เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

หลงั จากทท่ี กุ คนรอมานาน บางคนรสู ้ กึ ปลอดภัยแลว้ ดงั นัน้ จงึ กลับไปทรี่ ถเพอื่ รอฟังขา่ วสาร หลายคนก็ยงั คงกงั วลอยจู่ งึ ยงั คงรออยรู่ มิ ถนน บางคนถงึ ขนาด นั่งลงทรี่ มิ ถนน บางคนถงึ กบั เรมิ่ ตอ่ สกู ้ บั เจา้ ของบา้ น เป็ นภาพ ทม่ี ชี วี ติ ชวี าอยา่ งยงิ่ บางคนถงึ กบั นําหมอ้ ไฟของตวั เองมา และรับประทานในทตี่ รง นัน้ พดู ไดว้ า่ มหี ลายรสชาตเิ กดิ ขนึ้ ในทแ่ี หง่ น้ี อกี ทัง้ ยังมพี ลเมอื งดี เอย่ ขน้ึ วา่ “พวกคณุ ทานแลว้ ตอ้ งทําความสะอาดหลังจากกนิ เสร็จนะ ทน่ี เ่ี ป็ นทางดว่ น อยา่ ทงิ้ ขยะม่ัวซว่ั \" “แน่นอนแน่นอน พวกเราจะทําเกบ็ กวาดใหเ้ รยี บรอ้ ย\" เมอ่ื เวลาผา่ นไป เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทส่ี ดุ ทา้ ยยงั คงเป็ นเด็ก กเ็ รมิ่ รสู ้ กึ เหนอื่ ยแลว้ ดงั นัน้ จงึ นอนตวั พงิ รา่ งของ หานมจู่ อ่ื เอาไว ้ หานมจู่ อ่ื เห็นวา่ เขางว่ งนอน ดงั นัน้ จงึ อมุ ้ เขาไวใ้ นออ้ มกอด และ เอย่ “งว่ งแลว้ หรอื ? หมา่ ม๊พี าหนูกลบั ไปนอนทร่ี ถ” “อมื ครับเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมป่ ฏเิ สธอกี ตอนนเี้ ขางว่ งมากจรงิ ๆ

หานมจู่ อื่ ยอ่ ตวั ลงและปลอ่ ยให ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ เกาะหลังของเธอ เอาไว ้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ปี นขน้ึ ไปอยา่ งวา่ งา่ ย จากนัน้ จงึ เอามอื โอบ รอบคอของเธอเอาไว ้ “หมา่ ม๊รี ะวงั ดว้ ย” จากนัน้ หานมจู่ อื่ กแ็ บกเสยี่ วหมโ่ี ตว้ กลับไปทรี่ ถ ลงุ หนานเองก็ ตามมาดว้ ยเชน่ กนั เสยี่ วเหยยี นมคี วามคดิ ในใจเล็กนอ้ ย “พวกเธอไปกอ่ น ฉันอยู่ สงั เกตทนี่ สี่ กั ครู่ อกี แปปนงึ จะตามไป” “โอเค” ลงุ หนานพยักหนา้ และเดนิ ตามหานมจู่ อ่ื กลบั ไป หลงั จากทพี่ วกเขาจากไป เสย่ี วเหยยี นก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมองไป ยงั ทศิ ทางของชายคนนัน้ อกี ครัง้ ถงึ แมว้ า่ ดา้ นหลังจะไมค่ อ่ ย คลา้ ยเทา่ ไหร่ แตด่ า้ นขา้ งกลับทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ กงั วล อนั ทจ่ี รงิ เสย่ี วเหยยี นกลวั อยบู่ า้ ง หากพบคนๆ นัน้ ทน่ี ข่ี น้ึ มา จรงิ ๆ เธอควรทําอยา่ งไร? ไมส่ ิ เป็ น หานมจู่ อื่ ควรทําอยา่ งไร?

เสย่ี วเหยยี นแอบปาดเหงอ่ื เย็นๆ จากนัน้ คอ่ ยๆ กา้ วเขา้ ไป ดา้ นหนา้ และแอบซอ่ นตวั เองไวด้ า้ นหลงั ของรถเล็กคันหนง่ึ และคอ่ ยๆ เคลอ่ื นเขา้ ไปใกลช้ ายหนุ่ม เขาทอ่ี ยตู่ รงนัน้ เงยี บสงบอยา่ งยงิ่ แตเ่ มอื่ ทกุ คนเห็นเสยี่ วเห ยยี นเดนิ เขา้ ไป ผหู ้ ญงิ บางคนก็คดิ วา่ เธอคดิ จะเขา้ ไปคยุ กบั เขา ในใจจงึ เรม่ิ รอ้ นรนขนึ้ มา และอดไมไ่ ดท้ จี่ ะตามไปดว้ ย “สวัสดี คณุ ตอ้ งการไปขอเบอรห์ รอื ? พวกเราไปดว้ ยกนั เถอะ ทกุ คนลว้ นมโี อกาส” เมอ่ื ไดย้ นิ แบบน้ี เสย่ี วเหยยี นก็พดู ไมอ่ อกไปชวั่ ขณะ \"ไมใ่ ช”่ \"ไมใ่ ช?่ แลว้ คณุ มาทําอะไรทนี่ ่ี? อยา่ เป็ นแบบนไี้ ดไ้ หม ตอ่ ให ้ คณุ ยอมรับพวกเราก็ไมไ่ ลค่ ณุ ไปหรอก เรอ่ื งดๆี แบบนท้ี กุ คน ควรแบง่ ปันกนั ! ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ ตอนนโ้ี อกาสจะมหี รอื ไมข่ น้ึ อยู่ กบั การแสดงออกของแตล่ ะคนแลว้ ” ตอนท่ี 363 ยนื ยนั ตวั ตน เสย่ี วเหยยี น “…. \"

ไดโ้ ปรดละ่ เธอกแ็ คอ่ ยากแน่ใจวา่ เขาไมใ่ ชค่ นทเ่ี ธอคดิ ไมใ่ ช่ จะไปขอเบอรเ์ ขาสกั หน่อย?” “ฉันไมไ่ ดไ้ ปขอเบอรเ์ ขาจรงิ ๆ แคร่ สู ้ กึ วา่ เขาเป็ นเหมอื นคนทฉ่ี ัน รจู ้ ักมากอ่ น ดงั นัน้ จงึ อยากจะไปยนื ยันสกั หน่อยวา่ ใชเ่ ขา หรอื ไม\"่ “โถ”่ ผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ ตบไหลเ่ ธอ จากนัน้ จงึ พดู ดว้ ยรอยยม้ิ วา่ \"นั่นคอื เหตผุ ลทค่ี ณุ คดิ จะเขา้ ไปคยุ หรอื ? ฟังแลว้ ดมู ปี ระโยชน์ อยบู่ า้ ง อยา่ งนัน้ พวกเราก็บอกแบบนบ้ี า้ ง บอกวา่ เขาคลา้ ยกบั รนุ่ พท่ี โี่ รงเรยี นเดมิ ของเรามากๆ” เสย่ี วเหยยี น “พวกคณุ … \" “ไมต่ อ้ งอายขนาดนก้ี ็ได ้ พวกเราไปดว้ ยกนั เถอะ” พดู จบคนๆ นัน้ ก็จับแขนของเสย่ี วเหยยี นเอาไว ้ เสยี่ วเหยยี นกําลังใกลจ้ ะบา้ เธอรสู ้ กึ วา่ อารมณข์ องเธอพลงุ่ พลา่ นจนเก็บไมอ่ ยอู่ ยบู่ า้ ง ดงั นัน้ เธอจงึ เอย่ อยา่ งอารมณเ์ สยี “พสี่ าว พวกเราไมไ่ ดส้ นทิ กนั ? ดงั นัน้ หยดุ จับแขนฉันแบบสนทิ สนมขนาดนไ้ี ดไ้ หม? ยงั มี เมอื่ ครทู่ ฉี่ ันพดู เป็ นเรอ่ื งจรงิ เขา คลา้ ยคนทฉ่ี ันเคยรจู ้ ัก และฉันก็แคอ่ ยากจะแน่ใจเทา่ นัน้ ไมไ่ ด ้

คดิ จะเขา้ ไปพดู คยุ ไดโ้ ปรดพวกคณุ ชว่ ยออกหา่ งจากฉันสกั หน่อย ขอบคณุ ” พดู จบ สหี นา้ ของเธอก็เปลยี่ นเป็ นเย็นชา ดวงตามองไปทอ่ี กี ฝ่ ายอยา่ งเยยี บเย็น ผหู ้ ญงิ สองสามคนตวั แข็งไป จากนัน้ จงึ รบี ปลอ่ ยเธอ “ชิ โกรธอะไรกนั กแ็ คอ่ าศยั ความงามนดิ ๆ บนหนา้ น่ันไมใ่ ช่ หรอื ไง? ถงึ กบั ไมเ่ ห็นเราอยใู่ นสายตา” “น่ันสิ ทําเป็ นบอกวา่ จะไมเ่ ขา้ ไปคยุ กบั เขา แตใ่ ครจะไปรู ้ เห็นชดั ๆ วา่ คดิ จะยดึ ไวค้ นเดยี ว” “ไมต่ อ้ งสนใจเธอ พวกเรารบี เขา้ ไปหาเขากอ่ น” “ใช!่ ” ผหู ้ ญงิ หลายคนเดนิ ไปขา้ งหนา้ พรอ้ มกนั เสย่ี วเหยยี นคดิ จะไป ดู แตเ่ มอื่ คดิ ดอู กี ที หากอาศยั ผหู ้ ญงิ เหลา่ ทเี่ ขา้ ไปเพอื่ พดู คยุ กบั คนๆ นัน้ กไ็ มใ่ ชว่ า่ จะไมม่ โี อกาสไดเ้ ห็นหนา้ เขา ตราบใดทคี่ นเหลา่ นัน้ ยนื อยขู่ า้ งหลัง ชายคนนัน้ ก็จะตอ้ งหนั กลับมา

เมอื่ นกึ ไดแ้ บบน้ี เสยี่ วเหยยี นก็ตดั สนิ ใจยนื อยทู่ เี่ ดมิ ไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปใกลก้ วา่ นี้ และตดั สนิ ใจซอ่ นตวั อยเู่ บอ้ื งหลัง เสยี่ วเหยยี น กลนั้ หายใจและเฝ้ าดอู ยา่ งเงยี บๆ สาวๆ เหลา่ นัน้ ปิดแกม้ ของพวกเธออยา่ งเขนิ อาย จากนัน้ จงึ คอ่ ยสง่ เสยี ง ออกมา “เออ่ …..พส่ี ดุ หลอ่ คณุ หนา้ ตาเหมอื นรนุ่ พที่ โ่ี รงเรยี น ของเรามาก พวกเราชา่ งมวี าสนาตอ่ กนั อยา่ งยงิ่ ” เนอ่ื งจากระยะทางไมไ่ ดไ้ กลเกนิ ไป เสยี่ วเหยยี นจงึ ไดย้ นิ สง่ิ ที่ เธอพดู และทําเอาเธอแทบเซและเกอื บจะลม้ ลงไปขา้ งหนา้ คนพวกน…ี้ .โบราณมาก ถงึ กบั เอาสงิ่ ทเ่ี ธอพดู ไปใชจ้ รงิ ๆ ประเด็นคอื ใชแ้ ลว้ กแ็ ลว้ ไป แตก่ ลับยงั ใชไ้ ดแ้ ยม่ าก เธอพดู แบบนไี้ มว่ า่ ใครฟังกร็ ทู ้ ัง้ นัน้ แหละวา่ เธอตงั้ ใจเขา้ ไปพดู คยุ กบั เขา? อยา่ งทคี่ ดิ ชายคนนัน้ ยงั คงไมเ่ คลอ่ื นไหว ราวกบั วา่ เขาไมไ่ ด ้ ยนิ คําพดู ของหญงิ สาว เขายนื นง่ิ ราวกบั ภเู ขาลกู ใหญล่ กู หนงึ่ ความเยอื กเย็นบนตวั หลอมหลวมเขา้ ไปกบั ความมดื มดิ หลังจากความเงยี บ ราวกบั วา่ อกี าบางตวั กําลงั บนิ ผา่ นไป

