เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

อยๆู่ ก็มานกึ ถงึ เงนิ สามแสนทเี่ ขาใหแ้ มเ่ ธอ แตช่ ดุ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ นร้ี าคาหนง่ึ ลา้ น เสนิ่ เฉียวเขยี นตอ่ ไมไ่ หว วางปากกาลงแลว้ ลกุ ขน้ึ ไปเกบ็ ชดุ มาวางไวใ้ หด้ ี “เป็ นอะไร? ชดุ สวยขนาดน้ี สวยกวา่ ชดุ ทฉ่ี ันซอื้ ใหอ้ กี ไมอ่ ยา่ งนัน้ คนื นแ้ี กสวมชดุ นเี้ ถอะ” “ไมไ่ ด”้ เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธความคดิ ของหานเสโ่ ยว “ชดุ นแ้ี พงเกนิ ไป หนงึ่ ลา้ น…ฉันรับเอาไวไ้ มไ่ ด”้ พดู จบ เสนิ่ เฉียวก็เก็บกลอ่ งเขา้ ไปในตทู ้ นั ที ตงั้ ใจวา่ เดย๋ี วคอ่ ย หาโอกาสคนื เยห่ ลน่ิ หานหลงั จากน้ี “แกน่ะ ชอบปฏเิ สธเวลาคนอนื่ ทําอะไรดๆี ให ้ จรงิ ๆเชยี ว….” เวลาผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว พอถงึ ตอนบา่ ยเสย่ี วเหยยี นก็มาหา เสน่ิ เฉียวทบี่ รษิ ัท เตรยี มจะไปแตง่ หนา้ กนั ทัง้ สามคน ตอนที่ เสยี่ วเหยยี นเห็นหานเสโ่ ยวแววตากเ็ ปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย แตว่ า่ คดิ ถงึ คําทเี่ สนิ่ เฉียวเคยพดู เธอกย็ มิ้ แลว้ ทกั ทายกบั หานเสโ่ ยว หานเสโ่ ยวกโ็ ทรศพั ทห์ าชา่ งแตง่ หนา้ *

พระอาทติ ยต์ กดนิ งานเลยี้ งก็ใกลจ้ ะเรมิ่ ขนึ้ ในทสี่ ดุ งานเลยี้ งประจําปีบรษิ ัทตระกลู เยท่ ห่ี นุ่มๆสาวๆรอคอย กนั ก็คอ่ ยๆถกู เปิดมา่ นขนึ้ เวลาเกอื บครง่ึ เดอื นทเ่ี ตรยี มการกนั มา คนทมี่ ารว่ มงานนอกจะมพี นักงานของบรษิ ัทตระกลู เยแ่ ลว้ กย็ งั มคี นชนั้ สงู ทถี่ กู รับเชญิ มาดว้ ย คนทเ่ี ดนิ สวนกนั ไปสวนกนั มาลว้ นเป็ นชายหนุ่มและหญงิ สาว ทส่ี วมชดุ ทเี่ ลศิ หรดู แู พง หลอ่ เหลาสมารต์ ทงั้ นัน้ พนักงานหญงิ ในบรษิ ัทสวมชดุ ราตรหี ลากสสี นั ดงึ ดดู สายตา รองพน้ื บนใบหนา้ ของแตล่ ะคนหนาไมแ่ พก้ นั เลยทเี ดยี ว ยนื อยู่ ตรงทางเขา้ เพอ่ื รอดพู วกหนุ่มหลอ่ ทกี่ ําลังทยอยกนั เขา้ มาใน แลว้ หนั มายม้ิ เล็กยม้ิ นอ้ ยกบั ตวั เอง กลมุ่ ชายหนุ่มทบ่ี รษิ ัทรว่ มมอื กนั มารวมตวั อยดู่ ว้ ยกนั แลว้ หวั เราะขนึ้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “มองแตค่ นสิ ทา่ ทางเหมอื นกบั หมาป่ าทก่ี ําลงั หวิ โหยเลย เหมอื นกบั วา่ พวกเราเป็ นอาหารของพวกเธออยา่ งนัน้ แหละ ถา้ ไมใ่ ชอ่ ยใู่ นสายตาของคนจํานวนมาก กลวั วา่ พวกเธอจะ กระโดดมาฉีกพวกเราแลว้ ” “แกอยา่ เอ็ดไป ฉันคดิ วา่ พวกเธอน่ากลวั วา่ หมาป่ าอกี นะ”

“ชวู่ พวกแกดพู วกหญงิ พวกนัน้ แป้งบนหนานไ่ี มร่ วู ้ า่ ใครหนา กวา่ ใคร ชดุ กไ็ มร่ วู ้ า่ ของใครโป๊ กวา่ กนั แตว่ า่ หนา้ ตาก็ไมไ่ ดด้ ี เทา่ ไหร่ ไมม่ รี สนยิ มเลยสกั นดิ พวกเธอคงไมค่ ดิ หรอกใชไ่ หม วา่ แตง่ ตวั นดิ หน่อย แคส่ วมชดุ ราตรกี ส็ ามารถทําใหพ้ วกเราหนั ไปสนใจไดน้ ่ะ ไมม่ องตวั เองเสยี บา้ งวา่ เป็ นใคร!” “แคเ่ ลน่ ๆก็คงได ้ ยังไงทนี่ ่ี น่าจะมหี ลายคนทย่ี งั ไมเ่ คยโดน เปิ ด” “จ๊ ิ เดย๋ี วนท้ี ไี่ หนมที ยี่ ังไมเ่ คยโดนบา้ งเลา่ ฉันวา่ หาคนทห่ี นุ่ ดๆี หน่อย ไมแ่ น่…..” พวกเขาพดู ไปพดู ไปกห็ วั เราะขนึ้ มา รอยยม้ิ บนใบหนา้ ก็ดไู ร ้ มารยาทกด็ ไู รม้ ารยาทไปโดยสนิ้ เชงิ อยๆู่ ก็ใครคนหนงึ่ ดงึ มอื ชายคนหนง่ึ เอาไว ้ “จา้ วหยู่ มเี ป้าหมายแลว้ ！” “อะไร?” คนอน่ื ๆกม็ องตามสายตาของเขาไป เงาของรา่ งกายออ้ นแอน้ สามรา่ งกําลงั คอ่ ยๆเดนิ มาทางนี้

เสยี่ วเหยยี นถอื กระโปรงทรงหางปลาสรี งุ ้ เอาไว ้ ใบหนา้ น่ารัก จมิ้ ลม้ิ มรี อยยมิ้ สดใสประดบั อยู่ ขา้ งๆเป็ นหานเสโ่ ยวทสี่ วมชดุ เกาะอกสขี าวยาวกรอ่ มพน้ื แลว้ ก็สวมสรอ้ ยไขม่ กุ มองแลว้ ดดู มี ี ระดบั บวกกบั ผวิ ขาวของเธอและรอยยม้ิ บนใบหนา้ ทดี่ ู พอเหมาะพอสม ดงั นัน้ เลยเรยี กสายตาไดห้ ลายคู่ สว่ นเสน่ิ เฉียวน่ะเหรอ บนรา่ งกายชดุ ทสี่ วมอยกู่ ลบั เป็ นชดุ สแี ดง ตวั นัน้ เพราะวา่ การออกแบบสไตลค์ อวี ดงั นัน้ กอ่ นทเ่ี ธอจะ ออกมาเธอกไ็ ดห้ าผา้ คลมุ ไหลส่ อี อ่ นผนื บางมาคลมุ ไหลเ่ อาไว ้ เพราะวา่ เป็ นเสน้ ดา้ ยเบาบาง ดงั นัน้ กเ็ ลยไมส่ ามารถปกปิด รปู รา่ งทงี่ ดงามของเธอเอาไวไ้ ด ้ ภาพทก่ี ง่ึ เปิดกงึ่ ปิดแบบนี้ ยงิ่ ทําใหค้ นยง่ิ ใจเตน้ เธอเดนิ ออกมาอยา่ งไมเ่ ป็ นธรรมชาติ เหตผุ ลเพราะชดุ ๆนัน้ รสู ้ กึ วา่ ทกุ ๆกา้ วทโ่ี ดนจะตอ้ งโดนใครๆมอง ถงึ แมว้ า่ จะมผี า้ คลมุ ไหลค่ ลมุ ไวแ้ ลว้ แตว่ า่ เสนิ่ เฉยี วกย็ ังรสู ้ กึ ไมค่ นุ ้ ชนิ ดงั นัน้ ภาพลักษณ์ของเธอในตอนนจ้ี ัดอยใู่ นรา่ งปีศาจแตว่ า่ สี หนา้ กลบั ไมร่ เู ้ รอื่ งไมร่ รู ้ าว โดยเฉพาะดวงตาเย็นชาคนู่ ัน้ สามารถเรยี กคนใหห้ ันมองไดไ้ มน่ อ้ ย

“พช่ี าย ชดุ สเี ขยี วคนนัน้ ไมเ่ ลวเลยนะ หนุ่ ก็ดี แถมรอยยมิ้ ของ เธอก็บาดตา!” “ฉันคดิ วา่ สขี าวน่ันใชไ้ ด ้ หนา้ ตาก็ดดู ี เหมอื นเธอจะเป็ นลกู สาว ทเ่ี พง่ิ จะเพง่ิ พบตวั ของตระกลู หานมัง้ ? คณุ หนูตระกลู หานชา่ ง แตกตา่ งกบั คนอนื่ ” “แกอยา่ วา่ ไป เมอ่ื กอ่ นฉันโชคดเี คยเจอหนา้ คณุ หญงิ หานครัง้ หนงึ่ ฉันคดิ วา่ ลกู สาวทพ่ี ลดั พรากคนน…ี้ ..พดู อะไรทไ่ี มค่ อ่ ย เสนาะหหู น่อยนะ ไมไ่ ดร้ ับความสวยของคณุ หญงิ หานมาแมแ้ ต่ ครง่ึ เดยี วเลย” “กลับเป็ นคนทส่ี วมชดุ สแี ดงขา้ งๆนั่นเสยี อกี ถงึ มองแลว้ จะเดนิ ไมค่ อ่ ยเป็ นธรรมชาติ แตว่ า่ เธอสวยใชไ้ ดเ้ ลย โดยเฉพาะ ดวงตาคนู่ ัน้ …..เหมอื นกบั ทะเลสคี ราม! แมจ่ า๋ ผมกําลังมคี วาม รัก” “หยดุ ไปเลยแก วนั นงึ แกมคี วามรักกค่ี รัง้ ?” “ฉันตดั สนิ ใจแลว้ ถา้ เกดิ วา่ ผหู ้ ญงิ ทส่ี วมชดุ แดงคนนัน้ ไมม่ แี ฟน ฉันจะจบี เธอ”

ทัง้ สามคนไดร้ ับสายตาจํานวนมากทสี่ ง่ มาจากรอบดา้ น เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เขนิ มากๆ เดนิ ไปเรอื่ ยๆก็ไปหลบอยดู่ า้ นหลังหานเส่ โยวกบั เสยี่ วเหยยี นแลว้ ใหพ้ วกเธอชว่ ยบงั สายตาทม่ี องมา “โอย๊ แถมเธอยังขอ้ี ายอกี ชอบจังเลย……”จา้ วหยทู่ พ่ี ดู วา่ ตวั เองกําลังมคี วามรักเมอ่ื กี้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยกมอื ขนึ้ มาองั ทแี่ กม้ ตวั เองแลว้ พดู ขน้ึ ยมิ้ ๆ ตอนที่ 178 ถอดเสอื้ ผา้ ออก “จา้ วหยพู่ อแลว้ นะแกน่ะ” จางหยหู นั ทนไมไ่ ดเ้ ลยสง่ ป๊ อปคอรน์ ใหเ้ ขา สามารถยนื อยขู่ า้ งๆคณุ หนูของตระกลู หานไดแ้ กคดิ วา่ เธอเป็ นคนธรรมดาทว่ั ไปหรอื ไง? ไมแ่ น่วา่ อาจจะเป็ นลกู สาว ของบรษิ ัทไหนก็ได ้ ไมใ่ ชค่ นแบบทพ่ี วกเราจะไปยงุ่ ดว้ ยได ้ งา่ ยๆนะ” กลมุ่ ของพวกเขา เอาเรอื่ งควงผหู ้ ญงิ เลน่ ๆไวเ้ ป็ นหลัก เลน่ กบั พวกผหู ้ ญงิ ทไ่ี มม่ อี ํานาจ อยา่ งมากก็แคใ่ หเ้ งนิ แลว้ ก็ไล่ ไป

