เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

ตอนที่ 374 วธิ กี ารยยุ งปลกุ ป่นั ใหเ้ กดิ ความกดดนั “ไมอ่ ยใู่ นสายตา?” ไดย้ นิ แลว้ หานมจู่ อื่ ยม้ิ เบาๆ: “ฉันคดิ วา่ คณุ คงจะเขา้ ใจผดิ แลว้ ละ่ ไมม่ คี นอน่ื ในสายตา ไมใ่ ชพ่ วกคณุ เหรอ คะ? ฉันยงั พดู อกี วา่ ทกุ ทา่ นมารว่ มงานกบั บรษิ ัทของฉัน นับเป็ นเกยี รตขิ องฉัน แตฉ่ ันไมช่ อบบงั คบั ฝื นใจคนอนื่ ไมว่ า่ จะ เรอ่ื งงานหรอื เรอ่ื งความรสู ้ กึ กต็ อ้ งทําดว้ ยความเต็มใจ ถา้ ไมเ่ ชน่ นัน้ ……ถงึ คณุ จะอยบู่ รษิ ัทตอ่ ไป ก็คงดไี ซนผ์ ลงาน ออกมาไดไ้ มด่ หี รอก” พดู ไดว้ า่ หานมจู่ อื่ ใชว้ ธิ กี ารยยุ งปลกุ ป่ันใหเ้ กดิ ความกดดนั เพมิ่ ความกระตอื รอื รน้ คนพวกนแี้ ตล่ ะคนเยอ่ หยง่ิ คดิ วา่ ตนเองเกง่ ทัง้ นัน้ ใชว้ ธิ ธี รรมดา กค็ งจะทําใหพ้ วกเคา้ ยง่ิ ดถู กู และไมเ่ ชอื่ ม่ันในตวั เธอเพมิ่ ขนึ้ อกี “พดู จาภาษาอะไร พวกเราทกุ คนเป็ นดไี ซนเ์ นอรท์ เ่ี กง่ ๆกนั ทงั้ นัน้ จะดไี ซนผ์ ลงานไดไ้ มด่ เี พราะคณุ ไดย้ งั ไง? ฮม่ึ ฉัน อยากจะอยตู่ อ่ เพอ่ื ดสู กั หน่อยสวิ า่ เจา้ นายใหมอ่ ยา่ งคณุ จะ สามารถพาทมี งานอยา่ งพวกเราไปไกลไดแ้ คไ่ หน จะไหว

หรอื ไมไ่ หว” เลงิ เยาเยานสิ ยั เยอ่ หยง่ิ ก็ตอ้ งเป็ นคนทไ่ี ม่ สามารถรับความยยุ งและแรงกดดนั ได ้ จางยกู่ ระพรบิ ตา: “ฉันกเ็ หมอื นกนั กบั เลงิ เยาเยา” หลจ่ี นุ ้ เฟิงสองมอื กอดอก มองดหู านมจู่ อ่ื ดว้ ยสายตาทยี่ มิ้ แยม้ : “เจา้ นายสวยๆ ผมชอบทส่ี ดุ เลย” “ในเมอื่ เยาเยาอยตู่ อ่ ผมกต็ อ้ งอยตู่ อ่ แน่นอน” หวังอานเดนิ ไป ยนื ขา้ งๆเลงิ เยาเยาเพอ่ื แสดงจดุ ยนื สว่ นซกู ว่ั เออ๋ เป็ นคนทนี่ สิ ยั ออ่ นโยน อกี ทงั้ เธอยงั ชอบเงนิ เดอื น ทใี่ ห ้ ดงั นัน้ เธอไมพ่ ดู อะไรมาก แตเ่ ซยี วยยี ี รบี หนั ไปทางหนุ่มวัยรนุ่ ทน่ี ั่งอยดู่ า้ นใน “หลนิ เจงิ คณุ จะอยตู่ อ่ ไหม?” ดงั นัน้ ทกุ คนตา่ งหนั ไปมองทเี่ ขา หานมจู่ อ่ื กเ็ พง่ิ จะสงั เกตเห็นหนุ่มทนี่ ่ังอยดู่ า้ นใน ในทส่ี ดุ หนุ่ม คนนกี้ เ็ งยหนา้ ขนึ้ มา หนา้ ตาของเขาผอมเย็นชา แววตาหนั มา มองอยา่ งไมม่ คี วามอบอนุ่ เลย จากนัน้ ตอบอม่ื คําเดยี ว

จากนัน้ เขากล็ กุ ขน้ึ เดนิ ไปอกี หอ้ งหนง่ึ ทกุ คน: “… …” ซจู วิ่ เห็นแลว้ จงึ เดนิ ไปยนื ขา้ งๆหานมจู่ อื่ : “คนๆนช้ี อื่ หลนิ เจงิ เป็ นคนทเ่ี กง่ ทส่ี ดุ ในนี้ แตว่ า่ นสิ ยั ของเขาแปลกมาก” “แปลก?” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ นกึ ถงึ หนา้ ตาของหนุ่มนอ้ ยคนนัน้ เหมอื นจะเต็มไปดว้ ยความดอื้ : “แปลกยงั ไง?” เสยี่ วเหยยี นกแ็ ปลกใจและเขา้ มาฟังใกลๆ้ “พดู วา่ เคา้ เป็ นคนทน่ี สิ ยั หยง่ิ ละ่ ก็ พดู วา่ เป็ นคนชอบความโดด เดย่ี วดกี วา่ เขาไมช่ อบพดู คยุ กบั ใคร กอ่ นทฉ่ี ันจะหาเขาเจอ เขาจะไปไหนมาไหนคนเดยี ว ฉันนกึ วา่ เขาสนใจยอมรับเพราะ คําเชญิ ของตระกลู หาน ใครจะรวู ้ า่ เขาไดย้ นิ คา่ ตอบแทน เงนิ เดอื นแลว้ ตอบตกลงทันทเี ลย” ไดย้ นิ เชน่ นแี้ ลว้ หานมจู่ อื่ กพ็ ยกั หนา้ “ฉันเขา้ ใจแลว้ ” เสยี่ วเหยยี นจับใบหนา้ ไวแ้ ละพดู วา่ : “ถงึ นสิ ยั จะแปลกหน่อย แตห่ นา้ ตากห็ ลอ่ นะ”

เซยี วยยี ที อี่ ยขู่ า้ งๆไดย้ นิ คํานแ้ี ลว้ รบี ออกเสยี งพดู : “ฉันขอ เตอื นคณุ นะ หลนิ เจงิ เป็ นของฉัน หา้ มคณุ มาแยง่ กบั ฉัน เด็ดขาด!” พดู จบแลว้ เธอหนั ตวั วงิ่ ไปทางทห่ี ลนิ เจงิ เดนิ เขา้ ไปเมอ่ื สกั ครู่ วงิ่ ไปดว้ ยเรยี กไปดว้ ย: “หลนิ เจงิ คณุ รอฉันหน่อยส!ิ ” “คนนช้ี อื่ เซยี วยยี ี เอกสารพวกคณุ กเ็ ห็นแลว้ เธอเป็ นคนมาหา ฉันเอง เพราะวา่ หลนิ เจงิ จะเขา้ มาทบี่ รษิ ัทน้ี ดงั นัน้ …….เธอก็ อยากเขา้ รว่ มทํางานทนี่ ดี่ ว้ ย” “ช…ิ …” เสย่ี นเหยยี นถกู วา่ ไปชดุ หนงึ่ โดยไมท่ นั ตงั้ ตัว พอซจู ว่ิ พดู เชน่ นแี้ ลว้ เธอเขา้ ใจขนึ้ มาทันที “ทแ่ี ทก้ ็เป็ นแฟนคลบั นเ่ี อง หลงใหลขนาดนจ้ี รงิ ๆหรอื ถงึ ขนาดตอ้ งวง่ิ ตามมาจนถงึ บรษิ ัท เลย” พดู จบ เสย่ี วเหยยี นมองตามหลังของเซยี วยยี แี ลว้ รสู ้ กึ อจิ ฉาขนึ้ มานดิ ๆ ทําไมคนอน่ื ตามจบี คนทต่ี นเองรัก ชา่ งมคี วามกลา้ หาญขนาด น?้ี แตว่ า่ เวลาทเี่ ธอมองเห็นชายในฝันทตี่ นเองชอบเหมอื นหนูเห็น แมวอยา่ งนัน้ แคค่ รเู่ ดยี วก็วงิ่ หนหี ายตวั ไปป๊ับ อกี ทัง้ ……ชายใน

ฝันคงยังไมร่ วู ้ า่ เธอวง่ิ หนที ําไม ทัง้ หมดนเ้ี หมอื นวา่ เธอกํากบั และแสดงเองชดั ๆ คดิ ถงึ เชน่ นแี้ ลว้ เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ เครยี ดมาก คดิ อยใู่ นใจวา่ ถา้ ตนเองเป็ นไดค้ รงึ่ หนงึ่ ของเซยี วยยี ี ออ่ ไม…่ … แคค่ วามกลา้ หาญสกั นดิ เดยี วก็ยังด!ี “เอาละ่ พวกคณุ กลบั ไปทํางานกนั เถอะ บรษิ ัทเพงิ่ จะเรม่ิ ตน้ ชว่ งแรกๆอาจจะวา่ งบา้ ง ดงั นัน้ ทกุ ทา่ นสามารถใชเ้ วลาวา่ งนห้ี า แรงบนั ดาลใจ” ซจู ว่ิ ยมิ้ เบาๆ: “คณุ มจู่ อื่ ฉันพาคณุ ไปเดนิ ดรู อบๆชนั้ สต่ี อ่ นะคะ” “อม่ื ” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ จากนัน้ เดนิ ตามซจู วิ่ ออกจากหอ้ ง ทํางานพรอ้ มกนั ชนั้ สเี่ ป็ นหอ้ งประชมุ และหอ้ งรับแขก เป็ นพน้ื ทอี่ อกแบบและ ตกแตง่ เป็ นพเิ ศษ “ชนั้ หา้ เป็ นหอ้ งทํางานของคณุ ”

หลงั จากทไี่ ปถงึ ชนั้ หา้ แลว้ หานมจู่ อื่ เพงิ่ จะสงั เกตเห็นวา่ ทน่ี ก่ี บั ทอี่ นื่ ตกแตง่ ไดไ้ มเ่ หมอื นกนั เต็มไปดว้ ยความสดชนื่ และ สวยงาม อกี ทัง้ พรมทป่ี พู นื้ ยงั เป็ นสที พี่ เิ ศษ “ชนั้ นนี้ ายหานเป็ นคนออกแบบเองเลยนะคะ เพอ่ื ใหค้ ณุ มจู่ อ่ื มี สภาพแวดลอ้ มทสี่ บายใจ นายหานบอกวา่ ไมว่ า่ ทบี่ รษิ ัทหรอื ที่ บา้ น คณุ มจู่ อ่ื ไมต่ อ้ งรสู ้ กึ มคี วามกดดนั อะไร” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ หานมจู่ อ่ื รเู ้ รอื่ งบา้ งแลว้ “ดงั นัน้ บรษิ ัทนไ้ี ดเ้ ตรยี มไวล้ ว่ งหนา้ นานเทา่ ไหร?่ ” ซจู วิ่ ไดย้ นิ แลว้ หยดุ ชะงักไปสกั พัก รสู ้ กึ วา่ ตนเองพดู เยอะ เกนิ ไป ดงั นัน้ จงึ สา่ ยหวั ไมต่ อบคําพดู ของเธออกี ทจ่ี รงิ แลว้ ถงึ แมเ้ ธอจะไมพ่ ดู หานมจู่ อ่ื ดจู ากการออกแบบทน่ี ่ี ดว้ ยสายตาตนเองแลว้ กพ็ อจะดอู อกวา่ ตอ้ งใชเ้ วลานาน พอสมควร อกี ทัง้ ยังเป็ นตกึ ใหญ่ จะใหท้ ําเสร็จดว้ ยเวลาอนั นดิ เดยี วไดย้ ังไง เรอ่ื งทอ่ี ยากใหเ้ ธอเปิดบรษิ ัท หานชงิ ได ้ เตรยี มการลว่ งหนา้ อยา่ งนอ้ ยสองปี พชี่ ายคนน้ี เป็ นพที่ ด่ี แู ลไดด้ แี ละละเอยี ดทส่ี ดุ

“ฉันเขา้ ไปดดู า้ นในหน่อย” “ฉันไปดว้ ย!” เสย่ี วเหยยี นเดนิ ตามหลังหานมจู่ อื่ ซจู วิ่ คดิ ไปคดิ มาแลว้ ก็เอย่ ปากพดู ขน้ึ มาวา่ : “วันนเ้ี ดนิ ชมบรษิ ัท เสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ คณุ มจู่ อื่ กไ็ ดร้ จู ้ ักกบั ทกุ คนแลว้ ทบ่ี รษิ ัทยงั มี งานตอ้ งจัดการ งัน้ ฉันขอตวั กลบั กอ่ นนะคะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ : “วันนข้ี อบคณุ เลขาซมู ากนะคะ เดนิ ทางปลอดภัยคะ่ ” “คะ่ ” “แลว้ ก็ วันหลงั เรยี กฉันวา่ มจู่ อ่ื นะ ถา้ ยงั เรยี กคณุ ดว้ ย ฟังแลว้ รสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยชนิ ” ซจู ว่ิ ตะลงึ นดิ ๆ: “เรยี กแบบนไ้ี มค่ อ่ ยดมี ัง้ คะ?” “ไอยะ ไมด่ ตี รงไหนคะ? มจู่ อ่ื ไมใ่ ชค่ นแบบทคี่ ณุ คดิ หรอก เธอ ไมไ่ ดบ้ า้ อํานาจ อกี ทงั้ เรากร็ จู ้ ักกนั มานานหลายปี ฉันก็เรยี กชอ่ื เธอโดยตรงเหมอื นกนั เห็นไหม?”

