เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

“พวกเธอคยุ โมอ้ ะไรกนั อย?ู่ มจู่ อื่ เธอไดร้ ับบาดเจ็บทม่ี อื ทํางาน ตอ่ ไมไ่ ด ้ พวกเธอทํางานลว่ งเวลากนั ตอ่ คนื นฉี้ ันจะเป็ นคน ตรวจผลงาน!” “เธอ? เธอทําเป็ นเหรอ?” “ถา้ ไมเ่ ชอ่ื ละ่ ก็ ตอนนพี้ วกเธอสามารถเก็บของแลว้ ไสหวั ไปได ้ เลยนะ” “เธอ!” เสย่ี วเหยยี นเชดิ คางขน้ึ เฮ ้ มตี ําแหน่งตดิ ตวั นมี่ นั ดจี รงิ ๆ เลยนะ ตอนท่ี 397 เยโ่ มเ่ ซนิ นายถกู ผเี ขา้ เหรอ ในคํา่ คนื ทเี่ ยยี บเย็นเหมอื นนํ้า วลิ ลา่ ไหเ่ จยี งทใี่ หญโ่ ตเงยี บสงบ เสยี งลมทะเลโบกพัดเขา้ ชายฝ่ัง คนื นลี้ มแรงมาก จนไดก้ ลน่ิ ของน้ําทะเลชน้ื ๆ โชยมาในอากาศ

แตใ่ นขณะน้ี หลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อาบน้ําเสร็จกห็ ยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื จากนัน้ ไปน่ังทโี่ ซฟา แลว้ จอ้ งอยา่ งเอาเป็ นเอา ตาย โทรศพั ทม์ อื ถอื แสดงหนา้ แรกของWechat เยโ่ มเ่ ซนิ เปิดดขู อ้ มลู ทหี่ ลนิ ชงิ ชงิ สง่ มา คอื นามบตั รทเ่ี ธอ แนะนําใหเ้ ขา หลังจากทเ่ี ปิดนามบัตรแลว้ กเ็ ห็นขอ้ มลู สว่ นตวั ของหานมจู่ อ่ื มองดอู ยนู่ านแตก่ ย็ ังไมล่ งมอื เพมิ่ บคุ คลนล้ี งไปในรายชอ่ื ชอื่ เลน่ ในโปรไฟลข์ องเธอเป็ นภาษาองั กฤษชอ่ื วา่ Shelly สว่ น รปู โปรไ์ ฟลเ์ ป็ นเปลอื กหอยประณีตงดงาม สว่ นมอื ทกี่ มุ เปลอื ก หอยนัน้ เรยี วยาวขาวสะอาดตา มอื คนู่ ้ี เยโ่ มเ่ ซนิ คนุ ้ เคยเป็ นอยา่ งดี มอื คนู่ ัน้ เมอื่ หา้ ปีกอ่ นเคยถกู เขาบบี อยใู่ นฝ่ ามอื ตวั เองมานับครัง้ ไมถ่ ว้ น เคยขดี ขว่ นผวิ หนังบนรา่ งเขา สดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ลบั ตาลงอยา่ งอดทนทจ่ี ะไมเ่ ออ้ื มมอื ไปกด เพมิ่ เพอ่ื น

หลังจากกลบั มาตอนบา่ ย เขาก็นั่งเป็ นบา้ อยตู่ รงนต้ี ัง้ นาน แตก่ ็ ยังไมม่ คี วามกลา้ ทจ่ี ะเพมิ่ เพอ่ื นผหู ้ ญงิ คนนัน้ อยา่ งทน่ี อ้ งสาวของภรรยาบอก ผา่ นไปแลว้ หา้ ปี ดเู หมอื น ตอนนเี้ ธอจะไมใ่ ชค่ นเดมิ อกี แลว้ อกี อยา่ งถา้ เขาเพมิ่ เธอเป็ นเพอ่ื นละ่ ก็ เธอจะยอมรับหรอื ไม?่ เขาคดิ ไมถ่ งึ มากอ่ นเลยวา่ ตวั เองจะทําเรอื่ งทซ่ี บั ซอ้ นแบบน้ี เขาขมวดคว้ิ แลว้ วางโทรศพั ทม์ อื ถอื ไวบ้ นโตะ๊ แลว้ รอ้ งครํา่ ครวญอยใู่ นลําคอเบา ๆ นดิ หน่อย เยโ่ มเ่ ซนิ นายถกู ผเี ขา้ เหรอ? เมอ่ื หา้ ปีกอ่ นผหู ้ ญงิ คนนไ้ี ดอ้ อกไปจากชวี ติ นายแลว้ เธอจาก ไปอยา่ งไรเ้ ยอื่ ใย ผา่ นไปหา้ ปี ดเู หมอื นจะไมใ่ ชค่ นเดมิ อกี แลว้ สดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เออื้ มมอื ไปหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื จับจอ้ งหนา้ แรกนัน้ ของWechatแลว้ หรต่ี าลงอยา่ งอนั ตราย ในตอนทเ่ี ขาคดิ จะถอยนัน้ ผลปรากฏวา่ นวิ้ ไปกดโดนป่ มุ เพม่ิ เพอื่ น เพยี งชวั่ ครู่ ในใจของเขากเ็ ตน้ อยา่ งบา้ คล่ังขน้ึ มา แต่ สดุ ทา้ ยกท็ ําตามหวั ใจแลว้ สง่ คําขอเป็ นเพอื่ นไป

หลงั จากสง่ คําขอเป็ นเพอ่ื นไป หวั ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ราวกบั ประกายไฟทต่ี กลงบนทงุ่ หญา้ แหง้ แตท่ นั ใดนัน้ เปลวไฟกพ็ งุ่ ขน้ึ ไปบนทอ้ งฟ้า หนงึ่ นาทสี องนาที เยโ่ มเ่ ซนิ ถอื โทรศพั ทร์ อแลว้ สบิ นาที แตฝ่ ่ ายนัน้ ก็ยงั ไมอ่ นุมัตคิ ําขอเป็ นเพอื่ น สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เรม่ิ เปลย่ี นไปทลี ะนดิ หลงั จากนัน้ เขาก็ดา่ ดว้ ยเสยี งตํา่ “สมควรตาย!” ผหู ้ ญงิ คนนค้ี งไมร่ วู ้ า่ เลขทบ่ี ญั ชนี เ้ี ป็ นของเขา ดงั นัน้ เลยตงั้ ใจ ไมเ่ พมิ่ เขาหรอกนะ? พอคดิ ถงึ ตรงนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นจะบา้ ไปแลว้ ลกุ ขน้ึ และควา้ กญุ แจรถออกไป เดนิ ไปไมก่ กี่ า้ วเขาก็หยดุ ลง แลว้ โทรศพั ทห์ า เซยี วซู่ “ทําบญั ชWี echatสกั สองสามบญั ชใี หฉ้ ัน ภายในหา้ นาท”ี “อะไรนะครับ?” เซยี วซนู่ กึ วา่ ตนเองฟังคําขอทไี่ รเ้ หตผุ ลอยา่ งน้ี ของเขาผดิ ไป จงึ ไมส่ ามารถตอบสนองไดไ้ ปชว่ั ขณะ

“ฟังภาษาคนไมร่ เู ้ รอื่ ง?” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลับอยา่ งไมส่ บอารมณ์ เซยี วซรู่ บี พยกั หนา้ : “รเู ้ รอ่ื งครับ” “อยา่ งนัน้ ยงั ไมร่ บี ไปจัดการอกี !” ต๊ดื ! หลังจากทอ่ี กี ฝ่ ายวางสายไปแลว้ เซยี วซกู่ ็รสู ้ กึ พดู ไมอ่ อก เล็กนอ้ ยเมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งตดั สายจากโทรศพั ท์ ดกึ ดนื่ แลว้ คณุ ชายเยจ่ ะเอาเลขบญั ชWี echatมาขนาดนัน้ ไป ทําอะไร? บรษิ ัทจะพัฒนาธรุ กจิ ใหมต่ งั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ ทําไมเขา ไมร่ อู ้ ะไรเลย? แตท่ า่ ทางฉุนเฉยี วเหมอื นระเบดิ ทถี่ กู จดุ ไฟเมอ่ื สกั ครขู่ องเยโ่ ม่ เซนิ ทําใหเ้ ขาไมก่ ลา้ พดู มาก แลว้ รบี ไปจัดการแทนใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ หา้ นาทหี ลังจากนัน้ ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดร้ ับเลขทบ่ี ญั ชที เ่ี ซยี ว ซสู่ ง่ มา แลว้ หวั เราะอยา่ งเย็นชา:“นายชา้ เกนิ ไปแลว้ ” หลงั จากนัน้ ก็วางสายไป

หลงั จากนัน้ เขาก็เปิดโนต้ บกุ๊ แลว้ ลงชอ่ื เขา้ ใชW้ echat เซยี วซชู่ ว่ ยเขาสมคั รบญั ชWี echatกวา่ สบิ บญั ชี แมจ้ ะไมร่ วู ้ า่ เขาไปเอามาจากไหน แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ใชไ้ ดก้ พ็ อแลว้ เขาเรมิ่ ลงชอ่ื จากอนั แรก หลังจากนัน้ กห็ าเลขทบี่ ญั ชWี echat ของหานมจู่ อ่ื แลว้ กดเพม่ิ เพอ่ื นเขา้ ไป ผลปรากฏวา่ รอมากวา่ สบิ นาทอี กี ฝ่ ายก็ยังไมต่ อบกลบั เขาจงึ เปลย่ี นเป็ นอกี เลขบญั ชหี นง่ึ ครัง้ นเ้ี ขาเรยี นรแู ้ ละฉลาดขน้ึ แลว้ ไดพ้ มิ พข์ อ้ ความเพอื่ ยนื ยนั : คณุ คอื นักออกแบบ? ผลคอื รอไปสบิ กวา่ นาทอี กี แลว้ ฝ่ ายนัน้ กไ็ มม่ เี สยี งตอบกลับใด ๆ เชยี้ ! เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ บา้ คลัง่ นดิ หน่อยแลว้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กําลังทําอะไรอย?ู่ เขาควา้ โทรศพั ทข์ นึ้ มาดแู วบหนงึ่ นม่ี นั กส็ ที่ มุ่ กวา่ แลว้

หรอื วา่ จะนอนหลบั แลว้ แน่เลย? เป็ นไปไมไ่ ด ้ ตอนทเ่ี ขาสง่ คํา เชญิ กอ่ นหนา้ นย้ี งั ไมถ่ งึ สท่ี มุ่ พอคดิ ไดแ้ บบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็โทรศพั ทห์ าเซยี วซู่ เซยี วซรู่ สู ้ กึ พดู ไมอ่ อกเล็กนอ้ ยในตอนทร่ี ับสายเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเยม่ คี ําสง่ั อะไรอกี เหรอครับ?” “ฉันถามนาย” นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา:“คน ๆ หนง่ึ เขาจะ ทําอะไรในตอนสที่ มุ่ กวา่ กนั บา้ ง?” เซยี วซถู่ กู คําถามทไ่ี มช่ ดั เจนนถ้ี ามจนโงไ่ ปแลว้ “เย่ คณุ ชายเย?่ ทพี่ ดู หมายความวา่ อยา่ งไรครับ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จดุ บหุ รห่ี นง่ึ มว้ น ควันไฟทปี่ รากฏขนึ้ นที้ ําใหใ้ บหนา้ หลอ่ เหลาของเขาเครง่ เครยี ดขนึ้ มา “ถามนาย ก็แคต่ อบ” เซยี วซทู่ ัง้ กลัวทัง้ ตกใจแลว้ เอย่ :“ตอนสที่ มุ่ อาจจะนอนหลับ แลว้ ครับ!” “หมื ?” นอนหลบั แลว้ จรงิ ๆ เหรอ? อยา่ งนัน้ ดเู หมอื นวา่ เขา จะตอ้ งรอถงึ วนั พรงุ่ นแี้ ลว้ ?

