เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4001-4500

ตอนท่ี 457 ผมจะปกป้ องคณุ อยา่ งดี “โอะ๊ ” มคี นสง่ เสยี งแหลมออกมา แตไ่ มใ่ ช่ หานมจู่ อ่ื แตเ่ ป็ นคน ทก่ี ําลงั ดงึ แขนเสยี่ วเหยยี นอยา่ งเลงิ เยาเยา ทันใดนัน้ ทกุ คนตา่ งก็พากนั หนั มามอง หานมจู่ อื่ สหี นา้ เปลย่ี น ทันที เธอหนั หนา้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ พดู เบาๆ วา่ “ปลอ่ ยฉันลง นะ คณุ ทําอะไรเนย่ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แลว้ พดู วา่ “เทา้ เปลา่ มนั เย็นหรอื ไง ผมอมุ ้ คณุ ออกไปเอง” หานมจู่ อ่ื ：“ไมต่ อ้ งอมุ ้ ฉัน ฉันเดนิ ไปเองได ้ ปลอ่ ยฉันลงนะ!” แตท่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะใหโ้ อกาสเธอไดข้ ดั ขนื เขาอมุ ้ เธอ เดนิ ออกไปขา้ งนอก แมก้ ระทั่งสายตาบนเวทกี ย็ งั มองลงมาท่ี พวกเขา หานมจู่ อื่ ขดั ขนื อยพู่ ักใหญ่ สดุ ทา้ ยเธอกย็ อมแพ ้ หญงิ สาวตกอยใู่ นออ้ มกอดของเขาดว้ ยสภาพทผ่ี มของเธอยงุ่ เหยงิ ไปหมด เธอถอื โอกาสยน่ื มอื ไปดงึ ปกเสอ้ื ของเขามาปิด หนา้ ตวั เองเอาไว ้

ทนี่ ม่ี สี อ่ื เยอะมาก ถา้ เกดิ โดนถา่ ยภาพขนึ้ มาตอ้ งยงุ่ แน่ๆ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมก่ ลัว แคเ่ ธอปิดหนา้ เอาไว ้ ทกุ คนกแ็ คพ่ ดู วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อมุ ้ ผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ ไมเ่ กยี่ วกบั หานมจู่ อื่ วธิ กี ารของเธอไมไ่ ดท้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ อใจ กลับกนั การทเี่ ธอ แอบองิ เขา แถมยงั เป็ นฝ่ ายเรม่ิ ใกลช้ ดิ เขา มันทําใหค้ วามสขุ กอ่ ตวั ขนึ้ ในใจเขา รมิ ฝี ปากบางยกยม้ิ จากนัน้ ก็กา้ วเดนิ ไป ขา้ งหนา้ เลงิ เยาเยากบั เสย่ี วเหยยี นยนื อง้ึ อยปู่ ระมาณหา้ วนิ าทถี งึ จะเรยี ก สตกิ ลบั มาได ้ จากนัน้ ทัง้ สองก็รบี เดนิ ตามเขาออกไป สอ่ื ทอี่ ยตู่ รงนัน้ ไมร่ วู ้ า่ ใครตะโกนออกมา “น่ันคอื คนทรี่ ํา่ รวยทอี่ ยใู่ นวงการธรุ กจิ โอพ้ ระเจา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ของ บรษิ ัทตระกลู เยแ่ หง่ เมอื งเป่ ย” “เขาอมุ ้ ใครน่ะ รบี ถา่ ยรปู เร็ว!” ไฟสปอตไลตส์ วา่ งขน้ึ จากนัน้ กส็ อ่ งลงมาทพ่ี วกเขาทงั้ สองคน คนทเี่ ดนิ ตามมาขา้ งหลังอยา่ งเลงิ เยาเยาและเสย่ี วเหยยี นรบี เอามอื ปิดหนา้ ตามสญั ชาตญาณ แตพ่ วกเธอทัง้ สองกน็ กึ ขน้ึ มา

ไดว้ า่ คนทพี่ วกเขาถา่ ยคอื เยโ่ มเ่ ซนิ กบั หานมจู่ อ่ื ไมใ่ ชพ่ วก เธอสกั หน่อย เมอ่ื คดิ ไดด้ งั นัน้ พวกเธอก็เอามอื ลง ขนาด หานมจู่ อ่ื กม้ หนา้ อยใู่ นออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ แตท่ วา่ เธอกร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ มกี ลอ้ งจํานวนมากกําลังถา่ ยมาทพี่ วกเขาอยา่ ง ไมห่ ยดุ เธอพดู อะไรไมอ่ อก เกร็งไปทัง้ ตวั สอ่ื และนักขา่ วพวก นช้ี า่ งอยากรอู ้ ยากเห็นจรงิ ๆ ไมน่ กึ เลยวา่ เสน่หข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ จะเป็ นทนี่ ่าจับตากวา่ ดาราและ เครอื่ งเพชรพวกนัน้ งัน้ เหรอ ไมไ่ ปถา่ ยพวกนัน้ แตก่ ลับมา ถา่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ เนย่ี นะ “ห”ึ ขณะทเี่ ธอกําลงั คดิ อยู่ หนา้ อกของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขยบั จากนัน้ จงึ มี เสยี งดงั มาจากเหนอื ศรี ษะของเธอ “ไมต่ อ้ งกลวั ผมจะปกป้องคณุ อยา่ งด”ี หานมจู่ อื่ ：“……” เหอ เหอ

คณุ ไมอ่ มุ ้ ฉันก็ไมเ่ กดิ เรอื่ งแบบนข้ี น้ึ หรอก! แตว่ า่ ตอนนเี้ ธอจะพดู อะไรไดล้ ะ่ ขบ่ี นหลังเสอื แลว้ ลงยาก รอ ใหอ้ อกไปกอ่ นแลว้ คอ่ ยวา่ กนั เถอะ ราวกบั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะทําใหเ้ ธอลําบากใจอยา่ งไรอยา่ งนัน้ เขา เดนิ ไมเ่ ร็ว แถมยังโดนพวกสอื่ ลอ้ มไวพ้ ักใหญ่ “คณุ ทําอะไรน่ะ รบี เดนิ ส”ิ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เหมอื นจะหายใจไม่ ออก บวกกบั กระโปรงทเี่ ธอสวมในวันนี้ มนั จัดทา่ ทางยากมาก เธอกลวั วา่ ตวั เองจะตายเสยี กอ่ น เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปยังพวกสอื่ ทอี่ ยขู่ า้ งหนา้ แลว้ กน็ กึ ถงึ คนทกี่ ําลงั รอ้ นรนอยใู่ นออ้ มอก รังสเี ย็นยะเยอื กแผอ่ อกมาจากตวั เขา ชาย หนุ่มปรายสายตาอนั เยอื กเย็นไปยงั คนกลมุ่ นัน้ “หลกี ไป” คนกลมุ่ นัน้ ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดงั นัน้ ก็รบี มองหนา้ กนั ไปมา จากนัน้ ตา่ งกพ็ ากนั ถอยหลังแบบไมร่ ตู ้ วั เขาไมไ่ วห้ นา้ พวกสอื่ นัน้ แมแ้ ตน่ อ้ ย อกี ทัง้ เขากไ็ มแ่ ครด์ ว้ ยวา่ สอื่ และนักขา่ วพวกนัน้ จะพดู ถงึ เขายงั ไง ใจแข็ง ไรอ้ ารมณ์ ไมม่ ี

เหตผุ ล สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ คําวจิ ารณข์ องคนพวกนม้ี นั ไมไ่ ด ้ สําคญั อะไรเลย นอกเสยี แตว่ า่ ถา้ ใครไมอ่ ยากมชี วี ติ อยู่ แลว้ ไปเขยี นขา่ ว เกยี่ วกบั เขาในดา้ นลบ ชายคนนไ้ี มเ่ พยี งแตจ่ ะใจแข็งไรอ้ ารมณ์ แตใ่ ครก็หา้ มมายั่ว โมโหเขา นอกจากคนทไ่ี มอ่ ยากอยใู่ นเมอื งเป่ ยอกี ดงั นัน้ ทกุ คนจงึ หลกี ทางใหเ้ ขาโดยอตั โนมัติ แถมยงั ไมม่ ใี คร กลา้ ตามเขา้ ไปอกี ดว้ ย เลงิ เยาเยากบั เสย่ี วเหยยี นทําตวั เหมอื นหางแลว้ เดนิ ตาม ออกไป เมอื่ มาถงึ ทางเดนิ หานมจู่ อ่ื ยังไมก่ ลา้ โผลห่ นา้ ออกมา เธอซกุ อยใู่ นสทู ของเขาจนแทบจะหายใจไมอ่ อกแลว้ เสยี งหวั เราะ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั อยเู่ หนอื ศรี ษะของเธอ “ไมม่ คี นแลว้ ออกมาสดู อากาศเถอะ” หานมจู่ อ่ื สง่ เสยี งหอึ อกมา เธอไมไ่ ดส้ นใจเขา

เธอไมเ่ ชอื่ คําพดู ของคนคนนี้ ถา้ เอาหนา้ โผลอ่ อกมาแลว้ โดน นักขา่ วถา่ ยจะทํายงั ไงละ่ เมอ่ื ผา่ นไปสกั พัก หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ วา่ รอบๆ ไมม่ เี สยี งอะไรแลว้ เธอจงึ คอ่ ยๆ โผลห่ วั ออกมาแลว้ มองไปรอบๆ เมอ่ื พบวา่ ไมม่ ี ใครจรงิ ๆ เธอจงึ พรลู มหายใจออกมา “โอเค ไมม่ คี นแลว้ คณุ ปลอ่ ยฉันลงเถอะ” หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ มองเยโ่ มเ่ ซนิ แวบหนงึ่ แลว้ พดู ขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองเธอแลว้ พดู วา่ “ผมพดู ตอนไหนวา่ จะ ปลอ่ ยคณุ ลงไป” หานมจู่ อ่ื ：“？？？” “รองเทา้ คณุ พังแลว้ ผมจะพาคณุ ไปซอ้ื คใู่ หม”่ หานมจู่ อ่ื ：“ไมต่ อ้ งหรอก ฉันไปซอ้ื เองได”้ เดนิ เพยี งไมก่ ก่ี า้ วกถ็ งึ ลานจอดรถ เยโ่ มเ่ ซนิ อมุ ้ เธอเดนิ ไปถงึ หนา้ รถของตวั เอง จากนัน้ กห็ นั กลบั ไปมองเลงิ เยาเยากบั เสย่ี ว เหยยี นแวบหนง่ึ

