เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

“อะไรกนั กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันยังคดิ วา่ พวกเขาเป็ นคสู่ ามภี รรยากนั เสยี อกี คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะไมใ่ ช?่ ” “ตอ่ ใหไ้ มใ่ ช่ ผชู ้ ายแบบนัน้ พวกเราก็ไมก่ ลา้ เขา้ ไปทําใหเ้ ขา โกรธหรอก” หานมจู่ อื่ และ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เพงิ่ ขน้ึ รถไดไ้ มน่ าน เสยี่ วเหยยี นก็ โทรมา ในเวลาน…ี้ .เธอทํางานเสร็จแลว้ หรอื ? “หมา่ ม๊ ี ใหผ้ มรับ! ผมอยากคยุ กบั นา้ เสยี่ วเหยยี น! \" หานมจู่ อ่ื สง่ โทรศพั ทม์ อื ถอื ให ้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เมอื่ ไดร้ ับมอื ถอื มาก็รับสายทนั ที จากนัน้ จงึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ โดยตรง หลงั จากยดึ โทรศพั ทม์ อื ถอื แลว้ จงึ เรยี กดว้ ยเสยี ง: \"นา้ เสยี่ วเห ยยี น\" \"เสยี่ วหมโี่ ตว้ ? ทําไมเป็ นหนู? \" \"คณุ นา้ เสย่ี วเหยยี น ผมกบั หมา่ ม๊มี าซอ้ื วตั ถดุ บิ มากมายใน ซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ต คนื นพ้ี วกเราทําปลาตนุ๋ น้ําแดงดไี หมครับ? \"

ปกตแิ ลว้ เสย่ี วเหยยี นจะตอ้ งคยุ เรอ่ื งอาหารกบั เขาแน่ แตว่ ันน้ี เธอกลบั รบี รอ้ นอยา่ งยงิ่ ไมเ่ พยี งแตไ่ มต่ อบคําถามของ เสย่ี ว หมโี่ ตว้ แตย่ งั เอย่ ออกมาตรงๆ ดว้ ยวา่ \"เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ตอนนฉี้ ัน ไมม่ เี วลาพดู เรอื่ งนี้ แมข่ องนายอยใู่ กลๆ้ หรอื เปลา่ ? เอามอื ถอื ใหแ้ มข่ องหนู ฉันมเี รอ่ื งจะคยุ กบั เธอ” เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไดย้ นิ น้ําเสยี งกงั วลของเธอจงึ ตอ้ งยนื่ โทรศพั ทม์ อื ถอื ไปให ้ หานมจู่ อ่ื “หมา่ ม๊ ี คณุ นา้ เสย่ี วเหยยี นดู เหมอื นจะมเี รอื่ งเรง่ ดว่ นหาแม”่ เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นหี้ านมจู่ อ่ื จงึ รับโทรศพั ทม์ อื ถอื มา \"สวสั ดี เสย่ี ว เยยี ว เกดิ อะไรขน้ึ ? \" “โอย้ หานมจู่ อื่ ชว่ ยดว้ ย! หนา้ สว่ิ หนา้ ขวานแบบนเ้ี ธอยังมกี ะจติ กะใจไปซอ้ื ของในซปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ อกี !” หานมจู่ อื่ เลกิ ควิ้ \"เรอ่ื งอะไรหนา้ สวิ่ หนา้ ขวาน เธอยังไมไ่ ดบ้ อก ฉันเลย” “ฉันจะบอกเธอให ้ ฉันมาวัดตวั ใหก้ บั คณุ หนูจา้ วอะไรนั่นไมห่ รอื ไง? ผลลพั ธค์ อื อะไรเธอรไู ้ หม? เธอถงึ กลบั ปลอ่ ยใหฉ้ ันรอไป หนง่ึ ชว่ั โมงเพราะฉันมาสายไปหนงึ่ นาท!ี ”

หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ ไปมองนอกหนา้ ตา่ ง เธอเห็นรถบสั คนั หนง่ึ แลน่ ผา่ นไป บนรถแปะโปสเตอรข์ องคณุ หนูจา้ ว จา้ วยห่ี รทู ี่ เสย่ี วเหยยี นกําลงั เอย่ ถงึ เอาไวพ้ อดี จา้ วยหี่ รผู มู ้ ชี อื่ เสยี งและเสน่หอ์ ยา่ งยงิ่ ในประเทศจนี ตอนน้ี เธอ มชี อ่ื เสยี งโดง่ ดงั มาจากบทบาทของเธอในละครเรอ่ื ง ชว่ั ฟ้า ทลายดนิ เมอื่ ละครออกอากาศเธอก็มแี ฟนๆ ตดิ ตามเพมิ่ ขน้ึ มา หลายคน จากนัน้ ละครหลายเรอื่ งตอ่ ๆ มากไ็ ดร้ ับความนยิ มถลม่ ทลาย ปัจจบุ นั มผี กู ้ ํากบั ละครทวี มี ากมายทอ่ี ยากขอใหเ้ ธอมา แสดง แตก่ ็มขี า่ ววา่ เธอหยง่ิ อยา่ งมาก อกี ทัง้ ยังชา่ งเลอื กบท ผู ้ กํากบั ธรรมดาท่วั ไปเธอไมม่ ที างรับงานแน่ ตอนแรกผจู ้ ัดการ ของเธอตามหาตนและบอกวา่ ตนสามารถออกแบบชดุ ออกงาน ใหก้ บั เธอโดยเฉพาะ เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ กย็ งั คดิ จะปฏเิ สธ แต่ สําหรับหานมจู่ อื่ แลว้ เธอคดิ วา่ ในเมอ่ื งานใหญม่ าถงึ แลว้ จะมี เหตผุ ลอะไรใหไ้ มท่ ํากนั ? ตอนท่ี 357 ครอบครวั เลยี้ งเดยี่ ว แมว้ า่ เธอจะขเ้ี กยี จ แตเ่ ธอก็ตอ้ งเลยี้ งดคู รอบครัวของเธอ

เสย่ี วเหยยี นเองกอ็ าศยั เธอกนิ ขา้ วเชน่ กนั อกี ทัง้ ยังบวกกบั เธอ ตอ้ งการสรา้ งสภาพความเป็ นอยทู่ ด่ี ขี น้ึ สําหรับ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ดงั นัน้ เธอจงึ ยังคงทํางานอยา่ งหนัก เธอขเ้ี กยี จ ก็เพราะไมม่ แี รงกดดนั ดงั นัน้ เธอจงึ รับงานนมี้ า “แลว้ ยังไงตอ่ ?” หานมจู่ อื่ ถามเบา ๆ “แลว้ ฉันกร็ อเธอถา่ ยละคร จนกระท่งั เธอถา่ ยทําจนเสร็จ ฉันก็ เขา้ ไปวัดตัวเธอ รไู ้ หมวา่ เธอพดู อะไรกบั ฉัน? เธอบอกวา่ เธอ เหนอื่ ยแลว้ อยากพักผอ่ น แลว้ เธอก็ทงิ้ ฉันไวค้ นเดยี ว” หานมจู่ อื่ “…..” เสยี่ วเหยยี นเอย่ อยา่ งขมขน่ื “นถ่ี อื วา่ แลว้ ไป จนกระทงั่ เธอไป พักสบิ นาที พอฉันไปวัดตวั ใหเ้ ธอ เธอกลับบอกวา่ ฉันทําเธอ เจ็บ! บอกวา่ ฉันไมใ่ ชม่ อื อาชพี ตอนนไ้ี มใ่ หฉ้ ันเขา้ ใกลต้ วั เธอ อกี ” หานมจู่ อ่ื ยกมอื ขนึ้ มานวดขมบั “ดงั นัน้ ?”

“เธอขอใหค้ ณุ มาดว้ ยตวั เอง และบอกวา่ งานนคี้ ณุ เป็ นคนรับก็ ตอ้ งเป็ นคนมาวดั ตวั ใหเ้ ธอ เธอคดิ วา่ ตนเองเป็ นใครกนั เป็ นดาว คา้ งฟ้าอนั สงู สง่ หรอื ไง? ฉันก็แคส่ ายไปนาทเี ดยี ว แคน่ าทเี ดยี ว เองนะ! อกี ทงั้ ฉันก็พรํ่าขอโทษเธอแลว้ พดู ออ้ นวอนไปตงั้ มากมาย เธอถงึ กบั ….ทําใหฉ้ ันโกรธจนแทบหานมจู่ อ่ื ฉันจะบอก กบั คณุ ให ้ วนั นฉ้ี ันเปิดศกึ กบั เธอแลว้ จรงิ ๆ เธอคดิ อยากใหค้ ณุ ไปวัดตวั เธอดว้ ยตวั เอง ทําไมเธอไมล่ องคดิ ดบู า้ ง วา่ ตวั เธอมี คณุ สมบตั อิ ะไรกนั ?” หานมจู่ อื่ เอย่ ขนึ้ เบา ๆ \"แตเ่ ธอโทรหาฉัน ไมใ่ ชเ่ พราะจะใหฉ้ ัน ไปวดั ตัวเธอดว้ ยตวั เองหรอื ?” “โอย้ ฉันไมไ่ ดห้ มายความแบบนัน้ ฉันแคโ่ กรธจรงิ ๆ แลว้ อกี ทัง้ ทนี่ ก่ี ็ไมม่ ใี ครใหฉ้ ันโอดครวญดว้ ยไดเ้ ธอรใู ้ ชไ่ หม? เธอยา่ ไดม้ าเชยี วนะ! วนั นฉ้ี ันจะสเู ้ ป็ นสตู ้ ายกบั เธอทนี่ ”่ี เมอื่ ไดย้ นิ แบบน้ี หานมจู่ อ่ื กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะขนึ้ มา เธอเอย่ เสยี งนุ่ม “พดู ไปพดู มา เธอก็คอื ใหฉ้ ันไปทน่ี ่ัน” \"มจู่ อื่ ! \" “เอาละ่ เธอสง่ ทอี่ ยมู่ าทมี่ อื ถอื ของฉัน ฉันไปสง่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก ลบั บา้ นกอ่ นแลว้ จะไปหาเธอ\"

“ก็ได ้ ฉันจะสง่ ทอี่ ยไู่ ปทันที มจู่ อื่ คนดี เธอรับมาชว่ ยฉันทเี ถอะ นะ ฉันแทบจะเป็ นบา้ แลว้ ” คนทเี่ พง่ิ จะบอกวา่ จะสเู ้ ป็ นสตู ้ ายกบั จา้ วยหี่ รอู ยา่ งเสย่ี วเหยยี น อยๆู่ ก็เปลย่ี นทศิ ลมทนั ที อกี ทงั้ ยังเปลยี่ นไดร้ วดเร็วอยา่ งยงิ่ หานมจู่ อื่ “…..” หลงั จากวางสาย หานมจู่ อ่ื กเ็ ก็บโทรศพั ทม์ อื ถอื ไป กําลังคดิ จะ กม้ หนา้ ลงไปอธบิ ายกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ แตเ่ สยี่ วหมโ่ี ตว้ กลบั เอย่ ขนึ้ กอ่ น \"หมา่ ม๊ ี คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี นกําลงั มปี ัญหาใชไ่ หม หมา่ ม๊ ี ไปชว่ ยเธอเถอะ ผมอยบู่ า้ นเองได”้ แมว้ า่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จะอายนุ อ้ ย แตเ่ ขาก็มเี หตผุ ลอยา่ งยงิ่ อาจ เป็ นเพราะเขาอยใู่ นครอบครัวเลย้ี งเดย่ี ว แมว้ า่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะ เขา้ ใจอะไรงา่ ยมาก แตก่ ลับทําให ้ หานมจู่ อ่ื ยงิ่ รักและสงสาร เขามากกวา่ เดมิ เธอเออ้ื มมอื ไปลบู หวั เสยี่ วหมโี่ ตว้ “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เกง่ มาก หมา่ ม๊ไี ปชว่ ยนา้ เสยี่ วเหยยี น แลว้ ก็จะพาเธอกลับมาทําปลาตนุ๋ นํ้าแดงใหล้ กู กนิ ตอนเย็นๆ”

