เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

แก เธอจะโทษทฉ่ี ันไมด่ แู ลแกใหด้ ี เพราะสดุ ทา้ ยแลว้ ตอนแรก แมแ่ กกเ็ ป็ นคนฝากฝันแกใหฉ้ ันดแู ลเองกบั มอื ! ” เอาสงิ่ นม้ี าพดู อกี แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ กย็ งิ่ ไมพ่ อใจ เขานั่งหนา้ นง่ิ ไมต่ อบอะไร สง้ อานพง่ึ รสู ้ กึ วา่ เมอ่ื ครตู่ นพดู แรงไป ดงั นัน้ จงึ ลดเสยี งลง “สรปุ กค็ อื เหมาะไมเ่ หมาะก็ลองไปเจอดกู อ่ น ตอนนแ้ี กไมไ่ ด ้ เป็ นเหมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ่ังบนรถเข็นคนนัน้ แลว้ อยา่ ไดม้ ัวแตท่ ํา ตวั ถกู ขม่ เหง รไู ้ หม? ” กอ่ นหนา้ นผี้ หู ้ ญงิ หลายคนเคยชอบใบหนา้ ของ เยโ่ มเ่ ซนิ แต่ เมอ่ื เห็นวา่ เขาพกิ ารพวกเธอก็รังเกยี จ แตเ่ มอ่ื นกึ ถงึ สถานะเยอื้ ง หลังของเขาถงึ ไดย้ นิ ยอมทจ่ี ะไปมาหาสดู่ ว้ ย แตใ่ นหลาย ครัง้ การกระทําและดวงตาของผคู ้ นนัน้ สามารถ มองออกได ้ พวกเธอรังเกยี จทเี่ ขาพกิ าร อกี ทงั้ โลกภายนอกกบ็ อกวา่ เขาไมป่ กติ ผหู ้ ญงิ เหลา่ นัน้ จงึ ยง่ิ รังเกยี จเขา

แตต่ อนนไ้ี มเ่ หมอื นเดมิ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับมายนื ไดแ้ ลว้ ไมต่ อ้ งน่ัง บนรถเข็นอกี ตอ่ ไป หนา้ ตาดี พน้ื ฐานครอบครัวดี หนุ่ ดี และอกี ทัง้ ยงั มหี วั ทางดา้ น ธรุ กจิ ทเ่ี กง่ กาจ เยโ่ มเ่ ซนิ คนนใ้ี ครกนั ทจี่ ะไมช่ อบ? ในชว่ งหลายปีทผี่ า่ นมา มผี หู ้ ญงิ ทม่ี ชี อ่ื เสยี งหลายคนเสนอตวั มาถงึ หนา้ ประตู แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะชายตามอง สง้ อานมองดกู ร็ วู ้ า่ ในใจของเขามคี วามคดิ ยังไง แตเ่ ธอไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา? “ฉันจะบอกกบั แกให ้ ป้าไมส่ นวา่ ในใจของแกจะคดิ ยังไง แต่ หลายปีมานแี้ กรสู ้ กึ เสยี ดายหรอื ไม่ ป้าจะบอกแกวา่ ตอ่ ใหแ้ ก เสยี ดาย ก็ไมม่ ปี ระโยชน์ เพราะคนทเี่ อย่ เรอ่ื งหยา่ กค็ อื แกใช่ ไหม? ไมใ่ หเ้ ธอเขา้ ไปในตระกลู เยก่ เ็ ป็ นแก แตใ่ หแ้ กเจอเธออกี ครัง้ แกกไ็ มม่ คี ณุ สมบตั แิ ลว้ เขา้ ใจไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ “…..”

“นอกจากน้ี หา้ ปีผา่ นไปแลว้ ยากทจี่ ะรับประกนั วา่ เธอจะไม่ แตง่ งานใหม่ ตอ่ ใหแ้ กเจอเธอจรงิ ๆ แกกไ็ มส่ ามารถไปรบกวน เธอได ้ ไดย้ นิ หรอื เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงไมต่ อบ สง้ อานโมโหขนึ้ มา เธอยนื่ มอื ไปดงึ หู ของเขา “ไดย้ นิ ไหม?” “โอย้ … ” เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ เจ็บ ใบหนา้ ของเขาเปลย่ี นสี “ปลอ่ ย! ” “ตอนนรี้ จู ้ ักคําวา่ ปลอ่ ยแลว้ ? เมอ่ื กฉี้ ันพดู กบั แก แกไมเ่ ห็นฉัน ในสายตาสกั นดิ ?” “ป้ า…” สง้ อานเห็นวา่ หขู องเขาถกู หยกิ เป็ นสแี ดง ในใจของเธอกร็ สู ้ กึ สงสารอยบู่ า้ ง ดงั นัน้ จงึ ถอนหายใจแลว้ ดงึ มอื กลบั อยา่ งชว่ ย ไมไ่ ด ้ “เอาเถอะ ป้าไมไ่ ดต้ ัง้ ใจจะโมโหแก. แตค่ ําพดู ทป่ี ้าบอกแก จะตอ้ งจําเอาไวใ้ นใจ สองวันนฉี้ ันจะยงั ไมก่ ลับเมอื งซู รอแก ออกจากโรงพยาบาลแลว้ คอ่ ยวา่ กนั อกี ท”ี

เมอ่ื ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็นกึ ไปถงึ คําพดู ของเธอทบี่ อกจะแนะนําคู่ ใหเ้ ขาไปนัดบอดหลงั จากออกจากโรงพยาบาล ทนั ใดนัน้ เขาก็ ไดส้ ตกิ ลับมาทนั ที “ป้าไมต่ อ้ งมากงั วลในเรอ่ื งพวกนี้ ผมเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดก้ งั วลเรอื่ ง ผหู ้ ญงิ ” “ใช่ ฉันรวู ้ า่ แกไมก่ งั วลเรอ่ื งผหู ้ ญงิ แตแ่ กมกี ะจติ กะใจไปหา ผหู ้ ญงิ ม่งั ไหมละ่ ? แกไมค่ ดิ ป้าก็เลยชว่ ยคดิ ให ้ ยังไงเสยี เรอ่ื ง นกี้ ว็ า่ ไปตามน้ี ถงึ เวลานัน้ ป้าจะจัดการเอง วางใจได ้ ฉันจะตอ้ ง หาคนดๆี ให ้ ไมป่ ลอมแน่” เยโ่ มเ่ ซนิ “….” เมอ่ื เขาหลับตาลง สงิ่ ทปี่ รากฏชดั ขน้ึ มากลบั เป็ นใบหนา้ ดา้ นขา้ งนัน้ บา้ ไปแลว้ บา้ ไปแลว้ จรงิ ๆ หา้ ปีแลว้ เพราะเธอปรากฏตวั ขนึ้ ทกุ อยา่ งของเขาจงึ ถกู รบกวน ไปอยา่ งสนิ้ เชงิ

* สสุ าน “พี่ ทที่ พี่ บี่ อกวา่ จะพาฉันมา คอื ทน่ี หี่ รอื ?” “อมื ” หานชงิ พาหานมจู่ อื่ เขา้ ไปขา้ งใน แมว้ า่ จะยงั ไมถ่ งึ จดุ หมาย แต่ หานมจู่ อื่ กพ็ อเดาอะไรบางอยา่ งได ้ หานชงิ คงตอ้ งการพาเธอ ไปทห่ี ลมุ ฝังศพของหานมจู่ อื่ ในทสี่ ดุ หลงั จากเดนิ ไปสกั พัก ฝี เทา้ ของหานชงิ ก็หยดุ ลง หานมจู่ อื่ มองตามสายตาของเขาไป มภี าพอยบู่ นหลมุ ฝังศพ เป็ นใบหนา้ ของผหู ้ ญงิ ทเ่ี ยอื กเย็นแต่ แฝงดว้ ยรอยยม้ิ ทอี่ อ่ นโยนและสภุ าพ ชว่ ยขบั เธอใหด้ เู ยอื กเย็น ยง่ิ ขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนนี้ หานมจู่ อื่ เคยเห็นบนโปสเตอรข์ องตระกลู หานเมอื่ หา้ ปีกอ่ น ไดฟ้ ังวา่ นั่นคอื แมข่ องเธอ

แตใ่ นความทรงจําของ หานมจู่ อ่ื เธอไมร่ จู ้ ักบคุ คลผนู ้ ี้เลย เมอื่ เห็นเธอ ในใจก็มคี วามรสู ้ กึ ผกู พันบางอยา่ งเกดิ ขน้ึ และรสู ้ กึ เศรา้ อยบู่ า้ ง แต…่ เนอ่ื งจากไมเ่ คยไดพ้ บเจอกนั ดงั นัน้ ความสมั พันธจ์ งึ เลอื น รางอยา่ งยงิ่ “หลงั จากทเี่ ธอหายไปตอนเด็ก แมก่ เ็ อาแตค่ อยเป็ นกงั วลเรอ่ื ง ของเธออยทู่ งั้ วันทงั้ คนื อกี ทัง้ ยงั ไปตามหาเธอหลายๆท่ี แตก่ ็ ยังไมพ่ บเบาะแสของเมอื่ เธอ ในวันทเ่ี ธอเสยี ชวี ติ แมจ่ ับมอื ฉัน เอาไว ้ และบอกวา่ ชวี ติ นจี้ ะตอ้ งหานอ้ งสาวใหเ้ จอ แมเ่ ชอื่ มนั่ วา่ ลกู สาวของเธอยังมชี วี ติ อยู่ แตแ่ มแ่ คไ่ มม่ มี โี อกาสไดต้ ามหาตอ่ อกี ดงั นัน้ ..หนา้ ทน่ี จ้ี งึ ตกเป็ นของฉัน” ไดฟ้ ัง หานมจู่ อื่ ก็แทบจะนกึ ถงึ สง่ิ ทเ่ี กดิ ขนึ้ กอ่ นหนา้ นี้ ตอนนเ้ี ธอกเ็ ป็ นแมค่ นเชน่ กนั หากวนั หนง่ึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ หายตวั ไป เกรงวา่ เธอคงเป็ นบา้ แน่ ดว้ ยเหตนุ ้ี หานมจู่ อ่ื จงึ เขา้ ใจความรสู ้ กึ ของนายหญงิ หานใน ตอนนัน้

เธอปวดใจเล็กนอ้ ย แตว่ า่ ….โชคชะตากม็ ักจะเลน่ ตลกแบบนี้ “แม…่ .เธอตายยังไง” ตามหลกั แลว้ ตอนทเี่ ธอเสยี น่าจะยังอายไุ มม่ าก ตอนท่ี 369 จดทะเบยี นบรษิ ทั หลงั จากถามคําถามน้ี หานชงิ ก็เงยี บขรมึ หานมจู่ อ่ื พดู ไมอ่ อกไปชว่ั ขณะ หรอื วา่ บางทเี ธอไมค่ วรถาม “ขอโทษคะ่ พ่ี ฉัน..ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ ฉันแคอ่ ยากร”ู ้ “ไมเ่ ป็ นไร” หานชงิ กลา่ วดว้ ยรอยยมิ้ จางๆ “แมต่ ายไปหลายปี มากแลว้ เรอ่ื งบางเรอื่ งฉันมองออกอยา่ งปรโุ ปรง่ ตงั้ นานแลว้ อกี ทงั้ ฉันทําเรอ่ื งทเ่ี ธอมอบมาใหส้ ําเร็จแลว้ พอสายเลอื ด ตระกลู หานของพวกพบ หานอ้ งสาวของฉันหานชงิ เจอ” พดู จบ หานชงิ กเ็ ออื้ มมอื ไปลบู หวั ของเธอ และเอย่ เสยี งเบา “หลังจากทเี่ ธอหายไป จติ ใจของแมก่ ็คอ่ นขา้ งสบั สนไปบา้ ง ทกุ วันเอาแตต่ ามหาเธอ ไปสอบถามตา่ งสถานทต่ี า่ งๆ มากมาย