แตท่ ําไมเยโ่ มเ่ ซนิ มกั จะรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ดเู หมอื นจะไมไ่ ด ้ นอนหลบั เร็วขนาดนัน้ ปรากฏวา่ ฝ่ ายเซยี วซนู่ ัน้ หยดุ ไปสกั พัก ทันใดนัน้ กพ็ ดู ตอ่ :“ถา้ ตอนสท่ี มุ่ ยงั ไมน่ อนหลบั ละ่ ก็ ยังสามารถทําเรอื่ งอน่ื ไดอ้ กี เยอะ” พอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดควิ้ ขน้ึ มา“เรอื่ งอะไร?” รสู ้ กึ ไดว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ สนใจหวั ขอ้ สนทนานมี้ าก เซยี วซจู่ งึ ตงั้ ใจ บอกคําตอบทตี่ นเองนกึ ไดท้ ัง้ หมดใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเย่ ตามการคาดคะเนของผม สท่ี มุ่ เป็ นเวลานอนหลับ ของคนทมี่ วี นิ ัยในตวั เอง แตส่ มยั นวี้ ัยรนุ่ ในเมอื งใหญต่ า่ งก็ ไมไ่ ดน้ อนหลบั กนั เชา้ ขนาดนัน้ ดงั นัน้ ในเวลานถี้ า้ ไมใ่ ชช้ วี ติ ตอนกลางคนื กก็ ําลงั ทํางานลว่ งเวลาอยู่ หรอื วา่ ถา้ เป็ นคนทมี่ ี ครอบครัวแลว้ ก็จะกลอ่ มลกู เขา้ นอน โอ ้ หรอื วา่ กําลงั มเี ซก็ ส”์ ประโยคสดุ ทา้ ยนัน้ เซยี วซพู ดู ออกมาโดยไมร่ ตู ้ วั และเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ สนใจประโยคนเี้ ป็ นพเิ ศษ แลว้ หรตี่ าล งอยา่ งอนั ตราย:“มเี ซก็ ส?์ ”

น่าแปลก เซยี วซรู่ สู ้ กึ วา่ นํ้าเสยี งนัน้ ดเู หมอื นจะมไี อสงั หารเพม่ิ มากขนึ้ นม่ี นั เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ? หลายปีมานถี้ งึ แมเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะเครง่ ขรมึ แตก่ อ็ ารมณแ์ ปรปรวน แตว่ า่ คนื น…ี้ ทําไมถงึ ฉุนเฉียวขนาดน?ี้ “คณุ ชายเย่ เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ ?” “ทตี่ อบคําถามฉัน ทน่ี ายพดู มาทัง้ หมดเป็ นความจรงิ ใชไ่ หม?” เซยี วซเู่ หงอ่ื ตก:“เกอื บจะเกา้ สบิ เปอรเ์ ซน็ ตค์ รับ!” “ดงั นัน้ ทค่ี นนัน้ ไมต่ อบนาย เพราะกําลงั มเี ซก็ ส?์ ” “เออ่ …คณุ ชายเย่ ทผี่ มเพง่ิ จะพดู ไปกม็ ตี งั้ เยอะ ทําไมคณุ ถงึ …” จําแคส่ ง่ิ น้ี หรอื วา่ … ทันใดนัน้ เซยี วซกู่ น็ กึ ถงึ สงิ่ สําคญั บางอยา่ งได ้ “ใครไมต่ อบขอ้ ความของคณุ ชายเยเ่ หรอครับ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ แลว้ ยม้ิ อยา่ งเย็นชา:“อยากตาย?” “ไม่ ไมก่ ลา้ ครับ!”

เยโ่ มเ่ ซนิ วางสายโทรศพั ทอ์ กี ครัง้ พอไดย้ นิ เสยี งตดั สาย เซยี ว ซกู่ ร็ สู ้ กึ แปลก ๆ แลว้ ทําไมคณุ ชายเยถ่ งึ ถามคําถามแปลก ๆ ขน้ึ มาอยา่ งกะทันหนั ละ่ ทา่ ทางแบบนดี้ เู หมอื นเมอื่ หา้ ปีกอ่ นตอนทค่ี ณุ ชายเยช่ อบ คณุ นายนอ้ ยเลย ทําเรอื่ งพวกนเ้ี หมอื นกนั เป๊ ะ! หรอื วา่ !! คณุ ชายเยจ่ ะมคี นทช่ี อบอกี แลว้ ??? พอคดิ ถงึ ตรงน้ี เซยี วซกู่ ห็ นา้ เปลยี่ นสี กระโดดขนึ้ มาทนั ที ใครกนั ? ทถ่ี งึ กบั สามารถเขา้ ตาเยโ่ มเ่ ซนิ ได!้ ตอนท่ี 398 Wechatของเธอระเบดิ แลว้ ตระกลู หาน ตอนนก้ี ็ดกึ แลว้ แตห่ านชงิ ยังคงตามคณุ หมอมารักษาบาดแผล ทม่ี อื ของหานมจู่ อื่ ใหมอ่ กี ครัง้

“เสร็จแลว้ ครับ บาดแผลบนมอื ของคณุ หนูหานสองสาววันนี้ หา้ มโดนนํ้าชว่ั คราว ทางทด่ี อี ยา่ เพงิ่ ใชม้ อื ทํางาน ผา่ นไปสอง สามวนั ก็จะคอ่ ยๆ ฟื้นตวั ทางทด่ี สี องสาววันนค้ี วรทานอาหาร และเครอ่ื งดมื่ ทม่ี รี สออ่ น” “ขอบคณุ มากคะ่ ” สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ ไมก่ ระตอื รอื รน้ แลว้ ขอให ้ ลงุ จนี ไปสง่ คณุ หมอกลับบา้ น “คําพดู ของคณุ หมอเธอไดย้ นิ แลว้ ใชไ่ หม?” หานมจู่ อื่ นั่งลงบนโซฟา แลว้ พดู อยา่ งจนปัญญาเล็กนอ้ ย:“ได ้ ยนิ แลว้ อยา่ งนัน้ คนื นฉ้ี ันจะอาบนํ้าอยา่ งไร? หรอื วา่ สองสาม วันนไ้ี มต่ อ้ งอาบแลว้ ?” หานชงิ ไตรต่ รองสกั พักแลว้ พดู ตอ่ :“ใหเ้ สย่ี วเหยยี นกลับมาชว่ ย เธอ” “…ตอนนไี้ มต่ อ้ งแลว้ ละ่ ความจรงิ ฉันเอามอื ใสถ่ งุ ก็ได”้ ลมหายใจของหานชงิ ดําดงิ่ ลง แลว้ จอ้ งหานมจู่ อ่ื เงยี บๆ หานมจู่ ่ื อถกู เขาจอ้ งแบบนก้ี ็อดึ อดั เล็กนอ้ ย ทําไดแ้ คย่ มิ้ “เอาเถอะ อยา่ งนัน้ ฉันไมอ่ าบแลว้ ฉันรสู ้ กึ เหนอ่ื ยขอขน้ึ ไปพักผอ่ นขา้ งบน กอ่ น”

“อมื ” พอหานมจู่ อื่ กลบั ถงึ หอ้ งตวั เอง กพ็ บวา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ หลับแลว้ เธอเดนิ ไปทขี่ า้ งเตยี งแลว้ มองใบหนา้ ทห่ี ลับสนทิ ของเสยี่ วหมี่ โตว้ ใบหนา้ น…้ี ชา่ งเหมอื นคนๆ คนนัน้ มากจรงิ ๆ เลย หา้ ปีมานี้ หานชงิ ขอใหเ้ ธอกลับบา้ นตลอด แตเ่ ธอก็ลังเลไม่ ยอมกลบั มาตลอด กเ็ พราะรสู ้ กึ ไมอ่ ยากเจอคนๆ คนนัน้ แลว้ เดมิ ทคี ดิ วา่ เมอื งเป่ ยใหญข่ นาดนี้ ถงึ แมเ้ ธอจะกลับมาเธอก็คง ไมม่ ที างเจอเขาแน่นอน แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ …เธอเพง่ิ จะกลบั มาตงั้ นาน คาดไมถ่ งึ วา่ จะเจอเขาแลว้ แลว้ ยงั เป็ นการเผชญิ หนา้ อยา่ งนัน้ อกี … ไมว่ า่ อยา่ งไรก็ตามนเี่ ป็ นสงิ่ ทหี่ านมจู่ อ่ื ไมเ่ คยคดิ มากอ่ น เยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื นกึ ถงึ สง่ิ น้ี ดวงตาของหานมจู่ อ่ื ก็จมดงิ่ ลง เธอลกุ ขนึ้ และ เดนิ ชา้ ๆ ไปทนี่ อกหอ้ งน้ํา แตท่ นั ใดนัน้ กลบั มเี สยี งเคาะประตดู ัง ขนึ้