แตว่ า่ พวกเขาก็มกี ฎอยู่ ไมย่ งุ่ กบั คนในกลมุ่ เดยี วกนั ไม่ เหมอื นกบั ลสู่ นุ ฉางตอนเมอื่ กอ่ นทเ่ี ลน่ แตก่ บั ผคู ้ นในวงสงั คม เดยี วกนั ผลลพั ธ…์ … “พวกแกกเ็ คยเห็นลสู่ นุ ฉางเมอ่ื กอ่ น เดาวา่ คงเพราะมัวแตม่ ั่วกบั คนในสงั คมเดยี วกนั ก็เลยโดนแบน ลสู่ นุ ฉางเมอื่ กอ่ นก็อยไู่ ด ้ เมอื งเป่ ยไดอ้ ยา่ งสบาย ตอนน…ี้ …โดนถอนรากถอนโคน แมแ้ ต่ ทใ่ี หห้ ายใจยังไมม่ ”ี “ถา้ เกดิ วา่ เป็ นลกู สาวของบรษิ ัทไหนบรษิ ัทหนง่ึ ทําไมถงึ ไม่ เคยเห็นหนา้ เลยละ่ ? ถา้ เป็ นลกู สาวคนใหญค่ นโตจรงิ ก็ไมม่ ี ชอ่ื เสยี งเลย” “งา่ ยๆ แคจ่ า้ งคนไปตรวจสอบก็รแู ้ ลว้ ” ทางดา้ นนี้ ในทสี่ ดุ เสน่ิ เฉยี วกห็ ามมุ ทนี่ ั่งลงไดแ้ ลว้ พอนั่งลง แลว้ เธอกย็ ังคงพยายามเอาผา้ คลมุ ไหลพ่ ันแลว้ พันเอาไวอ้ กี หานเสโ่ ยวทน่ี ั่งอยขู่ า้ งๆเห็นแลว้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะลอ้ เธอขน้ึ “ทําไมแกถงึ ไดข้ อี้ ายอยา่ งนเ้ี นยี่ ? ชดุ ถกู ออกแบบมาแบบนก้ี ็ เพราะวา่ อยากใหแ้ กสวมแลว้ ใหค้ นอนื่ ดนู ะ จะปิดไวท้ ําไม…..”

พดู จบหานเสโ่ ยวกด็ งึ ผา้ คลมุ ไหลข่ องเธอออก เสนิ่ เฉียวตกใจ จนหนา้ ซดี เผอื ดในทันใด “อยา่ ….” เสยี่ วเหยยี นทนไมไ่ หวเลยหนั ไปกวาดตามองหานเสโ่ ยวครัง้ หนง่ึ “คณุ อยา่ เป็ นแบบนไี้ ดไ้ หมคะ? เธอไมอ่ ยากจะโชวก์ ไ็ มต่ อ้ งให ้ โชว์ ฉันคดิ วา่ เพม่ิ ผา้ คลมุ ไหลเ่ ขา้ ไปแบบนก้ี ็ดดู อี อก” หานเสโ่ ยวมองไปทางเสย่ี วเหยยี น มักรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนชี้ อบ ทําตวั เป็ นศตั รเู ธออยเู่ นอื งๆ “ฉันทําไมคะ? ฉันเป็ นเพอ่ื นสนทิ ของเฉยี วเฉียว ฉันทําแบบนกี้ ็ เพราะหวงั วา่ เธอจะไดโ้ ชวค์ วามสวยของตวั เองทมี่ อี อกมาใหท้ งั้ งานไดเ้ ห็น ทําไมกนั ? มปี ัญหาเหรอคะ?” เสย่ี วเหยยี นหวั เราะหยนั “โชวค์ วามสวยไมม่ ปี ัญหาหรอกคะ่ แตว่ า่ ก็อยา่ บงั คบั ใหค้ นอนื่ ไมส่ บายใจสคิ ะ” “พวกเธอเลกิ ทะเลาะกนั เถอะ” เสน่ิ เฉยี วขัดจังหวะทัง้ สองคน “พวกเธอไปหาอะไรกนิ กนั เถอะ ฉันขอไปจัดการใหเ้ รยี บรอ้ ยใน หอ้ งน้ํากอ่ น”

พดู จบ เสนิ่ เฉียวก็ถอื ชายกระโปรงตวั เองไวแ้ ลว้ ลกุ ขน้ึ ยนื เสยี่ ว เหยยี นเห็นแบบนัน้ กล็ กุ ขนึ้ เหมอื นกนั “ทนี่ คี่ นเยอะ เธอหา หอ้ งนํ้าเจอหรอื เปลา่ ? ฉันไปเป็ นเพอ่ื นเถอะ” “ไมเ่ ป็ นไร พวกเธอรอฉันตรงนกี้ ็แลว้ กนั ” เสนิ่ เฉยี วหมนุ ตวั แลว้ เดนิ ไปทางทจ่ี ะตอ้ งออกไปดา้ นนอก เธอจําไดว้ า่ ตอนมา เดนิ ผา่ นหอ้ งนํ้าหอ้ งหนง่ึ ก็แคเ่ ดนิ กลับไปทางเดมิ กโ็ อเคแลว้ เสน่ิ เฉียวเดนิ ถอื ชายกระโปรงไปจัดการในหอ้ งน้ํา ตอนแรกเธอ ตงั้ ใจจะหากระดมุ สกั เม็ดมากลดั คอวนี เ่ี อาไว ้ แตพ่ อทําไปทํามา กท็ ําไมไ่ ด ้ ชดุ มันรัดรปู เกนิ ไป ยง่ิ พยายามจะดงึ ใหส้ าบเสอ้ื เขา้ มาใกลก้ นั ยง่ิ ทําใหเ้ ห็นวา่ หนา้ อกนัน้ ดใู หญ่ เธออยใู่ นหอ้ งน้ําตงั้ นานแตก่ ท็ ําไมไ่ ดส้ กั ที เลยทําไดแ้ คถ่ อดใจ พันผา้ คลมุ ไหลใ่ หม้ ดิ ชดิ แลว้ ก็ผลักประตหู อ้ งนํ้าออกมา เพง่ิ จะออกมาจากหอ้ งนํ้า เสนิ่ เฉยี วกโ็ ดนผชู ้ ายหนา้ ตาหลอ่ เหลาคนหนง่ึ ดกั ทางเอาไว ้ “คนสวย รทู ้ างหรอื เปลา่ ครับ? ผมไปสง่ ไหม” เสนิ่ เฉียวมองอกี ฝ่ ายดว้ ยความระมัดระวัง เสร็จแลว้ กก็ า้ วถอย หลังไปเล็กนอ้ ย

“ขอบคณุ คะ่ เพอื่ นของฉันรออยดู่ า้ นหนา้ ฉันไปเองก็ไดแ้ ลว้ คะ่ ” พดู จบ เธอกก็ า้ วเดนิ ไปทางดา้ นขา้ ง แตผ่ ชู ้ ายคนนัน้ ยังคง ตามมารัง้ เธอไวอ้ ยา่ งไมย่ อมแพ ้ “กแ็ คข่ อเป็ นเพอื่ นเองครับ คณุ กลวั อะไรกนั ? ผมชอ่ื จา้ วหยู่ เป็ นลกู ชายคนเดยี วของบรษิ ัท ตระกลู จา้ ว ผมไมม่ คี วามคดิ ไมด่ อี ะไรแน่นอนครับ ก็แคอ่ ยากจะ ทําความรจู ้ ักกบั คณุ ถา้ เกดิ วา่ คณุ ไมต่ อ้ งการใหผ้ มไปสง่ ทงิ้ เบอรไ์ วใ้ หผ้ มกไ็ ด~้ ” “ขอโทษคะ่ ชว่ ยถอยไปดว้ ย” เสน่ิ เฉียวรวู ้ า่ แขกทมี่ ารว่ มงาน ดว้ ยในวันนไี้ มใ่ ชค่ นทพี่ วกเธอจะสามารถมเี รอ่ื งดว้ ยได ้ ทําได ้ เพยี งขอใหพ้ วกเขาปลอ่ ยตวั เธอไป ยง่ิ เธอหลบหลกี จา้ วหยกู่ ย็ งิ่ ชอบ อกี อยา่ งพอไดม้ าอยใู่ กลๆ้ ถงึ ไดร้ วู ้ า่ เธอแตง่ หนา้ แคเ่ พยี งออ่ นๆเทา่ นัน้ แถมผวิ ขอเธอมองดู แลว้ มนั ดมี ากๆอกี ดว้ ย ผวิ ละเอยี ดนุ่มเดง้ จา้ วหยยู่ ง่ิ มองกย็ งิ่ ชอบ “ผมไมร่ ังแกคณุ หรอก ผมอยากรจู ้ ักคณุ จรงิ ๆ ขอแคช่ อ่ งทาง ตดิ ตอ่ ไมไ่ ดเ้ หรอ?” จา้ วหยทู่ ําสหี นา้ น่าสงสาร เขามองเสน่ิ

เฉยี วทา่ ทางเหมอื นลกู หมาตวั นอ้ ยอยา่ งไรอยา่ งนัน้ ไมต่ อ้ ง บอกวา่ แววตานัน้ ดจู รงิ ใจแคไ่ หน แววตาทเี่ ขามองมาทําใหเ้ สนิ่ เฉียวชะงักไปครหู่ นงึ่ แตห่ ลังจาก นัน้ เธอกเ็ มม้ ปากอยา่ งอายๆ “ฉันมธี รุ ะจรงิ ๆคะ่ เพอ่ื นของฉันยงั รอฉันอยดู่ า้ นหนา้ ฉันขอตวั กอ่ น” จา้ วหยรู่ อ้ นรน รบี ยน่ื มอื ไปรัง้ ขอ้ ศอกของเธอไว ้ “คอื วา่ ……” “ปลอ่ ยฉันนะคะ!” เสน่ิ เฉียวออกแรงสะบดั มอื เขาออก จา้ วหยู่ เห็นวา่ สหี นา้ เธอเปลย่ี นไปกร็ บี ชกั มอื กลับมาทันที “ขอโทษ ครับ! ผมไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะทําใหค้ ณุ ไมพ่ อใจ เมอื่ กผ้ี มแคร่ บี รอ้ นไป หน่อย…..” “วันนคี้ ณุ ชายจา้ วมาเขา้ รว่ มงานเลยี้ งหรอื วา่ มากอ่ กวนผหู ้ ญงิ กนั แน่ครับ?”เสยี งเย็นทมุ ้ ตํา่ ลอยมา เสน่ิ เฉยี วมองไปทางตน้ เสยี ง เซยี วซกู่ ําลงั เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ มาทางพวกเธอ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทา่ ทางเหมอื นกบั สนุ ัขพันธชุ์ าเป่ ยของจา้ วหยู่ เมอ่ื กกี้ ห็ ายไป สหี นา้ เกรงกลัวมองมาทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ “คะ..คณุ ชายเย่ คณุ มาอยทู่ น่ี ไี่ ดย้ ังไงกนั ครับ?”