หานมจู่ อ่ื ยม้ิ และพยักหนา้ : “เสย่ี วเหยยี นพดู ถกู ” “ก็ไดค้ ะ่ คณุ มจู่ อ่ื ” “อา่ ว คณุ ยงั เรยี กคณุ มจู่ อื่ !” “ซจู ว่ิ ” จากนัน้ ทัง้ สามคนตา่ งจอ้ งตากนั แลว้ กห็ วั เราะพรอ้ มกนั หลังจากทซี่ จู วิ่ กลับไปแลว้ เหลอื แตห่ านมจู่ อ่ื และเสยี่ วเหยยี น เดนิ ดรู อบๆ โซฟาเป็ นหนังแท ้ จับดแู ลว้ นุ่มสบาย แตน่ ่ังแลว้ สบายกวา่ อกี ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นรบี ถอดรองเทา้ กระโดดขนึ้ ไป แลว้ กก็ ลงิ้ ไป มาบนโซฟา กลงิ้ ไปก็พดู ไปดว้ ยวา่ : “มจู่ อ่ื บางครัง้ ฉันกอ็ จิ ฉา รษิ ยาแกนะ ชวี ติ ระหวา่ งคนสองคนมนั ทําไมตา่ งกนั จรงิ ๆ แกมี พชี่ ายทด่ี ตี อ่ แกมากขนาดนี้ ดมี ากกวา่ แฟนเสยี อกี ! เฮอ้ ฉัน อจิ ฉาตายเลยอะ่ !” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ ๆ ไมต่ อบอะไร แคเ่ ดนิ ไปน่ังลงบนเกา้ อที้ โ่ี ตะ๊ ทํางาน

“จรงิ สมิ จู่ อ่ื เมอื่ กแี้ กทําไมตอ้ งพดู กบั พวกเขาเชน่ นัน้ ละ่ แกไม่ กลวั วา่ พวกเขาจะใจรอ้ นแลว้ ก็ไปจรงิ ๆเหรอ? ถงึ ตอนนัน้ แลว้ ก็ จา่ ยเงนิ เดอื นฟรๆี เลยนะ” ตอนที่ 375 เรม่ิ งานยงุ่ แลว้ หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขนึ้ มามองเสยี่ วเหยยี น ทก่ี ําลงั กลง้ิ ไปมาอยู่ บนโซฟา “เสย่ี วเหยยี น ไมใ่ ชว่ า่ ฉันวา่ แกนะ แตว่ า่ หลายปีมานแ้ี กยงิ่ อยยู่ งิ่ ไมค่ อ่ ยจะใชส้ มองคดิ มากขน้ึ เรอื่ ยๆแลว้ นะ?” เสย่ี วเหยยี น: “… …แกทําไมโจมตกี นั แบบนล้ี ะ่ แกอยากจะ บอกวา่ ฉันไมม่ สี มองเหรอ?” พดู จบเธอก็เบะปาก: “แกคดิ วา่ ฉัน ไมอ่ ยากจะใชส้ มองคดิ เหรอ? เมอื่ กอ่ นมบี างเรอื่ งฉันก็สามารถ วเิ คราะหไ์ ด ้ แตว่ า่ ตอนหลังฉันรสู ้ กึ วา่ สมองของฉันตามสมอง ของแกไมท่ ัน แกดสู คิ นเราทําไมเปลยี่ นไปไดม้ ากถงึ เพยี งน?ี้ แกฉลาดขน้ึ ไมว่ า่ แตฉ่ ันทําไมโงข่ น้ึ กวา่ เดมิ ละ่ ?” หานมจู่ อ่ื : “……”

“สรปุ แลว้ แกกถ็ อื ซะวา่ ฉันไมม่ สี มองละกนั ฉันกไ็ มอ่ ยากจะใช ้ สมองอยแู่ ลว้ ทกุ วนั นกี้ ก็ นิ ไปมว่ั ๆรอตายอยา่ งเดยี ว มันก็ไมเ่ ลว เหมอื นกนั นิ เฮอ้ ! แกรบี บอกฉันมาสวิ า่ ตอนนัน้ แกคดิ ยงั ไง ทมี งานพวกนัน้ จา้ งเงนิ เดอื นแพงดว้ ย ถา้ ตอนนัน้ พวกเขาไป จรงิ ๆจะทํายงั ไง?” “ไมห่ รอก” หานมจู่ อ่ื ตอบดว้ ยความมั่นใจ “ทําไมละ่ ?” “พวกเขาไมใ่ ชค่ นธรรมดา” หานมจู่ อ่ื มองไปทเี่ ธอ อธบิ ายดว้ ย เสยี งทเี่ บาๆ: “เป็ นดไี ซนเ์ นอรท์ เ่ี กง่ มฝี ี มอื กนั ทกุ คน แตว่ า่ ฉันดู ประสบการณข์ องพวกเขาแลว้ ถงึ แมจ้ ะมผี ลงานดี แตว่ า่ พวก เขาเขา้ มาในวงการนยี้ ังไมน่ าน ดงั นัน้ จะรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเกง่ กาจ แคพ่ ดู จาไมเ่ ขา้ หพู วกเขาหน่อยก็สามารถกระตนุ ้ ความยอ้ นแยง้ ในใจ ถงึ แมพ้ วกเขาอยากจะไปจากบรษิ ัทนจ้ี รงิ ๆ แตก่ ร็ ับไมไ่ ด ้ กบั การทตี่ นเองรับเงนิ เดอื นแตไ่ มท่ ํางาน จะทําใหพ้ วกเขาดถู กู ตนเองเสยี กอ่ น” เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ คําพดู เหลา่ นข้ี องเธอแลว้ รบี ลกุ มาน่ังบน โซฟา จากนัน้ จอ้ งหานมจู่ อ่ื อยา่ งนงิ่ ๆ แววตาคนู่ ัน้ เหมอื นจะ กลนื กนิ เธอลงไปอยา่ งนัน้ เลย

“นแี่ กกําลงั คดิ จะทําอะไร?” หานมจู่ อ่ื มองเธออยา่ งน่าหวั เราะ แตเ่ สยี่ วเหยยี นกําลงั ตงั้ หนา้ ตงั้ ตามองเธออยา่ งจรงิ จัง: “มจู่ อ่ื ฉันวา่ แกเปลยี่ นไปแลว้ ไมเ่ หมอื นเมอ่ื กอ่ นเลยสกั นดิ เมอื่ กอ่ น แก……” “เรอ่ื งของเมอื่ กอ่ นมันผา่ นไปแลว้ ” ไมร่ อใหเ้ สยี่ วเหยยี นพดู ตอ่ ใหจ้ บ หานมจู่ อื่ ก็เหมอื นรแู ้ ลว้ วา่ เธอจะพดู อะไร จงึ เอย่ ปากขดั คําพดู ตอนหลงั ของเธอ: “อยา่ พดู ถงึ อกี เลย” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นเพงิ่ รตู ้ ัววา่ ตนเองเกอื บจะพดู เรอื่ งทไ่ี ม่ ควรพดู แลว้ เธอจงึ รบี พยักหนา้ ทัง้ สองคนเดนิ รอบๆบรษิ ัทอกี ที จากนัน้ ก็ออกไป เพราะวา่ เพง่ิ จะเปิดบรษิ ัท ดงั นัน้ จงึ ตอ้ งหาฤกษ์ยามวันดี อกี ทัง้ ยังตอ้ งตงั้ ชอื่ บรษิ ัท หลังจากทห่ี านมจู่ อ่ื และเสย่ี วเหยยี นขบั รถออกไปแลว้ จางยู่ กําลงั เดนิ กลบั มาทางขา้ งๆหนา้ ตา่ ง “รถทขี่ บั ก็ธรรมดา ฉันนกึ วา่ จะรวยแคไ่ หนกนั กแ็ คข่ บั รถฟ็ อลคสว์ าเกนิ ”

“ฟ็ อลคสว์ าเกนิ ?” เลงิ เยาเยาทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งไดย้ นิ แลว้ ยกั ควิ้ : “รถน่ันมันมคี า่ เทา่ ไหรก่ นั ? มเี งนิ เปิดบรษิ ัท แตไ่ มม่ เี งนิ ซอ้ื รถ?” “บรษิ ัทกห็ านชงิ เป็ นคนเปิดใหเ้ ธอ รถก็คงจะซอื้ ไมไ่ หวละ่ สิ ซอ้ื ไดแ้ คร่ ถฟ็ อลคสว์ าเกนิ แสรง้ ทําเป็ นรวย” มองดหู นา้ ตาของจาง ยแู่ ลว้ เธอน่าจะเป็ นคนทอ่ี อ่ นโยนมาก แตว่ า่ การพดู จาไม่ เหมาะสมกบั หนา้ ตาของเธอเลยสกั นดิ ซกู วั่ เออ๋ ยกมอื ดนั แวน่ ตาขนึ้ นดิ ๆ ไมพ่ ดู จา หลจ่ี นุ ้ เฟิงเอามอื เทา้ คางไวท้ งั้ สองขา้ ง: “แตผ่ หู ้ ญงิ คนนก้ี ็โหด มากเหมอื นกนั นะ รจู ้ ดุ ออ่ นของพวกเราคอื อะไร ทําใหพ้ วกเรา อยบู่ รษิ ัทตอ่ ไปไดท้ กุ คน กอ่ นจะมาผมยังนกึ วา่ วนั นคี้ งจะมี หลายคนทจี่ ะออกจากทน่ี ซ่ี ะแลว้ ” พดู จบแลว้ หลจ่ี นุ ้ เฟิงยงั ยมิ้ ใสห่ นา้ คนอนื่ ๆ “ช”ิ เลงิ เยาเยาหวั เราะอยา่ งประชด: “ทําไมตอ้ งไปดว้ ยละ่ ? ไป แลว้ จะทําใหเ้ ธอดถู กู พวกเราไมใ่ ชเ่ หรอ? รับเงนิ เดอื นแตไ่ ม่ ทํางาน แลว้ ยงั ออกจากบรษิ ัทอกี วันขา้ งหนา้ คนในวงการจะวา่ พวกเรายงั ไงกไ็ มร่ ”ู ้

ซกู ว่ั เออ๋ ไดย้ นิ ดงั นัน้ ก็พยกั หนา้ เห็นดว้ ย: “ฉันก็คดิ เชน่ น้ี พวก เราตา่ งก็เซน็ สญั ญาวา่ จา้ งกนั เงนิ เดอื นกจ็ า่ ยลว่ งหนา้ แลว้ ถา้ ยงั ออกจากบรษิ ัทในตอนน้ี มนั กไ็ มค่ อ่ ยมคี ณุ ธรรม” หวังอานทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งก็เอย่ ปากพดู วา่ : “มหี รอื ไมม่ คี ณุ ธรรม อยา่ งนอ้ ยเดอื นทร่ี ับเงนิ เดอื นกนั แลว้ ก็ตอ้ งทํางาน ผหู ้ ญงิ คน นัน้ ดแู ลว้ กด็ นี ะ พวกเรากใ็ ชเ้ วลาสองสามเดอื นนล้ี องดทู า่ ทขี อง เธอได ้ ลองดวู า่ เธอมฝี ี มอื มากแคไ่ หน” หลจี่ นุ ้ เฟิงออกเสยี งดงั จด้ื ๆ: “คําพดู นท้ี ําไมฟังแลว้ น่าเกลยี ด จัง?” เลงิ เยาเยาไดย้ นิ แลว้ หนั ไปจอ้ งหลจี่ นุ ้ เฟิงทันที นายนั่นแหละ่ ที่ น่าเกลยี ด! หวงั อานเห็นเลงิ เยาเยาโกรธแลว้ จงึ ดา่ วา่ หลจี่ นุ ้ เฟิงคําหนง่ึ : “ความคดิ ของนายตอ้ ยตํา่ เอง อยา่ พดู ออกมาไดไ้ หม?” “ทําไม? เป็ นผชู ้ ายเหมอื นกนั ผมพดู อะไรหน่อยจะทําไม? ทกุ คนตา่ งเป็ นผใู ้ หญ่ คําพดู แคค่ ําเดยี วก็ฟังไมไ่ ดห้ รอื ?”

