ลิขิตรักข้ามภพ 101-130

สาวของเขา หากไม่เห็นแก่ฐานะและหน้าของชิงเซี่ย เกรงว่ายามนี้ท่านมู่คงจับ หลินมูไ่ ปด๋ า้ เนินคดไี ปเปน็ ที่เรยี บรอ้ ยแลว้ ชิงเซ่ียลุกพรวดขึ้นมาโค้งคารวะขอโทษทุกคนในงานในทันที มู่สือเยียนเห็น หลินมู่ไปเ๋ มามายจนไม่ได้สติเช่นน้ัน ก็ไม่ได้ติดใจคิดจะเอาความแต่อย่างใด นาง โบกมือข้ึนหลายคร้ัง เพลิงโทสะของผู้คนที่อยู่ด้านล่างจึงค่อยๆ มอดดับลง หลงั จากนั้นหญงิ สาวจึงเดนิ ไปยังทิศทางท่คี ณุ หนูถานนง่ั อยู่ คุณหนูถานเห็นมู่สือเยียนเดินมายังทิศทางท่ีตนนั่งอยู่ ก็รีบลุกข้ึนยืนด้วยความ ร้อนรน ก่อนจะขยับเว้นที่ว่างตรงต้าแหน่งท่ีนั่งหลักน้ันให้แก่นาง มู่สือเยียนยก ย้ิมหวานเป็นเชิงทักทายหญิงสาวครั้งหน่ึง ก่อนจะน่ังลงไปยังที่ว่างท่ีคุณหนูถาน เว้นไวใ้ ห้ “คุณหนถู าน แมน่ างมู่ ใต้เทา้ หลนิ เพราะด่มื มากจนเมามายจึงไดเ้ สียกริยาไป ขอ ท้งั สองทา่ นได้โปรดให้อภยั อย่าไดถ้ อื สาเอาความ” ท่าทีของคุณหนูถานติดจะอึกอักเขินอายอยู่เล็กน้อย หญิงสาวกล่าว “หลายวัน มาน้ีใต้เท้ามู่พบเจอเรื่องล้าบากมามากมาย คงเหน่ือยล้าไม่น้อย ข้าว่าให้คนส่ง เขากลบั ไปพักผอ่ นที่ห้องกอ่ นจะดกี ว่า” ชิงเซี่ยมองดูคนรับใช้สองคนที่หามหลินมู่ไป๋กลับไป ก็ให้ถอนหายใจออกมา เลก็ น้อยดว้ ยความโล่งอก ไม่มีหลินมู่ไป๋คอยกันเหล่าผู้อาวุโสที่มายกจอกสุราขึ้น ทักทาย แม้ว่าจะมีหยางเฟิงคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ สุดท้ายชิงเซ่ียก็ยังต้องด่ืมเข้าไป อีกหลายจอกอยู่ดี รอจนกระท่ังงานเลี้ยงจบลง สภาพของชิงเซ่ียก็เมามายจน ตาลายไปหมด ร่างท้งั ร่างอ่อนยวบไรเ้ รี่ยวแรง

บทที่ 122-3 อารมณ์อันแสนฟุ้งซ่าน เพราะมีฉู่หลีอยู่ในห้อง จึงไม่ใช่เร่ืองแปลกอันใดหากจะไม่ปล่อยให้ข้ารับใช้เข้า ไปตามอ้าเภอใจได้ หยางเฟิงประคองชิงเซี่ยเดินเข้าไปข้างในห้องนอน วางนาง ลงบนเตียง ถอดรองเท้าออก แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ หลังจากนั้นจึงเหลือบ ตามองไปยังฉู่หลีที่ก้าลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะหนังสือด้านข้างอย่างไม่วางใจ ครั้งหนงึ่ สุดท้ายก็เดนิ ออกจากห้องไปด้วยความจนใจ นี่เป็นคร้ังแรกในชีวิตของชิงเซ่ียท่ีปล่อยให้ตนเองดื่มเหล้าเมาจนอยู่ในสภาพ เช่นนี้ ความเศร้าโศกและหดหู่ที่มากมายจนเกินไป เปรียบเสมือนดั่งหุบเหว ขนาดมหึมาท่ีมีความลึกยากจนเกินหยั่ง กลบฝังนางเอาไว้ข้างใต้อย่างแน่นหนา พละก้าลังมหาศาลสองสายคล้ายจะฉีกร่างของนางท้ังร่างออกเป็นสองท่อนให้ ได้อย่างไรอย่างน้ัน ความลังเล ความรู้สึกไม่สบายใจ ความอาลัยอาวรณ์ ความ วิตกกังวล และความตะขิดตะขวงใจทั้งหลายเหล่านั้น เหมือนกับพายุท่ีบ้าคล่ัง ลกู หน่งึ พดั เอาพวกเขาทง้ั สามเขา้ ตดิ มาอยู่ในวังวนพายุ ท้าใหน้ างแยกไมอ่ อกว่า เส้นทางสายไหนกนั แนท่ ี่ตนเองควรจะเลือกเดนิ ไป นางไมค่ วรเปน็ เชน่ นเ้ี ลย ตวั นางเม่ือกอ่ น ยืนหยัดเด็ดเดียว ตัดสนิ ใจไดอ้ ย่างแน่ว แน่ สามารถสังหารคนพร้อมรอยยิ้มได้อย่างง่ายดายเฉยชา แต่ไหนแต่ไรมาไม่ เคยหน้าน่ิวค้ิวขมวดมาก่อน ตัวนางเมื่อครั้งก่อนหน้า ก็แสนจะเจ้าเล่ห์พริ้ม พราย จัดการแก้ปัญหาที่เข้ามาได้อย่างหมดจดเหนือช้ัน กล่าวได้ว่าท้ัง สติปัญญา ทักษะร่างกาย หัวสมอง รูปร่าง กระทั่งหน้าตาล้วนอุทิศให้กับหน้าที่ ภารกิจ และประเทศชาติจนหมดส้ิน แต่ทว่าลองดูตัวนางในเวลาน้ี กลับมีแต่ ความลังเลไม่แน่ใจ ความคิดกระสับกระส่ายไม่มั่นคง เอาแต่วนเวียนอยู่

ท่ามกลางบุรุษสองคนเช่นนั้นไม่ไปไหน เสมือนด่ังคนที่หลงทาง น่ีไม่สมควรเป็น ตวั นางเลย เหตุใดนางถึงได้เปล่ยี นไปกลายเป็นคนเช่นน้ี แม้ว่าจะด่ืมสุราไปมากมายถึงเพียงน้ัน แต่ใบหน้าของชิงเซ่ียกลับย่ิงซีดขาวข้ึน เรือ่ ยๆ หญิงสาวท่ีอยู่ในสภาพเมามายขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ก่อนหดตัวเข้าหา กันจนกลายเป็นก้อนกลมก้อนเล็กๆ สีหน้าแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดอย่าง เป่ียมล้น ดูไปแลว้ กเ็ หมือนกับลูกสัตวต์ วั น้อยท่ีก้าลังจบั มมุ หน่ึงของผ้าห่มไว้แน่น แลว้ รอ้ งครางออกมาเสยี งเบา ฉู่หลียืนอยู่ด้านหน้าเตียงนอน มองดูชิงเซี่ยที่ขมวดคิ้วจนเป็นปม ค้ิวคมคู่น้ันก็ ขมวดเข้าหากันแน่นตามไปดว้ ย ใบหน้าของนางซดี ขาวถึงเพียงนั้น รูปร่างก็ผอม เพรียวถึงเพียงนั้น บอบบางประหน่ึงว่าหากมีลมสายหนึ่งพัดมา ก็คงจะพัดเอา นางติดไปด้วยได้อย่างง่ายดาย แต่ทว่าผู้ใดเล่าจะรู้ ว่าจิตวิญญาณที่แอบซ่อนอยู่ ข้างใต้เน้ือหนังแสนบอบบางอ่อนแรงร่างนี้ จะเป็นจิตวิญญาณที่มีความยึดมั่น แข็งแกร่งมากถึงเพียงไหน ตลอดมา หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคลื่นลมที่พัด แรงและความไม่ปลอดภัยอยู่เสมอ นางอาศัยวนเวียนอยู่แถวปากเหวของความ เป็นและความตายเช่นน้ันไม่จบสิ้น ดังนั้นทุกครั้งท่ีนางตวัดดาบในมือออกไปจึง ได้โหดเห้ียมและทารุณ อย่างไรก็ตาม กระนั้นหญิงสาวกลับมีหัวใจดวงหน่ึงที่ อบอุ่นและอ่อนโยนเปน็ ทส่ี ุด ดวงตาคู่นนั้ ของชายหนุม่ ผแู้ สนหล่อเหลาคอ่ ยๆ หร่ี ลงเร่ือยๆ หากเจ้าอ่อนแอกว่าน้ีอีกสักนิด หากเจ้าไม่ต้องฉลาดมากถึงเพียงน้ัน หรือหากเจ้าใจแข็งมากกว่าน้ันอีกสักหน่อย บางทีเร่ืองที่พวกเราทั้งสองต้อง เผชญิ อยใู่ นปจั จบุ ัน อาจเป็นเรือ่ งทตี่ รงกันขา้ มกับวนั นีอ้ ย่างส้ินเชงิ ก็เปน็ ได้ เขาค่อยๆ หย่อนตัวน่ังลงบนเตียงนอน ประคองร่างของชิงเซี่ยข้ึน นิ้วมือไล้ผ่าน ดวงตาที่งดงามของนาง ริมฝปี ากท่ีแสนด้ือรั้น และปลายจมูกที่เชิดโด่ง ก็ให้รู้สึก

คล้ายกับได้สัมผัสกับภูติท่ีอยู่ในโลกแห่งความฝัน หวาดกลัวเหลือเกินว่าจะปลุก นางใหต้ ่นื ขนึ้ ชงิ เซีย่ เจ้าร้หู รือไม่? กี่ทิวาราตรที ี่เจ้าหลับอยู่ข้างกายของข้าเช่นนี้ แต่ข้ากลับไม่ เคยมคี วามกล้าทจี่ ะย่ืนมือออกไปสัมผัสเจ้าเลย ข้าไม่กลัวว่าเจ้าจะด่าข้า ไม่กลัว ว่าเจ้าจะลงมาต่อยตีกับข้า แต่ข้าหวาดกลัวแววตาท่ีมองมาอย่างรังเกียจคู่นั้น ของเจา้ เหมอื นกับเมื่อคืนน้ันท่ีอยู่ในค่ายอุดร ที่เจ้าอยู่ในชุดเป้ือนเปรอะไปด้วย คราบเลือดทัง้ รา่ ง ดา่ ว่าขา้ ว่าเปน็ ปีศาจร้าย ชงิ เซ่ีย ขา้ ไม่ใช่ปศี าจร้าย ข้าไมใ่ ชจ่ อมมารทส่ี ังหารคนได้โดยท่ีตาไม่กระพริบ ข้า เพยี งแต่หวาดกลัวความอับอายท่ีจะถูกผู้อื่นเหยียบย่้าลงใต้ฝ่าเท้ามากจนเกินไป หวาดกลัวความมืดมิดท่ีไร้ซึ่งความหวังมากจนเกินไป และหวาดกลัวความ เจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ไม่อาจเห็นเดือนเห็นตะวันนั้นได้มากจนเกินไป วันเวลา เหลา่ นนั้ ที่ถกู ผ้อู นื่ มองเหมอื นกับเปน็ สุนัขท่ีจะด่าจะว่าหรือจะลงแส้ทุบตีอย่างไร ก็ได้น้ัน ข้าลืมไม่ลง ข้าไม่อาจลืมได้ว่าพวกเขาขึ้นมาขี่บนหัวของข้าอย่างไร ไม่ อาจลมื ได้ว่าพวกเขาใชร้ องเท้าท่ีแสนสกปรกโสโครกนั้นเหยียบลงมาหน้าของข้า ไมอ่ าจลืมกลน่ิ ของน้าลายทีเ่ หม็นเนา่ นา่ ขยะแขยงเหลา่ นน้ั ที่ถกู ถ่มรดลงมาใส่ ไม่ อาจลืมใบหน้าของตนเองท่ีใช้ประจบประแจงเยินยออย่างน่าคล่ืนไส้ และยิ่งไม่ อาจลืมแววตาโกรธแค้นส้ินหวังของผู้ตายเหล่าน้ันท่ีติดตามเขาไป ชิงเซ่ีย ข้าคิด มาโดยตลอดว่าหัวใจของตนเองได้ตายไปนานแล้ว แต่ทว่าเวลานี้ข้ารู้แล้ว รู้ว่า มันยงั เตน้ ยังมชี วี ิตอยู่ หญงิ สาวทีอ่ ยู่ในออ้ มแขนสง่ เสยี งรอ้ งครางขน้ึ มาทหี นง่ึ หยาดน้าตาหยดหนึง่ ไหล ผ่านหางตาของนางลงมา หลังจากน้ัน ก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอ้ืนอย่างไม่คิดจะ อายใคร และไมส่ นส่ิงใดท้งั สนิ้

หัวใจของฉู่หลีบีบรัดแน่น เขาค่อยๆ กระชับวงแขนให้แน่นข้ึน ตระกองกอด ชิงเซีย่ ไวใ้ นออ้ มอกของตน บางที คงมีแต่สถานการณ์เช่นนี้ มีแต่เวลาท่ีเมามายไม่ได้สติกระมัง เจ้าถึงจะ ยอมหลั่งน้าตาแสดงความออ่ นแอตอ่ หน้าข้า ชิงเซ่ีย ข้าทราบดีถึงความเจ็บปวดของเจ้า และความล้าบากใจของเจ้า เจ้า วางใจเถิด ข้าจะจดั การท้ังหมดเอง ทกุ สิ่งทุกอย่างจะตอ้ งจบสิน้ ลง จุมพิตท่ีเย็นเยียบราวกับน้าแข็งค่อยๆ ประทับลงบนหน้าผากนวลของชิงเซี่ย ท่ามกลางไอเย็นที่ส่งต่อมา แฝงไว้ด้วยค้าสัตย์สัญญาท่ีแสนเอาแต่ใจยิ่งของเขา วงล้อแห่งชะตากรรมที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า บัดน้ีหมุนวนและขับเคล่ือนอีกคร้ัง สายลมซึ่งแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายเก่าแก่โบราณ โชยเข้ามาในห้องที่แคบและเล็ก พัดส่งให้ชายเสื้อของคนทั้งสองสะบัดข้ึนน้อยๆ ตามแรงลม วิถีโคจรบนแผนท่ี ดวงดาวแปลกประหลาดและลึกล้าเกินหย่ังเพียงไหน โชคชะตาเองก็ไม่มีทางถูก บีบให้หันไปตามเจตจ้านงและวัตถุประสงค์ของผู้คนนิจนิรันดร์ พายุลมฝน เหลา่ นั้นทีไ่ ม่รูว้ ่าจะพัดมาเมอื่ ไร เวลานี้ก้าลงั รอคอยอยู่ไกลออกไป ณ ปลายทาง ที่ส้ินสุด พวกมันเตรียมพร้อมที่จะประเดประดังเข้าหาและถาโถมเข้าใส่ได้ทุก เมื่อ ใช้คลื่นอันดุเดือดรุนแรงของพวกมันกวาดล้างท้าลายทุกส่ิงทุกอย่างที่อยู่ ระหว่างผืนฟา้ และแผน่ ดิน เสียงตีฆ้องร้องบอกว่าเป็นยามสองเพ่ิงดังผ่านไป หญิงสาวท่ีอยู่บนเตียงอยู่ๆ ก็ ขยับตัวขึ้น ร่างของนางส่ันสะท้านไปเล็กน้อย ฉู่หลีนั่งอยู่บนหัวท่ีนอนมองเห็น ใบหน้าของชิงเซ่ียที่เวลานี้แดงก้่า ลมหายใจกระช้ันเร็วข้ึน ก็นึกไปว่าสุราในร่าง ของนางก้าลังออกฤทธิ์ จึงรีบเดินมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ รินชาใส่จอกชา

แล้วประคองศีรษะชิงเซยี่ ขึน้ หมายจะปอ้ นให้นางดื่ม ทว่าผู้ใดเล่าจะรู้ว่าขณะท่ีก้าลังประคองร่างของชิงเซ่ียข้ึน จู่ๆ กล่ินหอมเย็นๆ สายหนงึ่ ฉบั พลันกล็ อยสง่ เขา้ จมกู ฉ่หู ลีขมวดคิ้วมุ่นในทันที มองดูชิงเซี่ยท่ียกมือ ท้ังสองข้างขึ้นมาโอบรอบคอของเขาไว้ ก่อนจะประกบริมฝีปากบางราวกับกลีบ บุปผาอันแสนอ่อนนุ่มท้ังสองกลีบนั้นลงมาบนริมฝีปากของเขาด้วยความชุ่มช้ืน ออ่ นโยน ลมหายใจฟุ้งกระจายไปราวกับกลิ่นของดอกกล้วยไม้ เสียงครวญคราง แหบต้า่ ไม่เปน็ ภาษาดงั ขนึ้ ทข่ี า้ งหไู มห่ ยดุ ฉหู่ ลีตกตะลึงไปในทันใด เขารีบดันตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนก้มหน้าลง มอง ไปยงั ชิงเซ่ียท่ีชุดเสื้อผ้าร่นหย่อนลงไปกว่าคร่ึง เผยให้เห็นหน้าอกเต่งตึงขาวผ่อง ราวกับหิมะ เส้นผมยาวปล่อยระลงกับพ้ืน เนินหิมะสองลูกขยับเป็นจังหวะเร่ง กระช้ันอย่างเห็นได้ชัด ยอดปทุมถันสีอิงเถาสั่นระริก ผิวกายอ่อนนุ่ม กล่ินกาย หอมหวน กล่ินอายแห่งวสันต์แผ่กระจายไปไม่มีท่ีสิ้นสุด ดวงตาคู่นั้นของนางที่ กา้ ลงั มองมาท่ตี นเวลานี้ ฉ้า่ พราวไปด้วยหยาดนา้ ดูเลอื นรางพร่ามัวไปหมด ฉหู่ ลีขมวดค้ิวแนน่ จังหวะใจเต้นแรงข้ึนเร่ือยๆ แต่ถึงอย่างน้ัน เขาก็ยังรู้สึกได้ว่า มีบางอย่างไม่ปกติ ขณะท่ีก้าลังคิดจะพิจารณาดูสถานการณ์อย่างละเอียด จู่ๆ เขาก็เห็นชิงเซี่ยกางแขนออกแล้วกอดเขาเอาไว้แน่น ปากของนางร้องพึมพ้าไม่ เปน็ ภาษา คิ้วเรียวขมวดมุ่น ทา่ ทีดูทรมานยิ่งนัก “ชิงเซี่ย” ฉู่หลีเหงื่อซึมออกจากหน้าผาก เลือดจากท่ัวท้ังร่างเดือดพล่าน พยายามกัดฟันอดทนอย่างถึงท่ีสุด ก่อนจะยื่นมือไปดันไหล่ของชิงเซ่ียออกด้วย น้าเสยี งทมุ้ ต้่าทว่าแหบพรา่ “เจา้ เปน็ อะไรไป?” ท่ามกลางความฉุกละหุก ชิงเซี่ยเด้งตัวข้ึนมาอยู่ในท่าครึ่งคุ กเข่าอย่าง