และไปหาเธอดว้ ยตวั เอง คนในบา้ นลว้ นหา้ มไมอ่ ยู่ ฉันจงึ ไดแ้ ต่ ตามไปกบั เธอดว้ ย ตอ่ มาสตขิ องแมเ่ รมิ่ ไมแ่ จม่ ชดั และ กลายเป็ นโรคซมึ เศรา้ บวกกบั …หลงั คลอดสขุ ภาพแตเ่ ดมิ ของ เธอกไ็ มแ่ ข็งแรงเทา่ ไหร”่ เรอื่ งราวในอดตี เหลา่ นเี้ มอ่ื หานมจู่ อ่ื ไดฟ้ ังก็รสู ้ กึ ตน่ื ตะลงึ ในใจ “ทํา ทําไมกนั …ตอ่ ใหไ้ มเ่ จอฉัน เธอกค็ วรดแู ลตวั เองใหด้ ”ี “นั่นเพราะ แมร่ สู ้ กึ มาตลอดวา่ ตนเองทําผดิ ตอ่ เธอ ไมไ่ ดด้ แู ล เธอใหด้ ี ทําใหเ้ ธอถกู ลกั พาตวั ไป เธอโทษตวั เองอกี ทัง้ ประกอบกบั อารมณ์อน่ื ๆ อกี เธอคดิ วา่ แมจ่ ะเป็ นอยา่ งไร?” หานมจู่ อื่ พดู ไมอ่ อกชว่ั ขณะ “ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ เมอื่ พอ่ เครอื่ งบนิ ตก นั่นก็เป็ นฝันรา้ ยอกี ครัง้ หนงึ่ ตอนนัน้ พอแมไ่ ดย้ นิ ขา่ วก็กําลังไปตามหาเธอบนพน้ื ทชี่ นบท เล็ก ๆ บนยอดเขา เมอื่ ลงมาไดย้ นิ เรอ่ื งสญู เสยี นกี้ ถ็ งึ กบั ลม้ ลง เสยี สตไิ ป” หานมจู่ อื่ เบง่ิ ตากวา้ ง ลมหายใจหอบกระชนั้ ขน้ึ มา

“หลังจากสง่ โรงพยาบาล หมอกบ็ อกใหพ้ วกเราเขา้ ไปดเู ธอเป็ น ครัง้ สดุ ทา้ ย” หานชงิ เอย่ ราวกบั กําลงั เลา่ เรอ่ื งธรรมดาๆ เรอ่ื งหนงึ่ ใบหนา้ ของเขาไมม่ กี ารอารมณ์ใดๆ แตเ่ นอ่ื งจากอยใู่ กลก้ นั หานมจู่ อ่ื จงึ สามารถเห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ นัยนต์ าของเขากลับมคี ลน่ื อารมณอ์ นั รนุ แรงสาดซดั อยู่ ทัง้ สองคนยนื เงยี บๆ ไรส้ มุ ้ เสยี งอยหู่ นา้ หลมุ ฝังศพเป็ นเวลานาน หลังจากนัน้ หานมจู่ อื่ ก็วางดอกไมล้ งทห่ี นา้ สสุ านและมองดู ทอ้ งฟ้าทกี่ ําลงั มดื ลง จนเมอื่ ฝนกําลังจะตก หานชงิ จงึ คอ่ ย เรยี กหานมจู่ อ่ื จากไป หลังจากออกจากสสุ าน บนรถ ดา้ นนอกมฝี นตกลงมาแลว้ เล็กนอ้ ย หลังจากฝนตกพรําๆ อากาศก็เปลย่ี นเป็ นเย็นสบายขนึ้ มาก ไม่ อบอา้ วดงั่ เชน่ กอ่ นหนา้ อกี เสยี่ วเหยยี นยังคงหาขอ้ อา้ งไมท่ านอาหารเย็นกบั พวกเขา หานมจู่ อื่ รวู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ ดงั นัน้ จงึ ใหค้ นรับใชน้ ําอาหารขนึ้ ไป ชนั้ บนใหเ้ ธอ

หลงั อาหารคํา่ หานมจู่ อ่ื และ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็นั่งอยใู่ นหอ้ งน่ังเลน่ เลน่ เกมโทรศพั ทม์ อื ถอื ผลคอื จๆู่ หานชงิ กน็ ั่งลงและยนื่ เอกสารมาใหช้ ดุ หนง่ึ “นค่ี อื อะไร? ” “ขอ้ มลู การจดทะเบยี นบรษิ ัท ” “ขอ้ มลู การลงทะเบยี น? ” มอื ของ หานมจู่ อื่ หยดุ ลงดว้ ยความ ประหลาดใจอยบู่ า้ ง “ตงั้ บรษิ ัท หากลมุ่ แบบนม้ี ปี ระโยชนก์ บั เธอมากกวา่ เธออยา่ ได ้ เอาแตท่ ําอะไรคนเดยี ว ไมเ่ หมาะสม” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเมม้ รมิ ฝี ปากของตน “ไม่ เหมาะสมตรงไหน? กอ่ นหนา้ นัน้ ตอนฉันอยตู่ า่ งประเทศก็เป็ น แบบน?ี้ ” “สภาพแวดลอ้ มตา่ งประเทศและในประเทศไมเ่ หมอื นกนั รไู ้ หม วา่ ฉันไดย้ นิ ขา่ วอะไรมา?” ฟังหานชงิ พดู แบบน้ี หานมจู่ อ่ื กน็ กึ ถงึ เหตกุ ารณ์ทเ่ี กดิ ขนึ้ ใน เมอื งซู กอ่ นหนา้ น้ี เธออดไมไ่ ดท้ จี่ ะยกยม้ิ “มคี นจะฟ้องฉัน?”

สายตาของหานชงิ เหลอื บมองไปทเ่ี ธอนง่ิ ๆ “ดเู หมอื นวา่ เธอจะรู ้ ถงึ พฤตกิ รรมของตวั เองอยบู่ า้ ง” “ฉันรวู ้ า่ เธอตอ้ งการฟ้องฉัน แตฉ่ ันกไ็ มก่ ลวั ” หานมจู่ อื่ สา่ ยหวั อยา่ งไมแ่ ยแส “นอกจากนเ้ี รอ่ื งน้ี มันเป็ นความผดิ ของเธอ” “ดงั นัน้ กเ็ ลยปลอ่ ยใหเ้ ธอฟ้องงัน้ เหรอ?” หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองหานชงิ จๆู่ เธอกเ็ อย่ ดว้ ยรอยยม้ิ หยี “ฉัน ไมไ่ ดว้ า่ มพี ชี่ ายคอยหนุนหลงั อยหู่ รอื ? ดงั นัน้ ถงึ ไดเ้ อาแตใ่ จ ขนึ้ มาหน่อยนงึ อยา่ งมากฉันกแ็ คไ่ มเ่ อาเงนิ กอ้ นนแี้ ลว้ ตา่ งคน ตา่ งแยกยา้ ย” “เธอเพง่ิ จะกลบั มา หาดมเี รอ่ื งฉาวโฉ่ จะกระทบตอ่ อนาคตของ เธอ” “งัน้ หรอื ? ถา้ ฉันเป็ นดไี ซเนอรไ์ มไ่ ดแ้ ลว้ งัน้ ฉันเปลย่ี นไปเป็ น นักแสดงแทนแลว้ กนั ” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ น้ี หานชงิ ก็ตกตะลงึ ไปชว่ั ขณะและหรต่ี ามองเธอ “เป็ นนักแสดง?”

หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “ใช่ ถา้ เป็ นดไี ซเนอรไ์ มไ่ ด ้ อยา่ งนัน้ ก็คงได ้ แตไ่ ปเป็ นนักแสดงแลว้ ” “ไมไ่ ด”้ ใครจะรใู ้ นวนิ าทตี อ่ มา หานชงิ ปฏเิ สธคําขอของเธอ อยา่ งเย็นชา เขาเอย่ เสยี งเครง่ “เป็ นนักแสดงไมไ่ ด ้ ถา้ หากเธอ เป็ นดไี ซเนอรไ์ มไ่ ด ้ ก็มาทบี่ รษิ ัทฉัน ฉันหางานใหเ้ ธอ” เมอ่ื เห็นทา่ ทางทจี่ รงิ จังของเขา หานมจู่ อ่ื ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ หวั เราะ “พอแลว้ ฉันแคพ่ ดู เลน่ ๆ ตอ่ ใหฉ้ ันจะไมเ่ ป็ นดไี ซเนอร์ ฉันก็จะ ไมเ่ ป็ นนักแสดง คนเป็ นนักแสดงมกั จะอายนุ อ้ ยๆ กนั ทงั้ นัน้ ไมใ่ ชอ่ ายแุ บบฉัน อกี ทัง้ ยังไรท้ กั ษะการแสดง ตอ่ ใหฉ้ ันอยาก เป็ นกไ็ มม่ ใี ครกลา้ รับหรอก” หานชงิ “….” “ใชค่ รับคณุ ลงุ หมา่ ม๊แี กแ่ ลว้ ~” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ ง เอย่ เสรมิ ขน้ึ มาประโยคหนงึ่ หานมจู่ อ่ื ยมิ้ อยา่ งหมัน่ เขย้ี วใสเ่ สย่ี วหมโี่ ตว้ “ทร่ี ัก เมอ่ื กล้ี กู พดู อะไร? ”

เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กระโดดลงจากโซฟาอยา่ งรวดเร็วและปี นขนึ้ ไปที่ ขาของหานชงิ หานมจู่ อ่ื “….” “สรปุ กค็ อื เรอ่ื งนัน้ ฉันชว่ ยเธอปิดไปแลว้ ” หานชงิ ยกมอื ขา้ ง หนง่ึ ขนึ้ ไปกอดเสย่ี วหมโี่ ตว้ เอาไว ้ และพดู ดว้ ยเสยี งตํา่ “บรษิ ัท จัดการเสร็จหมดแลว้ อยใู่ กลก้ บั บรษิ ัทตระกลู หานของฉัน บน นัน้ มที อ่ี ยู่ พรงุ่ นฉี้ ันจะใหซ้ จู ว่ิ พาเธอไป” หานมจู่ อื่ “ตงั้ บรษิ ัทใหฉ้ ันแลว้ จรงิ ๆ หรอเนีย่ ? ฉัน…..อนั ทจี่ รงิ รสู ้ กึ วา่ คนเดยี วกด็ ไี มเ่ ลว จัดตงั้ บรษิ ัทยงั ตอ้ งหาทมี เขา้ มา ฉัน รสู ้ กึ เหนอื่ ย” “เรอ่ื งทมี เธอไมต่ อ้ งกงั วล ฉันหาทมี นักออกแบบทดี่ ที สี่ ดุ ในจนี ใหเ้ ธอเรยี บรอ้ ยแลว้ ” “ทมี ออกแบบทดี่ ที ส่ี ดุ ? อยา่ งนัน้ ถงึ เวลาฉันก็ตอ้ งใหเ้ งนิ พวก เขาไมใ่ ชห่ รอื ? พ่ี นพ่ี กี่ ําลงั อยากใหฉ้ ันหาเงนิ หรอื วา่ อยากให ้ ฉันลม้ ละลายกนั แน่?” เมอื่ ไดย้ นิ เธอลอ้ เลยี น ใบหนา้ เย็นชาของหานชงิ ก็มรี อยยม้ิ ปรากฏขน้ึ “เธอมคี วามสามารถ ฉันยงั คงเชอ่ื ม่นั เงนิ เดอื นของ

