เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2501-3000

ก็คอื ทารกทหี่ ายตวั ไปไมน่ านหลงั จากทคี่ ลอดออกมาของ ตระกลู หาน ก็คอื นอ้ งสาวของเขา หานมจู่ อื่ “คณุ หานเด็กคนนท้ี คี่ ณุ กําลังมองหาอยหู่ รอื เปลา่ คะ ล็อกเกต นําโชคเมอ่ื กนี้ เ้ี ป็ นของเด็กคนนใี้ ชไ่ หมคะ” “ใช”่ แววตาของหานชงิ ออ่ นลง “คาดไมถ่ งึ วา่ คณุ กําลังมองหาเด็กคนนี้ เธอ…เป็ นลกู ของคณุ เหรอคะ” ประโยคหลงั น้ี เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ อายเล็กนอ้ ยทจ่ี ะถาม หลังจากถามเธอก็รสู ้ กึ อดึ อดั อกี ครัง้ และอยากจะกดั ลน้ิ ตวั เอง แตบ่ นใบหนา้ ของหานชงิ ไมไ่ ดด้ อู ารมณเ์ สยี เลย แตเ่ ขามอง เธออยา่ งนุ่มนวลและดวงตาของเขากอ็ อ่ นโยนมาก เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ อายเล็กนอ้ ยรบี คนื รปู ทารกกลบั ไป “ขอโทษคะ่ คณุ หาน ดเู หมอื นฉันจะพลงั้ ปากไปหน่อย ขอโทษ คะ่ ” หานชงิ ไมไ่ ดพ้ ดู แตท่ า่ ทางของเขาก็ดไู มโ่ กรธเธอ เสนิ่ เฉียวไม่ เขา้ ใจความคดิ ของเขาไปชว่ั ขณะไดแ้ ตน่ ั่งเงยี บๆ

หลงั จากนัน้ ไมน่ านหานชงิ มองดเู ธอ รมิ ฝี ปากของก็ขยบั อยา่ ง กะทันหนั และเอย่ ปากอยา่ งออ่ นแรง “ฉันขอถาม…คําถาม สว่ นตวั ของเธอไดไ้ หม” เสนิ่ เฉียวชะงักชว่ั ครู่ “ถามเกยี่ วกบั เรอื่ งสว่ นตวั ” หานชงิ ครนุ่ คดิ แตส่ ดุ ทา้ ยเขาก็ยังไมถ่ าม ไปถามผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ วา่ มปี านทกี่ น้ ไหม นั่นเป็ นเรอื่ งทพ่ี วกโรค จติ ทําใชไ่ หมนะ คําถามแบบนี้ เขาไมส่ ามารถถามออกไปได ้ จรงิ ๆ เรอื่ งนม้ี เี พยี งเขาเทา่ นัน้ ทร่ี ู ้ เพราะตอนทมี่ จู่ อ่ื เกดิ เขาอมุ ้ เธอดว้ ยตวั เองตอนนัน้ แมข่ องเขา ยังบอกถงึ เรอ่ื งปานน่ี “หานชงิ ลกู ตอ้ งจําไวว้ า่ มปี านใหญม่ ากทก่ี น้ นอ้ งสาวของลกู ถา้ นอ้ งสาวหายไปในอนาคตเราจะพาเธอกลบั มาดว้ ยวธิ นี ”้ี ตอนที่ 287 เผด็จการจรงิ ๆ

แลว้ นอ้ งสาวกห็ ายไปจรงิ ๆ แตเ่ ขาไมส่ ามารถหาเธอไดโ้ ดยอาศยั ปานนี้ แมข่ องเขาฝาก ความหวงั ไวท้ เ่ี ขา กอ่ นทแ่ี มจ่ ะเสยี ชวี ติ ความปรารถนาของเธอคอื การไดพ้ บ นอ้ งสาวคนน้ี เขาหาเจอในเวลาตอ่ มาและยงั พาหานเสโ่ ยวไปทหี่ ลมุ ศพของ แม่ แตเ่ ขามักจะรสู ้ กึ วา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกติ จนกระทงั่ เขาไดพ้ บกบั เสน่ิ เฉียว ถงึ ไดร้ วู ้ า่ อะไรไมถ่ กู ตอ้ ง บางทใี นตอนแรกเขาอาจจะหาผดิ คนหานเสโ่ ยวไมใ่ ชน่ อ้ งสาว ทเ่ี ขาตามหา คนทเ่ี ขาตามหาคอื คนทอ่ี ยตู่ รงหนา้ เขา เสน่ิ เฉียว—— แมว้ า่ จะยงั ไมม่ หี ลกั ฐานเพยี งพอทจ่ี ะยนื ยันและแมว้ า่ การ ตรวจสอบขอ้ มลู ทงั้ หมดจะยงั ไมม่ คี วามคบื หนา้ แตเ่ ขากร็ สู ้ กึ ราวกบั จะบา้ คลง่ั วา่ ลกึ ๆ แลว้ คนคนนค้ี อื นอ้ งสาวทเ่ี ขาตามหา

บางครัง้ เขากส็ งสยั วา่ ตวั เองบา้ ไปแลว้ หรอื เปลา่ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาเห็นเธอเพยี งครัง้ เดยี วแลว้ เขากเ็ รมิ่ ขอใหซ้ จู วิ่ ตรวจสอบ ขอ้ มลู ของเธอและจอ้ งมองเธอเหมอื นคนโรคจติ เพยี งเพราะเธอทําใหร้ สู ้ กึ เหมอื นเป็ นคนนัน้ ๆ แตถ่ งึ แมว้ า่ เขาจะบา้ แตห่ านชงิ ในตอนนก้ี ็ยงั ไมอ่ ยากยอมรับ เขารสู ้ กึ แคว่ า่ เขาแคอ่ ยากจะทําความปรารถนาทแี่ มข่ องเขา ตอ้ งการใหส้ ําเร็จซง่ึ ก็เป็ นเรอื่ งฝังใจของเขามาตงั้ แตเ่ ด็ก เขาตามหานอ้ งสาวตลอดเวลา ตลอดยส่ี บิ ปีทผ่ี า่ นมาแมจ้ ะไดพ้ บกบั หานเสโ่ ยวเขาก็รสู ้ กึ วา่ จติ ใจของเขายงั ไมย่ อมปลอ่ ยวาง แมว้ า่ ขา่ วทัง้ หมดจะถกู ตอ้ ง แตค่ วามรสู ้ กึ นัน้ ไมถ่ กู ตอ้ ง “ชา่ งเถอะ มนั ไมม่ อี ะไร” หานชงิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางๆ แตส่ ดุ ทา้ ย กอ็ ดถามไมไ่ ด ้ จะเกดิ อะไรขนึ้ ถา้ เธอตกใจกลัวหลังจากถาม อาจจะเป็ นการ แหวกหญา้ ใหง้ ตู นื่ ทําใหเ้ สโ่ ยวตน่ื ตระหนก

เสนิ่ เฉยี วงนุ งง เธอไมเ่ ขา้ ใจการแสดงออกทยี่ งุ่ เหยงิ บนใบหนา้ ของหานชงิ เชน่ เดยี วกบั ความเจ็บปวดลกึ ๆ ทแี่ ฝงอยใู่ นแววตา ของเขา ราวกบั รา่ งกายของเขาแผค่ วามรสู ้ กึ ซบั ซอ้ นยงุ่ เหยงิ ขนาดทว่ี า่ เธอนั่งอยตู่ รงนก้ี ็ยังสามารถรสู ้ กึ ไดเ้ ลย เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ เขาจะถาม แตเ่ ธอไมค่ ดิ วา่ เขาจะยังคงเก็บงํา ตอ่ ไป เสน่ิ เฉียวสงสยั มาก คําถามแบบไหนทที่ ําใหเ้ ขายากจะพดู ออกมาขนาดน้ี ความรสู ้ กึ อยากรอู ้ ยากเห็นในตอนนข้ี องเสนิ่ เฉียวถกู เขาทําใหต้ อ้ งถอดใจไปจงึ ถามแคว่ า่ “คณุ หานมอี ะไร … ไมส่ ะดวกหรอื เปลา่ คะ” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ ดวงตาของหานชงิ กม้ ลงจอ้ งมองทตี่ าของเธอ และในทสี่ ดุ กย็ ม้ิ อยา่ งขมขน่ื “มนั ไมม่ อี ะไร เรอื่ งน้ี … ฉันจะพดู ถงึ เรอ่ื งนใ้ี นภายหลัง” เสนิ่ เฉียว “…” ดเู หมอื นวา่ วันนเี้ ธอกไ็ มไ่ ดค้ ําตอบ เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดค้ ดิ มากแตพ่ ยกั หนา้ “ชา่ งเถอะคะ่ ”

อาหารคอ่ ยๆ ทยอยมา แตห่ านชงิ ไมไ่ ดม้ คี วามอยากอาหาร เขาแคย่ กมอื ขนึ้ เพอื่ ตรวจสอบเวลาของนาฬกิ าและพดู วา่ “ฉัน ยังมเี รอื่ งทตี่ อ้ งจัดการทบี่ รษิ ัท…” เสนิ่ เฉียวรบี พดู วา่ “งัน้ คณุ หานไปทําธรุ ะเถอะคะ่ ฉันจะอยทู่ าน อะไรสกั หน่อย” “ได”้ หานชงิ ลกุ ขนึ้ พยกั หนา้ ใหเ้ สน่ิ เฉยี วแลว้ เดนิ ไปทแ่ี ผนกตอ้ นรับ เพอื่ ชาํ ระเงนิ จากนัน้ กอ็ อกจากรา้ นอาหาร ทันทที เี่ ขาจากไปจหู ยนุ และลงุ จนิ กเ็ ดนิ เขา้ มาขา้ งๆ เธออยา่ ง รวดเร็ว “คณุ นายนอ้ ยคณุ หานถามอะไรทเ่ี ป็ นความลับเหรอคะถงึ ไมใ่ ห ้ เราฟังดว้ ย ฉันเห็นวา่ ทา่ ทางเขาดสู บั สนมากเมอ่ื จากไปเกดิ มนั เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่” จหู ยนุ ถามคําถามเหมอื นเด็กขสี้ งสยั ในวลิ ลา่ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เธอทา่ ทางสงบเสงยี่ มมากกวา่ นี้ ทําไมออกมาขา้ งนอกน่ี เหมอื นเด็กขสี้ งสยั ไปได ้

เมอ่ื คดิ เชน่ น้ี เสนิ่ เฉยี วยม้ิ เล็กนอ้ ย “เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร” “ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเลยเหรอ” จหู ยนุ เบกิ ตากวา้ ง “เป็ นไปไดย้ ังไง เมอ่ื กฉี้ ันเห็นเขาคยุ กบั คณุ นายนอ้ ยตงั้ มากมาย เป็ นเพราะ คําถามมนั สว่ นตวั เกนิ ไปคณุ นายนอ้ ยจงึ ไมบ่ อกพวกเราใชไ่ หม คะ” ลงุ จนิ “… จหู ยนุ ” จหู ยนุ รตู ้ วั ยดึ ตวั ยนื ตวั ตรงไมพ่ ดู อะไรอกี เสนิ่ เฉยี วกลับพดู เบาๆ “มนั ไมใ่ ชอ่ ยา่ งทเ่ี ธอคดิ ความจรงิ เขามี คําถามและอยากจะถามฉัน แต…่ อาจเป็ นเพราะเขาไมไ่ ดค้ ดิ ทบทวนใหด้ ี ในทสี่ ดุ เขากย็ งั ไมไ่ ดถ้ ามอะไร เราออกมาในวันนี้ ก็คอ่ นขา้ งนานแลว้ อาหารทรี่ า้ นนด้ี ดู ที เี ดยี วมาน่ังทานดว้ ยกนั สิ คะ” จหู ยนุ และลงุ จนิ สหี นา้ เปลย่ี นไป “มเี หตผุ ลทไี่ หนกนั ใหค้ นรับ ใชไ้ ปกนิ ขา้ วกบั เจา้ นาย” “มเี จา้ นายกบั คนรับใชท้ ไ่ี หนกนั พวกคณุ ดกี บั ฉันมากขนาดนี้ ฉันคนเดยี วกท็ านไมห่ มด จหู ยนุ รบี เรยี กลงุ จนิ มานั่งลงมาทาน ดว้ ยกนั ”

