ลิขิตรักข้ามภพ 101-130

กับก้าลังดูหม่ินหญิงสาวว่าพูดจาโอ้อวด แต่ทว่าทันทีท่ีประโยคน้ันจบลง เขาถึง ได้มีสติตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว นางยอมรับมาตั้งนานแล้วน่ีว่าตนเอง ไม่ใชจ่ วงชิงเซ่ยี ชิงเซี่ยเองก็รับรู้ได้โดยธรรมชาติว่าเขาก้าลังคิดสิ่งใดอยู่ เพียงแต่หัวข้อสนทนาน้ี ละเอยี ดออ่ นมากจนเกนิ ไป ด้วยเหตุน้จี งึ ไมเ่ ต็มใจสกั เทา่ ไรหากจะไปกระตุ้นหรือ หยิบยกมันขึ้นมาเอ่ย นางจึงหันไปพูดคุยกับเดรัจฉานตัวน้อยสีขาวต่อ “ไม่เช่นนั้นเรยี กเจ้าวา่ เจา้ ขาว? ฟงั แล้วน่าเกลยี ดย่งิ !” “อ้วู ๆๆ...” เดรจั ฉานน้อยสขี าวพยกั หน้ารับไมห่ ยุด เหมือนกับกลัวเสียเหลือเกิน วา่ ชิงเซ่ียจะตัง้ ช่ือมันวา่ เจ้าขาว “อืม...” ชงิ เซย่ี ขมวดค้ิวเขา้ หากนั แน่นอยา่ งใช้ความคิด ปัญหาน้ีค่อนข้างยุ่งยาก ไปสักหน่อยจริงๆ ยากเสียยิ่งกว่าไประเบิดฐานทัพศัตรูเสียอีก นางพยายาม ควานหาชื่อของสุนัขต้ารวจที่มีช่ือเสียงในความทรงจ้าซ้าไปซ้ามาหลายคร้ัง ใน ท่ีสุดดวงตาก็เปล่งประกายสว่างไสว หญิงสาวตบมือฉาดใหญ่เสียงดังอย่างยินดี “มแี ลว้ !” เดรัจฉานตัวน้อยสีขาวหูต้ังข้ึนอย่างฉับพลัน ดวงตาท้ังสองข้างท่ีกระพริบ ระยิบระยับมองไปที่ชิงเซ่ียอย่างคาดหวัง อุ้งเท้าน้อยๆ ทั้งสองข้างยกข้ึนด้วย ความตื่นเต้น ยิ่งมองก็ย่ิงเหมือนลูกสุนัขตัวหนึ่ง ฉู่หลีเองก็หันหน้ากลับมามอง ชิงเซยี่ อยา่ งสนใจและรอคอย อยากรู้ยง่ิ นกั ว่านางจะคดิ ช่ืออนั สูงสง่ ใดออกมา “ฮ่าๆ...” ชิงเซี่ยเปล่งเสียงหัวเราะสดใสอย่างมีความสุข ก่อนลูบไปที่หัวเล็กๆ ของเดรัจฉานตัวน้อยหลายที พลางกล่าวด้วยเสียงดัง “เช่นน้ันข้าจะเรียกเจ้า วา่ ตา้ หวง!*”

เหมือนกับถูกน้าเย็นอ่างหนึ่งราดลงบนศีรษะ เดรัจฉานตัวน้อยสีขาวที่ถูกต้ังช่ือ ว่าต้าหวงดวงตาแข็งค้าง ขาเล็กๆ ท้ังสี่ข้างฉับพลันอ่อนแรงเสียจนต้องท้ิงตัวลง ไปดา้ นข้าง ก่อนจะลม้ คะมา้ ไถลตัวลงไปกบั พนื้ เสยี งดงั ปัง ฉหู่ ลีเองจูๆ่ ใบหนา้ ก็เจอ่ื นไปอย่างเหน็ ไดช้ ัด ต้าหวง* ต้าหวง ไม่รู้ว่านางต้ังใจให้ เป็นเช่นนน้ั หรือไม่ เนื้อย่างจนได้ที่แล้ว ชิงเซ่ียกับฉู่หลีทานกันคนละสองชิ้น หลังจากทานเสร็จ ฉู่ หลีจึงหันกลับไปเก็บข้าวของเตรียมพร้อมออกเดินทาง อย่างไรก็ตามในเวลา นั้นเอง ชิงเซี่ยฉับพลันก็เข้าไปคว้าแขนของเขาเอาไว้ ก่อนกล่าวด้วยเสียงเบา “รอสกั ครู่” ฉหู่ ลีหยดุ ชะงกั แล้วหนั หนา้ กลบั ไปมอง กอ่ นจะเหน็ เปน็ ชงิ เซี่ยท่เี ดินออกมาจาก ถ้าอันมดื มดิ พร้อมกับขนกองเส้ือคลุมสีขาวที่ท้ามาจากหนังสัตว์ออกมาด้วยกอง หน่ึง หญิงสาวร่างบางน่ังครึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ฝ่ามือติดส่ันสะท้านน้อยๆ หลังจากที่ฉู่หลีสังเกตส่ิงของในมือนางอย่างละเอียดถี่ถ้วน จึงพบว่าในมือของ นางก็คือหนังของเดรัจฉานเหล่านั้นท่ีเพ่ิงถูกลอกออกมาเม่ือคืน ชายหนุ่มขมวด คิว้ ม่นุ กอ่ นเอ่ยถามดว้ ยเสียงลกึ “เจ้าท้ามนั ตงั้ แต่เมอื่ ไหร่กนั ?” “เม่ือคืน” ชิงเซี่ยก้มหน้าลง แล้วกางเสื้อผ้าชุดนั้นออกอย่างต้ังใจ ก่อนจะเงย หน้าข้ึนแล้วยกย้ิมพร้อมเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจเล็กน้อย “ข้าท้ามันตอนท่ีท่าน หลับอยู่ น่ีเป็นคร้ังแรกเลยที่ข้าเย็บเส้ือผ้าจึงไม่รู้ว่าดีหรือไม่ ท่านลองสวมมันดู ด้านนอกอากาศหนาวย่ิงนัก หากพวกเราออกไปทั้งเช่นน้ีคงต้านได้ไม่นาน หรอก” ฉู่หลีก้มตัวลงไปหยิบเส้ือหนังตัวน้ันข้ึน จากน้ันก็มองดูรูปร่างของมันท่ีค่อนข้าง

แปลกตา จึงพลิกมันไปมาซ้าๆ หลายที ก่อนจะขมวดค้ิวเข้าหากันแน่นแล้วหัน ไปเอ่ยถามกับหญิงสาว “เจ้าสง่ิ น้จี ะสวมใส่มันอยา่ งไร?” “ส่งมา” ชิงเซ่ียลุกพรวดข้ึนจากพื้น ด้วยแต่เดิมตัวของนางก็ไม่สูง พอลุกขึ้นยืน จึงสูงแค่หน้าอกของฉู่หลีเท่านั้น นางต้องเขย่งเท้าข้ึนจากพ้ืนน้อยๆ ถึงจะ สามารถเอื้อมไปถึงคอของฉู่หลีได้ หญิงสาวปลดชุดเกราะท่ีอยู่ตรงบ่าของเขา ออกอย่างคล่องแคล่ว จากน้ันจึงเดินอ้อมไปยังด้านหลังของเขาแล้วค่อยๆ ปลด เกราะเหล็กเย็นเยียบท่ีซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ แต่กลับไม่ช่วยรักษาความอบอุ่น ออก แล้วโยนมันลงไปบนพ้ืนเสียงดังปังอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นจึงหันไปคว้าเส้ือ หนังท่ีเพ่ิงเย็บข้ึนมา เสื้อผ้าชุดนี้ ชิงเซ่ียอ้างอิงมาจากรูปแบบของเสื้อผ้าในสมัย ปัจจุบัน นางร้อยหนังหลายผืนเข้าด้วยกันด้วยเชือกฟาง ทั้งยังต่อเติมเป็นแขน เสื้อย่ืนยาวออกมา ถึงแม้ว่ารูปร่างหน้าตาจะไม่น่ามองสักเท่าไร ทั้งงานท่ีท้าก็ เปน็ งานหยาบไม่ละเอยี ด แตท่ ว่ากลับสามารถรกั ษาความอบอุ่นไดเ้ ป็นอย่างดี ชุดส่วนบน ตรงกลางระหว่างแผ่นหนังผืนใหญ่ถูกเจาะเป็นรูใช้ส้าหรับสอดหัว เข้าไป ส่วนล้าตัวถูกท้าเป็นเส้ือกั๊กท่ีต่อเติมส่วนของแขนเส้ือเพ่ิมเข้ามา ชิงเซ่ีย คุกเข่าลงอีกคร้ัง ก่อนผูกหนังสัตว์ไว้กับต้นขาของฉู่หลีเป็นกางเกงขายาว หญิง สาวลดศีรษะลง เส้นผมยาวสีด้าขลับระไปกับวงแก้มนวล ฝ่ามือเล็กเรียวอ้อมไป ดึงเชือกที่ต่อขึ้นมาจากแผ่นหนัง จากนั้นจึงค่อยๆ พันมันไปกับขาของเขา แล้ว มดั ตดิ กันเปน็ ชั้นๆ บรรยากาศรอบด้านยามน้ีเงียบสงัด แม้แต่ต้าหวงเองก็หุบปากลงอย่างรู้ความ ไม่มีแม้เพียงคร่ึงเสียงฮึมฮัมให้ได้ยิน ทันใดน้ันเองชิงเซี่ยก็เงยหน้าข้ึนพรวด ใบหน้าเล็กท่ีติดผอมบางแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนและสดใสเต็มเป่ียม ศีรษะ เล็กๆ เอียงไปด้านข้างน้อยๆ ก่อนเอ่ยถามฉู่หลีด้วยเสียงชัด “รองเท้าเองก็คง

เย็นด้วยกระมัง ขนาดของรองเท้าท่านใหญ่มากหรือไม่? พอท่ีจะสอดแผ่นหนัง เพิ่มเข้าไปอีกแผ่นหนง่ึ หรอื ไม่?” ฉู่หลีชะงักงันไปทันที เขาท่ีแต่ไหนแต่ไรมามีฝีปากคมกล้าฉับพลันไม่รู้จะกล่าว อะไร ชงิ เซยี่ เห็นเขาไม่ตอบกลับจงึ กดนวิ้ ลงไปบนรองเท้าของเขาอย่างถือวิสาสะ นั่นสินะ รองเท้าของกษัตริย์ไหนเลยจะสวมใส่ไม่พอดีเท้า นางพึมพ้ากับตนเอง เสียงเบา “ไมน่ ่าจะใส่เข้าไปได้” หลังจากที่ตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่ จึงย่ืนมือคว้าไปท่ีรองเท้าของฉู่หลี แล้วออก ปากเปน็ เชงิ ส่ังเขากลายๆ “ยกขาขึ้น” ฉหู่ ลยี กขาข้นึ ตามอยา่ งไม่อิดออด ชิงเซ่ียหยิบแผ่นหนังผืนใหญ่ท่ีว่างอยู่ด้านข้าง ข้ึนมา ก่อนจะใช้หุ้มไปที่ปลายเท้าของเขาต่อยาวไปจนถึงส่วนขาด้านบน จากนั้นจงึ ใชเ้ ชือกฟางพันวนซ้ากนั หลายรอบ มดั ติดกนั เปน็ ชั้นๆ * ต้าหวง（大黄）หมายถึงสีเหลือง มีเสียงพ้องกับค้าว่าต้าหวง (大皇) ทห่ี มายถงึ จักรพรรดิ

บทที่ 113-3 ต้าหวง ต้าหวง ฉู่หลีก้มหน้าลงมองไปที่วงแก้มซูบตอบ แผ่นหลังท่ีเหยียดตรง และไหล่บางๆ ของชิงเซีย่ หวนนกึ ไปถงึ เรอ่ื งราวตา่ งๆ ระหวา่ งนางกับตน ความระมัดระวังและ การลองใจเหล่าน้ันท่ีไม่มีจบสิ้น จู่ๆ ก็ให้รู้สึกว่าตนราวกับเป็นคนโง่เขลาเบา ปัญญาผู้หน่ึง แววตาที่สุกสว่างของชิงเซี่ย ใบหน้าที่ฉายแววดื้อร้ัน รอยยิ้มอัน อบอุ่น รวมไปถึงความรู้สึกปีติยินดีที่ไม่สามารถปกปิดไว้ได้มิดในยามน้ันหญิง สาวตะบึงม้าฝ่าฝูงสัตว์ร้ายเข้ามาช่วยเหลือตนบนผืนทรายที่แห้งแล้ง ทุกสิ่งทุก อยา่ งเสมือนกบั ระลอกคลนื่ ท่ีสาดกระทบสะท้อนอยใู่ นหัวใจของเขา และทันใดนั้นเอง ความหวาดระแวง ความสงสัย รวมไปถึงการป้องกันท้ังหลาย ที่มีอยใู่ นสว่ นลกึ ของหวั ใจก็เหมอื นกับเขือ่ นที่พงั ครนื ลงมา ผูกขาท้ังสองข้างจนเสร็จ ชิงเซี่ยลุกขึ้นยืนพร้อมรอยย้ิม แล้วมองไปท่ีฉู่หลีที่ถูก มัดราวกับเป็นก้อนบ๊ะจ่างลูกหนึ่งอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะอดไม่ได้ยกมือข้ึนอุด ปากหัวเราะคิกคัก รอยย้ิมน้ันของนางช่างงดงามดุจบุบผาบานสะพรั่ง ท้าเอา ดวงตาของฉ่หู ลพี ร่าเลือนตาม “ฉู่หลี ตวั ท่านในตอนนช้ี ่างเหมือนหมียิ่งนัก” ชิงเซี่ยดวงตาโค้งเรียว หัวเราะขึ้น อย่างได้ใจ หญิงสาวหมุนตัวกลับไปคิดจะสวมใส่ให้ตนเองบ้าง อย่างไรก็ตามใน เวลานั้นเอง มอื ข้างหนึง่ จากทางดา้ นหลงั ฉบั พลันกย็ ่ืนออกไปคว้าที่มือเล็กอันซีด ขาวและเย็นเยยี บของหญงิ สาวไว้ กอ่ นกระชบั จับไวแ้ น่น เวลาเหมือนกับถูกหยุดน่ิงไปชั่วขณะ ไออุ่นจากฝ่ามือวิ่งส่งขึ้นมาท้าเอา เส้นประสาทของชิงเซี่ยถูกลวกจนร้อนไปหมด หญิงสาวยืนน่ิงอยู่กับที่อย่างน้ัน

ใบหน้าแขง็ ทือ่ อย่างไรกต็ ามชายหน่มุ ที่ยนื อยดู่ ้านหลงั กลบั ไมม่ คี วามเคลือ่ นไหว ใดแมแ้ ตน่ อ้ ย เขาเพยี งแตจ่ บั มอื ของนางไว้ ก่อนบีบเข้าหากันจนแน่น ราวกับจะ ผสานมนั ผ่านเข้าไปกบั เลอื ดเน้อื ของเขา “ชิงเซ่ีย” น้าเสียงทุ้มต่้าแหบพร่าค่อยๆ ดังส่งขึ้นมา เหมือนกับแผ่นน้าแข็งที่ ราบเรียบ แต่ทว่าก็เจือไว้ด้วยความอบอุ่นเล็กน้อยประดุจด่ังเมื่อครั้งแรกเร่ิมที่ หิมะละลาย ชายหนุ่มเอย่ ขน้ึ ด้วยเสยี งลกึ ทีละค้าทีละค้าว่า “ชงิ เซย่ี ขา้ ขอโทษ” นางไม่ใช่สตรีทจี่ ะหลง่ั นา้ ตาไดง้ า่ ยๆ แตใ่ นวินาทีนี้ กา้ แพงท่กี น้ั อยูต่ รงก้นบ้ึงของ หัวใจกลับถกู ทุบทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี ดวงตาฉับพลันแปรเปล่ียนเป็นแดงก้่า ความผิดหวังเสียใจเหล่าน้ัน ความไม่ยินยอมเหล่าน้ัน ความอยุติธรรมที่ไม่อาจ บอกกล่าวได้อย่างชัดเจนเหล่านั้นที่เคยได้รับ เหมือนกับสายน้าท่ีโหมกระหน่้า ซัดสาด พัดพาเอาทุกสิ่งทุกอย่างลอยหายไป แรงที่ส่งมาจากฝ่ามือมากมายท้า เอามือของนางเจบ็ รา้ วไปหมด แตถ่ ึงอย่างน้ันหญิงสาวกลับไม่กล่าวสิ่งใดออกมา แม้เพียงประโยคเดียว นางเพียงแค่ยืนหันหลังให้เขานิ่ง เห็นได้ชัดว่าเวลาเพิ่ง ผ่านไปแค่สองปีกว่า แต่ทว่าประโยคนี้ประโยคเดียวนางราวกับรอมาแล้วตลอด ทั้งชีวิต น้าตาหนึ่งหยดไหลอาบผ่านวงแก้มลงมาอย่างไร้เสียง เกิดเป็นร่องรอย ผลึกสใี สทวี่ ่ิงผา่ นไปในอากาศ “ฉ่หู ลี” ชงิ เซ่ยี กระซบิ ตอบเสยี งแผว่ แตท่ ว่ากลับหนกั แนน่ “ขา้ ไมใ่ ช่จวงชงิ เซยี่ ” “เจา้ เปน็ !” ฉู่หลีเอย่ ขึน้ อย่างดื้อรัน้ “ในใจของข้า เจ้าเป็นเสมอ” แมว้ ่าจวงชิงเซ่ยี จะตายไปแล้ว หายตวั ไปแล้ว หรือว่าไม่อยู่แล้ว อย่างไรนางก็ยัง เป็นชายาของเขา เป็นผู้หญิงของเขา ชิงเซ่ีย หากว่าเจ้าไม่ใช่นาง เช่นน้ันข้าควร จะใช้ฐานะใดเผชญิ หนา้ กับเจ้า? สว่ นเจ้า จะใชฐ้ านะใดมาเผชิญหน้ากบั ขา้ ?

