เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

เพยี งแตว่ า่ เลงิ เยาเยาไมส่ บายพอดี หวังอานจงึ อยดู่ แู ลเธอ งัน้ เธอก็ตอ้ งอยไู่ ดส้ ิ แตว่ า่ หลังจากทหี่ วงั อานพาเลงิ เยาเยาออกไปแลว้ จางยรู่ สู ้ กึ วา่ …..เหลอื ตนเองเพยี งคนเดยี วตรงนัน้ จงึ อยากจะอธบิ าย สถานการณ์ ตอนท่ี 380 ซอื้ ใจคน ใครจะรวู ้ า่ หลังจากทอี่ ธบิ ายสถานการณ์แลว้ ผหู ้ ญงิ สองคนนี้ ตา่ งกเ็ ยอื กเย็นขนาดนี้ ทันใดนัน้ เธอรสู ้ กึ วา่ ตนเองรอนานตงั้ หนง่ึ ชว่ั โมงนัน้ เหมอื น ปัญญาออ่ นจรงิ ๆ “เรอ่ื งนเ้ี ราทราบกนั แลว้ คณุ กลบั ไปกอ่ นเถอะ” สดุ ทา้ ย หานมจู่ อื่ ก็เอย่ ปากพดู ออกมา จางยโู่ กรธมาก ออกเสยี งฮมึ่ คําหนงึ่ แลว้ กอ็ อกไปเลย หลังจากทเ่ี ธอไปแลว้ เสย่ี วเหยยี นเงยหนา้ ขนึ้ มามองหานมจู่ อื่ “มคี นป่ วยแลว้ เราจะไปเยยี่ มไหม?”

หานมจู่ อื่ เมม้ ปาก: “แกไปตรวจสอบดขู อ้ มลู ของหวงั อาน” เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ แลว้ เขา้ ใจความหมายของหานมจู่ อื่ ทนั ที และพยกั หนา้ : “ฉันจะรบี ไปเดย๋ี วน”้ี หลงั จากเลกิ งานแลว้ หานมจู่ อื่ และเสย่ี วเหยยี นไปท่ี โรงพยาบาลพรอ้ มกนั ระหวา่ งทางทไี่ ปโรงพยาบาล ในมอื ของเสย่ี วเหยยี นถอื ตะกรา้ ผลไมแ้ ละดอกไม ้ เอย่ ปากถามดว้ ยความสงสยั : “วนั กอ่ นเลงิ เยาเยาเยอ่ หยงิ่ ยโสขนาดนัน้ ทําไมเรายงั ตอ้ งไปเยยี่ มเธออกี ทําไม?” หานมจู่ อื่ ยมิ้ เบาๆไมพ่ ดู จา เสย่ี วเหยยี น: “มจู่ อ่ื !” “เพราะวา่ เราจะไปซอ้ื ใจคนไง” หานมจู่ อื่ หนั ไปมองเสย่ี วเห ยยี น “ถา้ เธอไมใ่ ชค่ นทอ่ี ยใู่ นทมี งานของบรษิ ัทเราละ่ ก็ เธอจะ เป็ นโรคอะไรยงั ไงกไ็ มเ่ กย่ี วขอ้ งอะไรกบั พวกเรา แตต่ อนนเ้ี ธอ เป็ นคนของทมี งานเรา ป่ วยจนตอ้ งเขา้ โรงพยาบาลในขณะที่ กําลงั ทํางานอยู่ ฉันเป็ นเจา้ นายก็ตอ้ งไปแสดงความหว่ งใยสกั หน่อย มปี ัญหาเหรอ?”

ไดย้ นิ แลว้ เสยี่ วเหยยี นตะลงึ สกั พักหลงั จากนัน้ กเ็ บะปากพดู อยา่ งไมเ่ ห็นดว้ ย: “แสดงความหว่ งใยกค็ อื แสดงความหว่ งใย แตไ่ มใ่ ชว่ า่ เจา้ นายทกุ คนจะแสดงความหว่ งใยนิ ถา้ พนักงาน ทกุ คนป่ วยครัง้ หนงึ่ กต็ อ้ งไปเยยี่ มหนง่ึ ครัง้ งัน้ เจา้ ของธรุ กจิ ระดบั ประเทศไมเ่ หน่อื ยตายเหรอ?” “แตฉ่ ันไมใ่ ชเ่ จา้ ของธรุ กจิ ระดบั ประเทศนิ ฉันเป็ นแคเ่ ถา้ แกน่ อ้ ย ทเ่ี พง่ิ จะเปิดบรษิ ัท ถงึ แมว้ า่ เมอ่ื กอ่ นเราจะเป็ นแคค่ นธรรมดา ทว่ั ไปกด็ อี ยแู่ ลว้ แตว่ า่ ตอนนเ้ี ปิดบรษิ ัทแลว้ ก็ตอ้ งมคี วาม รับผดิ ชอบตอ่ หนา้ ทขี่ องบรษิ ัทน”ี้ “พดู อยา่ งนกี้ ็ใช่ เหอ้ เปิดบรษิ ัทมันยากจัง” เสย่ี วเหยยี นบน่ คํา หนง่ึ หลังจากนัน้ ก็ซบไปทไี่ หลข่ องหานมจู่ อื่ อยา่ งกระวน กระวายใจ หานมจู่ อ่ื กลับไมร่ สู ้ กึ หนักใจอะไร เมอื่ กอ่ นเธอไมใ่ ช่ ไมเ่ คยทํางานทบ่ี รษิ ัท ทจ่ี รงิ แลว้ เรอื่ งพวกนเ้ี ธอจะไมท่ ํากไ็ ด ้ แตเ่ ธอคดิ วา่ บางครัง้ กต็ อ้ งทําใหค้ นอนุ่ ใจบา้ ง นเี่ ป็ นเรอื่ งทส่ี ําคญั มากกวา่ สงิ่ อน่ื ใด “โฮลาๆ ฉันน่ารักทส่ี ดุ คนน่ารักกค็ อื ฉัน!”

เสยี งโทรศัพทด์ งั ขนึ้ อยา่ งกะทันหนั หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งสาย เขา้ นแี้ ลว้ สหี นา้ เปลยี่ นไปทนั ที “นคี่ อื ……” “ฮาฮา น่ารักไหม!” เสยี่ วเหยยี นหยบิ มอื ถอื ตนเองออกมาดว้ ยสี หนา้ ยมิ้ แยม้ : “ฉันใชเ้ สยี งของเสย่ี วหมโี่ ตว้ อดั เสยี งโทรเขา้ นะ มเี พยี งหนงึ่ เดยี วในโลกนเี้ ลยนะ” หานมจู่ อื่ อดใจไมไ่ หวจนยม้ิ ออกมา เสยี่ วเหยยี นและเสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยดู่ ว้ ยกนั แลว้ กลายเป็ นเด็กนอ้ ย ทน่ี ่ารักทัง้ คเู่ ลย “เอ๋ ทําไมเป็ นเบอรโ์ ทรทไี่ มเ่ คยเห็นมากอ่ นเลยละ่ ?” เสยี่ วเห ยยี นถามดว้ ยความสงสยั หานมจู่ อื่ หนั ไปมองดทู โี่ ทรศพั ท:์ “เบอรโ์ ทรในประเทศ น่าจะเป็ นเพอื่ นแกรเึ ปลา่ ?” “ไมใ่ ชม่ งั้ ฉันยังไมบ่ อกพวกเธอเลยวา่ ฉันกลบั มาแลว้ ” เสยี่ วเหยยี นคดิ ไปคดิ มา กดั นวิ้ มอื ของตนเองสกั พัก: “หรอื วา่ ……เราจะมลี กู คา้ เขา้ มาแลว้ ?” พดู จบ เสย่ี วเหยยี นรบี รับโทรศพั ท:์ “สวัสดคี ะ่ ? ฉันคอื เสยี่ วเห ยยี น”

หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดส้ นใจคําพดู ทเ่ี สยี่ วเหยยี นพดู แตม่ องออกไป นอกหนา้ ตา่ ง เพราะเสยี่ วเหยยี นจะคยุ โทรศพั ท์ ดงั นัน้ จงึ ใสห่ ู ฟังไปเลย จากนัน้ เปิดเพลงฟังใหส้ บายใจหน่อย เสยี งดนตรที อ่ี อ่ นโยนของเพลงตกี ลองเหมอื นใยทน่ี ุ่มๆตอี ยใู่ น ใจ ทําใหก้ ายและใจของเธอคอ่ ยๆผอ่ นคลายลง ชว่ งนี้ เธอเหนอ่ื ยมาแลว้ จรงิ ๆ คอ่ ยๆฟังไปเรอื่ ยๆ หานมจู่ อ่ื ฟังเสยี งดนตรแี ละพงิ เบาะน่ังจน เกอื บจะหลับไป ในขณะทกี่ ําลงั จะหลับนัน้ ทไี่ หลถ่ กู ผลักแรงๆ หานมจู่ อื่ ตกใจ ตนื่ ทนั ที ยงั ไมท่ ันตอบโตอ้ ะไร ทอ่ี ดุ หกู ถ็ กู คนดงึ ออก เสยี งดนตรใี สๆถกู เสยี งทรี่ า่ เรงิ ตนื่ เตน้ มาแทน เสย่ี วเหยยี นดใี จจนดงึ แขนเสอื้ เธอ ไว:้ “มจู่ อื่ ฉันพดู ไมผ่ ดิ จรงิ ๆ เรามลี กู คา้ เขา้ มาแลว้ !” หานมจู่ อ่ื ยงั มนึ งงอยู่ เมอ่ื กเ้ี ธอเกอื บจะหลบั ไป แตถ่ กู เรยี กให ้ ตนื่ ตอนนห้ี วั ใจกําลังเตน้ แรงเลย “หมายความวา่ อะไร?”

“ก็รองผกู ้ ํากบั การแสดงทเี่ ราเจอในกองถา่ ยเมอื งซู แกยังจําได ้ ไหม?” หานมจู่ อ่ื ยอ้ นกลับไปนกึ ดสู กั พัก จากนัน้ กพ็ ยักหนา้ “เขาขอนามบตั รกบั เราดว้ ยไมใ่ ชเ่ หรอ?” หานมจู่ อ่ื ไมพ่ ดู อะไรตอ่ แลว้ อยากใหเ้ ธอพดู ตอ่ “จากนัน้ เมอ่ื กก้ี ค็ อื รองผกู ้ ํากบั การแสดงคนนัน้ โทรหาฉันเอง คยุ เรอ่ื งงานกบั เราไง! เขาบอกวา่ มดี าราหญงิ คนนงึ เขา้ รว่ มงาน เปิดละคร เห็นผลงานเกา่ ของแกแลว้ ก็ชน่ื ชอบมาก ดงั นัน้ อยากจะนัดเวลาคยุ กบั แก” หานมจู่ อ่ื ตะลงึ ไปสกั พัก ดาราหญงิ คนนงึ เพง่ิ จะไป มาอกี คน หนงึ่ แลว้ เหรอ? ตอนทเ่ี ธอยังกําลงั ลังเลอยนู่ ัน้ เสย่ี วเหยยี นเอย่ ปากพดู ขนึ้ มา วา่ : “ฉันตอบตกลงแลว้ อกี ทัง้ ยงั ใหเ้ บอรต์ ดิ ตอ่ ไวด้ ว้ ย มจู่ อื่ ตอนนบ้ี รษิ ัทของเราเพง่ิ จะเรมิ่ ตน้ ตอ้ งรบี รับงานไว!้ อกี ทัง้ รับ งานของดารานักแสดงหญงิ ก็สามารถเพม่ิ ชอื่ เสยี งใหพ้ วกเรา ดว้ ย ถงึ ตอนทงี่ านเปิดตวั นักแสดงเธอตอ้ งใสช่ ดุ ทเี่ ป็ นแบรนด์ ของบรษิ ัทเราไปดว้ ย”