เสนิ่ เฉยี วเป็ นคนงา่ ยๆ ในทส่ี ดุ ทงั้ สองก็ถกู เธอชกั ชวนจากนัน้ พวกเขาก็น่ังลงเพอ่ื รว่ มรับประทานอาหารกบั เธอ ระหวา่ งทางกลับจๆู่ จหู ยนุ ก็กอดแขนเสนิ่ เฉียว “คณุ นายนอ้ ย เป็ นคนทด่ี ที ส่ี ดุ ทฉี่ ันเคยเจอมาคณุ วางใจไดเ้ ลย เรอื่ งในวนั นจี้ ะ ไมแ่ พรง่ พรายแกค่ ณุ ชายเยแ่ มแ้ ตน่ ดิ เดยี วคะ่ ” เสน่ิ เฉยี ว “…” อะไรกนั จหู ยนุ เป็ นคนตะกละหรอื เปลา่ ทา่ ทางดเู หมอื นวา่ งา่ ย ขนึ้ มาเฉยๆ “เรอ่ื งวันนไ้ี มใ่ ชเ่ รอ่ื งสําคญั อะไร หานชงิ และฉันเป็ นอยา่ งที่ พวกเธอเห็นและไมม่ คี วามสมั พันธพ์ เิ ศษใดๆ” “อมื ” จหู ยนุ พยกั หนา้ แรงๆ “คณุ นายนอ้ ยไมต่ อ้ งกงั วลจหู ยนุ และลงุ จนิ ดอู อก ทห่ี านชงิ คนนัน้ กระทําตอ่ คณุ ก็ไมม่ เี จตนาอนื่ น่าจะเป็ นสภุ าพบรุ ษุ จรงิ ๆ” “กแ็ ค…่ ดเู หมอื นเขาจะมคี วามรสู ้ กึ พเิ ศษใหค้ ณุ แต…่ ฉันบอก ไมไ่ ดว้ า่ มันคอื อะไร …”

ไดย้ นิ แบบนเี้ สนิ่ เฉียวก็เงยี บ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จหู ยนุ พบหานชงิ ครัง้ แรกก็มคี วามรสู ้ กึ แบบนี้ เธอคดิ มาตลอดวา่ เธอเป็ นคนเดยี วทคี่ ดิ แบบนี้ แตเ่ พราะมันเป็ นความเห็นสว่ นตวั ของเธอ เธอจงึ ไมก่ ลา้ พดู ออกมามากมาย กลัววา่ คนอนื่ จะหาวา่ เธอคดิ มากเกนิ ไป ความรสู ้ กึ พเิ ศษเชน่ นัน้ เสนิ่ เฉยี วกร็ ับรไู ้ ดเ้ ชน่ กนั มันเหมอื นกบั การดแู ลจากพช่ี าย ตอ่ มาเธอบอกตวั เองวา่ น่าจะเป็ นเพราะเธอกบั เสโ่ ยวเป็ นเหมอื น พนี่ อ้ งกนั และหานชงิ เป็ นพชี่ ายของเสโ่ ยว เธอจงึ รสู ้ กึ แบบน้ี เสโ่ ยว…… เมอ่ื นกึ ถงึ เธอ ดวงตาของเสนิ่ เฉียวก็มดื มนอกี ครัง้ น่ันก็เป็ นอกี ปัญหาของเธอ ไมร่ วู ้ า่ จะคลค่ี ลายเมอ่ื ไหร่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไมไ่ ดแ้ จง้ ขา่ วคราวให ้ เลย ถงึ ตอนนก้ี ย็ งั ไมไ่ ดแ้ จง้ กบั เขา คนื นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กก็ อดเสน่ิ เฉียวเขา้ นอนอกี ครัง้

ทา่ มกลางความมดื การหายใจของเสนิ่ เฉียวไมส่ มํา่ เสมอและ หนา้ อกของคนทอี่ ยขู่ า้ งหลังกไ็ มส่ มํา่ เสมอเชน่ กนั “เป็ นอะไรรึ เปลา่ ยงั ไมน่ อนเหรอ” เสน่ิ เฉยี วกระพรบิ ตาในความมดื ทนั ใดนัน้ กห็ นั กลับมาและหมนุ ตวั ไปในออ้ มแขนของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอซกุ ตวั เขา้ ไปในออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ และรา่ งออ่ นนุ่มก็ ซอ่ นตวั อยใู่ นออ้ มแขนของเขา ซง่ึ ทําใหเ้ ขาเมม้ รมิ ฝี ปากและรมิ ฝี ปากบางของเขาก็ประกบลงบนเสน้ ผมของเธอ “นอนไมห่ ลับ เหรอ” “อมื …” เสน่ิ เฉยี วตอบอยา่ งตกตะลงึ ขณะทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บไปชว่ั ขณะ จากนัน้ กย็ น่ื มอื ใหญไ่ ปทเ่ี อว ของเธอและลบู มันเบาๆ เสยี งตํา่ ราวกบั เชลโลท่ ดี่ งึ ออกชา้ ๆ เจอื ดว้ ยความเซก็ ซ่ี “ในเมอ่ื นอนไมห่ ลบั งัน้ … เรามาทําอะไรทน่ี ่าสนใจดไี หม” คนทอี่ ยใู่ นออ้ มแขนของเขาเงยี บไปสกั พัก จๆู่ กย็ น่ื มอื ออกมา และออกแรงทบุ หนา้ อกของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ ตาหยจี กุ ทโี่ ดนทบุ

จากนัน้ ก็ถอื โอกาสกอดเธอแน่นขนึ้ “แคพ่ ดู เอง ทําไมถงึ โกรธ จนอายขนาดน”ี้ “ไมอ่ นุญาตใหค้ ดิ มว่ั ซว่ั ” เสนิ่ เฉยี วออู ้ ้ี “คดิ ไมไ่ ดเ้ หรอ” “ไมไ่ ด”้ “เผด็จการนนี่ า” เยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหัวเราะอกี ครัง้ แตเ่ ขา ชอบ … ตอนที่ 288 แบบนไ้ี มย่ ตุ ธิ รรมเลย ในความมดื บรรยากาศชา่ งหวานเลย่ี น เดมิ ทเี สนิ่ เฉียวอยากจะ ถามเขาเกย่ี วกบั สถานการณท์ เ่ี กดิ ขนึ้ แตก่ ถ็ กู เขาทําเชน่ นใี้ น เมอื่ ทงิ้ เรอื่ งนไ้ี วเ้ บอื้ งหลงั และแลกรมิ ฝี ปากกนั สกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ กดหลงั ศรี ษะของเธอและพดู “เอาละ่ ทอ้ งอยกู่ ค็ วรพักผอ่ น กอ่ นแลว้ คอ่ ยคยุ กนั \" “อมื ด”ี เสนิ่ เฉยี วพดู มาก็เหนอ่ื ยเล็กนอ้ ย หลับตาลงดว้ ยความ งนุ งงและตอบกลับไป

หลงั จากนัน้ ไมน่ านทา่ มกลางความมดื ลมหายใจก็สมํา่ เสมอ ผา่ นไปไมน่ านลมหายใจของอกี คนกส็ มํา่ เสมอเชน่ กนั เมอ่ื ตนื่ ขน้ึ มาในวนั รงุ่ ขน้ึ ก็เหมอื นกบั เมอื่ วานนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ปที่ บรษิ ัทแลว้ และเสนิ่ เฉียวก็ตน่ื ขนึ้ มาคนเดยี วบนเตยี ง วันแบบน้ี เธอน่าจะเคยชนิ แลว้ แตเ่ มอื่ เห็นเตยี งวา่ งเธอก็ยังรสู ้ กึ ผดิ หวังเล็กนอ้ ย ดเู หมอื นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะยงุ่ มาก ออกแตเ่ ชา้ และกลบั ดกึ โดยทั่วไปทงั้ สองคนพดู ไดไ้ มก่ ค่ี ําตอนกลางคนื ไมน่ านหลงั จากทเ่ี สนิ่ เฉยี วลกุ ขน้ึ มาลา้ งตวั หานเสโ่ ยวกโ็ ทรหา เธอ “เฉยี วเฉยี ว …” เสยี งของหานเสโ่ ยวแผว่ เบาและออ่ นแรงพรอ้ ม กบั หายใจไมอ่ อก เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งของเธอเสนิ่ เฉียวก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเจ็บจมกู และ ดวงตาของเธอกลายเป็ นสแี ดงในทันที เธอไมต่ อบรับคําพดู ของเธอ เพยี งแคถ่ อื โทรศพั ทม์ อื ถอื นั่งเงยี บๆ

หานเสโ่ ยวถอนหายใจหนักๆ แลว้ พดู เบา ๆ “เมอ่ื วานฉันไม่ อยากเจอเธอ เธอโกรธฉันหรอื เปลา่ หรอื วา่ โทษฉัน ขอโทษนะ เฉยี วเฉียว เมอ่ื วานน้ี ฉันอารมณไ์ มด่ ี ฉัน…ฉันกไ็ มอ่ ยากมชี วี ติ อยู่ แต่ …” “แตอ่ ะไรนะ” นํ้าเสยี งของเสน่ิ เฉียวเย็นชา “ฉันชว่ ยเธอ เธอเลย โทษฉันเหรอ” “ฉัน…ฉันขอโทษนะเฉียวเฉยี ว” หานเสโ่ ยวรอ้ งไหฮ้ อื ๆ “คราวน้ี จะยกโทษใหฉ้ ันไดไ้ หม วนั นฉ้ี ันอยากเจอเธอ มาหาฉันท่ี โรงพยาบาลไดม้ ยั้ ฉันตอ้ งการจะบอกบางอยา่ งกบั เธอ” “ไปหาเธอทโี่ รงพยาบาลอา่ นะ” เสน่ิ เฉยี วแสดงอารมณ์โกรธ ออกมาและหวั เราะเยาะ “แน่ใจเหรอวา่ เธอจะไมป่ ฏเิ สธแลว้ ให ้ ฉันรออยนู่ อกหอ้ งอกี ” พระเจา้ รดู ้ วี า่ เธอรสู ้ กึ เสยี ใจแคไ่ หนทเี่ มอื่ วานนไ้ี ดย้ นิ หานเสโ่ ยว รอ้ งเสยี งแหลมบอกวา่ เธอไมอ่ ยากเจอตวั เอง “ไมม่ อี กี แลว้ เฉียวเฉียว เมอ่ื วานฉันผดิ เอง ฉันสญั ญาวา่ วนั นจ้ี ะ ไมเ่ กดิ เรอ่ื งเหมอื นเมอ่ื วานอกี วนั นเี้ ธอจะมาทนี่ ไ่ี ดไ้ หม ถา้ เธอ ไมต่ อ้ งการ ก็บอกฉันวา่ เธออยทู่ ไี่ หนฉันจะไปหา”

หลังจากพดู อยา่ งนัน้ ฝั่งของหานเสโ่ ยวก็ลกุ จากเตยี งทันทเี สน่ิ เฉยี วก็ไดย้ นิ เสยี งผา่ นทางโทรศพั ท์ ในทสี่ ดุ ก็ทนไมไ่ ดแ้ ละพดู วา่ “ชา่ งเถอะ เธอนอนลงเถอะ รา่ งกายของเธอตอนนอ้ี อ่ นแอ เลอื ดออกมากขนาดนัน้ ไมน่ อนพักผอ่ นใหด้ คี ดิ จะไปไหน” เมอื่ ไดย้ นิ หานเชน่ นัน้ จากทเ่ี คยรอ้ งไหเ้ สโ่ ยวกค็ ลย่ี ม้ิ “เฉียว เฉยี ว ฉันรวู ้ า่ เธอยังหว่ งใยฉัน ฉันจะนอนพักผอ่ นรอเธอมา” หลงั จากวางสายเสนิ่ เฉยี วก็มองไปทโ่ี ทรศัพทด์ ว้ ยจติ ใจสบั สน เธอใจออ่ นจรงิ ๆ เธอพดู แคส่ องประโยคกย็ อมแพแ้ ลว้ ชา่ งเถอะ ไปดเู ธอสกั หน่อย ถงึ อยา่ งไรเธอก็เกอื บเอาชวี ติ มา ทงิ้ ไวแ้ ลว้ เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เสนิ่ เฉียวกําลังจะออกไป จหู ยนุ และลงุ จนิ กต็ ามมา ดว้ ยเชน่ เดมิ วันนห้ี อ้ งผปู ้ ่ วยเงยี บมาก มแี คซ่ จู ว่ิ มาหานเสโ่ ยว เมอื่ เสนิ่ เฉียวเคาะประตคู นทม่ี าเปิดประตคู อื ซจู ว่ิ เมอื่ เห็นเสน่ิ เฉยี วกร็ สู ้ กึ แปลกๆ บางอยา่ ง “คณุ หนูเสน่ิ ทําไม”

