เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่7001-7500

เฉียวจอื้ มองไปยังหอ้ งครัว “ผมบอกคณุ แลว้ เรอ่ื งนห้ี นไี พ่ พน้ …… คณุ ป่ ยู ฉู่ ือจะตอ้ งใหค้ ณุ แตง่ งานกบั ตวนมเู่ สวแ่ น่นอน ถา้ คณุ คดิ จะตอ่ ตา้ น คดิ วา่ คงจะยากมาก” “ชวี ติ ของผม ไมต่ อ้ งการใหใ้ ครมาคอยบงการ” ใครกไ็ มไ่ ดท้ งั้ นัน้ แมว้ า่ จะเป็ นคณุ ตา แลว้ จะอยา่ งไร “แตน่ ่ันก็คอื ตาของคณุ นะ ชา่ งเถอะ……ผมวา่ เรอื่ งนค้ี อ่ นขา้ งจะ รา้ ยแรง หรอื วา่ ……พวกเราจะกลับกอ่ นดไี หม หลบหนไี ปไมม่ ี ทางพน้ ” พอดกี บั ในเวลานัน้ หานมจู่ อื่ ออกมาจากหอ้ งครัว เธอไดป้ อก ผลไมม้ าหนงึ่ จานแลว้ กม้ ลงวางไวต้ รงหนา้ ของทงั้ สองคน แตเ่ ฉยี วจอ้ื พดู ขน้ึ อยา่ งกะทนั หนั “คณุ ผชู ้ ว่ ยตวั นอ้ ย ตอนนกี้ ็ สายมากแลว้ พวกเราคงตอ้ งกลับกอ่ นแลว้ ละ่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ตะลงึ ไปชวั่ ครู่ จากนัน้ กก็ ม้ มอง นาฬกิ าบนขอ้ มอื

นกี่ ็หนง่ึ ทมุ่ แลว้ คอ่ นขา้ งสายแลว้ จรงิ ดว้ ย ไมค่ ดิ เลยวา่ เวลาจะ ผา่ นไปเร็วขนาดนี้ เธอจงึ พยักหนา้ ดว้ ยความตกใจ “โอเค อยา่ ง นัน้ ฉันไปสง่ พวกคณุ ขา้ งลา่ ง” ตอนท่ี 795 ฉนั อาบนํา้ รอ้ นมากอ่ น หานมจู่ อื่ สง่ คนลงชนั้ ลา่ งเรยี บรอ้ ยแลว้ กเ็ ฝ้าดทู ัง้ สองคนขนึ้ รถ จากออกไป ขณะทกี่ ําลงั เตรยี มจะกลับ เจา้ ของบา้ นกก็ ลบั มา ยม้ิ ใหแ้ ละเดนิ ตามเธอขนึ้ ไป “ดไู มอ่ อกเลย วา่ จรงิ ๆแลว้ เธอจะมแี ฟนทห่ี ลอ่ และรวยขนาดน”ี้ หานมจู่ อ่ื “……คณุ ป้าเจา้ ของบา้ น เขาเป็ น……” “เอาหละ เธอไมต่ อ้ งอธบิ ายหรอก ฉันเคยผา่ นโลกมากอ่ น ฉันรู ้ ทกุ อยา่ ง ไมเ่ ป็ นไรหรอกนะ พาแฟนกลบั มาทน่ี บี่ า้ งก็ได ้ ฉันไมว่ า่ อะไร หรอก” พดู จบ เจา้ ของบา้ นกส็ ง่ รอยยม้ิ ทคี่ ลมุ เครอื ใหก้ บั เธอ และรบี ตรงขน้ึ ไปชนั้ บน

หานมจู่ อื่ ออ่ นแรงเล็กนอ้ ย และขเี้ กยี จจะอธบิ าย จงึ เดนิ ตรงไป ชนั้ บน เมอื่ กนี้ ตี้ อนทม่ี คี นสองคนอยใู่ นหอ้ งกบั เธอ จงึ ทําใหด้ มู ี ชวี ติ ชวี า แตต่ อนนเี้ ปิดประตเู ขา้ ไปกลับมแี ตเ่ ธออยเู่ พยี งคน เดยี ว หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ โดดเดยี่ วขน้ึ มากะทนั หนั โธ่ คนเรา สดุ ทา้ ยก็ไมอ่ าจคนุ ้ เคยกบั บางสง่ิ บางอยา่ งไดเ้ ลยจรงิ ๆ ตวั อยา่ งเชน่ การตอ้ งอยใู่ นความมดื มดิ เป็ นเวลานาน และก็เจอ กบั แสงสวา่ งอยา่ งทนั ทที นั ใด ก็จะทนไมไ่ หวจนตอ้ งกลับสวู่ ันที่ มดื มนอกี ครัง้ แต่ ถา้ ตอ้ งอยใู่ นความมดื มาโดยตลอด ไมไ่ ดพ้ บเห็นแสงสวา่ ง อกี ตลอดไป ดงั นัน้ คณุ กจ็ ะไมร่ เู ้ ลยวา่ เวลาทไี่ ดพ้ บกบั แสงสวา่ ง นัน้ เป็ นอยา่ งไร กจ็ ะไมใ่ ฝ่ ใจโหยหามันอกี หานมจู่ อ่ื ถอนหายใจอยใู่ นใจอยา่ งเงยี บๆ จากนัน้ ก็เรมิ่ ทําความ สะอาดหอ้ ง จงึ ไดพ้ บวา่ สทู ตวั นัน้ ทเี่ ธอไดเ้ คยซกั แหง้ ไว ้ ใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เขาไดล้ มื หยบิ กลบั ไปดว้ ย

“……ไมใ่ ชม่ าทนี่ เี่ พราะมาเอาสทู หรอกหรอื ทําไมถงึ เวลากลับ แลว้ ก็ยงั ไมห่ ยบิ ไปดว้ ย” หานมจู่ อื่ หยบิ ชดุ สทู ขนึ้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ บน่ ออกไป เนอ่ื งจากเขาไมไ่ ดเ้ อาไปดว้ ย ดังนัน้ เธอจงึ ควรทจ่ี ะเก็บไวใ้ ห ้ เขากอ่ น แตค่ ราวนี้ หานมจู่ อ่ื ไมก่ ลา้ ทจี่ ะเอาเสอ้ื สทู เขา้ ไปแขวนไวใ้ นตู ้ เสอ้ื ผา้ ของตนเองอกี แลว้ แตไ่ ดน้ ําเสอื้ สทู ไปแขวนไวท้ รี่ ะเบยี ง จากนัน้ กเ็ ตรยี มตวั ไปอาบน้ํา หลงั จากเขา้ หอ้ งนํ้าไปกพ็ บวา่ กไ็ ดพ้ บวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดท้ งิ้ เสอื้ ผา้ ชดุ เกา่ เอาไวท้ นี่ ต่ี อนทเี่ ขาอาบน้ํา “……” เธอจอ้ งไปทก่ี องเสอ้ื ผา้ ชดุ เกา่ นัน้ ดว้ ยความงนุ งง และคดิ ถงึ อะไรบางอยา่ ง แกม้ ทข่ี าวนวลของเธอก็แดงขนึ้ *

ทนั ทที เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ และเฉยี วจอื้ เขา้ ประตมู า คนรับใชก้ ก็ า้ วไป แสดงความเคารพอยเู่ บอื้ งหนา้ “นายทา่ นรอพวกทา่ นอยบู่ น หอ้ งหนังสอื ทชี่ นั้ บน” “ผมรแู ้ ลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ตรงขนึ้ ไปยังหอ้ งหนังสอื ทชี่ นั้ บน เฉียวจอื้ จงึ รบี ตามขนึ้ ไป พลางพดู วา่ “ผมเดาวา่ สองป่ หู ลานของตระกลู ตวนมู่ จะตอ้ งกลับไปแลว้ แน่ๆ เมอื่ กนี้ ไ้ี มเ่ ห็นรถของพวกเขา” “อมื ” เขาตอบเบา ๆ เฉียวจอ้ื “ถา้ คณุ ป่ ยู ฉู่ ือตอ้ งการใหค้ ณุ สองคนหมนั้ กนั จะทํา อยา่ งไร” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ อบคําถามของเขา แตเ่ ขากม็ คี ําตอบทชี่ ดั เจน อยแู่ ลว้ ภายในใจ นัน้ ก็คอื ……เขาจะไมห่ มัน้ กบั ตวนมเู่ สว่ กอ๊ ก ๆ—— “เขา้ มา”

เยโ่ มเ่ ซนิ เปิดประตหู อ้ งหนังสอื ยฉู่ อื จนิ ทน่ี ั่งอยหู่ นา้ โตะ๊ หนังสอื เงยหนา้ ขนึ้ ดวงตาคหู่ นงึ่ แมว้ า่ จะแกช่ ราแลว้ แตก่ ็ยงั คมชดั ดมู ี พลัง เขานั่งอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยออรา่ ทท่ี รงพลงั เมอ่ื เห็นวา่ เฉียวจอื้ ทก่ี ําลงั เดนิ ตามเยโ่ มเ่ ซนิ อยดู่ า้ นหลงั เขาจงึ มนั่ ใจในคําพดู ของเขาเมอ่ื กนี้ ี้ จากนัน้ เขาก็ตะโกนออกไปอยา่ ง แรง “ตาเฉียวนแ่ี ยจ่ รงิ ๆเลย ลกู หลานถงึ จะสอนไมเ่ ชอ่ื ฟัง วันๆ เอาแตส่ รา้ งปัญหา เฉียวจอื้ นายกอ็ ายมุ ากแลว้ นายไดเ้ รยี นรู ้ อะไรเพอื่ มาชว่ ยทําบรษิ ัทแทนป่ ขู องนายบา้ งไหม อยา่ งมวั แต่ เตร็ดเตรไ่ ปมาทัง้ วนั แบบน”ี้ เฉียวจอ้ื ถกู มองวา่ เลวทรามเสมอ เมอ่ื ถกู ยฉู่ ือจนิ พดู แบบนตี้ อ่ หนา้ ก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อะไร แตเ่ ขายงั ไดโ้ นม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ ดว้ ย รอยยม้ิ “คณุ ป่ ยู ฉู่ อื บรษิ ัทมพี อ่ ผมคอยดอู ยกู่ ็ไดแ้ ลว้ จะมผี มไว ้ ทําไมอกี อกี อยา่ ง ถา้ ผมหวั คดิ ครง่ึ หนงึ่ ของยฉู่ อื เซนิ ทําไมฉัน ถงึ จะไมไ่ ปจัดการเรอ่ื งของบรษิ ัทละ่ และอกี อยา่ งเป็ นเพราะผม เองกเ็ หมาะกบั เรอื่ งแคบ่ างเรอ่ื ง เกรงวา่ บรษิ ัทอาจจะตอ้ ง ขาดทนุ กไ็ ด”้ เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เขาชน่ื ชมหลานชายสดุ ทร่ี ัก ยฉู่ อื จนิ ก็ดใี จขนึ้ มาใน ใจ แตก่ ย็ งั คงดเุ ขาอกี “รแู ้ ตล่ อ้ เลน่ นายควรจะเอา

