เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

สว่ นเสย่ี วเหยยี นน่ะ ก็อยกู่ บั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ดว้ ยกนั ทกุ วัน ราวกบั วา่ เป็ นแมค่ นทส่ี องของเธอไปแลว้ ผา่ นไปประมาณ 10 นาที ในทส่ี ดุ เสยี่ วเหยยี นก็เปิดประตคู รัว ออกมา และยกอาหารออกมาเสริ ฟ์ เมอื่ หานมจู่ อ่ื เห็นกร็ บี เขา้ ไป ชว่ ย หานชงิ เองก็ไมไ่ ดเ้ มนิ เฉย ทกุ คนตา่ งกช็ ว่ ยนําขา้ งของ ตา่ ง ๆ มาจัดลงบนโตะ๊ จนเรยี บรอ้ ย และนั่งลง ขณะทห่ี านมจู่ อื่ เพงิ่ จะน่ังลงและทานขา้ วไปได ้ 1 คําก็ เหมอื นกบั คดิ อะไรขน้ึ มาได ้ ทันใดนัน้ เธอกล็ กุ ขนึ้ และไปหยบิ เอาไวนข์ วดหนงึ่ ออกมา หานชงิ เห็นดงั นัน้ กอ็ ดทจ่ี ะขมวดคว้ิ และพดู ขนึ้ ： “ไมใ่ ชว่ า่ พรงุ่ นเี้ ธอยังมงี านตอ้ งทําเหรอ？ดม่ื จะเหมาะมัย้ ？” “ไมเ่ ป็ นไรหรอก กแ็ คแ่ คด่ มื่ นดิ ๆ หน่อย ๆ ” พดู จบ หานมจู่ อื่ ก็รนิ ใสแ่ กว้ 2-3 ใบ ขณะทเ่ี สยี่ วเหยยี นมารับ แกว้ ไปเธอก็ทําทา่ กะพรบิ ตาเล็กนอ้ ย หานมจู่ อื่ ยมิ้ ขน้ึ ： “ทน ไปกอ่ นนะ เดย๋ี วคราวหนา้ จะพาเธอไปดมื่ อยา่ งอน่ื ” เสยี่ วเหยยี นกใ็ บหนา้ แดงขนึ้ มาทันท：ี “อยา่ พดู อะไรไรส้ าระสิ ฉันน่ะชอบดมื่ ไวนจ์ ะตาย……”

ในตอนทท่ี งั้ สองคนนัน้ อยทู่ ต่ี า่ งประเทศ บางครัง้ ก็มกั จะซอื้ เบยี รก์ ลบั มาทบี่ า้ น หลงั จากนัน้ พวกเธอทงั้ สองกด็ มื่ ดว้ ยกนั จน เมาเละเทะ หลงั ๆ มานเ้ี นอ่ื งจากดมื่ ไปมาก ๆ ตอนนที้ ัง้ สองคนกถ็ อื วา่ ฝึกปรอื จนเชยี่ วชาญและดมื่ มาก ๆ ไดแ้ ลว้ ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ ชว่ งหลัง ๆ มาน้ี หลงั จากทห่ี านมจู่ อ่ื เรม่ิ ทํางาน โอกาสทต่ี อ้ งเขา้ สงั คมของเธอก็มมี ากขน้ึ กเ็ ลยตอ้ งดมื่ บอ่ ย ยงิ่ ขน้ึ ไปอกี แคด่ มื่ ไวนไ์ มก่ แี่ กว้ นัน้ ถอื วา่ เป็ นเรอ่ื งธรรมดามากสําหรับเธอ แตว่ า่ หานชงิ ทเี่ ห็นภาพนัน้ กก็ ลบั ขมวดคว้ิ ขนึ้ เห็นวา่ เธอยงั ไม่ ทันกนิ ขา้ วก็ดม่ื ไวนไ์ ปกอ่ นแลว้ 1 แกว้ แลว้ ก็ยังคงคดิ ทจ่ี ะดมื่ ตอ่ เป็ นแกว้ ทสี่ อง เขาจงึ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยน่ื มอื ไปจับทแี่ กว้ ของ เธอ “พชี่ าย？” หานมจู่ อื่ ไดส้ ตกิ ลบั มา ก็มองเขาดว้ ยความสงสยั ： “เป็ นอะไรเหรอ？” “ดม่ื ไวนแ์ ตไ่ มก่ นิ อาหาร？กระเพาะของเธอจะไมเ่ ป็ นไรเอา เหรอ？”

“ไมเ่ ป็ นไรหรอก กระเพาะของฉัน……คงจะไมเ่ ป็ นอะไรหรอก” หานชงิ มองหนา้ เธออยา่ งจรงิ จัง ไมไ่ ดแ้ คพ่ ดู เลน่ กบั เธอ “ไมไ่ ด ้ กนิ ขา้ วกอ่ นแลว้ คอ่ ยดมื่ ” ในขณะทหี่ านมจู่ อ่ื ยังคงดอ้ื ดงึ อยนู่ ัน้ เสย่ี วเหยยี นทน่ี ่ังอยู่ ดา้ นขา้ งของเธอกพ็ ดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี งเบา ๆ วา่ ： “อยา่ ดงึ ดนั ไป เลย ไมง่ ัน้ เดย๋ี วจะไมไ่ ดด้ ม่ื เลยสกั แกว้ เอานะ” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ จะยอมรับ และยม้ิ มมุ ปากขน้ึ เล็กนอ้ ย “ฉันเขา้ ใจแลว้ ละ่ พี่ งัน้ พวกเรามากนิ ขา้ วกนั กอ่ นเถอะ เรอื่ งดม่ื อะไรน่ัน……ไวท้ หี ลงั กแ็ ลว้ กนั ” แลว้ ก็เป็ นจรงิ ตามทพี่ ดู เสยี่ วเหยยี นกถ็ งึ กบั อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมอง บน เพราะสดุ ทา้ ยแลว้ หานมจู่ อื่ กค็ วบคมุ และอดใจตวั เองทจี่ ะไมด่ ม่ื ไมไ่ ด ้ เธอดม่ื เขา้ ไปอกี 2 แกว้ ไมว่ า่ หานชงิ จะพดู ยังไงกเ็ บรก ไมอ่ ยู่ ไวนท์ ด่ี มื่ คอ่ นขา้ งแรง หลงั จากดม่ื แลว้ แกม้ ของเธอตา่ ง ก็แดงขนึ้ มา น่ังอยนู่ ง่ิ ๆ และมองไปขา้ งหนา้ อยา่ งเลอื่ นลอย

เมอื่ ไดเ้ ห็นภาพทเ่ี กดิ ขน้ึ หานชงิ กร็ สู ้ กึ ปวดหวั ยน่ื มอื ไปลบู หวั ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ “ยซี่ ทู านเรยี บรอ้ ยแลว้ รยึ งั ？” เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ หลังจากนัน้ กเ็ งยหนา้ ขน้ึ ： “คณุ ลงุ ไม่ ตอ้ งสนหมา่ ม๊หี รอก หมา่ ม๊เี องก็คงคดิ คํานวณไวแ้ ลว้ ” ทําไมฟังดแู ลว้ เหมอื นกบั วา่ เขานัน้ คนุ ้ เคยกบั ภาพเชน่ น？ี้ หาน ชงิ หรตี่ าลง “กอ่ นหนา้ นตี้ อนทอ่ี ยตู่ า่ งประเทศ หมา่ ม๊ขี องเธอ เองก็เป็ นแบบนปี้ ระจําเหรอ？” เมอ่ื ไดย้ นิ พรบิ ตานัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็รสู ้ กึ วา่ ตัวเองนัน้ ไดเ้ ผลอพดู อะไรผดิ ไปแลว้ รบี พดู แกข้ น้ึ ทันที “ไมห่ รอกครับคณุ ลงุ วันนเ้ี ป็ นวนั ทหี่ มา่ ม๊ไี ดก้ ลบั มาพบคณุ ลงุ ทําใหม้ คี วามสขุ ก็เลยดมื่ มากไปหน่อย” “เป็ นอยา่ งงัน้ เหรอ？” หานชงิ มองไปยังใบหนา้ ทแ่ี ดงกํา่ ของ หานมจู่ อ่ื สว่ นขา้ ง ๆ นัน้ กย็ ังมเี สยี่ วเหยยี นทน่ี ่ังหวั เราะอยขู่ า้ ง ๆ ถอื แกว้ กอดคอเธอไวเ้ พอ่ื ทจี่ ะชนแกว้ ดว้ ยกนั กบั เธอ

ก็ได ้ ถา้ เพราะวา่ ไดพ้ บเคา้ แลว้ มคี วามสขุ งัน้ ครัง้ นก้ี ใ็ หอ้ ภัยเธอ ก็แลว้ กนั เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ หานชงิ กก็ ระแอมออกมาเบา ๆ “หลังจากทาน ขา้ วเสร็จแลว้ เธอก็ขนึ้ ไปอาบน้ําใหเ้ รยี บรอ้ ย พออาบน้ําเสร็จ แลว้ เธอก็เขา้ นอนกอ่ นเองเลยนะ เขา้ ใจมยั้ ？” เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยกั หนา้ อยา่ งชาญฉลาด： “คณุ ลงุ วางใจไดเ้ ลย ผมไมส่ รา้ งปัญหาใหค้ ณุ ลงุ เพม่ิ แน่นอน เพยี งแตว่ า่ ……ดู เหมอื นวา่ นา้ เสย่ี วเหยยี นเองกด็ ม่ื ไปมากแลว้ คณุ ลงุ ไมต่ อ้ งการ ใหผ้ มชว่ ยอะไรเหรอ？” “อม้ื ไมต่ อ้ งหรอก” “งัน้ ผมขอตวั กลับหอ้ งกอ่ นนะครับ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กระโดดลงมาจากเกา้ อ้ี และโบกมอื ใหก้ บั หานชงิ หลังจากนัน้ ก็คอ่ ย ๆ เดนิ ขนึ้ ชนั้ บนดว้ ยขาสนั้ ๆ ของเด็กนอ้ ย สายตาของหานชงิ นัน้ เอาแตม่ องตามเขาไป รอจนเขาไป เรยี บรอ้ ยแลว้ เขาจงึ หนั สายตาของตวั เองกลบั มา สายตาของ เขานัน้ ตรงไปยังหญงิ สาวทงั้ สองทอี่ ยตู่ รงหนา้

หญงิ สาวทงั้ สองคนทด่ี มื่ จนเมา ทําใหร้ สู ้ กึ ปวดหวั อยบู่ า้ ง หานชงิ ยนื ขน้ึ มา ขาเหยยี ดตรงยาวคหู่ นง่ึ ทอี่ ยใู่ ตโ้ ตะ๊ นัน้ ดเู รยี ว ยาวเป็ นพเิ ศษ เขาพับแขนเสอื้ ของเขาขนึ้ ดว้ ยทา่ ทที ส่ี งา่ งาม หลงั จากนัน้ กค็ อ่ ย ๆ จัดเก็บสงิ่ ตา่ ง ๆ ทเี่ หลอื อยบู่ นโตะ๊ หลังจากทเี่ ขาเก็บทกุ อยา่ งจนเสร็จเรยี บรอ้ ย ก็คดิ ทจ่ี ะเกบ็ ขวด ไวนข์ วดนัน้ ใหเ้ รยี บรอ้ ย จู่ ๆ เสยี่ วเหยยี นกพ็ ดู ขนึ้ มาวา่ ： “อยา่ ขยับ！” มอื ของหานชงิ ทกี่ ําลงั เคลอื่ นไหวอยนู่ ัน้ กห็ ยดุ ลง และมองตาม เสยี งนัน้ ไป เสย่ี วเหยยี นเอามอื ของหานมจู่ อื่ ทโี่ อบเธออยอู่ อก ลกุ ขน้ึ อยา่ ง ทลุ ักทเุ ล และคอ่ ย ๆ เดนิ โซซดั โซเซตรงไปทเ่ี ขา “จะทําอะไร？” หลงั จากทเี่ สยี่ วเหยยี นเดนิ มา ก็แยง่ เอาขวด ไวนท์ อ่ี ยใู่ นมอื ของเขากลบั ไป และพดู อยา่ งเมา ๆ วา่ ： “ไม่ อนุญาตใหค้ ณุ มาแยง่ ไวนไ์ ปจากพวกเรานะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …… มจู่ อ่ื ……จะตอ้ งโทษฉันแน่！”