ไดย้ นิ เชน่ นแ้ี ลว้ หานมจู่ อ่ื ใจเตน้ ตบุ ตบั ๆ ใช่ ตอนนบี้ รษิ ัทเพง่ิ จะเรมิ่ เตบิ โต ถา้ ใหด้ าราหญงิ คนนัน้ เซน็ สญั ญากบั บรษิ ัท ก็ตอ้ งทําไดจ้ รงิ ๆ คดิ แลว้ หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ “ครัง้ นฉ้ี ันตอ้ งพยายามเจรจาใหด้ ที สี่ ดุ !” “เหนอ่ื ยแกแลว้ นะ เสย่ี วเหยยี น” หลงั จากไปถงึ โรงพยาบาล หานมจู่ อ่ื และเสยี่ วเหยยี นกเ็ ดนิ ไป หอ้ งผปู ้ ่ วยทส่ี อบถามไวล้ ว่ งหนา้ แลว้ ตอนทเี่ ขา้ ไปหวังอานเฝ้า อยขู่ า้ งๆเตยี ง สว่ นเลงิ เยาเยานอนอยบู่ นเตยี งผปู ้ ่ วย สหี นา้ ซดี มากจนดไู มไ่ ด ้ มองดเู ธอออ่ นเพลยี มาก ถงึ จะเป็ นแบบน้ี แตส่ หี นา้ ของเธอกย็ ัง แสดงทา่ ทที อ่ี ดึ อดั ใจจอ้ งมองหวงั อานทเี่ ฝ้ าอยขู่ า้ งเตยี ง: “คณุ ออกไปไดไ้ หม? ฉันเห็นหนา้ คณุ กห็ งดุ หงดิ ตกลงคณุ อยากจะ ใหฉ้ ันหายดไี หม?”

หวงั อานโดนดา่ แลว้ ก็ยังไมโ่ กรธเลยสกั นดิ ยงั ยม้ิ แยม้ อยา่ ง ซอ่ื ๆ: “ได ้ โยว่ โยว่ พดู อะไรก็ตอ้ งทําอยา่ งนัน้ งัน้ ฉันออกไปนะ คณุ พักผอ่ นใหเ้ ยอะๆ” พดู จบ หวังอานก็ลกุ ขน้ึ แตม่ องเห็นหานมจู่ อ่ื และเสย่ี วเหยยี น ยนื อยหู่ นา้ ประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย เขาตะลงึ ไปสกั ครแู่ ลว้ ก็รบี เขา้ มา ตอ้ นรับ: “พวกคณุ มาแลว้ เหรอครับ” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ นดิ ๆและเดนิ เขา้ ไปพรอ้ มกบั เสย่ี วเหยยี น เลงิ เยาเยาไดย้ นิ เสยี ง แลว้ หนั ไปทางพวกเธอ ปรากฏวา่ เห็น เป็ นพวกเธอ สหี นา้ กเ็ ปลยี่ นไปกะทันหนั “พวกเธอมาทําไม?” หวงั อานจงึ รบี ออกเสยี งอธบิ าย: “คอื อยา่ งนคี้ รับโยว่ โยว่ พวก เธอไดย้ นิ วา่ คณุ เป็ นลมสลบไป ดงั นัน้ จงึ มาเยยี่ มคณุ ” เสยี่ วเหยยี นเดนิ หนา้ เขา้ มาและยน่ื ตะกรา้ ผลไมแ้ ละชอ่ ดอกไม ้ ใหห้ วังอาน ใครจะรวู ้ า่ เลงิ เยาเยากลบั ตะโกนเสยี งดงั ขน้ึ มาวา่ : “นายบอกให ้ พวกเคา้ ออกไป ใครตอ้ งการความเสแสรง้ ทําดขี องพวกเคา้ ?”

“……โยว่ โยว่ พวกเคา้ มาเยย่ี มคณุ จรงิ ๆนะ คณุ อยา่ ทําแบบนี้ ส…ิ …” “นายก็ออกไปดว้ ย! เรอ่ื งของฉันไมเ่ กย่ี วขอ้ งกบั นาย นายหนา้ ดา้ นเองยังไมพ่ อ นายยังพาสองคนนมี้ าถงึ หอ้ งผปู ้ ่ วยของฉันอกี มนั หมายความยงั ไง?” “เวย้ คณุ เป็ นอะไร?” เสย่ี วเหยยี นทนดไู มไ่ หว กดั ฟันตอบ กลับไปวา่ : “พวกเราตัง้ ใจมาเยยี่ มคณุ เอาผลไมม้ าให ้ ไมไ่ ด ้ คดิ รา้ ยกบั เธอสกั หน่อย ถงึ คณุ จะไมย่ นิ ดตี อ้ นรับ คณุ ก็ไมค่ วร ทําเชน่ นน้ี ?ิ มารยาทของคณุ มไี หม?” “ฮมึ่ ” เลงิ เยาเยามองหนา้ เสย่ี วเหยยี นอยา่ งประชดประชนั จากนัน้ จอ้ งไปทางหานมจู่ อื่ : “คณุ กค็ งคดิ จะแกลง้ มาทําเป็ นดี กบั ฉัน ฉันกจ็ ะไปพดู วา่ คณุ ดตี อ่ หนา้ คนอน่ื ละ่ ส?ิ ” ตอนท่ี 381 เป็ นภาพลวงตาหรอื ความจรงิ “คณุ จะพดู ดหี รอื ไมด่ ี กไ็ มส่ ําคญั สําหรับฉัน” ในเมอ่ื เธอพดู เชน่ นแี้ ลว้ หานมจู่ อ่ื ก็พดู ตามสถานะของตนเอง

“แตใ่ นตอนนค้ี ณุ คอื คนของทมี งานฉัน คณุ ป่ วยแลว้ ฉันกค็ วรจะ มาเยย่ี ม นเี่ ป็ นความรับผดิ ชอบอยา่ งหนงึ่ ” พดู จบแลว้ หานมจู่ อ่ื หนั ไปมองเสยี่ วเหยยี น: “ของกส็ ง่ มาแลว้ เราไปกนั เถอะ” “อมื ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ แลว้ ก็เดนิ ตามหลงั หานมจู่ อ่ื ออกไป จากหอ้ งผปู ้ ่ วย หวังอานเหมอื นจะรสู ้ กึ เกรงใจ เดนิ ตามพวกเธอออกมาพรอ้ ม กนั จากนัน้ เกาหวั : “ขออภยั ดว้ ยนะครับ โยว่ โยว่ เธอกเ็ ป็ นแบบ นแี้ หละ่ แตเ่ ธอกแ็ คป่ ากรา้ ยแตใ่ จดี ทจ่ี รงิ แลว้ ใจของเธอไมไ่ ด ้ รา้ ยครับ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื มองหนา้ เขาดว้ ยแววตาทเี่ ย็นชาสกั ครู่ หนงึ่ ผชู ้ ายทอี่ ยตู่ รงหนา้ นม้ี องดแู ลว้ เป็ นคนแบบทซี่ อื่ มาก ไม่ เหมอื นกบั เลงิ เยาเยาทพ่ี ดู จาดรุ า้ ยทม่ิ แทงคนอนื่ มองจาก รปู ลกั ษณภ์ ายนอกแลว้ เห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ สองคนนไี้ มใ่ ช่ อยใู่ นโลกเดยี วกนั ในวันนห้ี วงั อานถกู เลงิ เยาเยาตะคอกดา่ อยา่ งเสยี งดงั เชน่ นี้ ยงั จะพดู ดแี ทนเธออกี ซอื่ และหลงใหลเธอมากจรงิ ๆเลย

เสย่ี วเหยยี นกลับพดู ดว้ ยความไมพ่ อใจวา่ : “ใจของเธอจะดี หรอื ไมด่ เี กย่ี วอะไรกบั พวกเราละ่ พวกเราไมใ่ ชค่ นทต่ี ามจบี เธอ เหมอื นคณุ นะ” ไดย้ นิ แลว้ หวงั อานรสู ้ กึ เขนิ เล็กนอ้ ยและไดแ้ ตย่ มิ้ เจอ่ื นๆ “ตอ้ งขออภยั ดว้ ยจรงิ ๆครับ งัน้ ผมขอโทษแทนเธอดว้ ยละกนั ครับ” “ไมต่ อ้ ง พวกเรากลับกอ่ นนะ ใหเ้ ธอพักผอ่ นดแู ลตวั เองดๆี ๐ “ครับ ขอบคณุ ครับ” เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ ไมพ่ อใจอยา่ งมาก แตก่ เ็ ดนิ ตามหานมจู่ อื่ อยา่ ง รวดเร็วและพดู ไปดว้ ยวา่ : “เลงิ เยาเยาคนนไ้ี มร่ จู ้ ักสํานกึ ความดี ของคนอน่ื สกั เลย แกฟังดคู ําพดู ทเ่ี ธอพดู เมอ่ื กี้ ฟังแลว้ ก็โมโห จรงิ ๆเลย” “พวกเราไมต่ อ้ งสนใจเธอ” หานมจู่ อ่ื สา่ ยหวั เหมอื นจะแสดง ทา่ ทวี า่ ไมเ่ ป็ นไร “ไมร่ จู ้ รงิ ๆวา่ แกคดิ ยังไง ยังตอ้ งมาดว้ ยตนเอง” เสย่ี วเหยยี นบน่ ไปหนง่ึ คํา ทัง้ สองคนเดนิ คกู่ นั ไปขา้ งหนา้

แตใ่ นตอนนเี้ วลานี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั ถกู สง้ อานลากตวั ลงมาจาก ชนั้ บน สหี นา้ ของเขาพดู ไดว้ า่ เยอื กเย็นจนเทยี บไมไ่ ด ้ แต่ เพราะคนทล่ี ากตวั เขาเป็ นสง้ อาน ดงั นัน้ เขากไ็ มร่ คู ้ วรทํา อยา่ งไร ไดแ้ ตเ่ ดนิ ตามเธอลงมาชนั้ ลา่ ง “ตอ้ งไปใหไ้ ดเ้ หรอ?” เสยี งทเ่ี ยอื กเย็นดงั มาจากดา้ นหลงั สง้ อานหนั กลับไปจอ้ ง หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ : “ทําไม? คยุ กนั ไวแ้ ลว้ วา่ จะไป ตอนนแี้ กจะมา เลน่ ตลกอะไรอกี ?” “……” เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนหายใจแรงๆสกั พัก เงยหนา้ ขนึ้ มาดว้ ย สายตาทเี่ ยอื กเย็น ปรากฏวา่ ตอนทเ่ี ขาเงยหนา้ ขน้ึ นัน้ เขาเห็นดา้ นหลังของคนๆ หนง่ึ ทค่ี นุ ้ เคยหายไปตอ่ หนา้ มองเห็นแคค่ รง่ึ หนา้ แคแ่ ป๊ บเดยี ว กถ็ กู ผนังบงั ไวท้ ัง้ หมด เยโ่ มเ่ ซนิ มองเห็นแคแ่ วบ๊ เดยี ว ในใจเหมอื นคลน่ื ลกู ใหญท่ ซี่ ดั อยกู่ ลางใจ สหี นา้ ของเขาเปลย่ี นไปทนั ที เดนิ อยา่ งรวดเร็ว อยากจะรบี ตามไปดู

