างลานพิธีย่ิงมาก็ยิ่ง เอะอะเสยี งดังมากขึ้น ใบหน้าของฉู่เจิงเวลานี้เย็นเยียบ ดวงตาคู่น้ันของเขาจ้องไปท่ีชิงเซ่ียอย่าง เหี้ยมโหด โกรธเกลียดมากเสียจนอดไม่ได้ท่ีจะกลืนหญิงสาวผู้ท่ีทาลายแผนการ ของตนครั้งแล้วคร้ังเล่าผู้นี้ลงท้องไปเสีย จากนั้นจึงกล่าวด้วยน้าเสียงท่ีหนาว เหนบ็ “เจา้ อย่าได้มาลอ่ หลอกใหผ้ ูค้ นสับสน ส่ิงท่ีเจ้าพูดมาล้วนแล้วแต่เป็นเร่ือง ไร้สาระทั้งส้ิน ข้าเป็นองค์ชายของแคว้นหนานฉู่ เหตุใดจึงไม่เคยได้ยินว่าทหาร ของกองทัพมีชุดเกราะและอาวุธพร้อมสรรพมาก่อน นังปีศาจเช่นเจ้า ไม่รู้ว่าไป ไดย้ นิ ศาสตร์ลับมาจากท่ใี ดถงึ ได้กลา้ มาเอย่ วาจาเหลวไหลท่ีน่ี คอยดูว่าข้าจะบั่น กระดูกของเจ้าออกเปน็ หมนื่ ทอ่ นอยา่ งไร เพ่อื มาสลายความแค้นในใจของขา้ !” กล่าวจบจึงชักกระบ่ีหยกที่เหน็บไว้ตรงเอวออก พริบตานั้นเอง ลาแสงเย็นเยียบ

กวาดผ่านไปท่ัว กระบ่ีตวัดดุจมังกรท่ีมีชีวิต มันพุ่งตรงไปยังทิศทางของชิงเซี่ย อยา่ งดดุ นั ราวกับสายนา้ ท่ีกว้างใหญ่ อย่างไรก็ตาม ชิงเซี่ยแทบจะไม่ขยับหรือเคลื่อนไหวใดๆ จู้ยวนชิงที่ยืนอยู่ ด้านข้างฉับพลันก็พุ่งขึ้นไปข้างหน้า ก่อนจะสะบัดกระบ่ีในมือปัดกระบี่ยาวท่ี โจมตีเข้ามาของฉู่เจิงออก แล้วกล่าวด้วยเสียงลึก “คุณชายฉู่ใยต้องร้อนใจไป เล่า? หากว่าส่ิงท่ีหญิงสาวผู้น้ีกล่าวมาเป็นเพียงเร่ืองเหลวไหลจริง พวกเราต้อง สังหารนางทิ้งแน่ เพียงแต่เวลาน้ีสิ่งที่นางกล่าวมาเห็นได้ชัดว่าแตกต่างจากส่ิงที่ คุณชายบอกเล่ากับเราอย่างสิ้นเชิง มิสู้ให้โอกาสนางพูดให้จบ แล้วพวกเราค่อย มาพิจารณาตัดสินใจกันอีกที” ชงิ เซี่ยหวั เราะฮ่าๆ เสียงดงั รบี กลา่ วตอ่ “พี่ชายทา่ นนช้ี ่างเป็นผู้หลักแหลมอย่าง แท้จริง เหตุท่ีเขาต้องใจร้อนเช่นน้ี ก็ด้วยกลัวว่าจะถูกคากล่าวของข้าทาให้เสีย เรือ่ งเอา กลวั วา่ แผนการท่เี ขาวางไวจ้ ะถูกขา้ ทาลาย น่าเสยี ดาย ที่ความยตุ ธิ รรม มักสถิตอยู่ในใจของผู้คน แม้ว่าคนถ่อยเจ้าเล่ห์จะจงใจขัดขวาง ก็ไม่อาจหยุดย้ัง ฝเี ทา้ ของความจรงิ ทเ่ี ปน็ ไปได้” จู้ยวนชิงหันหน้ากลับมาโค้งให้ชิงเซี่ยทีหนึ่ง ก่อนเอ่ยด้วยความเคารพ “แม่นาง ได้โปรดอธิบายคาท่ีเพ่ิงกล่าวออกมาเมื่อสักครู่ให้พวกเราฟังอย่างละเอียดด้วย ให้พวกเราได้ตัดสินพิจารณาเองว่า แท้จริงแล้วคุณชายฉู่ผู้น้ีได้ปกปิดแอบซ่อน เจตนารา้ ยไวห้ รอื ไม่ หรือเปน็ ตัวแม่นางทีเ่ ข้ามาทาใหพ้ วกเราสบั สนไปเอง” “ได้” ชิงเซี่ยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “บางทีแค่คาพูดของข้าฝ่ายเดียวคงไม่ทาให้ พวกท่านเชอ่ื ถอื เอาแบบนีเ้ ปน็ อยา่ งไร พวกทา่ นหาคนท่พี วกท่านคิดว่ามีความรู้ ลึกซ้งึ จากฝา่ ยของพวกทา่ นออกมาคนหน่ึง แล้วให้เขามาทดสอบข้าดู หากว่าข้า สามารถตอบคาถามของเขาได้ กจ็ ะเป็นการยืนยันว่าระดับความรู้ของข้ามิได้ต้ืน

เขิน แต่หากว่าข้าตอบไม่ได้ ข้าก็ยินดีให้พวกท่านลงโทษแล้วแต่จะเห็นสมควร ทา่ นคิดว่าวธิ ีการน้เี ป็นอย่างไร?” จู้ยวนชิงมองไปท่ีชิงเซี่ยด้วยนัยน์ตาประกายสดใส พิจารณาอยู่สักครู่จึงพยัก หน้ารับหลายที ก่อนจะหันไปกล่าวกับชายชราผู้หน่ึงท่ียืนอยู่ด้านล่างลานพิธี “ลงุ ชิง ท่านขนึ้ มาเถดิ ” ชายชราผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมานาน เดินตัวโยกข้ึนมาบนลานพิธีสูงอย่างช้าๆ เขาคานับไปทางชิงเซ่ียครั้งหน่ึง ใบหน้าชราติดซีดขาวเล็กน้อยกล่าว “เช่นนั้นก็ ใหข้ า้ ผ้ชู ราไดถ้ ามคาถามแม่นางเถดิ ” ชิงเซย่ี ย้มิ รบั บางๆ แล้วคานับตอบกลับไป กลา่ ว “ท่านผู้อาวโุ สเชิญถาม” ลุงชิงกระแอมล้างคอครั้งหน่ึง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้าเสียงแหบแห้งทุ้มต่า “หลังจากที่พายุหิมะลูกใหญ่ผ่านพ้นไปแล้ว มีวิธีการใดบ้างที่สามารถใช้ละลาย หิมะไดอ้ ยา่ งรวดเรว็ ?” ชิงเซ่ียยกย้ิมจางๆ ในใจแอบกล่าวว่าคิดจะทดสอบความรู้ทางด้านฟิสิกส์หรือ หลังจากนนั้ จึงตอบพร้อมรอยย้ิม “วิธีการมีมากมาย แต่ที่ง่ายและสะดวกท่ีสุดก็ คือการสาดเกลอื ลงไปบนพื้นหิมะ?” ลงุ ชงิ เลิกค้ิวขนึ้ ข้าง เอย่ ถามดว้ ยเสยี งลกึ “เพราะเหตุใด?” “เพราะวา่ เกลอื สามารถทาให้จุดหลอมเหลวของหิมะลดลงได้ ส่งให้หิมะท่ีตกลง มาและทับถมกันอยา่ งหนักละลายไดอ้ ย่างรวดเรว็ ” ลุงชิงพยักหน้ารับหลายที ถามต่อ “ส่ิงใดคือเพียงน่ังเท่ากับเดินทางสามหมื่น

ลี้?” “วิธีพูดเช่นนี้แท้จริงแล้วไม่ถูกต้องสักเท่าใดนัก แต่ก็สามารถอธิบายปัญหาหน่ึง ได้ในระดับหนึ่ง ประโยคท่ีว่าท้องฟ้ากลมแผ่นดินเหลี่ยมท่ีกล่าวต่อกันมานับแต่ โบราณน้ัน ล้าสมัยไปนานแล้ว โลกท่ีพวกเราอาศัยอยู่น้ันแท้จริงแล้วมีทรงกลม คลา้ ยลูกบอลลูกหน่ึง ทั้งยังหมุนอยู่ตลอดเวลา ต่อให้พวกเราน่ังอยู่ในบ้านเฉยๆ ในหน่ึงวนั ก็เปรยี บเหมือนกบั ได้เดินทางออกไปหลายรอ้ ยลี้” ชายชราดวงตาทั้งคู่เป็นประกายระยับ กล่าวว่า “การท่ีเจ้าสามารถบอกได้ว่า โลกน้ีเป็นทรงกลม นับว่ามีความรแู้ ละประสบการณท์ ีล่ กึ ซ้ึงไมธ่ รรมดา” ชงิ เซีย่ ยังคงยกย้มิ บางๆ กล่าว “ท่านผู้เฒ่ากล่าวชมเกินไปแล้ว ข้าเพียงแต่ได้ฟัง มามาก เข้าใจเพียงผวิ เผินเท่านน้ั ” “ดี เช่นนั้นข้าขอถามเจ้าอีกคาถามหนึ่ง ที่ด้านนอกเวลานี้ มีผู้ใดมีเทคนิคการ หลอมเหล็กดิบให้เป็นเหล็กกล้าบ้างหรือไม่ ข้าจาได้ว่าตอนที่พวกเราย้ายมาอยู่ ท่นี ี่ ดา้ นบนยังใช้อาวุธจากเหลก็ สัมฤทธ์ิอยู่เลย” ชิงเซี่ยรักษารอยย้ิมสราญไว้ไม่เปล่ียน ก่อนกล่าว “สามสิบปีแม่น้าไหลผ่านทิศ บูรพา อีกสามสบิ ปแี มน่ ้าไหลผา่ นทิศประจิม* ปัจจุบนั เวลาลว่ งเลยมาถึงหน่ึงพัน ปแี ล้ว ไหนเลยจะยังใช้เครอื่ งมอื จากเหล็กสัมฤทธิอ์ ยอู่ กี ? ได้โปรดให้อภัยหากข้า ผู้น้อยมีความรู้ไม่กว้างขวาง แต่จากท่ีข้าได้ยินมา วิธีการหลอมโลหะมีอยู่เพียง สามวิธีเท่านั้น ได้แก่วิธีหมุนเตาหลอมโลหะ วิธีเปิดเตาหลอมโลหะ และวิธีกลั่น สกัดนอกเตา โดยมีการใช้เหล็กดิบและท่ัน* เป็นวัตถุดิบดั้งเดิม ย่ิงไปกว่านั้น หากเทียบเหล็กกล้ากับเหล็กแล้วมีความคงทนยิ่งกว่ามาก ท้ังยังมีการใช้งานได้ หลากหลายยง่ิ กว่า ทา่ นผ้อู าวโุ สได้โปรดใหอ้ ภยั ตัวขา้ ไม่ใชช่ ่างตีเหล็ก จึงไม่อาจ