พอพดู จบ หลจี่ นุ ้ เฟิงยงั มองไปทางเลงิ เยาเยาทส่ี วยเซก็ ซ:่ี “เยาเยาคนสวย คนื นข้ี อเชญิ คณุ ไปทานอาหารเย็นดว้ ยกนั ได ้ ไหมครับ?” เลงิ เยาเยาบน่ กลับไปชดุ หนง่ึ “อยา่ งคณุ นะเหรอ? ไมห่ ากระจก มาสอ่ งหนา้ ตนเองบา้ งวา่ คหู่ รอื ไมค่ คู่ วร” หลจ่ี นุ ้ เฟิงกย็ งั สหี นา้ ไมเ่ ปลยี่ น ยังยมิ้ แยม้ อยเู่ หมอื นเดมิ “น่ันส!ิ ” หวังอานเชอื่ ฟังแตเ่ ลงิ เยาเยา เพราะวา่ เลงิ เยาเยาเป็ น นางฟ้าในใจทเี่ ขากําลังตามจบี อยู่ ดงั นัน้ หลจี่ นุ ้ เฟิงเชญิ ชวนเลงิ เยาเยาตอ่ หนา้ ของเขา เขากต็ อ้ งไมพ่ อใจแน่นอน ยังโมโหมาก อกี ดว้ ย: “หนา้ ตาอยา่ งนาย เยาเยาไมม่ ที างชอบนายหรอก” “โอโ้ ห ดๆู ๆคําพดู นี้ แลว้ เธอจะชอบนายเหรอ?” หลจ่ี นุ ้ เฟิงตอบ กลับไปหนงึ่ คํา ทําใหส้ หี นา้ ของหวังอานเปลย่ี นไปจนดไู มไ่ ด ้ “พอแลว้ พวกนายหยดุ ทะเลาะกนั ไดแ้ ลว้ ” ซกู วั่ เออ๋ ทนไมไ่ ดจ้ งึ ตอ้ งหา้ มสกั คํา : “วันนก้ี ไ็ มม่ เี รอื่ งอะไรตอ้ งทํา” “ถา้ งัน้ ทกุ คนไปทานขา้ วเย็นพรอ้ มกนั ดไี หม?”

“ดคี ะ่ ๆ หลนิ เจงิ ไปดว้ ยกนั นะ” เซยี วยยี รี บี พยักหนา้ ตอบตกลง จากนัน้ หนั ไปมองหลนิ เจงิ ดว้ ยความดใี จ ใครจะไปรวู ้ า่ หลนิ เจงิ ไมต่ อบสนองอะไรเลย “ผมวา่ คณุ ยยี ี คณุ ตามเขาแบบนไี้ มเ่ หนอ่ื ยเหรอ? ดทู า่ ทางที่ โดดเดยี่ วเย็นชาเชน่ นัน้ ของเขา อยา่ พดู กบั เขาอกี เลย” “เกย่ี วอะไรกบั พวกคณุ ฉันเต็มใจก็พอ” “อา่ ว ผมเห็นวา่ คณุ น่ารักขนาดน้ี ถกู กอ้ นหนิ อยา่ งเขาไมไ่ ยดี ทําใหเ้ ธอเสยี เวลาเปลา่ ๆ ดงั นัน้ จงึ อยากจะชว่ ยคณุ นะ” …… บรษิ ัทใหม่ เรอื่ งทตี่ อ้ งทํามเี ยอะแยะมากมาย ถงึ แมห้ านมจู่ อ่ื จะไมเ่ คยคดิ วา่ จะเปิดบรษิ ัท แตว่ า่ ถา้ เปิดแลว้ อกี ทงั้ ยังเป็ นบรษิ ัทของเธอดว้ ย เธอกต็ อ้ งพยายามทําทกุ อยา่ ง ใหด้ ที สี่ ดุ อยา่ งแรกก็คอื เรอื่ งหาพนักงานบรษิ ัท หานชงิ เตรยี มแคท่ มี งาน ทมี ใหเ้ ธอเทา่ นัน้ แตเ่ รอ่ื งอนื่ ๆก็มอบใหเ้ ธอไปจัดการเอง

เสยี่ วเหยยี นเป็ นเลขาผชู ้ ว่ ยของหานมจู่ อ่ื กต็ อ้ งขยนั ทํางานให ้ สดุ ความสามารถ “พนักงานทเี่ รารับสมัคร พนักงานตอ้ นรับประมาณสองคนเอาไว ้ สลับเปลย่ี นเวรกนั แลว้ กย็ งั มพี นักงานรักษาความปลอดภัย เชฟทําอาหารและพนักงานทําความสะอาด พวกนส้ี ามารถไป หาดใู นตลาดแรงงานได ้ มคี นใหเ้ ราเลอื กไดม้ ากมาย” “อมื่ ” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ : “เรอ่ื งพวกนม้ี อบใหแ้ กไปทํานะ” “ไมม่ ปี ัญหา ฉันจัดการเอง” จากนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็ไปจัดการเรอื่ งนี้ สว่ นหานมจู่ อื่ ยังมเี รอ่ื งอน่ื ตอ้ งทําอกี มากมาย ดงั นัน้ ทกุ คนตา่ งยงุ่ เรอื่ งของตนเอง แค่ พรบิ ตาเวลากผ็ า่ นไปสามวนั แลว้ ในทส่ี ดุ เสยี่ วเหยยี นกร็ ับสมัคร พนักงานไดค้ รบแลว้ สว่ นหานมจู่ อ่ื กท็ ํางานทกุ อยา่ งทอี่ ยใู่ นมอื จนเรยี บรอ้ ย ทจ่ี รงิ แลว้ ถอื วา่ เธอละเอยี ดมากแลว้ คนทเี่ สย่ี วเห ยยี นหามานัน้ เธอจะดดู ว้ ยตนเองกอ่ น จากนัน้ รสู ้ กึ วา่ ไมม่ ี ปัญหาจงึ จะเซน็ สญั ญาทดลองงาน แลว้ ก็ผา่ นไปอกี หนง่ึ วัน เวลาดกึ มากแลว้ หานมจู่ อ่ื ยงั น่ังเขยี น แผนงานอยหู่ นา้ คอมพวิ เตอร์ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กําลังมองอยู่ ดา้ นหลัง “หมา่ ม๊ ี ดกึ แลว้ นะ จะนอนแลว้ ”

ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดห้ นั ไปเลย “อมื เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นอน กอ่ นนะ เดย๋ี วแมม่ านอนเป็ นเพอื่ นนะ” ตอนท่ี 376 ถกู บบี บงั คบั ใหน้ ดั บอด เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รสู ้ กึ ผดิ หวังเล็กนอ้ ย เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ จงึ ไมย่ อม เชอ่ื ฟังและไมย่ อมนอนแตโ่ ดยดี แลว้ ลงจากเตยี งและใส่ รองเทา้ ลงไปชนั้ ลา่ ง เทนมมาใหห้ านมจู่ อื่ หนง่ึ แกว้ “หมา่ ม๊”ี หานมจู่ อื่ ไดก้ ลนิ่ หอมของนม ถงึ รสู ้ กึ วา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไดน้ ํานม มาใหเ้ ธอหนง่ึ แกว้ เธอตะลงึ ไปสกั ครู่ และเงยหนา้ ขน้ึ มามอง เสยี่ วหมโี่ ตว้ สงั เกตเห็นสองตาของเขาดําจนน่าตกใจ กําลัง จอ้ งมองเธออยอู่ ยา่ งน่าสงสาร เหมอื นกําลงั บอกเธอวา่ หมา่ ม๊สี นใจหนูหน่อย หนูอยคู่ นเดยี ว เหงามาก

สองสามวนั มาน้ี เธอมวั แตย่ งุ่ เรอื่ งงาน ทกุ คนื ยงุ่ จนถงึ กลางดกึ ตนื่ แลว้ ก็ตอ้ งทํางานตอ่ อกี เหมอื นวา่ ……ละเลยความรสู ้ กึ ของ เสยี่ วหมโี่ ตว้ คดิ ถงึ เชน่ นแ้ี ลว้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ตนเองไมค่ วรทําแบบนเี้ ลย จรงิ ๆ เธอไมย่ น่ื มอื ไปรับนมแกว้ นัน้ แตร่ บี จัดเก็บขอ้ มลู ในคอมให ้ เรยี บรอ้ ย จากนัน้ ปิดคอมแลว้ มองไปทางเสย่ี วหมโี่ ตว้ จงึ คอ่ ยๆ ยนื่ มอื ไปรับนมในมอื ของเขา: “แมข่ อโทษนะเสยี่ วหมโ่ี ตว้ สอง วันนห้ี มา่ ม๊มี ัวแตท่ ํางานจนลมื ดแู ลลกู ขอโทษจรงิ ๆ” หานมจู่ อ่ื พดู ไปดว้ ย แลว้ ยน่ื มอื ไปโอบไหลข่ องเสยี่ วหมโี่ ต ้ วมากอดไวใ้ นออ้ มอกของตนเอง เสยี่ วหมโี่ ตว้ เขา้ ใกลเ้ ธอแลว้ จงึ ยน่ื มอื ออกมากอดคอของ หานมจู่ อ่ื ไว ้ จากนัน้ พดู เบาๆ: “หมา่ ม๊ไี มเ่ ป็ นไรหรอกครับ เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ รวู ้ า่ หมา่ ม๊มี งี านตอ้ งทํา ดงั นัน้ ไมถ่ อื สาหรอกครับ” “หนูไมถ่ อื สา หมา่ ม๊ถี อื สา แมค่ วรจะนกึ ไดเ้ ร็วกวา่ น้ี หลงั จากนี้ ไปหมา่ ม๊จี ะไมท่ ํางานตอนกลางคนื อกี แลว้ จะคอยดแู ลหนูนะ”

ถงึ แมว้ า่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จะบอกวา่ ไมเ่ ป็ นไร แตว่ า่ ตอนทไี่ ดย้ นิ วา่ หานมจู่ อ่ื คอยดแู ลเขามากๆ แววตาของเขาสวา่ งจา้ กวา่ ตอน เมอื่ กมี้ ากขนึ้ เยอะเลย เด็กกค็ อื เด็ก ตอ้ งการความรักความ หว่ งใยจากพอ่ แม่ เขาขาดความรักจากพอ่ แลว้ กไ็ มค่ วรขาดความรักของแมอ่ กี หานมจู่ อื่ ยนื่ นมใหเ้ ขา: “หมา่ ม๊ไี มต่ อ้ งดมื่ นม นมแกว้ นเี้ สยี่ วหม่ี โตว้ เอามาเอง งัน้ ใหเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ ดมื่ ดไี หม?” เสยี่ วหมโี่ ตว้ กระพรบิ ๆตา: “แตว่ า่ หมา่ ม๊ ี นผ่ี มเอามาใหท้ า่ น โดยเฉพาะเลยนะ” ไดย้ นิ วา่ เขาเอามาใหต้ นเองโดยเฉพาะ ถา้ หานมจู่ อ่ื ไมด่ มื่ กไ็ มด่ ี จงึ พยกั หนา้ : “ได ้ งัน้ หมา่ ม๊ดี มื่ ” จากนัน้ หานมจู่ อ่ื กด็ มื่ นมใหห้ มดแกว้ แลว้ อมุ ้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กลับ ไปทเี่ ตยี ง “คนื นหี้ มา่ ม๊ไี มท่ ํางานแลว้ จะอยเู่ ป็ นเพอ่ื นหนู เสย่ี ว หมโ่ี ตว้ อยากจะฟังนทิ านอะไร?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ : “ดจี ังเลยครับหมา่ ม๊ ี คนื นจ้ี ะเลา่ นทิ าน อะไร?”