เสย่ี วเหยยี นกบั เลงิ เยาเยากงึ่ เดนิ กง่ึ วง่ิ ตามหลงั เขามาตลอด อกี อยา่ ง หานมจู่ อื่ กอ็ ยใู่ นมอื เขา พวกเธอไปไหนไมไ่ ดห้ รอก เมอ่ื โดนเยโ่ มเ่ ซนิ มอง ทัง้ สองคนกร็ สู ้ กึ เย็นวาบขน้ึ มาที่ ดา้ นหลัง “พวกเธอสองคน…” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลงแลว้ ขยับปากพดู “กลับไปกอ่ นเถอะ” “แตว่ า่ …” เสยี่ วเหยยี นมอง หานมจู่ อ่ื ดว้ ยความลังเล เมอ่ื เห็น วา่ เธอกําลังขดั ขนื อยใู่ นออ้ มอกของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอทําไดเ้ พยี ง พดู อยา่ งกลํ้ากลนื ฝื นทนวา่ “คณุ เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยมจู่ อื่ ลง เถอะ เดย๋ี วพวกเราขนึ้ รถกไ็ มต่ อ้ งสวมรองเทา้ แลว้ เราจะตรง กลับบา้ นเลย” “หมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขน้ึ รังสคี วามเย็นชาทแ่ี ผอ่ อกมาจากตวั เขาทําใหบ้ รรยากาศโดยรอบเรมิ่ เย็นยะเยอื ก เสย่ี วเหยยี นหดคอเขา้ ไป เธอเห็นสภาพของ หานมจู่ อ่ื ก็พดู ตอ่ “มจู่ อื่ ไมเ่ ต็มใจไปกบั คณุ ใชไ่ หม อกี อยา่ งตอนนก้ี ็ดกึ มากแลว้ ชายหญงิ ทโ่ี สดกนั ทงั้ คอู่ ยดู่ ว้ ยกนั คงไมค่ อ่ ยดี วันนน้ี ักขา่ วก็ เยอะดว้ ย ถา้ โดนถา่ ยรปู ขน้ึ มาพวกเราแยแ่ น่” หานมจู่ อื่ มองเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งแน่วแน่วา่

“ไดย้ นิ หรอื ยัง รบี ปลอ่ ยฉันลงไดแ้ ลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอเหมอื นกําลังคดิ อะไรอยคู่ รหู่ นง่ึ แตต่ อนท่ี เขากําลงั จะพดู หานมจู่ อื่ กพ็ ดู ขนึ้ มาวา่ “ถา้ คณุ ไมป่ ลอ่ ย ฉันจะ บล็อกวแี ชทคณุ ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “……” “จะปลอ่ ยไมป่ ลอ่ ย” ในทส่ี ดุ กถ็ งึ เวลาทเ่ี ธอจะขเู่ ขาบา้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ วู ้ า่ ตวั เองเป็ นอะไร เหมอื นกบั วา่ เขากลัววา่ เธอจะ บล็อกวแี ชทเขาจรงิ ๆ อยา่ งไรอยา่ งนัน้ ภายใตก้ ารจอ้ งมองของเธอ ไมน่ กึ วา่ เขาจะคอ่ ยๆ วางเธอลง เมอ่ื เทา้ สมั ผัสกบั พน้ื อนั เย็นเฉียบ หานมจู่ อื่ กส็ น่ั สะทา้ นอยา่ ง อดไมไ่ ด ้ มันเย็นมากจรงิ ๆ “หา้ มบล็อกผม” เขาพดู ขอรอ้ งดว้ ยสหี นา้ เย็นยะเยอื ก ในตอนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นกบั พวกนักเลงทกี่ ําลงั โมโห หานมจู่ อ่ื ครา้ นทจี่ ะไปสนใจเขา เธอหมนุ ตวั เดนิ ออกไปทันที

แตท่ วา่ ขอ้ มอื ของเธอถกู ดงึ เอาไว ้ ทําใหฝ้ ี เทา้ ของเธอชะงักลง เธอขมวดควิ้ แลว้ หนั กลบั มา “ปลอ่ ยนะ!” “ไดย้ นิ สง่ิ ทผ่ี มพดู ไหม” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ มองเธอดว้ ยสหี นา้ ตงึ เครยี ดและจรงิ จัง ราวกบั วา่ ถา้ ไมย่ อมตอบตกลงเขาจะไมย่ อมใหเ้ ธอไปอยา่ งไร อยา่ งนัน้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ เรอื่ งแบบนม้ี ันเกดิ ขน้ึ ซา้ํ แลว้ ซา้ํ เลา่ ตลอด เธอหมดความอดทนแลว้ จรงิ ๆ “ฉันรแู ้ ลว้ ฉันรับรอง สาบานเลยวา่ จะไมบ่ ล็อกคณุ โอเคหรอื ยัง ฉันไปไดห้ รอื ยัง” เยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยมอื เธอ “ไปเถอะ เดนิ ทางปลอดภยั ” คําพดู ของเขาทําใหเ้ ธอคดิ วา่ เขาจะกลบั ใจเป็ นคนใหมไ่ ปแลว้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ คนเย็นชาแบบเขาจะพดู อะไรทดี่ เู หมอื นใสใ่ จคนอน่ื แบบน้ี ตอนท่ี 458 เธอยงั รกั เขาใชไ่ หม

หลงั จากทเี่ ขา้ มาน่ังในรถ หานมจู่ อ่ื ยดื เทา้ ของตวั เองไดเ้ สยี ที รถเคลอื่ นตวั ผา่ นเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อื่ สมั ผสั ไดว้ า่ สายตาของ เขากําลังมองมาทต่ี วั เอง จนกระทงั่ รถเคลอื่ นตวั ออกจากลาน จอดรถ สายตาอนั รอ้ นแรงน่ันถงึ จะจางหายไป เธอพรลู มหายใจออกมา จๆู่ เลงิ เยาเยาก็ยนื่ หนา้ เขา้ มาดว้ ย ทา่ ทสี งสยั “นม่ี ันเกดิ อะไรขนึ้ ฉันอยากเมา้ ทส์ กั หน่อย เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ของบรษิ ัทตระกลู หาน” “ไมม่ อี ะไรทงั้ นัน้ ” หานมจู่ อ่ื พดู อยา่ งรวดเร็ว จนทําใหภ้ าพที่ เลงิ เยาเยากําลังเพอ้ ฝันอยหู่ ายไปในพรบิ ตา เลงิ เยาเยารสู ้ กึ มนึ งงเล็กนอ้ ย ผา่ นไปครใู่ หญเ่ ธอถงึ ตงั้ สตไิ ด ้ “ไมจ่ รงิ มงั้ ถา้ พวกเธอไมม่ อี ะไรจรงิ ๆ งัน้ ทําไมเขาถงึ …” เสย่ี วเหยยี นจงใจกระแอมออกมานงิ่ ๆ จากนัน้ กพ็ ดู เบาๆ วา่ “เรอ่ื งทผี่ า่ นไปแลว้ กเ็ หมอื นควัน ไมต่ อ้ งถามอะไรแลว้ ” เลงิ เยาเยา: “อยา่ บอกนะวา่ พวกเธอมอี ดตี กนั ”

เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ก็จอ้ งเสย่ี วเหยยี นเขม็ง เสย่ี วเหยยี น รบี หบุ ปากลงทนั ที “ไมม่ อี ะไร ฉันกพ็ ดู ไปเรอ่ื ย แตว่ า่ วันนฉ้ี ัน โมโหจรงิ ๆ นะ กระโปรงของ จา้ วยห่ี รู สรปุ แลว้ มนั ยงั ไงกนั แน่ ทําไมถงึ ไปอยบู่ นตวั เธอได ้ แถมเธอยังไดห้ นา้ ในงานแถลงขา่ ว อกี คนพวกนัน้ ตอ้ งเขา้ ใจวา่ หานชงิ กําลงั จบี เธออยแู่ น่นอน!” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ วา่ เรอ่ื งราวมนั เลยเถดิ ไปจนถงึ ขนั้ ทเี่ ธอไมไ่ ดค้ าดคดิ เอาไว ้ “พรงุ่ นค้ี อ่ ยวา่ กนั เถอะ เป็ นไปไมไ่ ดห้ รอกทพี่ ชี่ ายของฉันจะเป็ น คนสง่ ให ้ เพราะฉะนัน้ …” “พชี่ ายเธองัน้ เหรอ” เลงิ เยาเยาเบกิ ตาโพลง ดเู หมอื นวา่ ตวั เอง จะรคู ้ วามลับอะไรบางอยา่ งโดยไมไ่ ดต้ งั้ ใจ “เธอไมร่ เู ้ หรอ” เสยี่ วเหยยี นมองเธออยา่ งตกใจ “มจู่ อ่ื เป็ น นอ้ งสาวของหานชงิ ” เลงิ เยาเยารสู ้ กึ หายใจตดิ ขัดเล็กนอ้ ย มมุ ปากของเธอกระตกุ “นะ นอ้ งแทๆ้ เหรอ” “ถา้ ไมใ่ ชน่ อ้ งแทๆ้ หรอื วา่ สรา้ งขนึ้ มางัน้ เหรอ” เสย่ี วเหยยี น หวั เราะแลว้ ปรายตามองเธอ จากนัน้ เธอกก็ อดแขนของ

หานมจู่ อื่ “ตกใจมากใชไ่ หมละ่ ฉันนกึ วา่ พวกเธอจะรแู ้ ลว้ ทแี่ ท ้ ยงั ไมร่ นู ้ เี่ อง” เลงิ เยาเยาพดู อะไรไมอ่ อก เธอไมเ่ พยี งไมร่ ู ้ แตเ่ ธอเขา้ ใจมา โดยตลอดวา่ หานมจู่ อ่ื คอื คนรักของหานชงิ แตเ่ พราะไมช่ อบ เธอ ดงั นัน้ กเ็ ลยไมไ่ ดใ้ หค้ วามสําคญั กบั ตวั ตนของเธอ แตท่ เ่ี ธอคดิ มามันเป็ นเพยี งการเขา้ ใจผดิ เธอเป็ นคนรักของหานชงิ ซะทไี่ หนกนั ละ่ เธอเป็ นนอ้ งสาวของ หานชงิ ตา่ งหาก ทแ่ี ทเ้ ธอเป็ นคณุ หนูใหญข่ องตระกลู หาน ทันใดนัน้ เลงิ เยาเยารสู ้ กึ เพยี งความเจ็บทใี่ บหนา้ ของตวั เอง เมอ่ื สง่ เลงิ เยาเยาถงึ บา้ นแลว้ หลงั จากนัน้ รถก็เคลอื่ นตวั ไปยงั ตระกลู หาน เมอื่ ถงึ ตระกลู หาน หานมจู่ อื่ ก็เดนิ เทา้ เปลา่ ขนึ้ ไป บนบา้ น หลังจากทเี่ ธออาบน้ําเสร็จแลว้ เดนิ ออกมา เธอก็พบวา่ หอ้ งมเี พยี งความวา่ งเปลา่ ดเู หมอื นวา่ หานชงิ กบั เสย่ี วหมโี่ ต ้ วจะไมอ่ ยู่

หานมจู่ อื่ หยบิ มอื ถอื แลว้ เดนิ ลงไปชนั้ ลา่ ง เจอเสย่ี วเหยยี นอยู่ ทนี่ ่ันพอดี “พวกเขาไปไหนละ่ ” “ไดย้ นิ คนดแู ลบา้ นบอกวา่ พช่ี ายเธอพาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไปเทยี่ ว ขา้ งนอก จนถงึ ตอนนยี้ ังไมก่ ลับมาเลย” “เป็ นอยา่ งนน้ี เ่ี อง” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ จากนัน้ เธอก็ดเู วลา ตอนนย้ี ังไมถ่ อื วา่ ดกึ อกี อยา่ งหานชงิ กร็ ถู ้ งึ ความเหมาะสม ดงั นัน้ เธอจงึ กลบั หอ้ งได ้ อยา่ งวางใจ หลังจากทเ่ี ธอเอนตวั ลงนอน กน็ กึ ถงึ ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ ที่ ขอรอ้ งใหเ้ ธอเพม่ิ เพอื่ นวแี ชทเมอื่ ชว่ งคํา่ เธอเงยี บไปพักใหญ่ จากนัน้ ก็กดเขา้ แอพลเิ คชน่ั วแี ชท เห็นเย่ โมเ่ ซนิ อยใู่ นรายชอ่ื เพอื่ นของเธอ โปรไ์ ฟลข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นมแี รงดงึ ดดู หานมจู่ อ่ื ดไู ปดมู ากก็ ดเขา้ ไปอยา่ งไม่ สามารถอดใจได ้ จากนัน้ เธอก็เขา้ ไปดปู ระวตั ขิ องเขา สดุ ทา้ ยเธอกดเขา้ ไปในรายชอื่ เพอื่ นของเขา

