เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

ถา้ แฟนคลับของหลนิ ซงิ หวั่ รู ้ วา่ นางฟ้าของพวกเคา้ กําลงั ขอ ลายเซน็ กบั คนอกี คนละ่ ก็ งัน้ ……พวกแฟนคลับก็คงจะรสู ้ กึ วา่ โลกนมี้ นั ลกึ ลับเกนิ แตว่ า่ โลกนก้ี ล็ กึ ลบั เชน่ นอ้ี ยแู่ ลว้ หลงั จากทห่ี ลนิ ซงิ หว่ั เห็นผลงานของหานมจู่ อื่ แลว้ ชอบมาก ครัง้ นไี้ ดย้ นิ วา่ ดไี ซนเ์ นอรเ์ ป็ นเธอ จงึ ขอรอ้ งใหเ้ ฉนิ เฟยยงั ไงก็ ตอ้ งหาเวลาวา่ งออกมา ไปเจอไอดอลของเธอดว้ ยตนเอง! หานมจู่ อ่ื เห็นสมดุ โนต้ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ ของตนเอง ก็รสู ้ กึ ตะลงึ นกึ ไมถ่ งึ ……เธอยงั มแี ฟนคลับอยใู่ นประเทศดว้ ย อกี ทงั้ ยังเป็ น นางฟ้าในใจของคนทัง้ ประเทศ ทันใดนัน้ เธอรสู ้ กึ ดใี จจนน้ําตาจะไหล แตก่ ็รับสมดุ ไวด้ ว้ ย ใบหนา้ ทยี่ ม้ิ : “Shelly เป็ นชอ่ื ทใี่ ชต้ อนอยตู่ า่ งประเทศ ตอนน้ี กลบั มาในประเทศแลว้ ฉันแซห่ าน ชอ่ื หานมจู่ อื่ ” “เพราะจังเลย!” หลนิ ซงิ หวั่ เหมอื นแฟนคลบั สาวตวั นอ้ ยชนื่ ชม เธอ หานมจู่ อ่ื : “……ขอบคณุ คะ่ ”

เธอหยบิ ปากกาออกมาดว้ ยใบหนา้ ทย่ี ม้ิ แยม้ และเซ็นชอ่ื ตนเอง ลงไปในสมดุ โนต้ จากนัน้ ก็ยนื่ สมดุ และปากกาไปขา้ งหนา้ : “ฉันก็เป็ นแฟนคลับของคณุ ขอลายเซน็ ของคณุ ดว้ ยไดไ้ หม คะ?” ทันใดนัน้ หลนิ ซงิ หวั่ ทงั้ ตกใจและดใี จ เธอเอามอื อดุ ปากไว ้ ถามดว้ ยความตกใจ: “คณุ เป็ นแฟนคลับของฉัน? จรงิ ๆเหรอ คะ??? โอพ้ ระเจา้ ! ฉันไมไ่ ดฟ้ ังผดิ ไปใชไ่ หม? แลว้ ……แลว้ คณุ เคยดผู ลงานเรอ่ื งไหนของฉันบา้ งคะ?” เสยี่ วเหยยี นพดู อะไรไมถ่ กู เลย หานมจู่ อ่ื มไี อดอลทไ่ี หนกนั ละ่ ? ตอนทอี่ ยตู่ า่ งประเทศ เธอก็อยคู่ นเดยี วตลอด ยงั กลา้ พดู วา่ ตนเองเป็ นแฟนคลับของหลนิ ซงิ หวั่ ประจบประแจงกไ็ มด่ วู า่ ฝ่ ายตรงขา้ มเขาเป็ นใคร “ละครยอ้ นอดตี เรอื่ งแรกของคณุ กวบี รรพกาลฉันเคยด”ู “วา้ ว! กวบี รรพกาลเป็ นละครเรอ่ื งแรกทฉ่ี ันเขา้ วงการ นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ กเ็ คยดู น่ันก็เป็ นเรอ่ื งทฉี่ ันชอบมากทส่ี ดุ ” หลนิ ซงิ หวั่ เลา่ ออกมาโดยไมร่ ตู ้ วั ไดย้ นิ วา่ หานมจู่ อ่ื เป็ นแฟนคลบั ของเธอ ทงั้ ตวั ของเธออารมณด์ ขี น้ึ มาทนั ที ดงึ ตวั หานมจู่ อ่ื ไปอกี ขา้ ง และคยุ อะไรเยอะแยะมากมาย

ในตอนทพี่ วกเธอกําลังคยุ กนั อยนู่ ัน้ เสย่ี วเหยยี นและเฉนิ เฟยมี เวลาวา่ งพอดี พวกเขาจงึ ไดท้ ําการเซน็ สญั ญาใหเ้ รยี บรอ้ ย และเฉนิ เฟยก็ไดจ้ า่ ยคา่ มดั จําแลว้ ดว้ ย เวลาสบิ นาทกี ไ็ ดผ้ า่ นไปในพรบิ ตา “ทร่ี ัก เรา…..ควรจะกลับไดแ้ ลว้ ” เฉนิ เฟยเตอื นดว้ ยเสยี งเบาๆ หนง่ึ เสยี ง “ฉันจะบอกอะไรให…้ …” หลนิ ซงิ หวั่ ยงั กําลังคยุ กบั หานมจู่ ่ื อไมห่ ยดุ หานมจู่ อื่ ยมิ้ แยม้ อยตู่ ลอดเวลา เหมอื นกําลงั เอาใจเด็กๆอยา่ ง นัน้ “ซงิ หวั่ …….” เฉนิ เฟยตะโกนเรยี กและยังฝื นยม้ิ อยู่ หลนิ ซงิ หว่ั ก็ยงั ไมส่ นใจเขา ยังคยุ กบั หานมจู่ อื่ อยเู่ หมอื นเดมิ สดุ ทา้ ยเฉนิ เฟยทนไมไ่ หว จงึ เดนิ เขา้ ไปตะโกนบอก: “หลนิ ซงิ หวั่ คณุ จะถา่ ยหรอื ไมไ่ ปถา่ ยละครแลว้ ! อยากจะโดนดา่ ใช่ ไหม!”

เสยี งตะโกนน้ี ทําใหผ้ หู ้ ญงิ ทงั้ สามคนในสํานักงานตกใจหมด เสย่ี วเหยยี นตกใจจนเอามอื จับไวท้ ห่ี นา้ อก สว่ นหานมจู่ อ่ื ตกใจ จนเสยี ขวัญ เสยี งนัน้ มาอยา่ งกะทันหนั เกนิ ไปจรงิ ๆ…… หลนิ ซงิ หว่ั กต็ กใจจนหนา้ ซดี ตัง้ นานจงึ ตอบดว้ ยความฝื นทน: “เฉนิ เฟย คณุ เกนิ ไปแลว้ นะ คณุ ทําใหม้ จู่ อ่ื ตกใจแลว้ รไู ้ หม?” ตอนท่ี 386 บรรลขุ อ้ ตกลงการคา้ เฉนิ เฟย: “……” เหอะๆ เขาโมโหจนบา้ ไปแลว้ จรงิ ๆ “รอสกั ครนู่ ะ ขอเวลาฉันอกี หา้ นาท”ี หลนิ ซงิ หวั่ ขอรอ้ งเฉนิ เฟยอยา่ งน่าสงสาร เฉนิ เฟยมสี หี นา้ เย็น ชาและไมอ่ ยากจะสนใจเธอ หานมจู่ อ่ื ไอออกมาเบาๆ หลงั จากนัน้ เอย่ : “คณุ หลนิ เดมิ ทวี นั น้ี พวกคณุ นัดไวส้ บิ หา้ นาที ตอนนใ้ี กลจ้ ะครบสบิ หา้ นาทแี ลว้ ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …คณุ หลนิ ไปทําธรุ ะกบั ผจู ้ ัดการเฉนิ กอ่ นดไี หมคะ?”

พอไดย้ นิ หลนิ ซงิ หว่ั กเ็ บกิ ตาโต: “มจู่ อ่ื …” “แบบน้ี พวกเราเพม่ิ เพอื่ นในWechatพอมเี วลาคอ่ ยคยุ กนั อกี ที ดไี หม?” หานมจู่ อื่ คดิ ไมถ่ งึ เลยจรงิ ๆ วา่ หลนิ ซงิ หว่ั จะเป็ นแฟน คลับหญงิ ทค่ี ลง่ั ไคลห้ นักขนาดนี้ จงึ ทําไดเ้ พยี งหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ้ มาเปิดWechatแลว้ เขยา่ ไปทาง โทรศพั ทม์ อื ถอื ของหลนิ ซงิ หวั่ หลนิ ซงิ หว่ั พยกั หนา้ อยา่ งแรง หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ้ มาเปิด Wechatแลว้ เพม่ิ หานมจู่ อ่ื เป็ นเพอื่ น พอเพมิ่ เพอื่ นเสร็จยงั ขอรอ้ งอกี เล็กนอ้ ย: “ถา้ อยา่ งนัน้ …พวกเรา ถา่ ยรปู รว่ มกนั สกั รปู ไหม?” สดุ ทา้ ยทัง้ สองคนกถ็ า่ ยรปู ดว้ ยกนั หลังจากทถี่ า่ ยรปู ดว้ ยกนั เสร็จหลนิ ซงิ หว่ั ก็กมุ โทรศพั ทม์ อื ถอื เอาไวอ้ ยา่ งมคี วามสขุ :“รอ ฉันนะคะ ถงึ เวลาแลว้ ฉันจะสง่ ขอ้ ความใหค้ ณุ ” “อมื ” แบบนหี้ ลนิ ซงิ หวั่ ลกุ ขน้ึ และจากไปพรอ้ มกบั เฉนิ เฟยอยา่ ง พอใจ

ในขณะนัน้ หานมจู่ อื่ ยังไดร้ ับสายตาขอบคณุ จากเฉนิ เฟย เธอยม้ิ อยา่ งจนปัญญา หลังจากนัน้ สง่ พวกเธอลงไปชนั้ ลา่ ง หลังจากทรี่ อพวกเธอเดนิ ไปเสร็จ เสย่ี วเหยยี นทย่ี นื อยขู่ า้ งเธอ: “มันเกนิ ความคาดหมายของฉันจรงิ ๆ หลนิ ซงิ หวั่ คนนแี้ ตกตา่ ง จากทฉี่ ันจนิ ตนาการไวอ้ ยา่ งสนิ้ เชงิ ” พอไดย้ นิ รมิ ฝี ปากสแี ดงของหานมจู่ อื่ กย็ มิ้ ขน้ึ มาเล็กนอ้ ย:“ฉันก็ เหมอื นกนั ” “ใชไ่ หม? นสิ ยั ดมี าก แค…่ ตดิ คนนดิ หน่อย คดิ ไมถ่ งึ วา่ หลอ่ นจะ เป็ นแฟนคลบั ของเธอ …” “เหลอื เชอ่ื จรงิ ๆ” “มจู่ อื่ พวกเรามคี ําสง่ั ซอื้ แลว้ รบี ไปแบง่ ปันใหท้ กุ คนเถอะ ให ้ พวกเธอรวู ้ า่ มจู่ อื่ ของพวกเราไมใ่ ชไ่ มม่ คี วามสามารถอยา่ งนัน้ !” “จะตอ้ งแบง่ ปันใหท้ กุ คน เพยี งแตไ่ มใ่ ชอ่ ยา่ งทเ่ี ธอคดิ แบบนัน้ แตเ่ ป็ นการแบง่ งานใหพ้ วกเขารับผดิ ชอบ”