“อมื งัน้ หมา่ ม๊คี ดิ ดกู อ่ นนะ เดย๋ี วเลา่ ……ใหห้ นูฟัง” “กาลครัง้ หนง่ึ นานมาแลว้ ……” * วนั ทสี่ อง โรงพยาบาล ตอนทสี่ ง้ อานสง่ โจ๊กไปทโี่ รงพยาบาล กลบั เห็นในหอ้ งผปู ้ ่ วย จัดเกบ็ ไดเ้ รยี บรอ้ ยเกอื บหมดแลว้ สว่ นเยโ่ มเ่ ซนิ กําลังกม้ ลงไป ใสร่ อ้ งเทา้ “แก แกกําลงั ทําอะไร?” สง้ อานสหี นา้ เปลยี่ นไปทันที เดนิ หนา้ เขา้ ไปวางโจ๊กไวบ้ นโตะ๊ ทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มามองเธอ: “นา้ กเ็ ห็นแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ?” “ออกจากโรงพยาบาล?” สง้ อานถาม “จัดการทําเรอื่ งออกจาก โรงพยาบาลเรยี บรอ้ ยแลว้ เหรอ?”

เพงิ่ จะพดู จบ เซยี วซทู่ ไี่ ปทําเรอ่ื งออกจากโรงพยาบาลก็ กลบั มาพอดี หลงั จากทเ่ี ขาเขา้ ไปในหอ้ งผปู ้ ่ วยแลว้ เห็นสง้ อาน จงึ เรยี กดว้ ยความเคารพหนงึ่ คํา: “คณุ นา้ สง้ ” สง้ อานหนั กลับไปมองเขา “แกไปทําเรอื่ งออกจากโรงพยาบาล เหรอ?” เซยี วซตู่ ะลงึ ไปสกั ครู่ จากนัน้ รบี พยักหนา้ : “นายเยบ่ อกวา่ ตนเองไมเ่ ป็ นไรแลว้ ดงั นัน้ ……” “ใครบอกวา่ เขาไมเ่ ป็ นไร?” สง้ อานเดนิ เขา้ ไปอกี สองกา้ วแลว้ แยง่ ใบเสร็จจากมอื ของเขา แลว้ หนั ไปมองทางเยโ่ มเ่ ซนิ : “ใคร ใหแ้ กตดั สนิ ใจเอง? ออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนี้ แกรู ้ หรอื ไมว่ า่ แกเกดิ อบุ ตั เิ หตุ เกดิ อบุ ัตเิ หตุ ไมใ่ ชแ่ ผลธรรมดา!” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ขนึ้ อยา่ งไมพ่ อใจ พดู ตอบดว้ ย น้ําเสยี งทเี่ ยอื กเย็น: “อบุ ตั เิ หตรุ ถชนแลว้ ยังไง ผมไมไ่ ด ้ บาดเจ็บหนัก มนั ก็แคบ่ าดแผลธรรมดา” สง้ อาน: “……” “ดี แกตอ้ งการจะดอ้ื กบั นา้ เล็กใชไ่ หม? ได!้ วนั นฉี้ ันจะจัดการ นัดบอดใหแ้ ก ครัง้ กอ่ นฉันกบ็ อกแกแลว้ รอใหแ้ กออกจาก

โรงพยาบาลจะหาคใู่ ห ้ ปรากฏวา่ แกรบี รอ้ นออกจาก โรงพยาบาลขนาดน้ี ทแ่ี ทก้ ร็ บี รอ้ นใหน้ า้ เล็กของแกหาคใู่ หใ้ ช่ ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ า สหี นา้ เต็มไปดว้ ยความไมพ่ อใจ “ใครบอกวา่ ผมจะรับปาก?” “เหอะ” สง้ อานหวั เราะดว้ ยนํ้าเสยี งทเ่ี ยอื กเย็น จากนัน้ หยบิ มอื ถอื ออกไปโทรศพั ทข์ า้ งนอก เยโ่ มเ่ ซนิ มองดอู ยา่ งอดั อนั้ ตนั ใจ สดุ ทา้ ยก็ไมพ่ ดู อะไรอกี ปลอ่ ยใหเ้ ธอไมพ่ ดู เองเถอะ ยังไงเขาก็ไมย่ อมไปอยแู่ ลว้ ไม่ สนใจวา่ เธอจะหาคนแบบไหนมาใหห้ รอก เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขนึ้ ใสก่ ระดมุ เสอ้ื สทู ใหเ้ รยี บรอ้ ย จากนัน้ พดู อยา่ ง เย็นชา: “กลับบรษิ ัท” เซยี วซทู่ อ่ี ยดู่ า้ นขา้ งพยกั หนา้ แลว้ กต็ ามหลังไปดว้ ย ใครจะรวู ้ า่ เดนิ ไปถงึ แคป่ ระตหู อ้ งผปู ้ ่ วย ตวั ของสง้ อานกร็ บี เขา้ มาขวางทางพวกเขา: “จะไปไหน? ไมม่ คี ําสงั่ ของฉัน วันนแ้ี ก จะไปไหนไมไ่ ด!้ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ ปิดปากบางๆไว ้ บนตวั เต็มไปดว้ ยกลน่ิ อายของความ เยอื กเย็น “โมเ่ ซนิ แกไมย่ อมนอนโรงพยาบาลและไมฟ่ ังคําพดู ของนา้ ไม่ เป็ นไร นา้ สงั่ แกไมไ่ หวไมเ่ ป็ นไร แตถ่ า้ แกไมย่ อมไปนัดบอด งัน้ ……นา้ จะไปกระโดดลงแมน่ ้ําฆา่ ตวั ตายไปฟ้องแมข่ องแก!” เยโ่ มเ่ ซนิ : “… …” เซยี วซ:ู่ “… …” เขาตกใจจนตอ้ งกลนื นํ้าลายตนเอง เอย่ ปากพดู ดว้ ยเสยี งทตี่ ดิ อา่ ง: “เออ่ ……นา้ สง้ อยา่ จรงิ จังถงึ ขนาดนสี้ คิ รับ? รา่ งกายของ นายเยแ่ ข็งแรงดี ถงึ จะออกจากโรงพยาบาลลว่ งหนา้ คงจะไมม่ ี ปัญหาอะไรมากหรอกมงั้ ครับ?” “ก็เพราะแกน่ันแหละ่ ” สง้ อานมองหนา้ เซยี วซ:ู่ “รา่ งกายของ เขาแข็งแรง เป็ นหนุ่ ยนตอ์ ยา่ งนัน้ เหรอ? ไมต่ อ้ งพักผอ่ นหรอื ไง? เคยไดย้ นิ ผปู ้ ่ วยคนไหนทอ่ี อกจากโรงพยาบาลกไ็ ปทํางาน ไมพ่ ักฟ้ืนเลย? นกึ วา่ รา่ งกายของตนเองทําดว้ ยเหล็กงัน้ หรอื ?” เซยี วซ:ู่ “นา้ สง้ ผม……”

“พอแลว้ แกหบุ ปาก เรอ่ื งนไี้ มเ่ กย่ี วกบั แก วันนใ้ี หแ้ กหยดุ หนง่ึ วัน กลบั ไปพักผอ่ นเถอะ” เซยี วซไู่ ดย้ นิ ดงั นัน้ สหี นา้ ดใี จทนั ท:ี “จรงิ เหรอครับ?” ปรากฏวา่ ยังไมท่ นั ดใี จไดน้ านนัก เซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ วา่ มสี ายตาที่ แหลมคมกําลังเล็งมาทต่ี นเอง เขาตกใจจนขนลกุ ซแู่ ละรบี ยดื เอวขนึ้ มายนื ตรงๆ “อยา่ ดกี วา่ ครับ วันนถ้ี า้ ไมไ่ ปทํางาน เดย๋ี วสนิ้ ปีนผี้ มไมม่ โี บนัส พเิ ศษ” “ใชเ่ หรอ?” สง้ อานหรตี่ าและมองเยโ่ มเ่ ซนิ : “ถา้ เขาไมใ่ หโ้ บนัส สน้ิ ปีแกละ่ ก็ โบนัสสน้ิ ปีของแกเทา่ ไหร่ ฉันจา่ ยใหส้ ามเทา่ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ เซยี วซรู่ บี ลมื ตาโตๆ: “นา้ สง้ น…ี่ ….” “ดงั นัน้ แกกไ็ ปพักผอ่ นตามสบายเถอะ” ไมร่ อใหเ้ ซยี วซเู่ อย่ ปากอกี ครัง้ สง้ อานก็ดงึ แขนของเขาและ ผลักออกไปโดยตรง ในหอ้ งผปู ้ ่ วยเหลอื แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กบั สง้ อาน

สง้ อานขวางอยตู่ รงหนา้ ประตู ไมใ่ หเ้ ขาไป ทัง้ สองคนจอ้ งตากนั สกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ กลบั ไปทเี่ ตยี งผปู ้ ่ วย เอย่ ปากพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทเี่ ย็นชา “ใหผ้ มอยนู่ หี่ นง่ึ อาทติ ยก์ ไ็ ด ้ อยา่ หาคใู่ หผ้ มไปนัดบอดอกี เลย” “ฮาฮา ตอนนถ้ี งึ แกบอกวา่ จะพักหนงึ่ เดอื น ฉันกไ็ มร่ ับปากแลว้ ” สง้ อานหวั เราะดว้ ยเสยี งทเี่ ย็นชาหนงึ่ ครัง้ ปิดประตหู อ้ งและเดนิ เขา้ ไป “ฉันคยุ กบั ฝ่ ายโนน้ แลว้ ทางโนน้ เคา้ บอกวา่ ตอนเย็นใหพ้ วกแก ไปเจอหนา้ กนั ไดแ้ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ แกคงไมค่ ดิ วา่ นา้ ของแกกําลงั ลอ้ เลน่ อยหู่ รอกนะ? ฉันจะบอกใหว้ า่ ไมม่ ที าง วันนถ้ี า้ แกไมย่ อม ไปนัดบอดแตโ่ ดยดี ฉันกจ็ ะ……ไปโดดลงแมน่ ้ําไปฟ้องแมข่ อง แกในนรก!” เยโ่ มเ่ ซนิ : “… …นา้ เล็ก ทา่ นทําไมตอ้ งบงั คบั ผมดว้ ยละ่ ?” “ใครบงั คบั ใคร? แกรรู ้ เึ ปลา่ วา่ ตอนนแี้ กอายเุ ทา่ ไหรแ่ ลว้ ? หลายปีมานแ้ี กทําอะไร? นา้ เป็ นผใู ้ หญข่ องแก ฉันหาคนมาดแู ล แกมนั ผดิ อะไร?”

