เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

กาวหยนุ ทเี่ ห็นภาพนจ้ี ากในทไ่ี มไ่ กลออกไป กํามอื แน่น มสี ี หนา้ หงดุ หงดิ ชยุ หมน่ิ ลหี่ นั มามองเธอ แลว้ พดู ใสส่ ตี ไี ข่ “ยยั แซเ่ สนิ่ คนคนนน้ี ี่ เกนิ ไปแลว้ จรงิ ๆ หลอ่ นคดิ วา่ หลอ่ นเป็ นใครกนั ? ถงึ กบั กลา้ ชกั สี หนา้ ใสร่ องประธานเย่ รองประธานเย…่ .กด็ นั ไมโ่ มโหอกี ! กาว หยนุ ยยั แซเ่ สนิ่ ทําเกนิ ไปแลว้ !” กาวหยนุ ชอบเยห่ ลนิ่ หาน นเ่ี ป็ นเรอื่ งทใี่ ครๆก็รกู ้ นั ไมใ่ ชแ่ คก่ าวหยนุ คนในบรษิ ัทอกี หลายคนกแ็ อบชอบเยห่ ล่ิ นหาน เขาอบอนุ่ แถมยังเป็ นรองประธานของบรษิ ัทตระกลู เย่ หนา้ ตากด็ ี ใครจะไมช่ อบกนั ? กาวหยนุ ก็รวมอยใู่ นนัน้ ดว้ ย เธอชอบเยห่ ลน่ิ หานมาตงั้ นานแลว้ เสยี ดาย ถงึ เยห่ ลน่ิ หานจะเคยพดู กบั เธอบา้ ง แตว่ า่ เขาไมเ่ คย มองเธอจรงิ ๆเลยสกั ครัง้ วันนเ้ี ห็นวา่ เยห่ ลนิ่ หานทํากบั เสน่ิ เฉยี วแบบนี้ ในใจของกาวหยนุ อจิ ฉาเป็ นอยา่ งมาก

“กาวหยนุ แกไมต่ อ้ งโมโหไป ทา่ นรองประธานเยไ่ มม่ ที างชอบ ผหู ้ ญงิ ประเภทนหี้ รอก อาจจะแคม่ าคยุ กบั หลอ่ นเรอ่ื งงานกเ็ ทา่ นัน้ เอง” แตก่ าวหยนุ กลับกดั รมิ ฝี ปากของตวั เองเอาไวแ้ น่น “ถยุ หลอ่ น เป็ นใครกนั หลอ่ นนะเหรอ รองประธานเยจ่ ะชอบหลอ่ นได ้ ยังไง?” “หลอ่ นกแ็ คอ่ ยากจะยั่วรองประธานเย่ ผหู ้ ญงิ แพศยา โดนลด ตําแหน่งแลว้ แทๆ้ ยังทํานสิ ยั โจรอกี ฉันจะตอ้ งจัดการหลอ่ น แน่!” วันนัน้ ตอนเย็น พอทกุ คนทํางานเสร็จแลว้ กลับกนั ไป อยๆู่ กาว หยนุ กเ็ รยี กเสน่ิ เฉยี วเอาไว ้ “เด็กใหม่ ฉันมเี รอ่ื งจะพดู กบั แก!” ตอนที่ 172 หลอ่ นเป็ นใครกนั เสน่ิ เฉยี วกวาดสายตามองเธอ แตไ่ มไ่ ดต้ อบรับ “แกไดย้ นิ รเึ ปลา่ ? ฉันกําลงั คยุ กบั แกอย”ู่

ฟังเธอพดู จบ เสนิ่ เฉียวก็ยมิ้ กรมิ่ “คณุ ตะโกนเสยี งดงั ขนาดนี้ คณุ คดิ วา่ คนอนื่ ไมไ่ ดย้ นิ หรอื คะ?” กาวหยนุ จอ้ งเธอดว้ ยความโมโห “แลว้ แกยังไมต่ อบฉันอกี ” “ไมใ่ ชว่ า่ มเี รอ่ื งจะพดู ดว้ ยหรอื ไงคะ? เร็วหน่อย ฉันอยากจะเลกิ งานแลว้ ” กาวหยนุ โมโหจนแทนจะทนไมไ่ หว อยากจะเดนิ ไปแลว้ ฉกี เธอ ใหเ้ ป็ นชนิ้ ๆ แตว่ า่ คดิ ถงึ แผนของตวั เอง เลยทําไดแ้ คอ่ ดทน “เรอ่ื งเมอ่ื กอ่ นทพี่ วกเราเคยทํา เป็ นฉันทผี่ ดิ เอง ฉันจะมาขอ โทษแก” เสนิ่ ฉยี วนงิ่ ไปแป๊ บหนง่ึ แลว้ เลกิ ควิ้ ควิ้ มองอกี ฝ่ าย เห็นแคก่ าว หยนุ ทปี่ ัน้ หนา้ หาเรอื่ งใส่ แววตาเต็มไปดว้ ยประกายของความ โกรธแคน้ ทอ่ี ยากจะมาจัดการตบใหเ้ ธอหนา้ หงาย เธอยกยม้ิ มมุ ปาก “คณุ กาวมาขอโทษดว้ ยฉันดว้ ยสหี นา้ ทา่ ทางของคนที่ เกลยี ดกนั กอ่ นทคี่ ณุ จะพดู ประโยคน้ี ฉันนกึ วา่ คณุ แคน้ ฉันเสยี อกี ” “แก!”

“พดู จรงิ ๆนะคะ ฉันไมส่ นใจวา่ คณุ จะมจี ดุ ประสงคอ์ ะไร แตว่ า่ พวกเราเป็ นแคพ่ นักงานท่วั ไป ถา้ คณุ ทํารา้ ยฉันมนั ไมม่ ี ประโยชนอ์ ะไรหรอกคะ่ สว่ นทมี่ าขอโทษเรอ่ื งอะไร ระหวา่ ง พวกเราไมม่ อี ะไรเหมอื นกนั คงไมต่ อ้ งพดู อะไรกนั อกี ฉันขอตวั กอ่ น” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็หมนุ ตวั แลว้ เดนิ จากไป รอจนเธอเดนิ ไปแลว้ ชยุ หมน่ิ ลกี่ ็เดนิ ออกมาจากทซ่ี อ่ นของ ตวั เอง “กาวหยนุ แกอยา่ โมโหนะ นังน่ันมนั เป็ นใครกนั ทถ่ี งึ กบั กลา้ ไมย่ อมรับคําขอโทษจากแก แกวางใจได ้ ตอ่ ใหน้ างไมเ่ ชอื่ พวกเรา พวกเรากม็ วี ธิ ที จี่ ะกําจัดนาง” * วนั เวลาเดนิ ไปอยา่ งรวดเร็ว แคก่ ะพรบิ ตากม็ าถงึ หนงึ่ วนั กอ่ น เปิดมา่ นกจิ กรรมวันครบรอบปี หานเสโ่ ยวมาหาเสน่ิ เฉียว “ไดย้ นิ มาวา่ บรษิ ัทของแกมงี านครบรอบ พอถงึ เวลานัน้ …. ฉัน มารว่ มงานในฐานะญาตขิ องแกไดไ้ หม?”

“…. เรอ่ื งนฉ้ี ันกไ็ มเ่ คยไดย้ นิ เหมอื นกนั แตว่ า่ ถา้ เกดิ อยากจะ เขา้ มารว่ ม ฉันจะลองถามดใู หว้ า่ เคยมเี รอ่ื งแบบนัน้ บา้ งหรอื เปลา่ ” หานเสโ่ ยวกอดแลว้ จ๊บุ เธอ “เฉียวเฉยี วแกนดี่ สี ดุ ๆไปเลย” เสนิ่ เฉยี วก็ยม้ิ “แกมคี วามสขุ กด็ แี ลว้ ” แลว้ เธอกน็ งิ่ ไป คดิ ถงึ หานชงิ พช่ี ายของหานเสโ่ ยว ครัง้ กอ่ นทที่ งั้ สองคนเพม่ิ กนั เป็ นเพอื่ นบนวแี ชท จนถงึ ตอนนกี้ ็ ยงั ไมเ่ คยคยุ กนั คอ่ นขา้ งน่าอาย ตอนทเ่ี ธอกําลงั ลังเลวา่ จะ บอกเรอื่ งนก้ี บั หานเสโ่ ยวดไี หม เสโ่ ยวกลบั ผละออกจากตวั เธอ แลว้ ไปเลอื กของขวญั จรงิ ๆคนื วนั นัน้ เสนิ่ เฉยี ววางแผนไวว้ า่ จะใสแ่ คช่ ดุ ธรรมดาทวั่ ไป กพ็ อแลว้ แลว้ ทําใหต้ วั เองกลนื ไปกบั ฝงู ชน ทบ่ี รษิ ัทเธอมคี นทตี่ งั้ ตวั เป็ นศตั รมู ากเกนิ ไปแลว้ ทง่ี านเลยี้ งวัน นัน้ ควรจะแตง่ ตวั เรยี บๆถงึ จะดี แตใ่ ครจะไปคดิ วา่ หานเสโ่ ยวจะเลอื กชดุ ราตรสี แี ดงใหก้ บั ตวั เอง

“นมี่ นั ไมด่ งึ ดดู สายตาไปหน่อยเหรอ? ไมเ่ อา” เสนิ่ เฉียวปฏเิ สธ ไปตรงๆ แตห่ านเสโ่ ยวกลับรัง้ เอวของเธอไว ้ แลว้ พดู ขน้ึ เสยี งเบา “แก กลัวอะไรละ่ ? แกเป็ นถงึ คณุ นายเยเ่ ชยี วนะ ตอ่ ใหว้ ันนัน้ เธอมแี ต่ คนจับตามองแลว้ จะยังไง ยังกลวั วา่ สถานะของแกจะรับเกยี รติ นัน้ ไวไ้ มไ่ ดอ้ กี หรอื ไง?” “แตว่ า่ ….ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ” คนในบรษิ ัทไมม่ ใี ครรวู ้ า่ เธอเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ อกี อยา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จะตอ้ งหยา่ กนั เธอเองก็ไมถ่ อื วา่ เป็ น ภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ “ไมเ่ ป็ นไรหรอก ถา้ เกดิ วา่ แกกงั วลเรอ่ื งราคา ฉันซอื้ ใหเ้ ธอ” หานเสโ่ ยวผลักเธอเขา้ ไปในหอ้ งลองชดุ ยังไงกอ็ ยากใหเ้ ธอ ลองสวมออกมาใหเ้ ธอดู เสนิ่ เฉยี วถอื ชดุ ราตรสี แี ดงยนื อยใู่ นหอ้ งลองเสอ้ื จําใจถอดชดุ ที่ สวมอยแู่ ลว้ ลองชดุ นัน้ ในหอ้ งลองเสอื้ ผา้ ไมม่ กี ระจก พอเสนิ่ เฉียวสวมชดุ เรยี บรอ้ ยแลว้ เธอรสู ้ กึ วา่ ชดุ ออกจะโป๊ เกนิ ไปหน่อย