พอพดู ถงึ ตรงนหี้ านมจู่ อื่ กห็ มนุ ตวั เดนิ กลบั ไป ทัง้ สองเดนิ ไป ดว้ ยคยุ กนั ไปดว้ ย:“เธอแจง้ ขา่ วสกั หน่อย อกี ครงึ่ ชว่ั โมงเรม่ิ ประชมุ ” เสยี่ วเหยยี นพยกั หนา้ :“ได ้ ฉันจะรบี ไปบอกพวกเธอ” หานมจู่ อื่ กลับไปทหี่ อ้ งทํางาน สว่ นเสย่ี วเหยยี นไปชนั้ ของ พนักงานเพอ่ื แจง้ พวกเธอวา่ จะมกี ารประชมุ พอไดย้ นิ วา่ ประชมุ สหี นา้ ของจางยกู่ ด็ ไู มไ่ ดข้ นึ้ มา “ทําไมประชมุ อกี แลว้ ละ่ ? นเ่ี พงิ่ จะเขา้ ทํางานแคไ่ มก่ วี่ นั เอง ประชมุ ทงั้ วนั ยงั ไมเ่ สร็จเหรอ?” เลงิ เยาเยาฟบุ อยบู่ นโตะ๊ อยา่ งอยไู่ มส่ ตู ้ าย จอ้ งมองเธอดว้ ย สายตาเย็นชา เซยี วยยี ที อ่ี ยขู่ า้ งๆ กเ็ บะปากอยา่ งไมส่ บอารมณ:์ “เมอ่ื วานพดู เยอะขนาดนัน้ ทําไมวนั นยี้ ังจะพดู ตอ่ ละ่ ? หรอื เป็ นเพราะเห็นวา่ พวกเราวา่ งเกนิ ไป ดงั นัน้ …เลยจงใจหาเรอ่ื งใหพ้ วกเราทํางัน้ ส?ิ ”

พอพดู จบ เธอก็ยงั มองหลนิ เจงิ ทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ แวบหนงึ่ :“หลนิ เจงิ เธอวา่ จรงิ ไหม?” ชายหนุ่มมสี หี นา้ เยอื กเย็น: “…” เสยี่ วเหยยี นกอดอก แลว้ หวั เราะเยาะอยา่ งเย็นชา:“ถา้ จงใจหา เรอื่ งใหพ้ วกเธอทําแลว้ จะทําไม? ตอนนพี้ วกเธอเป็ นพนักงาน บรษิ ัท สง่ิ ทเ่ี จา้ นายบอกพวกเธอกต็ อ้ งฟัง!” “ช”ิ จางยสู่ ง่ เสยี งชอิ อกมาอยา่ งไมส่ บอารมณ์ แตก่ เ็ กบ็ ของแลว้ ลกุ ขนึ้ พอเสยี่ วเหยยี นเห็นทกุ คนกําลงั เก็บของเตรยี มทจ่ี ะประชมุ กย็ มิ้ อยา่ งพอใจ:“จําไวด้ ว้ ยอกี ครง่ึ ชว่ั โมงประชมุ ไมใ่ ชต่ อนน”ี้ พอพดู จบเธอกห็ นั หลงั เดนิ ออกไป รอเธอเดนิ จากไป จางยกู่ โ็ มโหจนโยนของลงบนโตะ๊ “คดิ ไมถ่ งึ วา่ ผชู ้ ว่ ยเล็กๆ จะมที า่ ทางหยงิ่ ยโสแบบนี้ เธอคดิ วา่ เธอเป็ นใครกนั ? คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะสะบดั หนา้ ใสพ่ วกเรา พวกเธอ ยอมรับความไมเ่ ป็ นธรรมนล้ี งเหรอ?”

ไมม่ ใี ครตอบคําถามเธอ จางยมู่ องหลจี่ นุ ้ เฟิง:“หลจี่ นุ ้ เฟิง?” หลจี่ นุ ้ เฟิงเลกิ คว้ิ แลว้ ไขวห่ า้ ง:“เป็ นอะไรไป? ประชมุ มอี ะไรไม่ ดลี ะ่ ถงึ อยา่ งไรเธอก็ไมอ่ ยากทํางาน นั่งฟังอยทู่ นี่ ั่นเธอกไ็ ม่ อยากเหรอ?” “ยง่ิ กวา่ นัน้ ถา้ เธอไมโ่ จมตหี ลอ่ น หลอ่ นกไ็ มโ่ จมตเี ธอ” หลจี่ นุ ้ เฟิงยมิ้ กรม่ิ แลว้ ตอบ:“เธอโจมตคี นอนื่ คนอนื่ กโ็ จมตเี ธอกลับ แน่นอน เป็ นธรรมดา” จางย:ู่ “หลจ่ี นุ ้ เฟิงนายเห็นเธอสวยหน่อย เลยจงใจเขา้ ขา้ งเธอ ใชไ่ หม?” หลจ่ี นุ ้ เฟิงแสดงสหี นา้ ตกอกตกใจออกมา: “เธอรไู ้ ดอ้ ยา่ งไง?” “นาย!” ในขณะนัน้ จางยกู่ ร็ สู ้ กึ โกรธจนพดู ไมอ่ อก จงึ น่ังลงแลว้ ไมไ่ ดส้ นใจหลจ่ี นุ ้ เฟิงอกี เลงิ เยาเยาทอ่ี ยขู่ า้ งๆ เห็นเขา้ ก็หวั เราะเยาะออกมา ครง่ึ ชวั่ โมงผา่ นไป

ในตอนทห่ี านมจู่ อื่ มอบหมายหนา้ ทใ่ี หพ้ วกเขา ทกุ คนก็ยงั คง ตกตะลงึ อยเู่ ล็กนอ้ ย “มลี กู คา้ เขา้ มาเร็วขนาดนเี้ ลยเหรอ?” “ใชแ่ ลว้ ” เสยี่ วเหยยี นกอดอกอยา่ งภมู ใิ จ “พวกเธอกเ็ ห็นขอ้ มลู แลว้ ครัง้ นเ้ี ป็ นการเขา้ รว่ มงานแถลงขา่ ว หลังจากทพ่ี วกเธอ เขา้ ใจแลว้ ก็รบี วาดออกแบบภาพมา” หานมจู่ อ่ื เมม้ ปากมองทัง้ สองนัดหมายวนั กนั แวบหนงึ่ หลงั จาก นัน้ กําหนดเวลา:“อกี สามวันเอาแบบรา่ งมาใหฉ้ ันดเู ถอะ” “อะไร? สามวนั ? คณุ ลอ้ เลน่ เหรอ ?” สกั พักจางยกู่ ็ลกุ ขน้ึ มา แลว้ เบกิ ตาโต “สามวนั กต็ อ้ งสง่ แบบรา่ ง นม่ี นั จะเป็ นไปได ้ อยา่ งไร?” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขนึ้ มอง สายตาเย็นชาตกลงบนใบหนา้ ของ เธอ “อยา่ งนัน้ เธอคดิ วา่ อยา่ งไร?”

“รปู แบบรา่ ง ทางทดี่ ตี อ้ งครงึ่ เดอื นเถอะ” จางยมู่ องทกุ คนแวบ หนงึ่ หลงั จากนัน้ พดู อยา่ งไมส่ บอารมณ์:“สามวันจะวาดออกมา ไดอ้ ยา่ งไร?” พอไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็อดทจี่ ะพดู ไมไ่ ด ้ “อยา่ งนัน้ เธอบอกฉัน ครง่ึ เดอื นวาดแบบรา่ งออกมา ปรับปรงุ และกําหนดงานเขยี นฉบบั สมบรู ณเ์ ธอตอ้ งเสยี เวลาเทา่ ไหร?่ พอหลงั จากปรับปรงุ และกําหนดตน้ ฉบบั เสร็จ ยังตอ้ งรอผลติ เธอคดิ วา่ ลกู คา้ จะรอไหวอยา่ งนัน้ เหรอ?” “ฉัน…” “กําหนดสง่ กอ่ นเวลาฉันเขยี นไวใ้ หใ้ นเอกสารแลว้ ทกุ คนดเู อง” ทกุ คนเปิดเอกสารดแู วบหนง่ึ งานแถลงจะเรมิ่ ในอกี ครงึ่ เดอื น หลังจากนี้ มเี วลา15วัน น่ันก็หมายความวา่ พวกเขาพวกเขาตอ้ ง วาดแบบรา่ ง ปรับปรงุ และกําหนดงานเขยี นฉบบั สมบรู ณ์ รวมถงึ ผลติ ภายในเวลา15วนั “อมื แบบนัน้ เวลาคอ่ นขา้ งเรง่ ดว่ นนดิ หน่อย” หลงั จากทหี่ ลจี่ นุ ้ เฟิงดเู สร็จกว็ างขอ้ มลู บนโตะ๊ แลว้ พดู เบา ๆ

จางยทู่ อี่ ยดู่ า้ นขา้ งพอไดย้ นิ ก็ไมพ่ อใจทนั ที “น่ันไมใ่ ชเ่ รง่ ดว่ น นดิ หน่อย นม่ี นั เรง่ ดว่ นมาก ๆ เขา้ ใจไหม? เวลาสบิ หา้ วนั ก็ไม่ พอใหป้ รับปรงุ และกําหนดงานเขยี นฉบบั สมบรู ณ!์ ” “กลมุ่ หนง่ึ มคี นมากขนาดน้ี เวลาครงึ่ เดอื นกย็ ังไมพ่ อ?” หานมจู่ อ่ื เลกิ คว้ิ กวาดสายตามองทกุ คนทนี่ ่ังอย:ู่ “เมอื่ กอ่ นทกุ คนตา่ งก็เป็ นนักออกแบบ หรอื แมก้ ระทั่งความคดิ ของนัก ออกแบบกไ็ มเ่ ขา้ ใจ? สง่ิ ทพี่ วกเราตอ้ งทําก็คอื ใหล้ กู คา้ พงึ พอใจ นค่ี อื ความแตกตา่ งระหวา่ งการรับคําสงั่ ซอื้ กบั การ ออกแบบดว้ ยตวั คณุ เอง ถา้ คณุ ม่ันใจในผลงานของตนเอง คณุ ก็สามารถไปออกแบบชดุ ตามความชอบของตวั เองได ้ หลงั จาก นัน้ กไ็ ปจําหน่ายตอ่ ” “แตต่ อนนพ้ี วกเราไมเ่ หมอื นกนั ตอนนพ้ี วกเราทัง้ หมดคอื บรษิ ัท คอื กลมุ่ ผคู ้ นตามหา พวกเราก็ตอ้ งทําตามเวลาและความชอบ ของฝ่ ายนัน้ ” เสยี งของหานมจู่ อ่ื นัน้ สงบนง่ิ แตก่ ลบั มพี ลังมาก “นเี่ ป็ นแคส่ นิ คา้ ชนิ้ หนงึ่ พวกคณุ มคี นมากขนาดนส้ี ามารถ ชว่ ยกนั แลกเปลย่ี นใหม้ าก หลงั จากนส้ี ามวันตอนสบิ โมงเชา้

ประชมุ กนั ทน่ี ี่ ฉันหวังวา่ ถงึ เวลานัน้ ในมอื ของพวกคณุ คงจะมสี งิ่ ทฉ่ี ันตอ้ งการ เลกิ ประชมุ เถอะ” พดู จบหานมจู่ อื่ กก็ ม้ หนา้ แลว้ เรมิ่ เกบ็ ของ เลงิ เยาเยาเก็บของอยา่ งไมส่ บายใจแลว้ ลกุ ขนึ้ หลังจากนัน้ หนั หนา้ เดนิ จากไป เสย่ี วเหยยี นมองเงาดา้ นหลังของเธอ: “เลงิ เยาเยาคนนดี้ จู ะ สงบเล็กนอ้ ยนะ” หรอื วา่ การซอ้ื ใจคนจะมปี ระโยชนจ์ รงิ ? แตท่ า่ ทางแบบนข้ี อง เธอดไู มเ่ หมอื นถกู ซอื้ นน่ี า? เสยี่ วเหยยี นจงึ มองหานมจู่ อื่ ดว้ ย สายตาแปลกใจแวบหนง่ึ ตอนที่ 387 ผชู้ ายนดั บอด “ไปเถอะ” หานมจู่ อื่ เก็บของเสร็จกเ็ ดนิ ออกจากหอ้ งประชมุ จางยทู่ อี่ ยใู่ นหอ้ งประชมุ กลบั ทนไมไ่ หวเอย่ ปาก: “นเี่ พงิ่ จะเปิด บรษิ ัทไมก่ ว่ี นั ก็เอาคําสง่ั ซอ้ื ลกู คา้ มาไดแ้ ลว้ คงเป็ นคณุ หาน ชว่ ยหาคนใหเ้ ธอสนิ ะ?”