ราวกบั ทเี่ ธอคดิ เอาไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ เี พอ่ื นสกั คน อยา่ วา่ แตจ่ ะแชรอ์ ะไรเลย ขนาดการอปั เดตอะไรจากตวั เขาเอง ก็ยังไมม่ ี ถา้ เขาไมเ่ พมิ่ เพอ่ื นตอ่ หนา้ ของเธอ หานมจู่ อ่ื คงคดิ วา่ โปรไ์ ฟล์ นไี้ มม่ คี นเลน่ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เธอจงึ พรลู มหายใจออกมา ตงั้ แตท่ เ่ี ธอกลบั มาจากตา่ งประเทศ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ มันไมช่ ดั เจนมาโดยตลอด ไมว่ า่ จะเป็ นเรอ่ื งงาน หรอื เรอื่ งความรสู ้ กึ เธอจําเป็ นตอ้ งหาเวลาไปคยุ กบั เขาเพอ่ื ทําเรอื่ งทัง้ หมดให ้ ชดั เจนไหมนะ ในใจของเธอมคี ําถามมากมาย ในปีนัน้ ทําไมเขาถงึ หยา่ กบั เธอ ตอนนเี้ ขาเป็ นอยา่ งไรบา้ ง อยู่ ดว้ ยกบั หานเสโ่ ยวแลว้ หรอื ยัง เมอื่ คดิ ถงึ เรอ่ื งน้ี เธอกก็ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง จากนัน้ ก็ หลับตาลงอยา่ งชา้ ๆ

ชา่ งเถอะ ในเมอื่ หนไี มพ่ น้ งัน้ ก็เผชญิ หนา้ กบั มนั ละกนั หลงั จากนัน้ หานมจู่ อ่ื กห็ ลับไปพรอ้ มกบั มอื ถอื เมอื่ เธอตนื่ ขนึ้ มาอกี ทกี เ็ ป็ นเชา้ วันใหมแ่ ลว้ หานมจู่ อ่ื กมุ หวั ของตวั เองแลว้ ลกุ ขน้ึ มา มอื ถอื ไหลจากหนา้ อก ของเธอลงมาขา้ งๆ เธอหยบิ มนั ขน้ึ มาวางไวบ้ นโตะ๊ แลว้ พบวา่ ขา้ งนอกสวา่ งแลว้ เธอรบี ลกุ ขน้ึ แลว้ รอ้ งเรยี ก “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ” ไมม่ เี สยี งตอบรับ หานมจู่ อื่ เปิดประตแู ลว้ วง่ิ ออกไปอยา่ งไมค่ ดิ จนเกอื บจะชนกบั เสย่ี วเหยยี น “เธอตนื่ แลว้ เหรอ ฉันยงั คดิ อยวู่ า่ จะปลกุ เธอดไี หม ทําไมเธอถงึ ตนื่ ป่ านน”ี้ เสย่ี วเหยยี นยกมอื ถอื แกวง่ ไปแกวง่ มาตรงหนา้ เธอ “จะเกา้ โมงแลว้ เธอรไู ้ หมเนยี่ ” “เกา้ โมงแลว้ เหรอ” หานมจู่ อ่ื ยกมอื ขนึ้ ลบู หวั ตวั เอง แปลกจัง ทําไมเธอถงึ หลบั ลกึ ขนาดน้ี “อมื้ รบี ไปอาบน้ําเถอะ เราตอ้ งรบี ไปบรษิ ัท” “โอเค”

เธอใชเ้ วลาสบิ นาทใี นการอาบนํ้าแตง่ ตวั เธอออกจากบา้ นไป พรอ้ มกบั เสย่ี วเหยยี น แมแ้ ตห่ นา้ ก็ยังไมท่ ันไดแ้ ตง่ ออเดอรข์ อง หลนิ ซงิ หวั่ เสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ ตอ่ ไปก็ตอ้ งจัดการ ของ หลนิ ชงิ ชงิ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดๆู ไปแลว้ หลนิ ชงิ ชงิ เป็ นคน เฉอ่ื ยๆ จนถงึ ตอนนหี้ ลอ่ นก็ยังไมเ่ รง่ เธอ กลับกนั ถา้ เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ เธอคงปวดหวั แย่ หานมจู่ อื่ ตดั สนิ ใจ เผชญิ หนา้ แลว้ เพราะฉะนัน้ เธอจงึ ตอ้ งเป็ นฝ่ ายตอบโตบ้ า้ ง เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ ก็พดู กบั เสย่ี วเหยยี น “เธอนัดเยโ่ ม่ เซนิ ใหฉ้ ันหน่อย หลังจากบา่ ยสองเขาวา่ งหรอื เปลา่ ใหเ้ ขา ออกมาเจอฉันหน่อย” เดมิ ทเี สยี่ วเหยยี นกําลงั จัดเอกสารบนโตะ๊ เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู ของ หานมจู่ อื่ กต็ อ้ งชะงักไป “เธอพดู วา่ อะไรนะ เธอจะเจอเยโ่ ม่ เซนิ งัน้ เหรอ” “อม้ื ” หานมจู่ อ่ื พยกั หนา้ “เธอไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรใชไ่ หม” เสยี่ วเหยยี นรบี วางเอกสารในมอื แลว้ วงิ่ ไปหาเธอ “ทําไมจๆู่ กอ็ ยากเจอเขาขน้ึ มาละ่ อยา่ บอกนะ

วา่ เรอื่ งทเี่ ขาทําเมอื่ คนื ทําใหเ้ ธอหว่นั ไหวเหรอ ถา่ นไฟเกา่ มนั รอ้ นหรอื ไง” “.…..” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขนึ้ มองเธออยา่ งเหนอ่ื ยใจ “ในหวั เธอ คดิ อะไรเพอ้ เจอ้ อย”ู่ หลงั จากนัน้ เธอกย็ ม้ิ แบบหน่ายๆ สา่ ยหนา้ แลว้ พดู วา่ “ฉันมคี ําถามมากมายทอี่ ยากถามเขา ในเมอ่ื หนไี ม่ พน้ กเ็ จอหนา้ กนั ตรงๆ นแ่ี หละ” เสย่ี วเหยยี นคดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ กเ็ ห็นดว้ ยกบั ความคดิ ของเธอ “ที่ เธอพดู ก็ถกู งัน้ เธอก็เคลยี รก์ บั เขาใหช้ ดั เจน ตอ่ จากนอ้ี ยา่ ให ้ เขามาพัวพันกบั เธออกี ” “อม้ื ฉันจะทําตามนัน้ ” เสย่ี วเหยยี นยังยนื มอง หานมจู่ อื่ อยทู่ เ่ี ดมิ “เป็ นอะไร” หานมจู่ อ่ื สงสยั เล็กนอ้ ย “อนั ทจี่ รงิ เธอยังแอบรักเขาใชไ่ หม” เสย่ี วเหยยี นคดิ ใหว้ นุ่ อยู่ ครหู่ นง่ึ สดุ ทา้ ยเธอก็ถามออกมา

สหี นา้ ของ หานมจู่ อ่ื เปลย่ี นไปจนดอู อกไดอ้ ยา่ งชดั เจน “ฉัน…” “เธอไมต่ อ้ งปฏเิ สธ” เสยี่ วเหยยี นพดู ตัดบท “ฉันรดู ้ วี า่ ใจเธอคดิ ยังไง สองสามปีมานถ้ี งึ แมต้ วั เธอจะอยตู่ า่ งประเทศ แตเ่ ธอก็ ตดิ ตามขา่ วทเ่ี กยี่ วกบั เยโ่ มซ่ นิ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เธอก็ชอ็ กไปในทนั ที “เสยี่ วเหยยี นเธอ…” ตอนที่ 459 อยา่ ปลอ่ ยใหเ้ ขาหลดุ มอื “เธอนกึ วา่ ฉันไมร่ หู ้ รอื ไง ถงึ เธอจะซอ่ นมันอยา่ งดี แตค่ วามรสู ้ กึ ของคนก็เหมอื นทอ้ งของคนตงั้ ครรภ์ ฉันรจู ้ ักกบั เธอมานาน เธอ ปิดบงั ฉันไมไ่ ดห้ รอก” “.…..” หานมจู่ อื่ มองเธออยอู่ ยา่ งนัน้ “เธอคดิ มากไปแลว้ การคาดเดาไมส่ ามารถตดั สนิ ทกุ อยา่ งได”้ “คาดเดาเหรอ” เสย่ี วเหยยี นสดู หายใจลกึ จากนัน้ กก็ อดอกมอง หานมจู่ อ่ื อยา่ งพจิ ารณา

“งัน้ ทําไมเธอถงึ ไมก่ ลา้ มองฉัน ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เรอ่ื งนก้ี อ่ น เธอ คดิ วา่ ฉันไมร่ เู ้ หรอวา่ เธอเซริ ช์ ขา่ วของเยโ่ มเ่ ซนิ ตอนทไี่ มม่ ใี คร อยู่ เธอเซริ ช์ ชอื่ ใครเยอะทส่ี ดุ หรอื วา่ จะเป็ นคนชอื่ เหมอื นงัน้ เหรอ” หานมจู่ อ่ื ：“……” ในใจของเธอกระตกุ วบู หวั ใจของเธอเหมอื นโดนหนิ กระแทก “เธอคดิ วา่ ฉันดไู มอ่ อกงัน้ เหรอ คดิ วา่ ตวั เองซอ่ นไดอ้ ยา่ งดแี ลว้ งัน้ เหรอ” เสยี่ วเหยยี นคดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ แลว้ กพ็ ดู ออกมาอกี “อนั ที่ จรงิ ฉันเจอเขาระหวา่ งทางทเ่ี รามาจากเมอื งซถู งึ เมอื งเป่ ย แต่ วา่ ฉันไมไ่ ดบ้ อกเธอเทา่ นัน้ ” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ กเ็ งยหนา้ ขน้ึ มา “เธอวา่ อะไรนะ” บนทางดว่ นงัน้ เหรอ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะอยทู่ นี่ ั่น เสยี่ วเหยยี นเห็นทา่ ทขี องเธอ กเ็ ลยเลา่ เรอ่ื งราวในวนั นัน้ ใหเ้ ธอ ฟัง หลงั จากทพ่ี ดู จบ หานมจู่ อื่ เหมอื นตงั้ สตกิ ลับมาได ้ วันนัน้ เสย่ี วเหยยี นไปรับอาหารกลบั มาก็มอี าการแปลกๆ แตว่ ันนัน้ โดนเสยี่ วเหยยี นหลอกเขา้ ใหแ้ ลว้