อธิบายเรอ่ื งกระบวนการการหลอมได้” ดวงตาของชายชราเบิกกว้างทนั ที เขาคิดอยู่กับตนเองอีกคู่หน่ึง ก่อนจะเอ่ยถาม ด้วยเสยี งลึก “เช่นนั้น แมน่ างเขา้ ใจเรื่องของปนื ไฟบ้างหรือไม?่ ” ในใจของชิงเซี่ยยกย้ิมโดยพลัน แอบกล่าวในใจว่าท่านเอ่ยถามถูกคนแล้ว จากนั้นจึงกล่าวด้วยน้าเสียงสดใส “เพราะข้าอาศัยอยู่ในกองทัพมานาน จึง ค่อนข้างเข้าใจเร่ืองอาวุธปืนอยู่บ้าง ตลอดห้าร้อยปีท่ีผ่านมา การพัฒนาอาวุธ ปืนของโลกด้านบนนั้น หลักๆ มีอยู่สิบเจ็ดชนิด มีช่ือเรียกอยู่หลักๆ ได้แก่ปืน ปืนมังกรเพลิงพิษ ปืนดาบ ปืนล่าวายุ ปืนสายฟ้าคะนอง ปืนก่อเพลิง ปืนซุ่มยิง ปืนยก แล้วก็ยงั มีปืนใหญ่อีกหลากหลายชนิด ปัจจุบันท่ีนิยมใช้กันมากที่สุดก็คือ ปืนลูกซองยาว แต่ที่มีเตรียมไว้ในกองทัพจะเป็นแบบปืนลูกซองคู่ ที่มีระยะการ ยิงไกลกว่า และมีกาลังมากกว่า ผลัดเปล่ียนกระสุนก็รวดเร็ว อีกทั้งสะดวกต่อ การรบต่อเนื่อง ได้ยินมาว่าแผนกการสร้างของกองทัพในเวลาน้ี กาลังวิจัยปืน ใหญ่ชนิดหนึ่งที่ทรงพลานุภาพเป็นอย่างมาก ระยะการยิงไปได้ไกลถึงหนึ่งพันล้ี หรือก็คือหากทาการยิงในเมืองใหญ่ ขอแค่จากัดเป้าหมายอย่างแน่ชัดแล้ว ไม่ เกินหนึ่งเค่อ หุบเขาเผิงไหลก็จะถูกทาลายเป็นเถ้าถ่าน คนที่อยู่ท่ีนี่เอง ก็จะถูก ทาลายกลายเป็นฝนุ่ ควัน เป็นศพทไ่ี ม่มแี ม้แต่ซากให้เหลือ” ชายชราดวงตาถลนด้วยความตื่นตะลึง ผู้คนที่ยืนอยู่โดยรอบเองก็อ้าปากค้าง มองไปยังชิงเซี่ยน่ิงราวกับโง่งม ลุงชิงยกมือข้ึนปาดเหง่ือท่ีไหลออกมาจาก หน้าผากไม่หยุด ก่อนค้อมหัวไปทางชิงเซี่ยด้วยความเคารพอย่างไม่รู้ตัว แล้ว กลา่ ววา่ “หรือวา่ นนั่ จะเปน็ ขีปนาวุธที่บนั ทกึ ไวใ้ นบันทกึ ลับ? แม่นาง เช่นน้ันเจ้า เคยไดย้ นิ ช่อื นกไมช้ นิดหนึง่ ทส่ี ามารถบินอยบู่ นทอ้ งฟา้ ไดห้ รือไม่?” เวลาน้ี ชิงเซ่ียไม่เหลือความกังวลและสงสัยอีกต่อไป นายท่านที่มีชีวิตอยู่เมื่อ

หนึ่งพนั ปกี อ่ นทพี่ วกเขากลา่ วถึงนั้น หากไม่ใชน่ กั พยากรณท์ มี่ ีจินตนาการล้าเลิศ ก็ต้องเป็นคนท่ีย้อนอดีตกลับมาจากยุคสมัยเดียวกันกับนางเป็นแน่ ถึงสามารถ เขียนศาสตร์แห่งการสรา้ งสรรค์ท่ลี ่อลวงจิตใจผู้คนเช่นนไ้ี ด้ ขณะน้เี องท่หี ญิงสาว พลันยกย้ิมกว้าง กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ของส่ิงน้ัน จากที่ๆ ข้าอยู่เรียกมันว่า เคร่ืองบิน เวลานี้กาลังอยู่ในช่วงการวิจัยและพัฒนา โดยชิ้นส่วนของมัน ประกอบขึ้นจากเหล็กกล้า ใช้เช้ือเพลิงจานวนมหาศาลเพื่อขับเคล่ือน สามารถ บรรทุกคนและส่ิงของบินไปยังอีกฟากฝั่งของท้องฟ้าได้ หากมีเช้ือเพลิงให้ เครื่องยนต์เผาผลาญเพียงพอ ก็จะสามารถบินได้ตลอดไปไม่ตกลงมา ขณะเดียวกัน มันก็ถูกเรียกว่าเครื่องบินรบด้วย ในขณะที่ทาการรบ จะสามารถ ยงิ กระสนุ และทาการรบกลางอากาศได้” ใบหน้าของลงุ ชิงยิ่งมาย่ิงสีขาวไปทุกขณะ ริมฝีปากของเขาส่ันเทา ส้ินเสียงดังปัง ก็ทรุดตัวลงไปน่ังกับพ้ืนด้วยเน้ือตัวที่สั่นระริก กล่าวด้วยน้าเสียงกระเพื่อม “ท่ี แท้ ท่ีแท้มันก็เป็นเร่ืองจริง คิดไม่ถึงว่าหลังจากผ่านไปหน่ึงพันปี วิทยาการจาก โลกด้านบนจะพัฒนาไปก้าวไกลถึงเพียงนี้ พวกเรา พวกเราช่างเป็นดั่งหนูท่ี สายตาอบั แสงยิง่ นกั ” ชิงเซ่ียแอบกล่าวในใจว่าข้าจะให้ยาแรงกับเจ้าลิ้มลองเพ่ิมอีกสักหน่อย นางยก ย้ิมกล่าวต่อ “ยุคแห่งการเพาะปลูกได้ล้าสมัยไปนานแล้ว เวลาน้ีด้านนอก เทคโนโลยีก้าวกระโดด มีรถเหล็กที่ใช้เดินทางไปได้นับพันล้ีในวันเดียว ดีเสียยิ่ง กว่าวัวหรือม้าเสียอีก มีเคร่ืองมือสื่อสารท่ีสะดวกสบายใช้ติดต่อพูดคุยกันได้แม้ อยู่หา่ งไกลกันนับหม่ืนลี้ มเี รอื ยกั ษ์ท่จี คุ นไดน้ บั หมนื่ ลอยอยู่บนทะเล มีอาคารสูง ระฟ้ามากมาย การพาณิชย์เจริญก้าวหน้า ไม่ใช่ดินแดนอันแสนล้าหลังท่ีอิง ระบบศกั ดินาอย่างเช่นเมอ่ื หน่ึงพันปกี ่อนอีกแลว้ ”

พอเหล่าประชาชนชาวเผิงไหลได้ยิน ก็พากันต่ืนตกใจเป็นอย่างย่ิง เพราะคาพูด เหล่าน้ีเหมือนกับคาว่ายุคศิวิไลท่ีนายท่านเหลือทิ้งไว้ให้เมื่อปีนั้นไม่ผิดเพ้ียน พวกเขามองไปยังหญิงสาวท่ีอยู่ในชุดเสื้อผ้าสีดาสนิทบนลานพิธีสูง อย่างโง่งม รสู้ กึ เหมือนถูกนา้ เย็นถงั หนึ่งราดลงบนศรี ษะอยา่ งจัง เรียกคืนความสงบสุขให้ใต้ หล้าอันใด ครอบครองอานาจเหนือทุกแห่งหนอันใด แต่งต้ังเป็นขุนนางให้ผู้อ่ืน ได้นับถือเทิดทูนอันใด เวลาน้ีทุกคนต่างพร้อมใจกันก้าวถอยหลัง ในใจของปวง ประชากังวลแต่เพียงว่าขีปนาวุธชนิดน้ันที่สามารถยิงกระสุนได้ไกลถึงพันล้ี เม่ือไรจะปรากฏขึ้นเหนือน่านฟ้าของพวกเขา แล้วตกลงมาบนศีรษะของพวก เขาเอง! กับสนามรบท่ีทหารที่ยังไม่ทันได้ออกรบก็แสดงความเศร้าโศกออกมาเช่นน้ี ชงิ เซี่ยทราบไดใ้ นทันทีวา่ ตนเองชนะแล้ว * สายฟ้าแลบในวันฟ้าใส（丫头）เปรียบเทียบถึงเร่ืองราวเกิดขึ้นกะทันหัน หรือ เรอ่ื งราวทีท่ าให้คนตื่นตระหนก * สามสิบปีแม่น้าไหลผ่านทิศบูรพา อีกสามสิบปีแม่น้าไหลผ่านทิศประจิม（三十 年河东，三十年河西）มคี วามหมายตามคา น่นั กค็ อื สามสิบปีแรกแม่นา้ ไหลผ่านทางทิศตะวันออก อีกสามสิบปีให้หลังแม่น้ากลับไหลผ่านทางทิศตะวันตก เปรยี บเปรยถึงเร่ืองราวตา่ งๆ ในโลกเปลย่ี นแปลงไม่ส้นิ สดุ มขี ึน้ และมลี งไม่แนน่ อน * หนูท่ีสายตาอับแสง（鼠目寸光）เปรียบเทียบว่ามีสายตาที่แคบสั้น มี ทัศนคตไิ ม่กวา้ งไกล