พวกเขาในสามเดอื นแรกพจี่ ะเป็ นคนชว่ ยเธอออกเอง แต่ หลงั จากนไ้ี ปก็อาศยั ตวั เธอแลว้ จะสามารถทําบรษิ ัททยี่ อด เยยี่ มออกมาไดห้ รอื ไม่ ดงึ ดดู ลกู คา้ ไดม้ ากพอ หรอื สรา้ งแบ รนดข์ องเธอขน้ึ มาเอง ลว้ นขน้ึ อยกู่ บั ตวั เธอ” สรา้ งแบรนดข์ องตนเอง? เมอ่ื เธอไดย้ นิ สง่ิ น้ี หานมจู่ อื่ กต็ กตะลงึ เล็กนอ้ ย ตอนอยู่ ตา่ งประเทศเธอมชี อ่ื เสยี งเป็ นแคด่ ไี ซเนอร์ เธอกลับไมค่ ดิ เรอ่ื ง การสรา้ งแบรนดข์ องตวั เองมากอ่ น แต…่ ..ถา้ ตอ้ งการนําทมี ทัง้ ทมี จรงิ ๆ เกรงวา่ จําเป็ นตอ้ งมสี ไตล์ ทแี่ น่นอน เมอ่ื นกึ ถงึ สงิ่ นี้ หานมจู่ อื่ ก็เรม่ิ ปวดหวั ขน้ึ มา สรปุ เธอรสู ้ กึ วา่ หลงั จากกอ่ ตงั้ บรษิ ัท ชวี ติ ของเธอคงจะยงุ่ มาก ขนึ้ กวา่ เดมิ แน่ “หมา่ ม๊ ี หมา่ ม๊ ี ทําบรษิ ัท ผมจะมตี ําแหน่งในนัน้ ดว้ ยไดไ้ หม ครับ?” เสยี่ วหมโี่ ตว้ จๆู่ กถ็ ามดว้ ยความสงสยั

เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื กอ็ ดถลงึ ตาใสเ่ ขาไมไ่ ด ้ “เด็กอยา่ งลกู ตอ้ งการตําแหน่งอะไร? ” “ห”ึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ สง่ เสยี งออกมา ราวกบั เสยี ใจเล็กนอ้ ย “ลงุ ใหต้ ําแหน่งกบั นายเอง” หานชงิ หยกิ แกม้ ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ “พรงุ่ นแี้ มข่ องนายคงยงุ่ นายไปบรษิ ัทกบั ลงุ แลว้ กนั ” “ไดห้ รอื ครับคณุ ลงุ ? อยา่ งนัน้ คณุ ลงุ จะใหต้ ําแหน่งทส่ี ดุ ยอด มากๆ กบั ผมไหมครับ?” ดวงตาเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เป็ นสดใสประกาย อยา่ งยงิ่ มองแลว้ ไรเ้ ดยี งสาอยา่ งหาทเ่ี ปรยี บไมไ่ ด ้ อยา่ งไรกต็ าม ในดวงตานัน้ หานชงิ ราวกบั มองเห็นรอ่ งรอยของ เลห่ เ์ หลย่ี มอะไรบางอยา่ ง แตเ่ มอ่ื เขามองดอู กี ครัง้ มันกลับ หายไปแลว้ เขาคดิ เห็นทตี นคงจะตาฝาดไป ตอนที่ 370 เขาตอ้ งการใหห้ มา่ มมี๊ คี วามสขุ

หลังจากบรรลขุ อ้ ตกลงกบั หานชงิ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็เดนิ กลับหอ้ ง ดว้ ยขาสนั้ ๆ ของตนอยา่ งมคี วามสขุ จากนัน้ เขากป็ ีนขน้ึ ไปบน เกา้ อ้ี และเงยหนา้ ขนึ้ และเปิดสวติ ชโ์ นต้ บกุ๊ ดว้ ยมอื ป้อมๆ ในปกติ เสย่ี วหมโี่ ตว้ นัน้ ทัง้ ดไู รเ้ ดยี งสาอยา่ งยง่ิ เมอื่ อยตู่ อ่ หนา้ หานมจู่ อ่ื ก็วา่ งา่ ยเป็ นพเิ ศษ ถงึ แมว้ า่ เขาจะฉลาด แตเ่ ขากลับ รจู ้ ักแยกแยะเรอื่ งราว ไมเ่ คยถกู เปิดโปงอะไรใดๆ มากอ่ น และ ไมเ่ ลน่ โน๊ตบคุ๊ นานจนเกนิ ไปตอ่ หนา้ มหี านมจู่ อ่ื แตต่ อนนท้ี า่ ทางของเขาตอ่ คอมพวิ เตอรน์ ัน้ ชาํ นาญเป็ นอยา่ ง ยง่ิ หนา้ ตา่ งสนทนาเตอื นขนึ้ มาทันทที เ่ี ขาเพง่ิ จะเขา้ สรู่ ะบบ ซอฟตแ์ วรส์ ําหรับการแชท {พระเจา้ ในทส่ี ดุ เสยี่ วหมโี่ ตว้ นายก็มาแลว้ นายไมร่ หู ้ รอื ไงวา่ มี พๆ่ี ทงั้ หลายหานายอยตู่ ลอด? หลายวันมานนี้ ายไมอ่ อนไลน์ เลย? } เสย่ี วหมโ่ี ตว้ อา่ นขอ้ ความอยา่ งใจเย็น จากนัน้ เปิดกลมุ่ เพอ่ื เรยี กดู หลังจากพบวา่ ไมม่ เี รอื่ งใหญอ่ ะไร เขาก็ยนื่ นวิ้ ออกไปพมิ พ์

เตา้ เจย้ี ว: {กลับมาแลว้ } เทพลม: {แมเ่ จา้ โวย้ โตว้ จอ่ื กลับมาแลว้ ! นายไปไหนมาทําไม ถงึ มาเอาป่ าน?้ี หายไปเกอื บสามวันเต็มๆ! } เผอื ก: {โตว้ จอ่ื !! } ไออ้ ว้ น: {โตว้ จอื่ มาแลว้ ! @ สมาชกิ ทกุ คน! } หลงั จากนัน้ ตอ่ ๆ มากเ็ ป็ นการกรดี รอ้ งเรยี กโตว้ จอ่ื อยา่ งบา้ คล่ัง เสย่ี วหมโ่ี ตว้ มองดอู ยา่ งปวดหวั จากนัน้ จงึ ปิดหนา้ ตา่ งแชทลง ดเู หมอื นเขาจะชนิ กบั สถานการณแ์ บบนแี้ ลว้ จากนัน้ ประมาณสองนาทตี อ่ มา เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็คอ่ ยเปิด หนา้ ตา่ งอกี ครัง้ เตา้ เจย้ี ว: {พดู อะไรหน่อยส!ิ } ไออ้ ว้ น: {ดสู ิ ฉันบอกแลว้ วา่ โตว้ จอื่ ไมอ่ า่ นขอ้ ความของพวก เราแน่ ทกุ ครัง้ เขากเ็ ป็ นแบบนี้ สองนาทผี า่ นไปถงึ คอ่ ยมาตอบ! }

เทพลม: {หรอื วา่ เวลาทพี่ วกเราเหา่ หอนจะเป็ นสองนาทพี อด?ี } เผอื ก: {หบุ ปาก เขา้ เรอ่ื ง! } มคี นตะโกนและเอย่ หา้ มขนึ้ มาในกลมุ่ จากนัน้ จงึ บอก เสยี่ วหมี่ โตว้ เกยี่ วกบั ปัญหาลา่ สดุ ทพี่ วกเขาเจอ เผอื ก: {แคส่ องวนั เองน?่ี มคี นบงั เว็บไซตข์ องเรา พวกเรา ตดิ ตาม IP ไปเพอ่ื หาแตก่ ลับไมพ่ บวา่ คนๆ นัน้ เป็ นใคร อกี ทงั้ ยังถกู ถลม่ ยับดว้ ย พวกเราโกรธแทบแยแ่ ลว้ ไมก่ วี่ ันมานน้ี ายไม่ อยู่ ทกุ คนลว้ นหาวธิ มี าไมน่ อ้ ย แตก่ ลบั ไมม่ ที างเพอ่ื สมั ผัสอดตี กําจัดเว็บไซตข์ องอกี ฝ่ ายได ้ แตพ่ วกเรากท็ นไมไ่ หวแลว้ ตอนนเี้ ซริ ฟ์ เวอรย์ งั คงลม่ อย!ู่ } ผดู ้ แู ลระบบหลายคนกเ็ ขา้ รว่ มดว้ ยเชน่ กนั เทพลม: {ใช่ ใช่ คดิ ไปคดิ มาเรอ่ื งนมี้ แี คโ่ ตว้ จอื่ ทสี่ ามารถทํา ได!้ } มันฝร่ังทอด: {โตว้ จอ่ื รบี ออกโรงเร็วเขา้ ! การกคู ้ นื เว็บไซต์ ขนึ้ อยกู่ บั นายแลว้ ! }

เสย่ี วหมโี่ ตว้ : “…..” ทแ่ี ทก้ ถ็ กู โจมตี เขาเปิดระบบหลังบา้ นของเว็บไซตอ์ ยา่ งใจเย็น และพบวา่ แมแ้ ตห่ ลงั บา้ นก็ถกู ถลม่ จนลม่ ไปดว้ ยเชน่ กนั พวกคน เหลา่ น…้ี เขาแคห่ ายไปเพยี งสองวัน เว็บไซตก์ ลับกลายเป็ น สภาพแบบนไี้ ปแลว้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ วางมอื ของเขาลงบนแป้นพมิ พอ์ ยา่ งรวดเร็ว ความเร็วมอื เร็วมากจนแทบมองไมช่ ดั และฝงู ชนยงั คงเดอื ดดาลตอ่ เทพลม: {พวกนายวา่ โตว้ จอื่ เห็นขอ้ ความของพวกเราไหม? เห็นและไปจัดการแลว้ หรอื วา่ ไมเ่ ห็นกนั แน่? } เผอื ก: {นสิ ยั ของเขานายไมร่ จู ้ ักเหรอ? คงจะไปจัดการกบั มัน แลว้ ละ่ โตว้ จอื่ ก็เป็ นแบบนี้ เยอื กเย็นไมพ่ ดู มาก! } ใช!่ แมว้ า่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะเป็ นเด็กทน่ี ่ารักและไรเ้ ดยี งสาตอ่ หนา้ หานมจู่ อ่ื เสยี่ วเหยยี น และผอู ้ าวโุ สคนอน่ื ๆ แตบ่ น อนิ เทอรเ์ น็ตเขาเป็ นบคุ คลลกึ ลับเย็นชาอกี ทงั้ ยังเยอ่ หยงิ่ และ พดู นอ้ ยอยา่ งยง่ิ !