เธอยอ้ื เวลาอยใู่ นหอ้ งลองชดุ อยพู่ ักใหญ่ จนหานเสโ่ ยวทอ่ี ยู่ ดา้ นนอกตอ้ งเรง่ “เฉียวเฉียวเป็ นยังไงบา้ ง แกออกมาใหฉ้ ันดหู น่อยส”ิ “เสโ่ ยว คอื วา่ …….” ประตหู อ้ งลองชดุ ของเสน่ิ เฉียวถกู แงม้ ออก หานเสโ่ ยวก็เลยรบี เบยี ดตวั เขา้ ไปทนั ที พอเห็นเธอ เธอกต็ ะลงึ ไป สแี ดงสดขับใหผ้ วิ ขาวซดี ของเธอยง่ิ ดขู าวและเปลง่ ประกาย มากขนึ้ จนคนมองตอ้ งใจสนั่ แถมคอชดุ ก็ถกู ออกแบบมาแบบ คอวี ทําใหท้ รวดทรงของเธอปรากฏ ออกมาชดั เจน แถมเธอยงั มแี ววตาเย็นชา ทา่ ทางแบบนที้ ําใหเ้ ธอดมู เี สน่หท์ เี่ ป็ น เอกลักษณ์แตเ่ พยี งหนง่ึ เดยี ว ยงิ่ ทําใหห้ านเสโ่ ยวคดิ ถงึ ผหู ้ ญงิ ในรปู ภาพทเี่ ธอเห็นทบี่ า้ น ตระกลู หาน ก็คอื คนทเ่ี คยเป็ นเจา้ ของบา้ นตระกลู หาน คณุ นายหาน แววตาของหานเสโ่ ยวก็เรมิ่ สบั สนขนึ้ มา ถา้ เกดิ ใหเ้ ธอสวมชดุ ๆ นเี้ ขา้ ไปในงานเลย้ี ง อยา่ งนัน้ ……

“เสโ่ ยว แกเป็ นอะไรไป?” คําถามของเสนิ่ เฉียวทําใหเ้ สโ่ ยวได ้ สตกิ ลับมา ตอนทมี่ องตาของเสน่ิ เฉยี ว แววตาของเธอยังคงมี ประกายของความสบั สนอยู่ เธอสา่ ยหนา้ “ไม่ ไมม่ อี ะไร กแ็ ค่ แกสวมชดุ ๆนแ้ี ลว้ สวยมากๆ ทําใหฉ้ ันตะลงึ ไปเลย” เสนิ่ เฉียวกม้ หนา้ อยา่ งเขนิ ๆ ยน่ื มอื ออกมาปิดตรงชว่ งหนา้ อก ของตวั เองเอาไว ้ “ฉันคดิ วา่ ชดุ ๆนม้ี นั โป๊ ไปหน่อย เปลยี่ นเป็ น ชดุ อนื่ ไหม?” “เปลยี่ นอะไรละ่ ชดุ นกี้ ็ดแี ลว้ ” หานเสโ่ ยวหมนุ ตวั ออกไป “ฉัน ไปจา่ ยเงนิ ” เสน่ิ เฉียวอยากดงึ ตวั เธอไว ้ แตว่ า่ หานเสโ่ ยวเดนิ เร็วมาก รอจนเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นชดุ เสร็จแลว้ ออกมา เธอก็ซอ้ื ชดุ ทัง้ สอง ชดุ เสร็จแลว้ “เฉยี วเฉยี ว ฉันจัดการเอาชดุ ใสถ่ งุ เรยี บรอ้ ยแลว้ ไปกนั ” เสน่ิ เฉยี วมองพนักงานอยา่ งงงๆ สดุ ทา้ ยกต็ อ้ งตามเธอออกไป

หลังขนึ้ รถ หานเสโ่ ยวกเ็ อย่ ขน้ึ “เพอื่ ป้องกนั ไมใ่ หแ้ กแอบ เปลยี่ นชดุ ดงั นัน้ ฉันตดั สนิ ใจวา่ ฉันจะเกบ็ ชดุ ไวก้ บั ตัวเอง พรงุ่ นี้ ตอนเทยี่ งฉันจะไปหาแก ถงึ ตอนนัน้ คอ่ ยเอาชดุ ไปใหแ้ กนะ” “เสโ่ ยว……” “เถอะน่า~ฉันไปสง่ แกทปี่ ระตบู า้ น” หานเสโ่ ยวมาสง่ เธอจนถงึ ประตบู า้ นของบา้ นตระกลู เย่ แลว้ พบ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี พงิ่ กลับมาจากบรษิ ัทเขา้ พอดี หานเสโ่ ยวพอเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ เธอก็มองเขาอยแู่ ป๊ บหนงึ่ เสร็จ แลว้ ก็โบกมอื ทกั ทาย “คณุ ชายเย!่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมอง แตอ่ ยๆู่ ก็คดิ อะไรขนึ้ ได ้ อยๆู่ รา่ งของ เขาก็หยดุ ลง วนิ าทถี ัดไปก็หนั มา สายตามองผา่ นเสน่ิ เฉยี ว มาหยดุ ลงบน ใบหนา้ หานเสโ่ ยว แลว้ กม้ หวั เบาๆ รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวนงิ่ ไป แลว้ กเ็ ปลย่ี นเป็ นเปลง่ ประกาย “คณุ ชายเย่ ฉันมาสง่ เสนิ่ เฉียวคะ่ ”

“ออื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบวา่ ออื กถ็ อื วา่ รับรแู ้ ลว้ หลงั จากนัน้ เขาก็กลอกตาไปมา อยๆู่ ก็พดู ขนึ้ “ดกึ มากแลว้ ให ้ เซยี วซไู่ ปสง่ คณุ เถอะครับ” “คะ? ไมเ่ ป็ นไรคะ่ !ฉันขบั รถกลบั ไปเองไดค้ ะ่ ” หานเสโ่ ยวตอบ ดว้ ยความเกรงใจ เซยี วซทู่ ไ่ี ดย้ นิ คําสงั่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําไดแ้ คเ่ ดนิ มาดา้ นหนา้ “คณุ หนูหาน ผมไปสง่ ครับ” อยา่ งน้ี หานเสโ่ ยวถงึ ไดส้ ง่ กญุ แจรถใหก้ บั เขา “อยา่ งนัน้ ก็ รบกวนผชู ้ ว่ ยเซยี วดว้ ยนะคะ” “ไมเ่ ป็ นไรครับ คณุ หนูหานมาสง่ คณุ นายนอ้ ยสอง ในฐานะ ผชู ้ ว่ ยของคณุ ชายเย่ ผมไปสง่ คณุ หนูหานกถ็ อื วา่ เป็ นเรอ่ื งทค่ี วร ทํา” เซยี วซรู่ ับกญุ แจมาเงยี บๆแลว้ เอย่ ขน้ึ คําพดู น้ี ทําใหส้ หี นา้ ของหานเสโ่ ยวเปลยี่ นไป “ไปกนั เถอะครับ คณุ หนูหาน”

เซยี วซไู่ ปสง่ หานเสโ่ ยว เสนิ่ เฉียวยนื มองรถทห่ี า่ งออกไปเรอ่ื ยๆ อยทู่ เ่ี ดมิ ไดย้ นิ เสยี งรถเข็นขยบั ไปอยทู่ างดา้ นหลงั หนั ไปก็ เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไถรถเข็นตวั เองเขา้ ไปแลว้ เธอคดิ อะไรได ้ รบี เดนิ ตามไป “ดๆี อยแู่ ลว้ คณุ สง่ั ใหเ้ ซยี วซไู่ ปสง่ หานเสโ่ ยวคอื อะไรกนั คะ? ตกลงคณุ คดิ จะทําอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ เข็นตวั เองไปดา้ นหนา้ ตอ่ ไมเ่ อย่ อะไรออกมา ราวกบั วา่ ไมไ่ ดย้ นิ เธอกําลังพดู ในใจของเสน่ิ เฉียวรอ้ นรน กดั รมิ ฝี ปากของตวั เองแลว้ ตามเขา ไป “คณุ บอกมาสคิ ะ ตกลงคณุ ทําอะไรกบั เสโ่ ยว?” เวลาปกตเิ ห็นเขามนี ํ้าใจกบั คนอนื่ เสยี ทไ่ี หน อยๆู่ วันนกี้ ็สงั่ ให ้ เซยี วซไู่ ปสง่ หานเสโ่ ยว เสน่ิ เฉียวกา้ วไปขวางหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เอาไว ้ “นค่ี ณุ ตงั้ ใจจะทําใหฉ้ ันโมโหใชไ่ หม? เพราะวา่ ฉันไมเ่ ห็นดว้ ยท่ี จะใหค้ ณุ กบั เสโ่ ยวสนทิ กนั คณุ ตงั้ ใจสง่ั ใหเ้ ซยี วซไู่ ปสง่ เธอตอ่ หนา้ ฉัน เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ มคี วามคดิ นอี้ ยใู่ ชไ่ หมละ่ ?”

ตอนที่ 173 พวกแกไมไ่ ดน้ อนดว้ ยกนั เหรอ ทัง้ รถเข็นและเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ลงพรอ้ มกนั เขาเหลอื กตาขน้ึ แวว ตาเย็นชา มองมาทใ่ี บหนา้ ขาวซดี ของเสนิ่ เฉียว เขามองเสน่ิ เฉียวดว้ ยความเยย้ หยนั แมแ้ ตน่ ํ้าเสยี งกเ็ ต็มไปดว้ ย อารมณเ์ ยาะเยย้ “ตงั้ ใจ? ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานครัง้ ทสี่ อง เธอประเมนิ ตวั เองสงู เกนิ ไปหน่อยแลว้ ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วซดี กดั ปากลา่ งของตวั เองเอาไว ้ “ฉันพดู เรอื่ งจรงิ หรอื ไม่ คณุ รดู ้ ที ส่ี ดุ ” เยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ เย็นชา “ออกไป” “…..” ทนแลว้ กท็ น เสน่ิ เฉยี วก็ยังไมข่ ยับ แตก่ ลับหมนุ ตวั มาอยู่ ดา้ นหลังเขา

กอ่ นทเ่ี ขาจะมา ลฟิ ตถ์ กู ปิดแลว้ ในใจกค็ ดิ อยา่ งโกรธๆ น่าจะ ปลอ่ ยใหเ้ ขาอยขู่ า้ งลา่ งรอไปอกี รอบ คนบา้ ! พอเสน่ิ เฉยี วกลับมาถงึ หอ้ งก็รบี ไปอาบน้ําในทนั ที ตงั้ ใจวา่ อาบ เสร็จกจ็ ะมดุ เขา้ ผา้ หม่ แตเ่ พงิ่ จะเอนตวั เสยี่ วเหยยี นกส็ ง่ ขอ้ ความในวแี ชทมาหาเธอ ถามวา่ เธอหลบั หรอื ยัง ชดุ ไปงานพรงุ่ นเี้ ตรยี มเอาไวห้ รอื ยัง บอกวา่ พรงุ่ นจ้ี ะมาหาเธอแลว้ ไปแตง่ หนา้ ดว้ ยกนั เสร็จแลว้ คอ่ ย ไปทงี่ านดว้ ยกนั ตอ่ เสนิ่ เฉยี วคดิ ถงึ ทตี่ ัวเองนัดไวก้ บั หานเสโ่ ยว เลยถามเสย่ี วเห ยยี นไปหลายคําถาม หลงั จากทร่ี วู ้ า่ สามารถพาญาตไิ ปงานดว้ ยได ้ อารมณข์ องเสน่ิ เฉียวก็ดขี น้ึ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วกเ็ ลยนัดกบั เสยี่ วเหยยี นวา่ พรงุ่ นจี้ ะไปแตง่ หนา้ ดว้ ยกนั กบั หานเสโ่ ยว เสร็จแลว้ กค็ อ่ ยไปงานดว้ ยกนั