ความสามารถในการพดู นไี้ ปใสใ่ จทมุ่ เทกบั การงานใหม้ ากขนึ้ ไมถ่ งึ กบั ป่ ขู องนายทตี่ อ้ งมาบน่ ทน่ี ไ่ี มเ่ วน้ วัน” “ชว่ ยไมไ่ ด ้ สมองของผมโดยกําเนดิ กพ็ ัฒนาไดแ้ คด่ า้ นนี้ สว่ น อน่ื นัน้ ……คงไมไ่ ด”้ ยฉู่ ือจนิ ถอนหายใจเฮอื กใหญ่ จากนัน้ มองไปยังเยโ่ มเ่ ซนิ ที่ เงยี บนงิ่ ไปตงั้ แตเ่ ขา้ มา และกลา่ วอยา่ งเครง่ ขรมึ “ในเมอื่ นายก็ มาแลว้ อยา่ งนัน้ ก็มาน่ังกอ่ นเถอะ ตามเี รอ่ื งสําคญั จะคยุ กบั นาย” เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ ไป นั่งลงตรงขา้ มกบั ยฉู่ อื จนิ เดมิ ทเี ฉียวจอื้ คดิ จะออกไป ใครจะรวู ้ า่ จๆู่ ยฉู่ อื จนิ ก็พดู ขน้ึ “นายกน็ ั่งกอ่ นเถอะ ไม่ มอี ะไรทฟ่ี ังไมไ่ ด”้ “ขอบคณุ คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ” เฉียวจอ้ื รบี มาดงึ เกา้ อแี้ ละนั่งลงขา้ ง ๆเยโ่ มเ่ ซนิ อนั ทจ่ี รงิ เขากร็ ู ้ วา่ คณุ ป่ ยู ฉู่ ือจะตอ้ งใหเ้ ขาอยดู่ ว้ ย เพยี งแตค่ ดิ จะแกลง้ จะทํา เมอื่ อยตู่ อ่ หนา้ เขา ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……อาจจะถกู เขานนิ ทา

ยฉู่ อื จนิ มองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ และไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอยู่ ไมไ่ ด ้ พดู จามาครง่ึ วนั นานๆถงึ จะพดู สกั คํา “อาเซนิ นาย……คดิ วา่ เสย่ี วเสวค่ นนเี้ ป็ นอยา่ งไรบา้ ง” เฉียวจอื้ “……” ใหต้ ายเถอะ หรอื จะถกู เขาเดาเอาไวแ้ ลว้ คณุ ป่ ยู ฉู่ อื นเี่ ป็ นลางวา่ จะมกี ารหมัน้ ใหก้ บั ยฉู่ ือเซนิ และตวนมู่ เสว่ เขามองไปทย่ี ฉู่ อื เซนิ และกําหมดั แน่น อยา่ ทําใหฉ้ ันผดิ หวัง และก็อยา่ ทําใหผ้ ชู ้ ว่ ยนอ้ ยตอ้ งผดิ หวงั ละ่ ยฉู่ ือเซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ พบวา่ ดวงตาของคณุ ตาของเขาทจี่ อ้ งมอง มายังเขาอยา่ งเขม็ง เหมอื นกบั วา่ กําลังเฝ้ามองดอู ารมณ์และ ปฏกิ ริ ยิ าของเขา เขาเมม้ รมิ ฝี ปากและปลอ่ ยลมหายใจทแี่ สนจะ เย็นชา “ไมท่ ราบครับ” “เขาพดู ไปเพยี งสามคํา”

ยฉู่ ือจนิ ไดย้ นิ เชน่ น้ี กข็ มวดคว้ิ ขนึ้ “อะไรคอื ไมท่ ราบ” เยโ่ มเ่ ซนิ “ไมไ่ ดส้ นใจ ไมช่ ดั เจน” ยฉู่ ือจนิ “…….” นเี่ ป็ นการแสดงออกวา่ ไมไ่ ดส้ นใจตวนมเู่ สว่ ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดใ้ ส่ ใจ และกย็ ง่ิ ไมร่ ชู ้ ดั เจนดว้ ยวา่ ความหมายคอื อะไร เฉยี วจอื้ แอบชมเยโ่ มเ่ ซนิ อยใู่ นใจอยา่ งเงยี บๆ เขายังคงสงสยั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอบคําถามนอ้ี ยา่ งไร คดิ วา่ เขา อาจจะมคี วามเกรงใจเมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ ยฉู่ อื จนิ ใครจะรวู ้ า่ เขาจะไม่ ยอมไวห้ นา้ แบบน้ี ผลสดุ ทา้ ย ไดย้ นิ ดงั นัน้ กท็ ําใหย้ ฉู่ อื จนิ แทบอาเจยี นเป็ นเลอื ด “นาย นม่ี นั ทา่ ทอี ะไรของนาย อะไรคอื ไมใ่ สใ่ จไมช่ ดั เจน ตอน นายไมส่ บายเสยี่ วเสวก่ ็คอยมาเยย่ี มนายทกุ วัน เด็กคนนม้ี จี ติ ใจ ดี อกี ทงั้ ยงั ออ่ นโยนเอาใจใส่ นายยังมองไมเ่ ห็นอกี ตาบอดหรอื ไง” เยโ่ มเ่ ซนิ “……คณุ ตา ผมก็ไมเ่ คยใหเ้ ธอตอ้ งมาเยยี่ มนะ”

“นาย!!” ยฉู่ อื จนิ ลกุ ขน้ึ ดว้ ยความโกรธ พยายามทจ่ี ะทําใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ โกรธ เฉียวจอื้ เห็นเชน่ น้ี ก็รบี ประคองเขาขน้ึ “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือทา่ นอยา่ โกรธเลย เขาก็แคพ่ ดู ไมเ่ ป็ น พดู ตรงเกนิ ไป จะไปพดู แบบนัน้ ไดอ้ ยา่ งไรกนั แตผ่ มก็เขา้ ใจความหมายของเขานะ ผมจะ อธบิ ายใหค้ ณุ ป่ ยู ฉู่ อื ฟังนะ” “คณุ ป่ กู ร็ จู ้ ักนสิ ยั ของอาเซนิ เขาไมส่ นใจอะไรกค็ อื ไมส่ นใจจรงิ ๆ จากจดุ นกี้ จ็ ะเห็นได ้ วา่ เขาไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อะไรกบั คณุ หนูใหญข่ อง ตระกลู ตวนมเู่ ลย” ยฉู่ อื จนิ รสู ้ กึ วา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกตจิ ากคําพดู ของเฉียวจอ้ื หรตี่ า ลงเล็กนอ้ ยเพอื่ มองเขา การบบี บงั คบั ทม่ี หาศาลนที้ ําใหเ้ ฉียวจอื้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะปลอ่ ยมอื เรม่ิ จะพดู ประชดประชนั “คณุ ป่ ยู ฉู่ อื อาเซนิ เป็ นหลานทห่ี าได ้ ยากของทา่ นนะ ทา่ นจะบบี บงั คบั เขาหรอื แมว้ า่ ตวนมเู่ สวจ่ ะ สวยงามจรงิ แต…่ …มหี ลายเรอ่ื งทจี่ ะบบี บงั คบั กนั ไมไ่ ดใ้ ชไ่ หม” พดู ถงึ ตรงน้ี ยฉู่ อื จนิ ก็สง่ เสยี งรอ้ งอยา่ งเย็นชา ไมค้ ํ้ายันในมอื ของเขากก็ ระแทกลงกบั พน้ื “ได ้ ตอนแรกก็วา่ จะคยุ กบั พวกนาย สองคนใหด้ ี พวกนายตงั้ ใจมาจัดการกบั คนแกอ่ ยา่ งฉันใชไ่ หม”

ตอนที่ 796 นไ่ี มใ่ ชเ่ จตนาชว่ั คราว “คณุ ป่ ยู ฉู่ ือ ดจู ากทที่ า่ นพดู ……ลว้ นแตจ่ ะพดู ใหผ้ มกบั อาเซนิ กลายเป็ นคนแบบไหนกนั แบบนัน้ มันเรยี กรวมกนั วา่ การกล่นั แกลง้ หรอื ไม่ ผมเองก็เพงิ่ จะรเู ้ รอื่ งน”้ี เฉียวจอ้ื ยม้ิ หรตี่ าและยนื่ มอื ออกไปเพอ่ื ลบู หนา้ อกของยฉู่ อื จนิ เสยี งของเขากน็ ุ่มนวลขน้ึ เพอ่ื ปลอบโยนนายทา่ น “ฮ”ึ คณุ ทา่ นยฉู่ อื สง่ เสยี งออกมา ตบเสยี งดงั ใหเ้ ขาเอามอื ออกไป “ฉันเชอื่ วา่ นายมนั เลว เด็กสารเลวอยา่ งนายมนั แยม่ าก นายเป็ นคนทําใหอ้ าเซนิ แยไ่ ปดว้ ยใชไ่ หม” เฉียวจอ้ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ ดวงตาของเขากเ็ บกิ กวา้ งและสา่ ยหนา้ เพอ่ื ปฏเิ สธ “ไม่ ไม่ ไม่ นสิ ยั ของอาเซนิ คณุ กร็ จู ้ ักดี ผมจะไป ควบคมุ ความคดิ ของเขาไดอ้ ยา่ งไร” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ ยฉู่ ือจนิ กห็ รตี่ าไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ แมว้ า่ ทัง้ สองคนจะไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั มาเป็ นเวลานาน แตน่ สิ ยั ของยฉู่ อื เซนิ กเ็ ป็ นเหมอื นกบั ทเี่ ฉียวจอื้ พดู มาทกุ อยา่ ง แมว้ า่

เขาจะสญู เสยี ความทรงจํากอ่ นหนา้ นไี้ ป แตล่ ักษณะนสิ ยั ดงั้ เดมิ ของเขาไมเ่ คยเปลยี่ น อารมณ์ของเขากด็ อื้ รัน้ ของทต่ี ดิ ตัวตดิ กระดกู มา ก็คงจะไมส่ ามารถเปลย่ี นแปลงได ้ เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ ยฉู่ ือจนิ กค็ ดิ ถงึ ลกู สาวคนโตของตนเอง ตอนนัน้ ……. ซนิ เออ๋ กด็ อ้ื รัน้ พอๆกบั เขา ไมย่ อมรับเชอื่ ฟังการ จัดการทเ่ี ตรยี มไว ้ ยนื กรานในความคดิ ของตนเองวา่ ถกู ตอ้ ง จงึ ตอ้ งลงเอยอยา่ งทกุ วนั นี้ เมอื่ นกึ ถงึ ยฉู่ อื ซนิ สายตาของ ยฉู่ อื จนิ กด็ หู มองลงไปมาก ลกู สาวคนนี้ ทําใหเ้ ขาตอ้ งเจ็บใจ ดว้ ยเหตนุ ี้ ยฉู่ ือจนิ มองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตาทไี่ มแ่ ข็งกรา้ ว อกี ตอ่ ไป และพดู ขน้ึ อยา่ งเหนอื่ ยลา้ “พวกนายสองคน ออกไป กอ่ นเถอะ ฉันขออยคู่ นเดยี วเงยี บๆ” เฉียวจอ้ื “……คณุ ป่ ยู ฉู่ อื ทา่ นไมเ่ ป็ นอะไรใชไ่ หม ตอ้ งการให ้ ผมอยคู่ อยสอนไหม” “คนแกอ่ ยา่ งฉัน ยังตอ้ งการใหเ้ ด็กนอ้ ยอยา่ งนายมาสอนทําไม ไปใหพ้ น้ ไปใหพ้ น้ ทัง้ คนู่ ั่นแหละ”