เธอยนื อยา่ งไมม่ นั่ คงนัก ยนื อยทู่ ดี่ า้ นหนา้ ของหานชงิ ดว้ ย ทา่ ทางโซซดั โซเซ คนทอ่ี ยตู่ รงหนา้ นัน้ เป็ นทงั้ เพอ่ื นแลว้ กผ็ ชู ้ ว่ ยของนอ้ งสาวเธอ หานชงิ จงึ จําเป็ นทจ่ี ะตอ้ งอดกลัน้ กบั เธอมากกวา่ คนอน่ื สกั หน่อย จงึ พดู ขน้ึ มาวา่ ： “ในขวดน่ะไมเ่ หลอื อะไรแลว้ ฉันจะ เอาไปทง้ิ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นกพ็ ดู ขนึ้ มาวา่ “หมดแลว้ เหรอ？” หลังจากนัน้ ก็เอาขวดมาเทลงทห่ี นา้ ของตวั เอง ไมม่ ไี วนแ์ มส้ กั หยดออกมา เธอจงึ ไดย้ มิ้ และพยักหนา้ ขนึ้ มา： “จรงิ ดว้ ย หมด ขวดแลว้ ……ออื เอาละ่ งัน้ ฉันกลบั ไปนอนกอ่ นละ่ นะ” เมอ่ื พดู จบเธอก็หยบิ ขวดขนึ้ และตรงไปขา้ งหนา้ แตว่ า่ ไมร่ วู ้ า่ เธอเหยยี บเขา้ กบั อะไรกไ็ มร่ ู ้ ทนั ใดนัน้ รา่ งกายก็ผงะถอยหลัง ไปเองอยา่ งไมส่ ามารถควบคมุ ได ้ เมอื่ เห็นวา่ เธอกําลงั จะรว่ งลม้ ลง หานชงิ ก็ยนื่ มอื ไปรับเธอเอาไว ้ เสย่ี วเหยยี นทก่ี ําลงั ตกใจกร็ ว่ งหลน่ ลงไปสอู่ อ้ มกอดของเขา “ทรงตวั ดี ๆ ！” หานชงิ ขมวดควิ้ พรอ้ มกบั พดู ขนึ้ ดว้ ยใบหนา้ ที่ เย็นชา

ลมหายใจของชายแปลกหนา้ กแ็ ทรกเขา้ มาในลมหายใจของ เสย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นลมื ตาขน้ึ เพอ่ื ทจี่ ะระบคุ นทอี่ ยตู่ รงหนา้ ไดอ้ ยา่ งละเอยี ด หลังจากทเี่ ห็นจนแน่ชดั แลว้ วา่ คนคนนัน้ ก็คอื ชายในฝันของเธอ เสยี่ วเหยยี นกเ็ บกิ ตากวา้ งดว้ ยความตกตะลงึ หลงั จากนัน้ …… เธอกเ็ ป็ นลมไป เมาแบบนตี้ อ่ หนา้ ชายในฝัน แถมยงั เกอื บจะลม้ จนตอ้ งใหเ้ ขา มาประคองอกี เธอจงึ เลอื กทจี่ ะแกลง้ ตาย！！！ ราวกบั วา่ ไมเ่ คยมอี ะไรเกดิ ขนึ้ ！！ “ออื อ……” และในขณะนัน้ เองหานมจู่ อ่ื ทเี่ มาอยกู่ ็สง่ เสยี งรอ้ ง ออกมา ราวกบั วา่ ไมค่ อ่ ยสบายตวั นัก รา่ งของเธอกล็ ม้ นอนลง บนโซฟา พวกเธอทัง้ สองคนนัน้ ไมไ่ ดถ้ อื วา่ ดม่ื เกง่ อะไรเลย โดยปกตแิ ลว้ ในเวลาทไี่ มม่ คี นนอกอยดู่ ว้ ย พวกเธอก็มกั จะสตหิ ลดุ ไปดว้ ยกนั แตว่ นั นกี้ ลับหานชงิ ทม่ี าพบเขา้ ก็รสู ้ กึ ปวดหวั จรงิ ๆ

ตอนท่ี 352 ไมห่ ลงเหลอื ภาพลกั ษณแ์ ลว้ สดุ ทา้ ยหานชงิ ก็ตอ้ งกอดประคองเสยี่ วเหยยี นพากลับไปทหี่ อ้ ง หลงั จากจัดการกบั เธอเรยี บรอ้ ยจงึ ลงไปชนั้ ลา่ งเพอื่ ไปหา หานมจู่ อ่ื น่าจะเพราะเหนอ่ื ยมาก เพราะงัน้ หานมจู่ อ่ื ทด่ี ม่ื จนเมาแลว้ ก็ ไมไ่ ดโ้ หวกเหวกเสยี งดงั อะไร นอนหลับอยทู่ โี่ ซฟาเป็ นท่ี เรยี บรอ้ ย แตว่ า่ ในตอนทห่ี านชงิ กําลังจะเดนิ จากไปนัน้ จู่ ๆ เธอก็พลกิ ตวั จากทเ่ี ห็นเธอนัน้ กําลงั จะพลกิ ตัวและตกลงมาจากโซฟาไปยงั พนื้ เย็น ๆ แข็ง ๆ หานชงิ จงึ รบี เรง่ เพอ่ื ทจี่ ะเขา้ ไปประคองตวั เธอ ไว ้ หลังจากนัน้ ก็เอาเธอกลบั ไปทเี่ ดมิ หลงั จากทผี่ า่ นเหตกุ ารณ์ทัง้ หมดนมี้ า หานชงิ ก็ถงึ กบั เหงอ่ื ทว่ ม หนา้ ผาก เดมิ ทแี ลว้ ดเู หมอื นกวา่ การทชี่ ายหนุ่มทส่ี ขุ มุ ตอ้ งมาอยใู่ นสภาพ นมี้ นั เป็ นเรอื่ งทนี่ ่าอายทเี ดยี ว

หานชงิ มองไปทหี่ านมจู่ อื่ ทก่ี ําลงั หลบั อยู่ และสา่ ยหวั ดว้ ยความ เออื ม： “พวกเธอทําใหฉ้ ันวนุ่ วายกวา่ เดมิ ซะอกี สรปุ แลว้ นฉ่ี ัน เป็ นแขก หรอื วา่ พวกเธอเป็ นแขกกนั แน่เนยี่ ？” ชา่ งเถอะ ยังไงเธอก็เป็ นนอ้ งสาวของเขา หานชงิ นัน้ เป็ นคนทร่ี ักนอ้ งสาวเกนิ ขนาด สดุ ทา้ ยเขาก็ยังคงเอา หานมจู่ อื่ แบกกลับไปทห่ี อ้ ง หลังจากทเี่ ขาจัดการทงั้ หมดเสร็จ หานชงิ จงึ จะกลบั ไปอาบน้ํา ทหี่ อ้ ง เมอ่ื เขา้ หอ้ งไปก็กลับพบกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทน่ี อนกอด หมอนขา้ งอยบู่ นเตยี ง และสง่ สายตามองมาทเี่ ขา “คณุ นา้ เหนอ่ื ยหน่อยนะครับ~” หานชงิ ทกี่ ําลังปลดกระดมุ เสอ้ื ออกอยนู่ ัน้ ไมร่ วู ้ า่ ทําไมถงึ ไดม้ ี ความรสู ้ กึ เหมอื นกบั กําลงั โดนหยอกลอ้ อยู่ “รบี นอนเถอะ” เขาพดู เตอื นขน้ึ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็รบี พลกิ ตวั และหม่ ผา้ หม่ เรยี บรอ้ ย： “งัน้ ก็ฝันดนี ะครับคณุ ลงุ พรงุ่ นเี้ จอกนั ครับ ~” *

สบื เนอ่ื งจากอาการเมาหนักจากเมอ่ื คนื วนั ตอ่ มาทหี่ านมจู่ อ่ื ตนื่ ขนึ้ มานัน้ กเ็ ป็ นเวลาสายมากแลว้ เธอพลกิ ตวั และรสู ้ กึ วา่ หวั ของ เธอนัน้ หนักอง้ึ เมอ่ื เห็นถงึ ความสวา่ งภายในหอ้ งก็ฝื นทจี่ ะลกุ ขนึ้ มาอยา่ งยากลําบาก ตอนนก้ี โี่ มงแลว้ ？ หานมจู่ อ่ื หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาดู กพ็ บวา่ ตอนนเี้ ป็ นเวลา 10 โมง แลว้ จงึ ลกุ ขน้ึ ไปลา้ งหนา้ ลา้ งตาดว้ ยทา่ ทที ไ่ี มร่ บี รอ้ นอะไร เมอ่ื เธอแตง่ ตวั เสร็จและลงไปชนั้ ลา่ ง ก็ไดพ้ บกบั หานชงิ ที่ กําลงั ถอื โนต้ บคุ ้ นั่งอยบู่ นโซฟาและกําลังคยุ งานอยู่ ดู เหมอื นวา่ เขานัน้ กําลงั ประชมุ ผา่ นวดิ โี อคอล หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดท้ ักทายเขา และตรงไปทด่ี า้ นในหอ้ งครัวเพอื่ รนิ น้ํารอ้ นใหต้ วั เองดมื่ สกั แกว้ ตอนทอี่ อกมานัน้ หานชงิ ก็ไดป้ ิดวดิ โี อคอลไปแลว้ “ตนื่ แลว้ เหรอ？” “พี่ คณุ ไมต่ อ้ งทํางานเหรอ？ยงั ไมไ่ ดไ้ ปบรษิ ัทเหรอ？”

“ฉันเองก็อยากจะไป แตพ่ วกเธอจะใหฉ้ ันวางใจไดย้ ังไงกนั ละ่ ？แตล่ ะคนเลน่ ดมื่ ไปมากซะขนาดนัน้ ” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะแลบลน้ิ ออกมา เมอื่ วานใน ตอนแรกเธอนัน้ ไมไ่ ดค้ ดิ วา่ จะดม่ื มากขนาดน้ี แตว่ า่ หลงั จากท่ี ไดเ้ รมิ่ ดมื่ ไปแลว้ ……ก็ลมื ไปเลย เรอื่ งหลังจากนัน้ เธอก็จําไมไ่ ดเ้ ลย ในตอนน…ี้ …ทําไดเ้ พยี ง มองไปทห่ี านชงิ และถามขนึ้ ： “พ่ี เมอื่ คนื นฉี้ ันไมไ่ ดพ้ ดู อะไร บา้ บอออกไปใชม่ ยั้ ？” “เธอคดิ วา่ ไงละ่ ？” หานชงิ ถามกลบั หานมจู่ อื่ ยมิ้ ดว้ ยทา่ ทอี ดึ อดั ： “ฉันจะไปรไู ้ ดย้ งั ไง ถา้ ฉันรกู ้ ค็ ง ไมถ่ ามพห่ี รอก” “ตอนอยตู่ า่ งประเทศ พวกเธอก็เป็ นแบบนกี้ นั ประจํางัน้ เหรอ？” หานมจู่ อื่ ถงึ กบั นง่ิ ไปราว ๆ 2 วิ หลงั จากนัน้ ก็รบี สา่ ยหนา้ และ ตอบกลบั ไป： “ไมใ่ ชแ่ น่นอน ก็แคน่ าน ๆ ท…ี …” “นาน ๆ ท？ี ” หานชงิ ยกั ควิ้ ขนึ้ สายตาของเขาแฝงไปดว้ ย บรรยากาศทด่ี อู นั ตราย