พดู จบ จางยกู่ ก็ อดอก แลว้ หวั เราะเยาะอยา่ งเย็นชา: “รแู ้ คว่ า่ เป็ นผหู ้ ญงิ ทพ่ี ง่ึ ผชู ้ าย เห็นชดั ๆ วา่ ทจี่ รงิ ไมม่ เี รอ่ื งอะไร แตย่ ัง ออกคําสง่ั พวกเราไปมา” ไมม่ ใี ครคลอ้ ยตามคําพดู ของจางยู่ พอจางยพู่ ดู อยคู่ นเดยี วก็ รสู ้ กึ อดึ อดั จงึ ไดแ้ ตม่ องทกุ คน “หรอื วา่ พวกเธอไมร่ สู ้ กึ กนั ?” หลจี่ นุ ้ เฟิงยกยมิ้ ขน้ึ : “ถา้ ฉันมที นุ เดมิ แลว้ มผี หู ้ ญงิ ทสี่ วยเหมอื น เธอแบบนมี้ าพง่ึ พาฉัน ฉันก็ยอมมอบโลกทงั้ ใบใหเ้ ธอ” “นาย! นายมนั สกปรกไรย้ างอาย! คดิ ไมถ่ งึ วา่ นายยังจะอยากได ้ ผหู ้ ญงิ แบบน!ี้ ผหู ้ ญงิ แบบนไี้ มร่ วู ้ า่ เป็ นของเลน่ มากคี่ รัง้ แลว้ ” ซกู ว่ั เออ๋ เก็บรวบรวมขอ้ มลู ขน้ึ มา กอ่ นจะมองจางยอู่ ยา่ งจน ปัญญาแวบหนงึ่ : “จางยู่ ฉันเห็นวา่ เธอไมม่ คี วามสขุ ตลอดเลย ไมอ่ ยา่ งนัน้ …เธอกอ็ ยา่ ทําเลย?” พอจางยไู่ ดย้ นิ ก็ถลงึ ตาใสเ่ ธอทันท:ี “เธอหมายความวา่ อยา่ งไร? นเี่ ธอรบี ไลฉ่ ันเหรอ? ซกู วั่ เออ๋ ถงึ ตาเธอพดู ตงั้ แต่ เมอื่ ไหร?่ ”

ซกู ว่ั เออ๋ ใชส้ องมอื เทา้ คาง แลว้ ถอนหายใจหนัก ๆ “แน่นอนวา่ ยังไมถ่ งึ ตาฉันพดู แตเ่ ธอมกั จะบน่ ตอ่ หนา้ พวกเรา ทกุ คนนน่ี า ทกุ คนไดร้ ับเงนิ เดอื นลว่ งหนา้ ตอนนเี้ ธอพดู มาก ขนาดน้ี ทําไมเธอไมป่ ฏเิ สธเงนิ เดอื นตอนแรกเสยี ละ่ ?” “ฉัน…” “ซกู ว่ั เออ๋ เธอพดู แบบนไ้ี มถ่ กู แลว้ ตอนแรกทเ่ี ลขาซจู วิ่ ของคณุ หานมาหาพวกเรา ไมไ่ ดบ้ อกวา่ เจา้ นายของพวกเราจะเป็ นคน แบบน”ี้ เซยี วยยี ที น่ี ่ังขา้ งหลนิ เจงิ อยไู่ มไ่ กลอดชว่ ยจางยพู่ ดู สกั ประโยคหนงึ่ ไมไ่ ด ้ พอซกู ว่ั เออ๋ ไดย้ นิ ก็เลกิ คว้ิ แลว้ มองเธอแวบหนง่ึ “ไมว่ า่ เจา้ นาย จะเป็ นคนอยา่ งไร ก็ยงั ตอ้ งทํางานไมใ่ ชเ่ หรอ? รับเงนิ มาแลว้ ก็ ตอ้ งทํางาน พวกเธอเป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ ยังไมเ่ ขา้ ใจอกี เหรอ?” เซยี วยยี ลี กุ ขน้ึ มา: “เธอพดู แบบนหี้ มายความวา่ อยา่ งไร? เธอ อยากจะบอกวา่ พวกเรารับเงนิ มาแลว้ ไมท่ ํางานใชไ่ หม?” พอไดย้ นิ ซกู ว่ั เออ๋ ก็ยมิ้ บาง ๆ

“ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อยา่ งนเ้ี ซยี วยยี ไี มต่ อ้ งทําทา่ อยากจะมเี รอื่ งก็ได ้ แตว่ า่ เธอเป็ นกลุ สตรนี ?ิ ” พอผปู ้ ระโยคน้ี ซกู ว่ั เออ๋ ก็เหลอื บมองหลนิ เจงิ ทอ่ี ยไู่ มไ่ กลจาก ขา้ งหลังเธอดว้ ยแววตาทสี่ อ่ื ความหมายแวบหนง่ึ เซยี วยยี รี บี ตอบสนองกลับทันที หลนิ เจงิ ยังอยตู่ รงนแ้ี ละดู เหมอื นวา่ เธอเพงิ่ จะแสดงออกเกนิ คําวา่ กลุ สตรไี ปแลว้ สหี นา้ เธอเปลยี่ นไปอยา่ งรวดเร็ว แลว้ รบี น่ังลงไปใหมอ่ กี ครัง้ ใครจะคดิ วา่ ตอนนหี้ ลนิ เจงิ ไดเ้ ก็บขอ้ มลู เสร็จเรยี บรอ้ ย จากนัน้ ลกุ ขนึ้ ดว้ ยสหี นา้ เย็นชาแลว้ ออกจากหอ้ งประชมุ ไป “หลนิ เจงิ !” เซยี วยยี เี ห็นแบบนัน้ ก็อยากจะกา้ วตามไปเร็ว ๆ แต่ หลนิ เจงิ ไมไ่ ดส้ นใจเธอเลย เธอน่ังหมดอาลยั ตายอยากลงไปท่ี เดมิ แลว้ จอ้ งซกู วั่ เออ๋ อยา่ งดดุ นั แวบหนงึ่ “จอ้ งฉันทําไม??” “ทัง้ หมดนเ้ี ป็ นความผดิ เธอ หลนิ เจงิ ไมส่ นใจฉันแลว้ ” พอไดย้ นิ ซกู วั่ เออ๋ ก็หวั เราะเยาะ: “เขาไมเ่ คยสนใจเธอเลย ไมใ่ ชเ่ หรอ?”

“เธอ!” “ยยี ี ไมต่ อ้ งพดู กบั เธอแลว้ ” จางยเู่ ก็บของแลว้ เดนิ มาขา้ ง ๆ เซยี วยยี :ี “ผหู ้ ญงิ แบบนไ้ี มจ่ ําเป็ นตอ้ งพดู กบั เธอเยอะขนาดน้ี เธอไมอ่ ยากอยฝู่ ่ังเดยี วกบั เราก็ปลอ่ ยเธอไป พวกเราอยา่ ไป สนใจ” เซยี วยยี ี เหมอื นจะเห็นดว้ ยกบั เธอ ทัง้ สองเดนิ ออกจากหอ้ ง ประชมุ ดว้ ยกนั ภายในหอ้ งประชมุ จงึ เหลอื เพยี งหลจ่ี นุ ้ เฟิงกบั ซกู ว่ั เออ๋ สว่ นหลี่ จนุ ้ เฟิงก็กําลังมองซกู ว่ั เออ๋ อยา่ งสนอกสนใจอยา่ งมาก “ผหู ้ ญงิ แบบเธอนี่ กลบั มคี วามเกง่ กาจไมเ่ บา พอดอู ยา่ ง ละเอยี ด เธอก็หนา้ ตาไมเ่ ลวนะ สนใจไปทานขา้ วเย็นดว้ ยกนั ไหม?” ความรังเกยี จฉายผา่ นดวงตาของซกู วั่ เออ๋ แตใ่ นไมช่ า้ เธอกค็ ดิ อะไรบางอยา่ งแลว้ พยกั หนา้ :“ไดส้ ”ิ หลจ่ี นุ ้ เฟิงมองเธอแลว้ ยมิ้ เล็กนอ้ ย

เพราะหลนิ ซงิ หว่ั ชน่ื ชอบชดุ ราตรใี นงานเลย้ี งของตระกลู ชดุ นัน้ ทหี่ านมจู่ อ่ื วาด ดงั นัน้ เธอจงึ ใชเ้ วลาสรปุ แบบรา่ งอยา่ งรวดเร็ว หลังจากใหเ้ สยี่ วเหยยี นไปวดั ขนาดตวั ของหลนิ ซงิ หว่ั อยา่ ง รวดเร็วแลว้ จงึ พดู เรอื่ งรายละเอยี ดของการผลติ สําหรับเรอ่ื งน้ี หลนิ ซงิ หว่ั ยังคงวนเวยี นคอยพดู คยุ กบั เธอใน WeChatหลายครัง้ หลนิ ซงิ หว่ั : {เรอื่ งวัดขนาดตวั แคน่ น้ี ักออกแบบใหญอ่ ยา่ งคณุ ก็ ไมม่ า แงแงแง! } หานมจู่ อ่ื : {ฉันมักจะใหโ้ อกาสเหลา่ นก้ี บั เสยี่ วเหยยี น ฉันทํา เองหมด เธอกไ็ มม่ ขี า้ วกนิ แลว้ } หลนิ ซงิ หว่ั : {พดู ถกู แลว้ ! มจู่ อื่ คณุ จติ ใจดมี าก! คดิ เผอ่ื คนอนื่ ดว้ ย!} หานมจู่ อื่ : “……” หลนิ ซงิ หวั่ คนนซ้ี อื่ บอื้ เหรอ? หานมจู่ อื่ : {ฉันยงั มงี านตอ้ งทํา ไวค้ อ่ ยคยุ กนั ทหี ลงั } หลนิ ซงิ หว่ั : {โอเคโอเค เทพธดิ ารบี ไปทําธรุ ะเถอะ}

ผจู ้ ัดการทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ เห็นขอ้ ความทเ่ี ธอสง่ ก็หมดคําพดู ไดแ้ ต่ ระบายความในใจกบั สวรรคแ์ ลว้ “ฉันวา่ เธอจําเป็ นตอ้ งทําแบบนด้ี ว้ ยเหรอ? ถงึ จะชน่ื ชอบ เธอก็ ควรสํารวมหน่อย ถา้ หากฝ่ ายนัน้ คดิ วา่ เป็ นเหมอื นพวกทค่ี อย เฝ้าคดิ ถงึ อะไรแบบนัน้ แลว้ ตกใจหนไี ปจะทําอยา่ งไร?” พอไดย้ นิ หลนิ ซงิ หว่ั ก็ไดส้ ตกิ ลับคนื มาทันที เธอกมุ แกม้ ของ ตวั เอง: “ฉันดไู มเ่ หมอื นเลสเบย้ี นหรอกนะ? ฉันกแ็ คช่ น่ื ชอบ ไอดอลของตวั เองแคน่ ัน้ อกี ฝ่ ายจะตอ้ งเขา้ ใจส!ิ ” ครัง้ กอ่ นมแี ฟนคลับผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ วงิ่ ตามไปรับเธอทส่ี นามบนิ ทกุ ครัง้ คอยสง่ ขอ้ ความถามไถเ่ ธอทกุ วนั โพสต์ Weibo ใหเ้ ธอ ทกุ วัน เธอกย็ งั ไมส่ งสยั หลอ่ นอกี ?” เฉนิ เฟยเอย่ เธอนก้ี ระทบใส่ หนา้ เธออยา่ งไมล่ งั เลเลยสกั นดิ หลนิ ซงิ หว่ั รสู ้ กึ อายเล็กนอ้ ย มมุ ปากกระตกุ หลังจากนัน้ โบกมอื แลว้ เอย่ : “นั่นมันผา่ นไปแลว้ นน่ี า ตอนนัน้ ฉันไมร่ วู ้ า่ ถกู เธอตาม เป็ นตง่ิ ดารามนั จะเป็ นแบบนัน้ ” “ถา้ มเี วลาไมส่ ดู ้ ขู อ้ ความของลกู พลี่ กู นอ้ งเธอสกั หน่อยเถอะ? ฉันจําไดว้ า่ เมอ่ื กอ่ นหลอ่ นเคยสง่ ขอ้ ความมาใหเ้ ธอไมใ่ ช่ เหรอ?”