ทกุ คนในกลมุ่ รจู ้ ักเพยี งโตว้ จอื่ รแู ้ คว่ า่ เขาเกง่ กาจอยา่ งยง่ิ แต่ กลบั ไมร่ จู ้ ักตวั ตนทแ่ี ทจ้ รงิ ของเขา หากพวกเขารู ้ คนทพ่ี วกเขาชนื่ ชอบนัน้ แทจ้ รงิ แลว้ เป็ นเพยี ง เด็กนอ้ ยอายหุ า้ ขวบ คาดวา่ คงจะโกรธจนแทบอยากจะมดุ กลับไปทค่ี รรภม์ ารดาเพอ่ื เกดิ ใหมอ่ กี ครัง้ แน่! เด็กทมี่ พี รสวรรคไ์ มม่ าก แตไ่ มไ่ ดห้ มายความวา่ จะไมม่ !ี อกี ทัง้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ยังเป็ นเด็กนอ้ ยคนหนงึ่ ! น่าเสยี ดายทพ่ี วก เขายงั ไมร่ คู ้ วามจรงิ คนในกลมุ่ ยงั คงพดู คยุ กนั และมคี นทกั ขน้ึ มา มะเขอื เทศเน่า: {แยแ่ ลว้ ฉันเปิดเว็บไซตไ์ ดแ้ ลว้ เร็วขนาดนเ้ี ลย เหรอ? } เทพลม: {ไมใ่ ชห่ รอกน่า? ยงั ไมถ่ งึ นาทดี ว้ ยซา้ํ ! ความเร็วมอื อนั บา้ คลงั่ ! } เผอื ก: {เมอื่ กฉี้ ันดแู ลว้ เว็บไซตซ์ อ่ มแลว้ จรงิ ๆ สมกบั ทเ่ี ป็ นโต ้ วจอื่ คนทถ่ี ลม่ พวกเราเป็ นใครเจอหรอื ยัง}

ทนั ทที เ่ี สยี งจบลง เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็โยนภาพเขา้ ไปในกลมุ่ เมอื่ รับรวู ้ า่ งานของตนเสร็จสมบรู ณ์แลว้ เขาจงึ พมิ พล์ งไป เตา้ เจยี้ ว: {ฉันเพง่ิ กลบั บา้ น ไมก่ วี่ นั มานย้ี งุ่ มาก } เทพลม: {เด็กนอกกลบั บา้ นนเี่ อง กลับไปทไ่ี หน? } มะเขอื เทศเน่า: {ทา่ นเทพคณุ อยเู่ มอื งอะไร มาเจอกนั หน่อย ไหม? } ไออ้ ว้ น: {ทา่ นเทพคงไมใ่ ชค่ นทพ่ี วกนายอยากเจอแลว้ จะได ้ เจอสกั หน่อย! } เผอื ก: {รจู ้ ักกนั มากน็ านแลว้ พวกเรายงั คงไมร่ เู ้ ลยวา่ โตว้ จอื่ เป็ นยังไง? นายกลบั มาแลว้ กร็ บี จัดการธรุ ะนะ ยังไงเรอื่ งนกี้ ็ถอื วา่ แกไ้ ขแลว้ พวกเราคงไมร่ บกวนนายตอ่ } เตา้ เจย้ี ว: {อมื } หลังจากพมิ พเ์ สร็จ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ ดงั มาจาก ดา้ นนอก ดวงตาของเขาไหววบู จากนัน้ จงึ ปิดหนา้ ตา่ งแชทล งอยา่ งรวดเร็วและออกจากโลกการสนทนา อกี ทงั้ ยังปิดโนต้ บกุ๊ ลงดว้ ย

ปัง! ในขณะเดยี วกนั ประตหู อ้ งก็เปิดออก หานมจู่ อื่ เขา้ มาพรอ้ มกบั แผน่ หยกสขี าว เมอื่ เขา้ มาก็เห็น เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ กระโดดออกจากเกา้ อลี้ งมาพอดี ใบหนา้ ประดบั รอยยมิ้ “เสย่ี วหมโี่ ตว้ เลน่ โนต้ บคุ๊ หรอื ? หมา่ ม๊บี อกลกู แลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ใหเ้ ลน่ นอ้ ยๆ หน่อย? ลกู ยังเด็ก ไมด่ ตี อ่ สายตา” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กา้ วขาสนั้ ๆ ของตนเดนิ ไปยังขา้ งๆ หานมจู่ อื่ จาก นัน้ จงึ เอย่ ปากอยา่ งระมัดระวัง “ไมน่ ะหมา่ ม๊ ี เมอ่ื กผ้ี มแคช่ ารจ์ โน๊ตบคุ๊ ” หลังจากไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็เหลอื บมอง จากนัน้ จงึ พบวา่ โนต้ บกุ๊ เสยี บสายชารจ์ อยู่ เธอจงึ คอ่ ยเออ้ื มมอื ไปลบู หวั เสยี่ วหมโี่ ตว้ “เด็กดมี า หมา่ ม๊เี อาองนุ่ มาให”้ “วา้ ว ขอบคณุ ครับหมา่ ม๊!ี ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ สง่ เสยี งรอ้ งจากนัน้ ก็จับแขนของ หานมจู่ อื่ เอาไว ้ และเขยง่ ตวั ไปทแ่ี กม้ ของ หานมจู่ อื่ เพอ่ื หอมอยา่ งออ่ นโยน

“หมา่ ม๊จี ๊บุ จ๊บุ ~” ในใจของหานมจู่ อื่ มคี วามสขุ เธอจ๊บุ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กลบั จากนัน้ จงึ ยนื่ จานใหเ้ ขา “เด็กดี ไปทานเถอะ” ดงั นัน้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ จงึ รับจานมาและเดนิ ถอื ไปอกี ดา้ นหนง่ึ หานมจู่ อ่ื ลกุ ขน้ึ ยนื อกี ครัง้ เธอไปหยบิ ชดุ นอนจากตเู ้ สอื้ ผา้ จากนัน้ ก็เขา้ ไปในหอ้ งนํ้าไป เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งน้ําในหอ้ งนํ้า เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็วางจานลง จากนัน้ จงึ ลกุ ขน้ึ กลับไปทโ่ี นต้ บกุ๊ และเปิดหนา้ จอขนึ้ จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆ กดป่ มุ ปิดเครอื่ ง อนั ทจี่ รงิ เขาเองก็ไมอ่ ยากซอ่ นมนั จากหมา่ ม๊ ี แตว่ า่ หมา่ ม๊ไี มช่ อบใหเ้ ขาเลน่ คอมพวิ เตอรแ์ ละโทรศพั ทม์ อื ถอื มากเกนิ ไป เพราะกลัววา่ ดวงตาของเขาจะไดร้ ับผลกระทบ อกี ทัง้ ปกตหิ มา่ ม๊กี ย็ งุ่ มาก เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รดู ้ วี า่ หมา่ ม๊ตี อ้ งการใหเ้ ขา มสี ภาพความเป็ นอยทู่ ดี่ ขี นึ้ ดงั นัน้ จงึ ทํางานอยา่ งหนัก หลายๆ ครัง้ เขามกั จะเห็นหมา่ ม๊ แี อบรอ้ งไหม้ องดเู ขาอยเู่ งยี บๆ บอกวา่ ขอโทษเขา ไมไ่ ดด้ แู ลเขาใหด้ ี

หมา่ ม๊คี ดิ วา่ เขาหลบั แตเ่ ขากลับยงั ดงั นัน้ เขาจงึ ไดย้ นิ คําเหลา่ นัน้ ทัง้ หมด แตเ่ ดมิ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็เป็ นคนฉลาด บวกกบั เป็ นลกู ใน ครอบครัวเลยี้ งเดยี่ ว ดงั นัน้ จติ ใจจงึ ออ่ นไหวมากยงิ่ ขนึ้ เขาไมก่ ลา้ ทจี่ ะแสดงอารมณ์ใดๆ ตอ่ หนา้ หานมจู่ อ่ื สงิ่ ทเ่ี ขามอบ ให ้ หานมจู่ อ่ื คอื รอยยม้ิ ทอี่ บอนุ่ และคําพดู ทน่ี ุ่มนวลเสมอมา เขารักหมา่ ม๊มี ากๆ จรงิ ๆ เขาอยากใหห้ มา่ ม๊มี คี วามสขุ ดงั นัน้ เขาเองกค็ วรพยายามหาเงนิ และมสี ว่ นชว่ ยเหลอื ครอบครัว รอจนเขาโตขนึ้ อกี หน่อย จากนัน้ หมา่ ม๊กี จ็ ะไมต่ อ้ งทํางานหนัก แลว้ เมอ่ื คดิ เชน่ น้ี เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กฟ็ ้ืนคนื สหี นา้ ดังเดมิ และกลบั ไปท่ี โตะ๊ เพอื่ กนิ องนุ่ ตอ่ ฮฮิ ิ นเี่ ป็ นความลบั เล็กๆ นอ้ ยๆ ของเขาเอง ~

ตอนท่ี 371 ไปบรษิ ทั ใหม่ วนั ทสี่ อง เพราะจะไปดทู บี่ รษิ ัทใหม่ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ตน่ื มาแตเ่ ชา้ ทส่ี ําคญั กเ็ พราะหานชงิ ตอ้ งไปทํางาน สว่ นเสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะตอ้ ง ออกไปพรอ้ มกบั หานชงิ ดว้ ย ดงั นัน้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ตน่ื ตงั้ แตเ่ ชา้ แลว้ ปรากฏวา่ หลังจากทเี่ ขาตน่ื หานมจู่ อ่ื ก็นอนไมห่ ลับอกี แลว้ ดงั นัน้ จงึ ตนื่ มาดว้ ย ทัง้ สองแมล่ กู อาบนํ้าแตง่ ตวั เรยี บรอ้ ย หานมจู่ อ่ื สง่ เสย่ี วหม่ี โตว้ ลงไปชนั้ ลา่ ง ทกุ คนทานอาหารเชา้ พรอ้ มกนั จากนัน้ เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ ก็ถกู หานชงิ พาออกจากบา้ นไป กอ่ นจะไปหานชงิ พดู กบั หานมจู่ อ่ื วา่ : “เวลายงั เชา้ อยู่ คณุ กลบั ไปนอนอกี หน่อย เดย๋ี วใหเ้ ลขาซกู ลบั มารับคณุ ตอนสายๆ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ หานมจู่ อ่ื ลมื ตาโต: “ฉันไปนอนไดอ้ กี ? คงจะ ไมใ่ ชว่ า่ ฉันเพง่ิ นอนลงไป เลขาซกู ็มารับฉันแลว้ ละ่ ?”

เห็นเธอทําหนา้ เชน่ นี้ หานชงิ อดใจไมไ่ ดจ้ งึ ยมิ้ ๆ: “ไมห่ รอก ตอนเชา้ เธอยงั มงี านอน่ื ตอ้ งทํา สบายใจได”้ ไดย้ นิ เขาพดู เชน่ นี้ หานมจู่ อื่ จงึ เขา้ ใจ ดเู หมอื นวา่ เชา้ นซี้ จู วิ่ จะ ยงุ่ มาก งัน้ เธอกก็ ลบั ไปนอนอยา่ งสบายใจไดแ้ ลว้ “คะ่ ” หานมจู่ อ่ื กลบั ไปถงึ ชนั้ บน เตรยี มกลับไปนอนตอ่ ใหอ้ มิ่ แตต่ อน ทผ่ี า่ นหนา้ ประตหู อ้ งหนงึ่ นัน้ ประตกู ลับเปิดออกกะทันหนั ใน นัน้ มมี อื หนง่ึ ยน่ื ไปควา้ เธอ หานมจู่ อ่ื ตอนแรกตกใจมาก พอดใู หช้ ดั เจนแลว้ เป็ นเสยี่ วเห ยยี นแลว้ กท็ ําทา่ ทางตกใจ: “เสย่ี วเหยยี น?” “แกยงั รวู ้ า่ เป็ นฉันอยเู่ หรอ รสู ้ กึ วา่ สองสามวนั น้ี แกลมื ฉันไป แลว้ นะ ฮม่ึ !” เสยี่ วเหยยี นกอดแขนตนเองไวแ้ ละบน่ ไปดว้ ย ทรงผมของเธอ ยงุ่ ๆ ทัง้ คนดแู ลว้ สภาพแยม่ าก