ตลอดมาคนท่ีข้ารู้จักก็มีแต่จวงชิงเซ่ียเท่านั้น ต่อให้รับผิดคนแล้วอย่างไร อย่า ไดม้ าเอ่ยทักข้า เจ้ารู้หรือไม่? ยามนั้นเมื่อเจ้าเอ่ยยอมรับเองกับปากว่าไม่ใช่นาง เจ้าก็ไม่ได้เป็น ของข้าอีกต่อไปแล้ว ดังนั้น ณ ปัจจุบันน้ีที่เราอยู่ในสถานท่ีซึ่งตัดขาดจากโลก ภายนอก อย่างน้อยให้ข้าไดล้ มื เลือนความจริงอนั หนาวเหนบ็ เหล่านัน้ ชั่วคราวได้ หรือไม่ ลมเหมันต์แทรกผา่ นระหว่างคนท้งั สอง ดุจดงั่ ใบมีดท่หี นาวเย็น เส้ือคลุมหนังสัตว์ตัวหนาค่อยๆ ถูกสวมใส่อย่างช้าๆ ชิงเซี่ยลุกขึ้นยืน ผืนหนังสี ขาวคลุมร่างท้ังร่างของนางเอาไว้จนมิด มองไปแล้วดูเล็กกะทัดรัดแต่กลับมี เสน่ห์ ขณะเดยี วกันกด็ ศู กั ดสิ์ ิทธเ์ิ หมือนกบั ภูติที่ตดั ขาดจากทางโลก ฉู่หลีมองนางขึ้นลงอย่างพิจารณา ก่อนค้ิวเข้มขมวดมุ่น พลางเอ่ยถามด้วยเสียง ลึก “เหตใุ ดจงึ ไมม่ ดั ที่เทา้ ดว้ ยเล่า?” ชิงเซ่ียชะงักกึกไปทันทีท่ีถูกถาม ก่อนกล่าวด้วยใบหน้าไม่เปล่ียนสี “ไม่เป็นไร รองเทา้ ของขา้ หนา ข้าไมก่ ลวั หรอก” คิ้วดาบของฉู่หลีย่ิงขมวดมุ่นเข้าไปอีก ชายหนุ่มเยี่ยมกายข้ึนมาข้างหน้า ก่อน คว้าหมับไปที่เอวของชิงเซ่ีย กดให้นางน่ังลง หลังจากนั้นจึงยกเท้าของนางขึ้น หมายจะถอดรองเท้าของนางออก “อย่านะ! อ้า!” ชิงเซ่ียกรีดร้องเสียงดังข้ึนทันที ค้ิวของนางขมวดขึ้นทุกทีที่ฉู่หลี ขยับ เหมอื นกับก้าลงั พยายามสะกดขม่ ความเจบ็ ปวดทมี่ ากมายเอาไว้

ฉู่หลีตกใจยิ่ง ก่อนก้มมองบริเวณท่ีมือจับไว้อยู่ แล้วก็เห็นว่าด้านล่างฝ่ามือของ เขากดบาดแผลของนางเอาไว้พอดี บริเวณใกล้ๆ กันยังมีบาดแผลที่ใหญ่กว่า หลายจุด เห็นได้ชัดว่าถูกคมเข้ียวของเดรัจฉานพวกน้ันกัดมาก่อน มีแม้กระทั่ง ร่องรอยของชิ้นเน้ือที่ถูกลอกออกไป ตรงขาของนางเองก็บวมเปล่งด้วยเพราะ ถูกความเย็นกัดกร่อน ประกอบกับรองเท้าของนางเป็นแบบรองเท้าบูทนุ่มๆ ที่ ไม่มีทางทนความเย็นของพื้นหิมะเช่นนี้ได้ ในยามน้ีเท้าของนางจึงสูญเสียซึ่ง ความรู้สึกไปแล้วอย่างสมบูรณ์ หากว่าหาอะไรหุ้มเพิ่มเข้าไปอีก คงไม่มีทางเดิน ต่อไปไดแ้ น่ ความโกรธเกย้ี วสายหนึง่ ปะทขุ ึน้ ราวกับเปลวไฟทเี่ ดอื ดพลา่ น ฉหู่ ลีฉีกแผน่ หนังที่ มัดไว้ตรงขาของตนออก แล้วห่อมันไปบนขาของชิงเซ่ีย แม้ว่าตอนนี้โทสะของ เขาจะพุ่งสูงจนทะยานข้ึนฟ้า แต่การเคล่ือนไหวหาได้หยาบกระด้างตามไม่ ตรงกนั ข้ามกลบั ระมดั ระวงั เปน็ อยา่ งยงิ่ เพือ่ ไม่ใหส้ มั ผสั ถกู บาดแผล ชา่ งอ่อนโยน อย่างถงึ ทสี่ ดุ ชิงเซี่ยรีบหยุดการกระท้าของเขาอย่างลนลาน พลางกล่าว “ข้าไม่เป็นอะไร หรอก หลังจากออกไปแล้วรักษามันให้ดีหน่อยก็พอ ตอนน้ีส่ิงที่ส้าคัญย่ิงกว่าก็ คือพวกเราควรมุ่งเน้นไปท่กี ารหาเส้นทางหลบหนีออกไป” ฉู่หลีนิ่งเงียบราวกับไม่ได้ยินอะไรท้ังสิ้น พอห่อขาทั้งสองข้างของนางจนเสร็จ แล้ว เขาจงึ คอ่ ยขยับขึ้นมาคกุ เข่าตอ่ หน้านาง ก่อนออกปากสัง่ “ข้ึนมา!” ชิงเซีย่ ตะลึงงันไปในทนั ที ก่อนขมวดคิว้ กล่าว “ท่านจะท้าอะไร?” “พูดมากน่าร้าคาญ” ฉู่หลีกล่าวขึ้นด้วยเสียงเย็น แล้วดึงมือท้ังสองข้างของนาง ขึ้นหน้า เพียงพริบตานางก็ฟุบแหมะลงไปบนแผ่นหลังของเขา ร่างสูงลุกยืนข้ึน

พรวดในทันใด เท้าข้างหน่ึงเตะไปท่ีก้นของต้าหวงที่เอาแต่นอนดูเรื่องสนุกอยู่ ด้านข้าง กอ่ นค้ารามด้วยเสยี งเย็น “นา้ ทางไป!” “ฉู่หลี! ท่านปล่อยข้าลงเด๋ียวน้ี!” ชิงเซี่ยตีไปท่ีไหล่ของเขาด้วยความโมโห ทว่า ชายหนุ่มกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ท้ังสิ้น เขาเพียงแต่จ้องไปที่เดรัจฉานสี ขาวตัวน้อยที่น้าทางอยู่ด้านหน้า ที่เผอิญหันหน้ากลับมาพอดีด้วยแววตาเกรี้ยว กราดโหดเห้ยี ม คว้ิ คมดจุ ดาบเลกิ ข้ึน ก่อนตะคอกใสเ่ สียงดัง “อยา่ มาท้าเป็นไม่รู้ เรือ่ ง! น้าทาง!” “อู้วๆ...” เดรัจฉานตัวน้อยท่ีมีขนาดเท่าฝ่ามือนามต้าหวงยู่ปากตอบด้วยความ น่าสงสาร แล้วยกอุ้งเท้าหน้าที่เล็กส้ันข้ึนถูดวงตาหลายครั้ง ก่อนจะสะบัดก้น เดนิ นา้ ออกไปยังนอกถ้า

บทที่ 114-1 คิมหันต์เหมันต์สองฤดู หลังจากเดินมาเกือบตลอดทั้งเช้า พบว่ายิ่งก้าวต่อไปข้างหน้า อุณหภูมิก็ย่ิงลด ต่า้ ลง ทงั้ ยงั ตอ้ งเผชิญกับสายลมอันหนาวเหน็บท่ีเกร้ียวกราดบ้าคลั่ง เหมือนกับ ว่าทุกย่างก้าวล้วนแต่แล้วต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานแสนสาหัส หากไม่ใช่ เพราะชิงเซ่ียท้าเส้ือหนังขึ้น บางทีท้ังสองคนอาจจะถูกแช่แข็งจนตายไปนาน แล้วก็เป็นได้ ขนาดชิงเซี่ยท่ีได้ดื่มด้่าไปกับแผ่นหลังอันแสนสบายของฉู่หลีมา ตลอดทาง แต่เลือดจากทว่ั ทั้งรา่ งยังแทบจะถูกแช่แข็ง เช่นน้ันสถานการณ์ของฉู่ หลยี ามนี้จะเปน็ เช่นไรไม่ตอ้ งคดิ ให้มากความก็พอจะเดาได้ ฉู่หลีสวมหมวกขนสัตว์สีขาวขนาดใหญ่ไว้บนหัว ใบหน้าคมเข้มแข็งกระด้าง ดวงตาฉายแววสงบ ริมฝีปากเม้มแน่น เขาแบกชิงเซ่ียก้าวเดินไปข้างหน้าทีละ ก้าวๆ อย่างมั่นคง ไม่มีแม้เพียงครึ่งเส้ียวของความทุกข์ทรมานหรือการหย่อน ยานให้เห็น ชิงเซ่ียเงยหน้าขึ้น เห็นเพียงแต่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยม่านหมอกท่ีทึบสลัว คล่ืน หิมะเป็นชั้นๆ กรีดสะบัดพัดระบ้าส่งเสียงหวีดหวิว ทันใดน้ันเองสัญชาตญาณ สายหน่ึงฉับพลันต่ืนขึ้นมาในทันใด นางฟุบลงไปตะโกนก้องที่ข้างหูของฉู่หลี เสียงดัง “ฉหู่ ล!ี ปลอ่ ยขา้ ลงเดย๋ี วนี้!” ฉู่หลีดุจด่ังขุนเขาที่หนักแน่นไม่ขยับเขย้ือนเคล่ือนไหว ท้าราวกับไม่ได้ยินที่นาง เอ่ยอยา่ งไรอยา่ งนัน้ ชิงเซย่ี รสู้ กึ หงุดหงิดขึน้ ในทันใด กอ่ นเออ้ื มมือออกไปบิดท่ีหู ของฉหู่ ลีอย่างแรง แล้วกลา่ วด้วยเสยี งดงั “คนโง!่ ปลอ่ ยข้าลงเดย๋ี วน!้ี ” ฉู่หลีเลิกคิ้วข้ึนข้าง ความรู้สึกอึดอัดโมโหพุ่งทะยานข้ึนโดยพลัน คิดอยู่ในใจว่า

จักรพรรดิแห่งหนานฉู่อย่างเขา ไหนเลยจะถูกผู้อ่ืนกล่ันแกล้งเป็นเด็กเล็กเช่นนี้ ได้ มือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นไปปัดมือของชิงเซี่ยออก พลางกล่าวด้วยเสียงลึก “เจา้ คิดจะท้าอะไร?” ชิงเซ่ียอาศยั จงั หวะนน้ั กระโดดลงมาจากแผ่นหลงั ของฉหู่ ลี และทันทีทเ่ี ท้าสัมผัส กับพื้นหิมะ ความรู้สึกเจ็บแปลบเข้ากระดูกสายหน่ึงก็พลันส่งไปท่ัวร่าง ร่างของ นางโอนเอนล้มไปดา้ นข้างอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ โชคดีทฉี่ หู่ ลมี ือไวคว้าไหล่ของนางไว้ได้ ทนั เขาตะคอกใสน่ างดว้ ยความโมโห “น่ีเจ้าก้าลังงอแงส่ิงใดอยู่กัน! เจ้าคิดว่าข้า ยนิ ดีแบกเจา้ หรอื อย่างไร!” ชิงเซี่ยได้ยินดังน้ันโทสะฉับพลันก็พุ่งขึ้นสูงล่ิว ก่อนกล่าวตอบด้วยความแง่งอน ฉุนเฉียว “ใครใช้ให้ท่านแบกเล่า! ลุกขึ้น!” ชิงเซี่ยกัดฟันเดินไปข้างหน้าหลาย ก้าว ก่อนจะยกหลังคอของต้าหวง แล้วฉุดมันข้ึนจากพ้ืน จากนั้นก็เคาะไปที่หัว เลก็ ๆ ของมันอย่างแรงกล่าว “เจ้ามันสมองหมูหรืออย่างไร ท่ีน่ีหนาวมากขนาด นี้ เจา้ คดิ จะแชแ่ ข็งพวกเราตายหรอื อยา่ งไรหา?” ดวงตากลมโตสีเขียวเป็นประกายของต้าหวงเต็มไปด้วยละอองน้า มันยกอุ้งเท้า หน้าขึ้นลูบหัวเบาๆ ท่าทางราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรมเสียเต็มประดา ทั้งยัง หวาดกลวั ว่าชงิ เซยี่ จะตมี นั อกี ทา่ น่าสงสารของมันที่แสดงออกราวกับจะส่ือเป็น นยั ว่า พวกเจา้ สองคนทะเลาะกนั เกีย่ วอนั ใดกับข้าเลา่ ? ชิงเซี่ยโยนมันลงพน้ื เต็มแรงด้วยความโมโห ก่อนกวาดสายตามองไปซ้ายทีขวาที กอ่ นจะพบว่าตรงท่ีพวกเขาอยู่ในขณะน้ีคือส่วนแคบของหุบเหวลึก มีความกว้าง เพยี งแค่สบิ กว่าเมตรเทา่ นั้น อีกทง้ั สองฟากฝัง่ คอื ผนังน้าแข็งที่จับตัวก่อเป็นก้อน ไอเย็นจากด้านบนแผ่กระจายออกมาไม่หยุด ยังดีที่ตลอดท้ังชีวิตของชิงเซ่ียเคย เผชญิ กับสถานการณ์อันตรายมาแล้วมากมายนับไม่ถ้วน ดังน้ันยามนี้จึงไม่ได้ตื่น

ตระหนกลนลาน นางเงยหน้าขึ้นทอดสายตามองไปยังทิศทางไกลๆ ห่างออกไป เบื้องหน้าของหญิงสาว คือกลุ่มหมอกสีขาวสลัวซ้อนเป็นชั้นๆ และสายลมอัน แสนบ้าคล่ังพัดหวีดอยู่เต็มท้องฟ้า เหมือนกับพายุหิมะขนาดใหญ่ก้าลังก่อตัว ควบแน่น หญิงสาวหันหน้ากลับมาเอ่ยกับฉู่หลีท่ีใบหน้ามืดครึ้มไปแล้วทั้งแถบ “ถ้ายังไม่ อยากตายกร็ ีบมาช่วยกนั หนอ่ ย” ทว่าเพ่ิงจะก้าวออกไปได้เพียงก้าวเดียวเท่านั้น ต้าหวงก็พุ่งขึ้นมากัดขากางเกง ของนางท้าราวกับจะออดอ้อน ลิ้นสีชมพูนุ่มหยุ่นเลียริมฝีปากข้ึนลงท่าทาง เหมือนกับหิวโหยอยากจะขออาหารจากนาง ความช่ัวร้ายของชิงเซี่ยกลืนกินไป ทัง้ ถุงน้าดี* ในทันใด นางก็ย่ืนเท้าออกไปเตะต้าหวงจนขาท้ังส่ีข้างของมันแหงน ข้ึนฟ้า ก่อนจะชักกริชออกมาแล้วหันไปวุ่นวายกับน้าแข็งที่เกาะตัวเป็นก้อนท่ีมี อยเู่ ต็มพ้ืน จากการคาดประมาณของชิงเซ่ีย อุณหภูมิในอากาศตอนน้ีน่าจะลดลงจนถึง ประมาณลบห้าสิบถึงลบหกสิบองศาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเวลาน้ียังเป็นตอน กลางวัน หากว่าถึงตอนกลางคืนเม่ือไหร่ อุณหภูมิต้องยิ่งลดลงและหนาวเหน็บ มากกวา่ นม้ี ากเปน็ แน่ ดังน้ันต่อให้คนท้ังสองสวมใส่เส้ือผ้าไว้หลายชั้นเพียงใด ก็ ไม่บังอาจคิดเพ้อฝันไปเองว่าจะสามารถเอาชีวิตรอดผ่านค่้าคืนท่ีหนาวเหน็บ เช่นน้ีได้ กริชทั้งสองเล่มในมือของชิงเซ่ียท่ีใช้อยู่ขณะนี้เป็นของที่ฉินจือเหยียน มอบให้นางเมื่อตอนอยู่ท่ีค่ายเหยียนจ้ือ งานของมันท้าออกมาได้อย่างประณีต แทบจะเรียกได้ว่าเป็นผลงานชิ้นเอก ต่อให้เป็นดาบของกองทัพหลากหลาย รูปแบบท่ีออกแบบมาอย่างดีด้วยเทคโนโลยีล่าสุดซ่ึงผลิตจากประเทศ สวติ เซอรแ์ ลนด์กไ็ ม่อาจเทียบได้ มันสามารถตัดเหล็กได้ราวกับตัดโคลน ตัดเส้น

ผมไดร้ าวเป่าลม** ยามนใี้ ช้พวกมันมาตดั กอ้ นน้าแข็งเหล่าน้ีนับว่าง่ายดายไม่ผิด จากท่ีคาด ภายใต้สายตาที่จับจ้องมาอย่างสงสัยของฉู่หลี ชิงเซี่ยก็บรรจงตัดก้อนน้าแข็ง ออกเป็นรูปสี่เหล่ียมผืนผ้าขนาดเหมือนกับก้อนอิฐ แล้วกองทับซ้อนกันไว้เป็น จ้านวนมาก ที่นถี่ งึ แม้ว่าจะปกคลมุ ไปด้วยหมิ ะสขี าวบริสุทธิ์ แต่ทว่าสองข้างทาง กลับมีกองหญ้าที่แห้งตายไปแล้วซ้อนอยู่ไม่น้อย คิดว่าน่าจะเป็นเพราะตรงจุดนี้ เป็นบริเวณส่วนแคบของหุบเขา พอถูกสายลมแรงพัดมาจากที่ไกลๆ จึงได้มา ซ้อนทับกองอยู่ท่ีน่ีกันหมด ชิงเซ่ียเองก็เลือกใช้วัสดุจากท่ีมีอยู่ในพื้นท่ี*** ก่อ กองไฟเล็กๆ ขึ้นมากองหน่ึง แล้วเร่ิมละลายหิมะให้กลายเป็นน้า ผ่านไปสักพัก มองดูท้องฟ้าท่ีย่ิงมาก็ย่ิงมืดลง ในที่สุดจึงได้เริ่มต้นลงมือขั้นต่อไปอย่างรีบร้อน กอ่ นอ่นื นางเลือกสถานที่ท่ีค่อนข้างก้าบังลมออกมาก่อน หลังจากที่เลือกได้แล้ว จึงราดน้าลงไปบนพื้นนิดหน่อย แล้วก่ออิฐท่ีตัดออกมาจากก้อนน้าแข็งขึ้นไป จากน้ันก็ราดน้าลงไปอีกครั้ง รอจนน้าเกือบจะจับเป็นน้าแข็ง ค่อยต่ออิฐลงไป อีกบางสว่ น ทา้ เช่นนซ้ี า้ ๆ กันหลายครง้ั วางอิฐก่อน จากนั้นจึงค่อยราดน้าให้จับ ตัวเป็นน้าแขง็ ผ่านไปไม่นาน ในทสี่ ุดโดมน้าแข็งกป็ รากฏข้ึนเปน็ รปู ร่าง มาถึงจุดน้ีฉู่หลีถึงเพิ่งจะเข้าใจเรื่องราว ก่อนหน้าน้ีด้วยเพราะต่อปากกับชิงเซ่ีย ไป จึงไม่ได้ขึ้นไปช่วยเหลือนาง ดังนั้นบนใบหน้ายามน้ีจึงค่อนข้างปรากฏ ร่องรอยของความกระอักกระอ่วนใจอยู่บ้าง ก่อนมองดูชิงเซี่ยยกก้อนน้าแข็ง ย้ายไปย้ายมาอย่างยากล้าบาก ฉู่หลีจึงรุดขึ้นไปข้างหน้า แล้วรับมันต่อจากนาง อย่างรวดเร็ว ทว่าผู้ใดเล่าจะรู้ว่าชิงเซี่ยกลับเบิกตาโพลง กล่าวติดแง่งอนด้วย เสยี งเยน็ วา่ “องคจ์ กั รพรรดิแคว้นเราเคยกล่าวไว้ คนเราต้องลงมือเย็บปักหุงหา อาหารด้วยตนเอง คิดจะหยิบจับหาผลประโยชน์ยามเม่ือทุกอย่างเสร็จส้ินแล้ว ไม่มที าง!”