เสยี่ วเหยยี นมองไปทฉี่ ากน้ี และอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเออื้ มมอื ไปปิดตา ของตนเอง เธอแทบจะตาบอดแลว้ ทําไมถงึ ไดโ้ งข่ นาดน้ี “หลอ่ หลอ่ จัง …” หญงิ สาวราวกบั ไมไ่ ดค้ าดคดิ เลยวา่ เขาจะ ทําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ เธอ รา่ งผอมสงู ยังคงยนื นงิ่ อยทู่ นี่ ่ันไม่ เคลอ่ื นไหว ราวกบั พวกเธอเป็ นเพยี งธาตอุ ากาศ แตไ่ มน่ านนักเพอ่ื นของเธอกต็ อบสนอง เธอหวั เราะ \"เขาตอ้ ง คดิ วา่ พวกเราไมไ่ ดค้ ยุ กบั เขาแน่ พวกเราเขา้ ไปขา้ งหนา้ เถอะ” ผหู ้ ญงิ สองสามคนเดนิ ไปเขา้ ไปดา้ นหนา้ ของชายหนุ่มจากนัน้ จงึ เผยรอยยม้ิ เขนิ อายออกมา \"เออ่ …\" เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ กลน่ิ นํ้าหอมของผหู ้ ญงิ เหลา่ นล้ี อยเขา้ มาใน จมกู ของเขา กลนิ่ น้ําหอมฉุนกกึ ทําเอาบรรยากาศโดยรอบ เขม้ ขน้ ขน้ึ มา ผหู ้ ญงิ เหลา่ น.ี้ . “พชี่ ายสดุ หลอ่ คณุ …..”

“ไปใหพ้ น้ ! \" เยโ่ มเ่ ซนิ จๆู่ กเ็ อย่ ขน้ึ มาโดยไมค่ าดคดิ ในทสี่ ดุ เขาก็เอย่ ปากขนึ้ ตามทคี่ ดิ แตค่ ําพดู ของเขากลบั เหมอื นมดี อาบยาพษิ ทแี่ ทงเขา้ ไปในหวั ใจผหู ้ ญงิ หลายคน ทนั ใดนัน้ ใบหนา้ ของผหู ้ ญงิ เหลา่ นัน้ กแ็ ปรเปลยี่ นเป็ นสขี าว ในทันที ทา่ มกลางความมดื สหี นา้ นัน้ ขาวซดี จนแทบจะไมต่ า่ ง จากผี เมอ่ื เสยี่ วเหยยี นเห็นฉากน้ี เธอก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยกมอื ขนึ้ ปิดปาก และเกอื บจะหวั เราะออกมา ขําแทบตายแลว้ อนั ทจี่ รงิ ชายคนนัน้ ไมไ่ ดย้ นื อยกู่ บั ฝงู ชนแต่ เลอื กทจี่ ะไปยนื อยคู่ นเดยี วกพ็ อทจ่ี ะบง่ บอกไดแ้ ลว้ วา่ เขาไมใ่ ช่ คนทจ่ี ะเขา้ ไปหาเรอื่ งไดง้ า่ ยๆ พวกผหู ้ ญงิ เรานไ้ี มด่ ตู ามา้ ตาเรอื ถงึ ไดห้ ลงผดิ คดิ ไปวา่ จะไดเ้ ขา เฮอ้ แตว่ า่ ยง่ิ ชายหนุ่มเป็ นแบบนี้ ในใจของเสย่ี วเหยยี นก็ยง่ิ หวาดกลัวมากขนึ้

ถา้ เป็ นคนๆ นัน้ ก็คงมปี ฏกิ ริ ยิ าแบบเดยี วกนั แน่ เพยี งแต…่ ตอนนัน้ เขายงั นั่งอยบู่ นรถเข็น แตส่ ง่ิ ทเี่ ห็นอยู่ ตรงหนา้ นัน้ กลับยนื อยู่ ไมว่ า่ จะอยา่ งไรกไ็ มม่ ที างทจี่ ะเชอื่ มโยง เขา้ ดว้ ยกนั ได ้ เสยี่ วเหยยี นหลบตาลงและจมสคู่ วามคดิ เมอ่ื เงยหนา้ ขน้ึ มาเธอ ก็เห็นชายหนุ่มยกมอื ขน้ึ สอดกระเป๋ ากางเกง และเดนิ จากไป ทศิ ทางอนื่ ดว้ ยสหี นา้ อนั เย็นชา ทศิ ทางของเขาตรงกบั ทศิ ทางของเสย่ี วเหยยี นพอดี ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นจงึ สามารถมองเห็นโครงหนา้ ของเขาไดอ้ ยา่ ง ชดั เจน อยา่ งไรกต็ ามเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มสี หี นา้ เย็นชาอยา่ งยง่ิ ดวงตาของเขานง่ิ เฉย จนไมเ่ ห็นวา่ รถคนั ขา้ งๆ กําลงั มเี สยี่ วเห ยยี นทยี่ นื ตกตะลงึ อยู่ หลังจากไดเ้ ห็นรปู ลักษณ์ของอกี ฝ่ าย เสย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ ราวกบั มอี า่ งนํ้าเย็นสาดใสศ่ รี ษะของเธอ จนทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ หนาวเหน็บ ไปทว่ั ทัง้ ตวั จนกระท่งั เยโ่ มเ่ ซนิ จากไปไกล เสยี่ วเหยยี นยังคงจอ้ งมองท่ี ดา้ นหลังของเขาอยา่ งเหมอ่ ลอย เหลา่ สาว ทถ่ี กู ไลไ่ ปจนตา แดงกํา่ ก็หนั มาเห็นฉากนเ้ี ขา้ พอดเี ชน่ กนั จากความอบั อาย

กลายเป็ นความโกรธ ดงั นัน้ จงึ เอย่ วา่ เสย่ี วเหยยี น “เชด็ น้ําลาย ของคณุ หน่อยเถอะ ดวงตาแทบจะหลดุ ออกมาอยแู่ ลว้ เห็นชดั ๆ วา่ ชอบจะเป็ นจะตาย แตก่ ลับทําปากแข็ง” เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นก็ไดส้ ตกิ ลบั มา เธอหนั ไปมองผหู ้ ญงิ หลายคนตรงหนา้ เห็นอยชู่ ดั ๆ วา่ เธอไมใ่ ชค่ นทถี่ กู ไล่ แตใ่ บหนา้ ของเธอกลับซดี ขาวจนดไู มไ่ ด ้ เมอ่ื เทยี บกบั พวกหลอ่ นแลว้ ยังดนู ่ากลวั กวา่ หนงึ่ ในนัน้ เห็นวา่ สหี นา้ ของเธอไมถ่ กู ตอ้ งนัก จงึ ถามอยา่ ง สงสยั \"ทําไมเธอถงึ หนา้ ขาวเหมอื นผแี บบนล้ี ะ่ คนทถ่ี กู ปฏเิ สธ ไมใ่ ชเ่ ธอสกั หน่อย\" ไดย้ นิ เขา้ เสยี่ วเหยยี นก็สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ โลกภายนอกพดู อะไรเธอไมไ่ ดย้ นิ สกั นดิ เธอรกู ้ แ็ ค่ ผชู ้ ายทเี่ ดนิ ผา่ นไปเมอ่ื ครู่ เหมอื นกบั …..เหมอื นกบั คนเมอ่ื หา้ ปีกอ่ นอยา่ งไมผ่ ดิ เพย้ี น! อกี ทงั้ …ยังเหมอื นกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทกุ กระเบยี ดนวิ้ ดว้ ย! เป็ นไปไดย้ งั ไง?

โชคชะตาบนโลกในนช้ี า่ งบงั เอญิ เกนิ ไปมงั้ พวกเธอเพงิ่ จะ กลับมาไดน้ านแคไ่ หนกนั ? ถงึ กบั พบเขาเขา้ ใหบ้ นทางดว่ นได?้ ไมว่ า่ จะคดิ ยังไงกแ็ ทบไมอ่ ยากเชอ่ื ! เยโ่ มเ่ ซนิ ! เธอมาเจอเยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ไี่ ดย้ งั ไง! ? เป็ นไปไดไ้ หมวา่ เธอจะคดิ มากเกนิ ไปทเ่ี ห็นวา่ ใบหนา้ ของเสย่ี ว หมโ่ี ตว้ ทเ่ี ธอเห็นทกุ วันนัน้ คลา้ ยกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ? ดงั นัน้ จงึ มองเห็นชายหนุ่มเมอ่ื ครเู่ ป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ไป? เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงนี้ เสย่ี วเหยยี นไมส่ นใจวา่ ผหู ้ ญงิ เหลา่ นัน้ จะมอง เธออยา่ งไร เธอเอย่ ถามขน้ึ ตรงๆ “เมอ่ื ครมู่ คี นเดนิ ผา่ นไปใช่ ไหม? ใชไ่ หม?” เมอื่ ไดย้ นิ สาวๆ เหลา่ นัน้ ก็แสดงสายตาราวกบั กําลงั มองคนงี่ เงา่ ปัญญาออ่ น “เธอสบายดไี หม? \" “ฉันวา่ เธอคงเพยี้ นไปแลว้ เธอไมไ่ ดจ้ อ้ งเขาตาแทบถลนหรอื ไง?”