“ไมบ่ อ่ ยนัก……” หานมจู่ อื่ รบี เปลย่ี นคําพดู แตว่ า่ เห็นใบหนา้ ท่ี จรงิ จังของหานชงิ เธอก็รสู ้ กึ ไดว้ า่ เรอื่ งมนั ชกั จะไมค่ อ่ ยดแี ลว้ จงึ ทําไดเ้ พยี งแคต่ รงไปขา้ งหนา้ และพดู ขน้ึ ： “พี่ ฉันกบั เธอน่ะ กม็ แี คน่ าน ๆ ที ทด่ี มื่ กนั สกั แกว้ ในตอนทงี่ านสําเร็จลลุ ว่ งไป ดว้ ยดกี ็เทา่ นัน้ เอง ไมใ่ ชอ่ ยา่ งทพี่ ค่ี ดิ อยแู่ น่นอน แลว้ ก็ไม่ เหมอื นกบั เมอ่ื คนื นด้ี ว้ ย” เพราะวา่ อนั ทจี่ รงิ แลว้ นัน้ มนั เลวรา้ ยยง่ิ กวา่ ทเ่ี ขาคดิ เสยี อกี เมอื่ คนื นนี้ ัน้ เอาจรงิ ๆ แลว้ ถอื วา่ พวกเธอนัน้ ไมไ่ ดด้ มื่ มากเทา่ ไรนัก เพราะงัน้ กเ็ ลยถอื ไดว้ า่ ไมเ่ หมอื นกนั หานชงิ พบวา่ ตวั เองนัน้ กําลงั โกรธอยู่ จงึ ยกมอื ขนึ้ และบบี ขมบั ของตวั เองเบา ๆ ： “สรปุ นะ เธอน่ะตอ้ งรจู ้ ักดแู ละตวั เองใหด้ ี ๆ เธอคดิ จะทําอะไรน่ะฉันก็จะไมห่ า้ มหรอก แตว่ า่ ถา้ เกดิ วา่ ทํา ตามใจตวั เอง โดยไมย่ อมคํานงึ ถงึ สขุ ภาพรา่ งกายของตวั เอง แลว้ ละ่ ก็ ก็อยา่ วา่ ฉันในตอนทฉี่ ันสง่ คนมาเพอื่ ดเู ธอก็แลว้ กนั ” ประโยคสดุ ทา้ ยนัน้ ทําใหส้ หี นา้ ของหานมจู่ อื่ เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย ： “สง่ คนมาดฉู ัน？หมายความวา่ ยงั ไง？” หานชงิ ไมพ่ ดู อะไร เมม้ ปากแน่นและมองตรงไปทเ่ี ธอ

ขนตาของหานมจู่ อ่ื กระตกุ เล็กนอ้ ย และดงึ รมิ ฝี ปากดว้ ยทา่ ทที ่ี อดึ อดั ： “พี่ คงจะไมไ่ ดห้ มายความอยา่ งทฉี่ ันคดิ ใชม่ ัย้ ？” “ก็คลา้ ย ๆ กบั ทเี่ ธอคดิ น่ันแหละ” หานชงิ หนั ตวั ไปหยบิ เอาเสอ้ื สทู ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งขน้ึ มาสวม ในขณะทต่ี ดิ กระดมุ อยนู่ ัน้ กพ็ ดู ขน้ึ มาดว้ ยทา่ ทที จี่ รงิ จัง： “เธอเองก็ไมใ่ ชเ่ ด็ก ๆ แลว้ คนทเ่ี ป็ น แมแ่ ลว้ อยา่ งเธอ ถา้ หากแคด่ แู ลตวั เองยงั ทําไดไ้ มด่ แี ลว้ ละ่ ก็ งัน้ ฉันผทู ้ เ่ี ป็ นพชี่ าย……กค็ งตอ้ งหาคนมาเพอื่ ดแู ลเธอ” “……พท่ี ําไมถงึ บอกวา่ ฉันไมร่ จู ้ ักดแู ลตวั เองละ่ ？ฉันเป็ น นอ้ งสาวของคณุ คณุ ทเ่ี ป็ นพเี่ องกไ็ มม่ คี นมาดนู น่ี า” เธอเถยี งกลับไป แตว่ า่ หานชงิ นัน้ กย็ งั คงไมม่ ที า่ ทที เ่ี ปลย่ี นไป มเี พยี งแคเ่ สยี งทเ่ี ย็นชามากยง่ิ ขนึ้ “เธอเองก็รวู ้ า่ ฉันเป็ นพช่ี ายของเธอ” ก็ได ้ หานมจู่ อื่ ไมพ่ ดู อะไรออกไปตอ่ เขานัน้ เป็ นพชี่ ายทม่ี เี หตมุ ผี ล เธอทเ่ี ป็ นนอ้ งสาวก็ควรทจี่ ะฟังที่ พช่ี ายสงั่ สอนใหด้ ี

“ฉันยงั ตอ้ งกลับไปเมอื งเป่ ย เมอ่ื ไร……เธอถงึ จะกลบั ไปที่ ตระกลู หาน？” “พอจะไดม้ ยั้ ถา้ ……” “ไมไ่ ด”้ “เอาละ่ ฉันเขา้ ใจแลว้ อกี 2 วนั ใหห้ ลังฉันเองก็มธี รุ ะทน่ี ่ัน พอ ถงึ ตอนนัน้ แลว้ กจ็ ะไปแลว้ กนั นะ” “อม้ื ” หลังจากทเี่ ขาไดค้ ําตอบทตี่ นพงึ พอใจแลว้ หานชงิ จงึ จากไป หลังจากทเ่ี ขาไป หานมจู่ อ่ื ยนื อยทู่ หี่ นา้ ตา่ งและมว้ นพันผมของ เธอเลน่ อนั ทจี่ รงิ แลว้ พชี่ ายของเธอนัน้ กถ็ อื วา่ เป็ นคนทด่ี มี าก จรงิ ๆ เพยี งแตว่ า่ หลาย ๆ ครัง้ เขาก็มักจะเขม้ งวดมากเกนิ ไปสกั หน่อย เหมอื นกบั พอ่ คนหนง่ึ ทค่ี อยดเู ธอ สําหรับเรอื่ งอน่ื ๆ แลว้ เขานัน้ สามารถปลอ่ ยไปได ้ แตว่ า่ …… เกย่ี วกบั เรอื่ งของความสมั พันธค์ วามรักแลว้ นัน้ เขาไมย่ อม แมแ้ ตน่ อ้ ย

แมว้ า่ ตลอด 5 ปีทผี่ า่ นมานเี้ ขานัน้ ไมย่ อมใหเ้ ธอไปนัดบอดเลย เนอื่ งจากเขานัน้ ประเมนิ ถงึ การมอี ยขู่ องเสย่ี วหมโี่ ตว้ และก็ คํานงึ ไปถงึ ปัญหาสภาพจติ ใจของเธออกี ดว้ ย แตว่ า่ ……เมอื่ กท้ี เ่ี ขาพดู นัน้ ก็บอกไดว้ า่ ……เขานัน้ มคี วามคดิ เชน่ นข้ี น้ึ มา แลว้ กห็ ลังจากนถี้ า้ หากวา่ เธอตอ้ งถกู เรยี กไปนัดบอดแลว้ ละ่ ก็ ปัญหาก็คงจะขนึ้ อยกู่ บั เวลาแลว้ ละ่ ตอ้ งคดิ ใหด้ ี ๆ วา่ จะทํายังไงใหห้ านชงิ ลมื เรอื่ งนไ้ี ปได ้ ระหวา่ งทก่ี ําลงั คดิ อยนู่ ัน้ กม็ เี สยี งฝี ทา้ ยออกมาจากดา้ นหลัง เสย่ี วเหยยี นลงมาทชี่ นั้ ลา่ ง มองดเู ธอดว้ ยสหี นา้ ประหมา่ “พชี่ ายเธอไปแลว้ เหรอ？” หานมจู่ อื่ หนั กลบั มา “ไปแลว้ ทําไมเหรอ？” เสยี่ วเหยยี นกมุ ไปทห่ี นา้ อกของเธอ ดว้ ยทา่ ทที ร่ี สู ้ กึ ผดิ ： “ชา่ ง น่าอายจรงิ ๆ เลย เมอื่ คนื ฉันดม่ื จนเมา เชา้ วนั นต้ี นื่ มาฉันจํา ไมไ่ ดเ้ ลยวา่ เมอ่ื คนื เกดิ อะไรขน้ึ บา้ ง！”

“อะ๊ ？” หานมจู่ อ่ื เดนิ ตรงไปขา้ งหนา้ ดว้ ยทา่ ทนี งิ่ ๆ และพดู ขน้ึ อยา่ งไมไ่ ดใ้ สใ่ จอะไร： “แลว้ เป็ นอะไรละ่ ฉันเองก็ดม่ื จนเมา เหมอื นกนั ” “แลว้ ฉันเป็ นเหมอื นกบั เธอไดท้ ไี่ หนกนั ละ่ ？” เสยี่ วเหยยี นรบี เดนิ ตามเธอไป พดู ขน้ึ ดว้ ยความรสู ้ กึ ผดิ ： “เธอน่ะเป็ นนอ้ งสาว ของเขา แตว่ า่ ฉันเป็ นผชู ้ ว่ ยของเขา！” “แลว้ ยงั ไงละ่ ？” หานมจู่ อ่ื หนั กลบั มา เอาหลังพงิ กบั โตะ๊ กอดอกดว้ ยมอื ทัง้ สองขา้ ง และมองไปทเ่ี ธอดว้ ยทา่ ทสี บาย ๆ เสยี่ วเหยยี นจับไปทแี่ กม้ ของเธอและพดู ขนึ้ อยา่ งเจ็บปวดหวั ใจ ： “ผหู ้ ญงิ ทไ่ี มม่ คี วามรสู ้ กึ ความรักแบบเธอจะเขา้ ใจฉันได ้ ยงั ไงกนั ？ฉันน่ะไมใ่ ชน่ อ้ งสาวของเขา เป็ นเพยี งแคผ่ หู ้ ญงิ ธรรมดาคนนงึ แลว้ ฉันก็กลับเมาเละตอ่ หนา้ เขา เพราะงัน้ ภาพลักษณข์ องฉันกค็ งจะพังทลายหมดแลว้ หลงั จากนใี้ นใจ ของพช่ี ายของเธอ ฉันก็คงเป็ นผหู ้ ญงิ ทไี่ มไ่ ดเ้ รอื่ งคนนงึ ！” “ไมไ่ ดเ้ รอื่ งก็ไมไ่ ดเ้ รอ่ื งสิ ไมใ่ ชว่ า่ เธอไมไ่ ดส้ นใจหรอกเหรอ？ หรอื วา่ ……” หานมจู่ อ่ื ยักคว้ิ ขน้ึ ทําสายตาหยอกลอ้ และมองไป ทเ่ี ธอ

สหี นา้ ของเสยี่ วเหยยี นเปลย่ี นไปทันที ตอนนัน้ เองทเี่ พงิ่ จะรตู ้ วั วา่ ตนนัน้ เผลอหลดุ อะไรออกไป เธอไดส้ ตกิ ลบั มาและมองตรง ไปทห่ี านมจู่ อ่ื “เธอชอบพฉี่ ันเหรอ？” หานมจู่ อ่ื โนม้ ตวั เขา้ มา และถามดว้ ย เสยี งเบา ๆ “อยา่ มาลอ้ เลน่ น่า！” เสย่ี วเหยยี นชู 3 นว้ิ ขนึ้ มา “ไมม่ เี รอื่ ง แบบนัน้ แน่นอน！” ตอนท่ี 353 เวลาก็คอื อาวธุ ทา่ ทางเขนิ อายของเธอ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะแกลง้ เธอ ตอ่ อกี สกั หน่อย แตว่ า่ ในจังหวะทเี่ ธอกําลงั จะพดู ออกมานัน้ ก็มี โทรศพั ทเ์ ขา้ มาพอดี ในตอนแรกทัง้ คตู่ า่ งมองหนา้ กนั ดว้ ยความสบั สน หลังจากนัน้ เสย่ี วเหยยี นก็เหมอื นกบั วา่ ตอบโตก้ ลับไป： “แยแ่ ลว้ วนั นี้ ไมใ่ ชว่ า่ มนี ัดวัดตวั ลกู คา้ อยา่ งนัน้ เหรอ？โทรศพั ทน์ ้คี งจะโทร เพอ่ื มาเตอื นแน่เลย”

เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ สหี นา้ ของเสยี่ วเหยยี นกเ็ ปลย่ี นไปเป็ นอยา่ ง มาก รบี หนั กลับวง่ิ ขน้ึ ไปทช่ี นั้ บนอยา่ งไมส่ นใจอะไรอยา่ งอน่ื แลว้ หานมจู่ อื่ มองไปทเี่ วลา ตอนนกี้ วา่ จะถงึ เวลานัดยังพอจะมี เวลา 1 ชวั่ โมง ไดย้ นิ วา่ วันนน้ี ักแสดงสาวจะมาทเี่ มอื งซู ถา้ พวกเธอเดนิ ทาง จากตรงนไี้ ปก็จะใชเ้ วลาในการเดนิ ทางประมาณ 20 นาที อม้ื ยงั พอมเี วลาอยู่ หานมจู่ อ่ื คํานงึ ถงึ เวลาในใจเธออยา่ งเงยี บ ๆ ตอ่ มา 5 นาทใี ห ้ หลงั เสย่ี วเหยยี นก็แตง่ ตวั เป็ นทเี่ รยี บรอ้ ยและลงมาทช่ี นั้ ลา่ ง เธอเอาโทรศพั ทม์ อื ถอื ไปใสไ่ วใ้ นมอื ของหานมจู่ อื่ พรอ้ มกบั วงิ่ ไปทชี่ นั้ วางรองเทา้ เพอื่ เปลยี่ นรองเทา้ “เวลาจะไมท่ นั อยแู่ ลว้ ชว่ ยเรยี กรถใหฉ้ ันหน่อย” หานมจู่ อื่ ไมม่ ที างเลอื ก ทําไดเ้ พยี งรับโทรศพั ทไ์ วใ้ นมอื ใส่ รหสั ปลดล็อก หลงั จากนัน้ กเ็ รยี กรถมาใหเ้ ธอคนั หนง่ึ “เรยี บรอ้ ยแลว้ ”

เสย่ี วเหยยี นหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาและไปดา้ นนอก แลว้ ก็พดู ขน้ึ ： “คณุ นใ่ี จรา้ ยจรงิ ๆ เลย รวู ้ า่ วันนม้ี งี านเมอื่ วานก็ยงั ไมย่ อม เตอื นฉันสกั หน่อย แถมยงั ใหฉ้ ันกนิ จนเมาขนาดนัน้ อกี ……” ปัง！ หลงั จากปิดประตไู ป ใบหนา้ ของเสยี่ วเหยยี นกด็ หู ดหแู่ ละพดู ขนึ้ ： “ยงั กลวั อยเู่ ลยวา่ ไปทําอะไรทเ่ี สยี ภาพพจนต์ อ่ หนา้ ผชู ้ ายในฝัน ตดื้ ๆ ！จะสายแลว้ ！” เมอ่ื เสย่ี วเหยยี นออกไป หานมจู่ อ่ื ก็ขนึ้ ชนั้ บนเพอ่ื ไปปลกุ เสย่ี ว หมโ่ี ตว้ ในตอนทเ่ี ขา้ หอ้ งไปเสยี่ วหมโ่ี ตว้ นัน้ ยงั คงหลบั อยู่ รา่ งนอ้ ย ๆ นัน้ กําลงั กอดหมอนใบใหญ่ ๆ อยู่ ดแู ลว้ เป็ นภาพทน่ี ่าตลกมาก “เสย่ี วหมโี่ ตว้ ตน่ื ไดแ้ ลว้ ” หานมจู่ อ่ื ระหวา่ งทก่ี ําลงั คอ่ ย ๆ เรยี ก เขา ก็น่ังลงบนเตยี ง “ออื อ……” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รอ้ งออกมาเบา ๆ หลงั จากนัน้ ก็ไมเ่ ห็น รา่ งนอ้ ย ๆ ของเขาขยับใด ๆ อกี ยงั คงกอดหมอนหลับสนทิ อยู่ เชน่ นัน้

หานมจู่ อื่ ดอู ยพู่ ักหนงึ่ “ใกลจ้ ะเทย่ี งแลว้ ยังไมล่ กุ อกี เหรอ？” พอทําเชน่ นัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จงึ จะยอมลมื ตาขน้ึ และมองดเู ธอ ดว้ ยตาทส่ี ะลมึ สะลอื เพยี งแตว่ า่ กลับทําใหห้ านมจู่ อื่ ทถ่ี กู สายตานัน้ มอง ถงึ กบั ตะลงึ นง่ิ ไปชวั่ ขณะ เหมอื นกนั เกนิ ไปแลว้ …… ในตอนแรกหานมจู่ อื่ นัน้ ก็ไดใ้ หก้ ําเนดิ เขาออกมา หลงั จากนัน้ เห็นเขาคอ่ ย ๆ โตขน้ึ ทกุ วนั ๆ ในตอนทเ่ี ขายงั เด็กอยนู่ ัน้ หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ วา่ ใบหนา้ ของเด็กคนนนี้ ัน้ ชา่ งเหมอื นกบั เยโ่ ม่ เซนิ จรงิ ๆ และเพราะสง่ิ นัน้ เองทท่ี ําใหเ้ ธอยงั คงหวั เราะเยาะ ตวั เองอยเู่ สมอ วา่ ทําไมถงึ แมจ้ ะผา่ นไปนานขนาดนแี้ ลว้ แตเ่ ธอกย็ ังคงจําเขา คนนัน้ ได ้ ทําใหเ้ มอ่ื มองเด็กคนนจ้ี งึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ คลา้ ยกบั เยโ่ มเ่ ซนิ 。 แตวา่ ……ใหห้ ลังเสย่ี วเหยยี นก็พดู ขนึ้ มาอยา่ งไมไ่ ดต้ งั้ ใจ จงึ ทํา ใหห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ตกใจขน้ึ มาเล็กนอ้ ย

ดงั นัน้ เธอจงึ คดิ วา่ หรอื วา่ การทเี่ สยี่ วหมโี่ ตว้ นัน้ โตมา เหมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ นั่นกเ็ พราะวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กบั เยห่ ลนิ่ หานเป็ น พนี่ อ้ งกนั ？เพราะฉะนัน้ แลว้ จงึ มยี นี ลกั ษณะเดยี วกนั ？ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……จะโตมาเหมอื นขนาดนไ้ี ดย้ งั ไงกนั ？ ตอ่ มาเมอ่ื เด็กนอ้ ยโตขน้ึ โตขนึ้ เรอื่ ย ๆ โครงสรา้ งตา่ ง ๆ กค็ อ่ ย ๆ ขยายขนึ้ เขานัน้ ก็โตมามหี นา้ ตาเหมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ขนาดท่ี สามารถพดู ไดว้ า่ ออกมาจากแมพ่ มิ พเ์ ดยี วกนั เลยทเี ดยี ว เพยี งแตว่ า่ เขานัน้ เป็ นเวอรช์ นั น่ารักกเ็ ทา่ นัน้ เอง เกย่ี วกบั ปัญหาเรอ่ื งน้ี หานมจู่ อ่ื ก็คดิ ไมต่ กมาโดยตลอด จนหลงั ๆ มานเ้ี ธอกเ็ ลกิ คดิ มันไปแลว้ เพราะวา่ คดิ ไปก็ไมไ่ ดช้ ว่ ยให ้ อะไรดขี นึ้ มา หลงั ๆ มานเ้ี ธอตอ้ งการเพยี งแคม่ ชี วี ติ ทดี่ ไี ปวนั ๆ และเลยี้ งดู เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ใหเ้ ตบิ โตขนึ้ ไดก้ ็เพยี งพอแลว้ “ยงั ไมต่ น่ื อกี เหรอ？” หานมจู่ อื่ นัน้ กไ็ มไ่ ดโ้ กรธ เรยี กเขาดว้ ย เสยี งเบา ๆ

เมอ่ื เสยี่ วหมโี่ ตว้ เห็นชดั ๆ แลว้ วา่ น่ันคอื หานมจู่ อ่ื ก็ขยตี้ า เล็กนอ้ ย และลกุ ขน้ึ นั่งอยา่ งเชอ่ื ฟัง “ออื หมา่ ม๊ ี วันนดี้ เู หมอื นวา่ ผมจะตน่ื สายไปหน่อย” “เธอเองกร็ วู ้ า่ ตวั เองตน่ื สายแลว้ เมอ่ื คนื ไปทําอะไรมาละ่ ？นอน ไมห่ ลบั เหรอ？” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทําหนา้ สบั สน “หมา่ ม๊เี มอื่ คนื น่ะผมนอนไมค่ อ่ ย หลบั ……คณุ ลงุ น่ะเลา่ เรอื่ งใหผ้ มฟังยาวเลย” เมอ่ื ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ตกใจเล็กนอ้ ย ชดั เจนวา่ กอ่ นหนา้ นนี้ ัน้ ตอน ทเ่ี ธอคยุ กบั หานชงิ ดเู หมอื นวา่ เขานัน้ จะอารมณด์ พี อสมควร ไมค่ ดิ วา่ เมอื่ คนื เขานัน้ จะ…… คนคนนจี้ ะเกบ็ อาการเกง่ เกนิ ไปแลว้ โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ ตอ่ หนา้ เธอทเี่ ป็ นนอ้ งสาว เขาทเี่ ป็ นพชี่ าย นัน้ ไมเ่ คยทเี่ ป็ นหว่ งกบั สขุ ภาพของตวั เองเลย เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ หานมจู่ อ่ื ตบไปทแี่ กม้ ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เบา ๆ ： “เอาละ่ ตน่ื ไดแ้ ลว้ วันนน้ี า้ เสยี่ วเหยยี นของเธอมงี านตอ้ งทํา อกี เดย๋ี วหมา่ ม๊จี ะพาเธอออกไปกนิ ขา้ วขา้ งนอก แลว้ กถ็ อื

โอกาสไปเดนิ ทห่ี า้ งสรรพสนิ คา้ ใกล ้ ๆ นด้ี วู า่ มอี ะไรทจ่ี ะตอ้ งซอ้ื เพมิ่ บา้ ง” แคไ่ ดย้ นิ วา่ จะไปหา้ งสรรพสนิ คา้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็รบี ลกุ ขน้ึ จาก เตยี ง： “ไดเ้ ลยหมา่ ม๊ ี รอผมสกั 10 นาทนี ะ！” เจา้ ตวั นอ้ ยนัน้ ทําสง่ิ ตา่ ง ๆ อยา่ งรวดเร็ว บอกวา่ จะตน่ื ก็ตนื่ นอน ทนั ที หานมจู่ อื่ เองกก็ ลบั ไปทห่ี อ้ งของตวั เองเพอื่ เปลยี่ นเสอ้ื ผา้ และ แตง่ หนา้ เมอ่ื เธอจัดการเรยี บรอ้ ยแลว้ กม็ องจอ้ งไปทต่ี วั เองในกระจกอยู่ สกั พัก เมอื่ นานมาแลว้ เธอนัน้ ไดเ้ ปลยี่ นไปแลว้ ……ถา้ หากไมแ่ ตง่ หนา้ เธอกจ็ ะไมส่ ามารถออกไปขา้ งนอกได ้ เวลาก็เหมอื นกบั อาวธุ อยา่ งดเี ลม่ หนง่ึ ไมว่ า่ คนนัน้ จะเป็ นใคร ตา่ งก็เปลย่ี นไปตามกาลเวลาอยา่ งไมส่ ามารถหลกี เลยี่ งได ้ * “อยเู่ มอื งเป่ ยก็ดอี ยแู่ ลว้ ทําไมถงึ ตอ้ งยา้ ยไปทเ่ี มอื งซดู ว้ ย？”