ฉู่หลีสัมผัสโดนตะปู**** ใหญ่เข้าให้แล้วอย่างแท้จริง เขาครางฮึเสียงเย็นครั้ง หน่ึง แลว้ ชูมอื ขึ้น กอ่ นจะถอยออกไปยนื อยดู่ า้ นข้าง ไม่เข้าไปช่วยนางอีก ชิงเซี่ยตวัดสายตามองไปท่ีเขาอย่างแรงหนึ่งที นางหอบแฮ่กๆ อยู่ตัวคนเดียว จนกระท่ังต่อเติมหลังคาของโดมเสร็จ เวลากระช้ันชิดเข้ามาเรื่อยๆ โดมหิมะที่ นางก่อขึ้นเต้ียย่ิงนัก คนท่ีเข้าไปอยู่ข้างในไม่อาจลุกขึ้นยืนเต็มตัวได้ และเพื่อ รับมอื กบั พายหุ ิมะขนาดใหญ่ทอี่ าจเกิดขึ้นได้ทุกเวลาแม้แต่ส่วนของประตูชิงเซี่ย ก็ไม่เหลือทิ้งไว้ จะมีก็แต่เพียงช่องขนาดเล็กมากช่องหน่ึงข้างใต้ พอให้คนสอด ตัวเขา้ ไปข้างในเทา่ นั้น ชิงเซ่ียมุดเข้าไปข้างในก่อน แล้วปูหนังสัตว์ที่เหลือบนพื้นจนเสร็จ จากน้ันจึง ลอดออกมาด้านนอกอกี คร้ัง ตา้ หวงเหน็ วา่ โดมน้าแขง็ ในทีส่ ดุ ก็สรา้ งเสรจ็ แล้ว มันจึงว่ิงวนไปรอบๆ ด้วยความ ประหลาดใจและร่าเริง ก่อนจะหอนเสียงยาวหน่ึงคร้ัง แล้วมุดตัวเข้าไปข้างใน ด้วยความตนื่ เตน้ * ความช่วั รา้ ยกลืนไปทัง้ ถงุ น้าดี（恶从胆边生）เป็นส้านวนหมายถึงโมโหสุด ขดี เปรียบเทียบวา่ โกรธเกร้ยี วจนถงึ ขีดสดุ ถงึ ขนาดทวี่ า่ ไมว่ า่ เรือ่ งอะไรก็ท้าออกมาได้ ** ตดั เส้นผมราวเป่าลม**（吹毛断****发）**เปน็ คา้ เปรยี บเปรยลักษณะของ ดาบที่มีความคมกริบเปน็ อย่างยิง่ เหมือนกับวา่ สามารถตัดเส้นผมได้ง่ายๆราวกับใช้ปาก เปา่ ลมประมาณว่าแค่ใชค้ มดาบสัมผัสลงไป เสน้ ผมก็ขาดออกจากกันเป็นสองสว่ น

*** เลอื กใช้วสั ดุจากที่มีในพ้ืนท่ี（就地取材）หมายถึงการเลือกใช้หรือหาวัสดุ ทม่ี ีจากในท้องทนี่ น้ั เปรยี บเปรยวา่ ไม่อาศัยกา้ ลงั คนภายนอก ใช้แรงของตนเองท่ีมีอย่าง เต็มที่ **** สัมผัสโดนตะปู（碰钉子）หมายถึงประสบเข้ากับปัญหา หรือสถานการณ์ ท่ยี ากลา้ บาก

บทท่ี 114-2 คิมหันต์เหมันต์สองฤดู สีของทอ้ งฟ้าค่อยๆ มดื ลงเร่ือยๆ สายลมจากที่ไกลพัดหวีดส่งมาให้ได้ยิน ชิงเซี่ย เคยอยู่ลาดตระเวนด้านนอกหลายปี ด้วยเหตุน้ีจึงมีสัมผัสที่ค่อนข้างไวต่อการ เปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศเป็นพิเศษ นางรับรู้ได้ทันทีว่าพายุหิมะใกล้จะ มาถึงแลว้ ดว้ ยความกงั วลและห่วงใย ความพยาบาททั้งหลายท่ีมีมาก่อนหน้าจึง ถูกลืมเลือนไปชั่วขณะ ชิงเซ่ียสาวเท้าขึ้นไปลากฉู่หลีที่ยืนแข็งเป็นไม้กระบองอยู่ ด้านขา้ ง กอ่ นออกปากเรง่ “เร็วเข้า รบี เขา้ ไป” ทว่าฉหู่ ลเี องกห็ วั รั้นย่ิง กลา่ วตอบอยา่ งเย็นชาเพยี งสองคา้ วา่ “ไม่ไป” ชิงเซี่ยชะงักงันไปช่ัวครู่ เหมือนกับมีอาการประสาทหลอน นางขมวดคิ้วมุ่น ก่อนเอย่ ถามอกี ครง้ั “ท่านพดู ว่าอะไรนะ?” “คนเราต้องลงมือเย็บปักหุงหาอาหารด้วยตนเอง ข้าไม่คิดจะฉกฉวย ผลประโยชนข์ องผอู้ ืน่ ยามเมื่อทุกอย่างเสร็จส้นิ แลว้ ” เพลิงโทสะสายหนึ่งปะทุข้ึนจากส่วนลึกของหัวใจในทันใด ชิงเซี่ยผลักไปท่ีไหล่ ของฉู่หลีอย่างแรง ก่อนกล่าวด้วยความโมโห “เช่นนั้นท่านคิดจะยืนอยู่ที่นี่ต่อ อยา่ งน้ันหรือ?” “ฮึ!” ฉู่หลีครางฮึเสียงเย็นครั้งหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยเสียงลึก “ไม่เก่ียวอะไรกับ เจา้ !” “ด!ี ” ชิงเซย่ี ตะโกนชีไ้ ปทจ่ี มูกของฉหู่ ลี แล้วกระทืบเท้าด่าดว้ ยเสียงดัง “ท่านมัน แน่จริง! ท่านมนั เก่งกาจ!”

กลา่ วจบจงึ หมุนตวั กลบั ไป แล้วก้มตัวลงมุดผ่านเข้าไปในรูที่เหลือทิ้งไว้ หลังจาก น้ันจึงใช้หนังสัตว์ท่ีเหลืออยู่ปิดไปท่ีปากทางเข้า ก่อนนั่งหอบหายใจอย่างหนัก หนว่ งด้วยความโมโหบนพื้นที่ปดู ้วยหนังสตั วเ์ ป็นอยา่ งดี น้าแข็งถือเป็นฉนวนกันความร้อนที่ดีมาก ภายในโดมน้าแข็งก็มิดชิดไม่มีลมให้ แทรกผ่าน สามารถป้องกันการไหลเวียนของอากาศได้ ดังนั้นอุณหภูมิภายใน โดมน้าแข็งจึงอยู่ท่ีประมาณลบสิบกว่าองศาเท่านั้น ย่ิงไม่มีลมพัดมา ก็ย่ิงอบอุ่น กว่าด้านนอกเป็นเท่าทวี ต้าหวงว่ิงไปวิ่งมาด้านในอย่างสนุกสนาน เห็นได้ชัดว่า ตื่นเต้นยิ่งนัก ทันใดนั้นเองมันก็กระโดดขึ้นไปบนตักของชิงเซ่ีย ก่อนใช้ล้ินเล็กๆ ของมันเลียไปท่ีมือของนางอย่างประจบประแจง หัวเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยขน ปกุ ปยุ ถไู ปถมู าบนตวั ของชงิ เซี่ยดว้ ยความออดอ้อน ชิงเซ่ยี ยามน้อี ารมณ์ไม่ดี นางจงึ ปดั มนั ออกไปด้านข้างอย่างไม่ใส่ใจ เสียงของลม จากด้านนอกที่ดังส่งเข้ามาด้านในยิ่งมาย่ิงแรงข้ึนเรื่อยๆ เพลิงโทสะในใจของ นางกค็ อ่ ยๆ มอดดับลงเช่นกนั อันท่ีจริง จากท่ีทะเลาะกับเขาไปเม่ือสักครู่ เวลา เพ่งิ ผ่านไปไดไ้ มน่ านเท่าไรนกั แต่ทว่าในความรู้สึกของนางราวกับผ่านไปแล้วถึง หน่ึงวันหนึ่งคืนเต็มๆ ในท่ีสุดชิงเซ่ียก็น่ังไม่อยู่อีกต่อไป หญิงสาวลุกขึ้นพรวด กอ่ นคลานออกไปทป่ี ากทางเขา้ อย่างรวดเร็ว ณ จุดก้าบงั ลมตรงมุมหน่ึงของธารน้าแข็ง ฉู่หลีก้าลังน่ังก่อกองไฟอยู่ตรงนั้น แต่ ทว่าด้วยก้าลังลมที่แรงมากขนาดน้ี ต่อให้อยู่ในที่ก้าบังลม ไฟที่จุดติดเพียง พริบตาก็แทบจะถูกสายลมพัดให้ดับไปราวกับเปลวเทียนที่มอดลง พายุขนาด ใหญ่ใกล้จะมาถึงแล้ว หากมันไม่เด็ดเอาชีวิตของเขาติดไปด้วยสิถึงจะแปลก ชิงเซี่ยก้าวเท้าข้ึนไปข้างหน้าด้วยความโมโห ฉู่หลีเห็นได้ชัดว่าได้ยินเสียงของ ชงิ เซี่ยแล้ว แต่ก็ยังคงบิดตัวกลับไปแสร้งท้าเป็นไม่ได้ยิน ไม่แม้แต่จะมองมาทาง

นส้ี ักวบู หนึ่ง ชิงเซี่ยเตะไปที่เอวของฉู่หลีเต็มแรงด้วยความโกรธเกรี้ยว ก่อนกล่าวด้วยเสียงที่ ดงั ล่นั “ท่านอยากตายนักหรอื !” พริบตานั้นเอง ฉู่หลีก็เหมือนกับถูกงูกัดเข้าอย่างไรอย่างน้ัน เขาเด้งตัวขึ้นจาก พื้นอย่างดุดัน เส้นเลือดด้าบนใบหน้าปูดโปน ไหนเลยจะยังหลงเหลือมาดของ องคจ์ กั รพรรดิอยู่ เขาแผดเสียงใส่ชิงเซ่ียกลับด้วยความโมโห “ข้าว่าเจ้าต่างหาก ทีก่ ้าลังรนหาทต่ี าย!” สายลมหวีดร้องอย่างบ้าคล่ัง ด้วยสภาพแวดล้อมท่ีน่าหวาดกลัวเช่นน้ี ไม่คิดว่า คนสองคนจะยังมีอารมณ์มาทะเลาะกันอยู่อีก ชิงเซ่ียตะคอกใส่ฉู่หลีเสียงกร้าว “ท่านจะเขา้ ไปหรือไมเ่ ข้าไป?” “ขา้ ไมเ่ ขา้ ไป!” “ดี! ดี! ข้าจะให้ท่านไม่ต้องเข้าไป!” ชิงเซี่ยหอบหายใจถ่ีกระช้ัน แล้วกวาด สายตามองไปโดยรอบครง้ั หนึ่ง ก่อนจะกระทืบลงไปบนกองไฟที่ลุกโชนอย่างน่า สงสารกองนน้ั ของฉู่หลจี นดบั วอดไมม่ ีเหลือ ฉู่หลีเพื่อท่ีจะจุดไฟกองนี้ข้ึนมาไม่รู้ว่าใช้แรงกายและแรงใจไปมากเท่าไร ยามนี้ พอได้เห็นสภาพของมัน ไหนเลยจะยังระงับโทสะไว้ได้อยู่ เขาชูก้าป้ันขึ้นบน อากาศอย่างรนุ แรงกลา่ ว “เจา้ หาเรื่องกนั ใช่หรอื ไม่?” ทันทีที่ประโยคน้ันจบลง เสียงดังปังเสียงหน่ึงก็ตามขึ้นมาทันที ก้าปั้นหนักๆ หมัดหน่งึ ของฉู่หลคี วงเสยออกไปอยา่ งโหดเหยี้ ม ชงิ เซี่ยกระโดดหลบไปด้านหลัง ลงมือก่อนได้เปรียบ ทักษะฝ่ามือของชิงเซี่ยถูกใช้ออกไปในทันใด นางตรึงไปที่

ข้อศอกของฉู่หลีแน่น ก่อนออกแรงกดเขาลง จากนั้นจึงจับไปท่ีกางเกงของเขา แล้วออกแรงดึงหนักๆ อีกหนึ่งที เท่านี้ฉู่หลีก็ถูกชิงเซ่ียโยนลงไปนอนกองกับพื้น แลว้ ทกั ษะยโู ดของชงิ เซ่ียสูงส่งมากถงึ เพยี งใด ฉหู่ ลีถกู นางโยนลงไปนอนบนพ้ืนอย่าง หมดสภาพ น้าแขง็ กระแทกเขา้ กบั ศรี ษะของเขาอย่างหนักจนเห็นดวงดาวสีทอง ปรากฏข้ึนอยู่ตรงหน้า น่ีท้าเอาเขาแทบจะแยกทิศเหนือใต้ออกตกไม่ออก ชิงเซ่ยี รบี ควา้ ไปท่ีกางเกงของฉหู่ ลแี ลว้ ว่งิ ไปทางโดมน้าแข็งอย่างรวดเร็ว โชคดีที่ บนพืน้ ราบเรียบ ไม่จา้ เป็นตอ้ งออกแรงมากนางก็สามารถลากฉหู่ ลไี ปถงึ หน้าโดม น้าแข็งไดอ้ ย่างไม่เปลืองแรง ชงิ เซี่ยดันหัวของฉู่หลีเข้าไปในช่องเล็กๆ ที่เหลือทิ้ง ไว้เหมือนกับดันทอ่ นไมท้ อ่ นหนึ่ง “ต้าหวง! ลากเขา้ ไปขา้ งใน!” ชิงเซ่ียออกค้าสั่งเสียงดังคร้ังหน่ึง จากน้ันเจ้าตัวเล็กข้ีประจบที่อยู่ด้านในก็หา โอกาสแสดงความจงรักภักดีของมันได้ในท่ีสุด มันกัดไปที่ด้านหลังคอเสื้อของฉู่ หลีอย่างเต็มแรง แล้วออกแรงช่วยชิงเซี่ยท้ังดึงทั้งดัน เพียงไม่นานฉู่หลีก็ถูกยัด เข้าไปขา้ งในสมปรารถนา คิดไม่ถึงว่าองค์จักรพรรดิแห่งหนานฉู่ผู้น่าสงสาร ยามน้ีถึงขนาดต้องยอมลดตัว ลงไปลอดชอ่ งสนุ ขั เพลงิ โทสะของฉู่หลีเวลาน้ีแทบจะเรียกได้ว่าครอบคลุมไปท้ัง ผืนฟ้าและแผ่นดินได้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะคลานขึ้นมา คาดไม่ถึงพอมองออกไป กลับพบว่าชิงเซี่ยก้าลังใช้ก้อนน้าแข็งอุดไปที่ปากทางเข้าพอดี ว่ากันว่าศัตรูพบ หน้าดวงตามักแดงก่้า ต้าหวงหลังจากเสร็จงานก็หอนเสียงยาวออกมาคร้ังหนึ่ง ก่อนจะรีบถอยไปหลบภัยอยู่ที่มุมหน่ึงอย่างฉลาดหลักแหลม หลีกล้ีจากสนาม รบระหวา่ งคนทงั้ สองออกไปไกลๆ