พดู จบ ยฉู่ ือจนิ จงึ หยบิ ไมเ้ ทา้ ขนึ้ มาและสง่ สญั ญาณคลา้ ยวา่ จะ ตที งั้ สองคน เฉียวจอื้ ไดแ้ ตถ่ อยหนอี ยา่ งรวดเร็ว เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขนึ้ ตาม สายตาของเขามองไปยังรา่ งกายของยู่ ฉือจนิ และพดู เบาๆ “อยา่ งนัน้ พวกเราขอตวั ออกไปกอ่ น คณุ ตา รักษาสขุ ภาพดว้ ย” “ฮ”ึ ยฉู่ ือจนิ สง่ เสยี งออกไปอยา่ งเย็นชา หันหนา้ ออกไป ไมไ่ ด ้ ตอบรับคําพดู ของเขา เฉยี วจอ้ื เดนิ ตามเยโ่ มเ่ ซนิ ออกจากหอ้ งหนังสอื เมอื่ ออกไปไกล แลว้ จงึ กลา้ ทจ่ี ะพดู จา “มันเป็ นเพราะอะไรกนั คณุ ป่ ยู ฉู่ ือถงึ ไดเ้ คารพความตอ้ งการ ของคณุ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ อบอะไร แตค่ วิ้ ของเขาขมวดขน้ึ โดยไมร่ ตู ้ วั เรอื่ งตา่ ง ๆอาจจะไมง่ า่ ยอยา่ งทเี่ ขาคดิ ความคดิ ของคณุ ตานัน้ ไมใ่ ชเ่ จตนาเพยี งชว่ั คราว เนอ่ื งจากมันไมใ่ ชเ่ จตนาเพยี งชวั่ คราว อยา่ งนัน้ จงึ เป็ นไปไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะยอมแพอ้ ยา่ งรวดเร็วขนาดนี้ ดจู ากสหี นา้ ของคณุ ตาแลว้

เหมอื นจะคดิ ถงึ เรอ่ื งอะไรขนึ้ มา จงึ ยังไมอ่ ยากพดู ถงึ เรอ่ื งนี้ ในตอนนี้ “ทําไมคณุ ไมพ่ ดู อะไรเลย หรอื วา่ คณุ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ รบี รอ้ นอะไรเลย หากวา่ ตอ้ งใหค้ ณุ หมัน้ กบั ตวนมเู่ สวข่ น้ึ มาจรงิ ๆจะทําอยา่ งไร” เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ กา้ วเทา้ ทนั ที ยกเปลอื กตาขน้ึ อยา่ งเย็นชา “นายกลับไปกอ่ น” เฉยี วจอ้ื “หมายความวา่ อยา่ งไร ผมกําลงั คยุ หวั ขอ้ สําคญั กบั คณุ นะ คณุ มาไลผ่ มกลับไปหรอื ” “คณุ สามารถจะเปลย่ี นความคดิ ของตาผมไดห้ รอื เปลา่ ” เฉียวจอ้ื “……ดเู หมอื นจะทําไมไ่ ด ้ ชา่ งเถอะ ผมไปดกี วา่ ” พดู จบ เขาหนั กลบั จะเดนิ ไปอกี ทาง และพลางกระซบิ “กลบั ไป สง่ วแี ชทใหค้ ณุ ผชู ้ ว่ ยนอ้ ยดกี วา่ ” “หยดุ นะ” เสยี งทหี่ นาวเหน็บของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั มาจากดา้ นหลงั เฉยี วจอื้ หยดุ ฝี เทา้ ลง หนั กลับไปอยา่ งอารมณ์ไมด่ ี “มอี ะไรหรอื ใหผ้ มไปไมใ่ ชห่ รอื มเี รอ่ื งอะไรหรอื ”

“อยา่ ไปรังควานเธอ” “ช”ิ ใบหนา้ ของเฉยี วจอ้ื ทด่ี หู งดุ หงดิ เมอื่ กน้ี เี้ ปลยี่ นไปแสดงสี หนา้ ขําทันที “ในทส่ี ดุ คณุ ก็เผยหางจง้ิ จอกออกมาแลว้ หรอื ทน ไมไ่ หวไมพ่ อใจผมหรอื ไง” เมอื่ รวู ้ า่ ดวงตาทก่ี ําลงั จอ้ งมองของเขาเปลยี่ นเป็ นเย็นชาอยา่ ง ฉับพลนั เฉยี วจอื้ จงึ รบี กา้ วถอยหลังไปสองสามกา้ วอยา่ ง รวดเร็ว “เอาละ่ ผมไมล่ อ้ คณุ แลว้ อยา่ งไรมเี รอ่ื งอะไรคณุ ก็เก็บ เอาไวใ้ นใจก็พอแลว้ ใชไ่ หม คณุ ไมเ่ คยพดู อะไรออกมาเลย ผม ไปแลว้ ” เฉยี วจอื้ รบี ออกไปจากตระกลู ยฉู่ ือ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ดนิ ไปยงั หอ้ ง ของตนเอง เมอื่ ตอนทกี่ ําลงั จะเขา้ หอ้ งนํ้าเขาหยดุ ชะงักไป ทันใดนัน้ ก็คดิ ถงึ เรอ่ื งหนง่ึ ขน้ึ มาได ้ เสอ้ื ผา้ ชดุ เกา่ ทเ่ี ขาเปลย่ี นกอ่ นหนา้ น…ี้ … ลมื เอาไวท้ บ่ี า้ นของผหู ้ ญงิ แปลกคนนัน้ * และเป็ นสปั ดาหใ์ หมอ่ กี ครัง้

หลังจากพักผอ่ นไปสองวัน รา่ งกายของหานมจู่ อ่ื กไ็ มไ่ ดเ้ หนอ่ื ย มากขนาดนัน้ แลว้ น่องนัน้ ก็ไมไ่ ดป้ วดเทา่ ไรแลว้ เพยี งแคท่ ง้ิ ไว ้ สองวันสง่ิ ตา่ งๆกเ็ พมิ่ มากขน้ึ ในตอนเชา้ หานมจู่ อ่ื กย็ งุ่ จนไม่ สามารถปลกี ตวั ออกมาได ้ แมแ้ ตจ่ ะน่ังเพอ่ื พักหายใจก็ยังไมม่ ี จนกระท่งั เลกิ งาน เธอก็เหนอื่ ยจนไมม่ เี รยี่ วแรงจะลงจากตกึ ไป กนิ ขา้ ว ทรดุ ตวั นั่งลงบนโซฟาราวกบั ศพ พห่ี ลนิ เห็นวา่ เธอเป็ นเชน่ นี้ จงึ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะนาง “กําลงั รา่ งกายของคณุ ไมด่ เี ลยนะ แคย่ งุ่ ชว่ งเชา้ คณุ ก็เดนิ ไมไ่ หวแลว้ หรอื ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื กเ็ กอ้ เขนิ เล็กนอ้ ย กลา่ วดว้ ยสหี นา้ ขอ โทษ “ขอโทษดว้ ยนะพห่ี ลนิ ฉันเหนอ่ื ยมากจรงิ ๆ ฉันขอนั่งพัก ตรงนสี้ กั พักนะก็ไดแ้ ลว้ ” “ตอนนเ้ี ป็ นเวลาเลกิ งานแลว้ คณุ จะพักผอ่ นอยา่ งไรก็ตามสบาย เพยี งแตค่ นหนุ่มสาวยงั ขาดการออกกําลังกาย หากไมม่ ธี รุ ะ อะไรก็ลกุ ขน้ึ แตเ่ ชา้ ออกมาวงิ่ ออกกําลงั กาย” “ไดค้ ะ่ พห่ี ลนิ ฉันจดจําไวแ้ ลว้ ”

หลังจากทพ่ี หี่ ลนิ ออกไปแลว้ ก็ไดช้ ว่ ยปิดประตหู อ้ งเลขาใหก้ บั เธอดว้ ยแลว้ หานมจู่ อื่ จงึ เอนกายนงิ่ อยบู่ นโซฟา หลับตาลง อยา่ งเหนอ่ื ยลา้ หลังจากตงั้ ครรภ์ เธอก็เซอ่ื งซมึ มาโดยตลอด จะเคลอื่ นไหว อะไรก็งว่ งนอน แตต่ งั้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เกดิ อบุ ตั เิ หตุ สภาพการณ์ตา่ งๆแบบนขี้ อง เธอกห็ ายไป แมว้ า่ เปลอื กตาของเธอจะสน่ั ดว้ ยความงว่ งนอน เธอก็จะอดทนตอ่ ไปดว้ ยความเขม้ แข็ง จะอยใู่ นประเทศเพอื่ ชว่ ยเขาตรวจงานทบี่ รษิ ัท หรอื จะอยทู่ นี่ ก่ี ด็ ี เธอกล็ ว้ นแตม่ าแบบน้ี โชคดที เ่ี ธอเลกิ งานตอน 11โมง ระหวา่ งกลางก็จะไดม้ เี วลาใน การพักผอ่ นสองสามชวั่ โมง เธอจงึ ไมต่ อ้ งรบี กลับบา้ น หลังจาก ทานอาหารเสร็จก็นอนอยทู่ น่ี ่ี จงึ ยังสามารถจะนอนไดน้ านขน้ึ สกั หน่อย คดิ แลว้ คดิ อกี หานมจู่ อื่ กห็ ลบั ไป แมแ้ ตป่ ระตหู อ้ งเลขาถกู เปิด ออก มคี นเขา้ มาก็ไมร่ เู ้ รอ่ื งอะไร

เฉียวจอื้ มาเพอื่ ตามหาหานมจู่ อื่ ตอนทเ่ี ขามาถงึ ก็พบวา่ ทกุ คน ลว้ นเลกิ งานหมดแลว้ จงึ ไดแ้ ตไ่ ปยังโรงอาหารเพอ่ื สกดั คน ใครจะรวู ้ า่ รออยทู่ โี่ รงอาหารยสี่ บิ นาทแี ลว้ ยังไมเ่ ห็นแมเ้ งาคน เห็นแตเ่ พยี งหลวั ลคี่ นเดยี วเทา่ นัน้ เขาจงึ เรยี กหยดุ เธอไวเ้ พอ่ื ถามจงึ ไดร้ วู ้ า่ เธอเองก็ยังไมเ่ ห็นหานมจู่ อื่ ลงมาดา้ นลา่ ง เฉียวจอื้ จงึ ไดข้ นึ้ ไปชนั้ บนเพอื่ ตามหาเธอ ผลกั ประตหู อ้ งเลขา จงึ ไดเ้ ห็นรา่ งหนงึ่ กําลงั นอนขดตวั อยบู่ นโซฟา “พสี่ ะใภ ้ พส่ี ะใภ~้ ~ตนื่ เร็วเขา้ ~” ในระหวา่ งกําลังหลบั หานมจู่ อ่ื เหมอื นจะไดย้ นิ เสยี งใครบางคน เรยี กตนเอง นํ้าเสยี งนัน้ นุ่มนวล เสยี งนัน้ ยงั ดงั กอ้ งอยใู่ นหขู อง เธอ แตเ่ ปลอื กตาของเธอนัน้ หนักเกนิ ไป ลมื ตาไมข่ น้ึ และดว้ ย ความเบลอนัน้ ทําใหเ้ ธอไมร่ วู ้ า่ คอื ความจรงิ หรอื ความฝัน “พสี่ ะใภ ้ รบี ตนื่ เร็ว ผมจะพาคณุ ไปหายฉู่ อื เซนิ ” ยฉู่ ือเซนิ …… ยฉู่ ือเซนิ คอื ใครกนั “โอกาสดแี บบน้ี อยา่ ไดพ้ ลาดนะ พสี่ ะใภเ้ ลกิ นอนไดแ้ ลว้ ……”