แลว้ ตอนนลี้ ะ่ เมอ่ื คดิ ยอ้ นกลับไป เธอไมค่ ดิ ถงึ เรอ่ื งนเี้ ลยดว้ ยซํ้า “ตกใจใชไ่ หมละ่ เพงิ่ กลับมาก็เจอเขา บางครัง้ ฉันก็คดิ นะวา่ หรอื พวกเธอมโี ชคชะตาตอ่ กนั อยา่ งแรงกลา้ ไมง่ ัน้ ระยะทาง จากเมอื งซถู งึ เมอื งเป่ ย พวกเธอจะเจอกนั ไดย้ งั ไง แตจ่ ะพดู วา่ มโี ชคชะตาตอ่ กนั ก็ไมไ่ ดน้ ะ เพราะวนั นัน้ พวกเธอไมไ่ ดเ้ จอกนั หรอื วา่ เพราะฉันเป็ นกา้ งขวางคอ มจู่ อ่ื ในฐานะทฉี่ ันเป็ นเพอ่ื น เธอ ฉันคดิ แบบเห็นแกต่ วั คอื ไมอ่ ยากใหพ้ วกเธอคบกนั อกี เธอ ไดร้ ับความเจ็บปวดกเ็ พราะเขา แตว่ า่ เรอ่ื งความรสู ้ กึ ถา้ เธอยัง รักเขาอยู่ ฉันก็สนับสนุนเธอนะ” เมอ่ื พดู จบ เสยี่ วเหยยี นก็เดนิ มาขา้ งหนา้ แลว้ โนม้ ตวั ลงกอดเธอ หานมจู่ อ่ื ตะลงึ อยอู่ ยา่ งนัน้ จๆู่ เธอกร็ สู ้ กึ ชนื้ ๆ บรเิ วณขอบตาของตวั เอง ทแี่ ทห้ ลายปีมานเี้ ธอไมไ่ ดอ้ ยตู่ วั คนเดยี ว เสยี่ วเหยยี นรเู ้ รอื่ ง ทงั้ หมด

ใช่ ถงึ แมว้ า่ เธอตอ้ งแสรง้ ทําตวั ปกตเิ มอื่ เจอเยโ่ มเ่ ซนิ แตห่ ลาย ปีมานภี้ ายในใจของเธอยังรักเขามาโดยตลอด ตดิ ตามความ เป็ นอยแู่ ละขา่ วคราวของเขา รวมไปถงึ ตอนทเ่ี ขาสามารถลกุ ขนึ้ มาจากรถเข็นแลว้ เดนิ ได ้ เหมอื นกบั คนปกติ เขากลายเป็ นผถู ้ อื ครองบรษิ ัทตระกลู เย่ เธอ รเู ้ รอ่ื งพวกนท้ี ัง้ หมด ถงึ แมว้ า่ เธอจะไมร่ วู ้ า่ เขารักษาขาอยา่ งไรกนั แน่ แตเ่ มอ่ื เห็นวา่ เขาสามารถเดนิ ไดอ้ กี ครัง้ แน่นอนวา่ เธอตอ้ งรสู ้ กึ ดใี จแทนเขา ถงึ แมว้ า่ เธอจะยังรักเขา แตเ่ ธอกไ็ มอ่ ยากกลับไปเรมิ่ ใหมก่ บั เขาอกี แลว้ เรอ่ื งในอดตี กเ็ หมอื นควนั ผา่ นตา ใครสรา้ งกฎวา่ ถา้ ยังรักแลว้ ตอ้ งใชช้ วี ติ อยดู่ ว้ ยกนั ละ่ “ไปเถอะ คยุ กบั เขาใหช้ ดั เจน ถามคําถามทอี่ ยใู่ นใจของเธอ ถา้ เธอยงั รักเขาจรงิ ๆ เธอก็อยา่ ปลอ่ ยเขาไป” เสย่ี วเหยยี นตบบา่ ของเธอ เสยี งออ่ นโยนทแ่ี ทบจะไมค่ อ่ ยไดย้ นิ สกั เทา่ ใด

ผา่ นไปครใู่ หญ่ เธอเอามอื ลงแลว้ หมนุ ตวั เดนิ ออกจากหอ้ ง ทํางาน หานมจู่ อื่ กม้ หนา้ ลงมองรอยชนื้ บรเิ วณไหลข่ องตวั เอง * บา่ ยสองโมง รถยนตค์ นั คนุ ้ เคยจอดอยใู่ ตต้ กึ เซยี วซกู่ ดมอื ถอื โทรหา หานมจู่ อื่ “คณุ Shelly คณุ ชายเยส่ งั่ ใหผ้ มมารับคณุ ” หานมจู่ อ่ื คนุ ้ เคยกบั น้ําเสยี งของเซยี วซู่ เธอเดนิ ไปชะโงกดทู ่ี หนา้ ตา่ ง เห็นเซยี วซกู่ ําลังยนื คยุ โทรศพั ทอ์ ยขู่ า้ งรถ เธอเมม้ ปากแลว้ พดู วา่ “ได ้ รอฉันหา้ นาท”ี หานมจู่ อ่ื เก็บเอกสาร จากนัน้ กล็ กุ ขน้ึ แลว้ เดนิ ลงไปใตต้ กึ เพราะการปรากฏตวั ของเซยี วซู่ ทําใหค้ นทที่ ํางานอยใู่ นตกึ ตา่ ง พากนั มายนื อออยทู่ หี่ นา้ ตา่ ง

“ถา้ ฉันจําไมผ่ ดิ นั่นคอื เซยี วซผู่ ชู ้ ว่ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ แหง่ บรษิ ัท ตระกลู เย่ เขามาอยทู่ นี่ ไี่ ดย้ งั ไง” “บรษิ ัทของเรากบั บรษิ ัทเขาทํางานรว่ มกนั นิ เขาอาจจะมารับ ใครกไ็ ด”้ “ถงึ จะทํางานรว่ มกนั แตก่ ไ็ มถ่ งึ กบั ตอ้ งมารับดว้ ยตัวเองหรอก มัง้ ” ซกู วั่ เออ๋ ยม้ิ แบบราบเรยี บ “หรอื วา่ อาจจะเป็ นแผนของเธอ” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ จางยู่ ก็เลกิ คว้ิ ขนึ้ “คงจะเป็ นแบบนัน้ หานชงิ เปิดบรษิ ัทใหเ้ ธอ ผลกค็ อื ไดข้ อ้ มลู ดๆี มามากมาย แผนของ ผหู ้ ญงิ คนนไ้ี มซ่ ํา้ กนั เลยจรงิ ๆ” “ถงึ เธอจะมแี ผนการจรงิ ๆ พวกเธออจิ ฉาไปกไ็ มไ่ ดอ้ ะไรหรอก คนหนงึ่ คอื เยโ่ มเ่ ซนิ อกี คนคอื หานชงิ ชายทย่ี ากจะสน่ั คลอน แหง่ เมอื งเป่ ย ผหู ้ ญงิ กค่ี นแลว้ ทไี่ ปถวายตวั ใหพ้ วกเขาแตก่ ไ็ ม่ เคยอยใู่ นสายตา พวกเธอมายนื อจิ ฉาอยตู่ รงนี้ สไู ้ ปวาดภาพสกั สองสามภาพจะดกี วา่ ไหม”

คนทพี่ ดู ประโยคดงั กลา่ วกค็ อื เลงิ เยาเยา เธอโยนเอกสารลงบน โตะ๊ จากนัน้ กล็ กุ ขนึ้ แลว้ เอามอื กอดอก ปรายตามองจางยู่ กบั ซกู วั่ เออ๋ ผหู ้ ญงิ ทัง้ สองคนนข้ี วางหขู วางตาเธอมาตัง้ แตแ่ รกแลว้ เวลาผา่ นไปเนน่ิ นาน คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะยงิ่ มองยงิ่ หงดุ หงดิ “ชิ หาไดย้ ากอะไรกนั รวบผชู ้ ายทงั้ สองคนงา่ ยๆ แบบไมเ่ ปลอื ง แรง หลอ่ นสดุ ยอดจรงิ ๆ ทเ่ี ธอมาชว่ ยหลอ่ นพดู หรอื วา่ เธอก็ อยากเป็ นแบบหลอ่ นเหรอ” จางยู่ สง่ เสยี งหใึ นลําคอแลว้ พดู โตต้ อบกลับไป ซกู วั่ เออ๋ เอามอื กอดอกแลว้ พดู วา่ “น่าเสยี ดายทไ่ี มม่ ใี ครชอบ เธอ” “ใช”่ เลงิ เยาเยาเอามอื เทา้ สะเอว “พวกเขาไมช่ อบฉันแลว้ กไ็ ม่ ชอบพวกเธอเหมอื นกนั พวกเธอไดใ้ จอะไรกนั อกี อยา่ ง ฉัน รสู ้ กึ วา่ ฉันมเี รอื่ งจําเป็ นตอ้ งบอกพวกเธออกี เรอ่ื งหนง่ึ นะ” เมอ่ื พดู ถงึ ตรงนี้ เลงิ เยาเยากท็ ําหนา้ ไดใ้ จ

ในหอ้ งทํางานนมี้ เี ธอเพยี งคนเดยี วทรี่ เู ้ รอ่ื งจรงิ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ น้ี เธอก็พดู ออกมาวา่ “พวกเธอใชส้ ายตาสกปรกๆ มองมจู่ อื่ มา โดยตลอด แตพ่ วกเธอคงคดิ ไมถ่ งึ สนิ ะวา่ มจู่ อื่ ไมไ่ ดม้ ี ความสมั พันธแ์ บบนัน้ กบั หานชงิ มจู่ อื่ นามสกลุ หาน” จางยู่ ยงั จับใจความในประโยคนัน้ ไมไ่ ด ้ เธอกะพรบิ ตาปรบิ ๆ “หลอ่ นนามสกลุ หาน แลว้ มนั ยังไง” ซกู ว่ั เออ๋ คดิ อยา่ งละเอยี ด จากนัน้ กจ็ อ้ งเลงิ เยาเยาดว้ ยความ จรงิ จัง “ทเี่ ธอพดู หมายความวา่ อะไร” “หมายความวา่ อะไรงัน้ เหรอ พวกเธอกไ็ ปคดิ ดเู อาเองละกนั อกี อยา่ งสมองสกปรกๆ ของพวกเธอก็คงจะรับสงิ่ บรสิ ทุ ธไ์ิ มไ่ ด ้ ฉัน ไมอ่ ยากพดู มากแลว้ ” เลงิ เยาเยาไมส่ นใจพวกเธอ แลว้ เดนิ ออ้ มโตะ๊ ออกไปขา้ งนอก หวังอาน เห็นเหตกุ ารณ์กร็ บี เดนิ ตามเธอไป “เลงิ เยาเยา คณุ จะ ไปไหน ผมไปเป็ นเพอื่ น” “หลกี ไป” เลงิ เยาเยาบน่ ใสเ่ ขาไปหนงึ่ ที “ฉันจะไปหอ้ งน้ํา นาย จะไปดว้ ยเหรอ ประสาทหรอื เปลา่ ”

หวังอาน ทโี่ ดนเธอดา่ เอามอื ลบู หวั แลว้ ยม้ิ อยา่ งกระอกั กระอว่ น “งัน้ ผมรอคณุ ตรงนนี้ ะ” หลังจากทเ่ี ลงิ เยาเยาออกไป คนอนื่ ๆ ตา่ งก็พากนั สงสยั “ทเ่ี ธอพดู เมอื่ กม้ี ันหมายความวา่ อะไร มจู่ อื่ นามสกลุ หาน แลว้ เกยี่ วขอ้ งอะไรกบั หานชงิ อกี ” จางยู่ ยงั คดิ ไมอ่ อก แถมยงั ถาม อยอู่ ยา่ งนัน้ สว่ น ซกู ว่ั เออ๋ คดิ ไปคดิ มาแลว้ เหมอื นจะเดาอะไรไดบ้ างสว่ น หนา้ ของเธอซดี เซยี วแตไ่ มไ่ ดพ้ ดู มนั ออกมา อกี ดา้ นหนง่ึ หานมจู่ อ่ื นั่งอยภู่ ายในรถของเซยี วซเู่ รยี บรอ้ ยแลว้ เมอ่ื รถเคลอ่ื นตวั ออกไป ภายในรถก็เงยี บอยา่ งแปลกประหลาด เมอื่ เห็นวา่ รถไมไ่ ดเ้ คลอื่ นตวั ไปยังตวั เมอื ง หานมจู่ อื่ กข็ มวดคว้ิ แลว้ ถามขน้ึ “ตกลงกนั แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอวา่ จะเจอกนั ทบ่ี รษิ ัท” ตอนท่ี 460 พวกเรายงั คงเป็ นสามภี รรยากนั