เห็นอยู่ว่าคนทั้งสองตรงหน้าก้าลังจะลงมือต่อสู้กัน ในเวลาน้ันเองท่ีเสียงค้าราม จากพายุฝนข้างนอกดังส่งเข้ามา เพียงชั่วพริบตาเสมือนด่ังโลกท้ังโลกก้าลังตก อยู่ในความกราดเกร้ียว โดมน้าแข็งที่ท้าข้ึนสน่ันส่ันไหว อีกท้ังเศษน้าแข็งท่ีแตก กระจายจ้านวนมากตกกระทบลงบนใบหน้าของคนท้ังสอง สายลมที่กรีดร้อง อย่างบ้าคล่ังดา้ นนอกไมต่ ่างอะไรไปจากฝูงวัวป่าที่เสียสติไปแล้ว และเหมือนกับ ว่ามีกองทัพม้านับพันนับหม่ืนก้าลังย้่าพื้นห้อตะบึงมาอย่างบ้าระห่้า สวรรค์และ ปฐพีราวกับพลิกผัน เสียงโหยหวนครวญครางด่ังเสียงร้องของดวงวิญญาณที่ดัง ขึ้นอยู่อีกฟากฝ่ังของก้อนน้าแข็ง ซึ่งบรรจงก่อขึ้นอย่างแน่นหนาดังส่งเข้าหูของ คนท้ังคู่อย่างชัดเจนเป็นท่ีสุด เสียงดังเปรี๊ยะๆ ที่ดังข้ึนจากด้านบนเห็นได้ชัดว่า เกิดจากแรงลมที่พัดเอาก้อนน้าแข็งจ้านวนนับไม่ถ้วนข้ึนมาปะทะกับยอดโดม หากไม่ใช่ว่าโดมท่ีชิงเซี่ยสร้างขึ้นมั่นคงเพียงพอ ท้ังยังเช่ือมติดกับพ้ืนน้าแข็ง ขนาดใหญ่ เกรงว่าคงถูกพดั หายไปพรอ้ มกับสายลมนานแล้ว

บทท่ี 114-3 คิมหันต์เหมันต์สองฤดู ใบหน้าของคนท้ังสองช่ัวพริบตาแปรเปล่ียนไปเป็นซีดขาว ภายใต้อ้านาจท่ี ยงิ่ ใหญข่ องธรรมชาตเิ ช่นนี้ อา้ นาจของมนุษย์ดูเหมือนจะกระจ้อยร่อยลงไปมาก อย่างเห็นได้ชัด หากว่าทั้งคู่ก้าวเข้ามาช้ากว่าน้ีอีกเพียงแค่ก้าวเดียว น่ากลัวว่า อาจจะต้องถูกพายุลมสายน้ีพัดปลิวไปด้วยเหมือนกัน พอคิดถึงจุดน้ี ก็อดสบตา กันครั้งหน่ึงไม่ได้ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ประกายความหวาดกลัวสายหนึ่งใน ดวงตาของฝ่ายตรงข้ามฉายชัดอย่างไม่ปิดบัง ต่างฝ่ายต่างไม่จ้าเป็นต้องกล่าว อะไรเพ่ิม กอ่ นน่ังลงภายในโดมนา้ แข็งท่ีก่อข้ึนอย่างแน่นหนาและม่ันคง รอคอย ใหพ้ ายุสายน้ีผา่ นไปอยา่ งเงียบๆ สายลมวิปลาสจากทางด้านนอกยังคงพัดหวีดไม่มีหยุด แต่ภายในพื้นท่ีเล็กๆ แห่งน้ีกลับอบอุ่นและเต็มไปด้วยพลังงาน อุณหภูมิในโดมเวลานี้เพิ่มสูงขึ้นจน น่าจะถึงประมาณลบสามถึงลบสี่องศาแล้ว ถึงแม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับสภาพ อากาศปกติ แต่ก็ดีกว่าด้านนอกมากมายหลายเท่านัก ในใจของฉู่หลีอดไม่ได้ท่ี จะรู้สึกเสียใจภายหลัง เขาแอบทอดสายตามองไปท่ีชิงเซ่ีย แล้วก็เห็นน้ิวมือของ นางเตม็ ไปด้วยบาดแผลเปิดเล็กๆ จ้านวนมาก เม่ือคืนวานเพื่อท่ีจะค้นหาตัวเขา ให้พบ ไม่รู้ว่านางต้องพลิกหิมะไปก่ีกองแล้ว แต่ท่ีแน่ๆ ในยามน้ันมือของนางได้ ถูกความเย็นกัดจนบาดเจ็บไปเป็นท่ีเรียบร้อยแล้ว บวกกับเม่ือสักครู่เพ่ือที่จะ สร้างโดมน้ีข้ึน บาดแผลจึงยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ฉู่หลีอยากเอ่ยปากถามนางสักค้าว่า เจ็บมากหรือไม่ แต่กลับไม่อาจวางศักด์ิศรีได้ลง เขาคิดเร่ืองน้ีอยู่กับตนเองอย่าง ยุ่งยากสักพัก ทนั ใดน้นั เองความรสู้ กึ อุ่นร้อนสายหน่ึงก็ส่งมาจากหน้าอกของเขา ฉหู่ ลีพลิกมันออกมาดู กอ่ นจะเหน็ เป็นเนื้อย่างชิ้นหน่ึงท่ีเขาอุตส่าห์ลงแรงย่างไป อย่างยากล้าบากเมื่อสกั ครู่ เวลานี้มนั ยังคงรอ้ นอยู่

“อ่ะแฮ่ม...” จักรพรรดิแห่งหนานฉู่กระแอมล้างคอครั้งหน่ึงอย่างไม่ค่อยเป็น ธรรมชาติสักเท่าไรแต่พอเห็นว่าชิงเซ่ียไม่แม้แต่จะมองมาที่เขาสักคร้ัง ค้ิวคมก็ ค่อยๆ ขมวดเข้าหากันอย่างช้าๆ ฉู่หลีปลอบโยนตนเองอยู่ในใจหลายที แอบ กล่าวว่าบุรุษท่ีดีไม่ควรเอาความกับสตรีเพศ สุดท้ายจึงตัดสินใจโยนของที่อยู่ใน มือไปยงั อ้อมแขนของนาง ส้นิ เสียงดงั ปกึ เนอ้ื ยา่ งอุ่นร้อนก้อนหนึ่งก็ตกลงไปบนมือของชิงเซ่ียอย่างแม่นย้า ชิงเซี่ยชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหันหน้ากลับมามองช้าๆ ดวงตาจ้องไปท่ีฉู่หลีท่ีน่ัง อยู่ฝั่งตรงข้าม ผู้ใดเล่าจะรู้ว่าจักรพรรดิแห่งหนานฉู่ผู้นี้จะท้าราวกับว่าเรื่องที่ เกิดขน้ึ เม่ือสกั ครู่ไม่เก่ยี วข้องอนั ใดกับเขาท้งั ส้นิ ใบหน้ายังคงแสดงออกอย่างเย็น ชา ดวงตาทง้ั คู่ปิดลงอยา่ งยากจะหย่ังรู้ได้ พายุจากด้านนอกปั่นป่วนพุ่งพล่าน สายลมที่หนาวเหน็บสร้างความหายนะไป ทว่ั ท้ังใตห้ ลา้ ชงิ เซี่ยถอื เน้ือย่างก้อนน้ันท่ียังมไี อร้อนระเหยขึ้นอยู่ในมือ น้าแข็งที่ ติดอยู่บนใบหน้าค่อยๆ ละลายหายไปทีละเล็กทีละน้อย หลังจากคิดพิจารณา อย่างชั่งใจสักพัก จึงรู้สึกว่าผู้ใหญ่สองคนอย่างพวกเขาก้าลังงอนกันราวกับเป็น เด็กๆ ไปได้ คดิ ไปคิดมาก็ยิง่ รู้สกึ ขบขนั สุดทา้ ยกอ็ ดไม่ได้จนส่งเสียงหัวเราะคิกๆ ออกไป รอยยิ้มของชิงเซี่ยเปรียบเสมือนดังแสงอาทิตย์ของวสันต์ฤดูท่ีอบอุ่น เพียง พริบตาความหนาวเย็นก็ถูกพัดกระจายหายไปจนหมดส้ิน มุมปากของชายหนุ่ม ท่ีปิดตาลงค่อยๆ ยกโค้งข้ึนเล็กน้อย ก่อนจะกลายเป็นรอยย้ิมกว้างในท่ีสุด มาด จกั รพรรดิไมอ่ าจรกั ษาได้อีกต่อไป ฉหู่ ลเี องกห็ ัวเราะร่วนออกมาดว้ ยเสยี งดัง ยคุ น้าแข็งไดผ้ ่านพน้ ไปแลว้ สญั ญาณเตอื นภยั กถ็ ูกปลดออกไปไม่มีเหลือ ต้าหวง

ทซี่ อ่ นตัวอยูใ่ นมมุ หนึง่ ร้องเอ๋าเสียงดังขน้ึ หนง่ึ ที กอ่ นจะวิ่งออกมาด้านนอกอย่าง ร่าเริง ทว่าผู้ใดจะรู้ว่าจุดน้ันท่ีมันวิ่งออกมาไม่ได้ปูแผ่นหนังรองไว้ ดังนั้นทันทีท่ี เท้าของมันเหยียบลงบนพ้ืน จากความสุขจึงได้แปรเปล่ียนเป็นความเศร้าโดย พลัน เท้าทัง้ ส่ีข้างพันกันยุ่งเหยิงด้วยเพราะพ้ืนล่ืน เจ้าตัวเล็กล้มคะม้าไถลไปกับ พื้นอย่างนา่ อนาถ ท้ังชิงเซ่ียและฉู่หลีท่ีได้เห็นภาพน้ันต่างก็พร้อมใจกันหัวเราะเสียงดังลั่น ภายใน รอยยิ้มน้ันยังแฝงไว้ด้วยความสุขจากการได้เห็นความทุกข์ของผู้อ่ืนอย่างเต็ม เปย่ี ม ชิงเซี่ยฉีกเนื้อย่างชิ้นหนึ่งโยนเข้าปาก หลังจากเค้ียวไปได้สองค้า กลิ่นหอมก็ แผ่ซ่านกระจายไปท่ัว ชิงเซี่ยคิดกับตนเองอยู่สักครู่ ผ่านไปไม่นานจึงตัดสินใจ ขยับเข้าไปใกล้ฉู่หลี น่ังเบียดไปกับไหล่ของเขา ก่อนจะฉีกเนื้อย่างออกอีกคร้ัง แล้วย่ืนมันส่งไปชิดริมฝีปากของฉู่หลี จากน้ันก็กระแซะไหล่สะกิดเขาเบาๆ “เอ้า” ทั้งสองคนที่ทะเลาะก็ทะเลาะกันแล้ว ที่ตีกันก็ตีกันแล้ว เวลาน้ีจึงเป็นด่ัง ช่วงเวลาของฟ้าหลังฝน บรรยากาศกลมกลืนย่ิงนัก ฉู่หลียกยิ้มกว้าง แล้วก้ม หน้าลงอา้ ปากรับเนอ้ื ชนิ้ น้นั ก่อนจะกลืนมันลงท้องไป ครั้งนี้ทั้งสองคนไม่ว่าใคร ต่างก็ไม่มีความรู้สึกว่าไม่เหมาะสมอีก ตรงกันข้ามกลับกลายเป็นว่ารู้สึกเหมือน ไดส้ หายร่วมรบเพิ่มมาอกี หนงึ่ “เอ๋าๆ!” เสียงร้องเรียกความสนใจดังข้ึน ต้าหวงยกหัวที่ท้ังอ้วนทั้งกลมของมัน ข้ึน กรงเล็บเล็กๆ จากอุ้งเท้าท้ังส่ีข้างตะปบลงไปบนพื้นน้าแข็งไม่หยุด มันคราง เสยี งเอ๋าๆ เบาๆ ทง้ั สง่ สายตาวิงวอนน่าสงสารไปยงั ชิงเซยี่ อย่างต่อเน่อื ง

อารมณ์ของชงิ เซ่ียในยามนี้นับว่าดียิ่งนัก นางเองก็ไม่อยากให้ผู้ท่ีรู้ทางเพียงหนึ่ง เดียวต้องอดตายอยู่ในถ่ินเดิมของมัน จึงได้ฉีกเน้ือช้ินหนึ่งแล้วโยนออกไปทาง เจ้าตัวเล็ก จากน้ันต้าหวงก็ออกแรงกระโดดให้สูงที่สุดเท่าที่มันจะท้าได้ แต่ สุดท้ายเนื้อช้ินนั้นก็ตกลงไปบนพ้ืนอยู่ดี มันเดินคอตกกลับไปกินเนื้อย่างด้วย ความเรียบร้อย กอ่ นเห่าไปทช่ี ิงเซยี่ อกี ครัง้ “เจ้าควรจะท้าแบบนี้” ชิงเซี่ยยกก้าปั้นขึ้นชิดมือเป็นท่าคาราวะก่อนกล่าว ขอบคุณเป็นตัวอย่างให้แก่ต้าหวงได้เห็น ก่อนเอ่ยสอนมันว่า “น่ีคือขอบคุณ แสดงถึงการมมี ารยาท” ต้าหวงเองก็ฉลาดเฉลียวไม่น้อยหน้า มันยืดขาหลังทั้งสองข้างข้ึนยืน แต่น่า เสยี ดายที่มนั อ้วนจนเกนิ ไป ประกอบกบั ขาทั้งสองข้างทั้งเล็กท้ังสั้น ท้าอย่างไรก็ ไม่อาจประกบเข้าหากันได้ สุดท้ายจึงได้แต่โค้งลงครึ่งตัวกลางอากาศเป็นเชิง ขอบคุณ ชิงเซ่ียและฉู่หลีเห็นดังนั้นก็พร้อมใจกันหัวเราะเสียงดังล่ัน ล้าตัว กระเพ่ือมส่ันไม่หยุด คิดไม่ถึงว่าภายในสถานการณ์ท่ีสิ้นหวังเช่นนี้ ใน สภาพแวดล้อมท่ีอันตรายเช่นนี้ ผู้ใหญ่สองคนกับอีกหน่ึงเดรัจฉานตัวน้อยท่ีไม่ อาจแยกแยะชนิดได้จะสามารถหาความสุขเล็กๆ ท่ามกลางความทุกข์ได้ นับว่า เปน็ เร่ืองท่นี ่ายนิ ดไี ม่น้อย ตลอดวันทั้งวันน้ี คือวันท่ีคนทางเหนือมักจะเรียกติดปากกันว่าเป็นวันแห่ง สญั ลักษณ์สามเก้าของเหมันตฤ์ ดู หรอื ก็คอื ชว่ งของวันที่อากาศหนาวเย็นท่ีสุดใน ฤดูหนาว ภายในหุบเหวที่ท้ังลึกและด้ามืด พายุใหญ่อันทรงพลังที่ไม่เคยปรากฏ มานานนับหลายร้อยปีบนพ้ืนท่ีราบด้านบนก่อตัวข้ึนอีกคร้ัง อุณหภูมิในอากาศ ลดต้่าลงจนถึงลบเจ็ดสิบถึงลบแปดสิบองศา ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตใดก็อย่าได้คิดจะมี ชีวิตรอดไปจากสภาพแวดล้อมท่ีเลวร้ายเช่นนี้ แต่ทว่าท่ามกลางเส้นทางท่ีพายุ

จ้าต้องพัดผ่าน โดมหิมะเล็กๆ ที่แคบแสนแคบหลังหน่ึงกลับตั้งอยู่ข้างในน้ัน ท้ัง ยังมีเสยี งหัวเราะรว่ นชุ่มปอดดังสง่ ออกมาข้างนอกใหไ้ ดย้ นิ เปน็ ระยะๆ

บทที่ 115-1 หุบเขาเซียนเผิงไหล สายลมทบ่ี ้าคลง่ั และรนุ แรงพัดเกรี้ยวกราดมาแล้วตลอดทั้งคืน ดังนั้นยามเมื่อรุ่ง อรุณของเช้าวันใหม่มาถึง ท่ัวทั้งผืนปฐพีจึงได้เงียบสงบย่ิงนัก แสงอาทิตย์ของ เมือ่ ยามรุ่งสางทที่ อแสงจางๆ ประกายความออ่ นโยนสาดส่องไปท่วั ทุกพื้นที่ ชิงเซ่ียยืนอยู่บนผืนดินอันกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา เส้ือคลุมสีขาวสะอาดส่ง ให้ใบหน้าของหญิงสาวย่ิงดูงดงามมากขึ้นไปอีก นางแหงนหน้าขึ้นมองไปยัง ทิศทางของยอดหน้าผาที่อยู่สูงข้ึนไปไกลๆ ดวงตาสีดาขลับเปล่งประกายและ พรา่ งพราวข้ึน ราวกับดวงดาราท่แี ขวนอย่บู นผนื นภายามราตรี ทนั ใดน้ันเอง สิง่ มีชวี ิตตัวเล็กท่ีมีสีขาวหิมะทั้งตัวพลันแทรกตัวออกมาจากหมวก อุ่นของหญิงสาว เดรัจฉานตัวน้อยมีขนาดตัวใหญ่เท่ากับฝ่ามือของคนเพียง เท่านนั้ อีกทง้ั ยงั ทง้ั อ้วนและกลม ดไู ปแล้วไม่ตา่ งอะไรจากลูกสนุ ัขแม้เพยี งสักนิด มันมีดวงตาสีเขียวมรกต หูคู่น้ันตั้งตรงเหมือนกระต่ายขาว เดรัจฉานตัวน้อยใช้ อ้งุ เท้าหน้าของมันท้ังสองข้างเกาะไปที่ไหลข่ องชงิ เซี่ย หัวเลก็ ๆ ของมันแหงนขึ้น สายตาทอดมองออกไปไกลๆ ตามสายตาของชงิ เซ่ยี ทา่ ทางดูหลงใหลเหมือนตก อยูใ่ นภวังค์ “ไปกันเถิด” ชายหนุ่มผู้แสนเย็นชาที่อยู่ในชุดสีขาวท้ังตัวเช่นกัน ฉับพลันก็เดิน ผ่านข้างกายของหญิงสาวไป เขาถือหอกยาวสีเงินไปด้วยเล่มหนึ่ง บนหอกยาว ยงั แขวนห่อผา้ เลก็ ๆ หอ่ หนึ่งเอาไว้ หอ่ ผา้ นกี้ ็ทามาจากหนังสตั ว์ดว้ ยเชน่ กนั ชิงเซี่ยชะงักไปเล็กน้อย หลังจากได้สติกลับมาจึงรีบว่ิงตามขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เดินออกมาไกลแล้ว แต่ชิงเซี่ยกย็ งั อดไมไ่ ดห้ ันกลบั ไปมองโดมน้าแข็งสขี าวหิมะท่ี