เสน่ิ เฉยี วหันไปพยักหนา้ ทกั ทายใหซ้ จู ว่ิ ยังไมท่ นั ไดพ้ ดู ก็ไดย้ นิ เสยี งของหานเสโ่ ยวลอดออกมาได ้ “เลขาซู ใหเ้ ฉียวเฉียวเขา้ มา ฉันอยากจะคยุ กบั เธอตามลําพัง พวกเธอไมต่ อ้ งเขา้ มา” ซจู วิ่ ตะลงึ ครหู่ นงึ่ กพ็ ยกั หนา้ เธอหนั ไปดา้ นขา้ ง “คณุ หนูเสน่ิ เชญิ คะ่ ” จหู ยนุ อยากจะตามเขา้ ไป แตเ่ สนิ่ เฉยี วกลับบอกเธอวา่ “ฉันมี บางอยา่ งจะบอกเธอตามลําพัง ทงั้ สองคนไปรอฉันขา้ งนอก เถอะคะ่ ไมน่ านเดย๋ี วฉันกอ็ อกมา” แมว้ า่ จหู ยนุ จะกงั วลอยบู่ า้ ง แตอ่ ยา่ งไรเสยี คนขา้ งในกเ็ ป็ น เพอ่ื นของเธอ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมค่ ดิ อะไรมาก พยักหนา้ เห็นดว้ ย หลงั จากเสนิ่ เฉยี วเขา้ ไป ซจู วิ่ ก็ปิดประตหู อ้ งผปู ้ ่ วยแลว้ ทักทาย จหู ยนุ และลงุ จนิ และนั่งลงขา้ งๆ ในหอ้ งผปู ้ ่ วยเงยี บสงบมาก หลังจากเสน่ิ เฉยี วเดนิ เขา้ ไปขา้ งใน กเ็ ห็นหานเสโ่ ยวนั่งอยบู่ นเตยี งคนไขอ้ ยา่ งน่าสงสาร มอื ทงั้ สอง จับเขา่ จอ้ งมองเธออยา่ งน่าสงสารหาใครเปรยี บ “เฉยี วเฉยี วในทส่ี ดุ เธอก็มาแลว้ …”

ขอ้ มอื ของเธอยังมผี า้ พันแผลหนาๆ พันอยมู่ คี ราบเลอื ดจางๆ และเห็นไดช้ ดั วา่ บาดแผลยงั ไมฟ่ ้ืนตวั เต็มที่ เสนิ่ เฉียวเลกิ ควิ้ “บอกแลว้ ไงวา่ ใหน้ อนพักผอ่ นใหด้ ี ทําไมตอ้ ง ลกุ ขนึ้ มานั่ง” “ฉันกําลงั รอเฉยี วเฉียวไง” หานเสโ่ ยวพดู ดว้ ยดวงตาสแี ดงกํา่ เธอเดนิ ไปทเี่ กา้ อไ้ี มไ่ กลจากเตยี งโรงพยาบาลแลว้ น่ังลงเมม้ รมิ ฝี ปากสดู ลมหายใจเย็นๆ กอ่ นจะพดู วา่ “พดู มาสิ เรยี กฉันมามี ธรุ ะอะไร” “ฉันขอโทษ…” หานเสโ่ ยวมองเธออยนู่ าน จๆู่ กก็ ดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งและสะอนื้ “เฉียวเฉียวฉันขอโทษเธอ ฉันทําใหเ้ ธอตกใจ เมอื่ วานนี้ ทัง้ ยังทําใหเ้ ดอื ดรอ้ นอกี แลว้ ” เสน่ิ เฉยี วขมวดคว้ิ และไมต่ อบ “จรงิ ๆ แลว้ ฉันคดิ เรอื่ งการฆา่ ตวั ตายมานานแลว้ แตฉ่ ันไมเ่ คย ทําอะไรเลยเพราะฉันกลัวฉันกลวั ความเจ็บปวดเฉยี วเฉยี ว แต่ … ชว่ งเวลาทฉ่ี ันคดิ วา่ คณุ ไมส่ นใจ ฉันรสู ้ กึ ไมส่ บายใจ ฉันคดิ วา่ ฉันสมควรทจี่ ะตายจรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นสามขี องเธอ แตแ่ ลว้ ฉันก็ชอบผชู ้ ายคนเดยี วกบั เธอ”

ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสนิ่ เฉียวสะเทอื นใจ นเี่ ธอเสยี ใจเหรอ เธอกําลัง สารภาพความผดิ ใชไ่ หม แลว้ … เธอตอ้ งเลอื กจะใหอ้ ภัยเธอไหม ความคดิ เหลา่ นเ้ี สนิ่ เฉยี วไมไ่ ดเ้ ก็บมาใสใ่ จนาน จงึ ฟังหานเส่ โยวและพดู ตอ่ “อนั ทจี่ รงิ ฉันตกหลมุ รักคณุ ชายเยต่ งั้ แตแ่ รก เห็น ตอนทฉ่ี ันเจอเขาครัง้ แรกก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะชอบเขา อยา่ งท่ี เธอเห็นหลายๆ ครัง้ ฉันป็ นฝ่ ายเขา้ หาเขา คณุ ชายเยก่ ไ็ มไ่ ด ้ ปฏเิ สธฉันจรงิ จังนัก ดงั นัน้ ฉันจงึ ดใี จมาก แตเ่ ธอเฉยี วเฉยี วเธอ รไู ้ หมวา่ ทําไมฉันถงึ ทําตามใจกลา้ เขา้ หาเขาเพราะฉันคดิ วา่ หลังจากนเ้ี ธอจะอยกู่ บั พอ่ ของเด็กอยา่ งแน่นอนดงั นัน้ ฉันจงึ ไม่ เคยสนใจทจี่ ะพัฒนาอารมณข์ องฉันทมี่ ตี อ่ คณุ ชายเย่ เรอื่ ง ตา่ งๆ ถงึ มาจดุ นไี้ ด”้ “เฉียวเฉยี ว เดมิ ทฉี ันคดิ วา่ …ปิดเรอื่ งนไี้ มใ่ หเ้ ธอรู ้ และฉันจะ บอกเรอ่ื งนกี้ บั เธอหลังจากทฉี่ ันจัดการทกุ อยา่ งไดแ้ ลว้ แตฉ่ ัน ไมว่ า่ เธอจะรเู ้ ร็วขนาดน้ี ฉันรสู ้ กึ ผดิ ตอ่ เธอมาก” เสนิ่ เฉยี ว “… ดงั นัน้ นายเลยเลอื กทจี่ ะฆา่ ตัวตาย ทําแบบนเ้ี พอ่ื เขา้ ใจชวี ติ เหรอ”

“ฉันขอโทษ” หานเสโ่ ยวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่น “เฉยี วเฉียวฉัน ขอโทษจรงิ ๆ แตฉ่ ัน … ฉันชอบคณุ ชายเยจ่ รงิ ๆ ถา้ ฉันมชี วี ติ อยู่ ฉันไมส่ ามารถจะทนเห็นเธออยกู่ บั เขาได ้ … ดงั นัน้ ฉันจงึ คดิ วา่ ถา้ ฉันตายฉันถงึ จะไมแ่ ยกเธอออกจากคณุ ชายเย่ แตท่ ําไมเธอ ถงึ มาชว่ ยฉัน” แววตาของเสน่ิ เฉยี วเย็นชาขนึ้ เล็กนอ้ ย “เธอไมใ่ ชเ่ หรอทสี่ ง่ ขอ้ ความใหฉ้ ันไปหาเธอ เธอบอกวา่ มเี รอ่ื งจะพดู กบั ฉัน เส่ โยว… ในโลกมผี ชู ้ ายตงั้ มากมาย ทําไมตอ้ งชอบเยโ่ มเ่ ซนิ คน เดยี ว” “แลว้ เธอละ่ ” หานเสโ่ ยวเงยหนา้ ขน้ึ มองเธอทงั้ นํ้าตา “เธอตงั้ ทอ้ งลกู ของเยห่ ลนิ่ หานแทๆ้ ทําไมถงึ ดงึ ดนั อยากไดเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เธอคดิ วา่ มันยตุ ธิ รรมกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เหรอ” ตอนที่ 289 หนั หลงั ใหก้ นั ประโยคนเ้ี หมอื นมสี ายฟ้าฟาดลงมากลางใจเสน่ิ เฉียว เธอไมไ่ ดค้ าดหวังใหห้ านเสโ่ ยวพดู ตรงๆ แบบนอี้ อกมาและ น้ําเสยี งกไ็ มเ่ บานัก

เธอหนั หนา้ ดว้ ยความตน่ื ตระหนกมองไปทป่ี ระตหู อ้ งผปู ้ ่ วย “เฉียวเฉยี ว เธอกลวั ใชไ่ หม เพราะเธอกําลังตงั้ ทอ้ งลกู ของเย่ หลนิ่ หาน ดงั นัน้ แมว้ า่ เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ จะอยดู่ ว้ ยกนั ไมม่ ที างท่ี ใจของเธอจะมน่ั คง ถา้ …ฉันหมายถงึ ถา้ ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ เธอ กบั เยห่ ลน่ิ หานมอี ะไรกนั ละ่ ก็ เธอคดิ วา่ เขาจะทนเธอไดไ้ หม” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนี้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ เย็นยะเยอื กในใจ เธอมองไปท่ี หานเสโ่ ยว “แลว้ ยังไงละ่ เธอจะบอกเรอ่ื งนก้ี บั เขาเหรอ หรอื วา่ เธอคดิ วา่ ฉันหยา่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ งัน้ เหรอ” หานเสโ่ ยวสา่ ยหนา้ ดว้ ยสหี นา้ ตนื่ ตระหนก “เธอเขา้ ใจฉันผดิ เฉียวเฉยี ว ตราบใดทเี่ ธอไมเ่ ต็มใจ ใหต้ ายยังไงฉันกจ็ ะไมบ่ อก ใครเกยี่ วกบั เรอ่ื งน้ี เฉียวเฉียวพวกเราเป็ นเหมอื นพน่ี อ้ ง …แต่ ไหนแตไ่ รมาคดิ จะทําเพอื่ เธอมาโดยตลอด เธอดนู ี่ …” จหู่ านเสโ่ ยวก็ยนื่ สญั ญาฉบบั หนงึ่ ใหเ้ สนิ่ เฉียว เดมิ ทเี สน่ิ เฉียวไมส่ นใจ แตเ่ มอ่ื เธอเห็นชอ่ื บนสญั ญาใบหนา้ ของเธอก็ซดี ลงทนั ทแี ละการหายใจของเธอก็เร็วขนึ้ “ทําไม สญั ญาฉบับนถ้ี งึ อยกู่ บั เธอ” หานเสโ่ ยไมไ่ ดพ้ ดู แตม่ องเธอดว้ ยแววตาขข้ี ลาด