“อะไร? กแ็ กบอกวา่ ตนเองไมส่ บายจะพักฟ้ืนรา่ งกายอยใู่ นหอ้ ง ไมใ่ ชเ่ หรอ? ฉันจะมารบกวนแกไดย้ งั ไง?” “แก! แกรอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ น่ันเป็ นแคข่ อ้ อา้ ง ยงั จะมาแกลง้ วา่ ฉันอกี !” หานมจู่ อ่ื ยกั ควิ้ และยม้ิ : “สบายใจไดเ้ ลย ฉันจะลมื แกไดย้ งั ไง? วันนจี้ ะไปทบ่ี รษิ ัท แกรบี อาบน้ําแตง่ ตวั แลว้ ลงมาทานอาหาร เชา้ ชนั้ ลา่ ง” “ลงมาทานอาหารเชา้ ? งัน้ ……” “พช่ี ายฉันไปทํางานแลว้ วางใจได”้ ทนั ใดนัน้ เสย่ี วเหยยี นซง้ึ ใจจนเขา้ มากอดแขนของหานมจู่ อื่ ไว:้ “มจู่ อ่ื แกดกี บั ฉันมากจรงิ ๆเลยอา่ ! งัน้ ฉันไปเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ เดย๋ี วนเ้ี ลย!” “ไมต่ อ้ งรบี หรอก แกอาบนํ้าแตง่ ตวั แลว้ ไปทานอาหารเชา้ กอ่ น สายๆเราคอ่ ยไปบรษิ ัท ฉันจะกลบั ไปนอนตอ่ อกี หน่อย” พดู จบ หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื มาอบุ ปากตนเอง จากนัน้ หาวอยา่ งงว่ ง นอนและออกจากหอ้ งwx

จนตอนทเ่ี ธอตน่ื มานัน้ กเ็ กอื บจะเทย่ี งแลว้ เธอมองดโู ทรศพั ท์ คดิ อยใู่ นใจวา่ ทําไมเวลานแี้ ลว้ ซจู ว่ิ ยังไมม่ า ดงั นัน้ ลงไปดชู นั้ ลา่ งวา่ เธอมาแลว้ หรอื ยงั ปรากฏวา่ เพง่ิ จะลง ไปก็เห็นซจู วิ่ และเสย่ี วเหยยี นน่ังเมา้ ทก์ นั อยา่ งสนุกบนโซฟา ไดย้ นิ เสยี งเดนิ แลว้ เธอสองคนจงึ เงยหนา้ ขน้ึ มาดู “คณุ เลขาซู คณุ มาเมอื่ ไหรค่ ะ? ทําไม… …ไมใ่ หพ้ วกเขาเรยี ก ฉันตน่ื ละ่ ?” ซจู วิ่ ยม้ิ นดิ ๆและตอบดว้ ยเสยี งเบาๆ: “คณุ มจู่ อ่ื ฉันก็เพง่ิ จะ มาถงึ สบิ นาทคี ะ่ เพง่ิ จะน่ังไดส้ กั ครเู่ ดยี ว” “เหรอคะ?” หานมจู่ อื่ มองหนา้ เสยี่ วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นพยกั หนา้ : “ประมาณนแี้ หละ่ แตว่ า่ ถงึ แกจะนอนอกี ครงึ่ ชวั่ โมงหรอื อกี หนง่ึ ชวั่ โมง คณุ เลขาซกู ็ไมโ่ กรธแกหรอก” หานมจู่ อ่ื : “… …” เธอรสู ้ กึ อายนดิ ๆแลว้ กแ็ กลง้ ไอสกั สองสามที จากนัน้ มองดู เวลา: “ตอนนกี้ ไ็ มเ่ ชา้ แลว้ นะ ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ เราทานขา้ วมอ้ื เทย่ี งดว้ ยกนั กอ่ น แลว้ คอ่ ยไปดบู รษิ ัทใหมด่ ไี หม?”

“ฉันกก็ ําลังคดิ เชน่ นอ้ี ยเู่ หมอื นกนั ” ซจู วิ่ ยมิ้ และพยักหนา้ เสยี่ ว เหยยี นกพ็ ยกั หนา้ ดว้ ยอยแู่ ลว้ หลังจากทที่ กุ คนขน้ึ ไปน่ังบนรถแลว้ เสยี่ วเหยยี นกอดกระเป๋ า ตนเองไวแ้ ละถามวา่ : “ใชส่ ิ เราจะไปบรษิ ัทใหมท่ ไ่ี หนกนั ละ่ ?” “ทําไม? คณุ มจู่ อ่ื ไมไ่ ดบ้ อกคณุ หรอื คะ พวกคณุ กําลังจะมี บรษิ ัทเป็ นของตนเองแลว้ ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นตาโตขน้ึ มาทันที จอ้ งหนา้ หานมจู่ อื่ อ ยา่ งนง่ิ ๆไมพ่ ดู อะไร “มจู่ อ่ื แกจะเปิดบรษิ ัทเองแลว้ เหรอ?” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ อยา่ งเกรงๆและยักไหลข่ องตนเอง: “ไมใ่ ชฉ่ ันเต็ม ใจทํา” เสยี่ วเหยยี น: “… …” เอาเถอะ เธอเขา้ ใจแลว้ หานชงิ เป็ นคนวางแผนใหเ้ ธอเอง วา่ ไปแลว้ หานชงิ ดตี อ่ หานมจู่ อื่ นัน้ ไมใ่ ชเ่ สแสรง้ เลยจรงิ ๆ จัดการเตรยี มทกุ อยา่ งไวเ้ ป็ นอยา่ งดี พดู ไดน้ ่าฟังกค็ อื ดตี อ่ นอ้ งสาว แตว่ า่ …… หานมจู่ อ่ื กไ็ มใ่ ชเ่ ด็กๆแลว้ นน่ี า

เป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ มคี วามคดิ เป็ นของตนเอง เรอ่ื งทกุ อยา่ งถกู เตรยี มไวไ้ ดด้ หี มดแลว้ เหมอื นกบั วา่ ……ถกู มองเป็ นเด็กโต อยา่ งนัน้ ทสี่ ําคญั คอื บางครัง้ ถงึ แมห้ านมจู่ อ่ื กท็ ําตวั ไมถ่ กู แตก่ ย็ ัง ยอมรับแตโ่ ดยดี ก็เพราะวา่ มันเป็ นความรักและเอ็นดทู ม่ี าจากพช่ี ายของ นอ้ งสาวทค่ี น้ หามานานถงึ ยส่ี บิ กวา่ ปี เธอจะปฏเิ สธลงไดไ้ ง โชคดที หี่ านชงิ เขา้ ใจเธอ ดงั นัน้ ในหลายๆเรอ่ื ง ถงึ แมเ้ ธอจะอดึ อดั ใจ แตน่ ่ันไมใ่ ชเ่ พราะรสู ้ กึ ไมช่ อบ แตร่ สู ้ กึ วา่ ตนเองถกู ครอบคลมุ ไวด้ แู ล เธออยากจะทําทกุ อยา่ งโดยใชค้ วามสามารถ ของตนเอง ซจู วิ่ ทนี่ ั่งดา้ นหนา้ ไดย้ นิ แลว้ อดใจไมไ่ ดจ้ งึ พดู แทนหานชงิ สอง สามคํา “ฉันคงตอ้ งพดู แทนนายหานสกั หน่อยแลว้ หลงั จากทคี่ ณุ หานมจู่ อ่ื กลับมาแลว้ ถา้ เปิดบรษิ ัทหนง่ึ ขนึ้ มา จะสามารถพา ทมี งานและตนเองใหย้ นื หยดั อยใู่ นประเทศได ้ เพราะตลาด

ตา่ งประเทศและในประเทศมสี ถานการณไ์ มเ่ หมอื นกนั อกี ทงั้ นายหานน่าจะรสู ้ กึ วา่ คณุ มจู่ อื่ อายไุ มน่ อ้ ยแลว้ น่าจะมอี ะไรที่ เป็ นของตนอยา่ งม่นั คงไดแ้ ลว้ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ หานมจู่ อ่ื มองเธอดว้ ยหางตา แลว้ อดจะหวั เราะ เธอไมไ่ ด ้ “คณุ เลขาซู คณุ นเี่ ป็ นองครักษ์ซา้ ยขวาของพช่ี ายฉันจรงิ ๆเลย นะ ตอนนกี้ ย็ งั ชว่ ยเขาพดู อกี นะ” “คณุ มจู่ อ่ื ฉันก็แคพ่ ดู ตามความเป็ นจรงิ ” หานมจู่ อ่ื หวั เราะ แตไ่ มไ่ ดต้ อบโตเ้ ธอ “จรงิ สิ คณุ มจู่ อ่ื ไดด้ เู อกสารรายชอื่ ทมี งานหรอื ยงั คะ?” “เอกสารรายชอื่ ของทมี งาน?” หานมจู่ อื่ ขมวดคว้ิ สายตาทเี่ ย็น ชาเหมอื นเชญิ ชวนใหอ้ ยากรู ้ เมอ่ื วานหานชงิ ไดใ้ หแ้ คเ่ อกสาร ของบรษิ ัทแกเ่ ธอ เธอเหมอื นจะไมไ่ ดเ้ ปิดไปดถู งึ ดา้ นหลังสดุ นกึ ถงึ ตรงนแี้ ลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ นําเอกสารชดุ นัน้ ทอ่ี ยใู่ นกระเป๋ า ของเสย่ี วเหยยี นออกมาดู ซจู ว่ิ เห็นแลว้ จงึ พดู ขน้ึ มาวา่ : “อยู่ ดา้ นหลงั สดุ คณุ มจู่ อื่ ลองเปิดไปดคู ะ่ ”

ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ไดเ้ ปิดไปดดู า้ นหลัง เห็นรายชอื่ ทมี งานของเธอ มถี งึ หา้ หกคนเลยละ่ “ดไี ซนเ์ นอรท์ ัง้ หมดนนี้ ายหานเป็ นคนจา้ งดว้ ยคา่ แรงทส่ี งู เพอื่ คณุ เคยไดร้ ับรางวลั เคยออกแบบสนิ คา้ เป็ นดไี ซนเ์ นอรท์ เ่ี กง่ ๆ ทัง้ นัน้ เลย” หานมจู่ อื่ เปิดดปู ระวัตขิ องพวกเขาสกั พัก เธอกเ็ งยหนา้ ขนึ้ มา พดู วา่ : “มคี วามสามารถขนาดนมี้ าอยทู่ บ่ี รษิ ัทใหมข่ องฉัน คณุ แน่ใจวา่ พวกเขาจะอยไู่ หวเหรอ?” “นายหานจา่ ยเงนิ เดอื นใหพ้ วกเขาสงู ขนาดนัน้ จะอยไู่ มไ่ หวได ้ ยังไง? ไมแ่ น่คงอยากจะขอรอ้ งมาอยทู่ น่ี กี่ นั ตา่ งหาก” หานมจู่ อื่ : “… ….” เสยี่ วเหยยี นทน่ี ่ังอยดู่ า้ นขา้ งกช็ ะเงอ้ หนา้ เขา้ มาดดู ว้ ย “ถา้ จา้ ง เงนิ เดอื นสงู ๆ จะขาดทนุ ไหม” “นายหานเชอ่ื ในความสามารถของคณุ มจู่ อ่ื ตอ้ งสามารถประสบ ความสําเร็จในตลาดภายในประเทศไดอ้ ยา่ งรวดเร็วอยแู่ ลว้ ถงึ ตอนนัน้ แคม่ ลี กู คา้ จะกลัวขาดทนุ ทําไม? อกี ทงั้ การเปิดบรษิ ัท