บทที่ 120-1 สถานการณ์พลิกผัน สายลมพล้ิวผ่านทิวเขา ม่านหมอกเมื่อยามราตรีคลุ้งขจรขจายไปท่ัวผืนนภา เสียงระฆังตีดังสน่ันก้อง ต้นไผ่เสียดสีขับร้อง สอดประสานเป็นท่วงทานองของ ดนตรีอนั แสนไพเราะ เวลาน้งี านเลยี้ งอนั ย่งิ ใหญ่กาลงั จะเร่ิมต้นขน้ึ ภายในพระราชวังเฟิ่งหมิง โคมไฟถูกจุดจนสว่างไสว ฝูงชนแออัดเข้ามาไม่ขาด สาย ชงิ เซ่ยี ในชดุ เสือ้ ผ้าสดี าท้งั ร่าง ใบหนา้ ยังคงประดับด้วยรอยย้ิมสบายๆ นาง น่ังอยู่บนท่ีน่ังแถวบนที่ถูกจัดไว้ให้ ขยับลงมาทางด้านซ้ายของหญิงสาว ก็คือ หลินมู่ไป๋ท่ีดวงตาทั้งคู่ยังคงแข็งค้างและตกอยู่ท่ามกลางความมึนงงและสับสน บรุ ษุ ผู้ท่ีเม่ือสักครู่ถูกมองเป็นจาเลย ทว่าเวลานี้กาลังนั่งอยู่บนตาแหน่งของแขก ผู้มีเกียรติ แอบเหลือบตามองมาทางชิงเซ่ียเป็นครั้งคราว ในแววตาของเขาเต็ม ไปด้วยความประหลาดใจและความคร่นั คร้ามกรง่ิ เกรงท่ไี ม่อาจปิดได้มิด ชงิ เซ่ยี ไมไ่ ดส้ นใจวา่ เขาจะเร่มิ ขบคดิ เร่อื งนา่ เบื่ออะไรอีกแลว้ หรอื ไม่ นางเพียงยก จอกเหลา้ ขึน้ หันไปทางเหล่าผู้คนชาวเผิงไหล แลว้ ดื่มด่าไปกับความสุขทีไ่ ด้รบั การท่ีฉู่เจิงวางแผนอยู่ที่น่ีถึงสองปีเต็ม แต่กลับถูกคาพูดของชิงเซี่ยเพียงแค่สอง สามประโยคทาลายอานาจที่สร้างมาจนหมดส้ิน นี่หาใช่เรื่องบังเอิญไม่ หนึ่งใน สาเหตุที่สาคัญที่สุดที่ทาให้บังเกิดผลลัพธ์เช่นน้ีก็คือ ชิงเซี่ยมีประสบการณ์และ ข้อมูลเชิงลึกที่คนในยุคสมัยน้ีไม่อาจก้าวข้ามได้ ถึงแม้ว่าชาวเผิงไหลจะเรียก สถานที่ที่อยู่อาศัยของตนเองนี้ว่าเป็นเกาะเซียน แต่ทว่าตลอดหนึ่งพันปีที่ผ่าน มาพวกเขากอ็ ยแู่ ตใ่ นนี้มาโดยตลอด ดังน้นั ความคดิ ของประชาชนจึงเรียบง่ายไม่ ซับซ้อน นอกเสยี จากความหย่ิงยโสและการฝันกลางวันที่มี พวกเขาก็เคยชินกับ ชีวิตที่สงบสุขและปลอดภัยไปแล้ว ย่ิงตลอดหน่ึงพันปีท่ีผ่านมาไม่เคยเห็นดาบที่

เปื้อนเลือดเลยสักคร้ัง ดังน้ันจึงไม่แปลกหากจะค่อนข้างข้ีขลาด อันที่จริงพวก เขาก็แค่คิดพ่ึงพาอาวุธและเทคโนโลยีข้ันสูงที่ตนเองผลิตขึ้นเท่านั้น พอได้ยิน คาพูดของชิงเซ่ียท่ีว่าเทคโนโลยีด้านนอกเวลานี้พัฒนาไปถึงข้ันไหน ไหนเลยจะ กลา้ ออกไปหาเร่ืองให้ตนเองต้องลาบาก แน่นอนว่าพวกเขาเองก็คงคิดไม่ถึงเช่นกันว่าชิงเซ่ียจะเป็นคนที่มาจากยุคศิวิไล ในอีกหน่ึงพันปีให้หลัง พวกเขารู้เพียงแต่ว่าคนผู้น้ีทั้งๆ ท่ีไม่เคยเห็นศาสตร์ลับ แห่งการสรรคส์ ร้างของพวกตน แตก่ ็มีความรู้ที่กว้างขวางเช่นน้ี ก็ให้เชื่อจนสนิท ใจว่าสิ่งท่ีนางพูดน้ันเป็นความจริง ด้วยเหตุน้ี ฉู่เจิงที่วางแผนกระตุ้นผลักดันให้ ฝูงชนข้ึนไปช่วยตนเองสู้รบก่อกบฏตลอดสองปีท่ีผ่านมา จึงได้กลายเป็นคนเลว ในสายตาของพวกเขาไปโดยปริยาย ด้วยตลอดหน่ึงพันปีท่ีผ่านมา กลุ่มคนเหล่านี้อุทิศตัวให้กับการศึกษาค้นคว้า เทคโนโลยีชั้นสูงรูปแบบใหม่ๆ จิตใจจึงค่อนข้างเรียบง่าย ก่อนหน้านี้สาเหตุที่ พวกเขาอาจหาญถึงเพียงน้ัน น่ันก็เพราะนอกจากวางใจในเทคโนโลยีที่ตนเอง ครอบครองแล้ว พวกเขายังจับทหารของแคว้นหนานฉู่ที่ตกลงมาพร้อมกับฉู่หลี บนทุ่งหิมะได้อีกด้วย จึงเช่ือไปกว่าคร่ึงว่าฉู่หลีไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป แล้ว ด้วยเหตุน้ีถึงได้อาละวาดแผลงฤทธิ์ถึงเพียงนั้น เตรียมพร้อมท่ีจะทุบหม้อ จมเรือ* สูศ้ กึ ใช้หลงั พงิ แมน่ า้ ** พอรู้ว่าตอนนี้ฉู่หลีหลบหนีออกไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งยังเตรียมพร้อมใช้ขีปนาวุธ เช่นน้ันยิงมายังหุบเขาเผิงไหล เพื่อทาลายทุกอย่างให้พินาศส้ิน ก็ให้พยายาม อยา่ งมากถึงมากทสี่ ดุ ทจ่ี ะรั้งตัวประกันท่ีดูไปแล้วค่อนข้างมีตาแหน่งฐานะผู้น้ีให้ อยู่ในหุบเขาต่อไป แต่ละคนต่างก็แสดงท่าทีนอบน้อมและสารวมต่อชิงเซี่ย ขนึ้ มา

ด้านนอกท้องพระโรงของพระราชวังเฟิ่งหมิงเวลานี้สว่างไสวราวกับเป็นตอน กลางวัน กองไฟจานวนมากมายนับไม่ถ้วนถูกจุดให้เห็นอยู่ทุกท่ี พ่อครัวจานวน หลายสิบนายสาละวนอยู่รอบกองไฟลงมือย่างเน้ือกันอย่างคึกคัก กล่ินหอมๆ เรียกน้าย่อยของเนื้อย่างลอยส่งมาตามสายลม และคลุ้งกระจายส่งกลิ่นยั่ว นา้ ลายไปทั่วท้ังงานเล้ยี ง หุบเขาเผิงไหลแห่งน้ีช่างเต็มไปด้วยคนมีพรสวรรค์และความสามารถอย่าง แท้จริง ที่น่ีชิงเซี่ยได้เห็นงานฝีมือมากมายที่โลกภายนอกไม่อาจได้เห็น ศาสตร์ เกยี่ วกับเคร่อื งจกั รกลกแ็ ซงหนา้ สมยั โบราณนี้ไปมาก กระท่ังหลากหลายเทคนิค ทีม่ ีอยู่ แมแ้ ต่ตวั ชงิ เซย่ี เองก็ไมอ่ าจอธบิ ายได้ ยกตวั อย่างเช่น พวกเขาอาศยั แค่กาลังของเคร่ืองยนต์อย่างแกนเพลาเพียงอย่าง เดยี ว ก็สามารถขับเคล่ือนนกไม้ให้บินอยู่กลางอากาศได้ ถึงแม้เวลาที่ลอยตัวจะ ไม่นานมาก แต่ทว่าเท่านี้ก็เพียงพอให้ผู้คนรู้สึกต่ืนตกใจได้แล้ว นอกจากน้ี ทฤษฎีด้านการป้องกันของพวกเขา ย่ิงทาให้ผู้คนต้องขบคิดอย่างลึกซ้ึงเกี่ยวกับ มนั เพราะหนุ่ ไมท้ พี่ วกเขาสรรค์สร้างออกมา มีความคล่องตัวและทันสมัยเสียย่ิง กว่าหุ่นยนต์ที่ผลิตโดยใช้เทคโนโลยีชั้นสูงในสมัยปัจจุบันเสียอีก เพราะมันไม่ จาเป็นต้องพ่ึงพาน้ามันในการขับเคล่ือน ก็สามารถสร้างวัวไม้ม้าเล่ือน*** ที่มี โครงสร้างพิถีพิถันและคล่องตัว อันมีชื่อเสียงกึกก้องต่อไปอีกนับหน่ึงพันปีได้ อยา่ งงา่ ยดาย ช่างน่าปรบมือยกย่องเป็นอย่างมาก นั่งฟังลุงชิงผู้นั้นสาดน้าลายอธิบายจนใบหน้าแดงก่า ชิงเซี่ยก็ต้องถอนหายใจ ออกมายาวๆ เฮือกหนึ่ง แอบกล่าวกับตนเองในใจว่าช่างเดชะบุญเสียจริง อย่างไรก็ตาม ชิงเซี่ยเองก็ไม่ได้แสร้งทาเป็นเซ่อซ่าไม่รู้เรื่อง หญิงสาวอธิบาย ความแตกต่างระหว่างเทคโนโลยีสมัยใหม่กับเทคโนโลยีของที่น่ีให้ลุงชิงฟังด้วย