เมอ่ื ไดย้ นิ คําวา่ ปลาตนุ๋ นํ้าแดง ดวงตาของ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็สวา่ ง ขน้ึ ทันที เขาพยกั หนา้ ตดิ ๆ กนั \"ดคี รา้ บหมา่ ม๊!ี \" คนขบั รับเงนิ อยา่ งอารมณ์ดี หลังจากสง่ พวกเธอเขา้ ไปทชี่ มุ ชน จากนัน้ ชว่ ยขนยา้ ยสง่ิ ของทัง้ หมดไปทห่ี นา้ ประตแู ละยนื อยู่ ตรงหนา้ อยา่ งเกรงใจอยา่ งยง่ิ เนอื่ งจากหานมจู่ อื่ ยังตอ้ งไปหา เสยี่ วเหยยี น ดงั นัน้ จงึ ขอใหเ้ ขายังคงรอตวั เองอยทู่ ชี่ นั้ ลา่ งตอ่ อกี หา้ นาที คนขบั ตกลงอยา่ งมคี วามสขุ และลงลฟิ ตไ์ ป จากนัน้ หานมจู่ อ่ื กอ็ อกแรงเล็กนอ้ ยในการลากของทงั้ หมดเขา้ ไปในหอ้ งกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ และใสล่ งในตเู ้ ย็น เมอื่ เธอจัดการ เสร็จเธอกพ็ ดู ขน้ึ \"หมา่ ม๊ไี ปกอ่ นนะ จากเวลาขบั รถไป – กลับ และเวลาทํางาน หมา่ ม๊นี ่าจะกลบั มาในตอนบา่ ยเสยี่ วหมโี่ ตว้ ถา้ หวิ ก็กนิ ขนมปังรองทอ้ งไปกอ่ นดไี หม?” เสยี่ วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ “ครับหมา่ ม๊”ี เมอื่ หานมจู่ อ่ื ออกไป เดนิ ไปไดค้ รงึ่ ทางเธอกอ็ ดทจี่ ะหนั กลับมามองไมไ่ ด ้ “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ หรอื วา่ ….ลกู ไปกบั หมา่ ม๊ไี หม? เดย๋ี วพอเสร็จงาน คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี นและหมา่ ม๊พี าลกู ออกไป ทานอาหารเย็นขา้ งนอก? \"

“ไมเ่ ป็ นไรหมา่ ม๊ ี พาผมไปดว้ ยยงุ่ ยากอยนู่ ดิ หน่อย หมา่ ม๊ไี ป ชว่ ยป้า สยี่ วเหยยี นกอ่ น เสย่ี วหมโี่ ตว้ จัดการกบั อาหารกลางวนั ดว้ ยตวั เองได!้ \" พดู จบ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็เดนิ หนา้ เขา้ มาจบู หานมจู่ อ่ื ทแ่ี กม้ จากนัน้ จงึ โบกมอื ใหเ้ ธอ บง่ บอกวา่ ใหเ้ ธอรบี ไปรบี กลับโดยเร็ว เมอื่ ไรห้ นทางหานมจู่ อื่ จงึ ไดแ้ ตจ่ ากไปดว้ ยตนเอง หลายๆ ครัง้ เธอคดิ อยากจะอยกู่ บั เสย่ี วหมโี่ ตว้ ใหม้ ากขน้ึ อกี หน่อย เนอื่ งจากเขาไมม่ พี อ่ ดงั นัน้ จงึ ไมอ่ าจปลอ่ ยใหค้ วามรักของแมก่ ็ ขาดไปดว้ ยเชน่ กนั แตว่ า่ ….หลายอยา่ งๆ มกั ไมเ่ ป็ นไปดงั่ หวัง เธอตอ้ งการสรา้ งสภาพความเป็ นอยทู่ ดี่ ใี หก้ บั เสย่ี วหมโี่ ตว้ ดงั นัน้ เธอจงึ ตอ้ งทํางานอยา่ งหนักเพอ่ื หาเงนิ เมอ่ื เธอเรม่ิ ทํางาน หลายๆ ครัง้ เธอก็มักจะเพกิ เฉยหรอื ละเลย เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไป

โชคดที …่ี หลายปีมานเ้ี สยี่ วเหยยี นอยกู่ บั เธอมาตลอด เสย่ี วเห ยยี นชว่ ยดแู ลเสย่ี วหมโี่ ตว้ ใหเ้ ธอเป็ นอยา่ งมาก เสยี่ วหมโี่ ตว้ รอหมา่ ม๊กี อ่ นนะ หมา่ ม๊จี ะรบี กลับมาเร็วๆ หานมจู่ อื่ ขน้ึ รถไปและบอกทอี่ ยกู่ บั คนขบั จากนัน้ คนขบั กเ็ ลย้ี ว รถและออกจากหมบู่ า้ นคอนโดรยุ่ ซนิ ไป หลงั จากขบั รถไปสกั พัก คณุ ลงุ คนขบั ก็คยุ กบั เธออยา่ ง กระตอื รอื รน้ “เด็กเมอ่ื ครคู่ อื ลกู ชายของคณุ หรอื ? หนา้ ตาดอี ยา่ งยง่ิ ฉันขบั รถ มาตงั้ นานเพง่ิ จะเคยเห็นเด็กทนี่ ่ารักขนาดน”ี้ เมอื่ ไดย้ นิ คําชมของเขาเกย่ี วกบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ หานมจู่ อื่ ก็พยัก หนา้ ดว้ ยรอยยมิ้ จรงิ ใจ “อมื ลกู ของฉันคะ่ ” “ยนิ ดอี ยา่ งยง่ิ อกี ทัง้ ยงั เชอ่ื ฟังวา่ งา่ ยขนาดนัน้ วา่ แต…่ .ผหู ้ ญงิ ตวั คนเดยี วจะเลยี้ งลกู ไดอ้ ยา่ งไร?”

เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู นหี้ านมจู่ อื่ ก็ลดสายตาลงและปลอ่ ยใหข้ นตา ยาวของเธอปกปิดอารมณ์เอาไว ้ เธอพดู เสยี งเบา \"วนั นพ้ี อ่ ของ เด็กมธี รุ ะไปขา้ งนอก คํา่ ๆ จงึ คอ่ ยกลับมา” ไมใ่ ชท่ กุ คนทเี่ ป็ นคนเลว แตเ่ ธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทม่ี ลี กู เล็ก ดงั นัน้ จงึ ตอ้ งคอยระวงั คนขบั ทเ่ี พง่ิ จะเจอหนา้ ครัง้ เดยี วแบบนจ้ี ๆู่ ก็ถาม คําถามนข้ี น้ึ ดงั นัน้ เธอจงึ ตอ้ งป้องกนั เอาไว ้ “ทแี่ ทก้ ็อยา่ งนน้ี เี่ อง อยา่ งนัน้ กด็ ”ี คณุ ลงุ คนขบั รถหัวเราะขน้ึ มา และไมร่ สู ้ กึ วา่ มปี ัญหาอะไร ความเร็วของรถไมเ่ ลว ไมน่ านนักเธอก็ถงึ ทห่ี มาย “เสน้ ทางน้ี ฉันเคยพาคนมาไมน่ อ้ ย ลว้ นเป็ นพวกดาราตวั เล็กๆ แตว่ า่ …เธอแตง่ ตวั แบบนคี้ งไมไ่ ดม้ าถา่ ยทําอะไรหรอกมัง้ ?” “อมื ฉันไมไ่ ดม้ าทนี่ เ่ี พอ่ื ถา่ ยทํา ฉันมาทน่ี เ่ี พอ่ื หาคน\" หานมจู่ อื่ พยักหนา้ จากนัน้ จงึ จา่ ยคา่ โดยสารและเปิดประตลู ง จากรถไป หลังจากหานมจู่ อ่ื ลงจากรถ เธอก็สง่ ขอ้ ความถงึ เสย่ี วเหยยี นวา่ ตนเองมาถงึ แลว้ และใหเ้ ธอออกมารับ

เสยี่ วเหยยี นใหเ้ ธอรอ จากนัน้ กป็ รากฏตวั ตอ่ หนา้ เธอทันที ภายในสองนาที \"มจู่ อ่ื ทนี่ ่ี ทน่ี !่ี \" หานมจู่ อ่ื หนั ไปมองทเี่ ธอ และเห็นเสยี่ วเหยยี นกําลงั ยนื อยทู่ ่ี ทางเขา้ เธอเก็บมอื ถอื และมงุ่ หนา้ ไป เมอื่ เสยี่ วเหยยี นเห็นหานมจู่ อื่ เธอรสู ้ กึ ราวกบั ไดเ้ จอพระเจา้ ชว่ ยชวี ติ จนแทบจะรอ้ งไหอ้ อกมาดว้ ยความซาบซงึ้ หลงั จากทเ่ี ธอมาถงึ เสย่ี วเหยยี นกย็ น่ื มอื ออกมากอดเธอเอาไว ้ “มจู่ อ่ื ! ดจี ัง! ในทส่ี ดุ เธอก็มาถงึ ! ถา้ เธอยงั ไมม่ าอกี ฉันรสู ้ กึ วา่ ฉันคงตอ้ งถกู ผหู ้ ญงิ ทช่ี วั่ รา้ ยคนนัน้ ทรมานจนตายแน่ ดวง อาทติ ยด์ วงใหญข่ นาดน้ี แตเ่ ธอกลับใหฉ้ ันรออยขู่ า้ งนอกตงั้ นาน” ตอนทเ่ี ธอกอดเขา้ มา หานมจู่ อื่ กเ็ พงิ่ เห็นวา่ ทห่ี ลงั หขู องเธอเต็ม ไปดว้ ยหยดเหงอื่ อกี ทัง้ หลังคอเสอื้ ของเธอก็เปียกไปหมด ดวงตาของเธอเขม้ ขนึ้ หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปากสแี ดง และพดู ดว้ ย น้ําเสยี งเย็นชา \"รบี จัดการใหม้ ันเสร็จๆไป พาฉันไปเถอะ”

ตอนที่ 358 เธอคคู่ วรแคถ่ อื รองเทา้ ใหฉ้ นั เทา่ นนั้ “อมื เธอมากบั ฉัน” เสยี่ วเหยยี นจับมอื หานมจู่ อื่ และเดนิ เขา้ ไป ขา้ งใน มผี คู ้ นจํานวนมากอยใู่ นกองถา่ ยเพราะครัง้ นเี้ ป็ นละครแนวยอ้ น ยคุ ดงั นัน้ เมอ่ื หานมจู่ อื่ เขา้ ไปจงึ ไดเ้ ห็นนักแสดงหลายคนในชดุ คอสตมู ยอ้ นยคุ แตเ่ นือ่ งจากตอนนเี้ ป็ นฤดรู อ้ น ดงั นัน้ สว่ นใหญ่ จงึ รอ้ นจนแทบทนไมไ่ หว แตล่ ะคนลว้ นเตรยี มพัดลมตวั เล็กมาเป่ าไว ้ บางคนถงึ กบั ถอด เสอ้ื นอกออกและวางไวข้ า้ งๆ สวมแคเ่ พยี งเสอ้ื กลา้ มและ กางเกงขาสนั้ แตบ่ นศรี ษะของพวกเขากลบั มมี งกฎุ อนั หนาหนัก มองดแู ลว้ ตลกไมน่ อ้ ย หานมจู่ อ่ื เหลอื บไปมองดา้ นหนง่ึ และเดนิ ตามเสยี่ วเหยยี นไป เมอ่ื ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั เห็น หานมจู่ อ่ื และ เสย่ี วเหยยี น ก็เขา้ มาหยดุ พวกเธอเอาไว ้ \"คณุ สองคนกําลงั ทําอะไร? พวกเรากําลังถา่ ย ทําไมอ่ นุญาตใหแ้ ฟนๆ เขา้ มา คนคมุ กองละ่ ? ไปอยไู่ หนหมด ทําไมถงึ ปลอ่ ยคนเขา้ มา?”