“คณุ ชายเยค่ อื ลกู คา้ เพราะฉะนัน้ เรอ่ื งสถานทนี่ ัดพบให ้ คณุ ชายเยเ่ ป็ นคนตัดสนิ ใจ” เซยี วซพู่ ดู ตอบอยา่ งปกติ หานมจู่ อ่ื อง้ึ ไปเล็กนอ้ ย เธอคดิ ไปคดิ มาแตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ใช่ เขาเป็ นลกู คา้ ความคดิ ของเขาสําคญั ทสี่ ดุ ทที่ เ่ี ขานัดกต็ อ้ ง เป็ นทที่ เ่ี ขานัด หานมจู่ อื่ ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ นัดไวท้ ไี่ หน แลว้ กไ็ มร่ วู ้ า่ จะตอ้ งใช ้ เวลานานเทา่ ใด เธอหยบิ มอื ถอื ขน้ึ มาแลว้ สง่ ขอ้ ความไปกําชบั เสย่ี วเหยยี นวา่ ถา้ เลกิ งานแลว้ เธอยังไมก่ ลับไป ใหเ้ สย่ี วเหยยี น ไปรับเสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลับบา้ น แลว้ กไ็ มต่ อ้ งรอเธอแลว้ เมอื่ สง่ ขอ้ ความเสร็จเรยี บรอ้ ย หานมจู่ อื่ จงึ เกบ็ มอื ถอื กลับเขา้ ไปในกระเป๋ าอยา่ งวางใจ จากนัน้ เธอก็พงิ เบาะแลว้ หลบั ตาลง เดมิ ทเี ธอแคอ่ ยากงบี สกั พัก แตเ่ ธอดนั หลับไปซะอยา่ งนัน้ เมอื่ เธอตน่ื ขน้ึ มา รถก็จอดสนทิ แลว้ รอบๆ เต็มไปดว้ ยความเงยี บ เซยี วซกู่ ไ็ มไ่ ดอ้ ยใู่ นรถแลว้ หานมจู่ อ่ื มองไปรอบๆ แลว้ พบวา่ นคี่ อื ภัตตาคารทอี่ ยไู่ มห่ า่ ง จากชายทะเล

ภายในภตั ตาคาร เธอเห็นรา่ งคนุ ้ เคยของใครบางคนอยไู่ กลๆ เยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อ่ื ยกมอื ขนึ้ มาลบู ตาตวั เอง จัดแจงเสอ้ื ผา้ ใหเ้ รยี บรอ้ ย จากนัน้ เธอกเ็ ปิดประตรู ถแลว้ เดนิ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ในเมอ่ื มาแลว้ งัน้ ตอนนเี้ ธอกไ็ มต่ อ้ งแสรง้ ทําอกี แลว้ เธอเดนิ ไปนั่งตรงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “ตนื่ แลว้ เหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ รตู ้ งั้ แตท่ เ่ี ธอเดนิ ลงมาจากรถ แตเ่ ธอยงั ทําเป็ นเดนิ อยา่ งเฉยเมยมาน่ังตรงหนา้ เขา ยงิ่ เธอเฉยเมยมากเทา่ ใด ภายในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ง่ิ กลัวมากขน้ึ เทา่ นัน้ เพราะวา่ ครัง้ น้ี หานมจู่ อื่ เป็ นฝ่ ายนัดเขามาเป็ นครัง้ แรก บรกิ รเดนิ เขา้ มา “รับอะไรดคี รับ คณุ ผหู ้ ญงิ ” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ บางๆ “ฉันขอกาแฟคะ่ ขอบคณุ คะ่ ” เธอเพง่ิ ตนื่ ทําใหร้ สู ้ กึ ออ่ นลา้ เล็กนอ้ ย

บรกิ รออกไปแลว้ หานมจู่ อ่ื ถอื โอกาสดกู ารตกแตง่ ของรา้ นนี้ ใชส้ ฟี ้าเป็ นหลัก ราวกบั ทอ้ งทะเลสฟี ้าอนั กวา้ งใหญท่ อ่ี ยบู่ น ชายหาดประกอบเสรมิ ซงึ่ กนั และกนั ตา่ งฝ่ ายตา่ งเงยี บ เมอ่ื กาแฟมาเสริ ฟ์ หานมจู่ อื่ เอย่ ขอบคณุ จากนัน้ กใ็ ชช้ อ้ นคนกาแฟในแกว้ “คณุ เยโ่ มเ่ ซนิ ” เธอเอย่ ชอื่ เขาอยา่ งเกรงใจ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ อยา่ งไมพ่ อใจ “ถา้ คณุ มาเจรจาธรุ กจิ คณุ เรยี กผมแบบสภุ าพได ้ แตใ่ นชว่ งเวลานค้ี ณุ หา้ มพดู เรอื่ งสว่ นตวั แตถ่ า้ คณุ จะมาคยุ เรอื่ งสว่ นตวั งัน้ ก็เรยี กแคช่ อื่ ผม” เขารับไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ทเ่ี ธอเรยี กเขาแบบสภุ าพ เรยี กราวกบั เป็ นคน แปลกหนา้ อยา่ งไรอยา่ งนัน้ เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ หานมจู่ อื่ ทก่ี าํ ลังคนกาแฟถงึ กบั ตอ้ งชะงักไป หลังจากนัน้ เธอก็ชอ้ นตาขน้ึ มองคนทนี่ ั่งอยตู่ รงขา้ มแลว้ พดู ออกมาใหมว่ า่ “โอเค งัน้ วนั นเี้ ราจะไมค่ ยุ เรอื่ งงาน เรามาคยุ เรอื่ งสว่ นตวั กนั ”

สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งไปทเ่ี ธอ “งัน้ คณุ เรยี กชอื่ ผมใหฟ้ ัง หน่อย” หานมจู่ อื่ ： “……” “คณุ ตอ้ งทําใหฉ้ ันลําบากใจขนาดนเี้ ลยเหรอ” “คณุ คดิ วา่ ผมกําลังทําใหค้ ณุ ลําบากใจงัน้ เหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “ผมทําใหค้ ณุ ลําบากใจอะไร” หานมจู่ อ่ื มองเขาอยอู่ ยา่ งนัน้ จากนัน้ เธอก็พดู ออกมาแบบตดิ ตลก “คณุ ทําใหฉ้ ันลําบากใจอะไรงัน้ เหรอ คณุ ยังมหี นา้ มาถาม ฉันอกี นะ คณุ ทําใหฉ้ ันลําบากใจอะไร ใจคณุ น่าจะรดู ้ ไี มใ่ ชห่ รอื ไง” “ไหนลองพดู มาส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ เอานวิ้ เคาะโตะ๊ เบาๆ ทา่ ทางของ เขาเหมอื นไมไ่ ดใ้ สใ่ จ ทา่ ทางของเขาทําให ้ หานมจู่ อ่ื โมโหจรงิ ๆ เธอสดู หายใจลกึ จากนัน้ กเ็ รมิ่ กลา่ วขอ้ หาของคนผดิ อยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ “มาสงั่ ซอ้ื ในบรษิ ัทของฉันแบบไมบ่ อกไมก่ ลา่ ว แถมยงั โผลม่ า ใหฉ้ ันเห็นไมห่ ยดุ ขอรอ้ งฉันแบบไมม่ มี ารยาทไมร่ กู ้ อ่ี ยา่ งตอ่ ก่ี

อยา่ ง นไ่ี มถ่ อื วา่ ทําใหฉ้ ันลําบากใจเหรอ” เมอ่ื พดู ถงึ ตรงนเ้ี ธอก็ เงยหนา้ มองเยโ่ มเ่ ซนิ สายตานัน้ เหมอื นกําลงั สอ่ื วา่ คณุ จะทําใหฉ้ ันลําบากใจหรอื ไม่ ใจคณุ เองกร็ ดู ้ ไี มใ่ ชห่ รอื ไง เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขน้ึ หานมจู่ อื่ พดู ตอ่ “ในงานแถลงขา่ ว เรอ่ื งทไี่ มเ่ กยี่ วกบั คณุ ฉัน เดนิ ไปเองไดแ้ ทๆ้ ทําไมคณุ ตอ้ งอมุ ้ ฉันดว้ ย ทําใหฉ้ ันถกู สอื่ จับ ตามอง มนั อาจจะทําใหม้ ผี ลกระทบตอ่ ชวี ติ สว่ นตวั ของฉัน นไ่ี ม่ ถอื วา่ ทําใหล้ ําบากใจเหรอ” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ มม้ ปากเหมอื นคดิ อะไรอยู่ จากนัน้ ก็ถามขน้ึ มาวา่ “วนั นัน้ คณุ หลบอยใู่ นออ้ มอกผมตลอด ไมใ่ ช่ หรอื ไง พวกสอื่ จับภาพคณุ ไมไ่ ดเ้ สยี หน่อย” หานมจู่ อ่ื ：“……” “ฉันอยากยกเลกิ สญั ญา คณุ ไมย่ นิ ยอม ตงั้ แตค่ ณุ ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ ฉัน คณุ กท็ ําใหฉ้ ันลําบากใจมาโดยตลอด ทว่ี ันนฉี้ ันนัดคณุ ออกมา กเ็ พราะอยากจะเคลยี รใ์ หช้ ดั เจน ไดโ้ ปรดปลอ่ ยฉันไป เถอะ เรอื่ งหา้ ปีกอ่ น ฉันลมื มนั ไปหมดแลว้ ฉันไมส่ นวา่ ตอนนี้

คณุ จะแตง่ งานแลว้ หรอื ไม่ มนั ไมเ่ กย่ี วกบั ฉัน ถา้ คณุ ยอมใหเ้ รา เกยี่ วขอ้ งกนั แคเ่ รอื่ งงาน ฉันจะพยายามออกแบบผลงานใหค้ ณุ อยา่ งดี แตถ่ า้ คณุ จะคดิ เรอ่ื งอน่ื ฉันแนะนําใหค้ ณุ ลบความคดิ นัน้ ไปซะ” ไมว่ า่ จะเป็ นถา่ นไฟเกา่ หรอื อยากทําใหเ้ ธออบั อาย หานมจู่ อ่ื ไมต่ อ้ งการทัง้ นัน้ แมว้ า่ คําพดู ของเสย่ี วเหยยี นจะรบกวนจติ ใจเธอ แตส่ ําหรับเธอ แลว้ เธอเลอื กทจ่ี ะปกป้องตวั เองมากกวา่ ใครจะไปรวู ้ า่ หลังจากทเ่ี ธออยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ มนั จะเหมอื นกบั หา้ ปีกอ่ นอกี หรอื เปลา่ ถกู เขาผลกั ไสอยา่ งไรเ้ ยอ่ื ใย ความรสู ้ กึ แบบนี้ ขอแคค่ รัง้ เดยี วในชวี ติ ก็พอแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอ สายตาเย็นชา “คณุ อดไมไ่ หวทจ่ี ะระบายมัน ออกมากบั ผมขนาดนัน้ เลยหรอื อยากสลดั ผมทงิ้ ขนาดนัน้ เลย ทําไมละ่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําวา่ ทําไม หานมจู่ อื่ เกอื บจะหวั เราะออกมาตอ่ หนา้ เขา