เซยี วซจู่ อ้ งอกี ฝ่ ายแวบหนงึ่ แลว้ เอย่ ขน้ึ นํ้าเสยี งเย็นชา “คณุ ชายเยจ่ ะไปทไ่ี หนจะตอ้ งบอกกบั คณุ ดว้ ยหรอื ครับ? คณุ เสยี อกี คณุ เป็ นแขกทไ่ี ดร้ ับเชญิ ใชไ่ หมครับ? แลว้ มาเพน่ พา่ น อะไรทหี่ อ้ งน้ําหญงิ กนั ?” จา้ วหยพู่ อไดย้ นิ ก็หนา้ ซดี ในทันใด เขาหันไปมองเสน่ิ เฉียว แลว้ ก็หนั มองเยโ่ มเ่ ซนิ มองสหี นา้ ของเขา “คะ คณุ ชายเย่ คอื ผม….หลงทาง ก็เลยเดนิ มาเรอื่ ยๆ” “เดนิ เรอื่ ยๆ?”เซยี วซยู่ ังคงเอย่ ขนึ้ ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา “อยา่ งนัน้ คณุ มาวนุ่ วายกบั พนักงานบรษิ ัทเราทําไมกนั ครับ?” เยโ่ มเ่ ซนิ กลอกตาเบาๆ สายตาคมปลาบราวกบั คมมดี จอ้ งมาท่ี หนา้ ของจา้ วหยู่ ทันใดนัน้ จา้ วหยกู่ ็รสู ้ กึ ไดถ้ งึ น้ําหนักของความกดดนั ทกี่ ําลังกด อยบู่ นไหล่ ทําใหต้ วั และเอวของเขามนั โคง้ ลงไปโดยไมร่ ตู ้ วั “คอื วา่ …ขอโทษครับ ผมไมร่ วู ้ า่ เธอเป็ นพนักงานในบรษิ ัทคณุ ผมจะไปเดย๋ี วน!ี้ ” พดู จบ จา้ วหยกู่ ร็ บี เผน่ ไปในทนั ที

รอจนเขาไปแลว้ เสนิ่ เฉยี วก็ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ขนึ้ มาเสยี งเย็น เรยี บ “ชอบใหผ้ ชู ้ ายตอแยคณุ ขนาดนัน้ เลยเหรอ?หนงึ่ คนสอง คนไมพ่ อ จะตอ้ งมอี กี เทา่ ไหรก่ นั ?” เสนิ่ เฉยี วไดฟ้ ัง สหี นา้ กเ็ ปลยี่ นไป “เกยี่ วอะไรกบั ฉันคะ?” ก็เห็นๆอยวู่ า่ จา้ วหยเู่ ป็ นคนเขา้ มาเอง เกย่ี วอะไรกบั เธอดว้ ย? สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มองอยบู่ นตวั เธอ เหมอื นกําลงั ประเมนิ ราคาอะไรสกั อยา่ ง เสนิ่ เฉียวกม้ ลงไปมอง ถงึ ไดพ้ บวา่ เขากําลัง มองชว่ งบนของชดุ ทเี่ ธอสวม นัยนต์ าของเขามแี ววเยย้ หยนั อยู่ ในที เขาระบายลมออกจากจมกู “คณุ คดิ วา่ ไมเ่ กยี่ วกบั คณุ เหรอ?” เสนิ่ เฉียวมองสายตาของเขา แลว้ กดั ปากตวั เองไวอ้ ยา่ งโมโห “คณุ คงไมค่ ดิ วา่ ทเี่ ขาตอแยฉันเป็ นเพราะฉันแตง่ ตวั ย่ัวเขาเอง หรอกใชไ่ หม? เยโ่ มเ่ ซนิ ความคดิ แบบนขี้ องคณุ มันหนา้ ไม่ อาย!”

“เป็ นความคดิ ของผมทมี่ นั หนา้ ไมอ่ าย หรอื วา่ ตวั คณุ เองกนั แน่ ไมร่ จู ้ ักอาย เป็ นคณุ นายนอ้ ยสองของตระกลู เยแ่ ทๆ้ ยังแตง่ ตวั แบบนอ้ี กี คณุ คดิ วา่ ออกมาขายตวั อยา่ งนัน้ เหรอ?” ตอนทเ่ี ห็นเธอแตง่ ตัวโชวเ์ สยี ขนาดนัน้ แลว้ ออกมายนื ตอ่ หนา้ ผคู ้ น อยๆู่ ตรงอกของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหมอื นมไี ฟมากองสมุ อยู่ รวมกนั สายตาของผชู ้ ายพวกนัน้ ลว้ นมาอยทู่ ตี่ วั เธอทัง้ นัน้ ตก ลงนเ่ี ธอไมร่ ตู ้ วั บา้ งเลยหรอื ยงั ไง? ออกมาขาย….ประโยคนที้ ําใหจ้ ดุ ไฟความโกรธของเสน่ิ เฉียว เธอโมโหจนขอบตาแดงกํา่ “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ มนั สารเลว!” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธออยา่ งเย็นชา “ถอดชดุ ออกมาเดย๋ี วนี้ ไป เปลยี่ นเสยี ” “ฉันไมเ่ ปลย่ี น!” เสนิ่ เฉียวปฏเิ สธเขาไปไมแ่ มแ้ ตจ่ ะคดิ ! “คณุ พดู วา่ ยังไงนะ?” ตอนที่ 179 ไมส่ นใจความคดิ ของคณุ

เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธออยา่ งเอาเรอ่ื ง สายตานัน้ ดดู รุ า้ ยเหมอื นกบั สตั วป์ ่ า เสนิ่ เฉียวยน่ คอ เธอกดั ปากแลว้ พดู ขน้ึ “ฉันไมม่ ที างเปลยี่ น!” “อยา่ บอกนะวา่ คนื นีค้ ณุ คดิ จะแตง่ ตวั แบบนอ้ี วดคนทัง้ เมอื ง?” เสนิ่ เฉียวยดื อก เชดิ คางของตวั เองขน้ึ อวดคอขาวและยาว ระหงของตัวเอง “ทกุ คนแตง่ ตวั แบบนก้ี นั ทงั้ นัน้ คณุ มสี ทิ ธอิ์ ะไร มาพดู วา่ ฉันแตง่ ตวั ยั่วคนทงั้ เมอื ง? หรอื เพราะวา่ ในสายตาคณุ ฉันมนั เป็ นผหู ้ ญงิ งา่ ยๆ เพราะฉะนัน้ ไมว่ า่ ฉันจะใสอ่ ะไรกเ็ ลยขดั หขู ดั ตาคณุ ไปเสยี หมด ถา้ เป็ นอยา่ งนี้ ทําไมฉันจะตอ้ งสนใจ ความคดิ ของคณุ ดว้ ย?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ พดู คําพดู พวกนจ้ี บ เสนิ่ เฉยี วก็ดงึ ผา้ คลมุ ไหลใ่ หร้ น่ ลงมาอกี นดิ ตอ่ หนา้ เขา เผยใหเ้ ห็นไหลข่ าวมนของเธอ แลว้ ก็หมนุ ตวั จาก ไป เซยี วซู่ “……” นคี่ ณุ นายนอ้ ยเหมอื นกบั กําลงั เลน่ อยกู่ บั ไฟเลย นะเนย่ี

อยๆู่ ไอบนตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปลยี่ นเป็ นเย็นเยยี บ มอื ทงั้ สอง ขา้ งทวี่ างอยตู่ รงทพี่ ักแขนก็กําหมัดแน่น มองไปทางรา่ งบางสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปลยี่ นเป็ นน่าเกรง กลัว ไดย้ นิ เซยี วซทู่ อ่ี ยดู่ า้ นหลังถามขนึ้ นํ้าเสยี งตะกกุ ตะกกั “คะ ..คณุ ชายเย…่ .จะตามคณุ นายนอ้ ยสองกลบั มาไหมครับ?” “ใครบอกใหน้ ายเรยี กเธอแบบน?ี้ ” เซยี วซกู่ ลนื นํ้าลายอยา่ งยากลําบาก “ผม เรยี กผดิ เหรอครับ?” แตก่ อ่ นเขาก็เคยเรยี กวา่ คณุ นายนอ้ ยสองตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ นี่ ตอนนัน้ เขาไมเ่ ห็นจะโกรธเลย ตอนนที้ ําไม….. “เธอไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยสอง เป็ นแคผ่ หู ้ ญงิ มกั งา่ ยไมร่ จู ้ ักอาย” พดู ถงึ ตรงนี้ รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยกยมิ้ รา้ ยกาจ “ถา้ เธอ อยากจะอวดนัก ก็ใหเ้ ธออวดเสยี ใหพ้ อ!” เซยี วซู่ “……” ผมก็แคก่ ลวั วา่ ทกุ คนจะมองเธอจนทะลุ แลว้ คณุ กจ็ ะไปควักลกู ตาของพวกเขา!

แตว่ า่ คําพดู นแ้ี คค่ ดิ อยใู่ นใจก็เทา่ นัน้ ไมไ่ ดพ้ ดู ออกมาใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ ไดย้ นิ กพ็ อ * เสนิ่ เฉยี วกลับไปน่ังลงทเ่ี ดมิ เสยี่ วเหยยี นก็รบี เบยี ดเขา้ มาใกล ้ “ทําไมเธอไปนานจัง? แถมฉันโทรหาเธอ เธอยังไมไ่ ดย้ นิ อกี ” โทรศพั ท?์ เสน่ิ เฉยี วรบี เอาโทรศัพทท์ อ่ี ยใู่ นกระเป๋ าออกมา ลองกดดกู พ็ บวา่ มนั ปิดเครอ่ื งไปแลว้ แยล่ ะ! เหมอื นวา่ เธอจะลมื เรอ่ื งสําคญั ไปเรอ่ื งหนงึ่ ! หานชงิ สง่ั ใหซ้ จู วิ่ เอาชดุ มาใหเ้ ธอ แตว่ า่ โทรศพั ทข์ องเธอไม่ สามารถตดิ ตอ่ ได ้ อยา่ งนกี้ ็ไมใ่ ชว่ า่ ซจู วิ่ …. คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉยี วก็รบี ถามขน้ึ “พวกเธอมใี ครเอาสายชารจ์ กบั แบตสํารองมาไหม โทรศพั ทฉ์ ันแบตหมด” เสย่ี วเหยยี นกะพรบิ ตาปรบิ ๆ “วนั นเ้ี ป็ นวันจัดงานเลยี้ งนะ ใครจะ ไปพกของแบบนัน้ ตดิ ตวั กนั เลา่ …..”

“ฉันเอามา” หานเสโ่ ยวยกกระเป๋ าของตวั เองมาวางไวบ้ นโตะ๊ แลว้ หยบิ สายชารจ์ กบั แบตสํารองดา้ นในออกมา “อะ่ น”ี่ “เสโ่ ยว ขอบใจนะ”เสน่ิ เฉียวรบี เสยี บสายเขา้ ไปกบั โทรศพั ท์ ชารจ์ แบตไปสกั พักกเ็ ปิดเครอ่ื ง โชคดที โี่ ทรศพั ทข์ องเสน่ิ เฉยี วมรี ะบบชารจ์ เร็ว ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี ว เปิดเครอื่ งดกู ็เห็นวา่ มสี ายทไ่ี มไ่ ดร้ ับหลายสายกบั ขอ้ ความทยี่ ัง ไมไ่ ดเ้ ปิดอา่ นตงั้ หลายขอ้ ความ นอกจากหนง่ึ สายทเ่ี สย่ี วเหยยี นโทรมา ทเี่ หลอื กเ็ ป็ นสายทซ่ี จู ว่ิ โทรมาทัง้ หมด หานเสโ่ ยวทน่ี ั่งอยขู่ า้ งๆเธอ เหลอื บไปเห็นเขา้ พอดี เห็นเป็ นชอ่ื ทคี่ นุ ้ เคยก็ชะงักไปแลว้ คอ่ ยถามขนึ้ “ซจู ว่ิ ? น่ันไมใ่ ชเ่ ลขาของ พชี่ ายฉันเหรอ?” ไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวกน็ งิ่ ไปแลว้ คอ่ ยพยกั หนา้ “ใช”่ หานเสโ่ ยวใจเตน้ ตกึ ตัก “เลขาซเู ธอโทรมาหาแกทําไมกนั ? แถมยังโทรมาหาตงั้ เยอะขนาดนอ้ี กี ”