กไ็ มใ่ ชเ่ ป็ นเรอ่ื งงา่ ยอยแู่ ลว้ การเรมิ่ ตน้ ของทกุ ๆอยา่ งมันก็ยาก เสมอแหละ่ ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ เหมอื นจะเขา้ ใจและก็ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจ จากนัน้ เอามอื ทา้ วหนา้ ตนเองและมองดซู จู วิ่ : “คณุ เลขาซเู กง่ จังเลยคะ่ ” ซจู วิ่ : “… …” กไ็ มร่ วู ้ า่ เธอพดู อะไร กลับทําใหเ้ สยี่ วเหยยี นดนู ับถอื ตนเอง ขนาดนี้ หานมจู่ อ่ื ปิดเอกสารและถอนหายใจ: “ชา่ งเถอะ บรษิ ัทก็เปิดไป แลว้ ในเมอ่ื มนั เกดิ ขน้ึ แลว้ ก็ตอ้ งยอมรับ แตว่ า่ ……ฉันรสู ้ กึ สงั หรณใ์ จ” “สงั หรณใ์ จอะไรเหรอ?” เสย่ี วเหยยี นหนั ไปมองเธอ หานมจู่ อ่ื ยมิ้ ขนึ้ มานดิ ๆ: “พวกเราอาจจะมชี ว่ งเวลาหนง่ึ ทจ่ี ะ ไมไ่ ดอ้ ยอู่ ยา่ งสบายๆแลว้ ” ตอนที่ 372 วยั รนุ่ ขเ้ี หงา

เมอื่ มาถงึ บรษิ ัทแลว้ หานมจู่ อ่ื ถงึ กบั ตอ้ งตะลงึ กบั ภาพทอี่ ยู่ ตรงหนา้ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ บรษิ ัททกี่ อ่ ตงั้ ขนึ้ เป็ นแคบ่ รษิ ัทเล็กๆเทา่ นัน้ ถงึ จะถกู ไมน่ ่าจะขนาดใหญข่ นาดนัน้ โดยทั่วไปแลว้ บรษิ ัททเ่ี พง่ิ เรมิ่ กอ่ ตงั้ ใหม่ ทจี่ รงิ แลว้ ไมค่ วรเรยี ก เป็ นบรษิ ัท ถงึ แมจ้ ะเป็ นบรษิ ัทกจ็ รงิ แตม่ ขี นาดเล็กมากดว้ ย คลา้ ยๆสํานักงานพวกนัน้ จากนัน้ เรมิ่ ตน้ จากธรุ กจิ ขนาดเล็ก แตว่ า่ หานมจู่ อื่ นกึ ไมถ่ งึ วา่ หานชงิ จะเตรยี มตกึ ใหญข่ นาดนใ้ี ห ้ เธอ ถงึ แมจ้ ะเทยี บกบั ตกึ ใหญข่ องบรษิ ัทตระกลู หานไมไ่ ด ้ แตว่ า่ ก็ พอๆกบั ตกึ ทอี่ ยใู่ นบรเิ วณเดยี วกนั ตอนทห่ี านมจู่ อื่ เดนิ เขา้ ไป ยังคดิ วา่ อยชู่ นั้ ไหนสกั ชนั้ หนงึ่ นกึ ไมถ่ งึ ซจู ว่ิ จะพดู วา่ “ทัง้ ตกึ นี้ นายหานเตรยี มไวใ้ หค้ ณุ มจู่ อ่ื นะคะ” เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ กลนั้ ใจไมอ่ ยจู่ นตอ้ งหายใจลกึ ๆที หนงึ่ กอดแขนของหานมจู่ อื่ ไวแ้ ละอทุ านวา่ : “พช่ี ายเธอรวย มากจรงิ ๆเลย อกี ทัง้ ยังจรงิ ใจดว้ ย!!” รวยก็เป็ นความจรงิ จรงิ ใจกเ็ ป็ นความจรงิ

แตว่ า่ ……นมี่ นั จรงิ ใจมากเกนิ ไปแลว้ “นจ่ี ะโออ้ วดเกนิ ไปหรอื เปลา่ ? เป็ นแคบ่ รษิ ัททเ่ี พง่ิ กอ่ ตงั้ ขนึ้ ใหม่ เองนะ” “คณุ มจู่ อื่ คณุ อยา่ ลมื ไปนะคะ วา่ ตอนนคี้ ณุ คอื ลกู สาวเศรษฐี อยา่ งตระกลู หาน เบอื้ งหลงั ของคณุ คอื ทัง้ ตระกลู หาน ไมว่ า่ จะ เป็ นแคต่ กึ นตี้ กึ เดยี ว ตอ่ ใหเ้ อาทัง้ ตระกลู หานมาใหค้ ณุ กบั มอื ฉันวา่ นายหานกจ็ ะยนิ ยอมอยา่ งไมล่ งั เลใจเลย” หานมจู่ อ่ื : “ไปเถอะ ขนึ้ ไปดวู า่ ขา้ งบนสภาพแวดลอ้ มเป็ นยังไง บา้ ง” “ชนั้ หนงึ่ เป็ นแผนกตอ้ นรับ ถงึ เวลานัน้ คณุ สามารถหาพนักงาน ตอ้ นรับและพนักงานรักษาความปลอดภยั ดว้ ยตนเอง” ซจู ว่ิ แนะนําใหห้ านมจู่ อ่ื ไปดว้ ยและเดนิ ไปกดลฟิ ตด์ า้ นหนา้ ไป ดว้ ย พอประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออก ทงั้ สามคนก็เดนิ เขา้ ไปพรอ้ มกนั ไปถงึ ชนั้ สอง ซจู ว่ิ กแ็ นะนําเพม่ิ อกี สองสามประโยค

“ชนั้ สองเป็ นหอ้ งครัวคะ่ ถงึ เวลาแลว้ คณุ มจู่ อ่ื สามารถหาเชฟ ทําอาหารและพนักงานทําความสะอาดดว้ ยตนเองไดค้ ะ่ ” “อมื ” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ พช่ี ายของเธอวางแผนไดร้ อบคอบมาก แคใ่ ห ้ ทมี งานกบั เธอ นอกจากนัน้ กต็ อ้ งพง่ึ ตนเองแลว้ เชน่ นย้ี ังดี หน่อย “ชนั้ สามกจ็ ะเป็ นหอ้ งทํางานของพนักงานคะ่ วันน้ี……พวกเขาก็ อยนู่ ะคะ อยากรอดเู จา้ นายใหมข่ องพวกเขา” ไดย้ นิ วา่ ทมี งานชดุ นัน้ อยทู่ ชี่ นั้ สามและพวกเธอกําลงั จะขน้ึ ไป ชนั้ สามดว้ ย หานมจู่ อ่ื ยังไมท่ นั ตอบสนองอะไร เสย่ี วเหยยี นก็ ตน่ื เตน้ ขน้ึ มากอ่ นแลว้ “จะไปเจอพวกเขาแลว้ เหรอ? ฉันรสู ้ กึ ตนื่ เตน้ มากเลย พวกเขา จะดถู กู พวกเราไหม?” ไดย้ นิ แลว้ ซจู ว่ิ หนั ไปมองเธอและยมิ้ : “เสย่ี วเหยยี น คณุ อยา่ ตนื่ เตน้ สิ ตามเหตผุ ลแลว้ คณุ ก็เป็ นผชู ้ ว่ ยของคณุ มจู่ อ่ื ควรจะ ถอื ไดว้ า่ เป็ นเจา้ นายของพวกเขาดว้ ย”

หานมจู่ อื่ พยักหนา้ : “อมื เดย๋ี วถงึ เวลาแลว้ ฉันจะหาตําแหน่ง หนง่ึ ใหแ้ ก ไมต่ อ้ งตนื่ เตน้ กลวั อะไรหรอก” เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ แลว้ ฝันหวานทันที อยดู่ ๆี ก็ไดเ้ ลอื่ นตําแหน่ง กะทนั หนั แลว้ เหรอเน่ยี ? โอโ้ ห!” ถา้ รแู ้ ตแ่ รกวา่ แกลง้ ทําเป็ นกลวั ก็ไดเ้ ลอื่ นตําแหน่ง เมอื่ กอ่ นเธอ ควรจะแกลง้ ทําเป็ นเสแสรง้ ซะบา้ ง! หานมจู่ อ่ื ไมร่ สู ้ กึ ตนื่ เตน้ มากเทา่ ไหรน่ ัก เพราะเธอพอจะเดาออก วา่ ขา้ งหนา้ จะตอ้ งเผชญิ อะไรบา้ ง หลังจากทไ่ี ปถงึ ชนั้ สาม ซจู วิ่ พาพวกเธอสองคนเขา้ ไปในหอ้ ง ทํางาน มคี นกลมุ่ หนง่ึ กําลังรอเจา้ นายคนใหมม่ าถงึ ทกุ คนตา่ งอยากรู ้ วา่ เทพองคไ์ หนทที่ ําใหน้ ายหานตอ้ งจา้ งพวกเขาและให ้ เงนิ เดอื นสงู ขนาดนัน้ ดงั นัน้ กอ่ นทรี่ อเธอมาถงึ ตา่ งพากนั สนทนาโตเ้ ถยี งกนั จางย:ู่ “พวกคณุ วา่ เจา้ นายคนใหมข่ องเราเป็ นผชู ้ ายหรอื ผหู ้ ญงิ เป็ นครัง้ แรกทนี่ ายหานสนับสนุนคนๆหนง่ึ โดยไมย่ งั้ มอื เชน่ นี้ ไม่ รวู ้ า่ เป็ นเทวดามาจากไหนกนั แน่”

หนา้ ตาของจางยธู่ รรมดาๆ พดู จากม็ นี ํ้าเสยี งทสี่ ภุ าพ “เพศไหนยังตอ้ งทายอกี เหรอ? กต็ อ้ งเป็ นผหู ้ ญงิ ส!ิ ถา้ เป็ น ผชู ้ าย หานชงิ จะเอาใจใสแ่ ละทมุ่ เทขนาดนไี้ ดย้ งั ไง?” พดู จบ เขายม้ิ หวั เราะทหี นง่ึ รอยยมิ้ นัน้ คงมแี ตผ่ ชู ้ ายเทา่ นัน้ ทร่ี ู ้ กนั ชายคนนชี้ อ่ื หลจี่ นุ ้ เฟิง เมอ่ื กอ่ นเป็ นดไี ซนเ์ นอรท์ ช่ี อบความเป็ น อสิ ระ ปลอ่ ยตวั ตลอดเวลา ซกู วั่ เออ๋ : “ฉันกค็ ดิ วา่ น่าจะเป็ นผหู ้ ญงิ นะ” พดู จบแลว้ เธอยมิ้ นดิ ๆ จากนัน้ ก็เปิดหนังสอื ทอี่ ยตู่ รงหนา้ ตอ่ ไป เลงิ เยาเยาทอ่ี ยขู่ า้ งๆกําลงั ถอื ลปิ สตกิ ทาปากแตง่ หนา้ อยู่ มี เวลาวา่ งกอ็ อกมาพดู ดว้ ยประโยคหนงึ่ “ไมว่ า่ จะเป็ นชายหรอื หญงิ ขอแคม่ สี ทิ ธเ์ิ ป็ นเจา้ นายก็พอ ถา้ หากฉันเห็นวา่ คนๆนไ้ี มม่ คี วามสามารถ มาเป็ นเจา้ นายของฉัน ฉันคงไมพ่ อใจอยา่ งแน่นอน ตอ้ งรซู ้ ะบา้ ง วา่ พวกเราเป็ น ทมี งานทยี่ อดเยยี่ มทัง้ ทมี ”

หวังอานทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งจอ้ งมองเลงิ เยาเยาดว้ ยหนา้ ตาทยี่ มิ้ แยม้ และพยกั หนา้ : “เยาเยาพดู มเี หตผุ ลนะ ฉันชอบหนา้ ตาทมี่ ั่นใจ ของเยาเยาเชน่ นมี้ ากทส่ี ดุ เลย” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ เลงิ เยาเยาจอ้ งมองหวงั อานดว้ ยความดถู กู : “เกย่ี วอะไรกบั คณุ ” หวงั อานก็ยังยมิ้ แยม้ และมองเธออยู่ เซยี วยยี ที อ่ี ยดู่ า้ นขา้ งเห็นแลว้ กไ็ มพ่ ดู จาอะไร แตม่ องไปทาง ดา้ นหลังทม่ี วี ัยรนุ่ คนหนงึ่ น่ังอยนู่ งิ่ ๆและถามดว้ ยเสยี งเบาๆวา่ : “หลนิ เจงิ นายคดิ ยังไงบา้ ง?” วัยรนุ่ คนนใี้ สเ่ สอื้ ทเี ชติ้ สขี าว มผี มทรงหนา้ มา้ ทปี่ ลอ่ ยผมลงมา บงั สายตาของเขา เขากม้ หนา้ อยแู่ ละไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอยู่ แสงแดดจากนอกหนา้ ตา่ งทสี่ อ่ งเขา้ มาบนตวั ของหนุ่มคนนี้ ทํา ใหเ้ ขาดดู เี ป็ นพเิ ศษ แววตาของเซยี วยยี เี ต็มไปดว้ ยความหลงใหลปลม้ื ใจ “หลนิ เจงิ ?”

