เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

หานมจู่ อื่ มองอารมณข์ องเธอทก่ี ําลงั ดง่ิ ลง กไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เพยี งแคน่ ั่งลงตรงหนา้ เธอ จากนัน้ ยมิ้ แลว้ ถาม: “ไมเ่ ป็ นไรใช่ ไหมคะ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ ไปน่ังทบี่ รษิ ัทฉันสกั พักไหม?” หานมจู่ อ่ื คดิ ถา้ อยตู่ รงนแ้ี ลว้ อารมณ์ดงิ่ ลง ไมส่ เู ้ ปลยี่ นไปอยทู่ ่ี บรษิ ัทเธอ อาจจะดขี นึ้ หน่อย? หลนิ ชงิ ชงิ กระพรบิ ตา ไปบรษิ ัทของเธอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดไ้ ปเขา้ หอ้ งนํ้า แตแ่ คย่ นื สบู บหุ รอี่ ยทู่ ร่ี มิ ทางเดนิ หลงั จากนัน้ เขารสู ้ กึ วา่ ใกลจ้ ะถงึ เวลาแลว้ จงึ ไดด้ บั บหุ ร่ี จากนัน้ เดนิ กลับไป พอเดนิ ไปถงึ ขา้ งนอกเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ห็นวา่ โตะ๊ ทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ นั่งอยมู่ ี คนเพมิ่ เขา้ มาหนงึ่ คน สายตาเยอื กเย็นของเขากวาดมองใบหนา้ ของคนๆ นัน้ อยา่ งไม่ ใสใ่ จ เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ กา้ วอยา่ งฉับพลัน ใบหนา้ หลอ่ เหลายงั คงมสี หี นา้ เย็นชา แตด่ วงตาดํากลับมคี ลนื่ ลกู ใหญโ่ หมซดั เขา้ ใสแ่ ลว้

ในใจมคี ลนื่ ลกู ใหญม่ หาศาลซดั ทด่ี เู หมอื นจะจโู่ จมเขาใน พรบิ ตา เป็ นภาพลวงตาหรอื เปลา่ ? ตอนนผี้ หู ้ ญงิ ทอี่ ยใู่ นภาพลวงตาของเขาคนนัน้ ออกมาแลว้ ? สองครัง้ กอ่ นทเ่ี ห็นผหู ้ ญงิ คนนก้ี ล็ ว้ นหายแวบไป เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ … ครัง้ นก้ี ค็ งเหมอื นกนั ดงั นัน้ เขาจงึ กลัน้ หายใจโดยไมร่ ตู ้ วั และไมก่ ลา้ กระพรบิ ตา หนงึ่ วนิ าที สองวนิ าท…ี ผา่ นไปสบิ วนิ าทแี ลว้ คนทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ยงั คงอยใู่ นสายตาเขา ลกั ยม้ิ ทน่ี ่ามอง สรปุ แลว้ ครัง้ น้ี ไมใ่ ชภ่ าพลวงตา? เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วขาเหยยี ดตรงทัง้ สองขา้ ง แลว้ คอ่ ยๆ กา้ วเขา้ ไป หาเธอ “เอาอยา่ งนัน้ เถอะ พวกเราไปนั่งทบี่ รษิ ัทคณุ ฉันขอไปชาํ ระเงนิ กอ่ น”

หานมจู่ อ่ื คดิ ในเมอ่ื เป็ นลกู คา้ ของตนเอง อยา่ งนัน้ เธอก็ชว่ ย เชค็ บลิ ใหห้ ลอ่ นได ้ พอคดิ ถงึ ตรงน้ี เธอกจ็ ับกระเป๋ าแลว้ ลกุ ขนึ้ และพดู วา่ : “ฉันไป เถอะ คณุ นั่งรอกอ่ นสกั คร”ู่ หานมจู่ อ่ื หยบิ กระเป๋ าแลว้ ลกุ ขน้ึ กําลงั คดิ จะเดนิ ไปทเ่ี คานเ์ ตอร์ เพอื่ จา่ ยเงนิ ในขณะทล่ี กุ ขนึ้ แลว้ เงยหนา้ นัน้ กม็ เี งารา่ งสงู ใหญ่ ยนื ตระหงา่ นพงุ่ เขา้ มาตรงหนา้ ภายใตค้ วิ้ ทเ่ี ย็นชามดี วงตาคหู่ นง่ึ ทด่ี ดุ นั ราวกบั เหยยี่ ว ดเู หมอื น ผา่ นประสบการณ์มานานหลายปี มบี างสงิ่ ทตี่ กตะกอนหลบ ซอ่ นอยใู่ นสว่ นลกึ จมกู โดง่ รมิ ฝี ปากทย่ี งั คงบางราวกบั ใบมดี และเมม้ ลงอยา่ งเยอื กเย็นและเงยี บเหงา ใบหนา้ น…ี้ … หานมจู่ อื่ หยดุ กา้ วไปชวั่ ครู่ รสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตวั เองเตน้ แรงแวบ หนง่ึ แลว้ ดเู หมอื นจะหยดุ นง่ิ เป็ น…เธอทมี่ องผดิ ไปใชไ่ หม? คนๆ นัน้ จะปรากฏตวั ตรงหนา้ เธอไดอ้ ยา่ งไร?

แถมยังใกลข้ นาดน?ี้ มอื ของหานมจู่ อื่ กํากระเป๋ าแน่นขนึ้ โดยไมร่ ตู ้ วั แลว้ ก็แน่นขน้ึ อกี เพราะแบบนมี้ อื ขาวเรยี วเล็กนัน้ จงึ มเี สน้ เลอื ดโผลอ่ อกมา ทงั้ สองคนอยใู่ กลก้ นั มาก หานมจู่ อ่ื ยังคงไดก้ ลน่ิ ลมหายใจที่ รนุ แรงของผชู ้ ายจากตวั เขา ดเู หมอื นจะพลวิ้ ไหวโอบลอ้ มเธอ ไว ้ แลว้ ขงั เธอไวข้ า้ งใน เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธออยา่ งเย็นชา คอื เธอจรงิ ๆ ดว้ ย! เขายงั นกึ วา่ เป็ นภาพลวงตาตวั เองเสยี แลว้ ! “โมเ่ ซนิ ?” เสยี งน่ารักและออ่ นหวานทรี่ อ้ งเรยี กอยา่ งตกใจนไ้ี ด ้ ทําลายสถานการณท์ หี่ ยดุ ชะงักนล้ี ง หลนิ ชงิ ชงิ ทน่ี ั่งอยดู่ า้ นขา้ งเงยหนา้ มองขน้ึ ไปกเ็ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ยนื ขนึ้ ดว้ ยความประหลาดใจแลว้ เรยี กชอ่ื เขา: “เป็ นคณุ จรงิ เหรอ? คณุ ยังไมไ่ ป?”

เสยี งของเธอปิดบงั ความดใี จไวไ้ มม่ ดิ ดวงตาดคู ลา้ ยกบั จะมี นํ้าตา: “ฉันยงั คดิ วา่ ฉันถกู ทงิ้ เสยี แลว้ !” คําวา่ โมเ่ ซนิ ชว่ ยดงึ สตขิ องหานมจู่ อื่ ใหก้ ลบั มา เธอไดส้ ตทิ นั ที จงึ ตระหนักวา่ ตนเองกบั เยโมเ่ ซนิ เกอื บจะชนกนั แลว้ ดงั นัน้ จงึ ถอยหลงั ออกมาเพอ่ื รักษาระยะหา่ ง หลงั จากนัน้ หลบุ สายตาลง ขนตางอนยาวชว่ ยปิดบงั ความคดิ ในแววตาของเธอ ทแ่ี ท…้ .คนทท่ี ําใหอ้ ารมณ์ของหลนิ ชงิ ชงิ ดําดงิ่ ก็คอื เยโ่ มเ่ ซนิ ? หลนิ ชงิ ชงิ ทเี่ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ไปแลว้ กลบั มา ดงั นัน้ ในเวลานเ้ี ธอจงึ มคี วามสขุ มาก ไมม่ คี วามคดิ ทจ่ี ะสนใจสง่ิ อนื่ สนใจแตอ่ ารมณ์ และสายตาของเขา สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ อยทู่ รี่ า่ งของหานมจู่ อื่ ตลอด ราวกบั มรี าก งอกขน้ึ มาแลว้ หานมจู่ อ่ื สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ ระงับอารมณ์เล็กๆ นอ้ ยๆ ที่ วนุ่ วายในใจลง จากนัน้ ไมน่ านเธอก็เงยหนา้ ขน้ึ แลว้ ยม้ิ ให ้ หลนิ ชงิ ชงิ : “ดเู หมอื นวา่ คณุ หลนิ จะยังมธี รุ ะอยู่ อยา่ งนัน้ ฉันไปกอ่ น นะคะ”

แน่นอนวา่ หลนิ ชงิ ชงิ หวงแหนเวลาทที่ ัง้ สองอยดู่ ว้ ยกนั ตาม ลําพัง เธอจงึ พยกั หนา้ อยา่ งเขนิ อายและตอบรับอยา่ งเป็ น ธรรมชาติ ในตอนทหี่ านมจู่ อื่ กําลังจะกา้ วออกไปนัน้ รา่ งทยี่ นื นง่ิ ไมข่ ยับ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี ังคงจับจอ้ งใบหนา้ เธอกลบั เอย่ ปากอยา่ ง กะทนั หนั นํ้าเสยี งของเขาเยอื กเย็น ราวกบั หมิ ะตกหนักในวนั เพ็ญเดอื น สบิ สอง “เพอื่ นคณุ ?” หลนิ ชงิ ชงิ อง้ึ ไปสกั พัก จากนัน้ ไมน่ านก็ไดส้ ตวิ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลัง ถามเธออยู่ เธอพยักหนา้ จากนัน้ ก็รบี สา่ ยหวั แลว้ ตอบอยา่ ง สภุ าพขนึ้ มา “คณุ เย่ ทา่ นนค้ี อื คณุ Shelly นักออกแบบเสอ้ื ผา้ ทเี่ พง่ิ กลบั มา จากตา่ งประเทศ Shelly ทา่ นนคี้ อื คณุ เย่ ประธานบรษิ ัทตระกลู เย่ เยโ่ มเ่ ซนิ เขาเป็ น…” พอพดู ถงึ ตรงนี้ แกม้ สขี าวเนยี นของ หลนิ ชงิ ชงิ กอ็ ดทจี่ ะเขนิ อายไมไ่ ด ้

เธอจะแนะนําเขาอยา่ งไรดนี ะ? ถงึ แมว้ า่ เธอจะรสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งอยดู่ ว้ ยกนั กบั เธอแน่นอน แตถ่ า้ แนะนําตอนนคี้ งไม่ เหมาะสม ถา้ จะบอกวา่ เขาเป็ นคนู่ ัดบอดกไ็ มด่ เี กนิ ไป สดุ ทา้ ยหลนิ ชงิ ชงิ จงึ ไดแ้ กค้ ําแนะนําใหมอ่ กี ครัง้ “เป็ นเพอื่ นของฉัน” แน่นอนวา่ หานมจู่ อื่ รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ เขาคอื ประธานบรษิ ัทตระกลู เย่ เรอื่ งนเี้ ธอรดู ้ ตี งั้ แตเ่ มอื่ หา้ ปีกอ่ น เพยี งแตว่ า่ …ตอนนเ้ี ธอไม่ อยากรเู ้ รอ่ื งเหลา่ น้ี เพอื่ รักษาหนา้ ของลกู คา้ หานมจู่ อ่ื จงึ ตอบดว้ ยแววตาทนี่ งิ่ เฉย: “สวสั ดคี ะ่ คณุ เย”่ คณุ เย?่ พอไดย้ นิ คําเรยี กน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หรตี่ าขน้ึ มา ท่วั ทงั้ รา่ งมกี ลนิ่ อาย ทอี่ นั ตรายและน่ากลัวขน้ึ มา หา้ ปีแลว้ แตเ่ ธอกบั เรยี นรทู ้ จี่ ะเรยี กตนเองวา่ คณุ เย?่ หึ แบบนดี้ จี รงิ ๆ