ผคู ้ วบคมุ กองถา่ ยทถ่ี กู เรยี กชอ่ื รบี วงิ่ เขา้ มา จากนัน้ เมอื่ เห็นวา่ เป็ นเสย่ี วเหยยี นเขาก็ออกปากอธบิ าย “ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั พวกเธอ ไมใ่ ชแ่ ฟนคลบั แตม่ าหาจา้ วยห่ี ร”ู “จา้ วยห่ี ร?ู หาเธอทําไม?” ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั ถามอยา่ งงงงวย จากนัน้ สายตาของเขากต็ กลงไปทเ่ี สยี่ วเหยยี น และ หานมจู่ อ่ื เมอื่ เขาเห็น หานมจู่ อ่ื ดวงตาของเขาก็สวา่ งวาบขน้ึ ทนั ที หานมจู่ อื่ ยกมอื ขนึ้ กดแวน่ กนั แดดบนใบหนา้ ลงเพอ่ื ปกปิด ใบหนา้ เล็กของตน เธอในตอนน้ี ดโู ดดเดน่ อยา่ งยงิ่ หากไมร่ ู ้ คงคดิ ไปวา่ เธอเป็ นดาราระดบั นานาชาติ “คณุ คณุ คอื … \" ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั มองไปที่ หานมจู่ อื่ และถาม เสย่ี วเหยยี นเขา้ มาบงั หานมจู่ อ่ื เอาไวโ้ ดยไมร่ ตู ้ วั จากนัน้ ก็ อธบิ ายเสยี งนุ่ม \"สวสั ดคี ะ่ ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั พวกเรามาหาคณุ หนู จา้ ว มงี านเล็กนอ้ ยทต่ี อ้ งจัดการ ใชเ้ วลาเพยี งครเู่ ดยี วเทา่ นัน้ คะ่ ” “ออ่ เหรอ…\"

ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั มองไปทเ่ี สยี่ วเหยยี นอยา่ งสงสยั แตส่ ดุ ทา้ ย สายตาก็ยังคงตกอยทู่ ี่ หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ปไหน พอดกี บั ทผี่ จู ้ ัดการของ จา้ วยห่ี รมู าพอดี เมอ่ื เห็น หานมจู่ อื่ สาย ตาก็เป็ นประกาย จากนัน้ จงึ รับมาแกไ้ ขสถานการณ์ “ผชู ้ ว่ ยผู ้ กํากบั ทา่ นนค้ี อื คณุ หนูหานแขกของยห่ี ร”ู จากนัน้ ผจู ้ ัดการก็ดงึ รองผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั ออกไปขา้ งๆ และกระซบิ คําสองสามคํา สายตาของผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั มองไปยงั หานมจู่ อ่ื ห ลังจากนัน้ ไมน่ านเขากพ็ ยักหนา้ และจากไป ผจู ้ ัดการของ จา้ วยหี่ รเู ดนิ ไปขา้ งหนา้ และพยักหนา้ ให ้ หานมจู่ อ่ื \"คณุ หนูหานมาแลว้ ไปกบั ผมเถอะ” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ จากนัน้ จงึ เดนิ ไปพรอ้ มกบั เขา เสยี่ วเหยยี น สง่ เสยี งหใึ ส่ จากนัน้ พมึ พําเสยี งเบา “ชา่ งเป็ นพวกสายตาสนุ ัข ชอบทดี่ ถู กู คนอน่ื จรงิ ๆ เมอื่ กไี้ มเ่ ห็นจะปฏบิ ตั ติ อ่ ฉันอยา่ งดี ขนาดนเ้ี ลย” เมอ่ื ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะเบาๆ \"เธอจะไปสนใจ อะไรกบั คนเหลา่ น?้ี \"

“เธอไมใ่ ชฉ่ ัน จะเขา้ ใจความรสู ้ กึ เจ็บใจนไี้ ดย้ งั ไง เฮอ้ ….ชา่ ง เจ็บปวดจรงิ ๆ ทําไมฉันถงึ ไมม่ พี รสวรรคแ์ บบเธอกนั นะ? ถา้ หาก ฉันออกแบบไดด้ ี ก็คงไมต่ อ้ งมาน่ังดสู หี นา้ คนพวกน”ี้ “เธอ?” หานมจู่ อื่ หวั เราะ \"ฉันกลบั คดิ วา่ ชา่ งน่าเสยี ดายฝี มอื การ ชมิ ของเธอจรงิ ๆ” “กลา้ หวั เราะฉันอกี แลว้ ฉันไมอ่ ยากเป็ นนักชมิ หรอกนะ แบบนัน้ อว้ นกนั พอด!ี เธอก็รู ้ วา่ ฉันเห็นของกนิ แลว้ อดไมอ่ ย!ู่ ” ผจู ้ ัดการรบี พาพวกเธอไปทหี่ อ้ งพักผอ่ นในกองถา่ ย หลังจาก เปิดประตู ลมเย็นๆ ก็พัดมาทใี่ บหนา้ ของเธอ หานมจู่ อื่ เธอ พบวา่ เครอื่ งปรับอากาศถกู เปิดอยู่ และมเี พยี งคนไมก่ ค่ี นทอี่ ยู่ ในนัน้ เธอหนั กลับไปมองเหลา่ ผคู ้ นในกองถา่ ยทกี่ ําลังเหงอ่ื แตกทว่ ม ตวั แตก่ ลบั ทําไดแ้ คห่ ารม่ เงาหลบเทา่ นัน้ โลกใบนกี้ ็เป็ นแบบนี้ การปฏบิ ตั ติ อ่ ผทู ้ มี่ อี ํานาจและผทู ้ ไ่ี มม่ ี อํานาจนัน้ แตกตา่ งกนั โดยสนิ้ เชงิ ไมแ่ ปลกใจ ทใี่ ครๆ ก็อยากปีนป่ ายขน้ึ ไป

เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื กเ็ ดนิ เขา้ ไปพรอ้ มกบั ผจู ้ ัดการ “ยห่ี รู คณุ หนูหานมาแลว้ ” ผจู ้ ัดการเดนิ ไปยังหญงิ สาวทแี่ ตง่ ตวั งดงามและกระซบิ บอก ใบหนา้ ของเธอถกู แตง่ อยา่ งประณีต ของทใี่ ชล้ ว้ นเป็ น ผลติ ภัณฑช์ นั้ ยอด หลงั จากไดย้ นิ คําพดู ของผจู ้ ัดการ เธอก็ หมนุ เกา้ อกี้ ลับมาจากนัน้ จงึ หนั ไปมองหานมจู่ อ่ื จา้ วยห่ี รเู ป็ นผหู ้ ญงิ ทส่ี วยอยา่ งยง่ิ ความสวยของเธอสงู มากจรงิ ๆ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ในสงั คมทอ่ี าศยั หนา้ ตาแบบนเ้ี ธอจะไตเ่ ตา้ มาสตู่ ําแหน่งนไี้ ดอ้ ยา่ งไร? ในเมอื่ เธอไมม่ ที กั ษะการแสดงใดๆ หากหนา้ ตายังไมง่ ดงามอกี เธอจะ มแี ฟนๆ มากมายขนาดนไ้ี ดย้ งั ไงกนั เพยี งแต…่ จา้ วยหี่ รไู มเ่ พยี งแตส่ วย อกี ทงั้ ยังเป็ นศตั รกู บั ผหู ้ ญงิ สวยคนอน่ื ๆ อกี ดว้ ย โดยเฉพาะ ผหู ้ ญงิ ทเ่ี ธอคดิ วา่ สวยกวา่ ตวั เอง

เดมิ ที จา้ วยหี่ รคู ดิ วา่ นักออกแบบทม่ี ชี อื่ เสยี งจะตอ้ งเป็ นหญงิ สงู วยั คนหนงึ่ ตอ่ ใหอ้ ายจุ ะยังไมเ่ ยอะ แตก่ ็ไมน่ ่าจะมหี นา้ ตาดดู ี อะไร เธอไมค่ าดคดิ วา่ หานมจู่ อ่ื จะยงั เด็กและสวยขนาดน้ี อกี ทัง้ …. ยงั โดดเดน่ อยา่ งมาก ทัง้ ตวั สวมชดุ เรยี บๆ และสวมแวน่ กนั แดดแคน่ ก้ี ท็ ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ กดดนั “เธอคอื ….ดไี ซเนอรช์ อ่ื ดงั จากตา่ งประเทศShellyหรอื ? ดู แลว้ …ออกจะไมเ่ หมอื นอยสู่ กั หน่อย” พดู จบ เธอก็ยมิ้ เหยยี ด ขนึ้ มาทนั ที สหี นา้ ของผจู ้ ัดการประดกั ประเดดิ เล็กนอ้ ย เขามองไปที่ หานมจู่ อ่ื ทน่ี ง่ิ เงยี บ จากนัน้ จงึ เอย่ อธบิ าย \"Shelly เป็ นคนจนี และชอ่ื จนี ของเธอคอื หานมจู่ อ่ื \" “โอะ้ ? หานมจู่ อื่ ? ไมเ่ คยไดย้ นิ เธอเป็ นดไี ซเนอรช์ อ่ื ดงั จรงิ ๆ ใช่ ไหม? คงไมไ่ ดป้ ลอมตวั มาหรอกนะ?” “คณุ กําลงั พดู บา้ อะไร? \" หานมจู่ อ่ื ไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าใดๆ แตเ่ สย่ี วเห ยยี นเดอื ดขนึ้ มาแลว้ เธอกดั ฟันและถลงึ ตาใสจ่ า้ วยหี่ รจู ากนัน้

จงึ เอย่ \"ดไี ซเนอรช์ อ่ื ดงั ในตา่ งแดนคดิ จะปลอมกป็ ลอมกนั ได ้ หรอื ไง? ฉันแคม่ าสายไปนาทเี ดยี วเทา่ นัน้ ? เธอตอ้ งหาเรอื่ งกนั ขนาดนเี้ ลยหรอื ไง? ซํ้ายังมาหาเรอื่ งมจู่ อ่ื ของพวกเราอกี !” “ออ๋ ? ดงั นัน้ ในความคดิ ของเธอ สายไปนาทไี มถ่ อื วา่ สาย? มา สายไมค่ วรถกู ลงโทษ? คณุ หนู คณุ รไู ้ หมวา่ สําหรับคนอยา่ งฉัน จา้ วยหี่ รเู วลาของฉันมคี า่ มากขนาดไหน? รอเธอมากขน้ึ หนง่ึ นาทงี านของฉันกเ็ ปลยี่ นไปมากมาย? คา่ เสยี หายของฉันมาก แคไ่ หนเธอรหู ้ รอื เปลา่ ?” \"ฉัน … \" เสยี่ วเหยยี นถกู เธอพดู ใสจ่ นพดู ไมอ่ อก หานมจู่ อื่ กดแขนของเสยี่ วเหยยี นเอาไว ้ เธอกา้ วเทา้ บนรองเทา้ สน้ สงู ไปดา้ นหนา้ จากนัน้ จงึ เอย่ เสยี งชดั เจน “คณุ หนูจา้ ว ตอน แรกในสญั ญาไดบ้ อกไวอ้ ยา่ งชดั เจนแลว้ วา่ คณุ จะตอ้ งรว่ มมอื ในเรอื่ งเวลากบั พนักงานของเรา โดยเฉพาะในชว่ งออกแบบ แตต่ อนนด้ี เู หมอื นวา่ เวลาของคณุ หนูจา้ วจะมคี า่ มากอยา่ งยง่ิ มากจนกระทั่งแมน้ าทเี ดยี วกไ็ มอ่ าจใหค้ วามรว่ มมอื ได ้ แน่นอน วา่ ผชู ้ ว่ ยของฉันมาสายนย่ี อ่ มเป็ นความผดิ พลาดของเธอ แต่ ถา้ เธอมที ัศนคตทิ ไี่ มด่ แี ละไมข่ อโทษคณุ ฉันยอ่ มลงโทษเธอ แน่ แตผ่ ชู ้ ว่ ยของฉันไมเ่ พยี งแตข่ อโทษคณุ แตก่ ลับรอคณุ มาถงึ สองชวั่ โมง ใชม่ ัย้ คะ? เอาอยา่ งนด้ี กี วา่ คณุ หนูจา้ วรอเพมิ่