หานมจู่ อ่ื อง้ึ ไปสกั พัก แลว้ หมนุ ตวั ไปเปิดประตู คนรับใชค้ นหนงึ่ ยนื อยหู่ นา้ หอ้ ง มองเธอดว้ ยความเคารพ “คณุ หนูมจู่ อื่ คณุ ตอ้ งการอาบนํ้าใชไ่ หมคะ? ฉันชว่ ยคณุ ไดค้ ะ่ ” หานมจู่ อื่ อง้ึ ไปสกั พัก แตก่ ย็ ังพยักหนา้ : “อยา่ งนัน้ คณุ ชว่ ยฉัน เปิดน้ําเถอะ เบาหน่อยนะ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ หลับแลว้ ” คนรับใชค้ ดิ สกั พัก แลว้ ตอบเสยี งเบา: “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ หนูมจู่ อ่ื ไปอาบทหี่ อ้ งรับแขกเถอะคะ่ อาบเสร็จแลว้ คอ่ ยกลบั มา ฉันจะ คอยรับใชอ้ ยขู่ า้ งๆ คณุ ตรงนัน้ ” “กด็ ี ฉันไปหยบิ เสอ้ื ผา้ กอ่ น” หานมจู่ อื่ กลับไปหยบิ เสอ้ื ผา้ ทห่ี อ้ ง หลงั จากนัน้ ตามคนรับใชไ้ ป ทหี่ อ้ งรับแขก คนรับใชช้ ว่ ยเปิดนํ้าแทนเธอ หานมจู่ อ่ื อาบนํ้าเสร็จแลว้ ภายใต ้ การชว่ ยเหลอื จากเธอและก็สวมเสอื้ ผา้ เรยี บรอ้ ยแลว้ “ตอนนก้ี โ่ี มงแลว้ ?” “คณุ หนูมจู่ อ่ื ตอนนใี้ กลจ้ ะเทย่ี งคนื แลว้ คะ่ ”

ใกลจ้ ะเทย่ี งคนื แลว้ ? ไมร่ วู ้ า่ เสยี่ วเหยยี นกลบั แลว้ หรอื ยงั หลังจากหานมจู่ อ่ื กลบั หอ้ งไปกห็ ยบิ โทรศัพทม์ อื ถอื ออกมาแลว้ เปิดดว้ ยความงมุ่ งา่ มเล็กนอ้ ย แตน่ วิ้ มอื ถกู ผา้ พันแผลพันไวร้ อบ นว้ิ นว้ิ มอื ของเธอถกู ล็อคไวแ้ ละไมส่ ามารถแกะออกได ้ สดุ ทา้ ย แมแ้ ตโ่ ทรศพั ทม์ อื ถอื หานมจู่ อื่ ก็เปิดไมอ่ อก ทําได ้ เพยี งไปหาหานชงิ ทห่ี อ้ งหนังสอื ปรากฏวา่ ไฟหอ้ งหนังสอื ยงั สวา่ งอยู่ “พชี่ าย” “ทําไมวง่ิ ออกมาแลว้ ละ่ ? ยงั ไมพ่ ักผอ่ นอกี ?” หานชงิ ขมวดคว้ิ แลว้ จอ้ งเธออยา่ งไมส่ บอารมณ์ “พช่ี าย วันนท้ี บี่ รษิ ัททํางานลว่ งเวลา ฉันยังไมอ่ ยทู่ บ่ี รษิ ัทอกี เสยี่ วเหยยี นกลับเองไมร่ วู ้ า่ จะปลอดภยั หรอื เปลา่ ? ชว่ ย…” พอไดย้ นิ หานชงิ ก็เขา้ ใจความหมายของเธอและพยักหนา้ : “ได ้ เธอไปพักผอ่ น สว่ นฉันจะไปรับคน” “ขอบคณุ พชี่ าย”

แบบนหี้ านมชู่ งิ ถงึ ไดพ้ ยักหนา้ อยา่ งพอใจ หลังจากนัน้ กลับไป นอนหลับทหี่ อ้ ง เสยี่ วเหยยี น อยา่ พดู วา่ พสี่ าวไมช่ ว่ ยเธอนะ ไดส้ รา้ งโอกาสที่ ยงิ่ ใหญใ่ หเ้ ธอแลว้ วนั ทส่ี อง ตอนทห่ี านมชู่ งิ ตนื่ ขน้ึ มา กช็ าํ เลอื งมองไปทเี่ สย่ี วหม่ี โตว้ ทน่ี อนควํา่ หนา้ อยขู่ า้ งๆ ตนเอง มองเธอดว้ ยสหี นา้ ทปี่ วดใจ เธอองึ้ ไปสกั พัก หลังจากนัน้ เอย่ ถามดว้ ยน้ําเสยี งออ่ นโยน: “เสยี่ วหมโี่ ตว้ ?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ถกู เธอรอ้ งเรยี กแบบน้ี ตอนนก้ี ็เรม่ิ ขอบตาแดง จากนัน้ กม้ มองทนี่ ว้ิ มองของเธอ“หมา่ ม๊ ี คณุ บาดเจ็บแลว้ ” พอไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื จงึ คดิ ไดว้ า่ มอื ของตนเองกําลังพัน ผา้ พันแผลอยู่ เธอถอนหายใจอยา่ งจนปัญญา “เป็ นแคบ่ าดแผลเล็กนอ้ ย ไมเ่ ป็ นอะไร” “หมา่ ม๊โี กหก!” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ สง่ เสยี งฮดึ ฮัดทางจมกู แลว้ ชไี้ ปที่ นม้ิ มอื ของเธออยา่ งโกรธเคอื ง:“ถา้ เป็ นบาดแผลเล็กนอ้ ย หมา่ ม๊ ี

ก็คงไมต่ อ้ งพันแผลเยอะขนาดนี้ หมา่ ม๊…ี เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ? บอกเสย่ี วหมโี่ ตว้ เถอะ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะชว่ ยคณุ ลา้ งแคน้ !” หานมจู่ อื่ ยมิ้ บางๆ :“ไมม่ เี รอ่ื งอะไร กแ็ คเ่ มอื่ วานหมา่ ม๊ไี มร่ ะวัง ถกู กระจกบาดเขา้ ผา่ นไปสองวันก็หายแลว้ ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ โผเขา้ กอดลําคอของเธออยา่ งใกลช้ ดิ สนทิ สนม: “หมา่ ม๊ ี หลงั จากนคี้ ณุ พาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไปทํางานดว้ ยดไี หม?” “ไมไ่ ด”้ ถงึ แมว้ า่ มอื ของหานมจู่ อื่ จะถกู พันดว้ ยผา้ พันแผล แตก่ ็ ยังยกขนึ้ แลว้ ลบู ลงบนหวั ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เบาๆ:“ตอนหมา่ ม๊ ี ทํางานไมม่ เี วลาดแู ลเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ตอนอยบู่ า้ นเสย่ี วหมโี่ ตว้ จะ ตอ้ งดแู ลตัวเองดๆี อกี อยา่ ง…ตอนนก้ี ลบั จนี แลว้ หมา่ ม๊กี ค็ วรจะ อยทู่ นี่ อี่ ยา่ งมน่ั คงแลว้ เดมิ ทอี ยากหาโรงเรยี นทเี่ มอื งซใู หห้ นู แต…่ ในเมอ่ื คณุ ลงุ ของหนูเปิดบรษิ ัทใหพ้ วกเราสองคนแลว้ อยา่ งนัน้ หมา่ ม๊กี ็ควรจะพจิ ารณาเรอ่ื งซอื้ หอ้ งชดุ เล็กๆ รอ หลงั จากหมา่ ม๊หี าโรงเรยี นใหห้ นูไดแ้ ลว้ หมา่ ม๊จี ะหาซอื้ หอ้ ง ใกลๆ้ น้ี พอไดย้ นิ วา่ จะไปโรงเรยี น เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็โวยวาย“หมา่ ม๊ ี เสยี่ ว หมโี่ ตว้ ไมอ่ ยากไปโรงเรยี น เสยี่ วหมโี่ ตว้ อยากอยกู่ บั หมา่ ม๊ ี ตลอดไป”

พดู จบเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็ยังกอดคอหานมจู่ อื่ อยา่ งแรง “แคก่ แคก่ หนูปลอ่ ยมอื กอ่ นหมา่ ม๊จี ะถกู หนูทําใหห้ ายใจไมอ่ อก แลว้ ” หานมจู่ อื พดู อยา่ งหายใจออก เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จงึ คลายมอื ที่ พันรอบลําคอของเธอออกเล็กนอ้ ย “ไมเ่ รยี นไดอ้ ยา่ งไรกนั ? ถงึ ตอนนัน้ หนูจะไมร่ หู ้ นังสอื เลยแมแ้ ต่ ตวั เดยี ว หรอื วา่ อยากใหห้ มา่ ม๊เี ลย้ี งลกู ไปตลอด?” “เหอะ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมต่ อ้ งใชห้ มา่ ม๊ ี เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็สามารถ เลย้ี งตวั เองได ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ยังเลย้ี งหมา่ ม๊ไี ดด้ ว้ ย!” หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ แลว้ กอ็ ดหวั เราะเสยี งตํา่ ไมไ่ ด:้ “ได ้ อยา่ งนัน้ รอ ใหห้ มา่ ม๊แี กแ่ ลว้ จะใหเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ เลยี้ งนะ ดงั นัน้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็ ยงั ตอ้ งไปโรงเรยี น ในอนาคตหนูอยากเป็ นตํารวจรับใชช้ าติ ไมใ่ ชเ่ หรอ?” “ใชแ่ ลว้ ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ถกู เธอพดู แบบกพ็ ยักหนา้ : “อยา่ งนัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กเ็ ชอื่ ฟังหมา่ ม๊ลี ะกนั ~” “เชอื่ ฟังแบบนสี้ ”ิ กอ๊ กกอ๊ ก——

“มจู่ อื่ ?” “นั่นเสยี งของคณุ ป้าเสย่ี วเหยยี น ผมไปเปิดประตกู อ่ น”เสย่ี วหม่ี โตว้ รบี กระโดดลงจากรถ หลังจากนัน้ เปิดประตู “คณุ ป้าเสย่ี วเหยยี น” “อา เสยี่ วหมโี่ ตว้ สวัสดตี อนเชา้ !” เสยี่ วเหยยี นเขา้ ไปอยา่ งลับๆ ลอ่ ๆ แลว้ ลบู หวั เสยี่ วหมโี่ ตว้ จากนัน้ เดนิ ไปหาหานมจู่ อื่ หานมจู่ อ่ื ลกุ ขน้ึ มานั่งบนเตยี ง “เธอมาไดอ้ ยา่ งไร?” “ก็มาดวู า่ มอื เธอเป็ นอยา่ งไรบา้ งน่ะส”ิ เสยี่ วเหยยี นเดนิ ไปทขี่ า้ ง เตยี งของเธอ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งเห็นฉากน้ี ก็มไี หวพรบิ แลว้ วงิ่ ไปเลน่ เองอยดู่ า้ นขา้ ง “มอื ไมเ่ ป็ นไร เมอื่ วานคณุ หมอทําแผลใหแ้ ลว้ พักผอ่ นไมก่ วี่ ันก็ หาย” “ถา้ อยา่ งนัน้ สองสามวนั นเ้ี ธออยา่ ทํางานเลย อยบู่ า้ นพักผอ่ น เถอะ”