นค่ี อื หนังสอื สญั ญาหยา่ รา้ งทเี่ ธอเซน็ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตท่ ําไมถงึ มาอยกู่ บั หานเสโ่ ยวทนี่ ไ่ี ด ้ นมี่ นั เรอื่ งอะไร เป็ นไปไดไ้ หมวา่ …เยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ จะใหค้ ําตอบทนี่ ่าพอใจแก่ เธอ นั่นคอื หนังสอื สญั ญาหยา่ รา้ งงัน้ เหรอ “เฉียวเฉยี ว ฉันรวู ้ า่ เธอมคี วามรักทลี่ กึ ซง้ึ กบั โมเ่ ซนิ แต่ … ความรสู ้ กึ ไมส่ ามารถบงั คบั ได ้ แตไ่ หนแตไ่ รมาเขา…ไมไ่ ดช้ อบ เธอเลย ถา้ เขารวู ้ า่ ลกู ของเธอเป็ นของเยห่ ลน่ิ หาน เขาคงจะ เกลยี ดเธอ แทนทจ่ี ะรว่ มทนทกุ ขก์ บั คนอน่ื แบบน้ี จะไมด่ กี วา่ เหรอถา้ เผชญิ มันกบั เยห่ ลน่ิ หาน เยห่ ลนิ่ หานชอบเธอจรงิ ๆ” “หยดุ พดู ไดแ้ ลว้ ” เสนิ่ เฉียวขัดเธอดว้ ยน้ําเสยี งเกรย้ี วกราด “ฉัน ไมต่ อ้ งการใหค้ นอนื่ มาสอนวา่ ฉันตอ้ งเลอื กทําอะไร ฉันอยกู่ บั ใครก็ไดท้ ฉี่ ันชอบอยดู่ ว้ ย เธอยังบอกวา่ ความรสู ้ กึ บงั คบั ไมไ่ ด ้ แลว้ ทําไมฉันตอ้ งบงั คบั ตวั เองใหอ้ ยกู่ บั เยห่ ลนิ่ หานละ่ หานเส่ โยว เรามักจะเรยี กตวั เองวา่ พนี่ อ้ งกนั เธอบอกวา่ ทําเพอ่ื ฉัน แต่ เธอเคยถามฉันไหมวา่ ฉันอยากจะอยกู่ บั เยห่ ลนิ่ หานหรอื เปลา่ เธอรแู ้ คว่ า่ เขาชอบฉัน แตเ่ ธอกลบั ไมเ่ คยถามฉันวา่ ฉันชอบเขา ไหม แมว้ า่ เธอจะรู ้ เธอกย็ งั ยนื ยันทจ่ี ะใหฉ้ ันอยกู่ บั เขาใหไ้ ด ้ พดู ใหส้ วยหรวู า่ ทําเพอื่ ฉัน แต่ … ความจรงิ เธอทําไปกเ็ พอื่ ความเห็นแกต่ วั ของตวั เอง”

คําพดู ของเธอทําใหห้ านเสโ่ ยวตะลงึ มากจนจอ้ งไปทเี่ ธออยา่ ง วา่ งเปลา่ “เห็น เห็นแกต่ วั ” “ถา้ เธอไมเ่ ห็นแกต่ วั เธอจะรวู ้ า่ พฤตกิ รรมของเธอกไ็ มต่ า่ งจาก การบงั คบั ฉัน อยา่ งไรก็ตามสมองของเธอตอนนก้ี ็ถกู มวั เมาดว้ ย อารมณใ์ นใจของเธออยา่ งเต็มท่ี ดงั นัน้ เธอจงึ เจตนาจับคฉู่ ัน กบั เยห่ ลนิ่ หาน ฉันพดู ถกู ไหม” “เฉียวเฉียว” “วนั นเ้ี ป็ นครัง้ สดุ ทา้ ยทฉี่ ันจะพบเธอเสโ่ ยว ไมว่ า่ เธอจะทําอะไร หลังจากน้ี มันไมม่ ผี ลอะไรกบั ฉัน เธอดกี บั ฉันมาก แต…่ ฉันก็ ไมไ่ ดแ้ ยก่ บั เธอ ความผกู พันแตไ่ หนแตไ่ รมาก็มอบใหก้ นั ดงั นัน้ ฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นหนบ้ี ญุ คณุ เธอและฉันชว่ ยชวี ติ เธอไวเ้ มอื่ วาน ดงั นัน้ ฉันจงึ ไมเ่ ป็ นหนอี้ ะไรเธอเลยครัง้ หนา้ ฉันจะไมเ่ จอเธออกี ” หลังจากพดู จบเสนิ่ เฉียวกห็ นั หลงั และเดนิ ออกไป เธอตอ้ งไมเ่ ห็นอกเห็นใจคน มฉิ ะนัน้ …หวั ใจของเธอจะสนั่ ไหว ไดอ้ ยา่ งงา่ ยดายโดยหานเสโ่ ยว “ถงึ แมว้ า่ วนั หนงึ่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะถอื สญั ญานม้ี าบอกเลกิ กบั เธอ เธอ จะไมส่ นใจเหรอ เฉียวเฉียวเธอบอกวา่ ฉันเห็นแกต่ วั แตฉ่ ันจะ

ทําอยา่ งไรกไ็ มใ่ ชเ่ พอ่ื เธอ ถา้ เขาหยา่ กบั เธอจรงิ ๆ ถงึ ตอนนัน้ เธอจะทําอยา่ งไรถงึ จะดลี ะ่ ” “อยา่ งนัน้ เหรอ” เสนิ่ เฉียวยมิ้ จางๆ “งัน้ ก็รอใหถ้ งึ ตอนนัน้ คอ่ ยวา่ กนั ยงิ่ กวา่ นัน้ มนั เป็ นเรอื่ งของฉันแลว้ ฉันมคี วามสามารถทจี่ ะ จัดการมนั ได”้ เมอื่ เห็นวา่ เธอกําลังกา้ วจากไป หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ สบั สนและ กระโดดลงจากเตยี งอยา่ งรวดเร็วไปกอดมอื เธอ “อยา่ ไปเลย เฉียวเฉียวมนั เป็ นความผดิ ของฉันเอง … แตฉ่ ันขาดโมเ่ ซนิ ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เขาไมช่ อบเธอ เธอจะปลอ่ ยเขามาหาฉันไดไ้ หม ฉันขอรอ้ งเธอสกั ครัง้ ” “เธอพดู อะไร” เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ เธอไดย้ นิ ผดิ เธอจอ้ งมองหานเส่ โยดว้ ยสายตาทไี่ มอ่ ยากเชอ่ื “พดู อกี ครัง้ ส”ิ “ฉันขอโทษเฉยี วเฉยี ว ฉันรวู ้ า่ คําขอนมี้ ากเกนิ ไป แตฉ่ ันขาด เขาคงมชี วี ติ อยไู่ มไ่ ดจ้ รงิ ๆ ถา้ ฉันยังมชี วี ติ อยฉู่ ันจะเอาแตน่ กึ ถงึ เขา เมอื่ วานนเ้ี ธอไมค่ วรชว่ ยฉันและปลอ่ ยใหฉ้ ันตายจะไดจ้ บๆ ไป” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นเ้ี สน่ิ เฉียวหวั เราะ แลว้ ก็สบสายตามองไปทห่ี าน เสโ่ ยวอยา่ งเยย้ หยนั แตร่ อยยมิ้ นัน้ เหมอื นเยาะเยย้ ตวั เอง

มากกวา่ “เธอโทษฉันเหรอ เพราะฉันชว่ ยเธอเหรอ หรอื วา่ เธอ กําลงั คกุ คามฉันดว้ ยชวี ติ ของเธอ” “เฉียวเฉียว…ฉันไมไ่ ดห้ มายความอยา่ งนัน้ แตฉ่ ันชอบเขาจรงิ ๆ ตอนนเี้ ธอทอ้ งแลว้ เยห่ ลนิ หานก็ชอบเธอมากขนาดนี้ อยา่ งนัน้ เปลย่ี นมาชอบอกี คนไมด่ เี หรอ เยห่ ลนิ หานตา่ งหากทม่ี อบ ความสขุ ใหเ้ ธอได”้ “เอาอะไรมาบอกวา่ เขาสามารถใหค้ วามสขุ กบั ฉันได ้ ฉันตอ้ ง ยอมรับความสขุ แบบนด้ี ว้ ยเหรอ เสโ่ ยว เธอไมเ่ คยเป็ นแบบนมี้ า กอ่ น ทําไมเธอถงึ กลายเป็ นแบบนไ้ี ดล้ ะ่ ” “เฉียวเฉยี ว เธอปลอ่ ยเขามาใหฉ้ ันเถอะ” หานเสโ่ ยวทา่ ทางราว กบั โดนของ ไมต่ อบเสนิ่ เฉียว เพยี งแตย่ ังคงกอดขาของเธอ และพรํา่ ใหเ้ ธอปลอ่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ใหก้ บั เธอซา้ํ ๆ เสน่ิ เฉยี วพยายามดงึ ขาของตวั เองออกมาจากฝ่ ามอื ของเธอ แตห่ านเสโ่ ยวกเ็ หมอื นจะตดั สนิ ใจกอดเธอไวแ้ น่น กอดขาเธอ อยา่ งเอาเป็ นเอาตายขอรอ้ งเธอดว้ ยนํ้าตาคลอเบา้ “เฉยี วเฉยี วฉันรจู ้ ักกบั เธอมานาน ความใสใ่ จทฉี่ ันมตี อ่ เธอ เธอ กร็ ดู ้ ี ฉันไมเ่ คยขอรอ้ งอะไรจากเธอ ขอเพยี งครัง้ นท้ี ปี่ ลอ่ ยเยโ่ ม่

เซนิ ใหฉ้ ันเถอะ เฉยี วเฉยี วถา้ ไมม่ เี ขาฉันคงมชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปไม่ รอดจรงิ ๆ” หานเสโ่ ยวเอาแตร่ อ้ งไห ้ เธอรอ้ งไหจ้ นน่าสงสารโดยไมร่ ตู ้ วั วา่ เสน่ิ เฉียวทย่ี นื อยบู่ นแกม้ ขาวของเธอก็มนี ้ําตาเต็มหนา้ อยู่ เชน่ กนั เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองแน่น “เธอกําลังเอาชวี ติ ของตวั เองมาขฉู่ ันเหรอ มติ รภาพของเรา พังทลายไปหมดแลว้ เพราะผชู ้ ายคนเดยี ว เธอไมต่ อ้ งการ มติ รภาพระหวา่ งเราแลว้ ใชม่ ัย้ ” “ไม”่ หานเสโ่ ยวสา่ ยหวั แรงๆ “ขอเพยี งเธอสญั ญาวา่ จะ ปลอ่ ยเยโ่ มเ่ ซน่ิ ใหฉ้ ัน พวกเรากย็ งั เป็ นพน่ี อ้ งกนั ไดอ้ กี เฉยี ว เฉยี ว วนั ขา้ งหนา้ พวกเราจะดกี บั เธอ ลกู ของเธอทเี่ กดิ มา…ฉัน จะดแู ลและถอื วา่ เป็ นลกู ของฉันเองจากนไี้ ปเธอจะเป็ นนอ้ งสาว ของฉันและฉันจะปฏบิ ตั ติ อ่ เธออยา่ งด”ี หลงั จากฟังคําเหลา่ นี้เสนิ่ เฉียวก็เขา้ ใจความคดิ ของหานเสโ่ ยว แลว้ บางทเี ธออาจจะชน่ื ชอบเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งลกึ ซง้ึ มากจรงิ ๆ

“พดู ไดด้ จี รงิ ๆ” เสนิ่ เฉยี วหวั เราะเบาๆ แตน่ ้ําตายงั ไหลอยบู่ น ใบหนา้ เธอไมไ่ ดก้ ม้ หนา้ ลง เมอื่ กอ่ นมแี คห่ านเสโ่ ยวทเ่ี ธอกลา้ ใหเ้ ห็นนํ้าตาของเธอ แต่ ตอนน…้ี เธอกลับรสู ้ กึ วา่ ถา้ เธอปลอ่ ยใหห้ านเสโ่ ยวเห็นน้ําตา ของตวั เอง น่าจะทําใหเ้ ธอหวั เราะออกมา หวั ใจของเธอตอนนเี้ ต็มไปดว้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ “แต…่ เธอคดิ แคว่ า่ เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ แคไ่ หน แตเ่ ธอกลับไมไ่ ด ้ คดิ วา่ ฉันรสู ้ กึ ยงั ไง” เธอไมเ่ คยรมู ้ ากอ่ นวา่ เธอจะชอบผชู ้ ายคนเดยี วกนั กบั หานเส่ โยวและหานเสโ่ ยวจะมกี ารเปลยี่ นแปลงครัง้ ใหญเ่ พราะชายคน น้ี ตอนท่ี 290 คนแปลกหนา้ ทัง้ หมดน้ี เสน่ิ เฉยี วไมเ่ คยคดิ มากอ่ น “ปลอ่ ยมอื เถอะ” น้ําเสยี งของเสนิ่ เฉยี วเย็นชาและปฏเิ สธอยา่ ง แน่วแน่