อยู่ด้านหลังหลังน้ันถ่ีๆ ต้าหวงที่เกาะอยู่บนไหล่ของนางเองก็ร้องเสียงเอ๋าๆ หลายคร้ัง เหมือนกบั ไม่อาจตัดใจจากมันไม่ได้ สภาพภมู อิ ากาศในหุบเหวลึกแปลกประหลาดยากจะคาดเดา ในตอนน้ีอุณหภูมิ อย่ทู ีป่ ระมาณลบย่ีสิบกว่าองศาแลว้ ทวา่ หากเทยี บกับเมือ่ คนื วานทผี่ ่านมา แทบ จะเรียกได้ว่าอบอุน่ เสมือนดั่งเปน็ ฤดใู บไมผ้ ลิ “ต้าหวง” ชิงเซ่ียหิ้วหลังคอของเดรัจฉานตัวน้อยข้ึน ก่อนยกมันให้ห้อยโตงเตง อยู่กลางอากาศ แล้วกล่าวด้วยน้าเสียงกระฉับกระเฉง “ไม่อนุญาตให้เจ้าแอบข้ี เกยี จ นาทางไป! หากวันนีย้ ังเป็นเหมอื นเม่ือคืนวานอกี เช่นน้นั เยน็ น้ีเจ้าก็ไม่ต้อง กนิ ข้าว” เดรัจฉานตัวน้อยครางเสียงอู้วๆ ด้วยความคับข้องใจราวกลับไม่ได้รับความเป็น ธรรม อุ้งเท้าเล็กๆ ของมันยกขึ้นถูจมูกสองสามที ก่อนจะกระโดดลงไปบนพื้น หมิ ะแลว้ ว่งิ นาทางไป เดินมาได้เกือบคร่ึงวัน ในที่สุดเร่ืองราวแปลกประหลาดก็ได้เกิดข้ึนอีกคร้ัง ผนัง นา้ แขง็ จากสองฟากฝ่ังค่อยๆ หายไปจากสายตา อุณหภูมิค่อยๆ เพ่ิมสูงข้ึน สาย ลมเหมนั ต์กลางอากาศไม่ได้ควบแน่นจนเกิดเป็นดอกไม้น้าแข็งอีกต่อไป ตรงกัน ข้ามกลับกลายเป็นละอองหมอกลอยละล่องเต็มท้องฟ้า ชิงเซี่ยและฉู่หลีตก ตะลึงไปพร้อมกันในทันที สัญชาตญาณการป้องกันตัวของคนทั้งคู่ถูกปลุกให้ตื่น ข้ึนอย่างพร้อมเพรียง สภาพภูมิอากาศในหุบเหลวลึกเช่นนี้แต่เดิมก็แปลก ประหลาดซับซ้อนอยู่แล้ว ดังนั้นระมัดระวังและรอบคอบให้มากข้ึนกว่านี้อีก หนอ่ ยจะดกี วา่ อณุ หภมู คิ ่อยๆ เพิ่มสงู ขน้ึ เร่ือยๆ เสือ้ ผ้าท่ที าข้นึ จากหนงั สัตว์ในทสี่ ดุ ก็ไมส่ ามารถ

ทนสวมใส่ได้อีกต่อไป ทั้งสองจึงถอดเส้ือหนังออกแล้วยัดมันใส่ไว้ในถุงผ้าที่พก มาดว้ ย จากนน้ั จึงกา้ วเดินต่อไปขา้ งหน้าอยา่ งระมดั ระวัง ทันใดน้ันเอง สีเขียวสายหน่ึงจู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า จิตวิญญาณของชิงเซ่ีย ฉับพลันส่ันสะท้าน ตลอดเส้นทางอันยาวนานท่ีผ่านมา นางเห็นแต่สีขาวของ หิมะท่ีกว้างไกลสุดลูกหูลูกตามาตลอด จนดวงตาของนางแทบจะมืดบอดด้วยสี ของหิมะไปแล้ว ดังน้ันสีเขียวที่ปรากฏให้เห็นขึ้นอย่างไม่ทันต้ังตัว จึงทาให้นาง อดไมไ่ ด้ทจี่ ะสดู หายใจเข้าลกึ ๆ หิมะท่ีปกคลุมมาตลอดสองข้างทางยามนี้หายไปแล้วอย่างสมบูรณ์ และเข้า แทนท่ีด้วยภูเขาหินขรุขระรูปร่างแปลกตา แซมด้วยดินสีแดงเข้มระหว่างกลาง ตะไคร่น้าสีเขียวเข้มไล้ไปตามหน้าผาแย่งกันเติบใหญ่ข้ึนอย่างแข็งแรง ทั้งยังส่ง กล่นิ หอมจางๆ สายหนง่ึ ทาให้รู้สึกสดชื่นและชุ่มฉ่า ตลอดเส้นทางท่ีผ่านมาทอด ยาวไปตลอดทางทศิ เหนือ ความลกึ ของหุบเหวค่อยๆ ตื้นขึ้นเร่ือยๆ ชิงเซ่ียขมวด คว้ิ เข้าหากันแน่น แอบคิดอยใู่ นใจว่าหากเดนิ ต่อไปเช่นนี้อาจจะไปเจอที่ราบทาง เหนอื หรือไม่? ขณะท่ีกาลังตกอยู่ในภวังค์น้ันเอง เบ้ืองหน้าของนาง เส้นทางของหุบเหวจู่ๆ ก็ เปล่ียนเป็นแคบลง เหมือนกับถูกฝ่ามือของพระผู้เป็นเจ้าบดขยี้เข้าหากัน เพียงพอใหค้ นแคค่ นเดยี วเอี้ยวตวั เดนิ ผ่านไปเท่านั้น ชิงเซ่ียและฉู่หลีหันมาสบตากันคร้ังหน่ึงราวกับสื่อใจถึงกันได้ ก่อนลอบปลุก สัญญาณเตือนภัยของตนเองข้ึนอย่างเงียบๆ ต้าหวงยืนอยู่ด้านหน้าปากทางเข้า ของช่องแคบ มันเห่ามาทางคนทั้งสองเสียงดังคร้ังหน่ึง ก่อนจะหมุนตัวกลับไป แล้วเดินลอดเข้าไปในช่องว่างของหุบเขา เดินไปได้หลายก้าว จากนั้นจึงหยุดลง อกี ครั้ง แลว้ หันหน้ากลับมาเหา่ เรียกท้งั สองคนให้ตามไป

ชิงเซี่ยชักกริชข้ึนเตรียมพร้อม ก่อนจับมันไว้ในมือแน่น แล้วกล่าวด้วยเสียงลึก “ตามข้ามา” ฉหู่ ลีเลิกควิ้ ขน้ึ กอ่ นหอกยาวในมือมือจะย่ืนออกมาขวางอยู่เบ้ืองหน้าของชิงเซ่ีย แล้วดันร่างของนางออกไปอีกด้านอย่างง่ายดาย จากนั้นก็ก้าวนาเข้าไปในช่อง แคบกอ่ น ชิงเซ่ียทอดสายตามองตามแผ่นหลังอันแข็งแกร่งของฉู่หลี ขณะท่ีกาลังคิดจะ สาวเท้าตามไป จๆู่ เงาของแผน่ หลังทซ่ี ูบผอมเหยียดตรงสายหน่ึงก็ปรากฏขึ้นใน ห้วงแห่งความคิด ไม่ได้เจอกันสองวัน เขาที่คิดว่านางถูกกลบฝังไปในหุบเหวลึก แห่งนี้แล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง? สภาพร่างกายของเขาเช่นนั้น ท้ังยังได้รับ บาดเจ็บสาหัสเพิ่มเข้าไปอีก ไม่รู้ว่าจะทนไหวหรือไม่? พอคิดถึงตรงนี้ ชิงเซ่ียก็ เหมือนกับถูกหนามที่แหลมคมนับพันนับหมื่นท่ิมแทงเข้าไปในหัวใจอย่าง โหดเห้ียม เจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก “เป็นอะไรไป?” น้าเสียงทุ้มต่าดังข้ึนจากทางด้านหน้า ฉู่หลีหันกลับมาเห็น ชิงเซี่ยที่ใบหน้าซีดขาวไปท้ังแถบ จึงขมวดคิว้ เอ่ยถามดว้ ยเสยี งลึก ชิงเซี่ยท่ีถูกเขาขัดจังหวะก็ส่งยิ้มอ่อนๆ ตอบกลับไป นางกระซิบกล่าวด้วยเสียง เบา “ไม่มีอะไร ไปกันเถดิ ” ใตฝ้ ่าเทา้ ของพวกเขาคอื ทรายที่ร่วนละเอียดเหมือนกับหาดทรายสที องแสนอ่อน นุ่มริมทะเล ชิงเซี่ยขมวดคิ้วมุ่น ยิ่งมาก็ย่ิงรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้ลึกล้าเกินหยั่งยิ่ง นกั ภายในช่องว่างของหุบเขาแคบมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่างโดยสิ้นเชิง นับว่ายังโชค ดีท่ีแสงสีจางๆ จากทางด้านบนฉายส่องลงมาให้เห็นบ้าง หลังจากเดินไปได้ไม่ก่ี ก้าว นางถึงเพ่ิงพบว่าเส้นทางท่ีผ่านมาถูกปกคลุมไปด้วยหมอกทึบเสียแล้ว

ดา้ นหนา้ ก็มแี ต่หมอกหนาสีเทาเช่นกัน เวลาน้ีร่างของพวกเขาทั้งคู่ถูกปิดล้อมไว้ อย่างสมบรู ณแ์ ลว้ ชิงเซ่ียคลาไปท่ีเอว แล้วหยิบกระบอกจุดไฟออกมา ก่อนจะย่ืนมันส่งไปให้ฉู่หลี หมอกท่ีอยู่รอบด้านเวลาน้ีค่อยๆ แน่นหนาขึ้นเรื่อยๆ แสงไฟจางๆ ในมือของ พวกเขาแทบจะไม่สามารถทะลวงผ่านไปได้เลยด้วยซ้า ดวงตาของคนท้ังคู่ฝ้า ฟางพร่าเลือนไปหมด ไม่ต่างอะไรเลยไปจากคนตาบอด ความตื่นตัวและ ระมัดระวงั ถูกปลุกใหเ้ พิ่มมากข้ึน ทันใดนั้นเอง ฉู่หลีท่ีเดินนาอยู่ด้านหน้าก็หยุดฝีเท้าลง ร่างกายของเขาชะงักกึก ไปทันใด ก่อนจะครางฮึมเสียงเบาออกมาครั้งหนึ่ง ชิงเซี่ยรับรู้ได้โดยสัญชาติ ญาณทันทีว่าไม่ดีแล้ว นางรีบสาวเท้าก้าวข้ึนไปคว้าไหล่ของเขาแล้วจับเอาไว้ แนน่ ก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงลกึ “เกดิ อะไรขน้ึ ?” ฉู่หลีส่ายหน้าตอบเบาๆ หมอกท่ีน่าสงสารเหล่าน้ัน ขนาดจุดไฟแล้วก็ยังไม่ สามารถมองเห็นเบื้องหน้าไดอ้ ย่างชัดเจนได้ ผ่านไปเน่ินนาน ถึงได้ยินฉู่หลีกล่าว ดว้ ยเสียงลึกวา่ “ตามขา้ มา เดินตามรอยเท้าของขา้ มา” ชิงเซ่ียในเวลานี้ได้ยินเพียงเสียงดังแกรบๆ ดังส่งข้ึนที่ข้างหูเท่าน้ัน หญิงสาว พยายามเง่ียหูฟังอย่างสารวจและต้ังใจ ก่อนจะถอดเสื้อตัวหนาท่ีเย็บขึ้นจาก หนังของเดรัจฉานเหล่านั้นออกไป ให้ประสาทสัมผัสรับรู้ได้ไวมากยิ่งข้ึน ทันใด นั้นเอง หญิงสาวถึงเพิ่งจะตระหนักได้ว่าบนพ้ืนดินมีหนามแหลมทิ่มแทงข้ึนมา เต็มไปหมด ฉหู่ ลีเดนิ นาอยู่ดา้ นหน้า เท้าทงั้ สองข้างของเขาเดินลากติดไปกับพื้น แล้วเหยียบเอาหนามแหลมเหล่าน้ันแนบติดพ้ืนดิน ช่วยเปิดเส้นทางให้ชิงเซ่ีย สามารถเดนิ ผา่ นได้อยา่ งสะดวก

“ฉู่หลี” ชิงเซ่ียชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตะโกนเรียกช่ือเขาเสียงดัง ฉู่หลีท่ีได้ยิน ดังนั้นจึงหยุดฝีเท้าลงแล้วหันหน้ากลับมามอง ใบหน้าของเขาท่ามกลางม่าน หมอกมืดสลัว ถึงแม้ไม่อาจเห็นได้ชัด แต่ชิงเซี่ยกลับพอจะคาดเดาสีหน้าที่เคร่ง ขรึมและเงียบสงบของเขาได้ หญิงสาวคิดอยากถามเขายิ่งนักว่าเขาได้รับ บาดเจ็บบ้างหรือไม่ แต่ทว่ากลับพูดไม่ออก นางจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะ กลา่ วดว้ ยเสียงลกึ ว่า “ระวงั ตวั ด้วย” “อืม” ฉูห่ ลีตอบรับเสยี งเบา กอ่ นยืน่ มอื ออกมาหานาง “มาเถิด” ชิงเซี่ยชะงักกึกไปน้อยๆ อีกคร้ัง ภาพใบหน้าที่แสนอ่อนโยนของฉินจือเหยียน ปรากฏข้ึนตรงหน้า แล้วซ้อนทับอยู่กับใบหน้าของเขา เสมือนดั่งถูกกระแสน้าท่ี เย็นเยียบซดั สาด ความวิตกกังวลและความต่นื ตระหนกในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ถูกมันกวาดล้างเอาไปจนหมดสิ้น ชิงเซี่ยผงะถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว กอ่ นฝา่ มือจะค่อยๆ บีบเข้าหากนั แนน่ ฉหู่ ลีเห็นว่านางยังคงไม่ขยับเขยื้อนใดๆ จึงแอบคิดในใจว่าหรือเป็นเพราะหมอก หนานที้ าใหน้ างไมเ่ ห็นการเคลอ่ื นไหวของเขา จึงได้โน้มตัวลง แล้วยื่นมือออกไป คว้าข้อมือของชงิ เซยี่ เอาไว้ กอ่ นจบั จูงนางให้กา้ วเดนิ ไปข้างหน้า อยา่ งไรก็ตาม พริบตาน้ันเอง คิ้วคมเข้มของชายหนุ่มพลันขมวดเข้าหากันน้อยๆ นน่ั เพราะกลางฝา่ มือของเขาเวลานี้ กาปั้นท่ีเย็นเยียบดุจหิมะกาลังบีบเข้าหากัน แนน่ สายลมอันแสนอบอุ่นพัดผ่านรอยแตกของช่องแคบไป แล้วตีกระทบลงบนร่าง ของคนท้ังสองเบาๆ ดวงตาท้ังคขู่ องฉหู่ ลีหรี่ลง ภาพเงาของชายหนุ่มในชุดเกราะ สขี าวเงินสะดุดตาเมอ่ื ตอนทอ่ี ยู่บนผืนดนิ แหง้ แล้งเหนือพ้ืนท่ีรกร้างไป๋ลู่ในวันนั้น

ลอยขน้ึ มาอยูต่ รงหนา้ ทนั ใดน้ันเองความเกลียดชังและความเจ็บปวดสายหนึ่งท่ี ยากจะปกปิดไว้ได้มิดก็แผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของเขา ก่อนจะเข้าครอบคลุม และกลืนกินกลุ่มหมอกสีขาวเบ้ืองหน้าจนหมด ฉู่หลีกัดฟันแงะกาปั้นของชิงเซ่ีย ออกทีละนิ้วๆ อย่างดุดัน แล้วกอบกุมฝ่ามือของนางเอาไว้อย่างหนาแน่นด้วย ความแค้นเคือง พลางกลา่ วด้วยเสยี งลึก “ตามข้ามา!” ชายหนุ่มผู้มีใบหน้ามืดคร้ึมเดินนาอยู่ด้านหน้า ส่วนชิงเซี่ยถูกเขาลากให้เดิน ตามหลงั ไปอย่างชา้ ๆ อย่างไรก็ตาม ในเวลาน้ันเอง เสียงหอนสูงเสียดหูของต้าหวงก็ดังขึ้นท่ามกลาง ถนนท่ีแสนเงียบเชียบสายนี้ ในน้าเสียงของมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและ การเตือนภัยอย่างเห็นได้ชัด ชิงเซี่ยและฉู่หลีล้วนเป็นคนท่ีผ่านสนามรบมาแล้ว นับรอ้ ยๆ สนาม ดังนั้นทันทที ไ่ี ด้ยนิ เสียงร้องเตอื นของเจ้าตัวน้อย พวกเขาก็หยบิ อาวธุ ขนึ้ เตรยี มพร้อมในทันที ก่อนจะทะยานตัวขึ้นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและ ดุดนั “ปังปัง” เสียงสองเสียงท่ีระเบิดขึ้นดังสน่ัน เกิดเป็นคลื่นแสงสีฟ้าปั่นป่วนไปท่ัว ท้ังบรรยากาศ ประกายคมกริบสีขาวพระจนั ทรก์ ระพริบขนึ้ ทา่ มกลางม่านหมอก สหี ม่น ชิงเซย่ี และฉู่หลพี ุง่ ตัวขึน้ ไปอยา่ งรวดเรว็ ราวสายฟ้า