คนคนนัน้ ยน่ื นว้ิ เขา้ ไปกระทงุ ้ ทแี่ ขนของเธอหลายครัง้ ทําอยู่ หลายครัง้ หนอนขเี้ ซาของหานมจู่ อ่ื ไดถ้ กู ไลอ่ อกไปแลว้ เธอ ลมื ตาขน้ึ อยา่ งชา้ ๆ และสง่ิ ทป่ี รากฏเขา้ มาในสายตาคอื ใบหนา้ ทด่ี ไู มจ่ รงิ จังของเฉียวจอ้ื ซงึ่ กําลังจอ้ งมองเธออยา่ งอยากรู ้ อยากเห็น “พสี่ ะใภ ้ ในทส่ี ดุ คณุ ก็ตนื่ แลว้ ” เมอ่ื เห็นวา่ เธอลมื ตาขนึ้ เฉียวจอ้ื ก็เผยใหเ้ ห็นรอยยมิ้ กวา้ งบน ใบหนา้ “เอะ๊ ” หานมจู่ อ่ื แสดงปฏกิ ริ ยิ าตอบสนอง อทุ านออกมา มอื ตบไปยงั ใบหนา้ ของเฉียวจอ้ื ตอนท่ี 797 ไมค่ ดิ ทาํ อะไรทไี่ มค่ มุ้ คา่ “โอ”้ เฉียวจอื้ สง่ เสยี งรอ้ งและเดนิ ถอยไป ยกมอื ขนึ้ ปิดไวบ้ นตา ของตนเอง “พส่ี ะใภ ้ คณุ พยายามจะฆา่ ผมใชไ่ หม”

“เฉยี วจอ้ื หรอื ”หานมจู่ อ่ื ลกุ ขน้ึ น่ัง การเตน้ ของหวั ใจเธอยงั ไม่ สงบลง “คณุ มาอยทู่ นี่ ไี่ ดอ้ ยา่ งไร” ทนั ทที เี่ ธอลมื ตาขนึ้ กเ็ ห็นวา่ เขากําลงั จอ้ งมองตนเองอยใู่ กล ้ มาก จงึ งา่ ยทจี่ ะถกู ทําใหต้ กใจใชไ่ หม เฉียวจอ้ื ปกปิดตาของตนเองทถี่ กู ตี มองไปทเี่ ธออยา่ งน่าสงสาร “กย็ งั ตอ้ งการสรา้ งโอกาสใหค้ ณุ กบั ยฉู่ อื เซนิ ผลสดุ ทา้ ย……” เมอื่ เห็นเขาปิดตาไว ้ หานมจู่ อ่ื ก็ตระหนักไดว้ า่ เมอื่ กนี้ ต้ี นเอง ตอนรบี เรง่ จงึ ปัดมอื ออกไป และกไ็ มร่ วู ้ า่ จะตไี ปถกู ตรงนัน้ ตอนนที้ ห่ี ลงั มอื กเ็ หมอื นจะเจ็บอยเู่ บาๆ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เฉียวจอ้ื เลย “ขอโทษนะ”เธอลกุ ขนึ้ น่ัง มองไปยงั เฉียวจอ้ื ดว้ ยความรสู ้ กึ เสยี ใจ “ฉันตไี ปถกู ตาคณุ หรอื เปลา่ เมอ่ื กน้ี ฉี้ ันเพง่ิ ตนื่ นอน พอ ลมื ตาก็เห็นคณุ อยตู่ รงหนา้ ฉัน ฉันรบี รอ้ นตกใจจงึ ได…้ …” เมอื่ พดู ถงึ ตรงน้ี ดวงตาของหานมจู่ อื่ มองเขาดว้ ยสายตาทเี่ ต็ม ไปดว้ ยความรสู ้ กึ ผดิ “ฉันตอ้ งขอโทษจรงิ ๆนะ คณุ เอามอื ออก เถอะ ฉันจะดใู หว้ า่ มตี รงไหนเจ็บไหม”

ทา่ ทางแสดงการขอโทษอยา่ งจรงิ จังของเธอทําใหเ้ ฉยี วจอ้ื รสู ้ กึ เกรงใจเล็กนอ้ ยขน้ึ มา เขาสา่ ยหนา้ นํามอื ออก “ไอห้ ยา แค่ แกลง้ คณุ ปมไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรเลย พสี่ ะใภ ้ ในเมอื่ คณุ ตน่ื แลว้ กร็ บี ไปกบั ผม” “ไปไหน” หานมจู่ อื่ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย เธอเห็นวา่ ดวงตาของ เฉียวจอ้ื มอี าการบวมเล็กนอ้ ย และไมร่ วู ้ า่ ตอ่ ไปจะเกดิ เป็ นรอย ฟกชาํ้ หรอื ไม่ เฉยี วจอื้ “ผมจะพาคณุ ไปหายฉู่ ือเซนิ ” พดู จบ กไ็ มไ่ ดส้ นใจวา่ หานมจู่ อ่ื จะตกลงหรอื ไม่ เขากด็ งึ เธอขนึ้ จากโซฟา “เร็วสิ ถา้ คณุ ชา้ ยฉู่ ือเซนิ จะออกจากบรษิ ัทแลว้ นะ” “โอ”้ หานมจู่ อ่ื รบี สวมรองเทา้ และออกไปพรอ้ มกบั เฉยี วจอ้ื ทงั้ สองคนเดนิ ไปตามทางเดนิ อนั เงยี บสงบ เฉียวจอ้ื ก็พดู กบั เธอไปพลางขณะทเ่ี ดนิ “ถา้ คณุ ชอบยฉู่ ือเซนิ จรงิ ๆ อยา่ งนัน้ คราวหลังคณุ คงตอ้ งรบี แลว้ โอกาสทจ่ี ะไดร้ ับประทานอาหาร กลางวันดว้ ยกนั จะตอ้ งไมส่ ญู เปลา่ นะ นเ่ี ป็ นชว่ งเวลาทด่ี ที จี่ ะได ้ พัฒนาความรสู ้ กึ คณุ จะตอ้ งชว่ งชงิ เขามาใหไ้ ดก้ อ่ นทเ่ี ขาจะ หมัน้ ”

เดมิ ทหี านมจู่ อ่ื เดนิ อยดู่ ี ๆ แตท่ ันใดนัน้ กลับชะงักลงและหยดุ ฝี เทา้ มอ่ื ไดย้ นิ คําพดู เหลา่ นี้ เธอเงยหนา้ ขนึ้ มองไปยงั เฉียวจอ้ื อ ยา่ งตกตะลงึ “คณุ เมอ่ื กพี้ ดู วา่ อะไรนะ” “เมอ่ื กผ้ี มบอกวา่ ……” เฉยี วจอ้ื พดู ไปเพยี งครงึ่ เดยี วดวงตาก็ เบกิ กวา้ งดว้ ยความตกตะลงึ และยนื่ มอื ขนึ้ มาป้องปากตนเองไว ้ แยแ่ ลว้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะไมท่ ันระวงั และเผลอพดู ออกไปแลว้ และก็ไมร่ เู ้ ชน่ กนั วา่ หานมจู่ อื่ เป็ นคนแบบไหน ถา้ เธอไดย้ นิ วา่ ยู่ ฉือเซนิ กําลงั จะหมัน้ ละก็ อยา่ งนัน้ เธอจๆู่ เธอจะยอมแพห้ รอื ไม่ โอย๊ ๆ ๆ ตอนนเ้ี ขาเป็ นอะไรไปกนั แน่ ทําไมถงึ พลัง้ ปากพดู ออกไปแบบนไ้ี ด ้ “พสี่ ะใภ ้ เมอ่ื กนี้ ผี้ มพดู จาเหลวไหล คณุ อยา่ เขา้ ใจผดิ นะ ยฉู่ ือ เซนิ จะไปหมัน้ สะเปะสะปะไดอ้ ยา่ งไรกนั คนแบบเขานัน้ เย็นชา อยา่ งกบั น้ําแข็ง แทบจะไมม่ ผี หู ้ ญงิ คนไหนหลดุ เขา้ ไปอยใู่ น สายตาของเขาได ้ ผมรจู ้ ักเขามาตงั้ นาน และก็เห็นเขาดจู ะ สนใจพส่ี ะใภเ้ พยี งคนเดยี วเป็ นพเิ ศษ” เฉยี วจอื้ รบี พลกิ สถานการณอ์ ยา่ งรวดเร็ว เพอื่ ชว่ ยรักษาจติ ใจ ของหานมจู่ อ่ื

แตค่ วิ้ ของหานมจู่ อื่ กลับขมวดแน่นขน้ึ มา ราวกบั มอี ะไร บางอยา่ งทร่ี า้ ยแรงเกดิ ขน้ึ “ไมใ่ ชน่ ะ……พส่ี ะใภ ้ เมอ่ื กนี้ ผ้ี มแคพ่ ดู เหลวไหล อยา่ ไปจรงิ จัง เลยนะ……” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ มองอยา่ งแผว่ เบา “ถา้ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งแบบนี้ แลว้ คณุ จะพลงั้ ปากไดอ้ ยา่ งไรกนั ” เธอรจู ้ ักนสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดี เธอรวู ้ า่ เขาจะไมห่ มัน้ กบั คนอนื่ สําหรับตนเองแลว้ ……นเ่ี ป็ นสงิ่ พเิ ศษ อาจจะเป็ นเพราะมคี วาม รักจากครัง้ กอ่ นอยอู่ กี แตถ่ งึ อยา่ งนัน้ เขาก็ไดล้ มื เธอไปแลว้ เมอื่ เขารสู ้ กึ วา่ เขาสญู เสยี ความทรงจํา และไดล้ มื ตนเองไปแลว้ ในใจของหานมจู่ อ่ื ก็รสู ้ กึ เจ็บปวด และเสยี ใจ เขาลมื ทกุ คนได ้ แตท่ ําไมเขาตอ้ งลมื เธอดว้ ย หรอื วา่ เธอไมส่ ําคญั อยา่ งนัน้ หรอื แตเ่ มอ่ื มาคดิ ทหี ลัง การเกดิ เรอ่ื งกบั เขาก็ไมใ่ ชค่ วามสมคั รใจของเขา ถา้ เธอตําหนเิ ขา เพราะแบบนี้ ก็ดจู ะไมค่ มุ ้ คา่ เกนิ ไปหน่อย

“พส่ี ะใภ ้ แมว้ า่ จะมเี รอ่ื งแบบนจี้ รงิ ผมก็เพง่ิ จะบอกคณุ ไปแลว้ ยู่ ฉอื เซนิ เขาไมม่ ที างหมนั้ กบั ใครสะเปะสะปะ คณุ วางใจเถอะ” หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี หลงั จากมองจอ้ งไปทเี่ ขา และก็กา้ ว เดนิ ตอ่ ไป แตใ่ นใจเรม่ิ ทจี่ ะเปลย่ี นแปลงขนึ้ มา ถา้ หากจะบอกวา่ กอ่ นหนา้ นเี้ ต็มไปดว้ ย การเฝ้ารอ ความโลด โผน และความคาดหวังละก็ อยา่ งนัน้ ตอนนเี้ ธอ……กค็ งจะตอ้ งทอ้ แทส้ น้ิ หวงั ไมม่ พี ลังชวี ติ แน่นอน ความเสยี ใจกระจายเต็มอยใู่ นชอ่ งอกอยา่ งไรท้ ส่ี น้ิ สดุ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอื่ งทเ่ี ขากบั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ จะมกี ารหมัน้ หมายกนั ดว้ ยวาจา แตม่ กี ารหมนั้ กนั เธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะอดึ อดั อยใู่ นใจ ไมส่ บายไป หมดทกุ อยา่ ง ผา่ นไปครหู่ นง่ึ ทนั ใดนัน้ หานมจู่ อื่ กพ็ ดู ขนึ้ “ฉันรสู ้ กึ ไมส่ บายนดิ หน่อย ขอไมไ่ ปกบั คณุ แลว้ นะ” เฉียวจอื้ “? ? ?”