เสน่ิ เฉียวนกึ ถงึ เรอ่ื งทห่ี านชงิ จะสง่ ชดุ ราตรมี าใหต้ วั เอง คดิ ไป คดิ มากค็ ดิ วา่ ไมค่ วรบอกเรอ่ื งนกี้ บั เสโ่ ยว ดังนัน้ กเ็ ลยอธบิ ายขน้ึ วา่ “สงสยั จะเป็ นเรอื่ งงานครัง้ กอ่ น ทจี่ ะตอ้ งคยุ กบั ฉันมงั้ ” “ออ๋ ” ไดย้ นิ วา่ เป็ นเรอื่ งงาน หานเสโ่ ยวกน็ กึ ถงึ เรอ่ื งทพ่ี วกเขา รว่ มมอื กนั ตอนนถ้ี งึ ไดส้ บายใจขน้ึ “ทแี่ ทก้ แ็ บบนนี้ เี่ อง” “ออื ฉันขอไปโทรกลบั หาเธอหน่อย” เสน่ิ เฉียวลกุ ขนึ้ ยนื หยบิ แบตสํารองแลว้ เดนิ ออกไป เสร็จแลว้ ก็ โทรกลับไปหาซจู ว่ิ “คณุ หนูเสนิ่ ” “เลขาซู ขอโทษดว้ ยนะคะ…โทรศพั ทฉ์ ันแบตหมด” มเี สยี งหวั เราะของเลขาซดู งั ขน้ึ มาจากอกี ฝั่ง “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ตอน แรกฉันไปหาคณุ ทบ่ี รษิ ัทแลว้ แตว่ า่ หลงั จากนัน้ กเ็ หมอื นจะเห็น วา่ คณุ ใสช่ ดุ อยแู่ ลว้ แบบนัน้ ก็เลยไมไ่ ดโ้ ทรไปอกี คะ่ ” “ชว่ ยขอบคณุ น้ําใจของประธานแทนฉันดว้ ยนะคะ” “น่ันไมต่ อ้ งเกรงใจเลยคะ่ ”

“ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ฉันขอวางสายกอ่ นนะคะ” หลังจากทเ่ี สนิ่ เฉียววางสาย หานเสโ่ ยวก็เดนิ มาหา “ขอบคณุ นํ้าใจพชี่ ายฉัน นํ้าใจอะไรเหรอ?” อยๆู่ เธอกโ็ ผลม่ าจากทางดา้ นหลัง เสนิ่ เฉียวตกใจเสยี ยกใหญ่ เอามอื มาทาบไวต้ รงอก “เสโ่ ยว แกทําใหฉ้ ันตกใจหมดเลย” ถงึ แมว้ า่ ใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวจะยม้ิ แตว่ า่ รอยยม้ิ ของเธอนัน้ ไมน่ ่ามอง “ฉันถามแกอยนู่ ะ ทําไมถงึ ขอใหเ้ ลขาซขู อบคณุ พชี่ ายฉัน? เฉยี วเฉียว แก….ปรกึ ษาอะไรกบั พช่ี ายฉันลบั หลัง ฉันหรอื เปลา่ ?” ไดฟ้ ัง เสนิ่ เฉียวก็ขมวดควิ้ เรยี ว ปรกึ ษาอะไร? ทจ่ี รงิ เธอไมอ่ ยากบอกเรอื่ งนก้ี บั หานเสโ่ ยวก็ เพราะคดิ วา่ มนั ไมค่ อ่ ยเหมาะสม เพราะวา่ เธอเองไมไ่ ดร้ ับชดุ เรอื่ งๆนไ้ี มไ่ ดเ้ กดิ ขนึ้ เพราะฉะนัน้ ก็ ไมม่ คี วามจําเป็ นอะไรทจ่ี ะตอ้ งพดู ถงึ แตว่ า่ หานเสโ่ ยวเองกเ็ ป็ น

เพอื่ นสนทิ ของเธอ หานชงิ กเ็ ป็ นพชี่ ายของเธออกี ถา้ ตอนนี้ เสนิ่ เฉยี วไมบ่ อกอกี ฝ่ าย ดเู หมอื นวา่ จะไมจ่ รงิ ใจใชไ่ หม? ในตอนทกี่ ําลงั คดิ เสยี่ วเหยยี นกม็ าหาพอดี “พวกเธอสองคนทําอะไรอยเู่ นย่ี ? คนื นเี้ ป็ นคนื งานเลยี้ งนะ เลกิ มากระซบิ กระซาบกนั ตรงนไี้ ดแ้ ลว้ ไปเถอะ ฉันจะพาพวกแกไป ดทู ส่ี ระวา่ ยน้ํา” พดู จบก็ไมไ่ ดส้ นใจวา่ คนทงั้ คจู่ ะรับปากหรอื ไม่ กล็ ากทัง้ สอง คนไปทนั ที โดนเธอดงึ ไปแบบน้ี บทสนทนาระหวา่ งเสน่ิ เฉยี วกบั หานเสโ่ ยว กถ็ กู ขดั ไปดว้ ย ในใจของหานเสโ่ ยวเรม่ิ รสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยดี อาจจะ เพราะระแวง ดงั นัน้ เธอกเ็ ลยมคี วามรสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยดี กลัววา่ เสน่ิ เฉียวจะทําเรอื่ งไมด่ ลี ับหลงั ตวั เอง สระน้ํากวา้ งใหญม่ หมึ าสะทอ้ นเป็ นประกายอยใู่ ตแ้ สงไฟ นํ้าใส กระเพอื่ มเบาๆ ในทไี่ มไ่ กลมเี ปียโนอยหู่ นงึ่ ตวั ผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ ในชดุ นางฟ้ากําลังน่ังเลน่ เปียโนอยตู่ รงนัน้ ชายหนุ่มและหญงิ สาวกําลงั พดู คยุ และหวั เราะ บรรยากาศดมี ากๆ

พอมาถงึ ขอบสระเสย่ี วเหยยี นก็พดู ขนึ้ “พวกเราน่ะ มาอยตู่ รงน้ี กนั แลว้ กไ็ มต่ อ้ งไปไหนแลว้ นะ อกี สกั พักจะมรี ายการดๆี ใหด้ ”ู รายการดๆี ? เสนิ่ เฉียวกบั หานเสโ่ ยวมสี หี นา้ งนุ งง “พวกเธอคนนงึ ไมใ่ ชค่ นของบรษิ ัทเรา อกี คนเพง่ิ จะเขา้ มาใหม่ งานเลย้ี งบรษิ ัททกุ ปี ทา่ นรองประธานเยก่ บั พวกคณุ ชายคนอน่ื ๆ จะมาเขา้ รว่ มการแขง่ ขนั วา่ ยนํ้ากนั ” เสน่ิ เฉยี วไดฟ้ ังกม็ สี หี นา้ ประหลาดใจ “นค่ี อื รายการดๆี ?” “ใชน่ ่ะส!ิ ” เสย่ี วเหยยี นควา้ แขนของเธอไวอ้ ยา่ งตนื่ เตน้ “รอง ประธานเยห่ นุ่ ดมี ากนะ! แถมไมใ่ ชแ่ คเ่ ขา ยงั มลี กู ชายของ บรษิ ัทอนื่ ๆอกี ดว้ ย หนา้ ตาก็หลอ่ หนุ่ กด็ ี นน่ี ะเป็ นอาหารตาชนั้ ดี ของคนทช่ี อบสอ่ งคนหลอ่ เลยนะ เธอรหู ้ รอื เปลา่ ?” เสน่ิ เฉยี ว “……” หานเสโ่ ยว “……” วนิ าทถี ดั มา หานเสโ่ ยวกเ็ ทา้ คาง “เยโ่ มเ่ ซนิ จะมาดว้ ยไหมอะ่ ?” “อะไรนะ? เสย่ี วเหยยี นเบกิ ตากวา้ ง แลว้ หนั ไปกลอกตาใสห่ าน เสโ่ ยว “คําถามนข้ี องคณุ ตงั้ ใจใชไ่ หม?”

“หา?” “ใครๆก็รกู ้ นั วา่ คณุ ชายเยน่ ั่งรถเข็น เขาจะแขง่ ขนั ไดย้ ังไงคะ?” หานเสโ่ ยวก็รไู ้ ดท้ ันที กถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนพกิ าร คงเป็ นเพราะวา่ ในเวลาปกตเิ ขามักจะแผร่ ังสกี ดดนั เสมอ ดงั นัน้ เธอก็เลยลมื ความจรงิ ขอ้ ทว่ี า่ เขาเป็ นคนพกิ าร พดู ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ เสนิ่ เฉียวก็นกึ ถงึ ตอนทเี่ ถยี งกนั ตรงทาง เดนิ หนา้ หอ้ งนํ้า ตอนแรกความสมั พันธข์ องทัง้ สองคนกแ็ ยอ่ ยแู่ ลว้ หลังจากคนื น้ี ไป….เขาก็คงจะเกลยี ดเธอมากกวา่ เดมิ สนิ ะ? ตอนที่ 180 ไมม่ น่ั ใจ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวกห็ ลบุ ตาลง มองไปทผี่ วิ นํ้าทสี่ ะทอ้ นแสง เป็ นประกายแลว้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร

“ขอโทษนะ ฉันไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากขนาดนัน้ …..” หานเสโ่ ยวยมิ้ อยา่ งอายๆ เสย่ี วเหยยี นจ๊ปิ ากครัง้ หนง่ึ แลว้ ก็พมึ พําเธอตอ้ งมี ความคดิ ไมด่ แี น่ เสร็จแลว้ กห็ นั มามองเสนิ่ เฉยี วทเี่ รมิ่ เหมอ่ “เธอรบี ชารจ์ แบตโทรศพั ทใ์ หเ้ ต็มสิ อกี เดย๋ี วทกุ คนเรมิ่ แขง่ พวก เราจะไดถ้ า่ ยรปู กนั ” อยๆู่ หานเสโ่ ยวกค็ ดิ อะไรขนึ้ ได ้ แลว้ ก็ถามขน้ึ อกี “แลว้ ตอนท่ี กําลังแขง่ ทกุ ๆคนกจ็ ะมาอยทู่ นี่ เ่ี หรอ?” เสยี่ วเหยยี นพยกั หนา้ “แน่นอนอยแู่ ลว้ คะ่ ถงึ เวลานัน้ ทกุ ๆคนก็ จะมาทนี่ ี่ แถมพวกเรากต็ อ้ งการกรรมการดว้ ย” “มแี คผ่ ชู ้ ายทแ่ี ขง่ ขนั ไดเ้ หรอ?” เสยี่ วเหยยี นมองหานเสโ่ ยว “คณุ หมายความวา่ ยงั ไงคะ?” “ความหมายของฉันกค็ อื พวกผชู ้ ายแขง่ ขนั ได ้ พวกผหู ้ ญงิ ก็ แขง่ ขนั ไดเ้ หมอื นกนั น”ี่ แววตาของ เสย่ี วเหยยี นเป็ นประกาย “พดู แบบนกี้ น็ ่าจะไดน้ ะ แตว่ า่ …ฝั่งคนจัดไมไ่ ดจ้ ัดการเรอ่ื งนไี้ วด้ ว้ ยน่ะสิ พวกเราก็ไมม่ ี ทางเขา้ รว่ มแขง่ ขนั ดว้ ยได”้

“กไ็ มใ่ ชง่ า่ ยเหรอ?” หานเสโ่ ยวยกยมิ้ เธอเดนิ ไปอยขู่ า้ งๆ ตวั เสน่ิ เฉียวแลว้ ควงแขนเธอเอาไว ้ เสร็จแลว้ กโ็ บกมอื ใหก้ บั เย่ หลน่ิ หาน “พใี่ หญเ่ ย！่ ” เสยี งเรยี กของหานเสโ่ ยวสามารถเรยี กสายตาของคนอนื่ ๆได ้ ความจรงิ แลว้ สายตาของเยห่ ลนิ่ หานมองมาทางนต้ี ลอด ตงั้ แตท่ เี่ สน่ิ เฉียวปรากฏตวั สายตาของเขาก็โดนสแี ดงสดนัน้ ดงึ ดดู เอาไว ้ จากนัน้ ทํายงั ไงก็หยดุ มองไมไ่ ด ้ ตอนแรกเขา้ ใจวา่ ความรสู ้ กึ สงู สง่ งดงามบนรา่ งกายของเธอ เหมาะกบั สอี อ่ นๆ ประมาณชดุ สนี ้ําเงนิ สเี ขยี วพวกน้ี แตค่ ดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ พอมาใสส่ แี ดงสด กค็ ลา้ ยกบั ผงสชี าดทใี่ ชเ้ จมิ บน หนา้ ผาก ในตอนทหี่ านเสโ่ ยวโบกมอื มาทางเขา เยห่ ลน่ิ หานมองเห็น ในทนั ที แลว้ ก็มองเห็นสหี นา้ ทเ่ี ปลย่ี นไปในทันทขี องเสน่ิ เฉียว ดว้ ย เสนิ่ เฉียวดงึ มอื ของเธอลง แลว้ เอย่ ถามขนึ้ เสยี งเบา “แกเรยี ก เขามาทําไม?”