ตะลีตะลาน ปลายนิ้วมือของฉู่หลีที่ปัดผ่านยอดปทุมถันไปอย่างไม่ตั้งใจ ท้าเอา ใบหน้าของชิงเซี่ยฉับพลันแดงเถือกไปทั้งหน้า ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อย ด้วยความเสยี วซา่ น เสียงร้องครวญครางดงั ขนึ้ อย่างอ้อยอิ่ง ท่ามกลางเสียงหอบ กระเสา่ ดวงตาหญิงสาวหร่ีเล็กลงด้วยความพร่ามั่วหลงใหล ราวกับระลอกคลื่น ของวสันต์ที่ซัดผ่านไปอย่างเช่ียวกราด เอวบางบิดโค้ง แขนทั้งสองข้างโอบไปที่ เอวของฉู่หลีแน่น ก่อนจะยกมือขึ้นไปแหวกอาภรณ์ของเขาออก แล้วจรดริม ฝีปากแดงราวดอกเหมยประทับลงบนอกแกร่งของฉู่หลี นิ้วมือเรียวท่ีลูบไล้ไป บนกลา้ มเนอื้ หน้าอกอยา่ งหลงใหล ส่งใหผ้ ิวหนังทน่ี ้ิวเรียวน้นั ลูบผ่านสน่ั ระรกิ ส้ินเสียงดังปังเสียงหนึ่ง ฉู่หลีก็ถูกชิงเซี่ยลากขึ้นไปบนที่นอน ก่อนจะถูกกดทับ อยู่ใต้ร่างที่อ่อนนุ่มนั้นของหญิงสาว กล่ินหอมอ่อนๆ ลอยเตะข้ึนมาบนใบหน้า กลีบบุปผาสีอิงเถาสองกลีบที่เปียกช้ืนประกบติดไปบนริมฝีปากของเขาแน่น กล่ินอายของลมหายใจท่ีเหมอื นดง่ั ดอกกล้วยไมล้ อยฟุ้งไปทั่ว ปลายลิ้นอุ่นร้อนที่ ตวัดมาอย่างอ่อนโยน และสอดส้ารวจไปด้วยความร้อนรุ่ม จุดให้ประกายเพลิง แห่งความปรารถนาในกายของชายหนุ่มต่ืนข้ึน เสมือนดั่งถูกเปลวไฟท่ีลุกโชติ ช่วงแผดเผาและทรมานไปท้ังร่าง และด้วยเพลิงแห่งปรารถนาที่ลุกติดโชติช่วง ฉบั พลันฉหู่ ลีก็ตวดั รัดชงิ เซยี่ ไว้ในอ้อมอกแน่น ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปแล้ว จุมพิตอยา่ งดดู ด่มื หญิงสาวท่ีอยู่ใต้ร่างร้องครางอืมในทันที ท่อนขาเรียวยาวสีขาวผ่องท้ังสองข้าง ตวัดข้ึนมาพันรอบเอวของฉู่หลีไว้ แล้วเกี่ยวกวัดรัดเขาไว้แน่นราวกับเป็นหนวด ปลาหมึก ฟ้าพลิกแผ่นดินหมุน รสสุราช้ันเลิศคลุมเครือ ชิงเซ่ียสอดมือเข้าไปใต้อาภรณ์ ของฉู่หลีด้วยความเร่งร้อน ก่อนจะสัมผัสลูปไล้อกแกร่งได้รูปของเขาอยู่เช่นน้ัน

ไม่ละไปไหน ความรู้สึกอันน่าพิศวงและพึงพอใจท้าให้นางไม่อาจหยุดส่งเสียง ร้องครางออกมาได้ มือของหญิงสาวเก่ียวไปบนแผ่นหลังของชายหนุ่มแน่น เหมือนกบั เป็นลกู งตู ัวเลก็ ๆ แล้วคลงึ เคลน้ เชยชมอย่างละเอยี ดลออพิถีพิถัน เนิน อกสีขาวหิมะทั้งสองลูกส่ันสะท้านอยู่ใต้อกแกร่งท่ีกดทับลงมา ผิวที่เรียบลื่น เนียนนุ่มเดือดพล่าน กระท่ังต้นขาสีขาวผ่องยามน้ีก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเป็น ชั้นๆ ดวงตาของชิงเซ่ียพรา่ เบลอดว้ ยฤทธิส์ ุรา คิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อย ริมฝีปากกัด ลงไปบนริมฝีปากของเบาเบาๆ อย่างเย้าหยอก ร่างเล็กแสนงดงามที่ราวกับถูก บรรจงป้ันแต่งมาเป็นอย่างดี เวลานี้กลับนอนสั่นระทวยอยู่ใต้การเคล้าคลึงด้วย อารมณ์ของฉหู่ ลี ภูเขาไฟท่ีแอบซ่อนอยู่ในร่างของฉู่หลีก้าลังจะปะทุออกมาในที่สุด ลมหายใจที่ ร้อนระอุพ่นรดออกมาอย่างบ้าคล่ัง ในสมองส่งเสียงวิ้งๆ กึกก้อง ล้าคอแห้งผาก เน้ือตัวถูกเพลิงแห่งความปรารถนาเผาผลาญไปทั้งสรรพร่าง ความต้องการ ประหนง่ึ เปลวไฟทีก่ า้ ลงั ลกุ ไหม้ และเหมือนกับหินลาวาท่ีร้อนระอุ แขนยาวของ ชายหนุ่มเหยียดยาวออกไปจนสดุ กอ่ นจะจับชงิ เซี่ยกดเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแน่น แล้วกดจบู ไปบนลา้ คอขาวราวหมิ ะน้ันของนาง

บทที่ 122-4 อารมณ์อันแสนฟุ้งซ่าน ชิงเซี่ยร้องครางเหมือนวิหคน้อยท่ีแสนเหนื่อยล้า ร่างท้ังร่างแนบติดไปกับกาย ของฉู่หลี นิ้วมือขาวราวหิมะท้ังสิบสางไปบนเส้นผมสีน้าหมึกของชายหนุ่มแล้ว ขยุ้มขย้าอยู่เช่นนั้น กายของหญิงสาวยามน้ีค่อยๆ จมด่ิงลงเร่ือยๆ ลิ้นอันแสน อ่อนนุ่มตวัดเลียไปบนอกแกร่งของฉู่หลีอย่างบางเบา แล้วเย้าหยอกอยู่แถวอก แกร่งเช่นน้ันไม่ละไปไหน ท้องน้อยของฉู่หลีเวลานี้ร้อนรุ่มไปด้วยเปลวไฟแห่ง ปรารถนาท่ีลุกโชน ในช่วงเวลาของสถานการณ์อันตรายน้ันเอง ความคิดหนึ่งก็ กระแทกเข้ามาในหัวสมองของเขาอย่างจัง พิจารณาจากนิสัยของชิงเซ่ียแล้ว นางจะปฏิบัติกับตนเช่นนี้ได้อย่างไร? ต่อให้หญิงสาวเกิดอารมณ์เพราะฤทธ์ิสุรา จริง กไ็ มส่ มควรท่ีจะขาดสตจิ นถงึ ขนั้ น้ี หรือวา่ นางจะถกู พษิ เข้า? พอคดิ ไดแ้ บบน้ี เหง่อื เยน็ จากท่ัวท้ังร่างฉับพลันก็ไหลอาบลงมาด้วยอารามตกใจ ขณะทกี่ า้ ลังคิดจะผลักนางออกไปแล้วดใู หแ้ นใ่ จว่าเกดิ อะไรขึ้นกนั แน่ อยู่ๆ เสียง รอ้ งไห้ของชิงเซี่ยก็ดังข้ึน ร่างของนางขยับชิดเข้ามา ก่อนจะเกี่ยวรัดร่างของเขา ไวอ้ กี ครง้ั “ชงิ เซีย่ ” ฉหู่ ลเี อย่ เรียกนางด้วยน้าเสยี งแหบพร่า แหงนหน้าข้ึนมามองหญิงสาว ด้วยการตัดสินใจที่มุ่งม่ันเด็ดขาด ก่อนจะย่ืนมือออกไปยึดศีรษะของนางไว้ เอ่ย ดว้ ยเสยี งลกึ “เจา้ รู้หรอื ไม่ว่าข้าคอื ใคร?” “อืม......” ชิงเซ่ียตอบรับกลับมาด้วยความมนึ งงเบลอเลือน ริมฝีปากหวานถูกส่ง ขน้ึ มาประกบเขา้ กับริมฝปี ากเขาอกี ครัง้ อย่างรวดเร็ว ปดิ กนั้ ประโยคตอ่ ไปที่ฉู่หลี คิดจะพูดจนหมดสิ้น ล้ินเรียวตวัดไล่ส้ารวจฟันขาวของฉู่หลีไปอย่างช้าๆ ส่งให้ ชายหนุ่มรู้สึกคันยุบยิบจนยากจะระงับไหว ย่ิงได้ยินเสียงครางทุ้มต้่าของชิงเซี่ย

ที่ดังสง่ มาเบาๆ กย็ งิ่ ทา้ ให้ฉูห่ ลีลุ่มหลงจนยากจะถอนตัว ไม่ง่ายเลยกว่าท่ีจะผลัก นางออกไปได้ ดวงตาท้ังคู่ของฉู่หลีเวลาน้ีจึงทั้งด้ามืดและดิ่งลึก กล่าวด้วย นา้ เสยี งแหบพรา่ “ชงิ เซีย่ ขา้ คอื ฉู่หลี” ดวงตาของชิงเซี่ยที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลงประหนึ่งถูกเมฆหมอกปกคลุมไว้ เวลานี้มองมาที่เขาด้วยความขุ่นเคืองและขัดใจอย่างถึงท่ีสุด ท้ังยังแฝงไว้ด้วย การกล่าวโทษที่เขาไม่ยอมร่วมผสานกายเป็นหน่ึงกับนางเสียที จนเกือบจะมีน้า ใสๆ หยดไหลออกมาจากดวงตาท้งั สองขา้ ง มาถึงจดุ น้ี ฉู่หลีมั่นใจแน่แล้วว่าตอน ที่อยู่ในงานเล้ียง นางจะต้องถูกคนแอบวางยาปลุกก้าหนัดอย่างแน่นอน ความรู้สึกโกรธกรุ่นท่ีรุนแรงจู่ๆ ก็พุ่งพรวดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉู่หลีแอบร้อง อยู่ในใจว่าโชคดีแล้วท่ีนางกลับเข้ามาในห้องได้ทันกาล ทั้งยังได้พบกับตนเอง หากว่าเปลี่ยนเป็นถูกผู้อื่นอาศัยช่องโหว่น้ีเอาเปรียบเข้า ไม่รู้ว่าควรจะท้า อย่างไรดี? มองดูเสื้อผ้าของชิงเซ่ยี ท่รี ่นเปลือยลงมาเกือบคร่ึงล่าง ท่าทางแลดูเย้ายวนเป่ียม ไปด้วยเสน่ห์ ฉู่หลีก็ให้รู้สึกว่ายามนี้ความอดทนของตนในที่สุดก็มาถึงขีดจ้ากัด หากว่านางยอมให้ตนในสภาพท่ีไม่รู้ตัวและไม่อาจควบคุมตัวเองได้ พอได้สติ กลับมา ไม่รู้นางจะมองตนอย่างไร? คิดถึงตรงนี้ ฉู่หลีก็กัดฟันด้วยความอดทน คร้ังหนึ่ง ก่อนจะดึงผ้าห่มและผ้าคลุมเตียงข้ึนมา มัดนางเอาไว้ข้างในเป็นชั้นๆ หลงั จากนน้ั จึงคอ่ ยโอบนางเข้าสู่อ้อมกอด ชิงเซี่ยที่ถูกเขากอดเอาไว้แน่นดิ้นขัดขืนต่อเนื่องไม่หยุด ใบหน้าของหญิงสาว เวลานีแ้ ดงก้่า ท่าทางแลดูทรมานเป็นอยา่ งมาก ฉู่หลเี ปิดประตหู ้อง อุ้มชิงเซย่ี วิง่ ออกไปทางทศิ ตะวันออกอยา่ งรวดเร็ว

หนองนา้ สเี ขยี วมรกตปกคลมุ ไปดว้ ยหม่ตู น้ หญ้าทส่ี งู โปร่งจนเกือบถงึ คร่ึงร่างของ คน ฉู่หลีค่อยๆ ปลดผ้าห่มท่ีมัดชิงเซ่ียเอาไว้ออกอย่างช้าๆ ภาพท่ีปรากฏสู่ สายตา คือหญิงสาวท่ีอยู่ในอาภรณ์สีขาวหิมะ ผิวพรรณชุ่มฉ่้าผุดผ่อง ใบหน้า งามถูกป้ันแต่งมาอยา่ งประณตี สละสลวย ดวงตาพราวระยับราวกับดวงดารา วง ค้วิ โคง้ โก่งประดจุ กิ่งหลิว หญิงสาวก้าลังจ้องมองมาท่ีเขา สายลมอันหนาวเหน็บ ของเม่ือยามราตรีดูเหมือนว่าจะปลุกให้นางมีสติกลับมาได้ ชิงเซ่ียขมวดค้ิวเข้า หากนั แนน่ วงแก้มขึน้ เปน็ สีแดงระเรื่อ หญิงสาวกดั มุมปากของตนเล็กน้อย ก่อน จะรีบจดั เสื้อผา้ ของตนเองใหเ้ ขา้ ที่เขา้ ทางแมว้ า่ เรี่ยวแรงจากท่ัวทั้งร่างจะหายไป หมดแลว้ กต็ าม ฉู่หลีประคองนางไว้ในอ้อมกอดด้วยความอบอุ่น มองดูดวงตากลมโตของนางท่ี แบ่งแยกผิดถูกอย่างชัดเจน ก็เอ่ยปลอบด้วยเสียงลึก “อย่าได้หวาดกลัวไปเลย ไมม่ อี นั ใดหรอก” กล่าวจบ จงึ ค่อยๆ หยอ่ นรา่ งของนางลงไปในหนองนา้ อากาศของเม่ือยามวิกาลหนาวเย็น น้าในหนองน้าเองก็แผ่บรรยากาศท่ีหนาว เหน็บออกมาเป็นระยะๆ ชิงเซ่ียร่างกายสั่นระริกไปอย่างอดไม่ได้ และในขณะท่ี ฉู่หลีปล่อยมือออกจากหญิงสาว ร่างของชิงเซ่ียฉับพลันก็จมดิ่งลงไปใต้น้าด้วย ความอ่อนแรง กอ่ นจะจมหายไปไม่เห็นแม้แต่เงา ฉู่หลีขวัญผวาสุดขีด หลังจากสิ้นเสียงดังตู้มเสียงหนึ่ง เขาก็กระโดดลงไปใน หนองน้าแล้วควานหาตัวนางจากรอบด้านด้วยความลนลานตื่นตระหนก หลงั จากหานางพบ เขากโ็ อบกอดชิงเซยี่ ไว้ใต้กน้ บง้ึ ของหนองนา้ แอ่งน้าแห่งน้ีมีความลึกสูงเพียงเอวเท่านั้น แต่ด้วยเพราะยามน้ีชิงเซี่ยไร้ซึ่ง เร่ียวแรงใดๆ ท่ามกลางความจนใจ ฉู่หลีจึงได้แต่ยืนกอดนางอยู่กลางหนองน้า

เช่นน้ันน่ิง รอคอยให้ความหนาวเหน็บของสายน้าเข้าไปช่วยชะล้างฤทธ์ิของยา ปลุกกา้ หนดั ในร่างของหญิงสาวใหห้ มดไปดว้ ยความเงยี บสงบ แต่เดิมแล้ว ชิงเซ่ียก็สวมเพียงชุดนอนตัวบาง มาเวลานี้ยิ่งถูกน้าในสระรดจน เปียกโชก ก็ยง่ิ ทา้ ใหอ้ าภรณบ์ นเรือนร่างแนบติดไปกับร่างกาย ส่งให้ส่วนโค้งเว้า ทั้งหลายเดน่ ชัดขึน้ มาอย่างไมอ่ าจปดิ ไวไ้ ดม้ ิด ร่างกายของชงิ เซ่ียเวลาน้ีออ่ นแอเป็นอยา่ งมาก กระท่ังเร่ียวแรงท่จี ะใช้พูดก็แทบ จะไม่มีเหลือ อย่างไรก็ตามสติของนางยามน้ีกลับเด่นชัดย่ิง สายลมของเม่ือยาม ค่้าคืนโชยผ่านไปอย่างช้าๆ ต้นหญ้าพลิ้วพัดไปตามแรงลม แมลงส่งเสียงร้อง เจ้ือยแจ้ว บนท้องนภา พระจันทร์อันเย็นเยียบส่องประกายประหนึ่งน้าค้างแข็ง ด้านล่าง ท่ามกลางหนองน้าสีเขียวมรกต ชิงเซี่ยอิงซบไปกับอกแกร่งของฉู่หลี มือน้อยคู่น้ันที่นุ่มเรียวเกาะติดกับไหล่ของฉู่หลีแน่น หลังจากรู้สึกถึงมือท้ังสอง ข้างของเขาท่ีโอบอยู่ตรงหลังเอวของนางอย่างทรงพลัง ฉับพลันลมหายใจก็ กระชั้นตนื้ ขนึ้ สายลมของเมอ่ื ยามราตรีเปา่ เอาเสน้ ผมยาวของคนทั้งสองลอยขึ้น ไปเบาๆ กอ่ นจะเขา้ พันกนั อยา่ งยุ่งเหยิงเหมือนกับปกี ของผีเสอ้ื นบั พันนับหมืน่ ไม่รวู้ ่าผ่านไปนานเท่าไร เหมือนกับว่าแม้แต่ร่างกายก็แข็งทื่อเป็นท่อนไม้ไปแล้ว ในท่ีสุดชิงเซี่ยก็เอ้ือนเอ่ยค้าพูดออกมาด้วยน้าเสียงที่แสนแหบพร่า “ฉู่หลี ข้าดี ขึ้นแลว้ ” ฉู่หลีชะงักกึก พยักหน้ารับอย่างช้าๆ ก่อนจะอุ้มนางข้ึนมาบนฝ่ัง แล้ววางหญิง สาวลงบนผา้ ห่มผนื เดมิ ท่เี คยใช้ “ขา้ เดินกลบั ไปเองได้” เห็นวา่ ฉูห่ ลคี ดิ จะใชผ้ า้ ห่มห่อตนกลับไป จึงรีบเอ่ยขัดข้ึน อย่างรวดเร็ว