ตอนที่ 392 สตไิ มอ่ ยกู่ บั เนอ้ื กบั ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วไปขา้ งหนา้ หนงึ่ กา้ ว รา่ งทม่ี กี ลน่ิ อายทรงพลงั กา้ ว เขา้ ไปใกลอ้ กี หานมจู่ อ่ื ไมส่ ะทกสะทา้ น ยนื อยกู่ บั ทไี่ มข่ ยับ ดว้ ยแววตาและสี หนา้ ทส่ี งบนงิ่ “เป็ นอะไรเหรอ?” หลนิ ชงิ ชงิ รสู ้ กึ วา่ มแี บบอยา่ งผดิ ปกติ จงึ ถาม พอไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็มองไปทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ แลว้ ยม้ิ ออกมา “คณุ หลนิ ไวพ้ วกเราคอ่ ยตดิ ตอ่ กนั ทหี ลัง ไมร่ บกวนพวกคณุ แลว้ นะคะ” หลังจากพดู จบ หานมจู่ อ่ื กพ็ ยักหนา้ แสดงการกลา่ วลาไป ทางเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ครัง้ จากนัน้ กเ็ ดนิ ออ้ มไปอกี ดา้ นหนง่ึ ของโตะ๊ เพอื่ ทจ่ี ะออกไป หลนิ ชงิ ชงิ เอย่ อยา่ งรสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย: “ไมอ่ ยา่ งนัน้ …คณุ อยดู่ มื่ เครอื่ งดม่ื กอ่ นแลว้ คอ่ ยไปเถอะ”

“น…ี่ ” “คณุ มาทนี่ เ่ี ป็ นพเิ ศษ ถา้ ไปตอนนฉ้ี ันคงรสู ้ กึ ผดิ เกนิ ไปแลว้ อกี อยา่ ง…เขากก็ ลบั มาแลว้ คณุ นั่งตอ่ สกั พักก็คงไมม่ ปี ัญหา” หานมจู่ อื่ บบี กระเป๋ าในมอื แน่นอยสู่ องสามนาที สกั พักก็คลาย ออก เธอสงบนงิ่ ยม้ิ แลว้ พดู วา่ : “ไดค้ ะ่ อยา่ งนัน้ ฉันคงตอ้ ง รบกวนแลว้ ” หานมจู่ อื่ สงั่ นํ้าผลไมม้ าหนง่ึ แกว้ รา้ นอาหารรบี นําน้ําผลไมม้ าใหเ้ ธออยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อื่ รวู ้ า่ ตวั เองเพยี งแคน่ ่ังพอเป็ นพธิ ี ดงั นัน้ จงึ ดมื่ ไปแคส่ องสามอกึ เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ตรยี มจะกลบั อยกู่ อ่ นแลว้ ตอนนกี้ ็ไดอ้ ยตู่ อ่ แลว้ นั่ง อยฝู่ ่ ายตรงขา้ มดว้ ยสหี นา้ เย็นชา สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ น่ันดไู มไ่ ด ้ หลนิ ชงิ ชงิ ไมก่ ลา้ พดู อะไรมาก ตา่ งคนตา่ งคดิ อยใู่ นใจ เพยี งแตม่ สี ายตาของใครบางคนทจี่ อ้ งมองเธออยา่ งดดุ นั ถงึ แมว้ า่ สายตาของเขาจะเย็นชา แตส่ ายตานัน้ กลับจอ้ งมองมา ทใี่ บหนา้ ของเธอดว้ ยความรอ้ นแรงจนแทบจะแผดเผา

จนเกอื บจะทะลใุ บหนา้ ของเธอออกมา เวลาไดผ้ า่ นไปเรอ่ื ย ๆ สองสามนาทหี ลงั จากนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ได ้ ลกุ ขน้ึ “ขอบคณุ ทตี่ อ้ นรับเป็ นอยา่ งดนี ะคะ เพยี งแตฉ่ ันยงั มงี านทต่ี อ้ ง ทํา คงไมร่ บกวนทงั้ สองทา่ นแลว้ ” พอจบ เธอก็ลกุ ขน้ึ ยม้ิ เล็กนอ้ ย: “ใหฉ้ ันจัดการอาหารมอื้ นเ้ี ถอะ คะ่ ” จากนัน้ เธอก็ไมส่ นวา่ คนทัง้ สองจะมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั อยา่ งไร กห็ นั หลงั เดนิ ไปทโี่ ตะ๊ ชาํ ระเงนิ เพอื่ จา่ ยเงนิ ในตอนทห่ี านมจู่ อื่ เตรยี มจะยน่ื บตั รสง่ ใหพ้ นักงาน แตก่ ลบั มบี าง คนทไี่ วกวา่ เธอ “จา่ ยบลิ น”ี้ น้ําเสยี งเย็นชาไรซ้ งึ่ อารมณใ์ ด ๆ หานมจู่ อื่ คนุ ้ เคยกบั เสยี งนมี้ าก เธอไมต่ อ้ งมองกร็ วู ้ า่ ใคร “คนอยา่ งฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ นุ ้ ชนิ ใหผ้ หู ้ ญงิ เลยี้ ง”

หานมจู่ อ่ื : “……” เธอเงยี บไปชวั่ ขณะ แลว้ เกบ็ บตั รธนาคารกลบั เขา้ ไปในกระเป๋ า อยา่ งเงยี บ ๆ แลว้ หนั ไปมอง ใบหนา้ มรี อยยม้ิ อยา่ งคนแปลก หนา้ ปรากฏอย:ู่ “อยา่ งนัน้ ขอบคณุ คณุ เยม่ ากนะคะ” หลนิ ชงิ ชงิ ทเ่ี ดนิ มาเห็นฉากนเี้ ขา้ กแ็ อบยนิ ดอี ยใู่ นใจ ผชู ้ ายทอี่ ยใู่ นสายตาเธอยอ่ มแตกตา่ ง ผชู ้ ายควรทจี่ ะเป็ นแบบน้ี เหมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทา่ ทางสงา่ งามมฐี านะอยา่ งนัน้ พอเดนิ ไปถงึ ประตู หลนิ ชงิ ชงิ ก็เอย่ ปากทันท:ี “มจู่ อื่ ถา้ อยา่ ง นัน้ ใหพ้ วกเราไปสง่ เธอทบ่ี รษิ ัทเถอะ อยา่ งไรเสยี ก็อยไู่ มไ่ กล จากทนี่ ”ี่ พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กน็ ง่ิ ไปสกั พัก มมุ ปากอดทจี่ ะกระตกุ ไมไ่ ด ้ “ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ คณุ หลนิ ฉันเดนิ ไมก่ กี่ า้ วก็ถงึ แลว้ วันน้ี ขอบคณุ ทต่ี อ้ นรับมากนะคะ” หานมจู่ อื่ ก็ไมค่ ดิ วา่ จะตอ้ งใหใ้ ครมาสง่ เธอเดนิ ไปแคไ่ มก่ กี่ า้ ว พอเห็นหลนิ ชงิ ชงิ ไมพ่ ดู อะไรอกี เธอจงึ กา้ วไปขา้ งหนา้ แลว้ จากไป โดยไมส่ นใจสายตาของอกี ฝ่ าย

หลนิ ชงิ ชงิ มองเงาทจี่ ากไปของเธอ จากนัน้ แอบมองเยโ่ มเ่ ซนิ ที่ อยขู่ า้ ง ๆ ไมไ่ กล “ฉันบอกตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหรว่ า่ จะไปสง่ เธอ?” ปรากกวา่ นํ้าเสยี งเย็นชาไรอ้ ารมณก์ ็ดงั ขนึ้ มา ถงึ แมว้ า่ หลนิ ชงิ ชงิ จะรอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ที างไปสง่ เธอ แตเ่ ขาเอย่ ปากออกมาทนั ทแี บบนที้ ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ เสยี หนา้ โชคดี ทหี่ านมจู่ อื่ กลับไปแลว้ พอคดิ แบบนี้ หลนิ ชงิ ชงิ ก็เงยหนา้ แลว้ ยม้ิ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ “ฉันรวู ้ า่ คณุ คงไมไ่ ปสง่ ฉัน วันนล้ี ําบากคณุ แลว้ เดนิ ทางปลอดภัยคะ่ ” พอพดู จบ หลนิ ชงิ ชงิ ก็ไมไ่ ดต้ ามต๊อื เขาอกี แลว้ เตรยี มทจี่ ะหมนุ ตวั จากไป แตเ่ ธอก็นกึ อะไรขน้ึ มาไดอ้ ยา่ งกะทนั หนั : “ใชแ่ ลว้ คณุ เย่ ขอ เพมิ่ เพอื่ นในWechatไดไ้ หมคะ?” หึ เป็ นผหู ้ ญงิ ทไ่ี ดค้ บื จะเอาศอกจรงิ ๆ ดวงตาสดี ําเขม้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แสดงความเหลอื อด ในตอนท่ี กําลงั จะบอกปฏเิ สธนัน้

ทนั ใดนัน้ กลับคดิ อะไรขนึ้ มาได ้ เขาหรตี่ าจอ้ งไปทางทห่ี านมจู่ อื่ หายไป “เมอ่ื ครคู่ ณุ บอกวา่ …เธอเป็ นนักออกแบบ?” หลนิ ชงิ ชงิ ไมไ่ ดต้ อบสนองในตอนแรก เพยี งแคพ่ ยักหนา้ อยา่ ง เหมอ่ ลอย จากนัน้ ไมน่ านเธอกน็ กึ อะไรบางอยา่ งขนึ้ ได ้ จงึ ยม้ิ หนา้ บานแลว้ พดู วา่ “ใชค่ ะ่ คณุ เย่ เธอเป็ นนักออกแบบ ครัง้ นฉี้ ัน ไปทบี่ รษิ ัทของเธอเพอ่ื มอบหมายใหเ้ ธอชว่ ยฉัน ออกแบบชดุ ถา้ คณุ เยต่ อ้ งออกแบบละ่ ก็ สามารถไปหาเธอได”้ ในตอนน้ี หลนิ ชงิ ชงิ เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ สนใจฐานะนักออกแบบ ของเธอ จงึ คาดเดาอยใู่ นใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังอยากทจ่ี ะให ้ หานมจู่ อื่ ออกแบบชดุ ให ้ ดงั นัน้ จงึ ไมป่ ิดบงั ตวั ตนของหานมจู่ อ่ื แลว้ แนะนําออกไปใหอ้ ยา่ งดี เธอคดิ แคว่ า่ ถา้ หากสามารถใชโ้ อกาสนเ้ี พอื่ เขา้ ใกลช้ ดิ เยโ่ ม่ เซนิ อกี นดิ ละ่ ก็ ไมม่ อี ะไรจะดกี วา่ นอี้ กี แลว้ นักออกแบบเหรอ? ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มดื ครม้ึ นานเทา่ ไรแลว้