ตอนที่ 377 ทําไมคณุ กลายเป็ นคนไมม่ เี หตผุ ลขนาดนี้ ปกตแิ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มใ่ ชค่ นทร่ี ังแกไดง้ า่ ยๆ แตฝ่ ่ ายตรงขา้ มเป็ นนา้ แทๆ้ ของเขา เป็ นญาตผิ ใู ้ หญ่ อกี ทงั้ ญาตผิ ใู ้ หญค่ นนย้ี ังไมค่ อ่ ยเหมอื นญาตผิ ใู ้ หญท่ ัว่ ไป เยโ่ ม่ เซนิ รสู ้ กึ ปวดหวั จรงิ ๆ “รออยทู่ นี่ แี่ หละ่ ฉันดแู ลว้ วันนแี้ กก็ไมม่ เี รอ่ื งอะไรตอ้ งทําแลว้ ตอนเย็นออกไปพบหนา้ กนั เลย” เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยสบายใจ พดู ดว้ ยความเขม้ ขรมึ : “ตงั้ แต่ เมอื่ ไหร?่ ” “อะไร?” สง้ อานตกใจกบั คําถามนส้ี กั พัก: “หมายความวา่ ไง?” “นา้ กลายเป็ นคนไมม่ เี หตผุ ลขนาดน”ี้ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ สายตามองไปทหี่ นา้ ของสง้ อานตรงๆ ลกู ตาของเขาขาวดําแยกแยะออกไดช้ ดั อารมณ์บนสหี นา้ ก็ชดั เจน ดอู อกวา่ เขาไมพ่ อใจกบั แผนการทสี่ ง้ อานวางไวใ้ ห ้

สง้ อานตะลงึ ไปสกั พัก ทา่ ทางเหมอื นคดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะวา่ ตนเองเชน่ น้ี ดงั นัน้ จงึ ตะลงึ จนตอบไมถ่ กู รอจนหลังจากทเี่ ธอรสู ้ กึ ตวั อดใจไมไ่ หวทจ่ี ะหวั เราะดว้ ยเสยี งท่ี เย็นชา “ทกุ วนั นยี้ งิ่ นานวันแกปีกกลา้ ขาแข็งขน้ึ แลว้ นะ กลา้ วา่ นา้ ของ แกไมม่ เี หตผุ ลดว้ ย? ทกุ วนั นแี้ กโตแลว้ นา้ พดู อะไรแกคงจะไม่ สนใจแลว้ ใชไ่ หม?” พดู ถงึ ตรงนี้ สหี นา้ บนใบหนา้ ของสง้ อานดไู มอ่ อกวา่ เป็ นอารมณ์ ไหน แตด่ แู ลว้ วา่ เศรา้ มาก ความรสู ้ กึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เครยี ดเหมอื นกนั ทจี่ รงิ แลว้ หลายวัน มานเ้ี ขาอารมณ์ไมด่ เี ลยสกั นดิ ตอนนญ้ี าตทิ อี่ ยขู่ า้ งกายของเขา มแี ตน่ า้ เล็กเพยี งคนเดยี ว นกึ ถงึ แบบนแี้ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตาลงและถอนหายใจ ไมพ่ ดู อะไรอกี “ก็ได ้ ไมม่ เี หตผุ ลกไ็ มม่ เี หตผุ ล ยังไงวันนแี้ กกต็ อ้ งไป!” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรอกี และไมต่ อ่ ตา้ นเธออกี

สง้ อานรู ้ วา่ เขาเงยี บๆเชน่ น้ี แสดงวา่ ยอมแลว้ ในทสี่ ดุ เธอก็ วางใจไดส้ กั ที ถงึ แมว้ า่ วนั นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะรสู ้ กึ วา่ เธอยงุ่ เรอื่ งไมม่ เี หตผุ ล ก็ปลอ่ ย ใหเ้ ขาคดิ ไปเถอะ * “อนั นี้ อนั นกี้ บั อนั นจ้ี ับคกู่ นั อมื มนั ตอ้ งเพม่ิ นํ้าแกง” พนักงานทําอาหารทบี่ รษิ ัทตระกลู หานจา้ งมาไดเ้ ขยี นรายการ อาหารทงั้ อาทติ ย์ เสยี่ วเหยยี นเอามาใหห้ านมจู่ อื่ ตรวจสอบดู หลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื ตรวจดแู ลว้ ก็พยักหนา้ รสู ้ กึ วา่ ใชไ้ ดจ้ งึ แกไ้ ข เล็กนอ้ ย จากนัน้ ยน่ื ใหเ้ สยี่ วเหยยี น “ทกุ อาทติ ยแ์ กงจะไมเ่ หมอื นกนั มจู่ อ่ื แกคดิ วา่ ราคาควรจะตงั้ ยังไงด?ี ” “พอ่ ครัวคนนนี้ ่าจะมปี ระสบการณ์มากกวา่ เรา ใหเ้ ขาตงั้ ตาม เห็นสมควรก็พอ” “อมื ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ เพงิ่ จะหนั ตวั เดนิ ออกไป

หานมจู่ อ่ื กําลงั จัดเก็บเอกสาร และบอกกบั เธอกอ่ นทเ่ี ธอจะไป วา่ : “แกลงไปชนั้ สามแลว้ ไปบอกใหท้ มี งานทกุ คน ขน้ึ มา ประชมุ ชนั้ สดี่ ว้ ยนะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นอา้ ปากคา้ งและหนั มามองเธอดว้ ย ความสงสยั แปลกใจ “ประชมุ ?” หานมจู่ อื่ ยักควิ้ “มปี ัญหาอะไรหรอื ?” “ชิ ไมม่ ”ี เสยี่ วเหยยี นยกั ไหลห่ ดคอ จากนัน้ ก็เดนิ ออกไป ยังตอ้ งไปเรยี ก เธอมาประชมุ รสู ้ กึ แปลกๆยังไงไมร่ ู ้ เมอ่ื กอ่ นตอนทยี่ งั ไมม่ บี รษิ ัท เธอกบั หานเสโ่ ยวสองคนอสิ ระ มาก ตอนนม้ี บี รษิ ัทแลว้ วันหลงั ยงั ตอ้ งคมุ คนอนื่ ดว้ ย ยงั ตอ้ ง ประชมุ อกี อกี ทัง้ หลายวนั มานเี้ ธอยงุ่ จะตายอยแู่ ลว้ ชา่ งเถอะ ไหนๆก็เป็ นแบบนแี้ ลว้ ยงั ไงก็ตอ้ งรบี พยายามขยนั เขา้ ไว ้ หอ้ งประชมุ

คนทถี่ กู เรยี กขนึ้ มาไมค่ อ่ ยเต็มใจเทา่ ไหร่ แตเ่ พราะวา่ หานมจู่ อื่ ยงั ไงกเ็ ป็ นเจา้ นาย ดงั นัน้ ยงั ไงกต็ อ้ งขนึ้ มา แตว่ า่ ……มเี พยี งไมก่ ค่ี นทขี่ น้ึ มา ตอนทหี่ านมจู่ อื่ เขา้ มาทหี่ อ้ งประชมุ นัน้ เห็นวา่ มเี พยี งไมก่ ค่ี น แววตาหยดุ ชะงัก แตก่ ไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไร เพยี งแคเ่ ดนิ ไปทลี ะกา้ ว ไปทน่ี ั่งตรงหวั โตะ๊ เสยี่ วเหยยี นเดนิ ตามหลังของเธอ บนมอื ถอื เอกสารไวก้ องหนง่ึ เสย่ี วเหยยี นมองดแู ลว้ ถงึ รวู ้ า่ คนทมี่ ามแี ตห่ ลจ่ี นุ ้ เฟิง ซกู วั่ เออ๋ หลนิ เจงิ และเซยี วยยี ี ยงั มสี ามคนทย่ี ังไมม่ า สว่ นสามคนทอี่ ยใู่ นหอ้ งประชมุ กแ็ ยกเป็ นสามฝ่ ายอยา่ งชดั เจน บนหนา้ ของหลจี่ นุ ้ เฟิงเต็มไปดว้ ยรอยยม้ิ แววตามองไปทต่ี วั ของหานมจู่ อ่ื ตลอดเวลา วนั นห้ี านมจู่ อื่ ใสช่ ดุ ไดอ้ ยา่ งเป็ นทางการ เสอื้ เชติ้ ลายสฟี ้าขาว และกระโปรงสนั้ ผมสวยๆทัง้ หวั ถกู เธอมดั เป็ นหางมา้ ไว ้

ดา้ นหลงั ดแู ลว้ รสู ้ กึ สะอาดสะอา้ นสบายตา อกี ทงั้ ยังดมู าก ความสามารถ ความสวยและรปู รา่ งของผหู ้ ญงิ คนน…ี้ …ดแู ลว้ แตง่ ตัวไดด้ จี รงิ ๆ ไมว่ า่ จะเป็ นแตง่ หนา้ แบบออ่ นๆ หรอื แตง่ หนา้ เขม้ ก็ทําใหด้ มู ี ความพเิ ศษไมเ่ หมอื นคนอน่ื สว่ นซกู วั่ เออ๋ ใบหนา้ เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ นั่งอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยสี หนา้ ทนี่ ง่ิ สงบ สว่ นอกี ขา้ งหนงึ่ ก็คอื หลนิ เจงิ หนุ่มวัยรนุ่ น่ังอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยความ เยอื กเย็นและเงยี บสงบ เสอ้ื เชติ้ สขี าวกระดมุ แกะออกสองสาม อนั ทําใหเ้ ขาดดู อ้ื เซยี วยยี นี ั่งอยดู่ า้ นขา้ งของเขาเหมอื นแฟน คลบั สาวและคอยจอ้ งหนา้ เขาอยู่ สว่ นหนุ่มนอ้ ยคนนัน้ เหมอื นไมร่ สู ้ กึ ถงึ ตวั ตนของเธออยา่ งนัน้ เซยี วยยี รี วู ้ า่ หลนิ เจงิ ไมช่ อบใหค้ นอน่ื เขา้ ใกลเ้ ขาเกนิ ไป ดงั นัน้ จงึ น่ังหา่ งระยะหนง่ึ ขอแคเ่ ขาไมไ่ ลต่ นเองก็พอ สําหรับเซยี วยยี ี แลว้ ไดน้ ่ังใกลๆ้ ทเ่ี ดยี วกบั เขาก็มคี วามสขุ มากแลว้

“คนอน่ื ๆละ่ ? แจง้ พวกคณุ แลว้ วา่ จะประชมุ ไมใ่ ชเ่ หรอ? พวกเขา ทําไมไมม่ า?” เสยี่ วเหยยี นเอย่ ปากถาม หลจ่ี นุ ้ เฟิงยกั ควิ้ และไมไ่ ดต้ อบคําถาม มแี ตซ่ กู วั่ เออ๋ ทต่ี อบอธบิ ายเบาๆ: “พวกเธอเหมอื นจะมงี านตอ้ ง ทําอกี เยอะคะ่ ” “มงี านตอ้ งทํา? งานอะไรเหรอ?” ซกู ว่ั เออ๋ ยม้ิ นดิ ๆ: “อนั นฉ้ี ันก็ไมท่ ราบอยา่ งชดั เจน หรอื คณุ จะ ลองไปด?ู ” เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ ดงั นัน้ ยงั กา้ วขาออกมาจะไปดู ปรากฏวา่ เดนิ ไปไดส้ องกา้ วก็ถกู หานมจู่ อ่ื หา้ มไว ้ “เสยี่ วเหยยี น นั่งลง” เสยี่ วเหยยี นหนั กลับมา มองหนา้ หานมจู่ อื่ อยา่ งไมน่ ่าเชอ่ื “แต่ วา่ …….พวกเธอไมม่ านนี่ า ฉันไปเรยี กพวกเธอมาประชมุ ไง” “ไมต่ อ้ ง” สหี นา้ บนใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื เยอื กเย็นอยา่ งน่าตกใจ น้ําเสยี งกเ็ ยอื กเย็นกวา่ ปกติ “หลายวนั กอ่ นฉันเคยพดู แลว้ ถา้