พอคยุ กนั เสร็จ ตอนทเ่ี สน่ิ เฉยี วเตรยี มตวั จะพักผอ่ น ก็เห็น ขอ้ ความใหมจ่ ากรายการคนทเ่ี ป็ นเพอ่ื น เป็ นรปู ประจําตวั ทเ่ี ธอ ไมค่ นุ ้ เลยสกั นดิ เธอกดเขา้ ไปอา่ น {เตรยี มชดุ ทจี่ ะไปงานพรงุ่ นเ้ี อาไวห้ รอื ยงั ?”} เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ขอ้ ความๆนคี้ อ่ นขา้ งจะแปลกๆ เธอไมร่ จู ้ ักบญั ชี ผใู ้ ชน้ น้ี ?่ี ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวก็เลยไมอ่ ยากจะสนใจอกี ฝ่ าย แตใ่ น ตอนทเี่ ธอกําลังจะกดออก ในหวั ของเธอก็นกึ ขนึ้ มาไดว้ า่ กอ่ น หนา้ นม้ี คี นเพมิ่ เธอเป็ นเพอ่ื น กดเขา้ ไปดู ก็พบวา่ โมเมนตข์ องอกี ฝ่ ายวา่ งเปลา่ ชอ่ื บญั ชกี ็เป็ น ภาษาองั กฤษทัง้ หมด เสน่ิ เฉยี วเงยี บไปสกั พัก แลว้ คอ่ ยตอบกลับไปหนงึ่ ประโยค {ประธานหาน?} ผา่ นไปพักใหญๆ่ ก็ยงั ไมไ่ ดร้ ับการตอบกลับ แตแ่ ป๊ บหนง่ึ อกี ฝ่ าย กส็ ง่ ขอ้ ความมา

{ผมสง่ั ใหซ้ จู ว่ิ เตรยี มชดุ เอาไวใ้ หค้ ณุ ชดุ หนงึ่ พรงุ่ นจี้ ะใหเ้ ธอ เอาไปให}้ “…….” หานชงิ สง่ั ใหซ้ จู วิ่ เอาชดุ มาใหเ้ ธอ? นเ่ี ธออา่ นผดิ หรอื เปลา่ ? {ขอโทษนะคะ…. คณุ คอื ประธานหานจรงิ ๆหรอื เปลา่ ?} อกี ฝ่ ายไมย่ อมตอบกลบั มา เสนิ่ เฉยี วสง่ ขอ้ ความไปอกี สอง ขอ้ ความแตก่ ไ็ มม่ กี ารตอบกลับ เธอเลยทําไดแ้ คถ่ อย กอ่ นทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ ไปในหอ้ งนํ้าเขาเห็นวา่ เลน่ โทรศพั ทอ์ ยู่ พอออกมาก็ยงั เห็นเธอเลน่ โทรศพั ทอ์ ยอู่ กี แถมยงั มองเหมอ่ อกี ดวงตาคคู่ มกแ็ ผบ่ รรยากาศกดดนั ออกมา เสนิ่ เฉยี วกําลงั มองโทรศพั ท์ อยๆู่ ก็สมั ผัสไดว้ า่ บรรยากาศ รอบตวั มนั ดกู ดดนั แปลกๆ เธอมองไปตามตน้ ทางของบรรยากาศเหลา่ นัน้ พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั จอ้ งเธออยดู่ ว้ ยสายตาเย็นชา คดิ วา่ เมอ่ื กต้ี วั เองเพงิ่ จะคยุ กบั หานชงิ จบ พอโดนเขามองดว้ ยสายตาแบบน้ี อยๆู่ ในใจก็ เกดิ กลวั ขน้ึ มา

เสนิ่ เฉยี วหลบตา แลว้ ก็ล็อกหนา้ จอโทรศพั ท์ เธอดงึ ผา้ หม่ ขน้ึ มา แลว้ หมนุ ตวั หนั หลังใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หลบั ตาลง แคค่ ยุ ดว้ ย ยังตอ้ งมาชกั สหี นา้ ใสเ่ ธออกี เขานมี่ นั ชา่ งเอาแตใ่ จ จรงิ ๆ ผชู ้ ายคนนี้ ชกั จะโมโหงา่ ยเกนิ ไปหน่อยแลว้ เสนิ่ เฉยี วถอื โทรศพั ทไ์ ว ้ ไมน่ านก็หลับไป วนั ถัดมา เสนิ่ เฉียวยังคงนอนหลับฝันหวานอยู่ หานเสโ่ ยวกม็ า หาเธอแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ อนุญาตใหเ้ ธอเขา้ มาในหอ้ งไดเ้ ลย เธอ เลยงัดตวั เสนิ่ เฉยี วออกมาจากผา้ หม่ “นมี่ นั กโี่ มงแลว้ แกยังนอนอยอู่ กี เหรอ?” ตอนเห็นหานเสโ่ ยว เสนิ่ เฉยี วคดิ วา่ ตวั เองฝันไป “เสโ่ ยว แกมา อยทู่ น่ี ไ่ี ดย้ ังไง?” “แน่นอนวา่ ฉันกม็ าปลกุ เธอน่ะส!ิ ” หานเสโ่ ยวใชน้ วิ้ จมิ้ ลงไปบน หนา้ ผากของเธอ “หลบั อยา่ งกบั หมตู ายเลยนะแกเนยี่ ” เสน่ิ เฉยี วมองไปรอบๆ พบวา่ ทนี่ คี่ อื หอ้ งนอนของเธอ แลว้ เธอก็ กําลังปผู า้ นอนอยบู่ นพน้ื ดว้ ย

“ทําไมแก…..” “วนั นฉี้ ันไมม่ อี ะไรตอ้ งทํา กเ็ ลยมาแตเ่ ชา้ คณุ ป่ เู ยใ่ หฉ้ ันขน้ึ มา คณุ ชายเยอ่ นุญาตใหฉ้ ันเขา้ มาได”้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็อนุญาต? เสนิ่ เฉียวมองหาเยโ่ มเ่ ซนิ รอบๆ “ไมต่ อ้ งหาแลว้ เขาไมไ่ ดอ้ ยใู่ นหอ้ ง” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวก็ถอนหายใจออกมา เธอลกุ ขนึ้ น่ัง ตอน กําลังเตรยี มตวั จะเปลย่ี นเสอื้ ผา้ กลบั ไดย้ นิ หานเสโ่ ยวเดนิ มาหา แลว้ ถามขนึ้ อยา่ งประหลาดใจ “แกกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ….ไมไ่ ดน้ อน เตยี งเดยี วกนั งัน้ เหรอ?” เสนิ่ เฉยี วนงิ่ ไปแลว้ สา่ ยหนา้ “ฉันไมร่ เู ้ ลยนะเนยี่ วา่ ความสมั พันธข์ องพวกแกมันจะหา่ งกนั ขนาดน”ี้ ความหมายของคําพดู ของหานเสโ่ ยวดเู สยี ใจ แต่ นํ้าเสยี งของเธอกลับมชี วี ติ ชวี า “ใชน่ ่ะสิ ก็ไมใ่ ชส่ ามภี รรยาจรงิ ๆตงั้ แรกอยแู่ ลว้ น่ี ความสมั พันธ์ มันกต็ อ้ งหา่ งกนั เป็ นธรรมดา”

น้ําเสยี งของเสน่ิ เฉียวมนี ัยเยาะเยย้ ตวั เอง “เขามที ใ่ี หฉ้ ันนอน ก็ ดมี ากแลว้ ละ่ ” เหมอื นตอนแรกๆ เธอทําไดแ้ คน่ ั่งอยดู่ า้ นนอกเทา่ นัน้ ตอนแรกหานเสโ่ ยวเห็นวา่ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งพวกเขาทัง้ สอง คนนัน้ ไมค่ อ่ ยจะดเี ธอเองดใี จขน้ึ มา อยา่ งนอ้ ยเสน่ิ เฉยี วกบั เยโ่ ม่ เซนิ กห็ า่ งกนั อยแู่ ลว้ เธอเองก็ไมต่ อ้ งไปแยกพวกเขาออกจาก กนั แตว่ า่ วันนเ้ี ห็นเสน่ิ เฉียวดเู ศรา้ ๆ แลว้ ยังมที า่ ทเี ยย้ หยนั ตวั เองอกี เธอก็รสู ้ กึ แยข่ นึ้ มา พอคดิ ถงึ ตรงนหี้ านเสโ่ ยวกเ็ บะปาก อยๆู่ ก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองนัน้ นสิ ยั แย่ “เฉียวเฉยี ว…..ชวี ติ ของแกในบา้ นตระกลู เยม่ ันเยข่ นาดนี้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……” เสน่ิ เฉยี วหยบิ ชดุ แลว้ ยนื ขนึ้ “แกรอฉันแป๊ บหนง่ึ นะ ฉันขอไป เปลย่ี นชดุ แลว้ เดย๋ี วไปกนิ ขา้ วเชา้ เป็ นเพอื่ นแก” เสนิ่ เฉยี วเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งนํ้า หานเสโ่ ยวเห็นวา่ ประตขู อง หอ้ งนํ้าปิดสนทิ ก็ลกุ ขนึ้ ยนื แลว้ มองไปเรอื่ ยๆ ในทส่ี ดุ กเ็ ปิด

ประตตู เู ้ สอื้ ผา้ ดว้ ยความสงสยั พอเห็นวา่ ดา้ นในมสี ทู ของเยโ่ ม่ เซนิ แขวนเอาไวก้ ็ไมอ่ ยากเดนิ ไปไหน พวกน้ี เป็ นของของเยโ่ มเ่ ซนิ …… แคค่ ดิ วา่ เสอ้ื เชต้ิ พวกนเ้ี คยอยบู่ นรา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ หานเส่ โยวกอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยนื่ มอื ออกไปลบู ลงบนเสอ้ื เชติ้ นว้ิ ของเธอ กรดี ผา่ นไปทลี ะตวั ๆ สดุ ทา้ ยก็ไปหยดุ ลงบนเสอ้ื สทู ตวั หนงึ่ ตอนทเ่ี ธอเห็นกระดมุ บนเสอ้ื สทู เหมอื นรสู ้ กึ คลบั คลา้ ยคลับ คลาขน้ึ มา แตว่ นิ าทถี ัดมาหานเสโ่ ยวก็นกึ อะไรบางอยา่ งได ้ เธอเบกิ ตาก วา้ งแลว้ จอ้ งไปทสี่ ทู ตัวนัน้ อยา่ งเอาเป็ นเอาตาย กระดมุ สที อง อนั นัน้ ไมใ่ ชก่ ระดมุ ทเ่ี สนิ่ เฉยี วเคยเอามาใหเ้ ธอหรอื ไง? คดิ ไมถ่ งึ วา่ เสอ้ื สทู ตัวน้ี กระดมุ หายไปแลว้ ยังถกู เก็บเอาไวท้ นี่ ี่ อกี นถ่ี า้ เกดิ วา่ เสน่ิ เฉียวเห็นเขา้ …… ไมไ่ ด!้

สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวเปลยี่ นเป็ นซดี เผอื ดขน้ึ มาในทันที ไดย้ นิ วา่ ยงั มเี สยี งดงั ออกมาจากหอ้ งนํ้า เธอก็รบี ยนื่ มอื ออกไปถอด สทู ลงมา เสร็จแลว้ กพ็ ับแลว้ ยัดเขา้ ไปในลน้ิ ชกั ในตอนทห่ี านเสโ่ ยวปิดลน้ิ ชกั ลง เสนิ่ เฉียวกอ็ อกมาจากหอ้ งนํ้า พอดี “เสโ่ ยว แกไปยนื ทําอะไรอยตู่ รงนัน้ ?” ไดย้ นิ หานเสโ่ ยวกส็ ดู หายใจเขา้ ลกึ ๆแลว้ หนั ไปมองเสน่ิ เฉยี ว “เมอ่ื กเ้ี ห็นวา่ แกหยบิ ชดุ ออกมาตเู ้ สอื้ ผา้ แลว้ มันสวยดี ก็เลยมา ดหู น่อยน่ะ คดิ ไมถ่ งึ นะเนย่ี วา่ พวกแกจะใชต้ เู ้ สอ้ื ผา้ ตเู ้ ดยี วกนั แถมชดุ พวกนกี้ ไ็ มใ่ ชถ่ กู ๆใชไ่ หมละ่ ? เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ซอื้ ใหอ้ ยา่ ง นัน้ เหรอ?” พอพดู ถงึ เรอื่ งชดุ พวกนัน้ เสน่ิ เฉียวก็ชะงักไปเล็กนอ้ ย แลว้ คอ่ ย พยกั หนา้ “ใช่ เขาคดิ วา่ กอ่ นหนา้ นฉี้ ันแตง่ ตวั ไมค่ อ่ ยเรยี บรอ้ ยน่ะ” “ทแี่ ทก้ อ็ ยา่ งนน้ี เี่ อง อยา่ งนัน้ เขา……กท็ ําดกี บั แกอยเู่ หมอื นกนั นะ ก็แค…่ ..ใหแ้ กมาปผู า้ แลว้ นอนบนพน้ื เนย่ี ออกจะเกนิ ไป หน่อย ไมม่ คี วามเป็ นสภุ าพบรุ ษุ เลย”

สภุ าพบรุ ษุ ? สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ ทัง้ ชวี ติ นเี้ ขาคงไมม่ ที างสะกดคํา วา่ สภุ าพบรุ ษุ เป็ นหรอก คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวก็แสยะยม้ิ แลว้ หมนุ ตวั ไป “พวกเราลงไป กนิ อาหารเชา้ กนั เถอะ” “โอเค โอเคเลย” หานเสโ่ ยวหนั มามองตเู ้ สอ้ื ผา้ แวบหนง่ึ ในใจ กย็ งั คงคดิ ถงึ แตส่ ทู ตวั นัน้ เธอตอ้ ง…..ตอ้ งทํายังไงถงึ จะไดเ้ อา สทู ตวั นัน้ ไปนะ? หรอื ไมก่ ็ เอากระดมุ บนนัน้ เกบ็ กลับไป “เฉยี วเฉียว อยๆู่ ฉันก็ปวดทอ้ งขนึ้ มา แกลงไปกอ่ นเลย ฉันขอ เขา้ หอ้ งน้ําแป๊ บหนง่ึ ” ตอนท่ี 174 รกุ กอ่ นบา้ ง เสนิ่ เฉยี วเองกไ็ มไ่ ดส้ งสยั อะไรในตวั เธอ พยกั หนา้ “โอเค แก ไปเขา้ หอ้ งน้ําเถอะ ฉันรอแกตรงน”้ี ไดย้ นิ แบบนัน้ หานเสโ่ ยวก็รบี โบกมอื “ไมต่ อ้ งหรอก แกไมต่ อ้ ง รอฉันหรอก แกลงไปกอ่ นเลย ฉันขอแคส่ องนาท”ี “…..อยา่ งนัน้ กไ็ ด ้ อยา่ งนัน้ ฉันลงไปรอแกขา้ งลา่ งนะ”

พดู เสร็จเสนิ่ เฉียวกไ็ ปหยบิ โทรศพั ทก์ บั กระเป๋ าของตวั เองแลว้ ลงไปขา้ งลา่ ง รอเสน่ิ เฉยี วไปแลว้ หานเสโ่ ยวก็ถอนหายใจออกมา เธอคดิ วา่ ตัวเองควรจะดใี จทเ่ี สนิ่ เฉยี วไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ ประเภททค่ี ดิ เล็กคดิ นอ้ ย ถงึ ไดเ้ ป็ นแบบพอเธอพดู ใหไ้ ปกถ็ งึ ไดไ้ ป ปึ ง! ตอนทปี่ ระตถู กู ปิดสนทิ แลว้ หานเสโ่ ยวก็เปิดประตตู เู ้ สอื้ ผา้ อกี ครัง้ แลว้ หยบิ สทู ทเี่ ธอยดั เอาไวอ้ อกมากางใหม่ แลว้ ดงึ กระดมุ สองเม็ดทเี่ หลอื ออกมาเม็ดหนงึ่ เสร็จแลว้ กแ็ ขวนกลับขนึ้ ไปอกี ครัง้ หนง่ึ เธอเก็บกระดมุ ทเ่ี อาออกมาไดไ้ วใ้ นกระเป๋ า รมิ ฝี ปากกแ็ ยม้ ยมิ้ อยา่ งไดใ้ จ เอากระดมุ ไปแบบนค้ี งไมม่ เี รอื่ งเสยี่ งอะไรหรอกใชไ่ หม? ตอ่ ให ้ เสน่ิ เฉยี วมาเปิดตเู ้ สอ้ื ผา้ ดู ก็ไมเ่ จอกระดมุ นแี้ ลว้ อยา่ งนัน้ เธอ เองก็คงไมส่ งสยั กแ็ คว่ า่ ….สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวกลบั มาตงึ เครยี ดอกี

ยังมกี ระดมุ อกี เม็ดทอ่ี ยกู่ บั เสน่ิ เฉียว ตอนแรกสะเพรา่ ไปหน่อย ไมน่ ่าจะรบี คนื กระดมุ ใหเ้ ธอเลย ดแู ลว้ นอกจากจะมกี ระดมุ สองเม็ดทมี่ อี ยนู่ แ่ี ลว้ เธอคงตอ้ งคดิ วธิ ที จ่ี ะเอากระดมุ อกี เม็ดนั่นมาจากเสนิ่ เฉยี วใหไ้ ด ้ ในตอนทเี่ สน่ิ เฉยี วลงมาถงึ ขา้ งลา่ งคนเดยี ว พบวา่ มอื้ เชา้ บน โตะ๊ อาหารนัน้ กําลงั สนุกสนาน ไมไ่ ดม้ แี คค่ ณุ ป่ เู ย่ พนี่ อ้ ง ตระกลู เยท่ ัง้ สองก็อยดู่ ว้ ย ตอนทเ่ี ธอเดนิ สายตาของคณุ ป่ เู ย่ กบั เยห่ ลนิ่ หานกม็ องมา คณุ ป่ เู ยม่ องไปทางดา้ นหลงั ของเธอ “หนูเสโ่ ยวไมใ่ ชว่ า่ ไปหา เธอหรอื ไง? ทําไมถงึ ไมล่ งมาพรอ้ มกนั ละ่ ?” ฟังจบ เสน่ิ เฉยี วกอ็ ธบิ าย “คณุ ป่ เู ย่ อกี เดย๋ี วเสโ่ ยวก็ลงมาแลว้ คะ่ ” “อมื ” เพง่ิ จะพดู จบ ดา้ นหลังกม็ เี สยี งฝี เทา้ ดงั ขน้ึ หานเสโ่ ยวเดนิ มา ดว้ ยใบหนา้ ยม้ิ แยม้ “ขอโทษนะคะคณุ ป่ เู ย่ ดเู หมอื นวา่ หนูมา สายไปหน่อย เมอื่ กตี้ อนอยชู่ นั้ บนหนูไมร่ ะวังกเ็ ลยเทา้ แพลง ก็ เลยลา่ ชา้ ไปแป๊ บหนง่ึ ”

ไดย้ นิ แบบนัน้ คณุ ป่ เู ยก่ ็หนั มากวาดตามองเสนิ่ เฉียว ดเู หมอื น กําลงั ไมค่ อ่ ยพอใจ “เสนิ่ โยว่ เสโ่ ยวเทา้ แพลงแลว้ เธอกไ็ มร่ จู ้ ักพยงุ คนอน่ื เขา หน่อยหรอื ไง ทําไมถงึ ลงมาคนเดยี ว?” “เออ่ หนู…….” เสน่ิ เฉียวเองกไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไมหานเสโ่ ยวถงึ เปลยี่ น ขอ้ อา้ ง เธอเองกน็ งิ่ ไปเหมอื นกนั หานเสโ่ ยวควงแขนของเธอ เอาไว ้ แลว้ อธบิ ายขน้ึ แบบยมิ้ ๆ “คณุ ป่ ู ไมเ่ ป็ นไรคะ่ หนูขอให ้ เธอลงมากอ่ นเอง” “เอาเถอะ น่ังลงแลว้ กนิ ขา้ วเถอะ หนูเสโ่ ยวทขี่ องหนูอยตู่ รงน”ี้ คณุ ป่ เู ยช่ นี้ วิ้ ไปทท่ี น่ี ่ังขา้ งเยห่ ลน่ิ หานอยา่ งมเี ลศนัย เสน่ิ เฉยี ว คดิ ออกวา่ เขาคงอยากจะเป็ นพอ่ สอ่ื ใหท้ งั้ สองคน กเ็ ลยไมพ่ ดู อะไร ตอนแรกหานเสโ่ ยวชะงักไป แตว่ นิ าทตี อ่ มาก็ยม้ิ แลว้ นั่งลงขา้ ง เยห่ ลน่ิ หาน ตอนแรกเสนิ่ เฉียวก็อยากจะไปดว้ ย ใครจะรวู ้ า่ คณุ ป่ จู ะสงั่ ขน้ึ มา โตง้ ๆ “เสนิ่ โยว่ ไปนั่งขา้ งๆเยโ่ มเ่ ซนิ ” “…..ทราบแลว้ คะ่ ”

เธอไมก่ ลา้ ไมท่ ําตามคําสงั่ ของคณุ ป่ เู ย่ เลยเดนิ ไปนั่งลงขา้ งเย่ โมเ่ ซนิ อยา่ งชา้ ๆ บรรยากาศทแี่ ผอ่ อกมาจากตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นมากๆ เสน่ิ เฉยี ว เพงิ่ จะน่ังลงไดไ้ มน่ านกร็ สู ้ กึ ไดเ้ ลยวา่ ตน้ คอตวั เองนัน้ เย็นๆ คณุ ป่ เู ยช่ อบหานเสโ่ ยวมาก เลยชวนเธอคยุ ดว้ ยตลอดและหาน เสโ่ ยวเองก็สามารถตอ่ คําพดู ของเขาไดด้ ว้ ย หลงั จากนัน้ คณุ ป่ เู ยก่ ็เลยเอย่ ขน้ึ มาตรงๆ “หนูเสโ่ ยว หนูวา่ หลน่ิ หานของเราเป็ น ยงั ไงบา้ ง?” หานเสโ่ ยว “……” เสนิ่ เฉียว “…….” ผลลัพธล์ ะ่ ? คณุ ป่ เู ยอ่ ยากใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานกบั หานเสโ่ ยวคบกนั จรงิ ๆดว้ ย ถา้ เกดิ วา่ เสน่ิ เฉียวแตง่ งานดี หานเสโ่ ยวเองกช็ อบ แตง่ เขา้ มา ทงั้ สองคนเป็ นญาตกิ นั กค็ งดี แตว่ า่ สถานะแตง่ งานของเธอ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ จะชา้ จะเร็วก็ตอ้ งจบลง แถมตระกลู เยส่ ถานการณ์ แบบน้ี ใหห้ านเสโ่ ยวแตง่ เขา้ มากไ็ มใ่ ชเ่ รอื่ งดๆี