บทท่ี 115-2 หุบเขาเซียนเผิงไหล แสงเงากระพริบ พละกาลังระเบิดออก ม่านหมอกสีขาวเบ้ืองหน้าบดบังทัศน วิสัยจนทาให้คนรู้สึกเหมือนกับเป็นคนตาบอดท้ังท่ีลืมตาอยู่ ท่ามกลางช่องว่าง ของหบุ เหวที่แสนแคบ ทันใดน้ันเองลมหายใจพลันเฉื่อยลง พละกาลังอันมหาศาลปะทะส่งมาจาก ด้านหนา้ อยา่ งลน้ หลามราวกบั คลืน่ ของทะเลที่ซัดสาด ส่งให้ในช่วงเวลาส้ันๆ ไม่ อาจมองเห็นเงาร่างของศัตรูได้เด่นชัด ช่องแคบนี้กว้างสุดแค่ให้คนสองคนชิด ไหล่เดินผ่านไปเท่าน้ัน ดังน้ันการต่อสู้หรือเข้าปะทะกันของคนทั้งสามทุกครั้ง จงึ ได้อันตรายและน่าหวาดเสียวเปน็ อย่างย่ิง ชิงเซ่ียกรีดร้องเสียงดังหน่ึงที มีดบินสามเล่มที่เฉียบบางราวใบหลิวก็พุ่งแหวก อากาศออกไปราวกับกาลังร่ายระบาอยู่ในสายลม ทุกเล่มตรงเข้าจุดตายของ ศัตรูอย่างแม่นยา อย่างไรก็ตาม มีเพียงเสียงดังปังๆ สองเสียงดังดังตอบเข้าหู เทา่ นั้น ไมม่ ีเสียงเสยี บทะลุผ่านเนื้อเข้าไป ชิงเซ่ียต่ืนตกใจเป็นอย่างมาก หรือว่า ฝ่ายตรงข้ามจะสวมชุดเกราะที่ทาจากเหล็กกล้าช้ันดีเอาไว้? แต่ว่าในระยะใกล้ เช่นนี้ ต่อให้เป็นเกราะเหล็กสีน้าหมึกชั้นดีของฉู่หลี ก็น่าจะถูกเสียบทะลุผ่านไป ได้ถงึ จะถกู “ฉู่หลี โจมตีไปที่คอหอยของมัน!” กริชในมือของชิงเซ่ียหมุนควงราวกับบุปผา ร่างเล็กกะทัดรัด กระโดดขึ้นไปหยุดอยู่ด้านหน้าของฉู่หลี หอกยาวในมือของฉู่ หลีเวลาน้ีไม่อาจใช้ออกไปได้อย่างสะดวก ซ้ายังกลายเป็นภาระให้เขาอีกด้วย ชิงเซี่ยหมุนตัวครั้งหน่ึง ก่อนพุ่งข้ึนไปข้างหน้า ดาบศึกในมือฟันทแยงออกไปสุด แรงก่อนจะพลิกหลังมือตบออกไปตาม อย่างไรก็ตามหลังจากส้ินเสียงดังปังคร้ัง

หนึ่ง ความรู้สึกเจ็บปวดจนเกินจะรับไหวก็ส่งมาจากหลังมือเสมือนตบถูกก้อน หนิ ท่ีแข็งกระด้าง และแขง็ ราวกบั เหล็กอย่างไรอย่างนน้ั ชิงเซี่ยตื่นตระหนกจนเสียขวัญ แล้วตะโกนกล่าวเสียงดัง “ไม่ทราบว่าผู้มาเป็น ผู้ใดกนั รายงานตวั มาเดยี๋ วนี้?” อย่างไรก็ตาม ฝ่ายตรงข้ามราวกับหูหนวกไม่ได้ยินส่ิงใดท้ังสิ้น ทักษะของเขา ยังคงใช้ออกมาอย่างโหดเหี้ยมทารุณ เคล่ือนไหวอย่างคล่องแคล่ว ทุกๆ กระบวนท่าขับเคล่ือนด้วยเรี่ยวแรงมากมายมหาศาล เกิดเป็นเสียงปะทะกับลม ดงั กกึ ก้องทุกครัง้ ทีอ่ อกท่วงท่า ในใจของชิงเซี่ยเวลาน้ีเต็มไปดว้ ยความโกรธเกลยี ด แอบกลา่ วในใจว่าพวกเราทั้ง สองคน ไม่ไดไ้ ปหาเรอ่ื งเจา้ เจา้ กลบั แอบซอ่ นอยใู่ นเงามืดลงมือกับพวกเราอย่าง เห้ียมโหด เช่นนั้นก็ไม่จาเป็นต้องออมมืออีกต่อไป ฝ่ายตรงข้ามสวมใส่เกราะ เหล็กท่ีแข็งมาก ดังน้ันการเข้าปะทะตรงๆ ไม่ใช่วิธีการท่ีดี หญิงสาวคาบกริช เอาไวใ้ นปาก แล้วใช้มอื ท้งั สองข้างย่ืนออกไปอย่างสารวจ ก่อนจะยกข้ึนหมุนวน เป็นท่าหมัดมวยแบบไทเก๊ก แล้วคว้าไปท่ีข้อมือของฝ่ายตรงข้ามท่ีแข็งทื่อดุจ เหล็กกล้า ก้าวเท้าข้ึนข้างหน้าออกแรงดัน ใช้แรงต้านแรง จากน้ันจึงสับมือไปท่ี ข้อศอกของฝ่ายตรงข้าม หลังสิ้นเสียดังแกร๊กแรงๆ เสียงหน่ึง กระดูกข้อศอก ของฝ่ายตรงข้ามก็แตกออกจากกนั แตท่ ว่าชายคนนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ ไม่แม้แต่จะส่งเสียงร้องไห้ออกมาได้ยินด้วยซ้า เขาหมุนตัวแล้วพุ่งจู่โจมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ชิงเซี่ยแค่นเสียงฮึอย่างเย็นชาคร้ัง หนง่ึ ทนั ที แลว้ หมนุ ตัวหลบการจู่โจมของอีกฝา่ ย แผน่ หลงั ของนางเฉยี ดไปกับขา ของฝ่ายตรงข้ามท่ียกถีบขึ้นมา ชิงเซี่ยย่อเข่าลง เพียงพริบตากลยุทธ์หนึ่งท่ีมีช่ือ เรียกว่าฉานจ้ือของหมัดมวยไทเก็กก็ถูกใช้ไปตอบโต้ลูกเตะท่ีเต็มไปด้วยกาลัง

ของศัตรูด้วยความเฉียบขาด เสียงดังแกร๊กของกระดูกที่แตกร้าวดังขึ้นอีกครั้ง ร่างทงั้ รา่ งของคนผนู้ ้นั กล็ ้มลงไปดา้ นข้าง ชิงเซ่ียจับกริชท่ีคาบไว้ลงมา ก่อนกล่าวด้วยเสียงลึก “เจ้าเป็นใครกัน? พวกเรา ไม่มีเจตนาให้เจ้าถึงตาย ขอเพียงแค่เจ้าเปิดทางให้พวกเราเดินผ่านไป ก็จะ สามารถรักษาชวี ติ นข้ี องเจ้าไวไ้ ด้” ทว่าผใู้ ดเล่าจะรวู้ า่ คนผนู้ ัน้ จะไมม่ แี ม้แต่เสยี งรอ้ งเจบ็ ปวดใดๆ เขาจ่โู จมเข้ามาอีก ครั้ง “ไม่รู้จักท่ีตาย!” ฉู่หลีสบถข้ึนอย่างโกรธเกร้ียว แล้วพุ่งตัวขึ้นมาจากด้านหลัง ของชงิ เซ่ียอยา่ งรวดเรว็ ดจุ สายฟ้า หอกยาวในมอื ตีสะบดั ออกไปเหมือนกับมังกร ออกทอ่ งมหาสมทุ ร สิน้ เสยี งดังฉับเสียงหนึ่ง หอกยาวก็กระแทกเข้าไปตรงกลาง ลาคอของฝ่ายตรงข้ามอยา่ งจงั “โดนแล้ว!” ทว่าชิงเซ่ียเพ่ิงจะตะโกนขึ้นอย่างทอดถอนใจ ในช่วงวินาทีน้ันเอง คนผู้น้ันท่ีถูกหอกยาวเสียบทะลุลาคอร่างกายก็กระตุกไปเล็กน้อย ก่อนจะพุ่ง ข้นึ มาขา้ งหน้าอีกครงั้ ได้อยา่ งปาฏิหาริย์ ชิงเซี่ยตกใจจนใบหน้าถอดสี กริชในมือ รีบตวัดข้ึนปัดป้องการจู่โจมของอีกฝ่าย ก่อนจะตัดไปท่ีข้อมือของมัน อย่างไรก็ ตามความรู้สกึ ทีส่ ง่ มาในมือกลบั เหมอื นกบั ตัดถกู กอ้ นหนิ ทีแ่ ข็งทื่อกอ้ นหนึ่ง! “ฉูห่ ลี มนั ไมใ่ ชค่ น รบี ทาลายมันเสีย!” กริชในมือย่ืนออกไปตัดไหล่ข้างหน่ึงของ มันลงมาด้วยความเห้ียมโหด หอกยาวของฉู่หลีเองก็สะบัดข้ึน ชายหนุ่มใช้หอก แหวกไปที่หน้าท้องของมันอย่างแรงจนเกิดเป็นรู คนผู้นั้นยังคงไร้ซ่ึงเสียงใดๆ ทวา่ สิง่ ของมากมายกลับหลน่ ออกมาจากชอ่ งท้องท่ีถกู แหวกน้ัน

ชิงเซ่ียขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ลมหายใจหอบกระช้ันรุนแรงขึ้น นางหันหน้าไป สบตากับฉู่หลีครั้งหน่ึง ก่อนจะค่อยๆ ยอบตัวลงช้าๆ แล้วชี้กระบอกจุดไฟจ่อไป ท่ีพื้น ภาพที่ปรากฏอยู่เบ้ืองหน้าก็คือ กองเหล็กและทองแดงสีซีดกองหน่ึง มัน ไม่เพยี งเชื่อมตอ่ กับหนุ่ รปู รา่ งมนุษยท์ ่ีถูกควบคมุ ด้วยตะขอท่ที ั้งสองกาลงั ตอ่ สอู้ ยู่ อกี ทั้งยังทามาจากวสั ดุเดยี วกนั อีกด้วย! “ฉูห่ ลี สถานทแ่ี หง่ นไี้ ม่ธรรมดา เห็นทีพวกเราต้องเคลื่อนไหวอย่างระวงั ” “อืม” ฉู่หลีพยักหน้ารับ ในเวลาน้ีเองต้าหวงที่หายตัวไปไม่เห็นแม้แต่เงาขณะ ต่อสู้เมื่อสักครู่ไม่รู้ว่าวิ่งออกมาจากที่ไหน มันเข้ามากัดชายกางเกงของชิงเซี่ยไว้ แนน่ กอ่ นตะโกนร้องเอา๋ ๆ อยา่ งต่ืนเตน้ ยนิ ดี ชิงเซี่ยเหลือบมองไปที่มันแวบหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนกล่าว “เอาล่ะ เห็น แก่ที่เจ้ามีผลงานอุตส่าห์ช่วยเตือนภัยให้กับพวกเรา ข้าจะให้รางวัลเจ้า” ชิงเซ่ีย หยบิ เน้ือยา่ งหอมกร่นุ ช้นิ หนง่ึ ออกมาจากหอ่ ผ้า กอ่ นจะถกู โยนไปให้ต้าหวง แล้ว กลา่ วขึ้นตอ่ “ข้ึนไปสารวจทางขา้ งหน้าตอ่ !” ฉู่หลีเดินข้ึนไปคว้ามือของชิงเซี่ยเอาไว้อย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนค่อยๆ ก้าว ตามหลงั ไปชา้ ๆ อุณหภูมิเพ่ิมสูงขึ้งเรื่อยๆ อากาศย่ิงมายิ่งร้อนระอุ สายลมเบาๆ พัดผ่านไป ทันใดนั้นเองแสงสว่างสายหน่ึงก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเขาท้ังสอง ทั้งคู่ รบี เร่งฝเี ท้าข้ึนไปอยา่ งไม่รอช้า ในทส่ี ุดก็เดินมาถึงปลายทาง ทันทีที่เดินออกมาจากรอยแยกนั้น ฉับพลันรู้สึกได้ ว่าอากาศอันแสนบริสุทธ์ิตีกระทบเข้ากับใบหน้า แสงของดวงอาทิตย์แยงเข้าตา

จบแสบไปหมด ผ่านไปสักครู่จึงค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้อง หนา้ ของพวกเขาช่างดูมหศั จรรยแ์ ละงดงามยง่ิ แมว้ า่ ท้ังคจู่ ะเป็นบคุ คลท่ไี ด้เหน็ ไดส้ ัมผัสโลกมาแล้วมากมาย ทว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ที่อยตู่ รงหนา้ ก็ยังคงทาให้พวกเขาจ้องมองจนตาค้างได้ นานทีเดียวกว่าจะได้สติ กลบั คืน ห่างออกไปเพียงไมก่ ีฟ่ ุตตรงเบ้ืองหน้าของพวกเขาทั้งสองก็คือหน้าผาท่ีสูงชันลูก หน่ึง หากเดินต่ออย่างไม่ระวัง เกรงว่าอาจต้องตกลงไปยังเหวลึกนับหม่ืนจั้งท่ี เสมือนดั่งขุมนรกแห่งน้ี ส่วนด้านหลังของพวกเขาก็คือรอยแยกแคบยาวที่ทอด ออกไปไกล ระหว่างกาแพงของหน้าผา ไม่ว่าจะด้านบนหรือด้านล่างก็ไม่มี ชอ่ งวา่ งใหแ้ สงสวา่ งลอดเข้ามาไดแ้ มแ้ ต่ชอ่ งเดียว ท้ังสองยืนอยู่บนจุดสูงสุด ก้มมองต่าลงไป พบว่าด้านล่างคือร่องที่เหมือนกับลา ห้วยที่ท้ังลึกและกว้างมากสายหนึ่ง ร่องยาวสายนี้มีขนาดใหญ่และคดเคี้ยวเป็น อย่างมาก มันทอดตัวยาวออกไปจากเหนือจรดใต้รวมแล้วยาวยี่สิบกว่าลี้ ทอดสายตาออกไปไม่อาจมองเห็นถึงจุดส้ินสุดของมันได้ จากทางด้านทิศ ตะวันออกถึงตะวันตกก็มีความกว้างมากกว่าหนึ่งพันจ้ัง ผนังทั้งสองฝ่ังของหน้า ผาสูงเด่นคมชัดราวกับคมของขวานขนาดใหญ่ อีกท้ังยังลึกเกินหย่ัง สีออกแดง นน้ั ย่งิ ทาให้รสู้ กึ เหมือนกับว่ามนั เปน็ อสรู กายขนาดยกั ษท์ ีก่ าลังอ้าปากของมันรอ ท่ีจะกลืนกนิ มนษุ ย์ลงท้องไป ตรงกันข้ามกับด้านบนท่ีหมู่เมฆละล่อง หมอกขาวลอยตัวขึ้นสูง ตรงกลางของ รอ่ งยาว ยอดเขาสงู ตระหง่านเสียดฟ้าลูกหน่ึงตั้งอยู่ มันดูวิเศษและมหัศจรรย์ย่ิง นัก ก้อนหินรูปร่างแปลกประหลาดท่ีแทรกตัวอยู่ระหว่างกลางที่ยื่นออกมา ย่ิง สง่ ใหม้ นั ไมต่ ่างอะไรไปจากหุบเขาของเหลา่ เซียนสวรรค์ท้ังหลายเลย

ส่วนข้างใต้ของหน้าผาลูกที่อยู่ใกล้ตัวเองท่ีสุดตอนน้ี ปรากฏเป็นหลุมรูปวงรี ขนาดใหญ่ที่มีความยาวและลึกนับหลายร้อยจั้ง เศษของก้อนหินที่ถูก บดละเอียดกระจายอยู่ท่ัวทุกที่ บริเวณรอบๆ เองก็เต็มไปด้วยรอยแตกท่ี เหมือนกับใยแมงมุมท่ีถักทอสอดประสาน เหมือนกับเพิ่งจะผ่านการระเบิดครั้ง ใหญม่ าเมือ่ สักครู่ ทางด้านทิศตะวันออกสุดของร่องยาว ดินทรายสีเหลืองจานวนมหาศาลทับถม กันอยู่ท่ีมุมหน่ึงจนเกิดเป็นท่ีลาดชันสูงตระหง่าน ซ่ึงมีระดับความสูงกว่าหนึ่ง ร้อยจ้ัง มันมีสภาพเหมือนกับอาคารสูงท่ีพังทลายลงหลังถูกระเบิด ด้านในยังมี เสาหินขนาดใหญอ่ ยู่ ดูไปแลว้ ก็ใหร้ สู้ ึกตน่ื ตกใจย่ิงนัก ท้ังสองคนอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกถลน จ้องมองอยู่เนิ่นนานกว่าจะได้สติกลับคืน มา ผ่านไปสักพัก ถึงจะถูกเสียงร้องเอ๋าเอ๋าของต้าหวงดึงความสนใจไป ทั้งคู่หัน ไปสบตากันครั้งหนึ่ง ก่อนจะมองเห็นถึงความต่ืนตระหนกท่ียากจะปิดซ่อนใน ดวงตาของกนั และกนั โลกใบน้ีกว้างใหญ่ เรื่องน่าประหลาดใจใช่ว่าจะไม่มี แต่ทว่าผู้ใดเล่าจะคิดถึงว่า ในสถานที่ใต้หุบเหวลึกนับหม่ืนจั้งแห่งน้ี จะยังแอบซ่อนสถานที่ท่ีมีความ มหศั จรรยร์ าวกับดินแดนแหง่ เทพเซยี นเชน่ นีเ้ อาไวอ้ ยู่ “จะลงไปหรอื ไม่?” ชิงเซี่ยหันหนา้ กลบั มาถามฉู่หลดี ว้ ยเสียงลึก ด้านหลังไร้เส้นทางให้เดินต่อ ขึ้นไปก็ไร้ซ่ึงประตูทางออก ดังน้ันถึงแม้ว่าเบ้ือง หนา้ อาจต้องพบเจอกบั ภัยอันตรายอย่างใหญ่หลวง ทว่ากลับเป็นเพียงทางเลือก เดยี วท่ีเหลอื อยู่ ฉูห่ ลีพยักหนา้ รบั หลายที กล่าวตอบเสียงลกึ “ลง”