ไมค่ าดคดิ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนจี้ ะเป็ นนักออกแบบ สงิ่ นที้ ําใหเ้ ขา ประหลาดใจ หลนิ ชงิ ชงิ กดั รมิ ฝี ปากไวด้ ว้ ยความดใี จ: “คณุ เยอ่ ยากออกแบบ ชดุ เหรอคะ? ถา้ อยา่ งนัน้ พวกเราเพม่ิ เพอ่ื นใน Wechatกนั ฉัน จะสง่ นามบตั รเธอใหค้ ณุ ?” เมอื่ ถามคําถามน้ี หวั ใจของหลนิ ชงิ ชงิ ก็เตน้ เร็ว นเี่ ป็ นกา้ ว สําคญั ทส่ี ดุ ในเสน้ ทางสเู่ ทพบตุ รของเธอ! ถา้ เป็ นเมอ่ื กอ่ น เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งออกไปกอ่ นอยา่ งแน่นอน ไม่ ตอ้ งพดู ถงึ เพม่ิ เพอื่ นในWechatเขาไมแ่ มแ้ ตจ่ ะสนใจเธอดว้ ย ซํา้ แตต่ อนนไ้ี มเ่ หมอื นกนั เขาครนุ่ คดิ อยสู่ กั พัก กอ่ นจะหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมา “สง่ นามบตั รใหผ้ ม” หลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู ประโยคนจี้ บเขาก็หายตวั ไปตอ่ หนา้ หลนิ ชงิ ชงิ

หลนิ ชงิ ชงิ พยกั หนา้ อยา่ งดใี จแลว้ โบกมอื ใหเ้ ขา: “ฉันจะสง่ แน่นอนคะ่ คณุ เย!่ คณุ เยข่ บั รถดี ๆ นะคะ!” สายตาของเธอเฝ้าตดิ ตามรา่ งสงู ใหญท่ ส่ี นเย็นชานัน้ จนกระทั่ง เขาหายไปจากมมุ ถนน หลนิ ชงิ ชงิ กลับมามองลงไปท่ี โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเธอ ดใี จแลว้ กอดมนั ไวใ้ นออ้ มแขนของเธอ ราวกบั สมบตั มิ คี า่ ดจี ังเลย เธอเขา้ ใกลเ้ ทพบตุ รอกี กา้ วแลว้ คณุ ป้าสง้ พดู ไวไ้ มผ่ ดิ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนหนา้ ตาเย็นชาแตจ่ ติ ใจ อบอนุ่ เธอแทบจะจนิ ตนาการถงึ ตอนทท่ี ัง้ สองคนอยรู่ ว่ มกนั ในอนาคต ไมไ่ หวแลว้ หลนิ ชงิ ชงิ กอดโทรศัพทม์ อื ถอื ของเธอแลว้ เดนิ ออกไปอยา่ งพงึ พอใจ หลงั จากหานมจู่ อ่ื กลบั มาทบี่ รษิ ัทก็เขา้ ไปในหอ้ งทํางาน จากนัน้ ก็นั่งเหมอ่ ลอยอยทู่ โี่ ตะ๊

เสย่ี วเหยยี นทเ่ี ห็นเธอกลบั มากร็ สู ้ กึ สงสยั เล็กนอ้ ย ไหนบอกวา่ จะไปพบลกู คา้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมกลับมาเร็วขนาดนล้ี ะ่ ? แตเ่ ธอ ก็ไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปถาม อยา่ งไรเสยี หานมจู่ อื่ เธอกจ็ ัดการเรอื่ งของ ตนเองได ้ แตใ่ นตอนทเี่ สยี่ วเหยยี นลกุ ขนึ้ ไปเตมิ กาแฟใหต้ วั เองนัน้ ไม่ คาดคดิ วา่ จะเห็นหานมจู่ อื่ ยังคงนั่งอยใู่ นทา่ เดมิ อยอู่ ยา่ งนัน้ เธอ จงึ รสู ้ กึ แปลกใจขนึ้ มาแลว้ เกดิ อะไรขน้ึ ? เสยี่ วเหยยี นหรตี่ า ชงกาแฟแลว้ นําเขา้ ไปสง่ ตบุ ! เสยี งสน่ั ของถว้ ยกาแฟทวี่ างลงบนโตะ๊ ทําใหห้ านมจู่ อื่ ไดส้ ติ กลับมา เธอลมื ตามองเสยี่ วเหยยี นทกี่ ําลังจอ้ งเธอดว้ ยความ ประหลาดใจอยตู่ รงหนา้ เธอพอดี พอเห็นเธอเงยหนา้ ขนึ้ เสย่ี วเหยยี นกก็ อดอก: “เกดิ เรอ่ื งอะไร ขน้ึ ? ทําไมสตไิ มอ่ ยกู่ บั เนอ้ื กบั ตวั …” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็นง่ิ ไปสกั พัก

สตไิ มอ่ ยกู่ บั เนอ้ื กบั ตวั เหรอ? พอคดิ ถงึ ตรงนี้ เธอกอ็ ดทจ่ี ะยม้ิ ใหก้ ลบั ตวั เองไมไ่ ด ้ แตไ่ หนแตไ่ รมา ผา่ นมานานหลายปีขนาดนเ้ี ธอก็คดิ วา่ ตนเอง จติ ใจสงบนงิ่ ดง่ั สายนํ้าแลว้ แตพ่ อมาวนั นก้ี ลับพบวา่ … สง่ิ เหลา่ นี้ ความจรงิ แลว้ ไมใ่ ชว่ า่ คณุ อยากจะเปลย่ี นก็เปลยี่ นได ้ เลย ตอนที่ 393 ตอ้ งจติ ใจสงบนง่ิ ดง่ั สายนํา้ ใหไ้ ด้ “ไมเ่ ป็ นไร” หานมจู่ อ่ื คดิ อยา่ งรอบคอบ หลังจากนัน้ สา่ ยหวั ทนั ที หลบุ ตาจอ้ งมองขอ้ มลู ตรงหนา้ ไมค่ วรเป็ นแบบนี้ เธอควรทจ่ี ะจติ ใจสงบนง่ิ ดงั่ สายนํ้า แมว้ า่ ตอนนเ้ี ธอจะเจอเขา แตเ่ ธอกค็ วรปฏบิ ตั กิ บั เขาเหมอื นคนแปลกหนา้ หานมจู่ อ่ื หลับตาลง แตก่ ลบั วา่ จติ ใจและความคดิ ของเธอยงุ่ เหยงิ ไปหมด

“เป็ นแน่นอน!” เสย่ี วเหยยี นใชช้ วี ติ อยรู่ ว่ มกบั เธอมาหา้ ปี ตอ้ ง เขา้ ใจหานมจู่ อื่ อยา่ งแน่นอน เสย่ี วเหยยี นก็สมั ผัสไดใ้ นแวบ เดยี ววา่ หานมจู่ อื่ มอี ารมณ์ความรสู ้ กึ อยา่ งไร เธอหรตี่ าแลว้ เอน ตวั เขา้ ไปใกลห้ ลอ่ น: “เธอบอกวา่ จะไปหาหลนิ ชงิ ชงิ ไมใ่ ช่ เหรอ? แตท่ ําไมเธอกลบั มาเร็วอยา่ งนลี้ ะ่ ? บอกฉัน หลนิ ชงิ ชงิ คนนัน้ รังแกเธอใชไ่ หม?” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กเ็ งยหนา้ มองเสยี่ วเหยยี นแวบหนงึ่ เธอมี ทา่ ทางขงึ ขงั คลา้ ยกบั จะไปมเี รอ่ื ง หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ มคี วามสขุ ในชว่ งเวลาทเ่ี ป็ นทกุ ขแ์ ลว้ ยม้ิ ออกมา: “ถา้ ฉันบอกวา่ ใช่ เธอจะทําอยา่ งไร?” ในตอนนัน้ เสย่ี วเหยยี นก็กํามอื แลว้ ทําเสยี งกรอบแกรบ: “ถา้ หลนิ ชงิ ชงิ คนนัน้ รังแกเธอละ่ ก็ อยา่ งนัน้ ฉันกร็ บี พงุ่ ไปทบุ ตเี ธอ สกั หน่อย อยา่ งไรฉันก็เป็ นผหู ้ ญงิ ไมม่ ใี ครกลา้ วา่ ฉันตผี หู ้ ญงิ หรอก” “…ขอรอ้ งละ่ สงั คมนอี้ ยภู่ ายใตก้ ฎหมาย ตคี นเรอื่ ยเปื่อยจะตอ้ ง ถกู ลงโทษนะ ”

เสยี่ วเหยยี นหวั เราะหหึ :ึ “แลว้ จะทําไม จัดการบญุ คณุ ความแคน้ สว่ นตวั เองไมไ่ ดเ้ ลยใชแ่ หมะ? ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ ฉันแคจ่ ะ ตใี หเ้ ธอเจ็บ ไมไ่ ดท้ ําใหเ้ ธอตายเสยี หน่อย” “ไมแ่ กลง้ เธอแลว้ ไมม่ เี รอ่ื งอะไรจรงิ ๆ ทฉี่ ันกลับมาเร็วก็เพราะ คณุ หลนิ ลกู คา้ ของพวกเรามธี รุ ะอน่ื ตอ่ ดงั นัน้ ฉันเลยกลบั มา กอ่ น” “แตด่ สู หี นา้ เธอไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนนี้ ะ” เสย่ี วเหยยี นเอามอื เทา้ คาง แลว้ ทําทา่ ครนุ่ คดิ : “รบี บอกฉันมาเดย๋ี วนนี้ ะ นอกจากเรอื่ งนี้ แลว้ ยงั มเี รอื่ งอะไรเกดิ ขน้ึ อกี ใชไ่ หม?” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ หลงั จากนัน้ กย็ ม้ิ อยา่ งจนปัญญา: “ทําไมขน้ี นิ ทาอยา่ งน้ี จะมเี รอ่ื งอะไรได?้ ” “อยา่ งนัน้ เธอน่ังเหมอ่ ลอยอยตู่ รงนนี้ านขนาดนัน้ ทําไม?” “เพราะฉันกําลงั คดิ วา่ คณุ หลนิ อยากใหอ้ อกแบบออกมา อยา่ งไร” เสย่ี วเหยยี นกย็ อมเชอ่ื เธออยา่ งไมเ่ ต็มใจ: “อยา่ งนัน้ กไ็ ด ้ แตถ่ า้ มเี รอื่ งอะไรเธอตอ้ งจําไวน้ ะวา่ ตอ้ งบอกฉัน อยา่ เกบ็ ไวใ้ นใจคน เดยี ว”

“อมื ” หลังจากทเ่ี สย่ี วเหยยี นออกไป หานมจู่ อ่ื กถ็ อนหายใจอยา่ งโล่ งอก ความคดิ และจติ ใจของเด็กคนน…้ี มคี วามรสู ้ กึ ไวจรงิ ๆ เพยี งแตเ่ ธอก็ตอ้ งตําหนติ วั เองเชน่ กนั ทไ่ี มป่ ิดบงั ความรสู ้ กึ ของ ตนเองใหด้ ี ขนาดเสยี่ วเหยยี นกร็ สู ้ กึ ไดถ้ งึ ทา่ ทางทผ่ี ดิ ปกตสิ ตไิ มอ่ ยกู่ บั เนอื้ กบั ตวั อยา่ งนข้ี องเธอ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเซนิ กต็ อ้ งมองออกไมใ่ ช่ เหรอ? ไมไ่ ด…้ … เมอื่ หา้ ปีกอ่ นเธอสญู เสยี ศกั ดศ์ิ รที งั้ หมด ขอรอ้ งใหเ้ ขาพบหนา้ เธอสกั ครัง้ แมก้ ระท่ังยอมคกุ เขา่ เพอ่ื ขอรอ้ ง แตส่ ดุ ทา้ ยสญั ญา หยา่ รา้ งฉบบั นัน้ กย็ ังอยตู่ รงหนา้ เธอ เธอสญู เสยี ความเหมาะสม สญู เสยี ความสามารถตอ่ หนา้ เขา แตเ่ ธอกต็ อ้ งทําตอ้ งจติ ใจสงบนงิ่ ดงั่ สายนํ้าใหไ้ ด ้