“ออ้ ฉันดแู ลว้ นะ” หลนิ ซงิ หว่ั เอย่ ถงึ ลกู พล่ี กู นอ้ ง “เพยี งแตว่ า่ ฉันไมส่ นใจเรอ่ื งนัดบอดของเธอแคน่ ัน้ ไหน ๆ ก็พดู แลว้ ……นัด บอดจะเจอคนดอี ะไรแบบนัน้ ไดอ้ ยา่ งไรกนั ละ่ ดทู า่ ทางเพอ้ ฝัน ของเธอส”ิ “…จะพดู แบบนไี้ มไ่ ด ้ นัดบอดกเ็ ป็ นตวั เลอื กทด่ี นี ะ เพยี งแต่ ขนึ้ อยกู่ บั โชคชะตาแลว้ ” หลนิ ซงิ หว่ั ไมเ่ ห็นดว้ ย เปิด Moments ขน้ึ มาแลว้ โพสตร์ ปู ที่ ตนเองกบั หานมจู่ อื่ ถา่ ยดว้ ยกนั : ไดถ้ า่ ยรปู รว่ มกบั กบั เทพธดิ า ของตวั เองมคี วามสขุ จัง รัก/ซกุ ซน/ เฉนิ เฟยทม่ี องอยขู่ า้ ง ๆ “……” หลังจากเพงิ่ โพสต์ Moments ไดไ้ มน่ าน หลนิ ชงิ ชงิ ลกู พลี่ กู นอ้ งของ หลนิ ซงิ หว่ั ก็สง่ ขอ้ ความถงึ เธอ หลนิ ชงิ ชงิ : {พสี่ าว ทแ่ี ทค้ ณุ ก็ออนไลนอ์ ยเู่ หรอ? ฉันกค็ ดิ วา่ คณุ กําลังถา่ ยละครจนถงึ ตอนนเ้ี สยี อกี } โอว้ โพสต์ Momentsแลว้ ลมื ซอ่ นเธอเสยี แลว้ หลนิ ซงิ หว่ั : {ฉันเพงิ่ จะเลน่ น่ะ}

หลนิ ชงิ ชงิ : {พส่ี าว ขอ้ ความกอ่ นหนา้ นท้ี ส่ี ง่ ใหค้ ณุ ดหู รอื ยงั ?} หลนิ ซงิ หว่ั : {ฉันจะลองดู คนู่ ัดบอดเหรอ~ ฝ่ ายนัน้ หลอ่ ไหม?} หลนิ ชงิ ชงิ : {หลอ่ ! พสี่ าว คณุ ลองดรู ปู ส!ิ } ฝ่ ายนัน้ สง่ รปู มาใหเ้ ธออยา่ งรวดเร็ว หลนิ ซงิ หว่ั มองแวบหนงึ่ ก็ รอ้ งวา้ วแลว้ กระโดดขน้ึ มาบนเกา้ อ้ี “ทําไมเป็ นอะไร?” เฉนิ เฟยถกู ทา่ ทางตนื่ ตกใจแบบนข้ี องเธอ ทําใหต้ กใจเกอื บตาย จงึ รบี เขา้ มาพยงุ แลว้ ถามเธอ “สดุ ยอด!” หลนิ ซงิ หว่ั จอ้ งรปู ของผชู ้ ายคนนัน้ แลว้ เอย่ อยา่ งชนื่ ชม: “ผชู ้ ายครัง้ นไ้ี มเ่ ลวจรงิ ๆ เลย! นหี่ ลนิ ชงิ ชงิ ทําอยา่ งไรให ้ โชคดแี บบน?ี้ ” เธอรบี ตอบกลับหลนิ ชงิ ชงิ หลนิ ซงิ หวั่ : {หลอ่ ! แตท่ ําไมรปู นถี้ งึ ดคู นุ ้ ตาละ่ ?} หลนิ ชงิ ชงิ : {ภมู ใิ จ/เธอเพง่ิ จะรสู ้ กึ คนุ ้ ตาเหรอ ผชู ้ ายในฝันของ ผหู ้ ญงิ ทกุ คนในเมอื งเป่ ย ประธานเยข่ องบรษิ ัทตระกลู เย่ เยโ่ ม่ เซนิ อยา่ งไรละ่ !}

“เชย้ี เด็กสาวคนนโ้ี ชคดจี รงิ ๆ เลย แตเ่ ธอจะบงั เอญิ เจอผชู ้ าย ทด่ี ขี นาดนีไ้ ด?้ เพยี งแตว่ า่ …ผชู ้ ายแบบนจ้ี ะมองเธอเหรอ? ตอนท่ี 388 กอ่ นเจอกนั ครง้ั แรก “เยโ่ มเ่ ซนิ ?” เฉนิ เฟยเขา้ ไปดใู กล ้ ๆ แวบหนง่ึ พอเห็นชอ่ื นัน้ ก็ อดทจี่ ะเบกิ ตาโตไมไ่ ด ้ “เป็ นอะไรไป? คณุ รจู ้ ักดเี ลยใชไ่ หม? ฉันเคยไดย้ นิ ชอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ นมี้ ากอ่ น ดเู หมอื นจะเป็ นบคุ คลชนั้ นําในวงการธรุ กจิ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เฉนิ เฟยกม็ องเธออยา่ งแปลกใจแวบหนง่ึ แลว้ อธบิ าย: “ซงิ หว่ั อยา่ งนัน้ พเี่ ฟยบอกไดเ้ ลยวา่ เธอรแู ้ คง่ ู ๆ ปลา ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ คนนไี้ มเ่ พยี งแตเ่ ป็ นบคุ คลชนั้ นําในวงการธรุ กจิ ถา้ จะใหบ้ รรยายละ่ ก็ เขาคงเป็ นคนใหญค่ นโตในวงการธรุ กจิ เป็ น หวั หนา้ คนธรรมดาอยา่ งพวกเรากพ็ ดู การแบบน้ี แตถ่ า้ พดู ให ้ ยงิ่ ใหญย่ ง่ิ ขน้ึ ไปอกี อยา่ งนัน้ กค็ งเป็ นราชาของประธานอกี ท…ี ” “ฟังแลว้ โคตรเกง่ เลย”

“ทรี่ ัก เธอเป็ นดาราหญงิ นะ คําวา่ โคตรเกง่ นจี้ ากนอ้ี ยา่ พดู ออกมาเลยไดไ้ หม?” เฉนิ เฟยเบกิ ตาโตอยา่ งตกใจแลว้ สอนเธอ “น่าแปลกจัง ถงึ แมจ้ ะบอกวา่ ตระกลู หลนิ ฐานะไมเ่ ลว แตว่ า่ … ไมม่ เี หตผุ ลอะไรทจี่ ะเจอคนู่ ัดบอดเป็ นถงึ ราชาของประธานนนี่ า ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ คนนี้ยอดเยยี่ มอยา่ งทค่ี ณุ พดู ขนาด นัน้ จรงิ ๆ เขายงั จะตอ้ งหาคนู่ ัดบอดทําไม? คาดวา่ คงผหู ้ ญงิ มา เกาะตดิ ทปี่ ระตทู กุ วันไมร่ นู ้ านแคไ่ หนแลว้ !” เฉนิ เฟยคดิ สกั พัก กร็ สู ้ กึ วา่ ทหี่ ลนิ ซงิ หว่ั พดู มามเี หตผุ ล “จะ เป็ นไปไดไ้ หมทน่ี อ้ งสาวของเธอจะถกู หลอก? หรอื ไมก่ ็…เธอ กําลังฝัน?” หลนิ ซงิ หวั่ พยกั หนา้ อยา่ งหนักแน่น: “ฉันคดิ วา่ เธอน่าจะถกู หลอกแลว้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฝ่ ายตรงขา้ มทฐ่ี านะดขี นาดนจ้ี ะมานัด บอดกบั เธอทําไมละ่ !” “เธอวา่ นอ้ งสาวแรงเกนิ ไปแลว้ !” เฉนิ เฟยหมดคําพดู หลนิ ชงิ ชงิ ก็ตอบขอ้ ความกลับมาใหม่

หลนิ ชงิ ชงิ : [พสี่ าว รปู ผหู ้ ญงิ ทคี่ ณุ เพงิ่ สง่ มาในกลมุ่ เป็ นใคร เหรอ? เทพธดิ าของคณุ ? เป็ นดาราหญงิ ดว้ ยเหรอ? ทําไมฉัน ถงึ ไมเ่ คยเห็น!] หลนิ ซงิ หวั่ : {ออ๋ ไมใ่ ชด่ าราหญงิ เป็ นนักออกแบบทเ่ี พงิ่ กลบั มาจากตา่ งประเทศ} หลนิ ชงิ ชงิ : {นักออกแบบ?} แลว้ หลนิ ซงิ หว่ั ก็นกึ อะไรออก กอ่ นหนา้ นห้ี านมจู่ อ่ื บอกกบั ตนเองวา่ บรษิ ัทของเธอเพง่ิ จะเปิด ถา้ แนะนําใหห้ ลนิ ชงิ ชงิ ละ่ ก็ พอคดิ ถงึ ตรงน้ี หลนิ ซงิ หวั่ ก็ยกยมิ้ และตดั สนิ ใจบางอยา่ งแลว้ หนั ไปหาเฉนิ เฟยทก่ี ําลังเชด็ เหงอ่ื บางสว่ นตรงมมุ หนา้ ผากอยู่ ดา้ นขา้ ง แลว้ กม็ กั จะรสู ้ กึ ตลอดวา่ มคี นกําลังจะประสบหายนะ อกี แลว้ เพงิ่ จะไดร้ ับคําสง่ั ซอ้ื จากหลนิ ซงิ หว่ั เมอ่ื ไมน่ าน ก็มคี นมาท่ี บรษิ ัท หลังจากทเ่ี ห็นผลงานการออกแบบของเธอแลว้ กร็ สู ้ กึ ชอบมาก จงึ อยากจะออกแบบชดุ ราตรี เมอื่ มลี กู คา้ เขา้ มาหานมจู่ อื่ ก็ตอ้ นรับอยา่ งเป็ นธรรมชาติ

“ความจรงิ แลว้ ลกู พลี่ กู นอ้ งเป็ นคนแนะนําใหฉ้ ันมา” หลนิ ชงิ ชงิ บอกฐานะของตนเองอยา่ งชดั เจน ยม้ิ แลว้ เอย่ อยา่ งเป็ นมติ ร: “ไดย้ นิ มาวา่ คณุ เป็ นเทพธดิ าของพส่ี าวฉัน หลังจากทเ่ี ธอ แนะนําผลงานของคณุ ใหฉ้ ัน พอฉันเห็นแลว้ ก็รสู ้ กึ วา่ มันสวย มาก” ลกู พลี่ กู นอ้ งหญงิ คนนไ้ี มต่ อ้ งพดู แลว้ … หานมจู่ อ่ื ก็พอจะเดาออกแลว้ วา่ ใคร เธอยม้ิ เล็กนอ้ ย แลว้ ยนื่ มอื ออกไปทางหลนิ ชงิ ชงิ : “ฉันรสู ้ กึ เป็ น เกยี รตอิ ยา่ งมาก ขอบคณุ คะ่ ” “ไมเ่ ป็ นไร ในเมอื่ คณุ เป็ นเทพธดิ าของพส่ี าวฉัน อยา่ งนัน้ คณุ ก็ เป็ นเทพธดิ าของฉันดว้ ย ชดุ ออกแบบของฉัน……ตอ้ งพงึ่ คณุ แลว้ !” “ไดค้ ะ่ ” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ หลงั จากนัน้ กม็ องเสย่ี วเหยยี นแวบ หนงึ่ เสยี่ วเหยยี นรบี ลกุ ขนึ้ แลว้ กา้ วไปขา้ งหนา้ : “ขออนุญาต ถามคณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นน้ี คณุ มคี วามตอ้ งการพเิ ศษสําหรับการ ออกแบบชดุ หรอื ไม?่ ”