“เยโ่ มเ่ ซนิ !” เธอจอ้ งเขาเขม็ง แลว้ พดู อยา่ งชดั ถอ้ ยชดั คํา “ปี นัน้ ใครเป็ นคนโยนสญั ญาใสฉ่ ัน บอกใหฉ้ ันไปจากเขา แลว้ ใคร กนั ทพ่ี ดู วา่ ไมใ่ หฉ้ ันเหยยี บเขา้ ไปในบรษิ ัทและคฤหาสนข์ อง เขาแมแ้ ตก่ า้ วเดยี ว คณุ คดิ วา่ คนอนื่ โงห่ รอื ไง หลงั จากทโี่ ดน คณุ ผลกั ไสอยา่ งไรเ้ ยอื่ ใย ยังจะตอ้ งไลต่ ามคณุ อกี หรอื ไง งัน้ ฉันก็ขอโทษจรงิ ๆ ทที่ ําใหค้ ณุ ผดิ หวงั ” คําพดู เหลา่ นัน้ ราวกบั ขอ้ กลา่ วหาอนั รา้ ยแรง ในคําพดู นัน้ ถงึ มนั จะกระทบจติ ใจ แตว่ า่ สหี นา้ และแววตา รวม ไปถงึ ความรสู ้ กึ ของเธอมันนง่ิ กวา่ ทเี่ ขาจนิ ตนาการไว ้ ไมไ่ ดม้ อี ารมณ์รนุ แรงอยา่ งทเ่ี ขาจนิ ตนาการเอาไว ้ ผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ปลยี่ นไปแลว้ จรงิ ๆ หรอื วา่ เพราะการกระทําของเขาในปีนัน้ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ น้ี เยโ่ ม่ เซนิ ก็เมม้ รมิ ฝี ปากบาง หลังจากนัน้ จงึ พดู ดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ “เรอื่ ง พวกน้ี ผมอธบิ ายได ้ คณุ จะยอมฟังหรอื เปลา่ ” “ไม”่ หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ จากนัน้ เธอกย็ มิ้ ราบเรยี บ “ฆาตกร หลังจากกระทําผดิ ฉันไมอ่ ยากฟังวา่ เขาผา่ นอะไรมาบา้ ง ทําไมถงึ ฆา่ คน เรอื่ งของคณุ กบั ฉันก็เหมอื นกนั พลาดไปแลว้ ก็

คอื พลาด ฉันไมส่ นใจวา่ ในตอนแรกทําไมคณุ ถงึ พดู กบั ฉันแบบ นัน้ ฉันรเู ้ พยี งวา่ คณุ ผลักไสฉันอยา่ งไรเ้ ยอ่ื ใย เรอื่ งสําคญั ทส่ี ดุ ก็ คอื คณุ ทําอะไรไป” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ วั เราะเยาะตวั เอง “ดเู หมอื นวา่ ไม่ วา่ ผมจะพดู อะไร คณุ กไ็ มเ่ ชอื่ สนิ ะ” พดู มาถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ “ใช่ สง่ิ ทฉี่ ันจะพดู วนั นฉี้ ันกพ็ ดู ไปหมดแลว้ ตอ่ ไปกเ็ ป็ นการตดั สนิ ใจของคณุ แลว้ ทน่ี ล่ี มแรงมาก ฉันหนาวเล็กนอ้ ย ฉันอยตู่ อ่ ไมไ่ หวแลว้ เพราะฉะนัน้ ฉันกลบั กอ่ นนะ” พดู จบเธอกล็ กุ ขนึ้ แลว้ สะพายกระเป๋ า หลังจากนัน้ เธอก็เดนิ ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ มองแผน่ หลังของหญงิ สาว แววตาของเขานงิ่ ลกึ “น่าเสยี ดายทไ่ี มว่ า่ คณุ จะพดู ยงั ไง คณุ กย็ ังเป็ นภรรยาของเยโ่ ม่ เซนิ ” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กช็ ะงักไป เธอหนั หนา้ มามองเยโ่ มเ่ ซนิ “หมายความวา่ ยังไง”

“คณุ ไมร่ เู ้ หรอ เรายงั เป็ นสามภี รรยากนั ในทางกฎหมาย” ตอนที่ 461 เรอ่ื งตลกเรอื่ งหนง่ึ สําหรับ หานมจู่ อ่ื แลว้ เรอื่ งนเ้ี ป็ นเรอ่ื งทเี่ ธอคาดไมถ่ งึ เธอยนื องึ้ อยพู่ ักใหญส่ ตกิ ็ยังไมก่ ลับมา ยังเป็ นสามภี รรยาในทางกฎหมาย นม่ี นั หมายความวา่ อยา่ งไร หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ราวกบั หวั ใจของตวั เองหยดุ เตน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขน้ึ ยนื ขาอนั เรยี วยาวขยบั ไปมาจนมาหยดุ อยู่ ตรงหนา้ เธอ เขายน่ื มอื ออกมาปัดเศษทต่ี ดิ อยตู่ รงหนา้ ผากของ เธอ จากนัน้ ก็พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งออ่ นโยนอนั ทรงเสน่ห์ “หา้ ปีมาน้ี พวกเราไมไ่ ดห้ ยา่ กนั เลย” หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว เธอมองเขาอยา่ งอดึ อดั เป็ นไปไดย้ งั ไง “คณุ คดิ วา่ คนทจี่ ะเป็ นผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ คดิ จะเป็ นหรอื ไม่ อยากเป็ นกไ็ ดง้ ัน้ เหรอ”

เมอ่ื พดู ถงึ ตรงนี้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มเี ลศนัย ความรสู ้ กึ ทอ่ี ยู่ ในแววตาของเขาเธอไมส่ ามารถรับรไู ้ ดเ้ ลย เขาขยับเขา้ มายนื่ มอื จับไหลข่ องเธอ จากนัน้ กโ็ นม้ ตวั ลงไปพดู รดใบหขู องเธอ “ผมจะไมป่ ลอ่ ยคณุ ไป ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เรอ่ื งออ้ นวอน เพราะวา่ คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ของผมมาโดยตลอด คณุ ไมม่ สี ทิ ธทิ์ จ่ี ะบอกใหห้ ยดุ ” หานมจู่ อ่ื องึ้ อยอู่ ยา่ งนัน้ ประมาณสามวนิ าที แลว้ กา้ วถอยหลงั อยา่ งรวดเร็ว แลว้ พดู ตําหนวิ า่ “ทําไมฉันถงึ ไมม่ สี ทิ ธท์ิ จ่ี ะบอก ใหห้ ยดุ แยกกนั อยหู่ า้ ปี ถงึ แมว้ า่ จะไมไ่ ดร้ ับความยนิ ยอมจาก คณุ ฉันก็สามารถหยา่ กบั คณุ ได!้ ” เสยี งของเธอคอ่ นขา้ งดงั เรยี กสายตาของผคู ้ นทอ่ี ยรู่ อบๆ แตเ่ ย่ โมเ่ ซนิ กลับไมส่ นใจ ตอ่ ใหค้ นอนื่ มามงุ ดู เขากไ็ มส่ นใจ สว่ น หานมจู่ อื่ นัน้ คอ่ นขา้ งจะสนใจเรอ่ื งนี้ แตว่ า่ เพราะคําพดู ทวี่ า่ เธอไมม่ สี ทิ ธบิ์ อกใหห้ ยดุ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอโมโห เธอ จงึ ตอบกลับไปดว้ ยความโมโห ตอนนเ้ี ธอไมส่ นใจแลว้ วา่ คนอน่ื จะมองเธอยังไง คําวา่ หยา่ ออกมาจากบอกของเธอ มันทําใหค้ นหงดุ หงดิ จรงิ ๆ เขาเดนิ เขา้ มากา้ วหนง่ึ จากนัน้ กบ็ บี แขนของเธอ

“ถา้ การหยา่ มนั งา่ ยอยา่ งทคี่ ณุ คดิ ตลอดหา้ ปีมานท่ี ําไมคณุ ยงั เป็ นภรรยาของผม” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็เบกิ ตาโต “คณุ บงั คบั ฉันเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร เขาจอ้ งมองไปทเ่ี ธอดว้ ยแววตานง่ิ หลังจากนัน้ หานมจู่ อื่ ใชแ้ รงสะบดั มอื เขาออก เธอกา้ วถอย หลงั อยา่ งไมค่ อ่ ยมัน่ คง เรอื่ งนมี้ ันกะทนั หนั เกนิ ไป เธอตอ้ ง กลบั ไปถามหานชงิ วา่ มันเกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่ หานมจู่ อื่ หมนุ ตวั เดนิ ออกไป เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ จะตามเธอไป แต่ เมอื่ เห็นสหี นา้ ซดี เผอื ดของเธอ เขาก็กา้ วไมอ่ อก สง่ิ ทเี่ ขาบอกกบั เธอเมอ่ื ครู่ เธอจําเป็ นตอ้ งใชเ้ วลาในการทํา ความเขา้ ใจ ใหเ้ ธอใชเ้ วลากบั ตวั เองอยา่ งเงยี บๆก็ดเี หมอื นกนั เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ นี้ เขาก็หนั ไปหาเซยี วซทู่ ยี่ นื อยอู่ กี ขา้ ง “ไปสง่ เธอ เดนิ ทางปลอดภัย” เซยี วซพู่ ยักหนา้ จากนัน้ กร็ บี ตามเธอไป เดมิ ที หานมจู่ อื่ จะน่ังรถกลบั ไปเอง แตเ่ ซยี วซขู่ บั รถมาจอด หนา้ เธอ

“คณุ Shelly ขนึ้ รถเถอะครับ ทน่ี ี่หารถแท็กซย่ี ากมาก อกี อยา่ ง ผมเป็ นคนพาคณุ มา คณุ ชายเยใ่ หผ้ มไปสง่ คณุ ครับ” เมอื่ ไดย้ นิ ชอื่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แววตาของเธอก็วบู ไหว จากนัน้ เธอ กช็ อ้ นตามองไปยังเซยี วซทู่ นี่ ั่งอยใู นรถ “สง่ิ ทเี่ ขาพดู เป็ นเรอ่ื ง จรงิ ไหม” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เซยี วซอู่ งึ้ ไป เขาไมไ่ ดต้ อบ “คณุ เป็ นผชู ้ ว่ ยของเขา คณุ รเู ้ รอื่ งของเขาทกุ อยา่ ง บอกฉันมา วา่ ทเี่ ขาพดู เป็ นเรอ่ื งจรงิ หรอื เปลา่ หา้ ปีมานี่ ฉันไมไ่ ดห้ ยา่ กบั เขามาโดยตลอดงัน้ เหรอ” สดุ ทา้ ยเซยี วซกู่ ็พยักหนา้ สหี นา้ ของเขาดหู นักใจ “ใชค่ รับ” หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เหมอื นวา่ สงิ่ ทอี่ ยใู่ นใจมันแตกสลายหมดแลว้ เธอทกุ ขจ์ นแทบจะหายใจไมอ่ อก แลว้ การทเี่ ธอจากมาหลายปีมันคอื อะไร เรอ่ื งตลกเรอื่ งหนงึ่ งัน้ เหรอ