“มคี น…ผา่ นไปจรงิ ๆ?” เสย่ี วเหยยี นถามอยา่ งโงเ่ ขลา ดงั นัน้ เธอเจอเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ จรงิ ๆ งัน้ หรอื ? ตอนที่ 364 เกดิ อะไรขนึ้ “อยา่ ไปสนใจเธอ ฉันวา่ สมองของเธอมปี ัญหา” \"ฉันก็คดิ เหมอื นกนั เมอ่ื กบี้ อกไมใ่ หพ้ วกเขาไป ผลคอื ตวั เอง กลบั จอ้ งแผน่ หลังเขาอยา่ งไมว่ างตา มองหลงั กแ็ ลว้ ไป ยงั มา ถามพวกเราอกี วา่ มคี นเดนิ ผา่ นไปไหม นไี่ มใ่ ชป่ ัญญาออ่ นหรอื ไง! \" เด็กผหู ้ ญงิ หลายคนบน่ ในขณะทเ่ี ดนิ ออกไป เสย่ี วเหยยี นยนื อยทู่ เ่ี ดมิ เป็ นเวลานานกอ่ นทเี่ ธอจะไดส้ ติ กลบั มา จากนัน้ เธอจงึ มองไปยังทศิ ทางทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ หายตวั ไป เมอื่ ครู่ และพบวา่ เขาเขา้ ไปในรถคนหนงึ่ เธอแยกแยะ หมายเลขทะเบยี นของรถคนั นัน้ อยา่ งระมัดระวงั ดเู หมอื นวา่ มนั มาจาก เมอื งเป่ ย

ทแ่ี ทไ้ มใ่ ชว่ า่ เธอตาฝาด อกี ทัง้ ไมใ่ ชว่ า่ เธอหลอนไปเอง แตพ่ บ เขาเขา้ ใหแ้ ลว้ จรงิ ๆ โชคชะตา…. ชา่ งเป็ นสง่ิ ทยี่ อดเยย่ี มและน่ากลัวเสยี จรงิ ใบหนา้ ของเสยี่ วเหยยี นเปลยี่ นเป็ นสขี าวอกี ครัง้ จากนัน้ เธอก็ รบี หนั ตวั จากไป หลงั จาก หานมจู่ อ่ื กลับไปทร่ี ถพรอ้ ม เสยี่ วหมโี่ ตว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กห็ ลับไปในออ้ มแขนของเธอ มอื เล็กๆ โอบเอวเธอไวแ้ น่น นค่ี อื นสิ ยั ของ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทกุ ครัง้ ทอ่ี อกจากบา้ นหากตอ้ งการ นอนหลับเขาจะยนื่ มอื ออกมากอดหานมจู่ อื่ เอาไวแ้ น่นเพราะ กลวั วา่ เธอจๆู่ จะหายไป หานมจู่ อ่ื ลบู หวั ของเขาไปในขณะทเ่ี อนตวั พงิ พนักเกา้ อี้ ไมร่ วู ้ า่ คนื นจ้ี ะตอ้ งตดิ อยทู่ นี่ อ่ี กี นานแคไ่ หน ในขณะกําลังนกึ คดิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเธอกส็ น่ั ขนึ้ มา หานมจู่ ่ื อหยบิ ออกมาดู เป็ นหานชงิ ทสี่ ง่ ขอ้ ความมา

[อยทู่ ไ่ี หนแลว้ ?] เมอ่ื เห็นหานชงิ จๆู่ หานมจู่ อ่ื กอ็ ารมณ์เสยี ขน้ึ มา เธอตอบ กลับไปประโยคหนง่ึ [ขอบคณุ นาย ตอนนพี้ วกเราตดิ อยบู่ นทางหลวง] [เกดิ อะไรขนึ้ ?] หานชงิ สง่ กลบั มาเร็วอยา่ งยง่ิ จากคําสคี่ ํานัน้ หานมจู่ อ่ื แทบจะ มองเห็นใบหนา้ ของเขาทก่ี ําลังถอื มอื ถอื ขมวดควิ้ อยใู่ นทนั ที ชา่ งเห็นภาพไดช้ ดั อะไรขนาดนัน้ หานมจู่ อื่ รบี สง่ ขอ้ ความไปกอ่ นทเี่ ขาจะโทรมา [เสย่ี วหมโี่ ตว้ กําลงั หลับอย]ู่ เขาหยดุ ไปชว่ั ขณะ และผา่ นไปสกั พักถงึ จะตอบกลบั [เธอรไู ้ ดย้ ังไงวา่ ฉันจะโทร?] [ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันจะเป็ นนอ้ งสาวของพไี่ ดห้ รอื ไง? มรี ถระเบดิ อยู่ ขา้ งหนา้ ตํารวจกําลงั จัดการ ผา่ นไปนานมากแลว้ ]

[ทําไมเธอไมบ่ อกฉันใหเ้ ร็วกวา่ นี้ ฉันจะไปรับเธอทันท]ี หานมจู่ อื่ ราวกบั กําลังเห็นภาพหานชงิ ทกี่ ําลังพงุ่ ตรงจากประตู มาอยา่ งไมค่ ดิ เธอรบี สง่ ขอ้ ความไป [ไมต่ อ้ งมารับ รออกี สกั ครพู่ วกเราก็จะออกเดนิ ทางแลว้ ] แตอ่ กี ฝ่ ายไมไ่ ดต้ อบกลบั หานมจู่ อื่ ออ่ นใจ พอจะเดาไดว้ า่ ตอนนเี้ ขาคงจะเตรยี มตวั ออกจากบา้ นแลว้ ปัง! ในเวลานัน้ เอง เสยี่ วเหยยี นก็กลบั มา เธอเปิดประตเู ขา้ ไปน่ังใน รถพรอ้ มกบั อากาศหนาวเย็นทเ่ี ล็ดลอดเขา้ มาดว้ ยหานมจู่ อ่ื รบี กม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ โดยไมร่ ตู ้ วั เพอื่ บงั อากาศเย็นใหก้ บั เสยี่ วหม่ี โตว้ “กลับมาแลว้ ? \" หานมจู่ อื่ ถามเบาๆ เสย่ี วเหยยี นถกู ทําใหต้ กใจไปไมเ่ บา ดงั นัน้ ตอนนสี้ หี นา้ ของเธอ ยงั คงซดี ขาว เธอหนั ไปสบตากบั หานมจู่ อื่ ดเู หมอื นวา่ เธอจะ ไมไ่ ดส้ งั เกตเห็นสหี นา้ ของตนเองเลยสกั นดิ และทําแคพ่ ยัก หนา้ ดว้ ยความงนุ งง

หานมจู่ อ่ื มองดเู ธออยา่ งนงิ่ งัน “เกดิ อะไรขนึ้ ?” “หา? \" เสย่ี วเหยยี นเสยี งดงั อยบู่ า้ ง พดู จบเธอถงึ คอ่ ย สงั เกตเห็นวา่ เสยี งของตนอาจจะรบกวนเสย่ี วหมโี่ ตว้ เธอรบี เออ้ื มมอื มาปิดปากเอาไว ้ และสา่ ยหวั พดู เสยี งเบา “ไมม่ นี ”ี่ “ไมม่ ?ี ” หานมจู่ อื่ เห็นดวงตาหลบเลยี่ งของเธอก็รวู ้ า่ ตอ้ งมี บางอยา่ งเกดิ ขนึ้ เธอเลกิ ควิ้ \"หนา้ ของเธอขาวอยา่ งกบั ผี แลว้ ยังกลา้ บอกอกี วา่ ไมม่ อี ะไร?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นก็รบี เอามอื ปิดหนา้ สหี นา้ เธอขาวมากหรอื ? แยแ่ ลว้ เสยี่ วเหยยี นรบี หยบิ กระจกออกมามอง จากนัน้ จงึ พบวา่ สหี นา้ ของตนยํา่ แยอ่ ยา่ งยงิ่ เธอหยบิ บลชั ออนออกมาปัดหานมจู่ อ่ื ทอ่ี ยขู่ า้ งๆ หนั ไปกระซบิ เสยี งเบา “ไมต่ อ้ งปัดแลว้ ดวงตาของเธอ มันทรยศเธอตงั้ นานแลว้ พดู มา เกดิ อะไรขนึ้ ? เมอื่ ครเู่ ธอทําตวั แปลกๆ เกดิ อะไรกนั แน่?” มอื ของเสยี่ วเหยยี นชะงักไป จากนัน้ เธอจงึ ปิดกลอ่ งบลชั ออน และหนั ไปหา หานมจู่ อื่ เสย่ี งเหยยี นเอย่ ขน้ึ อยา่ งจรงิ จังอยา่ งยง่ิ “อนั ทจ่ี รงิ ฉันปวดทอ้ ง อยากจะอ!ึ ”

หานมจู่ อ่ื “……” “ทแ่ี บบนี้ จะมหี อ้ งน้ําไดย้ ังไงกนั ? ไดแ้ ตอ่ ดทน ฉันทนจนเหงอื่ เย็นๆ ไหลออกมาแลว้ มจู่ อ่ื หานมจู่ อ่ื “…..” “โอย้ อยากเขา้ หอ้ งน้ํา” เสยี่ วเหยยี นลบู แกม้ ของตนดว้ ย รอยยม้ิ แหง้ ๆ พระเจา้ รดู ้ วี า่ ทเี่ ธอโกหกคําโตแบบนก้ี เ็ พอื่ ทจี่ ะ ซอ่ นอารมณ์ตนเอง แตเ่ ธอก็ยงั คงรสู ้ กึ อาย โชคดที ไี่ มม่ ผี ชู ้ ายอยใู่ นนี้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ….คําพดู เหลา่ นเ้ี ธอคงไม่ กลา้ เอย่ แน่ เมอื่ นกึ ถงึ ตรงนี้ เสยี่ วเหยยี นก็แกลง้ ยม้ิ ออกมา หานมจู่ อ่ื พดู ไมอ่ อกไปชว่ั ขณะ อกี ทัง้ ยังไมส่ ามารถบอกไดว้ า่ เสยี่ วเหยยี นพดู ความจรงิ หรอื ไม่ ครตู่ อ่ มาเธอถามอกี ครัง้ \"ตอนนเ้ี ธอจะทํายังไง? ทนไหวไหม?” “แน่นอน\" เสยี่ วเหยยี นพยกั หนา้ อยา่ งแรง \"ถกู ฉันกลัน้ กลบั ไป แลว้ ”

หานมจู่ อ่ื นงิ่ ไปครหู่ นง่ึ จๆู่ กเ็ อย่ ขน้ึ “ฉันวา่ จากนเ้ี ธอไมต่ อ้ งเขา้ ครัวแลว้ ” เสย่ี วเหยยี น “ทําไม? ” “ผา่ นบทสนทนาในคนื นไี้ ป จากนฉี้ ันกไ็ มส่ ามารถสบตาเธออกี ” เสย่ี วเหยยี น “…. \" สบิ กวา่ นาทตี อ่ มา รถยนตบ์ นทางหลวงกไ็ ดร้ ับแจง้ วา่ สามารถ เคลอ่ื นตวั ไปขา้ งหนา้ ไดแ้ ลว้ ดงั นัน้ รถจงึ แลน่ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งชา้ ๆ เสย่ี วเหยยี นกงั วลขน้ึ มา อกี ครัง้ เธอเกาะอยทู่ หี่ นา้ ตา่ งและมองไปยงั รถยนตร์ อบๆ คงไม่ พบกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ใหห้ รอกมัง้ ? คดิ ๆ ดกู ร็ สู ้ กึ วา่ ไมน่ ่าจะเป็ นไปได ้ อยา่ งไรก็ตามเธอก็ยังคงกงั วลอยา่ งยงิ่ ระยะทางไปเมอื งเป่ ยยงั อกี ยาวไกล ถา้ เธอและมจู่ อ่ื ไปทอี่ น่ื ก็คงแลว้ ไป แตน่ ดี่ นั ไป เมอื งเป่ ยถงึ แมเ้ สยี่ วเหยยี นจะไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมจๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ปรากฏตวั ในเมอื งซอู ยา่ งไรส้ าเหตุ แตเ่ ธอกลัวจรงิ ๆ วา่ มนั จะทํา ใหม้ จู่ อื่ ตอ้ งเสยี ใจ