ปรากฏวา่ แขนเสอ้ื กลบั ถกู ดงึ ไวอ้ ยา่ งแรง เยโ่ มเ่ ซนิ หนั หนา้ กลับ มาแลว้ เห็นสง้ อานกาํ ลังจอ้ งมองเขาดว้ ยความโมโห: “แกจะวงิ่ ไปไหน? ฉันจะบอกแกนะเยโ่ มเ่ ซนิ ทฉ่ี ันพดู กบั แกในวันนฉ้ี ัน พดู จรงิ ๆนะ ถา้ แกกลา้ …….” “ปลอ่ ยผม” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ และตะคอกใส่ สง้ อานนกึ วา่ เขาไมอ่ ยากไปนัดบอด ดงั นัน้ จงึ อยากจะหนี จงึ ดงึ เขาไวแ้ น่นๆไมย่ อมปลอ่ ยมอื เยโ่ มเ่ ซนิ หมดหนทาง ไดแ้ ตส่ ะบัดมอื ของสง้ อานออกอยา่ งแรง จากนัน้ ไดย้ นิ เสยี งของสง้ อานอทุ าน เขาแคต่ กใจหยดุ เดนิ สกั พักและชะเงอ้ ตวั ไปมองดา้ นหนา้ หนา้ คนเมอื่ กอ้ี กี แลว้ เธอปรากฏตวั อยทู่ เี่ มอื งเป่ ยจรงิ ๆเหรอ? ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตามไปจนถงึ ดา้ นลา่ งของบนั ไดนัน้ กลบั มองไม่ เห็นคนๆนัน้ แลว้ เขา้ เดนิ ไปหาขา้ งหนา้ และรอบๆหลายๆท่ี กไ็ ม่ เห็นคนๆนัน้ อกี

คนทอี่ ยรู่ อบๆตา่ งรสู ้ กึ แปลกใจกบั ทา่ ทางของเขาเชน่ นี้ ดงั นัน้ ตา่ งก็มองเขาดว้ ยสายตาทแ่ี ปลกประหลาด แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับ ยนื อยกู่ บั ทแ่ี ละยนื คดิ ดว้ ยความสงสยั ผา่ นไปหลายปีแลว้ สองสามวนั มานเี้ ขาเห็นหนา้ ดา้ นขา้ งของ คนๆนัน้ มาสองครัง้ แลว้ เธอกลบั มาเมอื งเป่ ยแลว้ หรอื วา่ เขาเกดิ อาการหลอนตา? นา้ บอกวา่ เขาเกดิ อาการหลอน เขาก็รสู ้ กึ เชน่ นัน้ เหมอื นกนั …… เพราะวา่ ผหู ้ ญงิ คนน้ี มาปรากฏตวั ในความฝันของเขานับครัง้ ไม่ ถว้ นในหา้ ปีทผ่ี า่ นมา ทรมานเขาทงั้ วนั ทงั้ คนื ! ในทสี่ ดุ สง้ อานกต็ ามมาทนั จากดา้ นหลงั เห็นเขากลายเป็ นคน บา้ วงิ่ ลงไปชนั้ ลา่ งอยา่ งกะทนั หัน เธอยนื นง่ิ แลว้ ก็รบี วงิ่ ตามไป พอตอนนก้ี เ็ ห็นเขายนื อยกู่ บั ทเี่ หมอื นคนบา้ จงึ เดนิ เขา้ ไปดงึ หู และดา่ เขา: “เจา้ เด็กบา้ แกอยากจะใหน้ า้ หกลม้ ตายเหรอ ผลกั ฉันออกไปอยา่ งนัน้ แกกว็ ง่ิ หนไี ปสิ วงิ่ ไปส!ิ ใหน้ า้ แกหกลม้ ตายไปเลย” “……” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู จา แตค่ วามเจ็บบนใบหกู ็ทําใหเ้ ขาทน ไมไ่ หวจนตอ้ งขมวดควิ้ ขนึ้

เขาหนั หนา้ กลับมา ทงั้ ตวั เยอื กเย็นมากผดิ ปกติ แววตามดื มน เหมอื นสนุ ัขจงิ้ จอก จอ้ งอยบู่ นหนา้ ของสง้ อาน สง้ อานเห็นเขาเหมอื นจะไมค่ อ่ ยปกติ หรตี่ าลงและมองดเู ขาดๆี จากนัน้ ปลอ่ ยมอื ลง: “ทําไม? เป็ นแบบนก้ี ะทันหนั ผเี ขา้ สงิ แก เหรอ?” รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เหมอื นอยากจะพดู อะไร แตก่ น็ กึ ถงึ คําพดู ทสี่ ง้ อานพดู กบั เขา ชา่ งเถอะ เขาไมเ่ อย่ ปากพดู อะไรอกี อยนู่ งิ่ ๆเงยี บๆแลว้ กเ็ ดนิ ตอ่ ไป ขา้ งหนา้ สง้ อานเห็นแลว้ รบี ตามหลงั ไป “แกจะไปไหนอกี ? เยโ่ มเ่ ซนิ วันนแ้ี กตอ้ งไปนัดบอดกบั ฉัน แก ไดย้ นิ ไหม?” “ฉันจะบอกแกนะ ฝ่ ายหญงิ เขากําลงั อยรู่ ะหวา่ งทางไปรา้ น กาแฟแลว้ ถงึ แมแ้ กจะไมเ่ ต็มใจยังไง ก็ตอ้ งไปกบั ฉันใหเ้ จอ หนา้ กนั สกั ครัง้ รไู ้ หม?”

“คนทแี่ นะนําเป็ นเพอ่ื นของนา้ ทเ่ี มอื่ กอ่ นอยโู่ รงพยาบาล นเี่ ป็ น ลกู สาวของเธอ ไดย้ นิ วา่ เป็ นนักเรยี นทเี่ กง่ มาก อกี ทงั้ เลน่ เปียโนเกง่ ไมว่ า่ ฐานะทางบา้ นหรอื หนา้ ตากเ็ ลอื กออกมาจาก หนงึ่ ในรอ้ ย” เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงักไมก่ า้ วเทา้ เดนิ ตอ่ “ผมไปกไ็ ด ้ โอเคยไหม?” สง้ อานรบี ยมิ้ ออกมาดว้ ยความดใี จ: “นถ่ี งึ จะเป็ นหลานชายทดี่ ี ของฉัน” * รา้ นกาแฟ แมข่ องฝ่ ายหญงิ ไดพ้ าเธอมารออยขู่ า้ งในแลว้ “ชงิ ชงิ ไดย้ นิ วา่ นา้ สง้ เขาบอกวา่ หลานชายของเธออารมณร์ อ้ น หน่อยนะ แตก่ ็อยา่ งวา่ เคา้ เป็ นถงึ ประธานบรษิ ัท ดงั นัน้ …….” คนทชี่ อื่ ชงิ ชงิ ชอ่ื เต็มคอื หลนิ ชงิ ชงิ คนทพ่ี าเธอมาคอื แมข่ อง เธอคณุ แมห่ ลนิ

“คณุ แมค่ ะ อารมณร์ อ้ นไมเ่ ป็ นไร ขอแคไ่ มใ่ สอ่ ารมณไ์ ปเรอื่ ยก็ พอ ทา่ นก็รู ้ นสิ ยั ของลกู บางครัง้ ก็ไมด่ ี แตว่ า่ ……ลกู กไ็ มใ่ ส่ อารมณอ์ ยา่ งไมม่ เี หตผุ ลเลยนะคะ ดงั นัน้ กต็ อ้ งมองดคู นๆนใี้ น หลายๆมมุ หลายดา้ นวา่ เป็ นคนยังไง” คณุ แมห่ ลนิ ไดย้ นิ ดงั นัน้ รสู ้ กึ ดใี จและพยกั หนา้ : “หนูก็เป็ นแบบ นแ้ี หละ่ มจี ติ ใจดี เรอ่ื งทกุ อยา่ งคดิ เองไวห้ มด เห็นแบบนแ้ี ลว้ แมก่ ว็ างใจได”้ “มาแลว้ ” คณุ แมห่ ลนิ เงยหนา้ ขน้ึ มาและหนั ไปมองดา้ นนอก มองเห็นคนทคี่ นุ ้ เคยแลว้ สหี นา้ ก็ดใี จมาก: “นา้ สง้ อานของหนู มาแลว้ ” หลนิ ชงิ ชงิ เงยหนา้ ขนึ้ มาดู เธอรจู ้ ักนา้ สง้ อาน แมแ่ ละเธอเป็ นเพอื่ นพนักงานทดี่ มี าก ดงั นัน้ เมอ่ื กอ่ นเคยเห็นมาหลายครัง้ แลว้ ดงั นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ มองไปกด็ อู อกวา่ คนไหนคอื สง้ อาน ขณะเดยี วกนั กม็ องเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ดนิ อยขู่ า้ งๆสง้ อาน

ผชู ้ ายมรี ปู รา่ งสงู ใหญล่ ํา่ สหี นา้ เย็นชาและเดนิ ตามหลังสง้ อาน บนหนา้ ตาทห่ี ลอ่ ๆไมม่ รี อยยม้ิ เลยสกั นดิ แตก่ เ็ หมาะกบั โครง หนา้ ของเขาทดี่ เู ยอื กเย็นอยแู่ ลว้ ยงิ่ ดเู ขม้ ขรมึ เขา้ ไปอกี หลนิ ชงิ ชงิ มองไปแคค่ รัง้ เดยี ว ก็รสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตนเองเตน้ แรง ขนึ้ มาก ทงั้ ตวั ของเธอตะลงึ อยกู่ บั อยทู่ ี่ ถามอยา่ งเฉื่อยๆวา่ : “คนนัน้ …… ก็คอื หลานชายของนา้ สง้ เหรอคะ?” คณุ แมห่ ลนิ ยมิ้ ๆและพยักหนา้ : “น่าจะใช่ เวลานนี้ า้ สง้ ของลกู คงจะพาเขามาคนเดยี วแน่นอน” ตอนท่ี 382 การโตต้ อบนดั บอด แคค่ รเู่ ดยี ว หลนิ ชงิ ชงิ ก็หายใจอยา่ งอดึ อดั ลําบากมากขนึ้ ตน่ื เตน้ จนไดแ้ ตเ่ อามอื วางลงไปใตโ้ ตะ๊ มองดพู วกเขาเดนิ ใกล ้ เขา้ มาคณุ แมห่ ลนิ เห็นหลนิ ชงิ ชงิ ทา่ ทางตน่ื เตน้ อดใจไมไ่ หว ยม้ิ ๆ “หนา้ ตาไมใ่ ชส่ ง่ิ ทสี่ ําคญั ทสี่ ดุ ตอ้ งดนู สิ ยั ดว้ ย รไู ้ หม?”