ทหี่ นา้ ตา่ งบานหนงึ่ มชี ายหนุ่มยนื เอามอื ไขวห้ ลงั อยู่ เงาเพรยี ว ๆ นัน้ ทอดยาวลงมาจากหนา้ หนา้ ตา่ งฝร่ังเศส ชดุ สทู สมี ดื มดิ ท่ี สวมอยบู่ นตวั ของเขาก็กลบั ไมด่ โู บราณ แตก่ ลบั ดมู เี สน่หข์ อง ผชู ้ ายเสยี มากกวา่ แมว้ า่ ชายหนุ่มจะมที รวดทรงทผี่ อมเพรยี ว แตว่ า่ กก็ ลบั สามารถเห็นทรวดทรงของเขาผา่ นชดุ สทู นัน้ ได ้ เขานัน้ หรต่ี าลงเล็กนอ้ ย ทําใหแ้ ววตาของเขานัน้ ราวกบั สายตา ของเหยยี่ ว สอดสอ่ งดไู ดท้ ่ัวทงั้ เมอื ง และปากบาง ๆ ของชาย หนุ่มก็พดู ขนึ้ อกี วา่ ： “ชา่ งเถอะยังไงกย็ า้ ยมาทนี่ แ่ี ลว้ วา่ แต่ ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไรกนั ละ่ ทค่ี ณุ เรมิ่ จะชอบอาศยั อยใู่ นชนั้ สงู ๆ ？” หญงิ สาววัยกลางคนคนหนงึ่ สวมชดุ อยบู่ า้ นเดนิ ตรงออกมาจาก หอ้ งครัว มัดผมเอาไว ้ ลกั ษณะภายนอกดู ๆ แลว้ ก็เหมอื นกบั ผหู ้ ญงิ วัยกลางคนคนหนง่ึ แตว่ า่ ถา้ มองทห่ี างตาของเธอดี ๆ แลว้ ก็จะพบวา่ มรี อยตนี กาจํานวนมาก จงึ พอจะรไู ้ ดว้ า่ จรงิ ๆ แลว้ อายเุ ธอกไ็ มใ่ ชน่ อ้ ย ๆ แลว้ หญงิ สาวเอาจานผลไมว้ างลงบนโตะ๊ และหยบิ องนุ่ ขน้ึ มากนิ “งัน้ คณุ อยทู่ เี่ มอื งเป่ ยกด็ อี ยแู่ ลว้ น่ี จะมาถงึ ทน่ี ที่ ําไมกนั ？เมอื ง ซนู ํ่าเป็ นสถานทนี่ ่าสนใจ แลว้ ฉันกช็ อบอากาศของทนี่ ่ี แลว้ มนั ทําไมละ่ ？”

ชายหนุ่มไมต่ อบอะไร ยังคงยนื นง่ิ อยกู่ บั ทเ่ี ชน่ นัน้ หญงิ สาวมองไปทด่ี า้ นหลงั ของเขา และหยบิ องนุ่ ขนึ้ มาใสป่ าก อกี คํา แลว้ กพ็ ดู ขนึ้ ： “เป็ นไปไดม้ ยั้ นะวา่ เขาผโู ้ ดดเดยี่ วคนนัน้ รสู ้ กึ เจ็บมามาก เลยวง่ิ มาหาป้าคนนเี้ พอ่ื มองหาความอบอนุ่ ？ งัน้ ฉันขอบอกเธอไวเ้ ลยนะโมเ่ ซนิ ป้าคนนไ้ี มม่ คี วามอบอนุ่ ท่ี เธอตามหาอยหู่ รอก เธอกเ็ ห็นอยวู่ า่ ทน่ี น่ี ่ะก็มแี คป่ ้าคนเดยี ว เทา่ นัน้ ” “ใชง่ ัน้ เหรอ？” ชายหนุ่มพดู ขนึ้ เบา ๆ “ทําไมป้าถงึ ยังอยคู่ นเดยี วอยอู่ กี ละ่ อายุ เองกม็ าปานนแี้ ลว้ ” “เจา้ นี่ พดู อะไรของเธอน่ะ？ไมม่ มี ารยาทเลยจรงิ เชยี ว？” เมอื่ พดู จบหญงิ สาวก็ถอนหายใจ： “เธอคดิ วา่ ฉันอยากจะอยคู่ น เดยี วรไึ ง อนั ทจี่ รงิ กเ็ ป็ นเพราะเรอื่ งแมข่ องเธอนั่นแหละทท่ี ําให ้ ฉันไดร้ ับผลกระทบมากขนาดน้ี ในปีนัน้ ฉันไดเ้ ห็นมนั กบั ตาของ ตวั เองแลว้ ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ ……ฉันกไ็ ดต้ รวจสอบมาแลว้ ฉันไม่ สามารถทจ่ี ะตงั้ ครรภไ์ ด ้ ชาตนิ ท้ี ัง้ ชาต…ิ …ขออยคู่ นเดยี วซะจะ ดกี วา่ แมข่ องเธอสง่ มอบเธอมาใหฉ้ ัน ฉันก็ถอื วา่ เธอน่ะเป็ น เหมอื นลกู ของฉัน”

เมอื่ ไดย้ นิ ชายหนุ่มก็หนั กลับมาแลว้ ขมวดควิ้ ขน้ึ “คณุ ？” “ทําไม？เธอไมพ่ อใจเหรอ？” หญงิ สาวตบลงบนโตะ๊ ดว้ ย ความโกรธ เธอกค็ อื ป้าของเยโ่ มเ่ ซนิ สง้ อาน สง้ อานลกุ ขนึ้ และตรงไปขา้ งหนา้ ตอ้ งการทจี่ ะดงึ หขู องชาย หนุ่ม แตก่ ลบั ถกู ชายหนุ่มคนนัน้ หลบไปได ้ “ยังไงก็เถอะฉันไมส่ นหรอก หลังจากนถ้ี า้ หากวา่ ฉันลกุ เดนิ ขยบั ไมไ่ หวแลว้ เธอทเี่ ป็ นลกู กต็ อ้ งเลย้ี งดฉู ันยามแก”่ เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บตามองเธอเบา ๆ ควา้ หยบิ กญุ แจรถเพอ่ื เตรยี ม จะออกไป “จะไปไหน？ดเู หมอื นวา่ เธอจะวา่ งทงั้ วนั นี่ ไมไ่ ปซอื้ ของที่ ซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตขา้ งลา่ งมาใหฉ้ ันสกั หน่อยละ่ ” ตอนท่ี 354 ควา้ โอกาสไวไ้ มไ่ ด้

เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดคว้ิ ขนึ้ ： “ฉันเดนิ ทางมาเมอื ง ขา้ งเคยี ง เพอ่ื ทจ่ี ะมาซอ้ื ของทซ่ี เู ปอรม์ ารเ์ ก็ตแทนคณุ เนย่ี นะ？ ” “ซอ้ื ของทซี่ เู ปอรม์ ารเ์ กต็ แลว้ จะทําไมละ่ ？ยงั ไงเธอก็มาเยยี่ ม ป้าแลว้ ชว่ ยกตญั ญตู อ่ ป้าหน่อยจะเป็ นอะไรไป？” เมอ่ื พดู จบ สง้ อานก็มองไปยังเยโ่ มเ่ ซนิ “ไมไ่ ป” เยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธตรง ๆ “ไปเองส”ิ “ก็ได”้ สง้ อานลกุ ขนึ้ ยนื ： “งัน้ เธอชว่ งสง่ ฉันหน่อย” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ อ่ ยพอใจ ทําปากบง้ึ เงยี บไมพ่ ดู อะไร “ทําไม？กตญั ญชู ว่ ยเหลอื แคน่ จี้ ะทําไมกนั ？” “ก็แคช่ นั้ ลา่ งไมใ่ ชร่ ไึ ง？ยังตอ้ งไปสง่ อกี เหรอ？” “ไปชอปปิ้งดว้ ยกนั หลาย ๆ คนน่ะมนั ดกี วา่ ทงั้ นัน้ แหละ รบี ไป เถอะ” แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะขมวดคว้ิ แตส่ ดุ ทา้ ยก็ไปดว้ ยกนั กบั สง้ อาน

“ฉันบอกอะไรเธอใหน้ ะ อากาศของเมอื งซนู ่ะดกี วา่ อากาศของ ทางดา้ นเมอื งเป่ ยมาก เมอื งเป่ ยผคู ้ นแออดั เธอรมู ้ ยั้ วา่ ตอนทปี่ ้า ของเธอน่ะตอ้ งไปทํางาน ไมเ่ คยไปทํางานทนั เลย？โชคดที ี่ ครัง้ นโ้ี รงพยาบาลโอนยา้ ยมาแลว้ การทฉี่ ันไดย้ า้ ยมาทเ่ี มอื งซู นเี่ องกไ็ มใ่ ชเ่ รอ่ื งงา่ ย ๆ เลย” หลงั จากทเ่ี ขา้ ไปในซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ แลว้ สง้ อานกพ็ ดู ไปถอน หายใจไป หลังจากนัน้ เขาก็ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ชว่ ยเข็นรถเข็นให ้ แมว้ า่ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ จะไมด่ อี ยา่ งไร แตต่ วั เขานัน้ ก็จรงิ ใจ ไมว่ า่ สง้ อานจะพดู อะไรเขากท็ ํา การปรากฏตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทซ่ี เู ปอรม์ ารเ์ ก็ต ก็เป็ นทด่ี งึ ดดู เป็ น เป้าสายตาของหญงิ สาวจํานวนไมน่ อ้ ย “วา้ ว ผชู ้ ายคนนัน้ หลอ่ มากเลย ทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ นั่นแฟนเคา้ อยา่ งงัน้ เหรอ？” “เธอจะบา้ หรอ ผหู ้ ญงิ ขา้ ง ๆ น่ันดยู งั ไงกแ็ คแ่ มข่ องเขาไมใ่ ชร่ ึ ไง？” “ไมใ่ ชห่ รอกน่า ดแู ลว้ ยังเด็กอยเู่ ลยนะ”

“แคเ่ ห็นแวบเดยี วกร็ แู ้ ลว้ วา่ พวกเคา้ เป็ นตระกลู ทรี่ ํา่ รวย เลยี้ งมา ดจี รงิ ๆ เลย พอดดู ี ๆ แลว้ พวกเขากด็ คู ลา้ ย ๆ กนั อยนู่ ะ เหอ้ อยากจะถามจรงิ ๆ วา่ เขาน่ะมแี ฟนรยึ ัง พอจะขอแอดวแี ชทหรอื อะไรไปไดม้ ยั้ ” “คดิ ไปไกลแลว้ ผชู ้ ายแบบนน้ี ่ะเขาไมม่ าสนใจเธอหรอก แน่นอนวา่ ตอ้ งมผี หู ้ ญงิ สวย ๆ รอมาใหเ้ คา้ เลอื กแน่ ๆ เธอเองก็ ไมไ่ ดเ้ ดน่ อะไร เคา้ จะมาสนใจเธอไดย้ ังไงกนั ละ่ ？” พนักงานสาวหลายคนตา่ งกม็ องเยโ่ มเ่ ซนิ กบั สง้ อานทเี่ ดนิ จาก ไปไกล ๆ อยา่ งน่าเสยี ดาย เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั คงขมวดคว้ิ อยเู่ ชน่ นัน้ เหมอื นวา่ เขานัน้ จะไดย้ นิ คําพดู พวกนัน้ แตก่ ็เหมอื นกบั วา่ ไมไ่ ดย้ นิ แตว่ า่ สง้ อานไดย้ นิ ชดั จงึ ยม้ิ ขน้ึ และหนั หนา้ ไปถามเยโ่ มเ่ ซนิ 。 “ดเู หมอื นวา่ เสน่หข์ องหลานชายฉันจะไมไ่ ดล้ ดลงเลยนะ ไปท่ี ไหนก็มผี หู ้ ญงิ มองทกุ ท”่ี เมอ่ื ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหมอื นกบั มที า่ ทางไมค่ อ่ ยพอใจนัก “ป้า”

“โอเค ๆ ไมแ่ กลง้ เธอแลว้ รนู ้ ่าวา่ เธอน่ะไมใ่ ชค่ นทช่ี อบเลน่ ” สง้ อานพดู จบ ก็ถอนหายใจออกมาและพดู ขนึ้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ดว้ า่ ： “ตงั้ แตท่ เ่ี สน่ิ เฉยี วจากไป เธอก็……” “ป้า！” ชอ่ื นัน้ ราวกบั วา่ เป็ นการล้ําเสน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไปแลว้ เขาขมวดควิ้ ดว้ ยความไมพ่ อใจ และหยดุ ฝี กา้ วลงทันที สง้ อานยกั ควิ้ และเบะปากออกเล็กนอ้ ย “ถอื ซะวา่ ป้าไมไ่ ดพ้ ดู อะไรก็แลว้ กนั ไปกนั เถอะ” ทัง้ ครู่ บี ขน้ึ ไปทชี่ นั้ สอง หลงั จากที่ เยโ่ มเ่ ซนิ และสง้ อานขน้ึ ไปทชี่ นั้ สองแลว้ หานมจู่ อื่ กพ็ าเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ของเธอมาถงึ ทซี่ เู ปอรม์ ารเ์ กต็ พอดี เมอ่ื เขา้ ไปแลว้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็เงยหนา้ ขน้ึ ： “หมา่ ม๊ ี ผมสามารถ ถอดหมวกออกไดม้ ยั้ ？” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็มองไปรอบ ๆ อาจจะเป็ นเพราะวา่ วนั นย้ี ัง เชา้ อยู่ ไมม่ คี นตามพวกเขา