ดงั นัน้ เรอื่ งทเี่ ธอเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เธอยอ่ มไมก่ ลา้ ทจี่ ะพดู ตอ่ หนา้ หานมจู่ อ่ื อยา่ งแน่นอน “เป็ นอะไร? เธออดกลัน้ ไมไ่ หวอกี แลว้ หรอื ?” นํ้าเสยี งแผว่ เบาดงั มาจากขา้ งๆ เธอ เมอื่ เสย่ี วเหยยี นหนั หนา้ ไป เธอกเ็ ห็น หานมจู่ อื่ กําลงั มองตวั เองพรอ้ มรอยยม้ิ จางๆ บน ใบหนา้ ดวงตาทเี่ ย็นชาของเธอราวกบั ทะเลสาบน้ําแข็งราวที่ สามารถสะทอ้ นทกุ สงิ่ อยา่ งออกมาจนหมด จๆู่ เสย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ วา่ เมอื่ ครทู่ เ่ี ธอแกลง้ ทําตวั แบบนัน้ ออกไป ตอ่ หนา้ หานมจู่ อื่ เป็ นแคเ่ รอ่ื งทท่ี ําใหต้ วั เองอบั อายเทา่ นัน้ อนั ที่ จรงิ ตนเองคดิ อะไรอยเู่ ธอคงดอู อกไปหมดแลว้ แตถ่ งึ ยังไง เธอเองก็จะแสรง้ ทําตวั โงง่ มไปใหถ้ งึ ทสี่ ดุ ยังไงเสยี หานมจู่ อื่ กค็ งคดิ ไมถ่ งึ คนๆ นัน้ แน่ เธอจงึ ทําเพยี งแค่ หลบั ตาและนั่งลงอยขู่ า้ งหนง่ึ ไมต่ อบคําถาม หานมจู่ อ่ื อกี ตอ่ ไป อกี ทัง้ ยงั ไมแ่ สรง้ ทําตวั อะไรตอ่ เธอไมต่ อ้ งการพดู หานมจู่ อื่ เองกไ็ มบ่ งั คบั เธอเชน่ กนั

ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ ทกุ คนลว้ นมคี วามลับของตวั เอง ความลับของ เสย่ี วเหยยี น ปลอ่ ยใหเ้ ธอเป็ นผคู ้ มุ ้ กนั มันกพ็ อแลว้ บนถนนทม่ี คี นพลกุ พลา่ นในตอนแรก ไมน่ านนักก็แปรเปลย่ี น เป็ นโลง่ ขน้ึ มา รถยนตเ์ คลอ่ื นทไี่ ปอยา่ งราบรนื่ ทา่ มกลางความ มดื หานมจู่ อื่ เองก็เรมิ่ คอ่ ยๆ รสู ้ กึ เหนอื่ ยลา้ เชน่ กนั ประกอบกบั เสยี งของเสยี่ วเหยยี นทดี่ งั ขน้ึ “เธอนอนกอ่ นเถอะ เมอ่ื ครฉู่ ันนอนไปแลว้ ยังไมค่ อ่ ยงว่ ง ฉันดู เอง อกี ทัง้ ยังมลี งุ หนานอยอู่ กี คน” “อมื ” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ จากนัน้ จงึ เอนหลงั พงิ พนักเกา้ อแ้ี ละ หลบั ไปอยา่ งรวดเร็ว ในไมช่ า้ การหายใจของเธอก็สมํา่ เสมอ เสย่ี วเหยยี นหนั ไปมองยังใบหนา้ ทห่ี ลบั ใหลของหานมจู่ อ่ื สหี นา้ ของเธอเปลย่ี นไปอยบู่ า้ ง เฮอ้ หวังวา่ จะไมต่ อ้ งไปพบเจอกบั คนๆ นัน้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ….เธอก็ ไมร่ จู ้ รงิ ๆ วา่ จะตอ้ งทําอยา่ งไร บางที มจู่ อ่ื อาจเป็ นคนทไี่ มร่ ตู ้ อ้ งทําอยา่ งไรมากทสี่ ดุ กเ็ ป็ นได ้

ทา้ ยทส่ี ดุ เขาก็คอื คนทท่ี ํารา้ ยเธออยา่ งทส่ี ดุ แต…่ ..เขากเ็ ป็ น คนทหี่ านมจู่ อ่ื รักมากทส่ี ดุ เชน่ กนั ตอนท่ี 365 รถชน หานมจู่ อื่ หลับสนทิ อยา่ งยง่ิ และเขา้ สคู่ วามฝันไปพรอ้ มๆ กบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ แตเ่ สยี่ วเหยยี นกลับเอาแตม่ องไปดา้ นนอกอยา่ งใจจดใจจอ่ คน ทส่ี ามารถนอนหลบั ไดเ้ หมอื นหมอู ยา่ งเธอ นเี่ ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอ มสี ตแิ จม่ ใสอยา่ งยง่ิ เธอเอาแตจ่ อ้ งมองรถทแี่ ซงพวกเขาไป แตก่ ลบั ไมเ่ ห็นรถคนั ทเี่ ห็นน่ันอกี แตเ่ ธอรดู ้ วี า่ ไมว่ า่ จะเป็ นรถทแ่ี ซงพวกเธอไปหรอื ตามหลังพวก เธอกล็ ว้ นทําใหเ้ ธอกงั วลทงั้ สนิ้ ไมง่ า่ ยนักกวา่ จะออกจากทางดว่ นและเขา้ สถู่ นนในเมอื ง ใน ทสี่ ดุ เสย่ี วเหยยี นกเ็ ห็นสญั ญาณไปแดงเขยี ว และแสงจาก รถยนตม์ ากมาย

เมอื งใหญก่ ็เป็ นเชน่ นี้ ตอ่ ใหจ้ ะเป็ นเวลาเลยเทยี่ งคนื ไปแลว้ ก็ ยังมผี คู ้ นและแสงไฟสวา่ งไสวมากมาย ชว่ งชวี ติ ยามคํา่ คนื ของ พวกเขาเพง่ิ จะเรมิ่ ตน้ ขน้ึ ไฟถนนกะพรบิ ทลี ะดวงๆ นอกหนา้ ตา่ ง หลังจากผา่ นไฟถนนสี แดงหลายดวง หลงั จากทไี่ ดเ้ ห็นรถยนตท์ อ้ งถน่ิ มากมายรอบๆ ตวั เธอ เสย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ โลง่ ใจ ตอ่ ใหจ้ ะอยใู่ นเมอื งเป่ ย แตร่ ถยนตม์ ากมายขนาดน้ี คดิ จะจดจํา ไดก้ ็ยากอยา่ งยงิ่ . อกี ทงั้ ยังแยกยา้ ยกระจัดกระจายไปแลว้ ไม่ แน่วา่ อาจเปลยี่ นเสน้ ทางไปแลว้ ก็ได ้ หลงั จากคดิ ถงึ เรอ่ื งนี้ เสย่ี วเหยยี นก็โลง่ อด จากนัน้ เธอจงึ คอ่ ยๆ เอนตวั กลบั มาและนงิ่ ไป เหนอ่ื ยจะตายอยแู่ ลว้ หลงั จากจอ้ งมองออกไปตลอดทัง้ คนื ดวงตาของเธอคลา้ ยกบั กําลงั จะหมดแรง เสยี่ วเหยยี นหลบั ตาลง เธอตอ้ งการจะงบี หลับครหู่ นงึ่ จงึ เอย่ ขนึ้ “ลงุ หนาน ถงึ แลว้ บอกนะคะ ฉันอยากจะนอนสกั คร”ู่ “อมื ”

ลงุ หนานตอบรับอยา่ งอบอนุ่ เสย่ี วเหยยี นหลบั ไปไมน่ านมาน้ี หานมจู่ อื่ ก็ไดร้ ับโทรศพั ทจ์ าก หานชงิ ในขณะทมี่ อื ถอื สน่ั เธอกย็ ังไมไ่ ดต้ อบสนอง กลับเป็ น เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทร่ี สู ้ กึ ตวั กอ่ น จากนัน้ จงึ ดงึ แขนเสอ้ื ของเธอเพอ่ื ปลกุ เธอขนึ้ มา หานมจู่ อ่ื มองเขาอยา่ งสะลมึ สะลอื \"เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ? \" “หมา่ ม๊ ี มอื ถอื สน่ั ” เสยี่ วหมโี่ ตว้ เอย่ เตอื น ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดส้ ตกิ ลบั มา เธอหยบิ โทรศัพทข์ นึ้ มาดู และเห็นวา่ เป็ นหานชงิ ทโี่ ทรมา “นา้ ของลกู โทรมา ลกู รับเถอะ” “อมื ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รับโทรศพั ท์ หานมจู่ อื่ หลบั ลกึ อยา่ งยงิ่ และตนื่ ขนึ้ มากะทันหนั ดงั นัน้ สมองจงึ ยังไงไมแ่ ลน่ อยบู่ า้ ง เธอจงึ พงิ อยทู่ เ่ี ดมิ ราวกบั ปลาตาย ไมน่ านนักเสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็วางสายลง เขาเอย่ ขน้ึ “หมา่ ม๊ ี คณุ นา้ บอกวา่ จะรอเราทแ่ี ยกถดั ไป\" \"หมื ? ลกู รไู ้ ดย้ งั ไง”

“ผมเพงิ่ สง่ ตําแหน่งใหค้ ณุ นา้ ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พดู จบกห็ นั ไปบอกลงุ หนาน ลงุ หนานพยักหนา้ \"อมื \" เมอ่ื ถงึ สแี่ ยกถดั ไป หานมจู่ อ่ื ก็เห็นรถของ หานชงิ ตามทค่ี าดไว ้ เขายนื อยไู่ มไ่ กลจากสแี่ ยก และกําลังมองมายงั ทางทต่ี นอยู่ อยา่ งลกึ ลํ้าและหา่ งไกล “คณุ นา้ !” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เรยี กเบาๆ หานมจู่ อื่ มองไปทเี่ สยี่ วเหยยี น เธอยังคงนอนหลับสนทิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ \"หมา่ ม๊ ี พวกเราตอ้ งปลกุ นา้ เสยี่ วเหยยี นกนั ไหม? \" “ไมต่ อ้ ง นา้ เสย่ี วเหยยี นของลกู เหนอ่ื ยมาตลอดทางแลว้ กวา่ จะนอนกลบั ไมง่ า่ ย ใหเ้ ธอนอนอกี หน่อยเถอะ” ดงั นัน้ สองแมล่ กู จงึ ลงจากรถพรอ้ มกนั และเดนิ ไปหาหานชงิ