หานเสโ่ ยวสา่ ยหวั แลว้ กอดขาทัง้ สองของเธอแน่น “เฉยี วเฉยี ว เธอก็แคส่ งสารฉันหน่อยไดไ้ หม ฉันคงจะตายจรงิ ๆ” เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งไมส่ ามารถควบคมุ น้ําตาไดใ้ นทสี่ ดุ เหมอื นสรอ้ ยลกู ปัดทข่ี าดและลกู ปัดพร่ังพรอู อกมา “โชคชะตาเป็ นของเธอและเธอไมเ่ ห็นคณุ คา่ ในตวั เองแลว้ ทําไมตอ้ งขอใหค้ นอน่ื เห็นคณุ คา่ ของเธอดว้ ย” เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่นและกลํ้ากลนื ความเจ็บชา้ํ นํ้าใจ ทันใดนัน้ หนั หนา้ กลับมาและแผดเสยี งดงั “หานเสโ่ ยว เธอพดู แตม่ สี ทิ ธอ์ิ ะไร ชวี ติ ของเธอกเ็ ป็ นของเธอ เสมอ เธอโทรหาฉันและบอกวา่ อยากเจอฉันเป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย สดุ ทา้ ยก็ฆา่ ตวั ตายแลว้ ลม้ ลงไปในอา่ งอาบน้ําฉันชว่ ยชวี ติ เธอ และสง่ โรงพยาบาล แตเ่ ธอกลับตําหนฉิ ันทชี่ ว่ ยชวี ติ เธอ ตอนน้ี เธอกําลงั ขฉู่ ันดว้ ยชวี ติ ทฉี่ ันหยบิ มาใหบ้ อกวา่ ไมต่ อ้ งการมชี วี ติ อยอู่ กี ตอ่ ไปแลว้ และใหฉ้ ันมอบสามขี องฉันแกเ่ ธอ หานเสโ่ ยว ถา้ เราไมใ่ ชค่ นรจู ้ ักกนั มานานหลายปี ฉันไมอ่ ยากจะเชอื่ จรงิ ๆ เลยวา่ นค่ี อื เธอ” “…”

หานเสโ่ ยวกต็ กตะลงึ เชน่ กนั เธอจอ้ งมองเสนิ่ เฉียวทด่ี วงตาสี แดงกํา่ และนํ้าตาเต็มใบหนา้ ทงั้ สองรจู ้ ักกนั มาหลายปีแลว้ และเธอไมเ่ คยเห็นเสน่ิ เฉยี วทา่ ที เชน่ นม้ี ากอ่ นแมจ้ ะตอนทรี่ ับความอปั ยศจากหยา่ ครัง้ แรกและ การแตง่ งานเขา้ ตระกลู เย่ เธอก็ไมเ่ คยเห็นทา่ ทางเชน่ นข้ี องเธอ มากอ่ น แตว่ า่ ตอนนี…้ หานเสโ่ ยวกม็ เี ลอื ดมเี นอ้ื เธอรจู ้ ักกบั เสนิ่ เฉียวมาหลายปี จะไม่ มคี วามรสู ้ กึ อะไรเลยไดอ้ ยา่ งไร เมอื่ เห็นทา่ ทางเสน่ิ เฉยี วตอนนี้ หานเสโ่ ยวกร็ สู ้ กึ สงสารเธอนดิ ๆ แต่ … เมอื่ คดิ ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ มนั ทําใหใ้ จเธอแทบขาด เธอรสู ้ กึ วา่ อยากอยรู่ ว่ มกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ขนั้ คดิ วา่ ตราบใดทเี่ ธอ ยงั อยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอจะดกี บั เธอเพม่ิ เป็ นเทา่ ตวั ไม่ ตอ้ งดกี บั เธอสบิ เทา่ “เฉยี วเฉียว ฉันรวู ้ า่ มันไมม่ ปี ระโยชนท์ จ่ี ะพดู อะไรตอนนฉ้ี ันรวู ้ า่ ฉันขอโทษเธอ แต่ …” หานเสโ่ ยวพดู แบบนพี้ ลางกดั ฟันทข่ี อง ตวั เอง

ถา้ ไมท่ ําก็ไมค่ ดิ จะกระทําการใดๆ แตใ่ นเมอ่ื กระทําแลว้ กจ็ ะทํา ใหด้ ที สี่ ดุ ไมม่ วี นั หยดุ หานเสโ่ ยว…ตอนนเ้ี ธอไมม่ ที างหนั ให ้ หลังกลบั ไปไดแ้ ลว้ เมอ่ื นกึ ถงึ สง่ิ นี้ หานเสโ่ ยวเงยหนา้ ขน้ึ สบตามองเสน่ิ เฉียว ยน่ื มอื ไปปิดหนา้ ทอ้ งของตวั เอง “ทจ่ี รงิ ฉันไมไ่ ดอ้ ยากอยกู่ บั เขา แตม่ ี อกี เหตผุ ล เฉียวเฉียว ฉันทอ้ ง” …… ครหู่ นง่ึ เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ เธอมปี ัญหาเกยี่ วกบั การไดย้ นิ ไมอ่ ยา่ งนัน้ … เธอจะไดย้ นิ เรอ่ื งทนี่ ่าตกใจแบบนไ้ี ดอ้ ยา่ งไร หานเสโ่ ยวบอกวา่ ตวั เองทอ้ งจรงิ หรอื “เด็กคนนัน้ เป็ นลกู ของเขา เฉียวเฉยี ว เธอทอ้ งลกู ของคนอนื่ และฉันทอ้ งดว้ ยเลอื ดเนอื้ เชอื้ ไขของเขา ถา้ เธอแยกจากเยห่ ลิ่ นหานเร็วกวา่ นบ้ี างทกี ็คงไมท่ ะเลาะกนั จนเละเทะแบบน”้ี เสน่ิ เฉยี วคอ่ ยๆ หนา้ ซดี และลมื แมแ้ ตเ่ รอ่ื งนํ้าตา

“เธอบอกวา่ … เด็กคนนัน้ คอื ลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ” เสน่ิ เฉียวเสยี ง สน่ั “เธอคดิ วา่ ฉันจะเชอ่ื ไหม นเ่ี ป็ นเพยี งวธิ ที เี่ ธอตอ้ งการ หลอกลวงฉัน” ในทส่ี ดุ หานเสโ่ ยวกห็ ยดุ จับขาของเธอ แตใ่ ชม้ อื ของเธอลกุ ขนึ้ ยนื จากพน้ื และสบตากบั เสนิ่ เฉยี วในระดบั สายตาเดยี วกนั “เฉียวเฉยี วเรารจู ้ ักกนั มาหลายปีแลว้ ฉันไมเ่ คยโกหกเธอ เธอก็ รวู ้ า่ ฉันเป็ นคนแบบไหน ฉันไมเ่ คยทําเรอื่ งลอ้ เลน่ ๆ เรอ่ื งอะไร แบบน”ี้ เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็ดซู ดี เซยี วขน้ึ เล็กนอ้ ย รา่ งเพรยี วของเธอก็ถอยหลงั ไปกา้ วยาวๆ ราวกบั วา่ ไดร้ ับแรง กระแทกอยา่ งหนัก “ตอนแรกฉันไมอ่ ยากพดู ถงึ เรอื่ งนี้ แต่ … ฉันไมร่ จู ้ ะทําอยา่ งไร แลว้ เฉียวเฉียว ถงึ ตอนนเี้ ธอยงั ลังเลทจ่ี ะหลกี ทางใหก้ บั ฉันอกี เหรอ” เสนิ่ เฉยี วไมส่ ามารถฟังไดอ้ กี ตอ่ ไป สงิ่ ทห่ี านเสโ่ ยวเป็ นเรอ่ื ง จรงิ แมว้ า่ เธอจะไมอ่ ยากเชอ่ื ก็ตาม แตห่ านเสโ่ ยวจะเอาเรอื่ ง แบบนมี้ าลอ้ เลน่ ไดเ้ หรอ

เมอ่ื นกึ ถงึ สง่ิ นเ้ี สน่ิ เฉียวก็กดรมิ ฝี ปากบางของเธอ มองหานเสโ่ ย วอยา่ งเย็นชาแลว้ หนั หลงั เดนิ ออกไปขา้ งนอก หานเสโ่ ยวกําลงั กมุ ทอ้ งตวั เอง รสู ้ กึ ไดใ้ จเล็กนอ้ ย ดเู หมอื นวา่ ทา่ ทางของเธอจะเชอ่ื อยแู่ ปดถงึ เกา้ สบิ เปอรเ์ ซน็ ต์ ตอนนใี้ นขณะทไี่ ฟกําลงั ลกุ ไดท้ ่ี ทเ่ี ธอตอ้ งเพยี งแคต่ อ้ งจดุ ไฟ อกี ครัง้ เมอื่ นกึ ไดด้ งั น้ี หานเสโ่ ยวกมุ ทอ้ งแลว้ หนั ไปพดู วา่ “เฉียวเฉียว แตถ่ า้ เขามคี วามรักตอ่ เธออยบู่ า้ งเขาจะไมอ่ ยกู่ บั ลกู ของฉัน เขา คอื คณุ ชายสองของตระกลู เย่ เธอละ่ ” ไดย้ นิ เชน่ น้ี เสนิ่ เฉยี วทกี่ ําลังกา้ วเทา้ ชะงัก หนั กลับมามองเธอ อยา่ งเย็นชา “แมแ้ ตเ่ ธอกอ็ ยากบอกวา่ ฉันเป็ นของมอื สองเหรอ” หานเสโ่ ยวพดู ไมอ่ อกสกั พัก “ฉันไมไ่ ดห้ มายความอยา่ งนัน้ ฉัน แคอ่ ยากจะบอกเธอวา่ เธอกบั … เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นโลกใบ เดยี วกนั หากเธอยดั เยยี ดตวั เองเขา้ ไปในโลกของเขา หลงั จาก นเ้ี ธอจะใชช้ วี ติ ไดอ้ ยา่ งยากลําบาก”

ไดย้ นิ แบบนใ้ี นทส่ี ดุ เสน่ิ เฉียวก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหวั เราะออกมา เสยี งหวั เราะของเธอคงอยเู่ ป็ นเวลานาน จนทําใหห้ านเสโ่ ยวตก ใจและในทสี่ ดุ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามเธอ “เธอหวั เราะอะไร” “ดงั นัน้ ในฐานะพส่ี าวทแี่ สนดขี องฉัน เธอรสู ้ กึ วา่ ฉันเจ็บปวดไม่ พอเธอจงึ เตมิ เชอื้ ไฟใหด้ ว้ ยตวั เอง หมดหนทางเยยี วยาแกไ้ ข แลว้ ใชไ่ หม” หานเสโ่ ยว “…” “ครัง้ ทแี่ ลว้ ฉันบอกวา่ จะไมย่ กโทษใหเ้ ธอ แตฉ่ ันเขา้ ใจ ความรสู ้ กึ ของเธอทมี่ ตี อ่ เยโ่ มเ่ ซนิ เพราะการชอบใครสกั คนมนั ไมส่ ามารถควบคมุ ได ้ แตว่ ันนฉี้ ันอยากจะเอาประโยคนก้ี ลับมา” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองไวแ้ น่น สายตามองอยา่ ง แน่วแน่ไปยังหานเสโ่ ยว พดู ชา้ ๆ “เธอไมส่ มควรไดร้ ับการยก โทษ หานเสโ่ ยว ความเป็ นพน่ี อ้ งตลอดหลายปีทผี่ า่ นมาของ เรา ตงั้ แตว่ ันนค้ี วามเป็ นพนี่ อ้ งของเราจบลง ตอ่ จากน…้ี จะไม่ เกย่ี วขอ้ งกนั อกี ” หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ วา่ หวั ใจของเธอถกู ทมิ่ แทง เจ็บจนแทบหายใจ ไมอ่ อก เธอมองทเ่ี สนิ่ เฉียวอยา่ งวนุ่ วายใจ “เฉยี วเฉยี ว ฉัน ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ ฉันพดู ไปทงั้ หมดนก้ี ็เพอื่ ผลดขี องเธอเอง”