ความอดทน ทั้งยังขอคาแนะนาเร่ืองหลักการของเครื่องยนต์จากชายชราอย่าง จริงจัง แลกเปลี่ยนความรู้และบอกเล่าส่ิงท่ีตนเองทราบมาทั้งหมดกับเขาด้วย ความจรงิ ใจ มาถึงจุดนี้ ชาวเผิงไหลไม่ได้ติดใจสงสัยชิงเซ่ียต่อไปอีก ตลอดหลายปีท่ีผ่านมา พวกเขาศึกษาศาสตร์แห่งการสรรค์สร้างท่ีนายท่านเหลือทิ้งไว้ให้ซ้าแล้วซ้าเล่า พบว่ามีอยู่หลายสิ่งท่ีพวกเขาผลิตไม่ได้ ยกตัวอย่างเช่นส่ิงเรียกว่าเคร่ืองจักรไอ น้า นา้ มนั เบนซิน และน้ามันดีเซลเป็นต้น ดังน้ันจึงได้แต่อาศัยคาอธิบายข้างต้น พยายามเลียนแบบตามเครื่องหมายท่ีบันทึกไว้ในทฤษฎีให้มากที่สุดเท่าท่ีจะ เป็นไปได้ เวลานี้ พอคนเหล่าน้ีฟังส่ิงที่ชิงเซี่ยกล่าวมา ก็ค้นพบว่าส่ิงที่นางบอก เล่ามาคล้ายคลึงกับบันทึกที่นายท่านเหลือทิ้งไว้ให้อย่างมาก ฉับพลันจึง ตระหนกั รแู้ ละเขา้ ใจ ชิงเซ่ียทราบดีว่าเป็นเพราะข้อจากัดของสภาพทางภูมิศาสตร์ จึงทาให้พวกเขา ไมอ่ าจค้นหาส่งิ ของตามท่ตี ้องการเหล่านัน้ ได้ตลอดท้งั ชีวิตของพวกเขา และเป็น เหตุให้ไม่อาจแก้ไขปญั หาไดเ้ สียที พอกระดกเหล้าด่ืมไปได้สามรอบ ชิงเซ่ียก็เร่ิมมึนเมาขึ้นบ้างแล้ว วิธีการหมัก เหล้าของท่ีน่ีลึกล้าเสียยิ่งกว่าหัวใจของการกลั่นในสมัยปัจจุบันเสียอีก ปริมาณ แอลกอฮอล์ในเหล้าสูงมาก พักเดียวก็ทาเอาชิงเซ่ียที่เคยชินกับเหล้าเหลืองจาก โลกภายนอกมาตลอดสองปีเวียนหัวตาลาย พอทักทายกับประชาชนชาวเผิงไหล เสร็จ หญิงรับใช้ก็เดินนาชิงเซ่ียออกไปด้านหลังท้องพระโรงเพ่ือพักผ่อน หลินมู่ ไป๋เห็นชิงเซ่ียเดินจากไป ฉับพลันก็ต่ืนตระหนกรีบลุกข้ึนอย่างลนลานหมายจะ เดนิ ตาม ทว่ากลบั ถกู กลุม่ คนร้ังตัวบีบบังคับให้น่งั ลงเสียกอ่ น ขนุ นางใหญ่แหง่ หนานฉผู่ นู้ ด้ี ูไปแลว้ เหมอื นจะพูดคุยได้ง่าย ทั้งยังเคยได้รับความ

ลาบากมากมายจนเกอื บจะเอาชวี ิตไม่รอดจากทน่ี ี่ เวลานี้เมื่อสบโอกาส ไหนเลย จะให้พวกเขาไม่ประจบประแจงได้ ชาวเผิงไหลทั้งหลายดูเหมือนจะมีความคิด เช่นเดยี วกนั ไม่นานสตรีท่ีงดงามในหุบเขาต่างพากันขยับก้าวข้ึนหน้าอย่างพร้อมเพรียงด้วย ท่วงท่าที่เย้ายวนมีเสน่ห์ ท่อนขาเรียวงามดุจหยกเปล่งประกายล่อลวงสายตา บัณฑิตหลินผู้โง่งมใบหน้าแดงก่าไปในทันใด จะผลักออกก็ไม่ได้ จะรับไว้ก็ไม่ สมควร ทาเอาเขาตระหนกจนแทบจะเป็นโรคหัวใจ คาสอนของนักปราชญ์ มากมายดังก้องสะท้อนอยู่ในหัวไม่หยุด มองดูเงาแผ่นหลังของชิงเซี่ยท่ีหายลับ ไปด้านหลังบานประตู นา้ ตาของหลินมู่ไปเ๋ กอื บจะรว่ งลงมา สายลมของเมื่อยามวิกาลท่ีพัดมาออกจะเย็นเล็กน้อย ในหัวของชิงเซ่ียฉับพลัน แปรเปลี่ยนไปเปน็ ใสกระจา่ ง นางเงยหน้าข้ึนมองไปยังยอดเขาสูงท่ีตั้งตระหง่าน อยดู่ ้านบนเลก็ นอ้ ย หวั ใจดวงเลก็ ลอ่ งลอยไปตามกระแสลมท่ีพดั สวนขึ้น ใบหน้า อบอุ่นอ่อนโยนใบหน้าหนึ่งลอยข้ึนมาปรากฏอยู่ตรงหน้า ทั้งเข้ามาพัวพันกับ อารมณ์และความคดิ ของหญิงสาวราวกลับเปน็ ฝนั ทส่ี วยงามตนื่ หนึง่ ไม่รู้ว่าเวลานี้เขาท่ีอยู่ด้านบนจะเป็นอย่างไรบ้าง? จะกาลังค้นหาตัวนางด้วย ความร้อนใจอยู่หรือไม่ หรือกาลังรอข่าวจากตัวนางอยู่กัน? ในวันน้ันที่สอง กองทัพเผชิญหน้า เขาได้รับบาดเจ็บหนักถึงเพียงน้ัน กระอักเลือดออกมา มากมาย ไมร่ วู้ า่ จะสง่ ผลเสยี ต่อรา่ งกายมากน้อยเพียงใด? หากว่ามีวันหน่งึ ตวั เอง กลับคืนไปอยู่ข้างกายเขาด้วยสภาพสมบูรณ์พร้อมไร้ซ่ึงบาดแผลใดๆ เขาจะยก ยม้ิ อย่างสขุ ใจแลว้ อ้าแขนรับดว้ ยความอบอนุ่ หรอื ไม่? พอคิดถึงตรงน้ี ดวงตาสีดาสนิทคู่หน่ึงพลันราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ทุบทาลาย ความคิดทั้งหมดของนางจนสิ้นซาก ชิงเซ่ียรีบทาสงครามเย็นกับตนเองอย่าง

เฉียบพลนั แล้วโยนความคดิ ทวี่ ุ่นวายท้ังหลายทิ้งไปจนหมดสิ้น จากน้ันจึงรีบเร่ง ฝีเทา้ กลบั ห้องพกั ของตนเอง อย่างไรก็ตาม ผลพวงจากฤทธ์ิของเหล้าที่ดื่มไปแรงมากทีเดียว ไม่ทันไร ฝีเท้า ของชิงเซี่ยก็โซซัดโซเซ ร่างกายโงนเงนไม่อาจทรงตัวได้ หัวสมองมึนงงไปหมด ขณะท่ีหญิงสาวกาลังจะออกปากเรียกหญิงรับใช้สองนางท่ีเดินนาอยู่ข้างหน้า ผู้ใดเล่าจะร้วู ่าขณะที่กาลังยกมอื ข้ึน ฉับพลันก็ชนเข้ากับแผ่นอกท่ีแข็งแกร่งแผ่น หน่งึ ดังปกึ ชงิ เซย่ี รีบรอ้ นเงยหนา้ ข้ึนทนั ที เวลานเ้ี อง ทดี่ วงตาของนางพลันสบเข้ากับดวงตา ท่ีเปล่งประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวอีกคู่ของชายหนุ่มท่ีอยู่ในชุดเส้ือคลุม สีม่วงหรูหรา ผมยาวของเขาปล่อยระลงไปกลางแผ่นหลัง ใบหน้าหล่อเหลาดูดี ชดุ เสือ้ ผ้าแหวกออกเลก็ นอ้ ย ดรู าวกับเกยี จครา้ นไมแ่ ยแส ชิงเซ่ียย่นค้ิวเข้าหากันเบาๆ แล้วกล่าวด้วยน้าเสียงเอ่ือยๆ พร้อมกลิ่นเหล้าท่ีฉุน กึก “ช่างน่าประหลาดใจโดยแท้ พวกเขาไม่จับฆาตกรที่กินอยู่ข้างในปีนป่าย ออกขา้ งนอก* เช่นท่านมดั เอาไว้ แตก่ ลับปลอ่ ยใหท้ ่านออกมาเดินเล่นยามวิกาล อย่างสบายอารมณ์ ช่างน่าเหลอื เช่ือมาก!” จู้ยวนชิงยกยิ้มสราญกล่าว “ปุถุชนคนท่ัวไปหาใช่ปราชญ์ ผู้ใดจะไม่เคยพลาด พลั้งบ้าง* ผู้น้อยเองก็แค่ถูกคนเลวปิดหูปิดตา ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่าตัวข้าน้ันไม่ เคยทาการปิตุฆาตสังหารพ่ีน้องร่วมอุทร ไหนเลยจะเป็นฆาตกรอย่างเช่นที่ท่าน กลา่ วหา?” ชิงเซ่ียขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น หวนคิดไปถึงสภาพของถานเซิงเมื่อตอนน้ัน ฉับพลันก็ตระหนักได้ทันที ก่อนประสานมือกล่าว “ฝีมือยอดเยี่ยม ลงมือได้