“พ”ี่ หานมจู่ อ่ื มองไปยงั ดวงตาสเี ขม้ จัดเป็ นประกายของหานชงิ อยา่ งออ่ นใจ “จรงิ ๆ เลย ฉันบอกแลว้ ไงวา่ ไมเ่ ป็ นไร? ดกึ ดน่ื ป่ านนแ้ี ลว้ ยงั ออกมาอกี ” หานชงิ มองดเู ธอตงั้ แตห่ วั จรดเทา้ หลังจากยนื ยนั วา่ เธอไมไ่ ด ้ รับบาดเจ็บใดๆ จงึ คอ่ ยเอย่ ดว้ ยนํ้าเสยี งหนักแน่น \"ฉันไม่ วางใจ\" หานมจู่ อ่ื “….ทําไมพไ่ี มล่ องใชใ้ จคดิ ๆ ดู หากฉันเกดิ เรอื่ งจรงิ ๆ จะสามารถสง่ ขอ้ ความบอกพอ่ี ยา่ งปลอดภัยไดห้ รอื ไง?” หานชงิ \"ฉันไมค่ ดิ มากขนาดนัน้ ไมม่ เี รอ่ื งกด็ แี ลว้ ” “คณุ นา้ กอดกอด” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รอจนพวกเขาคยุ เสร็จกย็ น่ื มอื ออกไปขอกอด หาน ชงิ ยกมอื ลบู หวั เขาดว้ ยความเอ็นดู จากนัน้ จงึ อมุ ้ เขาขนึ้ มาอยา่ ง ออ่ นโยน “เหนอื่ ยไหม?” “ไมเ่ หนอ่ื ยครับคณุ ลงุ คณุ ลงุ ตา่ งหากทลี่ ําบากแลว้ ” “เป็ นนา้ ไมด่ เี อง ไมค่ วรรบี รอ้ น ทําใหพ้ วกเธอตอ้ งมาเจอเรอื่ ง” “ไปเถอะ ขนึ้ รถฉัน ฉันพากลบั บา้ น”

\"เดย๋ี วกอ่ น” หานมจู่ อื่ หนั กลับไป และเดนิ ไปยงั ขา้ งหนา้ ตา่ งรถบอกกบั ลงุ หนาน \"ลงุ หนานรบกวนคณุ ชว่ ยกลับไปกบั พวกเราสกั รอบ เสยี่ วเหยยี นยังนอนอยทู่ นี่ ี่ พอถงึ แลว้ คอ่ ยปลกุ เธอ” ลงุ หนานพยกั หนา้ ใหเ้ ธอดว้ ยสายตาอบอนุ่ มรี ถยนตท์ ดี่ คู นุ ้ เคยขับผา่ นมาไป ชายทน่ี ่ังขา้ งคนขบั มสี หี นา้ เย็นชา สายตามองตรงไปขา้ งหนา้ แตท่ นั ใดนัน้ สายตาทกี่ ําลงั เหมอ่ ลอยของเขาก็คลา้ ยถกู อะไร บางอยา่ งดงึ ดดู ไว ้ และเบนสายตาออกไปมอง ในเวลานัน้ เอง หานมจู่ อื่ กําลงั เดนิ ไปทร่ี ถของหานชงิ ในขณะที่ หานชงิ เปิดประตรู ถรอไวแ้ ลว้ จากนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็กม้ ตวั เขา้ ไปนั่ง ในรถ ใบหนา้ ทบ่ี อบบางงดงามของหญงิ สาวหายวับไป แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ยังคงมองอยา่ งตน่ื ตะลงึ รสู ้ กึ ราวกบั หวั สมองของตนกําลงั ถกู ดงึ ไปสดุ ของฟ้า จนกระทัง่ เขาไดส้ ตกิ ลับมาจงึ คอ่ ยพบวา่ มี รถคนั หนง่ึ กําลังขบั มาทางดา้ นนี้

เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าอยา่ งอนั ตราย จากนัน้ จงึ หมนุ พวงมาลยั อยา่ ง รวดเร็ว ปัง– หานมจู่ อื่ เพง่ิ จะเขา้ ไปน่ังในรถไดไ้ มน่ านเสยี่ วหมโี่ ตว้ เองก็น่ัง เรยี บรอ้ ยแลว้ ผลคอื ไดย้ นิ เสยี งดงั ลนั่ ขน้ึ ทงั้ คหู่ นั ไปมองยงั ทมี่ าของเสยี ง และเห็นรถคนั หนง่ึ ชนเขา้ กบั ที่ กนั้ และจอดสนทิ อยู่ หานมจู่ อื่ เห็นฉากนเี้ ขา้ มา่ นตาของเธอกห็ ดลงทันที เธอรสู ้ กึ หนังตากระตกุ ขนึ้ มา จๆู่ ทันใดนัน้ เธอกร็ สู ้ กึ ไมส่ บายใจ จนได ้ แตเ่ อามอื ไปกดเปลอื กตาของตนเองไว ้ เธอเอย่ โดยไมร่ ตู ้ วั วา่ \"ทําไมคนื นถ้ี งึ ไดม้ อี บุ ตั เิ หตมุ ากมาย? \" หานชงิ เองกเ็ ห็นฉากนัน้ ดว้ ยเชน่ กนั เขาเมม้ รมิ ฝี ปากบางๆ และ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา \"เป็ นคนขบั รถทป่ี ระมาท คนพวกนจี้ ับรถ ไมค่ อ่ ยระวัง พวกเรามงุ่ หนา้ ไปกอ่ นเถอะ” “อมื กลบั เถอะ ฉันเห็นแลว้ รสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยด”ี

เสยี่ วหมโี่ ตว้ รบี เออื้ มมอื ไปกอด หานมจู่ อื่ \"หมา่ มไี มต่ อ้ งกลัว ~ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ปกป้องคณุ \" หวั ใจของ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ อบอนุ่ ขน้ึ มา หลังจากสตารท์ รถ หานมจู่ อื่ กไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไม แตเ่ ธออดไมไ่ ดท้ จี่ ะหนั กลบั ไปมองที่ เกดิ เหตซุ งึ่ อยไู่ มไ่ กลผา่ นหนา้ ตา่ งอกี ครัง้ รถทชี่ นรัว้ กนั้ นั่นไมร่ เู ้ ป็ นอยา่ งไรบา้ ง เจา้ ของรถผา่ นไปเนนิ่ นาน ยงั ไมเ่ คลอื่ นไหว ประตรู ถเองกไ็ มไ่ ดเ้ ปิดออก ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั คนขา้ งใน…. หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื ออกไปนวดขมบั จากนัน้ จงึ เบนสายตาไปทางอนื่ ไมน่ านนักรถกม็ าถงึ บา้ นตระกลู หานเมอ่ื รถเขา้ ไปบา้ น หานมจู่ ่ื อมองดฉู ากตรงหนา้ ดว้ ยความรสู ้ กึ แปลกประหลาดเป็ นพเิ ศษ เธอไมเ่ คยมาทน่ี ม่ี ากอ่ น แตต่ งั้ แตเ่ ธอกลายเป็ น หานมจู่ อ่ื เธอก็ ไมเ่ คยกลับมาทน่ี อ่ี กี เลย หา้ ปีทผี่ า่ นมา….นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอกลบั มาทนี่ ่ี ตอนนดี้ เู หมอื นวา่ มคี วามทรงจํามากมายเหลอื เกนิ

ในเวลานัน้ เธอยังไมไ่ ดแ้ ซห่ าน อกี ทัง้ ยังไมใ่ ชค่ ณุ หนูใหญ่ ตระกลู หานเธอเป็ นเพยี งแค…่ “ถงึ แลว้ ลงจากรถเถอะ” เสยี งเย็นๆ ดงั ขนึ้ ขดั จังหวะความคดิ ของ หานมจู่ อื่ เอาไว ้ หานมจู่ อ่ื ไดส้ ตกิ ลับมา จากนัน้ จงึ ลงจากรถพรอ้ มกบั เสย่ี วหม่ี โตว้ หลังลงจากรถ หานมจู่ อื่ กเ็ ห็นรถของลงุ หนานทตี่ ามเขา้ มา เธอ พดู เบาๆ \"เสยี่ วเหยยี นน่าจะยงั หลับอยู่ ฉันจะปลกุ เธอ\" พดู จบ หานมจู่ อ่ื ก็เดนิ ไปยังรถของลงุ หนานทา่ มกลางสายตา ของลงุ หนาน จากนัน้ จงึ เปิดประตเู พอ่ื ปลกุ เธอ ไมร่ วู ้ า่ เสยี่ วเหยยี นกําลงั ฝันอะไร เธอถงึ กบั กอดอกและหวั เราะ กบั ตวั เองอยา่ งโงง่ มหานมจู่ อื่ เรยี กเธอหลายครัง้ แตเ่ ธอกลับยัง ไมต่ นื่ กลบั เป็ นหานชงิ ทท่ี นไมไ่ หวอยบู่ า้ งและพงุ่ เขา้ มา ตอนที่ 366 ไมก่ ลา้ มองตรงๆ

“ตน่ื ไดแ้ ลว้ เสยี่ วเหยยี น รบี ตน่ื ” หานมจู่ อื่ กม้ ตวั ลงและตบที่ แกม้ แดงกํา่ ของเสยี่ วเหยยี นเบาๆ พยายามปลกุ เธอ ใครจะรู ้ คราวนเ้ี สยี่ วเหยยี นก็ยังคงหวั เราะเบาๆ และยังคงไมม่ ี ปฏกิ ริ ยิ าใดๆ “ฉันชว่ ยพาเธอขน้ึ ไปชนั้ บน” ในขณะทหี่ านมจู่ อ่ื กําลงั ออ่ นใจ นํ้าเสยี งของหานชงิ กด็ งั ขนึ้ ทด่ี า้ นหลงั หานมจู่ อ่ื มองยอ้ นกลบั ไป \"พไ่ี ดห้ รอื ? \" “อมื วนั นเี้ ธอเองก็เหนอื่ ยแลว้ รบี พาเสย่ี วหมโี่ ตว้ ขน้ึ ไปชนั้ บน พักผอ่ น ทนี่ ใี่ หฉ้ ันจัดการ” หานมจู่ อื่ มองไปทเ่ี สย่ี วเหยยี น และพยกั หนา้ \"ตกลง อยา่ งนัน้ ฉันจะไปชนั้ บนกอ่ น\" “ป้าเหลยี น” เมอ่ื ไดพ้ บป้าเหลยี นอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ ก็มคี วามรสู ้ กึ บางอยา่ ง เกดิ ขน้ึ ป้าเหลยี นยังคงนุ่มนวลอบอนุ่ เชน่ เดมิ และมองมายัง เธอดว้ ยรอยยมิ้ ใจดี \"คณุ หนูมากบั ฉัน”

หลังจาก หานมจู่ อื่ และ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จากไป หานชงิ กม็ องไปที่ เสยี่ วเหยยี นทน่ี ่ังอยขู่ า้ งใน ทน่ี ่ังของเธออยหู่ า่ งจากประตเู ล็กนอ้ ย เขาทําไดเ้ พยี งแคเ่ อน ตวั ลงครงึ่ หนง่ึ และเรยี กดว้ ยเสยี งเบาๆ \"ตน่ื ตน่ื \" เสยี่ วเหยยี นไมไ่ ดย้ นิ เลยสกั นดิ เธอยังคงหลบั ตาจมอยกู่ บั ฝัน อนั ยงิ่ ใหญ่ หานชงิ ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย เห็นเธอเป็ นแบบนด้ี ทู า่ คนื นค้ี งไมต่ น่ื แลว้ แน่ ชา่ งเถอะ เห็นแกห่ นา้ มจู่ อ่ื พอเธอขน้ึ ไปชนั้ บนกแ็ ลว้ กนั เมอื่ คดิ ไดด้ งั นี้ หานชงิ จงึ ตอ้ งออ้ มไปยงั อกี ดา้ นของรถและเปิด ประตอู อก จากนัน้ จงึ กม้ ตวั ลงไปอมุ ้ เธอขน้ึ มา มอื ทยี่ ังไมท่ ันถกู ตวั เสยี่ วเหยยี นกค็ า้ งอยกู่ ลางอากาศ เขาไมช่ อบสมั ผัสตวั ผหู ้ ญงิ ฮน่ั ชงิ ลกุ ขน้ึ อกี ครัง้ จากนัน้ จงึ มองไปรอบๆ นอกจากลงุ หนาน แลว้ ก็ไมม่ ใี ครชว่ ยไดอ้ กี