ฉู่หลีไม่ได้เอ่ยส่ิงใดตอบกลับมา เขาเพียงแค่กวาดสายตามองมาทางชิงเซี่ยท่ี แทบจะอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าอย่างพิจารณาทีหนึ่ง ค้าตอบนั้นต่อให้ไม่กล่าว ออกมาก็รับรู้ได้อย่างชัดเจน วงแก้มของชิงเซี่ยฉับพลันแดงก้่าข้ึนทันใด ยอม ปล่อยให้ฉู่หลีใช้ผ้าห่มห่อลงมาบนตัวตนอย่างตามใจชอบ แล้วปล่อยให้เขาโอบ ตนไว้ในอ้อมกอด พาเดนิ ไปทางพระราชวงั เฟ่งิ หมิง หุบเขาเผิงไหลเป็นสถานท่ีที่ตัดขาดออกจากโลกภายนอก สภาพแวดล้อมเงียบ สงบและสวยงาม ทุกหนแห่งล้วนถูกวางประดับไปด้วยก้อนหินรูปร่างแปลกตา สายลมของเมื่อยามวิกาลอันเยียบเย็นที่พัดโชย พัดพาเอากลิ่นหอมอ่อนๆ ของ บุปผาและต้นหญ้ากระจายส่งไปท่ัว บริเวณรอบด้าน ต้นไม้ดอกไม้แปลบไหว ริบหร่ี ดไู ปแลว้ กเ็ หมือนกบั เขตแดนแหง่ สรวงสวรรค์อย่างไรอย่างน้ัน ชิงเซย่ี ถูกฉู่หลีโอบไวใ้ นอ้อมกอด เลิกคิ้วข้นึ เลก็ น้อย มองดูใบหน้าคมคายชัดเจน ของฉู่หลีจากด้านล่าง หวนนึกถึงบรรยากาศท่ีกระอักกระอ่วนระหว่างพวกเขา ท้ังสองเมอ่ื คร้ังกอ่ นหน้า ฉบั พลันใบหนา้ ของนางก็แดงกา้่ ขึ้นอยา่ งอดไม่ได้ เมอื่ เหน็ วา่ ใกลจ้ ะกลบั ถงึ ห้องนอนเต็มที จู่ๆ เสียงร้องเอะอะที่ดูต่ืนตระหนกสาย หนึ่งก็ดังส่งมาจากทางด้านในของหุบเขา และในชั่วพริบตานั้นเอง เสียงตีฆ้องก็ ดังสะท้อนไปทั่วท้องฟ้า เสียงร้องของวิหคจ้านวนนับไม่ถ้วนกึกก้อง พวกมัน กระพือปีกบินข้ึนสูงไปจนขนนกปลิวกระจายไปทั่วทั้งอากาศ ชิงเซี่ยตกตะลึง หันไปดึงชายเส้ือของฉู่หลีไว้อย่างรวดเร็ว กล่าว “ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แล้ว” ฉู่หลีขมวดค้ิวเข้าหากันแน่น ปล่อยชิงเซี่ยลงกับพ้ืน ตลอดเส้นทางท่ีเดินกลับมา ถงึ จะไม่ใกลแ้ ละไมไ่ กลจนเกนิ ไปนัก แต่เวลานเ้ี สื้อผา้ ของชงิ เซีย่ ก็แห้งไปกว่าคร่ึง

แล้ว และแม้ว่าการสวมเพียงแต่ชุดผ้าฝ้ายไปไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมสักเท่าไร ถึง อยา่ งน้ันยามนม้ี นั ก็ไมไ่ ด้เปดิ เผยมากเหมอื นอยา่ งเมอ่ื ตอนก่อนหนา้ “ไปดกู นั เถดิ ” ชิงเซ่ียพยักหน้ารับ ทันใดน้ันเอง ชายหนุ่มชาวเผิงไหลผู้หน่ึงก็ว่ิงมาจากท่ีไกลๆ ชิงเซี่ยพุ่งข้ึนไปจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสับฝ่ามือลงไปที่ชายผู้น้ัน ตบให้เขาหมดสติล้มลงกับพ้ืน แล้วปลดเส้ือคลุมตัวนอกของเขาออกด้วยความ คลอ่ งแคล่ว ย่ืนมันให้กบั ฉู่หลพี รางกล่าว “รบี สวมเรว็ เข้า” อีกหนึง่ ผู้โชคร้ายทีเ่ ข้ามาในทางเดียวกันก็ถูกชิงเซี่ยจัดการไปอย่างเรียบร้อย ท้ัง สองคนเปล่ียนไปสวมเส้ือผ้าท่ีเพิ่งแย่งมา ก่อนจะปะปนเข้าไปในกลุ่มคนท่ีก้าลัง ว่งิ ขน้ึ ไปข้างหนา้ ด้วยความลนลาน เหน็ เพยี งตรงทิศทางของหอเทียนจีเบื้องหน้า ยามนีก้ า้ ลังโชติช่วงไปด้วยแสงของเปลวเพลิงท่ีร้อนแรง เสียงเอ็ดตะโรครึกโครม ของผู้คนท่ีอยรู่ อบด้านดงั สน่ัน ชงิ เซ่ยี กับฉู่หลหี ันกลับมาสบตากันแวบหน่ึง ก่อน จะคอ่ ยๆ หลบซอ่ นไปทา่ มกลางฝูงชน

บทที่ 122-5 อารมณ์อันแสนฟุ้งซ่าน ผู้คนจ้านวนนับไม่ถ้วนมายืนแออัดกันอยู่หน้าประตูของหอเทียนจี แหงนหน้า มองข้ึนไปด้านบน เห็นเพียงแต่แสงโชติช่วงของเปลวเพลิงท่ีส่องสว่างมาจาก ทางด้านในของหอเท่านั้น ยามนี้เหล่าประชาชนชาวเผิงไหลช่วยกันหาบถังน้า สาดไปทางห้องที่เปลวไฟก้าลังโหมกระหน่้าไม่หยุด ท่านมู่รวมถึงเหล่าบุรุษ รูปร่างก้าย้าชาวเผิงไหลคนอื่นๆ เอง ก็ก้าลังพยายามเป็นอย่างย่ิงท่ีจะพังประตู ใหญบ่ านน้ันเข้าไป เสียงกระแทกประตดู งั ปังๆ ดงั สะท้อนเข้าหมู าอยา่ งต่อเน่อื ง “มัวยืนท้าอะไรอยู่? รีบช่วยกันดับไฟเร็วเข้า!” ลูกศิษย์หนุ่มชาวเผิงไหลผู้หนึ่ง เห็นชิงเซ่ียกับฉู่หลีท่ีใส่ชุดของเผิงไหล ท้ังมีความมืดของยามวิกาลช่วยปกปิด ใบหน้าของพวกเขาไว้ จึงปฏิบัติกับพวกเขาทั้งสองเหมือนกับท้ังคู่เป็นชาวเผิง ไหลด้วยกันเอง ชิงเซี่ยกับฉู่หลีรีบพยักหน้ารับในทันที แล้วมองหาถังท่ีจะใช้ไปตักน้า ก่อนจะวิ่ง ตามฝงู ชนเขา้ ไปชว่ ยพวกเขาดบั ไฟ ในเวลาน้ีเองที่เสียงดังปังหนักๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ในกลุ่มควันและเปลวเพลิงท่ี คลุ้งกระจายไปทั่ว ประตูหนักบานใหญ่จู่ๆ ก็พังครืนลงมา แล้วตบเอากลุ่มควัน พดั ฟงุ้ ส่งใหฝ้ ูงชนท่อี ยู่รอบๆ กระอกั ไอเสียงดัง ท่านมู่สะบัดแขนเส้ือออกไปคร้ัง หนึง่ หลังจากนนั้ จึงออกค้าสัง่ ให้เหลา่ ฝงู ชนรีบเข้าไปชว่ ยคนออกมา ชิงเซีย่ และฉหู่ ลีเดนิ ตามฝงู ชนเขา้ ไปจากทางด้านหลัง เพียงพริบตา ท้ังคู่ก็เข้าไป ในสถานทีศ่ กั ดสิ์ ทิ ธข์ิ องหุบเขาเผงิ ไหล---หอเทียนจี รอบด้านยามน้ีเต็มไปด้วยควันคลุ้งหนาแน่น ชิงเซี่ยขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาดิ่งลึก

ทอดมองออกไปไกล ภาพที่เห็นอยู่เบ้ืองหน้า คือสภาพของห้องที่ระเกะระกะยุ่ง เหยิง หนังสือรวมถึงชั้นหนังสือล้มระเนระนาดเต็มพื้น รอบด้านมีแต่ร่องรอย ของการต่อสู้ คิ้วของชิงเซี่ยย่ิงมาก็ย่ิงขมวดเข้าหากันแน่น ฉู่หลีเองก็รู้สึกได้ว่า เรื่องราวท่ีเกิดขึ้นไม่ค่อยจะปกติ จึงอดไม่ได้ย่ืนมือออกไปดึงข้อมือของชิงเซ่ียไว้ บีบเขา้ หากนั แน่นเป็นเชงิ ปลอบประโลม ชิงเซี่ยชะงักไปเล็กน้อย ภาพเย้ายวนของตนกับเขาท่ีคลึงเคล้าคลอเคลียกัน ทา่ มกลางอารมณ์อนั แสนฟุ้งซ่านลอยข้นึ มาปรากฏอยู่ในหัวสมองอกี ครงั้ ใบหน้า ของนางแดงก้า่ ไปในทนั ใด รบี หดมือกลับไปอยา่ งรวดเร็ว คนที่สามารถลอบทา้ ร้ายนาง รวมถงึ สามารถเข้าใกล้และวางยานางได้โดยท่ีนาง ไม่รู้ตัว นอกเสียจากชาวเผิงไหลแล้ว ก็มีเพียงปีศาจสาวเล่ียอวิ๋นจี้ท่ีดูจะแปลก ประหลาดและลึกลับยากเกินกว่าจะคาดเดาได้นางน้ันเพียงผู้เดียวเท่าน้ัน ถึงแม้วา่ ชิงเซีย่ จะมีร่างกายท่ีคล่องแคล่วและยืดหยุ่น มีทักษะในการสังหารคนที่ เหนอื ชั้น แตถ่ ึงอย่างนั้นเมอื่ เปรียบเทียบกับปีศาจสาวผู้ทย่ี ากจะคาดเดานางนี้ ก็ เรียกได้ว่าเป็นรองอยู่เล็กน้อย ท้ังยังไม่รู้อีกว่าจะเผลอไปติดกับของนางเข้า เมื่อไร เพลิงโทสะทอี่ ยู่ในใจคอ่ ยๆ คุกรุ่นขึน้ เรื่อยๆ แอบกล่าวกับตนเองว่ารอให้วิกฤตท่ี เกิดข้ึนเบื้องหน้าสิ้นสดุ ลงกอ่ น นางจะต้องกลบั ไปคดิ บัญชีกบั สตรีนางนั้นแน่ ความเสียเปรียบท่ีไม่อาจกล่าวออกไปได้เช่นน้ี หมายเลข003อย่างนางไม่มีทาง ยอมกลืนมนั ลงท้องไปอยา่ งไมค่ ดิ จะเอาความเป็นแน่! “อ้าก!” และในขณะน้ันเอง เสียงกรีดร้องเสียงหน่ึงก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด ของชิงเซี่ยให้หยุดชะงักลง นางแหงนหน้าขึ้น มองไปทางต้นเสียง ก่อนจะเห็น

เป็นท่านมู่ที่ยามนี้เบิกตาข้ึนโพลง ใบหน้าท่ีเต็มไปด้วยร่องรอยของความเห่ียว ย่นสั่นระริก เขาร้องไห้ด้วยเสียงดัง ก่อนวิ่งขึ้นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ชิงเซ่ีย หันหน้ากลับมา มองตามเงาร่างของเขาไป ฉับพลันประหนึ่งถูกสายฟ้าฟาดเข้า ใส่ร่างอย่างจัง ใบหน้าของนางเวลานี้ซีดเผือด ฝีเท้าโซเซจนแทบจะประคองร่าง ไว้ไมอ่ ยู่ ขาดอีกนดิ กแ็ ทบจะล้มลงไปนัง่ กบั พนื้ ภาพท่เี ห็นอย่เู บ้อื งหนา้ คอื ศพของหญิงสาวท่ีอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าก้าลังนอน ฟุบอยู่บนพื้น บนเรือนร่างที่ขาวผ่องดุจด่ังหิมะเต็มไปด้วยลิ่มเลือดและรอยฟก ช้าสีเขียวอมม่วง ตรงส่วนล่างของร่างกาย แต้มแต่งไปด้วยคราบของโลหิตและ ร่องรอยของการมีมลทิน ใบหน้านางซีดขาวราวกับกระดาษ ดวงตาท้ังคู่เบิก โพลงขึ้นด้วยความหวาดกลัว สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก คั่งแค้น และ เศร้าโศกทุกข์ตรม คราบของหยาดน้าตาที่เคยไหลอาบผ่านใบหน้ายังคง หลงเหลืออยู่ให้เห็น หญิงสาวที่นอนอยู่เบ้ืองหน้ายามนี้ ก็คือมู่สือเยียนปราชญ์ หญงิ แหง่ เผิงไหลที่เพง่ิ จะพบไปเมอ่ื ไม่ก่ชี ่วั ยามกอ่ นหน้า ท่านมู่กรีดร้องโหยหวนด้วยความเศร้าโศก วิ่งเข้าไปในห้องโถงที่ยังคงลุกไหม้ และเต็มไปด้วยเปลวเพลิง ประคองร่างของมู่สือเยียนขึ้นมา หลังจากสัมผัสเข้า กับมือของหญิงสาวท่ีเย็นดุจน้าแข็ง จึงทราบได้ว่าหญิงสาวหมดลมหายใจไป นานแลว้ ! เสียงร้องไห้เศร้าโศกด้วยเพราะเหตุโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ฉับพลันดังก้องไปท่ัว ท่านมู่น้าตาไหลอาบเต็มใบหน้า เสียงกรีดร้องของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า เสียใจประหนึ่งเสียงของดวงวญิ ญาณทีก่ ้าลังครา้่ ครวญ “อมื ...”

ทันใดน้ันเอง เสียงครางเบาๆ เสียงหน่ึงจู่ๆ ก็ดังข้ึน ทุกคนพร้อมใจกันหันหน้า กลับไปมองทางด้านในห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบว่าบนเตียงขนาดใหญ่ท่ีมี สภาพยุ่งเหยิง ชายหนุ่มผู้หนึ่งก้าลังนอนอยู่บนนั้น เส้ือผ้าของเขาตกเรี่ยราดอยู่ เต็มพื้น ร่างกายส่วนบนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า สวมเพียงกางเกงหนึ่งตัว เส้น ผมยาวของเขาถกู ปลอ่ ยท้งิ ลงมา ใบหน้าไม่อาจมองเหน็ ได้อย่างชัดเจน ท่านมู่ฉบั พลันเหมอื นกับลูกระเบิดขนาดใหญ่ท่ีถูกจุด เขาเด้งตัวขึ้นจากพื้นอย่าง รวดเรว็ กอ่ นจะวิง่ ไปทางเตียงขนาดใหญด่ ้วยความดดุ นั เหล่าผคู้ นทั้งหลายกลวั วา่ เขาจะเป็นอันตราย จงึ พร้อมใจกนั ขยบั ตามหลงั ข้ึนไป ได้ยนิ เพยี งเสียงดังโครมเสยี งหนึ่งดงั ส่งมา เสาขนาดใหญ่ต้นหน่ึงจู่ๆ ก็ล้มครืนลง มา แล้วลม้ ลงไปตรงเบื้องหน้าของเตียงขนาดใหญ่หลังน้ันอย่างพอดิบพอดี ขาด อกี นดิ ก็เกอื บจะกระแทกเข้ากบั ศีรษะของท่านมู่ เหล่าลูกศิษย์ชาวเผิงไหลหลาย นายโชคดีกระโดดหลบไปได้ทัน พวกเขาเข้าไปกระชากชายผู้นั้นท่ีนอนหลับ สนิทอยู่บนเตยี งหลงั ใหญ่ กอ่ นจะจับเขาโยนลงกบั พ้ืน “ไอ้คนทรยศ!” ท่านมู่ดวงตาแดงก้่า ใบหน้าท้ังใบแดงเถือก เขาเตะไปบนร่าง ของชายผนู้ นั้ อยา่ งเต็มแรง และตะโกนด่าดว้ ยเสียงดัง ชายหนุ่มท่ีนอนฟุบอยู่บนพื้น เหมือนกับเพิ่งจะได้สติกลับมา เขาสะบัดหัวไปมา เบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ปีนข้ึนจากพื้นอย่างช้าๆ แล้วหันหน้ากลับไปมองทางผู้คน กวาดมองไปยังกลุ่มชนด้วยแววตางุนงงสงสัย และทันใดนั้นเองท่ีเขามองเห็นชิง เซีย่ เขากต็ ะโกนถามดว้ ยเสียงดงั “อา? เหตใุ ดขา้ ถงึ มาอย่ทู ี่นีก่ นั ?” พอไล่สายตามองไปยังกลุ่มคนท่ีมองมายังตนด้วยแววตาเกรี้ยวกราดดุดันราว

เสือร้าย ชายหนุ่มก็ให้ชะงักไปโดยพลัน ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปร่องรอยของ ความสงสัย เอ่ยถามด้วยความเคลือบแคลงใจ “ดึกดื่นค้่าคืนทุกท่านไม่เข้านอน เหตุใดจึงมารวมตัวกันท่ีห้องนอนของข้าน้อยเล่า? ไม่ทราบว่ามีเร่ืองอันใด หรอื ไม่?” “ไอ้คนมากตัณหาน่ารังเกียจ!” ท่านมู่หันไปชักดาบที่เหน็บอยู่ตรงเอวของลูก ศิษย์ชาวเผิงไหลผู้หน่ึงออกมา แล้วฟันไปยังชายหนุ่มผู้นั้นด้วยความดุดัน ก่อน กระแทกเสยี งกล่าว “ข้าจะสังหารเจา้ แกแ้ ค้นให้ลกู สาวของข้า!” อยา่ งไรก็ตาม หลังจากสิ้นเสียงดังแกร๊งทื่อๆ เสียงหน่ึง กริชท่ีประกายเย็นเยียบ ของชิงเซี่ยฉับพลันสะบัดออกไป แล้วตวัดเอาดาบยาวของท่านมู่บินเปล่ียนทิศ ออกไป ชิงเซี่ยเอ่ยขัดด้วยเสียงลึก “ท่านผู้อาวุโส อย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นไป นี่ จะต้องมีเร่อื งเขา้ ใจผิดอันใดเกดิ ข้ึนอย่างแนน่ อน!” “หุบปาก!” ทา่ นมตู่ วาดเสียงดงั ก่อนพ่งุ ขน้ึ ไปข้างหนา้ อกี ครง้ั “ชงิ เซ่ยี ! เกดิ เรื่องอนั ใดขน้ึ กันแน่?” ชงิ เซีย่ ชักดาบยาวออกไป ชว่ ยปกป้องชายหนุ่มให้ออกมาจากการรุมล้อมของฝูง ชน ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ตรงมุมหน่ึง แล้วหันหน้ากลับไปมองท่ีเขา ตะโกน กล่าวด้วยเสียงดัง “เจ้าถามข้า ข้าต่างหากท่ีต้องถามเจ้า? หลินมู่ไป๋ วันน้ีหาก เจ้าไม่อธิบายให้ข้าฟังว่าเกิดเรื่องอันใดข้ึนกันแน่ ไม่ต้องกล่าวถึงพวกเขา แม้แต่ ขา้ กจ็ ะไม่ยอมปล่อยเจา้ ไป!” สายลมแรงพดั ส่ง คล่ืนความรอ้ นกระจายไปทวั่ อากาศ คานที่อยู่ด้านบนจู่ๆ ก็ส่ง เสียงดงั แกร๊กขึ้นมาเสียงหนึง่ กอ่ นจะตกลงไปด้านลา่ งเสยี งดังโครม!