ไดย้ นิ ดงั นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ หนา้ แดงทันที พดู เบาๆ: “คณุ แม่ นา้ สง้ ไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ ถา้ ไมด่ จี รงิ ๆ เธอคงไมแ่ นะนําหรอก” “ก็ใชน่ ะ” แคค่ รเู่ ดยี ว สง้ อานกพ็ าเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มาถงึ โตะ๊ ตรงทพี่ วกเธอน่ัง อยู่ สง้ อานและคณุ แมห่ ลนิ ไมเ่ จอกนั มานาน ทัง้ สองคนตา่ งคดิ ถงึ กนั ดงั นัน้ ทงั้ สองคนทกั ทายกนั อยา่ งดใี จและนั่งลง “ฉันมาแนะนําสกั หน่อยนะ คนนกี้ ค็ อื หลานชายแทๆ้ ของฉัน เย่ โมเ่ ซนิ โมเ่ ซนิ นค่ี อื ลกู สาวของเพอื่ นนา้ ชอื่ หลนิ ชงิ ชงิ ยังไม่ รบี ทักทายเคา้ อกี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ ต็มใจมาดว้ ยตนเอง หลงั จากทนี่ ั่งลงแลว้ บรรยากาศรอบๆเงยี บเหงาวงั เวงจนเยอื กเย็นไปทว่ั หลังจากทสี่ ง้ อานใหเ้ ขาทักทายแลว้ เขาก็ยงั น่ังอยนู่ ง่ิ ๆ กลบั เป็ นหลนิ ชงิ ชงิ ทยี่ น่ื มอื ออกมาทางเยโ่ มเ่ ซนิ : “สวัสดคี ะ่ ฉันชอื่ หลนิ ชงิ ชงิ คณุ เรยี กฉันวา่ ชงิ ชงิ กพ็ อคะ่ ” พดู จบหลนิ ชงิ ชงิ ยมิ้ แยม้ จนฟันทขี่ าวๆทงั้ แถวเปิดออกมา

เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มานดิ ๆ แววตาทเ่ี ยอื กเย็นมองไปทหี่ นา้ ของหลนิ ชงิ ชงิ สกั พักถงึ จะเอย่ ปาก: “สวสั ดคี รับ คณุ หลนิ ” แตว่ า่ เขากลับไมย่ นื มอื ออกมา อกี ทัง้ น้ําเสยี งเยอื กเย็นดงั่ ธนู นํ้าแข็ง ทกุ คนตา่ งสหี นา้ ไมค่ อ่ ยดี หลนิ ชงิ ชงิ ก็ตะลงึ ไปสกั พัก เธอใหเ้ ขาเรยี กชงิ ชงิ ก็พอ แตเ่ ขา กลับเรยี กคณุ หลนิ จะไมใ่ หร้ สู ้ กึ อายไดย้ ังไง? “โมเ่ ซนิ !” สง้ อานกดั ฟันและจอ้ งหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความไม่ พอใจ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บนง่ิ ไมโ่ ตต้ อบอะไร แตห่ ลนิ ชงิ ชงิ เกบ็ มอื เขา้ มาดว้ ยความรสู ้ กึ ทอี่ บั อาย ยมิ้ แลว้ พดู เบาๆ: “ขอโทษนา้ สง้ ดว้ ยนะคะ ทา่ นอยา่ วา่ เขาเลยคะ่ หนูเองที่ ทําตวั เป็ นคนคนุ ้ เคยกนั เอง นายเยเ่ ป็ นเชน่ นดี้ แี ลว้ เพราะวันนี้ เราเพง่ิ จะรจู ้ ักกนั ตอ้ งเกรงใจกนั สกั นดิ ”

สง้ อานรตู ้ งั้ นานแลว้ วา่ หลนิ ชงิ ชงิ เป็ นเด็กทม่ี มี ารยาทดมี ากๆ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเขา้ ใจคนอนื่ ขนาดนี้ คําพดู เชน่ นที้ ําใหเ้ ธอ รสู ้ กึ ซงึ้ ใจจรงิ ๆ ดงั นัน้ สง้ อานเห็นหลนิ ชงิ ชงิ แววตาเปลย่ี นไป พดู จาเต็มไปดว้ ย ความรสู ้ กึ ผดิ : “ชงิ ชงิ จา๋ ตอ้ งขอโทษจรงิ ๆ หลานชายของนา้ คนนไ้ี มม่ อี ะไรทไี่ มด่ ี มขี อ้ เสยี เรอ่ื งเดยี วก็คอื จะคบกบั คนอน่ื ยาก นสิ ยั ของเขาเป็ นคนเย็นชาเชน่ นอ้ี ยแู่ ลว้ หนูดสู ิ แมแ้ ตน่ า้ เขากไ็ มย่ อมไวห้ นา้ ดงั นัน้ ……หนูอยา่ ถอื สาเลยนะ เขาเป็ นคน ทดี่ แู ลว้ เย็นชาแตใ่ จกระตอื รอื รน้ รอใหพ้ วกหนูรจู ้ ักกนั นาน แลว้ ……” เยโ่ มเ่ ซนิ ฟังแลว้ อดใจไมไ่ หวจนขมวดคว้ิ ขน้ึ หนา้ ตาเย็นชาใจกระตอื รอื รน้ ? เขาทําไมไมร่ วู ้ า่ ตนเองเป็ นคนอยา่ งนัน้ ? ฮา สว่ นหลนิ ชงิ ชงิ ยง่ิ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ยงิ่ รสู ้ กึ ถกู ใจ

เธอไมไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําเชน่ นัน้ ไมไ่ วห้ นา้ เธอ ตรงกนั ขา้ ม กลับรสู ้ กึ ดมี ากกวา่ ทเี่ ขาเป็ นคนทร่ี ักตวั เองและมัน่ ใจตนเอง เยอื กเย็นจนเหมอื นดงั่ เจา้ ชายแหง่ ภเู ขาน้ําแข็ง เพราะตวั เธอ เป็ นคนทสี่ วยเกง่ อยแู่ ลว้ ดงั นัน้ ไมข่ าดผชู ้ ายทคี่ อยตามจบี คน ทอ่ี ยรู่ อบตัวตา่ งกเ็ อาอกเอาใจ คนไหนทไ่ี มย่ ม้ิ แยม้ ตอแยเธอ บา้ ง แตเ่ ธอก็เจอพวกผชู ้ ายทต่ี ามจบี เอาใจเธอ ขณะเดยี วกนั ก็ มอบของขวัญทเ่ี หมอื นกนั ใหห้ ญงิ อน่ื ดว้ ย เธอรสู ้ กึ ผดิ หวงั สกั พักหนง่ึ แลว้ ดงั นัน้ เธอจงึ หมดความสนใจตอ่ พวกผชู ้ ายทค่ี อย มาเอาใจตลอดเวลา แตค่ นทห่ี นา้ ตาหลอ่ เหมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ กเ็ ยอื กเย็นเหมอื น เจา้ ชายภเู ขานํ้าแข็ง พอดกี บั ความสนใจของเธอจรงิ ๆ ขอแคเ่ ธอมคี วามพยายาม วนั ไหนทภี่ เู ขานํ้าแข็งละลายแลว้ งัน้ เขากจ็ ะเป็ นของเธอคนเดยี ว นกึ ถงึ เชน่ นแ้ี ลว้ หลนิ ชงิ ชงิ รสู ้ กึ ไหวหว่ันในใจ สาวนอ้ ยไมค่ อ่ ยจะเก็บความรสู ้ กึ ตนเองไดม้ ากนัก สหี นา้ ที่ พอใจและความเขนิ อายบนหนา้ เห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจน สง้ อาน และคณุ แมห่ ลนิ ตา่ งเป็ นคนทผี่ า่ นประสบการณม์ ากอ่ น ตอ้ ง เขา้ ใจถงึ สถานการณ์ทอี่ ยตู่ รงหนา้

ดงั นัน้ ทงั้ สองคนตา่ งยมิ้ แยม้ ลกุ ขน้ึ มาพรอ้ มกนั บอกวา่ ไปเดนิ เลน่ ขา้ งนอก ปลอ่ ยใหห้ นุ่มสาวอยตู่ ามลําพัง ทงั้ สองคนเดนิ ออกจากรา้ นกาแฟ “อายเคา้ จรงิ ๆเลย ลกู สาวของฉันคนน…ี้ ..พดู ตามความจรงิ ฉัน เพงิ่ จะเห็นครัง้ แรกทเี่ ธอหวน่ั ไหวเชน่ น”้ี คณุ แมห่ ลนิ พดู ดว้ ย ความรสู ้ กึ ผดิ สง้ อานยม้ิ และบอกวา่ : “ไมเ่ ห็นเป็ นอะไรเลย ก็แสดงวา่ มี ความหวังแลว้ ส”ิ “แตว่ า่ …..” คณุ แมห่ ลนิ รสู ้ กึ เหมอื นกงั วล แตไ่ มพ่ ดู ออกมา “ฉันรวู ้ า่ เธอกงั วลอะไร หลานชายของฉันคนนน้ี สิ ยั เป็ นอยา่ งน้ี จรงิ ๆ แตฉ่ ันดแู ลว้ ชงิ ชงิ เป็ นเด็กทฉ่ี ลาดนะ ตอ้ งดบู ญุ วาสนา ของทงั้ สองคนจะเป็ นยังไงแลว้ ถา้ ทัง้ สองคนนเี้ ขามบี ญุ วาสนา ตอ่ กนั ชงิ ชงิ น่าจะรวู ้ า่ ควรทํายงั ไงกบั นสิ ยั ของหลานชายของฉัน คนน”ี้ “เหอ้ หลานชายของคณุ ดไี ปหมดทกุ ๆดา้ น หวังวา่ จะมวี าสนา ตอ่ กนั จรงิ ๆนะ”

หลังจากทญ่ี าตผิ ใู ้ หญอ่ อกไปแลว้ หนุ่มสาวทงั้ สองตา่ งนง่ิ เงยี บ หลนิ ชงิ ชงิ ไมพ่ ดู เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ งยี บตลอด ในขณะทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ เขนิ อาย เธอแอบเหลต่ าไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั เห็นเขานั่งเฉยๆสหี นา้ นง่ิ ๆอยตู่ รงนัน้ เหมอื นจะไมร่ สู ้ กึ อดึ อดั ใจอะไรกบั บรรยากาศในตอนนัน้ เลย ไมไ่ ด ้ ถา้ เป็ นเชน่ นต้ี อ่ ไปอกี คงตอ้ งอดึ อดั ใจแยเ่ ลย ดงั นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ หวั เราะเบาๆสองสามที มองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ พดู : “นายเยจ่ ะดม่ื อะไรไหมคะ?” พดู จบไมร่ อเขาตอบหลนิ ชงิ ชงิ ก็ลกุ ขนึ้ เรยี กพนักงานบรกิ าร “คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นนี้ ตอ้ งการอะไรหรอื คะ?” หลนิ ชงิ ชงิ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยฝู่ ั่งตรงขา้ ม: “นายเยค่ ะ?” ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มา รมิ ฝี ปากบางๆก็ขยบั “กาแกดํา” พดู นอ้ ยจรงิ ๆ

หลนิ ชงิ ชงิ คดิ ไปดว้ ย และพดู กบั พนักงานไปดว้ ย: “เอาคาบชู ิ โน่ใหฉ้ ันดว้ ยหนง่ึ แกว้ ขอบคณุ คะ่ ” “ไดค้ ะ่ คณุ ผชู ้ ายคณุ ผหู ้ ญงิ โปรดรอสกั ครคู่ ะ่ ” พนักงานไปแลว้ หลนิ ชงิ ชงิ มองดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยตู่ รงขา้ ม หรตี่ า ลงและถามเบาๆ: “ปกตนิ ายเยม่ คี วามสนใจอะไรบา้ งคะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองดสู าวนอ้ ยทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ดว้ ยสายตาทเ่ี ย็นชา ดกู ร็ วู ้ า่ เป็ นสาวนอ้ ยไรเ้ ดยี งสาทเ่ี พงิ่ จะเรยี นจบ เขายงิ่ ไมม่ คี วาม สนใจผหู ้ ญงิ แบบนเ้ี ลยสกั นดิ “ไมม่ ”ี หลนิ ชงิ ชงิ ตกตะลงึ นดิ ๆ จากนัน้ ก็พดู อกี : “แลว้ นายเย่ ปกตกิ ท็ ํา แตง่ านเหรอคะ? ไมม่ งี านอดเิ รกอน่ื ๆเลยหรอื คะ?” “คณุ หลนิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กเธอกะทนั หนั หลนิ ชงิ ชงิ เงยหนา้ ขนึ้ สบกบั สายตา ของเขาทเี่ ขา้ ใจยาก “นัดบอดครัง้ นี้ จบแคน่ เ้ี ถอะ”