หรอื วา่ เขาจะขอใหล้ งุ หนานอมุ ้ เสย่ี วเหยยี นไป? ไมต่ อ้ งพดู ถงึ วา่ รา่ งกายของลงุ หนานจะรับไหวหรอื ไม่ แตแ่ คก่ ารใหค้ นชรา อยา่ งเขาอมุ ้ ผหู ้ ญงิ ขน้ึ ชนั้ บนไปกไ็ มเ่ หมาะแลว้ เมอื่ คดิ วา่ เขาไดต้ กลงกบั มจู่ อื่ ไปแลว้ หานชงิ กไ็ ดแ้ ตล่ องเรยี ก เสย่ี วเหยนี อกี หลายครัง้ กอ่ นจะพบวา่ เธอหลบั ราวกบั ตาย สดุ ทา้ ยหานชงิ จงึ ไรห้ นทางและไดแ้ ตย่ น่ื มอื ออกไปอมุ ้ เธอ เสยี่ วเหยยี นซง่ึ กําลงั นอนหลบั เหมอื นหมเู มอื่ ถกู เขาอมุ ้ ขน้ึ มา เธอกเ็ ออื้ มมอื ไปกอดคอของเขาเอาไว ้ มอื เล็กทอ่ี อ่ นนุ่มไร ้ กระดกู ของเธอแนบอยทู่ ค่ี อของหานชงิ จนเขาอดขมวดควิ้ ขน้ึ มาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ \"อมื ….ฮฮิ ฮิ ฮิ ”ิ หานชงิ กม้ ลงไปมองเธอ จากนัน้ จงึ พบวา่ เธอกําลงั หวั เราะราว กบั คนโง่ ทา่ ทางและนํ้าเสยี งฟังแลว้ โงง่ มอยา่ งยงิ่ รมิ ฝี ปากบางของหานชงิ เมม้ ขน้ึ จากนัน้ สองขายาวของเขาก็รบี กา้ วขนึ้ บนั ไดไปอยา่ งรวดเร็ว หอ้ งรับแขกของตระกลู หานมักจะมกี ารทําความสะอาดเป็ น ระยะๆ อยแู่ ลว้ ดงั นัน้ หานชงิ จงึ พาเสย่ี วเหยยี นไปทหี่ อ้ งพัก

แขกโดยตรง จากนัน้ จงึ วางเธอลงบนเตยี งใหญ่ ในขณะทก่ี ําลัง คดิ จะชกั มอื กลับมา กลบั พบวา่ มอื ของเสยี่ วเหยยี นโอบรอบคอ ของเขาไวแ้ น่นไมย่ อมคลายออก \"ปลอ่ ย!” หานชงิ ตําหนเิ สยี งเย็น จากนัน้ กพ็ ยายามดงึ มอื ของ เธอลง เสย่ี วเหยยี นไมย่ อมปลอ่ ย แตก่ ลบั โอบรอบคอเขาแน่นกวา่ เดมิ หานชงิ ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย กอ่ นทเี่ ขาจะตอบสนองกเ็ ห็นวา่ เสย่ี ว เหยยี นทนี่ อนอยบู่ นเตยี งจู่ ๆ ก็ยน่ื ปากขน้ึ มาและโนม้ ตวั เขา้ มา ใกลต้ นเอง ใบหนา้ ของหานชงิ เปลย่ี นไปทนั ที ในตอนทเี่ ขากําลังคดิ จะ หยดุ เธอเอาไว ้ เสยี่ วเหยยี นก็ลมื ตาขน้ึ ดวงตาใสกระจา่ งคนู่ ัน้ สบตากบั เขาอยา่ งไรก้ ารป้องกนั สายตา งว่ งงนุ ของแฝงดว้ ยความโงง่ มเล็กนอ้ ย อกี ทัง้ …ยงั มสี งิ่ อนื่ ทพ่ี งิ มาดว้ ย ใบหนา้ ของหานชงิ เยยี บเย็น ดวงตาคมปลาบจอ้ งมองเธอ

อาจเป็ นเพราะรังสจี ากตวั ของเขา การกระทําของเสย่ี วเหยยี น หยดุ ลงทนั ที จากนัน้ ….มนั หยดุ ลงหลงั จากทเ่ี กอื บจะแตะเขา้ ใหก้ บั หานชงิ ในชว่ งเวลานัน้ เธอคลา้ ยกบั โดยไฟชอ็ ตก็มปิ าน ดงั นัน้ จงึ ยัง หยดุ นง่ิ อยทู่ เ่ี ดมิ แมก้ ระทงั่ ทา่ ทางก็ยงั คา้ งเตง่ิ ไมเ่ คลอื่ นไหว เสย่ี วเหยยี นมองไปที่ หานชงิ ทอ่ี ยใู่ กลห้ นา้ ของเธออยา่ งยงิ่ ทัง้ คใู่ กลก้ นั จนแทบจะเป็ นหนงึ่ เดยี ว เธอ….เธอกําลงั ฝันหรอื ? แตว่ า่ …เธอจําไดว้ า่ ในความฝัน เทพบตุ รเป็ นฝ่ ายจบู เธอนี่ อกี ทงั้ ยงั จบู ไดห้ นักหน่วงมาก จนเธอแทบจะหายใจไมอ่ อก แตเ่ ธอรวู ้ า่ ในความเป็ นจรงิ หานชงิ ไมม่ วี นั ทําแบบนัน้ กบั เธอ แน่ๆ เพราะความเป็ นจรงิ แลว้ หานชงิ เป็ นพวกคล่ังนอ้ งสาว อกี ทงั้ ตอ่ ใหเ้ ขาจะหาผหู ้ ญงิ สกั คน เขาก็ไมม่ ที างมาหาตนเองแน่ เธอทัง้ โงแ่ ละซอื่ บอ้ื อกี ทงั้ ยงั ไรส้ มอง หนา้ ตากพ็ อปานกลาง เทา่ นัน้ แมก้ ระทั่งเปรยี บเทยี บกบั ผหู ้ ญงิ หลายๆ คนยังเทยี บไป ได ้

ดงั นัน้ ในความฝันเธอจงึ พยายามจบู กลบั ไป แตต่ อนนเี้ กดิ อะไรขนึ้ ? ทําไมทันทที ล่ี มื ตาขนึ้ เธอถงึ เห็นใบหนา้ เย็นชาของหานชงิ อกี ทัง้ …นเี่ ธอกําลงั ทําอะไรอย?ู่ ในทสี่ ดุ เสยี่ วเหยยี นกส็ งั เกตเห็นรมิ ฝี ปากยนื่ ของตน และมอง ไปยงั หานชงิ ทขี่ มวดคว้ิ แน่นอกี ครัง้ เธอรวู ้ า่ ….มบี างอยา่ งในใจ กําลงั แตกสลาย พระเจา้ ! นฉ่ี ันทําอะไรเนยี่ ? ทนั ใดนัน้ เสย่ี วเหยยี นก็ปลอ่ ยมอื ออก ทา่ ทางกระตอื รอื รน้ แปร เปลยี่ นเป็ นหลงั มอื ทนั ที ตบุ ! เธอลม้ ลงบนเตยี งนุ่ม หวั ของเธอสมั ผัสกบั หมอนออ่ นนุ่ม จากนัน้ จงึ มองไปทห่ี านชงิ ดว้ ยความงนุ งง \"หาน คณุ หาน… \" เสยี่ วเหยยี นลน้ิ พันกนั และเอย่ ยา่ ง ตะกกุ ตะกกั \"ฉัน เมอ่ื ครฉู่ ันหลับลกึ เกนิ ไป ไมร่ วู ้ า่ ตนเองทํา อะไรลงไป”

หานชงิ พยักหนา้ ดว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย นํ้าเสยี งเย็นชาของเขาพดู ขนึ้ “พักผอ่ นเถอะ” จากนัน้ เขากห็ มนุ ตวั ออกไป และปิดประตหู อ้ งพักแขกลง หลังจากทเี่ ขาจากไป เสยี่ วเหยยี นกน็ ง่ิ งันไปเกอื บสบิ วนิ าที กอ่ นทเี่ ธอจะไดส้ ตกิ ลับมา เธอเออ้ื มมอื ไปปิดแกม้ แลว้ รอ้ งลนั่ ! “อา๊ กกกกก เสย่ี วเหยยี นเธอทําอะไรลงไป? จะบา้ ตาย!! เทพบตุ รสดุ หลอ่ อมุ ้ เธอขน้ึ มาชนั้ บนไดย้ ังไง? อกี ทัง้ …อกี ทงั้ ยงั …เธอถงึ กบั ยน่ื ปากออกไปใกลห้ นา้ เขา เมอื่ คดิ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นกร็ บี ลกุ ขนึ้ น่ังและแตะทม่ี มุ ปาก ของเธอ โชคดที ไ่ี มม่ นี ํ้าลายไหล มจู่ อ่ื กจ็ รงิ ๆ เลย ทําไมถงึ ไมป่ ลกุ เธอ? จนทําใหเ้ ธอตอ้ งทําตวั น่าอบั อายตอ่ หนา้ เทพบตุ รแบบนี้ ฉันไมร่ วู ้ า่ ทเี่ ธอยนื่ ปากออกไปเมอื่ กน้ี จี้ ะไปทําใหเ้ กดิ เงามดื ใน ใจของหานชงิ ขนึ้ รเึ ปลา่ ? ตอ่ ไปนยี้ ามเจอหนา้ กนั เขาจะกลา้ สบตาเธอไหม?