แลว้ ก็ เนอ่ื งจากเมอ่ื วานเพงิ่ กลับประเทศมากม็ นี ักขา่ วมาตาม ไปแลว้ เพราะงัน้ กค็ งไมม่ เี หตผุ ลทจ่ี ะมาตามถา่ ยในวันนอี้ กี ดงั นัน้ ตอนนกี้ ย็ ังคงวางใจได ้ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ หานมจู่ อื่ กพ็ ยักหนา้ และพดู ขน้ึ ： “ไดส้ ิ เธอ ถอดหมวกออกเถอะ” เมอ่ื เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดย้ นิ ก็ถอดหมวกทอี่ ยบู่ นหวั ออกดว้ ยความดี ใจ “ขอบคณุ ครับหมา่ ม๊”ี หานมจู่ อื่ ยน่ื มอื ไปลบู หวั ของเขา： “ไปกนั เถอะ พวกเราไปเอา รถเข็นกนั แลว้ กไ็ ปดโู ซนของสดกนั หน่อย” “หมา่ ม๊ใี หผ้ มเข็นเอง！” เสยี่ วหมโี่ ตว้ รบี เสนอตวั เองอยา่ ง มงุ่ ม่ัน และเข็นรถเข็นดว้ ยขาสนั้ ๆ ของเขา พนักงานสาวเหลา่ นัน้ หลงั จากทเ่ี พง่ิ จะเมา้ เรอ่ื งของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื เห็นเสย่ี วหมโี่ ตว้ มากอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะสนใจ ดวงตาของพวก เธอเบกิ กวา้ งดว้ ยความตกใจ และตา่ งก็ดงึ แขนเสอ้ื กนั “ฉันบอกแลว้ เห็นมัย้ ละ่ ผชู ้ ายดี ๆ แบบนัน้ น่ะไมม่ าถงึ มอื พวก เราหรอก ฉันแคค่ ดิ วา่ เคา้ น่ะคงจะมแี ฟนแลว้ แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ ถงึ ขนาดมลี กู ทโ่ี ตขนาดนแ้ี ลว้ ！”

“ลกู ？เธอพดู บา้ อะไรของเธอน่ะ？” “เธอก็ดไู ปทเ่ี ด็กคนนัน้ สิ หนา้ ตาเหมอื นกบั ผชู ้ ายคนเมอ่ื กน้ี แ้ี ป๊ ะ เลยไมใ่ ชร่ ยึ งั ไง？” และพรบิ ตาทเี่ ธอชไ้ี ปใหเ้ พอ่ื นของเธอดนู ัน้ ： “บา้ แลว้ นี่ ออกมาจากแมพ่ มิ พเ์ ดยี วกนั รยึ ังไงเนย่ี ？ทําไมถงึ เหมอื นกนั ขนาดน？ี้ ฉันยังคดิ อยเู่ ลยวา่ จะหนา้ ดา้ นไปขอวแี ชทเคา้ ไมค่ ดิ เลยวา่ ถงึ ขนาดวา่ มลี กู แลว้ นะเนย่ี ？ฉันรสู ้ กึ เหมอื นโดนดาเมจม หาศาล！” “คนในครอบครัวก็ตอ้ งมาซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตดว้ ยกนั สิ พอเลย ๆ หนุ่มหลอ่ คนนัน้ มแี ฟนแลว้ ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ มคี รอบครัวแลว้ อกี พอแลว้ ละ่ คงตอ้ งเลกิ คดิ เรอื่ งนไี้ ปไดเ้ ลย” ในพนักงานเหลา่ นัน้ มอี ยคู่ นหนงึ่ ทอ่ี ดไมไ่ ดท้ จี่ ะเขา้ ไปและคยุ กบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ： “เจา้ ตวั นอ้ ย พอ่ ของเธอขนึ้ ไปชนั้ บนแลว้ นะ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทําเสยี งสงสยั และเอานวิ้ ชไ้ี ปทตี่ วั เองอยา่ งงง ๆ ： “พส่ี าวเรยี กผมหรอครับ？”

“วา้ ว น่ารักจังเลย！ตา่ งกบั ผชู ้ ายทท่ี ดี่ เู ย็นชาไปทงั้ ตวั คนนัน้ อยา่ งสน้ิ เชงิ ！” หญงิ สาวหลายคนตา่ งกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะเดนิ มาใกล ้ ๆ กบั เสย่ี วหม่ี โตว้ และชว่ ยเข็นรถเข็นแทนเขา พยกั หนา้ แลว้ ก็พดู ขน้ึ วา่ ： “ใชแ่ ลว้ เรยี กเธอนแ่ี หละ พอ่ ของเธอน่ะขน้ึ ไปชนั้ สองแลว้ นะ” เธอคดิ วา่ เธอนัน้ พดู เตอื นไปดว้ ยเจตนาทดี่ ี เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กระพรบิ ตาปรบิ ๆ แมว้ า่ เขานัน้ จะฟังไมร่ เู ้ รอื่ งวา่ พสี่ าวนัน้ กําลงั พดู เรอื่ งอะไรอยู่ แตว่ า่ พส่ี าวนัน้ ดเู หมอื นวา่ จะ เป็ นคนใจดเี พราะงัน้ เขากเ็ ลยพยักหนา้ ตอบรับ “ขอบคณุ ครับ พส่ี าวสดุ สวย ผมเขา้ ใจแลว้ ” “น่ารักจรงิ ๆ เลย……ฉันขอ……บบี แกม้ เธอหน่อยไดม้ ยั้ ？” ในกลมุ่ นัน้ มคี นทอี่ ดใจตวั เองไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู ขอรอ้ งในเรอื่ งทไี่ ม่ คอ่ ยสมควรนัก เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นง่ิ ไปครหู่ นงึ่ จากนัน้ ก็ยกนว้ิ ขน้ึ มา 1 นว้ิ ในตอนท่ี หญงิ สาวนัน้ กําลงั คดิ วา่ เขาจะบอกวา่ ใหจ้ ับไดแ้ คน่ ดิ เดยี ว เทา่ นัน้ นะ แตว่ า่ เขานัน้ กลับสา่ ยนวิ้ ของเขาดว้ ยทา่ ทที จ่ี รงิ จัง： “ไมไ่ ดค้ รับ”

หญงิ สาวรสู ้ กึ ผดิ หวงั อยบู่ า้ ง และหญงิ สาวทอ่ี ยรู่ อบ ๆ เธอนัน้ ก็ ตา่ งรสู ้ กึ เสยี ดาย กกึ ๆ —— เสยี งของรองเทา้ สน้ สงู ดงั ตรงมา หานมจู่ อื่ ทถ่ี อื กระเป๋ าอยกู่ ็ปรากฏตวั ขน้ึ ตรงหนา้ ดว้ ยใบหนา้ ที่ ยม้ิ เล็กนอ้ ย： “สวสั ดี ไมท่ ราบวา่ พวกคณุ มธี รุ ะอะไรงัน้ เหรอ？ ” “หมา่ ม๊~ี ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เดนิ กลับไปทขี่ า้ ง ๆ หานมจู่ อ่ื และจับมอื ของเธอไว ้ เมอื่ ไดย้ นิ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เรยี กหมา่ ม๊ ี หญงิ สาวทงั้ หลายกท็ ําหนา้ ไมค่ อ่ ยถกู นัก： “ตอ้ งขอประทานโทษดว้ ยคะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ พอดี วา่ ลกู ของคณุ น่ารักมากเกนิ ไป เพราะงัน้ พวกเรา……กเ็ ลยเขา้ มาทกั ทายเคา้ คะ่ ” เรอ่ื งเชน่ นน้ี ัน้ หานมจู่ อื่ กค็ อ่ นขา้ งทจ่ี ะชนิ กบั มันแลว้ แตอ่ ยา่ งไร กค็ วรทจ่ี ะถามตามมารยาทเสยี กอ่ น

“เป็ นอยา่ งนนี้ เ่ี อง เสย่ี วหมโี่ ตว้ บอกลาพส่ี าวทกุ คนเร็วเขา้ สิ พวกเรายังตอ้ งไปซอื้ ของตอ่ อกี นะ” “พสี่ าวครับบา๊ ยบาย” หานมจู่ อื่ ยมิ้ ใหก้ บั พวกเธอ หลงั จากนัน้ กพ็ าเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไป เมอื่ เธอเดนิ ไปแลว้ พนักงานตา่ งก็รวมตวั คยุ กนั อกี ครัง้ “เห็นรยึ ังละ่ ？ภรรยาของเขาน่ะทัง้ ดดู มี สี งา่ ราศี คนอยา่ งพวก เราไมม่ ที างทจ่ี ะไปเทยี บไดห้ รอก” “……กจ็ รงิ ยังไงกเ็ ลกิ หวังเถอะ กลบั ไปทํางานกนั ดกี วา่ ” “น่ี พวกเธอเห็นมัย้ วา่ พวกเขาแยกกนั เดนิ คนกอ่ นหนา้ ก็ขน้ึ ไป ทช่ี นั้ สอง สว่ นนกี่ ็ไปโซนอาหารสด ทําไมกนั ละ่ ？” “กจ็ ะทําไมกนั อกี ละ่ ก็แยกกนั ซอ้ื ของไง ไมเ่ ห็นหรอวา่ พวก เขาน่ะเขา้ มาไมพ่ รอ้ มกนั นะ？” ตอนที่ 355 เด็กทน่ี า่ รกั

“จะวา่ ไปกใ็ ชแ่ หละ” “ทํางาน ๆ ！” หานมจู่ อื่ พาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ เดนิ ไปยังโซนอาหารสด รา่ งเล็ก ๆ ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ แตก่ ลับตอ้ งเข็นรถเข็นนัน้ ก็ตรงไปทดี่ า้ นหนา้ ของหานมจู่ อื่ แลว้ พดู ขน้ึ ： “หมา่ ม๊ ี นา้ เสย่ี วเหยยี นทําปลา ทอดไดอ้ รอ่ ยทส่ี ดุ เลย อกี เดย๋ี วพกวเราไปซอื้ ปลามาแชไ่ วใ้ น ตเู ้ ย็น พอตกคํา่ กใ็ หน้ า้ เสย่ี วเหยยี นกลับมาทําใหก้ นิ ดมี ยั้ ？” “ไดส้ ิ งัน้ พวกเราไปดกู นั เถอะ” “อม้ื ！” 2 แมล่ กู นัน้ ดกู นั อยนู่ าน สดุ ทา้ ยก็เลอื กเอาปลาสวย ๆ ทมี่ ี ไขมนั มากมาตวั หนง่ึ หลงั จากนัน้ ก็ไปเลอื กเนอ้ื วัว อยา่ คดิ วา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นัน้ มแี คแ่ กม้ กลม ๆ กบั รา่ งเล็ก ๆ เทา่ นัน้ แตเ่ ขานัน้ ยงั เป็ นนักกนิ ตวั นอ้ ยทแี่ ทจ้ รงิ อกี ดว้ ย เขาชอบทจี่ ะ หลอกลอ่ ใหเ้ สย่ี วเหยยี นทําอาหารอรอ่ ย ๆ ใหเ้ ขากนิ อยเู่ สมอ เวลาทไ่ี ดม้ าซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตนัน้ สําหรับเขาแลว้ ถอื วา่ เป็ นเรอื่ งที่ น่ายนิ ดมี าก