ผชู ้ ายคนนัน้ สําหรับเธอกลายเป็ นคนแปลกหนา้ ไปแลว้ กร๊งิ —— โทรศพั ทส์ น่ั สกั พัก หลนิ ชงิ ชงิ สง่ ขอ้ ความมา หลนิ ชงิ ชงิ : {ขอโทษดว้ ยนะคะ Shelly ทวี่ นั นเี้ กดิ สถานการณ์ ไมค่ าดคดิ ขนึ้ ฉันรสู ้ กึ ผดิ มากทต่ี อ้ งเลอื่ นเวลาคณุ ถา้ อยา่ งนัน้ คนื นพ้ี วกนัดกนั อกี ครัง้ ไหมคะ? ทร่ี า้ นนัน้ เหมอื นเดมิ ฉันเลย้ี ง คณุ เอง } คนื น?ี้ ดวงตาของหานมจู่ อื่ ครนุ่ คดิ สกั พัก นวิ้ เรยี วขาวเคาะลง บนแป้นพมิ พอ์ ยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อ่ื : {ขอโทษนะคะคณุ หลนิ คนื นฉี้ ันตอ้ งทํางานลว่ งเวลา อาจจะไมม่ เี วลา} หลนิ ชงิ ชงิ : {อยา่ งนเ้ี อง อยา่ งนัน้ ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ถา้ พวกคณุ วา่ ง เมอื่ ไหรพ่ วกเราคอ่ ยนัดกนั ใหม่ } หานมจู่ อื่ : {นอกจากคนื นท้ี ฉี่ ันทํางานลว่ งเวลา เวลาอนื่ หลังจากนคี้ ณุ หลนิ กส็ ามารถนัดไดเ้ ลยคะ่ ขอโทษนะคะ }

หลนิ ชงิ ชงิ : {ไมเ่ ป็ นไร คนทต่ี อ้ งขอโทษควรจะเป็ นฉัน ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะฉันจัดการไมด่ ี คณุ ก็คงไมต่ อ้ งไปเสยี เทยี่ ว จรงิ สิ คณุ นักออกแบบ Shelly บรษิ ัทของพวกคณุ เพง่ิ จะเปิดไดไ้ ม่ นานใชไ่ หม? } หานมจู่ อื่ : {อมื } หลนิ ชงิ ชงิ : {ฉันแนะนํานามบตั รของคณุ ใหโ้ มเ่ ซนิ เขาคงจะ ชว่ ยดแู ลธรุ กจิ ใหค้ ณุ หลังจากนฉ้ี ันกจ็ ะแนะนําใหก้ บั เพอ่ื นสนทิ ของฉันใหเ้ ยอะ ๆ } แนะนํานามบตั รในWechatของเธอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ? ขณะนัน้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เหมอื นในใจของตนเองสน่ั ตบุ ๆ แตใ่ นไม่ ชา้ เธอก็ไดส้ ตกิ ลับมา หานมจู่ อื่ : {ขอบคณุ มากคะ่ } หลงั จากนัน้ เธอกว็ างโทรศพั ทม์ อื ถอื ไวบ้ นโตะ๊ แลว้ เอนตวั พงิ เบาะหลัง เออ้ื มมอื ไปนวดระหวา่ งคว้ิ ทเี่ หนื่อยลา้

ในตอนหา้ โมงเย็น ขณะทหี่ านมจู่ อื่ กําลงั จะไปทานขา้ วทโ่ี รง อาหาร พอเพง่ิ ออกจากประตกู เ็ ห็นเสยี่ วเหยยี นเดนิ เขา้ มาดว้ ยสี หนา้ ทจ่ี รงิ จังแลว้ พดู วา่ : “มจู่ อื่ เกดิ เรอ่ื งแลว้ ” พอเห็นใบหนา้ ทจี่ รงิ จังของเธอ หานมจู่ อ่ื เลกิ ควิ้ ดว้ ยความ ประหลาดใจ: “เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ ?” “เซยี วยยี เี พงิ่ จะวง่ิ มาบอกกบั ฉันวา่ หลนิ เจงิ เกดิ เรอ่ื งแลว้ หลงั จากนัน้ เธอกร็ อ้ งไหแ้ ลว้ วงิ่ ไป ฉันก็ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ แต่ ทา่ ทางของเธอดเู ครง่ เครยี ดมาก พวกเราตอ้ ง?” หลนิ เจงิ เกดิ เรอื่ งแลว้ ? หานมจู่ อื่ กลับไปคดิ ถงึ ชายหนุ่มทที่ า่ ทางเย็นชาคนนัน้ แลว้ จงึ พดู ออกมาวา่ : “เธอชว่ ยตรวจสอบขอ้ มลู ที ลองดทู อ่ี ยขู่ องหลนิ เจงิ หลังจากนัน้ พวกเราลองไปดกู นั ” “ได!้ ” เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ ทนั ที หลงั จากนัน้ พลกิ ดทู อ่ี ยขู่ อง หลนิ เจงิ ตอนทเ่ี ธอเขา้ มาในมอื ยังถอื ขอ้ มลู ตดิ มอื มาดว้ ย “หาเจอแลว้ ท่ี อยกู่ ็คอื ทน่ี ”ี่

“ไปเถอะ” หานมจู่ อื่ กบั เสย่ี วเหยยี นออกจากบรษิ ัทดว้ ยกนั เดมิ ทหี านมจู่ ่ื ออยากจะขบั รถไปดว้ ยตวั เอง แตเ่ ธอไมร่ จู ้ ักทอี่ ยขู่ องหลนิ เจงิ ดงั นัน้ ทัง้ สองคนจงึ ทําไดเ้ พยี งเรยี กรถแท็กซไี่ ป เพงิ่ จะขน้ึ รถไดไ้ มน่ าน คนขบั ก็อดเหลอื บมองขา้ งหลังไมไ่ ด ้ จากนัน้ ถาม: “ผหู ้ ญงิ อยา่ งพวกคณุ สองคนจะไปอะไรในพน้ื ท่ี ยากจน?” “พน้ื ทยี่ ากจน?” เสย่ี วเหยยี นถามอยา่ งสงสยั คนขบั รถมองเธอแวบหนง่ึ แลว้ พยกั หนา้ : “พวกคณุ ไมร่ เู ้ หรอ? นั่นเป็ นเขตพนื้ ทยี่ ากจนทมี่ ชี อื่ เสยี ง ผคู ้ นทนี่ ั่นทา่ ทางดรุ า้ ย แถมยังมแี ตพ่ วกผหี า่ ซาตานทัง้ หลาย ถา้ หากพวกคณุ ไมใ่ ชค่ น ทนี่ ่ันผมแนะนําวา่ พวกคณุ อยา่ ไปทนี่ ่ันเลยดกี วา่ ผหู ้ ญงิ แคส่ อง คน มันอนั ตรายมากเลยนะ ” พอไดย้ นิ แบบนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็อดมองหานมจู่ อ่ื แวบหนงึ่ ไมไ่ ด ้ หานมจู่ อ่ื ยมิ้ บาง ๆ “คนขบั รถคะ พวกเราไปตามหาคน ยงั จะไม่ มปี ัญหาใชไ่ หม?”

“อมื เรอ่ื งนัน้ ขน้ึ อยกู่ บั ดวงแลว้ ผมก็ไมร่ จู ้ ะเกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ท่ี นั่น เพยี งแตเ่ คยไดย้ นิ คนทเี่ คยผา่ นไปเลา่ วา่ มแี ตค่ นทน่ี ั่นดรุ า้ ย มาก” จู่ ๆ เสย่ี วเหยยี นกเ็ รม่ิ กงั วล กดั รมิ ฝี ปากแลว้ พดู วา่ : “ไมอ่ ยา่ งนัน้ …พวกเราหาคนไปดว้ ยดไี หม?” “ไมท่ นั แลว้ ถา้ หาคนเกรงวา่ จะตอ้ งเสยี เวลาอกี หานมจู่ อ่ื หลบุ ตาลงอยา่ งครนุ่ คดิ ครหู่ นงึ่ ทันใดนัน้ กถ็ ามวา่ “คนขบั รถคะ คณุ บอกวา่ พน้ื ทย่ี ากจนกําลังอยรู่ ะหวา่ งการรอื้ ถอนใชไ่ หม?” “เรอ่ื งนเี้ หรอ…ดเู หมอื นจะไมใ่ ชน่ ะ” คนขบั รถจับพวงมาลัยขา้ ง เดยี ว: “เดมิ ทเี มอื งเป่ ยทเี่ จรญิ รงุ่ เรอื งของพวกเราก็ไมค่ วรมี พนื้ ทยี่ ากจนแบบนี้ แตม่ มุ นัน้ ฝื นเกนิ ไปแลว้ แถมคนกย็ ังดรุ า้ ย หวั แข็งไมย่ อมใหร้ อ้ื พน้ื ทสี่ ว่ นนัน้ ตา่ งฝ่ ายตา่ งไมย่ อมออ่ นขอ้ ใหแ้ กก่ นั และกนั กเ็ ลยเป็ นอยอู่ ยา่ งน”้ี พอไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็เหมอื นจะเขา้ ใจสถานการณ์แลว้ “ฉันเขา้ ใจแลว้ ขอบคณุ ” ในเวลาเดยี วกนั เธอก็รดู ้ ว้ ยวา่ เธอสามารถไปกบั เสย่ี วเหยยี นได ้ โดยไมต่ อ้ งเรยี กใคร

ถา้ เรยี กคนละ่ ก็ คาดวา่ …มโี อกาสมากทพ่ี วกเธอจะถกู โยน ออกมา ตอนท่ี 394 ไดร้ บั บาดเจ็บแลว้ หลังจากทถี่ งึ สถานทแี่ หง่ นัน้ ในตอนทหี่ านมจู่ อ่ื กบั เสย่ี วเหยยี น ลงจากรถคนขบั รถก็อดถามไมไ่ ดว้ า่ : “ตอ้ งเขา้ ไปจรงิ ๆ เหรอ? พวกคณุ ไมก่ ลัวเหรอ? อยา่ เขา้ ไปเลยดไี หม ผมสง่ คณุ กลับฟรี ไดน้ ะ?” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กม็ องคนขบั รถอยา่ งแสดงความขอบคณุ แวบหนง่ึ : “ขอบคณุ คะ่ แตว่ า่ พวกเรามเี รอื่ งดว่ นนดิ หน่อย ตอ้ ง ตามหาคนจรงิ ๆ ดงั นัน้ เลยไมเ่ ขา้ ไปไมไ่ ด”้ “อยา่ งนัน้ กต็ ามใจเถอะ พวกคณุ จําไวว้ า่ ตอ้ งระวังตวั เองกพ็ อ” “ขอบคณุ มากคะ่ ขบั รถดี ๆ นะคะ!”เสยี่ วเหยยี นโบกมอื ใหแ้ ลว้ บอกคนขบั รถเสยี งดงั หลังจากนัน้ เสยี่ งเหยยี นก็คดิ ทจ่ี ะเดนิ เขา้ ไปขา้ งใน แตก่ ลบั ถกู หานมจู่ อ่ื รอ้ งหา้ มไว ้