มันฝื นมากไมเ่ ต็มใจก็จะไมม่ ที างมผี ลงานดๆี ออกมาได ้ ในเมอื่ พวกเธอไมอ่ ยากมา งัน้ พวกเราก็ประชมุ กนั แคน่ แ้ี หละ่ ” พดู จบแลว้ หานมจู่ อ่ื กเ็ มม้ ปากสแี ดงๆของตนเอง จากนัน้ มองท่ี เอกสารในบนมอื ของเสย่ี วเหยยี น: “เธอแจกเอกสารลงไปกอ่ น” ถงึ แมว้ า่ ในใจของเสยี่ วเหยยี นจะโมโห แตก่ เ็ ชอื่ ฟังคําพดู ของ หานมจู่ อ่ื แจกเอกสารอยา่ งไมค่ อ่ ยเต็มใจ หานมจู่ อ่ื ลากเกา้ ออี้ อกมาและนั่งลง หอ้ งประชมุ เตรยี มไดพ้ รอ้ ม มาก เธอเอายเู อสบที เ่ี ตรยี มไวล้ ว่ งหนา้ มาเสยี บเครอื่ งฉาย โปรเจคเตอร์ จากนัน้ พดู ไปดว้ ยทําไปดว้ ย: “เอกสารบนมอื พวก คณุ ใชเ้ วลาดรู อบหนง่ึ กอ่ น” ซกู ว่ั เออ๋ ไมพ่ ดู จา เปิดเอกสารออกมาดอู ยา่ งเงยี บๆ หลจี่ นุ ้ เฟิงก็ ยังทําหนา้ ทะเลน้ เหมอื นเดมิ สว่ นหนุ่มนอ้ ยวยั รนุ่ ทเ่ี ย็นชาคนนัน้ ทา่ ทางเปิดดเู อกสารเหมอื นหนุ่ ยนต์ เซยี วยยี กี ลบั ทําเสยี งฮม่ึ หนง่ึ คํา มองเอกสารพวกนแ้ี ละพดู วา่ : “หลนิ เจงิ เอกสารขอ้ มลู พวกนมี้ อี ะไรน่าดเู หรอ? ตอนนบ้ี รษิ ัทเพงิ่ จะเรมิ่ กอ่ ตัง้ ไมม่ ี ลกู คา้ มาสงั่ ซอ้ื สกั หน่อย มอี ะไรน่าประชมุ ” หลนิ เจงิ ไดย้ นิ แตไ่ มต่ อบ แววตาทเ่ี ย็นชาคอ่ ยๆดขู อ้ มลู ทกุ บรรทดั บนเอกสาร

หลจี่ นุ ้ เฟิงไมแ่ ตะตอ้ งเอกสารนัน้ หานมจู่ อื่ กไ็ มไ่ ดส้ งั เกตดวู า่ เขาดหู รอื ไมด่ ู ในเมอ่ื คําพดู ของเธอพดู ไปแลว้ กพ็ อ หลจ่ี นุ ้ เฟิงรสู ้ กึ มคี วามแปลกใจในตวั ของผหู ้ ญงิ คนนขี้ น้ึ มาทันที มองดเู ธอแลว้ เหมอื นลกู พับทอ่ี อ่ นนุ่มน่าจับน่าหยกิ แตถ่ า้ คณุ อยากจะยใุ หเ้ ธอโกรธ ชกมอื ออกไปแลว้ กเ็ หมอื นชก สําลที นี่ ุ่มๆอยา่ งนัน้ แตถ่ า้ อยากจะโจมตเี ธอ อาจจะโดนโตต้ อบ กลบั ตรงกนั ขา้ มตวั เธอไมไ่ ดร้ ับบาดเจ็บอะไรเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย คงเป็ นเพราะสายตาของเขาตงั้ ใจมองเกนิ ไป ทนั ใดนัน้ หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขนึ้ มา จอ้ งเขาอยา่ งเขม้ ขรมึ : “คณุ มปี ัญหา อะไรเหรอคะ?” หลจ่ี นุ ้ เฟิงถกู ถามเชน่ นัน้ จงึ ยมิ้ ๆ: “ไมม่ ปี ัญหาอะไร ผมแคค่ ดิ วา่ ประชมุ ตอนนม้ี ปี ระโยชนอ์ ะไร? ไมม่ ลี กู คา้ เขา้ มาเลย” ตอนที่ 378 หลกั การ

“ตอนนไ้ี มม่ ลี กู คา้ ไมไ่ ดห้ มายความวา่ หลงั จากนจ้ี ะไมม่ ”ี หานมจู่ อ่ื เก็บสายตากลบั คนื มา ปากกาหมกึ ซมึ สดี ํากําลงั หมนุ อยบู่ นมอื ของเธอ หลจ่ี นุ ้ เฟิงกจ็ อ้ งไปทน่ี ว้ิ มอื ของเธออกี นว้ิ มอื ของเธอเรยี วยาว นว้ิ มอื ทัง้ สบิ นว้ิ ขาวเนยี น นว้ิ มอื ก็เล็ก กลมๆน่ารัก ทงั้ ยังไมเ่ หมอื นผหู ้ ญงิ พวกนัน้ ทเ่ี ขารจู ้ ัก ทาสเี ล็บ จนนว้ิ ลายเป็ นสๆี นวิ้ มอื ของเธอสะอาดมาก บนเล็บมอื ยงั มลี าย รปู เสย้ี วพระจันทรท์ ส่ี วยงาม “ใหพ้ วกคณุ มาประชมุ นอกจากใหพ้ วกคณุ ดขู อ้ มลู เอกสารพวก นแ้ี ลว้ ยังอยากดวู า่ มกี คี่ นทอี่ ยากอยบู่ รษิ ัทตอ่ ไป” พดู ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ วางปากกาลง “ไมว่ า่ พวกคณุ จะเขา้ มาหอ้ งประชมุ เพราะเหตใุ ด พวกคณุ ยนิ ยอมมา ฉันกด็ ใี จ ขอบคณุ ” “มา ประชมุ กนั เถอะ” * “ผหู ้ ญงิ คนนัน้ รหู ้ รอื เปลา่ วา่ ตอนนมี้ นั สถานการณ์อะไร? เพงิ่ จะ เรม่ิ ตน้ กบ็ อกวา่ จะประชมุ เธอรสู ้ กึ วา่ เธอสามารถเป็ นเจา้ นายทดี่ ี

ของพวกเราไดเ้ หรอ? ดทู า่ ทางของเธอ ฉันรสู ้ กึ วา่ บรษิ ัทนค้ี ง อยไู่ ดไ้ มน่ านหรอก ถา้ ไมง่ ัน้ ……” คนทไ่ี มไ่ ปประชมุ จับกลมุ่ คยุ กนั หนง่ึ ในนัน้ กค็ อื จางยมู่ องหนา้ เลงิ เยาเยาและหวงั อานอยา่ งลงั เล แลว้ ก็พดู เบาๆ ฟังแลว้ เลงิ เยาเยาหวั เราะอยา่ งเย็นชาสองสามคํา แลว้ กท็ นไม่ ไหวทจี่ ะมองหนา้ เธอ: “จางยู่ อแี มน่ ายอยา่ งฉันไมไ่ ปประชมุ ก็ เพราะปวดทอ้ งไมอ่ ยากไป เกยี่ วอะไรกบั คณุ ละ่ ? หวังอานเป็ น นักตดิ สอยหอ้ ยตาม คณุ ก็เป็ นกบั เคา้ เหรอ?” สหี นา้ ของเธอซเี ซยี ว หนา้ ผากยังเหงอ่ื ไหลออกมาดว้ ย ดแู ลว้ เหมอื นจะไมค่ อ่ ยสบายจรงิ ๆ สว่ นหวังอานกร็ บี รนิ นํ้าอนุ่ มาใหเ้ ลงิ เยาเยา: “เยาเยา คณุ ดม่ื น้ําอนุ่ กอ่ นนะ” เลงิ เยาเยาเห็นนํ้าอนุ่ แกว้ นัน้ แลว้ ยนื่ มอื ไปอยา่ งรบี รอ้ นจนแกว้ นํ้าหกลงบนโตะ๊ “คณุ เป็ นบา้ อะไร? ฉันปวดทอ้ ง คณุ ใหฉ้ ันดม่ื น้ํารอ้ นมันจะดขี น้ึ เหรอ?”

นํ้าทห่ี กอยบู่ นโตะ๊ แคแ่ ป๊ บเดยี วกท็ ําใหค้ ยี บ์ อรด์ ทอ่ี ยขู่ า้ งๆ เปียกนํ้าหมด สหี นา้ ของจางยเู่ ปลยี่ นไป ในใจกําลังคดิ อยวู่ า่ เลงิ เยาเยาคนนอ้ี ารมณร์ อ้ นจรงิ ๆอยา่ งทเี่ คา้ วา่ กนั ยงั ไมท่ ันไรก็ โมโหใสอ่ ารมณส์ กั แลว้ ” สว่ นหวังอานตกใจกบั กริ ยิ าอาการของเธอ แตก่ ็รบี ดงึ ทชิ ชู่ ออกมาเชด็ นํ้าบนแป้นพมิ พแ์ ละนํ้าบนโตะ๊ แลว้ กพ็ ดู อยา่ ง ระมดั ระวังวา่ : “เยาเยาคณุ อยา่ โกรธเลยนะ ฉันเชด็ นํ้าใหแ้ หง้ กอ่ น คณุ ระวงั อยา่ ใหแ้ ขนเสอื้ เปียกนะ” นํ้ากําลังไหลไปทแ่ี ขนเสอื้ ของเลงิ เยาเยาแลว้ หวงั อานรบี ดงึ กระดาษทชิ ชเู่ ยอะๆไปเชด็ นํ้าขา้ งๆมอื ของเธอ เลงิ เยาเยาเห็น เธอเขา้ ใกลจ้ นรสู ้ กึ หงดุ หงดิ จงึ ยนื่ มอื ฟาดไปตเี ขา “ไปไกลๆหน่อยไดไ้ หม? เห็นหนา้ คณุ ก็เบอื่ !” เลงิ เยาเยาเพงิ่ ทําเล็บมาสวยๆ บนเล็บยังตดิ เม็ดเพชรประกาย วาววับ ทนี ไ้ี ปขดู โดนหนา้ ของหวังอาน จนทําใหห้ นา้ ขา้ งซา้ ย ของเขามรี อยแผลเล็กๆ จางยทู่ อ่ี ยขู่ า้ งๆเห็นแลว้ ตกใจจนรบี ลกุ ขนึ้ มา “หวงั อาน หนา้ ของคณุ บาดเจ็บแลว้ ” พดู จบ เธอมองหนา้ ของ เลงิ เยาเยาอยา่ งไมน่ ่าเชอ่ื สายตา: “คณุ เป็ นอะไรเหรอ? หวัง

อานกแ็ คห่ ว่ งใยคณุ เทา่ นัน้ สว่ นเธอทําใหน้ ํ้าหกไมว่ า่ ยงั จะทํา ใหเ้ คา้ บาดเจ็บอกี ” เลงิ เยาเยาเจ็บจนทนไมค่ อ่ ยไหวแลว้ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ แลว้ เธอก็ ยังพยายามทนและเงยหนา้ ขนึ้ มามองจางย:ู่ “เกยี่ วอะไรกบั แก? หวงั อานเขาเต็มใจทําเองนิ ฉันบอกใหเ้ ขาไปไกลๆเขาก็ไมไ่ ป ตดิ ตามฉันอยนู่ ่ันแหละ่ ถา้ เคา้ ไมต่ ามฉันมันจะเกดิ เรอื่ งอยา่ งน้ี เหรอ? ทําไม? ชอบหวังอานเหรอ?” จางยถู่ กู คําพดู ประโยคนข้ี องเธอวา่ จนหนา้ แดงขน้ึ มาและกดั ฟัน ไว:้ “เลงิ เยาเยาคณุ เป็ นคนไมม่ เี หตผุ ลจรงิ เลย” “ฉันไมม่ เี หตผุ ลตรงไหนยงั ไง ฉันปวดทอ้ งอยากจะพักผอ่ นตรง น้ี พวกแกไมอ่ ยากไปหอ้ งประชมุ ยงั จะมาบอกวา่ อยเู่ พอื่ จะดแู ล ฉัน ชิ คงคดิ วา่ ฉันไมร่ วู ้ า่ พวกแกคดิ ยังไงเหรอ” พดู ถงึ ตรงนี้ เลงิ เยาเยาทําหนา้ ตาทน่ี ่าเกลยี ด เธอความ เจ็บปวดตรงทอ้ งของเธอ จากนัน้ ลกุ ขนึ้ แลว้ เดนิ ออกไปขา้ ง นอก แตว่ า่ เธอเดนิ อยา่ งทลุ กั ทเุ ล หวงั อานเป็ นหว่ งจงึ รบี เดนิ หนา้ เขา้ ไปอยากจะชว่ ยพยงุ เธอ: “เยาเยา เจ็บจนทนไมไ่ หวแลว้ ใช่ ไหม? งัน้ ผมสง่ คณุ ไปโรงพยาบาลนะครับ?”