บทที่ 115-3 หุบเขาเซียนเผิงไหล ทั้งสองคนยืนบนหน้าผาท่ีมีความสูงกว่าหนึ่งร้อยจ้ัง อีกทั้งมีระดับความสูงอยู่ ระดับเดียวกันกับท่ีลาดชันดินเหลืองจากทางทิศตะวันตก ชิงเซ่ียกวาดสายตา มองไปโดยรอบครั้งหน่ึง พอไม่เห็นสิ่งของท่ีมีลักษณะคล้ายกับเชือกหวายหรือ ของจาพวกเถาวัลย์ จึงขมวดค้ิวเข้าหากันเล็กน้อยกล่าว “ท่านปีนหน้าผาเป็น หรอื ไม่ ทแี่ หง่ น้ีสูงเกินไป ไม่อาจทาเป็นเล่นได้” ฉู่หลีเหลือบตามองไปท่ีนางอย่างราคาญครั้งหนึ่ง ไม่พอใจอย่างถึงที่สุดที่นางดู ถกู พละกาลังของตนเอง เขาเลกิ ชายเสอ้ื ขึ้น ก่อนจะไตน่ าลงไป ชิงเซ่ียยู่ปากมองตามแผ่นหลังของเขาไป ก่อนจะยอบตัวลง แล้วยื่นมือออกไป ตบหัวเล็กๆ ของเดรัจฉานตัวน้อยสีขาวท่ีกาลังมองมาท่ีนางอย่างไม่ละสายตา กล่าวพร้อมหัวเราะน้อยๆ “ต้าหวง เจ้าบินได้หรือไม่? เจ้าไม่ใช่สัตว์ท่ีมีจิต วิญญาณหรอกหรือ? หากข้าจับเจ้าโยนลงไปทั้งอย่างน้ี ไม่รู้ว่าเจ้าจะมีปีกงอก ออกมาจากกลางหลังหรอื ไม่” ต้าหวงเบิกตาข้ึนโพลง หูยาวๆ ทั้งสองข้างต้ังชี้ มันร้องเอ๋าเสียงแหลมครั้งหน่ึง ก่อนจะวงิ่ ไปทางฉหู่ ลีอย่างรวดเร็ว ทว่าน่าเสียดายท่ีชิงเซ่ียมือไวยิ่งนัก นางย่ืนมือออกไปคว้าหางสั้นๆ ของมันไว้ อย่างคล่องแคล่ว แล้วกล่าวขู่ด้วยเสียงลึก “หากยังไม่อยากตกลงไปตาย ประเด๋ียวอีกสกั ครเู่ จ้ากเ็ ช่ือฟังหน่อย” กล่าวจบก็จับขาทั้งสี่ข้างของมันมัดเอาไว้ ก่อนจะใช้เชือกพันไปที่ลาตัวของมันรอบหน่ึง แล้วค่อยแขวนติดกับเอวของ ตนเอง หญิงสาวตบศีรษะเล็กๆ ของมันเป็นเชิงปลอบใจหลายที ก่อนจะยกยิ้ม

ราวกบั บุปผากลา่ ว “ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจา้ บินไปในอากาศ” กบั ผนังของหุบเหวท่ีเต็มไปด้วยขอบมุมและหินแหลมที่ย่ืนออกมาเช่นนี้ นับเป็น เร่อื งงา่ ยสาหรบั ชิงเซี่ยท่ีจะใช้มันไต่ลงไปด้านล่าง ตลอดการเคลื่อนไหวและการ เดินทางผ่านไปอย่างราบร่ืน ชิงเซ่ียหย่อนตัวสู่พ้ืนโดยที่ไม่ได้ยินเสียงร้องของต้า หวงแม้แต่แอะเดียว หลังจากที่เท้าสัมผัสกับพื้นแล้ว หญิงสาวร่างเล็กจึงค่อย แหงนคอมองขึ้นไป ก่อนจะเห็นว่าชายหนุ่มผู้นั้นยังคงอยู่ในอากาศ กาลัง พยายามหาท่ีเหยียบเท้าเพื่อท่ีจะไต่ลงมา การเคล่ือนไหวของเขาถึงแม้ว่าจะ กระฉับกระเฉง แต่ทว่าแค่มองดูก็รู้แล้วว่าเป็นมือสมัครเล่นสาหรับการปีนหน้า ผา ไร้ซึ่งทักษะใดๆ จะกล่าว ทั้งหมดล้วนแล้วแต่พึ่งพาความแข็งแรงและความ ยืดหยุ่นของร่างกายเทา่ นัน้ ในที่สุดชิงเซี่ยก็หาโอกาสล้อเลียนฉู่หลีได้ นางหัวเราะเสียงดังอย่างไม่คิดจะ รักษาภาพพจน์ใดๆ ทั้งส้ิน ทันใดนั้นเอง เสียงหวีดสายหน่ึงก็ดังส่งเข้าหู ชิงเซี่ย ชะงักกึกไปโดยพลัน เห็นเปน็ ฉหู่ ลที ่ียืนอยูบ่ นท่ีสูงกาลังหยิบหนิ ก้อนหนึง่ แล้วเขว้ี ยงมาทางนาง ชิงเซย่ี โมโหเป็นอย่างมาก ในขณะท่ีกาลังจะโจมตีสวนกลับ นางก็ ได้ยินเสียงร้องแปลกๆ ดังส่งมาจากท่ีไกลๆ เสียก่อน บนท้องฟ้า ฝูงนก ประหลาดฝูงหน่ึงท่ีมีขนสีสันสดใสหลากสีกาลังมุ่งเป้าไปยังฉู่หลีท่ีอยู่กลาง อากาศ! ชิงเซี่ยตกใจจนใบหนา้ ถอดสี กรดี รอ้ งเสียงดัง ฉู่หลีเองก็เห็นได้ชัดว่าสังเกตถึงฝูง นกประหลาดเหล่านั้นแล้ว เขาจึงรีบไต่มาจากหน้าผาด้วยทักษะที่คล่องแคล่ว และรวดเร็ว ไม่คิดจะลอ้ เลน่ อีกตอ่ ไป นกประหลาดพวกนนั้ บนิ ได้ว่องไวมากนัก ขนาดของร่างกายก็ใหญ่มากพอๆ กับ เด็กท่ีมีอายุเจ็ดแปดขวบ ยิ่งไปกว่าน้ันดูเหมือนพวกมันจะไม่กลัวมนุษย์เลย

จะงอยปากของมันแหลมคม ดวงตาประกายดุร้ายโหดเห้ียม เห็นได้ชัดว่ามัน มองฉ่หู ลที ก่ี าลงั ห้อยตัวอยบู่ นทส่ี ูงเป็นเพยี งอาหารอันโอชะมอ้ื หนงึ่ เท่านน้ั ชิงเซ่ียรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก รีบเลิกชายเสื้อขึ้นเตรียมพร้อมปีนข้ึนไป ช่วยเหลือฉู่หลี แต่ทว่าในเวลาน้ีเอง สายตาท่ีแหลมคมของหญิงสาวก็กวาดไป เห็นต้นไผ่ที่ขึ้นสูงต้นหน่ึงด้านข้างหุบเหวเสียก่อน นางรีบสับฝีเท้าวิ่งไปหยุดอยู่ ข้างต้นไผ่ต้นนั้น ก่อนจะกอบหินขึ้นมาหนึ่งกาแล้วยัดเข้าใส่อกเส้ือ หลังจากน้ัน จงึ รบี ปีนขนึ้ ต้นไผไ่ ป การเคลื่อนไหวของชงิ เซี่ยคล่องแคลว่ ปราดเปรยี วยงิ่ ดงั นัน้ ถึงแม้ว่าต้นไผ่จะค่อนข้างเรียบและล่ืน แต่ทว่านางก็ยังคงสามารถปีนขึ้นไปถึง ปลายยอดของมันได้อย่างไม่ติดขัด เสียงร้องแปลกประหลาดของนกยักษ์ ด้ังส่ง ข้ึนเสียงหนึ่ง ปีกกว้างกระพือข้ึน จงอยปากใหญ่ๆ ของมันพุ่งไปที่ดวงตาของฉู่ หลอี ยา่ งดุดัน! ฉู่หลีเกาะกาแพงของหุบเหวไว้ด้วยมือข้างหน่ึง มืออีกข้างควงหอกยาวเข้าต่อสู้ กับนกยักษ์ แต่ทว่าจานวนของนกเหล่าน้ันยิ่งมาก็ยิ่งมากขึ้น รวมกันแล้วก็มีถึง สิบกว่าตัว ประกอบกับเวลานี้เขาอยู่กลางอากาศ ไม่อาจควบคุมกาลังได้ ดังน้ัน เพยี งพรบิ ตาแขนของเขากถ็ ูกจิกจนไดเ้ ลือด “ฉู่หลี!” ชิงเซ่ียกรีดร้องด้วยความตกใจ มือข้างหน่ึงโอบต้นไผ่เอาไว้แน่น ส่วน อกี ขา้ งก็หยิบก้อนหินออกมาจากอกเสอ้ื แล้วขวา้ งไปทน่ี กยักษ์ตัวนั้นอย่างแรง ทักษะเขว้ียงมีดบินของชิงเซี่ยเรียกได้ว่ายอดเยี่ยมราวกับเทพเซียน พอ เปลี่ยนเปน็ ขวา้ งก้อนหินออกไปจงึ แมน่ ยาราวจบั วาง สิน้ เสียงดังปงั เสยี งหนึ่ง ก็จู่ โจมเข้าตรงศีรษะของนกยักษ์ตัวนั้นอย่างแม่นยา ถึงแม้ว่านกตัวนั้นจะอยู่ห่าง ออกไปมาก แต่ด้วยพละกาลังข้อมือของชิงเซ่ีย บวกกับมันถูกโจมตีโดยไม่ทันได้ ป้องกัน ดังนั้นเพียงพริบตามันก็ถูกตีจนมึนงงก่อนจะร่วงลงสู่พื้น น่าเสียดายที่

ร่วงลงมาได้เพียงสามสิบกว่าจ้ังปีกใหญ่ๆ ของมันก็กระพือออกแล้วบินข้ึนฟ้าไป เพียงแต่คร้ังน้ี กลับกลายเป็นว่าไปดึงดูดสายตาของนกตัวอื่น พวกมันเปลี่ยน เปา้ หมายมุ่งมาทางชงิ เซย่ี อย่างโหดเหยี้ ม “ชงิ เซ่ยี !” ฉ่หู ลีกรีดรอ้ งเสียงหลง มองมาทางน้ีดว้ ยดวงตาท่แี ดงก่า ชิงเซี่ยยังคงขว้างก้อนหินออกไปอย่างต่อเนื่องไม่หยุด ตะโกนกล่าวเสียงดัง “ไม่ ต้องสนใจข้า! รีบลงมา!” ทันทีท่ีกล่าวจบ ก้อนหินในมือก็ถูกใช้ออกไปจนหมด พอดี นกยกั ษ์เหลา่ นั้นบินใกลเ้ ขา้ มาเรื่อยๆ กล่ินคาวเหม็นเน่าส่งเข้าจมูก ชิงเซ่ีย ยืน่ มอื ออกไปปลดตะขอท่เี หนบ็ อย่ตู รงเอวลงมาอย่างรวดเร็ว แล้วควงมันไปทาง นกยกั ษ์ที่กาลงั บนิ มาทางน้ี การโจมตีคร้ังนี้เต็มไปด้วยอานาจท่ีดุดันและพละกาลังมหาศาล นกยักษ์ดุร้าย สิบกว่าตัวท่ีบินวนอยู่ด้านบน ไม่มีแม้แต่ตัวเดียวท่ีสามารถเข้าใกล้ชิงเซ่ียได้ ขน นกจากปีกของพวกมันปลิวว่อนอยู่เต็มอากาศ ก่อนจะค่อยๆ ปลิวตกลงสู่พ้ืน ร่างกายของพวกมันเต็มไปด้วยเลือดเพราะถูกตะขอของชิงเซ่ียเกี่ยวจนเป็นแผล บาดเจ็บสาหัส เสียงกรีดร้องโหยหวนทรมานดังก้อง หมอกโลหิตปกคลุมไปทั่ว ทอ้ งฟา้ ทง้ั สง่ กลนิ่ เหม็นเน่านา่ ขยะแขยงเกินรบั ไหว ผ่านไปไม่นาน ฝูงนกเหล่านั้นดูเหมือนจะหวาดกลัวต่อความดุร้ายของชิงเซ่ีย พวกมันบินวนอยู่ในอากาศครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนเกลียวทะยานตัวข้ึนฟ้า แล้ว เบย่ี งหัวเปล่ยี นเป้าหมายไปโจมตฉี หู่ ลอี ีกครงั้ เห็นว่าฉู่หลีใกล้จะถึงพื้นแล้ว ทว่าไม่ทันไรเขาก็ถูกฝูงนกยักษ์ล้อมไว้อยู่ด้านใน อีกครั้ง แขนของเขาเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลสาหัส หลังสิ้นเสียงฉับเสียง หนึ่ง หอกยาวในมือก็ถูกปีกของนกร้ายตีตกลงพ้ืน ครานี้จะลงพ้ืนก็ไม่อาจลงได้

ซ้าในมือยังไร้ซึ่งอาวุธ กลายเป็นว่าถูกทิ้งให้โดดเด่ียวอยู่กลางอากาศ สถานการณ์เปลี่ยนไปเป็นผู้ถูกกระทาในทันที ชิงเซ่ียใจร้อนราวกับเปลวไฟ แต่ น่าเสียดายที่ไมว่ า่ นางจะตะโกนร้องอย่างไร ฝูงนกเหล่านั้นก็ไม่สนใจแม้เพียงนิด พวกมันมุ่งจู่โจมไปท่ีฉู่หลีอย่างเต็มกาลัง ก่อนแผดเสียงร้อง แล้วปิดล้อมหน้าผา นั้นไวอ้ ยา่ งมดิ ชิด ทันใดนั้นเอง นกยักษ์ตัวหน่ึงก็กางกรงเล็บออกไปขยุ้มไปท่ีเส้ือผ้าตรงส่วนเอว ของเขาอย่างรุนแรง มันกรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะกระพือปีกบินขึ้นฟ้า ฉู่หลีก็ถูก มันหวิ้ ขน้ึ ไปด้วย นกยกั ษต์ ัวอื่นทอ่ี ยูบ่ ริเวณรอบๆ เห็นดังน้ันก็กระพือปีกขึ้นตาม เสียงหวอื เตรียมพร้อมจะจากไป ชิงเซ่ียดวงตาแดงก่า หากว่าถูกพวกมันจับไปเช่นนี้ ไหนเลยจะยังมีชีวิตรอดอยู่ ได้ ทา่ มกลางความรีบร้อนลนลาน ศีรษะของนางโชกไปด้วยเหงื่อ ชิงเซ่ียตะโกน รอ้ งเสียงดัง ในเวลาน้ีเอง ต้นไผ่ท่ีใช้ประคองตัวอยู่ในท่ีสุดก็ไม่อาจรับน้าหนักได้ อีกตอ่ ไป มันคอ่ ยๆ เอนตกไปดา้ นข้างอยา่ งช้าๆ ชิงเซี่ยทอดสายตามองตามมองออกไป ฉับพลันภายในหัวสมองก็สว่างวาบ ขนาดของนกร้ายตัวน้ันไม่ใหญ่มาก ยิ่งต้องห้ิวฉู่หลีไปด้วยย่ิงกินแรงไปไม่น้อย ประกอบกบั ฉหู่ ลีออกแรงดิน้ รนเพม่ิ เข้าไปอีก นกตัวน้ันย่ิงบินก็ย่ิงลดระดับต่าลง จนแทบจะลงมาอย่ใู นระดบั เดยี วกันกบั ตน้ ไผ่ ปัญหาในตอนน้ีอย่ทู ่นี กยกั ษ์ตัวอ่ืน เองก็รุมล้อมโจมตีฉู่หลีจากด้านข้างไม่หยุด หากว่าปล่อยให้เป็นเช่นน้ีไปอีกสัก พัก เกรงว่าฉู่หลีอาจถูกบาดแผลกินกาลังไป สุดท้ายคงได้แต่ปล่อยให้พวกมัน สงั หารตามแต่อาเภอใจ ชิงเซี่ยปีนข้ึนไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของต้นไผ่ ก่อนจะโอบยอดไผ่เอาไว้ ออก แรงดัน ต้นไผ่ก็ค่อยๆ โค้งตัวลงไป ชิงเซ่ียเขว้ียงตะขอในมือออกไปเก่ียวเข้ากับ

ก้อนหินขนาดใหญ่บนพ้ืน อาศัยจังหวะน้ันค่อยๆ สาวเชือกที่ติดอยู่กับตะขอไป เร่ือยๆ จนต้นไผ่ย่ิงมาย่ิงโค้งข้ึน ในที่สุดมันก็แนบติดกับพื้นดิน เวลาน้ีนกร้ายฝูง นั้นบนิ ขึ้นฟา้ ไปแลว้ ชิงเซี่ยเลง็ ทศิ ทางทีจ่ ะมุง่ ไป ทนั ใดนั้นก็ปลดตะขอออกอย่าง ไม่คิดอะไรมาก ต้นไผ่เด้งตัวข้ึน กาลังมหาศาลดีดส่งให้ชิงเซี่ยทะยานตัวขึ้นฟ้า ชั่วพริบตาก้อนเมฆสีขาวก็พัดผ่านใบหน้า ร่างกายของชิงเซี่ยบินสูงขึ้นกว่านก ยักษเ์ หล่านนั้ ไปมาก บนิ กวาดไปสู่ท้องฟา้ สีคราม “ชิงเซ่ีย!” ฉูห่ ลตี ะโกนเสยี งดงั ทนั ทที ่ีกล่าวจบ ร่างของชิงเซ่ียก็พุ่งด่ิงลงมาอย่าง รวดเรว็ ดดุ ันอยา่ งทไี่ มอ่ าจต้านทานได้!