หานเสโ่ ยวเขนิ อยคู่ รใู่ หญถ่ งึ ไดย้ ม้ิ แลว้ พดู ขนึ้ “คณุ ชายใหญท่ งั้ เกง่ และโดดเดน่ แถมยงั เป็ นสภุ าพบรุ ษุ และก็เอาใจใส่ เป็ นคน ทดี่ มี ากคะ่ ” คณุ ป่ เู ยไ่ ดย้ นิ กพ็ อใจมาก ลบู หนวดตรงคางของตวั เอง “แลว้ หนูเสโ่ ยวคดิ วา่ ….” “คณุ ป่ ”ู เยห่ ลนิ่ หานทนี่ ั่งเงยี บมาตลอดเอย่ ขนึ้ ตดั บทคณุ ป่ เู ย่ เขายังคงมี สหี นา้ อบอนุ่ ยงั คงพดู จามสี มั มาคารวะ กแ็ คน่ ัยนต์ าไมไ่ ดม้ แี วว ลอ้ เลน่ อยู่ “ทบ่ี รษิ ัทยังมเี รอ่ื งใหจ้ ัดการ ผมคงตอ้ งขอตวั ไปบรษิ ัทกอ่ น” คณุ ป่ เู ยม่ สี หี นา้ หงดุ หงดิ “ยังทานอาหารกนั ไมเ่ สร็จเลย ทําไม ตอ้ งไปบรษิ ัทตอนนดี้ ว้ ย?” เยห่ ลน่ิ หานยกยมิ้ เบาๆ “คณุ ป่ ู ทบ่ี รษิ ัทมเี รอ่ื งสําคญั มากจรงิ ๆ คณุ ป่ กู ร็ วู ้ า่ วันนเ้ี ป็ นวนั ครบรอบ มเี รอื่ งใหท้ ําอกี เยอะแยะ ผมขอ ตวั กอ่ น ถา้ ตอนเย็นมเี วลาผมจะกลบั มากนิ ขา้ วเป็ นเพอื่ น”

พดู จบ เยห่ ลนิ่ หานกไ็ มไ่ ดส้ นใจวา่ คณุ ป่ เู ยจ่ ะเห็นดว้ ยหรอื ไม่ เห็นดว้ ย เขาแคล่ กุ ขน้ึ แลว้ เดนิ ออกไปดา้ นนอกทนั ที “แกกลับมาเดย๋ี วนนี้ ะ!” คณุ ป่ เู ยเ่ รยี กเขาขน้ึ มาดว้ ยความโมโห แตว่ า่ เยห่ ลนิ่ หานเหมอื นกบั ไมไ่ ดย้ นิ คนทเี่ หลอื ก็นั่งอยทู่ เ่ี ดมิ อยา่ งไมร่ จู ้ ะทํายงั ไง เสน่ิ เฉยี วกําตะเกยี บแน่น สหี นา้ บง่ บอกไดว้ า่ ทําอะไรไมถ่ กู เธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ เยห่ ลน่ิ หานจะกลา้ ขดั ขนื คณุ ป่ เู ยต่ อ่ หนา้ คนอน่ื ๆ ทัง้ ๆทพี่ ดู ถงึ เรอ่ื งทส่ี ําคญั มากแทๆ้ ใครๆก็รวู ้ า่ ประโยคถัดไปคณุ ป่ เู ยจ่ ะพดู วา่ อะไรตอ่ ….. แตเ่ ขากลับออกไปทงั้ แบบนี้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทําเหมอื นกบั วา่ มองไมเ่ ห็นใครตงั้ แตต่ น้ จนจบเสยี นี่ กเ็ หมอื นกบั เรอ่ื งๆนไ้ี มไ่ ดเ้ กยี่ วกบั เขา คณุ ป่ เู ยพ่ อโกรธกท็ ําเสยี งหึ แลว้ พดู ขน้ึ “แกโยนงานทบี่ รษิ ัท ใหห้ ลน่ิ หานทําทงั้ หมดใชไ่ หม?” ไดฟ้ ัง เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หลอื บมองเขา

“คณุ ป่ ทู ําอะไรไวล้ ะ่ ครับ?” รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ อาบยาพษิ ขนึ้ นอ้ ยๆ แลว้ หวั เราะเสยี งเย็น “คณุ ป่ ู คณุ ป่ คู งไมค่ ดิ วา่ ทเ่ี ขาไปเพราะทบ่ี รษิ ัทงานยงุ่ จรงิ ๆใช่ ไหม?” “ไมใ่ ชห่ รอื ไง?” คณุ ป่ เู ยเ่ ขม็งตาอยา่ งโมโห ทจี่ รงิ แลว้ ในใจเขา รดู ้ ี แตก่ แ็ คอ่ ยากจะระบายความโมโหนก้ี บั เยโ่ มเ่ ซนิ เฉยๆ “เหอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขเ้ี กยี จทจ่ี ะเถยี งกบั เขา กลบั แคว่ างตะเกยี บ ในมอื ลง “ดแู ลว้ ถา้ ผมไมไ่ ปบรษิ ัท คงมคี นทนมองไมไ่ ดแ้ น่ๆ” พดู จบ เขากไ็ ถลอ้ รถเข็นไปเอง แลว้ กอ็ อกไปเฉยๆ เสน่ิ เฉียว “……” หานเสโ่ ยวนง่ิ ไปพักใหญ่ แลว้ กล็ กุ ยนื แลว้ พดู ขนึ้ “คณุ ป่ เู ย่ อยา่ งนัน้ พวกเรากไ็ ปกนั เถอะคะ่ ” พดู จบก็สง่ สายตาใหเ้ สน่ิ เฉยี ว เสนิ่ เฉยี วเองกย็ นื ขนึ้ อยา่ งทําตวั ไมถ่ กู “คณุ ป่ คู ะ พวกเราไปบรษิ ัทแลว้ นะคะ”

เธอเดนิ ออกมาดา้ นนอกกบั หานเสโ่ ยว หานเสโ่ ยวกระแทกเสนิ่ เฉยี วเบาๆ “แกไมไ่ ปเข็นเขาเหรอ?” เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก สา่ ยหนา้ “เขาไมจ่ ําเป็ นตอ้ งใหฉ้ ันเข็น” “แกกจ็ รงิ ๆเลย….เขาน่ังอยบู่ นรถเข็นนะ อยา่ งนอ้ ยกต็ อ้ งชว่ ย หน่อยส”ิ พดู จบหานเสโ่ ยวกก็ า้ วไปดา้ นหนา้ แลว้ เข็นรถเข็นของเยโ่ ม่ เซนิ “คณุ ชายเย่ ใหฉ้ ันชว่ ยนะคะ” เสยี งออ่ นเธอทัง้ นุ่มและออ่ นโยนเหมอื นกบั ดอกไมท้ อี่ อ่ นชอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ลน่ิ นํ้าหอมทโี่ ชยออกมาจากตวั เธอก็ขมวดควิ้ หางตากลับมองเห็นเสน่ิ เฉียวทยี่ นื อยดู่ า้ นหลงั ถัดไปอกี รมิ ฝี ปากบางยกรอยยม้ิ ชวั่ รา้ ยขน้ึ แลว้ กพ็ ยักหนา้ “ไดส้ ิ ขอบคณุ ” เสนิ่ เฉียวเงยี บ “……” ในใจของเธอรสู ้ กึ ไมส่ บอารมณเ์ ลย

เธอกดั รมิ ฝี ปากเอาไว ้ กม้ ลงมองมอื ทัง้ สองขา้ งของตวั เอง แลว้ อดทจี่ ะกําชายเสอ้ื เอาไวไ้ มไ่ ด ้ กไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ หานเสโ่ ยวเป็ นอะไร ทําไมถงึ ชอบไปชว่ ยเขา นัก ทัง้ ๆทกี่ ็เห็นอยวู่ า่ เขาเป็ นคนรา้ ยกาจขนาดไหน ทําไมถงึ ไม่ อยใู่ หห้ า่ งจากเขาอกี นดิ ? ยงิ่ คดิ อารมณ์ของเสน่ิ เฉยี วกย็ ง่ิ ขนุ่ มวั ขนาดทว่ี า่ ตวั เธอเองก็ไมแ่ น่ใจเหมอื นกนั วา่ กําลังโกรธเยโ่ มเ่ ซนิ หรอื วา่ หานเสโ่ ยวกนั แน่ ตอนท่ี 175 ความกดดนั ภายในใจ ถงึ ขา้ งตวั รถ หานเสโ่ ยวก็เข็นเขาขนึ้ ไป แลว้ ก็ไมไ่ ดล้ งมาอกี เสนิ่ เฉียวยนื โมโหอยทู่ เี่ ดมิ แตใ่ นเวลานก้ี ม็ รี ถคนั หนง่ึ ขบั มา จอดอยตู่ รงหนา้ เธอพอดี พอลดกระจกลงมาเสนิ่ เฉียวกเ็ ห็นเย่ หลนิ่ หาน

“จะไปบรษิ ัทใชไ่ หม? ทางเดยี วกนั ผมไปสง่ คณุ เอง” ตอนนี้ แววตาเย็นชาของเยห่ ลนิ่ หานหายไปแลว้ เขายังคงมที า่ ทาง อบอนุ่ สภุ าพ เอาใจใสเ่ หมอื นเดมิ เสนิ่ เฉียวหันมองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ เห็บเขา้ กบั หานเสโ่ ยวทก่ี ําลัง กม้ ตวั จัดแจงอะไรบางอยา่ งใหเ้ ขาอยพู่ อดี และสายตาเย็นชา ของเยโ่ มเ่ ซนิ กม็ องมาทางนเี้ หมอื นไมไ่ ดต้ งั้ ใจ แตว่ า่ เขาก็หนั กลบั ไปอยา่ งไมใ่ สใ่ จ “เฉยี วเฉยี ว รบี มานส่ี ”ิ หานเสโ่ ยวนกึ อะไรได ้ แลว้ ก็หนั มาโบก ใหก้ บั เธอ “…..ไมต่ อ้ งแลว้ ” ประหลาดจัง เสน่ิ เฉียวพดู ปฏเิ สธออกมา และกอ่ นทพี่ วกเธอจะ ไดต้ งั้ ตวั เธอกเ็ ปิดประตรู ถฝ่ังทนี่ ่ังดา้ นขา้ งคนขบั ของเยห่ ล่ิ นหานแลว้ เขา้ ไปน่ัง “ขอบคณุ พใี่ หญท่ ไ่ี ปสง่ นะคะ ออกรถเถอะคะ่ ” เยห่ ลน่ิ หานมองผา่ นกระจกหลงั แลว้ พยักหนา้ “อมื ” รถขบั ออกไปแลว้ แตร่ ถคนั ดา้ นหลงั ยังคงไมข่ ยับ

เซยี วซนู่ ่ังอยดู่ า้ นหนา้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหนั มามองหานเสโ่ ยวทอ่ี ยู่ ดา้ นหลังแลว้ วา่ ขนึ้ “คณุ หนูหาน ทําไมถงึ ไมช่ วนใหค้ ณุ นาย นอ้ ยสองของเราขน้ึ มาดว้ ยกนั ละ่ ครับ?” ฟังจบ หานเสโ่ ยวกท็ ําสหี นา้ ไมร่ เู ้ รอื่ งรรู ้ าวแลว้ เอย่ ขน้ึ “ฉันเรยี ก เธอแลว้ นค่ี ะ แตว่ า่ …เธอไมอ่ ยากมา” หานเสโ่ ยวมสี หี นา้ เสยี ดาย “ดเู หมอื นวา่ เธอจะสนทิ กบั พใี่ หญ่ ของคณุ เยโ่ มเ่ ซนิ นะคะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันยังคดิ จะลงจากรถไปรับ เธอมาดว้ ยตวั เองเลย” เซยี วซฟู่ ังแลว้ กไ็ ดแ้ ตข่ มวดคว้ิ แลว้ เหลอื บมองหานเสโ่ ยวครัง้ หนง่ึ ผหู ้ ญงิ คนนไี้ มใ่ ชเ่ พอ่ื นสนทิ ของเสน่ิ เฉียวหรอื ยังไง? ทําไม นํ้าเสยี งในการพดู ดเู หมอื นกบั เธอกําลังแฉเสนิ่ เฉียวอยา่ งนัน้ ? ตงั้ แตท่ เ่ี ธอปรากฏตวั เซยี วซกู่ ็มคี วามรสู ้ กึ แบบนเี้ กดิ ขน้ึ อยใู่ น ใจ จนถงึ ตอนนค้ี วามรสู ้ กึ นัน้ กลบั ชดั เจนมากขนึ้ “ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะคณุ หนูหานขน้ึ มาบนรถของคณุ ชายเย่ บางที คณุ นายนอ้ ยสองก็อาจจะมที น่ี ั่งก็ไดน้ ะครับ?” เซยี วซอู่ ดทจ่ี ะ แขวะเธอไมไ่ ด ้

สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวซดี ลงในทันที “พดู มาขนาดนแ้ี ลว้ ดเู หมอื นวา่ จะเป็ นความผดิ ของฉัน ฉัน ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากขนาดนัน้ คณุ ชายเย…่ .ขอโทษดว้ ยนะคะ ฉัน จะลงจากรถเดย๋ี วน!ี้ ” พดู จบ หานเสโ่ ยวก็หมนุ ตวั ตงั้ ใจจะลงไปจากรถ “ไมต่ อ้ ง” เยโ่ มเ่ ซนิ ขัดขวางเธอทก่ี ําลงั จะลงรถ พดู ขนึ้ ดว้ ยสหี นา้ เย็นชา “ออกรถ” เซยี วซู่ “แตว่ า่ คณุ ชายเย…่ …” เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ เสยี งหเึ บาๆ “คณุ มสี ทิ ธต์ิ ดั สนิ ใจตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ ” “รับทราบแลว้ ครับ!” เขากดั ฟัน มองหานเสโ่ ยวอยา่ งไมย่ อมแพ ้ ผหู ้ ญงิ คนนจ้ี ะตอ้ งมแี ผนรา้ ยแน่ๆ! แถมยงั ทําตวั น่าสงสารอกี !

ดแู ลว้ เขาคงตอ้ งเตอื นเสน่ิ เฉยี วคนโงห่ น่อยแลว้ กนั ไมใ่ หพ้ อถงึ เวลานัน้ ตวั เธอเองโดนเพอ่ื นสนทิ ของตวั เองแทงขา้ งหลงั รถคอ่ ยๆเคลอื่ นตวั ไปดา้ นหนา้ เยห่ ลนิ่ หานเปิดเพลงในรถ เพลงทเ่ี ปิดเพลงเป็ นเพลงบลั ลาดเกา่ ของยโุ รป เสยี งของ ผหู ้ ญงิ ถงึ จะใสแตก่ ลับเออื่ ยๆ ดนตรที นี่ ่าพศิ วง ราวกบั พาคน ทะลเุ ขา้ ไปอยใู่ นชว่ งยคุ โบราณ “อารมณ์เสยี ใชไ่ หม?” อยๆู่ เยห่ ลน่ิ หานกถ็ ามขน้ึ “อะไรคะ?” “เห็นวา่ เขาอยกู่ บั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ เธอหงึ ” ครัง้ นี้ เยห่ ลนิ่ หานพดู ออกมาตรงๆ แตก่ ลับทําใหส้ หี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลย่ี นไปอยา่ งชดั เจน “พใ่ี หญ่ พอ่ี ยา่ พดู ม่วั ซวั่ สคิ ะ เสโ่ ยวไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ คนอน่ื สกั หน่อย เธอไมไ่ ดม้ คี วามคดิ แบบนัน้ กบั เขา!” ไดฟ้ ัง เยห่ ลนิ่ หานก็อดยกยม้ิ มมุ ปากขน้ึ ไมไ่ ด ้ แลว้ หวั เราะขน้ึ เสยี งทมุ ้ เสยี งหวั เราะน่ันเคลา้ ไปกบั เพลงบลั ลาดยงิ่ ทําให ้

ไพเราะขนึ้ “เธอรไู ้ ดย้ ังไง วา่ เธอไมไ่ ดม้ คี วามคดิ แบบนัน้ อย?ู่ สมมตุ วิ า่ เธอมลี ะ่ ?” “ไมม่ ที าง!” เสน่ิ เฉยี วพดู ย้ําขน้ึ ดว้ ยความม่ันใจ! ทา่ ทางทดี่ ดู อื้ รัน้ และม่นั ใจของเธอ ทําใหม้ องดแู ลว้ คลา้ ยกบั เด็กๆทจ่ี รงิ จัง เยห่ ลน่ิ หานเหลอื บมองเธอสองครัง้ “นเี่ ธอเชอ่ื เธอเหรอ” “เสโ่ ยวเป็ นเพอื่ นทดี่ ที สี่ ดุ ของฉัน” เสน่ิ เฉียวพดู อยา่ งจรงิ จัง เยห่ ลน่ิ หานทนไมไ่ หว จนตอ้ งมองเธออกี ครัง้ อยๆู่ กย็ ม้ิ ขน้ึ บางๆ “เชอื่ ใจขนาดนัน้ ถา้ เกดิ วา่ มเี รอ่ื งอะไรเกดิ ขน้ึ ก็จะไมส่ งสยั เหรอ?” เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ ไมไ่ ดแ้ มแ้ ตจ่ ะคดิ สกั นดิ เธอกบั หานเสโ่ ยวดี ขนาดนัน้ อกี อยา่ งชว่ งทผี่ า่ นมาเรอ่ื งตา่ งๆทหี่ านเสโ่ ยวชว่ ยตวั เธอเองเอาไว ้ เธอกม็ องเห็น เพอื่ นสนทิ ทค่ี อยชว่ ยเหลอื ตวั เอง อยา่ งสดุ ตัว ไมว่ า่ ยังไงเธอก็ไมเ่ ชอื่ วา่ เธอจะทําเรอื่ งทผ่ี ดิ ตอ่ เธอ

เธอก็แคเ่ ป็ นหว่ งเยโ่ มเ่ ซนิ …… ในตอนทเ่ี สน่ิ เฉยี วกําลังคดิ เรอ่ื งพวกนอ้ี ยู่ เธอกไ็ มร่ ตู ้ วั เลยวา่ เย่ หลน่ิ หานมองเธออยตู่ งั้ นาน จนในตอนทไี่ ฟแดงหยดุ ลง เขาถงึ ไดห้ นั กลับไป เสยี งทมุ ้ ดงั ขนึ้ เออ่ื ยๆ “วันนต้ี อนเย็นมชี ดุ ใสไ่ ปรว่ มงานหรอื ยัง?” ตอนนเี้ สน่ิ เฉียวถงึ ไดก้ ลบั มามสี ตอิ กี ครัง้ คดิ ถงึ ชดุ สแี ดงสดุ เซก็ ซต่ี วั เมอื่ วานทหี่ านเสโ่ ยวซอื้ ใหเ้ ธอ เธอก็ไดแ้ ตน่ ั่งเงยี บๆ “เป็ นอะไร? ยงั ไมเ่ ตรยี มตวั ใชไ่ หม?” อยๆู่ เยห่ ลนิ่ หานกห็ ยบิ กลอ่ งใบสวยกลอ่ งหนง่ึ สง่ ใหก้ บั เธอ เสน่ิ เฉียวมองกลอ่ งกลอ่ งนัน้ แตไ่ มไ่ ดย้ นื่ มอื ออกไปรับ “เผอ่ื วา่ เธอไมไ่ ดเ้ ตรยี มตวั เอาไวก้ อ่ น ดงั นัน้ ฉันก็เลยเลอื กมา ใหเ้ ธอชดุ หนง่ึ ไมร่ วู ้ า่ เธอชอบหรอื ไมช่ อบ” “ไมร่ อใหเ้ ธอตอบ เยห่ ลน่ิ หานก็ยน่ื กลอ่ งมาตรงหนา้ อกเธอ “เดย๋ี วไปลองดนู ะวา่ พอดตี วั ไหม” เสน่ิ เฉียวถอื กลอ่ งเอาไวด้ ว้ ยทา่ ทางไมร่ จู ้ ะเอายงั ไงตอ่

ตกลงวนั นมี้ ันวนั อะไรกนั ? ทําไมมแี ตค่ นสง่ ชดุ มาใหเ้ ธอ? เมอื่ วานหานเสโ่ ยวซอ้ื ใหเ้ ธอชดุ หนง่ึ หลังจากนัน้ หานชงิ กส็ ง่ ขอ้ ความมาหาเธอ บอกวา่ จะใหซ้ จู ว่ิ เอามาใหช้ ดุ หนงึ่ อยๆู่ เสน่ิ เฉียวก็คดิ ไดว้ า่ เหมอื นกบั วา่ บนโลกนคี้ งมแี คเ่ ธอคน เดยี วทไี่ มม่ ที างขาดชดุ ตรี คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวก็รบี ยน่ื กลอ่ งกลับคนื ไป “พใี่ หญ่ ไม่ เป็ นไรคะ่ …..เสโ่ ยวชว่ ยเตรยี มใหแ้ ลว้ คะ่ ” ฟังจบ เยห่ ลนิ่ หานก็นง่ิ ไป แตว่ นิ าทถี ัดมาก็ยม้ิ ขนึ้ อยา่ งสบายใจ “นม่ี นั เกย่ี วอะไรกนั ? เธอเอากลบั ไปไดเ้ ลย พอถงึ ตอนนัน้ ก็ลอง ดู ชอบชดุ ไหนกส็ วมชดุ นัน้ ของขวัญถกู สง่ ออกไปแลว้ เธอคง จะปลอ่ ยพเี่ ก็บคนื ไปตลอดไมไ่ ดห้ รอก จรงิ ไหม?” พดู แบบนแ้ี ลว้ ถา้ เสน่ิ เฉยี วยังคนื ใหก้ บั เขาอกี กร็ สู ้ กึ เกรงใจอยู่ เล็กนอ้ ย ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวเลยทําไดแ้ คเ่ ก็บกลอ่ งของขวญั ไป “ขอบคณุ คะ่ พใี่ หญ”่

“ครอบครัวเดยี วกนั ไมต่ อ้ งเกรงใจขนาดนกี้ ไ็ ด ้ ตอ่ ไปกอ็ ยา่ หลบหนา้ พอ่ี กี ครัง้ กอ่ นทพี่ ใี่ หแ้ มเ่ ธอยมื เงนิ ไปพไี่ มไ่ ดค้ ดิ อะไร จรงิ ๆ กแ็ คต่ อนนัน้ เห็นวา่ เธอยนื อยบู่ นถนนแลว้ โดนตบโดนดา่ เกดิ เป็ นหว่ งขนึ้ มาก็เทา่ นัน้ ” “เธอคงจะไมป่ ลอ่ ยใหพ้ เ่ี ห็นคนลําบากแลว้ ไมย่ น่ื มอื เขา้ ชว่ ยใช่ ไหมละ่ ?” พอพดู มาแบบนกี้ ็ดมู เี หตผุ ล เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก พยกั หนา้ “ครัง้ กอ่ นขอบคณุ พใ่ี หญม่ ากนะคะทช่ี ว่ ย แตว่ า่ ….เงนิ สามแสนน่ันก็ ถอื วา่ พใ่ี หฉ้ ันยมื ก็แลว้ กนั คะ่ ฉันจะคอ่ ยๆทยอยคนื นะคะ” “เด็กโง่ พเี่ องก็ไมไ่ ดร้ บี รอ้ นใชเ้ งนิ สามแสนนั่น อกี อยา่ งไมใ่ ช่ วา่ พเ่ี คยบอกไปแลว้ หรอื ไง? เงนิ สามแสนนัน้ ถอื วา่ เป็ นเงนิ ของขวัญทพ่ี วกเราพบกนั ” “ไมค่ ะ่ !” เสน่ิ เฉียวปฏเิ สธดว้ ยการสา่ ยหนา้ อยา่ งแรง “พใ่ี หญ่ เงนิ พวกนัน้ ฉันจะตอ้ งคนื ใหแ้ น่ๆคะ่ ไดโ้ ปรดอยา่ กดดนั ฉันเลย นะคะ” “เธอพดู มาขนาดนแี้ ลว้ ถา้ เกดิ วา่ พป่ี ฏเิ สธก็ดไู มค่ อ่ ยจะดี อยา่ ง นัน้ ก็ได ้ เธอก็ขยนั หาเงนิ เขา้ รบี ๆคนื เงนิ สามแสนใหไ้ ดไ้ วๆ แต่