“ความตอ้ งการ?” หลนิ ชงิ ชงิ เลกิ หางตาขนึ้ สกั พัก หลังจากนัน้ มองหานมจู่ อื่ : “ความตอ้ งการหนง่ึ เดยี วของฉันคอื หวังวา่ Shelly จะออกแบบใหฉ้ ันดว้ ยตนเอง” เสยี่ วเหยยี น: “……” ทแี่ ทก้ พ็ งุ่ เป้ามาทม่ี จู่ อื่ “คณุ หลนิ ถา้ แบบนัน้ คณุ Shelly นักออกแบบของพวกเรา อาจจะ……” “คณุ คงจะไมไ่ ดป้ ฏเิ สธหรอกนะ?” หลนิ ชงิ ชงิ มองไปทาง หานมจู่ อ่ื “แตฉ่ ันมาเพราะคณุ เลยนะ~” หานมจู่ อ่ื เงยี บไปสกั พัก หลงั จากนัน้ พยักหนา้ : “ได ้ ฉันจะ ออกแบบใหค้ ณุ ดว้ ยตวั เอง” หลนิ ชงิ ชงิ ยม้ิ ออกมาทนั ท:ี “อยา่ งนัน้ กข็ อบคณุ นะคะ ความ ตอ้ งการตอนนฉ้ี ันยงั คดิ ไมอ่ อก รอฉันคดิ ออกแลว้ จะโทรศพั ท์ หาคณุ ” “ไดค้ ะ่ ” ดงั นัน้ ทงั้ สองฝ่ ายจงึ ไดแ้ ลกเบอรโ์ ทรกนั

หลงั จากทรี่ อใหห้ ลนิ ชงิ ชงิ จากไป เสยี่ วเหยยี นก็พดู อยา่ งไม่ พอใจ: “ถา้ เธอออกแบบใหห้ ลอ่ นละ่ ก็ คา่ ใชจ้ า่ ยก็ตอ้ งสงู ขน้ึ กวา่ นส้ี ?ิ แตเ่ ธอกลบั คดิ ตามราคาแบบกลมุ่ ” “ไมเ่ ป็ นไร ถอื เสยี วา่ เป็ นการโปรโมทบรษิ ัทกพ็ อแลว้ เธอคดิ ดู หลนิ ซงิ หวั่ คนเดยี วกพ็ าหลนิ ชงิ ชงิ มาอกี คนแลว้ ไมแ่ น่วา่ หลังจากนห้ี ลนิ ชงิ ชงิ คนนอ้ี าจจะแนะนําลกู คา้ คนอน่ื มาใหพ้ วก เรากไ็ ดน้ ?ิ ” เพยี งแต…่ …ถา้ เธอรวู ้ า่ หลนิ ชงิ ชงิ จะแนะนําใหล้ กู คา้ ทเ่ี ธอเคย รจู ้ ักมากอ่ นคนนัน้ ละ่ ก็หานมจู่ อื่ คงจะไมค่ ดิ แบบนไี้ ปตลอดชวี ติ ในทส่ี ดุ บรษิ ัทก็คอ่ ย ๆ ดําเนนิ มาตามแนวทางทถ่ี กู ตอ้ งภายใต ้ การปรับปรงุ ของหานมจู่ อื่ ถงึ แมจ้ ะมคี นบน่ อยู่ แตห่ านมจู่ อื่ ก็มี ทา่ ทที เ่ี ขม้ แข็งมาก คนทอ่ี ยากจะเปิดฉากหาเรอ่ื งกท็ ําไมไ่ ด ้ ไมเ่ พยี งแตแ่ บบรา่ งตา่ งถกู สง่ กลบั หลังจากนัน้ หานมจู่ อ่ื ทมี่ ี ใบหนา้ เย็นชากข็ อใหพ้ วกเธอสง่ กลับมาใหมใ่ นอกี สองวัน ผลปรากฏวา่ แบบรา่ งทใี่ ชเ้ วลาสองวันยังสทู ้ ส่ี ง่ มากอ่ นหนา้ น้ี ไมไ่ ดห้ านมจู่ อ่ื พยายามระงับความโกรธในใจลง แลว้ นําผลงาน มาวางไวบ้ นโตะ๊ กอ่ นทจ่ี ะกวาดสายตามองทกุ คน

“นค่ี อื ระดบั ความสามารถของพวกคณุ เหรอ? เหลา่ นักออกแบบ หวั กะท?ิ ” พอจางยไู่ ดย้ นิ กโ็ มโหขน้ึ มาทันที ขมวดควิ้ พรอ้ มสายตาเย็นชา แลว้ ลกุ ขนึ้ ยนื “คณุ พดู แบบนหี้ มายความวา่ อยา่ งไร? ระดบั ความสามารถของพวกเราทําไม? พอเขา้ มากส็ ง่ งานเหลา่ นใี้ ห ้ พวกเรา? จรงิ ๆ แลว้ ตวั คณุ เองมคี วามสามารถหรอื เปลา่ บางที อาจจะเป็ นแคม่ อื ใหมท่ ไ่ี มร่ เู ้ รอื่ งอะไรสกั อยา่ ง ยังมาชนี้ วิ้ สงั่ ให ้ พวกเรา” พอไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื กใ็ ชส้ ายตาเย็นชาจอ้ งมองเธอ สายตาเย็นชานัน้ ไมม่ คี วามอบอนุ่ แมแ้ ตน่ อ้ ย ราวกลับจะแชแ่ ข็ง จางยอู่ ยกู่ บั ที่ จางยรู่ าวกบั สมั ผัสไดถ้ งึ ความกดดนั ภายใตส้ ายตาทที่ รงอํานาจ ของเธอ จงึ หดคอลงอยา่ งหวาดกลัวเล็กนอ้ ย แตก่ ย็ ังพดู อยา่ ง ไมก่ ลวั ตายวา่ : “ฉันพดู ผดิ เหรอ? ตวั คณุ เองจะออกแบบผลงาน อะไรออกมาได ้ ถอื ดอี ยา่ งไรมาบอกวา่ ความสามารถของพวก เราไมพ่ อ?” หานมจู่ อื่ ไมพ่ ดู อะไร เพยี งแคย่ น่ื ผลงานของพวกเขาไปใหเ้ สยี่ ว เหยยี น “เอาไปถา่ ยเอกสารจากนัน้ สง่ ใหพ้ วกเขา”

เสยี่ วเหยยี นรับเอกสารมาแลว้ รบี ไปถา่ ยสารอยา่ งรวดเร็ว จางยกู่ ลับคดิ วา่ เธอไมก่ ลา้ พดู อะไรเพราะคําพดู ของตนเอง จงึ ไดเ้ หยยี ดตวั ตรงแลว้ พดู อยา่ งหยง่ิ ยโส: “ฉันพดู แทงใจดําคณุ ละ่ ส?ิ ตวั คณุ เองวาดรปู ไมเ่ ป็ นจรงิ ๆ สนิ ะ” เลงิ เยาเยาก็ชายตามองแลว้ หวั เราะเธอ: “ทง้ิ ผลงานของพวก เรา ถา้ มคี วามสามารถคณุ กว็ าดเองสกั รปู สิ นเี้ ป็ นแคแ่ บบรา่ ง คณุ ยงั เรอ่ื งมากขนาดนี้ ฉันก็อยากเห็นวา่ คณุ จะมคี วามสามารถ สกั แคไ่ หนเชยี ว” ไมว่ า่ พวกเธอจะเยาะเยย้ ตนเองอยา่ งไร หานมจู่ อ่ื ก็ไมต่ อบและ รอคอยอยา่ งสงบ เสย่ี วเหยยี นกลบั มาอยา่ งรวดเร็ว หลังจากนัน้ นําแบบรา่ งทถี่ า่ ย เอกสารเสร็จแลว้ เหลา่ นัน้ สง่ ใหถ้ งึ มอื ทกุ คน หานมจู่ อื่ พลกิ เปิดแบบดตู น้ ฉบบั เดมิ แลว้ กวาดตามองทลี ะแผน่ “ฉันไมไ่ ดใ้ หข้ อ้ จํากดั ใด ๆ กบั พวกคณุ เพราะอยากใหพ้ วกคณุ ทกุ คนพดู คยุ ปรกึ ษากนั หลงั จากนัน้ ใหโ้ อกาสพวกคณุ ตามหา ลกั ษณะพเิ ศษและจดุ เดน่ บนรา่ งของเธอแลว้ ออกแบบชดุ ทเี่ ขา้ กบั หลนิ ซงิ หว่ั ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ ควรทจ่ี ะแสดงถงึ สดั สว่ นรา่ งกาย

ของเธอออกมาใหส้ มบรู ณแ์ บบทสี่ ดุ แน่นอน ในสว่ นของ ทว่ งทา่ และสดั สว่ นรปู รา่ งจดุ นพี้ วกคณุ ทําไดด้ มี าก แตพ่ วกคณุ กลบั พลาดจดุ สําคญั ทสี่ ดุ ไปอยา่ งหนง่ึ ” “ตลกเกนิ ไปแลว้ ” จางยหู่ วั เราะออกมา: “คณุ บอกวา่ พวกเรา พวกเราจับจดุ เรอ่ื งสดั สว่ นของรปู รา่ งไดด้ ี อยา่ งนัน้ คณุ ยังมี อะไรดี ๆ จะพดู อกี ?” หานมจู่ อ่ื มองเธออยา่ งราบเรยี บแวบหนงึ่ แลว้ พดู ตอ่ : “จางยู่ ฉันคดิ วา่ คณุ คงจะไมไ่ ดเ้ รยี นรหู ้ ลนิ ซงิ หว่ั กอ่ นทจ่ี ะออกแบบชดุ ราตรนี ส้ี นิ ะ” จางยอู่ ง้ึ ไปสกั พัก เธอรไู ้ ดอ้ ยา่ งไร? “คณุ พดู ไรส้ าระอะไร?” “อนั ดบั แรก สไตลท์ ค่ี ณุ ออกแบบไมส่ อดคลอ้ งกบั นสิ ยั ใจคอ ของหลนิ ซงิ หวั่ ดจู ากแบบรา่ งของคณุ ผลงานออกแบบชนิ้ น้ี ของคณุ คงจะเป็ นประเภทมชี วี ติ ชวี ามพี ลัง เหมาะสําหรับเด็ก สาวทเี่ พงิ่ เดบวิ ตม์ ากกวา่ ”