บทท่ี 115-4 หุบเขาเซียนเผิงไหล ในชาติก่อนชิงเซ่ียได้สัมผัสกับประสบการณ์ดิ่งจากท่ีสูงมามากไม่รู้ตั้งเท่าไร ดงั นน้ั ในเวลานจ้ี ึงไม่ได้ตื่นตระหนก ท่ามกลางสถานการณ์อันตราย มุมปากของ หญิงสาวผิวขาวร่างเล็กแม้นแน่น แววตาด่ิงลึก หญิงสาวสะบัดไหล่ออกไป ประกายเย็นเยียบจากคมตะขอกแ็ ทงเขา้ ท่ปี กี ของนกยักษ์ตัวหน่งึ อย่างโหดเหี้ยม นกยักษต์ ัวน้ันพลันกรีดรอ้ งเสยี งแหลมดว้ ยความเจ็บปวด ชิงเซ่ียคว้าเชือกท่ีห้อยติดกับตะขอไว้แน่น ก่อนจะโหนตัวออกไปยังฝูงนกฝูงนั้น นกยกั ษต์ วั น้ันท่ีตอ้ งรบั น้าหนักของหญิงสาวบินลดระดับลงทันที ก่อนที่จะลงมา อยู่ในระดบั เดยี วกนั กับนกตัวทีห่ ้วิ ฉหู่ ลีไวอ้ ยู่ “ฉ่หู ลี! จับขา้ ไว!้ ” ชิงเซ่ียแผดเสียงดังก้อง แล้วทะยานตัวออกไปคว้าข้อมือของฉู่หลี ก่อนจะควง ตะขออีกคร้ัง ปีกของนกตัวนั้นที่นางใช้ตะขอเกี่ยวส่งตัวมาก็ฉีกขาดจนเลือด จานวนมากไหลทะลัก นกตัวน้ันหวีดร้องโหยหวนครั้งหน่ึง ก่อนจะตกลงไป ดา้ นลา่ ง ฝูงนกกรีดร้องข้ึนอย่างพร้อมเพียงในทันที แต่ด้วยเพราะพวกมันหวาดกลัวใน ความดุร้ายของชิงเซ่ีย จึงได้แต่บินปิดล้อมอยู่รอบๆ คนท้ังคู่ ไม่มีแม้แต่ตัวเดียว ท่กี ลา้ บินเข้ามาใกล้ ชิงเซ่ียจับแขนของฉู่หลีเอาไว้แน่น จากน้ันจึงค่อยๆ เหยียด ตัวขึ้น ก่อนใช้กริชในมือแทงเข้าท่ีกรงเล็บซึ่งขยุ้มเส้ือผ้าตรงเอวของฉู่หลีอย่าง รนุ แรง! เพียงพริบตา เลือดสดๆ ก็ทะยานขึ้นฟ้า เสียงร้องเจ็บปวดของนกประหลาดดัง

ก้อง จากน้นั รา่ งของชิงเซ่ียและฉู่หลีกร็ ว่ งลงสพู่ ้นื ราวกบั วา่ วทสี่ ายขาด! เสียงตกกระทบกับน้าดังตูม น้าจานวนมากไหลเข้าปากเข้าจมูกของคนท้ังคู่ หมู่ ปลาท่ีแหวกว่ายอยูใ่ นน้าว่ายเข้ามาล้อมรอบคนท้ังสองเอาไว้ จากนั้นร่างของท้ัง คู่จึงค่อยๆ จมดิ่งลงไป ด้วยการตกกระแทกที่รุนแรง ส่งให้ร่างของท้ังสองลงไป ถึงเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว ขณะท่ีเท้าสัมผัสกับทรายร่วน ระหว่างคนทั้งสองก้ัน ด้วยคล่ืนบางจากสายน้าเป็นชั้นๆ ดวงตาที่สบเข้าด้วยกันปรากฏความปีติยินดี มากมายท่ีไม่อาจปิดไดม้ ิด ชิงเซี่ยยกมือทาท่าทางชี้ขึ้นไปด้านบน ฉู่หลีพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ท้ังคู่จึง คลายแขนท่ีเก่ียวกนั ไวจ้ นแนน่ ออก แล้วจึงทะยานตัวขึ้นสูผ่ ิวนา้ ทันทีท่ีข้ึนสู่ผิวน้า อากาศบริสุทธ์ิก็ตีกระทบเข้ากับใบหน้า สองคนว่ายน้าขึ้นฝั่ง ด้วยสภาพอเนจอนาถ เมฆขาวฟ้าคราม ทุ่งหญ้าริมฝ่ังทะเลสาบเขียวขจี ฝูงนก ยักษ์เหล่าน้ันที่อยู่บนท้องฟ้าส่งเสียงร้องจ๊ิบๆ จั๊บๆ ก่อนจะบินหนีไกลออกไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเหมือนด่ังภาพวาดน้าหมึกที่เหลวไหลไม่ คล้ายเปน็ ความจริง ทันใดน้ันเอง เสียงไอแค่กๆ ด้วยเพราะสาลักน้าพลันดังส่งข้ึน ชิงเซ่ียกวาด สายตามองไปตามต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเห็นเป็นเดรัจฉานตัว นอ้ ยสขี าวหิมะท่ถี ูกตนผกู ติดไวก้ ับเอว กาลังสะบัดขนไล่น้าอยู่ หูทั้งสองข้างของ มันตงั้ ชนั เจ้าตวั นอ้ ยกาลังสาลักเสยี งดังอย่างเอาเปน็ เอาตาย ชิงเซี่ยกับฉู่หลีหันมาสบตากันวูบหนึ่ง ความสุขและความปีติหลังจากที่รอดพ้น จากอนั ตรายมาไดล้ อยข้นึ เต็มหนา้ เสยี งหวั เราะและรอยยม้ิ คอ่ ยๆ อบอุ่นข้ึน

“ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?” ชิงเซ่ียคุกเข่าลงคร่ึงตัว ก่อนยื่นมือออกไปตรวจสอบ บาดแผลท่ีแขนของฉูห่ ลีอยา่ งระมัดระวงั เม่ือสกั ครูด่ ้วยเพราะสถานการณ์เร่งรีบ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก เวลาน้ีหลังจากที่ลองนึกย้อนกลับไปดีๆ แล้ว ก็ให้รู้สึกว่า การกระทาของตนเองชา่ งบา้ บนิ่ ยิง่ เพราะหากประมาทไปเพียงนิดเดียว เกรงว่า ชวี ิตของคนทั้งคู่เวลาน้คี งไม่เหลอื แลว้ “ไม่เป็นไร” ฉู่หลีตอบกลับด้วยเสียงต่า ในน้าเสียงของเขายังแฝงไว้ด้วยความ แหบพร่านา่ ประหลาด ชงิ เซ่ียแหงนหนา้ ข้นึ มองเขาอย่างสงสยั อยากจะดูว่ายังมี ที่ไหนที่เขาได้รับบาดเจ็บอีก แต่ผู้ใดเล่าจะรู้ว่าขณะที่นางกาลังจะเงยหน้าขึ้น ก็ ถูกกระชากเขา้ สอู่ อ้ มกอดที่แข็งแกร่งดุจเหลก็ กลา้ น้นั เสยี ก่อน “ฉู่หลี?” ชิงเซ่ียขานเรียกชื่อเขาด้วยความต่ืนตระหนก แล้วดิ้นรนอยู่ในอ้อม กอดของเขาเล็กน้อย ก่อนท่ีดวงตาจะสบเข้ากับรอยเลือดจากบาดแผลบนแขน ของเขาที่เป้ือนมาโดนร่างของนาง หญิงสาวรีบกล่าวอย่างร้อนรนทาอะไรไม่ถูก “ทา่ นมเี ลือดออก!” “ไม่สาคัญอะไร” ฉู่หลีตอบกลับด้วยน้าเสียงทุ้มต่า เขากระชับชิงเซี่ยไว้ในอ้อม กอดแน่น ราวกับหวาดกลัวว่านางจะสลายหายไปในอากาศ อารมณ์ที่รุนแรง ประทุข้ึนมาจากทรวงอก คาพูดมากมายเหล่านั้นที่ราวกับจะบีบรัดทาร้ายหัวใจ จนเกือบจะถูกพ่นออกมาจากปาก อย่างไรก็ตาม ราวกับปากของเขาได้ถูกปิด ผนกึ ไว้ ไมม่ แี มแ้ ตป่ ระโยคเดยี วทีห่ ลดุ ออกมา ควรจะพูดวา่ อย่างไรดี? ควรจะบอกกล่าวถึงความรู้สึกขอบคุณและความละอาย ใจท่ีเขามีต่อนางอย่างไร? หลายวันที่ได้อยู่ร่วมกันมา ความหวาดระแวงและ สงสัยในทสี่ ุดก็สูญสลายหายไปราวกับหมอกควนั แต่ทว่าคาพูดเย็นชาเหล่าน้ันที่

เคยเอื้อนเอ่ยออกไป แววตารังเกียจเหล่าน้ันท่ีเคยใช้มอง ความสงสัยคร้ังแล้ว ครง้ั เลา่ ท่เี คยมี จะให้เขาเผชญิ หน้ากับมันอย่างไร? ชงิ เซี่ย ให้ข้าได้กอดเจ้าต่ออีกสักครู่เถิด! ข้าไม่อาจกล่าวอะไรออกมาจากปากได้ เพราะว่าตลอดมาเป็นข้าที่ทาร้ายเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า สงสัยในตัวเจ้า ผลักเจ้า ออกไปจากอ้อมอก เป็นข้าที่ทาลายมนั คร้ังแลว้ ครงั้ เลา่ ด้วยมือของขา้ เอง สายลมแรงโบกสะพัด ภูเขาเขียวนับพันเรียงราย ม่านหมู่เมฆาระบายด้วยสีสัน หลากหลาย เปน็ ระลอกคลน่ื ทง่ี ดงามย่งิ นกั ชงิ เซีย่ และฉหู่ ลชี าระลา้ งร่างกายอยขู่ ้างๆ ทะเลสาบแอง่ เลก็ ทช่ี ีวิตพวกเขาเอาไว้ กอ่ นจะคอ่ ยๆ เดินขนึ้ เหนือ พรอ้ มกบั ตา้ หวงทเี่ อาแต่จามไม่หยดุ ก้อนเมฆบนทอ้ งนภายามน้ีหายไปจนหมดแล้ว หลงเหลือเพียงแต่สีครามสะอาด ตาเท่าน้ัน ภาพท่ปี รากฏอยู่เบื้องหนา้ แปรเปล่ียนเป็นคมชดั ขนึ้ ไกลออกไปด้านหน้า เทือกเขาสูงท่ีตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางรอยแยกเด่นชัดสู่ สายตา หินที่ประกอบข้ึนมีลักษณะขรุขระรูปร่างแปลกประหลาด อีกทั้งยังมี สีสนั สดใส พันธ์ุไมพ้ ันธุพ์ ืชของเขตรอ้ นมารวมอยู่ทนี่ ี่ท้ังหมด ขนาดความรูแ้ ละประสบการณ์ของชิงเซี่ยก็ยังไม่อาจแยกแยะได้ถึงเจ็ดแปดส่วน จากท้ังหมดสบิ สว่ น ต้นไม้ ดอกไม้ และใบหญ้าเขียวขจกี ระจัดกระจายอยู่ทุกหน แห่ง ท่ามกลางพวกมันยังมีต้นหญ้าหน้าตาประหลาดขึ้นแซมอยู่ด้วย สีแดงสด ของมันเหมือนกับสีของชาดทาปาก และสุกสว่างดั่งสีของเปลวไฟท่ีกาลังมอด ไหม้ เหนือยอดเขาแต่ละลูกข้ึนไป แสงที่ลอดลงมาสาดส่องไปทั่วทุกสรรพสิ่ง งดงามเกนิ คาบรรยาย

บทท่ี 115-5 หุบเขาเซียนเผิงไหล ท้ังสองคนเดินตามอยู่ด้านหลังของต้าหวง ลัดเลาะไปตามพ้ืนท่ีราบของรอยแยก มองดูภูเขาท่ีตั้งตระหง่านสลับไปมาราวกับระลอกคลื่นจากทั้งสองฟากฝั่ง ก็ เหมือนกับเกลียวคล่ืนขนาดมหึมานับพันกาลังเชี่ยวกราดโหมกระหน่าอยู่ภายใน หัวใจ จนอดถอนหายใจออกมาเบาๆ ไมไ่ ด้ คิดไม่ถึงว่าห่างกันเพียงแค่หน่ึงเทือกเขาขวางก้ัน อุณหภูมิจากท้ังสองด้านจะ แตกต่างกันมากถงึ เพยี งนี้ ดา้ นหนง่ึ ลมเหมนั ต์เกรี้ยวกราดรนุ แรง อีกดา้ นกลับอบอุ่น ดจุ คมิ หันต์ฤดู เวลานี้ต่อให้ใช้ความรู้ท้ังหมดท่ีมีของชิงเซี่ย ก็ไม่สามารถหาหลักการ ใดๆ ที่สมเหตสุ มผลมาอธบิ ายได้ “เอ๋าๆ เอ๋าๆ!” เดินมาถึงจุดน้ี จู่ๆ ต้าหวงก็ร้องขึ้นเสียงดัง มันลอดตัวมุดผ่านพง หญ้าเขา้ ไป ชิงเซี่ยและฉู่หลีชะงกั งนั ไปในทันที ผ่านไปราวหนึง่ เค่อได้ เดรจั ฉานน้อย สีขาวก็กลับมาพร้อมกับกวางซวิ่นลู่*แถบตะวันตกท่ีมีขนาดใหญ่มากกว่าขนาดตัว มันถึงสบิ กวา่ เทา่ เจ้าตวั เล็กค่อยๆ ลากมันออกมาจากพงหญ้า ก่อนจะวิ่งไปหยุดอยู่ ด้านหน้าของชิงเซ่ีย แล้วแลบลิ้นสะบัดหางข้ึนอย่างออดอ้อน ทาท่าราวกับจะบอก กับนางว่าอยากจะกนิ อาหารแลว้ อย่างไรก็ตาม ชิงเซ่ียกับฉู่หลีก็ยังคงยืนน่ิงอยู่อย่างนั้นด้วยความตะลึงงัน มองไปยัง กวางปา่ ขนดกหนาตรงหนา้ ก่อนขมวดค้ิวเขา้ หากันน้อยๆ กวางปา่ ชนิดน้บี นพ้ืนที่ที่ราบไปล๋ ู่เปน็ สตั ว์ประเภทอยู่รวมกนั เปน็ ฝูง ทนหนาว อกี ทงั้ ยังเชี่ยวชาญเรื่องการว่ิง ในฤดูหนาวพวกมันมักจะถูกกองทัพของซีชวนใช้เป็น พาหนะขนส่งเสบียง การปิดล้อมไล่ล่าท่ีท่ีราบไป๋ลู่ครั้งน้ี แต่ละกองทัพของแต่ละ แคว้นเองก็นาสัตว์ชนิดน้ีติดมาด้วย แต่ทว่าอย่างไรก็ตาม ที่ร่องแยกแห่งนี้ร้อนจน

แทบจะทนไมไ่ หว เหตุใดจึงมีสตั ว์เฉพาะของเขตหนาวชนดิ นอ้ี าศัยอยไู่ ด้? ชิงเซี่ยขมวดควิ้ มุ่นกล่าว “ฉู่หลี ทนี่ ี่ดูเหมอื นไมค่ ่อยจะปกติ” ฉหู่ ลพี ยกั หนา้ รบั อย่างเห็นด้วย กอ่ นกลา่ วดว้ ยเสียงลกึ “ระวังตัวด้วย” ท้ังสามยังคงเดินหน้าต่อไป ตลอดเส้นทางทิวทัศน์ท่ีแปลกประหลาดมีให้เห็นอยู่ทุก ชนิด ไม่ว่าจะเป็นสัตว์บกหรือสัตว์ปีก ล้วนแล้วแต่เป็นประเภทที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งสิ้น นับว่ายังโชคดีที่ท้ังสองคนมีทักษะท่ีไม่ธรรมดา ดังนั้นหลายครั้งที่เดรัจฉานท่ี ไม่มีตาเหล่าน้ันเข้าจู่โจมคนท้ังคู่ จึงถูกจัดการไล่กลับไปด้วยสภาพสะบักสะบอม เหมอื นกนั หมด เดนิ มาไดเ้ กอื บสองชัว่ ยาม ทีป่ รากฏอย่เู บือ้ งหน้าก็คือทุ่งดอกไม้กว้างไกลสุดลูกหูลูก ตาแห่งหนึ่ง ความตื่นตระหนกในดวงตาของชิงเซ่ียและฉู่หลีเวลาน้ีย่ิงเพ่ิมมากข้ึน เป็นเท่าทวี หลังจากเดินไปรอบรอบได้อีกสักพัก ทะเลสาบแห่งหนึ่งก็ปรากฏสู่ สายตา สะพานข้ามฟากท่ีทาจากหินสีอ่อนพาดผ่านอยู่ด้านบน แผ่นอิฐสีเทาซีดที่ เรียบล่นื สะทอ้ นแสงสู่สายตาของผคู้ นได้ จนกระท่ังมาถึงยามน้ี ทั้งคู่ถึงเพิ่งแน่ใจได้ว่าสถานท่ีแห่งน้ีมีคนอาศัยอยู่ เช่นน้ันหุ่น เหล็กท่ีอย่ทู ี่รอยแยกของหนา้ ผาเม่อื สกั ครู่ ก็ต้องถูกสร้างมาจากฝีมือของมนุษย์ด้วย เช่นกัน เพือ่ ป้องกันผู้อ่นื เขา้ มารกุ ลา้ ความรู้สึกยินดีสายหน่ึงบังเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน หากว่าเป็นสถานที่ท่ีมีคนอาศัยอยู่ จรงิ ๆ เชน่ นั้นการจะออกไปจากสถานท่แี ห่งนี้กม็ คี วามหวังแลว้ ฝเี ท้าเร่งเรว็ ขน้ึ อยา่ งอดไม่ได้ ต้าหวงพาพวกเขาวกไปอ้อมมาอยู่หลายคร้ัง ในที่สุดก็ อ้อมผ่านภูเขาลูกน้ันมาได้ แล้วสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่หลังหนึ่งพลันปรากฏอยู่เบื้อง หนา้ ของพวกเขา