“ออกไป อยา่ งกวนฉัน” เลงิ เยาเยาดา่ กลับไปหนงึ่ คํา ไม่ อยากจะสนใจเขาเลยสกั นดิ จางยยู่ งั ยนื อยทู่ เี่ ดมิ โมโหจนกํามอื ไวแ้ น่นๆและตะโกนดงั ๆวา่ : “หวงั อาน ในเมอ่ื เธอไมอ่ ยากสนใจนาย นายกอ็ ยา่ ไปยงุ่ กบั เธอ เลย นายเป็ นผชู ้ ายอกสามศอก ทําไมหนา้ ดา้ นอยา่ งน?ี้ ” คํานเ้ี หมอื นจะกระทบโดนใจของหวังอานสกั แลว้ เขาหยดุ เดนิ แลว้ ก็หนั กลบั มามองหนา้ จางย:ู่ “คนอยา่ งผมทําอะไร ไมต่ อ้ ง ใหค้ ณุ มาสอนหรอก อกี อยา่ ง ผมตามจบี เยาเยา เธอเป็ นคน ยงั ไงผมรดู ้ แี กใ่ จ!” เปรย้ี งปัง_ _ เลงิ เยาเยาทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ ในทสี่ ดุ กท็ นไมไ่ หว แลว้ ก็ลม้ ตวั ลงไป “เยาเยา!” หวังอานสหี นา้ ตกใจ รบี พงุ่ เขา้ ไปอมุ ้ ตวั เธอขนึ้ มา จากนัน้ รบี ออกไปจากตรงนัน้ “นายจะไปไหน!?”

หวังอานไมต่ อบคําถามของเธอ อมุ ้ ตวั ของเลงิ เยาเยาแลว้ ก็ หายไป ทันใดนัน้ ในหอ้ งทํางานเหลอื แคจ่ างยเู่ พยี งคนเดยี ว เธอยนื อยทู่ เี่ ดมิ และคดิ อยตู่ งั้ นาน แลว้ ก็รบี เดนิ ตามออกไป ในหอ้ งประชมุ “เอกสารทใ่ี หพ้ วกคณุ ดเู สร็จแลว้ มขี อ้ คดิ เห็นอะไรไหม?” แววตาของหานมจู่ อื่ มองดทู กุ คนอยา่ งเย็นชา ถามดว้ ยเสยี งที่ เยอื กเย็น ปรากฏวา่ ในเวลานป้ี ระตขู องหอ้ งประชมุ มเี สยี งดงั ปัง้ และถกู เปิดออก จางยวู่ ง่ิ เขา้ มาดว้ ยสหี นา้ ทต่ี น่ื ตกใจ: “แยแ่ ลว้ ……” การประชมุ ถกู ขดั ขวางกะทนั หนั คว้ิ ทส่ี วยๆของหานมจู่ อ่ื ขมวด ขน้ึ มาทนั ทแี ละมองหนา้ จางยทู่ วี่ งิ่ เขา้ มา เสย่ี วเหยยี นกล็ กุ ขนึ้ มาทนั ทที นั ใด: “พวกคณุ ไมอ่ ยากมาเขา้ รว่ มประชมุ ไมใ่ ช่ เหรอ? มาทน่ี ก่ี ะทนั หนั ทําอะไร?” “เลงิ เยาเยาเธอ……” “ออกไป”

เสยี งทเ่ี ขม้ งวดคําหนงึ่ ขดั คําพดู ของจางยู่ เสย่ี วเหยยี นหนั กลบั ไปดู เห็นหานมจู่ อ่ื มสี หี นา้ ทเี่ ย็นชา แววตาทเ่ี ยอื กเย็นมอง ไปทห่ี นา้ ของจางยู่ จางยตู่ กตะลงึ “คณุ คณุ พดู อะไรนะ” “ในขณะทปี่ ระชมุ อยู่ กอ่ นทจ่ี ะประชมุ เสร็จเรยี บรอ้ ย หา้ มใคร เขา้ มารบกวนเด็ดขาด” จางยเู่ พงิ่ จะรสู ้ กึ ตวั เธอกําลงั วา่ ตนเองเป็ นผบู ้ กุ รกุ ไลเ่ ธอ ออกไป สหี นา้ ของจางยเู่ ปลยี่ นไปทันทแี ละกดั ฟันพดู : “ฉัน ไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะบกุ รกุ เขา้ มานะ ฉันแคม่ เี รอื่ งอยากจะบอก” “งัน้ กร็ อจนประชมุ เสร็จกอ่ น” “คณุ ยงั มหี วั ใจไหม ฉันบอกวา่ มเี รอื่ งดว่ นจะแจง้ คณุ ” หานมจู่ อื่ ออกเสยี งฮมึ่ : “เสย่ี วเหยยี น เชญิ เธอออกไป” เสยี่ วเหยยี นพยกั หนา้ และเดนิ ไปตรงดา้ นหนา้ ของจางย:ู่ “กอ่ น หนา้ นัน้ เรยี กคณุ มาก็ไมม่ า ตอนนเี้ พงิ่ จะมา เสยี ดายตอนนห้ี นา้ เขา้ ออกไปซะ” จางยกู่ ดั รมิ ฝี ปากดา้ นลา่ งไว ้ ยนื่ อยกู่ บั ทไี่ มย่ อมออกไป

“ถา้ คณุ ยังไมย่ อมไปอกี อยา่ โทษฉันตอ้ งใชไ้ มแ่ ข็งนะ” เสยี่ วเห ยยี นพดู ไปดว้ ย กํามอื ไปดว้ ยและชกมอื ดงั ๆเพย้ี ๆ อยา่ ดถู กู เธอใชห่ ญงิ ปัญญาออ่ นทไ่ี หน เธอไมเ่ พยี งเป็ นผชู ้ ว่ ย ของหานมจู่ อ่ื เธอยังทําหนา้ ทเี่ ป็ นบอดกี้ ารด์ ใหห้ านมจู่ อ่ื สกั ดว้ ย แลว้ อยา่ งนอ้ ยเธอก็เป็ นผหู ้ ญงิ ทแ่ี ข็งแกรง่ เรอื่ งชกตอ่ ยตอ่ สู ้ ขนึ้ มาละ่ ก็ ไมม่ ใี ครดรุ า้ ยกวา่ เธอแลว้ จางยมู่ องดทู า่ ทางของเธอแลว้ เหมอื นวา่ เธอจะเอาจรงิ จงึ โมโหและหนั ตวั ออกไป ปัง้ —- ประตหู อ้ งประชมุ ถกู ปิดอกี ครัง้ เซยี วยยี เี ห็นเชน่ นแี้ ลว้ รสู ้ กึ ตนื่ ตกใจ: “อยา่ งนจ้ี ะไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆ เหรอ? เธอดเู หมอื น……มเี รอื่ งจะพดู จรงิ ๆ” ซกู วั่ เออ๋ ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งหวั เราะเบาๆ: “จะเป็ นอะไรไป? เสยี่ วเห ยยี นพดู ถกู เมอ่ื กเ้ี รยี กใหเ้ ธอมาก็ไมม่ า แลว้ ตอนนเ้ี ธอคดิ จะมา กม็ าไดอ้ ยา่ งนัน้ เหรอ?” หลจี่ นุ ้ เฟิงยมิ้ และพดู ขนึ้ มาวา่ : “ถกู ตอ้ ง มหี ลกั การ”

และยังพดู เพม่ิ เตมิ ขนึ้ มาอกี วา่ : “ผมชอบ” เซยี วยยี จี อ้ งหนา้ เขาอยา่ งดรุ า้ ย: “หนา้ ดา้ น!” ตอนท่ี 379 คนไมม่ หี วั จติ หวั ใจ “ประชมุ ตอ่ ” หานมจู่ อื่ พดู อยา่ งเย็นชาหนง่ึ คํา จากนัน้ หนั หนา้ กลบั ไปดู เอกสาร การประชมุ ครัง้ นไ้ี มไ่ ดจ้ บลงกลางคนั ดงั นัน้ จางยรู่ ออยนู่ อก ประตเู กอื บหนงึ่ ชว่ั โมงเต็มๆ รอจนประตหู อ้ งประชมุ เปิดออก จางยจู่ งึ มองไปดา้ นในอยา่ งตน่ื ตระหนกใจ ปรากฏวา่ เพง่ิ จะเงยหนา้ ขนึ้ มา กเ็ ห็นหลนิ เจงิ เดนิ ออกมาดว้ ยสี หนา้ ทเี่ งยี บขรมึ เดนิ ผา่ นเธอโดยไมม่ องเลย ปากของจางยขู่ ยบั ๆ อยากจะถามอะไรแตเ่ ห็นทา่ ทางของเขา ไมส่ นใจคน จงึ ไดแ้ ตอ่ ดกลัน้ ความรอ้ นใจนไ้ี ว ้

“หลนิ เจงิ รอฉันดว้ ย” เซยี วยยี เี ดนิ ตามหลังของหลนิ เจงิ ดว้ ย ความรวดเร็ว ซกู ว่ั เออ๋ ทเี่ ดนิ ตามมาดา้ นหลงั ซกู ว่ั เออ๋ เห็นดา้ นหลงั ของเธอ สองคนเดนิ ออกไปแลว้ จงึ เดนิ ตามไปดว้ ย แตแ่ ขนเสอ้ื พดู คน ดงึ ไว ้ “กว่ั เออ๋ ขา้ งในเป็ นยงั ไงบา้ ง? พวกคณุ คยุ อะไรกนั เหรอ? บรษิ ัทใหมต่ อ้ งประชมุ นานขนาดนเี้ ลยเหรอ?” ซกู ว่ั เออ๋ เป็ นคนทค่ี ยุ งา่ ย มองดแู ลว้ เป็ นคนทอี่ อ่ นโยน อกี ทัง้ เธอกไ็ มค่ อ่ ยยงุ่ เกย่ี วหรอื มปี ัญหากบั ใคร ดงั นัน้ จางยรู่ สู ้ กึ วา่ ตนเองถามเธอดที ส่ี ดุ เหมอื นทค่ี ดิ ไวไ้ มม่ ผี ดิ ซกู วั่ เออ๋ ไมไ่ ดแ้ สดงทา่ ทรี ังเกยี จเธอ แค่ พดู ดว้ ยเสยี งเบาๆ: “กเ็ พราะวา่ เป็ นบรษิ ัทใหม่ ดงั นัน้ จงึ ตอ้ ง ประชมุ พดู ถงึ เรอ่ื งทค่ี วรจะระวัง แลว้ กต็ อ้ งปรกึ ษาหารอื บรษิ ัท ใหมต่ อ้ งไดร้ ับการพัฒนาจางยู่ ฉันคดิ วา่ พวกเราควรจะใหเ้ วลา กบั เจา้ นายใหมบ่ า้ งนะ อยา่ เครง่ ครัดมากนัก” ฟังแลว้ จางยเู่ อย่ ปากดว้ ยความไมพ่ อใจ: “ฉันเครง่ ครัดตรงไหน ฉันไมไ่ ดท้ ําอะไรสกั หน่อย คณุ ก็เห็นแลว้ ฉันเพงิ่ จะเขา้ ไปก็ถกู เขาไลอ่ อกมาแลว้ เป็ นเจา้ นายควรจะทําเชน่ นหี้ รอื ?”