หนุ่มวยั รนุ่ ทชี่ อื่ หลนิ เจงิ ในทสี่ ดุ ก็เงยหนา้ ขน้ึ มา มองหนา้ ของ เซยี วยยี ดี ว้ ยแววตาทเ่ี ย็นชา จากนัน้ เขาก็หนั กลับไป “ไมค่ ดิ ยงั ไง” น้ําเสยี งของเขาเยอื กเย็นมาก ฟังไมอ่ อกวา่ มคี วามรสู ้ กึ อยา่ งไร พอเขาเอย่ ปากพดู คนทพ่ี ดู คยุ กนั อยดู่ า้ นหนา้ ตา่ งพากนั หนั ไป มองเขา แววตาของสาวๆทกุ คนจะออ่ นโยนกวา่ เพราะหลนิ เจงิ เป็ นหนุ่ม ทหี่ นา้ ตาหลอ่ เลยทเี ดยี ว แตว่ า่ บนตวั ของหนุ่มคนนไี้ มม่ ี ชวี ติ ชวี าเลย อกี ทัง้ นสิ ยั ของเขาจะคอ่ นขา้ งโดดเดย่ี วเกนิ ไป ดงั นัน้ ในเวลาปกตแิ ลว้ พวกเธอจะไมค่ อ่ ยชอบเขา้ ใกลเ้ ขา เซยี วยยี ไี ดย้ นิ เขาพดู เชน่ นี้ สหี นา้ บนใบหนา้ ไมค่ อ่ ยดี จงึ กดั รมิ ฝี ปากและเงยี บๆไมพ่ ดู จา ในขณะทท่ี กุ คนกําลงั พดู คยุ กนั นัน้ ดา้ นนอกมเี สยี งรองเทา้ สน้ สงู ดงั ขนึ้ กะทนั หนั “เหมอื นมคี นมาแลว้ ” จางยลู่ กุ ขนึ้ มากอ่ น จากนัน้ เดนิ ไปทหี่ นา้ ประตแู ละมองไป

ซจู วิ่ ทกุ คนตา่ งกร็ จู ้ ัก เธอเป็ นคนทเี่ จรจากบั ทกุ ๆคนในตอนแรก น่ันเอง ทนั ใดนัน้ กเ็ ห็นคนอกี สองคนทอี่ ยขู่ า้ งๆของซจู วิ่ ตอน แรกจางยตู่ ะลงึ ไปสกั พัก จากนัน้ ก็มสี ตกิ ลบั มาและกําลงั คดิ อยู่ วา่ สองคนนคี้ อื ใคร? “จางย”ู่ ซจู ว่ิ เห็นเธอแลว้ จงึ หนั ไปเรยี กเธอ “คณุ เลขาซ”ู จางยพู่ ดู คําวา่ คณุ เลขาซู ทําใหค้ นอน่ื ตา่ งลกุ ขน้ึ มายนื “คณุ เลขาซมู าแลว้ ? พาเจา้ นายใหมข่ องพวกเรามาเหรอดว้ ย เหรอคะ?” ทกุ คนยนื ขนึ้ หมด นอกจากหลนิ เจงิ หนุ่มวยั รนุ่ ทอ่ี ยมู่ มุ นัน้ ทไ่ี ม่ แสดงอาการใดๆ เสยี งของสน้ สงู คอ่ ยๆใกลเ้ ขา้ มา ในทสี่ ดุ ซจู ว่ิ กไ็ ดพ้ าหานมจู่ อ่ื และเสยี่ วเหยยี นเขา้ ไปดา้ นในทเี่ ต็มไปดว้ ยสายตามองของทกุ คน

วันนหี้ านมจู่ อ่ื ไมไ่ ดใ้ สแ่ วน่ ตาสดี ํา อกี ทัง้ ยังใสช่ ดุ ธรรมดา แค่ เสอื้ แขนกดุ สขี าวและกางเกงยนี ส์ แลว้ ก็ใสเ่ สอื้ แขนยาวกนั แดด สฟี ้าบางๆดา้ นนอก ผมทยี่ าวตรงนุ่มลน่ื ใชย้ างมดั ผมมัดทรงหางมา้ ไวห้ ลงั หู อกี ทัง้ เธอกไ็ มไ่ ดแ้ ตง่ หนา้ ดงั นัน้ หนา้ ตาดแู ลว้ จะมคี วามออ่ นโยน บน ใบหนา้ เธอมรี อยยม้ิ นดิ ๆ ดแู ลว้ มคี วามออ่ นโยนเป็ นพเิ ศษ แตใ่ นขณะเดยี วกนั ……ก็เต็มไปดว้ ยสามคําน:้ี รังแกงา่ ย! “หลจ่ี นุ ้ เฟิงเหมอื นอยา่ งทนี่ ายพดู ไวจ้ รงิ ๆ ดแู ลว้ เจา้ นายใหม่ ของเราจะเป็ นผหู ้ ญงิ อกี ทงั้ ……หนา้ ตายงั สวยไมเ่ บา” เลงิ เยาเยาปิดฝากลอ่ งใสเ่ ครอื่ งสําอางดว้ ยเสยี งทดี่ งั ปัง แววตา มองไปทหี่ านมจู่ อื่ ดว้ ยความอคติ เธอเกลยี ดผหู ้ ญงิ ทสี่ วยกวา่ เธอ! ถา้ จะใหด้ เี ธอมคี วามสามารถเกง่ กวา่ ตนเอง ตอนท่ี 373 มาตรการรบั มอื

“ดแู ลว้ ทกุ คนอยคู่ รบพรอ้ มกนั เลยนะคะ” ซจู วิ่ มองดรู อบๆ มองเห็นวา่ อยคู่ รบทกุ คน สายตามองไปจนถงึ ดา้ นใน เห็นหนุ่ม วยั รนุ่ ทเ่ี ย็นชาคนหนงึ่ นั่งอยทู่ นี่ ั่น จากนัน้ พดู ขนึ้ มาวา่ : “ฉันมา แนะนําหน่อยนะ ทา่ นนค้ี อื คณุ มจู่ อื่ เจา้ นายใหมใ่ นอนาคตของ พวกคณุ ” ทกุ คนไมค่ อ่ ยไดย้ นิ ประโยคหลงั ไดย้ นิ แตว่ า่ ซจู วิ่ เรยี กชอื่ คณุ มจู่ อ่ื หลายปีมาน้ี ซจู ว่ิ เป็ นเลขาทมี่ คี วามสามารถของหานชงิ มาโดย ตลอด ในแวดวงธรุ กจิ มชี อ่ื เสยี งทดี่ งั ไกลไปทว่ั ดไี ซนเ์ นอร์ อยา่ งพวกเขาตอ้ งรจู ้ ักเธอแน่นอน แตต่ อนนซี้ จู ว่ิ เรยี กหานมจู่ อ่ื ดว้ ยคําสรรพนามทเ่ี คารพ อกี ทัง้ ใน แววตาของเธอเต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ ไมไ่ ดเ้ ยอ่ หยงิ่ เหมอื นทพี่ วก เขาคดิ แววตาของทกุ คนมองหานมจู่ อื่ ดว้ ยสายตาทไี่ มเ่ หมอื นเดมิ แต่ ก็ยังมคี นเอย่ ปากอยา่ งไมค่ อ่ ยพอใจ “อายยุ งั นอ้ ยก็ไดเ้ ป็ นเจา้ นายแลว้ เหรอ? มคี วามสามารถจรงิ หรอื วา่ ……เขา้ ทางประตหู ลงั ?” คนทพ่ี ดู คอื เลงิ เยาเยา เธอใส่

ชดุ กระโปรงสแี ดง ทาปากสแี ดง แกม้ แดงๆทน่ี ่าดงึ ดดู แตค่ วาม สงา่ งามทที่ ําใหค้ นรสู ้ กึ คอื ความสวยในแบบทเี่ ยอื กเย็น ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ นงิ่ ๆ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ โกรธกบั คําพดู ของเธอ แววตามองไปทห่ี นา้ ของเธอ เสยี่ วเหยยี นฟังดแู ลว้ ทําไมเหมอื นรสู ้ กึ วา่ คําพดู นไี้ มค่ อ่ ยดี หลงั จากคดิ อยตู่ งั้ นานกวา่ จะนกึ ได ้ โกรธจนเอย่ ปากตะโกนดา่ ออกมา: “ประตหู ลงั อะไร? นค่ี ณุ พดู แบบนหี้ มายความวา่ อะไร?” เลงิ เยาเยาหรตี่ าลงและมองหนา้ เสย่ี วเหยยี น: “ฮมึ่ คนๆนค้ี อื ใครเหรอ? มาถงึ ก็ตะโกนเสยี งดงั ลัน่ หรอื คณุ จะเป็ นเจา้ นาย ใหมข่ องเรา?” เสยี่ วเหยยี นเห็นสหี นา้ ของเธอแลว้ รสู ้ กึ โมโหจนหนา้ สนั่ กดั รมิ ฝี ปากไว:้ “คณุ ไมต่ อ้ งยงุ่ วา่ ฉันเป็ นใคร ฉันไมย่ อมใหพ้ วกคณุ วา่ มจู่ อื่ แบบนี้ ทมี งานมอื อาชพี แลว้ ไง?” เสยี่ วเหยยี นเป็ นคนทอ่ี ารมณ์รอ้ น เรอื่ งนห้ี านมจู่ อื่ รอู ้ ยแู่ ลว้

แตเ่ ธอนกึ ไมถ่ งึ วา่ ครัง้ นเ้ี สย่ี วเหยยี นจะอดใจไมไ่ หวเพยี งเพราะ คําๆเดยี ว เห็นเธอโมโหจนมคี วนั ขน้ึ บนหวั แลว้ แตห่ ญงิ ทอี่ ยู่ ตรงหนา้ ยงั ใจเย็นๆอยเู่ ลย เธอถอนหายใจในใจเบาๆ จากนัน้ ยก มอื ขนึ้ มาจับแขนเสอ้ื ของเสย่ี วเหยยี นและดงึ เธอไปอยดู่ า้ นหลงั ของตนเอง “มจู่ อื่ แกอยา่ ดงึ ฉันสิ ใหฉ้ ันคยุ กบั เธอกอ่ น อะไรคอื ประตหู ลงั ! แกเป็ นถงึ …….” “พอแลว้ ” หานมจู่ อ่ื พดู เบาๆอกี วา่ : “แกอยา่ เพงิ่ พดู ” เสย่ี วเหยยี นโกรธอยา่ งมาก แตก่ ฟ็ ังคําพดู ของหานมจู่ อ่ื ทบี่ อก ใหต้ นเองอยา่ เพงิ่ พดู เธอจงึ ปิดปากเงยี บและมองหนา้ หานมจู่ อ่ื สดุ ทา้ ยก็เดนิ ไปอยขู่ า้ งๆ ปลอ่ ยใหเ้ ธอจัดการดว้ ยตนเอง สว่ นซจู ว่ิ ตัง้ แตเ่ รม่ิ แรกทมี่ าถงึ เธอก็ไมค่ ดิ จะชว่ ยหานมจู่ อื่ อยู่ แลว้ นเี่ ป็ นเรอ่ื งทหี่ านชงิ สงั่ การไวใ้ หเ้ ธอเป็ นกรณีพเิ ศษ ในเมอื่ สง่ มอบทมี งานใหเ้ ธอบรหิ ารแลว้ ก็ตอ้ งใชค้ วามสามารถของ ตนเอง ทําใหท้ กุ คนเชอ่ื มน่ั ในตวั เธอ สว่ นหานชงิ ก็ตอ้ งเชอ่ื มั่นในตวั ของนอ้ งสาวอยแู่ ลว้