หลนิ ชงิ ชงิ ตกตะลงึ : “อะไรนะ?” เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขนึ้ ยนื หลนิ ชงิ ชงิ สหี นา้ เปลย่ี นไปกะทนั หนั รบี ลกุ ขนึ้ มาและพดู วา่ : “นายเย่ คณุ มแี ฟนไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื นง่ิ ๆไมข่ ยบั แลว้ ก็ไมต่ อบ “ฉันเชอ่ื วา่ นา้ สง้ คงไมโ่ กหกฉัน ถา้ คณุ มแี ฟน เธอคงไมแ่ นะนํา ใหร้ จู ้ ัก ในเมอื่ นายเยไ่ มม่ แี ฟน ทําไมไมย่ อมเดนิ หนา้ กบั ฉัน ละ่ ?” หลนิ ชงิ ชงิ พดู จาเร็วมาก เหมอื นกลัววา่ ถา้ พดู ชา้ ไปเยโ่ ม่ เซนิ จะหายตวั ไปตอ่ หนา้ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรหลนิ ชงิ ชงิ มองดเู งาดา้ นหลังของเขา หายใจลกึ ๆหนงึ่ ครัง้ จากนัน้ เดนิ ออ้ มไปดา้ นหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ อยากจะพดู วา่ วันนคี้ ณุ มาเพราะนา้ สง้ ถา้ ไมง่ ัน้ คณุ ไมม่ ี ทางมาทน่ี แ่ี น่นอน?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย “ในเมอื่ คณุ รแู ้ ลว้ กอ็ ยา่ ขวางทางผม” “แตว่ า่ ……นา้ สง้ กบั คณุ แมข่ องฉันเพง่ิ จะไปนะ ถา้ คณุ กไ็ ปอกี เหลอื ฉันแคผ่ หู ้ ญงิ คนเดยี วตอ้ งเสยี หนา้ นะคะ”

“ถอื ซะวา่ ชว่ ยฉัน ทนอยจู่ นกวา่ การนัดบอดครัง้ นจ้ี ะจบ ไดไ้ หม คะ?” ตอนท่ี 383 ไรย้ างอาย หลนิ ชงิ ชงิ ไมเ่ พยี งแตจ่ ะหนา้ ตาดี ไอควิ สงู เรอ่ื งความรักก็ไม่ เลว สําหรับผชู ้ ายทเ่ี ยอื กเย็นเชน่ นี้ เธอจงึ ตอ้ งใชม้ ารยาสกั หน่อย แลว้ ตามปกตแิ ลว้ ถา้ เขามจี ติ ใจเมตตาอารี น่าจะอยตู่ อ่ เป็ นเพอ่ื น เธอ ถงึ แมว้ า่ เขาจะไมย่ นิ ดอี ยหู่ ลนิ ชงิ ชงิ ไมม่ ที างจะยอ่ ทอ้ ยังมโี อกาสหนา้ พดู คํานัน้ แลว้ หลนิ ชงิ ชงิ เงยหนา้ ขนึ้ แววตาเต็มไปดว้ ยการ ขอรอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ บนใบหนา้ เล็กๆเต็มไปดว้ ยความดอื้ รัน้

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชค่ นทขี่ สี้ งสารคนอยแู่ ลว้ เธอจะเสยี หนา้ หรอื ไม่ มนั เกยี่ วอะไรกบั เขา? แตว่ า่ ตอนทผี่ หู ้ ญงิ คนนเี้ งยหนา้ ขน้ึ มานัน้ แววตาทรี่ อ้ งขอ กลับ……เหมอื นทา่ ทางของหญงิ คนหนงึ่ ทอ่ี ยใู่ นความทรงจํา ของเขา กาลครัง้ หนง่ึ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ……ก็เคยใชแ้ ววตาเชน่ นมี้ องตนเอง บา้ จรงิ ๆ! ทําไมเขาคดิ ถงึ เธออกี แลว้ สองวนั มานเ้ี ธอโผลม่ าในหวั ของ เขามากขน้ึ เรอ่ื ยๆ “นายเย?่ ” หลนิ ชงิ ชงิ เห็นเขายนื เหมอ่ อยตู่ รงหนา้ กะทนั หนั เหมอื นกําลงั คดิ อะไรอยู่ จงึ เรยี กเขาหนงึ่ คํา เยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ กม็ องดผู หู ้ ญงิ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ อกี ครัง้ ตรงไหนยังมเี งาของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ? “ขอโทษจรงิ ๆนะ ฉันรวู ้ า่ ฉันขอรอ้ งคณุ มากเกนิ ไป แตว่ า่ ……”

ยังไมท่ ันพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็กลับไปนั่งลงบนเกา้ ออี้ กี ครัง้ สหี นา้ เยอื กเย็นและพดู วา่ : “อยา่ กวนผม” หลนิ ชงิ ชงิ แสดงอาการดใี จมาก รบี กลับไปน่ังลงตรงทข่ี อง ตนเอง ดจี ังเลย ผชู ้ ายคนนหี้ นา้ นงิ่ แตใ่ จดจี รงิ ๆ ภายนอกดแู ลว้ เหมอื นน้ําแข็ง แต—่ -ขา้ งในนัน้ มไี ฟทร่ี อ้ นระอุ อยู่ ขอแค…่ …เธอทนได ้ เธอตอ้ งสามารถละลายน้ําแข็งทป่ี ิดลอ้ ม ลกู ไฟไดอ้ ยา่ งแน่นอน คดิ เชน่ นแี้ ลว้ หลนิ ชงิ ชงิ หลับตาลงและยม้ิ อยา่ งเขนิ อาย เยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ ธออยา่ กวนเขา เธอกร็ ตู ้ วั จงึ ไมเ่ อย่ ปากพดู กบั เขา อกี แตก่ ็เงยหนา้ ขน้ึ มาแอบมองเขาในบางครัง้ ยงิ่ ดยู ง่ิ รสู ้ กึ วา่ เย่ โมเ่ ซนิ มหี นา้ ตาทต่ี รงกบั สเปคของเธอมาก เธอชอบผชู ้ ายทมี่ หี นา้ ตาหลอ่ เทห่ แ์ บบนัน้ แตว่ า่ คนทมี่ าตาม จบี เธอ กห็ นา้ ตาหลอ่ ๆทัง้ นัน้ แตส่ ว่ นมากจะหลอ่ แบบมเี ลห่ น์ ัย แตค่ วามรสู ้ กึ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มใี หเ้ ธอไมเ่ หมอื นกนั

ผชู ้ ายคนนที้ อ่ี ยตู่ รงหนา้ เขม้ แข็งมาก บวกกบั สงา่ ราศที แ่ี รงมาก บนตวั ของเขา เปรยี บเสมอื นราชาผยู ้ งิ่ ใหญ่ ผชู ้ ายแบบน้ี ถงึ จะเป็ นแบบทเ่ี ธออยากจะหา ดงั นัน้ หลนิ ชงิ ชงิ ตดั สนิ ใจในใจลกึ ๆวา่ ถงึ แมค้ รัง้ นเี้ ธอจะเป็ นคน ทไ่ี ปตามจบี ผชู ้ าย เธอก็จะยอมทมุ่ เทอยา่ งเต็มที่ ตอ้ งจบี เยโ่ ม่ เซนิ ใหไ้ ด ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชไ่ มร่ สู ้ กึ ถงึ แววตาของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทก่ี ําลังจอ้ ง มองบนตวั ของเขาไปท่ัว ในใจของเขายง่ิ หงดุ หงดิ มากขนึ้ ทําไมสง้ อานตอ้ งใหเ้ ขามาสถานทนี่ ่าเบอ่ื เชน่ นด้ี ว้ ย? อยากใหเ้ ขาหาผหู ้ ญงิ เขาสามารถหาไดง้ า่ ยๆอยแู่ ลว้ ทําไม ตอ้ ง…..เป็ นลกู สาวของเพอ่ื นตนเอง เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ในใจไมพ่ อใจอยา่ งมาก “หา้ นาท”ี เขาเอย่ ปากพดู ขนึ้ มากะทนั หนั

หลนิ ชงิ ชงิ ทอี่ ยตู่ รงขา้ มตะลงึ ไปสกั พัก งงกบั สง่ิ ทเี่ ขาพดู และ รอ้ งอา้ หนง่ึ คํา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ หเ้ ธอตอบโตอ้ กี หลนิ ชงิ ชงิ รบี มองดเู วลา หลงั จากหา้ นาทแี ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ลกุ ขน้ึ เดนิ ออกไป ไมห่ นั กลบั มาอกี เลย หลนิ ชงิ ชงิ ยงั ไมท่ นั ไปขดั ขวาง เธอไดแ้ ตห่ ยบิ มอื ถอื ขน้ึ มาดู ถงึ รวู ้ า่ หา้ นาทขี องเยโ่ มเ่ ซนิ ทพี่ ดู เมอื่ สกั ครหู่ มายความวา่ อะไร ทแี่ ทห้ า้ นาทขี องเขา คอื เขาจะอยตู่ รงนัน้ แคห่ า้ นาที ตอนนถ้ี งึ เวลาแลว้ เขาจงึ ไป ถงึ แมก้ ารนัดบอดในวันนจี้ ะไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหรน่ ัก แตห่ ลนิ ชงิ ชงิ กลับจดจําคนๆนไ้ี วใ้ นใจตลอดเวลา เธอไมโ่ กรธเลยสกั นดิ รบี เกบ็ ของและเดนิ ตามออกไป ขนึ้ ไป นั่งในรถและหลังจากนัน้ หลนิ ชงิ ชงิ อดใจไมไ่ หวรบี สง่ ขอ้ ความ ไปบอกหลนิ ซงิ หวั่ พสี่ าวของเธอ หลนิ ชงิ ชงิ : {พส่ี าวคะ วนั นฉ้ี ันถกู แมล่ ากไปนัดบอด ~}