แม่นยาถูกจุด นบั ถือ! นับถือ!” กล่าวจบ จึงหมุนกายหมายจะเดินจากไป ทว่าผู้ใดเล่าจะรู้ว่าขณะน้ันเองจู้ยวน ชิงกลับยื่นมือออกมาคว้าข้อมือของชิงเซ่ียเอาไว้ก่อน เขากล่าวพร้อมรอยยิ้ม “แม่นางเหตใุ ดจาต้องรีบไปเล่า ผู้นอ้ ยยังกล่าวไม่จบเลย” * ทุบหมอ้ จมเรือ（破釜沉舟）เป็นสานวนหมายถึงตัดสินใจสู้ตาย อุปมาว่าไป ตายเอาดาบหน้า ** สู้ศึกใช้หลังพิงแม่น้า（破釜沉舟）เป็นสานวนหมายถึงหมดหนทางให้ถอย หนี ตอ้ งส้ตู ายเพียงอยา่ งเดียว *** วัวไม้ม้าเล่ือน（木牛流马）หรือ “โคยนต์ม้ากล” ในวรรณกรรมสามก๊ก ตอนที่102 นั้น กล่าวถึงเหตุการณ์ตอนที่ขงเบ้งยกทัพบุกวุยก๊ก เมื่อสุมาอ้ีไม่ออกรบทา ใหก้ ารรบยืดเยื้อ ฝ่ายขงเบ้งก็มีปัญหาในเรื่องขนส่งเสบียง เมื่อขงเบ้งสารวจภูมิประเทศ แถบนัน้ แล้วไดพ้ บสถานทีท่ ีเ่ หมาะแกก่ ารทาการลบั จึงได้สั่งให้สรา้ ง “วัวไม้ ม้าเลื่อน (โค ยนต์ ม้ากล)” ข้ึนเพ่ือใช้ขนส่งเสบียงอาหาร วัวไม้และม้าเลื่อนน้ีมีลักษณะเป็นรถท่ีทา เปน็ รูปววั จงึ เรยี กวา่ “วัวไม้” หรือ “โคยนต์” ซงึ่ มกี ลไกชว่ ยให้ผอ่ นแรงในการขนสง่ * กินอยู่ข้างในปีนป่ายออกข้างนอก（吃里爬外）หมายถึงหักหลังพวกของ ตนเอง แตท่ าทุกอยา่ งเพ่ือผ้อู น่ื * ปุถุชนคนท่ัวไปหาใช่ปราชญ์ ผู้ใดจะไม่เคยพลาดพล้ังบ้าง（吃里爬外） หมายถึงเกิดเป็นคนตอ้ งเคยผิดพลาด คนธรรมดาท่ัวไปไมใ่ ชน่ ักปราชญ์ มใี ครบา้ งท่ีจะไม่ เคยพลาดพลั้ง? เพียงแต่หากพลาดแล้วรู้จักแก้ไข ผิดแล้วรู้จักกลับตัว ก็ไม่มีอะไรที่ดีไป กวา่ นอี้ กี

บทท่ี 120-2 สถานการณ์พลิกผัน ชงิ เซ่ียขมวดคิ้วเป็นปม ขณะท่ีคิดจะขืนกายออกด้วยความแข็งกร้าว กลับพบว่า บรุ ษุ ท่ดี ูคลา้ ยคณุ ชายเจา้ สาราญผนู้ ี้ แทจ้ ริงแล้วมีกาลงั มากมายนัก ยิ่งตนเองตก อยู่ในสภาพเมาแอ๋เชน่ น้ี ก็ยิ่งยากทจ่ี ะได้เปรยี บเขา สดุ ทา้ ยจงึ เลกิ คิ้วข้ึนเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงลึก “มีวาจากร็ บี เอ่ย มีลมก็รีบผาย!” จยู้ วนชงิ หัวเราะฮ่าๆ เสยี งดังอยา่ งถกู ใจ หลังหัวเราะจบจงึ กม้ หนา้ ลงมาเล็กน้อย ในแววตาเต็มไปด้วยประกายเยา้ ยวนมีเสนห่ ์ กลา่ ว “แมน่ างคงไม่ได้มองพวกเรา ชาวเผิงไหลเป็นคนโง่ไปหมดแล้วจริงๆ กระมัง? คิดว่าท่านหลอกลวงพวกเรา อย่างไรก็ไดห้ รือ?” ชิงเซ่ียตกใจไปในทันใด นางขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น อาการเมามายเมื่อสักครู่ เวลานี้กระจ่างไปมากกว่าครึ่ง เอ่ยถามด้วยเสียงลึก “ประโยคน้ีของท่าน หมายความวา่ อย่างไรกนั ?” จู้ยวนชิงเลิกค้ิวข้ึน ดวงตาเรียวคมดุจใบหลิวมีประกายสายหน่ึงวาบผ่าน เอ่ย ด้วยนา้ เสยี งฟังชัด “พฒั นาการของวทิ ยาศาสตร์และวทิ ยาการต่างๆ จาเป็นต้อง ใชค้ วามพยายามทไ่ี ม่หยดุ หย่อนของคนหลายรุ่นตลอดจนหลายสิบรุ่น รวมไปถึง จาเป็นต้องมีสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างม่ันคงถึงจะพัฒนาไปได้ ตลอดหน่ึงพันปี มานี้ พวกเราอาศัยครอบครองภูมิปัญญาที่นายท่านเหลือทิ้งไว้ ร่วมแรงร่วมใจ กันอย่างหนัก ถึงสามารถพัฒนามาได้ตราบจนที่เห็นทุกวันนี้ โลกภายนอกไฟ สงครามปะทุไม่หยุดหย่อน ไหนเลยจะสามารถก้าวไกลไปถึงขั้นที่แม่นางกล่าว เอาไว้ ลองใช้ใจเทียบใจ* สลับตาแหน่งพิจารณาดู หากเปลี่ยนแม่นางเป็นตัวข้า ทา่ นจะเช่อื หรอื ไมเ่ ล่า?”

ชิงเซ่ียเหลือบตามองเขาด้วยความดูแคลนคร้ังหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยเสียงลึก “ท่านแค่อาศัยจุดน้ีก็สงสัยในส่ิงท่ีข้าพูดออกไปแล้วหรือ ไม่คิดว่าจะประเมิน ตนเองสงู เกนิ ไปหนอ่ ยหรืออย่างไร จริงอยู่ท่ีถึงแม้เผิงไหลจะมีชีวิตที่สงบสุขและ ม่ันคง แต่อย่างไรก็มีข้อจากัดเรื่องที่ว่าวัตถุดิบไม่พร้อม ผลิตภัณฑ์ที่จาเป็นต่อ วิทยาการทางวิทยาศาสตร์เสาะหาจากที่นี่ไม่ค่อยได้ กล่าวก็คือ ในระดับหนึ่ง การพัฒนาวิทยาการของท่ีนี่ถูกขัดขวางเอาไว้ ย่ิงไม่ต้องกล่าวถึงว่า สภาพของ ท่ีนี่ทาการผลิตเพื่อแค่ตอบสนองต่อความต้องการของตนเองเท่านั้น ไม่มีการ ขับเคลื่อนทางเศรษฐกิจ ไม่มีผลประโยชน์คอยผลักดัน ย่ิงไม่มีสภาพแวดล้อมที่ กดดันบีบบังคับ อาศัยเพียงแค่งานอดิเรกและความกระตือรือร้นของคนหรือ สองคน จะไปสามารถพัฒนาอย่างก้าวกระโดดได้อย่างไร? หรือจะกล่าวก็คือ ถึงแม้ว่าด้านนอกจะเต็มไปด้วยความระส่าระสายไม่สงบ แต่หากจะให้ก้าวหน้า ไปกวา่ พวกท่าน กไ็ มใ่ ชเ่ รื่องใหญอ่ ันใด” จู้ยวนชิงหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง กล่าว “แม่นางช่างมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งเสีย จริง หากว่าผู้น้อยโง่งมกว่านี้อีกแม้เพียงนิด เกรงว่าคงจะต้องถูกคาลวงของแม่ นางหลอกให้เชื่อไปแล้ว อย่างไรก็ตาม วาจายิ่งมากข้อผิดพลาดก็ต้องมี** แม่ นางไม่คิดว่าสิ่งที่ตนเองบอกเล่าให้กับพวกเราได้ฟังในวันนี้ จะกล่าวเกินจริงไป หน่อยหรอื ?” ชงิ เซ่ยี ขมวดค้ิวถาม “อะไรที่วา่ กลา่ วเกนิ จริงกนั ?” จ้ยู วนชงิ โคง้ มมุ ปากขึน้ เป็นรอยยิ้มช่ัวร้ายกล่าว “หากว่ามีนกไมท้ สี่ ามารถบินบน ท้องฟ้าได้โดยไม่ตอ้ งอาศัยกาลังของเครื่องยนตอ์ ยู่จริง เช่นน้ันเพราะเหตุใด เมื่อ นั้นที่จักรพรรดิของพวกเขาตกลงมา กองทัพแคว้นหนานฉู่ถึงไม่ลงมาค้นหาใน หุบเขาเล่า? หากว่ามีเคร่ืองมือสื่อสารที่สามารถส่งต่อข้อความเสียงไปได้ไกลถึง