หานเสโ่ ยวตอบกลบั ยมิ้ ๆ “ไมท่ ําอะไร เขาไมไ่ ดเ้ ป็ นหนงึ่ ในคน รับผดิ ชอบทน่ี หี่ รอื ยังไง ฉันก็แคอ่ ยากจัดการแขง่ ขนั วา่ ยนํ้าของ ผหู ้ ญงิ กแ็ คอ่ ยากขอใหเ้ ขาชว่ ยเพมิ่ ให”้ เสนิ่ เฉียว “……แบบนัน้ ก็ไมเ่ ห็นตอ้ งเรยี กเขาเลย ตกลงแกจะ ทําอะไร?” ประโยคสดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉยี วกดเสยี งใหต้ ํา่ แลว้ ถามเธอ “อยา่ ทําตวั วนุ่ วายส”ิ “วางใจเถอะน่า ฉันไมไ่ ดจ้ ะบอกเขาตอนนี้ ฉันตอ้ งถามความ สมคั รใจของแกกอ่ นอยแู่ ลว้ ” “รองประธานเยม่ าแลว้ !” เยห่ ลน่ิ หานเดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ พวกเธอ ใบหนา้ หลอ่ เหลา ของเขามรี อยยมิ้ บางๆประดบั อยู่ “มอี ะไรเหรอ?” “พใี่ หญเ่ ย！่ ”หานเสโ่ ยวน้ําเสยี งตนื่ เตน้ “ฉันไดย้ นิ มาวา่ อกี แป๊ บหนง่ึ พวกพจ่ี ะมกี ารแขง่ ขนั วา่ ยนํ้าชายใชไ่ หมคะ?” “อมื ” เยห่ ลน่ิ หานพยักหนา้ อยา่ งอบอนุ่ “ปีทผี่ า่ นๆมามแี ตพ่ วกผชู ้ ายทแ่ี ขง่ ขนั ปีนช้ี ว่ ยเพม่ิ ผหู ้ ญงิ เขา้ ไป ดว้ ยไดไ้ หมคะ?”

ไดฟ้ ัง เยห่ ลนิ่ หานก็ชะงักไป คดิ ไมถ่ งึ วา่ หานเสโ่ ยวจะขอเรอ่ื งน้ี กบั เขา หานเสโ่ ยวเห็นวา่ สหี นา้ ของเขาเปลย่ี นไปเป็ นตกตะลงึ กร็ บี จับมอื ของเสน่ิ เฉียวเอาไว ้ แลว้ ก็ผลักเธอออกไป “นก่ี ็เป็ น สง่ิ ทเ่ี ฉียวเฉยี วตงั้ หนา้ ตงั้ ตารอนะคะ พใ่ี หญเ่ ยค่ งจะไมป่ ฏเิ สธ คํารอ้ งขอเล็กๆของเฉียวเฉียวใชไ่ หมคะ?” “ฉัน…..”เสน่ิ เฉยี วกําลงั จะแกต้ า่ งใหก้ บั ตวั เอง แตห่ านเสโ่ ยวก ลบั เกาะเธอเอาไวแ้ น่น แลว้ พดู ขนึ้ เสยี งเบาขา้ งๆหเู ธอ “ถา้ แก ไมอ่ ยากใหฉ้ ันเอาเรอ่ื งไปบอกเขา แกก็ชว่ ยเรอื่ งเล็กๆนอ้ ยๆ ของฉันหน่อยส”ิ ถา้ เกดิ ถงึ ตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ มาละก็ อยา่ งนัน้ เธอ….กต็ อ้ งอวดหนุ่ ของเธอตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ หน่อย ถงึ เสยี่ วเหยยี นจะไมช่ อบทห่ี านเสโ่ ยวผลกั เสน่ิ เฉยี วออกไป แต่ วา่ ในใจของเธอเองก็ตงั้ หนา้ ตงั้ ตารอคอยรายการนเ้ี หมอื นกนั แตว่ า่ …สดุ ทา้ ยก็ยังพดู ขนึ้ วา่ “รองประธานเยถ่ า้ เกดิ วา่ ลําบาก ใจละก็ไมต่ อ้ งเพมิ่ กไ็ ดค้ ะ่ เหมอื นทผี่ า่ นๆมากด็ ”ี แตว่ า่ ในตอนน้ี เยห่ ลน่ิ หานกลับพดู ขน้ึ มาดว้ ยรอยยม้ิ บางๆ “ผม คดิ วา่ คําแนะนําของพวกคณุ ก็ไมเ่ ลว”

นัยนต์ าทอ่ี อ่ นโยนเหมอื นกบั มแี สงสอ่ งออกมา กแ็ คแ่ สงนัน้ เป็ น แสงทอ่ี อ่ นโยน ไมม่ แี ววของการทํารา้ ยใดใด ทกุ คนไดเ้ ห็นก็ ตะลงึ กนั ไป “ปีทผี่ า่ นๆมากม็ แี ตพ่ วกเราทเี่ ป็ นผชู ้ ายแขง่ ขนั ปีนพี้ วกคณุ เสนอขนึ้ ผมก็เลยคดิ ไดว้ า่ ถา้ เพม่ิ ผหู ้ ญงิ เขา้ ไปดว้ ย ก็คงจะเพมิ่ ความน่าสนใจในงานเลยี้ งวันนไ้ี ด”้ เสน่ิ เฉยี ว “……” เพมิ่ ความน่าสนใจกบั ผนี ่ะสิ นเี่ ป็ นงานเลย้ี งประจําปีนะ ไมใ่ ชง่ านแขง่ ขนั วา่ ยน้ําสกั หน่อย…… แตว่ า่ หานเสโ่ ยวกบั เสย่ี วเหยยี นกด็ ดู ใี จทจ่ี ะไดล้ อง เธอเองก็ไม่ มอี ะไรใหพ้ ดู อกี “นพี่ ใี่ หญเ่ ยร่ ับปากแลว้ ใชไ่ หมคะ? อยา่ งนัน้ อกี แป๊ บหนงึ่ พวก เราก็ไปลงชอ่ื สมัครไดแ้ ลว้ ใชไ่ หมคะ?” “แน่นอน เดย๋ี วผมจะไปคยุ กบั คนรับผดิ ชอบงานเรอื่ งนเ้ี สยี หน่อย เดย๋ี วพอพวกเขาเรม่ิ ลงชอื่ รับสมัคร พวกคณุ ทัง้ สามคน

จะเขา้ รว่ มแขง่ ขนั เหรอ? รับจํานวนจํากดั นะ ถา้ เกดิ วา่ พวกคณุ ทัง้ สามคนอยากจะเขา้ รว่ ม เดย๋ี วผมจะใหค้ นทรี่ ับผดิ ชอบเกบ็ ท่ี ไวใ้ ห”้ “เอาคะ่ ๆๆ!”เสยี่ วเหยยี นกบั หานเสโ่ ยวพยักหนา้ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั มเี พยี งแคเ่ สน่ิ เฉยี วทไ่ี มไ่ ดพ้ ยักหนา้ ดงั นัน้ ทัง้ สองคนเลยมอง มาทางเธอ “เฉียวเฉยี วเแกไมเ่ ขา้ รว่ มเหรอ?” “เออ่ …..” เสนิ่ เฉยี วชะงักไปเล็กนอ้ ย เอย่ ปากอยา่ งเขนิ ๆ “ฉัน วา่ ยน้ําไมเ่ ป็ น” แน่นอนวา่ เธอเขา้ รว่ มไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ เสยี่ วเหยยี นตกใจเล็กนอ้ ย “นเ่ี ธอวา่ ยน้ําไมเ่ ป็ นเหรอ? พระเจา้ ชว่ ย ตอนนสี้ งั คมแบบน้ี ตอ่ ใหเ้ ธอวา่ ยนํ้าไมเ่ ป็ นแตก่ ต็ อ้ งหดั นะ เขา้ ใจไหม? ไมอ่ ยา่ งนัน้ แยแ่ น่ๆ” “ไมเ่ ป็ นไร อยา่ งนัน้ เฉียวเฉียวกร็ อใหก้ ําลังใจอยบู่ นขอบสระ แลว้ กนั นะ พใ่ี หญเ่ ยอ่ ยา่ งนัน้ ชว่ ยเก็บไวใ้ หพ้ วกเราสองทน่ี ะคะ” “โอเค” เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ บางๆแลว้ พยกั หนา้ รับทราบ

รอจนเขาไปแลว้ ไมน่ านก็มคี นทร่ี ับผดิ ชอบมาประกาศเรอ่ื งน้ี จากนัน้ หานเสโ่ ยวกไ็ ปลงชอ่ื อยา่ งตนื่ เตน้ สว่ นเสย่ี วเหยยี นกลบั บอกใหเ้ ธอไปกอ่ นเลย สว่ นตวั เองก็ยงั อยทู่ เี่ ดมิ “สายตาทร่ี องประธานเยม่ องเธอ เธอเห็นหรอื ยงั ละ่ ?” เสนิ่ เฉียวชะงักไป “อะไรนะ?” “นั่นนะเห็นไดช้ ดั เลยนะวา่ เต็มไปดว้ ยความรัก รองประธานเย่ กําลังจบี เธออยหู่ รอื เปลา่ ? แตว่ า่ แกไมย่ อมรับ?” “…..แกตาฝาดแลว้ แหละ? ฉันกบั รองประธานไมไ่ ดม้ ี ความสมั พันธก์ นั ในเชงิ แบบนัน้ ” เยห่ ลนิ่ หานจบี เธอ? นม่ี นั เป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยา่ งสนิ้ เชงิ เธอเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ ใหไ้ มใ่ ชเ่ รอื่ งจรงิ แตว่ า่ เยห่ ลิ่ นหานก็รู ้ เขาไมม่ ที างทําเรอื่ งแบบนี้ “ฉันรวู ้ า่ พวกเธอไมใ่ ชค่ วามสมั พันธแ์ บบนัน้ แตว่ า่ ก็ไมไ่ ดห้ า้ ม ไมใ่ หเ้ ขาไมช่ อบแกนี่ สายตาแบบนัน้ …..ทําใหค้ นรสู ้ กึ วา่ มันดมู ี ความตอ้ งการสงู มาก อกี อยา่ งนะแกรหู ้ รอื เปลา่ ? ครัง้ กอ่ น…..”