สง่ ขอ้ ความบนวแี ชทออกไปแลว้ ไมม่ คี นตอบกลบั หลนิ ชงิ ชงิ ก็ ไมถ่ อื สา เกบ็ ความตน่ื เตน้ ในใจไวแ้ ละเก็บมอื ถอื เขา้ กระเป๋ า พส่ี าวคนนขี้ องเธอเป็ นดารานักแสดงทม่ี ชี อ่ื เสยี ง ตอนนค้ี ง กําลงั แสดงละครอยู่ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมห่ วังวา่ หลนิ ซงิ หว่ั จะตอบ ขอ้ ความของเธอ * อกี ทหี่ นงึ่ หลังจากทเี่ สยี่ วเหยยี นเอาเบอรโ์ ทรศพั ทใ์ หร้ องผกู ้ ํากบั การ แสดงคนนัน้ แลว้ รองผกู ้ ํากบั ไดส้ ง่ ขอ้ ความใหเ้ ธอดว้ ยตนเอง ถามเธอวา่ มเี วลาวา่ งเมอื่ ไหร่ หานมจู่ อ่ื คดิ ไปคดิ มา จงึ สง่ ทอี่ ยขู่ องบรษิ ัทไปใหเ้ ขา รองผกู ้ ํากบั ละครเห็นวา่ เธอเปิดบรษิ ัทแลว้ ชน่ื ชมเธอไมห่ ยดุ ยังพดู ดว้ ยความเกรงใจวา่ : { ตอนแรกผมอยากจะดงึ คณุ เขา้ มา วงการนี้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ มบี รษิ ัทแลว้ ดว้ ย งัน้ คงไมม่ โี อกาสแลว้ } เห็นขอ้ ความนแี้ ลว้ หานมจู่ อ่ื ยม้ิ นดิ ๆ

{ขอบคณุ ทท่ี า่ นเมตตาเอ็นดู แตฉ่ ันไมม่ พี รสวรรคท์ างดา้ นการ แสดง} {ถา้ มเี วลาวา่ ง ใหผ้ จู ้ ัดการนักแสดงเขา้ มาคยุ ทบี่ รษิ ัทไดน้ ะคะ} {ไมม่ ปี ัญหาครับ ผมคยุ กบั เธอดกู อ่ น} หานมจู่ อื่ กอ็ ยากถอื โอกาสนดี้ วู า่ อกี ฝ่ ายจะเยอ่ หยงิ่ ไหม ถา้ เธอ บอกวา่ ใหฝ้ ่ ายเขามาเจรจาทบ่ี รษิ ัทละ่ ก็ ตามทค่ี นื กอ่ นเจอจา้ วย่ี หรอู ยา่ งนัน้ คงจะถกู ชนี้ วิ้ ดา่ ไปทัว่ แลว้ ตอนเวลาคํา่ ๆหานมจู่ อ่ื ไดร้ ับโทรศพั ท์ เหมอื นจะเป็ นผจู ้ ัดการ สว่ นตวั ของดาราหญงิ คนนัน้ คยุ กบั เธอไปสกั พัก ทัง้ สองคนนัด ไวว้ า่ พรงุ่ นเี้ จอกนั ทบ่ี รษิ ัท จากนัน้ ก็วางสาย จากทค่ี ยุ และไดย้ นิ กบั ความออ่ นนอ้ มของอกี ฝ่ ายแลว้ พอจะฟัง ออกวา่ การรว่ มมอื ในงานครัง้ นน้ี ่าจะไมม่ ปี ัญหา เพราะวา่ คนทเ่ี ป็ นคนแบบจา้ วยหี่ รนู ัน้ มเี พยี งสว่ นนอ้ ยเทา่ นัน้ * วันทสี่ อง ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื เขา้ งาน ไปขนึ้ ลฟิ ตก์ บั เสย่ี วเหยยี น ดว้ ยกนั เจอหลจ่ี นุ ้ เฟิงพอดี

ในมอื ของเขาถอื ของหนง่ึ ถงุ เห็นหานมจู่ อื่ แลว้ รบี ยมิ้ ใหเ้ ธอ “อรณุ สวสั ดค์ิ รับคณุ มจู่ อื่ ทานอาหารเชา้ หรอื ยังครับ?” เสยี งทก่ี ระตอื รอื รน้ นท้ี ําใหห้ านมจู่ อ่ื ทนไมไ่ หวทจ่ี ะเหลต่ ามอง เขาหนงึ่ ครัง้ คนๆนเี้ หมอื นไมม่ หี นังหนา้ ไรย้ างอายจรงิ ๆ “สวสั ด”ี เธอตอบดว้ ยเสยี งทเี่ ย็นชาหนงึ่ คํา หลจ่ี นุ ้ เฟิงขมวดจมกู ขน้ึ แลว้ ก็ยนื่ ใบหนา้ ทย่ี มิ้ แยม้ ไปใกลๆ้ : “อาหารเชา้ ทผี่ มเอามา คณุ มจู่ อื่ อยากทานดสู กั คําไหมครับ?” หานมจู่ อื่ ยงั ไมท่ ันตอบอะไร เสย่ี วเหยยี นกม็ าขดั ขวางไว ้ “คณุ ทําอะไรอา่ ? พดู จาตอ้ งใกลข้ นาดนเ้ี ลยเหรอ?” “แหมๆ นอ้ งเสยี่ วเหยยี น ~”หลจี่ นุ ้ เฟิงเห็นเสยี่ วเหยยี นเอาตวั บงั ไวด้ า้ นหนา้ ของหานมจู่ อื่ ไว ้ จงึ ตอ่ ปากตอ่ คํา: “ชว่ ยไมไ่ ดน้ ิ ครับ ผมเป็ นโรคทไี่ มเ่ ขา้ ใกลแ้ ลว้ จะพดู ไมอ่ อก” เสย่ี วเหยยี น: “……คณุ นมี่ นั หนา้ ดา้ นจรงิ ๆ!” พดู จบ เสย่ี วเหยยี นยนื่ มอื ไปผลกั เขาออกไปอกี ทาง

รา่ งของหลจ่ี นุ ้ เฟิงเกา้ ถอยหลงั ตามแรงผลกั ของเธอและพงิ ที่ ผนังอยา่ งออ่ นตวั “นอ้ งเสย่ี วเหยยี นครับ คณุ กลา้ แตะตอ้ งตวั ผม คณุ กําลงั คดิ อยากจะทําอะไรกบั ตวั ผมเหรอ?” เสยี่ วเหยยี น: “……ไปตายซะ!” หลจี่ นุ ้ เฟิง: “คณุ คดิ จะตายเพราะผมเหรอครับ?” “ฮาฮา” เสยี่ วเหยยี นทนไมไ่ หวแลว้ ในทสี่ ดุ ก็กําหมัด ยมิ้ ดว้ ย ความอาฆาตและเขา้ ไปใกลๆ้ หลจี่ นุ ้ เฟิง: “คณุ อยากจะลองดู รสชาตขิ องหมัดฉันไหม?” หานมจู่ อื่ ทอ่ี ยขู่ า้ งๆทนดไู มไ่ ดแ้ ลว้ เธอยน่ื มอื ไปนวดขมับ ตนเองและคดิ วา่ ตนเองไมค่ วรไปสนใจจะดกี วา่ ตงิ —— ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออกพอดหี ลจ่ี นุ ้ เฟิงรบี เผน่ หนอี อกไปอยา่ ง รวดเร็ว “คณุ มจู่ อื่ นอ้ งเสยี่ วเหยยี น ผมไปกอ่ นนะ ตอนเทย่ี งเราเจอกนั ทห่ี อ้ งอาหารนะครับ” ตงิ ——

ประตลู ฟิ ตป์ ิดลงอกี ครัง้ เสยี่ วเหยยี นพดู ไมอ่ อก: “หลจี่ นุ ้ เฟิงคน นหี้ นา้ ดา้ นไรย้ างอายจรงิ ๆ จรงิ สมิ จู่ อ่ื แกวา่ วนั นด้ี าราหญงิ คน นัน้ จะมาบรษิ ัทเราไหม?” หานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปาก เอยี งหวั และพดู วา่ : “ฉันก็ไมแ่ น่ใจวา่ เธอ จะมาดว้ ยตนเอง หรอื วา่ ใหผ้ จู ้ ัดการสว่ นตวั ของเธอมาเอง” “หลังจากทเ่ี มอ่ื คนื แกบอกฉันแลว้ ฉันไปคน้ หาขอ้ มลู ดหู ลนิ ซงิ หวั่ ——เป็ นดารานักแสดงหญงิ ทมี่ ชี อื่ เสยี งโดง่ ดงั มาก เธอ ไมใ่ ชด่ งั เพราะหนา้ ตาดอี ยา่ งเดยี ว ” ตอนท่ี 384 รจู้ กั ตงั้ แตเ่ มอื่ กอ่ นแลว้ “ออเหรอ?” หานมจู่ อื่ ยกั ควิ้ : “พดู ตอ่ ส”ิ เสยี่ วเหยยี นพดู ตอ่ : “เธอกบั จา้ วยห่ี รไู มใ่ ชเ่ ดนิ แนวเดยี วกนั จา้ ว ยห่ี รแู สดงละครเรอื่ งหนง่ึ แลว้ กโ็ ดง่ ดงั กะทนั หนั แตว่ า่ เป็ นซรี ส่ี ์ เกยี่ วกบั ความรักวัยรนุ่ พดู ไดว้ า่ ไมค่ อ่ ยมคี วามน่าสนใจเทา่ ไหร่ แคเ่ อาไวฆ้ า่ เวลาเทา่ นัน้ แตว่ า่ หลงั จากทดี่ จู บแลว้ ไมม่ อี ะไรน่า จดจําในนัน้ แตห่ ลนิ ซงิ หวั่ คนนไี้ มเ่ หมอื นกนั เธอเป็ นนักแสดง มาตงั้ แตเ่ ด็ก ตวั ละครทแี่ สดงสว่ นมากเป็ นตวั เดน่ ของเรอ่ื ง

โดยท่วั ไปแลว้ คนทเี่ ดนิ ทางสายนจ้ี ะไมค่ อ่ ยดงั ไมค่ อ่ ยมคี วาม น่าตดิ ตาม แตเ่ ธอกลับไมเ่ หมอื นกนั เพราะเธอเป็ นคนสวยมา ตงั้ แตเ่ กดิ บวกกบั ทเี่ ธอแสดงเกง่ มฝี ี มอื ดงั นัน้ ……สามารถพดู ไดว้ า่ มงี านตลอดอยา่ งไมข่ าดสาย” ไดย้ นิ เสย่ี วเหยยี นพดู แลว้ หานมจู่ อ่ื ไดร้ แู ้ ละเขา้ ใจ “ทส่ี ําคญั คอื ไดย้ นิ มาวา่ ดาราหญงิ คนนย้ี ังเป็ นลกู สาวคนตระกลู ใหญ่ คณุ สมบตั แิ ละนสิ ยั ดมี าก ไมเ่ คยจะดถู กู เหยยี ดหยามหรอื ประจบสอพลอ ไมเ่ หมอื นจา้ วยห่ี รคู นนัน้ ” ฟังแลว้ หานมจู่ อ่ื หนั ไปมองเสยี่ วเหยยี น: “ดแู ลว้ แกทา่ ทางจะ พอใจลกู คา้ ใหมข่ องเราคนนมี้ ากเลยนะ?” “พอใจสิ ตอ้ งพอใจอยา่ งแน่นอน! แกไมร่ วู ้ า่ ฉันดใี จแคไ่ หน เรา ตอ้ งชนะใจลกู คา้ คนนใี้ หไ้ ด ้ ใหจ้ า้ วยห่ี รคู นนัน้ อกแตกตายไป เลย” หานมจู่ อ่ื : “ตนื่ ๆ เรอ่ื งจา้ วยห่ี รมู นั ผา่ นไปแลว้ เราจะเอาชนะใจ ลกู คา้ คนนเี้ พอื่ ชอื่ เสยี งของบรษิ ัท นเี่ ป็ นออเดอรแ์ รกนะ อยา่ ไป คดิ ถงึ ความรสู ้ กึ สว่ นตวั ใหม้ ากนัก รไู ้ หม?”