อกี หนง่ึ นาทเี ป็ นมลู คา่ เทา่ ไหร?่ นํามาเทยี บกบั เงนิ เดอื นของ ผชู ้ ว่ ยของฉันรวมเป็ นคา่ คอมมชิ ชน่ั แบบนสี้ องชว่ั โมงทเ่ี ธอรอ คณุ กถ็ อื วา่ ไดช้ ดใชไ้ ปแลว้ ละกนั ?” “เธอ!” จา้ วยหี่ รไู มค่ าดคดิ วา่ เธอจะปากคอเราะรายขนาดน้ี อกี ทัง้ ยังไมค่ ดิ วา่ เธอจะกลา้ หาเรอื่ งตนดว้ ย ใบหนา้ เรยี วของเธอ เต็มไปดว้ ยความโกรธ “เธอพดู อะไร? เธอกลา้ เอาผชู ้ ว่ ยมา เทยี บกนั ฉันไดย้ ังไง? ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ นอ้ ยๆ \"ยงั ไงๆ ก็เป็ นคนเหมอื นกนั ทําไมถงึ เทยี บ ไมไ่ ด?้ หรอื วา่ คณุ หนูจา้ วเป็ นมนุษยต์ า่ งดาว? \" “เพย้ ! ” จา้ วยห่ี รโู กรธมากจนสบถออกมา “ฉันเป็ นถงึ นักแสดง หญงิ ยอดนยิ มระดบั นานาชาติ ผชู ้ ว่ ยนักออกแบบตวั เล็กๆ ของ เธอกลา้ มาเทยี บกบั ฉัน? อยา่ วา่ แตเ่ ทยี บไมไ่ ดเ้ ลย แมก้ ระทงั่ เธอ…กค็ คู่ วรแคถ่ อื รองเทา้ ใหฉ้ ันเทา่ นัน้ ” ตอนที่ 359 หกั หนา้ ฟังจบ หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดโ้ กรธ แตก่ ลบั เลกิ ควิ้ และยม้ิ นอ้ ยๆ

“อยา่ งงัน้ หรอื คะ? ตอนแรกผจู ้ ัดการของมาหาฉันทเ่ี ป็ นดไี ซ เนอร์ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ คณุ หนูจา้ วกลบั หางานอกี สายหนง่ึ นเ่ี ป็ น ผจู ้ ัดการของคณุ ทที่ ําผดิ เห็นทกี ารรว่ มมอื ของเราคงตอ้ ง ยกเลกิ ผจู ้ ัดการของคณุ หนูเจา้ สญั ญานัน้ ตอนแรกเป็ นคณุ ท่ี เซน็ มนั ในเมอื่ ตอนนส้ี ญั ญาเป็ นโมฆะ รบกวนโอนเงนิ เขา้ บตั ร ของฉันตามกําหนดดว้ ยนะคะ\" หานมจู่ อ่ื จับมอื เสย่ี วเหยยี น จากนัน้ จงึ ยมิ้ ใหจ้ า้ วยหี่ รู “ถา้ อยา่ ง นัน้ ฉันตอ้ งขอบคณุ สําหรับการผดิ สญั ญาดว้ ยนะคะ เสยี่ วเหยยี น พวกเราไปกนั เถอะ\" การพลกิ กลบั นเ้ี สย่ี วเหยยี นยังคงไมท่ ันไดส้ ตดิ ี เธอถกู หานมจู่ ่ื อดงึ ออกมาจากประตไู ปทงั้ ๆ ทกี่ ําลงั งนุ งง “นน่ี เ่ี กดิ อะไรขน้ึ ? \" แมแ้ ตผ่ จู ้ ัดการของ จา้ วยหี่ รกู เ็ องกย็ งั คงไมไ่ ดส้ ตกิ ลับมาดี เขา ไมร่ มู ้ ากอ่ นเลยวา่ หานมจู่ อ่ื จะแข็งแกรง่ ขนาดนี้ ราวกบั เธอไม่ สนใจชอ่ื เสยี งของตนสกั นดิ ถงึ กบั ไมม่ ลี กู คา้ อยใู่ นสายตา เขาคดิ ไปวา่ ..เธอจะมาขอโทษดว้ ยตนเอง โคง้ คํานับอะไรก็วา่ ไป

คดิ ไมถ่ งึ – เขาประเมนิ เธอตํา่ เกนิ ไป “นคี่ อื ดไี ซเนอรท์ คี่ ณุ หาใหฉ้ ัน? คณุ กลา้ บอกไดย้ ังไงวา่ ผลงาน ของเธอนัน้ ชนั้ เลศิ ? \" “ไมใ่ ชย่ หี่ รู เธอเป็ นระดบั แนวหนา้ จรงิ ๆ Shellyเป็ นนักออกแบบ ทยี่ อดเยย่ี มมาก คณุ สามารถคน้ หาผลงานของเธอไดบ้ น อนิ เทอรเ์ น็ต แตว่ า่ …ตอนทเ่ี ธออยตู่ า่ งประเทศเธอดเู หมอื นจะ สบายๆ คาดวา่ …. ยห่ี รทู า่ ทางของเธอจะชว่ ยลดลงมาหน่อยได ้ ไหม?” “หึ ตลกตาย ดาราแนวหนา้ อยา่ งฉันจะตอ้ งปฏบิ ตั ติ อ่ ดไี ซเนอร์ ตวั เล็กๆ คนหนง่ึ ดหี น่อย? คณุ ฝันอยหู่ รอื ไง? ดไี ซเนอรแ์ บบนี้ ฉันวา่ ออกแบบอะไรออกมาก็คงไมด่ งั ! ใหเ้ ธอรบี ไสหวั ไปดี ทสี่ ดุ !” “แตว่ า่ ….แลว้ ชดุ สําหรับงานแถลงขา่ วของคณุ ละ่ ? เหลอื เวลา อกี แคเ่ ดอื นเดยี ว การไปหาดไี ซเนอรค์ นอนื่ … \" “ตา่ งประเทศไมใ่ ชย่ ังมดี ไี ซเนอรค์ นอน่ื ๆ อกี หรอื ไง? คณุ ไปหา มาอกี สกั คนกไ็ ดแ้ ลว้ น?ี่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ พอถงึ เวลากซ็ อ้ื แบบท่ี สําเร็จรปู ก็ได ้ ใครไปอยากใสเ่ สอื้ ของเธอกนั ? คดิ วา่ ตวั เอง

สงู สง่ นักหรอื ไง คนทค่ี ดิ จะออกแบบชดุ ราตรใี หก้ บั ฉันจา้ วยห่ี รมู ี ตงั้ มากมาย เธอกลา้ หกั หนา้ ฉัน ฉันจะฟ้องเธอ! \" “ฟ้อง ฟ้องเธอเหรอ?” ผจู ้ ัดการกระพรบิ ตาปรบิ ๆ “ถกู ตอ้ ง เธอบอกวา่ คณุ ละเมดิ สญั ญาไมใ่ ชห่ รอื ไง? ถา้ อยา่ งนัน้ พวกเรากไ็ ปฟ้องเธอทศ่ี าล ดสู วิ า่ เธอจะกลา้ พดู อยา่ งนัน้ หรอื ไม!่ \" * เมอื่ เสยี่ วเหยยี นถกู หานมจู่ อ่ื ดงึ ออกมาจากหอ้ ง เธอกย็ งั คง สบั สน ผา่ นไปเนน่ิ นานกวา่ จะกลบั มาตอบสนอง “เอย่ …. มจู่ อื่ !” เธอดงึ หานมจู่ อ่ื เอาไว ้ จากนัน้ จงึ เบกิ ตาโต “เมอื่ กนี้ …ี้ เธอทํา อะไรน่ะ?” “เธอกเ็ ห็นทงั้ หมดไมใ่ ชเ่ หรอ? \" หานมจู่ อ่ื ตอบอยา่ งไมแ่ ยแส \"แตแ่ บบนพ้ี วกเรากเ็ ทา่ กบั ไปทําใหเ้ ธอขนุ่ เคอื งแลว้ นะ เธอเป็ น ถงึ นักแสดงหญงิ ยอดนยิ มของประเทศเรา อกี ทัง้ เธอก็เห็นวา่ หลอ่ นไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะยอมจา่ ยเงนิ ทผี่ ดิ สญั ญาอยา่ งเชอื่ ฟังแน่! เธอไมใ่ ชค่ นทจี่ ะไปยวั่ ยไุ ดง้ า่ ยๆ !”

“ฉันรวู ้ \" “เรอ่ื งนต้ี อ้ งโทษฉัน ถา้ ฉันไมม่ าสายไปหนงึ่ นาทเี รอ่ื งกค็ งไม่ มาถงึ ขนั้ น้ี เดมิ ทฉี ันโกรธเธอมาก แตเ่ มอื่ เห็นวา่ เรอื่ งกลับ กลายเป็ นแบบนี้ มันไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรกบั เธอเลยมจู่ อ่ื ฉันไป ขอโทษเธอแลว้ กนั เรอื่ งนถ้ี อื วา่ แลว้ ไป” พดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็สะบดั มอื ของ หานมจู่ อื่ แลว้ หนั กลบั เดนิ ไป ยงั ทศิ ทางของหอ้ งพัก หานมจู่ อ่ื ยนื อยทู่ เี่ ดมิ เธอกอดอกและเอย่ เสยี งเย็น \"ฉันเพงิ่ จะ พาเธอออกมา ตอนนเ้ี ธออยากกลบั ไปอกี ?” “ไมก่ ลับไป แลว้ จะใหเ้ ป็ นอยา่ งนห้ี รอื ? นเ่ี ป็ นงานแรกทเ่ี รารับ ตงั้ แตก่ ลบั มา หากเกดิ เรอ่ื งแบบนจ้ี ะมผี ลตอ่ การเตบิ โตเธอใน อนาคตรเึ ปลา่ ?” “ดงั นัน้ เธอกลวั วา่ จะกระทบตอ่ การเตบิ โตของฉัน ทกุ ครัง้ ทเี่ จอ คนรับมอื ยากแบบน้ี เธอกย็ นิ ยอมทจี่ ะกม้ หวั ตอ่ ไป แมก้ ระท่งั บอกวา่ เธอคคู่ วรแคถ่ อื รองเทา้ ใหเ้ ธอกไ็ มโ่ กรธ?”

\"โกรธส!ิ \" เสยี่ วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอดว้ ยความโกรธ \"แตไ่ มว่ า่ จะโกรธแคไ่ หนก็ไมเ่ กนิ กวา่ เงนิ น่ี เงนิ ของอกี ฝ่ ายเห็น อยชู่ ดั ๆ วา่ ไมน่ อ้ ย มจู่ อ่ื …” “ฉันถามเธอ” หานมจู่ อ่ื ถอนหายใจอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ \"เธอมาชา้ ไปหนงึ่ นาทใี ชม่ ัย้ ? \" เสยี่ วเหยยี นพยกั หนา้ “ขอโทษเธอหรอื เปลา่ ? \" \"ขอโทษแลว้ ฉันพดู อะไรดๆี ไปตงั้ มากมาย แตเ่ ธอไมไ่ ดส้ นใจ ฉันเลย\" \"อนั ทจ่ี รงิ มนั ไมม่ อี ะไรหรอก เพราะฉันเองกม็ าสายจรงิ ๆ แมว้ า่ มันจะแคน่ าทเี ดยี วแตฉ่ ันก็มาสาย ดงั นัน้ ฉันจงึ รดู ้ ถี งึ ความ ผดิ พลาดของตวั เองและเขา้ ไปขอโทษเธอ แตฉ่ ันไมค่ าดคดิ วา่ มนั จะ … \" “เธอไมค่ าดคดิ วา่ หลอ่ นจะไมย่ อมรับคําขอโทษของ แตก่ ลับ ตงั้ ใจทง้ิ เธอเอาไว ้ ดังนัน้ จงึ โทรหาฉันเรยี กฉันมาแลว้ สงสยั ถงึ ตวั ตนของฉัน ใชไ่ หม?”