“ไมไ่ ด”้ หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ : “ตอ้ งไป ฉันตอ้ งไปดงู านทพี่ วกเธอ วาดออกแบบใหมด่ ว้ ยตวั เอง” “ฉันสง่ มาใหเ้ ธอดทู บี่ า้ นดไี หม?” “ไมไ่ ด ้ ใชแ่ ลว้ มอื ฉันบาดเจ็บใชโ้ ทรศพั ทม์ อื ถอื ไมไ่ ด ้ เธอชว่ ย หยบิ โทรศัพทม์ อื ถอื มาฉันดหู น่อยวา่ มใี ครโทรหาฉันไหม หรอื ดู ใหห้ น่อยวา่ มลี กู คา้ สง่ คําขอใหมม่ าหรอื เปลา่ ?” เสยี่ วเหยยี นจงึ ไปหยบิ โทรศพั ทบ์ นโตะ๊ ของเธอมา เธอรรู ้ หสั ของหลอ่ น จงึ ป้อนเขา้ ไป “เชยี้ Wechatเธอระเบดิ แลว้ มคี นเพม่ิ เพอ่ื นเธอเยอะขนาดน!ี้ ตอนท่ี 399 ถกู ปฏเิ สธขอ้ ความแลว้ หานมจู่ อ่ื : “เกดิ อะไรขน้ึ ?” เสยี่ วเหยยี นหยบิ โทรศพั ทแ์ ลว้ มาน่ังขา้ งเธอ หลังจากนัน้ ก็ เลอ่ื นลงมาดนู ามบตั ร: “มจู่ อื่ เธอดสู ิ มคี นเพมิ่ เพอ่ื นเธอเยอะ ขนาดนี้ พวกนเ้ี ป็ นใครกนั นะ? หรอื วา่ บรษิ ัทของเราจะมลี กู คา้ เพม่ิ ขนึ้ เยอะขนาดนภี้ ายในชว่ั ขา้ มคนื ?”

“เป็ นไปไมไ่ ดห้ รอก” หานมจู่ อ่ื กระพรบิ ตา “เมอ่ื วานกอ่ นทม่ี อื ฉันจะบาดเจ็บ ไมไ่ ดม้ คี นเพม่ิ เพอื่ นฉันเยอะขนาดน”้ี “หรอื วา่ จะมคี นกล่นั แกลง้ ?” เสยี่ วเหยยี นถามอยา่ งสงสยั หลังจากนัน้ เลอื กเปิดขน้ึ มาหนง่ึ บญั ชแี ลว้ ดแู วบหนงึ่ ปรากฏวา่ เพอ่ื นของฝ่ ายนัน้ วา่ งเปลา่ “เกดิ อะไรขน้ึ เนย่ี ? หนา้ Momentsของกลมุ่ เพอื่ นถกู ออกแบบ มาใหส้ ามารถดไู ด ้ แตบ่ ญั ชเี หลา่ นดี้ เู หมอื นเพงิ่ เรม่ิ ใชง้ าน หรอื วา่ จะมคี นกลั่นแกลง้ จรงิ ๆ ?” หานมจู่ อื่ ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจ จงึ ชะโงกหนา้ เขา้ ไปดแู วบหนง่ึ “ฉันยงั พบจดุ สําคญั อกี อยา่ ง IDของเลขบญั ชเี หลา่ น้ดี ไู ม่ ตา่ งกนั …” หานมจู่ อื่ :“…” “พอแลว้ ตอนนฉี้ ันมั่นใจแลว้ วา่ เป็ นการกล่นั แกลง้ แน่นอน” พอพดู จบ เสยี่ วเหยยี นก็ลากบญั ชเี หลา่ นัน้ เขา้ ไปในบญั ชดี ําที ละอนั : “ไมแ่ น่วา่ อาจจะมาสอดแนมผลงานของพวกเรา ดสู ฉิ ัน

ลากพวกมนั ลงบญั ชดี ําทลี ะอนั แลว้ เอะ๊ แตบ่ ญั ชสี ดุ ทา้ ยไม่ เหมอื นกนั นะ ไมร่ วู ้ า่ จะเป็ นลกู คา้ หรอื เปลา่ ” “ฉันขอดเู ลขบญั ชหี น่อย” เสย่ี วเหยยี นเอาเลขบญั ชใี หห้ านมจู่ อื่ ดแู วบหนงึ่ หานมจู่ อ่ื มองสกั พัก รสู ้ กึ อยา่ งเลอื นรางวา่ บญั ชนี ดี้ คู นุ ้ ตา เล็กนอ้ ย ดเู หมอื นจะเคยเห็นทไี่ หน… พอเห็นตวั เลขสดุ ทา้ ยแลว้ หานมจู่ อื่ รมู า่ นตาหดลง เธอรบี ดู ขอ้ มลู แนะนําดา้ นลา่ ง “เอะ๊ นามบตั รถกู แนะนําโดยคณุ ลกู คา้ หลนิ ชงิ ชงิ อยา่ งนัน้ ดู เหมอื นวา่ คณุ หลนิ แนะนําเพอ่ื นมาให ้ รับเถอะ” มอื ขาวเนยี นของเสยี่ วเหยยี นกําลงั คดิ ทจี่ ะกดรับ หานมจู่ อื่ กพ็ ดู ออกมาทันท:ี “อยา่ รับ!” ทนั ใดนัน้ เสยี งของเธอกร็ นุ แรงขน้ึ แลว้ กด็ งั มากขน้ึ ทําเอาเสย่ี ว เหยยี นมอื สนั่ ดว้ ยความตกใจแลว้ กดลงไป

หานมจู่ อื่ หนา้ เปลยี่ นสี กดั ฟันแลว้ พดู : “รบี เอาเขาเขา้ บญั ชี ดํา!” หลงั จากทเี่ สยี่ วเหยยี นไดย้ นิ กท็ ําหนา้ ไมเ่ ขา้ ใจและไมไ่ ดล้ งมอื “มจู่ อ่ื เธอทําอะไรน่ะ? นเี่ ป็ นลกู คา้ ทค่ี ณุ หลนิ แนะนํานะ ถา้ ไม่ รับละ่ ก็…” “บล็อก” “อะไร?” เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ ตกใจเล็กนอ้ ย “ทําไมตอ้ งบล็อกดว้ ย ละ่ ?” “ทําตามทฉ่ี ันบอก อยา่ ถามมาก” นํ้าเสยี งของหานมจู่ อ่ื ตํา่ ลง และสหี นา้ ของเธอกเ็ รม่ิ ดไู มค่ อ่ ยดี เสยี่ วเหยยี นไมก่ ลา้ พดู อะไร ทําไดเ้ พยี งพยักหนา้ “ตามนัน้ ฉันไมถ่ ามแลว้ ” จากนัน้ เธอกข็ ยบั นวิ้ ลากคนนัน้ เขา้ ไปในบญั ชดี ํา พอเห็นแบบนี้ หานมจู่ อ่ื ก็ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก

“เธอไปดงู านในวันนกี้ อ่ น แลว้ ตอนบา่ ยฉันจะไปรับรปู ออกแบบ” “ได”้ เสยี่ วเหยยี นนําโทรศพั ทค์ นื ใหเ้ ธอ “นอกจากเรอื่ งหลกั ก็ ไมม่ เี รอื่ งอนื่ ถา้ มเี รอ่ื งอะไรเธอก็ใหเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ โทรศพั ทห์ าฉัน ฉันจะรบี กลับมา” “อมื ” หลังจากทเ่ี สย่ี วเหยยี นไปแลว้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กเ็ ดนิ เขา้ มาถาม อยา่ งสงสยั “หมา่ ม๊ ี มคี นกอ่ กวนคณุ เหรอ?” “หมื ? ทําไมถงึ ถามแบบน?้ี ” “เพราะวา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เพง่ิ จะไดย้ นิ คณุ ป้าเสย่ี วเหยยี นบอกวา่ มี คนเพมิ่ เพอื่ นในWechatของหมา่ ม๊”ี หานมจู่ อื่ ยม้ิ : “ไมม่ อี ะไร แคเ่ พมิ่ ผดิ น่ะ” หลงั จากพดู เสร็จ แตร่ อยยมิ้ ทปี่ ากเธอกลบั ดไู มน่ ่าเชอื่ ถอื ใน สายตามคี วามเครง่ ขรมึ จรงิ จังปรากฏใหเ้ ห็น

จํานวนหลกั ทศนยิ มของบญั ชWี echatนัน้ เธอรจู ้ ัก… และนามบตั รยงั ผา่ นการแนะนําจากหลนิ ชงิ ชงิ อกี เมอื่ วาน…เธอ เจอใคร เธอรดู ้ แี น่นอน หานมจู่ อ่ื เอนลงไปพงิ หมอนแลว้ หลบั ตา เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ เพมิ่ Wechatฉัน ตอ้ งการจะทําอะไรกนั แน่? บรษิ ัทตระกลู เย่ หอ้ งประชมุ คณะกรรมการรนุ่ ใหญโ่ ตเ้ ถยี งกนั โมโหจนหนา้ ดําหนา้ แดง “ความคดิ เห็นของคณุ ผมไมเ่ ห็นดว้ ย แบบนจ้ี ะเปิดโอกาส ใหก้ บั บรษิ ัทเล็กเหลา่ นัน้ ไมม่ คี วามหมายตอ่ บรษิ ัทของพวกเรา ถา้ จะทําสไู ้ มท่ ําจะดกี วา่ ” ชายชราอายหุ กสบิ เศษจอ้ งไปทชี่ ายชราในวัยใกลเ้ คยี งกนั แลว้ พดู “ชายชราอยา่ งคณุ ผมมองวา่ แกเ่ ลอะเลอื นแลว้ ละมงั้ เรยี กวา่ เปิดโอกาสใหบ้ รษิ ัทเล็กๆ เหลา่ นัน้ ไดอ้ ยา่ งไร พวกเราเป็ น