“แลว้ คณุ ละ่ ?” ซกู วั่ เออ๋ ถอนหายใจแลว้ ก็ถามกลบั : “เจา้ นาย แจง้ ใหเ้ รามาประชมุ คณุ เป็ นลกู นอ้ ง ทําไมถงึ ไมย่ อมมา ประชมุ ?” “ฉัน……” แคพ่ ักเดยี ว จางยกู่ ็ถกู โตต้ อบจนพดู ไมอ่ อก ซกู วั่ เออ๋ กลับตบๆไหลข่ องเธอ แลว้ ก็พดู เบาๆ: “เรอื่ งนี้ คณุ เป็ น คนผดิ จรงิ ๆ วันนัน้ คณุ กไ็ ดย้ นิ แลว้ ถา้ ไมอ่ ยากอยกู่ ็สามารถออก จากบรษิ ัทได ้ ฉันวา่ เธอพดู ถกู คนเราไมค่ วรฝื นใจตนเองถงึ จะ ด”ี พดู จบ ซกู ว่ั เออ๋ ยม้ิ ๆ จากนัน้ ก็กา้ วเทา้ เดนิ หนา้ ออกไป จางยไู่ ดย้ นิ คําพดู ของเธอแลว้ นกึ ถงึ อะไรบางอยา่ ง หนั หลงั จอ้ งมองดา้ นหลังของเธอและตะโกนอยา่ งเยอื กเย็นวา่ : “คณุ อดใจไมไ่ หวจนตอ้ งพดู กบั ฉันแบบนี้ เพราะอยากจะกําจัดคนท่ี อยรู่ อบขา้ งของคณุ เหรอ? คณุ อยากจะใหท้ กุ คนไปจากทน่ี ่ี แลว้ เหลอื แคเ่ ธอทเี่ กง่ และควบคมุ ทนี่ คี่ นเดยี ว ใชไ่ หม?” ซกู วั่ เออ๋ ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ จงึ หยดุ กา้ วเทา้ เดนิ ตอ่ จากนัน้ หนั กลับมามองหนา้ จางยดู่ ว้ ยแววตาทอี่ ดั อนั้ ใจ

“ถา้ คณุ คดิ อยา่ งน้ี งัน้ กค็ อื แบบนล้ี ะกนั ฉันยงั มอี ยา่ งอน่ื ตอ้ งทํา ขอไปกอ่ นนะ” หลงั จากทซี่ กู วั่ เออ๋ ออกไปแลว้ ในใจของจางยรู่ สู ้ กึ กระวน กระวายไมพ่ อใจอยา่ งมาก หมัดนเ้ี หมอื นชกเขา้ ไปในสําลอี ยา่ ง จัง แตเ่ ธอรสู ้ กึ วา่ ซกู วั่ เออ๋ ถงึ แมจ้ ะมหี นา้ ตาทย่ี มิ้ แยม้ บนหนา้ เต็มไปดว้ ยความหว่ งใยชอบชว่ ยเหลอื คนอน่ื ทา่ ทางทเ่ี สแสรง้ เชน่ นี้ เธอมองแลว้ รสู ้ กึ สะอดิ สะเอยี นจรงิ ๆ หลงั จากทที่ กุ คนในหอ้ งประชมุ ทกุ คนคอ่ ยๆออกไปหมดแลว้ หานมจู่ อ่ื ยงั น่ังอยทู่ เี่ ดมิ จัดเก็บเอกสารทใ่ี ชใ้ นการประชมุ ของ วนั นี้ ทันใดนัน้ รสู ้ กึ วา่ มสี ายตาทร่ี อ้ นแรงคหู่ นง่ึ กําลงั มองมาที่ หนา้ ของตนเอง หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปาก เงยหนา้ ขน้ึ มามองไปทค่ี นๆนัน้ “ยังมธี รุ ะอะไรอกี เหรอ?” น้ําเสยี งของเธอเยอื กเย็นมากเกนิ ไป เหมอื นกอ้ นน้ําแข็ง ไดย้ นิ แลว้ ยังรสู ้ กึ วา่ หนาวเลยทเี ดยี ว

หลจ่ี นุ ้ เฟิงเอาสองมอื ตนเองกอดอกและหดไหลโ่ ดยไมร่ ตู ้ วั : “เหมอื นเจา้ หญงิ น้ําแข็งจรงิ ๆเลย ทําไมตอ้ งเย็นชาขนาดน?้ี คน สวยครับ คนื นไี้ ปทานขา้ วเย็นดว้ ยกนั ดไี หมครับ?” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ และมองหนา้ ของเขาดว้ ยความไมพ่ อใจ กไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไม ทัง้ ๆทก่ี ็แคผ่ หู ้ ญงิ หนง่ึ คน แตว่ า่ สงา่ ราศบี นตวั แรงมาก หลจ่ี นุ ้ เฟิงรสู ้ กึ วา่ ตนเองถงึ กบั โดนกดทับจนรับไมไ่ หว เขาอดใจไมไ่ หวทจ่ี ะเอย่ ปากถาม: “กแ็ คผ่ มเลย้ี งอาหารมอื้ เย็น เจา้ นายหนง่ึ มอ้ื เทา่ นัน้ เอง” “ขอบคณุ ไมต่ อ้ ง” หานมจู่ อื่ กม้ หนา้ ลงเหมอื นเดมิ สายตามอง บนเอกสาร จากนัน้ เธอเปิดออกมาหนา้ หนง่ึ เสยี่ วเหยยี นเขา้ มา คยุ อะไรกบั เธอ แลว้ หานมจู่ อ่ื ก็พยกั หนา้ หลจ่ี นุ ้ เฟิงมองดทู า่ ทางเชน่ นขี้ องหานมจู่ อ่ื แลว้ รสู ้ กึ หวั่นไหวใน ใจมาก หลังจากนัน้ กร็ สู ้ กึ วา่ เสยี ดายมาก คนสวยแบบนถี้ กู หานชงิ ครอบครองไวแ้ ลว้ เหอ้ แตว่ า่ คนทถี่ กู หานชงิ ดแู ลรักษาเป็ นพเิ ศษอยา่ งน้ี คงจะไมม่ ี ทางมองคนอยา่ งหลจ่ี นุ ้ เฟิงแลว้ ละ่

นกึ ถงึ เชน่ นแ้ี ลว้ หลจี่ นุ ้ เฟิงกไ็ มม่ อี ารมณจ์ ะตอแยอกี ลกุ ขนึ้ มา เก็บของแลว้ ก็เดนิ ออกไป จนหลงั จากทเี่ ขาออกไปแลว้ เสย่ี วเหยยี นอดทจ่ี ะบน่ ไมไ่ หว: “หลจ่ี นุ ้ เฟิงคนนเ้ี ปลย่ี นสนั ดานตนเองไมไ่ ดแ้ ลว้ แมแ้ ตเ่ จา้ นาย ของตนเองกจ็ ะตามจบี เหรอ? หนา้ ดา้ นจรงิ ๆเลย! เคยไดย้ นิ วา่ เมอื่ กอ่ นเขาก็ใชว่ ธิ หี ลายรปู แบบตามจบี ผหู ้ ญงิ ไปท่ัว ขอแค่ เป็ นคนสวยกไ็ มม่ ที างปลอ่ ยผา่ น คดิ ไมถ่ งึ วา่ แมแ้ ตแ่ ก……” “พอแลว้ ไมต่ อ้ งในใจเขา” หานมจู่ อื่ พดู แบบไมค่ อ่ ยสนใจ “พชี่ ายแกก็จรงิ ๆเลย คนเกง่ มเี ยอะแยะมากมาย ทําไมตอ้ ง เลอื กคนแบบนนี้ ะ?” “พชี่ ายฉัน……” หานมจู่ อื่ หยดุ ชะงักไปพักหนง่ึ จากนัน้ แววตาก็ หมน่ หมองลงไปนดิ หนงึ่ “คนทเี่ ขาเลอื กก็คงมคี วามคดิ ของตวั เขาเอง ถงึ แมจ้ ะไมใ่ ชค่ นนี้ กย็ ังมคี นอนื่ สรปุ แลว้ ……ไมว่ า่ จะ เป็ นคนแบบไหน เรากต็ อ้ งชนิ และผา่ นชว่ งนไี้ ปใหไ้ ด ้ วันนแี้ ก เหนอื่ ยมากแลว้ เสย่ี วเหยยี นเลกิ งานกลับไปพักผอ่ นกอ่ นเถอะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นสา่ ยหวั แรงๆ: “ชา่ งเถอะ เวลาทํางาน ของทกุ คนกเ็ หมอื นกนั ถา้ ฉันกลับไปกอ่ นเวลา เดย๋ี วพวกเคา้ จะ วา่ อะไรไมด่ อี ยเู่ บอ้ื งหลังอกี กไ็ มร่ ”ู ้

ทัง้ สองคนปรกึ ษากนั ในหอ้ งประชมุ สกั พัก หลังจากนัน้ ถงึ จะ ออกมาจากหอ้ งประชมุ พรอ้ มกนั ตอนทอ่ี อกมานัน้ เห็นจางยยู่ ังกําลงั ยนื รออยทู่ เ่ี ดมิ มองเห็นพวกเธอเดนิ ออกมา จางยเู่ ออ่ ๆอาๆอยตู่ งั้ นาน เสยี่ วเหยยี นเอย่ ปากพดู กอ่ น: “คณุ ยังมธี รุ ะอะไรอกี เหรอ?” “ฉัน……” จางยมู่ องหนา้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ สหี นา้ เธอเย็นชามาก จงึ ไดแ้ ตอ่ ธบิ าย: “ทจ่ี รงิ แลว้ เมอ่ื กฉี้ ันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะบกุ รกุ เขา้ ไป ในหอ้ งประชมุ นะคะ แตเ่ กดิ เรอ่ื งจรงิ ๆ แลว้ ฉันกไ็ มไ่ ดต้ งั้ ใจจะ ไมเ่ ขา้ รว่ มประชมุ ดว้ ย แตเ่ ป็ นเพราะวา่ เยาเยาเธอไมส่ บาย ขน้ึ มากะทันหนั ดงั นัน้ ฉันกบั หวงั อานจงึ อยดู่ แู ลว้ เธอใน สํานักงาน” เสยี่ วเหยยี น: “……” หานมจู่ อ่ื : “อมื ” หมื ? จางยตู่ ะลงึ นดิ ๆ อมื หมายความวา่ อะไร? “ทฉี่ ันพดู เป็ นความจรงิ ทงั้ หมดนะ เมอื่ กเี้ ยาเยาเป็ นลมแลว้ หวงั อานสง่ เธอไปโรงพยาบาลแลว้ ”

เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ ทนไมไ่ หวจนตอ้ งเอย่ ปากพดู : “พวกเรารแู ้ ลว้ คณุ กลบั ไปเถอะ” จางยทู่ ําตัวไมถ่ กู ไมร่ จู ้ ะทํายังไงด:ี “เทา่ นี้เหรอ?” หานมจู่ อื่ และเสยี่ วเหยยี นไมพ่ ดู จา จางยโู่ มโหจนเกอื บจะ หวั เราะ: “คณุ เป็ นคนไมม่ หี วั ใจจรงิ ๆ สถานการณ์เชน่ น้ี คณุ ยงั ไมห่ ว่ งใยไมถ่ ามสกั คํา คณุ ไมห่ ว่ งวา่ เยาเยาจะเป็ นอะไรไป เหรอ?” เผชญิ หนา้ กบั เสยี งทต่ี ะโกนดา่ ของจางยู่ ปากสชี มพขู อง หานมจู่ อื่ ขยบั ไปมา จากนัน้ พดู เบาๆวา่ : “ถา้ เธอเป็ นป่ วยหนัก จรงิ ๆ ทําไมคณุ ยงั อยตู่ รงนอี้ กี ละ่ ?” “ใชส่ ิ คณุ ดแู ลเธอพรอ้ มกบั หวงั อานไมใ่ ชเ่ หรอ? คณุ ไมไ่ ปดแู ล เธอ คณุ ยังยนื อยหู่ นา้ หอ้ งประชมุ อกี ทําไม?” จางย:ู่ “……ฉัน……” เธอกดั รมิ ฝี ปากไว ้ ทจี่ รงิ แลว้ เธอไมใ่ ชเ่ พราะวา่ เลงิ เยาเยาไม่ สบายจงึ อยดู่ แู ล เธอดถู กู หานมจู่ อื่ จรงิ ๆ ไมอ่ ยากไปเขา้ รว่ ม ประชมุ กบั เธอเลย