หลังจากทใ่ี ชเ้ วลาไปไดส้ กั พัก เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็เลอื กของหยบิ ของใสเ่ ขา้ ไปในรถเข็นไมน่ อ้ ย ตอนทอ่ี ยตู่ า่ งประเทศ สว่ นมากแลว้ มกั จะเป็ นเสย่ี วเหยยี นทพี่ า เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไปซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ต ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ ไมค่ อ่ ยไดเ้ ดนิ ซอื้ ของนัก จะไปกแ็ คซ่ อื้ ขา้ วของเครอื่ งใชป้ ระจําวนั เป็ น บางครัง้ เพราะงัน้ เธอจงึ ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจนักเกยี่ วกบั เรอื่ งของสด แตว่ า่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นัน้ กลบั สามารถแยกแยะไดอ้ ยา่ งรวดเร็ววา่ อนั ไหนดี อนั ไหนไมด่ ี หลังจากดดู แี ลว้ ก็หยบิ มนั ใสล่ งไปใน รถเข็นทนั ที เมอ่ื พวกเขาซอื้ ของทโี่ ซนของสดเสร็จ รถเข็นก็แน่นแลว้ “นลี่ กู รัก ทงั้ หมดนเ่ี รยี นมาจากนา้ เสย่ี วเหยยี นอยา่ งนัน้ เหรอ？” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ พยักหนา้ ： “ใชค่ รับหมา่ ม๊ ี กอ่ นหนา้ นเี้ วลาทแี่ ม่ ออกไปหาแรงบนั ดาลใจ ผมกบั นา้ เสย่ี วเหยยี นกม็ กั จะมาเลอื ก ซอ้ื ของทซ่ี เู ปอรม์ ารเ์ กต็ ควรจะซอ้ื ของแบบไหนยังไงนา้ เสย่ี ว เหยยี นตา่ งก็เป็ นคนสอนผม” เมอ่ื พดู จบ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กเ็ ชดิ คางขนึ้ เพอ่ื รอรับคําชม

หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื ไปลบู หวั นอ้ ย ๆ ของเขา ดว้ ยความชนื่ ชมอยา่ ง ไมล่ ังเล： “เกง่ มากเสยี่ วหมโ่ี ตว้ นอ้ ยของแม่ หลงั จากนโ้ี ตไป อยากจะเป็ นเชฟมยั้ ？” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รบี สา่ ยหนา้ ทันท：ี “ไมด่ กี วา่ ครับ！” “ทําไมละ่ ？” “นา้ เสย่ี วเหยยี นบอกวา่ หนา้ ตาดแี บบผมเนย่ี โตขน้ึ ไปแลว้ ตอ้ ง ไปเป็ นดาราไมง่ ัน้ งจะน่าเสยี ดายแย”่ หานมจู่ อื่ ： “……” แมส่ าวคนนนี้ ี่ สอนอะไรใหก้ บั เสยี่ วหมโี่ ตว้ กนั นะ？ เธอยม้ิ ขนึ้ เล็กนอ้ ย และถามขน้ึ โดยไมร่ อชา้ ： “งัน้ เสย่ี วหมโี่ ต ้ วเองละ่ อยากจะเป็ นดารามัย้ ？” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็ยังคงสา่ ยหนา้ ： “ไมช่ อบครับ” รอยยม้ิ ของหานมจู่ อ่ื ก็ยง่ิ กวา้ งขน้ึ ไปอกี ： “งัน้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ อ ยากทําอะไรละ่ ？”

ทันใดนัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็กํามอื ขนึ้ มาในอากาศ： “หมา่ ม๊ ี โตขน้ึ ไปเสย่ี วหมโี่ ตว้ อยากจะเป็ นทหาร รับใชป้ ระเทศชาต！ิ ” เมอ่ื ไดย้ นิ ฝี กา้ วของหานมจู่ อ่ื ก็หยดุ ชะงักลงในทันที เสย่ี วหม่ี โตว้ เงยหนา้ ขนึ้ ： “เป็ นอะไรไปหรอครับหมา่ ม๊？ี ” “เปลา่ หรอกจะ้ ” หานมจู่ อ่ื หยดุ เดนิ กม้ หนา้ ลงและบบี เนอื้ ทแี่ กม้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ： “เป็ นความฝันทดี่ มี ากเลยละ่ ขอแคเ่ สย่ี ว หมโ่ี ตว้ ชอบ หมา่ ม๊กี จ็ ะไมห่ า้ มเอาไวห้ รอก” “ขอบคณุ ครับหมา่ ม๊！ี ผมรอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ หมา่ ม๊นี ่ะตอ้ งซพั พอรต์ เสย่ี วหมโี่ ตว้ แน่นอน！” เสย่ี วหมโี่ ตว้ นัน้ จับและลปู ทหี่ นา้ ของหานมจู่ อื่ หลงั จากนัน้ ก็ จ๊บุ ลงทแ่ี กม้ 1 ที รอยยม้ิ ในแววตาของหานมจู่ อ่ื นัน้ กล็ กึ ซง้ึ ยง่ิ ขน้ึ ： “เธอเนยี่ นา้ ……ไปกนั เถอะ พวกเราไปดทู ช่ี นั้ สองกนั ไปดขู า้ วของเครอ่ื งใชก้ นั 。” “แตว่ า่ หมา่ ม๊ ี รถเข็นนอ่ี าจจะใสข่ องไมพ่ อแลว้ พวกเราไป คดิ เงนิ ของพวกนก้ี อ่ นแลว้ คอ่ ยไปชนั้ สองดกี วา่ ~” “ไดส้ ”ิ

หานมจู่ อื่ จงึ ไดพ้ าเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไปทเ่ี คานเ์ ตอรค์ ดิ เงนิ หลงั จาก นัน้ กเ็ อาของตา่ ง ๆ วางเอาไวอ้ กี ดา้ น และสองแมล่ กู ก็ขน้ึ ไปท่ี ชนั้ สองดว้ ยกนั หลังจากขนึ้ ไปทชี่ นั้ สองแลว้ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดไ้ ปเห็นเขา้ กบั เสอ้ื ผา้ ทน่ี ั่นพอดี และพบวา่ เสอื้ ผา้ ชดุ นัน้ ดคู อ่ นขา้ งแปลกใหมไ่ ม่ เหมอื นใคร จงึ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเขา้ ไปดใู หล้ ะเอยี ดสกั หน่อย เสย่ี วหมโ่ี ตว้ มองไปรอบ ๆ ทันใดนัน้ ก็พดู ขน้ึ ： “หมา่ ม๊แี มร่ อผม อยทู่ นี่ ส่ี กั เดย๋ี วนะครับ เดย๋ี วผมไปเอารถเข็นมาให ้ ~” “อม้ื ระวงั หน่อยละ่ ” เป็ นเพราะวา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นัน้ มคี วามสามารถและความม่ันใจใน ตวั เองมาก ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ ไวใ้ จเคา้ เป็ นอยา่ งมาก แคเ่ ขา บอกวา่ จะไปเอาก็ปลอ่ ยใหเ้ คา้ ไปเอาได ้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รบี กา้ วเพอ่ื ทจี่ ะไปเอารถเข็นมาอยา่ งรวดเร็ว “โมเ่ ซนิ ชว่ ยเอาของขา้ งบนนัน้ ใสร่ ถเข็นใหฉ้ ันหน่อยส”ิ สง้ อานชไี้ ปยังแกว้ ทอี่ ยบู่ นสดุ ของชนั้ วาง เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ตวั สงู เพยี ง แคเ่ ออื้ มมอื ขน้ึ ไปหยบิ แกว้ ลงมากเ็ รยี บรอ้ ยแลว้ “ซอื้ พอรยึ ัง？”

สง้ อานเหลอื บตาไปมองเขา： “ทําไมเธอถงึ ใจรอ้ นนักละ่ ？ นาน ๆ ทจี ะไดม้ าเมอื งซู วันนม้ี อื้ เทย่ี งกอ็ ยกู่ นิ ขา้ วทนี่ ส่ี ？ิ เดย๋ี ว ป้าเขา้ ครัวเอง แถวนเ้ี องก็คงไมม่ อี ะไรทจี่ ะตอ้ งซอื้ แลว้ ไปดู ของสดทชี่ นั้ ลา่ งเถอะ” เมอ่ื พดู จบ สง้ อานก็หนั ตวั เพอื่ ทเี่ ดนิ ไปชนั้ ลา่ ง เมอ่ื เดนิ ไป ขา้ งหนา้ กไ็ ดเ้ ห็นเขา้ กบั เด็กตวั นอ้ ยแสนน่ารัก ทหี่ นั หลังเข็น รถเข็นอยู่ แถมยงั อยตู่ วั คนเดยี วอกี ดว้ ย รปู รา่ งตวั นอ้ ย ๆ ของ เขานัน้ ทําใหเ้ ป็ นทนี่ ่าหลงใหลเป็ นอยา่ งมาก พรบิ ตานัน้ สง้ อานกร็ สู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ มอี ะไรบางอยา่ งทผี่ กู พัน กนั เหมอื นกบั วา่ อยากทจ่ี ะกา้ วตามเขาไป “ลฟิ ตล์ งชนั้ หนงึ่ ไปทางน”้ี เสยี งอนั เย็นชานัน้ ดงั ขนึ้ มาจากดา้ นหลงั ทําใหส้ ง้ อานไดส้ ติ กลับมา เธอหนั หนา้ มาและพดู ขน้ึ ： “ฉันรแู ้ ลว้ เดย๋ี วฉัน กลับมา” หลงั จากนัน้ เมอื่ หนั หนา้ กลบั ไปกพ็ บวา่ เด็กตวั นอ้ ยทเี่ ข็นรถเข็น กลบั ไมอ่ ยซู่ ะแลว้ เอ๋ เมอ่ื กเ้ี คา้ กย็ งั อยตู่ รงนอ้ี ยเู่ ลยน？่ี

สง้ อานอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเดนิ ตรงไปลองมองหาเขาดู แตส่ ดุ ทา้ ยก็ กลบั ไมพ่ บรา่ งของเด็กน่ันเลย สว่ นทางดา้ นเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ก็ดเู หมอื นวา่ จะอดทนรอไมไ่ หวแลว้ เข็นรถเข็นตามมาและถามดว้ ยเสยี งอนั เย็นชาวา่ ： “มอี ะไร？” “เปลา่ ไมม่ อี ะไร” สง้ อานสา่ ยหนา้ ： “เมอ่ื กน้ี เี้ ห็นเด็กนอ้ ยคนนงึ หนา้ ตาน่ารักมาก แคเ่ ห็นดา้ นหลงั กร็ สู ้ กึ วา่ น่ารักแลว้ ไมค่ ดิ วา่ แคแ่ ป๊ บเดยี วก็หาไมเ่ จอซะแลว้ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ และพดู ขนึ้ ： “ถา้ ชอบงัน้ กค็ ลอด ออกมาสกั คนส”ิ สง้ อานเหลอื บตาไปมองเขา： “พดู บา้ อะไรกนั ？อายฉุ ันกป็ นู น้ี แลว้ จะใหม้ ลี กู จะไมเ่ ป็ นทน่ี ่าขายหนา้ ของคนอนื่ เอาหมดรไึ ง？ ” พดู จบสง้ อานก็หนั ตวั และเดนิ จากไป เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ตามไปโดย ไมไ่ ดแ้ สดงสหี นา้ อะไร สง้ อานทอี่ ยดู่ า้ นหนา้ ก็กลับพดู ขน้ึ มาอยา่ งไมร่ ะวังวา่ ： “ฉันวา่ เธอน่ะรบี หาภรรยาสกั คน แลว้ มลี กู ก็ไมเ่ ลวนะ แบบนป้ี ้าอยา่ ง