วา่ ….เงนิ สามแสนหาไมไ่ ดง้ า่ ยๆนะ ตอนทห่ี าเงนิ กต็ อ้ งดแู ล ตวั เองดๆี ” “ขอบคณุ คะ่ พใี่ หญ่ ฉันเขา้ ใจแลว้ คะ่ ” หลงั จากทถี่ งึ บรษิ ัทแลว้ เสนิ่ เฉียวก็ลงมาจากรถของเยห่ ลิ่ นหาน เพราะวา่ วนั นต้ี อ้ งไปเขา้ รว่ มงานเลย้ี ง ดงั นัน้ มคี นจํานวน มากทไ่ี มไ่ ดอ้ อกมา อกี อยา่ งในตอนนกี้ ย็ งั เชา้ อยมู่ าก เพราะ อยา่ งนัน้ ทบ่ี รษิ ัทก็เลยไมม่ ใี คร ตอนท่ี 176 ทาํ ไมถงึ ไมอ่ ยากจาก เสนิ่ เฉยี วยนื กอดกลอ่ งรอหานเสโ่ ยวอยดู่ า้ นหนา้ ประตบู รษิ ัท ในตอนทร่ี ถของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ลง หานเสโ่ ยวกเ็ ปิดประตรู ถแลว้ เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ลงมา มองเสน่ิ เฉียวดว้ ยสหี นา้ ทเี่ ต็มไปดว้ ย รอยยม้ิ “เอะ๊ เฉียวเฉียว ในมอื แกถอื อะไรอยงู่ ัน้ เหรอ?” เสยี งเพง่ิ จะเงยี บลง เสนิ่ เฉียวกร็ สู ้ กึ ไดถ้ งึ สายตาคมปลาบทมี่ อง มาทางตวั เอง

สายตาเย็นชาคนู่ ัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดมู พี ษิ และน่ากลัวราวกบั งทู ี่ แสนเลอื ดเย็น ทา่ ทางแบบนก้ี แ็ คร่ ตู ้ ัว แตว่ า่ ในสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั เหมอื นวา่ เป็ นกลอ่ งทห่ี วงมากๆใบหนง่ึ ทงั้ ๆทกี่ ข็ นึ้ รถไปมอื เปลา่ ตอนนก้ี ลบั ลงมาจากรถพรอ้ มกบั กลอ่ งอกี หนงึ่ ใบ นมี่ ันหมายความวา่ อะไร? เหอะ เป็ นผหู ้ ญงิ ทขี่ ยนั คดิ วางแผนจรงิ ๆ “ไมม่ อี ะไร” เสนิ่ เฉยี วถอื กลอ่ งไวแ้ น่นแลว้ คอ่ ยพดู ขนึ้ หานเสโ่ ยวกลบั ยมิ้ แลว้ เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ มาดา้ นหนา้ หา่ งจากเธอ ไมม่ าก เสนิ่ เฉียวถงึ กลบั สามารถสมั ผัสไดถ้ งึ ความเย็นชาทม่ี ัน แพรก่ ระจายออกมาจากตวั เขาทกี่ ําลังรายลอ้ มตวั เธอไว ้ เธอถอยไปดา้ นหลงั กา้ วหนง่ึ อยากจะออกไปจากบรเิ วณไอ เย็นๆนั่นของเขา “เฉยี วเฉียว เป็ นของขวัญทพ่ี ใ่ี หญเ่ ยใ่ หแ้ กอยา่ งนัน้ เหรอ？ เมอื่ กต้ี อนทแี่ กขน้ึ รถไป แกไมไ่ ดถ้ อื กลอ่ งใบนเี้ อาไวน้ ？่ี ”

ไดฟ้ ัง สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวก็เปลยี่ นไปเป็ นหงดุ หงดิ เล็กนอ้ ย ใน ใจกค็ ดิ เลกิ พดู ไปเสยี ไดไ้ หม ดงั นัน้ เธอเลยทําไดแ้ คม่ องไปทางดา้ นหานเสโ่ ยวแลว้ ขยบิ ตา แตก่ ไ็ มร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั หานเสโ่ ยว เธอเหมอื นกบั วา่ ไม่ เขา้ ใจในสง่ิ ทเี่ ธอจะสอื่ เสน่ิ เฉียวรอ้ นใจ แตว่ า่ ก็ไมส่ ามารถจะพดู ออกมาได ้ พอดกี บั ทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานจอดรถเสร็จแลว้ เดนิ มาพอดี เขายมิ้ บางๆ แลว้ พดู ตอ่ จากหานเสโ่ ยว “ไมใ่ ชข่ องอะไรหรอก ผมก็แคข่ อใหเ้ ธอชว่ ยเอาไปใหเ้ พอ่ื น รว่ มงาน” “ทแี่ ทก้ ็เป็ นแบบนนี้ เ่ี อง ฉันกน็ กึ วา่ พใ่ี หญเ่ ยใ่ หข้ องขวญั แกเสยี อกี ”พดู ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวก็เมม้ ปาก สายตาน่ัน……เหมอื นกบั ลกู แมวทข่ี โมยปลาอยา่ งไรอยา่ งนัน้ ในตอนแรกเสน่ิ เฉียวคดิ วา่ หานเสโ่ ยวไมเ่ ขา้ ใจสายตาทตี่ ัวเองสง่ ไป ตอนนถ้ี งึ ไดเ้ ขา้ ใจ จรงิ ๆแลว้ เธอนัน้ ตงั้ ใจ! เพราะวา่ !

หานเสโ่ ยวรวู ้ า่ คนทมี่ คี วามสมั พันธก์ บั เธอในคนื วันนัน้ กค็ อื เยห่ ลิ่ นหาน!!! พอคดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวกม็ สี หี นา้ ซดี ไปเล็กนอ้ ย เธอหมนุ ตวั แลว้ เอย่ ขน้ึ “เขา้ ไปกนั กอ่ นเถอะคะ่ ” เสร็จแลว้ กร็ บี เดนิ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว “นมี่ นั เกดิ อะไรขนึ้ ?” หานเสโ่ ยวถามขนึ้ ทําทา่ ทางเหมอื นกบั ไมร่ เู ้ รอ่ื งรรู ้ าว เยห่ ลนิ่ หานหรต่ี าขน้ึ นดิ หน่อยแลว้ มองเธอ แลว้ กเ็ ดนิ จากไป ดว้ ยเชน่ กนั รอจนพวกเขาไปหมดแลว้ ในตอนทหี่ านเสโ่ ยวอยากจะเข็นเย่ โมเ่ ซนิ ไปดา้ นหนา้ เซยี วซกู่ ลับโผลม่ า “คณุ หนูหาน ตอ่ จากนเ้ี ดย๋ี วผมจัดการเองครับ” “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ”หานเสโ่ ยวไมห่ ลบ แถมยงั ยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ราวกบั วา่ ไมต่ อ้ งการจะยกหนา้ ทเี่ ข็นรถเข็นของเยโ่ มเ่ ซนิ คนื ใหก้ บั เขา แตเ่ ซยี วซไู่ มม่ ที างปลอ่ ยใหเ้ ป็ นแบบทเี่ ธอตอ้ งการ รา่ งสงู ใหญ่ เบยี ดตวั มา “ไมต่ อ้ งแลว้ ครับคณุ หนูหาน ยังไงเสยี คณุ กไ็ ม่

คนุ ้ เคยกบั ทางเดนิ ในบรษิ ัท ใหผ้ มจัดการดแี ลว้ ครับ” พดู จบก็ ไมไ่ ดร้ อใหห้ านเสโ่ ยวไดท้ นั ตงั้ ตวั ก็เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปทันที หานเสโ่ ยวยนื องึ้ อยทู่ เ่ี ดมิ เหมอ่ มองดา้ นหลงั ของเซยี วซู่ ไมร่ วู ้ า่ เธอเขา้ ใจผดิ ไปเองหรอื เปลา่ เธอคดิ วา่ เซยี วซกู่ ําลังตงั้ ตวั เป็ นศตั รกู บั เธอ!ทําไมละ่ ? เพราะวา่ เสน่ิ เฉยี วอยา่ งนัน้ เหรอ? เซยี วซรู่ บี เดนิ ไปดา้ นหนา้ ไมน่ านเขาก็ตามเสนิ่ เฉียวกบั เยห่ ล่ิ นหานทันแลว้ เขา้ ลฟิ ตไ์ ป เห็นวา่ หานเสโ่ ยวกําลังมา ตวั ของ เขาก็ขยับเขา้ ไปในมมุ แลว้ กดปิดประตลู ฟิ ตใ์ นทนั ที “นี่ รอฉันแป๊ บหนง่ึ สคิ ะ!” หานเสโ่ ยวเห็นวา่ ประตลู ฟิ ตก์ ําลังจะ ปิดลง ทําไดแ้ คส่ ง่ เสยี งรอ้ งขน้ึ เหอะ ไมร่ อหรอกครับ แมค่ นตอแหล! เซยี วซแู่ อบดา่ ในใจ วนิ าทตี อ่ มา รา่ งเล็กกเ็ ดนิ ออกไปจากลฟิ ต์ เป็ นเสน่ิ เฉียวทเี่ สนอตวั ออกไปเอง “พวกคณุ ขน้ึ ไปกอ่ นเลยคะ่ เดย๋ี วฉันกบั เสโ่ ยวจะตามไปดว้ ยกนั ทหี ลงั ”

ต๊ งิ ประตลู ฟิ ตป์ ิดลงพอดี เสน่ิ เฉียวมาอยทู่ ต่ี รงหนา้ ของหานเสโ่ ยว “เสโ่ ยว” “เฉียวเฉยี ว…..”หานเสโ่ ยวมองดา้ นหลังของเธอ มองเห็นวา่ ประตลู ฟิ ตป์ ิดแลว้ นัยนต์ ากม็ แี ววเสยี ดายฉายออกมาแป๊ บหนงึ่ เธออยากจะขน้ึ ลฟิ ตต์ วั เดยี วกนั กบั เยโ่ มเ่ ซนิ นี่ ดแู ลว้ คงไมม่ ี โอกาสแลว้ “ฉันพาแกไปดว้ ยกนั ดกี วา่ พวกเราขน้ึ ลฟิ ตอ์ กี ตวั ไป” เสนิ่ เฉียว พาเธอไปยังลฟิ ตอ์ กี ตวั ตอนทล่ี ฟิ ตก์ ําลงั เคลอื่ นตวั ขน้ึ ไป หาน เสโ่ ยวก็มองกลอ่ งของขวญั ในมอื เธอ “นเี่ ป็ นของขวัญทพ่ี ่ี ใหญเ่ ยใ่ หแ้ กใชไ่ หม？” ฟังจบ เสนิ่ เฉยี วนง่ิ ไป แลว้ คอ่ ยพยกั หนา้ “ออื ” “ดจี ัง ฉันกบ็ อกแลว้ วา่ พใ่ี หญเ่ ยน่ ่าจะชอบแก ถา้ แกคบกบั เขา เทยี บกบั คบกบั เยโ่ มเ่ ซนิ คงโชคดกี วา่ มากๆแน่”หานเสโ่ ยวพดู แบบปากไมม่ หี รู ดู แถมเสยี งทพี่ ดู กไ็ มไ่ ดเ้ บาเลย