บรษิ ัทตระกลู เยใ่ นเมอื งเป่ ย บรษิ ัทเล็กๆ ทไี่ หนจะกลา้ มาฉก ฉวยผลประโยชนข์ องบรษิ ัทตระกลู เย?่ คณุ แคใ่ หเ้ งนิ พวกเขา ใหเ้ ขาลกั ลอบ พวกเขายงั ไมก่ ลา้ ลักลอบ ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เงอื่ นไขการอนุญาตใดๆ อกี !” “พวกคณุ ไมต่ อ้ งทะเลาะกนั แลว้ มอี ะไรคอ่ ยๆ พดู เรอื่ งนพ้ี วก เราตอ้ งปรกึ ษากนั อกี มาก” “ปรกึ ษากนั ในระยะยาว? หึ มอี ะไรใหพ้ ดู ดๆี กบั เขากนั ? ควรลง มอื ไดแ้ ลว้ !” “……” เซยี วซทู่ อ่ี ยดู่ า้ นขา้ งมองคนพวกนท้ี ะเลาะกนั ไปมา แตค่ นทน่ี ่ัง อยตู่ ําแหน่งประธานอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ กลับไมส่ ะทกสะทา้ นเลย แมแ้ ตน่ อ้ ย ออ้ เขาไมใ่ ชแ่ คเ่ พยี งแตไ่ มส่ ะทกสะทา้ น แตเ่ ขาหยบิ โทรศพั ท์ ขนึ้ มาดอู ยา่ งเพลดิ เพลนิ แลว้ ก็ไมร่ วู ้ า่ มอี ะไรผดิ ปกติ ตงั้ แตต่ อนเชา้ บางครัง้ บางคราวกห็ ยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาดแู วบหนงึ่ จากนัน้ ก็วางลงไปแลว้ ก็หยบิ ขนึ้ มาดู อกี แวบหนงึ่

ในขณะนัน้ เซยี วซกู่ ไ็ ดม้ องโทรศพั ทข์ องเขาอยา่ งสนใจ แลว้ ก็ เห็นหนา้ Wechatพอดี เซยี วซสู่ งสยั อยใู่ นใจ เมอื่ คนื คณุ ชายเยก่ ็โทรศพั ทห์ าเขาตอน ดกึ ดนื่ บอกใหเ้ ขาสรา้ งบญั ชWี echat ผลปรากฏวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มา ทํางานวนั นก้ี ย็ งั จอ้ งWechatตลอด แมแ้ ตก่ ารประชมุ ทใี่ นเวลา ปกตเิ ขาสนใจมากทส่ี ดุ เขาก็ยังไมม่ สี มาธิ คนอน่ื ทะเลาะกนั จนโมโหหนา้ ดําหนา้ แดง แตเ่ ขากลบั ไมใ่ สใ่ จ เลยสกั นดิ เซยี วซกู่ ําลงั คดิ ใครค่ รวญ จากนัน้ กม็ องไปทโี่ ทรศพั ทข์ องเยโ่ ม่ เซนิ ทนั ใดนัน้ กด็ เู หมอื นวา่ โทรศพั ทข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ จะสนั่ และใน ขณะเดยี วกนั รา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ กส็ นั่ ดว้ ย ในเวลาน้ี ดเู หมอื นเขาจะดใี จมาก หลงั จากนัน้ รบี เปิดออกมา เซยี วซเู่ หลอื บมองอยา่ งเงยี บๆ แวบหนงึ่ Shellyอนุมตั คิ ําขอเป็ นเพอ่ื นของคณุ ตอนนสี้ ามารถเรมิ่ พดู คยุ กนั ไดแ้ ลว้

Shelly? Shellyเป็ นใคร? เซยี วซรู่ สู ้ กึ สงสยั เล็กนอ้ ย ดเู หมอื นเขาจะไมเ่ คยไดย้ นิ ชอื่ นม้ี า กอ่ นไดอ้ ยา่ งไร? ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มองโทรศพั ทม์ อื ถอื ตลอดกเ็ พราะรอคนๆ น?ี้ ฟังดู เหมอื นจะเป็ นชอื่ ผหู ้ ญงิ … เซยี วซชู่ ะโงกหนา้ เขา้ ไปอยา่ งลับๆ ลอ่ ๆ อยากจะดวู า่ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ วา่ อยา่ งไร แตก่ ถ็ กู สายตาเย็นชาตอบโต ้ กลับมา เซยี วซตู่ กใจจนรบี เหยยี ดตวั ตรง จบแลว้ จบแลว้ ชวี ติ นอ้ ยๆ ตกอยใู่ นอนั ตราย เขาไมค่ วรจะทํา ตวั ซบุ ซบิ ขนาดนัน้ เลย เยโ่ มเ่ ซนิ อยากจะสง่ ขอ้ ความ แตพ่ อไปทกี่ ลอ่ งขอ้ ความ เขาก็ ไมร่ วู ้ า่ ตนเองควรจะพดู อะไร ไมไ่ ดเ้ จอกนั หา้ ปี เขาเพม่ิ เพอื่ นเธออยา่ งกะทันหนั เธอจะรวู ้ า่ เป็ นตนเองไหม?? หรอื วา่ ไมร่ ?ู ้

อยา่ งนัน้ เขาตอ้ งพดู วา่ อะไร? “จะพดู อะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดสายตามองเซยี วซู่ เซยี วซขู่ านรับ แลว้ ขยับเขา้ มาใกล:้ “คณุ ชายเย?่ ” “ประโยคแรกทใ่ี ชพ้ ดู ในชวี ติ ประจําวัน” “คณุ สวสั ด?ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากแลว้ ไมต่ อบ เห็นไดช้ ดั วา่ ไมพ่ อใจ เซยี วซคู่ ดิ วนุ่ วายสกั พัก แลว้ พดู อกี หนงึ่ ประโยค: “ถา้ ไมพ่ ดู สวสั ดแี ลว้ จะพดู อะไรด?ี ถา้ อยา่ งนัน้ …ชอื่ อะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั ไมพ่ อใจ เซยี วซทู่ ําไดเ้ พยี งไอออกมาเบาๆ : “ถา้ อยา่ งนัน้ ถามวา่ อยไู่ หม?” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยับ ดเู หมอื นจะพอใจกบั ประโยคนี้ จากนัน้ เขากข็ ยบั นวิ้ แลว้ สง่ มันออกไปจรงิ ๆ เซยี วซทู่ อ่ี ยดู่ า้ นขา้ งมองสองคํานแี้ ลว้ ก็อดมมุ ปากกระตกุ ไมไ่ ด ้

ดเู หมอื นวา่ คณุ ชายเยจ่ ะไมเ่ คยคยุ กบั คนอนื่ ในWechatมากอ่ น WeChatมสี ถานะทํางาน สว่ นใหญม่ ธี รุ ะถงึ จะพดู แตท่ ําไม วันน…้ี คดิ ไมถ่ งึ ยังสง่ ไปวา่ อยไู่ หม? แตส่ ง่ิ ทท่ี ําเซยี วซตู่ กใจตาโตคอื หลงั จากทสี่ ง่ ขอ้ ความไป บน หนา้ จอปรากฏสง่ิ ทไ่ี มค่ าดคดิ คอื {ขอ้ ความถกู สง่ แลว้ แตถ่ กู คสู่ นทนาปฏเิ สธ } ตอนท่ี 400 นห่ี มายความวา่ คณุ ถกู บล็อกแลว้ “……” เซยี วซไู่ อออกมาเสยี งเบา อดไมไ่ ดอ้ ยากจะปิดตาของตวั เอง เห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมไ่ ดก้ ารตอบสนองใดๆ แลว้ มองไป ยังจดุ สแี ดงทปี่ รากฏอยแู่ ละประโยคดา้ นลา่ งนัน้ หลังจากนัน้ หรี่ ตามองเซยี วซู่ “แบบนหี้ มายความวา่ อยา่ งไร?” ขอ้ ความถกู สง่ แลว้ แตถ่ กู คสู่ นทนาปฏเิ สธ

มมุ ปากของเซยี วซกู่ ระตกุ ไมไ่ ดต้ อบคําถามของเยโ่ มเ่ ซนิ “เซยี วซ”ู่ นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นเป็ นเย็นชา สายตาเรมิ่ มี ไอสงั หาร เซยี วซยู่ ม้ิ แลว้ หวั เราะแหง้ ๆ หลังจากนัน้ อธบิ ายเสยี งเบา: “คณุ ชายเย่ นหี่ มายความวา่ คณุ ถกู บล็อกแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “……” “บล็อก?” “ใชค่ รับ” เซยี วซพู่ ยกั หนา้ อยา่ งตงั้ ใจ “กค็ อื หลังจากทฝี่ ่ ายนัน้ อนุมัตคิ ําขอเพม่ิ เพอ่ื นของคณุ แลว้ ไดค้ น้ หาขอ้ มลู สว่ นตวั ของ คณุ หลงั จากนัน้ ก็เพม่ิ คณุ เขา้ ไปในรายชอื่ บญั ชดี ํา” เขากลวั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไมเ่ ขา้ ใจ ดงั นัน้ จงึ อธบิ ายอยา่ งละเอยี ด พอพดู ถงึ ประโยคสดุ ทา้ ย สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนเรยี กไดว้ า่ มเี มฆ ดําปกคลมุ แลว้ แบบนเ้ี ซยี วซถู่ งึ เพงิ่ จะรวู ้ า่ ตนเองพดู มากเกนิ ไป จงึ รบี หยดุ จากนัน้ เหยยี ดตวั ตรงขน้ึ อกี ครัง้ !

สมควรตาย สง่ิ ทเ่ี ขาเพงิ่ พดู พวกนัน้ คงไมท่ ําใหต้ วั เองรักษา ชวี ติ นอ้ ยๆ ไวไ้ มไ่ ดห้ รอกนะ? แตก่ ็เพราะดแู ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไม่ เขา้ ใจอะไรสกั อยา่ ง ดงั นัน้ เลยอธบิ ายอยา่ งชดั เจน ทห่ี นา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ มเี สน้ เลอื ดนูนขนึ้ มา นวิ้ ทถี่ อื โทรศพั ท์ ก็คอ่ ยๆ บบี เขา้ มาแลว้ จากนัน้ รมิ ฝี ปากบางๆ ของเขาก็โคง้ ขน้ึ อยา่ งเย็นชา: “บล็อกฉัน นห่ี มายความวา่ อกี ฝ่ ายรวู ้ า่ ฉันเป็ น ใคร?” เซยี วซพู่ ยักหนา้ อยา่ งมนึ งง: “คงจะเป็ นแบบน้ี ไมอ่ ยา่ งนัน้ …ก็ คงไมบ่ ล็อกคณุ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู สายตามดื ครมึ้ จอ้ งไปทหี่ นา้ Wechat เขาเพม่ิ เพอ่ื นเธอนานขนาดนัน้ ผลปรากฏวา่ เธอเพม่ิ ตนเองเขา้ ไปแลว้ แลว้ กบ็ ล็อกเขาทันที “ถา้ จะบล็อกฉัน ทําไมยงั อนุมตั อิ กี ?” ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไม่ สบอารมณ์ แลว้ ถาม เซยี วซกู่ ระพรบิ ตาแลว้ พดู : “อาจจะ…แคก่ ดผดิ ?”

มมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ หลังจากนัน้ สายตาทอ่ี ยากฆา่ คน ของเขาก็พงุ่ มาทเี่ ซยี วซู่ “ประธานเย่ เรอ่ื งนคี้ ณุ มาพดู เถอะ ชายชราคนนัน้ ไมก่ ลา้ !” สองคนทโ่ี ตเ้ ถยี งกนั โมโหจนหนา้ ดําหนา้ แดงกอ่ นหนา้ นม้ี องเย่ โมเซนิ แลว้ โยนตน้ ตอปัญหาใหเ้ ขา อยา่ งไรเสยี เขาทะเลาะกนั ไปกไ็ มม่ ปี ระโยชน์ อํานาจในการจัดการอยทู่ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ คนนัน้ ใครจะรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มา ดวงตาเย็นชามองปราดเขา แวบหนงึ่ “อะไร?” ทงั้ สองคนหนา้ เปลยี่ นส:ี “ประธานเย?่ ” เซยี วซแู่ ทบจะไมม่ องแลว้ กระซบิ วา่ :“เกย่ี วกบั เรอ่ื งการบกุ เบกิ ทดี่ นิ เฝิงซอื่ ผนื นัน้ ” “ออ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยม้ิ ขน้ึ :“เรอ่ื งนัน้ ฉันยงั ไมไ่ ดค้ ดิ ดี วันนพ้ี อแค่ น้ี เลกิ ประชมุ ” ทกุ คน:“……” เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขเ้ี กยี จจะสนใจวา่ ทกุ คนจะมปี ฏกิ ริ ยิ าอยา่ งไร หยบิ มอื ถอื แลว้ ลกุ ขนึ้ เดนิ ออกจากหอ้ งประชมุ ไป

ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ผหู ้ ญงิ สมควรตายคนนัน้ ไมค่ าดคดิ วา่ หลังจากทอ่ี นุมัตคิ ําขอเป็ นเพอื่ นของเขาเสร็จ ก็ บล็อกเขาแลว้ ดแู ลว้ เธอคงรชู ้ ดั เจนแลว้ วา่ เขาเป็ นใคร เพยี งแต่ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะปฏบิ ตั ติ อ่ ลกู คา้ ในอนาคตแบบน?ี้ หึ ดมี ากจรงิ ๆ ! หลังจากทกี่ ลบั มาหอ้ งทํางาน เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปลย่ี นเป็ นบญั ชอี นื่ อยากทจี่ ะเพม่ิ เพอ่ื นฝ่ ายนัน้ อกี ปรากฏวา่ ไมม่ เี สยี งหรอื ปฏกิ ริ ยิ า ใด ๆ พอคดิ แบบน้ี ดเู หมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ จะไดส้ ตกิ ลบั มาแลว้ เมอ่ื วานเขาใชบ้ ญั ชมี ากมายขนาดนัน้ เพมิ่ เพอ่ื นไป ถา้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ฉลาดพอ ก็คงจะเดาออกแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปาก หลงั จากนัน้ วางโทรศพั ทม์ อื ถอื ไวบ้ นโตะ๊ รสู ้ กึ สบั สนวนุ่ วายใจจนแทบทนไมไ่ หว ตอ่ ไปจะทําอยา่ งไร?

นับตงั้ แตท่ ไ่ี ดว้ ธิ กี ารตดิ ตอ่ จากหลนิ ชงิ ชงิ ทัง้ หมดนเ้ี ขาทําตาม หวั ใจตวั เอง เขาก็คดิ ไมถ่ งึ วา่ …จะเจอเธอทน่ี ่ัน เรอื่ งหลังจากน…้ี เยโ่ มเ่ ซนิ หลบั ตา ดเู หมอื น…ทงั้ หมดนจี้ ะเสยี แผนไปหมดแลว้ ไมเ่ ป็ นรปู เป็ นรา่ ง หานมจู่ อ่ื อยรู่ ักษาตัวทบี่ า้ นในตอนเชา้ หานชงิ ดแู ลเอาใจใสม่ อื ของเธอเป็ นพเิ ศษ เรยี กหมอมาเปลยี่ นยาทบี่ า้ นใหเ้ ธออกี แลว้ ในตอนทเี่ ปลยี่ นยาหานมจู่ อื่ กพ็ อวา่ มอื ของตวั เองรสู ้ กึ ปวดไม่ เทา่ เมอ่ื วานแลว้ ดแู ลว้ คงเป็ นเพราะยาของหมอมปี ระสทิ ธภิ าพ หลงั จากเปลยี่ นยา หานมจู่ อื่ กอ็ ยากออกเดนิ ทางไปทบ่ี รษิ ัท แตก่ ลับถกู หานชงิ รัง้ ไว ้ “สองสามวนั นก้ี เ็ ธออยรู่ ักษาตัวทบี่ า้ นแลว้ กนั ” พอไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื กข็ มวดคว้ิ : “พช่ี าย!” “เธอไมไ่ ดร้ ับอนุญาตใหไ้ ปไหน จนกวา่ อาการบาดเจ็บทม่ี อื จะ หายด”ี

“พช่ี าย!!” หานมจู่ อ่ื โกรธขน้ึ มากนดิ หน่อยแลว้ : “บรษิ ัทนค้ี ณุ ชว่ ยเปิดใหฉ้ ัน ตอนนคี้ นอยทู่ บี่ รษิ ัทเยอะขนาดนี้ ฉันยงั มลี กู คา้ รออยู่ แตค่ ณุ กลับบอกไมใ่ หฉ้ ันไปก็ไมใ่ หฉ้ ันไป แลว้ อยา่ งนัน้ ลกู คา้ ฉันจะทําอยา่ งไร?” หานชงิ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะโกรธ เลยองึ้ ไปสกั พัก แลว้ ถอนหายใจ อยา่ งจนปัญญาทนั ที “มจู่ อื่ พช่ี ายทําเพราะหวังดกี บั เธอ เธอบาดเจ็บขนาดนี้ พชี่ ายก็ ตอ้ งเป็ นหว่ ง ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ มอื เธอเป็ นแบบนจี้ ะไปทําอะไรที่ บรษิ ัท?” พอไดย้ นิ เสยี งถอนหายใจของหานชงิ หานมจู่ อื่ กต็ กใจทต่ี วั เอง เพง่ิ จะบนั ดาลโทสะไป เธอจงึ สงบลงแลว้ ขอรอ้ งเสยี งเบา “พช่ี าย ฉันไมไ่ ดไ้ ปทํางาน ฉันแคจ่ ะไปดวู า่ รปู วาดออกแบบ ของพวกเธอเป็ นอยา่ งไรบา้ งแลว้ ฉันแคจ่ ะชแี้ นะใหพ้ วกเธอแค่ นัน้ เอง คณุ ก็พดู แลว้ ตอนนม้ี อื ของฉันใชก้ ารไมไ่ ด ้ ดงั นัน้ ฉันจะ ไมใ่ ชม่ อื ดไี หม?” “ดงั นัน้ พชี่ ายทแี่ สนดขี องฉัน ฉันรวู ้ า่ คณุ หว่ งฉัน แตฉ่ ันแคไ่ ปดู แคแ่ วบหนงึ่ ! ดไี หม?”

สดุ ทา้ ยหานชงิ กถ็ กู เธอขอรอ้ งจนไมร่ จู ้ ะทําอยา่ งไร จงึ ไดแ้ ต่ พยักหนา้ “กไ็ ด ้ อยา่ งนัน้ ใหล้ งุ หนานไปสง่ เธอ ภายในหนง่ึ ชว่ั โมงเธอตอ้ ง กลับมา” หนง่ึ ชวั่ โมง กพ็ อแลว้ แบบนห้ี านมจู่ อื่ จงึ ไดพ้ ยักหนา้ อยา่ งพอใจ:“ขอบคณุ พชี่ ายแลว้ ” หลงั จากนัน้ เธอกร็ บี หมนุ ตวั เดนิ ขนึ้ ตกึ ไป เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดย้ นิ วา่ เธอจะไปทํางาน จงึ รบี มาตรงหนา้ แลว้ กอดขาเธอไว ้ “หมา่ ม๊ผี มก็จะไป ผมกจ็ ะไป!” หานมจู่ อ่ื มนึ งง: “ลกู จะไปทําอะไร? หมา่ ม๊อี อกไปแคห่ นงึ่ ชว่ั โมง เดย๋ี วก็กลบั แลว้ ” “ไมเ่ อา” เสยี่ วหมโี่ ตว้ กอดแขนของเธอ: “หมา่ ม๊ไี ดร้ ับบาดเจ็บ แลว้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะไปปกป้องหมา่ ม๊!ี ” หานมจู่ อื่ : “…ถ่ัวงอกนอ้ ยอยา่ งลกู ลกู จะไปทําอะไรได?้ เพม่ิ ความยงุ่ ยาก หมื ?”

พอพดู จบ หานมจู่ อ้ื กก็ ม้ ลงแลว้ หวั เราะเยาะเขา เสย่ี วหมโี่ ตว้ เมม้ ปากอยา่ งไมพ่ อใจ “หมา่ ม๊เี ป็ นไขเ่ น่า คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะหวั เราะเยาะเสยี่ วหมโี่ ตว้ !” หานมจู่ อื้ กแ็ คจ่ ะแกลง้ เขา แตพ่ อเห็นทา่ ทางแบบนกี้ อ็ ดหวั เราะ ไมไ่ ด ้ “เด็กน่ี อยากไปกไ็ ปเถอะ กลบั หอ้ งไปเอาแวน่ ตากบั หมวกมาสวมดว้ ย” “ครับ อยา่ งนัน้ หมา่ ม๊รี อเสยี่ วหมโี่ ตว้ กอ่ น” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ วงิ่ กลบั หอ้ งไปเปลยี่ นเสอื้ ผา้ อยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อ่ื มองเงาแผน่ หลงั ของเขา อยา่ งใจลอยเล็กนอ้ ย เมอ่ื กอ่ นตอนทอ่ี ยตู่ า่ งประเทศเธอไมต่ อ้ งเกรงกลวั ใคร แต่ ตอนน…ี้ เธอกลบั ทําไมไ่ ด ้ โดยเฉพาะเมอ่ื วานหลงั จากทเ่ี จอคนๆ นัน้ เธอมองใบหนา้ นี้ ของเสยี่ วหมโี่ ตว้ ทดี่ เู หมอื นกบั คนๆ นัน้ ราวกบั กลัววา่ คําตอบจะ ปรากฏออกมา แตว่ า่ …เธอกลบั ไมก่ ลา้ คดิ มากอ่ น