และในเวลาน้ีเอง เสียงตีฆ้องร้องตะโกนที่ดังอึกทึกกึกก้องจู่ๆ ก็ดังส่งมาจาก ทางด้านนอกของประตู เสียงนั้นเหมือนกับคล่ืนของมหาสมุทรท่ีซัดสาดมาอย่าง ดุดนั แลว้ เข้าปกคลุมไปท่ัวผืนฟ้าและแผ่นดิน สุดท้ายบังเกิดเป็นแม่น้าสายยักษ์ ทพ่ี ดั ผ่านไปอย่างเกรย้ี วกราดและรนุ แรง เวลานี้ ไดย้ นิ เพยี งเสียงร้องตะโกนของ ผู้คนจ้านวนนับไม่ถ้วนร้องบอกว่า “องค์จักรพรรดิแห่งหนานฉู่เสด็จมาแล้ว! พวกหนานฉูบ่ ุกเขา้ มาแล้ว!” ชิงเซ่ยี ตกตะลึงจนใบหนา้ ถอดสี หนั ไปสบตากบั ฉหู่ ลีท่ยี ืนอยูท่ า่ มกลางฝูงชนด้วย ใบหน้าซีดเผือด ความต่ืนตระหนกและหวาดกลัวเข้าปกคลุมไปทั่วท้ังจิตใจ ท่ามกลางราตรีน้ีที่เต็มไปด้วยพายุฝนโหมกระหน่้า เปลวเพลิงส่องสว่างลุกโชติ ชว่ งไปทั้งผืนนภา คล่ืนของวิกฤตและความป่ันป่วนจู่โจมเข้ามาอย่างบ้าคล่ังครั้ง แลว้ คร้งั เลา่

บทที่ 123-1 พันธนาคารสายน้า เปลวเพลงิ ปลิวสะบดั หมืน่ กระแสเสยี งเงยี บสงบ! สายตาของทุกคนล้วนจ้องมาที่ชิงเซี่ยเป็นตาเดียว ฉู่หลีท่ียืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เลิกค้ิวขึ้น เขาค่อยๆ หันหน้ามองไปยังทิศทางของท่านมู่ คิดหาโอกาสจัดการ ศตั รูให้ราบคาบในครั้งเดียว อย่างไรก็ตามกลับถูกแววตาที่แสนเย็นยะเยียบของ ชิงเซี่ยหยุดเอาไว้เสียก่อน ดวงตาท้ังคู่ท่ีแสนมืดมนและหนาวเหน็บกวาดมองไป รอบๆ อยา่ งเยน็ ชา ชิงเซ่ียยืนกั้นอยู่ด้านหน้าหลินมู่ไป๋ที่มีสภาพเปลือยเกือบคร่ึงล่าง กระน้ันสมอง ของนางกลับกา่ ลังวงิ่ หมุนไปด้วยความรวดเร็ว ทุกส่ิงทุกอย่างท่เี กดิ ขึ้นในค่าคนื น้ี พิลึกและน่าสงสัยมากเกินไป อย่างน้อยๆ ดูจากนิสัยของหลินมู่ไป๋เขาไม่มีทาง ท่าเรื่องเช่นน้ีได้แน่ พวกชาวเผิงไหลเองก็ไม่น่าจะลงมือกับผู้น่าทางจิตวิญญาณ ของตนอย่างโหดเห้ียมถึงเพียงนี้ ดังน้ันท้ังสองฝ่ายจึงถูกตัดออก ยามน้ีก็เหลือ เพียงแต่เลี่ยอวิ๋นจ้ีแห่งเมืองผัวโหลวท่ีมีที่มาท่ีไปไม่ชัดเจนและมีท่าทางก่ากวม คลมุ เครือ กบั ฉ่เู จงิ ในสภาพครง่ึ เปน็ ครงึ่ ตายทถ่ี ูกขงั อยู่ในคกุ เทา่ นัน้ ถึงจะท่าเร่ือง เชน่ นไี้ ด้ และในเวลานี้เอง เสียงกรีดร้องท่ีสะเทือนฟ้าสะท้านดินจากทางด้านนอก ฉับพลันก็ดังข้ึน ดวงตาท้ังสองของท่านมู่แดงก่า ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย และโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้น ท่าให้สติและจิตวิญญาณของเขาถูกท่าลายไปจน หมดส้ิน เขาหันมาทางชิงเซี่ย แล้วค่ารามด้วยความเกร้ียวกราด “ผู้ที่ไม่ใช่กลุ่ม ชาติพนั ธเ์ุ ดยี วกับเราย่อมมใี จที่แตกต่าง! ใครก็ได้ มาลากเจ้าคนถ่อยเจ้าเล่ห์สอง คนน้อี อกไป จดั การประหารอย่าใหเ้ หลือซาก!”

ต่าแหน่งฐานะของมู่สือเยียนในหุบเขาเผิงไหล แต่ไหนมาก็เปรียบเสมือนดั่งเทพ อันเป็นท่ีเคารพ มีอิทธิพลและอ่านาจมากเสียย่ิงกว่าธิดาศักด์ิสิทธ์ิโอวซือที่ถูก ผูน้ ่าของทั้งหกฝ่ายส่งมาคอยดูแลผู้น่าหุบเขาคนใหม่เสียอีก ยามนี้ สตรีท่ีไม่ต่าง อะไรไปจากเทพธิดา ทั้งยังมีความสามารถโดดเด่นเป็นพิเศษเหนือคนธรรมดา ท่ัวไปนางน้ี ถูกคนส่ังหารด้วยวิธีการโหดร้ายและน่าอัปยศ ชาวเผิงไหลจึงถูก เพลิงแห่งโทสะเผาผลาญไปนานแล้ว ทันทีที่ได้ยินค่าสั่งของท่านมู่ ท้ังกลุ่มจึงพุ่ง เข้ามาปิดลอ้ มชงิ เซย่ี กับหลนิ มูไ่ ป๋ไว้อย่างไม่ลงั เลแมแ้ ตน่ ้อย! ชิงเซ่ียเลิกคิ้วขนึ้ ขา้ ง ก่อนกล่าวด้วยเสียงลึก “ท่านมู่! นี่เป็นเร่ืองเข้าใจผิด โปรด ให้โอกาสข้าอธิบายด้วย! อย่าได้ตกกับดักที่ผู้อื่นวางไว้ แล้วเปลี่ยนจากมิตร สหายกลายเป็นศัตรทู ีน่ า่ ชงั !” ดวงตาทั้งสองข้างของท่านมู่แดงก่า แววตาแสดงออกถึงความความเศร้าโศก และเกลียดชงั อย่างปิดไมม่ ิด เขากล่าวด้วยน้่าเสียงเย็นยะเยียบ “ตลอดชีวิตของ ข้าผ้ชู รา สง่ิ ท่ผี ิดพลาดมากทีส่ ดุ ในชีวติ กค็ ือการเชือ่ ใจพวกเจ้า!” “สังหารพวกมัน!” ทันใดน้ันเอง เสียงสูงเสียงหน่ึงพลันดังส่งมาจากทิศทางของ ฝูงชน ชาวเผิงไหลพร้อมใจกันกู่ร้องตามทันที เสียงของพวกเขายามน้ีท้ังน่าต่ืน ตะลงึ และนา่ ตกใจ เสมอื นด่ังเสยี งของสายฟ้าที่ค่ารามอย่างไรอย่างนั้น ดาบยาว สีขาวพระจันทร์จ่านวนนับไม่ถ้วนถูกชักออกจากฝัก ประกายคมกริบสาด สะทอ้ น กอ่ นจะฟนั ลงมายังทศิ ทางศีรษะของชิงเซีย่ ! ชงิ เซยี่ เลกิ ค้วิ ขนึ้ เหลือบมองไปยังดาบอันงดงามหรูหราท่ีถูกแขวนไว้บนหัวเตียง ของเตียงหลังใหญ่ ฉับพลันหญิงสาวในชุดสีครามเส้นผมยาวปลิวสะบัด ดวงตา คมชัด ก็ออกแรงท่ีหัวเข่าครั้งหนึ่งก่อนจะกระโดดข้ึนไปหยิบดาบน้ันลงมา

ประกายคมกริบของดาบถูกเผยออกมาให้ผู้คนได้ยล ชิงเซ่ียออกท่วงท่าไปคร้ัง หนึ่งด้วยความบ้าระห่า เคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับกระแสไฟฟ้า และเพียงช่ัว พริบตา นางก็มายืนก้ันอยู่ด้านหน้าหลินมู่ไป๋ ก่อนกล่าวด้วยน่้าเสียงคมชัด “อย่าได้บบี ให้ข้าตอ้ งลงมอื !” ท่านมู่สบถเสยี งเย็น แลว้ กล่าวดว้ ยเสยี งลกึ วา่ “ใชอ้ าวุธปนื !” เสียงดังฉับๆ ดังส่งข้ึน หลุมลึกสีด่าของปากปืนยาวหลายสิบกระบอกชี้มาทาง ศีรษะของชิงเซ่ียและหลินมู่ไป๋ท้ังสองคน ชิงเซี่ยขมวดคิ้วมุ่นในทันใด ในใจเต็ม ไปด้วยความตื่นตระหนก นางรีบดึงแขนข้างหน่ึงของหลินมู่ไป๋เข้าหาตัวด้วย ความรวดเร็ว ก่อนรา่ งเล็กจะกล้ิงลงไปกบั พน้ื แล้วกลิ้งเข้าไปซอ่ นอย่ใู ตเ้ ตียงหลัง ใหญ่ ในเวลาเดียวกัน เสียงดังปังๆ ของปืนก็ดังส่งขึ้นตาม กลิ่นของเขม่าควันลอยฟุ้ง โชยเข้าจมูก ชิงเซ่ียยกเท้าถีบหลินมู่ไป๋ที่ท่าทางเงอะงะเกะกะการเคล่ือนไหวให้ ไปอยู่มุมหนึ่งใต้เตียง ร่างกายของหญิงสาวยามน้ีเหมือนกับแมวป่าไม่มีผิด นาง อาศัยจังหวะท่ีต้องใส่ลูกกระสุนหลังจากการยิงครั้งแรก พุ่งออกมาด้านหน้า แล้วมาหยุดอยู่หน้าลูกศิษย์ชาวเผิงไหลนายหนึ่งผู้ซึ่งอยู่ใกล้กับตนเองมากท่ีสุด ก่อนใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นไปหยุดการล่ันไกของเขา แล้วใช้มืออีกข้างแย่งปืนน้ัน มาถือไว้เอง ท่ามกลางสถานการณ์อันตราย หญิงสาวท่ีเคล่ือนไหวได้อย่าง คลอ่ งแคลว่ ราวกับเสือชีต้ากระโดดถีบขาคู่ไปบนหน้าอกของลูกศิษย์ชาวเผิงไหล ผูน้ ั้นอย่างแรง ทักษะการเคลอื่ นไหวของนางเหนอื ช้นั คลา้ ยกับเข้าไปในโลกที่ไร้ ซ่ึงผู้คน หญิงสาวแวบผ่านหน้าฝูงชนไปทีละคนๆ ด้วยความสบายๆ เพียงช่ัว พรบิ ตา เสียงกรดี ร้องด้วยความต่ืนตระหนกก็ดงั ขึน้ เกอื บจะพร้อมๆ กัน เหน็ เพียงชงิ เซ่ยี ในมือขา้ งหนงึ่ ถอื ดาบ มืออีกข้างถือปืนท่ีรูปร่างเหมือนกับปืนลูก

ซอง ปากกระบอกปืนสีด่าทมิฬจ่อไปที่ขากรรไกรล่างของท่านมู่แน่น แววตาท่ี เยือกเย็นและคมกริบดุจดั่งนกอินทรีกวาดมองไปยังฝูงชนท่ีอยู่โดยรอบ ก่อน กล่าวด้วยเสียงลึก “หากข้าคิดจะสังหารพวกท่าน ไม่จ่าเป็นต้องใช้วิธีการเช่นน้ี มาลงมือ อีกท้ังคนด้านนอกที่มาก็ไม่ใช่คนของหนานฉู่ หากพวกท่านยังไม่ยอม สงบจติ สงบใจลง วันนี้จะเป็นวันท่ชี นเผา่ เผิงไหลถูกกวาดลา้ งไปจนหมดสิ้น!” กล่าวจบ เสียงดังปึกเสียงหน่ึงก็ดังส่งข้ึนตาม ปืนกระบอกยาวถูกโยนลงกับพื้น ชาวเผิงไหลคนอื่นเห็นนางปล่อยท่านมู่ไปอย่างง่ายดาย จิตวิญญาณในใจก็ให้ เป่ยี มล้นไปด้วยพลัง พวกเขายกปืนขนาดกลางขึ้น ปลดสลักปืนเตรียมพร้อมลั่น ไก อย่างไรก็ตาม ได้ยินเพียงเสียงดังเปรี๊ยะๆ ดังข้ึนพร้อมกัน ปืนไฟในมือของทุก คนฉับพลันเหมือนกับของเล่นท่ีพังลงอย่างไรอย่างนั้น เศษชิ้นส่วนกระจายร่วง ลงเต็มพ้ืน ชิงเซ่ียยกมุมปากข้ึนเป็นรอยย้ิมเย็น การต่อสู้ระยะประชิดและการเข้าถอด ชิ้นส่วนปืน แต่ไหนมาก็เปรียบเสมือนดังของผลงานเอกของนาง ย่ิงไม่ต้อง กล่าวถึงปืนท่ีถูกสร้างขึ้นมาอย่างหยาบๆ เช่นน้ี ส่าหรับนางแล้วใช้เวลาไม่ถึง หน่งึ วินาทีกท็ า่ ลายมนั ไดอ้ ย่างงา่ ยดาย เสียงสูดหายใจด้วยความหวาดกลัวและส่ันสะท้านฉับพลันดังข้ึนตาม กับทักษะ ท่ีเหนือช้ันราวกับเทพเซียนเช่นน้ีของชิงเซี่ย จ่าต้องกล่าวว่าน่าตกตะลึงมาก จรงิ ๆ “พวกชาวหนานฉู่บกุ เข้าไปปล้นคกุ แล้ว!”