“ทําไมเหรอ?” หานมจู่ อื่ เรม่ิ ถอดเสอ้ื คลมุ อยรู่ มิ ถนน เสยี่ วเหยยี นมองอยา่ งตะลงึ : “มู่ มจู่ อ่ื เธอจะทําอะไร? ” หานมจู่ อื่ ถอดเสอื้ คลมุ ออกจากรา่ ง แลว้ สอ่ื ใหเ้ สย่ี วเหยยี นถอด ดว้ ยเหมอื นกนั หลังจากนัน้ หานมจู่ อื่ ก็ขยําเสอ้ื ผา้ บนรา่ งเบาๆ “พวกเรา…ทําแบบนที้ ําไมเหรอ?” “ทนี่ เี่ ป็ นพนื้ ทรี่ อ้ื ถอน เธอคดิ วา่ ถา้ พวกเรายังสวมเสอ้ื ผา้ แบบนัน้ อยู่ จะถกู พวกเธอทําอะไร?” หานมจู่ อื่ พดู ไปดว้ ยแลว้ มอง กระเป๋ าเสย่ี วเหยยี นไปดว้ ย: “เธอพกน้ํายาลา้ งเครอ่ื งสําอาง ไหม?” เสย่ี วเหยยี นนงิ่ ไปสกั พักแลว้ พยักหนา้ : “พก พกอยแู่ ลว้ ” “สง่ ใหฉ้ ัน” เสย่ี วเหยยี นนําน้ํายาลา้ งเครอ่ื งสําอางสง่ ใหเ้ ธอ หานมจู่ อ่ื หยบิ สําลขี นึ้ มาแลว้ เชด็ ลงบนใบหนา้ ของเธอโดยตรง ฉากนที้ ําให ้ เสยี่ วเหยยี นมมุ ปากกระตกุ : “เธอนลี่ งทนุ เยอะจรงิ ๆ เลย ไมท่ ัน ไรก็ลงมอื แลว้ ”

หานมจู่ อื่ แตง่ หนา้ เบาบาง เลยทําใหเ้ ชด็ ออกไมย่ าก หลังจากที่ ทัง้ คเู่ ชด็ เครอื่ งสําอางแลว้ ใบหนา้ ก็ไรส้ สี นั “แบบนกี้ ค็ งจะไดแ้ ลว้ ไปเถอะ” หลังจากนัน้ ทัง้ สองคนก็เดนิ เขา้ ไปดว้ ยกนั สถานทร่ี อื้ ถอนทปี่ ลอ่ ยมานานขนาดนี้ คนทนี่ ก่ี ็ตอ้ งรังแกไมง่ า่ ย ขนาดนัน้ แน่ดงั นัน้ ตอนเขา้ ไปพวกเธอจงึ ตอ้ งระวงั ตวั เล็กนอ้ ย เพยี งแตส่ ถานทแี่ หง่ นมี้ ขี อ้ เสยี ขอ้ หนงึ่ ก็คอื หาลําบาก หลังจากทหี่ านมจู่ อื่ และเสย่ี วเหยยี นเดนิ เขา้ ไป ไมว่ า่ เธอกบั เสย่ี วเหยยี นจะเชด็ เครอ่ื งสําอางแลว้ แตอ่ อรา่ บนรา่ งกด็ เู หมอื น จะไมเ่ ขา้ กบั อาคารใหญห่ ลังนอ้ี ยา่ งเห็นไดช้ ดั เลยทําใหด้ งึ ดดู สายตาอยา่ งมาก “ดสู ายตาน่ากลวั ทพ่ี วกเขาใชม้ องส…ิ พวกเราจะไมเ่ ป็ นอะไรใช่ ไหม?” เสยี่ วเหยยี นถกู สายตาเหลา่ นัน้ จับจอ้ งจนขนลกุ เลยดงึ ชายเสอ้ื ของหานมจู่ อ่ื อยา่ งไมร่ ตู ้ วั “กแ็ คม่ องนัน้ ไมก่ นิ เธอหรอก อยา่ กลัว”

ถา้ เทยี บกบั เสย่ี วเหยยี นแลว้ หานมจู่ อ่ื สงบกวา่ มาก เธอพลกิ ดู ขอ้ มลู “ในนไ้ี มไ่ ดเ้ ขยี นบา้ นเลขทขี่ องเขาอยา่ งละเอยี ด ดู เหมอื นพวกเราจะตอ้ งถามแลว้ ละ่ วา่ เขาพักอยทู่ ไี่ หน” พอไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นก็เบกิ ตาโตอยา่ งตกใจกลวั ทันที “ฉัน ฉันไมไ่ ดฟ้ ังผดิ ใชไ่ หม? เธอใหพ้ วกเราไปถามคนพวกนัน้ สายตานัน้ กนิ คนไมไ่ ด ้ แตฉ่ ันดนั รสู ้ กึ วา่ ถา้ พวกเราเดนิ ผา่ นไป จะตอ้ งถกู กนิ แน่ ๆ ” ในขณะทเ่ี สยี่ วเหยยี นยงั คงตวั สนั่ อยู่ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดก้ า้ วนําเขา้ ไปหาชายชราหลงั คอ่ มทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ เธอจงึ ไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ รบี กา้ วตามหานมจู่ อ่ื ไป “สวัสดคี ะ่ ” หานมจู่ อ่ื เปิดเผยแลว้ ยมิ้ อยา่ งเป็ นมติ ร ใชน้ ํ้าเสยี ง ออ่ นโยนถามคนชราคนนัน้ เบา ๆ : “ขอถามหน่อยคณุ รจู ้ ักหลนิ เจงิ ไหม?” ชายชรามองเธอดว้ ยความตนื่ ตัว หลงั จากไดย้ นิ ชอ่ื ของหลนิ เจงิ เขากร็ บี ถอยหลังแลว้ สา่ ยหวั “ไมร่ จู ้ ักไมร่ จู ้ ัก อยา่ มาถามฉัน” หานมจู่ อื่ : “……”

เสยี่ วเหยยี นกระซบิ ขา้ งหหู านมจู่ อื่ เบา ๆ: “เห็นชดั ๆ วา่ รจู ้ ัก” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กย็ งั คงรักษาน้ําเสยี งแลว้ ยม้ิ : “คณุ ยายคณุ อยา่ เขา้ ใจผดิ นะคะ พวกเราไมไ่ ดม้ ารา้ ย พวกเราเป็ นเพอ่ื น รว่ มงานของหลนิ เจงิ ไดย้ นิ วา่ ทบี่ า้ นเขา้ มาเรอื่ ง ทกุ คนเป็ นหว่ ง เขามาก ดังนัน้ เลยไหวว้ านใหฉ้ ันกบั เพอ่ื นมาดวู า่ เขาเป็ น อยา่ งไรแลว้ บา้ ง” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ อา้ งวา่ ตนเป็ นเพอื่ นรว่ มงานของหลนิ เจงิ สายตาทตี่ น่ื ตวั ของหญงิ ชราก็ลดลงไปไมน่ อ้ ย เธอมอง หานมจู่ อื่ กบั เสยี่ วเหยยี นอยา่ งพจิ ารณา พอเห็นทัง้ คดู่ บู รสิ ทุ ธ์ิ ไมม่ พี ษิ มภี ัย คงไมใ่ ชค่ นทสี่ ามารถทํารา้ ยคนไดห้ รอกนะ พอคดิ แบบนี้ หญงิ ชรากเ็ อย่ ปาก “พวกเธอเป็ นเพอื่ นรว่ มงานของหลนิ เจงิ จรงิ ๆ ใชไ่ หม?” “อมื ใชค่ ะ่ ดงั นัน้ พวกเราจงึ เป็ นหว่ งเขามาก” “อยา่ งนัน้ …ฉันจะพาพวกเธอไปหาเขา” “ขอบคณุ คะ่ ” หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ อยา่ งขอบคณุ

ในเวลานจ้ี ๆู่ เด็กชายวงิ่ ออกมาจากบา้ น “คณุ ยา่ คณุ อยา่ ถกู พวกเธอหลอกนะ พวกเธอไมใ่ ชเ่ พอ่ื นรว่ มงานของพี่ หลนิ เจงิ พวกเธอตอ้ งการทํารา้ ยพหี่ ลนิ เจงิ ” พอหญงิ ชราไดย้ นิ ก็หนา้ เปลย่ี นส:ี “เป็ นความจรงิ เหรอ?” หานมจู่ อ่ื กบั เสย่ี วเหยยี นก็หนา้ เปลย่ี นสเี ชน่ กนั เด็กชายคนนัน้ เดนิ ไปยนื อยตู่ รงหนา้ หญงิ ชราทันทแี ลว้ ตะโกน เสยี งดงั : “ใครก็ไดช้ ว่ ยที คนพวกนมี้ าคดิ บญั ชกี บั พหี่ ลนิ เจงิ อกี แลว้ ! พวกเธอยงั จะรังแกคณุ ยายอกี ดว้ ย!” น้ําเสยี งของเด็กนอ้ ยเต็มไปดว้ ยความโกรธ จนดงึ ดดู ความ สนใจของคนรอบขา้ ง สาเหตทุ ที่ ําใหส้ ถานทแี่ หง่ นย้ี ังคงอยไู่ ดโ้ ดยไมถ่ กู รอื้ ถอนจนถงึ ตอนน้ี ก็เพราะพลังความสามคั คี เสยี งคํารามของเด็กชาย ทํา ใหท้ กุ คนตา่ งก็ไดย้ นิ เสยี งคํารามแลว้ รบี เขา้ มา “พวกเธอจะทําอะไร? คนหนุ่มสองคนจะรังแกคนแกค่ นเดยี ว หนา้ ไมอ่ ายเกนิ ไปหน่อยไหม?”

“ตามหาหลนิ เจงิ ? เขาไมไ่ ดอ้ ยทู่ นี่ แ่ี ลว้ พวกเธอรบี ไปเถอะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ อยา่ หาวา่ พวกเราไมเ่ กรงใจแลว้ !” “ดแู ลว้ เป็ นคน แตท่ ําไมมาทําเรอ่ื งแทนคนพวกนัน้ ละ่ ? ชอบ เป็ นหมาอยา่ งนใ้ี ชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื มองคนเหลา่ นที้ อี่ ยตู่ รงหนา้ แมว้ า่ พวกเขาทงั้ หมดจะ แตง่ ตวั เรยี บงา่ ย แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ คําพดู กลบั …ทม่ิ แทงขนาดนี้ สหี นา้ ของเธอดไู มไ่ ดข้ น้ึ มา แตก่ ลบั ไมเ่ อย่ ปากอธบิ าย กลบั เป็ นเสย่ี วเหยยี นทท่ี นฟังคําพดู ของพวกเธอไดแ้ ลว้ จงึ ตะโกนเถยี งเสยี งดงั : “ทพี่ วกคณุ พดู หมายความวา่ อยา่ งไร? พวกเราไมใ่ ชค่ นเลว แลว้ ก็ไมไ่ ดร้ ังแกหญงิ ชราคนนัน้ ดว้ ย” “เธอพดู ไรส้ าระ!” เด็กชายพงุ่ เขา้ มาขา้ งหนา้ ทันที แลว้ ตะโกน เสยี งดงั : “ฉันเพงิ่ จะไดย้ นิ เธอขคู่ ณุ ยา่ !” เขาพดู อยา่ งโมโห ทนั ใดนัน้ กเ็ ออ้ื มมอื ไปผลักหานมจู่ อ่ื ทยี่ นื อยู่ ตรงหนา้ เขาอยา่ งแรง “วา๊ ย! มจู่ อื่ !” “อา”