“ใช…่ .แตถ่ งึ จะโกรธอกี แคไ่ หน ฉันก็ไมก่ ลา้ ไปเผชญิ หนา้ จรงิ ๆ เธอเองกร็ ู ้ ฉันกลา้ แคส่ ง่ เสยี งซบุ ซบิ ตอ่ หนา้ เธอเทา่ นัน้ ” เมอ่ื พดู ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะหัวเราะกบั ตวั เอง เธอ โกรธจนแทบจะหวั เราะออกมาแลว้ จากนัน้ เธอขงึ เออื้ มมอื ไป จม้ิ หนา้ ผากของเสยี่ วเหยยี น \"ถา้ อยา่ งนัน้ เธอตอ้ งรับผดิ ชอบตอ่ เสยี งซบุ ซบิ นั่น สว่ นฉันจะรับผดิ ชอบตอ่ คนทไ่ี มม่ คี ณุ ภาพเอง โอเคมยั้ ? \" “แตง่ าน…..” “เธอก็ไมใ่ ชว่ า่ จะไมร่ วู ้ า่ ฉันเป็ นคนสบายๆ กบั เรอ่ื งนมี้ าโดย ตลอด ไมท่ ํางานนฉ้ี ันก็ไมไ่ ดเ้ สยี หายอะไร อกี ทัง้ คนทอี่ กี ฝ่ าย กําลังตามหาไมใ่ ชด่ ไี ซเนอรแ์ ตเ่ ป็ นพนักงานใหบ้ รกิ ารตา่ งหาก ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นคนดี แตก่ ็ไมไ่ ดห้ มายความวา่ เราควรจะออ่ น นอ้ มถอ่ มตน ดงั นัน้ ไปกนั เถอะ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ยังรอเธออยทู่ บี่ า้ น \" หานมจู่ อ่ื พดู จบก็หนั กลบั ไปทนั ที เสย่ี วเหยยี นตามเธอไปอยา่ ง ไมม่ ที างเลอื ก แตใ่ นใจก็ยังคงเศรา้ \"ทําไมฉันถงึ รสู ้ กึ วา่ เรอื่ งนี้ เพราะฉันมันเลยกลายเป็ นแบบน?้ี หากรแู ้ ตแ่ รกไมโ่ ทรหาเธอ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ คงไมเ่ ลวรา้ ยแบบน”ี้

\"ไมต่ อ้ งกงั วล ดว้ ยนสิ ยั เจา้ อารมณข์ องหลอ่ น ตอ่ ใหเ้ ธอไมโ่ ทร มา เรอื่ งนก้ี ็มแี ตจ่ ะแยล่ ง\" เสยี่ วเหยยี น “…..งัน้ หรอื ?” ในขณะทที่ ัง้ สองคนกําลังเดนิ ไปขา้ งหนา้ จๆู่ ก็มคี นมาหยดุ อยู่ ตรงหนา้ ของ หานมจู่ อ่ื เป็ นผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั ทคี่ ดิ วา่ เป็ นแฟนคลบั คนนัน้ เสย่ี วเหยยี นจํา เขาไดแ้ ละรบี ถามทนั ที \"ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั คณุ มเี รอื่ งอะไรหรอื เปลา่ คะ?” ดวงตาของผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั ตกลงบนใบหนา้ ของ หานมจู่ อ่ื การ แสดงออกของเขาในตอนนแ้ี ตกตา่ งจากทา่ ทางจรงิ จังกอ่ นหนา้ นอ้ี ยา่ งสน้ิ เชงิ เขามองไปท่ี หานมจู่ อื่ ดว้ ยรอยยม้ิ \"ไดย้ นิ มาวา่ คณุ เป็ นนักออกแบบจากตา่ งประเทศ\" หานมจู่ อื่ เลกิ ควิ้ และพยกั หนา้ \"สวัสดคี ะ่ \" \"ฮา่ ฮา่ ไมต่ อ้ งเกรงใจ ผมเห็นวา่ คณุ ทกุ ๆ ดา้ นลว้ นไมเ่ ลว คดิ จะ เป็ นนักแสดงไหม? ตอนนกี้ องของเรากําลังขาดนักแสดงสมทบ หญงิ พอดี การแสดงของเธอผมไมค่ อ่ ยพอใจ ประเด็นคอื

ภาพลกั ษณข์ องเธอไมส่ อดคลอ้ งเอาอยา่ งมาก คณุ อยากลองดู ไหม?” สําหรับคนธรรมดา โอกาสแบบนคี้ อื ขนมตกใสจ่ ากฟ้า น่ันเพราะคณุ กแ็ คม่ ากองถา่ ยครเู่ ดยี วแตผ่ ลคอื ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั กลบั หมายตาคณุ คดิ อยากใหค้ ณุ ไปลองเลน่ เป็ นบทสมทบ หากเป็ นนักแสดงตวั เล็กๆ คงคดิ วา่ เป็ นโชคดใี นโชครา้ ยไป แลว้ ” แตส่ ําหรับหานมจู่ อ่ื แลว้ นก่ี ลบั เป็ นเรอื่ งทหี่ วั เราะไมไ่ ดร้ อ้ งไห ้ ไมอ่ อกเรอ่ื งหนงึ่ “ขอบคณุ อยา่ งมากสําหรับความกรณุ าของผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั นะคะ แคว่ า่ ..ฉันไมไ่ ดส้ นใจวางการนี้ ดงั นัน้ ตอ้ งขอโทษดว้ ยคะ่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ แบบน้ี ดวงตาของผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั ก็ฉายแววแหง่ ความ ผดิ หวัง \"อยา่ งนัน้ หรอื …” แตไ่ มน่ านเขาก็ไดส้ ตกิ ลบั มา \"คณุ เป็ นดไี ซเนอรไ์ มใ่ ชห่ รอื ? ผมรจู ้ ักนักแสดงหญงิ คนหนง่ึ เธอ กําลังอยากหาดไี ซเนอรอ์ ยพู่ อดี คณุ สนใจไหม?”

ตอนที่ 360 กลบั ไปทเ่ี มอื งเป่ ย เมอื่ ไดย้ นิ ดงั น้ี หานมจู่ อ่ื และ เสยี่ วเหยยี นก็สบตากนั ในขณะทเี่ สย่ี วเหยยี นคดิ จะพยักหนา้ แตห่ านมจู่ อ่ื กลับหยดุ การ กระทําของเสย่ี วเหยยี นเอาไวด้ ว้ ยรอยยมิ้ นอ้ ยๆ จากนัน้ จงึ เอย่ อธบิ ายอยา่ งนุ่มนวล \"ฉันขอโทษจรงิ ๆ นะคะ ชว่ งน้เี กรงวา่ ฉัน จะไมม่ เี วลารับงานอนื่ ๆ” “อยา่ งนัน้ …ทงิ้ นามบตั รเอาไวไ้ ดไ้ หม? วนั หลังฉันคอ่ ยตดิ ตอ่ กลับไปเมอ่ื คณุ วา่ ง? \" อกี ฝ่ ายรจู ้ ักรกุ รจู ้ ักถอยหานมจู่ อื่ เองกไ็ มพ่ ดู อะไรอกี เธอทําแค่ เหลอื บตาไปมองทเี่ สยี่ วเหยยี น เสย่ี วเหยยี นรบี หยบิ นามบตั รของตนออกมาทันทแี ละยน่ื ไปให ้ \"สวสั ดคี ะ่ ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั ฉันเป็ นผชู ้ ว่ ยของดไี ซเนอร์ Shelly ชอื่ เสยี่ วเหยยี น\" “อมื อมื อยา่ งนัน้ ฉันจะเก็บนามบัตรเอาไว ้ พวกคณุ จะไปแลว้ หรอื ?” “อมื ”

หลงั จากบอกลาผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั หานมจู่ อื่ และ เสย่ี วเหยยี นก็ ออกไปจากกองถา่ ยดว้ ยกนั คาดไมถ่ งึ วา่ คนขบั เมอื่ ครยู่ งั คงรอ อยทู่ นี่ ั่นเมอ่ื พวกเธอออกมา เมอ่ื เห็นพวกเธอเขาก็กลา่ วทักทาย หานมจู่ อ่ื นง่ิ ไปชวั่ ครู่ จากนัน้ จงึ เดนิ เขา้ ไปพรอ้ มกบั เสย่ี วเหยยี น “คณุ ลงุ ยงั ไมไ่ ปอกี หรอื คะ?” “เฮอ้ ฉันอยากจะรออยทู่ น่ี เี่ พอื่ ดวู า่ จะมนี ักแสดงคนไหนจากไป ฉันจะไดพ้ าพวกเธอไป คดิ ไมถ่ งึ วา่ รอไปไมก่ นี่ าทแี ลว้ พวกเธอ ก็ออกมาพอด”ี หานมจู่ อ่ื ครนุ่ คดิ จากนัน้ จงึ เอย่ ขนึ้ “พวกเรากําลังจะกลบั ไป หากสะดวกคณุ ลงุ ก็ไปสง่ พวกเราเถอะ” “ไมม่ ปี ัญหา” ดงั นัน้ พวกเธอจงึ ขนึ้ รถไป เสย่ี วเหยยี นรบี กอดแขนเธอเอาไว ้ ทันทที ข่ี น้ึ รถ \"เฮอ้ งานวันนห้ี ลดุ ลอยไปแลว้ โบนัสสนิ้ ปีของฉัน ก็หายไปเป็ นจํานวนมาก ผหู ้ ญงิ คนนัน้ หยงิ่ ยโสมากไปจรงิ ๆ ที่ ผา่ นมาดาราทกุ คนทเี่ ราเห็นบนหนา้ จอลว้ นดอู อ่ นโยนและ สภุ าพไมค่ าดคดิ เลยวา่ ลบั หลงั แลว้ จะมนี สิ ยั แบบน้ี เธอไมก่ ลวั โดยเปิดโปงเลยหรอื ไงนะ?”

หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองเธอ \"ถา้ อยา่ งนัน้ เธอก็ลองไปเปิดโปงดสู ?ิ ลองดวู า่ เพอ่ื นชาวเน็ตจะเชอ่ื คําพดู ของเธอหรอื ไอดอลใน ดวงใจของพวกเขา? ขอแคเ่ ธอไมจ่ มนํ้าลายของชาวเน็ตตายก็ ถอื วา่ ดแี ลว้ \" เมอื่ ไดแ้ บบน้ี เสย่ี วเหยยี นก็เอย่ อยา่ งโมโห \"เฮอ้ โลกทม่ี อง ใบหนา้ แบบนี้ ชา่ งน่าสน้ิ หวังจรงิ ๆ! แตว่ า่ สง่ิ ทผี่ ชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั พดู เมอื่ กไ้ี มเ่ ลวเลย เธอไมล่ องไปเป็ นนักแสดงดู ดว้ ยรปู ลักษณท์ ่ี สวยงามอยา่ งเธอจะตอ้ งทําเอาวงการดาราเลอื ดสาดแน่ ถงึ เวลานัน้ เธอคอ่ ยเหยยี บยํา่ หลอ่ น ดสู วิ า่ หลอ่ นยังจะกลา้ หยงิ่ หรอื ไม่ \" หานมจู่ อ่ื ” ……ขอบคณุ แตน่ ่าเสยี ดายทฉ่ี ันแกเ่ กนิ ไป ความสามารถดา้ นนไ้ี ดแ้ ตป่ ลอ่ ยใหเ้ ธอแลว้ \" เสยี่ วเหยยี น “เธอคดิ วา่ ฉันไมค่ ดิ หรอื ไง แตน่ ่าเสยี ดายทฉ่ี ันไม่ มใี บหนา้ รปู ไข”่ พดู จบเธอก็กอดอกดว้ ยความโมโหและบน่ \"แคเ่ ทยี บกนั ฉันก็ โมโหแลว้ กว็ า่ ฉันไมม่ สี มองก็แลว้ ไป แตน่ ฉี่ ันยังไมม่ หี นา้ ตา งดงามอกี ถา้ ฉันมมี ันสกั หน่อย ตอนน…้ี คงไมต่ อ้ งมาเป็ นผชู ้ ว่ ย เธอหรอก”