ไรส้ าระเกนิ ไปแลว้ จรงิ ๆ มันน่าเหลอื เชอื่ เกนิ ไปแลว้ ตอนนเ้ี สยี่ วหมโ่ี ตว้ จะออกไปขา้ งนอกทางทด่ี คี วรปิดบงั รปู ลักษณ์ของตวั เองไปกอ่ น ไมอ่ ยา่ งนัน้ …กลวั จะมขี า่ วลอื ทน่ี ่า หวาดกลัวมากมายปรากฏ ผลสดุ ทา้ ย คงไมส่ ะดวกทจี่ ะอยเู่ มอื งเดยี วกนั

ตอนที่ 400 นห่ี มายความวา่ คณุ ถกู บล็อกแลว้ “……” เซยี วซไู่ อออกมาเสยี งเบา อดไมไ่ ดอ้ ยากจะปิดตาของตวั เอง เห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไมไ่ ดก้ ารตอบสนองใดๆ แลว้ มองไป ยังจดุ สแี ดงทป่ี รากฏอยแู่ ละประโยคดา้ นลา่ งนัน้ หลังจากนัน้ หร่ี ตามองเซยี วซู่ “แบบนหี้ มายความวา่ อยา่ งไร?” ขอ้ ความถกู สง่ แลว้ แตถ่ กู คสู่ นทนาปฏเิ สธ มมุ ปากของเซยี วซกู่ ระตกุ ไมไ่ ดต้ อบคําถามของเยโ่ มเ่ ซนิ “เซยี วซ”ู่ น้ําเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นเป็ นเย็นชา สายตาเรมิ่ มี ไอสงั หาร เซยี วซยู่ ม้ิ แลว้ หวั เราะแหง้ ๆ หลังจากนัน้ อธบิ ายเสยี งเบา: “คณุ ชายเย่ นหี่ มายความวา่ คณุ ถกู บล็อกแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “……” “บล็อก?”

“ใชค่ รับ” เซยี วซพู่ ยักหนา้ อยา่ งตงั้ ใจ “ก็คอื หลงั จากทฝี่ ่ ายนัน้ อนุมัตคิ ําขอเพมิ่ เพอื่ นของคณุ แลว้ ไดค้ น้ หาขอ้ มลู สว่ นตวั ของ คณุ หลงั จากนัน้ กเ็ พม่ิ คณุ เขา้ ไปในรายชอ่ื บญั ชดี ํา” เขากลวั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไมเ่ ขา้ ใจ ดงั นัน้ จงึ อธบิ ายอยา่ งละเอยี ด พอพดู ถงึ ประโยคสดุ ทา้ ย สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนเรยี กไดว้ า่ มเี มฆ ดําปกคลมุ แลว้ แบบนเี้ ซยี วซถู่ งึ เพงิ่ จะรวู ้ า่ ตนเองพดู มากเกนิ ไป จงึ รบี หยดุ จากนัน้ เหยยี ดตวั ตรงขน้ึ อกี ครัง้ ! สมควรตาย สง่ิ ทเี่ ขาเพงิ่ พดู พวกนัน้ คงไมท่ ําใหต้ วั เองรักษา ชวี ติ นอ้ ยๆ ไวไ้ มไ่ ดห้ รอกนะ? แตก่ ็เพราะดแู ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไม่ เขา้ ใจอะไรสกั อยา่ ง ดงั นัน้ เลยอธบิ ายอยา่ งชดั เจน ทห่ี นา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ มเี สน้ เลอื ดนูนขน้ึ มา นวิ้ ทถี่ อื โทรศพั ท์ กค็ อ่ ยๆ บบี เขา้ มาแลว้ จากนัน้ รมิ ฝี ปากบางๆ ของเขากโ็ คง้ ขน้ึ อยา่ งเย็นชา: “บล็อกฉัน นห่ี มายความวา่ อกี ฝ่ ายรวู ้ า่ ฉันเป็ น ใคร?” เซยี วซพู่ ยักหนา้ อยา่ งมนึ งง: “คงจะเป็ นแบบนี้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …ก็ คงไมบ่ ล็อกคณุ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู สายตามดื ครมึ้ จอ้ งไปทห่ี นา้ Wechat เขาเพม่ิ เพอื่ นเธอนานขนาดนัน้ ผลปรากฏวา่ เธอเพม่ิ ตนเองเขา้ ไปแลว้ แลว้ ก็บล็อกเขาทนั ที “ถา้ จะบล็อกฉัน ทําไมยงั อนุมตั อิ กี ?” ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไม่ สบอารมณ์ แลว้ ถาม เซยี วซกู่ ระพรบิ ตาแลว้ พดู : “อาจจะ…แคก่ ดผดิ ?” มมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ หลังจากนัน้ สายตาทอี่ ยากฆา่ คน ของเขาก็พงุ่ มาทเี่ ซยี วซู่ “ประธานเย่ เรอ่ื งนค้ี ณุ มาพดู เถอะ ชายชราคนนัน้ ไมก่ ลา้ !” สองคนทโ่ี ตเ้ ถยี งกนั โมโหจนหนา้ ดําหนา้ แดงกอ่ นหนา้ นมี้ องเย่ โมเซนิ แลว้ โยนตน้ ตอปัญหาใหเ้ ขา อยา่ งไรเสยี เขาทะเลาะกนั ไปกไ็ มม่ ปี ระโยชน์ อํานาจในการจัดการอยทู่ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ คนนัน้ ใครจะรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ มา ดวงตาเย็นชามองปราดเขา แวบหนง่ึ “อะไร?” ทัง้ สองคนหนา้ เปลยี่ นส:ี “ประธานเย?่ ”

เซยี วซแู่ ทบจะไมม่ องแลว้ กระซบิ วา่ :“เกย่ี วกบั เรอ่ื งการบกุ เบกิ ทดี่ นิ เฝิงซอ่ื ผนื นัน้ ” “ออ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ ขนึ้ :“เรอื่ งนัน้ ฉันยงั ไมไ่ ดค้ ดิ ดี วันนพ้ี อแค่ น้ี เลกิ ประชมุ ” ทกุ คน:“……” เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขเ้ี กยี จจะสนใจวา่ ทกุ คนจะมปี ฏกิ ริ ยิ าอยา่ งไร หยบิ มอื ถอื แลว้ ลกุ ขน้ึ เดนิ ออกจากหอ้ งประชมุ ไป ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ผหู ้ ญงิ สมควรตายคนนัน้ ไมค่ าดคดิ วา่ หลงั จากทอ่ี นุมตั คิ ําขอเป็ นเพอื่ นของเขาเสร็จ ก็ บล็อกเขาแลว้ ดแู ลว้ เธอคงรชู ้ ดั เจนแลว้ วา่ เขาเป็ นใคร เพยี งแต่ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะปฏบิ ตั ติ อ่ ลกู คา้ ในอนาคตแบบน?ี้ หึ ดมี ากจรงิ ๆ !

หลังจากทก่ี ลับมาหอ้ งทํางาน เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เปลย่ี นเป็ นบญั ชอี นื่ อยากทจี่ ะเพมิ่ เพอ่ื นฝ่ ายนัน้ อกี ปรากฏวา่ ไมม่ เี สยี งหรอื ปฏกิ ริ ยิ า ใด ๆ พอคดิ แบบนี้ ดเู หมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ จะไดส้ ตกิ ลบั มาแลว้ เมอ่ื วานเขาใชบ้ ญั ชมี ากมายขนาดนัน้ เพมิ่ เพอ่ื นไป ถา้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ฉลาดพอ ก็คงจะเดาออกแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปาก หลังจากนัน้ วางโทรศพั ทม์ อื ถอื ไวบ้ นโตะ๊ รสู ้ กึ สบั สนวนุ่ วายใจจนแทบทนไมไ่ หว ตอ่ ไปจะทําอยา่ งไร? นับตงั้ แตท่ ไ่ี ดว้ ธิ กี ารตดิ ตอ่ จากหลนิ ชงิ ชงิ ทัง้ หมดนเี้ ขาทําตาม หวั ใจตวั เอง เขากค็ ดิ ไมถ่ งึ วา่ …จะเจอเธอทนี่ ่ัน เรอื่ งหลงั จากน…ี้ เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตา ดเู หมอื น…ทัง้ หมดนจี้ ะเสยี แผนไปหมดแลว้ ไมเ่ ป็ นรปู เป็ นรา่ ง หานมจู่ อ่ื อยรู่ ักษาตัวทบ่ี า้ นในตอนเชา้ หานชงิ ดแู ลเอาใจใสม่ อื ของเธอเป็ นพเิ ศษ เรยี กหมอมาเปลยี่ นยาทบี่ า้ นใหเ้ ธออกี แลว้

ในตอนทเี่ ปลย่ี นยาหานมจู่ อ่ื ก็พอวา่ มอื ของตวั เองรสู ้ กึ ปวดไม่ เทา่ เมอื่ วานแลว้ ดแู ลว้ คงเป็ นเพราะยาของหมอมปี ระสทิ ธภิ าพ หลงั จากเปลยี่ นยา หานมจู่ อื่ ก็อยากออกเดนิ ทางไปทบี่ รษิ ัท แตก่ ลับถกู หานชงิ รัง้ ไว ้ “สองสามวนั นก้ี ็เธออยรู่ ักษาตัวทบ่ี า้ นแลว้ กนั ” พอไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็ขมวดควิ้ : “พช่ี าย!” “เธอไมไ่ ดร้ ับอนุญาตใหไ้ ปไหน จนกวา่ อาการบาดเจ็บทม่ี อื จะ หายด”ี “พช่ี าย!!” หานมจู่ อ่ื โกรธขน้ึ มากนดิ หน่อยแลว้ : “บรษิ ัทนคี้ ณุ ชว่ ยเปิดใหฉ้ ัน ตอนนคี้ นอยทู่ บี่ รษิ ัทเยอะขนาดน้ี ฉันยังมลี กู คา้ รออยู่ แตค่ ณุ กลบั บอกไมใ่ หฉ้ ันไปก็ไมใ่ หฉ้ ันไป แลว้ อยา่ งนัน้ ลกู คา้ ฉันจะทําอยา่ งไร?” หานชงิ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะโกรธ เลยอง้ึ ไปสกั พัก แลว้ ถอนหายใจ อยา่ งจนปัญญาทนั ที