ดว้ ยเหตนุ ี้ เสย่ี วเหยยี นจงึ เรม่ิ บา้ คลงั่ ขน้ึ อกี ครัง้ เธอกอดหมอน และกลง้ิ ไปมา รสู ้ กึ อยตู่ อ่ ไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ! เธอโมโหจนจะบา้ ! เสย่ี วเหยยี นหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาจากกระเป๋ าและสง่ ขอ้ ความถงึ หานมจู่ อ่ื และโทษวา่ เธอไดท้ ําเรอื่ งเลวรา้ ยลงไป [เธอ ทําไมถงึ ไมป่ ลกุ ฉัน? เธอรไู ้ หมวา่ ฉันเพง่ิ หนา้ แตกครัง้ ใหญไ่ ป?] หานมจู่ อื่ เพงิ่ จัดการให ้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เขา้ นอนเสร็จ และกําลงั จะ ไปอาบนํ้าเพอื่ ผอ่ นคลายประสาท โทรศพั ทม์ อื ถอื บนโตะ๊ ทํางานกส็ นั่ ขนึ้ พอดี เธอหยบิ มันขนึ้ มาดู และพบวา่ เป็ น wechat จากเสยี่ วเหยยี นจงึ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยมิ้ [จะปลกุ ก็ตอ้ งเรยี กแลว้ ตน่ื สิ เธอนอนหลบั อยา่ งกบั หมู อกี ทงั้ ยังเอาหวั เราะคกิ คกั ไมห่ ยดุ ฉันเรยี กเธออยตู่ งั้ หลายครัง้ ] [แยแ่ ลว้ ? ฉันถงึ กบั เอาแตห่ วั เราะคกิ คกั ตลอดเวลา? จบแลว้ จบ แลว้ ภาพลกั ษณข์ องฉันพังลงหมดแลว้ ]

[แตเ่ ดมิ เธอก็ไมม่ ภี าพลักษณ์อยแู่ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง? อกี ทัง้ เรอ่ื ง ภาพลกั ษณ์สําหรับเธอแลว้ มันคอื อะไรกนั ? ในหา้ ปีทผี่ า่ นมา เธอบอกวา่ เธอไมส่ นใจเรอื่ งพวกนี้ ยดึ มั่นเรอ่ื งของการเอาชนะ จติ ใจเป็ นหลักไมใ่ ชห่ รอื ไง?] [ชา่ งจติ ใจมนั ส!ิ ] ตอ่ หนา้ เทพบตุ รสดุ หลอ่ จติ ใจเป็ นเรอ่ื งบา้ บออะไรกนั ? ตอนนเ้ี ธอแทบจะทําใหเ้ ทพบตุ รเผน่ แน่บไปแลว้ จากนไ้ี ป… เกรงวา่ แมก้ ระทง่ั สบตาเทพบตุ รของเธอยงั ทําไมล่ ง [อกี ทงั้ ฉันใหโ้ อกาสนกี้ บั เธอเธอควรจะขอบคณุ ฉันสิ } [โอกาสกะผสี ิ หนา้ ของฉันแตกลงยับเยนิ ไปแลว้ ] [ฉันรสู ้ กึ วา่ พช่ี ายของเธอคงไมก่ ลา้ มองหนา้ ฉันอกี ตอ่ ไปแลว้ ทําไมฉันถงึ ไดซ้ อื่ บอื้ ขนาดนเ้ี นย่ี ?] [เธอทําอะไรลงไป?] เสย่ี วเหยยี นเห็นประโยคน้ี ก็ไรค้ ําพดู ใดๆ อกี เธอรบี วาง โทรศพั ทม์ อื ถอื ทงิ้ ไวด้ า้ นหนง่ึ

ตอนที่ 367 เหมอื นฉนั จะเห็นเธอ วนั ทส่ี อง เนอ่ื งจาก หานมจู่ อื่ กลบั บา้ น ดงั นัน้ ทัง้ ตระกลู หานจงึ ดมู ี ชวี ติ ชวี าคกึ คกั ขนึ้ มาทนั ที “ไดย้ นิ มาวา่ เมอื่ คนื นคี้ ณุ หนูของเรากลบั มาแลว้ อกี ทัง้ ยังพา คณุ ชายนอ้ ยกลับมาดว้ ย อยากเจอจังเลย” สาวใชห้ ลายคนพดู คยุ กนั \"ตอนนคี้ งยงั ไมต่ น่ื มัง้ เมอื่ คนื กวา่ จะกลับมาถงึ กด็ กึ ดน่ื แลว้ เกรงวา่ ตอ้ งนอนถงึ กลางวันถงึ ตน่ื และคอ่ ยเจอ ไดย้ นิ วา่ คณุ หนู ของเราคลา้ ยกบั คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นนัน้ มาก ทงั้ หนา้ ตาและบคุ ลกิ ก็ เหมอื นอยา่ งยง่ิ ” \"จรงิ เหรอ? กอ่ นหนา้ นหี้ า้ ปีกอ่ นฉันก็บอกพวกเธอไปอยา่ ง เงยี บๆ วา่ ตวั ปลอมคนนัน้ บคุ ลกิ นสิ ยั ไมค่ ลา้ ยคนตระกลู หาน มากนัก คดิ ไมถ่ งึ วา่ ทฉี่ ันคดิ จะเป็ นเรอ่ื งจรงิ ทแี่ ทเ้ ธอก็เป็ นตวั ปลอม”

\"ของปลอมไมส่ ามารถเป็ นของจรงิ ของจรงิ ปลอมไมไ่ ด ้ เมอ่ื เวลาผา่ นไปกจ็ ะรไู ้ ดเ้ อง ตอนนค้ี ณุ หนูกลบั มาแลว้ ตวั ปลอม ยอ่ มตอ้ งหนไี ปอยา่ งไมม่ ที างเลอื ก” \"เฮอ้ หา้ ปีกอ่ นเธอก็ถกู ไลไ่ ปจากตระกลู หานแลว้ แลว้ ไปไหน ตอ่ นะ?” “ไมร่ แู ้ น่ชดั เหมอื นกนั แตว่ า่ ผหู ้ ญงิ แบบนัน้ …เห็นทไี มค่ วรมจี ดุ จบทดี่ แี น่” \"ไมพ่ ดู ถงึ ตวั ปลอมน่ันแลว้ พดู แลว้ ก็รสู ้ กึ พะอดื พะอม ไดย้ นิ มา วา่ ลกู ชายของคณุ หนูก็คอื คณุ ชายนอ้ ยของเรา หนา้ ตาน่ารัก อยา่ งมาก อกี ทัง้ ยังหลอ่ เหลาดว้ ย” \"จรงิ หรอื ? \" \"อดตงั้ ตารอไมไ่ หวแลว้ ! ” หลายคนถมู อื ของตน สหี นา้ แสดงออกวา่ กําลังตน่ื เตน้ มาก หานมจู่ อื่ กวา่ จะตน่ื ขนึ้ มากเ็ ป็ นเวลาเกอื บเทยี่ งวนั แลว้ เมอ่ื คนื เธอเหน็ดเหนอื่ ยมากเกนิ ไป เมอื่ เธอลกุ ขนึ้ ก็พบวา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ท่ี หายไป เธออง้ึ ไปชวั่ ขณะ เมอื่ นกึ ไดว้ า่ ทน่ี ค่ี อื บา้ นตระกลู หาน

เสย่ี วหมโี่ ตว้ คงลงไปชนั้ ลา่ งกอ่ นแลว้ เธอจงึ ไมร่ บี รอ้ นและ คอ่ ยๆ ลกุ ขน้ึ ชา้ ๆ จากนัน้ จงึ ไปลา้ งหนา้ ลา้ งตาและลงไปชนั้ ลา่ ง ในขณะทก่ี ําลังจะลงบนั ได หานมจู่ อื่ ก็เห็นรา่ งเล็กๆ อยทู่ ช่ี นั้ ลา่ ง เขาถกู รายลอ้ มไปดว้ ยฝงู ชน และไมร่ วู ้ า่ กําลงั พดู อะไร เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เป็ นทนี่ ยิ ม ไปไหนก็มักจะเชน่ น้ี หานมจู่ อื่ เองกเ็ คยชนิ กบั สถานการณเ์ ชน่ นแ้ี ลว้ ในขณะทเ่ี ธอกําลงั จะกา้ วลงไป ดา้ นหลงั ก็มเี สยี งเล็กๆ ดงั ขนึ้ มา “มจู่ อ่ื ! มจู่ อ่ื มจู่ อ่ื ! ” หลงั จากไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กช็ ะงักลง เมอื่ เธอหนั กลับไปกเ็ ห็น เสย่ี วเหยยี นซอ่ นตวั อยทู่ หี่ วั มมุ กําลงั มองมาทต่ี นอยา่ งรอ้ นรน เมอ่ื เห็นเธอหนั กลับมา เสยี่ วเหยยี นก็รบี โบกมอื ใหเ้ ธอเดนิ เขา้ ไปหา หานมจู่ อื่ เดนิ ตรงไปหาเธอ “เป็ นอะไร? แอบอยตู่ รงนที้ ําไม? เธอเป็ นขโมยหรอื ไง?” ใบหนา้ ของเสย่ี วเหยยี น เต็มไปดว้ ยความคบั แคน้ ใจ \"ทัง้ หมด ไมใ่ ชเ่ พราะเธอหรอื ไง! \"

\"ฉันทําไม?” “ถา้ เมอ่ื คนื เธอปลกุ ฉัน มนั คงไมน่ ่าอายขนาดนี้ ตอนนฉี้ ัน…..ไม่ กลา้ ลงไปชนั้ ลา่ ง ฉันกลวั จะเจอพช่ี ายของเธอ” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเลกิ คว้ิ เธอจําไดว้ า่ เมอื่ คนื พอเธอถามเสยี่ วเหยยี นวา่ เกดิ อะไรขนึ้ ผลคอื เธอแกลง้ ทําเป็ น ไมร่ ไู ้ มช่ ้ี ดังนัน้ เธอจงึ ไมไ่ ดไ้ ลซ่ กั ถามอะไร แตม่ าตอนนเี้ ธอกลบั พดู ขน้ึ ตอ่ หนา้ ตนอกี ครัง้ อยา่ งนหี้ านมจู่ ่ื อจงึ ตอ้ งถามขนึ้ มาแลว้ จรงิ ๆ “เมอื่ คนื เกดิ อะไรขน้ึ ? ทําไมเธอถงึ เอาแตบ่ อกวา่ เป็ นเรอื่ งน่า อาย? หรอื วา่ เธอทําอะไรกบั พชี่ ายฉัน?” พอไดย้ นิ เสย่ี วเหยยี นก็เบกิ ตากวา้ งและสา่ ยหวั “มจู่ อื่ เธอใส่ รา้ ยพช่ี ายเธอแบบนไี้ ดย้ งั ไงกนั ?” หานมจู่ อื่ “….” เธอไมไ่ ดพ้ ดู แลว้ โอเคไหม จากนัน้ จงึ หนั ตวั กลบั ไปชนั้ เสยี่ วเหยยี นจับแขนเสอ้ื เธออยา่ งประหมา่ ท่ี “อยา่ เพงิ่ ไป ชว่ ย ฉันกอ่ น”

“ชว่ ยเธอยังไง?” “ชว่ ยดหู น่อยวา่ พชี่ ายของเธออยชู่ นั้ ลา่ งไหม?” “ไมอ่ ย”ู่ “จรงิ หรอื ? อยา่ โกหกฉันนะ? เธอยงั ไมไ่ ดด้ ดู ว้ ยซา้ํ ” “เมอื่ กฉ้ี ันดแู ลว้ ” หานมจู่ อ่ื เอย่ อยา่ งออ่ นใจ เสย่ี วเหยยี นถงึ คอ่ ยถอนหายใจออกมาดว้ ยความโลง่ อก \"โอเค อยา่ งนัน้ ฉันจะไปกบั เธอ” พดู จบเสย่ี วเหยยี นก็ตามหลงั หานมจู่ อื่ และคดิ จะลงไปพรอ้ ม กบั เธอ ผมคอื พอลงบนั ไดไปไดข้ นั้ แรก เสยี่ วเหยยี นกเ็ ห็นวา่ หานชงิ กําลังเดนิ เขา้ มาจากประตู หานชงิ ยังไมไ่ ดเ้ งยหนา้ ขนึ้ มา สหี นา้ ของเสย่ี วเหยยี นก็ เปลยี่ นไปทนั ที ในขณะทหี่ านมจู่ อื่ ยงั ไมท่ ันไดต้ อบสนองเธอก็ รบี วงิ่ เขา้ ไปหลบดา้ นหลังของหานมจู่ อ่ื เมอ่ื หานมจู่ อ่ื หนั กลบั มา ก็พบวา่ เสยี่ วเหยยี นไมไ่ ดอ้ ยขู่ า้ งหลงั เธออกี ตอ่ ไป