ใครบางคนในฝงู ชนรอ้ งอยา่ งตกใจ หานมจู่ อื่ ไมค่ าดคดิ มากอ่ นวา่ เด็กชายจะมพี ละกําลงั มากขนาด นแ้ี ละกไ็ มค่ าดคดิ วา่ จู่ ๆ เขาจะยน่ื มอื ออกมาผลกั ตนเอง ดงั นัน้ เมอื่ เธอทส่ี วมรองเทา้ สน้ สงู ถกู ผลักแบบนี้ จงึ ทําใหท้ รงตวั ไมไ่ ดแ้ ลว้ ลม้ ลงไปขา้ งหลัง กระแทกลงไปกบั พน้ื เนอื่ งจากสภาพแวดลอ้ มทนี่ ี่ ซง่ึ มเี ศษไมแ้ ละแกว้ แตกอยู่ บรเิ วณรอบขา้ ง มอื ของเธอกดลงบนเศษไมแ้ ละแกว้ รอบขา้ ง เธอแลว้ เลยทําใหเ้ ลอื ดออก “เลอื ดออกแลว้ !” เสย่ี วเหยย่ี นทเี่ ห็นเหตกุ ารณ์ เบกิ ตาโตแลว้ รบี กม้ ลงไปชว่ ยพยงุ หานมจู่ อ่ื ขน้ึ มา “มจู่ อื่ เธอไมเ่ ป็ นไรใช่ ไหม?” เมอื่ คนรอบขา้ งเห็นฉากนี้ ตา่ งก็มองหนา้ กนั เสย่ี วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากดว้ ยความโกรธแลว้ มองทกุ คน: “พวก คณุ ทําเกนิ ไปแลว้ ฉันรวู ้ า่ ทน่ี ข่ี องพวกคณุ เป็ นพน้ื ทร่ี อื้ ถอน แต่ พวกคณุ ทํารา้ ยคนโดยไมส่ นผดิ ถกู แบบนมี้ ันไรเ้ หตผุ ลเกนิ ไป แลว้ ! มจู่ อื่ ฉันชว่ ยพยงุ เธอขนึ้ มา พวกเราไปโรงพยาบาลกนั ”

หานมจู่ อ่ื ทถี่ กู เธอชว่ ยพยงุ ก็คอ่ ย ๆ ลกุ ขนึ้ ยนื ฝ่ ามอื ของเธอเจ็บ มาก แมแ้ ตส่ ะโพกของเธอชาไปหมด “ฉันไมเ่ ป็ นไร” เธอกดั รมิ ฝี ปากเพอ่ื อดกลัน้ ตอ่ ความเจ็บน้ี แลว้ มองทกุ คน: “พวกเราเป็ นแคเ่ พอ่ื นรว่ มงานของหลนิ เจงิ จรงิ ๆ ไมไ่ ดม้ ใี จทจี่ ะทํารา้ ยใคร ถา้ ทกุ ทา่ นไมเ่ ชอื่ ละ่ ก็ อยา่ งนัน้ พวก เราจะออกจากทน่ี เี่ ดย๋ี วน”ี้ “เดย๋ี วกอ่ น พวกเธอมาหาหลนิ เจงิ ใชไ่ หม ใหฉ้ ันพาไปเถอะ” ทนั ใดนัน้ กม็ หี ญงิ สาวกา้ วออกมา ตอนที่ 395 ไปใหพ้ น้ “ซซี ?ี นเี่ ธอจะทําอะไร?” มคี นถามอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ “ลงุ เฉนิ พวกเธอไดร้ ับบาดเจ็บขนาดนย้ี งั ไมโ่ มโหใสพ่ วกเรา เห็นชดั ๆ วา่ ไมใ่ ชพ่ วกกอ่ นหนา้ น้ี พวกเธอเป็ นคนด!ี ” พอพดู จบ ผหู ้ ญงิ ทช่ี อ่ื ซซี กี เ็ ดนิ มาตรงหนา้ หานมจู่ อื่ : “แต่ กอ่ นทจี่ ะพาพวกคณุ ไปหาหลนิ เจงิ มอื ของคณุ ตอ้ งไดร้ ับการ รักษาสกั หน่อย ถา้ คณุ ไมถ่ อื สาละ่ ก็ ฉันชว่ ยคณุ ได”้

เสยี่ วเหยยี นนง่ิ ไป แลว้ มองฝ่ ามอื ทน่ี ่ากลัวนัน้ ของหานมจู่ อื่ : “รนุ แรงแบบนี้ ไปโรงพยาบาลเถอะ” ไมอ่ ยา่ งนัน้ เธอกลวั วา่ บาดแผลจะยงิ่ แยเ่ ขา้ ไปอกี ถงึ เวลานัน้ คงไมด่ แี น่ ผหู ้ ญงิ ทชี่ อ่ื ซซี คี นนัน้ ไมก่ ลา้ พดู เพยี งแคม่ องหานมจู่ อ่ื อยา่ ง จรงิ ใจ หานมจู่ อื่ คดิ สกั พัก กอ่ นจะยมิ้ ออกมาแลว้ เอย่ : “อยา่ ง นัน้ รบกวนคณุ แลว้ ” พอไดย้ นิ เสย่ี วเหยยี นกห็ นา้ เปลยี่ นส:ี “มจู่ อ่ื ” หานมจู่ อื่ กลบั กา้ วเดนิ ไปหาผหู ้ ญงิ ทอี่ ยขู่ า้ งหนา้ คนนัน้ ทช่ี อ่ื ซซี ี เธอทําไดเ้ พยี งเดนิ ตามไปอยา่ งไมม่ ที างเลอื ก หลังจากทพ่ี วกเขาจากไป ฝงู ชนก็ยนื อยทู่ เ่ี ดมิ “หลเี่ หา่ ทําไมนายถงึ ผลักคนอน่ื ตามใจชอบแบบน?้ี ทหี ลังอยา่ ทําแบบนอ้ี กี ?” เด็กทเ่ี พง่ิ จะผลกั หานมจู่ อ่ื คนนัน้ ชอ่ื หลเ่ี หา่ พอถกู ผใู ้ หญพ่ ดู แบบนี้ เขากเ็ มม้ ปากแลว้ พดู อยา่ งไมพ่ อใจวา่ : “เธอเป็ นคน เลว!”

“พซ่ี ซี ขี องเธอบอกแลว้ นิ พวกเธอไมใ่ ชค่ นเลว! นายเห็นเธอ รังแกคณุ ยา่ เธอจรงิ ๆ ใชไ่ หม?” หลเ่ี หา่ พยักหนา้ ดเู หมอื นหญงิ ชราจะทนไมไ่ ดท้ เี่ ห็นหลานชายตนเองถกู ดา่ แต่ ก็ทนมองผหู ้ ญงิ สองคนนัน้ ถกู คนอนื่ เขา้ ใจผดิ ไมไ่ ด ้ สดุ ทา้ ยก็ ถอนหายใจแลว้ เอย่ : “พวกเธอไมไ่ ดร้ ังแกฉัน แตแ่ คค่ ยุ กบั ฉัน ดเู หมอื นเด็กคนนจี้ ะเขา้ ใจผดิ แลว้ ” “ถา้ เป็ นอยา่ งทพ่ี ดู …พวกเราทกุ คนตา่ งก็เขา้ ใจพวกเธอผดิ ? พวกเธอเป็ นเพอ่ื นรว่ มงานของหลนิ เจงิ จรงิ ๆ ?” “พวกเราเป็ นเพอ่ื นรว่ มงานของหลนิ เจงิ แน่นอน ไดย้ นิ เซยี วยยี ี บอกวา่ ทบี่ า้ นเขาเกดิ เรอ่ื งแลว้ ดงั นัน้ จงึ ลองมาด”ู พอไดย้ นิ ชอ่ื ของเซยี วยยี ี ซซี ที กี่ ําลังชว่ ยหานมจู่ อ่ื ทําความ สะอาดแผลอยนู่ ัน้ กน็ งิ่ ไปสกั พัก หลงั จากนัน้ พยักหนา้ แลว้ พดู : “ฉันเชอ่ื พวกคณุ ยยี มี าหาพวกเราทนี่ บี่ อ่ ย ๆ คนุ ้ เคยกบั ทกุ คน มาก เธอ…ชอบหลนิ เจงิ มาก วง่ิ ไปบา้ นเขาแทบจะทกุ วนั ” พอพดู ถงึ ตรงนี้ ซซี กี ็มองหานมจู่ อ่ื อยา่ งออ่ นแรงแวบหนง่ึ แลว้ ถามเสยี งเบา: “คณุ ไมเ่ จ็บเหรอ?”

เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กอ็ งึ้ ไปสกั พัก: “ทําไมเหรอคะ?” “ตอนฉันชว่ ยคณุ ทําแผล คณุ ไมร่ อ้ งออกมาสกั คําเลย?” ซซี ี มองมอื ทก่ี าํ ลงั เคลอื่ นไหวอยขู่ องเธออยา่ งสงสยั แวบหนงึ่ : “แต่ มอื ของถกู เศษกระจกปัก ยังมเี ศษไมพ้ วกนี้ อกี สกั พักคงตอ้ งใช ้ เข็มแคะออกมา” หานมจู่ อ่ื มองฝ่ ามอื ของตนเองแวบหนง่ึ แลว้ ไมพ่ ดู อะไร เสยี่ วเหยยี นทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ กลบั พดู อยา่ กลดั กลมุ ้ : “ทําไมจะไม่ เจ็บละ่ ? ฉันมองก็เจ็บจะตายแลว้ ทเี่ ธอไมส่ ง่ เสยี งก็เพราะเป็ น คนเกบ็ ความรสู ้ กึ เกง่ !” หลายปีมานี้ หานมจู่ อ่ื เก็บเรอื่ งทกุ อยา่ งไวใ้ นใจ เธอจําไดเ้ มอื่ กอ่ นมคี รัง้ หนงึ่ ในตอนทเี่ ธอเพงิ่ ไปตา่ งประเทศได ้ ไมน่ าน ในเวลานัน้ หานมจู่ อ่ื ยงั ไมไ่ ดเ้ ป็ นนักออกแบบ ครัง้ แรกที่ เขา้ ไปทํางานประเภทนกี้ ถ็ กู รังแกแลว้ หลงั จากนัน้ ก็ไดร้ ับ บาดเจ็บรนุ แรง แตส่ ดุ ทา้ ยเธอก็ไมพ่ ดู อะไรสกั คําจนงานเสร็จ พอคดิ ดตู อนนี้ เสยี่ วเหยยี นก็ยงั คงรสู ้ กึ ปวดใจแทบตาย

พอไดย้ นิ ซซี กี ็ไมพ่ ดู อะไร กม้ หนา้ แลว้ ทําแผลใหเ้ ธอ เธอก็รเู ้ หมอื นกนั คนตรงหนา้ เก็บความรสู ้ กึ เกง่ จรงิ ๆ ตงั้ แตท่ ํา แผลจนถงึ ตอนนต้ี วั เธอเองยังรสู ้ กึ ทนไมไ่ ด ้ แตก่ ลับไมเ่ ห็น หานมจู่ อ่ื ขมวดควิ้ สกั นดิ เพยี งแตห่ นา้ ผากขาวเนยี นของเธอมี เหงอ่ื ไหลออกมาเทา่ นัน้ หลังจากรอพันแผลเสร็จ ซซี กี ็พดู เบาๆ : “ชว่ งสองสามวนั นอี้ ยา่ เพงิ่ โดนน้ํานะ ถา้ มเี วลาคณุ กไ็ ปตรวจทโ่ี รงพยาบาลสกั หน่อย เถอะ วนั น้ฉี ันทําไดแ้ คท่ ําแผลอยา่ งฉุกเฉนิ ” หานมจู่ อื่ มองเธอแลว้ ยม้ิ บางๆ : “ขอบคณุ คะ่ ” แกม้ ของซซี แี ดงระเรอื่ ดแู ลว้ บรสิ ทุ ธแ์ิ ละจติ ใจดเี ป็ นพเิ ศษ: “อยา่ งนัน้ ตอนนฉ้ี ันจะพาพวกคณุ ไปหาหลนิ เจงิ นะ” “ขอบคณุ มาก” หานมจู่ อื่ กบั เสยี่ วเหยยี นเดนิ ตามหลงั ซซี เี พอื่ ไป บา้ นของหลนิ เจงิ เพราะซซี ไี วใ้ จพวกเธอ ดงั นัน้ ระหวา่ งทางจงึ เลา่ เรอ่ื งราว มากมายเกย่ี วกบั หลนิ เจงิ ใหพ้ วกเธอฟัง