“มจู่ อื่ พชี่ ายทําเพราะหวงั ดกี บั เธอ เธอบาดเจ็บขนาดน้ี พชี่ ายก็ ตอ้ งเป็ นหว่ ง ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ มอื เธอเป็ นแบบนจี้ ะไปทําอะไรที่ บรษิ ัท?” พอไดย้ นิ เสยี งถอนหายใจของหานชงิ หานมจู่ อื่ ก็ตกใจทต่ี วั เอง เพงิ่ จะบนั ดาลโทสะไป เธอจงึ สงบลงแลว้ ขอรอ้ งเสยี งเบา “พชี่ าย ฉันไมไ่ ดไ้ ปทํางาน ฉันแคจ่ ะไปดวู า่ รปู วาดออกแบบ ของพวกเธอเป็ นอยา่ งไรบา้ งแลว้ ฉันแคจ่ ะชแี้ นะใหพ้ วกเธอแค่ นัน้ เอง คณุ ก็พดู แลว้ ตอนนม้ี อื ของฉันใชก้ ารไมไ่ ด ้ ดงั นัน้ ฉันจะ ไมใ่ ชม่ อื ดไี หม?” “ดงั นัน้ พช่ี ายทแี่ สนดขี องฉัน ฉันรวู ้ า่ คณุ หว่ งฉัน แตฉ่ ันแคไ่ ปดู แคแ่ วบหนงึ่ ! ดไี หม?” สดุ ทา้ ยหานชงิ กถ็ กู เธอขอรอ้ งจนไมร่ จู ้ ะทําอยา่ งไร จงึ ไดแ้ ต่ พยกั หนา้ “กไ็ ด ้ อยา่ งนัน้ ใหล้ งุ หนานไปสง่ เธอ ภายในหนงึ่ ชวั่ โมงเธอตอ้ ง กลับมา” หนง่ึ ชว่ั โมง กพ็ อแลว้ แบบนห้ี านมจู่ อื่ จงึ ไดพ้ ยกั หนา้ อยา่ งพอใจ:“ขอบคณุ พช่ี ายแลว้ ”

หลังจากนัน้ เธอกร็ บี หมนุ ตวั เดนิ ขน้ึ ตกึ ไป เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดย้ นิ วา่ เธอจะไปทํางาน จงึ รบี มาตรงหนา้ แลว้ กอดขาเธอไว ้ “หมา่ ม๊ผี มกจ็ ะไป ผมกจ็ ะไป!” หานมจู่ อ่ื มนึ งง: “ลกู จะไปทําอะไร? หมา่ ม๊อี อกไปแคห่ นงึ่ ชวั่ โมง เดย๋ี วก็กลบั แลว้ ” “ไมเ่ อา” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กอดแขนของเธอ: “หมา่ ม๊ไี ดร้ ับบาดเจ็บ แลว้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะไปปกป้องหมา่ ม๊!ี ” หานมจู่ อ่ื : “…ถั่วงอกนอ้ ยอยา่ งลกู ลกู จะไปทําอะไรได?้ เพม่ิ ความยงุ่ ยาก หมื ?” พอพดู จบ หานมจู่ อ้ื ก็กม้ ลงแลว้ หวั เราะเยาะเขา เสย่ี วหมโี่ ตว้ เมม้ ปากอยา่ งไมพ่ อใจ “หมา่ ม๊เี ป็ นไขเ่ น่า คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะหวั เราะเยาะเสย่ี วหมโ่ี ตว้ !” หานมจู่ อ้ื กแ็ คจ่ ะแกลง้ เขา แตพ่ อเห็นทา่ ทางแบบนก้ี อ็ ดหวั เราะ ไมไ่ ด ้ “เด็กนี่ อยากไปก็ไปเถอะ กลบั หอ้ งไปเอาแวน่ ตากบั หมวกมาสวมดว้ ย”

“ครับ อยา่ งนัน้ หมา่ ม๊รี อเสยี่ วหมโี่ ตว้ กอ่ น” เสยี่ วหมโี่ ตว้ วง่ิ กลบั หอ้ งไปเปลย่ี นเสอ้ื ผา้ อยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อื่ มองเงาแผน่ หลงั ของเขา อยา่ งใจลอยเล็กนอ้ ย เมอ่ื กอ่ นตอนทอ่ี ยตู่ า่ งประเทศเธอไมต่ อ้ งเกรงกลัวใคร แต่ ตอนน…ี้ เธอกลบั ทําไมไ่ ด ้ โดยเฉพาะเมอ่ื วานหลังจากทเ่ี จอคนๆ นัน้ เธอมองใบหนา้ นี้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทด่ี เู หมอื นกบั คนๆ นัน้ ราวกบั กลัววา่ คําตอบจะ ปรากฏออกมา แตว่ า่ …เธอกลับไมก่ ลา้ คดิ มากอ่ น ไรส้ าระเกนิ ไปแลว้ จรงิ ๆ มนั น่าเหลอื เชอ่ื เกนิ ไปแลว้ ตอนนเ้ี สย่ี วหมโ่ี ตว้ จะออกไปขา้ งนอกทางทดี่ คี วรปิดบงั รปู ลักษณ์ของตวั เองไปกอ่ น ไมอ่ ยา่ งนัน้ …กลัวจะมขี า่ วลอื ทนี่ ่า หวาดกลัวมากมายปรากฏ ผลสดุ ทา้ ย คงไมส่ ะดวกทจี่ ะอยเู่ มอื งเดยี วกนั

ตอนท่ี 401 คณุ ป้ าคณุ ไมม่ มี ารยาทมากๆ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลับไปเปลย่ี นชดุ เสร็จแลว้ แวน่ กนั แดดเกอื บจะ ปิดหนา้ ของเขาครง่ึ หนงึ่ แวน่ กนั แดดตอนแรกหานมจู่ อ่ื ซอื้ ใหเ้ ขา ตอนนใี้ สห่ มวกแลว้ ยัง ใสแ่ วน่ กนั แดดอกี น่าจะจําไมไ่ ดแ้ ลว้ หานมจู่ อ่ื พอใจมาก “ไป กนั เถอะ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ขาสนั้ ๆ รบี เดนิ มากอดแขนของ หานมจู่ อื่ : “หมา่ ม๊ ี พวกเราไปดว้ ยกนั ” \"โอเค\" หานมจู่ อื่ กบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ น่ังรถลงุ หนาน หลงั จากลงุ หนานสง่ พวกเขาทบี่ รษิ ัทแลว้ กพ็ ดู วา่ : “คณุ มจู่ อื่ นายหานบอกวา่ อกี หนง่ึ ชว่ั โมงจะมารับคณุ กลับบา้ นตระกลู หาน ” “ฉันรแู ้ ลว้ ลงุ หนาน คณุ ขน้ึ ไปพักผอ่ นเถอะ อกี หนงึ่ ชว่ั โมงพวก เรากอ็ อกเดนิ ทาง” “ไดค้ รับคณุ มจู่ อื่ ”

หานมจู่ อื่ พาเสย่ี วหมโี่ ตว้ ขนึ้ ไปชนั้ บนดว้ ยกนั ตอนแรกเธออยาก พาเสย่ี วหมโี่ ตว้ ไปไวท้ ห่ี อ้ งทํางาน แลว้ ตวั เองคอ่ ยลงไป แต่ ใครจะรวู ้ า่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะตามแตเ่ ธอ ไมม่ ที างอน่ื หานมจู่ อื่ ไดแ้ ตเ่ อาเขาไวข้ า้ งตวั ไปชนั้ สามดว้ ยกนั คนกลมุ่ นงึ เพราะวา่ เมอื่ คนื วานทํางานลว่ งเวลา เพราะฉะนัน้ ตอนทํางานชว่ งบา่ ยเลยไมร่ า่ เรงิ บา้ งกฟ็ บุ ลงทโี่ ตะ๊ แอบหลบั บา้ งเลน่ โทรศพั ท์ สรปุ คอื ไมม่ ที า่ ทางทจี่ ะทํางานเลย ตอนทไ่ี ดย้ นิ เสยี งรองเทา้ สน้ สงู ดงั ขนึ้ ทกุ คนกแ็ คม่ องไป สดุ ทา้ ยพอเห็นหานมจู่ อ่ื มาแลว้ ทกุ คนก็น่ังตวั ตรงขน้ึ มา ไมว่ า่ จะยังไง หานมจู่ อื่ กย็ ังถอื วา่ เป็ นเจา้ นายของพวกเขา แตจ่ างยกู่ ลับไมไ่ ดส้ นใจเธอสกั เทา่ ไหร่ แตก่ พ็ ดู เหน็บแนม: “น่ี เป็ นใครกนั ? ยังจะมหี นา้ มา เมอ่ื คนื วานใหพ้ วกเราทํางาน ลว่ งเวลาวาดรปู ออกแบบ สดุ ทา้ ยตวั เองกลบั หนไี ปมคี วามสขุ ท่ี ไหนไมร่ ู ้ วันนส้ี ายขนาดนพ้ี งึ่ โผลห่ นา้ มา! ชา่ งไมม่ ยี างอาย! ” ไดย้ นิ แลว้ สหี นา้ หานมจู่ อื่ คอ่ ยๆ เปลย่ี น

ปกตคิ ําพดู พวกนเี้ ธอก็ไมไ่ ดเ้ ก็บมาคดิ อะไร แตว่ นั นี้เสย่ี วหมโี่ ต ้ วอยตู่ รงน…้ี … ถา้ รกู ้ อ่ น เธอควรจะพาเสย่ี วหมโี่ ตว้ กลบั ไปกอ่ น คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ กก็ ม้ หนา้ มองไปทเ่ี สย่ี วหมโี่ ตว้ ทอ่ี ยขู่ า้ ง ตวั : “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ลกู ไปทชี่ นั้ หา้ ไปหาป้าเสยี่ วเหยยี นกอ่ น ดี ไหม? ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กะพรบิ ตาดําๆ แตว่ า่ ซอ่ นอยภู่ ายใตแ้ วน่ กนั แดดไม่ มใี ครมองเห็น แตว่ า่ รมิ ฝี ปากของเขาเบะ แลว้ ปฏเิ สธอยา่ งเสยี ง ดงั : “ไมเ่ อา ผมจะอยนู่ เ่ี พอ่ื ปกป้องหมา่ ม๊!ี ” ทนั ใดนัน้ เสยี งนอ้ ยๆ กด็ งั ขนึ้ ในหอ้ งทํางาน เรยี กไดว้ า่ ทําใหท้ กุ คนตกใจได ้ ทกุ คนอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะจอ้ งมองไปทเ่ี ด็กทอี่ ยขู่ า้ งตวั หานมจู่ อื่ ตวั เล็กๆ ตวั ก็แคน่ ัน้ ยนื อยขู่ า้ งตวั หานมจู่ อื่ ใสเ่ สอ้ื ผา้ ทันสมยั ออกแนวตะวันตกมาก ใสห่ มวกใสแ่ วน่ กนั แดด แตย่ ังสามารถ เผยใหเ้ ห็นวา่ หนา้ ตาของเด็กคนนด้ี มี าก