“คณุ Shelly ขน้ึ รถเถอะครับ” เซยี วซพู่ ดู เรง่ เธอ หานมจู่ อ่ื ไมส่ นใจเขา เธอเดนิ ไปขา้ งหนา้ แลว้ พดู ออกมาวา่ “ไมล่ ะ่ ฉันอยากอยคู่ นเดยี ว” “แตว่ า่ …” “อยา่ ตามฉันมา” ความเด็ดขาดสะทอ้ นออกมาจากแผน่ หลงั อนั บอบบางของ หญงิ สาว ถา้ เขาตามเธอไป เดาวา่ เธอกค็ งไมย่ อมขนึ้ รถ เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นี้ เซยี วซจู่ งึ โทรหาเยโ่ มเ่ ซนิ เพอ่ื รายงานเรอื่ งที่ เกดิ ขน้ึ “คณุ ชายเย่ จะทํายังไงดคี รับ เธอไมย่ อมขน้ึ รถ ผมไมร่ ู ้ จะทํายงั ไงเหมอื นกนั ” ปลายสายเงยี บอยพู่ ักใหญ่ หลงั จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ดว้ ย นํ้าเสยี งเย็นยะเยอื ก “ตามเธอไป จนกวา่ เธอจะถงึ บา้ นอยา่ ง ปลอดภยั ” “เขา้ ใจแลว้ ครับ” เซยี วซวู่ างสาย จากนัน้ เขาจงึ ขบั รถตามหลัง เธอไปอยา่ งชา้ ๆ

ทน่ี เี่ ป็ นภตั ตาคารรมิ ทะเล ดงั นัน้ เธอจงึ ใชเ้ วลาเดนิ คอ่ นขา้ งนาน กวา่ จะถงึ ถนน ลมทะเลพัดกระโปรงและผมของเธอจนยงุ่ เหยงิ ไปหมด บวกกบั รปู รา่ งสงู ยาวทโ่ี ดดเดน่ ของเธอ ทําใหค้ นทขี่ บั รถผา่ นอดไมไ่ ดท้ จี่ ะหยดุ รถถามเธอ “คนสวย จะไปไหนละ่ ใหผ้ มไปสง่ ไหม” หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองคนนัน้ ดว้ ยสายตาเฉยเมย ไมม่ แี มแ้ ตบ่ ท สนทนา เธอไมจ่ ําเป็ นตอ้ งสภุ าพใดๆ กบั คําพดู แทะโลมทเี่ จอระหวา่ ง ทาง แมส้ ายตาของเธอจะเฉยเมย แตเ่ พราะวา่ ดวงตาของหญงิ สาว เยอื กเย็น ใบหนา้ ก็สวยงาม ดงั นัน้ การมองของเธอทําใหช้ ายคนนัน้ ยงิ่ ชอบ “คนสวย อยา่ เฉยเมยแบบนัน้ สิ ตรงนเี้ รยี กแท็กซย่ี ากมากเลย นะ สว่ นมากกเ็ ป็ นนักทอ่ งเทยี่ วทัง้ นัน้ ในรถของผมกม็ ผี มกบั นอ้ งชายแคส่ องคน ถา้ คณุ ขนึ้ มาแลว้ บอกวา่ จะไปไหน ผมจะไป สง่ คณุ ถงึ ทเ่ี ลย”

หานมจู่ อ่ื ไมส่ นใจเขา แตค่ นนัน้ ยังต๊อื ไมเ่ ลกิ “ขน้ึ รถมาเถอะ ถา้ เดนิ ตอ่ ไปจะตอ้ งเดนิ อกี นานแคไ่ หนกนั เธอ ออกจะผอมขนาดนี้ ตอ้ งเหนอ่ื ยแน่นอน” “.…..” เธอชะงักฝี เทา้ ลงแลว้ ยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ชายคนนัน้ คดิ วา่ เธอจะยอมขนึ้ รถ เขายม้ิ แลว้ เตรยี มจะเปิดประตู รถใหเ้ ธอขนึ้ มา หานมจู่ อื่ พดู ออกมาอยา่ งเย็นชาวา่ “ไสหวั ไป” รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของชายคนนัน้ ชะงักไป ราวกบั ไมไ่ ดค้ าดคดิ เอาไว ้ องึ้ อยอู่ ยา่ งนัน้ พักใหญ่ กวา่ เขาจะตงั้ สตกิ ลับมาได ้ หานมจู่ อื่ ก็เดนิ ไปไกลแลว้ “ฮา่ ฮา่ วนั นี้ คณุ ชายฉี เจอของแข็งเขาใหแ้ ลว้ นานๆ จะเจอที สดุ ยอดกวา่ ผหู ้ ญงิ ทนี่ ายเคยคบมาไหมละ่ ” เพอื่ นรักทนี่ ั่งอยู่ ขา้ งคนขบั เอาแตพ่ ดู ลอ้ เขาไมห่ ยดุ คนทโี่ ดนลอ้ อยา่ ง คณุ ชายฉี สหี นา้ เหย้ี มโหดขน้ึ เล็กนอ้ ย จากนัน้ จงึ ดา่ ออกมาวา่ “เกย่ี วอะไรกบั แก ฉันเต็มใจ”

“คนก็สวยนะ แตน่ ่าเสยี ดายทอ่ี กี ฝ่ ายไมเ่ ห็นพอ่ี ยใู่ นสายตา” เพอื่ นรักยงั พดู หยอกลอ้ ตอ่ ไป คณุ ชายฉี จอ้ งรปู รา่ งอนั งดงามทอี่ ยเู่ บอ้ื งหนา้ “พวี่ า่ พต่ี อ้ งตาม ต๊อื เธอจรงิ ๆ แลว้ ละ่ ” เซยี วซตู่ ามหลงั หานมจู่ อื่ ตลอดเวลา ตอนทเี่ ธอโดนพดู แทะ โลมเซยี วซกู่ ็เห็น แตเ่ ขาคดิ วา่ ไมไ่ ดม้ เี รอื่ งอะไร จงึ ไมไ่ ดเ้ ขา้ ไป หา้ ม แตไ่ มน่ านเขาเห็นรถคนั นัน้ ตามหลัง หานมจู่ อื่ ไป ซง่ึ ไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไร คดิ ไมถ่ งึ วา่ พวกเขาจะไมเ่ ห็นรถของเซยี ว ซู่ เซยี วซขู่ มวดคว้ิ ตอนทเี่ ขากําลังคดิ ในใจวา่ จะเขา้ ไปหา้ มหรอื จะโทรเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อื่ กําลังยนื โบกรถอยรู่ มิ ถนน นั่นเป็ นรถบรรทกุ สนิ คา้ ทผ่ี า่ นมาทางนพ้ี อดี คนขบั ดเู ป็ นคนซอ่ื ๆ เมอื่ เห็นเธอโบกเขากห็ ยดุ รถลง “สาวนอ้ ย มอี ะไรหรอื เปลา่ ” “คณุ ลงุ ” หานมจู่ อื่ ยมิ้ ออกมา “ฉันอยากเขา้ ไปในเมอื ง คณุ ลงุ ไปสง่ ฉันหน่อยไดไ้ หมคะ”

ราวกบั คณุ ลงุ กําลังระวังตวั อยา่ งไรอยา่ งนัน้ เขามองไปรอบๆ หานมจู่ อ่ื รวู ้ า่ เขากําลังกงั วลอะไร เธอจงึ พดู ออกไปวา่ “ฉันมา กบั เพอ่ื นคะ่ แตเ่ ขาไมม่ เี วลาไปสง่ ฉัน เพราะฉะนัน้ ฉันก็เลยตอ้ ง เดนิ กลบั ไปเอง คณุ ลงุ ชว่ ยเมตตาไปสง่ ฉันหน่อยไดไ้ หมคะ ฉัน จะจา่ ยคา่ รถใหค้ ะ่ ” ตอนที่ 462 ฉนั ไมไ่ ดค้ นื ดกี บั เขา อาจจะเพราะวา่ เธอพดู ออกมาเชน่ นี้ ดงั นัน้ อกี ฝ่ ายจงึ รสู ้ กึ กระอกั กระอว่ นเล็กนอ้ ย คณุ ลงุ ยมิ้ ออกมาแบบเกๆ้ กงั ๆ “เรอ่ื งคา่ รถไมใ่ ชป่ ัญหา ฉัน กําลงั จะไปสง่ สนิ คา้ ใหร้ า้ นสะดวกซอื้ ในเมอื งพอดี ใหเ้ ธอตดิ รถ ไปดว้ ยก็ไมใ่ ชป่ ัญหาอะไร ขนึ้ มาส”ิ หานมจู่ อื่ ยม้ิ บางๆ แลว้ พดู วา่ “ขอบคณุ คะ่ คณุ ลงุ ” หลังจากนัน้ เธอจงึ เดนิ ออ้ มไปอกี ฝ่ังหนง่ึ เปิดประตแู ลว้ เขา้ ไป น่ังในรถ

สว่ นรถทกี่ ําลงั ตามอยขู่ า้ งหลงั คณุ ชายฉกี บั เพอื่ นของเขา ตา่ ง ก็พากนั น่ังงงอยภู่ ายในรถ “นมี่ นั อะไรกนั เขาไมน่ ั่งรถของนาย แตก่ ลับไปน่ังรถบรรทกุ สนิ คา้ เนยี่ นะ คณุ ชายฉี นม่ี นั เยาะเยย้ นายหรอื เปลา่ ” “ไอเ้ วรเอย๊ !” คณุ ชายฉโี มโหจนทบุ พวงมาลัย สว่ นรถบรรทกุ สนิ คา้ ท่ี หานมจู่ อื่ น่ังก็เคลอื่ นตวั หา่ งออกไป รถ มงุ่ หนา้ เขา้ ตวั เมอื ง หลงั จากทถี่ งึ ในตวั เมอื ง ขณะท่ี หานมจู่ อื่ จะจา่ ยคา่ รถใหค้ ณุ ลงุ เขากป็ ฏเิ สธไมย่ อมรับคา่ รถอยอู่ ยา่ งนัน้ “เป็ นทางผา่ นพอดี ไมต่ อ้ งเกรงใจขนาดกไ็ ด”้ สดุ ทา้ ย หานมจู่ อื่ กย็ ดั เงนิ สองรอ้ ยเขา้ ไปในถงุ ของคณุ ลงุ จากนัน้ เธอจงึ พดู ขอบคณุ เขาอยา่ งจรงิ ใจ แลว้ เดนิ ออกจากรา้ น สะดวกซอ้ื รา้ นสะดวกซอ้ื อยไู่ มไ่ กลจากบรษิ ัทของเธอ สามารถนั่งแท็กซี่ กลบั ไปได ้ หลงั จากท่ี หานมจู่ อ่ื กลับมาถงึ บรษิ ัท เธอก็เดนิ ตรงไปยังหอ้ ง ทํางาน แลว้ เอาแตเ่ ก็บตวั อยใู่ นนัน้ เธอสบั สนไปหมด