หน่ึงหมื่นล้ีจริง เหตุใดจึงไม่เห็นแม่นางใช้ติดต่อแลกเปลี่ยนข่าวสารกับคนที่อยู่ ด้านบนกัน? และหากว่าอาวุธอย่างเช่นขีปนาวุธถูกสร้างข้ึนแล้ว เหตุใดใน กองทัพถงึ ยงั ใช้แคอ่ าวธุ ง่ายๆ อย่างเชน่ ปืนลูกซองคู่? พวกเราชาวเผิงไหล ต้ังแต่ ผลิตดินปืน ตราบจนกระทั่งสร้างปืนไฟตามแบบท่ีนายท่านเหลือท้ิงไว้ ใช้เวลา ร่วมกันท้ังหมดเกือบเจ็ดสิบกว่าปี ถึงแม้ข้าจะไม่มีความรู้กว้างขวางเท่าแม่นาง แตก่ ็รูด้ วี ่า หลงั จากทวี่ ทิ ยาการหนงึ่ ถกู ผลิตออกมาแล้ว ก่อนท่ีวทิ ยาการอีกอย่าง จะถูกผลิตออกมา จาต้องใช้เวลาที่ห่างกันอยู่มากพอสมควร ขีปนาวุธน้ันเป็น อาวธุ ช้ันสงู เพียงใด หากเทียบกับปืนไฟแล้ว เรียกได้ว่าแตกต่างกันราวกับฟ้ากับ เหว จะปรากฏออกมาในยุคสมัยเดียวกัน และถูกใช้ข้ึนพร้อมกันได้อย่างไร? อย่างไรก็ตาม การท่ีแม่นางสามารถอธิบายถึงส่ิงท่ีไม่มีอยู่จริงในยุคสมัยน้ีได้ อยา่ งละเอียด ทัง้ ยังไม่เคยเห็นศาสตร์ลับแห่งการสรรค์สร้างของพวกเรามาก่อน ที่ไปทีม่ าของแม่นาง ชา่ งทาใหต้ ้องทบทวนอย่างจริงจังเสยี แลว้ ” สัญชาตญาณในใจของชิงเซี่ยร้องเตือนขึ้นในทันที แอบคิดในใจว่าบุรุษผู้นี้ช่าง ฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก หรือว่าเขาจะมองออกว่านางเองก็เหมือนกับนายท่าน ของพวกเขาท่ียอ้ นอดีตกลบั มา ทัง้ ยงั มองฐานะของนางในเวลานี้ออกแล้ว? หาก ว่าตัวเขารู้ว่าตนเองก็แค่คุยโวโอ้อวดไปจริงๆ เช่นน้ันเพราะเหตุใดเขาถึงไม่เอา เร่ืองน้ีไปบอกกับทุกคนท่ีกาลังนั่งอยู่ในท้องพระโรงน่ัน ตรงกันข้ามกลับมาอยู่ ที่น่แี ลว้ สอบสวนเอาความจากตัวนาง? ความคิดในสมองนับร้อยนับพันแล่นผ่าน ไปอย่างรวดเร็ว ท้ายท่ีสุดก็ผนวกขึ้นเป็นความคิดความคิดหนึ่ง น่ันก็คือรีบเอา ชีวิตของคนผู้นี้เสีย ส่วนหลังจากน้ีจะนามาซึ่งความสับสนอลหม่านอย่างไรน้ัน ไว้ค่อยพิจารณาอกี ทใี นภายหลัง แขนของชิงเซ่ียสั่นสะท้านไปเล็กน้อย กริชท่ีเยียบเย็นเล่มหน่ึงไหลลงมาจาก รักแร้ลงมาหยดุ อย่ทู ่ีด้านในของทอ่ นแขนเลก็ ๆ หญิงสาวใบหน้าไม่เปล่ียนสี มอง

ไปที่จู้ยวนชิงด้วยรอยย้ิมเป็นนัย ท่าทีท่ีแสดงออกดูไม่หว่ันไหวยากจะคาดเดา ด้านหน่ึงกาลังทาให้ศัตรูเป็นอัมพาต อีกด้านกาลังหาโอกาสเหมาะท่ีจะลงมือ สังหาร ในเวลาน้ีเอง เสียงของต้นไผ่พลันดังมาจากทิศทางของพระราชวังเฟ่ิงหมิง เสียง นั้นแหลมสูง ท่วงทานองบีบกระช้ัน ชั่วพริบตาท่ีเสียงน้ันครอบคลุมทุกส่ิงทุก อยา่ งโดยรอบ ในตาของชิงเซ่ียพลันมีประกายคมกริบสายหนึ่งวาดผ่าน คิดในใจ ว่าอย่าได้โทษที่ข้าลงมือโหดร้ายไร้ปรานี หากจะโทษก็ต้องโทษท่ีเจ้าฉลาด จนเกินไป เป็นคนสมควรจะทาตัวโง่งมสักเล็กน้อยจะดีกว่า มือข้างหนึ่งกากริช เอาไว้แน่น เตรียมพรอ้ มท่ีจะตวดั คมดาบน้นั ขน้ึ ไป! อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เอง จู้ยวนชิงจู่ๆ ก็กล่าวคาพูดออกมาประโยคหนึ่ง คาพูดประโยคนี้ของเขาทาเอาการเคล่ือนไหวทั้งหมดของชิงเซี่ยหยุดชะงักลง ในทนั ที “ข้ากล้าสรุปได้เลยว่า เจ้าจะต้องเป็นลูกหลานของนายท่านอย่างแน่นอน เป็น บุคคลแห่งโชคชะตาที่นายท่านส่งมาเพื่อทาหน้าท่ีบัญชาการพวกเราท้ังเจ็ดฝ่าย ให้ร่วมกันสร้างสงั คมอันแสนศวิ ิไลขึ้น!” สิ่งมหัศจรรย์แปลกใหม่ใดๆ ในโลกหล้านี้มีอยู่มากมายนัก ส่วนใหญ่ก็มักจะ เกิดข้ึนจากความคิดเพียงช่ัววูบของบุคคลหน่ึงเท่าน้ัน ชิงเซ่ียเบิกตาขึ้นโพลง ทันทีหลังจากที่ได้ยิน มองไปยังจู้ยวนชิงท่ีเวลาน้ีกาลังคุกเข่าลงต่อหน้าตนด้วย ความไมอ่ ยากจะเช่อื รู้สึกเพียงแตว่ า่ เรื่องราวออกจะพัฒนาเรว็ เกินไปหน่อยแล้ว แม้กระท่ังความคิดของตัวนางเอง ก็ยังไม่อาจก้าวตามจังหวะท่ีเปลี่ยนไปอย่าง รวดเร็วนไ้ี ดท้ ัน!

“กรมโยธาแห่งเผิงไหลรอคอยการมาถึงของทายาทของนายท่านมาเกือบหน่ึง สหัสวรรษแล้ว พวกเราปฏิบัติตามคาสั่งเสียที่นายท่านท้ิงไว้ให้อย่างไม่เคยขาด ตกบกพร่อง ทั้งพัฒนาเทคโนโลยี ผลิตอาวุธ ตลอดมาจนถึงก่อนหน้าของวันน้ี ข้าเคยคิดสงสัยมาโดยตลอดว่า ผ่านมาหน่ึงพันปีให้หลัง บางทีทายาทท่ีสืบเช้ือ สายของนายท่านอาจไม่ได้มีชีวิตอยู่ในโลกน้ีอีกต่อไป จนเกือบจะทาเร่ือง ผิดพลาดคร้ังใหญ่ ขอแมน่ างไดโ้ ปรดลงโทษด้วย!” กล่าวถึงตรงนี้ จู่ๆ จู้ยวนชิงก็แหงนหน้าข้ึน จังหวะการพูดของเขาช่างหนักแน่น น้าเสียงขึงขัง บนใบหน้าฉายไว้ด้วยความเคารพบูชาอย่างไม่ปิดซ่อน ชายหนุ่ม กล่าวออกมาทีละคาๆ ด้วยความจริงจังว่า “ภาราตั้งเหนือโขดผาสูง ทิวทัศน์ ขนุ เขางดงามเปน็ นิรนั ดร์” ชงิ เซีย่ ทร่ี าวกับตกอย่ใู นภวงั ค์ พลนั ต่อประโยคของเขากลบั ดว้ ยความมึนงงไร้สติ “บานประตูหันเขา้ ฝัง่ ชลธศิ สามกนุ ทีบรรจบไหลหลั่งนับหมน่ื ปี” **************** แมก้ ระทัง่ เดนิ กลบั เข้าห้องมาแล้ว ชิงเซี่ยกย็ งั คงราวกลับตกอยู่ในห้วงแห่งฝันก็มิ ปาน ดวงตาท้ังคู่ของนางเบิกค้างอยู่เช่นน้ันด้วยความโง่งม ผ่านไปเนิ่นนานก็ยัง ไมไ่ ด้สติกลับมา ในเวลานเี้ อง เสียงดงั ตกึ ๆ เบาๆ เสียงหนึ่งฉบั พลันกด็ งั สง่ เขา้ หู ชิงเซ่ียหยุดชะงัก ไปเกือบสองวินาที ก่อนจะกระโดดโหยงขึ้นราวกับกระต่ายท่ีหางถูกไฟไหม้ หีบ ไม้ท่ีถูกใส่กุญแจไว้ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ จากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มผู้หนึ่งซ่ึงมี ใบหน้ามดื ครึ้มดาสนิทราวกบั ก้นหมอ้ ก็ค่อยๆ ลกุ ยืนข้นึ ดว้ ยมอื เทา้ ท่ีแขง็ เกรง็

ใบหน้าของชิงเซี่ยยามน้ีแขวนไว้ด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ ติดเก้อกระดากอย่างเห็นได้ ชัด หญิงสาวรีบควานหาอาหารที่ตนเองแอบซ่อนไว้ใต้อกเสื้อออกมาด้วยความ รีบร้อน การเคล่ือนไหวเละเทะมั่วซ่ัวไปหมด บนใบหน้ากระอักกระอ่วน ยามนี้ ริมฝีปากบางถูกขบเม้มเข้าหากันแน่น แก้มขาวๆ ท้ังสองข้าง ปรากฏเป็นก้อน เมฆสีแดงออ่ นๆ สองก้อนลอยขน้ึ มา “แฮ่ม...” ฉู่หลีกระแอมเสียงทุ้มหน่ึงที แขนขาของเขาเกร็งไปหมดแล้ว ชิงเซี่ย เห็นดังนั้นก็รีบร้อนขึ้นไปพยุงเขาไว้ด้วยความลนลาน กล่าวด้วยเสียงเบา “ช้า หนอ่ ย ชา้ หนอ่ ย” ฉู่หลีหันมาสบตากับนางด้วยความโมโหแวบหนึ่ง ขยับมือเท้าให้เคล่ือนไหวด้วย ความยากลาบาก จากนั้นจึงเดินไปนั่งลงบนเตียงนอน ถอนหายใจออกยาวด้วย ความโลง่ อก คิดไม่ถึงว่าคุณหนูถานจะเป็นคนจริงถึงเพียงนี้ นางไม่เพียงแต่ย้ายหีบไม้เข้ามา ไว้ในห้องของชิงเซี่ย ซ้ายังใส่กุญแจหีบเอาไว้อย่างแน่นหนากันผู้อื่นเข้ามาพบ เห็นอีกด้วย ถึงอย่างน้ันก็เถอะ คงเพราะหญิงสาวรู้ดีอยู่แก่ใจว่าองค์จักรพรรดิ แห่งหนานฉู่หาได้ก้าวออกไปจากหุบเขาเผิงไหลแห่งน้ีอย่างท่ีชิงเซี่ยกล่าวไปไม่ จงึ ไมแ่ ปลกหากนางจะกลัวผ้อู ื่นมาพบเข้า อยา่ งไรกต็ าม เวลานช้ี ิงเซ่ียทเี่ หน็ ฉู่หลี ใบหน้ามืดคร้ึมไปหมด ภายในใจก็พลันเต้นระรัวแทบจะไม่เป็นจังหวะ รีบร้อน กลา่ ว “เช่นนั้น ทา่ นรอสักครู่ ข้าจะออกไปยกของกินเหล่านน้ั เข้ามาให้?” ขณะท่ีกาลังหมุนกายกลับไปน้ันเอง จู่ๆ มือของฉู่หลีก็ยื่นออกมาคว้าขมับเข้าที่ แขนของชิงเซ่ีย ชิงเซ่ียขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย หันหน้ากลับไปมองเขาด้วย ความสงสยั ก่อนจะได้ยินฉู่หลเี อย่ ถามอย่างชัดถ้อยชัดคาว่า “ดนิ ปืนคือสง่ิ ใด?”