“เป็ นผชู ้ ว่ ยของฉัน เธอเสยี ใจงัน้ หรอื ?” หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองไป ทเี่ ธอ เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ เย็นวาบทห่ี ลงั เธอหวั เราะแหง้ ๆ และเอย่ “ไม่ เสยี ใจ นอี่ อกจะด”ี “แตฉ่ ันคดิ วา่ ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั นั่นไมน่ ่าจะยอมแพแ้ น่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คงไมถ่ ามหานามบตั รจากฉันหรอก ฉันวา่ จากนเ้ี ธอไมต่ อ้ งเป็ น ดไี ซเนอรแ์ ลว้ เป็ นนักแสดงก็ไมเ่ ลว” หานมจู่ อ่ื “ไมม่ วี ัน” “ทําไมละ่ ?” “เธอลองดอู ายขุ องนักแสดงพวกนัน้ แตล่ ะคนลว้ นยังเด็กทงั้ นัน้ ฉันอายมุ ากกวา่ พวกเธอเป็ นสบิ ปี เวลานเ้ี พงิ่ เขา้ สวู่ งการไมถ่ กู เยาะเยย้ แยห่ รอื ไง?” เสย่ี วเหยยี น “ทพ่ี ดู ก็ถกู เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ชราในวยั สามสบิ แลว้ เพยี งแต…่ ใบหนา้ ของเธอมันหลอกลวงพวกเขา! ฉันรวู ้ า่ มี หลายคนทเี่ ปลยี่ นอายใุ นวงการบนั เทงิ เธอเองกส็ ามารถโกง อายตุ นเองใหเ้ ด็กลงได”้

“อยา่ คดิ ไปเรอ่ื ยเปื่อย หากเธอคดิ จะเป็ นนักแสดง เธอกไ็ ปลอง แนะนําตวั กบั ผชู ้ ว่ ยผกู ้ ํากบั ด”ู เสยี่ วเหยยี นกอดอกและสา่ ยหวั ทันที “ไมเ่ อา! ฉันไมอ่ ยากเขา้ ไปอยใู่ นวงการบนั เทงิ ทวี่ นุ่ วายแบบนัน้ อกี ทงั้ ฉันจะไมม่ วี นั แสดงทําตวั เพอื่ ผลประโยชนแ์ บบนัน้ ได!้ ดงั นัน้ ฉันจะไมเ่ ขา้ สวู่ งการบนั เทงิ ! \" เธอพดู อยา่ งยนื หยดั ในความชอบธรรม หานมจู่ อ่ื ผลักเธอ ออกไป \"เธอไมอ่ ยากเขา้ แตม่ าแนะนําใหฉ้ ันเขา้ ไป? \" \"น่ันไมเ่ หมอื นกนั น่ี เธอหนา้ ตาดขี นาดนี้ อกี ทัง้ ยงั มคี นตอ้ งการ ดงึ เขา้ ไป เธอเขา้ ไปฉันก็จะไดเ้ ป็ นผจู ้ ัดการ” หานมจู่ อื่ “…..” หากยงั คยุ กบั เธอตอ่ ตนคงโกรธตนเองแน่ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมไ่ ด ้ ตอบกลับ รถไมน่ านนักกก็ ลับมาถงึ หมบู่ า้ นคอนโดรยุ่ ซนิ * เดมิ ที หานมจู่ อ่ื วางแผนทจี่ ะกลับเมอื งเป่ ยไปตระกลู หาน ใน ไมก่ วี่ ันน่ี เพราะนกึ ไดว้ า่ จา้ วยหี่ รเู องกต็ อ้ งยา้ ยกองละครไปที่

เมอื งเป่ ย เพอ่ื ถา่ ยทําในอกี ไมก่ ว่ี ัน คาดไมถ่ งึ วา่ ธรุ กจิ ของเธอ จะพังลงเร็วขนาดนี้ พรบิ ตาเดยี วเธอก็ไมม่ เี ป้าหมายในการไป เมอื งเป่ ย ดงั นัน้ เธอจงึ คดิ ทจ่ี ะหารอื กบั หานชงิ เกย่ี วกบั การเลอ่ื นเวลาใน การกลับไปยงั ตระกลู หาน ใครจะรวู ้ า่ พอหานชงิ ไดฟ้ ังเธอพดู เขากห็ วั เราะเย็น และออก คําสงั่ ตายมาทนั ที บอกวา่ เธอจะตอ้ งนํา เสยี่ วหมโี่ ตว้ กลบั โดยรถยนตใ์ นวันพรงุ่ นี้ หานมจู่ อ่ื “ไมไ่ ด ้ พรงุ่ นเ้ี ร็วเกนิ ไป อกี ทัง้ ฉันยังไมไ่ ดซ้ อื้ ตวั๋ \" หานชงิ \"ฉันจะขบั รถไปรับตอนกลางคนื \" หานมจู่ อ่ื “อยา่ ! \" “ไปกลบั กแ็ คไ่ มก่ ช่ี วั่ โมงเทา่ นัน้ ฉันไหว\" แมว้ า่ หานชงิ จะพดู แบบนัน้ แตจ่ ากน้ําเสยี งของเขาทเ่ี ผย ออกมานัน้ เต็มไปดว้ ยความเหนือ่ ยลา้

หากบอกวา่ หานมจู่ อื่ ไมส่ นใจเขากค็ งโกหก ในเมอื่ เขาเป็ น พช่ี ายแทๆ้ ของตน อกี ทงั้ ยงั เป็ นพชี่ ายทด่ี อี ยา่ งยง่ิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ ไดแ้ ตร่ ับปาก “ตกลง พรงุ่ นฉี้ ันจะปลกุ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ แตเ่ ชา้ และขน้ึ รถไปทนี่ ่ัน โอเคไหม?” หานชงิ เงยี บไปครหู่ นง่ึ แลว้ ตอบดว้ ยความพงึ พอใจ \"ฉันจะให ้ คนขบั รถไปรับ\" หานมจู่ อ่ื \"ฉันบอกแลว้ นวี่ า่ จะน่ังรถไปเอง?” “รถจติ ออกมาตอนคํา่ เถอะ เดย๋ี วฉันจะใหค้ นขบั ไปรับ พวกเธอ ทานขา้ วเย็นเสร็จพักผอ่ นสกั ครกู่ เ็ ตรยี มตัวออกมาไดแ้ ลว้ ” หานมจู่ อื่ “หานชงิ ! นายชา่ งไดค้ บื เอาศอกจรงิ ๆ! ” เห็นชดั ๆ วา่ พดู วา่ พรงุ่ น้ี แตผ่ ลคอื จๆู่ กเ็ ลอ่ื นขนึ้ มากอ่ นหนงึ่ คนื อยา่ งไรส้ มุ ้ ไรเ้ สยี ง แมก้ ระท่งั นอนยงั ไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ธอนอนดๆี ถกู เธอดใุ ส่ หานชงิ ไมไ่ ดโ้ กรธแตอ่ ยา่ งใด ซํ้ายงั หวั เราะเสยี งตํา่ “เด็กดี มาถงึ แลว้ คอ่ ยนอนตอ่ ”

หลงั จากวางสาย หานมจู่ อ่ื กท็ งึ้ ผมยาวๆ ของเธออยา่ งชว่ ย ไมไ่ ด ้ พช่ี ายของเขาเกง่ ทกุ อยา่ ง เพยี งแต…่ .ชอบควบคมุ นอ้ งสาว ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะตามหาเธอมาตลอด 20 ปี อกี ทัง้ ยงั หาผดิ คน จนกระทัง่ มาเจอเธอถงึ ไดร้ สู ้ กึ ผดิ ดงั นัน้ ถงึ ไดด้ กี บั เธอขนาดน้ี หรอื เป็ นเพราะแตเ่ ดมิ เขาก็มนี สิ ยั ควบคมุ นอ้ งสาวแบบนอี้ ยแู่ ลว้ กนั แน่ แตต่ ามทซ่ี จู วิ่ เคยบอกไว ้ กอ่ นหนา้ นเี้ ขาไมเ่ คยสนใจไยดหี าน เสโ่ ยว บางทนี อี่ าจจะเป็ นพลังของเครอื ญาตกิ ็เป็ นได ้ คนื นัน้ เสยี่ วเหยยี นลงมอื ทําอาหารดว้ ยตวั เอง เสย่ี วหมโี่ ตว้ ได ้ กนิ ปลาตนุ๋ น้ําแดงทฝ่ี ันถงึ ในทสี่ ดุ หลังจากอม่ิ แลว้ ก็ลบู ทอ้ งนอ้ ยๆ ของตน และมดุ เขา้ ไปอยใู่ นออ้ มอกของหมา่ ม๊ ี “หมา่ ม๊ ี ปลาตนุ๋ นํ้าแดงทน่ี า้ เสย่ี วเหยยี นทําอรอ่ ยมากจรงิ ๆ ~\"

หานมจู่ อ่ื ไดฟ้ ัง เธอกห็ นั ไปมองเสย่ี วเหยยี นทอ่ี ยฝู่ ่ังตรงขา้ ม แลว้ พดู ตดิ ตลก \"อยา่ งนัน้ ตอ้ งการใหป้ ้าเสย่ี วหยานแตง่ งานกบั คณุ มาเป็ นลกู สะใภห้ รอื ไม?่ \" เสย่ี วเหยยี นเกอื บจะสําลักอาหาร เสยี่ วหมโ่ี ตว้ สา่ ยหวั อยา่ งจรงิ จัง \"ไมเ่ อา” \"ทําไม? \" “หมา่ ม๊โี งห่ รอื เปลา่ ? เสย่ี วหมโ่ี ตว้ อายแุ คห่ า้ ขวบ อยา่ งนอ้ ยๆ ก็ตอ้ งรออกี 20 ปีถงึ จะแตง่ งานได ้ ถงึ เวลานัน้ นา้ เสยี่ วเหยยี นก็ จะเป็ นคณุ ยายเสย่ี วเหยยี น หนา้ ตาไมด่ แี ลว้ ~\" ตอนที่ 361 ใกลแ้ ตต่ าเห็น เมอื่ เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ เธอก็ขมวดคว้ิ ทันที \"จะตอ้ งเอย่ ความ จรงิ ขนาดนัน้ เลยหรอื ไง? ตอ่ ใหฉ้ ันรตู ้ ัวดวี า่ ตนเองตอ้ งแก่ แตก่ ็ ไมต่ อ้ งรอใหน้ ายมารังเกยี จกนั หรอก? เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นายเลน่ แบบน้ี กนิ ปลาตนุ๋ น้ําแดงทฉี่ ันทําแลว้ มารอื้ โตะ๊ ทง้ิ กนั ซง่ึ หนา้

หรอื วา่ ตอ่ ไปไมอ่ ยากใหน้ า้ เสยี่ วเหยยี นทําอาหารใหก้ นิ แลว้ ใน อนาคต?” เมอื่ รสู ้ กึ วา่ มอ้ื ขา้ วในอนาคตถกู คกุ คาม เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จงึ รบี กลบั คําทันที “นา้ เสย่ี วเหยยี นผมผดิ ไปแลว้ ตอ่ ใหน้ า้ เสยี่ วเหยยี นจะ แกแ่ ลว้ กย็ ังเป็ นคนงาม” ประโยคน้มี ปี ระโยชนอ์ ยา่ งยง่ิ สําหรับเสยี่ วเหยยี น เธอพยักหนา้ ดว้ ยความพงึ พอใจ “ยกโทษใหน้ าย ครัง้ หนา้ จะทําปลาตนุ๋ น้ําแดงใหก้ นิ อกี ” เธอไมไ่ ดส้ งั เกตเลยวา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ พดู ประโยคนัน้ พรอ้ มกบั เอามอื ปิดหนา้ อกของตนเองเอาไว ้ ทา่ ทางราวกบั ความรสู ้ กึ ผดิ ชอบชว่ั ดสี ญู หายไป หานมจู่ อ่ื มองเห็นกย็ น่ื มอื ออกไปหยกิ แกม้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ แลว้ กระซบิ วา่ \"ซกุ ซน\" คนื นัน้ ทัง้ สามคนเก็บขา้ วของ จากนัน้ จงึ ขน้ึ รถทห่ี านชงิ สง่ มา รับ และมงุ่ หนา้ ไปยังเมอื งเป่ ย