หานมจู่ อื่ กบั เสย่ี วเหยยี นเพงิ่ จะรู ้ ทแี่ ทค้ วามเป็ นอยขู่ องหลนิ เจงิ ไมด่ มี าก แมข่ องเขาเป็ นคนทอ่ี อกมาจากไนตค์ ลบั แลว้ แตง่ งานกบั พอ่ ของหลนิ เจงิ เดมิ ทพี อ่ ของหลนิ เจงิ เป็ นคนหนุ่มทมี่ คี วามขยันขนั แข็งและ แสวงหาความกา้ วหนา้ มหี นา้ ตาทหี่ ลอ่ เหลา ตอนวยั รนุ่ ยัง ดงึ ดดู สาวสวยมากมาย แตก่ ไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไมพอ่ ของหลนิ เจงิ ถงึ ไป หลงรักผหู ้ ญงิ จากไนตค์ ลับได ้ ทงั้ สองคนตกหลมุ รักกนั อยา่ ง รวดเร็ว หลังจากนัน้ กม็ หี ลนิ เจงิ ในชว่ งเรมิ่ แรกชวี ติ ของสามภี รรยาผา่ นไปอยา่ งมคี วามสขุ หลนิ เจงิ ในวัยเด็กก็ใชช้ วี ติ อยกู่ บั ครอบครัวอยา่ งมคี วามสขุ แตห่ ลังจากนัน้ ไมก่ ป่ี ีแมข่ องหลนิ เจงิ ยังไมเ่ ปลยี่ นนสิ ยั อยากใช ้ ชวี ติ หรหู ราฟ่ มุ เฟือยเหมอื นเมอื่ กอ่ น แลว้ ยงั ไปหาเงนิ ที่ ไนตค์ ลับ พอรสู ้ กึ วา่ พอ่ ของหลนิ เจงิ ไรป้ ระโยชน์ ใหช้ วี ติ ดี ๆ อยา่ งทเ่ี ธอตอ้ งการไมไ่ ด ้ ทัง้ สองฝ่ ายจงึ เรมิ่ ทําสงครามเย็น ทะเลาะกนั หลงั จากนัน้ ก็ถงึ ขน้ึ ลงไมล้ งมอื ตอ่ จากนัน้ พอ่ ของหลนิ เจงิ กเ็ รม่ิ ตดิ เหลา้ พอเขาดมื่ เหลา้ กลบั มาก็จะเมาแลว้ อาละวาด แมข่ องหลนิ เจงิ ดา่ วา่ เขาเป็ นข้ี

เหลา้ แมแ้ ตเ่ งนิ กย็ งั หาไมไ่ ด ้ เลยทง้ิ หลนิ เจงิ ไวแ้ ลว้ หนไี ปไม่ กลบั มาอกี หลงั จากนัน้ ตอ่ มา พอ่ ของหลนิ เจงิ ก็ดมื่ เหลา้ ทกุ วนั ในวยั เด็ก หลนิ เจงิ ใชช้ วี ติ ดว้ ยความหวาดกลัวและวติ กกงั วลวา่ จะไม่ ปลอดภัยวนั แลว้ วนั เลา่ สง่ิ ทเี่ กดิ ขน้ึ ตอ่ มาก็คอื พอ่ ของหลนิ เจงิ ยังตดิ การพนันและเป็ น หนเี้ งนิ กกู ้ อ้ นโต ตอนนห้ี นเ้ี หลา่ นก้ี ็ตกอยกู่ บั หลนิ เจงิ ไปโดย ปรยิ าย ดอกเบย้ี สงู นเ่ี ป็ นสง่ิ ทนี่ ่ากลัว ยงิ่ เป็ นหนมี้ าก ดอกเบย้ี ก็จะยง่ิ เพมิ่ ขน้ึ เรอื่ ย ๆ คณุ ไมจ่ า่ ยแคว่ ัน เดยี ว ดอกเบย้ี ก็จะถกู ทบไปอกี วัน คณุ ไมจ่ า่ ยหนงึ่ เดอื น ดอกเบยี้ ก็จะถกู ทบไปอกี เดอื น สดุ ทา้ ย คณุ กค็ นื เงนิ พวกนไ้ี มไ่ หว พอเดนิ ไปถงึ หอ้ งเกา่ ๆ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ซซี กี ห็ ยดุ กา้ วตอ่ : “ถงึ แมใ้ นตอนปกตพิ ห่ี ลนิ เจงิ จะเย็นชาไปสกั นดิ แตว่ า่ …ทเ่ี ขา

ไมอ่ ยากเป็ นเพอื่ นกบั ทกุ คนนัน้ เขากแ็ คไ่ มอ่ ยากสรา้ งความ เดอื ดรอ้ นใหค้ นอน่ื คนพวกน้ี ขม่ ขใู่ หเ้ ขาใชห้ นี้ ถา้ หากคนพวก นัน้ เห็นวา่ มใี ครเขา้ ใกลเ้ ขาละ่ ก็ จะตอ้ งไปสรา้ งความเดอื ดรอ้ น ใหค้ นนัน้ แน่นอน” พอไดย้ นิ แบบน้ี หานมจู่ อื่ ก็นง่ิ ไปสกั พัก อดมองซซี แี วบหนงึ่ ไมไ่ ด ้ นเี่ ป็ นสาเหตทุ ท่ี ําใหช้ ายหนุ่มคนนัน้ รักสนั โดษใชห่ รอื ไม?่ เธอยงั คดิ วา่ …เขาถกู กดดนั เพราะสภาพแวดลอ้ ม นกึ ไมถ่ งึ วา่ … “พวกคณุ รอสกั ครู่ ฉันเขา้ ไปดกู อ่ น” ซซี หี า้ มไว ้ หลังจากนัน้ เดนิ เขา้ ไปกอ่ น ในตอนทเ่ี ธอเพง่ิ จะกา้ วเขา้ ไป เซยี วยยี ที เี่ ดนิ รอ้ งไหอ้ อกมาก็ บงั เอญิ เจอกบั พวกเธอเขา้ พอดี ทัง้ สคี่ นตา่ งก็องึ้ ไปสกั พัก เซยี วยยี รี บี กา้ วมาตรงหนา้ ของ หานมจู่ อื่ แลว้ พดู ดว้ ยความโมโห: “คณุ มาทน่ี ที่ ําไม? คณุ อยา่ คดิ วา่ หลนิ เจงิ จะยอมรับความหวังดจี ากคณุ ไปใหพ้ น้ จากทนี่ ี่ เสยี เถอะ”

สายตาของหานมจู่ อ่ื มองเธออยา่ งราบเรยี บ ไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่ เสย่ี วเหยยี นหมดคําพดู : “พวกเราแคจ่ ะมาดเู ขาแคน่ ัน้ เกย่ี ว อะไรกบั เธอ?” เซยี วยยี กี ลบั สง่ เสยี งโกรธออกมาคําหนง่ึ สา่ ยหวั แลว้ เดนิ ออกไป หลังจากทเ่ี ธอจากไป เสยี่ วเหยยี นไดพ้ ดู บางอยา่ งทไี่ มส่ ามารถ อธบิ ายไดก้ บั เธอ หลงั จากนัน้ กม็ เี สยี งโครมครามดงั ออกมาจากในหอ้ ง ดเู หมอื น มอี ะไรบางอยา่ งถกู กระแทกพน้ื อยา่ งแรง ไมน่ านชายหนุ่มใน เสอ้ื เชต้ิ บางสขี าวกเ็ ดนิ ออกมา “ไปใหพ้ น้ ตวั อปั มงคลอยา่ งแก ออกไปใหพ้ น้ หนา้ ก”ู ตอนท่ี 396 พาเธอไป “แยแ่ ลว้ ลงุ หลนิ กําลงั โมโหอกี แลว้ ” ซซี หี นา้ เปลยี่ นสี

หานมจู่ อ่ื นง่ิ ไปสกั พัก แลว้ หนั ไปมองเสย่ี วเหยยี นและพดู ออกมาทันท:ี “รบี ไปแอบกอ่ น” “อะไร?” เสยี่ วเหยยี นทย่ี งั ไมไ่ ดส้ ตกิ ลับมา ก็ถกู หานมจู่ อ่ื ลากไปแอบท่ี มมุ ขา้ ง ๆ ซซี ที เี่ ห็นเหตกุ ารณ์ก็ไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ แอบอยกู่ บั พวกเธอ เธอมองหานมจู่ อื่ อยา่ งชนื่ ชมแวบหนงึ่ : “คณุ เกง่ จรงิ ๆ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเดาความคดิ พห่ี ลนิ เจงิ ได”้ “ความคดิ อะไรเหรอ?” เสยี่ วเหยยี นงนุ งงทถ่ี กู ลากมาแอบอยทู่ ี่ มมุ หนง่ึ เห็นไดช้ ดั วา่ ยังไมไ่ ดส้ ตกิ ลบั มา คนทกี่ ําลงั ผดิ หวงั และทอ้ ใจอยู่ คงไมช่ อบใหใ้ ครเห็นแน่นอน ชายหนุ่มทชี่ อื่ หลนิ เจงิ คนนัน้ ปกตมิ ักจะเย็นชาสนั โดษ ดแู ลว้ คนประเภทนเ้ี ป็ นคนหยง่ิ ในศกั ดศ์ิ รี คนทเี่ ป็ นแบบนี้ จะยอมใหค้ นอนื่ เห็นทา่ ทางทท่ี อ้ แทผ้ ดิ หวงั ได ้ อยา่ งไร? ถา้ เธอกบั เสย่ี วเหยยี นออกไปคงจะทําใหเ้ ขาลําบากใจเทา่ นัน้

พอคดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ ก็เมม้ ปากแลว้ พดู วา่ : “ในเมอ่ื เขาไมไ่ ด ้ เกดิ เรอื่ งอะไร อยา่ งนัน้ พวกเรากก็ ลบั บรษิ ัทเถอะ” พอไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นกพ็ ดู ไมอ่ อกไปสกั พัก: “จะกลบั บรษิ ัท แลว้ ? แตพ่ วกเรายังไมไ่ ดเ้ จอหนา้ เขาเลยนะ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ เล็กนอ้ ย: “คนื นพ้ี วกเรายังตอ้ งทํางานลว่ งเวลา ไม่ วา่ งมาเสยี เวลาทนี่ ี่ กลบั กอ่ นเถอะ” “อยา่ งนัน้ กด็ ี ฉันเชอ่ื ฟังเธอทกุ อยา่ ง” พอไดย้ นิ วา่ ทงั้ สองจะกลับแลว้ ซซี กี ็ไมไ่ ดร้ ัง้ เธอ แตม่ อง หานมจู่ อ่ื อยา่ งซาบซง้ึ แลว้ เอย่ ขอบคณุ “ขอบคณุ คะ่ พวกคณุ เป็ นคนดจี รงิ ๆ พวกคณุ เดนิ ทางกลับ ปลอดภยั จําไวว้ า่ คณุ ตอ้ งไปทําแผลทโี่ รงพยาบาลอกี ครัง้ นะ คะ” “ไดค้ ะ่ ฉันจะไป” ในตอนทท่ี ัง้ สองออกมาจากพน้ื ทย่ี ากจนดว้ ยกนั คาดไมถ่ งึ วา่ จะเจอรถแท็กซคี่ นั หนง่ึ จอดอยตู่ รงนัน้ ดเู หมอื นจะไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ คนในรถจงึ ชะโงกหนา้ ออกมาดู