ชงิ เซีย่ เลิกค้ิวขึ้นในทันใด ความคิดหนึ่งกระแทกเข้ามาในหัวสมองอย่างจัง เวลา น้ีนางไม่สนใจอีกแล้วว่าจะเป็นมิตรหรือศัตรู หญิงสาวหันไปกล่าวกับท่านมู่ด้วย เสียงลึก “รีบส่งคนไปป้องกันท่ีคุกเร็วเข้า หากว่าฉู่เจิงถูกช่วยออกไป รากฐานที่ อตุ สา่ ห์สรา้ งมานบั รอ้ ยปขี องเผงิ ไหลไดจ้ บสนิ้ แน่!” เสียงร้องไห้คร่าครวญสะท้อนไปท้ังผืนฟ้า เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นอย่าง ต่อเน่ือง รอจนกระทั่งชิงเซ่ียกับหลินมู่ไป๋รวมถึงคนอ่ืนๆ ออกมาจากหอเทียนจี หุบเขาเผิงไหลท้ังหุบเขาก็ตกลงสู่ทะเลเพลิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฝูงชนที่อยู่ด้าน นอกเวลาน้ีวิ่งหนีตายกันให้ควัก ความต่ืนตระหนกลนลานและความวุ่นวาย กระจายไปทวั่ ทุกหนแหง่ เหล่าเดรจั ฉานที่แสนดุร้ายซ่งึ ถูกจบั ขงั อยู่ตรงส่วนนอกของหุบเขาค่ารามก้อง ใน น้่าเสียงที่ส่งมาเต็มไปด้วยความเดือดดาลและบ้าคลั่ง กับชาวเผิงไหลท่ี ครอบครองวิทยาการอันล่้าสมัยที่สุดของยุคนี้ สุดท้ายก็ยังเป็นเพียงกลุ่มคนท่ีมี ฝีมือและมีความเชี่ยวชาญในการผลิตอาวุธยุทโธปกรณ์เท่านั้น มีสมบัติในการ ครอบครอง ทว่ากลับไม่รู้ค่าของสมบัติ พวกเขาไม่ได้ตระหนักด้วยซ้่าว่าสิ่งที่ ตนเองมแี ละสิง่ ทต่ี นเองผลติ ขนึ้ มีพลงั และอ่านาจมากถึงเพียงไหน ชีวิตที่สงบสุข และสะดวกสบายตลอดหลายปี ได้ท่าลายเมล็ดพันธุ์ของสายเลือดแห่งการ บุกเบิกและกล้าได้กล้าเสียที่บรรพบุรุษของพวกเขาได้สืบทอดต่อมาให้ไปจน หมดส้ิน กลายเป็นเหมือนหนูที่ปอดแหก สายตาแคบส้ัน กระทั่งอันตรายมา เยือนตรงหน้าแล้วกย็ งั รจู้ กั แตท่ ่าตัวเป็นกระรอกที่เอาแต่มุดหัว ไม่รู้จักหยิบดาบ หยบิ ปนื ขึ้นต่อสู้เพ่อื ปกป้องบา้ นเกดิ และครอบครัวของตนเองแม้แตน่ ้อย ต่อให้ไม่มีชิงเซี่ยปรากฏตัวออกมายับย้ังพวกเขาไว้ กลุ่มคนเหล่านี้ก็ไม่มีทาง สร้างผลงานใหญ่หรือทา่ อะไรในยคุ สมัยแหง่ ความว่นุ วายนีไ้ ด้ แมก้ ระทั่งว่าต่อให้

พวกเขามีระเบิดปรมาณูลูกหนึ่งอยู่ในมือจริง ชิงเซ่ียยังสงสัยด้วยซ่้าว่าพวกเขา จะมีความกล้ามากพอท่ีจะยิงมนั ออกไปหรือไม!่ หน่ึงดาบเปดิ ชดุ เกราะของบรุ ษุ นายหน่ึงให้แหวกออก ชิงเซี่ยอุ้มเด็กน้อยที่มีอายุ ประมาณหา้ หกขวบคนหนง่ึ ไว้ในออ้ มอก กอ่ นจะหนั หนา้ กลบั ไปกล่าวกับฝูงชนที่ ยนื อยูด่ า้ นหลงั “ทกุ คนหยิบอาวุธข้ึนมาให้พรอ้ ม ตามข้ามา!” ด้านหน้าพันธนาคารสายน่้า จู้ยวนชิงเวลานี้ก่าลังน่ากลุ่มสานุศิษย์ของเผิงไหล กลุ่มหนึ่งเข้าต่อสู้ด้วยความเข้าตาจน ตรงหน้าของพวกเขาถูกปิดล้อมไว้ด้วย เหล่าทหารกล้าที่อยู่ในชุดเกราะสีด่าทมิฬ คนเหล่านี้เต็มไปด้วยความบึกบึน เข้มแข็ง รูปร่างสูงใหญ่ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ทหารของชาวหนานฉู่แน่นอน ชิงเซี่ย ขมวดค้ิวเข้าหากันแน่นข้ึนไปอีก ก่อนหันหน้ากลับมาสั่งการเหล่าลูกศิษย์ชาว เผิงไหลทอี่ ย่ดู ้านหลงั หลายประโยค หลังจากน้นั จงึ ทะยานนา่ ขน้ึ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งไรก็ตาม ในเวลาน้นั เองจูๆ่ เสยี งอึกทกึ ครกึ โครมสายหน่งึ กด็ ังส่งมาจากทาง ดา้ นหลงั จ้ยู วนชิงหัวใจส่ันสะท้าน รู้ว่าก่าลังเสริมของฝ่ายตรงข้ามมาถึงแล้ว จึง ค่ารามด้วยเสียงก้อง ยกดาบสีเงินชี้ข้ึนฟ้า ท่วงท่าเต็มไปด้วยความองอาจและ กลา้ หาญ เสียงดังตูมของระเบิดดังขึ้น ทหารที่อยู่ในชุดเกราะสีด่าเวลานี้ตกอยู่ในสภาพ ย่อยยับ ท้ังคนท้ังม้ากระจายเกล่ือนพ้ืนไปท่ัว บนร่างของพวกเขาเต็มไปด้วย บาดแผลและคราบโลหิต ชิงเซ่ียน่าก่าลังเหล่าลูกศิษย์ของชาวเผิงไหลที่มีรูปร่าง กา่ ย่าหลายนายถือปืนยาวว่งิ เขา้ มา บ้างง้างเกาทัณฑ์บ้างยกกระบี่ พุ่งสังหารเข้า ไปในสนามรบราวกับพยัคฆ์ทก่ี ่าลังบา้ คลัง่ ! ด้วยการจู่โจมจากทั้งด้านในและด้านนอก ทหารในชุดเกราะสีด่าประหน่ึงถูก

สายน่้าท่ีเชี่ยวกราดชะล้างไป พ่ายแพ้ย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี และเพียงช่ัวพริบตา กลุ่มคนเหล่าน้ันก็ถูกสังหารจนจ่าต้องถอยทัพกลับ วิ่งหนีออกไปทางด้านนอก ของหบุ เขา คนของจ้ยู วนชิงท่ถี ูกเตรียมเอาไว้ว่ิงตามขน้ึ ไปจากทางด้านหลัง ตาม ชิงเซยี่ และพรรคพวกไล่หลังไปตลอดทางจนมาถึงสถานท่ีที่อันตรายท่ีสุดของหุบ เขาเผิงไหล---พนั ธนาคารสายน่า้

บทที่ 123-2 พันธนาคารสายนา้ อย่างไรก็ตาม ช่วงวินาทีที่กลุ่มคนก่าลังจะก้าวเท้าเข้าไปในพันธนาคารสายน่้า นั้นเอง จู่ๆ พละก่าลังมหาศาลสายหนึ่งก็จู่โจมเข้ามาอย่างบ้าคล่ัง ผืนนภาและ ปฐพีแผดเสียงกระห่ึม หมื่นสรรพสิ่งในใต้หล้าไหวสะท้าน ชิงเซ่ียใบหน้าซีดขาว หันไปสบตากับจู้ยวนชิงที่มองมาอย่างพอดี ในดวงตาของคนท้ังคู่ฉายแวว หวาดกลวั และตื่นตระหนกซ่งึ ไมอ่ าจปดิ ไว้ไดม้ ิด สิน้ เสยี งดังโครมกึกก้องเสียงหนึ่ง ราวกบั สวรรค์และปฐพพี ลิกกลบั เศษซากก้อน หินจ่านวนนับไมถ่ ้วนบนิ ว่อน คล้ายกับว่าเวลาน้ีโลกทั้งใบได้ตกลงไปในความมืด มิด ชิงเซี่ยแอบคิดในใจด้วยความปลาบปล้ืมว่าโชคดียิ่งนักที่ฉู่หลีไม่ได้ตามมา ด้วย เวลาน้ีรอบด้านมืดสนิท ชิงเซี่ยจับแขนที่บวมเป่งและมีเลือดไหลเนื่องจาก การกระโดดของตนเมื่อสักครู่แน่น ใช้ฟันกัดลงไปบนปลายด้านหนึ่งของ ผ้าพันแผลแล้วดึงรัดมันไว้ ช่วยห้ามเลือดเอาไว้ชั่วคราว หญิงสาวถมน่้าลายท่ี เต็มไปด้วยฝุ่นทรายลงบนพื้น กล่ินคาวเลือดสายหนึ่งท่ียากจะระงับไหวพุ่งส่ง ขึ้นมาจากในท้อง ชิงเซี่ยรู้ได้ทันทีว่านี่เป็นผลมาจากการที่นางไม่ได้ด่ืมน้่าและ ทานอาหารมาตลอดสามวัน แหงนหน้ามองออกไปยังที่ไกลๆ รอบด้านเวลานี้ยังคงมืดสนิทอยู่เช่นเดิม ไม่มี แม้เพียงครึ่งเส้ียวของแสงสว่างให้เห็น โชคดีชิงเซ่ียท่ีมีความอดทนสูง ทั้งยังผ่าน การฝึกฝนมาเป็นพิเศษ จึงค่อนข้างจะชินต่อการมองเห็นในท่ีมืด ไม่เช่นน้ัน อาศัยเพียงแค่สภาพภูมิประเทศที่ซับซ้อนและสับสนน่ี ก็เพียงพอแล้วที่จะท่าให้ นางหกล้มจนกระดกู กระเด้ียวไมม่ เี หลือ วนั น้ี เป็นวันท่สี ามแลว้ ทน่ี างตอ้ งหนีเอาชวี ิตรอดนบั ตั้งแตร่ ่วงลงมาในเหวลกึ

วนั นัน้ ตอนท่ีพนั ธนาคารสายนา้่ ทรุดตัวลงมา ประตูท่ีคอยก้ันสายน้่าท้ังเก้าบาน ไว้ก็ถูกเปิดออก ก่าแพงท่ีแข็งแกร่งเสมือนเหล็กกล้าฉับพลันพังทลายลงไม่เหลือ ชิ้นดี สายน่้าสีเขียวมรกตนับหม่ืนฉิ่ง*ไหลทะลัก ด้วยพลังแห่งธรรมชาติที่ทรง พลังและน่าหวาดกลัว ไม่ว่าจะทักษะการเคลื่อนไหวที่ดีหรือสมองท่ีชาญฉลาด ใดๆ ก็ลว้ นไรค้ า่ ทง้ั ส้ิน ท่ามกลางวิกฤตการณ์แสนอันตราย ชิงเซ่ียถีบหลินมู่ไป๋ที่ ถูกลากตามมาด้วยอย่างไม่รู้เร่ืองรู้ราวให้ออกไปจากวงล้อมของพันธนาคารที่ ทรุดตัวลงมา และด้วยตนเองใช้แรงออกไปจนหมด ดังน้ันจึงได้สูญเสียก่าลังใน การหลบหนีไป ได้แต่ปล่อยให้สายน่้าสีเขียวมรกตสาดซัดลงมาจากด้านบน เติม เตม็ ให้พันธนาคารสายน่า้ ท้ังหลังกลายเปน็ ดงั่ มหาสมุทรอันกวา้ งใหญไ่ ร้ทส่ี ิน้ สดุ บางทีอาจด้วยเพราะชะตาชีวิตยังไม่ส้ิน หรือเป็นเพราะมีเทพเซียนคอยอารักษ์ ไว้ อย่างไรก็ตาม สรุปแล้วหลังจากที่ชิงเซี่ยฟื้นต่ืนขึ้นมาอีกครั้ง นางไม่ได้ถูก สายน้่าท่ีท่วมลงมานั้นท่าให้จมน่้าตาย แต่กลับมานอนอยู่ในถ้่าที่เปียกชื้นและ มดื สนิทเพยี งคนเดยี ว รูส้ กึ ไดว้ า่ ผืนดนิ ท่ีอยู่ใต้เท้าคอ่ นข้างเปยี กชนื้ ชงิ เซีย่ กม้ หน้าลงไปมอง เหน็ ว่าทาง ปากถ่้าเบอื้ งหน้าของนาง สายนา่้ สายหน่ึงก่าลังไหลมาทางตนอย่างเอ่ือยๆ หญิง สาวยื่นศีรษะออกไปส่ารวจด้วยความระมัดระวัง ภาพท่ีปรากฏอยู่เบื้องหน้าท่า เอานางตอ้ งตน่ื ตะลึงมองจนตาคา้ ง ช่วงขณะท่ีถูกคล่ืนพละก่าลังมหาศาลซัดเข้าใส่ ชิงเซ่ียด้วยเพราะก่อนหน้าถูก ก้อนหินขนาดใหญ่กระแทกเข้ากับร่างกาย ดังน้ันนางจึงไม่อาจยืนหยัดได้จนถึง ท่ีสุด ช่วงวินาทีสุดท้ายที่นางยังมีสติอยู่ จึงท่าได้แต่มองหาคุกของนักโทษท่ีอยู่ ห่างออกไปจากตนน้อยที่สุดแล้วมุดตัวเข้าไปซ่อนอยู่ข้างในน้ัน นี่เป็นความ พยายามสุดท้ายของนางท่ีจะเอาชีวิตรอด อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วนางก็

หมดสตไิ ปด้วยก่าลังของนา่้ ท่ซี ัดมา ตอนนี้ นางไม่ได้อยู่ในถ่้าท่ีเข้าไปซ่อนตัว แต่กลับหลุดเข้ามาอยู่ในเส้นทางลับ สายหน่ึงท่ีอยู่ในส่วนลึกของถ้่า เส้นทางลับสายน้ีถูกปรับสภาพพื้นให้เรียบลื่น ความรสู้ กึ ทถ่ี ูกสง่ มายงั มอื หลังยืน่ ออกไปสัมผัสก็เย็นช้ืน ดูอย่างไรก็เป็นงานท่ีถูก สร้างขึ้นมาจากน้่ามือของมนุษย์ เส้นทางสายน้ีมีความยาวมากถึงยี่สิบกว่าเมตร ชิงเซี่ยรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก กวาดสายตามองไปยังรอบๆ ทางเดินด้วย ความพิจารณา ก็ไปพบเข้ากับเครื่องมือท่ีท่าจากหินจ่านวนมากกองซ้อนกัน เอาไวอ้ ยู่ ส่วนมากจะเป็นมีดขนาดเล็กและพล่ัวขนาดเล็ก มองถึงตรงน้ี ชิงเซ่ียก็ พลันเข้าใจ ดูเหมือนว่าเคร่ืองมือท้ังหลายเบ้ืองหน้าจะถูกสร้างมาจากนักโทษท่ี เคยอาศัยอยู่ที่น่ีมาก่อน ส่วนการใช้งานของมัน ก็คงเพื่อใช้ขุดก่าแพงส่าหรับ สร้างเส้นทางหลบหนีออกไป เส้นทางท่ีมีความยาวยี่สิบกว่าเมตรสายน้ีก็คือ ผลงานชิ้นเอกของคนผ้นู ้นั คิดถึงตรงนี้ ชิงเซ่ียก็ใบหน้าถอดสี ต้องรู้ก่อนว่าเหล่าคนกลุ่มนี้ท่ีอาศัยอยู่ใน สภาพแวดล้อมท่ีมืดมิดและเย็นชื้นเช่นน้ี การท่ีจะเอาชีวิตรอดต่อไปยังเป็น ปัญหา ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องก่าลังว่าคงอ่อนแอไร้ซ่ึงเร่ียวแรง การท่ีพวกเขาใช้ วิธีการนี้เพื่อหลบหนีออกไปได้ เห็นได้ชัดว่าความปรารถนาที่จะเอาชีวิตรอด ตอ่ ไปของพวกเขาแข็งแกร่งมากเพยี งใด มาวันน้ี ทุกสิ่งทุกอย่างเบื้องหน้าเรียกได้ว่าเสียเปรียบให้กับชิงเซี่ยแล้ว พันธนาคารสายน้่าข้ึนชื่อว่าเป็นเรือนจ่าท่ีแข็งแกร่งและหนาแน่นท่ีสุดในใต้หล้า คนที่ถูกจับขังอยู่ในน้ีล้วนแล้วแต่เป็นเหล่าคนของเผิงไหลท่ีล่วงรู้ความลับของ หุบเขา หรือแก้ปัญหาของเผิงไหลได้โดยบังเอิญ แต่ไม่ปรารถนาที่จะอาศัยอยู่ ทนี่ ี่ไปตลอดชีวิต

หุบเขาเผิงไหลตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเหวท่ีมีความลึกมากถึงหม่ืนจั้ง คนท่ีตกลงมา จากด้านบนแล้วเอาชีวิตรอดต่อไปได้ ก็ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่ธรรมดาทั้งสิ้น ด้วย เหตุน้ี เพื่อท่ีจะกักขังคนเหล่าน้ีไว้ในหุบเขา งานด้านการป้องกันจึงถูกจัดการ วางแผนมาเป็นอย่างดี นักโทษท่ีถูกขังอยู่ในคุกมักจะถูกตรวจสอบอยู่บ่อยๆ และเพราะเหตุนี้ เส้นทางลับท่ีเหล่านักโทษช่วยกันขุดขึ้นจึงถูกซ่อนไว้อย่าง มิดชดิ ในทท่ี ี่เป็นความลับมากทีส่ ดุ ดา้ นหนา้ กลุ่มกองก้อนหินท่ีถูกตัดขึ้นซ้อนกัน แม้ว่าจะเพียงพอให้คนๆ หน่ึงลอดตัวเข้าไปได้ แต่จากสายตาของคนท่ีอยู่ด้าน นอก มันไม่ต่างอะไรไปจากก้อนหินธรรมดาๆ สักนิด ไม่มีแม้เพียงเศษเสี้ยวของ ข้อบกพร่องให้เห็น ประกอบกับท่ีน่ีมีสภาพภูมิประเทศเช่นนี้ น่้าทะเลจากด้าน นอกท่ีไหลเขา้ มาจึงไม่มากสักเท่าไร ชงิ เซี่ยจึงเอาชวี ติ รอดมาจากชะตากรรมของ ความตายได้ นางแหงนหน้าออกไปมองด้วยความระมัดระวัง ภาพท่ีเห็นอยู่ด้านนอก คือ มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา พันธนาคารสายน่้าแห่งนี้ก็ เปรียบเสมือนดั่งเหยือกใส่สุราที่ด้านไหนเต็มไปด้วยสุราอย่างไรอย่างนั้น แม้ว่า เวลาน้ีชิงเซ่ียจะอยู่ด้านในของเหยือก แต่ก็อยู่ตรงส่วนโค้งของเหยือก ถึงหลบน้ี ออกไปได้แต่กต็ อ้ งเผชญิ กบั ชะตากรรมที่ต้องเปียกโชกไปทั้งร่าง เพยี งแต่ การจะ หลบหนีออกไปพ้นจากเหยือกใส่สุราแห่งนี้ เรียกได้ว่ายากเสียย่ิงกว่าปีนป่ายขึ้น สวรรค์ หลังจากกวาดสายตาส่ารวจไปรอบด้าน ในท่ีสุดชิงเซี่ยก็เข้าใจ นักโทษเหล่าน้ัน ไม่ใช่ว่ามีเพียงความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะและมีความกล้าหาญที่จะข้ามผ่านทุก ความยากล่าบาก พวกเขาไม่ได้เพียงเพ้อฝันไปเรื่อยในเรื่องที่ไม่เป็นจริง ว่าจะ อาศัยก่าลังเพียงเล็กน้อยท่าเรื่องใหญ่ได้ นั่นเพราะด้านหลังของก่าแพงหินที่