“พสี่ ะใภ ้ อยา่ เป็ นแบบนสี้ ิ โอกาสแบบนหี้ ายากมากเลยนะ คณุ ไมท่ ะนุถนอมไว ้ ถา้ ยฉู่ อื เซนิ ถกู พรากไปละกจ็ ะทําอยา่ งไร” หานมจู่ อื่ ยกไหลอ่ ยา่ งไมแ่ ยแส “เขาไมใ่ ชข่ องฉัน แมว้ า่ เขาจะ ถกู ชงิ ไป แลว้ ฉันจะทําอยา่ งไรได ้ อกี อยา่ ง เขาเองก็ไมใ่ ช่ ตกุ๊ ตาเด็กเลน่ จะมใี หแ้ ยง่ ชงิ ไดอ้ ยา่ งไร” เธอพดู มาแบบนท้ี ําใหเ้ ฉียวจอื้ พดู อะไรไมอ่ อก อนั ทจี่ รงิ ยฉู่ อื เซนิ กเ็ ป็ นคนคนหนงึ่ และไมใ่ ชส่ ง่ิ ของ จะมาอยู่ เฉยๆใหป้ ลน้ ไดท้ ไ่ี หนกนั “ตอ้ งโทษทผ่ี มปากเสยี !” จู่ ๆเฉยี วจอื้ ก็ยน่ื มอื ออกมาตบหนา้ ตนเองอยา่ งแรง “ผมไมค่ วรพดู อะไรเหลวไหล พส่ี ะใภ ้ โปรด ยกโทษใหผ้ มดว้ ย!” การตบหนา้ ทเ่ี กดิ ขนึ้ อยา่ งไมม่ ปี ่ีไมม่ ขี ลยุ่ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ตกใจ เมอ่ื เห็นวา่ เฉียวจอ้ื กําลงั จะตบหนา้ อกี ขา้ งหนงึ่ อกี ครัง้ เธอจงึ รบี ควา้ มอื ของเขาเอาไว ้ “หยดุ นะ! คณุ อยา่ ทําแบบน!ี้ ” เฉียวจอื้ จอ้ งมองเธออยา่ งน่าสงสาร “อยา่ งนัน้ พส่ี ะใภจ้ ะกลบั ไป ไหม”

หานมจู่ อื่ “……” “ไปเถอะ ฉันจะตามคณุ ไป” “เยย่ี ม” หานมจู่ อื่ ถอนหายใจอยา่ งเงยี บ ๆ “ทําไมคณุ ตอ้ งชว่ ยฉันแบบน้ี เห็นไดช้ ดั วา่ ……กอ่ นหนา้ นพ้ี วกเราไมร่ จู ้ ักกนั มากอ่ น ทําไมคณุ จงึ อยากจับคฉู่ ันกบั เขาใหอ้ ยดู่ ว้ ยกนั หรอื วา่ จะไมก่ ลวั วา่ ฉันจะ เป็ นคนไมด่ หี รอื ” “ผมเชอ่ื วา่ พสี่ ะใภข้ องผมจรงิ ใจกบั ยฉู่ ือเซนิ และเชอื่ ในสายตา ของตนเอง วางใจเถอะ ผมสามารถชว่ ยพวกคณุ ไดแ้ น่นอน คน ทรี่ ักกนั อยกู่ ค็ วรทจี่ ะไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั แทนทจ่ี ะ……ตอ้ งแยกจาก กนั ” เมอ่ื พดู ถงึ ประโยคสดุ ทา้ ย หานมจู่ อ่ื กส็ งั เกตวา่ นํ้าเสยี งของเขา นัน้ ลดลงไปไมน่ อ้ ย เธอจงึ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามวา่ “คณุ มเี รอ่ื งเศรา้ ใจหรอื ” เมอ่ื ถกู เธอถามแบบนี้ เฉยี วจอื้ ก็รบี ลดอารมณท์ แ่ี สดงออกอยา่ ง รวดเร็ว และแทนทด่ี ว้ ยทา่ ทอี นื่ ๆ “เรอื่ งเสยี ใจอยา่ งนัน้ หรอื ผม จะไปมเี รอื่ งเสยี ใจอะไร ไปเถอะไปเถอะ”

เขาเรง่ ฝี เทา้ เร็วขนึ้ หานมจู่ อ่ื มองไปยังดา้ นหลังของเขาครนุ่ คดิ ขน้ึ มา อดตี ทผ่ี า่ นมาของเฉียวจอ้ื ชา่ งเถอะ เธอจะไปคดิ เรอ่ื งของคนอนื่ ทําไม ตอนนเ้ี รอ่ื งของตวั เธอเองกเ็ พง่ิ จะตกอยใู่ นสภาพอดึ อดั เรอ่ื งของตนเองยังไมไ่ ด ้ จัดการใหเ้ รยี บรอ้ ยดี จะเอาเวลาไหนไปจัดการเรอื่ งของคนอนื่ ” ตามเฉยี วจอ้ื เขา้ ไปยงั สํานักงานของเยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทกี่ ําลังหยบิ ชดุ สทู และกญุ แจเตรยี มออกมา พอดี ทงั้ สองฝ่ ายจงึ ไดเ้ ผชญิ หนา้ กนั “ยฉู่ ือเซนิ ออกไปกนิ ขา้ วหรอื ดเี ลย ผมกบั ผชู ้ ว่ ยนอ้ ยของคณุ ยงั ไมไ่ ดก้ นิ เลย พวกเราไปดว้ ยกนั เลยดกี วา่ ” หานมจู่ อ่ื “……” ขอออกไปอยา่ งโจง่ แจง้ แบบนม้ี นั จะดหี รอื หากหานมจู่ อ่ื รวู ้ า่ เฉยี วจอ้ื จะทําแบบนี้ เธอจะไมย่ อมตามมาอยา่ งแน่นอน

ตอนที่ 798 รออยตู่ รงน้ี แน่นอนวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอดว้ ยสายตาทเ่ี ย็นชา จากนัน้ กถ็ อย กลบั ไป พดู ไปอยา่ งเย็นชา “ไมว่ า่ ง” “……” ทา่ ทางทเ่ี ย็นชาแบบน้ี ราวกบั วา่ เมอ่ื คนื นไ้ี มเ่ คยไปกนิ ขา้ วท่ี บา้ นของเธอมากอ่ น และไมเ่ คยอยชู่ ว่ ยเธอในครัว หานมจู่ อ่ื นกึ ถงึ สงิ่ ทเ่ี ฉียวจอ้ื บอกกบั ตนเองระหวา่ งทางเมอ่ื กน้ี ี้ เรอื่ งทเี่ ขากําลงั จะหมัน้ ความเจ็บปวดก็เพม่ิ ขน้ึ ครัง้ แลว้ ครัง้ เลา่ หานมจู่ อ่ื กดั รมิ ฝี ปาก ของตนเองอยา่ งเงยี บ ๆ และพดู ออกไป “ไมต่ อ้ งแลว้ ผมกนิ ขา้ วเรยี บรอ้ ยแลว้ ” เฉยี วจอ้ื มองกลับไปทเี่ ธออยา่ งประหลาดใจ ราวกบั สายตาคนู่ ัน้ จะกําลงั บอกวา่ คณุ เอาเวลาตอนไหนไปกนิ ผมไปโรงอาหารก็ เพอ่ื พาคณุ มาไมใ่ ชห่ รอื “ฉันกค็ ดิ วา่ คณุ เรยี กฉันมาเพราะมเี รอื่ งของงาน แตใ่ นเมอื่ ไมม่ ี อยา่ งนัน้ ฉันกก็ ลับไปหอ้ งเลขากอ่ นแลว้ กนั ”

พดู จบ หานมจู่ อื่ ก็เดนิ ตรงไปยังหอ้ งเลขา โดยไมไ่ ดส้ นใจ ปฏกิ ริ ยิ าของทงั้ สองคน เอาละ่ แมว้ า่ เธอจะใหค้ ําแนะนําตนเอง ไมต่ อ้ งการจะทําอะไรท่ี มันไมค่ มุ ้ คา่ ไมต่ อ้ งปกปิด เขาเป็ นคนความจําเสอ่ื ม เขาบรสิ ทุ ธิ์ เขาไมร่ อู ้ ะไรเลย แตใ่ นใจของเธออดึ อดั เป็ นอยา่ งมาก และดอื้ ทจี่ ะเสยี ใจมา ตลอด เดนิ ไปไดส้ องกา้ ว เฉียวจอ้ื ก็เดนิ ตามมา ลดเสยี งพดู ลง “พสี่ ะใภ ้ เมอ่ื กน้ี ก้ี ็เพง่ิ จะพดู กนั ดี ๆ ทําไมจู่ ๆถงึ ได…้ …” “ฉันไมห่ วิ พวกคณุ ไปกนิ กนั กไ็ ด ้ ฉันขอตัวกลบั กอ่ น” หลงั จากหานมจู่ อ่ื ออกไปแลว้ เฉียวจอื้ ยังคงยนื นง่ิ อยอู่ ยา่ ง งนุ งง เขารสู ้ กึ เสยี ใจ คําพดู เหลวไหลของเขาเมอื่ กน้ี ้ี ตอนนี้ เรอื่ งอะไรกค็ งไมม่ เี หลอื แลว้ สนิ ะ ลว้ นแตต่ อ้ งโทษเขา! เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เฉียวจอ้ื กห็ นั หวั กลับไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ง รนุ แรง เยโ่ มเ่ ซนิ ผไู ้ มเ่ คยรอู ้ ะไรเลย “……”

“ชา่ งเถอะชา่ งเถอะ ในเมอ่ื ขา้ วกไ็ มก่ นิ คณุ กไ็ มว่ า่ ง อยา่ งนัน้ ผม กข็ อกลับกอ่ น” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดร้ ัง้ เขาไวโ้ ดยธรรมชาติ เมอ่ื เดนิ ผา่ นหอ้ งเลขา เย่ โมเ่ ซนิ กเ็ หลอื บมองเขา้ ไปดา้ นในอยา่ งไมร่ ตู ้ วั แตก่ ลับไมเ่ ห็น ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ” คว้ิ ของเขาก็ขมวดขนึ้ อยา่ งไมร่ ตู ้ ัว ฝี กา้ วของเทา้ ก็เชอ่ื งชา้ ลง เล็กนอ้ ย เขาไมไ่ ดค้ น้ หาตวั เธอ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จากออกไปแลว้ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วเทยี่ ง อกี ทัง้ นอนไมห่ ลบั อกี ตอ่ ไป จงึ ทํา ไดแ้ คไ่ ปทโ่ี รงอาหารและกนิ อะไรแบบเรยี บงา่ ย เมอื่ ตอน ออกมากไ็ ดพ้ บกบั หลวั ลี่ “มจู่ อ่ื คณุ ไมเ่ ป็ นอะไรใชไ่ หม” “เอะ๊ ” หานมจู่ อื่ มที า่ ทดี สู บั สน “ทําไมหรอื ” “เฉยี วจอ้ื นั่นเพงิ่ จะมาตามหาเธอทโี่ รงอาหาร” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ เล็กนอ้ ย “ฉันรแู ้ ลว้ ”

“คณุ รแู ้ ลว้ หรอื ” หลัวลเี่ บกิ ตากวา้ ง “ทําไมเขาถงึ มาตามหาเธอ ละ่ เพราะเรอื่ งของทา่ นประธานหรอื ” หานมจู่ อื่ มองเธออยา่ งจรงิ จัง “อยา่ มานนิ ทาแบบน้ี รเู ้ รอื่ งมาก เกนิ ไป ไมแ่ น่วา่ จะเป็ นเรอื่ งทด่ี ”ี หลัวลโ่ี คง้ รมิ ฝี ปากของเธอ “โอเค งัน้ ฉันไมน่ นิ ทากไ็ ด ้ แต่ เธอ ควรจะอยใู่ หห้ า่ งกบั เฉยี วจอื้ ไวน้ ะ เขา……ไมไ่ ดด้ อี ะไรมาก” “ขอบใจมากนะทเ่ี ตอื น ฉันรแู ้ ลว้ ละ่ ” หลัวลร่ี สู ้ กึ วา่ อารมณข์ องหานมจู่ อ่ื ในวันนอี้ ยใู่ นระดบั ทต่ี ํา่ มาก และนสิ ยั ของเธอยังคงเป็ นคนทไ่ี มเ่ ต็มใจทจี่ ะเปิดเผยสอื่ สารกบั ผอู ้ นื่ จะเก็บตวั แบบนไี้ ดอ้ ยา่ งไร เธอจงึ ไมต่ อ้ งการพดู อะไร และกลา่ วคําลากบั หานมจู่ อ่ื * ในตอนบา่ ย พห่ี ลนิ ใหห้ านมจู่ อื่ ชงกาแฟใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื ชงกาแฟ ก็นกึ ถงึ คําพดู นัน้ ทเี่ ฉยี วจอ้ื พดู กบั เธอ เมอื่ ตอนเทย่ี ง จงึ โกรธมากและเตมิ น้ําตาลกอ้ นลงไปสองสาม กอ้ นในแกว้ ของเขา จากนัน้ ก็นําไปใหก้ บั พหี่ ลนิ