ราวกับมีลูกระเบิดกาลังระเบิดดังตู้มภายในหัวของชิงเซ่ีย สมองของนางขาว โพลนอ้ืออึงไปหมด * ใช้ใจเทียบใจ（将心比心）ความหมายตามตัวอักษร คือนาเอาใจหน่ึงไป เปรยี บกับอกี ใจหนึ่ง ตรงกบั สานวนทีว่ ่า “เอาใจเขามาใส่ใจเรา” ** วาจาย่ิงมากข้อผิดพลาดก็ต้องมี（言多必失）มีความหมายเดียวกันกับ สานวน “พูดไปสองไพเบี้ย” หมายถึงคาพูดบางคร้ังหากพูดออกไปอาจจะก่อให้เกิด ผลเสยี ตอ่ ตนเองหรือคนรอบข้าง

บทท่ี 120-3 สถานการณ์พลิกผัน เช้าวันรุ่งขึ้นของวันที่สอง ชิงเซี่ยปีนข้ึนจากพื้นพร้อมกับดวงตาดาคล้าท้ังสอง ข้าง อาการเม่ือยเนื้อเม่ือยตัวถูกส่งไปทั่วท้ังร่าง และกระจายส่งไปยังแขนขาท้ัง สส่ี ่วน เวลาน้ีคนทั้งคนราวกบั จะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อคืนวาน ส่ิงที่นางพูดได้ นางก็ได้พูดไปแล้ว สุดท้าย ท่ามกลางความรู้สึกท่ีไร้ซ่ึงหนทาง นางจึงอาศัย ข้ออ้างที่ว่าเมา ขอแยกตัวจากหนึ่งหมื่นคาถามเพราะเหตุใดของฉู่หลี แต่ทว่า ผู้ใดจะรู้เล่าว่าชายหนุ่มผู้สุมเพลิงโทสะไว้เต็มท้อง กลับยกเท้าข้ึนข้าง แล้วยัน นางลงจากเตียง กอ่ นยดึ เตียงทง้ั หลงั เอาไว้โดยลาพัง ทั้งสองคนเปิดฉากทะเลาะ กันเสียงเบาเกือบคร่ึงค่อนคืน สุดท้าย ด้วยสถานการณ์ท่ีไม่อาจลงมือต่อสู้กัน อย่างไรศ้ ีลธรรม ก็เปน็ ชิงเซ่ียทเี่ ลอื กยกธงขาวกอ่ น ขอใช้กลยทุ ธป์ ระนีประนอม “เจ้าคนสารเลวโอหังเห็นแก่ตัว!” ชิงเซ่ียแอบด่าด้วยเสียงเบาประโยคหนึ่ง ทว่า ทนั ทที แี่ หงนหนา้ ข้ึนไปมอง ก็เห็นฉู่หลีกาลังนอนตะแคงอยู่บนเตียง จ้องมองมา ทน่ี างพอดบิ พอดี มอื ข้างหนึ่งของเขายกข้ึนยันศีรษะเอาไว้ ชายหนุ่มอยู่ในชุดผ้า ฝ้ายสขี าวแลดูอ่อนนุม่ ดวงตาท้งั ดาขลับและเปลง่ ประกายดุจดวงดารา วงค้ิวคม เข้มราวกบั ดาบ จมกู โด่งเชิดสูง ชดุ ที่สวมอยู่เวลานแ้ี หวกออกเล็กน้อยเผยให้เห็น แผงอกแกรง่ สที องแดง เสน้ ผมสนี ้าหมกึ เขม้ ถกู ปลอ่ ยสยายอยา่ งไมใ่ สใ่ จ หัวสมองของชิงเซ่ียหมุนเคว้งไปทันทีหลังจากที่ได้เห็นภาพตรงหน้า ดวงดาวสี ทองว่ิงขึ้นมาชนกันให้ควัก ไม่ว่าใครก็ตามที่ได้มาเห็นภาพบุรุษรูปงามเพิ่งต่ืน นอนอย่างเช่นที่นางได้เห็นตอนนี้ เกรงว่าก็ต้องเหรอหรามึนงงไปด้วยกันทั้งส้ิน ก้อนเมฆสีแดงปรากฏขึ้นบนแก้มงามราวกับเพิ่งผ่านการด่ืมเหล้าชั้นดีมาใน ทันใด ชิงเซี่ยผุดข้ึนยืนอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ ก่อนพึมพาด้วยเสียงเบา

“ทา่ นรอสกั ครู่ ขา้ จะออกไปหาของกนิ มาให้” ขณะท่ีกาลังจะเดินออกนอกประตู หญิงสาวก็หันหน้ากลับมามองอีกคร้ัง เห็น เป็นฉู่หลีเวลาน้ีขยับลุกลงจากเตียงแล้ว ท่วงท่าที่แลดูเกียจคร้านไม่แยแสของ เขา ทาให้ชงิ เซยี่ หวนนึกถงึ ภาพของจู้ยวนชิงเมอ่ื คนื วาน เฮอ้ บางทรี ปู งามเกนิ ไป ก็นับว่าเป็นความวบิ ัตอิ ยา่ งหนง่ึ ! ชิงเซ่ียคิดไปถึงเยี่ยนหุยแห่งซีชวนท่ีมีรสนิยมการแต่งกายเป็นเอกลักษณ์ คิดไป ถึงดวงตาดอกท้อที่ราวกับจิ้งจอกก็มิปานคู่นั้นของเขา ก็ให้ส่ายหน้าเบาๆ อย่าง จนใจ ขณะท่ีกาลังจะปิดประตูห้องลง จู่ๆ มือข้างหน่ึงก็ย่ืนออกมาตบหมับเข้าที่ ไหลข่ องชงิ เซี่ยอยา่ งแรง หญงิ สาวทกี่ าลงั ตกอย่ใู นภวังคส์ ะดงุ้ เฮือก กระโดดหลบ อย่างคล่องแคล่ว และทันทีท่ีนางหันหน้ากลับมา ก็เห็นเป็นหลินมู่ไป๋กาลัง ประคองอ่างน้าร้อนใบหน่ึงท่ีมีไอน้าคุกรุ่น ผ้าขนหนูผืนหน่ึงพาดไว้บนไหล่ของ เขา ชายหนุ่มกาลังยืนยิ้มมองมาทน่ี างจากทางด้านหลัง เพลิงโทสะอันไร้ท่ีมาท่ีไปอัดแน่นอยู่เต็มท้อง ชิงเซ่ียตะโกนด่าเสียงดังด้วยความ โมโห “เจา้ ป่วยหรอื อยา่ งไร! คดิ อยากทาใหค้ นตกใจตายหรอื !” “เอ่อ...” รอยยมิ้ บนใบหน้าหลินมู่ไป๋สลายหายไปทันทีราวกับหมอกควัน พอถูก ทาให้ตกใจ เขาก็ยืนสั่นเช่นน้ันอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยปากกล่าวด้วยน้าเสียง ตะกุกตะกัก “หลัน...หลันเฟยเหนียงเหนียง...กระหม่อม...กระหม่อมมา ปรนนบิ ตั ิทา่ นล้างหน้าหวผี ม...” ชิงเซ่ียยื่นมือออกไปแย่งอ่างล้างหน้าในมือของหลินมู่ไป๋มาถือไว้เอง ขณะท่ีคิด จะหมุนกายกลับเข้าห้องไปปรนนิบัตินายท่านผู้น้ันที่อยู่ในห้อง คิ้วข้างหน่ึงก็

พลันเลกิ ข้ึน หญิงสาวหนั หนา้ กลบั มาประจันหน้ากับเขา ก่อนเอ่ยถามด้วยความ สงสัย “เจา้ เรียกขา้ วา่ อะไรนะ?” “กระหม่อมสมควรตาย!” หลินมู่ไป๋รีบทาท่าคานับด้วยความร้อนรน กล่าว “ก่อนหน้าน้ีกระหม่อมเข้าใจผิดคิดว่าเหนียงเหนียงเป็นผู้อื่น ช่างโง่งมอย่างถึง ที่สุดจริงๆ” “โอ้?” อารมณ์ของชิงเซี่ยฉับพลันดีขึ้นในพริบตา มองดูบัณฑิตผู้แสนโง่งมที่คิด ได้เสียที ทั้งไม่ได้มองว่าตนเองเป็นคนตายอีกต่อไป ก็เอ่ยข้ึนอย่างมีความสุข “ในเม่ือเจ้ารู้ว่าตนเองผิดไปแล้วก็ดี แต่ข้าเองก็หาใช่เหนียงเหนียงอะไรน่ันของ พวกเจา้ ไม่ เจา้ เรียกข้าว่าชงิ เซี่ยกพ็ อแล้ว” ขณะที่หลินมู่ไป๋กาลังคิดจะเอ่ยแย้ง ก็หันไปสบเข้ากับชิงเซ่ียท่ีเลิกคิ้วมองเขา ดว้ ยทา่ ทีดุดนั เสยี ก่อน จึงรีบเก็บคาพูดท่ีกาลังจะออกจากปากน้ันไปโดยไว แล้ว อึกๆ อกั ๆ เช่นน้นั อยนู่ าน ก่อนจะเอย่ เรียกด้วยเสยี งเบา “ชงิ ...ชงิ เซ่ีย” “ฮ่าๆ” ชิงเซี่ยหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข ก่อนตบไหล่เขาแปะๆ ด้วย อารมณ์ดีสุดขดี “เฮ้อ! ท่ีจริงก็เป็นตัวข้าเองท่ีโง่งมจนเกินไป” หลินมู่ไป๋ถอนหายใจกล่าว “ชิง... ชิงเซี่ย เจ้ามีเลือดมีเน้ือ ร่างกายก็อบอุ่น จะเป็นผีไปได้อย่างไรกัน? ข้าช่างโง่งม ยิ่งนัก” “ไม่เป็นไร” ชิงเซี่ยกล่าวพร้อมรอยย้ิม “เจ้าเป็นคนมีคุณธรรมมีน้าใจ ข้ารับ น้าใจนั้นของเจา้ ” หลนิ มไู่ ปพ๋ ยักหน้ารับ ก่อนถอนหายใจพลางกล่าวต่อ “เหนียงเหนียงมีอุปนิสัยดี