เสยี่ วเหยยี นเป็ นผชู ้ ว่ ยของหานมจู่ อื่ แน่นอนวา่ ยอ่ มตามเธอไป ดว้ ยโดยธรรมชาติ ถงึ แมจ้ ะไรเ้ หตผุ ลไปบา้ ง แตใ่ ครจะสนใจกนั ยงั ไงกต็ ามความคดิ ของเสยี่ วเหยยี นกค็ อื เธออยคู่ นเดยี วในอ พารท์ เมนตท์ น่ี อ่ี อกจะเงยี บเหงาเกนิ ไป เธอตามไปดว้ ย อยา่ ง แย่ ถงึ เวลานัน้ เธอกท็ ําอาหารที่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ชอบกนิ ถอื วา่ เธอ ไปทําอาหารกไ็ ดแ้ ลว้ เมอื่ นกึ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นก็คดิ อยา่ งมคี วามสขุ * อกี ดา้ นหนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ เองกก็ ําลงั จะกลับไปเมอื งเป่ ยเชน่ กนั สง้ อานออกมาสง่ เขา “จะไมอ่ ยตู่ อ่ อกี สกั สองวันจรงิ ๆ หรอื ? ขบั รถมาตงั้ นานขนาดนี้ คณุ อยแู่ คส่ องวนั ? \" เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ กม็ องเธออยา่ งไมพ่ อใจ “ฉันยงั มงี าน” “งานสําคญั หรอื วา่ ป้าของนายสําคญั ? เฮอ้ ชา่ งเป็ นเด็ก อกตญั ญู ไปเถอะไปเถอะ ขบั รถระวังดว้ ย”

“อมื ” “จรงิ ๆ เลยนะ ตอนนคี้ นหนุ่มสาวแบบพวกนายมกั จะไมค่ อ่ ยเชอ่ื ฟัง ขบั รถดกึ ๆ ดนื่ ๆ วสิ ยั ทศั นไ์ มไ่ ดด้ อี ะไรนัก แตก่ ลับรอจนถงึ เชา้ คอ่ ยไปไมไ่ ด”้ รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ แน่น จากนัน้ จงึ ตรงเขา้ ไปในรถ โดยไมส่ นใจคําพดู ของสง้ อาน ครตู่ อ่ มาเขาพดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชาว \"กลางคนื รถไมต่ ดิ ราบรนื่ ด\"ี “ไปแลว้ ” สง้ อานยนื อยทู่ เี่ ดมิ มองดรู ถทค่ี อ่ ยๆ หา่ งออกไป ไฟถนนคอ่ ยๆ ทอดรา่ งของเธอ สายลมยามคํา่ คนื พัดผา่ นผา้ พันคอผา้ ไหมที่ พาดอยบู่ นไหล่ สง้ อานอดไมไ่ ดท้ จี่ ะถอนหายใจ ไมร่ วู ้ า่ จะตอ้ งใชเ้ วลาอกี นานแคไ่ หน โมเ่ ซนิ ถงึ จะเปิดใจทป่ี ิด แน่นสนทิ ของตนเองและรับผหู ้ ญงิ คนอนื่ เขา้ ไปได ้ เสนิ่ เฉียว….

ชอ่ื นหี้ ายไปจากชวี ติ ของเขาเป็ นเวลานานกวา่ หา้ ปีและไมเ่ คย ปรากฏขนึ้ อกี เลย สง้ อานไมร่ วู ้ า่ เธอไปไหน แตส่ ําหรับเธอแลว้ ตอนนัน้ เธอชอบ เด็กคนนัน้ มาก แตว่ า่ …เด็กทงั้ สองคนกลับไมม่ วี าสนารว่ มกนั ชา่ งเถอะ ใหท้ กุ อยา่ งลว้ นเป็ นไปตามโชคชะตาเถอะ เธออายปุ นู นแี้ ลว้ ไมม่ แี รงจะไปรอ้ งขออะไรแลว้ จรงิ ๆ เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงน้ี สง้ อานกก็ ระชบั ผา้ พันคอไหม จากนัน้ จงึ หนั หลงั กลบั ขนึ้ ไปชนั้ บน แตเ่ ดมิ คดิ วา่ การขบั รถตอนกลางคนื จะราบรน่ื แตก่ ลับไม่ คาดคดิ วา่ พอถงึ เทย่ี งคนื จะเกดิ เหตรุ ะเบดิ ขน้ึ บนทางดว่ น จน กดี ขวางถนนขา้ งหนา้ ไปโดยสนิ้ เชงิ หานมจู่ อื่ และพรรคพวกอยหู่ า่ งจากจดุ ระเบดิ คอ่ นขา้ งไกล เได ้ ยนิ เพยี งเสยี งระเบดิ เทา่ นัน้ หลงั จากนัน้ รถดา้ นหนา้ ทัง้ หมดก็ หยดุ ลง เสย่ี วเหยยี นกําลงั นอนพงิ กบั พนักเกา้ อ้ี และตน่ื ขน้ึ มา ทนั ทเี มอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง

หลังจากนัน้ หานมจู่ อื่ กเ็ ห็นไฟระเบดิ ตอ่ หนา้ ตอ่ ตา เธอมอง อยา่ งตกตะลงึ จากนัน้ จงึ ดงึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เขา้ มากอดไวโ้ ดยไม่ รตู ้ วั “แมเ่ จา้ เกดิ อะไรขน้ึ เนย่ี ?” เสย่ี วเหยยี นลดหนา้ ตา่ งลง จากนัน้ จงึ ยน่ื หนา้ ออกไปและเห็นวา่ เปลวเพลงิ ดา้ นหนา้ นัน้ น่ากลวั อยา่ งยง่ิ “พระเจา้ ขา้ งหนา้ เกดิ อะไรขนึ้ ?” พดู จบเธอกร็ บี หดหวั กลบั เขา้ มาทนั ที จากนัน้ จงึ หนั ไปเอย่ กบั หานมจู่ อ่ื “มจู่ อื่ พวกเราควรจะ ทง้ิ รถไวไ้ หม? ทน่ี อ่ี อกจะอนั ตรายจัง\" ไฟไหมอ้ ยไู่ มไ่ กล หานมจู่ อื่ หนั กลับไปมองรถทจี่ อดอยขู่ า้ งหลงั เธอรสู ้ กึ วา่ การตดิ อยทู่ นี่ ไ่ี มป่ ลอดภยั อยบู่ า้ ง ดงั นัน้ เธอจงึ พยกั หนา้ และเอย่ เสยี งเครยี ด “ลงุ หนาน ล็อก หนา้ ตา่ งรถกอ่ น จากนัน้ พวกเราลงจากรถกนั เถอะ” ลงุ หนานดบั รถ จากนัน้ จงึ พยกั หนา้ หลงั จากทพ่ี วกเธอลงจากรถ รถคนั ขา้ งหนา้ และขา้ งหลังเมอ่ื เห็นวา่ พวกเธอลงมา พวกเขาจงึ ตามลงมาดว้ ยเชน่ กนั

คนเรามกั จะมสี ญั ชาตญาณในการหลกี เลย่ี งอนั ตรายอยเู่ สมอ แตล่ ะคนลว้ นหวงแหนชวี ติ ของตน เวน้ แตจ่ ะมคี วามคดิ อนื่ ๆ ดงั นัน้ ไมน่ านนัก บนทางดว่ นก็เต็มไปดว้ ยผคู ้ นยนื อยู่ “ถอยไปดา้ นหลงั พยายามอยหู่ า่ งจากการระเบดิ \" ฝงู ชนถอยไปดา้ นหลัง และมคี นจํานวนมากขนึ้ เรอ่ื ยๆ บนทาง ดว่ น ไมน่ านนัก เสยี งไซเรนของรถตํารวจกด็ งั ขน้ึ ตํารวจมาถงึ ทเี่ กดิ เหตเุ พอื่ ตรวจสอบสถานการณก์ อ่ นรายงานให ้ ทกุ คนทราบ “ทกุ คนไมต่ อ้ งกงั วล เป็ นรถขา้ งหนา้ ระเบดิ ตอนนพี้ วกเราได ้ แยกออกไปแลว้ และกําลงั รบี จัดการกบั มนั โดยเร็วทสี่ ดุ อยา่ งไรกต็ าม ทางขา้ งหนา้ ยงั ไมส่ ามารถผา่ นไปไดช้ ว่ั คราว\" เสยี่ วเหยยี นจับแขน หานมจู่ อ่ื และพดู ดว้ ยความหดหู่ \"เกดิ อะไร ขนึ้ น่ะ? อยดู่ ๆี ทําไมรถถงึ ไดร้ ะเบดิ ? หรอื วา่ บรรทกุ สนิ คา้ ไวไฟ มา?”

\"มหี ลายสาเหตทุ ที่ ําใหเ้ กดิ การระเบดิ สถานการณ์ในขณะนยี้ งั ไมแ่ น่ชดั รอสกั ครเู่ ถอะ\" หลายๆ คนออกมาจากรถและหยดุ อยทู่ ป่ี ้ายรถ เยโ่ มเ่ ซนิ เองก็ อยบู่ นถนนเชน่ กนั เขาเองก็ไดย้ นิ เสยี งระเบดิ จากนัน้ ในไมช่ า้ ก็ เห็นผคู ้ นจํานวนมากแออดั กนั อยทู่ ข่ี า้ งทาง สหี นา้ ของเขาเรยี บเฉยจากนัน้ จงึ หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาดู เวลา เพง่ิ จะขน้ึ ทางดว่ นก็เกดิ สงิ่ นเ้ี กดิ ขน้ึ อกี ทัง้ ดา้ นหลงั ยังมี รถขวางทางอยู่ ไมร่ วู ้ า่ อกี นานแคไ่ หนถงึ จะแยกยา้ ยได ้ อกี ทัง้ ในรถกอ็ ากาศอบ อา้ ว เยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ื มอื ออกมานวดขมับของตน จากนัน้ จงึ เปิดประตรู ถ และลกุ ขน้ึ ยนื เพอื่ สดู อากาศ ทา่ มกลางความมดื ชายหนุ่มออกมาจากรถ ขายาวตรงของเขา กา้ วอยา่ งมนั่ คง แทนทจี่ ะเดนิ ไปทางฝงู ชน เขากลบั เดนิ ไปอกี ฟากหนงึ่ ของทางหลวงและมองไปยังทวิ ทัศนห์ า่ งไกล ความแปลกแยกนที้ ําใหเ้ ขาโดดเดน่ ขน้ึ มา

\"วา้ ว พวกเธอดสู ผิ ชู ้ ายคนนัน้ หลอ่ มาก! \" หญงิ สาวในฝงู ชนเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ กร็ อ้ งอทุ านทันที เมอ่ื เธอพดู ขนึ้ มา สายตาของฝงู ชนก็หนั ตามทางทนั ที “เห็นแคด่ า้ นหลังเทา่ นัน้ เธอรไู ้ ดไ้ งวา่ เขาหลอ่ ?” “ฉันเห็นหนา้ เขาตอนลงจากรถ! เห็นทกุ มมุ ไมเ่ พยี งแตห่ นา้ ตา ดี หนุ่ ยังดมี ากดว้ ย! ” “พอเถอะ สามขี องเธอยนื อยทู่ น่ี น่ี ะ สามเี ธอหนุ่ ไมด่ หี รอื ไง?” “ชิ ผชู ้ ายคนนัน้ แคเ่ ห็นกร็ วู ้ า่ มกี ลา้ มหนา้ ทอ้ งเป็ นมัดๆ? สว่ นคณุ มแี ตไ่ ขมันไมใ่ ชห่ รอื ไง?” “เธอหา้ มทําแบบนเี้ ลยนะ….” บทสนทนาเหลา่ นไี้ มพ่ ลาดทจี่ ะดงั ไปยงั หขู อง หานมจู่ อ่ื และ เสย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นเหลอื บมองไปทเี่ ธอ หานมจู่ อ่ื มอง กลบั จากนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็เขา้ มาและกระซบิ เบาๆ “เชอื่ แลว้ จรงิ ๆ ในชว่ งเวลาทอี่ นั ตรายแบบนยี้ งั มใี จไปมองคนหลอ่ อกี ”