“ในทส่ี ดุ พวกคณุ กอ็ อกมาแลว้ ” หานมจู่ อื่ กบั เสยี่ วเหยยี นมองหนา้ กนั ฉากน้ี ทําไมถงึ รสู ้ กึ คนุ ้ จัง ออ้ ใช่ ครัง้ กอ่ นทเี่ ธอกบั เสย่ี วเหยยี นไปตามหาจา้ วยห่ี รทู ี่ สตดู โิ อเหตกุ ารณก์ เ็ ป็ นแบบน้ี คนขบั รถเมอื งเป่ ยน้ี มคี ณุ ภาพดแี บบนก้ี นั หมดหรอื เปลา่ ? “ไมเ่ ป็ นอะไรใชไ่ หมครับ? ผมยงั รสู ้ กึ วา่ ทนี่ อ่ี นั ตรายเกนิ ไป พวก คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ สองคนเขา้ ไปคงไมป่ ลอดภยั เกนิ ไป ดงั นัน้ เลย รออยทู่ นี่ สี่ กั พัก คดิ วา่ ถา้ พวกคณุ ยงั ไมอ่ อกมาจะโทรแจง้ ตํารวจ” พอพดู จบ เขาก็ลบู ศรี ษะตวั เอง แลว้ ยมิ้ อยา่ งเขนิ อายเล็กนอ้ ย “แตพ่ อดตู อนนี้ ดเู หมอื นฉันจะยงุ่ มากไปแลว้ ละ่ ผมคนนนี้ ่ะ…มี แคเ่ รอื่ งนท้ี ไ่ี มด่ ี เห็นชดั ๆ วา่ ไมม่ เี รอื่ งอะไร แตผ่ มก็ยังสงสยั เยอะอกี จากนผ้ี มจะเห็นคนตายแลว้ ไมช่ ว่ ยอกี ไมไ่ ด”้ หานมจู่ อ่ื เดนิ ไปขา้ งหนา้ มองเขาอยา่ งจรงิ ใจแลว้ เอย่ ขอบคณุ

“คณุ ลงุ ขอบคณุ มากนะคะ พวกเราไมเ่ ป็ นอะไร แตร่ บกวนคณุ ชว่ ยสง่ พวกเรากลับไปทเี่ ดมิ หน่อยไดไ้ หม?” “ไดค้ รับ พวกคณุ ขนึ้ รถส”ิ ทงั้ สองนั่งรถของคณุ ลงุ กลบั ไปทบี่ รษิ ัท กอ่ นจะไปหานมจู่ อื่ ก็ ยังขอนามบตั รของคณุ ลงุ ไว ้ จากนัน้ เดนิ เขา้ ไปทบี่ รษิ ัท “หลงั จากพวกเรากลับจากตา่ งประเทศมากเ็ จอคนขบั รถ คณุ ภาพแบบนโี้ ชคดเี กนิ ไปแลว้ วา่ ไหม? เมอ่ื กอ่ นมักจะเห็นขา่ ว ฆา่ คนเหลา่ นบ้ี นอนิ เตอรเ์ น็ตทําฉันตกใจแทบตาย เกดิ เป็ น ความกลัว แตค่ ดิ ไมถ่ งึ เลย…บนโลกนจี้ ะยังมคี นดอี ย”ู่ พอไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็ยม้ิ เล็กนอ้ ย “โชคดกี บั โชครา้ ยมักจะอยคู่ ู่ กนั เสมอ มที ม่ี ดื กต็ อ้ งมที ส่ี วา่ ง เรอื่ งน…้ี หลายครัง้ ทขี่ น้ึ อยกู่ บั โชค” ในตอนทที่ ัง้ สองเดนิ เขา้ ไปกด็ กึ แลว้ หานมจู่ อ่ื ไปหาของอะไร ทานทโ่ี รงอาหารกอ่ น น่าเสยี ดายทม่ี อื เธอเจ็บอยู่ เลยมปี ัญหา ตอนถอื ตะเกยี บ สดุ ทา้ ยก็ไมไ่ ดก้ นิ อะไรลงไป “อยา่ งนตี้ อ่ ไปไมด่ แี น่ มอื ของเธอยังทํางานไมไ่ ด ้ ถา้ อยา่ งนัน้ วันนอี้ ยา่ เพงิ่ ทํางานลว่ งเวลาเลย”

“ไมไ่ ด ้ กลับไปทต่ี กึ กอ่ นเถอะ” สดุ ทา้ ยหานมจู่ อื่ ก็กลบั มาทหี่ อ้ งทํางานของตวั เอง เสย่ี วเหยยี น ไปซอื้ แซนวชิ ใกล ้ ๆ กลบั มาใหเ้ ธอถอื กนิ หานมจู่ อื่ ทําไดเ้ พยี ง กนิ แคไ่ มก่ ค่ี ํา หลงั จากนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ยงั อยากทํางานตอ่ แตป่ ระตหู อ้ งทํางาน กลับถกู เคาะ “เขา้ มา” ประตหู อ้ งทํางานถกู ผลกั เขา้ มา เสยี งฝี เทา้ ทส่ี งบนง่ิ ดงั ขนึ้ หลังจากนัน้ กห็ ยดุ อยทู่ ห่ี นา้ โตะ๊ ของเธอ หานมจู่ อ่ื องึ้ ไปสกั พัก รสู ้ กึ วา่ มบี างอยา่ งไมถ่ กู ตอ้ ง จงึ เงยหนา้ ขนึ้ มองอกี ฝ่ ายอยา่ งจน ปัญญา คนทย่ี นื อยตู่ รงหนา้ เธอไมใ่ ชค่ นอนื่ แตเ่ ป็ นหานชงิ ทอี่ ยใู่ นชดุ สทู ดวงตาทดี่ ําของเขามองเธออยา่ งจนปัญญา จากนัน้ เขากม็ อง ลงไปแลว้ กเ็ ห็นมอื ทพี่ ันดว้ ยผา้ พันแผลเต็มไปหมดของเธอ

ภายในใจกร็ สู ้ กึ เป็ นทกุ ข:์ “บาดเจ็บขนาดนแี้ ลว้ ยงั จะบงั คบั ให ้ ตวั เองทํางานอกี ?” หานมจู่ อื่ : “……” หานชงิ มาทนี่ ไี่ ดอ้ ยา่ งไร? เธอคดิ สกั พัก หลงั จากนัน้ ก็มองเสยี่ วเหยยี นทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ เสยี่ วเห ยยี นรบี หยบิ ขอ้ มลู ออกมาบงั หนา้ ตอนเองไวแ้ ลว้ ไอเบา ๆ ยยั ปากกวา้ งคนนี้ เธอจะตอ้ งเป็ นคนบอกหานชงิ วา่ ตนเองไดร้ ับ บาดเจ็บแลว้ แน่ ๆ เสยี่ วเหยยี นพดู เบา ๆ หนง่ึ ประโยค: “ฉันไมไ่ ดพ้ ดู นะ ฉันแค่ บอกเสย่ี วหมโ่ี ตว้ เทา่ นัน้ ” เธอรสู ้ กึ อายตอ่ หนา้ เทพบตุ รอยแู่ ลว้ จะมคี วามกลา้ ไปสง่ ขอ้ ความหาเขาไดอ้ ยา่ งไร ตอนนเ้ี ธอรสู ้ กึ อายนะรไู ้ หม? “พช่ี าย” หานมจู่ อ่ื ลกุ ขนึ้ มา ยม้ิ เล็กนอ้ ยแลว้ เอย่ : “คณุ มาทนี่ ไ่ี ด ้ อยา่ งไร? ฉันยังตอ้ งทํางานลว่ งเวลานะ แยเ่ ลย คงไมส่ ามารถ ดแู ลคณุ ได”้

“เธอคดิ วา่ ฉันมาใหเ้ ธอดแู ลเหรอ?” หานชงิ เดนิ ออ้ มโตะ๊ มาแลว้ ควา้ ขอ้ มอื เธอ “กลบั บา้ น” หานมจู่ อ่ื หนา้ เปลย่ี นสเี ล็กนอ้ ย: “ไมไ่ ด ้ คนื นฉี้ ันตอ้ งอยทู่ ํางาน ลว่ งเวลา” “บาดเจ็บขนาดนแ้ี ลว้ ยงั จะทํางานลว่ งเวลา?” สหี นา้ ของหาน ชงิ เปลย่ี นเป็ นมดื ครมึ้ ทนั ที แลว้ จอ้ งเธออยา่ งไมส่ บอารมณ:์ “ฉันเปิดบรษิ ัทกเ็ พอ่ื จะใหเ้ ธออยเู่ มอื งเป่ ยอยา่ งมั่นคง แตไ่ มไ่ ด ้ ใหเ้ ธอไมร่ ะวังแบบนี้ แมแ้ ตอ่ าการบาดเจ็บของตวั เองกไ็ มใ่ ส่ ใจ” หานมจู่ อื่ : “พชี่ าย ฉันไมเ่ ป็ นอะไรจรงิ ๆ” “คนื นปี้ ฏเิ สธทํางานลว่ งเวลาไปเสยี แลว้ กบั บา้ นกบั ฉัน หรอื วา่ จะไปโรงพยาบาล” “ฉันไมไ่ ป” หานมจู่ อ่ื ก็มนี สิ ยั ดอ้ื รัน้ เชน่ เดยี วกนั : “นวิ้ ของฉันแค่ ไดร้ ับบาดเจ็บนดิ หน่อยเทา่ นัน้ ไมไ่ ดห้ นักหนาสาหสั ” วนิ าทตี อ่ มา มอื ของหานชงิ กอ็ อกแรงมากขนึ้ แลว้ ลากเธอเดนิ ไปขา้ งนอก หานมจู่ อ่ื หนา้ เปลยี่ นส:ี “พช่ี าย พช่ี าย! คณุ ปลอ่ ย ฉันกอ่ น!”

แตด่ เู หมอื นวา่ หานชงิ จะไมฟ่ ังเธอ ยงั คงลากเธอเดนิ ไปขา้ ง นอก เสยี่ วเหยยี นทเี่ ห็นเหตกุ ารณ์ กร็ บี ลกุ ขน้ึ แลว้ เก็บของกบั กระเป๋ าแทนหานมจู่ อื่ จากนัน้ กว็ ง่ิ ตามออกไปสง่ ในทสี่ ดุ ก็พาหานมจู่ อื่ เขา้ ไปในรถแลว้ เสยี่ วเหยยี นยมิ้ ปรมิ่ แลว้ สง่ ของใหห้ านชงิ : “อยา่ งนัน้ คงตอ้ งรบกวนคณุ หานแลว้ !” พอพดู เสร็จเธอก็รบี วงิ่ หนเี ขา้ ไปในตกึ แกลง้ ทําเป็ นไมเ่ ห็น สายตาราวกบั จะฆา่ คนของหานมจู่ อื่ หลงั จากขน้ึ ตกึ เสย่ี วเหยยี นกส็ งั เกตเห็นคนรวมกลมุ่ กนั วพิ ากษ์วจิ ารณอ์ ยตู่ รงหนา้ ตา่ ง “ทําอะไรน่ะ? หานชงิ ปรากฏตวั ใชไ่ หม? แถมเขายังมที า่ ทาง กา้ วรา้ วมันเกดิ อะไรขนึ้ ? ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทําใหห้ านชงิ โกรธใช่ ไหม? อยา่ งนัน้ พวกเราก็จะไดเ้ ปลย่ี นหวั หนา้ ใหมเ่ ร็ว ๆน?ี้ จ๊ๆุ ฉันบอกแลว้ ไง เขา้ มาโดยใชท้ างลัดมกั จะอยไู่ ดไ้ มน่ าน” จางยพู่ ดู เสยี ดแทงอยา่ งสาแกใ่ จ แลว้ พดู เยาะเยย้ ตอ่ เสยี งดงั เลงิ เยาเยาทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งมองเธอแวบหนงึ่ แลว้ หวั เราะเยาะ อยา่ งเย็นชา: “เธอเป็ นคนบอกเองวา่ ใหพ้ วกเราอยทู่ ํางาน ลว่ งเวลา แตต่ วั เองกลับกอ่ นแลว้ ?”