หานมจู่ อื่ “….” วงิ่ เร็วอะไรขนาดนัน้ สดุ ทา้ ยหานมจู่ อ่ื ก็ลงไปชนั้ ลา่ งคนเดยี ว “พ่ี เมอื่ คนื เกดิ อะไรขนึ้ ?” “หอื ?” สายตาหานชงิ เต็มไปดว้ ยความสงสยั \"เกดิ อะไรขนึ้ ? \" หานมจู่ อ่ื แทบกระอกั พดู ไมอ่ อก เสยี่ วเหยยี นเห็นหานชงิ กร็ บี วง่ิ หนไี ปราวกบั หนูทเ่ี ห็นแมว แตผ่ ลคอื หานชงิ กลบั ไมร่ สู ้ กึ รสู ้ า อะไรสกั นดิ ดงั นัน้ นเ่ี กดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? \"ไมม่ อี ะไร\" หานมหู่ วั เราะ จากนัน้ จงึ เอย่ เสยี งนุ่ม “วนั นจ้ี ะไป ไหน? \" \"ทานขา้ วกอ่ น หลังจากทานเสร็จฉันจะพาเธอไปทๆี่ หนงึ่ ” “อมื ” ในทสี่ ดุ คนรับใชก้ ็ไดพ้ บกบั หานมจู่ อื่ เพยี งแตว่ า่ ในเวลานัน้ พวก เขาถกู ครอบงําดว้ ยความฉลาดและน่ารักของ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไป

เรยี บรอ้ ยแลว้ ดงั นัน้ จงึ เอาแตว่ นเวยี นอยรู่ อบเขาและถาม คําถามเขามากมาย อกี ทงั้ ยังขอถา่ ยรปู กบั เขาอกี ดว้ ย หลงั จากถา่ ยรปู กบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไปหลายรปู ก็เอารปู ลงใน โซเชย่ี ลเพอ่ื อวดเพอ่ื นๆ พอถงึ เวลาทานขา้ วเสยี่ วหมโี่ ตว้ ถงึ คอ่ ยไดก้ ลบั มาอยขู่ า้ งๆ หานมจู่ อื่ “คณุ ลงุ ทานขา้ วหรอื ยงั ครับ?” “อมื ลา้ งมอื แลว้ ยัง?” \"ลา้ งแลว้ ครับ เอ๋ นา้ เสยี่ วเหยยี นละ่ ครับ? \" เสยี่ วหมโ่ี ตว้ มอง ไปรอบๆ แตไ่ มเ่ ห็นรา่ งของเสย่ี วเหยยี น ดงั นัน้ เขาจงึ ถามดว้ ย ความสงสยั เมอื่ ไดย้ นิ ชอ่ื ของเสย่ี วเหยยี น คว้ิ ของหานชงิ หานชงิ กข็ มวดขน้ึ เล็กนอ้ ย เขานกึ ขนึ้ ไดถ้ งึ ทา่ ทางบา้ บอของเธอเมอื่ คนื ขนาด เขาเดนิ ออกไปแลว้ กย็ ังไดย้ นิ เสยี งกรดี รอ้ งของเธอทด่ี งั ขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนน้ี ชา่ งวนุ่ วายเสยี จรงิ ๆ

“นา้ เสย่ี วเหยยี นของลกู อาจจะมเี รอ่ื งนดิ หน่อย” หานมจู่ อื่ หนั ไป จัดเสอื้ ผา้ ของ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ แลว้ พดู ดว้ ยรอยยม้ิ \"ไมอ่ ยา่ งนัน้ ลกู ลองไปเรยี กคณุ ป้าดหู น่อย?” “ไดค้ รา้ บ~” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กระโดดออกจากเกา้ อแ้ี ละวงิ่ ขน้ึ ไป ชนั้ บน ผลคอื หลังจากนัน้ ไมน่ านเขากก็ ลับมา การแสดงออกบน ใบหนา้ เล็กๆ ดหู ดหเู่ ล็กนอ้ ย \"นา้ เสยี่ วเหยยี นบอกวา่ เธอรสู ้ กึ ไม่ สบาย ไมก่ นิ ขา้ วกบั พวกเรา\" หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เล็กๆ ผหู ้ ญงิ คนนจ้ี รงิ ๆ เลย.. “อยา่ งนัน้ กไ็ มเ่ ป็ นไร พวกเรากนิ กนั ไปกอ่ น เดย๋ี วอกี สกั ครคู่ อ่ ย ใชค้ นรับใชเ้ อาขน้ึ ใหน้ า้ เสย่ี วเหยยี นกนิ \" “อม้ื \" * โรงพยาบาลประชาชน เมอื งเป่ ย

สง้ อานไมค่ าดคดิ วา่ เมอ่ื คนื ทพี่ งึ่ จะสง่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไปเมอื งซู แต่ ผลสดุ ทา้ ยคอื เธอกลบั ตอ้ งน่ังรถมาทัง้ คนื เพอ่ื มายังเมอื งเป่ ย อกี ทงั้ ยังตอ้ งตรงมาทโี่ รงพยาบาลอกี ดว้ ย “บอกมาวา่ นม่ี ันเรอ่ื งอะไร? กอ่ นจะไปฉันไมไ่ ดบ้ อกหรอื ไงวา่ ให ้ ขบั รถดๆี ระวังความปลอดภยั ?” สง้ อานถลงึ ตาใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี อนอยบู่ นเตยี งของโรงพยาบาล และเอย่ อยา่ งไมไ่ ดด้ ง่ั ใจ \"ผลคอื แกรถชน กลา้ ประสบอบุ ตั เิ หตุ รถยนตใ์ นเมอื งเป่ ยเฉงิ กลางดกึ ! นแ่ี กไมเ่ ห็นชวี ติ ของตวั เองอยู่ ในสายตาเลยหรอื ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ ฟังคําบน่ เหลา่ น้ี แตก่ ลบั ไมม่ กี ารตอบสนอง อกี ทงั้ ดวงตาเขากลับหลบุ ลง ดวงตาสเี ขม้ นัน้ เปลง่ ประกายล้ํา ลกึ ไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอยู่ “ป้าพดู กบั แก แกควรจะตอบสกั คําไหม! \" “ป้ าครับ” รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ในทสี่ ดุ กข็ ยับเล็กนอ้ ย สง้ อานหรต่ี า \"หา? \"

“ดเู หมอื นผมจะเจอเธอแลว้ ” สง้ อาสดู ลมหายใจ \"ใคร? \" ตอนท่ี 368 นค่ี อื สาเหตทุ คี่ ณุ ประสบอบุ ตั เิ หตหุ รอื หอ้ งผปู ้ ่ วยเงยี บลง มเี พยี งเสยี งพัดลมทหี่ อ้ ยลงมาจากเพดานที่ ดงั ขน้ึ ลมพัดผา่ นเสน้ ผมทป่ี รกลงหนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาเงยหนา้ ขน้ึ นํ้าเสยี งจๆู่ กจ็ างหายไป “ไมม่ อี ะไร” หรอื บางทเี ขาอาจจะตาฝาดไป แคเ่ พยี งพรบิ ตากห็ ายไป ไมแ่ น่อาจเป็ นเขาเองทด่ี ผู ดิ ไป สง้ อานเห็นดวงตาของเขาจมลกึ กน็ กึ ไปถงึ คําพดู เมอ่ื ครู่ เธอ ครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นง่ึ จงึ เอย่ ถาม “นค่ี อื สาเหตทุ แี่ กเกดิ เรอื่ งหรอื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ อย่ เป็ นการยอมรับไปโดยปรยิ าย

ในเวลานัน้ เขาแคเ่ พยี งเหลอื บไปมองเทา่ นัน้ จากนัน้ จงึ เห็น โครงรา่ งดา้ นขา้ งทคี่ ลา้ ยกบั ในความทรงจํานัน้ อยา่ งยงิ่ แตไ่ ม่ นานนักกห็ ายไปในสายตาของเขา แตเ่ ขากลับตะลงึ อยนู่ าน ราวกบั วา่ ความคดิ และสตขิ องเขาถกู ดงึ เขา้ ไปในความทรงจําของตนเอง พอไดส้ ตกิ ลบั มารถก็ชนไป แลว้ ตอ้ งขอบคณุ ทักษะการขบั รถทด่ี ขี องเขา ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดช้ นกบั รถคนั อน่ื ๆ รถของเขากช็ นเขา้ กบั รัว้ กนั้ และเขาเองก็ไดร้ ับบาดเจ็บ บางสว่ น แตก่ ็ไมไ่ ดร้ า้ ยแรงอะไร หลงั จากสงั เกตอาการในโรงพยาบาล 2-3 วัน หากไมม่ อี ะไรก็ สามารถออกจากโรงพยาบาลได ้ สง้ อานถอนหายใจยาว “ดเู หมอื นวา่ หลายปีมานแ้ี กยงั จําเธอ ไมล่ มื แตเ่ ด็กคนนัน้ ไมไ่ ดป้ รากฏตวั มาหลายปีแลว้ แกไปเห็น เธอไดย้ ังไง? ฉันเดา….แกกําลงั หลอนอยรู่ เึ ปลา่ ?”

ภาพหลอน? ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหวั เราะเยาะตนเอง “อาจจะ” จๆู่ ก็เห็นหลานชายของตนมที า่ ทางโศกเศรา้ อยา่ งยงิ่ สง้ อานก็ ไมร่ จู ้ ะพดู อะไรเพอื่ ปลอบใจเขา แมว้ า่ หา้ ปีมานอี้ ารมณข์ องเขา จะไมเ่ คยดขี นึ้ เลย แตท่ า่ ทางในตอนนเ้ี ขาดเู หมอื นยังคงตดิ อยู่ กบั วังวนนัน้ ไมไ่ ปไหน ในฐานะผอู ้ าวโุ ส เธอไมอ่ าจมองเขาซมึ เศรา้ แบบนไี้ ปตลอดได ้ เมอื่ นกึ ถงึ ตรงน้ี สง้ อานก็เอย่ ปาก “เอาแบบนแี้ ลว้ กนั แกจะเป็ น แบบนตี้ อ่ ไปไมไ่ ด ้ รอใหแ้ กออกจากโรงพยาบาล ป้าจะหาคใู่ ห ้ จากนัน้ แกก็ไปนัดบอดเถอะ” ไดฟ้ ัง เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดควิ้ อยา่ งไมพ่ อใจในทันที “ป้า พดู เรอ่ื ง อะไร? ” “ทําไม? หรอื วา่ แกอยากจะโสดไปแบบนตี้ ลอด? ฉันจะบอกให ้ แกคดิ จะอยตู่ วั คนเดยี วไมม่ ปี ัญหา แตฉ่ ันละ่ ? ตอนนฉ้ี ันจะมี ชวี ติ เหลอื ใหใ้ ชอ้ กี สกั กป่ี ี? ฉันกลัววา่ พอถงึ ตอนทฉ่ี ันไปหาแม่