แน่นหนาแหง่ นี้ มนั คืออากาศ! การค้นพบน้ีท่าให้ใจของชิงเซี่ยเต้นระรัวไปด้วยความต่ืนเต้น ท่ีแท้นักโทษผู้นี้ก็ ค้นพบความลับนี้อยู่ก่อนแล้ว ถ้่าแห่งน้ีกับสถานที่อ่ืนๆ ไม่เหมือนกัน เพียงแค่ เคาะเบาๆ ก็จะได้ยินเสียงสะท้อนดังตอบมา หรือน่ันก็หมายถึงท่ีแห่งน้ีไม่ใช่ ก่าแพงจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าทางที่อยู่ด้านหลังก่าแพงแห่งนี้จะน่าทางไปถึงที่ไหนก็ เท่านั้น อย่างไรก็ตาม หากเทียบกับการที่ต้องถูกขังอยู่ท่ีน่ี ไม่สู้ลองออกไปดูสัก หนอ่ ย บางทเี ส้นทางแหง่ น้นั อาจจะมีความหวงั อยู่บ้าง ด้วยเหตุนี้ ขณะที่นักโทษผู้น้ันใช้เครื่องมือท่ีสร้างข้ึนจากหินเจาะก่าแพงเข้าไป เขายังต้องป้องกันไม่ให้มีคนมาได้ยินเสียงที่ดังสะท้อนกลับมาอีกด้วย อย่างไรก็ ตาม ใช้ความพยายามนานถึงหลายสิบปี ก่าแพงหินแห่งน้ีสุดท้ายก็ยังไม่ถูกเปิด ออก หลังจากที่ชงิ เซ่ยี ฟืน้ ก่าลังกลบั คืนมาเล็กน้อย หญิงสาวใช้เวลาไม่ถึงหน่ึงช่ัว ยามก่าแพงหินก็ถูกเจาะจนเปิด ขณะที่ชิงเซี่ยก่าลังจะมุดออกไปส่ารวจด้วย ความต่นื เตน้ นางกลบั ตอ้ งเบกิ ตาโพลงด้วยความตะลึงงนั เสียก่อน กระนน้ั ก็ตาม ในเม่ือมเี ส้นทางให้เดินต่อไป กย็ ังดีกว่าต้องมานั่งรออยู่ที่นี่มากนัก ดว้ ยเหตนุ ้ี ชงิ เซย่ี จึงเลอื กกลา่ วอา่ ลากบั พันธนาคารสายน่้าท่ีทา่ ใหน้ างต้องมาพบ กับความซวยแสนซวย แล้วมุ่งหน้าเดินไปบนเส้นทางท่ีตนเองค้นพบ หลบหนี ไปสูเ่ สน้ ทางแห่งอสิ รภาพและแสงสวา่ ง ชิงเซ่ียสงสัยไม่เพียงแค่คร้ังเดียวว่าเส้นทางแห่งน้ี จะใช่เส้นทางท่ีถูกขุดโดยหนู ตัวใหญ่ท่ีอยู่ในถ่้าข้างใต้พันธนาคารสายน่้าแห่งนี้หรือไม่ นั่นเพราะเส้นทางสาย น้ีถกู ขุดลึกลงไปด้านลา่ งเรอ่ื ยๆ หลายจดุ ของทางเดิน ชงิ เซีย่ กระทัง่ ตอ้ งออกแรง ปีนลงไป หากไม่ใช่ว่าในชาติก่อนนางมีงานอดิเรกคือการปีนเขาไต่เขา เกรงว่า คงได้เป็นสุดยอดสายลับแห่งกองก่าลังรักษาความปลอดภัยแห่งชาติท่ีเก้า คน

แรกทตี่ กเขาลงไปตาย อยู่ทา่ มกลางสถานทที่ ีค่ ับแคบและเปียกช้นื เป็นเวลานาน กลิ่นที่ถูกส่งมาจากหัว เลย้ี วท่ีแสนมืดมนและอมึ ครมึ จากทางเดนิ ดา้ นหนา้ ท่าให้ชิงเซ่ียอยากวกกลับไป แล้วด่าน่้าออกไปจากพันธนาคารสายน่้าที่มีความลึกลับร้อยจั้งแห่งนี้ให้รู้แล้วรู้ รอด หลายตอ่ หลายครัง้ ที่ชิงเซ่ยี ตอ้ งกดตัวเองลงกับพื้น ท่าตัวให้แบนเหมือนกับ เส้นก๋วยเต๋ยี ว หรือต้องหดตัวให้เล็กลงในช่องว่างท่ีแคบแสนแคบแล้วคลานลอด ออกไป นีเ่ ป็นคร้งั แรกในชวี ติ ทช่ี ิงเซีย่ รู้สกึ ว่าการไดว้ ิ่งอย่างอิสระในพื้นท่ีกว้างขนาดใหญ่ นับเปน็ ความสุขอย่างหนงึ่ เวลานี้ยามน้ี นางไม่มีกะจิตกะใจจะไปคิดถึงเหตุผลว่าเป็นเพราะอะไรถึงท่าให้ พันธนาคารสายน้่าพังทลายลง ท่าให้เกิดอุบัติเหตุเช่นน้ีอีกต่อไปแล้ว นั่นเพราะ หากตนเองต้องมาตายในท่แี หง่ นี้ ทุกสิง่ ทกุ อย่างที่นางคิดไปก็ไม่มคี วามหมายอัน ใด สภาพแวดลอ้ มที่อนั ตรายและน่าหวาดกลวั กระตุน้ ให้จติ วญิ ญาณการตอ่ สู้ใน ตัวของหญิงสาวตื่นขึ้นอีกครั้ง หน่วย 003 แห่งกองก่าลังรักษาความปลอดภัย แห่งชาติที่เก้า ซึ่งเต็มไปด้วยพละก่าลังเม่ือคร้ังในอดีต เวลานี้ฟ้ืนคืนชีพกลับมา อกี คร้ังท่ามกลางรอยแยกของหุบเขาอนั แสนเยือกเยน็ แหง่ น!ี้ ดังนั้นหลังจากผ่านไปได้สามวัน ชิงเซ่ียท่ีร่างกายอ่อนแอแทบจะไร้ซ่ึงเร่ียวแรงก็ ปนี ออกมาจากเส้นทางที่ท้ังแคบทั้งมืดและไม่รู้ว่าจะไปถึงจุดส้ินสุดได้เมื่อไหร่ได้ ในที่สดุ ช่วงเวลาทนี่ างออกมาจากเสน้ ทางแคบ กระทัง่ ชิงเซีย่ ที่มีความอดทนดื้อ ร้ัน ก็ยังอดไม่ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง เวลานี้ นางเช่ือว่าจะหลบหนีเอาชีวิต รอดไปได้มากเสียยิ่งกว่าเม่ือสามวันก่อนเสียอีก กับสภาพแวดล้อมเช่นน้ันยังถูก นางพิชติ ไปได้ ไมม่ ีเหตผุ ลทตี่ นเองจะมาล้มอยูใ่ นที่แห่งน้ี

* ฉ่ิง（顷）มาตรวัดพื้นที่อย่างหน่ึงของจีน หนึ่งหน่วยหรือหนึ่งฉ่ิงเท่ากับ 6.667 เฮคเตอร์ หรอื เท่ากับ 0.06667 ตารางกิโลเมตร

บทที่ 123-3 พันธนาคารสายนา้ เสียงหัวเราะคมชัดดังก้องขึ้นในถ้่าใต้ดินที่มีความลึกเสียย่ิงกว่าพันธนาคาร สายน่้า ขณะที่ชิงเซี่ยก่าลังหัวเราะจนแทบจะหยุดหายใจ แล้วเสียงท่ีมีความ ดึงดูดมากกว่านางหลายเท่าตัวราวกับเป็นแม่เหล็กก็ค่ารามขึ้นตาม “ยาโถว* หน้าเหม็นทไี่ หนมาสง่ เสียงเอะอะที่น่ี หนวกหจู นขา้ ผชู้ รานอนไมห่ ลบั !” หูท้ังสองข้างของชิงเซี่ยกระห่ึม ด้วยเสียงค่ารามท่ีก้องสะท้อน ดินโคลนจ่านวน นับไมถ่ ว้ นตกลงมากระทบกับใบหน้าของชิงเซี่ย ดินโคลนท่ีร่วงหล่นลงมาท่าเอา ทั้งหน้าตาและศีรษะของนางอยู่ในสภาพยุ่งเหยิงไปหมด กระแสอากาศขนาด ใหญ่พัดกระทบส่งมาในแนวขวาง สะบัดเอาฝุ่นทรายปลิวว่อน ก้อนหินขนาด ใหญ่สะเทอื นดังครืน ปากของชิงเซี่ยอ้ากว้างขึ้นในทันใด เน่ินนานไม่อาจหุบมันลงได้ พันคิดหม่ืนคิด จะคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าในถ่้าที่เหมือนกับเป็นรังหนูแห่งน้ีจะมีคนอาศัยอยู่ ? หญิงสาวรวบรวมความกล้าขึ้นอย่างอดไม่ได้ เอ่ยถามเสียงดังด้วยใบหน้าที่เยือก เย็น “ผู้ใดกัน? ไสหัวออกมาเด๋ียวนี้! หากข้าอารมณ์ดีขึ้นแล้ว จะไว้ชีวิตเจ้าสัก ครัง้ หนง่ึ !” “ฮ่าๆ!” เสียงหัวเราะโผงผางท่ีมีความดึงดูดใจเสมือนกับเป็นแม่เหล็กกล่าว “ยาโถวหน้าเหม็นผู้แสนโอ้อวด เข้ามาในอาณาเขตของผู้อ่ืนแล้วยังจะกล้าโอหัง อกี !” เรื่องราวแปลกประหลาดในโลกใบนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ชิงเซี่ยคิดไม่ถึงเลยว่า ในถ้า่ ใต้ดินล่างพนั ธนาคารสายน้่าทลี่ กึ ลงมากวา่ หลายร้อยเมตรจะมีคนอาศัยอยู่

ในพริบตา สัญชาตญาณการป้องกันตัวฉับพลันถูกปลุกให้ต่ืนข้ึน ดวงตาท้ังคู่ กวาดมองไปรอบด้านด้วยความระมัดระวัง กริชที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าค่อยๆ ถูก ชักออก ร่างทง้ั รา่ งประหนึ่งเสือชีต้าท่ามกลางสนามรบ พรอ้ มทีจ่ ะต่อส้ไู ด้ทุกเม่ือ “ฮา่ ๆ! ข้าอยใู่ ต้พันธนาคารสายน้า่ แหง่ น้มี านานกว่าหลายสิบปีแล้ว คิดไม่ถึงเลย ว่าวนั นพ้ี ระเจ้าจะสง่ ยาโถวโง่ๆ อย่างเจ้ามาใหข้ า้ ได้บรรเทาความเบื่อหน่าย ฮ่าๆ วิเศษย่งิ ! วเิ ศษย่ิง!” เสียงที่ประหน่ึงระฆังทองส่าริดดังกร้าวข้ึนในอากาศอีกครั้ง ชิงเซี่ยถูกเสียงพูด ของเขาท่าเอาส่ันสะท้านจนซวนเซ หญิงสาวแหงนหน้าข้ึน ตะโกนด่าด้วยเสียง ดัง “เป็นบุรุษก็รีบไสหัวออกมา เอาแต่หดหัวหดหางอยู่นับเป็นบุรุษประสา อะไร!” เสียงน้ันหยุดชะงักไปเล็กน้อย หลังจากน้ันจึงเอ่ยข้ึนพร้อมเสียงหัวเราะก้อง “ ข้าไมอ่ อก เจา้ จะทา่ อะไรข้าได้?” ชิงเซี่ยขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ฟังดูน้่าเสียงของคนผู้น้ี รู้สึกเหมือนกับเขาเป็น เด็กอย่างไรอย่างน้ัน ความคิดของนางหมุนกลับไปในทันใด พยายามพิจารณา ฐานะของบุคคลลึกลับผู้นี้อย่างหนัก แต่ถึงอย่างนั้นท้ายท่ีสุดแล้วกลับไม่พบ เง่ือนง่าใดๆ ทั้งสิ้น สมาธิของชิงเซ่ียจดจ่ออย่างน่ากลัว โสตประสาท เตรียมพร้อมรับรู้ ดวงตากวาดส่ารวจไปรอบด้าน รู้สึกได้ว่าในถ้่าใต้ดินขนาด ใหญ่แห่งน้ี คล้ายกับว่าไม่มีลมหายใจของคนผู้น้ันแม้แต่น้อย กระนั้นแล้วทุกสิ่ง ทุกอย่างที่สัมผัสได้กลับเสมือนจริงย่ิงนัก ฉับพลันจึงอดไม่ได้ท่ีจะรู้สึกพิสดาร และแปลกประหลาดใจ ตลอดทั้งชีวิตของนางพบเจอเร่ืองแปลกประหลาดมามากมาย เมื่อตอนท่ีนาง

ตามกองก่าลังรักษาความปลอดภัยแห่งชาติท่ีสิบเอ็ดออกไปท่าภารกิจ ก็ย่ิงได้ พบเจอกับเรื่องที่ไม่ธรรมดาและประสบการณ์สุดพิเศษมากขึ้น แต่ทว่าไม่มีครั้ง ไหนเลยท่ีจะตกอยู่ในสภาพถูกกระท่าเช่นนี้ ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่ง ของคนผู้นั้นที่ดังส่งมา ก็ให้รู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่เคยเจอเรื่องที่สนุกเช่นน้ีมา ก่อนในชีวิต ชิงเซ่ียขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก ถึงอย่างน้ันกลับมองหาวิธีการที่ จะหลบหนอี อกไปไมไ่ ด้ ไม่รู้ว่าผ้มู ามเี จตนาดีหรือช่ัว เป็นมิตรหรือศัตรู ดังน้ันจึง ไมร่ ูว้ ่าจะแสดงปฏิกริ ิยาตอบสนองเชน่ ใดออกไปดี ในช่วงเวลาส้ันๆ เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของคนผู้น้ันก็ดังสะท้อนไปทั่วทั้งถ่้า น่้าเสียงนั้นสั่นสะทา้ นเหมอื นกบั เสยี งฟ้ารอ้ ง ฝ่นุ ละอองถูกพัดข้ึนปลิวว่อน “ยาโถวหน้าเหม็น! เจ้าเป็นผู้ใดกัน? ไม่รู้หรือว่าที่แห่งนี้คือสถานที่ต้องห้ามของ หุบเขาเผิงไหล? พันธนาคารสายน้่ากดทับอยู่ด้านบนเจ้ายังกล้ากระโจนลงมา คิดอยากจะตายอย่างน้ันหรือ?” น่้าเสียงของคนผู้น้ันเต็มไปด้วยแรงดึงดูด เหมือนกับแม่เหล็ก แม้ว่าจะแสดงออกถึงความแก่ชราอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึง กระนน้ั ก็ยงั แฝงไว้ดว้ ยบรรยากาศสายหนึ่งท่เี หมือนกับเปน็ พระราชา ชงิ เซย่ี ได้ยนิ ค่าพดู ของเขา เหมอื นกบั ว่ากา่ ลงั ปกป้องหุบเขาเผิงไหลและก่าลังจะ ตัดสินโทษนางอย่างไรอย่างน้ัน หากแต่น้่าเสียงท่ีส่งมา กลับเต็มไปด้วยการ ประชดประชันย่ัวเย้า และแฝงไว้ด้วยความรู้สึกสนุกสนานท่ีได้เห็นผู้อ่ืนตกทุกข์ ได้ยากอยา่ งเต็มเป่ยี ม อย่างไรก็ตาม คิดได้ว่าเขาถูกกักขังอยู่ใต้ดินแห่งน้ีมานาน หลายสิบปี ฉับพลันก็อดไม่ได้งัดข้อกลับไป กล่าวด้วยเสียงเย็น “หุบเขาเผิงไหล แล้วอย่างไร? ก็แค่กลุ่มโจรท่ีหลอกลวงประชาชนเพื่อสร้างชื่อเสียงกลุ่มหนึ่ง ที่ ขา้ สงั หารยามเฝ้าพนั ธนาคารไป แลว้ ปลอ่ ยพวกนักโทษท่ีถูกขังอยู่ในคุกให้หนีไป ก็เพ่ือหาเร่ืองให้พวกเผิงไหลเหล่าน้ันได้เจ็บใจก็เท่าน้ัน หากว่าเจ้ามี

ความสามารถจรงิ กล็ ุกข้ึนมา แลว้ มาต่อส้กู บั ข้า!” เสยี งนั้นหลังจากทีไ่ ด้ฟงั ค่าพดู ของชงิ เซ่ียก็ชะงักไปเล็กน้อย ผ่านไปเน่ินนานไม่มี เสียงใดตอบกลับมา หลังจากผ่านไปได้อีกครู่หนึ่ง ฝ่ายตรงข้ามจึงเอ่ยขึ้นด้วย เสียงลึก “ยาโถว หุบเขาเผิงไหลไม่ได้ง่ายดายอย่างเช่นท่ีเจ้าคิด เจ็ดฝ่ายชิงเผิง ทะนงตัว เพียงแค่โบกมือก็สั่นสะเทือนไปทั้งโลก สามารถเรียกลมเรียกฝนได้ ดั่งใจ ทรัพย์สินและเมล็ดพันธ์ุธัญญาหารอุดมสมบูรณ์พร้อม สามารถช่วยเหลือ ประชาชนได้นับไม่ถ้วน เป็นเสมือนด่ังพระโพธิสัตว์ในสายตาของคนทั้งใต้หล้า การท่เี จา้ กล่าววาจาเช่นน้ี ไมก่ ลวั วา่ จะถกู จองเวรหรืออย่างไร?” มาถึงตอนน้ีชิงเซี่ยไม่หลงเหลือความสงสัยใดๆ อีกต่อไป คิดในใจว่าหาก อยากจะออกไปจากถ่้าแห่งน้ี ก็จ่าเป็นท่ีจะต้องพ่ึงพาม้าชราท่ีรู้จักเส้นทาง หญิง สาวครางฮึเสียงเย็นออกมาทีหน่ึง ในน่้าเสียงเต็มไปด้วยความเฉยชา ท้ังแฝงไว้ ดว้ ยการประชดประชันเยาะเย้ยเล็กน้อย กล่าว “ถูกหรือผิด ดีหรือเลว ตาชั่งใน ใจของข้ารสู้ มดุลของมนั ดี ไมจ่ า่ เปน็ ตอ้ งให้ผู้อนื่ ย่นื มือมาก้าวก่าย หุบเขาเผิงไหล สบื ทอดตอ่ กนั มานานกว่าหน่งึ พนั ปแี ล้ว ภายในแอบซ่อนความลับท่ีด่ามืดเช่นใด เอาไว้ ประชาชนทั่วไปในตลาดไหนเลยจะมองออก ท่ีว่าเจ็ดฝ่ายชิงเผิงมีความ กรุณาเอื้ออาทร แท้จริงแล้วก็แค่พวกหน้าซ่ือใจคด เป็นแค่พวกโง่เง่าเบาปัญญา กเ็ ท่าน้ัน” เสียงที่อยู่ในความมืดชะงักไปด้วยความต่ืนตะลึง เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ยา โถว การที่เจ้ากล้ากล่าววาจานอกรีดในเขตแดนของหุบเขาเผิงไหลแห่งนี้ นับว่า มีความกลา้ มากจริงๆ!” ชิงเซี่ยยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยย้ิมจางๆ เรื่องราวท้ังหมดพลิกกลับไปอยู่ ในเสน้ ทางเดียว เวลาน้นี างเขา้ ใจนิสัยสันดานของตาเฒ่าผู้นี้มากถึงเจ็ดแปดส่วน