มอื ของพห่ี ลนิ ไมว่ า่ ง จงึ พดู ไป “ฉันคงจะไปไมไ่ ด ้ คณุ เอาไปสง่ ทสี่ ํานักงานทา่ นประธานเถอะ” หานมจู่ อ่ื “……พหี่ ลนิ คณุ ยงุ่ อะไรอยู่ เดย๋ี วฉันชว่ ยคณุ เองก็ได”้ “ไมต่ อ้ งๆ มนั เป็ นงานทค่ี ณุ คงจะชว่ ยไมไ่ ด ้ คณุ รบี เอากาแฟไป สง่ ใหใ้ นสํานักงานก็ไดแ้ ลว้ ” หานมจู่ อื่ ไมต่ อ้ งการทจี่ ะนํากาแฟไปสง่ ใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ได ้ แตห่ าขอ้ อา้ งใหก้ บั ตนเอง “พหี่ ลนิ ใหฉ้ ันทําเถอะ ถา้ หากวา่ ทํา ไมไ่ ดฉ้ ันก็พรอ้ มจะเรยี นร”ู ้ พห่ี ลนิ มองดเู ธออยา่ งกระตอื รอื รน้ และอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหยดุ การ เคลอื่ นไหวในมอื เพอื่ มองไปทเี่ ธอ “เอะ๊ วันนคี้ ณุ เป็ นอะไรหรอื เปลา่ ก็ใหค้ ณุ ไปสง่ กาแฟไมใ่ ชห่ รอื หาขอ้ แกต้ วั ทกุ รปู แบบอยหู่ รอื เกดิ อะไรขน้ึ หรอื ” พหี่ ลนิ เป็ นคน ทฉี่ ลาดมาก สามารถดอู อกวา่ หานมจู่ อื่ กําลงั ตอ่ ตา้ น หานมจู่ อ่ื ไมค่ ดิ วา่ อกี ฝ่ ายจะดอู อกไดใ้ นพรบิ ตา และตอนนก้ี ็จอ้ ง มองดเู ธออยา่ งระมัดระวัง

เธอรสู ้ กึ เกอ้ เขนิ เล็กนอ้ ย ทําไดเ้ พยี งเมม้ รมิ ฝี ปาก “ไมม่ นี ะพี่ หลนิ กอ่ นหนา้ นคี้ ณุ เป็ นสง่ กาแฟไมใ่ ชห่ รอื หากวา่ ฉันไปละก็ ฉันกลัววา่ ทา่ นประธานจะไมพ่ อใจ” “จ๊”ิ พหี่ ลนิ เชอ่ื วา่ เธอมเี ลศนัย ระหวา่ งเธอและทา่ นประธาน จะตอ้ งมอี ารมณไ์ มป่ กตบิ างอยา่ งแน่นอน เธอไปสง่ กาแฟ ยฉู่ ือ เซนิ ไมพ่ อใจอยา่ งนัน้ หรอื “โอเค ๆ ทา่ นประธานคงจะไมพ่ อใจ คณุ กเ็ อากาแฟมาน่ี งานท่ี ฉันยงุ่ อยใู่ นมอื คณุ ยนิ ดจี ะชว่ ยไหม อยา่ งนัน้ คณุ ก็วางไวต้ รงน้ี รอใหฉ้ ันเสร็จงานกอ่ น แลว้ คอ่ ยยกไปใหมก่ ็ได”้ พดู จบ พหี่ ลนิ ก็ไมไ่ ดส้ นใจเธออกี เดนิ ตรงไปทํางาน ไมว่ า่ หานมจู่ อ่ื จะพดู อะไรเธอกไ็ มม่ กี ารตอบกลับ ตอนนเ้ี ธอดเู หมอื นคนพาลมาก นัน้ กค็ อื ถา้ คณุ เต็มใจจะยกอยา่ ง นัน้ คณุ กย็ ก หากวา่ คณุ ไมต่ อ้ งการมัน หากวา่ ทา่ นประธานโกรธ ขนึ้ มากไ็ มใ่ ชเ่ รอื่ งทเ่ี กย่ี วขอ้ งกบั เธอ หานมจู่ อ่ื ปวดหวั ลังเลอยสู่ กั พักหนงึ่ กไ็ ดห้ ยบิ แกว้ กาแฟขน้ึ มา อยา่ งไมเ่ ต็มใจและเดนิ ไปยงั สํานักงาน

จนกระทั่งเธอเดนิ ออกไปจากหอ้ งเลขา พหี่ ลนิ จงึ เงยหนา้ ขน้ึ อกี ครัง้ มองลกึ ไปยังทศิ ทางทเี่ ธอกําลงั ออกไป สํานักงานประธาน หานมจู่ อื่ เคาะประตพู รอ้ มยกกาแฟมาดว้ ย เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เยโ่ ม่ เซนิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กใหเ้ ธอยกกาแฟเขา้ ไปได ้ เมอื่ เดนิ เขา้ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั ประชมุ ทางวดิ โี ออยทู่ าง คอมพวิ เตอร์ เสยี งพดู อน่ื ๆกด็ งั มาจากชดุ หฟู ัง แตส่ ายตาของเย่ โมเ่ ซนิ กลับมองไปยงั การเคลอ่ื นไหวของผหู ้ ญงิ ทอี่ ยตู่ รงประตู อยา่ งไมร่ ตู ้ วั เธอเดนิ ตรงไปขา้ งหนา้ พรอ้ มกบั ยกแกว้ กาแฟมาหนา้ ตนเอง แลว้ วางกาแฟเอาไวบ้ นโตะ๊ ทํางาน จากนัน้ กก็ ลับหลังหนั เตรยี ม จะออกไป “เดย๋ี วกอ่ น” เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กหยดุ เธอไวใ้ นทันที หานมจู่ อ่ื ตกตะลงึ คว้ิ ก็ขมวดขน้ึ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั เขาเรยี กตนเอง ทําไมกนั

เธอหนั ศรี ษะกลับไป มองไปยังเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความสบั สน “รออยตู่ รงนกี้ อ่ น” เขาพดู อยา่ งเย็นชา หานมจู่ อ่ื “……” ในเวลาตอ่ มา หานมจู่ อื่ ยังยนื อยทู่ เี่ ดมิ มองดเู ขากําลังประชมุ ทางวดิ โี อ ถา้ เป็ นในอดตี เธออาจจะจดจอ่ อยกู่ บั สง่ิ ทเ่ี ขาพดู และอาจจะคดิ ถงึ เรอื่ งนดี้ ว้ ยซา้ํ แตว่ นั นสี้ มองและหวั ใจของเธอ นัน้ ยงุ่ เหยงิ ไปหมด เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อะไรในตอนนเี้ ธอกลับฟังไม่ ชดั เจนสกั ประโยค ในระหวา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ยบิ กาแฟขนึ้ มาแลว้ จบิ กาแฟไปทรี่ มิ ฝี ปาก ทนั ทที กี่ าแฟไดผ้ า่ นลงไปยังลําคอ ควิ้ นัน้ กไ็ ดข้ มวดแน่น ทันที มองไปยังหานมจู่ อ่ื ทย่ี นื อยดู่ า้ นขา้ งอกี ครัง้ ใบหนา้ ของเขาไม่ เหมอื นกบั ทเี่ ห็นเมอ่ื ตอนเทย่ี งเลย ดเู หมอื นวา่ ……ตงั้ แตก่ ารพบกนั ครัง้ แรกในวันนี้ เธอยงั ไมไ่ ด ้ แสดงสหี นา้ ทด่ี ตี อ่ ตนเองเลยหรอื เยโ่ มเ่ ซนิ วางถว้ ยลง สหี นา้ แววตาของเขาก็เปลยี่ นเป็ นมดื ลง

เขาทําอะไรใหเ้ ธอขนุ่ เคอื งหรอื เรยี กเธอทัง้ วนั แตไ่ มแ่ สดงสี หนา้ ทดี่ เี ลย ถงึ กบั ……ชงกาแฟก็ไมช่ งใหด้ เี ลยหรอื ยนื อยเู่ ป็ นเวลานาน ขาของหานมจู่ อ่ื เรมิ่ จะเมอื่ ย ไดแ้ ตเ่ พยี งพดู ออกไป “ทา่ นประธาน ถา้ ไมม่ เี รอื่ งอะไรแลว้ ละก็ ฉันขอตวั กลบั กอ่ น ทห่ี อ้ งเลขายงั มเี รอ่ื งอกี มากมายทต่ี อ้ งทํา” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบสนอง ยงั คงพดู คยุ กบั บคุ คลในวดิ โี อ ราวกบั วา่ เขาไมไ่ ดย้ นิ คําพดู ของเธอเลย เมอ่ื เห็นดงั น้ี หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ มคี วามโกรธเล็กนอ้ ย เห็นไดช้ ดั วา่ ตอ้ งประชมุ ไมม่ เี วลาจะพดู คยุ กบั เธอ แตก่ ลบั ปลอ่ ยใหเ้ ธอยนื อยตู่ รงนี้ หรอื เขาจะคดิ วา่ ……ตนเองเป็ นคนรเิ รม่ิ ทจี่ ะเอาขนึ้ มาเอง จงึ คดิ วา่ จะทําอะไรก็ไดต้ ามทตี่ อ้ งการหรอื ตอนที่ 799 คณุ มนั คนอนั ธพาล หานมจู่ อื่ โกรธมาก อกี ทัง้ ไมก่ ลา้ ทจี่ ะหนั หนา้ กลับไปโดยตรง ไดแ้ ตเ่ พยี งทนยนื อยตู่ รงนัน้ ดว้ ยความโกรธอยลู่ กึ ๆในใจ

“เอาละ่ วนั นพ้ี อแคน่ ก้ี อ่ น” รสู ้ กึ ไดว้ า่ การแสดงออกบนใบหนา้ และลมหายใจภายในรา่ งกาย ของผหู ้ ญงิ คนนัน้ กําลังจะระเบดิ ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ หยดุ การ ประชมุ ในทนั ที เดมิ ที ยังมเี วลาอกี ครงึ่ ชว่ั โมงกอ่ นทเ่ี ขาจะเรมิ่ การประชมุ “อมื เรอ่ื งทเ่ี หลอื คอ่ ยคยุ พรงุ่ น”ี้ หลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ขดั จังหวะการสนทนาทางวดิ โี อ กถ็ อดหู ฟังบลทู ธู ทอี่ ยบู่ นหอู อก และมองไปทห่ี านมจู่ อื่ ดวงตาทล่ี กึ ลํ้าของเขา จอ้ งมองไปยงั รา่ งของหานมจู่ อ่ื กเ็ ห็น เธอยดื เอว ดวงตาทใี่ สสะอาดคหู่ นงึ่ นัน้ จอ้ งมองเขาอยา่ งตงั้ ใจ “มานห่ี น่อย” เขาพดู เบา ๆดว้ ยรมิ ฝี ปากบาง “มอี ะไร” หานมจู่ อ่ื รอจนเดอื ดเป็ นฟืนเป็ นไฟ และไฟในกองนกี้ ย็ ัง เจ็บปวดทรี่ วู ้ า่ เขาอาจจะหมนั้ กบั คนอน่ื ความเจ็บปวดน้ี เป็ น