ตอนท่ี 389 เจอกนั อกี ครง้ั “แตห่ ลนิ ซงิ หวั่ มรี ากฐานตําแหน่งทม่ี น่ั คงในวงการบนั เทงิ คน ทเ่ี คยไดร้ ับรางวลั นักแสดงหญงิ ยอดเยย่ี มมากอ่ น ซกู วั่ เออ๋ จับ จดุ ในเรอ่ื งนไ้ี ดแ้ ลว้ คณุ คงจะทําความเขา้ ใจหลนิ ซงิ หวั่ อยา่ ง ละเอยี ดแลว้ เพยี งแตว่ า่ …รอ่ งรอยของการลอกเลยี นแบบหนัก เกนิ ไป กระโปรง เอวของกระโปรงมคี วามคลา้ ยคลงึ กบั ชดุ ที่ เธอสวมกอ่ นหนา้ นม้ี ากซกู ว่ั เออ๋ ในเสน้ ทางของพวกเรา ศกึ ษา เพอื่ ใชอ้ า้ งองิ ได ้ แตแ่ อบลอกเลยี นแบบไมไ่ ด”้ พอซกู ว่ั เออ๋ ไดย้ นิ ใบหนา้ ขาวสวยรปู ไขก่ ซ็ ดี ขาวทันที “ฉัน… อาจจะไมร่ ะวงั ไปโดนเขา้ ฉัน…” หานมจู่ อ่ื พดู ตอ่ : “การออกแบบของเซยี วยยี มี แี นวคดิ ไมเ่ ลว แต่ คณุ จํากดั รปู แบบเหมอื นงานกอ่ นหนา้ นข้ี องคณุ มากเกนิ ไปแลว้ สว่ นเลงิ เยาเยา…” เลงิ เยาเยาเหยยี ดตวั ตรงขนึ้ ทนั ทแี ลว้ จอ้ งทเ่ี ธออยา่ งดอื้ รัน้ หานมจู่ อื่ ยม้ิ เล็กนอ้ ย “การวาดภาพโดยรวมไมเ่ ลว แตค่ วาม ผดิ พลาดอยทู่ ส่ี ะเพรา่ เกนิ ไปและมรี ายละเอยี ดหลายทที่ ไ่ี มไ่ ด ้ ใหค้ วามสําคญั ”

เมอ่ื ไดย้ นิ เลงิ เยาเยากแ็ ทบจะอาเจยี นออกมาเป็ นเลอื ด “คณุ !” “สว่ นของหลจี่ นุ ้ เฟิง…” “หยดุ !” หลจ่ี นุ ้ เฟิงเอย่ ตดั บทเธอทันที แลว้ มองหานมจู่ อ่ื ดว้ ย รอยยมิ้ ทั่วไปหนา้ “คณุ มจู่ อ่ื ราชนิ มี จู่ อื่ หลงั จากไดฟ้ ังสงิ่ ทคี่ ณุ เพง่ิ พดู ทงั้ หมดผม กย็ นื ยันไดแ้ ลว้ วา่ คณุ เป็ นราชา ชว่ ยรักษาหนา้ ของผชู ้ ายอยา่ ง พวกเราเถอะ อยา่ พดู ตอ่ อกี เลย” หานมจู่ อื่ หยดุ สายตาลงชวั่ คราวแลว้ มองไปทตี่ ําแหน่งสดุ ทา้ ย “หลนิ เจงิ ละ่ ?” งานทชี่ ายหนุ่มคนนัน้ สง่ มาเป็ นผลงานเพยี งหนงึ่ เดยี วทท่ี ําให ้ เธอพอใจ เพยี งแตว่ า่ …ผลงานของเขาซอ่ นบรรยากาศทมี่ ดื มน มากเกนิ ไป ถงึ จะดดู มี พี ลัง แตว่ า่ …กลบั ใหค้ วามรสู ้ กึ เก็บกดไม่ สบายใจอยา่ งมาก คงจะเกย่ี วกบั นสิ ยั สว่ นตวั ของเขา “วันนหี้ ลนิ เจงิ ไมม่ าทํางาน” เซยี วยยี รี บี ตอบแทนหลนิ เจงิ : “ที่ บา้ นของเขาคงเกดิ เรอื่ งบางอยา่ ง”

“ไดแ้ จง้ หรอื ยงั ?” “แจง้ แลว้ คะ่ !” เซยี วยยี รี บี ตอบทันท:ี “เมอ่ื เชา้ ตอนทฉ่ี ันมาได ้ แจง้ แทนเขาแลว้ ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ : “นเ่ี ป็ นความจรงิ เพยี งแตฉ่ ันลมื บอก คณุ ” หานมจู่ อื่ ตอบแคอ่ มื หลังจากนัน้ เก็บรวบรวมของขน้ึ มา “ถา้ ไมอ่ ยากใหฉ้ ันพดู ตอ่ อยา่ งนัน้ ตอนนพ้ี วกคณุ ก็คงจะรแู ้ ลว้ วา่ ตอ้ งออกแบบอยา่ งไร?” ความอดึ อัดใจนนี้ อกจากหลจ่ี นุ ้ เฟิงและหวังอานแลว้ คนทไ่ี ม่ พอใจทสี่ ดุ ควรเป็ นจางยู่ เธอนั่งกําหมัดอยทู่ เี่ ดมิ สายตาจอ้ งไป ทหี่ านมจู่ อื่ อยา่ งอาฆาต “ทกุ คนคงรู ้ พวกเราไมม่ เี วลาทําชดุ ราตรนี ้มี ากนัก ดงั นัน้ กอ่ นท่ี แบบรา่ งของพวกคณุ จะไมเ่ ป็ นทพี่ อใจสําหรับฉัน วนั นที้ กุ คนก็ อยทู่ ํางานลว่ งเวลาเถอะ” ทกุ คนไมพ่ ดู แตเ่ ห็นไดช้ ดั วา่ ไมพ่ อใจ “เลกิ ประชมุ ”

หลังจากทห่ี านมจู่ อ่ื เดนิ จากไป จางยกู่ ็ระเบดิ อารมณ์ออกมา! “ฉันไมย่ อมรับ! เธอคดิ วา่ เธอเป็ นอะไรกนั พดู เป็ นคนๆ แบบนัน้ กไ็ มร่ วู ้ า่ เขา้ ใจจรงิ ๆ หรอื แกลง้ ทําเป็ นเขา้ ใจกนั แน่!” เลงิ เยาเยาไมร่ จู ้ ะพดู อะไรแลว้ มองเธอแวบหนง่ึ : “ทเ่ี ธอพดู ไม่ ผดิ จรงิ ๆ เธอคงไมท่ ําความเขา้ ใจเสน้ ทางกอ่ นหนา้ นขี้ องหลนิ ซงิ หว่ั สนิ ะ? เธอเขา้ วงการมาไดก้ ปี่ ีแลว้ ราชนิ รี ะดบั นัน้ คดิ ไม่ ถงึ เลยวา่ เธอจะออกแบบชดุ สาวนอ้ ยใหห้ ลอ่ น น่ันโงม่ าก” “ฉัน…” จางยมู่ องหนา้ ทแี่ ดงกํา่ ของซกู วั่ เออ๋ ก็เยาะเยย้ เธอ ทนั ท:ี “ถงึ ฉันจะออกแบบแยแ่ ตก่ ็ออกแบบดว้ ยตวั เอง เหมอื น ใครบางคนทไี่ หน…คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะลอกเลยี นแบบคนอนื่ ” พอพดู ประโยคนอี้ อกไป รมิ ฝี ปากสแี ดงของซกู วั่ เออ๋ กห็ ายไป เธอกดั ปากอยา่ งแรง หนา้ ซดี แลว้ บบี แบบรา่ งทอ่ี ยใู่ นมอื ของ ตวั เองแน่น ซกู ว่ั เออ๋ หนั กลบั ไปทนั ที แลว้ จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาที่ หวาดกลัว “ฉันแคไ่ มร่ ะวังบงั เอญิ ทําเหมอื นคนอน่ื แตเ่ ธอกลบั ออกแบบ ของดี ๆ ออกมาไมไ่ ด ้ เธอคดิ วา่ เธอมคี ณุ สมบตั อิ ะไรมาวา่ ฉัน?

พอพดู จบ กไ็ มร่ อใหจ้ างยพู่ ดู ซกู ว่ั เออ๋ เก็บเอกสารขน้ึ มาแลว้ พงุ่ ออกไป หลจ่ี นุ ้ เฟิง: “เฮ…้ …” เขารบี ตามเธอไป หานมจู่ อื่ เพงิ่ กลับไปทหี่ อ้ งทํางานพรอ้ มขอ้ มลู หลงั จากทนี่ ่ังลง แลว้ เธอกเ็ ออื้ มมอื ไปนวดตรงกลางควิ้ ทปี่ วดหนบึ ของตนเอง คนพวกนนี้ จี่ รงิ ๆ … เสย่ี วเหยยี นเอากาแฟเขา้ มาใหเ้ ธอพรอ้ มบน่ วา่ : “ยงั บอกวา่ พวกนเี้ ป็ นหวั กะทิ แตล่ ะคนวาดออกมาเหมอื นผแี บบนี้ ใชไ้ มไ่ ด ้ จรงิ ๆ เลย!” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็เงยหนา้ ขน้ึ มองเสย่ี วเหยยี น จากนัน้ ก็ อธบิ ายอยา่ งเรยี บ ๆ “พวกเธอเป็ นหวั กะทิ ฉันเขา้ ใจจากผลงานทผี่ า่ นมาของพวก เธอ การออกแบบของจางยเู่ ป็ นแบบมชี วี ติ ชวี ามพี ลัง ซกู ว่ั เอ๋ อขาดความคดิ สรา้ งสรรค์ มักจะอา้ งองิ มาจากผลงานของคนอนื่ เลงิ เยาเยาสะเพรา่ เกนิ ไป ยังละเอยี ดไมด่ พี อ สไตลส์ ว่ นตวั ของหลจี่ นุ ้ เฟิงแข็งแกรง่ เกนิ ไปเซยี วยยี …ี พอ ๆ กบั จางยู่ อนั ที่

จรงิ สไตลข์ องพวกเธอชดั เจนมาก สว่ นหวงั อานยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ รายนัน้ ยงั ละเอยี ดไมด่ พี อ แตห่ ลนิ เจงิ คนนัน้ … ” “วันนเ้ี ขาลาไมม่ าแลว้ เขาเย็นชาเกนิ ไป ฉันรสู ้ กึ แปลกใจกบั ผลงานออกแบบของคน ๆ นน้ี ดิ หน่อย…” พอพดู ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื กว็ างกาแฟในมอื ลง อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหยบิ ผลงานทห่ี ลนิ เจงิ สง่ กอ่ นหนา้ นข้ี น้ึ มา หลงั จากนัน้ มองอยา่ ง ละเอยี ดอกี รอบหนงึ่ “มนั น่าแปลกใจมากเลย? ถงึ แมก้ ารออกแบบโดยรวมจะดู งดงามและละเอยี ดออ่ น แตท่ กุ แหง่ กลับเผยใหเ้ ห็นถงึ ความ เกบ็ กด” เมอ่ื ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ แลว้ ทําทา่ ครนุ่ คดิ : “ฉันเดาวา่ เกยี่ วขอ้ งกบั ประสบการณข์ องเขา” “ประสบการณ์อะไร?” พอเพงิ่ พดู ออกไป โทรศพั ทม์ อื ถอื ทว่ี างอยบู่ นโตะ๊ ของหานมจู่ อื่ ก็ดงั ขนึ้ มา เธอมองแววหนง่ึ หลงั จากนัน้ รับสาย “ฮลั โหล สวสั ดคี ะ่ ”

หลนิ ชงิ ชงิ โทรมาหาเธอ หลนิ ชงิ ชงิ หวั เราะอยา่ งขดั เขนิ เล็กนอ้ ยแลว้ เอย่ : “ขอโทษนะคะ Shelly ทโ่ี ทรมาหาคณุ เชา้ ขนาดนี้ คงไมไ่ ดร้ บกวนคณุ ใชไ่ หม?” เชา้ ? หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองเวลา นับตงั้ แตพ่ วกเธอประชมุ เสร็จ จนถงึ ตอนน้ี นก่ี ใ็ กลจ้ ะตอนเทย่ี งแลว้ คาดวา่ อกี ฝ่ ายคงเพง่ิ จะตน่ื นอน พอคดิ แบบนัน้ เธอจงึ ตอบเบา ๆ : “ไมห่ รอกคะ่ คณุ หลนิ พวก เราบรกิ ารลกู คา้ ตลอด 24 ชวั่ โมง” “แบบนนี้ เ่ี อง ฉันนกึ ขอ้ มลู บางอยา่ งขนึ้ ได ้ ถงึ เวลานัน้ ฉันอยาก เตมิ ลงบนชดุ ราตรขี องฉัน ตอนบา่ ยคณุ วา่ งไหม?” ตอนบา่ ย? หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ : “ไมม่ ปี ัญหา มเี วลาแน่นอน” “ดคี ะ่ อยา่ งนัน้ พวกเราเจอกนั ตอนบา่ ยสองโมงเถอะ ถงึ เวลานัน้ ฉันจะสง่ ทอี่ ยใู่ หค้ ณุ ” หลงั จากทวี่ างสายโทรศพั ท์ เสย่ี วเหยยี นก็ถามอยา่ งสงสยั : “เป็ นหลนิ ชงิ ชงิ คนนัน้ เหรอ?” “อมื เธอนัดเจอฉัน พดู คยุ เกยี่ วกบั เรอื่ งชดุ ราตร”ี