แล้ว หญิงสาวครางฮึเสียงเย็นออกมาทีหนึ่ง กล่าวด้วยเสียงลึก “ท่ามกลางผืน ฟ้าและปฐพแี ผน่ นี้ จะหาคนท่ีจะมาขับเค่ียวกับข้าได้ เรียกได้ว่ามีอยู่ไม่น้อย เผิง ไหลของพวกไม่ไดเ้ ป็นพวกแรก และก็ไม่ได้เป็นพวกสุดท้ายด้วยเช่นกัน เพียงแต่ น่ันก็ต้องข้ึนอยู่กับว่าพวกเจ้ามีความสามารถเพียงพอท่ีจะท่าเช่นน้ันด้วย หรือไม่” เสียงหวั เราะอนั แสนหยาบกระด้างดังขึ้นในทันที คนผู้นั้นกล่าวตอบมาด้วยเสียง ที่ดังล่ัน “ช่างเป็นยาโถวท่ีหย่ิงผยองย่ิงนัก ตาแก่อย่างข้าซุกตัวอยู่ในท่ีท่ีนกไม่ วางไข*่ *แหง่ น้มี าสามสิบปีแลว้ ไมเ่ คยคดิ เลยว่าในใต้หลา้ นจ้ี ะมบี คุ คลที่ยโสโอหัง เช่นเจ้าอยู่ด้วย อย่างไรก็ตาม ความสามารถใช่ว่าอาศัยเพียงแค่ค่าพูดแล้วจะ พิสูจนไ์ ด้ แต่มนั ต้องมฝี ีมือมีน่า้ ยาจรงิ ๆ ถงึ จะทา่ ให้ผ้อู ่ืนเลอ่ื มใสศรัทธา” ชิงเซี่ยเอ่ยด้วยน้่าเสียงเย้ยหยัน “ในเม่ือเป็นเช่นน้ัน ก็โปรดขอให้ผู้อาวุโสแสดง ตนออกมา มาพิสูจน์กันให้เห็นไปเลยว่าตัวข้ามีต้นทุนที่จะยโสเช่นนั้นจริงๆ หรอื ไม!่ ” “ดี!” เสียงดังสะเทือนฟ้าดังขึ้น และเพียงช่ัวพริบตา ชิงเซ่ียก็เหมือนกับได้ยิน เสียงฟ้าร้องดังข้ึนที่ข้างหูอย่างไรอย่างนั้น สามวันที่นางไม่ได้ดื่มน้่าทานอาหาร เลย พลังกายของนางถูกเผาผลาญไปอย่างสาหัส ยามนี้ถูกตาแก่ผู้น้ันตะโกนใส่ เสียงดัง ฝีเท้าจึงให้โงนเงนไม่ค่อยมั่นคง ใบหน้าฉับพลันแปรเปลี่ยนเป็นซีดขาว สัญชาตญาณของการระมัดระวังถูกปลุกให้เตรียมพร้อม ดาบถูกชักออกมาไว้รอ โจมตี และในเวลานั้นเอง จู่ๆ เสียงระเบิดขนาดใหญ่สายหน่ึงก็ดังส่งมา ร่างท้ัง ร่างของชิงเซี่ยปลิวไปตามแรงระเบิดอย่างแรงเหมือนกับวิหคขนาดใหญ่ที่ถูก สายลมกระชากออกไป หลบการโจมตีของชายชราที่พุ่งเข้าใส่ด้วยความดุดันนั้น อยา่ งหวดุ หวดิ

ก้อนหินสีด่าเทากระจัดกระจายไปท่ัวถ่้าเหมือนกับมหาสมุทรขนาดใหญ่ ฝุ่น ทรายคลุ้งกระจายและปกคลุมไปท่ัวทั้งอากาศ ถ่้าขนาดใหญ่ที่แต่เดิมมีแต่ความ ว่างเปล่า เพียงพริบตาก็เหมือนกับถูกคลื่นขนาดยักษ์เติมใส่จนเต็ม คล่ืนที่สาด ซัดมาน้ีเต็มไปด้วยความปั่นป่วนและเกร้ียวกราดอย่างหนัก โค่นภูผาพลิก มหาสมุทร*** สายลมแรงพัดไปท่ัวทุกสารทิศ เสียงโหยหวนค่ารามล่ันราวกับ เสียงกรีดร้องของดวงวิญญาณ กลิ่นก๊าซซัลเฟอร์โชยฟุ้ง สายลมแรงสายหน่ึงท่ี คมกริบประดุจคมมีดพุ่งมายังทิศทางท่ีชิงเซ่ียซ่อนตัวอยู่ด้วยความดุดัน พายุเฮ อริเคนสดี า่ ทมิฬหมุนวนอยู่กลางอากาศ และเพียงชั่วพริบตามันก็กลายเป็นพายุ ทอรน์ าโดขนาดใหญ่ พงุ่ ลงไปกลางศีรษะของชิงเซ่ยี ! * ยาโถว（丫头）เป็นค่าที่ผู้ท่ีอาวุโสกว่าใช้เรียกเด็กหญิงหรือหญิงสาว หรอื ใชเ้ รยี กสาวใช้ ** นกไม่วางไข่（鸟不生蛋）เน่ืองจากนกสามารถบินไปได้ทุกหนทุก แหง่ จึงมกี ารกระจายออกไปอยา่ งกว้างขวาง กบั สถานทท่ี แี่ ม้แต่นกก็ยังไม่อยาก ไมท่ ่ารัง น่ันพิสูจนใ์ ห้เห็นแลว้ วา่ สถานทแี่ ห่งนั้นมันเปล่าเปล่ียวและแห้งแล้งมาก ถึงขนาดไหน ส่านวนนี้เปรียบเทียบถึงสถานที่ที่วิเวกวังเวง รกร้างไร้ผู้คน ทั้งยัง เปลา่ เปล่ยี วแหง้ แลง้ *** โค่นภูผาพลิกมหาสมุทร（排山倒海）หมายถึงผลักภูเขาสูงให้ ออกไปจากเส้นทาง พลิกมหาสมุทรให้กลับด้าน เปรียบเทียบถึงพละก่าลังที่ มากมายมหาศาล หรือสถานการณ์ใหญโ่ ต ไมอ่ าจหยดุ ยั้งได้

บทที่ 123-4 พันธนาคารสายน้า ชิงเซ่ียไหนเลยจะคิดถึงว่าคนผู้น้ีบอกจะลงมือก็ลงมือ ไม่ทักทายหรือบอกกล่าว ล่วงหน้าแม้แต่น้อย ย่ิงไปกว่าน้ัน ทักษะการต่อสู้ของเขาก็ยังสะเทือนฟ้า สะเทือนดินเป็นอย่างมาก ยากทีจ่ ะอาศัยหลักการธรรมดาท่ัวไปมาคาดเดาได้ ท่ามกลางสถานการณ์อันตราย ความคิดของชิงเซี่ยหมุนกลับไปกลับมาเป็นร้อย รอบ ถงึ อย่างนัน้ นางกลบั คดิ หาตัวตนท่ีน่าจะเป็นไปได้ของคนผู้น้ีไม่ได้เลย รอบ ด้านเวลานี้เต็มไปด้วยพายุลมที่พัดแรง ไอสังหารกระจายไปทั่วอากาศ ความรู้สึกที่แสนช่ัวร้ายและหนาวเหน็บจู่โจมเข้ามาจากรอบด้าน พละก่าลังท่ี แข็งแกร่งส่งมาจากทุกทิศอย่างสมดุล ไม่อาจแยกแยะได้อย่างชัดเจนว่าแท้จริง แล้วต้นก่าเนิดของมันมาจากท่ีไหน อย่างไรก็ตาม ในเวลาน้ีต่อให้คนผู้นั้นมา ปรากฏอยู่ต่อหน้าของชิงเซ่ีย นางก็ไม่มีก่าลังพอจะโต้ตอบเขากลับไปได้ ฝ่าย ตรงข้ามมีความสามารถสูงย่ิงกว่าที่นางคาดการณ์เอาไว้มาก ร่างกายหมุนสู้ ฝีเท้าว่างเปล่า การเคล่ือนไหวของชิงเซี่ยยามนี้ประหน่ึงดวงวิญญาณเฉียดผ่าน พายุลมกรดท่ีก่าลังหมุนควงลูกนั้นไปอย่างเฉียดฉิว ทุกๆ ย่างก้าวเต็มไปด้วย ความตืน่ เต้นและความอันตราย ต่อให้เป็นชิงเซี่ยที่กล้าหาญสุดๆ ก็ยังอดไม่ได้ที่ จะหลัง่ เหงื่อเย็นออกมา กลมุ่ คลืน่ สีแดงเลอื ดเหมอื นกบั งเู หลอื มโบราณพัดเป็นเกลียวเข้ามา มันสะบัดตัว ขึ้นลงล้อมอยู่รอบกายชิงเซี่ยอย่างย่ัวยุ เสียงหัวเราะของคนพูดนั้นดังส่งมาอีก ครั้ง “ยาโถว กา่ ลังเลน่ แมวจับหนกู ับปู่อย่หู รอื ? ถึงไดว้ ง่ิ เรว็ ขนาดน้!ี ” กล่าวจบ คล่ืนอากาศสายหน่ึงก็โหมกระหน่าเข้ามา ก้อนหินขนาดใหญ่ตรงมุม หน่ึงท่ีมีน่้าหนักมากกว่าหนึ่งพันจินพุ่งเข้าใส่ประหนึ่งขนนกที่ถูกพัดลิ่วไปตาม

แรงลม ตามหลงั ชงิ เซ่ยี ไปดว้ ยความดดุ ัน ชิงเซี่ยใบหน้าถอดสีไปด้วยความตกตะลึง นี่เป็นคร้ังแรกตลอดหลายปีท่ีผ่านมา ของนางทีไ่ ดพ้ บกับทักษะการต่อสู้อันแสนอัศจรรย์ ทั้งห่างไกลจากหลักการของ ฟิสิกส์วิทยาศาสตร์มากถึงเพียงนี้ น่ีมันเกินขีดจ่ากัดของร่างกายมนุษย์ไปเป็นท่ี เรียบร้อยแล้ว เหมือนกับตาแก่หนังเหนียวที่อยู่ยงคงกระพันท่ีนางได้พบเม่ือ ตอนเข้าร่วมภารกิจกับกองก่าลังรักษาความปลอดภัยแห่งชาติที่สิบเอ็ดอย่างไร อยา่ งน้ัน มพี ละกา่ ลงั มหาศาลมากเกินกว่าจะคาดเดาได้ ชิงเซี่ยเห็นหินก้อนนั้นท่ีมีน่้าหนักยากจะประมาณการลอยมาท่ามกลางแรงผลัก ของลมพายุ พละก่าลงั ของมนั มากมายนกั ก็รู้ได้ทันทีว่าหากถูกทบั เข้าใส่ ไม่ตาย ก็คงจะสูญพลังชีวิตไปมากกว่าแปดส่วน หญิงสาวไม่หลงเหลือความลังเลใดๆ อีก กระโดดข้ึนในอากาศด้วยร่างกายและท่วงท่าที่เป็นสง่า ชายอาภรณ์สีคราม พลิ้วไหวไปตามแรงลม เส้นผมยาวสีน่้าหมึกปลิวว่อน ดูผึ่งผายและเป็นอิสรเสรี ท้ังว่องไวหาใดเปรียบ หากไม่ใช่ว่าด้านหลังของนางมีก้อนหินขนาดมหึมาก้อน หนึ่งว่ิงตามเอาชีวิตมาอยู่ ภาพเบ้ืองหน้าก็เหมือนกับเทพธิดาที่เต็มไปด้วยกลิ่น อายของเซียนสวรรคอ์ ย่างไรอย่างนั้น “ปงั !” กอ้ นหนิ ขนาดใหญก่ ระแทกเขา้ กบั ผนังถ่า้ อย่างแรง กระตุน้ ให้ประกายไฟ สว่างวาบ สาดกระเซ็นไปรอบด้านเป็นหยาดหยด ชายชราผู้นั้นหัวเราะเสียงดัง ลั่นกล่าว “เขาเขียวมรกตปิดไม่มิด สายน่้าเองก็ไหลผ่านไปทางทิศบูรพา!*ใน ท่านองเดียวกัน ยาโถวเอ๋ย อาศัยวรยุทธ์ท่ีไม่ธรรมดาของเจ้าก็รับมือการจู่โจม ของข้าได้มากถึงสิบกว่ากระบวนท่า เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้มีความสามารถในด้านนี้ น่าเสยี ดายท่ีเจา้ เปน็ เพียงสตรนี างหน่งึ ไมเ่ ช่นน้ันข้าจะสง่ ต่อมรดกของข้าให้!” กล่าวจบ พายุหมุนลูกใหญ่ที่แสนบ้าคล่ังฉับพลันก็เสมือนด่ังน้่าท่วมใหญ่ท่ีปก

คลุมไปท้ังผืนดินและครอบคลุมไปทั้งแผ่นฟ้า ชิงเซ่ียรู้สึกเหมือนกับว่าถูก กระแสน้่าหุ้มห่อไปทั่วท้ังร่าง แขนขาท้ังสี่ข้างถูกพันธนาการไปด้วยคล่ืนน่้า เหมือนกับคนที่ว่ายน้่าไม่เป็นแต่ก่าลังปล่อยตัวดื่มด่าอยู่ท่ามกลางมหาสมุทร กว้างอย่างไรอย่างนัน้ หน้าอกรู้สึกแนน่ เหมือนมีบางสิ่งมาอุดไว้ โลหิตในกายบีบ อัดแน่น ในล่าคอกลิ่นคาวหวานๆ สายหนึ่งกระแทกส่งเข้ามา และเม่ือหันหน้า ย้อนกลับไปมอง ก้อนหินขนาดยักษ์ก้อนน้ันก็บินเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว ก่อน จะอดั เขา้ กบั แผน่ หลังของนางดว้ ยความรนุ แรง ชิงเซี่ยตกตะลึงงัน หมอบลงกับพ้ืนด้วยความรวดเร็ว หลบหินที่กระแทกเข้ามา ไปได้อย่างฉิวเฉียด หินขนาดยักษ์กระแทกเข้ากับผนังถ่้าอย่างแรง ชิงเซ่ียรีบ ถอยออกมาจากท่ีแห่งนั้นด้วยความลนลาน เหมือนกับมัจฉาในบ่อที่หวาดกลัว ประสบเคราะห์** ผู้ใดเล่าจะรู้ว่าในขณะท่ีหินขนาดมหึมาก้อนน้ันก่าลังจะหล่น ลงมาใส่ศีรษะ อยู่ๆ มันก็หยุดน่ิงไปเช่นน้ัน สภาพของมันอยู่ในลักษณะที่ไม่ น่าจะหยุดลงได้เลย ผ่านไปไม่นาน มันก็ขยับกลับมาอีกครั้ง แล้วกระแทกมายัง ทศิ ท่ีชิงเซีย่ อย่!ู ชิงเซี่ยขมวดค้ิวเข้าหากันแน่น เห็นเพียงก้อนหินก้อนนั้นขยับไปด้านหน้าที ดา้ นหลังที ไปซา้ ยทขี วาที การเคลอ่ื นไหวของมันคลอ่ งแคลว่ รวดเร็วเปน็ อย่างยิ่ง คลา้ ยกบั วหิ คขนาดใหญ่ แมว้ ่าบุคคลท่อี ยู่เบือ้ งหนา้ น้ียากที่จะแยกแยะได้ว่าเป็น มิตรหรือศัตรู ถึงกระนั้นส่วนลึกในหัวใจของชิงเซี่ยก็อดรู้สึกนับถือข้ึนมาไม่ได้ แอบกล่าวในใจว่าคนผู้นี้มีความสามารถเข้าใจในวร ยุทธ์และศิลปะการต่อสู้ ลึกซึ้งน่าเหลือเชื่อ วิธีการจู่โจมที่เล็กน้อยของนาง เมื่อมาอยู่ต่อหน้าเขา ไม่ต่าง อะไรกบั การละเล่นท่ีเดก็ เล็กใช้เล่นกนั เลย แต่ไหนแต่ไรมาชิงเซี่ยก็เป็นคนท่ีไมเ่ ช่ือถือเรอ่ื งของพระเจ้า ทว่าเวลาน้ี นางกลับ

อดสงสัยไมไ่ ด้ วา่ ชายชราท่ีอาศัยอยู่ในถา้่ ใตด้ นิ แหง่ นท้ี แ่ี ท้เปน็ คนหรือผกี นั แน่? ชายชราผู้นั้นฉับพลันหัวเราะร่วน กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “เด็กน้อยส่ังสอนได้ จริงๆ!” ชิงเซยี่ เห็นวา่ หินก้อนนน้ั ในทีส่ ดุ กไ็ ม่ไดจ้ ูโ่ จมมาที่ตนอีกต่อไปแล้ว ท้ังยังลอยปลิว ตกไปไกลทางดา้ นหลงั ภายในจติ ใจก็อดไม่ไดเ้ กิดความรู้สึกดีขึ้น กล่าวด้วยเสียง ดังชัด “ขอบคณุ ท่านผอู้ าวุโส! เพียงแตข่ า้ ยงั มีธรุ ะติดตัว ไม่ทราบวา่ ท่านผู้อาวุโส พอจะบอกเส้นทางที่ใช้ออกไปจากถ่้าแห่งน้ีให้ข้าได้หรือไม่ รอข้าจัดการธุระ เสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าจะต้องกลับมาช่วยท่านผู้อาวุโสออกไปจากท่ีคุมขังแห่งน้ี อย่างแน่นอน!” ชายชราหัวเราะเสียงดังลนั่ กลา่ วดว้ ยนา่้ เสียงฟังชัด “หากออกไปได้ ข้าผู้ชราคง ไม่จ่าเปน็ ตอ้ งมาอยู่ในถา่้ ทมี่ ืดมิดแหง่ นี้ ท่าตัวเหมือนกับหนูท่ีไม่ได้เห็นเดือนเห็น ตะวนั หรอก ในเมื่อเจา้ มาอยูใ่ นท่ีแห่งนี้แลว้ ก็อยทู่ นี่ เ่ี ปน็ เพ่ือนตาแกอ่ ย่างข้าเถิด! พวกเราประมือแลกเปลี่ยนกระบวนท่ากันทั้งวัน ไม่ใช่ว่าน่าสนใจมากหรอก หรอื ?” กลา่ วจบ กห็ วั เราะอย่างบา้ คลง่ั อีกคร้ัง ชงิ เซ่ียรู้สกึ หนา่ ยใจเปน็ อย่างมาก ทจ่ี ริงหลังจากได้เห็นทักษะของชายชราไปเม่ือ สักครู่ แต่กลับถูกกักขังไว้อยู่ในท่ีแห่งน้ีได้ นางก็รู้แล้วว่าเร่ืองราวไม่ได้ง่ายดาย อย่างเช่นท่ีตนคิด อย่างไรก็ตาม ชิงเซี่ยไม่ได้รู้สึกถอดใจแต่อย่างใด คิดเพียงแต่ ว่าหากท่ีแห่งนี้ไม่มีทางให้ไปต่อจริง อย่างมากก็แค่ย้อนกลับไปในทิศทางเดิม แล้วปีนกลับออกไปก็เท่าน้ัน จากน้ันค่อยหาวิธีการว่ายน้่าออกไปจาก พันธนาคารสายน้่าอีกที คิดถึงตรงนี้ นางก็อดไม่ได้มองไปรอบๆ คร้ังหน่ึงอย่าง ส่ารวจ คดิ อยากจะหาท่ซี ่อนของชายผู้น้ันออกมา ขอเพียงแค่นางหยุดเขาเอาไว้ ได้ นางกจ็ ะออกไปจากที่แห่งนี้ได้ เพียงแต่ดูจากท่ีตาแก่ผู้นี้ท่า เหมือนกับว่าเขา