ขณะทเี่ ธอพดู กก็ า้ วไปขา้ งหนา้ หนง่ึ กา้ วราวกบั จะควา้ มอื ของ เสน่ิ เฉียว เสน่ิ เฉียวกา้ วถอยหลังออกหา่ งจากเธอการแสดงออกบน ใบหนา้ และแววตาของเธอเย็นชาและแปลกมาก “เกบ็ หนา้ เจา้ เลห่ ข์ องเธอไปเถอะ จากสงิ่ ทเี่ ธอพดู มาในวนั นฉ้ี ัน จะไมเ่ ชอ่ื เธออกี ตอ่ ไป” หานเสโ่ ยยังอยากจะเดนิ ตอ่ ไป แตจ่ ๆู่ กไ็ ดย้ นิ เสนิ่ เฉียวดงั ขนึ้ “จหู ยนุ ” จหู ยนุ และลงุ จนิ ซจู ว่ิ พวกเขารออยขู่ า้ งนอกมาตลอดแลว้ ดู เหมอื นเธอจะไดย้ นิ อะไรในหอ้ งบางอยา่ ง เธอกงั วลมาก แตล่ งุ จนิ ใหเ้ ธอรอนั่งเงยี บๆ ดงั นัน้ เธอจงึ แตน่ ่ังรอ ในทสี่ ดุ ก็ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวเรยี กชอื่ เธอ สว่ นจหู ยนุ ทค่ี อยฟังการ เคลอื่ นไหวภายในมาโดยตลอด ลกุ ขน้ึ แลว้ ผลักเปิดประตหู อ้ ง แลว้ รบี เขา้ ไปทันทอี ยา่ งอดใจรอไหว “คณุ นายนอ้ ย”

เมอ่ื จหู ยนุ รบี เขา้ มา หานเสโ่ ยวแสดงสหี นา้ ตะลงึ ออกมาทางสี หนา้ ทา่ ทางของเธอราวกบั คนใชท้ ตี่ ดิ ตามเสน่ิ เฉยี วมาหรอื วา่ นี่ เป็ นคนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ สง่ มา จหู ยนุ รบี เดนิ เขา้ ไปใกลเ้ สนิ่ เฉยี วและตกใจเมอื่ พบวา่ ใบหนา้ ของเธอเต็มไปดว้ ยนํ้าตา “คณุ นายนอ้ ยเป็ นยังไงบา้ ง …” เมอ่ื พดู ออกมารมิ ฝี ปากเธอรบี หยดุ คําพดู นัน้ รบี หยบิ ทชิ ชอู่ อกจากกระเป๋ าและยนื่ ใหเ้ สน่ิ เฉียว ซจู วิ่ และลงุ จนิ เดนิ ตามลงุ จนิ เขา้ ไปในหอ้ งคนไขด้ ว้ ยกนั หานเส่ โยวเห็นดงั นัน้ รบี รอ้ งไหแ้ ละลม้ ลงไปบนพนื้ ซจู วิ่ เป็ นผดู ้ แู ลเธอ ทําเพยี งประคองเธอ อาศยั จังหวะนเ้ี สนิ่ เฉียวหลบั ตาลงแลว้ พดู วา่ “พวกเราออกไป จากทนี่ ก่ี นั เถอะ” “ไดค้ ะ่ คณุ นายนอ้ ย” เมอ่ื ซจู ว่ิ ชว่ ยประคองรา่ งกายทอ่ี อ่ นแอของเธอและเดนิ ออกมา เสนิ่ เฉียวคดิ วา่ …วันนอ้ี อกจากประตนู แ้ี ลว้ หลังจากนจ้ี ะเจอกบั หานเสโ่ ยวบนทอ้ งถนนก็เหมอื นคนแปลกหนา้

ตอนท่ี 291 ชวี ติ นอ้ ย ๆ เรอ่ื งนเ้ี กดิ ขน้ึ อยา่ งกะทันหนั มาก หลังจากเสน่ิ เฉยี วจากไป ซจู วิ่ ก็ชว่ ยพยงุ หานเสโ่ ยวกลบั ไปทเี่ ตยี งและอดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามวา่ “ทําไมคณุ ถงึ ทะเลาะกนั ” หานเสโ่ ยวสะอน้ื หนั หลังไมต่ อบเธอ ซจู ว่ิ ดอู อกวา่ นไ่ี มใ่ ชก่ ารทะเลาะกนั ธรรมดา กอ่ นเสน่ิ เฉียวจะ จากไปมองไปทหี่ านเสโ่ ยว สายตานัน้ ดเู หมอื นทา่ ทางที่ ตอ้ งการตัดความสมั พันธอ์ ยา่ งยงิ่ เธอลังเลเล็กนอ้ ยวา่ จะบอกหานชงิ เกย่ี วกบั เรอื่ งนด้ี หี รอื ไม่ หลงั จากคดิ เรอ่ื งนซ้ี จู วิ่ กย็ งั ตอบวา่ “คณุ หนูเสโ่ ยวพักผอ่ นเถอะ คะ่ ฉันจะออกไปดสู กั หน่อย” ไดย้ นิ แบบนัน้ หานเสโ่ ยวสะเทอื นใจ เขาก็ตวาดอยา่ งกะทันหนั “ไมไ่ ดร้ ับอนุญาตใหไ้ ป” ซจู วิ่ คอ่ นขา้ งงง “คณุ หนูเสโ่ ยว”

หานเสโ่ ยวลกุ ขนึ้ น่ัง ทา่ ทางออ่ นแอเมอื่ ครนู่ หี้ ายจากไปหมดสน้ิ เธอกดั ฟันแลว้ พดู วา่ “เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ วนั นไี้ มไ่ ดร้ ับอนุญาตให ้ บอกพช่ี ายของฉัน” ซจู วิ่ เลกิ ควิ้ มองหานเสโ่ ยทแ่ี สดงอารมณแ์ ตกตา่ งจากเดมิ และ กะพรบิ ตา เธอมองผดิ หรอื เปลา่ หานเสโ่ ยวทรี่ อ้ งไหง้ อแงอยเู่ มอ่ื หนงึ่ จๆู่ ก็ เปลย่ี นทา่ ทมี าเป็ นอนั ธพาลแบบน้ี “คณุ หนูเสโ่ ยว ฉันฟังผดิ หรอื เปลา่ เรอ่ื งทค่ี ณุ คยุ กบั ฉัน” “เลขาซนู เี่ ป็ นความขดั แยง้ ระหวา่ งฉันกบั เฉียวเฉียวโปรดอยา่ บอกพชี่ ายของฉัน ฉันกลวั เขาจะเป็ นหว่ ง” “จรงิ เหรอคะ” ซจู ว่ิ กลับรสู ้ กึ วา่ ไมใ่ ช่ หานเสโ่ ยวเปลย่ี นสหี นา้ เร็วเกนิ ไป “จรงิ ๆ นะเลขาซฉู ันขอรอ้ งละ่ ” จากนัน้ หานเสโ่ ยวก็เดนิ เขา้ มา กอดแขนทแ่ี กวง่ ไปมาของซจู ว่ิ เธอมองมาดว้ ยดวงตาทไี่ ร ้ เดยี งสาไมม่ พี ษิ มภี ัย “ฉันจะจัดมนั เอง วันนเ้ี ฉียวเฉียวอารมณ์ ไมด่ ี เมอ่ื ฉันออกจากโรงพยาบาลฉันจะขอรอ้ งใหเ้ ธอคนื ดี เลขาซอู ยา่ บอกพช่ี ายของฉันไดไ้ หม”

เมอ่ื มองทา่ ทางแบบนขี้ องเธอ จๆู่ ซจู ว่ิ ก็รสู ้ กึ วา่ เธออาจจะมอง ผดิ ไป ถงึ แมว้ า่ เธอจะมองถกู กต็ าม บางทที ห่ี านเสโ่ ยวแสดง ออกมากเ็ หมอื นอารมณโ์ กรธของเด็ก ซจู วิ่ จงึ ตอบวา่ “ฉันทราบ แลว้ คะ่ คณุ หนูเสโ่ ยวไมต่ อ้ งกงั วล” หานเสโ่ ยวไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ ก็ยม้ิ ออกมา “ขอบคณุ คะ่ เลขาซ”ู หลังจากออกจากโรงพยาบาลเสนิ่ เฉียวขนึ้ รถดว้ ยใบหนา้ ซดี เผอื ดไปหมด เพราะเธอรอ้ งไหเ้ บา้ ตาของเธอยังคงเป็ นสแี ดง กํา่ จหู ยนุ คอยเชด็ น้ําตาจากมมุ ตาใหด้ ว้ ยกระดาษทชิ ชู่ ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉียวฝื นยกมอื ขนึ้ เพอ่ื หยดุ การเคลอ่ื นไหวของเธอ จหู ยนุ ตะลงึ “คณุ นายนอ้ ย” เสน่ิ เฉยี วหยบิ ทชิ ชจู ากมอื ของเธอ เชด็ นํ้าตาออกจากมมุ ตา เบาๆ “ฉันสบายดี วันนกี้ ลับไปกอ่ นเถอะ ทหี ลงั ไมต่ อ้ งมาแลว้ ” แมว้ า่ จะไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ แตก่ ็เห็นไดจ้ ากสหี นา้ และน้ําเสยี ง ของเสน่ิ เฉียวนไ่ี มใ่ ชเ่ รอื่ งลอ้ เลน่ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งทัง้ สอง คงจะแตกหกั แลว้ แตก่ ไ็ มม่ ใี ครรเู ้ หตผุ ลทแี่ ทจ้ รงิ

จหู ยนุ มคี ําถามเป็ นรอ้ ยคําถามในใจ แตเ่ มอื่ มองไปทท่ี า่ ทาง เศรา้ ของเสน่ิ เฉยี วตอนน้ี เธอกลับไมส่ ามารถถามออกมาได ้ แมแ้ ตค่ ําถามเดยี ว เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดห้ ลงั่ น้ําตาอกี ตอ่ ไปและมองผา่ นกระจกมองหลัง เพอ่ื ดปู ระตโู รงพยาบาลทคี่ อ่ ยๆ หา่ งออกไป เธอเสน่ิ เฉียวตงั้ แตว่ ันนเี้ ป็ นตน้ ไปเธอไดส้ ญู เสยี ความสมั พันธพ์ ่ี นอ้ งทแ่ี สนดขี องเธอไปแลว้ จากนไ้ี ป … เธอจะไมม่ เี พอ่ื นอยา่ ง หานเสโ่ ยวอกี ตอ่ ไป * เรอ่ื งทเี่ กดิ ในวนั นี้ จหู ยนุ คดิ วา่ อารมณ์ทด่ี งิ่ ลงของเสน่ิ เฉียวจะ คงอยไู่ ปอกี นานและถงึ ขนั้ สง่ ผลกระทบตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ แตค่ าดไม่ ถงึ วา่ หลงั จากกลบั มาทวี่ ลิ ลา่ ไหเ่ จยี งเสน่ิ เฉียวจะปรับสภาพ จติ ใจของตวั เอง เมอื่ จหู ยนุ พดู กบั เธอ นํ้าเสยี งของเธอสงบนง่ิ ราวกบั วา่ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ จากนัน้ ในชว่ งบา่ ยเสน่ิ เฉยี วพดู ออกไปจหู ยนุ และลงุ จนิ ตอ้ งการ ตดิ ตามเธอตอ่ ไป แตเ่ ธอปฏเิ สธตรงๆ