“ออ้ อยา่ งนัน้ ฉันออกไปทํางานแลว้ ” สว่ นดา้ นหนง่ึ หลงั จากทห่ี ลนิ ชงิ ชงิ วางสายแลว้ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะ หยบิ บตั รเชญิ ใบนัน้ ออกมาจากในกลอ่ ง นเ่ี ป็ นบตั รเชญิ ของงานเลย้ี งธรุ กจิ แหง่ หนง่ึ ยงั มเี วลาอกี นาน กวา่ จะถงึ งานเลย้ี ง ไดย้ นิ วา่ งานเลยี้ งครัง้ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไปเขา้ รว่ มดว้ ย ถงึ เวลานัน้ เธอจะสวมชดุ ราตรที ตี่ นเองชอบออกไปอยู่ ตอ่ หนา้ เขา ไมเ่ ชอ่ื วา่ จะทําใหเ้ ขาหลงใหลไมไ่ ด ้ ขณะทกี่ ําลังคดิ อยนู่ ัน้ คณุ แมห่ ลนิ กผ็ ลกั ประตเู ขา้ มาทันที “ชงิ ชงิ ลกู ทําอะไรอยนู่ ่ะ?” “คณุ แม?่ ” หลนิ ชงิ ชงิ รบี นําบตั รเชญิ เกบ็ ใสใ่ นกลอ่ ง แลว้ ลกุ ขนึ้ หยบิ โทรศพั ท์ พอเห็นวา่ เธอยังสวมชดุ นอน คณุ แมห่ ลนิ ก็มองเธออยา่ งจน ปัญญาแวบหนง่ึ หลงั จากนัน้ ยน่ื มอื ไปดดี หนา้ ผากเธอ: “เด็กคน นดี้ แู วบเดยี วกร็ วู ้ า่ เพงิ่ ลกุ จากเตยี งใชไ่ หม? รบี ไปอาบน้ําเปลย่ี น ชดุ คณุ ป้าสง้ ของลกู มาแลว้ ”

“คณุ ป้าสง้ มาแลว้ ?” พอหลนิ ชงิ ชงิ ไดย้ นิ ชอื่ ของสง้ อาน ดวงตา ก็เป็ นประกายทนั ที จากนัน้ ความเขนิ อายก็ปรากฏขน้ึ บนใบหนา้ ของเธอแวบหนง่ึ “อยา่ งนัน้ …..” ทําไมคณุ แมห่ ลนิ จะไมร่ วู ้ า่ ลกู สาวของตนเองกําลังคดิ อะไรอยู่ ยมิ้ ปรมิ่ แลว้ เอย่ : “กเ็ พอื่ ใหพ้ วกเธอไดม้ าเจอหนา้ กนั ” เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ จะไดเ้ จอกนั อกี ครัง้ ใชไ่ หม? ตอนที่ 390 ระยะหา่ งยงิ่ ใกลเ้ ขา้ มาเรอื่ ยๆ พอหลนิ ชงิ ชงิ ไดย้ นิ ก็เลกิ คว้ิ อยา่ งมคี วามสขุ แลว้ กอดแขนของ คณุ แมห่ ลนิ ไว:้ “คณุ แมด่ จี รงิ ๆ เป็ นคณุ แมท่ ไ่ี ปหาคณุ ป้าสง้ เหรอ?” พอไดย้ นิ คณุ แมห่ ลนิ กย็ ม้ิ อยา่ งออ่ นโยนแลว้ ตอบเสยี งเบา: “ทําไมแมจ่ ะไมร่ วู ้ า่ ลกู สาวของแมก่ ําลงั คดิ อะไร ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ แมก่ ็รสู ้ กึ วา่ ผชู ้ ายครัง้ นด้ี ไู มเ่ ลว เพยี งแต…่ ดแู ลว้ อกี ฝ่ ายมที า่ ที ทไ่ี มย่ อมนัดบอด ไมร่ วู ้ า่ จะ…”

“คณุ แม่ ไมค่ ะ่ หนูไดย้ นิ มาแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมม่ แี ฟน ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คณุ สมบตั อิ ยา่ งคณุ ป้าสง้ จะใหเ้ ขามานัดบอด เหรอ?” “ทพี่ ดู ก็ถกู พวกเราตอ้ งเชอ่ื ในตวั ป้าสง้ ของลกู ” หลงั จากทจี่ ัดการทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ยแลว้ หลนิ ชงิ ชงิ จงึ เดนิ ลงมา ชนั้ ลา่ ง พอเห็นสง้ อานเธอก็ยมิ้ อยา่ งออ่ นโยน “สวัสดคี ะ่ คณุ ป้าสง้ ทําไมวนั นถี้ งึ มเี วลาวา่ งมาไดล้ ะ่ คะ?” สายตาของสง้ อานตกอยบู่ นรา่ งของหลนิ ชงิ ชงิ วนั นเ้ี ธอสวมชดุ ทอ่ นบนเป็ นเสอื้ ถักสชี มพเู รยี บงา่ ยและกระโปรง ผา้ บางเบาคลมุ เขา่ ผมลอนสวยตกลงมาบนไหลข่ องเธออยา่ ง สงา่ งาม เธอแตง่ หนา้ เป็ นพเิ ศษ ใบหนา้ ขาวเนยี นรปู ไขจ่ งึ ดู น่ารักออ่ นหวานขนึ้ มา ผหู ้ ญงิ คนน้ี เป็ นแบบทสี่ ง้ อาน ชนื่ ชอบ ฐานนะทางบา้ นของตระกลู หลนิ นับวา่ เป็ นตระกลู ทไี่ มเ่ ลว คณุ พอ่ เปิดบรษิ ัท สว่ นคณุ แมเ่ ป็ นคณุ หมอในโรงพยาบาล ฐานะทางบา้ นดอี ยา่ งนี้ แตห่ ลนิ ชงิ ชงิ กลับไมม่ ที า่ ทที หี่ ยงิ่ ผยอง

ผหู ้ ญงิ แบบนห้ี ายากมาก สง้ อานคดิ วา่ จะตอ้ งแนะนําใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ อยา่ งแน่นอน “ป้าสง้ มาทําอะไร เธอไมร่ เู ้ หรอ?” พดู เสร็จ สง้ อานกย็ กรอยยม้ิ ของตวั เองขนึ้ มา คณุ แมห่ ลนิ ทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ กอ็ ดยมิ้ ไมไ่ ด ้ เดมิ ทหี ลนิ ชงิ ชงิ ไดย้ นิ แบบนก้ี แ็ กม้ แดงแลว้ อายจนไมร่ วู ้ า่ ควรทําอยา่ งไร ไดแ้ ตย่ นื อยู่ กบั ทส่ี กั พักแลว้ เดนิ ไปอยขู่ า้ ง ๆ สง้ อาน แลว้ เป็ นฝ่ ายน่ังลงไป ขา้ งๆ จากนัน้ ดงึ มอื ของสง้ อานและกดั รมิ ฝี ปากพดู เบา ๆ : “คณุ ป้าสง้ คณุ ลอ้ ชงิ ชงิ เลน่ แลว้ ” พอมองทา่ ทางเขนิ อายน่ารักของเห็นคนนแี้ ลว้ สง้ อานกอ็ ด ไมไ่ ดท้ จี่ ะยน่ื มอื ไปแตะจมกู ของเธอ: “เด็กคนนน้ี นี่ ะ ป้าสง้ ลอ้ เธอเลน่ ทไ่ี หนกนั เห็นชดั ๆ วา่ มองทะลคุ วามคดิ เธอได ้ อกี สกั พักเธอกไ็ ปทานขา้ วกบั ป้าเถอะ จากนัน้ ป้าจะหาโอกาสเรยี กโม่ เซนิ มา” หลนิ ชงิ ชงิ พยักหนา้ อยา่ งเขนิ อาย: “ขอบคณุ คะ่ ป้าสง้ ป้าสง้ ดี กบั ฉันจรงิ ๆ แตว่ า่ โมเ่ ซนิ เขาจะมาเหรอคะ? ” “โมเ่ ซนิ คอ่ นขา้ งเชอ่ื ฟังฉัน เพยี งแตว่ า่ เขาเป็ นคนทห่ี นา้ ตาเย็น ชาแตใ่ จรอ้ น บางทอี าจจะตอ้ งใชค้ วามคดิ มากในการอยรู่ ว่ มกบั

เขา ดงั นัน้ ป้าสง้ เลยอยากจะถามเธอกอ่ นวา่ เธอมคี วามมั่นใจ ไหม?” มคี วามมนั่ ใจไหม? หลนิ ชงิ ชงิ อง้ึ ไปสกั พัก ยมิ้ อยพู่ ักใหญจ่ งึ ตอบ: “ถา้ ฉันเขา้ ใจไมผ่ ดิ ละ่ ก็ ป้าสง้ กําลงั ถามวา่ ฉันมฉี ันความ ม่นั ใจทจ่ี ะละลายภเู ขานํ้าแข็งนหี้ รอื ไม?่ ” สง้ อานพยักหนา้ “วางใจเถอะป้าสง้ ฉันจะไมย่ อมทงิ้ เพราะนสิ ยั ของเขา ตรงกนั ขา้ ม…ฉันกลบั ชอบนสิ ยั แบบนเี้ ป็ นพเิ ศษ เขาเหมอื นกบั ภเู ขา น้ําแข็งลกู หนง่ึ นั่นหมายความวา่ เขายังเป็ นภเู ขาน้ําแข็งสําหรับ ผหู ้ ญงิ คนอนื่ ๆ แตไ่ มใ่ ชก่ บั ฉันคนนี้ ดงั นัน้ ขอแคเ่ ขายงั ไมม่ ใี คร อยา่ งนัน้ ฉันกม็ โี อกาส แลว้ อกี อยา่ ง…ฉันเฝ้ารอวันทภ่ี เู ขา น้ําแข็งละลาย ” พอพดู จบ หลนิ ชงิ ชงิ ก็ดเู หมอื นจะทนไมไ่ หว กม้ หนา้ ทเี่ ขนิ อาย ลงไป สง้ อานเหลอื บมองเธอดว้ ยแววตาทมี่ คี วามหมายลกึ ซงึ้ จากนัน้ กเ็ งยหนา้ ขน้ึ สบตาคณุ แมห่ ลนิ

“เด็กดี ป้าสง้ รวู ้ า่ มองคนไมผ่ ดิ แน่นอน อยา่ งนัน้ พวกเราไปกนั เถอะ” รา้ นอาหานเตอ๋ เป่ า “ฉันนัดเขาใหม้ าทานอาหารตรงเวลา พวกเราสง่ั อาหารกอ่ น โม่ เซนิ เด็กคนนมี้ าตรงเวลาเสมอ เขาจะมาแน่” พอไดย้ นิ หลนิ ชงิ ชงิ ก็หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ้ มามองแวบหนงึ่ ยังเหลอื อกี หา้ นาทกี ็จะถงึ เวลาแลว้ เธอจงึ หยบิ เมนูขนึ้ มาดแู ลว้ สงั่ ของวา่ งกบั สง้ อาน พอถงึ เวลา ตอนนเ้ี ยโ่ มเซนิ ก็ไดป้ รากฏตวั ในรา้ นอาหาร เมอ่ื เขาเขา้ ประตไู ปดวงตาสดี ําของเขากค็ น้ หารา่ งของสง้ อาน ในฝงู ชน พอเห็นวา่ ดา้ นขา้ งเธอยงั มเี งาคนอกี คนหนงึ่ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดคว้ิ อยา่ งไมพ่ อใจทันที คณุ ป้าคนนยี้ งุ่ มากจรงิ ๆ โทรศพั ทบ์ อกเขาวา่ จะกลับเมอื งซแู ลว้ ใหม้ าทานอาหารกอ่ น จากลากนั คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเตรยี มคนู่ ัดบอดใหเ้ ขาอกี แลว้