ในหวั มแี ตค่ ําพดู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอ เวลาหา้ ปี เธอนกึ วา่ ตวั เองจะไมม่ คี วามสมั พันธใ์ ดกบั เขาอกี แลว้ แตต่ อนนเ้ี ขากลับมาบอกเธอวา่ เราทัง้ สองคนไมไ่ ดห้ ยา่ กนั เราทงั้ คยู่ งั เป็ นสามภี รรยากนั ในทางกฎหมาย กอ๊ ก กอ๊ ก จๆู่ เสยี งเคาะประตหู อ้ งทํางานก็ดงั ขนึ้ หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขนึ้ เห็นวา่ ประตถู กู แงม้ ออกเพยี งครงึ่ หนงึ่ เสยี่ วเหยยี นโผลเ่ พยี ง เสย้ี วหนา้ ดา้ นเดยี วเขา้ มามองเธออยา่ งระมัดระวงั เป็ นอยา่ งยงิ่ เพราะรวู ้ า่ เธอไปเจอเยโ่ มเ่ ซนิ มาแลว้ เพราะฉะนัน้ เสย่ี วเหยยี น จงึ ไมก่ ลา้ บมุ่ บา่ มเขา้ ไปเหมอื นทท่ี ําเป็ นประจํา “เขา้ มาส”ิ หานมจู่ อ่ื จัดการอารมณข์ องตวั เองเรยี บรอ้ ย จากนัน้ เธอจงึ หนั ไปยมิ้ กบั เสย่ี วเหยยี น เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นถงึ กลา้ เปิดประตเู ดนิ เขา้ มา เธอ เดนิ พลางสงั เกตสหี นา้ และแววตาของ หานมจู่ อ่ื เธอรสู ้ กึ สงสยั เป็ นอยา่ งมาก

หานมจู่ อ่ื เห็นทา่ ทขี องเสย่ี วเหยยี น เธอกถ็ อนหายใจออกมา อยา่ งหน่ายๆ “ไมต่ อ้ งสงสยั แลว้ ฉันไมไ่ ดค้ นื ดกี บั เขาแลว้ ก็ไม่ สามารถคนื ดกี นั ไดด้ ว้ ย” ไดย้ นิ ดงั นัน้ สหี นา้ ของเสย่ี วเหยยี นกเ็ ปลย่ี นไป เธอรบี กา้ วเขา้ ไปหาเพอ่ื น “ทําไมละ่ เธอยงั รักเขาไมใ่ ชห่ รอื ไง” “รักไมจ่ ําเป็ นตอ้ งอยดู่ ว้ ยกนั ” เสยี่ วเหยยี นเกาหวั ตวั เอง “ฉันไมเ่ ขา้ ใจ” “งัน้ เธอไมต่ อ้ งเขา้ ใจจะดที สี่ ดุ เรอื่ งแบบนรี้ มู ้ ากไป มันกเ็ ป็ น การยนื ยันวา่ เรอ่ื งทเ่ี ธอผา่ นมามันไมค่ อ่ ยดนี ัก เอาละ่ ทเ่ี ธอมา หาฉันเพราะเรอ่ื งนใ้ี ชไ่ หม” “ไมใ่ ช!่ ” เสยี่ วเหยยี นรบี สา่ ยหนา้ จากนัน้ กห็ ยบิ มอื ถอื ขนึ้ มา “เธอดเู ทรนดงิ้ แอพเวย่ ป๋ อส”ิ หานมจู่ อ่ื รับมอื ถอื ทเ่ี สย่ี วเหยยี นยน่ื ใหด้ ว้ ยความสงสยั จากนัน้ เธอจรงิ อา่ นเนอ้ื หาขา้ งใน ผหู ้ ญงิ ลกึ ลบั ของเยโ่ มเ่ ซนิ

“เห็นหรอื ยัง” เสย่ี วเหยยี นกดเขา้ ไปในเทรนดอ์ นั ดบั สอง จากนัน้ ก็พดู อธบิ ายเรอื่ งราว “ฉันก็เพง่ิ เห็นตอนทเ่ี ลน่ เวย่ ป๋ อ เย่ โมเ่ ซนิ อมุ ้ เธอในวนั งานแถลงขา่ ว ถกู ปาปารัสซถ่ี า่ ยภาพได ้ จากนัน้ ก็เผยแพรล่ งในอนิ เทอรเ์ น็ต ตอนนี้ทกุ คนกําลงั คาดการณ์อยวู่ า่ ผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ป็ นใคร” หานมจู่ อื่ ： “……” เป็ นไปตามคาด เธอคดิ ไวแ้ ลว้ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งสรา้ งความ วนุ่ วายใหเ้ ธอ “ตอนนท้ี กุ คนกแ็ คค่ าดเดา แตต่ อนนใ้ี นคอมเมนตก์ ําลงั มคี นขดุ คยุ ้ วา่ เธอเป็ นใคร” หานมจู่ อ่ื เมม้ ปาก แลว้ คดิ เรอื่ งทเี่ กดิ ขนึ้ ในวันนัน้ “อยา่ ไปสนใจ เรอ่ื งนกี้ อ่ น” “มจู่ อ่ื ถา้ ไมส่ นแลว้ มนั จะเกดิ อะไรหรอื เปลา่ ฉันกลัววา่ ถา้ ถงึ ตอนนัน้ ทกุ คนจะรวู ้ า่ เธอคอื ใคร แลว้ เธอจะไมม่ ชี วี ติ ทสี่ งบสขุ ” “ตอนนน้ี ่าจะยังไมม่ อี ะไร คนื นัน้ ฉันหลบเป็ นอยา่ งดี ไมไ่ ดโ้ ผล่ หนา้ ออกมา” หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ ไปมา

“งัน้ ก็โอเค” เสยี่ วเหยยี นพดู จบ ก็เห็นอกี แทรนดห์ นงึ่ จากนัน้ ก็ พดู ขน้ึ มาอยา่ งหงดุ หงดิ “ออ้ ใช่ ฉันมเี รอ่ื งจะบอกเธอเรอื่ งหนงึ่ ครัง้ นถ้ี า้ ขา่ วของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดข้ น้ึ เทรนด์ ฉันเดาวา่ เทรนด์ อนั ดบั หนงึ่ คงจะเป็ นขา่ วของ จา้ วยห่ี รู หลอ่ นหนา้ ไมอ่ ายจรงิ ๆ ไปหาบรษิ ัทโฆษณาใหโ้ ฆษณาขา่ วของหลอ่ น บอกวา่ หานชงิ ประธานบรษิ ัทตระกลู หานจบี หลอ่ น แถมยังแสรง้ วา่ มคี นลกึ ลับ สง่ กระโปรงแบรนดด์ ังใหห้ ลอ่ น ตอนนไ้ี มร่ มู ้ คี นกค่ี นตอ่ กค่ี นที่ กําลงั อจิ ฉาหลอ่ น” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็นกึ ขนึ้ ได ้ “พชี่ ายของฉันคงจะไม่ ทําเรอ่ื งแบบน”้ี “ฉันก็คดิ อยา่ งนัน้ เพราะฉะนัน้ ตอนนี้ จา้ วยห่ี รู กําลงั อาศยั ชอ่ื เสยี งของหานชงิ ทําใหต้ วั เองดงั ฉันทนไมไ่ หวแลว้ !” หานมจู่ อ่ื มองเสยี่ วเหยยี นแบบตดิ ตลก “งัน้ เธอวา่ จะทํายังไง ไปบอกพชี่ ายฉันเหรอวา่ มนี ักแสดงหญงิ กําลงั ใชช้ อ่ื เสยี งของ เขาทําใหต้ วั เองดงั ” เสย่ี วเหยยี นเบกิ ตาโต “ฉันจะไปพดู กบั เขาไดย้ ังไง เทพบตุ รคน นัน้ ไมร่ ังเกยี จฉันแยห่ รอื ไง ออ้ …” เหมอื นเสยี่ วเหยยี นคดิ อะไร

ได ้ สายตาของเธอมอง หานมจู่ อ่ื อยา่ งไมป่ ระสงคด์ ี จากนัน้ ก็ ยมิ้ บางๆ “มจู่ อ่ื มจู่ อื่ คนด…ี …” เธอยงิ่ เรยี กก็ยงิ่ ออ้ นขนึ้ หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ขนลกุ ไปทงั้ ตวั “มจู่ อื่ เธอเป็ นนอ้ งสาวของเขา เรอ่ื งนเี้ ธอไปคยุ กบั เขาจะดที สี่ ดุ ” เสย่ี วเหยยี นถอื โอกาสกม้ ลงไปกอดแขน หานมจู่ อ่ื แลว้ กพ็ ดู อยา่ งน่าสงสารวา่ “เธอกไ็ มอ่ ยากใหค้ นอนื่ ใชช้ อ่ื เสยี งของ พชี่ ายเธอไปทําอะไรไมด่ ใี ชไ่ หมละ่ ” “กแ็ คท่ ําใหต้ วั เองดงั ไมถ่ อื วา่ เป็ นอะไรทไ่ี มด่ นี ”ิ “มจู่ อ่ื นยี่ งั ไมเ่ รยี กวา่ ไมด่ อี กี เหรอ หลอ่ นใชช้ อื่ เสยี งของตระกลู หาน เมอ่ื ถงึ ตอนนัน้ ทกุ คนตา่ งก็พากนั เยนิ ยอหลอ่ น ไมแ่ น่คน อน่ื อาจจะเรยี กหลอ่ นวา่ คณุ นายใหญแ่ หง่ ตระกลู หาน หลอ่ น เป็ นศตั รขู องเรานะ ครัง้ กอ่ นกม็ าทําลายผลงานของเรา ถา้ ยงั ให ้ หลอ่ นใชช้ อ่ื เสยี งของตระกลู หาน อยา่ บอกนะวา่ …” “โอเค โอเค ฉันเขา้ ใจแลว้ ” หานมจู่ อื่ เห็นสหี นา้ เหนอื่ ยใจของ เสย่ี วเหยยี นแลว้ ก็ทําไดเ้ พยี งตอบตกลง “เดย๋ี วคํา่ ๆ ฉันจะคยุ กบั พใ่ี ห”้

“มจู่ อ่ื เธอชา่ งเป็ นคนดจี รงิ ๆ” เสยี่ วเหยยี นโนม้ ตวั ลงไปหอม แกม้ หานมจู่ อื่ จากนัน้ ก็รบี วงิ่ ออกไปทนั ที แตเ่ ธอกต็ อ้ งชะงัก ฝี เทา้ ลง “หรอื วา่ เธอจะไปหาหานชงิ ทบี่ รษิ ัทตอนนเี้ ลย อกี อยา่ งกวา่ จะเลกิ งานกอ็ กี หนง่ึ ชว่ั โมง เดย๋ี วเย็นนฉี้ ันจะไปรับ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เอง” “ไปตอนนเ้ี ลยเหรอ” “ใช่ วนั นมี้ นี ักขา่ วหลายคนไปทต่ี กึ บรษิ ัทตระกลู หาน ฉันเห็น วดิ โี อในอนิ เทอรเ์ น็ตนักขา่ วหลายคนอยากจะสมั ภาษณเ์ รอ่ื งน้ี เพอ่ื เป็ นการยนื ยันไง แตว่ า่ พช่ี ายของเธอปฏเิ สธการให ้ สมั ภาษณ์ ก็เลยไมม่ ใี ครกลา้ ไปย่วั โมโหเขา” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ กเ็ ขา้ ใจสง่ิ ทเ่ี ธอตอ้ งการจะสอื่ แลว้ เสยี่ วเหยยี นตอ้ งการใหห้ านชงิ ใชโ้ อกาสในการสมั ภาษณ์ของ นักขา่ วปฏเิ สธเรอ่ื งนี้ เป็ นการตบหนา้ จา้ วยห่ี รู “ฉันเขา้ ใจแลว้ ” หลังจากทเี่ สยี่ วเหยยี นออกไปแลว้ รอยยม้ิ ของ หานมจู่ อื่ คอ่ ยๆ จางหายไป ไปหาหานชงิ เหรอ ไปกไ็ ปสิ เธอมเี รอื่ งอยากถาม เขาอยพู่ อดเี หมอื นกนั