“พวกเธอไมต่ อ้ งตามฉันแลว้ ละ่ วนั นฉ้ี ันอยากไปคยุ เรอ่ื งอดตี กบั เพอื่ นของฉัน ฉันอยากไปคนเดยี ว” เรอื่ งทเี่ พง่ิ เกดิ ขน้ึ ในโรงพยาบาล จหู ยนุ และลงุ จนิ มองหนา้ กนั และไมว่ างใจ “คณุ นายนอ้ ย ถา้ จะไมใ่ หล้ งุ จนิ ไปสง่ แตใ่ หฉ้ ัน ไปกบั คณุ เถอะคะ่ ขอแคค่ ณุ นายนอ้ ยเต็มใจ ฉันไปไหนกบั คณุ นายนอ้ ยก็ไดท้ งั้ นัน้ ” “ไมจ่ ําเป็ นจรงิ ๆ” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหวั เบาๆ “พวกเธอไมต่ อ้ งหว่ ง ฉันเป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ ไมใ่ ชเ่ ด็กเล็กๆ ฉันไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆ” “แต…่ ” “ยังไงก็ตามจหู ยนุ ลงุ จนิ สองวนั ทผ่ี า่ นมามเี รอ่ื งมากมาย เกดิ ขนึ้ แตเ่ รอ่ื งเหลา่ น้ี … ไดโ้ ปรดเกบ็ เป็ นความลับ ฉันไม่ ตอ้ งการใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ร”ู ้ จหู ยนุ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอแลว้ พดู วา่ “คณุ นายนอ้ ยคณุ สบายใจได ้ ในเมอื่ ฉันสญั ญากบั คณุ วา่ จะรักษาความลบั เพยี งแตฉ่ ันและลงุ จนิ เป็ นหว่ งคณุ …ถา้ อยา่ งไรใหล้ งุ จนิ ไปสง่ เถอะ สง่ คณุ นายนอ้ ยถงึ ทแ่ี ลว้ ลงุ จนิ คอ่ ยกลบั มา”

จหู ยนุ เป็ นหว่ งเธอมากพยายามเกลย้ี กลอ่ มเสนิ่ เฉยี ว เสนิ่ เฉยี น สมั ผัสกบั ความรสู ้ กึ ของเธอดว้ ยและในทส่ี ดุ กต็ อ้ งตกปากรับคํา ใหล้ งุ จนิ ไปสง่ ทเี่ สยี่ วเหยยี น หลงั จากเสย่ี วเหยยี นมารับเธอ ดว้ ยตวั เองลงุ จนิ ก็จากไป “ทําไมจๆู่ ถงึ มาไดล้ ะ่ ไมค่ นุ ้ เคยกบั การอาศยั อยใู่ นวลิ ลา่ ไห่ เจยี งเหรอ” เมอื่ พดู แบบนเ้ี สย่ี วเหยยี นก็บอกเธอดว้ ยนํ้าเสยี งตดิ ตลก ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวกลับไมน่ ่าดู ไมม่ รี อ่ งรอยของความสขุ เสยี่ วเหยยี นพดู กบั เธอเนน่ิ นานถงึ รวู ้ า่ มบี างอยา่ งผดิ ปกติ เธอจงึ ถามเธอวา่ “เธอเป็ นอะไร” เสนิ่ เฉียวกดรมิ ฝี ปากสแี ดงของเธอและมองไปทเี่ ธออยา่ งตะลงึ “ฉันขออยกู่ บั เธอทนี่ ส่ี องสามวนั ไดไ้ หม” เสยี่ วเหยยี น “… เขา้ ใจอะไรผดิ กนั เหรอ ทะเลาะกนั อกี แลว้ เหรอ” “ฉันมเี รอ่ื งบางอยา่ งอยากจะบอกเธอ ฉันไมแ่ น่ใจ ฉันไมร่ ู ้ … จะ ทํายังไงด”ี

เสย่ี วเหยยี นสงั เกตเห็นเศรา้ โศกในดวงตาและสหี นา้ ของเธอจงึ พยักหนา้ “ถา้ อยา่ งนัน้ เธอกเ็ อากญุ แจและขนึ้ ไปรอฉันขา้ งบน ฉันจะไปทซ่ี ปุ เปอรม์ ารเ์ ก็ตใกลๆ้ นซี้ อื้ ของ ใกลจ้ ะมดื แลว้ เย็นนี้ มากนิ ขา้ วดว้ ยกนั เถอะ” “เยย่ี ม” เสนิ่ เฉียวหยบิ กญุ แจในมอื ของเธอและเหลอื บมองเธออยา่ ง ซาบซง้ึ “เสยี่ วเหยยี น ขอบคณุ มาก” แมว้ า่ ทัง้ สองจะรจู ้ ักกนั ไมน่ าน แตเ่ สยี่ วเหยยี นกด็ กี บั เธอจรงิ ๆ … และตอนนเี้ มอ่ื เธอคดิ ยอ้ นกลับไปเธอกต็ ระหนักวา่ วธิ กี ารของ เสยี่ วเหยยี นแตกตา่ งจากหานเสโ่ ยวอยา่ งสนิ้ เชงิ เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั ขา้ งๆ เธอ หานเสโ่ ยวจะเขา้ ไปใกล ้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ สยี่ วเหยยี นกลบั ตรงขา้ ม เธอพยายามอยใู่ ห ้ ไกลเขาทสี่ ดุ กค็ อื รักษาระยะหา่ งตลอด และมกั จะพดู ในสงิ่ ดๆี ของเธอตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ และไมบ่ งั คบั ใหเ้ ธออยกู่ บั เยห่ ลนิ่ หาน ความแตกระหวา่ งของทงั้ สองคนน้ี ชา่ งตา่ งกนั จรงิ

“ขอบคณุ อะไรกนั เธอก็ทําตวั ดสี กั หน่อย ฉันคงตอ้ งใชเ้ วลา ประมาณหนง่ึ ชวั่ โมงฉันเดาวา่ หนา้ ตาเธอแบบนค้ี งไปกบั ฉัน ไมไ่ ดห้ รอกฉันจะไปเองเธอขน้ึ ไปรออยา่ งวา่ งา่ ยชนั้ บนแลว้ กนั ” หลังจากเสยี่ วเหยยี นออกไปเสน่ิ เฉียนกห็ ยบิ กญุ แจขนึ้ ไปชนั้ บน คนเดยี วหลังจากเปิดประตเู ธอกเ็ ขา้ ไป อพารท์ เมน้ ทข์ องเสย่ี วเหยยี นไมใ่ หญ่ แตใ่ หค้ วามรสู ้ กึ อบอนุ่ ทน่ี ที่ ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ถงึ ความเป็ นตวั ของตวั เองจรงิ ๆ เธอวางกระเป๋ าในมอื ลงแลว้ นั่งลงบนโซฟาในทสี่ ดุ กห็ ลบั ตาลง ดว้ ยอยา่ งวางใจ หลงั จากนัน้ เธอกห็ ลับไปขณะนั่งอยบู่ นโซฟา เมอ่ื เสย่ี วเหยยี น เดนิ เขา้ มาเธอกไ็ ดย้ นิ เสยี งหอ้ งเงยี บๆ และเธอก็เดนิ ไปที่ หอ้ งนั่งเลน่ เพอื่ เก็บกระเป๋ าพรอ้ มกบั พบวา่ เสน่ิ เฉียนนอนอยทู่ ่ี โซฟา เสยี่ วเหยยี นตอ้ งหนั หลงั กลับเขา้ ครัวไปวางกระเป๋ าแลว้ เตรยี ม ทําอาหาร

เสนิ่ เฉยี วหวิ จงึ รสู ้ กึ ตวั ตน่ื ตอนเทยี่ งเธออารมณ์ไมค่ อ่ ยดจี งึ ไมไ่ ดก้ นิ อะไรมากนัก แตห่ ลังจากนัน้ เธอก็ไมไ่ ดอ้ ยคู่ นเดยี ว และเธอกต็ ัง้ ทอ้ ง มชี วี ติ นอ้ ยๆ อยใู่ นทอ้ งของเธอ ตอนท่ี 292 ไมน่ า่ เชอื่ ดงั นัน้ ทารกจงึ หวิ แลว้ ความรสู ้ กึ นส้ี ง่ ผา่ นไปยงั เธอโดยเป็ นธรรมชาติ หลังจากเสน่ิ เฉียวตน่ื ขนึ้ มาเธอกม็ องไปทบี่ รรยากาศทไี่ มค่ นุ ้ เคยตรงหนา้ ครู่ หนง่ึ กวา่ จะรตู ้ วั สง่ิ ทเ่ี ธอทําไปในวันนี้ เธอขยตี้ าแลว้ ลกุ ขนึ้ จากนัน้ กม็ องไปยงั พน้ื ทว่ี า่ ง “เสย่ี วเหยยี น” ไมม่ ใี ครตอบกลับ หรอื วา่ เสยี่ วเหยยี นยังไมก่ ลับ ในใจเสน่ิ เฉยี ว มขี อ้ สงสยั บางอยา่ ง ตอนทก่ี ําลังจะใชโ้ ทรศพั ทม์ อื ถอื โทรหา เสยี่ วเหยยี น ประตหู อ้ งครัวถกู ผลกั เปิดออกและเสย่ี วเหยยี นกห็ ยบิ จานสอง ใบแลว้ เดนิ ออกไป

“ในทส่ี ดุ เธอกต็ นื่ สกั ที รบี ลา้ งมอื และกนิ ขา้ วไดแ้ ลว้ ” เสนิ่ เฉยี วตะลงึ “กนิ ขา้ วไดแ้ ลว้ เธอกลับมาเมอ่ื ไร” “ฉันกลบั มานานแลว้ เห็นเธอนอนขเี้ กยี จเหมอื นหมฉู ันกเ็ ลยไม่ รบกวน” เสยี่ วเหยยี นยม้ิ ตาหยแี ละพดู ขนึ้ จากนัน้ วางจานในมอื ลงบนโตะ๊ และทักทายเธอราวกบั จะใหอ้ าหารหมู “เฉียวเฉยี ว อยา่ น่ังโงๆ่ อยเู่ ลย รบี ลกุ ขนึ้ มาลา้ งมอื และทานอาหาร ฉัน ทําอาหารเรยี บรอ้ ยแลว้ ดงั นัน้ ตอนนเ้ี ธอไปหยบิ ชามกบั ตะเกยี บแลว้ กนิ เสร็จเธอจะตอ้ งลา้ งจานนะ” เสนิ่ เฉยี วในตอนแรกรสู ้ กึ สบั สน แตเ่ มอ่ื ถกู เธอพดู อยา่ งนัน้ ก็ฉีก ยม้ิ ขน้ึ และลกุ ขนึ้ มา “โอเคแน่นอน” จากนัน้ เธอกล็ กุ ขน้ึ ไปทห่ี อ้ งครัวเพอื่ หยบิ จานและตะเกยี บแลว้ มานั่งทานอาหารกบั เสยี่ วเหยยี น นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทฉี่ ันไดท้ านอาหารฝี มอื ของเสยี่ วเหยยี น ฝี มอื ของเธอไมเ่ ลว เธอทานไปดว้ ยพดู ไปดว้ ย “ฉันลงมอื ทําอาหาร ดว้ ยตวั เองเพราะเธอเลยนะ เป็ นอยา่ งไรบา้ ง ฝี มอื ของฉันไม่ เลวเลยใชไ่ หม” “อมื ”

ทงั้ สองคนทานอาหารอยา่ งรกู ้ นั โดยไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เพยี งแค่ จดจอ่ อยกู่ บั การเตมิ เต็มอาหารลงในทอ้ ง เสย่ี วเหยยี นเห็นวา่ เสน่ิ เฉยี วทานพอประมาณแลว้ จงึ เอย่ ปากถาม “เธอบอกวา่ มี เรอ่ื งจะบอกฉัน เรอ่ื งอะไร คงไมไ่ ดท้ ะเลาะกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี แลว้ ใชไ่ หม” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นเ้ี สน่ิ เฉียวชะงักจากนัน้ เธอก็เงยหนา้ ขนึ้ มองเสย่ี ว เหยยี น ทนั ใดนัน้ เธอกว็ างตะเกยี บในมอื ลงและจอ้ งมองเธออยา่ งจรงิ จัง เสยี่ วเหยยี นยงั คงยัดอาหารเขา้ ปากตอ่ ไป ในใจคดิ วา่ เป็ นอยา่ ง ทค่ี าดไวเ้ ธอคดิ ถกู ทไ่ี มถ่ ามเรอื่ งนกี้ อ่ นทานอาหาร ไมอ่ ยา่ งนัน้ เสนิ่ เฉียวคงไมต่ อ้ งทานอาหารมอื้ นแี้ ลว้ “ฉันไมม่ ใี ครทจี่ ะคยุ ไดด้ ว้ ยอกี แลว้ นอกจากเธอฉันไมม่ ใี ครเลย จรงิ ๆเสย่ี วเหยยี น มเี รอื่ งหนงึ่ ทฉี่ ันอยากถามความคดิ เห็นของ เธอ” หลงั จากทเี่ สย่ี วเหยยี นยดั อาหารลงปากไป ก็หยบิ ชามขน้ึ มาจบิ นํ้าซปุ “พดู มาส”ิ