ถกู หานมจู่ อื่ วา่ เชน่ นี้ เสยี่ วเหยยี นถงึ จะรตู ้ วั วา่ ใชอ้ ารมณ์สว่ นตวั มากไป “ก็ได ้ ฉันรแู ้ ลว้ ” ตงิ —— ทัง้ สองคนเดนิ ออกจากลฟิ ต์ หานมจู่ อ่ื เดนิ ไปดว้ ยพดู ไปดว้ ยวา่ : “เตรยี มงานตา่ งๆใหพ้ รอ้ มกอ่ น อกี สกั พักเรากค็ งไดเ้ จอหนา้ แลว้ ” เวลาทที่ ัง้ สองฝ่ ายนัดกนั คอื สบิ โมง อกี ฝ่ ายมเี วลาอกี แคส่ บิ หา้ นาที ตอนเวลาสบิ โมง ไดม้ รี ถตสู ้ ดี ําคนั หนงึ่ มาจอดอยชู่ นั้ ลา่ ง ตอนที่ ใกลถ้ งึ เวลาแลว้ เสยี่ วเหยยี นและหานมจู่ อื่ ลงไปรอชนั้ ลา่ ง เตรยี มจะไปตอ้ นรับดว้ ยตนเอง หลงั จากทป่ี ระตรู ถเปิดออก ผจู ้ ัดการสว่ นตวั ลงจากรถกอ่ น จากนัน้ เขามองดรู อบๆดว้ ยความระวงั เมอ่ื มั่นใจวา่ ไมม่ นี ักขา่ ว ตามมากแ็ จง้ เขา้ ไปดา้ นใน

“ซงิ หว่ั ลงมาไดแ้ ลว้ ” หานมจู่ อื่ และเสย่ี วเหยยี นมองดภู าพนอ้ี ยขู่ า้ งๆ มคี นๆหนงึ่ ทปี่ ิดหนา้ ปิดตาไวอ้ ยา่ งเขม้ งวดออกมาอยตู่ รงหนา้ ของเสยี่ วเหยยี นและหานมจู่ อื่ มผี หู ้ ญงิ ลงมาจากในรถ เธอสวมหมวก ตงั้ แตห่ วั จรดเทา้ ปิด มดิ ชดิ เห็นแตด่ วงตาทสี่ วยๆหนง่ึ คู่ หานมจู่ อ่ื และเสยี่ วเหยยี น: “……” “วา้ ว ทน่ี กี่ ็คอื บรษิ ัทของดไี ซนเ์ นอรค์ นนัน้ เหรอ? ดแู ลว้ ไมเ่ ลว นะเนยี่ !” ผจู ้ ัดการของหลนิ ซงิ หวั่ : “……ซงิ หว่ั เขา้ ไปขา้ งในบรษิ ัทกอ่ น เดย๋ี วจะถกู ขโมยถา่ ยรปู ” “ออ” หลนิ ซงิ หวั่ เดนิ ไปเรอ่ื ยๆจนถงึ ดา้ นใน มองขา้ มหานมจู่ อื่ และ เสยี่ วเหยยี นทย่ี นื อยขู่ า้ งประตู

ผจู ้ ัดการเหมอื นจะรบี รอ้ นตามเขา้ ไป เสย่ี วเหยยี นกเ็ รยี กเขาไว:้ “สวัสดคี ะ่ ทา่ นคอื ผจู ้ ัดการเฉนิ ใชไ่ หมคะ?” ผจู ้ ัดการเพง่ิ จะเห็นขา้ งประตมู คี นยนื อยสู่ องคน เห็นพวกเธอ แลว้ จงึ ถามดว้ ยความสงสยั : “พวกคณุ ……” เสยี่ วเหยยี นเอย่ ปากแนะนํา: “นค่ี อื ดไี ซนเ์ นอร์ Shelly ฉันคอื ผชู ้ ว่ ยของคณุ Shelly ฉันชอ่ื เสย่ี วเหยยี น” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ ผจู ้ ัดการเฉนิ จงึ เขา้ ใจทันที “ทแี่ ทน้ ก่ี ค็ อื ดไี ซนเ์ นอร์ Shelly สวสั ดคี รับ ผมชอ่ื เฉนิ เฟย เป็ นผจู ้ ัดการ สว่ นตวั ของคณุ หลนิ ซงิ หวั่ ” “สวสั ดคี ะ่ ” หานมจู่ อื่ ยน่ื มอื ไปหาเขา ทงั้ สองคนจับมอื กนั เฉนิ เฟยบอกวา่ : “ซงิ หวั่ เขา้ ไปแลว้ เราก็ รบี เขา้ ไปกนั เถอะ” หลงั จากทเี่ ขา้ ไปแลว้ หลนิ ซงิ หว่ั แอบอยดู่ า้ นหลงั เสา เห็นเฉนิ เฟยเดนิ เขา้ มา จงึ โผลอ่ อกมาและพดู วา่ : “เฉนิ เฟย ทําไมตงั้ นานยงั ไมเ่ ขา้ มา? สองทา่ นนค้ี อื ?” หลังจากทม่ี องเห็นหานมจู่ อ่ื หลนิ ซงิ หว่ั ลมื ตาโต

“คณุ ก็คอื Shellyเหรอ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ตะลงึ สกั พัก แลว้ มองหนา้ เธออยา่ งคดิ ไม่ ถงึ “สวัสดคี ะ่ คณุ รจู ้ ักฉัน?” หลนิ ซงิ หวั่ ดงึ ผา้ ปิดปากออกและยมิ้ ใหเ้ ธอ “ฉันจําคณุ ได!้ ” จําเธอได?้ หานมจู่ อ่ื แปลกใจขนึ้ มาทนั ที นมี่ นั หมายความวา่ ยังไง? “กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันไปรว่ มงานแฟชน่ั วคี ทตี่ า่ งประเทศ ชดุ ทฉี่ ันชอบ ผอู ้ อกแบบกค็ อื คณุ Shelly” “ตอนนัน้ ฉันยังตงั้ ใจสอบถามพนักงานวา่ ทา่ นไหนคอื คณุ Shelly เห็นคณุ น่ังอยตู่ รงทนี่ ั่งแขกรับเชญิ วไี อพพี อด”ี “เพราะวา่ คณุ หนา้ ตาสวยมากเกนิ ไป ดงั นัน้ ฉันเห็นแคค่ รัง้ เดยี ว ก็จําไดแ้ ลว้ ”

แป๊ บเดยี วหลนิ ซงิ หว่ั พดู ไปหลายประโยค ทําใหห้ านมจู่ อื่ งงเลย ทเี ดยี ว เสย่ี วเหยยี นทยี่ นื อยขู่ า้ งๆอดใจไมไ่ ดท้ จ่ี ะลมื ตาโตๆ: “วา้ ว พวกคณุ เคยเจอกนั ตงั้ แตต่ อนทอี่ ยตู่ า่ งประเทศแลว้ ” “ใชไ่ หมใชไ่ หม? ฉันกน็ กึ ไมถ่ งึ เหมอื นกนั !” หลนิ ซงิ หว่ั ยมิ้ ๆและกา้ วเทา้ เดนิ หนา้ เขา้ ไปจับมอื ของหานมจู่ ื่ อดว้ ยความกระตอื รอื รน้ : “ตอนนัน้ ฉันกอ็ ยากจะเขา้ ไปรจู ้ ักคณุ สกั หน่อย แตว่ า่ หลังจากทฉ่ี ันรว่ มงานแฟชน่ั วคี เสร็จแลว้ ก็ถกู ผจู ้ ัดการสว่ นตวั รบี พาไปขนึ้ เครอื่ งกลับ ฉันรสู ้ กึ เสยี ดายมาก นกึ ไมถ่ งึ วา่ ปี นค้ี ณุ กลับมาในประเทศแลว้ ” หานมจู่ อื่ เคยรว่ มงานแฟชน่ั วคี มามากมาย เธอนกึ ไมอ่ อกวา่ เจอ ตอนไหน เพราะเรอื่ งนเ้ี กดิ ขนึ้ โดยทเ่ี ธอไมร่ เู ้ รอ่ื งเลย แตเ่ ห็นไดช้ ดั เจนวา่ อกี ฝ่ ายมองเธอดว้ ยแววตาทเี่ จดิ จา้ เหมอื น แฟนคลบั ทเี่ ห็นไอดอลของตวั เองเชน่ นัน้ เธอพดู เชน่ นก้ี ็รสู ้ กึ เกรงใจหลนิ ซงิ หว่ั เป็ นนางฟ้าในใจของคนตงั้ มากมาย หานมจู่ อื่ ยมิ้ อยา่ งเกรงๆ: “ขอบคณุ ทช่ี น่ื ชมคะ่ ”

“พดู กนั ตรงนไ้ี มค่ อ่ ยสะดวก ถา้ งัน้ ……เราไปคยุ กนั ทส่ี ํานักงาน กนั ดไี หม?” เฉนิ เฟยถกู ละเลยอยดู่ า้ นขา้ ง พดู ขนึ้ มากะทนั หนั เพอื่ แสดงตวั ตน หลนิ ซงิ หว่ั รบี พยักหนา้ : “ใชๆ่ อยทู่ นี่ ค่ี ยุ กนั ไมส่ ะดวก เราไปคยุ ทสี่ ํานักงานของคณุ กนั เถอะ” พดู จบเธอยังรบี เอาผา้ ปิดปากมาใสท่ หี่ นา้ เหมอื นเดมิ หนา้ ตา ตนื่ เตน้ และมองดรู อบๆ เหมอื นกลัวถกู คนอนื่ มองเห็น เฉนิ เฟย: “คณุ หนูของฉัน ตอนนคี้ ณุ เพงิ่ จะรวู ้ า่ ตรงนค้ี ยุ กนั ไม่ สะดวก มันไมช่ า้ เกนิ ไปหน่อยเหรอ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หลนิ ซงิ หว่ั มองหนา้ หานมจู่ อ่ื ดว้ ยความเขนิ อาย “ไมเ่ ป็ นไร เราขน้ึ ไปกนั เถอะ” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ เดนิ นําทางอยขู่ า้ งหนา้ ในใจกําลังคดิ อยวู่ า่ หลนิ ซงิ หว่ั คนน…้ี ….ไมเ่ หมอื นกบั ทเี่ ธอคดิ ไวเ้ ลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว

ตามประสบการณท์ ผ่ี า่ นมาทเ่ี สย่ี วเหยยี นพดู เมอ่ื สกั ครนู่ ้ี เธอนกึ วา่ ถงึ แมว้ า่ เธอจะไมเ่ ยอ่ หยงิ่ ยโส แตอ่ ยา่ งนอ้ ยน่าจะมเี หตมุ ผี ล ดเู ป็ นผหู ้ ญงิ ทม่ี ่นั คงถงึ จะถกู แตว่ า่ ทา่ ทางและสถานะของหลนิ ซงิ หว่ั กลบั ดแู ลว้ เหมอื นดารา สาวนอ้ ยทเี่ พง่ิ จะเขา้ วงการ อกี ทงั้ ยังเป็ นกนั เอง กระตอื รอื รน้ คยุ สนุก น่าคบขนาดน้ี คดิ แลว้ หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เบาๆ ถา้ เป็ นแบบนก้ี ด็ ี มองดแู ลว้ การรว่ มงานของบรษิ ัทและเธอน่าจะ ไมม่ ปี ัญหาแลว้ หลังจากทถ่ี งึ สํานักงานแลว้ หอ้ งทํางานทเี่ งยี บเหงาเต็มไปดว้ ย เสยี งทน่ี ่ารักของหลนิ ซงิ หวั่ เธอเดนิ ไปเดนิ มารอบๆสํานักงาน แลว้ กต็ นื่ เตน้ ตกใจรอ้ งวา้ วๆไปดว้ ย “วา้ ว! ทนี่ ตี่ กแตง่ ไดส้ วยจังเลย? แลว้ ก็ยังมรี ปู ภาพน้ี นมี่ นั เป็ น ภาพวาดทฉ่ี ันเห็นในงานประมลู กอ่ นหนา้ นไ้ี มใ่ ชเ่ หรอ? โอโ้ ห นกึ ไมถ่ งึ วา่ มันจะมาอยทู่ น่ี ด่ี ว้ ย Shelly คณุ รวยจังเลย เหย้ เกา้ อ้ี นก่ี ไ็ มเ่ ลวเหมอื นกนั นุ่มมากเลย ~~”