เสยี่ วเหยยี นบอกเรอ่ื งทเี่ กดิ ขน้ึ ครัง้ กอ่ นทห่ี า้ งสรรพสนิ คา้ ใหเ้ สนิ่ เฉียวฟัง “เพราะฉะนัน้ ฉันคดิ วา่ รองประธานเยก่ ําลังจบี เธอ ถงึ แมว้ า่ กอ่ น หนา้ นเ้ี ธอจะเคยมขี า่ วเสยี กบั คณุ ชายเย่ แตว่ า่ ถา้ เกดิ รอง ประธานเยไ่ มใ่ สใ่ จละ่ ก็ ฉันคดิ วา่ แกสามารถ…..” “เสย่ี วเหยยี น” เสนิ่ เฉียวใชแ้ รงทัง้ หมดขดั จังหวะพดู ของเธอไว ้ “ตอ่ จากนเี้ ธออยากพดู เรอื่ งแบบนอ้ี กี นะ!” ตอ่ ใหเ้ ธอไมไ่ ดค้ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอกไ็ มม่ ที างคบกบั เยห่ ล่ิ นหานแน่! ไมอ่ ยา่ งนัน้ ….แบบนัน้ ไมใ่ ชก่ ารทพี่ น่ี อ้ งใชผ้ หู ้ ญงิ คนเดยี วกนั หรอื ไง? นอ้ งสะใภข้ องตวั เองกบั พเี่ ขยของตวั เองมาพัวพันกนั ถงึ ตอนนัน้ คนอน่ื ๆจะมองตระกลู เสน่ิ ยงั ไง? จะมองเธอยังไง? เสยี่ วเหยยี นโดนทา่ ทางจรงิ จังของเธอทําใหต้ กใจ เลยชะงักไป พักหนงึ่ “ฉันเขา้ ใจแลว้ ” เสนิ่ เฉียวกลับจมอยใู่ นความคดิ ของตวั เอง

ตอนแรกในใจของเธอกต็ กี นั ไปมาอยแู่ ลว้ หลงั จากทโี่ ดนเสย่ี ว เหยยี นพดู แบบนัน้ ใส่ ตอนนใ้ี จของเธอกย็ ง่ิ ไมส่ งบ เยห่ ลน่ิ หานคงไมไ่ ดช้ อบเธอจรงิ ๆใชไ่ หม? แตว่ า่ ทําไมเขาถงึ ดกี บั เธอขนาดน้ี แถมยอมควักเงนิ สามแสน เพอ่ื รักษาแมเ่ ธอโดยไมล่ ังเล หลงั จากนัน้ ….ยังสง่ ชดุ ทมี่ รี าคา ประมลู ถงึ หนงึ่ ลา้ นมาใหเ้ ธออกี บวกกบั สายตากบั รอยยม้ิ เมอื่ กขี้ องเขา อยๆู่ เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ วา่ …..มคี วามรสู ้ กึ ทไ่ี มด่ ไี หลผา่ น ตอนที่ 181 ตา่ งกนั ราวกบั ฟ้ ากบั เหว เวลาผา่ นไปแลว้ นาทเี ลา่ วนิ าทเี ลา่ ในไมช่ า้ การแขง่ ขนั กไ็ ดเ้ รมิ่ ขนึ้ ผหู ้ ญงิ ทอ่ี ยใู่ นสนามแขง่ ไดข้ า่ ววา่ ผหู ้ ญงิ สามารถสมัครการ แขง่ ขนั ได ้ อกี อยา่ งถา้ หากวา่ แขง่ ไดท้ หี่ นงึ่ จะไดร้ ับรางวัล พเิ ศษ เพราะฉะนัน้ ผหู ้ ญงิ มากมายตา่ งกแ็ ยง่ กนั ไปสมคั ร กาวหยนุ และชยุ หมนิ่ ลก่ี ็อยใู่ นนัน้

หลงั จากทที่ ัง้ สองสมคั รเรยี บรอ้ ยแลว้ กลบั มาเห็นเสนิ่ เฉยี วนั่ง อยทู่ น่ี ่ัน กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเดนิ มาพดู ประชด “นเี่ ป็ นคนใหมแ่ ผนกเราไมใ่ ชห่ รอ? ทําไมถงึ มานั่งเหมอ่ ทน่ี ่ี ละ่ ?” “น่ันน่ะสิ มกี จิ กรรมการแขง่ ขนั เธอกลบั ไมไ่ ปเขา้ รว่ มหรอ? คน อยา่ งเธอควรจะชอบออกหนา้ มากทสี่ ดุ แลว้ ไมใ่ ชห่ รอ?” เสยี่ วเหยยี นจอ้ งพวกเธอไปหนง่ึ ที “พวกเธออยากทําอะไร?” “ไมท่ ําอะไร ก็แคม่ าดเู สน่ิ เฉยี วเทา่ นัน้ เอง” “คนใหม่ เธอไมเ่ ขา้ รว่ มการแขง่ ขนั จรงิ ๆ หรอ?” กาวหยนุ มอง เสนิ่ เฉยี วแลว้ ถาม เสนิ่ เฉียวมองเธอไปหนงึ่ ที “มกี ฎวา่ จําเป็ นตอ้ งเขา้ รว่ มหรอ?” “เธอ!” กาวหยนุ โมโหมาก ตอนแรกคดิ วา่ หาโอกาสทํารา้ ยเธอ ไดแ้ ลว้ ใครจะไปร…ู ้ …เธอกลับไมเ่ ขา้ รว่ มกจิ กรรม “เฉียวๆ ไมเ่ ขา้ รว่ มกจิ กรรมเกยี่ วอะไรกบั พวกเธอ? พวกเธอ อยากเขา้ รว่ มก็เขา้ รว่ มเองสิ ยงุ่ กบั คนอน่ื เยอะแยะขนาดนัน้

ทําไม?” เสย่ี วเหยยี นปกป้องเสนิ่ เฉยี วไวข้ า้ งหลังของตวั เอง แลว้ จอ้ งกาวหยนุ สองดว้ ยแววตาทโ่ี หด “กาวหยนุ ฉันวา่ นางไมก่ ลา้ ทจ่ี ะเขา้ รว่ มดว้ ยซา้ํ กแ็ คก่ ลวั วา่ จะ แพใ้ หพ้ วกเรา ในเมอื่ เธอไรค้ วามสามารถเชน่ น้ี งัน้ เรากไ็ มต่ อ้ ง สนใจเธอแลว้ ” “ไปเถอะ!” หลงั จากทท่ี งั้ สองเดนิ ไปแลว้ เสยี่ วเหยยี นพดู ดว้ ยความโมโห วา่ “คงไมใ่ ชว่ า่ สองคนนจ้ี อ้ งจะรงั แกเธอแบบนต้ี ลอดหรอก นะ?” “ไมม่ อี ะไร กแ็ คเ่ ป็ นคนปากไวเทา่ นัน้ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งไปสนใจ” เสน่ิ เฉียวสา่ ยหวั แสดงบอกเธอวา่ อยา่ โมโห ในตอนทกี่ ารแขง่ ขนั เรม่ิ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั ออกมาแลว้ ถงึ แมว้ า่ เขาจะน่ังอยบู่ นรถเข็น แตว่ า่ ในตอนทเี่ ซยี วซเู่ ข็นเขา ออกมา ความเย็นชาทอ่ี ยบู่ นตวั เขา รวมถงึ ความหลอ่ เหลาบน ใบหนา้ ของเขานัน้ ไดด้ งึ ดดู ความครน้ื เครงขนึ้ มา ผหู ้ ญงิ มากมายกําลงั พดู ถงึ เขาอยา่ งเป็ นสว่ นตวั

“คณุ ชายเยห่ ลอ่ มากจรงิ ๆ ถา้ หากวา่ ไมไ่ ดน้ ั่งอยบู่ นรถเข็นละก็ ตอ้ งเป็ นคนทสี่ มบรู ณ์แบบมากๆ แน่นอน” “ใชแ่ ลว้ แววตาทล่ี กึ ซงึ้ นัน้ ถา้ หากวา่ ยอมมองฉันมาหนง่ึ ท…ี … ฉันวา่ ฉันคงจะเมาไปแลว้ ” “เธอคดิ วา่ เธอดมื่ สรุ าอยหู่ รอ? ยังจะมาเมาอกี อยา่ คดิ แลว้ ….. ถงึ แมว้ า่ ผชู ้ ายคนนจี้ ะน่ังอยบู่ นรถเข็น แตว่ า่ ลักษณะรปู ลกั ษณ์ ของเขาไดก้ ดทบั ผชู ้ ายทอ่ี ยใู่ นงานไปหมดแลว้ ดแู ลว้ ไมใ่ ชค่ น ธรรมดา ไมใ่ ชค่ นอยา่ งพวกเราทจ่ี ะไปเพอ้ คดิ ได\"้ “พพี่ ดู ไดถ้ กู มาก คณุ ชายเยน่ ั่งอยบู่ นรถเข็นลักษณะรปู ลกั ษณ์ ยงั กดทับผคู ้ นไปหมด\" ผคู ้ นตา่ งก็ถอนหายใจ ไมไ่ ดพ้ ดู ตอ่ อกี เยโ่ มเ่ ซนิ คอื เจา้ ของ แน่นอนวา่ ถกู เข็นไปยงั ตําแหน่งทส่ี ําคญั ทส่ี ดุ ผคู ้ นมากมาย เพยี งแวบเดยี วเยห่ ลน่ิ หานกม็ องเห็นเงาสี แดงของเสน่ิ เฉียว เธอยนื อยใู่ นทา่ มกลางผคู ้ นกลับสะดดุ ตาเป็ น พเิ ศษ เฮอ้ ยัยผหู ้ ญงิ ทส่ี มควรตายคนนี้

ใหเ้ ธอเปลยี่ นกระโปรงเธอกลบั ไมเ่ ปลย่ี น ยงั ใสม่ าถงึ ขา้ งสระ วา่ ยน้ําอกี ไอพ้ วกผชู ้ ายทสี่ มควรตายพวกนัน้ มแี ววตาตงั้ กด่ี วงตา่ งกม็ อง มาทางบนตวั เธอ เธอไมร่ เู ้ ลยจรงิ ๆ หรอื วา่ ตงั้ ใจใหค้ นอน่ื เห็น? ตงั้ แตท่ เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ออกมา แววตาของเสน่ิ เฉียวกม็ องไปบนตวั ของเขาโดยไมร่ ตู ้ วั ในตอนทที่ ัง้ สองสบตากนั เสนิ่ เฉียวอง้ึ ไปชว่ั ขณะ ยังไมท่ นั รอ ใหเ้ ธอรตู ้ วั สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กล็ อยผา่ นไปไปแลว้ จากนัน้ ก็ หยดุ อยบู่ นตวั ของหานเสโ่ ยวทย่ี นื อยขู่ า้ งๆ เธอ หานเสโ่ ยวสบตากบั แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะกะพรบิ ตาไปทางเขา แลว้ เผยรอยยม้ิ ทงี่ ดงามราวกบั ดอกไมอ้ อกมา เซยี วซทู่ ยี่ นื อยหู่ ลังเยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเหลอื กตาขาวไปทาง อากาศ “เมอื่ กคี้ ณุ ชายเยก่ ําลังมองทไี่ หนหรอ? เหมอื นจะเป็ นทางนัน้ นะ?”

“น่ันไมผ่ ชู ้ ว่ ยเสนิ่ ทถ่ี กู ลดตําแหน่งกอ่ นหนา้ นหี้ รอ? คณุ ชายเย่ จะมองเธอเนย่ี นะ?” “คดิ มากไปแลว้ มงั้ ? ถกู ลดตําแหน่งแลว้ จะมองเธออกี ทําไม?” “ไมเ่ ห็นวา่ คนทย่ี นื ขา้ งๆ เขาคอื ใครหรอ? คณุ ผหู ้ ญงิ คนโตของ ตระกลู หาน นอ้ งสาวของหานชงิ น่ันเป็ นถงึ ฐานันดรทสี่ งู สง่ ไม่ อาจเทยี บไดเ้ ลยนะ ถา้ หากวา่ ขาของคณุ ชายเยเ่ ราไมไ่ ดพ้ กิ าร จะตอ้ งเป็ นกง่ิ ทองใบหยกกบั คณุ ผหู ้ ญงิ คนโตตระกลู หาน แน่นอน!” “ประโยคนข้ี องเธอไมน่ ่าฟังเลย ถงึ แมว้ า่ คณุ ชายเยข่ องเราจะ พกิ าร แตเ่ ขาก็ยังคนโดดเดน่ ยอดเยยี่ ม คณุ ผหู ้ ญงิ คนโตตระกลู หานเหมาะสมกบั เขามาก ทัง้ ตระกลู ทางบา้ นและหนา้ ตาตา่ งก็ เหมาะสมกนั ด”ี คําพดู นเ้ี ขา้ ไปถงึ หคู นของคนสามคนโดยไมข่ าดสกั คํา หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ หรู อ้ นไปหมด ในใจรสู ้ กึ หวานรสู ้ กึ ดใี จ เสยี่ วเหยยี นกลบั กระแอมคอออกมา เหมอื นวา่ ไมเ่ ห็นดว้ ย

ในใจของเสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ ไมด่ ี เธอใชห้ างตาของเธอแอบมอง หานเสโ่ ยวไปหนงึ่ ที เธอสวมใสช่ ดุ เดรสสขี าวยนื อยทู่ น่ี ่ัน ภายใตก้ ารสอ่ งแสงของ แสงไฟราวกบั นางฟ้าทบี่ รสิ ทุ ธ์ิ ผวิ ขาวราวกบั หมิ ะ อกี อยา่ งเธอ ยังเป็ นคณุ ผหู ้ ญงิ คนโตของตระกลู หาน แสงสวา่ งนเ้ี ป็ นสงิ่ ท่ี ผคู ้ นมากมายขนาดไหนอยากจะไดแ้ ตไ่ มไ่ ดร้ ับ ในเมอื งเป่ ย ตระกลู หานเป็ นตระกลู ทเ่ี หมาะสมกบั ตระกลู เย่ ตระกลู หนงึ่ คณุ ผหู ้ ญงิ คนโตตระกลู หาน คณุ ชายสองตระกลู เย่ เสน่ิ เฉียวกม้ หนา้ ลง สายตามองตรงลงไปยังเทา้ ของเธอ เหมอื นเธอทไี่ หน…..ไมม่ อี ะไรเลย เธอเป็ นลกู สาวของตระกลู เสนิ่ แตก่ ลบั เป็ นลกู สาวทต่ี ระกลู เสน่ิ ไมร่ ักไมเ่ อ็นดู ไมเ่ พยี งแต่ เคยหยา่ ยังทอ้ งลกู ของผชู ้ ายคนอน่ื ผหู ้ ญงิ แบบนอี้ ยา่ งเธอ….. ใครไดแ้ ตง่ งานดว้ ยคงจะรสู ้ กึ โชครา้ ยและรังเกยี จสนิ ะ “ไมต่ อ้ งคดิ มาก” จๆู่ เสยี งของเสย่ี วเหยยี นกด็ งั ผา่ นมาทางหู เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนั้ แลว้ มองเธอดว้ ยความตกใจ จากนัน้ กเ็ ห็น

รอยยมิ้ ของเสย่ี วเหยยี น “เธอโดดเดน่ และยอดเยย่ี มมากกวา่ คน ในงานนม้ี ากมาย อกี อยา่ งเมอ่ื กฉ้ี ันสงั เกตเห็นแลว้ คณุ ชายเย่ กําลังมองเธอ” เสน่ิ เฉยี ว “……” เธอพดู ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอแลว้ จรงิ ๆ แต…่ ..หลงั จากนัน้ สายตาก็ไปหยดุ อยบู่ นตวั ของหานเสโ่ ยวแลว้ ตอนนเี้ ธอกําลังเป็ นหว่ งวา่ เพอ่ื ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะยั่วโมโหเธอ จงึ ตงั้ ใจมอี ะไรกบั หานเสโ่ ยว พอนกึ ถงึ จดุ นี้ เสน่ิ เฉียวกเ็ มม้ ปาก “เมอ่ื กฉี้ ันแคก่ ําลังคดิ วา่ การ แขง่ ขนั ของพวกเธอใครจะชนะ” เสย่ี วเหยยี นอง้ึ ไปเลย จากนัน้ กพ็ ดู ขน้ึ ดว้ ยความมัน่ ใจวา่ “แน่นอนวา่ ฉันอยแู่ ลว้ เมอ่ื กอ่ นฉันเป็ นถงึ นักวา่ ยนํ้าระดบั ชาติ เลยนะ” หานเสโ่ ยวทอ่ี ยขู่ า้ งๆ ไดย้ นิ ประโยคนข้ี องเธอแลว้ กพ็ ดู วา่ “งัน้ เธอคงตอ้ งระวังแลว้ นะ ฉันเองก็วา่ ยนํ้าเกง่ เหมอื นกนั นะ อกี อยา่ งรางวลั ชนะเลศิ ในคนื น้ี ตอ้ งเป็ นของฉัน”

หลงั จากไดย้ นิ แลว้ เสย่ี วเหยยี นยมิ้ แลว้ มองตาเธอ “เธอไมใ่ ช่ พนักงานบรษิ ัทเราสกั หน่อย จะชนะอะไร?” “สามารถเขา้ รว่ มได ้ กส็ ามารถชนะได ้ เธอคงไมใ่ ชจ่ ะรสู ้ กึ วา่ ฉัน ไมใ่ ชพ่ นักงานบรษิ ัทเธอ แลว้ ฉันจะยอมใหเ้ ธอหรอกนะ” หาน เสโ่ ยวตงั้ ใจยั่วโมโหเธอ ทนั ใดนัน้ สหี นา้ ของเสย่ี วเหยยี นก็เปลยี่ นไปเลย “ใครอยากให ้ เธอยอมให?้ ฉันจะแพใ้ หค้ นดดั จรติ อยา่ งเธอหรอ?” “เธอวา่ ใครดดั จรติ ?” “เธอไง” เสนิ่ เฉียวรบี เขา้ ไปหา้ มทงั้ สองคนไว ้ “ก็แคก่ ารแขง่ ขนั เทา่ นัน้ พวกเธอไมต่ อ้ งทะเลาะกนั แลว้ พวกผชู ้ ายจะเรมิ่ กนั แลว้ ” ในการแขง่ ขนั ของผชู ้ ายมผี คู ้ นมากมาย มผี ชู ้ ายทมี่ ชี าตติ ระกลู เปลยี่ นกางเกงวา่ ยน้ําแลว้ ยนื อยขู่ อบสระวา่ ยน้ํา พอพวกเขา ออกมาผหู ้ ญงิ ทอี่ ย◌่ ใู นงานตา่ งกก็ ร๊ ดี กรา๊ ดอยา่ งบา้ คลง่ั มคี น ผคู ้ นมากมายทหี่ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาถา่ ยรปู

จดุ ทจ่ี า้ วหยยู่ นื อยใู่ กลก้ บั เสนิ่ เฉียวพอดี เขาหนั ศรี ษะมาก็ มองเห็นเสนิ่ เฉยี วแลว้ ทนั ใดนัน้ ก็ยม้ิ แลว้ เดนิ ตรงมา “อนั นัน้ …ถา้ หากวา่ ฉันชนะการแขง่ ขนั เธอสามารถใหเ้ บอร์ โทรศพั ทเ์ ธอกบั ฉันไดไ้ หม?” เสน่ิ เฉยี วอง้ึ ไปเลย มองดรู อยยมิ้ ชดั เจนทอี่ ยตู่ รงขา้ งหนา้ เธอน้ี ดรู อ้ ยเป็ นผชู ้ ายทอ่ี ายยุ ังนอ้ ยมาก เสยี่ วเหยยี นกะพรบิ ตาไปรอบหนง่ึ เหมอื นนกึ อะไรออก จงึ พดู แทนเธอวา่ “นายเป็ นใครเนย่ี ? นายฉะนัน้ แลว้ เกย่ี วอะไรกบั เฉยี วเฉียวของเรา?” ตอนท่ี 182 ลม้ิ รสดดี ลี ะกนั นะ จา้ วหยลู่ บู ศรี ษะดว้ ยความเขนิ อาย แลว้ อธบิ ายกบั เสน่ิ เฉียวดว้ ย ความจรงิ ใจ “ผมชอื่ จา้ วหยู่ เป็ นลกู ชายคนเดยี วของบรษิ ัทตระกลู จา้ ว งาน อดเิ รกของผมคอื เลน่ บาสและเลน่ รถแขง่ อยากจะเป็ นเพอ่ื นกบั คณุ ครับ”

เสนิ่ เฉยี ว “……” เสย่ี วเหยยี น “……” หานเสโ่ ยวเบป้ าก แลว้ พดู ดว้ ยความประชดวา่ “บรษิ ัทตระกลู จา้ ว? นายจะนับเป็ นอะไรได ้ ยังอยากจะมาเป็ นเพอ่ื นกบั พวกฉัน อกี ? ไมม่ องดตู วั เองเลยวา่ เหมาะสมหรอื เปลา่ ?” คําพดู ประโยคหนงึ่ พดู จนสหี นา้ ของคนรอบๆ ขา้ งเปลยี่ นไป หมด บนใบหนา้ ของจา้ วหยทู่ งั้ เขยี วทัง้ ซดี ขาว มองหานเสโ่ ยว โดยทพ่ี ดู อะไรไมอ่ อก ถงึ แมว้ า่ เสนิ่ เฉียวไมอ่ ยากสนใจคนทอี่ ยขู่ า้ งหนา้ แตว่ า่ คําพดู ประโยคเมอื่ กขี้ องหานเสโ่ ยวพดู เกนิ ไปเล็กนอ้ ยแลว้ อกี อยา่ ง เธอกไ็ มอ่ ยากเชอื่ เลยวา่ คําพดู พวกนัน้ จะออกมาจากปากของ หานเสโ่ ยว ฉะนัน้ เธอกเ็ ลยมองหานเสโ่ ยวดว้ ยความแปลกใจ ไปหนงึ่ ที ตงั้ แตม่ หี่ านเสโ่ ยวไดเ้ ป็ นลกู สาวคนโตของตระกลู หานมา กม็ ี ผคู ้ นมากมายเชดิ ชเู ธอ ปกตกิ ็หยง่ิ ยโสมาก เพราะวา่ ผคู ้ น สว่ นมากเห็นแกฐ่ านะเธอจงึ ไมก่ ลา้ ทําอะไรเธอ แตว่ า่ แคอ่ ยตู่ อ่ หนา้ เสนิ่ เฉียวถงึ ไดท้ ําพฤตกิ รรมในแบบเมอื่ กอ่ น ตอนนพ้ี อเจอ จา้ วหยู่ ทนั ใดนัน้ กล็ มื ไปแลว้

พอนกึ ถงึ จดุ นี้ หานเสโ่ ยวจงึ รบี ปรากฏรปู ลกั ษณ์คนดอี อกมา “เฉยี วๆ ฉันไมไ่ ดห้ มายความวา่ แบบนัน้ …ฉันแคร่ สู ้ กึ วา่ ….” เธอ ขยบั ไปใกลเ้ สนิ่ เฉยี วแลว้ พดู พมึ พําไปหนง่ึ ประโยค จากนัน้ ก็ทํา ใหเ้ สนิ่ เฉยี วเปลย่ี นสหี นา้ ไดส้ ําเร็จ “นายไปเถอะ” เสยี่ วเหยยี นเรง่ จา้ วหยู่ “การแขง่ ขนั ชนะหรอื ไม่ ชนะไมเ่ กยี่ วกบั เฉียวเฉียว เดย๋ี วถงึ เวลาแพแ้ ลว้ อยา่ มาโทษที่ พวกเราละกนั ความผดิ แบบนพ้ี วกเราไมร่ ับ” จา้ วหยรู่ ตู ้ วั วา่ ตวั เองพดู ผดิ ไป สหี นา้ อายเล็กนอ้ ย “ขอโทษนะ ผมไมไ่ ดห้ มายความวา่ แบบนัน้ ” หลังจากพดู เสร็จแลว้ เขากเ็ ดนิ จากไป หลงั จากนัน้ การแขง่ ขนั วา่ ยน้ําชายกไ็ ดเ้ รมิ่ ขนึ้ ภายใตเ้ สยี ง นกหวดี เพราะวา่ ตําแหน่งทพี่ วกเขายนื อยขู่ า้ งหนา้ พอดี ฉะนัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ ตน่ื เตน้ เป็ นพเิ ศษ หยบิ โทรศพั ทแ์ ลว้ ถา่ ยพวก เขาอยา่ งบา้ คลัง่ จากนัน้ กต็ ะโกนดงั วา่ “ประธานเยส่ ๆู ้ ! ประธานเยส่ ๆู ้ !\"

หนุ่ ของเยห่ ลน่ิ หานดมี าก สดุ ทา้ ยแลว้ เสย่ี วเหยยี นถงึ ขนั้ ตะโกน ไปดว้ ยหยบิ โทรศพั ทถ์ า่ ยรปู ไปดว้ ย ใสร่ องเทา้ สน้ สงู กระโปรง ยาว เสน่ิ เฉียวดแู ลว้ ยังเป็ นหว่ งแทนเธอ ผลการแขง่ ขนั ไมม่ ที ส่ี งสยั ผชู ้ นะเลศิ คอื เยห่ ลนิ่ หาน ทา่ มกลางเสยี งกรดี รอ้ งของผหู ้ ญงิ เกอื บทกุ คนตา่ งก็เห็นหนุ่ ของเยห่ ลน่ิ หาน ในตอนทเ่ี ขาออกมาจากสระน้ํา มเี พยี งแต…่ … เสนิ่ เฉียวทสี่ งั เกตเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยไู่ มไ่ กลมากนักจากขา้ งหลัง เขายงั อยบู่ นรถเข็น ถงึ แมว้ า่ สหี นา้ จะไรค้ วามรสู ้ กึ แววตาเย็นชา ราวกบั วา่ ไมส่ นใจเรอ่ื งใดทัง้ นัน้ แตว่ า่ เสน่ิ เฉียวกลบั รสู ้ กึ เป็ นสงสารเขาขน้ึ มา ถา้ หากวา่ ….ถา้ หากวา่ เขาไมไ่ ดพ้ กิ าร งัน้ คํา่ คนื น้…ี .เขาสามารถ วา่ ยน้ําอยใู่ นสระเหมอื นกบั ทกุ คน แตเ่ พราะวา่ เขาไมส่ ามารถ ขยบั ได ้ ฉะนัน้ สายตาของเธอหยดุ อยบู่ นตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ตลอดเวลา แคเ่ พยี ง แป๊ บเดยี วเยโ่ มเ่ ซนิ กร็ ตู ้ วั แลว้ แววตาทแ่ี หลมคมพงุ่ ตรงมา เสน่ิ เฉยี วตกใจ รบี หลบตาไปทางอนื่

แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นเป็ นแววตาทด่ี ถู กู แววตาเมอื่ ก…้ี …กําลงั สงสารหรอ? สงสารเขา? หลงั จากเสนิ่ เฉียวกม้ หนา้ มองลงขา้ งลา่ งไมน่ าน เสยี่ วเหยยี นก็ กลับมาแลว้ ควงแขนของเธอ “เธอกําลงั คดิ อะไรอย?ู่ การ แขง่ ขนั เมอื่ กโี้ ดดเดน่ ขนาดนเี้ ธอไมด่ เู ลย ฉันถา่ ยรปู มาเยอะ มาก ตา่ งก็เป็ นรปู ของรองประธานเย่ กลับไปแลว้ ฉันสง่ ใหเ้ ธอ นะ” “สง่ ใหฉ้ ัน?” “ใชแ่ ลว้ รองประธานเยก่ ําลังจบี เธออยไู่ มใ่ ชห่ รอ ใหเ้ ธอดู รา่ งกายของเขากอ่ นไง คนุ ้ ชนิ คนุ ้ ชนิ หน่อย” พดู ถงึ คําวา่ รา่ งกาย เสนิ่ เฉยี วก็นกึ ถงึ เรอ่ื งราวในคํา่ คนื ฝนตกคนื นัน้ ผชู ้ ายกดทบั เธอลงไปยงั เกา้ อหี้ นัง ลมหายใจและความเรา่ รอ้ นนัน้ ทําใหส้ นั่ ไปทัง้ ตวั สหี นา้ ของเธอซดี ขาวไปหมด “เธออยา่ พดู ไปมัว่ แลว้ !”

จากนัน้ เธอกห็ นั หลงั ไปยังทนี่ ั่งของตวั เอง หยบิ แกว้ น้ําทอี่ ยบู่ น มอื ขนึ้ มาดม่ื ไมไ่ ดส้ งั เกตเลยวา่ แกว้ บนมอื ของตวั เองถกู คนอน่ื เปลยี่ นไปแลว้ กาวหยนุ และชยุ หมน่ิ ลที่ อ่ี ยไู่ มไ่ กลมากนัก เห็นภาพนแี้ ลว้ กย็ มิ้ มมุ ปากดว้ ยความไดใ้ จ “กาวหยนุ ฉันวา่ แลว้ พวกเราตอ้ งมโี อกาสรังแกเธอไดแ้ น่นอน” กาวหยนุ ยมิ้ อยา่ งไดใ้ จ “ขอแคเ่ ธอดม่ื แกว้ นัน้ ลงไป เดย๋ี วผา่ น ไปสกั พัก….รา่ งกายของเธอก็จะเรา่ รอ้ น เวยี นหวั สบั สน เธอไป บอกหวั หนา้ สวใี่ หเ้ ขารอรับคนอยขู่ า้ งหลงั เถอะ” “ได~้ ” ชยุ หมน่ิ ลรี่ บี สง่ ขอ้ ความใหส้ วเ่ี ลยี่ ว การแขง่ ขนั ของผหู ้ ญงิ เรมิ่ ขนึ้ แลว้ เสย่ี วเหยยี นและหานเสโ่ ยว ตา่ งกไ็ ปเปลย่ี นชดุ วา่ ยน้ําแลว้ ในตอนทผี่ หู ้ ญงิ ทกุ คนออกมา เสนิ่ เฉียวตกใจมาก เพราะวา่ สว่ นใหญต่ า่ งก็สวมชดุ บกิ นิ ่ี ไมม่ ี ใครสวมชดุ ทปี่ กปิดเลย วนั นเี้ ป็ นวันนัดหมายรวมตวั ของผชู ้ าย ทัง้ เมอื งเป่ ย มคี นสว่ นมากตา่ งกอ็ ยากสรา้ งโอกาสขน้ึ มา

เพราะวา่ หานเสโ่ ยวและเสยี่ วเหยยี นตา่ งกไ็ ปแขง่ ขนั แลว้ กอ่ นทเี่ สย่ี วเหยยี นจะไปไดบ้ อกกบั เธอไวว้ า่ ตอ้ งไปใหก้ ําลงั ใจ เธอนะ เสนิ่ เฉยี วตอบตกลงแลว้ แลว้ ยังตกลงกบั เธอดว้ ยวา่ จะ ถา่ ยรปู เซก็ ซๆ่ี สวยๆ ใหเ้ ธอ เสย่ี วเหยยี นจงึ ดนิ ไปดว้ ยความสงา่ งาม เสนิ่ เฉยี วทานผลไมไ้ ปสองคํา จากนัน้ กน็ ําโทรศพั ทท์ เี่ สยี่ วเห ยยี นฝากไวก้ บั ตวั เองขน้ึ มา กําลงั เตรยี มตวั จะไปถา่ ยรปู เธอ แตว่ า่ คดิ ไมถ่ งึ วา่ พอยนื ขน้ึ มา ก็เรม่ิ รสู ้ กึ เวยี นหวั ฉะนัน้ เธอก็เลยนั่งกลับไป ยน่ื มอื ไปนวดหนา้ ผากของตวั เอง น่า แปลก ทําไมจๆู่ กร็ สู ้ กึ ไรเ้ รยี่ วแรง? หรอื วา่ เป็ นเพราะเมอื่ คนื นอนไมพ่ อหรอ? พอนกึ ถงึ จดุ นี้ เสน่ิ เฉียวก็สะบดั ศรี ษะ กลับ รสู ้ กึ วา่ สรุ าทอ่ี ยบู่ นโตะ๊ ของตวั เองกลายเป็ นเงารางๆ ไปหมด เธอยังจะตอ้ งถา่ ยรปู ใหเ้ สย่ี วเหยยี นและหานเสโ่ ยวอกี พอคดิ แบบนแี้ ลว้ เสนิ่ เฉียวกย็ น่ื มอื หยกิ ไปทข่ี าของตวั เอง ความเจ็บปวดทําใหเ้ ธอไดส้ ตขิ น้ึ มากะทันหนั แลว้ เสนิ่ เฉียวก็ ลกุ ขนึ้ มา เดนิ ตรงไปทางสระวา่ ยนํ้า

เดนิ ไปไมก่ ก่ี า้ ว เสน่ิ เฉียวเห็นวา่ รา่ งกายของตวั เองออ่ นแอไม่ ไหวแลว้ จงึ ลม้ ลงขา้ งๆ ไป มคี นพยงุ เธอขน้ึ มา “นี่ ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม?” เป็ นเสยี งของผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ เสน่ิ เฉยี วสะบดั ศรี ษะ แลว้ พดู ขอบคณุ ไปทางคนนัน้ ถงึ แมว้ า่ จะไมม่ แี รงถา่ ยแลว้ เธอก็ตอ้ งบอกเสยี่ วเหยยี นและ หานเสโ่ ยว ไมเ่ ชน่ นัน้ …..พวกเขาอาจจะรอเธออยกู่ ็ได ้ “นี่ เธอไมส่ บายหรอื เปลา่ ? ฉันพยงุ เธอไปพักผอ่ นทขี่ า้ งหลงั ไหม” มเี สยี งทคี่ นุ ้ เคยดงั ขนึ้ เสน่ิ เฉยี วฟังแลว้ รสู ้ กึ คนุ ้ เคยมาก แตว่ า่ คดิ ยังไงก็คดิ ไมอ่ อกวา่ เป็ นใคร เธอพยายามลองทจี่ ะมอง วา่ ฝ่ ายตรงขา้ มคอื ใคร แตว่ า่ ขา้ งหนา้ กลบั มดื มวั มาก ภายใตส้ มองทส่ี บั สน เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ ภายใตก้ ารพยงุ ของคนอน่ื แลว้ มาถงึ ดา้ นหลงั ทพ่ี ัก เสน่ิ เฉยี วนกึ อะไรออก พดู เสยี งเบาวา่ “รบกวนเธอ ชว่ ยบอกเสยี่ วเหยยี น วา่ ….” “หะ๊ !”

ประโยคยงั ไมท่ ันพดู จบ เสนิ่ เฉยี วกถ็ กู ผลักดว้ ยแรง แลว้ คนทัง้ คนของเธอกล็ ม้ ลงไป ปัง! ประตขู า้ งหลงั มเี สยี งถกู ปิดปัง เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ ตวั เองลม้ ลงแลว้ แตก่ ลับถกู ออ้ มกอดหนง่ึ โอบกอดไว ้ “ลม้ิ รสดดี ลี ะกนั นะ~” “ในทส่ี ดุ ก็มาแลว้ รอเธอมานานมาแลว้ ” มเี สยี งทคี่ นุ ้ เคยของผชู ้ ายดงั ขน้ึ เสนิ่ เฉยี วรับรไู ้ ดถ้ งึ ความไมด่ ี พยายามทอ่ี ยากจะลมื ตามองผชู ้ ายทโ่ี อบกอดเธอ คนคนนัน้ คง จะนกึ วา่ ประตถู กู ปิดแลว้ จงึ ใหเ้ ธอถอยหลงั อยา่ งอสิ ระ เสนิ่ เฉยี วพยายามลมื ตากวา้ ง เงาของผชู ้ ายคนนัน้ คอ่ ยๆ ชดั เจนขน้ึ มาตรงขา้ งหนา้ ของเธอ “หวั หนา้ ?” คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ คนทยี่ นื อยขู่ า้ งหนา้ จะเป็ นสวเี่ ลย่ี ว ไดย้ นิ เธอตะโกนเรยี กเขา สวเี่ ลย่ี วกเ็ ผยรอยยมิ้ ทเ่ี สแสรง้ ขนึ้ มา

“สาวสวย~” “เมอื่ ก…ี้ .คนทพี่ ยงุ ฉันเขา้ คอื ….” “กาวหยนุ เธอเป็ นถงึ ตวั กลางของระหวา่ งเราสองคนเลยนะ รอ ใหไ้ ดเ้ รอื่ งแลว้ เราสองคนตอ้ งขอบคณุ เธอมากๆ ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลย่ี นไปเลย ความมนึ งงเมอื่ กยี้ งั ถกู ตกใจ จนตนื่ ดว้ ย เธอวง่ิ ไปทข่ี า้ งประตู แลว้ ยน่ื มอื ออกไป ตอนที่ 183 เธอหนไี มพ่ น้ “เธอหนไี มพ่ น้ หรอก” สวเี่ ลย่ี วเดนิ มากดทับมอื ของเธอไว ้ แลว้ พลกิ มอื จับไปทข่ี อ้ มอื อนั เรยี วของเธอ ตงั้ ใจกดเสยี งใหต้ ํา่ จะได ้ ดโู หด “คนื นท้ี กุ คนตา่ งกก็ ําลงั รว่ มกจิ กรรมในงานอยู่ เดย๋ี ว หลังจากทกี่ ารแขง่ ขนั วา่ ยน้ําจบแลว้ จะมกี จิ กรรมทส่ี นุกกวา่ ถงึ แมเ้ ธอจะหนอี อกไปไดแ้ ลว้ แตก่ ็ไมม่ ใี ครมาชว่ ยเธอ สเู ้ ชอื่ ฟังฉันดกี วา่ นะ ฉันสามารถออ่ นโยนกบั เธอหน่อย” “ปลอ่ ยฉัน!” เสนิ่ เฉยี วใชแ้ รงสะบัดมอื เขาออก แลว้ แถวหลัง ออกหลายกา้ วมาก