มนั อดึ อดั เกนิ ไปทจ่ี ะเก็บสง่ิ เหลา่ นไ้ี วใ้ นใจคนเดยี ว เสนิ่ เฉยี ว ครนุ่ คดิ และกลา่ วในทสี่ ดุ วา่ “เธอคดิ มาตลอดวา่ ฉันและเยโ่ ม่ เซนิ สามารถใชช้ วี ติ รว่ มกนั ไดด้ ใี ชไ่ หม” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสย่ี วเหยยี นก็พยกั หนา้ อยา่ งเป็ นธรรมชาติ “แน่นอนสพิ วกเธอเป็ นสามภี รรยากนั เธอชอบเขาและเขาก็ ชอบเธอดว้ ย ไมอ่ ยากใชช้ วี ติ รว่ มกนั ดว้ ยดี จะอยากทําอะไร อกี ” “แตถ่ า้ ฉันบอกวา่ ฉันทอ้ งละ่ ” เสยี่ วเหยยี นตะลงึ แตก่ ็มปี ฏกิ ริ ยิ ารวดเร็วเชน่ กนั “ตงั้ ทอ้ งแลว้ มี ปัญหาอะไร นม่ี นั ก็เป็ นเรอ่ื งทดี่ ไี มใ่ ชห่ รอื ไง เธอตงั้ ทอ้ งลกู ของ เขาและมนั ทําใหค้ วามสมั พันธข์ องเธอมน่ั คงขนึ้ ถงึ เวลานัน้ วา่ หานเสโ่ ยจะกลายเป็ นปีศาจไดอ้ ยา่ งไร” เมอ่ื พดู ถงึ สงิ่ นท้ี ันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ เศรา้ เล็กนอ้ ย เธอหรต่ี า ลงนํ้าเสยี งของเธอดเู หมอื นจะเยาะเยย้ ตวั เอง “แลว้ ถา้ ฉันบอกเธอวา่ เด็กคนนัน้ ไมไ่ ดเ้ ป็ นลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ” “ไมใ่ ชแ่ ลว้ ยังไง…แลว้ มอี ะไรเหรอ …” เสยี่ วเหยยี นตอบกลบั อยา่ งไมส่ นใจ แตเ่ มอ่ื พดู จบเธอก็หยดุ พดู กลางประโยคราวกบั

เหยยี บเบรกรถ เธอเบกิ ตากวา้ งน่ังอยอู่ ยา่ งนัน้ ราวกบั วา่ เธอถกู จ้ี จดุ ฝังเข็มไมใ่ หเ้ คลอื่ นไหว เธอกลนื อาหารในปากเป็ นเวลานาน แลว้ มองไปทเ่ี สนิ่ เฉียว อยา่ งอดึ อดั “ขอโทษนะ เมอ่ื กด้ี เู หมอื นวา่ ฉันจะชะงักไป เธอ พดู ประโยคเมอื่ กอ้ี กี สกั ครัง้ ส”ิ เสน่ิ เฉยี วยม้ิ ใหเ้ ธออยา่ งขมขนื่ “มนั ยากทจี่ ะเชอื่ ใชไ่ หม ยากท่ี จะยอมรับ ฉันกบั เขาเป็ นสามภี รรยากนั แตฉ่ ันทอ้ งกบั คนอนื่ ” “ไมไ่ ดจ้ ะพดู อยา่ งนัน้ …” เสย่ี วเหยยี นพบวา่ ตวั เองพดู สะเปะสะปะแลว้ นมี่ ันเรอ่ื งอะไรกนั เดมิ ทหี านเสโ่ ยวเป็ นตวั รา้ ย ปรากฏวา่ เธอทอ้ งกบั ผชู ้ ายคนอน่ื เยโ่ มเ่ ซนิ จะถอื สาไหม” เสยี่ วเหยยี นเจอกบั เรอื่ งแบบนเ้ี ป็ นครัง้ แรก ใชเ้ วลาครหู่ นง่ึ ก็ไมร่ ู ้ จะพดู อะไรเพอื่ ปลอบโยนเสนิ่ เฉียว “เธอไดย้ นิ ก็ยงั ไมอ่ ยากจะเชอ่ื เลยนับประสาอะไรกบั เขา” เสน่ิ เฉียวลดตาลงขนตายาวของเธอทอดเป็ นรปู พัดรอบดวงตา เสยี งหวั เราะของเธอขมขนื่ มากเธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง “บางทนี ี่ อาจเป็ นพรหมลขิ ติ ”

“ไมใ่ ช…่ นมี่ นั เกดิ อะไรขนึ้ ทําไมเธอทอ้ งกบั ผชู ้ ายคนอนื่ ไดล้ ะ่ เสน่ิ เฉยี วเธอคบชเู ้ หรอ” เสยี่ วเหยยี นนกึ ไมอ่ อกจรงิ ๆ ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานแลว้ คนหนง่ึ จะ ทอ้ งกบั ผชู ้ ายคนอนื่ ไดย้ ังไง เธอกค็ ดิ เรอื่ งอนื่ ไมอ่ อกจรงิ ๆ นอกจากการมชี ู ้ “จรงิ ๆแลว้ นไี่ มใ่ ชก่ ารแตง่ งานครัง้ แรกของฉัน ฉันเคยหยา่ รา้ ง มาแลว้ ครัง้ หนงึ่ ” เสยี่ วเหยยี น “…” “แลว้ หมายความวา่ ลกู เป็ นของอดตี สามเี หรอ” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหวั อกี ครัง้ อา้ ปากแตก่ ไ็ มม่ อี ะไรจะพดู แตเ่ รอื่ งลกู เป็ นของเยห่ ลนิ่ หานตอ่ ใหต้ ายเธอกพ็ ดู ไมไ่ ด ้ เมอื่ นกึ ถงึ สงิ่ นเ้ี ธอจงึ กดั รมิ ฝี ปากและพดู วา่ “ฉันไมร่ วู ้ า่ ใครเป็ น พอ่ ของเด็ก” “เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่ รบี พดู มาใหก้ ระจา่ ง ฉันกระวนกระวายจะ ตาย”

เสย่ี วเหยยี นคดิ วา่ เธอน่าจะมเี พยี งความขดั แยง้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ใครจะรวู ้ า่ ระหวา่ งพวกเขามเี รอ่ื งใหญแ่ บบน้ี ชว่ั ครเู่ สยี่ วเหยยี น เห็นทา่ ทางของเธอนง่ิ จงึ กงั วลใจแทนขนึ้ มา รอไมไ่ หวทจี่ ะใส่ ความคดิ ลงไปในสมองเสน่ิ เฉยี ว รอื้ ฟื้นความทรงจําทงั้ หมด ของเธออกี ครัง้ เสนิ่ เฉียวเลา่ เรอ่ื งอกี รอบอยา่ งเรยี บงา่ ย “ก็เป็ นแบบนี้ น่ันสนิ ะมนั เกดิ ขนึ้ อยา่ งคาดไมถ่ งึ จนฉันรับมอื ไม่ ทนั เมอื่ ฉันรตู ้ วั … มันก็สายไปแลว้ ตอนแรกฉันคดิ จะไปทําแทง้ แตท่ างโรงพยาบาลบอกฉันวา่ ฉันไมส่ ามารถทําแทง้ ไดม้ ฉิ ะนัน้ จะเสยี่ งตอ่ การตกเลอื ด ตอ่ มาฉันมาคดิ ด…ู เด็กไมม่ คี วามผดิ อะไร ฉันเลยเกบ็ เด็กคนนไ้ี ว”้ เสย่ี วเหยยี นกลนื น้ําลายอยา่ งยากลําบากและทันใดนัน้ กพ็ ดู วา่ “เธอใหฉ้ ันประมวลผลแป๊ บนงึ หลายๆเรอื่ งในคราวเดยี วกนั ฉัน…ประมวลมันไมท่ นั \" หลังจากพดู จบ เสยี่ วเหยยี นกล็ กุ ขน้ึ เดนิ กลบั ไปทหี่ อ้ ง เสน่ิ เฉยี วมองไปทแี่ ผน่ หลังเรยี วของเธอก็รสู ้ กึ เศรา้ เล็กนอ้ ย

หลังจากทเ่ี ธอพดู แบบนัน้ เสย่ี วเหยยี นคงจะเกลยี ดเธอแลว้ ใชม่ ยั้ คดิ วา่ เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทสี่ กปรกและน่ารําคาญ หลงั จากคดิ เรอื่ งนเี้ สน่ิ เฉยี วก็ถอนหายใจจากนัน้ กล็ กุ ขนึ้ ไปเก็บ ของบนโตะ๊ และถอื ของเดนิ เขา้ ไปในครัว เธอสญั ญากบั เสย่ี วเห ยยี นวา่ จะลา้ งจาน หลงั จากลา้ งจานและตะเกยี บแลว้ เธอก็จะจากไปอยา่ งเงยี บๆ อยทู่ นี่ ตี่ อ่ ก็มแี ตจ่ ะทําใหค้ นเกลยี ด เสนิ่ เฉียวลา้ งจานเร็วมาก หลงั จากลา้ งเสร็จเธอก็กลับไปที่ หอ้ งน่ังเลน่ เพอ่ื เอาของของตวั เองแลว้ ก็เตรยี มตวั จากไป เมอื่ เธอเดนิ ไปทโี่ ถงทางเขา้ เธอกไ็ ดย้ นิ เสยี งประตหู อ้ งเปิด ออกพรอ้ มกบั เสยี่ วเหยยี นเดนิ ออกมา จากนัน้ เธอกเ็ หลอื บไป เห็นเสนิ่ เฉียนกําลงั จะจากไป จงึ ถามขนึ้ “ดกึ ดน่ื ป่ านนแ้ี ลว้ จะ ไปทไ่ี หน” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวก็หยดุ ชะงัก เธอหนั หนา้ ไปมองเสย่ี ว เหยยี น รมิ ฝี ปากของเธอขยับ “ฉัน…”

เสยี่ วเหยยี นหรตี่ าลงมองเธอแปลกๆ และมองไปเห็นกระเป๋ าใน มอื เสน่ิ เฉยี วดว้ ยดวงตาทเ่ี บกิ กวา้ ง “เธอกําลังจะไปแลว้ เหรอ มี อะไรเหรอ” ตอนนเี้ สน่ิ เฉียวพดู ไมอ่ อกไปชวั่ ขณะ เธอคดิ วา่ เสย่ี วเหยยี น เกลยี ดตวั เอง เธอจงึ อยากออกไปอยา่ งเงยี บๆ หลกี เลย่ี งไมใ่ ห ้ ตอ้ งโดนเกลยี ดไปมากกวา่ นี้ ตอนท่ี 293 เขาไมเ่ พยี งแคเ่ ห็นใจฉนั แตท่ า่ ทางของเสย่ี วเหยยี นดไู มไ่ ดร้ ังเกยี จเธอเลย “เธอ…ไมช่ อบฉันเหรอ” สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉยี วกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะถาม เสย่ี วเหยยี นมองเธอแปลกๆ “ฉันไมช่ อบเธอเพราะอะไร” ทันใดนัน้ เธอกน็ กึ ขน้ึ ไดว้ า่ \"พระเจา้ คงไมใ่ ชเ่ พราะฉันเขา้ หอ้ ง และไมไ่ ดอ้ อกมานาน ดงั นัน้ จงึ คดิ วา่ ฉันเกลยี ดเธอดงั นัน้ เธอ เลยตอ้ งจากไปเงยี บๆ” เธอไมต่ อบ แตเ่ ธอคดิ อยา่ งนัน้ จรงิ ๆ