หึ กไ็ มม่ อี ะไร เขาเยโ่ มเ่ ซนิ กค็ ดิ เสยี วา่ มอ้ื นมี้ าทานอาหารกอ่ นจาก ลา “โมเ่ ซนิ !” ในระหวา่ งทคี่ ดิ อยนู่ ัน้ สง้ อานกไ็ ดเ้ รยี กชอื่ เขาแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ มรี ปู รา่ งทส่ี งู ใหญ่ พอเดนิ เขา้ มาก็ดงึ ดดู ความสนใจ ของคนจํานวนไมน่ อ้ ย ในตอนทเี่ ดนิ ไปหาพวกของสง้ อานเขาก็ ยง่ิ ดงึ ดดู ความสนใจมากขน้ึ พอไดเ้ ห็นผชู ้ ายทหี่ ลอ่ ราวกบั เทพบตุ รคนนัน้ เดนิ เขา้ มาใกล ้ เรอ่ื ย ๆ หวั ใจทเี่ ตน้ แรงของหลนิ ชงิ ชงิ แทบจะพงุ่ ออกมาจาก ลําคอของเธอ มอื ทซี่ อ่ นอยใู่ ตโ้ ตะ๊ กจ็ ับเขา้ หากนั แน่น ผชู ้ ายคนน…ี้ เป็ นของเธอ ถงึ ตอนนจี้ ะไมใ่ ช่ แตห่ ลังจากน…ี้ ตอ้ งมสี กั วนั ทเี่ ป็ นของเธอ!! “มามามา น่ังลง” สง้ อานยมิ้ ปรมิ่ แลว้ ลากเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มา หลงั จากนัน้ ลกุ ขนึ้ แลว้ พดู วา่ : “วยั รนุ่ อยา่ งพวกเธอคยุ กนั เถอะ ฉันจะไปซอื้ ของใกล ้ ๆ นก้ี อ่ นนะ”

พอไดย้ นิ ดวงตาทเี่ ยอื กเย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ กต็ กลงบนหนา้ ของ เธอ: “มอื้ อาหารกอ่ นจากลา?” บนใบหนา้ ของสง้ อานมคี วามลําบากใจอยสู่ กั หน่อย พอหลนิ ชงิ ชงิ ทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ ไดย้ นิ กร็ แู ้ ลว้ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู สง้ อานหลอกใหม้ า แตเ่ ธอตอ้ งทําใหไ้ ด ้ ดงั นัน้ จงึ ไมม่ อี ะไรตอ้ งอาย “พวกเธอคอ่ ยๆ ทานนะ ตอ้ งนั่งใหไ้ ดถ้ งึ ครง่ึ ชว่ั โมงแลว้ คอ่ ยไป นะ ฉันไปกอ่ นแลว้ ” พดู จบสง้ อานก็จากไปอยา่ งรวดเร็ว ตอนกลางวนั หานมจู่ อ่ื ไมม่ คี วามอยากอาหาร เพยี งกนิ ขา้ วแค่ ไมก่ คี่ ําก็ไปพักผอ่ น พอเธอตนื่ จากการงบี หลับชว่ งกลางวนั ก็ เป็ นเวลาเกอื บบา่ ยสองโมงแลว้ เธอตนื่ ตระหนกแลว้ รบี โทรหา หลนิ ชงิ ชงิ ในตอนทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ รับโทรศพั ท์ ก็ดเู หมอื นจะลกุ ลลี้ กุ ลน เล็กนอ้ ย “Shelly?”

“สวัสดคี ะ่ คณุ หลนิ ใกลจ้ ะถงึ เวลานัดของพวกเราแลว้ แตฉ่ ันยัง ไมไ่ ดร้ ับทอ่ี ยทู่ ค่ี ณุ จะสง่ ใหเ้ ลย ขออนุญาตถาม…” “ออ้ ขอโทษนะคะ Shelly ตอนนฉ้ี ันกําลังทานขา้ วกบั เพอื่ นที่ รา้ นอาหานเตอ๋ เป่ า เลยลมื สง่ ขอ้ ความใหค้ ณุ แลว้ ” “รา้ นอาหานเตอ๋ เป่ า?” หานมจู่ อื่ รบี ลกุ ขนึ้ ไปทหี่ นา้ ตา่ ง แลว้ มองรา้ นอาหานเตอ๋ เป่ าแหง่ นัน้ ทอ่ี ยไู่ มไ่ กล อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ ขน้ึ มาแลว้ เอย่ “คณุ หลนิ อยทู่ รี่ า้ นซง่ึ อยถู่ นฝั่งตรงขา้ มกบั บรษิ ัท ของพวกเราใชไ่ หม?” หลนิ ชงิ ชงิ อง้ึ ไปสกั พัก หลงั จากนัน้ พยกั หนา้ : “ดเู หมอื น…จะ ใชค่ ะ่ ” “อยา่ งนัน้ คณุ รอสกั ครู่ เดย๋ี วฉันไปหาคณุ ” หลนิ ชงิ ชงิ มองผชู ้ ายหลอ่ เหลาทน่ี ั่งอยฝู่ ั่งตรงขา้ ม ในตอนที่ กําลงั จะบอกวา่ ไมต่ อ้ งนัน้ ทางฝั่งของหานมจู่ อ่ื ก็ตดั สายทง้ิ ไป แลว้ พอไดย้ นิ เสยี งโทรศทั พด์ งั ตดู๊ ตดู๊ หลนิ ชงิ ชงิ กก็ ระพรบิ ตา

เธอกําลงั จะบอกวา่ ตวั เองไมส่ ะดวก รอเย็นอกี หน่อยคอ่ ยนัดกนั แตค่ ดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ ฝ่ ายนัน้ … “คณุ หลนิ มธี รุ ะ?” ในขณะทกี่ ําลงั เหมอ่ ลอย ทางฝ่ังเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถามอยา่ งเย็นชา ทันที หลนิ ชงิ ชงิ ก็ไดส้ ตทิ ันที แลว้ นําโทรศพั ทม์ อื ถอื เก็บใสใ่ น กระเป๋ า “ไมม่ คี ะ่ ไมม่ ”ี ถา้ เธอพดู วา่ มธี รุ ะหรอื จอ้ งทโี่ ทรศพั ทอ์ กี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงจะ จากไปทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ เล็กนอ้ ย ผหู ้ ญงิ คนน…้ี ใหต้ ายก็ไมย่ อมลม้ เลกิ จรงิ ๆ ดเู หมอื นผชู ้ ายแบบเขา มองเธอดว้ ยสายตาเย็นชาก็แลว้ เธอก็ ยังนั่งอยตู่ รงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขน้ึ หลนิ ชงิ ชงิ รบี เอย่ อยา่ งตน่ื ตระหนกทันท:ี “คณุ เย่ คณุ จะไปไหนคะ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ฝี เทา้ แลว้ เอย่ อยา่ งเย็นชา: “หอ้ งนํ้า” สง้ อานไมใ่ ชใ่ หเ้ ขารอใหค้ รบครงึ่ ชวั่ โมงหรอกเหรอ? เขาแคท่ ํา ใหเ้ ธอพอใจ แตเ่ วลาครงึ่ ชวั่ โมงน้ี ไมไ่ ดจ้ ํากดั ไวว้ า่ เขาจะตอ้ งอยทู่ ไ่ี หนน?ิ พอเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดจ้ ากไป แตแ่ คไ่ ปเขา้ หอ้ งน้ํา หลนิ ชงิ ชงิ กถ็ อนหายใจออกมาอยา่ งโลง่ อก ตอนที่ 391 เจอกนั อกี ครงั้ ก็เป็ นแคค่ นแปลกหนา้ ความเร็วของหานมจู่ อื่ นัน้ เร็วมาก หลงั จากลงไปชนั้ ลา่ งเดนิ ผา่ นมมุ ถนนแลว้ เดนิ ไมก่ กี่ า้ วกถ็ งึ รา้ นอาหารแหง่ นัน้ แลว้ ในตอนทเ่ี ธอเขา้ ไปก็เห็นหลนิ ชงิ ชงิ น่ังอยไู่ มไ่ กล เธอหยดุ กา้ วไปชว่ั ขณะ ทันใดนัน้ ก็นกึ ขน้ึ ไดว้ า่ กอ่ นทเี่ ธอจะ โทรศพั ทก์ ็ใกลเ้ วลานัดหมายแลว้ เธอจงึ รบี ไปหาหลอ่ นอยา่ ง เรง่ รบี เล็กนอ้ ย

แตพ่ อตอนนเ้ี ห็นเธอน่ังอยตู่ รงนัน้ ก็นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ เธอกําลงั นั่งทาน ขา้ วอยดู่ ว้ ยกนั กบั เพอื่ น มันจะไมส่ ะดวกหรอื เปลา่ ถา้ เธอเดนิ เขา้ ไปทนั ท?ี ในขณะทกี่ ําลงั คดิ พนักงานกเ็ ดนิ เขา้ มาหาทันที “สวสั ดคี ะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ ขออนุญาตถาม…” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดส้ ตกิ ลับมา แลว้ ยมิ้ อยา่ งเรยี บ ๆ ให ้ พนักงาน: “ฉันมาหาเพอื่ นคะ่ ขอบคณุ ” หลงั จากนัน้ เธอถงึ เดนิ ไปหาหลนิ ชงิ ชงิ หลงั จากทเี่ ดนิ เขา้ ไป ใกล ้ เธอกพ็ บวา่ มแี คห่ ลอ่ นคนเดยี ว ไมใ่ ชบ่ อกวา่ ทานขา้ วกบั เพอื่ นเหรอ? หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ สงสยั เล็กนอ้ ย “คณุ หลนิ สวัสดคี ะ่ ” หลนิ ชงิ ชงิ นั่งรออยตู่ ลอด เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ไปเขา้ หอ้ งน้ําแลว้ ยัง ไมก่ ลับมาอกี นกี่ ผ็ า่ นไปนานมากแลว้ เขาก็ควรจะกลับมาได ้ แลว้ หรอื วา่ จะไมอ่ ยากน่ังรว่ มกบั เธอทน่ี ี่ ดังนัน้ เลยไมก่ ลับมา?

เธอถอนหายใจขณะคดิ ทันใดนัน้ เองเสยี งของหานมจู่ อื่ ก็ดงั ขน้ึ มา หลนิ ชงิ ชงิ ถงึ ไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ มองหานมจู่ อ่ื ทยี่ นื อยตู่ รงหนา้ ของตนเอง “คณุ เองเหรอ” น้ําเสยี งของเธอปกปิดความผวิ หวงั ไวไ้ มอ่ ยู่ มี ทา่ ทางทไี่ มส่ นใจ หานมจู่ อ่ื ฟังออกแลว้ มองสกั พัก “คณุ หลนิ พอดฉี ันรบี นดิ หน่อย ดงั นัน้ เธอไมไ่ ดถ้ ามคณุ วา่ สะดวกไหม” พดู จบหานมจู่ อ่ื ก็มองหนา้ เธอแวบหนง่ึ : “ถา้ หากคณุ ไมส่ ะดวก ละ่ ก็ อยา่ งนัน้ อกี สกั พักฉันคอ่ ยมาใหมด่ ไี หม?” “ไมต่ อ้ งแลว้ คณุ ทําเถอะ” หลนิ ชงิ ชงิ หวั เราะออกมาอยา่ งขม ขนื่ : “เขาคงไปแลว้ ” ตอนนห้ี ลนิ ชงิ ชงิ คดิ วา่ เขาอาจจะโกหกวา่ ไปเขา้ หอ้ งน้ําเทา่ นัน้ แตใ่ นความเป็ นจรงิ คอื กลับไปแลว้