งาม มีคุณธรรมสูงส่ง ไม่แปลกท่ีจะได้รับความกตัญญูจากแม่นางเซียงจว๋ี ส่วน แม่นางเซียงจว๋ีเอง การที่ได้มีเจ้านายเช่นเหนียงเหนียง ก็ถือว่าเป็นวาสนาของ นาง” “หืม?” ชงิ เซย่ี เบกิ ตากว้างทันทีหลังจากที่ได้ยิน ก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงลึก “เจ้า พดู ว่าอะไรนะ?” หลินมู่ไป๋ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ราวกับไม่ได้ยินส่ิงท่ีชิงเซ่ียเอ่ยถามอย่างไร อย่างนน้ั เขายังคงพมึ พาต่อ “เพียงแต่ขา้ ยงั มีบางจุดท่ีไม่เข้าใจ เพราะเหตุใดคน สองคนถงึ มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันถึงเพียงน้ี? ไม่แปลกใจเลยที่ในค่ายอุดรเมื่อ ตอนน้ันข้าจะจาผดิ คน เพราะต่อให้อยภู่ ายใต้แสงทีส่ าดส่องมาอยา่ งเพยี งพอ ข้า ก็ยังรสู้ ึกว่าพวกท่านทัง้ คู่คล้ายคลงึ กนั มากเกินไป” ชิงเซี่ยชะงักมองไปท่ีไปที่หลินมู่ไป๋นิ่ง หน้าอกของนางกระเพื่อมข้ึนลงอย่าง รวดเร็วราวกับจังหวะกลองท่ีตีรัวๆ ก่อนจะตะโกนใส่หน้าเขาด้วยเสียงดังลั่น “เจา้ คนเขลาเบาปัญญา!” นางเดนิ กลับเข้าห้องมาด้วยอารมณค์ กุ รุ่น ฉู่หลีเองเห็นได้ชัดว่าได้ยินบทสนทนา จากด้านนอกจนหมดสิ้น เขายกยิ้มมองไปที่ชิงเซ่ียท่ีเดินถืออ่างล้างหน้าเข้ามา อยา่ งนกึ ขาขัน ยิ่งเข้ามาเห็นตน้ เหตขุ องความเข้าใจผิดทงั้ ปวง อารมณ์ของชงิ เซ่ียจะอย่างไรก็ไม่ อาจดีข้ึนมาได้ นางกระแทกอ่างล้างหน้าลงกับเก้าอี้เสียงดังปึก แล้วกระแทก เสียงกล่าว “รบี ลา้ งหน้าล้างตาเสยี อยา่ ไดท้ าตัวเหมือนตนเองเป็นนายท่าน เอา แตน่ ่งั อยู่ตรงน้ันรอคนไปปรนนิบตั ิ!”

พอเห็นว่าหญิงสาวโมโห อารมณ์อึมครึมของฉู่หลีที่หลงเหลือจากเมื่อคืนวานก็ พลนั มลายหายไปจนหมดสน้ิ เขาไม่ได้คิดอะไรมากอีก แล้วปีนลงจากเตียงอย่าง อารมณ์ดี หลังจากล้างหน้าเสร็จ จึงหันกลับไปกล่าวกับชิงเซ่ีย “นี่ ข้าหิวแล้ว ออกไปหาอะไรมาใหข้ า้ กินหนอ่ ย” ใบหน้าของชิงเซี่ยราบเรียบราวกับเหล็กก็มิปาน มองไปยังฉู่หลีเจ้าคนถ่อยที่ทา ท่าทางได้ใจ กล็ ุกข้ึนยืน จากนนั้ จงึ หมนุ กายเดนิ ออกไปอย่างไมส่ บอารมณ์ ตลอดหนึ่งพันปีท่ีผ่านมา แม้ว่าหุบเขาเผิงไหลจะไม่เคยได้ออกไปติดต่อกับโลก ภายนอก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเส้นทางใช้ออกไปสู่โลกภายนอกได้ เพียงแต่ผ่านมา หนึ่งพันปี ตะกอนดินสะสมทับถมเป็นเนินสูง ในระยะเวลาส้ันๆ ไม่สามารถชะ ล้างออกได้โดยง่าย นับว่ายังโชคดีที่สถานที่แห่งน้ีมีคนมากความสามารถอยู่ มากมาย เคร่ืองยนต์หรือหุ่นยนต์ท้ังหลายก็มีมาก จึงไม่จาเป็นต้องรอนาน จนเกินไป ฉู่เจิงถูกประชาชนชาวเผิงไหลท้ังหลายกักบริเวณเอาไว้ ส่วนคุณหนูถานท่ีถูก ชายในดวงใจทรยศหักหลัง ก็ค่อนข้างรันทดหดหู่ จึงขอเก็บตัวไม่สะดวกจะ ออกมารับรองแขก สุดท้ายจึงกลายเป็นจู้ยวนชิงท่ีช่วงนี้ค่อนข้างมีหน้ามีตา ออกมารับหน้าที่รับรองชิงเซ่ียแทน หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเช้าเสร็จ เหลา่ ผอู้ าวโุ สท้ังหลายรวมไปถงึ ผู้นาสกุลแต่ละสกุลซ่ึงนาขบวนโดยจู้ยวนชิงก็ทา หน้าทเ่ี ดนิ นาชงิ เซย่ี เยย่ี มชมหบุ เขาเผงิ ไหล บนลานจัตุรัสที่โล่งกว้าง ทันใดนั้นเอง เสียงร้องหวีดยาวสายหนึ่งก็ดังส่งเข้าหู ชิงเซี่ยหันหน้ากลับไปมองต้นเสียง ก่อนจะเห็นช้างฝูงหน่ึงกาลังเดินมา ช้าง เหล่าน้ันมีขนาดรูปร่างใหญ่โตย่ิง บนหลังช้าง คนของหุบเขาเผิงไหลกาลังบังคับ

มันให้เดินตรงมาท่ีลานกว้างอย่างช้าๆ สบายๆ จู้ยวนชิงขยับกายเดินข้ึนมาหยุด อยู่ด้านข้างของชิงเซ่ีย ก่อนอธิบายพร้อมรอยยิ้มกว้าง “น่ีเป็นช้างยักษ์ของหุบ เขาเผิงไหลทพ่ี วกเราใช้เปน็ พาหนะ ดว้ ยเส้นทางบนหบุ เขายากจะเดินเหินไปเอง จงึ จาต้องให้แมน่ างข้นึ หลงั ชา้ ง อาศยั นง่ั ไปแทนการเดนิ ” เหน็ ว่าบนหลงั ชา้ งยกั ษ์สีเผือกเหลา่ น้นั ตดิ เบาะรองน่งั และพนักพิงไว้พร้อมสรรพ ดูไปแล้วก็ให้รู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับประเพณีของคนไทยไม่น้อย หัวใจของ ชงิ เซ่ยี ฉับพลนั อุ่นวาบ ความรสู้ ึกอบอุ่นคุ้นเคยสายหนึ่งปะทุข้ึนมาอย่างไร้ท่ีมาท่ี ไป ในเวลาน้เี อง หญงิ สาวพลันพลิกตัวกระโดดข้นึ กอ่ นจะไปน่ังอยู่บนเก้าอี้ท่ีติด ไว้บนหลังช้างยักษ์อย่างพอเหมาพอเจาะ แล้วหันหน้ากลับมาย้ิมให้จู้ยวนชิง กล่าว “สภาพภูมิอากาศของหุบเขาเผิงไหลอบอุ่น เหมาะกับการเจริญเติบโต ของสัตว์ชนดิ นี้ อย่างทคี่ ดิ รสู้ กึ สบายกวา่ การขม่ี า้ จรงิ ๆ ดว้ ย” ดวงตาของจู้ยวนชิงประกายวาบ กล่าวพร้อมความรู้สึกยินดีปนประหลาดใจ “แม่นางช่างมีสายตาแหลมคม แค่ดูก็รู้ที่มาของช้างเผือกเหล่าน้ีแล้ว ช้างเผือก ชนิดนี้หลังจากที่ผ่านการฝึกฝนจะมีความเป็นมิตรสูง และมีนิสัยอ่อนโยนเป็น อย่างมาก ไม่เหมือนกับช้างป่าท่ัวไปท่ีดุร้ายป่าเถื่อน ดังนั้นจึงไม่จาเป็นต้อง กงั วลไป สามารถนัง่ ได้อย่างวางใจ” สายลมเอ่ือยๆ พัดเลียบไปกับพ้ืนผิวอย่างช้าๆ ร้อยมวลบุปผาแย่งกันชูช่อเบ่ง บาน ต้นไม้สีเขียวชอุ่มและเทือกเขาสีมรกตขยายกว้างไปไกลสุดลูกตา ก้านกิ่ง ใบหลวิ แทรกแซมไปกบั ดอกไมใ้ บหญา้ ตามริมทาง ชิงเซี่ยน่ังอยู่บนหลังช้างเผือก มุมปากยกข้ึนเป็นรอยยิ้ม อารมณ์ดีอย่างถึงขีดสุด หญิงสาวหันไปชมทิวทัศน์ รอบๆ พบว่าวิหคหลากหลายชนิดท่ีมีสีสันตระการตาที่ไม่อาจหาได้อีกแล้วจาก บนพ้ืนที่ราบด้านบน เวลาน้ีมารวมอยู่ด้วยกันที่น่ีจนหมดส้ิน ราวกับว่าสถานท่ี