เพิ่งจะหาของเล่นท่ีน่าสนุกและถูกใจเจออย่างไรอย่างนั้น การที่คิดจะหลบหนี ออกไปจากท่ีแห่งนี้ เกรงวา่ คงไม่งา่ ยเสยี แล้ว” “ยาโถว ไม่ต้องคิดแล้ว พันธนาคารสายน่้ามีความลึกมากถึงสามร้อยเจ็ดสิบจ้ัง ด้านในยังมคี า่ ยกลอกี นับร้อยแห่ง ตอนนัน้ เม่ือยามท่เี จา้ เดนิ เขา้ มา แน่นอนว่าไม่ มีทางสังเกตเห็น เมื่อปีนั้นตาแก่เหลียงซือหวนน่ันเพื่อที่จะป้องกันอุบัติเหตุท่ี อาจเกิดข้ึนในท่ีคุมขัง จึงจงใจติดตั้งหินหยกเผาแล้วสร้างสลักสายน่้าและภูผานิ รันดร์ขึ้น หากสลักหินน้ันถูกปลดออก อ่านาจเหนือธรรมชาติจะเข้าท่าลายทุก สิ่งอย่าง ภูเขาและแม่น้่าจะถูกปิดผนึกไปชั่วนิรันดร์ และไม่ว่าใครก็อย่าได้คิดท่ี จะหลบหนีออกไปจากซากปรักหักพังแห่งน้ันได้ สามวันก่อนหน้า หลังจากข้าผู้ ชรารู้สึกได้ถึงเสียงส่ันสะท้อน ก็รู้แล้วว่าจะต้องมีคนลงมาอยู่เป็นเพ่ือนข้าผู้ชรา อย่างแน่นอน” ชายชราผู้น้ันหัวเราะเสียงดังด้วยรู้สึกสนุกสนานที่ได้เห็นความ ทกุ ข์ของผูอ้ ่ืน อย่างไรก็ตาม ในน่้าเสยี งทด่ี งั สง่ มา กลับแฝงไวด้ ว้ ยความเศร้าโศก และอา้ งว้างอยา่ งปิดไมม่ ิด นี่เป็นครั้งแรกท่ีชิงเซี่ยได้ยินชื่อเหลียงซือหวน ได้ยินชื่อสลักสายน่้าและภูผานิ รันดร์ ฉับพลันนางก็คิดได้ว่าท่ีพันธนาคารสายน้่าวันนั้นแท้จริงแล้วเกิดเร่ืองอัน ใดขึ้นกันแน่ คิดว่าชายผู้นี้ถูกกักขังอยู่ที่น่ีมาเกือบจะท้ังชีวิต ในใจอยู่ๆ ก็ให้รู้สึก เจ็บปวดขนึ้ อย่างอดไม่ได้ ขณะนัน้ เอง จูๆ่ เสยี งเสยี ดสีของอาภรณก์ ด็ ังสง่ มาจาก ทิศทางไกลๆ ของทางเดินหนิ เสยี งน้นั ท้ังเบาบางและผอ่ นคลายยิ่งนัก อย่างไรก็ ตาม ชิงเซี่ยกับชายชราผู้นั้นเป็นบุคคลระดับไหน ดังน้ันเสียงนี้ที่ส่งมาในหูของ พวกเขา จงึ ไมต่ ่างอะไรไปจากสายฟ้าทด่ี งั ขึ้นอย่างสะเทอื นฟา้ สะเทอื นดนิ ชิงเซี่ยแอบคิดในใจ หรือว่าหลินมู่ไป๋กับคนอื่นๆ จะเข้ามาตามหานางกัน อย่างไรก็ตาม ความคิดของนางเป็นต้องกลับตาลปัตรอีกคร้ัง เพราะมันจะ

เป็นไปได้อย่างไร เวลานี้เอง จู่ๆ เสียงของชายชราผู้น้ันก็ดังข้ึนท่ีข้างหู กล่าว “คิดไมถ่ ึงว่าในถ่า้ ทเี่ งยี บสงบมากว่าหมืน่ ปแี หง่ น้ี วันนี้จะครึกคร้ืนและมีชีวิตชีวา ยิง่ นัก ยาโถว อย่าได้ส่งเสียงไป พวกเรามารอดเู ร่ืองสนุกกันเถิด” กล่าวจบ เงารา่ งของชงิ เซ่ยี ก็หายลับไปท่ามกลางซอกหนิ แห่งหนึง่ เห็นเพียงแสงกระพริบจางๆ ตกกระทบลงกับพื้นด้วยความแผ่วเบา เพียงชั่ว พรบิ ตา ร่องรอยของการต่อสู้ที่เพ่ิงเกิดข้ึนเมื่อสักครู่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ใย แมงมุมจ่านวนนับไม่ถ้วนลอยข้ึนไปติดอยู่เต็มมุมถ่้า ฝุ่นท่ีหนาเตอะข้ึนเกาะอยู่ เตม็ ผนงั และพืน้ ทางเดิน สภาพทีป่ รากฏอยู่เบอ้ื งหน้า มองไปแล้วราวกับท่ีแห่งน้ี ไม่ไดม้ คี นเดนิ ผ่านมานับหมนื่ ปีแล้วอยา่ งไรอย่างนน้ั ความรู้สึกนับถือและชื่นชมในใจของชิงเซี่ยย่ิงมาก็ย่ิงรุนแรงมากย่ิงขึ้น ขณะที่ ก่าลังเบิกตาโพลงอย่างบ้าใบ้ไม่รู้สติ เสียงของชายชราผู้น้ันก็ดังข้ึนที่ข้างหูเบาๆ “เพียงแค่ศาสตร์บังตาเล็กๆ น้อยๆ เท่าน้ัน หากต้องออกไปประมือแลกเปลี่ยน กระบวนทา่ กับผอู้ นื่ ทกั ษะฝีมอื ของเจา้ ยังใช้งานไดม้ ากกว่า” “ตรงนี้แหละ!” เสียงฝีเท้าเบาๆ สายหน่ึงดังส่งมาจากทางเดิน เสียงทุ้มต่าของ บุรุษดังขึ้นอย่างช้าๆ ท่าเอาชิงเซ่ียหวาดผวาจนต้องจดจ่อสมาธิมากย่ิงข้ึน ทอดสายตามองออกไปด้วยความสนใจ เห็นเพียงเท้าเรียวๆ ข้างหน่ึงก่าลังยื่น ออกมาจากถ่้าน้ัน ก่อนจะค่อยๆ เหยียบลงบนพื้นท่ีมีแต่ฝุ่นหนาเตอะ ประหน่ึง บงกชสีขาวท่ามกลางแอ่งโลหิตสีแดงสด เต็มไปด้วยเสน่ห์และความเย้ายวน อยา่ งน่าแปลกประหลาด

* เขาเขียวมรกตปิดไม่มิด สายน้่าไหลผ่านไปทางทิศบูรพา（青山遮不 住，大江东流去）หมายถึงเร่ืองราวมีเกิดข้ึนและก็ต้องมีผ่านไป ฤดูกาลเปล่ียนผ่านหมุนเวียน ทุกสรรพส่ิงเกิดขึ้นทดแทนกันไม่หยุด มนุษย์ไหน เลยจะสามารถยับยั้งกั้นขวางได้ ** มจั ฉาในบอ่ ที่ประสบเคราะห์（池鱼之殃）อุปมาถึง เพราะถูกดึงให้ เข้าไปเก่ียวข้องอย่างไร้ซึ่งเหตุผล ดังน้ันจึงต้องประสบกับเคราะห์กรรมและ ความโชครา้ ยตามไปด้วยอย่างเลย่ี งไม่ได้

บทที่ 123-5 พันธนาคารสายน้า เสียงหัวเราะทุ้มต่าดังส่งมาจากทางด้านหลังของชิงเซี่ย แม้ว่าจะมองไม่เห็น ใบหนา้ ของฝ่ายตรงขา้ ม แต่ชิงเซี่ยก็รบั รู้ได้อยา่ งชัดเจนว่าตอ้ งเป็นชายชราผู้แสน ลึกลับผู้นั้นอย่างแน่นอน สติถูกดึงกลับเข้าร่างด้วยความรวดเร็ว สายตามองไป ยังเจา้ ของเท้านวลคู่นน้ั มองไปยังหญิงสาวผ้นู ั้นอยา่ งพจิ ารณา เห็นเพียงว่าหญิงสาวผูน้ ้นั มีเรือนร่างที่โค้ง เว้านูนเด่นเป็นเสน่ห์ยิ่งนัก นางเดินไปบนทางเดินอย่างช้าๆ ท่อนขาเรียวยาวสี ขาวหิมะโผล่พ้นออกมาให้เห็น ส่งให้บรรยากาศรอบตัวยิ่งโดดเด่นน่าสนใจและ เยา้ ยวนจนน่าตกตะลงึ ผวิ พรรณเปลอื ยเปลา่ ที่โผลพ่ น้ ออกมาจากอาภรณ์ เนียน น่มุ ยืดหยุ่นนา่ สมั ผัส เต็มไปด้วยกล่นิ อายชวนให้มัวเมาลุ่มหลง เอวบางและท่อน แขนดจุ สายน้า่ ไหล หนา้ อกเนียนนมุ่ นูนเด่น ลา่ คอขาวยาวขาวผอ่ ง ไมม่ ีสว่ นไหน ในเรือนรา่ งของนางเลยที่จะไมแ่ สดงออกถงึ เสน่หแ์ ละความงดงาม ชิงเซ่ียเองก็นับว่าเป็นหญิงงามนางหน่ึง สามารถดึงดูดให้องค์ชายจากท้ังสอง แคว้นมารักใคร่และสนใจในตัวเองได้ แต่ทว่าไม่ว่าอย่างไรตาม ก็ไม่อาจสู้เสน่ห์ ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านางนี้ได้เลย เสน่ห์จากความเกียจคร้านของหญิงสาว ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ คล้ายกับว่าซมึ ซาบออกมาจากแกนกระดูกอย่างไรอย่างนั้น ทั่วทั้ง รา่ งไมม่ สี ว่ นใดทไ่ี ม่งดงาม แมว้ ่าใบหน้ารูปไขห่ ่านจะคอ่ นขา้ งยาวไปบ้างเล็กน้อย แต่ก็เข้ากับล่าคอเรียวยาวของนางได้อย่างเหมาะเจาะ ทั้งยังเสริมให้หญิงสาวดู มนั่ ใจมากขึน้ ไปอกี ดวงตาดอกท้อคนู่ ้ันโค้งเรียวเล็กน้อย หางตาแต้มแต่งไปด้วย ของที่คลา้ ยกับผงทองคา่ วาดเป็นลวดลายเมฆมงคล คล่ืนในดวงตาของหญิงสาว คล้ายหมอกคลา้ ยสายนา้่ แลดูคลุมเครอื พร่าเลือน เสมือนดัง่ ทะเลสาบท่ามกลาง

ทะเลทรายที่ท่าให้คนไม่อาจมองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง จมูกเชิดโด่งจับคู่กับริม ฝีปากหนายิ่งส่งให้ใบหน้าของนางดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น ทุกๆ การเคล่ือนไหว เต็มไป ด้วยบรรยากาศของความเย้ายวนและมีเสน่ห์ หญิงสาวอยู่ในชุดเส้ือแพรตัวบางสีม่วง ท่าทางเกียจคร้าน ค้ิวเรียวเลิกขึ้น นาง หันหน้ากลับไปพร้อมกับรอยย้ิมน้อยๆ ตรงมุมปาก ก่อนจะกล่าวกับคนที่อยู่ ด้านหลังด้วยน่้าเสียงอันทรงเสน่ห์ “คุณชายฉู่ม่ันใจแล้วใช่หรือไม่ว่าจ่าไม่ผิด? เป็นท่นี ่ีจริงๆ อย่างนั้นหรอื ?” “ให้ตายข้าก็ไม่มีทางลืม!” ชายหนุ่มในชุดอาภรณ์สีครามค่อยๆ เดินขึ้นมาจาก ทางด้านหลัง ใบหน้าของเขาหล่อเหลาดูดี วงค้ิวและดวงตามีเสน่ห์น่าหลงใหล เพียงแต่ใบหน้าทั้งใบของเขากลับซีดขาว ดวงตาเรียวท้ังคู่มีประกายคมกริบวิ่ง วาดผา่ น ดา้ นในยังเตม็ ไปดว้ ยอารมณ์ของความเคยี ดแคน้ ไม่พอใจ จมกู โด่งที่โก่ง ข้นึ ราวกับกรงเล็บของนกอนิ ทรสี ่งให้เขาแลดูมืดมนและช่ัวร้ายมากข้ึนไปอีก คน ทง้ั คนมีแต่บรรยากาศของความเลวร้ายแผ่ออกมาจากร่าง ท่ีแท้เขาก็คือคนที่ถูก จับขังอยใู่ นพันธนาคารสายน่า้ ไหวหนานจวนิ้ อ๋องฉู่เจิง! “ฉู่เจิง?” ในใจของชิงเซี่ยสั่นสะท้าน คิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอคนผู้นี้ ท่ีนี่ ในเวลาน้ีเอง จู่ๆ เสียงท่ีเต็มไปด้วยความสงสัยสายหนึ่งก็ดังส่งมาจากทาง ดา้ นหลัง ชงิ เซย่ี ร้ไู ด้วา่ ชายชราจะตอ้ งยนื อยขู่ ้างๆ ของตนอยา่ งแน่นอน เพียงแต่ ในรอยแยกแห่งนี้มืดสนิท แม้ว่าจะยืนอยู่ใกล้กันมากแค่ไหน ตัวนางก็ไม่ยังอาจ มองเห็นเขาได้ อย่างไรก็ตาม ฟังจากน่้าเสียงของเขาที่ดังส่งมา ดูเหมือนว่าเขา จะร้จู กั กบั ฉเู่ จงิ อยา่ งไรอย่างนนั้ “หยาดน่้าค้างยามเช้าบนดอกถานฮวา* พักตร์แดงเกศาขาว** หลงทางในหุบ เขาพริบตาหิมะทับถมนับพนั ช้นั กาลเวลาดจุ สายน่้าไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว ท่า

ให้คนต้องทอดถอนใจด้วยเสียดาย คุณชายฉู่วันน้ีถูกคนใส่ร้าย ต้องรองรับ ความอยุตธิ รรมอย่างไม่ขาวสะอาด อย่างไรก็ตาม กาลเวลาประหน่ึงกระสวยใน เคร่ืองทอผ้าพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เม่ือวันเวลาพ้นผ่าน ดีชั่วท้ายสุดต้องได้รับ ผลตอบแทน วันน้ีโอวซือหลันหย่าขอแสดงความยินดีล่วงหน้าแก่คุณชายท่ี สามารถหลบหนีออกไปได้ ขออวยพรให้คุณชายลา้ งแคน้ ทยี่ ง่ิ ใหญน่ ไี้ ด้ ลา้ งความ อัปยศท้งั หมดท่เี คยไดร้ บั !” หญิงสาวในชุดอาภรณ์สีม่วงยกมุมปากข้ึนเป็นรอยย้ิม ก่อนจะประคองมือข้ึน แลว้ กม้ หวั ลงเลก็ นอ้ ยทา่ ทา่ เคารพ ชิงเซ่ียมองดูดวงตาที่ราวกับดอกท้อคู่น้ันของ นาง ฉบั พลนั ก็หวนคิดไปถึงหญิงสาวนางหนึ่งที่ท่าหน้าท่ีเป็นสตรีศักด์ิสิทธ์ิท่ีสวม ชุดสีแดงบนงานชุมนุมของกรมกรมโยธาเม่ือวันนั้น เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า หน้าตาของนางที่แสดงออกเมือ่ วนั นนั้ จะเปน็ ของปลอม ฉู่เจิงโค้งมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันทีหนึ่ง กล่าวด้วยเสียงลึก “ข้ารักษา วาจาเสมอ ขอเพียงแค่ล้างแค้นนี้ได้ แล้วกลายเป็นประมุขของทั้งเจ็ดฝ่าย ใน อนาคตข้าจะพยายามอยา่ งถึงทีส่ ดุ เพ่อื ที่จะช่วยผลักดันองค์ชายขึ้นเป็นผู้น่าของ ทง้ั สแี่ คว้น ไมม่ ีทางกลนื ค่าพดู ของตนเองอย่างแน่นอน” โอวซือหลันหย่าหัวเราะเสียงเบา กล่าวด้วยน่้าเสียงอันทรงเสน่ห์ “วาจาเช่นนี้ ของคุณชายฉู่กล่าวมาอย่างไรกัน พวกเราด่ืมสุราโลหิตร่วมสาบานเป็นพันธมิตร กันแล้ว แน่นอนว่าต้องเป็นคนบนเรือล่าเดียวกัน ยังจะต้องมาแบ่งแยกท่านข้า อันใด วาจาที่คุณชายฉู่เคยกล่าวไปทั้งหมด หลันหย่าแต่ไหนมาไม่เคยสงสัยแม้ เพยี งนดิ ” ฉู่เจิงย้ิมเยาะเสียงเย็น เหลือบมองไปท่ีใบหน้าราวกับบุปผาของหญิงสาวด้วย หางตาแวบหนึ่ง ก่อนจะเอย่ ด้วยเสยี งลกึ “ไดเ้ ช่นน้นั เปน็ ดที ีส่ ดุ ขอสตรีศักด์ิสิทธิ์