หานมจู่ อ่ื ：“……” เสย่ี วเหยยี น：“……” เฉนิ เฟย：“……” ทงั้ สามคนตา่ งก็มองหลนิ ซงิ หว่ั อยา่ งเหงอื่ ตก หลังจากนัน้ สกั พัก เฉนิ เฟยอดใจไมไ่ หวจนตอ้ งบอกวา่ : “ตอ้ ง ขอโทษคณุ สองคนดว้ ยนะ ซงิ หว่ั คนนเี้ ธอ……” คําพดู หลัง จากนัน้ เขาไมร่ คู ้ วรจะพดู ยังไง ทําลายชอ่ื เสยี งนักแสดงของ ตนเอง? เขาทําไมไ่ ด ้ แตส่ ําหรับคนอยา่ งหลนิ ซงิ หวั่ ทเ่ี ป็ นแบบ นี้ ไมว่ า่ สกั คํากก็ ระไรอยู่ แตห่ านมจู่ อื่ ยม้ิ แลว้ ก็พดู เบาๆ: “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ คณุ หลนิ เป็ นคนใส ซอ่ื น่ารักเชน่ น้ี ไมใ่ ชใ่ ครๆกจ็ ะเป็ นได”้ ตอนที่ 385 ทจ่ี รงิ ฉนั ก็เป็ นแฟนคลบั ของคณุ “พวกคณุ เขา้ ใจกด็ แี ลว้ หหึ ”ึ เฉนิ เฟยอายและทําอะไรไมถ่ กู ได ้ แตห่ วั เราะ

เสยี่ วเหยยี นกลบั ยนื เหงอ่ื ตกอยดู่ า้ นขา้ ง ตามทเ่ี ธอไดร้ ับรมู ้ า หลนิ ซงิ หวั่ ไมใ่ ชค่ นแบบนน้ี นี่ า ประสบการณเ์ หลา่ นัน้ ทําใหค้ น รสู ้ กึ วา่ หลนิ ซงิ หวั่ น่าจะเป็ นผหู ้ ญงิ ทใี่ จเย็นและมนั่ คง แตน่ กึ ไมถ่ งึ กลับมนี สิ ยั ทตี่ รงกนั ขา้ ม แตว่ า่ ……เป็ นแบบนกี้ ค็ บงา่ ยดี “เอะ๊ นเี่ ป็ นผลงานใหมข่ องคณุ เหรอ?” หลนิ ซงิ หว่ั มองเห็น ภาพวาดบนโตะ๊ ของหานมจู่ อ่ื แลว้ ถามเธอ หานมจู่ อื่ เดนิ เขา้ ไปใกลๆ้ พยกั หนา้ และอธบิ ายใหเ้ ธอฟัง “ใช่ คะ่ นเี่ ป็ นรา่ งออกแบบทฉี่ ันวาดไวค้ รง่ึ หนง่ึ ยังไมไ่ ดท้ ําแพ ทเทริ น์ ” “มคี นสงั่ จองหรอื ยัง?” หลนิ ซงิ หวั่ หยบิ ขนึ้ มาดอู ยา่ งละเอยี ด จากนัน้ ก็ถาม หานมจู่ อ่ื ตะลงึ แลว้ ก็สา่ ยหวั : “ยังไมม่ คี ะ่ ” “งัน้ ฉันจองไดไ้ หม?” หลนิ ซงิ หวั่ ยม้ิ ๆ แววตามองหานมจู่ อื่ ดว้ ย ความคาดหวงั : “รา่ งออกแบบภาพนฉี้ ันดแู ลว้ ก็ชอบ Shelly ไดไ้ หม?”

“เออ่ ?” หานมจู่ อ่ื กระพรบิ ๆตา เหมอื นไมอ่ ยากจะเชอ่ื เลย: “แต่ วา่ งานนี้ คณุ รสู ้ กึ วา่ เหมาะสมกบั คณุ ไหม?” “ไมเ่ ป็ นไรหรอก Shelly คณุ รไู ้ หม วา่ ฉันเป็ นแฟนคลับคณุ นะ เสอ้ื ผา้ ทค่ี ณุ ออกแบบฉันชอบมากเป็ นพเิ ศษ งานของวันนฉี้ ันยง่ิ ชอบเลยละ่ ! ไดไ้ หม!” เธอกระตอื รอื รน้ ขนาดน้ี หานมจู่ อ่ื ก็ไมอ่ ยากจะปฏเิ สธเธอ จงึ พยกั หนา้ “ไมม่ ปี ัญหาอยแู่ ลว้ ” “เฉนิ เฟย คณุ รบี เองเงนิ มดั จําออกมา” เฉนิ เฟย: “…….” เขารสู ้ กึ ตกใจจนตาโต เร็วขนาดนเี้ ลยเหรอ? เขานกึ วา่ หลนิ ซงิ หว่ั จะเรอ่ื งมากสกั อกี ? เพราะปกตใิ หเ้ ธอเลอื ก เสอ้ื ผา้ เธอจะลังเลอยตู่ ลอดเวลา ดงั นัน้ วันนต้ี งั้ ใจขอเวลาสบิ หา้ นาทใี หเ้ ธอ แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ หา้ นาทกี ็ไมถ่ งึ ก็เรยี บรอ้ ยแลว้ ?

ครัง้ แรกทเี่ ฉนิ เฟยรสู ้ กึ วา่ หลนิ ซงิ หวั่ เป็ นคนทเี่ รยี บงา่ ยขนาดน้ี แตว่ า่ เขาก็เคยดผู ลงานของหานมจู่ อื่ แลว้ กด็ จี รงิ ๆ ทกุ ๆชดุ ก็ ใสบ่ นตวั ของคนทเ่ี หมาะสม “แตว่ า่ ……” หานมจู่ อื่ พดู แลว้ กห็ ยดุ ชะงัก จากนัน้ กพ็ ดู ตอ่ อกี วา่ : “รา่ งทอี่ อกแบบครัง้ นเี้ ป็ นชดุ ทใ่ี สง่ านเลย้ี งภายในครอบครัว ฉันไดย้ นิ มาวา่ คณุ หลนิ จะไปรว่ มงานเปิดตัวละคร? ชดุ นคี้ งจะ ไมค่ อ่ ยเหมาะสมกบั งานเทา่ ไหร?่ ถา้ คณุ ยนิ ดี ใหฉ้ ันออกแบบ อกี ชดุ ทเ่ี หมาะกบั งานเปิดตวั ละครได”้ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หลนิ ซงิ หว่ั ดใี จจนลมื ตาโต: “จรงิ เหรอคะ? ดเี ลย คะ่ ฉันยังกําลงั กงั วลอยเู่ ลยวา่ อกี สกั พักหนง่ึ จะมงี านเลยี้ ง ครอบครัวไมม่ ชี ดุ กระโปรงใส่ ชดุ นถ้ี งึ ตอนนัน้ ฉันก็ใสไ่ ดพ้ อดี เลย!” หานมจู่ อ่ื : “……” คนๆนเ้ี ป็ นนางฟ้าทส่ี วรรคใ์ หล้ งมาชว่ ยเธอชดั ๆเลยใชไ่ หม? ในตอนทเี่ ธอเพงิ่ จะเปิดบรษิ ัท กส็ นับสนุนขนาดนี้

หานมจู่ อื่ ยกั ควิ้ แลว้ กย็ มิ้ : “คอื อยา่ งนน้ี ะคะ คณุ หลนิ บรษิ ัทของ ฉันกเ็ พง่ิ จะเรม่ิ ตน้ ชดุ งานเลยี้ งครอบครัวชดุ นฉ้ี ันเป็ นคน ออกแบบให ้ สว่ นงานเปิดตวั ละคร ฉันจะใหท้ มี งานของฉัน ออกแบบใหค้ ณุ จนกวา่ คณุ จะพอใจ สว่ นทฉี่ ันออกแบบดว้ ย ตนเอง ก็ถอื วา่ เป็ นของขวัญขอบคณุ สําหรับลกู คา้ ทา่ นแรก คณุ คดิ วา่ ไงคะ?” “ไดค้ ะ่ ” หลนิ ซงิ หวั่ คยุ งา่ ยกวา่ ทเ่ี ธอคดิ ไวเ้ ยอะจรงิ ๆ เสย่ี วเหยยี นยนื ตะลงึ อยขู่ า้ งๆ “คณุ เกง่ ขนาดน้ี ทมี งานของคณุ ก็ตอ้ งเกง่ เหมอื นกนั แน่นอน ฉันเชอ่ื ใจคณุ ” “เฉนิ เฟย รบี เอาสญั ญาออกมาเลยคะ่ ” เฉนิ เฟยพยกั หนา้ หยบิ สญั ญาทรี่ า่ งไวล้ ว่ งหนา้ ออกมา “คณุ Shellyครับ นค่ี อื สญั ญา คณุ ดกู อ่ นนะครับ” เสยี่ วเหยยี นรบี เดนิ หนา้ ไปรับสญั ญาไว ้ จากนัน้ ยนื ดอู ยขู่ า้ งๆ หลงั จากทหี่ ลนิ ซงิ หว่ั วางแบบลง แลว้ กเ็ ดนิ ไปมาอยใู่ น สํานักงานอกี ครัง้ จากนัน้ กก็ ระโดดไปอยตู่ รงหนา้ ของหานมจู่ อ่ื

ทําหนา้ เขนิ อายแลว้ เอย่ ปากพดู : “คอื อยา่ งน…้ี … Shelly ทจ่ี รงิ แลว้ ……” เธออยากจะพดู แตก่ ็หยดุ ไปตงั้ นานก็ยงั ไมพ่ ดู ออกมา หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ แปลกใจ “หอื ?” “ทจี่ รงิ ฉันเป็ นแฟนคลบั ของคณุ !” สดุ ทา้ ยหลนิ ซงิ ห่วั กย็ อมกดั ฟันพดู ออกมา เสย่ี วเหยยี นทก่ี ําลังน่ังดสู ญั ญาอยขู่ า้ งๆ รสู ้ กึ แปลกใจจงึ เงย หนา้ ขนึ้ “ดงั นัน้ ฉัน……ขอลายเซน็ ไดไ้ หม?” มคี นกําลังเขนิ และหยบิ สมดุ โนต้ ออกมาจากกระเป๋ าเสอ้ื ออกมา ยน่ื ไปตรงหนา้ ให ้ หานมจู่ อ่ื เสยี่ วเหยยี นเดนิ สะดดุ จนเกอื บจะลม้ ไปขา้ งหนา้ สว่ นเฉนิ เฟยกท็ ําเป็ นไอ แลว้ หนั ไปดา้ นขา้ ง แกลง้ ทําเหมอื น มองไมเ่ ห็นภาพนี้