เมอื่ ไดย้ นิ มมุ ปากของหานมจู่ อ่ื ก็ยกขน้ึ “ผคู ้ นมกั สนใจสงิ่ สวยงามเสมอ ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ ..ตอนนกี้ ย็ ังไมใ่ ชเ่ วลาคอขาดบาด ตายอะไร” “ก็ถกู ก็แคว่ นั นอ้ี อกจะแยเ่ กนิ ไปอยบู่ า้ ง รงู ้ ไ้ี มฟ่ ังพช่ี ายของเธอ แลว้ ออกจากบา้ นตอนเชา้ ก็ด”ี \"ไมเ่ ป็ นไร\" หานมจู่ อื่ ยอ่ ตวั ลงไปและมอง เสยี่ วหมโี่ ตว้ \"เหนอื่ ย ไหม? ตอ้ งการใหห้ มา่ ม๊แี บกขนึ้ หลงั ไหม?” ตอนท่ี 362 เป็ นเขาหรอื เปลา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ สา่ ยหวั อยา่ งเขา้ ใจ \"หมา่ ม๊ผี มไมเ่ หนอื่ ย ไมต่ อ้ ง แบกผม” หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ สงสารเขาอยา่ งมาก เธอคกุ เขาลงและกอดศรี ษะ เล็กๆ ของเขาเอาไว ้ “อยา่ งนัน้ กพ็ งิ หมา่ ม๊เี อาไวส้ กั พัก? ขอ โทษนะ หมา่ ม๊ไี มร่ วู ้ า่ จะเกดิ เรอ่ื งแบบนขี้ นึ้ ” เธอมคี วามคดิ ตําหนติ วั เอง และมกั จะอยเู่ สมอรสู ้ กึ วา่ เสยี่ วหม่ี โตว้ อยกู่ บั ตวั เองแลว้ มักจะตอ้ งไดร้ ับความลําบาก

แมว้ า่ นจี่ ะไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญส่ ําหรับ หานมจู่ อ่ื แตเ่ มอื่ มันเกดิ ขนึ้ กบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ เธอก็เจ็บปวดสงสารเขา บางท…ี อาจเป็ นเพราะ ตงั้ แตเ่ ด็กครอบครัวเธอกไ็ มส่ มบรู ณ์ ดงั นัน้ เธอจงึ ออ่ นไหวมาก เป็ นพเิ ศษ \"ไมเ่ ป็ นไรครับหมา่ ม๊ ี เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไมเ่ หนอ่ื ย อกี ทงั้ ตอนนย้ี ังมี คนเยอะแยะ ครน้ื เครงมาก” หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เธอฝังหนา้ ลงทคี่ อของ เสยี่ วหมโี่ ตว้ และหลบั ตาลง เธอรดู ้ วี า่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ นัน้ ฉลาดอยา่ งมากมาโดยตลอด หลายๆ ครัง้ เขามักจะไมโ่ มโหงอแงใสต่ น อกี ทงั้ ยงั เปลยี่ นเรอ่ื งราวไมด่ ี ใหเ้ ป็ นเรอื่ งสนุกสนาน อกี ทงั้ หลายๆ ครัง้ กลบั เป็ นเขาท่ี ปลอบใจตน ยงิ่ เขาเป็ นแบบนหี้ านมจู่ อื่ กย็ ง่ิ เศรา้ เสยี่ วเหยยี นมองลงไปทพ่ี วกเขาแลว้ ก็น่ังยองๆ \"ไมใ่ ชเ่ รอื่ ง ใหญอ่ ะไรแลว้ ตํารวจบอกวา่ ไมม่ อี ะไร รอเรอื่ งจัดการเสร็จพวก เรากไ็ ปไดแ้ ลว้ หรอื อาจจะออ้ มกลบั ไปได ้ เฮอ้ ก็แค…่ .ดกึ ดน่ื ป่ านนร้ี สู ้ กึ หวิ ขนึ้ มาบา้ งแลว้ บนรถดเู หมอื นจะมขี องกนิ ฉันไป เอามาใหพ้ วกเธอ?”

หานมจู่ อ่ื ไดส้ ตกิ ลับมาและเอย่ เสยี งเบา “ฉันไมเ่ อา ใหเ้ สยี่ วหมี่ โตว้ กพ็ อ\" “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รอแปปนงึ นะ นา้ เสย่ี วเหยยี นจะไปเอาขนมมาให”้ “ขอบคณุ ครับนา้ เสย่ี วเหยยี น” ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ ไปขอกญุ แจจากลงุ หนานและกลบั ไปยัง รถเพอ่ื นหยบิ ของกนิ ออกมา เสยี่ วเหยยี นหยบิ ขนมและน้ําเสร็จ ก็ปิดประตรู ถลง เมอื่ เธอหนั กลับไปเธอเห็นสายตาของผคู ้ น กําลังมองอยทู่ างหนงึ่ และอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมองตามไปดว้ ย จากนัน้ เธอก็เห็นเงารา่ งหนงึ่ กําลังยนื อยดู่ า้ นหนง่ึ รา่ งของชายหนุ่มถกู ซอ่ นอยใู่ นความมดื กงึ่ หลบซอ่ นกง่ึ เปิดเผย มองดแู ลว้ สดั สว่ นของรา่ งกายดอู อกจะไมเ่ ลว สว่ นหนา้ ตา เรอื่ งจากเขาหนั หลังอยจู่ งึ มองเห็นไมช่ ดั จๆู่ ชายหนุ่มก็หนั ขา้ ง และเผยใหเ้ ห็นดา้ นขา้ งทหี่ ลอ่ เหลา ทา่ มกลางความมดื มดิ แตม่ ันเกดิ ขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว จากนัน้ ชายหนุ่มก็หนั ไป

อยา่ งไรก็ตาม ดวงตาคนู่ ัน้ ทําเอาเสย่ี วเหยยี นตะลงึ ไปชว่ั ครู่ ในสมองของเธอคลา้ ยจะมใี บหนา้ คนรจู ้ ักเกา่ ปรากฏขน้ึ อกี ทัง้ เขากไ็ มน่ ่าจะอยทู่ นี่ ไี่ ดใ้ นตอนนี้ “จะเป็ นไปไดย้ ังไง? ไมเ่ จอคนๆ นัน้ มาตงั้ นานแลว้ อกี ทัง้ ตอนนี้ เขากไ็ มน่ ่าจะอยทู่ นี่ ไ่ี ด”้ เสย่ี วเหยยี นพดู เสยี งเบา จากนัน้ ก็เออื้ มมอื ไปควา้ ผมของตน แตห่ ลังจากความคดิ นัน้ แวบผา่ นเขา้ มา ฉันเสยี่ วเหยยี นกอ็ ด ไมไ่ ดท้ จี่ ะหนั กลับไปมองยังทศิ ทางของชายหนุ่มอกี ครัง้ ในใจ รสู ้ กึ สบั สนเล็กนอ้ ย ถา้ เป็ นเขาจรงิ ๆ แลว้ พวกเธอจะไดพ้ บกบั เขาอกี หรอื ไม่ แลว้ ถา้ มจู่ อ่ื บงั เอญิ พบเขาเขา้ จรงิ ๆ แลว้ จะทําอยา่ งไร?” คดิ ถงึ ตรงนี้ หวั ใจของเสย่ี วเหยยี นก็ตน่ื ตระหนกขนึ้ มา “นา้ เสยี่ วเหยยี น กลับมาแลว้ ” เสยี งเรยี กของ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทํา ใหส้ ตขิ องเสยี่ วเหยยี นกลบั มา เสย่ี วเหยยี นไดส้ ตกิ ลับมา จากนัน้ จงึ พบวา่ ตนเองมาถงึ หนา้ หานมจู่ อื่ และ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ แลว้ อาจเป็ นเพราะเธอมัวแตเ่ หมอ่

ลอย ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ มองเธอดว้ ยความเป็ นหว่ ง \"เธอเป็ น อะไรหรอื เปลา่ \" เสย่ี วเหยยี นนงิ่ ไป กอ่ นจะสา่ ยหนา้ “ไมม่ นี ”่ี จากนัน้ เธอก็เดนิ เขา้ ไปเอาตวั บงั สายตาของหานมจู่ อ่ื เอาไว ้ และแกลง้ ยม้ิ ออกมา “ฉันเอานํ้ามาให ้ ดมื่ สกั หน่อย” พดู จบเสย่ี วเหยยี นก็ยน่ื นํ้าไปใหห้ านมจู่ อ่ื ขวดหนงึ่ และสง่ ไปให ้ ลงุ หนานอกี ขวดหนง่ึ ลงุ หนานรับมาพรอ้ มรอยยม้ิ “ขอบคณุ ครับ” “ไมต่ อ้ งสภุ าพขนาดนห้ี รอกคะ่ ” \"ของนาย~\" เสย่ี วเหยยี นยน่ื ขนมทเี่ หลอื ใหก้ บั เสยี่ วหมโี่ ตว้ จากนัน้ จงึ ยนื อยสู่ กั ครู่ “คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี นทําไมป้าถงึ เอาแตย่ นื ขวางหนา้ หมา่ ม๊ลี ะ่ ครับ?” จๆู่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กถ็ ามดว้ ยความสงสยั เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นี้ หานมจู่ อ่ื เองกส็ งั เกตเห็นแลว้ เชน่ กนั \"ตงั้ แต่ กลับมาเธอก็เอาแตย่ นื อยทู่ นี่ ่ี เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ รเึ ปลา่ ?”

สหี นา้ ของเสย่ี วเหยยี นเปลย่ี นไป “มที ไ่ี หน ฉันก็แค…่ รสู ้ กึ วา่ ยนื ตรงนแี้ ลว้ อากาศดี ลมพักโกรก ตรงนัน้ คนเยอะจะตายรไู ้ หม? ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ …ลมเย็นกลางดกึ พัดมาแบบนฉี้ ันกลวั วา่ เสย่ี วหมี่ โตว้ จะไดร้ ับลมหนาว ดงั นัน้ จงึ ตงั้ ใจยนื ตรงนบ้ี งั ลมใหเ้ ขา นาย มนั เด็กใจรา้ ย ถงึ กบั ไมซ่ าบซง้ึ ไปกบั นา้ เสย่ี วเหยยี นของนายสกั นดิ เลยหรอื ?” เมอื่ พดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็เออื้ มมอื ไปบบี แกม้ ของ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ แตไ่ หนแตไ่ รมาเธอไมเ่ คยมอี ะไรในหวั สกั นดิ ดงั นัน้ หานมจู่ ื่ อเองก็ไมย่ งุ่ อะไรกบั เธออกี ครตู่ อ่ มา เสยี่ วเหยยี นหนั กลับไปมองยงั ตําแหน่งเมอ่ื ก้ี และ พบวา่ ชายคนนัน้ ยังคงยนื อยทู่ น่ี ่ัน มาตอนนพ้ี อมองดา้ นหลงั ของเขากย็ งิ่ รสู ้ กึ ไมค่ นุ ้ เคยอยา่ งยง่ิ ไมใ่ ชค่ นทอี่ ยใู่ นความทรง จําของเธอคนนัน้ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นก็โลง่ ใจ โลกใบนใ้ี หญม่ าก คงไมส่ ามารถพบเขาไดง้ า่ ยๆ หรอกมงั้ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ สบายใจขนึ้ มา