ตอนแรกเสนิ่ เฉียวทใ่ี จฝ่ ออยแู่ ลว้ ไดย้ นิ เธอพดู เสยี งดงั แบบน้ี สี หนา้ กเ็ ปลยี่ นไปในทนั ที ยน่ื มอื ออกไปปิดปากเธอ “กําแพงมหี ู แกอยา่ พดู มั่วๆส”ิ หานเสโ่ ยวกลับดงึ มอื เธอออกอยา่ งยม้ิ ๆ “กลวั อะไรกนั ละ่ ฉัน พดู เรอื่ งจรงิ น่ี ถา้ เกดิ วา่ มใี ครไดย้ นิ เขา้ แกกไ็ มม่ อี ะไรตอ้ งกลวั แถมเด็กในทอ้ งแก…..” “เลกิ พดู ไดแ้ ลว้ !” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วเปลย่ี นไปในทันทอี ยา่ ง เห็นไดช้ ดั เอย่ เตอื นหานเสโ่ ยวเสยี งแข็ง รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวสลดไป แลว้ มองเธอนง่ิ ๆแป๊ บ หนง่ึ แลว้ หลบุ ตาลง “ขอโทษนะเฉียวเฉยี ว ฉันไมร่ วู ้ า่ แกจะคดิ มากขนาดนี้ ไมอ่ ะไรมาก….ก็แคห่ ลังจากนฉี้ ันจะไมพ่ ดู อกี ” แคเ่ ธอขอโทษเสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ วา่ เมอื่ กต้ี วั เองทําเกนิ ไปหน่อย เลยทําไดแ้ คอ่ ธบิ ายขน้ึ “ฉันไมไ่ ดโ้ ทษแก ก็แคท่ บี่ รษิ ัทมคี น เยอะ ฉันกแ็ คก่ ลวั วา่ จะมคี นทค่ี ดิ ไมด่ ไี ดย้ นิ เขา้ ถงึ เวลานัน้ …. มันก็จะมเี รอ่ื งวนุ่ วายทไ่ี มจ่ ําเป็ นเกดิ ขน้ึ ” “ฉันเขา้ ใจ”

หานเสโ่ ยวมองมอื คนู่ ัน้ ดว้ ยความโมโห “แตว่ า่ ฉันก็แคห่ วังดกี บั แก แกดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนไ้ี มส่ นใจแกเลยสกั นดิ เขาแมแ้ ตม่ องยัง ไมม่ องแกเลย แถมเขายงั ใหแ้ กปผู า้ นอนบนพนื้ อกี ฉันไมเ่ ขา้ ใจ จรงิ ๆวา่ แกทนมาถงึ ตอนนไี้ ดย้ ังไง” “ระหวา่ งฉันกบั เขา เราทําขอ้ ตกลงกนั ไว”้ เสนิ่ เฉียวถอนหายใจ ออกมาอยา่ งไรห้ นทาง แววตาก็เหมอื นกบั ดสู บั สนขน้ึ มา “ยังไงเสยี ยงั ไงก็ใกลจ้ ะครบสองเดอื นแลว้ เหลอื เวลาอกี แค่ ไมก่ เ่ี ดอื นแลว้ ” “อกี ไมก่ เี่ ดอื น…..\" หานเสโ่ ยวเงยหนา้ ขนึ้ มาเตอื นเธอ “เฉียว เฉียว ตกลงแกกําลงั คดิ อะไรอย?ู่ อยา่ บอกนะวา่ แกจะรอจนถงึ ครบกําหนดเวลาแลว้ คอ่ ยไปจากเยโ่ มเ่ ซนิ อะ่ ?” “ไม…่ .. ไดเ้ หรอ?”จรงิ ๆแลว้ เสน่ิ เฉียวเองก็ไมร่ วู ้ า่ ตวั เองกําลัง คดิ อะไรอยู่ แตว่ า่ ถา้ ใหเ้ ธอจากไปในตอนน้ี ในใจของเธอก็มคี วามรสู ้ กึ เล็กๆทไ่ี มอ่ ยากจะจากไป ทําไมถงึ ไมอ่ ยากจากไป แมแ้ ตต่ วั เธอเองก็ไมร่ ู ้

“ไดอ้ ะไร?”หานเสโ่ ยวพอไดย้ นิ กร็ อ้ นรน “เฉียวเฉียวตกลงแกรู ้ หรอื เปลา่ วา่ ผา่ นไปอกี สเี่ ดอื น ถงึ ตอนนัน้ ทอ้ งแกกจ็ ะนูนออก มาแลว้ ถา้ เกดิ แกอยากจะไปจากเยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ก็ ถงึ ตอนนัน้ ทกุ คนก็คงทางวา่ เด็กในทอ้ งของแก…..เป็ นลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ น่ะส!ิ ” “…..อยา่ งนัน้ เหรอ?” “อยา่ งทฉี่ ันบอก แกควรจะรบี ไปจากเยโ่ มเ่ ซนิ เร็วๆ คบกบั พี่ ใหญเ่ ย่ ฉันรวู ้ า่ แกไมอ่ ยากจะพดู ฉันชว่ ยไปพดู แทนแกไดน้ ะ！ ” ลฟิ ตม์ าถงึ พอดี หานเสโ่ ยวกอ็ อกไปในทันที เสนิ่ เฉียวตกใจจน หวั ใจแทบจะหยดุ เตน้ รบี พงุ่ ตวั ไปขวางเอาไวด้ า้ นหนา้ “เสโ่ ยว แกอยา่ เพงิ่ ววู่ าม เรอื่ งนตี้ อ้ งคอ่ ยใชเ้ วลาคดิ ” “ตอ้ งคดิ พจิ ารณาอะไรอกี ? ฉันรอได ้ เขารอได ้ แตว่ า่ เด็กใน ทอ้ งของแกรอไดห้ รอื เปลา่ ? เฉยี วเฉียว ทําไมแกถงึ ไดป้ ฏเิ สธ คําแนะนําของฉันตลอด? แกไมอ่ ยากจะไปจากเขาตัง้ แตแ่ รก แลว้ ใชไ่ หม? แกชอบเขาเขา้ แลว้ ? ใชไ่ หม?” ตอนที่ 177 ออกโรง

ประโยคสดุ ทา้ ยน่ัน ราวกบั วา่ มคี วามรสู ้ กึ สงสยั อยู่ เสน่ิ เฉียวไมร่ วู ้ า่ เธอรสู ้ กึ ไปเองหรอื เปลา่ เพราะในตอนนห้ี านเส่ โยวมที า่ ทางบงั คบั ขเู่ ข็ญแบบทเี่ ธอเองก็ไมเ่ คยเห็น นงิ่ ไปครหู่ นงึ่ แลว้ เสน่ิ เฉยี วก็หนั มองเธอ “เสโ่ ยว แกเป็ นอะไร?” ไดย้ นิ หานเสโ่ ยวกร็ ตู ้ วั ในทันที รไู ้ ดว้ า่ เมอ่ื กตี้ วั เธอออกตวั มาก ไปหน่อย เธอสา่ ยหวั ไปมา หลบุ ตาลงแลว้ ก็หวั เราะแหง้ ๆ “แกยงั จะมาถามฉันอกี วา่ ฉันเป็ นอะไร? ฉันก็แคร่ ะวงั แทนแกไง ความจรงิ ก็ไปตรวจสอบแกแลว้ วา่ ทําไม? ก็ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ อยากจะใหแ้ กออกไปจากวังวนของความทกุ ข์ ความลําบาก ในตอนนไี้ มใ่ ชเ่ หรอ? ผลลพั ธอ์ อกมาแกกลับไมท่ ําตามเสยี นี่ คนเขายนื อยตู่ รงหนา้ แกแลว้ แทๆ้ แกกลับไมก่ ลา้ พดู อะไรสกั คํา แถมยงั ไมก่ ลา้ ยอมรับอกี ฉันไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆวา่ ในใจแกคดิ อะไร อยู่ เพราะฉะนัน้ ฉันก็เลยอยากรวู ้ า่ แกชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ไหม?”

“ทจ่ี รงิ แลว้ ….ฉันเองก็ไมร่ ”ู ้ เสนิ่ เฉียวหลบุ ตาลง อารมณ์ของ เธอในตอนนม้ี ันกําลังสลด “ฉันคดิ วา่ ฉันไมค่ วรจะชอบเขา แต่ วา่ …..” เห็นทา่ ทางสบั สนของเธอ ใจของหานเสโ่ ยวกเ็ ตน้ ตกึ ตกั เธอ กลัววา่ จะชอบเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ แลว้ จรงิ ๆ? “แตว่ า่ อะไร? อยา่ บอกนะวา่ แกมองไมอ่ อก? เขาไมช่ อบแกเลย สกั นดิ ” ตอนทส่ี ตขิ องหานเสโ่ ยวกลับมารวมกนั เธอกไ็ ดพ้ ดู มันออกไป แลว้ อยากจะเอากลับมาก็สายไปแลว้ โชคดที ว่ี า่ เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดส้ นใจสหี นา้ กบั น้ําเสยี งของเธอมากนัก แถมกลบั โดนคําพดู นัน้ ของเธอทํารา้ ยเขา้ อยา่ งจัง แลว้ เธอก็ยมิ้ อยา่ งขม่ ขนื่ แลว้ พยกั หนา้ “แกพดู ถกู ฉันมองออกอยแู่ ลว้ วา่ เขาไมไ่ ดช้ อบฉันสกั นดิ ” เขาไมไ่ ดแ้ คไ่ มช่ อบเธอ แถมยงั เกลยี ดและรําคาญเธออกี ตา่ งหาก

คดิ ไดแ้ บบนี้ ความรสู ้ กึ ของเสน่ิ เฉียวก็ดง่ิ ลงเรอ่ื ยๆ ไมม่ ที างจะ ฟื้นคนื ได ้ “ขอโทษนา้ ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะพดู แบบนี้ แกอยา่ เศรา้ ไปเลย นะ…..” “ฉันไมเ่ ป็ นไร พวกเราเขา้ ไปกนั เถอะ” เสน่ิ เฉียวดงึ หานเสโ่ ยว ไปทางหอ้ งทํางานของตวั เอง หลังจากนัน้ ทัง้ สองคนก็นั่งลง หานเสโ่ ยวเปิดกลอ่ งนัน้ ออกอยา่ งทนไมไ่ หว พบวา่ ขา้ งในนัน้ เป็ นชดุ ราตรสี นี ้ําเงนิ “ชดุ น…ี้ …ดแู ลว้ ไมเ่ ลวเลย แถม….ฉันเคยเห็นชดุ น้ี เป็ นชดุ ทถ่ี กู ออกแบบชดุ ใหมล่ า่ สดุ โดยดไี ซเนอรช์ าวอติ าลี ไดย้ นิ มาวา่ ถกู ประมลู ขายถงึ หนง่ึ ลา้ น” มอื ขา้ งทถ่ี อื ปากกาของเสนิ่ เฉยี วสน่ั เล็กนอ้ ย แลว้ มองไปทาง ชดุ ราตรตี วั นัน้ ชดุ ทถ่ี กู ประมลู มาราคาหนง่ึ ลา้ น…. นม่ี นั เป็ นราคาบา้ บออะไรกนั ?