ฉันเองก็ไดผ้ ลดไี ปดว้ ย แลว้ ก็ตอนนฉี้ ันกไ็ มต่ อ้ งทํางานยงุ่ พอ ถงึ เวลากส็ ามารถชว่ ยดแู ลเด็กแทนพวกเธอสามภี รรยาได”้ เมอ่ื ไดย้ นิ คําวา่ ลกู ใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มดื มนขน้ึ มาบา้ ง ทนั ใดนัน้ ก็พดู ขนึ้ ……5 ปีกอ่ นเสน่ิ เฉยี ว ตอนทมี่ เี สยี งรอ้ งขอให ้ รักษาเด็กเอาไวน้ ัน้ ถา้ หาก……ถา้ หากวา่ ตอนนเ้ี ธอไมไ่ ดจ้ ากไป จนถงึ ตอนนเี้ ด็กก็ คงจะมอี ายรุ าว ๆ 5 ปีแลว้ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กม็ อี าการกลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อก เขาบา้ ไปแลว้ รไึ งกนั นะ？ลกู นั่นไมใ่ ชล่ กู ของเขาสกั หน่อย แลว้ เขาจะมาคาดหวงั อะไรกบั เด็กคนนก้ี นั ？เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตาลง และเอามอื บบี ทข่ี มับของตนเอง “หลังจากนอี้ ยา่ พดู เรอ่ื งพวกนอี้ กี ละ่ น่ารําคาญ” สง้ อานหนั หนา้ กลบั ไปมองเขา “เธอคดิ วา่ ฉันอยากจะพดู เหรอ ？อายกุ ม็ ากปนู นแี้ ลว้ อยากเรยี นรคู ้ วามโดดเดย่ี วแบบป้าคนนี้ หน่อยอยา่ งงัน้ เหรอ？นั่นน่ะคงจะไมไ่ ดห้ รอก ถา้ เกดิ วา่ เธอตวั

คนเดยี วไปจนแก่ แลว้ ถา้ ฉันตายไปจะเอาหนา้ ทไี่ หนไปเจอแม่ ของเธอกนั ” “……ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เธอพดู ถงึ ความตาย กต็ อ่ วา่ ออกมาอยา่ งไมพ่ อใจ สง้ อานกท็ ําเสยี งไมพ่ อใจขน้ึ มาก ช：ิ “เรอื่ งอะไรก็หา้ มไมใ่ ห ้ พดู เธอนเี่ รอ่ื งเยอะจรงิ ๆ เลยนะ คนแบบเธอเนย่ี ……นอกจาก หลอ่ และรวยแลว้ กค็ งจะไมม่ อี ะไรดแี ลว้ ละ่ ไมแ่ ปลกใจเลยวา่ ทําไมถงึ ยังเป็ นโสดมาถงึ ตอนน”ี้ นอกจากหลอ่ และรวย กค็ งจะไมม่ อี ะไรดแี ลว้ อยา่ งงัน้ เหรอ？ เยโ่ มเ่ ซนิ ： “……” “ไปเถอะ ลงไปชนั้ ลา่ งเลอื กซอ้ื ทโี่ ซนอาหารสดสกั หน่อย！” ตอนท่ี 356 ไฟลนกน้

\"หมา่ ม๊ ี กลบั มาแลว้ \" เมอ่ื เสยี่ วหมโี่ ตว้ กลับมาพรอ้ มกบั ตะกรา้ สนิ คา้ หานมจู่ อ่ื เองกเ็ พง่ิ ศกึ ษาการออกแบบชดุ เสร็จ จากนัน้ จงึ มงุ่ หนา้ กลบั ไปรับ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ มาดว้ ย “ลําบากแลว้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ลกู เขา้ ไปน่ังในรถเข็นชอ็ ปป้ิงเดย๋ี ว แมจ่ ะเข็นลกู ไป” “ไดห้ รอื ครับแม?่ !” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ดเู หมอื นจะตนื่ เตน้ เล็กนอ้ ย นว้ิ มอื ของเขาชเ้ี ขา้ ดว้ ยกนั ดวงตากลอกไปมา “แตแ่ บบนัน้ ออกจะ ดไู รภ้ าพลักษณ์….” “อบุ๊ \" หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหวั เราะ \"ลกู ยงั เด็กขนาดนจ้ี ะมี ภาพลักษณอ์ ะไร?” พดู จบเธอกอ็ มุ ้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ลงในรถเข็น เสย่ี วหมโี่ ตว้ จับขอบ ตะกรา้ สนิ คา้ เอาไวแ้ ละน่ังลง \"ก็ได~้ ” ชนั้ ลา่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ และสง้ อานไปทบี่ รเิ วณอาหารสดและซอื้ อาหารสว่ น หนง่ึ จากนัน้ จงึ ไปทเ่ี คารเ์ ตอรช์ าํ ระเงนิ หญงิ สาววยั รนุ่ หลายคน จอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยดวงตาเปลง่ ประกาย แตเ่ มอ่ื เห็นภรรยา และลกู ของเขา ประกายในดวงตาก็มดื ลงไป

หลงั จากไดร้ ับเงนิ ทอน หญงิ สาวทเี่ กบ็ เงนิ กพ็ บวา่ สง่ิ ของทพ่ี วก เขาซอ้ื มาดเู หมอื นจะซ้าํ กนั เล็กนอ้ ย เธอรสู ้ กึ แปลกใจ แต่ ภายนอกยังคงเอย่ ดว้ ยทา่ ทอี บอนุ่ วา่ “คณุ ผชู ้ าย ของของ ภรรยาคณุ จะใสไ่ ปดว้ ยกนั เลยไหมคะ? ชาํ ระเงนิ เรยี บรอ้ ยแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ กลับดเู หมอื นไมไ่ ดย้ นิ คําพดู ของเธอ เขายกถงุ ขนึ้ มา สหี นา้ ไรค้ วามรสู ้ กึ “คณุ ผชู ้ าย?” สง้ อานไดย้ นิ จากนัน้ จงึ หรต่ี าลง \"คณุ กําลังพดู กบั เขาหรอื ?” หญงิ สาวประหลาดใจและพยกั หนา้ \"ใช\"่ \"เมอื่ ครคู่ ณุ เพงิ่ พดู วา่ ภรรยาของเขา? \" หญงิ สาวถกู ดวงตาสบั สนของสง้ อานมองจนรสู ้ กึ สบั สน เธอ ลงั เลอยนู่ านกอ่ นทจี่ ะพดู วา่ \"เมอื่ คร…ู่ ดา้ นหลงั ของพวกคณุ มี ผหู ้ ญงิ สวยมากคนหนงึ่ เขา้ มาพรอ้ มกบั เด็ก เมอื่ ครเู่ ธอเพง่ิ จะลง ไปชนั้ ลา่ ง ฉันยงั คดิ ไปวา่ ….พวกคณุ เป็ นครู่ ัก” เมอ่ื ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ อยา่ งไมพ่ อใจ ดวงตาของเขา จอ้ งไปทแ่ี คชเชยี รห์ ญงิ

แคชเชยี รห์ ญงิ ถกู สายตาคมปลาบของเขาจอ้ งจนรสู ้ กึ เย็นชาท่ี หลงั ของเธอ มแี รงกดทมี่ องไมเ่ ห็นอยา่ งหนงึ่ กดทบั ลงบนไหล่ ของเธอทําใหเ้ ธอตอ้ งงอหลัง \"เออ่ …\" เมอ่ื สง้ อานเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังอารมณ์บดู เขากห็ วั เราะอยา่ ง ประดกั ประเดดิ “พวกเรามาดว้ ยกนั แคน่ ี้ แตเ่ ดมิ ไมม่ ใี ครตามมา ดว้ ย คณุ มองผดิ ไปแลว้ หรอื เปลา่ ?” คนขา้ งๆ เมอ่ื เห็นเขา้ จงึ รบี เขา้ ไปชว่ ยเหลอื แคชเชยี ร์ \"ขอโทษนะคะคณุ ทัง้ สอง เพอื่ นของฉันสายตาสนั้ ไปหน่อย เมอื่ กม้ี ผี หู ้ ญงิ คนหนง่ึ วางของไวท้ น่ี แี่ ละบอกวา่ จะใหส้ ามขี อง เธอจัดการ เธอกบ็ อกมาเชน่ กนั วา่ มากนั สองคนเหมอื นกบั พวก คณุ ดงั นัน้ กเ็ ลยเขา้ ใจผดิ ไป ขอโทษจรงิ ๆ นะคะ” \"ไมเ่ ป็ นไร ไมเ่ ป็ นไร\" สง้ อานสา่ ยหวั \"ในเมอื่ เป็ นเรอ่ื งเขา้ ใจผดิ แกไ้ ขใหถ้ กู ตอ้ งก็โอเคแลว้ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญอ่ ะไร เอาละ่ โมเ่ ซนิ ดหู นา้ บง้ึ ตงึ ขอนาย นายคดิ จะทําใหค้ ณุ ผหู ้ ญงิ เขาตกใจหรอื ยังไง? ไปไป” พดู จบ สง้ อานกด็ งึ เยโ่ มเ่ ซนิ ออกจากซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ต

หลังจากพวกเขาออกไป แคชเชยี รห์ ญงิ กย็ นื อยทู่ น่ี ่ัน ดวงตา แดงกํา่ ดว้ ยความกลวั คนขา้ งๆ เขา้ ไปปลอบเธอ \"ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม?” แคชเชยี รส์ า่ ยหวั เธอกอดอก \"ฉันไมเ่ ป็ นไร ก็แค…่ .เมอื่ ครเู่ ขาดู ดรุ า้ ยและน่ากลัวมาก” \"ใช่ ฉันกค็ ดิ เหมอื นกนั …ดวงตานั่นน่ากลวั เกนิ ไปแลว้ ผชู ้ าย แบบนี้ ถงึ จะดดู กี ็เถอะ แตต่ วั เขากลับดเู หมอื นนํ้าแข็งกอ้ นหนงึ่ คดิ อยากจะอบอนุ่ กอ็ บอนุ่ ขน้ึ มาไมไ่ ด”้ “อมื ” เด็กสาวทถ่ี กู ทําใหต้ กใจจนตาแดงพยักหนา้ \"แตว่ า่ เด็ก คนนัน้ ดเู หมอื นเขาพวกเขาขนาดนัน้ พวกเขา…. \" \"เฮอ้ ฉันก็ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? แตท่ แ่ี น่ๆ คอื สง่ิ ทเี่ ขาทํา เมอ่ื ครนู่ ไ้ี มผ่ ดิ แน่ พวกเราตอ่ ไปอยา่ ไดพ้ ดู จาเรอ่ื ยเป่ื อย คน เขาววา่ ยงั ไงก็วา่ ตามนัน้ เถอะ “อมื อมื \" หานมจู่ อ่ื และ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เดนิ ขน้ึ ไปชนั้ บนเป็ นเวลานาน ใน ทสี่ ดุ ก็ลงมาชนั้ ลา่ ง เมอื่ ชาํ ระเงนิ เสร็จ หานมจู่ อื่ กต็ รวจสอบ

สง่ิ ของและพบวา่ เธอซอ้ื ของมากเกนิ ไป เธอและ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมน่ ่าจะขนยา้ ยออกไปได ้ เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ นห้ี านมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ หงดุ หงดิ เล็กนอ้ ย ตอ้ งโทษทป่ี กตเิ ธอไมค่ อ่ ยมาซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ เมอ่ื ซอ้ื ของกม็ วั แตจ่ ะซอื้ ของทจ่ี ําเป็ น ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดค้ ดิ ไปถงึ วา่ พวกเธอสอง แมล่ กู จะขนของพวกนยี้ งั ไง? เมอ่ื จนปัญญาหานมจู่ อื่ จงึ โทรเรยี กรถ และตดิ ตอ่ คนขบั รถใหม้ า ชว่ ยขนของและใหเ้ งนิ เพงิ่ กบั เขา ทันทที คี่ นขบั ไดย้ นิ วา่ จะเพมิ่ เงนิ ให ้ เขาก็รบี มาทนั ทหี านมจู่ อื่ และ เสย่ี วหมโี่ ตว้ รออยคู่ รหู่ นงึ่ ระหวา่ งรอหานมจู่ อื่ กพ็ บวา่ มี เด็กผหู ้ ญงิ กรอบตาแดงกํา่ กําลังจอ้ งมองมาทพี่ วกเธอ ดวงตา ของเธอดเู หมอื นจะกงั วลเล็กนอ้ ย แมว้ า่ หานมจู่ อ่ื จะรสู ้ กึ แปลกใจเล็กนอ้ ยวา่ เกดิ อะไรขน้ึ แตเ่ ธอก็ ไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปถามอะไร จนกระท่งั เมอ่ื คนขบั รถมาชว่ ยถอื ของ เธอก็ออกไปทนั ที หลงั จากคนจากไป สาวๆ เหลา่ นัน้ ก็พากนั พดู คยุ ขนึ้ อกี ครัง้