เหมอื นเชอื้ เพลงิ ทย่ี ง่ิ ทําใหเ้ ดอื ดเป็ นฟืนเป็ นไฟมากขนึ้ ในใจก็ ยงิ่ เจ็บปวด ไฟนก้ี ย็ ง่ิ ลกุ โชน กอ่ นหนา้ นี้ เธอคดิ วา่ ตนเองจะสามารถคอ่ ยเป็ นคอ่ ยไปได ้ ถงึ อยา่ งไรเขากเ็ พงิ่ หายจากอาการบาดเจ็บสาหสั ตนเองควรจะ ใหเ้ วลากบั เขาสกั หน่อย ใหเ้ ขาทําความคนุ ้ เคยกบั การมอี ยขู่ อง ตนเอง แลว้ คอ่ ยกระตนุ ้ ความทรงจําของเขาอกี ครัง้ แตต่ อนนล้ี ะ่ สง่ิ ทเี่ ธอไดจ้ ากเฉยี วจอ้ื คอื คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะไดย้ นิ ขา่ ววา่ เขาจะหมัน้ หมาย ใหเ้ ธอประสบความสําเร็จกอ่ นทเี่ ขาจะหมนั้ หมาย นมี่ นั อะไรกนั ทําใหเ้ ธอดเู หมอื นวา่ กําลงั จะแยง่ คนรักของคนอน่ื มาอยา่ งไรอยา่ งนัน้ ยงิ่ คดิ ในใจของหานมจู่ อ่ื ก็ยงิ่ รสู ้ กึ นอ้ ยใจ ความนอ้ ยใจนกี้ ็อดั อนั้ อยเู่ ต็มในดวงตา การแสดงออกของเธอไมไ่ ดเ้ ก็บซอ่ นเอาไว ้ ดวงตากจ็ อ้ งมอง ไปทเ่ี ขา เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชว่ า่ จะมองไมเ่ ห็นความนอ้ ยใจของเธอ แตเ่ ขาไมเ่ ขา้ ใจวา่ เธอกําลงั นอ้ ยใจอะไรอยู่

หลงั จากรับประทานอาหารเย็นเมอ่ื วานน้ี จนถงึ ตอนนเ้ี ขากบั เธอ ไดเ้ จอหนา้ กนั แคส่ องครัง้ เทา่ นัน้ ครัง้ หนงึ่ คอื ตอนเทย่ี ง อกี ครงึ่ หนงึ่ ก็คอื ตอนนี้ หรอื ……เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ย ๆหรตี่ า จู่ ๆก็นกึ ขน้ึ ไดว้ า่ ตอนทเ่ี ฉียว จอื้ พาเธอมาหาตนเองตอนทท่ี านขา้ วเทย่ี งนัน้ ในตอนนัน้ เขามี ธรุ ะจะตอ้ งออกไปขา้ งนอก เมอื่ เห็นเธอและเฉยี วจอื้ เดนิ ใกลก้ นั ขนาดนัน้ ก็รําคาญใจ จงึ ไมม่ เี วลาวา่ งกเ็ ลยหายออกไปขา้ งนอก หรอื วา่ ……เธอกําลังนอ้ ยใจเรอ่ื งนี้ เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ กค็ อ่ ย ๆแน่ใจ “เรยี กใหค้ ณุ มา ยงั ไมม่ าอกี หรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอแคถ่ าม ตนเองวา่ มอี ะไร แตก่ ลับไมเ่ ดนิ เขา้ มา อกี ทัง้ ยังคงยนื นง่ิ อยตู่ รง นัน้ กเ็ ลยเตอื นเธอไป หานมจู่ อื่ จงึ เดนิ ไปขา้ งหนา้ สองกา้ วอยา่ งไมเ่ ต็มใจ “มาแลว้ คณุ สง่ั หน”ิ น้ําเสยี งหงดุ หงดิ มาก

สง่ั หรอื เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ และชไี้ ปทก่ี าแฟบนโตะ๊ “คณุ ลองดสู ”ิ หายมจู่ อ่ื มองไปตามนว้ิ ชข้ี องเขา คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะใหต้ นเอง ลองกาแฟแกว้ นัน้ เธอสา่ ยหวั ปฏเิ สธเขาอยา่ งไมค่ ดิ “ไม”่ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ และมองเธอดว้ ยสายตาอยา่ งไมพ่ อใจ “จะลองไมล่ อง” หานมจู่ อื่ จอ้ งเขาอยา่ งดอื้ ดงึ “ไมล่ อง” “ดเู หมอื นวา่ คณุ จะรวู ้ า่ ตวั เองชงกาแฟไดไ้ มด่ ี จงึ ปฏเิ สธทจี่ ะ เผชญิ หนา้ กบั มนั ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ ใจกระตนุ ้ เธอ ปกตแิ ลว้ กาแฟของเขา หานมจู่ อ่ื มักจะแอบลองจบิ ใหเ้ ขา ตอนนเี้ ธอตงั้ ครรภแ์ ลว้ จงึ ไมก่ ลา้ ดม่ื มากเกนิ ไป ตอนทล่ี องก็ ลองไปแคจ่ บิ เดยี ว เป็ นเพยี งการจบใหพ้ อลม้ิ รสและชมุ่ คอ แตว่ นั น้ี เธออารมณ์ไมด่ ี จงึ ใสน่ ํ้าตาลใหเ้ ขาไปหลายกอ้ น แมว้ า่ จะไมต่ อ้ งลองชมิ เธอก็รวู ้ า่ กาแฟนัน้ รสชาตเิ ป็ นอยา่ งไร หานมจู่ อ่ื เหลอื บไปมองเขา เมม้ รมิ ฝี ปากแดงของตนเอง จงใจ ตอ่ ตา้ น

“ฉันไมอ่ ยากลอง ไมใ่ ชเ่ พราะฉันชงไดไ้ มด่ ี แตเ่ ป็ นเพราะ…… กาแฟแกว้ นัน้ คณุ ดม่ื แลว้ ” พดู จบ เธอก็เลกิ คว้ิ มองเขาอยา่ งจงใจ “ทา่ นประธานไมไ่ ดร้ ัก ความสะอาดหรอื กาแฟแกว้ นัน้ คณุ ดมื่ ไปแลว้ คณุ ยังจะใหฉ้ ัน ดม่ื อกี หรอื วา่ คณุ ไมร่ …ู ้ …” ประโยคหลังนัน้ เธอไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา แตล่ ะสายตาลง “รอู ้ ะไรหรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งไปทผ่ี หู ้ ญงิ คนนท้ี อ่ี ยตู่ รงหนา้ อยา่ งไมพ่ อใจ และ หยดุ พดู ไปครงึ่ ทาง ไมร่ วู ้ า่ แบบนจี้ ะทําใหย้ ัว่ น้ําลายคนอน่ื หรอื เปลา่ หานมจู่ อ่ื มองไปทป่ี ลายเทา้ ของตนเอง ไมส่ บอารมณ์ “จบู ทางออ้ ม” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” หานมจู่ อื่ “……” หลงั จากทเี่ ธอรตู ้ วั วา่ เมอ่ื กตี้ นเองพดู อะไรออกไป ศรี ษะของ หานมจู่ อ่ื กเ็ กอื บจะตกลงไปทพ่ี น้ื เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของ

ตนเองอยา่ งกระวนกระวาย “พหี่ ลนิ เรยี กหาฉันใหไ้ ปทําธรุ ะ ฉัน ไปกอ่ นนะ” ทนั ทที เี่ ธอหนั หลังกลับ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดงั ขนึ้ มา “ผมพดู หรอื วา่ ใหค้ ณุ ไปได”้ เขาลกุ ขน้ึ ดงึ เกา้ ออ้ี อก แลว้ กา้ วเดนิ ไปหาเธอขา้ งหนา้ เมอ่ื เห็นเขาเดนิ เขา้ มาใกล ้ หานมจู่ อ่ื กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู วา่ “วา่ อยา่ งไรฉันก็จะไมด่ ม่ื กาแฟแกว้ นัน้ เออ่ ……” พดู ไปไดเ้ พยี งครงึ่ จู่ ๆคางของเธอถกู นว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ บบี หานมจู่ อื่ บบี ขากรรไกรลา่ งของเธอ บงั คบั ใหเ้ ธอเงยหนา้ ขน้ึ เอนตวั และกม้ หนา้ ลง เมอื่ หา่ งจากรมิ ฝี ปากของเธอเพยี ง เล็กนอ้ ย ก็หยดุ ลงทนั ที ลมหายใจอนุ่ ๆของทงั้ สองเรม่ิ พัวพัน หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ไดถ้ งึ การ เตน้ หวั ใจของตนเองเรมิ่ เร็วขนึ้ เธอมองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ซงึ่ อยู่ ใกลเ้ พยี งนดิ เดยี ว แทบจะคดิ วา่ เมอื่ กนี้ เี้ ขากําลังจะจบู แตเ่ ขาเปลา่ เมอ่ื อยหู่ า่ งจากตนเองเพยี งเล็กนอ้ ยกห็ ยดุ ลง ดวงตาสดี ําจอ้ งมองเธอ

“รังเกยี จผมหรอื ” หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ประหมา่ มากจนไมร่ วู ้ า่ จะเอามอื ไปไวท้ ไี่ หน ใน ทส่ี ดุ ทําไดเ้ พยี งจับแขนเสอ้ื ของตนเองไวจ้ นไมก่ ลา้ ขยับ ระยะหา่ งระหวา่ งทงั้ สองใกลก้ นั มาก เพยี งแคเ่ ธอขยับ กจ็ ะ สมั ผัสรมิ ฝี ปากบางของอกี ฝ่ าย ถงึ แมว้ า่ จะสนทิ สนมกนั ในระดบั หนง่ึ มากอ่ น แตห่ านมจู่ อื่ จัดการ ไมไ่ ดท้ เี่ ขาจะเขา้ มาใกลช้ ดิ กบั ตนเอง หวั ใจของเธอกเ็ ตน้ เร็ว และเขนิ อายเชน่ กนั เธอเกอื บจะ……หลบจากเขาอยา่ งไมร่ ตู ้ วั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ ถงึ ——การตอ่ ตา้ นของเธอ เมอ่ื กะพรบิ ตามองไปทต่ี นเอง กร็ สู ้ กึ ประหมา่ จนทําอะไรไมถ่ กู รมิ ฝี ปากสชี มพกู ็สน่ั หลงั จากมองไปทรี่ มิ ฝี ปากของเธอ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไม่ สามารถขยับออกไปไหนได ้ เธอเพงิ่ พดู วา่ ……