ถา้ หากซจู วิ่ เขา้ ไปยงุ่ เรอื่ งอกี ก็จะทําใหเ้ ธอดไู มค่ อ่ ยมคี วามน่า เชอ่ื มนั่ หานมจู่ อ่ื เดนิ หนา้ ไปสองสามกา้ ว สายตามองหนา้ ไปบนตวั ของ เลงิ เยาเยา ถงึ แมบ้ นหนา้ เธอจะเต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ แตค่ วาม มน่ั ใจในตวั ของเธอแข็งแกรง่ มาก แคค่ รเู่ ดยี วกท็ ําใหค้ วามหยงิ่ ยโสโอหงั ของเลงิ เยาเยาเกดิ ความเกรงกลวั ในทส่ี ดุ แคเ่ รอื่ งนดิ เดยี วในเวลาอนั รวดเร็ว เลงิ เยาเยาก็รสู ้ กึ วา่ ตอ่ หนา้ ของหานมจู่ อื่ แลว้ ภาพลกั ษณ์ของตนเองตกตํา่ ลงไปตงั้ เยอะ “คณุ ” เลงิ เยาเยาถอยหลังไปหนง่ึ กา้ วโดยไมร่ ตู ้ วั จากนัน้ กพ็ ดู ตอ่ ไปวา่ : “คณุ คดิ จะทําอะไร? หรอื ฉันพดู ถกู จรงิ ๆ จนโมโห แลว้ เหรอ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ยังยมิ้ เหมอื นเดมิ และพดู เบาๆวา่ : “คณุ กลัวขนาดนท้ี ําไม? ฉันไมก่ ลนื กนิ คณุ สกั หน่อย” ทกุ คนไดย้ นิ คําพดู นแี้ ลว้ กลับรสู ้ กึ กลวั นดิ ๆในใจ บนตวั ของหานมจู่ อ่ื คนนไ้ี มเ่ หมอื นกบั ตอนเมอ่ื กที้ เ่ี ห็นเธอ เรม่ิ แรกเลย เธอใสช่ ดุ แบบนัน้ พวกเธอยงั คดิ วา่ รังแกงา่ ยๆ คดิ

ไมถ่ งึ วา่ ตอนทเ่ี ธอปลอ่ ยรัศมใี นตวั ออกมานัน้ จะแข็งแกรง่ ขนาด น้ี ยงั พดู อกี วา่ ฉันไมไ่ ดจ้ ะกลนื กนิ คณุ สกั หน่อย ทา่ ทางเชน่ น้ี น่ากลวั กวา่ กลนื กนิ คณุ สกั อกี นะ? เห็นพวกเขาไมพ่ ดู จา หานมจู่ อ่ื มองดรู อบๆทงั้ สที่ ศิ รมิ ฝี ปากสี ชมพๆู ก็แงน้ ขนึ้ มานดิ ๆ “กอ่ นจะมาทน่ี ฉ่ี ันไดเ้ ห็นประวตั ขิ องพวกคณุ หมดแลว้ ทกุ ทา่ น เป็ นดไี ซนเ์ นอรท์ ม่ี ฝี ี มอื บรษิ ัทนเี้ พง่ิ จะเรมิ่ กอ่ ตงั้ ขนึ้ มาไมน่ าน ก็ ไดร้ ว่ มงานกบั พวกทา่ น นับเป็ นเกยี รตขิ องฉันอยา่ งยงิ่ ” เกยี รต?ิ ทกุ คนอดคดิ ไมไ่ ดว้ า่ ดไู มอ่ อกวา่ เป็ นเกยี รตมิ าจาก ไหน สว่ นเสย่ี วเหยยี นทยี่ นื อยดู่ า้ นหลัง โมโหจนอยากจะเดนิ หนา้ เขา้ มา แตถ่ กู ซจู ว่ิ ทย่ี นื อยขู่ า้ งๆดงึ ไวแ้ ละดงึ ไปไกลๆอกี หน่อย “คณุ เลขาซจู ะทําอะไรคะ? รบี ปลอ่ ยฉันสิ มันน่าโมโหจรงิ ๆ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ พดู อะไร แตว่ า่ มจู่ อื่ กลบั บอกวา่ ไดร้ ว่ มงานกบั พวก

เขาเป็ นเกยี รตขิ องเธอ? เธอกลายเป็ นคนทรี่ ังแกงา่ ยขนาดนี้ ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ ” ซจู วิ่ มองหนา้ เสย่ี วเหยยี นอยา่ งเหลอื อด: “แลว้ คณุ ละ่ ? กลายเป็ นคนอารมณร์ อ้ นแบบนตี้ งั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ ตอนทมี่ าคณุ มจู่ อ่ื ไดพ้ ดู อะไรไวก้ บั คณุ ? เธอมลี างสงั หรณแ์ ลว้ วา่ ชวี ติ หลงั จากนคี้ งจะไมไ่ ดส้ บายแลว้ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ : “ใชส่ ิ ฉันเพงิ่ จะเขา้ ใจ ตอนน้ี สง่ิ ทเี่ ธอพดู ทแ่ี ทก้ ็เป็ นคนพวกนน้ี เี่ อง แตเ่ ธอกําลังทํา อะไรอยลู่ ะ่ ?” “เธอพดู แบบน้ี งัน้ กแ็ สดงวา่ เธอรอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ ตอ้ งเจอแบบน”้ี “… …” “ในเมอ่ื เธอรอู ้ ยวู่ า่ ตอ้ งเจอเรอ่ื งพวกนี้ คณุ คดิ วา่ เธอจะไมม่ ี มาตรการรับมอื เหรอ?” ไดย้ นิ ซจู วิ่ พดู เชน่ นแ้ี ลว้ เสย่ี วเหยยี นเพง่ิ รวู ้ า่ ตนเองรบี รอ้ นใจ เกนิ ไป จากนัน้ หนั กลบั ไปมองหานมจู่ อื่ อกี ครัง้

ไมร่ วู ้ า่ หานมจู่ อ่ื เรม่ิ เปลย่ี นไปตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่ ไมใ่ ชค่ นนัน้ ที่ ออ่ นแอและเอาใจใสเ่ ป็ นหว่ งเป็ นใยคนอน่ื อยา่ งเมอ่ื กอ่ นแลว้ เธอเป็ นคนทฉี่ ลาดหลักแหลม เต็มไปดว้ ยราศขี องผนู ้ ํา เพราะ ความเป็ นอยขู่ องชวี ติ เมอ่ื กอ่ นทําใหเ้ ธอเกบ็ ซอ่ นเอาไวข้ า้ งใน หลงั จากนัน้ ……คอ่ ยๆสอ่ งแสงประกายออกมา เสย่ี วเหยยี นเพงิ่ จะรวู ้ า่ หานมจู่ อื่ เกง่ กวา่ ทต่ี นเองคดิ ไวเ้ ยอะมาก สว่ นเธอ รสู ้ กึ วา่ ตนเองยงิ่ อยยู่ ง่ิ หา่ งไกลจากเธอมากขนึ้ ทกุ ที คดิ ถงึ เชน่ นแี้ ลว้ เสย่ี วเหยยี นกม้ หนา้ ลงไปมองปลายเทา้ ของ ตนเอง ไมพ่ ดู อะไรและไมก่ า้ วไปขา้ งหนา้ อกี “ทกุ ทา่ นตา่ งเป็ นคนมฝี ี มอื ฉันเป็ นคนทเ่ี ห็นความสําคัญของคน เกง่ แตฉ่ ันกม็ นี สิ ยั อกี อยา่ งหนง่ึ คอื ฉันไมช่ อบบงั คบั จติ ใจคน อน่ื ถงึ แมพ้ วกคณุ จะเป็ นผรู ้ ว่ มงานทเี่ กง่ มาก แตถ่ า้ มคี นไหนท่ี ไมอ่ ยากจะอยตู่ อ่ ทบ่ี รษิ ัทนอี้ กี สามารถออกไปตอนนไ้ี ดเ้ ลย” ไดย้ นิ แลว้ คนพวกนัน้ สหี นา้ เปลยี่ นไป เซยี วยยี รี สู ้ กึ อดึ อดั ใจ ขน้ึ มาทนั ที แลว้ ก็ตเิ ตยี นเธอ: “คณุ พดู อยา่ งนห้ี มายความวา่ ไง คะ? นคี่ ณุ กําลังคดิ อยากจะไลพ่ วกเราออกเหรอคะ?”

“ไมใ่ ช”่ หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ เบาๆ: “เพราะทบ่ี รษิ ัทของฉันอยาก ไปกไ็ ปอยากมากม็ าได ้ มคี วามอสิ ระ ถา้ พวกคณุ อยทู่ น่ี แี่ ลว้ รสู ้ กึ วา่ ไมเ่ หมาะกบั มอื อาชพี อยา่ งพวกคณุ สามารถออกไปไดเ้ ลย เงนิ เดอื นของเดอื นนฉี้ ันกจ็ ะจา่ ยใหพ้ วกคณุ เหมอื นเดมิ ” “คณุ นค่ี ณุ กําลังดถู กู คนน!ี่ !” “ฉันหวงั วา่ ทกุ ทา่ นจะเขา้ ใจหลักการหนง่ึ ถงึ แมพ้ วกคณุ เป็ น ทมี งานมอื อาชพี ทนี่ ายหานหามา แตห่ ลังจากนเ้ี งนิ เดอื นทจี่ า่ ย ใหพ้ วกคณุ เป็ นของฉัน นับจากวนั นไ้ี ปฉันกค็ อื เจา้ นายของพวก คณุ คนทสี่ ามารถยอมรับไดก้ อ็ ยตู่ อ่ คนทไ่ี มส่ ามารถยอมรับได ้ กอ็ อกไปไดเ้ ลยคะ่ ฉันก็ยงั ยนื ยันคําเดมิ วา่ เงนิ เดอื นของเดอื นนี้ ฉันจะจา่ ยใหต้ ามปกต”ิ นํ้าเสยี งของหานมจู่ อื่ พดู ไดอ้ ยา่ งมนี ้ําหนัก สหี นา้ บนใบหนา้ ก็ นง่ิ มคี วามแน่วแน่ ไมก่ ลวั วา่ พวกเขาจะไปจากทน่ี จี่ รงิ ๆ เธอไมส่ นใจทมี งานของพวกเขาเลยสกั นดิ ไดร้ ับคําดถู กู เป็ นครัง้ แรก ทกุ คนตา่ งรสู ้ กึ โมโหมาก จางยพู่ ดู ดว้ ยความโมโห: “มเี จา้ นายอยา่ งคณุ แบบนท้ี ไ่ี หนกนั คณุ นกึ วา่ คณุ เป็ นใคร ไมเ่ ห็นพวกเราอยใู่ นสายตาเลย!”