จบู ทางออ้ มหรอื เห็นการแสดงออกของเธอ ดเู หมอื นจะรังเกยี จ หรอื อยา่ งนัน้ ถา้ ใช…่ … ทันทที ส่ี มองแวบผา่ นความคดิ นข้ี น้ึ มา แขนขาก็มปี ฏกิ ริ ยิ า ตอบสนองออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ กโ็ นม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ เล็กนอ้ ย รมิ ฝี ปากก็สมั ผัสกบั รมิ ฝี ปากนุ่มของหานมจู่ อ่ื ขณะทรี่ มิ ฝี ปากสมั ผัสกนั หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ เหมอื นสมองของตนเอง กําลังจะระเบดิ ออก ถอยหลงั ออกไปกา้ วใหญด่ ว้ ยอาการท่ี หายใจไมอ่ อก มองสายตาของเขาทเ่ี ต็มไปดว้ ยความตนื่ ตกใจ อยา่ งเหลอื เชอ่ื ปฏกิ ริ ยิ าแบบนท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ อใจ เขาขมวดควิ้ และจับ ขอ้ มอื ขาวบางของเธอแลว้ ดงึ เธอเขา้ มาหาตนเอง มอื ขา้ งหนงึ่ จับดา้ นหลังศรี ษะของเธอ และกม้ หนา้ ลงไปหารมิ ฝี ปากของ เธอ หานมจู่ อื่ ยงั คงรสู ้ กึ อารมณไ์ มด่ ี และเงอ่ื นไขทซ่ี อ่ นอยใู่ นตวั แต่ กําลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ แข็งแกรง่ มาก ความไวกร็ วดเร็ว หลังจาก ผา่ นไปมาสองสามรอบ ในทสี่ ดุ เขากพ็ บเธอตามทเี่ ขาตอ้ งการ

การสมั ผัสทน่ี ุ่มนวลเหมอื นกบั ฝ้าย กลนิ่ หอม ๆทย่ี งั คงอยบู่ น รา่ งกายของเธอ ลว้ นแลว้ ทําใหห้ วั ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ สนั่ ไหวขนึ้ ดเู หมอื นวา่ จะมภี าพอะไรแวบเขา้ มาในหวั เขาถงึ กบั จับภาพไม่ ทัน ภาพเหลา่ นัน้ ก็หายไป และมอื เล็กของผหู ้ ญงิ ทอ่ี ยใู่ นออ้ ม แขนไดผ้ ลักอกเขา พยายามผลักอกเขาออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ขน้ึ มอื ใหญก่ ก็ ระชบั เอวของเธอ ล็อคเธอ อยา่ งแน่นหนา นํารมิ ฝี ปากออกจากเธอ “ผลกั ผมทําไม” เสยี งของเขาแหบแหง้ แมด้ วงตาลกึ ล้ําราวกบั กลางคนื กจ็ ับจอ้ งดวงตาของเธอไวแ้ น่น เอวของหานมจู่ อื่ ถกู ล็อค ไมส่ ามารถผลกั เขาออกไปได ้ และ พดู ดว้ ยความโกรธวา่ “คณุ คณุ มนั อนั ธพาล!” ตอนท่ี 800 นคี่ อื การยว่ั ยวน จรงิ ๆแลว้ เธอโกรธอยู่ แตเ่ มอ่ื เธอพดู คํานัน้ น้ําเสยี งของเธอดู เหมอื นเด็กงอแง ดไู มเ่ หมอื นวา่ มคี วามโกรธ แตก่ ลบั เหมอื น กําลังทําตวั เป็ นเด็กทารก

นมี่ ันเกดิ อะไรขนึ้ เธออยากจะดา่ เขาชดั ๆ! หานมจู่ อ่ื โกรธมาก แตก่ ลับมองเห็นดวงตาทล่ี ดลงของเยโ่ ม่ เซนิ และรอยยม้ิ ทด่ี ขู เ้ี ลน่ “กลโกงหรอื ” ในขณะทพี่ ดู ดเู หมอื นวา่ เขาจะจดจําอะไรบางอยา่ งขนึ้ มาได ้ จากนัน้ ก็หวั เราะเยาะ “ใครเอาชดุ ชนั้ ในมาใสไ่ วบ้ นสทู ของผม เมอื่ วานน”้ี เมอ่ื พดู เรอ่ื งนข้ี นึ้ มา หานมจู่ อ่ื กห็ นา้ แดงไปทัว่ ทันที “ใครกนั ทเ่ี ป็ นคนโกง” หานมจู่ อ่ื “!!!” “คณุ ฟังฉันอธบิ ายกอ่ น เรอื่ งเกย่ี วกบั สทู ของของคณุ จรงิ ๆแลว้ มนั เป็ นอบุ ตั เิ หต”ุ สวรรคเ์ ป็ นพยาน เธอไมไ่ ดต้ งั้ ใจเลยจรงิ ๆ ! เธอไมไ่ ดโ้ รคจติ เขา้ ใจไหม ทจ่ี ะตงั้ ใจเอาชดุ ชนั้ ในของตนเองไปแขวนไวบ้ นชดุ สทู ของเขา แมว้ า่ ……เธอจะใสช่ ดุ ชนั้ ในนัน้ และโอบกอดชดุ สทู ของเขานอนหลับไป

แต…่ …น่ันคอื ตอนทเ่ี ธอรวู ้ า่ เขาไมไ่ ดต้ อ้ งการชดุ สทู แลว้ เธอจงึ เอาสทู นมี้ าเป็ นของตนเอง จงึ เกดิ เป็ นเรอื่ งแบบนี้ ถา้ วนั นัน้ บอกวา่ ตอ้ งการสทู ตวั นอี้ ยอู่ กี เธอกค็ งจะไม…่ … เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ กส็ นิ้ หวงั เล็กนอ้ ย “อบุ ตั เิ หตหุ รอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปใกลเ้ ธอ ดวงตาทหี่ รแ่ี คบลง ขนตาทอ่ี ยรู่ ายลอ้ มดวงตาสดี ําขาว “โอกาสทจี่ ะเกดิ อบุ ตั เิ หตุ แบบนม้ี เี พยี ง0.1% คณุ คดิ วา่ ผมจะเชอื่ ไหม” “……” ชา่ งเถอะ เชอ่ื หรอื ไมก่ ต็ ามใจ! “โอเค แมว้ า่ ฉันจะตอ้ งการ โอเค อยา่ งนัน้ แลว้ จะทําไม” จะเป็ นอยา่ งไรหรอื ดวงตาทห่ี รข่ี องเยโ่ มเ่ ซนิ เผยใหเ้ ห็นถงึ อนั ตรายเล็กนอ้ ย “ใน ทสี่ ดุ ก็ยอมรับวา่ คณุ ย่ัวยวนผมใชไ่ หม” หานมจู่ อ่ื “……เดย๋ี วกอ่ นนะ เกยี่ วอะไรกนั กบั เรอื่ งฉันย่ัวยวนคณุ ฉันเพยี งแคบ่ อกวา่ ฉันไมส่ ามารถจะทําอะไรคณุ ได ้

นอกจาก……” พดู ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื ก็บน่ ออกไปดว้ ยความ เสยี ใจอกี เล็กนอ้ ย “ฉันก็แคแ่ ขวนชดุ ชนั้ ในเอาไวก้ เ็ ป็ นการ ยว่ั ยวนคณุ อยา่ งนัน้ คณุ เมอื่ กนี้ …ี้ .มนั คอื อะไร” เมอ่ื พดู ถงึ ตอนทา้ ย ก็เห็นไดช้ ดั วา่ เธอขาดความมน่ั ใจ เสยี ง ของเธอก็ลดลงอยา่ งมาก แตค่ วามไมพ่ อใจและคําบน่ ของเธอ ลว้ นแตเ่ ขยี นไวบ้ นหนา้ หมดแลว้ “ถกู ย่วั ยวน!” เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ อยสู่ กั พัก จากนัน้ กต็ อบเธอกลบั ไป หานมจู่ อ่ื “ ? ? ?” ความหมายของเขาคอื เขาถกู ตัวเองยว่ั ยวนอยา่ งนัน้ หรอื หานมจู่ อ่ื มองเขา้ ไปในดวงตาของเขา และยงั คงคดิ เสมอวา่ หมายถงึ อะไร แตท่ ันใดนัน้ ก็มเี สยี งคนเคาะประตจู ากดา้ นนอก เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งเคาะประตู หานมจู่ อื่ จงึ ยอ่ ตวั ลงและน่ังยอง ๆ หลังจากยอ่ ตวั ลงจงึ ไดพ้ บวา่ ดา้ นหลังของสํานักงานของเยโ่ ม่ เซนิ สามารถซอ่ นคนไวไ้ ด ้ จงึ เดนิ ไปยังจดุ นัน้ โดยไมต่ อ้ งคดิ เยโ่ มเ่ ซนิ ผทู ้ เ่ี ห็นกระบวนการทงั้ หมด “……”

จนกระท่ังเธอซอ่ นตวั เสร็จแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ พดู ออกไปอยา่ ง เย็นชา “เขา้ มา” พดู จบ เขากก็ า้ วไปอยา่ งมั่งคงยน่ื มอื ออกไปเพอื่ จัดระเบยี บรอย พับของเสอ้ื ผา้ ทย่ี ับตอนทช่ี ว่ ยเธอ จากนัน้ กน็ ่ังลงทดี่ า้ นหนา้ โตะ๊ ทํางาน คนทเี่ ขา้ มากไ็ มใ่ ชใ่ คร กค็ อื พห่ี ลนิ หานมจู่ อื่ ไปทน่ี ่ันครงึ่ วันแลว้ ยังไมก่ ลับมา เธอจงึ คดิ ทบทวน อยา่ งละเอยี ด และรสู ้ กึ วา่ วันนใี้ บหนา้ ของหานมจู่ อื่ ดแู ปลกไป ในใจมคี วามกงั วลเล็กนอ้ ย ดงั นัน้ จงึ อยากกลบั มาลองดู และ มาตามหารายงานการทํางาน ทันทที เ่ี ขา้ ไปยังสํานักงาน พห่ี ลนิ ก็สง่ สายตาคน้ ไปทว่ั หอ้ ง สํานักงาน แตเ่ ธอกไ็ ดก้ วาดสายตาไปรอบ ๆ ก็ไมเ่ ห็นเงารา่ ง ของหานมจู่ อ่ื แปลก เจา้ เด็กคนนไ้ี ปไหนแลว้ ขอชว่ ยใหเ้ ธอมาสง่ กาแฟ เธอกลับไมไ่ ดอ้ ยทู่ สี่ ํานักงานของ ประธาน และยงั ไมไ่ ดก้ ลบั ไปทหี่ อ้ งเลขาอกี ดว้ ย ไปไหนเสยี แลว้ ละ

คดิ แลว้ คดิ อกี พห่ี ลนิ กลับยงั ไมล่ มื วา่ ตนเองยงั มธี รุ ะอยู่ เธอเดนิ ไปยังโตะ๊ ทํางาน วางขอ้ มลู เอกสารไวบ้ นโตะ๊ ทํางาน ในขณะทกี่ ม้ ตวั ลง พหี่ ลนิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะสงสยั เล็กนอ้ ย เมอ่ื เห็นแกว้ กาแฟบนโตะ๊ ทํางาน “กาแฟเอามาสง่ แลว้ หรอื ” “อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้ เขากลับไปมที า่ ทเี หมอื นกบั แรกเรม่ิ รา่ งกายมอี อรา่ ทเ่ี ย็นชา ทัว่ ทัง้ รา่ งมอี อรา่ ทไี่ มค่ วรมใี ครมาเขา้ ใกล ้ หานมจู่ อ่ื กําลงั ซอ่ นตวั อยใู่ ตโ้ ตะ๊ “……” โตะ๊ ทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ใหญม่ าก อกี ทัง้ ยังมตี อู ้ กี มากมาย นอกจากทเี่ กบ็ ของแลว้ กย็ งั มพี นื้ ทเ่ี พยี งพอใหเ้ ขาวางขาได ้ โดยปกตแิ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ ดิ วา่ จะมอี ะไรดว้ ยซํา้ แตต่ อนนม้ี ี หานมจู่ อื่ นั่งยองๆอยใู่ นจดุ นัน้ ซงึ่ แออดั มาก หลงั จากหานมจู่ อื่ น่ังลงทดี่ า้ นขา้ งเขา ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะสาปแชง่ เขาอยใู่ นใจ